Articles by "Γαλλία"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γαλλία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Ένα πρόσωπο - σύμβολο της γαλλικής και ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής, «έφυγε» την περασμένη Παρασκευή 30 Ιουνίου. Η μαχητικότητα της Σιμόν Βέιλ ήταν απαράμιλλη. Χαρακτηριστικό συμβάν, η επίθεση που δέχθηκε το 1979 από μέλη της ακροδεξιάς. Όταν επιχείρησαν να διακόψουν την ομιλία της εκείνη τους φώναξε: «Δεν με φοβίζετε! Έχω επιζήσει χειρότερων πραγμάτων από εσάς». 

Η Σιμόν Βέιλ υπήρξε μια σπουδαία γυναίκα που τίμησε την έννοια του πολίτη και αγωνίστηκε με πάθος για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Ακαδημαϊκός, πρώην υπουργός και πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον Μάρτιο του 1980, τιμήθηκε με το πρώτο Διεθνές Βραβείο Ωνάση. Συνεπές ως προς τη διαθήκη του Αριστοτέλη Ωνάση, το 1978 το Ίδρυμα Ωνάση θέσπισε τα Διεθνή Βραβεία τιμώντας προσωπικότητες μεγάλης εμβέλειας και σπουδαίας κοινωνικής προσφοράς. Το αγωνιστικό πνεύμα της Σιμόν Βέιλ και η ιστορική της διαδρομή αποτέλεσαν για τα Διεθνή Βραβεία Ωνάση την ιδανική «αφετηρία» στην προσπάθεια, όχι μόνο να τιμήσουν εκείνους που προσέφεραν, αλλά και να εμπνεύσουν εκείνους που θα μπορούσαν να προσφέρουν στο μέλλον. 

Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Βέιλ είχε εκδιωχθεί από τη Γαλλία και οδηγηθεί στο ναζιστικό στρατόπεδο του Άουσβιτς, από όπου κατάφερε να επιζήσει έχοντας χαραγμένο τον αριθμό 78651 στο μπράτσο της. Εκείνο που θα παρέμενε ανεξίτηλο όμως στην Ιστορία, ήταν το θάρρος και η αγωνιστικότητα της Σιμόν Βέιλ, η οποία αφήνει πίσω της μια ανεκτίμητη παρακαταθήκη.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Να συμπήξουμε ένα πατριωτικό μέτωπο της προόδου.

Πέμπτη, 1η Ιουνίου, 2017

[ Η  Επιτροπή Βαλμύ, της οποίας όργανο είναι ομώνυμη γαλλική ιστοσελίδα, εκπροσωπεί την κίνηση των γνησίων Γκωλλικών, πιστών στις αρχές και τις θέσεις του Στρατηγού, ως αρχηγού της Αντίστασης και ηγέτη της Νίκης και συγκεντρώνει Γάλλους πατριώτες, εμπνεόμενους από την κοσμοθεωρία του και την ενωτική του προσπάθεια, διά του ηρωικού Ζαν Μουλέν, στον αντιστασιακό αγώνα του εσωτερικού και στην κυβέρνηση εθνικής ενότητος στην απελευθέρωση. Με οδηγό την σκέψη ότι οι ΄Ελληνες πάντοτε είχαμε για τη Γαλλία ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αισθήματα και εν’ όψει του  πρώτου γύρου των  μεγάλης σημασίας βουλευτικών εκλογών την Κυριακή, κρίνουμε πως η φωνή των πιστών του αναντικατάστατου για την Γαλλία και την Ευρώπη Μεγάλου Ηγέτη θα ακουστεί στην Ελλάδα με προσοχή, ιδίως όταν τα όσα λέει ακούγονται οδυνηρά οικεία.]

Η Επιτροπή Βαλμύ, κρίνοντας ότι η εκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν δεν ήταν δημοκρατική, ότι ήταν προκατασκευασμένη με μια μαζική πολιτικο-δημοσιογραφική χειραγώγηση του λαού μας και από τον μηχανισμό του Βαθέως Κράτους, διακηρύσσει ότι το αποτέλεσμα αυτών των προεδρικών εκλογών στερείται νομιμοποίησης. Αυτή η εκλογή μπορεί δικαίως να αναλυθεί ως «η πλέον επεξεργασμένη μορφή πραξικοπήματος» (1), το αποτέλεσμα «ενός πραξικοπήματος χωρίς στρατό.» (2) Η Επιτροπή μας εγκρίνει το περιεχόμενο αυτών των αναλύσεων και την διατύπωσή τους.
Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, προϊόν καταδολίευσης της κοινής γνώμης, δεν είναι καθόλου ο θρίαμβος που ανακοίνωσαν τα υπηρετικά ΜΜΕ. Οφείλει να σχετικοποιηθεί. Εάν ο Μακρόν εξελέγη με το 66% των ψήφων, η αποχή ανέρχεται στο 25% και τα λευκά και άκυρα σε 12%. Αυτό μειώνει τη συγκομιδή του Μακρόν στον 2ο γύρο στο 43% των εγγεγραμμένων (από το οποίο ακόμη το 43% είναι ψήφοι εναντίον της Μαρίν Λε Πεν. Επομένως στην πραγματικότητα μόνο το 24,51% των εγγεγραμμένων τον ψήφισαν εκ πεποιθήσεως) έναντι του 18% στον 1ο γύρο. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το βάρος των μέσων (κρατικών και επηρεασμού) που κινητοποιήθηκαν για την ενορχήστρωση της εξαπάτησης των πολιτών, αυτό δεν αντιπροσωπεύει τίποτα το εξαιρετικό.
Αυτή η απατηλή εκλογή εξεικονίζει μιαν βαθειά αλλαγή στη φύση της κοινωνίας μας, η οποία δεν είναι πλέον δημοκρατική ούτε ανήκει στην εθνική μας παράδοση. Οι Ευρωπαϊστές των δεξιοσοσιαλιστών και οι σύμμαχοί τους, αφού επέλεξαν την εθελούσια υποδούλωση απορρίπτοντας την εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία, καταλήγουν τώρα να εγκαταλείπουν σταδιακά τα τελευταία υπολείμματα δημοκρατίας που είχαν απομείνει στην χώρα μας. Προτίθενται να καταστρέψουν την μία, αδιαίρετη και κυρίαρχη Γαλλική Δημοκρατία, για να ενσωματωθούν στην ομοσπονδιακή  Ευρώπη των L¨ander ( γερμανικά κρατίδια), κατά τις επιθυμίες του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Η επιτροπή Βαλμύ εκτιμά ότι έχει εγκαθιδρυθεί στη Γαλλία μια μορφή   νέο-Πεταινικής  δικτατορίας στην υπηρεσία της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας της  γερμανό-αμερικανικής  Ευρώπης. Αυτή η επιδείνωση, από τους νέους collabos (συνεργάτες των Γερμανών στην κατοχή) της εθνικής προδοσίας και αυτή η αναίρεση της Δημοκρατίας και των δημοκρατικών ελευθεριών καθιστούν πιο επείγουσα από ποτέ την επανεκκίνηση της πολιτικής του συναγερμού των πατριωτών και υπερασπιστών της εθνικής κυριαρχίας. Αυτή η παρόρμηση είναι ένας από τους κυριότερους λόγους ύπαρξης της Επιτροπής Βαλμύ, από 25ετίας και πλέον. Στη χώρα μας υπάρχουν πια στην πραγματικότητα δύο αντίπαλα στρατόπεδα:

-      Το στρατόπεδο των φεντεραλιστών Μάαστριχ, Σοσιαλιστών και Κέντρο-δεξιών και των συμμάχων τους, από την μια πλευρά,
-      Και  το στρατόπεδο των προοδευτικών δημοκρατικών πατριωτών (που είναι επίσης συνεπείς αντι-ιμπεριαλιστές και γνήσιοι διεθνιστές), από την άλλη. Αυτό είναι το στρατόπεδο του εργαζομένου λαού και του ΄Εθνους, το στρατόπεδο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, που αγωνίζεται  εναντίον της εξουσίας της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, η οποία έχει υποδουλώσει τη Γαλλία

Η γραμμή του ρήγματος, δεν βρίσκεται πια στην διάκριση αριστερά-δεξιά, αλλά αντιπαρατάσσει ασυμφιλίωτα τις πιστές στο ΄Εθνος δυνάμεις  στις Ατλαντικόστροφες, των Δυτικοφρόνων και το σύνολο των ευρωπαϊστών συνεργατών του κατακτητή («collabos»).

Η Επιτροπή Βαλμύ καταγγέλλει ιδιαίτερα την πρόθεση που εξέφρασε ο Μακρόν να επέμβει στρατιωτικά στη Μέση Ανατολή και μάλιστα κατά παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και της χάρτας των Ηνωμένων Εθνών. Εμείς λέμε όχι στον πόλεμο και αγωνιζόμαστε για μια Γαλλία που υπερασπίζεται την ειρήνη, και σέβεται την διεθνή νομιμότητα και την εθνική κυριαρχία των άλλων εθνών.

