Articles by "Οι Bloggers σχολιάζουν"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οι Bloggers σχολιάζουν. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Επιμένουν οι ντεμοντέ και γράφει το «ΠΡΙΝ»: «Όχι, ο εξευτελισμός δεν είναι  cool, είναι ντροπή».
Μην επιμένεις, δεν είναι ντροπή πλέον ! Ο εξευτελισμός είναι μόδα διεθνώς και η καταστατική πραγματικότητα στη σημερινή Ελλάδα. Το «Survivor» δεν αναπαριστά απλώς αυτή την πραγματικότητα, αλλά την διασκεδάζει μυθοπλαστικά, ορίζοντάς την ηρωικά. Είναι ήρωας της καθημερινότητας αυτός που ηδονίζεται με τον (αυτο)εξευτελισμό του και που απολαμβάνει το ρεζίλεμά του και ασφαλώς την διαδικασία ρεζιλέματος του Άλλου. Και αν δεν είναι ακόμη, έχει μεγάλες πιθανότητες να γίνει αύριο.
Η ζωή αν δεν είναι ρόλος και παράσταση εξευτελισμού παύει να έχει νόημα, από τη στιγμή που όλα όσα έδιναν νόημα στην ύπαρξη εξευτελίζονται καθημερινά σε μια ολοκληρωτική αγορά, η οποία υποκαθιστά οντολογικά και λειτουργικά την κοινωνία.  
Η φιλαυτία είναι χαρακτηριστικό του νικητή και τονίζεται από την παράσταση ηγεσίας και ηγεμονίας, με την υποκριτική μορφή του αλτρουισμού και της φιλαλληλίας. Χωρίς αυτή την απόλυτη υποκρισία η επιβίωση θα αντέφασκε με την ηγεμονία. Η επιβίωση θα ήταν ήττα και όχι νίκη! Θα ήταν ντροπή και όχι θρίαμβος!
Τι διδάσκει στην πραγματικότητα το «Survivor»; Την μόδα της επιχειρηματικότητας στην αναρχοκαπιταλιστική της εκδοχή. Ουσιαστικά αποτελεί το σχήμα υποκατάστασης της κοινωνικότητας από την επιχειρηματικότητα. Και όλα αυτά για μία επιβίωση που συνδέεται με την καταστροφή του Άλλου. «Ο θάνατός σου η ζωή μου»! Η ήττα σου νίκη για την επιβίωσή μου! Ο αποκλεισμός σου μοναδική συνθήκη για την δική μου πρόοδο και ευημερία! Η δόξα του πλέον χυδαίου ρεαλιστικού ατομισμού.
Είναι καινούρια όλα αυτά; Δυστυχώς όχι! Είναι τόσο παλιά όσο τα κλασικά οικονομικά και η κοινωνιολογία και πριν από αυτά φιλοσοφικά ρεύματα και ατομικιστικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις. Το καινούριο της υπόθεσης είναι το «παιχνίδι» μέσω του οποίου αποκτούν ισχυρό παιδαγωγικό impact σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού και γίνονται μόδα. Ωστόσο, μια μορφή μόδας που δεν μπορεί και δεν θα περάσει έτσι απλά, όπως άλλες επιμέρους μόδες της αγοράς, αλλά θα περάσει αφού προηγουμένως καταστρέψει απολύτως την σχέση ηθικού – πολιτικού που δομεί κάθε κοινωνία για να μπορεί να ορίζεται ως τέτοια. Και τότε θα ξανασυζητήσουμε για την έννοια του επιζώντος!
Μου αρέσει που ο αγαπητός Κυριάκος Μητσοτάκης έρχεται σήμερα να αγωνιστεί για την «αποποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας» στην Ελλάδα! Με συμπάθεια το λέω: Αν το πιστεύει, έχει μείνει πολύ πίσω στο ζήτημα. Δεν είμαστε εκεί που ίσως βρισκόμαστε στην Ελλάδα πριν από κάμποσα χρόνια. Οι εποχές πλέον μεταβάλλονται με μεγάλη ταχύτητα διεθνώς και η ελληνική κρίση λειτουργεί σαν επιταχυντής της ιστορίας σε ο, τι αφορά στην ελληνική κοινωνία. Άδηλα και σε μεγάλο βαθμό «υπόγεια» και παραθεσμικά διαλύεται το πλέγμα κανονικότητας και νομιμότητας που αποτελούσε θεμέλιο της πολιτείας και πλαίσιο ανάπτυξης των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Με άλλα λόγια, διαμορφώνεται ένα ηθικοπολιτικό κενό, το οποίο έρχεται να καλύψει ο «Survivor» που παρίσταται ως κοινωνικός ρόλος με τα χαρακτηριστικά και την προσωπικότητα του νικητή στο συγκεκριμένο παιχνίδι.
Αυτό δεν αφορά στην «αποποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας», αλλά στον απόλυτο εκχυδαϊσμό της επιχειρηματικότητας. Στο επιχειρηματικό πνεύμα δεν υπάρχει πια η έννοια του εξευτελισμού όπως πριν. Καλός επιχειρηματίας σε κάθε παραγωγικό τομέα είναι ο καλά εξευτελισμένος επιχειρηματίας. Δηλαδή, αυτός που αναγνωρίζεται ως τελικός νικητής μέσω εξευτελιστικών διαδικασιών για την επικράτησή του. Κάπως έτσι αναπτύσσεται ο ανταγωνισμός για το ποιος θα εξευτελιστεί περισσότερο!
Πριν από λίγα χρόνια κάθε επιχειρηματίας, πολιτικός, δημοσιογράφος ή άλλος επαγγελματίας που διατηρούσε φιλοδοξίες κοινωνικής ανόδου και επέκτασης/προόδου στην αγορά (του) αγωνιζόταν για την ανάπτυξη και προβολή ενός προφίλ, το οποίο τουλάχιστον δεν θα περιείχε εξευτελιστικά στοιχεία. Αντίθετα, η σημερινή μόδα της ελευθέριας αγοράς όχι μόνον επιτρέπει τον εξευτελισμό, αλλά τον συνδέει ευθέως και θετικά με την πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση. Αν δεν είσαι κατεξευτελισμένος προσωπικά και δεν έχεις δεκάδες κατηγορίες στην πλάτη και κάμποσες καταδίκες, δεν αναγνωρίζεσαι ως κάτι σημαντικό τη σήμερον! Είσαι ένα τίποτα, ανίκανο να εσωτερικεύσει το πνεύμα της εποχής. Ένας/μία ντεμοντέ, ένας από χέρι χαμένος, ένας οπισθοδρομικός που αδυνατεί να συλλάβει το πνεύμα της εποχής και να προσαρμοστεί στη νέα μορφή επιχειρηματικότητας, η οποία ορίζει όχι απλώς τον επιχειρηματία, αλλά και τον κάθε άνθρωπο ως νικητή, στον βαθμό που είναι έτοιμος να ρεζιλευτεί δημοσίως, εμφανιζόμενος παράλληλα ως «θύμα» της άτιμης κοινωνίας ή ζωής.
Για να είσαι με τους νικητές πρέπει οπωσδήποτε η αναφερόμενη ταυτότητά σου να περιέχει το μοιραίο. Να είσαι μοιραία ή μοιραίος. Αυτή, η στην πραγματικότητα μεταμοντέρνα φυσιολογικότητα αποτελεί μορφή κοινωνικής παιδαγωγικής που καταργεί όλα τα παιδαγωγικά πρότυπα που αναπτύχθηκαν κατά τη νεωτερικότητα και τον μοντερνισμό. Στην ουσία καταργεί την έννοια της ιστορίας και παραστάσεις της ιδεολογίας. Όλα μεταβάλλονται σε μία case study για την επιβίωση με μοναδική προϋπόθεση την ανοχή σου και την αντοχή σου στον αυτοεξευτελισμό και την μάχη σου για τον εξευτελισμό των άλλων.
Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί τον «πάτο» στον κοινωνικό βούρκο, αλλά σίγουρα αποτελεί μία διαδικασία κοινωνικής διάλυσης και εκχυδαϊσμού της προσωπικότητας με την μορφή μίας μαζικά πλέον νομιμοποιημένης βαρβαρότητας. Μετά από αυτό επίτρεψέ μου, αναγνώστη μου, να κλείσω με το σύνθημα/μήνυμα: Βοήθεια, θέλω πίσω την ουρά μου! Για να ισορροπήσουμε κάπως, βρε αδελφέ! 


Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
«…ο πιο ριζοσπαστικός επαναστάτης θα μετατραπεί 
σε συντηρητικό μία ημέρα μετά την επανάσταση».
Χάννα Αρεντ, 12 Σεπτεμβρίου 1970, The New Yorker
Η θεωρία της ψυχολογίας του κοπαδιού έχει τις ρίζες της στον Κέυνς. Σύμφωνα με τον Κέυνς οι άνθρωποι ακολουθούν το «κοπάδι» γιατί πιστεύουν ότι τα υπόλοιπα μέλη – πρόβατα του κοπαδιού έχουν καλύτερη πληροφόρηση από τους ίδιους (το βλέπουμε και στα καθ'ημάς  με το πλήθος των "ειδημόνων" που εμφανίζονται στα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης). 
Μετά τον Κέυνς, άλλοι ερευνητές μελέτησαν την κοινωνική μάθηση και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα άτομα μαθαίνουν παρατηρώντας τη συμπεριφορά των άλλων, παρουσιάζουν δηλαδή μία συμπεριφορά μιμητισμού.Μελέτες των νευροεπιστημών απέδειξαν ότι ο εγκέφαλός μας έχει όντως ένα σύστημα που αντανακλά τις πράξεις των άλλων. 



Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος υπακούει στο «κοπάδι» λόγω του ότι θέλει να υπακούσει στους κοινωνικούς κανόνες που του υπαγορεύουν τα κοινωνικά κανάλια (τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτό). 

