Articles by "Ιστορικά θέματα"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορικά θέματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ένα από τα εμβληματικά διατηρητέα κτίρια της Θεσσαλονίκης, ο Κόκκινος Πύργος επί της Βασιλίσσης Όλγας, παραδόθηκε στις φλόγες τα ξημερώματα της Κυριακής 11/6.

Η πυρκαγιά ξέσπασε στις 2.10 πμ.Ισχυρή πυροσβεστική δύναμη έσπευσε αμέσως και επιχείρησε την κατάσβεση με έξι πυροσβεστικά οχήματα και πλήθος ανδρών. Δυνάμεις τροχαίας διέκοψαν την κυκλοφορία για να μειώσουν την πιθανότητα διακινδύνευσης των διερχομένων και περιοίκων.

Οι φλόγες προκάλεσαν εκτεταμένες φθορές σε όλο το εσωτερικό του κτίσματος. Έρευνα για τα αίτια της πυρκαγιάς διενεργείται από το ανακριτικό τμήμα της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας.

Ιστορικά στοιχεία για τον Κόκκινο Πύργο ή "Πύργο της Ευτυχίας μου"

Ο κόκκινος πύργος χτίστηκε για να υμνήσει έναν μεγάλο έρωτα στην Θεσσαλονίκη. Χτίστηκε για την όμορφη Ευτυχία και ήταν παραθαλάσσιος. Σήμερα είναι εγκαταλελειμμένος και τον «καταπίνει» ένας κισσός. Η Ευτυχία υπήρξε ο μεγάλος έρωτας του Δημήτρη Ιωαννίδη- Τσακιρντέκη. Το 1890 θέλοντας να αποδείξει έμπρακτα τον έρωτα του για εκείνη, έχτισε έναν πύργο που του έδωσε το όνομα «Chateau mon bonheur» δηλαδή «Ο Πύργος της Ευτυχίας μου». Βρίσκεται στην οδό Βασ. Όλγας, στον αριθμό 110 στην τότε συνοικία των «εξοχών».



Τα σχέδια ήταν του Φρειδερίκου Σαγιό από τον Δημήτρη Ιωαννίδη Τσακιρντέκη και η κατασκευή του κόστισε 140.000 γρόσια. Στην τοπική κοινωνία η περιοχή ονομάζεται και «Κόκκινοι Πύργοι». Τα χαρακτηριστικά κόκκινα τούβλα με τα οποία έχει χτιστεί είναι σήμα κατατεθέν.



Ο «Πύργος της Ευτυχίας μου» χτισμένος με κομψότητα μεσαιωνικού ρυθμού και δίπλα η βίλα Καπαντζή σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα το 1908. Το κτήμα ήταν παραθαλάσσιο εκείνη την εποχή. Κοντά στη θάλασσα υπήρχε σκεπαστό θερμοκήπιο ενώ μπροστά στο κύμα υπήρχαν τραπεζάκια με καθίσματα, όπως και στο μικρότερο από τα δυο κτίσματα σε μορφή κάστρου με κόκκινα τούβλα, που το αποτελούσαν.

Από το 1984 έχει χαρακτηρισθεί, με υπουργική απόφαση, διατηρητέο. Χαρακτηριστικά είναι τα κόκκινα τούβλα με τα οποία είναι χτισμένος. Τα κτήρια της παλιάς περιοχής των εξοχών με τις «πολεμίστρες» χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από τα εκπαιδευτήρια Σχοινά ως οικοτροφείο. Μετά τον πόλεμο μπήκαν μέσα πρόσφυγες και πολύ αργότερα εγκαταστάθηκαν οι Πρόσκοποι. Ο Πύργος της Ευτυχίας από τον κήπο της οικίας Χασά Ασίζ Καπαντζή την εποχή που στέγαζε τα εκπαιδευτήρια Αγλαϊάς Σχινά (περιοχή Ανάληψη)

Ο "πύργος της ευτυχίας" ρήμαζε τα τελευταία χρόνια


Η σημερινή εικόνα του πύργου είναι θλιβερή και δεν θυμίζει σε τίποτα το κομψοτέχνημα του 1890. Το άλλοτε επιβλητικό κτήριο με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική είναι ένα ερείπιο που το καταπίνει ένας τεράστιος κισσός. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι κάποτε χτίστηκε για να υμνήσει τον έρωτα.

Σύμφωνα με την Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων, το κυρίως κτίσμα έχει δεχθεί μεταγενέστερες προσθήκες, αλλά είναι δυνατή η επαναφορά του στην αρχική του μορφή. Το δεύτερο κτίσμα διατηρεί ένα μόνο τμήμα του, δεδομένου ότι από το υπόλοιπο σώζεται μόνο η βάση. Το οικόπεδο έχει εγκαταλειφθεί εξ ολοκλήρου, κυρίως μετά την αποχώρηση των προσκόπων. Ο χώρος των τριών στρεμμάτων ανήκει εξ αδιαιρέτου στο Ιωαννίδειο ίδρυμα, αλλά και σε ιδιώτες και σε άλλα σωματεία φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Εικόνα διάλυσης στο εσωτερικό του πύργου. Σήμερα το κτίριο, που παρουσιάζει εξαιρετικό αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, βρίσκεται σε αχρηστία, επειδή οι ιδιοκτήτες του δεν συμφωνούν για τη μελλοντική χρήση του....


Ιστορικά στοιχεία από:  http://www.mixanitouxronou.gr/


Πόνημα ξεκινά μια ομάδα εργασίας αποτελούμενη από Περαιώτες, προκειμένου να καταγράψουν την ιστορία, τον πολιτισμό και μαρτυρίες που μετέφεραν οι πρώτοι πρόσφυγες που ήρθαν και μετεγκαταστάθηκαν μετά τον ξεριζωμό από τη Μικρά Ασία.

Όπως μας πληροφορεί η ανακοίνωση που υπογράφεται από μια πλειάδα κατοίκων και φορέων της Περαίας, στόχος είναι να εκδοθεί ένας τόμος μέχρι το 2023 που θα συμπληρωθούν τα 100 χρόνια από την άφιξη των κατοίκων του πρώτου οικισμού. Για το σκοπό αυτό καλούνται και όσοι μπορούν και επιθυμούν να συνδράμουν στο εγχείρημααυτό.

Η πλήρης ανακοίνωση:

100 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΙΑ

4,5 ναυτικά μίλια από το Καραμπουρνάκι και 21χλμ από την Πλατεία Δημοκρατίας της Θεσσαλονίκης βρίσκεται η ΠΕΡΑΙΑ, ένας θαυμάσιος τόπος να ζει κανείς. Εκεί, στο λόφο της Ανδρομέδας εγκαταστάθηκαν στις 23 Σεπτεμβρίου 1923 ξεριζωμένοι πρόσφυγες από την χερσόνησο της Καλλίπολης, Αν. Θράκης και την χερσόνησο της Ερυθραίας της Σμύρνης, ίσως γιατί στους περισσότερους η μορφολογία του εδάφους θύμιζε τις παλιές τους πατρίδες. 

Απόγονοι αυτών των πρώτων κατοίκων, αλλά και άλλοι, με ενδιαφέρον και αγάπη γι’ αυτό τον τόπο, αποφασίσαμε να δουλέψουμε για την έκδοση ενός τόμου με τον τίτλο 100 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΙΑ , που φιλοδοξούμε να παρουσιάσουμε στις 23 Σεπτεμβρίου του 2023, διότι πιστεύουμε ότι το δόσιμο της γνώσης αποτελεί σώσιμο της μνήμης. 

Ο τόμος αυτός θα περιλαμβάνει θέματα που αφορούν: 
• Την προϊστορία του τόπου 
• Τις πρώτες οικογένειες 
• Την εκπαίδευση 
• Την εκκλησία και τη θρησκευτική ζωή 
• Την οικονομική και κοινωνική εξέλιξη του τόπου 
• Τον πολιτισμό και την κουλτούρα που έφεραν και διατήρησαν οι προσφυγικές οικογένειες 
• Την ιστορία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Περαίας 
• Τους συλλόγους της Περαίας 
• Τον αθλητισμό 
• Φωτογραφίες 
• Μαρτυρίες (γραπτές και προφορικές) 

Το πόνημα αυτό θα υλοποιήσουν ομάδες εργασίες, στις οποίες μπορεί να απευθύνεται όποιος κάτοικος θέλει να βοηθήσει με την ευγενική προσφορά υλικού ιστορικού ενδιαφέροντος. Ελπίζουμε να δουλέψουμε, όπως λέγει ο Ισοκράτης προς Δημόνικον: Ώσπερ γάρ την μέλιτταν ορώμεν εφ' άπαντα μεν τα βλαστήματα καθιζάνουσαν, αφ' εκάστου δε τα βέλτιστα λαμβάνουσαν, ούτω δει και τους παιδείας ορεγομένους μηδενός μεν απείρως έχειν, πανταχόθεν δε τα χρήσιμα συλλέγειν, δηλαδή: Όπως ακριβώς βλέπουμε τη μέλισσα να κάθεται σε όλα τα φυτά και να παίρνει απ' το καθένα ό,τι καλύτερο υπάρχει, έτσι πρέπει και αυτοί που επιθυμούν να μορφωθούν να μην αφήνουν τίποτε χωρίς να το γνωρίσουν, από παντού όμως να επιλέγουν τα ωφέλιμα. 

