Articles by "Γιαννακόπουλος"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιαννακόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Αν ρωτήσεις τον επιπόλαιο οικονομολόγο θα σου πει πως η εσωτερική υποτίμηση, με έμφαση στη μείωση των συντάξεων και των μισθών, είναι η άλλη όψη του πληθωρισμού, της εξωτερικής υποτίμησης.

Αν ρωτήσεις τον δικαστή του Στρασβούργου (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) θα σου πει πως είναι νόμιμες οι περικοπές ακόμη και των συντάξεων, όταν επιβάλλονται στο πλαίσιο υπεράσπισης ενός ανώτερου αγαθού, που είναι το οριζόμενο από την πολιτική ηγεσία μιας χώρας κοινό (εθνικό) συμφέρον, το οποίο εδράζεται στις πολιτικές λιτότητας για την αντιμετώπιση κάποιας σοβαρής οικονομικής κρίσης. Και για την ακρίβεια, όπωςδιατυπώνεται στα αγγλικά στην ιστοσελίδα του European Court of Human Rights: "The Court has declared the application in the case of Mockienė v. Lithuania inadmissible. The case concerned a reduction in the retirement pension paid to the applicant, a former prison officer, during the economic crisis in Lithuania. The Court had regard to the serious economic difficulties facing Lithuania at the time of the global financial crisis and to the limited and temporary nature of the measure, which had been part of a broader austerity programme".

Αν, ωστόσο, ρωτήσεις οποιονδήποτε επιστήμονα έχει ως κύριο ή έστω δευτερεύον αντικείμενο έρευνας το δημοκρατικό φαινόμενο ή ευρύτερα το φαινόμενο ηγεμονίας, θα σου απαντούσε πως η πολιτική φύση της εσωτερικής υποτίμησης δεν αποτελεί αντίστοιχο φαινόμενο της εξωτερικής υποτίμησης. Την αναλογία που βρίσκουν κάποιοι οικονομολόγοι - αν αρκεστούν στην λογιστική της υπόθεσης - δεν την βρίσκουν πολιτικοί επιστήμονες, ιστορικοί, δημοκράτες νομικοί, κοινωνιολόγοι κ.α. Αυτοί δεν αμφιβάλλουν καθόλου πως η νομιμοποίηση της εσωτερικής υποτίμησης με κύριο μοχλό τις συντάξεις και τους μισθούς, αποτελεί στρατηγική κατάλυσης της ίδιας της (αστικής) δημοκρατίας.

Η εσωτερική υποτίμηση, σε αντίθεση με την εξωτερική, αποκρυσταλλώνει οπωσδήποτε μορφή αυταρχικής ηγεμονίας. Μια σαφή μορφή ολοκληρωτισμού που δεν έχει καμία σχέση (: είναι αντίθετη) με τον φιλελευθερισμό των αγορών (στην οικονομική λειτουργία) και προφανώς απολύτως αντίθετη με την ισότητα. Στην πραγματικότητα η πολιτική εσωτερικής υποτίμησης, μέσω γενικευμένης και ασφαλώς βίαιης συμπίεσης του εργασιακού κόστους, στρέφεται εναντίον του φιλελεύθερου οικονομικού αφηγήματος των ελεύθερων, αυτορρυθμιζόμενων αγορών και της ύστερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που δομήθηκε στρεβλά, αλλά ιστορικά, πάνω σε αυτήν - πάνω σε αυτόν τον οικονομισμό που θεμελιώνεται στην έννοια της ανταγωνιστικότητας.

Πέραν του ότι δεν είναι το απόλυτο ύψος μισθών και συντάξεων που έχει σημασία για την ανταγωνιστικότητα μιας καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά η σχέση των αμοιβών και των παροχών με την παραγωγικότητα, που είναι μια άλλη ιστορία σαφώς πιο σύνθετη και απόλυτα συνυφασμένη με την ανάπτυξη δημοκρατικών, υψηλών τεχνολογικών και αντιγραφειοκρατικών θεσμών και όχι με το ακριβώς αντίθετο που προνοούν τα μνημόνια στο ακραίο πείραμα εσωτερικής και δραματικά αντιφατικής (: αύξηση έμμεσων και άμεσων φόρων, χαράτσια κλπ) υποτίμησης, που αφορά στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον του προγράμματος προσαρμογής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα νομιμοποίησε μια ιδιόμορφη διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης, στοχεύοντας κυρίως στην δραματική περικοπή συντάξεων και μισθών και μάλιστα στο πλαίσιο μιας πρωτοφανούς στην ιστορία σε χρονική διάρκεια, περιόδου! Αυτή η διαδικασία ήταν προφανές πως παραβίαζε την λεγόμενη ευρωπαϊκή νομιμότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα. Σήμερα και μετά από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που προανέφερα, η κατάλυση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος διά του οικονομικού αυταρχισμού των προγραμμάτων της τρόικας αποκτά αυτονόητα χαρακτηριστικά! Κάπως έτσι κτίζεται το δίκαιο του νέου ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη με πρώτο πεδίο εφαρμογής την ευρωζώνη.

Είναι σαφές πλέον πως η μη ολοκληρωμένη οικονομική και νομισματική ένωση που θα μπορούσε να έχει δημοκρατική έννοια μόνο στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής Πολιτικής Ένωσης, μετατρέπει τον χώρο της ευρωζώνης σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα ηγεμονίας, σε έναν ολοκληρωτισμό όπου τα δικαιώματα του ανθρώπου και ασφαλώς τα κοινωνικά δικαιώματα, ετεροκαθορίζονται (συγκριτικά και συγκυριακά) από τις επιδόσεις των επιμέρους οικονομιών του ευρώ σε σχέση με την Γερμανία. Όποιος δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος της ανταγωνιστικότητας της Γερμανίας θα βιώνει έμμεσα ή άμεσα τον περιορισμό της δημοκρατίας στο εθνικό (του) περιβάλλον.

Αν αυτό θεωρείται πλέον αυτονόητο, νόμιμο και ηθικό, τότε η ίδια η δημοκρατία θα πρέπει να θεωρείται ένα ανήθικο φαινόμενο, που εντέλει μπορεί να στρέφεται εναντίον της ευημερίας και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, στον βαθμό που δεν συνοδεύεται από υψηλή ανταγωνιστικότητα στην οικονομία. Πράγμα που στα καθ' ημάς σημαίνει στον βαθμό που η επέμβαση επί της ανταγωνιστικότητας κριθεί επιτυχής, η ασθενής δημοκρατία μας θα πρέπει να θεωρηθεί νεκρή!