Άλλοι, μεταξύ αυτών και πολλοί οικονομολόγοι, υποστηρίζουν ότι  συμπεριφορά του κοπαδιού είναι όταν το άτομο αποφασίζει να ακολουθήσει τις ενέργειες των άλλων ανεξάρτητα από την πληροφόρηση που έχει το ίδιο δηλαδή προτιμά να ακολουθήσει το κοπάδι ακόμα και εάν οι πληροφορίες που έχει του υποδεικνύουν το αντίθετο. 

Ο συσχετισμός της συμπεριφοράς του κοπαδιού στην πολιτική και στην οικονομία είναι πασιφανής. Συμπεριφορά του κοπαδιού επιδεικνύουν οι χώρες –μέλη της ΕΕ υπακούοντας σε κανόνες που τους υπαγορεύουν συγκεκριμένα όργανα όπως είναι π.χ. η υπακοή στο μοντέλο της λιτότητας και της ανεξέλεγκτης ελεύθερης αγοράς παρόλο που αυτό έχει αποδειχτεί αποτυχημένο και την κατάρρευσή του τη βιώνουμε.

Τί γίνεται όμως όταν η συμπεριφορά του κοπαδιού διακρίνεται από ησυχία και πλήρη συμμόρφωση και δεν υπάρχει αντίσταση; Οι λόγοι της έλλειψης αντίστασης μπορεί να είναι πολλοί. Μία από τις απαντήσεις που δίνονται σε αυτό το ερώτημα είναι αυτό της θεωρίας  επιλογών της αδράνειας. Σύμφωνα με αυτή τα άτομα αποφεύγουν δαπανηρές αλλαγές μέχρις ότου λάβουν καινούρια πληροφόρηση. Η θεωρία αυτή αναπτύχθηκε το 1992 από τον Dixit ο οποίος υποστήριξε ότι η αδράνεια επικρατεί ιδιαίτερα σε ένα πολύ ευμετάβλητο περιβάλλον. Αυτό μάλλον έχει συμβεί όχι μόνο στον ελληνικό λαό αλλά και σε όλη την ΕΕ που δείχνει να μην μπορεί να ανταποκριθεί στην αβεβαιότητα που προκαλεί το σύγχρονο περιβάλλον και ως εκ τούτου μένει ουσιαστικά αδρανής και προσηλωμένη σε αποτυχημένες πρακτικές, όπως προαναφέρθηκε.

Η αβεβαιότητα βέβαια είναι διαφορετικών τύπων και ο καθένας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά (Cabantous et al., 2012)  Για παράδειγμα ορισμένοι υποστηρίζουν ότι κάποιες ενέργειες είναι πιο αποδεκτές από άλλες. Το ζούμε σήμερα όπου παρά το  οικονομικό αδιέξοδο της χώρας που προκλήθηκε από τις απόλυτα λανθασμένες οικονομικές επιλογές που της επιβλήθηκαν από τους δανειστές, κάποιοι υποστηρίζουν τη συνέχεια αυτών εάν και γνωρίζουν ότι είναι κακές για την ελληνική κοινωνία γιατί διαφορετικά, όπως υποστηρίζουν, θα οδηγηθούμε σε χειρότερες καταστάσεις. Είναι όμως έτσι;

Ιδιαίτερα κρίσιμης σημασίας όμως στο σημείο αυτό είναι το σημείο αναφοράς σχετικά με το πώς θα ληφθεί μία απόφαση (Kahneman et al., 1991). Με άλλα λόγια, εάν συνεχισθούν οι αδιέξοδες αυτές πολιτικές ποιο είναι το σημείο αναφοράς, δηλαδή πού εφαρμόσθηκαν οι πολιτικές αυτές, με τι αποτέλεσμα, σε τι βάθος χρόνου και με ποια αποτελέσματα για την  κοινωνία; Το αντίστοιχο φυσικά ισχύει και για τις εναλλακτικές καταστάσεις. Επειδή όμως  λείπει όλη αυτή η πληροφόρηση λόγω της έλλειψης ενός ανοικτού διαλόγου, οι αποφάσεις που λαμβάνονται δείχνουν να υποφέρουν από περιορισμένη ορθολογικότητα δηλαδή δεν εξετάζονται όλα τα στοιχεία γιατί μπορεί να μην υπάρχουν αλλά ούτε και το άτομο να προλαβαίνει να τα διαβάσει (π.χ. βουλευτές που δεν διαβάζουν τα μνημόνια που όμως ψηφίζουν την επιβολή τους) και ως εκ τούτου επιλέγονται "λύσεις" που μπορεί να εξυπηρετούν το σήμερα (διαπραγματεύσεις για ρανίδες χρηματοδότησης) αλλά είναι εμφανώς βλαπτικές για το αύριο .

Υπάρχει όμως ελπίδα και αυτή είναι η ύπαρξη ενός ανοικτού διαλόγου για την κοινωνία, την πολιτική και την οικονομία. Με τον ανοικτό διάλογο ακόμα και αυτοί που αποφεύγουν τον κίνδυνο μπορεί να τον αναλάβουν εάν αντιληφθούν και πεισθούν ότι οι συνέπειες της εφαρμοσθείσας πολιτικής είναι αδιέξοδες και εξετασθούν όλες οι εναλλακτικές προτάσεις που πιθανόν να εξετάζουν ακόμα και τη φυγή από το «κοπάδι».



Ενδεικτική βιβλιογραφία


Banerjee, A., 1992, A Simple Model of Herd Behavior, Quarterly Journal of Economics, 107, 797–818
Bikhchandani, S., D. Hirshleifer, and I. Welch, 1992, A Theory of Fads, Fashion, Custom, and Cultural Change as Informational Cascades, Journal of Political Economy, 100, 992–1026
Dixit, A., 1992, Investment and Hysteresis, Journal of Economic Perspectives, 6, 107–132.
Kahneman, D., J.L. Knetsch, and R.H. Thaler, 1991, The Endowment Effect, Loss Aversion, and Status Quo Bias: Anomalies, Journal of Economic Perspectives, 5(1), 193–206
Keynes, J.M. 1930. A treatise on money. LondonUK McMillan.
Simon, H. 1955. A behavioral model of rational choice. Quarterly Journal of Econometrics. 69. 99-118.

