Articles by "Κωνσταντακόπουλος"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κωνσταντακόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
του ακτιβιστή

Μια πολύ σημαντική ομιλία είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν όσοι παραβρέθηκαν  - τιμώντας με την παρουσία τους - στην τρίτη πολιτική εκδήλωση της φετινής σαιζόν, της Ανεξάρτητης  Πρωτοβουλίας Πολιτών Θερμαϊκού.
Προσκεκλημένος ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος, που κράτησε ζωηρό το ενδιαφέρον του ακροατηρίου, με την γλαφυρή κι εμπεριστατωμένη εισήγησή του σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων που περιλάμβανε τις αδιέξοδες εξελίξεις του μνημονιακού καθεστώτος (με τις τραγικές ευθύνες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ), τον Τούρκικο επεκτατισμό, το Κυπριακό, το Προσφυγικό και τις Γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην ευρύτατη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Τον κ. Κωνσταντακόπουλο παρουσίασε το μέλος της Πρωτοβουλίας Χριστίνα Δεληχρίστου και τον προλόγισε ο Νίκος Αϊβαλιώτης που αναφέρθηκε στις δράσεις και ενημερωτικές πολιτικές εκδηλώσεις της συλλογικότητας του Θερμαϊκού.


Ο ομιλητής ευχαρίστησε την  Ανεξάρτητη Πρωτοβουλία για την πρόσκληση που του απηύθυνε και χαιρέτισε τέτοιου είδους συλλογικότητες που αποτελούν εστίες αντίστασης σε μια κατεστραμμένη υλικά κι ηθικά πατρίδα. Κι αυτό ειδικά με το πολύ μεγάλο ηθικό πλήγμα που έχουμε υποστεί ως αυτοεκτίμηση του ελληνικού λαού (εννοώντας τις μνημονιακές κολοτούμπες των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που έστειλαν "περίπατο" τις υποσχέσεις τους για αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, της δημοκρατίας και της κατάργησης των πολιτικών των μνημονίων. 

Ανάγκη για Αξιοπρέπεια
Τόνισε με έμφαση πως η αξιοπρέπεια είναι πλέον (προφανώς και πάντα ήταν) ένα ισχυρό στρατιωτικό όπλο. Χτύπημα ή υπόσκαψη της Αξιοπρέπειας οδηγεί σε κατάρρευση ακόμα και ενός περήφανου λαού. Και φυσικά το θέμα δεν μπορεί να είναι οι κεντρικοί υλοποιητές των μνημονιακών πολιτικών. Ο Τσίπρας είναι βέβαιο πως θα πεταχτεί στα σκουπίδια της ιστορικής συνείδησης των Ελλήνων. Οι μερικές χιλιάδες (όπως σε όλα τα καθεστώτα) που προπαγανδίζουν και τις στηρίζουν τις μειωτικές για την αξιοπρέπεια των Ελλήνων πολιτικές αυτές είναι το θέμα. Που άλλοι το κάνουν για συναισθηματικούς λόγους και άλλοι για λόγους υλικής επιβίωσης εξαγοράζοντας τη στράτευσή τους με την κατάληψη πρόσκαιρων οφικίων.

Πυρήνες αντίστασης
Πυρήνες αντίστασης είναι αναγκαίο να δημιουργηθούν σε όλη τη χώρα που θα πρέπει να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Το μνημονιακό πρόγραμμα καταστρέφει τον ελληνικό λαό Οικονομικά, κοινωνικά αλλά και δημογραφικά. Ο κλεπτοκρατικός ιμπεριαλισμός με τα συνεχιζόμενα δρώντα λαμογιστάν  λαμβάνοντας κάθε νέο δάνειο εκχωρούν εθνική κυριαρχία παραδίδουν τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία.

ΑΠΟΙΚΙΑ ΧΡΕΟΥΣ
Κάποιοι που μιλούν και ιεραρχούν ως το κύριο πρόβλημα της χώρας το ευρώ που πρέπει να αντικατασταθεί από εθνικό νόμισμα μάλλον κάνουν λάθος γιατί μπορεί το νόμισμα να είναι πρόβλημα αλλά το ΚΥΡΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΡΕΟΣ.
Η πτώση του ΑΕΠ της χώρας στα χρόνια της κρίσης υπερβαίνει πλέον την πτώση του ΑΕΠ των ΗΠΑ στο μεγάλο κραχ και της Γερμανίας στην περίοδο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Και ακόμα της Γαλλίας και Γερμανίας στην περίοδο του Α' Παγκοσμίου πολέμου. Οι επενδύσεις έπεσαν στο 45%. Το μέλλον φυσικά δεν μπορεί να είναι καλό.

Πείραμα ολοκληρωτισμού εγκαινιάζεται στην Ευρώπη.
Σ' αυτό ο εισηγητής εντάσει α) την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος β) το κύμα ιμπεριαλιστικών πολέμων με τον καπιταλισμό της καταστροφής και την κατεδάφιση των αραβικών χωρών και γ)με την αναφορά στον πυρήνα του δυτικού συστήματος που ΑΦΟΡΑ την Ελλάδα.
Είναι πλέον ΠΟΛΕΜΟΣ και δεν είναι κρίση.

Χειραγωγήθηκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (φυσικά σύμφωνα με τις ενδείξεις και εκ του αποτελέσματος) χειραγωγήθηκε για να καταστρέψει την ψυχολογία ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ των Ελλήνων. Αυτό πρέπει να έγινε μεταξύ των ετών 2011 και 2012. Ανάλογη παρέμβαση με χειραγώγηση είχαν οι επικυρίαρχοι παγκοσμοιοποιητές (κυρίως οι διεθνείς οικονομικοί παράγοντες) και στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης. Και φυσικά για να επιτευχθεί η χειραγώγηση υπήρξαν οι κατάλληλες συνθήκες διάβρωσης της αριστεράς και της κοινωνίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε παντελώς ανέτοιμος απέναντι στους δανειστές ενώ γνώριζε ότι η σύγκρουση ήταν προ των πυλών. Και χωρίς καμία ετοιμασία εύκολα υπετάγη.
"Εξευτέλισαν μια παράταξη και ανθρώπους που βγήκαν από την ήττα του εμφυλίου με αξιοπρέπεια", Είναι ΥΒΡΙΣ η κατασπατάληση αυτού του τεράστιου ηθικού κεφάλαιου ...

Η Δίκη του Κάφκα
Πιστεύει όπως είπε (φυσικά καθ'υπερβολή) πως το ελληνικό πρόγραμμα εμπνεύστηκαν οι δημιουργοί του από την δίκη του Φραντς Κάφκα. Είναι παρόμοια η πορεία "Πως να οδηγήσεις στην αυτοκτονία ένα λαό ή πως καταστρέφεις τις αντιστάσεις του".

Σχέδιο Ανάν - Κυπριακό
Το σχέδιο Ανάν από το 2002 (όταν κατατέθηκε) ως το 2004 που τελικά απορρίφθηκε από τον Κυπριακό λαό, οδηγούσε στην αυτοκτονία της Κύπρου με την μετατροπή της σε ένα μεταμοντέρνο προτεκτοράτο. Γράφτηκε, και μπορεί να είναι γεγονός, πως τα μνημόνια και το σχέδιο Ανάν εκπονήθηκαν στο ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου.
Αλλά και σήμερα είναι σε εξέλιξη ένα μαύρο σενάριο με άμεση απειλή κατάργησης της κυπριακής δημοκρατίας και μετατροπή όλου του νησιού σε ΓΚΡΙΖΑ ΖΩΝΗ.

Προσφυγικό
Η  οικονομική, κοινωνική και δημογραφική εξασθένιση της Ελλάδας  με τη μετανάστευση των παιδιών μας στο εξωτερικό και την επιβάρυνσή μας με ένα ασύμμετρο προσφυγικό κύμα μόνο επιδείνωση της κατάστασης μπορεί να επιφέρει. Ίσως να είχε δίκιο ο Μίκης Θεοδωράκης όταν είχε προειδοποιήσει πως "Το μέλλον είναι μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες".

Προτάσεις
1. Η ανάπτυξη συλλογικών και συνεταιριστικών δραστηριοτήτων
2. Προσπάθεια επεργασίας μιας σοβαρής οικονομικής πρότασης για την Ελλάδα. (επτά χρόνια στην κρίση δεν υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο).
3. Μια διεθνής κινητοποίηση, μια ένταξη του Ελληνικού ζητήματος στις διεθνείς κινήσεις.

Ακολούθησαν ερωτήσεις και τοποθετήσεις που δημιούργησαν μια  πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση την οποία και θα καταθέσουμε μέσω της ηχητικής καταγραφής της. Παραβρέθηκε ο κ. Σπύρος Κουζινόπουλος, επικεφαλής της Δημοτικής παράταξης Συμπολιτείας Θερμαϊκού.

Η εισήγηση του κ. Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου:



Τη συζήτηση που ακολούθησε, με τις ερωτήσεις που υποβλήθηκαν και οι απαντήσεις που δόθηκαν, μπορείτε να ακούσε στο παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.driveplayer.com/#fileIds=0B8sWzZ4bAp9_enFBUm8tRi1tN1U&userId=104648043249304945276

Η ουσία της διαπραγμάτευσης  αυτή την ώρα στη Κύπρο, είναι ότι η Κυπριακή Δημοκρατία επί της ουσίας  δια το Προέδρου Αναστασιάδη, συζητά την αυτοδιάλυση της και άρα την σταδιακή αποχώρηση του πλειοψηφικού  ελληνικού στοιχείου πάνω από το νησί. Αυτό είπε στον 9.84 ο γεωπολιτικός αναλυτής και συγγραφέας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος . Παράλληλα επεσήμανε ότι είναι ανοιχτό ερώτημα αν θα αντέξουν στη πίεση του Διεθνή παράγοντα Κυπριακή και Ελληνική Κυβέρνηση ή αν το βάρος της υπόθεσης θα κληθεί και πάλι με δημοψήφισμα να σηκώσει ο Κυπριακός λαός. 
Ο ίδιος σημείωσε με νόημα ότι τυχόν  γενικευμένη σύρραξη Ελλάδας-Τουρκίας ή και θερμό επεισόδιο δεν θα είναι προϊόν της  αυταπόδεικτης εθνικιστικής έξαρσης στη Τουρκία, αλλά γεγονός που θα εξυπηρετεί ευρύτερα γεωπολιτικά σχέδια ισχυρών διεθνών παραγόντων και  το ενδιαφέρον ακριβώς  εκεί θα πρέπει να εστιάζεται αν θέλουμε να δούμε τι θα συμβεί μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Φαίνεται, αν αληθεύουν όσα μεταδίδονται από την Ελβετία την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και δεν ανατραπούν μέχρι το τέλος αυτών των απερίγραπτων “διαπραγματεύσεων”, ότι οφείλουμε ως λαός ευγνωμοσύνη στον Ταγίπ Ερντογάν, γιατί, με την αδιαλλαξία του, απέτρεψε προς στιγμή την κατάλυση του κυπριακού κράτους. Βεβαίως πρέπει να περιμένουμε μέχρι την τελευταία στιγμή για να δούμε αν όντως επέλθει διαφωνία στην Ελβετία, ή αν δεν πρόκειται για το τελικό φόρσινγκ ώστε να αποσπασθούν και άλλες παραχωρήσεις από τον κ. Αναστασιάδη.

Από την Κοζάνη στη Λωζάννη!

Είναι άλλωστε απολύτως ακατανόητο γιατί δύο άνθρωποι που βρίσκονται σε απόσταση ενός χιλιομέτρου ο ένας από τον άλλο πήγαν στη Γενεύη να λύσουν το κυπριακό. Ο κ. Αναστασιάδης δεν πήρε καν μαζί του το Εθνικό Συμβούλιο, όπως γινόταν πάντα μέχρι τώρα, ενώ απαγορεύτηκε στους δημοσιογράφους η είσοδος στο ξενοδοχείο. Δεν θέλουμε να κάνουμε εικασίες γιατί ο διεθνής παράγων θέλει απομονωμένο τον κ. Αναστασιάδη, ούτε να αναφερθούμε στις “γελτσινικού τύπου” συνήθειές του, ή στα δημοσιεύματα διεθνώς για τα μέσα που έχουν να τον πιέσουν. 'Οχι γιατί αυτά δεν έχουν σημασία, ασφαλώς και έχουν, αλλά γιατί, σε τελικά ανάλυση, είναι η πολιτική φιλοσοφία και όχι τόσο η προσωπικότητα του Κυπρίου Προέδρου που απειλεί την επιβίωση του κράτους του. 

Πήγαν εκεί, λένε, για να μη γίνονται διαρροές και χαλάσουν οι συνομιλίες. Μήπως δηλαδή πληροφορηθούν οι άμοιροι κάτοικοι του νησιού τι τους περιμένει! Η Κύπρος είναι το μόνο κράτος στον κόσμο του οποίου ο Πρόεδρος, που υποτίθεται έχει εκλεγεί για να κυβερνά το κράτος και όχι να το διαλύσει, έχει μόνος του οικειοποιηθεί καθήκοντα ... Συντακτικής Συνέλευσης!

'Ομως, ακόμα κι αν επιβεβαιωθεί η αποτυχία στη Γενεύη,  κανένας εφησυχασμός δεν επιτρέπεται, αφού είναι περισσότερο από σαφές ότι ισχυρές διεθνείς δυνάμεις έχουν τώρα κινητοποιηθεί για να “λύσουν” άμεσα το κυπριακό, δηλαδή να αφαιρέσουν από τους 'Ελληνες της Κύπρου, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού (82%) τον έλεγχο του νησιού.

