Articles by "Πολιτική άποψη"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πολιτική άποψη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Κανείς δεν πρέπει να χαίρεται για τον διαρκή εξευτελισμό αυτής της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα. Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν πρέπει να νιώθει ικανοποιημένος από το ουσιαστικό, πολιτικό της, ταπεινωτικό τέλος. Γιά τέσσερεις κυρίως λόγους:
1. Διότι καταδηλώθηκε η αδυναμία αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης της ευρωζώνης με ένα εναλλακτικό οικονομικώς και ηγεμονικώς τρόπο. Κατέρρευσε η άλλη πιθανότητα και εξευτελίστηκαν οι κεντρικοί της πολιτικοί φορείς στην Ελλάδα.
 2. Διότι κανείς πλέον δεν μπορεί να παίρνει στα σοβαρά αριστερούς που διεκδικούν κυβερνητική εξουσία. Και αυτό δεν είναι καλό για την ελληνική κοινωνία και το πλουραλιστικό-δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν αποδείχθηκε πως είναι ανίκανοι, αλλά ότι είναι ικανοί και έτοιμοι για όλα! Αδίστακτοι στο να διασύρουν θεμελιώδεις θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αδίστακτοι στους τακτικισμούς. Μόνον που αν δεν σέβεσαι τους κανόνες και τις πρακτικές του κοινοβουλευτισμού και δεν φροντίζεις για την ποιοτική τους αναβάθμιση, παύεις να έχεις το κύρος της μεταρρυθμιστικής αριστεράς. Μετατρέπεσαι σε μια κυβερνητική φάρσα του ΚΚΕ, η οποία, ωστόσο, νομοθετεί στα μουλωχτά και άκρως παραπλανητικά αντικοινωνικά μέτρα, υπερηφάνως μάλιστα, καθώς καμία άλλη κυβέρνηση δεξιότερα του πολιτικού φάσματος δεν θα μπορούσε να το πραγματοποιήσει με μικρότερες κοινωνικές αντιδράσεις! Ο συνάδελφoς που συμβουλεύει τον πρωθυπουργό σε ζητήματα πολιτικής ψυχολογίας, φαντάζομαι πως θα τον έχει ενημερώσει για την επιστημονική υπόθεση: αντιδράσεις που δεν διασκεδάζονται στο πεζοδρόμιο, εκτονώνονται συνήθως βίαια στη κάλπη!
3. Διότι καταδείχθηκε πως αριστεροί πολιτικοί δεν είναι αυτονοήτως και κοινωνοί του πολιτισμού που, ως αναφορά τουλάχιστον, διακρίνει τους αριστερούς από τους δεξιούς πολίτες. Το κοστούμι χωρίς γραβάτα δεν κάνει τον αριστερό, αλλά απλώς τον κακόγουστο ή/και κομπλεξικό. Ο επαρχιωτισμός, η κουτοπονηριά, το θράσος και το ύφος του Αλέξη Τσίπρα και μερικών κορυφαίων υπουργών του στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις τους είναι εξευτελιστικό για τους ίδιους και για μια παλαιά χώρα στο λεγόμενο Δυτικό Σύστημα. Η Ελλάδα οπισθοδρόμησε υφολογικά και ως πολιτική αισθητική παραπέμπει στην πρώτη περίοδο της μετάβασης κάποιων χωρών της Βαλτικής από το Σοβιετικό στο Δυτικό Σύστημα. Καμία σχέση με την υφολογική παράδοση της ευρωπαϊκής αριστεράς στην Ιταλία, στην Γαλλία, στην Ισπανία ή ακόμη στην Γερμανία! Η ταπεινωτική υποχώρηση αυτής της κυβέρνησης - με την τακτική μάλιστα της παραπλανητικής προς τον ελληνικό λαό διολίσθησης - ενώπιον της στρατηγικής Σόιμπλε-ΔΝΤ, αποκαλύπτει δραματική έλλειψη ποιότητας χαρακτήρων και αυτό δεν είναι καλή εικόνα για τους Έλληνες γενικότερα.
4. Διότι οι κοινωνικές, παράπλευρες συνέπειες της εφαρμογής των μνημονίων στην πράξη θα απαιτούσαν ως αντιστάθμισμα μια ρωμαλέα μεταρρυθμιστική αριστερή κυβέρνηση με αφοσίωση στην ριζοσπαστικοποίηση των δημοκρατικών θεσμών και όχι μια νεοφιλελεύθερη ή αντιδραστική δεξιά κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ πάλεψε ζητήματα κοινωνικού φιλελευθερισμού, παρά την αντίδραση του κυβερνητικού του εταίρου, δεν έδειξε να έχει απαλλαγεί από την κυβερνητική στρουκτούρα του λενινισμού. Και αυτό είναι αντίφαση. Ο λενινισμός είναι μια εκδοχή της επανάστασης και όχι της πολιτικής μεταρρύθμισης. Η τελευταία αντιστρέφει το δόγμα: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τα μέσα αγιάζουν τον σκοπό. Τα "μέσα", οι διαδικασίες έχουν σημασία μεγαλύτερη από τον σκοπό κατά την αριστερή μεταρρύθμιση. Το τέλος μιας φαιδρής, μουλωχτής και αξιολύπητης κυβέρνησης συνδέεται με έναν παιδιάστικο τις περισσότερες φορές τακτικισμό για την υποκατάσταση του μέσου από τον σκοπό και αντίστροφα, έτσι ώστε να προκληθεί σύγχυση στον πολίτη. Και αυτό, επίσης, είναι κάτι πολύ αρνητικό για την πολιτική ωρίμανση της ελληνικής κοινωνίας.

Η κυβέρνηση αυτή θα μπορούσε να πέσει ή να "πέσει", δρομολογώντας μια μεταβατική διαδικασία δημοκρατικής προόδου, με πολλούς τρόπους. Νομίζω πως ακολουθεί πλέον τον χειρότερο τρόπο, ο οποίος δεν είναι καλός για κανέναν. Ασχέτως αν πρόκειται για αριστερό, κεντρώο ή δεξιό.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Πάτρικ Μπιουκάναν, 9-6-17

Πιεζόμενος από την Μέγκυν Κέλλυ (απεσταλμένη τηλεοπτικού δικτύου) για τις σχέσεις του με τον Πρόεδρο Τραμπ, ένας εκνευρισμένος Βλαντιμίρ Πούτιν της φώναξε : «Ποτέ δεν είχαμε καμιά σχέση… Ποτέ δεν τον συνάντησα… Μα όλοι έχετε χάσει τα μυαλά σας εκεί πέρα;»

Ναι, Βλαντ, τα έχουμε χάσει.

Σκέψου τα ερωτήματα που συνταράσσουν την Ουάσιγκτων από τον θρίαμβο του Τραμπ, όταν και άρχισε η κουβέντα για παραπομπή του σε καθαίρεση.

Συνεργάστηκε ο Τραμπ με τους Ρώσους για την υποκλοπή της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας του Εθνικού Συμβουλίου των Δημοκρατικών και την διοχέτευσή της στην Γουίκιληκς, ώστε να αποκαλυφτεί ότι η πρόεδρος του Συμβουλίου, Ντέμπυ Βάσερμαν Σουλτς, σαμποτάριζε τον συνυποψήφιο της Χίλλαρυ, Μπέρνι Σάντερς;

΄Αν δεν το έκανε ο ίδιος ο Τραμπ, συνεργάστηκαν ίσως οι συνεργάτες του με την Κα Γκε Μπε;

Τώρα, όντας γνωστό ότι οι μυστικές υπηρεσίες μας CIA και NSA καταγράφουν οτιδήποτε λένε οι Ρώσοι στους Αμερικανούς, γιατί η διάσημη Εφ Μπι Άι μας, μετά από έρευνες ενός χρόνου, στάθηκε ανίκανη να μας δώσει ένα οριστικό ναι ή όχι;

Η πρόοδος σαλιγκαριού στην έρευνα του Εφ Μπι Άι εξηγεί τα νεύρα του Τραμπ. Τι εξηγεί όμως τον βαθύ ύπνο του Εφ Μπι Άι; Εάν ο Χέρμπερτ Χούβερ προχωρούσε με τέτοιο ρυθμό, ο (γκάγκστερ) Τζων Ντίλιγκερ θα πέθαινε από βαθιά γεράματα.

Ακούμε κάθε μέρα στην τηλεόραση για το σκάνδαλο «Τραμπ-Ρωσία». Ωστόσο σε κανέναν δεν απαγγέλθηκε κατηγορία για συνενοχή και κάθε αξιωματούχος μυστικής υπηρεσίας, πρώην ή ενεργός, που μίλησε δημόσια, είπε περίπου τα ίδια με τον τέως προσωρινό διευθυντής τη CIA Μάϊκ Μόρελ:

«Στο ερώτημα της συνωμοσίας με Ρώσους στην προεκλογική εκστρατεία Τραμπ, υπάρχει καπνός, αλλά δεν υπάρχει φωτιά καθόλου… Δεν υπάρχει μικρή φωτιά κάμπινγκ, δεν υπάρχει μικρό κεράκι, δεν υπάρχει σπίθα.»

