Articles by "ΗΠΑ"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΗΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Θέλει να αποχωρήσει, αφού δεν θάχε λόγο να μείνει μετά την πτώση του Ιντλίμπ. Είναι η τελευταία ευκαιρία των Τζιχαντιστών και των Νέο-συντηρητικών να τον κρατήσουν μπλεγμένο στη Συρία.


Tom Luongo, R. Insider, Aug 31,2018

[Στην κατωτέρω διεισδυτική ανάλυση των τελευταίων σημάτων επαπειλούμενης διεθνούς εκρηκτικής υποτροπής κατά την επικείμενη τελευταία μάχη στον απελευθερωτικό πόλεμο της Συρίας, ο Τομ Λουόνγκο, Αμερικανός συνεργάτης πολλών οργάνων της αμερικανικής και διεθνούς ελεύθερης ηλεκτρονικής ενημέρωσης, αποκαλύπτει με άγνωστα στοιχεία την προσπάθεια του Τραμπ για μιαν εύσχημη απαγκίστρωση από την Συρία και τις καταχθόνιες προσπάθειες, για την καθήλωσή του εκεί και την συνέχιση της πολεμικής πυρκαγιάς στην Μέση Ανατολή, από δυνάμεις που υπεκφεύγει να προσδιορίσει (με τον θολό χαρακτηρισμό νέο-συντηρητικοί) αλλά οι οποίες αποτελούν το κυρίαρχο υπερκράτος, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και στην Βρετανία και στην Γαλλία, χώρες που συμπορεύονται στην ανατρεπτικήν επιχείρηση.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του Joachim Flores στο Fort Russ News, οι ΗΠΑ πρότειναν στον Μπάσαρ αλ-Άσαντ της Συρίας ένα σχέδιο αποχώρησης τους από την χώρα του υπό τρεις όρους. Αυτό που προκύπτει αυτόματα είναι ότι οι ΗΠΑ πρότειναν την συνάντηση και άνοιξαν την συζήτηση.
Αυτό αποτελεί θετική απόδειξη ότι η θέση των ΗΠΑ στην Συρία δεν είναι βιώσιμη και ότι η Ουάσιγκτον  αναζητεί μια διέξοδο με την διάσωση κάποιου κύρους.
Ουάσιγκτον: Αποχωρούμε από το Αλ-Τνέφ και τον ανατολικό Ευφράτη υπό τρείς όρους, που περιλαμβάνουν το να μας δώσετε μερίδιο του πετρελαίου.
Πρώτον: Πλήρης αποχώρηση του Ιράν από την Νότια Συρία.
Δεύτερο: Να έχουμε γραπτές διαβεβαιώσεις ότι αμερικανικές εταιρείες θα έχουν συμμετοχή στον πετρελαϊκό τομέα της ανατολικής Συρίας.
Τρίτον: Η συριακή πλευρά να παράσχει στους Αμερικανούς πλήρη στοιχεία για τις τρομοκρατικές ομάδες και τα μέλη τους, τους αριθμούς των ξένων θυμάτων αυτών των ομάδων, αυτούς που επέζησαν και που έχουν την δυνατότητα να επιστρέψουν σε δυτικές χώρες, «λαμβανομένου υπόψη ότι η τρομοκρατική απειλή είναι διαπλανητική και ότι μπορεί να πληγούμε στην υπηρεσία της διεθνούς ασφάλειας».
Η συριακή απάντηση σε αυτήν την γενναιόδωρη προσφορά θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως απορριπτική. Ο ΄Ασαντ δεν έχει λόγο να εγγυηθεί τίποτα στις ΗΠΑ, μετά την επαίσχυντη  συμπεριφορά τους όλα τα τελευταία εφτά χρόνια.*
Αντίθετα, η Συρία θα έπρεπε να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο διεκδικώντας από τις ΗΠΑ να πληρώσουν για την ανοικοδόμηση της χώρας, απέναντι σ’ αυτήν την ωμή απόπειρα αρπακτικού εκβιασμού.
Επειδή, περί αυτού ακριβώς πρόκειται: Ενός ωμού εκβιασμού με χρήση βίας.
Μπορεί αυτή να ήταν άλλη μια εφαρμογή της «Τέχνης της Συμφωνίας» του Τραμπ, με γελοίες εισαγωγικές προτάσεις για την στάθμιση της αντοχής του αντιπάλου. Και το μέρος της πρότασης για μερίδιο στην παραγωγή των ανατολικών πετρελαιοπηγών, σαν αντάλλαγμα για την αμερικανική αποχώρηση, είναι γνήσιος Τραμπ.
Κατά κάποιο τρόπο θα πρέπει να σκέφτεται πως δικαιούται αμοιβής επειδή «έστειλε στον διάολο με κλωτσιές  τους Τζιχαντιστές έξω από την Συρία». Είναι άραγε ο μόνος άνθρωπος που μένει στο κόσμο να πιστεύει ότι οι Αμερικανοί είναι ανεύθυνοι γι’ αυτήν την καταστροφή;
Το να είσαι μια αυτοκρατορία σημαίνει ότι ποτέ δεν έχεις την υποχρέωση να πεις συγνώμη. Πράγματι ισχύει το αντίθετο. Μια υπερχειλίζουσα αλαζονεία ισχύος χαρακτηρίζει κάθε συζήτηση, κάθε διαπραγμάτευση.
Ο Τραμπ περιβάλλεται από φίδια και νεοσυντηρητικούς, οι οποίοι, παρά τα καλύτερα ένστικτα του, τον φουσκώνουν με ανοησίες, με βάση τις οποίες αργότερα αντιδρά, χωρίς πολύ σκέψη.
Ακόμη πιστεύω ότι ο Πούτιν του παρουσίασε κάποιες πολύ διαφωτιστικές πληροφορίες στην ιδιαίτερη συνομιλία που είχαν στο Ελσίνκι και γι’ αυτό οι μυστικές υπηρεσίες έπαθαν αργότερα υστερική  κρίση. Αλλά αυτή η προσφορά αποχώρησης από την Συρία είναι και πάλι ο Τραμπ, με τα δυο βήματα μπρος, ένα βήμα πίσω.
Μπροστά το μεγάλο καρότο, στρατιωτική αποχώρηση, αλλά ακολουθείται από δυο φλεγόμενα ραβδιά, συνεχιζόμενη αμερικανική παρουσία, αποχώρηση του Ιράν και απορρόφηση όλου του κέρδους από τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Συρίας.
Ε, τουλάχιστον τώρα είμαστε ειλικρινείς για τις προθέσεις μας εκεί. Πρόκειται για την εξασφάλιση εκχώρησης δικαιωμάτων εξόρυξης πετρελαίου στην Exxon-Mobil.Προσέξτε πως δεν γίνεται λόγος για βοήθεια στην ανοικοδόμηση ή για την εξασφάλιση εμπορίου με την Συρία. Εν ολίγοις, αυτή η συζήτηση μεταξύ ΗΠΑ και Συρίας μας λέει ότι ο ΄Ασαντ δεν πρόκειται να διευκολύνει τις ΗΠΑ περισσότερο του δέοντος.

