Articles by "ΝΑΤΟ"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΑΤΟ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ας μην υποκρινόμαστε, αυτό το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία έρχεται να αποκαλύψει την χαμηλή ποιότητα των διεθνών πολιτικών και την ερμαφρόδιτη φύση του διεθνούς συστήματος ασφαλείας. Και ενώ θέτει κρίσιμα ερωτήματα για τον ίδιο τον ρόλο του ΝΑΤΟ στις χώρες-μέλη του, καταδεικνύει εμφατικώς πως όταν ο λαός βγαίνει στους δρόμους, η ιστορία παύει να είναι δράμα με όρους σεναρίου. Γίνεται ίσως τραγωδία με διαστάσεις εμφυλίου, αλλά έτσι κτίζονται ισχυρές εθνικές πολιτικές κοινότητες και ταυτότητες.    
Την άλλη πιθανότητα δημιουργεί αποκλειστικά ο λαϊκός παράγοντας και στην Τουρκία χθες το βράδυ ήταν αυτός που λειτούργησε σαν πολιτικός καταλύτης στο στρατιωτικό πραξικόπημα, το οποίο όλοι οι διεθνείς παράγοντες ήταν έτοιμοι να νομιμοποιήσουν πολιτικώς, αν φυσικά πετύχαινε και δεν διατάρασσε αυτό που ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι βιάστηκε να δηλώσει σε συνέντευξη Τύπου με τον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ: «Ελπίζουμε πως θα υπάρξει ειρήνη, σταθερότητα και συνέχεια στην Τουρκία»! Με τον Λαβρόφ πιο προσεκτικό, αλλά εξίσου αποκαλυπτικό για τις προθέσεις τους, να καλεί «Να αποφευχθεί η αιματοχυσία στην Τουρκία και τα όποια πολιτικά ζητήματα υπάρχουν να διευθετηθούν εντός του πλαισίου του Συντάγματος της χώρας»! Και οι δυο, εκείνη την κρίσιμη στιγμή για την εξέλιξη του στρατιωτικού πραξικοπήματος, ενίσχυαν εμμέσως τους πραξικοπηματίες. Εμμέσως πλην σαφώς, όπως έπραξαν και σχεδόν όλοι οι αιφνιδιασμένοι παράγοντες της ΕΕ.  
Μετά την αποτυχία των πραξικοπηματιών, όλα άλλαξαν. Όλοι θυμήθηκαν πως υπάρχει νόμιμη κυβέρνηση στην Τουρκία και σχεδόν όλοι έσπευσαν να στηρίξουν τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον οποίο πριν από λίγη ώρα θεωρούσαν, μάλλον με ανακούφιση, «τελειωμένη περίπτωση», αν όχι φυγάδα! Μετά από αυτή την πράξη σοβαρής αποσταθεροποίησης και εμφυλίου στην Τουρκία, ο Ερντογάν πράγματι είναι μεσοπρόθεσμα μια «τελειωμένη περίπτωση» - και νοιώθω μεγάλη απαξία προς τους συναδέλφους μου ειδικούς σε θέματα διεθνούς πολιτικής και ασφάλειας, οι οποίοι εκτιμούν πως τώρα ο Ερντογάν θα είναι ισχυρότερος παρά ποτέ - αλλά παράλληλα ο τουρκικός στρατός αποδυναμώνεται σε κρίσιμο βαθμό ως πολιτικός παράγοντας, που διασφαλίζει την εθνική ενότητα και την ισχύ της Τουρκίας.
Για πρώτη φορά στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Τουρκίας, ο στρατός αντί για παράγοντας σταθερότητας και ασφάλειας, αποκτά αποσταθεροποιητικά σημαινόμενα. Και αυτό θα μπορούσε να βγει σε καλό για την ανάπτυξη της δημοκρατίας στην χώρα. Θα μπορούσε η επόμενη μέρα αυτού του σύντομου εμφυλίου πολέμου στην γείτονα να είναι μια καλή μέρα καί για την δημοκρατία καί για την ευημερία μακροπρόθεσμα. Αρκεί ο Ερντογάν να δείξει αρετή, τόλμη και ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό προφίλ από αυτό το αντιδραστικό και φοβικό που χαρακτήριζε την τελευταία του περίοδο στην ηγεσία της χώρας του.
Όσο για την Ελλάδα και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις η αποτυχία του πραξικοπήματος στην Τουρκία είναι μια καλή είδηση… καλύτερη δεν γίνεται, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψιν πως αρχιπραξικοπηματίας ήταν ο άκρως αμφιλεγόμενος και αριβιστής αρχηγός της Στρατιάς του Αιγαίου. Χωρίς αυτό να υποβαθμίζει τις εκτιμήσεις μου για τις πιέσεις αναθεώρησης του καθεστώτος στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο – στις οποίες αναφέρθηκα στο προηγούμενο άρθρο μου «Γιατί μαλάκωσε ο σκληρός Ερντογάν…».  Το ζήτημα παραμένει και προκαλείται από τις πολιτικές αντιφάσεις και τις διαφορετικές στρατηγικές που χαρακτηρίζουν την ίδια την εξέλιξη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, καθώς και την σχέση αυτών των δύο.
Θα κλείσω αυτό το σύντομο σημείωμα μεταφέροντας σε σένα, αναγνώστη μου, ένα αίσθημα «φόρου τιμής» προς εκείνους τους ώριμους τούρκους πολίτες και αστυνομικούς που αγωνίστηκαν με κίνδυνο της ζωής τους για να μην πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις ο εμφύλιος στην Τουρκία, που ξεκίνησε με την πραξικοπηματική δραστηριότητα μιας χούφτας επίορκων αξιωματικών, που καί σε αυτήν την περίπτωση φαινόταν αρχικά ικανή για να επαναλάβει ως φάρσα την ιστορία ηγεμονισμού του στρατιωτικού κατεστημένου στα πολιτικά πράγματα της γείτονος. Μόνον που αυτή τη φορά η «φάρσα» είχε πολύ μεγάλο κόστος σε αίμα στρατιωτικών, στρατιωτών και πολιτών. Παράλληλα θέλω να επισημάνω την επικίνδυνη πλέον για την ασφάλεια στον κόσμο και την ειρήνη σε διεθνές επίπεδο, υποκρισία των μεγάλων και μικρότερων δυνάμεων που εμπλέκονται αντικειμενικά στην γεωπολιτική και γεωστρατηγική σκακιέρα μιας περιοχής στην οποία ιδιαίτερα κρίσιμη θέση κατέχει η Ελλάδα.

