Articles by "Γιαννακόπουλος"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γιαννακόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Την Νατάσσα Μποφίλιου δεν την γνωρίζω προσωπικά και ελάχιστα ξέρω από την καλλιτεχνική της συνεισφορά στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει και με άλλους νέους καλλιτέχνες κυρίως της μουσικής έκφρασης που παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια από μακριά, εκτιμώντας την προσωπικότητά τους. Ακούω το τραγούδι τους ή/και την μουσική τους παρέμβαση και αναζητώ αμέσως κάποια συνέντευξή τους. Συχνά νιώθω όμορφα. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι ικανοποιούν το μοναδικό στοιχείο που προσδίδει στην πολιτική πραγματική οντότητα: Την αισθητική.
Είναι όμορφα αυτά τα παιδιά και όμορφα με κάνουν να αισθάνομαι κόντρα στην μούχλα, τα ζόμπι της νύχτας και των πρωινάδικων, την κακοφωνία, την κλαψούρα και την υφολογική παρακμή που χαρακτηρίζει τους περισσότερους από αυτούς, που ενισχύονται από ένα κυρίαρχο σύστημα απαθλιομένων ΜΜΕ.
Τι είπε - όπως διαβάζω - στην Εφημερίδα των Συντακτών η Νατάσσα Μποφίλιου απαντώντας στην ερώτηση εάν είναι δικτατορία η Ευρωπαϊκή Ένωση; "Φυσικά και είναι. Θα ήταν ωραίο να γινότανε μια παγκόσμια επανάσταση. Εγώ στα βάθη της ψυχής μου είμαι τροτσκίστρια. Θα μου πεις, βέβαια, είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Μακάρι να υπήρχε ένας ηγέτης να τα παρατήσω όλα και να πάω μαζί του στο βουνό. Αλλά τώρα αισθάνομαι εντελώς παροπλισμένη".
Και τι είναι αυτό που ενόχλησε τόσο πολύ τον συμπλεγματικό κύριο Πέτρο Τατσόπουλο και μια σειρά άλλων πανάσχημων μέσα στην υφολογική τους βαρβαρότητα τύπων, τους οποίους σε αντίθεση με τον πρώτο δεν αξίζει να αναφέρω; Η άποψη πως η ΕΕ αποκτά χαρακτηριστικά δικτατορίας, προσβάλλοντας κυρίως τις ιδέες και τον αγώνα όσων ευρωπαϊστών πιστέψαμε και παλέψαμε για μια δημοκρατική Ευρώπη των Λαών, μετά την λυτρωτική κατάρρευση του διπολισμού; Μήπως πως "στα βάθη της ψυχής της είναι τροτσκίστρια", αντί αρρωστημένη εθνικίστρια, φασίστρια, σταλινίστρια, ή κοινωνικώς αναίσθητη ατομίστρια; Ή μήπως, τα περί "βουνού" και "παροπλισμού"; Σε αυτά θα μπορούσα να διαφωνήσω και εγώ, επειδή είμαι άνθρωπος της θάλασσας και τρομάζω με την έννοια του παροπλισμού!
Και ο γιος μου που έχει μεγαλώσει, σπουδάσει και δουλεύει σήμερα στην πλέον ευημερούσα ευρωπαϊκή χώρα - σύμφωνα τουλάχιστον με τα στοιχεία των κοινωνικών δεικτών -  περίπου τα ίδια μου λέει πως αισθάνεται. Και δεν είναι καλλιτέχνης, αλλά ένας θετικιστής των Διεθνών Σχέσεων με μάστερ στις "Σπουδές Πολέμου" και στην "Ευρωπαϊκή Άμυνα". Με έκπληξή μου είδα αυτή την αίσθηση να συμμερίζονται ακόμη και αξιωματικοί του στρατού από τη Σουηδία και την Γερμανία, συμφοιτητές του γιου μου στο μεταπτυχιακό του στη Σχολή Άμυνας της Στοκχόλμης. Ενώ βλέπω ακόμη και νέους, αυριανούς ηγέτες του στρατού (σε λίγο ίσως του "'Ευρωπαϊκού Στρατού") να διαθέτουν υψηλή δημοκρατική ποιότητα και ευαισθησία, νιώθοντας να ασφυκτιούν εντός του νέου ολοκληρωτισμού που δομείται στην ΕΕ, στην Ελλάδα - το πλέον εμφατικό και τραγικό παράδειγμα Ευρωπαϊκής Δικτατορίας - ακόμη και "επαγγελματίες" του προοδευτισμού να τα βάζουν με την Νατάσσα Μποφίλιου για κάτι που... όποιος δεν το αισθάνεται πρέπει να αρχίσει να ψάχνεται στον ψυχολόγο του (καταρχήν)! Μάλλον κάτι δεν πάει καλά στον οργανισμό του! Εμφανίζεται τόσο άσχημος που καλά θα κάνει να ψάξει μήπως είναι αρρωστημένα αντιδραστικός, μέχρι απόλυτης χαζομάρας. 
Επίτρεψέ μου, αναγνώστη μου, να επαναλάβω εδώ την απάντηση της Νατάσσα Μποφίλιου στις ασχήμιες που δέχτηκε ως επίθεση από την Ελλάδα της παρακμής - δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα. "Πιστεύω στην Ευρώπη των λαών. Στην Ευρώπη της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας. Πιστεύω στα νέα μυαλά που θα 'ρθουν να μας φωτίσουν και θα μας οδηγήσουν σ' έναν καινούργιο κόσμο, καλύτερο από αυτόν. Πιστεύω στον προσωπικό, αλλά και στον συλλογικό αγώνα, στα όμορφα πράγματα, στη μουσική, στον έρωτα, στον άνθρωπο, στην επανάσταση. Πιστεύω στην οργανωμένη πάλη και θα στέκομαι μπροστά της προσοχή. Πιστεύω στο δικαίωμά μου να είμαι ο εαυτός μου κι ας είμαι φτιαγμένη από αντιθέσεις. Πιστεύω στις ιδέες. Δεν πιστεύω στην Ευρώπη των τραπεζών, της λιτότητας, της κατάθλιψης, της ανεργίας, της φτώχειας. Δεν πιστεύω και δεν υπηρετώ κανένα στερεότυπο. Και προπάντων δεν πιστεύω στο φόβο και στη σιωπή. Μπορεί να είμαι παραπάνω αυθόρμητη και να δίνω πάντα συνεντεύξεις όπως μιλάω στους φίλους μου, αλλά προσπαθώ όλη μου τη ζωή να παραμείνω συνεπής στις αρχές και τις θέσεις μου. Και θα συνεχίσω να προσπαθώ με πάθος. Εσείς μπορείτε, με τη σειρά σας, να συνεχίσετε να πετάτε λάσπη σε κάθε διαφορετική άποψη, με τη λύσσα και τον βαθύ σεξισμό που συνηθίζετε, αλλά να είστε βέβαιοι πως δεν μπορείτε να λερώσετε ούτε την ψυχή, ούτε την τιμή μου".
