Articles by "Ιστορικά θέματα"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορικά θέματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Σαν χθες η γέννηση του Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς Μαγιακόφσκι (7 Ιουλίου 1893 – 14 Απριλίου 1930) ενός από τους πλέον σημαντικούς Ρώσους ποιητές του 20ου αιώνα και του κατεξοχήν εκπροσώπου του Ρωσικού Φουτουρισμού.
Ενός νεαρού που από τα 14 χρόνια του εντάχθηκε στο κόμμα των μπολσεβίκων, ενός στρατευμένου καλλιτέχνη στο πλευρό της ρώσικης επανάστασης, αλλά και ενός διαφοροποιημένου και με έντονη κριτική στην κρατική νομενκλατούρα και την σταλινική διακυβέρνηση προς το τέλος της σύντομης ζωής του.

Ο Μαγιακόφσκι απομυθοποίησε σε μεγάλο βαθμό την πορεία της Σοβιετικής Ένωσης της Σταλινικής περιόδου, με τα σατιρικά του έργα Ο κοριός (ρωσικά: Клоп, 1929) και Το μπάνιο (ρωσικά: Баня, 1930), τα οποία πραγματεύονται τη σοβιετική απέχθεια για την τέχνη και τη γραφειοκρατία.
Ο ποιητής της αγάπης και του έρωτα (με την έντονη ερωτική του ζωή) αυτοπυροβολήθηκε το απόγευμα της 14ης Απριλίου του 1930. Στο ημιτελές κείμενο του ποιήματος της αυτοκτονίας του σημείωνε, μεταξύ άλλων:
"Το καράβι της αγάπης συντρίφτηκε πάνω στην καθημερινή ρουτίνα. Εσύ κι εγώ, δεν χρωστάμε τίποτε ο ένας στον άλλον, και δεν έχει νόημα η απαρίθμηση αμοιβαίων πόνων, θλίψεων και πληγών".

 Μετά τον θάνατο του Στάλιν, ανέκυψαν διαδόσεις ότι ο Μαγιακόφσκι δεν αυτοκτόνησε αλλά στην πραγματικότητα δολοφονήθηκε μετά από εντολή του πρώτου. Εντούτοις δεν υπάρχει κανένα σχετικό αποδεικτικό στοιχείο. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, όταν ανοίχτηκαν τα απόρρητα αρχεία της Κα-Γκε-Μπε, υπήρχε ελπίδα ότι νέα στοιχεία θα έλθουν στο φως σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά τίποτε τελικά δεν αποκαλύφθηκε και ο ισχυρισμός παραμένει αναπόδεικτος.


























Μεγάλος του έρωτας υπήρξε η Λίλια Μπρικ, σύζυγος του εκδότη Όσιπ Μπρικ. Παιδιά όμως απέκτησε από δύο άλλες σχέσεις του. Από τον δεσμό του με την καλλιτέχνιδα Λέλια Λαβίνσκαγια (Lelia (Elizabeth) Lavinskaya ) απέκτησε τον γιο Gleb-Nikita Lavinsky (12 Αυγούστου 1921 – 14 Ιουνίου 1986), γλύπτης. Ενώ από μια τρίμηνη σχέση με την Ρωσίδα μετανάστρια Έλλι Τζόουνς (Elli Jones (πραγματικό όνομα Elizabeth Zibert) , κατά την επίσκεψή του στη Ν. Υόρκη το 1926, γεννήθηκε η κόρη του Πατρίτσια Τόμσον (15 Ιουνίου 1926 – 1 Απριλίου 2016), συγγραφέας και φιλόσοφος.


Και κάποια αποσπάσματα από ποιήματα αγάπης του μεγάλου Ρώσου ποιητή:

Στον καθέναν με το που γεννιέται δωρίζεται η Αγάπη-
(...)
H αγάπη θ᾽ανθήσει
θ᾽ανθήσει
και θ᾽απομαραθεί.

Από το Συνήθως Έτσι (1922)


Στον τελικό επιστρέφουμε σκοπό
Έτσι κι εγώ
σε σένα
όλα με ξαναφέρνουνε
μόλις ένα λεπτό ήτανε που χωρίσαμε
μόλις ένα λεπτό είχαμε να ιδωθούμε.

Από το Έτσι και εγώ (1922)
Την αγάπη μου
σαν Απόστολος τω καιρώ εκείνω
σε χίλιες χιλιάδες δρόμους θα την κηρύξω.
Έχω την κορόνα σου έτοιμη για τους αιώνες των αιώνων
πάνω της χαραγμένες οι λέξεις μου
μ᾽όλα τα ρίγη μου ουράνιο τόξο.

Από το Φλάουτο των σπονδύλων (1915)
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

της Γιώτας Ιωακειμίδου

Οι Έλληνες έπιναν με μέτρο. Να πιει κανείς κρασί χωρίς να το ανακατεύει με νερό, θεωρούνταν κατά τη γνώμη τους βάρβαρη συνήθεια. Μια κωμωδία λέει: Το πρώτο ποτήρι φέρνει υγεία, το δεύτερο ευχαρίστηση, το τρίτο ύπνο κι αφού το πιεις πρέπει να πας στο σπίτι σου. Το τέταρτο φέρνει αυθάδεια, το πέμπτο ουρλιαχτά, το έκτο φασαρία στους δρόμους, το έβδομο ένα μελανιασμένο μάτι, το όγδοο κλήση στο δικαστήριο.

Ο Αριστοφάνης το λέει συγκεκριμένα: «Δεν είναι καλά να μπεκρουλιάζεις,μόλις πιεις πιο πολύ, μπαίνεις σε ξένες αυλές, ξυλοκοπάς και κάποιον. Ύστερα σαν συνέλθεις πληρώνεις τα σπασμένα».

Ο Εύηνος ο Πάριος προσθέτει: «Για τον Βάκχο το καλύτερο μέτρο είναι η εγκράτεια ούτε πιο πολύ ούτε πιο λίγο. Αλλιώς μας οδηγεί στη μανία ή στη θλίψη».

Παρ” όλα αυτά, οι συγγραφείς που αναφέραμε δεν τολμούν να παρουσιάσουν τους Έλληνες εγκρατείς στο ποτό. Δεν λέει τυχαία το ελληνικό ρητό: «Όποιος πίνει νερό δεν θα κάνει τίποτε σοφό». και για να αναγκάσουν τους πολύ διστακτικούς καλεσμένους να κατανικήσουν το δισταγμό τους υπάρχει ένα άλλο ρητό: «Πίνε ή φύγε».

Το κρασί το ανακάτευαν σε αναλογία δύο μέρη νερό και ένα κρασί ή τρία μέρη νερό κι ένα κρασί. Το κρασί που ήταν ανακατεμένο με τρία μέρη νερό θεωρούνταν πολύ αδύνατο και το έλεγαν «ποτό για τα βατράχια».
Παρά τα προληπτικά μέτρα που αναφέραμε, ο Αθηναίος όταν γύριζε από ένα συμπόσιο δεν μπορούσε να περηφανευτεί ότι είναι σε θέση να σταθεί γερά στα πόδια του κι ότι δεν έχει ανάγκη από συνοδεία. Τους καλεσμένους που δεν είχαν υπηρέτες για να τους κρατούν, τους οδηγούσαν συνήθως στο σπίτι τους με ένα φανάρι, γιατί το δείπνο άρχιζε μετά τη δύση του ήλιου και τέλειωνε όταν σκοτείνιαζε για καλά.

Το καλοκαίρι το κρασί το ανακάτευαν με πάγο που έφερναν από τα βουνά και τον διατηρούσαν σε άχυρα και κουρέλια. Γι” αυτό το θέμα υπάρχει κι ένα ανέκδοτο: ένας συγγραφέας τραγωδίας ρώτησε την εταίρα με την οποία έτρωγε μαζί πώς τα καταφέρνει να κρατάει τόσο κρύο το κρασί. «Το τυλίγω με τους προλόγους σου», του απάντησε η εταίρα..

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ίσως να φαίνεται απίστευτο σήμερα, αλλά έτσι ήταν η περιοχή του Ισθμού της Κορίνθου, όταν ξεκίνησαν οι εργασίες για τη διάνοιξη της διώρυγας, στις 23 Απριλίου 1882.
Αποτέλεσε ένα δύσκολο και πολύπαθο εγχείρημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι προσπάθειες για την ολοκλήρωση της διώρυγας που ενώνει τον Σαρωνικό με τον Κορινθιακό κόλπο, διήρκεσαν 2.300 χρόνια! Η διώρυγα της Κορίνθου έχει μήκος 6,4 χιλιόμετρα, πλάτος στην επιφάνεια της θάλασσας 24,6 μέτρα, ενώ το βάθος της κυμαίνεται από 7,5 έως 8 μέτρα....

