Articles by "Ελλάδα"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ελλάδα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος  *
Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ έδειξε όμορφα την ποίηση της ιδεολογίας, με το ανέκδοτο που εμφανίζει τον γύφτο να κάνει τραγούδι το ερώτημα του θαμώνα του μπαρ: «γιατί αυτή η μαϊμού βάζει διαρκώς τα αρχίδια της στο ουίσκι μου»;
Αυτό το άσεμνο ανέκδοτο από την Ανατολική Ευρώπη απεικονίζει την αντίθεση ανάμεσα στον ανόητο (θαμώνα του μπαρ) και τον απατεώνα (τραγουδοποιό). Η Ιδεολογία είναι το ποίημα του πολιτικού απατεώνα που ανακουφίζει κάθε πολικώς ανόητο.
Έλα όμως, αναγνώστη μου, που οι εποχές άλλαξαν και σήμερα η ιδεολογία είναι ντεμοντέ! Δεν προσφέρει αντικειμενικά παρηγοριά, ελπίδα και ισχυρή νομιμοποίηση στις μέρες μας η ιδεολογία και έτσι νέα κόλπα (πολιτικά/επικοινωνιακά τεχνουργήματα) εφευρίσκονται για να υποκαταστήσουν την ποίηση της ιδεολογίας.
Ένα από αυτά είναι η περίφημη επιστολή του Αλέξη Τσίπρα προς στους ηγέτες της ΕΕ και τους ομολόγους του εν όψει της επετειακής Συνόδου της ΕΕ στη Ρώμη. Με αυτήν ο κ. Τσίπρας κάνει τραγούδι τον αποκλεισμό της Ελλάδας εντός της ευρωζώνης και την καραντίνα της χώρας μας εντός της ΕΕ.
Εκφράζει μια απορία σαν και αυτή του θαμώνα του μπαρ στο ανέκδοτο του Ζίζεκ. Και την εκφράζει σήμερα και όχι όταν συμφωνούσε και νομοθετούσε το Τρίτο Μνημόνιο! Ρωτά, ρητορικώς, κατά πόσο το κοινωνικό μοντέλο και ειδικά σε ό,τι αφορά εργασιακά και συλλογικές διαπραγματεύσεις ισχύει και για την Ελλάδα.
Δεν είναι ανόητος ο πρωθυπουργός - όπως δεν γνωρίζω αν ήταν ανόητος ο θαμώνας του μπαρ, ο οποίος ρώτησε το γύφτο, τραγουδοποιό βιολιστή, για την ανάρμοστη συμπεριφορά της μαϊμούς προς αυτόν και μόνον αυτόν – απλώς φαίνεται να ρωτά κάτι ανόητο για να διασκεδάσει τη διπλή πολιτική του αδυναμία: (1) να υπερασπιστεί το ευρωπαϊκό καταστατικό/πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο και την ευρωπαϊκή νομιμότητα σε ό, τι αφορά όλες τις πτυχές του κοινωνικού μοντέλου της Ελλάδας και  (2) να επιβεβαιώσει εμπράκτως την κυβερνητική φημολογία πως εξαιτίας της προσβολής της ευρωπαϊκής διάστασης του κοινωνικού μοντέλου στην Ελλάδα, ο ίδιος δεν θα υπέγραφε την Διακήρυξη.
Ας γίνουν λοιπόν ποίηση και τραγούδι για τον λαουτζίκο, μέσω αυτής της επιστολής, οι «όρχεις» της τρόικας στο ποτήρι με το κρασί ή το ουίσκι μας! Στο κάτω-κάτω εκεί και στις γυναίκες σπαταλούμε το χρήμα και σπαταλιόμαστε ως προσωπικότητες, όπως εξ ιδίων έκρινε αυτό το ιδιαίτερα καλλιεργημένο αγόρι, πρόεδρος του Eurogroup!
Το καινοτόμο στην υπόθεση της «ποίησης των όρχεων» που διατρέχει την επιστολή Τσίπρα είναι πως εδώ θιγμένος έως αγανακτήσεως θαμώνας του μπαρ και γύφτος βιολιστής, αυθεντικός ποιητής εκ του προχείρου, ταυτίζονται ως ρόλοι και αναφερόμενες ταυτότητες. Έτσι ξεπερνιέται το ζήτημα της ιδεολογίας, δημιουργικώς.
Δεν χρειάζεται να με διορθώσεις, αναγνώστη μου! Γνωρίζω και εγώ τη σχέση «όρχεων» και επιστολών, όπως και την πολιτική τακτική επιστολές να συντάσσονται και να αποστέλλονται όταν υπάρχει έλλειψη ή δυσλειτουργία των πρώτων.
 Όχι, η κυβέρνησή μας, το πολιτικό σύστημα και οι ηγήτορες μας κάθε μορφής δεν θέλω να πιστεύω πως πάσχουν σε αυτό τον τομέα. Αλλοίμονο, δεν βλέπεις πόσο μάγκες είναι; Απλώς αυτή την περίοδο απασχολούν τους «όρχεις» τους ανατολικά, ενώ στέλνουν τις επιστολές τους δυτικά. Και ξέρεις τι με ανησυχεί; Μήπως, όπως το πάμε, έρθει η στιγμή να κάνουμε ποίηση τα «αρχίδια της μαϊμούς» και στο Αιγαίο και στα Ελληνοτουρκικά μετά τα Ευρωπαϊκά, συντάσσοντας παράλληλα νέες επιστολές που θα ανασυντάσσουν Συνθήκες.

Πάντα με προβλημάτιζε η ποίηση της ιδεολογίας, ωστόσο σήμερα με ανατριχιάζει η ποίηση των πολιτικών επιστολών στη θέση της πολιτικής.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Εκμεταλλευόμενος την «ασυλία» που απολαμβάνω από το ανυπόκριτο πνεύμα (: το μόνο «άγιο πνεύμα» που γνωρίζω), σπεύδω να «διορθώσω» τον ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλο, για να μην «εκτίθεται» στην ιστορία. Όχι, η Ελλάδα δεν ανήκει εδώ και χρόνια πλέον στην Ευρωζώνη! Στο Eurogroup και στο ΔΝΤ ανήκει και αυτό την καθιστά οντολογικώς μοναδική περίπτωση στον κόσμο και όχι απλώς στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.  
Αν υπάρχει αμφιβολία ρωτήστε τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα τι απαντά όταν η κυρία Μέρκελ τον παραπέμπει στο Eurogroup για όλες τις αποφάσεις που αφορούν όχι απλώς στενά στα δημοσιοοικονομικά, αλλά καί στο κοινωνικό μοντέλο καί στο πολιτικό μοντέλο (κυβερνητική και κοινοβουλευτική διαδικασία /λειτουργία) καί στη διοικητική λειτουργία καί στην αγορά… καί σε λίγο άμεσα και για την εξωτερική πολιτική και άμυνα.  Μάλιστα, λέει, μετά το Τρίτο Μνημόνιο.
Είναι αυτό Ευρώπη με την έννοια της ευρωπαϊκής, θεσμικής (συντακτικής) κουλτούρας και νομιμότητας; Είναι αυτό ευρωπαϊκός πολιτισμός, όπως θα τον όριζε o Jürgen Habermas; Ασφαλώς και δεν είναι. Είναι εξαίρεση, είναι αποκλεισμός, είναι καραντίνα, είναι έκφραση της ευρωπαϊκής πολιτικής παθολογίας. Είναι αυταρχισμός χωρίς όρια. Είναι μεγάλη υποκρισία, αναγνώστη μου! Πρόκειται για ένα συντεταγμένο «Grexit», το οποίο ενώ εξελίσσεται βήμα-βήμα επί μία επταετία, εξορκίζεται από το πολιτικό μας σύστημα, με κύριο μέσο την «discourse» της περίφημης «αξιολόγησης».  
Τι σημαίνει η νομοθέτηση «προληπτικών μέτρων» Κύριε Πρόεδρε; Ανήκουμε στην Ευρωζώνη ή ανήκουμε μόνοι εμείς στο Eurogroup, με «διευθύνοντα σύμβουλο» το ΔΝΤ; Και, εν τέλει, τι σημαίνει «ανήκουμε στο Eurogroup»; Πως είμαστε μια μεταμοντέρνα «puppet state» (κράτος-μαριονέτα της Ευρωζώνης). Δεν κάνω λάθος, δεν υπερβάλω καθόλου, κυριολεκτώ! Και αυτό είναι επιλογή της Ελλάδας, επιλογή του πολιτικού της συστήματος, επιλογή της οικονομικής της ελίτ, μέχρι σήμερα… μέχρι σήμερα, το τονίζω! Είναι μια επιλογή, στην «Ευρώπη των Πολλαπλών Επιλογών», που υποκατέστησε την «Ευρώπη των Λαών» στον λόγο του Αλέξη Τσίπρα.
Είναι μια επιλογή, αναγνώστη μου, που δεν μπορεί να εκφραστεί και να υποστηριχθεί ως τέτοια, για να μην παρουσιαστή γυμνή η αλήθεια που αφορά στο πολιτικό «Είναι» και «Υπάρχειν» της Ελλάδας. Για να διασκεδαστεί, λοιπόν, το φαινόμενο (η επιλογή), επιστρέφουμε, σαν τον ναυαγό που πιάνεται από τα μαλλιά του, στο σκάνδαλο της Μονής. Καλά/λογικά κάνει ο Καραμανλής και νοιώθει ανακουφισμένος από την απόφαση των δικαστών. Καλά χειρίστηκε (μικρο)πολιτικώς το σκάνδαλο, όταν πλέον μια σειρά κακουργήματα ήταν πρόδηλα. Η ακύρωση των μεταβιβάσεων, εξαφάνισε την αδικοπραξία και το σκάνδαλο δεν έλαβε τελικώς εμπράγματη διάσταση. Ο Καραμανλής για να διασωθεί έδειξε πως δεν ανήκει στη Μονή. Και θα ήταν μάλλον ηλιθιότητα να επιτρέψει σήμερα να εμφανιστεί ως «ανήκων» στη Μονή.
Πολιτικώς και νομικώς επιβεβαιώθηκε πως η Ελλάδα δεν ανήκει στη Μονή, αν και οι μισές εφημερίδες στο σημερινό περίπτερο υποδηλώνουν διαφορετική βούληση. Αυτοί που προπαγανδίζουν πως η «Ελλάδα ανήκει στη Μονή» [πνευματικώς ασφαλώς(!), αν και το πνεύμα χρειάζεται την ύλη για να εκφράζεται και αναπτύσσεται] δεν είναι (η) κοινωνική δεξιά, είναι η «μαύρη, φασιστική δεξιά» που δύσκολα συμβιώνει με την «εμπριμέ δεξιά» των νεοφιλελευθέρων του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο Κώστας Καραμανλής δεν ανήκει στη «μαύρη δεξιά», όπως δεν ανήκει και στην «εμπριμέ» και θα χρειαστεί να το ξεκαθαρίσει αμέσως, αν πράγματι ενδιαφέρεται να επιστρέψει στο πολιτικό προσκήνιο «επανιδρυμένος».   
Με αυτή την έννοια ο Κώστας Καραμανλής πρέπει να κτίσει από την αρχή την αναφερόμενη (πολιτική) ταυτότητά του. Και αυτό δεν πιστεύω πως θα μπορούσε να κάνει αποτελεσματικά όσο η Ελλάδα ανήκει στο Eurogroup. Όσο η Ελλάδα θα ανήκει στην πολιτικοοικονομική κλινική του Eurogroup, δεν θα υπάρχει χώρος για τον Καραμανλή, ούτε για κάποιον άλλον «Καραμανλή» από αριστερά. Και επειδή ακριβώς δεν υπάρχει τέτοιος «χώρος» οι συστημικοί και αντισυστημικοί απατεώνες κάνουν πάρτι στην Ελλάδα, εξευτελίζοντας όποιον αγκαλιάζουν ή απλώς ακουμπούν.

