Articles by "Αρθρογραφία"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αρθρογραφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πούτιν καθυστέρησε την επίθεση για να του μιλήσει άλλη μια φορά, αλλά οι Σύροι θα προχωρήσουν και μόνοι εν ανάγκη

Εlija Magnier, Russia Insider, 17-9-2018

[Μετά πεντάωρες διαπραγματεύσεις στο Σότσι, Πούτιν και Ερντογάν συμφώνησαν χθες για την αντικατάσταση (;) της Σύρο-ρωσικής επιχείρησης απελευθέρωσης του Ιντλίμπ, με την δημιουργία μιας «αποστρατικοποιημένης ζώνης» μεταξύ Τζιχαντιστών τρομοκρατών και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων και των συριακών στρατευμάτων, λύση την οποία ο Πούτιν χαιρέτησε ως «τερματισμό του πολέμου».
Αλλά η βιωσιμότητα  αυτής της  συμφωνίας –με την οποία ο Πούτιν επιχειρεί να αφοπλίσει από ανθρωπιστικές αγωνίες τους ντοπαρισμένους φιλοπολέμους της Ουάσιγκτον (τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές του Νοεμβρίου) και να διατηρήσει τον Ερντογάν σε ελεγχόμενη τροχιά – εξαρτάται και από τρίτους παράγοντες των δύο στρατοπέδων, όπως κατατοπίζει το ακόλουθο ρεπορτάζ του καλύτερα πληροφορημένου ρεπόρτερ στην περιοχή.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Η Τουρκία προωθεί νέες στρατιωτικές ενισχύσεις, μονάδες κομάντο και τανκς στο πόλη Ιντλίμπ της Βόρειας Συρίας και γύρω από αυτήν, με στόχο να εμποδίσει την επίθεση των δυνάμεων της Συρίας και των συμμάχων της που υποστηρίζονται από την Ρωσία. Η ΄Αγκυρα πράγματι εκμεταλλεύεται την ρωσική επιβράδυνση στην στρατηγική της για την ανακατάληψη του Ιντλίμπ από τους Τζιχαντιστές (συμπεριλαμβανομένης της Αλ Κάϊντα) λόγω της αμερικανικής απειλής για βομβαρδισμό του συριακού στρατού και των συμμαχικών δυνάμεων με το πρόσχημα της «χρήσης χημικών όπλων». Αυτό το «χημικό όπλο» έχει καταστεί μέρος της μάχης του Ιντλίμπ, χρησιμοποιούμενο ως εργαλείο για την εξαπόλυση πολέμου στην Συρία καθώς ο πόλεμος εγγίζει στο τέλος του.
Η Ρωσία θεωρεί τις τουρκικές ενισχύσεις ως παραβίαση της Ρώσο-Τούρκο-Ιρανικής συμφωνίας της Αστάνα, που περιόριζε τον αριθμό των παρατηρητηρίων και της στρατιωτικής παρουσίας γύρω από την πόλη και τις αγροτικές περιοχές του Ιντλίμπ. Επιπλέον η Ρωσία θεωρεί  ότι η Τουρκία αδυνατεί να εκπληρώσει την υποχρέωσή της να θέσει πλήρες τέρμα στην παρουσία των Τζιχαντιστών, ιδίως των δυνάμεων της Αλ-Κάϊντα, που είναι εγκατεστημένες στην πόλη και πέριξ αυτής.
Πράγματι, ο Ερντογάν ζήτησε παράταση της καθυστέρησης για την ικανοποίηση των αιτημάτων της Ρωσίας και του Ιράν σχετικά με το Ιντλίμπ. Αυτή η καθυστέρηση απορρίφθηκε από την Δαμασκό, της οποίας η ηγεσία πιστεύει ότι είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα της χώρας (για την απελευθέρωση ολόκληρης της Συρίας) και επιπλέον θα επιβεβαίωνε τους δισταγμούς του Ρώσου Προέδρου, που προφανώς οφείλονται στην αμερικανικήν απειλή.
Οι αποφασίζοντες στην Δαμασκό λένε ότι «η Τουρκία πρόσφερε στην Ρωσία την προστασία της στρατιωτικής βάσης της στο Χμεϊμίμ, με την παρεμπόδιση άλλων επιθέσεων με ιπτάμενα ρομπότ εναντίον της.» Η ρωσική βάση υπήρξε στόχος άνω των 55 επιθέσεων με βομβαρδιστικά «ντρόουνς», που όλα τους καταρρίφθηκαν από τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα γύρω από την βάση, που βρίσκεται στην ακτή της Συρίας.
 Η Ρωσία απέρριψε την τουρκική προσφορά, καλώντας την ΄Αγκυρα να τηρήσει την συμφωνία και να εξαφανίσει τους Τζιχαντιστές από την πόλη, χρησιμοποιώντας την τουρκική επιρροή για την αποφυγή της επίθεσης. Η Δαμασκός πιστεύει ότι η Τουρκία θα ήθελε να προσαρτήσει το Ιντλίμπ και επομένως απορρίπτει κάθε συμφωνία με την Τουρκία, πέραν αυτής που έχει ήδη υπογραφεί στην Αστάνα και η οποία συνίστατο στο να «τελειώνουν για πάντα» με «όλους τους Τζιχαντιστές».



(Παλαιότερο Μήνυμα Τραμπ στο Τουίτερ: «Οι τρομοκράτες στην Συρία αυτό-αποκαλούνται αντάρτες και την βολεύουν έτσι, επειδή οι ηγέτες μας είναι τόσο εντελώς ηλίθιοι.»)