Τα πρώτα πλοία πέρασαν τη διώρυγα – πριν ανοιχτεί – με τη βοήθεια δούλων και ζώων Σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα, ο τύραννος της Κορίνθου, Περίανδρος, ήταν ο πρώτος που επιχείρησε να κατασκευάσει τη διώρυγα, το 602 π.Χ.
Η γεωγραφική θέση της «Αφνείου Κορίνθου» συνετέλεσε ώστε να αναδειχθεί από την αρχαιότητα σε σπουδαίο εμπορικό και ναυτικό πέρασμα.
 Ο Περίανδρος, προκειμένου να μεταφέρει εύκολα και γρήγορα τα εμπορεύματα στην πόλη του, κατασκεύασε ένα πλακόστρωτο διάδρομο που στην επιφάνειά του ήταν επενδυμένος με ξύλα, και ονομάζονταν «δίολκος». Για να περάσουν οι τριήρεις, τα μικρά πλοία της εποχής, άλειφαν τον ξύλινο διάδρομο με λίπος και έτσι γλιστρούσαν. Παράλληλα, τα πλοία τραβούσαν με σχοινιά δούλοι και ζώα και έτσι περνούσαν από τη μια άκρη του Ισθμού στην άλλη.
Η ευρεσιτεχνία αυτή του Τυράννου αποδείχθηκε πολύ προσοδοφόρα για την πόλη, καθώς τα ακριβά διόδια που καταβάλλονταν στην Κόρινθο ήταν το πιο σημαντικό της έσοδο....

 Εντυπωσιακή είναι η εικόνα που δείχνει ένα μικρό τρένο να διασχίζει τον Ισθμό. Γύρω από το τρένο υπάρχουν εργάτες που σκάβουν τη γη, αλλά και διάφορα οικοδομικά υλικά.... 

Ο χρησμός της Πυθίας σταμάτησε το έργο;

 Ο Περίανδρος αργότερα, προσπάθησε να «εκσυγχρονίσει» τον «δίολκο» και βρει ένα τρόπο να ανοίξει μια θαλάσσια δίοδο στον Ισθμo
 Ωστόσο, γρήγορα εγκατέλειψε το σχέδιό του, εξαιτίας της… οργής των Θεών. Μάλιστα, ο φόβος για θεϊκά «αντίποινα», βασίστηκε στον χρησμό της Πυθίας που έλεγε: «Ισθμόν δε μη πυργούτε μήδ’ ορύσσετε. Ζευς γαρ έθηκε νήσον η κ’ εβούλετο». Δηλαδή, «τον Ισθμό ούτε να τον οχυρώσετε, ούτε να τον σκάψετε. Γιατί ο Δίας έφτιαξε νησί όπου έκρινε σωστό». Έτσι, οι δούλοι και τα ζώα συνέχισαν να τραβούν τα πλοία στον «δίολκο» που έγινε η δημοφιλέστερη μέθοδος για να περνούν τα εμπορεύματα από τη μια πλευρά του Ισθμού στην άλλη. Ο βασικός, όμως, λόγος που ανάγκασε τον Περίανδρο να εγκαταλείψει το σχέδιό του δεν ήταν η θεϊκή οργή αυτή καθαυτή, αλλά οι τεράστιες τεχνικές δυσκολίες εκτέλεσης του έργου και τα οικονομικά συμφέροντα της Κορίνθου, που επιθυμούσε να διατηρήσει την προνομιούχο θέση της ως «κλειδούχος» του διαμετακομιστικού εμπορίου της Μεσογείου. Άλλωστε, η συνέχιση του «περάσματος» των πλοίων δια της «διόλκου» δεν παρουσίαζε ιδιαίτερα προβλήματα στην Κόρινθο, διότι τα πλοία της εποχής ήταν μικρών διαστάσεων και η μυϊκή δύναμη των δούλων και των ζώων ήταν επαρκής για το σκοπό αυτό....

 Έτσι ήταν τα εγκαίνια της διώρυγας του Ισθμού της Κορίνθου 25 Ιουλίου 1893 (Κωνσταντίνος Βολανάκης)... 



Ο Καποδίστριας εγκατέλειψε το μεγαλεπήβολο έργο λόγω κόστους!

 Οι πρώτες μελετημένες προσπάθειες για να ανοιχτεί η διώρυγα της Κορίνθου έγιναν από τον Ιωάννη Καποδίστρια. Το νεοσύστατο τότε ελληνικό κράτος δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στο κονδύλι των 40 εκατομμυρίων χρυσών φράγκων που απαιτούνταν για την πραγμάτωση του έργου. Έτσι εγκαταλείφθηκε. Στη συνέχεια, με τη βιομηχανική επανάσταση και την ανάπτυξη του εμπορίου στη Μεσόγειο, το άνοιγμα της διώρυγας της Κορίνθου αποτέλεσε επιτακτική ανάγκη. Το συγκεκριμένο έργο θα παρείχε δυο σημαντικά πλεονεκτήματα στη διεθνή ναυτιλία και το διεθνές εμπόριο: ασφάλεια και οικονομία. Η παράκαμψη των επικίνδυνων ακρωτηρίων Κάβο Μαλέα και Κάβο Ματαπά θα μείωνε σημαντικά το κόστος μεταφοράς και θα εξασφάλιζε μεγαλύτερη ασφάλεια στα ταξίδια. Τελικά, η Κυβέρνηση Ζαΐμη το 1869 αποφασίζει και ψηφίζει πρώτη το νόμο «περί διορύξεως του Ισθμού».... 

11 χρόνια και 2.500 εργάτες χρειάστηκαν για την ολοκλήρωση του έργου

                                                   Ισθμός της Κορίνθου, 1902...
                                                Γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου, 1906... 
Ισθμός 1882. Η μελέτη του έργου έγινε από τον Ούγγρο Β. Gerfer, αρχιμηχανικό της διώρυγας Φραγκίσκου στην Ουγγαρία, και ελέγχθηκε από τον μηχανικό Daujats, αρχιμηχανικό της διώρυγας του Σουέζ
 Το όραμα του Χαρίλαου Τρικούπη ήταν να εκσυγχρονίσει τη χώρα με μεγάλα έργα υποδομής. Πρώτο και μεγαλύτερο ήταν η διάνοιξη του ισθμού. Οι εργασίες ξεκίνησαν στις 23 Απριλίου του 1882 από μια ουγγρική εταιρεία και σταμάτησαν μετά από 8 χρόνια λόγω εξάντλησης όλων των κεφαλαίων. Στη συνέχεια, την ολοκλήρωση του έργου ανέλαβε η εταιρεία του τραπεζίτη Ανδρέα Συγγρού. Ο Συγγρός ανέθεσε την εκτέλεση του έργου στην εργοληπτική εταιρεία του Α. Μάτσα. Συνολικά χρειάστηκαν 2.500 εργάτες και μηχανικοί για να ολοκληρώσουν το δύσκολο αυτό έργο μέσα σε 11 χρόνια.... 

Η διώρυγα της Κορίνθου εγκαινιάστηκε στις 25 Ιουλίου του 1893 από τον πρωθυπουργό Σωτήριο Σωτηρόπουλο.
Από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας της μέχρι σήμερα, αποτελεί διεθνή κόμβο θαλάσσιων συγκοινωνιών. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο περίπου 12.000 πλοία από κάθε γωνία του πλανήτη διασχίζουν τη διώρυγα της Κορίνθου με τα εμπορεύματά τους.... 

πηγή, το είδαμε εδώ
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Τιμητική εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του Γιάννη Πασαλίδη, διοργανώνει ο Δήμος Θεσσαλονίκης, την Πέμπτη 17 Μαΐου 2018, στις 19.00, στην Αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου (Βασ. Γεωργίου Α΄ 1, 1ος όροφος).

Στην εκδήλωση, που τελεί υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από τον θάνατο του Πασαλίδη, θα παραστεί ο Πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, ενώ χαιρετισμούς θα απευθύνουν η Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, Καλυψώ Γούλα και ο εγγονός του Γιάννη Πασαλίδη, δικηγόρος, Γιάννης Νισύριος. Σύντομες ομιλίες θα εκφωνήσουν ο Ομότιμος Καθηγητής Ιστορίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και Πρόεδρος των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ), Ηλίας Νικολακόπουλος και η Ιστορικός και Διευθύντρια Ερευνών του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ), Ιωάννα Παπαθανασίου.

Στο τέλος της εκδήλωσης θα προβληθεί ένα ημίωρο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ3, με σπάνια ανέκδοτα ντοκουμέντα από τη ζωή και τη δράση του σημαντικού πολιτικού, κοινοβουλευτικού και κοινωνικού παράγοντα. Συντονιστής θα είναι ο δημοσιογράφος και συγγραφέας, Σπύρος Κουζινόπουλος.