Τέλος του Συριακού ή Νέα Αρχή;

Αυτά συνέβησαν με πλαίσιο την μετακίνηση αμερικανικών πολεμικών πίσω στην Μεσόγειο, όπως κάναμε με την Βόρειο Κορέα, για επίδειξη δύναμης και «νταηλίκι», ώστε να δημιουργήσουμε την εντύπωση κυριάρχου, ενώ στο παρασκήνιο διαπραγματευόμαστε διακανονισμό.
Οι Ρώσοι κάνουν το ίδιο. Υπάρχει πραγματική ένταση στην ατμόσφαιρα και γρήγορα τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχτούν άσκημα.
Ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζων Μπόλτον και ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν βάζουν τα θεμέλια για μια νέα «χημική επίθεση» ψευδούς σημαίας στην έναρξη της εκστρατείας των συριακών και συμμαχικών της δυνάμεων για την απελευθέρωση του Ιντλίμπ.

Προς επανάληψη των συμβάντων Μαρτίου και Απριλίου.

Αλλά ποιος είναι που οδηγεί το λεωφορείο προς τον γκρεμνό; Μετά την περίοδο ηρεμίας στα Νότια της Δαμασκού με την ανακατάληψη της Ντάραα, θα πίστευε κανείς ότι όλες αυτές οι ιστορίες με τις ψευδούς σημαίας επιθέσεις με χημικά όπλα θα είχαν τελειώσει.
Πράγματι η, ομαλή διεξαγωγή αυτής της επιχείρησης και η εγκατάλειψη από τις ΗΠΑ των «ήπιων ανταρτών» τους με έκαναν να πιστεύω πως επρόκειτο για περίπου τελειωμένη συμφωνία. Το πρόβλημα τώρα είναι πως φτάσαμε στο τέλος της ιστορίας.
Αυτό είναι. Μόλις ελευθερωθεί το Ιντλίμπ η μόνη εναπομένουσα περιοχή θα είναι τα υπό αμερικανική κατοχή εδάφη ανατολικά του Ευφράτη Ποταμού και η συνοριακή διάβαση στο αλ-Τανφ. Κανένα από τα δύο σημεία δεν είναι οχυρά των Τζιχαντιστών και επομένως η δικαιολογία για την παρουσία των ΗΠΑ στην Συρία θα έχει λήξει.
Εάν ο στόχος του Τραμπ είναι η ειρήνευση στην περιοχή, τότε θα πρέπει η επιχείρηση να διεκπεραιωθεί ομαλά και αυτό θα γίνει εάν το επιτρέψουν. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα. Μόλις η Συρία τελειώσει με το Ιντλίμπ  θα είναι εύκολο στον Τραμπ να διακηρύξει « Η Αποστολή Εξετελέσθη.»
Εάν δεν το κάνει, θα πρέπει να επιστρέψει στην εκλογική του βάση και να τους πει πως πρέπει να μείνουμε εκεί για να αντιμετωπίσουμε το Ιράν; Μιαν χώρα για τη οποία δεν παύει να μας λέει πως είναι στο χείλος της κατάρρευσης λόγω των κυρώσεων που της επιβάλλει;
Αυτά δεν πρόκειται να έχουν πέραση στην εκλογική του βάση, που θέλει το ξήλωμα της αυτοκρατορίας. ΄Ετσι το σχέδιο με την προβοκάτσια πλαστής σημαίας λογικά εξηγείται ως παγίδα για τον εξαναγκασμό του Τραμπ να μείνει στην Συρία, για την ανατροπή του ΄Ασαντ και για να ζημιωθεί πολιτικά και ο ίδιος ο Τραμπ (με την παράταση του πολέμου) στις προσεχείς αμερικανικές κοινοβουλευτικές εκλογές .
Αυτή είναι η παγίδα που στήνεται ακριβώς τώρα, επειδή δεν θέλουν να επιτρέψουν την αποκατάσταση της ειρήνης στην Μέση Ανατολή.

*Την απόρριψη των αμερικανικών όρων η Συρία «εκλείδωσε» θεαματικά με την προ ημερών σύναψη στρατιωτικής συμμαχίας με το Ιράν. (σημ. μεταφραστού.)

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Martin Sieff ,The Strategic Culture Foundation,Zero Hedge, 08/06/2018

[Συγγραφέας, Ιστορικός, δημοσιογράφος με πείρα τριών δεκαετιών σε επιτελικές θέσεις του πρακτορείου Γιουνάϊτετ Πρες και των Ουάσιγκτον Τάϊμς, και ανταποκριτού σε 70 χώρες και 24 πολέμους, ο συντάκτης του άρθρου είχε προαναγγείλει την πτώση του κομμουνισμού και την διάλυση της Σοβιετικής ΄Ενωσης, την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την κρίση της Γουώλ Στρητ του 2008,την στρατηγική συμμαχία Ρωσίας-Κίνας και την
τιμωρητική ρωσική αντεπίθεση στη Γεωργία.
Το πιο συζητημένο βιβλίο του είναι «Κύκλοι της αλλαγής: Οι Τρείς Μεγάλοι Κύκλοι της Αμερικανικής Ιστορίας και η Ερχόμενη Κρίση που θα Οδηγήσει στον Τέταρτο».]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Tο γιγάντιο πρόγραμμα της επαναποικιοποίησης του κόσμου άρχισε με τον Αμερικανό Πρόεδρο Ρέιγκαν, με την πρόθυμη υποστήριξη της Βρετανίδας πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ το 1981 και στα επόμενο 20 χρόνια φάνηκε να σαρώνει τα πάντα μπροστά του.



Αλλά τώρα βλέπουμε ότι η συγκρότηση της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης και οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στην Νέα Υόρκη σημάδεψαν το γύρισμα της παλίρροιας.
Από τότε ένα υπέρ-φιλόδοξο πρόγραμμα καταστροφής και ανοικοδόμησης σειράς εθνών που ξεκίνησε από την Ουάσιγκτον και υιοθετήθηκε πρόθυμα από τους κύριους δυτικούς συμμάχους της έχει καταρρεύσει θεαματικά.
Σαν αναβίωση από τους Μύθους του Αισώπου, η σφύρα της αμερικανικής αφηνιασμένης εξουσίας, παρακινούμενης από νέο-συντηρητικούς και νέο-φιλελεύθερους μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, εξάντλησε τους Δυτικούς χειριστές του όπλου , αντί τους στόχους τους.
Η αλόγιστη προσφυγή στην αδιάκριτη στρατιωτική βία στις αμερικανοκίνητες εισβολές στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, όσο και οι επακόλουθες εκστρατείες για την ανατροπή των καθεστώτων της Συρίας και της Λιβύης δημιούργησαν απροσδόκητες συνέπειες, ανάλογες με του Νεύτωνα τον Τρίτο Νόμο της Κίνησης: Κάθε δράση συνεπάγεται μιαν Ίση και Αντίθετη Αντίδραση.
Παρά ταύτα, η αμερικανική και Δυτική εμπιστοσύνη στο θρίαμβο της ιδεολογίας του φιλελευθερισμού, του ελεύθερου εμπορίου και των δημοκρατικών αρχών παρέμεινε ανεπηρέαστη από τα σωφρονιστικά μαθήματα  της ανυπότακτης διεθνούς πραγματικότητας. Το μεγάλο ξύπνημα της Δυτικής Ιμπεριαλιστικής και καπιταλιστικής αποφασιστικότητας που σάλπισε ο Ρέιγκαν και εγκολπώθηκαν οι πιστοί λογχοφόροι του, Θάτσερ και διάδοχοί της πρωθυπουργοί της Βρετανίας, συνεχίστηκε αμείωτο. Μέχρι το 2016.
Δυο γεγονότα που σημαδεύουν εποχή συνέβησαν εκείνο τον χρόνο:
Ο Βρετανικός λαός, προς μεγάλην έκπληξη σχεδόν όλων των ηγετών του, των ειδημόνων και των αυτόκλητων Πλατωνικών οδηγών και των «γνωστικών», ψήφισε Brexit. Επέλεξε, με μικρή αλλά αποφασιστική πλειοψηφία 52-48 να εγκαταλείψει την 28μελή Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Οι ρωγμές και το χάος που τέθηκαν σε κίνηση με αυτό το μοιραίο αποτέλεσμα μόλις έχουν αρχίσει την διαβρωτική δράση τους μέσα στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα της Ευρώπης.
Δεύτερο, ακόμη εκπληκτικότερο, ο Ντόναλντ Τραμπ εκλέχτηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ, προκαλώντας την ξέφρενη λύσσα του «Βαθιού Κράτους», το οποίο συνεχίζει ακούραστο τις αμείλικτες και μανιώδεις προσπάθειές του να τον ανατρέψει.
Ωστόσο τα κίνητρα των εικοσάδων εκατομμυρίων Αμερικανών που ψήφισαν τον Τραμπ ήταν ξεκάθαρα: Επέλεξαν τον Αμερικανικό Εθνικισμό αντί της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Ήταν αηδιασμένοι από τα έκδηλα αποτελέσματα  των χρόνων της μεταπολεμικής αμερικανικής παγκόσμιας αυτοκρατορίας, που τόσο υπεροπτικά και ανέμελα άφησε την αμερικανική βιομηχανία και κοινωνία να φθίνει, για το υποτιθέμενο υπέρτερο αγαθό της Παγκόσμιας Ηγεσίας.
Μιάμιση δεκαετία ατέλειωτων, άκαρπων, υπέρ-δαπανηρών πολέμων στον κόσμο, που άρχισε με τον μάταιο και ανόητο Τζωρτζ Μπους και συνεχίστηκε με τον υπάκουο και επιπόλαιο Μπάρακ Ομπάμα, προώθησε αυτήν την διαδικασία της κόπωσης και της απόρριψης.
Δυο χρόνια μετά την εκλογή του Τραμπ και της ψήφου του βρετανικού λαού για το Brexit, η μεγάλη φόρα της Δύσης, μετά την πτώση της Σοβιετικής ΄Ενωσης έχει έκδηλα ανακοπεί. Τώρα οι ΗΠΑ είναι εξαντλημένες και το ΝΑΤΟ είναι ένα κέλυφος άδειο –μια χάρτινη Τίγρη, αν προτιμάτε. Γιατί συμβαίνει αυτό και μπορεί άραγε να αναστραφεί;
Το ελεύθερο εμπόριο δεν ήταν ποτέ η παγκόσμια πανάκεια όπως καταγέλαστα υποστηριζόταν πως είναι 240 χρόνια από τότε που ο ΄Ανταμ Σμιθ δημοσίευσε τον Πλούτο Των Εθνών. Αντίθετα, τα ψυχρά αμείλικτα γεγονότα της οικονομικής ιστορίας δείχνουν καθαρά πως οι προστατευτικοί δασμοί για την εξασφάλιση της τοπικής βιομηχανίας και επωφελών θετικών ισοζυγίων πληρωμών χάρις στις εξαγωγές είναι ο σωστός δρόμος για την οικονομική ανάπτυξη και για σταθερή εθνική ισχύ και πλούτο.
Η ιδέα ότι η Δημοκρατία – τουλάχιστον υπό την στενή, εξαιρετικά στοιχημένη, χειραγωγούμενη και ασυνεπή μορφή που εφαρμόζεται στις ΗΠΑ- είναι κάποιο είδος γενικής εγγύησης για ευτυχία, εθνική σταθερότητα και ανάπτυξη έχει επίσης κατ’ επανάληψη διαψευστεί.
Αντίθετα Δυτικά δημοκρατικά κράτη έπεσαν στον ίδιο διανοητικό λάκκο που παγίδευσε και τελικά κατέστρεψε την Σοβιετική ΄Ενωση. Εξαπέλυσαν μια παγκόσμια ιδεολογική σταυροφορία και πέταγαν πλούτο και αγαθά μέσα σ’ αυτόν, παραμελώντας την ευημερία και την πρόοδο των δικών τους εθνικών οικονομιών και πληθυσμών.
Και μακριά από του να φέρνουν την αιώνια και παγκόσμια ειρήνη – το δελεαστικό ιερό δισκοπότηρο κάθε επικίνδυνου χαζού ιδεαλιστή, από τον Ζαν-Ζακ Ρουσώ και τον Ιμάνουελ Καντ- αυτές οι πολιτικές έφεραν μόνον αποτυχία, πικρία και αυξανόμενους αριθμούς νεκρών στρατιωτικών στις χώρες που τις εφάρμοζαν.
Εφέτος, νέες πέφτουν σφυριές, σε συνέχεια της παράδοσης Ρέιγκαν-Θάτσερ για αναγέννηση μιας άγγλο-αμερικανικής ηγεσίας και κυριαρχίας στον πλανήτη.
Οι ίδιοι οι Βρετανοί εξόφθαλμα απέτυχαν να ανακαλύψουν κάποιες ασφαλείς ή ακόμη και πιθανές οικονομικές προοπτικές για το μέλλον τους στον κόσμο όταν αποχωρήσουν από την Ε.Ε. Το Ιράκ, η Συρία, το Αφγανιστάν και η Λιβύη παραμένουν ερειπωμένες κοινωνίες, τσακισμένες από τους συνεχείς βομβαρδισμούς που τους επιδαψίλευσε η Δυτική ευσπλαχνία και ο ιερός σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην δημοκρατία.
Τώρα η Ινδία και το Πακιστάν –δυο αγγλόφωνες δημοκρατίες και μέλη της κάποτε με βρετανική ηγεσία Κοινοπολιτείας των Εθνών, ακόμη τόσο προσφιλούς στην ηλικιωμένη καρδία της Βασίλισσα Ελισάβετ της Β΄- επέλεξαν να θάψουν τον υπαρξιακό ανταγωνισμό τους και να ενταχτούν μαζί στην Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης –επιβεβαιώνοντας ότι αυτή είναι η πρώτη  και κατά πολύ ισχυρότερη συμμαχία ασφάλειας στον πλανήτη.
Αυτές οι εξελίξεις, για να προσφύγουμε σε μια εύγλωττη φράση του Αμερικανού Προέδρου Τόμας Τζέφερσον πριν δύο αιώνες, είναι πολύ σοβαρές προειδοποιήσεις. Είναι μπάλες φωτιάς μέσα στην νύχτα. Προειδοποιούν την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο ότι η εύκολα αισιόδοξη ορμή «πάντα μπροστά και επάνω» για την αναμόρφωση  όλης της ανθρωπότητας στα δικά τους χαρακτηριστικά πρέπει να εγκαταλειφτεί.
Ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Βρετανία είναι πια έστω και κατά προσέγγιση κοινωνικά ενωμένες όπως άλλοτε. Και οι δυο έχουν ανάγκη να στραφούν προς τα έσω για να λύσουν τα δικά τους προβλήματα και να εγκαταλείψουν την φαντασιακή επιδίωξη να αποκαταστήσουν την παγκόσμια κυριαρχία που ο Ρέιγκαν και η Θάτσερ ξεκίνησαν πριν περίπου 40 χρόνια.
Και καλύτερα να κινηθούν γρήγορα. Του Τζέφερσον η πύρινη μπάλα απειλεί και ο χρόνος της κλεψύδρας τελειώνει.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


του Finian Cunningham, Strategic Culture, Zero Hedge, 30-7-2018        
                          
[Η κατωτέρω διεξοδική ανάλυση των λόγων που κινούν τον μαινόμενο παροξυσμό υστερίας του πολιτικού κατεστημένου και των εξαρτημένων ΜΜΕ, στις ΗΠΑ και σε χώρες της στενής επιρροής τους, εναντίον των προέδρων Πούτιν και Τραμπ, ιδιαίτερα μετά την συνάντηση του Ελσίνκι, και των αιτίων υπαρξιακής κρίσης του συστήματος,  η οποία  προκαλεί αυτήν την υστερία, δεν έχει γραφτεί από Ρώσο σχολιαστή η Δυτικό αναρχικό και εχθρό του καπιταλιστικού συστήματος.                                
Ο Finian Cunningham, που για σχεδόν 20 χρόνια διακρίθηκε ως συντάκτης και αρθρογράφος σε μεγάλες βρετανικές εφημερίδες, όπως The Mirror, Irish Times και Independent και που άρθρα του για τις διεθνείς εξελίξεις δημοσιεύονται σήμερα σε διάφορες γλώσσες, από όργανα ενημέρωσης διαφόρων χωρών, φέρει όνομα και επίθετο που απαντάται συχνά στην ιστορία της βρετανικής αυτοκρατορίας, από την εποχή της πειρατείας έως των Λόρδων του Ναυαρχείου. Μπορεί επομένως να διαβαστεί χωρίς ανησυχία για την έλλειψη αντικειμενικότητας.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
O Αμερικανός τέως πρόεδρος Ομπάμα ήταν προ ημερών στην Νότιο Αφρική για τον εορτασμό των 100 χρόνων από την γέννηση του Νέλσον Μαντέλα. Σε λόγο που εξεφώνησε, προειδοποιούσε για τον αυξανόμενο αυταρχισμό μεταξύ των εθνών και την «άνοδο της πολιτικής της πυγμής».
Ερχόμενη μετά την συνάντηση κορυφής Τραμπ και Πούτιν στο Ελσίνκι, η ομιλία αυτή ερμηνεύτηκε από τα ΜΜΕ ως «μπηχτή» του Ομπάμα εναντίον των δύο ηγετών για τον αυξανόμενο αυταρχισμό. 
    
Η παρουσίαση του «ισχυρού άνδρα» ως επερχόμενου κινδύνου για την  δημοκρατία  αποτελεί μια παραλλαγή της υποτιθέμενης απειλής του «λαϊκισμού», για την οποία φαίνεται επίσης να ανησυχεί το Δυτικό πολιτικό κατεστημένο.
Τραμπ, Πούτιν, Ιταλός Σαλβίνι, Ούγγρος Βίκτωρ ΄Ορμπαν, Αυστριακός Σεμπάστιαν Κουρζ και Τούρκος Ερντογάν πακετάρονται όλοι μαζί και με άλλους, με την ετικέτα «πολιτική πυγμής», «λαϊκιστές» και «αυταρχισμός».
Εδώ, δεν επιχειρούμε την υπεράσπιση των προαναφερόμενων πολιτικών ηγετών   ή να ισχυριστούμε ότι είναι όλοι τους ενάρετοι δημοκράτες. Το ζήτημα είναι η απογύμνωση της απατηλής θεωρίας ότι στην σύγχρονη πολιτική  έχει προκύψει ένα είδος διχοτόμησης σε δύο στρατόπεδα, αυτών που είναι υποτίθεται ενάρετοι, φιλελεύθεροι, δημοκρατικοί, πλουραλιστές  και  των άλλων που είναι «καταχθόνιοι πολιτικοί πυγμής», «αυταρχικοί» , «λαϊκιστές». 

Στην πομπώδη περιγραφή του Ομπάμα  για τις διεθνείς πολιτικές τάσεις, άνθρωποι σαν αυτόν αποτελούν υποτίθεται την επιτομή της πολιτισμένης δημοκρατικής παράδοσης, που απειλείται τώρα από νεοφασίστες αναδυόμενους από το σκότος για να καταστρέψουν μιαν ιδεώδη διεθνή τάξη. Αυτή η διεθνής τάξη θεωρείται ότι ως τώρα καθοδηγείτο από την λαμπρότητα της αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας. Κοντολογίς πρόκειται για την“Pax Americana”, που επικρατούσε για σχεδόν επτά δεκαετίες, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μετά την συνάντηση κορυφής του Ελσίνκι, τα Δυτικά ΜΜΕ έσπασαν  κάθε φραγμό υστερίας και υπερβολής.
Ο Τραμπ προπηλακίστηκε για τον «εναγκαλισμό ενός δικτάτορα» και την αποκήρυξη των Δυτικών δημοκρατικών συμμάχων.
Σε ένα άρθρο της Ουάσιγκτον Ποστ, ο τίτλος ξεφώνιζε «κήρυξε πόλεμο στην Δύση ο Τραμπ;» Και μια φωτογραφία του Τραμπ με τον Πούτιν είχε για λεζάντα την φράση «Το Νέο Μέτωπο»
Κύριο άρθρο στους Τάϊμς της Ν. Υόρκης διασάλπιζε ότι «ο εναγκαλισμός του Τραμπ με τον Πούτιν είναι ένας επινίκιος χορός επάνω στον ευρω-αμερικανικό τάφο» ΄Ενα άλλο άρθρο στην ίδια εφημερίδα έγραφε: «Τραμπ και Πούτιν εναντίον Αμερικής.»
Το Δυτικό πολιτικό κατεστημένο και τα σχόλια των ΜΜΕ διακηρύσσουν την θέση ότι η υπό αμερικανική ηγεσία Δυτική τάξη καταρρέει εξαιτίας του «λαϊκιστή» και «βάναυσου» Τραμπ. Στην υποτιθέμενη επίθεσή του κατά των πυλώνων της δημοκρατίας και της κυριαρχίας του Νόμου, ο Τραμπ βοηθείται και ενθαρρύνεται από απεχθείς, ομοειδείς αυταρχικούς τύπους, όπως ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν και άλλοι εθνικιστές πολιτικοί.
Η υποθετική βάση αυτού του αφηγήματος του πολιτικού κατεστημένου είναι πως όλα ήταν υγιεινά και χαρούμενα στην αμερικανικής διαχείρισης τάξη πραγμάτων, μέχρι την εμφάνιση διάφορων πολιτικών αποστατών, όπως ο Τραμπ και ο Πούτιν.
Αυτή η βασική υπόθεση δεν είναι παρά  σκέτη έπαρση και απάτη. ΄Αν κοιτάξει και μόνο του Ομπάμα την  προεδρία βλέπει κανείς πως οι υποτιθέμενοι φύλακες της δημοκρατίας και της διεθνούς τάξεως είναι αυτοί οι ίδιοι που στην πραγματικότητα έκαναν το παν για να κατασπαράξουν την έννομη τάξη.
Θα θυμάστε πως ο Ομπάμα ήταν ο Αμερικανός πρόεδρος που κλιμάκωσε επτά ταυτοχρόνως υπερπόντιους πολέμους, διεξαγόμενους από Αμερικανούς στρατιωτικούς χωρίς ίχνος νόμιμης διεθνούς εντολής. Υπό το Διεθνές Δίκαιο, ο Ομπάμα και άλλοι ανώτεροι αξιωματούχοι της κυβέρνησής του θα έπρεπε να διωχθούν για εγκλήματα πολέμου. Ο ίδιος επεξέτεινε σε μεγάλο βαθμό τις δι’ απλού διατάγματος δολοφονίες με ιπτάμενα ρομπότ, που υπολογίζεται πως σκότωσαν χιλιάδες ανθρώπους σε διάφορες χώρες ,μεταξύ των οποίων το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, η Υεμένη και η Σομαλία, απλά και μόνο με την υποψία ότι ήσαν τρομοκράτες.
Ο Ομπάμα ήταν που αναβάθμισε του προκατόχου του Μπους την πολιτική υποχθόνιου πολέμου στην Συρία, εξοπλίζοντας και καθοδηγώντας εντολοδόχους στην αποτυχημένη απόπειρα να ανατρέψουν την εκλεγμένη κυβέρνηση του Προέδρου ΄Ασαντ. Αυτός, ο με αμερικανική στήριξη, υποχθόνιος πόλεμος στην Συρία, παράλληλα με τον απροκάλυπτο πόλεμο του Ομπάμα για την αλλαγή του καθεστώτος στην Λιβύη, συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στη προσφυγική κρίση που προκάλεσε την πολιτική αποσταθεροποίηση στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.
΄Ετσι βρισκόμαστε τώρα εδώ, μπροστά στην έσχατη ειρωνεία. Ο Ομπάμα  να κάνει κήρυγμα στα πλήθη με θεατρική ανησυχία για το φάσμα «πολιτικής της πυγμής» και ξενοφοβικού λαϊκισμού, όταν στην  πραγματικότητα ο ίδιος και πολιτικοί σαν και αυτόν δημιούργησαν κατά μέγα μέρος τα προσφυγικά προβλήματα που υποκινούν την αντιμεταναστευτική αντίδραση στην Ευρώπη.
Αποτελεί πράγματι μια αλαζονική παραίσθηση Αμερικανών και Ευρωπαίων πολιτικών του κατεστημένου, υποτιθέμενων «ειδημόνων» και ΜΜΕ, ότι η κάποτε ενάρετη και νομιμόφρων, υπό αμερικανική καθοδήγηση, Δυτική Τάξη διαβρώθηκε από υποκινητές όχλων, όπως ο Τραμπ, ο Σαλβίνι, ο ΄Ορμπαν κλπ, όλοι ενορχηστρωμένοι από έναν «σκληρό δικτάτορα» στο Κρεμλίνο.
Για την Ιστορία, ο Πούτιν, ο υποτιθέμενος «Νταής» στο Κρεμλίνο, είχε προειδοποιήσει πριν μια δεκαετία, με μιαν προφητική ομιλία του στο Μόναχο, ότι η διεθνής τάξη διαρρηγνύεται από ασυγκράτητη αμερικανική ιδιοτέλεια και περιφρόνηση του Δικαίου στην διεξαγωγή παράνομων πολέμων για την αμερικανικήν ηγεμονία. Αυτό ήταν  στο αποκορύφωμα των αμερικανικών πολέμων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, πού σκότωσαν πάνω από ένα εκατομμύριο αμάχους και έφεραν εκατομμύρια άλλους σε κόλαση δυστυχίας.
Στην πραγματικότητα η «Αμερικανική Ειρήνη» που υποτίθεται πως επικράτησε τα τελευταία εβδομήντα χρόνια δεν ήταν ποτέ για τάξη, ειρήνη ή δικαιοσύνη στον κόσμο. Η άποψη ότι οι ΗΠΑ ηγούντο του κόσμου με το «ηθικό κύρος τους» αποτελεί μιαν από τις πιο μωρές αυταπάτες της σύγχρονης ιστορίας.
Από το ατομικό ολοκαύτωμα της Ιαπωνίας και στην διάρκεια των επομένων δεκαετιών, οι ΗΠΑ διεξήγαγαν πολέμους ασταμάτητα, σχεδόν κάθε χρόνο -από υποχθόνιες επιχειρήσεις στην Λατινική Αμερική και την Αφρική μέχρι ολοκληρωτικούς γενοκτόνους πολέμους στην Ινδοκίνα. Το τελευταίο τέταρτο του αιώνα είδε μιαν επιτάχυνση και επέκταση αυτών των αμερικανικών πολέμων, κάποτε με την βοήθεια του στρατιωτικού άξονα των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, κυρίως επειδή η Ουάσιγκτον έκρινε ότι η άδειά της για την εκτέλεση μαζικών σκοτωμών ήταν απεριόριστη μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ΄Ενωσης.
Αυτή είναι η πραγματική δυναμική που οδηγεί στην σημερινή κατάρρευση της Δυτικής Τάξης Πραγμάτων. Οι ΗΠΑ και οι ευνοούμενοι υποτακτικοί  τους μεταξύ των Ευρωπαίων συμμάχων κατέστρεψαν όλα τα θεμέλια της διεθνούς τάξης με τους ακατάπαυστους πολέμους και τις εκστρατείες των μαζικών φόνων. Η μεγάλο-επιχειρηματική καπιταλιστική λεηλασία τους έχει κατακρεουργήσει τον πλανήτη.
Το χάος από αυτούς τους πολέμους και οι οικονομικές συνέπειες των φαραωνικών πολεμικών δαπανών για τους Δυτικούς πληθυσμούς, είναι που έχουν προκαλέσει τις κοινωνικές συνθήκες που υποκινούν κινήματα διαμαρτυρίας, εναντίον του κατεστημένου, κατά της λιτότητας, κατά των πολέμων, αντιμεταναστευτικά και ούτω καθεξής.
Εάν η υποτιθέμενη «τάξη» σείεται για την κυριαρχούσα πολιτική τάξη και τους λακέδες της, όπως ο Μπάρακ Ομπάμα, αυτό οφείλεται στις εγκληματικές ληστρικές διαρπαγές τους, που διεξάγονταν επί δεκαετίες, υπό το προκάλυμμα της Pax Americana.
Οι συντάκτες της Monthly Review το είχαν σοφά προσδιορίσει πριν από χρόνια, όταν αναλύοντας την παρούσα Δυτική Τάξη την αποκάλεσαν “Pox Americana”, Αμερικανική Πανώλη.
Αυτό είναι το ιστορικό πλαίσιο που εξηγεί γιατί οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές κατεστημένες εξουσίες καταγγέλλουν τους αντιδρώντες «αυταρχικούς» και «λαϊκιστές». Καθιστούν άλλους τους αποδιοπομπαίους τράγους για το ιστορικό ναυάγιο της θεσμοποιημένης εγκληματικότητας, υπό την ηγεσία κυρίως των «δημοκρατικών» καθεστώτων της Ουάσιγκτον.
Ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν εξέχει ως ο διεθνής ηγέτης που έβαλε φρένο στην, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, εγκληματική επιδρομή κατά της παγκόσμιας ειρήνης. Η θέση αυτή του Πούτιν πρώτο-εκδηλώθηκε με την ομιλία-σταθμό που εκφώνησε στο Μόναχο το 2007 και έπειτα προσέλαβε την ουσιαστική έκφρασή της όταν βοήθησε στον τερματισμό του υπό αμερικανική ηγεσία υποχθόνιου εγκληματικού πολέμου στην Συρία.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Πούτιν καθυβρίζεται και δαιμονοποιείται σε τέτοιο βαθμό από τις Δυτικές κατεστημένες εξουσίες. Οι πειρατές εμποδίζονται να λεηλατούν τον κόσμο και στην απελπισία τους εξακοντίζουν κάθε είδους συκοφαντικά επίθετα όπως «δικτάτορας» και «αυταρχικός».
Κανένας δεν άσκησε περισσότερη εγκληματικότητα φασιστικής μορφής και βαρβαρότητα σε βάρος του νόμου και της ειρήνης όσο οι γλυκομίλητοι ψευτο-δημοκράτες που κυβέρνησαν για 70 χρόνια τις ΗΠΑ και την Ευρώπη.
Το Δυτικό πολιτικό κατεστημένο και ο καπιταλισμός της «ελίτ» του είναι σαπισμένος ως το κόκκαλο. Πάντα ήταν. Η δική του σήψη και η όζουσα διαφθορά είναι η πηγή της αηδιαστικής οσμής που επιχειρεί να αποδιώξει κατηγορώντας  άλλους.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ένα νέο βιβλίο προβάλλει την ομιλία του Πούτιν την  1η Μαρτίου (με την επίδειξη του νέου, ανατρεπτικού, οπλοστασίου της Ρωσίας) ως ορόσημο Αναστροφής του Μεγάλου Παιχνιδιού στην Ευρασία του 21ου Αιώνα.

PEPE ESCOBAR ,  Asia Times, JULY 21, 2018

   Ρωσικά πολεμικά κοντά στην βάση της Κρονστάνδης

[Νεότερος της σειράς των μεγάλων Ρεπόρτερ (Seymour Hersh, John Pilger, Robert Parry, Robert Fisk), o πολύπλαγκτος και πολύγλωσσος Βραζιλιάνος Οδυσσέας της Δημοσιογραφίας Πεπέ Εσκομπάρ παρουσιάζει εδώ ένα νέο βιβλίο εξαιρετικά μεγάλου ενδιαφέροντος για ειδικούς της πολεμικής επιστήμης αλλά και  για απλούς ενδιαφερόμενους παρατηρητές των γεωπολιτικών μεταλλαγών των ημερών μας. Το εν λόγω βιβλίο εγκυρότατου ειδικού, αποκαλύπτει το ποιοτικό άλμα που έχει επιτύχει η Ρωσία στον τομέα των οπλικών συστημάτων και της εν γένει τεχνολογίας του πολέμου, επιφέροντας την ανατροπή του «Μεγάλου Παιχνιδιού», καθιστώντας ευάλωτες τις βάσεις της Αυτοκρατορίας στον Κόσμο και αυτή την ενδοχώρα των ΗΠΑ σε ακατανίκητους υπερηχητικούς πυραύλους, και αποκτώντας την ικανότητα αποκλεισμού προσπέλασης όχι μόνο της Μαύρης Θάλασσας και της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και του Περσικού  Κόλπου. Η ανάγνωσή του διευρύνει τα μέγιστα τους ορίζοντες προβληματισμού και της διπλωματίας.]

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

Οι ιστορικοί του μέλλοντος μπορεί θαυμάσια να χαρακτηρίσουν την ομιλία της 1ης Μαρτίου του Προέδρου Πούτιν ( για τα νέα οπλικά συστήματα της Ρωσίας) ως τον κορυφαίο παράγοντα αλλαγής  και ορόσημο στον 21ο Αιώνα του Νέου Μεγάλου Παιχνιδιού στην σκακιέρα της Ευρασίας. Ο λόγος περιγράφεται λεπτομερειακά στο «Χάνοντας την Στρατιωτική Υπεροχή: Η Μυωπία του Αμερικανικού Στρατηγικού Σχεδιασμού», (Losing Military Supremacy: The Myopia of American Strategic Planning) ένα νέο βιβλίο του Ρώσου στρατιωτικού/ναυτικού εμπειρογνώμονα Andrei Martyanov.
Ο Μαρτιανώφ διαθέτει μοναδικά εφόδια για το έργο. Αξιωματικός του ρωσικού ναυτικού κατά την σοβιετική εποχή, εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και τώρα είναι διευθυντής εργαστηρίου σε εταιρεία αεροδιαστημικής. Ανήκει σε μιαν εξαιρετικά ολιγάριθμη ομάδα κορυφαίων στρατιωτικών/ναυτικών αναλυτών ειδικευόμενων στον τομέα ΗΠΑ/Ρωσία.
Από παραπομπές στον Γάλλο Alexis de Tocqueville και στο «Πόλεμος και Ειρήνη» του Λέοντα Τολστόι ως την επανεξέταση της ισορροπίας δυνάμεων κατά την σοβιετική περίοδο και μετά, ο Μαρτιανώφ ιχνηλατεί προσεκτικά πως το μόνο έθνος στον πλανήτη «που μπορεί να νικήσει τις ΗΠΑ με συμβατικά όπλα» έφθασε μπροστά σε μια κατάσταση όπου ένας ουσιαστικός διάλογος μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών πολιτικών έχει καταστεί σχεδόν αδύνατος».
Αυτό που τελικά αποκαλύπτεται δεν είναι μόνο μια περίπτωση πλήρους περιφρόνησης του βασικού αξιώματος (του κορυφαίου Κινέζου δασκάλου στρατηγικής) Σουν Τζου –«αν γνωρίζεις καλά τον εχθρό και γνωρίζεις και τον εαυτό σου, δεν έχεις να φοβηθείς ούτε εκατό μαχών το αποτέλεσμα»- αλλά κυρίως μια υπερτροφική υπεροψία, υπερφορτισμένη, μετά από σειρά, «στρατιωτικών επιτυχιών»,  παραισθητικά ιδωμένων μέσω μεγεθυντικών φακών, όπως η επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου», κυνήγι γαλοπούλας στην πραγματικότητα, εναντίον πολυδιαφημισμένου αλλά αξιοθρήνητα εκπαιδευμένου  στρατού του Σαντάμ Χουσεΐν.
Το αμερικανικό σύμπλεγμα συμφερόντων βιομηχανικών-στρατιωτικών- μυστικών υπηρεσιών-Ασφάλειας κερδίζει από έναν υπερδιογκωμένο ετήσιο προϋπολογισμό ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων. Η μόνη δυνατή δικαιολόγηση για μια τόσο μεγάλη δαπάνη είναι ένας θανάσιμος εξωτερικός εχθρός: Ρωσία. Και αυτός είναι ο λόγος-κλειδί που το Σύμπλεγμα δεν θα επιτρέψει στον Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ ούτε να προσπαθήσει να εξομαλύνει τις σχέσεις με την Ρωσία.
Τώρα ωστόσο υπάρχει ένα τελείως νέο παιχνίδι, όπου οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν έναν δεινό αντίπαλο, ο οποίος, όπως προσεκτικά απαριθμεί ο Μαρτιανώφ, διαθέτει πέντε κρίσιμες ικανότητες:
  1.- Διοίκηση, έλεγχο, επικοινωνίες, υπολογιστές, μυστικές πληροφορίες,        επιτήρηση και ικανότητες αναγνώρισης ισάξιες και ανώτερες των ΗΠΑ.
 2.-Ικανότητες ηλεκτρονικού πολέμου ίσες ή ανώτερες των ΗΠΑ
3.-Νέα οπλικά συστήματα ίσα ή ανώτερα των ΗΠΑ
4.-Συστήματα αντιαεροπορικής ΄Αμυνας που υπερέχουν των δυνατοτήτων της αμερικανικής αεροπορίας.
5.-Μεγάλης ακτίνας δράσεως υπό-ηχητικούς, υπερηχητικούς και έξτρα-υπερηχητικούς πυραύλους κρουαζιέρας, που απειλούν τις Βάσεις της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας και ακόμη και την αμερικανική ενδοχώρα.
Αλλά πως φθάσαμε σε αυτό το σημείο;

