Articles by "Απώλειες"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απώλειες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Νεκρός βρέθηκε χθες στην Περαία της Θεσσαλονίκης υπαξιωματικός του στρατού.

Αστυνομικοί του Α.Τ. Θερμαϊκού βρήκαν την σορό του άτυχου 43χρονο υπαξιωματικού.

Σύμφωνα με πληροφορίες για μεγάλο χρονικό διάστημα ο 43χρονος δεν είχε δώσει σημεία ζωής με αποτέλεσμα οι γονείς να ζητήσουν από την Αστυνομία να ελέγξει το σπίτι του.

Η νεκροψία αναμένεται να δώσει απαντήσεις για τα ακριβή αίτια του θανάτου του. Την υπόθεση ανέλαβε το Τμήμα Ασφαλείας Περαίας.


Η μέρα στην Πόλη ξεκίνησε συννεφιασμένη, ψυχρή κατάλληλο τοπίο για νέα θλιβερά. Νωρίς το πρωί της Παρασκευής, 29 Σεπτεμβρίου, άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Βαλουκλή, μετά από σύντομη νοσηλεία ο τ. Διευθυντής του Ζωγραφείου, φιλόλογος, Δημήτρης Φραγκόπουλος.
Ο «Δάσκαλος του Γένους» όπως μας αρέσει, δικαίως, να τον αποκαλούμε, υπήρξε ο άνθρωπος που για δεκαετίες συμβόλιζε την περήφανη και αξιοπρεπή στάση της Ρωμιοσύνης που αντιστέκεται, της Ρωμιοσύνης που αγωνίζεται και επιμένει να μείνει ζωντανή και να συνεχίσει να δημιουργεί στην κοιτίδα της, την Κωνσταντινούπολη. Διευθυντής του ιστορικού Ζωγραφείου Λυκείου επι τριάντα πέντε χρόνια, έζησε μέσα στο μάτι του κυκλώνα όλη την θυελλώδη περίοδο της μεγάλης κρίσης για την Ρωμιοσύνη, των πιέσεων στην Ομογένεια και της φυγής των Ρωμιών της Πόλης απο τις πατρογονικές εστίες του. Σεπτεμβριανά, απελάσεις, η κίνηση «πολίτη μίλα τουρκικά», και μαζί η αγανάχτηση, η κούραση, το σύνδρομο της “μαύρης πέτρας”, που οδήγησε δεκάδες χιλιάδες ομογενείς να εγκαταλείψουν την Πόλη από τις αρχές του 1960 μέχρι τουλάχιστον τα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος κράτησε ψηλά την σημαία στο μετερίζι του αγώνα για την Ρωμιοσύνη, μέσα από τον χώρο όπου κυριάρχησε με την παρουσία του, τον χώρο της παιδείας. Δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται με πάθος για το σχολείο του, για τα παιδιά, για την παιδεία και δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια, παρά τις ανυπέρβλητες κάποτε δυσκολίες, τις μεγάλες απογοητεύσεις και τα χτυπήματα, γενόμενος ο ίδιος παράδειγμα με την στάση της δική του ζωής, τόσο δημόσιας όσο και της ιδιωτικής.
Δάσκαλος ως το μεδούλι των οστών του, ο Φραγκόπουλος, ήξερε πως πρώτα ο ίδιος με την δική του στάση όφειλε να δίνει το μέτρο και το παράδειγμα και έθεσε, πρώτα για τον εαυτό του, τον πήχη υψηλά. Μετέφερε στην συνέχεια τις αξίες, την συνέπεια και το πάθος του πρώτα στις κόρες τους και κατόπιν σε όλους τους μαθητές τουˑ και οι μαθητές του υπήρξαν αμέτρητοι, τόσο στην Μεγάλη Σχολή και στο Ζωγράφειο, όσο και πάρα πολλοί ακόμα που δεν υπήρξαν υπό την στενή έννοια μαθητές του, αλλά είδαν, βίωσαν το παράδειγμά του και πήραν το θάρρος να το μιμηθούν.
Φωτογραφία του Yanni Gigourtsis.
Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος υπήρξε αταλάντευτος στους υψηλούς στόχους του και όποτε χρειάστηκε φάνηκε και δυνατός και σκληρός, προκειμένου να τους υπηρετήσει, βάζοντας πάντα το «εγώ» και τις δάφνες του καταξιωμένου και επιφανούς μέλους μιας ιστορικής κοινότητας πίσω από το «εμείς» και τις πραγματικές ανάγκες της πολίτικης Ρωμιοσύνης, της οποίας υπήρξε σε όλη του την ζωή πιστός υπηρέτης και θεράπων.
Φτιαγμένος από μία πάστα ανθρώπων που πολύ δύσκολα βρίσκει κανείς πια, ο Δάσκαλος ήταν υπόδειγμα ήθους, συνέπειας, αξιοπρέπειας, αρχοντιάς. Ίσως αυτό το τελευταίο να τα συνοψίζει όλα. Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος υπήρξε ο τελευταίος πραγματικός Άρχοντας της Πόλης. Μαζί του κλείνει θαρρείς, η μακρά σειρά των ταγών και των διανοουμένων του Γένους μας που ξεκίνησε την πορεία της εκεί κάπου στα τέλη του 16ου, αρχές του 17ου αιώνα, στα παρασόκακα και τις ανηφόρες του Φαναρίου, ανάμεσα στην Παμμακάριστο και τον Άγιο Γεώργιο, για να μεταφερθεί αργότερα στο κοσμοπολίτικο Πέρα, αφήνοντας τα σημάδια του στα πλούσια χωριά του Βοσπόρου, την αρχοντική Χαλκηδόνα, και στον παράδεισο των Νησιών. Άλλωστε σε ένα από τα Νησιά, το μεγαλύτερο, την Πρίγκιπο, γεννήθηκε και ο Δημήτρης Φραγκόπουλος.
Φωτογραφία του Yanni Gigourtsis.Μαζί του τελειώνει σήμερα μια ολόκληρη εποχή. Η Ρωμιοσύνη της Πόλης, χάρη και στις προσπάθειες του Δημήτρη Φραγκόπουλου, των μαθητών του, των διαδόχων του, χάρη στους αγώνες του Πατριάρχη μας, χάρη στην βοήθεια εκλεκτών, σύγχρονων, ηγετών της κοινότητας μας, χάρη στην πίστη για το μέλλον της Ρωμιοσύνης όλων μας, πίστη που ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό μας ενέπνευσε, θα συνεχίσει να υπάρχει και να δημιουργεί. Η Ρωμιοσύνη αλλάζει ωστόσο, έχει ήδη αλλάξει, και παίρνει πια μια μορφή άλλη, την οποία όλοι μας εδώ πιστεύουμε, υπηρετούμε και ενισχύουμε κατά τις δυνάμεις μας. Ο κόσμος όμως που ο Φραγκόπουλος αντιπροσώπευε με την παρουσία του στις συνειδήσεις και στις ζωντανές μέχρι σήμερα αναμνήσεις μας, φεύγει μαζί του οριστικά. Φεύγει αλλά δεν χάνεται. Αλλάζει
Η προσωπική γνωριμία μου μαζί του τα τελευταία 10-12 χρόνια και η μαθητεία μου κοντά του υπήρξε μια εμπειρία ζωής. Τον θεωρώ τον άνθρωπο που με έμαθε να καταλαβαίνω την Πόλη και την Ρωμιοσύνη και νιώθω ευγνωμοσύνη για τα μαθήματα ζωής που μου έδωσε, την αγάπη που μου έδειξε και το προνόμιο που μου παραχώρησε, όταν κάποτε του το ζήτησα, να μπορώ να τον αποκαλώ Δάσκαλό μου.
Ο Δάσκαλος υπήρξε, εκτός των άλλων, ένας εξαιρετικά γλυκύς, χαρισματικός, λαμπερός άνθρωπος με χιούμορ και ανοιχτή καρδιά, που ήξερε και ήθελε να μοιράζεται τον πλούτο της ψυχής και του λαμπρού μυαλού του (γιατί υλικό πλούτο δεν είχε ούτε θέλησε να αποκτήσει), πέρα από την οικογένειά του με όλους τους ανθρώπους, και κυρίως τους νεότερους, που με σεβασμό και αγάπη τον προσεγγίζαμε
Θέλω να μεταφέρω από εδώ πιο ειλικρινή συλλυπητήρια μου, εκφράζοντας, είμαι βέβαιος, το αίσθημα χιλιάδων μαθητών και φίλων του προς όλους τους δικούς του ανθρώπους. Πρώτα από όλα στην οικογένειά του, τις δύο εξαιρετικές κόρες του, την Αιμιλία και την Μάγδα, τους γαμπρούς του, τα εγγόνια του. Οι κόρες του υπήρξαν συγχρόνως και οι δυο καλύτερες μαθήτριές του, αφού εκείνες πέρα από την βιολογική συνέχεια, αναδεικνύονται, μέσα από την αγωγή και το ήθος τους, συνεχιστές της δικής του συνέπειας, των αρχών και της προσφοράς του στην Ομογένεια, και μάλιστα στον τομέα της παιδείας .
Συλλυπητήρια θέλω να εκφράσω σε όλους τους μαθητές του, και πάνω από όλα στον καθ’ όλα άξιο συνεχιστή του στην διεύθυνση του Ζωγραφείου, τον σημερινό διευθυντή του Γιάννη Δεμιρτζόγλου. Όταν κάποτε είχε επισημάνει στον δάσκαλο πως «Ο Γιάννης κάνει εξαιρετική δουλειά στο Ζωγράφειο, συνεχίζει το έργο σας, ωστόσο, αν και μαθητής σας, είναι, νομίζω, πολύ διαφορετικός από εσάς στο ύφος και στη μέθοδο» μου απάντησε αφοπλιστικά. «Οι σημερινές εποχές είναι διαφορετικές από τις δικές μου. Ως διευθυντής του σχολείου οφείλει να προσαρμόζει την διοίκησή του με βάση τις συνθήκες. Αυτό άλλωστε έκανα και εγώ. Από την άλλη, αν έβγαζα μαθητές ίδιους με εμένα δεν θα ήμουν καλός δάσκαλος, αλλά ικανός τύραννος»
Το τέλος εποχής λοιπόν για την Ομογένεια, για τον καθένα από εμάς που ζει την Πόλη και την Ρωμιοσύνη. Τέλος, αλλά και υπόσχεση για μια νέα αρχή, για συνέχιση της πορείας στην νέα εποχή που ανατέλλει.
Άλλωστε αυτή είναι η παραμυθία για όλους εμάς που θα μας λείψει η μορφή, η παρουσία, ο λόγος του Δημήτρη Φραγκόπουλου. Η υπόσχεση να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη και, κυρίως την σπουδαία παρακαταθήκη του.
Στο υπόσχομαι, στο υποσχόμαστε, Δάσκαλε
Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είναι καρπίσει η κληρονομιά που μας άφησες και να την κληροδοτήσουμε και εμείς, αύριο μεθαύριο στα δικά μας παιδιά, στους δικούς μας μαθητές.
Αντίο Δάσκαλε
Καλό ταξίδι.
Αιωνία η μνήμη σου!