Ο Γιάννης Πασαλίδης, υπήρξε πολιτικός με ήθος και αξίες, κοινοβουλευτικός άνδρας, ενωτική φυσιογνωμία της Αριστεράς, υπερασπιστής των δικαιωμάτων του ποντιακού και εν γένει του προσφυγικού ελληνισμού, πρωτεργάτης της Εθνικής Αντίστασης, καθώς και γιατρός που απέκτησε επάξια τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών».
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Σε ένα κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο Επανομής πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 6/5/2018, με την εναρκτήρια εκδήλωση των φετινών 31ων Αργυρίων, της σημαντικότερης θρησκευτικής γιορτής της Επανομής προς τιμή του Νεομάρτυρα Αγίου Αργυρίου, Πολιούχου και Προστάτη της, ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, στα μονοπάτια της πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχής.

Η Επιστημονική – Πολιτιστική Εσπερίδα για την Ιστορία και τα Μνημεία της Επανομής, την επιστημονική επιμέλεια της οποίας ανέλαβε ο Δρ. Θεοχάρης Παζαράς, ομότιμος καθηγητής Α.Π.Θ., ξεκίνησε στις 18.00, με πλήθος κόσμου να παρίσταται και να τιμά με την παρουσία του τόσο τη διοργάνωση, όσο και τον Άγιο Αργύριο.

Παρόντες στην εκδήλωση ήταν ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ν. Κρήνης και Καλαμαριάς κ. κ. Ιουστίνος, ο οποίος τέλεσε τον καθιερωμένο Αγιασμό και χαιρέτισε την εκδήλωση, καθώς και οι σεβαστοί πατέρες των ενοριών της Επανομής με τους Ιεροψάλτες της Χορωδίας του Ι. Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου Επανομής. Επίσης, οι βουλευτές, κ.κ. Γ. Λαζαρίδης, Θ. Καράογλου, Γ. Αρβανιτίδης και Α. Γρέγος, εκπρόσωποι του Λιμενικού Τμήματος, του Στρατού και της Αστυνομίας, οι Αντιδήμαρχοι και οι δημοτικοί και τοπικοί σύμβουλοι, αλλά και φορείς του Δήμου.

Συγκινητική στιγμή της βραδιάς, η εκδήλωση επιθυμίας του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Ν. Κρήνης και Καλαμαριάς κ. κ. Ιουστίνου, να απονείμει την Πέμπτη 10 Μαΐου κατά τη διάρκεια του Εσπερινού, την ανώτατη τιμητική διάκριση της Εκκλησίας , το «Σταυρό του Αγίου Ευγενίου του Τραπεζουντίου», στον κ. Θ. Παζαρά, για τη συνολική και πολύχρονη προσφορά του στον τόπο της Επανομής, στους ανθρώπους της και στην ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού της.

Την έναρξη των ομιλιών κήρυξε ο Πρόεδρος της εκδήλωσης, Δρ. Βασίλειος Κατσαρός, Ομότιμος καθηγητής του τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ, ο οποίος έκανε μια σύντομη εισαγωγή στην ιστορίας και τα μνημεία της λαμπρής πρωταγωνίστριας της βραδιάς, της «Ιστορικής έδρας» του Δήμου και στοργικής «μάνας» Επανομής, που αποτέλεσε την αφορμή μιας ιστορικής αναδρομής στο παρελθόν και μιας συγκινητικής γεφύρωσης του τότε με το τώρα.

Στη συνέχεια τοποθετήθηκε η Δρ. Μαρία Παππά, Τμηματάρχης Προϊστορικών & Κλασικών Αρχαιοτήτων & Μουσείων της Εφορείας Αρχαιοτήτων Περιφέρειας Θεσσαλονίκης, η οποία αναφέρθηκε στις προϊστορικές κοινότητες στην περιοχή του Δήμου Θερμαϊκού.

Τη σκυτάλη παρέλαβε η κα Μαρία Αποστόλου, Αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Περιφέρειας Θεσσαλονίκης, που ανέλαβε να παρουσιάσει την Επανομή των ιστορικών χρόνων με τα πολίσματα, δηλαδή τις κωμοπόλεις, στην Κρουσίδα γη και στον Θερμαϊκό κόλπο.

Ο κ. Θεοχάρης Παζαράς, ομότιμος καθηγητής του Τμήματος Ιστορίας & Αρχαιολογίας Α.Π.Θ.,  εν συνεχεία, αποκάλυψε την παλαιοχριστιανική Επανομή μέσα από το νεκροταφείο στο Λιμόρι και τη βασιλική στο Μπγιαδούδι.

Στην ιστορία και στα μνημεία της Επανομής κατά τους Βυζαντινούς και Μεταβυζαντινούς χρόνους ταξίδεψε τους παρευρισκόμενους ο Δρ. Ιωακείμ Παπάγγελος, Αρχαιολόγος, ενώ τους επανομίτες αγωνιστές του 1821 μας σύστησε ο Απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας & Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, κ. Νικόλαος Παπαοικονόμου.

Τέλος, ο Δρ. Νικόλαος Παζαράς, Αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Περιφέρειας Θεσσαλονίκης,  έδωσε την αρχιτεκτονική όψη του θέματος, παρουσιάζοντας τη δομή του οικισμού της Επανομής, ξεναγώντας το κοινό στα παραδοσιακά της σπίτια.



 Η εκδήλωση έληξε με την απονομή επτά (7) αναμνηστικών εικόνων του Αγίου Αργυρίου προς τους ομιλητές, προσφορά της Μητρόπολης Ν. Κρήνης και Καλαμαριάς και του π. Βησσαρίωνα και με μία γόνιμη συζήτηση, που επέτρεψε στον κόσμο να λύσει απορίες και να εντρυφήσει λίγο παραπάνω στα ερευνητικά πεδία της εσπερίδας.

Ο Δήμαρχος Θερμαϊκού, κ. Γιάννης Μαυρομάτης, από την πλευρά του, αφού ευχαρίστησε θερμά όλους τους παρευρισκόμενους και τους συντελεστές στην ομαλή και επιτυχή διεξαγωγή της βραδιάς,  κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στους ομιλητές – καθηγητές και επιστήμονες – οι οποίοι ξεδίπλωσαν και μοιράστηκαν τις μετά κόπων αποκτηθέντες γνώσεις τους με το φιλομαθές κοινό, ανέφερε :
«Eντρυφώντας στα πολυμορφικά ενδιαφέροντα της μάνας Επανομής, η γνώση μας σα μούστος θα γίνει καλό κρασί – ίσως όχι εφάμιλλο με τα κρασιά της Επανομής – και θα μπορούμε με αυτή τη γνώση, μέσα από τα γιοφύρια του παρελθόντος, να κοιτάζουμε μπροστά, ίσια και αισιόδοξα για κάθε στιγμή του σήμερα και του αύριο, που ξημερώνει», ενώ ευχήθηκε ανάλογες διοργανώσεις να βρίσκουν πάντα πρόσφορο έδαφος και να αγκαλιάζονται από τον κόσμο.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Επιστημονική – Πολιτιστική Εσπερίδα για την Ιστορία και τα Μνημεία της Επανομής.

Μία γιορτή θεσμός στην περιοχή της Επανομής, τα Αργύρια, ανοίγουν τις πόρτες τους και φέτος, υποδέχοντας για 31η φορά τους επισκέπτες, με ένα πλήθος εκδηλώσεων, πολιτιστικού και θρησκευτικού χαρακτήρα και ποικίλες ψυχαγωγικές συνοδευτικές δράσεις.

Τα Αργύρια 2018 ξεκινούν την Κυριακή 6 Μαΐου, με μία σπουδαία διοργάνωση του Δήμου Θερμαϊκού και του ΔΗΠΠΑΚΥΘ, μία Επιστημονική – Πολιτιστική Εσπερίδα για την Ιστορία και τα Μνημεία της Επανομής, η οποία πραγματοποιείται υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς. Την επιστημονική επιμέλειά της έχει αναλάβει ο δρ. Θεοχάρης Ν. Παζαράς, ομότιμος καθηγητής Α.Π.Θ., ενώ συμμετέχει και ο Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η Χορωδία Ιεροψαλτών του οποίου και με Χοράρχη τον κ. Ν. Τσεπίση, δίνει το σύνθημα της έναρξης των εκδηλώσεων.

Χώρος διεξαγωγής της Εσπερίδας έχει ορισθεί το Δημοτικό Θέατρο της Επανομής, που τις ώρες μεταξύ 18.00 και 21.00, έχει επιφορτισθεί του ευχάριστου καθήκοντος, να φιλοξενήσει στο χώρο του τους συμμετέχοντες, οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με το παρελθόν της «μάνας» Επανομής. Μιας περιοχής, που διόλου τυχαία, ανακηρύχθηκε και επίσημα «Ιστορική έδρα» του Δήμου, το 2016 από τη σημερινή Διοίκηση Θερμαϊκού.

Στόχος της εκδήλωσης, να τιμηθεί η Επανομή, η «Γιγωνίς Άκρα» του Ομήρου, ένας τόπος, η ιστορία του οποίου χάνεται στο βάθος του χρόνου, αποκαλύπτοντας ωστόσο μέχρι τους σύγχρονους χρόνους, ένα πλούσιο πολιτιστικό απόθεμα, λόγω της συνεχόμενης κατοίκησής του. Σε αυτό ακριβώς το απόθεμα και σε όλη την πορεία της προικισμένης τούτης γης, επικεντρώνονται οι έγκριτοι επιστήμονες, που ευγενώς προθυμοποιήθηκαν να μεταγγίσουν τη γνώση τους στο κοινό.