Η απογύμνωση της αμερικανικής στρατιωτικής μυθολογίας

Ο Μαρτιανώφ υποστηρίζει ότι σε όλη την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας η Ρωσία διέθεσε αρκετό χρόνο « για τον αυτό-καθορισμό της, υπό την έννοια των ολοκληρωμένων τεχνολογικών κύκλων, χώρου εγκατάστασης και βιομηχανικής παραγωγής».
Σε αντίθεση, η Γερμανία, ακόμη και με μια μεγάλη, ανεπτυγμένη οικονομία, «δεν είναι ικανή να σχεδιάσει και να κατασκευάσει από το μηδέν ένα υψηλής τεχνολογίας και απόδοσης μαχητικό αεροπλάνο,» ενώ η Ρωσία μπορεί. Η Γερμανία «δεν έχει μια διαστημική βιομηχανία, αλλά η Ρωσία έχει.»
΄Οσο γι’ αυτούς που στις ΗΠΑ περνάνε για «ειδικοί» στα της Ρωσίας, αυτοί ουδέποτε είδαν να έρχονται αυτά τα τεχνολογικά άλματα.               
« Απλά δεν έχουν την ικανότητα αντίληψης της τεράστιας διαφοράς ανάμεσα στις διαδικασίες που ισχύουν σε μιαν εικονική νομισματοποιημένη οικονομία και σε εκείνες που λειτουργούν στην βιομηχανική παραγωγή του σύγχρονου μαχητικού πληροφορικού συστήματος ελέγχου ή του εξαιρετικής επίδοσης μαχητικού αεροσκάφους.»
Ο Μαρτιανώφ παραθέτει πλήθος περιπτώσεων. Για παράδειγμα,   «Η Ρωσία… χωρίς περιττές φανφάρες, άρχισε μιαν πλήρη αναβάθμιση του ναυτικού πυρηνικού οπλοστασίου της, με τελευταίας τεχνολογίας υποβρύχια εκτόξευσης  βαλλιστικών πυραύλων (SSBNs), της κατηγορίας Borey-class (Project 955 and 955A)…. Αυτό είναι το πρόγραμμα για το οποίο πλείστοι  ξένοι «αναλυτές» χασκογελούσαν προ δεκαετίας. Ε, τώρα δεν γελούν πια.»
Βασική θέση του βιβλίου είναι η απογύμνωση της αμερικανικής στρατιωτικής μυθολογίας. Αυτό πρέπει να περιλαμβάνει μια σε βάθος επανεκτίμηση του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και την επανεξέταση του πως το Σοβιετικό Ναυτικό, από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, έκλεινε το κενό τεχνολογικής υστέρησης από το αμερικανικό ναυτικό, όσο και αν παρέμενε « μια θαλάσσια δύναμη απόκρουσης, αυστηρά προορισμένη για αποτροπή». Το Σοβιετικό Ναυτικό, όπως και το Ρωσικό Ναυτικό σήμερα, «είχε συγκροτηθεί με την αποκλειστική αποστολή να εμποδίσει μιαν από θαλάσσης επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας».
Και στην μετά-σοβιετική εποχή, ήταν αναπόφευκτο ότι η Ρωσία θα κατέστρωνε μιαν συγκλίνουσα στρατηγική αντίδρασης στην αδυσώπητη επέκταση του ΝΑΤΟ στα ανατολικά –κατά απροκάλυπτη παραβίαση της (προφορικής) συμφωνίας μεταξύ του Τζωρτζ Μπους του πρεσβύτερου και του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ.
Και αυτό μας φέρνει στο ιερότερο των ταμπού, το προσφιλέστερο ποίημα της Ουάσιγκτον, «τη ρωσική επιθετικότητα». Παρά το γεγονός ότι η Ρωσία «πράγματι έχει την δυνατότητα να καταφέρει σοβαρό πλήγμα στο ΝΑΤΟ», όπως μας θυμίζει ο Μαρτιανώφ, «Γιατί να επιτεθεί και να προκαλέσει καταστροφές σε ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία για την Ρωσία όταν είναι ελεύθερες και ευημερούσες, παρά εάν  είχαν υποστεί ζημίες και ήσαν θεωρητικά υποταγμένες;»

