Articles by "Οι Bloggers σχολιάζουν"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οι Bloggers σχολιάζουν. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 1

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

Όπως αρμοδίως και ασφαλώς εμπειρικώς κρίνει η κυρία Μπέτυ Μπαζιάνα «η εξουσία, ακόμα και η αριστερή, χτυπάει πολύ εσωτερικές χορδές του ανθρώπου, έχει να κάνει με την αυταρέσκειά του, ακόμα και με τη λίμπιντο του». Και ασφαλώς το όνομα της ΠΓΔΜ αποτελεί βασικό στοιχείο της αίσθησης της εξουσίας που επηρεάζει καθοριστικά την λειτουργία της λίμπιντο στην Ελλάδα και στην ΠΓΔΜ. 

Η πολιτική μεσολάβηση δεν βοήθησε στην επίλυση αυτού του προβλήματος, όπως ήταν φυσικό. Φοβάμαι μάλιστα - σε αντίθεση με την κυρία Μπαζιάνα -  πως δεν θα μπορούσε να βοηθήσει ούτε η ψυχανάλυση. Τι να σου πω, ίσως να δοκιμάζαμε τη γνωστική θεραπεία που είναι προσανατολισμένη στην επίλυση προβλημάτων αυτής ακριβώς της μορφής με έμφαση στην πρόληψη της υποτροπής. Μια μορφή ψυχοθεραπείας που θα βοηθούσε τους ασθενείς-μακεδονιστές στις δύο χώρες να αποφύγουν ή να μειώσουν τη συχνότητα και βαρύτητα μελλοντικών νοσηρών επεισοδίων, τα οποία καταλήγουν σε φάρσες εκλογών.

«Παιχνιδιάρικα» τα γράφω για να μην προσβάλω τους νέους, αριστερούς αυτή τη φορά, καραγκιόζηδες που έρχονται με μια άθλια πολιτική αισθητική να προστεθούν στους δεξιούς καραγκιόζηδες που κατέστησαν μια απλή διαπραγμάτευση «κυπριακό»! Το κυπριακό ζήτημα είναι ένα σοβαρό και πλέον δύσκολο πρόβλημα για τη θεωρία και πρακτική επίλυσης διενέξεων στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και των διεθνών πολιτικών, ενώ το «σκοπιανό» ένα απλό ζήτημα που μεγεθύνεται για να εξυπηρετήσει μικροπολιτικές σκοπιμότητες και στις δύο χώρες. Πρόκειται για ένα θέμα που, σαν φάρσα πλέον, φαίνεται να επηρεάζει (σχεδιασμένες) διαδικασίες αναδιάρθρωσης της εσωτερικής πολιτικής σκηνής στην Αθήνα και τα Σκόπια, ρυθμίζοντας την λίμπιντο πολιτικών που βασανίζονται και βασανίζουν (τον λαό) με το οιδιπόδειό τους. 

Είναι, ωστόσο, αιτία ή αποτέλεσμα της προβληματικής λίμπιντο το ζήτημα της «οριστικής» ονομασίας της ΠΓΔΜ; Και αιτία, αν πας πίσω στον Απρίλιο του 1992 και στην απόφαση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, και αποτέλεσμα αν εξετάσεις την ανοησία να μην κλείσει το ζήτημα τον Μάϊο του 1993 στη βάση της προτάσεως Βανς-Όουενς για ονομασία «Nova Makedonija» και στο πλαίσιο του «πακέτου Πινέϊρο για Νέα Μακεδονία».   

Τι συζητάμε σήμερα (το 2018 παρακαλώ) αντικειμενικώς, αλλά τα «μασάμε» και συνεχίζουμε να εξαπατούμε τον λαό, διαμορφώνοντας συνθήκες εκλογών, για να διαφύγουμε από το τελικό, εξοντωτικό για την κυβέρνηση «σφίξιμο» του βρόγχου του «τρίτου μνημονίου», που θα επιφέρει και «πέμπτο μνημόνιο» στο ίδιο πνεύμα με το «τέταρτο», το οποίο ήδη αποτελεί νόμο του ελληνικού κράτους; Για συμφωνία Αθηνών-Σκοπίων στη βάση της προτάσεως Βανς-Όουενς, που θα αντικαταστήσει το «FYROM» εκεί όπου έχει θεσπισθεί να αναγράφεται (προσωρινώς) σήμερα, αλλά χωρίς να επηρεάζονται στην πραγματικότητα οι διμερείς αναγνωρίσεις με το όνομα «Μακεδονία» που έγιναν στο μεταξύ. Δηλαδή, η Ελλάδα, όπως ο ΟΗΕ και διεθνείς οργανισμοί θα σημειώνουν «Nova Makedonija» ή «Нова Македонија», εννοώντας το κράτος «Μακεδονία» το οποίο έχει αναγνωριστεί με αυτό το όνομα (Μακεδονία) από ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο.

Αυτό σημαίνει «σύνθετη ονομασία έναντι όλων» πλέον! Όλοι θα αναγνωρίζουν πως το «Nova Makedonija», για παράδειγμα, αντικαθιστά το «FYROM», εκεί όπου υπάρχει σήμερα, δίχως να αλλάζουν οι διμερείς αναγνωρίσεις ως «Μακεδονία» και να μεταβάλλεται το κεκτημένο της γείτονος ως προς την μακεδονική ταυτότητα (της) και τα εμπορικά σήματα (της) που φέρουν τον όρο Μακεδονία ή παράγωγά του. Ασφαλώς και η Ελλάδα θα διατηρήσει το ίδιο δικαίωμα ως προς τα εμπορικά (της) σήματα και ως προς την αναφορά στη σύνθεση της εθνικής της ταυτότητας και του πολιτικού-διοικητικού της χώρου. 

Άρα; Άρα, σήμερα η υπόθεση είναι μια ιστορική φάρσα, που πάνω της επιχειρείται να στηθεί ένα πανηγύρι καραγκιόζηδων για να καταλήξουμε σε εκλογές - και ασφαλώς άρση των εμποδίων από ελληνικής πλευράς στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ για τη γείτονα - με νέες κομματικές αναδιαρθρώσεις κυρίως στο χώρο της δεξιάς και κεντροδεξιάς της Ελλάδας. Αυτό φυσικά συμφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, παρότι αισθητικώς αποτελεί μια ακόμη ασχήμια στο «πάνθεο» της σύγχρονης αριστεράς. Άλλωστε, αν πρόκειται για την άνοδο της προβληματικής λίμπιντο της αριστεράς και ταυτόχρονα της παραδοσιακής δεξιάς, την αισθητική θα κοιτάξουμε; ‘Έτσι δεν είναι κυρία Μπαζιάνα; Ποια αισθητική, αν πάσχουμε από διαταραχή του πρωτογενούς είτε με όρους ψυχανάλυσης, είτε με όρους ιδεολογίας και αριστερής οντολογίας! 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Βενιαμίν Καρακωστάνογλου

Όπως και στα υπόλοιπα μεγάλα εθνικά μας ζητήματα (Κυπριακό, Αιγαίο, Θράκη), έτσι και στο Μακεδονικό, επικρατούν καθιερωμένα στερεότυπα, τα οποία, φοβάμαι, ότι ούτε στην ρεαλιστική αποτύπωση και κατανόηση της κατάστασης βοηθούν, ούτε την προώθηση ευνοϊκών λύσεων διευκολύνουν. Εφησυχάζουμε, λοιπόν, με ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται, ενώ τα ζητήματα έχουν αποτελματωθεί επί δεκαετίες.

Ο παράγων του χρόνου, βέβαια, από μόνος του συμβάλλει γενικά στην επίλυση (άμβλυνση) ζητημάτων. Αυτό, όμως, συμβαίνει μόνο όταν η πάροδος του χρόνου συνοδεύεται από δράσεις και ενέργειες, ή από γεγονότα που σταδιακά μεταβάλλουν τις παραμέτρους των προβλημάτων και τον συσχετισμό δυνάμεων. Ή που οδηγούν στην κόπωση και εξασθένιση της μιας από τις αντιμαχόμενες πλευρές.

1ο στερεότυπο: Το Μακεδονικό είναι ήσσονος σημασίας

Το Μακεδονικό, δηλαδή η υποκλοπή της μακεδονικής κληρονομιάς μας σε εθνικό ιστορικό, πολιτιστικό και γλωσσικό επίπεδο, είναι ένα ήπιο πρόβλημα, μικρής σημασίας, αν συγκριθεί με τις απειλές που προκαλεί η Τουρκία στην εθνική κυριαρχία και ακεραιότητά μας.Πρόκειται για λανθασμένη θεώρηση του ζητήματος για τους εξής λόγους.

Η Ελλάδα, χώρα μικρή, βασίζεται στο τεράστιο ιστορικό της κεφάλαιο για την διεθνή παρουσία και προβολή της. Η σταδιακή αφαίρεση τμημάτων αυτού του ένδοξου παρελθόντος (π.χ. κλασσική και ελληνιστική Μακεδονία, η αμφισβήτηση της ελληνικότητας της ιστορίας του μικρασιατικού και θρακικού Ελληνισμού), θα αποδυναμώσει το κυριότερο εθνικό μας πλεονέκτημα.

Η έκταση του τουρκικού κινδύνου δεν επιτρέπει απειλές και στα βόρεια σύνορά μας. Μολονότι τα Σκόπια δεν μπορούν να μας απειλήσουν στρατιωτικά, η παγίωση στο λαό τους της πεποίθησης περί χαμένης ή διαμελισμένης πατρίδας (τους Μακεδονίτες του Αιγαίου) μπορεί να προκαλέσει «ασύμμετρη» απειλή, π.χ. με ανάπτυξη τρομοκρατικής δράσης ακραίων στοιχείων της FYROM επί ελληνικού εδάφους. Το ίδιο ισχύει μέσω υποκίνησης μειονοτικού ζητήματος. Ναι μεν δεν υπάρχει ουσιαστικό πληθυσμιακό αντίκρισμα, σίγουρα όμως τα λίγα ακραία στοιχεία μπορούν να ζημιώσουν την διεθνή εικόνα της Ελλάδας.

Η δεδομένη στρατιωτική διείσδυση της Τουρκίας στη FYROM και στην Αλβανία μπορεί να προκαλέσει και στρατιωτικό κίνδυνο από Βορρά σε περίπτωση κρίσης. Από μία άλλη οπτική, η διάλυση των Σκοπίων ή ο εδαφικός τεμαχισμός μπορεί να κληροδοτήσει την διεκδίκηση κατά της ελληνικής Μακεδονίας σε Βούλγαρους, Αλβανούς ή και Σέρβους (το τελευταίο άλλωστε συνέβη στο παρελθόν), ώστε να ικανοποιηθεί το σλαβικό πληθυσμιακό στοιχείο της FYROM.

Τέλος, ενδεχόμενη ήττα της Ελλάδας στο Μακεδονικό θα στείλει, για μία ακόμη φορά, σε γείτονες και στη διεθνή κοινότητα το μήνυμα για την αδυναμία της χώρας μας ως προς την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της, όπως έχει συμβεί σε άλλα εθνικά ζητήματα. Αποτέλεσμα, η περαιτέρω αποδυνάμωση της διεθνούς μας θέσεως, που προστιθέμενη στα ελλείμματα, το δημόσιο χρέος μας, και στην δημοκρατική συρρίκνωση, θα ανατροφοδοτήσει την κατιούσα πορεία μας στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και θα αυξήσει τους κινδύνους και τις απειλές.