Εκτός από τον κ. Θεοχάρη Παζαρά, Ομότιμος Καθηγητή του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ., προσκεκλημένοι ομιλητές είναι και οι :
Δρ. Βασίλειος Κατσαρός, Ομότιμος Καθηγητής του Τμήματος Φιλολογίας του Α.Π.Θ.,
η Δρ. Μαρία Παππά, Τμηματάρχης Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Περιφέρειας Θεσσαλονίκης,
η κα. Μαρία Αποστόλου, Αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Περιφέρειας Θεσσαλονίκης,
ο Δρ. Ιωακείμ Παπάγγελος, Αρχαιολόγος,
ο κ. Νικόλαος Παπαοικονόμου, Απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Α.Π.Θ. και
ο Δρ. Νικόλαος Παζαράς, Αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Περιφέρειας Θεσσαλονίκης

«Η Εσπερίδα που διοργανώνεται στις 6 Μαΐου, από το Δήμο Θερμαϊκού, στην Επανομή και στα πλαίσια των εκδηλώσεων ΑΡΓΥΡΙΑ 2018, προς τιμήν του τοπικού νεομάρτυρα Αργυρίου, έχει στόχο να αναδείξει την ιστορική φυσιογνωμία και τα μνημεία της Επανομής και της περιοχής της, όπου διαπιστώνονται εγκαταστάσεις ανθρώπων, ήδη από τη νεολιθική εποχή.

Στην επιστημονική αυτή εκδήλωση, δίνεται η δυνατότητα στους κατοίκους της Επανομής, και όχι μόνο, να παρακολουθήσουν τις ανακοινώσεις, που θα παρουσιάσουν διακεκριμένοι αρχαιολόγοι και ιστορικοί, οι οποίοι θα περιγράψουν τις διάφορες φάσεις της ιστορικής εξέλιξης του τόπου, αρχίζοντας από τα προϊστορικά χρόνια και προχωρώντας στην αρχαϊκή και κλασική εποχή, στους
παλαιοχριστιανικούς και βυζαντινούς χρόνους και φθάνοντας στα νεότερα χρόνια, οπότε θα γίνει αναφορά στους Επανομίτες αγωνιστές, που συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821, ενώ παρέχονται στοιχεία για τη δομή του οικισμού και την αρχιτεκτονική των παραδοσιακών σπιτιών της Επανομής», δήλωσε ο επιστημονικός επιμελητής της Εσπερίδας, κ. Θεοχάρης Παζαράς, ομ. καθηγητής του Α.Π.Θ.

Ενώ, ο Δήμαρχος Θερμαϊκού, κ. Γιάννης Μαυρομάτης, παραλληλίζοντας τη γνώση με μούστο, επεσήμανε ότι «θα γίνει καλό κρασί – ίσως όχι εφάμιλλο με τα κρασιά της Επανομής – και θα μπορούμε με αυτή τη γνώση, μέσα από τα γιοφύρια του παρελθόντος, να κοιτάζουμε μπροστά, ίσια και αισιόδοξα για κάθε στιγμή του σήμερα και του αύριο, που ξημερώνει».

Η διοργάνωση της Εσπερίδας πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη της εταιρείας διανομής αερίου Θεσσαλονίκης – Θεσσαλίας Α.Ε., ΕΔΑΘΕΣΣ
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Τα αρώματα μπορούν να μας μεταφέρουν σε άλλα μέρη αλλά και να πουν την προσωπική μας ιστορία. Υπάρχουν όμως τόσα ενδιαφέροντα στοιχεία για τα αρώματα! Ας κάνουμε μία αναδρομή στο παρελθόν…

1. ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΡΟΗΛΘΑΝ ΤΑ ΑΡΩΜΑΤΑ;

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την προέλευση του πρώτου αρώματος όμως οι Μεσοποτάμιοι, οι Πέρσες και οι Αιγύπτιοι αναφέρονται εξίσου ως οι πρώτοι δημιουργοί αρωμάτων. Η πρώτη γνωστή αρωματοποιός ήταν η χημικός ονόματι Tapputi που δημιούργησε το πρώτο άρωμα με μύρο, έλαια και άνθη στην Βαβυλωνιανή Μεσοποταμία. Στην Αίγυπτο, σχεδόν 4.000 χρόνια πριν, οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν αρωματικές ουσίες για οτιδήποτε, από θρησκευτικές τελετές μέχρι την προετοιμασία μίας κηδείας αλλά και για καθημερινή χρήση. Το άρωμα θεωρείτω ο ιδρώτας του θεού του ήλιου, του Ρα, και αντιμετωπιζόταν ως ιερό στοιχείο. Οι Αιγύπτιοι είχαν μέχρι και έναν θεό των αρωμάτων με το όνομα Nefertum που φόραγε στο κεφάλι ένα στέμμα από νούφαρα, ένα από τα πιο κοινά συστατικά της αρωματοποιίας σήμερα. Οι Πέρσες αγαπούσαν επίσης τα αρώματα που συχνά τα χρησιμοποιούσαν ως σύμβολο πολιτικής επιφανείας. Τα χρησιμοποιούσαν τόσο πολύ που ήταν συχνό φαινόμενο οι Πέρσες βασιλιάδες να απεικονίζονται σε πίνακες κρατώντας ένα μπουκάλι άρωμα! Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ανακάλυψαν τα αρώματα μετά την κατάκτηση της Περσίας και ξεκίνησε η αντιμετώπισή τους ως μία μορφή τέχνης. Σταδιακά εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο και ο 1190, όταν τα αρώματα έφτασαν στο Παρίσι, ξεκίνησε η εμπορική τους ανάπτυξη και άνθισε στην τεράστια βιομηχανία που γνωρίζουμε σήμερα.



2. ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

Η έννοια και η σημασία του αρώματος αναπτύχθηκε διαφορετικά ανά τον κόσμο οπότε υπήρχαν πολλά είδη αρωμάτων πριν από τη μοντέρνα εποχή. Οι Ούγγροι όμως ήταν εκείνοι που σύστησαν στο κοινό το πρώτο άρωμα, δημιουργημένο από αιθέρια έλαια αναμειγμένα με ένα αλκοολούχο διάλυμα. Το πρώτο άρωμα που δημιουργήθηκε για αποκλειστικά προσωπική χρήση ήταν για την Βασίλισσα Ελισσάβετ της Ουγγαρίας και έγινε γνωστό σε όλη την Ευρώπη ως το Νερό της Ουγγαρίας. Στο άρωμα κυριαρχούσαν κυρίως από φυσικά συστατικά όπως δεντρολίβανο και θυμάρι.



3. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

Ίσως δεν είναι αυτά που νομίζετε! Τα καλύτερα και πιο ακριβά αρώματα είναι κατασκευασμένα από απόλυτα έλαια, ένα μείγμα συμπυκνωμένων, εξαιρετικά αρωματικών και ελαιωδών μειγμάτων που εξάγονται από φυτά ή συγκεκριμένα άνθη. Τα φυσικά συστατικά είναι τα πιο ακριβά καθώς είναι συνήθως πολύ σπάνια, πολύ δύσκολο να βρεθούν ή υπάγονται σε αυστηρές ρυθμίσεις. Τα ακριβότερα αρώματα στον κόσμο είναι το Γιασεμί, το Βουλγαρικό τριαντάφυλλο, το Oud, ο Μόσχος και η Ίριδα ή σε περίπτωση που το συστατικό δεν είναι στην εποχή του όπως το ylang ylang από την Μαδαγασκάρη.

ΚΕΙΜΕΝΟ: REBECCA FRISK BENGTSSON
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ORIFLAME
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Γράφει ο Διονύσης Τσιριγώτης

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα που κομίζει η επέτειος των 197 χρόνων από την επανάσταση του ’21 και ποιες οι συνέπειες του αποτελέσματός της, στην δομή-λειτουργία του ελληνικού κράτους; Ορμώμενοι από το προοίμιο των Εθνοσυνελεύσεων της Επιδαύρου και του Άστρους, συναγάγουμε ως κεντρικό στόχο του αγώνα της Ελληνικής Επανάστασης την αξίωση ελευθερίας-ανεξαρτησίας:

«Το ελληνικόν έθνος, το υπό την φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη το βαρύτατον και απαραδειγμάτιστων ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον δια των νομίμων παραστατών του, εις Εθνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον θεού και ανθρώπων την πολιτική αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».

Η ελευθερία ορίζεται ως αυτονομία, περιγράφοντας τη δυνατότητα ενός ατόμου ν’ αυτό-προσδιορισθεί στον ιδιωτικό, κοινωνικό και πολιτικό του βίο. Συναφώς, ο βαθμός σπουδαιότητας του αγώνα της ελληνικής παλιγγενεσίας δεν εγγράφεται στο πολιτειακό του αποτέλεσμα, αλλά στην αξίωση πολιτικής ελευθερίας, ως έσχατο αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης και ως θεμελιακό υπόβαθρο του ανθρωποκεντρικού χαρακτήρα του Ελληνισμού.

