Articles by "Οι Bloggers σχολιάζουν"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οι Bloggers σχολιάζουν. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0
Αυτό τo ανυπόφορο "extend and pretend"  επί πρωτοδεύτερης, καλά κρατεί. 
Εμείς  -αυτοί οι αριστεροαδέξιοι που μας κυβερνούν, δηλαδή, παριστάνουν τους αξιόχρεους, ελπίζοντας  ότι με την υποσχετική ενός  μικρού τριμαρίσματος θα βγουν και στις αγορές, τρομάρα τους, πράγμα που θα πείσει τους δημο(σ)κόπους να τους δώσουν πίσω τους χαμένους πόντους, απέναντι στον τρισχειρότερό τους Κούλη και τους συν αυτώ παρατρεχάμενους  που καραδοκούν να πάρουν πίσω την κουτάλα. Δεν τους ενδιαφέρει δα, όλους αυτούς τους αθλιότατους και τίποτε άλλο, παρά τα δωρεάν κουπόνια σίτισης στο Πρυτανείο! 
Οι άλλοι, τ' αφεντικά μας τα ευρωπέη, παριστάνουν τους ευχαριστημένους από τα "πλεονάσματά"  μας που στα εξελόφυλλα των υπαλλήλων τους, των αναλυταράδων, δείχνουν ότι το ελληνικό δημόσιο  "χρέος" είναι εξυπηρετίσιμο,  τουτέστιν ούτε τριμάρισμα χρειάζεται ούτε τίποτα.
Λες και γίνεται τίποτα σε μια καθημαγμένη οικονομία, χωρίς διαθέσιμους πόρους -και κυρίως χωρίς σχέδιο- για παραγωγική ανασυγκρότηση!
Εxtend and pretend, λοιπόν ή με άλλα λόγια, tout va bien στο Μικροτσουτσουνιστάν, άλλως Ψωροκώσταινα, όπου όλοι κοροϊδευόμαστε αναμεταξύ μας και παριστάνουμε και τους ευχαριστημένους! 
Αυτοί που δεν παριστάνουν τίποτα είναι  οι άνεργοι, είναι οι πένητες συνταξιούχοι, είναι οι αναξιοπαθούντες της κρίσης- κοντολογίς όλα αυτά τα αναρίθμητα θύματα της ελληνικής, υπερεπταετούς διάρκειας πλέον, "διάσωσης".  - Διάσωση των γαλλογερμανικών τραπεζών, για να μην ξεχνιόμαστε. 
Ή μάλλον, κάτι παριστάνουν οι αναξιοπαθούντες: παριστάνουν τα πρόβατα στο ειδυλλιακό σκηνικό που έχουν στήσει οι σύνδικοι της (ανομολόγητης) ελληνικής πτώχευσης, σε αγαστή συμπαιγνία με το αθλιότερο ακόμα κι απ' αυτούς, ελληνικό πολιτικό σύστημα των σφουγγοκωλάριων! 
Μέχρι πότε, άραγε... 
Μωρέ, μπας κι έχει δίκιο ο Προφήτης;


πηγή

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Paul Graig Roberts, 14-6-17

[Ο τίτλος είναι παραπειστικός. Το άρθρο είναι η οιμωγή ενός βετεράνου οικονομολόγου, πολιτικού, καθηγητή, και δημοσιογράφου, για την έκπτωση της πατρίδας του και την  απειλή ανάφλεξης του πλανήτη από τις συνέπειες της κρίσεως ηγεσίας που την δυναστεύει.]

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Θα είναι θαυμάσιο να είσαι  Βλαδίμηρος Πούτιν και ο ισχυρότερος άνθρωπος στη γη. Το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα αυτό λέει για τον Πούτιν, μαζί με όλο τα εκπορνευόμενα ΜΜΕ στη Δύση και επίσης την CIA και το FBI. Τα ρωσικά ΜΜΕ δεν έχουν λόγο να κοκορεύονται για την ισχύ του Πούτιν. Το κάνουν για λογαριασμό τους Αμερικανίδες τηλεπερσόνες, αγοραίες της Δυτικής δημοσιογραφίας και Δυτικοί Πολιτικοί. Ο Πούτιν είναι τόσο δυνατός ώστε μπορεί να τοποθετήσει το πρόσωπο της επιλογής του στη θέση Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Δηλαδή Ουάου, τι Δύναμη! Οι Αμερικανοί είναι απλά εκτός παιχνιδιού. Οι Αμερικανοί σε πείσμα τεραστίας δαπάνης στο  κονδύλιο της κατασκοπείας και με 16 διαφορετικές μυστικές υπηρεσίες, και επιπλέον εκείνες των βασσάλων του ΝΑΤΟ, δεν μπορούν ούτε να σταθούν δίπλα στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Και λέω πράγματι, τι την θέλουμε την CIA; Γιατί την έχουμε την NSA; Σε τι μας χρησιμεύουν όλες οι άλλες; Δεν θα έκαναν καλύτερα οι Αμερικανοί να τις κλείσουν όλες αυτές τις «ευφυείς» (“intelligence”) υπηρεσίες και να δώσουν τα λεφτά στον Πούτιν, να τον δωροδοκήσουν δηλαδή, για να μην επιλέξει τον Πρόεδρό μας; ΄Ισως η CIA θα έπρεπε να πέσει στα γόνατα και να παρακαλέσει τον Πούτιν να πάψει να εκλέγει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.                                    
Θέλω να πω τι ταπείνωση. Δύσκολο να το υποφέρω. Νόμιζα πως είμαστε «η μοναδική υπερδύναμη στον κόσμο, η μόνη Δύναμη, ο απαραίτητος λαός». Αποδεικνύεται πως είμαστε ο λαός τίποτα, που κυβερνάται από τον Πρόεδρο της Ρωσίας.
Όταν το Δημοκρατικό Κόμμα, η  CIA και τα ΜΜΕ αποφάσισαν να εξαπολύσουν την προπαγανδιστική εκστρατεία τους κατά του Τραμπ, δεν συνειδητοποίησαν πόσο ασήμαντες θα παρουσίαζαν τις Ηνωμένες Πολιτείες, βάζοντας την αμερικανική δημοκρατία στην τσέπη του Πούτιν. Καλά, πως σκέφτονταν; Δεν σκέφτονταν. Κυριαρχούνταν από την φροντίδα πως θα σιγουρευτούν ότι ο Τραμπ δεν θα θέσει σε κίνδυνο το γιγαντιαίο προϋπολογισμό του μηχανισμού  άμυνας και ασφάλειας, αποκαθιστώντας φυσιολογικές σχέσεις με τη Ρωσία.