Που είναι οι εγκληματίες; Που είναι το έγκλημα;

΄Οσο για τις συναντήσεις μεταξύ του στρατηγού Μάϊκλ Φλιν, του Τζάρετ Κούσνερ και του γερουσιαστή Τζεφ Σέσιονς με τον Ρώσο πρεσβευτή Σεργκέι Κίσλιακ, φαίνεται πως ο Τραμπ επιζητούσε έναν «πίσω διάδρομο» επικοινωνίας με τον Πούτιν ώστε να εκπληρώσει την προεκλογική του επαγγελία για βελτίωση των σχέσεων με την Ρωσία.

Με δεδομένη τη Ρωσοφοβία που μαίνεται εδώ, αυτό είναι δικαιολογημένο. Και ενώ μοιάζει ερασιτεχνικό ότι ο Φλιν χρησιμοποιούσε ρωσικές γραμμές επικοινωνίας, τι εγκληματικό υπάρχει σ’ αυτό;

Ο Πούτιν δεν είναι Στάλιν. Στον Έλβα δεν είναι συγκεντρωμένες σοβιετικές μεραρχίες. Ο ψυχρός πόλεμος έχει τελειώσει. Ο Γούντρο Ουίλσον έστειλε τον συνταγματάρχη ΄Εντουαρντ Χάουζ να μιλήσει με τον Κάιζερ και τους Βρετανούς. Και ο Ρούζβελτ έστενε μηνύματα στον Τσώρτσιλ μέσω του Χάρρυ Χόπκινς.

΄Οσο για τον Τραμπ, το να ζητά από τον Τζέιμς Κόμυ να φανεί πιο χαλαρός με τον Φλιν, είναι κατανοητό από ανθρώπινης πλευράς. Ο Φλιν ήταν πιστός συνεργάτης και φίλος και ο Τραμπ αισθανόταν άθλια να υποχρεωθεί να απολύσει τον άνθρωπο.

Ώστε τι τρέχει πραγματικά εδώ;

Όλο αυτό το συνθετικό σοκ για το τι ο Κούσνερ και ο Σέσιονς είπαν ιδιαιτέρως στον Κίσλιακ, το μίσος αυτής της πόλης εναντίον του Προέδρου Τραμπ και η φανατική απόφασή της να τον ανατρέψει ατιμασμένο, όλα αυτά προηγούνται της προεδρίας του. Επειδή ο Τραμπ κατέβηκε το 2016 όχι απλά ως εναλλακτική ρεπουμπλικανική υποψηφιότητα. Παρουσίασε την υποψηφιότητά του ως απόρριψη, αποκήρυξη των αποτυχημένων ελίτ, της πολιτικής και των ΜΜΕ, και των δύο κομμάτων.

Οι Αμερικανοί ψήφισαν το 2016 όχι απλώς για μιαν αλλαγή ηγεσίας, αλλά για μιαν επανάσταση για ανατροπή ενός καθεστώτος εξουσίας. ΄Ετσι αυτή η πόλη δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με την νίκη του Τραμπ και ο Πρόεδρος τους τρίβει την ήττα τους στην μύτη καθημερινά, με τα μηνύματά του στο Τουίτερ.

Αναζητώντας μια δικαιολογία για την απόρριψή του, η πόλη αυτή αρπάχτηκε από ένα παλιό τέχνασμα: Δεν χάσαμε! Η εκλογή εκλάπη σε μια τεράστια συνωμοσία, μιαν «πράξη πολέμου» εναντίον της Αμερικής, μιαν επιδρομή κατά της «δημοκρατίας μας», σε εγκληματική συνέργεια του Κρεμλίνου με τους Τραμπίτες.

Επομένως ο Τραμπ είναι ένας παράνομος πρόεδρος και αποτελεί καθήκον των γενναίων πολιτών και των δύο κομμάτων να αγωνισθούν για την ανατροπή του σφετεριστή.

Η πόλη μεταχειρίστηκε ένα ανάλογο επιχείρημα το 1968, όταν κέρδισε ο Ρίτσαρντ Νίξον, επειδή έλεγαν πως είχε συνεργήσει στην υπονόμευση από τον πρόεδρο του Νοτίου Βιετνάμ του σχεδίου του Προέδρου Λύντον Τζόνσον για ειρήνευση λίγο προ των εκλογών.

Και τότε, όπως τώρα, η λέξη προδοσία μπήκε σε χρήση.

Απόπειρες ανατροπής εκλογών όταν αποκηρύσσονται οι ελίτ (προύχοντες) δεν σπανίζουν στην αμερικανικήν ιστορία. Τόσο ο Νίξον όσο και ο Ρέιγκαν, μετά θρίαμβο σε 49 πολιτείες, αντιμετώπισαν απόπειρες ανατροπής του αποτελέσματος. Με τον Νίξον στο Γουώτεργκέϊτ, οι ελίτ το επέτυχαν. Με τον Ρέϊγκαν στους Ιράν-Κόντρα, σχεδόν κατάφεραν να ανατρέψουν τον πρόεδρο, ενώ τερμάτιζε τον ψυχρό πόλεμο σε μιαν αναίμακτη νίκη για τη Δύση.

Μετά την δολοφονία του Λίνκολν, ο Πρόεδρος ΄Αντριου Τζόνσον προσπάθησε να εμποδίσει τους ακραίους ρεπουμπλικανούς να επιβάλουν μιαν απάνθρωπη Ανοικοδόμηση στον ηττημένο και ερημωμένο Νότο. Οι ριζοσπάστες πέρασαν το Νόμο Υπουργικής Θητείας, που αφαιρούσε από τον πρόεδρο την εξουσία να απομακρύνει μέλος της κυβέρνησης χωρίς την έγκριση της Γερουσίας. Ο Τζόνσον τους αγνόησε και απόλυσε τον αρμόδιο υπουργό Πολέμου ΄Εντουιν Στάντον. Ο Τζόνσον παραπέμφθηκε για καθαίρεση και διέφυγε την καταδίκη με μία ψήφο. Ο Τζων Κένεντυ, στο βιβλίο του το 1956, αποκάλεσε τον γερουσιαστή που ψήφισε για να προστατέψει τον Τζόνσον « Προσωπογραφία του Θάρρους».

Εάν ο Τραμπ ανατραπεί βάσει αυτών που ο Πούτιν χαρακτήρισε «ανοησίες», αυτή η πόλη θα έχει εκτελέσει ένα μη βίαιο πραξικόπημα εναντίον συνταγματικά εκλεγμένου προέδρου –μια πράξη που θα μας ρίξει στην παρέα τριτοκοσμικών χωρών όπου τέτοια μέσα είναι οι συνηθισμένες μέθοδοι με τις οποίες διεφθαρμένες ελίτ διατηρούν τον έλεγχο της εξουσίας.


Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Κάθε φορά που ακούς εκκλήσεις για εθνική ενότητα θα πρέπει να κάνεις μαύρες σκέψεις για την ποιότητα της δημοκρατίας και την ευημερία στην Ελλάδα!
Η "εθνική ενότητα" ως master point ενός πολιτικού αφηγήματος (Political discourse) γεμίζει με σημασία για δράση (ενέργεια) - αποκτά συγκεκριμένη έννοια, δηλαδή - στο πλαίσιο της πολιτικοοικονομικής και πολιτισμικής δομής που ορίζει την ανάγκη άρθρωσής του. Άρα, ποτέ με τον όρο "εθνική ενότητα" δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα σε διαφορετική ιστορικώς στιγμή / συγκυρία. Η "εθνική ενότητα" αποσκοπεί στη διαμόρφωση πολιτικής κοινότητας με διαφορετικό τρόπο και διαφορετική οντολογία κάθε φορά που εκφράζεται ως εθνική ανάγκη ενώπιον κάποιας αναφερόμενης κρίσης (: υπαρκτής, ανύπαρκτης, περισσότερο ή λιγότερο κατασκευασμένης).
Θα είμαι σύντομος και άρα κυνικός, αναγνώστη μου, επιχειρώντας να προσεγγίσω τη σημερινή σημασία της "εθνικής ενότητας", καθώς παρατηρώ την επαναφορά του όρου στα πρωτοσέλιδα και την εκφορά του από παράγοντες υψηλής πολιτικής και οικονομικής επιρροής.
Γιατί, λοιπόν, ακούμε και μιλάμε αυτή την στιγμή για εθνική ενότητα;
Επειδή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει στην ουσία (αφηγηματικώς και διοικητικώς) καταρρεύσει, ενώ πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί άμεση προσφυγή σε εκλογές με σοβαρή πιθανότητα να σχηματίσει ισχυρή κυβέρνηση ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όσοι μιλούν για εθνική ενότητα δεν θα ήθελαν, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, να δουν τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό. Θα έχουν τους λόγους τους! Αν ζούσε λίγο ακόμη ο Κ. Μητσοτάκης ίσως τα πράγματα για τον Κυριάκο να ήταν λίγο ευνοϊκότερα. Ίσως! Τώρα, δεν φαίνεται να έχει τύχη, καθώς οι παράγοντες που διαμορφώνουν τη κοινή γνώμη γενικά στην Ελλάδα και ειδικότερα στη ΝΔ, δεν μοιάζει αυτή τη στιγμή να επιθυμούν να του δώσουν την ευκαιρία. Δεν τον θέλουν και προσβλέπουν σε μια κυβέρνηση " εθνικής ενότητας" μέχρι το πέρας της θητείας της παρούσης βουλής. Στο μεταξύ θα έχει γίνει προσπάθεια να ρευστοποιηθεί ο Μητσοτάκης και να είναι άλλος ο ηγέτης της κεντροδεξιάς που θα διεκδικήσει την πρωθυπουργία στη συνέχεια. 
Από την άλλη, η κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα μπορεί να έχει αποτύχει αφηγηματικώς και διοικητικώς και να έχει υπονομεύσει παγκοσμίως την ευρωπαϊκή προοπτική μιας σύγχρονης μη-λενινιστικής αριστεράς, διακριτής από την παραδοσιακή και μεταμοντέρνα κεντροαριστερά, αλλά έχει κάνει κυριολεκτικώς θαύματα στον τομέα υποστήριξης των ισχυρών οικονομικών παραγόντων της χώρας και μάλιστα εντός ενός εχθρικού έως πολύ εχθρικού διεθνούς περιβάλλοντος για τους περισσότερους από αυτούς. Και όχι μόνον αυτό. Τα έχει πάει καλά και ως προς την εξισορρόπηση των συμφερόντων τους.
Τελικώς, δεν είναι κακός στο μάνατζμεντ της διαπλοκής ο κ. Τσίπρας! Μάλλον είναι από τους ικανότερους πρωθυπουργούς της μεταπολίτευσης στο ζήτημα. Και δεν το λέω ειρωνικά! Έχει προσόντα σε αυτό το κρίσιμο θέμα για κάθε ελληνική κυβέρνηση - και αυτός ο ίδιος και η ομάδα που τον υποστηρίζει σε αυτό του το έργο.
Δεν πρέπει λοιπόν να χτυπηθεί - και να ακυρωθεί για το μέλλον - ο Τσίπρας, είναι πολύτιμο κεφάλαιο για το "κεφάλαιο" , όπως θα έλεγε και ο ίδιος σε μια στιγμή αυτογνωσίας. Είναι πολύτιμος ακόμη και ως προς το νέο κοινωνικό μοντέλο, το οποίο στην ουσία ολοκληρώνει και το οποίο βασίζεται στην (ανα)διανομή της συνολικής φτώχειας και όχι ασφαλώς του συνολικού πλούτου.
Δεν πρέπει, λοιπόν, να καταρρεύσει αυτή η κυβέρνηση υπό το βάρος των δραματικών της αντιφάσεων και ανακολουθιών στο ζήτημα της περίφημης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Αυτό θα ήταν κακό για την αναδιαρθρούμενη διαπλοκή, ακόμη και για εμπόρους όπλων, όπως πληροφορούμαστε από εξειδικευμένους στο μιλιταριστικό και πατριδοκάπηλο "άθλημα" δημιουργούς. Τι πρέπει; Ομαλά να γεφυρωθεί το αντικειμενικά υφιστάμενο αυτή τη στιγμή πολιτικό κενό από μια κυβέρνηση "Εθνικής Ενότητας", με μια πατριωτική έως αλτρουισμού κίνηση του κυρίου Τσίπρα και πρωτοβουλία του ΠτΔ, ασφαλώς! Έτσι σώζεται μια από χέρι χαμένη παρτίδα πόκερ για τον ίδιο και για όσους επένδυσαν σε αυτό το σικέ παιχνίδι με την τρόικα, όπου τελικώς το μόνο που είχε σημασία ήταν - και είναι - πώς θα πουλήσουμε την εθνική μας αποτυχία σαν ευρωπαϊκή (άρα και δική μας) επιτυχία και το εθνικό μας, πολιτικό ναυάγιο σαν σανίδα σωτηρίας για τη χώρα!

Δεν λέω εκ πεποιθήσεως,πως θα είναι κακό πράγμα μια Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας σήμερα. Ούτε ισχυρίζομαι πως είναι επιζήμιο για την χώρα το "φάγωμα" Μητσοτάκη. Η μεθόδευση με ενοχλεί. Ο τρόπος δεν μου αρέσει, επειδή δεν είναι δημοκρατικός. Επειδή "βραχυκυκλώνει" την ουσιαστική, πολιτική διάσταση του πλουραλισμού. Επειδή μια υποκριτική και "από πάνω" "εθνική συναίνεση" θα έρθει να υποκαταστήσει παραμορφωτικά τον υγιή πολιτικό αγωνισμό και ανταγωνισμό: Τον γνήσιο πολιτικό φιλελευθερισμό, που αποτελεί την βασική προϋπόθεση για δημιουργία περιβάλλοντος ισότητας μέσω της ριζοσπαστικοποίησης των δημοκρατικών θεσμών. 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 2

Τρεις έως τέσσερις εβδομάδες χρόνος προσφέρεται στη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, σε κάθε φάση της λεγόμενης αξιολόγησης, για να πετύχει να προσαρμόσει το αφήγημά της στις νέες οδυνηρές, αναθεωρητικές πραγματικότητες του ατομικού προγράμματος προσαρμογής - όπως ορίζουν τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις με τους εταίρους της Ελλάδας στην ευρωζώνη και το ΔΝΤ, καθώς και η πολιτική συγκυρία στην ΕΕ και στο ΔΝΤ. Αυτός είναι ο κανόνας.
Τρεις με τέσσερις εβδομάδες χρόνος δίδεται από τους δανειστές για να κατασκευάσει η κυβέρνηση το νέο σύμπαν της πολιτικής νομιμοποίησης στο εσωτερικό μιας πολιτικής πραγματικότητας συνήθως αντίθετης στις διακηρύξεις, προβλέψεις και προσβλέψεις της. Τρεις με τέσσερις εβδομάδες για να ανατρέψει για άλλη μια φορά τον εαυτό της.
Μα, δεν ανατρέπει τον εαυτό της - ίσως παρατηρήσεις - την πολιτική της ρητορεία μεταβάλλει διαρκώς για να την προσαρμόσει στις νέες αποφάσεις που λαμβάνονται "out there". Εγκαταλείπει το προηγούμενο αφήγημα που αποδείχθηκε σύνθεση από "έπεα πτερόεντα" για να υιοθετήσει ένα νέο της ίδιας πολιτικής και υφολογικής μορφής, αλλά ικανού πιθανώς να νομιμοποιήσει πολιτικώς στο εσωτερικό τις νέες αποφάσεις του Eurogroup. Άρα, δεν ανατρέπει τον εαυτό της, αλλά απλώς το προηγούμενο είδωλό της. Δεν ανατρέπει το "είμαι" της αλλά απλώς το "υπάρχειν" της, αν προτιμάς.
Άλλωστε, όπως πληροφορηθήκαμε από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εκ των υστέρων ασφαλώς, η κυβέρνηση αυτή δεν ήρθε για να σεβαστεί την ρητορεία της και να υπηρετήσει την πολιτική της άποψη, αλλά για να σώσει τον τόπο - όπως ακριβώς και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Συνεπώς, "το υπάρχειν" της συνδέεται με την σωτηρία του τόπου και με το "το μη χείρον βέλτιστον", όπου "το χείρον" κατασκευάζεται πάντα άνετα και κυρίως εύλογα με συνδικαλιστική μαεστρία: μια μείωση της τάξης του 20% στο εισόδημα είναι το "μη χείρον" ενώπιον μιας άλλης 30% ή 40%, δεν είναι έτσι;  Έτσι είναι και έτσι λέει ο αγωνιστής συνδικαλιστής. Πετύχαμε με στρατηγική υποχώρηση μια νίκη, συνάδελφοι! Κερδίσαμε 10 με 20%. Εκτός του ότι ρεζιλέψαμε τον ταξικό αντίπαλο!
Να είσαι βέβαιος μετά το προσεχές Eurogroup η κυβέρνηση θα ανακοινώσει περιχαρής πως πέτυχε, με στρατηγική υποχώρηση στο ζήτημα του χρέους, μεγάλη νίκη στα μέτρα και ακόμη μεγαλύτερη με την (ψυχική) διάσπαση των δανειστών. Αυτό σημαίνει πως είτε (στο μέλλον) θα ρυθμιστεί το ελληνικό χρέος, είτε αυτό θα απορρυθμίσει την ευρωζώνη! Ουάου! Άρα, πες πως ρυθμίστηκε ήδη, πες πως είναι βιώσιμο, πες πως αναδιαρθρώθηκε, πες πως λύθηκε το ζήτημα του χρέους, καθώς σε διαφορετική περίπτωση θα κλονιζόταν η ευρωζώνη!

