Articles by "ΗΠΑ"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΗΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Είναι απλά ένα σενάριο που ποστάρησε ένας ευφάνταστος φίλος στο facebook, αλλά έχει αναρτηθεί και σε ιστοσελίδα που μάλλον έχει καταργηθεί (όπως μας πληροφορεί ο blogger). Μπορεί να είναι μια εφιαλτική εκδοχή που προσπαθεί να ερμηνεύσει διάφορα δεδομένα και στοιχεία που έχουν αναδυθεί τις τελευταίες μέρες αλλά εισάγονται και πολλές πληροφορίες για τη γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής της ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης ανατολής και όχι μόνο.
Κυρίαρχοι παίκτες στο στόρι οι Αμερικάνοι (πως θα μπορούσαν να έλλειπαν; ), αλλά και οι Γερμανοί, Ρώσοι όπως και οι γείτονες Ελλάδα και Τουρκία.
Είναι λίγο σεντόνι το κείμενο αλλά νομίζουμε πως αξίζει να διαβαστεί. Και φυσικά η δημοσίευσή του δεν σημαίνει πως συμμεριζόμαστε τις απόψεις και φυσικά την κατάληξη που προβλέπει.

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Οι ΗΠΑ πολύ θα ήθελαν να μπορούσαν να έχουν περισσότερη στρατιωτική ισχύ διότι έτσι θα μπορούσαν να επέμβουν με αποφασιστικότητα στην Συρία από το 2013.
Το 2013 ο Ερντογάν είχε στήσει μια σειρά από προβοκάτσιες στην Συρία με βομβιστικές επιθέσεις εναντίον αμάχων για να κατηγορήσει τον Άσαντ στην διεθνή κοινότητα, αλλά ο Ομπάμα δεν τόλμησε να οργανώσει χερσαία επιχείρηση του αμερικάνικού τακτικού στρατού στην Συρία.
Ο λόγος είναι ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να διεξάγουν στρατιωτικές επιχειρήσεις ευρείας κλίμακας.
Το 2003 ο Paul Wolfowitz, ένας από τους πρωτεργάτες και φανατικούς οπαδούς της επέμβασης των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 δήλωνε σε συνέντευξη του στην εφημερίδα THE SUNDAY TIMES ότι : "Φοβάται πως η κόπωση των Αμερικάνων από τους πολέμους στο Ιράκ και Αφγανιστάν θα οδηγήσει τις ΗΠΑ στο να εγκαταλείψουν τους αντάρτες στην Συρίας στην τύχη τους, όπως ακριβώς άφησαν και τους Ιρακινούς αντικαθεστωτικούς το 1991 οι οποίοι συνετρίβησαν από τον Σαντάμ. Εξέφρασε την απογοήτευση του για την ελλειπή βοήθεια προς τους αντάρτες στην Συρία αλλά είπε πως η στρατιωτική επέμβαση στην Συρία δεν είναι στο πρόγραμμα ."
Από αυτήν την δήλωση καταλαβαίνουμε ότι η πάλαι ποτέ αμερικανική πολεμική μηχανή αποτελεί φάντασμα του παρελθόντος. Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει πως οι ΗΠΑ είναι ανίσχυρες στρατιωτικά, κάθε άλλο... αλλού είναι το πρόβλημά τους... Στην χρηματοδότηση...
οι ΗΠΑ δαπανούν ετήσια κάπου 600 δις δολάρια σε αμυντικές δαπάνες, αλλά, το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του τεράστιου ποσού (σχεδόν το 75 %) πάει σε λειτουργικά έξοδα... Απο την συντήρηση των δεκάδων χιλιάδων οπλικών συστημάτων που έχουν, Αεροπλανοφόρα, πλοία, υποβρύχια, αεροσκάφη κάθε τύπου, άρματα μάχης, πυροβόλα, οχήματα, μέχρι τις αναβαθμίσεις του κάθε οπλικού συστήματος, και τις δαπάνες για την μισθοδοσία του προσωπικού των ενόπλων δυνάμεών τους... και φυσικά στην συντήρηση των στρατιωτικών βάσεων που έχουν διάσπαρτες εκτός ΗΠΑ σε ολόκληρο τον πλανήτη...

Οι ΗΠΑ χωρίς στρατό λοιπόν, δεν μπορούν να ασκήσουν εξωτερική πολιτική, γιαυτό και βλέπουμε σήμερα την Αμερική να ΄΄γλείφει» τον Ερντογάν και να τρέχει σαν σκυλάκι από πίσω του στην Συρία, όπου ο τελευταίος προσπαθεί να κάνει ότι γουστάρει, και μάλιστα ενώ αποκομίζει τους καρπούς της ενδοτικότητας των Αμερικάνων, την ίδια στιγμή τους φτύνει στα μούτρα συνάπτοντας συμμαχία με την Ρωσία.

Αυτό δεν είναι και πολύ καλό για την Ελλάδα διότι αφού αρνήθηκε την βοήθεια της Ρωσίας , πρώτα ο ΓΑΠ και μετά ο Τσίπρας, παραμένει στο άρμα της δύσης αλλά την ίδια στιγμή βρίσκεται μεταξύ της διαμάχης ΗΠΑ και Γερμανίας...

Ο Ομπάμα λοιπόν, το 2013 δεν τόλμησε να κάνει χερσαία επιχείρηση, εξάλλου ακόμα και η εισβολή στο Ιράκ το 2003 έγινε με την αμέριστη οικονομική βοήθεια των Σαουδαράβων και Καταριανών οι οποίοι είχαν φοβηθεί ότι ο Σαντάμ Χουσέιν θα τους καταλάμβανε όπως έκανε με το Κουβέιτ.
Ο Ομπάμα δεν ήθελε αυτή την φορά η Αμερική να ζητήσει λεφτά από τους πλούσιους Άραβες του ΟΠΕΚ για μια στρατιωτική επιχείρηση εφόσον όπως πολύ σωστά τον είχαν πληροφορήσει οι σύμβουλοί του σε δύο χρόνια από τότε, το 2015, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να αυτονομηθούν ενεργειακά από την Μ.Ανατολή με την εξόρυξη των εγχώριων ,αμερικανικών, κοιτασμάτων σχιστολιθικού αερίου, κάτι που έγινε πραγματικότητα. Έτσι ο Ομπάμα μπορούσε πλέον να αρχίσει την υλοποίηση του οράματος του για την απεμπλοκή της Αμερικής από την Μ.Ανατολή και να επικεντρωθεί στην αντιμετώπιση της Κίνας.
Ωστόσο ο δημοκρατικός Ομπαμα δεν μπόρεσε ποτέ να ελέγξει το βαθύ αμερικανικό κράτος που ανήκε στους ρεπουμπλικάνους, οι οποίοι έχουν και το χρήμα στην Αμερική, χρήμα το οποίο απέκτησαν με "μπιζνες" στην Μ.Ανατολή, και οι οποίοι μπορεί μέσω Γουλφοβιτς να παραδέχονταν την αδυναμία για πόλεμο, αλλά δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν στην τύχη τους τους συνεταίρους τους Σαουδάραβες και Καταριανούς.
Οι ρεπουμπλικάνοι τελικά βρήκαν την λύση με το Ισλαμικό Κράτος.
Ο Ομπάμα εκτός από τις εκκρεμότητες που άφησε στην Μ.Ανατολή άφησε και άλλες στην Ευρώπη. Εγκαταλείποντας της πλούσιες αραβικές πετρελαιοπαραγωγές χώρες στην τύχη τους απέναντι στο εχθρικό Ιράν, άφησε και το θέμα της ενεργειακής αυτονομίας της Ευρώπης ανοιχτό.
Η Ευρώπη, δηλαδή η Γερμανία, τροφοδοτείται σχεδόν αποκλειστικά με αέριο από την Ρωσία και από το 2009 σχεδίαζε με το Κατάρ την κατασκευή ενός αγωγού που θα διέσχιζε το Κατάρ-Ιορδανία-Συρία-Τουρκία-Ελλάδα-Αλβανία-Ιταλία-Αυστρία για να μπορέσει επί τέλους να ανεξαρτοποιηθεί. Εξάλλου η "οδηγία" Ομπάμα προς τους ευρωπαίους, από το 2008, ήταν : "απεξάρτηση από τον Ρωσικό ενεργειακό παράγοντα.."

Η Συρία αρνήθηκε να συμπράξει στο πρότζεκτ διότι είχε στα σκαριά έναν άλλο αγωγό, αυτόν που θα διέσχιζε το Ιράν-Ιράκ και Συρία. Ο αγωγός αυτός θα διέσχιζε το σιιτκό Ιράν, τις σιιτκές νότιες επαρχίες του Ιράκ και την φιλική προς τον σιιτισμό Συρία.
Κατάρ-Σαουδική Αραβία είναι σουνιτικές χώρες και για λόγους που δεν είναι του παρόντος, τρέφουν θανάσιμο μίσος προς τις σιιτκές, και το αντίστροφο. Είναι κάπως σαν τις σχέσεις Ελλάδας Τουρκίας....
Έτσι το Κατάρ και Σαουδική Αραβία και Γερμανία ζήτησαν βοήθεια από τις ΗΠΑ και συγκεκριμένα από την ρεπουμπλικανική αντιπολίτευση του Ομπαμα η οποία ελέγχει την CIA.
Λεφτά υπήρχαν από το Κατάρ, τεχνογνωσία από την CIA, και το Ισλαμικό Κράτος έγινε πραγματικότητα. Στόχος του ΙΚ ήταν είτε η κατάληψη του δυτικού Ιράκ, και το πέρασμα του αγωγού από εκεί ( γιαυτό και όλα τα ηγετικά στελέχη ήταν σουνίτες πρώην στρατιωτικοί του Σαντάμ Χουσέιν), είτε η πτώση του ‘Ασαντ και και το πέρασμα του αγωγού από την Συρία.

Έτσι αναγκαστικά η Ρωσία επενέβη για να αποσοβήσει τον κίνδυνο του αγωγού ο οποίος θα οδηγούσε στο χάσιμο της ενεργειακής αγοράς της Ευρώπης. Ο Πούτιν είναι ένας εξαιρετικός παίκτης στην διεθνή Γεωπολιτική και Γεωστρατηγική σκακιέρα, και έχοντας φυσικά μια πολύ καλή υπηρεσία πληροφοριών...
Όταν είδε πως οι ΗΠΑ αδυνατούν να πληρώσουν μόνες τους το οικονομικό κόστος των δις δολαρίων για μια στρατιωτική επέμβαση στην Συρία, και τους Νατοϊκούς συμμάχους των να κάνουν τους "κινέζους", και να μην δείχνουν καθόλου πρόθυμοι να πληρώσουν τον λογαριασμό, εν έλαβε άμεσα δράση στο Συριακό μέτωπο...