Η Καταστροφή της Οικονομίας

Δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι η αμερικανική ηγεσία, σε οποιοδήποτε τομέα, είναι σήμερα ικανή να σκεφτεί. Δείτε την Γουώλ Στρητ και την ηγεσία των μεγάλων επιχειρήσεων. Για να φουσκώσει την αξία των μετοχών η Γουώλ Στρητ ανάγκασε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις να εκπατριστούν και να μεταφέρουν την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών που καταναλώνονται από Αμερικανούς, σε χώρες όπου οι εργασία και οι κανονισμοί λειτουργίας είναι χαμηλότερου κόστους. Το χαμηλότερο κόστος αύξαινε τα κέρδη και τις τιμές των μετοχών. Η Γουώλ Στρητ απειλούσε τις απρόθυμες εταιρείες  με επιθετική εξαγορά τους  εάν αρνούνταν να εκπατριστούν για να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Ούτε η Γουώλ Στρήτ, ούτε τα Διοικητικά  Συμβούλια ή οι Γενικοί Διευθυντές των επιχειρήσεων είχαν αρκετό μυαλό να σκεφτούν, ότι μεταφέροντας στο εξωτερικό τις θέσεις εργασίας εκτόπιζαν και τα εισοδήματα και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών στο εξωτερικό. Με άλλα λόγια, η χρηματοπιστωτική και η επιχειρηματική ηγεσία ήταν πολύ ηλίθιοι για να καταλάβουν ότι χωρίς τα εισοδήματα από αμερικανικές θέσεις απασχόλησης υψηλής παραγωγικότητας και υψηλής πρόσθετης αξίας, οι Αμερικανοί καταναλωτές δεν θα είχαν την δυνατότητα να συνεχίσουν στον ρόλο του κινητήρα της οικονομίας.
Και η Ομοσπονδιακή  (εθνική) Τράπεζα παγιδεύτηκε στο λάθος της Γουώλ Στρητ. Για να επανορθώσει το λάθος, η Τράπεζα χαλάρωσε τις πιστώσεις, επιτρέποντας την διόγκωση του καταναλωτικού χρέους, για να διατηρήσει την κίνηση της οικονομίας με αγορές επί πιστώσει. Αλλά μόλις το καταναλωτικό χρέος μεγαλώσει δυσανάλογα προς το εισόδημα, χάνεται και η ικανότητα να αγοράσεις περισσότερα. Με άλλα λόγια η πιστωτική επέκταση δεν αποτελεί μόνιμο γιατροσόφι για την απουσία ανάπτυξης του καταναλωτικού εισοδήματος.
Μια χώρα της οποίας η χρηματοπιστωτική και επιχειρηματική  ηγεσία είναι πολύ βλακώδης για να αντιληφθεί πως ένας πληθυσμός που όλο και περισσότερο απασχολείται σε περιορισμένου χρόνου χαμηλόμισθες θέσεις δεν είναι πληθυσμός ικανών καταναλωτών, είναι μια χώρα της οποίας η ηγεσία έχει αποτύχει.
Είναι απολύτως αδύνατο να αυξήσεις τα κέρδη εκπατρίζοντας τις θέσεις εργασίας χωρίς ταυτόχρονα να εκπατρίσεις και τα εισοδήματα των καταναλωτών της χώρας σου. Επομένως τα κέρδη από την μετακόμιση της επιχείρησης στο εξωτερικό είναι προσωρινά. Από την στιγμή που αρκετές δουλειές έχουν φύγει στο εξωτερικό και η αθροιστική ζήτηση έχει τελματωθεί, αποτελματώνεται και η εσωτερική αγορά και στην συνέχεια συρρικνώνεται.
Όπως έχω αποδείξει τόσες φορές για τόσα πολλά χρόνια, το ίδιο και ο John Williams (shadowstats.com), oι στατιστικές του Αμερικανικού Γραφείου Εργασίας είναι σαχλαμάρες. Η δήθεν ανάνηψη της απασχόλησης από τον Ιούνιο του 2009 είναι σε μεγάλο βαθμό χαμηλόμισθες θέσεις οικιακού προσωπικού και το προϊόν του «δημογραφικού μοντέλου.» Η δήθεν ανάρρωση μετά την οικονομική κρίση του 2007-08 είναι η πρώτη στην ιστορία στην οποία το ποσοστό συμμετοχής της εργατικής δυνάμεως έχει μειωθεί. Τα ποσοστά συμμετοχής εργατικής δυνάμεως μειώνονται όταν η οικονομία προσφέρει λίγες ευκαιρίες απασχόλησης, όχι όταν οι θέσεις απασχόλησης αυξάνουν.
Αυτό που ξέρουμε για τις αμερικανικές θέσεις εργασίας είναι πως  ολοένα και περισσότερο πρόκειται για δουλειές χαμηλών αποδοχών και μερικής απασχόλησης . Σύμφωνα με τις ειδήσεις των εκπορνευόμενων ΜΜΕ, που μπορεί να αληθεύουν ή όχι, σε μόνο 12 επαρχίες σε ολόκληρες τις Ηνωμένων Πολιτείες μπορεί ένας εργαζόμενος με τον ελάχιστο βασικό μισθό να νοικιάσει σπίτι ενός υπνοδωματίου.
Αντιδρώντας στην πληροφορία, καθηγητής στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια πρότεινε κρατικό βοήθημα ενοικίου και επενδύσεις για προσιτή στέγη.
Με άλλα λόγια θα πρέπει οι φορολογούμενοι να επωμισθούν την οικονομική ζημιά που υφίστανται οι Αμερικανοί εργαζόμενοι από την εγκατάλειψή τους από τις αμερικανικές επιχειρήσεις, Οι Αμερικανοί που έχουν ακόμη μεσοαστικά εισοδήματα θα φορολογηθούν για να καλυφθούν τα  εισοδήματα  τα οποία οι εκπατριζόμενες επιχειρήσεις και η Γουώλ Στρητ άρπαξαν από τους Αμερικανούς εργάτες, που  δεν μπορούν πια να κερδίσουν αρκετά για να πληρώσουν το νοίκι τους.
Με άλλα λόγια, ο καπιταλισμός έφθασε το σημείο στην πτώση του όπου δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δημόσιες επιδοτήσεις των ανθρώπων που απογύμνωσε.
Πολλές φορές έχω γράψει για το πόσα κόστη παραγωγής  μεταφέρονται σε βάρος τρίτων, όπως σε βάρος του περιβάλλοντος. ΄Ένα μεγάλο ποσοστό των κερδών των καπιταλιστικών συγκροτημάτων προέρχεται από την πολιτική και νομική δυνατότητα των επιχειρήσεων να επιρρίπτουν το κόστος της παραγωγής τους στο περιβάλλον και σε ανθρώπους που δεν συμμετέχουν στα κέρδη. Και παρουσίασα πολλές αποδείξεις σχετικά, ιδίως στον τομέα της οικοδομικής ανάπτυξης. Ο επιχειρηματίας αυτού του κλάδου μπορεί να φορτώνει μέγα μέρους του κόστους σε άλλους.
                                                                                                                    Καταφυγή στην Οικονομία του Πολέμου
                                                                                                               
