Articles by "Απώλειες"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απώλειες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέθανε, σε ηλικία 90 ετών, ο Φιντέλ Κάστρο, ηγέτης της κουβανικής επανάστασης.

Η είδηση έγινε γνωστή από τον πρόεδρο της Κούβας και αδελφό του, Ραούλ Κάστρο, που τον διαδέχθηκε το 2008.

«Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ», είπε σε διάγγελμά του το οποίο μετέδωσε απευθείας η δημόσια τηλεόραση της Κούβας.

«Οι λεπτομέρειες της επικήδειας τελετής θα ανακοινωθούν» αργότερα, πρόσθεσε σε αυτό το σύντομο διάγγελμα που καταλήγει με ένα βροντερό: "Hasta la victoria siempre!" ("Μέχρι τη νίκη" ) τη γνωστή φράση-ορόσημο του κομαντάντε.

Λίγο αργότερα ο με νέα εμφάνισή του από την τηλεόραση ο Ραούλ Κάστρο ανακοίνωσε ότι «σύμφωνα με την επιθυμία που είχε εκφράσει ο σύντροφος Φιδέλ, η σορός του θα αποτεφρωθεί τις πρώτες ώρες του Σαββάτου».

Ο «Λίδερ Μάξιμο», που κυβέρνησε τη χώρα του με σιδηρά πυγμή από την επανάσταση του 1959 και είχε αψηφήσει την αμερικανική υπερδύναμη για περισσότερο από μισό αιώνα, παραχώρησε την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ από το 2006 έπειτα από εντερική αιμορραγία.

Το 2011 εγκατάλειψε και τις τελευταίες επίσημες αρμοδιότητές του, παραχωρώντας το αξίωμα του πρώτου γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (PCC) στον Ραούλ, ο οποίος ήταν δεύτερος στην ιεραρχία του κόμματος από την ίδρυσή του το 1965.

Ο τέως πρόεδρος της Κούβας είχε εξαφανιστεί εντελώς από τις κουβανικές τηλεοράσεις μεταξύ Φεβρουαρίου 2014 και Απριλίου 2015, κάτι που είχε τροφοδοτήσει πολλές φήμες για την κατάσταση της υγείας του.

Όμως εδώ και ενάμισι χρόνο, αν και οι μετακινήσεις του παρέμεναν περιορισμένες, είχε ξαναρχίσει να δημοσιεύει τις «σκέψεις» του και είχε ξαναρχίσει να δέχεται στην κατοικία του προσωπικότητες και ηγέτες από το εξωτερικό.

Ο θάνατός του, δύο χρόνια μετά την ιστορική ανακοίνωση της προσέγγισης ανάμεσα στην Κούβα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, έρχεται να κλείσει οριστικά τη σελίδα του Ψυχρού Πολέμου που οδήγησε τον κόσμο στο χείλος της πυρηνικής σύγκρουσης στη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων τον Οκτώβριο του 1962.

Η τελευταία ομιλία
Στην τελευταία ομιλία του στο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας ο Φιντέλ Κάστρο είχε πει: «Για όλους έρχεται η ώρα μας, αλλά οι ιδέες των Κουβανών Κομμουνιστών θα παραμείνουν ως απόδειξη σε αυτόν τον πλανήτη ότι αν λειτουργήσουμε με θέρμη και αξιοπρέπεια, μπορούμε να πράξουμε τα υλικά και τα πολιτιστικά αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι. Και πρέπει να πολεμήσουμε χωρίς ανακωχή για την απόκτησή τους».

Ο Φιντέλ παρέμενε αμετακίνητος στις ιδέες της κουβανικής επανάστασης και μετά την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αβάνα για την ομαλοποίηση των σχέσεων των δυο χωρών, είχε δηλώσει στην εφημερίδα Gramma πως η Κούβα «δεν έχει ανάγκη από τα δώρα της αυτοκρατορίας».


Ποιος ήταν Φιντέλ Κάστρο
Ο Φιντέλ Αλεχάνδρο Κάστρο Ρους γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926 στην Κούβα. Ήταν γιος ενός Ισπανού μετανάστη, που εργαζόταν στις φυτείες ζάχαρης. Ο ίδιος ο Φιντέλ πρόσθεσε το όνομα Αλεχάνδρο (Αλέξανδρος), όταν σε ηλικία 17 ετών διάβασε για τα κατορθώματα του βασιλιά της Μακεδονίας.

Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, ασχολήθηκε με την πολιτική και ταξίδεψε ως φοιτητής σε αρκετές χώρες της περιοχής. Μετά την αποφοίτησή του, το 1950, άσκησε τη δικηγορία στην πρωτεύουσα κυρίως για λογαριασμό των φτωχών και μη προνομιούχων. Την περίοδο εκείνη η Κούβα ζούσε τα τελευταία χρόνια του καθεστώτος Μπατίστα. Ο Κάστρο θεωρούσε ότι το καθεστώς αυτό μπορούσε να ανατραπεί μόνο με επανάσταση.

Μαζί με τον αδελφό του Ραούλ, ίδρυσε μια παράνομη οργάνωση με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος. Η προσπάθεια έγινε στις 26 Ιουλίου 1953 και ήταν αποτυχημένη. Ο Φιντέλ και ο αδελφός του συνελήφθησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε κάθειρξη 15 ετών. Ο Φιντέλ στο δικαστήριο εκφώνησε ένα λόγο που αργότερα έγινε γνωστός με τον τίτλο Η Ιστορία θα με δικαιώσει. Μεταξύ άλλων, είπε στους δικαστές: «Σας προειδοποιώ. Μόλις αρχίζω […] Ξέρω ότι θα υπάρξει συνωμοσία για να με καταδικάσετε στη λήθη. Η φωνή μου όμως δεν θα λυγίσει […] Καταδικάστε με. Δεν έχει σημασία. Η Ιστορία θα με δικαιώσει.»

Τα λόγια του ήταν προφητικά: Το 1955 το καθεστώς χορήγησε γενική αμνηστία, ο Κάστρο απελευθερώθηκε και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Από το Μεξικό και με τη βοήθεια εκατοντάδων άλλων συντρόφων του (μεταξύ αυτών και ο Ερνέστο Γκεβάρα) ο Κάστρο συνέχισε να δουλεύει για την ανατροπή του Μπατίστα.

Το 1959 ο Κάστρο επικεφαλής περίπου 9.000 ανταρτών μπήκε στην Αβάνα. Ο Φουλχένσιο Μπατίστα –τον οποίο δεν στήριζαν πλέον ούτε οι ΗΠΑ- αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα.

Από τότε, ο Κάστρο έγινε απλά ο Φιντέλ. Όλοι τον αναγνώριζαν: από τη γενειάδα, τη στρατιωτική του στολή, τις πολύωρες ομιλίες, το χιούμορ, αλλά και τους ελιγμούς που σε δύσκολες περιόδους οικονομικού εμπάργκο του έδιναν νέους –απροσδόκητους- συμμάχους. Αποχώρησε, για λόγους υγείας, το 2008.

ΣΠΟΥΔΕΣ

Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας.

ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ
Δικηγορεί στην Αβάνα και από το 1953 εντάσσεται στο ενεργό αντιστασιακό κίνημα εναντίον του καθεστώτος Μπατίστα.

