Articles by "Αρθρογραφία"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρθρογραφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0
by John Whitehead, The Rutherford Institute,6-3-18
                                     
[Tην συντηρούμενη στην Δύση (με «μπότοξ» και καλλυντικά) εικόνα-πρότυπο των ΗΠΑ ως όασης και οχυρού της ελευθερίας και της δημοκρατίας, αλλά και σταυροφόρου φύλακα αυτών των αξιών, έτοιμου να παρέμβει σε κάθε γωνία της  γης, συνήθως αντιστρατεύονται άρθρα, δηλώσεις και πληροφορίες που αναφέρονται στην αστυνομική βία κατά των μαύρων, στην πολύ χαμηλή συμμετοχή και στον αποφασιστικό ρόλο του χρήματος στις εκλογές, στην ιλιγγιώδη οικονομικό-κοινωνική ανισότητα, στις «αγαθοεργίες» της  CIA, στον έλεγχο της ενημέρωσης από το πολύ μεγάλο κεφάλαιο και στην θρυλούμενη υπερεξουσία του «βαθέως κράτους».  Το πιο κάτω άρθρο εισάγει όμως μιαν τελείως άγνωστη  σκοτεινή πλευρά της εικόνας, που αποτελεί και την αξία της συμβολής του στην ενημέρωση και στις επιστήμες της πολιτειολογίας, αλλά και τις ψυχολογίας του πλήθους .                             
Ο συντάκτης του είναι ο ιδρυτής της αμερικανικής μη επικερδούς οργάνωσης Rutherford Institute, που αγωνίζεται για την προστασία των πολιτικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και  τον σεβασμό του Συντάγματος. Στην εισαγωγή του εκτεταμένου άρθρου του ο συντάκτης σημειώνει την αποστροφή του για  το ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος της κομμουνιστικής Κίνας και συνεχίζει:]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Η Κίνα, μια οικονομική και πολιτική μεγάλη δύναμη, που κατέχει περισσότερα αμερικανικά χρεόγραφα από οποιανδήποτε άλλη χώρα και που εξαγοράζει συνέχεια αμερικανικές επιχειρήσεις κάθε είδους, ανακοίνωσε το σχέδιό της να αναγορεύσει τον πρόεδρό της Ξι Ζιπίνγκ σε ισόβιο Πρόεδρο.
Ο Πρόεδρος Τραμπ αστειευόμενος νομίζει πως αυτό είναι μια σπουδαία ιδέα. Ο Τραμπ νομίζει πως η ιδέα να έχουμε ένα ισόβιο πρόεδρο είναι πράγματι τόσο σπουδαία ώστε η Αμερική μπορεί να θελήσει κάποτε να ακολουθήσει αυτή την οδό. «΄Ισως θα πρέπει να το δοκιμάσουμε κάποια μέρα.»
Αλλά, κοιτάξτε τι γίνεται: ΄Εναν πρόεδρο δια βίου, τον έχουμε ήδη.
Βέβαια τα ονόματα και τα πρόσωπα και τα κόμματα έχουν αλλάξει με το πέρασμα των χρόνων, αλλά πράγματι, εάν σκάψει κάτω από τα πρόσωπα και το πολιτικό θέατρο, θα βρεις ότι τα εναλλασσόμενα ονόματα και πρόσωπα είναι απλά διακοσμητικά: Δεν έχει σημασία ποιος κάθεται στον θρόνο, το αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών έχει, υπό οποιανδήποτε έννοια, καταστεί μια καθαυτό αυτόνομη εξουσία.
Παρά το γεγονός ότι το Σύνταγμα παραδίδει στον Πρόεδρο πολύ ειδικές, περιορισμένες εξουσίες, τα τελευταία χρόνια, Αμερικανοί πρόεδροι (Τραμπ, Ομπάμα, Μπους, Κλίντον κλπ) διεκδίκησαν την εξουσία να αλλάξουν εντελώς και σχεδόν μονόπλευρα τα χαρακτηριστικά αυτής της χώρας, για καλό ή για κακό.
Οι εξουσίες που συσσωρεύτηκαν από κάθε έναν από τους αλληλοδιάδοχους προέδρους, λόγω της αμέλειας του Κογκρέσου και των δικαστηρίων –εξουσίες που αθροίζονται σε μιαν εργαλειοθήκη τρομοκρατίας για τον αυτοκρατορικό κυβερνήτη- εξουσιοδοτούν οποιονδήποτε ένοικο του Οβάλ Γραφείου να κυβερνά σαν δικτάτορας, υπεράνω του Νόμου και εκτός πραγματικής λογοδοσίας.
Η ίδια η προεδρία κατέστη Αυτοκρατορική, με μόνιμες εξουσίες.
Όπως διευκρινίζει ο καθηγητής του Δικαίου William P. Marshall. «κάθε έκτακτη χρήση εξουσίας από ένα πρόεδρο επεκτείνει τα περιθώρια των εκτελεστικών εξουσιών της προεδρίας για μελλοντικούς προέδρους» Επιπλέον, αυτό το αποτέλεσμα δεν επηρεάζεται από το εάν επόμενος πρόεδρος κάνει χρήση αυτών των πρόσθετων στοιχείων εξουσίας ή όχι. Επειδή ισχύν νομικού προηγουμένου έχει η  προεδρική άσκηση  επιπρόσθετης εξουσίας αλλά όχι και  η αποχή από την χρήση της.»
Με άλλα λόγια, κάθε νέος πρόεδρος εξακολουθεί να προσθέτει στο οπλοστάσιο του αξιώματός του από εκτελεστικά διατάγματα και προεδρικές οδηγίες, διευρύνοντας τις αρμοδιότητες και την ισχύ της προεδρικής εξουσίας και απονέμοντας στον εαυτό του οιονεί δικτατορικές εξουσίες.
Ώστε βλέπετε; ΄Εχουμε σελωθεί με ένα «πρόεδρο δια βίου» -τουτέστιν έναν δικτάτορα διά βίου, εδώ και κάμποσο καιρό.
Αυτή η κατάχρηση των προεδρικών εξουσιών συνεχίστηκε για τόσο πολύ ώστε έχει γίνει πλέον κανόνας, και  ας πάει το Σύνταγμα στον δαίμονα. Η κυβέρνηση των Νόμων, που οραματιζόταν ο Τζων ΄Ανταμς, έγινε η λεία της κυβέρνησης των ανθρώπων.
Το αποτέλεσμα: Δεν έχουμε πια ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπίας (των εξουσιών).
 ΄Ολες οι αυτοκρατορικές εξουσίες που συσσώρευσαν ο Μπάρακ Ομπάμα και ο Τζωρτζ Μπους –να σκοτώνουν Αμερικανούς πολίτες χωρίς δίκη, να κρατούν υπόπτους (σε προφυλάκιση) επ΄αόριστο, να στερούν από Αμερικανούς τα δικαιώματα της εθνικότητάς τους, να έχουν τους Αμερικανούς πολίτες υπό συνεχή μαζική παρακολούθηση χωρίς προφανή λόγο, να αναστέλλουν την ισχύ νόμων σε περιόδους πολέμων, να παραβιάζουν νόμους με τους οποίους διαφωνούν, να διεξάγουν μυστικούς πολέμους και να συγκαλούν μυστικά δικαστήρια, να επιτρέπουν τα βασανιστήρια, να παρακάμπτουν την νομοθεσία και τα δικαστήρια με εκτελεστικά διατάγματα και προεδρικές οδηγίες, να οδηγούν τους στρατιωτικούς σε δράσεις εκτός νόμου, να λειτουργούν μιαν σκιώδη κυβέρνηση και να ενεργούν ως δικτάτορες και τύραννοι, υπεράνω του Νόμου και πέραν οποιασδήποτε λογοδοσίας –όλες αυτές οι εκτός Συντάγματος εξουσίες κληρονομήθηκαν από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Αυτές οι εκτελεστικές εξουσίες –που αποκτήθηκαν μέσω της χρήσης εκτελεστικών διαταγμάτων, υπομνημάτων, διακηρύξεων, οδηγιών εθνικής ασφάλειας και υπογεγραμμένων ανακοινώσεων νομοθετικού χαρακτήρα, οι οποίες μπορούν να ενεργοποιηθούν από οποιονδήποτε πρόεδρο- εξουσιοδοτούν τέως, παρόντες και μέλλοντες προέδρους να κυβερνούν υπεράνω του Νόμου και πέρα από τα όρια του Συντάγματος.
Αυτές είναι οι εξουσίες που θα μεταβιβαστούν σε κάθε διαδοχικό κληρονόμο του προεδρικού αξιώματος.
Αυτό είναι ό,τι θα μπορούσε να αποκληθεί ένα ύπουλο, έρπον, σιωπηλό, βραδείας κίνησης πραξικόπημα,
Ο Ντόναλντ Τραμπ έπιασε ήδη την άκρη εκεί όπου το άφησαν οι προκάτοχοί του: Εξακολούθησε να διεξάγει πόλεμο, εξακολούθησε να διευρύνει τις εξουσίες της αστυνομίας και ενεργεί σαν να μην ισχύει γι΄αυτόν το Σύνταγμα.
 Όσο και αν είναι δελεαστικό αυτή την περίοδο να φορτώσουμε όλη την ευθύνη στον Τραμπ για τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του κράτους, θυμηθείτε ότι δεν είναι αυτός που δημιούργησε το αστυνομικό κράτος.
Αυτός απλώς το κληρονόμησε, μαζί με τις δικτατορικές εξουσίες της προεδρίας. Εάν θέλουμε να επιστρέψουμε στη συνταγματική προεδρία οφείλουμε να επανασταθμίσουμε την ισορροπία των εξουσιών.
Όπως τονίζω στο βιβλίο μου «Πεδίο Μάχης Αμερική: Ο Πόλεμος Εναντίον του Αμερικανικού Λαού, το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι μια προσχεδιασμένη, συλλογική δέσμευση στις συνταγματικές αρχές της περιορισμένης κυβέρνησης, ενός συστήματος ελέγχων και ισορροπιών και της αναγνώρισης ότι αυτές – ο πρόεδρος, το Κογκρέσο, τα δικαστήρια, οι στρατιωτικοί, η αστυνομία, οι τεχνοκράτες, οι πλουτοκράτες και οι γραφειοκράτες- υπόκεινται και λογοδοτούν σε εμάς τον λαό.»
΄Όπως υπογραμμίζει ένας ιστορικός, ο Arthur Schlesinger Jr,: « Για να κρατείται ένας Πρόεδρος υπό αυστηρό έλεγχο απαιτείται, πρώτο από όλα, μια νέα στάση του αμερικανικού λαού απέναντι των προέδρων του, ή μάλλον  η επιστροφή στην πιο επιφυλακτική στάση προηγούμενων εποχών. Απαιτείται ειδικότερα μια μείωση  του σεβασμού… Η εποχή της αυτοκρατορικής προεδρίας παρήγαγε την ιδέα πως πολιτικοί της σειράς, που η τύχη έφερε στον Λευκό Οίκο, πρέπει στο εξής να αντιμετωπίζονται σαν να ήταν ανώτερα και ίσως θεϊκά όντα.»
Και ο Σλέσινγκερ συνεχίζει:
«Εάν το έθνος θέλει να δουλέψει για την επάνοδο στην συνταγματική προεδρία υπάρχει μόνο ένας δρόμος για το ξεκίνημα. Και αυτός είναι να δείξει στους προέδρους ότι, όταν οι στενοί συνεργάτες τους  θέτουν εαυτούς υπεράνω του νόμου και του Συντάγματος, τέτοιες παραβιάσεις δεν θα λησμονούνται ή συγχωρούνται χάριν της προεδρίας, αλλά θα αποκαλύπτονται και θα τιμωρούνται χάριν της προεδρίας.»
Με άλλα λόγια θα πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε τον πρόεδρο σαν θεό και να αρχίσουμε να υποχρεώνουμε τόσο το λειτούργημα του προέδρου όσο και τον φορέα του να λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες του  Συντάγματος.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μια κάποια λύση στα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, στα αδιέξοδα της ΕΕ με την Ελλάδα, στα αδιέξοδα των ΗΠΑ στην γεωπολιτική μας περιοχή, στα αδιέξοδα της αριστεράς στην χώρα μας και στην Ευρώπη. Ήταν μια κάποια λύση και στα αδιέξοδα μιας διανόησης χωρίς μεγάλη θεωρία για την επόμενη ημέρα της μετάβασης και του μετασχηματισμού από την νεωτερικότητα και τον μοντερνισμό στην μετανεωτερικότητα και τον πολιτικό μεταμοντερνισμό της νέας παγκοσμιοποίησης. Μια κάποια λύση, αρχικώς, και στα δικά μου μάτια, δηλαδή, αγαπητέ αναγνώστη.