Η μετάθεση του κόστους έχει φτάσει τώρα στο επίπεδο της πρόκλησης παγκόσμιας καταστροφής. Καταβάλλεται προσπάθεια να απαγγελθεί κατηγορία και καταδίκη καθαίρεσης του Τραμπ και τοποθέτησης στην Προεδρία του πολεμοκάπηλου αντιπροέδρου Πενς. Καθώς ο Τραμπ υποστήριξε προεκλογικά την αποκατάσταση φυσιολογικών σχέσεων με τη Ρωσία, η ήττα της προσπάθειας για την μείωση της έντασης στις σχέσεις θα ενισχύσει το πρόσφατο συμπέρασμα του ρωσικού Γενικού Επιτελείου ότι η Ουάσιγκτον σχεδιάζει μιαν αιφνιδιαστική πυρηνική επίθεση στη Ρωσία.
Αυτός είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει ολόκληρος ο κόσμος, επειδή η εξουσία και τα κέρδη του αμερικανικού συμπλέγματος συμφερόντων άμυνας/ασφάλειας εξαρτώνται από την ύπαρξη εχθρών και πολέμων.
Με άλλους λόγους, υπάρχει μία μόνο εναπομένουσα λογική για  την ύπαρξη των ΗΠΑ: Τα συμφέροντα του Συμπλέγματος ΄Αμυνα/Ασφάλεια. Και αυτά τα συμφέροντα απαιτούν έναν ισχυρό εχθρό, πραγματικό ή κατασκευασμένο με ενορχηστρωμένες προσπάθειες.
Ο πρώην αξιωματούχος της CIA John Stockwell έγραψε: «Αποστολή της CIA είναι να διατηρεί τον κόσμο σε αστάθεια και να προπαγανδίζει και διδάσκει τον αμερικανικό λαό να μισεί, έτσι ώστε να επιτρέπει στο Κατεστημένο να ξοδεύει οποιοδήποτε ποσό στην παραγωγή όπλων.» Η σημερινή «βίαιη  τροφοδοσία» της Δύσης με μίσος και δυσπιστία για τη Ρωσία εκφράζει εκείνη την αποκάλυψη του Stockwell, και το ίδιο ισχύει για το ενορχηστρωμένο μίσος κατά των Μουσουλμάνων, που στήριξε την καταστροφή από την Ουάσιγκτων επτά χωρών και τρισεκατομμυρίων δολαρίων νέου αμερικανικού πολεμικού χρέους.
Παγκοσμιοποίηση, δηλαδή χρηματιστηριακή αγοραπωλησία εργατικών χεριών πέρα από εθνικά σύνορα και τοκογλυφία, με την διοχέτευση του εισοδήματος των καταναλωτών σε τόκους και αμοιβές τραπεζών, μετέβαλαν την αμερικανική οικονομία σε ερείπιο. Η «κοινωνία της ευκαιρίας» εξαφανίστηκε. Τα παιδιά έχουν φτωχότερες προοπτικές από τους γονείς τους. Ο εκπατρισμός  θέσεων εργασίας στη βιομηχανία και σε τομείς υψηλής τεχνολογίας αφάνισε την ανάπτυξη της αθροιστικής ζήτησης στις ΗΠΑ. Η πιστωτική επέκταση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της έδωσε μόνο μια προσωρινή αναστολή.
΄Αλλοτε ευημερούσες περιοχές κείτονται τώρα σε ερείπια. Προϋπολογισμοί Πολιτειών και  ταμεία συντάξεων χρεοκοπούν. Η πανεπιστημιακή εκπαίδευση δεν οδηγεί πουθενά.  Η παγκοσμιοποίηση εξαφάνισε το οικονομικό μέλλον των Αμερικανών. Για να πας μπροστά πρέπει «νάχεις μέσον», όπως ίσχυε στα αριστοκρατικά συστήματα. Η μεγάλη συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου εκμηδένισε την Δημοκρατία. Η κυβέρνηση λογοδοτεί μόνο στους πλουσίους.
Η αμερικανική πολιτική και επιχειρηματική ηγεσία δεν κατέστρεψαν μόνο την εικόνα της αμερικανικής κυριαρχίας, βάζοντάς την στην τσέπη του Πούτιν, έχουν επίσης καταστρέψει την άλλοτε σφριγηλή αμερικανική οικονομία, κάποτε αντικείμενο παγκόσμιου φθόνου.

Που μπορούν να βρουν οι Αμερικανοί ηγεσία; Ασφαλώς όχι στο Δημοκρατικό Κόμμα, ούτε στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στην κοινότητα των επιχειρηματιών. Και τότε πως θα συναγωνιστούν οι ΗΠΑ με την Ρωσία και την Κίνα, δυο χώρες με καλή ηγεσία; Είναι ο πόλεμος η μόνη απάντηση στο ερώτημα;



Ο  Δρ. Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς ήταν Βοηθός Υπουργός Οικονομικών, αρμόδιος για την χάραξη πολιτικής και αρχισυντάκτης της  Wall Street Journal. ΄Ηταν  τακτικός συνεργάτης (columnist) των Business Week, Scripps Howard News Service και Creators Syndicate. Δίδαξε σε πολλά πανεπιστήμια. Η διαδικτυακή αρθρογραφία του έχει διεθνή δημοτικότητα. Τα τελευταία βιβλία του είναι:  « Το Ναυάγιο του Καπιταλισμού laissaiz Faire Και η Οικονομική Διάλυση της Δύσης», «Πως Χάθηκε η Αμερική» και « Η Νεοσυντηρητική Απειλή στην Παγκόσμια Τάξη».
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
"Ζηλευτό" πράγμα, αναγνώστη μου, η λευκή σελίδα στο μυαλό των ενηλίκων! Μπορείς να τοποθετήσεις ό, τι σου υπαγορεύουν κάθε φορά και να μένει και χώρος για τον επόμενο λογογράφο: για μια ακόμη γλώσσα.
Παρακολουθώ με επαγγελματική συνέπεια και ερασιτεχνικό σφρίγος την εξέλιξη του πολιτικού λόγου στην Ελλάδα ήδη από την μεταπολίτευση του 1974 και ειλικρινά σου λέω ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε Αρχηγός που να εκφράζει τις “απόψεις” του με τόσο μεγάλη δόση και ικανότητα πολυγλωσσίας. Εντυπωσιακές είναι οι επιδόσεις στο ζήτημα του σημερινού Αρχηγού. Σπάνιες στο πλαίσιο της νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας. Ελάχιστοι ηγέτες της Ευρασίας επέδειξαν τόσο ταλέντο. Όσο για την Αφρική και τη Νότιο Αμερική δεν έχω γνώμη, δεν γνωρίζω.
Ξέρεις τι είναι την μια μέρα να μιλάς με άνεση μια πολιτική γλώσσα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ο ειδικός στην πολιτική μεθοδολογία να θεωρεί πως την κατέχεις σε βάθος και την άλλη ημέρα να ομιλείς μια άλλη εξίσου καλά, για να εκφραστείς την επόμενη μέρα σε μια τρίτη σαν να είναι η μητρική σου!
Όσοι ειρωνεύονταν τον Αρχηγό για τις επιδώσεις του στην Αγγλική είναι συμπλεγματικοί και ανόητοι. Αν ήταν οι ίδιοι γλωσσικώς εκπαιδευμένοι θα τον θαύμαζαν, όπως με κάποια έννοια συμβαίνει να τον θαυμάζω εγώ. Μα, πως τα λέει αυτός ο άνθρωπος, αναρωτιέμαι! Πώς μπορεί να εναλλάσσει τον πολιτικό του λόγο διαρκώς και σχετικά άρτια, πατώντας με άνεση σε μια διαφορετική πολιτική μεθοδολογία κάθε φορά; Με τους σοσιαλιστές, σοσιαλιστής, με τους καπιταλιστές, καπιταλιστής, με τους νεοφιλελεύθερους, νεοφιλελεύθερος, με τους ρεαλιστές, ρεαλιστής, με τους κονστρουκτιβιστές, κονστρουκτιβιστής και πάει λέγοντας, καλύπτοντας και τις 1000 περίπου σελίδες του κλασικού ίσως πλέον μεθοδολογικού εγχειριδίου της Πολιτικής Επιστήμης των "Goodin and Klingemann".
Είναι να μην τον θαυμάζεις, λοιπόν! Είναι μοναδικός! Ξέρεις τι προσπάθεια έχω καταβάλει για να συμβουλεύσω πολιτικούς πάνω σε μια διαφορετική από αυτή που έχουν ήδη εσωτερικεύσει και εντάξει στο γνωστικό τους μοντέλο πολιτική / οικονομική αφήγηση; Τεράστια και συχνά αναποτελεσματικά. Το ίδιο και με άλλες προσωπικότητες σε άλλους χώρους της διοίκησης και των επιχειρήσεων και γενικότερα των διαμορφωτών αποφάσεων. Εδώ - εξομολογούμαι - ιδρώνω για να μάθει η γυναικά μου μια διαφορετική γλώσσα από αυτήν που εκπαιδεύτηκε για να διοικεί την εκπαιδευτική της μονάδα!
Είναι δύσκολο πράγμα, αναγνώστη μου, να μετεκπαιδεύσεις επαγγελματίες πολιτικούς και μάνατζερ σε διαφορετική πολιτική και οικονομική αφήγηση από αυτήν με την οποία έχουν συγκροτήσει το γνωστικό τους μοντέλο, μέσα από μια μακρά συνήθως διαδικασία εκπαίδευσης (θεωρίας, πρακτικής, ρουτίνας, στερεοτύπων και εξάσκησης), ακόμη και εάν οι ίδιοι το επιθυμούν διακαώς.  
Όσο πιο καταρτισμένος στο αντικείμενό του είναι ο ηγέτης, τόσο πιο δύσκολη η άρτια εκμάθηση μιας διαφορετικής πολιτικοοικονομικής discourse, από αυτήν με την οποία είναι εξοικειωμένος. Δύσκολα μπορεί να εμφανιστεί και να μιλήσει μια διαφορετική πολιτική γλώσσα σαν να είναι αυθεντικά δική του. Ελάχιστοι το πετυχαίνουν πραγματικά. Η προηγούμενη εμπεδωμένη γνώση τους "μπερδεύει" και τα μπερδεύουν. 
Έλα όμως που ο Αρχηγός μας στην Ελλάδα, ελάχιστα "μπερδεύεται"! Είναι σχεδόν άψογος περνώντας από την μια γλώσσα στην άλλη! Αυτό θέλει ιδιαίτερη ικανότητα και "λευκή σελίδα" σε ό,τι αφορά στην δομημένη γνώση για να επιτευχθεί. Είναι αρετή;
Πολιτική αρετή όχι, με την έννοια της αρχαιολογίας και γενεαλογίας της συγκεκριμένης γλώσσας / γνώσης και της αίσθησης του κόσμου μέσω αυτής, αλλά σίγουρα αυτό θεωρείται αρετή στον κοινωνικό χώρο που εξομοιώνεται με την αγορά. Διαφορετικές αγορές, διαφορετικές γλώσσες. Διαφορετικό "κοινό στόχος", διαφορετική γλώσσα. Αρκεί το αφήγημα να εμφανίζει κάθε φορά μεγάλο βαθμό μεθοδολογικής συνέπειας και συνοχής.