Γιατί βιάζονται

Θέλουν να “εκμεταλλευθούν” το “παράθυρο ευκαιρίας” που συνιστά η παρουσία του κ. Αναστασιάδη στην προεδρία, η δραματική εξασθένηση της Ελλάδας και η σύγχυση των ηγετών της. Θέλουν να κλείσουν το θέμα του αγωγού Ισραήλ-Τουρκίας και να βάλουν όσα περισσότερα εμπόδια μπορούν σε δυνητική ανάμειξη της Ρωσίας στην περιοχή. Θέλουν να τα κάνουν όλα προτού πάμε στην αναπόφευκτη επανεξέταση της διεθνούς πολιτικής των ΗΠΑ και προτού το Μνημόνιο οδηγήσει την Ελλάδα σε νέες, ίσως και γεωπολιτικές περιπέτειες. Ο στόχος τους είναι ο ίδιος από τη δεκαετία του 1950 και τον διατύπωσε στη Βουλή των Κοινοτήτων ο Υπουργός Αποικιών της Βρετανίας, προτού καν αρχίσει η επανάσταση της ΕΟΚΑ. Η Κύπρος ανήκει στις περιοχές της αυτοκρατορίας που δεν επιτρέπεται να διοικούνται από τους κατοίκους τους. Η ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι το δευτερογενές αποτέλεσμα του αποικιακού ζητήματος που παραμένει πάντα το κυπριακό. 

Ξανά το σχέδιο Ανάν

Αυτό ακριβώς ήταν το αντικείμενο των συνομιλιών στην Ελβετία, δηλαδή η εφαρμογή, σε χειρότερη μάλιστα εκδοχή, του απορριφθέντος το 2004 από τη συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού σχεδίου Ανάν. Η Τουρκία όμως, έχοντας αντιληφθεί ότι Αθήνα και Λευκωσία δεν έχουν “σπονδυλική στήλη”, επιμένει να ζητά όλο και περισσότερα, αποτρέποντας έτσι, προς το παρόν, την επίτευξη συμφωνίας.

Βιάστηκε να πανηγυρίσει η εφημερίδα Πολίτης, ναυαρχίδα των ξένων και του “Ναι”, το 2004 όπως και σήμερα, δημοσιεύοντας χάρτη με τη Μόρφου και την Αμμόχωστο (μια σκιά της παλαιάς ελληνικής πόλης, που θα χρειαστεί πέντε προϋπολογισμούς για να οικοδομηθεί ξανά), να “επιστρέφουν” στους Ελληνοκύπριους.

Αλλά ο χάρτης είναι παραπλανητικός. Αν ήτανε σωστός δεν θάπρεπε να περιγράφει την “επιστροφή” της Μόρφου και της Αμμοχώστου, αλλά την υπαγωγή της Λάρνακας, της Λεμεσού και της Πάφου στην εξουσία ενός μετααποικιακού μορφώματος, που ο Καθηγητής Δημήτρης Τσάτσος είχε περιγράψει το 2004 το σύνταγμά του ως “έργο παράφρονος” και ο επίσης συνταγματολόγος Βαγγέλης Βενιζέλος είχε πει ότι μπορεί κανείς να το “ξετινάξει σε τρία λεπτά” από την άποψη του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του συνταγματικού δικαίου.

Φαίνεται όμως ότι οι ηγέτες των Ελλήνων της Κύπρου (από κοντά και της Ελλάδας) έχουν καταλήξει ότι είναι αρκετά ισχυροί για να μη χρειάζονται την προστασία του δικαίου, ή αρκετά έξυπνοι για να υπογράφουν ότι τους βάζουν μπροστά δήθεν για να μην τα εφαρμόσουν αύριο ή για να τα βελτιώσουν μεθαύριο. 
  
'Ελληνες – το τελευταίο θύμα της παγκοσμιοποίησης

Μικρό παιδί, ένα μεσημέρι του 1974, άκουσα τα κλάξον και ανέβηκα στην ταράτσα του σπιτιού μου να δω τα αυτοκίνητα που κατέβαιναν κορνάροντας ασταμάτητα τη Βασιλίσσης Σοφίας. Η Χούντα των Συνταγματαρχών, που επέβαλαν στην Ελλάδα ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και άλλοι φίλοι, ακριβώς για να “λύσουν” το κυπριακό, εξαφανίζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία και σκοτώνοντας τον Πρόεδρό της, κατέρρεε μπροστά στα μάτια μου. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού γέμιζαν σιγά-σιγά την Πλατεία Συντάγματος, χωρίς ηγεσία και χωρίς οργανώσεις, πλην ελαχίστων πιστών του Καραμανλή που διέσχιζαν οργανωμένοι το μάλλον παραξενεμένο πλήθος. Κενό εξουσίας επικρατούσε προς στιγμήν στην Ελλάδα.

'Οχι όμως παντού. 'Ενας νεαρός που κατέβαινε την οδό Λάχητος (νυν Κόκκαλη) έσφιξε τη γροθιά του και κάτι φώναξε στους φρουρούς έξω από το ΕΑΤ-ΕΣΑ. Εκεί δεν είχε ακόμα καταρρεύσει η χούντα, βγήκαν οι ΕΣΑτζήδες από μέσα, τον μπαγλάρωσαν κι ένας Θεός ξέρει τι τούκαναν του ανθρώπου. 'Ηταν το τελευταίο θύμα της δικτατορίας.

Τη θυμήθηκα την ιστορία γιατί αυτό ακριβώς πάει να συμβεί και τώρα. 'Οχι με κάποιον εξεγερμένο νεαρό, αλλά με το ίδιο το κυπριακό κράτος (πάλι!), που κινδυνεύει να γίνει το τελευταίο θύμα της απερχόμενης διεθνούς τάξης πραγμάτων. Θάταν πολύ αστείο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό, αλλά Ελλάδα και Κύπρος χάνονται και λόγω ... σαχλαμάρας των ηγετών τους.

Ανίκανες, ιδιοτελείς και εξαρτημένες, όπως δυστυχώς αποδεικνύουν και στον πιο δύσπιστο τα ίδια τους τα έργα, οι πολιτικές ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας μοιάζουν τώρα έτοιμες να δώσουν το κυπριακό κράτος και τους 'Ελληνες της Κύπρου βορρά στην κλονιζόμενη παγκοσμιοποίηση. Θα γίνουμε έτσι εμείς οι 'Ελληνες, πάντα σχεδόν καθυστερημένοι σε σχέση με την παγκόσμια ιστορία, το τελευταίο πιθανώς θύμα μιας παγκόσμιας τάξης που, αν δεν απέρχεται, πάντως κλονίζεται σοβαρά! Κι αν τελικά επέλθει, η καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Ελλήνων της Κύπρου θα αποτελέσει και τη χαριστική βολή στην Ελλάδα. Μια Ελλάδα που, υποκείμενη σε αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο και νεοαποικιακή κατάκτηση, πνέει τώρα τα λοίσθια. Είναι ζήτημα αν η χώρα, ως κράτος των Ελλήνων, έχει ακόμα μια πενταετία ζωής, αν τουλάχιστον ο ελληνικός λαός δεν ξανακάνει το 1821, εκεί που φτάσανε τα πράγματα.

Μερικοί, ξέρω, θα πουν τον συγγραφέα αυτών των γραμμών “ακραίο”, υπερβολικό”. Οι “αριστεροί” συνηθίζουν να τον  αποκαλούν “εθνικιστή”, οι δεξιοί “κομμουνιστή”. Χρειάζονται ταμπέλες για να μην συζητάνε. Αλλά ας βρεθεί επιτέλους κάποιος που να περιγράψει με ελάχιστη πειστικότητα που βαδίζει η Ελλάδα στον έβδομο χρόνο του Μνημονίου και που θα πάει η Κύπρος με τις έξη βουλές και γερουσίες, με τα αναρίθμητα βέτο, με τους εναλλασσόμενους Προέδρους, με ξένους να παίρνουν τις τελικές αποφάσεις (ή εναλλακτικά να αποφασίζονται οι κρατικές υποθέσεις με ... κλήρωση. Ναι κι αυτό συζητείται σε αυτές τις διαπραγματεύσεις!!! Σπάσαμε όλα τα παγκόσμια ρεκόρ) 

Δύο χώρες-”μπάχαλο” σε έναν επικίνδυνο κόσμο

Αστεία πρόσωπα, αν δεν ήταν οι χαρακτήρες μιας τραγωδίας, οι πολιτικοί μας σε Ελλάδα και Κύπρο, νομίζουν (ή κάνουν ότι νομίζουν) ότι έχουν απέναντί τους την Ευρώπη που είχε ο Καραμανλής το 1975 και ο Παπανδρέου το 1981. Νομίζουν (ή κάνουν ότι νομίζουν) ότι την Αμερική διοικεί ο Τζων Κέννεντι ή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Δεν έχουν μάθει τίποτα από το γκρέμισμα καμιάς δεκαριάς χωρών της Μέσης Ανατολής κι από τη Γιουγκοσλαβία που προηγήθηκε. Ούτε καν από την καταστροφή της ίδιας τους της χώρας, αναμφισβήτητα τη μακράν σημαντικότερη που έχει σημειωθεί στην καπιταλιστική Ευρώπη μετά το 1945. Και σα να μην έφτανε αυτό, ήρθε τώρα κι ο Τραμπ, να τους προκαλέσει “σύγχυση νταβατζή”, αφού δεν ξέρουν ποιός ακριβώς κάνει κουμάντο και τι ακριβώς θέλει από αυτούς να κάνουν.

Αν και εδώ που τα λέμε κακώς πονοκεφαλιάζουν. Αν κρίνουμε από τις επανειλημμένες, συνεχείς πράξεις και όχι από τα λόγια, δεν υπάρχει – δυστυχώς – σήμερα, μία δύναμη σε όλο το δυτικό σύστημα, απερχόμενη ή προσερχόμενη, που να μη δρα συστηματικά για την καταστροφή των Ελλήνων, της Ελλάδας και της Κύπρου (με την αξιοσημείωτη εξαίρεση ρευμάτων όπως αυτό που εξέφρασε ο Σάντερς στις ΗΠΑ ή ο Κόρμπιν στη Βρετανία, που ελάχιστα όμως ενδιαφέρουν τους πολιτικούς μας). Πρέπει να είναι (ή να θέλει κανείς να είναι) τυφλός για να μην το βλέπει.

Και δεν θα μπορούσε άλλωστε να υπάρξει τέτοια δύναμη, γιατί μόνο η αντίσταση ενός λαού/κράτους και η οικοδόμηση εναλλακτικών μπορεί να διαιρέσει τους εχθρούς του ή να τους κάνει πιο πρόθυμους για κάποιο συμβιβασμό. Οι δικοί μας υποχωρούν διαρκώς για να αποδείξουν πόσο “αξιόπιστοι”, δηλαδή υποτελείς είναι. Οι άλλοι, όσο βλέπουν υποχώρηση, τόσο προχωράνε.


ΥΓ. Ωραία μας τάπε και ο κ. Ομπάμα στην Αθήνα. Ξέχασε όμως να μας πει, ο άνθρωπος της Goldman Sachs και των υπόλοιπων θηρίων, για τη δική του συμβολή, δια της κυβέρνησης ΓΑΠ και του ΔΝΤ, στα προγράμματα που κατέστρεψαν την Ελλάδα. Ευχαριστούμε για την (δυστυχώς άγονη) συνηγορία του στην ελάφρυνση του χρέους, αλλά η δική του κυβέρνηση συνέβαλε πολύ ουσιαστικά για να γίνει το χρέος προς ιδιώτες χρέος προς ευρωπαϊκά κράτη υποκείμενο στο αγγλικό δίκαιο και ξένα δικαστήρια, διαρκώς διογκούμενο εργαλείο υποδούλωσης της Ελλάδας! Αφήστε την επιμονή του στις “μεταρρυθμίσεις” που σκοτώνουν τους 'Ελληνες.

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για μια φορά τουλάχιστον, ο Πρόεδρος της Κύπρου είπε την αλήθεια! Πλησιάζουμε, είπε, στο τέλος του Γολγοθά. Εν τη ρύμη του λόγου του ξέχασε μάλλον ότι ο Γολγοθάς τελειώνει με τη Σταύρωση.

Ο κ. Αναστασιάδης, πρέπει να του το αναγνωρίσουμε, είναι μαχητής. Αγωνίστηκε με πάθος το 2004 υπέρ της υιοθέτησης του Σχεδίου Ανάν, που προέβλεπε τη μετατροπή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε προτεκτοράτο. Θα ήθελε να το κάνει και τώρα, αλλά του «χαλάει τη σούπα» το γεγονός ότι οι υπήκοοί του, ακόμα και οι κομματικοί του φίλοι, δίνουν μεν ενίοτε την εντύπωση ότι τελούν σε «χειμερία νάρκη», αλλά, κάπου κάπου, όμως, φαίνεται ότι ξυπνάνε απότομα. Αυτό συνέβη όταν, π.χ., ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ, πρόσφατα, αποκάλυψε τον σχεδόν ταυτόσημο χαρακτήρα των ρυθμίσεων που συζητάνε Ακιντζί και Αναστασιάδης με αυτές του απορριφθέντος με συντριπτική πλειοψηφία Σχεδίου Ανάν, σε ποιο ακριβώς «κράτος» δηλαδή θα κληθούν να ζήσουν. Γιατί ωραία τα περί ανάγκης «λύσης του Κυπριακού», «διζωνικής – δικοινοτικής ομοσπονδίας», «να μην οριστικοποιήσουμε τη διχοτόμηση», όσο δεν ενδιαφέρεται κανείς για τις λεπτομέρειες. Αν τις δει, το «όνειρο» γίνεται αμέσως εφιάλτης.

