Articles by "Γιαννακόπουλος"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιαννακόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Ακόμη και αν υπήρχαν σύνορα σε ολόκληρο το Αιγαίο θα τα μετακινούσε ο καιρός! Έτσι συμβαίνει εκεί όπου αναπτύσσονται ισχυρά γεωπολιτικά ρεύματα, τα οποία μάλιστα μεταβάλουν διεύθυνση ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος στις διεθνείς πολιτικές.
Αυτή είναι η (ιστορική) αλήθεια, αναγνώστη μου, στο ζήτημα που συχνά-πυκνά απασχολεί τον Τύπο μετά από δηλώσεις Τούρκων ή Ελλήνων πολιτικών, αρμοδίων υπουργών, προέδρων και πρωθυπουργών - όπως έγινε προχθές με τις δηλώσεις του Μεβλούτ Τσαβούσογλου: "Μεταξύ των προβλημάτων [στο Αιγαίο] είναι και το καθεστώς κυριαρχίας ορισμένων νησίδων και βραχονησίδων και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, καθορισμένα από μια διεθνή συμφωνία, η οποία να είναι σε ισχύ ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα''.
Η αλήθεια είναι πως τα σύνορα στην θάλασσα έχουν διαφορετική έννοια από αυτά στην στεριά και πως βορείως και νοτίως των Δωδεκανήσων δεν υπάρχει διμερής συμφωνία για τις περιοχές εθνικής δικαιοδοσίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ενώ η Τουρκία, που δεν αναγνωρίζει το Πρωτόκολλο του 1932 (: το θεωρεί ανίσχυρο) και δεν έχει επιπλέον υπογράψει τη Συνθήκη για το δίκαιο της θάλασσας, ουσιαστικά εμποδίζει τη χώρα μας να εκμεταλλευτεί υπέρ της θεσμικές πρόνοιες και πρακτικές του Διεθνούς Δικαίου και στοιχεία από την "θαλάσσια πολιτική" της ΕΕ.
Άρα, κοινά αναγνωρισμένα "σύνορα" σε ολόκληρο το Αιγαίο δεν υπάρχουν και για να οριοθετηθούν πλήρως θα απαιτηθεί μια νέα Συνθήκη μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας. Αυτό δεν είναι κάτι απλό και εύκολο. Είναι νομικός λαβύρινθος, χωρίς το Διεθνές Δίκαιο να παρέχει σε όλες τις περιπτώσεις τον Μίτο της Αριάδνης. Είναι ένα πολύπλοκο νομικώς ζήτημα με 4 κύριες και αλληλένδετες πτυχές, όσες και οι ζώνες δικαιοδοσίας, και ένα δραματικά δύσκολο πολιτικό εγχείρημα, που κανένας παράγοντας της περιοχής ή της διεθνούς πολιτικής δεν θα μπορούσε σήμερα να σηκώσει.
Το σημειώνω για να σοβαρευτούμε. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο (όπως υποστηρίζει ο ελληνικός Τύπος) και τίποτε τόσο απλό και αποκλειστικά υπόθεση ισχύος, εθνικής βούλησης και τσαμπουκά (όπως υποστηρίζει ο τουρκικός Τύπος). Το ζήτημα της συμπεφωνημένης οριοθέτησης θαλάσσιων "συνόρων" μεταξύ των δύο χωρών είναι σύνθετο, δύσκολο και σοβαρό και μάλλον απαιτεί κάποιου είδους νομική και ευρύτερα θεσμική καινοτομία, έτσι ώστε να θεσπισθεί ένα νέο διεθνές παράδειγμα-έθιμο.