Φαντάζομαι πως ο Καραμανλής θα αναζητεί αυτή την στιγμή χώρο και μέσο «απολύμανσης», μετά την σημερινή επίθεση φιλίας, με θερμό εναγκαλισμό από κάθε απατεώνα ή απατεωνίσκο. Έτσι θέλω να φαντάζομαι! Δυστυχώς, είναι η ίδια αγκαλιά που πνίγει και βρωμίζει καθημερινά και τον Τσίπρα. Είναι να μην σε αγαπήσει ο «απατεώνας-έμπορος»! Θα σε «πουλήσει» και μάλιστα σε εξευτελιστική τιμή, αν δεν μπορεί να σε ανταλλάσσει τμηματικώς με διαρκώς περισσότερα προνόμια και παροχές!... 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Χωρίς πολύ θόρυβο αλλά όπως φαίνεται με ουσιαστική δουλειά, ο Πολιτιστικός Λαογραφικός Σύλλογος Θερμαϊκού συμμετέχει στις φετινές εορταστικές επαιτιακές εκδηλώσεις της 25ης Μαρτίου, της Ελληνικής ομογένειας στη Νέα Υόρκη.

Μάλιστα εκτός από τη συμμετοχή του στην παρέλαση στην 5η λεωφόρο, την Κυριακή 26 Μαρτίου, σε μια άλλη εκδήλωση με συνδιοργάνωση της "Ακαδημίας Ελληνικής Παιδείας" και υπό την αιγίδα της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης θα παρουσιάσει στις 31 Μαρτίου, στα πλαίσια λαογραφικής βραδιάς, αναπαράσταση Θρακιώτικου Γάμου.
Η εκδήλωση θα γίνει στην αίθουσα Αστόρια της Ν. Υόρκης.

Πιστεύουμε πως είναι από τις σημαντικές παρουσίες συλλόγου του τόπου μας που έτσι γίνεται πρέσβυς του δήμου Θερμαϊκού.

Ολόψυχα ευχόμαστε καλή επιτυχία στις δράσεις του.

Πρόσωπα που συνέβαλαν σ' αυτές τις δράσεις η Πρόεδρος του Συλλόγου κα Soultana Karagkentsidou, ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης κ. Πέτρος Γαλάτουλας και η Διευθύντρια της Ακαδημίας Ελληνικής Παιδείας κα Δήμητρα Βαρσάμη.




Academy of Hellenic Paideia at the Greek Parade 2017!

SAVE THE DATE:
Sunday, March 26th, 2017: Academy will proudly march again this year at the Greek Parade on Fifth Avenue, NYC.


ALL students will wear their PANKRATION UNIFORMS and, under the rhythm of our drums, will march and salute "ΕΡΡΩΣΘΕ!"

Teachers, Parents and Friends, will wear black or dark blue coats and the Academy sashes.

We will all meet at the parade on March 26th, not at Academy.

More details will follow during the week of the parade.


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Δεν πρόκειται για σαρδάμ του παρουσιαστή! Είναι απλώς η φυσιολογική εξέλιξη της διαδικασίας συντεταγμένης χρεοκοπίας της Ελλάδας με εσωτερική υποτίμηση που υποκαθιστά το «πατρίδα» με το «παρτίδα».  Ένας αναγραμματισμός που δεν έχει σχέση με τη (κοινή) γραμματική, αλλά με την πολιτική της γραμματικής.
Μετά από επτά χρόνια αντιευρωπαϊσμού, ύφεσης και καταστροφής κεφαλαίου και εργασίας - στο πλαίσιο των αυτοματοποιημένων σχέσεων υποτέλειας που ορίζει το καθεστώς των μνημονίων με την τρόικα - δεν είναι καθόλου παράδοξο το «εξευτελιζόμαστε ως κυβέρνηση για να σωθεί η πατρίδα» να λέγεται: «αγωνιζόμαστε για να σωθεί η παρτίδα της οικονομικής μας υπανάπτυξης»!
Δεν υπάρχει μόνον οικονομία της ανάπτυξης, υπάρχει και οικονομία της υπανάπτυξης. Για να σωθεί η παρτίδα της δεύτερης «παίζουν» τα ρέστα τους οι όμηροι/υπουργοί του Αλέξη Τσίπρα στις Βρυξέλλες. Αν σωθεί αυτή η παρτίδα, προφανώς δεν θα καταστραφεί η πατρίδα, καθώς αυτό έχει ήδη επισυμβεί την εποχή που «σώθηκε η πατρίδα», με την αχαρακτήριστη και ιστορικώς μοναδική σε αβελτηρία μεθοδολογία διάσωσης του ευρωπαϊκού και διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος από την σοβαρή απειλή της πιστωτικής κρίσης της Ελλάδας.
Έχει πάντως ενδιαφέρον για τον πολιτικό επιστήμονα και ασφαλώς τον κοινωνιολόγο το πώς από το «για να σωθεί η πατρίδα» φτάσαμε μετά από επτά δραματικά χρόνια να ορίζουμε ως κράτος και αγορά τη διάσωση με όρους παρτίδας και όχι πατρίδας: «για να σωθεί η παρτίδα».
Για τον δημοσιογράφο φαίνεται να μην έχει σημασία. Τι πατρίδα, τι παρτίδα! Προσωπικά τον κατανοώ πλήρως. Η Ελλάδα μετεξελίχθηκε αντικειμενικά και μέσα σε μια επταετία από πατρίδα σε παρτίδα. Μόνον που δεν συμμετέχει στην παρτίδα αυτή ο ελληνικός λαός – όπως ασφαλώς δεν συμμετείχε και στις προηγούμενες. Η πολιτική συμμετοχή δια των εκλογών που αφορά στην πατρίδα, αντιφάσκει απολύτως οντολογικώς με τη συμμετοχή στις αποφάσεις για να σωθεί η παρτίδα με την τρόικα. Και αυτό δεν είναι απλώς «έλλειμμα» δημοκρατίας, είναι μετουσίωση του αστικού πολιτεύματος σε παρτίδα πολιτικής νομιμοποίησης ενός νέου κοινωνικού μοντέλου που δεν υπερασπίζεται ανοιχτά κανείς στην Ελλάδα. Έχει κόστος που κανείς δεν μπορεί να επωμισθεί.

