Articles by "Οι Bloggers σχολιάζουν"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οι Bloggers σχολιάζουν. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
(Αναμένεται η εφαρμογή της στην ελληνική λαϊκή αντιπροσωπεία)

του Αlexandar Pavic, Strategic Culture, 31-10-2018

[Το συναρπαστικό στοιχείο του προκείμενου άρθρου βρίσκεται στο αφήγημα, από τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ (με συμπληρώματα του Σέρβου συντάκτη) της όλης - με άγνωστες σπαρταριστές λεπτομέρειες- παράστασης τσίρκου, στην τραγελαφική διαδικασία υιοθέτησης της Συμφωνίας των Πρεσπών «από τον Λαό των Σκοπίων», σε εφαρμογή της υπαγορευμένης συνταγής δημοκρατικών διαδικασιών, που χαιρετίστηκε στην συνέχεια με ενθουσιασμό από τους αναμένοντες υποψηφίους συμμάχους της χώρας. Τον συναρπαστικό χαρακτήρα του αφηγήματος ( που επιβεβαιώνεται σε μήνυμα του κ. Πάνου Καμμένου) ενισχύει η προσδοκία αναπαράστασης του θεάματος στην ελλαδική πρωτεύουσα -άνευ απροόπτου.]

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

Ο Ρώσος υπουργός των Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ, σε συνέντευξή του στο  δίκτυο «Russia 1» της ρωσικής τηλεόρασης, αποκάλυψε ότι κατά την συνάντησή του με τον Αμερικανό Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας Τζων Μπόλτον, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του τελευταίου  στην Μόσχα, αναφέρθηκε στο θέμα της απροκάλυπτης Δυτικής επέμβασης στο πρόσφατο (30 Σεπτεμβρίου) δημοψήφισμα και στην κοινοβουλευτική ψηφοφορία (19 Οκτωβρίου) στα Σκόπια για την επιβολή αλλαγής στο όνομα  και το Σύνταγμα της χώρας, προκειμένου να γίνει στα γρήγορα η εισδοχή της στο ΝΑΤΟ (και πολύ αργότερα, εάν ποτέ, στην Ε.Ε.).
«Του είπα –ανέφερε οΛαβρώφ- ότι μας κατηγορούν ότι επεμβαίνουμε όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά στην Ισπανία, στο βρετανικό δημοψήφισμα για έξοδο από την Ε.Ε. και σε οτιδήποτε συμβαίνει στα Δυτικά Βαλκάνια… Του υπενθύμισα  πως μείναμε σιωπηλοί στο Μακεδονικό, ενώ τα Σκόπια δέχονταν τις επισκέψεις του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Στόλτεμπεργκ, του Αμερικανού υπουργού ΄Αμυνας, Μάτις, της Γερμανίδας Καγκελαρίου Μέρκελ… που δημόσια και ωμά συνιστούσαν στους πολίτες « να ψηφίσουν για το μέλλον τους» και να δηλώσουν «ναι» σε ένα δημοψήφισμα για την συμμετοχή τους στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, με «μόνο την αλλαγή του ονόματος της χώρας τους». Ο Λαβρώφ υπέμνησε ακόμη ότι το δημοψήφισμα  εξόκειλε, αλλά  η Βουλή προχώρησε σε ψηφοφορία για την αναθεώρηση του Συντάγματος και η πλειοψηφία των δύο τρίτων «εξασφαλίστηκε με δωροδοκίες και υποσχέσεις για την μη άσκηση ποινικών διώξεων με κατηγορίες εγκλημάτων», σε διαδικασία που εξελίχθηκε υπό την εποπτεία του Αμερικανού πρεσβευτή στη χώρα, ο οποίος ήταν εκεί παρών  και « όχι ως απλός και αδρανής παρατηρητής».
Και η αντίδραση του Μπόλτον; Όπως είπε ο Λαβρώφ, ο Μπόλτον απλά χαμογέλασε και απάντησε πως η «Μακεδονία» είναι «μια πολύ περίπλοκη χώρα».
Ορίστε λοιπόν, τώρα το ξέρετε. ΄Εχουμε επισήμως το μπάτε σκύλοι αλέστε, σε όλου του κόσμου τις «περίπλοκες» χώρες ( και μαντέψτε ποιος ορίζει ποιες είναι «περίπλοκες») εάν ποτέ σκεφτούν να ψηφίσουν «με λάθος τρόπο» κατά την κρίση των Δυτικών θεσμοφυλάκων της Δημοκρατίας, ακόμη και των διακηρυγμένων, στον Λευκό Οίκο, διωκτών των εξωτερικών παρεμβάσεων.
Αλλά στην πραγματικότητα τα όσα είπε ο Λαβρώφ ωχριούσαν μπροστά σε αυτά που ορισμένοι παρατηρητές  χαρακτήρισαν ως βιασμό των δημοκρατικών (sic) θεσμών από το Δυτικό κατεστημένο βαθύ κράτος, αφηνιασμένο να σύρει το μικροσκοπικό κρατίδιο μέσα στο ΝΑΤΟ (με την ουτοπιστική προοπτική της ένταξης του στην ΕΕ απλά να χρησιμοποιείται ως δέλεαρ, για τον κατευνασμό της τοπικής και διεθνούς κοινής γνώμης), μόνο και μόνο για να περικυκλώσουν πλήρως τις μόνες ανένδοτες προς το ΝΑΤΟ οντότητες στην Ευρώπη (εκτός της Ρωσίας και της Λευκορωσίας), την Σερβία και τους Σέρβους στην γειτονική Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Δεν άρκεσε βέβαια στη Δυτική Νομενκλατούρα ότι απλά αγνόησε την λαϊκή βούληση και υποκρίθηκε πως το 36,91% συμμετοχής στο δημοψήφισμα πράγματι «εξέφρασε την βούληση της πλειοψηφίας» και ότι αρκούσε ως νομιμοποίηση της προώθησης του θέματος  στην Βουλή, όπου μια πλειοψηφία των δύο τρίτων ήταν αναγκαία για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Και αυτό παρά το γεγονός ότι ο επίλεκτος της Δύσης πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ είχε διαβεβαιώσει προ του δημοψηφίσματος ότι « οι πολίτες θα αποφασίσουν» και ότι η Βουλή θα ψηφίσει, για τις απαιτούμενες τροποποιήσεις στο Σύνταγμα, μόνον εφόσον το δημοψήφισμα είναι επιτυχές (δηλαδή με συμμετοχή 50+1% των ψηφοφόρων και πλειοψηφία του «Ναι»).
΄Ετσι, πέντε μέρες πριν από την ψηφοφορία στην Βουλή, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Μάικ Πενς έστειλε μιαν «επιστολή στήριξης» στον πρωθυπουργό  Ζάεφ, διακηρύσσοντας ότι οι «Μακεδόνες» είχαν πράγματι εγκρίνει τελικά την συμφωνημένη με την Ελλάδα αλλαγή ονόματος, εφόσον το 90% των ψηφισάντων ( σημ. συντάκτη: δηλαδή λιγότερο του ενός τρίτου των ψηφοφόρων της χώρας) ενέκριναν την συμφωνία των Πρεσπών.» Δυο μέρες αργότερα, ο Αμερικανός Υφυπουργός Εξωτερικών για τις Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις Γουές Μίτσελ, (διάδοχος της Βίκης Νούλαντ), εκσφενδόνισε ένα γράμμα στο αρχηγό του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης VMRO-DPMNE, Χριστιγιάν Μικόσκι, εκφράζοντας την «απογοήτευσή του» για την αρνητική στάση του κόμματός του στο δημοψήφισμα και στην επικείμενη κοινοβουλευτική ψηφοφορία και καλώντας τον να «αφήσει χώρο»  στους βουλευτές του κόμματος να ψηφίσουν «ελεύθεροι από απειλές βίας, εκδίκησης και άλλες μορφές καταναγκασμού».