πηγή

Σοκαρισμένη η διεύθυνση ειδήσεων του MEGA λάμβανε το πολιτικό ρεπορτάζ του απεσταλμένου της από το Βελιγράδι ή/και το Ζάγκρεμπ κατά την πρώτη περίοδο του πολέμου που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία.  Ένα ρεπορτάζ που δεν παραγόταν στο «μέτωπο» - το οποίο δεν είχε πάρει ακόμη γενικευμένη φωτιά - αλλά ούτε σε κυβερνητικά ή αλλά γραφεία παραγωγής ειδήσεων προς εξυπηρέτηση κάποιας προπαγανδιστικής γραμμής. Δεν έμοιαζε με τις ειδήσεις του Reuters και του Associated Press από την περιοχή. Είχε σημαντικές διαφορές ως προς τα πραγματικά συμβάντα και τις προεκτάσεις τους.
 Ήταν ένα ρεπορτάζ που αγνοούσε συνειδητά το Reuters και το Associated Press, όπως και οποιαδήποτε άλλη παράγωγη πηγή ειδήσεων και ενδιαφερόταν αποκλειστικά για την πρωτογενή, αυθεντική, συνήθως off-the-record πηγή σε ξενοδοχεία, ταβέρνες, αυτοκίνητα, ακόμη και απίθανους χώρους, όπου υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι, στρατιωτικοί, διπλωμάτες και επαναστάτες-αποσχιστικοί με συναντούσαν. Δεν ήταν εύκολες οι συναντήσεις αυτές και οι περισσότερες δεν θα πραγματοποιούνταν χωρίς την ολόθερμη βοήθεια ελλήνων διπλωματών, «μεταφραστών» και κάποιων άλλων ελλήνων και ξένων που γνώριζαν καλά πρόσωπα και πράγματα. Αυτοί ήταν η εγγύηση πως αυτά που μάθαινα ήταν για να διαμορφώσω προσωπική άποψη για τα γεγονότα και όχι για αποσπασματική-προπαγανδιστική χρήση. Στο βαθμό που κέρδιζα την εμπιστοσύνη ενός μεγάλου εύρους εκ των αντιπάλων-πρωταγωνιστών στο γιουγκοσλαβικό δράμα της διάλυσης, μπορούσα να κρίνω σωστά (και μάλλον αμερόληπτα) πολιτικές, στρατιωτικές και διπλωματικές κινήσεις και να «προβλέψω» πρωτοβουλίες ή να προβλέψω το πιθανό αποτέλεσμα πρωτοβουλιών σε Ομοσπονδιακό και διεθνές επίπεδο. Με άλλα λόγια, να διηγηθώ τι συμβαίνει πραγματικά (ανταγωνιστικά) και τι μέσα σε αυτό είναι η είδηση των ημερών ή της ημέρας.  
Μα, αυτό δεν είναι ακριβώς «η είδηση»! Λάθος, χωρίς αυτό δεν μπορεί να παραχθεί καμία απολύτως είδηση. Η μετάδοση της είδησης εμπεριέχει και τον κώδικα για τη διαμόρφωση μηνύματος από τον αποδέκτη - τον τηλεθεατή στην περίπτωσή μας. Η μάθησή μου στη γιουγκοσλαβική κρίση, δομούσε ένα σφαιρικό γνωστικό μοντέλο για να κρίνω τι είναι είδηση και τι δεν είναι. Τι είναι αυτό που μια προπαγανδιστική δομή σχηματίζει και ορίζει σαν Ψευδές ή αληθές. Πώς, εσύ ο πολιτικός παράγοντας, για να ορίσεις την αληθινή είδηση, διασπείρεις - εσύ ο ίδιος - ψευδείς ειδήσεις, με φορέα τον δημοσιογράφο, χωρίς ασφαλώς να νοιάζεσαι για το κύρος του.
 Ο αποδέκτης της πληροφορίας είναι το κρίσιμο στοιχείο της επικοινωνίας και όχι ο πομπός του μηνύματος (είδηση). Μαζί με το συμβάν που μεταφέρεις ως είδηση είναι ενσωματωμένος και ο κώδικας ερμηνείας του από τον αποδέκτη. Και με αυτή την έννοια οι ψευδείς ειδήσεις - που προβληματίζουν ιδιαίτερα σήμερα, ακόμη και στην Ελλάδα με το περιστατικό της «είδησης για προκήρυξη εκλογών»  - κατασκευάζονται όπως ακριβώς οι άλλες!  
Κόλαση για τους συναδέλφους μου στο MEGA ήταν οι ανταποκρίσεις μου από τη Γιουγκοσλαβία! Τι να κόψουν και τι να αφήσουν, κατά τη στιγμή που άλλα περιείχαν τα τηλεγραφήματα των διεθνών πρακτορείων! «Διάβαζε τουλάχιστον τι γράφουν για να προσαρμόζεις αυτά που λες», ήταν η παρότρυνση ενός εξαιρετικού και πολύπειρου συναδέλφου, που ασκούσε τότε καθήκοντα διευθυντή. Ενώ εγώ του εξηγούσα πως δεν χρειαζόταν να «διαβάσω» τίποτε μια και ήμουν κάμποσες ώρες της ημέρας στα γραφεία του Reuters, παρακολουθώντας τα «κεντρικά» - και όχι οι δημοσιογράφοι του στην περιοχή - να είναι αυτά που διαμόρφωναν τον κώδικα ερμηνείας κάθε συμβάντος, πλάθοντας τελικά κάθε είδηση. Τα ήξερε και αυτός, αλλά τι να κάνει; Είναι επανάσταση να αγνοήσεις τα διεθνή πρακτορεία. Και η επανάσταση δεν γίνεται από δημοσιογράφους. Ασφαλώς δεν γίνεται και χωρίς αυτούς!
Θέλω με το σημείωμα αυτό να απαντήσω στο σχετικό σχόλιο / «άποψη» υπό τον τίτλο «Ψευδείς ειδήσεις και παραμύθια» της «Εφημερίδας των συντακτών». Ο δημοσιογράφος για να προστατεύσει τον εαυτό του και το κοινό (του) από «ψευδείς ειδήσεις» πρέπει να απεγκλωβιστεί από τον επαγγελματικό του ανταγωνισμό και τις ορθολογικές / κατεστημένες συνθήκες άσκησης του επαγγέλματός του – από τον πολιτικό στην ουσία ανταγωνισμό που διαμορφώνει τον κώδικα ερμηνείας συμβάντων, αλλά και τα συμβάντα αυτά καθ΄ εαυτά ως γεγονότα. Είναι ακριβώς αυτός ο κώδικας που σε καθιστά εν δυνάμει φορέα «ψευδών ειδήσεων», με τον ίδιο τρόπο που σε ορίζει ως έγκριτο λειτουργό της δημοσιογραφίας, που μεταδίδει «μη-ψευδείς ειδήσεις».
Τί να σημαίνει άραγε αυτή η διαφοροποίηση σε προσωπικό επίπεδο για αυτοπροστασία και σεβασμό των αποδεκτών της είδησης (σου); Ποια θα μπορούσε να είναι μακροπρόθεσμα η τύχη αυτού του δημοσιογράφου; Η απάντηση είναι γνωστή. Ας μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν! Οι ψευδείς ειδήσεις είναι η άλλη όψη της δημοσιογραφικής πραγματικότητας. Είναι πραγματικότητα που διαμορφώνει πολιτικά γεγονότα, όπως και οι ειδήσεις που δεν διαψεύδονται, αλλά με μεγαλύτερη ένταση στο μήνυμα κατά την διαδικασία διάψευσης. Αυτό δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Το καινούργιο αυτής της υπόθεσης είναι η ταχύτητα και το εύρος αναμετάδοσης της ψευδούς ειδήσεως, που την καθιστούν μια πανίσχυρη στιγμή «αλήθειας», ικανή να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις σημαντικότερες από τις ειδήσεις που δεν διαψεύδονται επίσημα.
Η φήμη είναι πάντοτε ισχυρότερη από την πραγματικότητα, επειδή αντί για έναν κοινό κώδικα ερμηνείας, χρησιμοποιεί το αιφνιδιαστικό στοιχείο που διαταράσσει αυτόν τον κώδικα. Στον κόσμο μας όπου η (κανονική) πολιτική υποχωρεί, ολοένα και περισσότερο η ζωή θα διαμορφώνεται στο πλαίσιο ψευδών ειδήσεων. Οι ψευδείς ειδήσεις εκφράζουν την αντικανονικότητα - την καταστροφή της κλασικής οντολογίας - στον καταστατικό χαρακτήρα του πραγματικού. Και για αυτό είναι ένα πολύτιμο εργαλείο πολιτικών που εμφορούνται από ολοκληρωτικές αντιλήψεις.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Του Μιχαήλ Στυλιανού

Η Γερμανίδα Καγκελάριος ΄Ανγκελα Μέρκελ, «ισχυρότερη αρχηγός κράτους», όπως συχνά την αποκαλεί ο Βρετανός παρουσιαστής των πρωινών ειδήσεων της Ντώϋτσε Βέλλε, συναντάται σήμερα με τον κ. Ντόναλντ Τραμπ, τον Αμερικανό πρόεδρο που ο γερμανικός Τύπος, στην ευγενέστερη κάποτε πρώτη σελίδα του,(του Σπίγκελ), παρουσίασε αποκεφαλιστή του Αγάλματος της Ελευθερίας!

Σε ερώτηση του παρουσιαστή του δελτίου, εάν η σημερινή συνάντηση θα οδηγήσει στην θέρμανση των σχέσεων μεταξύ του Προέδρου Τραμπ και της ηγέτιδας της Ενωμένης Ευρώπης, ο πολιτικός σχολιαστής της Ντώϋτσε Βέλλε εξέφρασε τον σκεπτικισμό του. Επιβεβαίωσε έτσι την σοβαρότητα και την αξιοπιστία του.

Επειδή θα έπρεπε πράγματι να διαθέτει η κ. Μέρκελ ικανότητες υπνωτιστή για να διαγράψει από τη μνήμη του σημερινού συνομιλητή της τις -πρωτοφανούς εχθρότητας και πολεμικής εναντίον του- δηλώσεις, εκδηλώσεις και γεγονότα, στην υπό τον έλεγχό της ευρωπαϊκή επικράτεια, σ’ όλη τη διάρκεια της αμερικανικής εκλογικής εκστρατείας και μετά την ορκωμοσία του.

Το πρωτοφανές -μεταπολεμικά- φαινόμενο ευθείας γερμανικής -και δορυφόρων- δραστικής ανάμειξης στην εσωτερική πολιτική διαμάχη στις ΗΠΑ, με εκρήξεις απέχθειας κατά του νικητή των εκλογών, απέκτησε τα χαρακτηριστικά υστερίας, που ξεγράφει και κανόνες του δημοκρατικού πρωτοκόλλου, και συμμαχική δεοντολογία και την συναίσθηση αναλογιών και ιστορικών διδαγμάτων, για να δώσει τον λόγο στα πατρογονικά ένστικτα.

Την αυθεντική έκφρασή τους διεκδίκησε ο κ. Τζόζεφ Ζόφε, εκδότης-διευθυντής της πασίγνωστης γερμανικής εφημερίδας Die Zeit, o oποίος απασφάλισε το υποσυνείδητο του γερμανο-ευρωπαϊκού κατεστημένου προφέροντας τη λέξη δολοφονία. Συνέβη μετά την «καταστροφή» της εκλογής και της ορκωμοσίας του Προέδρου Τραμπ, κατά τη συζήτηση σε πάνελ του εθνικού δικτύου ARD, όταν ακροατής ρώτησε τις ομιλούσες κεφαλές αν υπήρχε δυνατότητα καθαίρεσης του από το προεδρικό αξίωμα.

Ο διευθύνων την εκπομπή απάντησε ότι υπάρχουν πολλά πολιτικά και νομικά εμπόδια για την καθαίρεση του νέου προέδρου, πολλά θα πρέπει να γίνουν μέχρι να φθάσουμε ως εκεί… Εκεί πετάχτηκε ο εκδότης της Τσάϊτ: «Φόνος στον Λευκό Οίκο, για παράδειγμα…»

Οι τηλεθεατές της Ντώυτσε Βέλλε, την επομένη της τελετής της ορκωμοσίας στην Ουάσιγκτων ασφαλώς εσημείωσαν την εξαφάνιση και προφάσεων νηφαλιότητας και αμεροληψίας, σε μια ειδησεογραφική εκπομπή σε νευρική κρίση, όπου προβάλλεται η αντιδιαδήλωση κατά Τραμπ στην Ουάσιγκτων και οι «αποκαλύψεις» ανώνυμων πρακτόρων στον αμερικανικό Τύπο για εμπλοκή του ίδιου του προέδρου Τραμπ σε σεξουαλικό σκάνδαλο στη Μόσχα, βιντεογραφημένο από την ρωσική αντικατασκοπεία…

Καλείται να καταθέσει και Αμερικανός σχολιαστής, ο οποίος προαναγγέλλει –με ύφος ανθρώπου που γνωρίζει τα μέλλοντα- ότι πρόκειται να ακολουθήσει σωρείτης νέων αποκαλυπτικών στοιχείων, που τεκμηριώνουν αυτές τις πληροφορίες. Η ιστορία αυτή δεν θα τελειώσει εδώ, υπόσχεται με νόημα.

Η έξαψη της Φωνής της Γερμανίας έχει έκτοτε πέσει , παράλληλα με την πτώση στις κυκλοφορίες των αμερικανικών εφημερίδων και την ακροαματική βαθμολογία των ελεγχόμενων από το Σύστημα καναλιών και την αύξηση των ποσοστών του νέου προέδρου στα αμερικανικά γκάλοπ. Και, βέβαια, λόγω προσέγγισης της σημερινής συνάντησης της καγκελαρίου με τον στόχο, οικοδεσπότη του Λευκού Οίκου.

Συνεχίζεται όμως αμείωτη η καθημερινή πολεμική - με οποιαδήποτε ειδησεογραφική αφορμή και με επιχειρηματολογία αρχείου- από τα αμέσως ελεγχόμενα ή δορυφόρα ευρωπαϊκά και διεθνούς εμβέλειας ΜΜΕ, όπως λ.χ. Euronews, Euro2day, France 24, France 124 κ.α. ως και κατά χώρες κανάλια, όπως θα έχουν διαπιστώσει οι τηλεθεατές, ιδίως του Σκάι, παρ’ ημίν.

Ασφαλώς δεν θα έχει λησμονήσει επίσης ο Πρόεδρος Τραμπ, κατά την υποδοχή της Γερμανίδας καγκελαρίου, ότι αυτήν επέλεξε για « προσωπικό εγκάρδιο, σε πάρκο (κατά των συνακροάσεων;) αποχαιρετισμό» (μετά την τουριστική επίσκεψή του στην Αθήνα), λίγο προτού παραδώσει τον Λευκό Οίκο, στον άνθρωπο εναντίον του οποίου προεκλογικά συστρατεύθηκε με την αντίπαλό του, εισάγοντας καινοτομία στην αμερικανική πολιτική πρακτική.

Αυτή η επίσκεψη Ομπάμα, σε συνδυασμό με την προεκλογική και μετά συμπεριφορά Γερμανίας και Βρυξελλών, ανοίγεται σε σκοτεινότερες ερμηνείες, μετά τις καταγγελίες του ίδιου του προέδρου Τραμπ και πληροφορίες δύο Αμερικανών μυστικών πρακτόρων και ενός πρώην εφέτη, που φέρουν τον κ. Ομπάμα οργανωτή και υποκινητή της όλης εκστρατείας δυσφήμησης, διαπόμπευσης και ανατροπής του διαδόχου του –και αντικατάστασης του από τον αντιπρόεδρο Πενς, κατά το αναφερόμενο από άλλες πηγές, σχέδιο του Βαθέως Κράτους.

Κατήγγειλαν συγκεκριμένα οι δύο Αμερικανοί πράκτορες, ότι ο ακόμη τότε Πρόεδρος Ομπάμα εξασφάλισε τη συνεργασία Βρετανών πρακτόρων για την κατασκόπευση (υποκλοπές, συνακροάσεις) του Μεγάρου Τραμπ, όπου είχε το επιτελείο του ο σημερινός Πρόεδρος, για να πλευροκοπήσει την απαγόρευση της άνευ δικαστικού εντάλματος κατασκόπευσης Αμερικανών από τις αμερικανικές υπηρεσίες.

Βαρύ επομένως προβλέπεται και από τους Γερμανούς σχολιαστές το κλίμα της σημερινής αμερικανο-γερμανικής μετεκλογικής στην Ουάσιγκτων συνάντηση κορυφής.

Τα ζητήματα που θα εξεταστούν, «σε στυλ Μπίζνες μεταξύ δύο μεγάλων δυνάμεων», είναι κατά τη γερμανική ατζέντα: 1.-Η (αμερικανική) απειλή του προστατευτισμού.

2.-Το ΝΑΤΟ (αμερικανική απαίτηση αύξηση της γερμανικής συμμετοχής στις δαπάνες στο προβλεπόμενο 2%)

3.- Η στάση του νέου Προέδρου έναντι της Ε Ε

4.- Η διάγνωση των πραγματικών διαθέσεών του έναντι της Ρωσίας και η κοινή στάση στα προβλήματα της Ουκρανίας και της Συρίας.

Αυτά κατά βάση θα προσφέρουν την δυνατότητα στην κ. Μέρκελ να σταθμίσει (στιμάρει) τον νέον ηγέτη της ατλαντικής υπερδύναμης, την αυτοπεποίθησή του και τις πραγματικές διαθέσεις του έναντι της Γερμανίας και έναντι του προσώπου της ίδιας -ερώτημα με ιδιαίτερο προσωπικό ενδιαφέρον, ενόψει των γερμανικών εκλογών του φθινοπώρου.

Οι Γερμανοί σχολιαστές εξέφραζαν σήμερα εμπιστοσύνη στην αποδεδειγμένη ικανότητά της κ. Μέρκελ να γοητεύει Αμερικανούς προέδρους, απαθανατισμένη σε παράλληλα προβαλλόμενα βίντεο, με πιασίματα οικειότητας του Τζωρτζ Μπους και αγκαλιάσματα και φιλιά του Ομπάμα.

Επίλογος προηγηθέντος άρθρου

Μιχαήλ Στυλιανού

Σύντομη είδηση που θα συνοψίζει την αξιολόγηση της συνάντησης Τραμπ-Μέρκελ στον Λευκό Οίκο:

Στο ερώτημα των φωτορεπόρτερ εάν μπορούν να έχουν φωτογραφία χειραψίας, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έδωσε απάντηση...
Το ερώτημα επανέλαβε η καγκελάριος Μέρκελ: "Θέλετε μια χειραψία; ; ; "
Ο κ.Τραμπ και πάλι δεν απάντησε. Κατέφυγε σε υπομειδίαμα.
Ο υπεύθυνος στον Λευκό Οίκο κάλεσε τους φωτορεπόρτερ να αποχωρήσουν .

Δεν προέκυψε έτσι φωτογραφία χειραψίας από τη συνάντηση στον Λευκό Οίκο, παρά και την προσπάθεια της Γερμανίδας Καγκελαρίου - προφανώς σκεπτόμενης και τους Ευρωπαίους τηλεθεατές (ηγεσίες και υπηκόους) και τους μεθαυριανούς Γερμανούς ψηφοφόρους.

Με τον ανωτέρω τίτλο το αμερικανικό οικονομικό εξωσυστημικό πρακτορείο Zerohedge πρόβαλλε αποκαλύψεις ότι η ΄Ανγκελα Μέρκελ με τον Ολλανδό πρωθυπουργό Μαρκ Ρούτε συνήψαν μυστική συμφωνία με τους Ερντογάν και Νταβούτογλου για την απορρόφηση 150 έως 200 χιλιάδων «προσφύγων από τη Συρία» ε τ η σ ί ω ς στην Ευρώπη.

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Η είδηση δεν αναφέρεται στα σημερινά δελτία και σχόλια της Ντώϋτσε Βέλλε, του Γιουρονιούς και των διεθνών γαλλικών καναλιών, που αντιθέτως προβάλλουν τα συγχαρητήρια Γάλλων υπουργών στον Ολλανδό πρωθυπουργό Ρούτε για «τη νίκη του» στις χθεσινές εκλογές. Νίκη χαρακτηρίζουν το αποτέλεσμα όπου το κόμμα του Ρούτε χάνει δέκα έδρες, του Βίλντερς γίνεται δεύτερο κόμμα με κέρδη τεσσάρων εδρών, πολιτικό άλμα πολλών εδρών σημειώνουν οι οικολόγοι ενώ οι σοσιαλδημοκράτες καταρρέουν.

Σπάνιο είδος αντικειμενικού σχολιαστή -αλλά αγγλόφωνου Ολλανδού- στη Γιουρονιούς και στις France 24 και 124, σημείωνε ότι όλα τα ολλανδικά κόμματα αναγκάσθηκαν να ενισχύσουν την εθνικιστική συνθηματολογία τους, σύμφωνα με το πατριωτικό (πατριωτικό είπε, όχι «λαϊκιστικό») αίσθημα που απλώνεται στην Ευρώπη, «γεγονός που θα ενισχύσει το ρεύμα της Μαρίν Λε Πεν.»

Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τώρα τον πρωθυπουργό Βίκτωρ Ορμπάν της Ουγγαρίας, έγγραφε χθες το Zero hedge. Τον Δεκέμβριο του 2015, σχεδόν τέσσερεις μήνες πριν επισημοποιηθεί η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, ο κ. Ορμπάν κατηγόρησε την κ. Μέρκελ ότι επεξεργάζεται μια «μυστική συμφωνία» με τους Τούρκους ομολόγους της.

΄Ηδη από τον Σεπτέμβριο του 2015, προτού η κρίση του μεταναστευτικού λάβει τις μετέπειτα διαστάσεις της, ο τότε αντικαγκελάριος Σίγκμαρ Γκάμπριελ είχε δηλώσει πως η Γερμανία θα πρέπει να εισάγει 500.000 μετανάστες κάθε χρόνο.

Σε κυβερνητική έκθεση που δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα στη γερμανική εφημερίδα Ράϊνισε Ποστ, εμπειρογνώμονες έχουν εισηγηθεί την απορρόφηση 300.000 μεταναστών κάθε χρόνο, επί 40 χρόνια, σε αντιστάθμισμα της υπογεννητικότητας στη Γερμανία. Κατά τις ίδιες εκτιμήσεις η Γερμανία θα πρέπει να απορροφήσει 12 εκατομμύρια μετανάστες για να διατηρήσει τον ίδιο πληθυσμό των82 εκατομμυρίων.

Όπως έγραψε προ ημερών (στις 13 Μαρτίου) η Ντι Βελτ: « Αντίθετα προς προηγούμενες πληροφορίες, η Καγκελάριος Μέρκελ και ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε ανέλαβαν συγκεκριμένες δεσμεύσεις για νομική ποσόστωση προσφύγων στις διαπραγματεύσεις για την προσφυγική συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας. Οι Μέρκελ και Ρούτε υποσχέθηκαν ευθέως να εισδέχονται 150.000 έως 200.000 Σύρους πρόσφυγες στην Ευρώπη από την Τουρκία κάθε χρόνο.»

Μετά την σύναψη της συμφωνίας ο ακριβής αριθμός των προσφύγων που θα υποδεχόταν η Ευρώπη δεν ανακοινώθηκε από την Μέρκελ στους Ευρωπαίους ηγέτες, που απλώς συμφώνησαν σε «μια εθελοντική εισδοχή, για ανθρωπιστικούς λόγους» στο τελικό κείμενο της συνόδου κορυφής.

Προχωρώντας σ’ αυτό το περίεργο σχέδιο κοινωνικής μηχανικής (για την τεχνητή διατήρηση του πληθυσμιακού όγκου), η πολιτική τάξη της Γερμανίας είναι σαφές πως θεωρεί απαραίτητο να συμβουλευθούν ούτε καν το δικό τους εκλογικό σώμα- παρατηρεί εύστοχα το Zero hedge. Πιστεύουν αντίθετα όπως φαίνεται στη μέθοδο της δημιουργίας τετελεσμένων και αμετάτρεπτων γεγονότων. Προτείνουν μάλιστα και ένα σχέδιο ανάγκης, για την εξουδετέρωση ενδεχόμενου ξεσηκώματος του πληθυσμού. Σε περίπτωση οποιουδήποτε μελλοντικού δημοψηφίσματος, ο Γερμανός Ομοσπονδιακός Επίτροπος για τους Πρόσφυγες και Μετανάστες Αϋντάν Εζεγκούζ εισηγείται να δοθεί το δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες με δικαίωμα μονίμου διαμονής.

Σημαντικότατο συμπέρασμα των αποκαλύψεων –που δεν επισημαίνει το Zero hedge- είναι ότι Μέρκελ και Ρούτε, εμφανίζονται να προχωρούν αμέριμνοι, ιεροκρυφίως και συνωμοτικά, στη σύναψη συμφωνιών εφαρμογής αυτής της κοινωνικής μηχανικής, για διόγκωση/αλλοίωση του πληθυσμού του συνόλου των χωρών μελών της Ε Ε, εν αγνοία της πολιτικής ηγεσίας τους και των λαών τους, προφανώς σε εφαρμογή της ίδιας τακτικής της ύπουλης δημιουργίας τετελεσμένων και μη αναστρέψιμων καταστάσεων.

(Στην δική μας περίπτωση ειδικότερα αυτό το τετελεσμένο έχει σημαντικά συντελεσθεί και συνεχίζεται απροκάλυπτα, με την συναίνεση υποτελούς πολιτικού προσωπικού και με επιπρόσθετο γκανγκστερικό εκβιασμό.)

Εάν αυτές οι αποκαλύψεις είχαν δημοσιευθεί δυο μέρες νωρίτερα, χρόνο επαρκή για να διαρραγεί από τα Μέσα Ελεύθερης Ενημέρωσης το φράγμα αποσιώπησης των ελεγχόμενων ΜΜΕ του Συστήματος, ο κ. Μαρκ Ρούτε, συνένοχος της κ. Μέρκελ στην καταγγελλόμενη «απάτη» δεν θα επρόκειτο να ξαναδεί πρωθυπουργία ούτε σε κυβέρνηση συνεργασίας. Τις επιπτώσεις της πάντως δεν θα γλυτώσουν εθνομηδενιστές ομόδοξοί του στις ακόλουθες ευρωπαϊκές εκλογές.

Η ιστορία κινείται από το βίωμα και όχι από την αναπαράστασή του στον Τύπο και στα ΜΜΕ.

Το βίωμα της ανεργίας δεν είναι απλώς η σκοτεινή και σιωπηρή όψη της στατιστικής, σαν και αυτήν που διατρέχει την κυριολεκτικώς δραματική ετήσια έκθεση του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση, η οποία μάλλον αντικειμενικά επιχειρεί να «συλλάβει» και αναδείξει το… ασύλληπτο! Το τραγικό, μη-αναστρέψιμο πλέον, κοινωνικό ζήτημα που έχει προκληθεί και εξελίσσεται από την εφαρμογή της στρατηγικής της «συντεταγμένης χρεοκοπίας» με πρωτόγνωρη ιστορικώς σε μέγεθος εσωτερική υποτίμηση στην πράξη.

Η αλήθεια των μεγεθών της ανεργίας φανερώνει τον απόλυτο ή σημαντικό αποκλεισμό περισσότερων από το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού της Ελλάδας. Αυτό σημαίνει πως ο μισός ελληνικός πληθυσμός βρίσκεται στο φάσμα του αποκλεισμού με κοινωνικοοικονομικούς όρους. Και αυτό, αγαπητέ αναγνώστη, προκαλεί όχι απλώς για πολιτική εκμετάλλευση των ανέργων, των απασχολούμενων σε μη-σταθερές θέσεις εργασίας και ασφαλώς των οικογενειών τους, αλλά για πολιτικές εξελίξεις πέραν κάθε φαντασίας. Το σημερινό πολιτικό δυναμικό της Ελλάδας «φωλιάζει» όχι απλώς στην ποιοτική διάσταση της ανεργίας, με την κυκλική να μειώνεται ελάχιστα και την διαθρωτική να μεγεθύνεται εξοντωτικά, προκαλώντας πρωτόγνωρα μετά τον πόλεμο κοινωνικά αδιέξοδα, αλλά μάλλον περισσότερο σε αυτό καθ’ εαυτό το βίωμα της ανεργίας. Στο πώς ο καθένας βιώνει αυτή τη μορφή αποκλεισμού και πώς αντιδρούν οι γύρω του, το κράτος και η αγορά.   

Δεν είναι, λοιπόν, η ποιοτική διάσταση της ανεργίας αυτή που θα «κινήσει» την ιστορία στην Ελλάδα, όπως ενδεχομένως νομίζει ο επιστήμονας που ερευνά ορθώς μεθοδολογικά το φαινόμενο, αλλά η ποιοτική διάσταση του βιώματος της ανεργίας.

Το υποκειμενικό βίωμα έχει κρίσιμη πολιτική σημασία και όχι οι κοινωνικές και ατομικές/προσωπικές αντικειμενικότητες (παράγωγα)  που συνυφαίνονται με αυτή τη μορφή αποκλεισμού.

Αν δεν έχεις νοιώσει τις συνέπειες της ανεργίας στο «πετσί» σου και στον «κόσμο» σου, μάλλον δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ ακριβώς. Προσπάθησε, αλλά δεν πιστεύω πως θα νοιώσεις την - συνειδητά αποφορτισμένη συναισθηματικά - γραφή μου. Όσους βλέπω να μιλούν πολιτικάντικα και να διαπληκτίζονται με άλλους και με ιδιαίτερο «πάθος» για την ανεργία, δεν τους υπολήπτομαι! Δεν ξέρουν για ποιο φαινόμενο μιλούν. Αυτός που ξέρει «πνίγεται» από το τραύμα και δυσκολεύεται να απαντήσει με ειλικρίνεια για το προσωπικό του δράμα. Όσοι τα καταφέρνουν και μιλούν για την τραγωδία τους στην καθημερινότητα, αντλούν επιχειρήματα από εξωτερικές προς αυτούς νοηματοδοτήσεις και προσλήψεις της ανεργίας. Ιδεολογικοποιούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το δράματα τους και αυτό κάτι δείχνει για τον κοινωνιολόγο ή τον πολιτικό επιστήμονα, αλλά στην πραγματικότητα παραμορφώνει την πολιτική αίσθηση του ανέργου, μέσα σε έναν κόσμο που προσβάλει το θεμέλιο της ύπαρξης και όχι το θεμέλιο της συνύπαρξης και της δημοκρατίας.

Η ανεργία, αναγνώστη μου, είναι αρρώστια. Μια κοινωνική πανούκλα με διαφορετικά ψυχικά και ψυχοσωματικά συμπτώματα για τον κάθε άνεργο. Και η διαφοροποίηση αυτή είναι άσχετη στη σημερινή ελληνική κοινωνία από την κοινωνική του διαστρωμάτωση (ομάδα, τάξη) – σε αντίθεση με αυτό που συνέβαινε πριν από την τρέχουσα κρίση. Έχει σχέση με άλλους παράγοντες και σχέσεις ατομικής ανάπτυξης και ασφαλώς κοινωνικοποίησης. Έχει σχέση με τη δόμηση του «υπερεγώ» εντός της αγοράς. Και στο βαθμό που η ελληνίδα και ο έλληνας νοιώθουν αποκλεισμένοι από την αγορά - συνήθως από κάποια συγκεκριμένη αγορά αναφοράς - βιώνουν μια ζωτικού χαρακτήρα μορφή απόρριψης, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της προσωπικότητας.

Ο σημερινός άνεργος και ιδιαίτερα ο μακροχρόνια άνεργος είναι ο αυριανός «απροσάρμοστος» - και χωρίς εισαγωγικά - πολίτης. Η ανεργία του γίνεται συνθήκη σοβαρής και στις περισσότερες περιπτώσεις μόνιμης διαταραχής της προσωπικότητάς του, οδηγώντας σε νευρώσεις και ψυχώσεις, από τις οποίες παράγεται ο «έλληνας πολίτης μετά τη κρίση». Θα είναι πλέον το τραύμα της ανεργίας που θα καθορίζει την πολιτική στάση και συμπεριφορά των Ελλήνων. Και όσοι πολιτικοί πιστεύουν πως θα καταφέρουν να χειραγωγήσουν προς το συμφέρον τους τη δραματική δυσαρμονία μεταξύ του «εκείνου», του «εγώ» και του «υπερεγώ» αυταπατώνται. Ο σημερινός άνεργος είναι μια «βόμβα», την οποία δεν μπορεί να «εξουδετερώσει» κανείς πολιτικός σχηματισμός. Είναι η «βόμβα» στα θεμέλια του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Και όποιος παίζει με τις βόμβες κινδυνεύει ασφαλώς να τιναχθεί στον αέρα.

 Συμβουλή: Αν δεν μπορείς να προσφέρεις συνθήκες αξιοπρεπούς, σταθερής εργασίας στον λαό που κυβερνάς, μην μιλάς για ανεργία. Μην προκαλείς την «βόμβα»! Δεν ξέρεις, όπως δεν ξέρω, πώς και πότε θα σκάσει. Και δεν ξέρουμε επειδή η «βόμβα» αυτή δεν έχει ενιαία δομή. Αποτελείται από δύο εκατομμύρια περίπου ξεχωριστά τμήματα, που λειτουργούν αυτόνομα. Η διαταραχή της δυναμικής ισορροπίας των τμημάτων της κάθε προσωπικότητας-άνεργος, διαταράσσει και την πολιτική δομή της «βόμβας» πάνω στην οποία στρογγυλοκάθεται η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ, νομίζοντας πως πρόκειται για πολυθρόνα!...

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Ο γνωστός Ελληνοαμερικανός διεθνολόγος Δρ. Νικόλαος Μωραΐτης θεωρεί ότι θα υπάρξει αναδιαμόρφωση συνόρων σε παγκόσμια κλίμακα μέσω της κατάργησης του έθνους - κράτους, επισημαίνει ότι η ΕΕ δεν εγγυάται τα σύνορα της Ελλάδας γιατί δεν έχει αμυντική και πολιτική ταυτότητα και την ανάγκη ύπαρξης πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα που θα σχεδιάσει την άμυνα της χώρας με υψηλή στρατηγική δεδομένου ότι κατά την άποψή του επίκειται τοπικός πόλεμος Ελλάδας - Τουρκίας, ο δε λαός θα πρέπει να πάψει να έχει κομματικές παρωπίδες και ιδεοληψίες. Θεωρεί επίσης ότι ένας πιθανός κατακερματισμός της ΕΕ θα ωφελήσει την Ελλάδα γιατί θα μπορεί να αναπτύξει ανεξάρτητα την οικονομία της και δεν θα διακυβεύεται το συμφέρον επιβίωσης.
Ακολουθεί η συζήτηση του Δρ. Ν. Μωραΐτη με τη Φωτεινή Μαστρογιάννη.

Φωτεινή Μαστρογιάννη:  Η εκλογή του προέδρου Τράμπ τι σηματοδοτεί για την Ελλάδα;

Νικόλαος Μωραΐτης:  Η εκλογή του προέδρου  Ντόναλντ Τράμπ, σηματοδοτεί για την Ελλάδα ότι σε αυτό τον ανταγωνιστικό εμπορικό και οικονομικό κόσμο, ο μοναδικός στόχος του κράτους είναι να μεριμνήσει για την  επιβίωσή του, την ασφάλειά του και το εθνικό του συμφέρον.

Στις δηλώσεις του, ασχέτως αν είναι υλοποιήσιμες η όχι,  μίλησε για τις αποφάσεις που θα πάρει για το διεθνές εμπόριο, για τις εμπορικές συμφωνίες, τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, για την κατάργηση δασμών μεταξύ των χωρών της NAFTA, για τη μεταφορά επενδύσεων και θέσεων εργασίας στο εξωτερικό, για την μετακίνηση της παραγωγής σε χώρες του Τρίτου Κόσμου για χαμηλό κόστος εργασίας, για επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών με NAFTA και εμπορική συμφωνία των χωρών του Ειρηνικού (TTP).  Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι αυτές οι δηλώσεις σηματοδοτούν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα - ελληνικές εταιρίες που έφυγαν στα Βαλκάνια,  Έλληνες που μεταναστεύουν στο εξωτερικό για ανεύρεση εργασίας, οι μισθοί φτώχειας, η οικονομική ανισότητα, οι καταστρεπτικές για την ελληνική κοινωνία εμπορικές συμβάσεις με την Ευρώπη και τις πολυεθνικές που είναι εναντίον των ελληνικών συμφερόντων.
Πράγματι, τα αποτελέσματα της NAFTA έφεραν μεγάλα κέρδη στις ελίτ και τις μεγάλες επιχειρήσεις, και στους εργαζόμενους μισθούς πείνας, φτώχεια.  Αλλά, και στις ΗΠΑ, είναι φανερή η οικονομική ανισότητα.
Φυσικά, εκατομμύρια εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους ή είδαν τους μισθούς τους να παραμένουν στάσιμοι, βίωσαν την οικονομική αστάθεια, την ανασφάλεια και βούτηξαν στη φτώχεια. Οι εργάτες βρήκαν δουλειές στα εργοστάσια των πολυεθνικών, στα σύνορα ΗΠΑ  με το Μεξικό, με μισθούς σκλάβων. Μικρές μεξικανικές επιχειρήσεις δεν άντεξαν στον ανταγωνισμό των πολυεθνικών και χρεοκόπησαν. Εκατομμύρια Μεξικάνοι εργάτες αναγκάστηκαν να αναζητήσουν δουλειά στις ΗΠΑ.
Κατά συνέπεια, ο Τράμπ, μιλάει για κάτι που έχουμε γράψει πριν αρκετά χρόνια: Για μεταρρύθμιση των εμπορικών συμφωνιών και διεθνών Οργανισμών.   Μιλάει για την εξάλειψη των συνόρων που ίσχυαν παλαιότερα. Στέλνει το μήνυμα ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο των εμπορικών συμφωνιών και  να αναπροσαρμόσουμε τις υπάρχοντες συμφωνίες προκειμένου να πληρούν τις ανάγκες των χωρών μας.
  
Φωτεινή Μαστρογιάννη: Θεωρείτε ότι ο τουρκικός επεκτατισμός, όπως εκδηλώνεται αυτή τη στιγμή εναντίον της Ελλάδας, θα εξελιχθεί σε κάποια πολεμική σύρραξη;

Νικόλαος Μωραΐτης: To ότι η Τουρκία αποβλέπει εις την πολιτικοποίηση του όλου θέματος με απώτερο σκοπό τον τουρκικό επεκτατισμό εις το απώτερον μέλλον είναι γνωστό.  Οι προσπάθειες της Τουρκίας, για συνεκμετάλλευση, συγκυριαρχία και ουσιαστική, τρόπον τινά ειπείν, εισβολή στο Αιγαίο, είχε αρχίσει από το 1962.  

Συγκεκριμένα, την περίοδο εκείνη, η Τουρκία, για πρώτη φορά, έθεσε στο ΝΑΤΟ, το αίτημα αναλήψεως της ευθύνης και επιχειρησιακής διευθύνσεως του Ανατολικού Αιγαίου, ως και τη μέριμνα αμύνης του θαλασσίου αυτού χώρου από τον τουρκικό στόλο.  Το αίτημα αυτό απορρίφθηκε, διότι η ζώνη ευθύνης της Τουρκίας έχει καθορισθεί εις τον Εύξεινο Πόντο.  

Παρά ταύτα, η Τουρκία εμμένει ακόμη στην μεγαλομανή αυτή ιδέα της, η οποία, το 1969, παρακάμπτει το ΝΑΤΟ και δοκίμασε άλλη οδό προσπελάσεως, διά του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, εις τον οποίο υπέβαλε σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο καθόριζε τα εξής: 
1) Τα νησιά δεν θα έχουν δικαιώματα επί της αιγιαλίτιδος ζώνης, 2) Επί συνορευούσης ζώνης, 3) Της υφαλοκριπίδος και 4) Επί της οικονομικής ζώνης.  

Και ο πλέον κοινός νους αντιλαμβάνεται, ότι βάσει της προτάσεως αυτής, η νοητή γραμμή διαχωρισμού των χωρικών υδάτων, δέον να χαράσσεται από ηπειρωτικής χώρας εις ηπειρωτικήν και τοιουτοτρόπως το Αιγαίο θα καθίστατο τουρκική θάλασσα. 

Η πρόταση αυτή ψηφίστηκε μόνο από την Τουρκία και την Τύνιδα. Η τουρκική Κυβέρνηση, επειδή απέτυχε και σε αυτή τη προσπάθεια, υπέβαλε δεύτερο τροποποιημένο σχέδιο, το οποίο είχε ως εξής: Τα νησιά να έχουν δικαίωμα επί της αιγιαλίτιδας ζώνης, της συνορευούσης ζώνης, της υφαλοκρηπίδας και της οικονομικής ζώνης, αναλόγως: α) του μεγέθους των β) του πληθυσμού, γ) της γεωγραφικής γειτνιάσεως και δ) αναλόγως της γεωμορφολογικής διαμορφώσεώς των.  

Και αυτό το σχέδιο απορρίφτηκε με συντριπτική πλειοψηφία, αφού επί συνόλου ψήφισαν 149, ψήφισαν υπέρ του σχεδίου μόνον 6.  Εν συνεχεία, διετύπωσε και άλλο σχέδιο, εξίσου εξωφρενικό με τα δύο πρώτα. Βάσει του σχεδίου τούτου, τα τέσσερα κριτήρια του νεωτέρου σχεδίου θα εφαρμόζονται μόνον επί της οικονομικής ζώνης.  Τούτο σε τελευταία ανάλυση, εάν ετίθετο σε εφαρμογή, τι θα σήμαινε;  Η Τουρκία θα έφθανε μέχρι του Θερμαϊκού κόλπου και του Αγίου Όρους και η Λιβύη και η Αίγυπτος μέχρι του Σαρωνικού κόλπου.

Μόνον η αναφορά μας εις το πρόσφατο παρελθόν αποδεικνύει, ότι η όποια Τουρκική Κυβέρνηση έχει από μακρού εκπονήσει τα σχέδια, για την κατάλυση του καθεστώτος του Αιγαίου, που σε τελευταία ανάλυση αποτελούν τα πρώτα σημεία εις τον ορίζοντα του επικειμένου τουρκικού επεκτατισμού.

Αξίζει, επιπλέον ν’ αναφερθώ ότι  είχε δοθεί η δυνατότητα να παρακολουθήσω το ετήσιο συνέδριο της τουρκικής οργάνωσης “American Friends of Turkey”, που συνήλθε στην Ουάσιγκτον, από τις 20 έως 23 Φεβρουαρίου το 1991. Στο περιθώριο του συνεδρίου είχα την ευκαιρία ν’ ανταλλάξω λίγες απόψεις και με τον γνωστό  Ναύαρχο Μπιρέντ, ο οποίος θεωρούνταν ένας από τους κύριους τεχνοκράτες της επεκτατικής πολιτικής της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας στο Αιγαίο.. Μου είχε δηλώσει ότι: “δεν υπάρχουν οριοθετημένες γραμμές και σύνορα στο Αιγαίο”.  Πρόκειται για τις γνωστές και απαράδεκτες τουρκικές απόψεις προσέγγισης του προβλήματος και του έδωσα την πρέπουσα απάντηση.