Στο πλαίσιο αυτής της εξέλιξης μία "οικουμενική κυβέρνηση" - που κυοφορείται αυτή την περίοδο από πολλούς εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες - δεν θα εμποδίσει αυτόν τον θάνατο, αλλά μάλλον θα αποσκοπούσε στο να τον διασκεδάσει.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
"Όλα εδώ πληρώνονται", συνήθιζε να λέει ο κυρ Αντρέας - και αυτός δεν ήξερε τίποτε άλλο παρά το τι είναι και πώς λειτουργεί η αγορά, ο προμηθευτής και ο πελάτης, το χοντρεμπόριο και το λιανεμπόριο.
Δεν μου άρεσε η φράση αυτή του πατέρα μου. Ανατρίχιαζα όταν την εκστόμιζε. Άλλα μάθαινα στο σχολείο, άλλα διάβαζα στις ρομαντικές ιστορίες και ιδεολογίες των άλλων. Δεν είχα καταλάβει ακόμη πως ο μοναδικός ρομαντισμός της αγοράς αποκρυσταλλώνεται αποκλειστικά σε αυτή τη φράση: "Όλα εδώ πληρώνονται"!
Αυτό και μόνον αυτό διαμορφώνει την αίσθηση και πρακτική της ηθικής στην κατά τα άλλα αήθη αγορά.
Ωστόσο, ο κύριος Τσίπρας χθες πλήρωσε κάτι παραπάνω - από το "όλα εδώ πληρώνονται". Ήταν βλέπεις πολύ μεγάλη η ανάγκη του για επιτυχή έκδοση του πενταετούς ομολόγου, μια και απέτυχε απολύτως στο κεντρικό αφήγημα του χρέους και των υποστηρικτικών σε αυτό επιμέρους αφηγημάτων περί ρευστότητας και μέτρων εσωτερικής υποτίμησης και δημοσιονομικών περικοπών έναντι χρηματοπιστωτικών ελαφρύνσεων και δομικών επενδύσεων.
Αγωνιούσε ο πρωθυπουργός μας για μια ιστορία επιτυχίας και πλήρωσε ακριβά εκείνους τους παράγοντες της αγοράς που (επέλεξε) κατασκευάζουν "επιτυχημένες εκδόσεις ομολόγων". Αν συνυπολογίσεις προμήθεια (φανερή και κρυφή - επικοινωνιακής υποστήριξης) και πραγματικό κόστος δανεισμού, θα διαπιστώσεις πως ενώ το επιτόκιο εμφανίζεται ελαφρώς μειωμένο σε σχέση με την παρωδία εξόδου στην αγορά του 2014, το συνολικό κόστος είναι ελαφρώς αυξημένο. Με τη διαφορά μεταξύ του επιτοκίου του ελληνικού πενταετούς ομολόγου που εκδόθηκε χθες και του αντίστοιχου γερμανικού να διαμορφώνεται στις 4,81 μονάδες, έναντι 4,41 μονάδων που ήταν η αντίστοιχη διαφορά του επιτοκίου του ομολόγου του 2014.
Άρα, όσοι αγόρασαν χθες ή αντάλλαξαν το ομόλογο που λήγει τον Απρίλιο του 2019 με το νέο, θα έχουν λόγους να ανοίγουν σαμπάνιες σήμερα, με την κυβέρνηση να εκτοξεύεται από αυτές σαν φελλός! Κατασκευάστηκε πράγματι μια ιστορία επιτυχίας για την ελληνική κυβέρνηση με καλό κέρδος για τους λομπίστες και την κλειστή ομάδα των επενδυτών της συγκεκριμένης εκδόσεως.
Πρόκειται, αναγνώστη μου, για άλλη μια ακριβή ιστορία επιτυχίας, μιας ακόμη κυβέρνησης της ελληνικής κρίσης, η οποία διαφέρει πρακτικά από τις προηγούμενες μόνον σε ό, τι αφορά στο κόστος για τον ελληνικό λαό: Καταλήγει να κάνει τελικώς ότι έκαναν οι προηγούμενοι με μεγαλύτερα, ωστόσο, έξοδα και αντίστοιχα αυξημένα κέρδη για όσους επενδύουν στις επιτυχίες της.
Τελικά είναι επικερδέστερο φαινόμενο για τους λομπίστες και τους επιτήδειους θεσμικούς επενδυτές της χρηματαγοράς η αριστερά στην εξουσία, από ότι η κεντροδεξιά ή η κεντροαριστερά. Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμφέρουν και βολεύουν καλύτερα. Αυτό θέλησε να δείξει στην αγορά ο Αλέξης Τσίπρας και ως προς αυτό έχει πράγματι πραγματοποιήσει σημαντικά βήματα επιτυχίας, ή με άλλους όρους, σημαντικά βήματα πολιτικής διείσδυσης.
Μόνον που τα απλά μαθήματα προσαρμογής στην σύγχρονη χρηματαγορά μιας παιδαριώδους και όχι σοβαρής μεταρρυθμιστικής αριστεράς κοστίζουν ακριβά. Έχει μεγάλο κόστος για τον ελληνικό λαό η υπόθεση ενηλικίωσης - που κάποιοι εσφαλμένα αποκαλούν "ρεαλιστική στροφή Τσίπρα" - της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα εδώ πληρώνονται, λοιπόν, αλλά το κόστος διαμορφώνεται κάθε φορά διαφορετικά. Ο βαθμός ανωριμότητας, επιπολαιότητας και τυχοδιωκτισμού ορίζει τελικώς το πραγματικό κόστος οποιασδήποτε προσαρμογής. Μόνον που σήμερα την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει ακριβά ο ελληνικός λαός, ενώ αύριο θα "πληρώσει" ανάλογα με πολιτικό και οικονομικό αντίτιμο η προοδευτική κοινωνία, η οποία παραβλέποντας πολλά, πίστεψε για μια στιγμή πως ψηφίζει κάτι διαφορετικό και κάποιους διαφορετικούς, για να κυβερνήσουν διαφορετικά, κτίζοντας μια λιγότερο υποκριτική και περισσότερο δημοκρατική νέα μεταπολίτευση μέσα από την μακρά οικονομική κρίση της χώρας.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Ευθυμογράφημα του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *
Αν ήμασταν Ζουλού, αν ήμασταν Παπούα και όχι η ημιθανής φυλή των μνημονιακών Λιλιπούα, θα γνωρίζαμε πως η πολιτική, δικαστική, οικονομική και μιντιακή παραζάλη των ημερών οφείλεται στη μαγεμένη Ελληνική Δημοκρατία και όχι ασφαλώς στη ματιασμένη κυβέρνηση, στη καταραμένη αντιπολίτευση, στους βασκαμένους δικαστές και εισαγγελείς, στο κάλπικο γκόλφι του καναλάρχη ή στο μαύρο μάτι του Βαρουφάκη!
Παραμένω σοβαρός, Κυρία μου, στην κριτική μου προσέγγιση, μην ανησυχείς! Δεν κάνω πλάκα, ούτε ευφυολογώ σε κενό λογικής αυτή τη θερινή περίοδο ... σε ξεμάτιασμα με την τεχνολογία της γνώσης που διαθέτω προβαίνω, νιώθοντας να καταπιέζω αβάσταχτα πια το συναίσθημα (μου). Ο βαθμός καταπίεσης του συναισθήματος κάνει την καλή ξεματιάστρα, αλλά ταυτόχρονα την αδικεί στη κοινωνία. Την δείχνει ψυχρή, εξουσιαστική και σχεδόν καθόλου ευαίσθητη, ενώ αυτή καθ' εαυτή η τέχνη της είναι προϊόν μεγάλης ευαισθησίας και πάθους.
Ως μια απλή αρσενική ξεματιάστρα της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας, λοιπόν, συμμερίζομαι απολύτως τον αγώνα των ιερέων - και παραδειγματίζομαι από αυτούς - που προσεύχονται πάνω στις μαγεμένες κάλπες στην Παπούα Νέα Γουινέα για να απελευθερώσουν την εκλογική διαδικασία από απειλητικές μεταφυσικές δυνάμεις που βάζουν χέρι στην ψηφοδόχο, ή επιχειρούν να ακυρώσουν την δημοκρατική διαδικασία με τα μαγικά τους κόλπα!
Θέλω και εγώ αυτές τις μέρες να διοργανώσω μια ανάλογη τελετή στο Σύνταγμα για να λυθούν τα μάγια που βασανίζουν τους Έλληνες "decision and opinion makers" και ταλαιπωρούν αφάνταστα έως τελειωτικού εκφυλισμού το δημοκρατικό φαινόμενο στον τόπο μας.
Πού οφείλονται αυτά τα μάγια; Σε μια κατάρα που ορίζει την οικονομική ανάπτυξη σε αντίθεση με την δημοκρατική εμβάθυνση. Παραπονιέται και ενίσταται, για παράδειγμα, η κυρία Γεννηματά για τον δημοκρατικό εκφυλισμό στην πατρίδα μας. "Σήμερα υπάρχει πρόβλημα Δημοκρατίας" μας λέει, αλλά δεν μας λέει τι έλεγε όταν ως πρωθυπουργός ο Γιώργος Παπανδρέου εξηγούσε με απόλυτη σαφήνεια και ειλικρίνεια σε Ιταλό δημοσιογράφο την κεντρική ιδέα των μνημονίων. Όταν έλεγε πως για να ξεπεράσουμε την κρίση πρέπει η δημοκρατία στην Ελλάδα να κάνει μερικά βήματα προς τα πίσω, να υποχωρήσει, για να βγούμε πρώτοι εμείς από την κρίση της ευρωζώνης στην οποία πρώτοι μπήκαμε!
Δεν μπορεί να υποστηρίζεις τη συγκεκριμένη μεθοδολογία των μνημονίων με την τρόικα ή να την προωθείς στην πράξη, όπως πράττουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ταυτόχρονα να βλέπεις με τρόμο και αποστροφή απειλητικές δυνάμεις πάνω από την Ελληνική Δημοκρατία, χωρίς να πιστεύεις στη μαγεία, στους μάγους και ενδεχομένως στον αυταρχικό Άι Βασίλη! Είναι αντίφαση.
Πιο λογικό φαίνεται ακόμη και η "εξαφάνιση" ψήφων (σου), όπως και η εξαφάνιση δικαιωμάτων του κράτους και των εργαζομένων να θεωρηθεί αποτέλεσμα μαγείας. Δηλαδή, αυτό το "πάση θυσία στο Ευρώ" αντί για το πάση θυσία για τη βελτίωση (ποιότητα) της Ελληνικής Δημοκρατίας στη φάση της οικονομικής υποχώρησης, σε μαγεία και μαγεμένους δεν παραπέμπει; Αν δεν ήσουν και δεν βρίσκεσαι υπό την επήρεια παραισθησιογόνων ή μαγικών φίλτρων, είναι δυνατόν να μην κατανοείς πως υποστηρίζοντας το συγκεκριμένο πρόγραμμα προσαρμογής της τρόικας, υποστήριξες και υποστηρίζεις την κατάλυση της Ελληνικής Δημοκρατίας; Δεν είναι!
Να, λοιπόν, γιατί μετά από εκατοντάδες αναλυτικές προσεγγίσεις μου στο ζήτημα της σχέσης δημοκρατία-οικονομία την περίοδο της κρίσης, καταλήγω: Κάποιος, επιτέλους, να μας λύσει τα μάγια!...
Ασφαλώς η μαγεία σήμερα συνδέεται με την τηλεοπτική εικόνα και το σχετικό, σύγχρονο "επιχειρηματικό" αλισβερίσι, το πολιτικό μυθιστόρημα, τις ιστορίες συνωμοσίας από εκείνους που μέχρι χθες δεν πολιτεύονταν - όπως δήλωναν - με αυτές, το κουτσομπολιό πάνω στο κουτσομπολιό και το θαύμα της επανένταξης στην χρηματαγορά στη θέση της ανεκπλήρωτης μαγείας σε ο, τι αφορά στο χρέος και στην ενίσχυση της ρευστότητας από την ΕΚΤ.
Μια και οι αριστεροί γητευτές της Ευρώπης απέτυχαν εκεί ακριβώς όπου απέτυχαν προηγουμένως οι κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί γητευτές του Ευρώ, το πρόβλημα της Ελληνικής Δημοκρατίας και στην δημοκρατική λειτουργία γενικότερα, οξύνεται σωρευτικά. Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται η οικονομική κρίση οδηγεί πολύ φυσιολογικά σε μεγέθυνση της κρίσης δημοκρατίας στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό διαμορφώνονται χαοτικές καταστάσεις εντός των βασικών θεσμών της Ελληνικής Πολιτείας και των Οργάνων του κράτους, όπως και στην μεταξύ τους σχέση. "Της τρελής" θα γίνει στην συνέχεια, με αποτέλεσμα ακόμα και η "ξεματιάστρα" που συντάσσει αυτό το ευθυμογράφημα να βρεθεί σε απόλυτη αδυναμία να κάνει την δουλεία της! Καλοί και χρήσιμοι είναι οι ιερείς, οι μάγοι της φυλής και οι ξεματιάστρες όσο το δημοκρατικό φαινόμενο δεν έχει εκφυλιστεί και απαξιωθεί στις συνειδήσεις των περισσοτέρων σε μια χώρα.

