Πλήθος συμμαθητών με ένα άσπρο τριαντάφυλλο στο χέρι ανηφόρισαν λίγο μετά το σχολείο για να παρασταθούν στην εξόδιο ακολουθία του φίλου τους Γιώργου, που τόσο πρόωρα και αιφνιδιαστικά παραιτήθηκε από τη ζωή που ανοιγόταν μπροστά του.
Συντετριμμένοι οι γονείς του αδικοχαμένου παιδιού από την τρομακτική απώλεια, θλιμμένοι όλοι οι γονείς που δέχτηκαν έντονο το σοκ του θανάτου αλλά και του προβληματισμού από τον ξαφνικό χαμό ενός λεβεντόπαιδου.
Να προσέχετε τα παιδιά σας η συμβουλή του χαροκαμένου πατέρα σε όποιον τον συλλυπόταν νωρίτερα έξω από το σπίτι, δίπλα στην πλατεία του Άνω Μπαξέ.
Τί να προσέχουμε άραγε; Από πού να φυλαχτούν τα παιδιά; Πώς να σταθούμε κοντύτερά τους και κυρίως αποτελεσματικότερα δίπλα τους; Πόσο καλοί γονείς είμαστε;
Αλλά πώς μπορείς να γνωρίζεις σκέψεις που κάνει ένα άλλο μυαλό και κυρίως τις αποφάσεις που αυτό λαμβάνει; Και μπορείς (και σε ποιό βαθμό; ) άραγε να παρέμβεις ;
Βρέθηκα έξω από το σπίτι που ζούσε ο μικρός Γιώργος. Μαζεμένοι γνωστοί και φίλοι για να συμπαρασταθούν στη δυστυχία των συγγενών για την τεράστια απώλεια.
Χαμηλόφωνες συζητήσεις, θλιμμένα πρόσωπα, δάκρυα .... Μια παρέα συμμαθητών, αγόρια και κορίτσια, με έκφραση απορίας για την τελευταία πράξη του Γιώργου. Κανείς δεν ξέρει .... Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει στο μεγάλο και τρομακτικό γιατί ....
Αισθάνθηκα την ψυχούλα του Γιωργάκη να είναι κάπου εκεί, σιωπηλή να παρατηρεί γνωστούς και άγνωστους που σκεφτόταν καθισμένοι στα πεζουλάκια την σύντομη ζωή του. Δεν ξέρω αν η ψυχούλα του θα είναι σκυθρωπή ή χαρούμενη .... Ποιός ξέρει την άλλη διάσταση; Ποιός μπορεί να κρίνει;
Ο καθένας μας κρίνει αυθαίρετα.... με το δικό του μέτρο, με την δική του οπτική.
Η αιφνίδια απώλεια του παιδιού τους βύθισε στη θλίψη και την απόγνωση τους γονείς του 16χρονου Γιώργου. Ο έφηβος συμπολίτης μας έθεσε τέρμα στη ζωή του το ξημέρωμα καθαρής Δευτέρας.
Κανείς δεν μπορεί να βρει το λόγο που οδήγησε σ' αυτή την απονενοημένη πράξη απόγνωσης του νεαρού Γιώργου που φοιτούσε στο ΕΠΑΛ Επανομής.
Οι συμμαθητές του μόνο καλά λόγια έχουν να πουν για τον φίλο τους.
Όλοι οι Μπαξετσιφλιώτες είναι σοκαρισμένοι και συμπαρίστανται στους δύσμοιρους γονείς για την τραγωδία που αντιμετωπίζουν.
Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια ....
Ο κόσμος της δημοσιογραφίας θρηνεί ακόμη μια φορά. Μια δημοσιογράφος – αγωνίστρια, μέλος της ΕΣΗΕΑ, που πάντα βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του πυρός, έχασε τη ζωή της με τον πιο άσχημο τρόπο.
Αυτοί που σοκαρίστηκαν περισσότερο , ήταν οι συνάδελφοί της που δούλεψαν μαζί της πριν από αρκετά χρόνια στον τηλεοπτικό σταθμό Alter Channel .
Οι δημοσιογράφοι του αστυνομικού ρεπορτάζ όταν ανέφεραν το πρωί ότι μια γυναίκα ανασύρθηκε νεκρή από τους πυροσβέστες που πήγαν να σβήσουν μια φωτιά στα Γλυκά Νερά στη Νέα Ποτίδεα Χαλκιδικής, δεν μπορούσαν να φανταστούν , ότι αυτή η γυναίκα ήταν η συνάδελφός τους που για πολλά χρόνια έκαναν μαζί ρεπορτάζ.
Η Καρολίνα Νούντλ Κάλφα, δούλεψε στον Ant1. Έκανε ρεπορτάζ και στη συνέχεια ανέλαβε την παρουσίαση δελτίων ειδήσεων. Όταν έφυγε από τον Ant1 αρθρογραφούσε σε διάφορα μέσα. Στο Alter Channel δούλεψε αρκετά χρόνια ως ελεύθερη ρεπόρτερ. Πάντα μετρημένη στις κινήσεις και πάντα δυναμική στις αποφάσεις της.
Οι συνάδελφοί της την αγαπούσαν όλοι ανεξαιρέτως γιατί μίλαγε πάντα τη γλώσσα της αλήθειας.
Μητέρα ενός παιδιού. Αγωνιζόταν μόνη της να το μεγαλώσει. Με αξιοπρέπεια. Παρά τις ατέλειωτες ώρες δουλειάς, κατάφερνε τα πάντα στο σπίτι της και όλοι την θαύμαζαν γιατί ποτέ δεν έλεγε τη λέξη «κουράστηκα».
Όταν έκλεισε ο τηλεοπτικός σταθμός Alter Channel και αφού προοπτική να βρει άμεσα δουλειά δεν υπήρχε, αποφάσισε να επιστρέψει στη γενέτειρά της, στα Γλυκά Νερά στη Νέα Ποτίδεα Χαλκιδικής. Χρήματα για πετρέλαιο δεν υπήρχαν. Το κρύο τσουχτερό. Ο μόνος τρόπος για να ζεσταθεί το σπίτι ήταν τα ξύλα στο τζάκι. Εκεί έμενε με την 76χρονη μητέρα της.
Πριν από μερικά χρόνια μόλις τέλειωσε την ανάγνωση ενός βιβλίου « Ο Γέρος και η Θάλασσα» έγραψε στον τοίχο της στο FB:
« Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση ενός πολύ αγαπημένου μου βιβλίου. Διαβάζω κάθε φορά που πρέπει να αγωνιστώ για κοινά θέματα , διότι από την φύση μου γίνομαι πύραυλος και ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι «θαύματα» αγώνες, πάλη, αντίσταση ! Με τον γέρο ταυτίζομαι, λατρεύω το πείσμα του … την επιστροφή με τις επανωτές επιθέσεις των καρχαριών την γνωρίζω καλά. Με το αποτέλεσμα της ψαριάς του… προσγειώνομαι! Και πάλι όμως η πίστη του σε αυτό με μαγεύει ! Το σίγουρο είναι ότι οφείλουμε να βάζουμε στόχους και να τους κυνηγάμε χωρίς να σκορπάμε τον χρόνο μας. Έρχονται οι εκλογές στην Ένωση Συντακτών. Τόσες παρατάξεις , τόσα μαχαιρώματα,τόσες ίντριγκες, δολοπλοκίες…
Σε εποχή όπου νεόκοποι και κακομαθημένοι <μην πω τίποτε άλλο> Μιντιάρχες μοιράζουν δουλειές αμισθί , θαρρείς και οι δημοσιογράφοι είναι τσιράκια, χρειάζεται Ένωση με τα χέρια λυμένα και χωρίς κόμματα η σπόνσορες από πίσω . Συνάδελφοι εργάζονται για 200, 300, 500 ευρώ ξεπουλώντας τα όνειρα τους στον βωμό των χρεών τους…»
Η Καρολίνα Κάλφα ήταν αγωνίστρια. Δεν ήταν υποκρίτρια. Πάντα δίκαιη. Ο γιός της ήταν περήφανος για τη μητέρα του. Γιατί ήξερε ότι προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα και να τον μεγαλώσει σωστά με ελάχιστα χρήματα. Η κηδεία της θα γίνει την Τετάρτη στα Νέα Μουδανιά. Καλό ταξίδι Καρολίνα !