Και αυτό υπερβαίνει το σημερινό "σύνορο" / όριο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Για να καταλήξεις κάποια στιγμή ειρηνικώς και φιλικώς σε πλήρη διάστιξη συνόρων στο Αιγαίο, θα πρέπει να δεχτείς και να αποκρυσταλλώσεις πως σύνορα η ελληνοτουρκική σχέση δεν γνωρίζει! Στον βαθμό που οι πολιτικές ηγεσίες και από τις δύο πλευρές αγωνίζονται ιδιοτελώς να τοποθετήσουν σύνορα στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, θα συνεχίζεται η διένεξη για τα "σύνορα" στην θάλασσα. Δυστυχώς στο ζήτημα αυτό (: των σχέσεων) μονομερής λύση δεν υπάρχει...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Σημειολογεί ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *          
Υπάρχει δικαιολογημένη αγανάκτηση από τον κόσμο που μάχεται με τις φλόγες των δασικών πυρκαγιών στην Ελλάδα και κυριολεκτικά οργή από τον κόσμο στα κυβερνητικά και περιφερειακά κέντρα των αποφάσεων! Όλους αυτούς επιχείρησε να εκφράσει η Περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου, με την έκκληση: "Σταματήστε τα ποσταρίσματα, σταματήστε τα τιτιβίσματα και τα δελτία Τύπου".
Αν δεν σταματήσουν οι εμπρησμοί στο διαδίκτυο, πώς να σβηστούν οι φωτιές που άναψαν οι εχθροί της πατρίδας και ασφαλώς της κυβέρνησης και πώς να διεξαχθεί ομαλά ο "αγώνας δρόμου στα αποκαΐδια" (ΑΥΓΗ);
Δεν γίνεται έτσι! Οι εμπρηστές του διαδικτύου θα έπρεπε να κληθούν ως βασικοί ύποπτοι για τους εμπρησμούς των ημερών σε όλες τις περιοχές της χώρας όπου διεξάγεται αγώνας δρόμου για νέες "τακτοποιήσεις", νέες καταπατήσεις, για νέες οικοδομικές πρωτοβουλίες, μέσω των οποίων θα επιστρέψει η Ελλάδα στην γνωστή (της) μορφή ανάπτυξης, νομοθέτησης και του ελεεινότερου είδους ρουσφετιού, με την μορφή της κοινωνικής αλληλεγγύης ασφαλώς!
Είμαι 58 ετών και γεννήθηκα σε ένα παράδεισο της Αττικής, στα Μελίσσια. Ξέρεις πως ήταν όταν ήμουν παιδί η περιοχή από το Χαλάνδρι και πάνω μέχρι την Πεντέλη και κάτω μέχρι τη Νέα Μάκρη; Αν ήξερες, αν θυμάσαι! Αν ήξερες τις μάχες που δίναμε και χάναμε κάθε καλοκαίρι - ιδιαίτερα όταν "μύριζαν" εκλογές - με τις φλόγες που σε διαδοχικά στάδια μετέτρεψαν πρώτα σε αποκαΐδια και μετά σε μπετόν τον μεγαλύτερο και ωραιότερο πνεύμονα της Αττικής! Εγώ πάντως δεν ήξερα γιατί έκλαιγα - καθώς έχω κλάψει μπόλικες φορές στο μέτωπο της φωτιάς. Ήταν από τον καπνό, από πίκρα για την καταστροφή της μοναδικής φύσης με τα πεύκα, ή από το “αίσθημα” αγανάκτησης και θυμού για τους εγκληματίες εμπρηστές και τους αλήτες πολιτικούς ή άλλους "συνεργάτες" τους εμπορικούς παράγοντες που μετέτρεπαν τα δάση σε οικόπεδα;
Το αποτέλεσμα που βλέπεις και ζεις, αναγνώστη μου, σήμερα, δείχνει ακριβώς την φύση των πυρκαγιών της εποχής εκείνης - αρκετών δεκαετιών - και την πολιτική φύση που κυριάρχησε και κυριαρχεί στην Ελλάδα, καθώς η υπόθεση αυτή ήταν και είναι κανόνας παντού στην χώρα μας. Έτσι έγινε παντού: στην ηπειρωτική χώρα και στα νησιά. Και δεν είχε τότε "ποσταρίσματα" ή "τιτιβίσματα", με τα "δελτία Τύπου" να είναι λιγοστά και μια περίοδο αυστηρά λογοκριμένα!
Σήμερα, όποιος πολιτικός εμφανίζεται αγανακτισμένος με τα "ποσταρίσματα, τα τιτιβίσματα και τα δελτία Τύπου", που ανάβουν διαδικτυακές φωτιές για τις υλικού χαρακτήρα φωτιές, ενώ ζητεί να σταματήσει αυτή η "ασέβεια" και οι μαλακίες εναντίον των θυμάτων και των αγωνιστών στα πύρινα μέτωπα ή στα γραφεία της δημόσιας διοίκησης, είναι σαν να ζητεί να σταματήσει η γη να κατέβει.
Δυστυχώς η γη δεν περιβάλλεται πλέον μόνον από μολυσμένη σε πολλές περιοχές ατμόσφαιρα, αλλά και από μολυσματικό διαδίκτυο. Κακό αυτό, αλλά μάλλον δένει γάντι με την πολιτική αθλιότητα και απύθμενη υποκρισία μέσω της οποίας δικαιώνονται διαχρονικώς οι εμπρηστές και κάθε είδους καταπατητές στην Ελλάδα. Είναι και αυτό λαϊκή πολιτική, σου λένε!
Πολιτική αθλιότητα είναι! Ένα διαχρονικό πολιτικό έγκλημα που παράγει πολλά άλλα, με σοβαρότερο ασφαλώς όλων το αρχικό: την καταστροφή της φύσης από αυγουστιάτικες κυρίως πυρκαγιές, οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις σκοτώνουν άμεσα ανθρώπους και ζώα, ενώ ρημάζουν περιουσίες.
Το διαδίκτυο τρέφεται από τις discursive (διαλογικές) "φωτιές", όπως ακριβώς ο Έλληνας πολιτικός (με λιγοστές εξαιρέσεις) από τους εμπρησμούς και τα αποκαΐδια στα δάση και στα χωράφια. Το ζήτημα είναι πάντοτε η εκμετάλλευση της φωτιάς και των αποτελεσμάτων της. Αν το παράδοξο για τον πολιτικό είναι πως η γη γυρίζει - κυρίως με φήμες, κουτσομπολιά, προπαγάνδα, χυδαιότητα, ιδεολογία, αγορά, τεχνολογία και σπέκουλα για ειρήνη ή πόλεμο - και όχι πως η γη καίγεται, τότε αυτός εκτός από υποκριτής είναι και κακός λογιστής. Δεν λογαριάζει σωστά το έξοδο, εστιάζοντας αποκλειστικά στο εφήμερο κέρδος ή/και στο πολιτικό κόστος.

Το έξοδο για την ανθρωπότητα από τη γη που καίγεται είναι πολύ μεγαλύτερο από εκείνο από τη γη που περιστρέφεται μαζί με την τεχνολογία του διαδικτύου (της). Αυτός ο λογαριασμός είναι υπόθεση ηθικής και βιοοικονομίας και όχι υπόθεση μικροπολιτικής, ατομικής περιουσίας και "real estate"! Ανάλογα με το πώς κάνεις αυτόν τον λογαριασμό και τι είναι εκείνο που σε συντρίβει, σε θυμώνει και σε οργανώνει, τοποθετείσαι αντικειμενικά σήμερα στο δίπολο αριστερός-δεξιός.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