Η αποσταθεροποίηση της Τουρκίας – όπως έχω δείξει κατά το παρελθόν – και όχι άλλων περιοχών στην Ευρώπη, στην Ευρασία και στην Μέση Ανατολή, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο, όχι με άλλα μέσα, αλλά με εκείνα τα παραδοσιακά μιας σαρωτικής για την ανθρωπότητα, γενικευμένης εμπλοκής της παγκόσμιας στρατιωτικής μηχανής.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Δεν υπήρχε πιο συνεννοήσιμος, ευπροσήγορος και συναινετικός ηγέτης από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, την ίδια στιγμή που αναθερμαίνονται έντονα οι ψυχραμένες έως πολεμικής αντιπαλότητας σχέσεις Πούτιν και Ερντογάν, με τους δυο τους να περνούν από τις εκατέρωθεν απειλές σε νέα φάση ανανεωμένης φιλίας, εκφράζοντας την «ανάγκη για συνεργασία ενόψει των πολιτικών, οικονομικών και ανθρωπιστικών κρίσεων στην περιοχή».
Τι τρέχει εδώ, τι έπαθε ο Ερντογάν και από σκληρός του ΝΑΤΟ, δύστροπος με την διοίκηση των ΗΠΑ, άτεγκτος προς την ρωσική και ισραηλινή ηγεσία, «εκβιαστικός» προς την γερμανική κυβέρνηση και την ΕΕ, μεταμορφώθηκε σε καλό, πολύτιμο και έντιμο συνεργάτη όλων, εμφανίζοντας μετά από χρόνια ένα ανανεωμένο κοσμοπολιτικό προφίλ, με τεράστια αποθέματα κατανόησης του Άλλου – του όποιου Άλλου συμμάχου ή/και ανταγωνιστή του στην ευρύτερη γεωπολιτική περιοχή, όπου αρθρώνεται το εθνικό, τουρκικό συμφέρον; Τι έπαθαν όλοι οι Άλλοι και κυρίως ο πολύ θυμωμένος και απειλητικός μαζί του, «προδομένος» Πούτιν και γλύκαναν μαζί του ξαφνικά, έως παρεξηγήσεως από εκείνους που δεν καταλαβαίνουν την σύγχρονη διάσταση της διεθνούς πολιτικής, ή που δεν θέλουν να την καταλάβουν, καθώς έτσι θα έχαναν την οποιαδήποτε ικανότητα να εμπορεύονται το «σοκ και δέος» και την πολεμική απειλή ή λύτρωση – στο πλαίσιο της εμπορίας όπλων – έτσι ώστε να επιβεβαιωθούν οι προφήτες της καταστροφής, της αποκάλυψης ή/και της αποκατάστασης μιας κάποιας θεϊκού χαρακτήρα αρμονίας, όπου τα πρόβατα θα χωριστούν επιτέλους από τα ερίφια;
Μάλλον όλοι κατάλαβαν πως οι μικροπολιτικές τακτικές από όλες τις πλευρές και οι παραστάσεις ισχύος του ενός εναντίον του άλλου, ακόμη και μεταξύ συμμάχων, καταλήγουν να υπονομεύουν στα σοβαρά το οικοδόμημα ασφαλείας που κτίστηκε μετά (και κατά) τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο για να αναθεωρηθεί, μάλλον προσεκτικά μετά την κατάρρευση του διπολισμού στην Ευρώπη. Το μάθημα του πώς καταλήξαμε στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο διακόπτοντας βίαια την πρώτη απόπειρα παγκοσμιοποίησης, δεν ήταν δυνατόν να αγνοηθεί από κανέναν και για κανέναν απολύτως λόγο. Άλλωστε είναι πλέον ξεκάθαρο πως οι ίδιες οι στρατιωτικές ηγεσίες των ισχυρών στρατιωτικώς χωρών έχουν μεταβάλει σημαντικά κουλτούρα, επενδύοντας περισσότερο σε ήπιες μορφές προώθησης των εθνικών συμφερόντων, ή ακόμη σε επικοινωνιακές τακτικές με επίδειξη ισχύος και όχι στην εφαρμογή της στρατιωτικής ισχύος στην πράξη και αυθαίρετα.
Είναι σαφές πλέον σε όλους ότι η αλληλεξάρτηση των σημερινών μεγάλων δυνάμεων είναι μεγαλύτερη από ποτέ και ότι η πολεμική κινητοποίηση στο πλαίσιο αντιπαράθεσης περιφερειακών δυνάμεων δεν είναι δυνατόν παρά να επιφέρει μία παγκόσμια σύρραξη, που εκτός από την σύγχρονη παγκοσμιοποίηση είναι πιθανόν να διαλύσει συμφέροντα και συμμαχίες που κτίστηκαν με αίμα και μοναδική στα ιστορικά χρονικά επένδυση κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα και σύμφωνα με την Θεωρία των Παιγνίων, τα κλασικά - μοντέρνα αμυντικά δόγματα και οι στρατηγικές αποτροπής αποτελούν ιστορία, ενώ η σύγχρονη πραγματικότητα της προχωρημένης πλέον παγκοσμιοποίησης περιορίζει στο ελάχιστο την πιθανότητα εσωτερικής έκρηξης ενός ισχυρού στρατιωτικά καθεστώτος, που θα προκαλούσε αντανακλαστικές κινήσεις επέκτασης με σημαντική κατάληψη εδαφών και αναπόφευκτη πολεμική σύγκρουση με άλλες επίσης ισχυρές στρατιωτικώς δυνάμεις. Όσο η παγκοσμιοποίηση εμβαθύνεται και διευρύνεται, τόσο αυξάνει η πιθανότητα μία σύγκρουση μεταξύ ισχυρών στρατιωτικώς δυνάμεων να καταλήξει στην απόλυτη καταστροφή χωρίς νικητή και με όλους ηττημένους. Και αυτό καμία πολιτική ηγεσία σε καμία μεγάλη χώρα δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί.
Τώρα είναι πλέον ο παγκοσμιοποιημένος χαρακτήρας των ιδιαίτερων αστικών τάξεων που διαμορφώνει ένα νέο παγκόσμιο ηγεμονικό μοντέλο, το οποίο δεν αποκλείει τον πόλεμο και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο, απλώς αποκλείει η επίλυση των κρίσεων να γίνεται με πολεμικά μέσα. Τώρα είναι οικονομικές, αλλά και στρατιωτικές πρωτοβουλίες που προκαλούν τοπικές ή διεθνείς κρίσεις, μόνον που γίνεται συνειδητή προσπάθεια οι κρίσεις αυτές να αντιμετωπιστούν στο πλαίσιο θεσπισμένων συμμαχιών ή συγκυριακών συμμαχιών και όχι με κινήσεις που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως απειλή για γενικευμένη σύρραξη. Ακόμη και το καθεστώς Πούτιν στην Ρωσία, το οποίο πολλοί στην Δύση εμφανίζουν ιδιαίτερα «παράτολμο» και αριβιστικό, σχολιάζοντας κυρίως την επέμβασή του στην ουκρανική κρίση, στην πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα προσεκτικό και συντηρητικό, θα έλεγε κανείς, σε κινήσεις που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως επιθετικές. Τόσο προσεκτικό, που σε καμία περίπτωση δεν έχει προβεί σε κινήσεις χωρίς παρασκηνιακές τουλάχιστον συνεννοήσεις με τους κύριους παράγοντες του ΝΑΤΟ, αλλά και άλλες μεγάλες περιφερειακές δυνάμεις. Τα υπόλοιπα είναι ένα πολιτικό θέατρο που αφορά στην χειραγώγηση των πολιτικών και πολιτικών εντός των επιμέρους χωρών που εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στις λεγόμενες περιφερειακές κρίσεις.
Έχοντας αυτά στο μυαλό, αντιλαμβάνεσαι αναγνώστη μου, ότι η «μεταμόρφωση» του σκληρού Ερντογάν σε ήπιο ηγέτη, σημαίνει πως αναπτύσσονται πλέον σοβαρές απειλές εκ των έσω διάβρωσης συμμαχιών και κυρίως του ΝΑΤΟ, που προκαλούν μία γενικευμένη ανασφάλεια στην ηγετική ελίτ της παγκοσμιοποίησης, που περιθωριοποιεί εκ των πραγμάτων μικροπολιτικές τακτικές. Ακόμα και το Brexit φαίνεται να δηλητηριάζει σε επικίνδυνο βαθμό τη Δυτική Συμμαχία και να ανησυχεί σφοδρά τον Πούτιν, τον Ερντογάν και πολλούς ακόμη, μεταξύ των οποίων την κινεζική ηγεσία, όχι για τις οικονομικές συνέπειες που προβάλλονται τρομοκρατικώς, αλλά για την πιθανότητα αυτό να προκαλέσει σοβαρή αναθεώρηση στο παγκόσμιο σύστημα ασφαλείας. Και ο «παίκτης» που όλοι έχουν στο μυαλό τους ως αποσταθεροποιητικό παράγοντα, αλλά κανείς δεν τολμά να αρθρώσει το όνομά του, είναι για άλλη μια φορά η Γερμανία.  