Οδύνη στην επιστημονική κοινότητα της Κρήτης αλλά και στα κοινωνικά κινήματα στο χώρο της Υγείας, προκαλεί ο άδικος θάνατος του γιατρού Αντώνη Κούτη, ο οποίος έχασε τη ζωή του από πνιγμό, στη θαλάσσια περιοχή Αλυκές των Σισών Ρεθύμνου. Ο Αντώνης Κούτης υπήρξε πρωτοπόρος στη δημιουργία του Κοινωνικού Ιατρείου και Φαρμακείου Αλληλεγγύης στο Ηράκλειο.

Ο 61 ετών καθηγητής Γενικής Ιατρικής πνίγηκε όταν τα έντονα κύματα τον παρέσυραν, ρίχνοντάς τον στα βράχια, το μεσημέρι της Πέμπτης. Αμέσως ειδοποιήθηκαν οι αρχές, οι οποίες έστησαν επιχείρηση για την ανάσυρσή του από τη θάλασσα, ωστόσο είχε ήδη χάσει τη ζωή του. Μία 20χρονη κοπέλα κινδύνεψε κι αυτή στο ίδιο σημείο αλλά σώθηκε την τελευταία στιγμή και νοσηλεύεται εκτός κινδύνου.

Σε ανακοίνωσή του το Δίκτυο Κοινωνική Αλληλεγγύης Ηρακλείου αναφέρει:

Mε βαριά θλίψη αποχαιρετούμε τον Αντώνη Κούτη, εμπνευστή και ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης (αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό ιατρείο και φαρμακείο Ηρακλείου), έναν άνθρωπο που οραματιζόταν μια κοινωνία με πρόσβαση όλων στη δημόσια υγεία, τη μόρφωση και την εργασία. Οι σκέψεις και οι προτάσεις του έδωσαν πνοή στη διακήρυξη των αρχών μας για αλληλεγγύη και υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, με θεμελίωση συμπεριφορών που χτίζουν συλλογικότητα.
Θα θυμόμαστε τον Αντώνη για τις αρχές του, τις ηθικές αξίες του, την ανθρωπιά του, την ευαίσθητη ψυχή του και τον τρόπο που είχε να εμπνέει τα οράματά μας, να τα διατυπώνει σε λέξεις και να τα μορφοποιεί σε πράξεις.
Θα καλούμαστε πάντα να απαντήσουμε:
“ Τι κοινωνία θέλουμε να φτιάξουμε; Tι δημόσια υγεία θέλουμε να έχουμε;
Ένα αγοραίο αγαθό ή μια συνθήκη ύπαρξης και κοινωνικό δικαίωμα;”

Τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια του 61χρονου καθηγητή, εξέφρασε η Κοσμητεία της Σχολής Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου Κρήτης, του οποίου ήταν Επιστημονικός Συνεργάτης του Τομέα Κοινωνικής Ιατρικής. Σε σχετική ανακοίνωση, η Κοσμητεία αναφέρει:

Η Κοσμητεία της Σχολής Επιστημών Υγείας, στο άκουσμα του τραγικού θανάτου του Επιστημονικού Συνεργάτη του Τομέα Κοινωνικής Ιατρικής, Αντώνιου Κούτη, συνεδρίασε εκτάκτως σήμερα 21 Σεπτεμβρίου 2017.

Στη συνεδρίαση τα μέλη της Κοσμητείας εξήραν το ήθος του εκλιπόντος, την αφοσίωσή του στο καθήκον και τη διάθεση για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.

Η Κοσμητεία αποφάσισε να εκφράσει θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος.

Κοινωνικό έργο

Ο Αντώνης Κούτης είχε πρωτοστατήσει στην ανάδειξη του κοινωνικού ζητήματος της προστασίας του ανασφάλιστου πληθυσμού ενώ τον Φεβρουάριο του 2014 είχε παρουσιάσει στο κοινό του Ηρακλείου επιστημονικά στοιχεία που αποδείκνυαν την απόλυτη ανάγκη αύξησης των δαπανών για την Υγεία ακριβώς στις περιόδους της οικονομικής κρίσης, συμμετέχοντας στην ημερίδα του Κοινωνικού Ιατρείου "Λιτότητα στην Υγεία - Ποιον συμφέρει τελικά»

Ο εκλιπών το τελευταίο διάστημα υπήρξε διευθυντής του δημοτικού Ιατρείου Ηρακλείου ενώ μόλις χθες συμμετείχε με παρουσίαση για τη Δημόσια Υγεία στην σχετική θεματική στο πλαίσιο του Αναπτυξιακού Συνεδρίου Κρήτης.

Γεννήθηκε στο Περιστέρι Αττικής και από το 1987 ζούσε και εργαζόταν στο Ηράκλειο. Ήταν γιατρός Κοινωνικής Ιατρικής, διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης και Δ/ντής Ε.Σ.Υ. στον Τομέα Κοινωνικής Ιατρικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου (διορίστηκε το 1989) και στον αντίστοιχο Τομέα του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Κρήτης (επιστημονικός συνεργάτης από το 1987).

Ο Αντώνης Κούτης ασχολήθηκε και με την ποίηση εκδίδοντας τρεις ποιητικές συλλογές: «Ενδιάμεσος Κόσμος» (εκδόσεις Πατάκης, Μάιος 2001), «Λίθος Αργός» (εκδόσεις Εριφύλη, Δεκέμβριος 2004) και «Απέναντι στην Ομορφιά» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2009).

Ο εκλιπών ήταν παντρεμένος με τη γυναικολόγο Βάσω Σπυράντζου με την οποία έχει αποκτήσει δύο κόρες.