Και έτσι για να διασκεδαστεί αποτελεσματικά το αβάσταχτο πολιτικό κόστος των νέων μέτρων εσωτερικής υποτίμησης και απαξίωσης, «συμβουλεύω» κυβέρνηση και αντιπολίτευση την 25η Μαρτίου αντί για το σύνθημα «Αθάνατη Ελλάδα», να χρησιμοποιήσουν το σύγχρονο, καινοτόμο και ασφαλώς δημιουργικό και σοσιαλνεοφιλελεύθερο σύνθημα - το οποίο υπερβαίνει αναμφισβήτητα τη μιζέρια της πατρίδας - «Αθάνατη Παρτίδα»! Τι νομίζεις αναγνώστη μου, και ο Αθανάσιος Διάκος σε μια παρτίδα έπαιξε και έχασε. Για μια παρτίδα αγωνίστηκε και ανασκολοπίστηκε! Για τις λεπτομέρειες του ανασκολοπισμού θα μιλήσει - κάποια στιγμή - ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ή ο βιογράφος του!...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Επιμένουν οι ντεμοντέ και γράφει το «ΠΡΙΝ»: «Όχι, ο εξευτελισμός δεν είναι  cool, είναι ντροπή».
Μην επιμένεις, δεν είναι ντροπή πλέον ! Ο εξευτελισμός είναι μόδα διεθνώς και η καταστατική πραγματικότητα στη σημερινή Ελλάδα. Το «Survivor» δεν αναπαριστά απλώς αυτή την πραγματικότητα, αλλά την διασκεδάζει μυθοπλαστικά, ορίζοντάς την ηρωικά. Είναι ήρωας της καθημερινότητας αυτός που ηδονίζεται με τον (αυτο)εξευτελισμό του και που απολαμβάνει το ρεζίλεμά του και ασφαλώς την διαδικασία ρεζιλέματος του Άλλου. Και αν δεν είναι ακόμη, έχει μεγάλες πιθανότητες να γίνει αύριο.
Η ζωή αν δεν είναι ρόλος και παράσταση εξευτελισμού παύει να έχει νόημα, από τη στιγμή που όλα όσα έδιναν νόημα στην ύπαρξη εξευτελίζονται καθημερινά σε μια ολοκληρωτική αγορά, η οποία υποκαθιστά οντολογικά και λειτουργικά την κοινωνία.  
Η φιλαυτία είναι χαρακτηριστικό του νικητή και τονίζεται από την παράσταση ηγεσίας και ηγεμονίας, με την υποκριτική μορφή του αλτρουισμού και της φιλαλληλίας. Χωρίς αυτή την απόλυτη υποκρισία η επιβίωση θα αντέφασκε με την ηγεμονία. Η επιβίωση θα ήταν ήττα και όχι νίκη! Θα ήταν ντροπή και όχι θρίαμβος!
Τι διδάσκει στην πραγματικότητα το «Survivor»; Την μόδα της επιχειρηματικότητας στην αναρχοκαπιταλιστική της εκδοχή. Ουσιαστικά αποτελεί το σχήμα υποκατάστασης της κοινωνικότητας από την επιχειρηματικότητα. Και όλα αυτά για μία επιβίωση που συνδέεται με την καταστροφή του Άλλου. «Ο θάνατός σου η ζωή μου»! Η ήττα σου νίκη για την επιβίωσή μου! Ο αποκλεισμός σου μοναδική συνθήκη για την δική μου πρόοδο και ευημερία! Η δόξα του πλέον χυδαίου ρεαλιστικού ατομισμού.
Είναι καινούρια όλα αυτά; Δυστυχώς όχι! Είναι τόσο παλιά όσο τα κλασικά οικονομικά και η κοινωνιολογία και πριν από αυτά φιλοσοφικά ρεύματα και ατομικιστικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις. Το καινούριο της υπόθεσης είναι το «παιχνίδι» μέσω του οποίου αποκτούν ισχυρό παιδαγωγικό impact σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού και γίνονται μόδα. Ωστόσο, μια μορφή μόδας που δεν μπορεί και δεν θα περάσει έτσι απλά, όπως άλλες επιμέρους μόδες της αγοράς, αλλά θα περάσει αφού προηγουμένως καταστρέψει απολύτως την σχέση ηθικού – πολιτικού που δομεί κάθε κοινωνία για να μπορεί να ορίζεται ως τέτοια. Και τότε θα ξανασυζητήσουμε για την έννοια του επιζώντος!
Μου αρέσει που ο αγαπητός Κυριάκος Μητσοτάκης έρχεται σήμερα να αγωνιστεί για την «αποποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας» στην Ελλάδα! Με συμπάθεια το λέω: Αν το πιστεύει, έχει μείνει πολύ πίσω στο ζήτημα. Δεν είμαστε εκεί που ίσως βρισκόμαστε στην Ελλάδα πριν από κάμποσα χρόνια. Οι εποχές πλέον μεταβάλλονται με μεγάλη ταχύτητα διεθνώς και η ελληνική κρίση λειτουργεί σαν επιταχυντής της ιστορίας σε ο, τι αφορά στην ελληνική κοινωνία. Άδηλα και σε μεγάλο βαθμό «υπόγεια» και παραθεσμικά διαλύεται το πλέγμα κανονικότητας και νομιμότητας που αποτελούσε θεμέλιο της πολιτείας και πλαίσιο ανάπτυξης των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Με άλλα λόγια, διαμορφώνεται ένα ηθικοπολιτικό κενό, το οποίο έρχεται να καλύψει ο «Survivor» που παρίσταται ως κοινωνικός ρόλος με τα χαρακτηριστικά και την προσωπικότητα του νικητή στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Αυτό δεν αφορά στην «αποποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας», αλλά στον απόλυτο εκχυδαϊσμό της επιχειρηματικότητας. Στο επιχειρηματικό πνεύμα δεν υπάρχει πια η έννοια του εξευτελισμού όπως πριν. Καλός επιχειρηματίας σε κάθε παραγωγικό τομέα είναι ο καλά εξευτελισμένος επιχειρηματίας. Δηλαδή, αυτός που αναγνωρίζεται ως τελικός νικητής μέσω εξευτελιστικών διαδικασιών για την επικράτησή του. Κάπως έτσι αναπτύσσεται ο ανταγωνισμός για το ποιος θα εξευτελιστεί περισσότερο!
Πριν από λίγα χρόνια κάθε επιχειρηματίας, πολιτικός, δημοσιογράφος ή άλλος επαγγελματίας που διατηρούσε φιλοδοξίες κοινωνικής ανόδου και επέκτασης/προόδου στην αγορά (του) αγωνιζόταν για την ανάπτυξη και προβολή ενός προφίλ, το οποίο τουλάχιστον δεν θα περιείχε εξευτελιστικά στοιχεία. Αντίθετα, η σημερινή μόδα της ελευθέριας αγοράς όχι μόνον επιτρέπει τον εξευτελισμό, αλλά τον συνδέει ευθέως και θετικά με την πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση. Αν δεν είσαι κατεξευτελισμένος προσωπικά και δεν έχεις δεκάδες κατηγορίες στην πλάτη και κάμποσες καταδίκες, δεν αναγνωρίζεσαι ως κάτι σημαντικό τη σήμερον! Είσαι ένα τίποτα, ανίκανο να εσωτερικεύσει το πνεύμα της εποχής. Ένας/μία ντεμοντέ, ένας από χέρι χαμένος, ένας οπισθοδρομικός που αδυνατεί να συλλάβει το πνεύμα της εποχής και να προσαρμοστεί στη νέα μορφή επιχειρηματικότητας, η οποία ορίζει όχι απλώς τον επιχειρηματία, αλλά και τον κάθε άνθρωπο ως νικητή, στον βαθμό που είναι έτοιμος να ρεζιλευτεί δημοσίως, εμφανιζόμενος παράλληλα ως «θύμα» της άτιμης κοινωνίας ή ζωής.
Για να είσαι με τους νικητές πρέπει οπωσδήποτε η αναφερόμενη ταυτότητά σου να περιέχει το μοιραίο. Να είσαι μοιραία ή μοιραίος. Αυτή, η στην πραγματικότητα μεταμοντέρνα φυσιολογικότητα αποτελεί μορφή κοινωνικής παιδαγωγικής που καταργεί όλα τα παιδαγωγικά πρότυπα που αναπτύχθηκαν κατά τη νεωτερικότητα και τον μοντερνισμό. Στην ουσία καταργεί την έννοια της ιστορίας και παραστάσεις της ιδεολογίας. Όλα μεταβάλλονται σε μία case study για την επιβίωση με μοναδική προϋπόθεση την ανοχή σου και την αντοχή σου στον αυτοεξευτελισμό και την μάχη σου για τον εξευτελισμό των άλλων.
Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί τον «πάτο» στον κοινωνικό βούρκο, αλλά σίγουρα αποτελεί μία διαδικασία κοινωνικής διάλυσης και εκχυδαϊσμού της προσωπικότητας με την μορφή μίας μαζικά πλέον νομιμοποιημένης βαρβαρότητας. Μετά από αυτό επίτρεψέ μου, αναγνώστη μου, να κλείσω με το σύνθημα/μήνυμα: Βοήθεια, θέλω πίσω την ουρά μου! Για να ισορροπήσουμε κάπως, βρε αδελφέ! 
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Σοκαρισμένη η διεύθυνση ειδήσεων του MEGA λάμβανε το πολιτικό ρεπορτάζ του απεσταλμένου της από το Βελιγράδι ή/και το Ζάγκρεμπ κατά την πρώτη περίοδο του πολέμου που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία.  Ένα ρεπορτάζ που δεν παραγόταν στο «μέτωπο» - το οποίο δεν είχε πάρει ακόμη γενικευμένη φωτιά - αλλά ούτε σε κυβερνητικά ή αλλά γραφεία παραγωγής ειδήσεων προς εξυπηρέτηση κάποιας προπαγανδιστικής γραμμής. Δεν έμοιαζε με τις ειδήσεις του Reuters και του Associated Press από την περιοχή. Είχε σημαντικές διαφορές ως προς τα πραγματικά συμβάντα και τις προεκτάσεις τους.
 Ήταν ένα ρεπορτάζ που αγνοούσε συνειδητά το Reuters και το Associated Press, όπως και οποιαδήποτε άλλη παράγωγη πηγή ειδήσεων και ενδιαφερόταν αποκλειστικά για την πρωτογενή, αυθεντική, συνήθως off-the-record πηγή σε ξενοδοχεία, ταβέρνες, αυτοκίνητα, ακόμη και απίθανους χώρους, όπου υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, στρατιωτικοί, διπλωμάτες και επαναστάτες-αποσχιστικοί με συναντούσαν. Δεν ήταν εύκολες οι συναντήσεις αυτές και οι περισσότερες δεν θα πραγματοποιούνταν χωρίς την ολόθερμη βοήθεια ελλήνων διπλωματών, «μεταφραστών» και κάποιων άλλων ελλήνων και ξένων που γνώριζαν καλά πρόσωπα και πράγματα. Αυτοί ήταν η εγγύηση πως αυτά που μάθαινα ήταν για να διαμορφώσω προσωπική άποψη για τα γεγονότα και όχι για αποσπασματική-προπαγανδιστική χρήση. Στο βαθμό που κέρδιζα την εμπιστοσύνη ενός μεγάλου εύρους εκ των αντιπάλων-πρωταγωνιστών στο γιουγκοσλαβικό δράμα της διάλυσης, μπορούσα να κρίνω σωστά (και μάλλον αμερόληπτα) πολιτικές, στρατιωτικές και διπλωματικές κινήσεις και να «προβλέψω» πρωτοβουλίες ή να προβλέψω το πιθανό αποτέλεσμα πρωτοβουλιών σε Ομοσπονδιακό και διεθνές επίπεδο. Με άλλα λόγια, να διηγηθώ τι συμβαίνει πραγματικά (ανταγωνιστικά) και τι μέσα σε αυτό είναι η είδηση των ημερών ή της ημέρας.  
Μα, αυτό δεν είναι ακριβώς «η είδηση»! Λάθος, χωρίς αυτό δεν μπορεί να παραχθεί καμία απολύτως είδηση. Η μετάδοση της είδησης εμπεριέχει και τον κώδικα για τη διαμόρφωση μηνύματος από τον αποδέκτη - τον τηλεθεατή στην περίπτωσή μας. Η μάθησή μου στη γιουγκοσλαβική κρίση, δομούσε ένα σφαιρικό γνωστικό μοντέλο για να κρίνω τι είναι είδηση και τι δεν είναι. Τι είναι αυτό που μια προπαγανδιστική δομή σχηματίζει και ορίζει σαν Ψευδές ή αληθές. Πώς, εσύ ο πολιτικός παράγοντας, για να ορίσεις την αληθινή είδηση, διασπείρεις - εσύ ο ίδιος - ψευδείς ειδήσεις, με φορέα τον δημοσιογράφο, χωρίς ασφαλώς να νοιάζεσαι για το κύρος του.
 Ο αποδέκτης της πληροφορίας είναι το κρίσιμο στοιχείο της επικοινωνίας και όχι ο πομπός του μηνύματος (είδηση). Μαζί με το συμβάν που μεταφέρεις ως είδηση είναι ενσωματωμένος και ο κώδικας ερμηνείας του από τον αποδέκτη. Και με αυτή την έννοια οι ψευδείς ειδήσεις - που προβληματίζουν ιδιαίτερα σήμερα, ακόμη και στην Ελλάδα με το περιστατικό της «είδησης για προκήρυξη εκλογών»  - κατασκευάζονται όπως ακριβώς οι άλλες!  
Κόλαση για τους συναδέλφους μου στο MEGA ήταν οι ανταποκρίσεις μου από τη Γιουγκοσλαβία! Τι να κόψουν και τι να αφήσουν, κατά τη στιγμή που άλλα περιείχαν τα τηλεγραφήματα των διεθνών πρακτορείων! «Διάβαζε τουλάχιστον τι γράφουν για να προσαρμόζεις αυτά που λες», ήταν η παρότρυνση ενός εξαιρετικού και πολύπειρου συναδέλφου, που ασκούσε τότε καθήκοντα διευθυντή. Ενώ εγώ του εξηγούσα πως δεν χρειαζόταν να «διαβάσω» τίποτε μια και ήμουν κάμποσες ώρες της ημέρας στα γραφεία του Reuters, παρακολουθώντας τα «κεντρικά» - και όχι οι δημοσιογράφοι του στην περιοχή - να είναι αυτά που διαμόρφωναν τον κώδικα ερμηνείας κάθε συμβάντος, πλάθοντας τελικά κάθε είδηση. Τα ήξερε και αυτός, αλλά τι να κάνει; Είναι επανάσταση να αγνοήσεις τα διεθνή πρακτορεία. Και η επανάσταση δεν γίνεται από δημοσιογράφους. Ασφαλώς δεν γίνεται και χωρίς αυτούς!
Θέλω με το σημείωμα αυτό να απαντήσω στο σχετικό σχόλιο / «άποψη» υπό τον τίτλο «Ψευδείς ειδήσεις και παραμύθια» της «Εφημερίδας των συντακτών». Ο δημοσιογράφος για να προστατεύσει τον εαυτό του και το κοινό (του) από «ψευδείς ειδήσεις» πρέπει να απεγκλωβιστεί από τον επαγγελματικό του ανταγωνισμό και τις ορθολογικές / κατεστημένες συνθήκες άσκησης του επαγγέλματός του – από τον πολιτικό στην ουσία ανταγωνισμό που διαμορφώνει τον κώδικα ερμηνείας συμβάντων, αλλά και τα συμβάντα αυτά καθ΄ εαυτά ως γεγονότα. Είναι ακριβώς αυτός ο κώδικας που σε καθιστά εν δυνάμει φορέα «ψευδών ειδήσεων», με τον ίδιο τρόπο που σε ορίζει ως έγκριτο λειτουργό της δημοσιογραφίας, που μεταδίδει «μη-ψευδείς ειδήσεις».
Τί να σημαίνει άραγε αυτή η διαφοροποίηση σε προσωπικό επίπεδο για αυτοπροστασία και σεβασμό των αποδεκτών της είδησης (σου); Ποια θα μπορούσε να είναι μακροπρόθεσμα η τύχη αυτού του δημοσιογράφου; Η απάντηση είναι γνωστή. Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν! Οι ψευδείς ειδήσεις είναι η άλλη όψη της δημοσιογραφικής πραγματικότητας. Είναι πραγματικότητα που διαμορφώνει πολιτικά γεγονότα, όπως και οι ειδήσεις που δεν διαψεύδονται, αλλά με μεγαλύτερη ένταση στο μήνυμα κατά την διαδικασία διάψευσης. Αυτό δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Το καινούργιο αυτής της υπόθεσης είναι η ταχύτητα και το εύρος αναμετάδοσης της ψευδούς ειδήσεως, που την καθιστούν μια πανίσχυρη στιγμή «αλήθειας», ικανή να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις σημαντικότερες από τις ειδήσεις που δεν διαψεύδονται επίσημα.
Η φήμη είναι πάντοτε ισχυρότερη από την πραγματικότητα, επειδή αντί για έναν κοινό κώδικα ερμηνείας, χρησιμοποιεί το αιφνιδιαστικό στοιχείο που διαταράσσει αυτόν τον κώδικα. Στον κόσμο μας όπου η (κανονική) πολιτική υποχωρεί, ολοένα και περισσότερο η ζωή θα διαμορφώνεται στο πλαίσιο ψευδών ειδήσεων. Οι ψευδείς ειδήσεις εκφράζουν την αντικανονικότητα - την καταστροφή της κλασικής οντολογίας - στον καταστατικό χαρακτήρα του πραγματικού. Και για αυτό είναι ένα πολύτιμο εργαλείο πολιτικών που εμφορούνται από ολοκληρωτικές αντιλήψεις.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 1