Δόξα και τιμή στην ομορφιά αυτής της πολιτικής αισθητικής που αποκρυσταλλώνεται στην ανάρτηση της Νατάσσας. Συγχαρητήρια κυρία Νατάσσα Μποφίλιου! Θα πρέπει να ενθαρρύνουμε με κάθε μέσο όσους αγωνίζονται ενατίον της παρακμής και του ηθικού και κανονιστικού ξεπεσμού της ελευθερίας και της δημοκρατικής οργάνωσης στην Ευρώπη και παντού στον κόσμο. Πιστεύω στην αισθητική της δημοκρατίας. Αυτό το αγαθό πρέπει να το υπερασπιστούμε στο πρόσωπο οποιουδήποτε το εκφράζει στην συγκυρία. Αυτό αποκαλώ ποιότητα στην ζωή. Αυτό δείχνει πραγματική καλλιέργεια. Έτσι εξελίσσεσαι όμορφα και ομορφαίνεις μεγαλώνοντας.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Αυτό που είδα χθες στην Βουλή με εξουθένωσε. Δεν αντέχω άλλο την ανωμαλία! Γιατί τίποτε χθες το απόγευμα στην εθνική αντιπροσωπεία δεν ήταν ομαλό, ενώ ελάχιστοι κανονικοί άνθρωποι έλαβαν τον λόγο.
Έγινε της ανωμαλίας σε όλα τα επίπεδα. Παρήχθη ένα ακόμη ανώμαλο παράδειγμα για την κοινωνία. Διαπίστωσα η αντικανονικότητα να λαμβάνει φυσιολογικά χαρακτηριστικά σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και ανώμαλοι της ΧΑ έδειχνε να δυσανασχετούν από το μέγεθος της ανωμαλίας.
Αυτό δεν είναι πλέον κοινοβούλιο, είναι το master point της κοινοβουλευτικής ανωμαλίας, ο δείκτης της απόλυτης παρακμής της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Είδα να εξευτελίζονται απολύτως οι θεσμοί, ο διάλογος, ο λόγος, ο νόμος, η ηθική και κάθε έννοια κανονικότητας στο κοινοβουλευτικό έργο. Είδα πολιτικούς να υποδύονται ρόλους σαν οργισμένοι θεατρίνοι της κακιάς ώρας, χωρίς αίσθηση, μέτρο, αισθητική και ντροπή.  
Είδα την ανωμαλία να αυθαδιάζει, να δικολαβεί, να συκοφαντεί, να λοιδορεί, να απειλεί και να καμώνεται το εθνικό συμφέρον, το δημόσιο συμφέρον και το οικονομικό συμφέρον.
Είδα τους ανώμαλους της αριστεράς να συμπεριφέρονται σαν ομαλοί έμποροι όπλων για να σκοτωθούν άμαχοι και παιδάκια, για τα οποία αύριο θα στήνουν παραστάσεις αποτροπιασμού. Και είδα τους ανώμαλους της δεξιάς να υπερασπίζονται το κανονικό εμπόριο όπλων, διαφωνώντας ως προς τον κανονικό ντίλερ και τον κανονικό μεταφορέα.
Και όλοι αυτοί, που είδα χθες το βράδυ στην μικρή οθόνη μου από την Βουλή, θεωρούν πως είναι νορμάλ!
Αυτό είναι το ζήτημα. Ούτε ως πολιτικοί, ούτε ως άνθρωποι είναι νορμάλ, αλλά δεν το ξέρουν!
Το χειρότερο είναι πως σήμερα ο Τύπος εμφανίζει την χθεσινή παράσταση στη Βουλή ως πεδίο που επικράτησε ο ένας ή ο άλλος και όχι ως όργιο ανωμαλίας. Όργιο προσβολής της κοινοβουλευτικής κανονικότητας και σκανδαλισμού κάθε νορμάλ πολίτη-τηλεθεατή.
Είπαμε, αναγνώστη μου, να κατανοήσουμε και να σεβαστούμε την "ανωμαλία". Είπαμε, στο τέλος, δεν υπάρχει καν η έννοια της ανωμαλίας στις ανθρώπινες σχέσεις και την πολιτική, δεν υπάρχουν ανώμαλοι μόνον διαφορετικοί, αλλά όχι και έτσι! Η μετατροπή του ανώμαλου σε απολύτως φυσιολογικό και δημοκρατικό δεν είναι κοσμοπολιτισμός είναι βάρβαρος ολοκληρωτισμός. Είναι μορφή βίας εναντίον της ίδιας της μορφής του ελληνικού πολιτεύματος. Αποτελεί τον πλήρη εξευτελισμό του. Και μετά από αυτό το παράδειγμα προς την κοινωνία, αναρωτιέσαι τι δεν πάει καλά στην παιδεία, στην οικονομική δραστηριότητα και γενικότερα στην συμπεριφορά των πολιτών στην Ελλάδα!
Όταν παράγεις ανωμαλία και συμπεριφέρεσαι ως πολιτικός ηγέτης ανώμαλα, τι περιμένεις να "εισπράξεις" από την κοινωνία, ομαλότητα;
Το πλέον προοδευτικό κίνημα στην σημερινή Ελλάδα θα ήταν αυτό που θα αγωνιζόταν για την αναζήτηση και ανάδειξη του νορμάλ και των νορμάλ παντού, σε όλους τους χώρους. Όχι, δεν είναι αντιδραστικό το νορμάλ, ελλειμματικό εμφανίζεται να είναι. Με την εξαφάνιση του νορμάλ και την υποχώρηση των νορμάλ, ουσιαστικά καταργείται η ηθική στην κοινωνία και παύει να έχει η ηθική σχέση με την πολιτική και τον νόμο. Αν αυτό είναι προοδευτικό, τότε παρακαλώ από σήμερα να (απο)γράφομαι στους πολύ συντηρητικούς....