Άλλη μια φορά η Επιτροπή Βαλμύ καλεί στην συγκρότηση, βήμα προς βήμα, μιας συσπείρωσης των πατριωτικών και αυθεντικά εθνικών δημοκρατικών δυνάμεων , των προοδευτικών ανθρώπων και των αντι-ιμπεριαλιστών, σε ένα Πατριωτικό Μέτωπο της Προόδου. ΄Ενας από τους βασικούς άξονες αυτής της συσπείρωσης αυτονόητα θα είναι η παραδοχή, σαφής και χωρίς αμφισημίες, της ομόθυμης βούλησης για την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, που είναι ανεπίδεκτη μεταρρύθμισης.
Στο πεδίο των βουλευτικών εκλογών που επίκεινται πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για να αποτραπεί η συγκρότηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας πέριξ του Μακρόν της κίνησής του «Δημοκρατία εν Πορεία». Ούτε μια δημοκρατική ψήφος δεν επιτρέπεται να πάει στους υποψηφίους της ή σ’ αυτούς που ετοιμάζονται να ενταχτούν σ’ αυτήν. Ο στόχος είναι να εμποδιστεί κάθε υποψήφιος που ευνοεί τον Μακρόν με την υποστήριξη του αντιπάλου του, όποιος κι’ αν είναι, για να αποτραπεί ο θανάσιμος κίνδυνος που ο Πρόεδρος ελπίζει να συγκροτήσει υπό το όνομά του.                                       
Αυτό που διακυβεύεται είναι το  Κράτος-΄Εθνος μας, η ίδια η επιβίωση της Γαλλίας, της ανεξαρτησίας της και της εθνικής κυριαρχίας της.

Επιτροπή Βαλμύ 26 Μαϊου 2017

Σημειώσεις: 1 και 2 - ΄Ένα πραξικόπημα χωρίς στρατό. Στρατηγού Ανρί Ρουρ: http://www.comite-valmy.org/spip.php ?article8599

Post Scriptum:

Ο αγώνας για την ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία οφείλει να συνοδεύεται, όπως πάντοτε έγινε στην ιστορία, ιδιαίτερα με το CNR (Εθνική Επιτροπή Αντίστασης), από μιαν εθνική κινητοποίηση, που εκπηδά από τον ριζωμένο στη χώρα λαό και απέναντι στις εξωχώριες ελίτ, οι οποίες, από τους «εμιγκρέδες» στην εποχή της Επανάστασης μέχρι τους επιτήδειους των φορολογικών παραδείσων σήμερα, δεν βλέπουν κανένα συμφέρον στην υπεράσπιση και την άνοδο της χώρας τους.   Πρέπει λοιπόν να υπάρξει η σύγκλιση του κοινωνικού συμφέροντος της μεγάλης πλειοψηφίας με το εθνικό συμφέρον.
 Σ’ αυτό το πλαίσιο, μπορούμε ν υπενθυμίσουμε τη σημασία αυτής της όμορφης λέξης «εθνικοποίηση», που γνώρισε την ώρα της δόξας της στην απελευθέρωση και μας επέτρεψε να οικοδομήσουμε έναν δημόσιο τομέα που απετέλεσε το καύχημα του έθνους μας και έγινε το παράδειγμα για πολλές χώρες. Ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις, στις οποίες στράφηκαν εδώ και τρείς δεκαετίες, έφεραν την αποβιομηχάνιση, τις μεταναστεύσεις επιχειρήσεων, την ενδημική ανεργία και την κοινωνικήν ανασφάλεια.

Η εθνική απελευθέρωση θα περάσει λοιπόν και αυτή τη φορά από την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων, προκειμένου να εξασφαλίσει την ανάπτυξη της χώρας και να δημιουργήσει μιαν οικονομική σπονδυλική στήλη, ικανή να διασφαλίσει την κοινωνική πρόοδο και την άνοδο του έθνους.

Mετάφραση: Μ.Σ.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Μιχαήλ Στυλιανού 9.5-17

Νικητής των χθεσινών γαλλικών εκλογών είναι ασφαλώς η κ. Μέρκελ -ακριβώς όπως το έθεσε η Μαρίν Λε Πεν στην προηγηθείσα τηλεμαχία. Αλλά, πέραν του 4ου Ράιχ, αδιαμφισβήτητος -πλην αθέατος νικητής-  είναι αυτό που ενσαρκώνει ο κ. Εντουάρντ ντε Ροτσίλντ, ιδιοκτήτης της ομώνυμης γαλλικής τράπεζας , παλαιός πάτρωνας του Μανουέλ Μακρόν και μεγαλύτερος μέτοχος της Λιμπερασιόν, στης οποίας την πρωτοσέλιδη,  ρυθμικά εκτινασσόμενη εντολή (που είδαμε και σε ελληνικές ιστοσελίδες) συνεμορφώθη πειθήνια το 64% των Γάλλων ψηφοφόρων:
«Κάνε ότι θέλεις          Αλλά. . .  Ψήφισε Μακρόν!»
Ο μεγάλος νικητής των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία είναι τελικά ο «Μεγάλος Αδελφός» της προφητείας του ΄Οργουελ: μια μικρή διεθνής σκοτεινή κλίκα ελέγχου του χρήματος και της εξουσίας, ένας των εκπροσώπων της οποίας στην Ε. Ε. είναι ο κ. ντε Ροτσίλντ.
Ο Μεγάλος Χαμένος των γαλλικών προεδρικών εκλογών είναι  βέβαια η Δημοκρατία σε όλη την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, αλλά και ευρύτερα στην Δύση, εφ’ όσον το σύνθημα/εντολή της Λιμπερασιόν απλώς  υπενθύμιζε στους Γάλλους τα όρια επιλογής που διαθέτουν στην επικράτεια και τη Γλώσσα (΄Οργουελ) της «Δημοκρατίας» της  Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.
Πιο ξεκάθαρα το είχε δηλώσει σε εμάς, ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, Πρόεδρος της Κομισιόν, στις 25 Ιανουαρίου 2015: « Il ne peut y avoir de choix démocratique contre les traitès européens», « Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική επιλογή εναντίον των ευρωπαϊκών συνθηκών».
Φράση που αποτελεί παραλλαγή της επιγραφής που είχε βάλει ο Δάντης Αλιγκέρι στην είσοδο της κολάσεως: «Ο εισερχόμενος, εδώ αφήνει κάθε ελπίδα.» (Εάν στην διατύπωση δεν με απατά η μνήμη εφηβικών αναγνωσμάτων.)
Τα 65% των 75% των Γάλλων ψηφισάντων συμφώνησαν χθες με την Λιμπερασιόν. Όπως στις 20 Φεβρουαρίου 2015 συμφώνησε με τον Γιούνκερ, χωρίς δισταγμό, ο κ. Βαρουφάκης, νομιμοποιώντας με την υπογραφή του το χρέος και τις δεσμεύσεις των προηγουμένων μνημονίων. Πριν μια βδομάδα (;), στη τηλεόραση, ξαφνικά ανακάλυψε πως αυτό ήταν «το λάθος» της θητείας του με τον Τσίπρα. Αλλά προχτές, διακήρυξε την υποστήριξή του στον Μανουέλ Μακρόν, απογυμνώνοντας και από εσώρουχα και μακιγιάζ την μετάνοια για το «λάθος».
(Δεν θα ήταν λάθος –παρενθετικά- να δούμε στον κ. Βαρουφάκη μιαν ελληνική έκδοση Εμμανουέλ Μακρόν, με ντόπια, βέβαια, φυσιολογικά  χαρακτηριστικά, αλλά με σύμπλεγμα στέρησης της προστασίας ενός Ρότσιλντ και των 70.000 άρθρων, φωτογραφικών εξωφύλλων και, δεκάδων ωρών τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού χρόνου προεκλογικής προπαγάνδας που αυτή συνεπάγεται. Και που αποδείχτηκε τόσο θαυματουργή, ώστε να καθίσει τον άγνωστο προ τριετίας Μακρόν, ούτε καν καθηγητή πανεπιστημίου, στην έδρα των Ηλυσίων.)