Η πολυγλωσσία αυτή είναι χαρακτηριστικό φαινόμενο της μετάβασης από τη νεωτερικότητα στη μετανεωτερικότητα και από τις μοντέρνες πολιτικές στον πολιτικό μεταμοντερνισμό. Ναι, διαθέτουμε έναν μεταμοντέρνο Αρχηγό, που δυστυχώς "βασανίζεται" σε ένα κόμμα που μεταμορφώθηκε μόλις πριν από λίγο σε μοντέρνα πολιτική οντότητα, ενώ τώρα καλείται να ακολουθήσει τον ηγέτη του στον μεταμοντερνισμό. Πόσες γλώσσες, θεέ μου, να μάθει μέσα σε μια κυβερνητική θητεία αυτό το κόμμα!

 * Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Του Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ
Κάποια σχόλια δικά μου σε άρθρο της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Τρίτης 13 Ιουνίου 2017 (συντάκτρια Χρύσα Λιάγγου), με τίτλο: «Βαρύς ο λογαριασμός για τη ΔΕΗ στο Αμύνταιο».

Κ: «Στο ερώτημα εάν το μοιραίο (κατολίσθηση πρανούς του ορυχείου Αμυνταίου) θα μπορούσε να αποφευχθεί οι επαΐοντες απαντούν μετά βεβαιότητας όχι. Η κατολίσθηση ήταν απολύτως προβλέψιμη εδώ και δύο χρόνια, όχι όμως το μέγεθος αυτής, που όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά, «ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη, τίναξε όλα τα δεδομένα στον αέρα».
Σχόλιο:
Η κατολίσθηση ήταν απόλυτα προβλέψιμη -και ως προς το μέγεθός της- ήδη από το 2009, οκτώ χρόνια δηλαδή πριν το συμβάν (βλέπε: «Είχαν δει την καταστροφή οκτώ χρόνια πριν..» Εφημερίδα ΕΙΔΗΣΕΙΣ, Τρίτη 13 Ιουνίου 2017, συντάκτης Αλέξανδρος Κόντης, και όσα δηλώνει εκεί ο συνάδελφος στο ΑΠΘ Θ. Τσάπανος).
Στο ίδιο παραπάνω άρθρο της Καθημερινής διαβάζω και σχολιάζω τα ακόλουθα:
Κ: «Το μόνο παρήγορο και ανακουφιστικό ταυτόχρονα είναι ότι δεν υπήρξαν απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και σε αυτό συνέβαλε η έγκαιρη από την αρμόδια γενική Διεύθυνση της ΔΕΗ παύση των εργασιών και απαγόρευση εισόδου στους εργαζομένους της Επιχείρησης από τις 3 Ιουνίου. «Εάν δεν είχαμε σταματήσει τις εργασίες στον χώρο του ορυχείου το πρωί του Σαββάτου στις 11 που έγινε η κατολίσθηση, θα βρισκόταν εκεί 200 με 300 άτομα» τονίζει στην «Κ» αρμόδιο στέλεχος της ΔΕΗ.
Σχόλιο:
Υπήρξε παύση εργασιών και απαγόρευση εισόδου στους εργαζομένους της Επιχείρησης ήδη από τις 3 Ιουνίου -στον επικίνδυνο χώρο εννοείται- αλλά όπως προκύπτει εκ του αποτελέσματος δεν υπήρξε ανάλογη πρόβλεψη για την απομάκρυνση από τον ίδιο χώρο των εκσκαφέων. Ακόμα και αποδεχόμενοι το μάλλον φανερό πως ο συντάκτης του άρθρου της «Κ» τοποθέτησε λάθος το κόμμα στην πρότασή του (μετά τη λέξη κατολίσθηση, αντί μετά τη λέξη ορυχείου), από τις 3 μέχρι τις 11 Ιουνίου μεσολαβούν οκτώ μέρες, αρκετές για να έχει γίνει και η απομάκρυνση των εκσκαφέων και λοιπών εξαρτημάτων τους, όχι μόνο των εργαζομένων.
Κ: «Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο επιστημονικός τεχνικός σύμβουλος της ΔΕΗ, καθηγητής εδαφομηχανικής του ΕΜΠ Μιχάλης Καββαδάς, προέβλεψε ακριβώς τη χρονική στιγμή της κατολίσθησης, όχι όμως την ένταση και το μέγεθός της. Είχε επισκεφθεί το ορυχείο την Πέμπτη και την Παρασκευή, μια ημέρα δηλαδή πριν συμβεί το μοιραίο, ενημέρωσε τους ιθύνοντες της ΔΕΗ ότι η κατολίσθηση βρίσκεται προ των πυλών. Υπέδειξε μάλιστα συγκεκριμένο μέρος τοποθέτησης των εκσκαφέων για την προστασία τους, οι οποίοι όμως καταπλακώθηκαν από τεράστιες μάζες αδρανών υλικών, μαζί με τους ιμάντες, τους ταινιοδρόμους του ορυχείου και φυσικά το κοίτασμα των 28. εκατ. τόνων λιγνίτη, που προορίζονταν για τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας των δύο μονάδων του ΑΗΣ Αμυνταίου συνολικής ισχύος 600 μεγαβάτ.».
Σχόλιο:
Ο επιστημονικός τεχνικός σύμβουλος της ΔΕΗ επισκέφτηκε το ορυχείο μια μέρα πριν το συμβάν (γιατί τόσο καθυστερημένα αλήθεια;), επτά μέρες δηλαδή αφότου είχε διαπιστωθεί το προφανές και διατάχθηκε η παύση εργασιών και η απαγόρευση εισόδου των εργαζομένων στον επικίνδυνο χώρο. Και «υπέδειξε», ο επιστημονικός τεχνικός σύμβουλος της ΔΕΗ, μια μέρα πριν το συμβάν, «το συγκεκριμένο μέρος τοποθέτησης των εκσκαφέων για την προστασία τους». Δεν διευκρινίζεται αν οι εκσκαφείς πρόλαβαν να μεταφερθούν εκεί που υπέδειξε ο τεχνικός σύμβουλος και από εκεί έγειραν και καταπλακώθηκαν ή αν δεν πρόλαβαν, εξαιτίας και της καθυστερημένης προσέλευσης του τεχνικού συμβούλου στο εξορυκτικό πεδίο. Δήλωσε δε την ίδια εκείνη μία ημέρα προ του συμβάντος ο τεχνικός σύμβουλος πως:
«Δεν υπάρχει κίνδυνος για την ασφάλεια και την ζωή των κατοίκων των Αναργύρων στο Αμύνταιο Φλώρινας, από την εκδήλωση ρωγματώσεων και μικρομετακινήσεων εδαφών στα πρανή εκσκαφής του ορυχείου της ΔΕΗ. Στις 24 Μαΐου εμφανίστηκαν τα πρώτα δείγματα ρωγματώσεων στα πρανή του ορυχείου Αμυνταίου, και μέχρι σήμερα παρατηρείται μια σταδιακή έξαρση του φαινόμενου. Τις τελευταίες τρεις ημέρες, οι μετακινήσεις εδαφών εντός του ορυχείου έχουν αυξητικό ρυθμό, ξεκίνησαν με 200 mm την ημέρα, και έφτασαν σήμερα στα 600 mm την ημέρα.
Ο αν. καθηγητής Γεωτεχνικής του ΕΜΠ, που ως τεχνικός σύμβουλος της ΔΕΗ επισκέφθηκε χθες την περιοχή του ρήγματος, παρατήρησε ότι υπάρχει επιδείνωση του φαινόμενου και δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να υπάρξει τελικά «αστοχία» στα πρανή του ορυχείου και να έχουμε μετακινήσεις εδαφών από 30 έως 40 μέτρα.