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Απών από τη Βουλή σε μια παλιοσυζήτηση στην οποία ενεπλάκη αρχικώς (και απειλητικώς), διαβάζω πως θα είναι ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς .... και υπομειδιώ! Είχε προγραμματίσει ταξίδι στην Ασία και έτσι δεν μπορεί να παραστεί για να εκθέσει στην εθνική αντιπροσωπεία τα δραματικά στοιχεία της εικόνας (Κοτζιάς: "Υποστηρίζει η αντιπολίτευση τη δυνατότητα δημόσιοι λειτουργοί να πωλούν δημόσια έγγραφα σε τρίτους;") που αφορά στις αποκαλύψεις σχετικά με την πώληση ή μη-πώληση πυρομαχικών στη Σαουδική Αραβία.
Έξυπνα πράττει! Εάν παρευρισκόταν στην συγκεκριμένη συνεδρίαση της Βουλής θα έπρεπε να εξηγήσει πώς η εικόνα του κουνελιού που παρουσίασε αρχικώς για την υπόθεση αφορά στην πραγματικότητα σε πάπια. Σε μια τέτοια περίπτωση ή δείχνεις τις (πολιτικές, διοικητικές και επιχειρηματικές) συνδέσεις, κατά τις οποίες η διφορούμενη εικόνα "πάπια-κουνέλι" δομείται ως πάπια ή κουνέλι, αλλάζοντας απλώς την οπτική γωνία της πολιτικής αντίληψης, ή κάνεις τελικώς εσύ την πάπια, φτερουγίζοντας μακριά.  
Μια και στο γνωστικό πεδίο είμαστε μάλλον στενοί συγγενείς (εγώ και ο κ. Κοτζιάς), δεν θα δυσκολευόμαστε να συμφωνήσουμε πως το "βλέπειν" στην συγκεκριμένη υπόθεση είναι το πρόβλημα και όχι το "ακούειν". Η κατανόηση της πραγματικότητας στο θέμα δεν αφορά στα (διαβαθμισμένα) κείμενα, αλλά στις σχέσεις που τα παρήγαγαν. Οι σχέσεις παραγόντων (ελλήνων και ξένων) είναι εκείνες που μας οδηγούν να βλέπουμε τις συνδέσεις, οι οποίες θεσπίζουν την διφορούμενη εικόνα "πάπια-κουνέλι".
Αν θες να δεις την αλήθεια, δες τις συνδέσεις στην εικόνα του σκανδάλου. Αν θέλεις να αποφύγεις την αλήθεια άκου τις διηγήσεις για το κουνέλι ή τη πάπια που θα μπορούσες να δεις στην εικόνα, ακούγοντας ασφαλώς ταυτόχρονα την διήγηση για το ένα ή το άλλο.
Ο μόνος ίσως άνθρωπος που μιλώντας για το κουνέλι θα σε έκανε να δεις την πάπια στην διφορούμενη εικόνα "πάπια-κουνέλι", πέταξε μακριά! Ίσως γιατί έστω κάπως αργά θυμήθηκε την έννοια της "κατανόησης ", ή μάλλον της αποκάλυψης για την κατανόηση, του Βιτγκενστάιν: Πρόκειται για μια μορφή προσέγγισης που συνίσταται στο να “βλέπεις συνδέσεις”.
Προχθές συζητούσαμε με τη γυναίκα μου την διαφορά του "ακούω" από το "ακούειν" στην παιδαγωγική. Για το δεύτερο - σε αντίθεση με το πρώτο - προϋπόθεση είναι η αλληλόδραση, η κριτική αντίληψη και η αντίρρηση. Αυτό πράγματι προσφέρει γνώση, είναι δημιουργική μάθηση, αλλά για την κατανόηση μιας διφορούμενης εικόνας, σαν αυτή που δομήθηκε γύρω από την πώληση ή μη-πώληση πυρομαχικών στη Σαουδική Αραβία, απαιτείται αποκάλυψη των (δια)συνδέσεων. Ποιος θα το αποκαλύψει; Όχι πάντως ο Νίκος Κοτζιάς. Υπάρχει κάποιος άλλος, στην αντιπολίτευση έστω, που θα το αποτολμούσε; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Κακό πράγμα να μην αναγνωρίζεις τις ικανότητες, το ταλέντο και το σθένος πολιτικών που πέτυχαν να αλλάξουν ριζικά οι ίδιοι στάσεις, συμπεριφορές και πολιτικές αναφορές, χωρίς να μεταβάλουν την αναφερόμενη ταυτότητά τους!
Ευτυχώς που υπάρχουν και σοβαροί, μη κομπλεξικοί άνθρωποι στον κόσμο μας και δικαίωσαν τον θαρραλέο αγώνα του Έλληνα πρωθυπουργού να μεταβληθεί από ριζοσπάστης της αριστεράς σε ριζοσπάστη των μνημονίων και της υποτέλειας, παραμένοντας ασφαλώς αριστερός. Ποιος θα μπορούσε να μετατρέψει το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, την ίδια μάλιστα στιγμή, σε ΝΑΙ; Ποιος τόσο έντεχνα θα φρόντιζε να ακυρώσει απολύτως τον "αυταπατημένο" του εαυτό κατά την ανάδειξή του στο πρωθυπουργικό αξίωμα και να επανιδρύσει τον εαυτό του ως συμμορφωμένο ηγέτη στην μεθοδολογία της τρόικας, μετά από νέες εκλογές κατά τις οποίες επικράτησε, με τον λαό μάλιστα να φέρεται πως αποδέχθηκε εμμέσως αυτό που πριν λίγες μέρες είχε αρνηθεί με άμεσο τρόπο; Ποιος άλλος;
Αν όχι στον Αλέξη Τσίπρα το Prix du Courage politique, τότε σε ποιόν; Αν υπήρχε δικαιοσύνη στον κόσμο μας, ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να διαθέτει αυτή τη στιγμή την μεγαλύτερη συλλογή βραβείων εν ενεργεία πρωθυπουργού. Αν παραμείνει λίγο ακόμη στα πράγματα και βοηθήσει λίγο ο Ερντογάν είμαι βέβαιος πως το 2018 θα αξιωθεί το Νόμπελ Ειρήνης - μόνος του ή από κοινού με τον Ρετζέπ.