"Σιγά-σιγά αλλά σίγουρα, όπως το σαλιγκάρι" των ζαπατίστας αναπτύσσονται οι caracoles του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Από το ιδεολογικό περιθώριο της αγοράς στο κέντρο των αποφάσεων, έτσι ώστε οι ελαστικές σχέσεις όλων των μορφών να αποκτήσουν χαρακτηριστικά επικρατούσας θρησκείας στη χώρα μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, ήρθε στα πράγματα για να νομιμοποιήσει πολιτικώς από αριστερά αυτή την μετάβαση στην ολοκληρωτική αγορά, όπου όλα είναι ελαστικά εκτός από την οικονομία του κράτους και των επιχειρήσεων. Με βάση αυτή τη σταθερά κτίζονται όλες οι σχέσεις στην κοινωνία σε ένα πλαίσιο ελαστικότητας του τύπου: όλες οι ελευθερίες και τα δικαιώματα σχετικοποιούνται και εξαρτώνται από τις οικονομικές επιδόσεις. Δηλαδή, για να εμφανίσει η ελληνική κοινωνία υψηλή ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, πρέπει οι σχέσεις εργασίας, όπως και όλες οι υπόλοιπες σχέσεις στην κοινωνία και την κοινοβουλευτική διαδικασία να γίνουν ελαστικές!
Κάνω λάθος; Δυστυχώς δεν κάνω.... Λάθος κάνει ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, ο οποίος φαίνεται να νομίζει πως με τον πολιτικαντισμό μπορεί να ελίσσεται διαρκώς, μεταβάλλοντας την πολιτική ατζέντα και αλλάζοντας παραμορφωτικά τα σύγχρονα πολιτικά διλήμματα. Μα, ίσως παρατηρήσεις, πώς κάνει λάθος, αφού ο Καμμένος "τσίμπησε" και η ΝΔ έσπευσε να ταυτιστεί με αυτούς που για να εξυπηρετήσουν οικονομικά μονοπώλια ορίζουν ουσιαστικά την Ελλάδα σαν φονταμενταλιστικό Ορθόδοξο κράτος (: θρησκευτικό μονοπώλιο);
Δεν ισχυρίζομαι πως έκανε λάθος στην στρατηγική της μικροπολιτικής επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ. Λάθος κάνει να νομίζει πως είναι τόσο πονηρός που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει το παίγνιο στο οποίο επιδίδεται. Από την μια δίνει την ευκαιρία στον κύριο Καμμένο να δοξάσει την αναφερόμενη ταυτότητά του στο πολιτικό του ακροατήριο και να υπονοήσει τη χρησιμότητα του ως κυβερνητικός εταίρος (: για να μην προσβληθεί το φασιστικό και άκρως υποκριτικό στις μέρες του νεοφιλελευθερισμού τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια"), ενώ από την άλλη εγκλωβίζει την φιλελεύθερη ηγεσία της ΝΔ σε ένα ακροδεξιό πλαίσιο, το οποίο απελευθερώνει διαλεκτικά πολιτικό χώρο για τον ΣΥΡΙΖΑ στο Κέντρο. Αυτό, ωστόσο, είναι πολιτικαντισμός, τετριμμένο κόλπο και όχι φιλελεύθερος-αριστερός ριζοσπαστισμός. 

Προφανώς η Ελλάδα δεν μπορεί να ατενίζει προς ένα προοδευτικό μέλλον ευημερίας, με τις προδιαγραφές ενός φονταμενταλιστικού Ορθόδοξου κράτους, αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα σήμερα. Το πρόβλημα είναι πως, δυστυχώς, και από αριστερά νομιμοποιείται πολιτικώς ένα Κοινωνικό Μοντέλο ελαστικών σχέσεων, απόλυτα εναρμονισμένο με την ιδεολογία και πρακτική του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό είναι που διαμορφώνει αντικειμενικές τάσεις οπισθοδρόμησης της ελληνικής κοινωνίας, για να συναντηθεί το αποτέλεσμα της πολιτικής πρακτικής των "Ελλήνων ζαπατίστας" με τον κάλπικο εθνικισμό των "Ελλήνων ταλιμπάν" της Ορθοδοξίας... Το ένα δουλεύει για το άλλο και αντίστροφα!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ποτέ οι αριθμοί-δείκτες που αποτελούν τα κριτήρια-μεταβλητές μιας εθνικής οικονομίας δεν θα μπορούσαν να συλλάβουν και να περιγράψουν την κοινωνική πραγματικότητα. Η στατιστική για όσους σπουδάσαμε και δουλεύουμε πάνω στην Ανάλυση Κοινωνικών στοιχείων (Statistics for Social Data Analysis) σε σχέση με τα μακροοικονομικά μεγέθη μιας εθνικής οικονομίας, δεν αποσκοπεί στο να περιγράψει την πραγματικότητα στην συγκεκριμένη κοινωνία (και αγορά), αλλά για να βοηθήσει να τεθούν με επιστημονικώς πειθαρχημένο τρόπο ερωτήματα ως υποθέσεις εργασίας, ως ερωτήματα για επιστημονική έρευνα.
Ήθελα, αναγνώστη μου, να το ξεκαθαρίσω αυτό, για να υποστηρίξω πως οι αριθμοί που δεν κατασκευάζονται για να ντοπάρουν "αθλητές" του πολιτικού στίβου και δεν ντοπάρονται οι ίδιοι από πολιτικοικονομικά συμφέροντα, αποτελούν έναν υπαινιγμό αλήθειας, τον οποίον οφείλουμε να ερευνήσουμε για να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα στην κοινωνία αναφοράς μας.