Για πρώτη φορά μια 11μελής ομάδα του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών μετέβη στην Αραγονία της Ισπανίας, και έλαβε μέρος σε παγκόσμιο πανεπιστημιακό διαγωνισμό κατασκευής αγωνιστικής μηχανής ( MOTO GP).
Να σημειωθεί  ότι η ελληνική ομάδα φοιτητών συμμετείχε για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο διαγωνισμό, και πως κατάφερε να διακριθεί αφού έχασε για λίγους βαθμούς την πρωτιά, μετά την εκτέλεση των αγωνισμάτων καταλαμβάνοντας την 9η θέση μεταξύ 36 συμμετεχόντων πανεπιστημίων από όλη την Ευρώπη.

Ιδιαίτερη όμως είναι η χαρά μας γιατί στην εντεκαμελή αυτή ομάδα που κατασκεύασε την μοτοσυκλέτα ΜΟΤΟ GP3 (250 cc) υπάρχουν και τρεις συντοπίτες μας. Συγκεκριμένα στην ομάδα συμμετέχουν και τρεις φοιτητές από το δημοτικό διαμέρισμα Μηχανιώνας ( Κουτσάκης Γιώργος, Γαζιώτης Γιώργος, Μοσχοβίτης Πέτρος) ενώ ο Πρύτανης του πανεπιστημίου (Τουρλιδάκης Αντώνης) είναι επίσης συνδημότης μας από το ίδιο δημοτικό διαμέρισμα.