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο κ. Αναστασιάδης έχει προβλήματα -και θα έχει όλο και μεγαλύτερα- με την κυρία Νούλαντ, που θέλει να τελειώνει με το Κυπριακό, με το «Μακεδονικό» και με το Αιγαίο και ουδόλως την ενδιαφέρουν οι εφιάλτες των Κυπρίων. Θα δούμε ποια μορφή θα πάρουν αυτά τα προβλήματα, καθώς με το Προσφυγικό η οικονομική επίθεση κατά του Ελληνισμού μπαίνει και στη φάση χρήσης καθ’ εαυτό γεωπολιτικών μεθόδων. Η κυρία Νούλαντ έχει οπωσδήποτε την ατζέντα της, που περιλαμβάνει πολλά πράγματα, αγωγούς, Τουρκία, Σκόπια και «Μακεδονικό». Τώρα αρχίζει το πανηγύρι και πιθανώς η μνημονιακή περίοδος καταστροφής δεν ήταν παρά η εισαγωγή σε όλα αυτά.

Η Αθήνα όμως τι κάνει; Το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι το ζήτημα της αποφάσεως επί του εσωτερικού καθεστώτος της Κύπρου αφορά αποκλειστικά τους ίδιους τους Κυπρίους.

Αυτή η θέση είναι τυπικά σωστή, αλλά ισοδυναμεί με το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πρώτον, γιατί η Αθήνα έχει ηθική υποχρέωση, ζωτικό εθνικό συμφέρον («αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα», Ανδρέας Παπανδρέου, 1987) αλλά και συμβατική υποχρέωση να στηρίζει την κυριαρχία και ανεξαρτησία της Κύπρου.

Αλλά το κατά πόσον είναι σε θέση να το κάνει αυτό εξαρτάται ασφαλώς από τις κύριες βάσεις της νέας ρύθμισης. Αν, όπως όλα δείχνουν, ο κ. Αναστασιάδης επιμείνει σε μια νέα μορφή του Σχεδίου Ανάν, που ισοδυναμεί με κατάργηση της ανεξαρτησίας, δημοκρατίας και κρατικής κυριαρχίας στην Κύπρο, είναι φανερό ότι αυτός ο μετασχηματισμός του υπάρχοντος status quo αντίκειται στα πιο ζωτικά εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού σε Ελλάδα και Κύπρο. Καταργεί το προς υπεράσπιση αντικείμενο -το κυπριακό κράτος-, ενώ καθιστά αδύνατη την υπεράσπιση της ασφάλειας των Κυπρίων από την Αθήνα. Αντίθετα, καθιστά την Αθήνα όμηρο της καλής θέλησης της Άγκυρας και των «προστατών» για να μην πάθουν τίποτα οι Ελληνοκύπριοι!

Δεν είναι ασφαλώς δουλειά της Αθήνας το πώς θέλουν οι Κύπριοι να διοικούνται. Είναι όμως και με το παραπάνω δουλειά της να τονίσει ότι η οποιαδήποτε λύση πρέπει να κινείται εντός των πλαισίων του διεθνούς, ευρωπαϊκού και συνταγματικού δικαίου, ώστε να μη θέτει σε κίνδυνο τον πληθυσμό του νησιού, να μην απειλεί με μετατροπή σε Βοσνία το νησί ή σε μοχλό διαρκούς εκβιασμού της Αθήνας. Αλλιώς η Ελλάδα, και να θέλει, δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα για το νησί και τους κατοίκους του. Δεν είμαστε εμείς που θα αναθεωρήσουμε τώρα τις βασικές παγκόσμιες αρχές δικαίου – κάποιον λόγο έχουν που επικράτησαν.

Είναι επίσης δουλειά της Αθήνας να τονίσει προς τους Κυπρίους ότι πρέπει να αποφανθούν ελεύθερα για το κράτος στο οποίο θέλουν να ζήσουν. Με άλλα λόγια, να εξασφαλίσει συνθήκες ελεύθερης βούλησης, που μόνο αυτονόητες δεν είναι σε ένα μικρό, ημικατειλημμένο και απειλούμενο νησί. Δεύτερον, υπάρχει το θέμα των εξωτερικών εγγυήσεων και των στρατευμάτων που θα παραμείνουν μετά τη λύση. Είναι ήδη εξωφρενικό το γεγονός ότι ούτε η Λευκωσία ούτε η Αθήνα δεν ανέλαβαν μια σοβαρή διεθνή πρωτοβουλία απαιτώντας την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο και μάλιστα ως προϋπόθεση σοβαρών συνομιλιών διευθέτησης. Αφού και οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία θέλουν να ενταχθούν στην ΕΕ, τα τουρκικά στρατεύματα θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από μια ευρωπαϊκή δύναμη, στην οποία να μη συμμετέχουν Ελλαδίτες, Κύπριοι και Βρετανοί. Μια τέτοια πρόταση θα επέτρεπε σε Κύπρο και Ελλάδα να περάσουν από τη διαρκή πολιτικοδιπλωματική άμυνα στο Κυπριακό στην επίθεση.

Όχι μόνο αυτό δεν κάνουν, αλλά συζητάνε τη μη άμεση αποχώρηση των τουρκικών δυνάμεων σε περίπτωση λύσης ή την εσαεί παραμονή τους στο νησί ως δήθεν νατοϊκή δύναμη.

Συγγνώμη, αλλά θα παραφρονήσουμε όλοι μαζί. Το ΝΑΤΟ, υπό τη γενική διεύθυνση του Χένρι Κίσινγκερ, πραγματοποίησε το 1974 το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή, αφού προηγουμένως είχε επιβάλει δικτατορία στην Ελλάδα για να πετύχει αυτό το αποτέλεσμα. (Γεγονός σπάνιο στην αμερικανική πολιτική, τα γεγονότα αυτά τα έχουν, εμμέσως πλην σαφώς, αναγνωρίσει ο Κλίντον και ο Χόλμπρουκ.) Θα βάλουν τώρα η Αθήνα και η Λευκωσία τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα;
ΤΟ ΑΙΓΑΊΟ, ΤΟ ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΌΣΦΥΓΕΣ

Ενώ αυτά συμβαίνουν με την Κύπρο, ενώ η Ελλάδα ολοκληρώνει τη μετατροπή της σε αποικία χρέους και ετοιμάζεται για μια ελάφρυνση χρέους, που θα αποδειχθεί, το πιθανότερο, μια οργουελιανής έμπνευσης μαύρη φάρσα (όπως το PSI, η μόνη αναδιάρθρωση χρέους στην Ιστορία που έγινε εις βάρος του οφειλέτη!), ενώ η Νούλαντ μας πιέζει να κλείσουμε το «Μακεδονικό» και μας στέλνει πεσκέσι τον πρέσβη της στο Κίεβο, νέες απειλές διαγράφονται τώρα για το Αιγαίο, την κοιτίδα του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής σκέψης και της Ελληνικής Δημοκρατίας αλλά και στρατηγικό «φιλέτο» του Ελληνισμού.

Η ελληνική κυριαρχία περιορίστηκε ήδη εκεί από όλες τις ΜΚΟ και την ΕΕ, που διαχειρίζονται το Προσφυγικό, περιορίστηκε ακόμα περισσότερο με την αποστολή του ΝΑΤΟ και τώρα πάει να καταργηθεί μαζί και η εθνολογική σύσταση του πληθυσμού των νησιών.

Η νέα τερατώδης ιδέα που απεργάζονται έχει να κάνει με την εγκατάσταση στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου των προσφύγων που βρίσκονται στην Τουρκία, με αντάλλαγμα την παροχή στην Ελλάδα των πόρων που προορίζονταν για την Τουρκία.

Ελπίζουν ότι η κυβέρνηση της Αθήνας θα το δεχτεί, νομίζοντας ότι θα παραμείνει στην εξουσία. Ελπίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού φορτώθηκε την ενοχή της συνέχισης των Μνημονίων και της συνθηκολόγησης του Ιουλίου 2015, θα φορτωθεί τώρα και την ενοχή των εθνικών καταστροφών που ακολουθούν στο πρόγραμμα και που, τυχόν πραγματοποιούμενες, θα είναι το τέλος των Ελλήνων ως έθνους και των δύο κρατών τους.

Παρόν, 15.5.2016

Φαίνεται μάλλον περίεργο στις σημερινές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα, υπάρχουν όμως ακόμα ορισμένοι ‘Ελληνες με επιρροή, μυαλό και κυρίως πατριώτες να σώζουν τη χώρα από τις κυβερνήσεις της!
‘Ενας από αυτούς είναι ο Πόντιος επιχειρηματίας και πρόεδρος του ΠΑΟΚ, ο Ιβάν Σαββίδης από το Ροστόφ επί του Ντον. ‘Ενας από τους λίγους ‘Ελληνες που έφερε λεφτά στην Ελλάδα της κρίσης, σώζοντας, μεταξύ άλλων, και την καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ στη Θράκη.
Ορισμένοι ομογενείς διατηρούν στο μυαλό τους μια αγάπη για την Ελλάδα, που δεν μοιάζει να χαρακτηρίζει ιδιαίτερα πολλούς “ιθύνοντες” της χώρας. Χρειάστηκε η αποτελεσματική παρέμβαση του κ. Σαββίδη για να αποφευχθεί, την τελευταία στιγμή, μια απολύτως βλαπτική για τα ελληνικά συμφέροντα μείζων ελληνο-ρωσική διπλωματική κρίση, άνευ (ελληνικού) λόγου και αιτίας. Πολύ περισσότερο βλαπτική στη σημερινή κατάσταση προϊούσας οικονομικής καταστροφής, απώλειας κυριαρχίας και ανεξαρτησίας και απομόνωσης της χώρας! Και με μία μεγάλη δύναμη που μπορεί κανείς να συμπαθεί ή να αντιπαθεί, είναι όμως ίσως η μόνη στον κόσμο κάπως φιλική προς την Αθήνα.
Καταλαβαίνουμε βέβαια, όσοι έχουμε στοιχειώδη γνώση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ότι η Ουάσιγκτων θα ήθελε αν είναι δυνατόν να διακοπούν και οι τηλεφωνικές ακόμα ή ταχυδρομικές επαφές Ελλάδας-Ρωσίας. Αλλά οι έλληνες ιθύνοντες δεν έχουν ούτε κι εδώ καμμιά κόκκινη γραμμή, στο τι είναι δηλαδή διατεθειμένοι να κάνουν για να ικανοποιήσουν πότε την Ουάσιγκτων, πότε το Βερολίνο, πότε το ΔΝΤ και όλον αυτόν τον σύλλογο των “νταβατζήδων” που επέπεσε επί της χώρας; Δεν έχουν μάτια και μυαλό να αντιληφθούν μια τόσο χοντροκομμένη προβοκάτσια; Τι θα γίνει αν αύριο συμβεί κάτι στο Αιγαίο, στην Κύπρο ή σκάσει καμιά βόμβα;
Μια τέτοια κρίση πήγε να ξεσπάσει μόλις χθες, όταν οι ελληνικές αρχές (προφανώς “τοις κείνων ρήμασι πειθόμενες”) συνέλαβαν στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης και κράτησαν επί τρίωρο, χωρίς μάλιστα να είναι σε θέση να εξηγήσουν τον λόγο, τον Ρώσο φιλόσοφο, γεωπολιτικό και αρχισυντάκτη της ρωσικής τηλεόρασης Tsargrad TV Αλεξάντρ Ντούγκιν, που, εφοδιασμένος με μια κανονική βίζα Σένγκεν, πήγαινε στον ‘Αθω για να καλύψει την εκεί επίσκεψη του Προέδρου της Ρωσίας!
Ευτυχώς κινητοποιήθηκε ο Σαββίδης, εξήγησε στην Αθήνα τι πάει να γίνει, για να αφήσουν ελεύθερο τον άνθρωπο ζητώντας του και συγγνώμη και αποτρέποντας μια πολύ σοβαρή κρίση στις ελληνορωσικές σχέσεις, παραμονές της επίσκεψης του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ελλάδα!
Τώρα, ελληνικές κυβερνητικές πηγές “διαρρέουν” αριστερά δεξιά διάφορα ακατανόητα για να εξηγήσουν τι έκαναν και να καλυφθούν. Στην αρχή δεν βρήκαν τίποτα πιο καλό να πούνε και έλεγαν ότι επρόκειτο για λάθος πρόσωπο, μπέρδεψαν το Alexandr με το Alexander! Υποτίθεται ότι η Ουγγαρία εξέδωσε το 2014 μια “κόκκινη κάρτα” για τον κ. Ντούγκιν χαρακτηρίζοντας ανεπιθύμητη την παρουσία του. Τα κράτη της ΕΕ έχουν τη διακριτική ευχέρεια να εφαρμόσουν ή όχι τέτοιες “κόκκινες κάρτες”. Γιατί όμως η Ιταλία δεν εφήρμοσε την απαγόρευση πέρυσι, όταν ο Ρώσος φιλόσοφος πήγε εκεί και την εφήρμοσε η Αθήνα;
Μετά, οι ελληνικές κυβερνητικές πηγές, θέλοντας να αποφύγουν την προφανή ερμηνεία, ότι πιθανότατα ενήργησαν δηλαδή κατόπιν υποδείξεως της Ουάσιγκτων, συνέχισαν αναφερόμενες στον “πόλεμο” που έχει ξεσπάσει μεταξύ Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως και Μόσχας και διάφορα εκκλησιαστικά ζητήματα. Δεν είμαστε σε θέση νάχουμε άποψη για τις λεπτομέρειες αυτού του “πολέμου”, αλλά δεν ενδιαφέρει κιόλας. ‘Οτι και αν θέλει κάποιος να προσάψει στους Ρώσους σε σχέση με το ‘Αγιο ‘Ορος και τα εκκλησιαστικά θέματα, οποιοδήποτε κράτος που σέβεται τον εαυτό του δεν συλλαμβάνει χωρίς πολύ σοβαρούς λόγους δημοσιογράφους που έρχονται να καλύψουν την επίσκεψη του Προέδρου της Ρωσίας.
Και έστω, να φορτώσουμε στους Αγιορείτες μοναχούς και στις διαμάχες των Πατριαρχών το επεισόδιο με τον Ντούγκιν αν έτσι θέλουν. Ποιός όμως για παράδειγμα από τους συμβούλους του Πρωθυπουργού αποφάσισε, παραμονές της επίσκεψης Πούτιν, να τον στείλει να εγκαινιάσει πανηγυρικά έναν αγωγό που πλήττει ευθέως και τα ελληνικά και τα ρωσικά γεωπολιτικά συμφέροντα, χωρίς να αποδίδει ουδέν ώφελος στην Ελλάδα και τον οποίο ο ίδιος ο κ. Τσίπρας έχει κατακεραυνώσει στο παρελθόν!
Δεν ξέρουμε τι νομίζει αυτή η κυβέρνηση, αλλά πέφτει, δεν ανεβαίνει στα μάτια όχι μόνο των Ρώσων, αλλά και των Αμερικανών.

