Articles by "Θρησκευτικές ελευθερίες"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θρησκευτικές ελευθερίες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

 

του παπα - Ηλία

Πολλοί αυτές τις μέρες, καθώς τους ευχόμαστε «καλή Ανάσταση»,  θερμόαιμοι και αρειμάνιοι , όπως αισθάνονται, αντεύχονται «καλή επανάσταση». Τη στιγμή, που δεν κουνιέται φύλλο και μαζί με τους αρειμάνιους όλοι σχεδόν οι άλλοι «άβουλοι και μοιραίοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θάμα». Το οποίο όμως δεν έρχεται. Αφού το θαύμα επισκέπτεται μόνο τους «γρηγορούντας» και σε καμιά περίπτωση τους «ραθυμούντας», για να θυμηθούμε κσι το τροπάριο του «Νυμφίου». Γιατί και στην περίπτωση του θαύματος ισχύει το «συν Αθηνά και χείρα κίνει» των αρχαίων. Και δεδομένου ότι εμείς δεν σηκωνόμαστε απ’ τους καναπέδες και ακούμε αποχαυνωμένοι τους τηλεοπτικούς και πολιτικούς απατεώνες, περιμένοντας απ’ τους άλλους να ξεσηκωθούν, το θαύμα δεν ανταποκρίνεται στην προσμονή μας.
Και μπαίνει το ερώτημα: Που οφείλεται η θανάσιμη αυτή αποχαύνωσή με την οποία αντιμετωπίζουμε την καταστροφή της πατρίδας; Κάποιοι λένε ότι οφείλεται στους ψεκασμούς  απ’ τ’ αεροπλάνα του εχθρικά διακείμενου απέναντί μας ΝΑΤΟ. Για τη συντήρηση του οποίου πλουσιοπάροχα τσοντάρει η πατρίδα μας, παρότι οι τρισάθλιοι αυτοί δολοφόνοι φρόντισαν να την καταστήσουν πάμπτωχη. Και όσοι περί αεροψεκασμών μιλούν σε μεγάλο βαθμό δεν έχουν άδικο. Γιατί αυτό είναι περισσότερο κι από βέβαιο όσο κι αν κάποιες τηλεοπτικοί μπούφοι και  όρνιθες το αμφισβητούν. Όπως βέβαια είναι φυσικό ν’ αμφισβητούν και τα πνευματικά και ηθικά καυσαέρια τα οποία καταιγιστικά εκπέμπουν  κάποια  τηλεοπτικα  κανάλια. Κι ακόμη τα δηλητήρια που μέσω των πολλαπλά μεταλλαγμένων και νοθευμένων τροφών και φαρμάκων, μας προμηθεύει το συνδικάτο του παγκοσμίου  εγκλήματος. Έτσι ώστε να παραλύουν βαθμηδόν, όχι μόνο τα βιολογικά, αλλά τα ηθικά και τα  πνευματικά ανακλαστικά μας. Με αποτέλεσμα η σκλαβιά μας να μην είναι μόνο νομική και οικονομική, αλλά ολοκληρωτική. Που μάλιστααποτελεί το προανάκρουσμα του, βιολογικού αλλά και του πνευματικού μας αιώνιου θανάτου.
Και είναι εξόχως εύστοχη η απορία πολλών καθημερινών ανθρώπων για το «τι κάνει στην προκειμένη περίπτωση η Εκκλησία»; Μπορεί να είναι ακόμη και κληρικοί συνήγοροι της ολοκληρωτικής αυτής σκλαβιάς; Και η απάντηση είναι καταφανής και ευνόητη: Όχι μόνο είναι υποστηρικτές, αλλά κάποιοι επιμελούνται και τη δουλαγώγηση του χριστεπωνύμου πληρώματος. Σε σημείο ώστε κάποιοι δεσποτάδες να συνιστούν στα πνευματικά τους τέκνα να μην κοινωνήσουν, αν δεν ψηφίσουν τους υποψήφιους των γαλάζιων ολετήρων. Οι οποίοι το «παίζουν» πιστοί, ενώ στην πραγματικότητα, υποκρίνονται, για να αλιεύουν τις ψήφους των αφελών πιστών, τους οποίους στη συνέχεια κατακλέβουν και καταληστεύουν. Υποβάλλοντάς αυτούς και την πατρίδα μας  στο μαρτύριο της ολοένα αυξανόμενης πενίας και χρεοκοπίας. Πολύ περισσότερο μάλιστα, αφού κάποιοι επικεφαλής τους  είναι ευπειθέστατα μέλη σατανικών λεσχών(Μπίλντεμπεργκ, κλπ), που μέσα στα σκοτεινά διαβούλιά  τους απεργάζονται ολέθρια σχέδια σε βάρος των λαών. Και ιδιαίτερα μάλιστα της πατρίδας μας. Και το πώς συμβιβάζεται ο σατανισμός με το χριστιανισμό το ξέρουν μόνο οι τυφλοί οπαδοί τους. Όπως κι εκείνοι, που συνταιριάζουν το Θεό με το μαμωνά.
Γεγονός, που αποδεικνύεται με την αντιπαραβολή της τωρινής πραγματικότητας πμε τα διαδραματιζόμενα κατά  τη Μεγάλη Βδομάδα. Όπου καταφαίνεται το αποκορύφωμα των αγώνων του Χριστού, των οποίων συνέπεια ήταν τα Πάθη και η Σταύρωση. Για να επακολουθήσει η Ανάσταση. Οπότε ακούγεται ο θριαμβικός αναστάσιμος ύμνος του «Χριστός Ανέστη». Με τη συμπαρομαρτούσα πασχαλινή ευωχία, για όσους βέβαια μπορούν, κάτω απ’ τις δυσμενείς σημερινές συνθήκες.
Αλλά μέσα σε απ’ όλη αυτή την εορταστική ατμόσφαιρα το επαναστατικό μήνυμα της Ανάστασης απουσιάζει απελπιστικά. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν απέναντι στις αναστάσιμες ιαχές υπάρχει ένας λαός πολλαπλά σταυρωμένος. Για τον οποίο δεν βρίσκονται κάποιοι Σίμωνες Κυρηναίοι, για να σηκώσουν το σταυρό του μαρτυρίου του. Που πρώτιστα όφειλαν να είναι οι κληρικοί. Και προκειμένου να δικαιολογηθούν, λένε στρουθοκαμηλίζοντας: Ο Χριστός δεν είναι επαναστάτης! Βέβαια ο Χριστός δεν είναι επαναστάτης του ξίφους και της σπάθης. Ούτε θα συμμεριζόταν ποτέ τα κακουργήματα, που διαπράττουν σε βάρος των λαών οι διάφορες πολιτικές μαριονέτες, που παριστάνουν τους λαοσωτήρες.  Και μάλιστα συχνά διατείνονται πως ο, τι κάνουν το κάνουν εν ονόματι του Χριστού. Αλλά, όπως ο ίδιος είπε στον Πιλάτο, είναι ο επαναστάτης της ανυποχώρητης και παντοδύναμης επανάστασης, που είναι η αλήθεια (Ιωάννη, 18,37). Την οποία, επειδή  τρέμουν όλοι οι μεγαλοκακούργοι της Γης, φροντίζουν διαχρονικά να την κρατούν θαμμένη όσο γίνεται βαθύτερα. Γιατί η αλήθεια οδηγεί στην απόλυτη ελευθερία. Και το λυπηρό είναι πως την κουστωδία του τάφου της αλήθειας αποτελούν, όχι μόνο οι απροκάλυπτοι εχθροί του Χριστού αλλά και ένα μεγάλο μέρος των κληρικών. Γιατί, όχι μόνο η σιωπή τους αλλά προπάντων η μεροληψία τους υπέρ των πολιτικών εφιαλτών σημαίνει στάση απροκάλυπτα εχθρική  σε βάρος της ευαγγελικής αλήθειας και του λαού. Γιατί το να ισχυρίζονται ότι δεν ανακατεύονται στην πολιτική είναι πέρα για πέρα υποκριτικό. Και κάνουν μεγάλο λάθος, αν νομίζουν ότι ο λαός δεν ξέρει ποιο ρόλο παίζουν στην πραγματικότητα. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν κάποιοι δεσποτάδες στρέφονται με απροκάλυπτη σφοδρότητα εναντίον των ελαχίστων εκείνων κληρικών, οι οποίοι τολμούν να διαμαρτυρηθούν και να στηλιτεύσουν το ληστρικό καθεστώς των ναζιστών και των σιωνιστών, που απροκάλυπτα δολοφονεί την πατρίδα μας και το λαό μας. Και δεν διστάζουν να τους ρίξουν ακόμη και τη λάσπη του «αιρετικού». Ωσάν ο ναζισμός και ο σιωνισμός  να είναι ορθόδοξα δόγματα. Όπως βέβαια και ο ομογάλακτός τους δεσποτισμός.
Κι αυτό, επειδή δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ανάσταση δεν σημαίνει μόνο επινίκιες κατά του θανάτου ιαχές, αλλά και αγώνα εκρίζωσης της φτώχειας, της αρρώστιας και της πολύμορφης σκλαβιάς, των προϋποθέσεων του θανάτου. Που με περισσή δολιότητα προωθεί σε βάρος μας το τωρινό καθεστώς της τοκογλυφίας.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ο 72χρονος Ρόμπερτ Πάουελ, ο βρετανός ηθοποιός που ενσάρκωσε τέλεια τον Θεάνθρωπο στην κλασική σειρά "Ο Ιησούς Της Ναζαρέτ" του Φράνκο Τζεφιρέλι, επέστρεψε στους Άγιους Τόπους, σχεδόν 40 χρόνια μετά την επίσκεψή του εκεί για τα γυρίσματα της.

Ο Πάουελ θα αναζητήσει την αλήθεια του Θεανθρώπου 40 χρόνια μετά, σε μια σειρά που θα προβληθεί σε τέσσερα μέρη από το The Smithsonian Channel και θα προσπαθήσει να λύσει το αίνιγμα του Ιησού.

Ανιχνεύοντας την αλήθεια που οδήγησε στο Χριστιανισμό, η σειρά "Ο Πραγματικός Ιησούς Της Ναζαρέτ" έχει τον Ρόμπερτ Πάουελ ως αφηγητή και ξεναγό ταυτόχρονα στους Άγιους Τόπους, ενώ μιλάει με αρχαιολόγους και θεολόγους.

Το πρώτο μέρος του ντοκιμαντέρ θα προβληθεί την Κυριακή του Πάσχα που φέτος είναι κοινή για την ορθόδοξη και την καθολική εκκλησία.



πηγή

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να αναρωτηθούμε γιατί οδηγήθηκε στη μοιραία πράξη της προδοσίας. Μήπως υπήρχε κίνητρο κατά πολύ σημαντικότερο από τα 30 αργύρια; Επιστρατεύσαμε όλα τα μέσα για την αναζήτηση του «χαμένου» προσώπου του (τη θεολογία, τη λογοτεχνία, την ψυχολογία, τη φαντασία...) προσπαθώντας να απαντήσουμε στην ερώτηση: Ηταν τελικά θύμα ή θύτης;

«Είμ' ένας Δείπνος Μυστικός / Δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός / κι είμ' αδελφός του»
Νίκος Παπάζογλου
της Λουίζας Αρκουμανέα