Επεσήμανε όμως, ότι απ’ τις μετρήσεις που πραγματοποιούν επί 24ώρου βάσεως οι τεχνικοί του λιγνιτικού κέντρου Δυτικής Μακεδονίας της ΔΕΗ, εμφανίζονται στοιχεία όπου δείχνουν ότι μπορεί αργότερα να έχουμε σταδιακή ύφεση του φαινόμενου». (Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων).
Σχόλιο:
Στις 24 Μαΐου 2017 λοιπόν εμφανίστηκαν τα πρώτα δείγματα ρωγματώσεων στα πρανή του ορυχείου. Τρείς μέρες πριν το συμβάν οι μετακινήσεις εδαφών, με αυξητικό ρυθμό, ξεκίνησαν από 200 mm τη μέρα και έφτασαν μια μέρα πριν το συμβάν στα 600 mm τη μέρα. Παρόλα αυτά, ο επιστημονικός τεχνικός σύμβουλος της ΔΕΗ εμφανίζεται αυτήν την έσχατη μέρα καθησυχαστικός μάλλον, χωρίς να αποκλείσει βέβαια την πιθανότητα «αστοχίας» (sic) στα πρανή του ορυχείου και μετακινήσεις εδαφών από 30 έως 40 μέτρα. Όταν ο ρυθμός μετακινήσεως εδαφών είχε ήδη φτάσει στα …. 600 mm τη μέρα !!!
Μεταφέρω στοιχεία από τον πίνακα (αρ.7) που υπάρχει σε σεμιναριακές σημειώσεις του Μάριου Λεονάρδου (Ειδικού Στελέχους Α, Δ/ντή Ορυχείων της ΔΕΗ) με τίτλο: «Η ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΛΙΣΘΗΣΕΩΝ ΣΤΑ ΛΙΓΝΙΤΟΡΥΧΕΙΑ, Μέρος ΙΙ», όπου διαβάζουμε για την εκτίμηση της κατάστασης πρανούς βάσει της ταχύτητας μετακίνησης (mm / ημέρα), όταν η ταχύτητα συνδέεται με την εξέλιξη της εκσκαφής πως:
Ταχύτητα 0 mm – Κατάσταση πρανούς: Σταθερότητα
Ταχύτητα 0 έως 1 mm – Κατάσταση πρανούς: Αρχή της κατολίσθησης.
Ταχύτητα 1 έως 5 mm – Κατάσταση πρανούς: Ελεγχόμενη.
Ταχύτητα 6 έως 10 mm – Κατάσταση πρανούς: Επιδεινούμενη αλλά ανατάξιμη.
Ταχύτητα 11 έως 15 mm – Κατάσταση πρανούς: Δυσχερής έλεγχος.
Ταχύτητα 16 έως 20 mm – Κατάσταση πρανούς: Ελάχιστες δυνατότητες επιτυχούς ελέγχου.
Ταχύτητα άνω των 20 mm – Κατάσταση πρανούς: Εκτός ελέγχου. Επικείμενη κατάρρευση.
Όταν λοιπόν ο κ. επιστημονικός σύμβουλος της ΔΕΗ έκανε την παραπάνω όχι και πολύ ανησυχητική του δήλωση την προτεραία της κατάρρευσης, ο δείκτης επικινδυνότητας κατολίσθησης πρανούς ήταν ήδη τριάντα φορές πάνω από την κατάσταση που χαρακτηρίζεται ως: «εκτός ελέγχου – επικείμενη κατάρρευση». Ο κ. επιστημονικός σύμβουλος της ΔΕΗ δηλαδή διαπίστωσε κάτι το οποίο ήταν ήδη εν ραγδαία εξελίξει και παραπάνω από πρόδηλο, πλην του μεγέθους του. Μαζί με τους κατοίκους των Αναργύρων είναι και ο κ. σύμβουλος πολύ τυχερός που δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα, στο εργοτάξιο ή στον οικισμό των Αναργύρων.
Κ: «Καταλυτικός στην εξέλιξη αυτή ήταν ο ρόλος των αρχαιολογικών υπηρεσιών της περιοχής. «Εάν οι αρχαιολόγοι δεν είχαν δεσμεύσει το πάνω μέρος του κοιτάσματος, εγκλωβίζοντας περί τα 3,5 εκατ. τόνους και καθυστερώντας τις εργασίες του πρώτου εκσκαφέα, δεν θα αποφεύγαμε την κατολίσθηση, το πρόβλημα όμως θα ήταν σίγουρα μικρότερο» τονίζει αρμόδιο στέλεχος της ΔΕΗ».
Σχόλιο:
Ιδού λοιπόν ο (άλλος από εμάς) κύριος φταίχτης με τον καταλυτικό του ρόλο: η αρχαιολογική υπηρεσία. Που δέσμευσε το πάνω μέρος του κοιτάσματος. Και καθυστέρησε τις εργασίες του πρώτου εκσκαφέα. Όμως:
Στο κάτω μέρος του κοιτάσματος και περί αυτό, που δεν είχε και δεν μπορούσε να έχει δεσμεύσει η αρχαιολογική υπηρεσία, ίσως υπήρξαν εξορυκτικές επεμβάσεις από τη ΔΕΗ, οπότε μπορεί το γεγονός αυτό ακριβώς να ήταν ο φταίχτης και ο καταλυτικός παράγοντας της μεγάλης σε μέγεθος κατολίσθησης, όχι η όποια δέσμευση από την αρχαιολογική υπηρεσία τμήματος του πάνω μέρους του πρανούς.
Σε κάθε περίπτωση, ήταν η ΔΕΗ, όχι η αρχαιολογική υπηρεσία, η υπεύθυνη για τη λήψη όλων και όποιων μέτρων απαιτούνταν για τον αποκλεισμό επικίνδυνων αστοχιών υπό τις υπάρχουσες συνθήκες. Με δεδομένη δηλαδή τη συγκεκριμένη δέσμευση του συγκεκριμένου πάνω μέρους του κοιτάσματος. Και σε αυτό της το καθήκον ασφαλώς και έπρεπε να έχει συμβάλλει ο επιστημονικός υπεύθυνος της ΔΕΗ καθηγητής κ. Μ. Καββαδάς.
Σχόλιο τελευταίο, εκτός των αναγραφομένων στο άρθρο της Καθημερινής:
Ο καθηγητής κ. Μ. Καββαδάς έχει ένα πολύ εντυπωσιακό βιογραφικό, με καλές σπουδές και πολύ μεγάλο αριθμό επιστημονικών δημοσιευμάτων. Είναι όμως εξαιρετικά πολυπράγμων και με συμμετοχές σε, αναρίθμητο θα μπορούσα να πω, πλήθος τεχνικών επιτροπών. Τόσο, ώστε να θαυμάζει κανείς το ότι βρίσκει επαρκή χρόνο για να εκτελεί με πληρότητα όλα του τα καθήκοντα. Στα οποία προστέθηκε από προχτές και η συμμετοχή του στην επιτροπή που θα διερευνήσει τα αίτια της συγκεκριμένης κατολίσθησης στους Αναργύρους.
Μεταξύ των πολλών άλλων, διαβάζω στο βιογραφικό του, πως ο κ. Καββαδάς ήταν και γεωτεχνικός σύμβουλος του μελετητή (ΟΚ Μελετητική ΑΕ) στο σχεδιασμό των φραγμάτων τελμάτων των ορυχείων της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ ΑΕ στην Ολυμπιάδα Χαλκιδικής. Αυτό το τελευταίο, σε εμένα προσωπικά, δημιουργεί μια αίσθηση αβεβαιότητας και ανασφάλειας ως προς την καλή υγεία και μακροημέρευση των φραγμάτων αυτών, δεν ξεκαθάρισα ακόμα γιατί.
Το βιογραφικό του κ. Μ. Καββαδά:
http://users.ntua.gr/kavvadas/MK%20RESUME%20GR.pdf