Επιπλέον, σύμφωνα με τις πηγές, η Τουρκία «υποσχέθηκε να εντάξει την Ζαμπχάτ αλ Νούσρα, ή Ταχρίρ- αλ Σαμ (μετονομασία της Αλ-Κάϊντα) σε ένα ενιαίο στρατό στο Ιντλίμπ, για να ικανοποιήσει τα ρωσικά αιτήματα και να αποδείξει τον έλεγχό της στους Τζιχαντιστές. Τα τουρκικά στρατεύματα ενισχύονται με περισσότερο προσωπικό –κατά την εκδοχή της Τουρκίας- για να ενισχύσουν όλους τους ένοπλους δορυφόρους της στον αγώνα τους κατά των Τζιχαντιστών που αρνούνται να συνθηκολογήσουν ή να συγχωνευτούν με τις άλλες ομάδες.
Αυτό που λένε οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες στην Ρωσία και το Ιράν είναι ότι ο τουρκικός στρατός είναι έτοιμος να επιτεθεί σε όποια ομάδα αρνείται να υποταχθεί στην Τουρκία. Επιπλέον, φαίνεται ότι εκατοντάδες Τζιχαντιστές έφυγαν από την Συρία για κάποιον άλλο προορισμό. Η ΄Αγκυρα διευκολύνει την έξοδό τους, αλλά όσοι θα μείνουν θα έχουν να πολεμήσουν και να πεθάνουν στο Ιντλίμπ.
Η Τουρκία ζητά περισσότερο χρόνο, να καθυστερήσει η επίθεση κατά του Ιντλίμπ για μερικές ακόμη εβδομάδες. Στο μεταξύ οι σύμμαχοι της Συρίας είναι αποφασισμένοι να ελέγξουν την ύπαιθρο χώρα πέριξ του Ιντλίμπ, περιλαμβανομένης της αγροτικής περιφέρειας της Χάμας και της Λατάκιας.  Γι’ αυτό και για το ενδεχόμενο επίθεσης Τζιχαντιστών στο Χαλέπι, για αντιπερισπασμό σε συριακή επίθεση στο Ιντλίμπ, οι σύμμαχοι στέλνουν μεγάλες δυνάμεις στρατού σε οχύρωση της άμυνας πέριξ του Χαλεπιού.
Οι σύμμαχοι της Συρίας και η Δαμασκός θεωρούν ότι η Ρωσία έχει επιβραδύνει την πρόοδο της επίθεσης, επιτρέποντας στην Τουρκία να διεγείρει διεθνείς ανησυχίες και αμφιβολίες για την αναγκαιότητα της επίθεσης  στο Ιντλίμπ. Η Τουρκία ενθάρρυνε τις ΗΠΑ να βρουν τον καιρό να καθορίσουν το πρόγραμμα των στόχων τους στην Συρία, σε περίπτωση που θα αποφασίσουν να την βομβαρδίσουν. Επίσης, η Τουρκία έχει πιέσει την διεθνή κοινότητα, κυρίως τους Ευρωπαίους, να επέμβουν για να εμποδίσουν «την πλημμύρα προσφύγων και Τζιχαντιστών στην ευρωπαϊκή ήπειρο σε περίπτωση επίθεσης στο Ιντλίμπ». Σήμερα οι δυο υπερδυνάμεις (Ρωσία και ΗΠΑ) διεξήγαγαν ναυτικά γυμνάσια στην Μεσόγειο απέναντι στις ακτές της Συρίας (Τανφ). ΄Ετσι, πράγματι «βαδίζουν στο χείλος μιας αβύσσου», επιδεικνύοντας τις δυνάμεις τους η μια στην άλλη.
Σύμφωνα με τις πηγές μου, η Τουρκία «ζητά περισσότερο χρόνο να λύσει το πρόβλημα του Ιντλίμπ χωρίς μάχη. Επίσης προτείνει να λύσει το θέμα των δεκάδων χιλιάδων ενόπλων Σύρων εντολοδόχων της όταν έχει ωριμάσει η πολιτική συμφιλίωση. Όλα αυτά δείχνουν πειστικά πως η Τουρκία δεν θέλει να φύγει από την Συρία.»
Η Μόσχα έχει σημαντικά στρατηγικά συμφέροντα συνδεόμενα με την ΄Αγκυρα (εμπορικές ανταλλαγές, εξοπλισμοί, διευκόλυνση και πώληση ενέργειας), όπως επίσης και με την Τεχεράνη (εμπόριο και ανταλλαγές ενέργειας –μια συνέπεια της τουρκικής απόρριψης των αμερικανικών κυρώσεων στο Ιράν).Ο Ερντογάν ποντάρει σε αυτήν την στρατηγική σχέση για να σταματήσει την μάχη στο Ιντλίμπ. Ωστόσο τόσο η Ρωσία όσο και το Ιράν έχουν ένα πιο βαθύ στρατηγικό δεσμό με την Συρία, όπου η επιθυμία για το τερματισμό του πολέμου και για την απελευθέρωση ολόκληρης της χώρας είναι πολύ ισχυρότερη.
« Δεν υπάρχει σχέδιο για να γίνει η επίθεση στο Ιντλίμπ τώρα», λένε οι πηγές. Η απελευθέρωση των αγροτικών εκτάσεων των Χάμα, Λατάκια και Ιντλίμπ είναι οι κύριοι στόχοι. Οι σχεδόν δύο εκατομμύρια Σύροι δεν αναμένεται να καταφύγουν στην Τουρκία ή στην Ευρώπη. Καλούνται να διαφύγουν από όλες τις περιοχές που ελέγχονται από Τζιχαντιστές (κυρίως της Αλ Κάϊντα και τους συνεργάτες της ή ένοπλους υποστηρικτές της) και να καταφύγουν στην πόλη του Ιντλίμπ υπό τουρκικό έλεγχο.
Αυτό που είναι σαφές μέχρι τώρα είναι η βεβαιότητα ότι ο Πρόεδρος ΄Ασαντ δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει το Ιντλίμπ στον Ερντογάν. Ο Άσαντ είναι έτοιμος- λέγεται- να αρχίσει την επίθεση σε μερικές εβδομάδες, ακόμη και μόνος, με τίμημα να σύρει όλους πίσω του στο πεδίο της μάχης.


Αποκαλυπτικές πληροφορίες για το σχέδιο διανομής πλουτοπαραγωγικών και στρατηγικών περιοχών μεταξύ ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκίας.


