Articles by "Πολιτική άποψη"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πολιτική άποψη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Όπως στον μύθο του βατράχου και του σκορπιού (διδακτικό και για ιθαγενείς Ταλεϋράνδους)


Του Μιχαήλ Στυλιανού

Ρώσοι στρατιωτικοί εκπρόσωποι ανακοίνωσαν την Δευτέρα ότι την νύχτα του Σαββάτου απέκρουσαν μαζική επίθεση σμήνους βομβαρδιστικών αεροπλάνων άνευ πιλότου, τηλεκατευθυνόμενων από τρομοκράτες κατά ρωσικών βάσεων στη Συρία.

Η καθυστερημένη ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Αμύνης ανέφερε ότι η αεροπορική βάση Χμεϊμίμ υπέστη επίθεση από 10 UAV, ενώ άλλα τρία επεχείρησαν να πλήξουν την ναυτική βάση εφοδιασμού στην Ταρτούς.

Όλα τα ιπτάμενα ρομπότ βομβαρδισμού επισημάνθηκαν από τα αντιαεροπορικά αμυντικά συστήματα «σε ικανή απόσταση από τους ρωσικούς στρατιωτικούς στόχους», επτά από αυτά καταρρίφτηκαν επιτυχώς από τα αντιαεροπορικά Panzir-S και Ρώσοι ηλεκτρονικοί πέτυχαν να νεκρώσουν τους μηχανισμούς έξη άλλων, από τα οποία τρία συντρίφτηκαν στο έδαφος και τρία προσγειώθηκαν ακέραια έξω από τις ρωσικές βάσεις.

Κατά την ανακοίνωση του υπουργείου, από την επίθεση δεν προέκυψαν απώλειες του στρατιωτικού προσωπικού και οι βάσεις «εξακολουθούν να λειτουργούν υπό ομαλές συνθήκες».

(Πληροφορίες άλλων τοπικών πηγών μιλούν ωστόσο για τον τραυματισμό ενός τουλάχιστον Ρώσου οπλίτη και ζημιές σε ορισμένα αεροσκάφη της βάσης, σε μια περίπτωση από σύγκρουση αυτοκινήτου, κατά την σύγχυση στον αιφνιδιασμό την ημέρα των ρωσικών Χριστουγέννων.)

΄Ηταν η πρώτη φορά που «οι τρομοκράτες χρησιμοποίησαν μαζικά εναέρια μαχητικά οχήματα από απόσταση μεγαλύτερη των 50 χιλιομέτρων και κατευθυνόμενα με χρήση GPS με συντεταγμένες από δορυφόρο».

«Οι τρομοκράτες μπορεί να είχαν την βοήθεια κάποιου κράτους τεχνολογικά προηγμένου», ανέφερε η περίεργα διπλωματική στρατιωτική ανακοίνωση.

Ρώσοι ειδικοί που εξετάζουν τα καταληφθέντα βομβαρδιστικά ρομπότ διαπίστωσαν πράγματι ότι στην κατασκευή τους είχε χρησιμοποιηθεί προηγμένη τεχνολογία. «Δεν μπορεί παρά να προέρχονται από χώρα κατέχουσα πολύ προηγμένη τεχνολογία, με πλοήγηση μέσω δορυφόρου και εκρηκτικούς μηχανισμούς πυροδοτούμενους σε ορισμένες συντεταγμένες.» Οι ειδικοί θα ήσαν σε θέση να εντοπίσουν επακριβώς το σημείο απογείωσης αυτού του σμήνους των βομβαρδιστικών άνευ πιλότου, ανέφερε ακόμη η ρωσική ανακοίνωση της Δευτέρας.

Η κάποια αχλύς μυστηρίου που εξακολουθούσε να περιβάλλει αυτήν την υψηλής τεχνολογίας τρομοκρατικήν επίθεση βομβαρδισμού ρωσικών βάσεων, προστατευόμενων από αμυντικά συστήματα που θεωρούνται απαραβίαστα, προκάλεσε έκπληξη, υποψία και εικασίες στον ρωσικό Τύπο.

Νέα στοιχεία που άρχισαν να διαρρέουν από την κλεψύδρα της ρωσικής διπλωματικής διακριτικότητας αρχίζουν να δείχνουν πως η ιστορία αυτή είναι περισσότερο περίπλοκη από όσο θα μπορούσε να υποθέσει κανείς και ότι σ’ αυτόν το αστυνομικό γρίφο εμπλέκονται πολλοί δράστες, από τους οποίους θα ήταν βέβαια αφύσικο να απουσιάζει η . . .Τουρκία.

