Articles by "Γιαννακόπουλος"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιαννακόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Τα ΜΜΕ δεν ενημερώνουν, πανικοβάλουν! Αν και τα σουηδικά Μέσα έδειξαν, χθες τουλάχιστον, αυτοσυγκράτηση, σοβαρότητα και υπευθυνότητα. 
Εδώ - παρά τις εντυπώσεις στην Ελλάδα που προκλήθηκαν από εκείνους που πιστεύουν πως ο κύριος σκοπός της δημοσιογραφίας είναι η κατατρομοκράτηση του λαού, ο σκανδαλισμός και η παραπληροφόρηση διά της σπέκουλας - η τρομοκρατική επίθεση με φορτηγό στο εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας της Σουηδίας αντιμετωπίσθηκε ψύχραιμα και σοβαρά. 
Η κοινωνία λειτούργησε άριστα, χωρίς πανικό, χωρίς δράματα και με υψηλό βαθμό αλληλοκατανόησης, αλληλοβοήθειας. και αλληλοϋποστήριξης. Ρατσιστικές και ξενοφοβικές αντιδράσεις δεν εκδηλώθηκαν σε καμία άξια λόγου περίπτωση και ο κόσμος εδώ έδειξε ανοχή και υπομονή ενώπιον των μέτρων συναγερμού που επεβλήθηκαν, πλήττοντας κυρίως τις συγκοινωνίες και σε περιορισμένη κλίμακα τη κινητή τηλεφωνία.
Ναι, υπήρξε ταλαιπωρία και άλλαξαν ρουτίνες μέσα σε μια στιγμή. Υπήρξε αίσθηση κρίσης και προβληματισμός, βάρυνε η ατμόσφαιρα και κάποιοι δοκιμάσαμε τις αντοχές μας στον ποδαρόδρομο, με τον γιο μου μάλιστα να ενθαρρύνεται για να λάβει μέρος στον επόμενο δρόμο αντοχής το καλοκαίρι στην πόλη, αλλά ...καμία σχέση με την εικόνα που μεταφέρθηκε στην Ελλάδα από διαφόρους εμπόρους του πανικού, της φοβίας και της τρομοκρατίας.  
Το κράτος λειτούργησε από ικανοποιητικά έως πολύ καλά. Και η πολιτική ηγεσία μάλλον με σύνεση και πολιτικώς ορθώς στο πλαίσιο προάσπισης της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η διαχείριση κρίσης στο επίπεδο της επικοινωνίας (που αποτελεί την δική μου εξειδίκευση) ήταν σχετικά καλή, δείχνοντας, ωστόσο, σαφείς αδυναμίες σε ό, τι αφορά κυρίως στο αρχικό στάδιο ενημέρωσης και οδηγιών. Δεν έγινε κάποιο σοβαρό λάθος, αλλά θα μπορούσαν να βελτιωθούν τα αντανακλαστικά στο ζήτημα. Και μια και συμμετείχα στην ομάδα διαχείρισης κρίσης επί ελληνικής Ολυμπιάδας, καλύπτοντας το πολιτικό σκέλος της, θεωρώ, αντλώντας από αυτή την οργανωτική εμπειρία, πως το σύστημα διαχείρισης της ενημέρωσης θα έπρεπε να είναι περισσότερο συγκεντρωτικό και σαφές.
Και με αυτό σχολιάζω τις ποιοτικές λεπτομέρειες στην οργάνωση και το ύφος της επικοινωνίας και όχι τη γενική εικόνα και αποτελεσματικότητα που ήταν ασφαλώς καλές. Η Σουηδία λειτούργησε (υφολογικώς) χθες όπως λειτουργήσαμε κάποιοι στην ΕΡΤ κατά τον μεγάλο σεισμό στην Αθήνα, αλλά δυστυχώς αυτό ήταν για μια στιγμή στην Ελλάδα, ενώ εδώ φαίνεται να υπάρχει ευρύτερα και βαθύτερα ωριμότητα στον κρατικό μηχανισμό και στην κοινωνία.
Αυτή τη στιγμή θεωρώ πως τα λόγια του σουηδού πρωθυπουργού κατά την πρώτη επίσημη συνέντευξη τύπου εκφράζουν την πλειονότητα των ανθρώπων που ζούμε στη Σουηδία: "Οι τρομοκράτες θέλουν να μας φοβίσουν, να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας, να μας εμποδίσουν να ζούμε κανονικά, όμως εμείς δεν θα το κάνουμε. Οι τρομοκράτες δεν θα μπορέσουν ποτέ να νικήσουν τη Σουηδία".
Δεν θα τη νικήσουν, όσο παραμένει μια φιλελεύθερη και δημοκρατική εστία και δεν παρασυρθεί από τη βαρβαρότητα μισάνθρωπων που υπάρχουν και εδώ όπως και στην Ελλάδα, με μια διαφορά: Εδώ οι αντιρατσιστικοί θεσμοί λειτουργούν, ενώ στην Ελλάδα υπονομεύονται ακόμη και από ένα σημαντικό κομμάτι των δήθεν φιλελεύθερων δεξιών και δήθεν αριστερών ΜΜΕ. Οι σχιζοφρενείς τρομοκράτες βρίσκουν πολιτικό χώρο εκεί όπου βασιλεύει η υποκρισία σε ό, τι αφορά στην εμπέδωση των αστικών θεσμών. Εκεί όπου το αστικό ευρωπαίο κράτος δεν έχει βάθος και ουσιαστική πολιτική νομιμοποίηση από τη κοινωνία. Εκεί όπου το κοινωνικό μοντέλο κλονίζεται από την αγορά ή αποτελεί φάρσα.

Δυστυχώς στην Ελλάδα μας κατάντησε φάρσα και πλέον με ευθύνη και σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Υπάρχει ανάγκη, αλλά διαφορετική για κάθε παράγοντα ενός ανατολίτικου παζαριού, που δεν αποτελεί στην πραγματικότητα διαπραγμάτευση για τα κριτήρια (: πολιτική διαπραγμάτευση), αλλά για την εσωτερική πολιτική νομιμοποίησή τους.
Υπάρχουν λεφτά, αλλά μόνον για να συνεχίσει να υπάρχει μεγεθυνόμενη η δίψα για το χρήμα. Έτσι το Ευρώ από το νεράκι της ελληνικής εθνικής οικονομίας μετατρέπεται σε αλκοόλ της.
Υπάρχει βιασύνη, αλλά στο τέλος κυριαρχεί αυτός που εμφανίζεται να μην βιάζεται.
Υπάρχει επιθυμία, αλλά πάντα χαμένος βγαίνει αυτός που αγωνίζεται για να είναι επιθυμητός. Οι «επιθυμητοί» είναι ακατάλληλοι για οποιοδήποτε παζάρι, ακόμη και αυτό στα κόκκινα φανάρια.
Υπάρχει εμπιστοσύνη, αλλά με την προνομοθέτηση εμφανίζεται να μην υπάρχει. Η πρόδηλη έλλειψη εμπιστοσύνης προς τις ελληνικές κυβερνήσεις είναι σημάδι ότι η τρόικα κρατάει με τεχνητό τρόπο την τιμή στην Ελλάδα χαμηλότερα από ό,τι θα ήταν αν ο νόμος προσφοράς και ζήτησης είχε αφεθεί να λειτουργήσει ελεύθερα. Αυτό θα φέρει επενδύσεις; Μόνον από αυτούς που μπορούν να «αγοράζουν» τη νομοθεσία, οι υπόλοιποι θα περιμένουν το OSI με ουσιαστική αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους για να τοποθετηθούν.
Και τι επιδιώκει ο Αλέξης Τσίπρας σε αυτό το στάδιο της αξιολόγησης;