Στο πένθος βυθίστηκε η οικογένεια του αναπληρωτή υπουργού Ενέργειας και Περιβάλλοντος Σωκράτη Φάμελλου, καθώς χθες το βράδυ, έφυγε από τη ζωή η σύζυγός του, Πόπη Καραγιαννίδου.
Η Καλλιόπη (Πόπη) Καραγιαννίδου ήταν σημαντικό στέλεχος (προϊσταμένη) της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου Θέρμης και στενή συνεργάτης του Δημάρχου.
Ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Θέρμης αισθάνονται την ανάγκη να εκφράσουν τη βαθύτατη λύπη τους για την απώλεια της Καλλιόπης Καραγιαννίδου, συζύγου του κ. Σωκράτη Φάμελλου, Αν. Υπουργού Περιβάλλοντος. Η Καλλιόπη (Πόπη) Καραγιαννίδου ήταν σημαντικό στέλεχος (προϊσταμένη) της Τεχνικής Υπηρεσίας του Δήμου και στενή συνεργάτης του Δημάρχου. Ο Δήμος Θέρμης σε ένδειξη πένθους για τον θάνατο της αγαπημένης μας Πόπης, και ως πράξη συμπαράστασης προς την οικογένειά της, ακυρώνει όλες τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις της αυριανής μέρας (Καθαρά Δευτέρα) στο Φράγμα της Θέρμης. Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί την Δευτέρα 19/2/2018, στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου Θέρμης, στις 11:00 π.μ
Συλλυπητήρια από ΣΥΡΙΖΑ Θερμαϊκού
Με ανακοίνωσή της η Οργάνωση Μελών ΣΥΡΙΖΑ Θερμαϊκού εκφράζει την θλίψη και την οδύνη της για την απώλεια της συντρόφισσας Πόπης Καραγιαννίδου συζύγου του σ. Σωκράτη Φάμελλου. Και αναφέρει:
"Σύντροφε Σωκράτη,δέξου τα βαθιά συλλυπητήρια μας, και είμαστε σίγουροι ότι η Πόπη θα συνεχίσει να ζει στην καρδιά και την μνήμη την δικιά σου και του αγαπημένου σας Πέτρου".
Συλλυπητήρια από την Κόλλια- Τσαρουχά
Συλλυπητήριο μήνυμα στην οικογένεια της Πόπης Καραγιαννίδου, συζύγου του Αναπληρωτή Υφυπουργού κ. Σωκράτη Φάμελλου απέστειλε η υφυπουργός Εσωτερικών (Μακεδονίας-Θράκης) κα Μαρία Κόλλια-Τσαρουχά.
Έφυγε από τη ζωή ένας αγαπημένος καλλιτέχνης. Ένας ανατρεπτικός, αιρετικός και σαρκαστικός δημιουργός που δεν διασκέδαζε αλλά και προβλημάτιζε με ένα μοναδικό και τελείως ευρηματικό τρόπο. Με φανατικούς φίλους και θαυμαστές αλλά και με πεισματικούς αρτηριοσκληρωτικούς εχθρούς.
Έφυγε ο Τζίμης Πανούσης, ή Τζιμάκος για τους φίλους.
Η πολιτική σάτιρα σίγουρα γίνεται φτωχότερη στην Ελλαδίτσα μας ....
Κάποιοι θα ησυχάσουν από την κριτική ματιά του οξυδερκή και με ανεξάντλητο χιούμορ καλλιτέχνη.
Ο Τζίμης Πανούσης μας άφησε σε ηλικία 64 ετών, ύστερα από ανακοπή καρδιάς.
Ο διάσημος μουσικός και τραγουδοποιός μεταφέρθηκε εσπευσμένα γύρω στις 3.30 το μεσημέρι στο νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός» όπου παρά τις προσπάθειες ανάνηψης, οι γιατροί δεν κατάφεραν να τον κρατήσουν στη ζωή.
Πριν από περίπου ενάμισι μήνα, στις 2 Δεκεμβρίου, ο Τζίμης Πανούσης είχε καταρρεύσει επί σκηνής κατά την διάρκεια παράστασής του στο «Κύταρρο», από κρίση κολπικής μαρμαρυγής και είχε μεταφερθεί και πάλι σε νοσοκομείο όπου παρέμεινε μερικές ημέρες νοσηλευόμενος.
Εκείνη την ημέρα, ανάμεσα στο κοινό που παρακολουθούσε την παράσταση βρίσκονταν δύο γιατροί, οι οποίοι και του προσέφεραν τις πρώτες βοήθειες.
Ο Τζίμης Πανούσης γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου του 1954 από μικρασιάτες πρόσφυγες γονείς στην Αθήνα και μεγάλωσε στο Χολαργό. Τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το περασμένο καλοκαίρι στην Επίδαυρο, στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου «Ειρήνη» του Αριστοφάνη, στο ρόλο του Τρυγαίου.
Το 1972, ξεκίνησε τα πρώτα καλλιτεχνικά του βήματα στον Πολιτιστικό Όμιλο Χολαργού όπου μαζί με άλλοτυς καλλιτέχνες στήνουν θεατρική ομάδα και συνεργάζονται με τον Γιάννη Χουβαρδά, δίνουν παραστάσεις. Σαν φοιτητής της Νομικής εργάστηκε ως υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα από την οποία παραιτήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μουσικά ήταν αυτοδίδακτος και όταν στα τέλη της δεκαετίας του '70 σχηματίστηκαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες η πρώτη εμφάνιση του σε κοινό έγινε το 1977 στο κλαμπ "Αρχιτεκτονική" επί της Πανεπιστημίου στη "Στοά του Απότσου".
Αργότερα τους καλούν στο "Skylamb", στην Πλάκα, για μια παράσταση το καλοκαίρι το 1979 και καταλήγουν να παίζουν επί ένα χρόνο κάθε μέρα χωρίς ρεπό. Κατά καιρούς από τις Μουσικές Ταξιαρχίες περνάνε αρκετοί μουσικοί όπως ο Γιάννης Γιοκαρίνης (πλήκτρα), ο Άκης Περδίκης (τύμπανα), ο Βασίλης Γκίνος (πλήκτρα), ο Πιέρ Χωρέμης (κιθάρα), ο Γιώργος Καραγιαννίδης (μπάσο) και αργότερα ο Ηλίας Αχλαδιώτης (τύμπανα), ο Τάσσος Καλλινιώτης (κιθάρα), ο Αλέκος Αράπης (μπάσο) κ.α.