Στην δεύτερη πάντως δόση των επίσημων ρωσικών πληροφοριών, (για την ικανοποίηση προφανώς και των ερωτημάτων της ρωσικής κοινής γνώμης), ανακοίνωση του υπουργείου Αμύνης ανέφερε χθες ότι αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο τύπου Μπόινγκ 8 Ποσειδών υπερίπτατο των ρωσικών βάσεων Χμεϊμίμ και Ταρτούς την ώρα των αεροπορικών τρομοκρατικών επιθέσεων . Η ανακοίνωση του υπουργείου περιοριζόταν να υπογραμμίσει «την περίεργη σύμπτωση», αλλά τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι τα αμερικανικό Μπόινγκ Ποσειδών επέβλεπε ή συνέδραμε την επιχείρηση των υψηλής τεχνολογίας ιπταμένων βομβαρδιστών ρομπότ των τρομοκρατών…

Μιαν νέα ερεθιστική πτυχή του μυστηρίου ήρθε να αχνοφωτίσει η συμπληρωματική πληροφορία του ρωσικού υπουργείου Αμύνης στην εφημερίδα Ερυθρός Αστέρας, ότι το σμήνος των «υψηλής τεχνολογίας ιπταμένων βομβαρδιστικών ρομπότ» των τρομοκρατών που επετέθησαν εναντίον των ρωσικών βάσεων, είχε απογειωθεί από την «ζώνη αποκλιμάκωσης» των συγκρούσεων στο Ιντλίμπ, η οποία τελεί υπό τον έλεγχο ενόπλων της λεγόμενης «μετριοπαθούς αντιπολίτευσης». Περίεργο…

Την κλείδα του αινίγματος παρέχει η προσθήκη της είδησης, ότι: Το ρωσικό Υπουργείο Αμύνης με επιστολές του στον Αρχηγό του τουρκικού Γενικού Επιτελείου Χαλουσί Ακάρ και στον επικεφαλής της ΜΙΤ Χακάν Φιντάν τονίζει ότι «είναι απαραίτητο να ανταποκριθεί η Άγκυρα στις ανειλημμένες υποχρεώσεις της για την εξασφάλιση της παύσης των εχθροπραξιών από τις υπό τον έλεγχό της ένοπλες δυνάμεις και να εντείνει τις προσπάθειες τοποθέτησης παρατηρητηρίων στην ζώνη αποκλιμάκωσης, για την αποφυγή τέτοιων επιθέσεων UAV κατά οποιωνδήποτε στόχων.»

(Προηγουμένως, ο Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου κατηγορούσε την συριακή αεροπορία ότι «πλήττει την μετριοπαθή αντιπολίτευση με το πρόσχημα ότι πολεμά την τρομοκρατική οργάνωση Νούσρα» Και ότι αυτές της οι ενέργειες υπονομεύουν τις διπλωματικές προσπάθειες για την ειρήνευση με διαπραγματεύσεις.

Δεν είναι γνωστό ποιου είδους μετριοπαθούς αντιπολίτευσης ανακάλυψε ο Τσαβούσογλου στην περιοχή Αμπού αλ- Ντουχούρ, που ελέγχεται από την τρομοκρατική οργάνωση Νούσρα, έγραφε χτες το ρωσικό όργανο Russia Feed.)

΄Εμμεσα έτσι , από το άθροισμα των ανωτέρω στοιχείων, πληροφορείται τελικά ο αναγνώστης των ρωσικών ανακοινώσεων, μετά τετραήμερο, ότι η τρομοκρατική επιχείρηση βομβαρδισμού ρωσικών βάσεων στη Συρία από υψηλής τεχνολογίας αεροσκάφη άνευ πιλότου, κατευθυνόμενα μέσω δορυφόρου και υπό την επίβλεψη αμερικανικού κατασκοπευτικού αεροπλάνου, εξαπολύθηκε την νύχτα των ρωσικών Χριστουγέννων από περιοχή κατεχόμενη από τρομοκράτες υπό τον έλεγχο της Τουρκίας…

Τα συμπεράσματα επαφίενται στους εναλλασσόμενους συμμάχους και αφελείς ή κυνικούς εραστές της αθεράπευτα περιπόθητης γείτονος.

της Karine Bechet-Golovko, Comité Valmy

[Εξέχουσα συνεργάτης του οργάνου της Ντεγκωλικής Αριστεράς στη Γαλλία, η Karine Bechet-Golovko παρουσιάζει εδώ τον (αποκρυπτόμενο στην Ελλάδα) βαθύτατο διχασμό της καλούμενης «Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης», σε δύο ολοένα εχθρικότερα στρατόπεδα, των οποίων η ουσιαστικά αγεφύρωτη διαφορά -πίσω από το μεταναστευτικό- αφορά την εθνική κυριαρχία ή την εξάλειψη του έθνους-κράτους, που αποτελεί τον πραγματικό στόχο των «εγκεφάλων» της «Ευρωπαϊκής ενοποίησης». Το άρθρο βοηθεί τον Έλληνα αναγνώστη στην σωστήν ανάγνωση των οιωνών γ’ αυτήν την «Ευρωπαϊκή ΄Ενωση».]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Η όξυνση της διένεξης μεταξύ των χωρών της ανατολικής Ευρώπης και της Ε.Ε. αποκαλύπτει γυμνό το λεγόμενο «ευρωπαϊκό σχέδιο», ως όργανο για την παγκοσμιοποίηση, την κατάλυση του έθνους-κράτους και την πολιτική εξαφάνιση των χωρών της Δυτικής Ευρώπης.