Δυστυχώς η ζωή όσο είναι ωραία, είναι άλλο τόσο απρόβλεπτη και σύντομη.
Κάθε μέρα ακούμε για γνωστούς που διαγιγνώσκονται με διάφορες ασθένειες και αιφνιδιαστικά  καταλήγουν.
Σήμερα ήταν η σειρά του Τόττη. Φίλου και συναδέλφου από το Ιπποκράτειο. Πρόσφατα συνταξιούχος, ζούσε μια ήρεμη και όμορφη ζωή με τη γυναίκα του καιτην κορούλα του. Τον πήρε αιφνιδιαστικά ο χάρος. ΄Ένας γλυκύτατος άνθρωπος, εργατικός και οικογενειάρχης. Εξυπηρετικός προς όλους και σωστά υπηρεσιακός ως προς τα καθήκοντα που ανελάμβανε κατά την εργασία του στο μεγάλο νοσοκομείο.
Με σοκάρισε η είδηση .... Πριν δυο μέρες έκανε ανάρτηση στο fb. Πριν μια βδομάδα ήταν σε εκδρομή με την οικογένειά του.
Πόσο πιο ξαφνικό; 😢

Από την οικογένειά του ανακοινώθηκε πως η κηδεία του Τόττη (Παναγιώτη) Πουλόπουλου θα γίνει αύριο Δευτέρα στις 5.00 το απόγευμα στα κοιμητήρια Θέρμης.



Τελικά έχασε τη μάχη με τη ζωή ο συμβασιούχος υπάλληλος καθαριότητας του δήμου Θεσσαλονίκης που τραυματίστηκε έξω από το ΧΥΤΑ Μαυροράχης την Κυριακή 3 Ιουλίου. Είναι ο δεύτερος θάνατος εργαζόμενου στην καθαριότητα των Δήμων, μετά από αυτόν της 62χρονης Ντανιέλας Πρελορέντζου, εργαζόμενης στην καθαριότητα του Δήμου Ζωγράφου, που άφησε την τελευταία της πνοή εν ώρα εργασίας όταν υποχρεώθηκε σε δεύτερη βάρδια το ίδιο 24ωρο.

Το ατύχημα του άτυχου 44χρονου έλαβε χώρα, στις 10:30 το βράδυ της περασμένης Κυριακής, στο δρομολόγιο της βραδινής βάρδιας, κατά τη διάρκεια της εναπόθεσης των συμπιεσμένων απορριμμάτων με τους συρόμενους τράκτορες.

Την τραγική είδηση για το θάνατο του συμβασιούχου που άφησε πίσω του τη γυναίκα και τα δύο παιδιά του επιβεβαίωσε και ο πρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ Νίκος Τράκας που δήλωσε:

"Άλλος ένας εργαζόμενος του κλάδου μας θυσίασε τη ζωή του, και μάλιστα παρατασιούχος, που έδινε όλες αυτές τις ημέρες τη μάχη, προκειμένου να δει την εργασία του να γίνεται μόνιμη και σταθερή.

Άραγε όλοι αυτοί που μας κατηγορούσαν, τι έχουν να πουν τώρα;

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και αυτή να είναι η τελευταία μου τέτοια ευχή…"

Ένα πρόσωπο - σύμβολο της γαλλικής και ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής, «έφυγε» την περασμένη Παρασκευή 30 Ιουνίου. Η μαχητικότητα της Σιμόν Βέιλ ήταν απαράμιλλη. Χαρακτηριστικό συμβάν, η επίθεση που δέχθηκε το 1979 από μέλη της ακροδεξιάς. Όταν επιχείρησαν να διακόψουν την ομιλία της εκείνη τους φώναξε: «Δεν με φοβίζετε! Έχω επιζήσει χειρότερων πραγμάτων από εσάς». 

Η Σιμόν Βέιλ υπήρξε μια σπουδαία γυναίκα που τίμησε την έννοια του πολίτη και αγωνίστηκε με πάθος για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ακαδημαϊκός, πρώην υπουργός και πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον Μάρτιο του 1980, τιμήθηκε με το πρώτο Διεθνές Βραβείο Ωνάση. Συνεπές ως προς τη διαθήκη του Αριστοτέλη Ωνάση, το 1978 το Ίδρυμα Ωνάση θέσπισε τα Διεθνή Βραβεία τιμώντας προσωπικότητες μεγάλης εμβέλειας και σπουδαίας κοινωνικής προσφοράς. Το αγωνιστικό πνεύμα της Σιμόν Βέιλ και η ιστορική της διαδρομή αποτέλεσαν για τα Διεθνή Βραβεία Ωνάση την ιδανική «αφετηρία» στην προσπάθεια, όχι μόνο να τιμήσουν εκείνους που προσέφεραν, αλλά και να εμπνεύσουν εκείνους που θα μπορούσαν να προσφέρουν στο μέλλον. 

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Βέιλ είχε εκδιωχθεί από τη Γαλλία και οδηγηθεί στο ναζιστικό στρατόπεδο του Άουσβιτς, από όπου κατάφερε να επιζήσει έχοντας χαραγμένο τον αριθμό 78651 στο μπράτσο της. Εκείνο που θα παρέμενε ανεξίτηλο όμως στην Ιστορία, ήταν το θάρρος και η αγωνιστικότητα της Σιμόν Βέιλ, η οποία αφήνει πίσω της μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη.


Νεκροί ανασύρθηκαν οι τέσσερις από τους πέντε επιβαίνοντες του ελικοπτέρου του στρατού ξηράς, το οποίο κατέπεσε νωρίτερα στην περιοχή Σαρανταπόρου Ελασσόνας.
Ζωντανή ανασύρθηκε μια γυναίκα, η οποία μεταφέρθηκε στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και νοσηλεύεται εκτός κινδύνου.
Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση του ΓΕΕΘΑ, οι τέσσερις σοροί που ταυτοποιήθηκαν ανήκουν στον Υποστρατήγο Ιωάννη Τζανιδάκη, στον Συνταγματάρχη (ΤΘ) Θωμά Αδάμου, στον Ταγματάρχη (ΑΣ) Δημοσθένη Γούλα και στον Υπολοχαγο (ΑΣ) Κωνσταντίνο Χατζή.
Η γυναίκα που ανασύρθηκε ζωντανή είναι η Αρχιλοχίας (ΑΣ) Βασιλική Πλεξίδα.
Όπως τονίζεται, «ο Αρχηγός ΓΕΣ, Αντιστράτηγος Αλκιβιάδης Στεφανής μεταβαίνει στην περιοχή του ατυχήματος, ενώ η επιτροπή διερεύνησης έχει ήδη αναλάβει έργο στην περιοχή ατυχήματος».
Το ίχνος του ελικοπτέρου, τύπου Χιούι (UH-1H), χάθηκε το πρωί στις 07:50, ενώ πραγματοποιούσε προγραμματισμένη πτήση από τη Λάρισα στην Κοζάνη.
Τριήμερο πένθος στις Ενοπλες Δυνάμεις
Με εντολή του Υπουργού Εθνικής Αμυνας, Πάνου Καμένου κηρύχθηκε τριήμερο πένθος στις Ένοπλες Δυνάμεις, ενώ οι σημαίες κυματίζουν μεσίστιες. Ο κ. Καμμένος επικοινώνησε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, τον Πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, τον Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας, Κώστα Δουζίνα.
Ο Υπουργός Εθνικής Αμυνας, ο Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Βίτσας  και ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης ΠΝ εκφράζουν τα συλλυπητήρια τους στις οικογένειες των εκλιπόντων στρατιωτικών.

Οι μαθητές μουδιασμένοι δε μπορούσαν να πιστέψουν αυτό, που είχε συμβεί ...

Μία απίστευτη ιστορία εκτυλίχθηκε σήμερα μπροστά στα μάτια δεκάδων μαθητών σχολείου της Ναουσας, οι οποίοι βρίσκονταν στην Κρήτη για σχολική εκδρομή.

Οι μαθητές είχαν μεταβεί στα Χανιά, ολοκληρώνοντας την εκδρομή τους στην Κρήτη, όταν καθ οδόν για το Ηράκλειο μέσα στο λεωφορείο ένας από τους καθηγητές-συνοδούς των παιδιών, ένιωσε έντονη αδιαθεσία και έχασε τις αισθήσεις του.

Άμεσα το λεωφορείο ακινητοποιήθηκε και οι άλλοι καθηγητές ειδοποίησαν το ΕΚΑΒ.

Ασθενοφόρο έφτασε άμεσα στο σημείο, αλλά δυστυχώς ήταν ήδη αργά για τον 55χρονο καθηγητή.

Οι μαθητές μουδιασμένοι δε μπορούσαν να πιστέψουν αυτό, που είχε συμβεί, επιστρέφοντας στην πόλη τους, χωρίς τον καθηγητή τους.