Ο Ομπαμα υπέκυψε στο θέλημα της αντιπολίτευσης του και έκανε τα στραβά μάτια, ή τέλος πάντων στήριξε το Ισλαμικό Κράτος εξαναγκασμένος από τις συνθήκες.
Η Τουρκία από το 2011 έγινε ο αποδέκτης τόνων χρημάτων από τους Σαουδάραβαες και το Κατάρ για να αναλάβει τον υποστηρικτικό ρόλο του Ισλαμικού κράτους.
Ο Ερντογάν ανέταξε την οικονομία του, τσίμπησε και ο ίδιος δεκάδες δις δολάρια, βόλεψε την οικογένεια του, τον γαμπρό του, τον εαυτό του, νοικοκυρεύτηκε αυτός και η Τουρκία, και όλα καλά.
Ο Ερντογάν σιγά σιγά κατάλαβε ότι οι ΗΠΑ αποτελούν ένα γεωπολιτικό ψοφίμι, ούτε στρατό διαθέτουν πλέον, ούτε λεφτά. Γι' αυτό και σήμερα ο Ερντογάν δουλεύει τους Αμερικάνους ψιλό γαζί, τους βρίζει και τους φτύνει δημόσια...
Εκτός από τον Ενρτογάν και οι Γερμανοί βλέπουν ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν ούτε την θέληση ούτε την δύναμη να αντιπρατάξουν ικανές στρατιωτικές δυνάμεις στην Συρία αλλά και…..που πονάει η Γερμανία; …..μα στα ρωσοπολωνικά σύνορα. Ούτε η ίδια Γερμανία βέβαια έχει στρατό ικανό για κάτι σοβαρό. Έτσι η Γερμανία είναι αναγκασμένη, ακόμα και μετά από 5 χρόνια πολέμου στην Συρία, να εξαρτάται από την Ρωσία ενεργειακά.

Από την άλλη οι ΗΠΑ επιμένουν να πείσουν την Γερμανία να προσυπογράψει την συνθήκη τελωνειακή ένωσης ΗΠΑ-Ευρώπης TTIP , αλλά ο Σόιμπλε αρνείται εφόσον καταλαβαίνει ότι οι ΗΠΑ δεν αποτελούν πλέον ισχυρό εταίρο και ότι η Γερμανία θα μπορούσε μόνη της να κυριαρχήσει στην Ευρώπη ολοκληρώνοντας το Δ΄Ράιχ, ίσως.. και με λίγη βοήθεια από την Ρωσία. Γι' αυτό μην εκπλαγείτε εάν Γερμανία και Ρωσία τα "βρουνε" στην Ουκρανία με την διχοτόμησή της.

Οι ΗΠΑ θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα σχετικά με το χρέος της, αλλά η Γερμανία δεν υποκύπτει στις προτάσεις για κούρεμα του. Η Αμερική δεν φοβίζει πια κανένα. Εξάλλου ο ίδιος ο Σόιμπλε γύρισε και είπε με περίσσιο θράσος στον υπουργό Οικονομικών του Ομπάμα, εαν θέλετε να βοηθήσετε την Ελλάδα, να βάλετε το χέρι στην τσέπη σας...
Ωστόσο η Γερμανία δεν μας θέλει εντός ευρωζώνης διότι φοβάται πως μπορούμε ακόμη να χρεοκοπήσουμε με άμεσες συνέπειες στο γόητρο του ΕΥΡΩ.
Εάν όμως μας πετάξει έξω από την ευρωζώνη, τότε η Γερμανία γνωρίζει ότι οι ΗΠΑ, μαζί με την Ελλάδα, θα προσεταιρισθούν και τα τεράστια ενεργεικά αποθέματα της. Η Γερμανία δεν θέλει αυτά τα κοιτάσματα για τον εαυτό της, τα έχει τάξει στο Κατάρ και την Σαουδική Αραβία η οποία΄΄στεγνωνει’΄από πετρέλαιο.
Η Γερμανία λοιπόν βρίσκεται σε δίλημμα, ή κρατάει την Ελλάδα εντός ευρωζώνης με κίνδυνο την χρεοκοπία της και την κατάρρευση του ΕΥΡΩ, ή μας πετάει έξω και κάνει ένα ανέλπιστο δώρο στις ΗΠΑ, αθετώντας τις υποσχέσεις της στο Κατάρ.
Άρα η μόνη λύση είναι η εισβολή στην Ελλάδα της συμμαχικής προς την Γερμανία Τουρκίας. Εάν η Τουρκία εισβάλει στην Ελλάδα, ή έστω προβεί σε ένα ΄΄βαρύ΄΄ θερμό επεισόδιο με κατάληψη ακόμα και ενός μεγάλου κατοικημένου νησιού, ή τον ναυτικό αποκλεισμό του, τότε θα συμβούν τα εξής ωφέλιμα για τις Τουρκία και Γερμανία :
Α - Η Ελλάδα ως χώρα που βρίσκεται σε εμπόλεμο καθεστώς θα εξαιρεθεί από κάθε εκτίμηση, αξιολόγηση σε ότι αφορά τα οικονομικά της, και οποιαδήποτε αστοχία στον τραπεζικό τομέα θα αποδοθεί στην εμπόλεμη κατάσταση και όχι στο ΕΥΡΩ. Με άλλα λόγια να κάψουμε το μαγαζί πριν αυτό επίσημα χρεοκοπήσει.

Β - Η Τουρκία θα συντομεύσει κατά δέκα περίπου χρόνια την διαδικασία συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, διαδικασία που μέχρι σήμερα προσπαθεί με την αμφισβήτηση των συνθηκών που διέπουν το καθεστώς του και τον "εποικισμό" των νησιών, όχι μόνο με πρόσφυγες αλλά και με επιλεγμένα "ατομα" από την μεσαία και υψηλή τουρκική τάξη τα οποία δήθεν θα καταφύγουν στην Ελλάδα λόγω μεταπραξικοπηματικών διωγμών από τον Ερντογάν.

Το μόνο που σταματάει τους Γερμανούς και Τούρκους ακόμα είναι ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ.
Εάν η Τουρκία εισβάλει στην Ελλάδα και οι ΗΠΑ δεν ενεργοποιηθούν εναντίον της τότε θα δικαιωθεί ο Ρώσος εθνικιστής Ζιρινόφσκι, ο οποίος λέει ότι η Ρωσία θα μπορούσε να επιτεθεί στην Τουρκία χωρίς να ανησυχεί ότι το ΝΑΤΟ θα αντιδράσει. Οι ΗΠΑ θα ξεφτιλισθούν και το ΝΑΤΟ το οποίο προσπαθεί να παρουσιασθεί ως σωτήρας της Πολωνίας και των Βαλτικών χωρών θα χάσει κάθε αξιοπιστία.

Από την άλλη οι ΗΠΑ είναι εξαναγκασμένες να κάνουν όλα τα χατίρια της Τουρκίας, όπως ήδη κάνουνε, διότι στην Συρία το μισθοφορικό ισλαμικό κράτος απέτυχε, και διότι δεν μπορούν να στείλουν τακτικό στρατό, αλλά και γιατί η Τουρκία ελέγχει τα στενά του Βοσπόρου, και όχι μόνο αυτό, αλλά και βελτιώνει συνεχώς τις σχέσεις της με την Ρωσία. Δηλαδή όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολα θα υπακούσει στις ΗΠΑ για το κλείσιμο των στενών για να περιορίσει την Ρωσία, εάν ποτέ χρειαστεί να γίνει αυτό.

Η μόνη λύση για τις ΗΠΑ είναι ο συμβιβασμός, δηλαδή η άδεια προς την Τουρκία και την Γερμανία, για την διεξαγωγή ενός θερμού επεισοδίου το οποίο θα είναι πολύ πιο σοβαρό από αυτό των Ιμίων, και το οποίο θα σύρει την Ελλάδα σε διαπραγματεύσεις για τον διαμοιρασμό του Αιγαίου. Μισό η Τουρκία-Γερμανία και μισό οι ΗΠΑ.
Κατόπιν το ΝΑΤΟ θα επέμβει σε ρόλο διαμεσολαβητή και έτσι θα σώσει το γόητρο του...
Αυτό πήγε να γίνει προχθές με το επεισόδιο στα Ίμια, ο σκοπός του τούρκου κυβερνήτη ήταν η βύθιση του ελληνικού λιμενικού σκάφους...
και το γεγονός πως στην περιοχή δεν υπάρχουν μεγάλες και ισχυρές μονάδες του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, μάλλον δείχνει πως και η Ελληνική πλευρά έχει αποδεχτεί ένα σχέδιο για την διχοτόμηση του Αιγαίου...
άρα, πρέπει να περιμένουμε ένα πιο σοβαρό επεισόδιο, και μάλιστα αρκετά σύντομα...
Η Ελλάδα είναι πλέον αντικείμενο πλειστηριασμού...

ΥΓ
* Χάρτης Νο 1, ο 25ος μεσημβρινός
* Χάρτης Νο 2, οι διεκδικήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο,
και το τι θα προβλέπει η διχοτόμησή του..

του Μ.Κ. Bhadrakumar, Indian Punchline, 14-2-2018

 [Το πρόσωπο και η συμπεριφορά του Αμερικανού Αντιπροέδρου Πενς στο επίσημο γεύμα και στις τελετές έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στη Νότιο Κορέα, απεικόνισε παραστατικά τις αντιδράσεις του λεγομένου «βαθέως κράτους» της Ουάσιγκτον για την απροσδόκητη  αιθρία στις σχέσεις των δυο εχθρών-αδελφών κρατών της Κορέας, τα 76 εκατομμύρια πληθυσμού των οποίων απειλούνται με τον ίδιο πυρηνικό όλεθρο σε περίπτωση πολέμου. Ύφεση όμως της έντασης στα σύνορά τους και συμφιλίωση μεταξύ τους θα καταργούσε και την υποτιθέμενη ανάγκη  αμερικανικών χερσαίων, ναυτικών και αεροπορικών βάσεων και στρατευμάτων, που καθιστούν την Νότιο Κορέα  ισχυρό οχυρό ορμητήριο, κοντά στα σύνορα Κίνας και Ρωσίας. Εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα του Νοτιοκορεάτη Προέδρου Μουν, στο οποίο αναφέρεται το κατωτέρω άρθρο του οξυδερκούς Ινδού διπλωμάτη και αναλυτή.]