1953: Επίθεση εναντίον στρατώνων στο Σαντιάγκο της Κούβας. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται με ποινή 15ετούς κάθειρξης.

1956: Αμνηστεύεται και πηγαίνει στο Μεξικό όπου οργανώνει ένοπλο αγώνα. Τον Δεκέμβριο του 1956, επιστρέφει στην Κούβα με μικρή στρατιωτική δύναμη.

1956-59: Ένοπλος αγώνας εναντίον του Μπατίστα έως ότου ανατρέπεται και φεύγει.

1959-76: Πρωθυπουργός.

1963-1965: Πρώτος Γραμματέας του "Partido Unido De La Revolucion
Socialista" (Ενωμένο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης).

Από το 1965: Γραμμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Από το 1976: Μέλος του ΠΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Από το 1976: Αρχηγός κράτους και Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους.

Από το 1976: Πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών.

15/10/1991: Επανεκλέγεται Γενικός Γραμματέας του ΚΚΚ, κατά τη διάρκεια των
εργασιών του 4ου Συνεδρίου του Κόμματος.

Από το 1992: Επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Άμυνας.

24/2/1993: Εκλέγεται βουλευτής στις πρώτες άμεσες μονοκομματικές εκλογές στη χώρα, στις οποίες ο αριθμός των υποψηφίων βουλευτών αντιστοιχεί ακριβώς σε αυτόν των κοινοβουλευτικών εδρών.

25/2/1998: Επανεκλέγεται από τη Βουλή αρχηγός του κράτους για πέντε χρόνια.

6/1/1999: Γάλλος δικηγόρος, που εκπροσωπεί δύο καταδικασθέντες στην Κούβα διανοούμενους και την κόρη ενός εκτελεσθέντος συνταγματάρχη, καταθέτει τρεις μηνύσεις εναντίον του, δύο για "εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας" και μία για "ανάμιξη σε διεθνές λαθρεμπόριο ναρκωτικών".

17/11/2000: Δηλώνει ότι οργανώσεις αντικαθεστωτικών έχουν ετοιμάσει σχέδιο δολοφονίας του κατά τη διάρκεια της ιβηρο-αμερικανικής διάσκεψης κορυφής στον Παναμά. Την επομένη, οι αρχές του Παναμά ανακοινώνουν τη σύλληψη τεσσάρων ατόμων ανάμεσα στους οποίους και ο κουβανός εξόριστος, Λουίς Ποσάδα Καρίλες, τον οποίο είχε κατονομάσει ως εγκέφαλο της συνωμοσίας ο Κάστρο. Στις 30/11 η Κούβα ζητεί επισήμως την έκδοση των τεσσάρων υπόπτων.

27/8/2004: Η Κούβα διακόπτει επ΄αόριστον τις διπλωματικές της σχέσεις με τον Παναμά μετά την αμνηστία που έδωσε η απερχόμενη πρόεδρος Μισκόσο σε τέσσερις Κουβανούς που κατηγορούνται για συνωμοσία με σκοπό τη δολοφονία του.

31/7/2006: Μεταβιβάζει προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, υπουργό Άμυνας, Ραούλ, έπειτα από εγχείρηση στο έντερο.

19/2/2008: Ανακοινώνει επίσημα την αποχώρησή του από την προεδρία της Κούβας. Στις 24/2, ο αδελφός του Ραούλ Κάστρο εκλέγεται από το κοινοβουλίο νέος πρόεδρος της χώρας.

25/11/2016: Πεθαίνει.

ΒΡΑΒΕΙΑ
Βραβείο Λένιν (1961).

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ
1964: "Ten years of Revolution".
1968: " History will absolve me".
1987: "Fidel" (από κοινού με τον Φρέι Μπέτο).
1991: "How Far We Slaves Have Come: South Africa and Cuba in Today΄s World" (από κοινού με τον Νέλσον Μαντέλα).
2/8/2010: Παρουσιάζει σε επιλεγμένο ακροατήριο τα απομνημονεύματά του, με τον τίτλο "Στρατηγική Νίκη", για τη νίκη των ανταρτών εναντίον του κουβανικού στρατού, η οποία οδήγησε στην πτώση του δικτάτορα Μπατίστα.

πηγή

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος  *
Ίσως αξίζει να προσθέσω τη γνώμη μου σε αυτές που με κοινότοπο, πολιτικώς ορθό τρόπο αρθρώνονται σήμερα, λίγες ώρες μετά τον θάνατο του Κωστή Στεφανόπουλου.
Δεν θα μιλήσω για τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά για την περίοδο ουσιαστικού αποκλεισμού του Κωστή Στεφανόπουλου από το πολιτικό σύστημα –  στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και κατά τα πρώτα χρόνια του ΄90. Ήταν τότε που είχαμε συχνές ιδιωτικές και δημόσιες (: συνεντεύξεις) συζητήσεις. Ήταν τότε που δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ειρωνικά αντιμετώπιζαν αυτό που οι ίδιοι αποκαλούσαν «εμμονή» μου με τον «πολιτικώς νεκρό» Στεφανόπουλο. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς αναζητούσαν να βρουν αυτό που δήθεν υπέκρυπτε η «εμμονή» μου με τον Στεφανόπουλο. Έψαχναν τον πονηρό -μικροπολιτικό ασφαλώς - λόγο πίσω από αυτή την «εμμονή». Ήταν μπόλικοι από αυτούς που αργότερα τον «δόξασαν» ως ΠτΔ, ενώ σήμερα, μετά τον θάνατό του, συντάσσουν όλοι μαζί τον «ύμνο-Στεφανόπουλου»!  
Δεν βρίσκω κάτι παράδοξο σε αυτό, πολιτικώς και κοινωνικώς κρίνοντας. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Αυτός είναι ο κανόνας και δεν γράφω αυτό το σημείωμα με σκοπό να τους κατηγορήσω… απλώς δυσφορώ αισθητικώς προσωπικά, αλλά αυτό μάλλον δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να εκφράσω τούτη την ώρα αυτό που με εντυπωσίασε στον Κωστή Στεφανόπουλο, στον βαθμό και στο επίπεδο που τον γνώρισα.
Υπήρξε «σαδομαζοχιστικά», θα έλεγα, ειλικρινής και ευθύς μαζί μου. Όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο συντηρητικό, μικρό, άβολο και μάλλον καταθλιπτικό γραφείο του, αντίκρισα έναν πολύπειρο πολιτικό που μάλλον ταυτιζόταν με την εικόνα του γραφείου του, ως παράσταση και ρόλος. Στην αρχή και μέχρι να αρχίσει να με εμπιστεύεται, με την έννοια πως δεν βρισκόμουν εκεί για να «εκβιάσω κάποια είδηση». Ωστόσο, καθώς σύντομα ένοιωσε πως δεν με ενδιάφερε να τον εκμεταλλευτώ ως είδηση, αλλά να τον εκμεταλλευτώ ως δημοσιογραφική διερεύνηση ενός αυθεντικού κατά την άποψή μου γνωστικού μοντέλου εντός του ελληνικού πολιτικού συστήματος, χαλάρωσε και από τότε και μετά άρχισε να ξεδιπλώνει μπροστά μου την ισχυρή του και πολυσύνθετη προσωπικότητα.
Αυτός ο άνθρωπος είχε ψυχή! Είχε μια τρομερή εσωτερική δύναμη που με εντυπωσίαζε όσο τον γνώριζα περισσότερο. Είχε ψυχή με άριστη γλώσσα. Όταν τον προκαλούσες εμμέσως και όχι αμέσως πολιτικά άκουγες την ψυχή του να μιλά άψογα. Απόλαυση, σαν να άκουγες ένα υπέροχο κλασικό μουσικό θέμα! Αν έκανες το λάθος να επιχειρήσεις πολιτικό «σκανδαλισμό» μέσω κάποιου ερωτήματος μικροπολιτικής στόχευσης, χάλαγες την ατμόσφαιρα καθώς οι πικρίες και τα συμπλέγματα εμπόδιζαν την έκφραση της ψυχής και η άχρωμη «κοινή πολιτική λογική» αντικαθιστούσε αυτό που ήθελα να κερδίσω από τον Στεφανόπουλο: την αυθεντική του πολιτική αίσθηση και όχι την φιλτραρισμένη κομματικώς γνώση του.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος, αγαπητέ αναγνώστη, καλλιέργησε ένα μοναδικό πολιτικό ύφος, το οποίο υπηρέτησε στη συνέχεια με σθένος και εντιμότητα, όσο λίγοι έλληνες πολιτικοί της γενιάς του. Αυτό, προσωπικώς, μου άρεσε τότε, χωρίς να ξέρω το γιατί. Το απολάμβανα χωρίς να ξέρω το αίτιο αυτής της απόλαυσης. Σήμερα, που μάλλον ξέρω περισσότερα πράγματα στο ζήτημα, δυσκολεύομαι να τα εκφράσω, καθώς τότε θα έπρεπε να ορίσω την ψυχή ως μια μορφή «τρέλας». Είναι αυτή η «τρέλα» και όχι η ελπίδα που χαρακτηρίζει ισχυρές προσωπικότητες σαν εκείνη του Στεφανόπουλου –  αν και οι ίδιοι εκφράζονται συνήθως με όρους ελπίδας και προοπτικής.