Ο Βίκτωρ Όρμπαν μόλις έβαλε τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, που αποτυγχάνει να συγκαλύψει ένα οικουμενικό όραμα στρεφόμενο εναντίον του κράτους: Η μαζική μετανάστευση που εισβάλει στην Ε.Ε. δεν έχει καμιά σχέση με το πρόβλημα των προσφύγων και την υποχρέωση προστασίας ανθρώπων που κινδυνεύουν, πρόκειται για άτομα που μεταναστεύουν για λόγους οικονομικούς. Κα οι Ούγγροι δεν θέλουν αυτήν την μαζική μετανάστευση.

«Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον ουγγρικό λαό και οι Ούγγροι δεν θέλουν οποιαδήποτε μετανάστευση,» δήλωσε ο ΄Ορμπαν. «Κατά την δική μου αντίληψη δεν μπορεί ο λαός να έχει μιαν συγκεκριμένη βούληση, σε ένα θέμα θεμελιώδες, και η κυβέρνηση να μην συμμορφώνεται.» Οι περισσότεροι πρόσφυγες έρχονται στην Ευρώπη όχι για να διαφύγουν συνθήκες κινδύνου για την ζωή τους, αλλά σε αναζήτηση καλύτερων οικονομικών ευκαιριών, λέει ο Ορμπάν. «Γι’ αυτό δεν θα πρέπει να θεωρούνται πρόσφυγες αλλά μάλλον «Μουσουλμάνοι εισβολείς».

Ο Ορμπάν και η Ουγγαρία δεν είναι μόνοι στην υποστήριξη αυτή της τοποθέτησης, λογικά καθόλου αβάσιμης, που αξιώνει να μην ξεχνούμε την διαφορά ανάμεσα στους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες. Διαφορά που η Ε.Ε. επιχειρεί με κάθε τρόπο να συγκαλύψει με τον γενικευτικόν όρο «απόδημοι». Η Τσεχική Δημοκρατία και η Πολωνία είναι αλληλέγγυες στην ίδια θέση προάσπισης της εθνικής κυριαρχίας. Και ο εντελώς νέος πρωθυπουργός της Πολωνίας επανέλαβε πως η χώρα του αρνείται να δεχτεί πρόσωπα προερχόμενα από την Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Η απάντηση της Ε.Ε. είναι κατηγορηματική: Δεν έχετε το δικαίωμα επιλογής. Θα πρέπει να πληρώσετε με την σειρά σας. Υπό το προκάλυμμα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης», οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, που πλήρωσαν τον «εκδημοκρατισμό» αυτών των χωρών για να προβάλλουν την βιτρίνα του αποσοβιετισμού τους, ζητούν τώρα την αποπληρωμή. Και οι χώρες αυτές παραπέμπονται στην «δικαιοσύνη» της Ε.Ε., η οποία πήρε φυσικά το μέρος των Αρχών της ΕΕ, εναντίον των τριών χωρών (οποία έκπληξη, εκ μέρους μιας δικαιοσύνης τόσο ανεξάρτητης!)Δεν πρόκειται στην πραγματικότητα παρά για έναν εκβιασμό της χυδαιότερης μορφής, μια τεχνική μαφιόζικης μεθοδολογίας.

Οι συζητήσεις βρίσκονται σε νεκρό σημείο. Οι χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης αρνούνται να συζητήσουν για ποσοστά προσφύγων όσο η Ευρώπη δεν έχει ασφαλίσει τα εξωτερικά σύνορά της. Η Ουγγαρία και οι σύμμαχοί της δέχονται να συζητήσουν για μιαν ανθρωπιστική και τεχνική βοήθεια στις χώρες της πρώτης γραμμής, αλλά τίποτα περισσότερο, κάτι που κρίνεται απαράδεκτο από την Ρώμη και το Βερολίνο. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε μια προσπάθεια άρσεως του αδιεξόδου, προτάθηκε να καταργηθεί το πρόστιμο των 250.000 ευρώ, αλλά να συσχετιστεί η αλληλεγγύη με το δικαίωμα πρόσβασης στα ταμεία Διαρθρωτικό και Επενδύσεων.

Η απειλή είναι σοβαρή: « Η Ε.Ε. δεν είναι μόνο για να εξασφαλίζει την χρηματοδότηση και την ασφάλεια, προϋποθέτει επίσης τον καταμερισμό των ευθυνών και την αλληλεγγύη». Πολλοί θεωρούν ότι αυτή η ιδιαίτερα κρίσιμη συζήτηση αφορά την ίδια την ουσία του ευρωπαϊκού σχεδίου και του αντικειμενικού σκοπού του, της αλληλεγγύης. «Αλληλεγγύη έναντι αλληλεγγύης: η επιλογή θα είναι δύσκολη» στενάζει ένας διπλωμάτης ιδρυτικής χώρας. Πράγματι, η Πολωνία εισπράττει 10 δις ευρώ ετησίως από Ταμείο Συνοχής και τα ποσά από τα ταμεία Διαρθρωτικό και Επενδύσεων αντιπροσωπεύουν το 3% του ακαθάριστου εσωτερικού προϊόντος της Ουγγαρίας.

Το «ευρωπαϊκό σχέδιο» αποκτά μαφιόζικα χαρακτηριστικά, ελάχιστα μεταμφιεσμένα. Οι Δυτικές Χώρες έχουν ολοκληρωτικά εγκαταλείψει και την ιδέα του εθνικού συμφέροντος, ακόμη και όταν αυτό οδηγεί στο πολιτικό ναυάγιο, όπως στην περίπτωση της Α. Μέρκελ. Δεν μπορούν πια, δεν θέλουν πια, η απλώς φοβούνται; Γεγονός παραμένει ότι έχουν καταστεί πολιτικά ανύπαρκτες. Οι χώρες της ανατολικής Ευρώπης, που μπήκαν στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» νομίζοντας πως μπορούν να ξαναβρούν την κυριαρχία τους, ξαναβρίσκονται απέναντι στην εκμετάλλευση, στην ρητορική του προαγωγού: τσέπωσες τα φράγκα, τώρα ξάπλωνε…

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος *

Δεν έχω γράψει ακόμη για την πολιτική όψη του (διεθνούς) σκανδαλισμού από συνήθως ετεροχρονισμένες αποκαλύψεις ή/και καταγγελίες παρενοχλήσεων, βιασμών και παιδοφιλίας, με φερόμενους δράστες επώνυμους, κυρίως από τον χώρο του θεάματος και των ΜΜΕ.

Θα γράψω σύντομα, όταν πλέον τα στοιχεία που θα ορίζουν με πολιτικούς όρους αυτό το κύμα σκανδαλισμού, θα είναι απολύτως σαφή και δεν θα υπάρχει περιθώριο να θεωρήσει κάποιος πως εικοτολογώ ή πως επιχειρώ να μειώσω τη σοβαρότητα αυτού του κοινωνικού φαινομένου, το οποίο αυτό καθ΄ εαυτό αποτελεί διάσταση της εξουσίας.

Ωστόσο, και σε κάθε περίπτωση η παροιμία «αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες» έχει εφαρμογή και εδώ - εκτός από τα κακαρίσματα στην Ελλάδα για το «σκοπιανό», την ώρα που οι κότες γεννούν στη μνημονιακή φωλιά τους διαρκώς περισσότερα και αθλιότερα αντικοινωνικά μέτρα!

Είναι ειρωνεία, φίλε μου, να στρέφονται οι προβολείς και οι κάμερες στις παρενοχλήσεις που (σκοπίμως) συγχέονται με βιασμούς, παιδοφιλία και άλλες εγκληματικές «ανωμαλίες», την ίδια ώρα που οι συνάδελφοι της σημαντικής δημοσιογράφου του BBC, Carrie Gracie, υφίστανται λογοκρισία και δεν μπορούν να εκφράσουν, όπως επιθυμούν, την υποστήριξή τους στην ίδια και το δίκαιο αίτημα των γυναικών να αμείβονται όπως και οι άντρες συνάδελφοί τους, χωρίς διακρίσεις που αφορούν στο φύλο.

Ενώ γίνεται χαμός για τις παρενοχλήσεις, επιχειρείται εναγωνίως από τους ίδιους διαύλους που αναδεικνύουν σήμερα μαζικά και ξαφνικά το φαινόμενο - σαν να ξύπνησαν αίφνης από χειμερία νάρκη - να υποβαθμιστεί το ζήτημα των διακρίσεων στις αμοιβές γυναικών.

Εδώ έχουμε και θεωρία που ερμηνεύει αυτή την συμπεριφορά διακρίσεων εις βάρος των γυναικών στην αγορά εργασίας, αλλά τα κακαρίσματα αφορούν σε άλλες εξουσιαστικές συμπεριφορές κάποιων ανδρών και μιας λεσβίας, δίχως μάλιστα να συνδέονται με την οικονομία του φαινομένου! Λες και είναι αποκλειστικά ζήτημα ιδεών και ψυχολόγου το πράγμα!

Τι λέει η θεωρία του G. Becker - The Economics of Discrimination; Εισαγάγει την έννοια της ροπής για διακρίσεις, η οποία κοινωνιολογικά και πολιτικά συμπίπτει με την έννοια της φυλετικής προκατάληψης, ως εξής: Αν ένας εργοδότης είναι προκατειλημμένος με τις γυναίκες εργαζόμενες, τότε η πρόσληψη μιας από αυτές θα εμφανίζεται πως μειώνει την ωφέλειά του, στο βαθμό που για αντίστοιχη θέση αυτή αμειφθεί όπως ακριβώς ο άνδρας συνάδελφός της. Αν λοιπόν η πρόσληψη μια γυναίκας κοστίζει wB ανά ώρα, ο εργοδότης θα λειτουργήσει σαν να κοστίζει [wB (1+d)], όπου d είναι ένας θετικός αριθμός ο οποίος ονομάζεται συντελεστής διάκρισης. Ο συντελεστής διάκρισης δίνει την ποσοστιαία ανατίμηση του κόστους για την πρόσληψη μιας γυναίκας που οφείλεται στην προκατάληψη του εργοδότη. Όσο μεγαλύτερη είναι η προκατάληψη, τόσο μεγαλύτερη εμφανίζεται στο μυαλό του να είναι και η απώλεια ωφέλειας από την πρόσληψη γυναικών εργαζομένων και τόσο μεγαλύτερος ο συντελεστής διάκρισης. Προφανώς, αν d = 0, τότε δεν υπάρχει διάκριση και γυναίκες και άνδρες θα αμείβονται κατά όμοιο τρόπο.

Ναι, αλλά αντί για το άτιμο το (d) «κακαρίζουμε» για άλλα ζητήματα εκμετάλλευσης της εξουσιαστικής θέσης, τα οποία χωρίς να ισχυρίζομαι πως δεν είναι σοβαρά και εξίσου πολιτικά, λαμβάνουν τη διάσταση υποκρισίας στο βαθμό που μοιάζει να διαδίδονται για να «σκεπάσουν» και συσκοτίσουν την ύπαρξη του συντελεστή διάκρισης στην αγορά μεταξύ γυναικών και ανδρών, όπως και άλλων μορφών διακρίσεων / αποκλεισμού των γυναικών στις σύγχρονες, μεταμοντέρνες, υπερ-φιλελεύθερες κοινωνίες μας!...


Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Προειδοποίηση στην κυβέρνηση να παραμείνει η χώρα πιστή στην εθνική γραμμή του 1992 για την ονομασία του ΠΓΔΜ, απηύθυνε ο γνωστός μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης υπογραμμίζοντας ότι εάν περιέχεται στην ονομασία η λέξη «Μακεδονία», θα υπάρξουν ολέθρια αποτελέσματα για το μέλλον της χώρας μας.

«Το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών στα 1992 αποφάσισε για μια εθνική κοινή γραμμή πλεύσης σε μια ονομασία στην οποία δεν θα περιέχεται η λέξη "Μακεδονία". Τυχόν υποχώρηση από αυτή τη γραμμή θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για το μέλλον της χώρας μας, δεδομένου ότι μετά την οκταετή καταλήστευση του ελληνικού λαού που μας οδήγησε στην σημερινή δραματική κατάσταση, το μόνο που μας απομένει είναι η διαφύλαξη της εθνικής μας ακεραιότητας», τόνισε στην προσωπική του ιστοσελίδα ο κ. Θεοδωράκης.

Πρόσθεσε, πως η κυβέρνηση των Σκοπίων απειλεί χωρίς προσχήματα την ακεραιότητα της πατρίδας μας. «Με όχημα το όνομα "Μακεδονία" και παραμορφώνοντας τα ιστορικά γεγονότα σε βαθμό γελοιότητας επιδιώκει την επέκταση των συνόρων της εις βάρος των δικών μας για τη δημιουργία της λεγόμενης "Μακεδονίας του Αιγαίου"».

Ολόκληρο το άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη

Το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών στα 1992 αποφάσισε για μια εθνική κοινή γραμμή πλεύσης σε μια ονομασία στην οποία δεν θα περιέχεται η λέξη «Μακεδονία».

Τυχόν υποχώρηση από αυτή τη γραμμή θα έχει ολέθρια αποτελέσματα για το μέλλον της χώρας μας, δεδομένου ότι μετά την οκταετή καταλήστευση του ελληνικού λαού που μας οδήγησε στην σημερινή δραματική κατάσταση, το μόνο που μας απομένει είναι η διαφύλαξη της εθνικής μας ακεραιότητας. Η Κυβέρνηση των Σκοπίων απειλεί χωρίς προσχήματα την ακεραιτότητα της πατρίδας μας. Με όχημα το όνομα «Μακεδονία» και παραμορφώνοντας τα ιστορικά γεγονότα σε βαθμό γελοιότητας επιδιώκει την επέκταση των συνόρων της εις βάρος των δικών μας για τη δημιουργία της λεγόμενης «Μακεδονίας του Αιγαίου».

Ο στόχος αυτός λειτουργεί εδώ και δεκαετίες ως βασικός εθνικός στόχος της γειτονικής χώρας, με αποτέλεσμα να έχουν γαλουχηθεί γενιές Σκοπιανών με την ιδέα αυτή και να έχουν σήμερα την πεποίθηση ότι είναι κατ’ ευθείαν απόγονοι των Βασιλέων της Μακεδονίας Φιλίππου και Μεγάλου Αλεξάνδρου. Με μια κολοσσιαία πραγματικά προπαγάνδα, κατόρθωσαν να παρασύρουν σ’ αυτή την ιστορική γελοιότητα μεγάλο αριθμό κρατών επωφελούμενοι συγχρόνως και από τη στάση των Ελλήνων υπευθύνων που δεν έκαναν καμμία προσπάθεια να ανασκευάσουν στα μάτια των ξένων αυτή την χονδροειδή παραποίηση της Ιστορίας.

Και φτάσαμε στο θλιβερό σημείο που μας θίγει ως Λαό, να είμαστε αναγκασμένοι να απολογούμεθα για τον πατριωτισμό μας!

Εάν υποχωρήσουμε αυτή τη στιγμή από την θέση μας για το όνομα είναι σαν να ανοίγουμε τους ασκούς του Αιόλου. Οφείλουμε να επαγρυπνούμε για την διαφύλαξη της εθνικής μας ακεραιότητας, δεδομένου ότι υπάρχουν ισχυρές διεθνείς δυνάμεις που έχουν στόχο τους στην σαλαμοποίηση της περιοχής των Βαλκανίων. Η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας είναι νωπή. Το επόμενο θύμα θα είναι η χώρα μας. Τα μαύρα σύννεφα που μας απειλούν γίνονται κάθε μέρα και περισσότερο ορατά. Εάν υποχωρήσουμε τώρα στην ανοιχτή πρόκληση των Σκοπίων που χωρίς να έχουν παραιτηθεί από τον κύριο στόχο της εθνικής τους πολιτικής επιδιώκουν σήμερα να γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ με την ψήφο τη δική μας για να μπορούν αύριο-μεθαύριο να μας απειλούν από μια θέση υψηλότερη και ισχυρότερη, τότε θα είμαστε άξιοι της Μοίρας μας.

Κύριοι της ελληνικής κυβέρνησης, το βάρος που καλείσθε να σηκώσετε είναι ασήκωτο. Και γι’ αυτό μην το κάνετε. Μείνετε πιστοί στην κοινή εθνική γραμμή του 1992. Οι ευθύνες που φορτωθήκατε στον οικονομικό τομέα είναι μεγάλες. Όμως εκείνες που έχουν σχέση με την εθνική μας ασφάλεια και ακεραιότητα είναι συντριπτικές και το δυστύχημα είναι ότι δεν θα παρασύρουν μόνο εσάς αλλά ολόκληρη τη χώρα.

Την ίδια έκκληση που απευθύνω στην Κυβέρνηση την απευθύνω και στον λαό μας που θα πρέπει να εγκαταλείψει την νάρκη στην οποία έχει περιπέσει αυτό τον καιρό.

Το να μας οδηγούν στην πτώχευση και τη διάλυση του κοινωνικού μας ιστού, είναι ένα τεράστιο θέμα. Το να φτάνουμε όμως στο σημείο να απειλείται η ακεραιτότητα της χώρας μας, αυτό δεν είναι μόνο τεράστιο θέμα αλλά κανονικός θάνατος. Γιατί δεν θα μπορέσει να αντέξει η πατρίδα μας αν χάσει ακόμα και ένα τετραγωνικό μέτρο ελληνικής γης. Υπερβολή; Σκεφτείτε μόνο, ποιος αλήθεια θα μπορούσε να διανοηθεί τον διαμελισμό της άλλοτε ισχυρής Γιουγκοσλαβίας;

Οι καιροί ου μενετοί.

Όταν φοβάσαι να πεις ότι αγαπάς την πατρίδα σου κι όταν -ακόμα χειρότερα την ξεπουλάς- αυτό είναι ραγιαδισμός.

Όταν δεν φοβάσαι να πεις ότι την αγαπάς και έχεις το θάρρος να το βροντοφωνάξεις, αυτό δεν είναι εθνικισμός, είναι πατριωτισμός!

Και η Ελλάδα σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχει ανάγκη από πατριώτες!

Μια παρατήρηση «[Σ]ΤΑ ΠΡΑΣΕΙΝΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ» γίνεται αφορμή για την εκδήλωση της αγάπης μου προς την ΕΡΤ, σε αυτό το σημείωμα, αγαπητέ αναγνώστη. «Είναι μια παράξενη σκέψη - έλεγε η Αγκάθα Κρίστι - αλλά μόνον όταν βλέπεις τους ανθρώπους να γελοιοποιούνται, συνειδητοποιείς πόσο πολύ τους αγαπάς». Ναι, αγαπώ τον δημοσιογράφο που γελοιοποιείται καθημερινά στην ΕΡΤ, εξαιτίας μιας σοβαροφανούς δημοσιογραφικής αισθητικής που αποτελεί επιτομή γελοιότητας.  

Γράφει ο «ΣΤΑΘΗΣ»: «Το έχουν τερματίσει στην Αγία Παρασκευή. Δίνει φερ’ ειπείν συνέντευξη ο Πρωθυπουργός ή κάνει κάποια δήλωση. Αμέσως η ΕΡΤ παρουσιάζει το ρεπορτάζ, «σπηκάρει» ο συντάκτης τι είπε ο Τσίπρας κι αφού το πει, ο (η) παρουσιαστής - παρουσιάστρια προβάλλει καπάκι τον Τσίπρα να λέει αυτοπροσώπως αυτά που ο συντάκτης έλεγε ότι είπε! Θεϊκό! Άλλωστε η επανάληψη είναι η μήτηρ της προπαγάνδας. Υπολογίστε προσέτι ότι το εν λόγω γκρότεσκ (να λέει ο δημοσιογράφος τι είπε ο Τσίπρας και μετά ο Τσίπρας να το επαναλαμβάνει) επαναλαμβάνεται με τη σειρά του όλη μέρα! Εν τέλει θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι η ΕΡΤ επί Δεξιάς ήταν απλώς δεξιά, επί ΠΑΣΟΚ ήταν απλώς Πασόκια και επί ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς γελοία…».

Διαφωνώ! Πάντοτε γελοία ήταν. Στην ΕΡΤ κυριαρχεί η αισθητική της γελοιότητας σε ό, τι αφορά κυρίως στις ειδήσεις από την εποχή της ίδρυσής της μέχρι σήμερα, την εποχή της επανίδρυσής της. Το ζήτημα είναι γιατί να μην αλλάζει αυτή η αισθητική – αυτή η δημοσιογραφική κουλτούρα, με άλλα λόγια, η οποία ήταν η βασική αιτία της δικής μου αποχώρησης (τέσσερις φορές, κατά το παρελθόν);

Επειδή, δυστυχώς, η δημοσιογραφική αισθητική της ΕΡΤ εκφράζει την πολιτική αισθητική κάθε κυβέρνησης και η τελευταία δεν έχει μεταβληθεί επί αριστεράς στην κυβέρνηση. Ίσως μάλιστα να έχει υποβαθμιστεί (: χειροτερέψει) σημαντικά.

Πρόκειται για μια εξοργιστικά ηλίθια, μέσα στην απλοϊκότητά της, προπαγανδιστική φόρμα, κατασκευασμένη από ανθρώπους που αγνοούν πεισματικά την εξέλιξη της επιστήμης της επικοινωνίας σε ό, τι αφορά στο τηλεοπτικό προϊόν. Όπως αγνοούν την εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με τα ΜΜΕ που αναπαριστούν δημοσιογραφικώς την πραγματικότητα. 

Έχουμε πλημύρα στην Αττική; Καπάκι οι μεγαλύτερες και καταστροφικότερες πλημμύρες την ίδια χρονική περίοδο στην Μανίλα, με επισήμανση ασφαλώς των καταστροφικών πλημμυρών πριν από 30 χρόνια στην ίδια περιοχή της Αττικής επί άλλης φυσικά κυβερνήσεως, αντίπαλων πολιτικών δυνάμεων των σημερινών κυβερνητών. Σεισμός στην Αθήνα; Καπάκι ο ισχυρότερος σεισμός στο Σαντιάγο με θύματα και καταστροφές πολύ μεγαλύτερες από τις δικές μας. Και πάει λέγοντας, στο πλαίσιο μιας άθλιας αισθητικής που υποκρίνεται την πλουραλιστική ενημέρωση, ενώ αποσκοπεί αποκλειστικά στην παραμυθία.

Τι να πεις για την ιερή αγελάδα της ΕΡΤ που είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός! Η εκάστοτε ηγεσία της ΕΡΤ θεωρεί υποχρέωσή της να διαμορφώνει μια γελοία σχέση με τον πρωθυπουργό και την «αυλή» του που αντανακλάται στον τρόπο που παρουσιάζουν τον πρωθυπουργό, κυρίως στις ειδήσεις και στον τρόπο που εμφανίζουν δηλώσεις του. Από την πολύ «προστασία» της «ιερής αγελάδας» και την υπερβολική φροντίδα του προσώπου της, καταλήγουν αντί να υπηρετούν το κύρος της, να γελοιοποιούν την ύπαρξή της – γελοιοποιώντας παράλληλα και τον δημοσιογράφο-φορέα της είδησης.

