Articles by "Κωνσταντακόπουλος"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κωνσταντακόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η χώρα έχει εμπλακεί στη δίνη πολύ σοβαρών διεθνών προβλημάτων με παγκόσμια σημασία. Θέλουν να την κάνουν νέο ιστορικό “παράδειγμα” για την εποχή του ανερχόμενου χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού που ανατέλλει. Απειλείται με καταστροφή ως χώρα πια. Όπως πάμε, οι ‘Ελληνες θα έχουν τη μοίρα των Εβραίων επί του αυτοκράτορα Τίτου, να διασκορπισθούν δηλαδή στα πέρατα της Γης, χωρίς συνείδηση καν τι τους συνέβη.

Η πάσης φύσεως ηγεσία όμως της χώρας δεν αντιλαμβάνεται καν το διεθνές περιβάλλον. Δεν το ξέρει καθόλου, δεν έχει δουλέψει, όπως δεν δούλεψε και για τίποτα και ποτέ στη ζωή της, και το διαβάζει συστηματικά λάθος. ‘Ολες οι στρατηγικές της παραδοχές είναι εσφαλμένες και συχνά υποβολιμιαίες. Εκλαμβάνει τις επιθυμίες της για πραγματικότητες, φτιάχνοντας σχήματα όχι γιατί στέκονται κάπου, αλλά γιατί νομίζει ότι την εξυπηρετούν. Εκμεταλλευόμενοι ένα περιβάλλον απίστευτης διανοητικής και ηθικής παρακμής, οι “πράκτορες επιρροής” των ξένων δυνάμεων μπορούν πολύ εύκολα να χειραγωγήσουν και τους ‘Ελληνες πολιτικούς και τις κρατικές υπηρεσίες και τους υπόλοιπους θεσμούς της χώρας.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο, πιο καταστροφικό σφάλμα στην πολιτική, όπως και στη ζωή, από το να μην καταλαβαίνεις ποιός είναι εχθρός και ποιός φίλος. Πάρτε για παράδειγμα την βασική υπόθεση που έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012-13 και η οποία εξηγεί την πανωλεθρία του Ιουλίου. Θεώρησε ότι μπορεί να βασιστεί στους Αμερικανούς για να αντιμετωπίσει τη Μέρκελ. Αν αυτό μπορούσε όντως να συμβεί, θα της έδινε τεράστιο πλεονέκτημα.

Με τη διαφορά ότι υπήρχαν μερικές δυσάρεστες “λεπτομέρειες” που αγνόησε παντελώς, στην πρεμούρα της να κάτσει στην καρέκλα της εξουσίας, αλλά και λόγω της σύγχυσης που την χαρακτήριζε (δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος συνδυασμός από αυτόν της βαθειάς σύγχυσης και της μεγάλης φιλοδοξίας). Οι “λεπτομέρειες” αυτές ήταν ότι οι Αμερικανοί είχαν καθοριστική επιρροή στην κυβέρνηση Παπανδρέου που μας έβαλε στο μνημόνιο, αντίστοιχη με αυτή που έχουν στη σημερινή κυβέρνηση. Το ένα μέλος της τρόικας, ο τεχνικός οργανωτής του οικονομικού πολέμου κατά της Ελλάδας, τελούσε και τελεί υπό καθοριστική επιρροή των ΗΠΑ. Και δύσκολα φαντάζεται κανείς την Ουάσιγκτων να θέλει την επικράτηση μιας κυβέρνησης της “ριζοσπαστικής αριστεράς” στην Ευρώπη, αν έμενε κατ’ ελάχιστον πιστή στις διακηρύξεις της.

Σα να μην έφτανε αυτό το βασικό λάθος, ουδείς στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε με ποιόν ακριβώς μιλούσε, τι έλεγε και τι άκουγε στις συζητήσεις με τους Αμερικανούς. Το να μιλήσει αίφνης κανείς στον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ για την αδυσώπητη, υποβόσκουσα σύγκρουση Μπρζεζίνσκι και Κλίντον, θα τους φαινόταν πιο ακατανόητο από το να τους μιλήσει κινέζικα. Πήγαν και βρήκαν διάφορους, τα “συστήματα” Τσακόπουλου και Κλίντον, τον Σιμόν Πέρες και άλλους, χωρίς να καταλαβαίνουν τι ήθελαν αυτοί και γιατί τους προσέγγιζαν. Εξαιρετικά καχύποπτοι απέναντι στους συντρόφους τους, κατάπιαν αμάσητα όλα τα δολώματα που τους πέταξαν οι ξένοι. Δεν άκουσαν ούτε καν τους ξένους συντρόφους τους που τους προειδοποιούσαν.

Φυσικά, για να μη γίνει καμιά παρεξήγηση, αυτή είναι η κατάσταση με όλη την πολιτική τάξη, όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα δυστυχώς μοιάζει να έχει περιέλθει εδώ καιρό σε ένα είδος εγκεφαλικού θανάτου. Αλλά με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η διαδικασία έφτασε στο αποκορύφωμά της.

Στο μεταναστευτικό-προσφυγικό, λόγω και της ιδεοληψίας, ήταν εξίσου εύκολο να την πάθουνε. Να χρησιμοποιηθούν δηλαδή στον ρόλο του “χρήσιμου ηλίθιου”, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο που μας κληρονόμησε η ρώσικη φιλολογία. Ο “χρήσιμος ηλίθιος” δεν είναι ηλίθιος. Είναι κάποιος που αγνοεί πως τον χρησιμοποιούν για να πετύχουν σκοπούς τελείως αντίθετους με τις δικές του επιδιώξεις και δεν αντιλαμβάνεται τις στρατηγικές συνέπειες των ενεργειών του. Αυτό έπαθε και η Αθήνα, όπως και η Μέρκελ, σε αυτό το ζήτημα.

Διστάζω κάπως αν πρέπει να ταξινομήσω στην κατηγορία των “χρήσιμων ηλίθιων” και τους οπαδούς της μετατροπής της Ευρώπης σε “αεθνικό χυλό”. Από τη μια μεριά τους συμφέρουν αυτά που γίνονται, από την άλλη ενδέχεται να σκάβουν το λάκκο τους, ευνοώντας τελικά την ανάδειξη εθνικιστικών, αυταρχικών δυνάμεων, απαραίτητων κατά τη μετάβαση από τον νεοφιλελεύθερο στον καπιταλισμό της καταστροφής, αλλά και για την πραγμάτωση του σχεδίου του Πολέμου των Πολιτισμών, εναντίον του Ισλάμ, της Ρωσίας, της Κίνας…

Για να υπάρξει η προσφυγική κρίση δεν έφταναν όμως οι “χρήσιμοι ηλίθιοι”. ‘Επρεπε να κινητοποιηθεί και ο Ερντογάν, διεθνής προβοκάτορας όλο και πιο επικίνδυνος, όσο στριμώχνεται. Ο Ερντογάν όμως δεν κινείται βέβαια μόνος του. Κινείται για λογαριασμό των ίδιων διεθνών κέντρων που του είπαν να καταρρίψει το ρωσικό αεροσκάφος. Αυτοί είναι και οι αρχιτέκτονες της προσφυγικής κρίσης που απειλεί με καταστροφή την Ελλάδα και διάλυση την ΕΕ.

Δεν μιλάμε ακριβώς για τις ΗΠΑ, γιατί οι ΗΠΑ δεν είναι ένα πράγμα, αλλά πεδίο αδυσώπητης σύγκρουσης δύο πολύ διαφορετικών ρευμάτων στο κέντρο της Αυτοκρατορίας, που εκπροσωπούνται, για να το πούμε χοντρικά, από τον Πρόεδρο Ομπάμα και τους νεοσυντηρητικούς αντίστοιχα.

Ποιοί κλείνουν τώρα τα σύνορα με την Ελλάδα; Βαλκανικά κράτη που ελέγχει ασφυκτικά, όχι βέβαια η … Αυστρία, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ποιός επιτίθεται με σκαιό τρόπο στην Ελλάδα; Οι πολιτικοί της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας, της Βουλγαρίας, της “Νέας Ευρώπης”, των αμερικανικών νεοπροτεκτοράτων που δημιουργήθηκαν εκεί μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού”. Πρόκειται για την “Νέα Ευρώπη” που δήλωσε υπερηφάνως ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, υπουργός ‘Αμυνας του Μπους, ότι θα χρησιμοποιήσει κατά της Γαλλίας και της Γερμανίας. Ποιός θα “επιθεωρήσει” μεθαύριο Πέμπτη αυτοπροσώπως την Ειδομένη; Μα η Κυρία Νούλαντ βεβαίως, βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, η “Κυρία Μαϊντάν”, για τον ρόλο της στην ουκρανική κρίση, μέλος του κεντρικού ηγετικού πυρήνα των νεοσυντηρητικών και σύζυγος του βασικού θεωρητικού τους. Από αυτήν κρέμεται τώρα για να σωθεί η ελληνική κυβέρνηση!

Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.

ΥΓ. Ο κ. Τσίπρας θα μάθαινε πολλά για τους φίλους και συνεργάτες του, αν έπαιρνε μια κόλα χαρτί και έγραφε τις συμβουλές που του έδωσε ο καθένας τους μετά το 2011.