Μιχαήλ Στυλιανού 15-9-2018

Η  πρόσφατη μεταστροφή  του Προέδρου Τραμπ από την αρχική πρόθεση απαλλαγής από την επταετή πόλεμο  στην Συρία, στην εκδηλούμενη τώρα απόφαση για συνέχιση αυτού του πολέμου επ’ αόριστον, έχει ως τελικόν αντικειμενικό σκοπό τον διαμελισμό της χώρας και διανομή μεγάλου μέρους της επικράτειάς της και του φυσικού πλούτου της μεταξύ συμμάχων.
Την πληροφορία προβάλλουν οι Τάϊμς της Ασίας, σε  ανταπόκριση από την Καλιφόρνια της Δρ. Χριστίνας Λιν, ειδικής σε θέματα εξωτερικής  πολιτικής και ασφάλειας, με μακρά πείρα συνεργασίας με τα αμερικανικά υπουργεία Αμύνης και Εξωτερικών και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας. Η εποπτεία της εστιάζεται  τελευταία στις σχέσεις Κίνας-Μέσης Ανατολής-Μεσογείου.
Την ανατροπή των ειρηνευτικών προθέσεων του Προέδρου Τραμπ στο Συριακό -διακηρυγμένων προεκλογικά και υποδηλωμένων και κατά την συνάντηση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν στο Ελσίνκι- πλειάδα εγκύρων Αμερικανών αναλυτών αποδίδει σε ασφυκτική πίεση και εκβιασμούς από τον κλοιό νεοσυντηρητικών που τον περιβάλλει και από τους στενούς οικογενειακούς και εκλογικούς δεσμούς του με χρυσοκάνθαρους παράγοντες του εβραϊκού λόμπυ.
Θερμός υποστηρικτής του, ο γνωστότατος δημοσιολόγος Πάτρικ Μπιουκάναν, διαπιστώνει, σε πρόσφατο άρθρο του, ότι ο Πρόεδρος πέρασε στο στρατόπεδο των νεοσυντηρητικών (όπως χαρακτηρίζεται συνοπτικά  κυρίαρχο τμήμα της αμερικανικής «πολιτικής ελίτ», από πρώην Τροτσκιστές, εβραϊκής κυρίως καταγωγής).
Την ριζική μεταστροφή του  στο Συριακό ο Πρόεδρος Τραμπ φρόντισε να γνωστοποιήσει μέσω των γνωστών μηνυμάτων Τουίτερ, με κλιμακούμενης οξύτητας απειλές κατά την συριακής κυβέρνησης, πρώτα κατά της χρήσης χημικών στην επίθεση κατά του προγεφυρώματος της Αλ Κάϊντα στο Ιντλίμπ και στην συνέχεια απλά εναντίον κάθε  βομβαρδισμού του τελευταίου οχυρού των Τζιχαντιστών με θύματα αμάχους.
Του  Αμερικανού  Προέδρου είχε προηγηθεί ο Σύμβουλός του σε θέματα Ασφάλειας κ.Τζων Μπόλτον, με απρόκλητα τελεσίγραφα κατά της χρήσης χημικών όπλων, που σηματοδότησαν την σχετική συμφωνική συναυλία των συστημικών ΜΜΕ αλλά και τις αποκαλυπτόμενες  -με  βιντεογράφηση- προετοιμασίες «Επιχείρησης Ψευδούς Σημαίας», από Λευκά Κράνη και τρομοκράτες στο Ιντλίμπ.
Ο κ. Τζον Μπόλτον έχει μακρύ ιστορικό και εδραιωμένη φήμη  ακούραστου υπερασπιστή των συμφερόντων των πολεμικών βιομηχανιών και υπηρεσιών, και δημοφιλέστατου ομιλητή  συγκεντρώσεων μεγάλων και ισχυρών εβραϊκών οργανώσεων.
Η κ. Χριστίνα Λιν στο άρθρο των Άσιαν Τάϊμς, επικαλείται τον Βόλφγκαγκ Μυλμπέργκερ, ειδικό των σχέσεων Ε.Ε.-Μέσης Ανατολής  να δηλώνει ότι «το Ιντλίμπ είναι οχυρό με ενδεχομένως περισσότερους από 100.000 πολεμικά ψημένους  Τζιχαντιστές , που κρύβονται ανάμεσα σε άμαχους πολίτες»                           
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον αναγνωρίζει ότι η επαρχία του Ιντλίμπ είναι άντρο της Αλ-Κάϊντα και καταφύγιο  Τζιχαντιστών από 100 και πλέον χώρες, ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία καλούν την Γερμανία να συμμετάσχει στους σχεδιασμένους βομβαρδισμούς εναντίον της Συρίας, μόλις ο Μπάσαρ Αλ Άσαντ δώσει το πράσινο φως «βομβαρδίζοντας με χημικά».
Η Χριστίνα Λιν απορεί γιατί να πιστεύει η Ουάσιγκτον πως ο ΄Ασαντ θα προκαλέσει εσκεμμένα συμμαχικούς βομβαρδισμούς της χώρας του, αφού βρίσκεται στον επίλογο του νικηφόρου πολέμου κατά των τρομοκρατών. Αλλά είναι φανερό, σημειώνει, ότι η Ουάσιγκτον προτίθεται να εμποδίσει την Συρία να ανακτήσει την κυριαρχία της στο Ιντλίμπ.

Το Σχέδιο Διαμελισμού και διανομής
Και εδώ η αρθρογράφος έρχεται στην εξήγηση του όλου αινίγματος. Αναφέρει ότι η Rand Corporation, μια από τις λεγόμενες «δεξαμενές σκέψης», (δηλαδή επιτελεία σχεδιασμού και υπαγόρευσης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής), έχει ετοιμάσει ένα σχέδιο διανομής της επικράτειας της Συρίας, που εκχωρεί στις ΗΠΑ το Βόρειο-Ανατολικό τμήμα της χώρας, στην Τουρκία το Βόρειο-Δυτικό, στο Ισραήλ και την Ιορδανία το Νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας και στην Ρωσία και στο Ιράν την παράκτια περιοχή και μεγάλο μέρος της συριακής ερήμου…
Η αμερικανική ζώνη θα περιλαμβάνει τις πετρελαιοπηγές,  οι οποίες προ του πολέμου απέδιδαν τα 90% της συριακής παραγωγής πετρελαίου, ενώ στον έλεγχο του Ισραήλ θα περιέλθουν τα  υπόγεια αποθέματα πετρελαίου που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στα Υψώματα του Γκολάν, μέρος των οποίων κατέχει παράνομα. Ο έλεγχος του Ιντλίμπ από την Τουρκία, ως ασφαλές άσυλο τρομοκρατών, θα εξασφαλίσει την συνεχή πίεση επί της συριακής κυβέρνησης, ενώ μια διαμελισμένη Συρία θα είναι ανίσχυρη και θα αδυνατεί να προσφέρει βιώσιμο ορμητήριο στο Ιράν και στην Εσμπολά κατά του Ισραήλ…
Τις πληροφορίες για την απόφαση εφαρμογής αυτού του σχεδίου επιβεβαιώνουν οι προ δεκαημέρου αποκαλύψεις αραβικών πηγών, που δεν διαψεύσθηκαν από επίσημες αμερικανικές και συριακές πηγές, για πρόσφατη μυστική επίσκεψη υψηλών αξιωματούχων αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών στον Σύρο Πρόεδρο ΄Ασαντ, με πρόταση αμερικανικής απόσυρσης από την Συρία υπό τρεις όρους, τους οποίους αυτός απέρριψε.
Πρώτος όρος ήταν η σύναψη σύμβασης για την εκχώρηση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης συριακών πηγών πετρελαίου της Βόρειο-Ανατολικής Συρίας στην αμερικανική εταιρεία  Exxon-Mobil.
Δεύτερος όρος ήταν η αποχώρηση των δυνάμεων του Ιράν από την συριακή επικράτεια, ή περιορισμός τους στο Νότιο-Δυτικό τμήμα της χώρας.
Και ο τρίτος όρος ήταν να γνωστοποιηθούν στην αμερικανική πλευρά όλα τα στοιχεία των αιχμαλωτισμένων ή επισημασμένων από τις συριακές υπηρεσίες τρομοκρατών ξένης προέλευσης.
(Ο τελευταίος όρος πιθανώς εξηγείται από πληροφορίες των αλογόκριτων μέσων κοινωνικής επικοινωνίας περί  εκατοντάδων ίσως αιχμαλώτων πρακτόρων, εκπαιδευτών και οπλιτών «συμμαχικών δυνάμεων.»)
Την δημοσίευση αυτών των αποκαλύψεων, που συνέπεσε με την κλιμάκωση των προετοιμασιών για «συντριπτική αυτή τη φορά» συμμαχική επίθεση κατά της Συρίας (Μπόλτον), ακολούθησε αιφνίδια επίσκεψη του Ιρανού υπουργού Αμύνης στην Δαμασκό και συμφωνία συντονισμένης απάντησης σε ενδεχόμενη εχθρική επιδρομή.

