Articles by "Πολιτική άποψη"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πολιτική άποψη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

"Σιγά-σιγά αλλά σίγουρα, όπως το σαλιγκάρι" των ζαπατίστας αναπτύσσονται οι caracoles του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Από το ιδεολογικό περιθώριο της αγοράς στο κέντρο των αποφάσεων, έτσι ώστε οι ελαστικές σχέσεις όλων των μορφών να αποκτήσουν χαρακτηριστικά επικρατούσας θρησκείας στη χώρα μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, ήρθε στα πράγματα για να νομιμοποιήσει πολιτικώς από αριστερά αυτή την μετάβαση στην ολοκληρωτική αγορά, όπου όλα είναι ελαστικά εκτός από την οικονομία του κράτους και των επιχειρήσεων. Με βάση αυτή τη σταθερά κτίζονται όλες οι σχέσεις στην κοινωνία σε ένα πλαίσιο ελαστικότητας του τύπου: όλες οι ελευθερίες και τα δικαιώματα σχετικοποιούνται και εξαρτώνται από τις οικονομικές επιδόσεις. Δηλαδή, για να εμφανίσει η ελληνική κοινωνία υψηλή ανταγωνιστικότητα και παραγωγικότητα, πρέπει οι σχέσεις εργασίας, όπως και όλες οι υπόλοιπες σχέσεις στην κοινωνία και την κοινοβουλευτική διαδικασία να γίνουν ελαστικές!
Κάνω λάθος; Δυστυχώς δεν κάνω.... Λάθος κάνει ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, ο οποίος φαίνεται να νομίζει πως με τον πολιτικαντισμό μπορεί να ελίσσεται διαρκώς, μεταβάλλοντας την πολιτική ατζέντα και αλλάζοντας παραμορφωτικά τα σύγχρονα πολιτικά διλήμματα. Μα, ίσως παρατηρήσεις, πώς κάνει λάθος, αφού ο Καμμένος "τσίμπησε" και η ΝΔ έσπευσε να ταυτιστεί με αυτούς που για να εξυπηρετήσουν οικονομικά μονοπώλια ορίζουν ουσιαστικά την Ελλάδα σαν φονταμενταλιστικό Ορθόδοξο κράτος (: θρησκευτικό μονοπώλιο);
Δεν ισχυρίζομαι πως έκανε λάθος στην στρατηγική της μικροπολιτικής επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ. Λάθος κάνει να νομίζει πως είναι τόσο πονηρός που ο κόσμος δεν καταλαβαίνει το παίγνιο στο οποίο επιδίδεται. Από την μια δίνει την ευκαιρία στον κύριο Καμμένο να δοξάσει την αναφερόμενη ταυτότητά του στο πολιτικό του ακροατήριο και να υπονοήσει τη χρησιμότητα του ως κυβερνητικός εταίρος (: για να μην προσβληθεί το φασιστικό και άκρως υποκριτικό στις μέρες του νεοφιλελευθερισμού τρίπτυχο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια"), ενώ από την άλλη εγκλωβίζει την φιλελεύθερη ηγεσία της ΝΔ σε ένα ακροδεξιό πλαίσιο, το οποίο απελευθερώνει διαλεκτικά πολιτικό χώρο για τον ΣΥΡΙΖΑ στο Κέντρο. Αυτό, ωστόσο, είναι πολιτικαντισμός, τετριμμένο κόλπο και όχι φιλελεύθερος-αριστερός ριζοσπαστισμός. 

Προφανώς η Ελλάδα δεν μπορεί να ατενίζει προς ένα προοδευτικό μέλλον ευημερίας, με τις προδιαγραφές ενός φονταμενταλιστικού Ορθόδοξου κράτους, αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα σήμερα. Το πρόβλημα είναι πως, δυστυχώς, και από αριστερά νομιμοποιείται πολιτικώς ένα Κοινωνικό Μοντέλο ελαστικών σχέσεων, απόλυτα εναρμονισμένο με την ιδεολογία και πρακτική του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό είναι που διαμορφώνει αντικειμενικές τάσεις οπισθοδρόμησης της ελληνικής κοινωνίας, για να συναντηθεί το αποτέλεσμα της πολιτικής πρακτικής των "Ελλήνων ζαπατίστας" με τον κάλπικο εθνικισμό των "Ελλήνων ταλιμπάν" της Ορθοδοξίας... Το ένα δουλεύει για το άλλο και αντίστροφα!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Αξίζει να χαίρονται τις παραλίες μόνο όσοι μπορούν να πληρώσουν;
Με δικαιολογία την προστασία της φύσης απαγορεύτηκε η ελεύθερη κατασκήνωση στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων για την «αξιοποίηση» των παραλιών. Από την απλή ενοικίαση ομπρελών, μέχρι και την οικοδόμηση ξενοδοχειακών μονάδων κατά το πρότυπο της Ισπανίας.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι επαναφέρουν το θέμα στην επικαιρότητα αφού «φέτος που οι αιγιαλοί δημοπρατούνται μέσω διαδικτύου, εύκολα και γρήγορα για τη ‘μεγιστοποίηση του οφέλους’. Φαίνεται ξεκάθαρα η κατεύθυνση. Ξεχάσαμε τους αγώνες για τις ελεύθερες παραλίες και πάμε για μαζική εκμετάλλευση ολοταχώς» αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους.
Οι ΟΠ πιέζουν για ένα νέο θεσμικό πλαίσιο που να επιτρέπει την ελεύθερη κατασκήνωση θέτοντας όμως περιορισμούς, που να αφορούν τόσο στις συνθήκες υγιεινής όσο και στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Προτείνουν η τοπική αυτοδιοίκηση να καθορίζει τις περιοχές ελεύθερης κατασκήνωσης και να εξασφαλίζει τις απαραίτητες υποδομές.
«Η απαγόρευση στο ελεύθερο camping είναι απαγόρευση στην ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία» θα πει ο συνεκπρόσωπος των ΟΠ, Κώστας Διάκος, θέλοντας να τονίσει ότι με την ίδια λογική κάποια στιγμή θα απαγορευτεί η πρόσβαση και των λουόμενων στις παραλίες αφού πολλοί απ’ αυτούς φεύγοντας παρατάνε τα σκουπίδια τους ή φυτεύουν τα αποτσίγαρά τους στην άμμο. 
Άλλωστε πρόσφατα στη Κρήτη, η Ένωση Ξενοδόχων σε επιστολή που έστειλε στους δημάρχους Κισσάμου και Κανδάνου Σελίνου ζητάει να καθιερωθεί αντίτιμο εισόδου στις παραλίες Μπάλου και Ελαφονησίου, ώστε να περιοριστεί ο όγκος των επισκεπτών και να χαίρονται τις παραλίες μόνο όσοι μπορούν να τις πληρώσουν. 
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


«Η διαφθορά φτάνει στα όρια της, 
όταν οι μετέχοντες δεν γνωρίζουν καν 
ότι είναι διεφθαρμένοι»
Alain Deneault*
Του Στέφανου Σταμέλλου

Βρισκόμαστε σε μια χρονική περίοδο όπου κυριαρχεί το «μέτριο». Για να είσαι κάτι, να είσαι κάπου, πρέπει να είσαι «μέτριος»∙ κι αυτό δεν θεωρείται απαραίτητα επιλήψιμο. Για κάποιους μάλιστα θεωρείται υποχρέωση, γιατί δεν είναι κατ’ ανάγκη φτιαγμένοι για να είναι «μέτριοι». Για να είσαι στο «κέντρο», για να είσαι στην εξουσία, πρέπει να αποφεύγεις τις κόντρες κρατώντας "πισινή", να κρατάς ισορροπίες, να κρύβεις τα πιστεύω σου και πάνω απ’ όλα να μην διαταράσσεις και να μην εφευρίσκεις τίποτα που θα μπορούσε να αλλάξει και να ταρακουνήσει το σύστημα, την κοινωνική και οικονομική τάξη. Αυτό είναι το κυρίαρχο μοντέλο που μας διοικεί σήμερα, κυρίως στη λεγόμενη «αυτοδιοίκηση» και των δύο βαθμών.