Την πρωτοβουλία για την υλοποίηση αυτής της ιδέας έχουν 
το 1ο Γυμνάσιο Περαίας καθώς και οι 
 Πατήρ Γεώργιος Πετρίδης 
 Ματζάρης Αντώνης 6955197257 σπ. 2392025977 
 Αβραμίδου Φωτεινή 
 Γεωργιάδου Μαρία 6948500880 σπ. 2392022144 
 Δρίτσας Βαλάντης 
 Ζόπτσης Βαγγέλης 6978844388 
 Ζώη Ελένη 6945039896 
 Κάλφα Νίτσα 6955129229 2392330071 
 Μαντζάρη Ελένη 6937041415 2392075344 
 Μαρτάκης Γιάννης 6972227151 2392026366 
 Παπαδοπούλου Στέλλα 2392023450 
 Σκαρτάδος Μπάμπης 6947427381 2392024205 
 Τσιρώνης Θεοδόσης 6972110450 2310914823 
 ΠΟΣΠ Σύλλογος Γυναικών Περαίας ΑΓΑΠΗ 
 Ιατρόπουλος Πάνος 6932665430 2392022144 
 Τροκάνας Τάσος 6944923573 2392024670 
 Κασκαμανίδης Τέλης 6977485076 
 Καραγάτσογλου Γιώργος 6974193220 6985151954 
 Παντίρη Γιάννα 6974855196 
 Παντίρη 
Φυσικά η κατάσταση των εθελοντών που θα βοηθήσουν δεν τελειώνει εδώ. 

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΘΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΙ ΠΡΟΣΕΧΩΣ


* Η φωτο που απαθανάτισε τον πρώτο γάμο που έγινε στην Περαία είναι από τον Φάρο του Θερμαϊκού

Πολύς κόσμος, στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του συνδημότη μας Σπύρου Κουζινόπουλου «Μελανές κηλίδες στην ιστορία της Θεσσαλονίκης», που έγινε στο περίπτερο 13 της ΔΕΘ, στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, η οποία μετά από επιτυχή πορεία τεσσάρων ημερών, κλείνει τις πύλες της σήμερα Κυριακή το βράδυ.

Είχε τόσο ενδιαφέρον το 11ο κατά σειρά βιβλίο του Σπ.Κουζινόπουλου, ώστε οι όρθιοι που παρακολούθησαν την παρουσίαση να είναι άλλοι τόσοι από τους «τυχερούς» οι οποίοι βρήκαν καρέκλα να καθίσουν.

«Σας ευχαριστώ θερμά που με την παρουσία σας, διαψεύσατε την πρόβλεψή μου ότι αυτή τη «δύσκολη» ώρα, 10 το πρωί του Σαββάτου, ο μόνος που θα παρακολουθούσε την παρουσίαση, θα ήταν ο … γαλατάς της γειτονιάς», είπε χαριτολογώντας ο συγγραφέας του Βιβλίου.

Ο Σπ.Κουζινόπουλος υπογράφει, έχοντας δίπλα καθήμενο τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΜΘ, Νίκο Καρρά 
και έτοιμο να παραλάβει το βιβλίο τον γνωστό συλλέκτη και δημοπράτη έργων τέχνης, Θάνο Ευαγγελινό 
και δίπλα του τον δάσκαλο Επανομής, Γιάννη Γκούτα

Να πούμε ότι με τα πιο θερμά λόγια μίλησαν για το βιβλίο οι τρεις κυρίες που είχαν αναλάβει την παρουσίαση, η αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Τεχνών του δήμου Θεσσαλονίκης, Έλλη Χρυσίδου, η ιστορικός Μαρία Καβάλα και η Καίτη Τσαρουχά, αλλά και ο πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας-Θράκης, Νίκος Καρράς που είχε το συντονισμό της εκδήλωσης.

Σε δηλώσεις που μας έκανε ο κ. Κουζινόπουλος, ανέφερε ότι η επόμενη παρουσίαση των «Μελανών κηλίδων στην ιστορία της Θεσσαλονίκης» θα γίνει στην Αθήνα στις 22 Ιουνίου, ενώ κατά πάσα πιθανότητα θα προηγηθεί και μία παρουσίαση στο δημοτικό θέατρο Επανομής, στις 9 ή 10 Ιουνίου, δεδομένου ότι ένα κεφάλαιο του βιβλίου του αναφέρεται στη συμμετοχή των Επανομιτών στην Επανάσταση του 1821 στη Μακεδονία, υπό τον Σερράιο οπλαρχηγό Εμμανουήλ Παπά. Τέλος ο συγγραφέας του βιβλίου ευχαρίστησε δημόσια τον εκδότη του ΙΑΝΟΥ κ. Νίκο Καρατζά για την πολύτιμη βοήθειά του, καθώς με τις καθοριστικές παρεμβάσεις συνέβαλε ώστε οι «Μελανές κηλίδες στην ιστορία της Θεσσαλονίκης» νε προλάβουν να εκδοθούν έγκαιρα για να συμμετάσχουν στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης.




Εκτενή αναφορά στο νέο βιβλίο του Σπύρου Κουζινόπουλου «Μελανές κηλίδες στην ιστορία της Θεσσαλονίκης», κάνει σε τηλεγράφημά του το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και επικεντρώνεται σε μία από τις επτά ιστορίες που αναλύονται στο βιβλίο, με βάση ντοκουμέντα, μαρτυρίες και αρχειακό υλικό, το κάψιμο 10.000 βιβλίων από τη δικτατορία Μεταξά μπροστά στο Λευκό Πύργο, τον Αύγουστο του 1936.
Tο βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΝΟS, θα παρουσιαστεί αυτό το Σάββατο 13 Μαίου 2017, ώρα 10 π.μ., στην αίθουσα «Νότος» του περιπτέρου 13 της ΔΕΘ, στο πλαίσιο της 14ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Τεχνών του Δήμου Θεσσαλονίκης, Έλλη Χρυσίδου, η διδάσκουσα ιστορία στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Μαρία Καβάλα και η Καίτη Τσαρουχά, κόρη του δολοφονημένου από τη χούντα βουλευτή της ΕΔΑ, Γιώργου Τσαρουχά. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΜΘ, Νίκος Καρράς.

Αναλυτικά το τηλεγράφημα του ΑΠΕ-ΜΠΕ έχει ως εξής:
Φως στις μαύρες πλευρές της ιστορίας της Θεσσαλονίκης και της Μακεδονίας εν γένει, που είναι εν πολλοίς άγνωστες στο ευρύ κοινό, επιχειρεί να ρίξει με το νέο του βιβλίο, με τίτλο "Μελανές κηλίδες στην ιστορία της Θεσσαλονίκης", ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Σπύρος Κουζινόπουλος.
Στο 11ο κατά σειρά βιβλίο του, που κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες (εκδ. Ιανός), ο Σπύρος Κουζινόπουλος "ξεκλειδώνει" τη μνήμη και αναδεικνύει μελανά στίγματα της ιστορίας, όπως η πυρπόληση χιλιάδων βιβλίων μπροστά στο Λευκό Πύργο από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936 του δικτάτορα Μεταξά.
Μία από τις πρώτες ενέργειες της δικτατορίας, δώδεκα ημέρες μετά την κατάλυση της δημοκρατίας, ήταν να προχωρήσει στο κάψιμο βιβλίων σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Σε μίμηση του παραδείγματος αντίστοιχων ενεργειών του ναζιστικού καθεστώτος, χιλιάδες βιβλία με προοδευτικό και δημοκρατικό περιεχόμενο, Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, ρίχτηκαν στην πυρά σ? εκείνες τις μεσαιωνικού χαρακτήρα "τελετές".
Η "πρόβα τζενεράλε" σημειώνεται στην Αθήνα, στις 8 Αυγούστου, τέσσερις μόλις ημέρες μετά την επιβολή της δικτατορίας, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την πρωτοβουλία, σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, είχε ομάδα "εθνικοφρόνων φοιτητών". Το μαζικό όμως κάψιμο "αντεθνικών", αριστερών και κομμουνιστικών βιβλίων, λαμβάνει χώρα οργανωμένα σε διάφορες πόλεις της χώρας, στις 16 Αυγούστου του 1936. Στην Αθήνα, η "γιορτή" γίνεται μπροστά στους Στύλους του Ολυμπίου Διός και στα Προπύλαια, ενώ στον Πειραιά, τα βιβλία παραδίδονται στην πυρά στο Πασαλιμάνι, και μάλιστα με προσκλήσεις προς τους νέους της εποχής να συμμετάσχουν στην ..."τελετή". Έλεγε η σχετική ανακοίνωση: «Η Εθνική Φοιτητική Νεολαία Πειραιώς προβαίνουσα εις την εξαφάνισιν δια πυράς ολοκλήρου σειράς κομμουνιστικών εντύπων την προσεχή Κυριακήν και ώραν 8 μ.μ. και εν τη πλατεία Πασαλιμανίου Πειραιώς, προσκαλεί άπαντας τους εθνικόφρονας νέους, όπως προσέλθουν εν τη πλατεία Τερψιθέας 7μμ ίνα εν σώματι μεταβούν και συμμετέχουν εις την τελετήν».
Η «φιέστα» της Θεσσαλονίκης
Η μεγαλύτερη «φιέστα» θα στηθεί στη Θεσσαλονίκη, δίπλα στο Λευκό Πύργο. Από την προηγούμενη ημέρα, οι ελεγχόμενες πλέον από το καθεστώς εφημερίδες δημοσιεύουν σχετική προαναγγελία και μάλιστα πρωτοσέλιδα: «Τεράστια πυρά θα εξαγνίσει αύριον την πόλιν από το μίασμα των ερυθρών εντύπων», διατυμπανίζει στην κορυφή της πρώτης σελίδας, στις 15 Αυγούστου του 1936, η εφημερίδα της Θεσσαλονίκης Το Φως. Η ίδια εφημερίδα δημοσίευε ανακοίνωση της Αστυνομικής  Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης, σύμφωνα με την οποία «κατόπιν διαταγής του Γ΄ Σώματος Στρατού, την 16ην τρέχοντος, ημέραν Κυριακήν και ώραν 19ην, θέλει λάβει χώραν καταστροφή δια πυρός κατασχεθέντων κομμουνιστικών βιβλίων και εντύπων εις την πλατείαν του Λευκού Πύργου, εις ήν εκλήθησαν να παραβρεθώσι αι εθνικιστικαί οργανώσεις […]».