Η Βρετανική Συνεισφορά

Στην προετοιμασία του διεθνούς κλίματος υποδοχής μιας τέτοιας συμμαχικής (Νατοϊκής) επίθεσης, η Βρετανία της Τερέζας Μέϊ συνεχίζει την προβολή του σε στυλ «Αστερίξ» κατασκοπευτικού  Σίριαλ «Νόβιτσοκ», με πρώην Ρώσο κατάσκοπο που δολοφονείται μετά θυγατέρας, με δραστικότατο ρωσικό χημικό παρασκεύασμα, αλλά επιζεί και απάγεται –μετά της Ρωσίδας θυγατέρας- (από τις βρετανικές υπηρεσίες) εις άγνωστο σημείο του πλανήτη και την μετά εξάμηνο επισήμανση των δραστών, «εντολοδόχων του Πούτιν», που αποκαλύπτονται απλοϊκοί και ανίδεοι Ρώσοι τουρίστες ,σε δημόσια ανάκρισή τους από την διευθύντρια του διεθνούς ρωσικού δικτύου Russia Today.
Κραυγαλέα επιδίωξη του βρετανικού κατασκοπευτικού αφηγήματος είναι να προβληθεί και η Μόσχα, δίπλα στην Δαμασκό, δολοφόνος της ανθρωπότητας με χημικά και άρα στερημένη ηθικού κύρους για να αντιταχθεί στην συμμαχική επίθεση κολασμού της Συρίας, με βέτο στον ΟΗΕ και αμυντική συμπαράταξη, σαν σύμμαχος και προσκεκλημένη της Συρίας. Παλαιά αλλά παρηκμασμένη η τέχνη της ψευδούς σημαίας στην κάποτε θαλασσοκράτειρα.

Οι Κινεζικές Προεκτάσεις

Η Χριστίνα Λιν προχωρεί με τις ενδεχόμενες κινεζικές προεκτάσεις της αναμενόμενης διεθνώς απειλητικής κλιμάκωσης και διεύρυνσης της σύρραξης στην Συρία, αναφέροντας ότι ενώ η Κίνα θα προτιμούσε να μην αναμιχθεί στην επαπειλούμενη πολεμική εμπλοκή,  αντιμετωπίζει όμως με έντονη ανησυχία μιαν ενδεχόμενη Δυτική παρεμπόδιση της συριακής ανάκτησης του ελέγχου στο Ιντλίμπ, ως απειλή για τα δικά της εθνικά συμφέροντα. Και αυτό για δυο λόγους:
Πρώτον επειδή αναμόρφωση των συνόρων στη Μέση Ανατολή μπορεί να οδηγήσει σε νέες αντιλήψεις περί κράτους και κυριαρχίας, όχι μόνο στην δεδομένη περιοχή αλλά και αλλού στον ισλαμικό κόσμο, όπως στην Κεντρική Ασία και το Σινγιάνγκ.
Και δεύτερο και πολύ οξύτερο: Μεταξύ των δεκάδων χιλιάδων ισλαμιστών τρομοκρατών στο Ιντλίμπ περιλαμβάνονται χιλιάδες ίσως Ουιγούροι Μουσουλμάνοι αυτονομιστές, εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι από εκπαιδευτές του ΝΑΤΟ, που παραδοσιακά καλλιεργούνται και χρησιμοποιούνται από την CIA - και την Τουρκία- με στόχο μιαν εξέγερση στην κινεζική επαρχία του Σινγιάνγκ και την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Ανατολικού Τουρκεστάν.
Στην δράση αυτού του στοιχείου οφείλεται σειρά βομβιστικών επιθέσεων το 1997 στην επαρχία και κατά της κινεζικής πρεσβείας στο Κιργιστάν το 2016.
Η Δυτική συμμαχία υποθάλπει και βοηθεί με κάθε μέσο αυτό το αυτονομιστικό κίνημα, οι ΗΠΑ υποστηρίζουν το «Παγκόσμιο Συνέδριο Ουϊγούρων» με έδρα στο Μόναχο και αποβλέπουν στην συγκρότηση ανεξάρτητου κράτους στο Σινγιάνγκ  για την δημιουργία φραγμού στο μεγαλεπήβολο κινεζικό σχέδιο των δρόμων του μεταξιού και η Τουρκία βλέπει σε αυτό την επέκταση της στρατηγικής της εμβέλειας στην κεντρική Ασία.
Αυτά τα δεδομένα κινούν τις επαναλαμβανόμενες πληροφορίες περί κινεζικής συμμετοχής στην άμυνα της Συρίας, στην περίπτωση της  «συντριπτικής αυτή την φορά» επίθεσης, που απείλησε ο Τζων Μπόλτον.