Μέχρι τώρα η ένταξή μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οργανισμούς στους οποίους επιδιώκουν να εισέλθουν η Τουρκία, η FYROM και η Αλβανία, μας έδινε πλεονεκτήματα και μας προστάτευε μερικώς. Βέβαια, η σχετικότητα αυτού του πλεονεκτήματος αποδείχθηκε στην Κύπρο το 1974. Επίσης, αποδείχθηκε στην διολίσθηση της θέσης της ΕΕ από εκείνην του 1991 (όχι στην συμπερίληψη του όρου Μακεδονία στον κρατικό τίτλο της FYROM). Σήμερα, οι εταίροι μας αποκαλούν de facto το γειτονικό κράτος «Μακεδονία». Το όνομα FYROM χρησιμοποιείται μόνο στο επίσημο θεσμικό γραπτό επίπεδο.

Αν όμως ενδώσουμε στις πιέσεις και συναινέσουμε στην ένταξη των χωρών αυτών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ χωρίς προηγούμενες διασφαλίσεις και επίλυση των εκκρεμών ζητημάτων, τότε θα έχουμε απολέσει ένα στοιχείο ισχύος. Οι ελπίδες εσωτερικής διαχείρισης και διευθέτησης των προβλημάτων εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα αποδειχθούν φρούδες, λογω της ατελούς ολοκλήρωσης αυτών των οργανισμών. Σε κάθε περίπτωση και αν διευθετηθούν τα ζητήματα «μεταξύ εταίρων», είναι βέβαιο ότι θα ισχύσει η εύκολη λογική του 50-50% η οποία ευνοεί αυτόν που διεκδικεί (βλ. Κύπρο), δηλαδή τα Σκόπια, την Τουρκία κ.λπ.

2ο στερεότυπο: Αμοιβαίες υποχωρήσεις

Το δεύτερο στερεότυπο είναι ότι το πρόβλημα των Σκοπίων μπορεί να λυθεί συναινετικά, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και αμοιβαίες διασφαλίσεις. Δηλαδή με τη λογική του περίφημου win-win, του αμοιβαίου οφέλους. Απλοελληνιστί, «χωρίς να σπάσουν αυγά». Έτσι όμως, όπως γνωρίζει άριστα η λαϊκή σοφία «ομελέτα δεν φτιάχνεται».

Στη βάση αυτή, προσπάθησε να λύσει το ζήτημα η διεθνής διπλωματία (κάποιοι την χαρακτηρίζουν διπροσωπία!) αλλά και η ελληνική εξωτερική πολιτική, μετά το 1992. Δηλαδή, στη βάση μιας «μοιρασιάς», ή μιας κατανομής του μακεδονικού κεκτημένου, μέσω μιας σύνθετης ονομασίας για τη γειτονική χώρα που θα διασφάλιζε τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις και των δύο πλευρών κατά το δυνατόν.

Έτσι συζητήθηκαν ονομασίες του τύπου Νέα Μακεδονία (Nova Makedonija ή Novomakedonija), Άνω ή Βόρεια Μακεδονία, Σλαβομακεδονία, Δημοκρατία της Μακεδονίας – Σκόπια, ή, τώρα τελευταία, Μακεδονία του Βαρδάρη. Ο διάλογος, υπό διεθνή μεσολάβηση, ήταν διάλογος κωφών. Τα Σκόπια (επίσημα τουλάχιστον) συζητούσαν μόνο για συναινετική ονομασία προς χρήση μόνο διμερώς, δηλαδή στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

Αντίθετα, η Ελλάδα, στη βάση της εύλογης ερμηνείας και κατανόησης των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ επεδίωκε (και ελπίζω επιδιώκει ακόμη) μία ενιαία ονομασία για κάθε χρήση (erga omnes), διμερώς, πολυμερώς, αλλά και στο εσωτερικό των Σκοπίων. Αυτό υπονοεί και συνταγματική τροποποίηση στη FYROM. Επί του τελευταίου σημείου δεν υπάρχει πάντως δημόσια τοποθέτηση από την πλευρά του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών.

Εθνική «νοθεία»

Εδώ γίνεται και ένα θεμελιώδες λάθος: Η γεωγραφική (Βόρεια Μακεδονία) ή η ιστορική εκδοχή (Νέα Μακεδονία) αλλά ακόμη και η εθνοτική πτυχή (Σλαβομακεδονία) που αποτελεί την καλύτερη εκδοχή, δεν αγγίζουν ούτε λύνουν την ουσία του προβλήματος. Η ουσία είναι η θεωρία περί Μακεδονικού Έθνους, που ξεκινά δήθεν τουλάχιστον από τον 4ο π.Χ. αιώνα και συνεχίζει την ύπαρξή του μέχρι σήμερα. Και του οποίου την κληρονομιά και τη συνέχεια διεκδικούν οι Σλάβοι των Σκοπίων, σε μία γεωγραφική έκταση που ξεπερνά τα όρια του κράτους της FYROM, που καταλαμβάνει την ελληνική και βουλγαρική Μακεδονία, των οποίων οι πληθυσμοί θεωρούνται «μακεδονικές» μειονότητες, σκλαβωμένες σε ξένες εθνικές πλειοψηφίες.

Σταδιακά, μάλιστα, το τεχνητό και επικίνδυνο αυτό ιδεολόγημα κάλυψε με σφετεριστική διεκδίκηση και το ιστορικό σκέλος. Την τελευταία δεκαετία διεκδικεί και την ιστορία της κλασσικής μακεδονικής δυναστείας, ως ρίζα των σημερινών Σλάβων των Σκοπίων! Δηλαδή, στην εθνική νοθεία προστέθηκε και η ιστορικό-πολιτιστική. Στόχος, βέβαια, ορατός, να καταπολεμηθεί η ένταξη των Μακεδόνων του Φιλίππου Β’, Μεγάλου Αλεξάνδρου, και των ελληνιστικών Βασιλείων στον ευρύτερο Ελληνισμό και ελληνικό πολιτισμό εκείνης της περιόδου.

Με αφετηρία την κυριαρχία της FYROM σε μέρος της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας (που μάλιστα αφήνει έξω την ίδια την πρωτεύουσά της), επιχειρείται να διεκδικηθεί το όλον. Δηλαδή, τόσο γεωγραφικά, η ελληνική και βουλγαρική περιοχή της Μακεδονίας, όσο και ιστορικο-πολιτιστικά επιχειρείται να αποσυνδεθεί η μακεδονική ιστορία και ο πολιτισμός από την ευρύτερη ελληνική ρίζα τους.

Οι Σκοπιανοί προσέδωσαν το όνομα της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, που ποτέ ολόκληρη δεν αποτέλεσε κρατική ή διοικητική οντότητα με αυτό το όνομα, στο κράτος τους, παρότι καλύπτει μικρό τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας, περίπου το ένα τρίτο (πολύ λιγότερο δε της κλασσικής Μακεδονίας). Προσπαθούν με την διεθνή-κρατική υπόσταση που διαθέτουν, να διεκδικήσουν το σύνολο του μακεδονικού κεκτημένου εδαφικά, εθνοτικά (δηλαδή πληθυσμιακά), πολιτιστικά και ιστορικά.

Κατοχυρωμένο όνομα

Αν έλειπε αυτή η θεμελιώδης όσο και ανυπόστατη διεκδίκηση, θα μπορούσε ίσως μία γεωγραφική ή εθνοτική κρατική ονομασία να αποτελέσει συμβιβαστική λύση. Και τότε, όμως, εφόσον θα έλυνε και δεν θα άφηνε αμφιβολίες για την ονομασία και την εθνικο-πολιτική ταυτότητα του λαού της FYROM, αποκλείοντας τη χρήση του κλεψίτυπου «Μακεδόνες».

Αυτό, όμως, ούτε καν συζητείται, ούτε καν επιδιώκεται από την διαπραγμάτευση. Προφανώς θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμα του λαού των Σκοπίων να αυτοπροσδιορίζονται όπως θέλουν. Δηλαδή, κλέβοντας ελληνικό όνομα κατοχυρωμένο επί 25 τουλάχιστον αιώνες. Πρέπει να καταστεί λοιπόν σαφές ότι αν δεν εγκαταλειφθεί συνειδητά αυτή η ψευδοθεωρία του Μακεδονισμού από την πολιτική ελίτ και τον από χρόνια παραπληροφορημένο λαό των Σκοπίων (τους Σλάβους) το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί, κάτω από οποιαδήποτε συμβιβαστική κρατική ονομασία.

Το κράτος, οι οργανώσεις, τα κόμματα, η διανόηση και ο ίδιος ο λαός της FYROM θα συνεχίζουν, απληροφόρητοι και παραπλανημένοι, να αγωνίζονται, να διεκδικούν, να έχουν ένα ετεροχρονισμένο ανυπόστατο αλυτρωτισμό κατά της ελληνικής Μακεδονίας. Άρα, για να λυθεί πραγματικά το ζήτημα χρειάζεται να σπάσουν αυγά. Να «ματώσει» η μία πλευρά (των Σκοπίων), να ξαναμεταλλαχθεί η πλαστή εθνική ταυτότητα που τους επιβλήθηκε. Να αποκατασταθεί η τρωθείσα ιστορική αλήθεια. Να χάσει αυτός που άδικα διεκδικεί και καταπατεί και να κερδίσει ο γνήσιος κληρονόμος, η Ελλάδα, ο Ελληνισμός και εμείς οι Μακεδόνες Έλληνες.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
του Pepe Escobar, Asia Times, 13-1-2018

 Mια Ιρανή υψώνει την γροθιά της μέσα στους καπνούς των δακρυγόνων, 
στο πανεπιστήμιο της Τεχεράνης.

[Για την παρουσίαση μιας αδιαφιλονίκητα έγκυρης ξένης μαρτυρίας για την αλήθεια περί τα γεγονότα στο Ιράν, τα αίτια, την σημασία και τις πιθανές απολήξεις τους, ανέκυψε δίλημμα επιλογής ανάμεσα στον πολύπειρο Ινδό διπλωμάτη Μ.Κ. Bhadrakumar και στον δαιμόνιο, αεικίνητο Βραζιλιάνο ρεπόρτερ Pepe Escobar , μόνιμο συνεργάτη των Τάϊμς της Ασίας και περιζήτητη πηγή άρδευσης των σημαντικότερων διεθνών ιστοσελίδων ελεύθερης ενημέρωσης -για τον πλούτο των πηγών του και τις συνήθως αλάθητες διαγνώσεις του. Η επιλογή του άρθρου του Escobar για την ενημέρωση του ελλαδικού κοινού οφείλεται στην άμεση προσωπική επαφή του συντάκτη με την πραγματικότητα στο Ιράν.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ο Ιρανός Πρόεδρος Χασάν Ρουανί ενήργησε σωστά με το να πάει στην τηλεόραση και τουλάχιστον ν’ αναγνωρίσει την λαϊκή οργή για την δεινή οικονομική κατάσταση. Ο πληθωρισμός βρίσκεται στο 12%, αλλά κάτω από το 40% της πρώτης θητείας του Προέδρου. Και οι πρόσφατες ανατιμήσεις σε καύσιμα και τρόφιμα μέχρι και 40% ασφαλώς δεν βοήθησαν.

Αυτά αποτελούν μέρος του προϋπολογισμού του Ρουανί για το 2018, με περικοπές στις επιδοτήσεις για τους φτωχούς –που αποτελούσαν εξέχον χαρακτηριστικό της προηγούμενης κυβέρνησης Αχμαντινετζάντ.