Και το ερώτημα είναι: πού οδηγεί αυτό στην πράξη; Οδηγεί στην χείριστη λειτουργία των φορέων της αυτοδιοίκησης και του ίδιου του κράτους. Και στη συνέχεια, στην «ανάγκη να εξυγιάνουμε το κράτος», εφαρμόζοντας μεθόδους διαχείρισης αυτές που εφαρμόζονται στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες θεωρούνται πιο αποτελεσματικές. Αυτό σημαίνει ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και των κοινωνικών αγαθών και προσαρμογή των δημόσιων οργανισμών στις ανάγκες των επιχειρήσεων. Αυτό σημαίνει νεοφιλελευθερισμός και απορρύθμιση του κράτους. Στην πράξη, επειδή οι «μέτριοι» δεν μπορούν να εφαρμόσουν μεθόδους ορθολογικής και αποτελεσματικής διαχείρισης, μεθόδους διαφάνειας, ελέγχου και συμμετοχής - με το φόβο μην ταρακουνηθεί το σύστημα και η κοινωνική και οικονομική τάξη - ιδιωτικοποιούν τη διαχείριση «πετώντας το γάντι» στον νεοφιλελευθερισμό.

Ένα απλό παράδειγμα είναι αυτό της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών καθαριότητας στους δήμους. Οι «μέτριοι» υπονομεύουν την ποιότητα των υπηρεσιών καθαριότητας και συκοφαντούν τον δημόσιο χαρακτήρα τους. Οι τρόποι είναι πολλοί. Ωριμάζουν έτσι οι συνθήκες και έρχεται η ιδιωτικοποίηση. Δύο είναι τα στοιχεία, αντιφατικά μεταξύ τους αποκλίνοντα στο διηνεκές, που επιβουλεύονται την βιωσιμότητα -το σύστημα αντικειμενικά είναι μη βιώσιμο: από τη μια τα κέρδη και η δυνατότητα αύξησης των κερδών για τον ιδιώτη επιχειρηματία, κι από την άλλη η απειλή της απόλυσης και της ανεργίας για τους εργαζόμενους. Η δυνατότητα αύξησης των κερδών, που σημαίνει αυτόματα εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών, δίνει τη δυνατότητα στον ιδιώτη επιχειρηματία να σπάσει το φράγμα του «μετρίου» εφαρμόζοντας όλες τις αυταρχικές μεθόδους διοίκησης που του επιτρέπει ή, ακόμα, δεν του επιτρέπει το σύστημα. Νόμιμες ή παράνομες μεθόδους. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα χάνουν τη δυνατότητα να έχουν μια αξιοπρεπή εργασιακή σχέση και ένα μονιμότερο σύστημα εργασίας και περνάνε σε μια εργασιακή σχέση τύπου «γαλέρας» με την μόνιμη απειλή της απόλυσης και της ανεργίας, σε συνδυασμό με το χαοτικό σύστημα απασχόλησης και αμοιβής: ευέλικτα ωράρια και «ευέλικτες» αμοιβές, ανθυγιεινές συνθήκες, υπογράφουν σύμβαση ή δεν υπογράφουν, δουλεύουν για 8ωρο και πληρώνονται για 4ωρο, δουλεύουν 4ωρο ή 12ωρο, 3ήμερο ή 7ήμερο, ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησης κλπ κλπ.

Μηδενίζεται έτσι η έννοια της πολιτικής και περνάμε στη λεγόμενη «διακυβέρνηση»∙ που σημαίνει «επίλυση προβλημάτων» και αναζήτηση άμεσης λύσης στο άμεσο πρόβλημα. Αυτό αποκλείει κάθε μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, που να βασίζεται στη συζήτηση με αρχές και οράματα. Σημαίνει φτιάχνουμε ΦΟΔΣΑ ΑΕ «ΟΤΑ». Σημαίνει άμεση ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας, σημαίνει κατασκευή κατά προτεραιότητα Μονάδων Επεξεργασίας Αποβλήτων(ΜΕΑ) με εγγυημένες ποσότητες, με χρήματα του δημοσίου ή με ΣΔΙΤ δεν έχει σημασία, με διαχειριστή ιδιώτη, σε βάρος του Ολοκληρωμένου Εναλλακτικού Συστήματος Διαχείρισης με προτεραιότητα Διαλογής στην Πηγή. Σημαίνει πετάμε το γάντι στον νεοφιλελευθερισμό και στον ιδιώτη επιχειρηματία, για να σπάσει το «φράγμα» του «μετρίου», που εμείς έχουμε καλλιεργήσει για να μην διαταράξουμε τις ισορροπίες του κοινωνικού και οικονομικού συστήματος. Αυτού του συστήματος που ενθαρρύνει την άνοδο προσώπων με «μέτριες» ικανότητες σε βάρος των ικανών ή των τελείως ανίκανων.
Ο «μέτριος» - ονόματα δεν λέμε -  πρέπει να έχει χρήσιμες γνώσεις, ναι, τέτοιες όμως που να μην οδηγούν στην αμφισβήτηση της δικής του ιδεολογικής βάσης. Πρέπει να μπορεί να «παίζει παιχνίδι», να εξυπηρετεί κοντόφθαλμα συμφέροντα, να «αγνοεί» εκείνο και «να μην αναφέρει» το άλλο, τελικά να οδηγεί τα πράγματα στη δημιουργία διεφθαρμένων οργανισμών. «Και η διαφθορά φτάνει στα όρια της, όταν οι μετέχοντες δεν γνωρίζουν καν ότι είναι διεφθαρμένοι». Το κύριο βέβαια είναι ότι δεν υπάρχει κανένα όραμα για το μέλλον, το «παιχνίδι» είναι βραχυπρόθεσμο και εξαντλείται σε μικροεπεμβάσεις.

Η αντίσταση σ’ αυτό το σύστημα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Καμιά φορά το να κάνεις αντίσταση είναι κάτι σαν περιθώριο και αναχωρητισμός. Η επιστροφή όμως στην συζήτηση και στην αναζήτηση είναι µια αναγκαιότητα. Αναγκαιότητα είναι να ξαναρχίσουμε να διαβάζουμε, να σκεπτόμαστε, να επιβεβαιώνουμε και να επικαιροποιούμε την αξία των ιδεών, που σαρώθηκαν στις μέρες µας σαν να ήταν ασήμαντες.
Λαμία, 7.8.2017