Τιμητική εκδήλωση για το παραπάνω γεγονός οργανώνει ο Δήμος Θερμαϊκού, σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ν. Μηχανιώνας και το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, την Κυριακή 19 Μαρτίου 2017 και ώρα `18.00΄στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γυμνασίου Ν. Μηχανιώνας με θέμα: «Ανάπτυξη πρωτότυπης αγωνιστικής μοτοσικλέτας από τη φοιτητική ομάδα Tyfoon του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας», ενώ στα πλαίσια της εκδήλωσης θα πραγματοποιηθεί επίδειξη της μοτοσικλέτας στην Κεντρική Πλατεία της Ν. Μηχανιώνας την ίδια ημέρα μεταξύ 12.00΄ με 14.00΄


Ο Δήμαρχος Θερμαϊκού κ. Γιάννης Μαυρομάτης δήλωσε: «Μας κάνει όλους υπερήφανους το επίτευγμα των φοιτητών συμπολιτών μας και αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σ’ αυτούς και τους καθηγητές τους για τη διεθνή διάκρισή τους. Όταν βλέπει κανείς νέα παιδιά να προσβλέπουν στην ανάπτυξη των σπουδών τους και στη συμβολή τους για ανάταση της χώρας, σε μια περίοδο που λόγω της οικονομικής κρίσης, τα πράγματα οδηγούνται στη φυγή της νεολαίας μας προς το εξωτερικό, αντιλαμβανόμαστε όλοι την σπουδαιότητα του παραπάνω επιτεύγματος των φοιτητών μας».
 Και ένα βιντεάκι από τον διαγωνισμό MotoStudent που πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2016, στην Αραγονία.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Η ιστορία κινείται από το βίωμα και όχι από την αναπαράστασή του στον Τύπο και στα ΜΜΕ.

Το βίωμα της ανεργίας δεν είναι απλώς η σκοτεινή και σιωπηρή όψη της στατιστικής, σαν και αυτήν που διατρέχει την κυριολεκτικώς δραματική ετήσια έκθεση του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση, η οποία μάλλον αντικειμενικά επιχειρεί να «συλλάβει» και αναδείξει το… ασύλληπτο! Το τραγικό, μη-αναστρέψιμο πλέον, κοινωνικό ζήτημα που έχει προκληθεί και εξελίσσεται από την εφαρμογή της στρατηγικής της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» με πρωτόγνωρη ιστορικώς σε μέγεθος εσωτερική υποτίμηση στην πράξη.

Η αλήθεια των μεγεθών της ανεργίας φανερώνει τον απόλυτο ή σημαντικό αποκλεισμό περισσότερων από το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού της Ελλάδας. Αυτό σημαίνει πως ο μισός ελληνικός πληθυσμός βρίσκεται στο φάσμα του αποκλεισμού με κοινωνικοοικονομικούς όρους. Και αυτό, αγαπητέ αναγνώστη, προκαλεί όχι απλώς για πολιτική εκμετάλλευση των ανέργων, των απασχολούμενων σε μη-σταθερές θέσεις εργασίας και ασφαλώς των οικογενειών τους, αλλά για πολιτικές εξελίξεις πέραν κάθε φαντασίας. Το σημερινό πολιτικό δυναμικό της Ελλάδας «φωλιάζει» όχι απλώς στην ποιοτική διάσταση της ανεργίας, με την κυκλική να μειώνεται ελάχιστα και την διαθρωτική να μεγεθύνεται εξοντωτικά, προκαλώντας πρωτόγνωρα μετά τον πόλεμο κοινωνικά αδιέξοδα, αλλά μάλλον περισσότερο σε αυτό καθ’ εαυτό το βίωμα της ανεργίας. Στο πώς ο καθένας βιώνει αυτή τη μορφή αποκλεισμού και πώς αντιδρούν οι γύρω του, το κράτος και η αγορά.   

Δεν είναι, λοιπόν, η ποιοτική διάσταση της ανεργίας αυτή που θα «κινήσει» την ιστορία στην Ελλάδα, όπως ενδεχομένως νομίζει ο επιστήμονας που ερευνά ορθώς μεθοδολογικά το φαινόμενο, αλλά η ποιοτική διάσταση του βιώματος της ανεργίας.

Το υποκειμενικό βίωμα έχει κρίσιμη πολιτική σημασία και όχι οι κοινωνικές και ατομικές/προσωπικές αντικειμενικότητες (παράγωγα)  που συνυφαίνονται με αυτή τη μορφή αποκλεισμού.

Αν δεν έχεις νοιώσει τις συνέπειες της ανεργίας στο «πετσί» σου και στον «κόσμο» σου, μάλλον δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ ακριβώς. Προσπάθησε, αλλά δεν πιστεύω πως θα νοιώσεις την - συνειδητά αποφορτισμένη συναισθηματικά - γραφή μου. Όσους βλέπω να μιλούν πολιτικάντικα και να διαπληκτίζονται με άλλους και με ιδιαίτερο «πάθος» για την ανεργία, δεν τους υπολήπτομαι! Δεν ξέρουν για ποιο φαινόμενο μιλούν. Αυτός που ξέρει «πνίγεται» από το τραύμα και δυσκολεύεται να απαντήσει με ειλικρίνεια για το προσωπικό του δράμα. Όσοι τα καταφέρνουν και μιλούν για την τραγωδία τους στην καθημερινότητα, αντλούν επιχειρήματα από εξωτερικές προς αυτούς νοηματοδοτήσεις και προσλήψεις της ανεργίας. Ιδεολογικοποιούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το δράματα τους και αυτό κάτι δείχνει για τον κοινωνιολόγο ή τον πολιτικό επιστήμονα, αλλά στην πραγματικότητα παραμορφώνει την πολιτική αίσθηση του ανέργου, μέσα σε έναν κόσμο που προσβάλει το θεμέλιο της ύπαρξης και όχι το θεμέλιο της συνύπαρξης και της δημοκρατίας.

Η ανεργία, αναγνώστη μου, είναι αρρώστια. Μια κοινωνική πανούκλα με διαφορετικά ψυχικά και ψυχοσωματικά συμπτώματα για τον κάθε άνεργο. Και η διαφοροποίηση αυτή είναι άσχετη στη σημερινή ελληνική κοινωνία από την κοινωνική του διαστρωμάτωση (ομάδα, τάξη) – σε αντίθεση με αυτό που συνέβαινε πριν από την τρέχουσα κρίση. Έχει σχέση με άλλους παράγοντες και σχέσεις ατομικής ανάπτυξης και ασφαλώς κοινωνικοποίησης. Έχει σχέση με τη δόμηση του «υπερεγώ» εντός της αγοράς. Και στο βαθμό που η ελληνίδα και ο έλληνας νοιώθουν αποκλεισμένοι από την αγορά - συνήθως από κάποια συγκεκριμένη αγορά αναφοράς - βιώνουν μια ζωτικού χαρακτήρα μορφή απόρριψης, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της προσωπικότητας.

Ο σημερινός άνεργος και ιδιαίτερα ο μακροχρόνια άνεργος είναι ο αυριανός «απροσάρμοστος» - και χωρίς εισαγωγικά - πολίτης. Η ανεργία του γίνεται συνθήκη σοβαρής και στις περισσότερες περιπτώσεις μόνιμης διαταραχής της προσωπικότητάς του, οδηγώντας σε νευρώσεις και ψυχώσεις, από τις οποίες παράγεται ο «έλληνας πολίτης μετά τη κρίση». Θα είναι πλέον το τραύμα της ανεργίας που θα καθορίζει την πολιτική στάση και συμπεριφορά των Ελλήνων. Και όσοι πολιτικοί πιστεύουν πως θα καταφέρουν να χειραγωγήσουν προς το συμφέρον τους τη δραματική δυσαρμονία μεταξύ του «εκείνου», του «εγώ» και του «υπερεγώ» αυταπατώνται. Ο σημερινός άνεργος είναι μια «βόμβα», την οποία δεν μπορεί να «εξουδετερώσει» κανείς πολιτικός σχηματισμός. Είναι η «βόμβα» στα θεμέλια του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Και όποιος παίζει με τις βόμβες κινδυνεύει ασφαλώς να τιναχθεί στον αέρα.

 Συμβουλή: Αν δεν μπορείς να προσφέρεις συνθήκες αξιοπρεπούς, σταθερής εργασίας στον λαό που κυβερνάς, μην μιλάς για ανεργία. Μην προκαλείς την «βόμβα»! Δεν ξέρεις, όπως δεν ξέρω, πώς και πότε θα σκάσει. Και δεν ξέρουμε επειδή η «βόμβα» αυτή δεν έχει ενιαία δομή. Αποτελείται από δύο εκατομμύρια περίπου ξεχωριστά τμήματα, που λειτουργούν αυτόνομα. Η διαταραχή της δυναμικής ισορροπίας των τμημάτων της κάθε προσωπικότητας-άνεργος, διαταράσσει και την πολιτική δομή της «βόμβας» πάνω στην οποία στρογγυλοκάθεται η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ, νομίζοντας πως πρόκειται για πολυθρόνα!...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ο γνωστός Ελληνοαμερικανός διεθνολόγος Δρ. Νικόλαος Μωραΐτης θεωρεί ότι θα υπάρξει αναδιαμόρφωση συνόρων σε παγκόσμια κλίμακα μέσω της κατάργησης του έθνους - κράτους, επισημαίνει ότι η ΕΕ δεν εγγυάται τα σύνορα της Ελλάδας γιατί δεν έχει αμυντική και πολιτική ταυτότητα και την ανάγκη ύπαρξης πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα που θα σχεδιάσει την άμυνα της χώρας με υψηλή στρατηγική δεδομένου ότι κατά την άποψή του επίκειται τοπικός πόλεμος Ελλάδας - Τουρκίας, ο δε λαός θα πρέπει να πάψει να έχει κομματικές παρωπίδες και ιδεοληψίες. Θεωρεί επίσης ότι ένας πιθανός κατακερματισμός της ΕΕ θα ωφελήσει την Ελλάδα γιατί θα μπορεί να αναπτύξει ανεξάρτητα την οικονομία της και δεν θα διακυβεύεται το συμφέρον επιβίωσης.
Ακολουθεί η συζήτηση του Δρ. Ν. Μωραΐτη με τη Φωτεινή Μαστρογιάννη.