Είχε «τρέλα» και φρεσκάδα μέσα του ο συντηρητικός, ώριμος Πολίτης και Πολιτικός Κωστής Στεφανόπουλος, ακόμη και την περίοδο της «κατάθλιψής» του και της απαξίωσής του. Αυτό ή το έχεις ή δεν το έχεις. Και ο Στεφανόπουλος το διέθετε σε μεγάλες δόσεις. Αυτό διατηρώ στη μνήμη μου, επειδή αυτό θεωρώ σήμερα το σημαντικότερο και πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο – αυτό είναι προοδευτικό και μπορεί να χαρακτηρίζει προοδευτικούς ή/ και συντηρητικούς ως αναφερόμενη ταυτότητα, χωρίς διακρίσεις.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Στερνό κατευόδιο στον πολύ καλό φίλο, εξαίρετο δημοσιογράφο και βετεράνο πολεμικό ανταποκριτή, Γιώργο Γεωργιάδη, που έχασε τη μάχη για τη ζωή, σήμερα, τις πρώτες πρωινές ώρες, σε ηλικία 62 ετών, δίνοντας την άνιση μάχη με την επάρατη νόσο.
Είχαμε τη χαρά και την τύχη να δουλέψουμε μαζί για ένα διάστημα, κι εκεί μας δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσουμε την αγάπη του για το ρεπορτάζ και την ερευνητική δημοσιογραφία, την επαγγελματική του πληρότητα, αλλά επίσης την ανθρωπιά που έκρυβε μέσα του, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και τη βαθειά πίστη του στις μεγάλες αξίες του ουμανισμού, της δημοκρατίας και της κοινωνικής προκοπής. Καλό σου ταξίδι Γιώργο.
Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1955 και υπήρξε για 30 χρόνια πολεμικός ανταποκριτής. Έκανε την πρώτη αποστολή του σε πόλεμο, το 1982, ως απεσταλμένος της Ελευθεροτυπίας στον Λίβανο. Στη συνέχεια κάλυψε τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής και κυρίως το Παλαιστινιακό, με αποστολές στον Λίβανο, την Βόρειο Αφρική, την Υεμένη και αλλού. Από το 1987 μέχρι το 1989 εργάστηκε στην ΕΡΤ και το καλοκαίρι του 1989, με ομάδα συναδέλφων του, συμμετείχε στην δημιουργία τού MEGA.
Την ίδια χρονιά μετακινήθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Επίσης εργάστηκε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Κάλυψε την εξέγερση στη Ρουμανία, την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, το Αλβανικό, τις αλλαγές στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο του Ιράκ, τον Εμφύλιο της Ρουάντα κ.ά. Επίσης κάλυψε πολλές φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί σε Πακιστάν, Ανατολία, Κωνσταντινούπολη, Ινδία, Τσουνάμι στη Σρι Λάνκα. Τα τελευταία χρόνια ταξίδευε στην υποσαχάρια Αφρική και ασχολήθηκε με το προσφυγικό.

Ήταν από τους πλέον γνωστούς ρεπόρτερ, δημοσιογράφους και ανταποκριτές της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης και τα τελευταία χρόνια συνεργαζόταν με το περιφερειακό κανάλι Ionian TV, και στο site ΗΜΕΡΑ Ζακύνθου, προσφέροντας την πολύτιμη εμπειρία του, την πείρα και τις γνώσεις που απέκτησε τόσες δεκαετίες, σε έναν από τους δυσκολότερους δημοσιογραφικά, χώρους.

Πέθανε ο θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός και σκηνογράφος Ντάριο Φο, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, σε ηλικία 90 ετών. Ο θάνατός του οφείλεται σε πνευμονία. Σε όλη την καριέρα του συνεργαζόταν στενά με τη σύζυγό τουΦράνκα Ράμε που πέθανε το 2013.

Πολυτάλαντη προσωπικότητα που γεννήθηκε το 1926 στο Σαν Τζιάνο, κοντά στο Παβέζε της Ιταλίας, ο Ντάριο Φο σπούδασε αρχιτεκτονική, την οποία όμως εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με το θέατρο, αρχικά ως σκηνογράφος, ύστερα ως ηθοποιός και φυσικά ως συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ερμήνευσε αρκετά από τα έργα του. Έγραψε επίσης πολλά έργα για την Ιταλική Ραδιοφωνία και τον Κινηματογράφο.

Παγκόσμια φήμη έχουν τα έργα του:«Μυστήριος μπούφος», «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», «κλέβε λιγότερο», «Δεν πληρώνω ! Δεν πληρώνω !», «Οι αρχάγγελοι δεν παίζουν φλίπερ» και πολλά άλλα.

Τα έργα του έχουν μεταφραστεί και ανέβει σε θέατρα όλου του κόσμου.

Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. 

πηγή




Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο ύφος της commedia dell'arte. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες.

Το 2006, ο Φο έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να εκλεγεί δήμαρχος του Μιλάνο, την πιο σημαντική, οικονομικά πόλη της Ιταλίας. Ο Φο, που πήρε πάνω απ' το 20% των ψήφων, υποστηριζόταν από την Κομμουνιστική Επανίδρυση.