Αυτό το οποίο προτάσσει η ελληνική επανάσταση, ως υπέρτατη αξία για την ύπαρξη, εξέλιξη και ευδαιμονία της εκάστοτε κοινωνίας, είναι η καθολική ελευθερία, όπως αποτυπώνεται, στον «Θούριο» και στην επαναστατική προκήρυξη για τα «Δίκαια του Ανθρώπου», του Ρήγα. Επίσης, στην «Ελληνική Νομαρχία» του Ανώνυμου συγγραφέα, στη «Διακήρυξη» του Παλαιών Πατρών Γερμανού στη Μονή της Αγίας Λαύρας (Μάρτιος 1821) και στον «Ύμνο εις την Ελευθερία» του Διονυσίου Σολωμού.

Το γεγονός αυτό, υποφώσκει στο σύνολο του χώρου που διαβιώνει ο Ελληνισμός υπό οθωμανικό ζυγό, και εγείρεται για πρώτη φορά την πρώτη πεντηκονταετία (το 1495) από την άλωση της Κωνσταντινούπολης, σε περιοχές της Πελοποννήσου, της Στερεάς Ελλάδος, της Θεσσαλίας και της Ηπείρου. Ακόμη δέκα επαναστατικές εξεγέρσεις μεγάλης ή μικρής έντασης-έκτασης εκδηλώνονται διαδοχικά από το 1535 έως το 1807, στο σύνολο του ελλαδικού χώρου.
Οι συμπληγάδες των μοναρχιών

Ωστόσο, το διεθνές περιβάλλον της εποχής, εντός του οποίου οργανώνονται και εκδηλώνονται οι εξεγέρσεις του ελληνικού έθνους δεν ήταν ευνοϊκά διακείμενο στις συλλογικές αξιώσεις ανεξαρτησίας-ελευθερίας-δημοκρατίας. Το ευρωπαϊκό σύστημα του 19ο αιώνα, όπως διαμορφώθηκε από τις Συνθήκες της Βεστφαλίας (1648), της Ουτρέχτης (1713) και της Βιέννης (1814), εδραζόταν στην αμοιβαία αναγνώριση των θεμελιωδών κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών (εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία), εγκαθιδρύοντας ένα σύστημα ελέγχου-εξισορροπήσεων των αναθεωρητικών αξιώσεων ισχύος.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο αγώνας της ελληνικής ανεξαρτησίας καλείται να αντιπαρέλθει τις συμπληγάδες της «διεθνούς των μοναρχιών» μετά και την καθολική τους κατίσχυση επί των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος της εθνικιστικής Γαλλίας του Ναπολέοντα. Το κονσέρτο δυνάμεων της Βιέννης και τα συμπαρομαρτούντα διεθνή καθεστώτα (Ιερή Συμμαχία, Τετραρχία) θα εγκαθιδρύσουν ένα σύστημα τάξης με αντικειμενικό πολιτικό στόχο την καταστολή των κυρίαρχων ιδεολογικών ρευμάτων, του φιλελευθερισμού και του εθνικισμού.

Στο πλαίσιο αυτό, αναφύεται και η διπλωματική προσπάθεια του Αυστριακού υπουργού Εξωτερικών (1809-1821) και μετέπειτα καγκελάριου (1821-1848) Κλέμενς Φον Μέτερνιχ να εξασφαλίσει τη συναίνεση του Κονσέρτου της Ευρώπης κατά της ελληνικής επανάστασης. Ο Μέτερνιχ από τη μια πλευρά καλείται να υπερκεράσει το γεωστρατηγικό συμφέρον της Ρωσίας για εδαφική επέκταση προς τις θερμές θάλασσες, λαμβάνοντας εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από την άλλη πλευρά, καλείται να υπερκεράσει τα εναλλακτικά στρατηγικά σενάρια της Βρετανίας για τη διασφάλιση της ελευθεροπλοΐας των Στενών.

Για το Foreign Office, η αναγκαιότητα προσαρμογής στις εξωτερικές καταστάσεις και κυρίως η ανάσχεση μιας ενδεχόμενης καθόδου της Ρωσίας στο Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειο, θα οδηγήσει στην αναγνώριση των επαναστατημένων Ελλήνων, (Μάρτιος 1823) ως τυπικά και νομικά εμπόλεμου μέρος, με νόμιμο δικαίωμα να επιτίθενται κατά του εμπορικού στόλου της Υψηλής Πύλης.
Μυστικές Εταιρείες

Πρωθύστερα, στις απαρχές του 19ο αιώνα, έχει ήδη ξεκινήσει η συντεταγμένη οργάνωση του επαναστατικού αγώνα της εθνικής απελευθέρωσης, κυρίως μέσα από τη δραστηριοποίηση της Φιλικής και της Φιλόμουσου Εταιρείας. Η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε το 1814 στην Οδησσό, προσδίδοντας οργανωτική συνοχή στο προπαρασκευαστικό στάδιο του αγώνα της παλιγγενεσίας. Παρά ταύτα δεν κατόρθωσε να συστήσει μια κεντρική οργανωτική διοίκηση και να υποσκελίσει το ειδοποιό χαρακτηριστικό της ελληνικής επανάστασης, την πολυαρχία.

Η Φιλόμουσος Εταιρεία ιδρύθηκε στην Αθήνα το 1813, θέτοντας ως κεντρικό της πρόγραμμα την αναβάθμιση της παιδείας των υπόδουλων Ελλήνων, τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στα Βαλκάνια και την επέκταση του Φιλελληνισμού στην Ευρώπη. Θεωρούσε ότι οι εσωτερικές-εξωτερικές συνθήκες ήταν ακατάλληλες για μια επαναστατική εξέγερση.
Δύο διαφορετικές κατευθύνσεις

Αντίστοιχα, στο πολιτικοστρατηγικό πεδίο των διαμορφωτών του προτάγματος της ελληνικής επανάστασης, κυρίως της ελληνικής άρχουσας τάξης, αναπτύσσονται δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Η πρώτη, εκπροσωπούμενη από την επίσημη Εκκλησία και πολλά μέλη της άρχουσας τάξης (π.χ. Φαναριώτες, προύχοντες, κ.ά.) αποδεχόμενη τον «ιστορικό συμβιβασμό» που επήλθε εν τοις πράγμασι με τον Οθωμανό κατακτητή, θα υιοθετήσει μία παθητική στρατηγική επιλογή, που κρυσταλλώνονταν στο ενδεχόμενο να διαδεχθεί όσον αφορά τον έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η δεύτερη, στην οποία εμπερικλείονταν οι κοινωνικές δυνάμεις που βίωναν στο γεγονός της κατάκτησης ένα κοινωνικοπολιτικό αδιέξοδο (π.χ. τα αγροτικά και τα αστικά στρώματα, βιοτέχνες και έμποροι), θα ακολουθήσει μία ενεργητική στρατηγική. Επιδίωκε τον ένοπλο αγώνα με αντικειμενικό πολιτικό στόχο την κατάλυση της οθωμανικής δεσποτείας και την ανασυγκρότηση του συστήματος των ελληνικών κοινών.


Κατά τούτο, ο αντικειμενικός πολιτικός στόχος της ελληνικής επανάστασης δεν συνίστατο στην οικοδόμηση ενός συγκεντρωτικού κράτους-έθνους, κατά το πρότυπο της Δυτικής Ευρώπης, αλλά στη διαμόρφωση ενός πολυπολεοτικού / πολυπολιτειακού πολιτικού συστήματος, υπό το γράμμα των Εθνοσυνελεύσεων, με μία χαλαρή συντονιστική κεντρική εξουσία, κυβερνητική και κοινοβουλευτική.

Όπως περιγράφει ο Γιώργος Κοντογιώργης, ο αγώνας της ελληνικής παλιγγενεσίας αναπτυσσόταν στη «βάση του συστήματος και των πατριωτισμών των κοινών / πόλεων, δηλαδή χωρίς συμπαγή ηγεσία, με γνώμονα τις πολεοτικές συνέργειες». Οι δε συνταγματικοί χάρτες αντιμετώπιζαν τη «δόμηση της νέας ελληνικής πολιτείας με πρόσημο τα κοινά, ενώ στο κεντρικό σύστημα εναποτίθεται ένας απλώς εναρμονιστικός ρόλος στο σύνολο».
«Σ’ ένα στενό παπούτσι«

Ωστόσο η κατάρρευση του προτάγματος της ελληνικής παλιγγενεσίας και η αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας του Ελληνισμού να ανασυστήσει την ελληνική κοσμοπολιτεία στη θέση της οθωμανικής δεσποτείας, κατέληξε στη σταδιακή κατάρρευση της οργανωτικής πολιτικής-πολιτειακής δομής του Ελληνισμού, δηλαδή του συστήματος των κοινών. Κυρίως μετά την αποτυχία του πρώτου Έλληνα κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια να υπερκεράσει τις δυνάμεις του προυχοντισμού που κυριαρχούσαν στον ελλαδικό χώρο και να συνταιριάξει το σύστημα των κοινών με τις επιταγές του σύγχρονου διεθνούς συστήματος για τη συγκρότηση ενός έθνους-κράτους.