πηγή
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Πόσος ήταν ο προϋπολογισμός του Πανεπιστημίου Αθηνών προ κρίσεως; Ογδόντα οκτώ εκατομμύρια ευρώ.
Πόσος είναι ο προϋπολογισμός του σήμερα; ‘Εντεκα εκατομμύρια ευρώ.
Πόσοι μαθητές υποσιτίζονται στα ελληνικά σχολεία; Διακόσιες πενήντα χιλιάδες.
Ποιά θέση έχει η Ελλάδα στον δείκτη παιδικής φτώχειας μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης; Την πρώτη.
Ξέρετε ότι λόγω της αύξησης της ζήτησης στα κοινωνικά παντοπωλεία Θεσσαλονίκης για δέματα φαγητού σε φτωχούς, υπάρχει λίστα αναμονής που διαρκεί τέσσερις έως έξη μήνες;
Τι συμπέρασμα βγαίνει από αυτά τα νούμερα; Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση σήμερα να φιλοξενήσει ούτε 50, ούτε 100, ούτε 150 χιλιάδες. Δεν μπορεί να φιλοξενήσει στην πραγματικότητα ούτε έναν πρόσφυγα. Και πολύ κακώς ο κ. Τσίπρας δέσμευσε την άτυχη χώρα του ότι θα πάρει 50.000 και τώρα ετοιμάζεται να ανεβάσει αυτό το νούμερο, στην πράξη, αν όχι στις συμφωνίες, όσο γουστάρουν οι Ευρωπαίοι “εταίροι”-αποικιοκράτες και η Τουρκία.
‘Επρεπε να πει στους “εταίρους”, ήδη στην προηγούμενη σύνοδο, ότι η χώρα του έχει καταστραφεί, εκτελώντας τις οδηγίες τους, και να ζητήσει εξαίρεση από την κατανομή μεταξύ των χωρών της ΕΕ, λόγω μείζονος ανθρωπιστικής κρίσης που πλήττει τη χώρα και απειλεί την επιβίωση και ασφάλεια των κατοίκων της.
Μα, λέει, θα βοηθήσουν οι πρόσφυγες στο … δημογραφικό! ‘Ελεος αδέρφια, ο εγκέφαλός μας έχει υπερβεί κάθε όριο αντοχής. Που θα ενσωματωθούν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι; Σε μια χώρα με ενάμισυ εκατομμύρια ανέργους; Γιατί δεν αρχίζουμε την ανόρθωση του “δημογραφικού”, με μια πολιτική αποτροπής της μαζικής μετανάστευσης Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό;
“Ελάφρυνση” του Μνημονίου;
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται τώρα, κατά τα φαινόμενα, ελπίζουμε να μας διαψεύσει, να ανταλλάξει την αρχή μετατροπής της Ελλάδας σε buffer zone μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, με ταυτόχρονη υπονόμευση των ίδιων των θεμελίων ύπαρξης του ελληνικού έθνους κράτους, με μια μικρή επιβράδυνση του ρυθμού καταστροφής και λεηλασίας της χώρας, όπως τον προσδιορίζει, με σαφή, ρητό και μαθηματικό τρόπο το Τρίτο Μνημόνιο.
Θα κάνουν ότι την υπόσχονται και θα ζητήσουν παράλληλα και άλλα, ιδίως οι Αμερικανοί (ΔΝΤ), που ενδιαφέρονται να τακτοποιήσουν διάφορες εκκρεμότητες που έχουν στην περιοχή. Ποτέ δεν έκρυψαν την ενόχλησή τους από την κυριαρχία, στην πραγματικότητα την ίδια την ύπαρξη στοιχειωδώς ανεξάρτητου ελλαδικού και κυπριακού κράτους σε αυτή την περιοχή της Μεσογείου, όπως μαρτυρά όλη η νεώτερη ιστορία μας μετά το 1947 (πιο πριν ήταν οι ‘Αγγλοι).
Θα κάνουν ότι του την υπόσχονται, αλλά δεν θα τηρήσουν πάλι τις υποσχέσεις. Θα την πιέσουν ασφυκτικά, απειλώντας ξανά και ξανά με χρεωκοπία και έξοδο από τη Σένγκεν, μέχρι να αποσπάσουν από τον σημερινό Πρωθυπουργό ότι μπορεί να τους δώσει. Θα τον χρησιμοποιήσουν, όπως ήδη γίνεται, για να χρεωκοπήσουν τις αριστερές ιδέες στην Ευρώπη και παγκοσμίως. Κι όταν του πάρουν όλα, θα του επιφυλάξουν απαίσιο πολιτικό τέλος.
Εκτός, αν ο ελληνικός λαός μπορέσει να σταματήσει αυτή τη διαδικασία και να το κάνει με τρόπο έξυπνο και σοβαρό.
Εκτός τόπου και χρόνου διεθνές μήνυμα
Ακούμε επίσης ότι ο Πρωθυπουργός θέλει να πάει στην Ευρώπη να καταγγείλει την “Ευρώπη-φρούριο” και να ζητήσει ανοιχτά σύνορα. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε μισός στο Μέγαρο Μαξίμου, που να αντιλαμβάνεται που κινείται σήμερα η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Μπορεί να τα πιστεύει αυτά ο κ. Τσίπρας. Αλλά δεν είναι δική του δουλειά να έρθει σε σύγκρουση τέτοιου τύπου με ένα ανερχόμενο ισχυρό ρεύμα στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης.
Αυτό είναι δουλειά των Γερμανών, των Γάλλων, των ‘Αγγλων συντρόφων του. Και θα ήταν πολύ περισσότερο αποτελεσματικοί και έγκυροι σε αυτή τη δουλειά, αν είχαν αντιταχθεί με πιο σθεναρό τρόπο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αρχικά και όλου σχεδόν του αραβικού κόσμου στη συνέχεια, ή στον νέο Ψυχρό Πόλεμο με τη Ρωσία τα τελευταία χρόνια.
Αν έχει τα κότσια ο κ. Τσίπρας, που τόσο πολύ θέλει να μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου, ας πάει να πει σε όλους τους Ευρωπαίους ότι πρέπει να ξανακάνουν ανεξάρτητη την ήπειρό τους, αντί να σέρνονται πίσω από διάφορα διεθνή κέντρα εξουσίας, που προκάλεσαν τους πολέμους στη Μέση Ανατολή ή παίζουν με τη φωτιά μιας στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Αυτοί κάνουν τους πολέμους που στέλνουν τους πρόσφυγες στην Ευρώπη.
Ας διεκδικήσει την κληρονομιά του Σαρλ Ντε Γκωλ και του Βίλλυ Μπραντ, που έχει μείνει ορφανή, για να την λεηλατούν τώρα ακόμα πιο επικίνδυνοι δημαγωγοί.
Τέτοιο πολιτικό λόγο θα μπορούσε όμως να ξεστομίσει μόνο μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα.
Ζητώντας παράλληλα την εφαρμογή κυρώσεων έναντι της Τουρκίας αν συνεχίσει την κοροϊδία της Ευρώπης και παίρνοντας και όσα μονομερή μέτρα είναι αναγκαία.
Μα δεν πρέπει να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες;
Βεβαίως και πρέπει. ‘Εχουμε νομική, έχουμε και ηθική υποχρέωση. ‘Εχουμε και μεγάλο συμφέρον να το κάνουμε. Πρώτον εγωϊστικό, γιατί κάνοντάς το προστατεύουμε ότι έχει απομείνει από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Δεύτερο, εθνικό συμφέρον, γιατί η εικόνα της συμπαράστασης από χιλιάδες συχνά φτωχούς ‘Ελληνες κάνει τον γύρο του κόσμου, υψώνοντας τείχος προστασίας για τη χώρα μας, που δέχεται, εδώ και χρόνια, ανηλεή επικοινωνιακή και προπαγανδιστική επίθεση.
Αναγνωρίζω ότι έχουν ένα επιχείρημα όσοι διαμαρτύρονται ότι τέτοιο κίνημα αλληλεγγύης δεν εμφανίσθηκε προς τους αναξιοπαθούντες ‘Ελληνες, αν και δεν μου μοιάζει σωστό να αντιπαραθέτουμε πράξεις καλοσύνης. Αυτό ακριβώς το επιχείρημα μαρτυρά όμως ότι η φιλανθρωπία δεν είναι, σε τελευταία ανάλυση, αρκετή, ούτε μπορεί, ο μόνος σκοπός των πράξεών μας, να “σώσουμε” τις ψυχές μας. Μόνο ένα έθνος, μια κοινωνία, γιατί ταυτίζονται στην περίπτωσή μας το λαϊκό και το εθνικό, που σηκώνονται και αγωνίζονται συνειδητά για τη σωτηρία τους μπορούν εν τέλει να δώσουν νόημα στις καλές προθέσεις.
Φανταστείτε προς στιγμήν να γενικευτούν οι εμπρησμοί εγκαταστάσεων που προορίζονται για τους πρόσφυγες ή να συμβούν και άλλα φοβερά, από όσους τυχόν πειστούν από τα αποτρόπαια που γράφουν ορισμένες εφημερίδες της υποτίθεται εθνικόφρονος άκρας δεξιάς. ‘Η και από προβοκάτορες, που ασφαλώς αν πάρουν εντολή να δράσουν θα το κάνουν με τη μεγαλύτερη ευκολία στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. Λέμε υποτίθεται εθνικόφρονος, γιατί ξέρουμε που οδήγησε την Ελλάδα στο παρελθόν, ποιών διεθνών δυνάμεων υπήρξε απόφυση, καταφέρνοντας στο τέλος το ακατόρθωτο. Να οδηγήσει, χωρίς αντίσταση, τον τουρκικό στρατό στην Κύπρο.
Πολλοί ανώτεροι στρατιωτικοί βγήκαν στα μπαλκόνια τον Ιούλιο να καλούν τους ‘Ελληνες να υποταγούν στους πιστωτές. Τώρα τι ακριβώς θέλουν με αυτά που λένε και γράφουν; Την πολιτική του “Ναι” που υποστήριξαν ακολουθεί ο Πρωθυπουργός. Από τη στιγμή που η Αθήνα συνθηκολόγησε στο κύριο μέτωπο και εκλιπαρεί την επιείκεια των Δανειστών, πως θα γίνει Ηρακλής να αντιμετωπίσει τις γεωπολιτικές απειλές που εμφανίζονται ήδη;
Από την άλλη όμως και ο Χριστός έλεγε ο έχων δύο χιτώνας να δώσει τον ένα. Δεν είπε και τους δύο, παρόλο που ο ίδιος τους έδωσε, και τους χιτώνες και τη ζωή του. Γιατί ήξερε μάλλον τι μπορεί να ζητάει και τι όχι από τους ανθρώπους.
Κάνοντας ότι επιβάλλει η συνείδηση, ο ανθρωπισμός μας και το συμφέρον μας, συμπαραστεκόμενοι στους δυστυχισμένους, που δεν είναι ασφαλώς οι εχθροί μας, αλλά είναι θύματα των εχθρών μας, θα πρέπει να προστατεύσουμε, με νύχια και με δόντια, την κοινωνική μας ειρήνη, την εθνική μας συνοχή, το πολίτευμά μας και, εν τέλει, την ίδια την εθνική μας υπόσταση, που απειλούνται ευθέως από την κατάσταση που πάει να δημιουργηθεί.
Πρέπει να αποτρέψουμε πάση θυσία τη συνέχιση της ροής προσφύγων από την Τουρκία και να κάνουμε ότι μπορούμε για να αποδεχθεί η ΕΕ την υποδοχή όσων βρέθηκαν στην ελληνική επικράτεια. Πρέπει να προστατεύσουμε ως κόρη οφθαλμού την κυριαρχία μας στο Αιγαίο και την ασφάλεια των παραμεθόριων περιοχών, αλλά και όλων των περιοχών όπου θα εγκατασταθούν πρόσφυγες. Πρέπει να διευκολύνουμε, με κάθε μέσο, την αποχώρηση όσων περισσότερων προσφύγων είναι δυνατό από την ελληνική επικράτεια.
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η χώρα είναι αποκεφαλισμένη. Βγαίνουν τώρα διάφοροι πολιτικοί αρχηγοί για παράδειγμα και εξηγούν ότι το βέτο είναι έγκλημα καθοσιώσεως, αφού διαρρηγνύει τους βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς, σαβουάρ βιβρ, που η ελληνική πολιτική τάξη νομίζει ότι είναι το απαύγασμα της διπλωματίας και της εξωτερικής πολιτικής. Ξεχνώντας και την λαϊκή παροιμία ότι και ο ‘Αγιος φοβέρα θέλει (πόσο μάλλον που δεν υπάρχει κανείς ‘Αγιος εδώ!)
Το βέτο είναι ένα όπλο, απολύτως θεμιτό και νόμιμο στην ΕΕ. Είναι συζητήσιμο αν πρέπει να χρησιμοποιηθεί τώρα και αν θα έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλά το να αποκλείεται και να καταδικάζεται εκ των προτέρων, είναι ο καλύτερος μάρτυς του απολύτως “ανατολίτικου” χαρακτήρα της “ευρωπαϊστικής” πολιτικής και άρχουσας τάξης της χώρας μας. Υποκλίνεται ενώπιον του Βεζύρη ή του Σουλτάνου, του φιλάει τα πόδια και ελπίζει στο έλεός του. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει έλεος, όπως αποδεικνύει η τελευταία εξαετία. Θέλουν αυτό που συμβαίνει, δεν συμβαίνει κατά λάθος!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, μετά τη “γενική δοκιμή” της Γιουγκοσλαβίας (όπως την ομολογεί η ίδια η Θάτσερ στα απομνημονεύματά της), ο αραβομουσουλμανικός κόσμος δέχτηκε, τα τελευταία 15 χρόνια, μια από τις αγριότερες επιθέσεις στην ιστορία του Λευκού Ανθρώπου. Δεν συνιστά όμως λύση η μετανάστευση του πληθυσμού του στην Ευρώπη, που θα ολοκληρώσει την καταστροφή των χωρών προέλευσης και θα προωθήσει την ατζέντα του “πολέμου των πολιτισμών”, που ονειρεύονται οι πιο σκοτεινές δυνάμεις της αναδυόμενης “αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης”.
Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, και σε αυτούς και σε εμάς, είναι η αποκατάσταση ενός στοιχειωδώς ελεύθερου και ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, που θα τολμάει αίφνης αυτό το στοιχειώδες, που τόλμησε το Βουκουρέστι, να διατηρήσει πρεσβεία στη Δαμασκό. Που θα έκανε κοινά Υπουργικά Συμβούλια με την Κύπρο, όχι με την Τουρκία, όπως το μεθαυριανό, ή το Ισραήλ, που επέβαλαν οι ΗΠΑ.
Υπήρξε στο παρελθόν τέτοιο κράτος η μικρή Ελλαδίτσα και η ακόμα μικρότερη Κύπρος, του Ανδρέα Παπανδρέου (ό,τι άλλο κι αν του προσάψει κανείς), του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του “Γιατρού” Βάσσου Λυσσαρίδη. Νερό έπιναν τότε στο όνομά τους σε όλες τις αραβικές πρωτεύουσες. Κι αν οι δυτικοί δεν τους αγαπούσαν, τους λογάριαζαν πάντως.
6 Μαρτίου 2016
ΥΓ Είχε γραφεί αυτό το άρθρο όταν έπεσε στην αντίληψή μας δημοσίευμα της αυστριακής Στάνταρτ για το σχέδιο ανακοινωθέντος της συνόδου Κορυφής. Αν αληθεύει το δημοσίευμα, εγκλωβίζονται οι πρόσφυγες στην Ελλάδα με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια. Πέραν των άλλων καταστροφικών συνεπειών που θα είχε μια παρόμοια απόφαση, θα περιόριζε ασφυκτικά και τους εναπομείναντες, πολύ περιορισμένους διεθνείς “βαθμούς ελευθερίας” του ελληνικού κράτους. Θα το έκανε ακόμα πιο εξαρτημένο από την ΕΕ και τους όρους που έχει επιβάλλει στην Αθήνα, αλλά και από την Τουρκία για τον έλεγχο της ροής προσφύγων.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Αυτή η μνημονιακή “κολώνια” δεν θα πάει μακριά. ‘Οχι μόνο προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί στη χώρα τεράστια οικονομικο-κοινωνική καταστροφή, αναμφισβήτητα την μεγαλύτερη στη μεταπολεμική, καπιταλιστική Ευρώπη. Κινδυνεύει να τελειώσει με αίμα και ανείπωτη τραγωδία, όχι μόνο εσωτερικά αλλά και “εξωτερικά”.
Δεν μπορούμε να γίνουμε μάντεις προβλέποντας επακριβώς το μέλλον. Κινδυνεύουμε να χαρακτηρισθούμε “Κασσάνδρες”¨, αλλά, όπως στα ομηρικά χρόνια, έτσι και στη σημερινή Ελλάδα οι “Κασσάνδρες” συστηματικά επιβεβαιώνονται.
Υπάρχουν δύο τρόποι που μπορεί η οικονομικο-κοινωνική “δίνη θανάτου” να περάσει, σύντομα και άμεσα, στη γεωπολιτική σφαίρα (χωρίς καν να συζητήσουμε τις προσφυγικές ροές). Δύο τρόποι φαινομενικά αντίθετοι μεταξύ τους, στην πραγματικότητα συμπληρωματικοί και εναλλάξ χρησιμοποιήσιμοι.
Κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας
Ο πρώτος τρόπος είναι να συγκατατεθούν ελλαδικές και κυπριακές ηγεσίες σε παραλλαγή του σχεδίου Ανάν, στερώντας τους ‘Ελληνες της Κύπρου από το κράτος τους. Μόνο τέτοια λύση μπορεί να προκύψει από τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις και με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό Ελλάδας και Κύπρου. Τέτοια “λύση” θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου για το σύνολο του ελληνισμού, θα δημιουργήσει, πρώτη φορά στην ιστορία, προϋποθέσεις “αναχώρησης” των Ελλήνων από την Κύπρο, καθιστώντας την Ελλάδα “όμηρο” των δυνάμεων που θα ελέγξουν το νησί, από τις οποίες και θα εξαρτάται η επιβίωση όσων απομείνουν. Θα βάλει την Τουρκία στην ΕΕ “από το παράθυρο” και τελικά και από την “πόρτα”, θα πλήξει ανεπανόρθωτα την ηθικο-ψυχολογική δυνατότητα του, ήδη βαριά πληγωμένου, ελληνικού λαού να υπερασπιστεί τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα και το κράτος του.
Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ Μητσοτάκη, Καραμανλή και Τσίπρα, ως προς την ασκούμενη εσωτερική πολιτική, που προσδιορίζεται λεπτομερώς από το Κουαρτέτο, τις Δανειακές και τα Μνημόνια. Εκεί που ίσως υπάρχει διαφορά Καραμανλή και Μητσοτάκη, είναι στις “εθνικές ευαισθησίες” του πρώτου, που θα μπορούσαν να περιπλέξουν τη “λύση” του κυπριακού, ή και του“μακεδονικού”, σε αντίθεση με την απόλυτη ταύτιση του δεύτερου με τον “ευρωατλαντισμό”.
Για τους καχύποπτους, αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ο “πανταχού παρών και τα πάντα πληρών” υπερατλαντικός παράγων ευνόησε την ανάδειξη του νέου ηγέτη της ΝΔ. Λέει πολλά και για την ποιότητα και τις εξαρτήσεις διάφορων δήθεν “εθνικοφρόνων οπλαρχηγών” της ΝΔ που τον υποστήριξαν.
Ταυτόχρονα, ο πρώην αμερικανός Υφυπουργός Εξωτερικών Μπράιζα “ξαναχτύπησε”. Είναι αυτός που, λέγεται, ενθάρρυνε τον Σαακασβίλι να ξεκινήσει πόλεμο με τη Ρωσία (εκεί κάπου ήταν και ο Ρόντος). Ηγήθηκε της επιτυχούς προσπάθειας να καταστραφούν τα σχέδια ελληνορωσικών αγωγών και συνολικά οι ελληνορωσικές σχέσεις. Αρχές του χρόνου, ο κ. Μπράιζα ζήτησε και έδωσε συνέντευξη στα “Επίκαιρα”. Επαινεί τον Τσίπρα που μεταβλήθηκε, όπως λέει, σε “μεγάλο ηγέτη” και υπενθυμίζει στην Αθήνα, εμμέσως πλην σαφώς, να μη χρονοτριβεί στη συμμόρφωσή της. Παραθέτει τις μεγάλες ιδέες του που ουσιαστικά συμπυκνώνονται σε μία κεντρική: τη συμπερίληψη της Ελλάδας σε ενεργειακή-στρατηγική μεσογειακή ζώνη υπό τουρκο-ισραηλινή διεύθυνση και αντιρωσική κατεύθυνση, κάτω από την αμερικανική αιγίδα! Κάτι τέτοιο προϋποθέτει όχι μόνο ελληνικές “εθνικές υποχωρήσεις” αλλά και την ολοκληρωτική κατάργηση της κυπριακής κρατικής κυριαρχίας, όπως προβλέπει το συζητούμενο νέο σχέδιο Ανάν!
Για λόγους που η ίδια γνωρίζει, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται βαθειά υποχρεωμένη στην Ουάσιγκτων για την επίτευξη της συμφωνίας και ελπίζει (ακόμα!) στην αμερικανική συνηγορία για το χρέος. Ο κ. Δραγασάκης ευχαρίστησε δημόσια την αμερικανική κυβέρνηση για την επίτευξη της συμφωνίας του Ιουλίου. Οι Αμερικανοί μας βοήθησαν, όπως και τον Σημίτη στα ‘Ιμια, να συνθηκολογήσουμε!
Με αυτά που λένε και κάνουν οι ‘Έλληνες πολιτικοί, πλέον και της “αριστεράς”, ο σχολιαστής στέκεται περιδεής. Νοιώθει ότι και το πιο εύστοχο σχόλιο κινδυνεύει να αποδειχθεί υποδεέστερο της απίστευτης πραγματικότητας! Εκτός από τη χώρα του, θέλουν και ότι απέμεινε από το μυαλό μας.
Το σενάριο της προβοκάτσιας
Ο δεύτερος τρόπος για να δοθεί η χαριστική βολή στους ‘Ελληνες είναι η προβοκάτσια. Μια ελληνοτουρκική κρίση δηλαδή, ιδέα που παίζει στο “βαθύ παρασκήνιο” από την αρχή των Μνημονίων.
Στο στενό περιβάλλον του Γιώργου Παπανδρέου, λίγο πριν την πτώση του, “κυκλοφόρησαν” τέτοιες ιδέες! Κάποιοι σκέφτηκαν ότι, προκαλώντας επεισόδιο “αντι-‘Ιμια” στις κυπριακές θάλασσες, που θα κατέληγε σε κατίσχυση επί της Τουρκίας, θα οδηγούσαν ίσως το ΠΑΣΟΚ επιτυχώς σε εκλογικό θρίαμβο. Ευτυχώς, η ψυχραιμία επικράτησε.
Μετά, λανσαρίστηκε η νέα “μεγάλη ιδέα” του έθνους, μια καραμπινάτη ανοησία και προβοκάτσια, όπου παρασύρθηκαν δυστυχώς και κάμποσοι τίμιοι, αλλά ακατατόπιστοι πατριώτες, η ιδέα ανακήρυξης ΑΟΖ, που δεν θα βοηθούσε σε τίποτα την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, θα μπορούσε όμως να προκαλέσει ελληνοτουρκική κρίση, στη χειρότερη δυνατή στιγμή και με τον χειρότερο δυνατό συσχετισμό δυνάμεων στην ελληνική ιστορία. Οι εξωτερικές δυνάμεις που, υποθέτουμε, βάζουν κατά καιρούς τέτοιες ιδέες, δεν εξαίρεσαν ούτε τον “αντιεθνικιστή” Τσίπρα από την προσπάθεια να “χώσουν” στο περιβάλλον του άτομα που θα μπορούσαν να ευνοήσουν σενάρια κρίσης.
Οι πιο πατενταρισμένοι “ενδοτικοί” και οι πιο έξαλλοι “εθνικόφρονες” καταλήγουν στο ίδιο σημείο, όχι μόνο γιατί αμφότεροι δεν έχουν μυαλό, αλλά και γιατί δεν υπάρχει πέτρα στην Ελλάδα χωρίς ξένη δύναμη από πίσω.
Τέτοια “προβοκάτσια” θα μπορούσε να εξυπηρετήσει πολλές σκοπιμότητες μαζί
– θα συγκέντρωνε το παγκόσμιο ενδιαφέρον από την καταστρεφόμενη από την Τρόικα Ελλάδα στην ελληνοτουρκική διένεξη. Μην ξεχνάμε ότι το “ελληνικό” δεν έχει πάει ακόμα σε οριστική “λύση”. Οι μεγάλες τράπεζες, Μέρκελ, Σόιμπλε, Κομισιόν, Λαγκάρντ έχουν τεράστιο συμφέρον να μην αποδοθεί σε αυτούς η πολιτική ευθύνη της τελικής ελληνικής καταστροφής
– να ενσωματώσει ακόμα καλύτερα Ελλάδα και Τουρκία στην υπό δημιουργία “μεσογειακή ζώνη”. Δείτε τι συνέβη με τον Ερντογάν. Τον έβαλαν πιθανώς να κάνει τον “ζόρικο” στη Ρωσία, αποτέλεσμα είναι τώρα να πέφτει “με χίλια” στην αγκαλιά ΗΠΑ και Ισραήλ.
Για την Ουάσιγκτων, ενόψει μεγάλων αλλαγών στην Ευρώπη και πιθανής κλιμάκωσης στη Μέση Ανατολή και την πρ. ΕΣΣΔ, είναι επιτακτική ανάγκη οι “ελληνικές εκκρεμότητες” (κυπριακό, μακεδονικό) να λυθούν άμεσα, πριν από την επόμενη μεγάλη ελληνική ή/και ευρωπαϊκή κρίση και όσο διάστημα ο ελληνικός λαός παραμένει εξαιρετικά εξασθενημένος, με ηγεσίες απολύτως ανεπαρκείς και βαθιά εξαρτημένες, σε Αθήνα και Λευκωσία.
Με απολύτως διεστραμμένο τρόπο, αντεστραμμένη, μέσω των λογογράφων του – που υποθέτουμε τους επισκέπτεται τακτικά το “πνεύμα” της “αυτοκρατορίας” – η αλήθεια βρήκε το δρόμο της προς το στόμα του Πρωθυπουργού, με τις αισιόδοξες προβλέψεις του για την Ελλάδα το 2021, επέτειο των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση.
Αυτό ακριβώς κρίνεται τώρα. Διακόσια χρόνια μετά το 1821, είναι το αποτέλεσμα της Ελληνικής Επανάστασης που απειλείται με οριστική ακύρωση και ο ελληνικός λαός με τη μοίρα των Εβραίων υπό τον αυτοκράτορα Τίτο. Να διαλυθεί ηθικά και να διασκορπιστεί στα πέρατα του κόσμου, αφήνοντας εδώ μιαν “Ελλάδα χωρίς ‘Ελληνες” (Μ. Θεοδωράκης)
δημοσιεύτηκε στο “Παρόν της Κυριακής” της 17ης Ιανουαρίου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μόλις πριν από μερικούς μήνες οι Ευρωπαίοι ήταν απασχολημένοι συζητώντας την κρίση της ΕΕ και το ζήτημα της Ελλάδας, μιας χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατεστραμμένης και καταστρεφόμενης από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, υπό την καθοδήγηση της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας

Τώρα, όλη η Ευρώπη συζητά την απειλή που οι πρόσφυγες και η ισλαμική τρομοκρατία θέτουν στις κοινωνίες μας, ενώ, οπλισμένα με πυρηνικά ΝΑΤΟ και Ρωσία είναι ένα βήμα πριν από την πιο σοβαρή κλιμάκωση της στρατιωτικής έντασης μεταξύ τους μετά το «τέλος» του Ψυχρού Πολέμου. Οι ψηφοφόροι στην Ευρώπη μετατοπίζουν μαζικά τις προτιμήσεις τους προς την άκρα δεξιά, αναλογιζόμενοι αυτές τις απειλές. Τα δημοκρατικά δικαιώματα σε όλη την Ευρώπη για μια ακόμη φορά περιορίζονται. Αυτοί που κερδίζουν από την υπόθεση είναι αφενός οι δυνάμεις που επιδιώκουν επιβολή αυταρχικών καθεστώτων σε όλη την Ευρώπη (αυτό αφορά και την Ελλάδα), αφετέρου αυτοί που επιδιώκουν τον “πόλεμο των πολιτισμών” διεθνώς.

Αλλά υπάρχουν μερικές εξαιρετικά ανησυχητικές ερωτήσεις. Ποιές, για παράδειγμα, είναι οι σχέσεις μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών των δυτικών ή φιλο-δυτικών κρατών και αυτών των τρομοκρατών; Διότι, στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις στη Δύση είναι οι πραγματικά “ωφελημένες από το έγκλημα”.

Εντάξει, αυτό δεν είναι μια απόδειξη, εντάξει, είναι σωστό ότι δεν πρέπει να βιαστούμε να υιοθετήσουμε θεωρίες συνωμοσίας, παρόλα αυτά δεν μπορούμε να γίνουμε ηλίθιοι και να αποφύγουμε τουλάχιστον να θέσουμε σημαντικά ερωτήματα, απλά και μόνο για να είμαστε πολιτικά ορθοί. Το κόστος του να συνεχίζουν να είναι οι Ευρωπαίοι τυφλοί για ό, τι συμβαίνει εκτός των συνόρων μας και για τον τρόπο που αυτά χρησιμοποιούνται στο εσωτερικό τους, μπορεί να είναι τελικά η καταστροφή των κοινωνιών μας, της ευρωπαϊκής δημοκρατίας - και της παγκόσμιας ειρήνης.

Ο βασικός λόγος ανάπτυξης της ισλαμικής ριζοσπαστικής τρομοκρατίας (όπως και η αιτία του προσφυγικού κύματος) είναι οι διαδοχικές επεμβάσεις της Δύσης που οδήγησαν στην καταστροφή των κυριότερων αραβικών χωρών. Σε περιβάλλον προϊούσας κρίσης και παρακμής τόσο του αραβικού εθνικισμού και σοσιαλισμού, όσο και της Ευρώπης και της αριστεράς της, ήταν πολύ φυσική και απολύτως προβλέψιμη η στροφή προς την τυφλή τρομοκρατία και προς τις πιο ακραίες και πρωτόγονες μορφές «ριζοσπαστικού Ισλάμ». Το να προσπαθούμε να αποδώσουμε αυτά τα φαινόμενα στον α’ ή β’ μεσαιωνικό μουσουλμάνο φιλόσοφο ή στον χαρακτήρα της ίδιας της Μουσουλμανικής θρησκείας (που στην πραγματικότητα είναι ίσως η πιο ανεκτική από τους τρεις μεγάλους μονοθεϊσμούς) δεν είναι απλώς ανοησίες. Υποκρύπτουν συνήθως και το σχέδιο τροφοδότησης του μεγάλου Πολέμου Δύσης και Ισλάμ, που, όπως και ο Πόλεμος με τη Ρωσία είναι δύο βασικά κεφάλαια του κατά Χάντιγκτον «πολέμου των πολιτισμών», το όνειρο των νεοσυντηρητικών και των Χριστιανών και άλλων φονταμενταλιστών της Δύσης, που δεν είναι λιγότερο ακίνδυνοι, δεδομένων μάλιστα των μέσων που διαθέτουν, από τον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό. Ο ίδιος ο Τόνι Μπλερ, εκ των πρωτεργατών της εισβολής στο Ιράκ, αναγνώρισε πρόσφατα, προς τιμήν του, την ευθύνη για αυτά τα αποτελέσματα.

Επειδή κάποιος ωφελείται από ένα έγκλημα, δεν σημαίνει βέβαια και ότι το διαπράττει. Αλλά είναι εξαιρετικά περίεργο και ύποπτο το γεγονός ότι οι δυτικές υπηρεσίες, όπως και οι υπηρεσίες των συμμάχων της Δύσης στην Μέση Ανατολή, ήταν αυτές που συνέδραμαν αποφασιστικά το Ισλαμικό Κράτος. Πως γίνεται να βρίσκουμε τις ίδιες δυνάμεις στο κέντρο της τρομοκρατίας και της αντιτρομοκρατίας; Υπάρχει πιθανότητα εξτρεμιστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του δυτικού κατεστημένου και των υπηρεσιών να χρησιμοποιούν την ισλαμική τρομοκρατία; (1)

Να δεχτούμε ότι το Ισλαμικό Κράτος ξέφυγε από τις δυνάμεις που το δημιούργησαν ή το ευνόησαν. Και πάλι όμως θα πρέπει να είναι κανείς τελείως αφελής για να πιστέψει ότι αυτές οι δυνάμεις δεν διατήρησαν τη δυνατότητα να πληροφορούνται λίγο-πολύ τα σχέδιά του!

Είπαμε. Είναι σφάλμα να συστηματοποιεί κανείς τη χρήση «θεωριών συνωμοσίας». Εξίσου μεγάλο είναι να αγνοεί την ιστορική εμπειρία, τη λογική, αλλά και τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα των δυνάμεων που αποβλέπουν στον «πόλεμο των πολιτισμών» και να μην εξετάζει όλες τις πιθανότητες.

To σίγουρο είναι ότι η παγκοσμιοποίηση φαίνεται οτι δεν είναι τόσο «ευτυχής» και «ειρηνική», όπως την εμφάνισαν. Αποκαλύπτεται μάλλον ως μια κατάσταση διαρκούς πολέμου ενάντια στα έθνη και τις κοινωνίες, ενάντια στη δημοκρατία και τη φύση, με δύο λόγια ενάντια στον ‘Ανθρωπο.