Η προδοσία του Ιούδα παραμένει μία από τις πιο αξιοπρόσεκτες και συνάμα ακατανόητες πράξεις που άφησαν ποτέ το στίγμα τους στην Ιστορία: Πώς είναι δυνατόν κάποιος που επιλέχθηκε από τον ίδιο τον Ιησού ως ένας από τους δώδεκα μαθητές του, κάποιος που έχαιρε της φιλίας και εκτίμησης του Δασκάλου του και που μπορούσε, αν το είχε θελήσει, να εξασφαλίσει μιαν άσπιλη υστεροφημία, πώς είναι δυνατόν να παρέδωσε σε μαρτυρικό θάνατο τον Υιό του Θεού;
Οι τέσσερις Ευαγγελιστές
Οι τέσσερις Ευαγγελιστές μάς δίνουν ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με το πρόσωπο του Ιούδα και ακόμη λιγότερες για τα σκοτεινά κίνητρά του, δυσκολεύοντας έτσι οποιαδήποτε προσπάθεια αποκρυπτογράφησης της μυστηριώδους αυτής προσωπικότητας. Παραθέτουν τα γεγονότα της θείας κλήσης, της προδοσίας και του θανάτου του, αλλά καμία λεπτομέρεια σχετικά με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβησαν όλα αυτά ή σχετικά με τη μαθητική δράση του. Χαρακτηριστικό είναι ότι ποτέ δεν αναφέρεται το όνομά του χωρίς να γίνεται κάποια σύνδεση με την κατακριτέα πράξη του: στα Ευαγγέλια, που περιέχουν τη λίστα των μαθητών, ο Ιούδας είναι «εκείνος που επίσης Τον πρόδωσε».
Ακόμη και για το τέλος του δεν υπάρχει απόλυτη ομοφωνία, όπως επισημαίνει ο κ. Σάββας Αγουρίδης, καθηγητής της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών: ο Ματθαίος μιλάει καθαρά για αυτοκτονία (και είναι ο μόνος Ευαγγελιστής που εξετάζει το θέμα αυτό), ενώ οι Πράξεις των Αποστόλων δεν ξεκαθαρίζουν με ποιο τρόπο έχασε τη ζωή του ο «προδότης». Ο μόνος που παρέχει περισσότερα στοιχεία είναι ο Ιωάννης: για παράδειγμα, μόνο αυτός αναφέρει ότι ο Ιούδας ήταν ο «ταμίας» των Αποστόλων. Ο Ιωάννης, σύμφωνα με τον κ. Αγουρίδη, «είναι πολύ πιο άγριος από τους υπόλοιπους και τον «μαυρίζει» με τα πιο σκούρα χρώματα ­ τον θεωρεί κλέφτη. Αλλά ένας κλέφτης δεν πετάει τα αργύρια και αυτοκτονεί».
Η κοινωνικοπολιτική ερμηνεία
Διάφοροι μελετητές, που ακολούθησαν τους Αποστόλους, εντόπισαν την αντιφατικότητα που εμπεριέχεται στην ετυμολογία του ονόματος του Ιούδα. Ετσι, από τη μια το «Ιούδας» αποδίδεται ως η ελληνική εκδοχή του «Judah», που στα εβραϊκά σημαίνει «επαινεμένος». Από την άλλη όμως το «Ισκαριώτης» μπορεί να σημαίνει (σύμφωνα με τον κ. ΠέτροΒασιλειάδη, καθηγητή της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης) «αυτός που κρατάει μαχαίρι ή ξίφος». Η τελευταία ανάλυση έχει αξιοποιηθεί από όσους θεολόγους ή ιστορικούς επεχείρησαν μια κοινωνικοπολιτική ερμηνεία της προδοσίας. Ο Ιούδας ­ ο μόνος από τους μαθητές που δεν ήταν Γαλιλαίος ­ ανήκε στο κίνημα των Ζηλωτών, που επεδίωκαν με κάθε τρόπο, ακόμη και με τη χρήση βίας, την ανατροπή της ρωμαϊκής κυριαρχίας στο Ισραήλ ­ με άλλα λόγια οραματίζονταν μια εθνική εξέγερση που δεν είχε απαραίτητα έναν πνευματικοθρησκευτικό χαρακτήρα.
Οταν ο Ιούδας διαπίστωσε ότι ο Δάσκαλός του, παρά τις χαρισματικές ικανότητές του, δεν ενδιαφερόταν για την απόκτηση της επίγειας εξουσίας, απογοητεύθηκε οικτρά και τον πρόδωσε στους εχθρούς του. Αυτή την εκδοχή ενστερνίζεται και η ταινία του Φράνκο Τζεφιρέλι «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (1977). Εκεί ο Ιούδας ομολογεί: «Είμαι μπερδεμένος. Πάντα πίστευα ότι η δράση, η πολιτική δράση, θα μπορούσε να λύσει όλα τα προβλήματα. Νόμιζα ότι αρκούσε να σκέφτεσαι και να δρας με ενάργεια, αλλά φοβάμαι ότι ο Δάσκαλος δεν συμφωνεί μαζί μου. Δεν έχει ανάγκη από τις ιδέες μου».
Το «αναγκαίο κακό»
Η προσπάθεια «υπεράσπισης» του «προδότη» ξεκίνησε, σύμφωνα με τον κ. Αγουρίδη, από τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατό του, όταν οι αντίπαλοι της χριστιανικής κοινότητας (Ιουδαίοι και Εθνικοί) χρησιμοποίησαν τη μορφή του Ιούδα ως επιχείρημα εναντίον του Χριστού: «Τι μας λέτε ότι είναι ο Μεσσίας όταν βρέθηκε ένας από τους επιστήθιους μαθητές του να τον προδώσει;». Μία από τις απαντήσεις που προέκυψαν ήταν εκείνη του «αναγκαίου κακού»: η προδοσία ήταν το πιο επονείδιστο των εγκλημάτων, η πιο απεχθής πράξη την οποία κανένας πιστός δεν θα δεχόταν να διαπράξει. Ετσι, επενέβη η θεία οικονομία και επέλεξε τον Ιούδα για να φέρει σε πέρας μια τέτοια απάνθρωπη αποστολή. Με αυτή τη λογική, η μοίρα του ως προδότη ήταν προκαθορισμένη και εκείνος δεν είχε άλλη επιλογή παρά να κουβαλήσει στις πλάτες του ένα τέτοιο εφιαλτικό βάρος. Με τη λογική αυτή επίσης, ο Ιούδας ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μάρτυρες όλων των εποχών.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αποδέχεται αυτή την ερμηνεία, εφόσον θεωρεί ότι αναιρεί την αρχή της ελευθερίας της βούλησης, έναν από τους θεμελιώδεις λίθους της χριστιανικής πίστης: ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και ο Ιούδας επέλεξε συνειδητά να προδώσει τον Δάσκαλό του. Ετσι, σύμφωνα με τον κ. Βασιλειάδη, μέσα στο πλαίσιο της χριστιανικής αντίληψης όπου τα πάντα είναι θέμα σχέσεων (και η σωτηρία του ανθρώπου έχει νόημα όταν νοείται μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο και όχι στο κενό), αυτή η ατομιστική πράξη δεν δικαιώνεται, γιατί δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά την ευρύτερη κοινωνία των ανθρώπων.
Οι τρεις εκδοχές του Μπόρχες
Προερχόμενος από έναν εντελώς διαφορετικό χώρο, ο αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λούις Μπόρχες προσπάθησε να διερευνήσει με τον δικό του τρόπο την αινιγματική φυσιογνωμία του Ιούδα. Στο «Τρεις εκδοχές του Ιούδα», ένα δοκίμιο που περιέχεται στη συλλογή «Λαβύρινθοι», ο Μπόρχες (μέσα από το βλέμμα ενός θεολόγου) ξεκινάει εντοπίζοντας την έλλειψη ουσιαστικής αιτιολογίας για την ανάγκη προδοσίας του Χριστού: πόσο δύσκολο ήταν άραγε για τους εχθρούς του τελευταίου να εντοπίσουν ένα δημόσιο πρόσωπο που δίδασκε καθημερινά στη Συναγωγή και έκανε θαύματα μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους; Από την άλλη, δεν είναι δυνατόν η πράξη του Ιούδα ­ μια πράξη με τέτοια τρομακτική βαρύτητα ­ να έγινε τυχαία, χωρίς κάποιο βαθύτερο νόημα. Συνεπώς, πρέπει να αναζητήσουμε κάποια άλλα αίτια, που ενδεχομένως αποδειχθούν ανεξιχνίαστα και μείνουν για πάντα στη σφαίρα του μυστηρίου.
Η πρώτη απόπειρα του Μπόρχες είναι μια εμπνευσμένη παραλλαγή της εκδοχής του «αναγκαίου κακού» που εξετάσαμε προηγουμένως. Ο Ιούδας ήταν ο μόνος από τους μαθητές που είχε διαισθανθεί τη μυστική θεότητα και τον προορισμό του θεανθρώπου. Εφόσον ο τελευταίος είχε δεχθεί να πάρει σάρκα και οστά και να ζήσει ανάμεσά μας προκειμένου να εξυπηρετήσει τους μηχανισμούς της ανθρώπινης σωτηρίας, τότε το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς για χάρη του θα ήταν να ταπεινώσουμε αντίστοιχα (αν και όχι ισότιμα) τον εαυτό μας και να επωμισθούμε έναν εξευτελισμό που θα μας οδηγούσε στο «πυρ το εξώτερον». Το χαμηλότερο σημείο της κολάσεως είναι ο αντίποδας του υψηλότερου σημείου των ουρανών (όλα τα άκρα κάπου τέμνονται και, όπως έχει πει ο Γουίλιαμ Μπλέικ, «ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας») ­ και η κατάντια του Ιούδα αντικατοπτρίζει την αποθέωση του Υιού του Θεού.
Με μια παρόμοια λογική επιχειρείται από τον συγγραφέα και η επόμενη ερμηνεία. Θα ήταν λοιπόν απερίσκεπτο εκ μέρους μας να αποδώσουμε την πράξη ενός ανθρώπου ευνοημένου από τον Ιησού στην απληστία (εξάλλου τα τριάντα αργύρια είναι τόσο λίγα...). Ισως η απάντηση βρίσκεται και πάλι στο άλλο άκρο: το κίνητρο του Ιούδα ήταν ένας υπερβολικός, χωρίς όρια ασκητισμός. Ο ασκητής κακομεταχειρίζεται και ταπεινώνει τη σάρκα του για να δοξάσει τον Θεό του ­ ο Ιούδας έκανε το ίδιο με το πνεύμα του: απαρνήθηκε συνειδητά την τιμή, την ηθική και τη βασιλεία των ουρανών με τον ίδιο ­ και περισσότερο ­ ηρωικό τρόπο που άλλοι απαρνούνται τη σαρκική ηδονή. Πιστεύοντας ότι η ευτυχία ανήκει μόνο στο θείο και όχι στα ανθρώπινα, διάλεξε τη χειρότερη, την πιο κατάπτυστη από όλες τις αμαρτίες, δηλαδή την προδοσία.
Τέλος, αν αλλάξουμε το κέντρο βάρους της προσοχής μας και στρέψουμε το βλέμμα μας στον Ιησού, συνειδητοποιούμε ­ σύμφωνα πάντα με τον Μπόρχες ­ πόσο έξω θα πέφταμε αν θεωρούσαμε ότι ο Υιός του Θεού υπέφερε μόνο κατά τη διάρκεια των Παθών. Εφόσον ο τελευταίος πήρε οικειοθελώς την ανθρώπινη υπόσταση και εφόσον η θυσία του αυτή ήταν τέλεια, τότε είναι επόμενο να υποθέσουμε ότι διάλεξε την πιο επώδυνη δυνατή μοίρα, την πιο μειωτική ενσάρκωση του θείου: ο Ιησούς ­ που θα μπορούσε να επισκεφθεί την ανθρωπότητα με οποιαδήποτε μορφή είχε θελήσει, ως Πυθαγόρας ή ως Αλέξανδρος ή ως Αϊνστάιν ­ διάλεξε τη μορφή του Ιούδα. Με άλλα λόγια ­ κατά τον Μπόρχες ­ ο Ιησούς ήταν ο Ιούδας!
Μια «θεατρική» πράξη
Δεν χρειάζεται πολλή έρευνα για να καταλάβει κανείς ότι ο Ιούδας ­ στην αφηρημένη του μορφή ως «μοχλός» της σωτηρίας ­ δεν ήταν απαραίτητος για την ομαλή διεξαγωγή του Θείου Δράματος. Με άλλα λόγια, ο Ιούδας δεν άλλαξε τη ροή της Ιστορίας: ο Χριστός θα έβρισκε οπωσδήποτε κάποιο τρόπο να υποστεί τη μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή τον θάνατο. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυρισθεί (π.χ. ο Μπόρχες) ότι ακόμη και στο πρακτικό επίπεδο ο Ιούδας δεν ήταν απαραίτητος για να καταδώσει ένα πρόσωπο τόσο δημόσιο και τόσο αναγνωρίσιμο ­ θα μπορούσε να είχε βρεθεί και κάποιος που δεν ανήκε στον στενό κύκλο των μαθητών.
Εδώ λοιπόν τίθεται ένα θέμα αισθητικής: η πράξη της προδοσίας είναι από τη φύση της μια από τις πιο «θεατρικές» πράξεις που διαδραματίζονται στο παρασκήνιο της ζωής μας. Διαθέτει όλα τα στοιχεία που συναντάμε στις δυνατότερες τραγωδίες: ίντριγκα, σκοτεινά κίνητρα, μεγάλα πάθη, υψηλές εντάσεις και ριζική ανακατάταξη των δεδομένων ­ μετά από μια προδοσία τα πράγματα δεν είναι ποτέ ξανά τα ίδια. Ισως, λοιπόν, ο Ιούδας να ήταν τελικά ο υπέρτατος εστέτ, ο διαβολικότερος σκηνοθέτης που προτίμησε να αμαυρώσει το όνομά του εις τον αιώνα των αιώνων και να παίξει ο ίδιος τον ρόλο του «κακού», προκειμένου να ενορχηστρώσει το μεγαλύτερο δράμα όλων των εποχών, ένα δράμα που θα κατείχε για πάντα την πιο αστραφτερή θέση στη φαντασία της ανθρωπότητας. Εξ ου και το φιλί, όταν θα μπορούσε να είχε προδώσει τον Δάσκαλό του με τόσους άλλους τρόπους.
Η σημασία της προδοσίας
Η προδοσία δεν υφίσταται, χάνει το νόημά της, όταν δεν προκύπτει μέσα σε μια συναισθηματικά φορτισμένη σχέση: με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να μιλάμε για προδοσία όταν δεν εμπλέκονται οι παράμετροι της αγάπης, της φιλίας ή του θαυμασμού. Και αυτό είναι που την κάνει ακόμη πιο συναρπαστική ­ πώς φθάνει κανείς να προδώσει έναν άνθρωπο με τον οποίο συνδέεται κατά τέτοιο τρόπο;
Σύμφωνα με τον κλινικό ψυχολόγο κ. Νίκο Μαυράκη, «η προδοσία ­ και κυρίως η προδοσία μέσα στην αγάπη ­ καταρρίπτει κάθε μύθο ενότητας του ανθρώπου γιατί κανείς δεν ξέρει από ποια μεριά πηγάζει η προδοσία, από τη μεριά της αγάπης ή από τη μεριά του μίσους. Και αυτό γιατί η προδοσία είναι πάθος: πάθος σημαίνει το τρίπτυχο αγάπη - μίσος - άγνοια. Οταν κανείς καταλαμβάνεται από πάθος, κάτι δεν ξέρει από αυτό που του συμβαίνει, κάτι δεν μπορεί να εξηγήσει με τη λογική».
Εκτός από πάθος όμως, η προδοσία είναι και «μια προσπάθεια να μειώσεις την αξία του άλλου». Γιατί θέλουμε να μειώσουμε την αξία του άλλου; «Γιατί την έχουμε γνωρίσει. Ο Ιούδας γνώρισε την αξία του Ιησού. Η μείωση της αξίας ισοδυναμεί με μείωση του χρέους που νιώθουμε ότι έχουμε απέναντι στον άλλον». Το χρέος αυτό είναι συμβολικό (τα τριάντα αργύρια): είναι αυτό που οφείλουμε σε αυτόν που έχει τη θέση του πατέρα. Οχι μόνο του «πατέρα - γεννήτορα» αλλά του «πατέρα - διαμεσολαβητή»: εκείνου που έρχεται να θέσει ένα νόμο, ένα όριο στην απόλαυση (π.χ. δεν θα απολαύσεις από τη μητέρα σου) και έτσι μας εισάγει στον χώρο της επιθυμίας: «Ο νόμος ορίζει την επιθυμία, η επιθυμία δεν είναι ποτέ απαλλαγμένη από τον νόμο, ακόμη και όταν πάει ενάντιά του».
Ο πατέρας, λοιπόν, μας βάζει κάποιο όριο, μας θέτει κάποιο νόμο και, συνεπώς, μας «εξανθρωπίζει», δηλαδή «μας βάζει στην ανθρώπινη τάξη». Αυτό, ο «εξανθρωπισμός», είναι και το χρέος μας προς εκείνον. Από τη mια του οφείλουμε ευγνωμοσύνη, από την άλλη όμως δεν του το συγχωρούμε ποτέ: «Να η έδρα του διχασμού που μπορεί να οδηγήσει στην προδοσία. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος μπαίνει σε μια (κοινωνική) δομή, θα υποστεί τη διαλεκτική του χρέους. Από εκεί και πέρα δεν υφίσταται θέμα επιλογής, αλλά μόνο αντιμετώπισης: άλλος θα την αποδιώξει, άλλος θα επαναστατήσει και άλλος θα υποταχθεί σε αυτό».
Αρα και η προδοσία είναι ένα είδος επανάστασης απέναντι στο χρέος αυτό ­ μια προσπάθεια αποβολής της δέσμευσης, μια προσπάθεια αποδέσμευσης από εκείνον που αντιπροσωπεύει το χρέος, από εκείνον που μας κρατάει «δέσμιους». Ο Ιούδας, λοιπόν, πρόδωσε τον Ιησού - φορέα του χρέους γιατί (κατά τον κ. Μαυράκη) «ήθελε να απεξαρτηθεί από τη δυσβάσταχτη αγάπη του, προσπαθώντας να τον πλήξει στο πιο κεντρικό σημείο του "είναι" του». Στην περίπτωση του Ιούδα, η κριτική προς τον «πατέρα» πήρε τη μορφή μιας ακραίας πράξης: η προδοσία ήταν ένα «acting out».
Οσον αφορά την πράξη αυτή καθεαυτή, λέει ο κ. Μαυράκης, «έχει ένα μέρος "ανόητο". Αλλο η ευθύνη της πράξης και άλλο το νόημα της πράξης: την ευθύνη την έχει το υποκείμενο, όμως το νόημα ανήκει στο σύνολο των ανθρώπων, ξεπερνάει το υποκείμενο». Ο Ιούδας έφερε την ευθύνη της πράξης του, όμως όχι το νόημα ­ γι' αυτό και αυτοκτόνησε.
Ο στιγματισμός
Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα ο Ιούδας φέρει ακόμη το στίγμα του «προδότη». Πρόκειται για μια αβασάνιστη απλούστευση, που όμως είναι δικαιολογημένη, σύμφωνα με τον κ. Βασιλειάδη: «Η Εκκλησία έδωσε έμφαση στην προδοσία, αλλά η προσωπικότητα του Ιούδα είναι σαφώς πολυπλοκότερη ­ ίσως έχει να κάνει με ένα διαφορετικό όραμα από εκείνο του Χριστού. Αυτό που ενδιέφερε την Εκκλησία ήταν να εξετάσει το υπαρξιακό πρόβλημα της σωτηρίας του ανθρώπου (δηλαδή πώς μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος). Για τον λόγο αυτό έδωσε έμφαση στο κεντρικό πρόσωπο, που δεν ήταν άλλο από τον Ιησού, τον Υιό και Λόγο του Θεού. Ολα τα άλλα πρόσωπα του κύκλου του ερμηνεύθηκαν μέσα από αυτή την οπτική γωνία, μέσα από το πρίσμα της σχέσης τους με το κεντρικό πρόσωπο και όχι αυτά καθεαυτά».
Ισως είναι επικίνδυνο να ερμηνεύουμε πρόσωπα και πράγματα, όταν βρισκόμαστε σε τόσο μεγάλη απόσταση από αυτά. Η πράξη όμως και η προσωπικότητα του Ιούδα υπερβαίνουν τα οποιαδήποτε χωροχρονικά πλαίσια και φθάνουν σε μας φορτωμένα υποσχέσεις, προκλήσεις και απειλές. Δεν έχει σημασία ποια εκδοχή είναι η πιο σωστή ­ σημασία έχει να κάνουμε αυτό το φανταστικό ταξίδι που θα μας επιτρέψει να γνωρίσουμε τον δικό μας Ιούδα, τον Ιούδα που είναι δίπλα μας και μας προδίδει αυτή τη στιγμή, τον Ιούδα που κρύβεται μέσα μας και καιροφυλακτεί...