Συμμαχική παλιννόστηση της Τουρκίας;

Μετά την ψυχρολουσία  στην τριμερή συνάντηση με τους προέδρους Ρουχανί και Πούτιν στην Τεχεράνη και την ειρωνική απόρριψη από τον Πούτιν, ενώπιον των φακών της τηλεόρασης, της πρότασής του Ερντογάν για «ανθρωπιστική εκεχειρία» στο  Ιντλίμπ («έχανε τα λόγια του στον διάλογο και έκανε χοντρά λάθη γραμματικής», ανέφερε Τούρκος σχολιαστής στο «Αλ Μόνιτορ» Μέσης Ανατολής), ο «Σουλτάνος» (κατά τον τίτλο που του αποδίδει το Russia Insider) σκόνταψε στα αδιαπέραστα όρια του διπλού παιχνιδιού και ανέστρεψε πρύμναν.
Οι προχθεσινές πληροφορίες για επιδεικτικές πλέον  νέες τουρκικές αποστολές όπλων και πυρομαχικών στους πολιορκημένους και υπό την ανθρωπιστική Δυτική προστασία τρομοκράτες της Αλ Κάϊντα και αποκεφαλιστές του «Ισλαμικού Κράτους» στο Ιντλίμπ, με τουρκικές παραινέσεις για μακρά και παρατεταμένη μάχη και η παράλληλη αποστολή τουρκικών ενισχύσεων από ειδικές δυνάμεις, με τανκς και τεθωρακισμένα οχήματα, είναι γενικώς αποκαλυπτικές και ειδικώτερα σκληρά σωφρονιστικές για  ιθαγενείς στρατηγικούς τζογαδόρους:
Αποδεικνύουν ότι η ΄Αγκυρα, ενώπιον του αδιεξόδου στην ανατολική εκδρομή της και υπό τον αμερικανική οικονομικό πόλεμο, αξιοποιεί την αναμέτρηση στο Ιντλίμπ ως διάδρομο διακριτικής παλιννόστησης στην συμπαράταξη ΝΑΤΟ και Ισραήλ στην Συρία -προφανώς με τις φιλόστοργες συμβουλές και διευκολύνσεις της γερμανικής διπλωματίας.