Αποτέλεσμα της εξέλιξης αυτής ήταν, μέσα από μια σειρά από διεθνείς συνθήκες (Πρωτόκολλα Λονδίνου 1830, Συνθήκη Λονδίνου 1832), η θεσμοθέτηση της έξωθεν επέμβασης, η επιβολής της Βαυαροκρατίας (απόλυτης μοναρχίας) και η δημιουργία ενός λιλιπούτειου νεοελληνικού κράτους, πλήρως εξαρτημένου από τις ευρωπαϊκές ηγεμονίες.

Εν ολίγοις, η διαμορφωθείσα, κατά την περίοδο της αντιβασιλείας/βασιλείας του Όθωνα, πολιτική/πολιτειακή δομή του ελληνικού κράτους συνομολογεί τις εγγενείς-αέναες οικονομικές, πολιτικές, στρατηγικές καχεξίες-αβελτηρίες της ελληνικής εσωτερικής-εξωτερικής πολιτικής στην ιστορική διαχρονία. Περιγράφεται εναργώς, μάλιστα, από τον Ίωνα Δραγούμη:

«Τώρα ήλθε το ελλαδικό το κράτος, και μ’ ένα βαυαρέζικο νόμο αποκεφάλισε τη φυσική ελληνική διοίκηση, ισοπέδωσε τάχα τις πολιτείες, τα χωριά και τους ανθρώπους, κατάστρεψε δηλαδή τις κοινότητες και έχωσε τους ισοπεδωμένους Έλληνες σ’ ένα στενό παπούτσι, που είναι μονάχα η τελευταία διοικητική διαίρεση του κράτους και λέγεται δήμος».

Continue reading

Ακτιβιστής στις 1


Αφού οι διαπιστώσεις που κάνουμε, ως πολίτες δεν φαίνεται να συγκινούν και να αφυπνίζουν την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, που παραμένει σε μια διαρκή ύπνωση, απραξία και άρνηση στράτευσης σε ένα αγώνα απαλλαγής από τα  υποκείμενα που έχουν συγκροτήσει διαχρονικά και διακομματικά  την άρχουσα - και υποταγμένη στα ξένα κελεύσματα - τάξη της χώρας, ας θυμηθούμε την έκθεση Πόρτερ που έγινε πριν ακριβώς 71 χρόνια. Αποτελούσε τα καταγεγραμμένα συμπεράσματά του για την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα, ενώ δεν είχε τελειώσει ακόμη ο εμφύλιος.

Το 1947, ο Πωλ Πόρτερ, επικεφαλής της Επιτροπής για την Αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα, επισκέφθηκε τη χώρα προκειμένου να υποβάλει τα συμπεράσματά του. Συνέταξε τη γνωστή έκθεση ή Μνημόνιο Πόρτερ. Σε αυτή την έκθεση, περιγράφεται η Ελλάδα πριν από 70 χρόνια. Οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι εφοπλιστές και βέβαια ο απλός κόσμος.


Διαβάστε τα συμπεράσματα του Πόρτερ και βρείτε τις διαφορές με σήμερα. Η Ελλάδα είναι 70 χρόνια πίσω. Γράφει ο Πόρτερ: 

«Απ' ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος. […] στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. 

Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. 
Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας. 

Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος απ” αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελλάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες. Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κράτος, κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα «Λίμπερτι», τα οποία τους παραχώρησε η αμερικανική Ναυτική Αποστολή με την εγγύηση του ελληνικού κράτους. 

Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας – οι κομψοί κοσμοπολίτες που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου – θα ενεργοποιηθεί. Οι περισσότεροι απ” αυτούς είναι άνθρωποι πολύ γοητευτικοί, που μιλάνε πολύ καλά τα αγγλικά(*). Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. 

Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντι¬κότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ΄ τα πιο φίνα κρασιά και φα¬γητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αρι¬στοκρατικών σπορ. Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή. Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ΄ αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα. 

Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν επίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδο-σκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωή. 

Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν και ο συνολικός πλούτος των, περιερχόμενος εις τό σύνολον του πληθυσμού θα επέφερε ελάχιστη βελτίωσιν των γενικών συνθηκών διαβιώσεως. Αλλά ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της φτώχειας συντείνει εις το να εξοργίζει τας μάζας και να υπογραμμίζει την δυστυχία των πτωχών. 

Δύο και ήμισυ έτη μετά την απελευθέρωσιν η Ελλάς ευρίσκεται εις μίαν κατάστασιν νεκρώσεως παρά την ουσιαστικήν εξωτερικήν βοήθειαν και την αρμοδίαν εξωτερικήν καθοδήγησιν. Εις ολόκληρον την χώρα, απ΄ άκρου εις άκρη, κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον – μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίαι δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχαι δεν αποθηκεύουν προμήθειες.» 

(*) Είναι οι ίδιοι οι λεγόμενοι «κοτσαμπάσηδες» οι προσκυνημένοι και προδότες της εποχής μας. [wikipedia] [trumanlibrary]

πηγή 
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ο συγγραφέας του 'Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας', Θεόδωρος Παναγόπουλος, αμφισβητεί όσα γράφουν τα σχολικά βιβλία της ιστορίας για την Επανάσταση.
 
'Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που κι αυτά γράφουν ιστορία', αναφέρει ο Βασίλης Ραφαηλίδης στην 'Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους (1830-1974)'. Κι όταν και τα καθάρματα γράφουν ιστορία, τότε η ιστορία περιλαμβάνει και αδικίες. Η αδικία και κατ' επέκταση η απόδοση δικαιοσύνης ήταν το κίνητρο που ώθησε τον Θεόδωρο Παναγόπουλο να γράψει 'Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας', ένα βιβλίο που αμφισβητεί πολλά από όσα θεωρούσαμε ως θέσφατα για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, απλά και μόνο επειδή αναφέρονται στα σχολικά βιβλία.
''Μελετώντας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια όσα έχουν γραφτεί για το '21, σχημάτισα τη γνώμη πως η Επανάσταση προδόθηκε τόσο από μέσα όσο και απέξω'', μου ανέφερε ο Παναγόπουλος στην αρχή της συζήτησής μας, ο οποίος ως, συνταξιοδοτημένος, δικαστής ενοχλήθηκε από τις ιστορικές αδικίες και θέλησε μέσω του βιβλίου του να αποδοθεί δικαιοσύνη. ''Ήθελα, σύμφωνα με τη δική μου συνείδηση, να ξεκαθαρίσω ποιοι ήταν πραγματικά αγνοί και ποιοι ιδιοτελείς. Έτσι, ξεκίνησα να ερευνώ τα πρόσωπα και τα γεγονότα, μία έρευνα που κατέληξε στη συγγραφή του 'Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας''.
>''Ενώ η Επανάσταση ξεκίνησε αρκετά καλά, την πρόδωσαν από μέσα οι κοτζαμπάσηδες και οι πρόκριτοι. Δεν την ήθελαν, γιατί περνούσαν καλά επί τουρκοκρατίας. Είχαν αποκτήσει πολύ σημαντική πολιτική δύναμη, γιατί είχαν τον έλεγχο της οικονομίας, εισπράττοντας τους φόρους για λογαριασμό του σουλτάνου, κρατώντας ένα τεράστιο μερίδιο για τους ίδιους. Είχαν φτάσει στο σημείο να διορίζουν και να απολύουν ακόμα και τον πασά της Τριπολιτσάς, τον Οθωμανό διοικητή της Πελοποννήσου. Επομένως, δεν ήθελαν ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, γιατί θα έχαναν τα προνόμια και τις περιουσίες τους''.
> ''Απέξω την Επανάστση πρόδωσαν οι Φαναριώτες και όσοι ήρθαν μαζί τους στην Ελλάδα.Άνθρωποι όπως ο Μαυροκορδάτος και ο Καρατζάς που ήρθαν από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες κι έφεραν μαζί τους διάφορους περίεργους νεαρούς τύπου Πολυζωίδη και Σκουφά, οι οποίοι αργότερα έγιναν ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Καποδίστρια. Όλοι αυτοί που ήρθαν απέξω δεν ήταν πάνω από είκοσι ετών. Πολέμησαν τους οπλαρχηγούς που είχαν ξεκινήσει την Επανάσταση και έτσι στην πραγματικότητα την πρόδωσαν. Θα ήμασταν ένα διαφορετικό κράτος, ίσως πιο ευτυχισμένο, πιο ειρηνικό και εντελώς ανεξάρτητο αν δεν σκότωναν τον Καποδίστρια, ο οποίος είχε όνειρα να φτιάξει μια Ελλάδα μεγάλη, ισχυρή και ανεξάρτητη''.