*Ο Alain Deneault διδάσκει κριτική σκέψη στις πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ και είναι διευθυντής προγράμματος στο Διεθνές Ινστιτούτο Φιλοσοφίας στο Παρίσι.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ποτέ οι αριθμοί-δείκτες που αποτελούν τα κριτήρια-μεταβλητές μιας εθνικής οικονομίας δεν θα μπορούσαν να συλλάβουν και να περιγράψουν την κοινωνική πραγματικότητα. Η στατιστική για όσους σπουδάσαμε και δουλεύουμε πάνω στην Ανάλυση Κοινωνικών στοιχείων (Statistics for Social Data Analysis) σε σχέση με τα μακροοικονομικά μεγέθη μιας εθνικής οικονομίας, δεν αποσκοπεί στο να περιγράψει την πραγματικότητα στην συγκεκριμένη κοινωνία (και αγορά), αλλά για να βοηθήσει να τεθούν με επιστημονικώς πειθαρχημένο τρόπο ερωτήματα ως υποθέσεις εργασίας, ως ερωτήματα για επιστημονική έρευνα.
Ήθελα, αναγνώστη μου, να το ξεκαθαρίσω αυτό, για να υποστηρίξω πως οι αριθμοί που δεν κατασκευάζονται για να ντοπάρουν "αθλητές" του πολιτικού στίβου και δεν ντοπάρονται οι ίδιοι από πολιτικοικονομικά συμφέροντα, αποτελούν έναν υπαινιγμό αλήθειας, τον οποίον οφείλουμε να ερευνήσουμε για να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα στην κοινωνία αναφοράς μας.
Έτσι πρέπει να διαβάζεις τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για την περίοδο 2009-2016, τα οποία σήμερα εκθέτει "Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ", αντί να απασχολείται με τις μαλακίες των άλλων, οι οποίες θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα και μοναδικό φύλλο υπό τον τίτλο: "Αλλού με τρίβεις δέσποτα κι αλλού έχω εγώ τον πόνο".
Όταν μετά έρχομαι και γράφω περί του τέλους της πολιτικής και της πολιτικής δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, χαμογελάς ειρωνικά...υπερβολές! Καμία απολύτως υπερβολή! Η πολιτική προσέγγιση και αντιπαράθεση δεν μπορεί να γίνεται με σαχλαμαρίτσες για την ελληνική σημαία και τους σημαιοφόρους, περί του φαντάσματος της δημοκρατίας εναντίον της αριστείας και αντίστροφα, ούτε με τις μαθητικές εκθεσούλες του Πύρρου (που δεν ντράπηκε να τις κάνει κύριο θέμα στο πρωτοσέλιδο της η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" την Κυριακή), ούτε με τις κοσμογονικές δήθεν, διεργασίες στο πολιτικώς νεκρό εδώ και μια δεκαετία Κέντρο, το οποίο πέραν από κουτσομπολιό και ίντριγκα δεν παράγει τίποτε άλλο σήμερα.    
Ξέρεις τι υπαινίσσονται οι αριθμοί της μεταβολής των μακροοικονομικών μεγεθών, στους οποίους αναφέρομαι; Όχι απλώς δυσανάλογα μεγάλη κοινωνική καταστροφή σε σχέση με την δυναμική από το όφελος της εξάλειψης του δημοσιονομικού ελλείμματος! Όχι μόνον αποτυχία των μνημονίων στην πράξη: Η εξάλειψη του δημοσιονομικού ελλείμματος, δεν συνοδεύτηκε από δομικές μεταβολές στα παθολογικά και ανορθολογικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας, ούτε πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με τις προδιαγραφές της τρόικας για παράλληλη εξάλειψη του ελλείμματος στο εμπορικό ισοζύγιο και σοβαρή βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας! Υπαινίσσονται κάτι πολύ-πολύ χειρότερο. Εάν δεν υπάρξει ένα "σχέδιο Μάρσαλ" για την Ελλάδα, παράλληλα με δραστική απομείωση του χρέους προς τον λεγόμενο επίσημο τομέα, θα υπάρξει ένα σχέδιο εξόδου από την ευρωζώνη, έτσι ώστε η επέκταση και εμβάθυνση της κοινωνικής καταστροφής να μην οδηγήσει σε πολιτικό χάος την χώρα μας με αναφορά στην ευρωζώνη.  
Η κοινωνική αλήθεια δεν μπορεί να κατασκευαστεί ως υπέρβαση της οδυνηρής και μη αναστρέψιμης - χωρίς έναν πακτωλό παραγωγικών επενδύσεων - οικονομικής πραγματικότητας. Οι αριθμοί υπαινίσσονται την μεγέθυνση της κοινωνικής καταστροφής στο άμεσο μέλλον και όχι την βελτίωση της καθημερινότητας των δύο τρίτων της κοινωνίας που πλήττονται ζωτικά από την δεκαετή κρίση.
Δεν άλλαξε κάτι στην ιστορία της οικονομικής θεωρίας, ούτε μεταβλήθηκε η πολιτική οικονομία, επειδή για πρώτη φορά στην ιστορία κάποιοι απίθανοι πολιτικοί συμφώνησαν πως θα μπορούσαν να πετύχουν προσαρμογή και ανάπτυξη σε συνθήκες μακροχρόνιας εσωτερικής υποτίμησης και ύφεσης με δραστική, αν και σε σημαντικό βαθμό εικονική, περιστολή του δημοσιονομικού ελλείμματος. Αν δεν υπήρχε το "εικονικό στοιχείο" δεν θα μπορούσε να σταθεί καμία απολύτως κυβέρνηση στην Αθήνα. Αν, επίσης, δεν υπήρχε το "εικονικό στοιχείο" δεν θα μπορούσε να κομπάζει ο κύριος Σόιμπλε για την επιτυχία να εξαλείφεις το δημοσιονομικό έλλειμμα, χωρίς να εξαλείφεις τα αίτια και τον μηχανισμό που παράγει το συγκεκριμένο έλλειμμα!
Αν σκεφτόμαστε πολιτικά πάνω στον υπαινιγμό των μακροοικονομικών μεγεθών, θα υποθέταμε βάσιμα πως έρχεται μεγάλη πολιτική κρίση στην Ελλάδα, στο άμεσο μέλλον. Κι αυτό επειδή έχει κτιστεί από όλες τις πλευρές και τους παράγοντες του ελληνικού συστήματος ένα ανεδαφικό έως εντελώς παλαβό πολιτικό αφήγημα που δεν συναρτά τις μακροοικονομικές μεταβολές με τα κοινωνικά στοιχεία που επηρεάζονται διαρκώς δυσμενέστερα από αυτές. Και με σημαίες, φούσκες με την μορφή πολύχρωμων μπαλονιών, βαρουφακιάδες, φτηνιάρικες σπέκουλες, κιτρινισμό μέχρι αηδίας και κεντροδεξιοαριστερές παρτούζες, απέναντι σε μια αριστερά της πλάκας και της φανφάρας, πολιτική για την πρόληψη της "νέας" κρίσης δεν γίνεται!

Θα μου πεις, γιατί να ενδιαφερθούν οι πολιτικοί μας παράγοντες για την πρόληψη της μεγαλύτερης πολιτικής κρίσης από την εποχή της μεταπολίτευσης; Το ζήτημα είναι πώς θα την εκμεταλλευτούν καλύτερα και πώς θα απαλλαγούν από κάποιους πολιτικούς ηγέτες που ποτέ δεν ενέκρινε η διαπλοκή. Είναι και ο τυχοδιωκτισμός πολιτική, αλλά δεν μου φαίνεται να είναι η καλύτερη εθνική και προοδευτική πολιτική!...