Όπως αποδείχτηκε, ο Μίτσελ ήθελε απλά να εξασφαλίσει ότι  «απειλές βίας, εκδίκησης και καταναγκασμού» θα έμεναν αποκλειστικό εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης-ανδρείκελο του Ζάεφ και της αμερικανικής πρεσβείας. Και έτσι, τέσσερεις μέρες πριν από την ψηφοφορία στην Βουλή, ο Ζάεφ διατύπωσε μιαν «άσεμνη πρόταση» στην αντιπολίτευση: «Αμνηστία για τα μέλη της που δικάζονται για τις ταραχές που συνέβησαν πέρυσι στις 27 Απριλίου στο Κοινοβούλιο», όταν ένας Αλβανός, τέως διοικητής τρομοκρατικής ομάδας ανταρτών,  εκλέχθηκε πρόεδρος της Βουλής, κάτω από ισχυρές αμερικανικές και ευρωπαϊκές πιέσεις. Ο Ζάεφ εξήγησε λακωνικά: «Ξέρω πως όλα έχουν το τίμημά τους. Είμαι έτοιμος να το πληρώσω.»
Την ημέρα της ψήφου, στις 19 Οκτωβρίου, η ψηφοφορία αναβλήθηκε τρεις φορές μέχρι να εξασφαλιστεί η πλειοψηφία των δύο τρίτων. Για τον τρόπο που εξασφαλίστηκε αυτή η πλειοψηφία  η συνοπτική δήλωση του Ρώσου υπουργού των Εξωτερικών είναι κατατοπιστική:
« Θεωρούμε ό,τι συνέβη ως μιαν βάναυση παραβίαση κάθε κανόνα                          -τόσο από την άποψη του Δικαίου όσο και της ηθικής... Οκτώ ψήφοι που απαιτούνταν για την εξασφάλιση της αναγκαίας πλειοψηφίας εξασφαλίσθηκαν με εκβιασμούς, απειλές και δωροδοκία βουλευτών της αντιπολίτευσης. Τρείς από αυτούς, προφυλακισμένοι, αφέθηκαν ελεύθεροι, τελείως τυχαία, την ίδια ημέρα.  Σε δύο άλλους, με υποθέσεις εξεταζόμενες από ειδικόν ανακριτή, δόθηκαν υποσχέσεις απαλλαγής από την κατηγορία. ΄Αλλοι δέχτηκαν χρηματικές προσφορές σε αντάλλαγμα για την σωστή ψήφο τους. Βουλευτές κλειδώθηκαν στα γραφεία τους, τα κινητά τηλέφωνά τους κατασχέθηκαν –όλα αυτά βέβαια απολύτως σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δημοκρατικά ήθη… Ο Αμερικανός πρεσβευτής ήταν παρών, μέσα στο μέγαρο της Βουλής, μέχρι το τέλος της συνεδρίασης, μην αφήνοντας αμφιβολίες για το ποιός διηύθυνε την διαδικασία… Τέτοιου είδους βρώμικες χειραγωγήσεις δεν μπορούν να θεωρούνται έκφραση της ελεύθερης βούλησης των μελών κοινοβουλίου…»
Ότι οι Ρώσοι δεν έλεγαν υπερβολές επιβεβαιώθηκε, μεταξύ άλλων, από ένα μήνυμα στο Τουίτερ του ΄Ελληνα υπουργού Αμύνης Πάνου Καμμένου: «Ποιος θα το πίστευε πως στην Ευρώπη των αξιών και της Δημοκρατίας αυτοί που δεν ψηφίζουν σύμφωνα με τις οδηγίες φυλακίζονται και αυτοί που συμμορφώνονται εισπράττουν δύο εκατομμύρια δώρο σε μαύρο χρήμα;»
Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Μικόσκι κατήγγειλε το κοινοβουλευτικό τσίρκο ως «Μαύρη Παρασκευή» στην ιστορία της χώρας και κρούσμα «κλασσικού βιασμού». Και προχώρησε στην εκδίωξη από το κόμμα των επτά βουλευτών πού άλλαξαν παράταξη και συνέβαλαν στην εξασφάλιση των δύο τρίτων στην ψηφοφορία. Η βουλγαρική εφημερίδα “Sliven Now” κατήγγειλε την CIA και τα ταμεία του Σόρος στην Ελλάδα για την δωροδοκία των  αποστατών της αντιπολίτευσης. ( Οι δεσμοί μεταξύ Αμερικανών διπλωματών                             –ιδιαίτερα του σημερινού πρεσβευτή στα Σκόπια, Τζες Μπέηλυ- και του δισεκατομμυριούχου και μακροχέρη Τζωρτζ Σόρος και της κοινής δράσης τους για την αποσταθεροποίηση της χώρας, με την χρήση χρήματος των Αμερικανών φορολογουμένων, είναι κοινό μυστικό εδώ και δυο χρόνια.) Σύμφωνα με την δήλωση πρώην συμβούλου του Προέδρου της χώρας, «την ημέρα της ψηφοφορίας, το κτίριο του κοινοβουλίου ήταν σε κατάσταση πολιορκίας, γεμάτο πολιτικούς, αστυνομικούς και αξιωματούχους της Εισαγγελίας.  Οι ηγέτες της αντιπολίτευσης δήλωναν ότι στους βουλευτές τους γίνονταν προσφορές από 250.000 έως δύο εκατομμυρίων ευρώ για να αλλάξουν την ψήφο τους.
Φυσικά, όπως με το αποτυχημένο δημοψήφισμα, η κοινοβουλευτική παντομίμα χαιρετίστηκε από τους γνωστούς αστέρες του ΝΑΤΟ/Ε.Ε..  Ο Ευρωπαίος Επίτροπος για τις  Διαπραγματεύσεις Ευρωπαϊκής Διεύρυνσης και Καλής Γειτονίας, Γιοχάνες Χαν, αποφάνθηκε ότι «ήταν μια μεγάλη ημέρα για την Δημοκρατία στα Σκόπια», προσθέτοντας σε επίμετρο ότι «η ελεύθερη επιλογή όλων των βουλευτών κέρδισε τον γενικό σεβασμό». Ο Χαν επίσης εξέδωσε μιαν κοινή ανακοίνωση με την Φεντερίκα Μογκερίνι, Υψηλή Εκπρόσωπο της Ε.Ε. για τις Εξωτερικές Υποθέσεις και Αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτεμπεργκ, αδίστακτα «χαιρέτησε» τα κοινοβουλευτικά καμώματα στα Σκόπια και κάλεσε τους βουλευτές «να δράξουν αυτήν την ιστορική ευκαιρία».
Η διαδικασία δεν τέλειωσε, αφού δυο ακόμη ψηφοφορίες ( ή «ψηφοφορίες») εκκρεμούν σε ότι απομένει από την Βουλή των Σκοπίων – για ένα σχέδιο πρότασης  με αναγκαίες τροπολογίες στο Σύνταγμα (όπου απαιτείται απλή πλειοψηφία) και για την υιοθέτηση της τελικής αναθεώρησης, για την οποία απαιτείται και πάλι πλειοψηφία των δύο τρίτων μαζί με την υπογραφή του Προέδρου Γιόργκε  Ιβανώφ, ο οποίος μποϋκοτάρισε το δημοψήφισμα. Εάν όλα πάνε  όπως σχεδιάστηκαν και/ή πληρώθηκαν, η παράσταση τότε θα μεταφερθεί  στην ελληνική Βουλή, η οποία επίσης θα πρέπει να ψηφίσει τις αλλαγές. Σύμφωνα με την Συμφωνία των Πρεσπών  η σκοπιανή πλευρά θα πρέπει να τελειώσει την δουλειά της μέχρι το τέλος του 2018 και το ελληνικό κοινοβούλιο αναμένεται να κάνει τα δικά του στις αρχές του 2019. Αναμφίβολα με λίγη βοήθεια από τους Δυτικούς φίλους τους.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
του Βrian Cloughly, Zero Hedge, 29-10-2018