Είναι μοναδική περίπτωση ο Αλέξης μας, αγαπητέ αναγνώστη, και είναι αχαριστία να μην αναγνωρίζεται σε αυτόν, από μερικούς ζηλιάρηδες μπαμπάδες και τα κακομαθημένα παιδιά τους, αυτό που οι πρώτοι διδάσκουν στα δεύτερα και αυτό που τα παιδιά μαθαίνουν σήμερα σε όλες τις καλές σχολές μάνατζμεντ: Είναι ηγετική αρετή η προσαρμογή στο περιβάλλον. Το περιβάλλον είναι παιδαγωγός, σου λένε. Το σθένος είναι συνυφασμένο με την βούληση και ψυχική δύναμη να αλλάζουμε τον αναφερόμενο εαυτό μας, προσαρμοζόμενοι στο όποιο περιβάλλον, διατηρώντας ωστόσο την αναφερόμενη ταυτότητά μας! Μα, πώς γίνεται; Αυτό δεν είναι αντίφαση;
Είναι το κορυφαίο παράδοξο κατά την μετάβαση από την εποχή των δημοκρατικών πολιτικών σε εκείνη των μετα-δημοκρατικών. Και ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα σήμερα. Είναι ένα ιδανικό nodal point στο σύγχρονο αφήγημα περί μετα-δημοκρατίας -  και παρακαλώ να ενημερωθεί για να μην δομεί νέες αυταπάτες! 
Οι αριστεροί παππούδες πίστευαν πως το σθένος συνδέεται με την υπεράσπιση των ιδεών και ιδεωδών τους, ενός τρόπου ζωής, μιας ιδεολογίας. 0ι αριστεροί μπαμπάδες πίστεψαν πως το σθένος συνδέεται με την προώθηση της (σοσιαλιστικής) προπαγάνδας που θα τους οδηγήσει στην εξουσία, ενώ τα αριστερά παιδιά φαίνεται να θεωρούν πως ως σθένος χαρακτηρίζεται αφενός η αναλογία της ένωσης ενός πολιτικού στοιχείου με το αντίπαλό του, αφετέρου η ενωτική ικανότητα αυτού με τα υπόλοιπα στοιχεία του πολιτικού φάσματος. Προσδιορίζεται δε από το ανικανοποίητο ή καταπιεσμένο Εγώ του ατόμου του στοιχείου. Κάτι σαν το "χημικό σθένος", για να σου δώσω να καταλάβεις....
Το ζήτημα, λοιπόν, σήμερα στην πολιτική δεν είναι οι ιδέες, οι ιδεολογίες, το περίφημο Weltanschauung, η ηθική ή έστω ο νόμος και το συμφέρον, αλλά η ...χημεία μεταξύ των πολιτικών ηγετών. Και ο Αλέξης έχει την ικανότητα που δεν έχει ούτε καν ο άνθρακας. Μπορεί να συνδεθεί άνετα και με τον Ομπάμα και με τον Τραμπ και με την Μέρκελ και με τον Μακρόν και με τον Σι Τζινπίνγκ και με τον Πούτιν και με τον Μαδούρο, τον Κάστρο, τους Ρότσιλντ και όποιον άλλο είναι έτοιμος και ικανός να κατανοήσει και να σεβαστεί την υπεροχή σθένους του κυρίου Τσίπρα, αλλά και του μοναδικού σε ευελιξία σθένους κόμματός του. 

Η "καλή χημεία" του Αλέξη με οποιονδήποτε βρεθεί κοντά του είναι η απόδειξη του ανυπέρβλητου σθένους του, για το οποίο βραβεύτηκε. Και μετά βλέπεις κάποιους ανόητους να συνεχίζουν να αποκαλούν ιδεοληπτικό τον πρωθυπουργό! Ποιόν; Τον Αλέξη Τσίπρα! Δεν είμαστε καλά! Άνδρες με το σθένος του Αλέξη κάθε άλλο παρά ιδεοληπτικοί είναι. Είναι απλώς μαγικοί! Είναι από εκείνα τα στοιχεία της κοινωνίας που κατασκευάζουν τη νέα φυσική και χημεία του πολιτικού κόσμου. Είναι τα άτομα που δίχως αυτά η Γερμανία θα έμενε ακυβέρνητη και η Ελλάδα στιγματισμένη ως α-σθενής χώρα. Το σθένος του Αλέξη είναι το αντίδοτο σε όλες της ασθένειες της δημοκρατίας. Με αυτό ο ασθενής γιατρεύεται από το βασανιστήριο των ιδεών, των γνώσεων και όλων των παραδοσιακών δημοκρατικών προκαταλήψεων. Μετατρέπεται επιτέλους σε σύγχρονο άνθρωπο της Black Friday! 

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Ξέρεις τι πάθαμε; Προσεγγίζοντας την μικρή αλήθεια στην καθημερινότητα έξω από το φάσμα κάποιας μεγάλης αλήθειας (: ιδεολογία), αλλά ως έκφραση πολιτικής ισχύος, εξουσίας και ηγεμονίας, καταλήξαμε σήμερα να κυριαρχούν οι πολιτικές μιας δήθεν "μετα-αλήθειας", οι οποίες έρχονται στην πραγματικότητα να εξευτελίσουν την αρχαιολογία και γενεαλογία της γνώσης. Να εξευτελίσουν την ίδια την ιστορία.
Τα Fake News δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι ειδήσεις που βασίζονται στην μεθοδολογία παραγωγής και πολιτικής νομιμοποίησης μαϊμού πολιτικών (Fake Politics), μέσω μιας διαδικασίας ακραίας πλαστογράφησης της ιστορίας. Τα Fake News πηγάζουν από μια πλαστή ιστορία για να παράγουν έναν ψεύτικο, άκρως υποκριτικό κόσμο, μια ιστορία με παράγοντες που παριστάνουν πως είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα και με σχέσεις ακραίας υποκρισίας. Έτσι κατασκευάζονται οι Fake Politics, που αποτελούν σήμερα την κύρια τάση στην εξέλιξη του πολιτικού φαινομένου.
