Articles by "Κουζινόπουλος"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κουζινόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0
του Σπύρου Κουζινόπουλου

Η πρεμούρα της διοίκησης Μαυρομάτη για την κατεπείγουσα χορήγηση του Δημοτικού Θεάτρου Επανομής στον πολιτευτή και πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ, Κυριάκο Βελόπουλο, για να πραγματοποιήσει εκεί ομιλία αύριο Κυριακή το απόγευμα, κατέδειξε για μία ακόμη φορά το πόσο η δημοτική αρχή του δήμου Θερμαϊκού χρησιμοποιεί «δύο μέτρα και δύο σταθμά», όταν πρόκειται από τη μια για κινήσεις δημοσίων σχέσεων και από την άλλη για τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Αφήνουμε τα γεγονότα να μιλήσουν μόνα τους. Τι έγινε το μεσημέρι της Παρασκευής; Η δημοτική αρχή συγκάλεσε άρον-άρον, τηλεφωνικά και δια περιφοράς συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου για να αποφασιστεί η διάθεση της αίθουσας του Δημοτικού Θεάτρου. Την οποία αρχικά την είχε ζητήσει ο σύλλογος «Αριστοτέλης» δια του προέδρου του (αυτού με το… ξύλινο δάπεδο). Και όταν τελικά διαπιστώθηκε ότι προορίζονταν όχι για εκδήλωση του συλλόγου αλλά για ομιλία του Κ. Βελόπουλου, τότε ο «Αριστοτέλης» απέσυρε την αίτηση, για να την καταθέσει σε συνέχεια για λογαριασμό του ο πρώην βουλευτής, πληρώνοντας και το σχετικό παράβολο των 200 ευρώ που απαιτούνταν.

Κατόπιν αυτού, ζητήθηκε τηλεφωνικά από τους δημοτικούς συμβούλους να ψηφίσουν για την παραχώρηση της αίθουσας, δεδομένου ότι σε τέτοιες περιπτώσεις απαιτείται απόφαση του δημοτικού συμβουλίου, ενώ το ίδιο συνέβη και με το τοπικό συμβούλιο της Επανομής. Και καθώς ήταν μεσημέρι Παρασκευής και οι δημοτικοί υπάλληλοι επρόκειτο σε λίγο να σχολάσουν, οι γραμματείς του Δήμου επιδόθηκαν σε αγώνα δρόμου για να βρουν στο τηλέφωνο τους 40 περίπου δημοτικούς και τοπικούς συμβούλους και να τους ρωτήσουν το τι ψηφίζουν.

Όσον αφορά το αποτέλεσμα, η παραχώρηση του Δημοτικού Θεάτρου Επανομής αποφασίστηκε με ψήφους των δημοτικών συμβούλων της παράταξης Μαυρομάτη και της μείζονος αντιπολίτευσης, ενώ οι τρεις δημοτικοί σύμβουλοι της «Συμπολιτείας Θερμαϊκού» ψήφισαν λευκό, καταγράφοντας την αντίδρασή τους για τη μεθόδευση του συγκεκριμένου θέματος, αλλά παράλληλα διατυπώνοντας την πάγια θέση της παράταξης ότι οι δημοτικοί χώροι πρέπει να παραχωρούνται στους πολίτες για εκδηλώσεις, πλην της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Ενώ ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου και η κ. Ντίνα Μώραλη ψήφισαν κατά, με το σκεπτικό ότι ήταν αόριστη η αίτηση του κ.Βελόπουλου και δεν προσδιορίζονταν το περιεχόμενο της ομιλίας του.

Κάπως έτσι αντιμετωπίστηκε και η αίτηση της «Συμπολιτείας»!!

Αυτή όλη η μεθόδευση και ο αγώνας δρόμου για να παραχωρηθεί ένας δημοτικός χώρος, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η εκδήλωση ενός μεμονωμένου ατόμου, μας θύμισε την εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση που υπήρξε όταν προς διμήνου είχε υποβληθεί μία ανάλογη αίτηση για έναν άλλο δημοτικό χώρο. Και αυτή τη φορά όχι από έναν απλό πολιτευτή, αλλά από μία ολόκληρη δημοτική παράταξη που στις δημοτικές εκλογές την τίμησαν οι συνδημότες μας, δίνοντάς της ποσοστό 20% περίπου. Δηλαδή, από ένα κομμάτι από τα ίδια τα σπλάχνα του Δήμου.

Θυμίζουμε εδώ σύντομα την περίπτωση: Στα μέσα Οκτωβρίου, η «Συμπολιτεία Θερμαϊκού» ζήτησε να της παραχωρηθεί η αίθουσα εκδηλώσεων του 1ου δημοτικού σχολείου, για να πραγματοποιήσει εκδήλωση, με ομιλητές τρεις διακεκριμένους καθηγητές πανεπιστημίου, και με θέμα την ανάγκη αντιπλημμυρικής θωράκισης του Δήμου Θερμαϊκού, καθώς ήταν και πρόσφατες οι καταστρεπτικές πλημμύρες της 7ης Σεπτεμβρίου 2016.

Η αίτηση αυτή, πέρασε από..,. «σαράντα κύματα». Αρχικά εγκρίθηκε από τον διευθυντή του σχολείου, τον αρμόδιο αντιδήμαρχο Παιδείας και τον πρόεδρο της Πρωτοβάθμιας Επιτροπής Παιδείας. Όταν όμως το θέμα έφτασε στα…. ψηλά, τότε η αίτηση απορρίφθηκε «μετ’ επαίνων». Ο λόγος; Τον διατύπωσε ξεκάθαρα ο δήμαρχος Γιάννης Μαυρομάτης στη συνεδρίαση της 19ης Οκτωβρίου, όταν ο επικεφαλής της «Συμπολιτείας» ζήτησε εξηγήσεις για την άρνηση της δημοτικής αρχής.

Τι είπε τότε ο δήμαρχος Θερμαϊκού για να δικαιολογήσει την αντιδημοκρατική απόρριψη του αιτήματος της δημοτικής παράταξης; Προέβαλε την έωλη, αβάσιμη και εξωφρενική δικαιολογία, ότι για την παραχώρηση της αίθουσας απαιτούνταν… πολλές γραφειοκρατικές διαδικασίες από επιτροπές «που παίρνουν καιρό», άρα δεν θα προλάβαινε η «Συμπολιτεία» να πραγματοποιήσει την εκδήλωσή της, αν και όλες αυτές οι επιτροπές υπάγονται στη δημοτική αρχή.

Αυτές λοιπόν τις… «γραφειοκρατικές διαδικασίες» που … «παίρνουν καιρό», ακολούθησε ο δήμαρχος κ.Μαυρομάτης και η παράταξή του το μεσημέρι της Παρασκευής 9 Δεκεμβρίου του σωτήριου έτους 2016 για την έγκριση του ανάλογου αιτήματος ενός απλού πολιτευτή, ο οποίος, σημειωτέον, δεν είναι και δημότης Θερμαϊκού.

Γιατί τώρα τα γράφουμε όλα αυτά; Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε…..
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Η εξαγγελία από τη διοίκηση της Επιχείρησης Παροχής Αερίου (ΕΠΑ) αλλά και από τον αναπληρωτή υπουργό ενέργειας, Σωκράτη Φάμελλο, το απόγευμα του Σαββάτου, στο Δημαρχείο του Θερμαϊκού, ότι θα επιδιωχθεί να συνδεθεί το συντομότερο δυνατό η Αγία Τριάδα με το δίκτυο φυσικού αερίου, δείχνει το πόσο πολύ δίκαιο είχε η «Συμπολιτεία Θερμαϊκού», όταν πριν από δύο ακριβώς μήνες έθετε ένα τέτοιο θέμα στο δημοτικό συμβούλιο.

Στην αρχή της προχτεσινής σύσκεψης που πραγματοποιήθηκε στο δημοτικό κτήριο, λίγο πριν εγκαινιαστεί επίσημα η επέκταση της παροχής αερίου προς τους Νέους Επιβάτες, πήρε το λόγο ο επικεφαλής της «Συμπολιτείας» και ρώτησε ευθέως τον κ.Φάμελλο αν συζητήθηκε με τη διοίκηση της ΕΠΑ η δυνατότητα να φτάσει γρήγορα το φυσικό αέριο και στην Αγία Τριάδα.

Όπως παρατήρησε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης, στη διάρκεια των καταστροφικών πλημμυρών της 7ης Σεπτεμβρίου, τα ορμητικά νερά των ρεμάτων, είχαν ξηλώσει και είχαν παρασύρει στη θάλασσα τους καυστήρες και τους λέβητες πετρελαίου πολλών σπιτιών, οι ένοικοι των οποίων τώρα που έπιασε για τα καλά ο χειμώνας τουρτουρίζουν από το κρύο, χωρίς θέρμανση. Τόνισε δε ότι είναι πρωτίστως ανθρωπιστικό θέμα η άμεση σύνδεση της Αγίας Τριάδας με το δίκτυο.

