Articles by "Γιαννακόπουλος"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιαννακόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 2

Τρεις έως τέσσερις εβδομάδες χρόνος προσφέρεται στη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, σε κάθε φάση της λεγόμενης αξιολόγησης, για να πετύχει να προσαρμόσει το αφήγημά της στις νέες οδυνηρές, αναθεωρητικές πραγματικότητες του ατομικού προγράμματος προσαρμογής - όπως ορίζουν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις με τους εταίρους της Ελλάδας στην ευρωζώνη και το ΔΝΤ, καθώς και η πολιτική συγκυρία στην ΕΕ και στο ΔΝΤ. Αυτός είναι ο κανόνας.
Τρεις με τέσσερις εβδομάδες χρόνος δίδεται από τους δανειστές για να κατασκευάσει η κυβέρνηση το νέο σύμπαν της πολιτικής νομιμοποίησης στο εσωτερικό μιας πολιτικής πραγματικότητας συνήθως αντίθετης στις διακηρύξεις, προβλέψεις και προσβλέψεις της. Τρεις με τέσσερις εβδομάδες για να ανατρέψει για άλλη μια φορά τον εαυτό της.
Μα, δεν ανατρέπει τον εαυτό της - ίσως παρατηρήσεις - την πολιτική της ρητορεία μεταβάλλει διαρκώς για να την προσαρμόσει στις νέες αποφάσεις που λαμβάνονται "out there". Εγκαταλείπει το προηγούμενο αφήγημα που αποδείχθηκε σύνθεση από "έπεα πτερόεντα" για να υιοθετήσει ένα νέο της ίδιας πολιτικής και υφολογικής μορφής, αλλά ικανού πιθανώς να νομιμοποιήσει πολιτικώς στο εσωτερικό τις νέες αποφάσεις του Eurogroup. Άρα, δεν ανατρέπει τον εαυτό της, αλλά απλώς το προηγούμενο είδωλό της. Δεν ανατρέπει το "είμαι" της αλλά απλώς το "υπάρχειν" της, αν προτιμάς.
Άλλωστε, όπως πληροφορηθήκαμε από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εκ των υστέρων ασφαλώς, η κυβέρνηση αυτή δεν ήρθε για να σεβαστεί την ρητορεία της και να υπηρετήσει την πολιτική της άποψη, αλλά για να σώσει τον τόπο - όπως ακριβώς και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Συνεπώς, "το υπάρχειν" της συνδέεται με την σωτηρία του τόπου και με το "το μη χείρον βέλτιστον", όπου "το χείρον" κατασκευάζεται πάντα άνετα και κυρίως εύλογα με συνδικαλιστική μαεστρία: μια μείωση της τάξης του 20% στο εισόδημα είναι το "μη χείρον" ενώπιον μιας άλλης 30% ή 40%, δεν είναι έτσι;  Έτσι είναι και έτσι λέει ο αγωνιστής συνδικαλιστής. Πετύχαμε με στρατηγική υποχώρηση μια νίκη, συνάδελφοι! Κερδίσαμε 10 με 20%. Εκτός του ότι ρεζιλέψαμε τον ταξικό αντίπαλο!
Να είσαι βέβαιος μετά το προσεχές Eurogroup η κυβέρνηση θα ανακοινώσει περιχαρής πως πέτυχε, με στρατηγική υποχώρηση στο ζήτημα του χρέους, μεγάλη νίκη στα μέτρα και ακόμη μεγαλύτερη με την (ψυχική) διάσπαση των δανειστών. Αυτό σημαίνει πως είτε (στο μέλλον) θα ρυθμιστεί το ελληνικό χρέος, είτε αυτό θα απορρυθμίσει την ευρωζώνη! Ουάου! Άρα, πες πως ρυθμίστηκε ήδη, πες πως είναι βιώσιμο, πες πως αναδιαρθρώθηκε, πες πως λύθηκε το ζήτημα του χρέους, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα κλονιζόταν η ευρωζώνη!

Το ΔΝΤ μπορεί να είναι αντίπαλος, αλλά είναι και σύμμαχος εκεί όπου είναι αντίπαλος ο Σόιμπλε και αντίστροφα! Κεντάει στρατηγικώς η ομάδα των "political flexitarians"! Έτσι νομίζει. Δεν πρόκειται για "ποσοτική χαλάρωση" της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, αναγνώστη μου, για ποιοτικό ξεχείλωμα σε σημείο απολύτως αντιαισθητικό, πρόκειται. Είναι αντιαισθητική η πολιτική επικοινωνία των ανθρώπων αυτών και όχι απλώς παράδοξη έως γελοιότητας η πολιτική τους συμπεριφορά. Ως ύφος πέτυχαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να υιοθετήσουν τα χειρότερα πρότυπα της μεταπολίτευσης. Αυτό τους εξομοιώνει, δυστυχώς, με το ήθος εκείνων που, όπως ισχυρίστηκαν, ήρθαν για να ανατρέψουν.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Υβρίστηκα, λοιδορήθηκα και απειλήθηκα με ποικίλους τρόπους, όταν πρώτος παγκοσμίως αποφάσισα στην αρχή της ελληνικής κρίσης να αποκαλύψω την ύπαρξη σχεδιασμού για διπλό νομισματικό σύστημα - αν ενθυμείσαι αναγνώστη μου.
Τη δραματική αυτή είδηση πληροφορήθηκα στο εξωτερικό από φίλο, συνεργάτη ευρωπαϊκού οικονομικού Οργάνου, ο οποίος με διαβεβαίωσε πως το σενάριο αυτό εξετάζεται σοβαρά από την ελληνική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και μάλιστα ως πρώτη επιλογή.
Ήταν ένα μυστικό σχέδιο πολύ κακό για την ελληνική κοινωνία - έτσι τουλάχιστον όπως μου εκμυστηρεύτηκε - το οποίο έπρεπε να "καεί" - κατά την προσωπική μου άποψη - αμέσως / εγκαίρως. Και ο μόνος τρόπος που είχα ήταν να το "δώσω" αμέσως μόλις το πληροφορήθηκα σε διαδικτυακούς φίλους για να γνωστοποιηθεί ευρύτερα στην Ελλάδα. Έτσι και έγινε. Οι φίλοι με εμπιστεύτηκαν, καθώς ήξεραν πως δεν θα μπορούσα ποτέ να σημειώσω αβάσιμα πράγματα ως είδηση και ανάρτησαν την ΕΙΔΗΣΗ.
