Articles by "ΑΠΟΨΕΙΣ"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων



Σύμφωνα με ερευνητές, η ιδεολογία που γεννήθηκε το 2011 είναι ένα μείγμα κυβερνο-αναρχισμού, αντι-παγκοσμιοποίησης και λαϊκισμού όπως αυτού που εμφανίσθηκε στη Ρωσία και στην Αμερική στα τέλη του 19ου αι.

Ολοι γνωρίζουμε τη μάσκα των Anonymous, σύμβολο εμβληματικό του νέου τύπου επανάστασης (αναρχο-λαϊκισμού), ένα σύμβολο που το είδαμε στους δρόμους του Καΐρου και όχι μόνο. Η νέα ιδεολογία που έχει προκύψει έχει τις βάσεις τις στα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης που εμφανίσθηκαν τη δεκαετία του 1990 αλλά και του 2000. Κινήματα που απέρριψαν την ισχύ των ΜΜΕ και προώθησαν την ιδέα της συλλογικότητας μέσω των λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά. Υπάρχει ωστόσο μία σημαντική διαφορά μεταξύ των κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης και των κινημάτων των πλατειών όπως ήταν οι Αγανακτισμένοι στην Ελλάδα κτλ.

Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης ήταν βέβαια κατά του παγκόσμιου νέο-φιλελευθερισμού και των κύριων εκφραστών τους όπως είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κτλ. ενώ τα κινήματα των πλατειών, όπως τα ζήσαμε με τους Αγανακτισμένους, στρέφονταν κυρίως εναντίον του εγχώριου ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος και η ιδεολογική καθαρότητα ή πλατφόρμα όπως θα έλεγαν κάποιοι, απλά δεν υπήρχε. Στα κινήματα των πλατειών συμμετείχαν καθημερινοί άνθρωποι, οι οποίοι συζητούσαν δημόσια και μοιράζονταν τις σκέψεις τους με άλλους, το δε πρόταγμα τους ήταν περισσότερη δικαιοσύνη και διαφάνεια από το πολιτικό σύστημα.

Το «συμβόλαιο» μεταξύ κυβερνώντων και λαού έχει διαρραγεί λόγω της κρίσης. Η δημιουργία τεχνητών οικονομικών κρίσεων από τις νεοφιλελεύθερες ελίτ, τα επονομαζόμενα προγράμματα διάσωσης που δεν διασώζουν τελικά κανέναν, οδήγησαν εκατομμύρια ανθρώπων στη φτώχεια και στην εξαθλίωση (η χώρα μας αποτελεί ζωντανό παράδειγμα). Οι κυβερνήσεις δεν εξασφαλίζουν πλέον την ευημερία ούτε καν τη βιωσιμότητα των πολιτών και η ελευθερία περιορίζεται.

Τα καινούρια κινήματα και η νέα ιδεολογία χρησιμοποιούν κυρίως τα κοινωνικά μέσα για τη διάδοση των μηνυμάτων με στόχο την κινητοποίηση του εξαγριωμένου πολίτη και την προστασία του από τα μέτρα λιτότητας (βλ. κίνημα εναντίον των πλειστηριασμών). Οι επικοινωνιακές εκστρατείες των κινημάτων αυτών αποκαλύπτουν τα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα, θίγουν την φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης και την καταπίεση που ασκεί η κυβέρνηση. 

Δημιουργείται ένα δίπολο – ο απλός κόσμος εναντίον των ελίτ, ένας απλός κόσμος που αναζητά τη δημοκρατία και μάχεται τον απολυταρχισμό.Η σχέση με την Αριστερά είναι πλέον ανταγωνιστική γι’αυτό και η Αριστερά βλέπουμε ότι μάχεται τα κινήματα αυτά. Στην οικονομία οι κύριοι άξονες είναι η παροχή κοινωνικών δαπανών και εξασφάλισης ελάχιστου μισθού ενώ σε αντίθεση με τα κινήματα της παγκοσμιοποίησης που προσδοκούσαν το τέλος του καπιταλισμού, η νέα ιδεολογία δίνει έμφαση στο τέλος των ανισοτήτων κυρίως σε εθνικό/τοπικό επίπεδο.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να καλύψει τη νέα αυτή ιδεολογία ενώ, κατά τη γνώμη μου, είναι λάθος να τοποθετείται ως λαϊκιστική με την έννοια του σωβινιστικού εθνικισμού.

Η μη κατανόηση του νέου αυτού ιδεολογικού πλαισίου θα είναι και η αιτία κατάρρευσης πολλών πολιτικών κομμάτων και συσχετισμών που υφίστανται σήμερα. Στην Ελλάδα το βλέπουμε μέσω της μαζικής αμφισβήτησης αλλά και τη δημιουργία πολλών μικρών κομμάτων, τα οποία όμως και αυτά σε έναν αρκετά μεγάλο βαθμό δεν κατανοούν τις αλλαγές αυτές αλλά κινούνται με παλαιοκομματικό τρόπο.

Ο κόσμος, λοιπόν, αλλάζει, μία αλλαγή ριζική και ως τέτοια προκαλεί αναταραχές και ανατροπές. Η νέα πραγματικότητα δεν έχει διαμορφωθεί ακόμα αλλά πολύ γρήγορα, ίσως μετά από πολύ επώδυνες διαδικασίες, θα δημιουργηθεί ελπίζοντας με καλύτερους όρους για τους ανθρώπους.



Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη στήλη μου «Πλάτωνας όχι Πρόζακ» στο ηλεκτρονικό περιοδικό Writers Gang.

Του Γ.Γ

«Όλοι έχουν μια τιμή, το σημαντικό είναι να βρεις ποια είναι αυτή», έλεγε ένας διάσημος Κολομβιανός μαφιόζος, ο Πάμπλο Εσκομπάρ, γνωστός στην εποχή του και σαν «βασιλιάς της κοκαΐνης». Αυτός ο τύπος, ένας από τους πλουσιότερους εγκληματίες που υπήρξαν στην ιστορία, γνώριζε πολύ καλά τι έλεγε αναφερόμενος σε πολιτικούς, δικαστές και μπάτσους.

Ισχύει αυτό στις μέρες μας τουλάχιστον όσο αφορά τους αστούς πολιτικούς;  Για μας η απάντηση είναι αυτονόητη.

Κάποιες παρατηρήσεις θέλουμε να κάνουμε σχετικά με την ανεξαρτητοποίηση του βουλευτή Γιώργου Λαζαρίδη, χωρίς να μπούμε στην ουσία του θέματος.

Στην περίπτωση του δεν ακούγονται μόνο υπονοούμενα από πολιτικά στελέχη και κόμματα, αλλά διατυπώνονται ξεκάθαρα απόψεις ότι ο πρώην βουλευτής των ΑΝΕΛ χρηματίστηκε για να κάνει αυτή την επιλογή.
Και αναρωτιόμαστε: θα υπήρχε άτομο της τάξης μας, που να έχει επάνω του λίγη τσίπα,  στο οποίο να αποδιδόταν τέτοια βαριά κατηγορία και να μην αντιδρούσε;
Και άντε να υποθέσουμε ότι ο συγκεκριμένος βουλευτής δεν θέλει να χάσει την παχυλή αργομισθία του και δεν παραδίδει την βουλευτική του έδρα στο κόμμα με το οποίο εκλέχτηκε. Δεν θα έπρεπε να προσφύγει στα δικαστήρια αν θεωρούσε ότι δέχεται τέτοια αισχρή συκοφαντία;

Από την άλλη πάλι, και βλέποντας πολιτικά το όλο ζήτημα, ποιο είναι το τελικό αποτέλεσμα, αν υποθέσουμε ότι κάποιοι χρημάτισαν τον Λαζαρίδη ναδιαχωρίσει την θέση του απ' την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της συγκυβέρνησης;

Κατά την άποψη μας το μόνο που κατορθώνουν είναι να συσπειρώσουν τον λόχο των 152 βουλευτών που εξακολουθούν να στηρίζουν την άθλια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ.
Το βλέπουμε πολύ χλωμό να τολμήσει άλλος εθνοπατέρας από τα κυβερνητικά κόμματα να αποστασιοποιηθεί  από την κομματική γραμμή, γνωρίζοντας ότι μια ζωή θα τον συνοδεύει η ταμπέλα του "πληρωμένου αποστάτη" και δεν θα έχει κανένα πολιτικό μέλλον.
Οπότε πιστεύουμε ότι αν υπήρξε μεθόδευση με εξαγορά του βουλευτή των ΑΝΕΛ για να πληγεί η συγκυβέρνηση αυτή καταλήγει εντελώς άκαρπη.