Πέθανε το βράδυ της Τετάρτης 5 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη ο πεζογράφος Αντώνης Σουρούνης, έπειτα από χρόνια ασθένεια. Ήταν 74 ετών.

Γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε εκεί. To 1960, με την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών, εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει συγγενείς του. Σπούδασε κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Κολωνίας, του Σααρμπρύκεν και του Ίνσμπρουκ στην Αυστρία. Στη συνέχεια εργάστηκε σε ποικίλα επαγγέλματα: από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας. Έζησε στη Φρανκφούρτη έως το 1970 όταν επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη, ενώ από το 1987 ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και βιοποριζόταν ως συγγραφέας. Τα τελευταία χρόνια είχε επιστρέψει στη γενέτειρά του.

Έγραψε διηγήματα και μυθιστορήματα, εμπνευσμένα από μια ζωή πλούσια σε εμπειρίες, από τα χρόνια που έζησε ως μετανάστης στη Γερμανία, από τα ποικίλα επαγγέλματα που άσκησε και από τον ιδιαίτερο τρόπο του να βλέπει τα πράγματα. Μυθιστορήματα: Ένα αγόρι γελάει και κλαίει (1969), Οι συμπαίχτες (1977), Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι (1985), Πάσχα στο χωριό (1991), Ο χορός των ρόδων (1994), Γκας ο γκάνγκστερ (2000), Το μονοπάτι στη θάλασσα (2006). Παραμύθι: Το μπαστούνι (1983). Διηγήματα: Μερόνυχτα Φραγκφούρτης (1982),Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου (1983), Υπ' όψιν της Λίτσας (1992),Μισόν αιώνα άνθρωπος (1996), Κυριακάτικες ιστορίες (2002), Νύχτες με ουρά(2010). Επίσης, συμμετείχε μαζί με τους Κ. Μουρσελά, Γ. Σκούρτη, Π. Τατσόπουλο στο συλλογικό μυθιστόρημα Το παιχνίδι των τεσσάρων (1998), καθώς και σε συλλογικές εκδόσεις διηγημάτων.

Στα πρώτα βιβλία του πρωταγωνιστούν άνθρωποι της νύχτας, άτομα λαϊκά ή άλλα, άντρες και γυναίκες, που ζουν ασκώντας τα πιο ετερόκλητα και απίθανα επαγγέλματα, σε συνθήκες δύσκολες και βρίσκονται γενικά στο περιθώριο της κοινωνικής αποδοχής: χαρτοπαίκτες, άνεργοι ναυτικοί, μαστρωποί, ναρκομανείς, πόρνες, βιομηχανικοί εργάτες, τυχοδιώκτες και μικροαπατεώνες. Μετά το 1990 και το Πάσχα στο χωριό, αρχίζουν να επικρατούν οι μυθιστορηματικές συνθέσεις με θέμα τα βιώματα ενός ταξιδιώτη ή μετανάστη που έχει επαναπατριστεί στην Ελλάδα.

Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο Ο χορός των ρόδων. Το 2006 βραβεύτηκε από την εξαμηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση του περιοδικού να ένα μήλο και έναν χρόνο αργότερα από το περιοδικό Διαβάζωμε το «Βραβείο μυθιστορήματος» για το έργο του Το μονοπάτι στη θάλασσα.

Η έκφραση του είναι λιτή, η γλώσσα του σκωπτική, ιδιωματική λαϊκή, μεταφορική. Σε συνέντευξή του στην Αναστασία Λαμπρία, που δημοσιεύτηκε στο protagon.gr το 2009, είχε πει για τον τρόπο της γραφής του: «Οι λέξεις: Όταν κάθομαι να γράψω γράφω λέξεις που δεν τις ξέρω. Δεν τις έχω ακούσει ποτέ. Κι ανοίγω το λεξικό να δω, είν’ αυτή η σωστή λέξη; Κι είναι αυτή η λέξη. Καμία άλλη, μόνο αυτή. Είναι σαν να τις έχω ξαναπεί κάποτε στη ζωή μου, σε άλλη ζωή ίσως. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου λες ότι λείπουν τα επίθετα, δεν ξέρω τι είναι αυτό. Γράφω κατεβατά ολόκληρα, τελειώνει η φράση, η εικόνα, έρχεται η εικόνα και οι λέξεις βγαίνουν μετά, κατευθείαν (…) Δεν στήνω εγώ τα πρόσωπα, δεν στήνω τίποτα. Μόνοι τους παίρνουν θέση. Αλήθεια σου λέω. Εγώ είμαι ο δούλος, ο μπάτλερ τους που σερβίρω, δεν ξέρω τι γίνεται, ποτέ δεν ξέρω τι γίνεται».

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Εταιρείας Συγγραφέων, που ενημέρωσε για τον θάνατό του, η κηδεία του θα γίνει σήμερα Πέμπτη 6 Οκτωβρίου στις 4.00 το απόγευμα, στην Αγία Αναστασία Θεσσαλονίκης (κάτω από τα κοιμητήρια).


Τη μνήμη των δύο αδικοχαμένων θυμάτων της πρωτοφανούς καταιγίδας της 7ης Σεπτεμβρίου στην περιοχή του Θερμαϊκού, της 53χρονης Σταυρούλας Πιπερά από τη Νέα Μηχανιώνα και του 55χρονου Δημοσθένη Μπαλιατσάκη από την Αγία Τριάδα, τίμησε χτες το βράδυ το δημοτικό συμβούλιο Θερμαϊκού.