Αν όμως η σήψη των δημοκρατικών θεσμών επεκταθεί και ο λαός μετατραπεί σε πελάτη μιας κοινωνίας που έχει λάβει ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά ελευθέριας αγοράς ενώ όλα θα κινούνται με κανόνα την μαγεία, κανείς μάγος και καμιά ξεματιάστρα δεν θα μπορεί να απελευθερώσει το πολιτικό φαινόμενο από τον αντιδημοκρατικό δαίμονα, που απειλεί εκτός από την ελευθερία και την ισότητα και την πηγή της ευημερίας.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Ευθυμογράφημα του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *
Μια και η προλεταριακή επανάσταση ξέμεινε από καύσιμο και ιστορία, όλες οι ελπίδες για ισότητα και ελευθερία εναποτέθηκαν σε μια νέα αστική επανάσταση! Μιλάμε για ένα νέο (μεταμοντέρνο) κόσμο όπου δεν θα υπάρχει σύγκρουση κεφαλαίου-εργασίας, καθώς στην πραγματικότητα δεν θα υφίσταται η έννοια της εργασίας με την θεμελιωμένη στην νεωτερικότητα, στον (δημοκρατικό) μοντερνισμό και στην βιομηχανική εποχή ιδέα (: θεωρία και πρακτική δικαίου).
Τι σημαίνει, με μια κουβέντα, νέα αστική επανάσταση (ΝΑΕ); Μια νέα δομή δικαίου (: αντίληψη δικαίου) σε ό, τι αφορά στην σχέση εργοδότη εργαζόμενου, ή με παλιομοδίτικους όρους του μοντερνισμού, στη σχέση κεφαλαίου-εργασίας.
Και τι προϋποθέτει; Κάτι ηθικό, αγαθό, ανθρώπινο, τρυφερό και όμορφο. Την κατανόηση! Αρκεί ο εργαζόμενος να κατανοεί δύο πραγματάκια: (1) Πως οφείλει να δουλεύει απλήρωτος για μερικούς μήνες (3, 4, 5 , 6, εξαρτάται) χωρίς "άσκηση επίσχεσης εργασίας", στο βαθμό που ο εργοδότης του επικαλείται βάσιμα (κρίση περνάμε, δεν μπορεί να μην το βλέπεις!) απρόβλεπτες περιστάσεις, ή αντιξοότητες, ή πρόσκαιρη οικονομική δυσπραγία, ή εξαιρετικά δυσμενείς γι' αυτόν περιστάσεις, ή όταν η επίσχεσή σου θα μπορούσε να προξενήσει δυσβάσταχτη και δυσανάλογη ζημία στον εργοδότη σου, σε σχέση με το σκοπούμενο αποτέλεσμα, ή όταν στρέφεται κατά αξιόπιστου και αξιόχρεου εργοδότη, ή όταν αναφέρεται σε ασήμαντη αντιπαροχή του εργοδότη. (2), Ότι ακόμα και η μακροχρόνια μη καταβολή των δεδουλευμένων του από την εργοδοσία δεν αρκεί από μόνη της για να θεμελιώσει την έννοια της βλαπτικής μεταβολής των όρων της σύμβασης εργασίας του. Γιατί, αγαπητέ αναγνώστη, τι είναι ο μισθός; Αυτό που νόμιζες μέχρι σήμερα; Το χρήμα (η αμοιβή) για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης; Όχι βέβαια! Ο μισθός σήμερα είναι, ας πούμε, μορφή κέρδους που αποκομίζεις με την απασχόληση ενός ψυχοσωματικού και πνευματικού κεφαλαίου, το οποίο με ντεμοντέ όρους αποκαλείται (μισθωτή) εργασία. Δύσκολο είναι να εκσυγχρονιστείς επιτέλους και να καταλάβεις πως ως μισθωτός πρέπει να λειτουργείς και να συμπεριφέρεσαι σαν επιχειρηματίας και άρα να κατανοείς τον επιχειρηματία εργοδότη σου σαν καλοπροαίρετος προμηθευτής προς πελάτη και αντίστροφα;
Είναι δυνατόν να σκέφτεσαι την επίσχεση ή να επικαλείσαι βλαπτική μεταβολή από τη στιγμή κατά την οποία η εργοδοσία (σου) επικαλείται οικονομική δυσπραγία και εξαιρετικά δυσμενείς περιστάσεις; Βρε, πού ζεις; Δεν έμαθες ακόμη τι σημαίνει επιχειρηματικότητα της εργασίας; Μπίζνες δεν κάνεις με την εργατική σου δύναμη, το σώμα και το μυαλό σου, τις γνώσεις σου και γενικά την φυσική σου υπόσταση; Πώς είναι δυνατόν σήμερα, μια εποχή κρίσης στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, να ζητείς σεβασμό ως εργαζόμενος χωρίς ο ίδιος να συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με τις αρχές της καλής πίστης και λαμβάνοντας υπόψη τα τρέχοντα στην πτωχευμένη αγορά συναλλακτικά ήθη;
Πού ζεις; Δεν είπαμε πως πρέπει να κάψεις λίπος για να προσφέρεις στην απαραίτητη ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας στην χειμαζόμενη επί μία περίπου δεκαετία εθνική μας οικονομία; Δηλαδή, έπρεπε να εξαναγκάσεις τον Άρειο Πάγο να "εκτεθεί" στην κοινωνία για να αποφασίσει τα αυτονόητα για τον κάθε υπεύθυνο μισθωτό χωρίς μισθό και γενικότερα τον κάθε απασχολούμενο ή απασχολήσιμο; Εσύ δεν αισθάνεσαι το χρέος σου ως πολίτης να συμβάλλεις πάση θυσία στην ΝΑΕ; Ήταν δηλαδή ανάγκη ο εργαζόμενος ανώτατος δικαστής να παρέμβει δραστικά (απόφαση 114/2017) και καταδηλωτικά - μετά από μια σειρά προδηλωτικών νομολογιών στο ζήτημα ήδη από το 2010 - για να διαμορφώσει το νέο ηθικό πλαίσιο της ανάπτυξης στην Ελλάδα του νέου success story, των αριστερών αυτή την φορά;
Ξέρω τι θα με ρωτήσεις: Καλά, ρε φίλε, και πώς να ζήσω απλήρωτος επί τόσους μήνες, πώς να πάω στην δουλειά μου και με τι κουράγιο να δουλέψω; Ορίστε, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε! Δείχνεις προκατάληψη, είσαι κολλημένος με το παλιό και τα παλιά και ανίκανος να δείξεις κατανόηση προς αυτόν που σου προσέφερε ψωμί, ενώ τώρα σε καλεί να βάλεις πλάτη στη νέα αστική επανάσταση για να καρπωθείς αύριο κι εσύ το μερίδιο που σου αναλογεί από την αποκατάσταση του μηχανισμού κερδών στην πατρίδα σου! Είσαι και ανάλγητος! Δεν μπορείς να κατανοήσεις τον πόνο του άλλου. Του εργοδότη σου, που ενώ αγωνίζεται να σου καταβάλει τα δεδουλευμένα, ζορίζεται, ζορίζεται, αλλά δεν δύναται!
Προσπάθησε να καταλάβεις αυτό που αντιλαμβάνεται ο δικαστής του Αρείου Πάγου σε αντίθεση με τον Εφέτη. Το δίκαιο του εργαζόμενου οφείλει να αντανακλάται στο δίκαιο της εργοδοσίας, στο δίκαιο των επιχειρήσεων, οι οποίες διέρχονται αντικειμενικά κρίση. Αυτή είναι η βασική ιδέα για την ανάπτυξη στη σημερινή Ελλάδα και εκεί θεμελιώνεται η νέα αστική επανάσταση, η οποία έρχεται για να καταργήσει όλες σχεδόν τις προκαταλήψεις (συναρτήσεις) της κλασικής Πολιτικής Οικονομίας και της Μαρξιστικής Ανάλυσης που αφορούν στη σχέση κεφαλαίου-εργασίας. Τώρα η νέα δομή δικαίου που διαμορφώνεται στο πλαίσιο της νέας αστικής επανάστασης και ταυτόχρονα την διαμορφώνει, έχει να αντιμετωπίσει κυρίως την βιολογία! Το ζήτημα της επιβίωσης του εργαζόμενου χωρίς τον μισθό του μήνα. Ε, ας μην τα ζητάμε όλα, σαν κακομαθημένοι, από τον δικαστή! Υπάρχει και αριστερή κυβέρνηση υπό την τρόικα που οφείλει να μεριμνήσει για το βιολογικής υφής αυτό ζήτημα και ένα άλλο συναφές που σχετίζεται με τις οικονομικές και κοινωνικές υποχρεώσεις του απλήρωτου εργαζόμενου.