Η  Εικόνα του Μπρζεζίνσκειου Εφιάλτη

Το κεφάλαιο 7 του βιβλίου, με τίτλο «Η Αποτυχία Αντιμετώπισης της Σύγχρονης Γεωπολιτικής Αναδιάταξης», μας φέρνει πίσω σε μιαν άλλη στιγμή αλλαγής του παιχνιδιού, την Παρέλαση της Νίκης, το 2015 στην Μόσχα, με τον Πούτιν και τον Κινέζο Πρόεδρο Ξι Ζιπίνγκ καθισμένους δίπλα-δίπλα, παριστώντας τον χειρότερο εφιάλτη στη «Μεγάλη Σκακιέρα» του Μπρζεζίνσκι, με «τα δύο ισχυρότερα έθνη της Ευρασίας να διακηρύσσουν την πλήρη ανεξαρτησία τους από την αμερικανική θεώρηση του κόσμου.»
Και μετά ήρθε η ρωσική επιχείρηση στην Συρία. Στις 7 Οκτωβρίου 2015, έξη πύραυλοι Κρούζ  Kalibr 3M14 εκτοξεύθηκαν κατά διαστήματα πέντε δευτερολέπτων, από μικρά πυραυλοβόλα σκάφη του ρωσικού ναυτικού στην Κασπία Θάλασσα εναντίων  στρατοπέδων των Τζιχαντιστών στην Συρία. Το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Θεόδωρος Ρούσβελτ και τα συνοδευτικά πολεμικά σκάφη αμέσως συνέλαβαν το μήνυμα και έσπευσαν να βγουν από τον Περσικό Κόλπο. ΄Εκτοτε το μήνυμα έχει ηχητικά ενδυναμωθεί: Η Ανατολική Μεσόγειος, η Μαύρη Θάλασσα, και «οι ρωσικής ευθύνης ζώνες του Ειρηνικού υπό την εποπτεία του Ρωσικού Ναυτικού» γίνονται «απόλυτα κλειστές ζώνες για οποιονδήποτε αντίπαλο».
Το δίδαγμα από το ιστόρημα «Καλίμπρ στην Κασπία» είναι -γράφει ο Μαρτιανώφ- ότι για πρώτη φορά επιδείχτηκε ξεκάθαρα και ο κόσμος το σημείωσε, ότι το αμερικανικό μονοπώλιο των συμβόλων της ισχύος είχε επίσημα συντριβεί.»
Καθώς ο Μαρτιανώφ παρουσιάζει πως «τόσο στο Ντόνμπας και ειδικότερα στη Συρία η Ρωσία αποκάλυψε την αμερικανική γεωπολιτική και στρατιωτική μπλόφα», δεν χωρεί αμφισβήτηση ότι αυτή η διασύνδεση Ντόνμπας- Συρίας είναι η ρίζα της σημερινής «χωρίς ιστορικό προηγούμενο αντί-ρωσικής υστερίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.»
΄Ετσι η μπάλα, όπως αυτή που ο Πούτιν πρόσφερε στον Τραμπ στο Ελσίνκι, βρίσκεται τώρα στο γήπεδο των ΗΠΑ. Ωστόσο, αυτό που ο Μαρτιανώφ περιγράφει ως τον «θανάσιμο  συνδυασμό «άγνοιας, αλαζονείας και απελπισίας των σημερινών αμερικανικών ελίτ», δεν μπορεί να υποτιμηθεί.
Ήδη κατά την προεκλογική εκστρατεία του ο Τραμπ είχε πλειστάκις εξαγγείλει ότι θα αναμετρηθεί με την μετά-ψυχροπολεμική διεθνή (μη) τάξη. Το Ελσίνκι ανέδειξε παραστατικά ότι η προσπάθεια του Τραμπ να «αποξηράνει το τέλμα» προσκρούει σε ένα ογκώδες αμετακίνητο αντικείμενο, καθώς το «τέλμα» δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να διατηρήσει την -αξίας ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων- εξουσία του.
Σε αντίθεση, η ρωσική διπλωματία, όπως απερίφραστα το επανέλαβε ο Πούτιν προ ημερών, επιμένει ακλόνητα ότι όλα επιτρέπονται προκειμένου να αποφευχθεί ένας δεύτερος Ψυχρός Πόλεμος.
Αλλά, καλού-κακού, μια νέα γενεά ρωσικών όπλων αποκαλύφτηκαν τώρα επίσημα από το υπουργείο Αμύνης και ορισμένα από αυτά είναι ήδη προς χρήση.

« Τα Πέρλ Χάρμπορ Συναντά το Στάλινγκραντ»

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Πρόεδρος Τραμπ  εφαρμόζει  μιαν τακτική Κίσινγκερ,  διαίρει και βασίλευε, προσπαθώντας να  περιορίσει την πολιτικό-οικονομική διασύνδεση της Ρωσίας με τους άλλους πόλους της Ευρασιατικής ένωσης, την Κίνα και το Ιράν.
Παρά ταύτα, το «Τέλμα» δεν μπορεί να μελετήσει την Μεγάλη Εικόνα. Και έτσι, όπως συμπέραναν σε τηλεοπτική συζήτησή τους δυο από τους ελάχιστους Αμερικανούς που ξέρουν τη Ρωσία σε βάθος, οι καθηγητές/συγγραφείς  Stephen Cohen και John Mearsheimer: «Τίποτα δεν μπορεί να γίνει όσο η Ρωσοφοβία είναι ο νόμος σε αυτή την χώρα.»
Ξανά και ξανά γυρίζουμε έτσι στην ομιλία της 1ης Μαρτίου του Πούτιν, που παρουσίασε στις ΗΠΑ αυτό που μπορεί να χαρακτηριστεί, όπως γράφει ο Μαρτιανώφ, ως « συνάντηση ενός στρατιωτικό-τεχνολογικού Περλ Χάρμπορ με το Στάλινγκραντ».
Ο Μαρτιανώφ προχωρεί για να εξηγήσει πως τα τελευταία ρωσικά όπλα παρουσιάζουν τεράστιες στρατηγικές –και ιστορικές-παρενέργειες. Το πυραυλικό χάσμα μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας είναι τώρα «τεχνολογική άβυσσος», με βαλλιστικούς πυραύλους «ικανούς για τροχιές βολής που καθιστούν άχρηστη κάθε είδους   αντί-βαλλιστική άμυνα. Ο «Πόλεμος των Άστρων» και όλα τα παράγωγά του είναι τώρα -κατά την ορολογία του Τραμπ-                     « απαρχαιωμένα».
Το Kinzhal, όπως το περιγράφει ο Μαρτιανώφ, είναι ένα όπλο ανατροπής του παιχνιδιού από απόψεων γεωπολιτικής, στρατηγικής, επιχειρησιακής, τακτικής και ψυχολογίας». Συνοπτικά, «κανένα σύγχρονο η  προβλεπόμενο σύστημα αεράμυνας που αναπτύσσει το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αναχαιτίσει έστω και έναν μόνο πύραυλο με τέτοια χαρακτηριστικά».
Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων – και αυτό δεν μπορεί να υπογραμμιστεί αρκετά- ότι η όλη Ανατολική Μεσόγειος μπορεί να γίνει απροσπέλαστη, για να μην αναφερθεί ολόκληρος ο Περσικός Κόλπος. Όλα αυτά προχωρούν πολύ μακρύτερα από την ασυμμετρία. Εδώ πρόκειται για την «τελική άφιξη ενός εντελώς νέου προτύπου» διεξαγωγής πολέμου και στρατιωτικής τεχνολογίας.
Το επιβεβλημένης ανάγνωσης βιβλίο του Μαρτιανώφ είναι το Υπέρτατο Όπλο Καταστροφής Μύθων. Και σε αντίθεση με εκείνο που απέδιδαν στον Σαντάμ Χουσεΐν, αυτό εδώ πραγματικά υπάρχει. Όπως προειδοποίησε ο Πούτιν σε εκείνη την ομιλία του της 1ης Μαρτίου « Δεν μας άκουσαν τότε. Σήμερα μας ακούνε;»

Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)