Μετά από πρόταση του επικεφαλής της «Συμπολιτείας Θερμαϊκού», Σπύρου Κουζινόπουλου, το δημοτικό συμβούλιο τήρησε στην αρχή της συνεδρίασης ενός λεπτού σιγή, αποτίοντας έτσι φόρο τιμής στους δύο συνδημότες που έφυγαν τόσο άδικα εξαιτίας των καταστροφικών πλημμυρών που έπληξαν τις ανατολικές ακτές του Θερμαϊκού, προκαλώντας όπως είναι γνωστό τεράστιες καταστροφές σε υποδομές, οικίες, κτήρια, την αστική και την αγροτική οδοποιία, αλλά και τα δύο ανθρώπινα θύματα.
Λυπηρή κατάληξη είχε η αναζήτηση της κας Σταυρούλας Πιπερά, της αγνοούμενης συμπολίτισσάς μας από τη Νέα Μηχανιώνα. Η σορός της ανασύρθηκε   στο Ποσείδι της Χαλκιδικής. Σε 100 χιλιόμετρα νοτιότερα από το σημείο που χάθηκε την τραγική νύχτα της 7ης Σεπτεμβρίου, τη νύχτα που σημειώθηκε η φονική καταιγίδα στον Θερμαϊκό.
Η άτυχη γυναίκα αναγνωρίστηκε απότους οικείους της.
Εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήριά μας στην οικογένειά της.
Την επιχείρηση άσκησης εξουσίας μέσω της δεισιδαιμονίας αποκαλούσαμε θρησκεία της απόγνωσης - κάποιοι μελετητές της σύγχρονης πολιτικής επικοινωνίας ή/ και πολιτικής ψυχολογίας.
Αυτό το είχαμε μελετήσει καλά και έτσι αγωνιζόμαστε ευθέως πλέον εναντίον του δογματικού και λειτουργικού συστήματος του λαϊκισμού, ο οποίος καλλιεργεί στις μάζες αυτήν ακριβώς τη θρησκεία της απόγνωσης.
Το λάθος μας ήταν πως δεν τολμήσαμε να δούμε τη θρησκεία της απόγνωσης ευρύτερα, και πολύ πέρα από το πλαίσιο του φασισμού. Αν το είχαμε κάνει, αλλιώς θα αντιμετωπίζαμε σήμερα το οξύ κοινωνικό ζήτημα στην Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι στη πατρίδα μας βρίσκονται σε απόγνωση, επειδή (και) όλες ανεξαιρέτως οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις δεισιδαιμονούν [: δείδουν (φοβίζουν) + δαίμονα], χωρίς ασφαλώς να καταφεύγουν στην υπερφυσική, μεταφυσική, ρατσιστική και παρανοϊκή δεισιδαιμονία των ακροδεξιών.
Χθες είμαστε απελπισμένοι επειδή κυβερνούσαν οι παλαιοί του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ+ΝΔ) υπό την τρόικα, ενώ σήμερα είμαστε απελπισμένοι επειδή κυβερνά ένα κομμάτι της ευρωπαϊκής αριστεράς με ένα κομματάκι της δεξιάς υπό την τρόικα! Χθες, βρισκόμαστε σε απόγνωση επειδή ο Ντάριο Φο είχε δίκιο και ο εργάτης ήξερε εκατό λέξεις κατά την στιγμή που το αφεντικό γνώριζε χίλιες - γι’ αυτό και ο δεύτερος ήταν αφεντικό - ενώ σήμερα είμαστε απελπισμένοι επειδή ο Ντάριο Φο έχει άδικο: ο εργαζόμενος ξέρει πλέον χίλιες λέξεις, ενώ το αφεντικό μόνον εκατό, γι’ αυτό ακριβώς είναι αφεντικό!  
Βιώνουμε, άραγε, τη συνωμοσία της επιπόλαιης, ρηχής γνώσης και χαμηλής ποιότητας σε όλα, εναντίον των εργαζομένων υψηλής ποιότητας (: μια νέα διάσταση δεισιδαιμονίας);  Όχι, ακριβώς! Βιώνουμε τη τραγωδία του αποκλεισμού από το αφεντικό εκείνων που παρακινούμενοι από τον Ντάριο Φο, αγωνίστηκαν συστηματικά στη ζωή τους να μάθουν τις «χίλιες και μια» λέξεις για να απαλλαγούν από το αφεντικό ή για να γίνουν οι ίδιοι αφεντικά.
Πώς γίνεται αυτό; Με τον έλεγχο του κώδικα επικοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Με τον έλεγχο του σημειωτικού καθεστώτος που ρυθμίζει τη καθημερινότητά μας. Ο έλεγχος αυτού του συστήματος διαμορφώνει τις σχέσεις εξουσίας σε μια κοινωνία, το πολιτικό πλαίσιο της πιθανής δράσης, το γενικό φαινόμενο ηγεμονίας. Και σε τί αποσκοπεί σήμερα αυτός ο έλεγχος; Στον αποκλεισμό 900 λέξεων που περισσεύουν από το λεξιλόγιο του εργαζόμενου, έτσι ώστε αυτό να προσαρμοστεί στις σύγχρονες ανάγκες της αγοράς και του δημόσιου λόγου ασφαλώς!
Ένας είναι τελικά ο σκοπός αυτού που καλλιεργεί τη θρησκεία της απόγνωσης στην Ελλάδα: Η ηγεμονία υπό ένα νέο καθεστώς αποκλεισμού όσων γνωρίζουν τις «χίλιες και μια λέξεις». Των overqualified εργαζομένων, όπως λένε κάποιοι.  
Έχει και την ιλαροτραγωδία του το πράγμα: Τα αφεντικά εμφανίζονται να αναζητούν εναγωνίως /απεγνωσμένα καλά εκπαιδευμένους και μορφωμένους εργαζόμενους για να στελεχώσουν τις επιχειρήσεις τους, που διέρχονται χρόνια κρίση την εποχή της «μεγάλης ύφεσης», αλλά δεν βρίσκουν! Και έχουν δίκιο! Πώς να βρεις κάποιον που ενώ έμαθε τις «χίλιες και μια λέξεις», να μπορεί να περιορίζεται στις εκατό που γνωρίζει και απαιτεί το αφεντικό; Δύσκολο!
Αναπτύσσεται, λοιπόν, υπό την αιγίδα της τρόικας ασφαλώς και την φροντίδα των διαμορφωτών της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, μια εκτεταμένη επιχείρηση άσκησης εξουσίας μέσω της δεισιδαιμονίας που αφορά πλέον στην ποιότητα των εργαζομένων. Μια θρησκεία της απόγνωσης που έχει να αντιμετωπίσει τον δαίμονα με τις 900 παραπανήσιες λέξεις (: γνώσεις). Και αυτό, όπως σημείωσα πιο πάνω, δεν αφορά αποκλειστικά στη πολιτική περιοχή της σκληρής δεξιάς, ούτε σε εκείνη της λεγόμενης δογματικής αριστεράς. Είναι μια γενικότερη πολιτική στάση εντός μιας απολύτως υποκριτικής συμπεριφοράς και ρητορείας είτε περί «αριστείας», είτε περί «αξίας» για τη κοινωνία.
Η θρησκεία της απόγνωσης στη σημερινή Ελλάδα, που έρχεται στην ουσία να υποκαταστήσει την κατά το σύνταγμα «επικρατούσα θρησκεία» στη τρέχουσα κουλτούρα και πολιτική πρακτική, διαμορφώνει ένα νέο καθεστώς ηγεμονίας που στηρίζεται στον αποκλεισμό σύγχρονων δαιμόνων των οποίων το «λεξιλόγιο» (: γνώσεις και εμπειρίες) δεν περιορίζεται στις εκατό λέξεις με τις οποίες συνεννοούνται μεταξύ τους τα αφεντικά, η κυβέρνηση με αυτούς και την αντιπολίτευση και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα με τους επικυρίαρχους της τρόικας.