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Patrick Buchanan 

[ Τα δραματικά ερωτήματα, για τις άμεσες προοπτικές της παγκόσμιας ειρήνης, που εγείρονται από το πρόσφατο νομοθέτημα του κογκρέσου, αποφάσεις των υπουργείων Εξωτερικών και ΄Αμυνας και εχθρικών κατά της Ρωσίας δηλώσεων της Αντιπροέδρου Πρενς στη Γεωργία και στο Μαυροβούνιο, αξιολογεί στο ακόλουθο άρθρο του ο συγγραφέας δημοσιολόγος Πάτρικ Μπιουκάναν, πρώην σύμβουλος προέδρων και υποψήφιος για την  προεδρία των ΗΠΑ. Ως απάντηση στα ερωτήματα του, συνέπεσε –και ακολουθεί- το άρθρο του ετέρου Νέστωρα της αμερικανικής πολιτικής, του καθηγητή και πρώην υπουργού Ρόμπερτς, του οποίου οι εκ συμπτώσεως απαντήσεις παρουσιάζουν ακόμη μελανότερους τους οιωνούς για όσα εγκυμονεί ο παροξυσμός αντιρωσικής υστερίας και το φιλοπολεμικό πνεύμα που κυριαρχεί στην Ουάσιγκτων.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Καταστρώνοντας τις προεκλογικές θέσεις τους Τραμπ στο Κλήβελαντ, οι υπερασπιστές της πολιτικής «πρώτα η Αμερική» υπέβαλαν σε μείζονα ήττα του Κόμμα του Πολέμου.
Η επιτροπή του προγράμματος απέρριψε μια πολιτική που θα μας ενέπλεκε βαθύτερα στην Ουκρανία, απορρίπτοντας νέες μεταφορές αμερικανικών όπλων στο Κίεβο.
Βελτιωμένες σχέσεις με την Ρωσία ήταν αυτό που ο υποψήφιος Τραμπ υποσχέθηκε και που οι Αμερικανοί θα ψήφιζαν τον Νοέμβριο.
Ωστόσο, αυτή τη βδομάδα, η Γουώλ Στρητ Τζέρναλ αναφέρει: «Η αμερικανική κυβέρνηση και το Πεντάγωνο κατέστρωσαν σχέδια να εφοδιάσουν την Ουκρανία με αντιαρματικούς πυραύλους και άλλα όλα και επιζητούν την έγκριση του Λευκού Οίκου… καθώς το Κίεβο μάχεται με σχισματικούς υποστηριζόμενους από τη Ρωσία…Ο υπουργός ΄Αμυνας Μάτις υιοθέτησε το πρόγραμμα.»
Καθώς οι φιλοΡώσοι αντάρτες στην Ανατολική Ουκρανία διαθέτουν τεθωρακισμένα οχήματα, το Κίεβο θέλει αρματοκτόνα βλήματα Τζάβελιν (ακόντιο) όπως και αντιαεροπορικά όπλα.
Τα υπουργεία Εξωτερικών και Αμύνης θέλουν τον Τραμπ να στείλει αυτά τα θανάσιμα όπλα.
Αυτή είναι η συνταγή για έναν ανανεωμένο πόλεμο, με μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων από τις 10.000 νεκρούς που είχαν ήδη οι δύο πλευρές στην Ουκρανία.
Και είναι ένας πόλεμος που ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι πιθανόν να επιτρέψει στο Κίεβο να νικήσει.
Εάν ο στρατός της Ουκρανίας, ενισχυμένος με το αμερικανικό οπλοστάσια, επιτεθεί στην ανατολή, θα αντιμετωπίσει μιαν αντεπίθεση ενισχυμένη από τη Ρωσία και θα κατατροπωθεί και ο ρωσικό στρατός θα αποκτήσει τον μόνιμο έλεγχο του Ντονμπάς.
Πράγματι, εάν ο Τραμπ εγκρίνει το σχέδιο κλιμάκωσης των υπουργείων Εξωτερικών/Αμύνης θα δούμε μιαν επανάληψη του πολέμου Ρωσίας-Γεωργίας του 2008.
Τότε η Γεωργία εισέβαλε για να ανακαταλάβει την επαρχία της Νότιας Οσσετίας, η οποία είχε ανεξαρτητοποιηθεί όταν η Γεωργία αποσπάσθηκε από τη Ρωσία το 1992.
Ο Πούτιν έστειλε τον στρατό του, πέταξε έξω τους Γεωργιανούς και αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Νότιας Οσσετίας, ενώ ο γερουσιαστής Μακέϊν κραύγαζε «Είμαστε όλοι Γεωργιανοί τώρα.»
Σοφά, ο Τζωρτζ Μπους αγνόησε τον Μακέϊν και δεν και δεν αντέδρασε.
Αλλά γι’ αυτή την νέα συμφωνία για όπλα γεννώνται ερωτήματα:
Καθώς οι στασιαστές δεν διαθέτουν αεροπλάνα, ποιού τα αεροπλάνα προορίζονται να καταρρίψουν οι αμερικανικοί πύραυλοι; Και εάν ο ρωσικός στρατός μόλις κοντά στα σύνορα μπορεί να μπει και να συντρίψει τον ουκρανικό, γιατί εμείς να θέλουμε να ξαναρχίσουμε έναν εμφύλιο πόλεμο, το μόνο βέβαιο αποτέλεσμα του οποίου θα είναι περισσότεροι νεκροί Ουκρανοί και από τις δύο πλευρές;
Η απάντηση της εφημερίδας: Σκοπός μας είναι να ματώσουμε τη Ρωσία.
«Ο λόγος της φονικής βοήθειας είναι να ανεβάσουμε το τίμημα που πληρώνει ο Πούτιν για τον ιμπεριαλισμό του μέχρις ότου αποσυρθεί και ζητήσει ειρήνη. Οι Ρώσοι δεν θέλουν να γυρίζουν πίσω νεκροί στρατιώτες πριν τις προεδρικές εκλογές του ερχόμενου χρόνου.»
Νεοσυντηρητικός προκύπτει επίσης και ο αντιπρόεδρος Μάϊκ Πενς. Στην Γεωργία αυτή τη βδομάδα, παρατηρώντας ότι τα ρωσικά τανκς βρίσκονται ακόμα στη Νότιο Οσσετία, ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ δεν δήλωσε μόνο «Στεκόμαστε δίπλα σας», είπε στους Γεωργιανούς ότι οι ΗΠΑ μένουν προσηλωμένες στην υπόσχεσή τους του 2008 να τους βάλουν στο ΝΑΤΟ.
Αυτό σημαίνει, σύμφωνα με το άρθρο 5 της συνθήκης του ΝΑΤΟ, ότι σε περίπτωση μελλοντικής σύρραξης Γεωργίας-Ρωσίας οι ΗΠΑ θα βρεθεί μπλεγμένη σε πόλεμο με τη Ρωσία στον Νότιο Καύκασο.
Τα συμφέροντα της Ρωσίας εκεί φαίνονται ξεκάθαρα. Τα δικά μας ποια είναι;
Παράλληλα με την υπογραφή από τον Τραμπ του νέους νόμου των κυρώσεων που επέβαλε το κογκρέσο, ο οποίος του αφαιρεί την εξουσία να άρει τις κυρώσεις χωρίς την έγκριση του κογκρέσου, αυτές οι εξελίξεις εγείρουν μεγάλα ερωτηματικά.
Χάνει ο Πρόεδρος Τραμπ τον έλεγχο της πολιτικής απέναντι στη Ρωσία; ΄Εχει συνθηκολογήσει στους νεοσυντηρητικούς; Αυτά δεν είναι ακαδημαϊκά ερωτήματα. Επειδή δείτε τον αρχιτέκτονα του νέου σχεδίου για φονικά όπλα στην Ουκρανία, τον Κούρτ Βόλκερ, νέον Αμερικανό Ειδικό Αντιπρόσωπο για τις Ουκρανικές Διαπραγματεύσεις.
Τέως πράκτορας της CIA, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας και απεσταλμένος στο ΝΑΤΟ, ο Βόλκερ πιστεύει πως τα ρωσικά στρατεύματα στην Τρανσνιστερία, στην Αμπχαζία, στη Νότια Οσσετία, στην Κριμαία, στο Ντονέτσκ και στο Λουχάνσκ είναι παντού παράνομα και η αμερικανική πολιτική οφείλει να είναι η έξωσή τους.
΄Αλλοτε στο προσωπικό του γερουσιαστή Μακέϊν, ο Βόλκερ ήταν μέχρι τον Ιούλιο εκτελεστικός διευθυντής του νεοσυντηρητικού Ινστιτούτου Μακέϊν. Είχε ζητήσει την επιβολή προσωπικών κυρώσεων στον Πούτιν και την οικογένειά του και ευρωπαϊκών ταξιδιωτικών περιορισμών στον Πρόεδρο της Ρωσίας.
Στη Γουώλ Στρητ Τζέρναλ αυτή τη βδομάδα αξιωματούχοι εξηγούσαν την στρατηγική του.
« Ο Βόλκερ πιστεύει πως μια αλλαγή στην Ουκρανία μπορεί να επιτευχθεί μόνο ανεβάζοντας το κόστος συνέχισης της επέμβασης για την Μόσχα. Με τις δηλώσεις του προσπαθεί να πείσει ότι η προμήθεια δραστικών όπλων δεν θα κλιμακώσει την σύγκρουση με τη Ρωσία.»
Εν ολίγοις, ο Βόλκερ πιστεύει ότι δίνοντας αντιαρματικούς και αντιαεροπορικούς πυραύλους στην Ουκρανία θα φέρει τον Πούτιν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με τον φόβο του φάσματος  φερέτρων Ρώσων στρατιωτών να επιστρέφουν στη Ρωσία πριν τις εκλογές του 2018.
Και θεωρεί αδικαιολόγητες όποιες ανησυχίες ότι ο Πούτιν μπορεί να στείλει τον στρατό του στην Ουκρανία.
Ο Βόλκερ οραματίζεται μιαν εμβάθυνση της αμερικανικής εμπλοκής στον ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο που να ματώσει και να τσακίσει τους συμμάχους της Ρωσίας στην Ουκρανία και να αναγκάσει την Πούτιν να υποχωρήσει και να δεχτεί ότι εμείς θεωρούμε σαν δίκαιη λύση.
Τα πιστεύει αυτά ο Τραμπ; Πιστεύει ο Τραμπ ότι να φέρεις τον Πούτιν αντιμέτωπο με αυξανόμενα θύματα στον στρατό του και στους συμμάχους του στην Ουκρανία είναι ο τρόπος να αναγκάσεις τον Ρώσο Πρόεδρο να αποχωρήσει από την Κριμαία, από το Λουχάνσκ και Ντονέτσκ, όπως ο Νικήτας Κρουτσώφ από την Κούβα το 1962;
Και τι γίνεται αν ο Πούτιν αρνηθεί να υποχωρήσει και επιλέξει να συγκρουστεί;
-  -  -  -  -  -  -  -  -  -  -