Οι Μεγάλες Δυνάμεις

> ''Δεν θα έλεγα πως η ελληνική επανάσταση ήταν αποτέλεσμα της επιθυμίας των Μεγάλων Δυνάμεων. Η ουσία ήταν πως η Αγγλία και η Γαλλία δεν ήθελαν να κατέβει η Ρωσία στη Μεσόγειο. Με βάση αυτή τη λογική, λοιπόν, εμπόδιζαν την Ελλάδα να γίνει ανεξάρτητο κράτος. Ήθελαν να γίνει αυτόνομη επαρχία της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπως ήταν η Μολδοβλαχία. Αναγκάστηκαν μαζί με τους Τούρκους να δεχτούν την αυτονομία, όταν οι Ρώσοι έφτασαν με τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο στα πρόθυρά της Κωνσταντινούπολης. Ο σουλτάνος πιεζόμενος πλέον και από τους Αγγλογάλλους δέχτηκε την ανεξαρτησία κι έτσι φτάσαμε στο σχηματισμό ενός μικρού ελληνικού κράτους που περιλάμβανε την Πελοπόννησο, τις Κυκλάδες και τη Στερεά Ελλάδα.
> ''Οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν αποφασίσει η Ελλάδα να είναι φόρου υποτελής στο σουλτάνο και ο αρχηγός της αυτόνομης πολιτείας να διορίζεται μετά από έγκριση του σουλτάνου. Την Ελλάδα την ήθελαν προτεκτοράτο. Την ανεξαρτησία την δέχτηκαν κατά ανάγκη, αλλά περιορισμένη. Αποφάσισαν να την κάνουν προτεκτοράτο και αφού επελέγη ο Καποδίστριας από την Εθνοσυνέλευση άρχισαν να τον υποσκάπτουν. Οι Άγγλοι έβαλαν από πίσω του τον πράκτορας τους, τον Μαυροκορδάτο. Δημιούργησαν το κοινό της Ύδρας, άρχισαν να λένε στα νησιά να μην πληρώνει κανείς φόρο στην κυβέρνηση και στο τέλος τον δολοφόνησαν, μέσω των  Μαυρομιχαλαίων. Κάπως έτσι ξεκίνησε η απόλυτη εξάρτησή μας από τις Μεγάλες Δυνάμεις και φτάσαμε μέχρι τον ερχομό του Όθωνα''.
> ''Πιστεύω πως θα είχαμε καταφέρει να ανεξαρτητοποιηθούμε και χωρίς τις Μεγάλες Δυνάμεις, τα δάνεια τους και το Ναυαρίνο. Τον πρώτο χρόνο της επανάστασης είχαμε όλο νίκες. Από τη στιγμή που ανακατεύτηκε ο Μαυροκορδάτος, ο οποίος εξυπηρετούσε τα αγγλικά συμφέροντα, είχαμε όλο ήττες. Στην ανεξαρτησία δεν έπαιξε ρόλο το Ναυαρίνο. Όλο αυτό ξεκίνησε από παρεξήγηση, αφού ένα αγγλικό πλοιάριο με λευκή σημαία κινήθηκε προς στην τουρκική ναυαρχίδα για να ζητήσει να συζητήσουν. Οι Τούρκοι το πυροβόλησαν, σκοτώθηκε ένας δόκιμος και ξεκίνησε η μάχη. Θα τα είχαμε καταφέρει και χωρίς το Ναυαρίνο''.
> ''Όσον αφορά το δάνειο, λειτούργησε διαιρετικά για τους Έλληνες. Οι Άγγλοι μας ήθελαν διαιρεμένους. Για αυτό και δημιούργησαν ένα ολιγαρχικό κόμμα, το κόμμα των αρχόντων με τους κοτζαμπάσηδες και τους Κουντουριώτηδες, ενώ από την άλλη πλευρά βρίσκονταν οι Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Ανδρούτσος. Τον Ανδρούτσο και τον Καραϊσκάκη τους δολοφόνησαν, ενώ τον Κολοκοτρώνη τον φυλάκισαν. Η Αγγλία εκείνα τα χρόνια χρησιμοποιούσε το σύστημα 'διαίρει και βασίλευε''.
> ''Πώς θα τα καταφέρναμε χωρίς τις Μεγάλες Δυνάμεις; Τον πρώτο χρόνο της Επανάστασης (1821-22), είχαμε έξι νίκες και καμία ήττα σε μάχες. Στα τέλη του '21 ήρθε ο Μαυροκορδάτος και από το '22 που έκανε το σύνταγμα μέχρι το '32 δεν κερδίσαμε ούτε μία μάχη. Γνωρίσαμε  δέκα ήττες από την Πάτρα και την Κόρινθο μέχρι το Μανιάκι με τον Παπαφλέσσα και τη Σφακτηρία. Μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα, είχαμε πέντε καταδίκες όπως αυτές του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη, οχτώ δολοφονίες και δύο εμφύλιους πολέμους. Είχαμε 200.000 νεκρούς, αναπήρους και αιχμαλώτους και σκεφτείτε πως εκείνο το διάστημα ο πληθυσμός της χώρας ήταν 900.000, άρα χάθηκε το 1/4 του πληθυσμού. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής των Άγγλων, για αυτό πιστεύω πως η Επανάσταση θα πετυχαίναμε και χωρίς τις Μεγάλες Δυνάμεις''.
> ''Πήραμε, επίσης δάνεια, τα οποία τα κατασπαταλήσαμε. Από τις 2.000.000 λίρες των δανείων έφτασαν στην Ελλάδα οι 800.000. Τα λεφτά τα έφαγαν ο Κουντουριώτης με τον Κωλέττη και τον Μαυροκορδάτο. Μ' ένα μέρος αυτών των χρημάτων παραγγείλαμε φρεγάτες από τα ναυπηγία της Αγγλίας οι οποίες δεν ήρθαν ποτέ γιατί την ίδια περίοδο τα αγγλικά ναυπηγεία είχαν παραγγελίες από τον Μεχμέτ Άλη, τον πατέρα του Ιμπραήμ και καθυστέρησαν τις ναυπηγήσεις των ελληνικών πλοίων για να προλάβουν να στείλουν στην Αίγυπτο τις δικές του παραγγελίες, ώστε να έχει τη δυνατότητα ο Ιμπραήμ να φτάσει στην Πελοπόννησο χωρίς να βρει αντίσταση''.
> ''Δυστυχώς το '21 δεν είχαμε την κατάλληλη ηγεσία. Είχαμε τον Μαυροκορδάτο και τον Κωλέττη. Το '22 ο Μαυροκορδάτος στο σύνταγμα της Επιδαύρου, έβαλε ένα άρθρο που έλεγε πως ο αρχηγός του στρατού (δηλαδή ο Κολοκοτρώνης, ο Υψηλάντης ή όποιος θα γινόταν αρχιστράτηγος) δεν μπορούσε να κάνει καμία πολεμική επιχείρηση χωρίς την άδεια της βουλής. Την βουλή απάρτιζαν άνθρωποι του Ζαΐμη και του Μαυροκορδάτου. Με τα μέσα της εποχής φανταστείτε να έρχεται από τα Μέγαρα ο Κιουταχής με 10.000 στρατιώτες και να πρέπει ο αρχιστράτηγος να πάει στην Τρίπολη να βρει τη βουλή, να συνεδριάσει και να του δώσει την άδεια. Έλεος. Αυτό είναι ανήκουστο. Και όμως είχε γίνει.''

Ο Λόρδος Βύρωνας και η Εκκλησία

 
> ''Αφού ο Βύρωνας ήταν σπουδαίος φιλέλληνας γιατί δάνεισε λίρες αναγκάζοντάς μας να υποθηκεύσουμε τις αλυκές του Μεσολογγίου και το χρέος το πλήρωσε μετά η ελληνική πολιτεία στους κληρονόμους του; Η εκκλησία έπαιξε και αυτή αρνητικό ρόλο. Είχε αφορίσει τον Ρήγα και τον Κολοκοτρώνη, τον οποίο κυνήγησε για να τον εξολοθρεύσει. Η Εκκλησία αποκαλούσε βασιλέα τον σουλτάνο και διέδιδε ότι εκείνος μας αγαπούσε. Αυτό ξεκίνησε από την εποχή του Γεννάδιου, ο οποίος είχε πει μετά την άλωση της Πόλης πως ο Θεός μας τιμώρησε γιατί φύγαμε από το δρόμο του''.