Να πετύχει την πιο σπουδαία εμπορική πράξη στη ζωή του, κατά Maxwell Maltz: Αν καταφέρεις να πουλήσεις τον εαυτό σου στον εαυτό σου μην φοβάσαι τις εκλογές! "Πουλάω τον εαυτό μου στον εαυτό μου", μέσω αυτού του παράδοξου οικονομικώς παζαριού για την αξιολόγηση, είναι το πολιτικό τέχνασμα του κυρίου Τσίπρα και αν πετύχει θα τον κάνει σεβαστό στον χώρο του υψηλού μάνατζμεντ. Εδώ η τιμή δεν έχει σημασία.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

Χθες έγραφα για την «απόλυτη παρακμή», συστατικό στοιχείο της οποίας είναι ασφαλώς ο απόλυτος πολιτικός τυχοδιωκτισμός. Τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό σήμερα, μελετώντας το διαλογικό στοιχείο που προσφέρει πολιτική νομιμοποίηση στους κυβερνώντες και στο μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης; 

Απομάκρυνση από την πιθανότητα άμεσης προσφυγής στη λεγόμενη λαϊκή ετυμηγορία, εν όψει του πολιτικού αδιεξόδου εξ αιτίας των πιέσεων από την πλευρά της τρόικας για εξοντωτικές κοινωνικά μεταρρυθμίσεις, με την συγκρότηση Οικουμενικής κυβέρνησης, ή ακόμα και με μείζον κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και επιβολή «κράτους κατάστασης ανάγκης» λατινοαμερικάνικου τύπου.

 Αν με ρωτούσες, αναγνώστη μου, πριν από τρία-τέσσερα χρόνια αν θα μπορούσα να φανταστώ τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα σε αυτόν τον απόλυτα τυχοδιωκτικό ρόλο απόλυτης εκτροπής της δημοκρατίας από την συντακτική νομιμότητα, θα απαντούσα αυτόματα και ειλικρινώς, όχι, υποθέτοντας πως αυτή η αριστερά έχει απορρίψει αυτό που εξευτέλισε τον μαρξισμό: ο σκοπός κατάληψης και διαχείρισης της εξουσίας (: όλων των εξουσιών στην πραγματικότητα) αγιάζει τα μέσα.

 Σήμερα όχι απλώς αμφιβάλλω, αλλά βάσιμα ανησυχώ, παρατηρώντας παράλληλα την ευρύτερη δεξιά να επιχειρεί με εξ ίσου τυχοδιωκτικό τρόπο να διασκεδάσει το πολιτικοοικονομικό αδιέξοδο μετά την επταετή εθνική και κοινωνική τραγωδία διακυβέρνησης της Ελλάδας δια των μνημονίων και σε απόλυτη οικονομική καραντίνα από την ευρωζώνη και την διεθνή χρηματαγορά. Το «Survivor» δεν είναι ασφαλώς ικανό από μόνο του να διασκεδάσει τη σοβαρή κρίση ηγεμονίας που διέρχεται η χώρα και προκαλεί ανασφάλεια στην οικονομική ελίτ. Απαιτείται κάτι ισχυρότερο. Κάτι συγκλονιστικό στο ίδιο πνεύμα, που θα συνταράξει ολόκληρο το ελληνικό έθνος και θα καταστήσει την Οικουμενική αυτονόητη ανάγκη αυτή την στιγμή και όχι ασφαλώς αύριο μετά από εκλογές, όταν πιθανότατα η σύνθεση του κοινοβουλευτικού σώματος θα ήταν διαφορετική ή εντελώς διαφορετική. 

Μα, δεν θέλει η δεξιά τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Αν διαβάσεις τον ελληνικό Τύπο και παρακολουθήσεις αναλυτικά τα ΜΜΕ, θα διαπιστώσεις πως ούτε τον ήθελε, ούτε τον θέλει. Ασφαλώς και θα τον ανεχόταν ως πρωθυπουργό για να βολέψει νεοδημοκράτες στην θέση που βολεύονται σήμερα στελέχη και καλοί πελάτες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ναι, αλλά δεν θα ήταν καλύτερα να «ρευστοποιηθεί» ο Μητσοτάκης διά της Οικουμενικής, έτσι ώστε στις επόμενες εκλογές να είναι άλλος ο ηγέτης που θα ενοποιήσει την κατακερματισμένη δεξιά για την διεκδίκηση της ηγεμονίας στην Ελλάδα, με παραδοσιακό ύφος, τρόπους και μέσα; Καλύτερα θα είναι, θεωρούν τα άκρως υποκριτικά δεξιά τζάκια, τα οποία φαίνονται έτοιμα να δώσουν την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα να ξεφύγει από την δική του αβελτηρία, όχι εντίμως διά των εκλογών, αλλά εντίμως διά μίας Οικουμενικής, για την συγκρότηση της οποίας δεν θα μπορούσε να έχει ισχυρές αντιρρήσεις ο Μητσοτάκης.

 Πότε θα συνέβαινε αυτό; Αρκεί η οικονομική απειλή με το Grexit; Ίσως και να αρκεί, αλλά αυτό θα προκαλούσε συνθήκες που σε καμία περίπτωση δεν συμφέρουν στο πεδίο της πολιτικής νομιμοποίησης τους κυβερνώντες. Αυτό που συμφέρει την κυβερνώσα αριστερά και παράλληλα τα «υπόγεια ρεύματα» της δεξιάς, ενώ ταυτόχρονα βολεύει συγκυριακά ομάδες και ομαδούλες της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς, είναι η συγκρότηση Οικουμενικής κυβέρνησης να νομιμοποιηθεί πολιτικώς στη βάση της απειλής πολεμικού χαρακτήρα με την Τουρκία.

 Πράγματι αυτή η απειλή θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης του προφανούς πολιτικοοικονομικού αδιεξόδου της Ελλάδας, ενώ ταυτόχρονα να διευκολύνει την Γερμανία, τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ να μεταβάλουν στάση για να βγουν και αυτοί από το αδιέξοδο στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί μέσω του ελληνικού προγράμματος, υπηρετώντας τον δικό τους καιροσκοπισμό. Η συντεταγμένη επί μία επταετία πτώχευση της Ελλάδας θα μπορούσε να λάβει ολοκληρωμένη θεσμική μορφή και δικαιολόγηση στα κοινοβούλια και στα διοικητικά συμβούλια των περίφημων «δανειστών», ενώπιον μίας μείζονος ελληνοτουρκικής κρίσης, που θα απειλούσε με σοβαρή αναταραχή μία ευρεία γεωπολιτική περιοχή, ενώ θα επέφερε τεράστιο πλήγμα στο ΝΑΤΟ και θα έθιγε ζωτικά το κύρος της ΕΕ.

