Articles by "Απώλειες"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απώλειες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
O θάνατος του βρετανού σταρ της ποπ Τζορτζ Μάικλ ανήμερα τα Χριστούγεννα, έρχεται να κλείσει μια τραγική χρονιά 2016 για τη μουσική μετά τον θάνατο του Ντέιβιντ Μπόουι και του Πρινς, μεταξύ άλλων. 

Ντέιβιντ Μπόουι: 
Το ίνδαλμα της γκλαμ-ροκ βύθισε στο πένθος εκατομμύρια θαυμαστές του πεθαίνοντας στις 10 Ιανουαρίου, μόλις δύο ημέρες πριν από την κυκλοφορία του τελευταίου του δίσκου "Blackstar" την ημέρα των 69ων γενεθλίων του. Πρωτοπόρος και δημιουργικός μέχρι τον θάνατο του, ο Μπόουι υπέφερε από καρκίνο αλλά μόνο οι οικείοι του ήξεραν τη μάχη που έδινε κατά της νόσου.

Γκλεν Φρέι
: Συνιδρυτής και αρχηγός του αμερικανικού συγκροτήματος Eagles πεθαίνει στις 18 Ιανουαρίου, σε ηλικία 67 ετών, έπειτα από χρόνια αρρώστιας. Μετά τη μεγάλη επιτυχία του "Hotel California", οι Eagles ήταν μεταξύ των συγκροτημάτων με τις μεγαλύτερες πωλήσεις δίσκων στην ιστορία της αμερικανικής ροκ.

Πολ Κάντνερ: Συνιδρυτής και εμπνευστής του ροκ συγκροτήματος Jefferson Airplane, του οποίου η ψυχεδελική μουσική ήταν κάτι σαν φυσική μουσική υπόκρουση στη δεκαετία του 1960 και στην εποχή των χίπις. Ο Κάντνερ πεθαίνει στις 28 Ιανουαρίου, σε ηλικία 74 ετών, από καρδιακή προσβολή.

Μορίς Γουάιτ: Ιδρυτής του συγκροτήματος Earth, Wind & Fire είχε συνθέσει μικρά υπέροχα ποπ κομμάτια εμπνευσμένα από τη φανκ.

Το συγκρότημα συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών που είχαν τις μεγαλύτερες πωλήσεις δίσκων στην ιστορία της μουσικής. Ήταν αναμφίβολα το πρώτο αφρο-αμερικανικό συγκρότημα που είχε μεγάλη απήχηση στο λευκό κοινό. Ο Μορίς Γουάιτ πέθανε σε ηλικία 74 ετών στις 4 Φεβρουαρίου, αφού βασανίστηκε πολλά χρόνια από τη νόσο του Πάρκινσον.

Κιθ 'Εμερσον και Γκρεγκ Λέικ: Ο 'Εμερσον, ένας από τους πρωτοπόρους του συνθεσάιζερ στη ροκ μουσική, αυτοκτονεί στο σπίτι του στο Λος Άντζελες στην Καλιφόρνια, στις 11 Μαρτίου. Ο μπασίστας και τραγουδιστής Γκρεγκ Λέικ αλλά και φίλος του στο συγκρότημα Emerson, Lake & Palmer, στο κορυφαίο τρίο της progressif rock, πεθαίνει από καρκίνο, εννέα μήνες αργότερα, στις 7 Δεκεμβρίου σε ηλικία 69 ετών, στο Λονδίνο.

Ο Φιφ Ντάογκ, ο ράπερ του A Tribe Called Quest, ενός συγκροτήματος που έφερε νέα καλλιτεχνική αίσθηση στη χιπ-χοπ, πέθανε στις 22 Μαρτίου σε ηλικία 45 ετών, έπειτα από μακρά μάχη με τον διαβήτη.


Μερλ Χάγκαρντ: Θρύλος της κάντρι μουσικής, που αυτοαποκαλείτο "παράνομος", διηγείτο με τη φωνή του τη ζωή των χαρακτηριστικών απομονωμένων συντηρητικών της δεκαετίας του 1960 Πέθανε στις 6 Απριλίου, την ημέρα των 79ων γενεθλίων του.

Πρινς: Καλλιτέχνης από αυτούς που σημάδεψαν τη δεκαετία του 1980, κυρίως με το τραγούδι του "Purple Rain". Το παιδί από τη Μινεάπολη πέθανε στις 21 Απριλίου σε ηλικία 57 ετών στην κατοικία-στούντιο του στο Paisley Park στη Μινεσότα από υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Ο Πρινς που είχε διασώσει μια αισθησιακή φανκ, ήταν παραγωγικός ως μουσικός αλλά ταυτόχρονα εσωστρεφής ως προσωπικότητα.

Λέοναρντ Κοέν:
 Ποιητής και τραγουδιστής, οι μελωδίες του για την αγάπη και την πνευματικότητα του είχαν χαρίσει ένα ακράδαντα πιστό κοινό. Πέθανε στις 7 Νοεμβρίου σε ηλικία 82 ετών στο Μόντρεαλ. Η ταφή του έγινε σε πολύ στενό κύκλο, πριν ακόμη η οικογένειά του ανακοινώσει τον θάνατό του. Όπως ο Μπόουι, ο Καναδός με την τραχιά φωνή μόλις είχε ολοκληρώσει τον τελευταίο του δίσκο, "You Want It Darker", επιλέγοντας έναν τίτλο που προοιώνιζε το τέλος.

Σάρον Τζόουνς: Τραγουδίστρια της σόουλ και της φανκ, ο θηλυκός Τζέιμς Μπράουν όπως την αποκαλούσαν, είχε αργήσει να γίνει διάσημη. Πέθανε στις 18 Νοεμβρίου από καρκίνο σε ηλικία 60 ετών.

Ρικ Παρφίτ: κιθαρίστας του βρετανικού συγκροτήματος της ροκ Status Quo, διάσημος κυρίως για το τραγούδι του "In the Army Now". Πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου σε ηλικία 68 χρονών από επιπλοκές μιας λοίμωξης. Έπειτα από πολλά προβλήματα υγείας που είχε στο παρελθόν, σκόπευε να αρχίσει σόλο καριέρα και να κυκλοφορήσει ένα δίσκο το 2017.

Τζορτζ Μάικλ: Πρώην αρχηγός του ποπ ντούο Wham! στη δεκαετία του 1980. Ο βρετανός καλλιτέχνης ακολούθησε στη συνέχεια μια λαμπρή σόλο καριέρα. Ο συνθέτης του "Careless Whisper" που είχε μονοπωλήσει αρκετές φορές τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με τα προβλήματα υγείας του, πέθανε στο σπίτι του στο Λονδίνο ανήμερα τα Χριστούγεννα στα 53 του χρόνια.