H βρετανική Νταίηλυ Μαίηλ είναι μια υστερική φυλλάδα και αγοράζεται καθημερινά από άνω του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων που συμφωνούν μαζί της ότι οι περισσότεροι ξένοι είναι κατώτεροι από τους Βρετανούς. Προ διετίας η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κατά του Ρατσισμού αποφάνθηκε ότι η Μαίηλ και κάποιες άλλες εφημερίδες «αρέσκονται στην χρήση όρων διάκρισης και προκλητικών» και ο Πρόεδρος της Κομισιόν σχολίασε ότι  «το δημοψήφισμα για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ φαίνεται να οδήγησε σε ενίσχυση του αισθήματος εναντίο ν των ξένων».
Το Μαίηλ ξέρει τους αναγνώστες του και τους λέει αυτό που θέλουν να ακούσουν και ένας από τους στόχους του είναι η Ρωσία, την οποία αδιάλειπτα κακολογεί και ταπεινώνει.
Στις 23 Οκτωβρίου το κεντρικό θέμα της εφημερίδας έγραφε εγκωμιαστικά ότι  την μεθεπομένη «κάπου 50.ΟΟΟ στρατεύματα του ΝΑΤΟ θα ξεκινήσουν στην Νορβηγία τα μεγαλύτερα στρατιωτικά γυμνάσια του μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, μια μαζική επίδειξη δύναμης που έχει ήδη θορυβήσει την γειτονική Ρωσία. Η «Σύνδεση Τρίαινας 18», που θα διεξαχθεί μέχρι τις 7 Νοεμβρίου, στοχεύει στην εκπαίδευση της Συμμαχίας στην ταχεία κινητοποίηση για την υπεράσπιση ενός συμμάχου που υφίσταται επίθεση.» Ο Αμερικανικός 6ος Στόλος ανακοίνωσε ότι το αεροπλανοφόρο Χάρι Τρούμαν και αντιτορπιλικά κατευθυνομένων πυραύλων κινήθηκαν για να κυριαρχήσουν στην Νορβηγική Θάλασσα, για πρώτη φορά από το 1991.
Σύμφωνα με την Αμερικανικές Αεροπορικές Δυνάμεις Ευρώπης, τα γυμνάσια  Σύνδεση Τρίαινας χρηματοδοτούνται εν μέρει από την Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Αποτροπής, και τα αμερικανικά μαχητικά αεροπλάνα F-16 με τα στρατοτάνκερ KC-135 αναπτύχθηκαν για να επιχειρούν από αεροπορική βάση στην ουδέτερη Σουηδία.
Όλα αυτά συμπίπτουν με την γραμμή της βρετανικής κυβέρνησης ότι η Ρωσία είναι απειλή για το Ηνωμένο Βασίλειο, ισχυρισμός που αποτελεί φάρσα αλλά που κερδίζει ψήφους και πουλάει εφημερίδες.
Η εφημερίδα Σαν,  ανήγγειλε τον περασμένο Ιούνιο σε κορυφαίο τίτλο: «Η Βρετανία θα στείλει μαχητικά αεριωθούμενα Typhoon στην Ισλανδία για την αντιμετώπιση της ρωσικής επίθεσης» και από τότε ο Βρετανός υπουργός Αμύνης Γκέϊβιν Γουίλιαμσον υποστηρίζει ότι «το Κρεμλίνο  συνεχίζει να μας προκαλεί σε κάθε τομέα». (Ο Γουίλιαμσον είναι το πρόσωπο που διακήρυξε τον Μάρτιο στην Βουλή: «Ειλικρινά, η Ρωσία θα πρέπει να του δίνει –θα πρέπει να βγάλει τον σκασμό», που ήταν η πιοανόητη φράση ανηλίκου που ακούστηκε στην πολιτική τα τελευταία χρόνια.
Στις 29 Σεπτεμβρίου αναφέρθηκε ότι ο Γουίλιαμσον ανησυχεί  για «την αυξανόμενη ρωσική επιθετικότητα στην πίσω αυλή μας» και ότι η κυβέρνηση καταστρώνει μια  «στρατηγική άμυνας της Αρκτικής», με την ανάπτυξη 8οο κομάντος σε μιαν νέα βάση στην Νορβηγία. Σε μια συνέντευξή του «ο κ. Γουίλιαμσον υπογράμμισε ότι η Ρωσία άνοιξε εκ νέου τις βάσεις της σοβιετικής εποχής και αύξησε τον ρυθμό της δραστηριότητας των υποβρυχίων, ως απόδειξη ότι «η Βρετανία πρέπει να επιδείξει ότι είμαστε εδώ για να προστατεύσουμε τα συμφέροντά μας»
 Ο κ. Γουίλιαμσον δεν διευκρίνισε ποια «συμφέροντα» μπορεί να έχει προς  προστασίαν στην περιοχή της Αρκτικής.
Οι οκτώ χώρες με εδάφη βορείως του Αρκτικού Κύκλου είναι ο Καναδάς, η Δανία, η Φινλανδία, η Ισλανδία, η Νορβηγία, η Ρωσία, η Σουηδία και οι ΗΠΑ. Αυτές έχουν νόμιμα δικαιώματα στην περιοχή, που είναι σε έκταση διπλάσια από τις ΗΠΑ μαζί με τον Καναδά. Αλλά η Βρετανία δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα στην Αρκτική. Ούτε καν ένα αμφίβολο, όπως της Ισλανδίας, το οποίο βασίζεται στο ότι ο Αρκτικός Κύκλος περνά διαμέσου της νήσου Γρίμσεϋ, περί τα 25 χιλιόμετρα βορείως της Ισλανδίας. Το βορειότερο τμήμα του εδάφους της Βρετανίας, τα νησιά Σέτλαντ απέχουν 733 χιλιόμετρα νότια του Αρκτικού Κύκλου.


Τότε γιατί η Βρετανία  διακηρύσσει πως έχει «συμφέροντα» στην Αρκτική και πως η περιοχή είναι «στην πίσω αυλή μας»; Πως είναι δυνατόν να αισθάνεται απειλούμενη;
Το Αρκτικό Ινστιτούτο  ανέφερε τον περασμένο  Φεβρουάριο ότι « τα κείμενα της νέας ρωσικής στρατηγικής για την Αρκτική εστιάζονται στην αποτροπή του λαθρεμπορίου, της τρομοκρατίας και της παράνομης μετανάστευσης, αντί της εξισορρόπησης δυνάμεων με το ΝΑΤΟ. Αυτές οι προτεραιότητες υποδηλώνουν ότι οι στοχεύσεις ασφαλείας της Ρωσίας στην Αρκτική αποβλέπουν στην ασφάλεια της Αρκτικής ως βάσης στρατηγικών πλουτοπαραγωγικών αγαθών… Γενικά τα εγκεκριμένα από την κυβέρνηση ρωσικά  στρατιωτικά κείμενα δείχνουν μετακίνηση από τον κατηγορηματικό τόνο που χαρακτηρίζει τον ανταγωνισμό της Ρωσίας με το ΝΑΤΟ, σε μιαν ηπιότερη διατύπωση, με έμφαση στην ασφάλεια της οικονομικής ανάπτυξης της περιοχής.
Και πράγματι το όλο ζήτημα αφορά την ανάπτυξη. Στις 28 Σεπτεμβρίου γράφτηκε ότι «ένα Δανικό φορτηγό πλοίο διέσχισε επιτυχώς την ρωσική Αρκτική, σε ένα δοκιμαστικό ταξίδι, δείχνοντας ότι οι τηκόμενοι πάγοι μπορεί ενδεχομένως να ανοίξουν μιαν νέα εμπορική οδό από την Ευρώπη στην Ανατολικήν Ασία.»  Η ανάπτυξη αυτής της οδού για την διακίνηση του εμπορίου είναι εξόφθαλμα προς το  οικονομικό συμφέρον της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης όσο και της Ρωσίας. Και για να επιτευχθεί  αυτή η ανάπτυξη  απαιτείται η αποφυγή συγκρούσεων στην περιοχή.
Επομένως, που είναι το πρόβλημά  σου, υπουργέ ΄Αμυνας Γουίλιαμσον;
Τον Ιανουάριο η Κίνα περιέγραψε την στρατηγική της για την Ανταρκτική, «υποσχόμενη να συνεργαστεί στενότερα με την Μόσχα, ειδικότερα για την δημιουργία ενός θαλάσσιου ανταρκτικού αντιστοίχου της χερσαίας –«μια ζώνη-ένας δρόμος»- οδού  προς την Ευρώπη. Τόσο η Μόσχα όσο και το Πεκίνο έχουν επανειλημμένα δηλώσει ότι οι φιλοδοξίες τους είναι προπάντων εμπορικές και οικολογικές –όχι στρατιωτικές. Δεν μπορεί να γίνει σαφέστερο ότι Ρωσία και Κίνα θέλουν την Αρκτική να είναι μια κερδοφόρα εμπορική οδός, ενώ συνεχίζουν τις έρευνες για κοιτάσματα πετρελαίου, αερίου και ορυκτών.
Όπως επεσήμανε η Sabena Siddigi στους Asia Times, «Η Κίνα έχει κάθε λόγο για την ανάπτυξη αυτών των περιοχών και τα συμφέροντά της συγκλίνουν με της Ρωσίας αφού έχει μια μεγάλη επένδυση στο έργο παραγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου στο Γιαμάλ της Ρωσίας, το οποίο θα παράγει σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια τόνους υγροποιημένου αερίου τον χρόνο. Μόλις η θαλάσσια οδός της Αρκτικής τεθεί σε πλήρη λειτουργία το έργο της Γιαμάλ μπορεί να διπλασιάσει το μερίδιο της Ρωσίας στην παγκόσμια αγορά υγροποιημένου φυσικού αερίου. Η τήξη των πάγων στην Ανταρκτική προικοδότησε επίσης την Ρωσία με μεγαλύτερη πρόσβαση σε ορυκτά και άλλες πολύτιμες πηγές πλούτου.
Μαντέψτε ποιος δεν θέλει την ευδοκίμηση Ρωσίας και Κίνας.
Για την ανάπτυξη της Αρκτικής απαιτείται ειρήνη και σταθερότητα. Θα ήταν αδύνατο να αποκομισθούν τα οφέλη της νέας θαλάσσιας οδού και  πιθανώς του τεράστιου ενεργειακού και ορυκτού πλούτου εάν επρόκειτο να εκδηλωθούν εκεί συρράξεις. Είναι επομένως φανερό πως ειρήνη και ηρεμία αντί στρατιωτικής αντιπαράθεσης εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Ρωσίας και της Κίνας.
Αλλά ο Βρετανός υπουργός Αμύνης επιμένει ότι πρέπει να υπάρξει ισχυρή στρατιωτική παρουσία της Βρετανίας στην Αρκτική, «εάν θέλουμε να προστατεύουμε τα συμφέροντά μας σε αυτό που είναι ουσιαστικά η δική μας πίσω αυλή». Και σε αυτό έχει την υποστήριξη της Επιτροπής Αμύνης της Βουλής, η οποία ανακοίνωσε ότι « Η ανανεωμένη εστίαση του ΝΑΤΟ στον Βόρειο Ατλαντικό  είναι ευπρόσδεκτη και η κυβέρνηση θα πρέπει να δεχτεί συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία που επέδειξε η Βρετανία σε αυτό το πεδίο.»
Το ΝΑΤΟ ψάχνει συνεχώς για προφάσεις  για να εντρυφά σε στρατιωτική δράση (όπως το εννεάμηνο βομβαρδιστικό όργιο, με το οποίο κατέστρεψε την Λιβύη). Και η στραμμένη προς την Αρκτική τρέχουσα «Τρίαινά» του είναι ένας ακόμη πυρρίχιος  χορός, που αποβλέπει να κλιμακώσει την ένταση.