Εκείνο που με ανησυχεί βαθύτατα είναι η δραματική εξέλιξη που λαμβάνουν τα πράγματα στις σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας. Πιο συγκεκριμένα, φοβάμαι πως η όλη κατάσταση οδηγείται σε τοπικό πόλεμο Ελλάδος-Τουρκίας. 

Κατόπιν των ανωτέρω και αν λάβουμε υπ’ όψη:  1) Τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με την Τουρκία, τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο. 2) Τις ανακατατάξεις που λαμβάνουν χώραν στη Μέση Ανατολή. 3) Τον τουρκικό επεκτατισμό που κατευθύνεται από το κατεστημένο της αμερικανικής πρωτεύουσας και 4) ότι τα προσεχή 5 χρόνια θα είναι τα πιο κρίσιμα  για την παγκόσμια κατάσταση, αλλά ειδικότερα για μας, που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τόσους κινδύνους, νομίζω, ότι θα πρέπει να μας εμβάλλει σε ανησυχίες, που διάκεινται δυσμενώς σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων και δικαίων. 

Η κρίση στη Μέση Ανατολή, που άπτεται άμεσα της ασφάλειας της Πατρίδας μας, δεν απέχει πολύ απ’ όσα κατά καιρούς είχα γράψει γύρω από τον Ισλαμισμό, ιδιαίτερα το 1990 με θέμα “Το ισλάμ το νέο μέτωπο της Ευρώπης”, που τελευταία πολιτικοποιείται ραγδαία όχι μόνο στις χώρες προέλευσής του, αλλά και σ’ αυτή την Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ισλαμική κίνηση βέβαια, που λαμβάνει απειλητικές διαστάσεις, γιατί οι χώρες που την γαλουχούν έχουν στα χέρια τους το πανίσχυρο όπλο “πετρέλαιο”, γύρω από το οποίο εκτυλίσσονται όλες.  Τώρα που ο Ισλαμικός Άξονας κατάφερε και βρήκε διέξοδο στη Μεσόγειο, δια της Τουρκίας –όπως μεθοδεύεται- τα πράγματα για την Πατρίδα μας είναι δραματικά

Είναι φανερό ότι η χώρα μας βρίσκεται στο σταυροδρόμι πολλών επιλογών και εκεί ακριβώς η πολιτική και διπλωματική μας ηγεσία οφείλει να επιδείξει όλη την ικανότητα και κοντά σ’ αυτή και η στρατιωτική, γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορεί να λειτουργήσει η πρώτη.  Και αναφέρομαι σε ικανότητα, επειδή φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα πρέπει να την επιδείξουμε για να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις αυτές σε σχέση με τους τουρκικούς ελιγμούς, προκλήσεις, παραβιάσεις, θερμά επεισόδια, κλιμάκωση, απειλές χαμηλής έντασης. Οι κίνδυνοι είναι άμεσοι για την ασφάλεια της Πατρίδας μας.  Με απασχολεί σοβαρά ο φόβος αν η Τουρκία αναγκαστεί να ενδώσει για το κουρδικό, και συμπλεύσει κατά κάποιο τρόπο με τις απαιτήσεις μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή και επιχειρήσει να συνδέσει την υποχώρησή της με το καθεστώς των Νησιών μας στο Αιγαίο Πέλαγος.

Από όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι διαμορφωτές αποφάσεων εξωτερικής πολιτικής πρέπει να συνδεθούν με την “ακαδημαϊκή/διεθνολογική κοινότητα”, η οποία, ακαδημαϊκή εμπειρική έρευνα και μελέτη, μέσα από την θεωρία διεθνών σχέσεων, έχει την δυνατότητα να ερμηνεύσει, να αναλύσει να αξιολογήσει και να προβλέψει την υφιστάμενη κατάσταση. Αυτή η σύνδεση θα δημιουργήσει έναν στρατηγικό σχεδιασμό που θα εφαρμόσει μια εθνική στρατηγική.


Φωτεινή Μαστρογιάννη:  Πως βλέπεται να εξελίσσεται η κατάσταση με την Κυπριακή Δημοκρατία;

Νικόλαος Μωραΐτης: Είναι κοινά παραδεκτό ότι οι αποφάσεις της Κυπριακής κυβέρνησης, όπως το ταξίδι στην Ελβετία, οδηγούν μόνο σε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, και δημιουργία μιας Τουρκικής επικυριαρχίας και παραμονής των κατοχικών στρατευμάτων.  
Η θέση του κυπριακού και ελλαδικού λαού πρέπει να είναι η άμεση αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής.Οποιεσδήποτε αποφάσεις,  και εγγυήσεις, απ’ όπου κι αν προέρχονται, ωφελούν μόνο την παράνομη εισβολή της Τουρκίας, και τη δημιουργία ενός Τουρκικού κράτους από εποίκους Τούρκους. Το βασικό κίνητρο στις αποφάσεις της Κυπριακής δημοκρατίας πρέπει να είναι η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας.

Φωτεινή Μαστρογιάννη: Πολλοί θεωρούν ότι πολύ σύντομα η ΕΕ θα διαλυθεί ή θα γίνει πολλών ταχυτήτων. Ποια είναι η γνώμη σας; Ποιες οι επιπτώσεις για την Ελλάδα στη μία και στην άλλη περίπτωση;

Νικόλαος Μωραΐτης: Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εάν διαλυθεί η Ευρωζώνη, όπως υποστηρίζεται συχνά, θα γίνει για δύο λόγους. Πρώτον, δεν είναι οικονομική κοινότητα που να έχει μια εθνοκεντρική δομή κοινής δημοσιονομικής και τραπεζικής ένωσης, κοινές παραγωγικές σχέσεις, κοινή οικονομία και κοινά συμφέροντα. 

Αναντίρρητα, τα κράτη της Ευρώπης είναι ένα ψηφιδωτό διαφορετικών συμφερόντων, οικονομικών δυνατοτήτων, εμπορικών και τεχνολογικών επιδόσεων, πολιτικών αντιλήψεων, παραδόσεων, βιομηχανικών επιπέδων, διαφορετικά ήθη και έθιμα. 

Πράγματι, υπάρχουν ανισορροπίες, και ανταγωνισμός μεταξύ αδυνάμων και ισχυρών κρατών.  Επιπροσθέτως, για να μπορέσει να διατηρηθεί μια “οικονομική κοινότητα,” απαιτείται να έχει και την πολιτική ένωση.  Απεναντίας, αυτή η ¨διαφοροποιημένη εθνοκρατικά” ένωση που ονομάζεται ΕΕ, που δεν έχει οικονομική αλληλεγγύη, η κοινή δημοκρατική κατεύθυνση, ούτε κοινά συμφέροντα, δεν μπορεί να έχει πολιτική ένωση για να συγκροτήσει και να διατηρήσει αυτή την οικονομική δομή. Άλλωστε, πολιτικά και θεσμικά είναι αδύναμη για να έχει μια κοινή πολιτική. Γι’αυτό και δεν υπάρχει εγγύηση των συνόρων μας διότι η ΕΕ δεν έχει πολιτική και αμυντική ταυτότητα. Τα σύνορα της “Ευρωπαικής Κοινότητας” είναι άγνωστα από πλευράς πολιτικής και ασφάλειας.

Εκτός απ’ αυτό, οι ηγεμονικές πολιτικές και οικονομικές πρακτικές μέσα στην Ευρώπη, κυρίως της Γερμανίας, είναι το κίνητρο προς διάλυσή της.


Από την άλλη πλευρά, εάν έχουμε έναν κατακερματισμό της ΕΕ, η Ελλάδα θα έχει το δικό της νόμισμα, την δική της νομισματική και δημοσιονομική ελευθερία για την ανάπτυξη της οικονομίας της και θα έχει μια πιό ανταγωνιστική οικονομία. Στην περίπτωση αυτή θα σταματήσει να διακυβεύεται το συμφέρον επιβίωσης.









Φωτεινή Μαστρογιάννη: Ο πλανήτης πλέον αλλάζει σε ταχείς ρυθμούς και αντίστοιχα αλλάζουν και οι σχέσεις των κρατών. Ποια είναι η στάση που πρέπει να κρατήσει το Ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεδομένου ότι είναι υπό την  εποπτεία των δανειστών; 

Νικόλαος Μωραΐτης: Έχω αναλύσει σε πολλά άρθρα μου για τις αλλαγές στο διεθνές σύστημα και ποιά είναι η κατευθυντήρια δύναμη πίσω από αυτές, δηλαδή από την μετάβαση μιας κοινωνικο-οικονομικής πολιτικής δομής, σε μια άλλη, πως πέτυχε την παρούσα κατάσταση, στην οποία φαίνεται να οδηγείται και γιατί.  

Πράγματι, στον 21ο αιώνα, τον οποίο διανύουμε, μπαίνουμε σε έναν πολύ διαφορετικό εμπειρικό κόσμο.  Αυτός ο διεθνοποιημένος κόσμος, που ζούμε σήμερα, θα δημιουργήσει προκλήσεις, απειλές και ευκαιρίες. Θα υπογραμμίσω, επίσης, τις σχετικές εθνικές και διεθνείς απειλές:  Η άνιση κατανομή του πλούτου, η διεύρυνση του χάσματος του εισοδήματος, η φτώχεια, η ανισότητα, οι εθνολογικές συγκρούσεις, η ανεξέλεγκτη μετανάσταευση και η πείνα, σε παγκόσμια κλίμακα. Σκοπός του Ελληνικού πολιτικού συστήματος θα πρέπει να είναι ο εντοπισμός των προβλημάτων και με μια ορθολογιστική εθνική στρατηγική να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσες και απειλές, που διαμορφώνουν τον νέο διαφορετικό κόσμο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παγκόσμια οικονομία πλησιάζει τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τις χρόνιες από τις οξείες καταστάσεις. Ενώ οι κυβερνήσεις και επιφανείς οικονομολόγοι έχουν την τάση να μιλάνε για αυτήν την κατάσταση ως μια “νομισματική κρίση”, η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή από ό, τι λέει η ορολογία τους.

Η διεθνής οικονομική κρίση δημιουργεί μια οικονομική δυσπραγία, η οποία ενισχύει μια ανεξέλεγκτη μετανάστευση που απειλεί την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα, τόσο στις προηγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες.  Νέες παγκόσμιες προκλήσεις αναδύονται τώρα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Για παράδειγμα, οι εθνο-θρησκευτικές συγκρούσεις, η εξάντληση των φυσικών πόρων, η διεθνής τρομοκρατία, ομάδες οργανωμένου εγκλήματος, και αυταρχισμός στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Αυτά συνήθως προκύπτουν από τις παγκόσμιες δομικές αλλαγές, όπως αυτές που σχετίζονται με την οικονομική παγκοσμιοποίηση, την αλληλεξάρτηση και τη νέα παγκόσμια τάξη.

Μια παγκόσμια τάξη περιθωριοποιημένη από την παγκοσμιοποίηση, αναδύεται στις αναπτυσσόμενες και στις ανεπτυγμένες χώρες οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο τη διεθνή ειρήνη και την εσωτερική σταθερότητα που θα ταρακουνήσουν τα οικονομικά και πολιτικά συστήματα του κόσμου. Οι ηγέτες του δυτικού κόσμου δεν πρέπει να αγνοούν την περιθωριοποιημένη αυτή δύναμη που θα διαταράξει τις κοινωνίες.

Η μετατόπιση των ανθρώπων από την ύπαιθρο στις πόλεις, (σε χώρες του τρίτου κόσμου) φέρνει μαζί της την αποδυνάμωση των παραδοσιακών πολιτικών και κοινωνικών συστημάτων. Οι αστικές και μικροαστικές τάξεις των αναπτυσσομένων χωρών έχουν γίνει γόνιμο έδαφος για στρατολόγηση ριζοσπαστικής πολιτικής και θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Οι μετανάστες γίνονται όλο και πιο συνειδητοί του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Η τηλεόραση και τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης φέρνουν αυτά τα κενά μέσα στα σπίτια και στις συνειδήσεις όλων. Το παγκόσμιο σύστημα ανταμείβει και τιμωρεί. Σε μια κρίση ο πληθυσμός θα στραφεί στους πολιτικούς του ηγέτες για να διευκολύνουν τις επιπτώσεις των οικονομικών κυρώσεων.

Φυσικά, αυτά τα φαινόμενα δεν είναι νέα. Η μετατόπιση πληθυσμών από την τεχνολογία έχει πιθανώς συμβεί από την εφεύρεση του φτυαριού. Και οι μεταναστεύσεις έχουν λάβει χώρα σε κάθε οικονομική επανάσταση. Αυτό που είναι μοναδικό στην εποχή μας, είναι η κλίμακα της διεθνούς επίδρασης και ο ρυθμός της τεχνολογικής αλλαγής. Η πρόκληση του εξανθρωπισμού της διαδικασίας είναι, ως εκ τούτου, άνευ προηγουμένου.

Η Παγκοσμιοποίηση, η Νέα Τάξη Πραγμάτων,  και οι προκλήσεις αυτού του νέου αιώνα θα φέρουν τη δυνατότητα της διάλυσης του έθνους-κράτους λόγω των δημογραφικών και περιβαλλοντικού στρες. "Στο εξής, ο χάρτης του κόσμου δεν θα είναι ποτέ στατικός, θα είναι μια συνεχώς μεταλλασσόμενη αναπαράσταση του χάους". Η πηγή σύγκρουσης θα  βασίζεται σε ένα ή περισσότερα από τα παρακάτω: Πολιτισμικές διαιρέσεις, παγκόσμιες διασπάσεις εναντίον ομογενοποίησης, ανεπάρκεια, εγκληματικότητα,  εθνολογικές συγκρούσεις, υπερπληθυσμός και ασθένειες.  Αυτά θα δώσουν αφορμή για συγκρούσεις μεταξύ εθνών και ομάδων από διαφορετικούς πολιτισμούς, μεταξύ ενός πολιτισμού έναντι του άλλου, ή μεταξύ ενός ομοιογενή παγκόσμιου εμπορικού δικτύου και μιας παγκόσμιας αναρχίας. Πολλά από τα  έθνη-κράτη, θα αποδυναμωθούν και τα εθνικά τους σύνορα θα λάβουν μια νέα δομή.

Συμπερασματικά, έχει καταστεί σαφές ότι, αυτός ο αιώνας υπόσχεται να αποτελέσει μια περίοδο επανάστασης στην τεχνολογία της πληροφορικής, στην επιστήμη, και στην οικονομία που αναπόφευκτα θα έχουμε και την κοινωνική επανάσταση.  Πιστεύω, ότι, η Ελλάδα πρέπει να μεριμνήσει για την ασφάλειά της σχεδιάζοντας μια υψηλή στρατηγική διότι θα έχουμε αλλαγές στον καταμερισμό ισχύος, και θα δούμε ανεξέλεγκτες μεταβλητές στο διεθνές σύστημα, και στην περιοχή μας.


Φωτεινή Μαστρογιάννη: Πολλοί Έλληνες ελπίζουν στην παρουσία ενός ηγέτη. Πώς θα έπρεπε να είναι κατά τη γνώμη σας ο ηγέτης αυτός στις δύσκολες στιγμές που ζούμε;


Νικόλαος Μωραΐτης: Είναι γεγονός ότι, για να λυθεί η παρακμιακή πορεία της Ελλάδς, πρέπει να παρουσιαστεί ένας αδιάφθορος ηγέτης, που δεν θα κάνει την πολιτική καριέρα του. Να είναι αυτός που θα υιοθετήσει το βίωμα/εμπειρία της κοινωνίας και να επιδιώξει να λειτουργήσει το πολιτικό σύστημα προς το συμφέρον του έθνους.

Ταυτόχρονα, να είναι ηγέτης με οξύνοια, διορατικότητα, πολιτική υφή και προπαντός να έχει εθνική ευαισθησία. Να γνωρίζει άριστα την διεθνή πολιτική κατάσταση.  Οι θέσεις του να αποτελούν εθνικό μεγαλείο και εγγύηση για την ασφάλεια και διατήρηση του εθνικού συμφέροντος.  Πρέπει να έχει ισχυρά βάση την δημοκρατική του υπόσταση και το πιστεύω, να αποτελεί τον θεμέλιο λίθο της εξασφάλισης της εθνικής μας ακεραιότητας, αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας.

Συγχρόνως να έχει συναίσθηση ότι έχει μεγάλη εθνική αποστολή και υπέρτατη υποχρέωση έναντι της Πολιτείας: Να την διασφαλίζει άγρυπνα από κάθε εσωτερική και εξωτερική επιβουλή, κάτω μάλιστα από τις πλέον δύσκολες συνθήκες της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας.

Υστερα, να γνωρίζει ότι είναι μέγα το βάρος της ευθύνης, που θα αναλάβει, κάτω μάλιστα από τις πλέον δύσκολες και αντίξοες συνθήκες, αφού, μεταξύ  άλλων, οι Τούρκοι συνεχίζουν την εισβολή και κατοχή της Κύπρου και βρίσκονται απειλητικοί προ των θυρών του Αιγαίου.  Θα πρέπει να είναι αυτός που απερχόμενος θα αφήσει στον διάδοχό του μια ΕΛΛΑΔΑ ακέραιη γεωγραφικά και μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, που ν’ αποτελεί το ίνδαλμα στον ευρωπαικό χώρο.

Φωτεινή Μαστρογιάννη: Έχετε κάποιο ειδικό μήνυμα να στείλετε στους Ελληνες που θα μας διαβάσουν;

Νικόλαος Μωραΐτης:  Αξίζει, να αναφερθούμε στον αείμνηστο συντηρητικό πολιτικό επιστήμονα Leo Strauss ο οποίος είχε πει κάποτε, αναφερόμενος στους φιλελεύθερους συναδέλφους του: «Τραγουδούν ενώ η Ρώμη καίγεται!  Το χειρότερο είναι ότι δεν γνωρίζουν ότι τραγουδούν ή ότι η Ρώμη έχει παραδοθεί στις φλόγες».  

Αναρωτιέται κανείς τι θα έλεγε ο Strauss για την αδιαφορία και την αδράνεια των Ελλήνων να αντιμετωπίσουν την «πρωτοφανή και πρωτόγνωρη παρακμιακή πορεία της χώρας.  Αλλά και οι πολιτικοί, εθελοτυφλώντας μπροστά στο πραγματικά οριακό σημείο που έχει φθάσει η Πατρίδα, μοιάζουν περισσότερο με μυρμήγκια που ζουν στους πρόποδες ενός βουνού την ώρα που γίνεται κατολίσθηση.  Καθώς κομμάτια βράχων και ξύλα αρχίζουν να πέφτουν επάνω στην φωλιά τους, αυτά είναι ακόμη απασχολημένα με το να μετακινούν ένα κλαδάκι από εδώ, ένα βότσαλο από εκεί και με το να προσπαθούν να ανοίξουν ξανά παλιά μονοπάτια που έχουν φράξει.

Η παρακμιακή πορεία της χώρας, μας γυρίζει πίσω στην εικόνα του Strauss για τους φιλελεύθερους που τραγουδούν την ώρα που η Ρώμη καίγεται. Οι λύσεις στην παρακμιακή πορείας της χώρας, θα βρεθούν μόνον εάν ο λαός απεγκλωβιστεί από τις «παραπολιτικές και κομματικές παρωπίδες, ιδεοληψίες και εικονικές πραγματικότητες», και δει την κατάσταση μέσα από μια εμπειρική πραγματικότητα.