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Με λάθος πρότυπα είναι διαπαιδαγωγημένος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Στο τέλος δεν κερδίζουν οι καλοί, όπως νομίζει, αλλά οι πραγματικά σοβαροί. Όχι οι σοβαροφανείς, αλλά οι αυθεντικά σοβαροί, οι έντιμοι και οι υπεύθυνοι που μιλούν όχι για να παραπλανήσουν, όχι για να διασκεδάσουν, όχι για να δεσμεύσουν, αλλά για να δεσμευτούν οι ίδιοι, στο πλαίσιο μιας μικρής αλήθειας που δεν μεταβάλλεται διαρκώς και οβιδιακώς.
Τι να γράψω για το χθεσινό Eurogroup, που δεν έχω ήδη σημειώσει; Όλα εξελίχθηκαν όπως έγραφα πως θα γίνουν, χωρίς καμία απολύτως έκπληξη. Οι "κακοί" - κατά το πολιτικό αφήγημα που κυριαρχεί στην Ελλάδα και αναπαράγεται από μια αριστερά που δεν γνωρίζει πως κάτι τέτοιο είναι ανάρμοστο για την αναφερόμενη παιδαγωγική της και την οντολογία της - κατασκεύασαν έναν λαβύρινθο για την ελληνική κοινωνία και οικονομία χωρίς ορατό τέλος, όπου, ωστόσο, ένας κυριολεκτικώς και μεταφορικώς τσαλακωμένος κύριος Τσακαλώτος (: Τσαλακώτος από σήμερα), διέκρινε "φως στο τούνελ"! Πρόκειται για μια φράση κλισέ κάθε "καλού" που εμφανίζεται σαν αγαθιάρης για να γλιτώσει από την κατακραυγή, μετά από την αποτυχία του να σεβαστεί τα ίδια του τα λόγια: τις προηγούμενες δηλώσεις του και προσεγγίσεις του.
Εγώ είμαι έτοιμος να δεχτώ πως οι κύριοι Τσίπρας και Τσαλακώτος είναι οι "καλοί" της υπόθεσης - αν και στη γλώσσα μου δεν υπάρχουν καλοί και κακοί - μόνον που αν οι πολιτικοί τους αντίπαλοι είχαν συμφωνήσει σε αυτά που συμφώνησαν οι ίδιοι χθες το απόγευμα στο Eurogroup, θα τους αποκαλούσαν "κακούς" και "άθλιους" και θα τους κατήγγειλαν στον λαό για διπλοπροσωπία, υποκρισία και δραματική αποτυχία που οδηγεί τη χώρα στο απόλυτο αδιέξοδο. Και θα είχαν δίκιο! Το έχουν πράξει άλλωστε σε ανάλογες - της ιδίας μεθοδολογίας - προτάσεις του Οργάνου κατά το παρελθόν, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση. Το χειρότερο ήταν η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου πως "η χθεσινή απόφαση του Eurogroup είναι μια παρά πολύ θετική απόφαση, η οποία δίνει στην ελληνική πλευρά αυτά που ζητούσε"!
Αν αυτά ζητούσε, τότε γιατί άλλα συζητούσε και εμφανιζόταν να απαιτεί, απειλώντας μάλιστα με Σύνοδο Κορυφής; Επειδή προφανώς δεν είναι σοβαροί άνθρωποι. Μόνον αυτό; Όχι, δυστυχώς! Εδώ κινούμαστε πλέον στον πολιτικό χώρο της απόλυτης γελοιότητας. Καθαρές δεσμεύσεις - με τη μορφή μάλιστα υποτελούς πολιτείας στο διηνεκές - ανέλαβε αποκλειστικά η κυβέρνηση και μάλιστα πολύ πέρα από την εξουσία της και της συνταγματικής τάξης, ενώ, αντίθετα, καμία απολύτως καθαρή δέσμευση για το χρέος και την ανάπτυξη δεν ανέλαβαν οι εταίροι-δανειστές. Τίποτε καθαρό, εκτός του ό, τι θα πρέπει η κυβέρνηση να ξεχάσει αυτά που δήλωνε για (δοκιμαστική έστω) έξοδο στις αγορές πριν από τη λήξη του προγράμματος και για αναδιάρθρωση του χρέους. Οι "δοκιμές" μετά τις εκλογές! Εάν θεωρείς "καθαρό" το "εάν και εφόσον" τότε ούτε καθαρός είσαι, ούτε ασφαλώς σοβαρός, εκτός του ότι η πίεση για βιωσιμότητα του χρέους περνά από τους δανειστές στην ελληνική πλευρά, προδηλώνοντας ένα ασφυκτικό πλαίσιο λιτότητας με συνέχιση της εσωτερικής υποτίμησης.