Πέρα του ότι τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ ασκούν αφόρητη ψυχολογική πίεση σε βουλευτές, ειδικά του κόμματος του Καμμένου, που πιθανόν να σκεπτόταν -για μια σειρά λόγους- να άρουν την εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση, αυτό που διαρρέουν πηγές του Μαξίμου, ότι δηλαδή υπάρχουν 2 τουλάχιστον από τους ανεξάρτητους βουλευτές που αν απαιτηθεί θα προσχωρήσουνστον κυβερνητικό βουλευτικό λόχο δεν είναι χωρίς βάση.
Πιστεύουμε δηλαδή ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να επαναληφθεί το σκηνικό ..  Συμπιλίδη,

Μένει να δούμε τις εξελίξεις και αν θα επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις μας.

πηγή
Στην εικόνα που παρουσιάζει η ελληνική οικονομία σήμερα αλλά και στο τι θα επακολουθήσει μετά την επίσημη λήξη του προγράμματος στήριξης τον Aύγουστο εστιάζει σχόλιο της Tagesspiegel, το οποίο υποστηρίζει ότι ναι μεν η κατάσταση στην Ελλάδα έχει βελτιωθεί, ωστόσο η χώρα δεν έχει ακόμη διασωθεί. «Η Ελλάδα αναμένεται σε λίγες εβδομάδες να βγει από το πρόγραμμα διάσωσης. Αυτό είναι ένα καλό νέο. Αλλά είναι συγχρόνως και μια «ιστορική στιγμή», ένα «νέο κεφάλαιο για την Ελλάδα», όπως γιορτάζει η Κομισιόν; Στην πραγματικότητα όχι. Αποδείχθηκε μόνο ότι αυτό που επετεύχθη για οκτώ χρόνια είναι τα παλιά χρέη να ανταλλαχθούν με νέα χρέη. Ωστόσο πρέπει να θεωρείται αμφίβολο κατά πόσο τρία προγράμματα διάσωσης, τα 274 δις ευρώ δανειακής βοήθειας και το βουνό από προαπαιτούμενα έχουν προετοιμάσει τη χώρα για ένα καλύτερο μέλλον. Είναι επιπόλαιο να προσποιούμαστε ότι η Ελλάδα έχει διασωθεί» σημειώνει το σχόλιο.
TAZ: «Για τα βιβλία ιστορίας θα πρέπει η αφήγηση μιας τόσο επίπονης προσπάθειας να λάβει και ισάξια ανταμοιβή»
TAZ: «Για τα βιβλία ιστορίας θα πρέπει η αφήγηση μιας τόσο επίπονης προσπάθειας να λάβει και ισάξια ανταμοιβή»
Στη συνέχεια η σχολιογράφος αναφέρει ότι τόσο οι «διασώστες» όσο και οι «διασωθέντες» θα πρέπει κάπως να πείσουν τους ψηφοφόρους τους για όλα όσα έγιναν στο πεδίο της ελληνικής κρίσης. «Για τα βιβλία ιστορίας θα πρέπει η αφήγηση μιας τόσο επίπονης προσπάθειας να λάβει και ισάξια ανταμοιβή –για το λόγο αυτό και η ανταμοιβή της καλής πράξης θα πρέπει να αναδειχθεί με τον φωτεινότερο τρόπο. Ιδίως τώρα, υπό το βάρος της προσφυγικής δυστυχίας, υπάρχει μια έντονη λαχτάρα για ευρωπαϊκές ιστορίες επιτυχίας». Η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας από πέρυσι βοηθά, λοιπόν, προς μια τέτοια κατεύθυνση, σημειώνει η σχολιογράφος, υπογραμμίζοντας ωστόσο ότι αυτή δεν οφείλεται τόσο στα προγράμματα διάσωσης όσο στη γενικότερη ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, από την οποία επωφελήθηκε και η νότια Ευρώπη. Το σχόλιο αναφέρεται επίσης και στο ότι η Ελλάδα καταγράφει για την ώρα πρωτογενές πλεόνασμα, ωστόσο σημειώνει κλείνοντας: «Η υπόθεση ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να παράγει πλεονάσματα για τα επόμενα τριάντα χρόνια είναι ανόητη. Αυτό όμως ήταν ζητούμενο από το τρίτο πρόγραμμα διάσωσης. Όπως επίσης εξωφρενική είναι και η υπόθεση ότι η ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει με την ίδια γενναιότητα την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, όταν η διεθνής πίεση θα έχει πλέον χαλαρώσει».

του Νίκου Ιγγλέση

To Eurogroup που συνεδρίασε στο Λουξεμβούργο, στις 21-22 Ιουνίου 2018, αποφάνθηκε ότι: «Η Ελλάδα αποχωρεί από το πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας με μια πιο ισχυρή οικονομία, στηριζόμενη στις δημοσιονομικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόστηκαν».

Προφανώς διέφυγε από το Eurogroup το γεγονός ότι η χώρα μας μπήκε στο πρόγραμμα, το 2010, με δημόσιο χρέος 299 δις. ευρώ ή 129,3% του ΑΕΠ, και «βγαίνει» απ’ αυτό, με χρέος 343,7 δις. ή 193,9% του ΑΕΠ (Μάρτιος 2018) και αυτό παρ’ όλο το καταστροφικό «κούρεμα» των ομολόγων το 2012, που υποτίθεται ότι μείωσε σημαντικά το χρέος.

Επίσης διέφυγε από το Eurogroup ότι η εγχώρια παραγωγή (Ακαθάριστη Προστιθέμενη Αξία) μειώθηκε κατά 28,5%, η ανεργία και η υποαπασχόληση εκτοξεύτηκαν, οι πολίτες φτωχοποιήθηκαν και η κοινωνική συνοχή διαλύθηκε.

Η Ελλάδα «βγαίνει» από το πρόγραμμα σε δραματικά χειρότερη κατάσταση απ’ αυτήν που ήταν όταν μπήκε. Προς τι λοιπόν οι πανηγυρισμοί και οι θριαμβευτικές δηλώσεις των εκπροσώπων των δανειστών στο Eurogroup και της ελληνικής κυβέρνησης; Την εξήγηση δίνει συνοπτικά η γαλλική εφημερίδα Le Monde στις 22-6-18:

«Το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε το 2010 ήταν καταστροφικό, η χώρα κατέρρευσε, η οικονομία μπήκε στην <εντατική>, η ανεργία σημείωσε έκρηξη, ειδικά ανάμεσα στους νέους, το ηθικό των Ελλήνων έπεσε πολύ χαμηλά. Αλλά η Ελλάδα επέζησε, το Grexi tαποφεύχθηκε, η Ευρωζώνη δεν εξερράγη».

Μετά οκτώ χρόνια, είναι «ηλίου φαεινότερον» ότι το ελληνικό δράμα οφείλεται στη λυσσαλέα προσπάθεια να παραμείνει, ανεξαρτήτως κόστους και συνεπειών, η χώρα στο ευρώ προκειμένου να μη διαλυθεί το σαθρό οικοδόμημα της Ευρωζώνης.