Αμέσως μετά έγινε ...χαμός. Η κυβέρνηση διέψευσε μετά βδελυγμίας πως εξετάζει ένα τέτοιο σενάριο, ενώ συνάδελφοί μου στον Τύπο που γνώριζαν το ήθος μου δεν ντράπηκαν να πετάξουν λάσπη πάνω μου! Δεν σχολιάζω καν τις βρωμο-αλητείες και τις προστυχιές που δοκίμασαν άλλοι εις βάρος μου!
Δεν σου κρύβω, αναγνώστη μου, πως ενώ ασφαλώς περίμενα τις έντονες αντιδράσεις και την επιθετική διάψευση από κυβερνητικής πλευράς, πληγώθηκα από κάποιες συμπεριφορές κυριολεκτικώς βούρκου που εκδήλωσαν γνωστοί μου άνθρωποι, κυρίως από τον “σοβαρό Τύπο”. Ήταν σιχαμεροί, μόνον αυτό κρατώ στη μνήμη μου.
Η πράξη μου ήταν υψηλού ηθικού, πολιτικού και εθνικού αναστήματος και σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπούσε να ζημιώσει ή να κάνει σπεκουλαδόρικη αντιπολίτευση στη κυβέρνηση. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Στην πραγματικότητα βοηθούσα διαπραγματευτικά τη κυβέρνηση, στο βαθμό που μπορούσε και ήθελε να αξιοποιήσει την αποκάλυψη. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που έρχεται σήμερα να επιβεβαιώσει επίσημα - και ασφαλώς για πρώτη φορά - ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος μιλώντας στον ραδιοσταθμό Real και αναφερόμενος στα σενάρια που εξέτασε με τον υπουργό Οικονομικών, είπε: "Το πρώτο σενάριο ήταν χρεοκοπία. Δεν το είχα πει τότε, γιατί αν το είχα πει δημόσια, θα χρεοκοπούσαμε την επόμενη ημέρα. Αν είχαμε πει δημόσια κάτι τέτοιο, θα χρεοκοπούσαμε και τότε θα μου παίρνανε το κεφάλι. Το δεύτερο ήταν να φύγουμε από την Ευρωζώνη ή να κάνουμε και τα δύο. Αξιολογήσαμε και είπαμε "όχι", για τον τόπο θα βάλουμε πλάτη εμείς, έστω κι αν οι άλλοι δεν θα βάλουν, έστω κι αν η αντιπολίτευση μάς "πετάει πέτρες", τη στιγμή αυτή, την κρίσιμη, το θέμα είναι να σταθεί η χώρα όρθια και στάθηκε".

Δεν νομίζω πως θα πρέπει να ευχαριστήσω τον κ. Παπανδρέου για τη σημερινή του "αποκάλυψη", που έρχεται να επιβεβαιώσει τη δική μου αποκάλυψη πριν από αρκετά πλέον χρόνια. Δεν θα είχε σημασία. Το κατεψυγμένο πιάτο της προσωπικής μου δικαίωσης δεν τρώγεται σήμερα, καθώς μπορεί “η χώρα [να] στάθηκε όρθια” με την επιλογή του "ατομικού μηχανισμού σωτηρίας" - όπως λέει ο Γιώργος - αλλά με τη κοινωνία και την οικονομία σε ημιθανή κατάσταση και τη δημοκρατία βαρυπενθούσα για τον εξευτελισμό του ελληνικού της πολιτεύματος...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ένα καθαρό μυαλό γνωρίζει πως σε αυτή τη φάση της συντεταγμένης χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους και των ελληνικών τραπεζών το δίλημμα "άλλη μια ταπεινωτική ήττα (για τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) ή άλλος ένας εξευτελιστικός συμβιβασμός", είναι μια ακόμη απόπειρα με πομφόλυγες να υποκατασταθεί η φαρσοειδής πλέον πολιτική ρητορεία του Αλέξη Τσίπρα και των στελεχών του κόμματός του.
Δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα. Αυτό επιλύθηκε κατά την προηγούμενη κυβέρνηση του κ. Τσίπρα σε συνδυασμό με τις σόλοικες μεθοδεύσεις που οδήγησαν στο δημοψήφισμα και στην μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέλαβε απλώς να διαχειριστεί την ήττα της προηγούμενης, νομιμοποιώντας διαλεκτικά την υποτέλεια και την μεθοδολογία που συνθέτει η πολιτική του Wolfgang Schäuble και η (παγκόσμια) στρατηγική του ΔΝΤ. Ήρθε δηλαδή και πολιτεύεται ενισχύοντας στην πραγματικότητα την (παρα)λογική του μονόδρομου πάνω στον οποίο κτίστηκε και αναθεωρείται το ατομικό Sui generis πρόγραμμα προσαρμογής της Ελλάδας.
Οι καθαρές κουβέντες "απαιτούν" κάποιος να μιλήσει έντιμα στη βάση αυτής της πολιτικής μεθοδολογίας που υπηρετήθηκε / εφαρμόσθηκε και υπηρετείται από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις της κρίσης, αδιακρίτως: Όπως προϋπόθεση της συντεταγμένης χρεοκοπίας που επιλέχτηκε, με δανειοδότηση από τον λεγόμενο επίσημο τομέα (δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, νόμοι στα όρια της συνταγματικής τάξης και πολύ πέραν αυτής), ήταν τα PSI (privatesector involvement), έτσι, αντιστοίχως, η ομαλή / κανονική επάνοδος της Ελλάδας στη χρηματαγορά προϋποθέτει OSI(official sector involvement), δηλαδή ριζική αναδιάρθρωση του χρέους προς τους επίσημους δανειστές - από τους επίσημους δανειστές, εταίρους της χώρας στην ευρωζώνη. Για να δανείσει ο επίσημος τομέας το ελληνικό δημόσιο και να συμμετάσχει στην εξυγίανση των τραπεζών, δηλαδή, απαίτησε PSI, ενώ για να ξαναδανείσει κανονικά ο ιδιωτικός τομές, απαιτεί OSI.