Φωτεινή Μαστρογιάννη:  Η εκλογή του προέδρου Τράμπ τι σηματοδοτεί για την Ελλάδα;

Νικόλαος Μωραΐτης:  Η εκλογή του προέδρου  Ντόναλντ Τράμπ, σηματοδοτεί για την Ελλάδα ότι σε αυτό τον ανταγωνιστικό εμπορικό και οικονομικό κόσμο, ο μοναδικός στόχος του κράτους είναι να μεριμνήσει για την  επιβίωσή του, την ασφάλειά του και το εθνικό του συμφέρον.

Στις δηλώσεις του, ασχέτως αν είναι υλοποιήσιμες η όχι,  μίλησε για τις αποφάσεις που θα πάρει για το διεθνές εμπόριο, για τις εμπορικές συμφωνίες, τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, για την κατάργηση δασμών μεταξύ των χωρών της NAFTA, για τη μεταφορά επενδύσεων και θέσεων εργασίας στο εξωτερικό, για την μετακίνηση της παραγωγής σε χώρες του Τρίτου Κόσμου για χαμηλό κόστος εργασίας, για επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών με NAFTA και εμπορική συμφωνία των χωρών του Ειρηνικού (TTP).  Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτές οι δηλώσεις σηματοδοτούν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα - ελληνικές εταιρίες που έφυγαν στα Βαλκάνια,  Έλληνες που μεταναστεύουν στο εξωτερικό για ανεύρεση εργασίας, οι μισθοί φτώχειας, η οικονομική ανισότητα, οι καταστρεπτικές για την ελληνική κοινωνία εμπορικές συμβάσεις με την Ευρώπη και τις πολυεθνικές που είναι εναντίον των ελληνικών συμφερόντων.
Πράγματι, τα αποτελέσματα της NAFTA έφεραν μεγάλα κέρδη στις ελίτ και τις μεγάλες επιχειρήσεις, και στους εργαζόμενους μισθούς πείνας, φτώχεια.  Αλλά, και στις ΗΠΑ, είναι φανερή η οικονομική ανισότητα.
Φυσικά, εκατομμύρια εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους ή είδαν τους μισθούς τους να παραμένουν στάσιμοι, βίωσαν την οικονομική αστάθεια, την ανασφάλεια και βούτηξαν στη φτώχεια. Οι εργάτες βρήκαν δουλειές στα εργοστάσια των πολυεθνικών, στα σύνορα ΗΠΑ  με το Μεξικό, με μισθούς σκλάβων. Μικρές μεξικανικές επιχειρήσεις δεν άντεξαν στον ανταγωνισμό των πολυεθνικών και χρεοκόπησαν. Εκατομμύρια Μεξικάνοι εργάτες αναγκάστηκαν να αναζητήσουν δουλειά στις ΗΠΑ.
Κατά συνέπεια, ο Τράμπ, μιλάει για κάτι που έχουμε γράψει πριν αρκετά χρόνια: Για μεταρρύθμιση των εμπορικών συμφωνιών και διεθνών Οργανισμών.   Μιλάει για την εξάλειψη των συνόρων που ίσχυαν παλαιότερα. Στέλνει το μήνυμα ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο των εμπορικών συμφωνιών και  να αναπροσαρμόσουμε τις υπάρχοντες συμφωνίες προκειμένου να πληρούν τις ανάγκες των χωρών μας.
  
Φωτεινή Μαστρογιάννη: Θεωρείτε ότι ο τουρκικός επεκτατισμός, όπως εκδηλώνεται αυτή τη στιγμή εναντίον της Ελλάδας, θα εξελιχθεί σε κάποια πολεμική σύρραξη;

Νικόλαος Μωραΐτης: To ότι η Τουρκία αποβλέπει εις την πολιτικοποίηση του όλου θέματος με απώτερο σκοπό τον τουρκικό επεκτατισμό εις το απώτερον μέλλον είναι γνωστό.  Οι προσπάθειες της Τουρκίας, για συνεκμετάλλευση, συγκυριαρχία και ουσιαστική, τρόπον τινά ειπείν, εισβολή στο Αιγαίο, είχε αρχίσει από το 1962.  

Συγκεκριμένα, την περίοδο εκείνη, η Τουρκία, για πρώτη φορά, έθεσε στο ΝΑΤΟ, το αίτημα αναλήψεως της ευθύνης και επιχειρησιακής διευθύνσεως του Ανατολικού Αιγαίου, ως και τη μέριμνα αμύνης του θαλασσίου αυτού χώρου από τον τουρκικό στόλο.  Το αίτημα αυτό απορρίφθηκε, διότι η ζώνη ευθύνης της Τουρκίας έχει καθορισθεί εις τον Εύξεινο Πόντο.  

Παρά ταύτα, η Τουρκία εμμένει ακόμη στην μεγαλομανή αυτή ιδέα της, η οποία, το 1969, παρακάμπτει το ΝΑΤΟ και δοκίμασε άλλη οδό προσπελάσεως, διά του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, εις τον οποίο υπέβαλε σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο καθόριζε τα εξής: 
1) Τα νησιά δεν θα έχουν δικαιώματα επί της αιγιαλίτιδος ζώνης, 2) Επί συνορευούσης ζώνης, 3) Της υφαλοκριπίδος και 4) Επί της οικονομικής ζώνης.  

Και ο πλέον κοινός νους αντιλαμβάνεται, ότι βάσει της προτάσεως αυτής, η νοητή γραμμή διαχωρισμού των χωρικών υδάτων, δέον να χαράσσεται από ηπειρωτικής χώρας εις ηπειρωτικήν και τοιουτοτρόπως το Αιγαίο θα καθίστατο τουρκική θάλασσα. 

Η πρόταση αυτή ψηφίστηκε μόνο από την Τουρκία και την Τύνιδα. Η τουρκική Κυβέρνηση, επειδή απέτυχε και σε αυτή τη προσπάθεια, υπέβαλε δεύτερο τροποποιημένο σχέδιο, το οποίο είχε ως εξής: Τα νησιά να έχουν δικαίωμα επί της αιγιαλίτιδας ζώνης, της συνορευούσης ζώνης, της υφαλοκρηπίδας και της οικονομικής ζώνης, αναλόγως: α) του μεγέθους των β) του πληθυσμού, γ) της γεωγραφικής γειτνιάσεως και δ) αναλόγως της γεωμορφολογικής διαμορφώσεώς των.  

Και αυτό το σχέδιο απορρίφτηκε με συντριπτική πλειοψηφία, αφού επί συνόλου ψήφισαν 149, ψήφισαν υπέρ του σχεδίου μόνον 6.  Εν συνεχεία, διετύπωσε και άλλο σχέδιο, εξίσου εξωφρενικό με τα δύο πρώτα. Βάσει του σχεδίου τούτου, τα τέσσερα κριτήρια του νεωτέρου σχεδίου θα εφαρμόζονται μόνον επί της οικονομικής ζώνης.  Τούτο σε τελευταία ανάλυση, εάν ετίθετο σε εφαρμογή, τι θα σήμαινε;  Η Τουρκία θα έφθανε μέχρι του Θερμαϊκού κόλπου και του Αγίου Όρους και η Λιβύη και η Αίγυπτος μέχρι του Σαρωνικού κόλπου.

Μόνον η αναφορά μας εις το πρόσφατο παρελθόν αποδεικνύει, ότι η όποια Τουρκική Κυβέρνηση έχει από μακρού εκπονήσει τα σχέδια, για την κατάλυση του καθεστώτος του Αιγαίου, που σε τελευταία ανάλυση αποτελούν τα πρώτα σημεία εις τον ορίζοντα του επικειμένου τουρκικού επεκτατισμού.

Αξίζει, επιπλέον ν’ αναφερθώ ότι  είχε δοθεί η δυνατότητα να παρακολουθήσω το ετήσιο συνέδριο της τουρκικής οργάνωσης “American Friends of Turkey”, που συνήλθε στην Ουάσιγκτον, από τις 20 έως 23 Φεβρουαρίου το 1991. Στο περιθώριο του συνεδρίου είχα την ευκαιρία ν’ ανταλλάξω λίγες απόψεις και με τον γνωστό  Ναύαρχο Μπιρέντ, ο οποίος θεωρούνταν ένας από τους κύριους τεχνοκράτες της επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας στο Αιγαίο.. Μου είχε δηλώσει ότι: “δεν υπάρχουν οριοθετημένες γραμμές και σύνορα στο Αιγαίο”.  Πρόκειται για τις γνωστές και απαράδεκτες τουρκικές απόψεις προσέγγισης του προβλήματος και του έδωσα την πρέπουσα απάντηση.

Εκείνο που με ανησυχεί βαθύτατα είναι η δραματική εξέλιξη που λαμβάνουν τα πράγματα στις σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας. Πιο συγκεκριμένα, φοβάμαι πως η όλη κατάσταση οδηγείται σε τοπικό πόλεμο Ελλάδος-Τουρκίας. 