Fake News υπήρχαν ανέκαθεν ως στοιχείο της προπαγάνδας (πολιτικής ή εμπορικής), μόνον που σήμερα, την εποχή της απορρύθμισης, έχουν αποκτήσει ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Δηλαδή, εκφράζουν με απόλυτο τρόπο κάποια εξουσιαστική δομή και αποτελούν προϊόν μιας εξουσιαστικής δύναμης (: παράγοντα) που επιδιώκει απόλυτη κοινωνικοπολιτική ισχύ. 
Στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις του Αλέξη Τσίπρα ενίσχυσαν την τάση των Fake Politics και "διέφθειραν" μια μερίδα του Τύπου που μέχρι πρότινος έδειχνε να έχει αντιστάσεις στην υποκρισία, στην βάρβαρη αλλοίωση της πραγματικότητας και στις κοινοβουλευτικές ή κυβερνητικές μαϊμουδιές. Έγιναν καραγκιόζηδες και οι ελάχιστοι σοβαροί δημοσιογράφοι στον τόπο μας που εκδίδουν εφημερίδες και αυτό είναι αφάνταστα καταθλιπτικό.
Αυτό διαπίστωσα, για άλλη μια φορά τον τελευταίο καιρό, σήμερα και λυπήθηκα! Δεν υπάρχει κάτι άλλο εκτός από Fake Politics, οι οποίες προσδίδουν πλεόν θεσμικό χαρακτήρα στα Fake News. Αυτό σημαίνει πως πραγματικότητα, φήμες, προθέσεις, προσβλέψεις, προσποιήσεις, αριθμητικές κατασκευές, στατιστικές απεικονίσεις και ψευδείς αναφορές των αντιπάλων, οργανώνονται έτσι ώστε να εμφανίζουν μια θετική προοπτική που προσποιείται την αντικειμενική αλήθεια, την στιγμή που αυτός που διατυπώνει τον ισχυρισμό (είδηση) γνωρίζει πως εξαπατά.
Έτσι ακόμη και το σχέδιο του νέου προϋπολογισμού από πλασματική μορφή – όπως είχε σχεδόν πάντα κατά το παρελθόν – μετατρέπεται σε Fake News για να εξυπηρετήσει Fake Politics, κυρίως μέσω της αναγνώρισής του – και φερόμενης αποδοχής του - από τους παράγοντες του κουαρτέτου, που ασκεί εποπτεία στις ελληνικές πολιτικές. Δεν είναι, δηλαδή αποκλειστικά η κυβέρνηση που ενισχύει την τάση για Fake Politics, αλλά η ίδια η τριγωνική σχέση τρόικας – κυβέρνησης – αντιπολίτευσης. 
Και πού οδηγούν οι Fake Politics; Στον ολοκληρωτισμό. Στην κοινωνική αποδοχή ενός ύπουλου αυταρχισμού - που εμφανίζεται ως προσωρινή κατάσταση ανάγκης – ο οποίος θεσμοθετεί την απόλυτη ισχύ μιας εξουσίας επί του συνόλου της κοινωνίας. Ποιας εξουσίας; Της εξουσίας εκείνων που ήρθαν στην εξουσία, κατηγορώντας εκείνες τις εξουσίες από τις οποίες αντλούν σήμερα πολιτική νομιμοποίηση και ισχύ μέσω μιας βιομηχανίας παραγωγής συμπεφωνημένων Fake News.

Στο κοινωνικό πεδίο η κατάσταση εξελίσσεται αντιστοίχως. Με τους gay να ορίζουν υποκριτικά την αντρική συμπεριφορά, τις λεσβίες υποκριτικά τον φεμινισμό, τους κομμουνιστές υποκριτικά τον φιλελευθερισμό, τους φιλελεύθερους υποκριτικά  τον σοσιαλισμό, τους άσχετους με την επιστήμη το επιστημονικό, τους άσχετους με τα πάθη της ζωής τους ποιητές και με τους μαλάκες την ορθή σεξουαλική συμπεριφορά. Fake Politics είναι και αυτά και μια χαρά υποστηρίζουν το τέλος της ιστορίας. Ναι, ο κόσμος γίνεται επίπεδος μέσω της ισοπέδωσης από την πολιτική νομιμοποίηση της μόδας της προσποίησης και του "Παριστάνειν" στη θέση του "Είμαι".

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
photo: G.Vitsaras/SOOC
Μάλλον δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το ουρλιαχτό της Αναστασίας Τσουκαλά, την κραυγή από τη σύνθεση του απερίγραπτου πόνου με τα συναισθήματα μιας γυναίκας που βρισκόταν στο έδαφος σοβαρά τραυματισμένη από την φωτοβολίδα που εκτόξευσε στα Εξάρχεια ένας από τους ιερείς του Μολώχ: Ένα καμένο μυαλό, μια φουρτουνιασμένη ψυχή. Η ίδια η τρέλα που εκτοξεύει φωτιά εναντίον του εχθρού σκοτώνοντας ή τραυματίζοντας συνήθως αυτούς που δεν είναι προετοιμασμένοι και εκπαιδευμένοι από τον ίδιο τον Μολώχ.  
Το ουρλιαχτό της Αναστασίας Τσουκαλά ήρθε για να ανασύρει από την μνήμη μου το "Ουρλιαχτό" του Άλλεν Γκίνσμπεργκ. Ανακατεμένους στοίχους από την πλέον οργανωμένη ανακατωσιά που εξέφρασε η λεγόμενη γενιά των Μπιτ. Η "Αδιαχώριστη Συνείδηση" κατά Γκίνσμπεργκ δεν χωρά φωτοβολίδες και μολότοφ, ούτε μπορεί να εκφράζεται από αυτά ή με αυτά. Αυτά σκοτώνουν την συνείδηση που συγχωνεύει επαναστατικά ή απλώς αντιδραστικά το παράλογο, με το αντιφατικό, το ορθολογικό, το δίκιο και το άδικο.
Αυτό το στημένο παιχνίδι δολοφονικής βίας μεταξύ αντιεξουσιαστών και αστυνομίας, με πυρήνα τα Εξάρχεια, όπως και η πολιτική νομιμοποίηση κάθε μανιακού αγωνιστή, του οποίου το ψυχολογικό αδιέξοδο τρέφεται με μολότοφ, σφαίρες, φωτοβολίδες και παραληρηματικό λόγο, δεν μπορεί να παραμείνει άλλο στην σφαίρα του κράτους και των οργάνων του. Δεν αφορά απλώς σε κάποιες μικρές κοινωνικές ομάδες, είναι υπόθεση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.