Υπάρχει βάσιμη ελπίδα πως τα εκκρεμή αυτά ζητήματα θα αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο του επόμενου μνημονίου με τους θεσμούς, το ΔΝΤ και την αγορά! Ήταν να μην μπει το θεμέλιο από τον Άρειο Πάγο. Τώρα που μπήκε, θεσμοί και αγορά θα ησυχάσουν για να κτίσουν από κοινού τη ΝΑΕ, που δεν ξεκίνησε από την Ελλάδα, αν και η Ελλάδα αποτελεί ένα δημιουργικό παράδειγμα για την μετάβαση παλαιών καπιταλιστικών χωρών στη νέα εποχή.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Αν δεν είμαστε στη μέση του καλοκαιριού θα σε ταλαιπωρούσα αναγνώστη μου με ένα πεντασέλιδο ανάλυσης για την πολιτική υπόθεση "Ηριάννα". Βιβλίο γράφεις για το ζήτημα και αξίζει να γράψεις...αλλά στην ώρα του! Προς το παρόν κράτα μερικούς αφορισμούς εν είδει σχολίου. 
Οι παλαιές διαχωριστικές γραμμές - πλαστές και παραπλανητικές σε μεγάλο βαθμό - εντός του ελληνικού πολιτικού συστήματος κατέρρευσαν ήδη από τις αρχές του 1990, ενώ ισοπεδώθηκαν κυριολεκτικώς μετά την καθολική κυριαρχία των λεγόμενων μνημονιακών πολιτικών που ακολούθησαν της πτώχευσης και της μετατροπής του κράτους σε μετανεωτερική Υποτελή Πολιτεία υπό την επιτροπεία της τρόικας. 
Χωρίς "διαχωριστικές γραμμές" που προσδίδουν ηθική υπόσταση στο πολιτικό στοιχείο δεν μπορεί να λειτουργήσει αποδοτικά ο δικομματισμός σε ένα στην ουσία ψευδοπλουραλιστικό πολιτικό σύστημα. Με τις περίφημες "διαχωριστικές γραμμές" κτίζεται το "εμείς" σε αντίθεση με το "οι άλλοι": Εμείς και οι άλλοι, οι απέναντι, αυτοί στο αντίπαλο μπλοκ εξουσίας.
Οι "διαχωριστικές γραμμές" δεν αφορούν τόσο σε ιδεολογίες και (αντικειμενικές) ταξικές διαιρέσεις, όσο σε κοσμοαντιλήψεις που δομούνται και επικοινωνούνται συμβολικώς. Αλλά και αυτές καθ΄εαυτές οι διαχωριστικές γραμμές" από συναισθηματικά φορτισμένα σημεία κατασκευάζονται. Δηλαδή, από ένα ή περισσότερα σύμβολα που λειτουργούν ως δίπολα: ηθική-πολιτική, ηθική-νόμος και νομιμότητα, ηθική-δίκαιο, ηθική-δικαιοσύνη. Είναι ανήθικο, για παράδειγμα, να βρίσκονται έξω από τα "σίδερα" έμποροι ναρκωτικών, όπλων και λαθρέμποροι ή μαφιόζοι κάθε είδους, καθώς και απατεώνες ολκής που ζημίωσαν σοβαρά το δημόσιο, κατέστρεψαν την κοινωνία και οδήγησαν σε απόγνωση μεγάλο αριθμό Ελλήνων και να παραμένει έγκλειστη μια νέα γυναίκα που δεν μοιάζει να αποτελεί κοινωνική απειλή! Ας μην τα μπερδεύουμε, σου λένε οι άλλοι: Δεν θα κάνουμε λαϊκά δικαστήρια εδώ, έχουμε αρμόδια δικαστικά όργανα και πρέπει να εμπιστευόμαστε το σύστημα της δικαιοσύνης του ελληνικού κράτους, το οποίο εκφράζει θεσμικά και οργανωμένα και πάντα στο πλαίσιο της νομιμότητας το κοινό περί δικαίου αίσθημα του λαού. Δεν θα το κάνουμε γήπεδο, σου λέει ο Γιάννης, ούτε "αμέρικαν μπαρ", όπως έλεγε ο Παπαγιαννόπουλος!
Άσχετα πράγματα κουβεντιάζουμε, απολύτως άσχετα, λέω εγώ. Το "περί δικαίου αίσθημα του λαού" είναι αυτό (ο αιτιατός μηχανισμός) που δομεί τα δίπολα που ανέφερα ενδεικτικά πιο πάνω, ενώ αποτελεί τον κατεξοχήν πολιτικό μηχανισμό σχηματισμού γνώμης και κρίσης, δράσης και αντίδρασης, συμμόρφωσης ή αντίστασης. Πρόκειται για έναν συγκυριακό κώδικα σχηματισμού της συνείδησης του πολίτη και έναν μηχανισμό αυτόματης ρύθμισης της συμπεριφοράς. Μόνον που τα σύμβολα αυτού του μηχανισμού δεν δομούνται στο βαθμό που η δικαστική ή η εκτελεστική εξουσία ικανοποιεί αυτό το "αίσθημα", αλλά όταν δεν το ικανοποιεί - και αυτό είναι ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης και κυριαρχίας.
Στο βαθμό που το "εμείς" πετύχει να καταστήσει σύμβολο αυτού του μηχανισμού την Ηριάννα, θα έχει πετύχει να αποκτήσει - αφαιρετικά ασφαλώς - αναφερόμενη ταυτότητα σε αντίθεση με το "οι άλλοι" και τότε θα έχει ικανοποιηθεί η αναγκαία συνθήκη για την χάραξη νέων διαχωριστικών γραμμών. Δεν είναι, ωστόσο, ακόμη ικανή η συνθήκη. Δεν αρκεί το σύμβολο-Ηριάννα να αποτελεί master point σε ένα ηθικό αφήγημα που εκφράζει το "περί δικαίου αίσθημα του λαού". Πρέπει το διαλογικό σημείο-Ηριάννα να γεμίσει με έννοιες που παραπέμπουν σε σύγκρουση ενός κόσμου με κάποιον άλλον κόσμο και ο πρώτος κόσμος να διαθέτει σαφή ηθική υπεροχή απέναντι στον άλλον.