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
του παπα - Ηλία 

Κάποιος πιστός οπαδός του κ. Σώρρα με πήρε και πήγαμε ν’ ακούσουμε το ίνδαλμά μου, που θα μιλούσε σε κάποιο κέντρο έξω απ’ το Αγρίνιο. Η αίθουσα ήταν γεμάτη και, μέχρις ότου αφιχθεί ο ίδιος, κάποιος άλλος μας μιλούσε γύρω απ’ τα θρυλούμενα εξακόσια (600) δις. Όταν ήρθε ο κ. Σώρρας, χαιρέτησε με τον ανάλογο αέρα των πολιτικών και αφού κάθισε, άρχισε να μιλά για την αρχαία θρησκεία. Δεν θέλησα να μπερδευτώ σε τέτοιου είδους συζήτηση. Αλλά, όταν μας διάβασε τον περίφημο όρκο, διαμείφθηκε ανάμεσά μας ο εξής διάλογος:

«Όποιος δώσει αυτόν τον όρκο, είπα στο ακροατήριο, παύει να είναι χριστιανός».-«Μήπως, μου αντείπε ο κ. Σώρρας, δεν υπάρχει και ο χριστιανικός όρκος»; -«Κακώς υπάρχει, του αποκρίθηκα. Γιατί το Ευαγγέλιο απαγορεύει ρητά τον όρκο»! Άρχισαν απ’ το ακροατήριο αποδοκιμασίες σε βάρος μου και η συνηθισμένη σ’ αυτές τις περιπτώσεις καταδρομή εναντίον των κληρικών. «Αν έχετε κάτι εναντίον μου, είπα, να το πείτε. Αν όμως έχετε εναντίον κάποιων άλλων κληρικών να πάτε σ’ αυτούς να τα πείτε»! Και, δεδομένου ότι δεν υπήρχε περιθώριο συζήτησης, αποχώρησα.

Πέραν όμως αυτού αναρωτιέμαι, αν ο κ. Σώρρας, μιλώντας για τα εξακόσια δις ή τα τρία τρις, που ισχυρίζεται ότι διαθέτει, τα υπόσχεται σαν δόλωμα προκειμένου να εκμεταλλευτεί την ευπιστία των ανθρώπων της ανάγκης ή μήπως πρόκειται για κάποιον Δον Κιχώτη, που κυνηγάει ανεμόμυλους. Αλλά αυτό που προπάντων δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί τα όσα λέει και κάνει ο κ. Σώρρας συνιστούν εγκληματική οργάνωση, ενώ δεν συνιστούν εγκληματική οργάνωση τα όσα λέει και κάνει ο σωρός όλων εκείνων, που φώναζαν «λεφτά υπάρχουν», για σύρουν το λαό στο κρεματόριο του ΔΝΤ και των λοιπών ληστρικών «θεσμών». Οι οποίοι, παρόλα αυτά ζουν πλουσιοπάροχα και απολαμβάνουν τα κέρδη της εσχάτης σε βάρος του λαού και της πατρίδας προδοσίας τους. Των οποίων μάλιστα περιφρουρείται η περιούσια ύπαρξή με διμοιρίες από αστυνομικούς «προστάτες», υποτίθεται, «του πολίτη». Και απορώ πώς κανένας εισαγγελέας δεν άκουσε κάτι για τις τεράστιες απάτες και κομπίνες τους, ώστε να τους εγκαλέσει, προκειμένου να τιμωρηθούν για τα επίχειρα της κακουργίας τους. Κι όμως σε βάρος του κ. Σώρρα επέπεσε βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης. Κι, όχι μόνο σε βάρος του ίδιου αλλά και της συζύγου του, η οποία, τον παρέσυρε, όπως ειπώθηκε, στην παρανομία, όπως η προμήτορά μας Εύα τον προπάτορα μας Αδάμ. Και, προκειμένου να τον συλλάβουν, κινήθηκαν εναντίον του, επίγειες, θαλάσσιες και εναέριες αστυνομικές δυνάμεις. Και πριν απ’ όλους βέβαια τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ.

Κι όσο για την επιλογή της αρχαίας θρησκείας ο κ. Σώρρας δεν είναι μοναδικός. Υπάρχουν και άλλοι. Εκ των οποίων κάποιοι κατέχονται, ίσως απ’ το σύνδρομο του δονκιχωτισμού. Γιατί πιστεύουν ότι η ανάσταση της αρχαίας θρησκείας θα συνεπιφέρει την ανάσταση και της αρχαίας αίγλης. Οπότε, σύμφωνα με τον Καβάφη, «την Κοινήν Ελληνική λαλιά ως την Βακτριανή την πήγαμε κι ως τους Ινδούς». Αλλά υπάρχουν και κάποιοι άλλοι- αργυρώνητα δυστυχώς όργανα ξενικής προπαγάνδας-που προσπαθούν ανάμεσα στα τόσα άλλα ανθελληνικά ιδιοσκευάσματα, που έχουν επινοήσει, ν’ αναστήσουν και την διαπάλη της αρχαίας θρησκείας με το χριστιανισμό, προκειμένου να διαβρώσουν και εξαρθρώσουν τον πολιτισμό μας. Επωφελούμενοι δυστυχώς απ’ τα’ αμαρτήματα ημών των τωρινών χριστιανών, που καταπροδώσαμε τον χριστιανισμό και αναποδογυρίσαμε το Ευαγγέλιο.

Και, για να μην πάμε μακριά, επί του προκειμένου, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ευαγγελική περικοπή (Μάρκου, 10, 35-45), που διαβάστηκε σήμερα στις εκκλησιές. Όπου οι μαθητές του Χριστού ερίζουν για αρχηγικά πρωτεία και ο Χριστός καταδικάζει απερίφραστα τη νοοτροπία αυτή. Λέγοντάς τους, πως τέτοιες φιλοδοξίες χαρακτηρίζουν τους αλλόθρησκους αλλά σε καμιά περίπτωση εκείνους, που θα τον ακολουθήσουν. Γιατί αυτός ο ίδιος δεν ήρθε να κυριαρχήσει αλλά να υπηρετήσει τους συνανθρώπους του και να θυσιαστεί για χάρη τους.

Κι αν θέλετε να διαπιστώσετε την κραυγαλέα επί του προκειμένου, αντίθεση με το πνεύμα του Ευαγγελίου δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στον τρόπο με τον οποίο πολιτεύονται οι, λεγόμενοι, δεσποτάδες. Που, ενώ και μόνο η προσφώνηση «δεσπότης» θ’ αποτελούσε ύβρη σ βάρος ενός εκπροσώπου του Χριστού, αυτοί ναρκισσεύονται να τους την απονέμουν. Και παράλληλα έχουν καθιερώσει ανάλογο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς απέναντι στο χριστεπώνυμο πλήρωμα. Ή μήπως το λαό δεν τον έχουν θάψει στο περιθώριο της έσχατης περιφρόνησης, αφού αναπαράγουν εαυτούς και αλλήλους, χωρίς να λαβαίνουν ούτε στο ελάχιστο υπόψη την ύπαρξή του; Ενώ αντιμετωπίζουν τους κληρικούς και τους μοναχούς με τρόπο που θυμίζει τον «Υπεράνθρωπο» του Νίτσε και σε καμιά περίπτωση το Ευαγγέλιο του Χριστού! Αφού είναι «νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους». Φτάνοντας στο σε τέτοιο βαθμό αφροσύνης κάποιοι, ώστε να υποστηρίζουν ότι «νόμος είναι η υπογραφή τους». Αναδεικνύοντας έτσι, όπως όλοι οι τύραννοι, ως ύψιστα προσόντα για την ανάδειξή των υποτελών τους κληρικών το χαφιεδισμό και την κολακεία. Και καταδιώκοντας αμείλικτα την αξιοπρέπεια και την ελευθερία της σκέψης.

Γράφοντάς αυτά, δεν επιδιώκω να γίνω συνήγορος του κ. Σώρρα. Απλά θέλω να τονίσω ότι πριν κρίνουμε κάποιον απαραίτητη προϋπόθεση είναι η σύγκριση με τις ανάλογες περιπτώσεις. Γιατί, αν κυνηγάμε τον κ. Σώρρα και δεν βλέπουμε το σωρό των μεγαλοπαταεώνων, που μας έφεραν στο σημερινό κατάντημα ερχόμαστε σε κραυγαλέα αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Κι ακόμη πιο πέρα εμπίπτουμε στην αρμοδιότητα των λόγων του Χριστού για τους «διυλίζοντες τα κουνούπια και καταπίνοντες τις καμήλες» φαρισαίους (Ματθαίου, ΚΓ, 24)…
Continue reading

Ακτιβιστής στις 1
Η λίμνη Βιστωνίδα και οι παραλίμνιες εκτάσεις ανήκουν βάσει των τουρκικών χρυσόβουλων στη μονή Βατοπεδίου. Και ως εκ τούτου όλες οι οι αποφάσεις που ελήφθησαν από τα όργανα του Δημοσίου για τις "ιερές" ανταλλαγές ήταν σύννομες.

Μάλιστα. Έτσι έκλεισε άλλη μια υπόθεση σκανδάλου στην Ελλάδα της λαμογιάς και της διαπλοκής.
Μια υπόθεση που "έριξε" μία κυβέρνηση, προκάλεσε την παραίτηση δύο εισαγγελέων και σύσταση μίας εξεταστικής επιτροπής στη Βουλή, ενώ απασχόλησε για δύο χρόνια το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Χαρακτηρίστηκε σκάνδαλο.

Με την σημερινή απόφασή του το δικαστήριο έκρινε αθώους όλους τους κατηγορουμένους και τους απόδωσε ωσάν λευκές περιστερές στην κοινωνία, τόσο τον ηγούμενο Εφραίμ, τον μοναχό Αρσένιο αλλά και άλλους 12 συγκατηγορούμενούς τους.

Όταν δε το δικαστήριο ανακοίνωσε την τελευταία παρεμπίπτουσα απόφασή του για άρση της δέσμευσης των περιουσιακών στοιχείων κατηγορουμένων, το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα, φωνάζοντας: «Άξιος ο γέροντας» και «Χριστός ανέστη». Μάλιστα κάποιοι από τους παρευρισκόμενους στο ακροατήριο, ξέσπασαν σε δάκρυα χαράς και αγκαλιάζονταν μεταξύ τους.

Σε δήλωσή του ο ηγούμενος Εφραίμ ανέφερε: «Ευχαριστούμε το Θεό και την Παναγία για την αίσια έκβαση της υποθέσεως και όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν, την Εκκλησία και τους νομικούς μας συμβούλους. Τους ευχαριστούμε και δοξολογούμε το Θεό».

Υπενθυμίζεται ότι μεταξύ των κατηγορουμένων για την υπόθεση του Βατοπεδίου ήταν ο ηγούμενος Εφραίμ και ο μοναχός Αρσένιος, η συμβολαιογράφος Κατερίνα Πελέκη, ο πατέρας και ο αδελφός της Διονύσης και Δημήτρης Πελέκης (δικηγόροι και οι δύο), ο πρώην πρόεδρος και ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου Πέτρος Παπαγεωργίου και Κωνσταντίνος Γκράτζιος, ο πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Γεωργίας Κωνσταντίνος Σκιαδάς, ο πρώην διευθυντής της υπηρεσίας διαχείρισης ακινήτων της ΚΕΔ Γεώργιος Μητρόπουλος και ο πρώην αντιπρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους Γρηγόρης Κρόμπας.

Δηλώσεις Καραμανλή

Τόση ήταν η συγκίνηση που ο βούδας της ελληνικής πολιτικής σκηνής Κώστας Καραμανλής διέκοψε την διαρκή σιωπή του και έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η σημερινή απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης αποκαλύπτει το μέγεθος της αθλιότητας στην υπόθεση Βατοπεδίου. Αποκαλύπτει τις μεθοδεύσεις που μετήλθαν ύποπτα και ταπεινά συμφέροντα, ιδιωτικά και μικροπολιτικά, για να σκηνοθετήσουν τη σκευωρία. Ο στόχος προφανής: Να πληγεί με κάθε τρόπο η τότε κυβέρνηση. Συκοφαντώντας, σπιλώνοντας, ταλαιπωρώντας για χρόνια αθώους ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Ζημιώνοντας τη χώρα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη χρονική περίοδο.
Η σημερινή ετυμηγορία κλείνει μια μεγάλη πληγή. Αποκαθιστά την αλήθεια και την τιμή των προσώπων που τόσο άδικα κατηγορήθηκαν. Αφήνει βαρύτατα εκτεθειμένους όσους εμπνεύστηκαν και εκτέλεσαν το ανέντιμο εγχείρημα. Έστω και αργά, το φως στο τέλος πάντα νικάει το σκοτάδι».
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Οι μεταρρυθμίσεις του Μαρτίνου Λούθηρου που ακολούθησαν τη σύγκρουσή του με την Καθολική Εκκλησία, δεν είχαν μόνο θρησκευτική επίδραση στην Ευρώπη. Σε μεγάλο βαθμό άλλαξαν τον ρου της ιστορίας ανοίγοντας τον δρόμο για τη δημιουργία των εθνικών κρατών αλλά και την καθιέρωση του θεσμικού δικαίου. Η θέση του κατά των χωρικών στην εξέγερση του 1524 για την οποία δέχτηκε –και δέχεται- ισχυρή κριτική, δεν αμβλύνει την συνεισφορά του στην πρόοδο της ανθρωπότητας.