‘Εντονη αστάθεια, με διαρκώς οξύτερες εκδηλώσεις, χαρακτηρίζει τώρα τόσο το εσωτερικό της Τουρκίας, όσο και τις σχέσεις της ‘Αγκυρας με τους δυτικούς εατίρους της.
Είναι χαρακτηριστική η τελείως ασυνήθιστη επίθεση που εξαπέλυσε προς την ‘Αγκυρα ο βασιληάς της Ιορδανίας. Ταυτόχρονα, μια σειρά δημοσιεύματα μεγάλων δυτικών μέσων ενημέρωσης επικρίνουν, όλο και ποιο σφοδρά, αλλά και χρησιμοποιώντας πολύ ασυνήθιστα επιχειρήματα την τουρκική κυβέρνηση. Ανεξαρτήτως της βασιμότητας των επικρίσεων, γνωρίζουμε – και από την “ελληνική εμπειρία”, αλλά και από ότι έχει συμβεί με άλλες χώρες – ότι σπανίως είναι τυχαία η επικέντρωση επιθετικών και κριτικών δημοσιευμάτων για μια χώρα. Συνήθως προηγούνται αυτού που θα συμβεί.
Το αποκορύφωμα ήρθε με δημοσιεύματα για ενδεχόμενο πραξικόπημα στην Τουρκία που ανάγκασαν το Γενικό Επιτελείο της γείτονος να προχωρήσει σε πολύ σπάνια ενέργεια, εκδίδοντας ανακοίνωση που διαψεύδει τις σχετικές πληροφορίες!
‘Ηδη στις 10 Μαρτίου, δύο πρώην πρέσβεις των ΗΠΑ στην Τουρκία κάλεσαν τον Ερντογάν να «μεταρρυθμισεί ή να παραιτηθεί», που είναι και ο τίτλος του άρθρου τους που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Washington Post. Ένας από τους συγγραφείς, ο κ Edelman, ανήκει στον πυρήνα του νεοσυντηρητισμού. Πιστεύεται ότι έχει συμβάλει σε μεγάλο βαθμό, από το παρασκήνιο, στην ανάδειξη του Ερντογάν, όταν σημαντικοί άνθρωποι στις ΗΠΑ έψαχναν για ενα πιο “χειρίσιμο” και πιο “φιλικό” πρόσωπο να αντικαταστήσει, ως επικεφαλής των ισλαμιστών, τον ανατραπέντα με “βελούδινο πραξικόπημα” Πρωθυπουργό Ερμπακάν, που εκρίνετο ως υπερβολικά “ριζοσπάστης” και υπερβολικά “αυθεντικός” . Όσο για τον δεύτερο συγγραφέα του άρθρου στην Washington Post, τον κ Abravomitz, αυτος απέφυγε την ταύτιση διατηρώντας αποστάσεις ασφαλείας από τους νεοσυντηρητικούς, αν και η “ψυχή” του δεν φαίνεται να είναι πολύ μακριά από τις θέσεις τους.
Οι δύο συγγραφείς δεν περιορίζονται στην – αρκετά συνηθισμένη πλέον στο διεθνή Τύπο – κριτική της πολιτικής του Ερντογάν. Απευθύνονται εμμέσως πλην σαφώς, σε ό, τι απομένει από τα κεμαλικά ρεύματα στο εσωτερικό του στρατού. Όπως γράφουν στο άρθρο τους “η προανήγγελθεισα προσπάθεια του κόμματος AKP να καταστήσει τις ένοπλες δυνάμεις υπευθυνες για την αντιδημοκρατική συμπεριφορά του, ήταν μια παρωδία δίκης στην οποία κατασκευαζόμενες αποδείξεις εξυπηρέτησαν στο να εμπλέξουν πολιτικούς αντιπάλους».
Μερικές ώρες πριν από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ένα μάλλον εκπληκτικό άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του American Enterprise Institute, που απηχεί τις απόψεις των “ιεράκων των ιεράκων” στις ΗΠΑ και διακρίνεται για την έντονα φιλοισραηλινή τοποθέτησή του. Γράφτηκε από έναν γνωστό νεοσυντηρητικό ακτιβιστή με ισχυρούς δεσμούς (τουλάχιστον κατά το παρελθόν, αλλά ίσως και σήμερα) με τους Τούρκους κεμαλιστές, τον Michael Rubin. Το άρθρο είχε τίτλο «Θα μπορούσε να υπάρξει ένα πραξικόπημα στην Τουρκία;” Σε αυτό, σχεδόν συνιστόται ανοιχτά στον τουρκικό στρατό να ανατρέψει τον Πρόεδρο Ερντογάν. Ο συγγραφέας διαβεβαιώνει τους στρατιωτικούς ότι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ ή την Ευρώπη, αν το κάνουν. Επίσης, «περιγράφει», για τον Ερντογάν και τους πιο κοντινούς ανθρώπους του, μια μοίρα όχι πολύ διαφορετική από τη μοίρα του ανατραπέντος Αιγύπτιου Προέδρου Morsi.
Μερικές μέρες μετά τη δημοσίευσή του, το άρθρο βρήκε το δρόμο του στο μεγάληγς κυκλοφορίας Newsweek.
Και τα δύο άρθρα είναι αξιοσημείωτα για το περιεχόμενό τους, για τα πρόσωπα που τα υπογράφουν και για το που δημοσιευτηκαν.

Nεοσυντηρητικό “κράτος εν κράτει
 Το ΑΕΙ ήταν μία από τις κύριες δεξαμενές σκέψης στις Ηνωμένες Πολιτείες που προετοίμασε “ιδεολογικά” την εισβολή στο Ιράκ και τον πόλεμο κατά του «άξονα του κακού» που ξεκίνησε η κυβέρνηση Μπους. Για να το κάνει, είχε λάβει, εκεινη την περίοδο, ως πρόσχημα τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Χρησιμοποίησε την πολιτική ατμόσφαιρα, που επικράτησε στις ΗΠΑ μετά τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, προκειμένου να μετατοπίσει ριζικά το σύνολο του άξονα της πολιτικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Μια τέτοια στροφή δεν θα μπορούσε, φυσικά, παρά να παράγει περισσότερο χάος και περισσότερο τρόμο, όπως όλοι μπορούμε να δούμε τώρα στις τηλεοπτικές οθόνες μας.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις είναι εξαιρετικά χρήσιμες για τους ανθρώπους που επιθυμούν να αλλάξουν ριζικά τις ασκούμενες πολιτικές, ακριβώς επειδή προκαλούν τρόμο, διαταράσσοντας την ορθολογικό (ή συνήθη, καλύτερα να πούμε) τρόπο σκέψης (;) των ανθρώπων.
Ο κ Rubin ειναι ένας πολύ ενεργός νεοσυντηρητικός ακτιβιστής. Μεταξύ των άλλων δραστηριοτήτων του εργάστηκε στο περιβόητο Γραφείο Ειδικών Σχεδίων, που δημιουργήθηκε από τον Υπουργό Ράμσφελντ στο Πεντάγωνο, για να προετοιμάσει την εισβολή στο Ιράκ και να διαχειριστεί την κατάσταση μετά. Το Γραφείο αυτό είναι ένα πολύ ενδιαφέρον παράδειγμα των (τυπικά νόμιμων) μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν από τους νεοσυντηρητικούς για να κάνουν “αεροπειρατεία” στους κανονικούς, θεσμοποιημένους κρατικούς μηχανισμούς συλλογής πληροφοριών και λήψης αποφάσεων του αμερικανικού κράτους και να τους παρακάμψουν. Η ίδια μέθοδος, σημειωτέον, χρησιμοποιήθηκε, σύμφωνα με αναλυτές, και σε πολλά άλλα μέρη, όπως στοΠαρίσι, μετά την εκλογή του Προέδρου Σαρκοζί, οδηγώντας στις επεμβάσεις στη Λιβύη και τη Συρία. Ακόμη και υπό τον Ομπάμα, οι νεοσυντηρητικοί εξακολουθούν να έχουν μια μεγάλη επιρροή στο κατεστημένο των ΗΠΑ, αλλά και την ίδια την κυβέρνηση.
Στην πραγματικότητα οι νεοσυντηρητικοί δημιουργησαν ενα ανεπίσημο «κράτος μέσα στο κράτος», ή, αν προτιμάτε, “κράτος παρά το κράτος”. Σύμφωνα με ένα άρθρο του Greg Miller, δημοσιογράφου στους Los Angeles Times (9.3.2004), ο διευθυντής της ίδιας της CIA, ο Τζορτζ Τεννετ, αποκάλυψε κατά τη διάρκεια μαρτυρίας ενώπιον της Επιτροπής Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας, ότι «μια ειδική μονάδα πληροφοριών στο Πεντάγωνο παρείχε ιδιωτικές ενημερώσεις προ της έναρξης του πολέμου σε ανώτερους αξιωματούχους του Λευκού Οίκου για φερόμενους δεσμούς μεταξύ του Ιράκ και της Αλ Κάιντα, χωρίς την γνώση του διευθυντή της CIA “. Ο Μίλερ γράφει ότι αυτή η «αποκάλυψη δείχνει ότι ένα αμφιλεγόμενο γραφείο του Πενταγώνου διαδραμάτίσε μεγαλύτερο ρόλο από ό, τι ήταν στο παρελθόν κατανοητό, στη διαμόρφωση των απόψεων της κυβέρνησης για φερόμενες σχέσεις του Ιράκ με το τρομοκρατικό δίκτυο πίσω από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, και ότι παρέκαμψε τα συνηθισμένο κανάλια για να στηρίξηει μια υπόθεση που ερχόταν σε σύγκρουση με τα συμπεράσματα των αναλυτών της CIA “. (1)

Αναστάτωση στην Τουρκία
Σύμφωνα με καλά ενημερωμένους διπλωμάτες, οι οποίοι έχουν υπηρετήσει πολλά χρόνια στην Ουάσινγκτον και στην Τουρκία, ο κ Rubin διατηρούσε στενές φιλικές σχέσεις με τους τούρκικους κεμαλικούς κύκλους στο παρελθόν, αλλά οι σχέσεις κλονίστηκαν όταν τους κατηγόρησε οτι “προδίδουν το Ισραήλ”. Πιθανώς παραμένει και τώρα σε επαφή με κάποιους από αυτούς.
Η δημοσίευση του άρθρου στην ιστοσελίδα του ΑΕΙ αποτελεί αντικειμενικά,
πρώτον ανοιχτή απειλή για τον Ερντογάν,
δεύτερον άμεση ενθάρρυνση πρός όσους Τούρκους στρατιωτικούς θα ήθελαν ενδεχομένως να απαλλαγούν από τον Πρόεδρό τους και, επίσης, να τον εκδικηθούν για ό, τι έκανε εναντια στους Κεμαλιστές.
Είναι πολύ σημαντικό ως μήνυμα και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι ο Rubin και οι δύο πρέσβεις εξέπεμψαν το “μήνυμά” τουςαπό κοινού με Τούρκους φίλους τους. Αλλά φυσικά υπάρχει κάποια απόσταση μεταξύ της αποστολής σημάτων και την διενέργεια πραξικοπημάτων. Μόνο ο χρόνος θα δείξει πόσο μεγάλη είναι.
Υπάρχουν πάντως σημαντικά εμπόδια για την τυχόν υλοποίηση τέτοιων σχεδίων αν υπάρχουν. Πρώτον, ο πόλεμος κατά του κουρδικού ΡΚΚ έχει οδηγήσει σε μια τακτική συμμαχία μεταξύ Κεμαλικών και Ερντογάν. Δεύτερον, η τουρκική κοινωνία δεν είναι πλέον αυτή που ήταν. Ο λόγος που ο Πρόεδρος δεν πηρε την πλειοψηφία που ήθελε πέρυσι είναι ακριβώς η επιτυχία της πολιτικής του! Με την επίθεση στον Στρατό και την σοβαρη αποδυνάμωση της παραδοσιακής δύναμής του, στην Τουρκία, ο κ. Ερντογάν βοήθησε να ανδρωθούν κοινωνικές δυνάμεις που γυρισαν σε ορισμένες περιπτώσεις εναντίον του, αλλά που δύσκολα θα υποστηριζαν ένα νέο στρατιωτικό πραξικόπημα, αν κάποιοι στο στρατό έχουν πραγματικά τη δυνατότητα να το οργανώσουν. Τρίτον, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για τις επιπτώσεις που ένα τετοιο πραξικόπημα θα είχε πραγματικά, τόσο στην Τουρκία όσο και σε περιφερειακό/διεθνές επίπεδο. Παρόλα αυτά, κανείς που γνωρίζει την τουρκική ιστορία, δεν θα πρέπει να αποκλείει τελείως το σενάριο ενός πραξικοπήματος.

Ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση
Όπως και οι γέφυρές της στην Κωνσταντινούπολη, η Τουρκία είναι μια χώρα μεταξύ της Ευρώπης και της Ασίας. Οι ηγέτες της προσπαθούν, ο καθένας με τον τρόπο του, να ισορροπήσουν μεταξύ των δύο αυτών κόσμων και των δύο τουρκικων ταυτοτήτων. Και οι ισλαμιστές και οι κεμαλιστές συχνά συγκλονίζονται από αυτές τις αντιφάσεις. Ονειρεύονται να είναι ο καλύτερος φίλος της Δύσης στην Ανατολή, αλλά θέλουν επίσης να είναι οι ηγέτες και οι εκπρόσωποι της αραβικής και μουσουλμανικής Ανατολής προς τη Δύση. Είναι δύσκολο να επιτευχθεί αυτό, ιδίως στο πλαίσιο των συνεχών πολέμων εναντίον του «άξονα του κακού» και της «Σύγκρουσης των Πολιτισμών».
Πρόσφατα, ο Ερντογάν είδε την κατάρρευση της πολιτικής του τόσο γενικά στην Μέση Ανατολή οσο και απέναντι στους Κούρδους. Σαν να μην ήταν αυτο αρκετό, πήρε την αυτοκτονική απόφαση να ρίξει το ρωσικό τζετ, σχεδόν καταστρέφοντας το δικό του “στρατηγικό βάθος”, για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς τον όρο που τόσο πολύ αρέσει στον κ. Νταβούτογλου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το στρατηγικό βάθος του ήταν η σχεδόν στρατηγική σχέση με τη Ρωσία και οι προσωπικοί του δεσμοί με τον Πούτιν.
Παραμένει ένα μεγάλο ερωτηματικό, αν δηλαδή ο Ερτογάν έδρασε μόνος του ή αν και από που και για ποιό λόγο έλαβε ακό κάπου “πράσινο φως”.
Πιο απομονωμένος από ποτέ, στράφηκε μετά την κατάρριψη προς το Ισραήλ. Αλλά μια προσέγγιση με τον Νετανιάχου θέτει επίσης προβλήματα για τον Ερντογάν. ‘Ενα είναι ιδεολογικό. Το δεύτερο είναι ότι οι Ισραηλινοί ζητάνε και αυτοί σημαντικό αντάλλαγμα για την “προσέγγιση” και το αντάλλαγμα είναι η διακοπή των σχέσεων με τους Παλαιστίνιους της Γάζας, ίσως και άλλα. Ορισμένοι αναλυτές εκτιμούν ότι μια τέτοια συμφωνία συνεπάγεται παροχή “τακτικής” βοήθειας προς τον Ερντογάν, σε αντάλλαγμα στρατηγικών παραχωρήσεων.
Ο Ερντογάν επέλεξε ήδη την τακτική από την στρατηγική και την ιδεολογία, συντασσόμενος με τη Δύση κατά του Καντάφι και του ‘Ασσαντ. Το αποτέλεσμα, για πολλούς, ήταν η καταστροφή της μεσανατολικής πολιτικής του.
Όσο για τους νεοσυντηρητικους θα ήταν ανόητος κανείς να πιστεύει ότι έχουν εγκαταλείψει το παιχνίδι επειδή το σχέδιο Α που είχαν για τη Συρία (ανατροπή Άσαντ, διαμελισμός της χώρας και εξολόθρευση Χεζμπολά) δεν πέτυχε μετά τη ρωσική επέμβαση. Θα συνεχίσουν αναπτύσσοντας εναλλακτιές προς την ίδια στρατηγική κατεύθυνση και ασφαλώς προσπαθώντας να αποσταθεροποιήσουν ολόκληρη την περιοχή. Έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με τους αντιπάλους τους. Σε κάποιους μπορεί να μην αρέσουν οι στόχοι τους, αλλά διαθέτουν μια σαφή στρατηγική και επιμένουν σε αυτή. Πίσω από το χάος που παράγουν, υπάρχει μια Σιδερένια, αν και φοβερή Τάξη, η δική τους Τάξη, και πρέπει να τους αναγνωρίσουμε αυτό το γεγονός. Οι αντίπαλοί τους δεν έχουν πάντα ένα ολοκληρωμένο όραμα, αντιτίθενται διαμαρτύρονται μάλλον, παρά έχουν ένα συγκεκριμένο αντισχέδιο.

Σημείωση
  • Μερικοί πιστεύουν ότι οι ίδιες δυνάμεις και οι ίδιες μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν επίσης για να υποκινήσουν πολέμους στη Γεωργία και την Ουκρανία. Για εκείνους που τους αρέσουν οι “θεωρίες συνωμοσίας”, η μέθοδος που χρησιμοποιείται για να προκαλέσει και να κατευθύνει αυτές τις κρίσεις έχει μια δομική ομοιότητα με τις μεθόδους που χρησιμοποίησε το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο για να ενορχηστρώσει την «ευρωπαϊκή απάντηση» στην οικονομική κρίση του 2008-9, συγκεντρώνοντας όλη την πίεση της κρίσης στην Ελλάδα.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε από το ΑΠΕ-ΜΠΕ στις 31.3.2016

Οφείλω να προειδοποιήσω τους αναγνώστες. Αν δεν θέλουν πολύ δυσάρεστες πραγματικότητες, ας μη διαβάσουν το άρθρο που ακολουθεί. Νομίζω όμως ότι, έτσι κι αλλιώς, το παραδεχόμαστε ή όχι συνειδητά, η μάζα του ελληνικού λαού καταλαβαίνει τι γίνεται και γι’ αυτό πάγωσε.
Συγκλίνουσες πληροφορίες από συνήθως αξιόπιστους διπλωματικούς παρατηρητές εδώ και στο εξωτερικό, κάνουν λόγο για ισχυρές πιέσεις των ΗΠΑ, ειδικότερα της Κυρίας Νούλαντ, του κεντρικού ηγετικού πυρήνα των νεοσυντηρητικών, να κλείσει άμεσα το θέμα της “Μακεδονίας”. Πακέτο θέλουν να πάει και η αναγνώριση Κοσσόβου από την Αθήνα.
Η άμεση επιδίωξη είναι να προχωρήσει επιτέλους η ένταξη όλων των βαλκανικών χωρών στο ΝΑΤΟ και η “ολοκλήρωση” της περιοχής, με την οριστική εξάλειψη διαφόρων “ανορθογραφιών”, όπως ο ελληνικός λαός και το “αντιστασιακό” DNA του, ενόψει πολεμικών προετοιμασιών κατά της Ρωσίας. Αυτή την επιδίωξη υπηρετεί και η ανάπτυξη του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Η απώτερη συνέπεια θα είναι η περαιτέρω εξασθένιση της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας και κρατικής συνοχής.
Το πρόσφατο κλείσιμο των βορείων συνόρων της χώρας έδειξε, πέραν αμφιβολίας, ότι συνεχίζεται επιταχυνόμενη η γεωπολιτική της “περικύκλωση” και “απομόνωση”, από όλες τις κατευθύνσεις,απαραίτητο στάδιο προτού επέλθει το τέλος του ελληνικού κράτους, όπως το γνωρίσαμε τους δύο τελευταίους αιώνες. Θα διατηρηθεί μια ταμπέλα “Ελληνική Δημοκρατία”, ίσως τελικά να αντιστοιχεί σε έδαφος πιο περιορισμένο από σήμερα, αλλά πιο σοβαρή και από ενδεχόμενο εδαφικό ακρωτηριασμό θα είναι η οριστική απώλεια της λαϊκήςκρατικήςεθνικής κυριαρχίας. Θα αφαιρεθεί όλο το περιεχόμενο του “αυγού” και θα παραμείνει το περίβλημά του. Δύσκολα λαός και έθνος μπορούν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς στον σημερινό κόσμο χωρίς κράτος.
Η διαδικασία άρχισε με τις Δανειακές Συμβάσεις που ακρωτηρίασαν σε σημαντικό βαθμό την ελληνική κυριαρχία, προκάλεσαν μείζονα οικονομική-κοινωνική εξασθένιση της Ελλάδας και, άρα, της ικανότητάς της να αμυνθεί ή να απειλήσει με μεγάλο κόστος τις δυνάμεις που της επιτίθενται (κατάργηση του ελληνικού δικαίου και των δικαστηρίων στο χρέος με το ΡSI). Συνεχίστηκε με επιδέξια εκμετάλλευση των φιλοδοξιών της ηγεσίας των “αντιμνημονιακών” για την χειραγώγησή τους, που επέτρεψε την επί δυόμισι χρόνια “αναμονή”, ενώ εμπόδισε την προετοιμασία τους για ρήξη-διαπραγμάτευση (τα δύο είναι αλληλένδετα) οδηγώντας στη συνθηκολόγηση, καταφέροντας σπουδαίο πλήγμα στην αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση του ελληνικού λαού, συμβάλλοντας περαιτέρω στη διεθνή του απομόνωση. Κάθε φορά που ο γράφων βρίσκεται έξω, όσοι συναντώ με ρωτάνε τι γίνεται στην Ελλάδα, το ύφος τους όμως θυμίζει μνημόσυνο.
Η χώρα είναι σήμερα πολιτικά “αποκεφαλισμένη”. Μπορεί να βρεθεί σε “κενό εξουσίας” ανά πάσα στιγμή, όπως βρέθηκε το 1974, με τη διαφορά ότι τότε υπήρχαν σειρά από καλές ή κακές “εφεδρείες” (Καραμανλής, Κανελλόπουλος, Μαύρος, Ζίγδης, Παπανδρέου, αριστερά κλπ.) και μια ολόκληρη παράταξη αριστεράς-κεντροαριστεράς, που, εξορισμένη από εξουσία και διοίκηση, διατηρούσε ακόμα κάποια ιδεολογικά και ηθικά χαρακτηριστικά. Μπορεί επίσης να τη σπρώξουν σεασύντακτη έξοδο, με βαρείς όρους, κυρίως αναγνώριση του χρέους, από την ευρωζώνη – είναι άλλο να το επιδιώξεις ή διακινδυνεύσεις εσύ, στα πλαίσια στρατηγικής σου και άλλο να στο κάνουν άλλες δυνάμεις στα πλαίσια της δικής τους. Κανονικά, μια κατάσταση σαν τη σημερινή εγκυμονεί κίνδυνο δικτατορίας ή εμφύλιας σύρραξης.
Ο εγκλωβισμός δυνητικά εκατοντάδων χιλιάδων δυστυχών προσφύγων και μεταναστών, που είναι αδύνατο να ενσωματωθούν, αν μη τι άλλο λόγω της κοινωνικο-οικονομικής κατάστασης, όχι μόνο δημιουργεί ανυπέρβλητα προβλήματα  και νέα, “δημογραφική” απειλή, αλλά έχει σωρεία δυνάμει εκρηκτικών συνεπειών. Γράψαμε στις 29.2. ότι θέλουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε “στρατόπεδο συγκέντρωσης”. Σε “πυριτιδαποθήκη” τη μετατρέπουν, έτοιμη να εκραγεί όταν η α’ ή β’ δύναμη αποφασίσει να την “τινάξει στον αέρα”. Συνήθως, πίσω από κάθε κρίση, τα τελευταία 25 χρόνια, βρίσκουμε μονίμως τα ίχνη μιας δύναμης – τους βρίσκουμε πίσω από τους “πολέμους κατά της τρομοκρατίας” και από την τρομοκρατία, πίσω από τη διοχέτευση ροών προσφύγων και την επιδέξια χρήση των αντιδράσεων στην παρουσία τους. Αυτοί σχεδιάζουν, εμείς υφιστάμεθα. Για να υλοποιήσουν τα σχέδια χρησιμοποιούν “χρήσιμους ηλίθιους” (η Αθήνα μετά το 2009 και το Βερολίνο, αν υιοθετήσουμε την επιεικέστερη και όχι την άλλη, πολύ χειρότερη εκδοχή) και “επικίνδυνους προβοκάτορες” (Ερντογάν)
‘Έρχεται και άλλο “πακέτο”. Ο σχεδιασμός προβλέπει την διάλυση όποιας δυνατότητας γεωπολιτικής συνεργασίας με τη Ρωσία, αλλά και την καταστροφή όσων στοιχείων απομένουν από το κοινό αμυντικό δόγμα Ελλάδας-Κύπρου. Το σπάσιμο οποιασδήποτε, έστω και θεωρητικής δυνατότητας συνεργασίας με τη Ρωσία και ο κλονισμός του άξονα Ελλάδας-Κύπρου είναι το τελευταίο στάδιο πριν από την τελική “επίθεση” κατά του ελληνικού κράτους.
 Δεν θέλουμε προς το παρόν να γράψουμε περισσότερα, απλώς εκφράζουμε την ελπίδα η κυβέρνηση να σταματήσει ολισθηρή πορεία που εγκαινίασε στους δύο παραπάνω τομείς.
Η Αθήνα, ήδη σε απολύτως εσφαλμένη τροχιά στο θέμα “Τουρκία” και την ένταξή της στην ΕΕ, από πολλών ετών, με κυβέρνηση απολύτως “ελλειμματική” στο θέμα “έθνος”, “κράτος”, “διεθνής πολιτική”, ασυνείδητα υπό το κράτος ξένων στρατηγικών επιρροών, όπως το σύνολο σχεδόν της πολιτικής τάξης και κρίσιμοι κρατικοί τομείς, βρίσκεται τώρα και υπό την Δαμόκλειο Σπάθηπροσφυγικών ροών που κρατάει ο Ερντογάν.
Το μεγάλο κεφάλαιο όμως θα είναι η απειλούμενη διάλυση του κυπριακού κράτους, καταστροφή χειρότερη από το ’22, που έρχεται, με την προσπάθεια να περάσει το νέο  σχέδιο Ανάν.  Η Ελλάδα δεν επιβιώνει χωρίς την Κυπριακή Δημοκρατία, ούτε η Κυπριακή Δημοκρατία χωρίς την Ελλάδα.
Υπάρχει ελπίδα; Για να υπάρξει ελπίδα πρέπει να συντρέξουν ταυτόχρονα σειρά παράγοντες. Μαζική κινητοποίηση του ελληνικού λαού, οργάνωσή του σε νέες συλλογικές δομές, συνεταιριστικές και άλλες, δημιουργία παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης, διατήρηση της ψυχραιμίας και ευθυκρισίας του λαού μας, διαμόρφωση παράλληλα εθνικής ηγεσίας υψηλοτάτου επιπέδου, πολύ αποφασιστικής, πολύ ικανής να ελιχθεί σε μια από τις πιο επικίνδυνες συγκυρίες που βρέθηκε ο ελληνισμός, που θα μπορέσει να κινητοποιήσει όλους τους ‘Ελληνες και στο εξωτερικό και όσες δυνάμεις, όπου γης, για δικούς τους λόγους, μπορούν να μας βοηθήσουν.
Σημείωση: Συμβουλή προς “μπουμπουνοκέφαλους”. Η Ελλάδα βρέθηκε στην “πρώτη γραμμή” του αγώνα των αγορών κατά της δημοκρατικής Ευρώπης. Δεν τη συμφέρει να βρεθεί και στην πρώτη γραμμή τυχόν “πολέμου κατά του Ισλάμ”. Μόνο ασυνάρτητοι ή προβοκάτορες μπορούν να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως ατομικούς “εισβολείς”. Επιπλέον, που ήταν οι “νεοεθνικόφρονες” της κακιάς ώρας στις 5 Ιουλίου 2015; Με το ‘Όχι ή με το Ναι στην αποικιακή σύμβαση; 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Το Παρόν της Κυριακής”, 25.3.2016