Ένας δεκατριάχρονος έφηβος έχασε αργά χθες το απόγευμα την ζωή του στο Σοβεράτο της Καλαβρίας, ενώ προσπαθούσε να τραβήξει selfie με φόντο τρένο εν κινήσει, με σκοπό να το αναρτήσει, στην συνέχεια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο έφηβος, όμως, δεν υπολόγισε καλά τις αποστάσεις και παρασύρθηκε από την αμαξοστοιχία. Δυο φίλοι του, οι οποίοι βρίσκονταν στο ίδιο σημείο κατάφεραν να σωθούν, αλλά απομακρύνθηκαν- πιθανώς λόγω του πανικού- χωρίς να ζητήσουν βοήθεια.

Τον συναγερμό σήμανε ο μηχανοδηγός, σε κατάσταση σοκ και με τα δάκρυα στα μάτια, όπως αναφέρει η διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας La Repubblica. Κατά την πρώτη του κατάθεση, επανέλαβε ότι έκανε ό,τι μπορούσε για να σταματήσει το τρένο, αλλά η ταχύτητα ήταν υψηλή και την ίδια στιγμή, η απόσταση που είχε στην διάθεσή του δεν ήταν αρκετή.

Στην περιοχή του τραγικού συμβάντος ο φωτισμός είναι περιορισμένος και πιθανότατα, ο άτυχος έφηβος, ενώ προσπαθούσε να ετοιμαστεί για να τραβήξει την φωτογραφία με το κινητό του, δεν αντελήφθη πόσο κοντά ήταν το τρένο.

Να θυμίσουμε ότι πριν δυο χρόνια, και πάλι στην Ιταλία, ένας άλλος έφηβος έβγαλε βίντεο την στιγμή που περνούσε από πάνω του το τρένο:



πηγή

Η ζωή έχει τις δικές της νόρμες, σπάνια προβλέψιμες, πολλές φορές παράξενες, πάντα διαφορετικές.
Χωρίς να γνωρίζουμε τη διάρκειά του πάντα θωρούμε ότι το ταξίδι της ζωής θα κρατήσει περισσότερο.
Νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο ώστε να κάνουμε όσα θέλουμε. Πόσο αλήθεια μικροί κι υπερφίαλοι είμαστε....
Το καλοκαίρι βρέθηκα στα αγαπημένα αλλά μακρινά για μένα Μουδανιά. Άλλαξαν όλα μετά την απώλεια των δικών μου. Σπάνια έρχομαι .... Κάτι με πνίγει όταν φτάνω αλλά και κάτι με γεμίζει όμορφα συναισθήματα ταυτόχρονα.
Πέρασε και με πήρε ο Λάζαρος ....φτάσαμε αργά το απόγευμα. Βρεθήκαμε με τον Σάκη και τον Αντώνη. Έψαξα τον Μάκη.

"Δεν πολυβγαίνει έξω τελευταία" μου είπαν. Πήγαμε να τον δούμε. Πέταξε τα κλειδιά από το μπαλκόνι. Είχα πολλά χρόνια να τον δω. Αγκαλιαστήκαμε ... γέλια και κλάμματα. Και άπειρα πειράγματα. Θαρρείς που δεν πέρασαν πενηντατόσα χρόνια από τότε που ανηφορίζαμε για να πάμε παρείτσα κάθε πρωί στο σχολείο - παράγκα.
Δυσκολευόταν να βαδίσει όπως μου είπε και γι' αυτό δεν πολυέβγαινε. Μου φάνηκε κουρασμένος.
Ήπιαμε, κουβεντιάσαμε, αναπολήσαμε.
"Να ξανάρθεις" .... "να έρχεσαι" μου είπε και μ' έσφιξε στην αγκαλιά του όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε. Του το υποσχέθηκα. Δεν τήρησα την υπόσχεση.
Φταίνε οι ρυθμοί; φταίει η ζωή; φταίει  που πιστεύουμε πως έχουμε χρόνο ....
Δεν ξέρω αν αύριο θα είμαι μαζί σου φίλε μου ...
Ξέρεις ότι σ' αγαπώ σαν αδελφό μου.

Καλό ταξίδι φίλε μου ....

Σοβαρό τροχαίο δυστύχημα σημειώθηκε χθες το μεσημέρι στον επαρχιακό δρόμο στον Πάλιουρα Επανομής. Ένας 51χρονος μοτοσυκλετιστής έχασε τη ζωή του.

Συγκεκριμένα σύμφωνα με πληροφορίες το δίκυκλο όχημα του 51χρονου "έπεσε" πάνω σε σταθμευμένο φορτηγό. Αποτέλεσμα της πρόσκρουσης ήταν ο θάνατος του μοτοσυκλετιστή. Στο σταθμευμένο όχημα βρισκόταν ο 55χρονος οδηγός του.

Προανάκριση διενεργεί το Τμήμα Τροχαίας Θέρμης.
Τον Γιάννη Κουνέλλη δεν δέχτηκε ποτέ η Σχολή Καλών Τεχνών και τον Δημήτρη Μυταρά τον διέγραψε η Ακαδημία Αθηνών. 
Κι οι οι δυο μεγαλούργησαν.


Τι κι αν ήταν κοινό μυστικό τα τεράστια προβλήματα που αντιμετώπιζε με την όρασή του όπως επίσης και το ότι η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια; Η είδηση της απώλειας του κορυφαίου σύγχρονου ζωγράφου Δημήτρη Μυταρά σε ηλικία 83 ετών έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία χθες βράδυ - ίσως διότι τέτοιες μορφές θέλει να νιώθει κανείς ότι έχουν πάρει «εισιτήριο» για την αιωνιότητα. Κι αν αυτό συνέβη με τον Δημήτρη Μυταρά, η περίπτωση της απώλειας του Γιάννη Κουνέλη - καθώς υπήρξε το πρώτο μούδιασμα - που κυκλοφόρησε λίγη ώρα αργότερα έμοιαζε, το λιγότερο, με κακόγουστο αστείο. Κι όμως, στα δημοσιεύματα ιταλικών μέσων ενημέρωσης δεν χωρούσε αμφισβήτηση: Το ίδιο βράδυ θα μετρούσε δυο απώλειες: Τόσο του δασκάλου κι ΄Ελληνα θρύλου του εξπρεσιονισμού, Δημήτρη Μυταρά, όσο και του σπουδαίου διεθνή καλλιτέχνη, Γιάννη Κουνέλη, για τον οποίο είχε γραφτεί, μεταξύ άλλων, ένα αφιέρωμα στους New York Times (Οκτώβριος 2016) με τίτλο: «Η πνευματικότητα του Γιάννη Κουνέλη». («The spirituality of Jannis Kounellis»). 

Γιάννης Κουνέλλης: Η Ελλάδα είναι μεγάλη έλξη. Ίσως και μια πληγή

«Ο πρώτος στον οποίο άρχισα να χρωστάω είναι ο Βαν Γκογκ και δεν τον έχω ξεπληρώσει ακόμα», ανέφερε σε μια κουβέντα του στο Παρίσι της δεκαετίας του '80 ο Γιάννης Κουνέλλης. Πράγματι, στην εφηβική του ηλικία (τότε που η οικογένειά του μετακόμισε από την Καστέλλα στον Κορυδαλλό), ο παιδικός του φίλος και μετέπειτα αρχαιολόγος, Γιάννης Σακελλαράκης, τον θυμόταν να κάνει ατελείωτες συζητήσεις για τον Βαν Γκογκ. «Τον δαιμόνιζε η μοναχικότητα και το αγωνιώδες του ζωγράφου». Τη μεγάλη αγάπη του για την τέχνη είχαν αγνοήσει οι μεγάλοι της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών που, παρά τις προσπάθειές του, δεν τον δέχτηκαν ποτέ στη σχολή. Λίγο αργότερα αφήνει την Ελλάδα κι εγκαθίσταται στη Ρώμη με την πρώτη του γυναίκα, Εφη. Ορκίζεται να μη ξαναμιλήσει ελληνικά. Θα κάνει να ξαναδεί την Ελλάδα 20 χρόνια όταν η σχέση του μαζί της θα έχει «γλυκάνει». Από την πρώτη του κιόλας έκθεση στην Galleria della Tartagura της Ρώμης σε ηλικία 24 ετών, ο Κουνέλλης θα μπει δυναμικά στο ρεύμα της ιταλικής τέχνης, κάτι σπάνιο να συμβεί στα εικαστικά πράγματα της χώρας. Ακολουθεί μια μεγάλη πορεία: Από τις πρωτεύουσες και τα σημαντικότερα κέντρα τέχνης της Ευρώπης ως το Σικάγο και τη Μόσχα.