του Γιώργου Κοντογιώργη
Το ζήτημα της Αριστεράς συνδέθηκε ιστορικά με μια εκδοχή της προόδου η οποία προέκρινε την επιτάχυνση της ενσωμάτωσης των σε ανθρωποκεντρική υστέρηση κοινωνικών στρωμάτων (ιδίως των δυνάμεων της εργασίας) ή και κοινωνιών (όπως η ρωσική) στη νέα εποχή. Σε θεωρητικό επίπεδο, το πρόταγμα της Αριστεράς, το πρόταγμα του σοσιαλισμού, αξιολογήθηκε ως μέτρο, και μάλιστα ως η αρχετυπική εκδοχή της μετάβασης της ανθρωπότητας σε μια μετακαπιταλιστική φάση, που άγγιζε ουσιαστικά το ιδεώδες της ανθρώπινης κατάστασης.
Η Αριστερά, έως σήμερα, δεν έπαψε να προβάλλει τον ιστορικό της προορισμό ως την ειμαρμένη που προόρισται να φέρει την ανθρωπότητα στην μετακαπιταλιστική εποχή, και όχι ως έναν εναλλακτικό δρόμο για τη μετάβαση από τη δεσποτεία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Το γεγονός αυτό αποτελεί μια κρίσιμη παράμετρο για την κατανόηση της Αριστεράς στις ημέρες μας, η οποία επιπλέον αναδεικνύει το έλλειμμα γνωσιολογίας και προτάγματος που τη διατρέχει.
Η Αριστερά της κρίσης, τα αριστερά κόμματα των χωρών της νότιας Ευρώπης, αποτελεί από την άποψη αυτή το εργαστήρι που επιμαρτυρεί την αντινομία, η οποία συνοδεύει την πολιτική πράξη της Αριστεράς σε όλη τη διάρκεια της νεοτερικότητας. Θα έλεγα, με μεγαλύτερη ακρίβεια, την αδυναμία του κόσμου της να ανασυνδεθεί με την πρόοδο. Η εμπειρία της ελληνικής Αριστεράς είναι εξόχως αποδεικτική της πολιτικής πράξης της Αριστεράς στη νότια Ευρώπη, θα λέγαμε μάλιστα της δυτικής Αριστεράς στο σύνολό της.
Η οβιδιακή μετάλλαξη
Η κρίση που ενέσκηψε στον δυτικό, και ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό κόσμο, από το 2008 έφερε στην επικαιρότητα το ζήτημα της Αριστεράς, ως ιδεολογίας και ως πολιτικής πρότασης. Ο διάλογος που ακολούθησε, εντούτοις, ανέδειξε μάλλον την αδυναμία της να αρθρώσει ένα αξιόπιστο πρόταγμα που να δείχνει ότι έχει επίγνωση των φαινομένων που πρωτοστατούν στην εποχή μας, μια ερμηνεία του παρόντος και μια πρόταση για την έξοδο από την κρίση.
Η παραδοχή αυτή έφερε αντιμέτωπη την Αριστερά με τη Δεξιά στο πεδίο του πολιτικού γίγνεσθαι. Η Αριστερά έχει ολοένα και μεγαλύτερη δυσκολία να διαφοροποιηθεί με τη Δεξιά σε κοσμοθεωρητικό, πραγματολογικό και οπωσδήποτε οντολογικό επίπεδο. Πράγμα που εγείρει ένα μείζον ερώτημα σε ό,τι αφορά στην ανάγκη να καταδειχθούν οι διαφορές της αριστερής ρητορικής από εκείνη της δεξιάς – και προφανώς το προοδευτικό της πρόσημο.
Η συζήτηση για τη φυσιογνωμία της Αριστεράς είναι απολύτως αναγκαία, προκειμένου να αντιληφθούμε τι κομίζει στην ανθρωποκεντρική εποχή μας. Για να κατανοήσουμε εν τέλει την έννοια του αριστερώς πολιτεύεσθαι στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Από τη δεκαετία του 1980, εμφανίζεται ενώπιόν μας μια νέα Αριστερά. Σπεύδω να επισημάνω πως, ενώ αποστασιοποιείται από το παρελθόν, αδυνατεί να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της μαζί του. Και, σε κάθε περίπτωση, δεν δείχνει ότι έχει βρει έναν κάποιο βηματισμό ως προς τον χαρακτήρα της κρίσης που διέρχεται η εποχή μας και την κατεύθυνση του μέλλοντος.
Αυτή ακριβώς η απουσία προοπτικής, μιας ιδέας για την κοινωνία της επόμενης ημέρας, την οδηγεί σε έναν ασφυκτικό εναγκαλισμό με ένα παρελθόν που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, εν προκειμένω τον Διαφωτισμό. Ένα παρελθόν που ταξινόμησε ως το αυθεντικό παράγωγο της αστικής ή -ορθότερα- της φιλελεύθερης οπτικής της νεοτερικότητας.
Πράξη διαμαρτυρίας
Το γεγονός αυτό εξηγεί ευρέως γιατί η απήχηση της αριστερής ρητορικής στο εκλογικό σώμα των χωρών του δυτικού κόσμου έχει πάψει να έχει ως επίκεντρο τη σοσιαλιστική ιδεολογία, με την οποία σταδιοδρόμησε στη διάρκεια του 20ού αιώνα. Η εκλογική της επιτυχία, εκεί όπου επισημαίνεται, ιδίως στις χώρες της νότιας Ευρώπης, έχει ομολογηθεί ότι εγγράφεται ως τυπική πράξη διαμαρτυρίας, και όχι ως απόρροια της ιδεολογίας ή του προγράμματός της.
Συνέχεται, δηλαδή, με την απόρριψη των φιλελευθέρων κυβερνήσεων, οι οποίες ενοχοποιήθηκαν στα μάτια του εκλογικού σώματος για τη μετάλλαξή τους σε παρακολούθημα της διεθνούς των αγορών. Και κατ’ επέκταση, για την υιοθέτηση πολιτικών που έπληξαν ευρύτατα κοινωνικά στρώματα.
Δεύτερη, συνακόλουθη προς την ανωτέρω, διαπίστωση είναι ότι ο πολιτικός λόγος της Αριστεράς έχει αποβεί θεμελιωδώς καθεστωτικός. Η κοινωνία που ευαγγελίζεται δεν διαφέρει σε τίποτε από εκείνη οποιασδήποτε άλλης ιδεολογίας/πολιτικής δύναμης, από την Άκρα Δεξιά έως την Άκρα Αριστερά. Η διαπίστωση αυτή επαληθεύεται πλήρως ως προς το πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό σύστημα που προτάσσει.
Είναι, όμως, εξίσου ισχυρή και ως προς τις προτεινόμενες πολιτικές που εισηγείται. Το αδιέξοδο αυτό της Αριστεράς έχει βαθιές ρίζες στην ιστορική φυσιογνωμία της και στη φιλοσοφική της βάση. Όντως, μια πρώτη διαπίστωση είναι ότι, τόσο η Αριστερά, όσο και η Δεξιά, ταξινομούνται στην εποχή της μετάβασης από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό, δηλαδή από την απολυταρχία στο λεγόμενο κράτος-έθνος. Και στο πλαίσιο αυτό, η συγκριτική αποτίμηση της Αριστεράς με τη Δεξιά μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι συναντώνται στα θεμελιώδη.
Αριστερά και φιλελευθερισμός
Η Αριστερά, εν προκειμένω, υιοθετεί εξ ολοκλήρου το πολιτικό σύστημα του φιλελευθερισμού, δηλαδή της ενσάρκωσής του από το νομικό πλάσμα του κράτους. Θα έλεγα ότι υιοθετεί πλήρως και την αρχή της απολύτως διαφοροποιημένης ιδιοκτησίας του οικονομικού συστήματος από τους συντελεστές του. Η διαφορά της έναντι της Δεξιάς έγκειται στο ότι απευθυνόταν σε ένα διαφορετικό κοινωνικό ακροατήριο, την κοινωνία της εργασίας, έναντι της αστικής κοινωνίας.
Μια εκδοχή της Αριστεράς επιχείρησε να διαφοροποιηθεί στο πεδίο του φορέα της ιδιοκτησίας του οικονομικού συστήματος: αντί να το κατέχει ουσιωδώς ο ιδιώτης, το απέδιδε στο κράτος. Είναι δεδομένη η παραδοχή της Αριστεράς (όπως και της Δεξιάς) ότι το κράτος ως νομικό πλάσμα, και επομένως ο κάτοχός του, κατέχει αδιαιρέτως το σύνολο του πολιτικού συστήματος, της δημόσιας διοίκησης, της Δικαιοσύνης κ.λπ. Με την προσκύρωση σε αυτό και της ιδιοκτησίας της οικονομίας, οδήγησε στον ολοκληρωτισμό.
Το σημείο συνάντησης επομένως της Αριστεράς με τη Δεξιά, έγκειται στο ότι αμφότερες συμφωνούν ότι στην κοινωνία επιφυλάσσεται μια θέση ιδιώτη, έξω από το οικονομικό και το πολιτικό σύστημα. Κατά τούτο, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι στη διάρκεια του 20ού αιώνα, η αντιπαράθεση μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού συμπυκνώθηκε στο διακύβευμα εάν η ιδιοκτησία του οικονομικού συστήματος θα περιήρχετο κατά κύριο λόγο στον ιδιώτη ή στο κράτος.
Η κοινωνία εκτός
Και στις δύο ιδεολογίες, η κοινωνία παρέμενε, αυτονοήτως, έξω από το οικονομικό σύστημα. Η σύμβαση, που εκαλείτο να συνάψει ο φορέας της εργασίας με τον ιδιοκτήτη του συστήματος, εμπεριείχε το περιεχόμενο της πώλησης εργασίας με αντίτιμο την αποτίμησή της σε χρήμα. Στο μέτρο, επομένως, που η σύμβαση αυτή υπονοεί την παραίτηση του συμβαλλομένου πολίτη από τη συμμετοχή του στη διοίκηση του συστήματος, υποκρύπτει εκχώρηση ελευθερίας.
Οίκοθεν νοείται ότι η διελκυστίνδα για την οικονομική ιδιοκτησία ανάμεσα στο κράτος και στον ιδιώτη δεν υπεισέρχεται στο ζήτημα του πολιτικού συστήματος. Γι’ αυτό όλοι ομοφωνούν ότι παραμένει αυτονοήτως στην αποκλειστική ιδιοκτησία του νομικού πλάσματος του κράτους, δηλαδή στους νομείς του. Και η σχέση αυτή είναι μέσα στη φύση του πράγματος, άρα δεν προορίζεται να αλλάξει στον ιστορικό χρόνο.
Στην αντιπαράθεση αυτή διαπιστώνεται -όντως και στις ημέρες μας- η απόλυτη ομοφωνία ιδίως σε ό,τι αφορά στο πολιτικό σύστημα: Το ενσαρκώνει απολύτως το κράτος, εγκαθιδρύοντας μια σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, που εγκιβωτίζει την πρώτη στην ιδιωτεία, μεταβάλλοντάς τη σε υποκείμενο κυριαρχίας. Το κράτος-σύστημα αντιτείνεται στην κοινωνία-ιδιώτη, πράγμα που σημαίνει ότι απουσιάζει από αυτό η σχέση εντολέα-εντολοδόχου.
Το πολιτικό προσωπικό κατέχει αδιαιρέτως τόσο την ιδιότητα του εντολέα όσο και την ιδιότητα του εντολοδόχου. Η προσχηματική αναφορά στην πολιτισμική έννοια του “λαού”, που ανακηρύσσεται κυρίαρχος, αλλά δίκην αυτομάτου η πολιτική κυριαρχία εκχωρείται και ασκείται από την πολιτική εξουσία, στο όνομα ενός “γενικού συμφέροντος”. Το περιεχόμενό του το ορίζει αυθεντικά ο πολιτικός ηγέτης, επιβεβαιώνοντας τον προ-αντιπροσωπευτικό και καταφανώς μη δημοκρατικό χαρακτήρα του.