Το δημόσιο χρέος είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του ευρώ για όλες σχεδόν τις χώρες που το έχουν υιοθετήσει. Το ευρώ δεν είναι εθνικό αλλά ξένο νόμισμα γιατί δεν μπορεί να εκδοθεί από τα κράτη που το χρησιμοποιούν. Έτσι όταν το 2002 το δημόσιο χρέος που ήταν στα εθνικά νομίσματα μετατράπηκε σε ευρώ, τότε όλο το χρέος έγινε συναλλαγματικό χρέος. Καμιά χώρα στον κόσμο, πέρα από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, δεν έχει το σύνολο του χρέους της σε συνάλλαγμα. Αυτό αποτελεί την ασφαλέστερη συνταγή χρεοκοπίας.
Το 2001, πριν την είσοδο στο ευρώ, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν 155,8 δις από τα οποία τα 117 δις ή το 75% ήταν σε δραχμές και μόνο τα 39 δις ή το 25% σε συνάλλαγμα. Μέχρι τότε η χώρα μας μπορούσε να εξυπηρετεί το δραχμικό χρέος εκδίδοντας νόμισμα, ενώ τα τοκοχρεολύσια παρέμεναν στην ελληνική οικονομία. Ύστερα από μόνο δέκα έξι χρόνια, μέσα στο ευρώ, το χρέος υπερδιπλασιάστηκε και ανήλθε, στο τέλος του 2017, σε 328,7 δις, δηλαδή, αυξήθηκε κατά 110,9%, και είναι στο σύνολό του σε συνάλλαγμα. Το μεγαλύτερο μέρος των τοκοχρεολυσίων πληρώνονται τώρα στο εξωτερικό.


Συμπέρασμα: Το ξένο νόμισμα, το ευρώ δημιούργησε το χρέος και το χρέος υποδούλωσε τη χώρα. Το δυσθεώρητο αυτό συναλλαγματικό χρέος είναι η αιτία όλων των δεινών που βιώνουν και θα βιώνουν στο διηνεκές, αν τίποτα δεν αλλάξει, οι έλληνες πολίτες.

Τα μέτρα για το χρέος.

Το μοναδικό ενδιαφέρον του Eurogroup ήταν να καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο, δηλαδή, να μπορεί η χώρα μας να το εξυπηρετεί δανειζόμενη από τις «αγορές», προκειμένου να πληρώνει τα διακρατικά δάνεια που έλαβε την οκταετή περίοδο των τριών Μνημονίων. Αποφασίστηκαν μια σειρά από ημίμετρα ώστε το χρέος να θεωρηθεί μεσοπρόθεσμα βιώσιμο από τις «αγορές», αλλά παράλληλα η Ελλάδα να παραμείνει εξαρτημένη από τους δανειστές – εκβιαστές και αδιαμαρτύρητα υπάκουος μαθητής της Ευρωζώνης. Τα σημαντικότερα από αυτά τα ημίμετρα είναι:

Η Ελλάδα θα λάβει ένα τελευταίο δάνειο ύψους 15 δις που θα αυξήσει περαιτέρω το συνολικό χρέος της. Από το ποσό αυτό 5,5 δις θα κατατεθούν σε ξεχωριστό λογαριασμό για την εξυπηρέτηση του χρέους και μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή ενός μέρους των ακριβών (λόγω επιτοκίου) δανείων του ΔΝΤ ή των παλαιών ομολόγων που κατέχει η ΕΚΤ. Το υπόλοιπο ποσό των 9,5 δις θα προστεθεί στο απόθεμα ασφαλείας (buffer) ή «μαξιλάρι» ρευστότητας που θα χρησιμοποιηθεί για την πληρωμή των προσεχών δόσεων του χρέους σε περίπτωση που οι «αγορές» δεν είναι πρόθυμες να μας δανείσουν με «λογικά» επιτόκια. Το «μαξιλάρι» ρευστότητας μαζί με τα λεφτά που έχουν συγκεντρωθεί από εθνικούς πόρους (ομόλογα, repos, διαθέσιμα δημόσιων φορέων κλπ) υπολογίζεται να ανέλθει σε 24,1 δις, τα οποία αρκούν για την εξυπηρέτηση του χρέους τους επόμενους 22 μήνες.

Παρατείνονται κατά 10 χρόνια οι λήξεις (ωριμάνσεις) ενός μεγάλου μέρους των δανείων της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης (EFSF) του 2012. Πρόκειται για ένα ποσό της τάξης των 96,6 δις από τα συνολικά 141,8 δις που μας έχει χορηγήσει ο EFSF. Παράταση κατά 10 χρόνια δίνεται και για την πληρωμή των τόκων αυτού του ποσού. Έτσι τα τοκοχρεολύσια των 96,6 δις θα αρχίσουν να πληρώνονται αυξημένα (λόγω τόκων) από το 2033. Ουσιαστικά παρατείνεται κατά μια πρόσθετη δεκαετία η εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές.

Επιστρέφονται τα κέρδη που έχουν επιτύχει η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης (SMPs και ANFAs) από την κερδοσκοπία πάνω στα ελληνικά ομόλογα που εξαιρέθηκαν από το PSI του 2012. Πρόκειται για ένα σχετικά μικρό ποσό περίπου 4,8 δις που θα επιστραφεί σε 8 εξαμηνιαίες δόσεις των 600 εκατ. ξεκινώντας από το Δεκέμβριο του 2018 ως τον Ιούνιο του 2022. Η επιστροφή σε δόσεις αντί της επιστροφής ολόκληρου του ποσού εφ’ άπαξ επιλέχτηκε για να εκβιάζεται η Ελλάδα και να εφαρμόζει τις μνημονιακές δεσμεύσεις που της έχουν επιβληθεί. Αν υπάρχει οποιαδήποτε παρέκκλιση δε θα καταβάλλονται τα χρήματα αυτά.

Καταργείται η πρόσθετη επιβάρυνση του επιτοκίου (step up) για το μικρό τμήμα του δανείου (16 δις) της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης που είχε χρησιμοποιηθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου για την επαναγορά χρέους το Δεκέμβριο του 2012. Το μέτρο αυτό θα εξαρτάται, όπως και το προηγούμενο, από τη συμμόρφωση της χώρας μας στις επιταγές των δανειστών.

Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να επιτυγχάνει κατ’ έτος πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ μέχρι και το 2022 και στη συνέχεια 2,2% μέχρι το 2060. Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι απαραίτητο γιατί μ’ αυτό πληρώνονται οι τόκοι του δημόσιου χρέους και έτσι δε θα απαιτείται πρόσθετος δανεισμός.


Όλα αυτά τα ημίμετρα δεν αποτελούν ούτε διαγραφή ενός μέρους του χρέους, ούτε ελάφρυνση του, αλλά απλώς μια ρύθμιση – διευθέτηση για να μπορεί η χώρα μας να το αποπληρώνει δανειζόμενη από τις «αγορές».

Ουσιαστικά η Ελλάδα γίνεται μια «κανονική», όπως μας λένε, χώρα αλλάζοντας δανειστή. Τα Μνημόνια τελειώνουν αλλά η κατοχή της Ελλάδας από τους ξένους που κατέχουν το χρέος της συνεχίζεται. Η λιτότητα, η ανεργία και η υποαπασχόληση, η έλλειψη ρευστότητας και η παραγωγική συρρίκνωση θα συνεχιστούν γιατί, για τους επικυρίαρχους δανειστές, προέχει η εξυπηρέτηση του χρέους και για το λόγο αυτό επέβαλλαν, πριν οκτώ χρόνια, τα Μνημόνια. Το Eurogroup, ένα άτυπο όργανο της Ευρωζώνης (η ύπαρξη του δεν προβλέπεται από τις Συνθήκες της Ε.Ε.), ήταν και θα είναι στο μέλλον, η πραγματική κυβέρνηση της Ελλάδας, όσο αυτή παραμένει στο ευρώ.
Η αντιπολίτευση, όλων των κομμάτων που στηρίζουν την παραμονή στο ευρώ-σύστημα, κατηγορεί τη σημερινή κυβέρνηση ότι έφερε ένα αχρείαστο 3ο και 4ο Μνημόνιο, επιβάρυνε το χρέος με 100 έως 200 δις και δέσμευσε τη χώρα μέχρι το 2066. Επειδή αυτά τα επιχειρήματα αποσκοπούν στο να διατηρήσουν στο απυρόβλητο την Ευρωζώνη και το ρόλο των «εταίρων» δανειστών, να θυμίσουμε ότι:
α) Με το πρώτο Μνημόνιο (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) η Ελλάδα δανείστηκε 52,9 δις από τα κράτη της Ευρωζώνης και άλλα 20,3 από το ΔΝΤ. Σύνολο 73,2 δις.
β) Με το δεύτερο Μνημόνιο (συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) δανειστήκαμε 141,8 δις από τον EFSF και άλλα 11,7 από το ΔΝΤ. Σύνολο 153,5 δις.
γ) Με το τρίτο Μνημόνιο (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) η χώρα μας δανείστηκε από τον ESM 46,9 δις συν 15 για το «μαξιλάρι» ρευστότητας. Σύνολο 61,9 δις.