Η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά είναι ο δίσκος «Μουσικές Ταξιαρχίες» που κυκλοφόρησε το 1982. Ακολούθησαν οι δίσκοι «Αν η Γιαγιά μου είχε Ρουλεμάν» (1984) και «Hard Core» (ζωντανή ηχογράφηση, 1985). Το 1983 οι Μουσικές Ταξιαρχίες καμουφλάρονται κάτω από το όνομα Alamana's Bridge και συμμετέχουν στον δίσκο-συλλογή ελληνικού ροκ «Made in Greece Vol.1», παρά τις αντιρρήσεις της τότε δισκογραφικής τους εταιρείας. Από τον επόμενο δίσκο «Κάγκελα Παντού» (1986) ο Πανούσης αποφασίζει να συνεχίσει μόνος του.
Το 1987 κυκλοφορεί ο τελευταίος δίσκος από την MINOS-EMI «Χημεία και Τέρατα». Οι επόμενοι δύο δίσκοι «Δουλειές του Κεφαλιού / The Greatest Kitch Live!» (1990) και «Ο Ρομπέν των Χαζών» (ζωντανή ηχογράφηση, 1992) κυκλοφορούν από την Music Box International, ενώ το «Vivere Pericolosamente» από την Warner το 1993.
Η επόμενη δισκογραφική του δουλειά κυκλοφόρησε εφτά χρόνια μετά, το 2000, με τίτλο «Με Λένε Πόπη» (ζωντανή ηχογράφηση) και κάτω από την αιγίδα της νεοϊδρυθείσας και ιδιόκτητης δισκογραφικής εταιρίας του Τζίμη ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ Α.Ε. Κυκλοφόρησε επίσης μαζί με το περιοδικό Μετρό το 2002 το ολιγόλεπτο CD Δείγμα Δωρεάν με ακυκλοφόρητα τραγούδια από τις τελευταίες παραστάσεις του.
Πέρα από τη μουσική o Τζίμης Πανούσης έχει ασχοληθεί κατά καιρούς με το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και λίγο με τον κινηματογράφο. Έχει μια δεκαπεντάχρονη ιστορία σαν ραδιοφωνικός παραγωγός στους ραδιοσταθμούς Top FM, Κανάλι 15, Ωχ FM, Flash 9.65, 88 κ.ά
Στην τηλεόραση η εκπομπή του «Κορίτσια ο Τζίμης» που επρόκειτο να μεταδοθεί από την τότε ΕΤ2 το 1995, τελικά κόπηκε. Επίσης έχει εμφανιστεί έκτακτα σε τηλεοπτικές σειρές όπως οι Δέκα Μικροί Μήτσοι του Λάκη Λαζόπουλου. Όσον αφορά στον κινηματογράφο, έχει πρωταγωνιστήσει στην ταινία «Ο Δράκουλας των Εξαρχείων» (1981) του Νίκου Ζερβού μαζί με τις υπόλοιπες Μουσικές Ταξιαρχίες και έχει εμφανιστεί ως γκεστ σταρ στις ταινίες Ηνίοχος (1995) του Αλέξη Δαμιανού, «Προστάτης Οικογένειας» (1997) του Νίκου Περάκη και «Safe Sex» (1999) των Μ. Ρέππα - Θ. Παπαθανασίου.
Ο ΤζίμηςΠανούσης έχει στο ενεργητικό του ως συγγραφέας βιβλία όπως «Η Ζάλη των Τάξεων» (Γνώσεις, 1989) που περιέχει 40 ιστορίες ραδιοφωνικής φαντασίας που ακούστηκαν από την εκπομπή «Δούρειος Ήχος» στον Top FM την περίοδο 1988-89, ακολούθησαν τα «Πικρέ, Μικρέ Μου Αράπη» (Opera, 1990) μια σαπουνόπερα 22 επεισοδίων που ακούστηκε από τον "Δούρειο Ήχο" το καλοκαίρι του 1989 , «Το Κυνήγι της Γκόμενας» (Opera, 1992) με σύντομες γυναικείες βιογραφίες, τη «Μικροαστική Καταστροφή» (το οποίο περιέχει ψηφιακές ζωγραφιές και ποιήματα) κ.ά.
Ο Τζίμης Πανούσης αντιμετώπισε πολλές φορές δίκες για την καυστική του σάτιρα και τις αθυροστομίες που έθιγαν άμεσα και έμμεσα πρόσωπα και καταστάσεις. Το 1997 βρέθηκε στα δικαστήρια για συκοφαντική δυσφήμηση, με αντίδικο τον Γιώργο Νταλάρα.
Η είδηση πάγωσε την κοινωνία της Μηχανιώνας.
Στο σπίτι του βρέθηκε κρεμασμένος 33χρονος άνδρας, τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων.
Ο Νίκος Μαγδ. ζούσε στην πόλη τα τελευταία χρόνια στην περιοχή πίσω από το super market Μασούτης.
Για άγνωστους, μέχρι στιγμής, λόγους αποφάσισε να θέσει τέρμα στη ζωή του.
Απαγχονίστηκε στη σκάλα του σπιτιού του.
Ήταν παντρεμένος και είχε δύο παιδιά.
Η σορός του αυτόχειρα μεταφέρθηκε από άνδρες του ΕΚΑΒ και αναμένεται η ιατροδικαστική εξέταση που θα επιβεβαιώσει ή όχι την αυτοκτονία.
Ο κεραυνός εν αιθρία έπεσε σήμερα το μεσημέρι μέσω messenger από συνάδελφο:
"τάμαθες για τον Απόστολο;"
Το ερώτημά μου "Τί έγινε; τί έπαθε;" έμεινε αναπάντητο για ώρες ....
Οι σκέψεις πήγαν στον γελαστό και κουλαριστό σχεδόν πάντα φίλο ορθοπαιδικό Απόστολο Κουκουλίδη. Συνάδελφος και συνεργάτης για χρόνια στο Ιπποκράτειο.
Από τους αγαπητούς και με άριστη την έξωθεν καλή μαρτυρία (...των ασθενών) ο Αποστόλης, με τον οποίο χαθήκαμε όταν συνταξιοδοτηθήκαμε. Έτσι γίνεται πολλές φορές στη ζωή.
Και να μετά από έξι περίπου χρόνια ήρθε το ξαφνικό ερώτημα στο messenger που με έβαλε σε άσχημες σκέψεις. Γιατί πάντα άραγε το μυαλό μας πάει στο κακό;
Η απάντηση από τον κοινό φίλο ήρθε τρεις ώρες μετά: "Μόλις γυρίσαμε από την κηδεία του". Η κηδεία έγινε στο Ρετζίκι, όπου κατοικούσε.
Παγωμάρα, θλίψη, κατήφεια.... Ξαφνικός θάνατος ...Καρδιά; Έμφραγμα;; Λίγη σημασία πλέον έχει ..