Σαν ευκαιρία φαίνεται να αντιμετωπίζει η γερμανική κυβέρνηση το Brexit για την δημιουργία ενός νέου ευρωπαϊκού συστήματος ασφαλείας στο πλαίσιο κατ’ αρχήν του ΝΑΤΟ, το οποίο (ως στενότερη αμυντική συνεργασία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με πυρήνα την ουσιαστική ενοποίηση του γερμανικού και γαλλικού στρατού), ωστόσο, θα στερήσει από τις ΗΠΑ τα προνόμια της υπερδύναμης παντού στον κόσμο, μεταβάλλοντας de facto τον γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό προσανατολισμό και τις αντίστοιχες σχέσεις όλων των μεγάλων περιφερειακών δυνάμεων και θέτοντας κυρίως για την Ρωσία και την Τουρκία, νέα διλήμματα και νέους ορίζοντες σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Ως προς αυτό η υπουργός Άμυνας της Γερμανίας και στο πλαίσιο της πρότασής της για την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού «πολιτικοστρατιωτικού αρχηγείου» από όπου θα σχεδιάζονται ευρωπαϊκές αποστολές, δήλωσε πως η Γερμανία και η Γαλλία πρέπει να ηγηθούν των συζητήσεων με άλλες χώρες και να αξιολογήσουν τις διαθέσεις τους αναφορικά με κοινά σχέδια και τον μακροπρόθεσμο στόχο προς μια αμυντική ένωση. «Σας δηλώνω εκ πείρας πως στο παρελθόν η Βρετανία είχε αποσαφηνίσει πως δεν θα έκανε αυτά τα πράγματα», δήλωσε ανακουφισμένη από το Brexit σε συνέντευξη Τύπου, η φον ντερ Λάιεν! Και αυτό, ενώ στη Σύνοδο της Βαρσοβίας το Brexit οδήγησε σε μάλλον πανικόβλητες δηλώσεις περί της στρατηγικής αναγκαιότητας εμβάθυνσης της συνεργασίας ΝΑΤΟ – ΕΕ!
Πώς μέσα σε αυτό το κλίμα να μην μεταμορφωθεί σε περιστέρι της ειρήνης και μετριοπαθή αρχάγγελο της συνεργασίας με όλους τους συμμάχους, αλλά και τον «φίλο-σύμμαχο» Πούτιν και την «συμμαχική» κυβέρνηση του Ισραήλ, ο κ. Ερντογάν; Δύσκολες εποχές για μικροπολιτική, όταν η Γερμανία ανατέλλει πλέον ως αναμφισβήτητος μακροπολιτικός παράγοντας στον κόσμο! Δύσκολες, αναγνώστη μου, κυρίως για τις ΗΠΑ, την Ρωσία και για περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περιφερειακή δύναμη, την Τουρκία! Αυτό θα έπρεπε αντί να χαλαρώνει, να ανησυχεί την ελληνική κυβέρνηση. Αυτό το κλίμα στην διεθνή πολιτική σκηνή ενισχύει την πιθανότητα εσπευσμένης επίλυσης της διένεξης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο, ενώ κάνει επιτακτική την ανάγκη άμεσης επίλυσης του κυπριακού προβλήματος. Για να πραγματοποιηθεί η συμφωνία της Βαρσοβίας, έτσι ώστε να καθυστερήσει τουλάχιστον η ανάπτυξη της γερμανικής αμυντικής πρωτοβουλίας στην ΕΕ, θα πρέπει να κλείσουν με fast track διαδικασίες το Κυπριακό και η χρόνια προστριβή ελλήνων-τούρκων στο Αιγαίο.
Έτσι, και κάπως απλοϊκά, θα έλεγα πως το Brexit ενεργοποιεί τα παγκόσμια αντανακλαστικά ασφαλείας για την Ευρώπη και την Ευρασία και διαμορφώνει διαλογικώς ως επιτακτική ανάγκη για την εμβάθυνση της συνεργασίας του ΝΑΤΟ με την ΕΕ, την άμεση επίλυση του Κυπριακού παράλληλα με την άμεση επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας βρίσκεται αυτή την στιγμή η κυβέρνηση Τσίπρα και αυτήν την πραγματικότητα που αφορά στην αναθεώρηση του καθεστώτος στο Αιγαίο, δεν μπορεί να μην αναγνωρίζουμε οι έλληνες, ή να αποκρύβουμε όσοι από εμάς έχουμε επιστημονική γνώση, ή/και επαγγελματική εμπειρία σε θέματα πολιτικής, κρίσης και ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης και της Ευρασίας. Προσωπικά πιστεύω πως «καλός πολίτης» μπορεί να είναι αποκλειστικά ο πολίτης που αντιμετωπίζει ψυχρά μεν, αλλά ταυτόχρονα με συναισθηματική ευφυΐα την πραγματικότητα, αντί να συνθέτει το γνωστικό του μοντέλο με μυθοπλασίες, εθνικιστικές δοξασίες και άλλες ανοησίες, που δυστυχώς βλέπω να κατακυριεύουν σήμερα περισσότερο από χθες, μεγάλο κομμάτι του ελληνικού Τύπου και των νέων ΜΜΕ.
Μόνον στο βαθμό που αντιμετωπίζουμε με ώριμο εθνικό –υποκειμενικό τρόπο παγκόσμιες αντικειμενικότητες, μπορούμε να αναπτύξουμε με ένα διυποκειμενικό τρόπο στρατηγικές και επιμέρους τακτικές, για να εκμεταλλευτούμε υπέρ της ελληνικής κοινωνίας τα νέα δεδομένα στην παγκόσμια σκακιέρα. Η έντονη πλέον τάση αναθεώρησης των Συνθηκών και Πρακτικών που ορίζουν το καθεστώς στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, αποτελεί αντικειμενικότητα και προκαλεί για άμεση δράση από όλους εκείνους τους παράγοντες που συνθέτουν τις έννοιες της λαϊκής κυριαρχίας και του εθνικού συμφέροντος. Το πρότυπο παράδοσης του ελέγχου της εθνικής οικονομίας στην τρόικα από το πολιτικό σύστημα της χώρας μας θα ήταν έγκλημα να αποτελέσει καί το πρότυπο κατά την επικείμενη διαπραγμάτευση του καθεστώτος στο Αιγαίο.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Προκηρύσσονται καί οι «άδειες» για τις εκλογές, με τη βουλή να διαλύεται πολύ πρόωρα, αλλά ταυτόχρονα πολύ φυσιολογικά στο τέλος του μήνα, καθώς ο ρόλος του Αλέξη Τσίπρα σε αυτή τη φάση ολοκληρώνεται και μια νέα κυβέρνηση «οικουμενικού» χαρακτήρα θα απαιτηθεί για να διαχειριστεί τη Νέα Μεταπολίτευση που ορίζουν δύο νέες συνθήκες γεωπολιτικού χαρακτήρα: 1) ΝΑΤΟποίηση του Αιγαίου και 2) Διεθνής οικονομική προστασία της Ελλάδας για την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος (της Ευρώπης).  
Αυτά με δύο κουβέντες είναι τα νέα (μας) και ψυχραιμία, διότι αυτό το νέο καθεστώς που θα ορίσει τη ταυτότητα της Ελλάδας για τις επόμενες δεκαετίες και τη διάσταση των νέων πολιτικών που θα λάβουν χώρα σε αυτήν, είναι πολύ πιθανόν να συνοδευτεί από ένα μοναδικό σε «αγριότητα» θέατρο του τύπου «σοκ και δέος» στην εσωτερική και εξωτερική μας πολιτική, έτσι ώστε να αντληθεί φοβικά η απαιτούμενη πολιτική νομιμοποίηση για ριζική αναθεώρηση τόσο του προγράμματος της τρόικας, όσο και του καθεστώτος στο Αιγαίο.
Το κλειδί των εξελίξεων είναι ασφαλώς η προσφυγική κρίση. Στην πραγματικότητα αυτό είναι η πρόφαση για να ρυθμιστεί σε νέα βάση η χρόνια, λανθάνουσα εντός του ΝΑΤΟ, αντιπαράθεση Ελλάδας-Τουρκίας, όπως και η λανθάνουσα αντιπαράθεση των παραγόντων της τρόικας σε ό, τι αφορά στη στρατηγική του οικονομικού «προγράμματος προσαρμογής» της Ελλάδας.
