Δεν αγωνιστήκαμε για να φέρουμε την ευρωπαϊκή αριστερά, δια του ΣΥΡΙΖΑ, στη κυβέρνηση της Ελλάδας και στη συνέχεια να επαναπαυτούμε, σχολιάζοντας είτε σαν οπαδοί κάποιου δόγματος ή ποδοσφαιρικής ομάδας, είτε σαν ασυνείδητοι μύστες του «business as usual» στην εσωτερική διακυβέρνηση και στην ΕΕ!
Προσωπικώς, για το ακριβώς αντίθετο ενδιαφέρθηκα και το ακριβώς αντίθετο ήταν και είναι το κίνητρο της διαδικτυακής μου αρθογραφίας, αγαπητέ αναγνώστη. Όπως δεν περιμέναμε κάποιοι την διαμόρφωση πολιτικής άποψης από τον ΣΥΡΙΖΑ για να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε, αλλά αναπτύξαμε ανεξάρτητα, έντιμα και αδέσμευτα την δική μας αφήγηση περί αριστερού ευρωπαϊσμού και ελληνικού εκδημοκρατισμού και παραγωγικής ανασυγκρότησης, έτσι και τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στα πράγματα δεν πρόκειται να υποδυθούμε τον δημοσιογράφο ή τον δημοσιολόγο!
«Κριτική, πέρα από την κριτική», είναι αυτή η σπουδή και αυτή η γραφή! Πράγμα που σημαίνει πραγματιστική κριτική προσέγγιση στη βάση μιας μεταμοντέρνας άποψης προς ένα αγωνιστικό πρότυπο πλουραλιστικής δημοκρατίας (: εναλλακτική ηγεμονία), το οποίο προϋποθέτει την μεταβατική θεώρηση της ίδιας της πολιτικής θεωρίας και ασφαλώς της κλασικής πολιτικής οικονομίας, του μαρξισμού και του κεϋνσιανισμού.
Η φιλοσοφία πίσω από αυτήν την προσέγγιση είναι και αυτή μεταμοντέρνα: Η ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας στη σημερινή Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη, στο πλαίσιο του αγωνιστικού πλουραλισμού, βασίζεται στην αφήγηση και κριτική ανάλυση του παραδόξου. Αντί για την ορθολογικότητα, την κοινότητα, την αγορά ή την συντροφικότητα με την ταξική της έννοια, «εμείς» χρησιμοποιούμε ως βάση της πολιτικής μας σκέψης και δράσης την παραδοξότητα στα μοντέλα εφαρμοσμένης πολιτικής. Αναδεικνύοντας τα παράδοξα κάνουμε πραγματιστικές προτάσεις διακυβέρνησης - επιχειρώντας να αναπτύξουμε την σχέση του μέγιστου παραδόξου της νεωτερικότητας και της μοντέρνας εποχής: αυτού της σύζευξης της ισότητας με την ελευθερία στο πλαίσιο μη-ολοκληρωτικών δομών, ασφαλώς!
Πού, ωστόσο, καταλήγει μια τέτοια μεταβατική προσέγγιση με κεντρικό στοιχείο της πολιτικής αφήγησης το παράδοξο σε μια δομή (: σχέσεις ηγεμονίας), σε μια στρατηγική ή/και σε ένα κυβερνητικό ή υπερεθνικό πρόγραμμα; Σε μια διαρκή μεταμόρφωση των συντηρητικών δομών και πρακτικών προς άλλες προοδευτικές κοινωνικώς και σαφώς πολιτικές – αντί για τεχνοκρατικές / οικονομιστικές. Και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά η βιο-οικονομία και βιο-πολιτική στην πράξη, όπου αναπαραγωγή της βιόσφαιρας και δημοκρατία αποκτούν μια αλληλοσυμπληρούμενη διάσταση.
Προσεγγίζοντας τη ζωή και την οικονομία της μέσω των παραδόξων, αναζητούμε στην ουσία διαρκώς νέες οργανωτικές αρχές και μεθόδους που να συμβιβάζουν τους κανόνες αποτελεσματικής διακυβέρνησης με τους μηχανισμούς μέσω των οποίων τόσο η βιόσφαιρα όσο και η πλουραλιστική δημοκρατία αναπαράγονται, δομώντας μια δυναμική ισορροπία της ισότητας με την ελευθερία στη κοινωνία, σε ένα διαρκώς υψηλότερο επίπεδο.
Αυτό σημαίνει κοινωνική πρόοδος και ειρηνική ανάπτυξη. Αυτό στην ουσία είναι που υποστηρίζει σε επίπεδο αρχών και επιμέρους πολιτικών η Ευρωπαϊκή Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνον που αυτό δεν αποτελεί κοινή συνείδηση στη σύγχρονη μη-λενινιστική αριστερά… και έτσι βλέπετε σήμερα να έρχομαι να τοποθετήσω τα «ευρω-αριστερά πράγματα» στη θέση τους, παρατηρώντας τον ΣΥΡΙΖΑ να «χάνεται», με όρους στρατηγικής στην επικοινωνία. [Θα προσπαθήσω να μην είμαι «δεικτικός», αλλά ας προσπαθήσει και η διεύθυνση της ΑΥΓΗΣ, να μην μεταβάλει την εφημερίδα σε «ΤΑ ΝΕΑ» προηγούμενων δεκαετιών]!