 Αν παρακολουθήσεις αντικειμενικά το εθνικιστικό κλίμα που «ερωτοτροπεί» με την πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στην Τουρκία και στην Ελλάδα, θα διαπιστώσεις πως οι τυχοδιώκτες καί από την μια καί από την άλλη πλευρά του Αιγαίου κυριαρχούν, για να ελέγξουν και να εκμεταλλευτούν υπέρ αυτών τις πολιτικές πιέσεις που ασκούνται επίσης αντικειμενικά καί στη μία καί στην άλλη χώρα.

 Το πολεμικό κλίμα στην αντιπαράθεση Ελλάδας και Τουρκίας, με την πρόκληση στους δύο αυτούς γειτονικούς λαούς φοβικών συνδρόμων και φαρσοειδούς εχθρότητας συμφέρει προφανώς καί το καθεστώς Ερντογάν, που επιχειρεί να εδραιωθεί για τις επόμενες δεκαετίες, καί το ηττημένο καθεστώς της μεταπολίτευσης του 1974 στην Ελλάδα, που ψυχορραγεί από «αξιολόγηση» σε «αξιολόγηση» και από εξευτελισμό σε εξευτελισμό. Είναι ακριβώς το δεύτερο που αναζητεί εναγωνίως σωτηρία μέσω Οικουμενικής αυτή τη φορά, καθώς ο ρόλος του Αλέξη Τσίπρα είναι φανερό σε όλους πως ολοκληρώθηκε, αλλάζοντας όχι την Ελλάδα, αλλά την ιδέα των ελλήνων για την περίφημη ανανεωτική – μεταρρυθμιστική αριστερά.

 Δεν θα σημείωνα όλα τα παραπάνω με τόση ευθύτητα, αναγνώστη μου, αν δεν έβλεπα τους δικούς μας έτοιμους να κάνουν ακόμα και πόλεμο για να διασωθούν μέσω κάποιας Οικουμενικής. Αναφέρω ευθέως αυτά τα οποία μπορείς να διαπιστώσεις και μόνος σου παρακολουθώντας απλώς τα Νέα και τα Παλαιά ΜΜΕ της Ελλάδας και ίσως κάποια ξένα που αποτελούν μόνιμες πηγές «ειδήσεων» για τα ελληνικά. Όσοι έλληνες – αλλά και τούρκοι από την άλλη πλευρά – διατηρούν την σοβαρότητά τους και πιστεύουν πως ο πόλεμος μόνο κακό θα κάνει και στους δύο λαούς, δεν θα πρέπει να επιτρέψουν την εξέλιξη της σπέκουλας στα ελληνοτουρκικά.

 Ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός που αποτελεί κυρίαρχη τάση καί στην μία καί στην άλλη πλευρά του Αιγαίου δεν πρέπει να παρασύρει ευρύτερα τμήματα του ελληνικού και του τουρκικού πληθυσμού. Οι αλητήριοι που επιδιώκουν να χειραγωγήσουν τα πολιτικά πράγματα μέσω πολεμικών κραυγών και πολεμικών καταστάσεων θα πρέπει να απομονωθούν. Αυτό είναι το εθνικό και ταυτόχρονα δημοκρατικό μας χρέος.


* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Τι θα μπορούσα να γράψω που να έχει νόημα αυτές τις μέρες; Που να έχει ουσία, δηλαδή γνωστική χρησιμότητα για τον αποδέκτη; Τίποτε απολύτως, είναι η έντιμη απάντηση.
Γιατί;
Επειδή η Ελλάδα έχει εισέλθει στο φάσμα της απόλυτης παρακμής. Ο γενικός κώδικας επικοινωνίας ημών των Ελλήνων βρίσκεται σε αποσύνθεση, καταμαρτυρώντας την πολιτική σήψη και την πλήρη κοινωνική απορρύθμιση εντός ενός χρόνιου πλέον οικονομικού τέλματος.
Και πού οφείλεται αυτό;
Στην αδυναμία ανάπτυξης του πολιτικού φαινομένου στη βάση του αστικού πραγματισμού. Ο "νόθος αστισμός", όπως τον όρισε ο Παναγιώτης Κονδύλης, συνδέθηκε με ένα νόθο σε σημαντικό βαθμό κοινοβουλευτισμό και μια κρατικοδίαιτη αγορά, φαινόμενα που ενισχύθηκαν κατά την επταετία της συντεταγμένης χρεοκοπίας, με τα περίφημα μνημόνια και τη διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης που εξελίσσεται.
Οι εγχώριες έξεις που εμπόδιζαν τόσο την αστική ολοκλήρωση, όσο και την επανάσταση αναμείχθηκαν με ηδονιστικές αξίες και μεταμοντέρνα ιδεολογήματα, τα οποία με έναν μεταφυσικό τρόπο εντάχθηκαν στο αφήγημα του Ευρώ. Ήταν και είναι σαν το Ευρώ να ενοποιεί κοινωνία και αγορά και τα δυο τους μέσω αυτού να διαχωρίζονται από το κράτος, ενώ στην πραγματικότητα από το 2010 συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Είναι, αγαπητέ αναγνώστη, η συγκεκριμένη στρατηγική των μνημονίων με την τρόικα που νοθεύει ακόμη περισσότερο (: σε βαθμό διάλυσης) τον "νόθο αστισμό" που χαρακτήριζε παραδοσιακά την διάρθρωση των δομών και λειτουργιών της χώρας μας. Και αυτό με τη σειρά του διαμορφώνει ένα χαοτικό επικοινωνιακό και παιδαγωγικό σύστημα, όπου εξασθενεί σοβαρά αυτός καθ' εαυτός ο γενικός κώδικας επικοινωνίας, που μεταφέρει αναπαραστάσεις σχέσεων για να δομηθεί αίσθηση και γνώση.
Ο μόνος τρόπος για να επικοινωνήσουμε πλέον είναι η ποίηση. Μια ποίηση, ωστόσο, χωρίς ποιητές! Βλέπεις και οι ποιητές εξαφανίζονται, στο βαθμό που κορυφώνεται η κρίση όλων των θεμελιωδών δεδομένων της ελληνικής εθνικής και κοινωνικής ζωής και όλα φαντάζουν σικέ παραστάσεις για τηλεθεατές και κομματικά στελέχη.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, βλέπεις την κυβέρνηση των αριστερών να μην καταλαβαίνει την κοινωνική πραγματικότητα και τον κ. Στουρνάρα να μην καταλαβαίνει την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Είναι χαζοί;
Δεν νομίζω. Συμπεριφέρονται σαν χαζοί επειδή είναι παράγοντες της απόλυτης παρακμής και δεν είναι ποιητές (σαν τον Βαρουφάκη ή την Κωνσταντοπούλου, για παράδειγμα).
Φοβάμαι πως φτάσαμε στο σημείο που στοίχειωνε τη φαντασία του Παναγιώτη Κονδύλη: Η υλική εκποίηση του έθνους θα συνοδευτεί και από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα ανάμειξη των πάντων με τα πάντα συμβεί ως ανάμειξη μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων ή αν η φθορά των ελληνικών ιδεολογημάτων καταλήξει σε τέτοια συρρίκνωση της γλώσσας, ώστε ούτε η ποίηση, το μόνο προϊόν που χάρη στη μοναδικότητα της ελληνικής γλώσσας έχει παραχθεί ως τώρα σε υψηλή ποιότητα, δεν θα μπορεί πια να παραχθεί. Απέναντι σ’ όλα αυτά μπορεί κανείς να νιώθει μετέωρος, χωρίς εθνικές ρίζες, με οδύνη ή μπορεί να τα θεωρεί ασήμαντα νιώθοντας πατρίδα του τον κόσμο. Δηλαδή, βιώνοντας την δική του προσωπική παρακμή ή τρέλα, θα συμπλήρωνα εγώ.