Εγώ, από το στόμα της Αναστασίας Τσουκαλά άκουσα να βγαίνει μια κραυγή εναντίον του θεού της βίας, της εξόντωσης και της καταστροφής. Εναντίον του Μολώχ, που κατακυριεύει τη ζωή οργάνων της σπατάλης της ζωής, ασχέτως αν αυτά αποτελούν δυνάμεις του κράτους, του παρακράτους ή του οργισμένου τρελοκομείου, που αντί να ακούσουν τον ποιητή: "Βγάλτε τις κλειδαριές από τις πόρτες! Βγάλτε τις πόρτες απ' τους μεντεσέδες!", μετέτρεψαν τις πόρτες σε πολεμίστρες και έκαναν όπλο τους όχι τις κλειδαριές και τους μεντεσέδες, αλλά τη φωτιά. Σε εσωτερική κόλαση ζουν. Κολάσεις φαντασιώνονται. Κολάσεις εμπορεύονται. Κόλαση προσφέρουν σε όσους τους πλησιάζουν ή σε όσους τυχαίνει να περνούν από απέναντι, να δουλεύουν απέναντι ή να εγκλωβίζονται στους "απέναντι". Αυτοί απλώς τυχαίνει να βρίσκονται σε λάθος σημείο την λάθος στιγμή. Ας πρόσεχαν!

Όχι, η ψυχολογική φόρτιση και το ψυχολογικό αδιέξοδο από την αίσθηση προσωπικής "ήττας" και περιφρόνησης δεν μπορεί να είναι υπόθεση του Μολώχ. Είναι υπόθεση της κοινωνίας που οφείλει να χρησιμοποιήσει αυτό ακριβώς το ψυχολογικό πρόβλημα ως ευκαιρία και μοχλό συνειδητοποίησης για να ακυρωθεί αυτό το στημένο, αλλά παράλληλα άκρως επικίνδυνο παιχνίδι στα Εξάρχεια και οπουδήποτε αλλού. Το ζήτημα δεν είναι τάξης και ασφάλειας, είναι απλώς ζήτημα σεβασμού της ζωής. Η ζωή - η δική μας και του Άλλου - δεν είναι σύμβολο που "όμορφα καίγεται" ή καταστρέφεται, δεν είναι απλώς ένα πολύτιμο αγαθό, είναι ο ανώτατος νόμος κάθε ανθρώπου με στοιχειώδη συνείδηση, κάθε κοινωνίας με στοιχειώδη ευαισθησία.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Από την εφημερίδα ΑΥΓΗ πληροφορούμαστε έγκυρα πως η τραγωδία για την οποία ο πρωθυπουργός έσπευσε να κηρύξει εθνικό πένθος δεν οφείλεται σε μεταφυσικά, παραφυσικά ή έστω αφύσικα φαινόμενα, αλλά είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων έργων (: "Ανθρώπων έργα" είναι ο φιλοσοφημένος τίτλος  αυτού του αριστερού ασφαλώς φύλλου που αποτελεί πεδίο έκφρασης της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα). 
Να, αυτό απολαμβάνω αυτήν την περίοδο .... την φιλοσοφούσα αριστερά στην εξουσία! Την θρηνούσα αριστερά για τους 15 νεκρούς, η οποία κατά διαβολική σύμπτωση πριν από λίγες ημέρες έθεσε σε ισχύ τον πέμπτο κατά σειρά νόμο (4495/17) για τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων, με κύριο χαρακτηριστικό την ελάφρυνση των προστίμων για αρκετές κατηγορίες παρανομιών και για τις ευάλωτες ομάδες πληθυσμού, όπως για παράδειγμα:  ΑμεΑ (καταβάλλουν 15-20% του προστίμου), παλιννοστούντες ομογενείς (20% του προστίμου) και πολύτεκνοι (20%-50%). Επίσης, τρίτεκνοι με ατομικό εισόδημα έως 25.000 ευρώ ή οικογενειακό εισόδημα έως 40.000 ευρώ (30% του προστίμου), μακροχρόνια άνεργοι (30% του προστίμου).
Αυτό σημαίνει κοινωνική ευαισθησία! Μπαζώνεις και κτίζεις όπως σε βολεύει και δύνασαι και μετά συναλλάσσεσαι με τις κυβερνήσεις για να το σώσεις, αφού σε πιάσουν και αναγκαστείς να το δηλώσεις, για να πληρώσεις τελικώς κάποιο πρόστιμο, το οποίο έρχεται σήμερα η κυβέρνηση των λαϊκών στρωμάτων να μειώσει γενικά και να προσθέσει επιπλέον κοινωνικά κριτήρια για την διευκόλυνση της τακτοποίησης της παρανομίας στην δόμηση.
Να ξέρουμε τουλάχιστον γιατί πνιγόμαστε! Πνιγόμαστε λόγω υπερευαισθησίας των πολιτικών στο λαϊκό αίτημα της αυθαίρετης δόμησης. Πλούσιων ανθρώπων έργα σε συνδυασμό με φτωχών ανθρώπων έργα είναι μεταξύ άλλων η καταπάτηση δημόσιας γης, η αυθαίρετη δόμηση, ο σφετερισμός κοινωνικής περιουσίας, η καταστροφική παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον και οι εμπρησμοί, για την απόκτηση ατομικού περιουσιακού κεκτημένου, το οποίο σίγουρα θα νομιμοποιηθεί στο πλαίσιο της πελατειακής σχέσης κομμάτων και εκλογικού σώματος.
Ποιος φταίει για αυτή την ιλαροτραγωδία; Μα φυσικά ο άνθρωπος! Η φύση του ανθρώπου! Μια "φύση" για το περιεχόμενο της οποίας ερίζει ο δεξιός με τον αριστερό, αν και οι δύο ως κυβερνήτες συμφωνούν πως δεν είναι δυνατόν να βαδίσουμε προς εκλογές χωρίς να ικανοποιηθεί μερικώς τουλάχιστον αυτή η συγκεκριμένη "φύση" που οικοδομεί τέρατα στο αστικό και φυσικό περιβάλλον. 