Σύντομα, κατά την πρώτη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, κάποιοι βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να διαπιστώνουμε αυτό που η ιστορία είχε «βεβαιώσει» πολλές φορές: Η απελπισία είναι κακός σύμβουλος και ο ενθουσιασμός χωρίς ισχυρό, σοβαρό και συνειδητοποιημένο κίνημα ακόμη χειρότερο.

Δεν υπάρχει δικαιολογία. Παραγνωρίσαμε μισοσυνειδητά-μισοασυνείδητα την πραγματικότητα, όσοι τουλάχιστον γνωρίζαμε τα πράγματα στην Ελλάδα και διεθνώς και τις σχέσεις που τα όριζαν και τα ορίζουν στη συγκυρία. Δεν είμαστε αθώοι στο βαθμό που δεν είμαστε ηλίθιοι. Δεν θα έλεγα καν πως εξαπατηθήκαμε, απλώς δεν θα μπορούσαμε να πιστέψουμε την δραματική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ από το «σχεδόν τίποτε» να γεννηθεί κάτι πολιτικώς με προοδευτική αξία προς μια νέα μεταπολίτευση, ποιοτικά ανώτερη και εντιμότερη από εκείνη του 1974. Υπολογίσαμε λάθος, όχι την ανάγκη, όχι την πρόκληση, όχι τόσο τα εσωτερικά και διεθνή δεδομένα, αλλά τους ανθρώπους, τους χαρακτήρες των νέων κυβερνητών, τους πραγματικούς παράγοντες ισχύος κάθε εξουσίας. Αυτή είναι η αυτοκριτική μου…

Και να που βρισκόμαστε σήμερα: Η «αποκάλυψη» Αλέξης Τσίπρας, ο αμφιλεγόμενος αριστερός πρωθυπουργός που ξεκίνησε την πολιτική του κούρσα σαν κακό «παιδί θαύμα» για να μετατραπεί σε «παγκόσμια απειλή» και σε λίγο σε καλό, συμμορφούμενο και άκρως συνεργάσιμο «παιδί» με τις ελίτ, σε όλα τα επίπεδα διάρθρωσης της πολιτικής και της οικονομίας, διεθνώς, να ξεφουσκώνει απότομα!

Ποιος και γιατί φούσκωσε τον Αλέξη; Γιατί οι ίδιοι τον ξεφουσκώνουν σήμερα; Δεν θα δοκιμάσω να απαντήσω στο ερώτημα, επειδή δεν νοιώθω έτοιμος να απαντήσω με πλήρη ειλικρίνεια. Αν παραμείνω στο δομικό, ερμηνευτικό σχήμα θα ικανοποιούσα ίσως αρκετούς αναγνώστες, αλλά δεν θα υπηρετούσα την μικρή αλήθεια στο ζήτημα. Αν δεν πρόσθετα συνθετικά σχέσεις ανθρώπων σε πόστα εξουσίας και «παραεξουσίας», μάλλον αντί για αλήθεια θα έλεγα ένα αληθοφανές ψέμα. Και στο βαθμό που δεν είμαι σε θέση να μιλήσω και για το δεύτερο, καλύτερα να αφήσω το ερώτημα ξεκρέμαστο, στον αέρα.

Αυτό δεν σημαίνει πως είναι άσκοπο να αναφερθούμε στη σύγχρονη βεντάλια των αδιεξόδων του πρωθυπουργού που αποτελούν ταυτόχρονα και μερικώς αιτία και αποτέλεσμα του ξεφουσκώματός του.

Σε συνεργασία με το κουαρτέτο, που ασκεί την πραγματική διακυβέρνηση στην Ελλάδα, έπλασε έναν μύθο για την πρόοδο της εθνικής μας οικονομίας επί ημερών του που καταρρέει όσο πλησιάζουμε προς τη λήξη του τρέχοντος τρίτου (μείζονος) προγράμματος προσαρμογής. Σοβαρά και μεγάλα κεφάλαια δεν επενδύθηκαν στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας μας. Αντίθετα συνεχίστηκε με αργούς, ωστόσο, ρυθμούς η συρρίκνωση και η αποεπένδυση, με την ανεργία να διασκεδάζεται μάλλον αντί να αντιμετωπίζεται δομικώς. Οι δείκτες κοινωνικής δικαιοσύνης, ανταγωνιστικότητας και διαφθοράς, δεν εμφανίζουν επίσης αξιόλογη διαφορά σε σύγκριση με τις προηγούμενες κυβερνήσεις της κρίσης. Σίγουρα δεν βελτιώθηκαν αν δεχτείς πως δεν χειροτέρεψαν κάποιοι από αυτούς και κυρίως αυτοί που αναφέρονται σε αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ: την κοινωνική δικαιοσύνη.

Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς έχοντας υπόψιν την ελληνική και διεθνή οικονομική πραγματικότητα, πως η Ελλάδα - αν παραμείνει στο ευρώ - θα μπορούσε από το φθινόπωρο να δανείζεται από την χρηματαγορά με επιτόκια μικρότερα από 5% (στη καλύτερη περίπτωση). Κανείς σοβαρός μελετητής δεν μπορεί να δει πώς η χώρα δεν θα αναγκαστεί μετά το τέλος του παρόντος προγράμματος να προσφύγει στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, με τον οποίο θα υπογράψει ασφαλώς ένα νέας μορφής Μνημόνιο. Η «καθαρή έξοδος» του κ. Τσίπρα οδηγεί στην «καθαρή εποπτεία» από τον ESM και το Eurogroup, με τον ρόλο του ΔΝΤ να εξαρτάται από πολλά άλλα.

Στα λεγόμενα εθνικά ζητήματα η έλλειψη σοβαρής στρατηγικής και η απόλυτη ανικανότητα διαχείρισης κρίσης είναι εμφανείς. Εδώ ο κ. Τσίπρας «χάθηκε» εντελώς. Με άνεση φάνηκε διατεθειμένος να ανοίξει όλα τα μείζονα ζητήματα, χωρίς να διαθέτει συγκεκριμένη στρατηγική για να τα κλείσει και χωρίς να έχει διερευνήσει σε τακτικό επίπεδο και σε βάθος ευκαιρίες, απειλές, δυνατότητες και αδυναμίες. Προχωρεί βλέποντας και κάνοντας για να καταφύγει στο τέλος στα κοινότοπα, σε γενικές αρχές και ευχολόγια, στις ΗΠΑ και στην ΕΕ. Η συνέχεια πλάθεται με παραμυθία και σενάρια όπου εμπλέκουν τρίτους σε υποθέσεις τις οποίες οι τρίτοι αντιμετωπίζουν εντελώς διαφορετικά, υπηρετώντας συμφέροντα που δεν εναρμονίζονται οπωσδήποτε με τα ελληνικά.

Ανέκαθεν οι ελληνικές κυβερνήσεις μπέρδευαν τις Δημόσιες Σχέσεις με τις Διεθνείς Σχέσεις και την Εξωτερική Πολιτική. Είναι, ωστόσο, η πρώτη ίσως φορά μετά την μεταπολίτευση που το φαινόμενο αυτό είναι τόσο έντονο. Κοίταξε, η διαχείριση της οικονομικής κρίσης από τον κ. Τσίπρα και τις κυβερνήσεις του έχει διαμορφώσει μια απολύτως διαστροφική κουλτούρα σε ό, τι αφορά στην παρέμβαση τρίτων για την σωτηρία της κυβέρνησης και για την διατήρηση της σταθερότητας, που οδηγεί σε παρανόηση στο πεδίο της Εξωτερικής Πολιτικής της Ελλάδας και στην μεθοδολογία υπεράσπισης του λεγόμενου εθνικού συμφέροντος. Δεν θέλω να επεκταθώ, αλλά η αλήθεια είναι πως βλέπω να εκτυλίσσεται σαν φάρσα η διαδικασία που οδήγησε στο «τρίτο Μνημόνιο», αυτή τη φορά στα ελληνοτουρκικά, στο κυπριακό και στο «σκοπιανό».

Μάλλον, κατά βάθος, ο κ. Τσίπρας πιστεύει πως αυτό (: διαδικασία για το τρίτο Μνημόνιο) ήταν μεγάλη επιτυχία του ίδιου προσωπικά και επιθυμεί να το επαναλάβει ως μέθοδο στα υπόλοιπα εθνικά ζητήματα! Αν το πράξει, από την «αυταπάτη» θα περάσει χωρίς να προλάβει να το καταλάβει στην αυτοκαταστροφή. Μόνο που αυτό δεν είναι δική του υπόθεση, είναι εγγενώς εθνική και κοινωνική υπόθεση.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

από το Zero Hedge,7-3-2018

[Το κατωτέρω κείμενο είναι μετάφραση απόδοσης συνεντεύξεως του Ρώσου Προέδρου Πούτιν από το αμερικανικό πρακτορείο Ασοσιέτετ και όχι από ρωσική πηγή. Αυτό εξηγεί την υποδηλούμενη με εισαγωγικά αποστασιοποίηση και ίσως και την επιλογή του μεταφραστικού λεξιλογίου. Η συνέντευξη δόθηκε στην ρωσική τηλεόραση αλλά έκδηλα προοριζόταν και για την διεθνή ενημέρωση, αφού έρχεται να συμπληρώσει και διευκρινίσει τα αντίστοιχα αποσπάσματα της ομιλίας του Ρώσου προέδρου την 1η Μαρτίου, η οποία χαρακτηρίζεται από έγκυρους διεθνείς σχολιαστές ως κρίσιμος σταθμός των διεθνών εξελίξεων]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Σε μια κίνηση που θα προκαλέσει νέα σχόλια για συνέργεια, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν διατύπωσε την Τετάρτη νέα εγκώμια για τον Πρόεδρο Τραμπ, προσθέτοντας όμως ότι είναι πικρά απογοητευμένος από το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, το οποίο επιδίδεται στο να τρώγει τις σάρκες του.

Σε συνέντευξή του με την ρωσική τηλεόραση, ο Πούτιν υπήρξε γενναιόδωρος σε εγκώμια για τον Τραμπ, περιγράφοντάς τον σαν μάστορα της επικοινωνίας. «Δεν είμαι καθόλου απογοητευμένος», είπε ο Πούτιν, κατά το Ασοσιέτετ Πρες, όταν ρωτήθηκε για τον Αμερικανό Πρόεδρο. «Επιπλέον, σε προσωπικό επίπεδο, εμένα μου έκανε πολύ καλή εντύπωση.»

Ο Πούτιν εγκωμίασε επίσης τον Τραμπ ως έναν «ισορροπημένον» άνθρωπο, ο οποίος πηγαίνει κατευθείαν στην ουσία των διαφόρων ζητημάτων και ακούει τον συνομιλητή του. « Με αυτόν είναι δυνατό να διαπραγματευτείς, να αναζητήσεις συμβιβασμούς», πρόσθεσε ο Πούτιν.

Οι δυο ηγέτες συναντήθηκαν πέρυσι στα περιθώρια δύο διασκέψεων κορυφής.