Αυτό συμβαίνει σήμερα. Μια απαξιωμένη ηθικώς κυβέρνηση από αριστερούς και εθνικιστές δεξιούς, επιχειρεί εναγωνίως να χωρέσει μέσα στο σύμβολο-Ηριάννα για να αποκτήσει εκ νέου ηθικό έρεισμα στη κοινωνία στη προσπάθειά της να χαράξει νέες διαχωριστικές γραμμές με το "παλιό", εκεί όπου αυτές σβήστικαν αντικειμενικά με την ένταξή της στο σύστημα διακυβέρνησης και στη μορφή ηγεμονίας της τρόικας. Με το σύμβολο Ηριάννα η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα επιχειρεί να αποκτήσει ξανά πολιτική νομιμοποίηση, ενδυναμώνοντας την κατακερματισμένη ταυτότητά της που την έφερε στα πράγματα. Προσπαθεί να κτίσει ξανά το "εμείς", τοποθετώντας απλοϊκά την δικαιοσύνη στο στρατόπεδο των "άλλων", ενώ οι άλλοι εξίσου απλοϊκά συμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι σχηματισμού για άλλη μια φορά πλαστών διαχωριστικών γραμμών.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Όσο άδικο ήταν το σύνθημα στον τοίχο των Εξαρχείων, που σχολίαζε τον Κώστα Σημίτη (: "Μια βόμβα έβαλες μικρός και έγινες πρωθυπουργός"), άλλο τόσο άδικο είναι και το σύνθημα που κυριαρχεί στον σημερινό Τύπο και αφορά στην υπουργική θητεία του Γιάνη Βαρουφάκη: Ένα IOU έριξες επιεικώς και έγινες υπουργός!
Άδικο, ίσως, αλλά όχι αβάσιμο και αδικαιολόγητο. Τελικά αυτός ο κ. Βαρουφάκης είναι απολύτως "αγαθός" σε ο, τι αφορά στο χώρο που θριάμβευσε και για μια στιγμή προσέφερε κάτι θετικό για τον ανασχηματισμό της κατακερματισμένης από την χρηματαγορά και την πτώχευση, όπως και από τον διασυρμό που ακολούθησε με ευθύνη του ελληνικού πολιτικού συστήματος, ελληνικής - εθνικής ταυτότητας!
Είναι άλλο πράγμα να αποδίδεις σε ένα δημόσιο πεδίο και άλλο πράγμα να γνωρίζεις αυτό το πεδίο και να το χρησιμοποιείς υπέρ του εαυτού σου, αντί να σε "χρησιμοποιεί" αυτό, καταστρέφοντας διαρκώς την αναφερόμενη ταυτότητα που με κόπο κατασκευάζεις.
Πολλούς και διάφορους θα μπορούσε να εξυπηρετεί η διήγηση του κ. Βαρουφάκη για το πώς κατέληξε υπουργός της πρώτης κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα μετά την πρόταση του για σύστημα παράλληλων πληρωμών (IOU), εκτός από τον εαυτό του. Πέτυχε κουτσομπολεύοντας και "καρφώνοντας" φίλο του να ταυτιστεί με κάτι που σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσε το κεντρικό στοιχείο αναφοράς της πολιτικής του άποψης και το κύριο σημείο της υπουργικής του ταυτότητας. Με άλλα λόγια, πέτυχε απολύτως ανοήτως να ταυτιστεί με αυτό που η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση επιθυμούσαν και επιθυμούν, για να αποξενωθεί από το εκλογικό σώμα στο οποίο εμφανίζει διείσδυση. Και μετά σου λέει πως αποτελεί "ηθικό χρέος" του να κατέβει με δικό του κόμμα στις εκλογές!
Πώς θα κατέβει; Ως πατέρας του IOU, που στο κάτω-κάτω της γραφής έτσι που δομήθηκε πρόχειρα και έτσι όπως παρουσιάστηκε, λίγο απείχε από το να χαρακτηριστεί καλαμπούρι, αντί για ένα σοβαρό, ολοκληρωμένο εναλλακτικό σχέδιο στο πεδίο της σκληρής διαπραγμάτευσης με την τρόικα;
Ποιο είναι λοιπόν το νέο πολιτικού/επικοινωνιακού χαρακτήρα σφάλμα του Γιάνη Βαρουφάκη; Διαμορφώνει με μια κουτσομπολίστικη, μάλιστα, διήγηση, η οποία επιχειρείται να πάρει την μορφή πολιτικού θρίλερ, ένα υπερασπιστικό αφήγημα σαν να καταθέτει σε κάποιον ανακριτή ή ενώπιον κάποιου ακροατηρίου σε κάποιο δικαστήριο, ή, έστω, σε κάποια εξεταστική επιτροπή της βουλής, ενώ στην πραγματικότητα απευθύνεται στο εκλογικό σώμα. Ασχέτως αν τον καταδικάσει ή τον αθωώσει το εκλογικό σώμα. Ασχέτως αν τον κατανοήσει και τον δικαιολογήσει ο ελληνικός λαός, έτσι όπως τα λέει, δεν θα τον ψηφίσει.
Γιατί; Επειδή αντί να ταυτιστεί με κάποιο εναλλακτικό σενάριο για την συνέχεια, που αφορά ασφαλώς στην αντιμετώπιση τόσο των αιτιών της κρίσης, όσο και των κοινωνικών συνεπειών που προέκυψαν και προκύπτουν από αυτήν, ταυτίζεται με αυτό που στην καλύτερη περίπτωση θα αποτελούσε μέρος ενός μηχανισμού για την αντιμετώπιση της κρίσης με άλλα μέσα πριν από περισσότερο από δύο χρόνια. Μέρος ενός αμυντικού, πολεμικού σεναρίου το οποίο φρόντισαν οι ίδιοι που προβάλλουν σήμερα τις "εκμυστηρεύσεις" Βαρουφάκη, να δομήσουν στην συνείδηση του ελληνικού λαού ως εφιάλτη. Και για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό καθ' εαυτό το σχέδιο για διπλό νομισματικό είχε πολλά στοιχεία εφιάλτη για τους εργαζόμενους και για την λειτουργία της εσωτερικής αγοράς.
Ο συμπαθής σε εμένα Γιάνης Βαρουφάκης διαπράττει σήμερα το μεγαλύτερο ίσως λάθος του. Προσπαθεί να αντλήσει πολιτική νομιμοποίηση από κάτι που τον απονομιμοποιεί ως παράγοντα άρθρωσης μίας νέας, εναλλακτικής πρότασης εξουσίας και ηγεμονίας για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Και το κάνει με τον πιο άσχημο τρόπο: Παράγοντας κουτσομπολιό, το οποίο ασφαλώς "πουλάει", μειώνοντας, ωστόσο, διαρκώς την αξία του πρωταγωνιστή.