Απάντηση, καθόλου ηρεμιστική, στα παραπάνω δραματικά ερωτήματα του Πάτρικ Μπιουκάναν παρέχει το κατωτέρω άρθρο του Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς, που συνέπεσε την ίδια ημερομηνία. Ιδού τι γράφει:

Ο Τραμπ Θα Γίνει Τώρα Ο Πρόεδρος του Πολέμου

του Paul Graig Roberts, Aug.4.2017

Ο Πρόεδρος Τραμπ ηττήθηκε από το σύμπλεγμα ΄Αμυνας/Ασφάλειας και εξαναγκάστηκε να συνεχίσει τις συντονισμένες και επικίνδυνες εντάσεις με την Ρωσία. Η ήττα του Τραμπ εδίδαξε στους Ρώσους το μάθημα που προσπάθησα επί χρόνια να τους μάθω και αυτό είναι ότι η Ρωσία είναι πολύ πιο χρήσιμη στην Ουάσιγκτων σαν εχθρός παρά σαν φίλος.

Συμπεραίνουμε τώρα μαζί με τον Ρώσο πρωθυπουργό Ντιμίτρι Μεντβέντεβ ότι ο Τραμπ είναι πια τελειωμένος και «τελείως ανίσχυρος;
Νομίζω πως όχι.

Ο Τραμπ είναι από τη φύση του αρχηγός. Θέλει να είναι πάντα μπροστά και αυτό θα του επιβάλλει να είναι η προσωπικότητά του. ΄Εχοντας εμποδιστεί από το σύμπλεγμα συμφερόντων ΄Αμυνας/Ασφάλειας, από τα δύο αμερικανικά πολίτικά κόμματα, από τα εκπορνευόμενα ΜΜΕ, από την φιλελεύθερη-προοδευτική αριστερά και από τους Ευρωπαίους υποτακτικούς της Ουάσιγκτων να είναι μπροστά ηγέτης για την ειρήνη, ο Τραμπ θα είναι τώρα αρχηγός για πόλεμο.
Αυτός είναι ο μόνος ανεκτός ρόλος που η CIA και η βιομηχανία όπλων θα του επιτρέψει να έχει.

Η απώλεια της ευκαιρίας για ειρήνη μπορεί να στοιχίσει σε όλους μας τη ζωή μας. Τώρα η Ρωσία και η Κίνα βλέπουν ότι η Ουάσιγκτων δεν δέχεται να μοιραστεί μαζί τους την παγκόσμια σκηνή. Η Ρωσία και η Κίνα θα αναγκαστούν να γίνουν περισσότερο μαχητικές με την Ουάσιγκτων προκειμένου να εμποδίσουν την Ουάσιγκτων να τις περιθωριοποιήσει. Οι πολεμικές προετοιμασίες θα αποκτήσουν προτεραιότητα για να προστατεύσουν τα δικαιώματα των δύο χωρών. Η κατάσταση είναι πολύ πιο επικίνδυνη από οποτεδήποτε στον Ψυχρό Πόλεμο.

Η ανόητη αμερικανική φιλελεύθερη-προοδευτική-αριστερά, εγκλωβισμένη όπως είναι στην πολιτική προσώπων και στο μίσος κατά των «αξιοθρήνητων» οπαδών του Τραμπ, συντάχθηκε με την επίθεση του συμπλέγματος ΄Αμυνα/Ασφάλεια εναντίον του Τραμπ. Το ίδιο έκαναν και οι πόρνες που παριστάνουν τα Μέσα Ενημέρωσης στη Δύση και οι υπηρέτες της Ουάσιγκτων στην Ευρώπη, ούτε ένας εκ των οποίων είχε την εξυπνάδα να δει ότι το αποτέλεσμα της επίθεσης εναντίον του Τραμπ θα ήταν η κλιμάκωση της σύγκρουσης με την Ρωσία, σύγκρουσης που δεν είναι προς το συμφέρον των επιχειρήσεων και της ασφάλειας της Ευρώπης.

Η Ουάσιγκτων ανεβάζει ήδη το κατώφλι της βίας. Τα ίδια ψέματα που έλεγε η Ουάσιγκτων για τον Σαντάμ Χουσεΐν, τον Καντάφι, τον ΄Ασαντ, το Ιράν, τη Σερβία και τη Ρωσία λέγονται τώρα για την Βενεζουέλα. Τα αμερικανικά πορνο-μίντια αναπαράγουν πειθήνια τα ψέματα που τους πασάρει η CIA, όπως έχουν περιγράψει ο Udo Ulfkotte (αρχισυντάκτης της Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε) και ο Seymour Hersh  (περίφημος Αμερικανός δημοσιογράφος- ερευνητής ιστορικών σκανδάλων). Αυτά τα ψεύδη συνιστούν την προπαγάνδα που προετοιμάζει ψυχολογικά τους δυτικούς λαούς να αποδεχθούν το προετοιμαζόμενο πραξικόπημα για την ανατροπή της δημοκρατικής κυβέρνησης της Βενεζουέλας και την αντικατάστασή της με μια πειθήνια κυβέρνηση, που θα επιτρέψει την αποκατάσταση της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας από τις αμερικανικές πολυεθνικές.
Καθώς τα παραγωγικά στοιχεία του αμερικανικού καπιταλισμού καταρρέουν, τα εκμεταλλευτικά στοιχεία γίνονται η ουσία του. Μετά την Βενεζουέλα θα ακολουθήσουν άλλα νότιο-αμερικανικά θύματα. Και καθώς δεν υπάρχει προοπτική μείωσης της εντάσεως με την Ρωσία, δεν υπάρχει πια κίνητρο για την εγκατάλειψη των πεισματικών σχεδίων των ΗΠΑ και του Ισραήλ για την ανατροπή της κυβέρνησης της Συρίας και στη συνέχεια του Ιράν.
Τούς εύκολους πολέμους εναντίον του Ιράκ, της Λιβύης και της Σομαλίας θα ακολουθήσουν απείρως πιο επικίνδυνες συγκρούσεις με το Ιράν, τη Ρωσία και την Κίνα.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ήττας του Προέδρου Τραμπ από τον Τζων Μπρέναν ( Επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών επί Ομπάμα).