Καθαρή λύση, με άλλα λόγια, δεν είναι ασφαλώς οι "διευκρινίσεις για το χρέος", όπως υπαινίσσεται τώρα ο δραματικά ρευστός κ. Τσίπρας, αλλά το"καλοκαιρινό (: κοντό) κούρεμα" του χρέους προς τον επίσημο τομέα. Στον βαθμό που δεν πραγματοποιείται αυτό, η υπόθεση της ιδιωτικής χρηματαγοράς απομακρύνεται αντικειμενικά και το Πέμπτο Μνημόνιο πλησιάζει, με ευρώ ή με διπλό νομισματικό. Έτσι απλά και ξεκάθαρα, αναγνώστη μου!
Αυτή τη στιγμή κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν δομήσει ένα δίπολο υποκρισίας και σπεκουλαδόρικης παραπληροφόρησης, απλώς για να χειραγωγήσουν την ελληνική κοινή γνώμη. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Δυστυχώς, δεν μοιάζει να φιλοδοξούν πλέον να διεκδικήσουν κάποιον άλλο, πραγματικά πολιτικό ρόλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κακοπαιγμένη πλέον ιλαροτραγωδία, ενώ η δεξιά (του) αντιπολίτευση είναι πακτωμένη στο αδιέξοδο και στα παράδοξα που η ίδια δημιούργησε. Το ΚΚΕ βρίσκεται στον κόσμο του με τον εναπομείναντα σε αυτό κόσμο του, ενώ οι νεοναζί σε λίγο θα πλακώνονται αναμεταξύ τους μήπως και τους επαναφέρουν στην επικαιρότητα και ασφαλώς στα κανάλια!  

Όμορφες καταστάσεις! Και κυρίως ελπιδοφόρες! Ποιος ευαίσθητος Έλληνας θα άντεχε τέτοια ντροπή, τόσο επαρχιωτισμό, τόση αβελτηρία, μαζί με ηλιθιότητα με την μορφή του εξυπνακισμού και του κουτοπόνηρου; Αν κάποιος αντέχει, ας κάνει ένα βήμα μπροστά και ας παραμείνει σιωπηλός [παραφράζω τον Καρλ Κράους, εδώ]! Αυτός που αντέχει, αντέχει επειδή οι λέξεις του γενικού, σημερινού, ελληνικού πολιτικού αφηγήματος έχουν χάσει το νόημά τους, απολύτως. Ποτέ άλλοτε η αυτοπροστασία και ο αυτοσεβασμός στην Ελλάδα δεν προϋπέθεταν τη διάσωση από τη ροή της γλώσσας του πολιτικού μας συστήματος. Από τη ροή της παρακμής της σχέσης: σημαίνον-σημαινόμενο.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Είχα την τύχη να γνωρίσω και τις πέντε αυθεντικές πολιτικές προσωπικότητες της λεγόμενης μεταπολίτευσης (Κ. Καραμανλής, Κ. Μητσοτάκης, Α. Παπανδρέου, Χ. Φλωράκης, Λ Κύρκος). Σήμερα απεβίωσε και ο τελευταίος από αυτούς, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ενώ ο προ επταετίας θάνατος της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας δεν έχει ακόμη προσφέρει λύτρωση και θεραπεία από τις παθολογίες της, έτσι ώστε να οδηγηθούμε σε μια ποιοτικότερη Δ'  Ελληνική Δημοκρατία.
Υπό αυτή την έννοια ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη συμβολίζει πολιτικώς όχι ασφαλώς το τέλος μιας εποχής, αλλά την αδυναμία της Ελλάδας να περάσει σε μια άλλη, με επανίδρυση του πολιτεύματός της και των κεντρικών θεσμών της, οι οποίοι διασύρονται αυτή την επταετία καθημερινά, εξευτελιζόμενοι από την ολοκληρωτικού χαρακτήρα διεύθυνση της τρόικας στα ελληνικά πράγματα. 
Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αγαπητέ αναγνώστη, δεν αφήνει κάποιο κενό στην σκηνή της αυθεντικής πολιτικής, αλλά έρχεται να τονίσει σημειολογικώς το κενό πολιτικής εντός του οποίου στροβιλίζεται επικίνδυνα η χώρα μια αφάνταστα - και δυσβάσταχτα για την κοινωνία - μεγάλη περίοδο. Εδώ, τώρα δεν υπάρχει τίποτε αυθεντικό με όρους πολιτικής οντολογίας, όλα είναι περισσότερο ή λιγότερο θλιβερές απομιμήσεις ενός πολιτικού ύφους που ό, τι είχε να δώσει το έδωσε!
Τι έδωσε; Σταθερότητα, ασφάλεια, αντιφατική έστω κοινωνική πρόοδο και ένα θετικό δημοκρατικό υπόδειγμα στην ευρύτερη γεωγραφική ζώνη της ανατολικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Συνεχίζω να πιστεύω πως παρά την χαμηλή της εσωτερική ποιότητα, η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία υπήρξε το εντελέστερο πολίτευμα που έχει γνωρίσει το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία και ο Μητσοτάκης έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο σε αυτό - μαζί ασφαλώς με τους υπόλοιπος της πεντάδας που ανέφερα.