Παρουσίαση Μιχαήλ Στυλιανού

Αθλήτριες της Βόρειας Κορέας στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων

Ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν ανέτρεψε όλες τις σκοτεινές προβλέψεις, ότι μετά τους ολυμπιακούς αγώνες θα επανεμφανίζονταν οι εντάσεις μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών
Η πρόσκληση του Κιμ στον Πρόεδρο της Νοτίου Κορέας Μουν Τζάε-Ιν μπορεί να θεωρηθεί ως μεταβολή των δεδομένων. Ο Μουν δεν δεσμεύθηκε και δήλωσε ότι πρέπει προηγουμένως να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις. Το σημαντικό είναι ότι ο Πρόεδρος της Νοτίου Κορέας ούτε δέχτηκε, αλλά ούτε απέρριψε την πρόσκληση. ΄Όπως είπε ένας υψηλός αξιωματούχος της Νοτίου Κορέας, ο Μουν ουσιαστικά αποδέχτηκε την πρόσκληση. Και αυτό καλεί σε κάποιες εξηγήσεις.
Εάν εξαρτιόταν μόνο από αυτόν, ο Μουν μπορεί να ήθελε να πάει στην Πιονγκγιάνγκ. Αλλά για την απόφαση βαρύνουν και άλλοι παράγοντες. Πρώτο από όλα, η Βόρειος Κορέα θα πρέπει να θέσει σε αναστολή τις δοκιμές των πυραύλων της, και προπάντων τις πυρηνικές δοκιμές. Η πρόσκληση του Κιμ υπονοεί ότι ο η Πιονγκγιάνγκ είναι έτοιμη να σταματήσει τις δοκιμές, τουλάχιστον κατά την διάρκεια των αγώνων. Αλλά εάν τα μικτά αμερικανο-κορεατικά στρατιωτικά γυμνάσια ξαναρχίσουν κοντά στα σύνορα της Βόρειας Κορέας, τίποτε πια δεν θα είναι προβλέψιμο. [ Η Βόρειος Κορέα θεωρεί αυτά τα γυμνάσια σαν μιαν μείζονα απειλή εναντίον  της εθνικής ασφάλειας της.]
΄Ετσι, ο Μουν αντιμετωπίζει την βαριά υποχρέωση να πείσει την κυβέρνηση Τραμπ να αναβάλει τα προσεχή στρατιωτικά γυμνάσια. Οι ΗΠΑ επιμένουν η Βόρεια Κορέα να αναστείλει μονομερώς τις δοκιμές των πυραύλων της, συμβατικών και πυρηνικών και αρνείται οποιονδήποτε συσχετισμό μεταξύ των αμυντικών ερευνών της Βόρειας Κορέας και των  μικτών γυμνασίων ΗΠΑ-Νότιας Κορέας, που διεξάγονται σε τακτά διαστήματα κάθε χρόνο, στα σύνορα με την Βόρειο. Ως εκ τούτου, η  φρόνιμη επιλογή θα ήταν να υιοθετηθεί η πρόταση της Ρωσίας και της Κίνας για την «διπλή αναστολή»         -δηλαδή  Νότιος Κορέα και ΗΠΑ να αναστείλουν τις στρατιωτικές ασκήσεις  και η Βόρειος Κορέα να αναστείλει αντίστοιχα τις πυραυλικές δοκιμές.
 Το κινεζικό πρακτορείο Ξιν Χούα μετέδωσε πως, κατά την επίσκεψη του στην Ουάσιγκτον στις 8 και 9 Φεβρουαρίου, ο Κρατικός Σύμβουλος Γιανγκ Τζιεχί αντάλλαξε ιδέες για το θέμα των πυρηνικών στην κορεατική Χερσόνησο. Ο Γιανγκ έγινε δεκτός από τον Πρόεδρο Τραμπ και συναντήθηκε με τον υπουργό των Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον, τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας ΜακΜάστερ και τον ιδιαίτερο σύμβουλο και γαμπρό του Προέδρου Τζάρεντ Κούσνερ. Το Ξιν Χούα επικαλέστηκε μιαν έκκληση του Γιανγκ για  « παγκόσμια υποστήριξη, ώστε οι ενδο-κορεατικές σχέσεις να διατηρήσουν την σημερινή δυναμική προς την ύφεση στην χερσόνησο.» Ο Γιανγκ δήλωσε πως το Πεκίνο ελπίζει να διατηρήσει « την επικοινωνία και τον συντονισμό του» με την Ουάσιγκτον στην αναζήτηση μιας λύσης του κορεατικού προβλήματος.
Είναι σημαντικό ότι και ο Κινέζος Πρόεδρος απέστειλε επίσης έναν ειδικό απεσταλμένο στον Πρόεδρο Μουν της Νότιας Κορέας το περασμένο Σαββατοκύριακο. Το περασμένο Σάββατο, ο Χαν Ζενγκ, μέλος του πολιτικού γραφείου του κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος [δηλαδή ένα των επτά κύριων στελεχών του ΚΚΚ], συνάντησε τον Πρόεδρο Μουν. ( Ο Μουν δέχτηκε τον Χαν προτού προεδρεύσει δείπνου που παρατέθηκε στην υψηλή επιπέδου αντιπροσωπεία της Βόρειας Κορέας, υπό τον Κιμ Υόνγκ-ναμ, πρόεδρο του Προεδρείου της Ανώτατης Λαϊκής Συνέλευσης. Κατά το Ξιν Χούα, ο Χαν εξέφρασε την υποστήριξή του στην διαδικασία  «συμφιλίωσης και συνεργασίας» μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας και εξέφρασε την ελπίδα ότι «οι δυο πλευρές θα συναντηθούν στα μισά του δρόμου και θα καταβάλλουν κοινές προσπάθειες για την μείωση των εντάσεων.»
Μολονότι η κατάσταση παραμένει συγκεχυμένη και είναι δύσκολο να προβλεφτούν οι εξελίξεις, υπάρχουν πολλές πιθανότητες τελικά να καταφέρει ο Μουν να μεταβεί στην Πιονγκγιάνγκ. Με άλλα λόγια, η Νότιος Κορέα δεν πνίγεται ίσως από ενθουσιασμό να ξαναρχίσει τα στρατιωτικά γυμνάσια με τις ΗΠΑ στο μέλλον. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ του Τύπου, ο Μουν είχε ήδη μιαν θυελλώδη συζήτηση με τον Ιάπωνα πρωθυπουργό ΄Αμπε πάνω σ΄αυτό το ζήτημα. Ο Μουν απέρριψε κατηγορηματικά την σύσταση του ΄Αμπε να ξαναρχίσει τα μικτά γυμνάσια με τις ΗΠΑ χωρίς καθυστέρηση.
Παράλληλα η κοινή γνώμη στη Νότια Κορέα αρχίζει να αλλάζει στάση. Αποδεικνύεται ότι ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας ελίχθηκε λαμπρά, στέλνοντας την νεαρή αδελφή του Κιμ Υό-γιονγκ με την αντιπροσωπεία υψηλού επιπέδου για την τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων. ΄Ηταν το πρώτο μέλος της ηγετικής οικογένειας στην Πιονγκγιάνγκ που επισκέπτεται τη Νότιο Κορέα από την αρχή του Κορεατικού Πολέμου στην δεκαετία του 1950 και οι  Νότιο-Κορεάτες ενθουσιάστηκαν.
Είναι σαφές ότι η βόρειο-κορεατική συμμετοχή έκοψε ήδη την φόρα της εκστρατείας των αμερικανικών πιέσεων. Κάποιες κυρώσεις εναντίον της Βόρειας Κορέας έχουν ήδη προσωρινά αναβληθεί έως το τέλος των αγώνων. Το μεγάλο ερώτημα είναι εάν η εκστρατεία των αμερικανικών πιέσεων μπορεί να ξαναρχίσει μέσα στο νέο κλίμα της ύφεσης μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών.
Ο Μουν βαδίζει  επάνω σε αυγά. Είναι βέβαιο πως δεν θέλει να χάσει αυτό το άνοιγμα ευκαιρίας για μια διαδικασία ειρήνευσης με τον Κιμ. Αλλά από την άλλη πλευρά ένα ταξίδι άνευ όρων στην Πιονγκγιάνγκ θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο. Αναλαμβάνοντας αυτό το ρίσκο, ο Μουν όχι μόνο θα εξόργιζε την κυβέρνηση Τραμπ, αλλά επιπλέον είναι γεγονός ότι ο Κιμ δεν σηματοδότησε μέχρι τώρα καμία διάθεση  να συζητήσει για από-πυρηνικοποίηση. Θα μπορούσε μάλιστα να υποτεθεί ότι ο Κιμ απλά προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για να προχωρήσει στο πρόγραμμα του πυρηνικού εξοπλισμού της χώρας του. Αλλά για να μπορέσει να διαπραγματευθεί ο Μουν με τον Κιμ είναι προπάντων απαραίτητο να έχει την συγκατάθεση των ΗΠΑ.

Οπωσδήποτε, η Ουάσιγκτον δεν είναι ακριβώς ευτυχής για την πρόσφατη βελτίωση των κορεατικών σχέσεων. Η συμμαχία ΗΠΑ-Νοτίου Κορέας δείχνει ήδη σημεία διαφωνίας. Σύμφωνα με ανακοίνωση του αμερικανικού πρακτορείου Ασοσιέτετ Πρες; « Η απόπειρα του Πενς να απομονώσει την Βόρειο Κορέα καταρρέει.»