Πέτυχε το αδιανόητο. Μετατρέπεται καθημερινά ο ίδιος σε παράλληλο σύστημα σπέκουλας και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Σε χρησιμοποιούν, Γιάνη, αυτοί που μάλλον πιστεύεις ότι χρησιμοποιείς! Σε έκαναν μέσο και φρόντισες να γίνεις πρωταγωνιστής σε ένα παρωχημένο πολιτικό θρίλερ με τον κεντρικό ήρωα ικανό ίσως να παίξει σε μία χολιγουντιανής παραγωγής ταινία, αλλά όχι να ανεβάσει ένα νέο έργο στο πολιτικό σανίδι της Ελλάδας.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Ξέρεις τι είναι ακόμη και τα όνειρά σου να πλημμυρίζουν από χιούμορ, αλλά ακόμη και οι διαδικτυακοί σου σύντροφοι να το αποκλείουν ως μέσο της επικοινωνίας σας; Κανείς δεν θέλει το χιούμορ μου! Κανείς δεν το ήθελε ποτέ! Αλλού και από άλλους "ψωνίζουν" χιούμορ και αυτό είναι μεγάλη αδικία.
Μόνον αδικία; Πνευματικός ακρωτηριασμός είναι, ιδιαίτερα όταν αποφασίζω να σχολιάσω τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό υπό το πρίσμα της αναλυτικής μου γνώσης στις διεθνείς πολιτικές. Η γνώμη μου ήταν και είναι αποδεκτή στο ζήτημα, αλλά το φλέγμα, η ειρωνεία, η απελευθέρωσή μου από τις καταπιεσμένες, γνωστικώς σχηματισμένες αντιλήψεις στο ζήτημα "απαγορεύονται". Το θέμα είναι σοβαροφανές και με σοβαροφάνεια αντιμετωπίζεται! Το θέμα είναι ψυχαναγκαστικό και συμπλεγματικά προσεγγίζεται! Σε διαβεβαιώνω, από όλους και παντού, ακόμη και στον διεθνή - ας πούμε - ακαδημαϊκό χώρο. 
Κοίταξε, αν δεν αναπτύξεις έναν ώριμο και ασφαλώς χιουμοριστικό μηχανισμό ψυχολογικής άμυνας στην φαρσοειδώς καταπιεστική πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων γενικότερα, αποκλείεται να παραμείνεις σοβαρός στην υπόθεση.
Δες, για παράδειγμα, το καλαμπούρι "Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου" που αποτελεί τον φαντομά στο Κυπριακό: Εμφανίζεται από το πουθενά για να απαξιωθεί στη συνέχεια και να αναβιώσει στην επόμενη καμπή ή κρίση του Κυπριακού. Θέλεις να το αναλύσω στα σοβαρά χωρίς να ασκηθώ χιουμοριστικά; Γιατί; Για να διασκεδαστεί η πραγματικότητα που αγχώνει; Για να αντέξουμε το ψυχολογικό βάρος από την (αντικειμενικώς) έλλειψη αμυντικού βάρους και βάθους;
Να το σημερινό πρόβλημα του Αλέξη! Σκέφτεται ο πρωθυπουργός: Αν στον Δημήτρη μας απαγορεύεται μια φορά το χιούμορ στο ζήτημα, σε εμένα που είμαι κεφαλαιώδης θεσμικός παράγοντας, διαπραγματευόμενος αποκλειστικά με άλλους Θεσμούς και στο πλαίσιο άλλων θεσμών, απαγορεύεται εκατό. Και δεν έχει άδικο.
Πώς, λοιπόν, να ξεφύγει από αυτό το δραματικό δίλημμα, χωρίς να αποστεί εντελώς από την περίφημη θεωρία του Freud περί ψυχολογικής αποφόρτισης (relief theory), στην οποία - όπως έχεις φαντάζομαι ήδη αντιληφθεί - εξειδικεύεται, εξασκούμενος αόκνως και καθημερινά, ο πρωθυπουργός μας;
Μα, με την ανάπτυξη του νέου αμυντικού δόγματος που έρχεται ακριβώς την κατάλληλη στιγμή να αντικαταστήσει εκείνο το φθαρμένο και “διεφθαρμένο” του "Ενιαίου Αμυντικού Χώρου"! Πρόκειται για το "Δόγμα του Σκύλου". Όπως το όρισε συγκεκριμένα χθες και το ανακοίνωσε επίσημα ο Αλέξης Τσίπρας, σημειώνοντας: «στην εξωτερική πολιτική θυμάμαι μία ρήση, που την κρατάω πάντοτε στο μυαλό μου, η οποία λέει ότι αποτελεσματικότερος σκύλος δεν είναι αυτός που γαβγίζει. Αυτός που είναι καλός φύλακας δεν χρειάζεται να γαβγίζει. Εμείς, λοιπόν, δεν γαβγίζουμε πολύ, αλλά πιστεύω ότι προασπίζουμε αποτελεσματικά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας».
Και κάπως έτσι επιλύεται και το δικό μου πρόβλημα. Το "Δόγμα του Σκύλου" δεν απαιτεί χιούμορ για να προσεγγιστεί - ούτε μαύρο, ούτε από το άλλο! Αρκεί η μεταφορά των ελληνοτουρκικών σχέσεων και ασφαλώς η αμυντική διάσταση της εξωτερικής μας πολιτικής στον κόσμο των σκύλων. Ο δικός μας στο σπίτι μας είναι ένας τσαμπουκάς border collie, 3,5 ετών παρακαλώ πια, που γαβγίζει, μουγκρίζει και προκαλεί διαρκώς επεισόδια έξω από το σπίτι. Μέσα είναι παναγία, κύριος με τα όλα του. Να, γιατί νιώθω ανασφάλεια!