Ο Κ. Μητσοτάκης υπήρξε η αυθεντική φιλελεύθερη νότα στο πεντάγραμμο της μεταπολίτευσης του 1975. Μαζί μου μάλιστα υπήρξε ιδιαίτερα έντιμος και ζεστός. Ως προς αυτό τον έχω τοποθετήσει στη μνήμη μου στο ίδιο επίπεδο με τον Φλωράκη και τον Κύρκο. Με τον Παπανδρέου ήταν αλλιώς και πάντα άβολα. Μεγάλη και ασφαλώς αυθεντική πολιτικώς προσωπικότητα ο Ανδρέας, αλλά υπήρχε δυσπιστία και ίσως αμοιβαία αντιπάθεια. Με τον Καραμανλή υπήρξε κάτι διαφορετικό: ανθρώπινη συμπάθεια και αλληλοσεβασμός πέραν της πολιτικής. Κάτι που είχε να κάνει με τον πολιτισμό και όχι με την πολιτική. Δεν έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο να τα διαχωρίζει τόσο έντονα και αυστηρά. Πάντα είχα την εντύπωση πως ο Μητσοτάκης, όπως και ο Κύρκος ήταν "περισσότερο" πολιτικοί από τον "θεμελιωτή" της  Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, Καραμανλή.
Αυτά για να δώσω το προσωπικό μου χρώμα σε αυτό το "πεντάγραμμο", το οποίο δυστυχώς δεν απέδωσε την γνήσια μουσική της δημοκρατίας, που θα μπορούσε σύμφωνα με την αναφερόμενη σύνθεση της αυθεντικότητας και της ωριμότητας των ηγετικών στοιχείων του. Δυστυχώς η Κομματικοκρατία, ο Πρωθυπουργοκεντρισμός και ο Κυβερνητισμός, σε συνδυασμό ασφαλώς με το πελατειακό κράτος και την διαπλοκή, υποβάθμισαν δραματικά την ποιότητα της  Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας και νόθευσαν σε σημείο τραγικό κάποιες φορές την αυθεντικότητα των πέντε μεγάλων πολιτικών της.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης απέτυχε να φτιάξει ένα κόμμα όπως το ήθελε και του ταίριαζε και κυρίως να προσδώσει σφρίγος στους θεσμούς της κοινωνίας των πολιτών, για να τους καταστήσει αντίβαρο στο κράτος, όπως πρόσταζε η προσωπική του πολιτική φιλοσοφία. Απέτυχε ως φιλελεύθερος και αυτό υποβάθμισε έως γραφικότητας το σημαντικό πολιτικό του μέγεθος. Ως σημαίνον στοιχείο του πλουραλιστικού πενταγράμμου της μεταπολίτευσης ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν κατάφερε να συνδεθεί με την εμβάθυνση της πραγματικής δημοκρατίας, ούτε δυστυχώς με την σύγχρονη και αποτελεσματική διακυβέρνηση, παρά τις καλές του προθέσεις. Υπήρξε ένας σημαντικός πολιτικός που δεν πέτυχε να μεταβληθεί σε μεγάλο ηγέτη της δημοκρατίας στην οποία αναφερόταν με κοινοβουλευτική ευλάβεια.
Η σημερινή τραγική κατάσταση στην Ελλάδα και της Ελλάδας είναι αποτέλεσμα της δημοκρατικής αποτυχίας της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο πολιτικός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι μέρος αυτής της αποτυχίας, μαζί με τους Κ. Καραμανλή, Α. Παπανδρέου, Χ. Φλωράκη και Λ. Κύρκο. Αν ο δημοκρατικός ριζοσπαστισμός δεν παρέμενε στα λόγια τους και στις διακηρύξεις τους και είχε μεταφερθεί έστω και σε γερμανικό ή σουηδικό επίπεδο στην πολιτική πράξη τους η σημερινή Ελλάδα θα ήταν μια άλλη χώρα.

Πτωχεύσαμε ως οικονομία και πολίτευμα επειδή ήταν σαθρά τα πραγματικά θεμέλια της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας και κανένα μερεμέτι δεν θα μπορούσε στη συνέχεια να τα ενισχύσει. Αυτό είναι το μάθημα που επικαιροποιείται σήμερα με τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Πρώτα ποιοτική δημοκρατία, αν θέλεις ευημερία και σταθερή πρόοδο, είναι το μήνυμα που διαπερνά την δική μου συνείδηση. Έμφαση στα ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας ριζοσπαστικοποιημένης δημοκρατίας είναι το ζητούμενο σήμερα για την μετάβαση στην Δ' Ελληνική Δημοκρατία και όχι σε κάποιο Δ' Ράιχ!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Σάντουιτς μας έκαναν πάλι, αναγνώστη μου, οι τσουβαλιαστές! Με αφορμή την άθλια τρομοκρατική πράξη εναντίον του Λουκά Παπαδήμου αποφάσισαν μαζικά και συντονισμένα να κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλά.
Αν ξέρεις αυτό, δεν χρειάζεται να μάθεις τίποτε άλλο. Σου αρκεί, για να είσαι σήμερα τηλεοπτική ή επαναστατική περσόνα, αρχισυντάκτης ή διευθυντής σοβαρής εφημερίδας κύρους ή σιχαμερής φυλλάδας, αδιακρίτως.
Είναι ένδειξη βαρβαρότητας και ολοκληρωτικού τύπου χυδαιότητας το τσουβάλιασμα: η παιδιάστικη, εξωφρενικά ισοπεδωτική και αντιεπιστημονική εξομοίωση περιστατικών, συμπεριφορών, αντιδράσεων, ιδεολογιών, πολιτικών στρατηγικών, μεθοδολογιών και μεθοδεύσεων. Είναι ολοκληρωτισμός ... σταλινισμός και φασισμός μαζί, αν προτιμάς. Είναι αυτό που σιχαίνομαι και ακριβώς αυτό που αντιμάχομαι όπου και αν βρίσκομαι, ό, τι κι αν κάνω. Δεν αντέχω και δεν μπορώ ούτε στιγμή να ανεχτώ ή να αναπαράγω το τσουβάλιασμα, αδιαφορώντας απολύτως αν αυτό προέρχεται από δεξιά ή αριστερά. Είναι πρόστυχη παιδεία, φτηνιάρικη επικοινωνία ανίκανων προπαγανδιστών. Είναι παιδισμός του χειρίστου είδους που προϋποθέτει απολίτιστη και ανιστόρητη ερμηνευτική βία.