Η στρατιωτική συμμαχία ΗΠΑ-ΝΑΤΟ προετοιμάζεται για πόλεμο στην Αρκτική και εσκεμμένα προκαλεί την Ρωσία, διεξάγοντας μαζικά γυμνάσια υψηλής στρατιωτικής τεχνολογίας, συνεχώς πιο κοντά στα ρωσικά σύνορα. Αλλά το Πεντάγωνο και το υποκατάστημά του στις Βρυξέλλες καλά θα κάνουν να είναι πολύ προσεκτικοί.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Η Γερμανία Ομολογεί: Ο Αγωγός Nord Stream 2 Δεν της Φτάνει


Tom Luongo, Zero Hedge, 26-10-2018

[Το παρόν άρθρο, εκτός του γενικότερου ενδιαφέροντός του όσον αφορά τις προοπτικές της προσφοράς- ζήτησης και τιμών στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου, έχει και μια σημαντική πτυχή ενδιαφέροντος για την Ελλάδα, χώρα  υποψήφια για την εισαγωγή αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου και μάλιστα αποβλέπουσα να καταστεί κέντρο αποθήκευσης και προώθησής του στις αγορές της Ευρώπης. Τα στοιχεία που παραθέτει ο Αμερικανός δημοσιολόγος θα βοηθήσουν τους αποφασίζοντες, στην αξιολόγηση των προσδοκιών τους από την σχεδιαζόμενη επένδυση.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Στα χρόνια που οι ΗΠΑ και οι σατράπες τους στην Πολωνία και στις  χώρες της Βαλτικής έδιναν μάχες εναντίον του Αγωγού Βόρειο Ρεύμα 2, ήταν πάντοτε φανερό πως η Γερμανία βρισκόταν στο κάθισμα του οδηγού (της εκστρατείας). Ήταν επίσης φανερό ότι το θέμα θα χρησίμευε σαν σφήνα, που τελικά θα ανάγκαζε την Γερμανία να ακολουθήσει ανεξάρτητη πολιτική από τις ΗΠΑ.
O Nord Stream2 ήταν και θα είναι πάντοτε μια αντίδραση στις αμερικανικές επεμβάσεις στην ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική, οι οποίες –σε αυτόν τον κύκλο- άρχισαν με τον τορπιλισμό του Αγωγού South Stream (Νότιο Ρεύμα) το 2013.
Από την άποψη της Ε.Ε., η αλλαγή -μετά την υπογραφή των συμβολαίων- των κανόνων που θα ίσχυαν για την λειτουργία του αγωγού  ήταν ένας τρόπος εξασφάλισης μοχλών πίεσης επί της Ρωσίας και της Γκαζπρόμ. Το ίδιο ήταν  και η βοήθεια που έπαιρναν οι διαδηλωτές στο Κίεβο, από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. για να ανατρέψουν την κυβέρνηση Γιανούκοβιτς.
Αυτή η επιχείρηση απέβλεπε στο να θέσει τους ( ρωσικούς) αγωγούς στην Ουκρανία υπό τον έλεγχο της Ε.Ε.,  από όπου θα μπορούσαν να υπαγορεύουν όρους στην Γκαζπρόμ και να αποστραγγίζουν το κέρδος από τις παραδόσεις αερίου. Παράλληλα θα προωθούσε το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας, χωρίς ο Πούτιν να μπορεί να κάνει τίποτα για να εμποδίσει τους Αμερικανούς να εγκαταστήσουν εκεί πυρηνικούς πυραύλους.
Κρίμα, για αυτούς. Το σχέδιο δεν πέτυχε.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους γιατί οι ΗΠΑ είναι τόσο εξαγριωμένες με την Ρωσία και τον Πούτιν για την Ουκρανία. Προφανώς ο άλλος λόγος ήταν ότι  εμποδίστηκαν να καταλάβουν την Κριμαία και πως έχασαν για πάντα την ευκαιρία να αρπάξουν το Λιμάνι της Σεβαστούπολης.
Αλλά γιατί αυτό το μάθημα Ιστορίας;
Επειδή η Γερμανίδα Καγκελάριος ΄Αγκελα Μέρκελ ανακοίνωσε ότι η Γερμανία θα εγκαταστήσει τελικά και με κρατική ενίσχυση έναν τερματικό σταθμό (λιμενικές εγκαταστάσεις) μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG). Βλέπετε, το υγροποιημένο φυσικό αέριο δεν είναι δα τόσο επικερδές για τους Ευρωπαίους καταναλωτές, αλλιώς αυτός ο τερματικός σταθμός εισαγωγής του θα εύρισκε πλήθος υποστηρικτών στον ιδιωτικό τομέα.
Αλλά έτσι, η Μέρκελ δημοσιοποίησε μια μικρή παραχώρηση στον Τραμπ, πετώντας μερικά χρήματα σε μερικούς σταθμούς εκφόρτωσης υγροποιημένου αερίου, τους οποίους μπορεί να χρησιμοποιήσει οποιοσδήποτε εξαγωγέας. Αυτή η ανακοίνωση αμέσως διαφημίστηκε ως νίκη του Προέδρου Τραμπ, για ευνοήτους λόγους.
΄Ετσι φαίνεται ότι οι πρόσφατες ιερεμιάδες του Τραμπ εναντίον των Ευρωπαίων συμμάχων της Αμερικής για την γεωπολιτικά προβληματική εξάρτησή τους από την ρωσική παροχή αερίου μπορεί επίσης να αποδίδουν καρπούς. Προ ημερών, η Γουώλ Στρητ Τζέρναλ έγραψε ότι στις αρχές του μηνός η Καγκελάριος Μέρκελ ανακοίνωσε κρατική βοήθεια σε προσπάθειες ανοίγματος της γερμανικής αγοράς σε αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο και χαρακτήρισε το γεγονός ως « κρίσιμη παραχώρηση στον Πρόεδρο Τραμπ, ο οποίος προσπαθεί να χαλαρώσει τον ρωσικόν έλεγχο στην μεγαλύτερη ενεργειακή αγορά στην Ευρώπη.»
Αυτό πού ξέχασε να σημειώσει ο αρθρογράφος, στο ξεχείλισμα του ενθουσιασμού του, είναι ότι το γεγονός ότι η Γερμανία έκανε αυτήν την ανακοίνωση είναι πολύ σημαντικότερο από την εντύπωση ότι η Μέρκελ πειθαρχεί στην Ουάσιγκτον.
Πολιτικά, αυτό για την Μέρκελ δεν έχει κανένα κόστος.
Αυτό που ομολογείται με αυτή την απόφαση είναι ότι ακριβώς είχε δηλώσει ο αντιπρόεδρος της Γκαζπρόμ, Αλεξάντερ Μετβιέντεβ, τον περασμένο Μάιο: Θα πρέπει όλοι να ξεχάσουν να πολεμούν τον Nord Stream2 , επειδή η Γερμανία θα χρειαστεί και έναν Nord Stream3.