Μια αγγλόφωνη ελληνοαμερικανική εφημερίδα τον ονόμασε “Μπέρνι ο ‘Ελληνας”. Ο λόγος για το “φαινόμενο Μπέρνι Σάντερς”, του Αμερικανού πολιτικού που, διαψεύδοντας όλα σχεδόν τα προγνωστικά, κατάφερε να διεκδικεί σήμερα το χρίσμα του υποψηφίου Προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.
Επί δεκαετίες, στην Ελλάδα και μεταξύ των Ελληνοαμερικανών “διϋλίζεται” κυριολεκτικά ο κώνωψ κάθε, έστω και ελάχιστα σημαντικού πολιτικού στις ΗΠΑ, με κάποιο ρόλο στο στερέωμα αυτής της χώρας, προκειμένου να ανιχνευθούν οι πιθανές διαθέσεις του έναντι της Ελλάδας. Είναι λοιπόν το λιγότερο παράδοξο το γεγονός ότι “καταπίνουμε τώρα την κάμηλο” με αποτέλεσμα ο Σάντερς να έχει προκαλέσει συγκριτικά ελάχιστο ενδιαφέρον παρ’ ημίν. Και αυτό παρόλο που έχει πάρει τις πιο ριζικές θέσεις υπέρ της Ελλάδας και την έχει υπερασπισθεί διεθνώς κατά τρόπο που, μερικές φορές, δεν την έχουν υπερασπισθεί ‘Ελληνες πολιτικοί.
Στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι δεν εμφανίσθηκε μέχρι τώρα άλλος πολιτικός με τόσο βαθειά φιλελληνική τοποθέτηση, σε τόσο υψηλό επίπεδο του πολιτικού συστήματος. Υπήρξαν ασφαλώς στο παρελθόν πολιτικοί που έκαναν τη μία ή την άλλη δήλωση, προς άγραν ελληνοαμερικανικών ψήφων, συνήθως γενικής υφής και σχεδόν ποτέ μετατρεπόμενης σε πρακτικό ώφελος για τη χώρα. Υπήρξαν επίσης Ελληνοαμερικανοί πολιτικοί που έτρεφαν μια συμπάθεια προς την Ελλάδα λόγω καταγωγής – αλλά τα βασικά τους συμφέροντα και οι ιδέες τους απηχούσαν τάσεις του αμερικανικού κατεστημένου και δεν ήταν διατεθειμένοι να μεταβάλλουν στάση σε βασικά θέματα για το “χατήρι” της Ελλάδας.
Η περίπτωση του Σάντερς είναι πολύ διαφορετική. Ο “φιλελληνισμός” του είναι βαθύς και στέρεος, γιατί προκύπτει ως συνέπεια των ιδεών που υποστηρίζει επί δεκαετίες και που βρίσκονται τώρα στο κέντρο της προεκλογικής του εκστρατείας. Οι τοποθετήσεις του υπέρ της Ελλάδας προκύπτουν από τις αναλύσεις που κάνει και από τους αγώνες που έχει δώσει εναντίον του διευρυνόμενου και ανεξέλεγκτου ρόλου του αμερικανικού και διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, όχι από κάποια προσωπική συμπάθεια ή αντιπάθεια για τη χώρα μας. Αυτός είναι και ο λόγος που η Wall Street του κήρυξε πόλεμο. (βλ. σχετικά www.nakedcapitalism.com/2016/01/bill-black-wall-street-declares-war-against-bernie-sanders.html)
Στις ομιλίες του, ο υποψήφιος για το χρίσμα των Δημοκρατικών υπερασπίζεται τη χώρα μας και αποδίδει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στις δραστηριότητες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα, αρχής γενομένης από τον ρόλο της αμερικανικής τράπεζας Goldman Sachs στο ¨μασκάρεμα” των ελληνικών στατιστικών στοιχείων. Η διαφορά μας είναι ότι εγώ δεν παίρνω λεφτά από τη Goldman Sachs, ήταν μια από τις ατάκες του κατά της βασικής αντιπάλου του Χίλαρυ Κλίντον, ενώ έχει θέσει στο κέντρο των προεκλογικών εξαγγελιών του τον περιορισμό της ανεξέλεγκτης δράσης των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. “Γιατί πρέπει οι Αμερικανοί πολίτες να νοιαζόμαστε για την Ελλάδα”, ήταν π.χ. το κεντρικό σημείο μιας ομιλίας που έκανε τον περασμένο Ιούλιο, καταδικάζοντας την πολιτική της άγριας λιτότητας που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και τις συνέπειές της (βλ. www.thenation.com/article/bernie-sanders-explains-why-you-should-care-about-whats-happening-to-Greece/ καιhttp://usa.greekreporter.com/2016/02/03/video-heres-what-bernie-sanders-has-to-say-about-greece/)
‘Οταν άρχισε η προεκλογική καμπάνια, κανείς δεν έδινε σημασία στον Σάντερς, τον θεωρούσαν έναν απολύτως περιθωριακό υποψήφιο. Εντούτοις, όπως συνέβη και στην Βρετανία με τον Κόρμπιν, διέψευσε όλα τα προγνωστικά καταφέρνοντας, χωρίς οικονομικά συμφέροντα πίσω του, αλλά με την ακτινοβολία των ιδεών του και την ηθική του, να εκφράσει ένα βαθύ, όλο και πιο υπαρκτό ρεύμα στις δυτικές κοινωνίες που αναζητά, αριστερά και δεξιά, έντιμους πολιτικούς και τρόπους να διατηρήσει ένα στοιχειώδες βιοτικό και επίπεδο κοινωνικών δικαιωμάτων. Οι παρατηρητές, χωρίς να αποκλείουν εντελώς τη νίκη του, τη θεωρούν μάλλον απίθανη. Και έτσι όμως αν είναι, η τελική δύναμη που θα εκφράσει, θα έχει μεγάλη σημασία για τη συνέχεια της πολιτικής των ΗΠΑ σε θέματα που ενδιαφέρουν τελείως ζωτικά την Ελλάδα.
Στην ουσία έχουμε, τηρουμένων των αναλογιών, μια επανάληψη του φαινομένου του “φιλελληνισμού” του 19ου αιώνα. Προσωπικότητες όπως ο Λόρδος Μπάυρον ή ο Βικτόρ Ουγκώ πρωταγωνίστησαν υπέρ της Ελλάδας, μερικοί δίνοντας και τη ζωή τους ακόμα, όχι από ιδιαίτερη συμπάθεια προς τη χώρα μας, αλλά γιατί την είδαν, τότε, προπύργιο της ελευθερίας σε μια ήπειρο που στέναζε υπό την μακρά νύχτα της Ιεράς Συμμαχίας. Τότε, όπως και τώρα, είχαν, μερικές φορές, πιο βαθειά συνείδηση από εμάς τους ίδιους, της παγκόσμιας σημασίας του ελληνικού ζητήματος.

Το παραπάνω σχόλιο δημοσιεύτηκε από το ΑΠΕ-ΜΠΕ στις 16.3.2016

Bernie Sanders, the “Greek”

By Dimitris Konstantakopoulos
Journalist and writer
An English-language Greek-American newspaper named him “Bernie the Greek”. They were referring to the “Bernie Sanders phenomenon”, from the name of the American politician who was able, against all odds, to claim his nomination as presidential candidate for the US Democratic Party.
For decades, in Greece, and among Greek Americans, we tend to “analyze”, in great detail, any politician in the States who is supposed to play some role in Washington’s policy towards Greece.
This makes even more amazing the fact that the Sanders campaign provoked so little interest in Greece. And this happened, in spite of the fact that he adopted the most radical positions in favour of Greece and defended our country in a way that even Greek politicians did not do very often!
In the history of USA, it would not be an exaggeration to say that there has never appeared another politician with a so deep “philhellenic” attitude. There were certainly, in the past, politicians who have made one or the other statement, to get Greek-American vote, statements usually of a general texture and almost never convertible into practical benefit for the country. There were also Greek-American politicians who harboured a sympathy with Greece because of their origin – but their basic interests and ideas echoed trends of the American establishment and were not willing to alter their stance on key issues for the sake of Greece.
The case of Sanders is very different. His “philhellenism” is deep and solid, “organic”, because it comes naturally out of the very ideas he is defending for decades and which are now at the very centre of his election campaign. His positions in favor of Greece, victim of the “markets” par excellence, come out of his own analysis and struggle against the expanding and uncontrolled role of the US and international financial system, not out of any personal sympathy or antipathy for our country. These views are behind the war declared against him by the Wall Street (see www.nakedcapitalism.com/2016/01/bill-black-wall-street-declares-war-against-bernie-sanders.html).
In his speeches, the candidate for the Democratic nomination defends our country and points the bulk of the responsibility for the tragic problems that Greece is now facing in the activities of the international finance, starting with the role of the Goldman Sachs bank in the “masquerading” of Greek statistics. “Our difference is that I did not get money from Goldman Sachs”, was one of his famous quotes against his rival Hillary Clinton, while he has set, in the centre of his program, the restricting of the uncontrolled actions of financial institutions (see for ex. http://www.dailymail.co.uk/news/article-3485127/Bernie-Sanders-blasts-Hillary-Clinton-Wall-Street-speech-transcripts-saying-release-speeches-terrified-Wall-Street-giving-millions.html).
“Why you should care about Greece”, was, for example, the axis of one of his speeches last July, in which he condemned the policy of wild austerity imposed on Greece and its consequences (see www.thenation.com/article/bernie-sanders-explains-why-you-should-care-about-whats-happening-to-Greece/ and http://usa.greekreporter.com/2016/02/03/video-heres-what-bernie-sanders-has-to-say-about-greece/)
When the election campaign began, no one paid attention to Sanders, they considered him an absolutely marginal, hopeless candidate. However, as it happened in Britain with Corbyn, he refuted all forecasts and managed, without big financial interests behind him, based on the attraction of his ideas and of his personal moral stand, to express a deep, increasingly powerful current emerging now in many Western societies. People are seeking desperately honest politicians and ways to maintain a minimum of living standards and a minimum level of social rights and security. Most observers, while not excluding completely his victory, consider it rather unlikely. Even if they are right, the final support he will get may be very important for the future of the US policy on fields absolutely critical for the very survival of Greece as an organized society, state and democracy.
In essence we have, mutatis mutandis, a repetition of the phenomenon of “philhellenism” of the 19th century. Then the greatest spirits of Europe, including Lord Byron, Victor Hugo and many others became great sympathizers of the Greek cause. Some of them even came to Greece, they participated to our revolts and the Revolution and they sacrificed their lives for it.
They did not do it out of special sympathy for our country. Nor because of admiration for its past grandeur. They did it mainly because they saw, in the Greek revolution, a lightning in the sky of the deepest night of European absolutism, then dominating all continent. Exactly as the shadow of a new “absolutism”, in the form of a “financial totalitarianism”, seems now to threaten all counbtries and nations, even including the stronger ones.
Then, as it happens also now, they seemed to have a sharper understanding and a deeper consciousness than we ourselves have sometimes, of the global significance of the Greek question.
Published by the Athens-Macedonian News Agency, 16.3.2016

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η χώρα έχει εμπλακεί στη δίνη πολύ σοβαρών διεθνών προβλημάτων με παγκόσμια σημασία. Θέλουν να την κάνουν νέο ιστορικό “παράδειγμα” για την εποχή του ανερχόμενου χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού που ανατέλλει. Απειλείται με καταστροφή ως χώρα πια. Όπως πάμε, οι ‘Ελληνες θα έχουν τη μοίρα των Εβραίων επί του αυτοκράτορα Τίτου, να διασκορπισθούν δηλαδή στα πέρατα της Γης, χωρίς συνείδηση καν τι τους συνέβη.