΄Επειτα είναι και η ανεργία των νέων, που κυμαίνεται γύρω στο 30%. Παρόμοια ποσοστά παρουσίασε πρόσφατα και η Ισπανία, μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Φυσικά αυτό εξηγεί γιατί η πλειονότητα των διαδηλωτών είναι κάτω των 25 και από την εργατική τάξη.

Αυτό που όφειλε να εξηγήσει αναλυτικά ο Ρουανί στους Ιρανούς είναι η ευθεία σχέση της οικονομικής στενότητας με τις αμερικανικές κυρώσεις που πλήττουν την χώρα. Και αυτές συνοδεύτηκαν με οικονομικές απειλές κατά των δυτικών επιχειρήσεων που επανήλθαν σε λειτουργία ή σχεδιάζουν να επενδύσουν στο Ιράν.

Ο Ρουανί είχε πράγματι υποσχεθεί, μετά την υπογραφή της λεγόμενης ιρανικής πυρηνικής συμφωνίας, το 2015 στην Βιέννη, ότι αυτό θα οδηγούσε σε αύξηση των θέσεων απασχόλησης και θα τόνωνε την οικονομία. Ενώ αυτό δεν συνέβη, οι δικαιολογημένες διαμαρτυρίες ειδικά για τα οικονομικά προβλήματα ποτέ δεν σταμάτησαν. Στην πραγματικότητα υπήρξαν μόνιμο χαρακτηριστικό της εικόνας του Ιράν επί δεκαετίες.

Εάν εξετάσουμε το πείραμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας, ένα είδος «θεοκρατίας με δημοκρατικά χαρακτηριστικά», το ποιο εντυπωσιακό στοιχείο του είναι το πόσο βαθιά είναι ριζωμένο στη χώρα. Το διαπίστωσα στα πολλά ταξίδια μου στο Ιράν και έχει να κάνει, σε μεγάλο βαθμό, με την «Μπασίτζ», η εθελοντική πολιτοφυλακή. ΄Εχουν διαποτίσει όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, από τον συνδικαλισμό, τις σπουδαστικές οργανώσεις και τις ομάδες των δημοσίων υπαλλήλων. Από αυτή την άποψη παρουσιάζουν μια χτυπητή ομοιότητα με την Κίνα, όπου το κομμουνιστικό κόμμα είναι εγχαραγμένο μέσα σε αυτούσιο τον κοινωνικό ιστό.

Οι συνομιλίες με νέους σε μέρη όπως το Κασάν ή η Μασάντ μου έδειξαν πόσο ισχυρή είναι η λαϊκή βάση κάτω από το πείραμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Και ήταν μια εμπειρία που υποκινούσε σκέψεις πολύ περισσότερο από το να ακούς τους Αγιατολά στο Κουόμ.

Πάντως αυτό που τώρα συμβαίνει στο Ιράν είναι ότι δικαιολογημένες διαμαρτυρίες για οικονομικές δοκιμασίες έχουν απαχθεί από τους γνωστούς υπόπτους, σε μιαν απόπειρα επηρεασμού της μειοψηφίας. Στο κάτω-κάτω η κυβέρνηση Ρουανί είναι σχετικά φιλελεύθερη σε σύγκριση με την κυβέρνηση του δημαγωγού Αχμαντινετζάντ.

΄Ετσι αυτό που βλέπουμε είναι μια συντονισμένη απόπειρα να μετατραπούν θεμιτές διαμαρτυρίες σε «επαναστατικό» κίνημα, με σκοπό την πραγματοποίηση αλλαγής καθεστώτος. Από κάθε πρακτική άποψη, αυτό θα σήμαινε εμφύλιο πόλεμο.

Ε, λοιπόν αυτό απλά δεν θα πετύχει. Οποιοσδήποτε εξοικειωμένος με την κατάσταση στο Ιράν γνωρίζει ότι η κοινωνία της χώρας είναι πολύ ευφυής και πεπειραμένη για να πέσει σε τέτοια χονδροειδή παγίδα. Για σαφέστερη αντίληψη της επίγνωσης για την ξένη επιρροή, θα έπρεπε να ακούσετε τον καθηγητή Μωχαμάντ Μαραντί, του πανεπιστημίου της Τεχεράνης, έναν ακαδημαϊκό απόλυτης ακεραιότητας, να διαλέγεται με έναν τέως υπάλληλο του BBC στο τηλεοπτικό δίκτυο του Κατάρ, Al Jazeera:

https://www.youtube.com/watch?v=dFn4O5xTkpE

Πράγματι, αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ξένα στοιχεία δρουν ως προβοκάτορες για να επηρεάσουν τους διαδηλωτές. Αυτό το σύνθημα «όλος ο κόσμος παρακολουθεί» στοχεύει να εκφοβίσει την Τεχεράνη στις αντιδράσεις της.

Ωστόσο πρέπει να υπάρξει καταστολή της βίας, όπως έντονα το υπαινίχθηκε ο Ρουανί. Φαντάζεστε την αντίδραση της Αστυνομίας εάν το επίπεδο βίας που εμφανίστηκε στους δρόμους του Ιράν συνέβαινε στην Γαλλία ή στην Γερμανία;

Αλλαγή καθεστώτος είναι απίθανη, αλλά αυτό που εκτυλίσσεται είναι η σκηνοθεσία για μιαν ακόμη ανανέωση των οικονομικών κυρώσεων εναντίον του Ιράν. Ενδεχομένως, σ’ αυτή την περίπτωση, από την Ε.Ε. Ας ελπίσουμε πως δεν θα πέσει σ’ αυτή την παγίδα.

Σε κάθε περίπτωση, η Τεχεράνη προετοιμάζεται ήδη για την επιχειρηματική της επέκταση σε όλη της Ευρασία, διαμέσου των κινεζικών νέων Δρόμων του Μεταξιού, της Πρωτοβουλίας Ζώνης και Δρόμου και της Ευρασιατικής Οικονομικής ΄Ενωσης.

Τελικά, στην ομάδα Ρουανί απόκειται να είναι δημιουργική στην ελάφρυνση των βαρών στο οικονομικό μέτωπο.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Δυστυχώς για άλλη μια φορά, για άσχημο λόγο γίνεται γνωστή η περιοχή μας.
Αυτήν την φορά δεν ήταν ο Μπέος, ούτε κάποιο από τα εργοστάσια που μολύνουν τον ουρανό μας και την θάλασσα μας, αλλά ένα ζήτημα ανθρωπιάς.
Ένας συμπολίτης μας άνεργος πατέρας πρίν λίγες ημέρες έκλεψε ένα παιχνίδι απο μεγάλο πολυκατάστημα της περιοχής, συνελήφθη και αποδόθηκε ελεύθερος από τον Εισαγγελέα Βόλου λόγω φτώχειας και ψυχολογίας του ανθρώπου.
Ο ίδιος άνθρωπος " έκλεψε " και από γνωστή αλυσίδα ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ του Βόλου δύο κουτιά βρεφικό γάλα, συνελήφθη ξανά και μηνύθηκε από την δνση του καταστήματος.
Και οι δύο αλυσίδες πολυκαταστήματος προάγουν στην ελληνική κοινωνία με αμοιβή βεβαίως μέσω των ΜΜΕ η μεν τον παιδικό παράδεισο των παιχνιδιών και η άλλη( όπως φαίνεται μέχρι στιγμής) το κοινωνικό πρόσωπο μιας εταιρείας μάρκετ που καλούσε τον κόσμο να ψωνίσει γιατί θα έδινε μέρος των κερδών σε αδύναμες οικογένειες.
Το ερώτημα σαφές
Ποιός είναι ο "κλέφτης " ;
Είναι μια κλοπή "νόμιμη" ;
Η απάντηση είναι σε όλους μας προσωπική όταν πρόκειται για το παιδί μας και αναλόγως της παιδείας μας και του ηθικού μας κώδικα απαντάμε, αλλά αλήθεια τώρα, πόσοι βρεθήκαμε στην θέση του, πέραν της σκέψης και μόνο ;
Ποιός πραγματικά θα ήθελε να γίνει "κλέφτης" παιχνιδιού και βρεφικού γάλατος;
Μήπως πραγματικός κλέφτης είναι οι υπεύθυνοι που έφεραν και αυτόν τον άνθρωπο στην απελπισία;
Δεν έχουν μήπως όνομα ;
Δεν είναι ΑΥΤΟΙ που αναφέρουμε κάθε μέρα όλοι μας όταν δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα; Όταν απολυόμαστε ή παίρνουμε μισθό πείνας ; Οταν μας παίρνουν το σπίτι με υπογραφή τους;
Δεν είναι υπεύθυνοι και άμεσα για το εδώλιο του κατηγορουμένου οι Τσίπρας Καμμένος, Μητσοτάκης Σαμαράς Καραμανλής, Παπανδρέου Γεννηματά και πλείστοι άλλοι συνυπεύθυνοι ;
Όμως στην καλή μας κοινωνία όπως αυτοί την φτιάξανε στα μέτρα τους, κλέφτης είναι αυτός που κλέβει για το παιδί του, όχι αυτός που τον άφησε άνεργο, που έκλεισε ολα τα εργοστάσια της περιοχής, που διέλυσε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, που μας μολύνει το περιβάλλον και ξεπούλησε την πατρίδα μας στους ξένους, αλλά αυτός ο 24χρονος.
Είμαι και εγώ "κλέφτης" λοιπόν, γιατί σε αυτήν την κοινωνία τους κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των πραγματικών κλεφτών, δεν θέλω να είμαι ανάμεσα τους "έντιμος "!
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Caitlin Johnstone, Zero Hedge, 2-1-2018

[Αμερικανικά επίσημα στοιχεία και δηλώσεις, τελείως άγνωστα στην Ελλάδα, παρατάσσει το κατωτέρω άρθρο που προβάλλει το σημερινό δελτίο του ελεύθερου αμερικανικού οικονομικού πρακτορείου Zero Hedge. Η υιοθέτηση και προβολή του έκδηλα οφείλεται στην εκτίμηση πως προσφέρει τον κώδικα αποκρυπτογράφησης των γεγονότων στο Ιράν και όσων προδιαγράφονται ως συνέχεια στον ορίζοντα της Ουκρανίας ή της Β. Βορέας, μετά το πανόραμα των πυροτεχνημάτων και τις ευχές για ένα χρόνο ειρήνης και ευημερίας στον κόσμο.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Πριν δυο εβδομάδες, ένα υπόμνημα που διέρρευσε από τους κόλπους της κυβέρνησης Τραμπ αποκάλυπτε πως ο νεόφυτος στον ανθώνα της Ουάσιγκτον Υπουργός των Εξωτερικών Ρεξ Τίλλερσον δεχόταν καθοδήγηση για το πως η αυτοκρατορία χρησιμοποιεί τα ανθρώπινα δικαιώματα σαν πρόσχημα για να επιτεθεί η να υποσκάψει απείθαρχες κυβερνήσεις. Δημοσίευμα στο «Politico» ανέφερε:

Το υπόμνημα της 17 Μαΐου έχει τα χαρακτηριστικά βοηθήματος ταχείας εκμάθησης για έναν επιχειρηματία που γίνεται διπλωμάτης και το συμπέρασμα του προσφέρει μιαν ωμά ρεαλιστικήν εικόνα: ότι οι ΗΠΑ πρέπει να χρησιμοποιούν τα ανθρώπινα δικαιώματα ως ρόπαλο εναντίον των ανταγωνιστών τους, ενώ θα κλείνουν τα μάτια για συμμαχικά καταπιεστικά καθεστώτα, όπως οι Φιλιππίνες, η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος.