Για άλλη μια φορά συνειδητοποιώ αιφνίδια, ότι το τέλος για την κάθε ζωή μπορεί να έρθει ανά πάσα στιγμή. Η καρδιά μπορεί να σταματήσει, να μη θέλει να συνεχίσει να χτυπά. Κι αυτό μπορεί να γίνει όποτε θελήσει.
Για άλλη μια φορά φτάνω κοντύτερα στη διαπίστωση πως ο κύκλος στενεύει. Συχνότερα χάνουμε φίλους, αγαπημένα πρόσωπα, συγγενείς.
Φίλε Απόστολε μεγάλη η θλίψη έφερε ο ξαφνικός χαμός σου στους χιλιάδες αρρώστους που θεράπευσες, στους συναδέλφους που έχεις άπειρες φορές εξυπηρετήσει και πολύ περισσότερο στα προσφιλή σου πρόσωπα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει ....
Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά σου.
Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη χρονιά στο σχολείο. Γράφαμε την ημερομηνία στα τετράδιά μας. Έτος 1961, γραφόταν το ίδιο και αντεστραμμένο.
Από την πρώτη δημοτικού είμασταν μαζί με τον Γραμματά (αν και υποψιάζομαι πως ξέχασα - η ηλικία γαρ - ότι πιθανότατα θα συνυπήρξαμε και στο νηπιαγωγείο).
Μέχρι τα 18 ζήσαμε τα πάντα μαζί. Σχολείο, φιλαρμονική, εκδρομές, αθλητισμός, έρωτες, διακοπές καυγάδες, τα πρώτα νεανικά μεθύσια...
Είμασταν αλήθεια μια πολύ ζωντανή τάξη, η τάξη του '61. Άλλοι μας βάφτισαν "τα λουλούδια".
Κάναμε αρκετές "ταρζανιές" μέσα στην τρέλα της εφηβείας μας. Είμασταν όμως πολύ δεμένοι μεταξύ μας. Ο Γραμματάς, που το έκανε Τάκης μετά, ήταν ίσως το πιο καλό παιδί εκείνης της τάξης. Καλό με όλη τη σημασία. Όχι φύτουλας, αλλά ο φίλος που ήταν πλάι δίπλα σου, με καλή διάθεση και χαμόγελο. Δούλευε από μικρός, βοηθώντας στη δουλειά τον πατέρα του, όπως το ίδιο έκανα κι εγώ. Τον θαύμαζα πάντα για την ηρεμία που είχε αλλά κυρίως για τις επιδόσεις του στον αθλητισμό. Έβγαζε το Γυμνάσιο των Μουδανιών ασπροπρόσωπο με τα μετάλλια και τις διακρίσεις του σε δρόμους αντοχής. Όποτε κάναμε προετοιμασία ή προκριματικούς αγώνες για ποιος θα εκπροσωπήσει το Γυμνάσιο όλοι, μα όλοι, βλέπαμε πάντα την πλάτη του. Και καμαρώναμε που ο φίλος και κολλητός μας "καθάρισε" για άλλη μια φορά για μας, όταν επέστρεφε με μια ακόμη διάκριση. Έτσι το αισθανόμασταν.
Ήταν και το πρώτο και καλύτερο κλαρίνο στην φιλαρμονική του Δήμου, που παραδόξως απαρτιζόταν κατά 95% από την τάξη του '61.
Χάθηκα με πολλούς από τους μαθητικούς μου φίλους για αρκετά χρόνια. Μάθαινα όμως γι' αυτούς.
Είδα φωτο από συναυλίες που έδωσε με τον Μάκη σε καλοκαιρινές εκδηλώσεις των Μουδανιών.
Σήμερα ο Τάκης μετακόμισε στη γειτονιά των αγγέλων, ακολούθησε τον Μάκη που έφυγε οκτώ μήνες πριν. Από την τάξη του '61 λείπουν ήδη και ο Ανδρέας (τον χάσαμε πρώτο), ο Δημήτρης κι ο Τζωρτζόλας.
Είμαι σίγουρος πως θα βρεθούν εκεί ψηλά και θα τα λένε με πειράγματα και πολύ μουσική.
Καλό ταξίδι φίλε μου Γραμματά.
Κουράγιο στην οικογένειά σου.
Η Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης, εκφράζει τη λύπη της για το θάνατο του Γιάννη Παντή και τα συλλυπητήριά της στην οικογένειά του.
Ο Γιάννης δεν περιοριζόταν στη θέση του Καθηγητή Οικολογίας στο ΑΠΘ, αλλά ήταν πολύ ενεργός κοινωνικά. Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Οικολογικής Κίνησης Θεσσαλονίκης, αλλά οι επαφές μας διατηρήθηκαν και αργότερα, όταν διάλεξε άλλες οδούς δραστηριοποίησης, σε διάφορες κινήσεις πολιτών και πρωτοβουλίες για την πόλη. Μαζί με τον Μιχάλη Τρεμόπουλο είχαν μια σημαντική τηλεοπτική παρέμβαση για περιβαλλοντικά ζητήματα της περιοχής μέσα από την εκπομπή «Πράσινη Κάρτα» που παρουσίαζαν από κοινού στην ΕΤ3. Άνοιξε νέους δρόμους έρευνας στο επιστημονικό πεδίο της οικολογίας και για ορισμένους από εμάς που αποφοίτησαν από το Τμήμα Βιολογίας ήταν αγαπημένος δάσκαλος. Σε όποια θέση κι αν υπηρέτησε στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση. Ιδιαίτερη ήταν η συμβολή του στις συζητήσεις της αριστεράς και της οικολογίας, ενώ ήταν γνωστός για την αισιοδοξία του και τον ευρωπαϊσμό του.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει σήμερα στην ιδιαίτερη πατρίδα του, στο νησί της Ζακύνθου.
Νεκρός βρέθηκε χθες στην Περαία της Θεσσαλονίκης υπαξιωματικός του στρατού.
Αστυνομικοί του Α.Τ. Θερμαϊκού βρήκαν την σορό του άτυχου 43χρονο υπαξιωματικού.
Σύμφωνα με πληροφορίες για μεγάλο χρονικό διάστημα ο 43χρονος δεν είχε δώσει σημεία ζωής με αποτέλεσμα οι γονείς να ζητήσουν από την Αστυνομία να ελέγξει το σπίτι του.
Η νεκροψία αναμένεται να δώσει απαντήσεις για τα ακριβή αίτια του θανάτου του. Την υπόθεση ανέλαβε το Τμήμα Ασφαλείας Περαίας.
Η μέρα στην Πόλη ξεκίνησε συννεφιασμένη, ψυχρή κατάλληλο τοπίο για νέα θλιβερά. Νωρίς το πρωί της Παρασκευής, 29 Σεπτεμβρίου, άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Βαλουκλή, μετά από σύντομη νοσηλεία ο τ. Διευθυντής του Ζωγραφείου, φιλόλογος, Δημήτρης Φραγκόπουλος.