Τι συμβαίνει σήμερα; Με αφορμή το κατάπτυστο περιστατικό της τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον του Λουκά Παπαδήμου, θεώρησαν οι αυτοπαρουσιαζόμενοι ως μετριοπαθείς, ρεαλιστές και νουνεχείς - χουλιγκάνοι υπέρ των μνημονίων και της μετανεωτερικής αποικιοκρατίας, στην πραγματικότητα - να επιρρίψουν την ευθύνη στους πολιτικούς τους αντιπάλους, που δεν είναι αντικειμενικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά όσοι δικαιωθήκαμε απολύτως ιστορικά για τη στάση μας απέναντι στη δική τους σε ό, τι αφορά την προσέγγιση της ελληνικής κρίσης, της διαλεκτικής της, της πολιτικής σημασίας της και ουσίας της και του οικονομικού και κοινωνικού αποτελέσματός της, στο πλαίσιο κριτικής ή/και πολεμικής στον ατομικό μηχανισμό εσωτερικής υποτίμησης και κατάλυσης του πολιτεύματος, που επιλέχθηκε από το πολιτικό σύστημα και υποστηρίχθηκε από τους σημερινούς τσουβαλιαστές.
Η αλήθεια που επιχειρείται να διασκεδαστεί από το σημερινό τσουβάλιασμα όλων όσων αντιτάχτηκαν και αγωνίστηκαν με συνέπεια εναντίον της πολιτικής φιλοσοφίας των μνημονίων και της νεοαποικιοκρατίας που αφορά στην Ελλάδα ως πολιτική, ευρωπαϊκή κοινότητα, είναι πως στο "στρατόπεδο" των "αντιμνημονιακών" υπήρξαμε (διεθνώς) και κάμποσοι σοβαροί και έντιμοι πραγματιστές, που οι ίδιοι ορίζαμε τον εαυτό μας ως μάλλον μετριοπαθή στο ζήτημα, ενώ στο "στρατόπεδο" των "μνημονιακών" επικράτησε με έναν μάλλον καθολικό τρόπο μια μορφή χουλιγκανισμού που αποσκοπούσε στην απόλυτη παραπληροφόρηση, χειραγώγηση και κατατρομοκράτηση της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνον.
Για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία το πολιτικό κέντρο παρήγαγε τόσους πολλούς χουλιγκάνους που ταύτισαν την αριστερή / προοδευτική με την δεξιά / συντηρητική κριτική στο καθεστώς των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και της μακράς συντεταγμένης χρεοκοπίας με εσωτερική υποτίμηση και κατάλυση του ελληνικού πολιτεύματος και της ευρωπαϊκής νομιμότητας. Αυτοί οι χουλιγκάνοι των μνημονίων, τσουβαλιαστές, πέτυχαν μέσω των ΜΜΕ που ελέγχουν να κατασκευάσουν ένα δίπολο με τους αγανακτισμένους αυριανιστές, μόνιμα επαναστατημένους φραξιονιστές και φασίστες κάθε μορφής για να εξαφανίσουν, συκοφαντήσουν και απαξιώσουν αυτούς που δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν στο πεδίο της έντιμης μεθοδολογικά αντιπαράθεσης για το ελληνικό ζήτημα και τις κοινωνικές, πολιτειακές και εθνικές του συνέπειες.
Εμείς ποτέ δεν θα βάζαμε στο ίδιο τσουβάλι αυτούς που επί περισσότερο από επτά χρόνια κατατρομοκρατούν και εξοντώνουν την ελληνική κοινωνία με τους τρομοκράτες που χτύπησαν τον Λουκά Παπαδήμο - ούτε παραλληλισμός υπάρχει, ούτε αναλογίες, ούτε δικαιολογίες - αυτοί γιατί το κάνουν; Πώς είναι δυνατόν να τσουβαλιάζονται όσοι αντιστάθηκαν στην μετανεωτερική αποικιοκρατία και στον αντιευρωπαϊσμό που υποδύεται άκομψα και παραπλανητικά τον ευρωπαϊσμό με τους μισάνθρωπους, τους ψυχικά ασθενείς ή επιτήδειους της "επανάστασης" και τους θρασύδειλους τρομοκράτες;
Άλλο μίσος, άλλο τρομοκρατική τρέλα και άλλο αγώνας εναντίον των μνημονίων και της νεοαποικιοκρατίας, αγαπητοί. Όσοι είναι ανίκανοι να διακρίνουν τις διαφορές, ας σκεφτούν για μια στιγμή μήπως είναι αυτοί που νομιμοποιούν πολιτικώς την τρομοκρατία ακόμη καλύτερα από τους εχθρούς τους στον απέναντι πόλο. Όσοι αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε εναντίον του καθεστώτος (νεο)ηγεμονίας στην Ελλάδα με όρους ιστορικούς και ανθρώπινους, επιστημονικά συνεπείς και με στόχο την ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας, ποτέ δεν εγκλωβισθήκαμε σε έννοιες που παραπέμπουν σε μίσος, εχθρότητα, εθνικό διχασμό και τα παρόμοια. Άλλοι τα κάνανε και το διαπράττουν με αλήτικη σοβαροφάνεια και υποκριτική συστολή και μετριοπάθεια σήμερα. Πρόκειται για τους μνημονιακούς τσουβαλιαστές που αν και διαφέρουν οντολογικώς από τους τσουβαλιαστές του άλλου "στρατοπέδου", μοιάζει να μην διαφέρουν στα γενικά χαρακτηριστικά της κουλτούρας τους. Είναι και οι δυο πόλοι χυδαίες και αποκρουστικές περιπτώσεις. Και δυστυχώς αποτελούν το 90% του Τύπου και των ΜΜΕ!

Χωρίς υφολογική επανάσταση δεν πρόκειται να απεγκλωβιστούμε από τη βαρβαρότητα αυτού του άθλιου δίπολου που ταλαιπωρεί το μυαλό και την ψυχή των σύγχρονων Ελλήνων!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Στον βαθμό που ο άνθρωπος από στερεά μορφή μετατρέπεται σε υγρή και ρευστοποιείται για να χωρέσει στις νέες πραγματικότητες, μέσω νέων λέξεων που αντικαθιστούν άρρητα τις βασικές έννοιες της οντολογίας του, χάνει την ηθική του υπόσταση και υποβαθμίζεται πολιτικά στο επίπεδο της καρικατούρας.   