Έτσι πρέπει να διαβάζεις τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για την περίοδο 2009-2016, τα οποία σήμερα εκθέτει "Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ", αντί να απασχολείται με τις μαλακίες των άλλων, οι οποίες θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα και μοναδικό φύλλο υπό τον τίτλο: "Αλλού με τρίβεις δέσποτα κι αλλού έχω εγώ τον πόνο".
Όταν μετά έρχομαι και γράφω περί του τέλους της πολιτικής και της πολιτικής δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, χαμογελάς ειρωνικά...υπερβολές! Καμία απολύτως υπερβολή! Η πολιτική προσέγγιση και αντιπαράθεση δεν μπορεί να γίνεται με σαχλαμαρίτσες για την ελληνική σημαία και τους σημαιοφόρους, περί του φαντάσματος της δημοκρατίας εναντίον της αριστείας και αντίστροφα, ούτε με τις μαθητικές εκθεσούλες του Πύρρου (που δεν ντράπηκε να τις κάνει κύριο θέμα στο πρωτοσέλιδο της η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" την Κυριακή), ούτε με τις κοσμογονικές δήθεν, διεργασίες στο πολιτικώς νεκρό εδώ και μια δεκαετία Κέντρο, το οποίο πέραν από κουτσομπολιό και ίντριγκα δεν παράγει τίποτε άλλο σήμερα.    
Ξέρεις τι υπαινίσσονται οι αριθμοί της μεταβολής των μακροοικονομικών μεγεθών, στους οποίους αναφέρομαι; Όχι απλώς δυσανάλογα μεγάλη κοινωνική καταστροφή σε σχέση με την δυναμική από το όφελος της εξάλειψης του δημοσιονομικού ελλείμματος! Όχι μόνον αποτυχία των μνημονίων στην πράξη: Η εξάλειψη του δημοσιονομικού ελλείμματος, δεν συνοδεύτηκε από δομικές μεταβολές στα παθολογικά και ανορθολογικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας, ούτε πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με τις προδιαγραφές της τρόικας για παράλληλη εξάλειψη του ελλείμματος στο εμπορικό ισοζύγιο και σοβαρή βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας! Υπαινίσσονται κάτι πολύ-πολύ χειρότερο. Εάν δεν υπάρξει ένα "σχέδιο Μάρσαλ" για την Ελλάδα, παράλληλα με δραστική απομείωση του χρέους προς τον λεγόμενο επίσημο τομέα, θα υπάρξει ένα σχέδιο εξόδου από την ευρωζώνη, έτσι ώστε η επέκταση και εμβάθυνση της κοινωνικής καταστροφής να μην οδηγήσει σε πολιτικό χάος την χώρα μας με αναφορά στην ευρωζώνη.  
Η κοινωνική αλήθεια δεν μπορεί να κατασκευαστεί ως υπέρβαση της οδυνηρής και μη αναστρέψιμης - χωρίς έναν πακτωλό παραγωγικών επενδύσεων - οικονομικής πραγματικότητας. Οι αριθμοί υπαινίσσονται την μεγέθυνση της κοινωνικής καταστροφής στο άμεσο μέλλον και όχι την βελτίωση της καθημερινότητας των δύο τρίτων της κοινωνίας που πλήττονται ζωτικά από την δεκαετή κρίση.
Δεν άλλαξε κάτι στην ιστορία της οικονομικής θεωρίας, ούτε μεταβλήθηκε η πολιτική οικονομία, επειδή για πρώτη φορά στην ιστορία κάποιοι απίθανοι πολιτικοί συμφώνησαν πως θα μπορούσαν να πετύχουν προσαρμογή και ανάπτυξη σε συνθήκες μακροχρόνιας εσωτερικής υποτίμησης και ύφεσης με δραστική, αν και σε σημαντικό βαθμό εικονική, περιστολή του δημοσιονομικού ελλείμματος. Αν δεν υπήρχε το "εικονικό στοιχείο" δεν θα μπορούσε να σταθεί καμία απολύτως κυβέρνηση στην Αθήνα. Αν, επίσης, δεν υπήρχε το "εικονικό στοιχείο" δεν θα μπορούσε να κομπάζει ο κύριος Σόιμπλε για την επιτυχία να εξαλείφεις το δημοσιονομικό έλλειμμα, χωρίς να εξαλείφεις τα αίτια και τον μηχανισμό που παράγει το συγκεκριμένο έλλειμμα!
Αν σκεφτόμαστε πολιτικά πάνω στον υπαινιγμό των μακροοικονομικών μεγεθών, θα υποθέταμε βάσιμα πως έρχεται μεγάλη πολιτική κρίση στην Ελλάδα, στο άμεσο μέλλον. Κι αυτό επειδή έχει κτιστεί από όλες τις πλευρές και τους παράγοντες του ελληνικού συστήματος ένα ανεδαφικό έως εντελώς παλαβό πολιτικό αφήγημα που δεν συναρτά τις μακροοικονομικές μεταβολές με τα κοινωνικά στοιχεία που επηρεάζονται διαρκώς δυσμενέστερα από αυτές. Και με σημαίες, φούσκες με την μορφή πολύχρωμων μπαλονιών, βαρουφακιάδες, φτηνιάρικες σπέκουλες, κιτρινισμό μέχρι αηδίας και κεντροδεξιοαριστερές παρτούζες, απέναντι σε μια αριστερά της πλάκας και της φανφάρας, πολιτική για την πρόληψη της "νέας" κρίσης δεν γίνεται!