Αυτά τα συνολικά 288,6 δις διακρατικού, ενυπόθηκου και συναλλαγματικού χρέους είναι η «φυλακή» μέσα στην οποία έχουν κλείσει την Ελλάδα. Υπάρχει και ένα πρόσθετο χρέος 55,1 δις προς άλλους πιστωτές (ΕΚΤ, τράπεζες και ιδιώτες). Όλοι όσοι δεν αμφισβητούν το χρέος, αλλά προσπαθούν να το εξυπηρετούν και όσοι δεν αμφισβητούν το ξένο νόμισμα, το ευρώ, που το δημιουργεί είναι το ίδιο συνυπεύθυνοι.

«Τα δάνεια δούλους τους ελεύθερους ποιεί…» Μένανδρος.

του Manlio Dinucci, Μanifesto, Comité Valmy, mardi 19 juin 2018

[Το κατωτέρω άρθρο διακεκριμένου Ιταλού στρατηγικού αναλυτή, που αναδημοσιεύτηκε στο όργανο των Γάλλων Ντεγκωλλικών, φωτίζει την  επιμελώς αποκρυπτόμενη από τα συστημικά ΜΜΕ ( με την πρόσοψη του «ανθρωπιστικού προσφυγικού δράματος»)πυορροούσα πληγή και  γενεσιουργό αιτία των μαζικών μεταναστευτικών ρευμάτων, που έχουν ήδη προκαλέσει πολυδιάστατη κοινωνική αναταραχή στην Ευρώπη και προοιωνίζονται έξαρση της τρομοκρατίας, εσωτερικές εθνοτικές συρράξεις και κατάλυση των υπολειμμάτων δημοκρατίας.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Οι πολιτικο-δημοσιογραφικοί προβολείς, εστιασμένοι στο μεταναστευτικό ρεύμα από τα νότια στα βόρεια της Μεσογείου, αφήνουν το σκότος άλλες μετακινήσεις: εκείνες, από τον βορρά προς τον νότο, στρατιωτικών δυνάμεων και όπλων, που διασχίζουν την Μεσόγειο. ΄Η σωστότερα την «Διευρυμένη Μεσόγειο», περιοχή η οποία, στο πλαίσιο της στρατηγικής ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, εκτείνεται από τον Ατλαντικό στην Μαύρη Θάλασσα και στα νότια, ως τον Περσικό Κόλπο και τον Ινδικό Ωκεανό.
Στην συνάντησή του με τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ στη Ρώμη, ο Ιταλός πρωθυπουργός Κόντε τόνισε την «νευραλγική θέση της διευρυμένης Μεσογείου στην ευρωπαϊκή ασφάλεια», που απειλείται από το «τόξο της ανασφάλειας το οποίο εκτείνεται από την Μεσόγειο στην Μέση Ανατολή». Εξ ου και η σημασία του ΝΑΤΟ, συμμαχίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, την οποία ο Κόντε χαρακτηρίζει ως πυλώνα της εσωτερικής και διεθνούς ασφάλειας». Σε πλήρη ανατροπή της πραγματικότητας.
Η στρατηγική ΗΠΑ/ΝΑΤΟ είναι στην πραγματικότητα αυτή που προκάλεσε τη «τόξο της αστάθειας», με τους δυο πολέμους στο Ιράκ, τους δυο άλλους πολέμους που κατεδάφισαν τα κράτη της Γιουγκοσλαβίας και της Λιβύης και τον πόλεμο που επιχειρεί να διαλύσει το κράτος της Συρίας. Η Ιταλία, που συμμετέσχε  σε όλους αυτούς τους πολέμους, κατά τον Κόντε «παίζει αποφασιστικό ρόλο για την ασφάλεια και την σταθερότητα της νότιας πτέρυγας της Συμμαχίας».
Με ποιον τρόπο; Το μαθαίνουμε από αυτά που κρύβουν τα ΜΜΕ. Το σκάφος Τρέντον του αμερικανικού στόλου, το οποίο παρέλαβε 42 μετανάστες (στους οποίους επετράπη να αποβιβαστούν στην Σικελία, αντίθετα από εκείνους του Ακουάριους), δεν έχει την βάση του στην Σικελία για να εκτελεί ανθρωπιστικές αποστολές στην Μεσόγειο. Είναι ένα πολεμικό υψηλής ταχύτητας, (έως 80 χλμ.την ώρα), ικανό να αποβιβάσει σε λίγες ώρες στις βόρειο-αφρικανικές ακτές ένα αποβατικό σώμα 400 ανδρών με τα οχήματά τους. Ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ δρουν την Λιβύη, για την εκπαίδευση και καθοδήγηση σχηματισμών συμμαχικών δυνάμεων, ενώ ένοπλα αμερικανικά ιπτάμενα ρομπότ απογειώνονται από την Σιγκονέλα της Σικελίας και βομβαρδίζουν στόχους στην Λιβύη.
 Σύντομα, ανακοίνωσε ο Στόλτενμπεργκ, από την Σιγκονέλα θα επιχειρούν και του ΝΑΤΟ βομβαρδιστικά ιπτάμενα ρομπότ. Θα ενταχτούν στο «Κέντρο Νότιας Στρατηγικής Διοίκησης του ΝΑΤΟ», κέντρο πληροφοριών για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Μέση Ανατολή, Βόριο Αφρική, Σαχέλ και Υπο-Σαχάρια Αφρική.
Αυτό το κέντρο θα τεθεί σε λειτουργία τον Ιούλιο, με έδρα στο Lago Patria, κοντά στην Διοίκηση των Κοινών Δυνάμεων ΝΑΤΟ  (Jfc Naples), υπό τις διαταγές Αμερικανού ναυάρχου (επί του παρόντος του James Foggo- ο οποίος διοικεί επίσης τις αμερικανικές ναυτικές δυνάμεις στην Ευρώπη (με επιτελικό κέντρο στην Νάπολη-Καποντιτσίνο και τον ΄Εκτο Στόλο με βάση την Γκαέτα) και τις αμερικανικές ναυτικές δυνάμεις για την Αφρική. Αυτές οι δυνάμεις ενσωματώθηκαν από το Αεροπλανοφόρο Χάρρυ Τρούμαν, που εισήλθε προ διμήνου την Μεσόγειο με την επιθετική του ομάδα σκαφών.
Στις 10 Ιουνίου, ενώ τα ΜΜΕ συγκέντρωναν την προσοχή στο Ακουάριους, ο αμερικανικός στόλος, με φορτίο 8.000 στρατιωτών, 90 καταδιωκτικών και άνω των 1.000 πυραύλων, αναπτυσσόταν στην ανατολική Μεσόγειο, έτοιμος να πλήξει την Συρία και το Ιράκ. Τις ίδιες μέρες, 12 και 13 Ιουνίου, ελλιμενιζόταν στο Λιβόρνο το Liberty Pride, ένα επιστρατευμένο αμερικανικό σκάφος, μεταφέροντας ένα άλλο φορτίο όπλων, τα οποία μεταφέρονται κάθε μήνα, από την αμερικανική βάση Camp Darby στην Πίζα, στην Ιορδανία και στην Σαουδική Αραβία, για τους πολέμους στην Συρία και την Υεμένη.
΄Ετσι τροφοδοτούν τους πολέμους οι οποίοι, με τους μηχανισμούς νέο-αποικιακής λεηλασίας, προκαλούν φτωχοποίηση και εκρίζωση των πληθυσμών, ΄Ετσι γιγαντώνονται τα μεταναστευτικά κύματα υπό δραματικές συνθήκες και δημιουργούνται θύματα και νέες μορφές δουλείας.
 «Φαίνεται πως τώρα αποδίδει η σκληρή στάση στο μεταναστευτικό», σχολίασε ο πρόεδρος Τραμπ, αναφερόμενος στα μέτρα που αποφάσισε όχι μόνο ο Σαλβίνι, αλλά όλη η ιταλική κυβέρνηση, της οποίας ο πρωθυπουργός χαρακτηρίστηκε «καταπληκτικός».
Δίκαιη αναγνώριση από τις ΗΠΑ, που στο ιταλικό κυβερνητικό πρόγραμμα χαρακτηρίζονται ως «προνομιακός σύμμαχος» της Ιταλίας.


Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

Με κομψές εξισώσεις επιχειρήθηκε στο χθεσινοβραδινό Eurogroup να διασκεδαστεί το αδιέξοδο της Ελλάδας, εξαιτίας της απολύτως εσφαλμένης οικονομικής φιλοσοφίας των «προγραμμάτων διάσωσης» (μνημονίων) που υιοθετήθηκαν, νομοθετήθηκαν και εφαρμόζονται κουτσά-στραβά στην πράξη.

Η συμφωνία στο Eurogroup, για το τέλος του προγράμματος (: για το τέλος των μνημονίων) αποτελεί στην ουσία την επιτομή ενός νέου μνημονίου χωρίς πρόσθετη χρηματοδότηση από τον λεγόμενο επίσημο τομέα. Με περαιτέρω παράταση της περιόδου χάριτος για τα δάνεια του EFSF κατά 10 χρόνια και επιμήκυνση της μέσης διάρκειας λήξης τους επίσης για 10 χρόνια, όπως και με την πρόβλεψη για χρησιμοποίηση της τελευταίας δόσης για την δόμηση ενός «μαξιλαριού ρευστότητας» για κάτι περισσότερο από έναν χρόνο, επιχειρείται να απαντηθεί μαθηματικώς η ανάγκη για νέα δάνεια, για την εξυπηρέτηση των προηγούμενων.

Δηλαδή, αντί για νέα δάνεια, προτάχθηκε μια οριακή ρύθμιση του χρέους, ώστε αυτό να εμφανίζεται θεωρητικώς και βραχυχρονίως «βιώσιμο». Μακροπρόθεσμα είναι προφανές πως ούτε αυτό επιτυγχάνεται, όπως με σαφήνεια διαπιστώνει και δηλώνει το ΔΝΤ, το οποίο συνεχίζει να είναι τεχνικός σύμβουλος στο νέο πρόγραμμα που δεν αποκαλείται πλέον έτσι, ενώ είναι ασφαλώς έτσι, θεσπίζοντας ανελαστικές δεσμεύσεις σε ο, τι αφορά στα χρηματοοικονομικά, δημοσιονομικά και στο κοινωνικό μοντέλο, όπως και συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα.

Με την έννοια αυτή και καθώς ελληνική κυβέρνηση και δανειστές αγωνίζονται τα τελευταία χρόνια να μεταβάλλουν την πραγματικότητα που διαμορφώνει η στρατηγική τους στα ελληνικά πράγματα, αλλάζοντας τις λέξεις, αυτό το νέο πρόγραμμα πολλαπλών φάσεων θα μπορούσε κανείς να το ονομάσει «Νέο Πρότζεκτ» για την Ελλάδα. Όχι, λοιπόν, νέο πρόγραμμα αλλά νέο πρότζεκτ. Όχι νέα Μνημόνια, αλλά αυξημένη επιτήρηση για την διατήρηση των μνημονιακών προνοιών, για την επέκτασή τους και για την πιθανή θέσπιση νέων μέτρων στο πλαίσιο του αυτόματου μηχανισμού διόρθωσης των αποκλίσεων από τις κομψές εξισώσεις που «επικύρωσε» το Eurogroup.

Τι σημαίνει αυτό πολιτικά; Πως η εμφανιζόμενη ως «βιωσιμότητα του χρέους» με συνέχιση της λιτότητας και με, στην ουσία, αντιαναπτυξιακό προφίλ, προδηλώνει όχι απλώς για την επόμενη δεκαετία, αλλά μάλλον για πολύ περισσότερα χρόνια, ένα περιβάλλον «αβίωτης ζωής» στην πατρίδα μας.

Τώρα, αν κάποιος θεωρεί ότι αυτό αποτελεί επιτυχία της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, διαμορφώνοντας επιπρόσθετα το κλίμα και τις αντικειμενικές συνθήκες για προσέλκυση επενδύσεων για τις οποίες διψά η ελληνική οικονομία, είναι ασφαλώς δικαίωμά του! Μόνον μετά από οκτώ χρόνια εμπειρίας πάνω σε αυτήν την ίδια «φιλοσοφία» για την προσαρμογή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, απαιτείται πολύ μεγάλη δόση αυταπάτης και υπέρβασης της πραγματικότητας για να εκφράσει κανείς μία τέτοια αισιοδοξία.

Ας μην είμαστε μίζεροι, ωστόσο! Με κριτήριο το ότι η Ελλάδα αποτελεί ένα αυθεντικό μετανεωτερικό φαινόμενο «αποικίας χρέους» και έτσι θα παραμείνει μέχρις ότου εξοφλήσει τουλάχιστον τα δύο τρίτα των δανείων που έχει λάβει από τον λεγόμενο επίσημο τομέα της Ευρωζώνης, θα πρέπει να είμαστε… ικανοποιημένοι! Πάντα θεωρητικά και για τον επόμενο ενάμιση χρόνο, η πιθανότητα νέας πτώχευσης, ασύντακτης αυτή τη φορά, αποκλείεται. Άρα, στις επόμενες εκλογές το δίλημμα δεν θα είναι – και αυτή τη φορά – «πάση θυσία στο ευρώ» ή «δραχμή». Το νέο δίλημμα θα είναι «ποιος μπορεί να διασφαλίσει τους όρους και τις προϋποθέσεις του Νέου Πρότζεκτ προσαρμογής της Ελλάδας, για να μην γίνει ξανά επίκαιρη η συζήτηση για την δραχμή».

Σε τι διαφέρει αυτό από το παλαιότερο απειλητικό και ταυτόχρονα λυτρωτικό αφήγημα στο οποίο στηρίχθηκαν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις της κρίσης μέχρι σήμερα; Στην πραγματικότητα σε τίποτε, αν και τώρα πια υπεισέρχεται μεγαλύτερος βαθμός δημιουργικής ασάφειας! Και μάλιστα με την πρωτοτυπία που αποτελεί κορυφαία πολιτική παραδοξότητα στον καιρό μας: όσο οι αριθμητικές απεικονίσεις και οι συναρτήσεις εμφανίζονται σαφέστερες, τόσο η ζωή στην Ελλάδα μέλλεται ασαφέστερη! Με άλλα λόγια, το Νέο Πρότζεκτ για την Ελλάδα μεγεθύνει την ανασφάλεια στη χώρα.

Ενισχύει ή αποδυναμώνει τη σταθερότητα αυτό; Κατά ένα παράδοξο τρόπο και υπό τις αντικειμενικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στο πολιτικό σύστημα, την ενισχύει, αν και με όρους αμιγώς γεωοικονομικούς και γεωπολιτικούς την αποδυναμώνει.