Υπάρχει λύση; Δυστυχώς όχι, στον βαθμό που ο «αγαπισμός» και η «συμπάθεια» αυτών που περιορίστηκαν στις εκατό λέξεις κυριαρχεί στην επικαιρότητα καταπνίγοντας την πραγματική ευαισθησία στην ελληνική κοινωνία. Και η ευαισθησία με έννοιες κτίζεται! Όποιος ορίζει τη κοινωνική ευαισθησία και την «αγαθή ψυχή» στο κόσμο των εκατό «λέξεων» και όχι σ’ εκείνον των χιλίων και βάλε «λέξεων», αγωνίζεται συνειδητά ή ασυνείδητα για μια χυδαία, αντιφιλελεύθερη και αντιδημοκρατική ηγεμονία. Τουλάχιστον να ξέρουμε προς τα πού βαδίζουμε και με ποιους…  


Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Πέθανε το προσωπικό μου παράδειγμα υψηλής πολιτικής αισθητικής, ο Έντουαρντ Άλμπι.
Η ανάμειξη του ρεαλισμού με τον κονστρουκτιβισμό και τον σουρεαλισμό στο έργο του δεν ήταν ακαδημαϊκή άσκηση ή τέχνη για τη τέχνη, αλλά δημιουργικός αγώνας για την παράσταση του ενσυνείδητου μηνύματος της απογυμνωμένης από το πολιτικό επιφαινόμενο ζωής. Ο Έντουαρντ Άλμπι υπήρξε ένας επιφανής δραματουργός της υποσυνείδητης πολιτικής διαδικασίας (και διεργασίας), που ρυθμίζει τελικά την καθημερινότητά μας με την μορφή των αλληλεπιδραστικών και αλληλοδιδακτικών σχέσεων, στάσεων και συμπεριφορών.
Πέθανε αυτός που μπόρεσε να καταλάβει την ουσία της πολιτικής, η οποία δεν βρίσκεται κάπου έξω από τον άνθρωπο και την καθημερινότητά του, αλλά μέσα στο μυαλό, στο σώμα και στη ψυχή του, ως ένα διαρκές παράδοξο επεισόδιο που τον φέρνει σε σύγκρουση με τον Άλλον και τον ίδιο του τον Εαυτό.
Αν δούμε έτσι την πολιτική, τότε θα έχουμε χωνέψει το μήνυμα του Άλμπι, το οποίο είναι το μοναδικό πολιτικό μήνυμα που δεν εμπεριέχει δόλο, απάτη ή αυταπάτη: «Δουλειά μου είναι να κάνω τους ανθρώπους να συμμετέχουν πιο ουσιαστικά στη ζωή τους», έλεγε και αυτό έκανε, με τον τρόπο που γνώριζε. Και το έκανε καλά, πολύ καλά!
Αν πολιτική δεν είναι η ουσιαστική συμμετοχή στη ζωή μας, στη δική μας ζωή με τη σκέψη να περιλαμβάνει τις επόμενες γενιές και ασφαλώς συνολικά την βιόσφαιρα, τότε αυτή είναι χυδαιότητα και πολιτικαντισμός. Είναι ρηχότητα, ανεντιμότητα και διαστροφή. Παίζοντας απλώς και διαρκώς με την ψυχολογία (: συναισθήματα) του όχλου και της μάζας, ουσιαστικά διασκεδάζεις την πολιτική για να ασκήσεις άδηλη ηγεμονία μια κάποιας μορφής.
Ο Άλμπι προκαλεί για να ξεκινήσει ανυπόκριτα η αυτογνωσιακή διαδικασία μας, η πολιτική απομυθοποίησης του υπάρχειν μας και της αναφερόμενης ταυτότητας μας για να συναντηθούμε με τον πραγματικό πολιτικό μας εαυτό: τον κατακερματισμένο από την αγορά εαυτό μας, που δεν μπορεί να επανασυνδέσει καμία απολύτως θρησκεία ή ιδεολογία, αλλά αποκλειστικά η ενσυνείδητη δράση μας, στο πλαίσιο ενός πολιτικού αγώνα (: αγωνισμός) συμφιλιωμένου με το παράδοξο της συνύπαρξης ελευθερίας και ισότητας.

Το βιτριολικό πορτρέτο της κοινωνίας μας και των σχέσεων μας είναι αυτό που αναπαριστά την ουσία της ηγεμονίας μέσα στην οποία ζούμε. Το κάδρο δεν σπάει από έξω, κομματιάζεται αν βάλουμε συνειδητά και τον εαυτό μας μέσα. Τον κοινωνικό εαυτό μας… και αυτό πονάει, πονάει και δεν ξέρω αν λυτρώνει!

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Ο θρύλος της πυγμαχίας Μοχάμεντ Αλι πέθανε σήμερα Σάββατο σε ηλικία 74 ετών, στο Φοίνιξ της Αριζόνα, όπως ανακοίνωσε η οικογένειά του. Ο πυγμάχος που έπασχε από την νόσο Πάρκινσον τα 32 τελευταία χρόνια της ζωής του, υπήρξε ίνδαλμα για πολλούς νέους των δεκαετιών 60 και 70, αν και με αμφιλεγόμενη στάση ζωής αλλά με τεράστιες νίκες στα ριγκς.
Η ιστορική διαδρομή αυτού του ιερού τέρατος του μποξ ίσως μπορεί να γίνει η αφορμή για την ενδοσκόπηση του καθένα από μας σχετικά με την άνοδο και την πτώση, την ματαιότητα των λόγων αλλά και και το γρήγορο πέρασμά μας από αυτή τη ζωή.

Ποιος ήταν:

O Μοχάμεντ Άλι (όνομα γέννησης: Κάσιους Μαρσέλους Κλέι, Cassius Marcellus Clay, Jr, 17 Ιανουαρίου 1942 - 3 Ιουνίου 2016) ήταν Αμερικανός πρώην πυγμάχος. Αποσύρθηκε οριστικά από την ενεργό δράση το 1981, έχοντας φτάσει συνολικά στις 56 νίκες, με μόλις πέντε ήττες και κατακτώντας τρεις φορές τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών καθώς και ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960. 

Υπήρξε ο πρώτος πυγμάχος που κατέκτησε τρεις φορές τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, τον οποίο υπερασπίστηκε με επιτυχία συνολικά 19 φορές. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους πυγμάχους στην ιστορία του αθλήματος και ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές του 20ού αιώνα[1][2].

Ο τρόπος που πυγμαχούσε διακρινόταν για την ταχύτητα των κινήσεων του, τη δύναμη και την ευελιξία του. Μέσα από τον συχνά προκλητικό, αλαζονικό και αυθάδη χαρακτήρα του απέναντι στους αντιπάλους του, απομακρύνθηκε από τα παραδοσιακά δεδομένα των αγώνων πυγμαχίας, ενώ ταυτόχρονα απασχόλησε την κοινή γνώμη για τις θέσεις του πάνω σε θρησκευτικά και πολιτικά ζητήματα, αποτελώντας σύμβολο διαμαρτυρίας. 

Στη δεκαετία του 1960 ασπάστηκε το Ισλάμ, προσχωρώντας στην οργάνωση των «Μαύρων Μουσουλμάνων» και μετονομάστηκε σε Μοχάμεντ Άλι, θεωρώντας πως μέχρι τότε κατείχε το «όνομα ενός δούλου». 

Τοποθετήθηκε ανοιχτά σε θέματα που άπτονταν της ελευθερίας των Αφροαμερικανών στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ αρνήθηκε επίσης να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, στάση για την οποία του αφαιρέθηκε προσωρινά ο τίτλος του πρωταθλητή. 

Το 1983 διαγνώστηκε πως πάσχει από το σύνδρομο Πάρκινσον. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, είχε λάβει πολυάριθμες τιμητικές διακρίσεις, όπως το «Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας»[3], ενώ το 2005 ιδρύθηκε προς τιμή του το «Κέντρο Μοχάμεντ Άλι», αφιερωμένο στη ζωή του, στην αθλητική σταδιοδρομία του και στα ιδανικά που υπερασπίστηκε[4].
Πληροφορίες από wikipedia
Σοκ από το θάνατο του Καμερουνέζου ποδοσφαιριστή, Πατρίκ Εκένγκ. Ο 26χρονος μέσος πέρασε ως αλλαγή στο 63ο λεπτό της αναμέτρησης μεταξύ της Ντιναμό Βουκουρεστίου και Βιτορούλ και εννέα λεπτά αργότερα σωριάστηκε στον αγωνιστικό χώρο.