Λένε πως από το σοβαρό στο γελοίο η απόσταση είναι μικρή και έτσι γρήγορα την κάλυψε αυτή η κυβέρνηση - αν δεχθούμε φυσικά πως σοβαρολογούσε ποτέ! Από το γελοίο όμως στο σοβαρό, η απόσταση είναι τεράστια! Μεγάλο, λοιπόν, τεράστιο είναι πλέον το τούνελ που έχει να διασχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να συναντηθεί με το φως της σοβαρότητας στην άκρη του. Και ιστορικώς έχει αποδειχθεί πως στο τέλος κερδίζουν οι σοβαροί και όχι αυτοί που κινούνται σαν να πιστεύουν τον Βοναπάρτη πως "από το γελοίο στο μεγαλείο" είναι ένα μόνο βήμα. Ένα βήμα προς το τέλος των γελοίων είναι που σαν σχιζοφρενείς βιώνουν μέσα σε αυτό (το γελοίο) το "μεγαλείο" τους!...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Το "αντίο σύγκληση" δεν είναι είδηση. Είναι η επτάχρονη πραγματικότητα που αφορά στην ιστορία της Ελλάδας στην ΕΕ.
Κάποιο άλλο αντίο έχει υπόψιν του ο Αλέξης Τσίπρας, το οποίο δεν θα μπορούσε να αρθρώσει στο Eurogroup, ούτε ασφαλώς να δηλώσει σε μια Σύνοδο Κορυφής. Σύνοδος Κορυφής για το ελληνικό ζήτημα θα μπορούσε να γίνει μόνον στην περίπτωση που η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να πει "αντίο στην Ευρωζώνη", με ταυτόχρονη αναστολή άρθρων της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό το γνωρίζει ο κ. Τσίπρας από την προηγούμενη εμπειρία του. Τότε που η κυρία Μέρκελ είχε ζητήσει από πρωθυπουργούς χωρών της ΕΕ που βρίσκονταν σε διακοπές (όπως για παράδειγμα ο Σουηδός) να είναι στο τηλέφωνο, μήπως απαιτηθεί να διακόψουν τις διακοπές τους και να πεταχτούν στις Βρυξέλλες για να "καθαρίσουν" με τον Τσίπρα και την Ελληνική υπόθεση.
Αυτό δεν έγινε επειδή ο κ. Τσίπρας μετά από 17 ώρες απίθανου καραγκιοζιλικιού εμφανίστηκε έτοιμος "να τα δώσει όλα" εκτός από το σακάκι του που δεν το ήθελε κανείς. Τα "έδωσε", συμφώνησε με σκληρούς όρους συνθηκολόγησης που έδιναν ακόμη μεγαλύτερη τυπική και ουσιαστική εξουσία στην τρόικα στα ελληνικά πράγματα, μεταθέτοντας το ζήτημα της ρύθμισης του χρέους σε ένα όργανο που ποτέ δεν θα μπορούσε να προβεί σε αναδιάρθρωσή του, στοEurogroup - καθώς οι υπουργοί που το συνθέτουν δεσμεύονται από το Κοινοβούλιο των χωρών τους και τις σχετικές αποφάσεις που έχουν ληφθεί για την δανειοδότηση της Ελλάδας. 
Με δύο κουβέντες: Το Eurogroup είναι αναρμόδιο για να προσφέρει λύση στην υπόθεση του ελληνικού χρέους προς τον λεγόμενο επίσημο τομέα. Μια Σύνοδος Κορυφής θα μπορούσε, αλλά αυτό είναι σαφές πως δεν πρόκειται να συμβεί χωρίς η Ελλάδα να πει εκεί "αντίο" ή έστω "auf Wiedersehen" στην Ευρωζώνη.
Και αφού το Eurogroup είναι αναρμόδιο και ανίσχυρο ασφαλώς στο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, γιατί ο κύριος Τσίπρας και το επιτελείο του επιμένουν να δημιουργούν την εντύπωση πως προσδοκούν λύση στο ζήτημα του χρέους από αυτό;
Μα, πλέον δεν επιμένουν! Στο παρά ένα "απειλούν" με Σύνοδο Κορυφής. Ποιόν "απειλούν"; Σίγουρα όχι αυτόν και αυτούς που τους είχαν απειλήσει με Σύνοδο "Εξόδου από την Ευρωζώνη", αν δεν συμφωνούσαν στο Τρίτο και πολιτικώς ισχυρότερο και αυταρχικότερο Μνημόνιο. Μάλλον στον ελληνικό λαό απευθύνονται, όχι ασφαλώς για να τον ρωτήσουν τι προτιμά, αλλά για να υπονοήσουν πως οποιαδήποτε συμφωνία στο Eurogroup, θα αποτελούσε καλύτερη λύση από εκείνη που θα έδινε μια Σύνοδος Κορυφής. Δεν θα πρόκειται για συμφωνία για αναδιάρθρωση του χρέους, ούτε για συμφωνία σύγκλησης και περιορισμού έστω της λιτότητας, αλλά για συμφωνία παραμονής στην Ευρωζώνη με τους όρους και την μεθοδολογία που έχει αποδεχτεί η κυβέρνηση και η κυβερνητική πλειοψηφία κατά την τρέχουσα φάση της λεγόμενης αξιολόγησης.
Η μεθοδολογία αυτή είναι προφανές πως δεν ευνοεί την ανάπτυξη και την εργασία. Το αντίστροφο είναι το πρακτικό αποτέλεσμά της, για αυτό ο Αλέξης Τσίπρας με άρθρο του που δημοσιεύεται ταυτόχρονα, στη γαλλική Le Monde και τη γερμανική Die Welt λέει πως "πρέπει να ληφθούν αποφάσεις που ουσιαστικά θα δίνουν το σήμα για την είσοδο στην πορεία σε μια νέα εποχή, μακριά από τα λάθη και τις υπερβολές του παρελθόντος, μια εποχή βιώσιμης ανάπτυξης και ευημερίας για όλους".
Μπορεί το Eurogroup να μεταβάλλει μεθοδολογία, όπως ουσιαστικά ζητεί ο πρωθυπουργός; Όχι, ασφαλώς και το γνωρίζει καλά. Γιατί τότε το λέει ενώ γνωρίζει τι θα σήμαινε μια Σύνοδος Κορυφής αυτή τη στιγμή για την Ελλάδα; Διότι έχει στο μυαλό του ένα "αντίο". Προς ποιόν, ποιους; Όχι βέβαια προς τους εταίρους-δανειστές της χώρας μας και το ΔΝΤ, αλλά προς όσους "παγίδευσε" με την υπόθεση της διαπραγμάτευσης του χρέους, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν έκανε, καθώς από την αρχή δεσμεύτηκε σε μια μεθοδολογία που δεν την περιελάμβανε, μέχρι τουλάχιστον το τυπικό τέλος του προγράμματος για την Ελλάδα. Μόνον προς αυτούς; Αν το πει σε αυτούς, σύντομα θα υποχρεωθεί αντικειμενικά να το πει και στο υπουργικό του συμβούλιο και μετά στον ΠτΔ για να το ακούσουμε όλοι μας!
Η ίδια η μεθοδολογία του "κουαρτέτου" με την οποία δουλεύει η κυβέρνηση περιλαμβάνει την σταδιακή αναμόρφωση του χρέους - και όχι ασφαλώς την αναδιάρθρωσή του - έτσι ώστε να μην τιναχτεί στον αέρα το πρόγραμμα λόγω αδυναμίας πληρωμών (μη-συντεταγμένης χρεοκοπίας). Αυτό σημαίνει βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος που "προσφέρουν" (: ρυθμιστικά καταφεύγουν σε αυτά για να βγαίνει λογιστικά ο λογαριασμός του προγράμματος) σε συνεννόηση μεταξύ τους οι δανειστές και δεν αποτελούν διαπραγματευτικό πεδίο με την ελληνική κυβέρνηση. Έτσι, εφαρμόζονται ήδη κάποια από τα βραχυπρόθεσμα, ενώ στο Eurogroup θα μπορούσαν να εξειδικευτούν περισσότερο τα μεσοπρόθεσμα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν ή να να λάβουν την μορφή πολιτικών αποφάσεων για το μέλλον. Μόνα αρμόδια για να αποφασίσουν για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος είναι τα κοινοβούλια των δανειστών.