του Περικλή Μήτκα *
«Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για ν’ ακούσουμε το διάγγελμα του πρωθυπουργού». Ετσι απροετοίμαστο με βρήκε, καθ’ οδόν προς μια εκδήλωση, η ανακοίνωση της «συμφωνίας». Κι όσο προχωρούσαμε σε αναγνώριση γλώσσας με αστερίσκους και σε αναγνώριση ιθαγένειας με υποσημειώσεις, το αίσθημα του εμπαιγμού και το σφίξιμο στο στομάχι όλο και δυνάμωνε. Απώλεια οριστική και αμετάκλητη. Ετσι άραγε να ένιωθαν οι δύο παππούδες, ο Περικλής κι ο Αριστείδης, όταν, εικοσάχρονοι στο Μοναστήρι, άκουγαν τον τότε Ελληνα πρωθυπουργό να τους ανακοινώνει από το μπαλκόνι του ελληνικού προξενείου ότι το αποτέλεσμα των εθνικών αγώνων του 1904-12 τους έβρισκε υπηκόους του Βασιλείου της Σερβίας;
Διακόπτουμε λοιπόν την πολύχρονη εθνική προσπάθεια να πείσουμε τη διεθνή κοινότητα ότι η γλώσσα και η ιθαγένεια των βορείων γειτόνων μας δεν είναι μακεδονική. Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση του όλου εγχειρήματος, το γράψαμε και το συμφωνήσαμε erga omnes για να μας στοιχειώνει στο διηνεκές. Τόσα χρόνια ποιος έλεγε αλήθεια και ποιος έκανε προπαγάνδα;
Διακόπτουμε και τις όποιες ατομικές προσπάθειες να πείσουμε καλόπιστους και κακόπιστους συνομιλητές για τη διαφορά μεταξύ Ελλήνων Μακεδόνων και Σλαβομακεδόνων. Υποστέλλουμε τις σημαίες και υποχωρούμε.
Οι παππούδες στο Μοναστήρι είχαν να κάνουν με Βούλγαρους, Σέρβους, Αρβανίτες και Τούρκους. Μερικές δεκαετίες αργότερα, οι Βούλγαροι έγιναν Σλαβομακεδόνες και από σήμερα, με τη δική μας βούλα, Μακεδόνες. Εκπληκτική πορεία σε έναν μόνο αιώνα.
Τόσο η καταγωγή μου όσο και το γεγονός ότι σήμερα υπηρετώ το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας, που φέρει τον εμβληματικό τίτλο του ιδρυτή τής σύγχρονης επιστήμης, του μεγαλύτερου Μακεδόνα φιλοσόφου Αριστοτέλη, με έδρα την πρωτεύουσα της Μακεδονίας, αποτελούν προσωπικό φορτίο που γεννά αισθήματα τεράστιας περηφάνιας αλλά και συνακόλουθου καθήκοντος. Αντιλαμβάνομαι το επιχείρημα όσων αξιώνουν ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων, αλλά σπανίως πρόκειται για αυτούς που φέρουν ανάλογα φορτία. Η εμπειρία δείχνει ότι για να λειτουργήσεις έτσι, πρέπει ή να μη διαθέτεις ή να έχεις για κάποιον ακαθόριστο λόγο απολέσει αυτά τα «πατριωτικά βαρίδια», που ομολογώ εμένα ακόμη με παρασέρνουν.
Γι’ αυτό δεν μπορώ να πανηγυρίσω για «τη νίκη του πραγματισμού έναντι της ακρότητας». Επιχειρώ νηφάλια να προβλέψω εάν σε δέκα ας πούμε χρόνια από σήμερα θα μπορώ να ισχυρίζομαι ότι η Θεσσαλονίκη είναι η πρωτεύουσα της Μακεδονίας, δίχως να αισθάνομαι ότι προκαλώ σύγχυση σε κάθε έστω καλοπροαίρετο συνάδελφό μου, όπου γης, που δεν είναι υποχρεωμένος ούτε τα νομικά κείμενα και τις συμφωνίες να διαβάσει ούτε να γνωρίζει παρά ελάχιστα για την ελληνική Ιστορία και τίποτε για το «Μακεδονικό».
Ούτε η αισιόδοξη ανάγνωση που αναφέρεται στα κείμενα και τις επιφυλάξεις που «κατορθώσαμε» να επιβάλουμε με αναπαύει ούτε οι ακραίες και φανατικές αντιρρήσεις με βρίσκουν σύμφωνο.
Πρέπει όμως να κάνουμε μια αναγκαία παραδοχή: Δεν αναγιγνώσκουμε με τον ίδιο τρόπο όλοι οι Ελληνες τα πράγματα, αφού δεν μας αγγίζουν το ίδιο. Με άλλη μεζούρα μετράμε τους φόβους, τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας αναφορικά με το Μακεδονικό όσοι είμαστε Μακεδόνες, έτσι όπως οι Κύπριοι ή οι Μικρασιάτες είναι πολύ πιο ευαίσθητοι με ό,τι συμβαίνει στους δικούς τους τόπους καταγωγής. Και φυσικά αλλιώς γευόμαστε και τις ήττες μας. Πιο έντονα, πιο επώδυνα, πιο βαθιά.
Σαν να θάμπωσε η λάμψη, το κλέος, η περηφάνια, σαν να στέρεψε μια παλιά πηγή, σαν να πνίγεται η φωνή της ράτσας που πρέπει να αντηχεί μέσα μας. Δεν είμαι ο μόνος που το νιώθει, και η αίσθηση αυτής της κάθε άλλο παρά αναπόφευκτης απώλειας είναι αβάσταχτη.
Η ιστορική αποτίμηση αυτών των στιγμών θα κρίνει, όπως συνήθως, τις πράξεις των πολιτικών προσώπων. Αν όμως τεθεί το ερώτημα, τι έπραξε η πνευματική ηγεσία αυτού του τόπου, δηλώνω πως, σε ό,τι με αφορά, έδωσα τον αγώνα με συνέπεια και μετριοπάθεια, ακολουθώντας την εθνική γραμμή. Και τώρα νιώθω προδομένος και βαθιά απογοητευμένος από την πολιτική ηγεσία.
* Ο κ. Περικλής Α. Μήτκας είναι πρύτανης του ΑΠΘ.

της Φωτεινής Μαστρογιάννη

Το βιβλίο «Η δύση της Δύσης - η απομυθοποίηση της Ευρώπης και ο Ελληνισμός» του Λαυρέντιου Γκεμερέϋ γράφτηκε στα γερμανικά το 1977. Ο Λαυρέντιος Γκεμερέϋ, ένας καθολικός αυστριακός ιερέας που έζησε στην Ελλάδα ως «πολιτισμικός πρόσφυγας» έγραψε αυτό το βιβλίο ως μία προσπάθεια κατανόησης της διαφοράς της Δύσης από την Ελλάδα. Μου κίνησε την περιέργεια γιατί η γνώμη των δυτικών για την Ελλάδα είναι συνήθως εχθρική και συμπλεγματική. Εχοντας πλήρως απωλέσει, εδώ και πολλά χρόνια, τον θαυμασμό των υποτελών προς κάθε τι ξένο, το βιβλίο μου κίνησε την περιέργεια.

Ο Γκεμερέϋ ορθά γνώριζε ότι οι Ελληνες είμαστε υποτελείς στη Δύση εδώ και 2000 χρόνια από την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα, μία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την οποία ο ίδιος θεωρεί, ως την πρώτη θελημένη αναγωγή της οργανωμένης βίας. Για τη στάση των Ρωμαίων έναντι των Ελλήνων αναφέρει ότι μισούσαν τους Ελληνες, τους είχαν χωρίς πολιτικά δικαιώματα και τους χρησιμοποιούσαν μόνο ως δασκάλους. Εάν και δυτικός και ρωμαιοκαθολικός αναγνωρίζει τον ρόλο του Βυζαντίου, ρόλο που η Δύση ηθελημένα αποσιωπεί και μισεί από την εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Αναφέρει ότι οι Σταυροφορίες (σημ. στη χώρας μας πολλοί θεωρούν ότι οι Χριστιανοί συλλήβδην έκαναν Σταυροφορίες ενώ η πραγματικότητα είναι ότι ήταν οι ρωμαιοκαθολικοί που της έκαναν και όχι οι ορθόδοξοι). Ο Γκεμερέυ θεωρεί ότι η επιμειξία του Ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού με τη γερμανική βιαιότητα δημιούργησε έναν παραμορφωμένο χριστιανισμό και αποκαλεί τις Σταυροφορίες «προπατορικό φασισμό». Δεν μένει όμως στην ιστορία αλλά προχωρά και με καυστικό λόγο αναφέρεται στην αστική μορφή τηςκοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπως αυτή δημιουργήθηκε στη Δύση, και την αποκαλεί «σκέτη απάτη και ποτέ δεν περιείχε την ελάχιστη δυνατότητα μιας αληθινής λαϊκής κυριαρχίας».


Λαυρέντιος Γκεμερέυ

Ενδιαφέρουσα είναι και η ανάλυση των τάξεων, όντας ιδιαίτερα επικριτικός για τον μικροαστό και τον αστό γενικότερα. Υποστηρίζει ότι ο μικροαστός το μόνο που θέλει είναι η αύξηση της ιδιοκτησίας του και καμία επαναστατική αλλαγή. Εάν και ιερέας αναλύει μπαίνει σε βάθος αναλύοντας την εξουσία.