Τα "ανθρώπων έργα" είναι αποτέλεσμα των "Κυβερνήτου Έργα", αγαπητέ αναγνώστη και δυστυχώς η αριστερή κυβέρνηση ήρθε για να υποστηρίξει περισσότερο από τις προηγούμενες δεξιές και κεντρώες το δικαίωμα στην αυθαιρεσία ιδιωτών, κράτους και τοπικής αυτοδιοίκησης. Είναι προφανώς ζήτημα ανθρωπισμού η ανοχή στα αυθαίρετα γενικώς και η διαρκής διευκόλυνση στην νομιμοποίησή τους! Άλλωστε είναι πολιτικώς (άρα ηθικώς) νομιμοποιημένα από αριστερά, στο βαθμό που αποτελούν έργα φτωχών ανθρώπων και όχι κατασκευές της πλουτοκρατίας! 
Μόνον που είναι συνήθως οι φτωχοί άνθρωποι που πνίγονται μέσα στα λασπόνερα και όχι οι εύποροι και οι προνομιούχοι. Ας θρηνήσουμε, λοιπόν, για τα νέα θύματα, όχι μιας ακόμη θεομηνίας, αλλά μιας διαρκούς ανθρωπομηνίας. Για την οργή ανθρώπων που ξεσπά με την προσβολή προς την φύση, τον διπλανό τους και τελικώς τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν έχω δει πιο οργισμένους ανθρώπους από τους κατασκευαστές αυθαιρέτων. Όσες φορές, ως άνθρωπος και εγώ, βρέθηκα αντιμέτωπος με αυτούς για να προασπίσω στοιχειώδη ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα ... και ένα πεύκο που είχε απομείνει στη γειτονιά, διαπίστωσα πως αυτοί ήταν εξοργισμένοι περισσότερο από εμένα.

Πώς μπορεί να αγνοήσει αυτή την οργή το κόμμα, η οποιαδήποτε κυβέρνηση! Πώς μπορεί να αγνοήσει αυτή την οργή μια κυβέρνηση του λαού - και όχι του κεφαλαίου - που αναζητεί, ωστόσο, εναγωνίως κεφάλαια και έσοδα από πρόστιμα! Δεν την αγνοεί. Αντίθετα την καλλιεργεί ως κουλτούρα και παράλληλα θρηνεί για τα θύματα που προκαλεί αυτή ακριβώς η κουλτούρα ... θρηνεί για τα "ανθρώπων έργα"! Ε, αυτό δεν είναι δράμα, είναι ιλαροτραγωδία.


Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Τίποτα το παράδοξο κατά τον πρώτο γύρο των εκλογών για την ανάδειξη του επικεφαλής του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς. Η Φώφη Γεννηματά φυσιολογικά νίκησε σε ένα χώρο που χαρακτηρίζεται από γήρανση και παρακμή. Τόπο στα παρηκμασμένα γηρατειά του μεσαίου χώρου, λοιπόν, που σχηματίσαν ουρές για να αναδείξουν μια νεότερή τους σε ηλικία - αλλά όχι σε φρεσκάδα ιδεών και πολιτικής αισθητικής - γυναίκα ως ηγέτη της "μεγάλης δημοκρατικής παράταξης" που συρρικνώθηκε, επειδή η ίδια σιχάθηκε τον εαυτό της, σκανδαλιζόμενη από την ίδια την ύπαρξή της. 
Μην σπεύσεις, αναγνώστη μου, να με αποκαλέσεις "ρατσιστή"! Έχω γνωρίσει αρκετούς "γέρους" και "γριές" με φρεσκάδα, πάθος και ομορφιά, με καθαρό μυαλό, ζήλο, ωριμότητα, εντιμότητα, εκπληκτική ζωντάνια παρά την αρθρίτιδα και υψηλή αισθητική σε όλα (τους), τους οποίους θαύμαζα νεότερος και τους οποίους εκτιμώ αφάνταστα σήμερα που πλησιάζω και εγώ τα 60. Αυτοί έζησαν μια ολόκληρη ζωή με το σφρίγος και την δημιουργική τρέλα του νέου και θα πεθάνουν μάλλον νεότεροι σε σχέση με την βιολογική τους νεότητα. Δεν ξέρω αν κάποιοι από αυτούς ψήφισαν χθες, αλλά είμαι βέβαιος πως αν το έπραξαν θα αισθάνθηκαν το βράδυ άσχημα. Τι δουλειά έχουν οι όμορφοι και οι όμορφες με την ασχήμια μιας εποχής που επιδιώκει την αναγέννησή με την αναπαραγωγή μιας αντιαισθητικής πολιτικά κουλτούρας και συμπεριφοράς, που ότι είχε να προσφέρει το προσέφερε, αδειάζοντας από αυθεντική πολιτική ενέργεια;
Την φάρσα της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα μια χαρά εκπροσωπεί η φάρσα του παπανδρεϊσμού, ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του. Δεν γνωρίζω αν "απαιτείται" και ουρά στο άσχημο αυτό πολιτικό υβρίδιο! Κενό υπάρχει στο λεγόμενο ριζοσπαστικό κέντρο, που αντικατέστησε τον "τρίτο δρόμο", αποκρυσταλλώνοντας τελικά το μεγαλύτερο μέρος των αρχών και ιδεών - αν και όχι την συνολική οντολογία - του "τέταρτου δρόμου" (του Γιώργου). Μόνον που η κυρία Γεννηματά δεν εκφράζει το ριζοσπαστικό κέντρο, το οποίο περισσότερο θα έδενε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, παρά με αυτήν. Πολιτικώς και αισθητικώς, ασφαλώς και όχι σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων και πατρωνίας. Έτσι είναι αγαπητέ Γιάννη! Πώς δένει ο Μακρόν με τη Γεννηματά; Αν θέλατε έναν Έλληνα Μακρόν για να βγάλει την λεγόμενη κεντροαριστερά από το (εκλογικό) τέλμα, ας τον αναζητούσατε, ας τον κατασκευάζατε, αντί να ερωτοτροπείτε πλατωνικώς με τον Κυριάκο - τον οποίον δεν γουστάρει αισθητικά εκείνη η δεξιά που (φυσιολογικώς) γουστάρει και υποστηρίζει την Φώφη. Νομίζω πως πάλι μπερδευτήκατε και ξανά θα εκτεθείτε σαν ντερμπεντέρηδες! 