Η πάσης φύσεως ηγεσία όμως της χώρας δεν αντιλαμβάνεται καν το διεθνές περιβάλλον. Δεν το ξέρει καθόλου, δεν έχει δουλέψει, όπως δεν δούλεψε και για τίποτα και ποτέ στη ζωή της, και το διαβάζει συστηματικά λάθος. ‘Ολες οι στρατηγικές της παραδοχές είναι εσφαλμένες και συχνά υποβολιμιαίες. Εκλαμβάνει τις επιθυμίες της για πραγματικότητες, φτιάχνοντας σχήματα όχι γιατί στέκονται κάπου, αλλά γιατί νομίζει ότι την εξυπηρετούν. Εκμεταλλευόμενοι ένα περιβάλλον απίστευτης διανοητικής και ηθικής παρακμής, οι “πράκτορες επιρροής” των ξένων δυνάμεων μπορούν πολύ εύκολα να χειραγωγήσουν και τους ‘Ελληνες πολιτικούς και τις κρατικές υπηρεσίες και τους υπόλοιπους θεσμούς της χώρας.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο, πιο καταστροφικό σφάλμα στην πολιτική, όπως και στη ζωή, από το να μην καταλαβαίνεις ποιός είναι εχθρός και ποιός φίλος. Πάρτε για παράδειγμα την βασική υπόθεση που έκανε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012-13 και η οποία εξηγεί την πανωλεθρία του Ιουλίου. Θεώρησε ότι μπορεί να βασιστεί στους Αμερικανούς για να αντιμετωπίσει τη Μέρκελ. Αν αυτό μπορούσε όντως να συμβεί, θα της έδινε τεράστιο πλεονέκτημα.

Με τη διαφορά ότι υπήρχαν μερικές δυσάρεστες “λεπτομέρειες” που αγνόησε παντελώς, στην πρεμούρα της να κάτσει στην καρέκλα της εξουσίας, αλλά και λόγω της σύγχυσης που την χαρακτήριζε (δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος συνδυασμός από αυτόν της βαθειάς σύγχυσης και της μεγάλης φιλοδοξίας). Οι “λεπτομέρειες” αυτές ήταν ότι οι Αμερικανοί είχαν καθοριστική επιρροή στην κυβέρνηση Παπανδρέου που μας έβαλε στο μνημόνιο, αντίστοιχη με αυτή που έχουν στη σημερινή κυβέρνηση. Το ένα μέλος της τρόικας, ο τεχνικός οργανωτής του οικονομικού πολέμου κατά της Ελλάδας, τελούσε και τελεί υπό καθοριστική επιρροή των ΗΠΑ. Και δύσκολα φαντάζεται κανείς την Ουάσιγκτων να θέλει την επικράτηση μιας κυβέρνησης της “ριζοσπαστικής αριστεράς” στην Ευρώπη, αν έμενε κατ’ ελάχιστον πιστή στις διακηρύξεις της.

Σα να μην έφτανε αυτό το βασικό λάθος, ουδείς στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε με ποιόν ακριβώς μιλούσε, τι έλεγε και τι άκουγε στις συζητήσεις με τους Αμερικανούς. Το να μιλήσει αίφνης κανείς στον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ για την αδυσώπητη, υποβόσκουσα σύγκρουση Μπρζεζίνσκι και Κλίντον, θα τους φαινόταν πιο ακατανόητο από το να τους μιλήσει κινέζικα. Πήγαν και βρήκαν διάφορους, τα “συστήματα” Τσακόπουλου και Κλίντον, τον Σιμόν Πέρες και άλλους, χωρίς να καταλαβαίνουν τι ήθελαν αυτοί και γιατί τους προσέγγιζαν. Εξαιρετικά καχύποπτοι απέναντι στους συντρόφους τους, κατάπιαν αμάσητα όλα τα δολώματα που τους πέταξαν οι ξένοι. Δεν άκουσαν ούτε καν τους ξένους συντρόφους τους που τους προειδοποιούσαν.

Φυσικά, για να μη γίνει καμιά παρεξήγηση, αυτή είναι η κατάσταση με όλη την πολιτική τάξη, όχι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα δυστυχώς μοιάζει να έχει περιέλθει εδώ καιρό σε ένα είδος εγκεφαλικού θανάτου. Αλλά με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, η διαδικασία έφτασε στο αποκορύφωμά της.

Στο μεταναστευτικό-προσφυγικό, λόγω και της ιδεοληψίας, ήταν εξίσου εύκολο να την πάθουνε. Να χρησιμοποιηθούν δηλαδή στον ρόλο του “χρήσιμου ηλίθιου”, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο που μας κληρονόμησε η ρώσικη φιλολογία. Ο “χρήσιμος ηλίθιος” δεν είναι ηλίθιος. Είναι κάποιος που αγνοεί πως τον χρησιμοποιούν για να πετύχουν σκοπούς τελείως αντίθετους με τις δικές του επιδιώξεις και δεν αντιλαμβάνεται τις στρατηγικές συνέπειες των ενεργειών του. Αυτό έπαθε και η Αθήνα, όπως και η Μέρκελ, σε αυτό το ζήτημα.

Διστάζω κάπως αν πρέπει να ταξινομήσω στην κατηγορία των “χρήσιμων ηλίθιων” και τους οπαδούς της μετατροπής της Ευρώπης σε “αεθνικό χυλό”. Από τη μια μεριά τους συμφέρουν αυτά που γίνονται, από την άλλη ενδέχεται να σκάβουν το λάκκο τους, ευνοώντας τελικά την ανάδειξη εθνικιστικών, αυταρχικών δυνάμεων, απαραίτητων κατά τη μετάβαση από τον νεοφιλελεύθερο στον καπιταλισμό της καταστροφής, αλλά και για την πραγμάτωση του σχεδίου του Πολέμου των Πολιτισμών, εναντίον του Ισλάμ, της Ρωσίας, της Κίνας…

Για να υπάρξει η προσφυγική κρίση δεν έφταναν όμως οι “χρήσιμοι ηλίθιοι”. ‘Επρεπε να κινητοποιηθεί και ο Ερντογάν, διεθνής προβοκάτορας όλο και πιο επικίνδυνος, όσο στριμώχνεται. Ο Ερντογάν όμως δεν κινείται βέβαια μόνος του. Κινείται για λογαριασμό των ίδιων διεθνών κέντρων που του είπαν να καταρρίψει το ρωσικό αεροσκάφος. Αυτοί είναι και οι αρχιτέκτονες της προσφυγικής κρίσης που απειλεί με καταστροφή την Ελλάδα και διάλυση την ΕΕ.

Δεν μιλάμε ακριβώς για τις ΗΠΑ, γιατί οι ΗΠΑ δεν είναι ένα πράγμα, αλλά πεδίο αδυσώπητης σύγκρουσης δύο πολύ διαφορετικών ρευμάτων στο κέντρο της Αυτοκρατορίας, που εκπροσωπούνται, για να το πούμε χοντρικά, από τον Πρόεδρο Ομπάμα και τους νεοσυντηρητικούς αντίστοιχα.

Ποιοί κλείνουν τώρα τα σύνορα με την Ελλάδα; Βαλκανικά κράτη που ελέγχει ασφυκτικά, όχι βέβαια η … Αυστρία, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ποιός επιτίθεται με σκαιό τρόπο στην Ελλάδα; Οι πολιτικοί της Ουγγαρίας, της Σλοβακίας, της Βουλγαρίας, της “Νέας Ευρώπης”, των αμερικανικών νεοπροτεκτοράτων που δημιουργήθηκαν εκεί μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού”. Πρόκειται για την “Νέα Ευρώπη” που δήλωσε υπερηφάνως ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, υπουργός ‘Αμυνας του Μπους, ότι θα χρησιμοποιήσει κατά της Γαλλίας και της Γερμανίας. Ποιός θα “επιθεωρήσει” μεθαύριο Πέμπτη αυτοπροσώπως την Ειδομένη; Μα η Κυρία Νούλαντ βεβαίως, βοηθός Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, η “Κυρία Μαϊντάν”, για τον ρόλο της στην ουκρανική κρίση, μέλος του κεντρικού ηγετικού πυρήνα των νεοσυντηρητικών και σύζυγος του βασικού θεωρητικού τους. Από αυτήν κρέμεται τώρα για να σωθεί η ελληνική κυβέρνηση!

Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.

ΥΓ. Ο κ. Τσίπρας θα μάθαινε πολλά για τους φίλους και συνεργάτες του, αν έπαιρνε μια κόλα χαρτί και έγραφε τις συμβουλές που του έδωσε ο καθένας τους μετά το 2011.