Ο Φιντέλ Κάστρο δεν οργάνωσε απλώς την πιο επιτυχημένη μεταπολεμική επανάσταση, αλλά πέτυχε να καταστήσει την επανάσταση για τον σοσιαλισμό μόδα στις Δυτικές κοινωνίες. Αθάνατος, λοιπόν!
Όταν η μόδα αυτή ξεπεράστηκε από την ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης και την επανάσταση των αγορών, ως παράπλευρη συνέπεια της κατάρρευσης του σοσιαλιστικού πόλου και της αποσάθρωσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ο ίδιος ο Κάστρο από ενεργό επαναστατικό σύμβολο, μετατράπηκε σε σουβενίρ.
Μόνον που και τα σουβενίρ μπορεί να κάνουν μόδα στον σημερινό κόσμο μας, διασκεδάζοντας ασφαλώς το πρωταρχικό της συμβολικής τους διάστασης: τον σοσιαλισμό στη συγκεκριμένη περίπτωση.  
Δεν ευθύνεται ο Κάστρο που μεταβλήθηκε σε σουβενίρ, αν και μάλλον καί αυτό - όπως και την παραγωγή «επαναστατικής μόδας» - επιχείρησε να εκμεταλλευτεί πολιτικά στο εσωτερικό και στη διεθνή πολιτική σκηνή υπέρ της Κούβας, του λαού του και ασφαλώς του προσωπολατρικού καθεστώτος του. Δεν ξέρω να σού πω σε ποιο βαθμό τα κατάφερε… θα μάθουμε τα επόμενα χρόνια, μετά την ανάληψη της ηγεσίας από την επόμενη γενιά «φιντελικών» – κατά την μετά (Ραούλ) Κάστρο εποχή.   
Η τεράστια σε μέγεθος αυτή προσωπικότητα - διαφορετική σε όλα από τους συντρόφους του - υπήρξε «μάγος» της πολιτικής επικοινωνίας και μια από τις σημαντικότερες ιστορικώς μορφές σε διπλωματικό επίπεδο και όχι άλλος ένας κοινός λαϊκιστής, σαλτιμπάγκος ηγέτης, που εκμεταλλεύτηκε απλώς τις διεθνείς συγκυρίες και την εσωτερική αποδιάρθρωση του προηγούμενου δικτατορικού και άκρως διεφθαρμένου καθεστώτος, το οποίο αντικατέστησε με τις επαναστατικές του δυνάμεις. Ο Κάστρο δεν κατασκεύαζε πρόχειρα σύμβολα χωρίς υλικό περιεχόμενο και παραπομπή σε πραγματικές υλικές σχέσεις. Χρησιμοποίησε με αυθεντικό τρόπο τα σύμβολα - και τον εαυτό του ως σύμβολο - για να ορίσει παραγωγικές σχέσεις και όχι την κυριαρχία παραγωγικών δυνάμεων, όπως αντίθετα συνέβη στην ΕΣΣΔ. Και έτσι μάλλον έδειξε να αντιλαμβάνεται καλύτερα την πολιτική διάσταση του Μαρξ.       
Θα μπορούσε να διατηρηθεί επί τόσο χρόνια το καθεστώς του Φιντέλ, χωρίς να έχει γίνει μόδα σε διεθνές επίπεδο η ιδέα και ο μύθος της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Κούβα;  Όχι, είναι η απάντηση. Μόνον που η μόδα αυτή, δεν ήταν σαν τις υπόλοιπες μόδες που κυριάρχησαν στο Δυτικό Ημισφαίριο κατά τον διπολισμό. Είχε πολιτική συνοχή και αυθεντική λαϊκή συμμετοχή. Περιείχε και κάτι μαγευτικό: μια μορφή ποίησης που γεφύρωνε πολιτικό λόγο και πολιτική πρακτική στο πλαίσιο αποθέωσης των συμβολισμών. «Όταν θα εκπληρώσουμε τις υποσχέσεις μας για καλή διακυβέρνηση, τότε θα ξυρίσω τη γενειάδα μου», έλεγε μέχρι τα τελευταία του ο Κάστρο, δήθεν αστειευόμενος. Ο Κάστρο έκανε πως αστειεύεται με τα σύμβολα, γνωρίζοντας πως τα σύμβολα δεν αστειεύονται. Τα σύμβολα είναι αυτά και μόνον αυτά που «σοβαρολογούν». Από αυτά και με αυτά γεννιούνται ισχυρά συναισθήματα και πραγματικότητες. Ο ίδιος υπήρξε ένας από τους πλέον σοβαρούς συμβολιστές κατά την μοντέρνα και νεωτερική περίοδο της ανθρωπότητας. Δηλαδή, ένας από του σημαντικότερους καλλιτέχνες της πολιτικής.

Έτσι θα τον διατηρήσω στη μνήμη μου. Όσο για τον σοσιαλισμό, αυτός είναι μάλλον πλέον μια υπόθεση πολιτικού μετασυμβολισμού, ως θεμελιώδη αμφισβήτηση της υπαρξιακής αγωνίας. 

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.


Ήταν 24 Ιανουαρίου του 2004, πριν 12 χρόνια και 10 μήνες δηλαδή, όταν με τη βοήθεια του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, που είχε μεσολαβήσει σχετικά, είχα τη μεγάλη τύχη να συναντήσω στην Αβάνα τον Φιντέλ Κάστρο και να έχω μία σύντομη συνομιλία μαζί του.

Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που τον γνώρισα από κοντά. Ψηλός, στητός, περήφανος, άκαμπτος σαν κυπαρίσσι, ντυμένος στα πράσινα, με ένα πλατύ χαμόγελο να ξεπροβάλει πίσω από την χαρακτηριστική του γενειάδα, σε κέρδιζε αμέσως. Αν και δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο, καθώς ο ηγέτης της Κουβανέζικης επανάστασης αποτελούσε την ενσάρκωση των επαναστατικών ονείρων στα εφηβικά μου χρόνια, αλλά και αργότερα. Ήταν το ίνδαλμα εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη τον πλανήτη, όχι μόνο γιατί κατόρθωσε να κάνει πραγματικότητα τους πόθους των συμπατριωτών του, αλλά και για το απαράμιλλο θάρρος του να τα βάλει, μόνος αυτός, ταπεινός Δαβίδ, με τον Γολιάθ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Κρατώντας μάλιστα όρθια τη χώρα του, παρά το στραγγαλιστικό εμπάργκο των ΗΠΑ και της Ε.Ε. για πάνω από μισό αιώνα.
Συζητώντας με τον Φιντέλ και στο βάθος ο αείμνηστος Νίκος Μάρτης
Το ιστορικό εκείνο ταξίδι του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Κούβα, στο οποίο είχαμε τη μεγάλη χαρά και τιμή να συμμετέχουμε μαζί με μία μικρή ομάδα δημοσιογράφων, είχε γίνει εκείνο τον Γενάρη μετά από πρόσκληση του Φιντέλ, για να εγκαινιάσουν μαζί, ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας με τον σκληροτράχηλο Κουβανό επαναστάτη, τον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στην «καρδιά» της πρωτεύουσας της Κούβας, σαν μία απάντηση του Κάστρο στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, η οποία σιγοντάροντας τον οικονομικό και πολιτικό «πόλεμο» των ΗΠΑ και της Ε.Ε., είχε αρχίσει και το Βατικανό τις φραστικές «καταδίκες» της Κούβας και του λαοπρόβλητου προέδρου της. Και φυσικά, ήταν εκείνο το πενηντάχρονο εμπάργκο που είχε κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη ζωή του Κουβανέζικου λαού, ο οποίος όμως, παρ΄όλα αυτά, δεν συμβιβάστηκε, δεν προσκύνησε.