Ο Ρώσος πρόεδρος σημείωσε επίσης ότι πέρασε κάποιο χρόνο μιλώντας με την Μελάνια Τραμπ, όταν κάθισε δίπλα της στο επίσημο δείπνο της διάσκεψης κορυφής των G-20 στο Αμβούργο, τον Ιούλιο. Ο Ρώσος πρόεδρος είπε ότι έλεγε σε αυτήν και στην σύζυγο του Ιταλού πρωθυπουργού «για την Καμτσάτκα και την Σιβηρία, για ψάρεμα… για αρκούδες στην Καμτσάτκα και για ψάρεμα στην ΄Απω Ανατολή»

«Είπα κάποιες υπερβολές», είπε με χαμόγελο ο Ρώσος ηγέτης που αγαπά την δράση. «Όταν μιλάς για ψάρεμα, δεν μπορείς να αποφύγεις τις υπερβολές.»

Ρωτήθηκε από τον δημοσιογράφο, αστειευόμενο, εάν προσπάθησε να στρατολογήσει τις δύο γυναίκες. Ο βετεράνος της σοβιετικής μυστικής υπηρεσίας απάντησε: « Όχι, σταμάτησα από καιρό σε αυτή την επίδοση.» Και πρόσθεσε με χαμόγελο: « Αλλά μου άρεσε να το κάνω, ήταν η δουλειά μου για πολλά χρόνια.»

* * * *

Ο Πούτιν κατόπιν άλλαξε θέμα και μίλησε για την απόγνωσή του με το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, λέγοντας «απέδειξε την ανικανότητά του και κατατρώγει τις σάρκες του»

«Είναι πάρα πολύ δύσκολο να συναλλαγείς με αυτό το σύστημα, επειδή δεν είναι προβλέψιμο» , είπε ο Πούτιν.

Οι ρωσικές ελπίδες για μια ύφεση και καλύτερες σχέσεις με την Ουάσιγκτον διαψεύσθηκαν από τις συνεχιζόμενες ανακρίσεις στο Κογκρέσο και από την FBI, επί των ισχυρισμών περί ρωσικής συνέργειας στην εκλογική εκστρατεία του Τραμπ. Μιλώντας για τις οξείες εντάσεις στις σχέσεις Δύσης-Ρωσίας, ο Πούτιν δήλωσε πως αυτές είναι προϊόν των προσπαθειών της Δύσης να περιορίσει και να εξασθενίσει την Ρωσία.

« Είμαστε μια μεγάλη δύναμη και σε κανέναν δεν αρέσει ο συναγωνισμός», είπε.

Στρέφοντας την προσοχή του σε ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα, ο Πούτιν είπε ότι τον καταθορύβησε ο ρόλος των ΗΠΑ στην ανατροπή του φιλικού προς την Ρωσία προέδρου της Ουκρανίας, τον Φεβρουάριο του 2014 εν μέσω μαζικών διαδηλώσεων.

Ο Πούτιν κατήγγειλε ότι οι ΗΠΑ είχαν ζητήσει από την Ρωσία την βοήθειά της για να πεισθεί ο τότε πρόεδρος Γιανούκοβιτς να μην χρησιμοποιήσει βία εναντίον των διαδηλωτών. Και στην συνέχεια «αγενέστατα και ωμά εξαπάτησαν την Ρωσία», υποκινώντας αυτό που χαρακτήρισε ως «πραξικόπημα». (Εισαγωγικά και διατύπωση του αμερικανικού πρακτορείου.) Η Ρωσία αντέδρασε προωθώντας ένα δημοψήφισμα στην χερσόνησο της Κριμαίας, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν μια συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της ένταξης στην Ρωσία.

«Λίγοι περίμεναν πως θα αντιδρούσαμε τόσο γρήγορα και με τέτοιαν αποφασιστικότητα, για να μην πως τόσο τολμηρά,» είπε ο Πούτιν.

Χαρακτήρισε της Δυτικές κυρώσεις και την εξέγερση στην ανατολικήν Ουκρανία σαν μέρος των «αθέμιτων και άδικων» προσπαθειών περιορισμού της Ρωσίας, προσθέτοντας: «Μακροπρόθεσμα θα νικήσουμε.» Και πρόσθεσε: «Αυτοί που μας σερβίρουν δηλητήριο τελικά θα το καταπιούν και θα δηλητηριαστούν οι ίδιοι.»

Απαντώντας σε ερώτημα για την αυξανόμενη διεθνή επιρροή της Ρωσίας, ο Πούτιν απάντησε: «Εάν παίζουμε δυνατά με αδύνατα χαρτιά, αυτό σημαίνει ότι οι άλλοι είναι απλά κακοί παίκτες, δεν είναι τόσο δυνατοί όσο φαινόταν, πρέπει κάτι να τους λείπει.»

* * *

Τελικά ο Πούτιν, που την περασμένη εβδομάδα είχε παρουσιάσει μιαν εκτεταμένη σειρά νέων ρωσικών πυρηνικών όπλων, εξέφρασε την ελπίδα ότι πυρηνικά όπλα ποτέ δεν θα χρησιμοποιηθούν –αλλά προειδοποίησε ότι η Ρωσία θα απαντήσει με τον ίδιο τρόπο εάν υποστεί πυρηνική επίθεση.

Και επεξήγησε: «Η απόφαση για την χρήση πυρηνικών όπλων μπορεί να ληφθεί μόνο εάν το σύστημά μας έγκαιρης προειδοποίησης όχι μόνο επισημάνει την εκτόξευση του πυραύλου, αλλά προκαθορίσει την πορεία πτήσης του και την ώρα που τα βλήματα θα φθάσουν στην ρωσική επικράτεια, Εάν κάποιος πάρει την απόφαση να καταστρέψει την Ρωσία, τότε έχουμε το νόμιμο δικαίωμα να απαντήσουμε»

Και δυσοίωνα κατέληξε: «Ναι, θα σημαίνει μια παγκόσμια καταστροφή για την ανθρωπότητα, για όλον τον κόσμο. Αλλά ως πολίτης της Ρωσίας και κεφαλή του ρωσικού κράτους θα αναρωτιόμουν: Γιατί να υπάρχει ένας τέτοιος κόσμος, εάν δεν υπάρχει η Ρωσία;»
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

Η διαχείριση κρίσης είναι δυστυχώς υπόθεση επαγγελματιών με επάρκεια. Προϋποθέτει την ανάπτυξη θεσμών διαχείρισης κρίσεων - αν αναφερόμαστε στο κράτος - σε διυπουργικό επίπεδο και ασφαλώς στο επίπεδο που αποτελεί τη κοινή τομή των Οργάνων του Κράτους - με την πλέον ευρεία μάλιστα έννοια.

Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή υπόθεση που δεν μπορεί να επαφίεται στη βούληση και στην όποια επικοινωνιακή ικανότητα υπερφίαλων προπαγανδιστών και άγαρμπων, επιπόλαιων διαμορφωτών της κοινής γνώμης, ή αρμόδιων υπουργών που αυτοσχεδιάζουν με ένα και μοναδικό κριτήριο: πώς δεν θα προκληθεί ανησυχία στον λαό και πώς δεν θα κλονιστεί η εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση. Εφησυχασμός, αταραξία με την έννοια του imperturbability, κατευνασμός (appeasement), δήθεν έλεγχος της κατάστασης, παραπληροφόρηση, διαρκής μεταβολή του προβλήματος και της πολιτικής ή/και νομικής φύσης του προβλήματος που αφορά στην κρίση, διάχυση της οντολογίας του σε διεθνή όργανα και οργανισμούς και στο τέλος παραμυθία και θυματοποίηση/ηρωοποίηση, είναι η συνηθισμένη συνταγή που ακολουθούν οι ερασιτέχνες του είδους.

Αν λάβεις υπόψιν την διεθνή και εσωτερική πραγματικότητα σε ό, τι αφορά στην Ελλάδα, όπως και τη δραματική εμπειρία της στην εθνική οικονομία της, στα ελληνοτουρκικά, στις σχέσεις της με την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, τον βαλκανικό περίγυρο, το σύγχρονο προσφυγικό ζήτημα, καθώς, ευρύτερα, τη θέση της σε μια περιοχή έντονων γεωπολιτικών και γεωοικονομικών προκλήσεων, εύλογα θα περίμενες να έχει αναπτυχθεί ένα πανίσχυρο, διαρθρωμένο σε διαφορετικά επίπεδα και αποτελεσματικό σύστημα διαχείρισης κρίσεων. Δυστυχώς, αντί να είμαστε πρωτοπόροι στο είδος, είμαστε …καλαμπούρια του είδους.

Ποιος φταίει; Ο καιρός, ο Γερμανός, ο καπιταλισμός, ο σοσιαλισμός ή το γονίδιο; Μάλλον ο υπερβολικός θεατρινισμός, σε συνδυασμό με τον πολιτικό καιροσκοπισμό και μια κουτοπόνηρη αντίληψη στην επικοινωνία των ελίτ με τον λαό. Αυτών που χαζοχαρούμενα και αμοραλιστικά πιστεύουν πως επειδή ίσως γνωρίζουν 1000 λέξεις έχουν την ικανότητα να κοροϊδεύουν και να χειραγωγούν σε κάθε περίπτωση αυτούς που θεωρούν πως γνωρίζουν μόνον 100!

Σε ό, τι αφορά στην περιπέτεια των δύο στελεχών του στρατού στην Τουρκία, όλα, μα όλα ήταν και είναι λάθος από πλευράς διαχείρισης κρίσης. Έγιναν και γίνονται αυτά που ένας επαγγελματίας στη διαχείριση κρίσεων θα απέφευγε ή θα έκανε αντίθετα. Ποτέ κανείς δεν πέτυχε στη διαχείριση (εθνικής) κρίσης εστιάζοντας το ενδιαφέρον του σχεδόν αποκλειστικά στις εντυπώσεις στο εσωτερικό της χώρας. Με μικροπολιτικό σχεδιασμό δεν κάνεις διαχείριση κρίσης! Κάνεις παιδαριώδη λάθη. Αυτά διαπράττει εγκλωβιζόμενη διαρκώς περισσότερο στη συγκυρία η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Η διαχείριση κρίσης δεν είναι μορφή επικοινωνίας. Είναι υλικό και διαλεκτικό παίγνιο - που συνδυάζει διαφορετικά επιστημονικά πεδία - και όχι επικοινωνιακό παιχνίδι. Δεν είναι λόγια, αλλά κινήσεις υψηλής «σκακιστικής» τεχνικής στο πλαίσιο που διαμορφώνει το τρίπτυχο στόχος – στρατηγική – πρόγραμμα και το/τα εναλλακτικό/α σενάρια. Η επικοινωνία είναι απλώς ένα από τα κεφάλαια της διαχείρισης κρίσης. Καθόλου ασήμαντο, αλλά αν δεν δουλέψει αρμονικά με τα άλλα που αφορούν στην πλήρη ενεργοποίηση και πιθανόν αναδιάρθρωση των πόρων και των μεθοδολογιών που απασχολούνται στη συγκεκριμένη κρίση, καθίσταται από ζημιογόνο έως καταστροφικό.

Το να ελέγχεις τα ΜΜΕ, είναι δίκοπο μαχαίρι. Σου δημιουργείται αρχικώς η ψευδαίσθηση πως ελέγχεις την ίδια την κρίση και έτσι αυτοπαγιδεύεσαι. Σε κάθε διαχείριση κρίσης υφίσταται ασφαλώς η διάσταση της «μπλόφας» και του αντιπερισπασμού, αλλά αν αυτά είναι αποτέλεσμα προπαγάνδας και όχι η προπαγάνδα μοχλός για την εξυπηρέτηση μιας στρατηγικού χαρακτήρα κίνησης που εμπεριέχει και τακτικές παραπλάνησης του «αντιπάλου» ή των «αντιπάλων», των άλλων γενικότερα, τότε υπονομεύεις τη θέση σου.