Αντιστροφή αυτής της παρακμής θα υπάρξει μόνον στον βαθμό που ξαναγεννηθεί η Ελλάδα ως ριζοσπαστικά δημοκρατική οντότητα με επίγνωση της αποτυχίας της να ολοκληρωθεί ως αστικό ή/και επαναστατικό φαινόμενο.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος  *
Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ έδειξε όμορφα την ποίηση της ιδεολογίας, με το ανέκδοτο που εμφανίζει τον γύφτο να κάνει τραγούδι το ερώτημα του θαμώνα του μπαρ: «γιατί αυτή η μαϊμού βάζει διαρκώς τα αρχίδια της στο ουίσκι μου»;
Αυτό το άσεμνο ανέκδοτο από την Ανατολική Ευρώπη απεικονίζει την αντίθεση ανάμεσα στον ανόητο (θαμώνα του μπαρ) και τον απατεώνα (τραγουδοποιό). Η Ιδεολογία είναι το ποίημα του πολιτικού απατεώνα που ανακουφίζει κάθε πολικώς ανόητο.
Έλα όμως, αναγνώστη μου, που οι εποχές άλλαξαν και σήμερα η ιδεολογία είναι ντεμοντέ! Δεν προσφέρει αντικειμενικά παρηγοριά, ελπίδα και ισχυρή νομιμοποίηση στις μέρες μας η ιδεολογία και έτσι νέα κόλπα (πολιτικά/επικοινωνιακά τεχνουργήματα) εφευρίσκονται για να υποκαταστήσουν την ποίηση της ιδεολογίας.
Ένα από αυτά είναι η περίφημη επιστολή του Αλέξη Τσίπρα προς στους ηγέτες της ΕΕ και τους ομολόγους του εν όψει της επετειακής Συνόδου της ΕΕ στη Ρώμη. Με αυτήν ο κ. Τσίπρας κάνει τραγούδι τον αποκλεισμό της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης και την καραντίνα της χώρας μας εντός της ΕΕ.
Εκφράζει μια απορία σαν και αυτή του θαμώνα του μπαρ στο ανέκδοτο του Ζίζεκ. Και την εκφράζει σήμερα και όχι όταν συμφωνούσε και νομοθετούσε το Τρίτο Μνημόνιο! Ρωτά, ρητορικώς, κατά πόσο το κοινωνικό μοντέλο και ειδικά σε ό,τι αφορά εργασιακά και συλλογικές διαπραγματεύσεις ισχύει και για την Ελλάδα.
Δεν είναι ανόητος ο πρωθυπουργός - όπως δεν γνωρίζω αν ήταν ανόητος ο θαμώνας του μπαρ, ο οποίος ρώτησε το γύφτο, τραγουδοποιό βιολιστή, για την ανάρμοστη συμπεριφορά της μαϊμούς προς αυτόν και μόνον αυτόν – απλώς φαίνεται να ρωτά κάτι ανόητο για να διασκεδάσει τη διπλή πολιτική του αδυναμία: (1) να υπερασπιστεί το ευρωπαϊκό καταστατικό/πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο και την ευρωπαϊκή νομιμότητα σε ό, τι αφορά όλες τις πτυχές του κοινωνικού μοντέλου της Ελλάδας και  (2) να επιβεβαιώσει εμπράκτως την κυβερνητική φημολογία πως εξαιτίας της προσβολής της ευρωπαϊκής διάστασης του κοινωνικού μοντέλου στην Ελλάδα, ο ίδιος δεν θα υπέγραφε την Διακήρυξη.
Ας γίνουν λοιπόν ποίηση και τραγούδι για τον λαουτζίκο, μέσω αυτής της επιστολής, οι «όρχεις» της τρόικας στο ποτήρι με το κρασί ή το ουίσκι μας! Στο κάτω-κάτω εκεί και στις γυναίκες σπαταλούμε το χρήμα και σπαταλιόμαστε ως προσωπικότητες, όπως εξ ιδίων έκρινε αυτό το ιδιαίτερα καλλιεργημένο αγόρι, πρόεδρος του Eurogroup!
Το καινοτόμο στην υπόθεση της «ποίησης των όρχεων» που διατρέχει την επιστολή Τσίπρα είναι πως εδώ θιγμένος έως αγανακτήσεως θαμώνας του μπαρ και γύφτος βιολιστής, αυθεντικός ποιητής εκ του προχείρου, ταυτίζονται ως ρόλοι και αναφερόμενες ταυτότητες. Έτσι ξεπερνιέται το ζήτημα της ιδεολογίας, δημιουργικώς.
Δεν χρειάζεται να με διορθώσεις, αναγνώστη μου! Γνωρίζω και εγώ τη σχέση «όρχεων» και επιστολών, όπως και την πολιτική τακτική επιστολές να συντάσσονται και να αποστέλλονται όταν υπάρχει έλλειψη ή δυσλειτουργία των πρώτων.
 Όχι, η κυβέρνησή μας, το πολιτικό σύστημα και οι ηγήτορες μας κάθε μορφής δεν θέλω να πιστεύω πως πάσχουν σε αυτό τον τομέα. Αλλοίμονο, δεν βλέπεις πόσο μάγκες είναι; Απλώς αυτή την περίοδο απασχολούν τους «όρχεις» τους ανατολικά, ενώ στέλνουν τις επιστολές τους δυτικά. Και ξέρεις τι με ανησυχεί; Μήπως, όπως το πάμε, έρθει η στιγμή να κάνουμε ποίηση τα «αρχίδια της μαϊμούς» και στο Αιγαίο και στα Ελληνοτουρκικά μετά τα Ευρωπαϊκά, συντάσσοντας παράλληλα νέες επιστολές που θα ανασυντάσσουν Συνθήκες.