Γράφει: «Οι φορείς της εξουσίας, οι οποίοι διαμορφώθηκαν στον 19ο αιώνα, στρατός, αστυνομία και μυστική διπλωματία, στις μέρες μας έχουν γίνει ένα τέλεια οργανωμένο σύμπλεγμα παγκόσμιων και τοπικών παραγόντων, από τους χαφιέδες και τραμπούκους, την ασφάλεια, ΚΥΠ, και στρατιωτική αστυνομία, σε εσωτερική κλίμακα, έως τη ΣΙΑ και το ΝΑΤΟ στο διεθνές επίπεδο. Αυτοί είναι οι ρυθμιστές των πραγμάτων και όχι Κυβερνήσεις, κόμματα, Κοινοβούλια και λαοί». Αναφέρει δε και ένα γεγονός, άγνωστο στους περισσότερους από εμάς. «Στη δίκη βασανιστηρίων της ΕΣΑ, η κα Βιργινία Τσουδερού ανάφερε ένα βαρυσήμαντο γεγονός από τις φοβερές εμπειρίες της: στα Γραφεία της ΕΣΑ είδε ένα βιβλιαράκι για την εκπαίδευση των στρατιωτών του ΝΑΤΟ, το οποίο περιείχε οδηγίες για βασανισμούς. Κανείς δεν ασχολήθηκε μ'αυτήν την καταγγελία, ούτε ένας βουλευτής- και η ίδια είναι βουλευτής-δεν προσπάθησε να δημιουργήσει σάλο για να διελευκανθεί αυτή η υπόθεση. Απλώς διότι δεν γίνεται. Ο φασισμός έχει διαβρώσει όλους τους βασικούς μηχανισμούς της κρατικής δομής. Στη Δύση και στην Ανατολή».

Ο Γκεμερέϋ προτρέπει τους Ελληνες να αντιληφθούν ότι αυτός ο θαυμασμός τους για την Ευρώπη είναι ένας θαυμασμός μία νεκρής κουλτούρας ενώ ο Ελληνισμός έχει να επιδείξει μία ζωντανή γλώσσα, ανθρωπιά (λέξη που δεν υπάρχει στις δυτικές γλώσσες) και πραγματικό οικουμενισμό. Εκφράζεται με θαυμασμό για την Εθνική Αντίσταση την οποία χαρακτηρίζει ως «μοναδικό γεγονός στην ιστορία, ακόμα και σε σύγκριση με το αντάρτικό κίνημα της Γιουγκοσλαβίας, που δεν είχε αυτή την παλλαϊκή βάση» αλλά και γενικότερα γιατί η συνεχής αντίσταση των Ελλήνων χρονολογείται από τον 4ο π.Χ. Θεωρεί ότι ο Ελληνας όλους αυτούς τους αιώνες αντιστέκεται με σοφία είτε παθητικά είτε ενεργητικά και έτσι κατόρθωσε να διατηρήσει την ταυτότητά του επί δύο χιλιάδες χρόνια ξενοκρατίας.

Το βιβλίο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Θα κλείσω πάλι με λόγια του συγγραφέα: «Είναι αυτή η ιδιότητα που όλοι οι «συστηματικοί» Βάρβαροι δεν μπορούν να υποφέρουν στους Ελληνες, από τους Ρωμαίους ως τους σύγχρονους Ευρωπαίους: πάντα καυτηρίασαν αυτήν την ιδιότητας σαν «άστατο χαρακτήρα», σαν «απατηλό», σαν «ανεύθυνο». Και αυτός ο καυτηριασμός, αυτή η τελική ανικανότητα των Βαρβάρων, να κατανοήσουν τον βασικό χαρακτήρα των Ελλήνων, τους εμπόδισε να γίνουν πραγματικοί μιμητές των Ελλήνων. Δεν καταλάβανε ποτέ, ότι ελευθερία σημαίνει απόφαση, συνεχώς καινούργια, όχι υποδούλωση κάτω από μία απόφαση που έχει παρθεί μια για πάντα, μία σχέση δούλου και ιδιοκτήτη, δουλοπάροικου και φεουδάρχη, μέλους κόμματος και ηγεσίας, του υπάκοου και του κυρίαρχου κρατικού μηχανισμού. Δεν μπορούσαν να το καταλάβουν, επειδή βασικά πάντα φοβόντουσαν την ελευθερία, σαν επικείμενο κίνδυνο για τα ιδανικά της «πειθαρχίας», της «υπακοής» και της «συνέπειας». Ποτέ ο Ελληνας δεν θα είναι «πειθαρχημένος», «υπάκουος», «συνεπής» απέναντι αφηρημένων ιδεών: αλλά πάντα θα είναι απέναντι του εαυτού του».

του Paul Craig Roberts, Zero Hedge,16-6-18

[Το ακόλουθο κείμενο παραινέσεων στον Βλαντιμίρ Πούτιν, από έναν Αμερικανό Νέστορα της οικονομικής επιστήμης, της γεωπολιτικής και της ελεύθερης ενημέρωσης, πρώην υπουργό της κυβέρνησης Ρέϊγκαν και ατρόμητον γηραιό αγωνιστή της ειρήνης και της δημοκρατίας, παρουσιάζει γενικότερο διαφωτιστικό ενδιαφέρον για οποιονδήποτε άνθρωπο που εξακολουθεί να προβληματίζεται για την μοίρα της χώρας του και την πορεία του κόσμου.]