Το ΔΝΤ μπορεί να είναι αντίπαλος, αλλά είναι και σύμμαχος εκεί όπου είναι αντίπαλος ο Σόιμπλε και αντίστροφα! Κεντάει στρατηγικώς η ομάδα των "political flexitarians"! Έτσι νομίζει. Δεν πρόκειται για "ποσοτική χαλάρωση" της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, αναγνώστη μου, για ποιοτικό ξεχείλωμα σε σημείο απολύτως αντιαισθητικό, πρόκειται. Είναι αντιαισθητική η πολιτική επικοινωνία των ανθρώπων αυτών και όχι απλώς παράδοξη έως γελοιότητας η πολιτική τους συμπεριφορά. Ως ύφος πέτυχαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να υιοθετήσουν τα χειρότερα πρότυπα της μεταπολίτευσης. Αυτό τους εξομοιώνει, δυστυχώς, με το ήθος εκείνων που, όπως ισχυρίστηκαν, ήρθαν για να ανατρέψουν.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έδωσε την αφορμή σε ένα πλήθος διαμορφωτών της κοινής γνώμης να αναμηρυκάζουν: «Η πολιτική του δικαιώθηκε».

Ταυτόχρονα, κάθε ένας που προσπαθεί να αρθρώσει αντίθετο πολιτικό λόγο απέναντι σε αυτή την (εξόχως πολιτική) προσέγγιση, αντιμετωπίζεται περίπου σαν «υβριστής» που δεν σέβεται την μνήμη ενός ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή και καταγγέλλεται σαν «ασεβής» διότι προσβάλλει ακόμα και τα ταφικά έθιμα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού!

Όμως οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν ότι μαζί με τον άνθρωπο δεν ενταφιάζεται και η αλήθεια. Ότι μαζί με τον νεκρό δεν πεθαίνει και το αποτύπωμά του στη ζωή.

Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο όταν πέθαιναν οι άνθρωποι «έστελναν» τους άξιους στα Ηλύσια Πεδία, στο σκοτάδι του Αδη εκείνον τον «λάθε βιώσας» που πέρασε μάταια από τον μάταιο τούτο κόσμο και τους εγκληματίες τους έριχναν στα υπόγεια του Αδη, στα Τάρταρα.

Συνεπώς καλό είναι να αφήσουμε τους αρχαίους Έλληνες και τον πολιτισμό τους στην ησυχία τους και να έρθουμε στα δικά μας. Που προφανώς σχετίζονται απολύτως με την αρχαιοελληνική μας παράδοση. Για παράδειγμα στην Ελλάδα – πλην ταγματασφαλιτών και φασιστών (αλλά τη σχέση έχουν αυτοί με Ελλάδα;) που έστηναν χορούς γύρω από τα κομμένα κεφάλια του Αρη και του Τζαβέλα – δεν είδαμε ποτέ πολιτικούς αντιπάλους οιουδήποτε νεκρού να κάνουν πανηγύρια στους δρόμους, όπως συνέβη με τον θάνατο της Θάτσερ στην Αγγλία…..

Στα δικά μας, λοιπόν, ένα πράγμα είναι ο αυτονόητος σεβασμός στην απώλεια κάθε ανθρώπου και στον πόνο των οικείων του. Άλλο πράγμα είναι ο πολιτικός λόγος. Που ακόμα και η σφοδρότητά του όταν δεν αναιρεί την με ήθος άρθρωσή του, δεν συνιστά «προσβολή». Συνιστά δημοκρατία.

Στον πολιτικό λόγο, επομένως, που αυτός θέλει – και μάλιστα εξόφθαλμα – να εκμεταλλευτεί τον θάνατο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενός ανθρώπου που δέσποζε δεκαετίες στην πολιτική ζωή, για να «δικαιώσει» την κυρίαρχη πολιτική, αντιτείνουμε:
Αν έχει «δικαιωθεί» το «0+0=14%», τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική της διαρκούς λιτότητας που βαφτίζεται «σωτηρία». Είναι;
Αν έχει «δικαιωθεί» η συνθήκη του Μάαστριχτ, δηλαδή ο «συνταγματικός χάρτης» του ευρωενωσιακού Κολοσσαίου, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική των Μνημονίων που κατά τον υπερενενηντάχρονο τότε Κ.Μητσοτάκη δεν είχε σημασία αν ήταν δίκαιη ή άδικη, αλλά ότι είναι «αναγκαία», όπως έλεγε. Είναι;
Αν έχει «δικαιωθεί» η αποστολή ελληνικών φρεγατών στον Περσικό Κόλπο και η μετατροπή της βάσης της Σούδας σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ιμπεριαλισμού στις επιδρομές του για την «εξαγωγή δημοκρατίας» στη Μέση Ανατολή, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική της συμμετοχής και της συνενοχής στον χαμό των μικρών Αιλάν στο Αιγαίο. Είναι;
Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική της μείωσης συντάξεων και της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης με τους νόμους Σιούφα – Σουφλιά, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική των PSI, του «κουρέματος» συντάξεων και των μνημονιακών «Κατρούγκαλων». Είναι;
Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική του «εσείς είστε το κράτος» προς τα ΜΑΤ και την Αστυνομία, τότε είναι «δικαιωμένη» και η καταστολή που ψεκάζει με χημικά τον Γλέζο και τον Θεοδωράκη, που ψεκάζει με χημικά τους συνταξιούχους, που μετατρέπει σε στόχο των γκλομπς και σε πεδίο βολής δακρυγόνων τις διαδηλώσεις του λαού κατά των Μνημονίων. Είναι;
Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική της εκποίησης της ΑΓΕΤ και του ΟΤΕ, τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική του ξεπουλήματος του τόπου για 99 χρόνια. Είναι;
Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική που καταγγέλλει τη «διαπλοκή» και τα «χαμαιτυπεία» αλλά μετά συμφιλιώνεται με τους καταγγελλόμενους ως φορείς της, τότε είναι «δικαιωμένη» η πολιτική των «νέων τζακιών», η πολιτική της «δικής μας καλής διαπλοκής» και οι συμπεριφορές «γλύφω εκεί που έφτυνα». Είναι;
Αν έχει «δικαιωθεί» η πολιτική των «δικών μας παιδιών», τότε είναι «δικαιωμένη» και η πολιτική μετατροπής του δημόσιου χώρου σε «κομματικό φέουδο», η πολιτική του ρουσφετιού, η πρακτική του νεποτισμού και της οικογενειοκρατίας. Είναι;
Αν έχει «δικαιωθεί» η περίοδος της «αποστασίας» ή η εξωτερική πολιτική του «μετά από 5 – 10 χρόνια κανείς δεν θα το θυμάται», τότε είναι «δικαιωμένη» και η τακτική της εργαλειοποίησης της Ιστορίας ως μέσο προώθησης της πολιτικής αφασίας δια της ιστορικής άγνοιας. Είναι;
Αν έχει «δικαιωθεί» ως τακτική πολιτικής επιβολής η ανοχή σε ομάδες κρούσης που αντιλαμβάνονται την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση ως προέκταση του λοσταριού πάνω στο κεφάλι του Τεμπονέρα, τότε είναι «δικαιωμένη» και η μεθόδευση διαγραφής από το προσκήνιο κάθε έννοιας «αντικειμενικής πολιτικής ευθύνης». Είναι;

Η απάντηση η δική μας – θα μας το επιτρέψουν οι περί «δικαίωσης» κήρυκες της ίδιας ταξικής όχθης που εκπροσώπησε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης- είναι προφανής.

Εξίσου προφανές το συμπέρασμα: Αν όσα πρέσβευε με την πολιτική του πριν από 30 χρόνια ο Κ.Μητσοτάκης εφαρμόζονται σήμερα από «αριστερούς» και δεξιούς, αυτό δεν «δικαιώνει» την πολιτική αυτή, ούτε τότε, ούτε σήμερα. Δικαιώνει εκείνους που επιμένουν ότι η αντίσταση, η αποτελεσματική αντίσταση απέναντί της, έχει καθυστερήσει. Δεκαετίες.