                            Η επομένης της μέθης

Θαυματουργή και φαντασμαγορική η νίκη αυτού του νέου 39 ετών, του νεώτερου Γάλλου προέδρου -«νεώτερου και από τον Ναπολέοντα» εκστασιάζονταν χθες οι σχολιαστές των μίντια.               Αλλά γιατί τα σχόλια του Παρισιού μοιάζαν κάπως βεβιασμένα και οι τόνοι της ορχήστρας των Βρυξελλών  όχι αντίστοιχοι με το όργιο της προπαγανδιστικής παρέμβασης που είχε προηγηθεί, με απροκάλυπτες δηλώσεις υπέρ του Μακρόν και εναντίον της Μαρίν Λε Πεν, από την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής ηγεσίας : κ. κ. Μέρκελ, Σούλτς, Γιούνκερ. (Τους ίδιους που εξέφραζαν υποψίες για ρωσική προεκλογική ανάμιξη, αλλά καταγγέλθηκαν απροκάλυπτα από την βρετανική ηγεσία για προεκλογικό «bulling” (τραμπουκισμό) σε βάρος του βρετανικού λαού!)
Η κάθετη πτώση του ενθουσιασμού, μετά την απομάκρυνση του εφιάλτη μιας νίκης της δυναμιτίστριας του ευρωπαϊκού  προπυργίου της παγκοσμιοποίησης, οφείλεται στην σκεπασμένη με αδιαπέραστα νέφη πολιτική, κοινωνική και οικονομική επαύριο.
Μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, η Μαρίν Λε Πεν, σε σύντομη ομιλία της, ευχήθηκε στον αντίπαλό της επιτυχία, χάριν της Γαλλίας, ανήγγειλε την εκ βάθρων αναμόρφωση της πατριωτικής παράταξής της και κάλεσε τον κόσμο που την ακολουθεί στη συνέχιση του αγώνα για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, ανόρθωσης και της  θέσης διεθνούς  σεβασμού που δικαιούται η Γαλλία. Ευτυχής ότι διπλασίασε την δύναμή της από τις εκλογές του 2012, ότι την αύξησε κατά το 1/3 από τον πρώτο γύρο και ότι έσπασε το φράγμα της πατρικής αρνητικής κληρονομιάς, παρά τον τρομακτικό πανευρωπαϊκό πόλεμο διαπόμπευσης, χόρεψε μέχρι αργά, με φίλους και  συμμαχητές της, σε μπρασσερί της Βενσαίν.
Σε ένα μήνα ακολουθεί ένας τρίτος γύρος της ίδιας κρίσιμης αναμέτρησης, για τις εκλογές της νέας Εθνοσυνέλευσης, που θα κληθεί να ψηφίσει το άγνωστο πάντοτε πρόγραμμα του νέου Προέδρου.
 Ο κ. Μακρόν είναι πρόεδρος χωρίς κόμμα. Πριν ένα χρόνο και κάτι δήλωνε ακόμη σοσιαλιστής, μετά την θεατρική του παραίτηση δήλωσε πως δεν ανήκε σε κανένα κόμμα. Στον πρώτο γύρο των εκλογών επέμεινε στις αποστάσεις του και από τις δυο πολιτικές παρατάξεις που κυβερνούσαν μεταπολεμικά τη Γαλλία  -οι υποψήφιοι των οποίων τον κατήγγελλαν σ’ όλη τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα, για να συνταχθούν τελικά πίσω του, ενώπιον του «φασιστικού κινδύνου». Όλοι εκτός του Μελανσόν, που αρνήθηκε να καθοδηγήσει τους «ανυπότακτους» αριστερούς οπαδούς του (19,5%)να μην ψηφίσουν Μαρίν λε Πεν. Και του Ντυπόν-Αιϊνιάν, που συντάχθηκε μαζί της.
Στην νέαν εθνοσυνέλευση, ο Πρόεδρος Μακρόν θα πρέπει ν’ αναζητήσει πρωθυπουργό και κοινοβουλευτική στήριξη μεταξύ των εκπροσώπων των δύο μεγάλων κομμάτων που -ως Ρεπουμπλικανοί και Σοσιαλιστές- τού αντιτάχθηκαν βίαια στον πρώτο γύρο. Δηλαδή ενός πολιτικού μίγματος  με ιστορικό εχθρότητας, τμήμα του οποίου τελικά ή απέσχε ή αποσκίρτησε στο στρατόπεδο Λε Πεν -όπως σε μείζονα λόγο συνέβη με τους «ανυπότακτους» της αριστεράς του Μελανσόν.

                         Πίσω από το σκοτεινό νέφος

Την κοινοβουλευτική βάση στήριξης του προγράμματος του νέου προέδρου θα αποτελέσουν πολιτικά φέουδα με ανεξόφλητους τίτλους εκλογικής στήριξης  στον δεύτερο γύρο και καιροφυλακτούσες αντιμαχόμενες φιλοδοξίες φεουδαρχών, για πρωθυπουργικό, υπουργικά και λοιπά πόστα εξουσίας και πολιτικής επένδυσης. Που και αυτοί θα λειτουργούν αναγκαστικά υπό την εποπτεία της προσωπικής εκλογικής πελατείας τους όσο και των δημοσκόπων. Η σαθρότητα αυτής της βάσεως, από την οποία  Ευρωπαίοι και μη πάτρωνες  βλέπουν εξαρτώμενη την αποτελεσματικότητά του κ. Μακρόν,  είναι φυσικό να μετριάζει τον ενθουσιασμό για τη νίκη του.
Απέναντι στην παράταξη των «συμμάχων», η αντιπολίτευση με επικεφαλής τους εκπροσώπους του 35% του «Πατριωτικού Μετώπου» της Μαρίν Λε Πεν, του 9,5% των «Ανυπότακτων» της αριστεράς του Μελανσόν και των οπαδών πιθανώς  και άλλων υποψηφίων του 1ου Γύρου, που δεν συντάχθηκαν με τον εκλεγέντα πρόεδρο, προβλέπεται ν’ αποτελέσουν μιαν αντιθέτως συμπαγή, αποφασισμένη και καθόλου αμελητέα αντιπολίτευση. Δεύτερος λόγος μετριασμού των απανταχού ενθουσιασμών για την χθεσινή νίκη.
Αλλά υπάρχει και η -πέρα των σταθμητών πολιτικών συντελεστών- μελλοντική πραγματικότητα, πίσω από το  σκοτεινό αδιαπέραστο νέφος που κρύβει την αύριο της Μακρονικής Γαλλίας και του ευρωπαϊκού εργαστηρίου των αλχημιστών της Παγκοσμιοποίησης -με την «Δημοκρατία» ΄Οργουελ:
 Η  πραγματικότητα μιας Γαλλίας ταραγμένης, ανήσυχης, βαθειά πληγωμένης, και εύφλεκτης.  Μιας Γαλλίας με παράδοση κοινωνικών αγώνων, οδοφραγμάτων, ηρωικών και ενδόξων πολέμων με επίδοξους κατακτητές και μεγάλων μνημείων πολιτισμού. Αυτή η Γαλλία είναι σήμερα διχασμένη, μετά  την πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί σειρά γενεών, από ξένους και παρείσακτους  εισαγωγείς εκμαυλιστικών δαιμονίων μετα-νεωτερικού ευδαιμονικού εκφυλισμού.
Λένε μερικοί και εδώ παντογνώστες ότι από αυτές τις εκλογές η Γαλλία αποκαλύφτηκε «μοιρασμένη στα τέσσερα». Η πραγματική Γαλλία είναι διχασμένη στα δύο: Στο Πατριωτικό Στρατόπεδο και στους αλλοτριωμένους (από προπαγάνδα, ιδιοτέλεια ή φόβο) υπνοβάτες της Παγκοσμιοποίησης.

Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών και το τείχος της αμείλικτης αντικειμενικής πραγματικότητας, προς το οποίο επωμίσθηκε να οδηγήσει το γαλλικό φορτηγό εκρηκτικών ο νεαρός νέος οδηγός της Γαλλίας, δεν προοιωνίζεται θρίαμβο των σχεδιαστών του παράτολμου εγχειρήματος. Και είναι βέβαιο πως οδηγεί σε βίαιη αφύπνιση – και όχι μόνο των υπνωτισμένων στη Γαλλία βουλήσεων.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Τι έγινε χθες στη Γαλλία, στις εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου; Επικράτησαν θριαμβευτικά, με το πρόσωπο του Εμανουέλ Μακρόν, εκείνοι που παρήγαν και ενδυνάμωσαν τον ακροδεξιό ποπουλισμό (με τη μορφή του λεπενισμού).
Δεν νίκησε το παραδοσιακό κέντρο - όπως εμφανίζεται στο μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού τύπου - αλλά το λεγόμενο ριζοσπαστικό κέντρο, το οποίο θεμελιώνεται στο υποτιθέμενο πρότυπο προοδευτικής πολιτικής (Anthony Giddens), διά του οποίου φέρεται να καταλύεται η διαίρεση αριστερά/δεξιά, εν όψει μιας νέας απολιτικής στην ουσία σύνθεσης, όπου αποθεώνεται το οικονομικό μάνατζμεντ, με τη μορφή του "τέλους της ιστορίας".  
Εδώ, στην πραγματικότητα έχουμε μια νέα σύνθεση που ενώ αντλεί από τον φιλοσοφικό συντηρητισμό, διατηρεί στο αφήγημά της ορισμένες από τις θεμελιώδεις έννοιες που παραδοσιακά συνδέονται με τη σοσιαλδημοκρατία. Δεν πρόκειται για τον "τρίτο δρόμο" του Giddens, που αποσκοπούσε στην ανανέωση της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά για το προηγούμενο έργο του ίδιου "πέραν της αριστεράς και δεξιάς", που απαξιώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της πολιτικής κληρονομιάς της νεωτερικότητας (: της ιστορίας).
Αυτός είναι ένας αγοραίος ποπουλισμός, κόντρα στον οποίον παράγεται αντανακλαστικά ο ακροδεξιός ποπουλισμός, έτσι ώστε να δημιουργηθεί σήμερα μια ιστορική φάρσα στον πολιτικό ανταγωνισμό, ο οποίος διεξάγεται πλεόν σε ένα μεταφιλελεύθερο και μεταδημοκρατικό πεδίο. [Το οποίο παρουσίαζε ανάγλυφα, πριν από 15 χρόνια, ως τάση ένας "φάκελος" μου για το δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, ο οποίος δυστυχώς "κόπηκε" από την ενοχλημένη διεύθυνση του σταθμού. Δεν έπρεπε να θίξουμε την πολιτική πραγματικότητα που έχει ως φυσιολογική συνέπεια (αντανάκλαση) την πολιτική νομιμοποίηση και κοινωνική μεγέθυνση του φασιστικού τέρατος στην Ευρώπη και ασφαλώς στην Ελλάδα. Δεν έπρεπε να δείξουμε πού και πώς κατασκευάζεται ο ακροδεξιός ποπουλισμός και πώς η απειλή από αυτόν συντηρεί ερμαφρόδιτα καθεστώτα αγοραίου ποπουλισμού, τα οποία στη θέση της πολιτικής σύγκρουσης δομούν ένα θέατρο σκιών, πίσω από τη σκηνή του οποίου λαμβάνονται οι ουσιαστικές αποφάσεις μέσα από τη διαπλοκή κυβερνήσεων και κυρίαρχων οικονομικών συμφερόντων].
Η διαλεκτική της νίκης Μακρόν, λοιπόν, επιβεβαιώνει τις προσεγγίσεις δυο εξαιρετικών και έντιμων προσωπικοτήτων της ακαδημαϊκής κοινότητας, του Jacques Rancière και της Chantal Mouffe: Η πολιτική σκηνή έχει μετατραπεί σε ένα αυστηρά ελεγχόμενο θέατρο σκιών, σε ένα καταναλωτικό θέαμα, όπου συγκρούονται αγοραίοι λαϊκιστές με ακροδεξιούς λαϊκιστές, ενώ τα νήματα της εξουσίας - και της δική τους παράστασης – κινούν, καλά κριμένα πίσω από τη σκηνή, διαπλεκόμενα συμφέροντα.

Έτσι, η Λεπέν νομιμοποιεί πολιτικώς τον Μακρόν και αντίστροφα, ενώ και οι δυο από κοινού συνδιαμορφώνουν ένα πεδίο διασκέδασης των πραγματικών πολιτικών σχέσεων και της πραγματικής εξουσίας και ηγεμονίας. Και κάπως έτσι η δημοκρατία από αίσθηση, ανταγωνισμός και υλικό βίωμα, μετατρέπεται σε παραίσθηση, "ποδόσφαιρο" και φτηνιάρικο συναίσθημα. Πρόκειται, αναγνώστη μου, για παρακμή του δημοκρατικού φαινομένου. 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του James Petras, Unz Review, May I,2017

[ O  αρθρογράφος είναι Ελληνο-Αμερικανός, τέως διπλωμάτης, διεθνώς σεβαστός δημοσιολόγος ευρείας παιδείας και φιλοσοφικής θεώρησης. Στο προκείμενο εκθέτει το επιμελώς αποκρυπτόμενο πρόγραμμα της υποψήφιας για την Προεδρία της Γαλλίας Μαρίν Λε Πεν, προς γνώσιν και κρίσιν -παντός ανθρώπου καλής πίστεως- της ίδιας και της πολυσύνθετης χορωδίας των υβριστών της. ΄Εχει ακόμη πρακτική χρησιμότητα για τους παρεπιδημούντες Γάλλους ψηφοφόρους, αλλά διαρκή και διαφωτιστική(;) για πολλούς παρ ημίν Σόρο-αριστερούς]

Μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού

Εισαγωγή: Κάθε μέρα, με απίθανους τρόπους, ηγετικές μορφές από τη δεξιά και την αριστερά, από τον τραπεζικό κόσμο και παριζιάνους διανοουμένους, κατασκευάζουν ιστορίες και προωθούν συνθήματα κατασυκοφάντησης της προεδρικής υποψήφιας Μαρίν Λε Πεν.
Διαστρέφουν το πρόγραμμά της, κολλώντας την ετικέτα «εξτρεμιστική» στη δέσμευσή της υπέρ της τάξης των εργαζομένων και εναντίον του ιμπεριαλισμού. Φόβος και φθόνος για το γεγονός ότι η νέα γυναίκα ηγείται ενός λαϊκού κινήματος έχει εισρεύσει στα αφρίζοντα από σαμπάνια δείπνα των καλεσμένων του Εμμάνουελ «Μάννυ» Μακρόν. Και έχει πολλούς λόγους να ανησυχεί. Η Λε Πεν απευθύνεται στα στοιχειώδη συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των Γάλλων εργατών, αγροτών, δημοσίων υπαλλήλων, ανέργων και υπο-απασχολούμενων νέων και εργατών σε ηλικία που πλησιάζουν τη συνταξιοδότηση.
Τα ΜΜΕ, η πολιτική τάξη,  δικαστικοί αλλά και προβοκάτορες ταραχών επιτίθενται άγρια κατά της Λε Πεν, διαστρέφοντας την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της. Τους εξαγριώνει ότι η Λε Πεν υπόσχεται να αποσύρει τη Γαλλία από την ενιαία διοίκηση του ΝΑΤΟ –τερματίζοντας ουσιαστικά την δέσμευσή της στους αμερικανικούς πολέμους ανά τον κόσμο. Η Λε Πεν απορρίπτει την ολιγαρχική δυναστεία της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και τα προγράμματα λιτότητας που επιβάλλει, από τα οποία θησαύρισαν Ολιγάρχες και Πολυεθνικές επιχειρήσεις. Υπόσχεται να υποβάλει την γαλλική υποταγή στην ΕΕ σε λαϊκό δημοψήφισμα. Η Λε Πεν υπόσχεται να τερματίσει τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας και αντίθετα να αυξήσει τις εμπορικές συναλλαγές. Θα θέσει τέρμα στην γαλλική εμπλοκή στη Συρία και θα καθιερώσει σχέσεις με το Ιράν και την Παλαιστίνη.
Η Λε Πεν έχει ταχθεί υπέρ μιας Κεϋνσιανής αναζωογόνησης της βιομηχανίας, με έμφαση στη ζήτηση, αντίθετα με το ακραία νεοφιλελεύθερο  πρόγραμμα –οικονομία της προσφοράς- του Εμμανουέλ Μακρόν.
Το πρόγραμμα της Λε Πεν αυξάνει τους φόρους στις τράπεζες και στις τραπεζικές συναλλαγές, ενώ επιβάλλει πρόστιμα στη φυγή κεφαλαίων, για να συνεχίσει την χρηματοδότηση συνταξιοδότησης των γυναικών στα 62 χρόνια και των ανδρών στα 65, να διατηρήσει την εβδομαδιαία απασχόληση στις 35 ώρες και να απαλλάξει φορολογίας τις υπερωρίες. Υπόσχεται άμεση κρατική παρέμβαση για την παρεμπόδιση μετανάστευσης βιομηχανιών σε χώρες της Ε.Ε. με χαμηλά ημερομίσθια  και την απόλυση Γάλλων εργατών.
Η Λε Πεν έχει δεσμευτεί για την αύξηση των δημοσίων δαπανών για την προστασία των παιδιών, των απόρων και των αναπήρων. ΄Εχει υποσχεθεί να προστατεύσει τους Γάλλους αγρότες από τις επιδοτούμενες φτηνές εισαγωγές. Υπόσχεται περικοπή φόρων κατά 10% για εργαζόμενους με χαμηλές αποδοχές. ΄Εχει δεσμευθεί να αγωνισθεί κατά του σεξισμού και για μισθολογική εξίσωση των γυναικών. Υποστηρίζει το δικαίωμα στην έκτρωση και τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.
Η Μαρίν Λε Πεν θα μειώσει την εισδοχή μεταναστών σε 10.000 τον χρόνο και θα πλήξει τους σχετιζόμενους με τρομοκράτες.

Εμμανουέλ Μακρόν: Μακρο-Δισεκατομμυριούχος και Μικρό-νοιαζόμενος για τον εργαζόμενο.