Απαντώντας τόσο ο πρόεδρος της ΕΠΑ Θεσσαλονίκης, Βενέτης Μπούρας, όσο και ο αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής της επιχείρησης, Λεωνίδας Μπακούρας, διαβεβαίωσαν ότι καταβάλλονται προσπάθειες, ώστε όσο γίνεται γρηγορότερα να φτάσει το φυσικό αέριο στην Αγία Τριάδα. Την ίδια διαβεβαίωση, έδωσε και ο αναπληρωτής υπουργός Ενέργειας, ενώ ο δήμαρχος Θερμαϊκού είπε ότι ήδη είχε θέσει το ζήτημα στον κ.Φάμελλο, αναφέροντας μάλιστα ότι έχουν κιόλας συγκεντρωθεί 40-50 αιτήσεις από Αγιατριαδιώτες για τη σύνδεσή τους με το φυσικό αέριο.

Κι’ όμως, όταν στις 29 Σεπτεμβρίου 2016, στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Θερμαϊκού, θέσαμε εκ μέρους της «Συμπολιτείας Θερμαϊκού» το αίτημα πολλών κατοίκων της Αγίας Τριάδας που ζητούσαν και εξακολουθούν να ζητούν να προταχθεί το έργο επέκτασης του δικτύου φυσικού αερίου προς τον οικισμό τους, αντιμετωπιστήκαμε από κάποια μέλη της διοίκησης Μαυρομάτη με χλευασμό και κοροϊδευτικά σχόλια του στυλ «είναι ανεφάρμοστη η πρόταση», «δεν προλαβαίνουμε», «τι να κάνουμε», «πότε θα προλάβει να γίνει ο αγωγός» και τέτοια απαξιωτικά, ενώ την ίδια στιγμή ο κ. δήμαρχος σιωπούσε, επικροτώντας άρα τη στάση των δημοτικών του συμβούλων.

Να λοιπόν, που έρχεται η εξέλιξη των πραγμάτων και μας δικαιώνει πλήρως. Δεν επιχαίρουμε γιαυτό. Απλά το φέρνουμε σαν ένα ακόμη παράδειγμα ότι πρέπει να διεκδικούμε, ακόμη και αγωνιστικά όταν χρειαστεί την επίλυση των πολλών και οξυμένων προβλημάτων του δήμου μας. Πολύ περισσότερο που το συγκεκριμένο θέμα της γρήγορης και κατ΄ εξαίρεση επέκτασης του δικτύου προς Αγία Τριάδα, το δικαιούται απόλυτα η περιοχή, καθώς ο δήμος Θερμαϊκού εξακολουθεί να βρίσκεται στο καθεστώς της έκτακτης ανάγκης.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του  Σπύρου Κουζινόπουλου * 
Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε αμέσως μετά την επιστροφή μας από την Κούβα, τον Ιανουάριο του 2004 και τη σύντομη συνάντηση με τον Φιντέλ, παρέμενε δε στο συρτάρι μέχρι σήμερα. Θεωρήσαμε χρέος μας να δει το φως της δημοσιότητας σαν απάντηση σε όσους κάνοντας την «τρίχα-τριχιά», επιχείρησαν τις τελευταίες μέρες να λερώσουν τη μνήμη του ηγέτη της κουβανέζικης επανάστασης με κάθε είδους χυδαιολογήματα, συκοφαντίες και υπερβολές.

Παρασκευή βράδυ της 23ης Ιανουαρίου 2004, στις αίθουσες του μεγαλοπρεπούς ξενοδοχείου «Νασιοναλ» της Αβάνας, στη δεξίωση που δίνονταν προς τιμή του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, δεν σταματάμε να κοιτάζουμε τον επιβλητικό γενειοφόρο με το μαύρο κοστούμι, τον άνθρωπο που για εκατομμύρια νέους στις δεκαετίες του ΄60, του ΄70, του ΄80, αποτελούσε την ενσάρκωση των επαναστατικών τους ονείρων για έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο.
Με τους λίγους Έλληνες δημοσιογράφους που είχαμε τη μεγάλη τύχη να συνοδεύουμε τον προκαθήμενο της Ορθοδοξίας στο ιστορικό του ταξίδι στη μακρινή νησιωτική χώρα της Καραϊβικής, τον πλησιάζουμε. Ο γλυκύτατος Πατριάρχης, μας βοηθά να ξεπεράσουμε το φράγμα των γιγαντόσωμων προσωπικών φρουρών του Κάστρο και να φτάσουμε δίπλα του. Μας συστήνει. Ο Φιντέλ δίνει ευγενικά το χέρι. Όταν θα έρθει η σειρά μου, θυμάμαι μία προσφώνηση στα Ισπανικά: «Κομπανιέρος» (σύντροφε). Το πρόσωπό του λάμπει διάπλατα και μου σκάει ένα γλυκό χαμόγελο, με αγκαλιάζει με το δεξί του χέρι, ενώ κάτι λέει που δεν προλαβαίνει να το μεταφράσει η διερμηνέας, μέσα στη φασαρία που επικρατεί τριγύρω.
Αποχωρούμε λίγο αργότερα από την αίθουσα με ανάμικτα συναισθήματα: Πανευτυχείς μεν για τη συνάντηση με τον τελευταίο εναπομείναντα μεγάλο επαναστάτη του 20ου αιώνα, αλλά και με βαθιά θλίψη για την κατάσταση του Κουβανού ηγέτη. Ο Φιντέλ στα 78 του χρόνια τότε, έμοιαζε πλέον με κουρασμένο γέρικο άλογο, κούτσαινε μάλιστα ελαφρώς, μετά τη μόλυνση που υπέστη το πόδι του το προηγούμενο καλοκαίρι. Κάποιοι μάλιστα έλεγαν πως ίσως πρόσφατα να είχε περάσει ένα ελαφρύ εγκεφαλικό. Άλλοι ισχυρίζονται πως κάποιες στιγμές είχε απώλεια μνήμης. Ωστόσο, το σίγουρο ήταν ότι ο Φιντέλ Κάστρο, παρέμενε ακόμη αγαπητός από το μεγαλύτερο μέρος του λαού του. Έστω κι αν το όνειρο ξεθώριασε, ακόμη κι αν τα οράματα έμειναν απραγματοποίητα και ο Κουβανικός λαός συνεχίζει να βιώνει μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια.
Λίγες ημέρες πριν την άφιξη του Οικουμενικού Πατριάρχη στην «Πλάζα ντε λα Ρεβολουσιόν», γιορτάζονταν τα 45 χρόνια της επανάστασης και τα 48 χρόνια από το τολμηρό εγχείρημα μιας φούχτας επαναστατών. Οι οποίοι με το σαπιοκάραβο "Granma", έφταναν στις ακτές του Σαντιάγο της Κούβας, μεταφέροντας από το Μεξικό την αντάρτικη ομάδα του κινήματος "26 Ιούλη", που θα ξεκινούσε τον ένοπλο αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας από τα δεινά της δικτατορίας του Ντανιέλ Μπατίστα. Οδηγητής εκείνου του αποβατικού αποσπάσματος, που θα επαναλάμβανε με επιτυχία το παλαιό εγχείρημα του εθνικού ήρωα της Κούβας Χοσέ Μαρτί, ήταν ο ηγέτης της επανάστασης Φιντέλ Κάστρο. Τρία χρόνια αργότερα ο στρατώνας Μονκάδα, σύμβολο του απελευθερωτικού αγώνα, παραδίνονταν στους πολιορκητές του και η Αβάνα υποδέχονταν τους επαναστάτες νικητές. Έκτοτε η Κούβα ακολούθησε τη δική της πορεία που όσο κι αν προσπάθησαν οι βόρειοι γείτονές της δεν κατάφεραν να την αντιστρέψουν, ούτε με την στρατιωτική εισβολή στο κόλπο των Χοίρων το 1960, ούτε με τη πυρηνική απειλή το 1962, ούτε με τις δραστηριότητες που αναπτύσσουν στη βάση του Γκουαντάναμο, που κράτησαν πάνω στο κουβανέζικο έδαφος, αλλά ούτε και με τον καταδικασμένο και από τον Ο.Η.Ε. εμπορικό αποκλεισμό της χώρας που εφαρμόζουν ακόμα και σήμερα. 
Ζωντανός μύθος

Για πολλούς, ο Κάστρο αποτελούσε ένα ζωντανό μύθο που ενσάρκωνε τους πόθους και τα οράματα των φτωχών και των κατατρεγμένων. Θεωρούνταν ο ασυμβίβαστος επαναστάτης και ιδεαλιστής που τόλμησε, αψηφώντας τις ολέθριες συνέπειες για τη χώρα του, να αμφισβητήσει την ηγεμονία των ΗΠΑ, αλλά και που δεν δίστασε να αποκηρύξει τη Σοβιετική Ένωση, τον κυριότερο σύμμαχό του. Ο άνθρωπος που ενέπνευσε και στήριξε πάμπολλα απελευθερωτικά  κινήματα στη Λατινική Αμερική, Αφρική και Ασία. Οι «Φιντελιστές», επιμένουν ότι η καστρική ρεάλ πολιτίκ επιβλήθηκε με εξαιρετικά αποτελέσματα.
Για τους ορκισμένους εχθρούς του, κυρίως την εκάστοτε κυβέρνηση των ΗΠΑ, ο Κάστρο αποτελούσε κλασική περίπτωση δικτάτορα, που στηριζόμενος στις κατασταλτικές δομές του καθεστώτος του,  παραβίαζε τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των συμπατριωτών του για να νέμεται την εξουσία. Λόγω της άκαμπτης προσήλωσής του στο χρεοκοπημένο μοντέλο του υπαρκτού σοσιαλισμού, θεωρούνταν υπαίτιος για τη συνεχιζόμενη φτώχεια και την απομόνωση της Κούβας.