Από τις αρχές του 1960 ο Κουνέλλης κάνει δυναμική εμφάνιση στο χώρο της σύγχρονης τέχνης και καταγράφεται ως ο πατριάρχης της Arte Povera χρησιμοποιώντας υλικά όπως σίδερο, κάρβουνο, φωτιά, ξύλο, πέτρα κ.ά. κι αναδεικνύοντας μέσα από τις επιτοίχες κατασκευές και εγκαταστάσεις του την πρωτογενή ποιητική φύση των πραγμάτων και το πολιτικό-πολιτισμικό τους βάθος.

Κι η αντίληψη του Κουνέλλη για το θέατρο θα αναπτυχθεί με δυναμικές συνεργασίες με σπουδαίους σκηνοθέτες του θεάτρου και της όπερας όπως ο Κάρλο Κουαρτούτσι, ο Θόδωρος Τερζόπουλος, ο Χάινερ Μίλερ κ.α.

«Εχει χιούμορ κι αυτοσαρκασμό. Αντιλαμβάνεται τις λεπτομέρειες σε κλάσματα δευτερολέπτου. Είναι επίσης γενναιόδωρος, Δεν τον απασχολούν μικροπράγματα. Δεν θα νοιαστεί αν κάποιος κλέβει τις ιδέες του ή τον μιμείται. Εχει μια σιγουριά για τη δουλειά του κι αισθάνεται ελεύθερος. Είναι τρυφερός και προσιτός. Μπορεί, όμως, να γίνει απαιτητικός και σκληρός», είχαν πει δικοί του άνθρωποι στον Γιώργο Καρουζάκη και το www.karouzo.com

Τι ήταν γι αυτόν η Ελλάδα; Είχε απαντήσει στο Βήμα:

«Είναι μεγάλη έλξη. Ίσως και μια πληγή, με κατάληξη όμως θετική. Στην Ελλάδα, όταν ήμουν μικρός, είδα και τρομακτικά πράγματα που δεν εμπνέουν έναν νέο. Τον πόλεμο, τον Εμφύλιο… Η Ελλάδα μου έδωσε τον φόβο. Εγώ, όμως, τον εκμεταλλεύομαι τον φόβο. Την αξία του. Ο φόβος είναι σαν τον πηλό. Και πρέπει να τον πλάσεις. Είναι η αρχή κάθε παραγωγικής ιδέας. Σου εντείνει τη διάθεση να τον μεταλλάξεις και στο τέλος μπορείς να φτιάξεις το καινούργιο. Και ίσως οι άλλοι έχουν ανάγκη από τον μεταπλασμένο φόβο, και μάλιστα δοσμένο από κάποιον που έχει φοβηθεί. Μήπως οι μαύρες εικόνες του Γκόγια δεν είναι ο πλασμένος φόβος που γίνεται γλώσσα και στη συνέχεια ελευθερία;».

Ο Γιάννης Κουνέλλης πίστευε στους ανθρώπους και τους αγαπούσε πάρα πολύ, και αυτό ήταν το βασικό του κίνητρο, η βασική του φιλοσοφία. Θλιβόταν με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. «Είμαι μακριά» δήλωνε. «Βλέπω το κακό που συμβαίνει εκεί από την τηλεόραση. Και αυτό με πικραίνει»....

Δημήτρης Μυταράς: Ο δάσκαλος και η κληρονομιά του

Ο χαρισματικός δημιουργός και παθιασμένος δάσκαλος που γνώρισε φήμη και καταξίωση στον οποίο έμελλε να «αναμετρηθεί» τα τελευταία χρόνια της ζωής του με σοβαρά προβλήματα στην όραση, σπούδασε ζωγραφική στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1953-1958) έχοντας καθηγητές τον Γιάννη Μόραλη και τον Σπύρο Παπαλουκά.

Από το Παρίσι που πήγε στη συνέχεια για να σπουδάσει σκηνογραφία καθώς και εσωτερική διακόσμηση με υποτροφία του ΙΚΥ «γεννήθηκαν» οι τοιχογραφίες στο Astir Palace της Βουλιαγμένης αλλά και τα σκηνικά πολλών παραστάσεων έργων κλασσικών και άλλων δραματουργών.

Διετέλεσε καθηγητής της ΑΣΚΤ από το 1975 και πρύτανης από το 1982 έως το 1985, όπου εκπαίδευσε μεγάλο αριθμό σπουδαστών και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες οι οποίοι και διοργάνωσαν τιμητική έκθεση στην καλλιτεχνική του πορεία το 2015, στο Μουσείο Μπενάκη.

Λίγο μετά την εκλογή του στην Ακαδημία Αθηνών άρχισε να γίνεται γνωστό ότι ο μεγάλος ζωγράφος υπέφερε από μια σοβαρή οπτική νευροπάθεια και τελικώς του στέρησε την πολυτιμότερη των αισθήσεων για έναν ζωγράφο, την όραση. «Βλέπω μια κηλίδα», τον θυμάται να λέει ο ιστορικός τέχνης, Τάκης Μαυρωτάς (με τον οποίο συνεργάστηκε σε εκθέσεις) όταν ερχόταν κάποιος να τον επισκεφθεί. Λόγω του προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζε δεν μπορούσε να παρακολουθεί τις συνεδριάσεις της Ακαδημίας με αποτέλεσμα να διαγραφεί, κάτι που τον πίκρανε ιδιαίτερα και δεν δίστασε να μιλήσει γι' αυτό δημοσίως καυτηριάζοντας τη συγκεκριμένη επιλογή της Ακαδημίας.

Το έργο του Δημήτρη Μυταρά παρουσιάστηκε σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Βραβεύτηκε για τη συμμετοχή του στην Έκθεση Νέων Ζωγράφων (Ζυγός, 1958) και στην Πανελλαδική Έκθεση Νέων (1961). Σε όλη του τη δημιουργία, η έμφαση στις εικαστικές ποιότητες φανερώνει τη βαθύτερη σχέση του με τις παραδοσιακές αξίες της ζωγραφικής.

«Καλύτερα να φωνάζεις παρά να ζωγραφίζεις» είχε πει, για να προσθέσει: «Βέβαια ο Γκόγια ήταν διαμαρτυρόμενος καλλιτέχνης. Αλλά ο Γκόγια δεν πέρασε για το μήνυμα, το μήνυμα χάθηκε, πέρασε για τη ζωγραφική του, επειδή ήταν καλός ζωγράφος. Υπήρχαν και άλλοι με μηνύματα αλλά η τέχνη τους ήταν λίγη».

Ο μεγάλος ζωγράφος αφήνει παρακαταθήκη το Εργαστήρι Τέχνης του οποίου κινητήριος δύναμη είναι η σύντροφός του Χαρίκλεια Μυταρά στη γενέτειρά του, την αγαπημένη του Χαλκίδα.