Στην Νορβηγία η άντληση αερίου μειώνεται και στην Σκωτία επίσης. Σύμφωνα με μιαν πρόσφατη έκθεση του Ινστιτούτου  Ενεργειακών Μελετών της Οξφόρδης, εάν δεν προκύψει ανακάλυψη νέων πηγών, η ευρωπαϊκή παραγωγή φυσικού αερίου θα μειωθεί από 256 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ετησίως σήμερα, στα 212 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα το 2020 και σε 146 δις το 2030.
Και ενώ η εσωτερική παραγωγή μειώνεται, η ζήτηση φυσικού αερίου θα αυξάνει, καθώς ευρωπαϊκές χώρες επιλέγουν να κλείσουν εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού με καύση άνθρακα και η Γερμανία θα κλείσει τα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού το2022. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα πυρηνικά εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής εκάλυπταν κάποτε το ένα τέταρτο των ενεργειακών αναγκών της Γερμανίας.
Και ούτε από τις ΗΠΑ, ούτε από το Κατάρ, ούτε καν από την Ρωσία εισαγωγές υγροποιημένου φυσικού αερίου θα μπορέσουν να καλύψουν αυτά τα κενά. Αυτές οι  προσφερόμενες εισαγωγές αποτελούν αστειότητα συγκρινόμενες με την τιμή του αερίου του αγωγού και δεν υπάρχουν σήμερα τεχνικές λύσεις για την απάλειψη αυτής της διαφοράς. Και ενώ γίνεται να αυξηθούν οι τιμές του φυσικού αερίου για το κοινό, για την ευρωπαϊκή βιομηχανία η επιβολή του υγροποιημένου φυσικού αερίου σημαίνει θάνατο. Η αύξηση της τιμής προϊόντων παραγομένων με εντατική χρήση ενέργειας θα σκότωνε την ανταγωνιστικότητα στην διεθνή αγορά.
 Ώστε ναι, ότι η Γερμανία  οικοδομεί τερματικούς σταθμούς εισαγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου προσφέρει σε αμερικανικές εταιρείες μιαν ευκαιρία να της πουλήσουν λίγο αέριο. Αλλά επίσης σημαίνει ότι και η ρωσική NOVATEC μπορεί  να της πουλήσει επίσης υγροποιημένο αέριο από τις τεράστιες εγκαταστάσεις παραγωγής του Γιαμάλ, στην Θάλασσα της Βαλτικής και σε χαμηλότερες τιμές από το αμερικανικό.
Ταυτόχρονα οι Σαουδάραβες είναι έτοιμοι να αγοράσουν μια συμμετοχή                          5 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο επόμενο εργοστάσιο παραγωγής της NOVATEC, ονόματι Αρκτική 2, στην Σιβηρία.  Αυτό θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως εξαγορά της σιωπής των Ρώσων στην υπόθεση Κασόγκι. Αλλά στο παιχνίδι με το υγραέριο βαραίνουν τα κόστη μεταφοράς. Τελεία. Το κόστος μεταφοράς του αερίου από το ένα σημείο στο άλλο είναι μεγάλος συντελεστής της τιμής και της κερδοφορίας.
Το ίδιο ισχύει για  την  δοσοληψία συναλλάγματος. Και η επιθετικότητα του Τραμπ εναντίον της Ρωσίας, εξασθενίζοντας το ρούβλι και ανεβάζοντας την τιμή του πετρελαίου και του αερίου, κάνει την διαφορά τιμής μεταξύ του ρωσικού και του αμερικανικού αερίου ακόμη επαχθέστερη για το αμερικανικό.
Επίσης εάν οι ΗΠΑ κέρδιζαν  αυτόν τον πόλεμο των κυρώσεων και των δασμών και ανάγκαζαν τους Γερμανούς σε υποταγή, τότε γιατί ο Τραμπ κάνει πίσω από του να πετάξει το Ιράν έξω από το σύστημα Swift  διεθνούς ηλεκτρονικής μεταφοράς χρημάτων;
Μήπως η απειλή με το Swift, που ήταν κάποτε το πυρηνικό όπλο στο πεδίο των οικονομικών συναλλαγών,  καταρρίπτεται τώρα  σαν πύραυλος Τόμαχωκ που πλησιάζει ένα αντιαεροπορικό σύστημα Pantsir-S2;
Η αναγγελία δημιουργίας του ευρωπαϊκού  Ειδικού Μέσου Συναλλαγών όπως επίσης η ρωσική έκδοση του Swift είναι αξιόπιστα  όπλα αποτροπής στο είδος του χρηματοπιστωτικού τραμπουκισμού που ο Λευκός Οίκος έχει συνηθίσει να  μετέρχεται από δεκαετίες.
Και αυτά ξεκίνησαν με την αποκορύφωση των μέτρων κατά του Ιράν το 2012, όταν οι κυρώσεις του Ομπάμα απέκλειαν το Ιράν από το Swift και στην συνέχεια, το2014, με απειλές αποκλεισμού και της Ρωσίας, για την Κριμαία.

Αυτό παρώθησε τον Πούτιν σε δράση για την δημιουργία μιας ρωσικής εκδοχής του Swift, ενός συστήματος που αποβλέπει στην διεθνή υποστήριξη. Συναλλαγές μέσω του ρωσικού συστήματος δεν θα μπορούν και δεν θα καταγράφονται από τις αμερικανικές χρηματοπιστωτικές αρχές. Το μόνο που θα μπορούν τότε οι ΗΠΑ θα είναι να απειλούν τράπεζες και εταιρείες με κυρώσεις επειδή συναλλάσσονται με πρόσωπα που οι ΗΠΑ θεωρούν κακούς ανθρώπους. Και ακόμη και αυτό δεν έχει πέραση σήμερα. ΄Ενας κόσμος διασυνδεμένος  αντιστέκεται στον έλεγχο. Δηλαδή σε αυτό που στις μέρες μας λέγεται εξωτερική πολιτική: Την φτηνή ηθικολογία για την προστασία  αθέμιτων συναλλακτικών προτύπων και αυτοκρατορικών βλέψεων.

Στο θέμα του αγωγού, ο Τραμπ απέσπασε μιαν μικρή νίκη. Οι ΗΠΑ θα πουλήσουν στην Γερμανία κάποιο αέριο, όταν ανεγερθούν αυτές οι εγκαταστάσεις. Η Μέρκελ πληρώνει την αναλογούσα συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ με το να ακριβοπληρώνει  κάποια ποσότητα  αμερικανικού υγροποιημένου  αερίου, ενώ θα διατηρεί τις αμυντικές δαπάνες της σε επίπεδα ανεκτά από την ανερχόμενη γερμανική σκληρή αριστερά.