Ο «Δάσκαλος του Γένους» όπως μας αρέσει, δικαίως, να τον αποκαλούμε, υπήρξε ο άνθρωπος που για δεκαετίες συμβόλιζε την περήφανη και αξιοπρεπή στάση της Ρωμιοσύνης που αντιστέκεται, της Ρωμιοσύνης που αγωνίζεται και επιμένει να μείνει ζωντανή και να συνεχίσει να δημιουργεί στην κοιτίδα της, την Κωνσταντινούπολη. Διευθυντής του ιστορικού Ζωγραφείου Λυκείου επι τριάντα πέντε χρόνια, έζησε μέσα στο μάτι του κυκλώνα όλη την θυελλώδη περίοδο της μεγάλης κρίσης για την Ρωμιοσύνη, των πιέσεων στην Ομογένεια και της φυγής των Ρωμιών της Πόλης απο τις πατρογονικές εστίες του. Σεπτεμβριανά, απελάσεις, η κίνηση «πολίτη μίλα τουρκικά», και μαζί η αγανάχτηση, η κούραση, το σύνδρομο της “μαύρης πέτρας”, που οδήγησε δεκάδες χιλιάδες ομογενείς να εγκαταλείψουν την Πόλη από τις αρχές του 1960 μέχρι τουλάχιστον τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος κράτησε ψηλά την σημαία στο μετερίζι του αγώνα για την Ρωμιοσύνη, μέσα από τον χώρο όπου κυριάρχησε με την παρουσία του, τον χώρο της παιδείας. Δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται με πάθος για το σχολείο του, για τα παιδιά, για την παιδεία και δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια, παρά τις ανυπέρβλητες κάποτε δυσκολίες, τις μεγάλες απογοητεύσεις και τα χτυπήματα, γενόμενος ο ίδιος παράδειγμα με την στάση της δική του ζωής, τόσο δημόσιας όσο και της ιδιωτικής. Δάσκαλος ως το μεδούλι των οστών του, ο Φραγκόπουλος, ήξερε πως πρώτα ο ίδιος με την δική του στάση όφειλε να δίνει το μέτρο και το παράδειγμα και έθεσε, πρώτα για τον εαυτό του, τον πήχη υψηλά. Μετέφερε στην συνέχεια τις αξίες, την συνέπεια και το πάθος του πρώτα στις κόρες τους και κατόπιν σε όλους τους μαθητές τουˑ και οι μαθητές του υπήρξαν αμέτρητοι, τόσο στην Μεγάλη Σχολή και στο Ζωγράφειο, όσο και πάρα πολλοί ακόμα που δεν υπήρξαν υπό την στενή έννοια μαθητές του, αλλά είδαν, βίωσαν το παράδειγμά του και πήραν το θάρρος να το μιμηθούν.
Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος υπήρξε αταλάντευτος στους υψηλούς στόχους του και όποτε χρειάστηκε φάνηκε και δυνατός και σκληρός, προκειμένου να τους υπηρετήσει, βάζοντας πάντα το «εγώ» και τις δάφνες του καταξιωμένου και επιφανούς μέλους μιας ιστορικής κοινότητας πίσω από το «εμείς» και τις πραγματικές ανάγκες της πολίτικης Ρωμιοσύνης, της οποίας υπήρξε σε όλη του την ζωή πιστός υπηρέτης και θεράπων. Φτιαγμένος από μία πάστα ανθρώπων που πολύ δύσκολα βρίσκει κανείς πια, ο Δάσκαλος ήταν υπόδειγμα ήθους, συνέπειας, αξιοπρέπειας, αρχοντιάς. Ίσως αυτό το τελευταίο να τα συνοψίζει όλα. Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος υπήρξε ο τελευταίος πραγματικός Άρχοντας της Πόλης. Μαζί του κλείνει θαρρείς, η μακρά σειρά των ταγών και των διανοουμένων του Γένους μας που ξεκίνησε την πορεία της εκεί κάπου στα τέλη του 16ου, αρχές του 17ου αιώνα, στα παρασόκακα και τις ανηφόρες του Φαναρίου, ανάμεσα στην Παμμακάριστο και τον Άγιο Γεώργιο, για να μεταφερθεί αργότερα στο κοσμοπολίτικο Πέρα, αφήνοντας τα σημάδια του στα πλούσια χωριά του Βοσπόρου, την αρχοντική Χαλκηδόνα, και στον παράδεισο των Νησιών. Άλλωστε σε ένα από τα Νησιά, το μεγαλύτερο, την Πρίγκιπο, γεννήθηκε και ο Δημήτρης Φραγκόπουλος.
Μαζί του τελειώνει σήμερα μια ολόκληρη εποχή. Η Ρωμιοσύνη της Πόλης, χάρη και στις προσπάθειες του Δημήτρη Φραγκόπουλου, των μαθητών του, των διαδόχων του, χάρη στους αγώνες του Πατριάρχη μας, χάρη στην βοήθεια εκλεκτών, σύγχρονων, ηγετών της κοινότητας μας, χάρη στην πίστη για το μέλλον της Ρωμιοσύνης όλων μας, πίστη που ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό μας ενέπνευσε, θα συνεχίσει να υπάρχει και να δημιουργεί. Η Ρωμιοσύνη αλλάζει ωστόσο, έχει ήδη αλλάξει, και παίρνει πια μια μορφή άλλη, την οποία όλοι μας εδώ πιστεύουμε, υπηρετούμε και ενισχύουμε κατά τις δυνάμεις μας. Ο κόσμος όμως που ο Φραγκόπουλος αντιπροσώπευε με την παρουσία του στις συνειδήσεις και στις ζωντανές μέχρι σήμερα αναμνήσεις μας, φεύγει μαζί του οριστικά. Φεύγει αλλά δεν χάνεται. Αλλάζει Η προσωπική γνωριμία μου μαζί του τα τελευταία 10-12 χρόνια και η μαθητεία μου κοντά του υπήρξε μια εμπειρία ζωής. Τον θεωρώ τον άνθρωπο που με έμαθε να καταλαβαίνω την Πόλη και την Ρωμιοσύνη και νιώθω ευγνωμοσύνη για τα μαθήματα ζωής που μου έδωσε, την αγάπη που μου έδειξε και το προνόμιο που μου παραχώρησε, όταν κάποτε του το ζήτησα, να μπορώ να τον αποκαλώ Δάσκαλό μου. Ο Δάσκαλος υπήρξε, εκτός των άλλων, ένας εξαιρετικά γλυκύς, χαρισματικός, λαμπερός άνθρωπος με χιούμορ και ανοιχτή καρδιά, που ήξερε και ήθελε να μοιράζεται τον πλούτο της ψυχής και του λαμπρού μυαλού του (γιατί υλικό πλούτο δεν είχε ούτε θέλησε να αποκτήσει), πέρα από την οικογένειά του με όλους τους ανθρώπους, και κυρίως τους νεότερους, που με σεβασμό και αγάπη τον προσεγγίζαμε Θέλω να μεταφέρω από εδώ πιο ειλικρινή συλλυπητήρια μου, εκφράζοντας, είμαι βέβαιος, το αίσθημα χιλιάδων μαθητών και φίλων του προς όλους τους δικούς του ανθρώπους. Πρώτα από όλα στην οικογένειά του, τις δύο εξαιρετικές κόρες του, την Αιμιλία και την Μάγδα, τους γαμπρούς του, τα εγγόνια του. Οι κόρες του υπήρξαν συγχρόνως και οι δυο καλύτερες μαθήτριές του, αφού εκείνες πέρα από την βιολογική συνέχεια, αναδεικνύονται, μέσα από την αγωγή και το ήθος τους, συνεχιστές της δικής του συνέπειας, των αρχών και της προσφοράς του στην Ομογένεια, και μάλιστα στον τομέα της παιδείας . Συλλυπητήρια θέλω να εκφράσω σε όλους τους μαθητές του, και πάνω από όλα στον καθ’ όλα άξιο συνεχιστή του στην διεύθυνση του Ζωγραφείου, τον σημερινό διευθυντή του Γιάννη Δεμιρτζόγλου. Όταν κάποτε είχε επισημάνει στον δάσκαλο πως «Ο Γιάννης κάνει εξαιρετική δουλειά στο Ζωγράφειο, συνεχίζει το έργο σας, ωστόσο, αν και μαθητής σας, είναι, νομίζω, πολύ διαφορετικός από εσάς στο ύφος και στη μέθοδο» μου απάντησε αφοπλιστικά. «Οι σημερινές εποχές είναι διαφορετικές από τις δικές μου. Ως διευθυντής του σχολείου οφείλει να προσαρμόζει την διοίκησή του με βάση τις συνθήκες. Αυτό άλλωστε έκανα και εγώ. Από την άλλη, αν έβγαζα μαθητές ίδιους με εμένα δεν θα ήμουν καλός δάσκαλος, αλλά ικανός τύραννος»
Το τέλος εποχής λοιπόν για την Ομογένεια, για τον καθένα από εμάς που ζει την Πόλη και την Ρωμιοσύνη. Τέλος, αλλά και υπόσχεση για μια νέα αρχή, για συνέχιση της πορείας στην νέα εποχή που ανατέλλει. Άλλωστε αυτή είναι η παραμυθία για όλους εμάς που θα μας λείψει η μορφή, η παρουσία, ο λόγος του Δημήτρη Φραγκόπουλου. Η υπόσχεση να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη και, κυρίως την σπουδαία παρακαταθήκη του.