Αυτά τα δύο θέματα φαίνεται - από την ανάλυση της νέας διαλογικής πράξης (discursive praxis), που διαμορφώνεται σε διεθνές επίπεδο για το Ελληνικό Ζήτημα – να ρυθμίζονται στο πλαίσιο δύο ξεχωριστών στρατηγικών αναθεωρήσεων, οι οποίες, ωστόσο, αποσκοπούν από κοινού στην αποφυγή καταστάσεων αποσταθεροποίησης στην Ελλάδα. Από τη μια η ελληνοτουρκική προστριβή, που συνδέεται με την προσφυγική κρίση, επιχειρείται να αντιμετωπισθεί με τη ΝΑΤΟποίση του Αιγαίου, έτσι ώστε να μην τίθενται ζητήματα κυριαρχίας κατά την έρευνα και διάσωση, ή γενικότερα ως προς  την ευθύνη επιτήρησης και ελέγχου στην περιοχή, με την αρμοδιότητα να περνά πλέον πλήρως στη διοίκηση του ΝΑΤΟ, η οποία με τη σειρά της θα υποστεί μερική αναθεώρηση. Ενώ, από την άλλη, θα είναι η Ελλάδα που με την επόμενη διευρυμένη κυβέρνησή της και το νέο της κοινοβούλιο θα αναλάβει την «ιδιοκτησία του προγράμματος» της τρόικας, όπως ζήτησε η κυρία Λαγκάρντ, με την εκπόνηση και θεσμοθέτηση ενός Εθνικού Σχεδίου στα μέτρα της οικονομικής πολιτικής του κυρίου Σόιμπλε, για όσο χρόνο προβλέπεται η εξυπηρέτηση του χρέους προς τον «επίσημο τομέα». Έτσι, θα μπορεί να δανείζεται η χώρα από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, δοκιμάζοντας εκ νέου να βγει στην χρηματαγορά σταδιακά και με μέτρο, μια και θα έχει νομιμοποιηθεί ο δανεισμός από την αγορά δια του «debt reprofiling» - της αναμόρφωσης του χρέους, η οποία θα αποτελέσει τη βάση του Νέου Μακροχρόνιου Προγράμματος της τρόικας, το οποίο θα ενσωματωθεί με ένα νέο μνημόνιο στο Εθνικό Σχέδιο που θα πρέπει (σύμφωνα με τους παράγοντες της τρόικας) να έχει αποκτήσει νομική ισχύ ήδη από το φθινόπωρο. 
Όλα αυτά προϋποθέτουν εξαιρετικές διαδικασίες και εξαιρετική αντιμετώπιση της Ελλάδας, τόσο στο επίπεδο του ΔΝΤ, όσο και σε αυτό της Ευρωζώνης και του ΝΑΤΟ. Και αυτή τη φορά δεν θα είναι ο κίνδυνος για τη διεθνή οικονομία που θα νομιμοποιήσει αυτές τις εξαιρετικές διαδικασίες και τις sui generis πρακτικές για την Ελλάδα, αλλά ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης της λεγομένης νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα, αναγνώστη μου, τώρα και με επίκεντρο την Ελλάδα και τη Τουρκία θα δούμε να εφαρμόζονται οι δομικές αλλαγές του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ στην περιοχή μας, που αποκρυσταλλώθηκαν ήδη, ως γενικό αφήγημα, από το καλοκαίρι του 1999, καθώς και οι νέες αντιλήψεις που αφορούν στη συνεργασία Ουάσιγκτον-Βερολίνου για την ίδια γεωπολιτικώς περιοχή.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Τη γνώμη μου για τον Πούτιν τη γνωρίζεις: μετατρέπει τη Ρωσία σε κράτος του μεταμοντέρνου φασισμού και αυτό δεν μου αρέσει! Δεν είναι καλύτερη η γνώμη μου για τον Μπασάρ Άσαντ: μπορούσε να προλάβει τα χειρότερα, προωθώντας εγκαίρως και ταχύτατα τον εκδημοκρατισμό στη Συρία με κίνδυνο να μοιραστεί την εξουσία και να χάσει σε ισχύ, αλλά προτίμησε να τα χάσει όλα, συμβάλλοντας κεφαλαιωδώς στη μετατροπή της χώρας του σε ερείπια!   
Ωστόσο, είναι παραλογισμός η άποψη του αμερικανού, ανώτατου διοικητή του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, Φίλιπ Μπρίντλοβ, πως είναι οι Πούτιν και Άσαντ που σχεδιασμένα προκαλούν μεγέθυνση των προσφυγικών ροών, έτσι ώστε να χρησιμοποιήσουν τους πρόσφυγες ως στρατηγικό όπλο για να υποσκάψουν την ασφάλεια της Ευρώπης και την ενότητά της! Είναι εξίσου παλαβή άποψη με εκείνη ρώσων αξιωματούχων και ακροδεξιών ελλήνων ,που βλέπουν πίσω από τους πρόσφυγες σχέδιο του Ερντογάν για εξισλαμισμό της Ευρώπης ή ισλαμικής άλωσης της Ελλάδας!
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική και δυστυχώς πολύ «πεζή»! Μου την περιέγραψε πριν από χρόνια κατά τη κρίση στο Κόσσοβο και πριν την στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ, ένας άλλος αμερικανός πτέραρχος τον οποίο συνάντησα μαζί με έναν αμερικανό στρατηγό και υπό την παρουσία ενός σημαντικού έλληνα διπλωμάτη - ο οποίος με έφερε σε επαφή μαζί τους - για μια ελεύθερη συζήτηση-ενημέρωση χωρίς καταγραφή της συνομιλίας και ονόματα! Ο πτέραρχος μου είπε, «δεν μας καθυστερεί ο Χόλμπρουκ, ούτε περιμένουμε τον Μιλόσεβιτς, σχέδιο για τους πρόσφυγες που θα προκύψουν δεν έχουμε! Στρατιωτική δράση, έστω αποκλειστικά στο πλαίσιο μιας εκστρατείας με βομβαρδισμούς επιλεγμένων στόχων, δεν πραγματοποιείς αν δεν έχεις προηγουμένως επιλύσει το ζήτημα των μαζικών μετακινήσεων του πληθυσμού από την εμπόλεμη περιοχή. Μόλις λύσουμε αυτό το πρόβλημα που αγχώνει ιδιαίτερα τους ευρωπαίους συμμάχους μας, θα παρακολουθήσεις στρατιωτική δράση εκ μέρους της συμμαχίας».
Κάπως έτσι σκεφτόταν η Δυτική Συμμαχία, λογαριάζοντας τη στρατιωτική της εμπλοκή στη γιουγκοσλαβική κρίση. Γιατί δεν λογάριασε με τον ίδιο τρόπο στην περίπτωση της Συρίας; ‘Άλλωστε οι ρώσοι είχαν εγκαταλείψει τον Άσαντ στη τύχη του, μέχρι να υπάρξει εμπλοκή στη στρατιωτική δράση των ΗΠΑ στο κογκρέσο - και στο ίδιο το συμβούλιο του αμερικανού προέδρου- και να ζητηθεί από τον Ομπάμα η στρατιωτική/αεροπορική επέμβαση/συνδρομή από ρωσικές δυνάμεις στην περιοχή. Ο Πούτιν δέχθηκε να κάνει αυτό που δεν θα μπορούσε ο Ομπάμα στη Συρία, για πολιτικούς λόγους πρωτίστως. Τώρα αν οι ρώσοι κλιμάκωσαν τους βομβαρδισμούς πέραν της αρχικής συμφωνίας-εμπλοκής με τη χρήση μη-κατευθυνόμενων βομβών και αν η παρουσία τους επέτρεψε τις ρίψεις βαρελιών με εκρηκτικές ύλες από ελικόπτερα των συριακών δυνάμεων σε αστικές και ημιαστικές περιοχές, είναι άλλο ζήτημα!
Το θέμα είναι πως αυτοί που μεθόδευσαν την αποσταθεροποίηση της Συρίας, που φρόντισαν να ενθαρρύνουν και εξοπλίσουν τους αντιπάλους του καθεστώτος του Μπασάρ Άσαντ, που γνώριζαν καλά τους κινδύνους από την πολύ πιθανή κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων, δεν φρόντισαν προηγουμένως να εκπονήσουν ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση του δράματος των προσφύγων, που με βεβαιότητα θα ξεπερνούσαν το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας.
Στην περίπτωση του Κοσσόβου οι ευρωπαίοι επέμειναν και οι αμερικανοί συμφώνησαν πως χωρίς σχέδιο για τους πρόσφυγες στρατιωτική επέμβαση και βομβαρδισμοί δεν γίνονται, γιατί δεν υπήρξε αντίστοιχη πρόνοια στην στρατιωτική επέμβαση στη Συρία; Επειδή έτσι το κύριο βάρος της ευθύνης θα μετατίθετο στη ρωσική πλευρά, για να αναπτυχθούν σενάρια ρωσικής συνομωσίας εις βάρος της ΕΕ, ή επειδή υπήρχε σχέδιο, το οποίο δεν θα μπορούσαν ποτέ να γνωστοποιήσουν οι σχεδιαστές του;  
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορώ να φανταστώ πως δεν υπήρχαν σχεδιασμοί για την αντιμετώπιση της μαζικής εξόδου προσφύγων από το ευρύ πολεμικό θέατρο της Συρίας. Και αυτοί δεν θα μπορούσαν λογικά να αφορούν αποκλειστικά τις όμορες με τη Συρία χώρες. Προφανώς θα πιεζόταν και η ΕΕ! Άρα, ποιος θα είχε συμφέρον εκτός από τον Πούτιν, τον Άσαντ και ίσως τον  Ερντογάν από το «μη-σχέδιο» για την αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη; Μην μου πεις πως η γερμανική ηγεσία- η οποία στο ζήτημα της προσφυγικής κρίσης του Κοσσόβου ήταν πολύ δραστήρια - μόλις σήμερα «ξύπνησε» και ανησύχησε!