Ένα μοναδικό ρεκόρ

Κι όμως ο Φιντέλ, αν και η χώρα του απέχει μόλις 90 ναυτικά μίλια από τις αμερικανικές ακτές, κατόρθωσε να πετύχει μέχρι τώρα δύο μοναδικά στα χρονικά ρεκόρ. Βρίσκονταν στην εξουσία επί πενήντα  συναπτά έτη, τα περισσότερα που υπηρέτησε ποτέ κανείς ως ηγέτης κράτους. Από την άλλη, στη διάρκεια που βρίσκονταν στην εξουσία, «έφαγε» εννέα αμερικανούς προέδρους, οι οποίοι μάλιστα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιδίωξαν την ανατροπή του. Εύστοχα μάλιστα έχει λεχθεί ότι «ο Κάστρο ευλογήθηκε από την πολιτική των εχθρών του», καθώς κάθε αποτυχημένη προσπάθεια εξόντωσης, ενίσχυε τη δημοτικότητά του.
Πολλοί θεωρούν ως «κλειδί» για την ερμηνεία τόσο της δικής της μακροβιότητας όσο και του ηγέτη της, την ιδιαιτερότητα της κουβανέζικης επανάστασης. Η οποία οργάνωσε «από τα πάνω» τη μετεπαναστατική Κούβα με τρόπο που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως «λατινοαμερικανικός σταλινισμός». Με συνέπεια, να καταφεύγει ορισμένες φορές σε μέτρα υπέρμετρης σκληρότητας, όπως η εκτέλεση, τον Απρίλιο του 2003, τριών αντικαθεστωτικών, γεγονός που μαζί με τη συνεχιζόμενη φυλάκιση 300 – σύμφωνα με τους αμερικανικούς ισχυρισμούς – πολιτικών κρατουμένων, προκάλεσε έντονες διεθνείς αντιδράσεις. Μεταξύ των οποίων και του νομπελίστα λογοτέχνη Ζοζέ Σαραμάγκου, ο οποίος έγραψε με συντριβή: «Η Κούβα θα τραβήξει το δρόμο της, εγώ όμως σταματώ εδώ». Και μπορεί οι τρεις εκτελεσθέντες να είχαν επιχειρήσει τρομοκρατική ενέργεια, με την πειρατική κατάληψη ενός πλοίου για να διαφύγουν στις ΗΠΑ, όμως, όπως σημείωναν Κουβανοί φίλοι, το καθεστώς με μια βαριά ποινή φυλάκισης, θα απέφευγε τη διεθνή κατακραυγή. 
Πάντως, όταν λίγο πριν επισκεφθούμε εμείς την Κούβα, ο τότε αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους ανακοίνωνε την εφαρμογή ενός σχεδίου «ειρηνικής ανατροπής με χρονοδιάγραμμα» του καστρικού καθεστώτος, ο Φιντέλ απαντούσε σαρκαστικά ότι «ο σοσιαλισμός δεν κινδυνεύει», κι αφού θύμιζε ότι επέζησε «εννέα εχθρικών αμερικανών προέδρων» χρησιμοποιούσε εξαιρετικά προσβλητική γλώσσα για τα στελέχη της αμερικανικής «Επιτροπής Βοήθειας», λέγοντας ότι «αυτός ο θεσμός ηλιθίων που συναντήθηκε στο Λευκό Οίκο, θα πεθάνει από πίκρα και απογοήτευση» και αντιπροτείνοντάς τους «να αφιερώσουν καλύτερα το χρόνο τους πίνοντας ουίσκι και καπνίζοντας μαριχουάνα», φράση που λογοκρίθηκε από τα αμερικανικά ΜΜΕ.
Τι θα γίνει όμως στην Κούβα, τώρα που έδυσε η ακτινοβολία του Φιντέλ Κάστρο; Πολλοί φοβούνται εμφύλιο πόλεμο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η χώρα, με πληθυσμό όσο η Ελλάδα, χρειάζεται βαθιές δημοκρατικές αλλαγές και ένα μεγαλύτερο άνοιγμα στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς για να μπορέσει να αναπτυχθεί και να σταματήσουν τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που σήμερα αντιμετωπίζει.
Οι στερήσεις μπορεί να ισχύουν για όλους τους Κουβανούς, αλλά δεν παύουν να είναι στερήσεις. Οι εκ περιτροπής διακοπές της ηλεκτροδότησης είχαν γίνει καθημερινός πονοκέφαλος. Αν και η Αβάνα κηρύχτηκε από την UNESCO ως πολιτιστική κληρονομιά της Ανθρωπότητας για την ομορφιά των παλιών αποικιακών της σπιτιών, μοιάζει με εγκαταλελειμμένη πόλη. Τα σπίτια της μένουν ασυντήρητα λόγω της έλλειψης οικοδομικών υλικών και τα μπαλκόνια της καταρρέουν στις δυνατές βροχές. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι από ανύπαρκτα μέχρι περιορισμένα. Τα Κάντιλακ και τα Πλύμουθ της δεκαετίας του '50, ή και τα πιο πρόσφατα Λάντα των ανατολικών δίνουν τη θέση τους σε αμέτρητα κινέζικα ποδήλατα-ταξί λόγω της έλλειψης ανταλλακτικών και κάποιες φορές και καυσίμων. 

Σαν παλιό ρολόϊ

Η πόλη σου δίνει την αίσθηση ότι το ρολόι γύρισε στο '60 και που οι κάτοικοί της φαίνεται να περνούν το μεγαλύτερο μέρος του 24ώρου τους στον δρόμο. Είναι απίστευτο πόσος κόσμος κυκλοφορεί στους δρόμους και τις πλατείες μέρα και νύχτα. Από τις αυτοσχέδιες μπάντες που παίζουν παντού, μέχρι τις μικρές πόρνες που πωλούν στους τουρίστες το κορμί τους αλλά και τους υπέργηρους οι οποίοι προσπαθούν να σου πλασάρουν την εφημερίδα του κόμματος ή το συλλεκτικό νόμισμα των 3 πέσος με τη μορφή του Τσε Γκουεβάρα χαραγμένο επάνω του. 
Στην πανέμορφη αυτή πόλη, συναντήσαμε τους πιο συμπαθείς και ανοιχτούς ανθρώπους που έχουμε δει ποτέ. Μπορεί η Κούβα να υποφέρει ακόμα από την έλλειψη βασικών αγαθών, μπορεί το κεφάλι του Τσε (που βρίσκεται παντού) να προσπαθεί να υπενθυμίσει σε όλους ότι η Επανάσταση βρίσκεται ακόμα εν ζωή και ότι οι άνθρωποι ακόμα ελπίζουν, όμως τίποτα δεν μπορεί να πείσει τον ξένο επισκέπτη ότι δεν υποφέρουν. Παρ' όλα αυτά κανένα κομμάτι της ψυχής τους δεν έχει αφήσει τη μιζέρια να γίνει καθεστώς. Με παραμονή μόλις μιας εβδομάδας, πριν δώδεκα χρόνια, είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς αν η Επανάσταση ζει ή όχι, το σίγουρο όμως είναι ότι ακόμα χορεύει.
Είχα διαβάσει παλαιότερα ότι ο κόσμος στην Κούβα έχει έναν περίεργο τρόπο να αντιδρά όταν φτάνει σε οριακές καταστάσεις. Το διαπιστώνει κανείς βλέποντας τα εκατοντάδες γκρουπάκια να παίζουν σε κάθε γωνιά της πόλης την κουβανέζικη σάλσα. Οι ίδιοι δρόμοι της φτώχειας και της ζητιανιάς στην «Αβάνα Βιέχα», την Παλιά Αβάνα, μεταβάλλονται πολύ γρήγορα σε δρόμους του κεφιού και του γλεντιού, με δεκάδες μικρά μουσικά συγκροτήματα να παίζουν τα παραδοσιακά τους τραγούδια χορεύοντας σε κάθε μικρομάγαζο, σε κάθε στενάκι. Οι ίδιοι «ενοχλητικοί» που σου κολλάνε στον δρόμο με μια φωτογραφία του Τσε στο χέρι είναι ίσως οι άνθρωποι που αν κάτσεις να πεις δυο κουβέντες μαζί τους θα διαπιστώσεις ότι είναι αξιαγάπητοι, φιλόξενοι, ανοιχτοί και αντί να σου πουλήσουν τελικά θα σου χαρίσουν κάτι. Η Κούβα κέντησε την ουτοπία στο δέρμα της, δεν γινόταν αλλιώς. Στα μπαράκια της Αβάνας, πλανόδιοι μουσικοί παίζουν όταν τους το ζητούσαμε το τραγούδι του Τσε «Χάστα σιέμπρε κομμαντάντε Τσε Γκεβάρα».


Στο μπαρ του Χεμινγουέϊ

Στα μικρά, χαμένα μπαρ θα δεις τις πιο ωραίες ορχήστρες. Μουσικοί του δρόμου που θυμίζουν τους παππούδες του Buena Vista Social Club με κιθάρες, μπάσα και κρουστά και κάτι τραγούδια που σε λιγώνουν και σε κάνουν να θέλεις να μάθεις τα βήματα της τίμπα, του ντανσόν, του τσα τσα, της ρούμπα ή του μάμπο.
Oι δρόμοι της Αβάνας σφύζουν από ζωή, τα πεζοδρόμιά της μοιάζουν με απέραντες αυλές και παιδικές χαρές. Τα κτίρια της απαράμιλλης και επιβλητικής ισπανικής αρχιτεκτονικής, αν και φθαρμένα από τον χρόνο και την εμφανή έλλειψη συντήρησης, δεν χάνουν καθόλου τη γοητεία τους. Η μουσική ξεχύνεται, απλώνεται σε κάθε γωνιά. Η ρούμπα σε δονεί και ο χορός ξυπνά κοιμισμένες αισθήσεις. 
Η Μαλεκόν, ίσως η μεγαλύτερη παραλιακή λεωφόρος στον κόσμο, από το ένα άκρο ως το άλλο είναι γεμάτη κόσμο μέρα - νύχτα. Βλέπουν τα κύματα του Ατλαντικού να σπάνε στα βράχια, νιώθουν την αλμύρα στα χείλη και στο σώμα. Σημείο συνάντησης των ερωτευμένων. Από εδώ παρακολουθούν το μεγαλοπρεπές ηλιοβασίλεμα που κοκκινίζει τα πάντα.
Μόνο οι τουρίστες συνωθούνται στην παλιά πόλη της Αβάνας και θέλουν να δουν τα μπαρ που σύχναζε ο Χεμινγουέϊ, τα «La Bodequita del Medio» και το «El Floridita». Στο «Floridita» μάλιστα, σερβίρεται και το ποτό «Πάπα Χεμινγουέϊ, ένα κοκτέιλ από ρούμι, χυμό από γκρέιπ φρουτ, λεμόνι και τριμμένο πάγο. Όμως αυτό που τέρπει το λαρύγγι σου, είναι το φημισμένο «μοχίτο», το κοκτέϊλ με ρούμι και κοπανισμένα φύλλα δυόσμου.
Η Κούβα σε εξημερώνει και σε εξανθρωπίζει. Χωρίς ούτε μία διαφήμιση στους δρόμους της Αβάνας, αλλά με ένα τεράστιο φωτεινό πανώ με τον Τσε και τις τελευταίες λέξεις του για τους Κουβανούς: "Ηasta la victoria siempre! Ρatria o muerte! " (Μέχρι τη νίκη για πάντα! Πατρίδα ή θάνατος!).
Η Κούβα όμως παράλληλα δείχνει έντονη την ανάγκη των επιβαλλόμενων αλλαγών. Για μια πιο ομαλή δημοκρατική πορεία. Για πλουραλισμό και σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Αλλαγές που  επιβάλλονται για να παραμείνει άσβηστο το όνειρο και να μη μετατραπεί η Κούβα σε «μπανανία», όπως το επιθυμούν κάποιοι αυτοεξόριστοι στο Μαϊάμι αλλά και ισχυρά συμφέροντα.

Οι Έλληνες στην Κούβα

Ατή τη στιγμή, ζουν στην Κούβα περίπου 35 ελληνικές οικογένειες, αν και παλιά, πριν την επανάσταση, υπήρχαν πάνω από 5.000 ομογενείς μας, πάρα πολύ εκ των οποίων ήταν μικρασιάτες. Είχαν φτάσει στο νησί με την προοπτική να πάνε κάπου στην Αμερική, αγνοούσαν ότι μεταξύ Κούβας και Αμερικής υπήρχε θάλασσα, και παρέμειναν στην Κούβα.
«Οι ομογενείς της Κούβας», όπως μας εξηγούσε ο τότε Έλληνας Πρέσβης στην Αβάνα, Γιώργος Κωστούλας, «είχαν δημιουργήσει μια ανθηρή παροικία και μάλιστα ήσαν αυτοί οι οποίοι φτιάξανε το πρώτο ναό, τον  περίφημο ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ο οποίος αργότερα μετατράπηκε σε θέατρο.
Οι Κουβανοί έχουν την εντύπωση ότι έλκουν την καταγωγή τους από την Ελλάδα, απ’ τους Έλληνες. Αυτό έχει κάποια σχετική αλήθεια. Διότι οι Κουβανοί έχουν μεγαλώσει, έχουν ανατραφεί με κλασσικές σπουδές. Σημειωτέον ότι από τον προηγούμενο αιώνα, το 1897, είχαν δημιουργηθεί κλασσικές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Κούβας. Οι οποίες συνεχίζονται μέχρι πρότινος και μάλιστα τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε και Τμήμα μοντέρνας ελληνικής ιστορίας, και διδασκαλίας της νέας ελληνικής γλώσσας.

πηγή
Continue reading

Ακτιβιστής στις 2

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Ήταν 24 Ιανουαρίου του 2004, πριν 12 χρόνια και 10 μήνες δηλαδή, όταν με τη βοήθεια του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, που είχε μεσολαβήσει σχετικά, είχα τη μεγάλη τύχη να συναντήσω στην Αβάνα τον Φιντέλ Κάστρο και να έχω μία σύντομη συνομιλία μαζί του.

Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που τον γνώρισα από κοντά. Ψηλός, στητός, περήφανος, άκαμπτος σαν κυπαρίσσι, ντυμένος στα πράσινα, με ένα πλατύ χαμόγελο να ξεπροβάλει πίσω από την χαρακτηριστική του γενειάδα, σε κέρδιζε αμέσως. Αν και δεν χρειαζόταν κάτι τέτοιο, καθώς ο ηγέτης της Κουβανέζικης επανάστασης αποτελούσε την ενσάρκωση των επαναστατικών ονείρων στα εφηβικά μου χρόνια, αλλά και αργότερα. Ήταν το ίνδαλμα εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρη τον πλανήτη, όχι μόνο γιατί κατόρθωσε να κάνει πραγματικότητα τους πόθους των συμπατριωτών του, αλλά και για το απαράμιλλο θάρρος του να τα βάλει, μόνος αυτός, ταπεινός Δαβίδ, με τον Γολιάθ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Κρατώντας μάλιστα όρθια τη χώρα του, παρά το στραγγαλιστικό εμπάργκο των ΗΠΑ και της Ε.Ε. για πάνω από μισό αιώνα.
Συζητώντας με τον Φιντέλ και στο βάθος ο αείμνηστος Νίκος Μάρτης
Το ιστορικό εκείνο ταξίδι του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Κούβα, στο οποίο είχαμε τη μεγάλη χαρά και τιμή να συμμετέχουμε μαζί με μία μικρή ομάδα δημοσιογράφων, είχε γίνει εκείνο τον Γενάρη μετά από πρόσκληση του Φιντέλ, για να εγκαινιάσουν μαζί, ο προκαθήμενος της Ορθοδοξίας με τον σκληροτράχηλο Κουβανό επαναστάτη, τον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στην «καρδιά» της πρωτεύουσας της Κούβας, σαν μία απάντηση του Κάστρο στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, η οποία σιγοντάροντας τον οικονομικό και πολιτικό «πόλεμο» των ΗΠΑ και της Ε.Ε., είχε αρχίσει και το Βατικανό τις φραστικές «καταδίκες» της Κούβας και του λαοπρόβλητου προέδρου της. Και φυσικά, ήταν εκείνο το πενηντάχρονο εμπάργκο που είχε κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη ζωή του Κουβανέζικου λαού, ο οποίος όμως, παρ΄όλα αυτά, δεν συμβιβάστηκε, δεν προσκύνησε.

Καλή σου ώρα Φιντέλ εκεί στο μακρύ ταξίδι. Οι λαοί όλου του κόσμου πιστεύω ότι θα σε ευγνωμονούν για τις παρακαταθήκες που άφησες, για τα ιδανικά της ελευθερίας, της ανθρωπιάς, της αντίστασης που με πάθος υπερασπίστηκες μέχρι τέλους.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 1

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Παραπληροφορεί για μία ακόμη φορά ο δήμαρχος Θερμαϊκού κ. Μαυρομάτης. Και για να καλύψει τις τεράστιες ευθύνες της διοίκησής του που αφήνει και φέτος τα δημοτικά τέλη να είναι τα ακριβότερα σε ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα, ενδεχομένως και στη χώρα, κάνει αναφορά μόνο στη μείωση των τελών φωτισμού και καθαριότητας για τις ευπαθείς ομάδες.

«Μειώσεις ανταποδοτικών τελών καθαριότητας και φωτισμού σε ευπαθείς ομάδες», είναι ο τίτλος σχετικού δελτίου τύπου που εκδόθηκε από τη δημοτική αρχή. Είναι σωστό που κάποιες ειδικές κατηγορίες συμπολιτών μας, όπως τα άτομα με ειδικές ανάγκες, οι πολύτεκνοι και οι τρίτεκνοι θα πληρώσουν μειωμένα δημοτικά τέλη και η παράταξή μας, η «Συμπολιτεία Θερμαϊκού», υποστήριξε με θέρμη αυτή τη μείωση.
Όμως, από κει και πέρα, τσιμουδιά η διοίκηση του Δήμου για τους υπόλοιπους κατοίκους. Και κυρίως για το γεγονός ότι οι δημότες του Θερμαϊκού θα πρέπει να συνεχίσουν να πληρώνουν και το 2017 το εξοντωτικό «χαράτσι» των 2,46 ευρώ ανά τετραγωνικό για τις κατοικίες τους. Ούτε λέξη από τον κ. Μαυρομάτη και για το ότι αυτά τα απαράδεκτα υψηλά δημοτικά τέλη, είναι τα ακριβότερα δημοτικά τέλη όχι μόνο σε ολόκληρο το νομό Θεσσαλονίκης, αλλά και στην υπόλοιπη Βόρεια Ελλάδα, ενδεχομένως δε σε όλη τη χώρα. Να που ο δήμος Θερμαϊκού διεκδικεί πανελλήνιο ρεκόρ στη φορομπηχτική πολιτική.
Όταν η «Συμπολιτεία Θερμαϊκού» έθεσε στη χτεσινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου το θέμα των υψηλών δημοτικών τελών και ζήτησε να ακολουθήσει ο δήμος Θερμαϊκού το παράδειγμα άλλων δήμων, όπως του Δήμου Θεσσαλονίκης που μείωσε συμβολικά τα φθηνότερα από εμάς δημοτικά τέλη κατά 5%, η απάντηση του δημάρχου κ.Μαυρομάτη ήταν ότι αυτό το υψηλό επίπεδο των δημοτικών το βρήκε από την προηγούμενη διοίκηση του Δήμου. Παρέλειψε όμως να πει ότι τότε, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, διαρρήγνυε τα ιμάτιά του για τα πανάκριβα δημοτικά τέλη και υπόσχονταν προεκλογικά ότι μόλις αναλάβει ο ίδιος τον Δήμο, θα μειώσει τα τέλη «τουλάχιστον κατά 15%».

Καλούμε τον δήμαρχο Θερμαϊκού έστω και τώρα να τηρήσει τις δεσμεύσεις του προς τους πολίτες του Θερμαϊκού και να προχωρήσει στην ελάφρυνση των συνδημοτών μας από τα πανάκριβα δημοτικά τέλη. Να έχει δε υπόψη του, ότι όλοι κρίνονται από τους κατοίκους του Θερμαϊκού και η απάντηση που θα δώσουν, θα είναι συντριπτική για τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Στερνό κατευόδιο στον πολύ καλό φίλο, εξαίρετο δημοσιογράφο και βετεράνο πολεμικό ανταποκριτή, Γιώργο Γεωργιάδη, που έχασε τη μάχη για τη ζωή, σήμερα, τις πρώτες πρωινές ώρες, σε ηλικία 62 ετών, δίνοντας την άνιση μάχη με την επάρατη νόσο.
Είχαμε τη χαρά και την τύχη να δουλέψουμε μαζί για ένα διάστημα, κι εκεί μας δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσουμε την αγάπη του για το ρεπορτάζ και την ερευνητική δημοσιογραφία, την επαγγελματική του πληρότητα, αλλά επίσης την ανθρωπιά που έκρυβε μέσα του, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και τη βαθειά πίστη του στις μεγάλες αξίες του ουμανισμού, της δημοκρατίας και της κοινωνικής προκοπής. Καλό σου ταξίδι Γιώργο.
Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1955 και υπήρξε για 30 χρόνια πολεμικός ανταποκριτής. Έκανε την πρώτη αποστολή του σε πόλεμο, το 1982, ως απεσταλμένος της Ελευθεροτυπίας στον Λίβανο. Στη συνέχεια κάλυψε τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής και κυρίως το Παλαιστινιακό, με αποστολές στον Λίβανο, την Βόρειο Αφρική, την Υεμένη και αλλού. Από το 1987 μέχρι το 1989 εργάστηκε στην ΕΡΤ και το καλοκαίρι του 1989, με ομάδα συναδέλφων του, συμμετείχε στην δημιουργία τού MEGA.
Την ίδια χρονιά μετακινήθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Επίσης εργάστηκε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Κάλυψε την εξέγερση στη Ρουμανία, την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, το Αλβανικό, τις αλλαγές στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο του Ιράκ, τον Εμφύλιο της Ρουάντα κ.ά. Επίσης κάλυψε πολλές φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί σε Πακιστάν, Ανατολία, Κωνσταντινούπολη, Ινδία, Τσουνάμι στη Σρι Λάνκα. Τα τελευταία χρόνια ταξίδευε στην υποσαχάρια Αφρική και ασχολήθηκε με το προσφυγικό.

Ήταν από τους πλέον γνωστούς ρεπόρτερ, δημοσιογράφους και ανταποκριτές της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης και τα τελευταία χρόνια συνεργαζόταν με το περιφερειακό κανάλι Ionian TV, και στο site ΗΜΕΡΑ Ζακύνθου, προσφέροντας την πολύτιμη εμπειρία του, την πείρα και τις γνώσεις που απέκτησε τόσες δεκαετίες, σε έναν από τους δυσκολότερους δημοσιογραφικά, χώρους.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
του Σπύρου Κουζινόπουλου

Η περιοχή του Θερμαϊκού, γνώρισε τη φρίκη της ομηρίας και πλήρωσε κι αυτή φόρο αίματος στους χιτλερικούς κατακτητές, στα 3,5 χρόνια της ναζιστικής σκλαβιάς της πατρίδας μας, την περίοδο 1941-1944, αν και λιγότερο συγκριτικά με άλλες περιοχές της χώρας. Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα εκείνης της περιόδου, υπήρξε το Μπλόκο της Επανομής στις 7 Αυγούστου 1944.

Οι εκτελέσεις στην περιοχή του Θερμαϊκού

Έφιππη γερμανική περίπολος στο Θερμαϊκό (αρχείο Σπ. Κουζινόπουλου)

Όπως προκύπτει από την έρευνα που έκαναν οι ιστορικοί Βασίλης Γούναρης και Πέτρος Παπαπολυβίου στα αρχεία του Ληξιαρχείου Θεσσαλονίκης και του Νεκροταφείου της Ευαγγελίστριας, εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς με απόφαση στρατοδικείου, στις 24 Σεπτεμβρίου 1941, με την κατηγορία της κατοχής όπλων, οι αγρότες από την Κερασιά Κωνσταντίνος Κλασίδης και Στέφανος Χριστοφορίδης.
Επίσης, εκτελέστηκαν στις 29 Μαρτίου 1943 στους Νέους Επιβάτες οι νεαροί Εβραίοι Μωυσής Ερρέρα, Ισαάκ Αφίας και ο Ισουά Κοένκα. Όπως έγραψε μετά την απελευθέρωση η εφημερίδα της Θεσσαλονίκης Ελευθερία, οι τρεις νέοι ηλικίας 20-23 χρόνων, δολοφονήθηκαν μαζί με άλλους πέντε ομοδόξους τους από ένα γερμανικό απόσπασμα, επικεφαλής του οποίου ήταν ο διαβόητος για τη σκληρότητά του συνεργάτης των Ναζί, Βιτάλ Χασόν.
Πρέπει ακόμη να θυμηθούμε τον Γραμματέα της ΕΠΟΝ Νέων Επιβατών, Γιάννη Κοκόζη, ηλικίας μόλις 22 ετών, που δολοφονήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1944, σε επιδρομή που έκαναν στο χωριό Γερμανοί και ταγματασφαλίτες συνεργάτες τους.
Στις 6 Ιουνίου 1944, οι Ναζί κατακτητές είχαν διαπράξει ένα φοβερό ομαδικό έγκλημα: Πήραν από το στρατόπεδο του «Παύλου Μελά» 101 ομήρους και τους εκτέλεσαν στην περιοχή των Διαβατών. Μεταξύ των εκτελεσμένων, συμπεριλαμβάνονταν και ο 25χρονος ιδιωτικός υπάλληλος από το Αγγελοχώρι Θεσσαλονίκης, Δημήτριος Γουτσούτσης.
Στους πατριώτες που εκτελέστηκαν από τους χιτλερικούς κατακτητές, κορυφαία περίπτωση ήταν του ήρωα της Αντίστασης, Απόστολου Βαζάκα από τη Νέα Μηχανιώνα, που τον δολοφόνησαν οι Γερμανοί, τον τελευταίο χρόνο της κατοχής, όταν προσπάθησε να οργανώσει τη λιποταξία και την αποστολή στα τμήματα του ΕΛΑΣ, στο Χορτιάτη, των ανδρών μιας διμοιρίας Τουρκεστάνων που είχαν στρατοπεδεύσει λίγο πάνω από τα κοιμητήρια της Νέας Μηχανιώνας και πρόσφεραν βοηθητικές υπηρεσίες στους Γερμανούς.

Το Μπλόκο

Μεγάλη ήταν η συνεισφορά των κατοίκων του Θερμαϊκού στον αγώνα του ΕΑΜ και των άλλων εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων για την αποτίναξη της χιτλερικής σκλαβιάς. Η πλειοψηφία του κόσμου στην περιοχή, κυρίως στην Επανομή, είτε ήταν οργανωμένοι στο ΕΑΜ, είτε βοηθούσαν τον αγώνα ηθικά και υλικά με τρόφιμα, ιματισμό και άλλα εφόδια, τα οποία στη συνέχεια προωθούνταν στους αντάρτες του ΕΛΑΣ στο Χορτιάτη, μέσω ενός διαμετακομιστικού σταθμού που λειτουργούσε μυστικά στο Κάτω Σχολάρι.
Όμως και νωρίτερα, ήταν μεγάλη η βοήθεια που προσέφεραν οι Επανομίτες στους αγωνιζόμενους στα αλβανικά βουνά στρατιώτες μας, για την απόκρουση της φασιστικής εισβολής, με τη συγκέντρωση μάλλινων ειδών. Αλλά επίσης και για την έμπρακτη συμπαράσταση σε πολλές οικογένειες Θεσσαλονικέων, οι οποίοι για να αποφύγουν τις συνέπειες των συνεχών Ιταλικών αεροπορικών βομβαρδισμών, είχαν καταφύγει στην Επανομή για να γλυτώσουν. Τις οικογένειες αυτές οι ντόπιοι όχι μόνο τις στέγασαν στα σπίτια τους, αλλά τις τάϊζαν κιόλας.
Αυτή η μεγάλη βοήθεια των Επανομιτών στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, καταδόθηκε στους κατακτητές οι οποίοι τα ξημερώματα της 7ης Αυγούστου 1944, κύκλωσαν την Επανομή, υποχρέωσαν τους κατοίκους να συγκεντρωθούν στην πλατεία. Εκεί συνέλαβαν 22 άτομα, με βάση ονομαστική κατάσταση που είχαν από την περίοδο ακόμη της δικτατορίας Μεταξά, επειδή ήταν γνωστοί αριστεροί, επιβιβάζοντάς τους σε φορτηγό αυτοκίνητο για να τους μεταφέρουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του «Παύλου Μελά».
Στη συνέχεια, άρπαξαν βίαια άλλους 273 άνδρες, ηλικίας από 16 έως 40 ετών, τους οδήγησαν πεζούς στο ίδιο στρατόπεδο, μετά από δεκάωρη πορεία από την Επανομή προς το «Παύλου Μελά» μέσα στο κατακαλόκαιρο, με καύσωνα που άγγιζε τους 40 βαθμούς, διψασμένους, νηστικούς, κάθιδρους και καταταλαιπωρημένους.
Εκεί, υποβλήθηκαν όλοι σε εξαντλητικές ανακρίσεις, πολλές φορές με ξυλοδαρμό και βασανιστήρια, για να αποκαλύψουν ποιοι από τους συγχωριανούς τους στην Επανομή εφοδίαζαν τους αντάρτες με τρόφιμα. Όμως, κανείς δεν λύγισε, κρατώντας ερμητικά κλειστά τα στόματα, όπως από την αρχή είχαν όλοι δεσμευτεί.
οι κρατούμενοι αυτού του φοβερού στρατοπέδου, είτε αποτελούσαν δεξαμενές για εκτελέσεις ως αντίποινα για τη δράση των ελληνικών αντιστασιακών οργανώσεων, είτε αποστέλλονταν στη Γερμανία.
Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων, τόσο στην Εγκληματική Φυλακή, όσο και στο «Ντούλακ 183», που συστεγάζονταν στο στρατόπεδο του «Παύλου Μελά», η διαρκής και επικρεμάμενη απειλή του θανάτου και οι συχνές εκτελέσεις, δημιούργησαν στη συλλογική μνήμη μία εξαιρετικά απωθητική εικόνα για το στρατόπεδο αυτό. Και μόνο το άκουσμά του, δημιουργούσε σε όσους επρόκειτο να εγκλειστούν σ’ αυτό, τους χειρότερους συνειρμούς. Σ’ αυτό λοιπόν το στρατόπεδο οδηγήθηκαν οι 300 Επανομίτες, μετά το Μπλόκο της 7ης Αυγούστου 1944. Ας επιχειρήσει ο κάθε ένας από εμάς να φανταστεί το φόβο τους στο άκουσμα της μεταφοράς τους εκεί, σ’ έναν τόπο θανάτου και εξόντωσης. Ευτυχώς, από αυτήν την περιπέτεια, η Επανομή δεν θρήνησε θύματα.
Τελικά, μετά από δεκαήμερη φυλάκιση τους περισσότερους τους άφησαν ελεύθερους, κάτω από την απαίτηση του Γερμανού ταγματάρχη Μούνγκ, υπεύθυνου των μεγάλων οχυρωματικών έργων που κατασκευάζονταν στην παραλία της Επανομής για ενδεχόμενη συμμαχική απόβαση, καθώς στο σύνολό τους σχεδόν εργάζονταν στα έργα αυτά.

Στα Ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου

Όμως, 15 από αυτούς τους Επανομίτες, ενδεχομένως και έναν-δύο ακόμη, τους οδήγησαν με βαγόνια μεταφοράς ζώων στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στη Γερμανία.
Εκεί, βίωσαν επί ένα ακριβώς έτος, απίστευτες καταστάσεις, με φοβερή πείνα, απάνθρωπες στερήσεις, αρρώστιες και άλλες κακουχίες, εξ αιτίας των οποίων πέθαιναν καθημερινά δεκάδες συγκρατούμενοί τους. Οι ίδιοι, επέστρεψαν στην Ελλάδα στις 24 Αυγούστου 1945 σκελετωμένοι, καταβεβλημένοι, άρρωστοι, έχοντας σημαδευτεί ανεπανόρθωτα από την απανθρωπιά που έζησαν στα χέρια των χιτλερικών δημίων τους. Χωρίς να χάσουν όμως την αγάπη τους για την πατρίδα και κυρίως, δίχως να απολέσουν την αγωνιστικότητα που τους διέκρινε και την ανθρωπιά τους.
Ήταν κατά αλφαβητική σειρά οι:

Σωτήρης Αυγερινός, Μαγδαληνή Αυγερινού, Πέτρος Γαβαλιάτσης, Μόσχος Γεροβασιλείου, Γιάννης Γιοβάνης, Σταύρος Δασκαλόπουλος, Παναγιώτης Καράνος, Κώστας Λακερίδης, Βασίλης Λέμπερος, Παναγιώτης Λέμπερος, Δημήτριος Λυκεσάς, Δημήτρης Μπάκας, Σταύρος Σιαφλιάκης, Θεόδωρος Τσιρώνας, Θωμαή Χαλκιά.

Δυστυχώς, η νέα γενιά, διδάσκεται ελάχιστα έως τίποτα στα σχολεία για την μαύρη περίοδο της ναζιστικής Κατοχής και την εποποιϊα της Εθνικής Αντίστασης. Και σημαντικά γεγονότα όπως το Μπλόκο της Επανομής και η ταλαιπωρία των κατοίκων της από τους Ναζί, περνάνε στα «ψιλά». Χωρίς την παραμικρή αναφορά από την επίσημη Πολιτεία στα σχολικά βιβλία. Αυτή η προσπάθεια λήθης, αυτός ο ιστορικός σκοταδισμός, είναι που στέρησαν από το λαό μας και κυρίως από τη νέα γενιά την απαραίτητη γνώση του παρελθόντος. Έτσι, ας μην απορούμε που βρέθηκαν θιασώτες του ναζισμού στη σημερινή εποχή.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Σπύρου Κουζινόπουλου*

Η παραπληροφόρηση, δεν είναι μόνο σημερινό φαινόμενο, αλλά ακολουθούνταν πάντα από τις δυνάμεις εκείνες που ήθελαν να συσκοτίσουν, να διαστρεβλώσουν, να σερβίρουν ψέματα και ανακρίβειες στον ελληνικό λαό. Με πρώτους διδάξαντες, τους μεγάλους «φίλους» και «προστάτες» της χώρας μας, όπως έγινε και στην περίπτωση της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί, στις 30 Οκτωβρίου 1944. Οι οποίοι μάλιστα «είδαν» τους … Άγγλους να απελευθερώνουν τη Θεσσαλονίκη την άγια εκείνη ημέρα.
Σύμφωνα μάλιστα με ένα τηλεγράφημα που μετέδωσε το σοβαρό BBC, στις 2 Νοεμβρίου 1944, «Έλληνες αντάρτες και Βρετανικές δυνάμεις καταδιώκουν τους Γερμανούς στα βόρεια της Θεσσαλονίκης» και ότι κατά την απελευθέρωση τηςΘεσσαλονίκης «οι βρετανικές δυνάμεις έγιναν με ενθουσιασμό δεκτές». Κι αυτό βέβαια, δύο εβδομάδες πριν οι δυνάμεις αυτές σκάσουν μύτη στην πρωτεύουσα της ελληνικής Μακεδονίας, η οποία φυσικά, όπως είναι γνωστό, ελευθερώθηκε με την είσοδο των τμημάτων της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ.
Έλεγε το τηλεγράφημα του BBC με ημερομηνία 2-11-1944: 

 «Στην Ελλάδα Έλληνες αντάρτες και Βρετανικές δυνάμεις καταδιώκουν τους Γερμανούς στα βόρεια της Θεσσαλονίκης…Η απελευθέρωσις αναγγέλθηκε σήμερα από το συμμαχικό ανακοινωθέν που λέγει ότι έγιναν με ενθουσιασμό δεκτές οι βρετανικές δυνάμεις. 1
Ποια ήταν η αλήθεια; Πόση και ποιά υπήρξε η συμβολή των Άγγλων στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης; Βοήθησαν καθόλου στην εκδίωξη των χιτλερικών από τα εδάφη της Μακεδονίας και της υπόλοιπης Βόρειας Ελλάδας; 
Όπως έγραψε ο Heinz Richter, οι πρώτες βρετανικές δυνάμεις έφτασαν στη Θεσσαλονίκη στα μέσα Νοεμβρίου 1944, δηλαδή μισό μήνα μετά την απελευθέρωση της πόλης από τον ΕΛΑΣ. Και μάλιστα, δεν ήταν Άγγλοι, αλλά επρόκειτο «για τις εμπροσθοφυλακές της 4ης ινδικής μεραρχίας και κατευθύνθηκαν έξω από το τέταρτο διαμέρισμα». 2

Το ωραίο είναι ότι από αυτή την ανακριβή είδηση, που τη μετέδιδε συνεχώς ο ραδιοφωνικός σταθμός του Λονδίνου, την … «πάτησαν» και κάποιοι Έλληνες ταγματασφαλίτες που πιστεύοντας την χαλκευμένη πληροφορία ότι οι Άγγλοι εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη για να την απελευθερώσουν, έσπευσαν να τους συναντήσουν για να ζητήσουν «προστασία», δεδομένου ότι καταδιώκονταν από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ για τη συνεργασία τους με τους κατακτητές.
Ίσως δεν είναι άγνωστη η ιστορία με τον επικεφαλής των ταγματασφαλιτών του Κιλκίς, Κώστα Παπαδόπουλο, μετέπειτα βουλευτή της δεξιάς, ο οποίος, ακούγοντας την είδηση στο ραδιόφωνο, έσπευσε με έξι πρωτοπαλλήκαρα του στη Θεσσαλονίκη. Κι εκεί αντί για τους Άγγλους, συνάντησε τους ΕΛΑΣίτες. Για το περιστατικό αυτό, είχε μία ενδιαφέρουσα περιγραφή ο Μάρκος Βαφειάδης στα απομνημονεύματά του 3:

Η επαίσχυντη συμφωνία των Άγγλων με τους Ναζί

Σύμφωνα με τον Άλμπερτ Σπέερ, υπουργό πολεμικής βιομηχανίας του Χίτλερ, υπήρξε στη Λισσαβόνα μια μυστική συμφωνία μεταξύ Γερμανών και Άγγλων, όπως του ανέφερε ο αρχηγός του γερμανικού επιτελείου, στρατηγός Γιόντλ: Οι Άγγλοι να υποβοηθούσαν την εκκένωση απ’ τα γερμανικά στρατεύματα της Ελλάδος, χωρίς Βρετανική ενόχληση, με αντάλλαγμα την παραχώρηση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς στους Άγγλους, να μπορέσουν να την καταλάβουν αμαχητί και μ’ αυτό τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. 4
Σε εφαρμογή προφανώς εκείνης της μυστικής συμφωνίας Γερμανίας-Αγγλίας, τα βρετανικά πολεμικά πλοία και υποβρύχια, που κυριαρχούσαν στη Μεσόγειο από την άνοιξη του 1944 και μετά, άφηναν τα γερμανικά σκάφη να κάνουν… τουρισμό στην περιοχή, επιτρέποντάς τα να κινούνται ανεμπόδιστα, όπως σε ειρηνική περίοδο.
Είναι χαρακτηριστικό ένα τηλεγράφημα που έστειλε στις 10 Σεπτεμβρίου 1944, ο προϊστάμενος στην Αθήνα της υπηρεσίας του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας για τη Ν.Α. Ευρώπη, Κουρτ –Φριτς φον Γκρέβενιτς, προς τον προϊστάμενό του, Ειδικό Πληρεξούσιο του Χίτλερ για τα Βαλκάνια, Χέρμαν Νοϊμπάχερ. Όπως ανέφερε συγκεκριμένα:
«Οι Άγγλοι που έχουν την πλήρη αεροπορική και ναυτική κυριαρχία στο Κρητικό και το Αιγαίο πέλαγος, συμπεριφέρονται τελείως παθητικά ή η μαχητική τους δράση είναι τόσο μικρή, ώστε γι’ αυτό το λόγο δεν έχουν προξενηθεί απώλειες ως τώρα». 5
Μάλιστα οι «ελευθερωτές της Θεσσαλονίκης» Άγγλοι, όχι μόνο άφησαν ανενόχλητους τους Γερμανούς να φύγουν σαν κύριοι από τη χώρα μας, αλλά επίσης «με διαταγή του στρατηγού Σκόμπυ, που ανακοινώθηκε προσωπικά στρατιωτικό αρχηγό του ΕΛΑΣ, στρατηγό Στέφανο Σαράφη,  στις 4 Νοεμβρίου 1944, απαγόρευσαν στον ΕΛΑΣ να συνεχίσει τις επιχειρήσεις έξω από τα ελληνικά σύνορα». 6
Η απαγόρευση αυτή, ήταν αδικαιολόγητη και αντίθετη με το γενικό συμμαχικό συμφέρον. 7
Τελικά, όπως προκύπτει από τις εφημερίδες της εποχής, το πρώτο βρετανικό τμήμα που έφτασε στη Θεσσαλονίκη, ήταν μία ταξιαρχία Ινδών στρατιωτών, που «γίνεται παντού δεκτή με τις πιο εγκάρδιες εκδηλώσεις». Σύμφωνα με τα όσα διοχετεύονται από αυτή τη στρατιωτική μονάδα και δημοσιεύονται την επόμενη ημέρα στην εφημερίδα του ΕΑΜ Μακεδονίας Ελευθερία, «η ταξιαρχία αυτή έρχεται στην πόλη μας με κύρια αποστολή την οργάνωση της αποστολής τροφίμων που θα σταλούν εδώ για τον δυστυχούντα λαό της Μακεδονίας». 8  Που να ήξεραν τα δεινά που οι «σύμμαχοι» Άγγλοι σ’ εκείνη τη φάση και οι Αμερικανοί λίγοι αργότερα, θα απεργάζονταν για τη χώρα, οδηγώντας την στον εμφύλιο πόλεμο και την καταστροφή που ακόμη πληρώνει ο ελληνικός λαός.  Δέκα μέρες αργότερα, στις 21 Νοεμβρίου 1944, τη Θεσσαλονίκη θα επισκεφτεί και ο στρατηγός Σκόμπυ, συνοδευόμενος από τον υπουργό Εσωτερικών Μανουηλίδη, ενώ τους υποδέχθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για τη Βόρεια Ελλάδα, Μόδης. 9

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς, 22-10-2016

 Παραπομπές

1.     Δημοσιεύθηκε την επομένη, 3 Νοεμβρίου 1944 στην εφημερίδα του ΕΑΜ Μακεδονίας Ελευθερία
2.     Heinz A. Richter, Η Εθνική Αντίσταση και οι συνέπειές της, ελληνική έκδοση Αθήνα 2009, Μεσόγειος, σ. 317
3.     Μάρκος Βαφειάδης, Απομνημονεύματα, τόμ.Β΄, Αθήνα 1985, Λιβάνης, σ.227-228
4.       Απόσπασμα από συνέντευξη του Άλμπερτ Σπέερ στο Βάσο Μαθιόπουλο. Δόθηκε το 1976 στη Χαϊδελβέργη και δημοσιεύθηκε στο: Βάσος Μαθιόπουλος, Οι Ναζί για την Εθνική Αντίσταση στην Ελλάδα-Επτά απόρρητες εκθέσεις του Γενικού Επιτελείου του Χίτλερ, 2η έκδοση,  Αθήνα 2012, Δρόμων/Μηνύματα, σ.104-105
5.     Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας, Ειδικός πληρεξούσιος για τη Νότια Ανατολή, τόμ.1, φύλλο 8, δημοσιεύεται στο: Μάρτιν Ζέκεντορφ, Η Ελλάδα κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό – ντοκουμέντα από τα γερμανικά αρχεία,  Αθήνα 1991, σ.257 
6.       Στέφανος Σαράφης, Ο ΕΛΑΣ, Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις,  1958, σ.480  
7.     Βασίλης Βενετσανόπουλος, λοχαγός ε.α., «Το ένοπλο κίνημα του ΕΑΜ, ορισμένες πλευρές του ΕΛΑΣ», Συμπόσιο για την ιστορία της Εθνικής Αντίστασης, διοργάνωση ΚΜΕ και περιοδικό «Εθνική Αντίσταση», Αθήνα 1985, Σύγχρονη Εποχή, σ.74
8.     Εφημερίδα Ελευθερία, 12 Νοεμβρίου 1944
9.     Εφημερίδα Ελευθερία, 22 Νοεμβρίου 1944
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Ένας ακριβώς μήνας, συμπληρώθηκε σήμερα από την καταστροφική καταιγίδα της 7ης Σεπτεμβρίου που έπληξε τις μισές σχεδόν περιοχές του Δήμου Θερμαϊκού, προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές στις υποδομές, πλημμυρίζοντας εκατοντάδες σπίτια, δημιουργώντας τεράστιους κινδύνους για πολλά ακόμη λόγω των σοβαρών κατολισθήσεων και αφήνοντας πίσω της δύο ανθρώπινα θύματα.

Στον ένα αυτό μήνα, ελπίζουμε να γίναμε σοφότεροι όλοι: πολίτες, δημοτική αρχή Θερμαϊκού, Περιφέρεια, κυβέρνηση. Να διδαχθήκαμε από το σκληρό μάθημα που μας έδωσαν τα καιρικά φαινόμενα. Καθώς, όταν βιάζεις τη φύση, μπαζώνοντας τα ρέματα και χτίζοντας πάνω σ’ αυτά, όταν δεν καθαρίζεις τα ρέματα και τους χειμάρρους από σκουπίδια, ογκώδη αντικείμενα και κλαδιά και όταν δεν δημιουργείς αγωγούς ομβρίων υδάτων, είναι αναπόφευκτο ότι θα έχεις παρόμοια ή και χειρότερα πλημμυρικά φαινόμενα.

Αλήθεια, μήπως μπορεί να μας πει κάποιος από τη σημερινή διοίκηση του δήμου Θερμαϊκού αν καθαρίστηκαν ποτέ τα ρέματα στα δύο και χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι του Δήμου ο κ. Γιάννης Μαυρομάτης; Αλλά το ίδιο ερώτημα ισχύει και για τις προηγούμενες διοικήσεις του δήμου Θερμαϊκού που αμφιβάλλουμε αν ποτέ καταπιάστηκαν με το σοβαρό αυτό θέμα.

Κι όμως, ακόμη από το 2009, είχε εκδοθεί Προκαταρκτική Περιβαλλοντική Εκτίμηση και Αξιολόγηση (Π.Π.Ε.Α.) από την τότε Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας ( τη σημερινή Αποκεντρωμένη Διοίκηση Μακεδονίας- Θράκης), στην οποία επισημαίνονταν με έμφαση ότι ««οι φυσικές κοίτες των ρεμάτων δεν υφίστανται πλέον» καθώς «παρατηρείται πλήρης καταπάτηση των ρεμάτων από οικοδομικά τετράγωνα». Δυστυχώς, το θέμα έγινε εδώ και επτά χρόνια «μπαλάκι» μεταξύ της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και του δήμου Θερμαϊκού, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι η φοβερή καταιγίδα που έπληξε την Αγία Τριάδα, τη Νέα Μηχανιώνα και μεγάλα τμήματα του Αγγελοχωρίου, των Νέων Επιβατών και της Επανομής, ήταν ασυνήθιστα μεγάλης έντασης και διάρκειας, καθώς εκείνο το βράδυ της 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου, έπεσε τόσο νερό όσο πέφτει έναν ολόκληρο χρόνο. Όμως, αν είχαμε προνοήσει και αν είχαμε καθαρά τα ρέματα, σίγουρα το μέγεθος της καταστροφής θα ήταν πολύ μικρότερο.

Δεν παραβλέπουμε επίσης το ότι όλος ο μηχανισμός του Δήμου Θερμαϊκού, ρίχτηκε για την αποκατάσταση όσο περισσότερων βλαβών και τον καθαρισμό των περισσοτέρων ρεμάτων, με τη βοήθεια και των μηχανημάτων που απέστειλαν οι γειτονικοί Δήμοι. Όμως μένουν πολλά ακόμη να γίνουν. Μένει η πλήρης αποκατάσταση του οδικού δικτύου και της αγροτικής οδοποιίας, εκκρεμούν τα άμεσα έργα αντιστήριξης που πρέπει να γίνουν στα σημεία όπου λόγω των κατολισθήσεων κινδυνεύουν σπίτια και το Κέντρο Υγείας Ν.Μηχανιώνας, μένουν τα έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης της περιοχής και φυσικά η αποζημίωση των πλημμυροπαθών.

Και φυσικά στα διδάγματα της πριν ένα μήνα καταστροφής, πρέπει να συμπεριλάβουμε και τον αυστηρό έλεγχο που πρέπει να υπάρχει εκ μέρους της δημοτικής αρχής στην παραλαβή των όποιων έργων αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν εργολάβοι. Όταν για παράδειγμα, παραλαμβάνεις έναν δρόμο με τον ασφαλτοτάπητα να είναι πάχους…. τσιγαρόχαρτου, είναι μοιραίο ότι κάποια στιγμή ο δρόμος αυτός θα καταστραφεί σε όλο το μήκος του, όπως έγινε με την οδό Ερυθραίας της Ν.Μηχανιώνας. Ή όταν πάλι κατασκευάζεις έναν δρόμο χωρίς πρόβλεψη για την απορροή των όμβριων υδάτων, τότε σίγουρα αυτό τον δρόμο θα τον παρασύρουν τα ορμητικά νερά, όπως έγινε στον Πάλιουρα.

Τελειώνοντας, δεν μπορούμε να μην αποτίσουμε φόρο τιμής στα δύο αδικοχαμένα θύματα της τραγωδίας της 7ης Σεπτεμβρίου, τον 55χρονο Δημοσθένη Μπαλιατσάκη από την Αγία Τριάδα και την 53χρονη Σταυρούλα Πιπερά από τη Νέα Μηχανιώνα, το 40ήμερο μνημόσυνο της οποίας γίνεται αύριο Σάββατο 8 Οκτωβρίου, στις 10:00 το πρωί στον ιερό ναό της Παναγίας Φανερωμένης στη Ν.Μηχανιώνα.
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)