του Andrei Martyanov , R.Insider, 6-9-18

[Πολλήν τροφή για σκέψη (στους διαθέτοντες νουν, πατριωτισμό, έστω και ένστικτο αυτοσυντήρησης) προσφέρει δωρεάν το πιο κάτω άρθρο του ρωσικής καταγωγής κορυφαίου στρατηγικού αναλυτή (πρώην αξιωματικού του σοβιετικού ναυτικού, τώρα διευθυντή αμερικανικής εταιρείας διαστημικών εφαρμογών), που προβάλλει η ρωσική ηλεκτρονική εφημερίδα Russia Insider. Σε ιδιαίτερη προσοχή, μελέτη και προβληματισμό καλεί -ιδιαίτερα τους κορυφαίους ιθαγενείς διαχειριστές της  ελλαδικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής- ο χάρτης με την γραφική απεικόνιση της διάταξης  των ρωσικών δυνάμεων στην Μεσόγειο και την γεωγραφική εμβέλεια των όπλων της μεγάλης δύναμης -με την οποία νεόκοποι Μετερνίχοι, αναθεωρητές της παραδοσιακής εθνικής στρατηγικής,  βρήκαν τώρα την στιγμή να . . . αντιπαραταχτούν! Καλή ανάγνωση.]

Ανάδειξη:         Μιχαήλ Στυλιανού

Πολύ καλό άρθρο του Alastair Crooke για την κατάσταση περί την Συρία, με τις ΗΠΑ, Βρετανία και τις άλλες «δημοκρατίες» να ετοιμάζουν μιαν ακόμη πλαστή σημαία, χρησιμοποιώντας-τι άλλο καινούργιο;- τα όργανά τους, αποβράσματα της Αλ-Κάϊντα.

Ο Crooke διατυπώνει της εξής παρατήρηση:
Είναι φανερό πως η Ρωσία παίρνει στα σοβαρά την αμερικανική απειλή ,( έχει αναπτύξει 20 πολεμικά σκάφη στην Ανατολική Μεσόγειο ανοικτά της Συρίας). Και το Ιράν προφανώς αντιμετωπίζει την απειλή επίσης σοβαρά. Ο Ιρανός υπουργός Αμύνης πραγματοποίησε μια εκτός προγράμματος σύντομη επίσκεψη στην Δαμασκό, προκειμένου να συμφωνηθεί μια τριμερής (Ρωσίας, Συρίας, Ιράν) απάντηση σε οποιαδήποτε επίθεση κατά της Συρίας.

Η Ρωσία αντιμετωπίζει αυτήν την απειλή πολύ σοβαρά και τοποθέτησε την ναυτική της δύναμη σε  μορφή οθόνης για την περίπτωση αναμενόμενης και πολύ πιθανής ομοβροντίας πυραύλων Τόμαχωκ και ενδεχομένως, αναλόγως των συνθηκών, αποπειρών της αεροπορίας των αεροπλανοφόρων να εξακοντίσουν το δικό τους οπλοστάσιο.
Επιπλέον οι ρωσικές ναυτικές ασκήσεις στην Συρία ήταν περισσότερο από επίδειξη ναυτικής ισχύος με σημαντική δύναμη πυρός –καθώς αυτή η δύναμη θα είχε πρόβλημα επιβίωσης σε αναμέτρηση με το ναυτικό συγκρότημα ενός ή δύο αμερικανικών αεροπλανοφόρων. Αλλά υφίσταται μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ συγκέντρωση δυνάμεων και αυτό δεν αποτελεί μυστικό για κανέναν

1.      Η ρωσική δύναμη κρούσεως δρα ακόμη υπό την κάλυψη μια σημαντικής και πολύ συντονισμένης αντιαεροπορικής «ομπρέλας» πυραύλων S-400 and S-300 εγκατεστημένων στην Συρία και συστήματος συναγερμού, που περιλαμβάνει διαστημικά στοιχεία, όπως δορυφόρο και αναγνωριστικές δυνατότητες Α-50.
2.-Κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό υποβρυχίων στην περιοχή, αλλά   θα υπέθετα ότι τα ρωσικά υποβρύχια  θα είναι περισσότερα των δύο, οσοδήποτε καλά και αν είναι τα νεότατου τύπου.
3.-Τελικά ο χερσαίος οπλισμός: Η Ρωσία διαθέτει πράγματι το δικό της «αεροπλανοφόρο» στην περιοχή και το όνομά του είναι Βάση Χμεϊμίμ. Δεν διαθέτω τον σημερινό αριθμό των αεροσκαφών             SU-27SM, SU-30SM  και SU-35S που είναι εκεί διαθέσιμα, αλλά ακόμη και ένα σύνταγμα (24 αεροσκάφη) τέτοιων μαχητικών είναι περισσότερα από αρκετά για να περιορίσουν οποιοδήποτε πλεονέκτημα  μπορεί να παρουσιάζει μια πτέρυγα αεροπλανοφόρου, σε περίπτωση που οι παράφρονες στην Ουάσιγκτον αποφασίσουν να εξαπολύσουν την επίθεση.
4.-Και τελευταίο αλλά όχι σε σημασία: Ας επιχειρήσει να παρακολουθήσει κανείς (καλή τύχη σε αυτόν) την πτήση αυτών των MiG-31K, εξοπλισμένων  με πυραύλους Kinzhal και TU-22  με συστήματα X-32, που είμαι βέβαιος έχουν τα απαραίτητα δεδομένα και σίγουρα αρκετά από αυτά βρίσκονται ήδη σε άμεση ετοιμότητα μάχης (combat watch--боевое дежурство), για κάθε ενδεχόμενο.