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Υβρίστηκα, λοιδορήθηκα και απειλήθηκα με ποικίλους τρόπους, όταν πρώτος παγκοσμίως αποφάσισα στην αρχή της ελληνικής κρίσης να αποκαλύψω την ύπαρξη σχεδιασμού για διπλό νομισματικό σύστημα - αν ενθυμείσαι αναγνώστη μου.
Τη δραματική αυτή είδηση πληροφορήθηκα στο εξωτερικό από φίλο, συνεργάτη ευρωπαϊκού οικονομικού Οργάνου, ο οποίος με διαβεβαίωσε πως το σενάριο αυτό εξετάζεται σοβαρά από την ελληνική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και μάλιστα ως πρώτη επιλογή.
Ήταν ένα μυστικό σχέδιο πολύ κακό για την ελληνική κοινωνία - έτσι τουλάχιστον όπως μου εκμυστηρεύτηκε - το οποίο έπρεπε να "καεί" - κατά την προσωπική μου άποψη - αμέσως / εγκαίρως. Και ο μόνος τρόπος που είχα ήταν να το "δώσω" αμέσως μόλις το πληροφορήθηκα σε διαδικτυακούς φίλους για να γνωστοποιηθεί ευρύτερα στην Ελλάδα. Έτσι και έγινε. Οι φίλοι με εμπιστεύτηκαν, καθώς ήξεραν πως δεν θα μπορούσα ποτέ να σημειώσω αβάσιμα πράγματα ως είδηση και ανάρτησαν την ΕΙΔΗΣΗ.
Αμέσως μετά έγινε ...χαμός. Η κυβέρνηση διέψευσε μετά βδελυγμίας πως εξετάζει ένα τέτοιο σενάριο, ενώ συνάδελφοί μου στον Τύπο που γνώριζαν το ήθος μου δεν ντράπηκαν να πετάξουν λάσπη πάνω μου! Δεν σχολιάζω καν τις βρωμο-αλητείες και τις προστυχιές που δοκίμασαν άλλοι εις βάρος μου!
Δεν σου κρύβω, αναγνώστη μου, πως ενώ ασφαλώς περίμενα τις έντονες αντιδράσεις και την επιθετική διάψευση από κυβερνητικής πλευράς, πληγώθηκα από κάποιες συμπεριφορές κυριολεκτικώς βούρκου που εκδήλωσαν γνωστοί μου άνθρωποι, κυρίως από τον “σοβαρό Τύπο”. Ήταν σιχαμεροί, μόνον αυτό κρατώ στη μνήμη μου.
Η πράξη μου ήταν υψηλού ηθικού, πολιτικού και εθνικού αναστήματος και σε καμία περίπτωση δεν αποσκοπούσε να ζημιώσει ή να κάνει σπεκουλαδόρικη αντιπολίτευση στη κυβέρνηση. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Στην πραγματικότητα βοηθούσα διαπραγματευτικά τη κυβέρνηση, στο βαθμό που μπορούσε και ήθελε να αξιοποιήσει την αποκάλυψη. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που έρχεται σήμερα να επιβεβαιώσει επίσημα - και ασφαλώς για πρώτη φορά - ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος μιλώντας στον ραδιοσταθμό Real και αναφερόμενος στα σενάρια που εξέτασε με τον υπουργό Οικονομικών, είπε: "Το πρώτο σενάριο ήταν χρεοκοπία. Δεν το είχα πει τότε, γιατί αν το είχα πει δημόσια, θα χρεοκοπούσαμε την επόμενη ημέρα. Αν είχαμε πει δημόσια κάτι τέτοιο, θα χρεοκοπούσαμε και τότε θα μου παίρνανε το κεφάλι. Το δεύτερο ήταν να φύγουμε από την Ευρωζώνη ή να κάνουμε και τα δύο. Αξιολογήσαμε και είπαμε "όχι", για τον τόπο θα βάλουμε πλάτη εμείς, έστω κι αν οι άλλοι δεν θα βάλουν, έστω κι αν η αντιπολίτευση μάς "πετάει πέτρες", τη στιγμή αυτή, την κρίσιμη, το θέμα είναι να σταθεί η χώρα όρθια και στάθηκε".

Δεν νομίζω πως θα πρέπει να ευχαριστήσω τον κ. Παπανδρέου για τη σημερινή του "αποκάλυψη", που έρχεται να επιβεβαιώσει τη δική μου αποκάλυψη πριν από αρκετά πλέον χρόνια. Δεν θα είχε σημασία. Το κατεψυγμένο πιάτο της προσωπικής μου δικαίωσης δεν τρώγεται σήμερα, καθώς μπορεί “η χώρα [να] στάθηκε όρθια” με την επιλογή του "ατομικού μηχανισμού σωτηρίας" - όπως λέει ο Γιώργος - αλλά με τη κοινωνία και την οικονομία σε ημιθανή κατάσταση και τη δημοκρατία βαρυπενθούσα για τον εξευτελισμό του ελληνικού της πολιτεύματος...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Να συμπήξουμε ένα πατριωτικό μέτωπο της προόδου.

Πέμπτη, 1η Ιουνίου, 2017

[ Η  Επιτροπή Βαλμύ, της οποίας όργανο είναι ομώνυμη γαλλική ιστοσελίδα, εκπροσωπεί την κίνηση των γνησίων Γκωλλικών, πιστών στις αρχές και τις θέσεις του Στρατηγού, ως αρχηγού της Αντίστασης και ηγέτη της Νίκης και συγκεντρώνει Γάλλους πατριώτες, εμπνεόμενους από την κοσμοθεωρία του και την ενωτική του προσπάθεια, διά του ηρωικού Ζαν Μουλέν, στον αντιστασιακό αγώνα του εσωτερικού και στην κυβέρνηση εθνικής ενότητος στην απελευθέρωση. Με οδηγό την σκέψη ότι οι ΄Ελληνες πάντοτε είχαμε για τη Γαλλία ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αισθήματα και εν’ όψει του  πρώτου γύρου των  μεγάλης σημασίας βουλευτικών εκλογών την Κυριακή, κρίνουμε πως η φωνή των πιστών του αναντικατάστατου για την Γαλλία και την Ευρώπη Μεγάλου Ηγέτη θα ακουστεί στην Ελλάδα με προσοχή, ιδίως όταν τα όσα λέει ακούγονται οδυνηρά οικεία.]

Η Επιτροπή Βαλμύ, κρίνοντας ότι η εκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν δεν ήταν δημοκρατική, ότι ήταν προκατασκευασμένη με μια μαζική πολιτικο-δημοσιογραφική χειραγώγηση του λαού μας και από τον μηχανισμό του Βαθέως Κράτους, διακηρύσσει ότι το αποτέλεσμα αυτών των προεδρικών εκλογών στερείται νομιμοποίησης. Αυτή η εκλογή μπορεί δικαίως να αναλυθεί ως «η πλέον επεξεργασμένη μορφή πραξικοπήματος» (1), το αποτέλεσμα «ενός πραξικοπήματος χωρίς στρατό.» (2) Η Επιτροπή μας εγκρίνει το περιεχόμενο αυτών των αναλύσεων και την διατύπωσή τους.
Το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών, προϊόν καταδολίευσης της κοινής γνώμης, δεν είναι καθόλου ο θρίαμβος που ανακοίνωσαν τα υπηρετικά ΜΜΕ. Οφείλει να σχετικοποιηθεί. Εάν ο Μακρόν εξελέγη με το 66% των ψήφων, η αποχή ανέρχεται στο 25% και τα λευκά και άκυρα σε 12%. Αυτό μειώνει τη συγκομιδή του Μακρόν στον 2ο γύρο στο 43% των εγγεγραμμένων (από το οποίο ακόμη το 43% είναι ψήφοι εναντίον της Μαρίν Λε Πεν. Επομένως στην πραγματικότητα μόνο το 24,51% των εγγεγραμμένων τον ψήφισαν εκ πεποιθήσεως) έναντι του 18% στον 1ο γύρο. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το βάρος των μέσων (κρατικών και επηρεασμού) που κινητοποιήθηκαν για την ενορχήστρωση της εξαπάτησης των πολιτών, αυτό δεν αντιπροσωπεύει τίποτα το εξαιρετικό.
Αυτή η απατηλή εκλογή εξεικονίζει μιαν βαθειά αλλαγή στη φύση της κοινωνίας μας, η οποία δεν είναι πλέον δημοκρατική ούτε ανήκει στην εθνική μας παράδοση. Οι Ευρωπαϊστές των δεξιοσοσιαλιστών και οι σύμμαχοί τους, αφού επέλεξαν την εθελούσια υποδούλωση απορρίπτοντας την εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία, καταλήγουν τώρα να εγκαταλείπουν σταδιακά τα τελευταία υπολείμματα δημοκρατίας που είχαν απομείνει στην χώρα μας. Προτίθενται να καταστρέψουν την μία, αδιαίρετη και κυρίαρχη Γαλλική Δημοκρατία, για να ενσωματωθούν στην ομοσπονδιακή  Ευρώπη των L¨ander ( γερμανικά κρατίδια), κατά τις επιθυμίες του γερμανικού ιμπεριαλισμού.

Η επιτροπή Βαλμύ εκτιμά ότι έχει εγκαθιδρυθεί στη Γαλλία μια μορφή   νέο-Πεταινικής  δικτατορίας στην υπηρεσία της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας της  γερμανό-αμερικανικής  Ευρώπης. Αυτή η επιδείνωση, από τους νέους collabos (συνεργάτες των Γερμανών στην κατοχή) της εθνικής προδοσίας και αυτή η αναίρεση της Δημοκρατίας και των δημοκρατικών ελευθεριών καθιστούν πιο επείγουσα από ποτέ την επανεκκίνηση της πολιτικής του συναγερμού των πατριωτών και υπερασπιστών της εθνικής κυριαρχίας. Αυτή η παρόρμηση είναι ένας από τους κυριότερους λόγους ύπαρξης της Επιτροπής Βαλμύ, από 25ετίας και πλέον. Στη χώρα μας υπάρχουν πια στην πραγματικότητα δύο αντίπαλα στρατόπεδα:

-      Το στρατόπεδο των φεντεραλιστών Μάαστριχ, Σοσιαλιστών και Κέντρο-δεξιών και των συμμάχων τους, από την μια πλευρά,
-      Και  το στρατόπεδο των προοδευτικών δημοκρατικών πατριωτών (που είναι επίσης συνεπείς αντι-ιμπεριαλιστές και γνήσιοι διεθνιστές), από την άλλη. Αυτό είναι το στρατόπεδο του εργαζομένου λαού και του ΄Εθνους, το στρατόπεδο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, που αγωνίζεται  εναντίον της εξουσίας της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, η οποία έχει υποδουλώσει τη Γαλλία

Η γραμμή του ρήγματος, δεν βρίσκεται πια στην διάκριση αριστερά-δεξιά, αλλά αντιπαρατάσσει ασυμφιλίωτα τις πιστές στο ΄Εθνος δυνάμεις  στις Ατλαντικόστροφες, των Δυτικοφρόνων και το σύνολο των ευρωπαϊστών συνεργατών του κατακτητή («collabos»).