Τα βιβλία που επρόκειτο να καούν, όπως έγραφε το πρωί εκείνης της μέρας η εφημερίδα Νέα Αλήθεια, είχαν κατασχεθεί από τα βιβλιοπωλεία της πόλης, δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες και άλλους χώρους. Επίσης, στις εφημερίδες δημοσιευόταν και ανακοίνωση της φασιστικής οργάνωσης ΕΕΕ, σύμφωνα με την οποία καλούνταν οι ακροδεξιοί φοιτητές να πάρουν μέρος στην τελετή «προκειμένου να παρακολουθήσωσι την καύσιν των κομμουνιστικών βιβλίων και εντύπων με τα οποία εδηλητηρίαζαν την ελληνικήν ψυχήν, χρησιμοποιούντες τας εις αυτά αναπτυσσομένας αντιεπιστημονικάς θεωρίας των Μάρξ, Λένιν και των λοιπών ανατροπέων και καταστροφέων της ανθρωπότητος».  
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της επόμενης ημέρας, μετά την ομιλία του τριεψιλίτη φοιτητή Παναγιωτόπουλου, που κραυγάζει, «[…] ρίχνομεν εις τας φλόγας το μίασμα αυτό της σκέψεως και της ψυχής του Έθνους, γεγονός που θα σημάνει την ανύψωσιν του Έθνους από την ηθική σκλαβιά εις την οποία συνέτειναν και τα βιβλία αυτά», τη φωτιά ανάβει ένας άλλος ακροδεξιός φοιτητής, ο Σαρρής. Και τότε «[…] ένα πύρινο φίδι σχηματίζεται και ακαριαίως το πυρ μεταδίδεται εις τα κομμουνιστικά έντυπα».
Πρωτοσέλιδη φωτογραφία από την αποτρόπαιη αυτή εκδήλωση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, που σ’ ό,τι αφορά τη δίωξη των ιδεών αντέγραφε επακριβώς τα χιτλερικά πρότυπα, δημοσίευσε και η εφημερίδα Μακεδονία. Στο σχετικό ρεπορτάζ της ανέφερε ότι ο αριθμός των βιβλίων που κάηκαν εκείνη την ημέρα μπροστά στον Λευκό Πύργο, ξεπερνούσε τα 10.000.
Η έννοια του «κομμουνιστικού εντύπου» ερμηνευόταν από το καθεστώς κατά το δοκούν. Συμπεριλαμβάνονταν σ’ αυτά ακόμα και σχολικά βιβλία, όπως Τα ψηλά βουνά του Ζαχαρία Παπαντωνίου, καθώς και βιβλία των οποίων είχε απαγορευτεί επίσημα η σχολική διδασκαλία: η Αντιγόνη του Σοφοκλή, ο Επιτάφιος του Περικλή, η Πολιτεία του Πλάτωνα, και έργα του Θουκυδίδη και του Ξενοφώντα.  Γενικά, από το καθεστώς είχαν απαγορευτεί περισσότεροι από 445 τίτλοι βιβλίων.
Στην πυρά παραδόθηκαν επίσης πολλά έργα νέων τότε Ελλήνων συγγραφέων, όπως η Ζωή εν τάφω του Στρατή Μυριβήλη,  έργα του Ανδρέα Καρκαβίτσα, του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, αλλά και πολλοί τίτλοι ξένων συγγραφέων:  το συνολικό έργο του Καρλ Μαρξ, η Καταγωγή των ειδών του Δαρβίνου, έργα του Σίγκμουντ Φρόιντ, του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, του Ανατόλ Φρανς, του Χάινριχ Χάινε, του Μαξίμ Γκόρκι, του Λέον Τολστόι, του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι, του Γκαίτε κ.ά.
Tο νέο βιβλίο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Σπύρου Κουζινόπουλου, «Μελανές κηλίδες στην ιστορία της Θεσσαλονίκης», που κυκλοφορεί τις επόμενες ημέρες από τις εκδόσεις ΙΑΝΟS, θα παρουσιαστεί το Σάββατο 13 Μαίου 2017, ώρα 10 π.μ., στην αίθουσα «Νότος» του περιπτέρου 13 της ΔΕΘ, στο πλαίσιο της 14ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν η Αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Τεχνών του Δήμου Θεσσαλονίκης, Έλλη Χρυσίδου, η διδάσκουσα ιστορία στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Μαρία Καβάλα και η Καίτη Τσαρουχά-Κομψοπούλου, κόρη του δολοφονημένου από τη χούντα βουλευτή της ΕΔΑ, Γιώργου Τσαρουχά. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΜΘ, Νίκος Καρράς.

Οι «Μελανές κηλίδες στην ιστορία της Θεσσαλονίκης» αναφέρονται σπονδυλωτά σε επτά διαφορετικά γεγονότα τα οποία στο διάβα των δύο τελευταίων αιώνων σημάδεψαν αρνητικά τη νεότερη ιστορία της πρωτεύουσας του ελληνικού βορρά και άφησαν με αίμα το αρνητικό αποτύπωμά τους όχι μονάχα στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στον κορμό της Ελλάδας γενικότερα.

Στο βιβλίο του Σπύρου Κουζινόπουλου, μέσα από πλούσιο υλικό, μαρτυρίες και ντοκουμέντα, που αποτελούν καρπό μακροχρόνιας ιστορικής έρευνας, μπορεί να παρακολουθήσει κανείς τις σφαγές στην περιοχή Θεσσαλονίκης για τη συμμετοχή της στην Επανάσταση του 1821, την «κόντρα» Βενιζέλου-Κωνσταντίνου εξ αιτίας της οποίας κινδύνεψε να χαθεί η Θεσσαλονίκη το 1912, τη δράση της οργάνωσης ΕΕΕ και τον εμπρησμό του συνοικισμού Κάμπελ, τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 και την πυρπόληση χιλιάδων βιβλίων μπροστά στο Λευκό Πύργο, το ναυάγιο του «Χειμάρα» τον Ιανουάριο του 1947 που αποτέλεσε τον «Τιτανικό» της ελληνικής ακτοπλοϊας, τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961 και τέλος την πρώτη ημέρα του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 στη Θεσσαλονίκη, τις συλλήψεις, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίας και την εκτόπιση χιλιάδων πολιτών στο ξερονήσι της Γυάρου.

Με το Ν. 2703/1999 (ΦΕΚ 72/Α/08-04-1999) η 9η Μάϊου, ημέρα λήξης του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έχει καθιερωθεί ως ημέρα πανελλαδικού εορτασμού των Εθνικών Αγώνων και της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944, κατά του ναζισμού και του φασισμού, με απόδοση τιμών, ως ελάχιστη μνήμη στους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης του ελληνικού λαού ενάντια στα εχθρικά στρατεύματα, αρνούμενοι να καταπατηθούν και να υποδουλωθούν.  

   Ο Δήμαρχος Θερμαϊκού κ. Γιάννης Μαυρομάτης, δήλωσε χαρακτηριστικά: «Η δράση της Εθνικής Αντίστασης την περίοδο ‘’41 – ‘’44 σηματοδοτεί την ελληνική λεβέντικη ψυχή, την αδούλωτη. Την ψυχή που πάντα λάμπει ο φάρος της ελευθερίας τόσο δυνατά, ώστε οποιαδήποτε δύναμη απειλής στέκεται ανήμπορη. Γνωρίζει ο Έλληνας ότι η κάθε μορφή στέρησης της ελευθερίας του καταπατά την αξιοπρέπειά του, κόβει την ‘’ανάσα’’ της δημιουργίας του και κοίταξε κατάματα την άβυσσο του ναζισμού, κοίταξε κατάματα τον παραλογισμό του φασισμού και με περίσσια αξιοπρέπεια και λεβεντιά οργάνωσε την Εθνική Αντίσταση. Και σήμερα περισσότερο από ποτέ, έχοντας ως άστρο οδηγητή την Εθνική Αντίσταση των γονέων και παππούδων μας της κατοχής, ας οπλιστούμε με όλη την αξιοπρέπεια και λεβεντιά της ελληνικής ψυχής και ας αντισταθούμε σ’ ό,τι μπορεί να απειλήσει όλες τις εκφάνσεις ελευθερίας της κοινωνίας της πατρίδας μας».
Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.
Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.
Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα (…) οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…
***
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.
Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:
  • Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου».Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους
Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουν αυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…
  • Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
  • Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
  • Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…).
***
Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της χούντας των συνταγματαρχών.
1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!
2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…
3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.
5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.
6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.
7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:
  • Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
  • Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
  • Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.
8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.
9ο) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο. Γράφει:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».
***
Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.
Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.
Αυτό ήταν το οικονομικό… «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» εκείνης της μαύρης για τον τόπο περιόδου.
*
– Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com».
– Κυκλοφορεί (εκδόσεις «Τόπος») ένα εξαιρετικό βιβλίο, μια σπουδαία μελέτη του φίλου και συναδέλφου δημοσιογράφου Διονύση Ελευθεράτου που διαλύει με στοιχεία και ντοκουμέντα όλες τις αλχημείες και τις αθλιότητες της προπαγάνδας γύρω από τα… «καλά» της απριλιανής χούντας. Τίτλος εύγλωττος: «Λαμόγια στο χακί». Διαβάστε το!