Φοβάμαι πως υπήρχε μυστικό σχέδιο από την αρχή που αφορούσε ασφαλώς καί στην Ευρώπη, καθώς αν δεν υπήρχε θα σήμαινε πως από εδώ και πέρα το παγκόσμιο σύστημα αναρχοποιείται σε βαθμό πολύ επικίνδυνο για την ειρήνη και την ζωή σε παγκόσμιο επίπεδο! Αν πράγματι υπήρχε μυστικό σχέδιο για τη διαχείριση των προσφυγικών και γενικότερα μεταναστευτικών ροών από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη, τότε ποιο είναι το σχέδιο για την Ελλάδα; Όποιο και να είναι μεταβάλει την γεωπολιτική και γεωστρατηγική της διάσταση και αυτό είναι απόφαση των ηγετικών κύκλων των εταίρων και συμμάχων της Ελάδας και όχι του Πούτιν, του Άσαντ ή του Ερντογάν. Είναι καιρός να προσεγγίσουμε κάπως έτσι το ζήτημα και να διαμορφώσουμε μια εναλλακτική, εθνική πολιτική που θα συμπεριλαμβάνει καί αυτή την υπόθεση – χωρίς ασφαλώς κυνήγι μαγισσών!

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

** η φωτο από την επέμβαση ΝΑΤΟ και ΕΕ πριν μόλις 15 χρόνια στη Γιουγκοσλαβία


Παραβιάζεται η συνθήκη της Γενεύης κατά τη διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος? Ασφαλώς και παραβιάζεται, δεν χωράει συζήτηση! Μας τα έχει εξηγήσει αυτά με απλά λόγια και η κ. Τασία. Αλλά τι μπορούμε να κάνουμε? Σε αυτήν την περίπτωση, κατά τα φαινόμενα, δεν είναι «η εφαρμογή, ηλίθιε». 

Εν πάση περιπτώσει, το γεγονός είναι ένα: τόσο το ευρωπαϊκό κεκτημένο -την καταπάτηση του οποίου τη ζούμε από πρώτο χέρι κι εμείς οι Έλληνες στη σκοτεινή αυτή εποχή των μνημονίων- όσο και οι προβλέψεις του ευρωπαϊκού χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων, έχουν πάει κατά διαβόλου!

Απέναντι σκοτώνονται οι Σύροι και βομβαρδίζονται τα πατρογονικά τους από βόμβες φτιαγμένες στα εργοστάσια των (συν)εταίρων μας–κι έτσι παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Όχι όποιος κι όποιος δηλαδή, αλλά όσοι από αυτούς έχουν λεφτά –κάθε φτωχός κι η μοίρα του. Όσοι μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος της φυγής από την κόλαση πυρός, παίρνουν τον δρόμο, για πού άραγε? 

Ούτε στιγμή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αρμαγεδδών της Συρίας επιτελέστηκε με την άμεση, δια πράξεων και παραλείψεων, εμπλοκή των σταυροφόρων της Δύσης κι ας αναλογιστούμε ότι άλλοι, αλλού, πουλάνε το σπίτι τους και μεταναστεύουν. Οι Σύροι δεν έχουν τι να πουλήσουν, γιατί τα σπίτια τους, μαζί με τα όνειρά τους, τα γκρεμίζει ο πόλεμος!