Αυτό πιστεύω. Και αυτό απαντώ σε όσους με ρωτούν: Δεν μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος; Δεν μπορεί να μεταβάλει στάση και άποψη; Πώς, τα πάντα μπορεί και δικαιούται, αλλά έντιμα και καθαρά...στερεά και όχι ρευστοποιούμενος για να περάσει από την "αναδιάρθρωση του χρέους" και  από το "κούρεμα" - για παράδειγμα - στην "απομείωση", στην "αναμόρφωση" και στη συνέχεια στη "βιωσιμότητα"! Για να περάσει κατόπιν στη "διευθέτηση" και μετά στη συνολική "ρύθμιση"! Για να καταλήξει στην ικανοποίηση από την εκταμίευση της δόσης και την μερική έστω ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) της ΕΚΤ!
Και ασφαλώς η ρευστοποίηση του ανθρώπου στην οποία αναφέρομαι δεν αφορά αποκλειστικά στο αφήγημα του χρέους, ούτε μόνον στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά σε ολόκληρη τη δομή που υποστηρίζει άμεσα ή έμμεσα τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ως ρευστά ανθρωπάκια πολιτεύονται σε όλα τα ζητήματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, για να καταλήξουν σαν αέρια πλέον (παραπλανητικά) στο "αέριο", καθώς αυξάνεται η θερμοκρασία και η πίεση του οικονομικού και γεωπολιτικού περιβάλλοντος!
Και έρχεται μετά ο ευφυής, έντιμος και ικανός "Στάθης στον Ενικό" και σου λέει πως για τη μεταβολή του σχήματος και του μεγέθους του Αλέξη και του ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται η άτιμη η παγκοσμιοποίηση, ενώ ο άλλος ο περίεργος (νεοφιλελεύθερος) δεξιός επιμένει πως φταίει ο διπλοπρόσωπος, ρευστός Λένιν, που νομιμοποίησε πολιτικώς αυτή τη κουλτούρα! Σε λίγο θα βγει και ο μηχανικός-οικονομολόγος του ΣΥΡΙΖΑ για να υποστηρίξει, χαμογελώντας κάτω από τα μουστάκια του, πως αυτή είναι η μηχανική της αριστερής πολιτικής, που βασίζεται σε συμπεριφορικές και ασφαλώς ρητορικές προσαρμογές στη βάση της φυσικής που ορίζεται από τη κατάσταση της ύλης!
Σαχλαμάρες! Παράγοντας, αναγνώστη μου, είναι ο άνθρωπος και όχι η δομή ή το περιβάλλον. Παιδαγωγός είναι ο άνθρωπος και όχι η δομή ή το περιβάλλον, όπως αντιθέτως υποστηρίζουν νεοφιλελεύθεροι και δογματικοί του μαρξιστικού στρουκτουραλισμού. Η απόλυτη ευθύνη για την πολιτισμική και πολιτειακή αποσάθρωση που συνεχίζεται και εμβαθύνεται στις μέρες μας μέσω της πολιτικής της τρόικας στα ελληνικά πράγματα, βαρύνει την παρούσα κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ στην Ελλάδα, δηλαδή τους ανθρώπους που λειτουργούν σε αυτά.
Συμφωνώ απολύτως με τον Στάθη πως "η πολιτειακή αποσάθρωση διευκολύνει την κοινωνική διάλυση και την πολιτική απίσχναση της πατρίδας". Μόνον που εγώ αναζητώ και εντοπίζω πολιτικώς την αιτία στο ρευστό ανθρωπάκι που κυβερνά, αντιπολιτεύεται ή αναλύει και σχολιάζει. Αυτό παντρεύει τον Φουκώ με τον Μπουρντιέ για να προσδώσει στην ιστορικά διαμορφούμενη "τάξη πραγμάτων" ανθρώπινη, δηλαδή πολιτική, ουσία.

Αν ξεφύγεις από τον άνθρωπο ως παράγοντα ισχύος, τότε η ηθική συνδέεται με την πολιτική με έναν υπερβατικό, πρόστυχο και καιροσκοπικό τρόπο. Δηλαδή, στην ουσία η πολιτική απελευθερώνεται από την ηθική και τον άνθρωπο και μεταβάλλεται σε μηχανή που σαρώνει, υπό το σλόγκαν "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Αγιάζει την ίδια τη μηχανή, τα μνημόνια, τη μετανεωτερική αποικιοκρατία μας και τελικά το κάθε ρευστό ανθρωπάκι που καμώνεται τον σημαντικό ηγέτη...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Αναζητώ την είδηση από τη χθεσινή συνεδρίαση του Eurogroup και δεν την βρίσκω στο κείμενο της επίσημης ανακοίνωσης αυτού του άτυπου Οργάνου της ΕΕ, το οποίο έχει αποκτήσει παραμορφωτικά αποφασιστικό ρόλο στην διακυβέρνηση της Ελλάδας - και ασφαλώς μόνον και ειδικά επ' αυτής.
Δεν εννοώ πως δεν υπάρχουν διαψεύσεις σε όλα σχεδόν τα ζητήματα, επί των οποίων τοποθετήθηκε η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός την αμέσως προηγούμενη περίοδο, κατά την οποία κτιζόταν κοινή γνώμη για να προνομοθετηθούν οι αθλιότητες του πολυνομοσχεδίου που αφορούν στην επέκταση του Τρίτου μνημονίου και στην θέσπιση ενός Τετάρτου. Εννοώ πως για όλα αυτά που περιέχει η ανακοίνωση σου έχω μιλήσει ξεκάθαρα αναγνώστη μου, χωρίς να υπάρχει καμία απολύτως διαφορά στο πνεύμα, στο χρονοδιάγραμμα ή έστω στις λεπτομέρειες των κατευθύνσεων.