Ο Μακρόν ήταν ένας τραπεζίτης επενδύσεων στη Τράπεζα Ρότσιλντ & Σια, τράπεζα ολιγαρχία, που πλουτίζει από κερδοσκοπία και από την λεηλασία του Δημοσίου Ταμείου.                           Ο Μακρόν   υπηρέτησε ως υπουργός Οικονομίας του Φρανσουά Ολάντ από το 2014 ως το 2016. ΄Ηταν τότε που ο Πρόεδρος Ολάντ επέβαλε ένα πρόγραμμα εύνοιας στις επιχειρήσεις, το οποίο περιλάμβανε μια περικοπή φόρων 40 δις. ευρώ για τους πλουσίους.
Ο Μακρόν έχει δεσμούς με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και τις συνδεόμενες με αυτό συνομοσπονδίες Τραπεζών και επιχειρήσεων, των οποίων οι αξιώσεις περιλαμβάνουν: Αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης, περικοπή των κοινωνικών δαπανών, απόλυση δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και διευκόλυνση της εξόδου του κεφαλαίου και της εισόδου φθηνών εισαγωγών.
 O Mακρόν είναι  θερμός υποστηρικτής του ΝΑΤΟ και του Πενταγώνου και ανεπιφύλακτος υποστηρικτής της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Από την πλευρά τους οι Ολιγάρχες είναι ενθουσιώδεις με τον εναγκαλισμό του Μακρόν στην μεγαλύτερη λιτότητα για τους Γάλλους εργαζομένους, ενώ οι στρατηγοί μπορούν να αναμένουν πλήρη οικονομική υποστήριξη για τους διεξαγόμενους και τους μέλλοντες αμερικανό-Νατοϊκούς πολέμους σε τρεις ηπείρους.

Προπαγάνδα-ρετσινιές και ψέματα

Η φιλοπολεμική, αντιεργατική και οικονομίας-προσφοράς πολιτικές του Μακρόν μας επιτρέπουν ένα μόνο συμπέρασμα: Η Μαρίν Λε Πεν είναι η μόνη υποψήφια της αριστεράς.  Το πρόγραμμα και οι δεσμεύσεις της είναι υπέρ των εργαζομένων -όχι της «σκληρής» ή «άκρας» δεξιάς και ασφαλώς όχι «φασιστικές».
Ο Μακρόν από την άλλη πλευρά είναι κηρυγμένος δεξιός εξτρεμιστής –ασφαλώς όχι «κεντρώος», όπως ισχυρίζονται τα μίντια και η πολιτική «ελίτ». Δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς το τραπεζικό ιστορικό του, τους σημερινούς υποστηρικτές του στον κύκλο των ολιγαρχών και τις πολιτικές της υπουργίας του στην κυβέρνηση Ολάντ.
Οι Μακρονιστές κατηγόρησαν την Μαρίν Λε Πεν για ακραίο «εθνικισμό», «φασισμό», «αντισημιτισμό» και «αντιμεταναστευτικό ρατσισμό». Η «γαλλική αριστερά», ή ότι έμεινε από αυτή, έχαψε τυφλά την προπαγάνδα των ολιγαρχών εναντίον της Λε Πεν, παρά την δύσοσμη προέλευση αυτών των συκοφαντιών.
Η Λε Πεν είναι προπάντων η σημαιοφόρος της εθνικής κυριαρχίας: «Πρώτα η Γαλλία! Ο  αγώνας της είναι εναντίον των Βρυξελλών και για την κυριαρχία του γαλλικού λαού. Υπάρχει μια ουρανομήκης ειρωνεία στο να στιγματίζεται ως «άκρα δεξιά» ο αγώνας κατά της αυτοκρατορικής πολιτικής εξουσίας. Είναι ύβρις να ευτελίζονται λαϊκά αιτήματα για εθνική δημοκρατική εξουσία επί της βασικής οικονομικής πολιτικής, επί των δημοσίων δαπανών, της πολιτικής εισοδήματος και τιμών, του προϋπολογισμού και των ελλειμμάτων, ως «εξτρεμιστικά και ακροδεξιά».
Η Μαρίν Λε Πεν μεταμόρφωσε συστηματικά την ηγεσία, το κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα και την κατεύθυνση του κόμματος Εθνικό Μέτωπο. Απέβαλε τους αντισημίτες, περιλαμβανομένου του πατέρα της! Μεταμόρφωσε την πολιτική του για τα δικαιώματα της γυναίκας, την έκτρωση, τους ομοφυλόφιλους και τη φυλή. Κέρδισε την υποστήριξη των νέων ανέργων και των βιομηχανικών εργατών, των δημοσίων υπαλλήλων και των αγροτών.
Τρείς φορές περισσότεροι νέοι εργάτες  υποστηρίζουν το πρόγραμμά της για την αναζωογόνηση της εθνικής βιομηχανίας, από το δόγμα «Ελεύθερη Αγορά» του Μακρόν. Η Λε Πεν άντλησε υποστήριξη από τους Γάλλους αγρότες όσο και από την πληττόμενη ρευστή επαρχιακή μεσαία τάξη, καταστηματάρχες, υπαλλήλους και εργαζομένους στον τουρισμό και ιδιοκτήτες επιχειρήσεων.
Παρά τα ρεύματα μεταξύ των γαλλικών μαζών εναντίον των ολιγαρχών, διανοούμενοι και πολιτικοί δημοσιογράφοι πιθηκίζουν την συκοφαντική δυσφήμηση της Λε Πεν επειδή δεν θέλουν να δυσαρεστήσουν τα περιώνυμα μίντια και τις διοικήσεις των πανεπιστημίων. Δεν θα αναγνωρίσουν τις βαθειές αλλαγές που επισυνέβησαν στο εσωτερικό του Εθνικού Μετώπου υπό την ηγεσία της Μαρίν Λεπέν. Είναι οι προφέσορες της αμφιλογίας –μιλούν αριστερά, ενώ πράττουν δεξιά.*
Εάν ο Μακρόν κερδίσει αυτή την εκλογή (και τίποτα δεν είναι εγγυημένο), θα εφαρμόσει βεβαίως το «σκληρό» και ακραία νέο-φιλελεύθερο πρόγραμμά του. Όταν οι Γάλλοι εργάτες κατέβουν σε απεργία και οι διαδηλωτές στήσουν οδοφράγματα κατά της λιτότητας του Μακρόν, η πλαστογραφημένη «αριστερά» θα κλαψουρίζει την άσφαιρη κριτική της περί «νόθου λογικής». Θα ισχυρίζονται ότι αυτοί είχαν δίκιο εξ αρχής.
Εάν η Λε Πεν δεν εκλεγεί, ο Μακρόν θα επιβάλει το πρόγραμμά του και θα πυροδοτήσει τη λαϊκή μανία. Η Μαρίν Λε Πεν θα είναι ισχυρότερη υποψήφια στις επόμενες εκλογές… εάν οι δικαστές της Ολιγαρχίας δεν την φυλακίσουν για το έγκλημα υποστήριξης της εθνικής κυριαρχίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.


*Ομολογία: Στη φράση μιλούν αριστερά και πράττουν δεξιά, ο μεταφραστής ομολογεί ότι  βρέθηκε σε μεγάλο πειρασμό να προσθέσει στο πράττουν την πρόθεση εισ-, έτσι για λόγους κυριολεξίας. Επικράτησε όμως τελικά η υποχρέωση σεβασμού του κειμένου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Μιχαήλ Στυλιανού     
                                                                         
Την τελευταία, χθεσινή, τηλεμαχία των γαλλικών εκλογών θα αποθανατίσει μια φράση, που εκτινάχθηκε στιλπνή και αιχμηρή, σαν χαλύβδινο βέλος, και αστραπιαία καρφώθηκε στην καρδιά της γαλλικής και τη ευρωπαϊκής ιστορίας.
Καλό είναι να την μάθουν οι ΄Ελληνες, γιατί μας αφορά.
Την είπε βέβαια η Μαρίν Λεπέν. Είπε:
«Όπως κι’ αν είναι, κ. Μακρόν, την Γαλλία, μετά την Κυριακή, θα την κυβερνά μια γυναίκα. ΄Η Εγώ ή η Μέρκελ!. . .»
Δεν την ανέπτυξε σ’ αυτό το σημείο. ΄Ολοι οι ακροατές θα κατάλαβαν. Αλλά αργότερα, στην αναμέτρηση δυόμιση ωρών, του είπε  ότι είναι υποταγμένος («σε στάση πρηνηδόν») στην Μέρκελ, στην Ουάσιγκτων, στη νομενκλατούρα των Βρυξελών, στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και στα τραστ των ΜΜΕ, που συναποτελούν το Σύστημα.
Τα ΜΜΕ, των τραστ αλλά και τα δημόσια, στη Δυτική Ευρώπη τουλάχιστον, περιλαμβανομένων της Βρετανίας, κουκουλώνουν και εξαφανίζουν κάτι τέτοιες εκρηκτικές φράσεις και προσπαθούν να υποβάλουν στην παθητική πελατεία τους ότι επρόκειτο περί ενός πολιτικού καυγά χαμηλής στάθμης, όπου ο κ. Μακρόν κέρδισε με την σοβαρότητα του προγράμματός του- όταν στην πραγματικότητα επί δυόμιση ώρες  απολογείτο και  κατέφευγε σε «εξευγενισμένες» βρισιές.
Της καταλόγισε ότι είναι το κίνημα του μίσους και του φόβου, ότι καπηλεύεται την δυστυχία και τις ανησυχίες της κοινωνικής ανασφάλειας και ότι κηρύσσει την περιχαράκωση στα κλειστά σύνορα και στο παρελθόν – ενώ αυτός πιστεύει στα ανοικτά σύνορα, στην ομοσπονδιακή Ευρώπη και στην παγκοσμιοποίηση.