« Τους συμμάχους μεταχειριζόμαστε διαφορετικά –και καλύτερα- από τους αντιπάλους. Αλλιώς θα μείνουμε με περισσότερους αντιπάλους και λιγότερους συμμάχους,» εξηγεί το υπόμνημα, που έγραψε ο σημαντικής επιρροής πολιτικός βοηθός του Τίλλερσον, Μπράϊαν Χουκ.

Με αυτό που θα μπορούσε να είναι εύρημα συγχρονισμού σε κωμική παράσταση, αν δεν ήταν λόγος μεγάλης ανησυχίας, στο Ιράν ξέσπασαν ταραχές που συνεχίζονται επί ημέρες και η Δυτική Αυτοκρατορία ξαφνικά εκφράζει βαθιά δικομματική αγωνία για τα ανθρώπινα δικαιώματα αυτών των διαδηλωτών.

Μήνυμα Τραμπ στο Τουίτερ:

«Μεγάλες διαμαρτυρίες στο Ιράν. Ο λαός επιτέλους αντιλαμβάνεται πως τα λεφτά και ο πλούτος του κλέβεται και σπαταλιέται στην τρομοκρατία. Φαίνεται πως δεν θα το ανεχθούν περισσότερο. Οι ΗΠΑ παρακολουθούν προσεκτικά για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.»
3:03 ΜΜ- 31 Δεκ,2017

Μήνυμα Χίλλαρυ Κλίντον:

Ο Ιρανικός λαός, ιδίως οι νέοι, διαμαρτύρονται για ελευθερία και για το μέλλον που δικαιούνται. Ελπίζω πως η κυβέρνησή τους θα ανταποκριθεί ειρηνικά και θα υποστηρίξει τις ελπίδες τους.»
5:49 Π.Μ. 31 Δεκ.2017

Η Χέδερ Νώυερτ, εκπρόσωπος Στέητ Ντιπάρτμεντ:

«Ο Υπουργός Τίλλερσον επαναλαμβάνει τον βαθύ σεβασμό των ΗΠΑ για τον λαό του Ιράν. Καλούμε όλα τα έθνη να σταθούν στο πλευρό μας στην αξίωση να σεβαστεί το καθεστώς τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.»
4:27 Π.Μ. 31 Δεκ.2017

Μπόρις Τζόνσον, Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών:

«Παρακολουθώ τα γεγονότα στο Ιράν με ανησυχία. Ζωτικό να έχουν οι πολίτες το δικαίωμα στην ειρηνική διαδήλωση.»
3:24 Μ.Μ 31 Δεκ.2017

Ντάνιελ Μακάνταμς, Διευθυντής του «Ινστιτούτου Ρον Πωλ για Ειρήνη και Ευημερία»:

«Πανομοιότυπο αντίγραφο του σεναρίου για το Κίεβο (ουκρανικό πραξικόπημα), τη Λιβύη κλπ, ξεσκονισμένο άλλη μια φορά. Οι ίδιες λέξεις. Ιδιαίτερα απάνθρωπο το να υποκρίνεσαι πως νοιάζεσαι γι΄ αυτούς τους ανθρώπους όταν ετοιμάζεσαι να τους βομβαρδίσεις.»

Ώστε έχουμε γνώση για το τι αυτή η μουσική και το μπαλέτο σηματοδοτούν. Κάθε αιματηρό όργιο μπορεί να καλυφτεί με τη σημαία των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Τον Οκτώβριο πληροφορηθήκαμε από τον τέως πρωθυπουργό του Κατάρ ότι, από το ξεκίνημα των πρώτων διαδηλώσεων διαμαρτυρίας στη Συρία το 2011, εκδηλώθηκε μια μαζική πίεση από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης, σ’ εφαρμογή της αποκληθείσας Αραβικής ΄Ανοιξης.

Αυτή η αποκάλυψη έγινε την ίδια εβδομάδα που το Intercept τελικά έδωσε στη δημοσιότητα έγγραφα της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας (NSA) που επιβεβαιώνουν ότι ξένες κυβερνήσεις είχαν τον άμεσο έλεγχο των «ανταρτών», οι οποίοι άρχισαν τις επιθέσεις στη Συρία ύστερα από εκείνες τις διαδηλώσεις του 2011. Και η ταραχή για τα ανθρώπινα δικαιώματα συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία, ενώ οι κυβερνήσεις που δημόσια θρηνωδούσαν για την παραβίασή τους, μυστικά εξόπλιζαν και εκπαίδευαν οργανώσεις τρομοκρατών για να διατρέχουν την χώρα δολοφονώντας, βιάζοντας και λεηλατώντας.

Το έχουμε δει ξανά και ξανά. Στην Λιβύη, η Δυτική εισβολή δικαιολογήθηκε με το πρόσχημα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ ο στόχος ήταν η αλλαγή καθεστώτος. Στην Ουκρανία, οι πιστοί της Αυτοκρατορίας ζητωκραύγαζαν τους διαδηλωτές στο Κίεβο, όταν ο στόχος ήταν η αλλαγή του καθεστώτος. Και ποιος θα μπορούσε να λησμονήσει τους φτωχούς καταπιεσμένους πολίτες του Ιράκ που σίγουρα θα υποδέχονταν τους εισβολείς ως ελευθερωτές;

Το 2007, ο απόστρατος στρατηγός Ουέσλι Κλαρκ εμφανίστηκε στην εκπομπή «Δημοκρατία Τώρα» και δήλωσε ότι, περί τις δέκα μέρες μετά την επίθεση στους πύργους της Νέας Υόρκης, πληροφορήθηκε πως το Πεντάγωνο σχεδίαζε ήδη μιαν τελείως απρόκλητη επίθεση εναντίον του Ιράκ και πως του έδειξαν ένα υπόμνημα που εξέθετε σχέδιο για «επιθέσεις σε εφτά χώρες εντός πενταετίας, αρχίζοντας με το Ιράκ, κατόπιν την Συρία, τον Λίβανο, την Λιβύη, την Σομαλία, το Σουδάν και τελειώνοντας με το Ιράν.»

* η φωτο από διαδήλωση καταδίκης των ταραχών από Ιρανούς
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

«Η κυβερνητική αίτηση ακύρωσης της απόφασης της αρμόδιας Δευτεροβάθμιας Επιτροπής, η οποία χορήγησε άσυλο στον Τούρκο αξιωματικό, συνιστά μια πράξη βαθύτατα αντιδημοκρατική και ιδιαίτερα ταπεινωτική για την χώρα.
Πολύ περισσότερο όταν συνοδεύεται από αναρμόδιες κυβερνητικές δηλώσεις που φωτογραφίζουν αναπόδεικτα ως πραξικοπηματίες, περίπου, τους Τούρκους αξιωματικούς.
Δυστυχώς, η χώρα μας, ιδιαίτερα, εδώ και αρκετό καιρό, με ευθύνη των παραδομένων κυβερνήσεων της, δεν υπάρχει στοιχειωδώς έστω, ως ανεξάρτητο κράτος, αλλά ως αθλιέστατο προτεκτοράτο των κάθε λογής επικυρίαρχων της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ, ενώ συμπεριφέρεται ως άβουλος δορυφόρος εκείνων των χωρών της περιοχής μας, που διεκδικούν περιφερειακή ηγεμονία.
Η μη χορήγηση ασύλου στον Τούρκο αξιωματικό στην ουσία και εκ των πραγμάτων, κινδυνεύει να οδηγήσει αναπότρεπτα στην άμεση ή έμμεση παράδοση του στα χέρια του αυταρχικού καθεστώτος του Ερντογάν. Δυστυχώς, το σύνδρομο της προδοτικής παράδοσης του Οτσαλάν και σειράς Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών της δημοκρατίας στα «νύχια» της Άγκυρας, όπως έγινε και κατά την πρόσφατη φυλάκιση αγωνιστών πριν την επίσκεψη Ερντογάν και μετά από απαίτηση του, διακατέχει διαχρονικά το εθελόδουλοπολιτικό κατεστημένο.
Η Ελλάδα πρώτα από όλα πρέπει να καταστεί Κράτος Δικαίου και δημοκρατικών αρχών, τα οποία δεν θα μετατρέπονται σε κουρελόχαρτο είτε από την τρόικα, είτε από την εκάστοτε βούληση τρίτων «ηγεμόνων» έναντι πανικόβλητων και έμφοβων ελληνικών κυβερνήσεων».
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

2017 σε λίγο μας αφήνεις με τις καλές σου στιγμές αλλά και με τις δύσκολες σου στιγμές...
Σκέφτομαι όμως να κρατήσω για άλλη μια χρονιά τις όμορφες στιγμές
Φεύγεις όμορφα, μου χάρισες απλόχερα στιγμές μοναδικές τις τελευταίες τρεις ημέρες.
Ήρθα να βρω μια οικογένεια που συνάντησα τυχαία πριν λίγο καιρό στο Kαμπ του Ελληνικού εδώ στην Οστάνδη
Η φιλοξενία και η αγκαλιές τους μοναδικές, μας υποδέχθηκαν σαν μέλη της οικογένεια τους που ήρθαν από μακριά.
Ο μικρός μου φίλος ο Μπακτάς με τα μεγάλα του αυτάκια τώρα μαθαίνει γαλλικά και γερμανικά , ο μικρός του αδερφός Σαχέλ τώρα ξεκινάει να μαθαίνει να μετράει και το νέο μέλος της οικογένειας ένα πανέμορφο κορίτσι που ήρθε πριν είκοσι ημέρες
Ο μπαμπάς Ζαμαράϊ, και ο αδερφό του ο Ταούζ άνθρωποι με μια ανοικτή αγκαλιά
Τελευταία άφησα την μαμά Φρείμπα μια γυναίκα που η φιλοξενία της και το φαγητό της σε σκλαβώνει, άκουγες εκείνες τις δύσκολες ημέρες στο Ελληνικό από όλες τις γυναίκες όταν θα έρθεις στο δικό μας σπίτι θα μπορέσεις να καταλάβεις τι σημαίνει για εμάς φιλοξενία. Ένα μεγάλο ευχαριστώ...
Μια οικογένεια που άνοιξε τα φτερά της όπως ο γλάρος της φωτογραφίας για να μπορέσουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν με ασφάλεια.
Αφιερωμένο σ όσους αγαπούν τον άνθρωπο όπως λέμε και στους Γιατρούς του Κόσμου ...όπου υπάρχουν άνθρωποι.

Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Continue reading

Ακτιβιστής στις 1

Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου *

Η άνοδος και τελικώς κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού ως πλαίσιο (: πολιτισμός, θεσμική οργάνωση και οικονομία) σχηματισμού του γνωστικού τρόπου αντίληψης (cognitive conceptualization) διαταράσσει σοβαρά το γνωστικό μοντέλο του κάθε ανθρώπου, προκαλώντας κρίση στην αντίληψη της πραγματικότητας και της ικανότητάς του να κρίνει δημιουργικά και μη-αντιδραστικά το λόγο που επιχειρεί να την αναπαραστήσει.