Αυτό ήταν το συμπέρασμα συζήτησης ανάμεσα σε έξι ακαδημαϊκούς με μεγάλη συμμετοχή του κοινού που έγινε την Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου (EPLO) στην Πλάκα.

Η επιστημονική και ερευνητική ημερίδα με τίτλο «Από τη μεταρρύθμιση του Λούθηρου στη σύγχρονη πολιτική κοινωνία» διοργανώθηκε από τον EPLO με αφορμή την συμπλήρωση 500 χρόνων από την χρονιά (1517), που ο Λούθηρος θυροκόλλησε στην εξώπορτα του Μητροπολιτικού Ναού της Βιτεμβέργης τις 95 Θέσεις του, που αποτέλεσαν μια ανοιχτή επίθεση εναντίον του Παπισμού.

Την ημερίδα διεύθυνε ο Ακαδημαϊκός Μιχάλης Σταθόπουλος, Επίτιμος Καθηγητής και πρώην Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και ομιλητές ήταν οι:

■ Σπυρίδων I. Φλογαΐτης, Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Διευθυντής του EPLO.

■ Ισμήνη Κριάρη, Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο ίδιο Πανεπιστήμιο.

■ Κωνσταντίνος Δεληκωσταντής, Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

■ Χάρης Μελετιάδης, Καθηγητής Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών και

■ Θεόδωρος Γεωργίου, Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 5

Με τίτλο "Οι Μάσκες Έπεσαν: «Έμφυλες Ταυτότητες» στα Γυμνάσια, αντί για Πλάτωνα, Μακρυγιάννη, Παπαδιαμάντη", η πανελλήνια ένωση Θεολόγων (διοικούσα επιτροπή της ΠΕΘ Ν. Κορινθίας) αντιτίθενται στην Θεματική εβδομάδα με τίτλο: «Σώμα και Ταυτότητα», που πρόκειται να υλοποιηθεί μέσα στο δεύτερο τετράμηνο του σχολικού έτους 2017 στα Γυμνάσια όλης της χώρας, επικεντρώνοντας τον προβληματισμό τους στην ενότητα «Έμφυλες Ταυτότητες».

Για να δούμε πως έχουν τα πράγματα:
Με την υπ.αρ.πρωτ. Φ20.1/220482/Δ2/ της 23-12-2016 «εξαιρετικά επείγουσα» εγκύκλιο του Υπ. Παιδείας διακόπτεται υποχρεωτικά για μια ολόκληρη εβδομάδα η ροή του Ωρολογίου Προγράμματος και υποχρεούνται καθηγητές των σχολείων ή συνεργαζόμενοι εξωσχολικοί φορείς να εφαρμόσουν τρεις επιμέρους θεματικές ενότητες με ζητήματα: Διατροφής, Εθισμού-Εξαρτήσεων και Έμφυλων Ταυτοτήτων.

Για τους δυο πρώτους άξονες (δηλ. τη διατροφή και τις εξαρτήσεις) δεν υπάρχει σοβαρή αντίρρηση από τους διαμαρτυρόμενους εκπαιδευτικούς, εν αντιθέσει με τον τρίτο άξονα της λεγόμενης «Έμφυλης Ταυτότητας», ο οποίος εμφανώς προσβάλλει βάναυσα κάθε άνθρωπο ως πρόσωπο και υπόσταση. Συγκεκριμένα εισάγει σε ανήλικους μαθητές Γυμνασίου πρωτοφανείς ιδέες και προβληματισμούς και αξίες και έννοιες ξένες στην ελληνική πολιτιστική πραγματικότητα, ανεξαρτήτως και αντιθέτως της θελήσεως γονέων και εκπαιδευτικών αλλά και του ήθους της ελληνικής κοινωνίας. Το υλικό που υποχρεούνται να εφαρμόσουν οι καθηγητές εντός και εκτός τάξης, προέρχεται από διάφορους φορείς και Μ.Κ.Ο (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις), η αξιοπιστία των οποίων προκαλεί πολλά ερωτηματικά, αν και το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας το έχει ήδη εγκρίνει ως εφαρμοστέα ύλη στα Γυμνάσια της χώρας και το έχει εσπευσμένα αναρτήσει στην επίσημη ιστοσελίδα του (http://www.iep.edu.gr/index.php/el/fakelos-ekpaideftikoy-ylikoy-2016-2017/emfyles-taftotites/ apodomontas-ta-emfyla-stereotypa/yliko-foreon ).

Στις υποενότητες του αμφιλεγόμενου τρίτου άξονα περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων, κεφάλαια όπως «Βιολογικό και Κοινωνικό Φύλο» και «Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα». Με άλλα λόγια, γονείς, παιδιά και καθηγητές θα πρέπει να ασχοληθούν μέσω αυτού του προγράμματος, με τις νέες επιταγές και νόρμες που επιβάλλονται παγκοσμίως για την προώθηση της ύπαρξης και ...«Κοινωνικού Φύλου». Αυτό σημαίνει ότι στην τρυφερή και ευαίσθητη ηλικία της προεφηβείας τα παιδιά θα πρέπει να προβληματίζονται, ώστε να μπορούν να επιλέγουν το κοινωνικό τους φύλο ανεξάρτητα από το βιολογικό τους. Αν κάποιο παιδί δηλαδή, δεν αισθάνεται ή νομίζει ότι δεν αισθάνεται καλά με το ότι γεννήθηκε αγόρι ή κορίτσι, θα μπορεί να δηλώνει το αντίθετο και μάλιστα να το αλλάζει με τη βοήθεια παρεμβάσεων της ιατρικής επιστήμης.

 Στο σκοπό της Θεματικής Εβδομάδας αναφέρεται σαφώς ότι: «..τα θέματα που διαμορφώνουν στάσεις είναι χρήσιμο να γίνονται αντικείμενα μιας όσο το δυνατόν πιο «ολιστικής» προσέγγισης και μιας βιωματικής επεξεργασίας, καθώς δεν επιδιώκεται μόνο η απόκτηση πληροφοριών ή γνώσεων αλλά και η αλλαγή αντιλήψεων και συμπεριφορών»... ;;; !!!.

Ανακύπτει λοιπόν ένα πλήθος ερωτημάτων, όπως τα θέτουν οι διαφωνούντες θεολόγοι :
Αλήθεια, πάνω σε ποια έγκυρη επιστημονική βάση κινούνται αυτές οι πρωτοβουλίες;
Από πότε μια θεωρία περί διαφοράς μεταξύ βιολογικού και κοινωνικού φύλου είναι ευρύτερα επιστημονικά αποδεδειγμένη ώστε να τη διδάσκεται ο ανήλικος μαθητής;
Πού είναι οι αρμόδιοι επιστήμονες, παιδοψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, κ.λ.π. να πιστοποιήσουν τον τρόπο, το περιεχόμενο και τη διαδικασία;
Ποιοι θα τα διδάξουν αυτά και με ποια κριτήρια στα παιδιά;
Τι είδους πειράματα είναι αυτά σε βάρος ανήλικων μαθητών;
Ρωτήθηκαν μήπως οι υπεύθυνοι γονείς, αν θέλουν τα ανήλικα παιδιά τους να αποδομήσουν τις «έμφυλες ταυτότητες» και ποιοι είναι αυτοί που θα τους τις αποδομήσουν;
Με τι θα τις αντικαταστήσουν; Με «διεμφυλικές»; Γιατί κι αυτό το προβλέπει η Εγκύκλιος.... τουλάχιστον για γονείς και εκπαιδευτικούς: Να ενημερωθούν δηλαδή για «Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο»!!! (σελ.3 της Εγκυκλίου).
Ρωτήθηκαν έγκυροι γιατροί και επιστήμονες ποιες συνέπειες θα έχει μια τέτοια δράση «αποδόμησης» στις ψυχές και στη μετέπειτα συναισθηματική πορεία των παιδιών;


 Η φωτογραφία είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας: https://www.minedu.gov.gr/eidiseis/26144-23-12-16-thematiki-evdomada-me-titlo-soma-kai-taftotita-sto-gymnasio
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του παπά - Ηλία

Η γερουσία των Εφεσίων συνεδρίαζε, αλλά ο στοχαστικός Ηράκλειτος απουσίαζε. Κι ενώ έστειλαν να τον ειδοποιήσουν, τον βρήκαν να παίζει με τα παιδιά. «Η γερουσία κι ο βασιλιάς,του είπαν, σε περιμένουν». Κι εκείνος  αποκρίθηκε: «Παιδός η βασιλείη»! Που σημαίνει βασιλιάδες είναι τα παιδιά.
Κάτι ανάλογο συνέβη και στην περίπτωση του Χριστού: Οι μαθητές του φιλονικούσαν για το ποιοι θα έπαιρναν τις πρώτες θέσεις, όταν ο Χριστός θα γινόταν βασιλιάς. Ο Χριστός πήρε ένα παιδάκι και βάζοντάς το ανάμεσά τους, τους είπε: «Αν επιστρέψετε στην παιδική απλότητα, δεν θα μπορέσετε να γίνετε πολίτες της βασιλείας του Θεού».
Τα όμορφα αυτά περιστατικά του Ευαγγελίου και του αρχαίου στοχασμού προσανατολίζουν στα Χριστούγεννα, τη γιορτή των παιδιών. Που είναι πρώτα-πρώτα η γιορτή του θεϊκού παιδιού: Του οποίου τις προγραμματικές του δηλώσεις, μια και ο ίδιος ήταν νήπιο, ανέλαβαν τα ουράνια παιδιά, οι άγγελοι. Που βέβαια δεν είπαν πολλά, χωρίς να λένε τίποτε, όπως το συνηθίζουν κάποιοι θρησκευτικοί και πολιτικοί ρήτορες, αλλά με ελάχιστα τα είπαν όλα. Ψάλλοντας απλά με τη χερουβική τους μελωδία το: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Που σημαίνει ότι πρωταρχικός σκοπός του ερχομού του θεϊκού παιδιού είναι να γκρεμίσει τους μωροφιλόδοξους τυράννους. Ώστε να δώσει στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι απαραίτητη προϋπόθεση, προκειμένου να ευτυχήσουν είναι αντί για τις μωροφιλοδοξίες να βάλουν πάνω απ’ όλους και όλα τη δόξα του Ύψιστου και την ευτυχία των συνανθρώπων τους.
Και βέβαια το γκρέμισμα των τυράννων δεν θα γίνει με τον ραγιαδισμό και την παθητικότητα αλλά με πόλεμο μέχρις εσχάτων. Γιατί κι αυτό το τόνισε ξεκάθαρα ο Χριστός, λέγοντας: «Δεν ήρθα να φέρω ειρήνη στη γη, αλλά μαχαίρι» (Ματθαίου: Ι: 34). Κάτι παραπλήσιο με το «πόλεμος πάντων πατήρ»του Ηράκλειτου. Παρότι  οι προσανατολισμοί τους μπορεί να είναι διαφορετικοί: Δεδομένου ότι ο Ηράκλειτος φαίνεται να εννοεί τους πολέμους, που γίνονται στο φυσικό και κοινωνικό επίπεδο. Σε αντίθεση με  το Χριστό, που αναφέρεται στο ηθικό και πνευματικό επίπεδο. Και, σε τελική ανάλυση, εννοεί τον πόλεμο εναντίον του πολέμου. Που είναι και ο μόνος ικανός να φέρει την πραγματική και όχι την κάλπικη ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων. Λέγοντας: «Σας δίνω τη δική μου ειρήνη, που δεν έχει καμιά σχέση με την ειρήνη του κόσμου» (Ιωάννη: ΙΔ: 27). Γιατί όπως έλεγε ο Τάκιτος: «Οι Ρωμαίοι καταστρέφουν τις χώρες και ύστερα μιλούν για ειρήνη» (pax romana). Όπως σήμερα μιλούν κάποιοι για την αμερικάνικη ειρήνη (pax americana)). Τη στιγμή που οι Αμερικάνοι αιματοκυλούν αδιάκοπα χώρες και λαούς, προκειμένου να επιβάλλουν καθεστώτα ανελευθερίας και αδικίας.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται και το νόημα της ειρήνης του Χριστού. Γιατί, όπως προαναφέραμε, και η ειρήνη του Χριστού προϋποθέτει τον πόλεμο. Μόνο, που ο πόλεμος αυτός δεν γίνεται με τα όπλα, που χρησιμοποιούν οι πολεμοκάπηλοι, προκειμένου να προωθήσουν τα σχέδιά τους και να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Γίνεται με τα όπλα της αλήθειας και της δικαιοσύνης, που ως κινητήρια δύναμή τους έχουν το λόγο. Που σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο είναι «πιο κοφτερός κι από δίκοπο μαχαίρι»(Εβραίους: Δ: 12). Και που τ’ αφεντικά του κόσμου τον φοβούνται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Αφού η φωνή της αλήθειας είναι πιο ισχυρή απ’ το ψέμα και η φωνή της δικαιοσύνης απ’ την αδικία.Γι’ αυτό και αγωνίζονται σε όλα τα επίπεδα, να ξεριζώσουν οτιδήποτε έχει σχέση με το Ευαγγέλιο. Πράγμα που γίνεται τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη μεθοδικότητα στη μνημονιακή Ελλάδα.
Αξιοσημείωτο είναι πως τις προγραμματικές δηλώσεις του Χριστού οι άγγελοι δεν έσπευσαν να τις γνωστοποιήσουν στον αρχικακούργο Ηρώδη και πολύ περισσότερο στην κοσμοκράτειρα τότε Ρώμη. Ούτε εξάλλου στους δοκησίσοφους αρχιερείς, γραμματείς και φαρισαίους. Γιατί, πέραν του ότι ήταν  περισσότερο επικίνδυνοι ακόμη κι απ’ τον Ηρώδη, επιπλέον  δεν υπήρχε περίπτωση μέσα στο σκοτάδι της δοκησισοφίας τους να καταλάβουν το παραμικρό. Τις έκαμαν στα απλοϊκά παιδιά, τους τσοπάνηδες, που με ανοιχτές καρδιές τις δέχτηκαν, όπως η διψασμένη γη τη βροχή. Και βέβαια έσπευσαν να προσφέρουν στο νεογέννητο βασιλιά τα ειρηνικά τους δώρα.
Στα σοφά όμως παιδιά της Ανατολής, στους αστρολόγους Μάγους μίλησαν στη γλώσσα τους. Με το πρωτοφανέρωτο εκείνο αστέρι, που τους καθοδήγησε, προκειμένου να φτάσουν μέχρι τη φάτνη. Και, επειδή ο Ηρώδης τους ζήτησε, όταν βρουν το νεογέννητο να τον ενημερώσουν, οι άγγελοι με τη σειρά τους συνέστησαν στους Μάγους να αποφύγουν τη συνάντησή του και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους «δι’ άλλης οδού». Κι εκείνοι υπάκουσαν. Κάτι βέβαια που δεν κάνουν οι σημερινοί σοφοί, που δεν ακούνε τη φωνή των αγγέλων, που είναι τα παιδιά, αλλά υπηρετούν τη θέληση των μισάνθρωπων Ηρωδών, που θανατώνουν τα παιδιά. Γι’ αυτό και τις μεγάλες τους ανακαλύψεις, αντί να τις χρησιμοποιούν για την ανακούφιση των συνανθρώπων τους, τις εμπιστεύονται στους πολεμοκάπηλους  και τους εμπόρους θανάτου. Για να τις χρησιμοποιούν, προκειμένου να σπέρνουν τον όλεθρο και το θάνατο. Αμαυρώνοντας έτσι, όχι μόνο το παρόν αλλά και  το μέλλον της ανθρωπότητας, που είναι τα παιδιά.
Αλλά δυστυχώς ούτε κι εμείς, κατά κανόνα, ακούμε τη φωνή των αγγέλων, για ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο του Θεού και να φτάσουμε στη σωτηρία. Αλλά ακούμε τη φωνή των Ηρωδών, που οδηγούν εμάς και τα παιδιάμας σ’ ένα σκοτεινό παρόν και ένα ακόμη σκοτεινότερο μέλλον…
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Συνήθως στην περιρρέουσα κοινωνική αντίληψη η Εκκλησία ταυτίζεται με την αντίχριστη δεσποτοκρατία. Η οποία έχει τόση σχέση με την Εκκλησία όση και ο δικτάτορας Παπαδόπουλοςείχε με τη δημοκρατία. Έστω κι αν αυτοχρίστηκε και αυτοτιτλοφορήθηκε «πρόεδρος της δημοκρατίας».