Καλή σου ώρα Φιντέλ εκεί στο μακρύ ταξίδι. Οι λαοί όλου του κόσμου πιστεύω ότι θα σε ευγνωμονούν για τις παρακαταθήκες που άφησες, για τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανθρωπιάς, της αντίστασης που με πάθος υπερασπίστηκες μέχρι τέλους.

Πέθανε, σε ηλικία 90 ετών, ο Φιντέλ Κάστρο, ηγέτης της κουβανικής επανάστασης.

Η είδηση έγινε γνωστή από τον πρόεδρο της Κούβας και αδελφό του, Ραούλ Κάστρο, που τον διαδέχθηκε το 2008.

«Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ», είπε σε διάγγελμά του το οποίο μετέδωσε απευθείας η δημόσια τηλεόραση της Κούβας.

«Οι λεπτομέρειες της επικήδειας τελετής θα ανακοινωθούν» αργότερα, πρόσθεσε σε αυτό το σύντομο διάγγελμα που καταλήγει με ένα βροντερό: "Hasta la victoria siempre!" ("Μέχρι τη νίκη" ) τη γνωστή φράση-ορόσημο του κομαντάντε.

Λίγο αργότερα ο με νέα εμφάνισή του από την τηλεόραση ο Ραούλ Κάστρο ανακοίνωσε ότι «σύμφωνα με την επιθυμία που είχε εκφράσει ο σύντροφος Φιδέλ, η σορός του θα αποτεφρωθεί τις πρώτες ώρες του Σαββάτου».

Ο «Λίδερ Μάξιμο», που κυβέρνησε τη χώρα του με σιδηρά πυγμή από την επανάσταση του 1959 και είχε αψηφήσει την αμερικανική υπερδύναμη για περισσότερο από μισό αιώνα, παραχώρησε την εξουσία στον αδελφό του Ραούλ από το 2006 έπειτα από εντερική αιμορραγία.

Το 2011 εγκατάλειψε και τις τελευταίες επίσημες αρμοδιότητές του, παραχωρώντας το αξίωμα του πρώτου γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (PCC) στον Ραούλ, ο οποίος ήταν δεύτερος στην ιεραρχία του κόμματος από την ίδρυσή του το 1965.

Ο τέως πρόεδρος της Κούβας είχε εξαφανιστεί εντελώς από τις κουβανικές τηλεοράσεις μεταξύ Φεβρουαρίου 2014 και Απριλίου 2015, κάτι που είχε τροφοδοτήσει πολλές φήμες για την κατάσταση της υγείας του.

Όμως εδώ και ενάμισι χρόνο, αν και οι μετακινήσεις του παρέμεναν περιορισμένες, είχε ξαναρχίσει να δημοσιεύει τις «σκέψεις» του και είχε ξαναρχίσει να δέχεται στην κατοικία του προσωπικότητες και ηγέτες από το εξωτερικό.

Ο θάνατός του, δύο χρόνια μετά την ιστορική ανακοίνωση της προσέγγισης ανάμεσα στην Κούβα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, έρχεται να κλείσει οριστικά τη σελίδα του Ψυχρού Πολέμου που οδήγησε τον κόσμο στο χείλος της πυρηνικής σύγκρουσης στη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων τον Οκτώβριο του 1962.

Η τελευταία ομιλία
Στην τελευταία ομιλία του στο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας ο Φιντέλ Κάστρο είχε πει: «Για όλους έρχεται η ώρα μας, αλλά οι ιδέες των Κουβανών Κομμουνιστών θα παραμείνουν ως απόδειξη σε αυτόν τον πλανήτη ότι αν λειτουργήσουμε με θέρμη και αξιοπρέπεια, μπορούμε να πράξουμε τα υλικά και τα πολιτιστικά αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι. Και πρέπει να πολεμήσουμε χωρίς ανακωχή για την απόκτησή τους».

Ο Φιντέλ παρέμενε αμετακίνητος στις ιδέες της κουβανικής επανάστασης και μετά την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αβάνα για την ομαλοποίηση των σχέσεων των δυο χωρών, είχε δηλώσει στην εφημερίδα Gramma πως η Κούβα «δεν έχει ανάγκη από τα δώρα της αυτοκρατορίας».


Ποιος ήταν Φιντέλ Κάστρο
Ο Φιντέλ Αλεχάνδρο Κάστρο Ρους γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926 στην Κούβα. Ήταν γιος ενός Ισπανού μετανάστη, που εργαζόταν στις φυτείες ζάχαρης. Ο ίδιος ο Φιντέλ πρόσθεσε το όνομα Αλεχάνδρο (Αλέξανδρος), όταν σε ηλικία 17 ετών διάβασε για τα κατορθώματα του βασιλιά της Μακεδονίας.

Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, ασχολήθηκε με την πολιτική και ταξίδεψε ως φοιτητής σε αρκετές χώρες της περιοχής. Μετά την αποφοίτησή του, το 1950, άσκησε τη δικηγορία στην πρωτεύουσα κυρίως για λογαριασμό των φτωχών και μη προνομιούχων. Την περίοδο εκείνη η Κούβα ζούσε τα τελευταία χρόνια του καθεστώτος Μπατίστα. Ο Κάστρο θεωρούσε ότι το καθεστώς αυτό μπορούσε να ανατραπεί μόνο με επανάσταση.

Μαζί με τον αδελφό του Ραούλ, ίδρυσε μια παράνομη οργάνωση με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος. Η προσπάθεια έγινε στις 26 Ιουλίου 1953 και ήταν αποτυχημένη. Ο Φιντέλ και ο αδελφός του συνελήφθησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε κάθειρξη 15 ετών. Ο Φιντέλ στο δικαστήριο εκφώνησε ένα λόγο που αργότερα έγινε γνωστός με τον τίτλο Η Ιστορία θα με δικαιώσει. Μεταξύ άλλων, είπε στους δικαστές: «Σας προειδοποιώ. Μόλις αρχίζω […] Ξέρω ότι θα υπάρξει συνωμοσία για να με καταδικάσετε στη λήθη. Η φωνή μου όμως δεν θα λυγίσει […] Καταδικάστε με. Δεν έχει σημασία. Η Ιστορία θα με δικαιώσει.»