πηγή

Πόσος ήταν ο προϋπολογισμός του Πανεπιστημίου Αθηνών προ κρίσεως; Ογδόντα οκτώ εκατομμύρια ευρώ.
Πόσος είναι ο προϋπολογισμός του σήμερα; ‘Εντεκα εκατομμύρια ευρώ.
Πόσοι μαθητές υποσιτίζονται στα ελληνικά σχολεία; Διακόσιες πενήντα χιλιάδες.
Ποιά θέση έχει η Ελλάδα στον δείκτη παιδικής φτώχειας μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης; Την πρώτη.
Ξέρετε ότι λόγω της αύξησης της ζήτησης στα κοινωνικά παντοπωλεία Θεσσαλονίκης για δέματα φαγητού σε φτωχούς, υπάρχει λίστα αναμονής που διαρκεί τέσσερις έως έξη μήνες;
Τι συμπέρασμα βγαίνει από αυτά τα νούμερα; Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση σήμερα να φιλοξενήσει ούτε 50, ούτε 100, ούτε 150 χιλιάδες. Δεν μπορεί να φιλοξενήσει στην πραγματικότητα ούτε έναν πρόσφυγα. Και πολύ κακώς ο κ. Τσίπρας δέσμευσε την άτυχη χώρα του ότι θα πάρει 50.000 και τώρα ετοιμάζεται να ανεβάσει αυτό το νούμερο, στην πράξη, αν όχι στις συμφωνίες, όσο γουστάρουν οι Ευρωπαίοι “εταίροι”-αποικιοκράτες και η Τουρκία.
‘Επρεπε να πει στους “εταίρους”, ήδη στην προηγούμενη σύνοδο, ότι η χώρα του έχει καταστραφεί, εκτελώντας τις οδηγίες τους, και να ζητήσει εξαίρεση από την κατανομή μεταξύ των χωρών της ΕΕ, λόγω μείζονος ανθρωπιστικής κρίσης που πλήττει τη χώρα και απειλεί την επιβίωση και ασφάλεια των κατοίκων της.
Μα, λέει, θα βοηθήσουν οι πρόσφυγες στο … δημογραφικό! ‘Ελεος αδέρφια, ο εγκέφαλός μας έχει υπερβεί κάθε όριο αντοχής. Που θα ενσωματωθούν δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι; Σε μια χώρα με ενάμισυ εκατομμύρια ανέργους; Γιατί δεν αρχίζουμε την ανόρθωση του “δημογραφικού”, με μια πολιτική αποτροπής της μαζικής μετανάστευσης Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό;
“Ελάφρυνση” του Μνημονίου;
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται τώρα, κατά τα φαινόμενα, ελπίζουμε να μας διαψεύσει, να ανταλλάξει την αρχή μετατροπής της Ελλάδας σε buffer zone μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, με ταυτόχρονη υπονόμευση των ίδιων των θεμελίων ύπαρξης του ελληνικού έθνους κράτους, με μια μικρή επιβράδυνση του ρυθμού καταστροφής και λεηλασίας της χώρας, όπως τον προσδιορίζει, με σαφή, ρητό και μαθηματικό τρόπο το Τρίτο Μνημόνιο.
Θα κάνουν ότι την υπόσχονται και θα ζητήσουν παράλληλα και άλλα, ιδίως οι Αμερικανοί (ΔΝΤ), που ενδιαφέρονται να τακτοποιήσουν διάφορες εκκρεμότητες που έχουν στην περιοχή. Ποτέ δεν έκρυψαν την ενόχλησή τους από την κυριαρχία, στην πραγματικότητα την ίδια την ύπαρξη στοιχειωδώς ανεξάρτητου ελλαδικού και κυπριακού κράτους σε αυτή την περιοχή της Μεσογείου, όπως μαρτυρά όλη η νεώτερη ιστορία μας μετά το 1947 (πιο πριν ήταν οι ‘Αγγλοι).
Θα κάνουν ότι του την υπόσχονται, αλλά δεν θα τηρήσουν πάλι τις υποσχέσεις. Θα την πιέσουν ασφυκτικά, απειλώντας ξανά και ξανά με χρεωκοπία και έξοδο από τη Σένγκεν, μέχρι να αποσπάσουν από τον σημερινό Πρωθυπουργό ότι μπορεί να τους δώσει. Θα τον χρησιμοποιήσουν, όπως ήδη γίνεται, για να χρεωκοπήσουν τις αριστερές ιδέες στην Ευρώπη και παγκοσμίως. Κι όταν του πάρουν όλα, θα του επιφυλάξουν απαίσιο πολιτικό τέλος.
Εκτός, αν ο ελληνικός λαός μπορέσει να σταματήσει αυτή τη διαδικασία και να το κάνει με τρόπο έξυπνο και σοβαρό.
Εκτός τόπου και χρόνου διεθνές μήνυμα
Ακούμε επίσης ότι ο Πρωθυπουργός θέλει να πάει στην Ευρώπη να καταγγείλει την “Ευρώπη-φρούριο” και να ζητήσει ανοιχτά σύνορα. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε μισός στο Μέγαρο Μαξίμου, που να αντιλαμβάνεται που κινείται σήμερα η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Μπορεί να τα πιστεύει αυτά ο κ. Τσίπρας. Αλλά δεν είναι δική του δουλειά να έρθει σε σύγκρουση τέτοιου τύπου με ένα ανερχόμενο ισχυρό ρεύμα στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης.
Αυτό είναι δουλειά των Γερμανών, των Γάλλων, των ‘Αγγλων συντρόφων του. Και θα ήταν πολύ περισσότερο αποτελεσματικοί και έγκυροι σε αυτή τη δουλειά, αν είχαν αντιταχθεί με πιο σθεναρό τρόπο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αρχικά και όλου σχεδόν του αραβικού κόσμου στη συνέχεια, ή στον νέο Ψυχρό Πόλεμο με τη Ρωσία τα τελευταία χρόνια.
Αν έχει τα κότσια ο κ. Τσίπρας, που τόσο πολύ θέλει να μιμείται τον Ανδρέα Παπανδρέου, ας πάει να πει σε όλους τους Ευρωπαίους ότι πρέπει να ξανακάνουν ανεξάρτητη την ήπειρό τους, αντί να σέρνονται πίσω από διάφορα διεθνή κέντρα εξουσίας, που προκάλεσαν τους πολέμους στη Μέση Ανατολή ή παίζουν με τη φωτιά μιας στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Αυτοί κάνουν τους πολέμους που στέλνουν τους πρόσφυγες στην Ευρώπη.
Ας διεκδικήσει την κληρονομιά του Σαρλ Ντε Γκωλ και του Βίλλυ Μπραντ, που έχει μείνει ορφανή, για να την λεηλατούν τώρα ακόμα πιο επικίνδυνοι δημαγωγοί.
Τέτοιο πολιτικό λόγο θα μπορούσε όμως να ξεστομίσει μόνο μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα.
Ζητώντας παράλληλα την εφαρμογή κυρώσεων έναντι της Τουρκίας αν συνεχίσει την κοροϊδία της Ευρώπης και παίρνοντας και όσα μονομερή μέτρα είναι αναγκαία.
Μα δεν πρέπει να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες;
Βεβαίως και πρέπει. ‘Εχουμε νομική, έχουμε και ηθική υποχρέωση. ‘Εχουμε και μεγάλο συμφέρον να το κάνουμε. Πρώτον εγωϊστικό, γιατί κάνοντάς το προστατεύουμε ότι έχει απομείνει από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά μας. Δεύτερο, εθνικό συμφέρον, γιατί η εικόνα της συμπαράστασης από χιλιάδες συχνά φτωχούς ‘Ελληνες κάνει τον γύρο του κόσμου, υψώνοντας τείχος προστασίας για τη χώρα μας, που δέχεται, εδώ και χρόνια, ανηλεή επικοινωνιακή και προπαγανδιστική επίθεση.
Αναγνωρίζω ότι έχουν ένα επιχείρημα όσοι διαμαρτύρονται ότι τέτοιο κίνημα αλληλεγγύης δεν εμφανίσθηκε προς τους αναξιοπαθούντες ‘Ελληνες, αν και δεν μου μοιάζει σωστό να αντιπαραθέτουμε πράξεις καλοσύνης. Αυτό ακριβώς το επιχείρημα μαρτυρά όμως ότι η φιλανθρωπία δεν είναι, σε τελευταία ανάλυση, αρκετή, ούτε μπορεί, ο μόνος σκοπός των πράξεών μας, να “σώσουμε” τις ψυχές μας. Μόνο ένα έθνος, μια κοινωνία, γιατί ταυτίζονται στην περίπτωσή μας το λαϊκό και το εθνικό, που σηκώνονται και αγωνίζονται συνειδητά για τη σωτηρία τους μπορούν εν τέλει να δώσουν νόημα στις καλές προθέσεις.
Φανταστείτε προς στιγμήν να γενικευτούν οι εμπρησμοί εγκαταστάσεων που προορίζονται για τους πρόσφυγες ή να συμβούν και άλλα φοβερά, από όσους τυχόν πειστούν από τα αποτρόπαια που γράφουν ορισμένες εφημερίδες της υποτίθεται εθνικόφρονος άκρας δεξιάς. ‘Η και από προβοκάτορες, που ασφαλώς αν πάρουν εντολή να δράσουν θα το κάνουν με τη μεγαλύτερη ευκολία στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. Λέμε υποτίθεται εθνικόφρονος, γιατί ξέρουμε που οδήγησε την Ελλάδα στο παρελθόν, ποιών διεθνών δυνάμεων υπήρξε απόφυση, καταφέρνοντας στο τέλος το ακατόρθωτο. Να οδηγήσει, χωρίς αντίσταση, τον τουρκικό στρατό στην Κύπρο.
Πολλοί ανώτεροι στρατιωτικοί βγήκαν στα μπαλκόνια τον Ιούλιο να καλούν τους ‘Ελληνες να υποταγούν στους πιστωτές. Τώρα τι ακριβώς θέλουν με αυτά που λένε και γράφουν; Την πολιτική του “Ναι” που υποστήριξαν ακολουθεί ο Πρωθυπουργός. Από τη στιγμή που η Αθήνα συνθηκολόγησε στο κύριο μέτωπο και εκλιπαρεί την επιείκεια των Δανειστών, πως θα γίνει Ηρακλής να αντιμετωπίσει τις γεωπολιτικές απειλές που εμφανίζονται ήδη;
Από την άλλη όμως και ο Χριστός έλεγε ο έχων δύο χιτώνας να δώσει τον ένα. Δεν είπε και τους δύο, παρόλο που ο ίδιος τους έδωσε, και τους χιτώνες και τη ζωή του. Γιατί ήξερε μάλλον τι μπορεί να ζητάει και τι όχι από τους ανθρώπους.
Κάνοντας ότι επιβάλλει η συνείδηση, ο ανθρωπισμός μας και το συμφέρον μας, συμπαραστεκόμενοι στους δυστυχισμένους, που δεν είναι ασφαλώς οι εχθροί μας, αλλά είναι θύματα των εχθρών μας, θα πρέπει να προστατεύσουμε, με νύχια και με δόντια, την κοινωνική μας ειρήνη, την εθνική μας συνοχή, το πολίτευμά μας και, εν τέλει, την ίδια την εθνική μας υπόσταση, που απειλούνται ευθέως από την κατάσταση που πάει να δημιουργηθεί.
Πρέπει να αποτρέψουμε πάση θυσία τη συνέχιση της ροής προσφύγων από την Τουρκία και να κάνουμε ότι μπορούμε για να αποδεχθεί η ΕΕ την υποδοχή όσων βρέθηκαν στην ελληνική επικράτεια. Πρέπει να προστατεύσουμε ως κόρη οφθαλμού την κυριαρχία μας στο Αιγαίο και την ασφάλεια των παραμεθόριων περιοχών, αλλά και όλων των περιοχών όπου θα εγκατασταθούν πρόσφυγες. Πρέπει να διευκολύνουμε, με κάθε μέσο, την αποχώρηση όσων περισσότερων προσφύγων είναι δυνατό από την ελληνική επικράτεια.
Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η χώρα είναι αποκεφαλισμένη. Βγαίνουν τώρα διάφοροι πολιτικοί αρχηγοί για παράδειγμα και εξηγούν ότι το βέτο είναι έγκλημα καθοσιώσεως, αφού διαρρηγνύει τους βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς, σαβουάρ βιβρ, που η ελληνική πολιτική τάξη νομίζει ότι είναι το απαύγασμα της διπλωματίας και της εξωτερικής πολιτικής. Ξεχνώντας και την λαϊκή παροιμία ότι και ο ‘Αγιος φοβέρα θέλει (πόσο μάλλον που δεν υπάρχει κανείς ‘Αγιος εδώ!)
Το βέτο είναι ένα όπλο, απολύτως θεμιτό και νόμιμο στην ΕΕ. Είναι συζητήσιμο αν πρέπει να χρησιμοποιηθεί τώρα και αν θα έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλά το να αποκλείεται και να καταδικάζεται εκ των προτέρων, είναι ο καλύτερος μάρτυς του απολύτως “ανατολίτικου” χαρακτήρα της “ευρωπαϊστικής” πολιτικής και άρχουσας τάξης της χώρας μας. Υποκλίνεται ενώπιον του Βεζύρη ή του Σουλτάνου, του φιλάει τα πόδια και ελπίζει στο έλεός του. Μόνο που εδώ δεν υπάρχει έλεος, όπως αποδεικνύει η τελευταία εξαετία. Θέλουν αυτό που συμβαίνει, δεν συμβαίνει κατά λάθος!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, μετά τη “γενική δοκιμή” της Γιουγκοσλαβίας (όπως την ομολογεί η ίδια η Θάτσερ στα απομνημονεύματά της), ο αραβομουσουλμανικός κόσμος δέχτηκε, τα τελευταία 15 χρόνια, μια από τις αγριότερες επιθέσεις στην ιστορία του Λευκού Ανθρώπου. Δεν συνιστά όμως λύση η μετανάστευση του πληθυσμού του στην Ευρώπη, που θα ολοκληρώσει την καταστροφή των χωρών προέλευσης και θα προωθήσει την ατζέντα του “πολέμου των πολιτισμών”, που ονειρεύονται οι πιο σκοτεινές δυνάμεις της αναδυόμενης “αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης”.
Το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, και σε αυτούς και σε εμάς, είναι η αποκατάσταση ενός στοιχειωδώς ελεύθερου και ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, που θα τολμάει αίφνης αυτό το στοιχειώδες, που τόλμησε το Βουκουρέστι, να διατηρήσει πρεσβεία στη Δαμασκό. Που θα έκανε κοινά Υπουργικά Συμβούλια με την Κύπρο, όχι με την Τουρκία, όπως το μεθαυριανό, ή το Ισραήλ, που επέβαλαν οι ΗΠΑ.
Υπήρξε στο παρελθόν τέτοιο κράτος η μικρή Ελλαδίτσα και η ακόμα μικρότερη Κύπρος, του Ανδρέα Παπανδρέου (ό,τι άλλο κι αν του προσάψει κανείς), του αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του “Γιατρού” Βάσσου Λυσσαρίδη. Νερό έπιναν τότε στο όνομά τους σε όλες τις αραβικές πρωτεύουσες. Κι αν οι δυτικοί δεν τους αγαπούσαν, τους λογάριαζαν πάντως.
6 Μαρτίου 2016
ΥΓ Είχε γραφεί αυτό το άρθρο όταν έπεσε στην αντίληψή μας δημοσίευμα της αυστριακής Στάνταρτ για το σχέδιο ανακοινωθέντος της συνόδου Κορυφής. Αν αληθεύει το δημοσίευμα, εγκλωβίζονται οι πρόσφυγες στην Ελλάδα με αντάλλαγμα οικονομική βοήθεια. Πέραν των άλλων καταστροφικών συνεπειών που θα είχε μια παρόμοια απόφαση, θα περιόριζε ασφυκτικά και τους εναπομείναντες, πολύ περιορισμένους διεθνείς “βαθμούς ελευθερίας” του ελληνικού κράτους. Θα το έκανε ακόμα πιο εξαρτημένο από την ΕΕ και τους όρους που έχει επιβάλλει στην Αθήνα, αλλά και από την Τουρκία για τον έλεγχο της ροής προσφύγων.