Δεν υπήρξαν εκπλήξεις και δεν θα υπάρξουν εκπλήξεις μέχρι το 2018. Στη συνέχεια, αν δεν υπάρξουν εκπλήξεις, δεν θα υπάρξει επιβίωση της Ελλάδας εντός του Ευρώ! Αν δεν υπάρξει ένας πακτωλός επενδύσεων (: πάνω από 150 δις ευρώ) μέσα σε ενάμιση χρόνο, το πρόγραμμα θα σκάσει σαν φούσκα, επειδή είναι φούσκα και αυτό το γνωρίζουν όλοι οι συμμετέχοντες στο Eurogroup και ασφαλώς η ελληνική κυβέρνηση των μασκαρανθρώπων που υποδύονται τους αριστερούς κυβερνήτες. Δυστυχώς το γνωρίζουν και οι επενδυτές...
Αν, ωστόσο, επιμένεις να αναζητείς "είδηση", εστίασε στην μεθοδολογία του Eurogroup. Εκεί θα διακρίνεις τον εκφυλισμό του. Χθες είδαμε να μεταβάλλεται η φύση του Οργάνου και από ψευδοπολιτικό να συμπεριφέρεται σαν ψευδοτεχνικό, με αποτέλεσμα να διασύρεται απολύτως ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, καθώς η σχέση χρέους- πλεονάσματος-μέτρων, οδηγεί σε μια διαφορετική συμφωνία από αυτή που παρουσίασαν ως γενικό πλαίσιο στη βουλή κατά τη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου. Σε τεχνικό επίπεδο δεν υπήρχε μια συμφωνία πακέτο, όπως ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός και προδήλωνε ο υπουργός οικονομικών, αλλά απλώς μια "προκαταρκτική συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των θεσμών στο νέο «πακέτο» μεταρρυθμίσεων" - όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση τουEurogroup.
Με μια κουβέντα, είναι πλέον πασιφανές πως η ελληνική κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται ούτε το ζήτημα του χρέους, ούτε αυτό των ανεδαφικών πλεονασμάτων (: θα πάρει ό,τι της δώσουν) και έχει περιοριστεί απλώς στην διαπραγμάτευση της διαδικασίας νομοθέτησης και εφαρμογής των μέτρων προσαρμογής και ασφαλώς εσωτερικής υποτίμησης.
Μόνον που έτσι δεν είσαι κυβέρνηση. Δεν ασκείς δική σου πολιτική. Δεν διαπραγματεύεσαι πολιτικά. Ασκείς μικροπολιτική, για πολιτική νομιμοποίηση του εαυτού σου ως "σωτήρα της χώρας", αν και στην πραγματικότητα λειτουργείς ως ντίλερ της τρόικας, ενώ εφαρμόζεις την πολιτική της τρόικας στο πλαίσιο ενός καθεστώτος ανάγκης. 

Χθες το βράδυ στο  Eurogroup εξαφανίστηκε ο παράγων ελληνική κυβέρνηση. Ο ρόλος της είχε ολοκληρωθεί προσωρινώς την προηγούμενη εβδομάδα. Θα συνεχιστεί σε λίγο, όταν πλέον από τη σχέση χρέους-πλεονασμάτων προκύψει λογιστικώς η ανάγκη για νέα μέτρα. Αν δεν προκύψει ο Αλέξης Τσίπρας θα βάλει γραβάτα, αλλά θα πρέπει να βγάλει τη μάσκα του διαπραγματευτή, λέγοντας απλά και ασφαλώς στη γλώσσα της “ευθύνης και του καλού σερβις”, που έχει προσφάτως υιοθετήσει: you asked and we’ve delivered!Τώρα, είναι να μην του ρίξει φάσκελο ο Αντώνης Σαμαράς;

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Δεν αποτελεί απλώς εξευτελισμό του πολιτεύματος αυτό το πολυνομοσχέδιο που συζητείται σήμερα στην Ολομέλεια!
Δεν είναι ένα ακόμη νομοθετικό κείμενο που τόσο ως γενική μορφή (οντολογικώς), όσο και ως περιεχόμενο (επιστημολογικώς) δεν έχει θέση στο πλαίσιο της ελληνικής συνταγματικής τάξης, ενώ αντιφάσκει με οποιαδήποτε δημοκρατική και φιλελεύθερη έννοια της Δομής του Δικαίου και του λεγόμενου νομικού πολιτισμού της Ευρώπης!
Δεν είναι τέρας του κοινοβουλευτισμού, όπως τα προηγούμενα τρία μνημόνια με την τρόικα!
Πρόκειται για την απόλυτη κοινοβουλευτική φάρσα. Το ελληνικό κοινοβούλιο νομοθετεί την ουσιαστική ακύρωσή του, στη συνέχεια του επταετούς ξεπεσμού του. Αυτή τη φορά δεν υπαινίσσεται, ούτε προδηλώνει όπως τις προηγούμενες τρεις, την υποχώρηση της δημοκρατίας ενώπιον της οικονομικής ανάγκης για "πάση θυσία στο ευρώ" με μια αντισυνταγματική και αντιευρωπαϊκή μεθοδολογία. Τώρα ψυχρά και κυνικά καταδηλώνεται πως όλες οι εξουσίες πηγάζουν από την τρόικα και ρυθμίζονται από το ΔΝΤ και το Eurogroup!
Σήμερα είναι η αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ που αποδέχεται σαφώς πως θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η τρόικα. Άρα, δεν έχουν σημασία ούτε οι ενστάσεις της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής! Γιατί να έχει σημασία η βούληση, η επιστημονική γνώμη του δημοσιονομικού δικαστηρίου, των καθηγητών Συνταγματικών Θεσμών και της Επιτροπής; Γιατί να έχει σημασία η δική μου αγωνία για την εξέλιξη της παρακμής του ελληνικού κοινοβουλευτισμού μέχρι του απόλυτου ξεπεσμού, που ουσιαστικά ακυρώνει την ύπαρξή του;
Την σημασία, αναγνώστη μου, στη σημερινή Ελλάδα διαμορφώνει αποκλειστικά η σχέση της τρόικας με τις κυβερνήσεις της συντεταγμένης πτώχευσης κράτους και τραπεζών.