Η Επιτροπή Βαλμύ καταγγέλλει ιδιαίτερα την πρόθεση που εξέφρασε ο Μακρόν να επέμβει στρατιωτικά στη Μέση Ανατολή και μάλιστα κατά παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και της χάρτας των Ηνωμένων Εθνών. Εμείς λέμε όχι στον πόλεμο και αγωνιζόμαστε για μια Γαλλία που υπερασπίζεται την ειρήνη, και σέβεται την διεθνή νομιμότητα και την εθνική κυριαρχία των άλλων εθνών.

Άλλη μια φορά η Επιτροπή Βαλμύ καλεί στην συγκρότηση, βήμα προς βήμα, μιας συσπείρωσης των πατριωτικών και αυθεντικά εθνικών δημοκρατικών δυνάμεων , των προοδευτικών ανθρώπων και των αντι-ιμπεριαλιστών, σε ένα Πατριωτικό Μέτωπο της Προόδου. ΄Ενας από τους βασικούς άξονες αυτής της συσπείρωσης αυτονόητα θα είναι η παραδοχή, σαφής και χωρίς αμφισημίες, της ομόθυμης βούλησης για την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, που είναι ανεπίδεκτη μεταρρύθμισης.
Στο πεδίο των βουλευτικών εκλογών που επίκεινται πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για να αποτραπεί η συγκρότηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας πέριξ του Μακρόν της κίνησής του «Δημοκρατία εν Πορεία». Ούτε μια δημοκρατική ψήφος δεν επιτρέπεται να πάει στους υποψηφίους της ή σ’ αυτούς που ετοιμάζονται να ενταχτούν σ’ αυτήν. Ο στόχος είναι να εμποδιστεί κάθε υποψήφιος που ευνοεί τον Μακρόν με την υποστήριξη του αντιπάλου του, όποιος κι’ αν είναι, για να αποτραπεί ο θανάσιμος κίνδυνος που ο Πρόεδρος ελπίζει να συγκροτήσει υπό το όνομά του.                                       
Αυτό που διακυβεύεται είναι το  Κράτος-΄Εθνος μας, η ίδια η επιβίωση της Γαλλίας, της ανεξαρτησίας της και της εθνικής κυριαρχίας της.

Επιτροπή Βαλμύ 26 Μαϊου 2017

Σημειώσεις: 1 και 2 - ΄Ένα πραξικόπημα χωρίς στρατό. Στρατηγού Ανρί Ρουρ: http://www.comite-valmy.org/spip.php ?article8599

Post Scriptum:

Ο αγώνας για την ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία οφείλει να συνοδεύεται, όπως πάντοτε έγινε στην ιστορία, ιδιαίτερα με το CNR (Εθνική Επιτροπή Αντίστασης), από μιαν εθνική κινητοποίηση, που εκπηδά από τον ριζωμένο στη χώρα λαό και απέναντι στις εξωχώριες ελίτ, οι οποίες, από τους «εμιγκρέδες» στην εποχή της Επανάστασης μέχρι τους επιτήδειους των φορολογικών παραδείσων σήμερα, δεν βλέπουν κανένα συμφέρον στην υπεράσπιση και την άνοδο της χώρας τους.   Πρέπει λοιπόν να υπάρξει η σύγκλιση του κοινωνικού συμφέροντος της μεγάλης πλειοψηφίας με το εθνικό συμφέρον.
 Σ’ αυτό το πλαίσιο, μπορούμε ν υπενθυμίσουμε τη σημασία αυτής της όμορφης λέξης «εθνικοποίηση», που γνώρισε την ώρα της δόξας της στην απελευθέρωση και μας επέτρεψε να οικοδομήσουμε έναν δημόσιο τομέα που απετέλεσε το καύχημα του έθνους μας και έγινε το παράδειγμα για πολλές χώρες. Ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις, στις οποίες στράφηκαν εδώ και τρείς δεκαετίες, έφεραν την αποβιομηχάνιση, τις μεταναστεύσεις επιχειρήσεων, την ενδημική ανεργία και την κοινωνικήν ανασφάλεια.

Η εθνική απελευθέρωση θα περάσει λοιπόν και αυτή τη φορά από την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων, προκειμένου να εξασφαλίσει την ανάπτυξη της χώρας και να δημιουργήσει μιαν οικονομική σπονδυλική στήλη, ικανή να διασφαλίσει την κοινωνική πρόοδο και την άνοδο του έθνους.

Mετάφραση: Μ.Σ.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ένα καθαρό μυαλό γνωρίζει πως σε αυτή τη φάση της συντεταγμένης χρεοκοπίας του ελληνικού κράτους και των ελληνικών τραπεζών το δίλημμα "άλλη μια ταπεινωτική ήττα (για τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) ή άλλος ένας εξευτελιστικός συμβιβασμός", είναι μια ακόμη απόπειρα με πομφόλυγες να υποκατασταθεί η φαρσοειδής πλέον πολιτική ρητορεία του Αλέξη Τσίπρα και των στελεχών του κόμματός του.
Δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα. Αυτό επιλύθηκε κατά την προηγούμενη κυβέρνηση του κ. Τσίπρα σε συνδυασμό με τις σόλοικες μεθοδεύσεις που οδήγησαν στο δημοψήφισμα και στην μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέλαβε απλώς να διαχειριστεί την ήττα της προηγούμενης, νομιμοποιώντας διαλεκτικά την υποτέλεια και την μεθοδολογία που συνθέτει η πολιτική του Wolfgang Schäuble και η (παγκόσμια) στρατηγική του ΔΝΤ. Ήρθε δηλαδή και πολιτεύεται ενισχύοντας στην πραγματικότητα την (παρα)λογική του μονόδρομου πάνω στον οποίο κτίστηκε και αναθεωρείται το ατομικό Sui generis πρόγραμμα προσαρμογής της Ελλάδας.
Οι καθαρές κουβέντες "απαιτούν" κάποιος να μιλήσει έντιμα στη βάση αυτής της πολιτικής μεθοδολογίας που υπηρετήθηκε / εφαρμόσθηκε και υπηρετείται από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις της κρίσης, αδιακρίτως: Όπως προϋπόθεση της συντεταγμένης χρεοκοπίας που επιλέχτηκε, με δανειοδότηση από τον λεγόμενο επίσημο τομέα (δανειακές συμβάσεις, μνημόνια, νόμοι στα όρια της συνταγματικής τάξης και πολύ πέραν αυτής), ήταν τα PSI (privatesector involvement), έτσι, αντιστοίχως, η ομαλή / κανονική επάνοδος της Ελλάδας στη χρηματαγορά προϋποθέτει OSI(official sector involvement), δηλαδή ριζική αναδιάρθρωση του χρέους προς τους επίσημους δανειστές - από τους επίσημους δανειστές, εταίρους της χώρας στην ευρωζώνη. Για να δανείσει ο επίσημος τομέας το ελληνικό δημόσιο και να συμμετάσχει στην εξυγίανση των τραπεζών, δηλαδή, απαίτησε PSI, ενώ για να ξαναδανείσει κανονικά ο ιδιωτικός τομές, απαιτεί OSI.
Καθαρή λύση, με άλλα λόγια, δεν είναι ασφαλώς οι "διευκρινίσεις για το χρέος", όπως υπαινίσσεται τώρα ο δραματικά ρευστός κ. Τσίπρας, αλλά το"καλοκαιρινό (: κοντό) κούρεμα" του χρέους προς τον επίσημο τομέα. Στον βαθμό που δεν πραγματοποιείται αυτό, η υπόθεση της ιδιωτικής χρηματαγοράς απομακρύνεται αντικειμενικά και το Πέμπτο Μνημόνιο πλησιάζει, με ευρώ ή με διπλό νομισματικό. Έτσι απλά και ξεκάθαρα, αναγνώστη μου!
Αυτή τη στιγμή κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν δομήσει ένα δίπολο υποκρισίας και σπεκουλαδόρικης παραπληροφόρησης, απλώς για να χειραγωγήσουν την ελληνική κοινή γνώμη. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Δυστυχώς, δεν μοιάζει να φιλοδοξούν πλέον να διεκδικήσουν κάποιον άλλο, πραγματικά πολιτικό ρόλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια κακοπαιγμένη πλέον ιλαροτραγωδία, ενώ η δεξιά (του) αντιπολίτευση είναι πακτωμένη στο αδιέξοδο και στα παράδοξα που η ίδια δημιούργησε. Το ΚΚΕ βρίσκεται στον κόσμο του με τον εναπομείναντα σε αυτό κόσμο του, ενώ οι νεοναζί σε λίγο θα πλακώνονται αναμεταξύ τους μήπως και τους επαναφέρουν στην επικαιρότητα και ασφαλώς στα κανάλια!  