Κι ύστερα αρχίζει ο κακοτράχαλος δρόμος ως τα παράλια της Μικρασίας. Πουλάνε τα χρυσαφικά τους για να φτάσουν θαλασσοπνιγμένοι στις ελληνικές ακτές. Είναι, όντως,  εγκληματικό -το ξαναλέγαμε- ο φράχτης στον Έβρο να παραμένει αδιαπέραστος, πρωτοδεύτερη φορά αριστερά, μόνο και μόνο για να καραβοτσακίζονται οι πρόσφυγες και να πλουτίζουν οι Τούρκοι δουλέμποροι κι οι δικοί μας, οι ντόπιοι μαυραγορίτες

Όσων τα κορμιά δεν ξεβράζονται στις παραλίες που αύριο-μεθαύριο υποτίθεται ότι θα αποδοθούν στον τουρισμό, παίρνουν το δρόμο για τον Γολγοθά της Ειδομένης και των Διαβατών. Κι εκεί ξεπαγιασμένα και ταλαίπωρα κορμιά, περιμένουν την ευκαιρία για να συνεχίσουν την έξοδό προς την αφιλόξενη γη της επαγγελίας.

Εκατό φτάνουν στα ελληνομακεδονικά σύνορα, έναν αφήνουν να  περάσει –κι αυτός ο ένας που θα περάσει, αν κι όταν θα φτάσει στον προορισμό του, θα πρέπει, με ό,τι δεν του λήστεψαν οι υπόλοιποι δουλέμποροι στο δρόμο, να πληρώσει, λέει, το κόστος της παραμονής του -ας είναι και το χρυσό του δόντι, που λέει ο λόγος. Όσοι δεν έχουν χρυσαφικά ούτε είναι φρεσκοβομβαρδισμένες οι πόλεις και τα χωριά τους, λίγους-λίγους όπως φτάνουν, τους βάζουν ευγενικά, στα αεροπλάνα της επιστροφής και τους ξεφορτώνονται.

Για ποιους κανόνες του διεθνούς δικαίου να μιλάμε λοιπόν, όταν οι διάδρομοι είναι κλειστοί? Αυτή είναι η κατάσταση κι οι κάτοικοι των καυτών σημείων στην Ελλάδα, νοιώθουν κι αυτοί, καυτή την ανάσα της απόγνωσης των προσφύγων, που καίει και τις δικές τους ζωές. Δεν ξέρω, έτσι ομολογούν οι ίδιοι τουλάχιστον,απ΄ό,τι διαβάζω.  Αυτούς δεν πρέπει να τους ακούσουμε, αλλά μόνο να τους οικτίρουμε, επειδή αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα που εμάς τους υπόλοιπους δεν μας ακουμπάει?

Έκτακτες οι συνθήκες λοιπόν, κι οι διεθνείς συμβάσεις καταργημένες στην πράξη. 

Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να πω ότι προσωπικά χαίρομαι για την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο! Χαίρομαι, γιατί με αυτόν τον τρόπο, αργά ή γρήγορα θα αναγκασθούν να παραδεχτούν οι στρατηγοί της Συμμαχίας -κι όλοι αυτοί οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, που κουνούν σήμερα το δάχτυλο στην Ελλάδα, επειδή δεν μπορεί να διαχειριστεί ένα μη διαχειρίσιμο πρόβλημα- ότι η μόνος τρόπος για να ανασχεθούν οι  προσφυγικές  ροές, είναι να αστυνομευθούν στοιχειωδώς τα τουρκικά παράλια και να οργανωθούν αποτελεσματικά τα προσφυγικά στρατόπεδα στην συροτουρκική μεθόριο.

Σε κάθε περίπτωση, ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης του προσφυγικού ζητήματος είναι η κατάπαυση του πυρός και η ειρήνευση στην περιοχή κι όσο γρηγορότερα γίνει αυτό, τόσο νωρίτερα θα σταματήσουν να χάνονται κατά χιλιάδες, αθώα παιδιά στον επικίνδυνο δρόμο της προσφυγιάς. 

Η φωτοσύνθεση είναι από την ΟΚΤΑΝΑ
Με απερίγραπτη θλίψη, αλλά όχι τρόμο, γίνομαι, αναγνώστη μου, μάρτυρας της ανάδυσης στην Ευρώπη ενός είδους έσχατης αλήθειας για τα σύνορα, ενός μεταμοντέρνου και μετανεωτερικού φασιστικού ιδιώματος που αφορά στον ζωτικό αποκλεισμό ανθρώπων, οι οποίοι αντιμετωπίζονται σαν άγρια ζώα και υπάνθρωποι από εξουσίες και παραεξουσίες που πολιτεύονται μέσω της καλλιέργειας του ψυχωτικού λόγου. Όπως το λέω, έξω από τα δόντια, μήπως και ευαισθητοποιηθούν αυτοί που δεν έχασαν εντελώς το νου τους και διαθέτουν ακόμη λίγα δράμια συναισθηματικής ευφυΐας!
Επίτρεψέ μου, λοιπόν, να μιλήσω ευθέως και περιεκτικώς, διατυπώνοντας αυτό που δομεί ως πραγματικότητα (: αλήθεια) τη σύγχρονη διαστροφή που αποκρυσταλλώνεται ως πολιτική συμπεριφορά με το κλείσιμο, άνοιγμα και στο τέλος σφράγισμα των συνόρων στην ΕΕ, στο πλαίσιο μιας σεκιουριτοποιητικής αφήγησης (securitization), χωρίς συνοχή και πολιτικό έρμα: για το μπάχαλο στο μεταναστευτικό ζήτημα και στο ζήτημα των συνόρων!
Αυτό που ζούμε είναι η αποτυχία – με όρους φροϋδικής μεταψυχολογίας –του κοινωνικοπολιτικού μετασχηματισμού στην μεταδιπολική Ευρώπη, στο πλαίσιο της μετάβασης από τη μοντέρνα- νεωτερική (Westphalian system of states, 1648) και βιομηχανική εποχή στη μεταμοντέρνα, μετανεωτερική και μεταβιομηχανική. Η αποτυχία αυτού του κοινωνικοπολιτικού μετασχηματισμού, που βασίστηκε στον οικονομισμό και όχι στην βιοοικονομία, με μηχανισμό το νεοφιλελευθερισμό στη λειτουργία του κράτους και της αγοράς, προκαλεί μια μορφή ψυχωτικής διαταραχής, η οποία έρχεται να «αποτρελάνει» τους ψυχικώς ασθενείς συνανθρώπους μας του «φασισμού στη καθημερινότητα», αλλά και να διαταράξει ισορροπημένους μέχρι χθες ανθρώπους.
Το παράδοξο είναι πως το αφήγημα περί σφραγίσματος των συνόρων, αποτελεί μια παθολογική πολιτική επιχείρηση, που στην ουσία εμφανίζεται να αποσκοπεί στην ίαση από την προσβολή της σχέσης Αυτό-Εγώ, εντός των εθνικών πολιτικών της ΕΕ, εξαιτίας της αντίφασης: οικονομικός ολοκληρωτισμός χωρίς πολιτική ενοποίηση. Δηλαδή, με την ανάπτυξη στη συγκυρία μιας νεύρωσης που χαρακτηρίζει πολιτικώς το πρωτογενές στην Ευρώπη, επιχειρείται να θεραπευτεί η νεύρωση που προέκυψε φυσιολογικά από την ανομοιογένεια/αντίφαση μεταξύ πολιτικού και οικονομικού. Βλέπεις η δόμηση του φαντασιακού από την μετατροπή της κοινωνίας σε αγορά και της κοινωνικότητας σε επιχειρηματικότητα, δεν ήταν θεραπευτική λύση για τη μετάβαση, αλλά νοσηρό σύμπτωμα που χαρακτηρίζει το νευρωτικό σύστημα αυτής καθ’ εαυτής της μετάβασης μέσα από σχιζοειδείς πολιτικές διαδικασίες και μοντέλα αντιμετώπισης κρίσεων (δες για παράδειγμα το μοντέλο της τρόικας στην ελληνική κρίση της ευρωζώνης)!
Η φαντασίωση μιας ενωμένης Ευρώπης, μέσω ενός κοινού νομίσματος, ήρθε να παρεμβληθεί μεταξύ των επενδύσεων που κάνει ο ευρωπαίος για τη ζωή του και των σύγχρονων βιωμάτων ματαίωσης, απώλειας, ευνουχισμού που προκαλεί στην πράξη η λειτουργία της ολοκληρωτικής αγοράς του νεοφιλελευθερισμού. Το Ευρώ ήρθε για να γεφυρώσει με έναν φαντασιακό τρόπο το Εγώ μας με την εξωτερική ή εσωτερική, επώδυνη πραγματικότητα του κατακερματισμένου εαυτού εντός μιας αγοράς που κατασκεύαζε σύνορα, δηλαδή νέες μορφές φοβερού και τρομερού αποκλεισμού, γκρεμίζοντας παραδοσιακά πολιτικά σύνορα – τα σύνορα πολιτικών κοινοτήτων με τη μορφή εθνικών παραστάσεων κυριαρχίας ή εθνικιστικών/ρατσιστικών αναπαραστάσεων πολιτισμικής και φυλετικής καθαρότητας.
Η «νεύρωση του  Ευρώ», με μια κουβέντα, δημιούργησε μια ακόμη πιο επώδυνη ψύχωση, η οποία βρίσκει αυτή τη στιγμή πολιτική έκφραση με το αφήγημα περί σφραγίσματος των συνόρων. Πάνω σε αυτό κάνει πάρτι ο φασισμός: κάθε σοβαρά διαταραγμένος συμπολίτης μας και κυρίως τα Νέα και Παλαιά ΜΜΕ που τον εκφράζουν. Τα ΜΜΕ αυτά «παίζουν» με το σύγχρονο ταυτιστικό άγχος λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας - εξαιτίας όπως είπα την αντίφασης μεταξύ οικονομικού και πολιτικού - προκαλώντας άγχος ευνουχισμού, απολύτως ενταγμένο ως αφήγημα στον οιδιπόδειο χώρο.
Κάπως έτσι σκορπίζουν φοβία και μίσος εναντίον των μουσουλμάνων μεταστάντων, εμφανίζοντας τους ως ζωτική απειλή για τους έλληνες, ενώ η μοναδική απειλή για τη κοινωνία είναι η δική τους ψύχωση σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή νεύρωση που προκαλείται από το ανεκπλήρωτο της πολιτικής ενοποίησης του ευρωπαϊκού χώρου, στο πλαίσιο μιας αποκεντρωμένης ομοσπονδίας.
Μόνο ένα πράγμα θα ήθελα να σε παρακαλέσω εσένα φίλε που με τιμάς αναρτώντας τις προσεγγίσεις μου: Μην επιτρέψεις κατ’ αυτήν τη χυδαία, ντροπιαστικά βάρβαρη περίοδο για την Ευρώπη και τον ευρωπαϊσμό να γίνεις φορέας της φασιστικής πανούκλας, των αρρωστημένων αυτών συμφερόντων που εμπορεύονται ένα μίγμα βίας κάθε μορφής, πορνό, «κλειδαρότρυπας», «τρύπας γενικώς», ισλαμοφοβίας, πατριδοκαπηλίας, θρησκοληψίας, αποθέωσης της συνομοσιολογίας, πολεμοχαρών κραυγών και έντονα παραποιημένων «ειδήσεων» που παρακινούν για την εκδήλωση ρατσιστικών συμπεριφορών εναντίον των μεταναστών!
Προστάτευσε τον εαυτό σου και τους αναγνώστες σου από τη σοβαρή ψυχωτική διαταραχή που καλλιεργεί ο αντιδραστικός ριζοσπαστισμός, ο οποίος με την ίδια άνεση αυτοπροβάλλεται είτε ως αριστερή, είτε ως δεξιά έκφραση. Πρόκειται απλώς για το καύσιμο που με τη μορφή της μαζικής ψύχωσης προωθεί τον φασισμό στη κοινωνία, ενισχύοντας τη ψυχοσωματική διαταραχή, η οποία αν δεν στραφεί με αυτοκαταστροφική μανία εναντίον του Εαυτού, θα στραφεί με δολοφονική μανία εναντίον του Άλλου. Ας υψώσουμε, αν θέλεις, το δικό μας διανοητικό και πολιτικό όριο που γκρεμίζει τα σύνορα, τα οποία ανακατασκευάζονται από ψυχωτικούς ασθενείς, σχιζοφρενείς και παρανοϊκούς, οι οποίοι για άλλη μια φορά στην ευρωπαϊκή ιστορία διεκδικούν την ηγεσία.