Έτσι περάσαμε από την ιδεαλιστική και την ιδεολογική ερμηνεία - που ασφαλώς απέκλειε κάθε άλλη, διαφορετική -  στον «παρανοϊκό» σχηματισμό νοήματος, όπου διαμορφώνεται μια συμφωνία νοήματος στη βάση μιας απόλυτης μεθοδολογικής (γλωσσικής) αυθαιρεσίας. Δηλαδή, σχηματίζονται αντιλήψεις - και ασφαλώς δομούνται πάνω σε αυτές συναισθήματα και συμπεριφορές - που αγνοούν, όταν δεν σνομπάρουν αλαζονικώς (: βλακωδώς), την αρχαιολογία και γενεαλογία της συγκεκριμένης γνώσης που παράγει συγκεκριμένες τάξεις πράγματων και τάξη στην αντιληπτική οργάνωση των πραγμάτων και των σχέσεων (: πραγματικότητα).

Αυτή η σύγχρονη γενική συμφωνία νοήματος οδηγεί στο να γίνονται κατανοητά, ή καλύτερα να νομίζουμε πως γίνονται κατανοητά, τα ακαταλαβίστικα, τα οποία ωστόσο εκφέρονται ή διατυπώνονται με έναν γλωσσικώς και γνωστικώς απλοϊκό τρόπο. Όσο μάλιστα περισσότερο μεθοδολογικώς αυθαίρετη μέσα στην απλοϊκότητά της είναι η άποψη, τόσο περισσότερο φαίνεται να γίνεται κατανοητή από τους περισσότερους αποδέκτες της. Και αυτό τροφοδοτεί τον λαϊκισμό και τη χυδαιότητα.
Αν υποταχθούμε, όσοι θα μπορούσαμε να αντισταθούμε, σε αυτή την τάση που κυριολεκτικώς εκφράζει το «τέλος της ιστορίας» και την ισοπέδωση του κόσμου, θα έχουμε εκχυδαϊστεί εμείς οι ίδιοι και εκμηδενιστεί ως δημιουργικές, προοδευτικές προσωπικότητες. Θα έχουμε «αυτοκτονήσει» κοινωνικώς και «ευνουχιστεί» ατομικώς.

Ας δούμε ένα παράδειγμα: 
Διαβάζω αυτή τη στιγμή τη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Έθνος», ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου. Ένας πολιτικός που θα μπορούσε με αυθεντικό τρόπο να μιλήσει για την πρόκληση της ελληνικής κρίσης, τη μορφή της και πιθανώς για την εξέλιξή της και να βοηθήσει στον σχηματισμό ενός σύγχρονου πραγματικού και μη-παρανοϊκού γνωστικού μοντέλου στο πλαίσιο (δομή) που αυτή ορίζει. Το κάνει ωστόσο; Ασφαλώς, θα απαντήσουν όλοι όσοι εμφανίζονται να  καταλαβαίνουν τα ακαταλαβίστικα και να αντιδρούν στα γνωστικώς συνεπή, τα οποία αρέσκονται να αποκαλούν «θολά» και «ακαταλαβίστικα». Είναι κατανοητά όσα λέει ο Γιώργος, ασχέτως αν συμφωνείς ή δεν συμφωνείς με τους ισχυρισμούς του. Η γλώσσα του είναι κατανοητή, θα συμφωνήσουν όλοι όσοι δεν έχουν συνείδηση της καθημερινής τους γλωσσικής και κατά προέκταση πολιτικοκοινωνικής τους αλλοτρίωσης.

Εμφανίζονται απολύτως κατανοητά τα απλοϊκά που όχι απλώς συσκοτίζουν την πραγματικότητα, αλλά δομούν ένα παρανοϊκό γνωστικό μοντέλο στον αναγνώστη. Λέει ο Γιώργος - τον οποίο χρησιμοποιώ αυτή τη στιγμή ως παράδειγμα για το πώς τα ακαταλαβίστικα γίνονται κατανοητά - αναγνωρίζοντας πως είναι σχετικά έντιμος και αυτό που λέμε «καλός άνθρωπος» σε αντίθεση με πολλούς άλλους πολιτικούς: «… η μόνη καθαρή έξοδος, είναι αυτή που εγγυάται την έξοδο από την κρίση και την οικοδόμηση μιας επόμενης βιώσιμης ημέρας, απαλλαγμένης από τις παθογένειες ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος που μας οδήγησε στην κρίση […] Το τέλος της δανειακής σύμβασης - που ονομάστηκε μνημόνιο, θα υπάρξει. Η κρίση όμως θα παραμείνει όσο δεν κάνουμε ριζοσπαστικές αλλαγές. Δεν είναι θέμα της τρόικας ότι το δημόσιο είναι τροχοπέδη για τον Έλληνα, ότι η δικαιοσύνη αργεί και έχει σοβαρά ελλείμματα, ότι δεν αναμορφώνουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα ώστε να ανταποκρίνεται στις νέες ανάγκες μιας παγκόσμιας οικονομίας, ότι έχουμε το πιο συγκεντρωτικό κράτος και φοβόμαστε την ουσιαστική αποκέντρωση. Για αυτό η κρίση θα συνεχίζεται αν δεν αλλάξουμε».

Απλά και με σαφήνεια δεν τα λέει; Απλοϊκά και απολύτως ασαφώς τα λέει, αλλά οι περισσότεροι θα δηλώσουν πως κατανοούν πλήρως όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα για έναν άνθρωπο που ομιλεί και καλλιεργεί μια γνωστικώς συνεπή γλώσσα.

Αν - παραμένοντας στο παράδειγμα – ερχόμουν εγώ να αντιτάξω πως όλα όσα ισχυρίζεται ο κ. Παπανδρέου, ενώ είναι αληθοφανή κατατείνουν στον διαστροφικό έως παρανοϊκό σχηματισμό του γνωστικού μοντέλου του αποδέκτη, καθώς αλλοιώνουν απολύτως την αρχαιολογία και γενεαλογία της γνώσης που έχει διαμορφωθεί από την εμπειρία των κρίσεων αυτής της μορφής, προφανώς μια μεγάλη ίσως μερίδα αναγνωστών θα θεωρούσε πως είμαι «ακαταλαβίστικος» και μια και δεν συμμετέχω στη «συνομωσία» σχηματισμού των αυτονόητων, μάλλον «αλαζόνας»!   

Και όμως δεν είναι έτσι. Είναι μάλλον εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Φίλε μου Χρήστο, δεν είμαι καν «αιρετικός», απλώς προσπαθώ να είμαι στοιχειωδώς κριτικός. Στο παραπάνω απόσπασμα του Γιώργου Παπανδρέου – σε αντίθεση από αυτό που φαίνεται με μια απλοϊκή ή δημοσιογραφική ματιά -δεν υπάρχει ίχνος κριτικής (στον αιτιατό μηχανισμό της κρίσης και της επέκτασής της μέχρι σήμερα, όπως και στην θεμελίωση θεσμών επέκτασής της στο άμεσο μέλλον).

Αν ήθελες να προσεγγίσεις κριτικά το ζήτημα που απασχολεί τον Γιώργο, δεν θα μπορούσες επίσης να το μελετήσεις ούτε σαν «κρίση χρέους», ούτε σαν «χρηματοπιστωτική διαταραχή», ούτε σαν «φούσκα» ή «πολιτικό ανορθολογισμό». Κριτική για να προσεγγίσεις την πραγματικότητα στο ζήτημα γίνεται με τρείς γνωστούς τρόπους: Είτε με (1) μαρξιστική ανάλυση στη βάση της έννοιας «υπερσυσσώρευση κεφαλαίου», είτε με (2) μεταμαρξιστική στη βάση της κρίσης της «οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου στην ευρωζώνη», είτε (3) συνδυάζοντας κριτικά σύγχρονες θεωρίες ηγεμονίας με το οικονομικό μοντέλο «λιτότητα-αντιπληθωρισμός», που χαρακτηρίζει τη σημερινή μορφή ανάπτυξης της ευρωζώνης υπό γερμανική ηγεσία. Κάθε μορφή μεθοδολογικά συνεπούς κριτικής διαμορφώνει και αντιστοιχεί (σε) ένα ύφος διήγησης που χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένη αισθητική και διακρίνεται από άλλες μορφές αισθητικής που χαρακτηρίζουν την απλοϊκότητα ή την προπαγάνδα στον πολιτικό λόγο.  
    
Η δική μου προσέγγιση στη κρίση και στην πολιτικοοικονομική και κοινωνική προοπτική της Ελλάδας (: λύσεις) στηρίχθηκε αρχικώς στο (2) και αργότερα επεκτάθηκε στο (3), ενώ έχω διαβάσει εξαιρετικές προσεγγίσεις επί του (1) από Έλληνες κυρίως, μαρξιστές. Σίγουρα αυτές οι προσεγγίσεις για τον σχηματισμό ενός καλά διαρθρωμένου γνωστικού μοντέλου που αφορά στην ελληνική κρίση, απαιτούν μία επίπονη ίσως, δημιουργική προσέγγιση για την ερμηνεία και τελικά κατανόηση από τον αποδέκτη-αναγνώστη. Το μήνυμα είναι αποκλειστικά υπόθεση του αναγνώστη. Αν ο αναγνώστης έχει συνηθίσει να κατασκευάζει με απλοϊκό τρόπο μηνύματα, είναι εύλογο πως οποιαδήποτε κριτική προσέγγιση της κρίσης και των επιμέρους πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων που συνδέονται ή απορρέουν από αυτήν, θα αποτελούσε ένα αλαζονικό αφήγημα που κινείται στο περιθώριο του ορθολογισμού και στο φάσμα του ακατανόητου. Η κριτική προσέγγιση για τον σχηματισμό της πραγματικότητας δεν ήταν ποτέ μια εύκολη, αυτονόητη και απλοϊκή εξερεύνηση του λόγου του άλλου. 

Καλή χρονιά με δημιουργική αντίληψη, που προϋποθέτει ανοιχτό μυαλό!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Γιώργου Χαραλαμπίδη

Κάποια στιγμή, το 2010, ο Γ.Α.Παπανδρέου, αφού εκλέχτηκε πρωθυπουργός με το περίφημο “Λεφτά υπάρχουν!”, μας έφερε το Δ.Ν.Τ. και στην Ελλάδα.
Γιατί “και”;
Γιατί πριν το 2010, το Δ.Ν.Τ. είχε πάει σε πάρα πολλές χώρες και “χάρισε” την “σοφία” του! Αλλά εμάς δεν μας ένοιαξε! Ούτε καν το ξέραμε, οι περισσότεροι!

Βέβαια η προετοιμασία είχε γίνει πολλά χρόνια πριν.
Η πληροφόρηση είχε περάσει ήδη σε “δικά μας” χέρια, η βιομηχανία και η βιοτεχνία της χώρας είχαν αποδομηθεί, η Ελληνική κοινωνία είχε διαφθαρεί μέχρι το μεδούλι...

Αξιοπρόσεκτο είναι το ότι υπήρξε αντίδραση!
Ονομάστηκε “Κίνημα των Πλατειών” αλλά η εξουσία προετοιμασμένη, με διάφορες τεχνικές και ανίερες συμμαχίες, κατέστειλε την οργή και εγκατέστησε τον φόβο και την κατάθλιψη.
“Ησυχίαν είχεν ο Δήμος και αντέλεγε ουδείς, δεδιώς και ορών ότι πολύ το ξυνεστηκός”, δηλαδή: “Ο λαός σώπαινε, και κανείς δεν μιλούσε… γιατί ήταν φοβισμένος και έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί”. Θουκυδίδης.