Όμορφες καταστάσεις! Και κυρίως ελπιδοφόρες! Ποιος ευαίσθητος Έλληνας θα άντεχε τέτοια ντροπή, τόσο επαρχιωτισμό, τόση αβελτηρία, μαζί με ηλιθιότητα με την μορφή του εξυπνακισμού και του κουτοπόνηρου; Αν κάποιος αντέχει, ας κάνει ένα βήμα μπροστά και ας παραμείνει σιωπηλός [παραφράζω τον Καρλ Κράους, εδώ]! Αυτός που αντέχει, αντέχει επειδή οι λέξεις του γενικού, σημερινού, ελληνικού πολιτικού αφηγήματος έχουν χάσει το νόημά τους, απολύτως. Ποτέ άλλοτε η αυτοπροστασία και ο αυτοσεβασμός στην Ελλάδα δεν προϋπέθεταν τη διάσωση από τη ροή της γλώσσας του πολιτικού μας συστήματος. Από τη ροή της παρακμής της σχέσης: σημαίνον-σημαινόμενο.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Federico Pieraccini, Strategic Culture Foundation

[ Το κατωτέρω άρθρο Ιταλού ειδικού των διεθνών σχέσεων και της γεωστρατηγικής, συνεργάτη έγκυρων ξένων οργάνων ελεύθερης ηλεκτρονικής ενημέρωσης, αποτελεί ένα χρήσιμο βοήθημα στην  ανίχνευση της πορείας των παγκόσμιων εξελίξεων, των αιτίων των συγκρούσεων που προκαλούν και των προοπτικών που διανοίγουν -εάν οι συγκρούσεις δεν οδηγήσουν σε ολοκαύτωμα. Η ανάγνωσή του συμβάλλει στην πληρέστερη κατανόηση του ότι εν πολλοίς αποκρύπτει η ειδησεογραφική φλυαρία. (Στη μετάφραση, αντί του βαρβαρικού «πολυπολική» επελέγη ο ελληνικός νεολογισμός πολύκεντρη παγκόσμια τάξη.) ]

Μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού

Κάπου και που, «δεξαμενές σκέψης», όπως το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς, ασχολούνται με θέματα υψηλής στρατηγικής σημασίας. Συχνά οι διαλέξεις που πραγματοποιούνται από τέτοιες οργανώσεις βασίζονται σε ψευδείς προφάσεις και άφθονες κοινοτοπίες, με μοναδικό προορισμό να υποσκάψουν και υποβαθμίσουν τις προσπάθειες στρατηγικών αντιπάλων των ΗΠΑ. Πρόσφατα το τμήμα Στρατηγικής και Στρατηγικού Σχεδίου του Ινστιτούτου Μπρούκινγκς διοργάνωσε μια διάλεξη με προσκεκλημένο ομιλητή τον Bobo Lo, αναλυτή στο Ινστιτούτο Lowy Διεθνούς Πολιτικής. Το εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα της διάλεξης ήταν η στρατηγική συνεργασία Κίνας και Ρωσίας.
Η βασική θέση του Μπόμπο Λω έχει ως αφετηρία την ερμηνεία για τις σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου ότι η υφή των σχέσεων των δύο χωρών συνίσταται  μάλλον σε μιαν αμοιβαία εξυπηρετική συνεργασία σύγκλισης συμφερόντων παρά σε μια συμμαχία. Ο ομιλητής προχώρησε στην άποψη ότι η κυριότερη πηγή προστριβών στη σχέση αυτή αφορά την τύχη της Ευρώπης και ειδικά της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης  που θα προτιμούσαν ο Πούτιν και ο Ξι, επιπλέον της διαφοράς απόψεων για τον ρόλο της Κίνας στον Ειρηνικό. Ο Λω υποστηρίζει ότι  η Ρωσία θέλει το τέλος του «ευρωπαϊκού σχεδίου», ενώ η Κίνα ελπίζει σε μια ισχυρή και πλούσια Ευρώπη. Σχετικά με τον Ειρηνικό, κατά την άποψή του, η Μόσχα επιθυμεί μιαν ισορροπία δυνάμεων, αντί της μετάθεσης της ηγεμονικής κυριαρχίας από την Ουάσιγκτον στο Πεκίνο.
Το μόνο προσόν αυτής της ανάλυσης του Λω είναι ότι αναδεικνύει τις ΗΠΑ ως τον κύριο παράγοντα της στρατηγικής εγγύτητας μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου, μια εκτίμηση που ασφαλώς ελάχιστα αμφισβητείται από τους σχεδιαστές της αμερικανικής πολιτικής. Ο Λω πιστεύει πως η μονομανία της Ουάσιγκτων με τη συνεργασία Κίνας-Ρωσίας έχει τα αντίθετα αποτελέσματα, αν και πιστεύει επίσης ότι οι ΗΠΑ δεν διαθέτουν την ικανότητα να υπονομεύσουν ή περιορίσουν  τα πολλά πεδία συνεργασίας μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου.
Αυτό που λείπει από την ανάλυση του Λω είναι δύο ουσιώδεις παράγοντες που προσδιορίζουν την δομή των Σινο-Ρωσικών σχέσεων. Η Κίνα και η Ρωσία έχουν διαφορετικά καθήκοντα στην  οικοδόμηση της δικής τους Παγκόσμιας Τάξης, συγκεκριμένα με στρατιωτικά και οικονομικά μέσα. Αυτή η συνολική συνεργασία εκτείνεται πέρα από την περιοχή της Ευρασίας και εστιάζεται στην όλη διαδικασία δημιουργίας μιας σταθερής παγκόσμιας τάξης, όπου καθένας θα μπορεί να ζήσει σε συνθήκες σταθερής ευμάρειας.