Στο υπόσχομαι, στο υποσχόμαστε, Δάσκαλε Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να είναι καρπίσει η κληρονομιά που μας άφησες και να την κληροδοτήσουμε και εμείς, αύριο μεθαύριο στα δικά μας παιδιά, στους δικούς μας μαθητές.
Οδύνη στην επιστημονική κοινότητα της Κρήτης αλλά και στα κοινωνικά κινήματα στο χώρο της Υγείας, προκαλεί ο άδικος θάνατος του γιατρού Αντώνη Κούτη, ο οποίος έχασε τη ζωή του από πνιγμό, στη θαλάσσια περιοχή Αλυκές των Σισών Ρεθύμνου. Ο Αντώνης Κούτης υπήρξε πρωτοπόρος στη δημιουργία του Κοινωνικού Ιατρείου και Φαρμακείου Αλληλεγγύης στο Ηράκλειο.
Ο 61 ετών καθηγητής Γενικής Ιατρικής πνίγηκε όταν τα έντονα κύματα τον παρέσυραν, ρίχνοντάς τον στα βράχια, το μεσημέρι της Πέμπτης. Αμέσως ειδοποιήθηκαν οι αρχές, οι οποίες έστησαν επιχείρηση για την ανάσυρσή του από τη θάλασσα, ωστόσο είχε ήδη χάσει τη ζωή του. Μία 20χρονη κοπέλα κινδύνεψε κι αυτή στο ίδιο σημείο αλλά σώθηκε την τελευταία στιγμή και νοσηλεύεται εκτός κινδύνου.
Σε ανακοίνωσή του το Δίκτυο Κοινωνική Αλληλεγγύης Ηρακλείου αναφέρει:
Mε βαριά θλίψη αποχαιρετούμε τον Αντώνη Κούτη, εμπνευστή και ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Αλληλεγγύης (αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό ιατρείο και φαρμακείο Ηρακλείου), έναν άνθρωπο που οραματιζόταν μια κοινωνία με πρόσβαση όλων στη δημόσια υγεία, τη μόρφωση και την εργασία. Οι σκέψεις και οι προτάσεις του έδωσαν πνοή στη διακήρυξη των αρχών μας για αλληλεγγύη και υπεράσπιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, με θεμελίωση συμπεριφορών που χτίζουν συλλογικότητα.
Θα θυμόμαστε τον Αντώνη για τις αρχές του, τις ηθικές αξίες του, την ανθρωπιά του, την ευαίσθητη ψυχή του και τον τρόπο που είχε να εμπνέει τα οράματά μας, να τα διατυπώνει σε λέξεις και να τα μορφοποιεί σε πράξεις.
Θα καλούμαστε πάντα να απαντήσουμε:
“ Τι κοινωνία θέλουμε να φτιάξουμε; Tι δημόσια υγεία θέλουμε να έχουμε;
Ένα αγοραίο αγαθό ή μια συνθήκη ύπαρξης και κοινωνικό δικαίωμα;”
Τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια του 61χρονου καθηγητή, εξέφρασε η Κοσμητεία της Σχολής Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου Κρήτης, του οποίου ήταν Επιστημονικός Συνεργάτης του Τομέα Κοινωνικής Ιατρικής. Σε σχετική ανακοίνωση, η Κοσμητεία αναφέρει:
Η Κοσμητεία της Σχολής Επιστημών Υγείας, στο άκουσμα του τραγικού θανάτου του Επιστημονικού Συνεργάτη του Τομέα Κοινωνικής Ιατρικής, Αντώνιου Κούτη, συνεδρίασε εκτάκτως σήμερα 21 Σεπτεμβρίου 2017.
Στη συνεδρίαση τα μέλη της Κοσμητείας εξήραν το ήθος του εκλιπόντος, την αφοσίωσή του στο καθήκον και τη διάθεση για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.
Η Κοσμητεία αποφάσισε να εκφράσει θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος.
Κοινωνικό έργο
Ο Αντώνης Κούτης είχε πρωτοστατήσει στην ανάδειξη του κοινωνικού ζητήματος της προστασίας του ανασφάλιστου πληθυσμού ενώ τον Φεβρουάριο του 2014 είχε παρουσιάσει στο κοινό του Ηρακλείου επιστημονικά στοιχεία που αποδείκνυαν την απόλυτη ανάγκη αύξησης των δαπανών για την Υγεία ακριβώς στις περιόδους της οικονομικής κρίσης, συμμετέχοντας στην ημερίδα του Κοινωνικού Ιατρείου "Λιτότητα στην Υγεία - Ποιον συμφέρει τελικά»
Ο εκλιπών το τελευταίο διάστημα υπήρξε διευθυντής του δημοτικού Ιατρείου Ηρακλείου ενώ μόλις χθες συμμετείχε με παρουσίαση για τη Δημόσια Υγεία στην σχετική θεματική στο πλαίσιο του Αναπτυξιακού Συνεδρίου Κρήτης.
Γεννήθηκε στο Περιστέρι Αττικής και από το 1987 ζούσε και εργαζόταν στο Ηράκλειο. Ήταν γιατρός Κοινωνικής Ιατρικής, διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης και Δ/ντής Ε.Σ.Υ. στον Τομέα Κοινωνικής Ιατρικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου (διορίστηκε το 1989) και στον αντίστοιχο Τομέα του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Κρήτης (επιστημονικός συνεργάτης από το 1987).