Με ποιο μέσον οι αντιδρώντες προσπάθησαν να ανατρέψουν την από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο επιβαλλόμενη “τραπεζική κατοχή”;
Όσο κι αν ψάξετε, αυτό που θα βρείτε σαν μέσο αντίστασης είναι “Λόγος”.

Λόγος που προσπαθεί να μιλήσει στο συναίσθημα των Ελλήνων, να τους θυμίσει τίνων απόγονοι είναι, να τους υποδείξει ποιο είναι το παραγματικό τους χρέος σε ιστορία και προγόνους, σε αντιδιαστολή με το “ευρωχρέος” που τους υποδεικνύουν συνδυασμένα όλα τα συστημικά Μ.Μ.Ε.

Λόγος που προσπαθεί να μιλήσει με τη γλώσσα της λογικής, να αποδείξει ότι το χρέος που φορτώσανε στους Έλληνες δεν είναι αληθινό, είναι παράνομο και έχει στόχο να υφαρπάξει τον πλούτο της Ελλάδας υλικό και πνευματικό, όσο και να σβήσει την Ελληνική παράδοση και κουλτούρα.

Λόγος που προσπαθεί να κάνει τους Έλληνες να συνειδητοποιήσουν ότι: «Εάν τους νικήσουμε (τους Πέρσες) αυτοί έχουν πατρίδα να επιστρέψουν. Εάν μας νικήσουν, εμείς δεν έχουμε πού αλλού να πάμε.» ο στρατηγός των Αθηναίων Μιλτιάδης πριν από την μάχη στον Μαραθώνα. Διαβάστε το ως εξής: “Εάν διώξουμε το Δ.Ν.Τ. και τον λακέ του την Ευρωζώνη, με όλους αυτούς τους δοσίλογους “έλληνες” που μας τα κουβάλησαν, αυτοί έχουν καταθέσεις σε άλλες χώρες να πάνε. Αν τους αφήσουμε να συνεχίσουν το πατριδοκτόνο έργο τους, εμείς θα χάσουμε την Ελλάδα μας και κάθε αξιοπρέπεια!”

Πολλοί είναι οι επιφανείς που χειρίστηκαν τον λόγο, σαν μέσον αντίστασης και ανατροπής της εγκατεστημένης μνημονιακής τάξης των τραπεζιτών και των πολιτικών μαριονετών τους:
Ο Γ. Κασιμάτης
Ο Μ. Θεοδωράκης
Ο Γ. Κοντογιώργης
Ο Δ. Καζάκης
Ο Δ. Κωνσταντακόπουλος
Ο Σ. Λαβδιώτης
Ο Σ. Στάλιας
Ο Δ. Πατέλης
Ο Π. Γεννηματάς
Η Ζ. Γεωργαντά
Ο Μ. Δανέζης
Η Μ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Ο Μαξ Κάιζερ
είναι οι πιο γνωστοί από τον μακρύ κατάλογο αυτών που με τον λόγο τους προσπάθησαν να αφυπνίσουν, να καταδείξουν την προδοσία, να ξεσκεπάσουν την απάτη, να υποδείξουν τον δρόμο της αναγέννησης. Από κοντά, ταινίες και ντοκυμαντερ των Χατζηστεφάνου, Κούλογλου, Αυγερόπουλου, Βαξεβάνη και άλλων, δείχνουν τι έγινε, τι συμβαίνει, τι μας περιμένει, με πιο γλαφυρό τρόπο.

Δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα μέχρι στιγμής!

Γιατί;

Μήπως το μέσον “Λόγος” δεν ήταν το κατάλληλο;
Αλλά αν υπήρχε άλλο μέσον δεν θα είχε εμφανιστεί 7-8 χρόνια τώρα;
Έχει άλλο μέσον, αυτός που εναντιώνεται στην Ολιγαρχία;
Έχει άλλο μέσον, αυτός που θέλει να κατακρημνίσει τα ψεύδη και τις απάτες ώστε να λάμψει η Αλήθεια;
Έκαναν τίποτε, οι διαδηλώσεις, οι απεργίες, οι στημένες οδομαχίες, οι φωνές απόγνωσης;

Η ιστορία δείχνει ότι ο Λόγος είναι η επανάσταση! Ο Λόγος είναι η ανάσταση!
Ο Λόγος είναι το μέσον που χρησιμοποίησε ο Χριστός!
Ο Λόγος είναι το μέσον που χρησιμοποίησαν στην Γαλλική Επανάσταση!
Ο Λόγος είναι το μέσον που χρησιμοποίησαν οι Φιλικοί ώσπου να φθάσουμε στο 1821!
Ο Λόγος είναι το μέσον που χρησιμοποίησαν οι Μαρξ, Έγκελς!
Ο Λόγος γέννησε την Επιστήμη και την Τέχνη! Και όλες τις επαναστάσεις που αυτές έκαναν!
Ο Λόγος είναι το μέσον που χρησιμοποίησαν οι πρωτεργάτες του Ε.Α.Μ. στην γερμανική κατοχή!
Τον Λόγο είναι που αποστρέφεται η Εξουσία!
Τον Λόγο είναι που φοβάται η Εξουσία και με μισθωμένους λακέδες πρακτορεύει ψεύδη, απειλές, σπέρνει τη σύγχυση και το φόβο!

Ποιο μέσον είναι ο αντίπαλος του Λόγου; Μα το Χρήμα!

Ακριβέστερα, τα ιδιωτικά νομίσματα, που τρεις - τέσσερις μεγάλες διεθνείς τράπεζες εκδίδουν από το τίποτε, τα μεταπωλούν στις πολλές ιδιωτικές τράπεζες και αυτές με τη σειρά τους τα πωλούν στα κράτη, στις επιχειρήσεις, στους ιδιώτες. Είναι κυρίως το δολάριο, το ευρώ, η λίρα, το γουάν και κάποια άλλα μικρότερης σημασίας, με προεξάρχοντα τον χρυσό, χιλιάδες χρόνια τώρα.
Τα εγχειρίδια για τις λειτουργίες του χρήματος λένε ότι είναι:
Μέσο Συναλλαγών
Το χρήµα είναι το µέσο συναλλαγής για τα αγαθά και τις υπηρεσίες. Είναι αποτελεσµατικότερο από τον αντιπραγµατισµό που κάνει σπατάλη πόρων.
Μονάδα Μέτρησης
Το χρήµα είναι µονάδα στην οποία εκφράζονται οι τιµές και καταγράφονται οι λογαριασµοί.
Μέσο ∆ιαφύλαξης Αξιών
Το χρήµα µπορεί να χρησιµοποιηθεί για την πραγµατοποίηση µελλοντικών αγορών.
Μέσο Πραγµατοποίησης Μελλοντικών Πληρωµών
Το χρήµα είναι διαχρονική µονάδα µέτρησης: ∆ίνει τη δυνατότητα δανείων και πιστώσεων.

Δεν λένε όμως όλη την αλήθεια:

Το χρήμα είναι Χρέος

Δείτε πώς διογκώθηκε το χρέος της Ελλάδος από το 2002 και μετά. Δείτε πώς δογκώνεται το παγκόσμιο χρέος.

Το χρήμα είναι βία

Πόσες δολοφονίες, με κορυφαίες των Α. Λίνκολν και Τ.Φ. Κένεντι έχουν γίνει για χάρη του;
Ποιος πόλεμος, από την αρχαιότητα ακόμη, δεν είχε σαν κίνητρο αλλά και μέσον διεξαγωγής, την αφεντιά του;
Γιατί οι πληθυσμοί της Αφρικής, μιας πλούσιας σε αγαθά ηπείρου, λιμοκτονούν; Εκεί δεν είναι που οι συνταγές του Δ.Ν.Τ. σαν φάρμακο ή σαν δηλητήριο, έχουν εφαρμογή δεκάδες χρόνια τώρα;
Ποιο το κίνητρο των αστυνομικών που ξυλοκοπούν και ψεκάζουν συμπολίτες τους;
Ποιο το κίνητρο των στρατιωτικών που εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα τους ενεργούν πολέμους με εκατόμβες θυμάτων;
Αν δεν πάνε για το χρήμα, γιατί πάνε; Αν σταματήσουν να τους πληρώνουν θα πάνε;

Το χρήμα είναι νόμιμη απάτη

Νόμιμη γιατί το νόμισμα καθιερώνεται και επιβάλλεται με νόμο. Ανθρώπινο νόμο.
Απάτη γιατί εκατομμύρια νέοι πείθονται ότι με την εργασία και την τιμιότητα θα ευημερήσουν και θα ευτυχήσουν.
Η Ναόμι Κλάιν όμως, ερευνήτρια και δημοσιογράφος, βεβαιώνει ότι το 57% του ακαθάριστου παγκόσμιου προϊόντος προέρχεται από μη νόμιμες ενέργειες και συμφωνίες. Πορνεία, εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, τζόγος, λαθρεμπόριο ποτών και τσιγάρων, δολοφονίες, ανθρώπινα όργανα, εργασία υπο μορφή δουλείας, παιδική εκμετάλλευση και τόσες άλλες.
Χωρίς να μπορεί να υπολογίσει το μέρος που αντιστοιχεί σε ποσά που αφορούν δωροδοκίες, εξαγορά πολιτικών, δικαστών, επιχειρηματιών και άλλων. Όπως γίνεται φανερό, η χαρά των κομπιναδόρων του χρήματος είναι η απάτη. Απολαμβάνουν μια σχεδόν απόλυτη εξουσία, αφού έχουν βάλει στο τσεπάκι τους και το περίφημο σύστημα “δικαιοσύνης”, εθνικό και υπερεθνικό. Ύστερα νομιμοποιούν τα “μαύρα” χρήματα με χιλιάδες παραθυράκια που τους βρίσκουν τα σαΐνια οι δικηγόροι τους και όλα “μέλι – γάλα”.
Για όποιον θέλει να το ψάξει πιο πολύ ας κοιτάξει τι είναι οι εξωχώριες εταιρείες, πώς λειτουργούν, τι μεγέθους απάτη είναι το χρηματιστήριο και οι “Διεθνείς οίκοι αξιολόγησης”. Τίνος “μαγαζάκι” είναι η Τράπεζα της Ελλάδος!
“Είναι καλό ότι ο λαός του έθνους μας, δεν κατανοεί το τραπεζικό και νομισματικό μας σύστημα, γιατί εάν το είχε κατανοήσει, εγώ πιστεύω ότι θα είχε γίνει επανάσταση πριν αύριο το πρωί.” Henry Ford

Το χρήμα είναι αδιαφορία για τον συνάνθρωπο και για το περιβάλλον (φυσικό και κοινωνικό)

Πρακάμπτοντας την προφανή αδιαφορία των επτακοσίων εκατομμυρίων ανθρώπων που ζούν σε κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, για τα υπόλοιπα περίπου επτά δισεκατομμύρια των εκτός του  ΝΑΤΟ ανθρώπων της Γης, θα σταθώ σε τούτο:
Παλιότερα μια δουλειά ήταν και αυτή του Δήμιου. Αυτού δηλαδή που έκοβε κεφάλια κατ' εντολήν της εξουσίας. Κάνω τη δουλειά μου έλεγε, και ζούσε μαζί με τους υπόλοιπους χωρίς προβλήματα και ενοχλήσεις.
Ο καταμερισμός της εργασίας, σήμερα, κάνει πιο εύκολη τη διεκπεραίωση της εργασίας αυτής.
Ο πολιτικός ψηφίζει ότι είναι μεγάλο το ποσοστό των Ελλήνων που έχει δικό του σπίτι. Άρα πρέπει να τους τα πάρουμε.
Ο νομικός και ο δικαστής εφαρμόζουν τον νόμο και βάζουν αβάσταχτους φόρους.
Ο συμβολαιογράφος εκτελεί τον πλειστηριασμό.
Ο αστυνομικός βγάζει με τη βία την οικογένεια στο δρόμο.
Ο πατέρας της οικογένειας, χρόνια άνεργος, άστεγος τώρα, αυτοκτονεί.
Η μητέρα μη έχοντας άλλους πόρους, ζητά εργασία σαν πόρνη.
Τα παιδιά μη έχοντας πια οικογένεια να τα φροντίσει, μπλέκουν με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ιδού το έγκλημα: “Κάνω τη δουλειά μου!”.  Δηλαδή: “Δεν μου καίγεται καρφάκι για σένα, αρκεί να μην ακουμπάει εμένα!”.
Γραμματείς και Φαρισαίοι της σύγχρονης εποχής: Πολιτικοί, Νομικοί, Γιατροί, Μηχανικοί, Γεωπόνοι, Οικονομολόγοι και οικονομολογούντες, Δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι, Παιδαγωγοί, Έμποροι, Στρατιωτικοί και κάθε λογής ένστολοι, η πολιτεία σας σπούδασε και σας έβαλε εκεί, να “Φυλάττετε το Σύνταγμα!”. Κι εσείς με το: “Κάνω τη δουλειά μου!” το κουρελιάσατε και συνεχίζετε σαν να μην συμβαίνει τίποτε! Ουαί! Ανταλλάξατε την πατρίδα σας την Ελλάδα, με το “ευρώ”; Αυτό σας έδωσαν για παράδειγμα οι πρόγονοι σας; Αλίμονο στα παιδιά τέτοιων γονέων!