Και αυτό το γνωρίζει ο κύριος Τσίπρας. Τότε για ποιες αποφάσεις μιλά, σε τι ακριβώς αναφέρεται; Ή επιδιώκει ψευδώς να εμφανίσει τις προτάσεις του Eurogroup - για μετά το τέλος του προγράμματος - προς τα κοινοβούλια και το ΔΝΤ ως αποφάσεις, ή σκηνοθετεί την πολιτική νομιμοποίηση του “αντίο” του. Άλλη εξήγηση δεν βρίσκω!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ο Wittgenstein πέθανε, οι Foucault και Adorno επίσης και εγώ αναγνώστη μου δεν αισθάνομαι καθόλου καλά τελευταία, στο βαθμό που παρακολουθώ την εξέλιξη του πολιτικού δράματος της Ελλάδας.
Όταν οι νεοφιλελεύθεροι ανακάλυψαν την ομορφιά της εξουσίας διά του οικονομικού ολοκληρωτισμού - τον οποίο είχαν προηγουμένως θεοποιήσει οι κρατιστές αντίπαλοί τους - είχε έρθει η ώρα του ψυχολόγου και σε πολλές περιπτώσεις του ψυχιάτρου. Φυσιολογικώς! Περάσαμε τότε από το "όλα είναι οικονομία" στο "όλα είναι ψυχολογία". 
Δεν είναι έτσι, ρε παιδιά, αν και έτσι ιστορικώς εκφράζεται φωνάζει από τον τάφο ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ρωτήστε και την Piera (Aulagnier) που το έχει ψάξει καλά από την πλευρά της ψυχανάλυσης! Μόνον αν θεωρήσεις πως όλα είναι οικονομία θα καταλήξεις στο όλα είναι ψυχολογία. Μόνον αν σκεφτείς ολοκληρωτικά με όρους αγοράς ή οικονομικού συγκεντρωτισμού θα καταλήξεις στο όλα είναι ψυχολογία, για να διασκεδάσεις το φαινόμενο της ηγεμονίας. Αλλιώς δεν γίνεται! 
Κάνει λάθος, λοιπόν, ο οικονομολόγος μας που πιστεύει πως όλα είναι ψυχολογία στην οικονομική στάση και συμπεριφορά; Όχι βέβαια! Μόνον που έτσι αποκαλύπτει την αντιφατική ιδεολογία του και την προσωπική του δογματική θεώρηση. Την γνωστική του παθολογία, με άλλα λόγια, η οποία απαιτεί θεραπεία από έναν έμπειρο κλινικό ψυχολόγο, έτσι ώστε ο οικονομολόγος να ξαναγίνει οικονομολόγος, εγκαταλείποντας τους ψυχολογισμούς για την πολιτική νομιμοποίηση της δουλειάς του.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με τους πολιτικούς επιστήμονες, αλλά και τους πολιτικούς (ας μην συγχέουμε την μια δουλειά με την άλλη - όπως άλλο πράγμα είναι η πολιτική επιστήμη και άλλο η επιστήμη της πολιτικής). Είναι όχι απλώς γνωστικά ανεπαρκής, αλλά μάλλον ψυχικά ασθενής ο πολιτικός ή επιστήμονας που από την μεθοδολογία του "όλα είναι οικονομία" καταλήγει στο "όλα είναι μια καλή διατύπωση" στην ανακοίνωση του Eurogroup.
Ο Pierre Bourdieu έδειξε πως οι γλωσσικές παραγωγές που αποτελούν προϊόν της σχέσης ανάμεσα σε μια γλωσσική αγορά και σε μια γλωσσική έξη (habitus), προσαρμόζονται από τους ομιλητές στα αιτήματα του εκάστοτε πεδίου. Έτσι κάθε γλωσσική διάδραση, όσο προσωπική και ασήμαντη και αν είναι, φέρει τα ίχνη της κοινωνικής δομής την οποία εκφράζει και στην αναπαραγωγή της οποίας συντελεί. Δηλαδή, αγαπητέ αναγνώστη, η "καλή διατύπωση" που αναζητεί και ασφαλώς θα λάβει στο Eurogroup η κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να εκφράζει την πραγματικότητα του πεδίου που ορίζει θεσμικά, ηγεμονικά, στενά οικονομικά και κοινωνικά την συγκεκριμένη στρατηγική της τρόικας για την Ελλάδα.
Η "καλή διατύπωση" θα είναι μέρος της "κοινοκτημοσύνης της γλώσσας" του Eurogroup και θα εντάσσει δομικά τον ΣΥΡΙΖΑ στην οικονομική λογική των μνημονίων, η οποία εκφράζει ασφαλώς το ηγεμονικό καθεστώς της Ελλάδας σήμερα, καθώς και την δυναμική επέκτασής του στο μέλλον. Άρα, η "καλή διατύπωση" θα εκφράζει την κακή σχέση και κατάσταση που ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε πως σκόπευε να ανατρέψει.
Η "καλή διατύπωση" υπονοεί την "κακή συμφωνία", όχι γενικά και αντικειμενικά, αλλά ειδικά και έτσι όπως προσδιόριζε αρχικά / προγραμματικά "το καλό και συμφέρον" για την χώρα μεσο-μακροπρόθεσμα ο ίδιος ο πρωθυπουργός και το κόμμα του. Είναι προφανές πως η κυβέρνηση προσβλέπει σε ένα κείμενο όχι απλώς δημιουργικής ασάφειας (: σαν ένα κείμενο συντακτικού νομοθέτη, για παράδειγμα), αλλά σε ένα κείμενο που θα επιτρέπει την εφαρμογή μεγάλης δόσης από  ερμηνευτική βία και συνεπώς αυθαίρετων λογιστικών προσεγγίσεων του τύπου "εάν και εφόσον, σίγουρα τόσο"! Και αυτό "οδηγεί" κατευθείαν στον ψυχίατρο ή στον ψυχολόγο. Ποιόν; Μα, τον παράγοντα που ερμηνεύει την "καλή διατύπωση", ασφαλώς!

Η αναζήτηση "καλών διατυπώσεων" αποτελεί το τέλος της πολιτικής και του πολιτικού που αντιμετώπισε την οικονομία σαν ψυχολογία, καθώς πίστεψε ο φουκαράς πως υπάρχουν γητευτές του λαού και αυτός είναι ένας από αυτούς. Γητευτές χωρίς όπλα και καταστολή δεν υπάρχουν. Μεγάλοι ηγέτες υπάρχουν, οι οποίοι έχουν μάθει, ωστόσο, να διακρίνουν μεταξύ οικονομίας, ψυχολογίας και γλώσσας, που δεν οικονομεί ψυχολογώντας και ψυχολογεί οικονομώντας. Ηγέτες που κατανοούν και σέβονται το "κοινωνικό μυστήριο" και το πολιτικό ελατήριο της γλώσσας και δεν την εξευτελίζουν εκλιπαρώντας για μια "καλή διατύπωση".

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)