Ο Αντώνης Κούτης ασχολήθηκε και με την ποίηση εκδίδοντας τρεις ποιητικές συλλογές: «Ενδιάμεσος Κόσμος» (εκδόσεις Πατάκης, Μάιος 2001), «Λίθος Αργός» (εκδόσεις Εριφύλη, Δεκέμβριος 2004) και «Απέναντι στην Ομορφιά» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2009).
Ο εκλιπών ήταν παντρεμένος με τη γυναικολόγο Βάσω Σπυράντζου με την οποία έχει αποκτήσει δύο κόρες.
Δυστυχώς η ζωή όσο είναι ωραία, είναι άλλο τόσο απρόβλεπτη και σύντομη.
Κάθε μέρα ακούμε για γνωστούς που διαγιγνώσκονται με διάφορες ασθένειες και αιφνιδιαστικά καταλήγουν.
Σήμερα ήταν η σειρά του Τόττη. Φίλου και συναδέλφου από το Ιπποκράτειο. Πρόσφατα συνταξιούχος, ζούσε μια ήρεμη και όμορφη ζωή με τη γυναίκα του καιτην κορούλα του. Τον πήρε αιφνιδιαστικά ο χάρος. ΄Ένας γλυκύτατος άνθρωπος, εργατικός και οικογενειάρχης. Εξυπηρετικός προς όλους και σωστά υπηρεσιακός ως προς τα καθήκοντα που ανελάμβανε κατά την εργασία του στο μεγάλο νοσοκομείο.
Με σοκάρισε η είδηση .... Πριν δυο μέρες έκανε ανάρτηση στο fb. Πριν μια βδομάδα ήταν σε εκδρομή με την οικογένειά του.
Πόσο πιο ξαφνικό; 😢
Από την οικογένειά του ανακοινώθηκε πως η κηδεία του Τόττη (Παναγιώτη) Πουλόπουλου θα γίνει αύριο Δευτέρα στις 5.00 το απόγευμα στα κοιμητήρια Θέρμης.
Το ατύχημα του άτυχου 44χρονου έλαβε χώρα, στις 10:30 το βράδυ της περασμένης Κυριακής, στο δρομολόγιο της βραδινής βάρδιας, κατά τη διάρκεια της εναπόθεσης των συμπιεσμένων απορριμμάτων με τους συρόμενους τράκτορες.
Την τραγική είδηση για το θάνατο του συμβασιούχου που άφησε πίσω του τη γυναίκα και τα δύο παιδιά του επιβεβαίωσε και ο πρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ Νίκος Τράκας που δήλωσε:
"Άλλος ένας εργαζόμενος του κλάδου μας θυσίασε τη ζωή του, και μάλιστα παρατασιούχος, που έδινε όλες αυτές τις ημέρες τη μάχη, προκειμένου να δει την εργασία του να γίνεται μόνιμη και σταθερή.
Άραγε όλοι αυτοί που μας κατηγορούσαν, τι έχουν να πουν τώρα;
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και αυτή να είναι η τελευταία μου τέτοια ευχή…"
Ένα πρόσωπο - σύμβολο της γαλλικής και ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής, «έφυγε» την περασμένη Παρασκευή 30 Ιουνίου. Η μαχητικότητα της Σιμόν Βέιλ ήταν απαράμιλλη. Χαρακτηριστικό συμβάν, η επίθεση που δέχθηκε το 1979 από μέλη της ακροδεξιάς. Όταν επιχείρησαν να διακόψουν την ομιλία της εκείνη τους φώναξε: «Δεν με φοβίζετε! Έχω επιζήσει χειρότερων πραγμάτων από εσάς».
Η Σιμόν Βέιλ υπήρξε μια σπουδαία γυναίκα που τίμησε την έννοια του πολίτη και αγωνίστηκε με πάθος για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ακαδημαϊκός, πρώην υπουργός και πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον Μάρτιο του 1980, τιμήθηκε με το πρώτο Διεθνές Βραβείο Ωνάση. Συνεπές ως προς τη διαθήκη του Αριστοτέλη Ωνάση, το 1978 το Ίδρυμα Ωνάση θέσπισε τα Διεθνή Βραβεία τιμώντας προσωπικότητες μεγάλης εμβέλειας και σπουδαίας κοινωνικής προσφοράς. Το αγωνιστικό πνεύμα της Σιμόν Βέιλ και η ιστορική της διαδρομή αποτέλεσαν για τα Διεθνή Βραβεία Ωνάση την ιδανική «αφετηρία» στην προσπάθεια, όχι μόνο να τιμήσουν εκείνους που προσέφεραν, αλλά και να εμπνεύσουν εκείνους που θα μπορούσαν να προσφέρουν στο μέλλον.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Βέιλ είχε εκδιωχθεί από τη Γαλλία και οδηγηθεί στο ναζιστικό στρατόπεδο του Άουσβιτς, από όπου κατάφερε να επιζήσει έχοντας χαραγμένο τον αριθμό 78651 στο μπράτσο της. Εκείνο που θα παρέμενε ανεξίτηλο όμως στην Ιστορία, ήταν το θάρρος και η αγωνιστικότητα της Σιμόν Βέιλ, η οποία αφήνει πίσω της μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη.
Νεκροί ανασύρθηκαν οι τέσσερις από τους πέντε επιβαίνοντες του ελικοπτέρου του στρατού ξηράς, το οποίο κατέπεσε νωρίτερα στην περιοχή Σαρανταπόρου Ελασσόνας.
Ζωντανή ανασύρθηκε μια γυναίκα, η οποία μεταφέρθηκε στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και νοσηλεύεται εκτός κινδύνου.
Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση του ΓΕΕΘΑ, οι τέσσερις σοροί που ταυτοποιήθηκαν ανήκουν στον Υποστρατήγο Ιωάννη Τζανιδάκη, στον Συνταγματάρχη (ΤΘ) Θωμά Αδάμου, στον Ταγματάρχη (ΑΣ) Δημοσθένη Γούλα και στον Υπολοχαγο (ΑΣ) Κωνσταντίνο Χατζή.
Η γυναίκα που ανασύρθηκε ζωντανή είναι η Αρχιλοχίας (ΑΣ) Βασιλική Πλεξίδα.
Όπως τονίζεται, «ο Αρχηγός ΓΕΣ, Αντιστράτηγος Αλκιβιάδης Στεφανής μεταβαίνει στην περιοχή του ατυχήματος, ενώ η επιτροπή διερεύνησης έχει ήδη αναλάβει έργο στην περιοχή ατυχήματος».
Το ίχνος του ελικοπτέρου, τύπου Χιούι (UH-1H), χάθηκε το πρωί στις 07:50, ενώ πραγματοποιούσε προγραμματισμένη πτήση από τη Λάρισα στην Κοζάνη.
Τριήμερο πένθος στις Ενοπλες Δυνάμεις
Με εντολή του Υπουργού Εθνικής Αμυνας, Πάνου Καμένου κηρύχθηκε τριήμερο πένθος στις Ένοπλες Δυνάμεις, ενώ οι σημαίες κυματίζουν μεσίστιες. Ο κ. Καμμένος επικοινώνησε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, τον Πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, τον Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας, Κώστα Δουζίνα.
Ο Υπουργός Εθνικής Αμυνας, ο Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Βίτσας και ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης ΠΝ εκφράζουν τα συλλυπητήρια τους στις οικογένειες των εκλιπόντων στρατιωτικών.