Το χρήμα είναι τζόγος

Το παιχνίδι είναι μια ευχάριστη ανθρώπινη δραστηριότητα και στα παιδιά άκρως ψυχαγωγική, αλλά ο εθισμός του παιχνιδιού στους μεγάλους είναι βλαβερός κοινωνικά. Γιατί το παιχνίδι γενικώς όταν περνάει στον εθισμό και τον φανατισμό, αφαιρεί το σημαντικό κομμάτι της ανθρώπινης νόησης που λέγεται συνείδηση.
Κοιτάχτε πώς γεμίζουν τα γήπεδα ποδοσφαίρου τις Κυριακές και πόσο άδειες είναι οι πλατείες και οι χώροι συζητήσεων.
Το ίδιο γίνεται με τα καζίνο, τις χαρτοπαιχτικές λέσχες, τις πορνοταινίες, τον αγοραίο έρωτα.
Η εξουσία με κατάλληλες νομοθεσίες, κατάφερε να περάσει τον τζόγο στο Χρηματιστήριο. Και οι εθισμένοι σ' αυτό, σκοτώνουν για πλάκα. Αφαιρούν πλούτο και δυνατότητες από πληθυσμούς, γελώντας και κάνοντας παιχνίδι. Η τοκογλυφία στην πιο επιστημονική αλλά και δολοφονική μορφή της.

Το χρήμα είναι μέσον άσκησης πολιτικής

Η πολιτική μπορεί να είναι δύο ειδών:
   Εμείς, είμαστε ξεχωριστοί και διαφορετικοί από τους άλλους. Είμαστε οι Ελίτ. Οι άλλοι οφείλουν να είναι σκλάβοι μας και να μας υπηρετούν. Θα χρησιμοποιήσουμε τη βία, την υποκρισία και την απάτη για να επιβάλλουμε την θέληση μας. Η μάζα, μας είναι αδιάφορη.
Ή
   Άνθρωπος είναι κάθε ον με δυνατότητα ανάπτυξης νόησης. Όλοι οι άνθρωποι με σεβασμό στο περιβάλλον και την κοινωνική κληρονομιά, έχουν τη δυνατότητα και την θέληση να ζήσουν Μαζί, να χαρούν Μαζί, να δημιουργήσουν Μαζί. Για να γίνει αυτό η βία, η υποκρισία και η αδιαφορία οφείλουν συνειδητά, από κάθε ανθρώπινη μονάδα, από κάθε ανθρώπινη ομάδα, να περιοριστούν στο ελάχιστο δυνατό, ώστε κάθε άνθρωπος να αναπτυχθεί σαν υλική αλλά και σαν πνευματική υπόσταση, αρμονικά ενταγμένος σ' αυτό που ονομάζουμε Ανθρωπότητα. 
   Κάθε πολιτική έχει τα μέσα της και τον τρόπο πολιτείας της.
Η πρώτη έχει μέσον το Χρήμα, τους Στρατούς, τα ΜΜΕ και συστηματικά διαφθείρει τους πληθυσμούς. Όσους θεωρεί άχρηστους ή επιζήμιους, τους αφανίζει.
Η δεύτερη έχει μέσον τον Λόγο και προτείνει σαν σύστημα την Παιδεία, με στόχευση το κάθε άτομο να αναπτύσει αρμονικά το συναίσθημα, τη λογική και τη συνείδηση. Ο Λόγος ξέρει ότι δεν υπάρχουν άχρηστοι.
Η πρώτη έχει όραμα μια παγκόσμια δικτατορία, την Νέα Παγκόσμια Τάξη.
Η δεύτερη έχει όραμα την Δημοκρατία.

Το χρήμα είναι μέσον διαφθοράς

Ορίζοντας σαν διαφθορά, το είδος εκείνο της διαπαιδαγώγησης που απομακρύνει από τον Λόγο και εθίζει τους νέους και όχι μόνον, σε μη σκέψη και στοχασμό, εγωιστικό βιοπορισμό, καταναλωτική συμπεριφορά, αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, την πατρίδα, την ανθρώπινη κοινωνία, έως την κραιπάλη, τα ψυχοδιεργερτικά, την αποβλάκωση μέσω ποδοσφαίρου, τζόγου και άλλων, είναι προφανές ότι κύρια αποστολή του χρήματος είναι η διαφθορά των νέων και συνολικά των ανθρώπων.
Η διαπαιδαγώγηση που ευνοεί τον Λόγο, και αναπτύσει συμμετρική ανταπόκριση της νοητικής δύναμης κάθε ανθρώπου στα συναίσθημα, λογική, συνείδηση, είναι η Παιδεία.
Η εξουσία μισεί την Παιδεία και με αιχμή το Χρήμα, προσπαθεί να την περιορίσει σε κολέγια, ερευνητικά κέντρα και αλλού, πλήρως ελεγχόμενα από αυτή.
Το μέσον διαπαιδαγώγησης που λανσάρει το λέει “εκπαίδευση” αλλά είναι διαφθορά με μανδύα.
Άλλωστε όπως το λουλούδι δεν μπορεί να φυτρώσει στην έρημο, έτσι και η Παιδεία δεν μπορεί να αποδώσει σε μια κοινωνία άκρως ολιγαρχική έως φασιστική. 

Το χρήμα διαιρεί τους ανθρώπους σε αντίπαλα στρατόπεδα

Η διαίρεση των ανθρώπων σε αντίπαλες ομάδες, είναι κάτι που είναι εμφανέστατο γύρω μας.
Από την διαίρεση “Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός” έως την διαίρεση “Χριστιανοί – Μωαμεθανοί” ή την διαίρεση “Δυτικός Κόσμος – Όλοι οι άλλοι”.
Όλες οι διαιρέσεις που πραγματοποιεί η εξουσία με μέσον το χρήμα αποσκοπούν στο να αποκρυβεί  η ουσιαστική διαίρεση “Πλούσιοι – Φτωχοί” που ισοδυναμεί με την “Κλέφτες – Θύματα” ή την “Ελίτ – Πλέμπα ή Πληβείοι”.
Και όλες στοχεύουν στην δημιουργία μιας πιο σταθερής διαίρεσης που θα έχει σαν βάση την ικανότητα πνευματικής ή μη, ανέλιξης κάποιων ανθρώπινων ομάδων. Για τον λόγο αυτό σπέρνεται η διαφθορά στις μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες, ενώ παράλληλα, αποστερείται – αποκόπτεται, απ' αυτές το πιο ικανό δυναμικό σε πνευματική ανέλιξη. 

Το χρήμα προσπαθεί να γίνει θεός. Ο θεός που σε κάθε βήμα σου θα σου λέει: “Την Ζωή σου ή την Ψυχή σου;”

Και είναι και άδικο και κρίμα και αχαριστία, να πιστεύει κανείς σε τέτοιο θεό, αφού ούτε την ζωή ούτε την ψυχή σου δίνει. Απλά μπορεί με την συγκατάθεση σου ή την συγκατάθεση έως αδιαφορία των πολλών, να σου τα αφαιρέσει.
Και πολλοί λένε: “Γιατί ο θεός που σου τα δίνει δεν κάνει κάτι;” και η προφανής απάντηση είναι: “Εσύ γιατί δεν κάνεις κάτι;”. Τι;
“Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ!”.
Είναι δυνατόν μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια, ένα ον όπως ο Άνθρωπος να επιστρέφει στην λατρεία ενός ειδώλου που λέγεται νόμισμα, όποιο νόμισμα και αν είναι, και να εναποθέτει την ζωή και την αξιοπρέπεια, τη δική του και των παιδιών του σ' αυτό;
Κατασκεύασμα ανθρώπων είναι το νόμισμα!
Πρόσφατα μια μελέτη του πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν αποκαλύπτει ότι έθεσαν σε κυκλοφορία (παράνομη κυκλοφορία) όχι ένα, όχι δύο, αλλά εικοσιένα τρισεκατομμύρια δολάρια! Μόνο σε δύο υπουργεία των Η.Π.Α.! Φανταστείτε τι γίνεται Παγκόσμια! Και σεις αγωνίζεστε καθημερινά για πενταροδεκάρες!
Όπως οι άνθρωποι απέσυραν την πίστη τους από τα τοτέμ και τα αγάλματα, τους μάγους, τους μάντεις, τις καφετζούδες, κάθε λογής σαλτιμπάγκους, έτσι οφείλουν να γκρεμίσουν και το ξόανο “ιδιωτικό νόμισμα”. Αλλιώς είναι άξιοι της μοίρας που τους επιφυλάσσει ο “θεός Χρήμα”.
Η επιστήμη, που μπορεί να βασιστεί σε μια Δημοκρατική Κοινωνία, έχει πολλούς τρόπους να αντικαταστήσει το νόμισμα με ποιο τίμια και δίκαια μέσα συναλλαγής. 
Σαφώς και θα είχε διαφορά αν το νόμισμα δεν ήταν ιδιωτικό, αλλά το εξέδιδε και είχε την ευθύνη του μια Δημοκρατικά εκλεγμένη Διοίκηση με δυνατότητα ανάκλησης της
Αλλά βλέπετε εσείς πουθενά στον κόσμο Δημοκρατία;
Πιστεύετε ότι χωρίς ανθρώπους με λόγο, χωρίς παιδεία, χωρίς την συμμετοχή όλων, μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία;
Πιστεύετε ότι μια μικρή Δημοκρατία χωρίς τους πολίτες της στις επάλξεις, θα μπορούσε να επιβιώσει ανάμεσα σε δεκάδες, εκατοντάδες, Ολιγαρχίες;


Όμως ας μη γελιόμαστε!
Το Νόμισμα είναι κάτι άψυχο.
Έχει τις παραπάνω ιδιότητες, γιατί σαν Χρήμα, αντιπροσώπευσε την Ανθρώπινη Ανάγκη. Η οποία δεν μπορεί να είναι μόνον υλική. Πολύ περισσότερο οφείλει να είναι πνευματική.
“Ουκ επ' άρτω ζήσεται μόνον άνθρωπος”.
Έτσι οι πολλοί εναπόθεσαν την πίστη, την ελπίδα, την πληροφόρηση, την ελευθερία, την ευημερία τους, σ' αυτό. Οποία Ύβρις!
Επίσης γιατί είναι εργαλείο μιας μοχθηρής Ολιγαρχικής Ελίτ, που θέλει τους πολλούς σκλάβους της, υπηρέτες της, παιχνίδια της.
Και γιατί μέσα από το εργαλείο χρήμα, οι πανίσχυρες δυνάμεις, Γνώση και Κοινωνική Οργάνωση, πέρασαν στα χέρια της.