Και για να το καταλάβουμε αυτό δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Αρκεί να προστρέξουμε στη σημασία των λέξεων εκκλησία και δεσποτοκρατία. Εκκλησία σημαίνει δημοκρατία, που στην πραγματικότητα είναι η ιδανική μορφή δημοκρατίας. Με την έννοια ότι συμμετέχουν σ’ αυτήν, όχι μόνο οι δεσποτάδες και γενικότερα ο κλήρος, αλλά, χωρίς εξαιρέσεις, όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Και η συμμετοχή αυτή είναι ουσιαστική. Που σημαίνει ότι ο λαός έχει το πρωταρχικό δικαίωμα του εκλέγειν σε όλα τα επίπεδα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Στην εκλογή, δηλαδή, των επιτρόπων και ιερέων των ενοριών, αρχιερέων και ασφαλώς του αρχιεπισκόπου. Όπως συνέβαινε στους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας. Οπότε και εκλέγονταν, κατά κανόνα, οι άριστοι. Σαν τον Βασίλειο, το Γρηγόριο, το Χρυσόστομο, τον Αυγουστίνο, τον Αμβρόσιο και τόσους άλλους.

Και σε διαμετρική αντίθεση με ο, τι συμβαίνει στις μέρες μας, οπότε, μέσα απ’ τα δεσποτικά, αλλά και τα πολιτικά, ντόπια αλλά και διεθνή μαγειρεία,σερβίρονται, ερήμην του λαού, συχνά οι άχρηστοι και όχι σπάνια οι εξαιρετικά επιζήμιοι. Για να μεταλλαχθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο οι επίσκοποι σε δεσποτάδες. Πραγματικότητα και προσφώνηση την οποία αποδέχονται οι δεσποτάδες με ιδιαίτερα προκλητικό ναρκισσισμό. Παρότι η οποιαδήποτε έννοια και πραγματικότητα δεσποτισμού βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με το ήθος και το πνεύμα του Ευαγγελίου (Μάρκου: 10: 32-45, κλπ). Όπου ο Χριστός, καταδικάζει κατηγορηματικά κάθε είδος, όχι μόνο τυραννίας, αλλά και απλής εξουσίας. Επισημαίνοντας στους μαθητές του ότι σε διαμετρική αντίθεση προς τους κοσμικούς άρχοντες, που καταπιέζουν, αυτοί πρέπει να υπηρετούν το λαό. Και ότι η υπεροχή του καθενός έναντι των άλλων δεν έγκειται στα πλούτη, τις πολυτέλειες και τα μεγαλεία αλλά στο βαθμό της προσφοράς έναντι των συνανθρώπων τους. Δεδομένου ότι και ο ίδιος δεν ήρθε, για να εξουσιάσει, αλλά, για να υπηρετήσει το λαό και να θυσιαστεί για χάρη του.

Αλλά πώς απ’ το υπέροχο αυτό ιδανικό, που ο Χριστός έθεσε, προέκυψε η ολέθρια για την Εκκλησία μετάλλαξή της σε δεσποτοκρατία; Προφανώς κατ’ απομίμηση προς την κοσμική εξουσία, η οποία στα χρόνια του Βυζαντίου, ως αυτοκρατορική, ήταν δεσποτική αυταρχικήκαι αυθαίρετη. Και είναι ασφαλώς γεγονός ότι η κοσμική εξουσία και η νομοθεσία του Βυζαντίου εξανθρωπίστηκαν σε μεγάλο βαθμό υπό την επίδραση της ευαγγελικής διδασκαλίας. Αλλά από το άλλο μέρος είναι γεγονός πως η κοσμική εξουσία επηρέασε αρνητικά το διοικητικό σύστημα της Εκκλησίας. Αφού από διακονικό, που ήταν στους πρώτους αιώνες, μεταλλάχτηκε στη συνέχεια σε εξουσιαστικό και δεσποτικό. Για να επιδεινωθεί η κατάσταση αυτή στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Οπότε τη θέση του αυτοκράτορα για τους υπόδουλους την πήρε ο Πατριάρχης, ο οποίος ιδιοποιήθηκε ακόμη και το αυτοκρατορικό στέμμα (μίτρα) και κατ’ απομίμηση, το ιδιοποιήθηκαν βαθμηδόν και όλοι οι αρχιερείς.

Πραγματικότητα, η οποία σήμερα, είναι τελείως απαράδεκτη, όχι μόνο, επειδή τα περισσότερα κοσμικά καθεστώτα έχουν, κατά τεκμήριο, δημοκρατικά πολιτεύματα, αλλά κυρίως και προπάντων γιατί βρίσκεται σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο. Έτσι ώστε ο ασύδοτος τρόπος, με τον οποίο συνήθως πολιτεύονται οι δεσποτάδες να μη θυμίζει, σε καμιά περίπτωση το ιδανικό του Χριστού αλλά τον «υπεράνθρωπο» του Νίτσε. Αφού το καθεστώς της δεσποτοκρατίας τους περιποιεί το δικαίωμα να είναι«νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους».Οπότε αυτό, που παίζει πρωταρχικό ρόλο στην περίπτωση αυτή δεν είναι η αξία ή απαξία των υφισταμένων του δεσπότη, αλλά η ικανότητα ή ανικανότητα στο να τον κολακεύουν. Με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνει γύρω του εσμός αυλοκολάκων, οι οποίοι ανελίσσονται, στο βαθμό, που γλείφουν τους δεσποτάδες και καρφώνουν τους συναδέλφους τους.

Συνεπώς αυτοί που αναφέρονται στη σχέση της Εκκλησίας με τη Χούντα κάνουν μεγάλο λάθος. Γιατί Εκκλησία δεν χαρακτηρίζεται από το βίο και την πολιτεία του ενός ή του άλλου δεσπότη, αλλά απ’ το υπόδειγμα του Χριστού και των Αποστόλων και διαχρονικά από το βίο και την πολιτεία των αγίων. Σχέση αλληλεγγύηςμε τη Χούντα υπήρξε μόνο εκ μέρους της δεσποτοκρατίας. Κατά το «όμοιος ομοίω» των αρχαίων ή κατά το «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του» των νεοελλήνων. Η οποία σχέση αποκάλυψε και τα αβυσσαλέα μίση, που τους χώριζαν. Και το πόσο αδίστακτοι και ανελέητοι και εκδικητικοί είναι αποδεικνύεται από το όργιο του πρωτοφανούς αλληλοσπαραγμού μεταξύ τους . Γεγονός που υπογραμμίζει το μεγάλο κίνδυνο, που διατρέχει ο οποιοσδήποτε υφιστάμενός τους, αν περιπέσει στη δυσμένειά τη δική τους ή των αυλοκολάκων τους. Αφού ποτέ και πουθενά δεν πρόκειται να βρει το δίκιο του, έστω κι αν η ζωή του είναι κρυστάλλινη. Δεδομένου ότι, παρόλα τα μίση, που μπορεί να χωρίζουν τους δεσποτάδες, εντούτοις διαπνέονται από πνεύμα συντεχνίας. Με αποτέλεσμα να αλληλοκαλύπτονται και αλληλοϋποστηρίζονται, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση.

Θα περίμενε κανείς πως η, λεγόμενη, Μεγάλη Σύνοδος, που έγινε τον Ιούνιο στην Κρήτη, θα προσπαθούσε να θεραπεύσει πρωταρχικά την πυορροούσα αυτή πληγής της Εκκλησίας. Αλλά αυτό εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο. Αφού ο σκοπός της Συνόδου αυτής ήταν ακριβώς αντίθετος: Μέσα, δηλαδή, απ’ την ενίσχυση των διεκκλησιαστικών και διαθρησκειακών σχέσεων να στηρίξει το καθεστώς του παγκόσμιου δεσποτισμού. Της διαβόητης, δηλαδή, παγκοσμιοποίησης, της οποίας η δεσποτοκρατία είναι ακριβή και πολύτιμη θεραπαινίδα…

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Με την παρουσία του ΠτΔ κ Προκόπη Παυλόπουλου παραγματοποιήθηκε χθες το απόβραδο η περιφορά της Εικόνας της Παναγίας της Φανερωμένης, της Μηχανιώτισσας. Το παρόν έδωσαν γι’ ακόμη μια χρονιά δεκάδες χιλιάδες πιστοί από όλη τη χώρα, που συνέρρευσαν στο μεγαλύτερο θρησκευτικό γεγονός της περιοχής, τιμώντας τη χάρη της Παναγίας, αλλά και το Δήμο Θερμαϊκού.

Το βίντεο μας το προσέφερε ο φίλος κ. Δήμος Γιαννικόπουλος, τον οποίο και ευχαριστούμε.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Στον Ιερό Ναό του Γρηγορίου Παλαμά, στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης εισέβαλαν νωρίτερα το πρωί και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη λειτουργία, αντιεξουσιαστές διαμαρτυρόμενοι για την εκκένωση των υπό κατάληψη κτιρίων στην πόλη.
Οι αντιεξουσιαστές πέταξαν φέιγ βολάν διαμαρτυρίας κατά των εκκενώσεων.
Ιερείς και πιστοί κατάφεραν να τους βγάλουν έξω από την εκκλησία ενώ τα ΜΑΤ έφτασαν αφού οι καταληψίες βρίσκονταν ήδη στο προαύλιο χώρο του ναού.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Δημήτρη Καραμήτσα