Και εδώ ερχόμαστε στο βασικό ζήτημα: Ο Alastair Crooke ερωτά:
Ποιος θα ορρωδήσει πρώτος; Ο Νετανιάχου;  Ή ο Τραμπ θα αναδυθεί αρκετά από τα εσωτερικά του βάσανα, για να αντιληφθεί τι συμβαίνει και να πει «Οχι»;
Σε αυτό το στάδιο το όλο θέμα είναι –μπορεί πράγματι να συνοψισθεί στην «σχέση» του Ντόναλντ Τραμπ με το «επιτελείο του», αυτό που παρεμπιπτόντως ο ίδιος διάλεξε (γεγονός που λέει πάρα πολλά γι’ αυτόν, δεν είναι έτσι;). Και αυτό το «επιτελείο» είναι μια συλλογή από τελείως παράφρονες νεοσυντηρητικούς, όπως ο Μπόλτον (σύμβουλος εθνικής ασφάλειας), που είναι τελείως ακατάλληλοι για οποιαδήποτε πολιτική η στρατιωτική εκτίμηση, εφόσον ο Μάτις (Υπουργός Αμύνης, απόστρατος ΓΕΕΘΑ) αποκλειστεί από την διαδικασία λήψης αποφάσεων.
΄Ετσι, αυτά οδηγούν στο αναπόδραστο συμπέρασμα ότι ο Τραμπ είναι πρόσωπο αφερέγγυο για την σύναψη συνθηκών –βασικά ό,τι λέει είναι αερολογίες και τώρα πραγματικά είναι, όπως τονίζουν τόσο ο Crooke, όσο και ο Lawrence Wilkerson, εντελώς ένα όργανο των νεοσυντηρητικών.
Ένα προσδιοριστικό χαρακτηριστικό των νεοσυντηρητικών είναι η έλλειψη επίγνωσης της πραγματικότητας και  στοιχειώδους στρατιωτικής ικανότητας. Ο Τραμπ μπορεί ακόμη να μην ξέρει πως κάποιος πρέπει να ορρωδήσει και ασφαλώς έχει μηδενικήν εμπειρία από τον στρατό (που είναι ο Τζίμη Κάρτερ, όταν τον χρειάζεσαι).

Ώστε τι απομένει; Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό αυτή η όλη κατάσταση μπορεί να χαρακτηριστεί ένα νέο «Σουέζ», αλλά είναι οπωσδήποτε ένα από πολλά γεγονότα που παρουσιάζουν το απόλυτο «μπάχαλο» στους κόλπους της αμερικανικής εξουσιάζουσας τάξης γενικά και της κυβέρνησης Τραμπ ειδικώτερα.
Ανάλογα με την έκβαση αυτού του επικείμενου «πλήγματος» και εάν δεν κλιμακωθεί σε μια σοβαρή σύγκρουση μεταξύ ρωσικών και αμερικανικών δυνάμεων, νομίζω πως η Ρωσία θα επανεξετάσει και θα εφοδιάσει τις συριακές ένοπλες δυνάμεις με τους αντιαεροπορικούς πυραύλους  S-300 τελευταίου τύπου. Καιρός ήταν άλλωστε.

Λοιπόν, τι θα γίνει τώρα κ. Τραμπ; «Ειρήνη επί της Γης», κατά τις εύγλωττες επικλήσεις σας, όταν χρειαζόσαστε τις ψήφους του κόσμου στις  εκλογές του 2016, ή και η Γη στάχτη ας γίνει;

Προσθήκη: Συνεργάτης, ο Evald, είχε την καλοσύνη να μου επιτρέψει
Να χρησιμοποιήσω αυτή την πιο πάνω γραφική απεικόνιση της διάταξης των ρωσικών δυνάμεων και οπλικών συστημάτων στην και πέριξ της Συρίας, την οποία παραθέτω εδώ και η οποία προσφέρει μια πολύ καλή διαστημική αίσθηση της πραγματικότητας.



R.T: 11 Sep, 2018 11:25
Τρομοκράτες και «Λευκά Κράνη» συναντήθηκαν στο Ιντλίμπ για το τελευταίο στάδιο προετοιμασίας της  ψευδούς χημικής επίθεσης από συριακές κυβερνητικές δυνάμεις.
Ταινία με κινηματογραφημένες σκηνές, που προορίζεται να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη ότι η κυβέρνηση της Συρίας πραγματοποίησε επίθεση με χημικά όπλα στο Ιντλίμπ πρόκειται να παραδοθεί ως αργά σήμερα Τρίτη σε διεθνείς τηλεοπτικούς σταθμούς, αναφέρουν ρωσικές στρατιωτικές αρχές.
Αρκετά μεσανατολικά και αμερικανικά ειδησεογραφικά τηλεοπτικά δίκτυα έχουν αποσταλεί στο Ζισρ αλ- Σουγκούρ, στη επαρχία του Ιντλίμπ, για να γυρίσουν τις  σκηνοθετημένες σκηνές που απαιτούνται για την προβοκάτσια, ανέφερε ανακοίνωση του Ρωσικού Κέντρου για την Συριακή Συμφιλίωση.
«Όλη η ταινία της σκηνοθετημένης προβοκάτσιας στο Ζισρ αλ Σουγκούρ πρόκειται να παραδοθεί στα στούντιο ειδήσεων των τηλεοπτικών δικτύων, που θα την μεταδώσουν μετά την δημοσίευσή της είδησης σε κοινωνικά μέσα επικοινωνίας», ανέφερε η ανακοίνωση.
Επιπλέον ανέφερε ότι ισλαμιστική τρομοκρατική ομάδα εφοδιάστηκε με δύο μπιτόνια «χημικού με βάση την χλωρίνη» για τις ανάγκες της επιχείρησης.
Οι ρωσικές στρατιωτικές αρχές δήλωσαν ότι η σκηνοθετημένη κινηματογραφική απεικόνιση θα περιλαμβάνει σκηνές με τους γνωστούς τύπους ως Λευκά Κράνη να παρέχουν πρώτες βοήθειες σε υποτιθέμενα θύματα μιας δήθεν κυβερνητικής επίθεσης με βόμβες-βαρελιού  με  δραστική χημική ουσία.

Φωτο. Αρχείου: Συνέπειες σκηνοθετημένης επίθεσης με χημικά στην Ανατολική Γκούτα, τον Απρίλιο του 2018, με τα Λευκά Κράνη και τότε επί σκηνής.

Η Μόσχα έχει προειδοποιήσει κατ’ επανάληψιν ότι προετοιμάζεται μια σκηνοθετημένη επίθεση ψευδούς σημαίας με χημικά στο Ιντλίμπ, για να δώσει στις ΗΠΑ και στους συμμάχους τους το πρόσχημα να επιτεθούν στις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις. Κορυφαίοι Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν απειλήσει την συριακή κυβέρνηση με  αντίποινα εάν χρησιμοποιήσει χημικά όπλα στο Ιντλίμπ και μάλιστα αποδίδοντας προκαταβολικά σε αυτήν την ευθύνη για οποιαδήποτε χρήση χημικών όπλων.
Απόδοση: Μιχ. Στυλιανού