Της Χαράς Μαζίδη 

Οι άνθρωποί μας…
Αυτοί που όταν τους σκεφτόμαστε γεμίζουμε ζεστασιά. Έχουν την έγνοια μας , κάποιες φορές κρυφά , γιατί μας νιώθουν, έστω και από μακριά.
Οι άνθρωποί μας…
Αυτοί που μας αντέχουν, που υπομένουν τα ξεσπασματά μας, τα νεύρα μας , την χωρίς λόγο κάποιες φορές σιγή μας.
Οι άνθρωποί μας, που τις πιο πολλές φορές είναι και οι δεδομένοι μας…
Όχι γιατί δεν αναγνωρίζουμε την αξία τους, αλλά γιατί η ύπαρξή τους στη ζωή μας είναι σαν συμβόλαιο χωρίς ημερομηνία λήξης. Αυτοί που αγαπάμε βαθιά! Που όταν μας πάρει ο ύπνος στον καναπέ, θα μας ξυπνήσουν να πάμε στο κρεβάτι μας ή θα μας σκεπασουν γλυκά με σεντονάκι αγάπης.
Οι άνθρωποί μας, που θα καταλάβουν κοιτώντας μας στα μάτια και όταν κλείνουμε τα πορτόφυλλά μας θα περιμένουν μέχρι να νιώσουμε ξανά το φως!
Οι άνθρωποί μας, που θα μας χαρίσουν αγκαλιά χωρίς να την ζητήσουμε και που όταν λαγοκοιμόμαστε θα έρθουν σαν χάδι τρυφερό να γαληνέψουν την ψυχή μας.
Οι άνθρωποί μας, που μας εμπιστεύονται να κρατήσουμε τον “κόσμο” τους στα δυο μας χέρια χωρίς φόβο και δισταγμό!
Οι άνθρωποί μας, που έχουν το βλέμμα τους πάντα καθαρό και τα λόγια σταράτα και γλυκόπικρα. Οι άνθρωποί μας , κοντά τους δεν υπάρχουν άμυνες και μάσκες. Μιλάς και ανοίγεις την καρδιά σου. Ξέρουν τα λάθη σου και τα σωστά σου . Σε έχουν δει να λυγίζεις, να λιγοψυχείς , να παραφέρεσαι.
Τους έχεις θυμώσει, σε έχουν θυμώσει και όλα βγήκανε στο φως και κύλησαν καθάρια σαν νεράκι. Μεθύσατε, είδατε μαζί τα αστέρια, μοιραστήκατε λεφτά που δεν υπήρχαν, φαγητό για έναν. και τις λύπες σας τις κόψατε στα δυο.
Έβαλαν πλάτη στα δύσκολα και εσύ έγινες σκαλί για να πατήσουν, να σηκωθούν.
Έτρεξες σπίτι τους για μητρική στοργή. Έτρεξαν σπίτι σου για ένα πεντάλεπτο καφέ και μια κουβέντα.
Ποιοι είναι οι άνθρωποί μας; Αυτοί όλοι, πολλοί ή λίγοι που τα όρια είναι κάπως ασαφή ανάμεσα μας. Αυτοί που έχουν το δικαίωμα να μπουν στο σπίτι σου, χωρίς προειδοποίηση.
Που μπαίνει ο ένας στη ζωή του άλλου, μα πάντα υπάρχει σεβασμός. Αυτοί που σ' αποδέχονται, σε νοιάζονται, δεν σε ξεχνούν. 
Οι άνθρωποί μας…όλοι αυτοί, πολλοί ή λίγοι που δεν αμφισβητούν την αγάπη μας , ούτε και εμείς τη δική τους.
Οι αφανείς ή φανεροί ήρωες της ζωής μας!
Ανεκτίμητοι θησαυροί, πυγολαμπίδες στα σκοτάδια μας , σκοτάδια και φως στο μικρό μας ταξίδι. Δίπλα ή μακριά μας δεν έχει σημασία γιατί είναι πάντα μέσα μας. Χωρίς αυτούς όλα θά χανε χρώματα θαμπά. Χωρίς αυτούς , οι νέες εμπειρίες, οι ίδιες ή παλιές εικόνες θα είχανε άλλη γεύση.
Γιατί ο κόσμος όλος, γίνεται πιο όμορφος και η ζωή έχει νόημα μονάχα όταν μοιράζεσαι.
Είμαστε μικροί… φευγαλέα περνάμε, λιγος ο χρόνος μας. Ίσως δεν καταφέρουμε πολλά.
Ίσως οι ξένοι δε θα μας θυμούνται έτσι ασήμαντοι που φύγαμε.
Μπορούμε όμως, όσο ζουμε, να χτίζουμε γέφυρες χαράς και ζεστασιάς εκεί που η ψυχή νιώθει γεμάτη όταν μοιράζεται και το μικρό γίνεται μεγάλο.
Οι άνθρωποί μας…
Εκείνοι που η καρδιά νιώθει ευγνωμοσύνη όταν το μυαλό σεργιανάει στη σκέψη τους!
Axact

Ακτιβιστής

Μπορείτε να επικοινωνήσετε σχετικά με το παρόν άρθρο ή οτιδήποτε σχετίζεται με την ιστοσελίδα του "ακτιβιστή" ή ακόμη και για άρθρα ή απόψεις σας που επιθυμείτε να δημοσιεύσουμε στο email: chrivanovits@gmail.com

Προσθέσετε το σχόλιό σας:

0 comments:

Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.