Αλλά τελικά ο μεγάλος κερδισμένος είναι ο ρώσο/ιρανικός άξονας, που αγνόησε την μπλόφα του Τραμπ για κυρώσεις, δασμούς και προστατευτισμό, και ώθησε τις γερμανικές πολιτικές επιλογές προς την δική του πλευρά της ζυγαριάς.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Paul Kindlon, Réseau International, 24-10-2018
« Η Αμερική δεν είχε μια πολιτική κυβέρνηση από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου». Αυτό μου είπε, ως δημοσιογράφου, ένας άνδρας που είχε υπηρετήσει στην μυστική υπηρεσία στρατού, μετά από χρόνια εντατικής εκμάθησης της ρωσικής γλώσσας στο Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών του Μοντερέυ, στην Καλιφόρνια.
Γι΄αυτούς που δεν είναι ενήμεροι, το Μοντερέυ ήταν το εκπαιδευτικό κέντρο διάπλασης των μελών του προσωπικού των μυστικών υπηρεσιών με μια παιδαγωγική μέθοδο που είχε αναπτύξει ο στρατός των ΗΠΑ. Είχε χρησιμοποιηθεί για την εκπαίδευση μεταφραστών και διερμηνέων όχι μόνο του στρατού αλλά και της CIA.
Η CIA ήταν στην αρχή γνωστή υπό το όνομα Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS) και είχε συσταθεί ως όργανο των αρχηγών των Γενικών Επιτελείων Ενόπλων Δυνάμεων. Αποστολή της ήταν να συλλέγει πληροφορίες και να παράγει προπαγάνδα. Από την αρχή της ύπαρξής της η CIA λειτουργεί με έναν μαύρο (μυστικό και ανεξέλεγκτο) προϋπολογισμό.
Ένα μικρό ποσοστό του επίσημου προϋπολογισμού δαπανών της πηγάζει από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά πρόκειται κατά βάσιν για έναν ανεξάρτητο οργανισμό που δεν υπόκειται σε κανέναν έλεγχο των πραγματικών οικονομικών δοσοληψιών του. Είναι ερμητικά «απρόσιτος».
 Δεν είναι τυχαίο ότι η CIA ιδρύθηκε περίπου ταυτόχρονα με το Πεντάγωνο, όπου σχεδιάζεται και παίζεται η στρατιωτική στρατηγική. Οι δύο οργανισμοί συνδέονται στενά. Αλλά προτού εξετάσουμε  πως λειτουργεί αυτός ο δεσμός, ας επανέλθουμε στην εισαγωγικά παρατιθέμενη δήλωση.
Σύμφωνα με την δήλωση της  πηγής της πληροφορίας μου, στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω, έναν κ. L.G. Leighton, οι ανωτέρων βαθμών Αμερικανοί στρατιωτικοί του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σχεδίαζαν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα για να ανατρέψουν τον δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο και να τον αντικαταστήσουν με μια μόνιμη κυβέρνηση, υπό στρατιωτικό έλεγχο. Ο λόγος που επικαλούντο ως κίνητρο του σχεδίου τους ήταν ότι η πολιτική κυβέρνηση αποτελούνταν από πρόσωπα που αγνοούσαν πως λειτουργεί ο πραγματικός κόσμος και ότι δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη παρά μόνο σε στρατιωτικούς,  που έχουν αποκτήσει στις μάχες τις γνώσεις και την πείρα για την καθοδήγηση και την προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Στο τέλος της γραφής –έλεγαν μεταξύ τους- oι πολιτικοί έμεναν ήσυχοι στα σπίτια τους ενώ εμείς παίζαμε την ζωή μας και κερδίζαμε αυτόν τον πόλεμο». «Το αξίζουμε».
΄Ετσι στήθηκε μια συνωμοσία που επρόκειτο να αλλάξει οριστικά την πορεία της αμερικανικής ιστορίας. Ονομάστηκε «Η Συνωμοσία του Πάλμερ Χάουζ» επειδή το ομώνυμο ξενοδοχείο ήταν ο τόπος των μυστικών συσκέψεων, όπου οι αξιωματικοί  των πιο ανωτέρων βαθμών συνέρχονταν για να σχεδιάσουν και να οργανώσουν την ακριβή εκτέλεση του στρατιωτικού πραξικοπήματος.
΄Εχοντας οσμιστεί αυτά τα παράτολμα και επικίνδυνα τεκταινόμενα, ο ένδοξης φήμης στρατηγός Ομάρ Μπράντλεϋ στάλθηκε από τους αρχηγούς των επιτελείων «για να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση». ΄Εφτασε στο Σικάγο και  πήρε ένα ταξί για να πάει κατευθείαν στο ξενοδοχείο Πάλμερ Χάουζ –την ιστορική εστία της συνωμοσίας.
Όταν έφτασε στο ξενοδοχείο, πήγε κατευθείαν  εκεί όπου βρίσκονταν οι συνωμότες και εισόρμησε στο δωμάτιο κραυγάζοντας « τι διάβολο πάτε να κάνετε;» Οι αξιωματικοί του απάντησαν ευθέως: «Να πάρουμε τον έλεγχο της κυβέρνησης, Κύριε.» Στο οποίο, ο στρατηγός Μπράντλεϋ απάντησε: « Είσαστε ένα μάτσο f… ηλιθίων, την κυβέρνηση την ελέγχουμε ήδη!»
Εάν αυτή η ιστορία αληθεύει – και δεν αμφιβάλλω ότι η πηγή μου ήταν 100%  έντιμη- αληθινά εξηγεί πολλά πράγματα για την πολιτική και τους Προέδρους της Αμερικής κατά τα τελευταία 70 χρόνια.
Αυτό σημαίνει ότι από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Πρόεδροι μπορούν να επηρεάσουν την εσωτερική πολιτική, αλλά δεν είναι υπεύθυνοι για τις εξωτερικές μας υποθέσεις. Αυτό ίσως εξηγεί γιατί δολοφονήθηκε ο Πρόεδρος Κένεντι, ένας  ηγέτης που ετοιμαζόταν να διαλύσει την CIA και να αποσύρει τον αμερικανικό στρατό από το Βιετνάμ.
Είναι ίσως επίσης ο λόγος για τον οποίο ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ εξεφώνησε αυτήν την ασυνήθιστη αποχαιρετιστήρια ομιλία του στο τέλος της προεδρικής του θητείας, προειδοποιώντας το έθνος για τους σοβαρούς κινδύνους που αντιπροσώπευε το συγκρότημα συμφερόντων Στρατού-Βιομηχανίας.
Εάν αυτά που μού είπε η πηγή μου ήταν η αλήθεια, αυτό επίσης σημαίνει ότι ο Πρόεδρος Τραμπ δεν ελέγχει την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Και εάν πράγματι συμβαίνει αυτό, οι δηλώσεις του για την αποδέσμευση από εξωτερικές στρατιωτικές υποχρεώσεις δεν σημαίνουν εντελώς τίποτα.
Αυτά σημαίνουν ότι έχουμε όλοι καταστεί όμηροι από μιαν ομάδα ανεξέλεγκτων στρατηγών του Πενταγώνου, οι οποίοι μυστικά σχεδιάζουν  τον προσεχή πόλεμο, περιφρονώντας τους θεσμούς και τις δημοκρατικές αξίες. Και είναι αυτοί πού ελέγχουν την CIA – μιαν άλλη ανέντιμη οργάνωση, που λειτουργεί έξω από κάθε κανόνα Δικαίου.
Πρόκειται για μια τρομακτική προοπτική.

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Σημείωση: Ο μεταφραστής δεν συμμερίζεται την θέση ότι στρατιωτικοί (και όχι σκιώδεις υπέρτερες δυνάμεις) ελέγχουν  την αμερικανική εξωτερική πολιτική, (και o συντάκτης άλλωστε δεν φαίνεται πεπεισμένος), αλλά το αφήγημα περιέχει ενδιαφέροντα  και εν πολλοίς άγνωστα ιστορικά στοιχεία,.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Η χιονισμένη κορυφή ,αυτή που κρύβεται μέσα στα σύννεφα ,είναι η ανθρωποφάγος Τρεμπεσίνα.