Θα μου πεις, γιατί να ενδιαφερθούν οι πολιτικοί μας παράγοντες για την πρόληψη της μεγαλύτερης πολιτικής κρίσης από την εποχή της μεταπολίτευσης; Το ζήτημα είναι πώς θα την εκμεταλλευτούν καλύτερα και πώς θα απαλλαγούν από κάποιους πολιτικούς ηγέτες που ποτέ δεν ενέκρινε η διαπλοκή. Είναι και ο τυχοδιωκτισμός πολιτική, αλλά δεν μου φαίνεται να είναι η καλύτερη εθνική και προοδευτική πολιτική!...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 1

Δεν είμαστε καλά! Αποκλείεται να είμαστε καλά! Η κυβέρνηση κατασκευάζει τσάμπα "δημοκρατικές" ειδήσεις με τη σημαία ως σημαίνον. Η αντιπολίτευση τζογάρει σε αυτές, προτάσσοντας ένα θέμα με το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση (: αριστεία). Και ο Τύπος κάνει φασαρία για ένα θέμα που λύθηκε με κριτήρια μάλλον "εθνικής αγοράς" στο Δημοτικό του Μαρασλείου πριν από δεκαετίες!
Αναφέρομαι σε ένα "σκάνδαλο" στο οποίο υπήρξα άθελά μου πρωταγωνιστής. Υπήρξα η εξαιρετική περίπτωση μαθητή δημοτικού που ως σημαιοφόρος του Μαρασλείου παρήλασα δύο συνεχείς χρονιές: στην πέμπτη και στην έκτη τάξη. Κάποιοι γονείς ενοχλήθηκαν όταν πληροφορήθηκαν ότι ένας μαθητής της πέμπτης τάξης - και όχι της έκτης - ορίστηκε ως σημαιοφόρος. Εγώ δεν ενοχλήθηκα ακριβώς, αλλά, αν και έμπλεος υπερηφάνειας, φοβήθηκα. Γιατί επέλεξαν εμένα, θα τα καταφέρω στον δύσκολο αυτό ρόλο; Ήταν "βαρύ το έργο", μεγάλη η απόσταση στην παρέλαση, ενώ περιελάμβανε εκκλησιασμό στον Άγιο Διονύσιο, στην Σκουφά. Ας μην συζητήσουμε για το ψυχολογικό βάρος! Γιατί, λοιπόν, εμένα; Στο κάτω-κάτω, αν και καλός μαθητής, δεν νομίζω ότι ήμουν ο καλύτερος.
Επειδή τότε επικρατούσε η άποψη πως ο σημαφόρος εκτός από καλός μαθητής έπρεπε να διαθέτει και παράστημα. Και εγώ τύχαινε να έχω το μεγαλύτερο ανάστημα στο σχολείο ήδη από την πέμπτη και "λεβέντικη κορμοστασιά", η οποία την επομένη της παρελάσεως δεν έμοιαζε και τόσο λεβέντικη - πονούσα παντού!
Αναγνωρίζω πως η περίπτωσή μου ήταν ένα αντιδημοκρατικό φαινόμενο σε αντιδημοκρατικούς καιρούς, αλλά δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός πως η σημαία ως "οπτικό σλόγκαν", κατά Arthur Koestler, δεν είναι βραβείο για τον καλύτερο μαθητή, αλλά μια σημείωση του σχολείου για να τραβά την προσοχή με κολακευτικό τρόπο και να ικανοποιεί παράλληλα πατριωτικές ταυτίσεις. Άλλωστε, τα οπτικά σλόγκαν δεν είναι υπόθεση του καλύτερου μαθητή, αλλά του καλύτερου διαφημιστή! Μα, ο άριστος δεν αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση για το σχολείο του, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί τον καλύτερο διαφημιστή του; Πού, στην παρέλαση επί τη ευκαιρία κάποιας εθνικής επετείου; Δεν είμαστε καλά!
Δεν μιλάμε για το σύμβολο του σχολείου, στο εθνικό σύμβολο αναφερόμαστε, το οποίο έχει να κάνει με την εθνική συνείδηση και όχι την επιβράβευση της καλύτερης μαθητικής επίδοσης. Αν ήθελες να συνδέσεις τον σημαιοφόρο του εθνικού μας συμβόλου με την αριστεία, τότε αντί για εκλογές για την Εθνική Αντιπροσωπεία θα έπρεπε να διεξάγεις έναν πανελλήνιο διαγωνισμό για βουλευτές, με τους καλύτερους στην βαθμολογία διαγωνιζόμενους να σχηματίζουν κυβέρνηση!
Σαχλαμάρες και υποκρισία από έναν εσμό πατρώνων και πελατών, προσδεμένων αιωνίως στο άρμα της διαπλοκής ή/και της οικογενειοκρατίας και παρεοκρατίας. Το οπτικό μας (εθνικό) σλόγκαν έχει δικαίωμα να το "σηκώσει ψηλά" και να παρελάσει, κρατώντας το στα χέρια του, οποιοσδήποτε μπορεί να σηκώσει την ιδέα του και το αντικειμενικό του βάρος.
Η ελληνική σημαία δεν είναι βραβείο, ούτε λαχνός, είναι βάρος ασήκωτο για όσους συνεχίζει να λέει κάτι ως εθνικό σλόγκαν. Ούτε ο άριστος κάνει την ελληνική σημαία, ούτε η σημαία τον άριστο. Μακάρι να υπήρχε στην χώρα μας η πολιτική αρετή να συνδεθεί το οπτικό μας σλόγκαν με την κοινωνική προσφορά, με την αντιρατσιστική αγωγή, με την βιοοικονομική συμπεριφορά, την εντιμότητα και τον αγώνα για πρόοδο (κοινωνική, αισθητική, επιστημονική, τεχνολογική).
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *
Πολύ μου άρεσε αυτό το περί "τεχνολογίας της μπαρούφας" στο άρθρο " Δακτυλοδεικτούμενοι και Δακτυλοδείκτες" του Θανάση Καρτερού στην Αυγή!  Μόνον που αν ο δημοσιογράφος είχε μελετήσει το "The New Sociology ofKnowledge: The Life and Work of Peter L. Berger" (Michaela Pfadenhauer, with Selected Essays by Peter L. Berger), ή το περίφημο "The Order of Things" (Foucault), δεν θα το έγραφε - τουλάχιστον έτσι. Θα μπορούσε γύρω από την "τεχνολογία της μπαρούφας" να στήσει μια όμορφη και δίκαιη ιστορία που θα αφορούσε στην εξέλιξη του πολιτικού λόγου από την κυβέρνηση (τις κυβερνήσεις) του Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε να γράψει ένα ειρωνικό άρθρο πλήρες νοήματος για να συμβάλλει στην γνώση και ασφαλώς αυτογνωσία της μεταρρυθμιστικής αριστεράς.
Με το άρθρο αυτό θα έδειχνε, υπαινικτικώς, πως ο σημερινός πολιτικός λόγος της κυβέρνησης και ιδιαίτερα του ίδιου του πρωθυπουργού είναι αυθεντικό προϊόν της τεχνολογίας της μπαρούφας - και τίποτε άλλο.
Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της τεχνολογίας - αιχμής για την σύγχρονη Ελλάδα; Η παραγωγή μιας διαλογικής και ευρύτερα συμβολικής τάξης πραγμάτων σε απόλυτη αντίθεση με το αποτέλεσμα και την μορφή της θεσμικής και υλικής διαδικασίας που ρυθμίζει τη ζωή και τις σχέσεις στην ελληνική κοινωνία. Για παράδειγμα, δεν λέει μπαρούφες ο Βαρουφάκης (: μπαρουφάκης) - αν και αναπτύσσει τελευταίως ένα υφολογικό τερατούργημα - αλλά καθημερινά ο ίδιος ο πρωθυπουργός, επιχειρώντας να νομιμοποιήσει πολιτικώς το "nomization" της τρόικας σαν διαδικασία οικονομικής και κοινωνικής προόδου, η οποία  προνοεί για την θέσπιση μιας δημοκρατικότερης τάξης στην ελληνική κοινωνία για το άμεσο μέλλον. Και αυτό σε πλήρη αντίθεση με τις προγραμματικές θέσεις και πολιτικές αποκρυσταλλώσεις του κόμματός του. Σε απόλυτη αντίθεση με την ίδια την αναφερόμενη ταυτότητά του.  
Μπαρούφα, αναγνώστη μου, δεν είναι η κουβέντα που δεν καταλαβαίνεις, ή εκείνη που παρουσιάζει ασάφεια στο λογικό της περιεχόμενο, αλλά εκείνη που στηρίζεται σε μορφή ερμηνευτικής βίας - λόγω εντυπωσιασμού ή διάθεσης παραπλάνησης του αποδέκτη  - που διαταράσσει σοβαρά την αρχαιολογία και γενεαλογία της γνώσης από την οποία φαίνεται, ή δηλώνεται από τον πομπό της πως παράγεται. Μπαρούφα είναι να σου λέω "τέλος τα μνημόνια" την στιγμή κατά την οποία θεσπίζω την επέκτασή τους, την ανανέωσή τους και την εμβάθυνσή τους ως διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης και λιτότητας.
Η τεχνολογία της μπαρούφας δεν αναπτύσσεται στον χώρο της ουτοπίας, της οποιασδήποτε ιδεολογίας, των ιδεών ή της επιστημονικής θεωρίας, αλλά στο πεδίο πολιτικής νομιμοποίησης κανόνων που αντιφάσκουν στην πράξη με το νόημα που επιχειρεί να τους προσδώσει ο κυβερνήτης, ο νομοθέτης και εν τέλει ο κάθε πομπός-ομιλητής.
Η μπαρούφα δεν αντιφάσκει με τον ρεαλισμό ή τον θετικισμό. Είναι μορφή δήθεν ρεαλισμού που δεν σέβεται το καταστατικό περιεχόμενο καμίας απολύτως εμπειρικά / ιστορικά θεσπισμένης γνώσης της ανθρωπότητας. Ο πομπός της δεν ενδιαφέρεται για την εξέλιξη κάποιας γνώσης ή για την ανατροπή της, αλλά εστιάζει απλώς στον έμμεσο ή άμεσο διασυρμό της μέσω δραματικών αντιφάσεων που "απο-ιστορικοποιούν", όλα τα επιστημονικά ή φιλοσοφικά αφηγήματα.