Τα λόγια του ήταν προφητικά: Το 1955 το καθεστώς χορήγησε γενική αμνηστία, ο Κάστρο απελευθερώθηκε και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Από το Μεξικό και με τη βοήθεια εκατοντάδων άλλων συντρόφων του (μεταξύ αυτών και ο Ερνέστο Γκεβάρα) ο Κάστρο συνέχισε να δουλεύει για την ανατροπή του Μπατίστα.

Το 1959 ο Κάστρο επικεφαλής περίπου 9.000 ανταρτών μπήκε στην Αβάνα. Ο Φουλχένσιο Μπατίστα –τον οποίο δεν στήριζαν πλέον ούτε οι ΗΠΑ- αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα.

Από τότε, ο Κάστρο έγινε απλά ο Φιντέλ. Όλοι τον αναγνώριζαν: από τη γενειάδα, τη στρατιωτική του στολή, τις πολύωρες ομιλίες, το χιούμορ, αλλά και τους ελιγμούς που σε δύσκολες περιόδους οικονομικού εμπάργκο του έδιναν νέους –απροσδόκητους- συμμάχους. Αποχώρησε, για λόγους υγείας, το 2008.

ΣΠΟΥΔΕΣ

Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας.

ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ
Δικηγορεί στην Αβάνα και από το 1953 εντάσσεται στο ενεργό αντιστασιακό κίνημα εναντίον του καθεστώτος Μπατίστα.

1953: Επίθεση εναντίον στρατώνων στο Σαντιάγκο της Κούβας. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται με ποινή 15ετούς κάθειρξης.

1956: Αμνηστεύεται και πηγαίνει στο Μεξικό όπου οργανώνει ένοπλο αγώνα. Τον Δεκέμβριο του 1956, επιστρέφει στην Κούβα με μικρή στρατιωτική δύναμη.

1956-59: Ένοπλος αγώνας εναντίον του Μπατίστα έως ότου ανατρέπεται και φεύγει.

1959-76: Πρωθυπουργός.

1963-1965: Πρώτος Γραμματέας του "Partido Unido De La Revolucion
Socialista" (Ενωμένο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης).

Από το 1965: Γραμμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Από το 1976: Μέλος του ΠΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Από το 1976: Αρχηγός κράτους και Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους.

Από το 1976: Πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών.

15/10/1991: Επανεκλέγεται Γενικός Γραμματέας του ΚΚΚ, κατά τη διάρκεια των
εργασιών του 4ου Συνεδρίου του Κόμματος.

Από το 1992: Επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Άμυνας.

24/2/1993: Εκλέγεται βουλευτής στις πρώτες άμεσες μονοκομματικές εκλογές στη χώρα, στις οποίες ο αριθμός των υποψηφίων βουλευτών αντιστοιχεί ακριβώς σε αυτόν των κοινοβουλευτικών εδρών.

25/2/1998: Επανεκλέγεται από τη Βουλή αρχηγός του κράτους για πέντε χρόνια.

6/1/1999: Γάλλος δικηγόρος, που εκπροσωπεί δύο καταδικασθέντες στην Κούβα διανοούμενους και την κόρη ενός εκτελεσθέντος συνταγματάρχη, καταθέτει τρεις μηνύσεις εναντίον του, δύο για "εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας" και μία για "ανάμιξη σε διεθνές λαθρεμπόριο ναρκωτικών".

17/11/2000: Δηλώνει ότι οργανώσεις αντικαθεστωτικών έχουν ετοιμάσει σχέδιο δολοφονίας του κατά τη διάρκεια της ιβηρο-αμερικανικής διάσκεψης κορυφής στον Παναμά. Την επομένη, οι αρχές του Παναμά ανακοινώνουν τη σύλληψη τεσσάρων ατόμων ανάμεσα στους οποίους και ο κουβανός εξόριστος, Λουίς Ποσάδα Καρίλες, τον οποίο είχε κατονομάσει ως εγκέφαλο της συνωμοσίας ο Κάστρο. Στις 30/11 η Κούβα ζητεί επισήμως την έκδοση των τεσσάρων υπόπτων.

27/8/2004: Η Κούβα διακόπτει επ΄αόριστον τις διπλωματικές της σχέσεις με τον Παναμά μετά την αμνηστία που έδωσε η απερχόμενη πρόεδρος Μισκόσο σε τέσσερις Κουβανούς που κατηγορούνται για συνωμοσία με σκοπό τη δολοφονία του.

31/7/2006: Μεταβιβάζει προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, υπουργό Άμυνας, Ραούλ, έπειτα από εγχείρηση στο έντερο.

19/2/2008: Ανακοινώνει επίσημα την αποχώρησή του από την προεδρία της Κούβας. Στις 24/2, ο αδελφός του Ραούλ Κάστρο εκλέγεται από το κοινοβουλίο νέος πρόεδρος της χώρας.

25/11/2016: Πεθαίνει.

ΒΡΑΒΕΙΑ
Βραβείο Λένιν (1961).

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΟ
1964: "Ten years of Revolution".
1968: " History will absolve me".
1987: "Fidel" (από κοινού με τον Φρέι Μπέτο).
1991: "How Far We Slaves Have Come: South Africa and Cuba in Today΄s World" (από κοινού με τον Νέλσον Μαντέλα).
2/8/2010: Παρουσιάζει σε επιλεγμένο ακροατήριο τα απομνημονεύματά του, με τον τίτλο "Στρατηγική Νίκη", για τη νίκη των ανταρτών εναντίον του κουβανικού στρατού, η οποία οδήγησε στην πτώση του δικτάτορα Μπατίστα.