Αμέσως ο διαιτητής του αγώνα διέκοψε το παιχνίδι προκειμένου να του παρασχεθούν οιπρώτες βοήθειες από τους γιατρούς. Ο παίκτης μεταφέρθηκε γρήγορα με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο.


Οι γιατροί έκαναν μεγάλη προσπάθεια να τον επαναφέρουν, αλλά δυστυχώς περίπου 70 λεπτά μετά  επιβεβαιώθηκε ο θάνατός του.




πηγή

Η Σχολή Επαγγελμάτων Υγείας & Πρόνοιας του Αλεξάνδρειου ΤΕΙ Θεσσαλονίκης τίμησε σε μια σεμνή τελετή την μνήμη του καθηγητή Φυσικοθεραπείας και ιδρυτή του Τμήματος Φυσικοθεραπείας Στέφανου Τηλιακού δίδοντας το όνομά του στο τμήμα Φυσικοθεραπείας, που στο εξής θα ονομάζεται "Πτέρυγα Στέφανου Τηλιακού".

Δεκαπέντε μήνες μετά την απώλεια του αγαπητού δασκάλου η σχολή έπραξε την υποχρέωσή της σ' αυτόν που ουσιαστικά συνέβαλλε τα μέγιστα για την ίδρυσή της.

Στην τελετή παρέστησαν η σύζυγος και συγγενείς του αγαπητού δασκάλου όπως και σύσσωμο το καθηγητικό προσωπικό του τμήματος Φυσικοθεραπείας.

Την τελευταία του πνοή άφησε ο σκηνοθέτηςΚώστας Κουτσομύτης, το μεσημέρι της Πέμπτης. Νοσηλευόταν στο «Σισμανόγλειο» και αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας.

Γεννήθηκε στα Γρεβενά, στις 20 Σεπτεμβρίου του 1938, και σπούδασε κινηματογράφο στην Ανώτατη Σχολή Κινηματογράφου στης Βιέννης.

Η πρώτη του ταινία μικρού μήκους έκανε το «ντεμπούτο» της το 1965, ενώ στα πρώτα του βήματα εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στην Φίνος Φιλμ.

Επρόκειτο για έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς της ελληνικής τηλεόρασης,έχοντας μεταφέρει πολλά λογοτεχνικά έργα.

Για την ελληνική τηλεόραση σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων: Εκείνος κι εκείνος, Τερέζα Βάρμα Δακόστα, Καπνισμένος ουρανός, Κίτρινος φάκελλος, Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά, Η εκτέλεση, Πρόβα Νυφικού, Η αγάπη άργησε μια μέρα, Ο μεγάλος θυμός, Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες, Τα παιδιά της Νιόβης, Ματωμένα Χώματα, Οι μάγισσες της Σμύρνης.

Το 1992, η τηλεοπτική σειρά «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά» κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ τηλεοπτικών Παραγωγών. Ακολούθησαν άλλα οκτώ βραβεία για την ίδια σειρά.

Έξι χρόνια αργότερα κατέκτησε το βραβείο σκηνοθεσίας στα Τηλεοπτικά Βραβεία Πρόσωπα για την σειρά «Η αγάπη άργησε μια μέρα».

Διακρίσεις κέρδισαν και οι σειρές «Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες», «Τα Παιδιά της Νιόβης» και οι «Η Μάγισσες της Σμύρνης».


Ο Ρέι Τόμλινσον, που θεωρείται ο "νονός του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (email)", απεβίωσε, σύμφωνα με τον εργοδότη του, την εταιρεία Raytheon. Ήταν 74 ετών.

"Ένας πραγματικός ηγέτης στο χώρο της τεχνολογίας, ο Ρέι ήταν ο άνθρωπος που μας έφερε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο στην απαρχή της ιστορίας των υπολογιστών δικτύου", είπε ο εκπρόσωπος της Raytheon Μάικ Ντομπλ σε δήλωσή του.

Ο Ντομπλ πρόσθεσε ότι ο Τόμλινσον πέθανε το Σάββατο το πρωί αλλά δεν γνώριζε αν συνέβη στο σπίτι του και δεν είχε επιβεβαιωμένη αιτία θανάτου. Εργαζόταν στο παράρτημα της εταιρείας στο Καίμπριτζ, της ανατολικής πολιτείας Μασαχουσέτης.

Σύμφωνα με άρθρο της αυστραλιανής εταιρείας Μόρνινγκ Χέραλντ του Σίδνεϋ, πέθανε μάλλον από καρδιακή προσβολή.

Ο κλάδος της τεχνολογίας αντέδρασε με λύπη στο θάνατο του Τόμλινσον, ο οποίος απέκτησε ιδιαίτερη φήμη μετά την εφεύρεσή του το 1971 ενός προγράμματος για το Arpanet, της πρώιμης μορφής διαδικτύου, το οποίο επέτρεπε την ανταλλαγή ατομικών μηνυμάτων μεταξύ χρηστών υπολογιστών σε διαφορετικούς διακομιστές.

"Το έργο του άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνεί ο κόσμος - και όμως, παρά τις επιτυχίες του, παρέμεινε ταπεινός, ευγενής και γενναιόδωρος με το χρόνο του και τα ταλέντα του", είπε ο Ντομπλ.

Ο Τόμλινσον καταγόταν από το Άμστερνταμ της πολιτείας της Νέας Υόρκης, και σπούδασε στο Πολυτεχνείο Rensselaer και το ΜΙΤ τη δεκαετία του 1960. Εργαζόταν για την εταιρεία Bolt Beranek and Newman, την τωρινή Raytheon BBN Technologies, όταν δημιούργησε το σύστημα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Σύμφωνα με ένα κύριο άρθρο που έγραψε γι΄αυτόν το περιοδικό Forbes το 1998, ο Τόμλινσον έδειξε το σύστημα σε συνάδελφό του και μετά είπε, "Μην το πεις σε κανέναν! Κανονικά δεν έπρεπε να ασχολούμαστε με κάτι τέτοιο".

Η εφεύρεσή του άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούν οι άνθρωποι στον επιχειρηματικό και προσωπικό χώρο, φέρνοντας επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο "ψωνίζουν, κάνουν τραπεζικές συναλλαγές και κρατούν επαφή με φίλους και συγγενείς εκατομμύρια άτομα, είτε από άκρη σε άκρη μιας πόλης είτε από μια πλευρά του ωκεανού στην άλλη", αναφέρεται στο βιογραφικό του που έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Internet Hall of Fame, όπου ορίσθηκε επίσημο μέλος το 2012.