Την είπε την παγκοσμιοποίηση –ως μαγνητικό πόλο της πολιτικής του πυξίδας. Επιβεβαιώνοντας έτι τις αναλύσεις  διανοουμένων και σχολιαστών σε ιστοσελίδες πυρήνων του Γκωλλικού κινήματος, που εκθέτουν την ιλιγγιώδη αναρρίχηση του πιθανού αυριανού προέδρου από την αφάνεια, από μια κλίμακα που κάθε σκαλί της ήταν δεσμός μ’ ένα πρόσωπο-κρίκο στην αθέατη αλυσίδα εξουσίας που ζώνει τη γαλλική προεδρία.
Εξέχουν στους κρίκους αυτούς ηχηρά ονόματα, που δεν ακούγονται νάχουν γαλλικές ρίζες και θρήσκευμα, με εξαιρετικούς τίτλους σπουδών (οικονομικών), με ιστορικό που αρχίζει από την σύλληψη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, και τον ρόλο αμερικανικών υπηρεσιών και ιδρυμάτων στον τοκετό και την διαπαιδαγώγηση της και επίσης ονόματα που συνδέονται με πανίσχυρες ομάδες πιέσεως, οικονομικές , γεωπολιτικές, θρησκεύματος και Στοές…
Πρόσφατο άρθρο στη Ντεγκωλλική ιστοσελίδα «Επιτροπή Βαλμύ», εστιάζεται στην πτυχή των διασυνδέσεων του υποψηφίου προέδρου με τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Αυτή η ερμητικά κλειστή λέσχη προγραμματισμού των εγκοσμίων και φροντιστήριο νέων ηγετών, είναι γνωστή εκ των έσω και σε αρκετούς ημετέρους φωστήρες, αλλά και ευρύτερα από το μυστήριο και την φαραωνική  αστυνομική θωράκιση που προβάλλει την ετήσια σύνοδό της.
Πάντως, ο τίτλος  «En Marche!» (Εμπρός) του «κινήματος» του Μανουέλ Μακρόν ήταν ο τίτλος ιστοσελίδας ενός φίλου του, και η αρχική διεύθυνση του κινήματος ήταν η διεύθυνση κατοικίας του ίδιου φίλου, ονόματι Λωράν Μπιγκόρνιε, που συμμετείχε στις συνεδριάσεις της Μπίλντερμπεργκ τον Ιούνιο 2015. Ο ίδιος ο Μακρόν συμμετέσχε στις εργασίες της λέσχης τον προηγούμενο χρόνο, τέλη Μαΐου 2014. Τότε ήταν οικονομικός σύμβουλος του προέδρου Ολάντ και 2ος Γ. Γραμματέας της Προεδρίας. Δυο μήνες μετά τη συμμετοχή του στη Μπίλντερμπεργκ διορίσθηκε υπουργός της Οικονομίας.
 Στη θέση οικονομικού συμβούλου του Ολάντ τον διαδέχθηκε η φίλη του  Λωράνς Μπουν, και αυτή παρούσα στη Μπίλντερμπεργκ, στη σύνοδο του 2015. Άλλος φίλος-πάτρωναςτου Μανουέλ Μακρόν, ο Ανρί ντε Καστρίς, επικεφαλής των Ασφαλειών ΑΧΑ, είναι Πρόεδρος της Διοικητικής Επιτροπής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.
Το σχετικό δημοσίευμα της Ντεγκωλλικής ιστοσελίδας, για να κατατοπίσει πληρέστερα τους αναγνώστες για την ταυτότητα και τις ενασχολήσεις αυτής της λέσχης, παραθέτει την μαρτυρία μιας πολύ γνωστής γαλλικής προσωπικότητας, του συγγραφέα, περιφερειάρχη και Ευρωβουλευτή Φιλίπ Ντ Βιλιέρ, στην ακόλουθη τηλε-ταινία: https://www.youtube.com/watch?v=yOgiggCVrmc
Στην αρχή του Βίντεο ο Ντε Βιλιέρ μιλάει για τη λειτουργία του κυβερνητικού μηχανισμού της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, που γνωρίζει ως ευρωβουλευτής και συνεχίζει με τη Λέσχη. Λέει:
«Αυτό που έζησα στις Βρυξέλλες και φαίνεται να είναι φυσιολογικό, υπάρχουν εκεί 3.000 Διευθυντές Πολιτικής (Policy Managers) και 30.000 λομπίστες (!) (πράκτορες προώθησης επιχειρηματικών –κυρίως- συμφερόντων). Προέρχονται από τη Χημική βιομηχανία,  επιχειρήσεις αερίου και λοιπά, κάθε μεγάλου κλάδου. Κάθε τέταρτο της ώρας χτυπούν μια πρόταση/αίτηση. Κάθε φορά που πατάτε το κουμπί ( ψηφοφορίας) υπάρχει ένα λόμπι από πίσω. Αυτό που εγώ είδα, είδα με τα μάτια μου, είναι ότι οι Επίτροποι είναι οι μελλοντικοί λομπίστες και οι λομπίστες οι μελλοντικοί επίτροποι. Επομένως είναι ένα μπέρδεμα ιδιοτήτων που απολήγει σε παράνομο έλεγχο συμφερόντων Έτσι η Ευρώπη είναι ένα ον των αβύσσων και αυτό που τρέμει είναι το φως. Είναι μια γκρίζα ζώνη όπου δεν ξέρεις ποιος αγοράζει ποιόν.
«Αυτό στο οποίο αναφερθήκατε προηγουμένως ήταν μια σύσκεψη που έγινε στις 17 Μαρτίου 2007, στην οποία παραβρέθηκα κατά περίεργη τύχη. Στην είσοδο κάτι έγινε με την κάρτα μου (πρόσκληση;) και πέρασα στην αίθουσα. Και ήταν εκεί, παντού, οι σούπερ-τοπ, η αθέατη υπερτάξη, ο Κίσινγκερ, ο Μπρζενζίνσκυ, οι επικεφαλής επιχειρηματικών συγκροτημάτων, ήταν ο Μπερζόν (αναφέρει Γάλλους επιχειρηματίες και τραπεζίτες). Υπήρχαν μικρά τραπέζια καλά εφοδιασμένα και γίνονταν ομιλίες.
«Αυτό που κατάλαβα ήταν πως εκεί ήταν η Τριλάτεραλ, κλάδος Ευρώπης. ΄Ητανε τετρακόσιοι. ΄Ελεγαν πρέπει να καταστρέψουμε την ομοιογένεια των εθνών. Πολύ ενδιαφέρον ! Θα πρέπει να μεγαλώσουμε την αγορά. Να έχουμε μια παγκόσμια, μαζική αγορά. Αυτοί είναι που επινόησαν τον όρο παγκόσμια διακυβέρνηση. Μιλούσαν για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Λέγανε πως στα σχολεία αντί να διδάσκουν στα παιδιά σώστε τη χώρα, την περιοχή σας, το δέντρο μπροστά στο σπίτι σας, να λένε, όχι, να σώσετε τον πλανήτη. Και μιλάγανε για την ανάγκη να ενώσουνε στον ίδιο αγώνα τους δυο φιλελευθερισμούς, τον οικονομικό φιλελευθερισμό, ανατινάσσοντας τα σύνορα, και τον κοινωνικό φιλελευθερισμό.»
Παρουσιαστής: Μιλούσαν προς τους επικεφαλής επιχειρήσεων. Επομένως δεν πρόκειται αναγκαστικά για συνωμοσία.
Ντε Βιλιέρ: «Φυσικά. Δεν έχουν λόγο να συνωμοτούν. ΄Εχουν την εξουσία. Να σας πως τι μου είπε μια μέρα ο Φρανσουά Φιγιόν*, που είχε προσκληθεί, όπως και ο φίλος του ο Αλαίν Ζυπέ, τον επόμενο χρόνο. Του λέω, γιατί πας στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ; Δεν λέει στο Ευαγγέλιο ου βαλείν τον λίχνον υπό μόδιον; Το ίδιο ισχύει για τους Μασόνους. Γιατί κρύβονται αυτοί οι άνθρωποι, γιατί κρύβονται;
Π: Και τι σας απάντησε;
Ντε Βιλιέρ: Μου απάντησε –απίστευτη απάντηση !- μου απάντησε, τι τα θέλεις, αυτοί είναι που μας κυβερνούν.
Λοιπόν, η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, η Τριλάτεραλ υπάρχουν. Η διαφορά ανάμεσα σ’ εμένα και πολλούς άλλους είναι ότι λένε ά, είναι μια παγκόσμια συνωμοσία. Όχι, είναι η εξουσία.
Γιατί μιλούσαν εκεί; Δεν ήταν μια απλή συζήτηση. Μιλούσαν για  τους επιδιωκόμενους στόχους. Λέγανε αυτοί είναι οι αντικειμενικοί στόχοι. Και ανάμεσα στους αντικειμενικούς στόχους εκείνη την ημέρα ήταν η περίφημη Διατλαντική Συνθήκη. Και  αυτή η Διατλαντική Συνθήκη που ετοιμάζουν θα εγκαταστήσει ένα ιδιωτικό Δικαστήριο Διαιτησίας που θα επιτρέπει στις πολυεθνικές επιχειρήσεις να δικάζουν τα κράτη, να καταδικάζουν την λαοπρόβλητη εξουσία. Μια συνθήκη, με την οποία οι κατοχυρωμένες «επωνυμίες» προϊόντων, ο προστατευόμενες μάρκες, Θα εξαφανιστούν. Εν ολίγοις μια συνθήκη που θα δείξει ξεκάθαρα τι ήταν αυτό το περίφημο ευρωπαϊκό όνειρο.
Το Ευρωπαϊκό ΄Ονειρο δεν ήταν να οικοδομήσουμε ένα νέο έθνος στη θέση αυτών που υπέγραψαν το Μάαστριχτ. Το Ευρωπαϊκό ΄Ονειρο ήταν να παραδοθεί μια έκταση χωρίς έθνος, χωρίς κυβέρνηση, χωρίς δημοκρατία, χωρίς εδαφικά όρια, να παραδοθεί σε μια παγκόσμια μαζική αγορά, με το κλειδί στην Αμερική.
Και όταν το λέγαμε εμείς οι εξορκισμένοι της Συνθήκης του Μάαστριχτ, όπως ο Σεγκέν, ο Σεβενεμάν, ο Πασκουά και ο Λε Πεν, μας λέγανε ψεύτες. Και όμως υποτιμούσαμε την πραγματικότητα.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Πολύ ευρύτερης και μεγάλης ιστορικής σημασίας