Η νεύρωση του ευρωπαϊσμού, δεν πρέπει να γίνει αφορμή για το ξεσάλωμα των μισάνθρωπων, διαταραγμένων συνανθρώπων μας, οι οποίοι φορώντας το προσωπείο του αγαθού πατριώτη, αγαπησιάρη και απλού ανθρώπου του θεού, είναι έτοιμοι να «στείλουν στον θεό για συγχώρηση» οποιονδήποτε θεωρεί ο διαταραγμένος ψυχισμός τους ή η παράνοια τους, εχθρό. Αυτοί οι άρρωστοι - σύγχρονα ζόμπι -  άνθρωποι δεν είναι εχθροί μας, είναι κομμάτι μας που, ωστόσο, νοσεί σοβαρά, από μια πανούκλα που τροφοδοτείται σήμερα από ένα νευρωτικό ευρωπαϊσμό!...   

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

του  Αντώνη Κακαρά *

Εάν δεχτούμε τον τίτλο του παρόντος ως μεταφορικό, εξηγούμαστε ότι ως παζάρι χαρακτηρίζεται εδώ το Αιγαίο με τα χιλιάδες μαγευτικά του νησιά, τον ήλιο, τη θάλασσα και τις ακτές του αλλά και ό,τι θησαυρούς ενεργειακούς και άλλους κρύβει στα βάθη του. Δεν παραλείπουμε και τη στρατηγική αξία του χώρου, που συνδέει Ηπείρους και θάλασσες μικρές και μεγάλες.
Και όσον αφορά τους λύκους, αυτοί δεν κρύβονται. Είναι κατ’ αρχήν οι απ’ την άλλη όχθη του αρχιπελάγους αποφασισμένοι για επέκτασή τους προς όλες τις κατευθύνσεις και ιδιαίτερα επί του Αιγαίου, με στόχο τα παραπάνω αγαθά. Δηλαδή οι Τούρκοι, ή μάλλον η άρχουσα Τάξη τους. Είναι επίσης το ΝΑΤΟ, ο επιθετικός οργανισμός που λειτουργεί πλέον ως παγκόσμιος μπαμπούλας και σφαγέας, με τις ΗΠΑ πάγια και κυρίαρχη δύναμη που ρυθμίζει και αποφασίζει, κι από κοντά ασθμαίνοντες τους Βρετανούς, τους Γάλλους αλλά και τους Γερμανούς ιθύνοντες, (αυτούς που οι «σύμμαχοί μας», ξεχνώντας το ναζιστικό πολυαίμακτο παρελθόν, τούς επέτρεψαν/ενίσχυσαν να γίνουν πάλι μία από τις δέκα μεγαλύτερες και υπερφίαλες στρατιωτικές δυνάμεις του κόσμου!!)
Το ΝΑΤΟ λοιπόν, η λυκοσυμμαχία που δεν υπολογίζει τίποτα από κυριαρχικά δικαιώματα ανεξαρτήτων και μη κρατών (μελών του και πόσο μάλλον τρίτων). Που αδιαφορεί για τη θέληση και λοιπά δικαιώματα λαών, μειονοτήτων, προσφύγων, μεταναστών και εν γένει ανθρώπων. Που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια συμφωνίες που το ίδιο και οι συνιστώσες του έχουν υπογράψει, τις διακηρύξεις του περί Ειρήνης (εδώ καγχάζουμε), το Διεθνές Δίκαιο (πάλι το ίδιο), την επαγγελλόμενη προστασία των μελών του (μην ξεχνάμε την Κύπρο)… Και περιοριζόμαστε σ’ αυτά, αφού έχουν πολλαπλά αποδειχτεί οι στόχοι των αφεντικών τού αμαρτωλού Συμφώνου με τις αλλεπάλληλες δράσεις σε πολέμους, με τις επεμβάσεις,  τις ωμές, ωμότατες απειλές, τους εκβιασμούς, τους βομβαρδισμούς και πάει λέγοντας. Και όχι στο μακρινό παρελθόν. Κανείς δεν επιτρέπεται να πει πως δεν γνωρίζει, πως δεν θυμάται. Αφού το ΝΑΤΟ οργιάζει και ειδικά τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια έχοντας καλύψει όλο το φάσμα εγκλημάτων πολέμου και δράσεων κατά της Ειρήνης.
Πίσω βέβαια από τους λύκους του ΝΑΤΟ, ουδόλως κρύβονται τα τσακάλια που ωφελούνται. Είναι πρώτα απόλα οι πολυεθνικές ρουφήχτρες των ενεργειακών πόρων, οι κατασκευαστές και έμποροι όπλων, οι μεγαλοτραπεζίτες και ούτω καθεξής (δηλαδή οι επώνυμοι και ουδόλως άγνωστοι μεγαλομέτοχοί τους, που να μην ξεχνάμε πως είναι συγκεκριμένα άτομα με τους πύργους, τα ιδιωτικά αεροσκάφη, τον απίστευτο πλούτο, την μη κρυπτόμενη χλιδή, τον προσβλητικό για την ηθική, το Δίκαιο και τη νοημοσύνη των λοιπών, τρόπο ζωής τους).
Μνημονεύουμε, απλά και χωρίς ερμηνείες, ως πρόσθετες αλεπούδες τους εμπόρους ανθρώπων (δηλαδή τους δουλεμπόρους, τους διακινητές προσφύγων κλπ), αλλά και ναρκωτικών, και όλο εκείνο το συνοθύλευμα των εκμεταλλευτών της ανθρώπινης εργασίας και του πλούτου τής γης. Διότι και αυτοί όλοι ενδιαφέρονται για το Αιγαίο, όλοι αυτοί αγαπάνε υπερβολικά το ΝΑΤΟ. Αυτό μάλιστα, όχι μόνο δεν θέλει σύνορα και εμπόδια στο δρόμο του, ειδικά αυτό δεν υπολογίζει τίποτε, επειδή έχει τα όπλα. Και όπως απάντησε ο Άγγλος εκπρόσωπός του στον Έλληνα αντιπρόσωπο στην στρατιωτική επιτροπή του ΝΑΤΟ στους βομβαρδισμούς κατά της Γιουγκοσλαβίας, όποιος δεν είναι μαζί μας να βγει απέξω και θα είναι εναντίον μας. Αυτό πάλι πώς να το χαρακτηρίσει κανείς; Μπορούμε να το προσπερνάμε έτσι, χωρίς τουλάχιστον να βαραίνει στις εκτιμήσεις και τη γνώμη μας για το τι είναι το ΝΑΤΟ;
Τονίζεται εδώ ότι κανείς δεν πρέπει να αγνοεί και κυρίως να ξεχνάει, πως και η χώρα μας έχει υπογράψει (μνημόνια τα λένε κι αυτά) και η βουλή με τα γνωστά κυβερνώντα Κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ενέκρινε  τις συμφωνίες που επιτρέπουν στο ΝΑΤΟ να αλωνίζει όχι μόνον στο Αιγαίο, αλλά σε οποιαδήποτε γωνιά τής χώρας, και μέσα στα σπίτια μας, αν κρίνουν πως χρειάζεται. (Ακριβώς την ίδια συμφωνία που αρνήθηκε τότε ο Μιλόσεβιτς και ρημάξανε τη Γιουγκοσλαβία). Το Αιγαίο θεωρείται από το ΝΑΤΟ αυλή του, με τις βάσεις, τα λιμάνια, τις ταβέρνες, τις παραλίες του. Τόσος σεβασμός και εκτίμηση στα δικαιώματα μας δηλαδή, από αυτούς που υποτίθεται πως τα προστατεύουν!!
Και καθόλου ξαφνικά προέκυψαν οι πρόσφυγες. Αφότου αποφάσισαν οι ΗΠΑ να επιβάλλουν κι εκεί την Άνοιξη (Αραβική την είπαν εν προκειμένω, ενώ τις επεμβάσεις στις τέως κομουνιστικές χώρες τις ονόμασαν έγχρωμες επαναστάσεις). Πρώτα λοιπόν είχαμε τους πρόσφυγες/οικονομικούς μετανάστες των ανατολικών χωρών. Μην τους ξεχνάμε κι αυτούς, η διαφορά είναι πως δεν είχαν να περάσουν θάλασσες. Εκατομμύρια κι εκείνοι. Και τώρα πάλι εκατομμύρια απελπισμένοι άνθρωποι να προσπαθούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο και το Αιγαίο προς τον ευρωπαϊκό ΄΄παράδεισο΄΄. Και σιωπούν τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης , οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων, οι αρχηγοί κρατών, και οι δικοί μας σημερινοί κυβερνώντες (υπό την  κηδεμονία της Τρόικας), αποφεύγουν κι αυτοί να λένε πως καταφτάνουν οι απελπισμένοι επειδή το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και οι  σύμμαχοί τους, οι «πρόθυμοι», βομβαρδίζουν τις χώρες απόπου προσπαθούν να σωθούν. Δεν το ξέρουν αυτό, γιατί το αποφεύγουν;
Ξεχνούν να πούνε ποιοι ευθύνονται για τις μαζικές σφαγές αμάχων, τις επιλεκτικές κατευθυνόμενες δολοφονίες, τους εμφυλίους που προκαλούν, το θρησκευτικό φανατισμό που συνδαυλίζουν. Ποιοι ευθύνονται για χιλιάδες πνιγμένες γυναίκες, άντρες, παιδιά, βρέφη. Είναι εγκλήματα πολέμων, δεν είναι απλές παράπλευρες απώλειες όπως ωμά και χωρίς ντροπή δηλώνουν οι εκπρόσωποι των φονιάδων, είναι άνθρωποι δολοφονημένοι. Ναι, αυτός είναι ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός, αλλά δεν φτάνει η αναφορά τους μόνο. Πίσω τους είναι συγκεκριμένες Τάξεις, έχουν όνομα, ευθύνονται και όσοι πυροβολούν, και όσοι συνεργάζονται στους πολέμους, και οι δουλέμποροι που τους εκμεταλλεύονται στην τραγωδία τους, και όσοι κερδίζουν μετά από τα φτηνά μεροκάματα, και οι άλλοι που σπεύδουν στα πλούσια συμβόλαια ανόρθωσης των κατεστραμμένων χωρών, ευθύνονται αυτοί που περιγράφουμε παραπάνω ως λύκους και τσακάλια.
Τι περιμένουν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ αλλά και τα υπόλοιπα φιλοευρωπαϊκά Κόμματα να γίνει με το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Τουρκία στο προσφυγικό και στο Αιγαίο; Γιατί δεν κατονομάζουν τις αιτίες και τους υπεύθυνους, γιατί δεν τους καταγγέλλουν, γιατί δεν λένε καθαρά, ανοιχτά και κραυγαλέα πως μόνον εάν σταματήσουν οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι που εξαπολύουν, μόνον τότε θα σταματήσει το ανθρωπιστικό έγκλημα;
Και όσον αφορά την ανακοπή των προσφύγων, περιμένει η παρούσα κυβέρνηση, πως το ΝΑΤΟ θα περιοριστεί μαζί με τους Τούρκους στα χωρικά ύδατα των τελευταίων για να μαζεύουν τα πτώματά τους; Έτσι θα λυθεί το ΄΄πρόβλημα΄΄; Πιστεύουν επίσης, πως η λυκοσυμμαχία αυτή που δεν αναγνωρίζει σύνορα, και από δίπλα η Τουρκία αλλά και οι λοιποί καλοθελητές που τρίβουν τα χέρια τους στον προθάλαμο, δε θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία, για να περάσουν αμέσως στην πολυπόθητη «συνδιαχείριση» του Αιγαίου;
Η Τουρκία θεωρεί το μισό Αιγαίο δικό της (υφαλοκρηπίδα) και ό,τι νησιά βρίσκονται μέσα στα έξη μίλια των χωρικών της υδάτων πάλι δικά της, και κάμποσα ακόμα ξερονήσια και βραχονησίδες το ίδιο. Το λένε καθημερινά, το δείχνουν με τα αεροσκάφη τους, με τα πολεμικά τους, με τις παραβάσεις και τις παραβιάσεις.  Έχουν λοιπόν τέτοιες ψευδαισθήσεις και αυταπάτες οι της κυβέρνησής μας, είναι τόσο αφελείς ώστε να παίρνουν τέτοια θέση; Σάμπως και στο Κυπριακό εκεί δεν οδηγείται τελευταία η κατάσταση από τους ίδιους παράγοντες; Ή μήπως το επιδιώκουν; Μήπως αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που δέχονται τέτοιου είδους δράσεις στο Αιγαίο;
Διαφαίνεται παράλληλα πως δεν πρόσεξαν προ καιρού τι ωραία απάντηση έδωσε αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σαν τον ρώτησε επίσημα Έλληνας Ευρωβουλευτής, «Σε ποια σύνορα του Αιγαίου θα δράσει δύναμη της ΕΕ;» Εκείνο το κραυγαλέο «Δυστυχώς, δεν γνωρίζω τι να σας πω»   δεν έχει καμία επίδραση στους κυβερνώντες την χώρα μας κι όσους υπέγραψαν τα μνημόνια; Ή το δέχονται κι αυτό;
Γιατί, ρωτάμε, γιατί δεν αναρωτιούνται τι κέρδισε η χώρα μας μέχρι σήμερα και από το ΝΑΤΟ και από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Μήπως την ασφάλεια της Κύπρου και του Αιγαίου; Και τώρα προτείνουν οι ίδιοι ως λύση δήθεν του προσφυγικού, να γίνει το ΝΑΤΟ η γέφυρα της άνετης λεηλασίας του Αιγαίου!!
Και καλά μερικοί από την κυβέρνηση και τα Κόμματα που λατρεύουν την ΕΕ, και δείχνουν να αγνοούν, ή κάνουν τα στραβά μάτια στις ΄΄λεπτομέρειες΄΄ και τις επιπτώσεις τέτοιων επιλογών. Υπάρχουν όμως, εκτός κάποιων άλλων και στρατιωτικοί εν αποστρατεία μεταξύ τους, και πολλοί άλλοι απόστρατοι, που γνωρίζουν καλά τι γίνεται και με τι τρόπους στα θέματα που συνηθίσαμε να αποκαλούμε ΄΄εθνικά΄΄. Δουλειά και καθήκον τους ήτανε ως εν ενεργεία, και μάλιστα τα αντιμετώπιζαν ανυποχώρητοι και πατριωτικά, γιατί γνωρίζουν και ιστορία και το ρόλο των πατριωτών στελεχών στην προστασία των συμφερόντων του τόπου. Όπως ξέρουν καλά και όλα τα εν ενεργεία στελέχη των ενόπλων μας δυνάμεων και αναγνωρίζουν, πως το συμφέρον του λαού και της χώρας μας είναι το πατριωτικό τους καθήκον.
Ελπίζουμε και πιστεύουμε πως το εξηγούν καθαρά και εύληπτα και στους υπόλοιπους, ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, που οφείλουν να βάζουν πάνω από το πρόσκαιρο, επίπλαστο, ευρωενωσιακό συμφέρον, την Ελλάδα και το λαό μας.
Αλλά και εμείς οι υπόλοιποι, όλοι όσοι δεν ΄΄παίζουμε΄΄ στο χώρο της εξουσίας, έχουμε καθήκον, έχουμε υποχρέωση, οφείλουμε όχι απλά να επαγρυπνούμε, αλλά να συμμετέχουμε στον αγώνα να μην περάσουν τέτοιες λογικές, τέτοιες λύσεις που απεργάζονται και που οι συνέπειές τους δεν έχουν επιστροφή, δεν είναι για το καλό του τόπου και του λαού μας.