Πολιτική στρατηγική με την ανάπτυξη ενός προγράμματος διακυβέρνησης και διαπραγμάτευσης στο πλαίσιο της ΕΕ και της Ευρωζώνης, το οποίο ως κριτήριο αριστερής μεταρρύθμισης έχει το «παράδοξο», σημαίνει πρακτικά την μετάβαση από την Ευρώπη του ιμπεριαλισμού, του νεοφιλελευθερισμού και των σεκιουριτοποιητικών πολιτικών συμμόρφωσης, στην Ευρώπη του κοσμοπολιτισμού, της βιο-οικονομίας, της κοινωνικής σύγκλησης και ασφαλώς της αποκέντρωσης των επενδύσεων.
Στρατηγικός στόχος στην επικοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε λοιπόν να είναι η έκθεση και ανάλυση των παραδόξων που εγκλωβίζουν την Ελλάδα και την Ευρώπη στο πολιτικό τέλμα και την ευρωπαϊκή οικονομία στην ύφεση ή σε μια διαρκή απειλή ύφεσης. Ολόκληρη η οικονομική πολιτική της Ευρωζώνης είναι μια παραδοξότητα που συντηρεί κλίμα οικονομικής τρομοκρατίας σε ολοκλήρωση την ΕΕ και αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί ευθέως και αμέσως. Και ας μην αυταπατώμεθα, η αναγκαία ελάφρυνση του χρέους και η χαλάρωση της λιτότητας στην Ελλάδα, δεν αρκούν για να δώσουν ισχυρή ανάκαμψη, που απαιτείται για να έχει καλές προοπτικές το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ! Από την άλλη, η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν είναι καλή λύση για την σημερινή, την συγκεκριμένη Ελλάδα – και όχι για μια Ελλάδα που έχει στη φαντασία του ο κάθε επαναστάτης ή ο κάθε αντιευρωπαϊστής εθνικιστής.
Κοιτάξτε, ήρθε η ώρα να περάσουμε από τα «οικονομικά της φαντασίας» - σαν και αυτά της τρόικας και της προηγούμενης συγκυβέρνησης, ή σαν αυτά της «επανάστασης στην Ελλάδα» ή εκείνα του ακροδεξιού λαϊκισμού, στα «παράδοξα οικονομικά»! Οι οικονομικές και θεσμικές παραδοξότητες που χαρακτηρίζουν τα «προγράμματα διάσωσης» της Ελλάδας, ήρθε η στιγμή να αντικατασταθούν από ένα παράδοξο για την Ευρωζώνη Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και μια παράδοξη για την ΕΕ εξωτερική πολιτική της Ελλάδας με κατεύθυνση αντι-ιμπεριαλιστική, αντι-νεοφιλελεύθερη, αντι- αποικιοκρατική, αντι-σεκιουριτοποιητική.
Είναι αυτά τα τέσσερα (αντί-) που θα μπορούσαν να διατηρήσουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη - παράλληλα με την εφαρμογή ενός αξιόλογου ευρωπαϊκού, ατομικού, επενδυτικού προγράμματος - και να δώσουν χρόνο για την μεταμόρφωση της ΕΕ σε ένα πόλο εναλλακτικής ηγεμονίας, αφού πρώτα βεβαιωθεί η γερμανική ελίτ, πως «πουλώντας οικονομική φαντασία» στερεύεις εσύ ο ίδιος από πολιτική!
Η Ελλάδα για να παραμείνει ανέφελα στο Δυτικό Σύστημα, έχει σήμερα ανάγκη αυξημένες ελευθερίες. Και αυτό είναι παράδοξο, κόντρα στα τόσα άλλα που την έφεραν στην σημερινή κοινωνικοοικονομική άβυσσο! Στοιχείο αυτού του παραδόξου είναι και μια πιο ευέλικτη εξωτερική πολιτική και διπλωματία, η οποία καλό είναι να μην σοκάρει τους συντηρητικούς-δεξιούς και τους νεοσυντηρητικούς σοσιαλδημοκράτες της ΕΕ! Και εγώ, όπως ξέρεις αναγνώστη μου, αντιτίθεμαι στο αυταρχικό ψευδο-αυτοκρατορικό καθεστώς Πούτιν, αλλά δεν θα επιθυμούσα να συνεχιστεί η ψυχρότητα και δυσπιστία στις ελληνορωσικές σχέσεις! Δεν τρέφω καμία συμπάθεια στο καθεστώς Πούτιν, αλλά παρόλα αυτά θεωρώ απαραίτητη την σύσφιξη των σχέσεων τόσο με την ρωσική ηγεσία, όσο και με την κινεζική… και αυτό επειδή η Ελλάδα δεν είναι Λετονία, ούτε Σουηδία!...
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.