Ας σταματήσω όμως εδώ το καλαμπούρι. Κρίμα είναι που το κέντρο στην Ελλάδα επιχειρεί να αναγεννηθεί μέσω μιας διαδικασίας και μέσω προσώπων που εκφράζουν τα παρηκμασμένα γηρατειά (: με την πολιτική έννοια) στην πατρίδα μας. Κρίμα ίσως, αλλά δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό αν γνώριζε πρόσωπα, σχέσεις και πράγματα.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα συνεχίζει να χρειάζεται δομική ανανέωση, πράγμα, ωστόσο, που υπονομεύεται από τα "γηρατειά" - και την διαπλοκή τους - που κινούν τα νήματα από τα παρασκήνια πλέον και οδηγούν στην εκάστοτε κάλπη τους γερασμένους πελάτες τους για να υποστηρίξουν τις τοποθετήσεις τους.
Την μεγαλύτερη, ωστόσο, ζημιά προς αυτή την κατεύθυνση έκανε και κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και η συγκυβέρνησή του με τους ΑΝΕΛ. Αυτοί έδειξαν εμφατικά πόσο πολύ γερασμένο είναι σήμερα το νέο στην Ελλάδα. Η παρουσία τους στα πράγματα "συκοφαντεί", όπου δεν γελοιοποιεί το νέο και τους νέους στην χώρα. Εκφράζει μια απολύτως άξεστη, υποκριτική, πολιτικάντικη και ρυτιδιασμένη πολιτικώς (και επικοινωνιακώς) αισθητική, που οδηγεί μάλλον ρεαλιστικά το περίφημο "τόπο στα νιάτα" να σημαίνει αντικειμενικά σήμερα "τόπο στα παρηκμασμένα γηρατειά"! Εκεί όπου οι νέοι δομούνται πολιτικώς με τα υλικά και τις σχέσεις με τα οποία έχτισαν οι παλαιότεροι το πολιτικό τους οικοδόμημα, η αναγέννηση και η ανανέωση είναι φάρσες και μόνη προοπτική η "ανάσταση νεκρών".

Έχουν και τα ζόμπι θέση στην ιστορία. Για να τρομάζουν, ασφαλώς, τους νέους κάθε ηλικίας!...

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Ο "χαμός" που γίνεται ως προς την χορήγηση της άδειας του Δημήτρη Κουφοντίνα, αποτελεί άλλο ένα περιστατικό στο πλαίσιο της σημειολογίας της απόλυτης απορρύθμισης των ημερών στην Ελλάδα.
Αγαπητέ αναγνώστη, δίκιο έχουν όσοι αντιδρούν, όπως δίκιο έχουν όσοι αρμοδίως αποφάσισαν για την χορήγηση αυτής της άδειας, κρίνοντας θετικιστικά και σύμφωνα με τα κριτήρια του νόμου και όχι (συν)αισθηματικά, κοινωνικά ή ιδεολογικά.
Στην πραγματικότητα διαπιστώνουμε κρίση στην αισθητική του δικαίου. Κρίση στην κοινωνική δομή της αντίληψης του άδικου. Διχασμό, που οφείλεται ακριβώς σε μια απόλυτη κατά τα φαινόμενα αισθητική αντίθεση κοινωνικών ομάδων ως προς το δίκαιο και άρα την κοινωνική και πολιτική αντιμετώπιση της δικαιοσύνης και της πολιτικής λειτουργίας.
Το ζήτημα αφορά μόνον στην περίπτωση Κουφοντίνα και σε μερικές ακόμη άλλες ποινικού χαρακτήρα ή είναι ευρύτερο; Είναι τεράστιο. Αφορά σχεδόν στα πάντα στην σημερινή Ελλάδα.
Η γενικευμένη απορρύθμιση την εποχή των μνημονίων ορίζει ακριβώς την εποχή μιας δραματικής κρίσης στην αισθητική του δικαίου. Πρόκειται για μια βουβή και σε μεγάλο βαθμό υποσυνείδητη διαταραχή του λεγόμενου κοινού περί δικαίου αισθήματος των Ελλήνων, το οποίο πλέον κινείται στο δίπολο υπερευαισθησία - αναισθησία.
Αυτό δεν εκφράζει απλώς κάποια μορφή δυσαρμονίας στο ζήτημα της ηθικής και της σχέσης της τελευταίας με τους κανόνες δικαίου και την εφαρμογή τους στην πράξη, αλλά υποδηλώνει σύγκρουση σε ένα πεδίο που δεν ανέχεται πλέον συμβιβασμούς και ανοχή. Εκείνο της αισθητικής.
Όταν μπαίνουμε σε αυτό κρίνουμε καί κοινωνικά καί νομικά (θεσμικά) καί πολιτικά με μοναδικό κριτήριο την ασχήμια. Άσχημοι είναι όσοι προσβάλουν την αισθητική μας (νόμος και ηθική) και όμορφοι όσοι την υπερασπίζονται.
Αυτός είναι ένας ιδιόμορφος ρατσισμός που στην ουσία ακυρώνει τον κοινωνικό διάλογο για σύγκλυση του πολιτικού με το ηθικό, σε ευρύτερη κοινωνική βάση (: πολιτική νομιμοποίηση, νομοθέτηση).
Η κρίση στην αισθητική του δικαίου που με ένταση - και πρωτοφανώς στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας και της μεταδιπολικής Ευρώπης - εκδηλώθηκε το 2010, ενώ έκτοτε βαθαίνει διαρκώς, μοιάζει πλέον να οδηγεί σε διχασμό. Σε μια αντιπαράθεση "κόσμων" (κοινωνικών ομάδων) η αισθητική των οποίων αποκλείει αδιαπραγμάτευτα τον Άλλον - δεν ανέχεται την αισθητική του άλλου. Και είναι αυτή η αισθητική και όχι η ιδεολογία που διαμορφώνει πολιτικά στρατόπεδα με πολεμικό ύφος στην σημερινή Ελλάδα.

Κουράγιο απαιτείται για όσους κρίνουν της αισθητική του ενός και του άλλου και αρνούνται να ενταχθούν στα στρατόπεδά τους! 

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.