Έτσι, η τεχνολογία της μπαρούφας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η τεχνολογία του τέλους της ιστορίας που έρχεται να υποκαταστήσει σε πολλές σύγχρονες περιπτώσεις ή να συμπληρώσει σε άλλες την ιδεολογία του τέλους της ιστορίας, είτε από δεξιά, είτε από αριστερά.


* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος 
είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, 
ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Διαβάζω πως υπάρχουν σκέψεις και γίνονται κινήσεις για να λειτουργήσει κανονικά το MEGA, για να "ξανανοίξει" το MEGA.
Δεν γνωρίζω τι πραγματικά συμβαίνει. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως αν είναι να συμβεί η ανάσταση αυτού του καναλιού, θα είχε νόημα στο βαθμό που αναθεωρηθεί απολύτως η αντίληψη του τηλεοπτικού φαινομένου στην Ελλάδα. Αν δεν συμβεί αυτό δεν θα έχει νόημα η "επιστροφή" του MEGA.
Τι νόημα θα μπορούσε να έχει η επιστροφή στο χώρο ενός εγκλήματος αισθητικής και δημοσιογραφίας στον οποίο πρωτοστάτησε επί πολλά χρόνια, ανταγωνιζόμενο τα πλέον ευτελή τηλεοπτικά προϊόντα της Ελλάδας και κάποιων άλλων χωρών που ζημιώθηκαν αφάνταστα ως κοινωνίες από την αποστέωση της τηλεοπτικής γλώσσας, η οποία στη συνέχεια εκχυδαΐστηκε απολύτως, καταλήγοντας στον απόλυτο ξεπεσμό στην παραγωγή νοήματος; 
Δεν θα είχε νόημα η ανάσταση του MEGA χωρίς τον αγώνα για την ανάσταση του νοήματος στην ελληνική κοινωνία, στο πλαίσιο μιας υψηλής αισθητικής και αναλόγου ύφους δημοσιογραφίας. Με την μίμηση του ευτελούς και λαϊκιστικού ή παρηκμασμένα μαρκετίστικου, δεν θα είχε νόημα η "επιστροφή". Θα ήταν απλώς η επιβεβαίωση ενός θανάτου και η απόδειξη πως τίποτε δεν μπορεί να πτωχεύσει, αν προηγουμένως δεν έχει εκφυλιστεί ως μηχανισμός παραγωγής νοήματος.
Έτσι συμβαίνει, αναγνώστη μου, σε όλες τις σχέσεις, τις δομές. Δεν συμβαίνει τίποτε σημαντικό, αν δεν σημαίνει κάτι πραγματικά δημιουργικό. Κάτι που να σου λέει κάτι για να υπάρξεις διαφορετικά, ποιοτικά, λιγότερο φοβικά και περισσότερο ενσυνείδητα, απροκατάληπτα και δημοκρατικά.
Και αυτό θέλει αφοσίωση και βαθιά κοινωνική συνείδηση, γνώση, ταλέντο και ακομπλεξάριστες συνεργασίες πάθους για ποιότητα, δημοκρατικό και προοδευτικό φρόνιμα και όχι συνωμοτικό αυτισμό παρεών, πατρώνων και πελατών. Όχι μίμηση, μίμηση, μίμηση, κακή συνήθως, άκριτη αντιγραφή! Όχι εκπτώσεις στον Λόγο για να είμαστε δήθεν κατανοητοί από όλους, εμπορικοί και για να μην προκαλούμε τον κομπλεξικό. Όχι επίσης στην σοβαροφάνεια και την υποκριτική μετριοπάθεια ή την επιτηδευμένη αυθάδεια, μαγκιά, προστυχιά και αγαπησιάρικη αποκοτιά. Όχι στο κομματισμό, στον «αυνανισμό», στο μπανιστήρι και στην κλειδαρότρυπα.

Όχι σε αυτό και αυτά, που διά της σοβαρής έκπτωσης στα ελληνικά ΜΜΕ, ενίσχυσαν τον μηχανισμό κρίσιμης αποδυνάμωσης του νοήματος της δημοκρατίας και της ποιότητας στη ζωή στην πατρίδα μας. 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Αν ρωτήσεις τον επιπόλαιο οικονομολόγο θα σου πει πως η εσωτερική υποτίμηση, με έμφαση στη μείωση των συντάξεων και των μισθών, είναι η άλλη όψη του πληθωρισμού, της εξωτερικής υποτίμησης.