πηγή

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος  *
Ίσως αξίζει να προσθέσω τη γνώμη μου σε αυτές που με κοινότοπο, πολιτικώς ορθό τρόπο αρθρώνονται σήμερα, λίγες ώρες μετά τον θάνατο του Κωστή Στεφανόπουλου.
Δεν θα μιλήσω για τον πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά για την περίοδο ουσιαστικού αποκλεισμού του Κωστή Στεφανόπουλου από το πολιτικό σύστημα –  στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και κατά τα πρώτα χρόνια του ΄90. Ήταν τότε που είχαμε συχνές ιδιωτικές και δημόσιες (: συνεντεύξεις) συζητήσεις. Ήταν τότε που δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ειρωνικά αντιμετώπιζαν αυτό που οι ίδιοι αποκαλούσαν «εμμονή» μου με τον «πολιτικώς νεκρό» Στεφανόπουλο. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς αναζητούσαν να βρουν αυτό που δήθεν υπέκρυπτε η «εμμονή» μου με τον Στεφανόπουλο. Έψαχναν τον πονηρό -μικροπολιτικό ασφαλώς - λόγο πίσω από αυτή την «εμμονή». Ήταν μπόλικοι από αυτούς που αργότερα τον «δόξασαν» ως ΠτΔ, ενώ σήμερα, μετά τον θάνατό του, συντάσσουν όλοι μαζί τον «ύμνο-Στεφανόπουλου»!  
Δεν βρίσκω κάτι παράδοξο σε αυτό, πολιτικώς και κοινωνικώς κρίνοντας. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Αυτός είναι ο κανόνας και δεν γράφω αυτό το σημείωμα με σκοπό να τους κατηγορήσω… απλώς δυσφορώ αισθητικώς προσωπικά, αλλά αυτό μάλλον δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να εκφράσω τούτη την ώρα αυτό που με εντυπωσίασε στον Κωστή Στεφανόπουλο, στον βαθμό και στο επίπεδο που τον γνώρισα.
Υπήρξε «σαδομαζοχιστικά», θα έλεγα, ειλικρινής και ευθύς μαζί μου. Όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο συντηρητικό, μικρό, άβολο και μάλλον καταθλιπτικό γραφείο του, αντίκρισα έναν πολύπειρο πολιτικό που μάλλον ταυτιζόταν με την εικόνα του γραφείου του, ως παράσταση και ρόλος. Στην αρχή και μέχρι να αρχίσει να με εμπιστεύεται, με την έννοια πως δεν βρισκόμουν εκεί για να «εκβιάσω κάποια είδηση». Ωστόσο, καθώς σύντομα ένοιωσε πως δεν με ενδιάφερε να τον εκμεταλλευτώ ως είδηση, αλλά να τον εκμεταλλευτώ ως δημοσιογραφική διερεύνηση ενός αυθεντικού κατά την άποψή μου γνωστικού μοντέλου εντός του ελληνικού πολιτικού συστήματος, χαλάρωσε και από τότε και μετά άρχισε να ξεδιπλώνει μπροστά μου την ισχυρή του και πολυσύνθετη προσωπικότητα.
Αυτός ο άνθρωπος είχε ψυχή! Είχε μια τρομερή εσωτερική δύναμη που με εντυπωσίαζε όσο τον γνώριζα περισσότερο. Είχε ψυχή με άριστη γλώσσα. Όταν τον προκαλούσες εμμέσως και όχι αμέσως πολιτικά άκουγες την ψυχή του να μιλά άψογα. Απόλαυση, σαν να άκουγες ένα υπέροχο κλασικό μουσικό θέμα! Αν έκανες το λάθος να επιχειρήσεις πολιτικό «σκανδαλισμό» μέσω κάποιου ερωτήματος μικροπολιτικής στόχευσης, χάλαγες την ατμόσφαιρα καθώς οι πικρίες και τα συμπλέγματα εμπόδιζαν την έκφραση της ψυχής και η άχρωμη «κοινή πολιτική λογική» αντικαθιστούσε αυτό που ήθελα να κερδίσω από τον Στεφανόπουλο: την αυθεντική του πολιτική αίσθηση και όχι την φιλτραρισμένη κομματικώς γνώση του.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος, αγαπητέ αναγνώστη, καλλιέργησε ένα μοναδικό πολιτικό ύφος, το οποίο υπηρέτησε στη συνέχεια με σθένος και εντιμότητα, όσο λίγοι έλληνες πολιτικοί της γενιάς του. Αυτό, προσωπικώς, μου άρεσε τότε, χωρίς να ξέρω το γιατί. Το απολάμβανα χωρίς να ξέρω το αίτιο αυτής της απόλαυσης. Σήμερα, που μάλλον ξέρω περισσότερα πράγματα στο ζήτημα, δυσκολεύομαι να τα εκφράσω, καθώς τότε θα έπρεπε να ορίσω την ψυχή ως μια μορφή «τρέλας». Είναι αυτή η «τρέλα» και όχι η ελπίδα που χαρακτηρίζει ισχυρές προσωπικότητες σαν εκείνη του Στεφανόπουλου –  αν και οι ίδιοι εκφράζονται συνήθως με όρους ελπίδας και προοπτικής.

Είχε «τρέλα» και φρεσκάδα μέσα του ο συντηρητικός, ώριμος Πολίτης και Πολιτικός Κωστής Στεφανόπουλος, ακόμη και την περίοδο της «κατάθλιψής» του και της απαξίωσής του. Αυτό ή το έχεις ή δεν το έχεις. Και ο Στεφανόπουλος το διέθετε σε μεγάλες δόσεις. Αυτό διατηρώ στη μνήμη μου, επειδή αυτό θεωρώ σήμερα το σημαντικότερο και πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο – αυτό είναι προοδευτικό και μπορεί να χαρακτηρίζει προοδευτικούς ή/ και συντηρητικούς ως αναφερόμενη ταυτότητα, χωρίς διακρίσεις.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Στερνό κατευόδιο στον πολύ καλό φίλο, εξαίρετο δημοσιογράφο και βετεράνο πολεμικό ανταποκριτή, Γιώργο Γεωργιάδη, που έχασε τη μάχη για τη ζωή, σήμερα, τις πρώτες πρωινές ώρες, σε ηλικία 62 ετών, δίνοντας την άνιση μάχη με την επάρατη νόσο.
Είχαμε τη χαρά και την τύχη να δουλέψουμε μαζί για ένα διάστημα, κι εκεί μας δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσουμε την αγάπη του για το ρεπορτάζ και την ερευνητική δημοσιογραφία, την επαγγελματική του πληρότητα, αλλά επίσης την ανθρωπιά που έκρυβε μέσα του, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και τη βαθειά πίστη του στις μεγάλες αξίες του ουμανισμού, της δημοκρατίας και της κοινωνικής προκοπής. Καλό σου ταξίδι Γιώργο.
Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1955 και υπήρξε για 30 χρόνια πολεμικός ανταποκριτής. Έκανε την πρώτη αποστολή του σε πόλεμο, το 1982, ως απεσταλμένος της Ελευθεροτυπίας στον Λίβανο. Στη συνέχεια κάλυψε τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής και κυρίως το Παλαιστινιακό, με αποστολές στον Λίβανο, την Βόρειο Αφρική, την Υεμένη και αλλού. Από το 1987 μέχρι το 1989 εργάστηκε στην ΕΡΤ και το καλοκαίρι του 1989, με ομάδα συναδέλφων του, συμμετείχε στην δημιουργία τού MEGA.
Την ίδια χρονιά μετακινήθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Επίσης εργάστηκε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Κάλυψε την εξέγερση στη Ρουμανία, την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, το Αλβανικό, τις αλλαγές στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο του Ιράκ, τον Εμφύλιο της Ρουάντα κ.ά. Επίσης κάλυψε πολλές φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί σε Πακιστάν, Ανατολία, Κωνσταντινούπολη, Ινδία, Τσουνάμι στη Σρι Λάνκα. Τα τελευταία χρόνια ταξίδευε στην υποσαχάρια Αφρική και ασχολήθηκε με το προσφυγικό.

Ήταν από τους πλέον γνωστούς ρεπόρτερ, δημοσιογράφους και ανταποκριτές της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης και τα τελευταία χρόνια συνεργαζόταν με το περιφερειακό κανάλι Ionian TV, και στο site ΗΜΕΡΑ Ζακύνθου, προσφέροντας την πολύτιμη εμπειρία του, την πείρα και τις γνώσεις που απέκτησε τόσες δεκαετίες, σε έναν από τους δυσκολότερους δημοσιογραφικά, χώρους.

Πέθανε ο θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός και σκηνογράφος Ντάριο Φο, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, σε ηλικία 90 ετών. Ο θάνατός του οφείλεται σε πνευμονία. Σε όλη την καριέρα του συνεργαζόταν στενά με τη σύζυγό τουΦράνκα Ράμε που πέθανε το 2013.

Πολυτάλαντη προσωπικότητα που γεννήθηκε το 1926 στο Σαν Τζιάνο, κοντά στο Παβέζε της Ιταλίας, ο Ντάριο Φο σπούδασε αρχιτεκτονική, την οποία όμως εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με το θέατρο, αρχικά ως σκηνογράφος, ύστερα ως ηθοποιός και φυσικά ως συγγραφέας και σκηνοθέτης. Ερμήνευσε αρκετά από τα έργα του. Έγραψε επίσης πολλά έργα για την Ιταλική Ραδιοφωνία και τον Κινηματογράφο.

Παγκόσμια φήμη έχουν τα έργα του:«Μυστήριος μπούφος», «Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», «κλέβε λιγότερο», «Δεν πληρώνω ! Δεν πληρώνω !», «Οι αρχάγγελοι δεν παίζουν φλίπερ» και πολλά άλλα.

Τα έργα του έχουν μεταφραστεί και ανέβει σε θέατρα όλου του κόσμου.

Στα έργα του έχει ασκήσει κριτική, μεταξύ των άλλων, στην πολιτική της Καθολικής εκκλησίας για τις αμβλώσεις, τις πολιτικές δολοφονίες, το οργανωμένο έγκλημα, την πολιτική διαφθορά και το Μεσανατολικό. 

πηγή




Τα έργα του συχνά βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, στο ύφος της commedia dell'arte. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες.

Το 2006, ο Φο έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να εκλεγεί δήμαρχος του Μιλάνο, την πιο σημαντική, οικονομικά πόλη της Ιταλίας. Ο Φο, που πήρε πάνω απ' το 20% των ψήφων, υποστηριζόταν από την Κομμουνιστική Επανίδρυση.

Πέθανε το βράδυ της Τετάρτης 5 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη ο πεζογράφος Αντώνης Σουρούνης, έπειτα από χρόνια ασθένεια. Ήταν 74 ετών.

Γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε εκεί. To 1960, με την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών, εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει συγγενείς του. Σπούδασε κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Κολωνίας, του Σααρμπρύκεν και του Ίνσμπρουκ στην Αυστρία. Στη συνέχεια εργάστηκε σε ποικίλα επαγγέλματα: από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας. Έζησε στη Φρανκφούρτη έως το 1970 όταν επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη, ενώ από το 1987 ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών και βιοποριζόταν ως συγγραφέας. Τα τελευταία χρόνια είχε επιστρέψει στη γενέτειρά του.

Έγραψε διηγήματα και μυθιστορήματα, εμπνευσμένα από μια ζωή πλούσια σε εμπειρίες, από τα χρόνια που έζησε ως μετανάστης στη Γερμανία, από τα ποικίλα επαγγέλματα που άσκησε και από τον ιδιαίτερο τρόπο του να βλέπει τα πράγματα. Μυθιστορήματα: Ένα αγόρι γελάει και κλαίει (1969), Οι συμπαίχτες (1977), Οι πρώτοι πεθαίνουν τελευταίοι (1985), Πάσχα στο χωριό (1991), Ο χορός των ρόδων (1994), Γκας ο γκάνγκστερ (2000), Το μονοπάτι στη θάλασσα (2006). Παραμύθι: Το μπαστούνι (1983). Διηγήματα: Μερόνυχτα Φραγκφούρτης (1982),Τα τύμπανα της κοιλιάς και του πολέμου (1983), Υπ' όψιν της Λίτσας (1992),Μισόν αιώνα άνθρωπος (1996), Κυριακάτικες ιστορίες (2002), Νύχτες με ουρά(2010). Επίσης, συμμετείχε μαζί με τους Κ. Μουρσελά, Γ. Σκούρτη, Π. Τατσόπουλο στο συλλογικό μυθιστόρημα Το παιχνίδι των τεσσάρων (1998), καθώς και σε συλλογικές εκδόσεις διηγημάτων.

Στα πρώτα βιβλία του πρωταγωνιστούν άνθρωποι της νύχτας, άτομα λαϊκά ή άλλα, άντρες και γυναίκες, που ζουν ασκώντας τα πιο ετερόκλητα και απίθανα επαγγέλματα, σε συνθήκες δύσκολες και βρίσκονται γενικά στο περιθώριο της κοινωνικής αποδοχής: χαρτοπαίκτες, άνεργοι ναυτικοί, μαστρωποί, ναρκομανείς, πόρνες, βιομηχανικοί εργάτες, τυχοδιώκτες και μικροαπατεώνες. Μετά το 1990 και το Πάσχα στο χωριό, αρχίζουν να επικρατούν οι μυθιστορηματικές συνθέσεις με θέμα τα βιώματα ενός ταξιδιώτη ή μετανάστη που έχει επαναπατριστεί στην Ελλάδα.

Το 1995 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το βιβλίο Ο χορός των ρόδων. Το 2006 βραβεύτηκε από την εξαμηνιαία λογοτεχνική επιθεώρηση του περιοδικού να ένα μήλο και έναν χρόνο αργότερα από το περιοδικό Διαβάζωμε το «Βραβείο μυθιστορήματος» για το έργο του Το μονοπάτι στη θάλασσα.

Η έκφραση του είναι λιτή, η γλώσσα του σκωπτική, ιδιωματική λαϊκή, μεταφορική. Σε συνέντευξή του στην Αναστασία Λαμπρία, που δημοσιεύτηκε στο protagon.gr το 2009, είχε πει για τον τρόπο της γραφής του: «Οι λέξεις: Όταν κάθομαι να γράψω γράφω λέξεις που δεν τις ξέρω. Δεν τις έχω ακούσει ποτέ. Κι ανοίγω το λεξικό να δω, είν’ αυτή η σωστή λέξη; Κι είναι αυτή η λέξη. Καμία άλλη, μόνο αυτή. Είναι σαν να τις έχω ξαναπεί κάποτε στη ζωή μου, σε άλλη ζωή ίσως. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μου λες ότι λείπουν τα επίθετα, δεν ξέρω τι είναι αυτό. Γράφω κατεβατά ολόκληρα, τελειώνει η φράση, η εικόνα, έρχεται η εικόνα και οι λέξεις βγαίνουν μετά, κατευθείαν (…) Δεν στήνω εγώ τα πρόσωπα, δεν στήνω τίποτα. Μόνοι τους παίρνουν θέση. Αλήθεια σου λέω. Εγώ είμαι ο δούλος, ο μπάτλερ τους που σερβίρω, δεν ξέρω τι γίνεται, ποτέ δεν ξέρω τι γίνεται».

Σύμφωνα με ανακοίνωση της Εταιρείας Συγγραφέων, που ενημέρωσε για τον θάνατό του, η κηδεία του θα γίνει σήμερα Πέμπτη 6 Οκτωβρίου στις 4.00 το απόγευμα, στην Αγία Αναστασία Θεσσαλονίκης (κάτω από τα κοιμητήρια).


Τη μνήμη των δύο αδικοχαμένων θυμάτων της πρωτοφανούς καταιγίδας της 7ης Σεπτεμβρίου στην περιοχή του Θερμαϊκού, της 53χρονης Σταυρούλας Πιπερά από τη Νέα Μηχανιώνα και του 55χρονου Δημοσθένη Μπαλιατσάκη από την Αγία Τριάδα, τίμησε χτες το βράδυ το δημοτικό συμβούλιο Θερμαϊκού.

Μετά από πρόταση του επικεφαλής της «Συμπολιτείας Θερμαϊκού», Σπύρου Κουζινόπουλου, το δημοτικό συμβούλιο τήρησε στην αρχή της συνεδρίασης ενός λεπτού σιγή, αποτίοντας έτσι φόρο τιμής στους δύο συνδημότες που έφυγαν τόσο άδικα εξαιτίας των καταστροφικών πλημμυρών που έπληξαν τις ανατολικές ακτές του Θερμαϊκού, προκαλώντας όπως είναι γνωστό τεράστιες καταστροφές σε υποδομές, οικίες, κτήρια, την αστική και την αγροτική οδοποιία, αλλά και τα δύο ανθρώπινα θύματα.
Λυπηρή κατάληξη είχε η αναζήτηση της κας Σταυρούλας Πιπερά, της αγνοούμενης συμπολίτισσάς μας από τη Νέα Μηχανιώνα. Η σορός της ανασύρθηκε   στο Ποσείδι της Χαλκιδικής. Σε 100 χιλιόμετρα νοτιότερα από το σημείο που χάθηκε την τραγική νύχτα της 7ης Σεπτεμβρίου, τη νύχτα που σημειώθηκε η φονική καταιγίδα στον Θερμαϊκό.
Η άτυχη γυναίκα αναγνωρίστηκε απότους οικείους της.
Εκφράζουμε τα θερμά συλλυπητήριά μας στην οικογένειά της.
Την επιχείρηση άσκησης εξουσίας μέσω της δεισιδαιμονίας αποκαλούσαμε θρησκεία της απόγνωσης - κάποιοι μελετητές της σύγχρονης πολιτικής επικοινωνίας ή/ και πολιτικής ψυχολογίας.
Αυτό το είχαμε μελετήσει καλά και έτσι αγωνιζόμαστε ευθέως πλέον εναντίον του δογματικού και λειτουργικού συστήματος του λαϊκισμού, ο οποίος καλλιεργεί στις μάζες αυτήν ακριβώς τη θρησκεία της απόγνωσης.
Το λάθος μας ήταν πως δεν τολμήσαμε να δούμε τη θρησκεία της απόγνωσης ευρύτερα, και πολύ πέρα από το πλαίσιο του φασισμού. Αν το είχαμε κάνει, αλλιώς θα αντιμετωπίζαμε σήμερα το οξύ κοινωνικό ζήτημα στην Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι στη πατρίδα μας βρίσκονται σε απόγνωση, επειδή (και) όλες ανεξαιρέτως οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις δεισιδαιμονούν [: δείδουν (φοβίζουν) + δαίμονα], χωρίς ασφαλώς να καταφεύγουν στην υπερφυσική, μεταφυσική, ρατσιστική και παρανοϊκή δεισιδαιμονία των ακροδεξιών.
Χθες είμαστε απελπισμένοι επειδή κυβερνούσαν οι παλαιοί του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ+ΝΔ) υπό την τρόικα, ενώ σήμερα είμαστε απελπισμένοι επειδή κυβερνά ένα κομμάτι της ευρωπαϊκής αριστεράς με ένα κομματάκι της δεξιάς υπό την τρόικα! Χθες, βρισκόμαστε σε απόγνωση επειδή ο Ντάριο Φο είχε δίκιο και ο εργάτης ήξερε εκατό λέξεις κατά την στιγμή που το αφεντικό γνώριζε χίλιες - γι’ αυτό και ο δεύτερος ήταν αφεντικό - ενώ σήμερα είμαστε απελπισμένοι επειδή ο Ντάριο Φο έχει άδικο: ο εργαζόμενος ξέρει πλέον χίλιες λέξεις, ενώ το αφεντικό μόνον εκατό, γι’ αυτό ακριβώς είναι αφεντικό!  
Βιώνουμε, άραγε, τη συνωμοσία της επιπόλαιης, ρηχής γνώσης και χαμηλής ποιότητας σε όλα, εναντίον των εργαζομένων υψηλής ποιότητας (: μια νέα διάσταση δεισιδαιμονίας);  Όχι, ακριβώς! Βιώνουμε τη τραγωδία του αποκλεισμού από το αφεντικό εκείνων που παρακινούμενοι από τον Ντάριο Φο, αγωνίστηκαν συστηματικά στη ζωή τους να μάθουν τις «χίλιες και μια» λέξεις για να απαλλαγούν από το αφεντικό ή για να γίνουν οι ίδιοι αφεντικά.
Πώς γίνεται αυτό; Με τον έλεγχο του κώδικα επικοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Με τον έλεγχο του σημειωτικού καθεστώτος που ρυθμίζει τη καθημερινότητά μας. Ο έλεγχος αυτού του συστήματος διαμορφώνει τις σχέσεις εξουσίας σε μια κοινωνία, το πολιτικό πλαίσιο της πιθανής δράσης, το γενικό φαινόμενο ηγεμονίας. Και σε τί αποσκοπεί σήμερα αυτός ο έλεγχος; Στον αποκλεισμό 900 λέξεων που περισσεύουν από το λεξιλόγιο του εργαζόμενου, έτσι ώστε αυτό να προσαρμοστεί στις σύγχρονες ανάγκες της αγοράς και του δημόσιου λόγου ασφαλώς!
Ένας είναι τελικά ο σκοπός αυτού που καλλιεργεί τη θρησκεία της απόγνωσης στην Ελλάδα: Η ηγεμονία υπό ένα νέο καθεστώς αποκλεισμού όσων γνωρίζουν τις «χίλιες και μια λέξεις». Των overqualified εργαζομένων, όπως λένε κάποιοι.  
Έχει και την ιλαροτραγωδία του το πράγμα: Τα αφεντικά εμφανίζονται να αναζητούν εναγωνίως /απεγνωσμένα καλά εκπαιδευμένους και μορφωμένους εργαζόμενους για να στελεχώσουν τις επιχειρήσεις τους, που διέρχονται χρόνια κρίση την εποχή της «μεγάλης ύφεσης», αλλά δεν βρίσκουν! Και έχουν δίκιο! Πώς να βρεις κάποιον που ενώ έμαθε τις «χίλιες και μια λέξεις», να μπορεί να περιορίζεται στις εκατό που γνωρίζει και απαιτεί το αφεντικό; Δύσκολο!
Αναπτύσσεται, λοιπόν, υπό την αιγίδα της τρόικας ασφαλώς και την φροντίδα των διαμορφωτών της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, μια εκτεταμένη επιχείρηση άσκησης εξουσίας μέσω της δεισιδαιμονίας που αφορά πλέον στην ποιότητα των εργαζομένων. Μια θρησκεία της απόγνωσης που έχει να αντιμετωπίσει τον δαίμονα με τις 900 παραπανήσιες λέξεις (: γνώσεις). Και αυτό, όπως σημείωσα πιο πάνω, δεν αφορά αποκλειστικά στη πολιτική περιοχή της σκληρής δεξιάς, ούτε σε εκείνη της λεγόμενης δογματικής αριστεράς. Είναι μια γενικότερη πολιτική στάση εντός μιας απολύτως υποκριτικής συμπεριφοράς και ρητορείας είτε περί «αριστείας», είτε περί «αξίας» για τη κοινωνία.
Η θρησκεία της απόγνωσης στη σημερινή Ελλάδα, που έρχεται στην ουσία να υποκαταστήσει την κατά το σύνταγμα «επικρατούσα θρησκεία» στη τρέχουσα κουλτούρα και πολιτική πρακτική, διαμορφώνει ένα νέο καθεστώς ηγεμονίας που στηρίζεται στον αποκλεισμό σύγχρονων δαιμόνων των οποίων το «λεξιλόγιο» (: γνώσεις και εμπειρίες) δεν περιορίζεται στις εκατό λέξεις με τις οποίες συνεννοούνται μεταξύ τους τα αφεντικά, η κυβέρνηση με αυτούς και την αντιπολίτευση και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα με τους επικυρίαρχους της τρόικας.

Υπάρχει λύση; Δυστυχώς όχι, στον βαθμό που ο «αγαπισμός» και η «συμπάθεια» αυτών που περιορίστηκαν στις εκατό λέξεις κυριαρχεί στην επικαιρότητα καταπνίγοντας την πραγματική ευαισθησία στην ελληνική κοινωνία. Και η ευαισθησία με έννοιες κτίζεται! Όποιος ορίζει τη κοινωνική ευαισθησία και την «αγαθή ψυχή» στο κόσμο των εκατό «λέξεων» και όχι σ’ εκείνον των χιλίων και βάλε «λέξεων», αγωνίζεται συνειδητά ή ασυνείδητα για μια χυδαία, αντιφιλελεύθερη και αντιδημοκρατική ηγεμονία. Τουλάχιστον να ξέρουμε προς τα πού βαδίζουμε και με ποιους…  


Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Πέθανε το προσωπικό μου παράδειγμα υψηλής πολιτικής αισθητικής, ο Έντουαρντ Άλμπι.
Η ανάμειξη του ρεαλισμού με τον κονστρουκτιβισμό και τον σουρεαλισμό στο έργο του δεν ήταν ακαδημαϊκή άσκηση ή τέχνη για τη τέχνη, αλλά δημιουργικός αγώνας για την παράσταση του ενσυνείδητου μηνύματος της απογυμνωμένης από το πολιτικό επιφαινόμενο ζωής. Ο Έντουαρντ Άλμπι υπήρξε ένας επιφανής δραματουργός της υποσυνείδητης πολιτικής διαδικασίας (και διεργασίας), που ρυθμίζει τελικά την καθημερινότητά μας με την μορφή των αλληλεπιδραστικών και αλληλοδιδακτικών σχέσεων, στάσεων και συμπεριφορών.
Πέθανε αυτός που μπόρεσε να καταλάβει την ουσία της πολιτικής, η οποία δεν βρίσκεται κάπου έξω από τον άνθρωπο και την καθημερινότητά του, αλλά μέσα στο μυαλό, στο σώμα και στη ψυχή του, ως ένα διαρκές παράδοξο επεισόδιο που τον φέρνει σε σύγκρουση με τον Άλλον και τον ίδιο του τον Εαυτό.
Αν δούμε έτσι την πολιτική, τότε θα έχουμε χωνέψει το μήνυμα του Άλμπι, το οποίο είναι το μοναδικό πολιτικό μήνυμα που δεν εμπεριέχει δόλο, απάτη ή αυταπάτη: «Δουλειά μου είναι να κάνω τους ανθρώπους να συμμετέχουν πιο ουσιαστικά στη ζωή τους», έλεγε και αυτό έκανε, με τον τρόπο που γνώριζε. Και το έκανε καλά, πολύ καλά!
Αν πολιτική δεν είναι η ουσιαστική συμμετοχή στη ζωή μας, στη δική μας ζωή με τη σκέψη να περιλαμβάνει τις επόμενες γενιές και ασφαλώς συνολικά την βιόσφαιρα, τότε αυτή είναι χυδαιότητα και πολιτικαντισμός. Είναι ρηχότητα, ανεντιμότητα και διαστροφή. Παίζοντας απλώς και διαρκώς με την ψυχολογία (: συναισθήματα) του όχλου και της μάζας, ουσιαστικά διασκεδάζεις την πολιτική για να ασκήσεις άδηλη ηγεμονία μια κάποιας μορφής.
Ο Άλμπι προκαλεί για να ξεκινήσει ανυπόκριτα η αυτογνωσιακή διαδικασία μας, η πολιτική απομυθοποίησης του υπάρχειν μας και της αναφερόμενης ταυτότητας μας για να συναντηθούμε με τον πραγματικό πολιτικό μας εαυτό: τον κατακερματισμένο από την αγορά εαυτό μας, που δεν μπορεί να επανασυνδέσει καμία απολύτως θρησκεία ή ιδεολογία, αλλά αποκλειστικά η ενσυνείδητη δράση μας, στο πλαίσιο ενός πολιτικού αγώνα (: αγωνισμός) συμφιλιωμένου με το παράδοξο της συνύπαρξης ελευθερίας και ισότητας.

Το βιτριολικό πορτρέτο της κοινωνίας μας και των σχέσεων μας είναι αυτό που αναπαριστά την ουσία της ηγεμονίας μέσα στην οποία ζούμε. Το κάδρο δεν σπάει από έξω, κομματιάζεται αν βάλουμε συνειδητά και τον εαυτό μας μέσα. Τον κοινωνικό εαυτό μας… και αυτό πονάει, πονάει και δεν ξέρω αν λυτρώνει!

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.