Πάντα με προβλημάτιζε η ποίηση της ιδεολογίας, ωστόσο σήμερα με ανατριχιάζει η ποίηση των πολιτικών επιστολών στη θέση της πολιτικής.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Εκμεταλλευόμενος την «ασυλία» που απολαμβάνω από το ανυπόκριτο πνεύμα (: το μόνο «άγιο πνεύμα» που γνωρίζω), σπεύδω να «διορθώσω» τον ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλο, για να μην «εκτίθεται» στην ιστορία. Όχι, η Ελλάδα δεν ανήκει εδώ και χρόνια πλέον στην Ευρωζώνη! Στο Eurogroup και στο ΔΝΤ ανήκει και αυτό την καθιστά οντολογικώς μοναδική περίπτωση στον κόσμο και όχι απλώς στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.  
Αν υπάρχει αμφιβολία ρωτήστε τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα τι απαντά όταν η κυρία Μέρκελ τον παραπέμπει στο Eurogroup για όλες τις αποφάσεις που αφορούν όχι απλώς στενά στα δημοσιοοικονομικά, αλλά καί στο κοινωνικό μοντέλο καί στο πολιτικό μοντέλο (κυβερνητική και κοινοβουλευτική διαδικασία /λειτουργία) καί στη διοικητική λειτουργία καί στην αγορά… καί σε λίγο άμεσα και για την εξωτερική πολιτική και άμυνα.  Μάλιστα, λέει, μετά το Τρίτο Μνημόνιο.
Είναι αυτό Ευρώπη με την έννοια της ευρωπαϊκής, θεσμικής (συντακτικής) κουλτούρας και νομιμότητας; Είναι αυτό ευρωπαϊκός πολιτισμός, όπως θα τον όριζε o Jürgen Habermas; Ασφαλώς και δεν είναι. Είναι εξαίρεση, είναι αποκλεισμός, είναι καραντίνα, είναι έκφραση της ευρωπαϊκής πολιτικής παθολογίας. Είναι αυταρχισμός χωρίς όρια. Είναι μεγάλη υποκρισία, αναγνώστη μου! Πρόκειται για ένα συντεταγμένο «Grexit», το οποίο ενώ εξελίσσεται βήμα-βήμα επί μία επταετία, εξορκίζεται από το πολιτικό μας σύστημα, με κύριο μέσο την «discourse» της περίφημης «αξιολόγησης».  
Τι σημαίνει η νομοθέτηση «προληπτικών μέτρων» Κύριε Πρόεδρε; Ανήκουμε στην Ευρωζώνη ή ανήκουμε μόνοι εμείς στο Eurogroup, με «διευθύνοντα σύμβουλο» το ΔΝΤ; Και, εν τέλει, τι σημαίνει «ανήκουμε στο Eurogroup»; Πως είμαστε μια μεταμοντέρνα «puppet state» (κράτος-μαριονέτα της Ευρωζώνης). Δεν κάνω λάθος, δεν υπερβάλω καθόλου, κυριολεκτώ! Και αυτό είναι επιλογή της Ελλάδας, επιλογή του πολιτικού της συστήματος, επιλογή της οικονομικής της ελίτ, μέχρι σήμερα… μέχρι σήμερα, το τονίζω! Είναι μια επιλογή, στην «Ευρώπη των Πολλαπλών Επιλογών», που υποκατέστησε την «Ευρώπη των Λαών» στον λόγο του Αλέξη Τσίπρα.
Είναι μια επιλογή, αναγνώστη μου, που δεν μπορεί να εκφραστεί και να υποστηριχθεί ως τέτοια, για να μην παρουσιαστή γυμνή η αλήθεια που αφορά στο πολιτικό «Είναι» και «Υπάρχειν» της Ελλάδας. Για να διασκεδαστεί, λοιπόν, το φαινόμενο (η επιλογή), επιστρέφουμε, σαν τον ναυαγό που πιάνεται από τα μαλλιά του, στο σκάνδαλο της Μονής. Καλά/λογικά κάνει ο Καραμανλής και νοιώθει ανακουφισμένος από την απόφαση των δικαστών. Καλά χειρίστηκε (μικρο)πολιτικώς το σκάνδαλο, όταν πλέον μια σειρά κακουργήματα ήταν πρόδηλα. Η ακύρωση των μεταβιβάσεων, εξαφάνισε την αδικοπραξία και το σκάνδαλο δεν έλαβε τελικώς εμπράγματη διάσταση. Ο Καραμανλής για να διασωθεί έδειξε πως δεν ανήκει στη Μονή. Και θα ήταν μάλλον ηλιθιότητα να επιτρέψει σήμερα να εμφανιστεί ως «ανήκων» στη Μονή.
Πολιτικώς και νομικώς επιβεβαιώθηκε πως η Ελλάδα δεν ανήκει στη Μονή, αν και οι μισές εφημερίδες στο σημερινό περίπτερο υποδηλώνουν διαφορετική βούληση. Αυτοί που προπαγανδίζουν πως η «Ελλάδα ανήκει στη Μονή» [πνευματικώς ασφαλώς(!), αν και το πνεύμα χρειάζεται την ύλη για να εκφράζεται και αναπτύσσεται] δεν είναι (η) κοινωνική δεξιά, είναι η «μαύρη, φασιστική δεξιά» που δύσκολα συμβιώνει με την «εμπριμέ δεξιά» των νεοφιλελευθέρων του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο Κώστας Καραμανλής δεν ανήκει στη «μαύρη δεξιά», όπως δεν ανήκει και στην «εμπριμέ» και θα χρειαστεί να το ξεκαθαρίσει αμέσως, αν πράγματι ενδιαφέρεται να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο «επανιδρυμένος».   
Με αυτή την έννοια ο Κώστας Καραμανλής πρέπει να κτίσει από την αρχή την αναφερόμενη (πολιτική) ταυτότητά του. Και αυτό δεν πιστεύω πως θα μπορούσε να κάνει αποτελεσματικά όσο η Ελλάδα ανήκει στο Eurogroup. Όσο η Ελλάδα θα ανήκει στην πολιτικοοικονομική κλινική του Eurogroup, δεν θα υπάρχει χώρος για τον Καραμανλή, ούτε για κάποιον άλλον «Καραμανλή» από αριστερά. Και επειδή ακριβώς δεν υπάρχει τέτοιος «χώρος» οι συστημικοί και αντισυστημικοί απατεώνες κάνουν πάρτι στην Ελλάδα, εξευτελίζοντας όποιον αγκαλιάζουν ή απλώς ακουμπούν.