Θέλω τον μουλωχτό σκύλο του κυρίου Τσίπρα για έξω από το σπίτι! Έτσι χτίζεται η γερή άμυνα... με καλούς φύλακες που δεν χρειάζεται να γαβγίζουν. Μόνον που τους αντικρίζεις από μακριά παγώνεις, τρέμεις και απομακρύνεσαι... και αμέσως μετά αναρωτιέσαι: λες να αλλάζει "ράτσα" ο κ. Καμμένος; Μήπως υπουργείο; Ή μήπως το "Δόγμα του Σκύλου" αναπτύσσεται προληπτικώς για παρηγοριά, ενώ ανατέλλει μια νέα εποχή πατριωτικής παρηγορίας, παράλληλα ασφαλώς με το εθνικοαπελευθερωτικό αφήγημα περί εξόδου στην χρηματαγορά;

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Έχει δίκιο ο “MrRecordman”, οι πρόσφυγες και κάθε μορφή από ταλαιπωρημένους μετανάστες είναι πιο τυχεροί από τους παίκτες του "Survivor"! Tουλάχιστον οι πρώτοι αγωνίζονται για να διατηρήσουν λίγα δράμια αξιοπρέπειας.
Έχει δίκιο η κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστερά, και οι πολιτικοί της αντίπαλοι "έπαιξαν" με τους δικαστές και με το σύστημα της δικαιοσύνης και τότε οι πρώτοι υπήρξαν λιγότερο επικριτικοί στο ζήτημα από ό, τι σήμερα οι δεύτεροι. Πάντα η καταγόμενη από τον λενινισμό αριστερά (σε αντίθεση με την άλλη) πίστευε πως η αυστηρή διάκριση των εξουσιών και η συμβολική της αναπαράσταση αποτελούσαν μια αστική υποκρισία, έναν φερετζέ δημοκρατίας στον καπιταλισμό. Γιατί να δείξει λοιπόν αξιοπρέπεια; Δεν είναι απαραίτητο το μουστάκι στον πούστη, αν και είναι απαραίτητο το γένι στον αποτριχωμένο διασωθέντα. Η κυβερνώσα αριστερά στην Ελλάδα απαλλάσσεται από το μουστάκι, ενώ η κυβερνώσα δεξιά καλά θα έκανε να αφήσει γένια, μια και μόλις μπαίνει στο νέο - πολιτικό αυτή τη φορά - παιχνίδι "Survivor"! Ένας και εδώ κερδίζει από αυτούς. Οι υπόλοιποι θα καούν... θα είναι οι καμένοι!
Και οι θεατές; Αυτοί λιγοστεύουν επικίνδυνα! Μετά και από την επιστολή δεσμεύσεων Τσίπρα προς το ΔΝΤ δεν βλέπω πώς τα ψηφοδέλτια θα μπορούσαν να αποτελέσουν χώρο για αυτόγραφα! Και δίχως την προοπτική αυτόγραφων, πώς ο θεατής να κινητοποιηθεί, να πλησιάσει τον πολιτικό και να ψηφίσει σήμερα; Η επιστολή αυτή βάλλει ευθέως εναντίον της αξιοπρέπειας ακόμα και εκείνων των θεατών που δομούν την ταυτότητά τους στο πλαίσιο αυτόγραφων και βολεμάτων κάθε είδους.

Τελικώς οι μοναδικοί τυχεροί είναι αυτοί που δεν έχουν ανάγκη να βλαστημούν καθημερινά την ατυχία τους και να παρακολουθούν ένα θέαμα που αφορά σε έναν ανταγωνισμό αναξιοπρέπειας με έπαθλο μία ή περισσότερες τηλεοπτικές εμφανίσεις και ένα ουάου από την αργυρώνητη πένα! 