Η προσφορά του άρχισε να αναγνωρίζεται παγκόσμια όταν η χρήση του email έγινε γνωστή με την διάδοση των ατομικών υπολογιστών, ενώ του είχαν απονεμηθεί βραβεία από οργανισμούς τεχνολογίας, περιοδικά και τη Διεθνή Ακαδημία Ψηφιακών Τεχνών και Επιστημών, σύμφωνα με το βιογραφικό του.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Η ζωή είναι απρόβλεπτη .... ο θάνατος πάντα αναπάντεχος.... τα λόγια δεν είναι παρά λόγια.
Αλλά η απώλεια αγαπημένου προσώπου χαρακώνει τις ψυχές και την καρδιά όσων μένουν πίσω.
Αισθάνθηκα πραγματικά αποσβολωμένος πριν λίγο όταν είδα στον τοίχο αγαπημένου φίλου και συναδέλφου να ανεβάζει ένα μαύρο φόντο.
Δεν καταλάβαινα τι μπορεί να έγινε .... μία μόλις μέρα πριν χάρηκα μια φωτο που έδειχνε τον φίλο μου Χρυσόστομο να χορεύει στη γαμήλια τελετή του και δίπλα να χορεύουν ευτυχείς οι γονείς του. Και οι δύο διακεκριμένοι επιστήμονες γιατροί, ο Βασίλης Παπανικολάου διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής Μεταμοσχεύσεων στο Ιπποκράτειο ΓΠΝΘ και η Βέα Μαργάρη Καθηγήτρια Παθολογίας-Αλλεργιολογίας στο ΑΠΘ.
Δεν γνωρίζω πως συνέβη το μοιραίο... η αλήθεια είναι ότι είχαμε χαθεί όταν συνταξιοδοτήθηκα και έπαψα να πηγαίνω στο Ιπποκράτειο.
Ξαφνική η απώλεια της Βέας, της πιο καλωσυνάτης γιατρού επιστημόνισσας που γνώρισα,  της γιατρού - ανθρώπου που νοιαζόταν ουσιαστικά για τους ασθενείς της, της γιατρού που δημιούργησε ένα υποδειγματικά οργανωμένο αλλεργιολογικό εργαστήριο, της φιλόζωης γιατρού που δεν υπήρχε μέρα που το πρωί και στο τέλος του ωραρίου της να μην ταΐσει της αδέσποτες γατούλες του προαύλιου χώρου του νοσοκομείου.
Δεν ξέρω ( αν και προσωπικά έχω χάσει όλα τα μέλη της πατρικής μου οικογενείας από χρόνια) πως θα μπορέσει ο αγαπημένος φίλος μου να αντιμετωπίσει την μεγάλη απώλεια.
Ίσως βοηθήσει που όλοι όσοι γνώρισαν τη Βέα θα καταθέσουν τα ειλικρινή τους συλλυπητήρια και θα εκφράσουν την αληθινή οδύνη τους.
Χρυσόστομε και Βασίλη τα συλλυπητήριά μου.
Κα Μαργάρη ας είναι ελαφρύ το χώμα ....

Τον πρωτοσυνάντησα στη δεκαετία του '70, στις φοιτητικές διαδηλώσεις, στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, σε όλα σχεδόν τα δρώμενα ήταν παρών. Με κρεμασμένες τουλάχιστον δύο φωτογραφικές στο στήθος του. Σχεδόν πάντα ιδρωμένος στην προσπάθειά του να πάρει την καλύτερη θέση ώστε να έχει την καλύτερη λήψη. Δεν ξέρω πως το κατάφερνε αλλά στη μνήμη μου παραμένει με ένα πούρο ή στο χέρι ή στο στόμα και κρεμασμένες της μηχανές του. Και φυσικά με την σκάλα που πολλές φορές κουβαλούσε για να μπορεί από λίγο ψηλότερα να έχει καλύτερη στόχευση του αντικειμένου φωτογράφησης. Μερικές φορές (δεν ξεχνιέται ούτε αυτό) τον θυμάμαι σκαρφαλωμένο σε σκαλωσιές ή σε γερανούς προκειμένου να είναι ακριβώς απέναντι από τον κεντρικό ομιλητή στις μεγάλες μεταπολιτευτικές προεκλογικές συγκεντρώσεις. Και φυσικά κανείς από όσους έζησαν τα χρόνια εκείνα δεν λησμονούν πως όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί (Καραμανλής, Παπανδρέου, Φλωράκης) υπάκουαν πιστά στις υποδείξεις του για μια πολύ πετυχημένη φωτογραφική πόζα.

Αυτός ήταν ο μεγάλος Σαλονικιός Γιάννης Κυριακίδης, που δεν τον γνώρισα από κοντά αλλά μεταφέρω προσωπικές μνήμες για αυτή τη θρυλική φυσιογνωμία που μας αποχαιρέτησε σε ηλικία 92 ετών. Ο Γιάννης Κυριακίδης που είναι μια εποχή μόνος του. Με καταπληκτικό φωτορεπορτάζ.

Αλλά ας αφήσουμε καλύτερα τον Σπύρο Κουζινόπουλο που τον έζησε από κοντά να κάνει το δικό του προσωπικό αφιέρωμα για τον φίλο του που μας άφησε ...

ακτιβιστής


To τελευταίο ταξίδι του Γιάννη Κυριακίδη



Σκόπιμη, ήταν η αναχώρηση για το μεγάλο ταξίδι δίχως γυρισμό, αυτή την τελευταία του αποστολή για φωτορεπορτάζ, του Γιάννη Κυριακίδη, καθώς πιστεύουμε ότι πάει να συναντήσει τον καλύτερό του φίλο, το Δημήτρη Γουσίδη. Ε, ρε, γλέντια που έχουν να γίνουν εκεί πάνω. Θα τον τρελάνουν με τις πλάκες τους τον Άγιο Πέτρο, «Αρκούδας» και «Ντούτσε».



Καλό σου ταξίδι Γιάννη. Θα σε θυμόμαστε πάντα, καθώς σ’ έχουμε μόνιμα στις καρδιές μας. Το δικαιούσαι εξάλλου. Μας συνόδεψες σε δεκάδες και εκατοντάδες δημοσιογραφικές αποστολές και είχαμε τη σπάνια ευκαιρία να ακούμε άπειρες φορές από το στόμα σου τις εμπειρίες από το κολαστήριο της Μακρονήσου, όπου σε είχε οδηγήσει το 1945 το μετεμφυλιακό καθεστώς, επειδή με κοντά παντελόνια, νεαρός ΕΠΟΝίτης της Καλαμαριάς, μετείχες στο μεγαλειώδες έπος της Εθνικής Αντίστασης. Κι εκεί, στον τόπο της εξορίας, ήταν που ήρθες για πρώτη φορά σε επαφή με κάποια φωτογραφική μηχανή που είχαν στη «ζούλα» οι κρατούμενοι αγωνιστές.

Καλό ταξίδι Γιάννη, χαιρετισμούς στην παλιοπαρέα….


Υ.Γ. Δύο φωτογραφίες με το Γιάννη, όταν το 2004 είχαμε συμπεριληφθεί, μόνοι εμείς από το δημοσιογραφικό κόσμο, στην ομάδα των λαμπαδηδρόμων που μετέφερε την Ολυμπιακή Φλόγα στη Θεσσαλονίκη. Στη μία φωτογραφία, στην είσοδο του παλιού Δημαρχείου, διακρίνονται αθλητικές δόξες της πόλης, όπως ο Γιώργος Κούδας, ο Κούλης Αποστολίδης και άλλοι πολλοί.