Οι μαθητές μουδιασμένοι δε μπορούσαν να πιστέψουν αυτό, που είχε συμβεί ...
Μία απίστευτη ιστορία εκτυλίχθηκε σήμερα μπροστά στα μάτια δεκάδων μαθητών σχολείου της Ναουσας, οι οποίοι βρίσκονταν στην Κρήτη για σχολική εκδρομή.
Οι μαθητές είχαν μεταβεί στα Χανιά, ολοκληρώνοντας την εκδρομή τους στην Κρήτη, όταν καθ οδόν για το Ηράκλειο μέσα στο λεωφορείο ένας από τους καθηγητές-συνοδούς των παιδιών, ένιωσε έντονη αδιαθεσία και έχασε τις αισθήσεις του.
Άμεσα το λεωφορείο ακινητοποιήθηκε και οι άλλοι καθηγητές ειδοποίησαν το ΕΚΑΒ.
Ασθενοφόρο έφτασε άμεσα στο σημείο, αλλά δυστυχώς ήταν ήδη αργά για τον 55χρονο καθηγητή.
Οι μαθητές μουδιασμένοι δε μπορούσαν να πιστέψουν αυτό, που είχε συμβεί, επιστρέφοντας στην πόλη τους, χωρίς τον καθηγητή τους.
Ένας δεκατριάχρονος έφηβος έχασε αργά χθες το απόγευμα την ζωή του στο Σοβεράτο της Καλαβρίας, ενώ προσπαθούσε να τραβήξει selfie με φόντο τρένο εν κινήσει, με σκοπό να το αναρτήσει, στην συνέχεια, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο έφηβος, όμως, δεν υπολόγισε καλά τις αποστάσεις και παρασύρθηκε από την αμαξοστοιχία. Δυο φίλοι του, οι οποίοι βρίσκονταν στο ίδιο σημείο κατάφεραν να σωθούν, αλλά απομακρύνθηκαν- πιθανώς λόγω του πανικού- χωρίς να ζητήσουν βοήθεια.
Τον συναγερμό σήμανε ο μηχανοδηγός, σε κατάσταση σοκ και με τα δάκρυα στα μάτια, όπως αναφέρει η διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας La Repubblica. Κατά την πρώτη του κατάθεση, επανέλαβε ότι έκανε ό,τι μπορούσε για να σταματήσει το τρένο, αλλά η ταχύτητα ήταν υψηλή και την ίδια στιγμή, η απόσταση που είχε στην διάθεσή του δεν ήταν αρκετή.
Στην περιοχή του τραγικού συμβάντος ο φωτισμός είναι περιορισμένος και πιθανότατα, ο άτυχος έφηβος, ενώ προσπαθούσε να ετοιμαστεί για να τραβήξει την φωτογραφία με το κινητό του, δεν αντελήφθη πόσο κοντά ήταν το τρένο.
Να θυμίσουμε ότι πριν δυο χρόνια, και πάλι στην Ιταλία, ένας άλλος έφηβος έβγαλε βίντεο την στιγμή που περνούσε από πάνω του το τρένο:
Η ζωή έχει τις δικές της νόρμες, σπάνια προβλέψιμες, πολλές φορές παράξενες, πάντα διαφορετικές.
Χωρίς να γνωρίζουμε τη διάρκειά του πάντα θωρούμε ότι το ταξίδι της ζωής θα κρατήσει περισσότερο.
Νομίζουμε ότι έχουμε χρόνο ώστε να κάνουμε όσα θέλουμε. Πόσο αλήθεια μικροί κι υπερφίαλοι είμαστε....
Το καλοκαίρι βρέθηκα στα αγαπημένα αλλά μακρινά για μένα Μουδανιά. Άλλαξαν όλα μετά την απώλεια των δικών μου. Σπάνια έρχομαι .... Κάτι με πνίγει όταν φτάνω αλλά και κάτι με γεμίζει όμορφα συναισθήματα ταυτόχρονα.
Πέρασε και με πήρε ο Λάζαρος ....φτάσαμε αργά το απόγευμα. Βρεθήκαμε με τον Σάκη και τον Αντώνη. Έψαξα τον Μάκη.
"Δεν πολυβγαίνει έξω τελευταία" μου είπαν. Πήγαμε να τον δούμε. Πέταξε τα κλειδιά από το μπαλκόνι. Είχα πολλά χρόνια να τον δω. Αγκαλιαστήκαμε ... γέλια και κλάμματα. Και άπειρα πειράγματα. Θαρρείς που δεν πέρασαν πενηντατόσα χρόνια από τότε που ανηφορίζαμε για να πάμε παρείτσα κάθε πρωί στο σχολείο - παράγκα.
Δυσκολευόταν να βαδίσει όπως μου είπε και γι' αυτό δεν πολυέβγαινε. Μου φάνηκε κουρασμένος.
Ήπιαμε, κουβεντιάσαμε, αναπολήσαμε.
"Να ξανάρθεις" .... "να έρχεσαι" μου είπε και μ' έσφιξε στην αγκαλιά του όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε. Του το υποσχέθηκα. Δεν τήρησα την υπόσχεση.
Φταίνε οι ρυθμοί; φταίει η ζωή; φταίει που πιστεύουμε πως έχουμε χρόνο ....
Δεν ξέρω αν αύριο θα είμαι μαζί σου φίλε μου ...
Ξέρεις ότι σ' αγαπώ σαν αδελφό μου.
Σοβαρό τροχαίο δυστύχημα σημειώθηκε χθες το μεσημέρι στον επαρχιακό δρόμο στον Πάλιουρα Επανομής. Ένας 51χρονος μοτοσυκλετιστής έχασε τη ζωή του.
Συγκεκριμένα σύμφωνα με πληροφορίες το δίκυκλο όχημα του 51χρονου "έπεσε" πάνω σε σταθμευμένο φορτηγό. Αποτέλεσμα της πρόσκρουσης ήταν ο θάνατος του μοτοσυκλετιστή. Στο σταθμευμένο όχημα βρισκόταν ο 55χρονος οδηγός του.
Μαζί του τελειώνει σήμερα μια ολόκληρη εποχή. Η Ρωμιοσύνη της Πόλης, χάρη και στις προσπάθειες του Δημήτρη Φραγκόπουλου, των μαθητών του, των διαδόχων του, χάρη στους αγώνες του Πατριάρχη μας, χάρη στην βοήθεια εκλεκτών, σύγχρονων, ηγετών της κοινότητας μας, χάρη στην πίστη για το μέλλον της Ρωμιοσύνης όλων μας, πίστη που ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό μας ενέπνευσε, θα συνεχίσει να υπάρχει και να δημιουργεί. Η Ρωμιοσύνη αλλάζει ωστόσο, έχει ήδη αλλάξει, και παίρνει πια μια μορφή άλλη, την οποία όλοι μας εδώ πιστεύουμε, υπηρετούμε και ενισχύουμε κατά τις δυνάμεις μας. Ο κόσμος όμως που ο Φραγκόπουλος αντιπροσώπευε με την παρουσία του στις συνειδήσεις και στις ζωντανές μέχρι σήμερα αναμνήσεις μας, φεύγει μαζί του οριστικά. Φεύγει αλλά δεν χάνεται. Αλλάζει