του Justin Raimondo, Antiwar,Ζero Hedge,12-2-18

Ενώ ο Αντιπρόεδρος Μάϊκ Πενς γελοιοποιούταν και γελοιοποιούσε και την χώρα που υποτίθεται πως εκπροσωπεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αρνούμενος να χαιρετίσει όρθιος τους αθλητές οποιουδήποτε άλλου έθνους εκτός των ΗΠΑ, πίσω στην πατρίδα η Ουάσιγκτον Ποστ έγραφε για τον Πρόεδρο Τραμπ, πως μοιάζει να μην έχει τίποτα κοινό είτε με τον Πενς είτε με το προσωπικό του Λευκού Οίκου.
Το άρθρο με το ερώτημα «‘Ο ευνοούμενος στρατηγός του Τραμπ: Μπορεί ο Μάτις να χαλιναγωγεί ένα προθόρμητο πρόεδρο και παρά ταύτα να διατηρεί την εμπιστοσύνη του;» παρουσιάζει την εικόνα ενός προέδρου που αντιμάχεται το κόμμα του πολέμου, σε αντίθεση προς μια φρουρά πραιτοριανών αποφασισμένη να εκμηδενίσει την εκλογική δέσμευση του προέδρου να κρατήσει την χώρα έξω από ξένους πολέμους και να βάλει «πρώτα την Αμερική».
«Μολονότι ο Τραμπ έδωσε στους στρατιωτικούς ευρεία ελευθερία δράσεως στο πεδίο της μάχης, παράλληλα έθεσε αιχμηρές ερωτήσεις για την λογική των πολέμων που διεξάγουν οι ΗΠΑ. Πέρυσι, μετά την επίσκεψη μιας αντιπροσωπίας Ιρακινών ηγετών στο Οβάλ Γραφείο, ο Τραμπ αστειευόμενος τους χαρακτήρισε, σύμφωνα με έναν τέως αξιωματούχο, «την ομάδα των πιο τελειοποιημένων λωποδυτών που συνάντησε ποτέ».
Σωστότερα λόγια δεν λέχτηκαν ποτέ, αλλά φυσικά αυτή η διαρροή στοχεύει να εκθέσει τον Τραμπ και να του δημιουργήσει πρόβλημα σχέσεων με αυτούς τους λωποδύτες. Ο (υπουργός Αμύνης) Μάτις έφριξε προφανώς με αυτόν τον σωστό χαρακτηρισμό, δοθέντος ότι ο στρατηγός είναι ακόμη μεγαλύτερος λωποδύτης, αφού κατάφερε το Κογκρέσο να εξουσιοδοτήσει 15,5% περισσότερα από όσα είχε ζητήσει ο Τραμπ για τις στρατιωτικές δαπάνες. Και το άρθρο της Ουάσιγκτον Ποστ συνεχίζει με την απαρίθμηση των αιρετικών θέσεων του Προέδρου:
«Κατ΄ επανάληψη και σε τραχιά γλώσσα, πίεσε τον Μάτις και τον  ΜακΜάστερ ( Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, στρατηγός όπως και ο Μάτις) να του εξηγήσουν τι δουλειά έχει ο αμερικανικός στρατός στη Σομαλία. «Δεν μπορούμε απλά να αποσυρθούμε;» τους ρώτησε, σύμφωνα με Αμερικανούς αξιωματούχους.
«Πέρυσι το καλοκαίρι, ο Τραμπ ζύγιζε σχέδια να σταλούν στρατιωτικές ενισχύσεις στο Αφγανιστάν και  μελετούσε το αίτημα των στρατιωτικών να εφαρμοσθούν πιο επιθετικά μέτρα εναντίον παραφυάδων του Ισλαμικού Κράτους στην Βόρειο Αφρική. Σε μια συνάντηση με τους κορυφαίους στρατιωτικούς συμβούλους του, ο Πρόεδρος βρέθηκε στριμωγμένος. «Δηλαδή εσείς μου ζητάτε να στείλω στρατό παντού», τους είπε ο Τραμπ, σύμφωνα με αξιωματούχους παρόντες στην αίθουσα συσκέψεων. «Ποια είναι η δικαιολογία;»
Η σιωπή κατάπληξης στην αίθουσα θα πρέπει να κράτησε πάρα πολύ. Στην συνέχεια ο Μάτις, άνοιξε το στόμα του για την συνηθισμένη αερολογία:
«Κύριε, το κάνουμε για να μην έχουμε καμιάν έκρηξη βόμβας στην Τάϊμς-Σκουέρ.»
«Η απάντηση εξόργισε τον Τραμπ, που επέμεινε ότι ο Μάτις θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το ίδιο επιχείρημα για οποιαδήποτε σχεδόν χώρα στον πλανήτη» Και ο Πρόεδρος δεν ήταν ο μόνος με αυτόν τον σκεπτικισμό. «Ο υπουργός Δικαιοσύνης Τζεφ Σέσιονς εξέφρασε τις ίδιες με τον Τραμπ ανησυχίες, ρωτώντας εάν είναι καν δυνατό να επιτευχθεί νίκη σε μέρη όπως το Αφγανιστάν  και η Σομαλία.»
Και ιδού το τρομακτικό σημείο, με το οποίο κλείνει το δημοσίευμα της Ουάσιγκτον Ποστ:
« Ο Μάτις ήταν που διατύπωσε το επιχείρημα που θα ανάγκαζε τον Τραμπ, προς το παρόν τουλάχιστον, να συνταχτεί με το status quo, την επικρατούσα κατάσταση, που ίσχυε επί δύο προηγουμένων προέδρων. «Δυστυχώς, Κύριε, δεν έχετε άλλη επιλογή», είπε ο Μάτις στον Τραμπ, ανέφεραν αξιωματούχοι. «Θα είσαστε ένας Πρόεδρος πολεμικής περιόδου».
Αλήθεια; Για ποιον λόγο; Και σε ποιον ειδικά πόλεμο αναφέρεται ο Μάτις; Στο Αφγανιστάν; ΄Εχουμε, σε μεγάλο βαθμό, τελειώσει με το Ιράκ. Στη Συρία –την τελευταία προσθήκη στην πολεμική τρέλα μας; Δεν μας λένε ποιον πόλεμο, αλλά κατά την γνώμη μου δεν είναι σε κάποιον εξωτερικό πόλεμο που αναφερόταν ο Μάτις, αλλά –ίσως υποσυνείδητα- παρέπεμπε στον πόλεμο εντός των τειχών, συγκεκριμένα αυτόν που διεξάγει η κυβέρνησή του εναντίον του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Γι΄αυτόν διαβάζουμε καθημερινά στα ΜΜΕ: Η απάτη περί ρωσικής επέμβασης στις εκλογές εξακολουθεί να διατυμπανίζεται, παρά τα συσσωρευόμενα στοιχεία για τον χονδροειδέστατα πλαστό χαρακτήρα της. Ο Ρόμπερτ Μίλερ συνεχίζει το ψάξιμο για κάποιο πρόσχημα να ρίξει τον Τραμπ. Τα ΜΜΕ, παλαιοί παρατρεχάμενοι της γραφειοκρατίας ασφάλειας, συνεργάζονται με τις μυστικές υπηρεσίες για να ανατρέψουν τον Τραμπ. Και αν θέλετε το γιατί, ξαναδιαβάστε τις παραγράφους για την απροθυμία του Τραμπ να υιοθετήσει το δολοφονικό πρόγραμμα του Κόμματος του Πολέμου.
 Έτσι και τελικά τον φάνε, ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του Τραμπ; Μα ο Μάϊκ Πενς φυσικά, ο ίδιος που κάνει ότι μπορεί για να καταστρέψει τις δυνατότητες για ειρήνη στην κορεατική χερσόνησο – το ακριβώς αντίθετο με την εκφρασμένη ελπίδα του Τραμπ πως «μπορούμε να κάνουμε μια συμφωνία» με την Βόρειο Κορέα.
Το Κόμμα του Πολέμου δεν μπορεί να ανεχτεί έναν Πρόεδρο που θέτει σε αμφισβήτηση τους πιο θεμελιώδεις κανόνες λειτουργίας της αυτοκρατορίας: « Δηλαδή με θέλετε να στέλνω στρατεύματα παντού;» Φυσικά αυτό θέλουν. ΄Ελα όμως που ο Τραμπ εξελέγη για να εφαρμόσει μιαν άλλη λαϊκή εντολή, να αρχίσει να βάζει πρώτα τα συμφέροντα της Αμερικής. Εκραύγαζε εναντίον της μεταστροφής του καθεστώτος και τώρα, αυτοί που μετέστρεψαν το καθεστώς θέλουν να πραγματοποιήσουν καθεστωτική αλλαγή εναντίον του.
Απλώς δείτε το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Τζέϊμς Ράiζεν στο Intercept:H συνωμοτική κλίκα FBI/CIA/NSA πλήρωσε  έναν  Ρώσο επιτήδειο 100.000 δολάρια προκαταβολή, επί συνόλου ενός εκατομμυρίου, για να βρει ενοχοποιητικά στοιχεία για τον Τραμπ. Δεν είναι αυτό κάτι που υποθέτεις πως μπορεί να συμβεί μόνο σε τόπους όπως το Τατζικιστάν; Ναι, έγινε βέβαια με το πρόσχημα της προσπάθειας ανάκτησης των εργαλείων του κυβερνοπολέμου που μας κλέψανε, αλλά τι αξία έχουνε πια εάν οι Ρώσοι ήδη τα ελέγχουν; Στην πραγματικότητα όλη η επιχείρηση που περιγράφει ο Ράϊζαν στόχευε στην πραγματικότητα να ξεφορτωθούνε τον Τραμπ. Αυτό είναι όλο για το οποίο ενδιαφέρονται και τώρα. Και δεν πρόκειται να σταματήσουν μπροστά σε τίποτα –ακόμη και στην δολοφονία, πιστεύω- προκειμένου να το πετύχουν.
Υπάρχουν πολλά, μα πάρα πολλά λεφτά επενδυμένα στην συνέχεια της ύπαρξης και της επέκτασης της παγκόσμιας αυτοκρατορίας μας, για να αφεθεί ο Τραμπ να χαλάσει την κομπίνα. Πάρα πολλές καριέρες  κρέμονται από αυτήν, πολλών το κύρος διακυβεύεται και πάρα πολλοί «σύμμαχοι» εξαρτώνται από την γενναιοδωρία της. Τον πειθαναγκάζουν σε συμμόρφωση, παρά τα «συντηρητικά» ένστικτα του, και συσσωρεύουν «φακέλους» και κινητοποιούν όλες τις δυνάμεις τους για την τελική εξόρμηση στο Οβάλ Γραφείο. Από μια σημαντική άποψη, ο Τραμπ  κρατείται όμηρος:  Έχουν περιορίσει τις πολιτικές επιλογές του σε κάθε σημαντικό πεδίο του τομέα εθνική ασφάλεια/εξωτερική πολιτική.                            
Ο «βάλτος» για τον οποίο μιλούσε ο Τραμπ προεκλογικά είναι ένα διεθνές μίασμα και βδελυρά πλάσματα του βάλτου διαφόρων εθνικοτήτων έρπουν έξω από τις λάσπες, με δαγκάνες και νύχια να στοχεύουν γραμμή στον λαιμό  του Προέδρου.

Το κόμμα του πολέμου παίζει για την συνέχεια. Το ερώτημα είναι: το κάνει και ο Τραμπ; Θα το δούμε.
Με τις υποψίες να οργιάζουν ότι οι κατ’ όνομα σύμμαχοι μάτωσαν ο ένας τον άλλο στις 3 Φεβρουαρίου, η ΄Αγκυρα μπορεί να επιδιώξει συμβιβασμό με τις ΗΠΑ.

 του M.K. BHADRAKUMAR , Asia Times.
Τα φλεγόμενα συντρίμματα του ρωσικού αεροπλάνου 
που καταρρίφτηκε κοντά στον Ιντλίμπ, στις 3 Φεβρουαρίου.

[Γλαφυρήν και διεξοδική διάγνωση των εκρήξεων νοσηρότητας στις σχέσεις λυκοφιλίας μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, που ανέδειξαν τα τελευταία σκοτεινά, αιματηρά επεισόδια - εναέρια και χερσαία- στα μέτωπα της Συρίας, προσφέρει το κατωτέρω άρθρο του Ινδού διπλωμάτη και δημοσιολόγου, μελετητή και γνώστη της Τουρκίας και από την εκεί θητεία του. Ειδικότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εμβόλιμη αναφορά της Κύπρου και Ελλάδας μεταξύ των αγκαθιών στις ρωσο-τουρκικές σχέσεις.]
Δυο στοιχεία διαφοροποιούν την κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου Su-25 στην δυτική επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας στις 3 Φεβρουαρίου από τις επιθέσεις αεροπλάνων-ρομπότ στην ρωσική βάση Χμεϊμίμ πριν ένα μήνα.
Πρώτον, η Ρωσία μπόρεσε να αποκρούσει την επίθεση του σμήνους UAV στις 5 Ιανουαρίου, αλλά απέτυχε να προβλέψει την χρήση φορητού αντιαεροπορικού πυραύλου από εξτρεμιστές που δρουν στο Ιντλίμπ υπό την εποπτεία της Τουρκίας. Σ’ αυτήν την επίθεση η Ρωσία έχασε έναν Άσο της πολεμικής αεροπορίας της.
Δεύτερον, η Μόσχα αισθάνθηκε το χέρι της Ουάσιγκτον στην επίθεση των ιπταμένων ρομπότ της 5 Ιανουαρίου, αλλά αυτή τη φορά το πρακτορείο Τας αμέσως υπογράμμισε την αμερικανική άρνηση ευθύνης. Επίσης ο εκπρόσωπος  του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκώφ έκρινε σκόπιμο να τονίσει πως  πρέπει ν’ αποφεύγονται οι εικασίες «προτού έχουμε σαφείς πληροφορίες για το πώς οι τρομοκράτες στη Συρία εφοδιάστηκαν το συγκεκριμένο φορητό από οπλίτη αντιαεροπορικό σύστημα (MANPADS)  και άλλα όπλα που διαθέτουν.»
Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι ένας εξέχων κοινοβουλευτικός, ο Ντμίτρι Σάμπλιν, συντονιστής της κοινοβουλευτικής ομάδας ρωσο-συριακής φιλίας, προχώρησε στη διατύπωση «εικασιών», λέγοντας: «΄Εχουμε πληροφορίες ότι το MANPADS που χρησιμοποιήθηκε για την κατάρριψη του  αεροπλάνου μας είχε εισαχθεί στη Συρία  μερικές μέρες πριν, από γειτονική χώρα. Χώρες από τις οποίες εισάγονται τέτοια όπλα, τα οποία κατόπιν χρησιμοποιούνται εναντίον Ρώσων οπλιτών, πρέπει να καταλάβουν ότι αυτό δεν θα περάσει ατιμώρητο.»
Η επαρχία του Ιντλίμπ βρίσκεται στα σύνορα με την Τουρκία. Υποτίθεται πως τα σύνορα είναι «σφραγισμένα» και υπό  αυστηρή επιτήρηση, από τις τουρκικές υπηρεσίες ασφάλειας. Εάν αυτό που ισχυρίστηκε ο Σάμπλιν βασιζόταν σε πραγματική πληροφορία, οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες θα έχουν μεταδώσει πρόσφατα την μεταφορά από την Τουρκία τέτοιων φερομένων από οπλίτη αντιαεροπορικών συστημάτων .
Περιέργως, την επομένη της δήλωσης του Σάμπλιν, η Τουρκία βγήκε σε αντίλογο με έναν δικό της ισχυρισμό, που απέδωσε σε «πηγές ασφαλείας», ότι το όπλο που χρησιμοποιήθηκε στην επίθεση εναντίον τουρκικού τανκ, στις 3 Φεβρουαρίου, από τους Κούρδους, «μπορεί να ήταν ένα ρωσικής κατασκευής αντιαρματικό Konkurs 9M113» και ότι « η πληροφορία αυτή αξιολογείται». Στην επίθεση εναντίον του τανκ σκοτώθηκαν πέντε Τούρκοι στρατιώτες.
Αρκεί να λεχθεί σχετικά ότι η ατμόσφαιρα είναι βαριά με υπαινιγμούς και σκοτεινές «σπόντες» ότι Ρωσία και Τουρκία μπορεί να αλλήλο-ματώθηκαν στις 3 Φεβρουαρίου, παρά την υποτιθέμενη συμμαχία τους στον υβριδικό πόλεμο της Συρίας

Σε φιλικότερες στιγμές: Πούτιν και Ερντογάν 
στο Προεδρικό Ανάκτορο της Αγκύρας, τον Σεπτέμβριο του 2017.

Τον Ιανουάριο, ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν προσέτρεξε στον Πρόεδρο Πούτιν για να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Αλλά για το τελευταίο επεισόδιο δεν έγινε τέτοια ανταλλαγή μέχρις στιγμής, παρά το γεγονός ότι ο Ερντογάν έχει την υποχρέωση να πάρει την πρωτοβουλία –σύμφωνα με τα συμφωνηθέντα πέρυσι στις συνομιλίες της Αστάνα, μετά την συριακή ανακωχή. Η Τουρκία είχε εξουσιοδοτηθεί να  εγκαταστήσει  «παρατηρητήρια» το Ιντλίμπ για να παρακολουθεί και ενημερώνει για τις κινήσεις των εξτρεμιστικών ομάδων.
Στο μεταξύ, στις 5 Φεβρουαρίου, ο Πούτιν έστειλε ένα διαχυτικό μήνυμα στον Νίκο Αναστασιάδη, συγχαίροντάς τον για την επανεκλογή του ως προέδρου της Κύπρου. Το μήνυμα του Πούτιν εξέφραζε εμπιστοσύνη ότι «ο εποικοδομητικός διάλογος» και το «κοινό έργο» των δύο χωρών είναι προς το αμοιβαίο συμφέρον και σε αρμονία με τις προσπάθειες για την  βελτίωση της σταθερότητας και της ασφάλειας στην Ευρώπη και στην Ανατολική Μεσόγειο.» Οι σχέσεις της Κύπρου με την Τουρκία είναι κακές, μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματος της χώρας, το 1974.
Για την Τουρκία ο κόμπος είναι τριπλός: Πρώτον, δεν μπορεί να το χωνέψει ότι η Ρωσία (η οποία έχει πολιτισμικούς δεσμούς με την Ελλάδα και την Κύπρο) έχει καταστεί σήμερα η κυριαρχούσα δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο.
Δεύτερον, αποδοκιμάζει τις συνεχιζόμενες επιχειρήσεις του στρατού της Συρίας, με αεροπορική υποστήριξη, για την ανακατάληψη του Ιντλίμπ από αντικυβερνητικές ομάδες που απολάμβαναν τουρκικής υποστήριξης.
Και –προπάντων- τρίτο, το μεγάλο σχέδιο του Ερντογάν να εδραιώσει μια μόνιμη τουρκική παρουσία στην Συρία (άλλοτε υπο την κυριαρχία των Οθωμανών) θα παραμείνει όνειρο ανεκπλήρωτο, όσο η Ρωσία εγγυάται την ενότητα και την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας. Η Τουρκία μιας εξ αρχής έβλεπε με καχυποψία τους δεσμούς της Μόσχας με τους Κούρδους στο Αφρίν.
Χαρακτηριστικά, επομένως, ο Ερντογάν θα επιδιώξει τώρα ένα τρόπο συνύπαρξης με τις ΗΠΑ. Φυσικά θα ήταν ονειρική δωρεά για τις ΗΠΑ εάν το ράγισμα του ρώσο-τουρκικού άξονα γίνει ρήγμα στις προσεχείς εβδομάδες. Στην αντίθεσή τους στην εδραίωση ρωσικών βάσεων στη Συρία, ΗΠΑ και Τουρκία είναι σε πλήρη  σύμπνοια.
Από την άλλη πλευρά, το Πεντάγωνο θα περιμένει από τον Ερντογάν να εγκαταλείψει τα σχέδια του για την εξαπόλυση επίθεσης εναντίον των Κούρδων στο Μανπίτζ. Οι ΗΠΑ απλά δεν μπορούν να συμμορφωθούν με την αξίωση τη Τουρκίας να σπάσουν την συμμαχία τους με τους Κούρδους της Συρίας. Ο Αμερικανός υπουργός Αμύνης Τζέϊμς Μάτις υπαινίχθηκε το προ-περασμένο Σάββατο ότι γίνονται διαπραγματεύσεις για να πειστεί ο Ερντογάν να μην διατάξει την επιχείρηση στο Μανπίτζ.
Από της πλευράς του ο Ερντογάν θα επιδιώξει,  ως αντάλλαγμα  από την κυβέρνηση Τραμπ, την δημιουργία των προϋποθέσεων για  μιαν ευρύτερη προσέγγιση με τις ΗΠΑ. Ο Ερντογάν ξέρει πολύ καλά ότι οι ΗΠΑ θα δουν πως η διαμορφούμενη κατάσταση, ευνοεί την προώθηση της «στρατηγικής περιορισμού» που εφαρμόζουν εναντίον του Ιράν  στη Συρία πολύ αποτελεσματικότερα, και για την απομόνωση του καθεστώτος ΄Ασαντ. Πράγματι μια ρήξη του ρωσο-τουρκικού άξονα στη Συρία ανοίγει ένα τελείως νέο παιχνίδι στη χώρα, το οποίο επιτρέπει στις ΗΠΑ  να δημιουργήσουν νέα δεδομένα  στο πεδίο της αναμέτρησης και να διαπραγματευτούν σκληρότερα τους όρους  ενός Συριακού διακανονισμού. Το Ισραήλ είναι επίσης μέτοχος εκεί.
Ο Ερντογάν εξ αρχής διεκδικούσε έναν ενισχυμένο ρόλο για την Τουρκία ως σημαιοφόρου της Δυτικής στρατηγικής στη Συρία, φανταζόμενος τον εαυτό του σε ρόλο προτύπου για την Μέση Ανατολή. Αλλά ο πρόεδρος Ομπάμα αδιαφορούσε για τέτοιες τρυφερότητες με τον υδραργυρικό Σουλτάνο της Αγκύρας.

Πάντως τα πράγματα είναι σε κατάσταση ρευστότητας. Ο Ερντογάν συνάντησε τον Πάπα Φραγκίσκο την Δευτέρα. ΄Ηταν η πρώτη φορά σε 59 χρόνια που Τούρκος Πρόεδρος επισκέφτηκε το Βατικανό.

Προ δεκαημέρου η Τουρκία κάλεσε ηρωικά τις αμερικανικές δυνάμεις να εκκενώσουν τις βάσεις τους στο Μανμπίτζ, οι ΗΠΑ αρνήθηκαν, όπως ήταν προβλέψιμο και την περασμένη Δευτέρα κορυφαίος Αμερικανός στρατηγός δήλωσε ότι οι αμερικανικές δυνάμεις δεν πρόκειται να αποσυρθούν, απορρίπτοντας τις συστάσεις της Άγκυρας και ριψοκινδυνεύοντας το ενδεχόμενο σύγκρουσης μεταξύ δύο συμμάχων στο ΝΑΤΟ.
Μια βδομάδα μετά, σε κλιμάκωση των διαξιφισμών μεταξύ των δύο πλευρών, ο Τούρκος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης προειδοποίησε τους Αμερικανούς στρατιωτικούς που συμπολεμούν με Κούρδους πολιτοφύλακες, με την ίδια στρατιωτική στολή, ότι μπορεί να γίνουν στόχοι του τουρκικού στρατού, λόγω αδυναμίας του να τους ξεχωρίσει στην έξαψη της μάχης. Δήλωσε, δηλαδή, στην ουσία ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί στην Βόρειο Συρία είναι πλέον θεμιτοί στόχοι στην συνεχιζόμενη φονική σύρραξη.
Μιλώντας την Κυριακή στο CNN Turk, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μπεκίρ Μποζντάγκ είπε «εάν Αμερικανοί στρατιωτικοί φορούν «ρούχα τρομοκρατών» του κουρδικού YPG, που επιτίθενται στον τουρκικό στρατό «αποκλείεται να κάνουμε διάκριση, στο σημείο που φθάσαμε»

Η ξεκάθαρη προειδοποίηση έρχεται σε στιγμή που τα τουρκικά στρατεύματα πραγματοποιούν νέες προωθήσεις στην ελεγχόμενη από τους Κούρδους επαρχία του Αφρίν, σε εφαρμογή της επιχείρησης «Κλάδος Ελαίας».
Η ΄Αγκυρα είχε διαμαρτυρηθεί προηγουμένως λέγοντας ότι η συστράτευση Αμερικανών στρατιωτικών με «Κούρδους τρομοκράτες» είναι κατάσταση απαράδεκτη για την αμερικανο-τουρκική συμμαχία.

Στην τηλεοπτική συνέντευξή του, ο Μποζντάγκ υπογράμμισε ότι οποιοδήποτε άτομο που φέρει όπλα και πολεμά δίπλα στους Κούρδους «γίνεται στόχος μας». Πρόσθεσε ωστόσο ότι καμιά πλευρά δεν επιθυμεί την σύγκρουση. Η Άγκυρα-είπε- έχει καταστήσει σαφές ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί που βρίσκονται στην περιοχή  θα πρέπει να αποσυρθούν μακριά από το πεδίο δράσης των Τούρκων και δεν πρέπει να βοηθούν τους Κούρδους συμμάχους τους.
«Λέμε καθαρά –είπε- ότι δεν θέλουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με τους συμμάχους μας, τις ΗΠΑ». «Και είμαι βέβαιος ότι ούτε και αυτοί δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν την Τουρκία και τον τουρκικό στρατό. Αλλά επίσης ξεκαθάρισε πως μια αντιπαράθεση μοιάζει αναπόφευκτη, εάν οι δυο πλευρές συνεχίσουν στην ίδια πορεία.

Άνδρες των αμερικανικών ειδικών δυνάεων σε περιπολία στην Βόρειο Συρία.


΄Εχει δίκιο η Τουρκία προειδοποιώντας πως Αμερικανοί στρατιώτες μπορούν να εκληφθούν ως Κούρδοι αντάρτες; Περιέργως –ή μάλλον όχι- η απάντηση είναι ναι.
Υπάρχουν πάμπολλες πληροφορίες ότι οι ομάδες των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων (SOF) φέρουν τα εμβλήματα των κουρδικών παραστρατιωτικών σωμάτων. Τον περασμένο Μάϊο ένας φωτορεπόρτερ του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων τράβηξε σειρά από φωτογραφίες ενόπλων με στολή, σε μικρό φορτηγό εξοπλισμένο με έναν ΜΚ19 εκτοξευτή χειροβομβίδων, τους οποίους Σύροι αντάρτες αναγνώρισαν ως Αμερικανούς των Ειδικών Δυνάμεων.

Οι στρατιώτες που είχαν όπλα τελειότατου τύπου και σωματική θωράκιση, έφεραν τα εμβλήματα των YPG.

Το Πεντάγωνο δήλωσε τότε ότι «εμβλήματα και άλλα διακριτικά ταυτοποίησης με συνασπισμένες δυνάμεις φέρονται για λόγους «μίξης με την κοινότητα».

Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις εξαπέλυσαν την επίθεση εναντίον των Κούρδων τον περασμένο μήνα, με το ευφημιστικό όνομα «Κλάδος Ελαίας». Σύροι αντάρτες που υπηρετούν την Τουρκία αποτελούν την αιχμή της επίθεσης, ενώ οι Τούρκοι παρέχουν στενή αεροπορική στήριξη και βαρέα όπλα.

Σκοπός της επιχείρησης είναι η εκδίωξη της κουρδικής πολιτοφυλακής από την περιοχή, αλλά δεν προωθείται ανέξοδα. Ο Μποζντάγκ δήλωσε ότι 13 στρατιώτες «πέθαναν σαν μάρτυρες» και 39 τραυματίστηκαν. Η τουρκική στρατιωτική διοίκηση ανακοίνωσε εξάλλου ότι 900 Κούρδοι μαχητές «εξουδετερώθηκαν», όπως μετέδωσε το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu.

πηγή: Zero Hedge, Sun.4-2-18

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

του Patrick Buchanan, 31-1-18

[Ο συντάκτης του άρθρου, «παλαιοσυντηρητικός» δημοσιολόγος κύρους, διετέλεσε σύμβουλος και λογογράφος τριών προέδρων και υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ ως ανεξάρτητος σε προηγούμενες εκλογές. Τα άρθρα του δημοσιεύονται στο Zero Hedge και σε σειρά άλλων ανεξάρτητων αμερικανικών και ξένων οργάνων ενημέρωσης.]

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Eάν η Τουρκία δεν μπλοφάρει, Αμερικανοί στρατιώτες στο Μανμπίτζ θα βομβαρδίζονται το Σαββατοκύριακο και το ΝΑΤΟ θα έχει βυθιστεί στην χειρότερη κρίση της ιστορίας του.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν είπε την Παρασκευή πως τα στρατεύματά του θα εκκαθαρίσουν το Μανμπίτζ από Κούρδους πολεμιστές, εντεταγμένοι με τους οποίους είναι Αμερικανοί στρατιωτικοί.
Ο υπουργός Εξωτερικών του Ερντογάν ζήτησε από τις ΗΠΑ συγκεκριμένα μέτρα τερματισμού της υποστήριξής τους στους Κούρδους, που ελέγχουν τα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία ανατολικά του Ευφράτη, σ’ όλο το μήκος μέχρι το Ιράκ.
Εάν οι Τούρκοι επιτεθούν στο Μανμπίτζ, οι ΗΠΑ θα βρεθούν μπροστά στο δίλημμα: Να παρασταθούν στους Κούρδους συμμάχους και ν’ αντισταθούν στους Τούρκους, ή να εγκαταλείψουν τους Κούρδους.
Εάν οι ΗΠΑ αφήσουν τους Τούρκους να εκδιώξουν τους Κούρδους από το Μανμπίτζ και από όλη την περιοχή των συνόρων με την Τουρκία, όπως απειλεί ο Ερντογάν, η αμερικανική αξιοπιστία θα δεχτεί ένα πλήγμα από το οποίο δεν θα συνέλθει σύντομα.
Αλλά το να σταθεί δίπλα στους Κούρδους και να αντιταχτεί στις δυνάμεις του Ερντογάν θα σημάνει την διάρρηξη του ΝΑΤΟ και την απώλεια των αμερικανικών βάσεων στην Τουρκία, περιλαμβανομένης της αεροπορικής Βάσης στο Ιντσιρλίκ.
Η Τουρκία επίσης ελέγχει την είσοδο των Δαρδανελίων στην Μαύρη Θάλασσα. Το να χάσει το ΝΑΤΟ την Τουρκία θα ήταν έτσι ένας θρίαμβος για τον Βλαντίμιρ Πούτιν, που έδωσε στον Ερντογάν την άδεια να εκτοπίσει τους Κούρδους από το Αφρίν.
Και η Συρία δεν είναι παρά μια μόνο από τις πολλές προκλήσεις για την αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Οι χειμερινοί Ολυμπιακοί στη Νότιο Κορέα μπορεί να εκτόπισαν από τις ειδήσεις την απειλή ενός Βόρειο-κορεατικού Διηπειρωτικού Πυραύλου που θα μπορούσε να πλήξη τις ΗΠΑ. Αλλά κανείς δεν πιστεύει ότι η απειλή εξέλιπε.
Την περασμένη εβδομάδα, η Κίνα κατήγγειλε ότι το πολεμικό σκάφος Ηοpper, ένα αντιτορπιλικό κατευθυνομένων πυραύλων, παραβίασε τα 12μίλια χωρικά ύδατα στην βραχονησίδα Σκάρμπορω, στην Νότια Σινική Θάλασσα, την οποία διεκδικεί η Κίνα, αν και κείται πλησιέστερα στη Λουζόν, στις Φιλιππίνες. Το αντιτορπιλικό, ανακοίνωσε η Κίνα, καταδιώχθηκε από μια φρεγάτα της. Αν συνεχίσουμε να αμφισβητούμε τις εδαφικές διεκδικήσεις της Κίνας με αμερικανικά πολεμικά, μια σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.
Σε παρόμοιο επεισόδιο την Δευτέρα, ένα καταδιωκτικό της ρωσικής αεροπορίας πλησίασε σε απόσταση δύο μέτρων το ανιχνευτικό αεροσκάφος Ορίων του πολεμικού ναυτικού, στον διεθνή εναέριο χώρο στην Μαύρη θάλασσα, αναγκάζοντας το αμερικανικό αεροσκάφος να εγκαταλείψει την αποστολή του.
Οι αμερικανικές σχέσεις με το Πακιστάν, σύμμαχο στον Ψυχρό Πόλεμο, χτύπησαν πάτο. Στο πρώτο του μήνυμα του 2018 στο Τουίτερ, ο Πρόεδρος Τραμπ κατηγόρησε το Πακιστάν πως είναι ένας διπρόσωπος και απατηλός φίλος: « Οι ΗΠΑ ανόητα έδωσαν στο Πακιστάν βοήθεια μεγαλύτερη των 33 δισεκατομμυρίων την τελευταία 15ετία και αυτοί δεν μας έδωσαν τίποτα, παρά ψέματα και απάτες, περνώντας τους ηγέτες μας για χαζούς. Προσφέρουν άσυλο στους τρομοκράτες που κυνηγάμε στο Αφγανιστάν και ελάχιστη βοήθεια. Τίποτα άλλο.»
΄Οσο για τον μακρότερο πόλεμο της Αμερικής, στο Αφγανιστάν, τώρα στον 17ο χρόνο του, το τέλος δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα.
Πριν μια βδομάδα, στο Ξενοδοχείο Ιντερνάσιοναλ, στην Καμπούλ, σκοτωμός 103 ανθρώπων και τραυματισμός 235. Την Δευτέρα, μαχητές του «Ισλαμικού Κράτους» επιτέθηκαν σε Αφγανούς στρατιώτες, φρουρούς στρατιωτικής ακαδημίας στην Καμπούλ. Για την αποχώρηση των Αμερικανικών στρατευμάτων δεν υπάρχει προοπτική.
Εάν το Πακιστάν πράγματι προσφέρει άσυλο στους τρομοκράτες του δικτύου Χαγκάνι, πως θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος με επιτυχία των ΗΠΑ;
Την περασμένη εβδομάδα, σε ένα επεισόδιο με φιλικά πυρά, ο συνασπισμός δυνάμεων υπό αμερικανική ηγεσία σκότωσε 10 Ιρακινούς στρατιώτες. Ο πόλεμος του Ιράκ άρχισε πριν 15 χρόνια.
΄Ενας άλλος ακόμη πόλεμος, όπου η ανθρωπιστική καταστροφή συναγωνίζεται αυτήν της Συρίας, συνεχίζεται στην Αραβική Χερσόνησο. Εκεί, ο Σαουδαραβικός αεροπορικός, ναυτικός και χερσαίος αποκλεισμός, που απειλεί τον λαό της Υεμένης με λιμοκτονία, απέτυχε να εκτοπίσει τους αντάρτες Χούτι από την πρωτεύουσα Σάναα, την οποία κατέλαβαν πριν τρία χρόνια.
Αυτό το Σαββατοκύριακο ειδήσεις ανέφεραν ότι αντάρτες χωριστικού κινήματος, με την υποστήριξη των Ενωμένων Αραβικών Εμιράτων, κατέλαβαν την εξουσία στο Άντεν, νότιο λιμάνι της Υεμένης, από το προστατευόμενο από τους Σαουδάραβες καθεστώς Χάντι που πολεμά τους Χούτι. Αυτοί αντάρτες θέλουν να διχοτομήσουν την Υεμένη, όπως ήταν πριν το 1990.
Ιράν, Σαουδική Αραβία και Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα μοιάζουν να στοιχηματίζουν σε διαφορετικά άλογα, σ΄ αυτόν τον εμφύλιο-φυλετικό-σεκταριστικό πόλεμο στον οποίο έχουν οι ΗΠΑ παρασυρθεί.
Είναι και οι άλλοι πόλεμοι –Σομαλία, Λιβύη, Ουκρανία –όπου εμπλέκονται οι ΗΠΑ, στέλνοντας όπλα, εκπαιδεύοντας στρατούς, στέλνοντας αεροπορικές αποστολές. Σαν τους Ρωμαίους, έχουμε γίνει μια αυτοκρατορία, δεσμευμένη να πολεμήσει για εικοσάδες έθνη, με στρατεύματα σε κάθε ήπειρο και δυνάμεις σε ένοπλες επιχειρήσεις, για τις οποίες ο αμερικανικός λαός έχει μόνο ασαφή εικόνα. 
«Δεν ήξερα πως είχαμε 1.000 στρατιώτες στον Νίγηρα», είπε ο γερουσιαστής Λίντσεϋ Γκράχαμ όταν σκοτώθηκαν εκεί τέσσερεις άνδρες των ειδικών δυνάμεων.
«Δεν ξέρουμε ακριβώς που είμαστε στρατιωτικά παρόντες στον κόσμο και τι κάνουμε εκεί.»
Πράγματι, έτσι ακριβώς, Γερουσιαστά.
Όπως σε όλες τις αυτοκρατορίες, η εξουσία περνάει στους στρατηγούς.
Και τι είναι αυτό που προκαλεί σήμερα την μεγαλύτερη αγωνία στην αυτοκρατορική πόλη;

Ο φόβος πως το τετρασέλιδο υπόμνημα που συνέταξε η Δικαστική Επιτροπή της Βουλής μπορεί να αποδεικνύει αναξιόπιστη την ετήσια έρευνα του Ρόμπερτ Μίλερ για ενοχή της Ρωσίας σε εκλογικό σκάνδαλο για την εκλογή του Προέδρου Τραμπ.
του  Umair Haque Jan 25,2018

[Ο συγγραφέας και συντάκτης αυτού του ασυνήθιστου, παράτολμου, απερίφραστου, συναρπαστικού και… τρομακτικού άρθρου, έχει σπουδάσει νευρολογία και οικονομικά, είναι διευθυντής του Havas Media Lab. στο Λονδίνο και έχει εκλεγεί τρείς φορές μεταξύ των 50 κορυφαίων διανοητών στον κόσμο, στην 35η,45η και 49η θέση. Για την αποφυγή παρεξηγήσεων σημειώνεται ότι ο τίτλος του τελευταίου βιβλίου του είναι: «Το Νέο Καπιταλιστικό Μανιφέστο». Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο δημοφιλέστατο αμερικανικό οικονομικό δελτίο Zero Hedge.]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

΄Εχοντας διαβάσει μερικές από τις πρόσφατες πραγματείες μου, μπορείτε να πείτε «Umair μην ανησυχείς! Όλα θα πάνε καλά! Δεν είναι τα πράγματα τόσο χάλια!» Θα σας κοιτάξω πολύ ευγενικά και θα σας πω πολύ ήρεμα: «Αν θέλετε να μάθετε την αλήθεια, δεν νομίζω ότι αντιμετωπίζουμε την κατάρρευση ούτε με το ελάχιστο της σοβαρότητας που επιβάλλεται.»

Γιατί; Όταν εξετάσουμε με προσοχή την αμερικανική κατάρρευση, παρατηρούμε μιαν αύξηση σειράς παθολογικών κοινωνικών φαινομένων. Όχι οποιουδήποτε είδους. Ούτε καν ανησυχητικών και επικίνδυνων. Αλλά μοναδικών και φρικιαστικά αφύσικων, που πραγματικά δεν έχω δει ποτέ προηγουμένως, και πέρα και από την κόλαση που περιέγραψαν ο Ντίκενς και ο Όργουελ ή που κατέγραψε η Ιστορία. Που μαρτυρούν ότι οποιουσδήποτε «αριθμούς» κι’ αν χρησιμοποιήσουμε για να παρουσιάσουμε την κατάπτωση –συρρίκνωση του πραγματικού εισοδήματος, ανισότητα κ.ο.κ.- στην πραγματικότητα υποτιμούμε χονδρικά αυτό που οι λόγιοι αποκαλούν «ανθρώπινο φόρο» και που οι ευαίσθητοι άνθρωποι σαν εσάς και σαν εμένα απλά βλέπουμε σαν συντριπτική απελπισία, εξαγρίωση και το άγχος να ζεις σε μια κοινωνία που διαλύεται.

Να σας δώσω πέντε παραδείγματα αυτού που ονομάζω κοινωνικές παθογένειες της κατάρρευσης -παράξενες, αφύσικες και φρικιαστικές νέες αρρώστιες, όχι από αυτές που συνήθως βλέπουμε σε υγιείς κοινωνίες, αλλά τέτοιες που δεν είχαμε δει ποτέ πριν σε οποιαδήποτε σύγχρονη κοινωνία.

Η Αμερική είχε 11 σχολικούς σκοτωμούς στις τελευταίες 23 μέρες. Αυτό σημαίνει σχεδόν έναν κάθε δεύτερη μέρα. Αυτή η στατιστική είναι φυσικά λόγος ανησυχίας -αλλά είναι μόνο ένας αριθμός. Η λογική του μέτρου μας καλεί σε συγκρίσεις. Επιτρέψτε μου έτσι να το θέσω αλλιώς. Η Αμερική είχε 11 σκοτωμούς σε σχολεία στις τελευταίες 23 μέρες, που είναι περισσότεροι από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, ακόμη και στο Αφγανιστάν ή στο Ιράκ. Στην πραγματικότητα το φαινόμενο των συχνών σκοτωμών στα σχολεία φαίνεται να είναι ένα μοναδικό χαρακτηριστικό της αμερικανικής κατάρρευσης. Απλά δεν συμβαίνει σε καμιά άλλη χώρα. Και αυτό είναι που εννοώ με τον όρο «κοινωνικές παθογένειες της κατάρρευσης»: μια νέα, αλλόκοτη, τρομερή νόσος που πλήττει την κοινωνία.

Γιατί τα παιδιά της Αμερικής αλληλοσκοτώνονται; Γιατί η κοινωνία τους δεν νοιάζεται αρκετά για να επέμβει; Πιθανώς επειδή αυτά τα παιδιά έχουν απελπιστεί από την ζωή –και οι γονιοί τους έχουν απελπιστεί από αυτά. Η μπορεί, έχετε δίκιο, να μην είναι τόσο απλό. Ωστόσο, τα παιδιά που δεν αλληλοσκοτώνονται, τι κάνουν; Ε, λοιπόν, πολλά από αυτά έχουν βαλθεί να σκοτωθούν μόνα τους.

Έτσι έχουμε φυσικά την «επιδημία των οπιοειδών». (Σημ. Μετφρ: Τρομακτική εξάπλωση συνταγογράφησης παυσίπονων, που οδηγούν στον εθισμό στην ηρωίνη και έχουν επιφέρει ως και πτώση του μέσου όρου ζωής στις ΗΠΑ.) Χρησιμοποιούμε αυτή την φράση με πολλή φυσικότητα, αλλά αναστατώνει πολύ περισσότερο από ότι μοιάζει σε πρώτη ματιά. Και ιδού τι είναι πραγματικά περίεργο με αυτήν. Σε πολλές χώρες στον κόσμο –στο μεγαλύτερο μέρος της Ασίας και της Αφρικής- μπορείς να προμηθευτείς όλα τα οπιοειδή που επιθυμείς από το τοπικό φαρμακείο, χωρίς συνταγή. Θα μπορούσε έτσι να υποτεθεί ότι η κατάχρηση των οπιοειδών, ως μαζική επιδημία, θα ήταν ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Εντούτοις δεν βλέπουμε επιδημίες οπιοειδών πουθενά, εκτός από την Αμερική –ειδικότερα όχι τόσο κακοήθεις και διαδεδομένες ώστε να συρρικνώνουν το προσδόκιμο ζωής. Επομένως η «επιδημία οπιοειδών» -μαζική αυτοπερίθαλψη με το σκληρότερο από τα σκληρά ναρκωτικά- είναι πάλι μια παθογένεια της κατάρρευσης: αποκλειστικότητα του αμερικανικού βίου. Και αν δεν γίνεται αντιληπτό σε αριθμούς, αλλά μόνο με όρους συγκρίσεως – όταν τοποθετείται στο παγκόσμιο πλαίσιο, μας μεταφέρει την αίσθηση του πόσο μοναδικά ταραγμένη είναι πραγματικά η ζωή στην Αμερική.

Γιατί να καταφεύγουν έτσι μαζικά οι άνθρωποι σ’ αυτή την κατάχρηση οπιοειδών, που δεν παρατηρείται πουθενά αλλού στον κόσμο; Θα πρέπει να ζουν βίο πραγματικά τραυματικό και ανέλπιδο και στερημένο κοινωνικής φροντίδας για να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε αυτοπερίθαλψη για να διώξουν τον τρόμο. Αλλά τι συμβαίνει σ’ αυτούς το τόσο τραυματικό; Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα: τους «νομάδες συνταξιούχους». Ζούνε μέσα στο αυτοκίνητό τους. Πηγαίνουν από τόπο σε τόπο, την μια εποχή μετά την άλλη, σε αναζήτηση οποιασδήποτε χαμηλόμισθης απασχόλησης μπορούν να πετύχουν. Την άνοιξη σε καμιάν αποθήκη της Amazon (προμήθειες μέσω διαδικτύου),τα Χριστούγεννα στη Walmart (αλυσίδα πολυκαταστημάτων).

Τώρα θα πείτε: «Ε, οι φτωχοί άνθρωποι πάντα ψάχνουν για εποχιακή δουλειά!» Αλλά δεν πρόκειται γι’ αυτό. Το θέμα είναι η απόλυτη αδυναμία και η πλήρης απώλεια της αξιοπρέπειας. Σε καμιά άλλη χώρα (;)δεν μπορώ να δω συνταξιούχους που ήταν σε θέση να βάλουν στην άκρη αρκετά για να συνεχίσουν να ζουν, και ζούνε τώρα στα αυτοκίνητά τους για να ψάχνουν δουλειά και να συνεχίσουν να τρώνε πριν να πεθάνουν. Ούτε σε απελπιστικά φτωχές χώρες, όπου τουλάχιστον οι οικογένειες ζούνε μαζί, μοιράζονται ότι έχουν και φροντίζουν ο ένας τον άλλο. Αυτή είναι μια άλλη παθογένεια της κατάρρευσης και είναι αποκλειστική της Αμερικής –απόλυτη αδυναμία να ζεις με αξιοπρέπεια. Οι αριθμοί δεν την απεικονίζουν, αλλά οι συγκρίσεις δείχνουν μιαν εικόνα ζοφερή.

Πως συνέβη οι ηλικιωμένοι της Αμερικής να τελειώνουν με κλεμμένη την αξιοπρέπειά τους. Επί τέλους και σε απελπιστικά φτωχές χώρες υπάρχουν «ανεπίσημα συστήματα κοινωνικής υποστήριξης» -σε απλή γλώσσα οικογένειες και κοινότητες. Αλλά στην Αμερική υπάρχει μια καταστροφική διάλυση των κοινωνικών δεσμών. Ο ακραίος καπιταλισμός έχει ανατινάξει τόσο καταλυτικά σε συντρίμμια την αμερικανική κοινωνία ώστε οι άνθρωποι δεν μπορούν να φροντίζουν τον άλλο, ούτε όσο ισχύει στο Πακιστάν ή στη Νιγηρία. Οι κοινωνικοί δεσμοί, οι ίδιες οι ανθρώπινες σχέσεις, έχουν γίνει απρόσιτη πολυτέλεια, περισσότερο από ότι ακόμη και σε φτωχές χώρες. Και αυτό είναι άλλη μια παθογένεια, αποκλειστική της αμερικανικής κατάρρευσης.

Ωστόσο και ακόμη και αυτές οι φτωχές χώρες σημειώνουν μεγάλα άλματα. Οι Κοσταρικανοί έχουν τώρα μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής από τους Αμερικανούς –επειδή έχουν υγειονομική πρόνοια. Των Αμερικανών το προσδόκιμο ζωής μειώνεται, αντίθετα από ότι συμβαίνει παντού αλλού στον κόσμο, εκτός Βρετανίας –επειδή δεν έχουν.

Και η τελευταία παθογένεια που θα αναφέρω: Αυτή είναι της ψυχής, όχι του σώματος όπως οι προηγούμενες. Οι Αμερικανοί φαίνονται να είναι αρκετά ευτυχείς απλώς βλέποντας τον άλλο να πεθαίνει με όλους τους παρά πάνω τρόπους. Δεν μοιάζουν να είναι ιδιαίτερα αναστατωμένοι, συγκινημένοι ή ακόμη επηρεασμένοι από τις τέσσερεις προαναφερθείσες παθογένειες: τα παιδιά τους να αλληλο-σκοτώνονται, τους κοινωνικούς δεσμούς να καταρρέουν, την αδυναμία να ζουν με αξιοπρέπεια ή να είναι υποχρεωμένοι σε όλη τους τη ζωή να ναρκώνουν την οδύνη τους γι’ όλα αυτά.

Εάν αυτές οι παθογένειες μάστιζαν οποιαδήποτε άλλη πλούσια χώρα –ή ακόμη και φτωχές- ο κόσμος θάμενε εμβρόντητος, συγκλονισμένος, συντετριμμένος και ασφαλώς κινητοποιημένος για να σταματήσει το κακό. Αλλά στην Αμερική είναι, πώς να το περιγράψεις, ούτε καν μοιρολατρικοί. Είναι αδιάφοροι, κυρίως.

Έτσι η τελευταία παθογένεια που θα επικαλεστώ είναι: Μια αρπακτική κοινωνία. Αρπακτική κοινωνία δεν σημαίνει απλά ολιγάρχες που απογυμνώνουν οικονομικά τους πολίτες. Σε αληθέστερο τρόπο, σημαίνει ανθρώπους που νεύουν και χαμογελούν και προχωρούν στις καθημερινές ενασχολήσεις τους, ενώ οι γείτονές τους, οι φίλοι και οι συνάδελφοί τους πεθαίνουν σε πρόωρους θανάτους και ρηχούς τάφους. Ο άρπαγας στην αμερικανική κοινωνία δεν είναι μόνο ο πάμπλουτος – αλλά μια αθέατη και ακόρεστη δύναμη: Η καθιέρωση ως φυσιολογικού, αυτού που στον υπόλοιπο κόσμο θα κρινόταν σαν επονείδιστος, ιστορικός, ηθικός εκφυλισμός, αν όχι έγκλημα, ολόκληρης γενεάς, αλλά εκεί αντιμετωπίζεται σαν μια απλή εγκόσμια καθημερινή πραγματικότητα, σαν τίποτα το ιδιαίτερο και το ανησυχητικό.

΄Ισως σας φαίνεται σκληρή αυτή η τοποθέτηση. Είναι;

Σας έδωσα μερικά παραδείγματα –υπάρχουν πολλά άλλα- παθογενειών κοινωνικής κατάρρευσης. Θα μοιραστώ μαζί σας τρεις σκέψεις στις οποίες με οδήγησαν:

Αυτές οι κοινωνικές παθογένειες είναι κάτι σαν παράξενη και φρικώδης ποικιλία νόσου, που προσβάλει το κοινωνικό σώμα. Η Αμερική υπήρξε πάντοτε πρωτοπόρος –μόνο που σήμερα είναι όχι μόνο σε προβλήματα που ούτε σπάνια δεν είχαν ιδωθεί σε υγιείς κοινωνίες- είναι πρωτοπόρος σε νέες κοινωνικές παθογένειες, πρωτοφανείς στον σύγχρονο κόσμο εκτός της σημερινής Αμερικής. Τι μας λέει αυτό;

Η αμερικανική κατάρρευση είναι πολύ πιο σοβαρή από όσο νομίζουμε. Υποτιμούμε το μέγεθός της, δεν το υπερτιμούμε. Αμερικανοί διανοούμενοι, ΜΜΕ και σκέψη δεν βλέπουν οποιοδήποτε από τα προβλήματά της μέσα στην ιστορική και παγκόσμια προοπτική. Αλλά όταν εξετάζονται έτσι, τα προβλήματα της Αμερικής αποκαλύπτονται να είναι όχι απλά καθημερινά ενοχλητικά συμπτώματα της παρακμής ενός έθνους, αλλά κάτι σαν ένα σώμα που ξαφνικά δέχεται επίθεση από αφάνταστες αρρώστιες.

Σωστά ιδωμένη, η αμερικανική κατάρρευση είναι μια καταστροφή της ανθρώπινης δυνατότητας, χωρίς σύγχρονο προηγούμενο. Και λόγω του κυκεώνα στον οποίο έχει εμπλακεί η ίδια η Αμερική, η κατάστασή της είναι τόσο μοναδική, τόσο αποκλειστική, τόσο διάστροφα ειδική ώστε η θεραπεία θα πρέπει να είναι επίσης κάτι νέο.

Η μοναδικότητα αυτών των κοινωνικών παθογενειών μας λέει ότι η αμερικανική κατάρρευση δεν είναι η μεταστροφή μιας τάσης, ή η επιτάχυνση μιας πτώσης. Είναι κάτι εκτός του κανονικού. Κάτι πέραν το δεδομένων. Έξω από τις στατιστικές. Είναι σαν το μετέωρο που έπληξε τους δεινοσαύρους: ένα εξώτερο πέρα από τα εξώτερα, ένα γεγονός ακραίας ακρότητας. Και γι’ αυτό τα αφηγήματά μας, τα πλαίσιά μας και οι θεωρίες δεν μπορούν να το συλλάβουν –και πολύ λιγότερο να το εξηγήσουν. Χρειαζόμαστε μιαν εντελώς νέα γλώσσα –και νέον τρόπο του ιδέναι- ακόμη και για ν’ αρχίσουμε να το κατανοούμε.

Αλλά αυτό είναι δουλειά της Αμερικής, όχι του κόσμου. Το καθήκον του κόσμου είναι αυτό: Εάν ο κόσμος ακολουθήσει το αμερικανικό πρότυπο – ακραίος καπιταλισμός, όχι δημόσιες επενδύσεις, απανθρωπία ως τρόπος ζωής, διαστροφή της καθημερινής αρετής- τότε θα ακολουθήσουν και οι ίδιες κοινωνικές παθογένειες. Είναι νέες αρρώστιες του κοινωνικού σώματος που προέκυψαν από το διαιτολόγιο διατροφής με σκουπίδια: Σκουπιδομίντια, σκουπιδεπιστήμη, σκουπιδοκουλτούρα, σκουπιδοσοφία, σκουπιδοοικονομία και άνθρωποι μεταχειριζόμενοι συνανθρώπους και την κοινωνία σαν σωρό σκουπιδιών. Έτσι σιτίστηκε η Αμερική επί πάρα πολύ καιρό.