Είναι πραγματικά αδιανόητος και έξω από κάθε λογική ο τρόπος με τον οποίο διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι “αντιφασίστες”, “αριστεροί”, “αντιεξουσιαστές”, “προοδευτικοί”, “φιλελεύθεροι” (επαγγελματίες ή μη κατά τις ιδιότητές τους αυτές) υποστηρίζουν, στηρίζουν ανοικτά ή σιωπηρά, επιχειρηματολογούν, αδιαφορούν ή κάνουν ο,τιδήποτε άλλο από το να είναι απέναντι στον ισλαμοφασισμό.
Η πρώτη θεμελιώδης αντίφαση είναι σχετική με την θέση τους έναντι της θρησκείας.
Δεν μπορεί κάποιος να δηλώνει εχθρός των θρησκειών, άθεος ή ο,τιδήποτε άλλο αντίστοιχο, να διαφωνεί ανοικτά με την σύνδεση της χριστιανικής θρησκείας με το κράτος, τα “προνόμιά” της κ.ο.κ. και ταυτόχρονα να γίνεται υπερασπιστής μιας άλλης θρησκείας και των “πιστών” της.
Η δεύτερη και εξίσου θεμελιώδης αντίφαση έχει να κάνει με το κοινωνικό περιεχόμενο των θρησκειών.
Δεν μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι είναι οπαδός της ελευθερίας (κάθε μορφής και περιεχομένου), της πραγματικής δημοκρατίας, της ισότητας όλων και να εμφανίζεται αλληλέγγυος ή ακόμα και αδιάφορος σε σχέση με τον θρησκευτικό φασισμό του ισλάμ, ιδίως του ακραίου κατ’ ιδεολογία και του κρατικά οργανωμένου (Σ. Αραβία, Κατάρ, Μπαχρέιν κλπ.).
Μόνο ως τραγικό ανέκδοτο αποκάλυψης απόλυτου ψεύδους και ηλιθιότητας μπορεί να ακουστεί να ισχυρίζεσαι ότι είσαι όλα ή κάποια από τα ανωτέρω και ταυτόχρονα να στηρίζεις αυτό το “μαύρο σκοτάδι” σε σχέση με αυτά τα ανθρώπινα και κοινωνικά δίκαια και δικαιώματα. Διότι μπορεί ο πιστός του Ισλάμ να έχει την προσωπική αίσθηση πλήρωσης και εκτέλεσης κάποιας “θεϊκής εντολής” , αλλά εσύ, ο “μαχητής της ελευθερίας, της ισότητας, της δημοκρατίας, της αταξικής κοινωνίας των ίσων ανθρώπων”, πως μπορείς ταυτόχρονα να στηρίζεις όσους πιστεύουν στην υποταγή, στην ανισότητα, στην θρησκευτική βία ως θεϊκό νόμο, στον “χαλίφη” απεσταλμένο του θεού και σε ο,τιδήποτε άλλο βρίσκεται απέναντι από τους αγώνες και τα πιστεύω σου.
Υπάρχει βάση στα αίτια της “συμπόρευσης” για πολλούς, αλλά βασίζεται στην παρορμητική ηλιθιότητα. Υπάρχει το μίσος στην καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική, αιματοβαμμένη δύση. Είναι κοινό με τους “ισλαμοφασίστες”. Υπάρχει επίσης η συμπόνοια για τους λαούς αυτούς, η κατανόηση για τα τρομερά δεινά που έχουν υποστεί από τους δυτικούς και στα οποία συνεχίζουν να υπόκεινται.
Ομως υπάρχει και ένα ουσιαστικό “αντί”, μια θεμελιώδης αντίφαση που έχει να κάνει με τον φιλοσοφικό στοχασμό και τον πολιτικό και κοινωνικό οραματισμό, την πορεία που επιδιώκει κάθε φιλοσοφία, κάθε κίνημα, κάθε “ρεύμα”.
Αρκεί να εννοήσουμε ότι, αντίστοιχη με “εμάς” θέση έναντι της “δύσης” εμφανίζουν και προβάλουν και οι ναζιστές, οι φασίστες και άλλα πολιτικά μορφώματα του χώρου αυτού. Το καίριο όμως ζήτημα είναι το που θέλουν αυτοί να οδηγήσουν τον άνθρωπο και την κοινωνία, στην θεμελιώδη δηλ. φιλοσοφική, πολιτική και κοινωνική αντίθεση ως προς το οραματικό, το φαντασιακό ζητούμενο. Ιδιου περιεχομένου είναι και η αντίθεση ως προς τον “ισλαμοφασισμό”, οδηγούν και οι δύο σε έναν εφιάλτη και μάλιστα τέτοιον εφιάλτη, ώστε να μπορεί η δύση να τον επικαλείται ως φόβητρο για τους ανθρώπους και τους λαούς. Ποιά άραγε είναι η ουσιαστική διαφορά μεταξύ του “ή ναζιστής ή στα κρεματόρια” και του “ή ισλαμιστής ή νεκρός” ; και τελικά πόσο χρήσιμοι μπορούν να αποβούν όλοι αυτοί στο σύστημα της δύσης που είναι προσανατολισμένο σε άλλα είδη επιβολής και καταπίεσης, ακόμα και εάν ο κύκλος περιλαμβάνει και την πρόσκαιρη επικράτησή τους ;
Αυτές οι θεμελιώδεις αντιφάσεις και αντιθέσεις, έχουν πραγματικά κραυγαλέο περιεχόμενο, αδιανόητο να μην γίνεται αντιληπτό από σκεπτόμενους ανθρώπους.
Το να γίνει λόγος για άλλου τύπου σχέσεις, εξαρτήσεις και υποτέλειες (π.χ. για “αριστερά του Σώρος” , του Ροκφέλλερ κλπ.) θα είναι άδικο για πάρα πολλούς άδολους αγωνιστές. Πολύ απλά όμως αυτού του είδους οι αντιθέσεις απογυμνώνουν τις κίβδηλες ηγεσίες και ακυρώνουν την ισχύ τους στα κινήματα και στους αγώνες, αποδεικνύοντας το πόσο γυμνοί και έκθετοι είναι κάποιοι και εμείς μαζί τους.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Πάνω στο δρόμο, έξω από την ανοικτή δομή προσωρινής φιλοξενίας προσφύγων στις αποθήκες “Κορδογιάννη” υπάρχει ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Αγ. Αικατερίνη. Το σπάσιμο του σταυρού πάνω στο εκκλησάκι προκάλεσε ανησυχία στους κατοίκους της περιοχής. Έγινε, όμως, αφορμή για να αποδειχθεί άλλη μια φορά πως η νηφάλια αντιμετώπιση των γεγονότων και ο αλληλοσεβασμός ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ευαίσθητα θέματα θρησκείας ή διαφορετικότητας μόνο θετικά αποτελέσματα μπορούν να φέρουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Επιτροπή Κατοίκων Δήμου Θέρμης επανατοποθέτησε τον σπασμένο σταυρό ενώ η κοινότητα των προσφύγων με προσωπική εργασία έβαψε και εξωράισε το εκκλησάκι. Με επιστολή τους ενημέρωσαν ότι “υπεύθυνα” για την καταστροφή ήταν παιδάκια που το έσπασαν κατά λάθος στο παιχνίδι, ζήτησαν συγνώμη εκ μέρους τους και εξέφρασαν το σεβασμό τους για όλες τις θρησκείες.


Ο Δήμος Θέρμης και η Επιτροπή Κατοίκων Δήμου Θέρμης πιστεύουμε ότι ο αλληλοσεβασμός, η εκτίμηση στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τη διαφορετικότητα αποτελούν τη βάση για την ομαλή συμβίωση σε κάθε κοινωνία. 

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Συνάντηση στο Προεδρικό Μέγαρο με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, είχε σήμερα το μεσημέρι ο Δήμαρχος Θερμαϊκού, Γιάννης Μαυρομάτης, προκειμένου να του επιδώσει και αυτοπροσώπως την πρόσκληση για την παρουσία του στη μεγάλη γιορτή της Νέας Μηχανιώνας, στις 22 Αυγούστου 2016, με τον εορτασμό της Παναγίας Φανερωμένης της Μηχανιώτισσας.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποδέχτηκε την πρόσκληση του Δημάρχου και θα τιμήσει τις σημαντικές εκδηλώσεις στις οποίες συμμετέχουν κάθε χρόνο περίπου 70.000 πιστοί.

Ο κ. Μαυρομάτης είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει στον κ. Παυλόπουλο το Δήμο Θερμαϊκού, αλλά και τις κυριότερες δραστηριότητες και πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει η δημοτική αρχή, προκειμένου να καταστεί η περιοχή ένας αξιοβίωτος τόπος, ένας πόλος ανάπτυξης και ευημερίας, πέρα και πάνω από την κρίση, με αλληλεγγύη και σεβασμό στο συνάνθρωπο.

Απευθυνόμενος στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο Δήμαρχος Θερμαϊκού, τόνισε: «Πρόεδρε, περιποιεί ιδιαίτερη τιμή η αποδοχή από μέρους σας της πρόσκλησής μας να παραστείτε στη μεγαλύτερη γιορτή, που σηματοδοτεί την εικόνα και το πρόσωπο του Δήμου μας, στις 22 Αυγούστου. Στη γιορτή, που αποτελεί προσφορά αγάπης, κατάνυξης και πίστης στο πρόσωπό Της, στην Παναγία Φανερωμένη, τη θαυματουργή, τη Μηχανιώτισσα. Η γιορτή αυτή για δεκάδες χιλιάδες πιστούς ,για όλους τους δημότες της περιοχής μας αλλά και για τους χιλιάδες πιστούς που κατακλύζουν με την παρουσία τους την ημέρα της γιορτής Της, σηματοδοτεί την θρησκεία μας και αυτό που μας προσφέρει : την πίστη, τη σιγουριά, το αμετακίνητο, το σταθερό, το άχρονο, την ψυχική γαλήνη και μια αγκαλιά ασύλληπτης αγάπης.

Σήμερα, πιότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε,να παλέψουμε με αισιοδοξία και να ονειρευτούμε .Oι συνδημότες μας πιστεύουν και ελπίζουν κάτω από τις «μεγάλες φτερούγες» της Παναγίας μας.



Πρόεδρε, για εμάς ανήκετε σε εκείνες τις λίγες προσωπικότητες, που παραδειγματίζουν, εμπνέουν και εμψυχώνουν τους Έλληνες και γι’ αυτό το λόγο η παρουσία σας στη μεγάλη μας γιορτή, μας γεμίζει χαρά και ευθύνη, αλλά παράλληλα μας δίνει κουράγιο και δύναμη για να δοξάσουμε γι’ ακόμη μια χρονιά την Παναγία Φανερωμένη τη Μηχανιώτισσα, με υψηλό φρόνημα, πίστη, αγάπη, λατρεία και υπερηφάνεια».
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΣΙΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΔΙΧΟΓΝΩΜΙΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΕΙΣ!

Απίστευτες είναι οι κατηγορίες που εξαπολύονται κατά του Πατριάρχη Βαρθλομαίου από τη Ρωσία τόσο από το «think tank» του γεωπολιτικού μέντορα του Β.Πούτιν, Αλεξάντρ Ντούγκιν, όσο και από τον ίδιο τον Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κύριλλο. Αναφέρονται κατηγορίες για παπισμό-οικουμενισμό, για σιωπή στην μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, κάνουν λόγο για ύπαρξη πρακτόρων των ΗΠΑ στη Κρήτη, για εξυπηρέτηση της πολιτικής της ΕΕ, ΗΠΑ, Τουρκίας, για περιφρόνηση και διχογνωμίες...

Ας δούμε τι λέει αναλυτικά:

Μέχρι τώρα έχουν υπάρξει πολλές και σοβαρές αντιθέσεις. Η κύρια αντίθεση είναι η προσπάθεια να εγκαθιδρυθεί «οικουμενιστική ατζέντα» ως μακροπρόθεσμη προτεραιότητα της Εκκλησίας.

Αυτή είναι η θέληση του Πατριάρχη Κων/πολης, να μεταμορφώσει την εξουσία του σε «Ορθόδοξο Παπισμό».

Πρώτον, αδικαιολόγητοι ισχυρισμοί του Πατριάρχη Κων/πολης για πρωτοκαθεδρία στον Ορθόδοξο κόσμο από τη στιγμή που ελέγχει μόνο ένα μικρό τέταρτο του Φαναρίου στην Κων/πολη και ένα μικρό αριθμό ενοριών στο εξωτερικό.

Ο Πατριάρχης σιώπησε στην μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Δεν υπερασπίστηκε και δεν τόλμησε καν να υπερασπιστεί το ιερό μέρος του Χριστιανισμού, τότε πως θα προσποιηθεί ότι θα ενώσει τον Ορθόδοξο Κόσμο;

Δεύτερον, η άρνηση του Συμβουλίου να επιλύσει ζητήματα που χωρίζουν τον Ορθόδοξο Κόσμο. Η αποτυχία του Πατριάρχη Κων/πολης να συνεισφέρει στην επίλυση των διαφορών μεταξύ του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και του Πατριαρχείου Αντιόχειας.

Τρίτον, ζητήματα που δεν έχουν επιλυθεί,  δεν θα επιλύονταν. Τα προαναφερόμενα προβλήματα δεν ήταν καν στην ατζέντα του Συμβουλίου. Έτσι το Συμβούλιο δεν θα είχε εκπληρώσει ένα από τους προηγούμενους σκοπούς του. Ο Πατριάρχης Κων/πολεως δεν άκουγε καμία άποψη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ούτε της Γεωργίας ούτε του Άγιου Όρους.

Τέταρτον, Οικουμενισμός. Η κοινή προσευχή του Οικουμενικού Πατριάρχη με τον Πάπα η οποία θεωρείται από πολλούς ως αιρετική.

Σύμφωνα με τους κανόνες, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως έπρεπε να είχε καθαιρεθεί. Με τη συμμετοχή στο Συμβούλιο την οποία συγκαλεί ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, όλες οι άλλες τοπικές εκκλησίες αναγνωρίζουν την αρχαιότητα του και γι αυτό ευνοούν μια πολιτική προσέγγισης με τους αιρετικούς.

Πέμπτον, η απουσία νόμιμης αρχής που θα συγκαλεί το Συμβούλιο.

Έκτον, προκαλεί περαιτέρω διαμάχες στην Εκκλησία ως αποτέλεσμα του Συμβουλίου.

Έβδομον, στο Συμβούλιο, πράκτορες δυτικών Υπηρεσιών Πληροφοριών θα κατασκοπεύουν με σκοπό να διευρύνουν τον διαχωρισμό και την διαφωνία της Ορθοδοξίας και να χρησιμοποιήσουν το Συμβούλιο για αποφάσεις που δεν συνάδουν με το Ορθόδοξο σύστημα αξιών. Έτσι θα πλήξουν την ενότητα του Ορθόδοξου Κόσμου. Ήδη Αμερικανοί πράκτορες βρίσκονται στη Κρήτη με σκοπό να αποκτήσουν τον απόλυτο έλεγχο σε ότι συμβεί στο Συμβούλιο.

Όγδοον,  ο έλεγχος των «δυτικών ελίτ» σε κάποιες Ορθόδοξες Εκκλησίες πχ η ΕΕ χτίζει «οικουμενικά κέντρα» σε χώρες όπως Βουλγαρία, Ρουμανία, Κύπρος. Επιπλέον υπάρχουν οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες της Τουρκίας για είσοδο στην ΕΕ, της ΕΕ στην Ουκρανία, στην Εσθονία και σε όλη τη διασπορά. Στην ουσία πρόκειται για μια δημιουργία της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Ένατον,  η αβέβαιη θέση του Συμβουλίου. Αρχικά είχε τεθεί ως η Όγδοη Οικουμενική αλλά αργότερα ανακοινώθηκε ότι δεν θα εξέταζε δογματικά ζητήματα.

Δέκατον, το 22ο σημείο του εγγράφου «Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο Ορθόδοξο Κόσμο» είναι μπερδεμένο. Προαναγγέλλει ότι οι αποφάσεις του Πανορθόδοξου Συμβουλίου θα είναι αλάνθαστες και τις προστατεύει από πιθανή νόμιμη κριτική.  Απόρρητες αποφάσεις του Συμβουλίου πριν την αποδοχή τους από τον Ορθόδοξο Κόσμο είναι αντίθετες με τον πνεύμα της Ορθοδοξίας για πολλούς Χριστιανούς…

«Καμία συνάντηση των εκπροσώπων των Τοπικών Εκκλησιών δεν κατονομάζεται ως Συμβούλιο πριν γίνει. Να το λέμε έτσι είναι καθαρή πολιτική. Αυτό που είναι σημαντικό είναι αν το Άγιο Πνεύμα εμπνέει  μια τέτοια συνεδρίαση…

Ενδέκατον, το Συμβούλιο αυτό δεν είναι το σχήμα που θα δείξει την «ενότητα του Ορθόδοξου Κόσμου» για πολιτικούς σκοπούς.

Ο Αγιώτατος Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών κ.κ. Κύριλλος απέστειλε Μήνυμα προς τους Προκαθημένους και τους εκπροσώπους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, τους συνελθόντας στη νήσο Κρήτη. Ακολουθεί το πλήρες Μήνυμα.

Πρὸς τὸν Παναγιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης καὶ Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην

κ.κ. Βαρθολομαῖον,

Πρὸς τοὺς Ἁγιωτάτους καὶ Μακαριωτάτους Προκαθημένους τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν,

Πρὸς τοὺς Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς, Μονάζοντας καὶ Λαϊκοὺς, τοὺς συνελθόντας ἐν τῇ νήσῳ Κρήτῃ

Παναγιώτατε Πατριάρχα Βαρθολομαῖε,

Ἁγιώτατοι καὶ Μακαριώτατοι,

Πεφιλημένοι Ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς,

Σεβάσμιοι ἐκπρόσωποι τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν,

Ἀπευθύνω πρὸς Ὑμᾶς ἐγκάρδιον χαιρετισμὸν ἐκ μέρους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας καὶ ἐξ ὀνόματος τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανών τῆς Ρωσσίας, τῆς Οὐκρανίας, τῆς Λευκορωσσίας, τῆς Μολδαβίας καὶ τῶν λοιπῶν κρατῶν, τῶν συναποτελούντων τὸ πολυπληθὲς ποιμνίον τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας.