Για έναν συνοπτικό πίνακα των κρατών που υποστηρίζουν το Ισλαμικό Κράτος είναι κατατοπιστικό το παρακάτω δημοσίευμα

http://www.globalresearch.ca/who-supports-the-islamic-state-isis-saudi-arabia-turkey-qatar-uk-france-usa/5490271


Αλλά υπάρχουν χιλιάδες δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο για τις σχέσεις του ΙΚ με την Τουρκία, το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν, το Ισραήλ και, λίγο πιο πίσω, με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία

Δεκέμβριος 2015
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ρωσική επέμβαση στη Συρία τροποποίησε δραματικά τα διεθνή δεδομένα εις βάρος των δυτικού και ιδίως νεοσυντηρητικού σχεδιασμού στη Μέση Ανατολή.
Διέσωσε το καθεστώς ‘Ασαντ, σταθεροποίησε την ρωσική επιρροή, απέδειξε τις ρωσικές στρατιωτικές δυνατότητες, δημιούργησε βάσεις δημιουργίας σιϊτικού “άξονα” από τον Λίβανο στο Πακιστάν! Περιόρισε ακόμα την όποια “αξία” του Ισλαμικού Κράτους είτε ως συμμάχου (κατά ‘Ασαντ) είτε ως “χρήσιμου εχθρού-ηλίθιου”). Απέτρεψε ίσως μια δυτική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, που θα ήταν το πιθανότερο αποτέλεσμα των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι. Πήγαν “περίπατο” οι επιδιώξεις εξουδετέρωσης ‘Ασαντ-Χεζμπολά για να προχωρήσει ο πόλεμος με το Ιράν και η εκδίωξη της Μόσχας από τη Μέση Ανατολή.
Η ρωσική επέμβαση σήμανε συναγερμό σε Ουάσιγκτων και νεοσυντηρητικούς. ‘Οταν δεν μπορείς να αποτρέψεις μια εξέλιξη, την αποδέχεσαι και κυττάς, όπως ένας παλαιστής ζίου ζίτσου π.χ., να χρησιμοποιήσεις την επίθεση του αντιπάλου προς δικό σου ώφελος, ενεργοποιώντας τα περίφημα σχέδια Β, Γ κλπ. Η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από την Τουρκία δεν ακύρωσε τα αποτελέσματα της ρωσικής επέμβασης. Η Ρωσία παρέμεινε στην περιοχή, ενισχύοντας σημαντικά τις δυνάμεις της. ‘Ομως επέφερε σκληρό πλήγμα στις ρωσο-τουρκικές, σχεδόν “στρατηγικού” χαρακτήρα σχέσεις. Μετά την Ουκρανία, δεύτερο αντιρωσικό, “νεοψυχροπολεμικό” μέτωπο ανοίγει στον νότο της Ρωσίας. Οι Κούρδοι αποκτούν καθοριστικό ρόλο στην περιοχή και οι νεοσυντηρητικοί ελπίζουν να γίνουν “προνομιακό εργαλείο” τους (κάτι για το οποίο τη μικρότερη ευθύνη φέρουν οι Κούρδοι, ο πιο μαρτυρικός λαός, μαζί με τους Παλαιστίνιους της περιοχής. Βεβαίως, τελικά θα κριθούν από τον ρόλο που θα δεχτούν να παίξουν). Αυτό γίνεται πιο αναγκαίο γιατί το Ισλαμικό Κράτος αρχίζει να εξαντλεί τη χρησιμότητά του.
Οικονομικο-στρατηγικά ο Ερντογάν αποδυναμώθηκε σοβαρά. “Σάντουιτς” μεταξύ Ρώσων και Κούρδων, δεν βλέπει άλλη λύση από το να ολοκληρώσει τη συμφιλίωση με τον Νετανιάχου, που προτίθεται να του προσφέρει μεγάλο σχέδιο αγωγών μέσω Τουρκίας και ίσως άλλα “δώρα”, που αφορούν Ελλάδα και Κύπρο, με αντάλλαγμα την εγκατάλειψη των τελευταίων υπολειμμάτων τουρκικής φιλοπαλαιστινιακής πολιτικής και ανεξαρτησίας. Ο Τούρκος Πρόεδρος μοιάζει σε δρόμο χωρίς επιστροφή – στο τέλος, όπως πάει, θα τον αντικαταστήσουν με κάποιον πιο πειθήνιο.
Πρόκεται για τεράστια επιτυχία των νεοσυντηρητικών. Δεν ανέτρεψαν πλήρως τα αρχικά κέρδη της Μόσχας από την επέμβασή της, αλλά απέσπασαν “αντισταθμιστικά ωφέλη”. Και επειδή δεν ξεχνάνε ποτέ τα πολεμοχαρή σχέδιά τους εναντίον του Ιράν, έβαλαν τώρα τη Σαουδική Αραβία και τα εμιράτα να βάλουν μπουρλότο στο “μέτωπο” Σουννιτών και Σιϊτών και να τορπιλίσουν τη διαπραγμάτευση για μια πολιτική λύση στη Συρία. Οι Σαουδάραβες ηγέτες αγνοούν, και αυτοί, πως είναι “αναλώσιμοι”.
Πως τα κατάφεραν αυτό οι νεοσυντηρητικοί; Γιατί η τουρκική ηγεσία έπεσε με τέτοια ευκολία στην “παγίδα”, αν έπεσε; Επαρκεί η “κρίση μεγαλείου” για να ερμηνεύσει τις πράξεις της;
Η εκδοχή της “συνωμοσίας”
Εύκολες απαντήσεις και ερμηνείες δεν υπάρχουν, ούτε μπορούν να υπάρξουν. Αλλά έχει μεγάλο ενδιαφέρον η συνέντευξη που έδωσε στις 4.1 ο πρόεδρος του τουρκικού “Πατριωτικού Κόμματος” Ντογκού Περιντσέκ, ένα μάλλον αμφιλεγόμενο πρόσωπο της τουρκικής πολιτικής, προερχόμενο από ένα μαοϊκής προέλευσης μικρό αριστερό κόμμα, που διακρίνεται για το συνδυασμό μαχητικών αριστερών και έντονα εθνικιστικών ιδεών. Κατηγορήθηκε στο παρελθόν ως συνδεόμενος με τουρκικές υπηρεσίες, ενώ ορισμένοι αναλυτές θεώρησαν ότι συνεργάζεται με τους Βρετανούς.
‘Ολα αυτά μπορεί να ισχύουν ή να μην ισχύουν, γεγονός είναι ότι ο κ. Περιντσέκ διατηρεί προνομιακές σχέσεις με το Ιράν, τη Συρία και ρωσικούς “ευρασιατικούς” κύκλους. Αντιπροσωπεία του κόμματος μετέβη πρόσφατα στην Τεχεράνη όπου συναντήθηκε με αξιωματούχους, περιλαμβανομένου του πρώην Προέδρου Αχμαντινετζάντ. Ο Περιντσέκ επισκέφθηκε τη Δαμασκό συναντηθείς με τον ‘Ασαντ. Οι σχέσεις του αυτές και όσες διατηρεί με τους εναπομένοντες – σε βαθιά “παρανομία” – κεμαλικούς θύλακες στον τουρκικό στρατό και τις υπηρεσίες καθιστούν ακόμα πιο ενδιαφέροντα τα όσα είπε στη συνέντευξη, επικαλούμενος πηγές στην κορυφή της ρωσικής και τουρκικής εξουσίας.
Κατά τον κ. Περιντσέκ, Ερντογάν και Πούτιν επικοινώνησαν λίγες μέρες πριν την κατάρριψη. Ο Τούρκος Πρόεδρος ζήτησε να μάθει την ρωσική στάση σε ενδεχόμενη τουρκική επιχείρηση κατά του “Κουρδικού διαδρόμου” στη Συρία. Ο Πούτιν δήλωσε ότι η Μόσχα θα καταδικάσει “στις κάμερες” την παραβίαση της συριακής εδαφικής ακεραιότητας, αλλά δεν θα κάνει τίποτα να την εμποδίσει. Η συμφωνία επικυρώθηκε στη συνάντηση των δύο ανδρών στην Αντάλεια μέσα Νοεμβρίου, όπου ο Ερντογάν, πάντα κατά τον κ. Περιντσέκ, έδειξε στον Πούτιν επί χάρτου την περιοχή που θα κατελάμβανε. Ο Πούτιν λέγεται ότι του απάντησε “οι Αμερικανοί θέλουν να δώσουν αυτές τις περιοχές στους Κούρδους”.
Η τουρκική στρατιωτική επέμβαση θα “έσπαγε” τον λεγόμενο “κουρδικό διάδρομο”, στη Βόρειο Συρία που υποστηρίζουν ΗΠΑ και Ισραήλ. Η “Επιχείρηση Jurablus” θα εκκαθάριζε τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους σε μια περιοχή 98 χλμ. εύρους και 62 χλμ. Βάθους, εμποδίζοντας ταυτόχρονα τις κουρδικές δυνάμεις να περάσουν δυτικά του Ευφράτη. Αλλά και θα άνοιγε τον δρόμο σε μια τεκτονικής σημασίας για τα μεσανατολικά δεδομένα και καταστροφική για τα δυτικά συμφέροντα και τους νεοσυντηρητικούς σχεδιασμούς, έστω και άτυπη αρχή “συνεννόησης” ‘Αγκυρας και Μόσχας στον “αντιτρομοκρατικό αγώνα” και το ευρύτερο μεσανατολικό ζήτημα.
Η επιχείρηση, κατά τον κ. Περιντσέκ, ήταν έτοιμη και το τουρκικό Γενικό Επιτελείο περίμενε την εντολή να προχωρήσει την ημέρα ακριβώς που καταρρίφθηκε το αεροσκάφος. Την ίδια μέρα βρισκόταν στην ‘Αγκυρα ο αρχηγός της αμερικανικής αεροπορίας και αναπληρωτής ΓΕΕΘΑ των ΗΠΑ, ενώ ήταν προγραμματισμένη επίσκεψη του Ρώσου Υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ.
Ακριβώς γιατί είχε προηγηθεί αυτή η λεπτομερής “συνεννόηση”, ο Ρώσος Πρόεδρος χρησιμοποίησε, σύμφωνα με τον Τούρκο πολιτικό, την έκφραση “μαχαιριά στην πλάτη”, για να χαρακτηρίσει την κατάρριψη του αεροσκάφους.
Θέσαμε υπόψιν πεπειραμένων, καλά πληροφορημένων διπλωματικών παρατηρητών σε Βρυξέλλες, Λονδίνο και Μόσχα αυτή την εκδοχή. Χωρίς να είναι σε θέση να την επιβεβαιώσουν, μας είπαν ότι δεν την αποκλείουν. Την μεταφέρουμε λοιπόν στους αναγνώστες, με κάθε επιφύλαξη ασφαλώς, ως ένα ενδεχόμενο σενάριο για το τι πραγματικά συνέβη στα τέλη Νοεμβρίου. Φυσικά, ακόμα κι αν μια τέτοια “θεωρία” είναι σωστή, πολλά ακόμα μένουν να ερμηνευθούν. Παραπλάνησε συνειδητά η ‘Αγκυρα τη Μόσχα ή υποχώρησε στην τεράστια πίεση που δέχτηκε από την Ουάσιγκτων ανατρέποντας τα σχέδιά της; Με ποιό τρόπο πείσθηκε ο Ερντογάν να συμμετάσχει σε μια τέτοια “προβοκάτσια” ολκής, από την οποία ο ίδιος κυρίως βγήκε χαμένος; (Αν και η Ιστορία προσφέρει άφθονα παραδείγματα ηγετών που έπεσαν στην “παγίδα” υπό συγκεκριμένες συνθήκες, από τον Μακάριο έως τον Ιωαννίδη, από τον Σαντάμ έως τον Μιλόσεβιτς, για να μην αναφέρουμε τη βεβαιότητα του Γκορμπατσώφ και του … Τσίπρα ότι θα τους βοηθήσουν οι ΗΠΑ!)

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


O συνομιλητής μου ήταν ένα επιχειρηματίας που διατηρεί στενούς δεσμούς με την ηγεσία της ΝΔ. Μου έλεγε χτες:

«Ελπίζω να νικήσει ο Τσίπρας, να εφαρμόσει όλα όσα υπέγραψε και να εξευτελιστεί. Αυτός είναι ο μόνος για να καταστραφεί και να τον ξεφορτωθούμε.

Αυτός δεν είναι μόνο τρόπος για να καταστραφεί ο Τσίπρας,  πρόσθεσα από μέσα μου, αλλά για να καταστραφεί και όλη η ελληνική, αν όχι η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Αν υπάρξει κάποια αριστερά στο μέλλον, στην Ελλάδα ή στην Ευρώπη, θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που έχουμε τώρα.

Το πιο πιθανό είναι ότι ο Τσίπρας θα βρίσκεται σαφώς μπροστά από το Μεϊμαράκη σήμερα. Κατάφερε να μετατρέψει την ερώτηση «Ναι ή Όχι» στο Μνημόνιο στην ερώτηση «Προτιμάτε τα παλιά κόμματα που σας κατέστρεψαν ή θα δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία σε μένα;»

Φυσικά διευκολύνθηκε σε μεγάλο βαθμό από την μεγάλη ανεπάρκεια  και τα εξίσου μεγάλα πολιτικά λάθη που διέπραξαν οι αντίπαλοί του εντός ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή είναι όμως μια συζήτηση που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει, από αύριο.

Πολλοί Έλληνες, εκτιμώντας ότι έχουν ήδη ηττηθεί στο ζήτημα του μνημόνιου, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Τσίπρας ίσως μπορέσει με κάποιο τρόπο να μετριάσει τις συνέπειες του Τρίτου Μνημονίου που έχει υπογράψει. Δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τη Νέα Δημοκρατία, έτσι θα ψηφίσουν Τσίπρα. Δικαίως φοβούνται για το τι περιμένει τις οικογένειές τους, τους ίδιους και τη χώρα. Προτιμούν να διατηρήσουν ακόμη κάποια ελπίδα ότι ο Τσίπρας μπορεί να τους προστατεύσει. Είναι ψευδαίσθηση, αλλά το μυαλό αργεί να κατανοήσει την πραγματικότητα. Ειδικά, όταν η πραγματικότητα που πρέπει να γίνει αντιληπτή είναι απολύτως τραγική, χωρίς πιθανή ορατή διέξοδο σε ατομικό και σε εθνικό επίπεδο. Όταν πιστεύεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα με την πραγματικότητα, μοιάζει μερικές φορές καλύτερο να μένεις με τις αυταπάτες σου.

Ο φίλος μου ο Βαγγέλης μου λέει «Είναι αδιανόητο. Δεν μπορούμε να επανεκλέξουμε έναν τύπο που μας εξαπάτησε με τέτοιο τρόπο. Πιστεύω ότι κάτι θα συμβεί, μια έκπληξη της τελευταίας στιγμής. Όταν άκουσα τον Τσίπρα, με τέτοια αυτοπεποίθηση, την Παρασκευή, όλα αυτά τα ψέματα που είπε στην πλατεία Συντάγματος, προσπαθώντας να μιμηθεί το στυλ του Ανδρέα Παπανδρέου, κατάλαβα ότι αυτός είναι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στην Ελλάδα. Αποφάσισα να ψηφίσω Λαφαζάνη». ( Ο Βαγγέλης είναι ένας πολύ αποφασιστικός άνθρωπος. Μερικές μέρες πριν, μου είχε πει ότι αισθάνεται ντροπή που δεν ξέρει τι να κάνει στις εκλογές και αλλάζει γνώμη κάθε μέρα).

Κοίταζα με απορία την οθόνη της τηλεόρασής μου την περασμένη Παρασκευή. Ο Pablo Iglesias, ο Gregor Gysi και ο Pierre Laurent στο βάθρο στην πλατεία Συντάγματος, να χαιρετίζουν τον Τσίπρα και να τον στηρίζουν.  Αναρωτήθηκα τι ακριβώς υποστηρίζουν. Τη συνθηκολόγηση;  Την μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο (με τη βοήθεια των κυβερνήσεων της Ισπανίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας); Την  κοινωνική σφαγή των Ελλήνων που εξασφαλίζεται σε κάθε λεπτομέρεια με το τρίτο μνημόνιο; Ή την ακραία φιλο-αμερικανική και φιλο-ισραηλινή πολιτική και σχέδια της κυβέρνησης Τσίπρα; Τι πραγματικά επικροτούν;

Δεν ξέρω αν θεωρούν ότι υποστηρίζουν έτσι την ελληνική αριστερά ή τον ελληνικό λαό. Αυτό που ξέρω είναι ότι ενισχύουν  έμμεσα, αλλά πολύ σημαντικά, την Χρυσή Αυγή και τη Marine Le Pen, συνηγορώντας με το παράδειγμά τους στον ισχυρισμό ότι η Αριστερά είναι ανίκανη ή απρόθυμη να υπερασπίσει μέχρι τέλος τους ανθρώπους και τους λαούς που στρέφονται σε αυτή για να προστατεύσουν τα πλέον στοιχειώδη πολιτικά, κοινωνικά και εθνικά τους δικαιώματα, καθώς και την αξιοπρέπειά τους.

Ήμουν ακόμα θυμωμένος όταν ένιωσα μια αναλαμπή ελπίδας να γεννιέται πάλι μέσα μου, διαβάζοντας το μήνυμα  στήριξης και αλληλεγγύης στην Ελλάδα και το σύμβολο της αντίστασής της, τον Μανώλη Γλέζο, από τον Oscar Lafontaine,  τον πρώην Πρόεδρο του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και του Λίνκε αργότερα, πρώην Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, που προτίμησε να παραιτηθεί αντί να καταπατήσει τις αρχές του. Ο Λαφονταίν παραμένει ακόμα η ζωντανή φωνή της συνείδησης της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Και για να έχει οποιοδήποτε μέλλον, μια τέτοια Αριστερά θα πρέπει πρώτα-πρώτα να ξαναγίνει και πάλι Αριστερά, αντί να προσπαθεί να ικανοποιήσει τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις που έχει παράγει ποτέ η ευρωπαϊκή ιστορία. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, ισχύει και για κάθε μια ξεχωριστά ευρωπαϊκή χώρα.

Αθήνα, 20 Σεπτεμβρίου, 2015


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Οι αυριανές εκλογές, που αποφάσισε ο Τσίπρας, με την ενθάρρυνση των Πιστωτών και της Ουάσιγκτων, εντάσσονται στη σειρά πραξικοπημάτων που άρχισε με την παραβίαση της εντολής που έδωσε ο ελληνικός λαός την 5η Ιουλίου. Αποσκοπούν να «θάψουν» το ‘Όχι στη συνέχιση της μνημονιακής υποδούλωσης και καταστροφής που απαίτησε ο ελληνικός λαός από την πολιτική ηγεσία του, να επισφραγίσουν την ήττα του και να δώσουν μια επίφαση νομιμότητας σε όσα συνέβησαν και όσα, απολύτως τρομερά, θα συμβούν στη χώρα και στην Κύπρο, το αμέσως επόμενο διάστημα.
Για πολλοστή φορά στη νεώτερη ελληνική ιστορία ο ελληνικός λαός ηττήθηκε μέσω χειραγώγησης από τους ξένους και προδοσίας της ηγεσίας του, όπως συνέβη με την Εθνική Αντίσταση (1941-45), με τον αγώνα της Κύπρου (1955-59), με τους δημοκρατικούς αγώνες του ελληνικού λαού που οδήγησαν στον εκλογικό θρίαμβο του Γεώργιου Παπανδρέου το 1964. Οδηγώντας αντίστοιχα στον εμφύλιο, στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, στη δικτατορία της 21ης Απριλίου και στην εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου.
Είτε κερδίσει, είτε όχι τις αυριανές εκλογές ο Τσίπρας, Πιστωτές και Αμερικανοί θα επιβάλουν στις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις να ενωθούν, να εξοντώσουν μέχρι τέλους την ελληνική κοινωνία και να επιβάλλουν πλήρως την καθαρά, άμεσα σχεδόν αποικιακή της διακυβέρνηση. ‘Όπως το 1946, όταν κάλεσαν τον Σοφούλη στην Αμερική και του είπαν να αφήσουν τα αστικά κόμματα τις «τζιριτζάζουλες», να σχηματίσουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας και να πάνε όλοι μαζί στον εμφύλιο, μην αφήνοντας ούτε κομμουνιστικό ρουθούνι στην Ελλάδα. Ακολούθησε ένας από τους πιο άγριους και αιματηρούς πολέμους στην ευρωπαϊκή ιστορία.
Πρόκειται για μόνιμο «μηχανισμό» που αντανακλά δομικά χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, την εξάρτησή του, την ιστορία και τη γεωπολιτική του. Αυτόν συμπυκνώνει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός με την ιστορική του φράση:
«Λαέ μου, καλέ και ηγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε». (Προς Επτανησίους)
Η βαριά πολιτική και εθνική ήττα του ελληνικού λαού το καλοκαίρι που μας πέρασε είχε αναπόφευκτα ορισμένες σοβαρές συνέπειες και κυρίως την αρχόμενη διάσπαση του κοινωνικού μετώπου του ‘Όχι. ‘Ένα κομμάτι του, αποτελούμενο κυρίως από δυνάμεις που έχουν πληγεί αλλά έχουν επιβιώσει (π.χ. τον όγκο του δημόσιου τομέα της οικονομίας), συμφώνησαν ουσιαστικά με το επιχείρημα Τσίπρα ότι «δεν μπορούσε να γίνει τίποτα άλλο». Πολύ περισσότερο που ο Πρωθυπουργός, στην προσπάθειά του να διασωθεί πολιτικά και να γαντζωθεί στην εξουσία, μεταβλήθηκε ο ίδιος σε πολιτικό τρομοκράτη, υποστηρίζοντας ότι η χώρα θα κατέρρεε, θα έμενε ακυβέρνητη, θα πήγαινε σε εμφύλιο πόλεμο κλπ. ‘Όταν ο «αρχιστράτηγος» λέει τέτοια πράγματα, είναι πολύ φυσικό οι στρατιώτες να πετάξουν τα όπλα και να γυρίσουν στα σπίτια τους. Πολύ περισσότερο επίσης που οι διαφωνούντες με τις αποφάσεις του δεν κατάφεραν να πείσουν για το δικό τους εναλλακτικό σχέδιο.
Αυτό είναι και το στρατήγημα Τσίπρα και των διεθνών δυνάμεων πίσω του. Παρακολουθώντας τη συντηρητική μετατόπιση που ο ίδιος προκάλεσε με την πολιτική του να παραμείνει στον αφρό. Βεβαίως τα θαύματα διαρκούν τρεις μέρες. Ο Ολλανδός Υπερπρωθυπουργός Φαρβέι είναι ήδη εδώ και δεν χάνει ούτε λεπτό. Το φθινόπωρο, τώρα που τα χτυπήματα είναι απανωτά και το έθνος έχει στερηθεί εργαλεία να αντιδράσει θα επιταχυνθεί ο κοινωνικός ακρωτηριασμός της Ελλάδας και θα επιχειρηθεί πάλι η κατάργηση του κυπριακού κράτους, κατ’ εντολή Αμερικανών και Βρετανών. (Το προανήγγειλε ουσιαστικά ο ίδιος ο κ. Τσίπρας στη συνέντευξη που έδωσε προ ημερών στην εκπομπή του Μάκη Κουρή στο Κόντρα «Επί του Πιεστηρίου»). Δεν ξέρουμε πως θα αντιδράσουν οι αυριανοί ψηφοφόροι, ακόμα και τα στελέχη του κ. Τσίπρα στην επερχόμενη καταιγίδα.
Οι πολιτικές συνέπειες της αποχής και του λευκού
Το δεύτερο τμήμα του κοινωνικού μετώπου του ‘Όχι είναι τα στρώματα που έχουν ήδη καταστραφεί. Εδώ επικρατεί σε μεγάλο τμήμα ο «αναχωρητισμός», η αποστροφή προς το σύνολο του πολιτικού συστήματος, η άρνηση συμμετοχής στις εκλογές, η στροφή προς τη ΧΑ (που τάσσεται εναντίον των μνημονίων και υπέρ του έθνους, αλλά βέβαια αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα πόσο καλό θα κάνει στην Ελλάδα να την «υπερασπιστείς» με αγκυλωτούς σταυρούς ή με πρότυπο την επιβληθείσα από τις ΗΠΑ και καταλήξασα στην κατοχή της Κύπρου δικτατορία),
ή προς ψηφοδέλτια που εκπέμπουν το μήνυμα «αφού όλοι είναι καραγκιόζηδες, ψήφισε έναν γνήσιο καραγκιόζη να τους εκδικηθείς!».
Από μια άποψη ηθική και ψυχολογική συμμερίζομαι απόλυτα τη στάση των ανθρώπων που θεωρούν βιασμό της ακεραιότητας και της αξιοπρέπειάς τους να πάνε να ψηφίσουν υπό τις παρούσες συνθήκες. ‘Όμως, η πολιτική συνέπεια μιας τέτοιας πράξης θα είναι να ενισχύσει εμμέσως τις δυνάμεις ακριβώς εκείνες που απεργάζονται την καταστροφή και την υποδούλωση του ελληνικού λαού, τις δυνάμεις στην υπηρεσία των ξένων. Οι «μνημονιακοί» θα πάνε να ψηφίσουν! Το που οδηγεί πολιτικά μια τέτοια στάση μπορούμε να το καταλάβουμε καλύτερα αν φανταστούμε μια Βουλή που θα είχε μόνο μνημονιακούς γιατί όλοι οι άλλοι θα απείχαν.
Υπάρχει και ένα άλλο πιο πολιτικό επιχείρημα που ακούω από οπαδούς της αποχής. Μου λένε ότι κανένα από τα υπάρχοντα «αντιμνημονιακά» κόμματα δεν τους εκφράζει, ότι φέρουν και αυτά βαριές ευθύνες για την κατάληξη του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ., ότι δεν θα είναι στο μέλλον αποτελεσματικοί φορείς του αιτήματος του «όχι», μπορεί μάλιστα να κάνουν και ζημιά.
Συμμερίζομαι πολλές από τις κριτικές που ασκούνται στα «αντιμνημονιακά» δημοκρατικά ψηφοδέλτια. Τις προσωπικές μου απόψεις για το πώς θα έπρεπε να συγκροτηθεί ένα «Μέτωπο Αντίστασης» τις έχω διατυπώσει πολλές φορές και προφορικά, προς όσους έχουν ικανή επιρροή, και γραπτά (http://www.konstantakopoulos.gr/2015/09/03/1831/). Εξακολουθώ να πιστεύω ότι μόνο σε ανάλογες γραμμές και, κυρίως, μόνο με τελείως διαφορετική από τη νοοτροπία που επικρατεί, θα γίνει δυνατή στο μέλλον η θανάσιμα απαραίτητη συγκρότηση ενός Μετώπου Αντίστασης.
Η υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και της ανεξαρτησίας μας
Αλλά στις αυριανές εκλογές δεν ψηφίζουμε κόμμα που να μας ικανοποιεί, ούτε οι εκλογές αυτές μπορούν να σταματήσουν τώρα τα Μνημόνια. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε αύριο, είναι να περιορίσουμε τη ζημιά που γίνεται. Να περικόψουμε δηλαδή, όσο είναι δυνατό, τα ποσοστά των κομμάτων που προπαγανδίζουν την υποταγή σους ξένους, έτοιμα να σπρώξουν στην ανέχεια, την αρρώστια και τον θάνατο πολλούς συμπολίτες μας και μαζί τη χώρα στο τέλος της.
Αν θέτει ζήτημα ηθικής και αξιοπρέπειας η ίδια η συμμετοχή στις εκλογές, ακόμα πιο σοβαρό θέμα ηθικής και αξιοπρέπειας θέτει η έκταση τουλάχιστον της υποστήριξης προς τις δυνάμεις της εθνικής υποδούλωσης. Ψηφίζοντας τα (ανεπαρκή έστω) δημοκρατικά αντιμνημονιακά ψηφοδέλτια, όποιο θεωρούμε πλησιέστερο προς αυτό που χρειαζόμαστε, μην απέχοντας, ψηφίζουμε επίσης για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας και για την ατομική και εθνική μας αξιοπρέπεια.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


‘Ένα μόνο δεν πολυκαταλαβαίνω. Πως τα καταφέρνει ο Τσίπρας και κοιμάται τα βράδια, όταν όλοι σχεδόν οι νοήμονες ‘Ελληνες έχουν κάποιας μορφής ψυχοσωματικά συμπτώματα.

Ο Θάνατος φτερουγίζει πάνω από την Ελλάδα. Ο θάνατος της ελπίδας. Η συνείδηση ότι σε κοροϊδεύουν και σε βιάζουν ασύστολα και μετά σου ζητάνε, χωρίς να τρέχει τίποτα, να επιβραβεύσεις και να συμμετάσχεις στον βιασμό. Ο ευνουχισμός, η αδυναμία των ανθρώπων να αντιδράσουν, να κάνουν κάτι, μετά την απότομη συνθηκολόγηση και καταστροφή των δύο πολιτικών υποκειμένων που βάσισε το έθνος τις ελπίδες του. Δεν σκότωσαν τους ‘Ελληνες, σκότωσαν όμως την ελπίδα τους. Τουλάχιστο προς το παρόν.

Ο θάνατος είναι άλλωστε η θρησκεία της νέας «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», που αναδύεται πίσω από την παγκοσμιοποίηση, αντανακλώντας το πέρασμα από τον νεοφιλελεύθερο στον «καπιταλισμό της καταστροφής». Μια διαφορετική μορφή καπιταλισμού, που δεν χρησιμοποιεί απλώς τις «δημιουργικές καταστροφές» για να προωθήσει την «ανάπτυξη και πρόοδο», αλλά κάνει μόνιμη επιδίωξη την καταστροφή. Κάθε νέο οικονομικο-κοινωνικό σύστημα φέρνει μαζί την  «ιδεολογία» και τη «θρησκεία» του.

Με τον όρο «Αυτοκρατορία του Χρήματος» ορίζουμε  εκείνη τη μερίδα του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου, που διαθέτει τα μέσα να αποπειραθεί και την επιδίωξη να επιβάλλει μια πλανητική δικτατορία, σε συμμαχία με το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Συγκροτείται σήμερα ιδεολογικο-πολιτικά γύρω από τους «νεοφιλελεύθερους» και τoυς  «νεοσυντηρητικούς», ο κορμός της είναι οι δέκα μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες, κύριο μέσο της ο ασφυκτικός έλεγχος των media, των ευρωπαϊκών θεσμών και των πολιτικών ελίτ. Είδος «λενινιστών των αγορών» (και των στρατιωτικών επεμβάσεων), μιμητές της στρατηγικής Αλκιβιάδη στην Αρχαία Αθήνα, χρησιμοποιούν συστηματικά Σοκ, Πραξικοπήματα και Χάος για να περάσουν την ατζέντα τους.

Η «Αυτοκρατορία» βγαίνει θριαμβευτής μέχρι στιγμής της ελληνικής-ευρωπαϊκής κρίσης του καλοκαιριού.


Οι Μεγάλοι Χαμένοι

1.      Ο ελληνικός λαός. Είδε να «αποκεφαλίζουν» το ‘Όχι του και να χρησιμοποιούν  την κεφαλή εναντίον του.  Στην ήδη κατεστραμμένη Ελλάδα επιβλήθηκε πολύ χειρότερο μνημόνιο. Εγκαταστάθηκε καθεστώς βαριάς πολιτικής ανωμαλίας και άμεσης εξωτερικής επιτροπείας.

Παραμένουν ορισμένα θετικά. Πρώτο η παρακαταθήκη του 62% ΟΧΙ στο δημοψήφισμα,  απόδειξη, ανεξάρτητα συνέχειας, ότι ο ελληνικός λαός ζει και αντιστέκεται μέσα στη βαριά ευρωπαϊκή και παγκόσμια νύχτα.

Το ελληνικό διεθνοποιήθηκε. Από δω και πέρα οι Πιστωτές θα πληρώνουν τίμημα για τα πλήγματα που επιφέρουν.

‘Ότι και να γίνει στις τυπικά νόμιμες, ουσιαστικά πραξικοπηματικές εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, όλοι ξέρουν ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, η ΕΕ και το ΔΝΤ επέβαλλαν, υπό τη γενική εποπτεία της Ουάσιγκτον, δικτατορία στην Ελλάδα.
       

2.      Η Γερμανία υπέστη τη βαρύτερη διεθνή πολιτική ήττα της μετά το 1945. ‘Έχασε κάθε δυνατότητα να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη για πολλά χρόνια. Για πολλούς Ευρωπαίους, η Γερμανία αντιπροσωπεύει σήμερα κακή δύναμη, που επιχειρεί  με άλλα μέσα αυτά που προσπάθησε στο παρελθόν. Το Βερολίνο πληρώνει τεράστιο πολιτικό κόστος για να κάνει στην Ευρώπη τη δουλειά του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Η Goldman Sachs έχει αναλάβει την οικονομική υπερ-Πρωθυπουργία της Ευρώπης (ΕΚΤ) και οι Γερμανοί πληρώνουν τον (πολιτικό) λογαριασμό!

Σοβαρό πλήγμα δέχτηκε η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης γενικά και ειδικά η ιδέα μιας ευημερούσας, δημοκρατικής, κοινωνικής και ανεξάρτητης Ευρώπης.

Είναι σοβαρή ήττα και για τη Γαλλία. Επιβεβαιώνει ότι αυτό το κράτος έχει «απαχθεί», έγινε εργαλείο της Ουάσιγκτον, του Χρήματος και των πιο ακραίων νεοσυντηρητικών, σκιά της χώρας που κυβέρνησε ο Ντε Γκωλ. ‘Όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν έχει νόημα να συζητάμε πια αν κερδίζει τις εκλογές η αριστερά ή η δεξιά. Πρέπει να ρωτάμε αν τις κέρδισαν οι Ρόθτσιλντ ή οι Ροκφέλερ.

3.      Η ευρωπαϊκή Αριστερά, φάνηκε ανίκανη ή απρόθυμη να ηγηθεί της ειρηνικής εξέγερσης ενός ευρωπαϊκού λαού για τη σωτηρία του. Η ηγεσία ενός κόμματός της  πρόδωσε. Φάνηκε καθαρά ότι δεν διαθέτει στρατηγική, πέραν ενός καταλόγου ευχών για δημοκρατία, κοινωνική και οικολογική Ευρώπη. Δεν διαθέτει σχέδιο να τις πραγματοποιήσει, ούτε επαρκή βούληση να συγκρουστεί μέχρι τέλους με τον χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό, όταν χρειάζεται.

4.      Οι εξελίξεις συνιστούν έμμεση, πλην σαφή ήττα της Ρωσίας (και επίσης, σε κάποιο βαθμό της Κίναςκαι των υπολοίπων  BRIICS). Η εξασθένιση έως κατάργηση της ελληνικής κρατικής κυριαρχίας (και της πολλαπλώς συνδεόμενης Κύπρου), συνιστά μείζονα μεταβολή των γεωπολιτικών ισορροπιών στη Μεσόγειο. Συμβάλλει αποφασιστικά στη δημιουργία μεσογειακής περιοχής-κρίκου, στην αλυσίδα ζώνης περικύκλωσης και αναχαίτισης της Ρωσίας, αν όχι πολέμου εναντίον της.

Οι μεγάλοι κερδισμένοι

1.      Το Χρήμα, που κερδίζει σε κάθε σταθμό της κρίσης και τη χρησιμοποιεί για αλλαγή καθεστώτος στην Ευρώπη. ‘Όχι μόνο δεν κατέβαλε κόστος για την κρίση που προκάλεσε αλλά καταστρέφει πάντα την Ελλάδα, χρησιμοποιώντας την καταστροφή και το μη βιώσιμο χρέος για τις πολιτικές του επιδιώξεις. Να στερήσει κάθε περιεχομένου την αστική δημοκρατία (ότι και να ψηφίσεις το ίδιο βγαίνει), να κατεδαφίσει ολοκληρωτικά το κοινωνικό κράτος, να καταστρέψει ολοκληρωτικά τα ευρωπαϊκά έθνη ως πολιτικο-πολιτιστικές ταυτότητες, προς όφελος της επικράτησης άμορφου «Homo Economicus».

2.      Οι ΗΠΑ κατάφεραν να «αποσυναρμολογήσουν» την βόμβα  ΣΥΡΙΖΑ, με την επιρροή τους στην ηγεσία του, βόμβα που απειλούσε να αμφισβητήσει σοβαρά την ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη τάξη, αλλά και την αντιρωσική ενότητα της ΕΕ.


Απέτρεψαν στροφή της Αθήνας προς τη Μόσχα και μετέτρεψαν την ηγεσία μιας πολιτικής δύναμης πολύ κριτικής απέναντι σε ΗΠΑ-Ισραήλ, στον καλύτερο φίλο τους!

Χρησιμοποίησαν την τελικά προδομένη ελληνική εξέγερση για να επιφέρουν σκληρό πλήγμα στις γερμανικές ηγεμονικές φιλοδοξίες και τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας.

Επέβαλαν τη συμφωνία σε μια απρόθυμη Γερμανία και μια τρομοκρατημένη Ελλάδα, χρησιμοποιώντας την επιρροή τους σε Παρίσι, Ρώμη, Κομισιόν και ΔΝΤ. Στην πιο κρίσιμη στιγμή της ευρωπαϊκής κρίσης, η Ουάσιγκτον απέδειξε ότι κάνει κουμάντο στην Ευρώπη. Την οποία εξεδίωξε αθόρυβα, στο γεωπολιτικό επίπεδο, από Αν. Μεσόγειο και Βαλκάνια.

Η Αμερική εθεωρείτο ένοχη για τους πολέμους στη Μέση Ανατολή, αλλά και την προσπάθεια διάσπασης της ΕΕ το 2002-03. Εμφανίζεται τώρα ως καλή δύναμη στα μάτια των μισών Ευρωπαίων, ιδίως των θυμάτων της Μέρκελ.

3.      Η ευρωπαϊκή άκρα, «ριζοσπαστική» Δεξιά

Μετά την συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως ο πιο αξιόπιστος υποδοχέας της δυσφορίας και αγανάκτησης των ευρωπαϊκών κοινωνιών, ιδίως στις βορειότερες και πλουσιότερες χώρες.

         Βεβαίως, οι «αγανακτισμένοι» που κατευθύνονται προς τα εκεί, κινδυνεύουν να υποστούν ακόμα πιο μεγάλες απογοητεύσεις και ήττες από αυτές που υπέστησαν με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν το ξέρουν όμως! Δεν πρέπει εξάλλου να ξεχνάμε ότι η ελληνική χρεωκοπία και πανωλεθρία δεν βαρύνει αποκλειστικά την ηγεσία της ελληνικής (ήδη πρώην) αριστεράς. Βαρύνει επίσης και τη «ριζοσπαστική», δήθεν «εθνικόφρονα» δεξιά, που με την παραλλαγή Αν.Ελλ. συμμετείχε στην κυβέρνηση.

          Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά μπορεί να παίξει κρίσιμο ρόλο και στο plan B της Αυτοκρατορίας. Αν αποτύχει η προσπάθεια επιβολής της νέας ευρωπαϊκής τάξης με «φιλελεύθερο» περιτύλιγμα, ή αν πάμε σε μια διαλυτική κρίση της ΕΕ, τότε η άκρα, «ριζοσπαστική» δεξιά μπορεί να θέσει την κοινωνική αγανάκτηση που εκφράζει, στην υπηρεσία αυταρχικών λύσεων. Αυτές θα είναι τελικά εξυπηρετικές των συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των ΗΠΑ, με τον κλασικό μηχανισμό που λειτούργησε στον μεσοπόλεμο.

        Κάθε έθνος της Ευρώπης πρέπει να υπερασπίσει τον εαυτό του αν θέλει να υπάρχει. Κανένα δεν θα μπορέσει να το κάνει μόνο του, στηριζόμενο στον δικό του «εθνικισμό».   

4.      Το Ισραήλ, κατάφερε να διευρύνει αποφασιστικά την έμμεση επιρροή του στην πολιτική της Ελλάδας, χώρας παραδοσιακά πολύ φιλικά διακείμενης στην παλαιστινιακή υπόθεση και τον αραβικό κόσμο. Υπουργός ‘Άμυνας της κυβέρνησης Τσίπρα και στενότατος «φίλος» του Ισραήλ, ο Καμμένος υπέγραψε την πιο προχωρημένη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το Τελ Αβίβ που υπέγραψε άλλη χώρα στον κόσμο πλην των ΗΠΑ. Μόνο με τους Αμερικανούς υπήρξε τέτοιος «εναγκαλισμός» της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας και ευρύτερα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με ξένη δύναμη.  

        Στρατηγικά, σε περίπτωση διάλυσης της ΕΕ, ένα plan B Αμερικανών-Ισραηλινών, είναι η δημιουργία υπό την αιγίδα τους ολοκληρωμένης Μεσογειακής ‘Ένωσης με αντιρωσικό προσανατολισμό.

Συμπέρασμα

‘Ένα πρώτο, κρίσιμης σημασίας και παγκόσμιας αξίας συμπέρασμα είναι ότι δεν είναι δυνατό να αντιμετωπισθεί η «Αυτοκρατορία», είτε οικονομικά, είτε γεωπολιτικά, με ημίμετρα.

Αλλά στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στη Ρωσία, στην Κίνα και παντού, και στην «ριζοσπαστική αριστερά» και στην «ριζοσπαστική δεξιά», παραμένουν ισχυρές οι δυνάμεις που επιδιώκουν βασικά κατευνασμό και συμβιβασμό με την «Αυτοκρατορία», όπως υφίσταται και μια κοινωνική βάση μάλλον παθητική, σε μεγάλη σύγχυση λόγω και της μαζικής πλύσης εγκεφάλου από τα Μέσα, που ελπίζει ότι θα διατηρήσει τα κεκτημένα της χωρίς να μπει στον κόπο και να αναλάβει τα ρίσκα «ρήξης», «σύγκρουσης», «πολέμου». ‘Όταν αφυπνίζονται αυτές οι δυνάμεις είναι συνήθως αργά.

Αυτό, μαζί και η καθαρή  στρατηγική που έχει, εν αντιθέσει με τους αντιπάλους της, που δεν διαθέτουν ούτε στρατηγική, ούτε πειστικό όραμα, επιτρέπουν μέχρι τώρα στην Αυτοκρατορία τους θριάμβους της. Και όχι η υλική της δύναμη ή η ανύπαρκτη ακτινοβολία του «σχεδίου» της για τον κόσμο, σχεδίου τόσο αποτρόπαιου που πρέπει να το κρύβει διαρκώς, όπως και τον εαυτό της.

Μόνο η δημιουργία εθνικών και διεθνούς υποκειμένου, αποφασισμένων να συγκρουσθούν με την Αυτοκρατορία, που να διαθέτουν σοβαρό πρόγραμμα υπεράσπισης των πιο στοιχειωδών κατακτήσεων της ανθρωπότητας και της ειρήνης στον κόσμο και πειστικές εναλλακτικές λύσεις, υπό σοβαρή ηγεσία, και με όρους πολύ ενεργού κινητοποίησης και συμμετοχής των λαών, μπορεί να την αντιμετωπίσει.

‘Ένα τμήμα αυτού του άρθρου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Παρόν», της 14.9.2015
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)