Του Μιχαήλ Στυλιανού

Οι εκλογές που διεξάγονται την Κυριακή στη Γαλλία και όπου διαβιούν Γάλλοι  πολίτες  είναι οι κρισιμότερες μεταπολεμικά για το μέλλον της  φίλτατης χώρας, της όλης  Ευρώπης και ίσως ακόμη του Δυτικού πολιτισμού.
Αυτής της πραγματικότητας δεν έχουν επίγνωση παρά ελάχιστοι Γάλλοι και λίγοι, επίσης, ανήσυχοι άνθρωποι σε άλλες χώρες της Δύσης. Ο υπόλοιπος πληθυσμός ζει συνεχώς, αναπνέει και σκέπτεται υπό την  συνεχή  υπνωτιστική υποβολή της εικονικής πραγματικότητας, που του εμφυτεύουν  ακατάπαυστα, σε νου και υποσυνείδητο, αλληλοδιάδοχες οθόνες, μεγάλες και πολύ μικρές, ελεγχόμενες από ένα ολιγάριθμο τελικά επιτελείο εγκεφάλων, που προγραμματίζει τις επιλογές πολιτών και ψηφοφόρων.
Η εξαιρετική κρισιμότητα αυτών εκλογών συνίσταται στο ότι:
α) Διεξάγονται σε χώρα με παραδοσιακή αποφασιστική επιρροή στη δημιουργία των ρευμάτων ιδεών και εξελίξεων στην Ευρώπη και  σε στιγμή σήψης και δραματικής απαξίωσης θεσμών και δογμάτων μισού και πλέον αιώνα.
β) Δεν έχουμε πια εδώ μιαν κλασσική αναμέτρηση κομματικών παρατάξεων «Δεξιάς» ή «Αριστεράς», υπό διάφορες επωνυμίες. Αυτά, στον πρώτο γύρο της προπερασμένης Κυριακής,  αποτέθηκαν στο παλιατζίδικο της Ιστορίας. Αυτό που απέμεινε προς κρίσιν είναι το δίλημμα ουσίας –αν και η ουσία του διλήμματος επιχειρείται -μετά μανίας και δόλου- να αποκρυβεί. Αλλά  οι δυνάμεις που πράγματι αναμετρώνται την Κυριακή είναι:
Από την μια: ο Ελληνο-Χριστιανικός πολιτισμός και η πολιτισμική παράδοση που αυτός  διέπλασε  στην Ευρώπη:  Με την προσήλωση σε πατρώα  γη και έθνος -ως αλληλουχία γενεών σε άρρηκτο δεσμό κοινής ιστορίας, κοινής θρησκείας κοινότητας ιδανικών -με προτάγματα την Ελευθερία, την Ανεξαρτησία, την Δημοκρατία, την Δικαιοσύνη και την Αλληλεγγύη και κοινών προσφορών στην  πνευματική διάσταση του ανθρώπου.
Και από την άλλη: Η πυρπόληση-εξαφάνιση της Ιστορίας και της Παράδοσης και η ταχύρρυθμη εφαρμογή του σχεδίου για μια νέα πλανητική τάξη πραγμάτων, όπου πρώτα η Ε.Ε. –ως εργαστήριο και πρόπλασμα- και τελικά ο πλανήτης θα καταστούν μια ενιαία μαζική αγορά  «αξιών», ικανοτήτων, προϊόντων και υπηρεσιών, χωρίς χώρες-πατρίδες, σύνορα, λαούς-έθνη ομοιογενή, κυβερνήσεις, δημοκρατία, οικογένεια, δεσμούς, αλληλεγγύη.
 Στην  Νέα Παγκόσμια Τάξη το σχέδιο προβλέπει μιαν πανσπερμική ανθρώπινη μάζα «ατόμων» (και ρομπότ), στην υπηρεσία του μηχανισμού παραγωγής πλούτου και εξουσιαστικής ισχύος, για μια μικρή διεθνή μειοψηφία «προικισμένων ευγενών (elite)». Για τα άτομα-υπηκόους μόνος επιτρεπόμενος χώρος  άσκησης «ιδεαλισμού» είναι το πεδίο της ιδιοτέλειας, υπό την αρχική  έννοια της λέξης, της αποκλειστικής  φροντίδας για την βελτίωση της προσωπικής σου θέσης -το χρήμα.
Στη ΝΠΤ (Νέα Παγκόσμια Τάξη) δεν υπάρχουν πια πατρίδες, πόλεμοι και ταξικές συγκρούσεις. Μόνο δυο κατηγορίες  ανθρώπων υπάρχουν: Η  απρόσιτη δυναστεία των ευγενών και η  έρπουσα σε μήκη και πλάτη, τηλε-ελεγχόμενη μάζα των παραγωγικών δουλοπαροίκων, παραγωγών-καταναλωτών.                                                                           
Είναι ο μετά-νεωτερικός τεχνοκρατικός Μεσαίωνας.
[Περί του σχεδίου αυτού και της μήτρας που το παρήγαγε θα μεταφέρουμε σε άλλο άρθρο την κατατοπιστική μαρτυρία αυτήκοου, σε τηλε-συνέντευξη, του διάσημου Γάλλου συγγραφέα και τέως πολιτικού, Φιλίπ Ντε Βιλιέρ.]
Η εικόνα όμως που έχουν οι ψηφοφόροι στην μεγίστη πλειοψηφία τους για το δίλημμα της αναμένουσας κάλπης δεν είναι αυτή που σκιαγραφήθηκε πιο πάνω. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι  (και οι ΄Ελληνες τηλεθεατές και αναγνώστες) έχουν προ οφθαλμών  την σκηνοθετημένη εικόνα του διλήμματος  που κατασκεύασαν για  καθοδήγησή τους  αυτοί που ελέγχουν τους παραγωγούς της εικονικής πραγματικότητας, με τα γαλλικά και Δυτικά γενικώτερα ΜΜΕ. Και σ’ αυτήν έχουμε:
Από τη μια, την προσωποποίηση της καταστροφής: της Γαλλίας, της Ευρώπης, ίσως και της παγκόσμιας οικονομίας. «Είναι ξανθή, 48 χρόνων, κόρη γνωστού φασίστα και κληρονόμος του ακροδεξιού κόμματός του, φασίστρια η ίδια, ρατσίστρια, που μισεί τους μουσουλμάνους και τους ομοφυλόφιλους», δηλαδή μαζί η πανούκλα και η χολέρα, η Μαρίν Λε Πεν. Εδώ την βλέπουμε «στα δελτία», πάντα  με τα γυαλιά των λόγων του παρουσιαστή, χωρίς να  μαθαίνουμε τι λέει, ακόμη κι’ αν μιλάμε γαλλικά.