Μόνον που πρόκειται για μια σημασία που ακυρώνει θεμελιωδώς σήμερα καί την πολιτική σημασία της φιλελεύθερης αριστεράς. Ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του παύουν πλέον να έχουν οποιαδήποτε πολιτική σημασία. Είναι εντελώς ασήμαντοι πολιτικώς, αλλά σημαντικότατοι για τη διαδικασία υποκατάστασης της λαϊκής κυριαρχίας από την κυριαρχία της τρόικας ως θεμέλιο του πολιτεύματος.

Πρόεδρε, Πρωθυπουργέ, Βουλευτές έχετε συναίσθηση του πεδίου πάνω στο οποίο θα στηρίζεστε από εδώ και εμπρός; Δεν είναι ανωμαλία, βόμβα πολλών μεγατόνων είναι στα θεμέλια της ίδιας της ανωμαλίας που υποκρίνεται τη δημοκρατία στον τόπο μας...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Η λύση είναι μια: μνημόνια με προνομοθετημένα πλέον μέτρα λιτότητας, εσωτερικής υποτίμησης και ασφαλώς ύφεσης έναντι σταδιακής αναμόρφωσης του χρέους προς τον επίσημο τομέα, στη θέση της αναδιάρθρωσης χρέους! Είναι αυτό επιτυχία μέχρι "γραβάτας" για τον Τσίπρα; Η δυστυχία είναι να αυτοαποκαλείσαι αριστερός, προοδευτικός και τα παρόμοια και να ισχυρίζεσαι, χωρίς να ντρέπεσαι, πως πράγματι είναι.
Οι μικρορυθμίσεις που συζητούνται για το χρέος αποσκοπούν στην βιωσιμότητα των μέτρων του Τρίτου και Τέταρτου Μνημονίου και όχι του χρέους. Στην αφηρημένη έστω, θεωρητική βιωσιμότητα των ελληνικών προϋπολογισμών για άλλα τέσσερα χρόνια. Σε ένα ουτοπικό σχέδιο διατήρησης της Ελλάδας στο ευρώ, υπό καθεστώς επιτροπείας ασφαλώς για ένα ακόμη διάστημα, έτσι ώστε να μην επηρεαστούν από το ελληνικό ζήτημα οι προϋπολογισμοί των εταίρων (δανειστών) της χώρας μας στην ευρωζώνη. Το Outlook των αμέσως επόμενων προϋπολογισμών της ευρωζώνης που αφορούν και θα αφορούν στις παρούσες και αμέσως επόμενες κυβερνήσεις των χωρών αυτών.
Αυτή είναι η μικροπολιτική σημασία της σχέσης μέτρων-χρέους. Τα περίφημα "αντίμετρα" είναι απλώς μια πρωτοφανής απάτη. Μια πολιτικάντικη ακροβασία στο κενό. Κάτι που ως πολιτικός σύμβουλος δεν θα είχα διανοηθεί να προτείνω σε καμία απολύτως κυβέρνηση. Τουλάχιστον όχι έτσι. Όχι με αυτή τη νομοθετική μορφή. Αυτό δείχνει τη δραματικά χαμηλή πολιτική ποιότητα της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και του ιδίου προσωπικά. Είναι ανηθικότητα και φτηνιάρικο επικοινωνιακό τέχνασμα. Είναι αυριανισμός!
Η πολιτική σημασία της σχέσης μέτρων-χρέους έχει να κάνει με την εμβάθυνση και διεύρυνση της πολιτικής νομιμοποίησης της στρατηγικής της τρόικας στη διεύθυνση των ελληνικών πραγμάτων (δημοσιονομικά, διοίκηση, κοινωνία, αγορά).
Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι πλέον προφανές πως ήρθαν για να δείξουν πως δεν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο για παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Ήρθαν για να διαψεύσουν στην πράξη την πολιτική ρητορεία που τους έφερε στη κυβέρνηση. Ήρθαν για να βεβαιώσουν την ελληνική κοινωνία και την διεθνή κοινότητα πως ένα είναι το νήμα εξόδου από τη κρίση - ένας ο Μίτος της Αριάδνης για την έξοδο από τη κρίση - την μια άκρη του οποίου κρατά το ΔΝΤ, ενώ το υπόλοιπο είναι τυλιγμένο στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Πρόκειται ασφαλώς για ένα δεξιό νήμα - με τη δραχμή στο ρόλο του Μινώταυρου - πάνω στο οποίο πραγματοποιεί ασκήσεις αριστερών ακροβασιών μια κυβέρνηση απόλυτων αριβιστών.
Αγαπητέ αναγνώστη, και εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς καταστροφή ανθρώπων και κεφαλαίου ή εσωτερική υποτίμηση καί μια εναλλακτική στρατηγική για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης. Ωστόσο, το εναλλακτικό σενάριο εξευτελίστηκε και κατόπιν δολοφονήθηκε από αυτούς που το υιοθέτησαν ως ρητορεία για να το ακυρώσουν, εκμηδενίζοντάς το στην πράξη - επαναφέροντας τα διλήμματα εκείνων, τους οποίους αποκαλούσαν "άθλιους μνημονιακούς" και "διαπλεκόμενους, βολεμένους συντηρητικούς". 

Ξέρεις πως είμαι ένας από αυτούς που πρόσφεραν "λόγο" στον ΣΥΡΙΖΑ κατά την περίοδο ανόδου του στην εξουσία. Αυτό που ίσως δεν ξέρεις είναι πως σήμερα δεν νιώθω απογοητευμένος, προδομένος ή εξαπατημένος, αλλά κοινώς αηδιασμένος. Οι αριστεροί ακροβάτες στο δεξιό σκοινί είναι η φάρσα του αυριανισμού που αναστήθηκε από μια νέα κυρίως γενιά ξετσίπωτων αριβιστών. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα ενώπιον του οποίου θα βρεθεί η ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια. Πώς θα απαλλαγεί από την αθλιότητα αριστερών ακροβατών που εκχυδάισαν την φιλελεύθερη αριστερά για να την μετατρέψουν στον εφιάλτη της... σε νεοαυριανισμό.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)