του Θοδωρή Τζέκου *

Στις 13 Δεκεμβρίου 2016 έφυγε απο τη ζωή ο Αντώνιος Τζέκος, ο τελευταίος Πρόεδρος της Κοινότητας Επανομής, αφού απο το 1995 η Επανομή έγινε αυτόνομος Δήμος με ενέργειες της τότε διοίκησης που έκανε και την αντίστοιχη προετοιμασία. 
   Ο Αντώνης Τζέκος ήταν κτηνίατρος στο επάγγελμα και υπηρέτησε στο Νευροκόπι και στον Πολύγυρο ως νομοκτηνίατρος της κτηνιατρικής υπηρεσίας Χαλκιδικής.
   Διετέλεσε Πρόεδρος της Κοινότητας την περίοδο 1991 έως 1994. Την περίοδο της ακμής ακόμη της Επανομής, όταν αποτελούσε το μεγαλύτερο ή ένα απο τα μεγαλύτερα κεφαλοχώρια του νομού.
   Η εκλογή του ήταν μια μεγάλη πολιτική αλλαγή για την Επανομή και κατά τη θητεία του έγιναν σπουδαίες θεσμικές αλλαγές στην οργάνωση και στον εκσυγχρονισμό του δήμου.
  Οργανώθηκε η οικονομική υπηρεσία του δήμου και μέσα από μια συνετή και ορθολογική διαχείριση πν.﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽μυριστέτυχε να παραδώσει ένα δήμο χωρίς να οφείλει πουθενά ούτε μια δραχμή, έχοντας μάλιστα ταμείο δεκάδων τότε εκατομμυρίων δραχμών. Με τον ίδιο τρόπο οργανώθηκαν και στελεχώθηκαν και άλλες υπηρεσίες, όπως ήταν η ύδρευση, η καθαριότητα, η αποθήκη. Την περίοδο εκείνη οργανώθηκε και λειτούργησε η κεντρική αποθήκη, το συνεργείο και το αμαξοστάσιο του δήμου.
   Ταυτόχρονα την περίοδο εκείνη έγιναν σημαντικά έργα υποδομής και δρομολογήθηκαν ακόμη περισσότερα. Έγινε το Κοινωφελές κτίριο, επαναλειτούργησε ο χώρος του σημερινού ιατρείου πίσω απο το δημαρχείο, κατασκευάστηκαν ή ξεκίνησαν σχολεία (ΙΕΚ ­- ΕΠΑΛ, γυμνάσιο, λύκειο), ίδρυσε το ΚΑΠΗ, λειτουργούσαν υπό την ευθύνη του δήμου οι πλαζ παραλίας και πάλιουρα, χρηματοδοτήθηκαν οι κατασκηνώσεις του απόδημου ελληνισμού από τη ΓΓ, πήρε μέτρα προστασίας του υδροβιότοπου και πολλλά άλλα.
   Ο Αντώνης Τζέκος λάμπρυνε με την προσωπικότητά του και το ήθος του το δήμο και το δημοτικό συμβούλιο. Ήταν ένας πολιτικός άνδρας που τον χαρακτήριζε η μαχητικότητα και μια σπάνια εντιμότητα και ακεραιότητα χαρακτήρα.
   Τον διέκρινε η ειλικρίνεια και η προσπάθειά του να είναι δίκαιος, ενώ απεχθανόταν τις πολιτικές συναλλαγές και τις μικροεξυπηρετήσεις.
   Πιθανότατα κάποια απο τα χαρακτηριστικά αυτά να μην τον βοήθησαν να επανεκλεγεί.
   Λάτρευε τον τόπο του και αφιερώσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής σ’ αυτό. Αποστασιοποιηθήκε γρήγορα απο τα κοινά ενώ μπορούσε να δώσει ακόμη αρκετά.

   Στην σημερινή ανακοίνωση με προέτρεψαν συνδημότες μας οι οποίοι απαιτήσαν μια τιμητική αναφορά στη μνήμη του.  

   Ας ευχηθούμε αιωνία του η μνήμη και η πολτική του παρουσία και στάση να αποτελεί παράδειγμα γι εμάς που ασχολούμαστε με τα κοινά.


* Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής Δήμου Θερμαϊκού, Δικηγόρος
Ο πιο σημαντικός θάνατος του 2016 και ιδέα δεν έχετε 
Η χρονιά-δρεπάνι 2016 ήταν ίσως η χρονιά που περισσότερο από κάθε άλλη είδε τα social media να γεμίζουν από κλαψουρίσματα και νοσταλγίες για μια σειρά από διάσημα ονόματα που «έφυγαν».
Και φυσικά δεν υπάρχει τίποτα το κακό σε αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα το κακό στο να αναπολείς τα τραγούδια του George Michael ή του Prince αλλά είναι απολύτως προβληματικό και ενδεικτικό των αξιών μας το ότι η κλάψα περιορίζεται σε ανθρώπους της εμπορικής λαϊκής διασκέδασης (ξέρω ότι δε θα αρέσει αυτός ο χαρακτηρισμός) και ούτε καν σε καλλιτέχνες, πολύ δε περισσότερο δε θα περιλάβει εκείνους που προσέφεραν πραγματικά στην ανθρωπότητα.
Το όνομά του ήταν Donald Henderson και γεννήθηκε το 1928 στο Λέικγουντ, στο Οχάιο. Πέθανε στις 19 Αυγούστου 2016 σε ηλικία 87 ετών στη Βαλτιμόρη. Προφανώς κανείς δεν τον έχει ακούσει, δεν ξέρει καν για το έργο του και φυσικά ούτε συζήτηση για το θάνατό του.
Στη δεκαετία 1967-77 ήταν επικεφαλής μιας μικρής ομάδας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας* με την ονομασία Μονάδα Εκρίζωσης της Ευλογιάς (Smallpox Eradication Unit) και τη χρηματοδότηση της USAID.
Την εποχή εκείνη περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαιναν κάθε χρόνο από τη νόσο αυτή, κυρίως στη Βραζιλία και σε χώρες της Αφρικής. Ο *ΠΟΥ βρέθηκε στην ευτυχή θέση να ανακοινώσει ότι από το 1979 δε σημειωνόταν πλέον κανένας θάνατος παγκοσμίως και η ευλογιά είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης.
o Henderson (πρώτος στ αριστερά) σαν μέλος της ομάδας εξάλειψης της ευλογιάς του CDC το 1966.
o Henderson (πρώτος στ αριστερά) σαν μέλος της ομάδας εξάλειψης της ευλογιάς του CDC το 1966.
Αυτό είχε συμβεί λόγω της επιτυχημένης στρατηγικής της ομάδας αυτής. Είχε αποδειχτεί ότι ένα επιτυχημένο πρόγραμμα εμβολιασμών δεν ήταν αρκετό για να κερδηθεί η μάχη. Η επιτυχία ήρθε με την εγκατάσταση μηχανισμών «Παρακολούθησης και περιορισμού» (surveillance-containment) χάρη στους οποίους καταγραφόταν ταχύτατα όλα τα νέα κρούσματα και εμβολιαζόταν τάχιστα όλοι οι συγγενείς και κοντινοί κάτοικοι στη γύρω περιοχή. Η προσπάθεια ήταν γιγάντια, πήραν μέρος 73 χώρες και το τελευταίο κρούσμα αναφέρθηκε στη Σομαλία στις 26 Οκτωβρίου 1977.
Η ευλογιά ήταν η πρώτη νόσος από εκείνες που ταλαιπωρούν το ανθρώπινο είδος επί αιώνες η οποία εξαλείφθηκε. Η επιτυχία αυτή οδήγησε στην εκπόνηση παρόμοιων προγραμμάτων που έχουν φέρει στο όριο της εξάλειψης την πολιομυελίτιδα και άλλες ασθένειες, και σε μεγάλο βαθμό η επιτυχία αυτή οφείλεται στον Henderson.
Τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία και ακαδημαϊκές θέσεις συμπεριλαμβανομένου του Albert Schweitzer International Prize for Medicine, Health for All Medal of the World Health Organization και του US Presidential Medal of Freedom.
Το 2002 τιμήθηκε με το Προεδρικό Παράσημο της Ελευθερίας, την υψηλότερη διάκριση που μπορούν να λάβουν οι απλοί πολίτες στις ΗΠΑ.
Το 2002 τιμήθηκε με το Προεδρικό Παράσημο της Ελευθερίας, την υψηλότερη διάκριση που μπορούν να λάβουν οι απλοί πολίτες στις ΗΠΑ.
Κανένα Nobel δε δόθηκε γι’ αυτό το επίτευγμα, τα Nobel πήγαν σε τρεις προέδρους των ΗΠΑ,  κανένα δάκρυ δε χύθηκε, όλη η κλάψα πήγε στον Johan Cruyff και τον David Bowie. Τυχαίο που σε όλους τους απολογισμούς των σημαντικών θανάτων για το 2016 έχει μόνο τραγουδιστές, ηθοποιούς και δευτεροκλασάτους συγγραφείς;
Ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού δυσκολεύεται να βρει την Αγγλία και τη Γαλλία στο χάρτη και αμφιβάλω αν ξέρει με ποιους πολέμησε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες. Ξέρει όμως πολύ καλά τα latest hits. Είναι δυνατόν να έχει κανείς την απαίτηση να ξέρει τι είναι ο ΠΟΥ, τι η ευλογιά και από τι αιτίες θανάτου έχουμε γλυτώσει την τελευταία δεκαετία;
Από το 1979 που αναφέρθηκε ο τελευταίος θάνατος από ευλογιά, έχουν περάσει 37 χρόνια και έχουν σωθεί 74 εκατομμύρια ζωές. Τόσοι πέθαναν και στους δυο παγκόσμιους πολέμους μαζί.
Δε χρειάζονται δάκρυα για τον Henderson. Δεν τα έχει ανάγκη, σε αντίθεση με τα δημοφιλή λαϊκά είδωλα.

************

Του Κωνσταντίνου Ν. Φουντουλάκη (Aναπληρωτής καθηγητής Ψυχιατρικής ΑΠΘ)


Η αμερικανίδα αστρονόμος Βίρα Ρούμπιν, η οποία επιβεβαίωσε την ύπαρξη της σκοτεινής ύλης, ενός από τα μεγαλύτερα μυστήρια του σύμπαντος, απεβίωσε την Κυριακή στο Πρίνστον (βορειοανατολικές ΗΠΑ) σε ηλικία 88 ετών.

«Η Βίρα Ρούμπιν ήταν εθνικός θησαυρός κι η ποιότητά της ως φτασμένης αστρονόμου είναι ένα εξαίρετο παράδειγμα για τους νέους επιστήμονες», τόνισε ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Κάρνεγκι για την Επιστήμη, ο Μάθιου Σκοτ, σε μια ανακοίνωση που δημοσιοποιήθηκε χθες.

Η Ρούμπιν, η οποία είχε προσληφθεί από το τμήμα του Ινστιτούτου που μελετούσε τα γήινα μαγνητικά πεδία το 1965, πολύ γρήγορα έστρεψε την προσοχή της στην κίνηση των γαλαξιών και την περιστροφή τους.

Κατά τη διάρκεια ερευνών μαζί με τον συνάδελφό της Κεντ Φορντ, η Ρούμπιν κατέγραψε πως στους γαλαξίες που μπόρεσε να μελετήσει, η ταχύτητα των αστεριών δεν υπάκουε αυστηρά στους νόμους της βαρύτητας.

Αφιερώθηκε στη μελέτη μιας αόρατης μάζας, της σκοτεινής ύλης, από την οποία εκτιμάται πως αποτελείται το 90% του σύμπαντος.

Η θεωρία της σκοτεινής ύλης είχε ήδη διατυπωθεί από τον ελβετοαμερικανό αστροφυσικό Φριτς Τσβίκι το 1933, αλλά η αμερικανίδα ερευνήτρια απέδειξε την ύπαρξή της.



Η Ρούμπιν, που απορρίφθηκε από το τμήμα αστρονομίας του πανεπιστημίου Πρίνστον—δεν δεχόταν γυναίκες—πήρε πτυχία από τα πανεπιστήμια Κορνέλ και Τζόρτζταουν, πριν εμπλακεί κατόπιν στους αγώνες για τη γυναικεία υπόθεση.

Έγινε η πρώτη γυναίκα στην οποία παραχωρήθηκε πρόσβαση στο Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ, στην Καλιφόρνια, το 1965.

Το 1993 της απονεμήθηκε το εθνικό μετάλλιο επιστημών από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον.

O θάνατος του βρετανού σταρ της ποπ Τζορτζ Μάικλ ανήμερα τα Χριστούγεννα, έρχεται να κλείσει μια τραγική χρονιά 2016 για τη μουσική μετά τον θάνατο του Ντέιβιντ Μπόουι και του Πρινς, μεταξύ άλλων. 

Ντέιβιντ Μπόουι: 
Το ίνδαλμα της γκλαμ-ροκ βύθισε στο πένθος εκατομμύρια θαυμαστές του πεθαίνοντας στις 10 Ιανουαρίου, μόλις δύο ημέρες πριν από την κυκλοφορία του τελευταίου του δίσκου "Blackstar" την ημέρα των 69ων γενεθλίων του. Πρωτοπόρος και δημιουργικός μέχρι τον θάνατο του, ο Μπόουι υπέφερε από καρκίνο αλλά μόνο οι οικείοι του ήξεραν τη μάχη που έδινε κατά της νόσου.

Γκλεν Φρέι
: Συνιδρυτής και αρχηγός του αμερικανικού συγκροτήματος Eagles πεθαίνει στις 18 Ιανουαρίου, σε ηλικία 67 ετών, έπειτα από χρόνια αρρώστιας. Μετά τη μεγάλη επιτυχία του "Hotel California", οι Eagles ήταν μεταξύ των συγκροτημάτων με τις μεγαλύτερες πωλήσεις δίσκων στην ιστορία της αμερικανικής ροκ.

Πολ Κάντνερ: Συνιδρυτής και εμπνευστής του ροκ συγκροτήματος Jefferson Airplane, του οποίου η ψυχεδελική μουσική ήταν κάτι σαν φυσική μουσική υπόκρουση στη δεκαετία του 1960 και στην εποχή των χίπις. Ο Κάντνερ πεθαίνει στις 28 Ιανουαρίου, σε ηλικία 74 ετών, από καρδιακή προσβολή.

Μορίς Γουάιτ: Ιδρυτής του συγκροτήματος Earth, Wind & Fire είχε συνθέσει μικρά υπέροχα ποπ κομμάτια εμπνευσμένα από τη φανκ.

Το συγκρότημα συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών που είχαν τις μεγαλύτερες πωλήσεις δίσκων στην ιστορία της μουσικής. Ήταν αναμφίβολα το πρώτο αφρο-αμερικανικό συγκρότημα που είχε μεγάλη απήχηση στο λευκό κοινό. Ο Μορίς Γουάιτ πέθανε σε ηλικία 74 ετών στις 4 Φεβρουαρίου, αφού βασανίστηκε πολλά χρόνια από τη νόσο του Πάρκινσον.

Κιθ 'Εμερσον και Γκρεγκ Λέικ: Ο 'Εμερσον, ένας από τους πρωτοπόρους του συνθεσάιζερ στη ροκ μουσική, αυτοκτονεί στο σπίτι του στο Λος Άντζελες στην Καλιφόρνια, στις 11 Μαρτίου. Ο μπασίστας και τραγουδιστής Γκρεγκ Λέικ αλλά και φίλος του στο συγκρότημα Emerson, Lake & Palmer, στο κορυφαίο τρίο της progressif rock, πεθαίνει από καρκίνο, εννέα μήνες αργότερα, στις 7 Δεκεμβρίου σε ηλικία 69 ετών, στο Λονδίνο.

Ο Φιφ Ντάογκ, ο ράπερ του A Tribe Called Quest, ενός συγκροτήματος που έφερε νέα καλλιτεχνική αίσθηση στη χιπ-χοπ, πέθανε στις 22 Μαρτίου σε ηλικία 45 ετών, έπειτα από μακρά μάχη με τον διαβήτη.


Μερλ Χάγκαρντ: Θρύλος της κάντρι μουσικής, που αυτοαποκαλείτο "παράνομος", διηγείτο με τη φωνή του τη ζωή των χαρακτηριστικών απομονωμένων συντηρητικών της δεκαετίας του 1960 Πέθανε στις 6 Απριλίου, την ημέρα των 79ων γενεθλίων του.

Πρινς: Καλλιτέχνης από αυτούς που σημάδεψαν τη δεκαετία του 1980, κυρίως με το τραγούδι του "Purple Rain". Το παιδί από τη Μινεάπολη πέθανε στις 21 Απριλίου σε ηλικία 57 ετών στην κατοικία-στούντιο του στο Paisley Park στη Μινεσότα από υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Ο Πρινς που είχε διασώσει μια αισθησιακή φανκ, ήταν παραγωγικός ως μουσικός αλλά ταυτόχρονα εσωστρεφής ως προσωπικότητα.

Λέοναρντ Κοέν:
 Ποιητής και τραγουδιστής, οι μελωδίες του για την αγάπη και την πνευματικότητα του είχαν χαρίσει ένα ακράδαντα πιστό κοινό. Πέθανε στις 7 Νοεμβρίου σε ηλικία 82 ετών στο Μόντρεαλ. Η ταφή του έγινε σε πολύ στενό κύκλο, πριν ακόμη η οικογένειά του ανακοινώσει τον θάνατό του. Όπως ο Μπόουι, ο Καναδός με την τραχιά φωνή μόλις είχε ολοκληρώσει τον τελευταίο του δίσκο, "You Want It Darker", επιλέγοντας έναν τίτλο που προοιώνιζε το τέλος.

Σάρον Τζόουνς: Τραγουδίστρια της σόουλ και της φανκ, ο θηλυκός Τζέιμς Μπράουν όπως την αποκαλούσαν, είχε αργήσει να γίνει διάσημη. Πέθανε στις 18 Νοεμβρίου από καρκίνο σε ηλικία 60 ετών.

Ρικ Παρφίτ: κιθαρίστας του βρετανικού συγκροτήματος της ροκ Status Quo, διάσημος κυρίως για το τραγούδι του "In the Army Now". Πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου σε ηλικία 68 χρονών από επιπλοκές μιας λοίμωξης. Έπειτα από πολλά προβλήματα υγείας που είχε στο παρελθόν, σκόπευε να αρχίσει σόλο καριέρα και να κυκλοφορήσει ένα δίσκο το 2017.