Μόσχα και Πεκίνο: Ασφάλεια και Οικονομία

Το Πεκίνο υπήρξε  οι οικονομικός κινητήρας τού κόσμου για περισσότερο από δύο δεκαετίες και δεν δείχνει σημάδια πτώσης ταχύτητας, τουλάχιστον όχι  κατά πάρα πολύ. Η Μόσχα, αντίθετα προς την προπαγάνδα των Δυτικών ΜΜΕ, επέστρεψε για να διαδραματίσει έναν ρόλο, όχι μόνο σε περιφερειακή κλίμακα, αλλά ως διεθνής δύναμη. Και οι δυο αυτοί δρόμοι στρατιωτικής και οικονομικής ανάπτυξης από τη Ρωσία και την Κίνα έθεσαν τα πράγματα σε μια συγκρουσιακή τροχιά με τις ΗΠΑ, την τρέχουσα παγκόσμια υπερδύναμη, που τείνει να κυριαρχεί των διεθνών σχέσεων με οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό εκβιασμό, χάρις σε συνένοχα ΜΜΕ και διεφθαρμένους πολιτικούς.
Στην περίπτωση του Πεκίνου, η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης έδωσε τεράστια μεγέθυνση στη χώρα, επιτρέποντας στον ασιατικό γίγαντα να καταστεί το εργοστάσιο του κόσμου και επιτρέποντας στις Δυτικές επιχειρήσεις να μετακομίσουν προς την πηγή φθηνής εργασίας. Σε αυτή τη διαδικασία της οικονομικής ανάπτυξης, το Πεκίνο, με την πάροδο των χρόνων, από απλός παράδεισος ξένων ιδιωτικών εταιρειών σε αναζήτηση φτηνής εργασίας, εξελίχθηκε σε παγκόσμιο πρωταθλητή επενδύσεων και μακροπρόθεσμων προγραμμάτων. Οι καρποί της επί έτη συσσώρευσης πλούτου, δαπάναις των Δυτικών χωρών, επέτρεψε στο Πεκίνο να καταστεί περισσότερο από απλός στρατηγικός συνεταίρος άλλων εθνών. Η Κίνα οδηγεί την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, όπως πρόσφατα επεσήμανε ο Ξι Ζι Πινγκ, σε μιαν ιστορική ομιλία στο Νταβός.
Η μετάβαση της Κίνας από την τάξη ενός ανώδυνου εταίρου της Δύσης σε μιαν περιφερειακή υπερδύναμη, με τεράστιες οικονομικές επενδύσεις στο εξωτερικό, θέτει τη χώρα σε τροχιά σύγκρουσης με την Ουάσιγκτων. Αναπόφευκτα το Πεκίνο θα καταστεί ο ασιατικός ηγεμόνας, κάτι που οι Αμερικανοί σχεδιαστές πολιτικής έχουν εγγυηθεί πως δεν θα γίνει ανεκτό.
Ο κίνδυνος που βλέπει η Ουάσιγκτον είναι ότι η Κίνα αναδύεται ως περιφερειακή υπερδύναμη, που θα έχει κυρίαρχο λόγο στον Ειρηνικό, την σημαντικότερη περιοχή του πλανήτη. Οι ΗΠΑ έχουν πολλά επενδυμένα συμφέροντα στην περιοχή και αναντίρρητα βλέπουν να κινδυνεύει το μέλλον τους ως ηγέτη της παγκόσμιας τάξης. Η πολιτική του Ομπάμα «Άξονας η Ασία», προοριζόταν ακριβώς για την ανάσχεση της Κίνας και τον περιορισμό της οικονομικής ισχύος της, ώστε να αμβλύνει τις φιλοδοξίες του Πεκίνου.
Οι ανησυχίες της Ουάσιγκτων όσον αφορά τη Μόσχα αναφέρονται φυσικά στην ανόρθωση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της. Η Ρωσία είναι ικανή να αντιταχθεί σε ορισμένες επιδιώξεις των ΗΠΑ (βλέπε Ουκρανία, ή Συρία) με στρατιωτικά μέσα. Η ικανότητα του Κρεμλίνου να περιορίζει την αμερικανική επιρροή στην Ανατολικήν Ευρώπη, στην Μέση Ανατολή και στην Ευρασία γενικά, αποτελεί πηγή ανησυχίας για τους Αμερικανούς σχεδιαστές πολιτικής, που συνεχίζουν να αποτυγχάνουν να περιορίσουν τη Ρωσία και τις σφαίρες επιρροής της.
Σε αυτό το πλαίσιο, η στρατηγική κατανομή έργου μεταξύ Ρωσίας και Κίνας έρχεται να εξασφαλίσει τη σταθερότητα στην όλη περιοχή της Ευρασίας –στην Ασία, στην Μέση Ανατολή και στην Ευρώπη. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, η Μόσχα ανέλαβε κυρίως το στρατιωτικό βάρος, μοιραζόμενο με άλλα φιλικά έθνη των θιγομένων περιοχών. Στην Μέση Ανατολή, για παράδειγμα, η συνεργασία της Τεχεράνης με τη Μόσχα αντιμετωπίζεται θετικά από το Πεκίνο, αφού αποβλέπει στην σταθεροποίηση της περιοχής και την εκρίζωση του προβλήματος της τρομοκρατίας, για το οποίο έθνη όπως η Κίνα και η Ρωσία ανησυχούν ιδιαίτερα.
H επιρροή του ισλαμικού εξτρεμισμού στις περιοχές του ρωσικού Καυκάσου και της αυτόνομης επαρχίας Σινγιάνγκ στην Κίνα είναι, όπως ξέρουν οι Πούτιν και Ξι Ζι Πινγκ, πρόδηλος στόχος εκμετάλλευσης από αντίπαλες Δυτικές χώρες. Στη Βόρειο Αφρική η Αίγυπτος έχει υπογράψει αρκετά συμβόλαια αγοράς στρατιωτικών οχημάτων από τη Ρωσία όπως και δύο πολεμικά σκάφη Μιστράλ από τη Γαλλία, δημιουργώντας έτσι δεσμούς εξάρτησης στρατιωτικού εφοδιασμού με τη Μόσχα. Δεν εκπλήσσει επομένως ότι Ρωσία και Αίγυπτος συνεργάζονται για την κατάσταση στη Λιβύη και στη Βόρειο Αφρική γενικότερα.
Στη Νότιο-Ανατολικήν Ασία, η Μόσχα επιδιώκει να συντονίσει τις προσπάθειες για την επίτευξη μιας συμφωνίας μεταξύ Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ινδίας. Η είσοδος της Ινδίας και του Πακιστάν στην Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης , (θα ακολουθήσει το Ιράν), με τις ευλογίες της Κίνας ως πρωταγωνίστριας στην φετινή σύνοδο  της οργάνωσης, είναι ακρογωνιαίο επίτευγμα και προσφέρει το κατάλληλο οπτικό όργανο για την παρατήρηση των εξελίξεων στην περιοχή. Η Μόσχα ενεργεί βασικά ως μεσολαβητής μεταξύ των μερών και είναι σε θέση να επηρεάζει την Ινδία, παρά την κυρίαρχη παρουσία της Κίνας. Ο απώτερος σκοπός της Μόσχας και του Πεκίνου είναι να εκριζώσουν το φαινόμενο της τρομοκρατίας από την περιοχή της Ασίας, υπό το φως του τι συμβαίνει στη Βόρειο Αφρική και την Μέση Ανατολή με την Αίγυπτο και το Ιράν.

Οδεύοντας προς μια Πολύκεντρη Παγκόσμια Τάξη.

Η καμπή στις σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου αφορά την ικανότητα σύνδεσης τρίτων χωρών με στρατιωτικά ή οικονομικά  μέσα, αναλόγως με τις ανάγκες και τις επιδιώξεις αυτών των χωρών. Σαφώς η Μόσχα ηγείται στο στρατιωτικό πεδίο, με πωλήσεις όπλων σε παρόντες και μέλλοντες εταίρους και συνεργασία αμύνης και ασφαλείας (όπως με τέως σοβιετικές δημοκρατίες της κεντρικής Ασίας ή στο Ντονμπάς) και στοχευμένες επεμβάσεις ,αν απαιτηθεί, όπως στη Συρία.  Το Πεκίνο, από την άλλη πλευρά, ενεργεί κατά διαφορετικό τρόπο, επικεντρωμένο στην οικονομική αρένα, ειδικότερα με κεντρικό όργανο την Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων Υποδομής. (ΑΙΙΒ).
Πρωτοβουλίες όπως η Μία Ζώνη Μία Οδός  (ΟΒΟR) και ο θαλάσσιος Δρόμος του Μεταξιού έχουν τον ίδιο στρατηγικό στόχο με τη ρωσική στρατιωτική πρωτοβουλία. Συγκεκριμένα αποβλέπουν στην εξασφάλιση της προοπτικής  γεωστρατηγικής ανεξαρτησίας της περιοχής, με την επίτευξη αμφοτέρωθεν ικανοποιητικών (win-win) διευθετήσεων για όλα τα συμμετέχοντα κράτη. Αυτό σημαίνει ότι μια σειρά διμερών παραχωρήσεων μπορεί να οδηγήσει στην ικανοποίηση όλων των συμβαλλομένων.
΄Ένα σημαντικό παράδειγμα από αυτή την άποψη, που εξηγεί τον σινο-ρωσικό συνεταιρισμό αφορά την συγχώνευση της Ευρασιατικής ΄Ενωσης με τον κινεζικό Δρόμο του Μεταξιού. Οι ρωσικές ανησυχίες για το επιβλητικό βάρος του κινεζικού κολοσσού στην Κεντρική Ασία υποχώρησαν μπροστά σε μια σειρά λύσεων, όπως η υποστήριξη των υποδομών  που προβλέπει το πρόγραμμα ΟΒΟR στην Ευρασιατική ΄Ενωση. Το Πεκίνο δεν ενδιαφέρεται να αντικαταστήσει τον ρόλο της Μόσχας στα μετα-σοβιετικά έθνη της Κεντρικής Ασίας αλλά μάλλον να εξασφαλίσει ενέργεια και οικονομική ανάπτυξη σε ιδιαίτερα υποανάπτυκτα έθνη που έχουν μεγάλην ανάγκη οικονομικών επενδύσεων, κάτι που μόνο το Πεκίνο μπορεί να τους παράσχει.
Η σύνδεση της Ευρασιατικής Οικονομικής ΄Ενωσης με την πρωτοβουλία Μια Ζώνη Μια Οδός εξασφαλίζει στη Μόσχα ένα πρωταρχικό ρόλο τη μεταφορά προϊόντων από την ανατολή στη δύση, καθιστώντας την τον συνδετικό κόμβο μεταξύ Κίνας και Ευρώπης, ενώ ταυτόχρονα διευρύνει τον ρόλο και τις λειτουργίες της Ευρασιατικής Οικονομικής ΄Ενωσης. Όλοι οι συμμετέχοντες σ’ αυτές τις πρωτοβουλίες έχουν μια μοναδικήν ευκαιρία να επεκτείνουν την οικονομική τους δραστηριότητα με όλες αυτές τις διασυνδέσεις. Το Πεκίνο εγγυάται την χρηματοδότηση των χωρών με προβλήματα και η Μόσχα την ασφάλειά τους. Η Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης θα διαδραματίσει μείζονα ρόλο στον περιορισμό και στην πρόληψη της τρομοκρατικής επιρροής στην περιοχή, προϋπόθεση της επιτυχίας όποιων σχεδίων. Επίσης η Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων Υποδομής και σε κάποιο βαθμό η Τράπεζα Αναπτύξεως των χωρών BRICS, θα πρέπει να συμβάλουν επίσης, με εναλλακτικές εγγυήσεις στις εμπλεκόμενες στα προγράμματα χώρες, για να τις ελευθερώσουν από τα γνωστά διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Η Μια Ζώνη Μια Οδός και όλα τα σχετιζόμενα προγράμματα συναποτελούν μια μοναδικήν ευκαιρία συμμετοχής των εταίρων στους κοινούς στόχους και τα οφέλη από τέτοιες μεταμορφωτικές γεω-οικονομικές σχέσεις. Αυτή η σχέση ασφάλειας-οικονομίας Μόσχας-Πεκίνου είναι η καρδιά της εξέλιξης της υφιστάμενης παγκόσμιας τάξης, από τον μονοπολικό στον πολύκεντρο κόσμο. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αντιταχθούν στην Κίνα στο οικονομικό μέτωπο και στη Ρωσία στο στρατιωτικό. Όλα εξαρτώνται από το πόσο η Κίνα και η Ρωσία μπορούν να συνεχίσουν να παρέχουν και να εγγυώνται την κάλυψη της οικονομίας και της ασφάλειας του υπόλοιπου κόσμου.
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)