Υψόμετρο 1924.Γενάρης του 41 .Χιονοθύελλα .Οι Χανιώτες του 14ου Συντάγματος της 5ης Μεραρχίας είναι στα πόδια του βουνού .Στην κορυφή οι Ιταλοί Αλπίνοι. Κάθετη η βουνοπλαγιά .Απαρτη.
«Αδύνατον» αναφωνεί ο Νικόλαος Σπένδος ,ο Συνταγματάρχης ,στην εντολή «προχωρείτε!».
Πώς να στείλεις τους στρατιώτες στη σίγουρη σφαγή;
Πώς να ανεβάσεις 1500 παγωμένους στρατιώτες ακάλυπτους ,στην κάθετη ,κρυσταλωμένη βουνοπλαγιά ,εκεί που δεν γαντζώνει μήτε σίδερο και που τη γαζώνουν τα πολυβόλα ;
Ναι είναι «Αδύνατον».
«Εγώ παιδιά θα πάω .Κι όποιος θέλει έρχεται.Αμα παγώνουμε εμείς εδώ κάτω ,αυτοί εκεί πάνω θα χουν γίνει κούτσουρα»
Τον λένε Ησίοδο.
Ησίοδο Τσίγκο.Μικρασιάτης από τα Βουρλά.Το μόνο αγόρι της οικογένειας που γλίτωσε από τους Τσέτες ,χάρη σε ένα Τούρκο γείτονα που έκρυψε αυτόν και τη μάνα του σ ένα κάρο.Και βγήκαν στα Χανιά .Εκεί μεγάλωσε.Τώρα ,έφεδρος ανθυπολοχαγός ,ελλείψει μονίμων ,διοικεί τον 11ο Λόχο.
«Λοιπόν ,εγώ πάω»
-«μα κ Ανθυπολοχαγέ ο Συνταγματάρχης δεν το ξέρει!»
«Θα του το πούμε άμα φτάσουμε»
Τον ακολουθούν σαράντα.
Ανεβαίνουν .Καρφώνουν τις ξιφολόγχες στον πάγο κι ανεβαίνουν .
Δεν τους χτυπούν τα πολυβόλα .Μα τους χτυπά πιο άγρια η θύελλα.
Τους ξυλιάζει τα πόδια και τους αχρηστεύει τα δάχτυλα.Μέχρι και το δάκρυ τους παγώνει.
Ανεβαίνουν .Από τη μέση κι απάνω κάθε 50 μέτρα χάνουν κι έναν.
Μα ανεβαίνουν .
Φτάνουν στο 1924 !
Εφτά κι ένας ο ανθυπολοχαγός οχτώ…
Τα ξυλιασμένα χέρια είναι αδύνατο να περάσουν ξιφολόγχη στα τουφέκια.
Τις κραδαίνουν σα μαχαίρια και πέφτουν στα Ιταλικά αμπριά.
Αδεια!
Ψυχή ζώσα!
Οι Ιταλοί φοβήθηκαν τον παγωμένο θάνατο και φύγαν!
Κατέβηκαν χαμηλά να σωθούν μέχρι να κοπάσει ο δαίμονας.
Κονσέρβες ,τσιγάρα , σοκολάτες όλα στη θέση τους .Τακτοποιημένα .
Το ίδιο τα βαριά πολυβόλα και δυό –τρείς μικροί όλμοι.
«Γυρίστε τα από την άλλη!» φωνάζει ο Ησίοδος.
«Θα ρθούνε το πρωί!»
Και έρχονται το πρωί που χει πάψει η θύελλα .Τραγουδώντας να ξαναπιάσουνε τα αμπριά τους…
Και τους θερίζουνε τα δικά τους πολυβόλα!
Οσοι ζούνε το βάζουνε τα πόδια ,να ειδοποιήσουν πως την κορφή την πιάσανε οι Ελληνες!
Μα το ίδιο κάνει κι ο Τσίγκος .Φωνάζει στον γκρεμό ,όσοι από τους δικούς του δεν είναι παγωμένοι ,να μην ανέβουν .Να γυρίσουν στο Σύνταγμα .Να πουν πως θέλουμε ενισχύσεις στην κορυφή!
Στο μεταξύ φαίνονται οι Ιταλοί στη βορεινή ρίζα .Δυό ολόκληρα Συντάγματα Αλπινιστών ανεβαίνουν να ξαναπάρουν το βουνό .
Μα είναι αργά!Ο Παπαστεργίου ,ο Μέραρχος, έχει προλάβει να τους ανεβάσει όλους στο βουνο!Ολόκληρη τη Μεραρχία Κρήτης!
Αριστερά οι Ρεθυμνιώτες του 44ου .Στο Κέντρο οι Χανιώτες του 14ου και δεξιά οι Καστρινοί κι οι Λασιθιώτες του 43ου.
Οι Ιταλοί δεν είναι δειλοί .Ορμούν .Πιάνονται χέρι με χέρι οι Κρητικοί με τους Τυρολέζους και τα παιδιά από τα Απένινα.
Γλυστρούν και πέφτουν αγκαλιασμένοι στις παγωμένες χαράδρες και στις τρύπες του βουνού.
Κοντά δυο μέρες σκοτώνονται ,ώσπου το πράμα γίνεται ξεκάθαρο
Οι Κρητικοί πήραν την Τρεμπεσίνα!*

Γ.Δ.Π.

*Την καταπληκτική αυτή φωτογραφία δεν την τράβηξε κάποιος πολεμικός ανταποκριτής .Δεν είναι φωτογραφία προπαγάνδας .Την τράβηξε μια νοσοκόμα του Ελληνικού Στρατού ,η Μαρία Χρουσάκη.Χάρη στον Βασίλη Χολέβα δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα.
Είναι Ιταλοί αιχμάλωτοι ,πολλοί τραυματισμένοι ,με τους Ελληνες φρουρούς τους
Στην κοιλάδα του Αώου.Στο βάθος η φονική Τρεμπεσίνα.

*Το μικρό αυτό κείμενο το αφιερώνω σε ένα θείο που δεν γνώρισα και που σίγουρα έχει μείνει μια μικρή αόρατη κουκίδα στο βάθος αυτής της φωτογραφίας..Τον έλεγαν Παπαδάκη Νικόλαο του Γεωργίου, στρατιώτης στο 43 Σύνταγμα .

Θα την «αφιερώσω» κιόλας όμως ,σε όλους τους σύγχρονους «Ελληνες» που γουστάρουν να λιντσάρουν.Αλλά και στους άλλους «Ελληνες» που γουστάρουν να λιντσάρουν εκείνους που λιντσάρουν…
George Papadakis.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
του Slawomir Sierakowski, Zero Hedge, 24-10-2018

[To ακόλουθο άρθρο φωτίζει την σημασία των σημερινών εκλογών στο γερμανικό κρατίδιο της ΄Εσσης, όπου αναμένεται -σε συνέχεια εκείνων της Βαυαρίας- νέα καταδίκη του κυβερνώντος συνασπισμού, ενίσχυση της δύναμης της αντιπολίτευσης και είσοδος του «λαϊκιστικού» AfD στην Βουλή της ΄Εσσης, την μόνη στην οποία δεν  εκπροσωπείτο μέχρι σήμερα. Το αποτέλεσμα αναμένεται να σφραγίσει το τέλος της βασιλείας  της Μέρκελ και της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Μετά τις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου φάνηκε ξεκάθαρα ότι το κάποτε σταθερό πολιτικό σύστημα της Γερμανίας έχει μπει σε κίνδυνο. Πιο σημαντικά, η κατάρρευση της βάσης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος εσήμαινε πως η Γερμανία –μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη- εβάδιζε προς μιαν νέα εποχή παράλυσης και αστάθειας.