Πάντες ἡμεῖς, ἀδελφοὶ, εἴμεθα ἕν Σῶμα Χριστοῦ (Α’ Κορ. 12.27). Ἐκ τοῦ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ παρελάβομεν τὸ ἀνεκτίμητον δῶρον τῆς ἑνότητος. Διατήρησις τοῦ δώρου τούτου εἶναι ἐκ τῶν ἡμετέρων βασικῶν καθηκόντων καὶ ἄμεσος ἐντολὴ τοῦ Σωτῆρος (Ἰω. 17. 21).

Μὴν προκαλῇ σύγχυσιν εἰς ἡμᾶς τὸ γεγονὸς ὅτι διίστανται αἱ ἀπόψεις τῶν Ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν ὡς πρὸς τὴν σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Κατὰ τὸ λόγιον τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «δεῖ γὰρ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα καὶ οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν» (Α’ Κορ. 11.19). Κατὰ τὰς ἡμέρας προπαρασκευῆς τῆς Συνόδου αἱ διχογνωμίαι αὗται διεπιστώθησαν σαφῶς, ἐν τούτοις δέν πρέπει νά ἀφήνωμεν ταύτας νά ἀποδυναμώνουν τὴν θεοκέλευστον ἑνότητα, προκειμένου νά καταλήξουν εἰς διεκκλησιαστικὴν διαφορὰν, νά διασπείρουν διχασμὸν καὶ νά προκαλοῦν ἀναστάτωσιν εἰς τοὺς κόλπους ἡμῶν. Παραμένομεν μία Ὀρθόδοξος οἰκογένεια καὶ πάντες ἔχομεν κοινὴν εὐθύνην διὰ τὴν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν.

Ἡ βαθεῖα πεποίθησις μου εἶναι ὅτι αἱ Ἐκκλησίαι, καὶ ὅσαι ἀπεφάσισαν νά μεταβοῦν εἰς τὴν Κρήτην, καὶ ὅσαι ἀπέσχον, εἰς τὰς σχετικὰς ἀποφάσεις αὐτῶν ὡς κριτήριον ἔσχον τὴν συνείδησιν αὐτῶν, καὶ ὡς ἐκ τούτου, σεβασμόν ὀφείλομεν ἔναντι τῆς θέσεως ἑκάστης αὐτῶν.

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας πάντοτε εἶχεν ὡς γνώμονα τὴν ἀρχὴν τῆς μή περιφρονήσεως τῆς φωνῆς οἱασδήποτε τοπικῆς Ἐκκλησίας ἀδιακρίτως, μικρᾶς ἤ μεγάλης, παλαιφάτου ἤ νεοπαγοῦς. Ἡ μή ἀποδοχὴ ἐκ μέρους τῆς κατά Ἀντιόχειαν Ἐκκλησίας τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου σημαίνει ὅτι δέν ἔχομεν ἐξασφαλίσει τὴν πανορθόδοξον ὁμοφωνίαν.Ἐπίσης ἀδυνατοῦμεν νά παραθεωροῦμεν καὶ τὰς φωνὰς τῶν Ἐκκλησιῶν Γεωργίας, Σερβίας καὶ Βουλγαρίας, τῶν ταξαμένων ὑπὲρ ἀναβολῆς τῆς Συνόδου.

Πιστεύω ὅτι μὲ καλὴν διάθεσιν ἡ ἐν Κρήτῃ συνάντησις δύναται νά ἀναδειχθῇ σπουδαῖον βήμα πρὸς ἄρσιν τῶν προκυψασῶν διαφωνιῶν. Ὡσαύτως δύναται νά συμβάλῃ εἰς τὴν προετοιμασίαν ἐκείνης τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, ἥτις θά ἑνώσῃ πάσας τὰς κατὰ τόπους Ἀυτοκεφάλους Ἐκκλησίας ἀνεξαιρέτως, ἀποτελοῦσα ὁρατὴν ἀντανάκλασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπερ ἦτο ἄντικείμενον τῶν δεήσεων καὶ προσδοκιῶν πάντων τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν.


Διαβεβαιοῦμεν Ὑμᾶς ὅτι αἱ προσευχαὶ ἡμῶν θά συνοδεύουν Ὑμᾶς κατὰ τὰς ἡμέρας τοῦ ἐπικειμένου Ὑμῖν ἔργου.

Μετὰ πολλῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης, διατελῶ.

† Ο ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΣΙΩΝ

ΚΥΡΙΛΛΟΣ


Δήλωση της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας

Η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρωσίας επί δεκαετίες μετείχε και εξακολουθεί να μετέχει ενεργώς στην προπαρασκευή της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αρχής γενομένης από την Α’ Πανορθόδοξη Διάσκεψη στην Ρόδο το έτος 1961 οι διακεκριμένοι Ιεράρχες και οι κορυφαίοι θεολόγοι της καθ’ημάς Εκκλησίας συνέβαλαν στην επεξεργασία των συνοδικών θεμάτων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων, τα οποία τελικά δεν εντάχθηκαν στην Ημερήσια Διάταξη της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου. Προς επιτάχυνση της συγκλήσεως της Συνόδου η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρωσίας κατ΄επανάληψιν επιβεβαίωνε την προθυμία της δια την λήψη των δι΄ολους τους μετέχοντες της προσυνοδικής διαδικασίας αμοιβαίως αποδεκτών αποφάσεων, ακόμα και σε περίπτωση αποκλίσεως τέτοιων αποφάσεων των προσυμφωνημένων από τις Εκκλησίες αρχών προπαρασκευής της Συνόδου.

Και όμως η αρχή της Πανορθοδόξου ομοφωνίας παραμένει αδιασάλευτο θεμέλιο της προσυνοδικής διαδικασίας, αρχής γενομένης από τη Διάσκεψη της Ρόδου το έτος 1961, η οποία, κατόπιν πρωτοβουλίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, όρισε: «Ἀποφάσεις τῶν κοινών συνελεύσεων λαμβάνονται μέ πλήρη ὁμοφωνίαν ἀντιπροσωπειῶν τῶν Ἐκκλησιῶν» (Κανονισμὸς τῆς λειτουργίας καὶ τῶν ἐργασιῶν τῆς ἐν Ρόδῳ Πανορθοδόξου Διασκέψεως, αρθ. 14). Ἐν συνεχείᾳ αυτή η αρχή κατοχυρώθηκε στον Κανονισμό των Πανορθοδόξων Προσυνοδικών Διασκέδεων του έτους 1986: «Ἡ ὑπό τῶν Προσυνοδικῶν Πανορθοδόξων Διασκέψεων ἀποδοχή τῶν κειμένων ἐπί τῶν καθ’ ἕκαστον θεμάτων τῆς Ἡμερησίας Διατάξεως γίνεται καθ’ ὁμοφωνίαν» (ἄρθ. 16). Η Σύναξη των Ορθοδόξων Προκαθημένων το έτος 2014 επιβεβαίωσε: «Ἅπασαι αἱ ἀποφάσεις, κατά τε τήν Σύνοδον καί κατά τό προπαρασκευαστικόν αὐτῆς στάδιον, λαμβάνονται καθ᾿ ὁμοφωνίαν» (Ἀποφάσεις τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων, ἄρθ. 2а). Η ίδια αρχή κατοχυρώθηκε στον Κανονισμό Οργανώσεως και Λειτουργίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τον οποίο εκπόνησε η από 21 έως 28 Ιανουαρίου 2016 στο Σαμπεζύ Σύναξη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ο ἐν λόγῳ Κανονισμός μεταξύ άλλων προβλέπει ότι η Σύνοδος «συγκαλεῖται ὑπό τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, συμφρονούντων καί τῶν Μακαριωτάτων Προκαθημένων πασῶν τῶν ὑπό πάντων  ἀνεγνωρισμένων κατά τόπους αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» (ἄρθ.1).

Η πλειοψηφία των Προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησών στην ίδια Συναξη ενέκρινε την σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου από 18 έως 27 Ιουνίου 2016 στην Κρήτη. Όμως η αντιπροσωπεία της κατά Αντιόχειαν Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν υπέγραψε ούτε την απόφαση αυτή, ούτε τον Κανονισμό της Συνόδου, αλλά ούτε και το σχέδιο του συνοδικού κειμένου «Το μυστήριον του Γάμου και τα κωλύματα αυτού». Το τελευταίο κείμενο επίσης δεν υπέγραψε η αντιπροσωπεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Γεωργίας. Οι δύο ως άνω Εκκλησίες επικαλέσθησαν σοβαρούς λόγους προς τεκμηρίωση της αποφάσεως αυτών.

Εν τούτοις, η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρωσίας διά χάριν της επιτυχούς προόδου της συγκλήσεως της Συνόδου έκρινε έφικτο να υπογράψει τα ως άνω κείμενα, ταυτοχρόνως, τόσο κατά την ίδια την Σύναξη, όσο και κατά την επακολουθήσασα αλληλογραφία με τον Παναγιώτατο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο, εκφράζοντας πεποίθηση διά την ανάγκη, κατά τον υπόλοιπο χρόνο μέχρι τη Σύνοδο, καταβολής δυναμικών προσπαθειών (ακόμα και στα πλαίσια της συγκροτηθείσης από τη Σύναξη Πανορθοδόξου Γαμματείας) προς εξασφάλιση της συμφώνου γνώμης όλων των Ορθοδόξων επί κειμένων, τα οποία δεν έχουν υπογραφεί από μια ή δύο κατά τόπους Εκκλησίες, κάτι το οποίο θα επέτρεπε τη σύκληση της Συνόδου. Διά λόγους ανεξάρτητους της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας δεν εξησφαλίσθη η περαιτέρω συζήτηση πανορθοδόξως της διαμορφωθείσης καταστάσως.

Η γενομένη από 2 έως 3 Φεβρουαρίου 2016 Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας ενέκρινε τη θέση της αντιπροσωπείας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας στη Σύναξη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών στο Σαμπεζύ και στα λοιπά προσυνοδικά όργανα, εκφράζοντας ικανοποίηση διά την ενσωμάτωση στα σχέδια κειμένων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου των απαραιτήτων τροπολογιών και συμπληρώσεων και προκαταρκτικώς τις ενέκρινε εν γένει. Επίσης ανέθεσε στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο τον ορισμό της αντιπροσωπείας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας προς συμμετοχή στην Πανορθόδοξο Σύνοδο, κάτι το οποίο και εφήρμοσε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος τον Απρίλιο 2016. Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας κάλεσε το πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας «να δέεται ενθέρμως προκειμένου να αποκαλύψει ο Κύριος το θέλημα Αυτού στα μέλη к της επικειμένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ώστε η σύγκληση αυτής να ενισχύει την ενότητα της Ορθοδοξίας προς συμφέρον της Εκκλησίας του Χριστού, προς δόξαν Θεού και προς διαφύλαξη της αμωμήτου Ορθοδόξου πίστεως».

Συγχρόνως η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας εξέφρασε «την πεποίθηση ότι η ελευθέρα συμμετοχή σε αυτή των αντιπροσωπειών πασῶν των κοινώς ανεγνωρισμένων αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών αποτελεί το ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ της διεξαγωγής της Πανορθοδόξου Συνόδου» και τόνισε ότι «ως εκ τούτου ιδιαίτερη σπουδαιότητα προσλαβάνει η προσυνοδική λύση του προβλήματος, του ανακύψαντος στις σχέσεις μεταξύ των Πατριαρχείων Αντιοχείας και Ιεροσολύμων» (Αποφάσεις, αρθ. 6).

Με ελπίδα εξασφαλίσεως της συμφώνου γνώμης όλων των Ορθοδόξων, χωρίς την οποία κωλύεται η σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρωσίας άνευ αναβολής προχώρησε στον εξονομασμό των εκπροσώπων της στα όργανα της περαιτέρω προπαρασκευής αυτής και κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια, μέσω προσωπικών επαφών και αλληλογραφίας, διά να συμμετάσχει ενεργώς στην προπαρασκευαστική διαδικασία.

Τα παραπάνω συνοδευόταν από τη μελέτη των επί σχεδίων των συνοδικών κειμένων κριτικών παρατηρήσεων, τις οποίες απέστειλαν Ιεράρχες, κληρικοί και λαϊκοί μετά την, κατόπιν πρωτοβουλίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας δημοσιεύσεως αυτών, ληξάσης της ἐν Σαμπεζύ Συνάξεως των Προκαθημένων. Παρόμοιες παρατηρήσεις μαζί με όχι σπάνια και κριτική κατά της διαδικασίας προπαρασκευής της Συνόδου, σημειώθηκαν επίσης και στους κόλπους πολλών άλλων κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών. Προχωρώντας σε διάκριση μεταξύ των εποικοδομητικών παρατηρήσεων και των ανεδαφικών κριτικών της μελλούσης να συνέλθει Συνόδου και των κειμένων αυτής, το Τμήμα Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων προέβη σε σχετική διευκρίνιση και σχολιασμό προς ανταπόκριση σε συγχύσεις, οι οποίες δημιουργούνται στους κόλπους του ποιμνίου. Στις 3 Ιουνίου 2016 η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας αφού μελέτησε επισταμένως τις υποβληθείσες προτάσεις των Ιεραρχών, των κληρικών, των μοναχών και των λαϊκών, ενέκρινε τις τροπολογίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας στα σχέδια κειμένων της Πανορθοδόξου Συνόδου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» και «Αποστολή της Ορθοδόξου Εκκλησίας ἐν τῳ συγχρόνῳ κόσμῳ».

Στην ίδια συνεδρία η Ιερά Σύνοδος υπογράμμισε ότι ουσιαστικές τροπολογίες στα σχέδια των συνοδικών κειμένων, οι οποίες ἐν πολλοῖς συγκλίνουν με τις προτάσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας, υποβάλλονται και από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες Γεωργίας, Σερβίας, Βουλγαρίας και Ελλάδος καθώς και από την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους. Και αυτές οι τροπολογίες χρήζουν επιμελούς αξιολογήσεως επί τῳ σκοπῳ της αναζητήσεως της πανορθοδόξου συναινέσεως, της απαραίτητης διά τις συνοδικές αποφάσεις.

Ἐν ταυτῳ ελήφθη υπόψη η από 1ης Ιουνίου 2016 απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Βουλγαρίας περί αναβολής της προγραμματισθείσης από 18 έως 27 Ιουνίου Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας και της μη συμμετοχής σε αυτή της Εκκλησίας της Βουλγαρίας, εάν δεν ἀνεβάλλετο η Σύνοδος. Ως εκ τούτου η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας σημείωσε ότι η αποχή έστω και μίας εκ των κοινώς ανεγνωρισμένων αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών από τη Σύνοδο «αποτελεί απόλυτο κώλυμα διά τη σύκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου».