΄Αν κρίνει κανείς από τις δηλώσεις των ηγετών στην πρόσφατη σύνοδο των G7, οι κυρώσεις του Τραμπ σε βάρος της Ευρώπης και η αδιαφορία του για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, ίδια με την αμερικανική περιφρόνηση για τα συμφέροντα οποιασδήποτε χώρας εκτός του Ισραήλ, δεν εξώθησε τους Ευρωπαίους να διαχωρίσουν την θέση τους από την εχθρότητα της Ουάσιγκτον κατά της Ρωσίας.
Η πρωθυπουργός της Αγγλίας δήλωσε ότι οι G7 «συμφώνησαν να παραμείνουν έτοιμοι για την λήψη νέων περιοριστικών μέτρων εναντίον της Ρωσίας, εάν καταστεί απαραίτητο.» Το αμερικανικό ανδρείκελο –Μακρόν- στην Γαλλία, κατηγόρησε ψευδώς την Ρωσία, την μόνη xώρα που προσπαθεί να εφαρμόσει την συμφωνία του Μινσκ για την Ουκρανία, ότι παραβιάζει την συμφωνία του Μινσκ. Ψευδόμενος, ο πρόεδρος της Γαλλίας, κατήγγειλε την Ρωσία  ότι εισέβαλε στην Ουκρανία και προσάρτησε την Κριμαία, παρά το γεγονός ότι οι ρωσικές δυνάμεις ήσαν από χρόνια παρούσες στην Κριμαία, υπο καθεστώς πενηντάχρονης μίσθωσης , που καθιστούσε την Κριμαία ρωσική ναυτική βάση.
Aσφαλώς δεν αγνοούσε, επίσης, ο Γάλλος πρόεδρος, ότι το μόνο που έκανε η Ρωσία, ήταν να αποδεχτεί το ομόφωνο δημοψήφισμα του πληθυσμού της Κριμαίας να επιστρέψει στην ρωσική επικράτεια. Η Κριμαία υπήρξε τμήμα της Ρωσίας επί τρεις αιώνες, δηλαδή περισσότερο από την ιστορία των ΗΠΑ, προτού παραχωρηθεί παράνομα στην (τότε ομόσπονδη σοβιετική) Ουκρανία.                                               
Οι πολιτικοί των G7 κατηγόρησαν τον Πούτιν για «αποσταθεροποιητική συμπεριφορά», για «υπονόμευση δημοκρατικών συστημάτων» και για «υποστήριξη της Συρίας». Η Ευρώπη παραμένει υποτελής στην Ουάσιγκτον, σε πείσμα κάθε ενέργειας που έκανε ο Τραμπ για να ταπεινώσει τους Ευρωπαίους υπηρέτες της Ουάσιγκτον.
Η απάντηση του Πούτιν, σ’ αυτό που χαρακτήρισε «δημιουργική φλυαρία», ήταν πως η Ευρώπη θα έπρεπε να αναζητήσει μαζί με την Ρωσία την εξυπηρέτηση των κοινών συμφερόντων τους. Υπάρχουν κοινά συμφέροντα και ο Πούτιν τα βλέπει, αλλά όπως δείχνουν ξεκάθαρα οι δηλώσεις των G7, οι G7 βλέπουν στην Ρωσία έναν εχθρό. Από την άποψη της Δύσης ο Πούτιν αποτελεί πρόβλημα λόγω της επιμονής του στην κυριαρχία του ρωσικού κράτους Όταν η Δύση κατηγορεί την Ρωσία για «αποσταθεροποιητική συμπεριφορά», η Δύση εννοεί ότι η ρωσική ανεξαρτησία αποσταθεροποιεί την παγκόσμια τάξη της Ουάσιγκτον. Η Ρωσία θεωρείται σαν αποσταθεροποιητική οντότητα, επειδή ο Πούτιν δεν αποδέχεται την ηγεμονία της Ουάσιγκτον. Και ο Πούτιν δεν μπορεί να υπερκεράσει αυτήν την τάση απέναντι στην χώρα του με παραχωρήσεις και λογική συμπεριφορά. Θα αποτελούσε θανάσιμη ψευδαίσθηση για την Ρωσία να πιστεύει πως με γλυκόλογα μπορεί να παραμερίσει την μήνι της απορριπτόμενης ηγεμονίας.
Ο Πούτιν καταπίνει ύβρεις, προκλήσεις, σκοτωμούς Ρώσων στην Ουκρανία και ισραηλινούς βομβαρδισμούς στην Συρία -μια χώρα όπου ξόδεψε πλούτο για να την ελευθερώσει από τους «αντάρτες» της Ουάσιγκτον- και όλα αυτά για να δείξει τους Ευρωπαίους πως η Ρωσία δεν είναι απειλή.
Κρίνοντας από τις δηλώσεις των G7 ή των G6, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί απλά δεν νοιάζονται αν η Ουάσιγκτον και όχι η Ρωσία είναι η απειλή. Η Ουάσιγκτον έχει παραδώσει στην Ευρώπη ένα σενάριο απαγγελίας για την Ρωσία και η Ευρώπη φαίνεται κολλημένη στο κείμενο, ανεξάρτητα του πως συμπεριφέρεται η Ρωσία και του πως η Ουάσιγκτον μεταχειρίζεται την Ευρώπη. Προηγούμενες ελπίδες ότι η ευρωπαϊκή αντίθεση στην προσπάθεια του Τραμπ να ανατρέψει την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν θα οδηγούσε σε ευρωπαϊκή διεκδίκηση ανεξαρτησίας, διαψεύσθηκαν από την ενιαία εχθρότητα στην Ρωσία που επιδείχτηκε στη πρόσφατη σύνοδο των G7.
Η στρατηγική του Πούτιν κινδυνεύει να αποτύχει για δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι η Ευρώπη δεν είχε ανεξάρτητη υπόσταση επί 75 χρόνια. Οι ευρωπαϊκές χώρες δεν ξέρουν τι σημαίνει να είσαι κυρίαρχο κράτος. Χωρίς την Ουάσιγκτον, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί αισθάνονται χαμένοι, έτσι τείνουν να ακολουθούν την Ουάσιγκτον.
Το άλλο πρόβλημα του Πούτιν είναι η πίστη του πως η Ρωσία πρέπει να είναι μέρος της Ευρώπης. Οι Αμερικανοί ενίσχυσαν αυτήν την πίστη κατά τα χρόνια του Γιέλτσιν. Οι Ρώσοι οικονομολόγοι και η ρωσική κεντρική τράπεζα πιστεύουν πράγματι πως η Ρωσία δεν μπορεί να αναπτυχτεί χωρίς την Δυτική συμμετοχή. Αυτό καθιστά τη Ρωσία ευάλωτη σε αποσταθεροποίηση από την δυτική νομισματο-πιστωτική αυτοκρατορία. Η Δυτική συμμετοχή εξασφαλίζει στην Ουάσιγκτον την δυνατότητα να χειραγωγεί το Ρούβλι και να αποστραγγίζει το ρωσικό οικονομικό πλεόνασμα σε εξυπηρέτηση χρέους. Για την επιβολή της παγκοσμιοποίησης η Ουάσιγκτον επιδίδεται στην δυσφήμηση Ρώσων πολιτικών που ευνοούν μιαν εθνικιστική οικονομική πολιτική. Ο (διάσημος Αμερικανός Οικονομολόγος) Μάϊκλ Χιούντσον και εγώ είχαμε περιγράψει πως, στην πραγματικότητα, νεοφώτιστοι νεοφιλελεύθεροι Ρώσοι οικονομολόγοι αποτελούν την αμερικανική Πέμπτη Φάλαγγα στο εσωτερικό της Ρωσίας.
Χώρες που ανοίγουν τις πύλες τους στον  Δυτικό Οικουμενισμό (παγκοσμιοποίηση) χάνουν τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής τους. Η ανταλλακτική αξία των νομισμάτων τους και οι τιμές των ομολόγων τους και των προϊόντων τους μπορούν να κατακρημνίζονται με υποτιμημένα συμβόλαια μελλοντικών πωλήσεων (futures markets). Θυμηθείτε πως ένας άνθρωπος – ο Τζωρτζ Σόρος- μπόρεσε να προκαλέσει την κατάρρευση της βρετανικής λίρας. 
Σήμερα η Ουάσιγκτον μπορεί να οργανώσει συνδυασμένη δράση εναντίον νομισμάτων, συντονίζοντας επιθέσεις από την Αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Τράπεζα της Αγγλίας και την Ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα. Ούτε και μεγάλες χώρες, όπως η Κίνα και η Ρωσία μπορούν να αντισταθούν σε τέτοιαν επίθεση. Είναι παράδοξο ότι χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα, που φιλοδοξούν να ασκούν ανεξάρτητη πολιτική, εξακολουθούν να βασίζονται σε Δυτικούς ανταλλακτικούς μηχανισμούς, υποκείμενες έτσι στον έλεγχο των εχθρών τους.
Υπάρχει αλήθεια στη ρήση που αποδίδεται στον Mayer Amschel Rothschild (τον πρόγονο της δυναστείας των Ρότσιλντ): «Δώσε μου τον έλεγχο του νομίσματος ενός έθνους και αδιαφορώ για το ποιος καταρτίζει τους νόμους του»
΄Οντας ένας λογικός και ανθρώπινος ηγέτης, ο Βλαντίμιρ Πούτιν επικεντρώνεται στην αποφυγή της σύρραξης. Απαιτείται υπομονή για να αγνοεί προσβλητικές απειλές από στρατιωτικά ασήμαντες χώρες όπως η Βρετανία και ο Πούτιν διαθέτει το χάρισμα της υπομονής.
Ωστόσο, η υπομονή μπορεί να αποβεί και σε βάρος τη ειρήνης, όσο και υπέρ αυτής. Η υπομονή του Πούτιν λέει στους Ευρωπαίους ότι δεν έχει κόστος γι’ αυτούς να συνεχίζουν εχθρικές κατηγορίες και ενέργειες εναντίον της Ρωσίας. Και ενθαρρύνει τους νεοσυντηρητικούς να μετέρχονται περισσότερο επιθετικές προκλήσεις και ενέργειες.
Υπερβολική υπομονή μπορεί να οδηγήσει σε στρίμωγμα της Ρωσίας στην γωνία.
Ο κίνδυνος για την Ρωσία είναι ότι η επιθυμία να αποτελεί τμήμα της Δύσης, την οδηγεί σε συμβιβασμούς, που ενθαρρύνουν περισσότερες προκλήσεις. Και ότι η προσήλωση στον οικουμενισμό, υπονομεύει την ρωσική οικονομική κυριαρχία.
Οι ρωσικές ελπίδες ενότητας με την Δύση σε έναν αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας παραβλέπουν το γεγονός ότι η τρομοκρατία είναι το όπλο της Δύσης για την αποσταθεροποίηση ανεξαρτήτων χωρών που δεν αποδέχονται έναν μονοκεντρικό κόσμο.                                                                
΄Ισως ο πόλεμος να αποτελούσε μικρότερη απειλή, εάν η Ρωσία απλώς αποδεσμευόταν από την Δύση και επικεντρωνόταν στην διασύνδεση με την Ανατολή. Τότε, αργά η γρήγορα, η Ευρώπη θα έτρεχε παρακαλώντας.