Η υπαρξιακή κρίση των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών  (SPD) δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίζεται σαν μια κοινή κομματική κρίση. Το κόμμα απέσπασε μόλις το 9,7% των ψήφων στις περιφερειακές  εκλογές της Βαυαρίας αυτόν τον μήνα και βρίσκεται πίσω, τόσο από το κόμμα Εναλλακτική για την Γερμανία (A f D), όσο και από τους Πράσινους στις εθνικές δημοσκοπήσεις. Με μιαν άλλη σημαντική περιφερειακή εκλογή να επίκειται στην Έσση, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το SPD θα υποστεί μεγαλύτερες απώλειες, αν και όχι τόσο δραματικές όσο στην Βαυαρία.
Οι Σοσιαλδημοκράτες και η Χριστιανό-Δημοκρατική ΄Ενωση/ Χριστιανό-Κοινωνική ΄Ενωση (CDU/CSU) στάθηκαν ως δυο στύλοι της γερμανικής πολιτικής από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά με την καθίζηση του SPD, η Γερμανία μετατρέπεται από ένα ντε φάκτο δικομματικό, σε πολυκομματικό πολιτικό σύστημα, στο οποίο κανένα κόμμα δεν έχει τον αποφασιστικό λόγο.
Η γερμανική μεταπολεμική συναίνεση καταρρέει σε κρίσιμα κεφάλαια- Ιστορία (στάσεις απέναντι στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο), γεωπολιτική (στάσεις απέναντι στην Ρωσία), οικονομία ( στάσεις απέναντι στην βιομηχανία αυτοκινήτου) και ηθικά διλήμματα (στάσεις απέναντι στο προσφυγικό) και αυτό αντανακλάται στον κατατεμαχισμό της πολιτικής σκηνής. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι απέρριψαν τον καθιερωμένο « μεγάλο συνασπισμό» CDU/CSU- SPD. Και ενώ μικρότερα κόμματα λειτουργούσαν κάποτε ως απλά συμπληρώματα  είτε του SPD είτε του CDU/CSU, οι κομπάρσοι επισκιάζουν τώρα τους πρώην αστέρες.
Επιπλέον το κάποτε «Κόκκινο Μόναχο» έχει γίνει πράσινο τώρα. Πόλεις που άλλοτε ήταν καθιερωμένα σοσιαλδημοκρατικά οχυρά, περνούν τώρα στους πράσινους και σε άλλα μικρότερα κόμματα. Ακόμη χειρότερο για το SPD, το δημογραφικό προφίλ του πυρήνα των οπαδών του αναγγέλλει μιαν καταδίκη σε θάνατο. Μόνο το 8% των ψηφοφόρων του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είναι νεότεροι των 30 ετών και ένα ανερχόμενο 54% είναι άνω των 60. Αντίθετα, μόλις το 24% των πρασίνων είναι άνω των 60. Και στο μεταξύ, το αριστερό Die Linke εξελίσσεται σε αυξανόμενα ελκυστικό πόλο τόσο για τους  νεώτερους αριστεριστές όσο και για τους ηλικιωμένους μετά-κομμουνιστές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.
Όπως το δικομματικό σύστημα εξασφάλιζε σταθερότητα και προβλεψιμότητα, έτσι και η κατάρρευσή του μπορεί να συμβάλει σε ριζική κοινωνική αλλαγή. Εξ ορισμού, η πτώση του κατεστημένου καθεστώτος συνεπιφέρει την άνοδο του αντί-κατεστημένου, συχνά υπό την μορφή του «λαϊκισμού». Από το 2005, το SPD συμμετείχε ως εταίρος μειοψηφίας σε τρείς κυβερνήσεις «μεγάλου συνασπισμού». Σε αποτέλεσμα έφθασε να ταυτίζεται με την καθεστηκυία τάξη, μολονότι δεν κατάφερε να διεκδικήσει αναγνώριση για τις επιτυχίες των προηγουμένων κυβερνήσεων.
Κάτι παρόμοιο συνέβη στην Αυστρία, όπου το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα κυβερνούσε, είτε μόνο, είτε μαζί με το Αυστριακό Λαϊκό Κόμμα, από το 1971 έως το 1999 (εκτός από το 1993-1996). Τέτοιες μακρές περίοδοι διακυβέρνησης  μεγάλου συνασπισμού επέτρεψαν στο δεξιό Κόμμα της Ελευθερίας να προβληθεί ως φορέας της αλλαγής.
Όταν ένας μεγάλος συνασπισμός απειλείται, τα μέλη του πανικοβάλλονται. Αυτοί που μένουν προσηλωμένοι στην κομματική γραμμή χάνουν την λαϊκή υποστήριξη, όπως η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ. ΄Αλλοι επιχειρούν να οικειοποιηθούν την λαϊκιστική γλώσσα, όπως ο ηγέτης του CSU Χορστ Σηχόφερ κατά τους τελευταίους μήνες. ΄Αλλοι πάλι προσπαθούν να συνδεθούν με διαφορετικές πολιτικές θέσεις, όπως ο Αλεξάντερ Ντομπρίντ του CSU, που υποσχόταν μιαν «συντηρητική επανάσταση», ενώ ο Μάρτιν Σουλτς, ο βραχύβιος ηγέτης του SPD (πρώην πρόεδρος της Ευρωβουλής) επαγγελόταν τη Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία.
Σε κάθε περίπτωση, όταν όλα τα συνιστώντα μέλη ενός συνασπισμού αρχίζουν να κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις, το σύστημα         σύντομα διαλύεται. Ωστόσο θα πρέπει να σημειωθεί πως μολονότι τα SPD και CDU χάνουν ψηφοφόρους, οι ιδέες τους μένουν δημοφιλείς. Το πρόβλημά τους έγκειται όχι στην έλλειψη ιδεών αλλά στην απώλεια της πολιτικής αξιοπιστίας τους.
Αυτό το έλλειμμα αξιοπιστίας δημιούργησε ένα κενό που προσφέρεται σε κάλυψη από άλλα κόμματα. ΄Ετσι οι Πράσινοι πραγματοποίησαν κέρδη στην Βαυαρία υποστηρίζοντας μια πολιτική ανοχής στο προσφυγικό, πολιτική που ακολουθούσε το CDU/CSU. Αντίστοιχα, το A f D αφαίρεσε τον τίτλο πολέμιου της εισβολής μεταναστών από το CSU του Σηχόφερ, ο οποίος είχε προχωρήσει τόσο μακριά ώστε να υπονομεύει εκ των έσω την κυβέρνηση Μέρκελ, της οποία ήταν υπουργός των Εσωτερικών. Το κοινό νήμα που συνδέει όλα τα κόμματα που πέτυχαν καλά αποτελέσματα στις εκλογές της Βαυαρίας είναι ότι έχουν ηγέτες οι οποίοι είναι τουλάχιστον συνεπείς με όσα επαγγέλλονται.
Δυστυχώς για την Γερμανία το πολυκομματικό σύστημα είναι γενικά ασταθές και λιγότερο προβλέψιμο. Γεγονός πού εξηγεί γιατί κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα πάντοτε αγωνίζεται για να συγκροτήσει έναν κυβερνητικό συνασπισμό. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο παράξενων συνοικεσίων, ακόμη και συνασπισμών άκρας δεξιάς και άκρας αριστεράς, όπως είδαμε στην Ελλάδα (!),στην Ιταλία και στην Σλοβακία.
Η καλύτερη ελπίδα της Γερμανίας είναι τώρα ότι το υπό γένεση πολυκομματικό σύστημα θα ανακόψει την άνοδο του A f D, αναιρώντας την αντισυστημική ελκυστικότητά του. Μια άλλη αποζημίωση του πολυκομματικού συστήματος είναι ότι μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση της συμμετοχής του κοινού στο πολιτικό γίγνεσθαι. Στην περίπτωση της Βαυαρίας η συμμετοχή στις εκλογές αυξήθηκε στο 72,4% από το 63,6% προ πενταετίας.
΄Οσο για το μέλλον, η Γερμανία μπορεί τώρα να καταλήξει με εναλλασσόμενες κυβερνήσεις συνασπισμού πολλών κομμάτων. Για παράδειγμα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς έναν συνασπισμό CDU/CSU, Ελευθέρων Δημοκρατών και Πρασίνων. Αλλά ένα τέτοιο σενάριο θα  οδηγούσε πιθανότατα σε πολιτική παράλυση, επειδή πολιτικοί από ανταγωνιστικά κόμματα εντός του συνασπισμού θα υπονόμευαν συνεχώς ο ένας τον άλλο, στο κυνήγι της δημοτικότητας. Επιπλέον ο ρόλος του Καγκελαρίου –παραδοσιακά πολύ σημαντικός στην Γερμανία- θα είναι πάντοτε ασθενέστερος σε μιαν ετερογενή κυβέρνηση.

Το πιθανότερο είναι ότι η πτώση της δυαρχίας CDU/CSU- SPD θα υποσκάψει την γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη, ακόμη και αν καμιά άλλη χώρα δεν μπορέσει να αντικαταστήσει την Γερμανία σε αυτόν τον ρόλο. Ταυτόχρονα, η εξασθένιση του SPD θα μειώσει την σοσιαλιστική παράταξη στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου θα προκύπτει μια παρόμοια έκλειψη της δικομματικής κυριαρχίας. Όμως, χωρίς τους δίδυμους κίονες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, το Ευρωκοινοβούλιο θα καταστεί ανίκανο να παίρνει έστω και ασήμαντες αποφάσεις. Και όπως πάει η Γερμανία και το SPD, έτσι πάει και η Ευρώπη.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου