Articles by "Πολιτική άποψη"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πολιτική άποψη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

του Nicolas Bonnal, Dedefensa org, Reseau International, 7-10-17

H επίσκεψη του βασιλιά Σαλμάν της Αραβίας στη Ρωσία, που ανακοινώθηκε ως σημαντική, αποδεικνύεται  πως όντως ήταν σε υπερθετικό βαθμό, τόσο ως σύμβολο όσο και ως ουσιαστικός παράγων υπολογισμού των νέων σχέσεων επιρροής στην Μέση Ανατολή.
Προτιμούμε πράγματι την χρήση του όρου σχέσεις επιρροής αντί  του κλασσικού « σχέσεις  ισχύος», απλώς για να υπογραμμίσουμε το προφανές ότι η επιρροή σήμερα, όπως και η επικοινωνία, έχουν ένα ρόλο βασικό, στην ουσία αποφασιστικό. Δεν ζούμε πλέον σε μιαν εποχή της γεωπολιτικής αλλά σε μιαν εποχή που χαρακτηρίζουμε ως της «Ψυχοπολιτικής».
Στην περίπτωση της Ρωσίας, η ισχύς ( η ρωσική επέμβαση στη Συρία) δεν ήταν και δεν είναι ένας ευθύς παράγων πίεσης στους διάφορους δρώντες, για να τους κάνει να στραφούν προς την Μόσχα, αλλά ένας έμμεσος παράγων ενίσχυσης της επιρροής, της έλξης που ασκεί η Μόσχα επ’ αυτών. Η σχέση δεν είναι τόσο αυτή του καταναγκασμού, που μια δύναμη ασκεί σε μιαν άλλη (την ισχύ), όσο αυτή της επίδειξης της, στην οποία η άλλη πλευρά είναι ευαίσθητη, (επιρροή).
Από αυτή την άποψη ο Σαουδικός παράγων είναι ακόμη πιο σημαντικός και πιο πειστικός. Δεν είναι η ώρα ούτε ενδιαφέρει να πει κανείς ότι η Σαουδική Αραβία είναι πλέον «σύμμαχος της Μόσχας» και ακόμη λιγότερο  «φίλος της Μόσχας», ιδιαίτερα όταν αυτοί οι προσδιορισμοί έχουν πολύ σχετική αξία στην διπλωματία, πολύ περισσότερο όταν η επιρροή και η επικοινωνία κατέχουν την θέση που έχουν. Αντίθετα, στο επίπεδο του συμβόλου, το οποίο είναι ένα μέτρο εξαιρετικά σημαντικό της επιρροής, σημειώθηκε μια κίνηση θεμελιώδους σημασίας. Η απόδειξη παρουσιάστηκε με τον κατάλογο των συμφωνιών που αφορούν στους εξοπλισμούς. Πρόκειται για τον τομέα-κλειδί  σχέσεων αποκλειστικότητας από το 1945 με τους Αγγλοσάξονες ( ΗΠΑ κυρίως, Βρετανία πολύ λιγότερο - και την Γαλλία πρόσφατα και συμπληρωματικά- αποκλειστικών σχέσεων ασφάλειας της Αραβίας με το Δυτικό στρατόπεδο. Αυτή η αποκλειστικότητα μπήκε υπό αμφισβήτηση δομικά με την ρώσο-σαουδική συμφωνία, που αφορά σημαντικά και δομικής σημασίας συστήματα ( τους πυραύλους εδάφους-αέρος S-400) και τις προοπτικές συνεργασίας (ρωσική υπόσχεση βοήθειας στην ανάπτυξη τεχνολογιών που θα επιτρέψουν στην Σαουδική Αραβία να αποκτήσει μια βιομηχανία όπλων.)
Δεν θα αποδώσουμε ιδιαίτερη άμεση σημασία στα γεγονότα από την πρακτική άποψη, ακόμη και στις προοπτικές, δοθέντος ότι όλα αυτά πρέπει να συγκεκριμενοποιηθούν. Αλλά το σύμβολο είναι σημαντικό σε ότι αφορά το μήνυμα που οι Σαουδάραβες απευθύνουν στις ΗΠΑ και στο Δυτικό στρατόπεδο. Μήνυμα που έχει την σημασία μιας διαπίστωσης γεγονότος επιβεβαιωμένου, όχι απλά πρόβλεψης, ή μέσου πίεσης ή απειλής: «Τελείωσε, δεν είστε πια οι παιδαγωγοί της περιοχής και αυτό θα έχει καθοριστικές συνέπειες για τις σχέσεις μας.»
Φυσικά αυτός ο ίδιος τομέας των εξοπλισμών χρησιμοποιείται στο δημοσίευμα του Zero Hedge της 5ης Οκτωβρίου, που παρατίθεται πιο κάτω, για να καταδείξει τον θρίαμβο της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή στην συμβολική στιγμή της δεύτερης επετείου της ρωσικής επέμβασης στη Συρία, πειστικά εξ άλλου εξεικονιζόμενου από τις αποφασιστικές επιτυχίες στο μέτωπο. Περιέργως οι Ρώσοι επέδειξαν στην Συρία το αντίθετο αυτού που κηρύσσουν ακούραστα από πενταετίας, ότι η η δύναμη των όπλων δεν μπορεί να είναι το μέσο για την λύση της κρίσης. Βέβαια, η ρωσική επιτυχία που επέφερε την αποφασιστική ανανέωση της ισχύος του συριακού στρατού δεν τερματίζει την σύρραξη, αλλά ήταν το εργαλείο της ριζικής ανατροπής που επιτρέπει να πιστεύουμε στην δυνατότητα μιας ειρήνευσης, της οποίας οι Ρώσοι θα είναι οι απολύτως απαραίτητοι παιδαγωγοί. Το πρακτορείο Zero Hedge συνοψίζει λοιπόν αυτή την νέα πραγματικότητα με αυτή την ειρωνική παρατήρηση:
«Αυτό σημαίνει ότι μετά το Ιράν και την Τουρκία, η ρωσική πολεμική μηχανή επεκτάθηκε προς την Σαουδική Αραβία, η οποία ωστόσο είχε ακόμη παραγγείλει αμερικανικά οπλικά συστήματα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων αυτό το καλοκαίρι.
Θα είναι το Ισραήλ ο επόμενος στον κατάλογο των αγοραστών ρωσικών όπλων;»

Η παρατήρηση είναι ειρωνική αλλά το ερώτημα δεν είναι αβάσιμο. Κατά την γνώμη μας υπάρχει μια πραγματική δυνατότητα ανάπτυξης σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Ισραήλ και στο επίπεδο των εξοπλισμών,  με την δεδομένη πολύπλοκη υφή των σχέσεων των δύο χωρών και την πολιτική της Ρωσίας δυνάμενη να δημιουργήσει μιαν εντελώς νέα κατάσταση στην Μέση Ανατολή. Εξ άλλου, δεν είναι η στιγμή, πως θα το έλεγε κανείς –κατάλληλη;
Φυσικά, καθώς το ένα εξηγεί το άλλο, η διεύθυνση της αμερικανικής πολιτικής τελεί σε κατάσταση αδυναμίας και κατατεμαχισμού που δύσκολα θα μπορούσε να ανασυνταχθεί και να αντιδράσει. (Φαινόμενο «Ουάσιγκτον- η-τρελή», πίσω από ένα πρόεδρο παραγωγό αταξίας, ενός αστέρα τηλεθεάματος, με την παραστατική διαπίστωση της διευθύντριας του δικτύου Russia Today, Μαργαρίτας Σιμονιάν: «Δεν υπάρχει πλέον μια μοναδική Ουάσιγκτον (κέντρο της αμερικανικής εξουσίας). Υπάρχουν πολυάριθμες μικρές Ουάσιγκτον πού εργάζονται η μια εναντίον των άλλων.»
Είναι αρκετά πιθανό ότι οι ΗΠΑ θα αναγκασθούν να ακολουθήσουν μια περισσότερο αμυντική στάση, προσπαθώντας να διατηρήσουν ότι τους μένει από πιέσεις γραφειοκρατίας και διαφθοράς για να διασώσουν ότι θα τους περιερχόταν ως «μερίδιό τους στην αγορά» της Αραβίας (αντί της αποκλειστικής νομής της). Αλλά οι καιροί πέρασαν από τότε που μπορούσαν να επαναφέρουν έναν δύστροπο σύμμαχο στον «ίσιο δρόμο» της αποκλειστικής προμήθειας αμερικανικού οπλισμού. Το είδαμε αυτό με το τουρκικό πείσμα για την αγορά αυτών των ίδιων S-400, παρά τις τρομερές πιέσεις του ΝΑΤΟ εναντίον αυτής της προμήθειας.
΄Οπερ σημαίνει ότι η επιτυχία του Πούτιν είναι τέτοια ώστε να μπορούμε να μιλάμε για «θρίαμβο». Σε κάθε περίπτωση, η θέση των Ρώσων είναι πρωτότυπη: Δεν πρόκειται καθόλου για κυριαρχία, με μια στάση ενεργητική, αν όχι και επιθετική, με τις τακτικές του καταναγκασμού και την ηγεμονική συμπεριφορά. Η προσοχή εστιάζεται πρωτίστως στα ρωσικά συμφέροντα, με την μοναδική φροντίδα της συμμετοχής στον έλεγχο μιας καταστάσεως την οποία η Ρωσία κρίνει πολύ επικίνδυνη για την περιοχή και κάτ΄ επέκταση για την ίδια, εάν δεν ληφθούν μέτρα αντιμετώπισής της. Αυτή η στάση υπαγορεύει κατά συνέπεια μιαν επέμβαση, η οποία θα πρέπει να γίνει μέσα στα νόμιμα πλαίσια και να μη δημιουργεί την εντύπωση ηγεμονισμού.

Είναι λοιπόν «με την αξία τους» που οι Ρώσοι οικοδόμησαν μέσα σε 3-4 χρόνια μια τεράστια βάση επιρροής, φέρνοντας με το μέρος τους εμπλεκόμενους εξαντλημένους από την αναταραχή που προκαλούν οι ΗΠΑ, το Δυτικό Μπλοκ και το Σύστημα. Ο θρίαμβος του Πούτιν του αξίζει, αλλά είναι κυρίως σύμφωνος με την λογική απέναντι στην κοινωνική προοδευτική  ανισορροπία του Δυτικού Στρατοπέδου.
 Ας ελπίσουμε μονάχα, για το καλό τους, ότι οι Ρώσοι δεν θ’ αλλάξουν στάση, ότι η επιτυχία δεν θα τους κάνει να χάσουν την αίσθηση του μέτρου και αυτό το είδος της φυσικής μετριοφροσύνης που χαρακτηρίζει την διπλωματία τους, κρατώντας την αυστηρά μέσα στο πλαίσιο των κανόνων ενός κόσμου πολυκεντρικού, παράλληλα με μια θαυμαστή σταθερότητα στη δράση.


Ο Νικολά Μπονάλ είναι γνωστός Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος, πτυχιούχος του περίφημου Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού και ανωτέρου πτυχίου φιλολογίας.


Mετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Μια Ζωή Κωνσταντοπούλου που λέει τα πράγματα με το όνομά τους έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε στη σημερινή συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Αυτιά.
Με αφορμή της πρόσκλησής της στην τηλεόραση (από τις λίγες φορές...) για τη συμβολική πράξη ανυπακοής με το  "σήκωμα της μπάρας" στα διόδια, εξήγησε με αποκαλυπτική σαφήνεια την διαφορά στον τρόπο απόδοση δικαιοσύνης στο καθεστώς που ζούμε, από την μια, της φυλάκισης του άνεργου Στράτου Δασκαρόλη επειδή αρνήθηκε να πληρώσει το πρόστιμο των διοδίων και από την άλλη να κυκλοφορούν ελεύθεροι ο Μπόμπολας, ο Γεωργίου, ο Μαντέλης, ο Τσοχατζόπουλος, ο Διώτης, ο Τσουκάτος, ο Σημίτης και τα άλλα λουλούδια.

Χωρίς περιστροφές και καθαρά διατύπωσε την άποψη ότι δεν έχουμε δημοκρατία αλλά «ένα σύστημα που έχει επιβληθεί στους πολίτες με το έτσι θέλω», κάνοντας γενικότερη αναφορά για την ανακολουθία προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική που ακολουθεί σήμερα.  Δεν παρέλειψε να χαρακτηρίσει τα στελέχη του κυβερνητικού κόμματος «λιγούρια της εξουσίας».
Παράδειγμα «γελοιότητας και ξεπεσμού» χαρακτήρισε την μεθόδευση που ακολουθήθηκε με «φωτογραφικές διατάξεις», για την εξέλιξη της επαγγελματικής καριέρας της συζύγου του πρωθυπουργού, τονίζοντας το όργιο ρουσφετολογικών προσλήψεων σε δημόσιες θέσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Το σημερινό καθεστώς των Μνημονίων είναι καθεστώς δικτατορίας», υπογράμμισε η Ζ. Κωνσταντοπούλου ενώ τόνισε ότι για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία εκποιούνται πρώτες κατοικίες πολιτών μέσω των πλειστηριασμών. Εστρεψε τα βέλη της επίσης ενάντια σε όσους παραπληροφορούν και συκοφαντούν τα κινήματα κατά των πλειστηριασμών αναφέροντας ότι ανάμεσα σ’ αυτούς βρίσκεται και ο όμιλος των ΜΜΕ που ελέγχει ο Αλαφούζος.
Μένοντας στο ίδιο θέμα χαρακτήρισε τους συμβολαιογράφους που πρωτοστατούν για να περάσει η λαϊκή περιουσία στα χέρια αρπακτικών - κορακιών «δοσίλογους που εξαπολύουν μια ανεπίτρεπτη επίθεση στην κοινωνία» και δεσμεύτηκε ότι θα δώσει τα ονόματά τους στην δημοσιότητα.

Η πρόεδρος της «Πλεύσης Ελευθερίας» ολοκλήρωσε την τοποθέτησή της σχολιάζοντας το σχέδιο προϋπολογισμού που κατατέθηκε πριν μερικές μέρες στην βουλή και που για άλλη μια φορά δεν περιλαμβάνει τις γερμανικές οφειλές κι αποζημιώσεις.
Ανήγγειλε την Πανελλαδική Συνάντηση Εργασίας της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ που θα γίνει από 27 έως 29 Οκτωβρίου στην Αθήνα.


του ακτιβιστή

Πολλοί από μας θα ήθελαν  να βρίσκονταν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας και συμπαράστασης στον  ανυπότακτο Στράτο Δασκαρόλη, που αρνούμενος να πληρώσει το πρόστιμο για την πράξη ανυπακοής του βρίσκεται έγκλειστος στις φυλακές της Καλαμάτας.
Τα γνωστά μιντιακά παπαγαλάκια, από κοινού με ένα ξεπουλημένο πολιτικό σύστημα, φουσκώνουν σκόπιμα και αισχρά την ανάμειξη σε υπόθεση απαγωγής επιχειρηματία ενός από τους απαγωγείς, τονίζοντας ότι συμμετείχε στα κινήματα δεν πληρώνω και ενάντια στους πλειστηριασμούς κατοικιών.

Να όμως που κάποιοι δεν δειλιάζουν, ούτε υποστέλλουν την σημαία της αντίστασης στο κίβδηλο πολιτικό σύστημα και δεν κάνουν εκπτώσεις ανάλογαμε τον καιρό και τις συγκυρίες. 

Μπροστάρισσα για άλλη μια φορά στους κοινωνικούς αγώνες η Ζωή Κωνσταντοπούλου, βρέθηκε στην Καλαμάτα στις διαμαρτυρίες υποστήριξης του Στράτου Δασκαρόλη, αφού κατά την μετάβασή της προκλητικά πέταξε το γάντι στο σύστημα, σηκώνοντας τις μπάρες των διοδίων κατά την μετάβασή της στην πρωτεύουσα της Μεσσηνίας. Και μάλιστα βιντεοσκοπήθηκε η πράξη.

Είναι μια καθαρά πολιτική πράξη που επιχειρεί να ακυρώσει τις προσπάθειες σπίλωσης των αγώνων. Είναι μια ενθάρρυνση από την επικεφαλής της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της ανυπακοής σε έναν βρώμικο και υποταγμένο πολιτικό σμάρι δεσμεύσεων σε συμφέροντα και δανειστές.
Να τι έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό: 

Ξεκινάω από Αθήνα για Καλαμάτα.
Για να στηρίξω τον Στράτο Δασκαρόλη, τον συμπολίτη μας που μπήκε στη φυλακή γιατί δεν πλήρωσε διόδια.
Η σημερινή δράση είναι Δεν Πληρώνω τα Διόδια, στηρίζοντας την πράξη ανυπακοής του Στράτου.
Τα λέμε στις 7 στην Καλαμάτα, στη συγκέντρωση συμπαράστασης στο Στράτο Δασκαρόλη!

Και ακόμη:

Διόδια Νο4Στο δρόμο για Καλαμάτα.Δεν Πληρώνω τα Διόδια, στηρίζοντας την πράξη ανυπακοής του Στράτου Δασκαρόλη.Του συμπολίτη μας που μπήκε στη φυλακή γιατί δεν πλήρωσε διόδια.Στις 7.00 η συγκέντρωση!


Και να θυμίσουμε τι είχε δηλώσει η Ζωή, πριν λίγες μέρες,  για την παγκόσμια μέρα των δικαστών:

Σήμερα είναι η μέρα της Δικαιοσύνης.
Συνειδητά δεν πήγα στις πανηγυρικές εκδηλώσεις των Δικαστών.
Γιατί η Ελληνική Δικαιοσύνη σήμερα είναι υπόδουλη κι εντεταλμένη.
Και αυτοί που θα έπρεπε να την υπερασπιστούν πρώτοι, οι έλληνες δικαστές, δεν το κάνουν.
Σε λίγο θα βρίσκομαι στο πλευρό του Στράτου Δασκαρόλη, που πριν 5 μέρες καταδικάστηκε σε φυλάκιση από την Ελληνική Δικαιοσύνη, γιατί δεν πλήρωσε διόδια κι αρνήθηκε να καταθέσει τις πινακίδες του.
Ο Στράτος είναι φυλακή, κρατούμενος στο Τμήμα της Καλαμάτας, κι ο Μπόμπολας κυκλοφορεί ελεύθερος.
Σήμερα είναι και η επέτειος της επανένωσης των 2 Γερμανιών, το 1990.
Από την οποία είναι πλήρως απαιτητές οι Γερμανικές Οφειλές. 341 δις ευρώ τουλάχιστον.
Η Γερμανία αρνείται να πληρώσει ακόμη και για την αμετάκλητη απόφαση για τα θύματα του Διστόμου.
Εδώ και 20 χρόνια!
Η Ελληνική Δικαιοσύνη το ανέχεται.
Και ο Στράτος καταδικάσθηκε σε φυλακή, που δεν πλήρωσε διόδια στον Μπόμπολα και στη Hochtief.
Ο Στράτος υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια όλων μας.
Κι είναι καθήκον μας να τον υπερασπιστούμε.


Αφορμή γι’ αυτές τις γραμμές είναι η αντιπαράθεση της πλειοψηφίας της δημοτικής αρχής του δήμου Λαμίας και της αντιπολίτευσης για τους 47 απολυμένους της καθαριότητας και την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας στο Δήμο. Η απόλυση, και μάλιστα η αναίτια, είναι καθαρή βία. Και ποιος ξεκίνησε τη βία; Οι εργαζόμενοι; η αντιπολίτευση; ή η δημοτική αρχή;

Είναι ξεκάθαρο ότι η απόλυση των 47 συμβασιούχων εργαζομένων σημαίνει τουλάχιστον 30 θέσεις εργασίας λιγότερες κι ένα σημαντικό ποσό χρημάτων να απουσιάζει από την αγορά της Λαμίας. Γιατί οι αμοιβές των εργαζομένων είναι χρήματα που οδηγούνται στην κατανάλωση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.  Με βάση την σύμβαση με τον ΦΟΔΣΑ, θα προσληφθούν 18 εργαζόμενοι, ενώ απολύθηκαν 47, και από τα χρήματα που δαπανώνται, το 24% αφορά ΦΠΑ και το 18% τουλάχιστον είναι το νόμιμο εργολαβικό κέρδος. Η δημοτική αρχή θα μπορούσε να ανανεώσει τις συμβάσεις των εργαζομένων με βάση την απόφαση της κυβέρνησης και να επιμείνει να προσληφθούν μόνιμοι στις ανταποδοτικές υπηρεσίες καθαριότητας του Δήμου, όπως κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των δήμων όλης της χώρας.
  
Είναι γνωστό ότι προεκλογικά η σημερινή πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου ποτέ δεν ανέφερε ότι θα ιδιωτικοποιήσει τις υπηρεσίες καθαριότητας. Αντίθετα μάλιστα, έκανε κριτική στην προηγούμενη δημοτική αρχή γιατί δεν φρόντισε να έχει προσλάβει μονίμους στην καθαριότητα για να μην ταλαιπωρείται η πόλη με τα κενά των οκτάμηνων και των δίμηνων συμβάσεων. Με μια τέτοια πρόταση δεν θα άγγιζε ούτε διψήφιο νούμερο και όχι το 32,4% που πήρε την πρώτη Κυριακή∙ πόσο μάλλον να γίνει πλειοψηφία την δεύτερη Κυριακή των εκλογών.

Είναι επίσης γνωστό ότι δεν τις έκριναν παράνομες τις αποφάσεις οι εργαζόμενοι. Ούτε η αντιπολίτευση. Ο Ελεγκτής Νομιμότητας και χωρίς τις προσφυγές της αντιπολίτευσης είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει το νόμο. Με λίγα λόγια, η δημοτική αρχή αρνείται τη νομιμότητα κι αυτό το θεωρεί «μη βία». Και θέλει όλοι να μπουν στο «τρυπάκι» της δικής της παρανομίας…

Η κοινωνία μας σήμερα μαστίζεται από την αρρώστια της ανεργίας. Η ανεργία είναι αρρώστια∙ κι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Πέρα των άλλων οικονομικών συνεπειών, ο άνεργος είναι άρρωστος ψυχολογικά, σωματικά και άρρωστη είναι ολόκληρη η οικογένεια. Αυτό είναι που σπρώχνει πολλούς στην απόγνωση, στα συσσίτια με το κεφάλι σκυφτό, στις κοινωνικές δομές για το «χαρτζιλίκι» της φιλανθρωπίας «της κοινωνίας των πλουσίων» και τους νέους, τα παιδιά μας, οικονομικούς πρόσφυγες - όχι μετανάστες… - στις χώρες του κόσμου μακριά από την όμορφη πατρίδα. Και θέλουν κάποιοι, να απολύονται αναίτια οι εργαζόμενοι και να σκύβουν το κεφάλι με το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω». Και θέλουν τους άνεργους να «κραυγάζουν» σιωπηλά!

Τα οικονομικά προβλήματα της κοινωνίας και του Δήμου είναι τεράστια. Κι αντί την φυγή προς τα εμπρός, η δημοτική αρχή επιλέγει την στείρα αντιπαράθεση. Αντί τη συζήτηση για τα θέματα του στρατηγικού σχεδιασμού, της παραγωγικής ανασυγκρότησης της τοπικής οικονομίας, της ήπιας βιώσιμης τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής, της ενεργειακής βιώσιμης αυτάρκειας, της ολοκληρωμένης διαχείρισης των απορριμμάτων, τη διαχείριση της παράκτιας ζώνης και της κοιλάδας του Σπερχειού, αναδεικνύει τις διαφορές με την αντιπολίτευση ως μείζον θέμα. Αντί να δείξει ότι το παρελθόν διδάσκει αρνητικά την αυτοδιοίκηση, αναπαλαιώνει το σύστημα και επιλέγει ό,τι πιο αναχρονιστικό στην πολιτική διαχείρισης της πλειοψηφίας.

«Η μειοψηφία μπορεί και να έχει δίκιο, η πλειοψηφία πάντα κάνει λάθος» λέει ο Ερρίκος Ίψεν. Παραδεχθείτε και μια φορά ότι κάνετε λάθος… Ευθύνες έχουμε όλοι ως πολίτες∙ και ο καθένας ξεχωριστά. Και είναι επιβεβλημένο, ειδικά σήμερα, να έχουμε πλήρη συναίσθηση των ευθυνών μας για τα πολιτικά πράγματα.

Τελικά όμως εδώ επιβεβαιώνεται ο Νίτσε, που λέει: «πολιτικός είναι κάποιος που διαιρεί τους ανθρώπους σε δυο τάξεις: σε υποχείρια και σε εχθρούς». Κι εσείς κύριε δήμαρχε είσαστε «πολιτικός» και όχι «αυτοδιοικητικός». Και γι’ αυτό θέλετε και την αντιπολίτευση «σιωπηλή». Θα σας βόλευε… για να εξυπηρετηθούν πολιτικά ο ιδεολογικός σας χώρος και οι πολιτικές σας φιλοδοξίες.

Λαμία, 5/10/2017

του Paul Craig Roberts, Foreign Policy Journal, 28-9-17

H Δυτική Ευρώπη είναι δέσμια της Ουάσιγκτον και θα προχωρήσει στην καταστροφή της μάλλον παρά να διαχωρίσει την θέση της από την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον.

Το κατωτέρω άρθρο Αμερικανού «παλαιοσυντηρητικού» καθηγητή, υπουργού οικονομικών, αρχισυντάκτη της Γουόλ Στρητ Τζέρναλ και συγγραφέα διεθνούς φήμης θα σκοντάψει σε κάποια σημεία του σε εδραιωμένες απόψεις αναγνωστών (και αντιθέτων ιδεοληψιών), αλλά η επιμονή στην ανάγνωση μπορεί τελικά να μη κριθεί ως απώλεια χρόνου
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Παρά τις σαφείς ενδείξεις ότι η Ουάσιγκτον έχει επιλέξει την οδό της σύρραξης με την Ρωσία και την Κίνα, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν έχουν εγείρει αντίρρηση. Η Πολωνία, η Ουκρανία και οι Βαλτικές χώρες φαίνεται να ζητούν μεγαλύτερη σύγκρουση, ή ταχύτερη πορεία προς την σύρραξη. Οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν έχουν εκλέξει ηγεσίες έτοιμες ν’ αποκηρύξουν το καθεστώς δουλείας στην Ουάσιγκτον και ν’ ακολουθήσουν μιαν ορθολογική πολιτική απέναντι στη Ρωσία.

Την (προ)περασμένη Κυριακή oι γερμανικές εκλογές ήσαν μια ευκαιρία για το γερμανικό εκλογικό σώμα να αποδοκιμάσει την δουλική στην Ουάσιγκτον ΄Ανγκελα Μέρκελ και την Χριστιανοδημοκρατική ΄Ενωση (CDU)και σε κάποιο βαθμό το έκαναν. Αλλά δεν θα το μαθαίνατε ποτέ από την ειδησεογραφία

Οι τίτλοι των ειδήσεων έλεγαν πως η Μέρκελ κέρδισε και τέταρτη θητεία. Στις ΗΠΑ η παρέα της Χίλλαρυ τονίζουν πως ο Τραμπ έχασε την λαϊκή ψήφο, αλλά η Μέρκελ την έχασε κατά 70%. Μόνο 3 Γερμανοί στους 10 την ψήφισαν. Η ψήφος του κόμματός της έπεσε από το 41,6% των περασμένων εκλογών σε κάτι λιγότερο του 33%.

Ο συνεταίρος της Μέρκελ στον κυβερνητικό σχηματισμό, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) υπέστη επίσης μείωση της εκλογικής δύναμής του, που το οδήγησε σε άρνηση συμμετοχής σε νέο κυβερνητικό συνασπισμό με την Μέρκελ. Αυτό σημαίνει πως η Μέρκελ θα πρέπει να προσφύγει στο Ελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (FDP), το οποίο συγκέντρωσε το 10,7% των Ψήφων και στους Πράσινους, που απέσπασαν το 8,9%. Αυτός ο συνασπισμός συγκεντρώνει τα 52,6%, από το οποίο μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση.

Η «νίκη» της Μέρκελ ήταν τέτοια ήττα ώστε ίσως να την ωθεί στην οδό της εξόδου.

Που πήγαν οι ψήφοι που έχασε το κόμμα της Μέρκελ και των εταίρων της στην κυβέρνηση, το SPD;

Επήγαν σ’ ένα νέο κόμμα που έχει κατέβει για τη Γερμανία και όχι για την Ουάσιγκτον, όχι για τους πρόσφυγες των πολέμων της Ουάσιγκτον και όχι για την σύγκρουση με τη Ρωσία. Αυτό το κόμμα, η Εναλλακτική Για την Γερμανία (ΑfD), είναι τώρα το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα, με 12,6% των ψήφων και 94 έδρες στην γερμανική Βουλή.

Επειδή το κόμμα είναι εναντίον της μαζικής εισόδου Μουσουλμάνων μεταναστών, που υποστηρίζει η Μέρκελ και εναντίον της πολιτικής της Ουάσιγκτον κατά της Ρωσίας, το φόρτωσαν αμέσως με τον χαρακτηρισμό « άκρα αριστερά», που συνοδεύεται με ναζιστικά υπονοούμενα.

Με άλλα λόγια αν ορθώνεις το ανάστημά σου για την πατρίδα σου και για τον λαό σου είσαι ναζιστής.

Ο γερμανικός λαός έχει υποστεί τέτοιαν πλύση εγκεφάλου από την Ουάσιγκτον, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ώστε οι Γερμανοί αισθάνονται μόνο ενοχή και τρόμο για οτιδήποτε λέγεται πως είναι «άκρα δεξιά». Και ωστόσο η τρίτη μεγαλύτερη ψήφος πήγε στο κόμμα της «άκρας δεξιάς».

Οι εβραϊκές οργανώσεις πήγαν να λυσσάξουν για την εκλογική επιτυχία του Α f D. Ο Χίτλερ αναστήθηκε… και τα παρόμοια. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως οι Εβραίοι είναι τόσο παρανοϊκοί. Αναρωτιέται κανείς συχνά μήπως οι εβραϊκές οργανώσεις έχουν κάποιο άλλο σχέδιο στο μυαλό τους.

Είναι φανερό, στη Γερμανία ένα πολιτικό κόμμα που δεν θέλει να βρίσκεται σε σύγκρουση με τη Ρωσία, ή η χώρα του να είναι η χωματερή για τα ανθρώπινα υπολείμματα των πολέμων της Ουάσιγκτον στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική, προσδιορίζεται από τα εκπορνευόμενα ΜΜΕ, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στον Καναδά, στην Βρετανία, στην Αυστραλία ακόμη και στα αγγλόγλωσσα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, όπως το Σπούτνικ, ως «άκρα δεξιά».

Μολονότι είναι ενθαρρυντικό να βλέπει κανείς το 12,6 % του γερμανικού λαού να αφυπνίζεται, η ψήφος φαίνεται να οφείλεται λιγότερο στην επαπειλούμενη σύρραξη με την Ρωσία και περισσότερο στο να μην είναι η Γερμανία ο χώρος απόρριψης των ανθρώπινων ερειπίων των πολέμων της Ουάσιγκτον. Πως κρίνει κανείς αυτές τις δυο απειλές για την Γερμανία;

Η Γερμανία δεν υπάρχει -ούτε υπάρχει Ευρώπη- εάν η Ουάσιγκτον φέρει στον κόσμο τον πυρηνικό πόλεμο. Η Γερμανία δεν υπάρχει εάν η χώρα κατακλυσθεί από άλλους λαούς διαφεύγοντες τις θηριωδίες της Ουάσιγκτον στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική.

Στην πρώτη περίπτωση στην Γερμανία δεν απομένει τίποτα. Στην δεύτερη περίπτωση υπάρχει μια χώρα που δεν είναι πια Γερμανία.

Καθ’ όλες τις υπάρχουσες ενδείξεις, η Δυτική Ευρώπη είναι δέσμια της Ουάσιγκτον και θα πορευθεί και στην καταστροφή της παρά να διαχωρίσει την στάση της από την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον. Αλλά υπάρχουν σημάδια ελπίδας σε τμήματα της Ανατολικής Ευρώπης.

Αντίθετα προς την Γερμανία, κάποιες από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης αρνήθηκαν να δεχθούν τα καθορισμένα ποσοστά προσφύγων από τους πολέμους της Ουάσιγκτον. Η ίδια η Επιτροπή της ΕΕ αποδέχεται την δουλική αποστολή της ως χώρου απόθεσης των «παράπλευρων ζημιών» -κατά τον ευφημισμό που χρησιμοποιεί η Ουάσιγκτον για τα θύματα των πολέμων της για κέρδη και ηγεμονία- και ασκεί δίωξη στα μέλη της ΕΕ που αρνούνται τις ποσοστώσεις προσφύγων. Ο πρώην Πρόεδρος της Τσεχικής Δημοκρατίας Βάκλαβ Κλάους απάντησε στην επιμονή της Κομισιόν να επιβάλει τους πρόσφυγες στο τσεχικό έθνος, δηλώνοντας: «΄Ηρθε η ώρα ν’ αρχίσουμε να ετοιμάζουμε την έξοδο της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση.»

Ο δικτατορικός χαρακτήρας της ΕΕ είναι ένας σημαντικός λόγος για κάθε μέλος της να την εγκαταλείψει. Χώρες ήδη υποκείμενες σε λεηλασία από αμερικανικές πολυεθνικές εταιρείες και χρηματοπιστωτικές οντότητες δεν έχουν χρήματα για να συντηρούν και τα θύματα των παράνομων πολέμων της Ουάσιγκτον. Με το να προσπαθεί η Ε Ε να φορτώσει βιαίως στα μέλη της το εξωτερικό κόστος των πολέμων της Ουάσιγκτον αποδεικνύει πόσο είναι της Ουάσιγκτον εργαλείο.

Αλλά ο πιο σημαντικός λόγος για την Ανατολική Ευρώπη, ή πάντως το τμήμα της που έχει ακόμη την ικανότητα ανεξάρτητης σκέψης, είναι να αποφύγει τον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα. Η επιδίωξη της Ουάσιγκτον για παγκόσμια ηγεμονία οδηγεί τον κόσμο στον 3ον και τελικό Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι κυβερνήσεις της Ανατολικής Ευρώπης θα μπορούσαν να εμποδίσουν αυτόν τον επαπειλούμενο πόλεμο, αποσπώμενες από την υποτέλειά τους στην Ουάσιγκτον και δημιουργώντας μιαν ουδέτερη ζώνη ανάσχεσης μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.

Μια τέτοια ρεαλιστική συμπεριφορά από μέρους της Ανατολικής Ευρώπης θα μπορούσε ακόμη και να αφυπνίσει την Γερμανία, την Γαλλία και την Γερμανία στον ακραίο κίνδυνο που διατρέχουν ως υπηρέτες της Ουάσιγκτον.

Είναι απίστευτο, όπως έχω γράψει, ότι η Ουάσιγκτον δύο φορές κατηύθυνε επιθέσεις εναντίον της Ρωσίας στη Συρία. Αυτή η παραφροσύνη μπορεί να μην έχει καλή κατάληξη. Οι Αμερικανοί είναι τόσο άσχετοι ώστε δεν έχουν ιδέα για το ποιον τρομερό πόλεμο η αμερικανική τρέλα σιγοψήνει. Και προφανώς ούτε οι Ευρωπαίοι ούτε οι Βρετανοί αντιλαμβάνονται.

Αγαπητοί Ευρωπαίοι, ναι, η μη ευρωπαϊκή μετανάστευση είναι απειλή. Απειλή είναι όμως και ο πόλεμος με τη Ρωσία. Σήμερα, λόγω της έλλειψης ηγεσίας και της απουσίας αξιόλογης συνειδητοποίησης του κινδύνου από της πλευράς σας, είστε ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε για να σώσετε τους εαυτούς σας και εμάς τους υπόλοιπους.

Εξαντλημένη, εγκεφαλοπλυμένη, υπνωτισμένη, μπορεί η Ευρώπη να κάνει τίποτα εκτός του να υποκύψει στον θάνατο, τον δικό της και του κόσμου;


ABOUT THE AUTHOR

Dr. Paul Craig Roberts attended four of the finest universities, studied under two Nobel Prize-winners in economics, authored 20 peer-reviewed articles in journals of scholarship, and published four academic press peer-reviewed books, including Harvard and Oxford Universities, and seven commercially published books. His most recent book is The Neoconservative Threat to World Order: Washington's Perilous War for Hegemony.

Ένα καινούργιο όραμα που να εμπνέει για κοινωνική συνοχή και πάνδημη συμμετοχή είναι ζητούμενο στις μέρες μας. Ένα κοινωνικό όραμα που να συναρπάζει όλους τους Έλληνες. Τί άραγε να χρειάζεται για να γεννηθεί ένα τέτοιο όραμα;

Ανάμεσα στους όρους, που φαίνεται να είναι απαραίτητοι, είναι και εκείνοι που συμβάλλουν στον προσδιορισμό και την ικανοποίηση των κοινών αναγκών των πολιτών και του λαού, που δεν θα εξικνούνται από το σήμερα για να εξαντλούνται στο αύριο. Και τούτο, γιατί οι ανάγκες που είναι τόσο βραχύβιες, δεν έχουνε τον καιρό να απεκδυθούν την επιθυμία ή την παραίσθηση, και να ωριμάσουνε, να βελτιστοποιηθούνε. Δεν έχουνε τον καιρό να ξεχωρίσουν οι ανάγκες από τις απαιτήσεις, και να διακριθεί σαφώς η ικανοποίησή τους από το ενδεχόμενο της λαϊκιστικής διανομής (και προσφοράς ευκαιριών ή προνομίων) ή της δημαγωγικής και εικονικής εξαγγελίας φτηνών υποσχέσεων.

Είναι κοινή εμπειρία, ότι οι σημαντικές ανάγκες που δεν ικανοποιούνται όταν προκύπτουν, χάνουν την σειρά τους, επειδή έρχονται νέες. Και η στασιμότητα που είναι η φυσική συνέπεια [όταν δεν είναι η αδιάφορη ευημερία και η καταναλωτική ευμάρεια], δεν είναι η μόνη ουσιαστική απώλεια. Καμμιά φορά, οι απώλειες, είναι τραγικά πιο επιτακτικές, απειλητικές, και επικίνδυνα παρούσες.

Μοιάζει η κοινωνική και η εθνική ζωή, σαν μια διαρκή ετοιμασία για την πυροπροστασία, την πλημμύρα ή τον παγετό. Δεν εξαιρούμε από αυτή την εικόνα ούτε την προσωπική ή την επαγγελματική ζωή.

Όπως ετοιμαζόμαστε για να μην μας "πιάσει" η φωτιά και η πλημμύρα, έτσι, δηλαδή διαρκώς και προνοητικά, πρέπει να γρηγορούμε, όχι μόνο για το μέλλον, αλλά και για το παρόν, που είναι πιο επιτακτικό από το μέλλον.

Γιατί το παρόν, δεν αποτελεί, παρά το μέλλον ενός παρελθόντος, στο οποίο, ενδεχομένως, υπήρξαμε αδιάφοροι κι άπραγοι.

Με τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος, ιδιώτης ή επιχειρηματίας, πρέπει να ετοιμάζεται. Να καταρτίζεται και να εργάζεται προσωπικά για την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του και την απόκτηση δεξιοτήτων. Κι ακόμη, να φιλοτιμείται ώστε να συμμετέχει και να συμβάλλει στην προσωπική και στην κοινωνική ευδαιμονία.

Όλοι εμείς, οι ενήλικες, έχουμε την ευθύνη των πράξεων και των παραλείψεών μας. Της προετοιμασίας και της ετοιμότητάς μας. Της προνοητικότητας και της επιμέλειας των βημάτων και των προσπαθειών μας. Και στο κάτω-κάτω μιλάμε για τις δικές μας επιλογές, θα πεί κάποιος, λάτρης της ατομικής "του" ελευθερίας.

Το ζήτημα γίνεται περίπλοκο, όταν πρέπει να ασχοληθούμε με τα καθήκοντα και τις ευθύνες μας. Αυτά που αφορούν τους αποδέκτες των ενεργειών μας. Τα παιδιά μας, τους μαθητές μας, τους γονείς μας, τους πολίτες, τον λαό, τους διοικούμενους ή τους δικαζόμενους.

Γιατί δεν νοείται ενήλικας άνθρωπος χωρίς ευθύνες προς τρίτους, εκτός εάν αυτός πάσχει διανοητικά ή είναι υπέργηρος.

Στην δημιουργία ανεύθυνων συντελεί, κατά κοινή εμπειρία, η λαθεμένη παιδαγωγική και πολιτική των αρμοδίων. Αυτό συμβαίνει όταν

Οι μαμάδες υποκαθιστούν τα παιδιά τους στα καθήκοντά τους ή τις ευθύνες τους.
Οι γονείς προμηθεύουν προσόντα στους βλαστούς τους, που οι ίδιοι δεν τα έχουν. Ή,
σύζυγοι που οικειοποιούνται την εξουσία του άλλου συζύγου και διατάσσουν ή "υπογράφουν" αναρμοδίως.
Κι όταν Υπουργοί παιδείας κατεργάζονται την διευκόλυνση των εκπαιδευομένων και όχι την παιδεία των υποψηφίων πολιτών.
Καθώς κι όταν η εξουσία με βάση την "θεωρία των παιγνίων", αντί να σχεδιάζει την διδαχή των νέων προκειμένου να γίνουν πεπαιδευμένοι πολίτες, συμβαίνει να αλλάζει τους όρους προς το πολιτικά συμφερότερο γι' αυτήν, αν διαπιστώσει ότι το εγχείρημα φαίνεται, να της προσδίδει πολιτικό κόστος!
Η απλούστευση, η διευκόλυνση, η υφαρπαγή, ο νεποτισμός και η δημαγωγία έχουν τον πρώτο και, κυρίως, τον άχρηστο, τον πιο καταστροφικό λόγο. Η προπαγάνδα, η χειραγώγηση, η κομματικοποίηση των πολιτών συνεπικουρεί το έργο της εξηλιθίωσης του μέσου ανθρώπου.

Η καθημερινή κοινωνική μας εμπειρία, αλλά και η ιστορική μας γνώση και η δημοσιογραφική ενημέρωση (με τα ρεπορτάζ από ό,τι συμβαίνει σε όλον τον κόσμο) μας έχουν καταδείξει ότι μπορούμε και πρέπει να προετοιμαζόμαστε. Κι ακόμη, μας έχουν δείξει, ότι συχνά, οι μεγαλύτερες καταστροφές έχουν επέλθει από αδιαφορία κι επιπολαιότητα των ίδιων των καταστρεφόμενων κι από εγκληματική πρόθεση των αντιπάλων τους. Αυτά θα βρούμε αν εντρυφήσουμε στις καταστροφικές πολιτικές, που σχεδιάστηκαν από κάποια επιτελεία σε βάρος αντιπάλων, προσώπων, λαών, χωρών, ή αλλοτρίων οικονομικών πόρων. Γιατί το κακό (που θα προκληθεί σε κάποιους) πάντοτε προετοιμάζεται από εκείνους που το μετέρχονται -επειδή τους εξυπηρετεί- ενώ το καλό και ωφέλιμο για τους ανθρώπους δεν προετοιμάζεται το ίδιο επιμελώς από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Αντιθέτως μάλιστα, υπάρχουν τόσοι και τόσοι που μας αποπροσανατολίζουν, μας διαιρούν, μας αποσυντονίζουν και μας εθίζουν στο εύκολο και στο ανέμελο, απολαυστικό παρόν.

'Ενα κοινωνικό όραμα προϋποθέτει και ταυτόχρονα αποδίδει, παιδεία, προετοιμασία, πίστη, κοινωνική συνοχή και ενότητα ζητουμένων, κι όχι ατομικές πολιτικές ατζέντες και ιδιοτελή οράματα από αναξιόπιστα πρόσωπα.

Τα οράματα του πολιτικού κόσμου σήμερα είναι ατομικές πρωτοβουλίες, για ατομικές εξελίξεις, ερήμην εκείνων των οποίων ζητείται η βοήθεια και η συμμετοχή, η στέρηση και οι θυσίες. Βλέπουμε διαγκωνισμούς για την εξουσία, μισθολογική κατοχύρωση κεκτημένων, διαδοχή πολιτικών θρόνων ελέω ονόματος και οικογενείας, ή κομματικής δράσης. [Μιλήσαμε ήδη για το πιο πρόσφατο trendy εκμαυλιστικό μας πολιτικό όραμα!].

Αλλά, χωρίς αρχές, χωρίς αξίες, χωρίς πίστη στο ζητούμενο, χωρίς κοινωνική οικουμενικότητα του ζητουμένου, και -κυρίως- χωρίς δεδομένη και προϋπάρχουσα την αξιοπιστία του οραματιστή, δεν υπάρχει προοπτική για κανένα όραμα.

«Στην κοινωνία όπου δεν συνυπάρχουν μεγάλος πλούτος 
και μεγάλη φτώχεια διαμορφώνονται τα πιο υγιή ήθη, 
γιατί εκεί δεν ευδοκιμούν ούτε η αλαζονεία, ούτε η αδικία ούτε ο φθόνος».
Πλάτων
Η «ανάπτυξη» είναι μία λέξη της μόδας στη χώρα μας και θεωρείται ως η λύση στο οικονομικό της πρόβλημα. Τι είδους ανάπτυξη όμως έχει επιτευχθεί στις διάφορες χώρες του κόσμου; Η «ανάπτυξη» ενίσχυσε το εισόδημα κάποιων (λίγων) σε παγκόσμια κλίμακα ενώ αντίθετα μείωσε το εισόδημα των περισσότερων. Αυτού του τύπου «ανάπτυξη» δημιούργησε τον καταναλωτισμό, την αστικοποίηση, το μεγαλύτερο διαχωρισμό των κοινωνικών τάξεων αλλά και την αδικία, την ανισότητα, τη βία και τη διαφθορά.

Στην Ελλάδα αυτή η ανισότητα, η αδικία και η διαφθορά είναι μία παλιά ιστορία. Γράφει ο Κυριάκος Σιμόπουλος: «Το κυριότερο γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας είναι το χαμηλό αναπτυξιακό επίπεδο και οι μεγάλες ανισότητες, φυσική συνέπεια των εθνικών περιπετειών, των επεμβάσεων και της εξάρτησης…Το ελληνικό κοινωνικό τοπίο: μια μικρή ομάδα προνομιούχων που κυριαρχεί επί ενάμισι αιώνα σε ένα κόσμο μαζικής φτώχειας. Αυτή η προκλητική ανισότητα, με τη συνεπικουρία εξωγενών παραγόντων, διαιώνισε τη στασιμότητα της κοινωνίας και τις εσωτερικές βίαιες αντιπαραθέσεις».

Παράλληλα με αυτή την ανάπτυξη των λίγων, ο Ούλριχ Μπεκ (1992) ανέφερε ότι αναπτύσσεται μία «επικίνδυνη κοινωνία», μία κοινωνία που χαρακτηρίζεται από ολοένα και αυξανόμενη αβεβαιότητα και εργασιακή ανασφάλεια καθώς και από έλλειψη γνώσης για το περίπλοκο πλέον περιβάλλον της καθημερινότητας (βλ.χρήση έξυπνων κινητών, Η/Υ κοκ).

Σε μία τέτοια κοινωνία αναπτύσσεται η διαφθορά που οφείλεται στην κακού τύπου «ανάπτυξη» με την αυξημένη ανισότητα και κοινωνική αδικία, στη βία που δημιουργεί η καταπιεστική καθημερινότητα του ατόμου αλλά και στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και στη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Η βία αναπτύσσεται ιδιαίτερα σε κοινωνίες που δέχονται γρήγορες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές (όπως η Ελληνική γι’αυτό και η αύξηση της εγκληματικότητας). Τα τρομοκρατικά χτυπήματα στις διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι δείγμα αυτής της βίας αλλά βία είναι και η διαρκής αστυνόμευση της κοινωνίας ως αντίδραση για τα χτυπήματα αυτά (και όχι μόνο). Βία είναι και ο κατευθυνόμενος κοινωνικός αυτοματισμός όπου οι κοινωνικές ομάδες έρχονται σε αντιπαράθεση. Δεν υπάρχει αλληλεγγύη και η βία υπερισχύει της ηθικής και της αίσθησης της κοινότητας («ο καθένας για την πάρτη του»).

Η βία γίνεται χρόνια όταν το κράτος είναι αδύναμο (το παρατηρούμε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα όπου ο οπορτουνισμός και ο ατομικισμός αλλά και το μίσος και ο φθόνος για τους άλλους αυξάνεται διαρκώς) αλλά και όταν το κράτος είναι πολύ δυνατό αλλά έχει προκληθεί αντίθεση εντός του (βλ. την εσωτερική κατάσταση των ΗΠΑ με τις διαμαρτυρίες εναντίον του Τραμπ και πιθανολογώ και της Γερμανίας εντός σύντομου χρονικού διαστήματος).

Σε τέτοιες συνθήκες, η διαφθορά αποτελεί μέρος του συστήματος όπως το έχουμε βιώσει πολύ καλά στην Ελλάδα πριν και κατά διάρκεια της κρίσης. Αποτελεί μέρος του συστήματος γιατί ειδικά για τα άτομα που δεν έχουν μεγάλη δύναμη αποτελεί τρόπο επιβίωσης βλ. «γρηγορόσημο» για την πιο γρήγορη διευθέτηση ζητημάτων και παράκαμψη της εχθρικής προς τον πολίτη γραφειοκρατίας, φακελάκια γιατρών, ρουσφέτι στον βουλευτή κοκ.

Η διαφθορά αποκτά τους άτυπους πλην ισχυρούς κανόνες της π.χ. εάν δεν δώσει ο πολίτης φακελάκι στον γιατρό η εγχείρηση θα καθυστερήσει, ο γιατρός δεν θα προσέξει μετεγχειρητικά τον ασθενή, ο γιατρός του ΕΟΠΥΥ δεν θα εξετάσει αλλά εμμέσως πλην σαφώς θα παραπέμψει τον ασθενή στο ιδιωτικό του ιατρείο κοκ. Το φακελάκι εάν δεν είναι υπό την μορφή χρημάτων θα είναι υπό την μορφή «δώρου». Υπόψη ότι η διαφθορά κατ’αυτό τον τρόπο συμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα και αποτελεί άλλο ένα από τα χαρακτηριστικά της παγκοσμιοποίησης.

Η παγκοσμιοποίηση και η «ανάπτυξη» αυτού του τύπου έχουν ως βάση τους τον νεοφιλελευθερισμό ο οποίος στηρίζεται από κέντρα όπως είναι το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα σε συνεργασία με τις τοπικές (οικονομικοπολιτικές) ελίτ οι οποίες κάποιες φορές εμφανίζονται και ως «σοσιαλιστικές».

Η παγκοσμιοποίηση καταστρέφει την τοπική κουλτούρα και την οικονομική δομή π.χ. οι συνεταιριστικές και κοινοτικές μορφές οικονομίας εξαφανίζονται όπως και οι μικρές επιχειρήσεις, οι άνθρωποι ενστερνίζονται αντιλήψεις όπως είναι το κυνήγι του χρήματος διαβρώνοντας έτσι τις υπάρχουσες ηθικές αξίες και δημιουργώντας την «ηθική» του καταναλωτισμού, της ανισότητας και της αδικίας όπου επιτυχημένος θεωρείται ο αποκτών με κάθε τρόπο, ακόμα και ανήθικο, χρήματα.

Η διαφθορά λοιπόν είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία της αρρώστιας όπως πολλοί υποστηρίζουν, αποκτά δε δομική μορφή σε «αποτυχημένα» κράτη όπως κατέστη η Ελλάδα όπου οι έννοιες της αλληλεγγύης και της πραγματικής φιλίας δεν υφίστανται χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν υφίσταται και σε κράτη που βρίσκονται σε καλύτερη οικονομικο-πολιτική κατάσταση.

Η παγκοσμιοποίηση είναι ο κυριότερος λόγος μαζί με την χαοτική κατάσταση που επικρατεί την οποία πολλές φορές προκαλούν οι ίδιες οι κυβερνώντες με την υποστήριξη που λαμβάνουν από το αδιαφανές τραπεζικό σύστημα και την υποστήριξη κάποιων λίγων πλούσιων χωρών. Τα εγκλήματα που πραγματοποιούνται εις βάρος των λαών είναι υπερεθνικά ως αποτέλεσμα του οικονομικού συστήματος της παγκοσμιοποίησης ενώ η εθνική κυριαρχία εξαφανίζεται συνεχώς. Την εξαφάνιση της εθνικής κυριαρχίας επεσήμανε και ο Μακρόν πρόσφατα στην ομιλία του στην Πνύκα (χώρο που ως νέοι υποτελείς παραχωρήσαμε) «Η πραγματική εθνική κυριαρχία πρέπει να δημιουργηθεί μέσα στην Ευρώπη».

Η διαφθορά λοιπόν αποτελεί μέρος του συστήματος το οποίο με την αυξανόμενη ανισότητα και φτώχεια για το μεγάλο μέρος του πληθυσμού και τον άκρατο καταναλωτισμό για το άλλο όχι μόνο υποβαθμίζει τη δημοκρατία και επιβάλλει τον απολυταρχισμό αλλά και δημιουργεί μία παγκοσμιοποιημένη εγκληματική κοινωνία (Bauman,2004).

Oποιαδήποτε μέτρα για την καταπολέμησή της διαφθοράς βλ. νέοι νόμοι, καλύτερη αστυνόμευση κτλ. είναι ημίμετρα γιατί το πρόβλημα είναι το ίδιο το σύστημα, το οποίο μπορεί να αλλάξει μόνο εάν οι άνθρωποι καταλάβουν το πρόβλημα και θελήσουν να το αλλάξουν όχι όμως ακολουθώντας κάποιες ξεπερασμένες ιδεολογίες.

Η συστημική προσέγγιση, κατά πολλούς, αποτελεί το ιδανικό μέσο για την καταπολέμηση της διαφθοράς και το ίδιο ισχύει για την πολλά υποσχόμενη ωστόσο ανέφικτη, με το υπάρχον νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, «ανάπτυξη».



Προτεινόμενα Αναγνώσματα

Μαστρογιάννη, Φ. Ραγιαδισμός και Νεοαποικιοκρατία. 
Διαθέσιμο στο:<http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/11/blog-post_21.html>
Μαστρογιάννη, Φ. Η Ανοδος του Σύγχρονου Απολυταρχισμού. Διαθέσιμο στο:<http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/05/blog-post_25.html>
Μαστρογιάννη, Φ. Χάος και ΕΕ. Διαθέσιμο στο:
<http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/03/blog-post_24.html>
Μαστρογιάννη, Φ. Ελλάδα και Εξάρτηση. 
Διαθέσιμο στο: <http://mastroyanni.blogspot.gr/2016/12/blog-post_26.html>
Σιμόπουλος, Κ. Η διαφθορά της εξουσίας. Εκδ. Πιρόγα.
TheToc.  Το μανιφέστο Μακρόν από την Πνύκα για τη «νέα Ευρώπη». Διαθέσιμο από: http://www.thetoc.gr/politiki/article/to-manifesto-makron-apo-tin-pnuka-gia-tin-nea-eurwpi

Bauman, Zygmunt. (2004). Wasted lives: modernity and its outcasts. Cambridge: Polity Press.
Beck, Ulrich. (1992). Risk society: towards a new modernity. London: Sage.
Clammer, John. Corruption, Development, Chaos and Social Disorganisation: Sociological reflections on corruption and its social basis. Διαθέσιμο στο:
<http://press-files.anu.edu.au/downloads/press/p191341/pdf/ch07.pdf>

του Mike Whitney, Unz Review, R.Insider 28-9-17

«Για περισσότερα από έξη χρόνια, οι Σύροι κατέβαλαν μεγάλες θυσίες για να υπερασπίσουν την χώρα τους απέναντι σ’ έναν τρομοκρατικό πόλεμο πρωτοφανούς αγριότητας. Ο συριακός λαός άνθεξε, σε πείσμα κάθε αντιξοότητας, γιατί ήξερε πως αυτός ήταν ένας πόλεμος που στόχευε να εξαφανίσει την χώρα του και μαζί της την δική του ύπαρξη. Αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση για κάθε λαό που μπορεί ν’ αντιμετωπίσει, τώρα ή στο μέλλον, παρόμοιες απόπειρες να τσακίσουν την θέλησή του και να τον στερήσουν την ελευθερία και κυριαρχία της χώρας του.»

Βαλίντ Αλ-Μουαλέμ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Συρίας. 
Δήλωση στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Η Ουάσιγκτον καθυστέρησε το σχέδιό της να ανυψώσει ένα σιδηρούν παραπέτασμα κατά μήκος της ανατολικής όχθης του Ευφράτη, προκειμένου να αναπτύξει τις κουρδικές της δυνάμεις εφόδου βαθιά στην επαρχία Ντέϊρ Εζόρ. Οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (ΣΔΔ) προήλαυναν ταχέως στα νότια επί σχεδόν μια βδομάδα για να προλάβουν την σταθερή προώθηση του Σύρο-Αραβικού Στρατού (ΣΑΣ)και τις επίλεκτες μονάδες του των «τίγρεων».

Ο εκπληκτικός θρίαμβος των κυβερνητικών δυνάμεων στο Ντέϊρ Εζόρ αποτέλεσε πλήγμα που θόλωσε την Ουάσιγκτον, προκαλώντας κάθε είδους επιπόλαιες αντιδράσεις, όπως επιθέσεις με όλμους και πυραύλους σε θέσεις των κυβερνητικών στρατευμάτων, μια συντονισμένη από τους Αμερικανούς αιφνιδιαστική επίθεση στην επαρχία του Ιντλίμπ και πλήθος άλλες προκλήσεις που απέβλεπαν να περισπάσουν την προσοχή από τον κύριο στρατηγικό στόχο, τις πλουτοφόρες πετρελαιοπηγές της κοιλάδας του Ευφράτη.

Επί του παρόντος οι ΣΔΔ είναι σε καλύτερη θέση να ελευθερώσουν τις πετρελαιοπηγές από τον έλεγχο των Τζιχαντιστών. Ωστόσο πρέπει να ερωτηθεί γιατί οι ΣΔΔ απέστρεψαν ξαφνικά την προσοχή τους από την πολιορκία της Ράκκα και έσπευσαν να στείλουν στρατεύματα στο νότο, στις πετρελαιοπηγές,εάν δεν είχαν την πρόθεση να διεκδικήσουν την ιδιοκτησία αυτών των πηγών ενέργειας και να εμποδίσουν τις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις να τις ανακτήσουν; Αυτή στην πραγματικότητα είναι η μόνη λογική εξήγηση της ενέργειάς τους. Και είναι προφανές ότι οι ΣΔΔ δεν ενεργούν για λογαριασμό τους, αλλά απλώς υπακούουν στις διαταγές της Ουάσιγκτον, εκτιθέμενοι σε μεγάλο κίνδυνο ( βομβαρδισμού από την ρωσική αεροπορία), απλώς για να ικανοποιήσουν την ασίγαστη δίψα της Ουάσιγκτον για πετρέλαιο.

Οι ενέργειες των ΣΔΔ επιβεβαιώνουν ότι η στηριζόμενη από τους Αμερικανούς πολιτοφυλακή δεν μπορεί πλέον να θεωρείται ως σύμμαχος της Συρίας που συμβάλλει στον αγώνα εναντίον των Ισλαμιστών τρομοκρατών. Οι ΣΔΔ είναι ένα ακόμη εχθρικό ανατρεπτικό σώμα, που εφαρμόζει τα αυτοκρατορικά σχέδια της Ουάσιγκτον.

Το μόνο ερώτημα είναι εάν ο Συριακός Στρατός και οι σύμμαχοί του θα μεταχειρισθούν αυτό το σώμα με την ίδια σκληρότητα που επιφυλάσσουν στους Τζιχαντιστές τρομοκράτες Αλλά φυσικά δεν έχει την δυνατότητα επιλογής, από την στιγμή που οι ΣΔΔ προσπαθούν να αρπάξουν ζωτικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, απαραίτητες για την επιβίωση της Συρίας.

Κοντολογίς, πληρεξούσιες των ΗΠΑ δυνάμεις και μέλη του συνασπισμού που υποστηρίζουν οι Ρώσοι οδεύουν προς στρατιωτική σύρραξη επειδή η Ουάσιγκτον εξάλειψε κάθε άλλη επιλογή.

Την Δευτέρα, η (κυρίως Κουρδική) πτέρυγα πληροφοριών των ΣΔΔ κατηγόρησε τις ρωσικές αεροδιαστημικές δυνάμεις ότι βομβάρδισαν της θέσεις τους πλησίον του εργοστασίου αερίου Κόνικο. Η Διοίκηση των ΣΣΔ εξέδωσε ανακοίνωση κατηγορώντας τη Ρωσία ότι ενισχύει τους Τζιχαντιστές εναντίον τους. Ανέφερε ότι ο βομβαρδισμός προκάλεσε τον θάνατο και τραυματισμό αριθμού μαχητών τους…ενώ προελαύνουν σε συντονισμό με τις δυνάμεις του Σφαιρικού Συνασπισμού.

«Σθεναρά καταδικάζουμε τις επιθέσεις των Ρώσων και των συμμάχων τους που υπηρετούν την τρομοκρατία και διαβεβαιώνουμε ότι δεν πρόκειται να μείνουμε αδρανείς αλλά θα χρησιμοποιήσουμε το δικαίωμά μας σε νόμιμη άμυνα», κατέληγε η ανακοίνωση.

Οι αυτό-αποκαλούμενες «Δυνάμεις του Σφαιρικού Συνασπισμού» είναι εφεύρεση της Ουάσιγκτον, η οποία ουδέποτε προσκλήθηκε να πολεμήσει στην Συρία και η οποία παραβιάζει την εθνική κυριαρχία της Συρίας. Επίσης ο ισχυρισμός ότι οι ΣΔΔ «θα αμυνθούν νομίμως» εναντίον των δυνάμεων της κυρίαρχης κυβέρνησης δεν είναι άξιος σχολιασμού. Οι ΣΣΔ δεν έχουν νόμιμο δικαίωμα να διεξάγουν στρατιωτικές επιχειρήσεις στην συριακή επικράτεια.

Επίσης κατά την δική του ομολογία, οι ΣΔΔ επιχειρούν να καταλάβουν το Εργοστάσιο Αερίου Κόνικο. Και την Δευτέρα προχωρούσαν νότια καταλαμβάνοντας τις πετρελαιοπηγές ΄Ιμπσα και Τάϊφα και κινούνταν νοτιότερα προς τις πετρελαιοπηγές της Τζάφρα.

Νομίζει η Ουάσιγκτον ότι ο Πούτιν είναι τυφλός, για να μην βλέπει τι συμβαίνει;

Φυσικά όχι. Η Ουάσιγκτον έχει στον νου της το πετρέλαιο και οι εντολοδόχοι της εκτελούν εντολές. Είναι απλό και ολοφάνερο. Αλλά υπάρχει ένα τεχνικό προβληματάκι: ΄Αν η Ουάσιγκτον θέλει το πετρέλαιο της Συρίας, θα πρέπει να πολεμήσει γι’ αυτό.


*Ο τίτλος του άρθρου στο αμερικανικό Unz Review ήταν « Αμερικανικό Σιδηρούν Παραπέτασμα στον Ευφράτη». Η αλλαγή του τίτλου στην ρωσική ιστοσελίδα αποτελεί καθ’ εαυτήν μήνυμα…


Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

του Στέφανου Σταμέλλου

Δημοσιεύτηκε στις 15/9/2017(ΦΕΚ 3250Β) η νέα ΚΥΑ για την ταχεία περιβαλλοντική αδειοδότηση των Πράσινων Σημείων σύμφωνα με την οποία τροποποιείται η Κοινή Υπουργική Απόφαση 171914/2013 - ΦΕΚ 3072/Β/3-12-2013 με τίτλο: «Πρότυπες Περιβαλλοντικές Δεσμεύσεις για έργα και δραστηριότητες της κατηγορίας Β της ομάδας 4: “Συστήματα Περιβαλλοντικών Υποδομών”, του παραρτήματος IV της Υ.Α. 1958/2012 (Β' 21), όπως εκάστοτε ισχύει.»

Με αφορμή αυτό είναι χρήσιμη μια ανασκόπηση της κατάστασης για τα Πράσινα Σημεία(ΠΣ). Είχε προηγηθεί η Υπουργική Απόφαση ΔΙΠΑ/οικ.37674/16 (ΦΕΚ 2471 Β/10-8-16): «Τροποποίηση και κωδικοποίηση της υπουργικής απόφασης 1958/2012 - Κατάταξη δημοσίων και ιδιωτικών έργων και δραστηριοτήτων σε κατηγορίες και υποκατηγορίες» ώστε να συμπεριληφθούν τα Πράσινα Σημεία και τα ΚΑΕΔΙΣΠ ως νέα υποομάδα με α/α 9β στην 4η ομάδα (Συστήματα περιβαλλοντικών υποδομών) έργων/δραστηριοτήτων για τα οποία απαιτείται περιβαλλοντική αδειοδότηση και η κατάταξή τους σε κατηγορίες γίνεται ανάλογα με την ικανότητα αποθήκευσης (Q) και το εάν βρίσκονται εντός ή εκτός οικισμού.

Για όσα υπάγονται στην κατηγορία Β (α) 20 t<Q<1.000 t εκτός ορίων οικισμών και πόλεων (β) Q<200 t εντός ορίων οικισμών και πόλεων απαιτούνται Πρότυπες Περιβαλλοντικές Δεσμεύσεις(ΠΠΔ), οπότε όπως αναφέρθηκε στην αρχή τροποποιήθηκε η αντίστοιχη ΚΥΑ για να τα συμπεριλάβει.

Επίσης με την υπ' αριθμ. οικ. 18485/2017 Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΦΕΚ Β’1412) «Καθορισμός των κατηγοριών και των προδιαγραφών των Πράσινων Σημείων (ΠΣ), των Κέντρων Ανακύκλωσης, Εκπαίδευσης και Διαλογής στην Πηγή (ΚΑΕΔΙΣΠ), των Γωνιών Ανακύκλωσης (ΓΑ) και των Κινητών Πράσινων Σημείων (ΚΙΠΣ), σύμφωνα με το άρθρο 38 του ν. 4042/2012, όπως ισχύει» τέθηκαν ορισμένες προδιαγραφές για την κατασκευή και λειτουργία των ΠΣ οι οποίες μπορεί στην πορεία να αποδειχθούν ανεπαρκείς.

Π.χ. στο άρθρο 6 αναφέρει τις επιτρεπόμενες εργασίες:
Παρ. 1. Στα ΠΣ και στα ΚΑΕΔΙΣΠ πραγματοποιούνται οι ακόλουθες εργασίες:
α. συγκέντρωση των αντικειμένων/αποβλήτων προς επαναχρησιμοποίηση/ ανακύκλωση αντίστοιχα, σε κάδους, κοντέινερ ή άλλου τύπου περιέκτες,
β. χειροδιαλογή στην περίπτωση αστοχιών,
γ. εξασφάλιση ζύγισης εξερχόμενων ποσοτήτων και όπου είναι δυνατόν εισερχομένων ποσοτήτων, και προαιρετικά:
δ. συμπαγοποίηση (δεματοποίηση, συμπίεση).

Από τη μία επιτρέπει τη χειροδιαλογή στην περίπτωση αστοχιών, γιατί αλλιώς κινδύνευαν να χαρακτηριστούν ΚΔΑΥ αυξάνοντας τις απαιτήσεις κατασκευής και λειτουργίας, από την άλλη όμως δεν επιτρέπει άλλες εργασίες διαχείρισης, όπως θρυμματισμό, κομποστοποίηση, κλπ, για τις οποίες θα απαιτείται ξεχωριστή αδειοδότηση.

Το αναφέρω γιατί στον πίνακα 2 του παραρτήματος 1 λέει ποια υλικά δέχεται το Πράσινο Σημείο. Δέχεται βιοαπόβλητα κήπων και πάρκων, αλλά δεν μπορεί να γίνεται θρυμματισμός και κομποστοποίηση και επίσης δεν δέχεται βιοαπόβλητα κουζίνας, οπότε γενικά η κομποστοποίηση είναι εκτός των ΠΣ.

Επίσης μία παρατήρησης αφορά στην παρ. 4δ του ίδιου άρθρου 6 όπου αναφέρει την υποχρέωση “τακτικής απομάκρυνσης των υλικών που συγκεντρώνονται ανάλογα με το ρυθμό συγκέντρωσης και κατ’ ελάχιστον μία φορά το μήνα, ώστε αφενός να μην υπάρχει υπέρβαση της ονομαστικής αποθηκευτικής ικανότητας των ΠΣ ή ΚΑΕΔΙΣΠ και αφετέρου να διατηρείται η ευταξία του χώρου”. Η υποχρέωση απομάκρυνσης των υλικών μία φορά το μήνα καθορίζει και την ικανότητα αποθήκευσης του ΠΣ. Βέβαια στις εργασίες που επιτρέπονται λέει «εξασφάλιση ζύγισης εξερχόμενων ποσοτήτων και όπου είναι δυνατόν εισερχομένων ποσοτήτων», αλλά αν δεν ξέρεις τα εισερχόμενα πώς θα ξέρεις το ισοζύγιο των υλικών και την αποθηκευτική ικανότητα του ΠΣ, ώστε να αποφύγεις να παραμένουν υλικά για μεγάλο χρονικό διάστημα στο ΠΣ και να μετατρέπεται σε μικρό ΧΑΔΑ (π.χ. κλαδιά, μπάζα) ή να δημιουργείται παραεμπόριο.

Πέραν της επικαιροποίησης της νομοθεσίας που είναι μεν χρήσιμη αλλά μέχρι τώρα δε σταματούσε την αδειοδότηση των Πράσινων Σημείων ως χώρους προσωρινής αποθήκευσης, γιατί αυτό είναι ουσιαστικά και τώρα, δεν προχωράει καθόλου η ένταξη έργων Πράσινων Σημείων με αποτέλεσμα να μην οδεύει κανένα προς υλοποίηση πανελλαδικά σε αντίθεση με τις ΜΕΑ. Και δεν αναφέρομαι σε μικρά ΠΣ μέσα στις πόλεις αλλά σε μεγάλα ΠΣ που θα δέχονται ένα μεγάλο αριθμό υλικών και θα έχουν και δυνατότητα για επιδιόρθωση, επαναχρησιμοποίηση, κλπ.

Άρα, το κενό μας είναι οι ΚΥΑ και οι Οδηγοί για Πράσινα Σημεία; ή μήπως φταίει κάτι άλλο που είναι η έλλειψη προτεραιότητας στη χρηματοδότηση για την εκπαίδευση, την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωση;

Λαμία, 29.9.2017

του Marco Marjanovic, R.Insider, 26-9-17

Oι Ντάνφορντ και Γκερασίμωφ συζήτησαν στο τηλέφωνο την ίδια εβδομάδα που οι υφιστάμενοι τους, επικεφαλής των επιχειρήσεων στη Συρία, συναντιόνταν αυτοπροσώπως.

Αμερικανοί στρατιωτικοί αποκάλυψαν ότι την περασμένη εβδομάδα είχαν την πρώτη συνάντησή τους με τους επικεφαλής της ρωσικής επέμβασης στη Συρία Ρώσους στρατηγούς.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε προκειμένου να προσπαθήσουν να αμβλύνουν τον αμερικανο-ρωσικό ανταγωνισμό στην ανατολική Συρία που απειλεί να εξελιχθεί σε στρατιωτική σύγκρουση.

«Είχαν μια συζήτηση πρόσωπο με πρόσωπο, και άπλωσαν χάρτες και γραφικές παραστάσεις» στην πρώτη συνάντηση αυτού του είδους, δήλωσε σε ενημέρωση στο Πεντάγωνο ο συνταγματάρχης Ράϊαν Ντίλον, εκπρόσωπος στη Βαγδάτη του υπό αμερικανική ηγεσία συνασπισμού δυνάμεων εναντίον των Τζιχαντιστών εξτρεμιστών.

Δόξα νάχει ο Κύριος. Το πρώτο θετικό σημάδι, στο κρεσέντο των απειλών, των προειδοποιήσεων, των κατηγοριών και των αντί-κατηγοριών που εκτοξεύονταν στην κούρσα για τον Ευφράτη, ήταν ότι Αμερικανοί και Ρώσοι συνέχιζαν να συνδιαλέγονται. Μάλιστα, τώρα μαθαίνουμε ότι αύξησαν τις επαφές τους, όπως ακριβώς έπρεπε.

Για την χαλάρωση των εντάσεων στη Συρία υπάρχει μια μόνιμη τηλεφωνική γραμμή για τις αεροπορικές επιχειρήσεις, μια άλλη σε συνεχή λειτουργία γραμμή για τις χερσαίες επιχειρήσεις και τέλος μια κατά περίσταση γραμμή για την άμεση επικοινωνία επιτελών, όπως συνέβη μεταξύ Ντάνφορντ και Γκερασίμωφ την περασμένη εβδομάδα επί μιαν ώρα.

Αλήθεια, κάτι καλό που βγήκε από όλη την ρώσο-αμερικανική ένταση που προκλήθηκε από τις αντίστοιχες στρατιωτικές επιχειρήσεις τους στη Συρία είναι ότι ανάγκασε τους στρατιωτικούς των δύο χωρών να συνομιλήσουν μεταξύ τους περισσότερο από οποτεδήποτε προηγουμένως, έστω και σε χαμηλότερο επίπεδο.

Εκτός από την αποφυγή ίσως μιας ρώσο-αμερικανικής σύγκρουσης στην ανατολική Συρία, που εύκολα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι πολύ πιο καταστροφικό, αυτή η επικοινωνία δίνει την ευκαιρία σε αξιωματικούς των δύο πλευρών να μάθουν να κατανοούν την άλλη πλευρά σε ένα περισσότερο ανθρώπινο επίπεδο.

΄Ισως το μέτρο του αντιπάλου τους που προσλαμβάνουν σ’ αυτές τις επικοινωνίες, ή οι επαφές που αναπτύσσουν, καταλήγουν στο να αποτρέψουν έναν αμερικανο-ρωσικό λανθασμένο στρατιωτικό υπολογισμό μετά από χρόνια ή και δεκαετίες.

Μετάφραση Μ.Σ.
                           Το έγκλημα στο Σαρωνικό είναι διαχρονικό

Από τη δεκαετία του 60 ο Νίκος Γκάτσος είχε περιγράψει στον “Εφιάλτη της Περσεφόνης” όσα συνέβησαν τον μισό και πλέον αιώνα μέχρι τις ημέρες μας στο Σαρωνικό κόλπο. Πιστεύουμε ότι δε θα μπορούσε να έχει γραφτεί κάποιο κείμενο   περισσότερο προφητικό για τον εφιάλτη (οικολογικό, οικονομικό και πολιτικό) που ζούμε σήμερα: Είχε προφητεύσει την κυριαρχία των κατασκευαστικών εταιρειών και την καταστροφή του φυσικού τοπίου με  την  τσιμεντοποίηση του Σαρωνικού (εκεί που φύτρωνε φλυσκούνι και άγρια μέντα, τώρα παζαρεύουν τα τσιμέντα). Είχε επισημάνει  την υποταγή των ιστορικών μνημείων στις κερδοσκοπικές επιδιώξεις των τουριστικών επιχειρήσεων (εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες, τώρα πετάνε τα αποτσίγαρα οι τουρίστες). Τέλος είχε προβλέψει και την κυριαρχία των πετρελαϊκών εταιρειών (το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο)  σε μια από τις ωραιότερες παράκτιες ζώνες
Είναι φανερό ότι τα οργανωμένα  συμφέροντα (εφοπλιστικό κεφάλαιο, πετρελαϊκές, κατασκευαστικές  και τουριστικές επιχειρήσεις) είχαν σχεδιάσει πολύ νωρίς το πώς θα κερδοσκοπούν στο Σαρωνικό  χωρίς κανένα έλεγχο,  με την αμέριστη βέβαια στήριξη των εκάστοτε κυβερνήσεων, αδιαφορώντας για τις καταστροφικές συνέπειες τόσο στο παράκτιο και θαλάσσιο περιβάλλον και τα ιστορικά μνημεία, όσο και στις τοπικές κοινωνίες:  Καταπατήσεις του αιγιαλού για κατασκευή αυθαίρετων  και παράνομων κτιριακών εγκαταστάσεων (ξενοδοχείων, εστιατορίων,  βιλών κ.α,) μόλυνση και ρύπανση από τα διαλυτήρια των πλοίων, εκτεταμένες περιφράξεις παραλιών με απαγόρευση πρόσβασης των πολιτών για κολύμπι, συνεχή εργατικά και οικολογικά ατυχήματα στα ΕΛΠΕ, στα άλλα διυλιστήρια και στα πλοία, είναι μόνο μερικές από τις  συνέπειες της ασύδοτης δράσης του κεφαλαίου.  
Η κατάσταση αυτή άλλαξε προς το χειρότερο στα χρόνια της εφαρμογής των μνημονίων. Από το 2011 που η κυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ,  υπηρετώντας πιστά τη μνημονιακή πολιτική, μίλησε  δια στόματος του κ. Σαμαρά για την περίφημη “Ριβιέρα” η αυθαιρεσία και η παρανομία στο Σαρωνικό έγιναν νόμος.  Το ναυάγιο του δεξαμενόπλοιου Αγία Ζώνη ΙΙ, που εξελίχθηκε σε οικολογική καταστροφή απροσδιόριστων διαστάσεων με την πετρελαιοκηλίδα να προκαλεί ρύπανση  με ανυπολόγιστες ζημίες άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα, και στη θαλάσσια χλωρίδα και πανίδα αλλά και τη ζωή των κατοίκων των παράκτιων δήμων και των νησιών του Σαρωνικού, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου,  στην  αυθαιρεσία και της καταπάτηση των νόμων και του Συντάγματος.
Όμως το 3ο  μνημόνιο και ιδιαίτερα το Υπερταμείο που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και   έχει αναχθεί σε ύψιστο νόμο του κράτους, καθιστώντας τη χώρα μας αποικία, έχει προκαλέσει και θα συνεχίσει  να προκαλεί για έναν αιώνα, και μέχρι να εκποιηθεί όλος ο δημόσιος πλούτος, πολλές μαύρες κηλίδες με ανυπολόγιστες συνέπειες  τόσο στην ελληνική οικονομία όσο και στην κοινωνία. Μεγάλο μέρος των κηλίδων αυτών αφορά το Σαρωνικό: Το ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά, του ιστορικότερου λιμανιού της Μεσογείου, στην κινέζικη εταιρεία Cosco με πλήρη καταπάτηση της ελληνικής νομοθεσίας, έστειλε το σινιάλο για την επιβολή της νέας φάσης αυθαιρεσίας και παρανομίας στο Σαρωνικό. Ακολούθησε το ξεπούλημα ολόκληρης της χερσονήσου της Βουλιαγμένης στην Αραβοτουρκιών συμφερόντων πολυεθνική Jermyn Real Estate με καταπάτηση της δασικής νομοθεσίας και του νόμου για τις αρχαιότητες. Τώρα έχει σειρά το Ελληνικό. Ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, κυβέρνηση και υπηρεσίες και από κοντά και ο δήμαρχος του Ελληνικού, Γιάννης Κωνσταντάτος, ψάχνουν να βρουν τρόπους να παραββιάσουν το νόμο για τις αρχαιότητες και τη δασική νομοθεσία προκειμένου να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της Lamda Develpoment  και του Λάτση και να τους παραχωρήσουν για τσιμεντοποίηση 6500 χιλιάδες στρέμματα παράκτιου ελεύθερου δημόσιου χώρου στην καρδιά του Σαρωνικού. Ο δήμαρχος Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης Γρηγόρης Κωσταντέλος, ανακοίνωσε περιχαρής την πώληση τριών ακτών του Δήμου (π.Κάμπινγκ, Β’ Πλαζ και η ελεύθερη ακτή της Βάριζας), των μόνων  ελεύθερων ακτών, επισημαίνοντας ότι θα πουληθούν με βάση τις ανάγκες και τα κριτήρια της …αγοράς. Το υπουργείο Άμυνας δίνει το πράσινο φως για την τσιμεντοποίηση του μικρού καταπράσινιου νησιού Φλέβες, απέναντι από τη Βουλιαγμένη (ήδη έχουν δει το φως της δημοσιότητας δύο “επενδύσεις”, η μία 1,5 έως και 2,5 δισ. Ευρώ και η άλλη  700 εκατ. Ευρώ). Το Συμβούλιο της Επικρατείας ανοίγει το δρόμο για τουριστικοποίηση του ιστορικού νησιού Υδρούσα. Ο κατάλογος βέβαια παρόμοιων αποφάσεων του κράτους  και πολλών δήμων, που αποτελούν την πηγή των αυθαιρεσιών και της παρανομίας και  στον κόλπο του Σαρωνικού είναι πολύ μακρύς.
Το Δίκτυο Προστασίας Σαρωνικού εκτιμά ότι η κατάσταση αυθαιρεσίας και παρανομίας θα συνεχίζεται, όσο θα συνεχίζεται η μνημονιακή πολιτική και  όσο θα ισχύει το Υπερταμείο και η Ελλάδα είναι αποικία. Επομένως η πετρελαιοκηλίδα που προκάλεσε το ναυάγιο του Αγία Σοφία ΙΙ,  δε θα είναι η τελευταία, όπως και όλες οι παρανομίες που γίνονται στις ακτές και τα νησιά του Σαρωνικού. Το κράτος θα συνεχίσει όχι μόνο να καλύπτει τις αυθαιρεσίες και τις παρανομίες των  επιχειρηματιών,  αλλά και να τους διευκολύνει να διαπράξουν και νέες.
Για την αποτελεσματική  υπεράσπιση του Σαρωνικού έχει γίνει πλέον φανερή η ανάγκη συντονισμού των κινημάτων και των συλλογικοτήτων κυρίως αυτών  που δραστηριοποιούνται στο παραλιακό μέτωπο και τα νησιά, αλλά και ολόκληρης της Αττικής Το Δίκτυο Προστασίας Σαρωνικού θα πάρει άμεσα πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση  και παράλληλα θα συμμετάσχει σε όποια πρωτοβουλία έχει τον ίδιο στόχο.