Τζορτζ Μάικλ: Πρώην αρχηγός του ποπ ντούο Wham! στη δεκαετία του 1980. Ο βρετανός καλλιτέχνης ακολούθησε στη συνέχεια μια λαμπρή σόλο καριέρα. Ο συνθέτης του "Careless Whisper" που είχε μονοπωλήσει αρκετές φορές τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με τα προβλήματα υγείας του, πέθανε στο σπίτι του στο Λονδίνο ανήμερα τα Χριστούγεννα στα 53 του χρόνια.


Ο Φιντέλ Κάστρο δεν οργάνωσε απλώς την πιο επιτυχημένη μεταπολεμική επανάσταση, αλλά πέτυχε να καταστήσει την επανάσταση για τον σοσιαλισμό μόδα στις Δυτικές κοινωνίες. Αθάνατος, λοιπόν!
Όταν η μόδα αυτή ξεπεράστηκε από την ολοκλήρωση της παγκοσμιοποίησης και την επανάσταση των αγορών, ως παράπλευρη συνέπεια της κατάρρευσης του σοσιαλιστικού πόλου και της αποσάθρωσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ο ίδιος ο Κάστρο από ενεργό επαναστατικό σύμβολο, μετατράπηκε σε σουβενίρ.
Μόνον που και τα σουβενίρ μπορεί να κάνουν μόδα στον σημερινό κόσμο μας, διασκεδάζοντας ασφαλώς το πρωταρχικό της συμβολικής τους διάστασης: τον σοσιαλισμό στη συγκεκριμένη περίπτωση.  
Δεν ευθύνεται ο Κάστρο που μεταβλήθηκε σε σουβενίρ, αν και μάλλον καί αυτό - όπως και την παραγωγή «επαναστατικής μόδας» - επιχείρησε να εκμεταλλευτεί πολιτικά στο εσωτερικό και στη διεθνή πολιτική σκηνή υπέρ της Κούβας, του λαού του και ασφαλώς του προσωπολατρικού καθεστώτος του. Δεν ξέρω να σού πω σε ποιο βαθμό τα κατάφερε… θα μάθουμε τα επόμενα χρόνια, μετά την ανάληψη της ηγεσίας από την επόμενη γενιά «φιντελικών» – κατά την μετά (Ραούλ) Κάστρο εποχή.   
Η τεράστια σε μέγεθος αυτή προσωπικότητα - διαφορετική σε όλα από τους συντρόφους του - υπήρξε «μάγος» της πολιτικής επικοινωνίας και μια από τις σημαντικότερες ιστορικώς μορφές σε διπλωματικό επίπεδο και όχι άλλος ένας κοινός λαϊκιστής, σαλτιμπάγκος ηγέτης, που εκμεταλλεύτηκε απλώς τις διεθνείς συγκυρίες και την εσωτερική αποδιάρθρωση του προηγούμενου δικτατορικού και άκρως διεφθαρμένου καθεστώτος, το οποίο αντικατέστησε με τις επαναστατικές του δυνάμεις. Ο Κάστρο δεν κατασκεύαζε πρόχειρα σύμβολα χωρίς υλικό περιεχόμενο και παραπομπή σε πραγματικές υλικές σχέσεις. Χρησιμοποίησε με αυθεντικό τρόπο τα σύμβολα - και τον εαυτό του ως σύμβολο - για να ορίσει παραγωγικές σχέσεις και όχι την κυριαρχία παραγωγικών δυνάμεων, όπως αντίθετα συνέβη στην ΕΣΣΔ. Και έτσι μάλλον έδειξε να αντιλαμβάνεται καλύτερα την πολιτική διάσταση του Μαρξ.       
Θα μπορούσε να διατηρηθεί επί τόσο χρόνια το καθεστώς του Φιντέλ, χωρίς να έχει γίνει μόδα σε διεθνές επίπεδο η ιδέα και ο μύθος της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Κούβα;  Όχι, είναι η απάντηση. Μόνον που η μόδα αυτή, δεν ήταν σαν τις υπόλοιπες μόδες που κυριάρχησαν στο Δυτικό Ημισφαίριο κατά τον διπολισμό. Είχε πολιτική συνοχή και αυθεντική λαϊκή συμμετοχή. Περιείχε και κάτι μαγευτικό: μια μορφή ποίησης που γεφύρωνε πολιτικό λόγο και πολιτική πρακτική στο πλαίσιο αποθέωσης των συμβολισμών. «Όταν θα εκπληρώσουμε τις υποσχέσεις μας για καλή διακυβέρνηση, τότε θα ξυρίσω τη γενειάδα μου», έλεγε μέχρι τα τελευταία του ο Κάστρο, δήθεν αστειευόμενος. Ο Κάστρο έκανε πως αστειεύεται με τα σύμβολα, γνωρίζοντας πως τα σύμβολα δεν αστειεύονται. Τα σύμβολα είναι αυτά και μόνον αυτά που «σοβαρολογούν». Από αυτά και με αυτά γεννιούνται ισχυρά συναισθήματα και πραγματικότητες. Ο ίδιος υπήρξε ένας από τους πλέον σοβαρούς συμβολιστές κατά την μοντέρνα και νεωτερική περίοδο της ανθρωπότητας. Δηλαδή, ένας από του σημαντικότερους καλλιτέχνες της πολιτικής.

Έτσι θα τον διατηρήσω στη μνήμη μου. Όσο για τον σοσιαλισμό, αυτός είναι μάλλον πλέον μια υπόθεση πολιτικού μετασυμβολισμού, ως θεμελιώδη αμφισβήτηση της υπαρξιακής αγωνίας. 

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.


Ήταν 24 Ιανουαρίου του 2004, πριν 12 χρόνια και 10 μήνες δηλαδή, όταν με τη βοήθεια του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, που είχε μεσολαβήσει σχετικά, είχα τη μεγάλη τύχη να συναντήσω στην Αβάνα τον Φιντέλ Κάστρο και να έχω μία σύντομη συνομιλία μαζί του.

Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που τον γνώρισα από κοντά. Ψηλός, στητός, περήφανος, άκαμπτος σαν κυπαρίσσι, ντυμένος στα πράσινα, με ένα πλατύ χαμόγελο να ξεπροβάλει πίσω από την χαρακτηριστική του γενειάδα, σε κέρδιζε αμέσως. Αν και δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο, καθώς ο ηγέτης της Κουβανέζικης επανάστασης αποτελούσε την ενσάρκωση των επαναστατικών ονείρων στα εφηβικά μου χρόνια, αλλά και αργότερα. Ήταν το ίνδαλμα εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη τον πλανήτη, όχι μόνο γιατί κατόρθωσε να κάνει πραγματικότητα τους πόθους των συμπατριωτών του, αλλά και για το απαράμιλλο θάρρος του να τα βάλει, μόνος αυτός, ταπεινός Δαβίδ, με τον Γολιάθ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Κρατώντας μάλιστα όρθια τη χώρα του, παρά το στραγγαλιστικό εμπάργκο των ΗΠΑ και της Ε.Ε. για πάνω από μισό αιώνα.
Συζητώντας με τον Φιντέλ και στο βάθος ο αείμνηστος Νίκος Μάρτης
Το ιστορικό εκείνο ταξίδι του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Κούβα, στο οποίο είχαμε τη μεγάλη χαρά και τιμή να συμμετέχουμε μαζί με μία μικρή ομάδα δημοσιογράφων, είχε γίνει εκείνο τον Γενάρη μετά από πρόσκληση του Φιντέλ, για να εγκαινιάσουν μαζί, ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας με τον σκληροτράχηλο Κουβανό επαναστάτη, τον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στην «καρδιά» της πρωτεύουσας της Κούβας, σαν μία απάντηση του Κάστρο στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, η οποία σιγοντάροντας τον οικονομικό και πολιτικό «πόλεμο» των ΗΠΑ και της Ε.Ε., είχε αρχίσει και το Βατικανό τις φραστικές «καταδίκες» της Κούβας και του λαοπρόβλητου προέδρου της. Και φυσικά, ήταν εκείνο το πενηντάχρονο εμπάργκο που είχε κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη ζωή του Κουβανέζικου λαού, ο οποίος όμως, παρ΄όλα αυτά, δεν συμβιβάστηκε, δεν προσκύνησε.

Καλή σου ώρα Φιντέλ εκεί στο μακρύ ταξίδι. Οι λαοί όλου του κόσμου πιστεύω ότι θα σε ευγνωμονούν για τις παρακαταθήκες που άφησες, για τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανθρωπιάς, της αντίστασης που με πάθος υπερασπίστηκες μέχρι τέλους.