Κατόπιν των ανωτέρω και αν λάβουμε υπ’ όψη:  1) Τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με την Τουρκία, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο. 2) Τις ανακατατάξεις που λαμβάνουν χώραν στη Μέση Ανατολή. 3) Τον τουρκικό επεκτατισμό που κατευθύνεται από το κατεστημένο της αμερικανικής πρωτεύουσας και 4) ότι τα προσεχή 5 χρόνια θα είναι τα πιο κρίσιμα  για την παγκόσμια κατάσταση, αλλά ειδικότερα για μας, που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τόσους κινδύνους, νομίζω, ότι θα πρέπει να μας εμβάλλει σε ανησυχίες, που διάκεινται δυσμενώς σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων και δικαίων. 

Η κρίση στη Μέση Ανατολή, που άπτεται άμεσα της ασφάλειας της Πατρίδας μας, δεν απέχει πολύ απ’ όσα κατά καιρούς είχα γράψει γύρω από τον Ισλαμισμό, ιδιαίτερα το 1990 με θέμα “Το ισλάμ το νέο μέτωπο της Ευρώπης”, που τελευταία πολιτικοποιείται ραγδαία όχι μόνο στις χώρες προέλευσής του, αλλά και σ’ αυτή την Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ισλαμική κίνηση βέβαια, που λαμβάνει απειλητικές διαστάσεις, γιατί οι χώρες που την γαλουχούν έχουν στα χέρια τους το πανίσχυρο όπλο “πετρέλαιο”, γύρω από το οποίο εκτυλίσσονται όλες.  Τώρα που ο Ισλαμικός Άξονας κατάφερε και βρήκε διέξοδο στη Μεσόγειο, δια της Τουρκίας –όπως μεθοδεύεται- τα πράγματα για την Πατρίδα μας είναι δραματικά

Είναι φανερό ότι η χώρα μας βρίσκεται στο σταυροδρόμι πολλών επιλογών και εκεί ακριβώς η πολιτική και διπλωματική μας ηγεσία οφείλει να επιδείξει όλη την ικανότητα και κοντά σ’ αυτή και η στρατιωτική, γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορεί να λειτουργήσει η πρώτη.  Και αναφέρομαι σε ικανότητα, επειδή φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα πρέπει να την επιδείξουμε για να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις αυτές σε σχέση με τους τουρκικούς ελιγμούς, προκλήσεις, παραβιάσεις, θερμά επεισόδια, κλιμάκωση, απειλές χαμηλής έντασης. Οι κίνδυνοι είναι άμεσοι για την ασφάλεια της Πατρίδας μας.  Με απασχολεί σοβαρά ο φόβος αν η Τουρκία αναγκαστεί να ενδώσει για το κουρδικό, και συμπλεύσει κατά κάποιο τρόπο με τις απαιτήσεις μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή και επιχειρήσει να συνδέσει την υποχώρησή της με το καθεστώς των Νησιών μας στο Αιγαίο Πέλαγος.

Από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι διαμορφωτές αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής πρέπει να συνδεθούν με την “ακαδημαϊκή/διεθνολογική κοινότητα”, η οποία, ακαδημαϊκή εμπειρική έρευνα και μελέτη, μέσα από την θεωρία διεθνών σχέσεων, έχει την δυνατότητα να ερμηνεύσει, να αναλύσει να αξιολογήσει και να προβλέψει την υφιστάμενη κατάσταση. Αυτή η σύνδεση θα δημιουργήσει έναν στρατηγικό σχεδιασμό που θα εφαρμόσει μια εθνική στρατηγική.


Φωτεινή Μαστρογιάννη:  Πως βλέπεται να εξελίσσεται η κατάσταση με την Κυπριακή Δημοκρατία;

Νικόλαος Μωραΐτης: Είναι κοινά παραδεκτό ότι οι αποφάσεις της Κυπριακής κυβέρνησης, όπως το ταξίδι στην Ελβετία, οδηγούν μόνο σε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και δημιουργία μιας Τουρκικής επικυριαρχίας και παραμονής των κατοχικών στρατευμάτων.  
Η θέση του κυπριακού και ελλαδικού λαού πρέπει να είναι η άμεση αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής.Οποιεσδήποτε αποφάσεις,  και εγγυήσεις, απ’ όπου κι αν προέρχονται, ωφελούν μόνο την παράνομη εισβολή της Τουρκίας, και τη δημιουργία ενός Τουρκικού κράτους από εποίκους Τούρκους. Το βασικό κίνητρο στις αποφάσεις της Κυπριακής δημοκρατίας πρέπει να είναι η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας.

Φωτεινή Μαστρογιάννη: Πολλοί θεωρούν ότι πολύ σύντομα η ΕΕ θα διαλυθεί ή θα γίνει πολλών ταχυτήτων. Ποια είναι η γνώμη σας; Ποιες οι επιπτώσεις για την Ελλάδα στη μία και στην άλλη περίπτωση;

Νικόλαος Μωραΐτης: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εάν διαλυθεί η Ευρωζώνη, όπως υποστηρίζεται συχνά, θα γίνει για δύο λόγους. Πρώτον, δεν είναι οικονομική κοινότητα που να έχει μια εθνοκεντρική δομή κοινής δημοσιονομικής και τραπεζικής ένωσης, κοινές παραγωγικές σχέσεις, κοινή οικονομία και κοινά συμφέροντα. 

Αναντίρρητα, τα κράτη της Ευρώπης είναι ένα ψηφιδωτό διαφορετικών συμφερόντων, οικονομικών δυνατοτήτων, εμπορικών και τεχνολογικών επιδόσεων, πολιτικών αντιλήψεων, παραδόσεων, βιομηχανικών επιπέδων, διαφορετικά ήθη και έθιμα. 

Πράγματι, υπάρχουν ανισορροπίες, και ανταγωνισμός μεταξύ αδυνάμων και ισχυρών κρατών.  Επιπροσθέτως, για να μπορέσει να διατηρηθεί μια “οικονομική κοινότητα,” απαιτείται να έχει και την πολιτική ένωση.  Απεναντίας, αυτή η ¨διαφοροποιημένη εθνοκρατικά” ένωση που ονομάζεται ΕΕ, που δεν έχει οικονομική αλληλεγγύη, η κοινή δημοκρατική κατεύθυνση, ούτε κοινά συμφέροντα, δεν μπορεί να έχει πολιτική ένωση για να συγκροτήσει και να διατηρήσει αυτή την οικονομική δομή. Άλλωστε, πολιτικά και θεσμικά είναι αδύναμη για να έχει μια κοινή πολιτική. Γι’αυτό και δεν υπάρχει εγγύηση των συνόρων μας διότι η ΕΕ δεν έχει πολιτική και αμυντική ταυτότητα. Τα σύνορα της “Ευρωπαικής Κοινότητας” είναι άγνωστα από πλευράς πολιτικής και ασφάλειας.

Εκτός απ’ αυτό, οι ηγεμονικές πολιτικές και οικονομικές πρακτικές μέσα στην Ευρώπη, κυρίως της Γερμανίας, είναι το κίνητρο προς διάλυσή της.


Από την άλλη πλευρά, εάν έχουμε έναν κατακερματισμό της ΕΕ, η Ελλάδα θα έχει το δικό της νόμισμα, την δική της νομισματική και δημοσιονομική ελευθερία για την ανάπτυξη της οικονομίας της και θα έχει μια πιό ανταγωνιστική οικονομία. Στην περίπτωση αυτή θα σταματήσει να διακυβεύεται το συμφέρον επιβίωσης.









Φωτεινή Μαστρογιάννη: Ο πλανήτης πλέον αλλάζει σε ταχείς ρυθμούς και αντίστοιχα αλλάζουν και οι σχέσεις των κρατών. Ποια είναι η στάση που πρέπει να κρατήσει το Ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεδομένου ότι είναι υπό την  εποπτεία των δανειστών; 

Νικόλαος Μωραΐτης: Έχω αναλύσει σε πολλά άρθρα μου για τις αλλαγές στο διεθνές σύστημα και ποιά είναι η κατευθυντήρια δύναμη πίσω από αυτές, δηλαδή από την μετάβαση μιας κοινωνικο-οικονομικής πολιτικής δομής, σε μια άλλη, πως πέτυχε την παρούσα κατάσταση, στην οποία φαίνεται να οδηγείται και γιατί.  

Πράγματι, στον 21ο αιώνα, τον οποίο διανύουμε, μπαίνουμε σε έναν πολύ διαφορετικό εμπειρικό κόσμο.  Αυτός ο διεθνοποιημένος κόσμος, που ζούμε σήμερα, θα δημιουργήσει προκλήσεις, απειλές και ευκαιρίες. Θα υπογραμμίσω, επίσης, τις σχετικές εθνικές και διεθνείς απειλές:  Η άνιση κατανομή του πλούτου, η διεύρυνση του χάσματος του εισοδήματος, η φτώχεια, η ανισότητα, οι εθνολογικές συγκρούσεις, η ανεξέλεγκτη μετανάσταευση και η πείνα, σε παγκόσμια κλίμακα. Σκοπός του Ελληνικού πολιτικού συστήματος θα πρέπει να είναι ο εντοπισμός των προβλημάτων και με μια ορθολογιστική εθνική στρατηγική να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσες και απειλές, που διαμορφώνουν τον νέο διαφορετικό κόσμο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παγκόσμια οικονομία πλησιάζει τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τις χρόνιες από τις οξείες καταστάσεις. Ενώ οι κυβερνήσεις και επιφανείς οικονομολόγοι έχουν την τάση να μιλάνε για αυτήν την κατάσταση ως μια “νομισματική κρίση”, η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή από ό, τι λέει η ορολογία τους.