Επικαιροποίηση: Η κλιμάκωση της σύγκρουσης με την Ρωσία άρχισε. Ο Αμερικανός Αντιπρόεδρος Μάϊκ Πρενς διατύπωσε ψευδείς ισχυρισμούς σε βάρος της Ρωσίας την Τετάρτη στο Μαυροβούνιο, με στόχο να τρομάξει τους Μαυροβούνιους να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ. Η εικοσάχρονη προέλαση του ΝΑΤΟ ανατολικά, παρά την υπόσχεση της Ουάσιγκτων για το αντίθετο, ασφαλώς εδίδαξε τη Ρωσία πως καμιά συμφωνία με την Ουάσιγκτων δεν είναι αξιόπιστη. Γιατί τότε συνεχίζει να επιζητεί συμφωνίες;
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ο Ερντογάν με τον Αρχηγό του Γεν. Επιτελείου στρατηγό Χουλούσι Ακάρ.

της Amberin Zaman, Turkey Pulse, 2-8-17

Μετά από μήνες εικασιών, ο Τούρκος Αρχηγός του Γεν. Επιτελείου Χουλούσι Ακάρ διασώθηκε στην ανανέωση της ηγεσίας των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων την Τετάρτη, κατά την οποία αντικαταστάθηκαν οι αρχηγοί του στρατού, της αεροπορίας και του ναυτικού. Για την τύχη του αρχηγού του Γεν. Επιτελείου επικρατούσαν αμφιβολίες μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος του περασμένου Ιουλίου και των αντιφατικών αφηγήσεων για τα γεγονότα εκείνης της ημέρας.

Ο Επικεφαλής των χερσαίων δυνάμεων, Σαλιχ Ζεκί Τσολάκ, θα αντικατασταθεί από τον διοικητή της Χωροφυλακής, Γιασάρ Γκιουλέρ, ο οποίος συνελήφθη και φυλακίσθηκε από τους στασιαστές αξιωματικούς κατά το πραξικόπημα. Ο αρχηγός του Ναυτικού Μπουλέντ Μποστάνογλου θα παραδώσει την ηγεσία στον αντιναύαρχο Αντνάν Οζμπάλ και ο διοικητής της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας Χασάν Κουτσουκακιούζ αντικαθιστά τον διοικητή της αεροπορίας Αμπιντίν Ουνάλ.

Η μετάθεση του Γκιουλέρ στην ηγεσία του στρατού δείχνει ότι προορίζεται για την θέση του αρχηγού του Γεν. Επιτελείου, όταν ο Ακάρ, του οποίου ο χειρισμός του πραξικοπήματος κρίνεται από πολλούς ως πλήρης αντιφάσεων και ανικανότητας, πιθανώς αποστρατευθεί του χρόνου. Ο Γκιουλέρ είναι γνωστός για την βίαιη αντίθεσή του στον κληρικό Φετουλάχ Γκιουλέν, που κατηγορείται ότι οργάνωσε το πραξικόπημα της 15 Ιουλίου. Σε μια δημόσια συζήτηση στην Ουάσιγκτων, τον περασμένο μήνα, ο Γκιουλέρ χαρακτήρισε το αποτυχημένο πραξικόπημα «τρομοκρατική ενέργεια» και τον Γκιουλέν αρχηγό μιας «ριζοσπαστικής τρομοκρατικής οργάνωσης». Ο ηλικίας 63 ετών στρατηγός είναι γνωστός ως μαχητικός υπερασπιστής της τουρκικής στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία και της ένοπλης υποστήριξης των ανταρτών κατά της συριακής εξουσίας.

Ο ανασχηματισμός στις ηγετικές θέσεις του στρατεύματος συνέπεσε με την δεύτερη μέρα της δίκης των περίπου 500 κατηγορουμένων για συμμετοχή στο πραξικόπημα. Ο Γκιουλέν, βασικός κατηγορούμενος στην υπόθεση, δικάζεται ερήμην. Στους άλλους περιλαμβάνονται ένας διοικητής της αεροπορίας, ο Ακίν Οζτούρκ και άλλοι διοικητές από την αεροπορική βάση Ακιντσί, που λέγεται πως ήταν το νευραλγικό κέντρο της αποτυχημένης επιχείρησης. Ο πρόεδρος Ερντογάν, ο Ακάρ και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, μεταξύ άλλων, ζήτησαν από το δικαστήριο να καταθέσουν ως μάρτυρες.

Η συζήτηση για το ποιος ηγήθηκε και οργάνωσε το πραξικόπημα δεν έχει κοπάσει, αλλά πολλοί προβεβλημένοι σχολιαστές στα κοσμικά μέσα ενημέρωσης υποστηρίζουν την θέση του Γκιουλέρ ότι οι Κεμαλιστές δεν είχαν καμιά σχέση με το πραξικόπημα. Αυτές οι ταμπέλες μπορεί ωστόσο να είναι απατηλές και η εξουσία συχνά κατατροπώνει την ιδεολογία στις άλλοτε παντοδύναμες στρατιωτικές δυνάμεις της Τουρκίας. Ο τίτλος του Κεμαλιστή για πολύ καιρό χρησίμευε σαν διαβατήριο για την γοργή αναρρίχηση στην ιεραρχία. Στη σημερινή Τουρκία η απόλυτη πίστη στον Ερντογάν συμπληρούμενη με την απαραίτητη δόση θρησκευτικής ευσέβειας φαίνεται να είναι η συνταγή της επιτυχίας.

Μια επικρατούσα γνώμη είναι ότι πολλοί Γκιουλενιστές αξιωματικοί, που ήξεραν πως είναι υπό εκκαθάριση στο περσινό ανώτατο στρατιωτικό συμβούλιο, υπήρξαν οι πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος, αλλά και ότι και διάφοροι άλλοι αντιτιθέμενοι στον Ερντογάν συμμετέσχον επίσης. Μια άλλη εκτίμηση που συγκεντρώνει ομοφωνία είναι ότι ο Ερντογάν είχε πληροφόρηση για το πραξικόπημα, αλλά το άφησε να εκδηλωθεί ώστε να εντοπίσει τους εχθρούς του.

Σε κάθε περίπτωση ο Ερντογάν χρησιμοποίησε το πραξικόπημα για να πλήξη μυριάδα αντιπάλων του, πραγματικών και φανταστικών. Χιλιάδες αξιωματικών, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 149 στρατηγοί και ναύαρχοι και εκατοντάδες στρατιωτικοί ακόλουθοι τοποθετημένοι σε θέσεις του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ απολύθηκαν, προκαλώντας σχόλια ότι οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, δεύτερος μεγαλύτερος στρατός του ΝΑΤΟ, είναι τώρα μια ανάπηρη πάπια. ΄Ενας κυβερνητικός αξιωματούχος μας είπε πρόσφατα, « Ελάχιστοι άνθρωποι έχουν μείνει μεταξύ των στρατιωτικών με τους οποίους μπορούμε να μιλούμε. Οι υπόλοιποι είναι κατατρομαγμένοι.»

Από την φωτεινή πλευρά, η στρατιωτική κηδεμονία, τουλάχιστον στα χαρτιά, δεν αποτελεί πια απειλή. Υπό τους νέους κανόνες, που επέβαλε η κυβέρνηση τον περασμένον Αύγουστο, οι χερσαίες δυνάμεις, το ναυτικό και η αεροπορία, όλοι υπάγονται στον υπουργό Αμύνης, έναν πολίτη. ΄Ολες οι υπό στρατιωτική διοίκηση ακαδημίες και τα λύκεια έκλεισαν και ο πρόεδρος θα διορίζει τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Εθνικής Άμυνας που ιδρύεται σε αντικατάστασή τους.

Απόφοιτοι των ισλαμικών σχολών κληρικών, που προηγουμένως αποκλείονταν από το στράτευμα, θα μπορούν να εντάσσονται. ΄Ετσι, τεχνικώς ειπείν, στη νέα Τουρκία, θα μπορεί κάποιος να είναι ταυτόχρονα Ιμάμης και Στρατηγός, περίπου όπως οι Οθωμανοί σουλτάνοι, που ήσαν μαζί Χαλίφηδες και Διοικητές. ΄Ετσι και ο Ερντογάν μπορεί να διεκδικήσει αυτούς τους τίτλους για τον εαυτό του.