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Μετά το πραξικόπημα εναντίον του Μακάριου, την ελληνοτουρκική ένοπλη σύγκρουση που ακολούθησε και τα πολιτικά αποτελέσματα της τουρκικής εισβολής και κατοχής, έπαψε αντικειμενικά να υπάρχει θεωρία για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος.
Η ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ διαμόρφωνε νέες συνθήκες επίλυσης στο πλαίσιο ενός νέου παραδείγματος, μιας καινοτόμου case study, όπου κρίσιμος θα ήταν ο ρόλος των ευρωπαϊκών θεσμών για την δημιουργία κινήτρων επίλυσης και στις δύο πλευρές (Έλληνες και Τούρκους).
Δυστυχώς, η ΕΕ απέτυχε στον ρόλο επίλυσης του Κυπριακού εντός ενός παραδείγματος που αυτή φάνηκε στην αρχή ικανή να δομήσει κυριαρχικά με οικονομικά κυρίως κριτήρια και "power sharing" μεταξύ των δύο κοινοτήτων στο Νησί.
Το γιατί απέτυχε είναι μια μεγάλη ιστορία την οποία δεν θα μπορούσα να δοκιμάσω να διηγηθώ εδώ. Κράτησε απλώς για την οικονομία του σχολίου πως δεν πιστεύω ότι η απόρριψη του τέταρτου κατά σειρά Σχεδίου Ανάν από την ελληνοκυπριακή πλευρά - σε αντίθεση με τους Τουρκοκυπρίους - διά του δημοψηφίσματος, ήταν η αιτία κατάρρευσης του παραδείγματος, αλλά το αποτέλεσμα που προέκυψε από δραματικές αντιφάσεις, ιδεοληψίες οικονομισμού και επιπόλαιες παραδοχές στο πλαίσιο της γραφειοκρατικής και πολιτικής ελίτ που μεσολαβούσε εκείνη την περίοδο και των αντίστοιχων φορέων από ελληνικής και τουρκικής πλευράς που ενεπλάκησαν στις διαπραγματεύσεις. Τότε επιχειρήθηκε η συνέχιση της ιστορίας της Κυπριακής Δημοκρατίας με την υπέρβαση της ιστορίας στο νησί. Kαι αυτό αποδείχθηκε καθοριστικό σφάλμα. Δεν θα ήταν, πιθανώς, σφάλμα εάν η ΕΕ ήταν ένας ολοκληρωμένος πολιτικός οργανισμός με κοινή ασφαλώς εξωτερική πολιτική και άμυνα. Μόνον που σε αυτή την περίπτωση θα ήταν διαφορετικές οι πρόνοιες του Σχεδίου που απορρίφθηκε και ασφαλώς εντελώς διαφορετικό το άκρως προβληματικό/δυσλειτουργικό συντακτικό πλαίσιο που προνοούσε για το νέο στην ουσία Κυπριακό κράτος. 
Στη συνέχεια αντί οι διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού να κινηθούν προς την κατεύθυνση ενός νέου παραδείγματος, συνέβη το παράδοξο να συνεχιστούν στο πλαίσιο του προηγούμενου εξασθενημένου παραδείγματος, χωρίς μάλιστα αυτή την φορά την δυναμική παρέμβαση της ΕΕ. Αυτό, όταν και όπου συνέβη κατά το παρελθόν παγκοσμίως, αντί να επιλύσει προβλήματα οδήγησε σε επιδείνωση της κρίσης.
Τι έχουμε λοιπόν σήμερα; Όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές να βιώνουν τα οδυνηρά αποτελέσματα ενός εξασθενημένου παραδείγματος, την ιδιοκτησία του οποίου δεν φαίνεται να διεκδικεί κανείς - ούτε ο ΟΗΕ. Τι γνωρίζουν πλέον όλοι, εκτός ίσως από τους λαούς που εμπλέκονται στην κρίση και τον Τύπο που αναλύει ή σχολιάζει το σημερινό αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού; Δύο πράγματα: (1) Πως το Κυπριακό δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται πλέον στο περιθώριο του παραδείγματος που προέκυψε από την κυριαρχική παρέμβαση της ΕΕ - όπως συνέβη από την κατάρρευση του Σχεδίου Ανάν μέχρι σήμερα. Και (2) πως μια και συνεχίζει να υφίσταται έλλειψη συνεκτικής θεωρίας για την παραγωγή μιας νέας μεθοδολογίας επίλυσης, απάντηση στην κρίση θα μπορούσε να είναι ένα νέο διεθνές ριζοσπαστικοποιημένο παράδειγμα. Ένα νέο μοντέλο επίλυσης που θα προκαλούσε ρήξη με τις παραδοχές όλων των προηγούμενων.
Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών μοιάζει να αντιλαμβάνεται το δίλημμα αυτό και την ανάγκη αυτή, αλλά ταυτόχρονα είναι εγκλωβισμένος σε ένα παραδοσιακό αφήγημα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις που δεν του επιτρέπει - σε κάθε περίπτωση αναγνωρίζω πως θα ήταν δύσκολο - ούτε καν να περιγράψει ειλικρινώς το σημερινό πρόβλημα. Από την άλλη πλευρά η τουρκική ηγεσία, που επίσης μοιάζει να αντιλαμβάνεται την αιτία του αδιεξόδου, αδυνατεί να ξεφύγει από μικροπολιτικές και γεωπολιτικές παραδοχές που κατασκεύασαν το αφήγημα πολιτικής νομιμοποίησης της κατοχικής σε μεγάλο βαθμό, παρέμβασής της στο Νησί.
Και το ερώτημα πλέον είναι: Μπορεί το Κυπριακό που εμφανίζεται αυτή την στιγμή ως γόρδιος δεσμός, να επιλυθεί διά της σπάθης; Ή μήπως τα ενεργειακά αποθέματα και οι πόροι υδρογονανθράκων θα μπορούσαν να παίξουν τον ρόλο που δεν μπόρεσε η ΕΕ για την πολιτική ένωση της Κύπρου;
Δεν νομίζω. Και τα δύο αυτά ενισχύουν την κρίση και διαμορφώνουν περιβάλλον ευρύτερης ελληνοτουρκικής σύγκρουσης. Ούτε η εθνικιστική, αλλά ούτε η οικονομιστική προσέγγιση μπορούν να προσφέρουν σήμερα λύση, καθώς και οι δύο έχουν αποτύχει ιστορικώς, ασχέτως ποιος είχε την πρωτοβουλία: Έλληνες, Τούρκοι, Βρετανοί, ΟΗΕ, Αμερικανοί, ΕΕ. Το νέο παράδειγμα για την επίλυση του Κυπριακού οφείλει να δομηθεί σε ένα ριζοσπαστικό και καινοτόμο επιστημονικό και πολιτικό παράδειγμα στην βάση της δημοκρατίας και εγγυήσεων για την λειτουργία της από τον ΟΗΕ. Το Κυπριακό ως ζήτημα ασφαλείας είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί πλέον να επιλυθεί και θα αποτελέσει μία μόνιμη εστία αποσταθεροποίησης στην Ανατολική Μεσόγειο. Ισχυρίζομαι πως μόνο ένα δημοκρατικό παράδειγμα θα μπορέσει να επιλύσει αυτό το ζήτημα τυπικώς και μακροχρονίως, αν σκεφτείς πως στην πραγματικότητα το Κυπριακό έχει προσωρινά επιλυθεί με τα τετελεσμένα που προκάλεσε η τουρκική εισβολή και κατοχή. Οι μορφές δημοκρατικής επίλυσης είναι πολλές και θα μπορούσαν να συνθέσουν διαφορετικά παραδείγματα, τα οποία για να έχουν τα εχέγγυα επιτυχίας δεν θα πρέπει να αγνοούν την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στο Νησί.
Αυτό ίσως ακούγεται βολικό για την τουρκική πλευρά, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, καθώς η πραγματικότητα αυτή δεν μπορεί να αφορά στη στρατιωτική παρουσία και στην πολιτική παρέμβαση της Τουρκίας, ούτε στην μορφή παραδοσιακών εγγυήσεων την οποία ανελαστικώς υπερασπίζεται. Το αντίθετο. Μόνον αν ένα σχέδιο δικοινοτικής-διζωνικής ομοσπονδίας αποτελούσε ένα νέο παράδειγμα δημοκρατικής οργάνωσης στον Νησί, αντικαθιστώντας το σημερινό εξασθενημένο παράδειγμα που δίνει έμφαση στην ασφάλεια, θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε μόνιμη ειρηνική λύση του Κυπριακού.
Αυτό προφανώς δεν θα άρεσε στους εθνικιστικούς κύκλους της Τουρκίας και της Ελλάδας και ίσως σε ξένους παράγοντες που επί τόσα χρόνια εκμεταλλεύονται τον εθνικισμό στο Νησί για δικό τους όφελος. Αυτοί (οι εθνικιστές) επιθυμούν η διχοτόμηση να λάβει πολιτικώς ολοκληρωμένη μορφή, παραβλέποντας πως σήμερα έχουν διαμορφωθεί διεθνείς και ευρωπαϊκές πραγματικότητες που δεν το επιτρέπουν, εκτός και εάν απομονωθεί ή καταρρεύσει η ίδια η Τουρκία και μεταβληθεί η ΕΕ.

Αυτοί που σκέφτονται με όρους αποκλεισμού στο Νησί θα ήταν έντιμο να σκεφτούν με όρους ελληνοτουρκικού πολέμου. Όχι ατυχήματος, αλλά πολέμου. Στο βαθμό που δεν το κάνουν, αλλά συνεχίζουν να προβάλλουν την ανακούφισή τους από την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, είναι εκτός από επικίνδυνοι και προδήλως εχθροί της δημοκρατίας και υποκριτές.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.