Ο Λόγος, μιλάει στον Άνθρωπο με τρείς τρόπους:
Με το συναίσθημα
Με τη λογική
Με τη συνείδηση
Ένας πλήρης Λόγος μιλάει και με τους τρεις παραπάνω τρόπους, ενώ αν λείπει κάποιος απ' αυτούς τότε είναι στρεβλός ή λειψός. Δηλαδή ο άνθρωπος είναι πλησιέστερα στην Αλήθεια, και τη σωστή Απόφαση, όταν υπάρχει αρμονική συνύπαρξη συναισθήματος, λογικής και συνείδησης.
Ο Λόγος δεν επιβάλλεται με τη βία, δεν εξαπατά και δεν αδιαφορεί για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία.  
Αλλά ο Λόγος για να μεταφερθεί από άνθρωπο σε άνθρωπο, χρειάζεται μία ικανή γλώσσα, σε ικανό ποσό και ποιότητα, αφομοιωμένη εκατέρωθεν. Χρειάζεται “στόματα” που θα την χειρίζονται με τρόπο ώστε να μεταφέρονται όλα τα συστατικά του Λόγου (συναίσθημα, λογική, συνείδηση), και “αυτιά” που θα μπορούν μέσα από τις λέξεις να προσλάβουν και τα τρία αυτά συστατικά και να τα αντιστοιχίσουν σε ψυχοπνευματική ουσία.
Η εξουσία μπορεί να χρηματοδοτήσει και να φτιάξει “λόγο” που θα μοιάζει με Λόγο, αλλά δεν θα είναι!
Η εξουσία ξέρει ότι στις εξαθλιωμένες μάζες δεν φυτρώνει ο Λόγος.
Η εξουσία ξέρει ότι υπό τον ήχο των κανονιών και την κλαγγή των όπλων, ο Λόγος είναι ανίσχυρος.
Η εξουσία προσπαθεί χιλιάδες χρόνια τώρα, να κάνει τον Λόγο αποκλειστικό σκλάβο της αλλά αποτυγχάνει. Γιατί ο Λόγος δεν λειτουργεί υπό συνθήκες δουλείας!
Η εξουσία θέλει με την ελάχιστη καλλιέργεια λόγου, να έχει την επιστήμη, πειθήνιο “μάγο”, που θα θέτει την μαγική του ράβδο στην υπηρεσία της, την τέχνη, πειθήνια θεά δίπλα στον θρόνο της, να προσελκύει όλα τα ανθρώπινα βλέμματα, κρύβοντας συγχρόνως το φριχτό της εξουσίας πρόσωπο.
Η εξουσία ξέρει ότι αν ο Λόγος φωτίσει τα μυαλά και τις ψυχές των πολλών, θα σημάνει το τέλος της!
Η εξουσία έβαλε απέναντι στον Λόγο, το δικό της μέσον, το Χρήμα! Και με αυτό προσπαθεί να διαφεντέψει!

Φαίνεται, ότι βρισκόμαστε στο όριο του χρόνου που οι πρόγονοι μας το έθεσαν με την απλή ρήση: “Νυν υπέρ πάντων αγών!”. Αγώνας υπέρ του Λόγου και του Ανθρώπου, με μέσον τον λόγο και την Παιδεία, για να πραγματώσουμε μια Γήινη Δημοκρατική Κοινωνία.
Ο καθένας από μας που αντιλαμβάνεται τα παραπάνω, ας πράξει κατά συνείδησιν!
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

της Αθανασίας Πέτσα *

Το δίλημμα που αντιμετωπίζουν οι «φιλάνθρωπες» χώρες της Δύσης, περιγράφουν με γλαφυρό τρόπο, σε πρόσφατο δημοσίευμά τους οι New York Times:

«Να βοηθήσουμε τον Άσσαντ, ή να αφήσουμε τις πόλεις ερείπια;»

Είναι ένα δίλημμα καφτό, οδυνηρό, που κάνει τους Δυτικούς ηγέτες να στριφογυρνούν τις νύχτες και ύπνος να μην τους παίρνει, διότι είναι, (πρωτίστως!) ένα δίλημμα ηθικής τάξης και σε θέματα ηθικής, όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, δεν κάνουνε σκόντα…

Σε μια δακρύβρεχτη περιήγηση στην Χομς, οι ΝΥ Times ξεδιπλώνουν αυτό που ονομάζουν «η πολιτική της ανοικοδόμησης», η οποία συνοψίζεται ως εξής:

«Έχοντας αποτύχει στην ανατροπή του κ. Άσσαντ, ο οποίος (με τη βοήθεια της Ρωσίας και του Ιράν) ανέκτησε το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας που είχε χάσει κατά τη διάρκεια του 7ετούς πολέμου, μπορεί η Δύση να αφήσει τους κατοίκους της Συρίας να ζουν στα ερείπια;»

Ο εκπρόσωπος της Γαλλίας στον ΟΗΕ, Francois Delattre, αναρωτιέται «πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τον πληθυσμό της Συρίας που είναι σε κατάσταση ανάγκης, χωρίς να ισχυροποιήσουμε την εξουσία του Άσσαντ; Είναι μια δύσκολη εξίσωση, αλλά αυτό το στενό μονοπάτι πρέπει να βρούμε.»

Και, να οι εικόνες από τα ερείπια της Χομς, και να οι αναφορές για τα παιδάκια που πεινάνε, για τα νοσοκομεία που δεν μπορούν να λειτουργήσουν… καίγεται η καρδιά του κάθε φιλάνθρωπου, δημοκράτη δυτικού, αλλά…. πώς, πώς, ΠΩΣ, αντέχεις να βοηθήσεις, ένα καθεστώς που λιμοκτόνησε, βομβάρδισε και φλόμωσε στα χημικά τον ίδιο του τον λαό;

(Το βιολί βιολάκι της προπαγάνδας του «αιμοσταγούς χασάπη της Δαμασκού»… Κατά τα άλλα, 7 χρόνια τώρα, προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο έκαναν την επέμβαση στη Συρία, ήταν ο ISIS και η συντριβή των τρομοκρατών!)

Τον πραγματικό λόγο για τον οποίο «κλαίει» η Δύση για τα ερείπια της Χομς, μας τον αποκαλύπτει ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ στη Συρία, Staffan de Mistura: υπολόγισαν ότι η ανοικοδόμηση της Συρίας θα κοστίσει 250 δις δολάρια!

Μα, το φαντάζεστε; 250 δις δολάρια αναζητούν διέξοδο σε επενδύσεις, τόσες εταιρείες πολυεθνικές, κατασκευαστικές, ενέργειας, υποδομών κλπ έτοιμες να «συνδράμουν» στην ανάγκη τους καημένους τους φτωχούς Σύρους και να μην μπορούν…. Τι θα τα κάνουν αυτά τα 250 δις; Πού θα τα βάλουν;

Η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας για τη Συρία μοιάζει σαν… μενού γκουρμέ για τους επίδοξους επενδυτές:

«Η σύγκρουση έχει προκαλέσει σημαντική ζημιά στο φυσικό κεφάλαιο της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας (7% των κατοικιών είναι κατεστραμμένες και επιπλέον 20% έχουν σημαντικές ζημιές), προκάλεσε μεγάλο αριθμό θυμάτων και εκτοπισμένων (ανάμεσα στις 400 και 470 χιλιάδες υπολογίζονται οι θάνατοι και περισσότερος από τον μισό πληθυσμό της Συρίας εξαναγκάστηκε σε εκτοπισμό), ενώ παράλληλα αποδυνάμωσε και απορρύθμισε την οικονομική δραστηριότητα της χώρας. Από το 2011 μέχρι το τέλος του 2016, προσθετικά οι απώλειες στο ΑΕΠ υπολογίζονται στα 226 δις δολάρια, περίπου 4 φορές το ΑΕΠ της Συρίας το 2010.» (http://www.worldbank.org/en/country/syria/publication/the-toll-of-war-the-economic-and-social-consequences-of-the-conflict-in-syria)

Αυτό δεν είναι χώρα, μπαξές είναι! Και έχεις έναν Άσσαντ, να σε εμποδίζει να δρέψεις τους καρπούς! Να μη λέει να ανατραπεί να κάνουν τη δουλειά τους με την ησυχία τους!

Η κ. Federica Mogherini, Ύπατη Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας, αφού σκούπισε τα δάκρυά της για τα παιδάκια της Συρίας, ομολογεί με απόλυτη ειλικρίνεια ότι «η βοήθεια για την ανοικοδόμηση αποτελεί τον τελευταίο μοχλό πίεσης της Δύσης για το πολιτικό μέλλον της Συρίας, παρότι είναι αμφίβολο κατά πόσον η Δύση μπορεί να επηρεάσει την τύχη του ‘κ. Άσσαντ’…»

«Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το επόμενο βήμα», δήλωσε η κ. Μονγκερίνι σε ένα email της, υποστηρίζοντας τη βοήθεια προς τη Συρία για την ανοικοδόμηση. Πρόσθεσε όμως, ότι τα Δυτικά κράτη πρέπει να κάνουν ξεκάθαρο ότι η συμμετοχή τους «θα ξεκινήσει μόνο όταν η πολιτική μετάβαση συμφωνηθεί στη Γενεύη».

Ένα συμπέρασμα και μια απορία γεννούνται από όλα αυτά.

Το συμπέρασμα είναι ότι η επέμβαση των Δυτικών δυνάμεων στη Συρία ήταν επιτυχής, (αφού κατάφερε να δημιουργήσει τις «κατάλληλες» συνθήκες για τεράστιες επενδυτικές δραστηριότητες) αλλά μόνο κατά το ήμισυ (αφού δεν κατάφερε να ανατρέψει τον Άσσαντ και να αφήσει το έργο της ανοικοδόμησης στα νύχια των αρπακτικών).

Η απορία είναι η εξής και τη θέτω και ως υπόθεση εργασίας:

Αν ο «κ. Άσσαντ», υπό την πίεση της καταστροφής που έχει υποστεί η χώρα του, ήταν διατεθειμένος να ζητήσει ένα γενναίο «δάνειο» από την Παγκόσμια Τράπεζα, ή αν συμφωνούσε να υπογράψει λεόντιες συμβάσεις και αποικιοκρατικού τύπου συμφωνίες με τις εταιρίες που αδημονούν να… βοηθήσουν τους καημένους τους Σύρους… ΑΝ λέμε… θα είχαν τότε κανένα «ηθικό» δίλημμα οι… φιλάνθρωποι, δημοκράτες ηγέτες μας; Θα «καίγονταν» άραγε τόσο πολύ για την ανατροπή του;


* μέλος του ΕΣΥΜ του ΕΠΑΜ
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)