Τα ως άνω καθώς και το την ώρα της συνεδριάσεως «αβέβαιον της συμμετοχής του Πατριαρχείου Αντιοχείας στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, όπως και η έλλειψη της προκαταρκτικής ομοφωνίας επί του σχεδίου του Κανονισμού της Συνόδου και του κειμένου ‘Το μυστήριο του Γάμου και τα κωλύματα αυτού’» κίνησαν την Ιερά Σύνοδο να δεχθεί την ανάγκη των άνευ αναβολής πανορθοδόξων ενεργειών και να υποβάλει πρόταση στον Παναγιώτατο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο μέχρι τις 10 Ιουνίου,το αργότερον, να συγκαλέσει έκτακτη Πανορθόδοξη Προσυνοδική Διάσκεψη προς αξιολόγηση και αντιμετώπιση της εκτάκτου καταστάσεως, προκειμένου κατόπιν τοιαύτης συνεδριάσεως οι Ορθόδοξες Εκκλησίες να αποφανθούν περί της συγκλήσεως της Πανορθοδόξου Συνόδου στις προκαθορισμένες ημερομηνίες.

Με απόφαση της Ιεράς Συνόδου η ἐν λόγῳ πρόταση αμέσως κοινοποιήθηκε προς τον Παναγιώτατο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο και όλους τους Προκαθημένους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Στην απάντησή του (Γράμμα υπ’αριθμ. Πρωτ. 676 και ημερομ. 9η Ιουνίου 2016 ) ο Παναγιώτατος Πατριάρχης Βαρθολομαίος αναφέρει ότι υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως «νέα ἔκτακτος Προσυνοδική Πανορθόδοξος Διάσκεψις δέν ἐκρίθη δυνατή ἅτε μή ὑπάρχοντος θεσμικοῦ πλαισίου διὰ τήν σύκλησιν αὐτῆς καὶ μάλιστα ἐλάχιστας ἡμέρας πρὸ τῆς…ἐνάρξεως τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου». «Ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὰς ἐπιφυλάξεις ἀδελφῶν τινων Ἐκκλησιῶν καὶ τὸ ἀβέβαιον τῆς συμμετοχῆς αὐτῶν εἰς τὴν Σύνοδον» ο Προκαθήμενος της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας είναι πεπεισμένος ότι «θέλουσιν εὐοδωθῇ αἱ καταβαλλόμεναι προσπάθειαι ὅπως ἀρθῶσι τὰ παρεμβαλλόμενα ἐμπόδια καὶ  συμμετάσχωσιν ἅπασαι αἱ Ἐκκλησίαι εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον, ἡ ἀναβολὴ ἤ ματαίωσις τῆς ὁποίας τὴν δωδεκάτην ὥραν, μετὰ προετοιμασίαν δεκαετιῶν ὁλοκλήρων, ἤθελεν ἐκθέσει διεκκλησιαστικῶς καὶ διεθνῶς τὴν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Ἐκκλησίν καὶ τρώσει ἀνεπανορθώτως τὸ κῦρος αύτῆς».

Ἐπισυναπτομένως ελάβαμε και το ανακοινωθέν περί γενομένης στις 6 Ιουνίου εκτάκτου συνεδρίας της Ιεράς Ενδημούσης Συνόδου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο ενημερώνει ότι «ἡ Ἱερὰ Ἐνδημοῦσα Σύνοδος, μετ’ἐκπλήξεως καὶ ἀπορίας ἐπληροφορήθη τὰς ἐσχάτως ἐκφρασθείσα θέσεις καὶ ἀπόψεις ἐνίων ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ, αξιολογήσασα αὐτὰς, διεπίστωσεν ὅτι οὐδὲν θεσμικὸν πλαίδιον ὑφίσταται πρὸς ἀναθεώρησιν τῆς ἤδη δρομολογηθείση συνοδικῆς διαδικασίας». Παράλληλα η ημερομηνία συγκλήσεως της Συνόδου χαρακτηρίζεται ως αποφασισθείσα πανορθοδόξως, ἐν τούτοις, ὅπως εσημειώθη ανωτέρω, η Εκκλησία της Αντιοχείας δεν υπέγραψε την απόφαση αυτή.

Εν τω μεταξύ η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Αντιοχείας στη συνεδρία αυτής στις 6 Ιουνίου 2016, κατόπιν παραθέσεως των εξαντλητικών τεκμηρίων υπέρ αναβολής της συγκλήσεως της Συνόδου, ομοφώνως αποφάσισε:

«1. Να καλέσει την Αυτού Παναγιότητα τον Οικουμενικό Πατριάρχη να καταβάλει περισσότερο κόπο προς την κατεύθυνση της ομοφωνίας σε όλες τις επιφυλάξεις που διατυπώθηκαν από τις Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες και που αφορούν την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, κατά τη χρονική περίοδο που μας χωρίζει από την ημερομηνία συγκλίσεως της Συνόδου αυτής. Αν οι προσπάθειες για την επίτευξη ομοφωνίας φτάσουν σε αδιέξοδο, τότε η Εκκλησία της Αντιοχείας θα καλέσει να αναβληθεί η σύγκλιση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου για μεταγενέστερη ημερομηνία, όταν θα επικρατήσουν ειρηνικές σχέσεις μεταξύ όλων των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και θα εξασφαλιστεί η Ορθόδοξη ομοφωνία περί των θεμάτων της Συνόδου και του Κανονισμού της, αλλά και της διαδικασίας οργανώσεως αυτής,

Να μη συμμετάσχει το Πατριαρχείο Αντιοχείας στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο μέχρι να διαλυθούν όλοι οι λόγοι που εμποδίζουν τη συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία κατά τη διάρκεια της Συνόδου, όταν βρεθεί μια οριστική λύση σχετικά με την εισπήδηση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων στα όρια του Πατριαρχείου Αντιοχείας, η οποία οδήγησε σε διακοπή κοινωνίας με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων,

Να επιβεβαιώσει για ακόμη μια φορά τη σημασία της συμμετοχής όλων των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησίων στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο και τη λήψη των αποφάσεων της με την παρουσία και την ομοφωνία πάντων, σύμφωνα με την αρχή της ομοφωνίας, προκειμένου να διαφυλαχθεί η ενότητα της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας,

Να απευθυνθεί σε όλες τις Ορθόδοξες εκκλησίες ενημερώνοντάς αυτές για το περιεχόμενο των θέσεων της Αντιοχείας και τους λόγους που οδήγησαν σε αυτές,
Να καλέσει τους πιστούς να συμμετάσχουν με την προσευχή τους, μαζί με τους ποιμένες τους, για να εμπνέει το Άγιο Πνεύμα την Εκκλησία, κατά την πορεία της προς την ενότητα, για χάρη της ενωμένης μαρτυρίας για τον Χριστό στον κόσμο».
Αυθημερόν, στις 6 Ιουνίου, ο Αγιώτατος Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος απέστειλε Γράμμα προς τον Παναγιώτατο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο και προς πάντας τους Προκαθημένους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, στο οποίο αφού απαρίθμησε τα υφιστάμενα προβλήματα, τόνισε ότι διά τους παραπάνω λόγους η Ορθόδοξος Εκκλησία της Σερβίας «δυσκολεύεται νὰ συμμετάσχῃ ἐν τῇ συγκληθείσῃ Ἁγίᾳ καὶ Μεγάλῃ Συνόδῳ καὶ προτείνει τὴν ἐπὶ τινα χρόνον ἀναβολὴν αὐτῆς».

Στις 10 Ιουνίου 2016 σε συνεδρίασή της συνηλθε η Ιερά Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Γεωργίας, η οποία κατόπιν παραθέσεως των υφισταμένων προβλημάτων, σημείωσε ότι αυτά επιλύονται μέσα από σύντονο εργασία, παράλληλα δέχθηκε ότι « σήμερον εὑρισκόμεθα ἐνώπιον τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ ὁμόνοια δέν ἔχει εἰσέτι ἐπιτευχθῆ», ενώ «ὁ στόχος τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου ἦτο καί εἶναι ἡ προβολή τῆς ὁμοψυχίας τῶν Ὀρθοδόξων». Όθεν η Εκκλησία της Γεωργίας «ὡς καί ἄλλαι Ἐκ­κλησίαι, ζητοῦμεν νά ἀνα­βληθῇ ἡ Σύνοδος, ἕως ὅτου ἐπιτευχθῇ πλήρης ὁμόνοια». Ως εκ τουτου η Ιερά Σύνοδος απεφάνθη: «Ἡ Ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας νά μή συμμετάσχῃ εἰς τήν προγραμματισθεῖσαν εἰς τάς 17-26 Ἰουνίου ἐ.ἔ. εἰς τήν Κρήτην Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον».

Επομένως, οι τέσσερις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, εκείνες της Αντιοχείας, Γεωργίας, Σερβίας και Βουλγαράς εξέφρασαν τη γνώμη ύπερ αναβολής της Συνόδου, με τις τρεις εξ αυτών, δηλαδή, της Αντιοχείας, της Γεωργίας και της Βουλγαρίας να έχουν δηλώσει την αποχή τους από την προγραμματισθείσα από 18 έως 27 Ιουνίου Σύνοδο. Ενώ δεν αποδέχθηκε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως την πρόταση της Ορθοδόξου Εκκλησία της Ρωσίας περί συγκλήσεως της εκτάκτου Πανορθοδόξου Προσυνοδικής Δασκέψεως. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, προφανώς δεν εφαρμόζεται ο απαραίτητος όρος δια την σύγκλησιν της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, ο οποίος θέλει «συμφρονούντων καί τῶν Μακαριωτάτων Προκαθημένων πασῶν τῶν ὑπό πάντων  ἀνεγνωρισμένων κατά τόπους αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» (Κανονισμός Οργανώσεως και Λειτουργίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αρθ. 1).

Η μόνη εφικτή λύση σε αυτή την περίπτωση είναι η συνέχιση της προετοιμασίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου με την εξασφάλιση της ομοφώνου γνώμης όλων των Ορθοδόξων περί της συγκλήσεως αυτής σε μία άλλη χρονική στιγμή.

Ως εκ των άνω προς εφαρμογή της αποφάσεως της από 2 έως 3 Φεβρουαρίου 2016 γενομένης Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας (Αποφάσεις, αρθ.6), η Διαρκής Ιερά Σύνοδος αποφασίζει:

Να υποστηρίξει τις προτάσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών Αντιοχείας, Γεωργίας, Σερβίας και Βουλγαρίας περί αναβολής της Πανορθοδόξου Συνόδου και συγκλήσεως αυτής τη χρονική στιγμή, η οποία θα πρέπει να καθορισθεί ἐν τῳ περαιτέρω κατόπιν πανορθοδόξου συζητήσεως  και με απαραίτητο όρο την εξασφάλιση της συμφώνο γνώμης  των Προκαθημένων των όλων κοινώς ανεγνωρισμένων κατά τόπους αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών˙
Η σχετική πρόταση να αποσταλεί αμέσως προς τον Παναγιώτατο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο και προς πάντας τους Προκαθημένου των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών˙
Σε περίπτωση κατά την οποία η Αγιωτάτη Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ούτε και αυτή την πρόταση θα δεχθεί, ενώ η Σύνοδος στην Κρήτη θα συγκληθεί, παρά την αντίθετη γνώμη ενίων κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, μετά βαθείας λύπης να ανακοινώσει την αδυναμία της συμμετοχής σε αυτή της αντιπροσωπείας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας˙

Να συνεχίσει παντοιοτρόπως να καταβάλλει προσπάθειες προς ενίσχυση της πανορθοδόξου συνεργασίας διά την προετοιμασία της μελλούσης να συνέλθει της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, η οποία καλείται να αποτελέσει αληθινή μαρτυρία της ενότητας της Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας˙
Να επαναδιατυπώσει τη γνώμη ότι προς την επιτυχή έκβαση της προσυνοδικής προετοιμασίας θα εδύνατο να συμβάλει η εντατικοποίηση του πραγματικού έργου της Πανορθοδόξου Γραμματείας, στα πλαίσια της οποίας κρίνεται εφικτή η μελέτη προτάσεων λύσεως των προβληματικών θεμάτων, διευθετήσεως των υφισταμένων διαφωνιών, επεξεργασίας των απαραιτήτων κειμένων και άρσεως κάθε εμποδίου προς σύγκληση και θεάρεστον έκβαση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας˙

Να δεχθεί, ως λίαν ευκταίον, λαμβάνοντας υπόψη τις προτάσεις στους κόλπους πολλών κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, στην μέλλουσα να συνέλθει Σύνοδο να μετάσχουν όλες οι Αρχιερείς των Αγίων του Θεού Εκκλησιών απεριορίστως, επειδή τούτο, ασφαλῶς, θα προσδώσει μεγαλύτερο κύρος πανορθοδόξως στις λαμβανόμενες συνοδικές αποφάσεις.

«Τὸ γὰρ τῆς Ἐκκλησίας ὄνομα οὐ χωρισμοῦ, ἀλλὰ ἑνώσεώς ἐστι καὶ συμφωνίας ὄνομα», διδάσκει ο Ιερός Χρυστόστομος (Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Ἑρμηνεία εἰς τήν πρός Κορινθίους ἐπιστολήν Α΄. Ομιλία 1,1, Υπόθεσις τῆς πρὸς Κορινθίους πρώτης ἐπιστολῆς). Διά χάριν συμφωνίας και ομοφροσύνης, ἐν πνεύματι συγκαταβάσεως και αδελφικής αγάπης, άνευ της προς αλλήλους μομφής και χωρίς να προκαλέσουμε νέα τραύματα στο Θεανθρώπινο Σώμα της Εκκλησίας, προσέχοντας ο ένας τον άλλο και ακόμα περισσότερα την Θεία Αποκάλυψη, η οποία σφραγίσθηκε στην Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, πρόκειται να ακούσουμε «τί τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς ἐκκλησίαις» (Αποκ. 2.7) και να πάρουμε τα απαραίτητα διδάγματα από τα σφάλματα, τα οποία, εξαιατίας της ανθρωπίνης αδυναμίας, διαπράχθησαν κατά την τρέχουσα πορεία προετοιμασίας της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, ούτως ώστε, του Θεού συνεργούντος, να φθάσουμε στην άνευ εμποδίων πραγμάτωση αυτού του μεγάλου εγχειρήματος προς δόξαν Θεού και μεγαλύτερο συμφέρον της Ορθοδόξου Εκκλησίας.


Η Ιερά Σύνοδος και πάλι καλεί τους Αρχιερείς, τους κληρικούς, τους μοναχούς και τους λαϊκούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας να προσεύχονται θερμώς προκειμένου ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ἐν τῃ ὑποθέσει ταύτῃ να αναδείξει την πανίσχυρον βοήθεια και το άγιον θέλημα Αυτού.

 πηγή
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)