Φαντάζομαι πως ο Καραμανλής θα αναζητεί αυτή την στιγμή χώρο και μέσο «απολύμανσης», μετά την σημερινή επίθεση φιλίας, με θερμό εναγκαλισμό από κάθε απατεώνα ή απατεωνίσκο. Έτσι θέλω να φαντάζομαι! Δυστυχώς, είναι η ίδια αγκαλιά που πνίγει και βρωμίζει καθημερινά και τον Τσίπρα. Είναι να μην σε αγαπήσει ο «απατεώνας-έμπορος»! Θα σε «πουλήσει» και μάλιστα σε εξευτελιστική τιμή, αν δεν μπορεί να σε ανταλλάσσει τμηματικώς με διαρκώς περισσότερα προνόμια και παροχές!... 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Δεν πρόκειται για σαρδάμ του παρουσιαστή! Είναι απλώς η φυσιολογική εξέλιξη της διαδικασίας συντεταγμένης χρεοκοπίας της Ελλάδας με εσωτερική υποτίμηση που υποκαθιστά το «πατρίδα» με το «παρτίδα».  Ένας αναγραμματισμός που δεν έχει σχέση με τη (κοινή) γραμματική, αλλά με την πολιτική της γραμματικής.
Μετά από επτά χρόνια αντιευρωπαϊσμού, ύφεσης και καταστροφής κεφαλαίου και εργασίας - στο πλαίσιο των αυτοματοποιημένων σχέσεων υποτέλειας που ορίζει το καθεστώς των μνημονίων με την τρόικα - δεν είναι καθόλου παράδοξο το «εξευτελιζόμαστε ως κυβέρνηση για να σωθεί η πατρίδα» να λέγεται: «αγωνιζόμαστε για να σωθεί η παρτίδα της οικονομικής μας υπανάπτυξης»!
Δεν υπάρχει μόνον οικονομία της ανάπτυξης, υπάρχει και οικονομία της υπανάπτυξης. Για να σωθεί η παρτίδα της δεύτερης «παίζουν» τα ρέστα τους οι όμηροι/υπουργοί του Αλέξη Τσίπρα στις Βρυξέλλες. Αν σωθεί αυτή η παρτίδα, προφανώς δεν θα καταστραφεί η πατρίδα, καθώς αυτό έχει ήδη επισυμβεί την εποχή που «σώθηκε η πατρίδα», με την αχαρακτήριστη και ιστορικώς μοναδική σε αβελτηρία μεθοδολογία διάσωσης του ευρωπαϊκού και διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος από την σοβαρή απειλή της πιστωτικής κρίσης της Ελλάδας.
Έχει πάντως ενδιαφέρον για τον πολιτικό επιστήμονα και ασφαλώς τον κοινωνιολόγο το πώς από το «για να σωθεί η πατρίδα» φτάσαμε μετά από επτά δραματικά χρόνια να ορίζουμε ως κράτος και αγορά τη διάσωση με όρους παρτίδας και όχι πατρίδας: «για να σωθεί η παρτίδα».
Για τον δημοσιογράφο φαίνεται να μην έχει σημασία. Τι πατρίδα, τι παρτίδα! Προσωπικά τον κατανοώ πλήρως. Η Ελλάδα μετεξελίχθηκε αντικειμενικά και μέσα σε μια επταετία από πατρίδα σε παρτίδα. Μόνον που δεν συμμετέχει στην παρτίδα αυτή ο ελληνικός λαός – όπως ασφαλώς δεν συμμετείχε και στις προηγούμενες. Η πολιτική συμμετοχή δια των εκλογών που αφορά στην πατρίδα, αντιφάσκει απολύτως οντολογικώς με τη συμμετοχή στις αποφάσεις για να σωθεί η παρτίδα με την τρόικα. Και αυτό δεν είναι απλώς «έλλειμμα» δημοκρατίας, είναι μετουσίωση του αστικού πολιτεύματος σε παρτίδα πολιτικής νομιμοποίησης ενός νέου κοινωνικού μοντέλου που δεν υπερασπίζεται ανοιχτά κανείς στην Ελλάδα. Έχει κόστος που κανείς δεν μπορεί να επωμισθεί.