Αν ρωτήσεις τον δικαστή του Στρασβούργου (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου) θα σου πει πως είναι νόμιμες οι περικοπές ακόμη και των συντάξεων, όταν επιβάλλονται στο πλαίσιο υπεράσπισης ενός ανώτερου αγαθού, που είναι το οριζόμενο από την πολιτική ηγεσία μιας χώρας κοινό (εθνικό) συμφέρον, το οποίο εδράζεται στις πολιτικές λιτότητας για την αντιμετώπιση κάποιας σοβαρής οικονομικής κρίσης. Και για την ακρίβεια, όπωςδιατυπώνεται στα αγγλικά στην ιστοσελίδα του European Court of Human Rights: "The Court has declared the application in the case of Mockienė v. Lithuania inadmissible. The case concerned a reduction in the retirement pension paid to the applicant, a former prison officer, during the economic crisis in Lithuania. The Court had regard to the serious economic difficulties facing Lithuania at the time of the global financial crisis and to the limited and temporary nature of the measure, which had been part of a broader austerity programme".

Αν, ωστόσο, ρωτήσεις οποιονδήποτε επιστήμονα έχει ως κύριο ή έστω δευτερεύον αντικείμενο έρευνας το δημοκρατικό φαινόμενο ή ευρύτερα το φαινόμενο ηγεμονίας, θα σου απαντούσε πως η πολιτική φύση της εσωτερικής υποτίμησης δεν αποτελεί αντίστοιχο φαινόμενο της εξωτερικής υποτίμησης. Την αναλογία που βρίσκουν κάποιοι οικονομολόγοι - αν αρκεστούν στην λογιστική της υπόθεσης - δεν την βρίσκουν πολιτικοί επιστήμονες, ιστορικοί, δημοκράτες νομικοί, κοινωνιολόγοι κ.α. Αυτοί δεν αμφιβάλλουν καθόλου πως η νομιμοποίηση της εσωτερικής υποτίμησης με κύριο μοχλό τις συντάξεις και τους μισθούς, αποτελεί στρατηγική κατάλυσης της ίδιας της (αστικής) δημοκρατίας.

Η εσωτερική υποτίμηση, σε αντίθεση με την εξωτερική, αποκρυσταλλώνει οπωσδήποτε μορφή αυταρχικής ηγεμονίας. Μια σαφή μορφή ολοκληρωτισμού που δεν έχει καμία σχέση (: είναι αντίθετη) με τον φιλελευθερισμό των αγορών (στην οικονομική λειτουργία) και προφανώς απολύτως αντίθετη με την ισότητα. Στην πραγματικότητα η πολιτική εσωτερικής υποτίμησης, μέσω γενικευμένης και ασφαλώς βίαιης συμπίεσης του εργασιακού κόστους, στρέφεται εναντίον του φιλελεύθερου οικονομικού αφηγήματος των ελεύθερων, αυτορρυθμιζόμενων αγορών και της ύστερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που δομήθηκε στρεβλά, αλλά ιστορικά, πάνω σε αυτήν - πάνω σε αυτόν τον οικονομισμό που θεμελιώνεται στην έννοια της ανταγωνιστικότητας.

Πέραν του ότι δεν είναι το απόλυτο ύψος μισθών και συντάξεων που έχει σημασία για την ανταγωνιστικότητα μιας καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά η σχέση των αμοιβών και των παροχών με την παραγωγικότητα, που είναι μια άλλη ιστορία σαφώς πιο σύνθετη και απόλυτα συνυφασμένη με την ανάπτυξη δημοκρατικών, υψηλών τεχνολογικών και αντιγραφειοκρατικών θεσμών και όχι με το ακριβώς αντίθετο που προνοούν τα μνημόνια στο ακραίο πείραμα εσωτερικής και δραματικά αντιφατικής (: αύξηση έμμεσων και άμεσων φόρων, χαράτσια κλπ) υποτίμησης, που αφορά στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον του προγράμματος προσαρμογής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα νομιμοποίησε μια ιδιόμορφη διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης, στοχεύοντας κυρίως στην δραματική περικοπή συντάξεων και μισθών και μάλιστα στο πλαίσιο μιας πρωτοφανούς στην ιστορία σε χρονική διάρκεια, περιόδου! Αυτή η διαδικασία ήταν προφανές πως παραβίαζε την λεγόμενη ευρωπαϊκή νομιμότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα. Σήμερα και μετά από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που προανέφερα, η κατάλυση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος διά του οικονομικού αυταρχισμού των προγραμμάτων της τρόικας αποκτά αυτονόητα χαρακτηριστικά! Κάπως έτσι κτίζεται το δίκαιο του νέου ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη με πρώτο πεδίο εφαρμογής την ευρωζώνη.

Είναι σαφές πλέον πως η μη ολοκληρωμένη οικονομική και νομισματική ένωση που θα μπορούσε να έχει δημοκρατική έννοια μόνο στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής Πολιτικής Ένωσης, μετατρέπει τον χώρο της ευρωζώνης σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα ηγεμονίας, σε έναν ολοκληρωτισμό όπου τα δικαιώματα του ανθρώπου και ασφαλώς τα κοινωνικά δικαιώματα, ετεροκαθορίζονται (συγκριτικά και συγκυριακά) από τις επιδόσεις των επιμέρους οικονομιών του ευρώ σε σχέση με την Γερμανία. Όποιος δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος της ανταγωνιστικότητας της Γερμανίας θα βιώνει έμμεσα ή άμεσα τον περιορισμό της δημοκρατίας στο εθνικό (του) περιβάλλον.

Αν αυτό θεωρείται πλέον αυτονόητο, νόμιμο και ηθικό, τότε η ίδια η δημοκρατία θα πρέπει να θεωρείται ένα ανήθικο φαινόμενο, που εντέλει μπορεί να στρέφεται εναντίον της ευημερίας και της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, στον βαθμό που δεν συνοδεύεται από υψηλή ανταγωνιστικότητα στην οικονομία. Πράγμα που στα καθ' ημάς σημαίνει στον βαθμό που η επέμβαση επί της ανταγωνιστικότητας κριθεί επιτυχής, η ασθενής δημοκρατία μας θα πρέπει να θεωρηθεί νεκρή!