Η διεθνής οικονομική κρίση δημιουργεί μια οικονομική δυσπραγία, η οποία ενισχύει μια ανεξέλεγκτη μετανάστευση που απειλεί την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα, τόσο στις προηγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες.  Νέες παγκόσμιες προκλήσεις αναδύονται τώρα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Για παράδειγμα, οι εθνο-θρησκευτικές συγκρούσεις, η εξάντληση των φυσικών πόρων, η διεθνής τρομοκρατία, ομάδες οργανωμένου εγκλήματος, και αυταρχισμός στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Αυτά συνήθως προκύπτουν από τις παγκόσμιες δομικές αλλαγές, όπως αυτές που σχετίζονται με την οικονομική παγκοσμιοποίηση, την αλληλεξάρτηση και τη νέα παγκόσμια τάξη.

Μια παγκόσμια τάξη περιθωριοποιημένη από την παγκοσμιοποίηση, αναδύεται στις αναπτυσσόμενες και στις ανεπτυγμένες χώρες οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο τη διεθνή ειρήνη και την εσωτερική σταθερότητα που θα ταρακουνήσουν τα οικονομικά και πολιτικά συστήματα του κόσμου. Οι ηγέτες του δυτικού κόσμου δεν πρέπει να αγνοούν την περιθωριοποιημένη αυτή δύναμη που θα διαταράξει τις κοινωνίες.

Η μετατόπιση των ανθρώπων από την ύπαιθρο στις πόλεις, (σε χώρες του τρίτου κόσμου) φέρνει μαζί της την αποδυνάμωση των παραδοσιακών πολιτικών και κοινωνικών συστημάτων. Οι αστικές και μικροαστικές τάξεις των αναπτυσσομένων χωρών έχουν γίνει γόνιμο έδαφος για στρατολόγηση ριζοσπαστικής πολιτικής και θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Οι μετανάστες γίνονται όλο και πιο συνειδητοί του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Η τηλεόραση και τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης φέρνουν αυτά τα κενά μέσα στα σπίτια και στις συνειδήσεις όλων. Το παγκόσμιο σύστημα ανταμείβει και τιμωρεί. Σε μια κρίση ο πληθυσμός θα στραφεί στους πολιτικούς του ηγέτες για να διευκολύνουν τις επιπτώσεις των οικονομικών κυρώσεων.

Φυσικά, αυτά τα φαινόμενα δεν είναι νέα. Η μετατόπιση πληθυσμών από την τεχνολογία έχει πιθανώς συμβεί από την εφεύρεση του φτυαριού. Και οι μεταναστεύσεις έχουν λάβει χώρα σε κάθε οικονομική επανάσταση. Αυτό που είναι μοναδικό στην εποχή μας, είναι η κλίμακα της διεθνούς επίδρασης και ο ρυθμός της τεχνολογικής αλλαγής. Η πρόκληση του εξανθρωπισμού της διαδικασίας είναι, ως εκ τούτου, άνευ προηγουμένου.

Η Παγκοσμιοποίηση, η Νέα Τάξη Πραγμάτων,  και οι προκλήσεις αυτού του νέου αιώνα θα φέρουν τη δυνατότητα της διάλυσης του έθνους-κράτους λόγω των δημογραφικών και περιβαλλοντικού στρες. "Στο εξής, ο χάρτης του κόσμου δεν θα είναι ποτέ στατικός, θα είναι μια συνεχώς μεταλλασσόμενη αναπαράσταση του χάους". Η πηγή σύγκρουσης θα  βασίζεται σε ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω: Πολιτισμικές διαιρέσεις, παγκόσμιες διασπάσεις εναντίον ομογενοποίησης, ανεπάρκεια, εγκληματικότητα,  εθνολογικές συγκρούσεις, υπερπληθυσμός και ασθένειες.  Αυτά θα δώσουν αφορμή για συγκρούσεις μεταξύ εθνών και ομάδων από διαφορετικούς πολιτισμούς, μεταξύ ενός πολιτισμού έναντι του άλλου, ή μεταξύ ενός ομοιογενή παγκόσμιου εμπορικού δικτύου και μιας παγκόσμιας αναρχίας. Πολλά από τα  έθνη-κράτη, θα αποδυναμωθούν και τα εθνικά τους σύνορα θα λάβουν μια νέα δομή.

Συμπερασματικά, έχει καταστεί σαφές ότι, αυτός ο αιώνας υπόσχεται να αποτελέσει μια περίοδο επανάστασης στην τεχνολογία της πληροφορικής, στην επιστήμη, και στην οικονομία που αναπόφευκτα θα έχουμε και την κοινωνική επανάσταση.  Πιστεύω, ότι, η Ελλάδα πρέπει να μεριμνήσει για την ασφάλειά της σχεδιάζοντας μια υψηλή στρατηγική διότι θα έχουμε αλλαγές στον καταμερισμό ισχύος, και θα δούμε ανεξέλεγκτες μεταβλητές στο διεθνές σύστημα, και στην περιοχή μας.


Φωτεινή Μαστρογιάννη: Πολλοί Έλληνες ελπίζουν στην παρουσία ενός ηγέτη. Πώς θα έπρεπε να είναι κατά τη γνώμη σας ο ηγέτης αυτός στις δύσκολες στιγμές που ζούμε;


Νικόλαος Μωραΐτης: Είναι γεγονός ότι, για να λυθεί η παρακμιακή πορεία της Ελλάδς, πρέπει να παρουσιαστεί ένας αδιάφθορος ηγέτης, που δεν θα κάνει την πολιτική καριέρα του. Να είναι αυτός που θα υιοθετήσει το βίωμα/εμπειρία της κοινωνίας και να επιδιώξει να λειτουργήσει το πολιτικό σύστημα προς το συμφέρον του έθνους.

Ταυτόχρονα, να είναι ηγέτης με οξύνοια, διορατικότητα, πολιτική υφή και προπαντός να έχει εθνική ευαισθησία. Να γνωρίζει άριστα την διεθνή πολιτική κατάσταση.  Οι θέσεις του να αποτελούν εθνικό μεγαλείο και εγγύηση για την ασφάλεια και διατήρηση του εθνικού συμφέροντος.  Πρέπει να έχει ισχυρά βάση την δημοκρατική του υπόσταση και το πιστεύω, να αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της εξασφάλισης της εθνικής μας ακεραιότητας, αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας.

Συγχρόνως να έχει συναίσθηση ότι έχει μεγάλη εθνική αποστολή και υπέρτατη υποχρέωση έναντι της Πολιτείας: Να την διασφαλίζει άγρυπνα από κάθε εσωτερική και εξωτερική επιβουλή, κάτω μάλιστα από τις πλέον δύσκολες συνθήκες της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας.

Υστερα, να γνωρίζει ότι είναι μέγα το βάρος της ευθύνης, που θα αναλάβει, κάτω μάλιστα από τις πλέον δύσκολες και αντίξοες συνθήκες, αφού, μεταξύ  άλλων, οι Τούρκοι συνεχίζουν την εισβολή και κατοχή της Κύπρου και βρίσκονται απειλητικοί προ των θυρών του Αιγαίου.  Θα πρέπει να είναι αυτός που απερχόμενος θα αφήσει στον διάδοχό του μια ΕΛΛΑΔΑ ακέραιη γεωγραφικά και μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που ν’ αποτελεί το ίνδαλμα στον ευρωπαικό χώρο.

Φωτεινή Μαστρογιάννη: Έχετε κάποιο ειδικό μήνυμα να στείλετε στους Ελληνες που θα μας διαβάσουν;

Νικόλαος Μωραΐτης:  Αξίζει, να αναφερθούμε στον αείμνηστο συντηρητικό πολιτικό επιστήμονα Leo Strauss ο οποίος είχε πει κάποτε, αναφερόμενος στους φιλελεύθερους συναδέλφους του: «Τραγουδούν ενώ η Ρώμη καίγεται!  Το χειρότερο είναι ότι δεν γνωρίζουν ότι τραγουδούν ή ότι η Ρώμη έχει παραδοθεί στις φλόγες».  

Αναρωτιέται κανείς τι θα έλεγε ο Strauss για την αδιαφορία και την αδράνεια των Ελλήνων να αντιμετωπίσουν την «πρωτοφανή και πρωτόγνωρη παρακμιακή πορεία της χώρας.  Αλλά και οι πολιτικοί, εθελοτυφλώντας μπροστά στο πραγματικά οριακό σημείο που έχει φθάσει η Πατρίδα, μοιάζουν περισσότερο με μυρμήγκια που ζουν στους πρόποδες ενός βουνού την ώρα που γίνεται κατολίσθηση.  Καθώς κομμάτια βράχων και ξύλα αρχίζουν να πέφτουν επάνω στην φωλιά τους, αυτά είναι ακόμη απασχολημένα με το να μετακινούν ένα κλαδάκι από εδώ, ένα βότσαλο από εκεί και με το να προσπαθούν να ανοίξουν ξανά παλιά μονοπάτια που έχουν φράξει.

Η παρακμιακή πορεία της χώρας, μας γυρίζει πίσω στην εικόνα του Strauss για τους φιλελεύθερους που τραγουδούν την ώρα που η Ρώμη καίγεται. Οι λύσεις στην παρακμιακή πορείας της χώρας, θα βρεθούν μόνον εάν ο λαός απεγκλωβιστεί από τις «παραπολιτικές και κομματικές παρωπίδες, ιδεοληψίες και εικονικές πραγματικότητες», και δει την κατάσταση μέσα από μια εμπειρική πραγματικότητα.

Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)