Αν υπήρχε επαγγελματική και όχι καιροσκοπικώς ερασιτεχνική διαχείριση κρίσεων στην Ελλάδα, τότε είναι βέβαιον πως η χώρα θα υπολογιζόταν σοβαρά. Στη διεθνή κοινότητα δεν μας παίρνουν στα σοβαρά για διάφορους υποκειμενικούς και αντικειμενικούς λόγους. Αυτοί θα υποβαθμίζονταν έως εξαφανίσεως εάν τα καταφέρναμε ως κράτος και ως επιχειρήσεις σε αυτό που αποτελεί την κρίσιμη μάζα κάθε πολιτικής και κάθε οικονομίας: στη διαχείριση κρίσεων.


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Οι εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το κλίμα στην Τουρκία διαψεύδουν την αισιοδοξία. Ο Ερντογάν δείχνει να επιλέγει άλλο δρόμο. Οι δυο Έλληνες μεταφέρθηκαν σε φυλακές υψίστης ασφαλείας και το δικαστήριο απέρριψε το αίτημά τους.


Γράφει η Νεφέλη Λυγερού 

Η δικαστική προσφυγή για παύση της προφυλάκισης των δυο Ελλήνων στρατιωτικών εξετάσθηκε σήμερα στο πρωτοδικείο της Ανδριανούπολης. Παρόντες ήταν οι δικηγόροι τους Selin Özel και Hakan Yalçıntuğ και οι γονείς τους. Ο 25χρονος ανθυπολοχαγός του Μηχανικού Άγγελος Μητρετώδης και ο ΕΠΟΠ λοχίας Δημήτρης Κουκλατζής, παρέμειναν στις φυλακές και δεν μεταφέρθηκαν στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Η απόφαση του δικαστηρίου θα ανακοινωθεί τις επόμενες ημέρες. Εκτιμάται ότι μπορεί να ανακοινωθεί από την ερχόμενη Τετάρτη έως και την μια εβδομάδα αργότερα. Ενδεικτική πάντως των προθέσεων της Τουρκίας είναι η κράτησή τους στις φυλακές υψίστης ασφαλείας τύπου F, στις οποίες κρατείται και ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου του HDP (κουρδικό κόμμα) Σελαχεντίν Ντεμιρτάς, όπως αναφέρεισημερινό τουρκικό δημοσίευμα.

Σύμφωνα με τα τουρκικά Μέσα Ενημέρωσης οι εισαγγελείς που χειρίζονται την υπόθεση εξετάζουν ακόμα τα κινητά τηλέφωνα που βρέθηκαν στην κατοχή των δύο Ελλήνων στρατιωτικών. Σύμφωνα με διαρροές κάνουν λόγο για «αντιφάσεις στις καταθέσεις των στρατιωτικών». Διαψεύδεται, όμως, από τα περισσότερα δημοσιεύματα, η οποιαδήποτε σύνδεση της υπόθεσης αυτής με τους οκτώ Τούρκους που κατηγορούνται ως συμμέτοχοι στο πραξικόπημα κατά του Ταγίπ Ερντογάν, έχοντας βρει άσυλο στην Ελλάδα.

Ό,τι και αν ισχυρίζονται τα τουρκικά Μίντια, η πραγματικότητα είναι ότι η υπόθεση βρίσκεται στα χέρια της τουρκικής κυβέρνησης και βεβαίως όχι της Δικαιοσύνης. Ο ίδιος ο Ταγίπ Ερντογάν είναι που θα έχει τον τελευταίο λόγο ως προς τη μεταχείριση που θα έχουν οι δύο συλληφθέντες. Τα επικρατέστερα σενάρια είναι τρία:
Τα τρία σενάρια

Το πρώτο και δυσμενέστερο θέλει τον Ερντογάν να προχωράει σε επίδειξη ισχύος, υιοθετώντας μία άτεγκτη στάση. Αυτό σημαίνει ότι το κατηγορητήριο, με το οποίο θα βρεθούν αντιμέτωποι οι Έλληνες στρατιωτικοί δεν θα περιορίζεται στην «παραβίαση πρώτου βαθμού απαγορευμένης στρατιωτικής περιοχής». Σε αυτή ίσως προστεθεί και η κατηγορία για κατασκοπεία.

Με τον τρόπο αυτό οι Τούρκοι θα τραβήξουν το σχοινί, θα επεκτείνουν το κατηγορητήριο και θα σέρνουν την Ελλάδα σε μία μακρά και ψυχοφθόρα διαπραγμάτευση που κανείς δεν θα είναι σε θέση να προβλέψει πως και πότε θα τελειώσει. Στην περίπτωση αυτή, είναι προφανές ότι πρόκειται για κάποιου είδους διπλωματικού εκβιασμού εκ μέρους της Άγκυρας.

Σ’ αυτή την περίπτωση είναι πιθανό να τεθεί ατύπως στο τραπέζι και το ζήτημα της επιστροφής των οκτώ Τούρκων που τους έχει δοθεί άσυλο στην Ελλάδα. Από αυτό το σενάριο ο Ερντογάν θα επιτύχει να κλείσει το στόμα της αντιπολίτευσης που τον κατηγορεί για μαλθακότητα ως προς την Ελλάδα. Επίσης, επιθυμεί να αποπροσανατολίσει και την τουρκική κοινή γνώμη από την έλλειψη σημαντικής στρατιωτικής προόδου στις επιχειρήσεις στο μέτωπο του Αφρίν.

Το δεύτερο σενάριο είναι και το ευτυχέστερο. Το κατηγορητήριο δεν θα επεκταθεί. Θα ισχύσει μονάχα η «παραβίαση πρωτοβάθμιας απαγορευμένης στρατιωτικής ζώνης και υποψία καταστροφής αποδεικτικών στοιχείων». Στην περίπτωση αυτή, η περιπέτεια των στρατιωτών θα λάβει τέλος. Θα τιμωρηθούν με κάποιους μήνες φυλακή με αναστολή και θα επιστρέψουν άμεσα στην Ελλάδα.

Ο Ερντογάν θα έχει αποφύγει να καταπατήσει τις κόκκινες γραμμές, προκαλώντας έτσι και δυσφορία στη Δύση. Σύμφωνα με βάσιμες πληροφορίες, άλλωστε, έχουν ήδη ασκηθεί πιέσεις και από τους Αμερικανούς να λήξει το θέμα εδώ. Προς το παρόν, πάντως, το εν λόγω σενάριο φαίνεται το λιγότερο πιθανό.

Υπάρχει και ένα τρίτο σενάριο. Παρ’ ότι δεν θα προστεθεί η κατηγορία της κατασκοπίας, η Άγκυρα θα χρησιμοποιήσει κάθε δικονομικό και γραφειοκρατικό εργαλείο, έτσι ώστε να καθυστερήσει όσο περισσότερο γίνεται την επιστροφή των δύο στρατιωτικών στην Ελλάδα. Όλα δείχνουν πως τα πράγματα βαδίζουν σ’ αυτό τον δρόμο.
Το γενικότερο κλίμα στις διμερείς σχέσεις

Τη στιγμή που η Αθήνα αναμένει με εύλογη αγωνία να κλείσει το θέμα με τους δύο στρατιωτικούς, αποκλείοντας περαιτέρω περιπλοκές, η Άγκυρα συντηρεί και κλιμακώνει την ένταση. Αποδεικνύει ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν αλλάξει οριστικά και αμετάκλητα επίπεδο. Ακόμα και διεθνείς παράγοντες επιβεβαιώνουν ότι δεν υπήρξε άλλη στιγμή στο παρελθόν, κατά την οποία η Τουρκία να ήταν τόσο μακριά από τη Δύση και την ΕΕ.

Η κυπριακή ΑΟΖ αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια. Μέσα στο Σαββατοκύριακο ο Ταγίπ Ερντογάν διεμήνυσε ότι καμία γεώτρηση δεν μπορεί να γίνει στις θαλάσσιες περιοχές της Κύπρου, χωρίς τουρκική συγκατάθεση. Συνεχίζοντας το κρεσέντο απειλών, ο σύμβουλός του Γιγίτ Μπουλούτ προειδοποίησε τις πετρελαϊκές εταιρείες να μην επιχειρήσουν έρευνες στα «οικόπεδα» για τα οποία έλαβαν άδειες από την Κυπριακή Δημοκρατία: «Εάν έχετε το θάρρος μπείτε! Δεν θα διστάσουμε να χτυπήσουμε».

Ο εμβολισμός του περιπολικού ανοιχτής θαλάσσης «Γαύδος 090» από την τουρκική ακταιωρό «Ουμούτ» στην περιοχή των Ιμίων σηματοδότησε την αρχή μίας ιδιαίτερα ανησυχητικής περιόδου, κατά την οποία η τουρκική Ακτοφυλακή έχει σαφείς εντολές για αυξημένα επίπεδα επιθετικότητας. Είναι εμφανές ότι η Τουρκία επιχειρεί να δημιουργήσει γκρίζες ζώνες, τόσο στην Κύπρο όσο και στο Αιγαίο, καθιστώντας πιθανό ακόμα και ένα θερμό επεισόδιο.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Μιχαήλ Στυλιανού

Aρνητικές επιπτώσεις για την σταθερότητα στην περιοχή του Ευρώ, εντάσεις μεταξύ της Ιταλίας και των Ευρωπαίων εταίρων της και φρένο στην ενισχυμένη ενοποίηση και καταμερισμό των βαρών: Αυτές θα είναι οι συνέπειες του ατελέσφορου αποτελέσματος των ιταλικών εκλογών για την ανάδειξη βιώσιμης κυβέρνησης, κατά τις προγνώσεις των οιωνοσκόπων της Goldman Sachs, όπως αναφέρουν αμερικανικά οικονομικά πρακτορεία.

Τα αντισυστημικά κόμματα, με πρώτο το αριστερό «Πέντε Αστέρων», κέρδισαν την εκλογική μάχη, αλλά κανένα δεν απέσπασε την απόλυτη πλειοψηφία και κυβέρνηση συνασπισμού εμφανίζεται απίθανη έως αδύνατη, λόγω του ασυμβίβαστου των πολιτικών τους θέσεων, μόνο κοινό σημείο των οποίων είναι η οξεία αντίθεση τους στην οικονομική δυναστεία των Βρυξελλών (Βερολίνου) και στην χρησιμοποίηση της Ιταλίας ως στρατοπέδου συγκέντρωσης ανεπιθύμητων μεταναστών.

Εν όψει αδυναμίας σχηματισμού κυβερνήσεως συνασπισμού, η Γκόλντμαν προβλέπει μια τεχνοκρατική/υπηρεσιακή κυβέρνηση περιορισμένης εντολής, κυρίως για την νέα αναθεώρηση του πρόσφατα αναθεωρημένου εκλογικού νόμου, που πιθανότατα θα εισάγει κάποιο σύστημα ενίσχυσης της πλειοψηφίας, για την εξασφάλιση κυβερνητικής καρποφορίας στις επόμενες εκλογές, που θα πρέπει να αναμένονται το προσεχές ίσως έτος.

Αλλά ακόμη και εάν μια τεχνοκρατική/υπηρεσιακή κυβέρνηση ακολουθήσει βραχυπρόθεσμα στην πεπατημένη της οικονομικής ιταλικής πολιτικής, η ιταλική οικονομία (γνωματεύει η Γκόλντμαν) –με τις μόνιμες αδυναμίες της στους τομείς της ανάπτυξης, τον χρηματοπιστωτικό, τον δομικό και τον θεσμικό- παραμένει ευπρόσβλητη, ίσως περισσότερο από πριν τις εκλογές. Το αποτέλεσμα των εκλογών είναι απίθανο να οδηγήσει σε κυβέρνηση ικανή ή πρόθυμη να αντιμετωπίσει τις θεμελιώδεις αδυναμίες της Ιταλίας - και δεδομένων των προεκλογικών υποσχέσεων- θα είναι μάλλον ευεπίφορη να τις επιδεινώσει. (Κατά την διάγνωση και τα κριτήρια της Γκόλντμαν πάντοτε).