* Η Αμπερίν Ζαμάν είναι δημοσιογράφος που κάλυψε την Τουρκία, τους Κούρδους και την Αρμενία για την Ουάσιγκτων Ποστ, την Νταίηλυ Τέλεγκραφ, τους Λος ΄Αντζελες Τάϊμς και την Φωνή της Αμερικής. ΄Ηταν σχολιαστής στην φιλελεύθερη τουρκική Ταράφ και την επίσης τουρκική Χαμπερτούρκ.

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Patrick Buchanan 1.8-2017

[Στον καθημερινό αγώνα που καταβάλλει για να αφυπνίσει τους Αμερικανούς πολίτες στην πραγματικότητα ταχείας κατολίσθησης σε πολυμέτωπες καταστροφικές συρράξεις ανά την υφήλιο, ο άλλοτε λογογράφος του προέδρου Νίξον, από τους κορυφαίους συντηρητικούς πολιτειολόγους και πρώην υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, προβάλλει εδώ το διαμορφούμενο σκηνικό μιας Αμερικής κατά πάντων.Oι υπογραμμίσεις είναι το ιδίου.]

Μετάφραση Μ. Στυλιανού

To Σάββατο ο Κιμ Γιονκ Ουν εδοκίμασε ένα διηπειρωτικό πύραυλο, βεληνεκούς ικανού για να πλήξη την αμερικανική επικράτεια. Βελτιώνει τώρα την ακρίβειά του και μιαν πυρηνική κεφαλή αρκετά μικρή για να ταιριάζει στον πύραυλο και να ανθέξει στην επανείσοδό της στην ατμόσφαιρα.
Η επιδίωξη του είναι σαφής, εκτός εάν πιστεύουμε πως ο Κιμ είναι ένας αυτοκτονικός παράφρων. Θέλει αυτό που θέλει κάθε πυρηνική δύναμη –την ικανότητα να πλήξει την πατρίδα του εχθρού του με τρομακτικά αποτελέσματα, προκειμένου να τον αποτρέψει να του επιτεθεί.
Ο Κιμ επιθυμεί την αναγνώριση και τον σεβασμό για το καθεστώς του και από τις ΗΠΑ, που με σάρωση καταιγιστικών βομβαρδισμών από το 1950-53 απέκοψαν την Βόρειο Κορέα από την χερσόνησο.
Που μας αφήνει αυτή η πραγματικότητα; Κατά τον Cliff Cupchan του Eurasia Group, « Οι ΗΠΑ τίθενται ενώπιον ενός διλήμματος: ή δέχονται την Βόρειο Κορέα στην πυρηνική λέσχη, ή εξαπολύουν  ένα πυρηνικό πλήγμα, προκαλώντας τεράστιο αριθμό αμάχων θυμάτων.»
Είναι η ώρα της αλήθειας. Αμερικανικές κυρώσεις εναντίον της Βορείου Κορέας, όπως αυτές που ψήφισε το κογκρέσο την περασμένη βδομάδα, δεν πρόκειται να σταματήσουν τον Κιμ να αποκτήσει διηπειρωτικούς πυραύλους. Είναι πολύ κοντά στον στόχο του.
Και οποιαδήποτε προληπτική επίθεση στη Βόρειο Κορέα θα προκαλέσει μιαν αντεπίθεση κατά της Σεούλ από το συγκεντρωμένο πυροβολικό στην αποστρατικοποιημένη ζώνη, προκαλώντας δεκάδες χιλιάδες νεκρούς Νοτιοκορεάτες, μαζί με Αμερικανούς στρατιωτικούς και τις οικογένειές τους.
Θα έχουμε εμπλακεί σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο μέχρι τέλους με τη Βόρειο Κορέα, έναν πόλεμο στον οποίο ο αμερικανικός λαός δεν θέλει να πολεμήσει.
Το Σάββατο, ο Πρόεδρος Τραμπ εξέφρασε στο Τουίτερ την απογοήτευσή του για την άρνηση της Κίνας να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά: «Δεν κάνουν τίποτα για μας με την Βόρειο Κορέα, μόνο κουβέντες. Δεν θα επιτρέψουμε πια να συνεχιστεί αυτό. Η Κίνα θα μπορούσε εύκολα να λύσει το πρόβλημα.»
Την Κυριακή αμερικανικά βομβαρδιστικά Β-1Β πέταξαν πάνω από την Κορέα και ο αεροπορικός διοικητής Ειρηνικού προειδοποίησε ότι οι μονάδες του είναι έτοιμες να πλήξουν την Βόρειο Κορέα « με ταχύτατη, θανάσιμη και συντριπτική ισχύ.»
Ωστόσο, επίσης την Κυριακή, ο Ξι Ζινπίνγκ επιθεώρησε μια τεράστια παρέλαση τανκς, αεροπλάνων, στρατού και πυραύλων, ενώ Κινέζοι αξιωματούχοι κορόιδευαν τον Τραμπ ως «πρασινόκερω πρόεδρο» και «κακομαθημένο παιδί», που μπλοφάρει με την Βόρειο Κορέα. Είναι πράγματι; Θα το δούμε σύντομα.
Όπως δήλωσε ο Ιάπωνας πρωθυπουργός Σίντζο ΄Αμπε, ο Τραμπ υποσχέθηκε την Δευτέρα πως «θα πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα» για να προστατέψει τους συμμάχους των ΗΠΑ. Και η πρεσβευτής στον ΟΗΕ Νίκη Χάλι ξεφώνησε: «Ο καιρός για λόγια τελείωσε».
Πάμε δηλαδή για στρατιωτικό ξεκαθάρισμα και πόλεμο με τον Βορρά; Οι αγορές, σημειώνοντας ρεκόρ πάλι την Δευτέρα, δεν έδειχναν να το νομίζουν.
Αλλά η Βόρειος Κορέα δεν είναι ο μόνος δυνητικός αντίπαλος με τον οποίο οι σχέσεις μας χειροτερεύουν τάχιστα.
Μετά την μαζική ψήφιση από το κογκρέσο των νέων κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας την περασμένη βδομάδα και την υπογραφή του Προέδρου Τραμπ, που ο νόμος του αφαιρεί την εξουσία να άρει τις κυρώσεις χωρίς την έγκριση του κογκρέσου, η Ρωσία εγκατέλειψε τις ελπίδες της για μια επαναπροσέγγιση με την Αμερική του Τραμπ. Την Κυριακή, ο Πούτιν διέταξε την περικοπή του προσωπικού της αμερικανικής πρεσβείας και των προξενείων κατά 755 θέσεις.
Ο Δεύτερος Ψυχρός Πόλεμος, που άρχισε όταν προωθήσαμε το ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας και βοηθήσαμε στην ανατροπή ενός φιλορωσικού καθεστώτος στην Ουκρανία, ψυχραίνει τώρα περισσότερο. Να περιμένετε απάντηση της Μόσχας στην εχθρότητα του κογκρέσου όταν ζητήσουμε την βοήθειά της στη Συρία και με την Βόρειο Κορέα.
Οι κυρώσεις της περασμένης βδομάδας θα πλήξουν και το Ιράν, επειδή εδοκίμασε ένα πύραυλο για τοποθέτηση δορυφόρου σε τροχιά, παρά το γεγονός ότι η συμφωνία για τα πυρηνικά απαγορεύει μόνο βαλλιστικούς πυραύλους ικανούς να φέρουν πυρηνικές κεφαλές. Απτόητοι Ιρανοί δηλώνουν πως οι πυραυλικές δοκιμές τους θα συνεχιστούν.
Τις τελευταίες ημέρες είδαμε ακόμη αμερικανικά πολεμικά και ιρανικά σκάφη ακτοφυλακής σε μεγάλη εγγύτητα, με τα αμερικανικά να ρίχνουν φωτοβολίδες και προειδοποιητικές βολές. Τα αεροπλάνα και τα πολεμικά μας βρέθηκαν επίσης πολλές φορές πολύ κοντά σε ρωσικά και κινεζικά σκάφη και αεροπλάνα στην Βαλτική και στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Ενώ ανησυχεί για ένα πόλεμο με την Βόρειο Κορέα, η Ουάσιγκτων μοιάζει να ξερογλείφεται για έναν πόλεμο με το Ιράν. Πράγματι. Η απειλή του Τραμπ να κηρύξει το Ιράν παραβάτη της συμφωνίας για τα πυρηνικά δείχνει να έρχεται σύγκρουση. Και αναρωτιέται κανείς. Εάν το κογκρέσο είναι αποφασισμένο να συγκρουστεί με την πηγή του κακού που είναι το Ιράν γιατί δεν ακυρώνει την αγορά και την προαναγγελία πρόσθετης αγοράς από το Ιράν των 140 και αεροπλάνων που οι Μουλάδες έχουν παραγγείλει από την Μπόινγκ;
Γιατί πουλάμε αμερικανικά αεροπλάνα στους «μεγαλύτερους υποστηρικτές της τρομοκρατίας στον κόσμο»; Αφήστε στην Αιρμπάς να πάρει το χρήμα του αίματος.
Προφανώς, οι αμερικανικοί πόλεμοι στο Αφγανιστάν, στην Συρία, στην Υεμένη και στη Σομαλία δεν φτάνουν για να κορέσουν το Κόμμα του Πολέμου. Τώρα μας θέλει να οδηγήσουμε τους Σουνίτες στη Μέση Ανατολή να εξοντώσουνε τους Σιίτες, που κυριαρχούν στο Ιράν, στο Ιράκ, στη Συρία και στον Νότιο Λίβανο και αποτελούν την πλειοψηφία στο Μπαχρέϊν και στις πετρελαιοπαραγωγούς περιοχές της Σαουδικής Αραβίας.
Η εκστρατεία προσφέρεται σχεδιασμένη στους Αμερικανούς στρατιωτικούς. Ο Πρόεδρος Τραμπ θα χρειαστεί στρατεύματα, ακόμη και του μεταλλαγμένου φύλου που αποκλείει.
Ανάμεσα στους λόγους για τους οποίους ο Τραμπ κατατρόπωσε τους Δημοκρατικούς αντιπάλους του το 2016 ήταν ότι έδειχνε να μοιράζεται την αμερικανική επιθυμία εσωστρέφειας.
Ωστόσο σήμερα οι σχέσεις μας με την Κίνα και την Ρωσία είναι τόσο κακές όσο ήταν επί δεκαετίες, ενώ γίνεται ανοιχτά συζήτηση για πόλεμο με το Ιράν και τη Βόρειο Κορέα.