Η ιστορική αλήθεια και οι ομοιότητες με το σήμερα

 
> ''Έχουν περάσει σχεδόν 200 χρόνια από την Επανάσταση. Πιστεύω πως είναι αρκετά για να μάθουμε επιτέλους την αλήθεια. Αν είχαμε μάθει από μικροί ότι ο Όθωνας κυβερνούσε απολυταρχικά και είχε μαζέψει γύρω του όλα τα καθάρματα τα οποία έκανε στρατηγούς και αντιστράτηγους, αν ξέραμε ότι τα δάνεια μας σκλαβώνουν, αν μας έλεγαν αυτό που έλεγε ο Καποδίστριας ότι ό 'ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης', ίσως η Ελλάδα ήταν μια καλύτερη χώρα με πιο υπεύθυνους πολίτες. Όχι πολίτες που ακούν τον Κωλέττη και τον Μαυροκορδάτο που μονοπωλούσαν την εξουσία από το '22 μέχρι το '62 και συνεπώς έγραψαν την ιστορία όπως ήθελαν εκείνοι''.
> ''Αν δεν σου λένε την αλήθεια πως να έχεις άποψη; Σήμερα λέμε για το αν πρέπει να φύγουμε ή όχι από το ευρώ. Δεν κάθεται όμως κάποιος να μας πει τις συνέπειες του αν φύγουμε και τις συνέπειες του αν μείνουμε. Κοιτάνε την καρέκλα τους και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η νυν. Να λοιπόν γιατί χρειάζεται να μαθευτεί η αλήθεια στα σχολεία και να μάθουν τις ευθύνες τους οι μαθητές από παιδιά, αλλιώς γίνονται πρόβατα. Ραγιάς ξέρετε τι σημαίνει; Ο 'ράγιας' προέρχεται απ΄την αραβική λέξη 'ράγι' που σημαίνει κοπάδι. Ραγιάς ήταν το κοπάδι του σουλτάνου. Ο σουλτάνος της οθωμανικής αυτοκρατορίας είχε δικαίωμα πάνω στο κοπάδι να το σφάξει ή να το κάνει ό,τι θέλει. Ραγιάδες θέλουμε; Πρόβατα; Εγώ ως μαθητής από την επαρχία δεν ήξερα τίποτα πέρα από αυτά που έγραφαν τα βιβλία. Τέλειωσα το σχολείο και δεν ήξερα ποιος είναι ο Μωάμεθ και ο Μαρξ. Τι φοβόντουσαν; Πώς αν τους μάθαινα θα γινόμουν μουσουλμάνος ή κομμουνιστής;''
> ''Η σημερινή πολιτική σκηνή είναι ταυτόσημη με αυτή του 1821. Ποτέ κανείς δεν λογαριάζει το λαό. Τότε τα έτρωγαν οι κοτζαμπάσηδες μέσω των φόρων, σήμερα οι πλούσιες οικογένειες δεν φορολογούνται και ο λαός υποφέρει. Οι βουλευτές που έχουμε θα έπρεπε να ντρέπονται. Αν είχαμε πολίτες σκεπτόμενους δεν θα ψήφιζαν κανέναν από αυτούς. Όταν το '21 ήρθε ο Καποδίστριας δεν δέχτηκε να πάρει βουλευτική αποζημίωση ούτε ένα φοίνικα και πέθανε χωρίς να έχει τίποτα. Οι σημερινοί βουλευτές δεν δέχονται καμία περικοπή κι έχουν τόσα προνόμια. Να γιατί χρειάζεται πολίτης με μυαλό. Για να μην είναι πρόβατο του καθενός''.
>''Το '21 πέρα από τους Άγγλους υπήρχαν οι Βαυαροί, οι οποίοι εκείνη την εποχή έκαναν την πρώτη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα. Έφεραν τον ανήλικο Όθωνα και κυβερνούσαν μέσω των αντιβασιλέων. Με τον Όθωνα ήρθαν 3.500 Βαυαροί, οι οποίοι έστησαν δύο σκουριασμένες λαιμητόμους, σε Χαλκίδα και Ναύπλιο και άρχισαν να κόβουν κεφάλια. Κάλεσαν στο Ναύπλιο τον στρατό που είχε φτιάξει ο Καποδίστριας που αποτελούνταν από όσους πολέμησαν στην Επανάσταση, τον αφόπλισαν και μετά τον ξαπόστειλαν. Οι περισσότεροι πήγαν στα βουνά και έγιναν ληστές. Οι άλλοι περάσαν από τη Λαμία και πάνω και πήγαν με τους Τούρκους που μέχρι τότε πολεμούσαν και λήστευαν τους Έλληνες. Δηλαδή έφυγαν από τη χώρα όσοι πολέμησαν τους Τούρκους και έμειναν οι Βαυαροί. Έφτασαν στο σημείο να πιάσουν τον Πλαπούτα και τον Κολοκοτρώνη και να τους καταδικάσουν σε θάνατο. Η πρώτη γερμανική κατοχή έγινε τότε με τις ξιφολόγχες, η δεύτερη έγινε το 1941 και από το 2010 έχουμε νέα γερμανική κατοχή. Αυτή τη φορά οι ξιφολόγχες αντικαταστάθηκαν με χάρτινες ξιφολόγχες όπως το ευρώ.''
>''Από την ελληνική ιστορία νιώθω περήφανος για τη στάση του Κολοκοτρώνη, περήφανος και λυπημένος που χάθηκε για τη συμπεριφορά του ο Καποδίστριας. Περήφανος για το Νικηταρά και για τη Μαντώ Μαυρογένους. Για όλους τους ανθρώπους με αξία που έδωσαν τη ζωή και τη ψυχή τους για τον Αγώνα και στους οποίους οφείλεται η ελευθερία μας''.

Οι Τούρκοι, το ελληνικό DNA και οι παρελάσεις

 
> ''Σήμερα ο Ερντογάν οραματίζεται να επανιδρύσει την οθωμανική αυτοκρατορία. Στο σχολείο οι Τούρκοι τα μαθαίνουν πιο λάθος ακόμα και από εμάς. Και εμείς σφάζαμε Τούρκους και εκείνοι μας έσφαζαν. Η ιστορία θα έπρεπε να είναι αντικειμενική. Να λέει τι κάναμε εμείς στη Μικρά Ασία και τι έκαναν εκείνοι στη Σμύρνη. Ποντάρουν, όμως, και οι δύο στο συναισθηματισμό και το αποτέλεσμα είναι να βρισκόμαστε από το 15ο αιώνα σε μια αντιπαλότητα που δεν λέει να τελειώσει. Θα μπορούσαμε να έχουμε καλές σχέσεις με τους Τούρκους, οι οποίες θα ωφελούσαν και τις δύο πλευρές. Αντ' αυτού οι Γερμανοί και οι Αμερικάνοι πουλάνε εξοπλισμούς και στους δυο μας και γλεντούν με τα λεφτά μας''.
> ''Σε αυτό τον τόπο κατοικούσαν κάποιοι άνθρωποι που ανέπτυξαν τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία. Από το 146μ.Χ. που έπεσε η Ελλάδα κι έγινε Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έπαψαν να υπάρχουν Έλληνες. Υπήρχαν Ρωμιοί. Δημιουργήθηκε ανατολικό και δυτικό κράτος και είχαμε αυτοκράτορες που κανείς δεν ήταν Έλληνας. Η Ελλάδα δεν έχει σχέση με το Βυζάντιο αν και προσπάθησαν να μας πολιτογραφήσουν βυζαντινούς. Εκείνο που διασώθηκε από τον ελληνισμό της αρχαιότητας ήταν η γλώσσα χάρη στις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά κυρίως χάρη στο γεγονός πως τα Ευαγγέλια είχαν γραφτεί στα ελληνικά. Όσον αφορά το ελληνικό DNA, κανείς λαός δεν είναι καθαρός. Από εδώ έχουν περάσει, Αρβανίτες, Ενετοί, Τούρκοι και τόσοι άλλοι. Έχουμε και τούρκικο αίμα, αλλά και οι Τούρκοι ελληνικό. Ξέρετε πόσο ελληνικό αίμα έχουν οι Τούρκοι ως απόγονοι γενιτσάρων;''
> ''Οι παρελάσεις αποτελούν τρόπο επίδειξης και δεν έχουν κάποια χρησιμότητα. Τέτοιες μέρες θα μπορούσαν να γίνονται διαλέξεις στα σχολεία σχετικά με το τι έγινε το '21, αλλά οι παρελάσεις και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου θέλουν να τονίσουν το εθνικό φρόνημα και τίποτα άλλο. Δεν βοηθά σε τίποτα να βγαίνουν οι επίσημοι να στρίβουν τα κεφάλια και να κοιτούν τ' άρματα. Αυτό που βοηθά είναι να πουν την αλήθεια. Στη Γερμανία και στην Αγγλία γίνονται παρελάσεις; Ο μόνος τρόπος για να τιμήσουμε όσους αγωνίστηκαν για την Επανάσταση είναι να σεβόμαστε και να μνημονεύουμε αυτούς που μας ελευθέρωσαν και να τους θεωρούμε πρότυπα των οποίων τη ζωή πρέπει να ακολουθούμε''.
Το βιβλίο 'Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας' κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ενάλιος.
Γιώργος Μυλωνάς 

Πηγή... το είδαμε εδώ
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)