Ένας δικτάτορας διαμένει στη βίλα του Ωνάση με την «ευγενική χορηγία» ... της ΔΕΗ. Ένα «ιερό» Ταμείο αφήνει εκατοντάδες εκατομμύρια δραχμών να «αναληφθούν εις τους ουρανούς», ή μάλλον να παραληφθούν από «εθνοσωτήρες» κολλητούς. Μια αμερικανική εταιρεία καμαρώνει επειδή εισπράττει άφθονα χρήματα του ελληνικού κράτους, χωρίς να κάνει απολύτως τίποτε.

Ελληνικές τράπεζες χρηματοδοτούν την «κατασκευή» τρακτέρ στη Θεσσαλονίκη, αλλά αυτά εισάγονται από την Αυστρία! Μαύρα κρέατα κατακλύζουν για δυο - και πλέον- χρόνια την αγορά. Τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα τετραπλασιάζονται, τα βιομηχανικά κέρδη πολλαπλασιάζονται, η φορολογία των πλοιοκτητών σχεδόν εκμηδενίζεται. Η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», γράφει, όντως, ιστορία...

Την οικονομική, εισοδηματική και κοινωνική πολιτική της χούντας, από την «επίπλαστη ευημερία» του 1967-71 έως την πλήρη απομυθοποίηση του 1973-74, εξετάζει ο Διονύσης Ελευθεράτος στο νέο του βιβλίο. Σε αυτό «παρελαύνουν», όχι μόνο εύγλωττα στατιστικά στοιχεία, αλλά και σκάνδαλα όλων των ειδών, ιλιγγιώδη «θαλασσοδάνεια», κερδισμένοι και χαμένοι, «τζάκια» και «καμένοι». Συμβάσεις που κάνουν τη λέξη «χαριστική» να ηχεί ανεπαρκέστατη. Nομοθετήματα και εξαγγελίες που θαρρείς πως αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης της εργασιακής «τάξης πραγμάτων» την οποία γνώρισε - δεκαετίες αργότερα- η Ελλάδα των Μνημονίων.

«Παρελαύνουν», επίσης, λόγια και γραπτά των ίδιων των κορυφαίων στελεχών του καθεστώτος. Βιτριολικές επιστολές προς τον Γ. Παπαδόπουλο, «αλληλομαχαιρώματα» και καταγγελίες, εκθέσεις της ΚΥΠ που «φακέλωνε» τους πρωταγωνιστές του ατελείωτου γλεντιού των «δανεικών κι αγύριστων» - τόσο τους δότες, όσο και τους παραλήπτες. Κι ακόμη, διενέξεις των οικονομικών «εγκεφάλων» της δικτατορίας, για το τι έφταιξε που θρυμματίστηκε το πολυδιαφημισμένο - από τους ίδιους- «θαύμα», προτού καν καταφθάσει στην Ελλάδα το μεγάλο ωστικό κύμα της διεθνούς κρίσης του 1973.

Μια έρευνα με έντονο άρωμα εποχής και συγκρίσεις των «αμέσως πριν» με τα «αμέσως μετά», μια διεισδυτική ματιά στα οικονομικά της δικτατορίας, με τρόπο που λαμβάνει υπόψη τις «συντεταγμένες» της σύγχρονης εποχής, αλλά και πολλούς από τους «πάγιους» ακροδεξιούς μύθους για την περίοδο εκείνη. 

Λαμόγια στο χακί

Διονύσης Ελευθεράτος : Οικονομικά ''θαύματα'' και θύματα της χούντας, εκδόσεις Τόπος, Σελ.: 336, Σχήμα: 17 x 24, ISBN: 978-960-499-130-3

To γνωστό πολύ καλό free-press περιοδικό της Θεσσαλονίκης Parallaxi, ζήτησε από πέντε Θεσσαλονικείς να θυμηθούν τη μέρα που 50 χρόνια πριν η Δικτατορία επιβλήθηκε στη χώρα. Η Αλέκα Γερόλυμπου, ο Σπύρος Κουζινόπουλος, η Όλγα Τριαρίδου, η Ελένη Χοντολίδου και ο Απόστολος Παπαγιαννόπουλος θυμούνται όσα έζησαν στη Θεσσαλονίκη εκείνη τη μέρα που το ημερολόγιο έγραφε 21 Απριλίου 1967.


Τον Απρίλη του 1967

της Όλγας Τριαρίδου, δικηγόρου, συζύγου του Ντίνου Τριαρίδη

Τον Απρίλη του 1967 τον χαρακτήριζε ο έντονος προεκλογικός αγώνας για τις επερχόμενες εκλογές και η επίσης έντονη φημολογία για επιβολή δικτατορίας από τους στρατιωτικούς.

Εκείνη την εποχή μια ομάδα φίλων, με σφυρηλατημένη την φιλία μας στους φοιτητικούς αγώνες του 114 και του 15% για την παιδεία, καθώς και στους δύο ανένδοτους αγώνες του Γέρου της Δημοκρατίας, βγάζαμε, με εμπνευστή της προσπάθειας τον Ντίνο Τριαρίδη, την εφημερίδα «Νέα Γενιά», όπου με αλλαγή των εσωτερικών σελίδων για τα τοπικά νέα, κυκλοφορούσε στο Κιλκίς, την Πέλλα, την Πιερία, την Ημαθία, με υπεύθυνους αντίστοιχα τον Ντίνο Τριαρίδη, τον Γιώργο Σιδηρόπουλο, τον Τάσο Τερζή, τον Γ. Μπρουσκέλη.

Μακρακώμη 1971 

Η «Νέα Γενιά», εξαιρετικά αξιόλογη για τοπική εφημερίδα, έβγαινε με ελάχιστα οικονομικά, ατελείωτες ώρες δουλειάς από όλους μας και απέραντο ενθουσιασμό. Στο τύπωμα μας βοηθούσε ο φίλος Βαγγέλης Παγανός, λινοτύπης στην εφημερίδα «Μακεδονία».

Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου, βγαίνοντας ο Βαγγέλης από το τυπογραφείο της «Μακεδονίας» στην Τσιμισκή, βρέθηκε μπροστά στα τανκς με τον φοβερό θόρυβο των ερπυστριών μέσα στην ησυχία της νύχτας. Έντρομος, μπήκε ξανά στην εφημερίδα και μας τηλεφώνησε. Σηκώνοντας το ακουστικό, ο Ντίνος τον άκουσε να λέει «Ντίνο, 4η Αυγούστου, 4η Αυγούστου» και έκλεισε.

Λίγες στιγμές σιωπής μέχρι να συλλάβει το νόημα του τηλεφωνήματος και μετά –σαν να τον βλέπω ακόμη τώρα– χτυπώντας με την παλάμη το μέτωπο «το κάνανε το πραξικόπημα».

Φουρνάς 

Πόσο δύσκολο η φήμη να γίνεται πραγματικότητα.

Ανταλλάξαμε πέντε κουβέντες και εγώ μεν έμεινα στο σπίτι, άμαχος πληθυσμός πλέον –ο Θανάσης βρέφος δέκα μηνών και ο Στέφανος κυοφορούμενος στον έβδομο μήνα– ο δε Ντίνος έφυγε με άγνωστη κατεύθυνση για να ενωθεί με τον λαό που θα αντιδρούσε στο πραξικόπημα βγαίνοντας στους δρόμους κατά χιλιάδες όπως ήλπιζε ο Ανδρέας. Τέτοια αντίδραση εκείνο το βράδυ δεν υπήρξε, ούτε τα επόμενα.

Ο κόσμος μουδιασμένος και σοκαρισμένος περίμενε. Έτσι, ύστερα από τρεις μέρες άκαρπης αναμονής για ευρύτερο ξεσήκωμα και αφού πολλά εσωτερικά θέματα βρήκαν λύση – διασφάλιση των αρχείων της ΕΔΗΝ, φυγάδευση του Αντώνη Λιβάνη στην Αθήνα, αποστολή του πρώτου αντιστασιακού μηνύματος στην εφημερίδα «Δημοκρατία» στη Γερμανία, δημιουργία της ΣΕΑΔΑ (Συντονιστική Επιτροπή Αντιδικτατορικού Αγώνα) κλπ κλπ, επέστρεψε στο σπίτι μας και αρχίσαμε να ζούμε το βαρύ κλίμα της επταετίας.




Από τις σημειώσεις μιας φοιτήτριας της αρχιτεκτονικής, αρχές Μαίου 1967

της Αλέκας Καραδήμου-Γερόλυμπου, Αρχιτέκτονα πολεοδόμο, Καθηγήτριας στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων,. Α.Π.Θ.

Πέμπτη 20 Απριλίου 1967, ετοιμάζομαι για το μάθημα της Παρασκευής, τελευταίο πριν από το Πάσχα. Δεν είμαι ευτυχής, δεν συνεννοούμαι καλά με τον διδάσκοντα και δεν θέλω να πάω στο Πολυτεχνείο. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα μου τηλεφωνεί η φίλη μου η Νίνα. Ήταν έξω με παρέα και επιστρέφει με τα πόδια στο σπίτι της στο κέντρο. Πολλή φασαρία στους δρόμους από στρατιωτικά JMC. Τι να συμβαίνει άραγε; Λες να ήρθε αυτό που τόσον καιρό φοβόμασταν;


Από τα πολλά που άλλαξαν, μια ανάμνηση πάντοτε μου έρχεται στο μυαλό όταν μιλούμε για την χούντα. Με την επιστροφή στα μαθήματα μετά από την Δευτέρα του Θωμά, η οικειότητα με τους χώρους των σπουδών μας έχει εξαφανιστεί. Πριν, μπορούσες να μπαίνεις μέσα στα φωτισμένα κτίρια όποια ώρα της μέρας ή της νύχτας, από ορθάνοιχτες πόρτες και παράθυρα, και να δουλεύεις μόνος ή με παρέα, σωπαίνοντας, μιλώντας, τραγουδώντας…

Όπως στο σπίτι σου

Τώρα τα φώτα σβήνουν, τα παράθυρα του ισογείου κλειδώθηκαν, οι πόρτες έχουν κλείσει και μια μόνον είναι ανοιχτή, η κεντρική. Οι χώροι έχουν γεμίσει θυρωρούς γνωστούς και άγνωστους , που στέκουν αμίλητοι σε κάθε γωνία, πέρασμα, ασανσέρ. Στο κάποτε θορυβώδες κυλικείο με τις έντονες συζητήσεις, επικρατεί σιγή. Λιγοστοί φοιτητές παίρνουν βιαστικά τα σάντουιτς από τους τρεις αναπήρους πολέμου διαχειριστές του και απομακρύνονται. Μάταια αυτοί αγωνίζονται να ανοίξουν κουβέντα.

Αλλά το σημαντικότερο ζήτημα είναι ότι ο χώρος δεν είναι οικείος, δεν βοηθάει τις συναντήσεις, τις συνεργασίες, την συναδελφικότητα. Στην τάξη πολλά σχεδιαστήρια είναι άδεια και θα μείνουν έτσι. Οι συμφοιτητές μας έχουν εξαφανιστεί. Κρύβονται; Συνελήφθησαν; Τους έστειλαν στα νησιά; Η έγνοια και ο φόβος για την τύχη τους μας γεμίζουν αγωνία. Κυρίως όταν θυμόμαστε ότι ο συμφοιτητής μας και μόλις διορισμένος από την χούντα πρόεδρος της τάξης, χασκογελούσε δείχνοντάς μας ένα περίστροφο κάτω από το σακάκι του.



Πώς έζησα την πρώτη ημέρα της δικτατορίας

του Σπύρου Κουζινόπουλου, δημοσιογράφου-συγγραφέα

Πενήντα χρόνια από το πραξικόπημα της χούντας των συνταγματαρχών, στις 21 Απριλίου 1967. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από μία μαύρη ημέρα που τον σημάδεψε βαθιά για όλη την υπόλοιπη ζωή του!!

Ξυπνάω έντρομος από τα παρατεταμένα κουδουνίσματα, τα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα και τη φωνή «Σπύρο ξύπνα, Σπύρο ξύπνα». Με την τσίμπλα ακόμη στα μάτια, διαπιστώνω ότι η ώρα είναι γύρω στις 5:30 το πρωί και έξω είναι ακόμη σκοτάδι. Ανοίγοντας την εξώπορτα της γκαρσονιέρας στην οποία διέμενα, στην οδό Κύπρου, περιοχή Σχολής Τυφλών, βλέπω έκπληκτος τον εξάδελφο μου Μόρφη Στεφούδη, να με προτρέπει κουνώντας το δεξί χέρι: «Ντύσου γρήγορα και πάμε να φύγουμε, έγινε πραξικόπημα».

Με τον Μίκη Θεοδωράκη στις Σέρρες, δυόμισι χρόνια πριν το πραξικόπημα της χούντας, 
Β΄ Γραμματέας της Νεολαίας Λαμπράκη Σερρών, αν και μαθητής γυμνασίου ακόμη 

Ήταν λίγους μήνες πριν που είχα έρθει στη Θεσσαλονίκη από τις Σέρρες και εργαζόμουν στην εβδομαδιαία εφημερίδα της αριστεράς «Μακεδονική Ώρα», κάνοντας ελεύθερο ρεπορτάζ ενώ παράλληλα είχα συνδεθεί με τη Νεολαία Λαμπράκη, της οποίας ήμουν στέλεχός της στο νομό Σερρών, από την πρώτη ημέρα της δημιουργίας της.

Όση ώρα προσπαθούσα να φορέσω ρούχα και παπούτσια, άρχισε να μου εξηγεί ότι είχε πάει γύρω στις 4,30 το πρωί, όπως κάθε μέρα, στο Σιδηροδρομικό Σταθμό για να πάρει το αστικό λεωφορείο προκειμένου να μεταβεί στην περιοχή «151», στις εγκαταστάσεις της εφημερίδας «Νέα Αλήθεια» όπου εργαζόταν ως πιεστής. Κι όταν στο Σταθμό είδε να είναι περικυκλωμένος από τανκς και πάνοπλους στρατιώτες, κατάλαβε ότι κηρύχτηκε δικτατορία. Κάνοντας δε οτοστόπ, κατάφερε να έρθει ως εμένα.

«Κάνε όσο πιο γρήγορα μπορείς, γίνονται σε όλη την πόλη συλλήψεις, μπορεί να έρθουν κι’ εδώ». Είναι αλήθεια ότι άργησαν. Και όπως με πληροφόρησε αργότερα ο θυρωρός της πολυκατοικίας, είχαν πάει και με ζητούσαν γύρω στις 10 το πρωί

Σε λίγα λεπτά, ήμασταν μεν στο δρόμο, άρχιζε όμως το μεγάλο βάσανο σχετικά που θα πάμε να κρυφτούμε. Θυμήθηκα ότι σε κοντινή απόσταση, έμενε μία συμπατριώτισσά μου φοιτήτρια του Οικονομικού. Όταν της χτύπησα την πόρτα, προθυμοποιήθηκε να μας φιλοξενήσει για δύο εβδομάδες, καθώς την ίδια ημέρα, τόσο η ίδια, όσο και οι άλλες δύο συγκάτοικοί της θα έφευγαν για τα σπίτια τους για να κάνουν Πάσχα, καθώς η μέρα που επιβλήθηκε η δικτατορία, ήταν Παρασκευή, παραμονή του Λαζάρου και έκλεινε το Πανεπιστήμιο.

Περιττό να πω ότι εκείνο το συμπαθητικό διαμέρισμα φιλοξένησε από το ίδιο βράδυ πάνω από δώδεκα καταζητούμενους από την Ασφάλεια του καθεστώτος αγωνιστές. Ενώ απερίγραπτος ήταν ο πόνος, όταν καταφέρνοντας κάποια στιγμή να μιλήσω στο τηλέφωνο με τον πατέρα μου, με πληροφόρησε ότι είχαν συλλάβει τη μητέρα μου την οποία στη συνέχεια εξόρισαν στη Γυάρο επί εννέα μήνες, κι αυτό εξαιτίας ενός… τυπολάτρη διοικητή του Τμήματος Ασφαλείας Σερρών: Είχε ο άνθρωπος στα χέρια του μία λίστα με 283 ονόματα αριστερών του νομού που έπρεπε να συλλάβει με βάση το σχέδιο «Προμηθεύς». Και όταν πήγαν όργανά του στο σπίτι μου για να με συλλάβουν και η μάνα μου τους είπε ότι διαμένω πλέον στη Θεσσαλονίκη, για να μη μείνει η λίστα τους λειψή, συνέλαβαν και εξόρισαν την πολυβασανισμένη στη ζωή της κυρά-Μεταξία.

Αυτά για την εμπειρία μου από την πρώτη μέρα της δικτατορίας στη Θεσσαλονίκη. Τα υπόλοιπα για τα εφτά μαύρα χρόνια που ακολούθησαν, την παρανομία, τη σύλληψη κάποια στιγμή, τον εγκλεισμό στα κρατητήρια της Εθνικής Ασφάλειας, στην οδό Βαλαωρίτου, τη φάλαγγα, τις παρακολουθήσεις και τον κατατρεγμό, ίσως μια άλλη φορά.



Αναμνήσεις από τη δικτατορία

της Ελένης Χοντολίδου, Αναπληρώτριας Καθηγήτριας Σχολικής Παιδαγωγικής και Λογοτεχνικής Εκπαίδευσης στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ




Εδώ τα τρυκάκια της Εριφύλης. Περήφανη για την αδελφούλα μου. 

Είμαι στην Ε΄ Γυμνασίου. Η αδελφή μου έρχεται στο σπίτι να πάρει ρούχα. Είναι στην κατάληψη της Πολυτεχνικής. Ο πατέρας μου της απαγορεύει να επιστρέψει με πλήρη αποτυχία. Αφού φύγει με κοιτάει με μάτια που δεν θα ξεχάσω ποτέ και μου λέει: «ήμουν υποχρεωμένος να το κάνω, αλλά είμαι περήφανος που το κάνει».


Η Εριφύλη ήταν στην Επιτροπή Επικοινωνίας. ΄Εγραφε τρυκάκια με τα καθαρά γράμματά της και μίλησε με τον Θεοδωράκη. Γύρισε χαράματα μετά την εκκένωση. Τρίτη πρωί ήρθαν δύο «κύριοι» να την πάρουν. Νομίζω ότι είναι ο υδραυλικός που περιμένουμε! Η Εριφύλη μάζεψε τα πράγματά της και πολύ ψύχραιμα άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Εγώ αισθάνομαι έναν πόνο στην καρδιά. Της είπαν να κατεβεί περπατώντας να μη δει η γειτονιά ότι τη μάζεψε η ασφάλεια!

Δεν το είπα στους γονείς μου. Πήγα στο σχολείο όπου η συμμαθήτριά μου Σοφία Γιαννούση μου εξηγούσε πώς θα της κάνουν φάλαγγα εκείνη την ώρα. Η Σοφία λόγω Νάκου τα ήξερε αυτά… Δεν νομίζω ότι παρακολούθησα μάθημα.

Η Εριφύλη δεν βασανίστηκε σωματικά, ευτυχώς. Της έδειξαν πρησμένα πόδια παιδιών από το Πολυτεχνείο, κατάλαβαν ότι δεν είναι οργανωμένη, της πήραν το διαβατήριο.

Γυρνώντας από το σχολείο τη βρήκα σπίτι. Ο πατέρας μου που ειδοποιήθηκε να την παραλάβει (όπου του διάβασαν και τον δικό του μικρό φάκελο) με μάλωσε που δεν τους ειδοποίησα.



…. Ένα μπουρίνι και οι λεύκες έσωσαν τη Νέα παραλία

του Απόστoλου Παπαγιαννόπουλου ιστορικού – συγγραφέα

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1969 και στο Διοικητήριο πραγματοποιείται μία από τις γνωστές «συσκέψεις» των τοπικών φορέων της Θεσσαλονίκης υπό την προεδρία του Στυλιανού Παττακού, αντιπροέδρου τότε και υπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης Γ. Παπαδόπουλου. Αντικείμενο της σύσκεψης ήταν η πορεία του έργου της κυβέρνησης της «Εθνοσωτηρίου Επανάστασης της 21ηςΑπριλίου». Δήμαρχος Θεσσαλονίκης ήταν τότε ο Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης, συνταξιούχος υπάλληλος του Δήμου διορισμένος από την κυβέρνηση των συνταγματαρχών. Τον δήμαρχο συνόδευε και ο υποφαινόμενος προϊστάμενος τότε στις Τεχνικές υπηρεσίες του Δήμου αρμόδιος για πολεοδομικά και αρχιτεκτονικά θέματα στην πόλη και ο τότε προϊστάμενος των Κήπων. Μόλις τελείωσε η σύσκεψη, όπου βέβαια όλα ο Παττακός τα βρήκε … θαυμάσια, με εντολή του μία πομπή από καμιά εικοσαριά μαύρες λιμουζίνες με επικεφαλής αυτή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κατευθύνεται και φτάνει στο ανεγειρόμενο τότε ξενοδοχείο «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ» στη μπαζωμένη επέκταση της Νέας παραλίας για αυτοψία.


Η περιοχή λίγο προτού ξεκινήσει η ανέγερση του ξενοδοχείου «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ» 

Η πέριξ του ξενοδοχείου έκταση προοριζόταν από την Εφορία Δημοσίων Κτημάτων ως τα «κοτόπουλα» και τον Ιστιοπλοϊκό όμιλο να μετατραπεί σε οικόπεδα και να πουληθεί παρά τις αντιδράσεις του Δήμου που ήθελε να παραμείνει ακάλυπτος χώρος πρασίνου. Μόλις φτάσαμε εκεί ξεσπά ένα ισχυρό καλοκαιρινό μπουρίνι το οποίο κάνει τη μέρα νύχτα από τη σκόνη που σηκώθηκε από τις εκτάσεις των δημοσίων οικοπέδων . Ο Παττακός φωνάζει τότε το δήμαρχο και του κάνει αυστηρές παρατηρήσεις δίνοντας εντολή όλες αυτές οι εκτάσεις να ‘πρασινίσουν» ως την επόμενη επίσκεψή του στην πόλη. Ο δήμαρχος τα χρειάστηκε αλλά τον καθησυχάσαμε λέγοντας πως είναι ευκαιρία να πρασινίσουμε την περιοχή χωρίς μάλιστα να περιέλθουν οι εκτάσεις του δημοσίου στο Δήμο. Συντάχθηκε τότε εν τάχει μία μελέτη πρασίνου και τις επόμενες μέρες αρχίσαμε με την υπηρεσία Κήπων να διαμορφώνουμε την περιοχή σε πράσινο. Τότε ήταν που αποφασίσαμε να φυτέψουμε λεύκες που μεγαλώνουν γρήγορα ώστε να παγιωθεί η κατάσταση και στο μέλλον. Και αυτό γιατί άλλο είναι να καταστρέφουν ένα γκαζόν και άλλο να κόβουν δέντρα. Και αυτό ήταν μαζί με το μπουρίνι που έσωσε τη Νέα παραλία τελικά όταν θέλησε το Δημόσιο να πάρει τα οικόπεδα της παραλίας πίσω για να τα κτίσει…»
Σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να αναρωτηθούμε γιατί οδηγήθηκε στη μοιραία πράξη της προδοσίας. Μήπως υπήρχε κίνητρο κατά πολύ σημαντικότερο από τα 30 αργύρια; Επιστρατεύσαμε όλα τα μέσα για την αναζήτηση του «χαμένου» προσώπου του (τη θεολογία, τη λογοτεχνία, την ψυχολογία, τη φαντασία...) προσπαθώντας να απαντήσουμε στην ερώτηση: Ηταν τελικά θύμα ή θύτης;

«Είμ' ένας Δείπνος Μυστικός / Δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός / κι είμ' αδελφός του»
Νίκος Παπάζογλου
της Λουίζας Αρκουμανέα

Η προδοσία του Ιούδα παραμένει μία από τις πιο αξιοπρόσεκτες και συνάμα ακατανόητες πράξεις που άφησαν ποτέ το στίγμα τους στην Ιστορία: Πώς είναι δυνατόν κάποιος που επιλέχθηκε από τον ίδιο τον Ιησού ως ένας από τους δώδεκα μαθητές του, κάποιος που έχαιρε της φιλίας και εκτίμησης του Δασκάλου του και που μπορούσε, αν το είχε θελήσει, να εξασφαλίσει μιαν άσπιλη υστεροφημία, πώς είναι δυνατόν να παρέδωσε σε μαρτυρικό θάνατο τον Υιό του Θεού;
Οι τέσσερις Ευαγγελιστές
Οι τέσσερις Ευαγγελιστές μάς δίνουν ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με το πρόσωπο του Ιούδα και ακόμη λιγότερες για τα σκοτεινά κίνητρά του, δυσκολεύοντας έτσι οποιαδήποτε προσπάθεια αποκρυπτογράφησης της μυστηριώδους αυτής προσωπικότητας. Παραθέτουν τα γεγονότα της θείας κλήσης, της προδοσίας και του θανάτου του, αλλά καμία λεπτομέρεια σχετικά με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβησαν όλα αυτά ή σχετικά με τη μαθητική δράση του. Χαρακτηριστικό είναι ότι ποτέ δεν αναφέρεται το όνομά του χωρίς να γίνεται κάποια σύνδεση με την κατακριτέα πράξη του: στα Ευαγγέλια, που περιέχουν τη λίστα των μαθητών, ο Ιούδας είναι «εκείνος που επίσης Τον πρόδωσε».
Ακόμη και για το τέλος του δεν υπάρχει απόλυτη ομοφωνία, όπως επισημαίνει ο κ. Σάββας Αγουρίδης, καθηγητής της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών: ο Ματθαίος μιλάει καθαρά για αυτοκτονία (και είναι ο μόνος Ευαγγελιστής που εξετάζει το θέμα αυτό), ενώ οι Πράξεις των Αποστόλων δεν ξεκαθαρίζουν με ποιο τρόπο έχασε τη ζωή του ο «προδότης». Ο μόνος που παρέχει περισσότερα στοιχεία είναι ο Ιωάννης: για παράδειγμα, μόνο αυτός αναφέρει ότι ο Ιούδας ήταν ο «ταμίας» των Αποστόλων. Ο Ιωάννης, σύμφωνα με τον κ. Αγουρίδη, «είναι πολύ πιο άγριος από τους υπόλοιπους και τον «μαυρίζει» με τα πιο σκούρα χρώματα ­ τον θεωρεί κλέφτη. Αλλά ένας κλέφτης δεν πετάει τα αργύρια και αυτοκτονεί».
Η κοινωνικοπολιτική ερμηνεία
Διάφοροι μελετητές, που ακολούθησαν τους Αποστόλους, εντόπισαν την αντιφατικότητα που εμπεριέχεται στην ετυμολογία του ονόματος του Ιούδα. Ετσι, από τη μια το «Ιούδας» αποδίδεται ως η ελληνική εκδοχή του «Judah», που στα εβραϊκά σημαίνει «επαινεμένος». Από την άλλη όμως το «Ισκαριώτης» μπορεί να σημαίνει (σύμφωνα με τον κ. ΠέτροΒασιλειάδη, καθηγητή της Καινής Διαθήκης στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης) «αυτός που κρατάει μαχαίρι ή ξίφος». Η τελευταία ανάλυση έχει αξιοποιηθεί από όσους θεολόγους ή ιστορικούς επεχείρησαν μια κοινωνικοπολιτική ερμηνεία της προδοσίας. Ο Ιούδας ­ ο μόνος από τους μαθητές που δεν ήταν Γαλιλαίος ­ ανήκε στο κίνημα των Ζηλωτών, που επεδίωκαν με κάθε τρόπο, ακόμη και με τη χρήση βίας, την ανατροπή της ρωμαϊκής κυριαρχίας στο Ισραήλ ­ με άλλα λόγια οραματίζονταν μια εθνική εξέγερση που δεν είχε απαραίτητα έναν πνευματικοθρησκευτικό χαρακτήρα.
Οταν ο Ιούδας διαπίστωσε ότι ο Δάσκαλός του, παρά τις χαρισματικές ικανότητές του, δεν ενδιαφερόταν για την απόκτηση της επίγειας εξουσίας, απογοητεύθηκε οικτρά και τον πρόδωσε στους εχθρούς του. Αυτή την εκδοχή ενστερνίζεται και η ταινία του Φράνκο Τζεφιρέλι «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (1977). Εκεί ο Ιούδας ομολογεί: «Είμαι μπερδεμένος. Πάντα πίστευα ότι η δράση, η πολιτική δράση, θα μπορούσε να λύσει όλα τα προβλήματα. Νόμιζα ότι αρκούσε να σκέφτεσαι και να δρας με ενάργεια, αλλά φοβάμαι ότι ο Δάσκαλος δεν συμφωνεί μαζί μου. Δεν έχει ανάγκη από τις ιδέες μου».
Το «αναγκαίο κακό»
Η προσπάθεια «υπεράσπισης» του «προδότη» ξεκίνησε, σύμφωνα με τον κ. Αγουρίδη, από τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατό του, όταν οι αντίπαλοι της χριστιανικής κοινότητας (Ιουδαίοι και Εθνικοί) χρησιμοποίησαν τη μορφή του Ιούδα ως επιχείρημα εναντίον του Χριστού: «Τι μας λέτε ότι είναι ο Μεσσίας όταν βρέθηκε ένας από τους επιστήθιους μαθητές του να τον προδώσει;». Μία από τις απαντήσεις που προέκυψαν ήταν εκείνη του «αναγκαίου κακού»: η προδοσία ήταν το πιο επονείδιστο των εγκλημάτων, η πιο απεχθής πράξη την οποία κανένας πιστός δεν θα δεχόταν να διαπράξει. Ετσι, επενέβη η θεία οικονομία και επέλεξε τον Ιούδα για να φέρει σε πέρας μια τέτοια απάνθρωπη αποστολή. Με αυτή τη λογική, η μοίρα του ως προδότη ήταν προκαθορισμένη και εκείνος δεν είχε άλλη επιλογή παρά να κουβαλήσει στις πλάτες του ένα τέτοιο εφιαλτικό βάρος. Με τη λογική αυτή επίσης, ο Ιούδας ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μάρτυρες όλων των εποχών.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αποδέχεται αυτή την ερμηνεία, εφόσον θεωρεί ότι αναιρεί την αρχή της ελευθερίας της βούλησης, έναν από τους θεμελιώδεις λίθους της χριστιανικής πίστης: ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και ο Ιούδας επέλεξε συνειδητά να προδώσει τον Δάσκαλό του. Ετσι, σύμφωνα με τον κ. Βασιλειάδη, μέσα στο πλαίσιο της χριστιανικής αντίληψης όπου τα πάντα είναι θέμα σχέσεων (και η σωτηρία του ανθρώπου έχει νόημα όταν νοείται μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο και όχι στο κενό), αυτή η ατομιστική πράξη δεν δικαιώνεται, γιατί δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά την ευρύτερη κοινωνία των ανθρώπων.
Οι τρεις εκδοχές του Μπόρχες
Προερχόμενος από έναν εντελώς διαφορετικό χώρο, ο αργεντινός συγγραφέας Χόρχε Λούις Μπόρχες προσπάθησε να διερευνήσει με τον δικό του τρόπο την αινιγματική φυσιογνωμία του Ιούδα. Στο «Τρεις εκδοχές του Ιούδα», ένα δοκίμιο που περιέχεται στη συλλογή «Λαβύρινθοι», ο Μπόρχες (μέσα από το βλέμμα ενός θεολόγου) ξεκινάει εντοπίζοντας την έλλειψη ουσιαστικής αιτιολογίας για την ανάγκη προδοσίας του Χριστού: πόσο δύσκολο ήταν άραγε για τους εχθρούς του τελευταίου να εντοπίσουν ένα δημόσιο πρόσωπο που δίδασκε καθημερινά στη Συναγωγή και έκανε θαύματα μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους; Από την άλλη, δεν είναι δυνατόν η πράξη του Ιούδα ­ μια πράξη με τέτοια τρομακτική βαρύτητα ­ να έγινε τυχαία, χωρίς κάποιο βαθύτερο νόημα. Συνεπώς, πρέπει να αναζητήσουμε κάποια άλλα αίτια, που ενδεχομένως αποδειχθούν ανεξιχνίαστα και μείνουν για πάντα στη σφαίρα του μυστηρίου.
Η πρώτη απόπειρα του Μπόρχες είναι μια εμπνευσμένη παραλλαγή της εκδοχής του «αναγκαίου κακού» που εξετάσαμε προηγουμένως. Ο Ιούδας ήταν ο μόνος από τους μαθητές που είχε διαισθανθεί τη μυστική θεότητα και τον προορισμό του θεανθρώπου. Εφόσον ο τελευταίος είχε δεχθεί να πάρει σάρκα και οστά και να ζήσει ανάμεσά μας προκειμένου να εξυπηρετήσει τους μηχανισμούς της ανθρώπινης σωτηρίας, τότε το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς για χάρη του θα ήταν να ταπεινώσουμε αντίστοιχα (αν και όχι ισότιμα) τον εαυτό μας και να επωμισθούμε έναν εξευτελισμό που θα μας οδηγούσε στο «πυρ το εξώτερον». Το χαμηλότερο σημείο της κολάσεως είναι ο αντίποδας του υψηλότερου σημείου των ουρανών (όλα τα άκρα κάπου τέμνονται και, όπως έχει πει ο Γουίλιαμ Μπλέικ, «ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί στο παλάτι της σοφίας») ­ και η κατάντια του Ιούδα αντικατοπτρίζει την αποθέωση του Υιού του Θεού.
Με μια παρόμοια λογική επιχειρείται από τον συγγραφέα και η επόμενη ερμηνεία. Θα ήταν λοιπόν απερίσκεπτο εκ μέρους μας να αποδώσουμε την πράξη ενός ανθρώπου ευνοημένου από τον Ιησού στην απληστία (εξάλλου τα τριάντα αργύρια είναι τόσο λίγα...). Ισως η απάντηση βρίσκεται και πάλι στο άλλο άκρο: το κίνητρο του Ιούδα ήταν ένας υπερβολικός, χωρίς όρια ασκητισμός. Ο ασκητής κακομεταχειρίζεται και ταπεινώνει τη σάρκα του για να δοξάσει τον Θεό του ­ ο Ιούδας έκανε το ίδιο με το πνεύμα του: απαρνήθηκε συνειδητά την τιμή, την ηθική και τη βασιλεία των ουρανών με τον ίδιο ­ και περισσότερο ­ ηρωικό τρόπο που άλλοι απαρνούνται τη σαρκική ηδονή. Πιστεύοντας ότι η ευτυχία ανήκει μόνο στο θείο και όχι στα ανθρώπινα, διάλεξε τη χειρότερη, την πιο κατάπτυστη από όλες τις αμαρτίες, δηλαδή την προδοσία.
Τέλος, αν αλλάξουμε το κέντρο βάρους της προσοχής μας και στρέψουμε το βλέμμα μας στον Ιησού, συνειδητοποιούμε ­ σύμφωνα πάντα με τον Μπόρχες ­ πόσο έξω θα πέφταμε αν θεωρούσαμε ότι ο Υιός του Θεού υπέφερε μόνο κατά τη διάρκεια των Παθών. Εφόσον ο τελευταίος πήρε οικειοθελώς την ανθρώπινη υπόσταση και εφόσον η θυσία του αυτή ήταν τέλεια, τότε είναι επόμενο να υποθέσουμε ότι διάλεξε την πιο επώδυνη δυνατή μοίρα, την πιο μειωτική ενσάρκωση του θείου: ο Ιησούς ­ που θα μπορούσε να επισκεφθεί την ανθρωπότητα με οποιαδήποτε μορφή είχε θελήσει, ως Πυθαγόρας ή ως Αλέξανδρος ή ως Αϊνστάιν ­ διάλεξε τη μορφή του Ιούδα. Με άλλα λόγια ­ κατά τον Μπόρχες ­ ο Ιησούς ήταν ο Ιούδας!
Μια «θεατρική» πράξη
Δεν χρειάζεται πολλή έρευνα για να καταλάβει κανείς ότι ο Ιούδας ­ στην αφηρημένη του μορφή ως «μοχλός» της σωτηρίας ­ δεν ήταν απαραίτητος για την ομαλή διεξαγωγή του Θείου Δράματος. Με άλλα λόγια, ο Ιούδας δεν άλλαξε τη ροή της Ιστορίας: ο Χριστός θα έβρισκε οπωσδήποτε κάποιο τρόπο να υποστεί τη μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης, δηλαδή τον θάνατο. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυρισθεί (π.χ. ο Μπόρχες) ότι ακόμη και στο πρακτικό επίπεδο ο Ιούδας δεν ήταν απαραίτητος για να καταδώσει ένα πρόσωπο τόσο δημόσιο και τόσο αναγνωρίσιμο ­ θα μπορούσε να είχε βρεθεί και κάποιος που δεν ανήκε στον στενό κύκλο των μαθητών.
Εδώ λοιπόν τίθεται ένα θέμα αισθητικής: η πράξη της προδοσίας είναι από τη φύση της μια από τις πιο «θεατρικές» πράξεις που διαδραματίζονται στο παρασκήνιο της ζωής μας. Διαθέτει όλα τα στοιχεία που συναντάμε στις δυνατότερες τραγωδίες: ίντριγκα, σκοτεινά κίνητρα, μεγάλα πάθη, υψηλές εντάσεις και ριζική ανακατάταξη των δεδομένων ­ μετά από μια προδοσία τα πράγματα δεν είναι ποτέ ξανά τα ίδια. Ισως, λοιπόν, ο Ιούδας να ήταν τελικά ο υπέρτατος εστέτ, ο διαβολικότερος σκηνοθέτης που προτίμησε να αμαυρώσει το όνομά του εις τον αιώνα των αιώνων και να παίξει ο ίδιος τον ρόλο του «κακού», προκειμένου να ενορχηστρώσει το μεγαλύτερο δράμα όλων των εποχών, ένα δράμα που θα κατείχε για πάντα την πιο αστραφτερή θέση στη φαντασία της ανθρωπότητας. Εξ ου και το φιλί, όταν θα μπορούσε να είχε προδώσει τον Δάσκαλό του με τόσους άλλους τρόπους.
Η σημασία της προδοσίας
Η προδοσία δεν υφίσταται, χάνει το νόημά της, όταν δεν προκύπτει μέσα σε μια συναισθηματικά φορτισμένη σχέση: με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να μιλάμε για προδοσία όταν δεν εμπλέκονται οι παράμετροι της αγάπης, της φιλίας ή του θαυμασμού. Και αυτό είναι που την κάνει ακόμη πιο συναρπαστική ­ πώς φθάνει κανείς να προδώσει έναν άνθρωπο με τον οποίο συνδέεται κατά τέτοιο τρόπο;
Σύμφωνα με τον κλινικό ψυχολόγο κ. Νίκο Μαυράκη, «η προδοσία ­ και κυρίως η προδοσία μέσα στην αγάπη ­ καταρρίπτει κάθε μύθο ενότητας του ανθρώπου γιατί κανείς δεν ξέρει από ποια μεριά πηγάζει η προδοσία, από τη μεριά της αγάπης ή από τη μεριά του μίσους. Και αυτό γιατί η προδοσία είναι πάθος: πάθος σημαίνει το τρίπτυχο αγάπη - μίσος - άγνοια. Οταν κανείς καταλαμβάνεται από πάθος, κάτι δεν ξέρει από αυτό που του συμβαίνει, κάτι δεν μπορεί να εξηγήσει με τη λογική».
Εκτός από πάθος όμως, η προδοσία είναι και «μια προσπάθεια να μειώσεις την αξία του άλλου». Γιατί θέλουμε να μειώσουμε την αξία του άλλου; «Γιατί την έχουμε γνωρίσει. Ο Ιούδας γνώρισε την αξία του Ιησού. Η μείωση της αξίας ισοδυναμεί με μείωση του χρέους που νιώθουμε ότι έχουμε απέναντι στον άλλον». Το χρέος αυτό είναι συμβολικό (τα τριάντα αργύρια): είναι αυτό που οφείλουμε σε αυτόν που έχει τη θέση του πατέρα. Οχι μόνο του «πατέρα - γεννήτορα» αλλά του «πατέρα - διαμεσολαβητή»: εκείνου που έρχεται να θέσει ένα νόμο, ένα όριο στην απόλαυση (π.χ. δεν θα απολαύσεις από τη μητέρα σου) και έτσι μας εισάγει στον χώρο της επιθυμίας: «Ο νόμος ορίζει την επιθυμία, η επιθυμία δεν είναι ποτέ απαλλαγμένη από τον νόμο, ακόμη και όταν πάει ενάντιά του».
Ο πατέρας, λοιπόν, μας βάζει κάποιο όριο, μας θέτει κάποιο νόμο και, συνεπώς, μας «εξανθρωπίζει», δηλαδή «μας βάζει στην ανθρώπινη τάξη». Αυτό, ο «εξανθρωπισμός», είναι και το χρέος μας προς εκείνον. Από τη mια του οφείλουμε ευγνωμοσύνη, από την άλλη όμως δεν του το συγχωρούμε ποτέ: «Να η έδρα του διχασμού που μπορεί να οδηγήσει στην προδοσία. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος μπαίνει σε μια (κοινωνική) δομή, θα υποστεί τη διαλεκτική του χρέους. Από εκεί και πέρα δεν υφίσταται θέμα επιλογής, αλλά μόνο αντιμετώπισης: άλλος θα την αποδιώξει, άλλος θα επαναστατήσει και άλλος θα υποταχθεί σε αυτό».
Αρα και η προδοσία είναι ένα είδος επανάστασης απέναντι στο χρέος αυτό ­ μια προσπάθεια αποβολής της δέσμευσης, μια προσπάθεια αποδέσμευσης από εκείνον που αντιπροσωπεύει το χρέος, από εκείνον που μας κρατάει «δέσμιους». Ο Ιούδας, λοιπόν, πρόδωσε τον Ιησού - φορέα του χρέους γιατί (κατά τον κ. Μαυράκη) «ήθελε να απεξαρτηθεί από τη δυσβάσταχτη αγάπη του, προσπαθώντας να τον πλήξει στο πιο κεντρικό σημείο του "είναι" του». Στην περίπτωση του Ιούδα, η κριτική προς τον «πατέρα» πήρε τη μορφή μιας ακραίας πράξης: η προδοσία ήταν ένα «acting out».
Οσον αφορά την πράξη αυτή καθεαυτή, λέει ο κ. Μαυράκης, «έχει ένα μέρος "ανόητο". Αλλο η ευθύνη της πράξης και άλλο το νόημα της πράξης: την ευθύνη την έχει το υποκείμενο, όμως το νόημα ανήκει στο σύνολο των ανθρώπων, ξεπερνάει το υποκείμενο». Ο Ιούδας έφερε την ευθύνη της πράξης του, όμως όχι το νόημα ­ γι' αυτό και αυτοκτόνησε.
Ο στιγματισμός
Δύο χιλιάδες χρόνια αργότερα ο Ιούδας φέρει ακόμη το στίγμα του «προδότη». Πρόκειται για μια αβασάνιστη απλούστευση, που όμως είναι δικαιολογημένη, σύμφωνα με τον κ. Βασιλειάδη: «Η Εκκλησία έδωσε έμφαση στην προδοσία, αλλά η προσωπικότητα του Ιούδα είναι σαφώς πολυπλοκότερη ­ ίσως έχει να κάνει με ένα διαφορετικό όραμα από εκείνο του Χριστού. Αυτό που ενδιέφερε την Εκκλησία ήταν να εξετάσει το υπαρξιακό πρόβλημα της σωτηρίας του ανθρώπου (δηλαδή πώς μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος). Για τον λόγο αυτό έδωσε έμφαση στο κεντρικό πρόσωπο, που δεν ήταν άλλο από τον Ιησού, τον Υιό και Λόγο του Θεού. Ολα τα άλλα πρόσωπα του κύκλου του ερμηνεύθηκαν μέσα από αυτή την οπτική γωνία, μέσα από το πρίσμα της σχέσης τους με το κεντρικό πρόσωπο και όχι αυτά καθεαυτά».
Ισως είναι επικίνδυνο να ερμηνεύουμε πρόσωπα και πράγματα, όταν βρισκόμαστε σε τόσο μεγάλη απόσταση από αυτά. Η πράξη όμως και η προσωπικότητα του Ιούδα υπερβαίνουν τα οποιαδήποτε χωροχρονικά πλαίσια και φθάνουν σε μας φορτωμένα υποσχέσεις, προκλήσεις και απειλές. Δεν έχει σημασία ποια εκδοχή είναι η πιο σωστή ­ σημασία έχει να κάνουμε αυτό το φανταστικό ταξίδι που θα μας επιτρέψει να γνωρίσουμε τον δικό μας Ιούδα, τον Ιούδα που είναι δίπλα μας και μας προδίδει αυτή τη στιγμή, τον Ιούδα που κρύβεται μέσα μας και καιροφυλακτεί...