Και έτσι για να διασκεδαστεί αποτελεσματικά το αβάσταχτο πολιτικό κόστος των νέων μέτρων εσωτερικής υποτίμησης και απαξίωσης, «συμβουλεύω» κυβέρνηση και αντιπολίτευση την 25η Μαρτίου αντί για το σύνθημα «Αθάνατη Ελλάδα», να χρησιμοποιήσουν το σύγχρονο, καινοτόμο και ασφαλώς δημιουργικό και σοσιαλνεοφιλελεύθερο σύνθημα - το οποίο υπερβαίνει αναμφισβήτητα τη μιζέρια της πατρίδας - «Αθάνατη Παρτίδα»! Τι νομίζεις αναγνώστη μου, και ο Αθανάσιος Διάκος σε μια παρτίδα έπαιξε και έχασε. Για μια παρτίδα αγωνίστηκε και ανασκολοπίστηκε! Για τις λεπτομέρειες του ανασκολοπισμού θα μιλήσει - κάποια στιγμή - ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ή ο βιογράφος του!...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Επιμένουν οι ντεμοντέ και γράφει το «ΠΡΙΝ»: «Όχι, ο εξευτελισμός δεν είναι  cool, είναι ντροπή».
Μην επιμένεις, δεν είναι ντροπή πλέον ! Ο εξευτελισμός είναι μόδα διεθνώς και η καταστατική πραγματικότητα στη σημερινή Ελλάδα. Το «Survivor» δεν αναπαριστά απλώς αυτή την πραγματικότητα, αλλά την διασκεδάζει μυθοπλαστικά, ορίζοντάς την ηρωικά. Είναι ήρωας της καθημερινότητας αυτός που ηδονίζεται με τον (αυτο)εξευτελισμό του και που απολαμβάνει το ρεζίλεμά του και ασφαλώς την διαδικασία ρεζιλέματος του Άλλου. Και αν δεν είναι ακόμη, έχει μεγάλες πιθανότητες να γίνει αύριο.
Η ζωή αν δεν είναι ρόλος και παράσταση εξευτελισμού παύει να έχει νόημα, από τη στιγμή που όλα όσα έδιναν νόημα στην ύπαρξη εξευτελίζονται καθημερινά σε μια ολοκληρωτική αγορά, η οποία υποκαθιστά οντολογικά και λειτουργικά την κοινωνία.  
Η φιλαυτία είναι χαρακτηριστικό του νικητή και τονίζεται από την παράσταση ηγεσίας και ηγεμονίας, με την υποκριτική μορφή του αλτρουισμού και της φιλαλληλίας. Χωρίς αυτή την απόλυτη υποκρισία η επιβίωση θα αντέφασκε με την ηγεμονία. Η επιβίωση θα ήταν ήττα και όχι νίκη! Θα ήταν ντροπή και όχι θρίαμβος!
Τι διδάσκει στην πραγματικότητα το «Survivor»; Την μόδα της επιχειρηματικότητας στην αναρχοκαπιταλιστική της εκδοχή. Ουσιαστικά αποτελεί το σχήμα υποκατάστασης της κοινωνικότητας από την επιχειρηματικότητα. Και όλα αυτά για μία επιβίωση που συνδέεται με την καταστροφή του Άλλου. «Ο θάνατός σου η ζωή μου»! Η ήττα σου νίκη για την επιβίωσή μου! Ο αποκλεισμός σου μοναδική συνθήκη για την δική μου πρόοδο και ευημερία! Η δόξα του πλέον χυδαίου ρεαλιστικού ατομισμού.
Είναι καινούρια όλα αυτά; Δυστυχώς όχι! Είναι τόσο παλιά όσο τα κλασικά οικονομικά και η κοινωνιολογία και πριν από αυτά φιλοσοφικά ρεύματα και ατομικιστικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις. Το καινούριο της υπόθεσης είναι το «παιχνίδι» μέσω του οποίου αποκτούν ισχυρό παιδαγωγικό impact σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού και γίνονται μόδα. Ωστόσο, μια μορφή μόδας που δεν μπορεί και δεν θα περάσει έτσι απλά, όπως άλλες επιμέρους μόδες της αγοράς, αλλά θα περάσει αφού προηγουμένως καταστρέψει απολύτως την σχέση ηθικού – πολιτικού που δομεί κάθε κοινωνία για να μπορεί να ορίζεται ως τέτοια. Και τότε θα ξανασυζητήσουμε για την έννοια του επιζώντος!
Μου αρέσει που ο αγαπητός Κυριάκος Μητσοτάκης έρχεται σήμερα να αγωνιστεί για την «αποποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας» στην Ελλάδα! Με συμπάθεια το λέω: Αν το πιστεύει, έχει μείνει πολύ πίσω στο ζήτημα. Δεν είμαστε εκεί που ίσως βρισκόμαστε στην Ελλάδα πριν από κάμποσα χρόνια. Οι εποχές πλέον μεταβάλλονται με μεγάλη ταχύτητα διεθνώς και η ελληνική κρίση λειτουργεί σαν επιταχυντής της ιστορίας σε ο, τι αφορά στην ελληνική κοινωνία. Άδηλα και σε μεγάλο βαθμό «υπόγεια» και παραθεσμικά διαλύεται το πλέγμα κανονικότητας και νομιμότητας που αποτελούσε θεμέλιο της πολιτείας και πλαίσιο ανάπτυξης των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Με άλλα λόγια, διαμορφώνεται ένα ηθικοπολιτικό κενό, το οποίο έρχεται να καλύψει ο «Survivor» που παρίσταται ως κοινωνικός ρόλος με τα χαρακτηριστικά και την προσωπικότητα του νικητή στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Αυτό δεν αφορά στην «αποποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας», αλλά στον απόλυτο εκχυδαϊσμό της επιχειρηματικότητας. Στο επιχειρηματικό πνεύμα δεν υπάρχει πια η έννοια του εξευτελισμού όπως πριν. Καλός επιχειρηματίας σε κάθε παραγωγικό τομέα είναι ο καλά εξευτελισμένος επιχειρηματίας. Δηλαδή, αυτός που αναγνωρίζεται ως τελικός νικητής μέσω εξευτελιστικών διαδικασιών για την επικράτησή του. Κάπως έτσι αναπτύσσεται ο ανταγωνισμός για το ποιος θα εξευτελιστεί περισσότερο!
Πριν από λίγα χρόνια κάθε επιχειρηματίας, πολιτικός, δημοσιογράφος ή άλλος επαγγελματίας που διατηρούσε φιλοδοξίες κοινωνικής ανόδου και επέκτασης/προόδου στην αγορά (του) αγωνιζόταν για την ανάπτυξη και προβολή ενός προφίλ, το οποίο τουλάχιστον δεν θα περιείχε εξευτελιστικά στοιχεία. Αντίθετα, η σημερινή μόδα της ελευθέριας αγοράς όχι μόνον επιτρέπει τον εξευτελισμό, αλλά τον συνδέει ευθέως και θετικά με την πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση. Αν δεν είσαι κατεξευτελισμένος προσωπικά και δεν έχεις δεκάδες κατηγορίες στην πλάτη και κάμποσες καταδίκες, δεν αναγνωρίζεσαι ως κάτι σημαντικό τη σήμερον! Είσαι ένα τίποτα, ανίκανο να εσωτερικεύσει το πνεύμα της εποχής. Ένας/μία ντεμοντέ, ένας από χέρι χαμένος, ένας οπισθοδρομικός που αδυνατεί να συλλάβει το πνεύμα της εποχής και να προσαρμοστεί στη νέα μορφή επιχειρηματικότητας, η οποία ορίζει όχι απλώς τον επιχειρηματία, αλλά και τον κάθε άνθρωπο ως νικητή, στον βαθμό που είναι έτοιμος να ρεζιλευτεί δημοσίως, εμφανιζόμενος παράλληλα ως «θύμα» της άτιμης κοινωνίας ή ζωής.
Για να είσαι με τους νικητές πρέπει οπωσδήποτε η αναφερόμενη ταυτότητά σου να περιέχει το μοιραίο. Να είσαι μοιραία ή μοιραίος. Αυτή, η στην πραγματικότητα μεταμοντέρνα φυσιολογικότητα αποτελεί μορφή κοινωνικής παιδαγωγικής που καταργεί όλα τα παιδαγωγικά πρότυπα που αναπτύχθηκαν κατά τη νεωτερικότητα και τον μοντερνισμό. Στην ουσία καταργεί την έννοια της ιστορίας και παραστάσεις της ιδεολογίας. Όλα μεταβάλλονται σε μία case study για την επιβίωση με μοναδική προϋπόθεση την ανοχή σου και την αντοχή σου στον αυτοεξευτελισμό και την μάχη σου για τον εξευτελισμό των άλλων.
Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί τον «πάτο» στον κοινωνικό βούρκο, αλλά σίγουρα αποτελεί μία διαδικασία κοινωνικής διάλυσης και εκχυδαϊσμού της προσωπικότητας με την μορφή μίας μαζικά πλέον νομιμοποιημένης βαρβαρότητας. Μετά από αυτό επίτρεψέ μου, αναγνώστη μου, να κλείσω με το σύνθημα/μήνυμα: Βοήθεια, θέλω πίσω την ουρά μου! Για να ισορροπήσουμε κάπως, βρε αδελφέ! 
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Σοκαρισμένη η διεύθυνση ειδήσεων του MEGA λάμβανε το πολιτικό ρεπορτάζ του απεσταλμένου της από το Βελιγράδι ή/και το Ζάγκρεμπ κατά την πρώτη περίοδο του πολέμου που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία.  Ένα ρεπορτάζ που δεν παραγόταν στο «μέτωπο» - το οποίο δεν είχε πάρει ακόμη γενικευμένη φωτιά - αλλά ούτε σε κυβερνητικά ή αλλά γραφεία παραγωγής ειδήσεων προς εξυπηρέτηση κάποιας προπαγανδιστικής γραμμής. Δεν έμοιαζε με τις ειδήσεις του Reuters και του Associated Press από την περιοχή. Είχε σημαντικές διαφορές ως προς τα πραγματικά συμβάντα και τις προεκτάσεις τους.
 Ήταν ένα ρεπορτάζ που αγνοούσε συνειδητά το Reuters και το Associated Press, όπως και οποιαδήποτε άλλη παράγωγη πηγή ειδήσεων και ενδιαφερόταν αποκλειστικά για την πρωτογενή, αυθεντική, συνήθως off-the-record πηγή σε ξενοδοχεία, ταβέρνες, αυτοκίνητα, ακόμη και απίθανους χώρους, όπου υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, στρατιωτικοί, διπλωμάτες και επαναστάτες-αποσχιστικοί με συναντούσαν. Δεν ήταν εύκολες οι συναντήσεις αυτές και οι περισσότερες δεν θα πραγματοποιούνταν χωρίς την ολόθερμη βοήθεια ελλήνων διπλωματών, «μεταφραστών» και κάποιων άλλων ελλήνων και ξένων που γνώριζαν καλά πρόσωπα και πράγματα. Αυτοί ήταν η εγγύηση πως αυτά που μάθαινα ήταν για να διαμορφώσω προσωπική άποψη για τα γεγονότα και όχι για αποσπασματική-προπαγανδιστική χρήση. Στο βαθμό που κέρδιζα την εμπιστοσύνη ενός μεγάλου εύρους εκ των αντιπάλων-πρωταγωνιστών στο γιουγκοσλαβικό δράμα της διάλυσης, μπορούσα να κρίνω σωστά (και μάλλον αμερόληπτα) πολιτικές, στρατιωτικές και διπλωματικές κινήσεις και να «προβλέψω» πρωτοβουλίες ή να προβλέψω το πιθανό αποτέλεσμα πρωτοβουλιών σε Ομοσπονδιακό και διεθνές επίπεδο. Με άλλα λόγια, να διηγηθώ τι συμβαίνει πραγματικά (ανταγωνιστικά) και τι μέσα σε αυτό είναι η είδηση των ημερών ή της ημέρας.  
Μα, αυτό δεν είναι ακριβώς «η είδηση»! Λάθος, χωρίς αυτό δεν μπορεί να παραχθεί καμία απολύτως είδηση. Η μετάδοση της είδησης εμπεριέχει και τον κώδικα για τη διαμόρφωση μηνύματος από τον αποδέκτη - τον τηλεθεατή στην περίπτωσή μας. Η μάθησή μου στη γιουγκοσλαβική κρίση, δομούσε ένα σφαιρικό γνωστικό μοντέλο για να κρίνω τι είναι είδηση και τι δεν είναι. Τι είναι αυτό που μια προπαγανδιστική δομή σχηματίζει και ορίζει σαν Ψευδές ή αληθές. Πώς, εσύ ο πολιτικός παράγοντας, για να ορίσεις την αληθινή είδηση, διασπείρεις - εσύ ο ίδιος - ψευδείς ειδήσεις, με φορέα τον δημοσιογράφο, χωρίς ασφαλώς να νοιάζεσαι για το κύρος του.
 Ο αποδέκτης της πληροφορίας είναι το κρίσιμο στοιχείο της επικοινωνίας και όχι ο πομπός του μηνύματος (είδηση). Μαζί με το συμβάν που μεταφέρεις ως είδηση είναι ενσωματωμένος και ο κώδικας ερμηνείας του από τον αποδέκτη. Και με αυτή την έννοια οι ψευδείς ειδήσεις - που προβληματίζουν ιδιαίτερα σήμερα, ακόμη και στην Ελλάδα με το περιστατικό της «είδησης για προκήρυξη εκλογών»  - κατασκευάζονται όπως ακριβώς οι άλλες!  
Κόλαση για τους συναδέλφους μου στο MEGA ήταν οι ανταποκρίσεις μου από τη Γιουγκοσλαβία! Τι να κόψουν και τι να αφήσουν, κατά τη στιγμή που άλλα περιείχαν τα τηλεγραφήματα των διεθνών πρακτορείων! «Διάβαζε τουλάχιστον τι γράφουν για να προσαρμόζεις αυτά που λες», ήταν η παρότρυνση ενός εξαιρετικού και πολύπειρου συναδέλφου, που ασκούσε τότε καθήκοντα διευθυντή. Ενώ εγώ του εξηγούσα πως δεν χρειαζόταν να «διαβάσω» τίποτε μια και ήμουν κάμποσες ώρες της ημέρας στα γραφεία του Reuters, παρακολουθώντας τα «κεντρικά» - και όχι οι δημοσιογράφοι του στην περιοχή - να είναι αυτά που διαμόρφωναν τον κώδικα ερμηνείας κάθε συμβάντος, πλάθοντας τελικά κάθε είδηση. Τα ήξερε και αυτός, αλλά τι να κάνει; Είναι επανάσταση να αγνοήσεις τα διεθνή πρακτορεία. Και η επανάσταση δεν γίνεται από δημοσιογράφους. Ασφαλώς δεν γίνεται και χωρίς αυτούς!
Θέλω με το σημείωμα αυτό να απαντήσω στο σχετικό σχόλιο / «άποψη» υπό τον τίτλο «Ψευδείς ειδήσεις και παραμύθια» της «Εφημερίδας των συντακτών». Ο δημοσιογράφος για να προστατεύσει τον εαυτό του και το κοινό (του) από «ψευδείς ειδήσεις» πρέπει να απεγκλωβιστεί από τον επαγγελματικό του ανταγωνισμό και τις ορθολογικές / κατεστημένες συνθήκες άσκησης του επαγγέλματός του – από τον πολιτικό στην ουσία ανταγωνισμό που διαμορφώνει τον κώδικα ερμηνείας συμβάντων, αλλά και τα συμβάντα αυτά καθ΄ εαυτά ως γεγονότα. Είναι ακριβώς αυτός ο κώδικας που σε καθιστά εν δυνάμει φορέα «ψευδών ειδήσεων», με τον ίδιο τρόπο που σε ορίζει ως έγκριτο λειτουργό της δημοσιογραφίας, που μεταδίδει «μη-ψευδείς ειδήσεις».
Τί να σημαίνει άραγε αυτή η διαφοροποίηση σε προσωπικό επίπεδο για αυτοπροστασία και σεβασμό των αποδεκτών της είδησης (σου); Ποια θα μπορούσε να είναι μακροπρόθεσμα η τύχη αυτού του δημοσιογράφου; Η απάντηση είναι γνωστή. Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν! Οι ψευδείς ειδήσεις είναι η άλλη όψη της δημοσιογραφικής πραγματικότητας. Είναι πραγματικότητα που διαμορφώνει πολιτικά γεγονότα, όπως και οι ειδήσεις που δεν διαψεύδονται, αλλά με μεγαλύτερη ένταση στο μήνυμα κατά την διαδικασία διάψευσης. Αυτό δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Το καινούργιο αυτής της υπόθεσης είναι η ταχύτητα και το εύρος αναμετάδοσης της ψευδούς ειδήσεως, που την καθιστούν μια πανίσχυρη στιγμή «αλήθειας», ικανή να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις σημαντικότερες από τις ειδήσεις που δεν διαψεύδονται επίσημα.
Η φήμη είναι πάντοτε ισχυρότερη από την πραγματικότητα, επειδή αντί για έναν κοινό κώδικα ερμηνείας, χρησιμοποιεί το αιφνιδιαστικό στοιχείο που διαταράσσει αυτόν τον κώδικα. Στον κόσμο μας όπου η (κανονική) πολιτική υποχωρεί, ολοένα και περισσότερο η ζωή θα διαμορφώνεται στο πλαίσιο ψευδών ειδήσεων. Οι ψευδείς ειδήσεις εκφράζουν την αντικανονικότητα - την καταστροφή της κλασικής οντολογίας - στον καταστατικό χαρακτήρα του πραγματικού. Και για αυτό είναι ένα πολύτιμο εργαλείο πολιτικών που εμφορούνται από ολοκληρωτικές αντιλήψεις.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)