Ήταν αυτό για το οποίο ψήφισε η Αμερική, η αυτό εναντίον του οποίου εψήφισε;
Continue reading

Ακτιβιστής στις 1

Δεν είμαστε καλά! Αποκλείεται να είμαστε καλά! Η κυβέρνηση κατασκευάζει τσάμπα "δημοκρατικές" ειδήσεις με τη σημαία ως σημαίνον. Η αντιπολίτευση τζογάρει σε αυτές, προτάσσοντας ένα θέμα με το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση (: αριστεία). Και ο Τύπος κάνει φασαρία για ένα θέμα που λύθηκε με κριτήρια μάλλον "εθνικής αγοράς" στο Δημοτικό του Μαρασλείου πριν από δεκαετίες!
Αναφέρομαι σε ένα "σκάνδαλο" στο οποίο υπήρξα άθελά μου πρωταγωνιστής. Υπήρξα η εξαιρετική περίπτωση μαθητή δημοτικού που ως σημαιοφόρος του Μαρασλείου παρήλασα δύο συνεχείς χρονιές: στην πέμπτη και στην έκτη τάξη. Κάποιοι γονείς ενοχλήθηκαν όταν πληροφορήθηκαν ότι ένας μαθητής της πέμπτης τάξης - και όχι της έκτης - ορίστηκε ως σημαιοφόρος. Εγώ δεν ενοχλήθηκα ακριβώς, αλλά, αν και έμπλεος υπερηφάνειας, φοβήθηκα. Γιατί επέλεξαν εμένα, θα τα καταφέρω στον δύσκολο αυτό ρόλο; Ήταν "βαρύ το έργο", μεγάλη η απόσταση στην παρέλαση, ενώ περιελάμβανε εκκλησιασμό στον Άγιο Διονύσιο, στην Σκουφά. Ας μην συζητήσουμε για το ψυχολογικό βάρος! Γιατί, λοιπόν, εμένα; Στο κάτω-κάτω, αν και καλός μαθητής, δεν νομίζω ότι ήμουν ο καλύτερος.
Επειδή τότε επικρατούσε η άποψη πως ο σημαφόρος εκτός από καλός μαθητής έπρεπε να διαθέτει και παράστημα. Και εγώ τύχαινε να έχω το μεγαλύτερο ανάστημα στο σχολείο ήδη από την πέμπτη και "λεβέντικη κορμοστασιά", η οποία την επομένη της παρελάσεως δεν έμοιαζε και τόσο λεβέντικη - πονούσα παντού!
Αναγνωρίζω πως η περίπτωσή μου ήταν ένα αντιδημοκρατικό φαινόμενο σε αντιδημοκρατικούς καιρούς, αλλά δεν μπορώ να παραγνωρίσω το γεγονός πως η σημαία ως "οπτικό σλόγκαν", κατά Arthur Koestler, δεν είναι βραβείο για τον καλύτερο μαθητή, αλλά μια σημείωση του σχολείου για να τραβά την προσοχή με κολακευτικό τρόπο και να ικανοποιεί παράλληλα πατριωτικές ταυτίσεις. Άλλωστε, τα οπτικά σλόγκαν δεν είναι υπόθεση του καλύτερου μαθητή, αλλά του καλύτερου διαφημιστή! Μα, ο άριστος δεν αποτελεί την καλύτερη διαφήμιση για το σχολείο του, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί τον καλύτερο διαφημιστή του; Πού, στην παρέλαση επί τη ευκαιρία κάποιας εθνικής επετείου; Δεν είμαστε καλά!
Δεν μιλάμε για το σύμβολο του σχολείου, στο εθνικό σύμβολο αναφερόμαστε, το οποίο έχει να κάνει με την εθνική συνείδηση και όχι την επιβράβευση της καλύτερης μαθητικής επίδοσης. Αν ήθελες να συνδέσεις τον σημαιοφόρο του εθνικού μας συμβόλου με την αριστεία, τότε αντί για εκλογές για την Εθνική Αντιπροσωπεία θα έπρεπε να διεξάγεις έναν πανελλήνιο διαγωνισμό για βουλευτές, με τους καλύτερους στην βαθμολογία διαγωνιζόμενους να σχηματίζουν κυβέρνηση!
Σαχλαμάρες και υποκρισία από έναν εσμό πατρώνων και πελατών, προσδεμένων αιωνίως στο άρμα της διαπλοκής ή/και της οικογενειοκρατίας και παρεοκρατίας. Το οπτικό μας (εθνικό) σλόγκαν έχει δικαίωμα να το "σηκώσει ψηλά" και να παρελάσει, κρατώντας το στα χέρια του, οποιοσδήποτε μπορεί να σηκώσει την ιδέα του και το αντικειμενικό του βάρος.
Η ελληνική σημαία δεν είναι βραβείο, ούτε λαχνός, είναι βάρος ασήκωτο για όσους συνεχίζει να λέει κάτι ως εθνικό σλόγκαν. Ούτε ο άριστος κάνει την ελληνική σημαία, ούτε η σημαία τον άριστο. Μακάρι να υπήρχε στην χώρα μας η πολιτική αρετή να συνδεθεί το οπτικό μας σλόγκαν με την κοινωνική προσφορά, με την αντιρατσιστική αγωγή, με την βιοοικονομική συμπεριφορά, την εντιμότητα και τον αγώνα για πρόοδο (κοινωνική, αισθητική, επιστημονική, τεχνολογική).
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)