* Μέλος ΚΕΘΑ, Συγγραφέας.


Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος * 
Δεν ανησυχώ απλώς, είμαι πλέον απολύτως βέβαιος πως ο «προσ-φρυγικός» ρόλος του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο θα με βγάλει εντελώς έξω από τα νερά μου!
Εγώ στο λέω, που επί τριάντα πέντε χρόνια συνειδητά και επίπονα αγωνίζομαι για την ανάπτυξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων, θεωρώντας το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο έναν βασικό πυλώνα της ειρήνης στον κόσμο, ή καταστροφής των θεσμών της μεταπολεμικής ειρήνης.
Αναγνώστη μου, δυστυχώς δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να μιλήσει ανοιχτά για την πραγματική κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή μας και η οποία ξεπερνά το κλασικό πλαίσιο της γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής, θέτοντας για πρώτη φορά ζητήματα διαχείρισης κρίσης στο περιβάλλον της μετανεωτερικότητας σε ό, τι αφορά μια ευρύτερη του Αιγαίου περιοχή, όπου αρθρώνεται το ελληνικό και τουρκικό εθνικό συμφέρον.
Δεν θα μπορούσα να αναλύσω έντιμα και ανοιχτά αυτό που εξελίσσεται στο Αιγαίο μετά την απολύτως ηλίθια ή απολύτως προβοκατόρικη στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην περιοχή, με πρόσχημα τη συμβολή στην αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης. Ήδη σημείωσα και εξήγησα εγκαίρως πως αυτό είναι μια κίνηση που θα περιπλέξει πολλαπλώς πολιτικά ζητήματα που αφορούν σε διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ.
Αν έρθω σήμερα και περάσω σε λεπτομέρειες που αφορούν στην, με αντικειμενικούς όρους, αναθέρμανση του συγκρουσιακού περιβάλλοντος των ελληνοτούρκικων σχέσεων υπό το πρίσμα της στρατιωτικής παρέμβασης του ΝΑΤΟ, προδήλως θα εξυπηρετήσω αυτούς που επιδιώκουν καιροσκοπικές λύσεις στα υπαρκτά ζητήματα εθνικής κυριαρχίας, έρευνας, διάσωσης και εκμετάλλευσης φυσικών πόρων στην περιοχή. Δεν πρόκειται, αναγνώστη μου, να υπηρετήσω εμμέσως τους στόχους και την καιροσκοπική στρατηγική ξένων δυνάμεων (ΗΠΑ, Γερμανία, Ρωσία), ούτε ασφαλώς την μιλιταριστική αλητεία ελληνικών και τουρκικών εθνικιστικών κύκλων.
Θα ήταν ασυγχώρητο, δικό μου λάθος, αν παρασυρόμουν και αναφερόμουν αναλυτικά στην επιπολαιότητα της ελληνικής πλευράς σε ό, τι αφορά στην στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, όπως και της τουρκικής πλευράς, αντιστοίχως. Αν δεν πρόκειται για παιδιάστικο χειρισμό από ελληνικής και τουρκικής πλευράς, τότε πρόκειται για δραματική σκοπιμότητα που παραπέμπει σε συνωμοτικές δομές και πρωτοβουλίες! Αυτή τη στιγμή και οι δύο πλευρές (ελληνική κυβέρνηση και τουρκική κυβέρνηση) υποκρίνονται πως έχουν καλυμμένο το κεφάλι τους με φρυγικό σκούφο, ενώ το μόνο που ταιριάζει στην περίπτωση είναι το … φέσι! Είναι ώρα τώρα να παραβγούμε ποιος από τους δύο ξέρει να φέρει καλύτερα το φέσι;
Θα μπερδευτούμε πολύ στο Αιγαίο! Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ πώς από αύριο το Αιγαίο θα ζήσει στη ρουτίνα του: την προστριβή που δεν καταλήγει σε σύγκρουση για de jure αναθεώρηση του καθεστώτος του, μετά από αυτή τη στρατιωτική παρέμβαση του ΝΑΤΟ, η οποία θα μεταβάλει το πολιτικό αφήγημα για την σύγχρονη προσφυγική/μεταναστευτική κρίση, σε αφήγημα που θα έχει ως κεντρικό στοιχείο τις συγκρουσιακές σχέσεις τούρκων και ελλήνων στο Αιγαίο.
Μην αμφιβάλεις αναγνώστη μου, πως σε πολύ λίγο ως αιτία της «μεταναστευτικής απειλής» - όπως απολύτως κινδυνολογικά, υποκριτικά και παράδοξα σχηματίστηκε ως κυρίαρχο αφήγημα στην ΕΕ - θα αναδειχθεί η σχέση της Ελλάδας με τηΤουρκία και ασφαλώς το καθεστώς στο Αιγαίο. Και θα είναι τότε που η «από πάνω» αναθεώρηση των Συνθηκών και πρακτικών που ορίζουν τη σημερινή πραγματικότητα στο Αιγαίο, θα εμφανιστεί ως επιτακτική ανάγκη. Θα μάθει όλος ο κόσμος πως για την αντιμετώπιση της μεταναστευτικής κρίσης, πρέπει άμεσα να αντιμετωπισθούν θεσμικά και πρακτικά τα ζητήματα που αναφέρονται ως πηγές της λανθάνουσας ελληνοτουρκικής κρίσης (: προστριβή). Και αυτό προκαλεί με έναν discursive τρόπο το περιβάλλον μιας [discursive και non-discursive (: υλικής, στρατιωτικής)] σύγκρουσης μεταξύ των δύο χωρών, πριν στρωθεί το τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την αναθεώρηση των υφιστάμενων ρυθμίσεων στο Αιγαίο.
Δεν θέλω να συμβεί αυτό. Κανείς δημοκράτης που αγαπά την πατρίδα του από την μια ή την άλλη άκρη του Αιγαίου δεν θα ήθελε μια τέτοια εξέλιξη. Αυτή θα ήταν η πλέον βρώμικη και αντιδημοκρατική λύση. Θα ήταν η λύση ακροδεξιών πολιτικών και οικονομικών κύκλων που δραστηριοποιούνται τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα και η λύση της «νέας τάξης πραγμάτων», που αυτοί οι αλητήριοι τυχοδιώκτες δήθεν αντιμάχονται!
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι δραματικά αποδυναμωμένη στο εσωτερικό και εξωτερικό και προδήλως δεν μπορεί να χειριστεί την εξέλιξη  που ταχύτατα πλέον διαμορφώνεται στο Αιγαίο, ως διαδικασία σύγκρουσης Ελλάδας-Τουρκίας. Από την άλλη πλευρά ο έμπειρος Αχμέτ Νταβούτογλου, μπορεί να δοκιμάσει μια «ανατροπή» στο Αιγαίο, στο βαθμό που προχωρήσει το σενάριο κατακερματισμού της Συρίας με την μορφή χαλαρής ομοσπονδίας. Δεν θα ήταν έξυπνο για έναν πραγματικά ευφυή συνάδελφό μου, αλλά η πρόκληση μπορεί να είναι μεγάλη, όπως και η πίεση από εθνικιστικούς κύκλους που συνδέουν σήμερα αρμονικά τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν με τους στρατιωτικούς.

Τι προτείνω! Μια σοβαρή και στενή, απολύτως ειλικρινή και άμεση επαναπροσέγγιση μεταξύ της Ελληνικής και τουρκικής ηγεσίας για απεγκλωβισμό από το ρητό και άρρητο πλαίσιο που εκνευριστικά υποκριτικά σχηματίζουν για το καθεστώς στο Αιγαίο ΝΑΤΟ, Γερμανία και Ρωσία. Γνωρίζω πως ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα ξεκίνησε την θητεία του ακούγοντας συμβουλές για αναθεώρηση του καθεστώτος στο Αιγαίο. Δεν γνωρίζω, ωστόσο, αν συνεχίζει να βλέπει θετικά αυτή την πιθανότητα, μια και από τότε μέχρι σήμερα το επιτελείο του εμπλουτίστηκε με κάποιους εμπειρογνώμονες που βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Δεν θα ήταν έξυπνο ούτε για τον Ομπάμα να επιτρέψει την διολίσθηση σε μια πολεμική σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκία… και διαθέτει μέσα για να μην συμβεί το παραμικρό σοβαρό επεισόδιο! Όσο για το δημοκρατικό, προοδευτικό κίνημα σε Ελλάδα και Τουρκία μάλλον ήρθε η ώρα να συντονιστεί και να δράσει πρακτικά/πολιτικά για την ειρήνη, μια και, όπως έλεγε ήδη από τον 5ο αιώνα π.χ. ο κινέζος θεωρητικός της στρατηγικής Σουν Τζου, «όλος ο πόλεμος βασίζεται στην παραπλάνηση»!

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.