Κατά την άποψή μας -συνεχίζουν και καταλήγουν οι προγνώσεις της αμερικανικής τράπεζας- οι ατελέσφορες ιταλικές εκλογές έχουν αρνητικές μεσοπρόθεσμες προεκτάσεις για την σταθερότητα της περιοχής του Ευρώ και επομένως για τις αγορές. ΄Οσο και αν η προοπτική μιας υπηρεσιακής κυβέρνησης θα μπορούσε να εκτονώσει πιέσεις προς το παρόν, η ιταλική ψήφος δείχνει ανορεξία για οικονομικές πολιτικές που θα συγκρατούσαν το ιταλικό δημοσιονομικό έλλειμμα κάτω του ορίου 3% του Μάαστριχ ,για παράδειγμα.

Αυτό θα προκαλέσει ένταση μεταξύ της Ιταλίας και των Ευρωπαίων εταίρων της.

Γενικώτερα, η σύνθεση του νέου Κοινοβουλίου δεν θα ιδωθεί ως ευνοϊκή από αυτούς τους εταίρους της Ιταλίας, ιδίως της Βόρειας Ευρώπης. Αναμένουμε ότι αυτοί οι βόρειοι Ευρωπαίοι θα επιζητήσουν μείωση των κινδύνων σε εθνικό επίπεδο πριν από την πραγματοποίηση οποιωνδήποτε βημάτων προς περισσότερη ενοποίηση και καταμερισμό των ρίσκων στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Το ιταλικό κοινοβούλιο θα υιοθετήσει πιθανώτατα αντίθετη θέση.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Moon of Alabama 2-3-18

[Η ιδιαίτερης διεθνούς σημασίας φετινή ομιλία του Προέδρου Πούτιν για την κατάσταση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, την περασμένη Πέμπτη, με την επίδειξη έξη νέων επαναστατικών οπλικών συστημάτων, προκάλεσε νέο αρθρογραφικό καταρράκτη στα Δυτικά ΜΜΕ, με κυρίαρχο μοτίβο την κατηγορία για «ρωσική εξαπόλυση κούρσας εξοπλισμών». Μεταξύ των νηφαλιότερων, σοβαρών και υπεύθυνων αμερικανικών αναλύσεων, η κατωτέρω -δημοσιογράφου του οποίου οι αρετές δυστυχώς καλύπτονται από ψευδώνυμο- προσφέρεται ως η συνοπτικά διεξοδικότερη και η πιο κατατοπιστική για τον ΄Ελληνα αναγνώστη.]

Επιλογή/Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Στην ετήσια ομιλία του στην κοινοβουλευτική συνέλευση της Ρωσικής Ομοσπονδίας ο Πρόεδρος Πούτιν εξέθεσε την πρόοδο που επιτέλεσε η χώρα του και τους μελλοντικούς στόχους της ρωσικής πολιτικής. Το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του αφιερώθηκε στις εσωτερικές ρωσικές οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις.

Το τελευταίο μέρος της δίωρης ομιλίας του αφιερώθηκε στην νέα στρατιωτική τοποθέτηση της Ρωσίας απέναντι στην αμερικανική προώθηση στα σύνορα της Ρωσίας και την παγκόσμια δικτύωση του αμερικανικού πυραυλικού συστήματος. Ο Πούτιν ανακοίνωσε την παραγωγή και την εγκατάσταση στρατηγικών όπλων νέων τύπων, ο συνδυασμός των οποίων θα καταστήσει άχρηστο το παγκόσμιο αμυντικό πυραυλικό σύστημα των ΗΠΑ.

Το 2007, ο Πούτιν είχε μιλήσει στην Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου και προειδοποίησε για τις προσπάθειες των ΗΠΑ να δημιουργήσουν έναν «μονοπολικό» (μονοκεντρικό) κόσμο:

Τι είναι ένας μονοπολικός κόσμος; Οπωσδήποτε και αν καλλωπίσει κανείς αυτόν τον ορισμό, τελικά δηλώνει ένα μοναδικό είδος καθεστώτος, δηλαδή ένα κέντρο εξουσίας, ένα κέντρο δυνάμεως, ένα κέντρο λήψης αποφάσεων.

Είναι ένας κόσμος όπου υπάρχει ένας αυθέντης, ένας κυρίαρχος. Και σε τελευταία ανάλυση αυτό είναι ολέθριο, όχι μόνο για όλους που ζουν υπο αυτό το σύστημα, αλλά και για τον ίδιο τον κυρίαρχο, επειδή αυτό το καθεστώς καταστρέφεται εκ των έσω.

Το 2002, οι ΗΠΑ τερμάτισαν μονομερώς την Συνθήκη Αντι-Βαλλιστικών Πυραύλων του 1972. Το 2004, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ συμπεριέλαβαν την παγκόσμια πυραυλική άμυνα στα γυμνάσια των πυρηνικών στρατηγικών δυνάμεών τους. Από τότε η Ρωσία δεν έπαψε να προειδοποιεί ότι είναι υποχρεωμένη να ανταποκριθεί σε αυτήν την εξέλιξη.

Η συνθήκη Αντιβαλλιστικών Πυραύλων είχε, με την εφαρμογή της, δημιουργήσει σταθερότητα, εγγυώμενη την Αμοιβαία Εξασφαλισμένη Καταστροφή. Εάν μια πλευρά πυροδοτούσε τους πυρηνικούς διηπειρωτικούς πυραύλους της εναντίον της άλλης πλευράς, η δεύτερη θα απαντούσε εξαπολύοντας τους δικούς της πυραύλους. ΄Ετσι θα καταστρέφονταν και οι δύο πλευρές. Η Συνθήκη εξασφάλιζε ότι καμιά πλευρά δεν είχε συμφέρον ν’ αρχίσει έναν τέτοιο πόλεμο.

Με την ασπίδα πυραυλικής άμυνας ανατρέπεται η ισορροπία. ΄Ένα πρώτο πλήγμα γίνεται εφικτό, επειδή η πυραυλική ασπίδα μπορεί να εξουδετερώσει το πλήγμα αντιποίνων. Από την μέρα που κατάργησαν την Συνθήκη Αντιβαλλιστικών Πυραύλων, οι ΗΠΑ ανέπτυσσαν συνεχώς την πυραυλική άμυνά τους και απειλούσαν έτσι την επιβίωση της Ρωσίας. (Τέτοιοι πύραυλοι έχουν εγκατασταθεί και σε Ρουμανία και Πολωνία, είναι μετατρέψιμοι σε επιθετικούς και έχουν εντός ακτίνας βολής την Μόσχα και την Πετρούπολη).

« Το παγκόσμιο αμερικανικό αντι-βαλλιστικό σύστημα περιλαμβάνει ναυτικές δυνάμεις- πέντε καταδρομικά και 30 αντιτορπιλικά, όσο γνωρίζουμε, ανεπτυγμένα σε περιοχές άμεσα γειτνιάζουσες με την ρωσική επικράτεια», είπε ο Πρόεδρος Πούτιν στους Ρώσους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους την Πέμπτη.

O Ρώσος πρόεδρος επίσης προειδοποίησε ότι το βεληνεκές των πυραύλων θα επεκταθεί, ενώ και νέες βάσεις πυραύλων θα εγκατασταθούν στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα.

Επιπλέον οι ΗΠΑ δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για την ανανέωση των δύο τελευταίων συμφωνιών ελέγχου στρατηγικών όπλων που απομένουν σε ισχύ. Η Συνθήκη Πυρηνικών Δυνάμεων Μέσου Βεληνεκούς εκπνέει το 2019 και η Νέα Συνθήκη START, που περιορίζει τον αριθμό των εγκατεστημένων πυρηνικών κεφαλών και των μέσων εκτόξευσής τους λήγει το 2021.

Την προπερασμένη εβδομάδα η κυβέρνηση Τραμπ δημοσίευσε την Επισκόπηση Πυρηνικής Τοποθέτησης, που περιλαμβάνει αρκετά νέα στοιχεία τα οποία απειλούν με γοργή κλιμάκωση σε έναν πυρηνικό πόλεμο:

Συνοπτικά, οι ΗΠΑ κατασκευάζουν μια νέα γενεά πυρηνικών όπλων και μέσων εκτόξευσης, θα εγκαταστήσουν περισσότερα διαθέσιμα πυρηνικά όπλα σε «προκεχωρημένες» περιοχές, παραμένουν στην απόφαση ενδεχόμενης «πρώτης χρήσης» πυρηνικού όπλου σε υπεράσπιση 30 χωρών, ακόμη και σε περίπτωση μη πυρηνικής επίθεσης, διατηρεί πυραύλους σε κατάσταση συναγερμού, έτοιμους για εκτόξευση, είναι δύσπιστη για την δυνατότητα προόδου προς τον έλεγχο των εξοπλισμών και τάσσεται εναντίον του διεθνούς κινήματος για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων.

Xρήζουν ιδιαίτερης υπογράμμισης οι αποσταθεροποιητικές συνέπειες του νέου δόγματος, που καθιερώνει την πυρηνικήν εκτόξευση ως άμεση αντίδραση σε επερχόμενη συμβατική (μη πυρηνική) επίθεση.

Ο Πρόεδρος Πούτιν αντέδρασε σε αυτά τα σχέδια με μιαν αυστηρή προειδοποίηση και μιαν νέα πρόταση για συνομιλίες.

«Πιστεύω πως είναι καθήκον μου να δηλώσω τα εξής: Οποιαδήποτε χρήση πυρηνικών όπλων οποιασδήποτε απόδοσης – μικρής, μεσαίας ή ότι να είναι- εναντίον της Ρωσίας και των συμμάχων της θα θεωρηθεί ως πυρηνική επίθεση εναντίον της χώρας μας. Η ανταπόδοση θα είναι άμεση, με όλες τις παρεπόμενες συνέπειες», τόνισε ο Πούτιν προκαλώντας το δυνατό χειροκρότημα του ακροατηρίου.

Προειδοποίησε πως «κανένας δεν πρέπει να αμφιβάλλει γι’ αυτό το αποτέλεσμα.» Ταυτόχρονα ο Πούτιν προειδοποίησε εναντίον της δημιουργίας νέων απειλών για τον κόσμο, «αλλά αντίθετα να έρθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να εξετάσουμε ξανά ένα επικαιροποιημένο σύστημα για την διεθνή ασφάλεια και για την σταθερή ανάπτυξη του πολιτισμού.»

Ο σκοπός των νέων όπλων που ανακοίνωσε ο Πούτιν είναι να αχρηστεύσουν την αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα και να αποκαταστήσουν έτσι το καθεστώς της Αμοιβαίας Εξασφαλισμένης Καταστροφής, που ακυρώνει τον κίνδυνο πυρηνικής επίθεσης.

Κατά την διάρκεια της ομιλίας προβλήθηκαν σύντομα βίντεο που επιδείκνυαν τα νέα όπλα.

Η Ρωσία έχει τροποποιήσει ήδη τους υπάρχοντες διηπειρωτικούς πυραύλους της για να εξουδετερώσει ορισμένα χαρακτηριστικά των αμερικανικών αντιβαλλιστικών πυραύλων, αλλά δεν μπορεί να τους κάνει απρόσβλητους.

Τώρα ο Πούτιν ανακοίνωσε έναν νέο διηπειρωτικό πύραυλο SARMAT με πρωτοφανή ακτίνα δράσεως. Εκτοξευόμενος από την Ρωσία μπορεί να φτάσει τις ΗΠΑ από κάθε διεύθυνση, ακόμη πετώντας και από τον Νότιο Πόλο και έτσι καθιστά άχρηστη κάθε συγκεντρωτική αντιπυραυλική άμυνα όπως αυτήν στην Αλάσκα. Ο πύραυλος είναι τεράστιος, αναφερόμενου βάρους 200 τόνων και οι πολλαπλές πυρηνικές κεφαλές του μπορούν να κατευθύνονται.

Το επόμενο σύστημα που εισάγεται είναι ένας πύραυλος Κρουζ, με πυρηνικόν κινητήρα, που ουσιαστικά αχρηστεύει την αντιπυραυλική ασπίδα. Ο ψυχρός αέρας που μπαίνει από το πρόσθιο τμήμα του πυραύλου, υπερθερμαίνεται από έναν πυρηνικό αντιδραστήρα, βγαίνει από το οπίσθιο τμήμα και δίνει στον πύραυλο μια τεράστια ώθηση. (Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 οι ΗΠΑ είχαν ένα πρόγραμμα δημιουργίας αυτού του πυρηνοκίνητου υπερηχητικού πυραύλου χαμηλής πτήσεως, αλλά το πρόγραμμα απέτυχε.)

Κατά την περιγραφή του Προέδρου Πούτιν: « Ο χαμηλής πτήσεως, χαμηλής ορατότητας πύραυλος Κρουζ, που διαθέτει μια απεριόριστη ουσιαστικά εμβέλεια, μη προβλέψιμη πορεία πτήσεως και την ικανότητα να παρακάμπτει ουσιαστικά κάθε μέσο απόκρουσης, είναι απρόσβλητος από κάθε υπάρχοντα η μελλοντικό αντιπύραυλο και αντιαεροπορικό όπλο,» δήλωσε ο Πούτιν.

Στα τέλη του 2017, η Ρωσία εκτόξευσε επιτυχώς τον νεότευκτο πυρηνοκίνητο πύραυλο Κρουζ, στο κέντρο δοκιμών, συνέχισε ο Πούτιν.

Είναι ενδιαφέρον ότι δεν ακούστηκε κιχ γι΄αυτό το σύστημα ή για την δοκιμή του από το αμερικανικό Πεντάγωνο η οποιαδήποτε υπηρεσία κατασκοπείας. Καμιά άλλη χώρα, εκτός της Ρωσίας δεν διαθέτει τέτοιο όπλο.


΄Ένα άλλο όπλο με πυρηνοκίνητο σύστημα είναι το υπερταχύ υποβρύχιο ρομπότ (submarine drone Status 6 or Kanyon). Η δημιουργία του διέρρευσε (εσκεμμένα;) το 2015. Προορίζεται για την καταστροφή ομάδες αεροπλανοφόρων και/ή ολόκληρων λιμένων.

Η νέα τορπίλη και ο νέος πύραυλος Κρουζ θα φέρουν πυρηνικές κεφαλές.


Το τέταρτο οπλικό σύστημα που ανακοίνωσε ο Πούτιν είναι ένας υπερηχητικός αεριωθούμενος πύραυλος Κρουζ, ονόματι Kinzhal, ο οποίος, είπε, έχει δοκιμαστεί με επιτυχία και είναι ήδη σε αποστολή μάχης στον νότιο ρωσικό τομέα αμύνης. Ο πύραυλος είναι κατευθυνόμενος και κινείται με ταχύτητα δεκαπλάσια του ήχου, με βεληνεκές 2.000 χιλιομέτρων. Μπορεί να έχει συμβατική ή πυρηνική κεφαλή. Οι αμερικανικές δυνάμεις στην Μέση Ανατολή θα πρέπει να το λάβουν υπό σημείωση.

Ο Πούτιν μίλησε και για άλλα δύο οπλικά συστήματα, που βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της επεξεργασίας. Το ένα είναι το κατευθυνόμενο υπερηχητικό ανεμόπτερο"Avangard", που πετά πάνω από την στρατόσφαιρα με ταχύτητα εικοσαπλάσια του ήχου και επιπίπτει στον στόχο του σαν μετεωρίτης. ΄Ένα άλλο όπλο, που επιδείχθηκε σε σύντομη απεικόνιση, είναι ένα χερσαίο οπλικό σύστημα λέιζερ, για την αεράμυνα. Οι ΗΠΑ και άλλες χώρες αναπτύσσουν και αυτές παρόμοια όπλα.

Ο Πούτιν επανέλαβε την θέση ότι αυτά τα όπλα προορίζονται για την εξουδετέρωση της αμερικανικής απόπειρας να ενεργεί μονομερώς σαν η κυρίαρχη δύναμη απέναντι στη Ρωσία. Με την στρατιωτική διάταξη αυτών των όπλων η αμερικανική πυραυλική άμυνα καθίσταται μια άχρηστη προσπάθεια.

Ο Πούτιν σημείωσε ότι τέτοιες εχθρικές ενέργειες κατά της Ρωσίας, όπως η ανάπτυξη του πυραυλικού αμυντικού συστήματος και η προώθηση της υποδομής του ΝΑΤΟ κοντά στα ρωσικά σύνορα, γίνονται αναποτελεσματικές στην στρατιωτική προοπτική και παράλογα δαπανηρές από την οικονομική άποψη. «Όλα αυτά τελικά γίνονται απλώς μάταια γι΄αυτούς που είχαν την πρωτοβουλία και τα εφάρμοσαν», κατέληξε.

Τα Δυτικά ΜΜΕ θα χαρακτηρίσουν την ομιλία του Πούτιν και την παρουσίαση των νέων όπλων ως δείγμα «ρωσικής επιθετικότητας» και «απειλή έναρξης μιας κούρσας εξοπλισμών». Αλλά δεν ήταν αυτό που έκανε. ΄Ηταν η ρωσική απάντηση σε 20 χρόνια αμερικανικής επιθετικότητας και μονομερούς προώθησαν οπλικών συστημάτων. Είναι η απάντηση στην διείσδυση του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας και στην απόπειρα ανατροπής της ισορροπίας δυνάμεων που εξασφάλιζε η Συνθήκη Εξασφαλισμένης Αμοιβαίας Καταστροφής. Αυτή είναι η απάντηση που ο Πούτιν είχε προαναγγείλει με την ομιλία του στην Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, πριν έντεκα χρόνια.

Θα χρειαστεί κάμποσο χρόνο για να καταλάβει η «Ουάσιγκτον» τι εννοεί ο Πούτιν.

Προσγειωθείτε, λέει. Δεν έχει πλέον νόημα να επιχειρείτε να επιτύχετε έναν μονοκεντρικό κόσμο. Η πυραυλική άμυνα έγινε άχρηστη. Είναι καιρός για συνομιλίες και για εξεύρεση συμφωνιών για τα στρατηγικά όπλα και για άλλα ζητήματα. Με τα δικά του λόγια:

« Ελπίζω πως όσα λέχθηκαν σήμερα θα προσγειώσουν οποιονδήποτε υποψήφιο επιδρομέα».

The official English translation of the speech is now available
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

Τις προάλλες είχα τη χαρά να ανταλλάξω σκέψεις και απόψεις σε βάθος με έναν «ψαγμένο» Έλληνα δημοσιογράφο. Είπαμε αυτά που δεν λέγονται εύκολα κάθε μέρα. Αυτά που κλονίζουν το βασίλειο του κοινότοπου και του αυτονόητου στον δημόσιο χώρο της πατρίδας μας και σε ό, τι αφορά στην πραγματικότητα των ελληνικών ΜΜΕ. Δεν θα αναφέρω το όνομά του. Δεν θα ήταν σωστό. Αντίθετα είναι μάλλον χρήσιμο να αναφερθώ στον Bret Stephens των New York Times, ο οποίος την ίδια στιγμή και σε ένα διαφορετικό επίπεδο «κρίσης ειλικρίνειας» τόλμησε να εκφράσει δημοσίως απόψεις απολύτως «δικές μας»: Συγκλονιστικά όμοιες με αυτές που κυριάρχησαν στη «ζουμερή» συνομιλία με τον Έλληνα δημοσιογράφο.     

Ήρθε ο Bret Stephens να διατυπώσει αυτά που επί πολλά χρόνια διαπερνούν την δική μου συνείδηση και ορίζουν τη στάση μου, όπως ασφαλώς και την διαδικτυακή μας επικοινωνία, αγαπητέ αναγνώστη. Είπε ακριβώς αυτά που εννοώ, όταν σημειώνω τη γνώμη μου ή όταν, μετά από βασανιστική σκέψη, αποφασίζω να παρουσιάσω είδηση ενώπιόν σου. Είπε αυτά που θα αντιλαμβανόταν ένας ωτακουστής, υποκλέπτοντας το τηλεφώνημά μου με τον Έλληνα δημοσιογράφο.

Αξίζει να συγκρατήσεις: «Μία εφημερίδα [και γενικότερα ένα ΜΜΕ], άλλωστε, δεν πρέπει να είναι μια μορφή πνευματικού comfort food. Δεν είμαστε οργανισμός προώθησης κάποιας ατζέντας, δίκτυο υποστήριξης, ομάδα χειροκροτητών ή Εκκλησία που διαδίδει ένα συγκεκριμένο δόγμα – εκτός από την πίστη στη σκληρή και ανελέητη αμφισβήτηση. Η εξουσία μας πηγάζει από τη διάθεσή μας να αμφισβητούμε την εξουσία, όχι μόνο των κυβερνώντων, αλλά και των κοινών παραδοχών και της συμβατικής σοφίας. Με άλλα λόγια, αν δεν κάνουμε τους αναγνώστες μας [τους αποδέκτες της γνώμης ή είδησης, γενικότερα] να νιώθουν άβολα κάθε μέρα, δεν κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει ότι ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να πλήττει τους βολεμένους και να παρηγορεί όσους πλήττονται. Το ρητό είναι λάθος. Ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να πλήττει, τελεία και παύλα. Τα νέα είναι κάτι νέο –νέες πληροφορίες, νέες προκλήσεις, νέες ιδέες– και είναι μέρος του νοήματός τους ότι μας αναστατώνουν. Αυτό είναι καλό πράγμα. Η αναστάτωση και το ξεβόλεμα είναι η μεγάλη κινητήριος δύναμη του κόσμου. Είναι ένα «τσίμπημα» στη συνείδηση, ένα «σκούντημα» στη σκέψη, μια επίπληξη κατά του εφησυχασμού και μια ώθηση προς τη δράση».

Αυτά υποστηρίζει ο Bret Stephens. Τα ίδια ακριβώς και εγώ, ο οποίος βρίσκω επιτέλους αρκετούς άλλους στην Ελλάδα και διεθνώς από τον χώρο της επικοινωνίας, της δημοσιογραφίας, της πολιτικής επιστήμης και της σύγχρονης παιδαγωγικής ή της μελέτης των ΜΜΕ που συμφωνούν έως ταυτίσεως: Που συστήνουν μια νέα ταυτότητα στον δημόσιο χώρο, πολύ κοντά στο πνεύμα του Karl Kraus. Δεν χαίρομαι απλώς για αυτό, μάλλον ενθουσιάζομαι και παίρνω  θάρρος να μιλήσω ανοιχτά για ένα ζήτημα που προσπαθώ τον τελευταίο καιρό με υποδηλώσεις και προδηλώσεις να διατυπώσω την ανησυχία μου και να προτείνω ταπεινά λύσεις.

Αναφέρομαι στον κίνδυνο ελληνοτουρκικού πολέμου, που θα μπορούσε ίσως να λάβει πολύ ευρύτερες διαστάσεις. Είναι υπαρκτός και μάλλον άμεσος ο κίνδυνος και όχι απλώς σαχλαμάρα εθνικιστών ή κινδυνολογία επιτήδειων προπαγανδιστών ή εμπόρων όπλων. Έχω ήδη προτείνει πρακτική για την αποφυγή αυτού του κινδύνου. Έχω πει πως η επιμονή στη Θεωρία Παιγνίων στην περιοχή του Αιγαίου και στην ευρύτερη Μεσόγειο, τόσο από την τουρκική ηγεσία, όσο και από την ελληνική, δημιουργεί πολεμικό περιβάλλον - και όχι απλώς κλίμα - το οποίο θα καταστήσει τη σύγκρουση αναπόφευκτη και την κλίμακά της απροσδιόριστη. 

Όχι, αναγνώστη μου, δεν ισχύουν πλέον τα κοινότοπα και αυτονόητα σε ό, τι αφορά στην ελληνοτουρκική διένεξη. Δεν ισχύει πλέον η θεωρία του «θερμού επεισοδίου» ή του «ατυχήματος»! Έχουν αλλάξει πολλά τα τελευταία χρόνια, ακόμη και τους τελευταίους μήνες στην γεωπολιτική και γεωστρατηγική δυναμική της περιοχής μας με κύριο παράγοντα την Τουρκία και με την Ελλάδα να προβαίνει σε ευκαιριακούς αντιπερισπασμούς και σε αμφιλεγόμενες κινήσεις κατευνασμού, οι οποίες στερούμενες στρατηγικού βάρος και σοβαρή στρατηγική διάσταση, καταλήγουν να προκαλούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν. 

Οι Δυτικοί Θεσμοί δεν μοιάζει να μπορούν πλέον να επιβάλουν την ειρήνη στην περιοχή με την μεθοδολογία του 1950-60 - αν θεωρήσεις πως δεν υπάρχουν ομάδες και συμφέροντα εντός αυτών που δεν θα είχαν σήμερα αντίρρηση να δουν μια ολιγοήμερη και πάντως άκρως δολοφονική και καταστροφική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Μια πολεμική σύγκρουση που θα άλλαζε τα πάντα όχι απλώς στο Αιγαίο, αλλά και στις συμμαχικές σχέσεις, ενώ θα επηρέαζε καθοριστικά τις διεθνείς πολιτικές, θέτοντας σε νέα βάση σύγχρονα ερωτήματα εξουσίας και κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή και τη Βαλκανική. 

Η ηγεσία του ΚΚΕ, καλώς ανησυχεί. Αυτή τη φορά κάνει σωστή ανάλυση. Οι υπόλοιποι του πολιτικού συστήματος, άραγε σε ποιο κόσμο βρίσκονται; Υπάρχει ακόμη χρόνος αναπροσδιορισμού της ελληνικής τουλάχιστον τακτικής στη συγκυρία: σίγουρα σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο και πιθανώς σε στρατιωτικό (δεν το γνωρίζω σε βάθος). Πρέπει να γεννηθούν αμέσως και να εφαρμοστούν νέοι θεσμοί αποτροπής οποιουδήποτε επεισοδίου στην περιοχή. Και αυτό πρέπει να γίνει με προσοχή και όχι με κινήσεις εντυπώσεων και αφορισμούς.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων στο πλαίσιο μιας νέας στρατηγικής προσέγγισης και χωρίς έντιμη ενημέρωση του ελληνικού λαού. Η ελληνική δημοσιογραφία θα μπορούσε να δοκιμάσει μια νέα, ποιοτική εκκίνηση, ακριβώς από την έντιμη διαλογική διαπραγμάτευση του κινδύνου για ελληνοτουρκικό πόλεμο. Είναι μια ευκαιρία, μετά την δραματική αποτυχία της και τον εξευτελισμό της στο εθνικό ζήτημα που αφορά στην κοινωνικοοικονομική κατάρρευση και πολιτική υποδούλωση την τελευταία δεκαετία.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

Γράφω εν αναμονή του «αναγκαστικού» ανασχηματισμού της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, μετά την ιδιόμορφη απομάκρυνση / παραίτηση του ζευγαριού Παπαδημητρίου- Αντωνοπούλου. 

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι σαφώς πρωθυπουργοκεντρικό. Η συντακτική οργάνωση της πολιτείας δομείται στη βάση ενός πανίσχυρου (και ταυτόχρονα θεσμικά προστατευμένου) πρωθυπουργού, που διορίζει και παύει τους υπουργούς και υφυπουργούς του, ενώ είναι σε θέση να διαμορφώνει εμμέσως και να επηρεάζει καθοριστικά τη δομή και λειτουργία των Οργάνων του Κράτους και όλων των τυπικών και άτυπων μορφών εξουσίας.

Είναι τόσο ισχυρός θεσμικά και λειτουργικά ο Έλληνας πρωθυπουργός που θα τον «ζήλευε» ακόμη και ο/η ομόλογός του στη Βρετανία, όπου η μορφή της δημόσιας διοίκησης - σε αντίθεση με την Ελλάδα - διατηρεί χαρακτηριστικά τροχοπέδης στο πρωθυπουργικό ταπεραμέντο. Για να μην αναφερθώ στο καθεστώς της εκτελεστικής εξουσίας στη Γερμανία, όπου τα ομοσπονδιακά κρατίδια συναποφασίζουν σε μεγάλο θεσμικό εύρος ή διατηρούν το δικαίωμα της αρνησικυρίας σε κεντρικές αποφάσεις. Ή στις διακομματικές δυσκολίες του εκάστοτε πρωθυπουργού για παραγωγή συναίνεσης στη Σουηδία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο και στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης. Ασφαλώς και ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα «ζήλευε» από πλευράς άσκησης εξουσίας τον δικό μας, τους δικούς μας! Δύσκολη η δουλειά του Προέδρου και διαρκές το παζάρι με διαφωνούντες σε θεσμικό ρόλο και τα μέλη του κογκρέσου! Ο «πλανητάρχης» μεταβάλλεται σε νάνο αν δεν πετύχει συναινέσεις στο εσωτερικό της ανώτερης διοίκησης των ΗΠΑ. Στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός δεν το έχει ανάγκη, καθώς ακόμη και η έννοια της συναίνεσης έχει, σύμφωνα με τον συντακτικό μας νομοθέτη, άλλη μορφή, πολύ λιγότερο δημιουργική πολιτικώς.

Η ταυτότητα, λοιπόν, του Έλληνα πρωθυπουργού είναι συνυφασμένη με αυξημένο πολιτικό έλεγχο, σε ένα θεσμικό περιβάλλον συγκέντρωσης εξουσίας (τυπικής και άτυπης) στο πρόσωπό του. Εδώ πλέον θα μπορούσε να πει κανείς πως η ευρύτερη κυβέρνηση (δομή και λειτουργία) αποτελεί τον καθρέφτη του πρωθυπουργού στη κοινωνία και διεθνώς. Δείξε μου τη κυβέρνησή σου, να σου πω ποιος είσαι! Θα μπορούσα να πως, χωρίς να απλοποιήσω επικίνδυνα σχέσεις και χαρακτήρες (προσωπικότητες), λαμβάνοντας υπόψιν ακόμη και πρωθυπουργικές δουλείες ή την διάσταση της διαπλοκής. Η κυβέρνηση (του) εκφράζει τη ταυτότητα του Έλληνα πρωθυπουργού, σε τέτοιο βαθμό που αντικειμενικά προσωποποιώντας την οντολογία της και κρίνοντας την λειτουργία των μελών της θα είχες μπροστά σου το πραγματικό άνθρωπο και πραγματικό πολιτικό-πρωθυπουργό.

Δυστυχώς, έτσι έχουν τα πράγματα και για τον Αλέξη Τσίπρα, ασφαλώς! Τώρα ο αγώνας αυτής της κυβέρνησης στο εσωτερικό για μεγιστοποίηση της κυβερνητικής ισχύος, οδηγεί σε κυβερνητική αδυναμία, εξαιτίας της φθοράς που υφίσταται το κύρος και η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα από την ανικανότητα στελεχών του να (ανα)παραστήσουν με συνέπεια ένα διαφορετικό ήθος και ύφος εξουσίας. Η «απαλλαγή για την αλλαγή», αποδεικνύεται καθημερινά φάρσα, καθώς σε όλα τα επίπεδα άρθρωσης της εξουσίας από τα «μεταξωτά βρακιά» έλειπαν οι επιδέξιοι «πισινοί» - ελάττωμα που δεν θα μπορούσε να καλύψει το σικέ παιχνίδι με το κουαρτέτο. 

Είναι φυσιολογικό η κυβερνητική προπαγάνδα να προσπαθεί να διαφοροποιήσει τον κ. Τσίπρα από την κυβέρνησή του, όταν αυτή προκαλεί ή/και σκανδαλίζει την ελληνική κοινωνία, ή όταν αυτή τα κάνει μούσκεμα στον διεθνή ή διεθνικό ρόλο της. Μόνον που έτσι ο αντικειμενικά πανίσχυρος πρωθυπουργός εμφανίζεται υποκειμενικά αφάνταστα αδύναμος ως ηγέτης και «λίγος» ως μάνατζερ. Αν πεις πως αυτό δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία στην περίπτωση αριστερών κυβερνήσεων, δεν θα είσαι σοβαρός στην περίπτωση της σημερινής Ελλάδας. Και αυτό επειδή οι κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα δεν άλλαξαν το κράτος με σοβαρή σοσιαλιστικού χαρακτήρα μεταρρύθμιση, αλλά απλώς κατέλαβαν το υφιστάμενο κράτος για να το καταστήσουν φορέα της μικροπολιτικής τους διάστασης και εξουσιαστικής τους διείσδυσης. Έναν χώρο προνομίων και αναπαραγωγής (τους).

Αυτό είναι σήμερα που τους «κολάζει» ηθικώς. Αυτό τους ασχημαίνει υφολογικώς. Και δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια και αντικειμενικές δυνατότητες για να σπάσει ο Αλέξης τον καθρέφτη του. Αν το τολμούσε θα έβαζε τη χώρα σε μια νέα και πολύ μεγαλύτερη εθνική περιπέτεια. Θα μεταβαλλόταν στον τέλειο τυχοδιώκτη. Και αυτό δεν πρέπει ούτε καν να περάσει από το μυαλό του. Δεν πιστεύω πως θα τολμούσε να σπάσει τον καθρέφτη του, παρά την παραμόρφωση της εικόνας του. Μια και αυτό δεν είναι ζήτημα θάρρους, αλλά μάλλον ζήτημα συνείδησης και ευθύνης.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

by Edward Curtin,*. Greanville Post,  Zero Hedge

Οι κυβερνήσεις Τραμπ και Νετανιάχου έχουν ένα πρόβλημα: Πως να αρχίσουν έναν πολύ διευρυμένο πόλεμο στην Μέση Ανατολή χωρίς πειστική δικαιολογία.  Χωρίς αμφιβολία θα δουλεύουν σκληρά για να λύσουν αυτό το επείγον πρόβλημα. Εάν δεν μπορούν να βρουν μια δικαιολογία (που δεν μπορούν), θα πρέπει να δημιουργήσουν μία (επειδή το θέλουν). ΄Η, ίσως, θα βρουν αυτήν που έχουν ήδη δημιουργήσει. Όποια και να είναι η λύση, μπορεί να είμαστε σίγουροι πως δεν κάθονται άπραγοι. Η ιστορία διδάσκει αυτούς που νοιάζονται να μάθουν πώς όταν οι ληστές κρεμούν ένα τουφέκι στον τοίχο στην αρχή της παράστασης, στο τέλος της θα υπάρξει πυροβολισμός.

Αυτοί οι δόλιοι παίκτες μας έδειξαν πολύ καθαρά που το πάνε. Όλα  τα σημάδια δείχνουν προς μιαν ερχόμενη αμερικανο-ισραηλινή επίθεση μεγάλης κλίμακας στον Λίβανο και στην Συρία και όλα τα συστημικά ΜΜΕ της υπηρεσίας δουλεύουν στην κουζίνα ετοιμάζοντας το συμπόσιο. Η Ρωσία και το Ιράν είναι το κύριο πιάτο, με τον Λίβανο και την Συρία, που θα φαγωθούν πρώτα, να είναι τα ορεκτικά. Ως συνήθως τα μίντια σεγκοντάρουν, αν δεν ξέρουν ακόμη τι έρχεται. Όλοι που ξέρουν, ξέρουν τι, απλώς δεν ξέρουν ακριβώς το πότε. Και τα μίντια περιμένουν με κρατημένη την ανάσα, μετρώντας αφαιρετικά μέχρι τη δραματική στιγμή που θα μπορέσουν να δημοσιεύσουν το «επεισόδιο» που θα αναγκάσει τους «αθώους» να επιτεθούν στους «ενόχους».