Ο Δράκος-φόβητρο Μαρίν Λε Πεν: Απειλεί να κλείσει τα σύνορα, να διώξει μετανάστες (καταδικασμένους για έγκλημα), να περιορίσει την είσοδο στη χώρα σε 10.000 τον χρόνο (αντί των 100.000 που γίνονται  νομίμως δεκτοί μέχρι σήμερα), να δώσει προστασία και προτεραιότητα στις γαλλικές επιχειρήσεις, στη γαλλική παραγωγή, προτεραιότητα για προσλήψεις, στέγη και προστασία στους Γάλλους, να απαγορεύσει την «Μπούργκα» των  Μουσουλμανίδων στον δρόμο, στα σχολεία και στην πλαζ, να αποτρέψει την εξαγορά των γαλλικών βιομηχανιών από ξένους, να  θέσει την Τράπεζα της Γαλλίας υπό εθνικόν έλεγχο.
Απειλεί να  επαναπατρίσει τη νομοθετική εξουσία της γαλλικής  εθνοσυνέλευσης, το δικαίωμα έκδοσης εθνικού νομίσματος, τον προγραμματισμό και διαχείριση της οικονομίας από την γαλλική κυβέρνηση όπως και την χάραξη και αδέσμευτη άσκηση της εθνικής εξωτερικής  και αμυντικής πολιτικής. Απειλεί με σχέσεις συνεργασίας με την Ρωσία και όλες τις χώρες, τον τερματισμό των νέο-αποικιακών πολεμικών περιπετειών και την αποχώρηση  από το ΝΑΤΟ. Μιλά για αναστύλωση του διεθνούς κύρους και της επιρροής της Γαλλίας, συχνά αναφέρεται στον Στρατηγό Ντε Γκωλ και διεξάγει τον προεκλογικό της αγώνα υπό την γαλλική σημαία –ο  Μακρόν, υπό την σημαία της Ε.Ε…
Απειλεί ακόμη: να  παλινορθώσει  τον σεβασμό του Γαλλικού Συντάγματος, την υποχρεωτική συμμόρφωση των κυβερνώντων στη λαϊκή ετυμηγορία σε δημοψήφισμα και την καθιέρωση δημοψηφισμάτων λαϊκής πρωτοβουλίας, με τη συγκέντρωση 500.000 υπογραφών. Να διαπραγματευθεί με την Ε.Ε. συμφωνία για την αποκατάσταση αυτών των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και να εκθέσει το αποτέλεσμα σε δημοψήφισμα.
Το κοινωνικό πρόγραμμά της, για την ενίσχυση της οικογένειας και του εισοδήματος των ασθενεστέρων δεν διέφερε ουσιαστικά από το πρόγραμμα του « ακροαριστερού» Μελανσόν, παρά μόνο στο κεφάλαιο των μεταναστών. Δείχνει εμμονή στην παιδεία, με έμφαση σε γλώσσα και ιστορία, και επαγγέλλεται επαναφορά της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Πράγματα, δηλαδή, αναχρονιστικά, αντιδραστικά, φασιστικά –λαϊκίστικα -για τους εξορκιστές της. (Αν και ο Μακρόν την μιμήθηκε, πως θα κάνει κι’ αυτός τη στρατιωτική θητεία υποχρεωτική –για 1 μήνα!)

Από την αντίπερα όχθη αυτού του ζόφου, ο μεταμοντέρνος παράδεισος της  πολιτικής ανανέωσης και της οικονομικής αναγέννησης της Γαλλίας, με τον μαγικό αυλητή του παραμυθιού οδηγό της εξόδου από την οικονομική καθίζηση, την αποβιομηχάνιση, την ερημούμενη ύπαιθρο, την ανεργία, τα εκρηκτικά κοινωνικά αδιέξοδα, τον εθνικό μαρασμό: Τον «Γάλλο Κένεντυ», τον Μανουέλ Μακρόν, της νεογέννητης πολιτικής κίνησης  «En Marsh» ( Εμπρός !) :Το Χερουβείμ της Επαγγελίας.
Πριν μήνες ακόμη, δεν έχει, νομίζω, συμπληρωθεί χρόνος, ήταν υπουργός Οικονομικών του Ολανδρέου, ξεπουλούσε την ΄Αλστομ -βιομηχανικό άλλοτε καύχημα της Γαλλίας- στην αμερικανική Τζένεραλ Ελέκτρικ, μπλεκόταν σε σκάνδαλο με το Κατάρ, προκαλούσε παραλυτικές απεργίες με αντεργατικούς νόμους και προξένευε εξαγορές ιστορικών εφημερίδων, περιοδικών και ραδιοτηλεοπτικών μέσων, που οδήγησαν το σύνολο των γαλλικών ΜΜΕ  ( από την Μοντ και τη Λιμπερασιόν ως το Εξπρές και το Νουβέλ Ομπζερβατέρ) να περάσει στον έλεγχο 6 δισεκατομμυριούχων ολιγαρχών, μελών μιας διαπλεκόμενης διεθνούς «ελίτ» και ν’ αποτελέσει την προεκλογική συμφωνική ορχήστρα εκλογικής αποθέωσής του.
Προτού υπουργοποιηθεί ήταν σύμβουλος οικονομικής (μόνο;) πολιτικής, που οδήγησε τον Ολάντ στην ιστορική δημοτικότητα του 4% ! Παρά ταύτα, το «Σύστημα» Ελέγχου και Εξουσίας, που είχε από δεκαετίας προγραμματίσει την αποστολή του, του σκηνοθέτησε μια θεαματική υποβολή παραίτησης, με  βαρκάδα από τον Σηκουάνα με τηλεοπτική συνοδεία, και εντός ολίγων μηνών  - με ένα καταιγιστικό μάρκετινγκ  πολλών χιλιάδων  άρθρων, πολλών δεκάδων φωτογραφιών ολόκληρου εξωφύλλου, και πολλών ωρών ραδιοτηλεοπτικού χρόνου- του  αποκατέστησε απαστράπτουσα πολιτική παρθενία και φωτοστέφανο Αγίου Γεωργίου τροπαιοφόρου κατά του τέρατος της «΄Ακρας Δεξιάς και του Λαϊκισμού».
Από το προεκλογικό κήρυγμά του, στη μνήμη χαράχτηκαν φράσεις όπως « δεν υπάρχει γαλλικός πολιτισμός» και « η Γαλλία βαρύνεται με εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Από τον υπόλοιπο φραστικό  καταιονισμό και εννοιολογικό πυκνό νέφος, συγκρατεί κανείς ότι ο  άμωμος ΄Αγγελος Σωτηρίας κηρύσσει περισσότερη Ευρώπη (τις τελευταίες μέρες την θέλει και καλύτερη), ανοικτά σύνορα, πολυπολιτισμική παιδεία και κοινωνία ανοχής, 120.000 απολύσεις στον Δημόσιο Τομέα, μικρές και ευπροσάρμοστες βιομηχανικές μονάδες και ανενδοίαστη εκποίηση των προβληματικών επιχειρήσεων σε ξένα funds. Πέραν της αντιπάθειάς του για τη Ρωσία (την κατηγόρησε για ανάμειξη και στις γαλλικές εκλογές, εναντίον του) και της προσήλωσής του στο ΝΑΤΟ, για την εξωτερική του πολιτική δεν μάθαμε τίποτα.
Ο Μανουέλ (Κλίντον) Μακρόν, «εκτόπλασμα του πολιτικού μάρκετινγκ», όπως τον χαρακτήρισε αμερικανός σχολιαστής, ή πολιτικό ολόγραμμα (Hologramme) και προϊόν της μεταμοντέρνας  εκλογικής ψυχομηχανικής, είναι ο πιθανότερος «νικητής» των εκλογών της Κυριακής -εν ανάγκη και με κλοπή του αποτελέσματος. Το σύστημα ξενοκρατίας και σκοτεινών παρασυνάξεων που τον δημιούργησε και τον στηρίζει, δεν θα επιτρέψει  την καταστροφή των σχεδίων και την ανατροπή της εξουσίας του με τη νίκη του αντίπαλου  πατριωτικού στρατοπέδου.
Αλλά η νίκη Μακρόν και «Συστήματος» προδιαγράφεται Πύρρεια και οδηγεί σε εκρήξεις , κλονισμούς και ανατροπές –και όχι μόνο τοπικού χαρακτήρα.
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)