Στο πλαίσιο αυτής της εξέλιξης μία "οικουμενική κυβέρνηση" - που κυοφορείται αυτή την περίοδο από πολλούς εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες - δεν θα εμποδίσει αυτόν τον θάνατο, αλλά μάλλον θα αποσκοπούσε στο να τον διασκεδάσει.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
"Όλα εδώ πληρώνονται", συνήθιζε να λέει ο κυρ Αντρέας - και αυτός δεν ήξερε τίποτε άλλο παρά το τι είναι και πώς λειτουργεί η αγορά, ο προμηθευτής και ο πελάτης, το χοντρεμπόριο και το λιανεμπόριο.
Δεν μου άρεσε η φράση αυτή του πατέρα μου. Ανατρίχιαζα όταν την εκστόμιζε. Άλλα μάθαινα στο σχολείο, άλλα διάβαζα στις ρομαντικές ιστορίες και ιδεολογίες των άλλων. Δεν είχα καταλάβει ακόμη πως ο μοναδικός ρομαντισμός της αγοράς αποκρυσταλλώνεται αποκλειστικά σε αυτή τη φράση: "Όλα εδώ πληρώνονται"!
Αυτό και μόνον αυτό διαμορφώνει την αίσθηση και πρακτική της ηθικής στην κατά τα άλλα αήθη αγορά.
Ωστόσο, ο κύριος Τσίπρας χθες πλήρωσε κάτι παραπάνω - από το "όλα εδώ πληρώνονται". Ήταν βλέπεις πολύ μεγάλη η ανάγκη του για επιτυχή έκδοση του πενταετούς ομολόγου, μια και απέτυχε απολύτως στο κεντρικό αφήγημα του χρέους και των υποστηρικτικών σε αυτό επιμέρους αφηγημάτων περί ρευστότητας και μέτρων εσωτερικής υποτίμησης και δημοσιονομικών περικοπών έναντι χρηματοπιστωτικών ελαφρύνσεων και δομικών επενδύσεων.
Αγωνιούσε ο πρωθυπουργός μας για μια ιστορία επιτυχίας και πλήρωσε ακριβά εκείνους τους παράγοντες της αγοράς που (επέλεξε) κατασκευάζουν "επιτυχημένες εκδόσεις ομολόγων". Αν συνυπολογίσεις προμήθεια (φανερή και κρυφή - επικοινωνιακής υποστήριξης) και πραγματικό κόστος δανεισμού, θα διαπιστώσεις πως ενώ το επιτόκιο εμφανίζεται ελαφρώς μειωμένο σε σχέση με την παρωδία εξόδου στην αγορά του 2014, το συνολικό κόστος είναι ελαφρώς αυξημένο. Με τη διαφορά μεταξύ του επιτοκίου του ελληνικού πενταετούς ομολόγου που εκδόθηκε χθες και του αντίστοιχου γερμανικού να διαμορφώνεται στις 4,81 μονάδες, έναντι 4,41 μονάδων που ήταν η αντίστοιχη διαφορά του επιτοκίου του ομολόγου του 2014.
Άρα, όσοι αγόρασαν χθες ή αντάλλαξαν το ομόλογο που λήγει τον Απρίλιο του 2019 με το νέο, θα έχουν λόγους να ανοίγουν σαμπάνιες σήμερα, με την κυβέρνηση να εκτοξεύεται από αυτές σαν φελλός! Κατασκευάστηκε πράγματι μια ιστορία επιτυχίας για την ελληνική κυβέρνηση με καλό κέρδος για τους λομπίστες και την κλειστή ομάδα των επενδυτών της συγκεκριμένης εκδόσεως.
Πρόκειται, αναγνώστη μου, για άλλη μια ακριβή ιστορία επιτυχίας, μιας ακόμη κυβέρνησης της ελληνικής κρίσης, η οποία διαφέρει πρακτικά από τις προηγούμενες μόνον σε ό, τι αφορά στο κόστος για τον ελληνικό λαό: Καταλήγει να κάνει τελικώς ότι έκαναν οι προηγούμενοι με μεγαλύτερα, ωστόσο, έξοδα και αντίστοιχα αυξημένα κέρδη για όσους επενδύουν στις επιτυχίες της.
Τελικά είναι επικερδέστερο φαινόμενο για τους λομπίστες και τους επιτήδειους θεσμικούς επενδυτές της χρηματαγοράς η αριστερά στην εξουσία, από ότι η κεντροδεξιά ή η κεντροαριστερά. Οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμφέρουν και βολεύουν καλύτερα. Αυτό θέλησε να δείξει στην αγορά ο Αλέξης Τσίπρας και ως προς αυτό έχει πράγματι πραγματοποιήσει σημαντικά βήματα επιτυχίας, ή με άλλους όρους, σημαντικά βήματα πολιτικής διείσδυσης.
Μόνον που τα απλά μαθήματα προσαρμογής στην σύγχρονη χρηματαγορά μιας παιδαριώδους και όχι σοβαρής μεταρρυθμιστικής αριστεράς κοστίζουν ακριβά. Έχει μεγάλο κόστος για τον ελληνικό λαό η υπόθεση ενηλικίωσης - που κάποιοι εσφαλμένα αποκαλούν "ρεαλιστική στροφή Τσίπρα" - της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα εδώ πληρώνονται, λοιπόν, αλλά το κόστος διαμορφώνεται κάθε φορά διαφορετικά. Ο βαθμός ανωριμότητας, επιπολαιότητας και τυχοδιωκτισμού ορίζει τελικώς το πραγματικό κόστος οποιασδήποτε προσαρμογής. Μόνον που σήμερα την προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει ακριβά ο ελληνικός λαός, ενώ αύριο θα "πληρώσει" ανάλογα με πολιτικό και οικονομικό αντίτιμο η προοδευτική κοινωνία, η οποία παραβλέποντας πολλά, πίστεψε για μια στιγμή πως ψηφίζει κάτι διαφορετικό και κάποιους διαφορετικούς, για να κυβερνήσουν διαφορετικά, κτίζοντας μια λιγότερο υποκριτική και περισσότερο δημοκρατική νέα μεταπολίτευση μέσα από την μακρά οικονομική κρίση της χώρας.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)