Οποιοσδήποτε με μισό μυαλό διακρίνει την μεγάλη αύξηση της αντιρωσικής προπαγάνδας αυτές τις τελευταίας εβδομάδες. Και αυτό συνέβη ενώ οι ισχυρισμοί για «Ράσιαγκέϊτ», (σκάνδαλο ρωσικής ανάμειξης στις προεδρικές εκλογές), κατέρρευσαν σε θρύψαλα, όπως τεκμηριώθηκε σχολαστικά από τον πρώην αναλυτή της CIA, Raymond McGovern, τον αείμνηστο δημοσιογράφο Robert Parry, τον Paul Craig Roberts και άλλους. Σε όλο τα φάσμα των ΜΜΕ, από τα μεγάλα φερέφωνα του οικονομικού κατεστημένου, όπως τα New York Times, CNN, National Public Radio, The Washington Post , μέχρι τα περιοδικά The Atlantic  και Nation  και άλλες «αριστερές» δήθεν εκδόσεις, όπως τα Mother Jones  και Who What Why, η περιύβριση της Ρωσίας και του Πούτιν έχει ανέβει σε επίπεδα υστερίας. Και συνδυάζεται  με την ψύχωση εναντίον του Τραμπ, ωσάν  ο Τραμπ να ήταν φίλος της Ρωσίας και του Πούτιν  και όχι στενός σύμμαχος  της κυβέρνησης Νετανιάχου και των σχεδίων της για την Μέση Ανατολή. Και ωσάν ο Τραμπ να κρατούσε πράγματι τα ηνία της εξουσίας:
 «Η Ρωσία Βλέπει τις  (προσεχείς) Κοινοβουλευτικές Εκλογές σαν Ευκαιρία να Σπείρει Νέα Διχόνοια» (NY Times, 13/2), « Ο Πούτιν  Εκτέλεσε Μια από Τις Μεγαλύτερες Ενέργειες Πολιτικού Σαμποτάζ στην Σύγχρονη Ιστορία» (The Atlantic, Jan. /Feb. 2018), «Η Τελευταία  Απόφαση  του  (ανακριτή) Μούλερ Δείχνει ότι ο Τραμπ Βοήθησε τον Πούτιν στην Συγκάλυψη Εγκλήματος» (Mother Jones, 2/16/18), «Μια Ρωσική Περιοδεία για Ρεαλιστές» (whowhatwhy.com, 2/7/18), κ.λ.π.
                                                                                                                                          Μόνο κάποιος τελείως στερημένος της αίσθησης του γελοίου και τυφλός μπροστά στην προπαγάνδα δεν θα ξεκαρδιζόταν στα γέλια με τις σημερινές βλακείες των μίντια για την Ρωσία. Αλλά ένα τέτοιο γέλιο θα σκίαζε η σκέψη πως καθώς πάει να εκραγεί  η Μέση Ανατολή και ο ουκρανικός στρατός με την υποστήριξη ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ετοιμάζεται να επιτεθεί στις επαρχίες του Ντονμπάς, ο κόσμος μπαίνει σε μιαν πολύ επικίνδυνη περίοδο. Και φυσικά ο Τραμπ είπε. «Οι ΗΠΑ έχουν μεγάλη δύναμη και υπομονή, αλλά αν αναγκαστεί να υπερασπίσει τον εαυτό της ή τους συμμάχους της, δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να καταστρέψει ολοκληρωτικά της Βόρειο Κορέα»
Να καταστρέψει ολοκληρωτικά 26 εκατομμύρια ανθρώπους. Eνώ ο φίλος του, Ισραηλινός  τραμπούκος Νετανιάχου, δήλωνε πρόσφατα στην Διάσκεψη Ασφάλειας του Μονάχου ότι «το Ιράν είναι η μεγαλύτερη απειλή κατά του κόσμου» , συγκρίνοντάς το με την ναζιστική Γερμανία  και ότι κατασκευάζει βαλλιστικούς πυραύλους για να χτυπήσει στην καρδιά των ΗΠΑ. «Το Ιράν –είπε- επιδιώκει να κυριαρχήσει στην περιοχή μας, στην Μέση Ανατολή και να επιβληθεί σε ολόκληρο τον κόσμο με την επιθετικότητα και την βία». Και δεσμεύτηκε  να δράσει εναντίον του Ιράν και οποιουδήποτε υποστηρικτή του –δηλαδή Λιβάνου και Συρίας.

Και ο Πούτιν επίσης, όπως όλα τα μυθικά τέρατα τρόμου, προβάλλεται σαν νέος Χίτλερ, που σχεδιάζει να κατακτήσει τον κόσμο. Εάν το αμερικανικό κοινό ήταν λιγότερο εξελιγμένο, θα βλέπαμε πάλι κάτι αφίσες του Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου, με Ρώσους στρατιώτες, με εμφάνιση κτηνώδη γορίλα, με αστραφτερά δόντια, να κρατούν στα θηριώδη τριχωτά μπράτσα τους  πανικόβλητες Αμερικανίδες, έτοιμοι να τις σκοτώσουν ή να τις βιάσουν.
Πέρυσι, όταν ΄Ολιβερ Στόουν πρόσφερε στον κόσμο μια μεγάλη υπηρεσία παρουσιάζοντας την τετράωρη συνέντευξη του με τον Πούτιν, φυσικά καθυβρίστηκε. Ακριβώς όπως συνέβη και με την ταινία του για τον Πρόεδρο Κένεντυ, την μόνη ταινία στην ιστορία για την οποία γράφτηκε δολοφονική κριτική ένα χρόνο πριν προβληθεί στις οθόνες, από έναν κινηματογραφικό κριτικό της Ουάσιγκτον Ποστ, που δεν είχε δει την ταινία αλλά είχε υποκλέψει ένα προσχέδιο του σεναρίου. Η Ουάσιγκτον Ποστ, αγαπημένη φίλη της CIA.
                                                                                                                                      Στις τέσσερεις συνεντεύξεις του Πούτιν, ο ΄Ολιβερ Στόουν, λειτουργός της αλήθειας και της τιμής, δίνει την ευκαιρία στον θεατή να αποκομίσει μιαν εικόνα του πραγματικού Βλαντίμιρ Πούτιν. Φυσικά ο Πούτιν είναι ένας πολιτικός και ηγέτης ενός μεγάλου και ισχυρού έθνους και κάποιος θα πρέπει να ακούει τα λόγια του με κάποιαν επιφύλαξη. Αλλά παρακολουθώντας τον Στόουν να εξετάζει τον Πούτιν επί τέσσερεις ώρες –αν και αμφιβάλλω ότι και λίγοι είδαν τις τέσσερεις ώρες- ο θεατής φεύγει έχοντας σχηματίσει μια λογικά σωστή ιδέα για τον άνθρωπο.
Και παραμερίζοντας τις εντυπώσεις κάποιου γι’ αυτόν, επισημαίνει  συγκεκριμένα γεγονότα που θα έπρεπε να δεσπόζουν στην κρίση οποιουδήποτε σκέπτεται και κρίνει  με τα πραγματικά στοιχεία.

Πρώτο: Ότι οι ΗΠΑ χρειάζονται έναν εξωτερικόν εχθρό («Αυτό το ξέρω, το αισθάνομαι»)

Δεύτερο: Οι ΗΠΑ παρασκεύασαν το πραξικόπημα στην Ουκρανία, στα σύνορα της Ρωσίας.

Τρίτο: Οι ΗΠΑ περικύκλωσαν τη Ρωσία με αμερικανο-Νατοϊκά στρατεύματα και βάσεις, εξοπλισμένες με αντιβαλλιστικούς πυραύλους, που μπορούν –όπως σωστά λέει ο Πούτιν στον Στόουν- να μεταποιηθούν εντός ωρών σε κανονικούς επιθετικούς πυρηνικούς πυραύλους, με στόχευση την Ρωσία.

Αυτή είναι μια δήλωση ειλικρινής, που στηρίζεται στην πραγματικότητα και που θα πρέπει να κάνει οποιονδήποτε τίμια σκεπτόμενο άνθρωπο να αναπηδήσει με φρίκη. Εάν η Ρωσία είχε περικυκλώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες με τέτοιους πυραύλους από την Κούβα, το Μεξικό κι τον Καναδά, ποιος Αμερικανός θα θεωρούσε ανεκτή μια τέτοια κατάσταση; Τι θα είχαν να πουν το CNN  και οι New York Times ; Ωστόσο αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι εμφανίζονται ανίκανοι να δουν το δίκαιο στις θέσεις της Ρωσίας και καταφεύγουν σε υβριστικούς χαρακτηρισμούς και σε παράλογη ρητορική.
                                                                                                                               Η Ρωσία είναι περικυκλωμένη από πυραύλους των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και παρά ταύτα απειλή και επιδρομέας είναι η Ρωσία. Το ίδιο και το Ιράν, που είναι επίσης περικυκλωμένο. Επειδή αυτά τα ΜΜΕ είναι όργανα προπαγάνδας. Να γιατί. Πουλάνε πόλεμο, όπως πάντοτε έκαναν. Σπρώχνουν για πόλεμο με τη Ρωσία, μέσω Συρίας, Λιβάνου, Ιράν και Ουκρανίας. Και δαιμονοποιούν την Βόρειο Κορέα ( σε εφαρμογή του Σχεδίου Ομπάμα για την Ασία και την περικύκλωση της Κίνας, όπως πειστικά τεκμηρίωσε ο John Pilger στην ταινία του The Coming War on China  (Ο Ερχόμενος Πόλεμος με την Κίνα), σε αυτό που αποτελεί μια συνωμοσία για την τέλεση γενοκτονίας, όπως οι Dr. Graeme MacQueen  και Christopher Black αναπτύσσουν στην Open Letter to the International Criminal Court (Ανοικτή Επιστολή Προς το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο).

Βαίνουμε προς έναν παγκόσμιο πόλεμο, που θα γίνει πυρηνικός εάν ένα διεθνές αντιπολεμικό κίνημα δεν ξεσηκωθεί γρήγορα για να τον σταματήσει. Οι περισσότεροι άνθρωποι θρηνούν στην σκέψη ενός τέτοιου πολέμου που θα βάλει τέλος σε όλους τους πολέμους, αλλά αρνούνται να αναλύσουν τους παράγοντες που οδηγούν σ΄αυτόν. ΄Ερχεται βήμα προς βήμα, πολλά βήματα έγιναν ήδη και άλλα έρχονται σύντομα. Είναι τόσο προφανές που πολλοί δεν το βλέπουν, ή δεν θέλουν να το δουν. Τα συστημικά ΜΜΕ είναι εχθροί της Αλήθειας, Αποτελούν συνέχεια της επιχείρησης Operation Mockingbird της CIA,  (Σημ: Για την στρατολόγηση δημοσιογράφων, εφημερίδων, οργανώσεων και φοιτητών, από τη δεκαετία του 1950). Και όσοι εξακολουθούν να τα εμπιστεύονται είναι χαμένοι.

Ο Douglas Valentine, στο βιβλίο του «Η CIA Ως Οργανωμένο ΄Εγκλημα», γράφει ότι από πολλού η CIA στόχευσε να προσεταιριστεί την «Συμβατή Αριστερά», που στην Αμερική σημαίνει φιλελεύθερους και ψευτο-διανοούμενους αριβιστές, που είναι εύκολα αλιεύματα». Προσθέτει όμως ότι προπαγάνδα παράγει όχι μόνο η CIA, αλλά και οι στρατιωτικοί, το Στέητ Ντιπάρτμεντ και οι διαφημιστικές εταιρείες. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τις αποκαλύψεις στις ακροάσεις της Επιτροπής Church, στην δεκαετία του 1970.
Όλα αυτά συνεχίζονται, παρά τις αποκαλύψεις, την τεχνολογική εξέλιξη στον τομέα της πληροφορίας, το παγκόσμια διαδίκτυο και πολύς κόσμος ούτε το υποπτεύεται ότι παπαγαλίζει το προπαγανδιστικό τροπάριο της «Εταιρείας»:
« Ο ΄Ασαντ είναι σφαγέας», «ο Πούτιν σκοτώνει δημοσιογράφους» …


* Edward Curtin is a writer whose work has appeared widely. He teaches sociology at Massachusetts College of Liberal Arts. Educated in the classics, philosophy, literature, theology, and sociology, he teaches sociology at Massachusetts College of Liberal Arts.

Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)