Αυτός, ο ιδιόμορφος αισθητικά Γαλλορουμάνος φιλόσοφος, Emile M. Cioran, είχε διατυπώσει την άποψη πως μεγάλοι στοχαστές μπορούν να είναι μόνο εκείνοι που δεν υποφέρουν από την αίσθηση του γελοίου. Κάτι παρόμοιο φαίνεται να πιστεύουν οι ηγεσίες στην ΕΡΤ: Μεγάλοι πρωθυπουργοί, όπως ακριβώς μεγάλοι και σημαντικοί δημοσιογράφοι, μπορούν να είναι μόνο εκείνοι που δεν υποφέρουν από την αίσθηση του γελοίου!

Τι να σου πω; Μπορεί να έχουν δίκιο! Απαιτείται πράγματι - όπως θα έλεγε ο  Ευγένιος Ιονέσκο -  διεστραμμένο, αλλά σίγουρα μεγάλο πνεύμα και πολύ χαμηλή αισθητική για να εφεύρεις το μουστάκι του Χίτλερ, το πηγούνι του Μουσολίνι, το κασκέτο του Φράνκο, το χαμόγελο του Χρουστσόφ και το επόμενο δελτίο της ΕΡΤ. Ιδιαίτερα αν περιέχει πρωθυπουργό!

Η γελοιότητα είναι πηγή έμπνευσης και δημοσιογραφικής δημιουργίας στην ΕΡΤ, αλλά πώς να την εντοπίσεις σήμερα μέσα στη γενικευμένη αισθητική αθλιότητα των ελληνικών καναλιών; Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε το προσωπικό του κόστος από αυτή την αισθητική της παρακμής. Ίσως μάλιστα να μην το καταλάβει ποτέ, όπως δεν το κατάλαβαν οι προηγούμενοι…

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
του Phillip Giraldi, American Herald Tribune,5-1-18

[ O Φίλλιπ Τζιράλντι, υψηλό άλλοτε στέλεχος της CIA, με πλούσια δράση στον Ψυχρό Πόλεμο, διακεκριμένος δημοσιολόγος και προσωπικότητα της παλαιάς αμερικανικής εθνικιστικής Δεξιάς, έχει εστιάσει την προβληματική του τα τελευταία χρόνια στην  κρίσιμη επίδραση του ισχυρού εβραϊκού λόμπι στην διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και στις ολέθριες –κατά την εκτίμηση του- συνέπειες αυτής της κατάστασης για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας του. Η σχετική αρθρογραφία του είχε πρόσφατα σαν συνέπεια την απόλυσή του από την επιθεώρηση American Conservative, της οποίας ήταν συνεργάτης από πολλά χρόνια. Το παρόν άρθρο, με την επικαιρότητα των συζητήσεων στον ΟΗΕ  περί την απόφαση Τραμπ για την Ιερουσαλήμ, άπτεται τόσο του ύψους όσο και του εύρους  στο οποίο φθάνει η ισραηλινή επιρροή στις ΗΠΑ.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ο πιο πρόσφατος ισχυρισμός ότι ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν «χειρίζεται» τον Πρόεδρο Τραμπ σαν να ήταν «κεφάλαιο» της ρωσικής μυστικής υπηρεσίας προήλθε από τον πρώην Διευθυντή Εθνικών Μυστικών Υπηρεσιών Τζέιμς Κλάπερ. « Ο Πούτιν ξέρει πώς να χειριστεί ένα κεφάλαιο και αυτό κάνει με τον Πρόεδρο» είπε ο Κλάπερ στο CNN την Δευτέρα.
Ο Κλάπερ, που διετέλεσε Διευθυντής Μυστικών Υπηρεσιών υπό τον πρόεδρο Ομπάμα και ο οποίος έχει πολλάκις μιλήσει μειωτικά για τον Τραμπ τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές του 2016, αποκάλεσε τον Ρώσο πρόεδρο «μεγάλο χειριστή σημαντικών υποθέσεων», που μπορεί να είναι το καλύτερο που έχει λεχτεί για τον Πούτιν από έναν Αμερικανό τέως αξιωματούχο εδώ και αρκετό καιρό.
Ο Κλάπερ ρωτήθηκε από το CNN: «Λέτε ότι η Ρωσία χειρίζεται τον Πρόεδρο Τραμπ ως κεφάλαιό της;». Ο Κλάπερ απάντησε: «΄Ετσι φαίνεται… αυτήν την εικόνα έχω εγώ.” Αργότερα στη συζήτηση ο Κλάπερ έκανε λίγο πίσω, και εξήγησε τα σχόλιά του προσθέτοντας «Το λέω αυτό μεταφορικά.»
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένας τέως ανώτερος αξιωματούχος των μυστικών υπηρεσιών αποφαινόταν ότι ο Τραμπ είναι ένα κεφάλαιο μυστικών πληροφοριών υπό εκμετάλλευση από τους Ρώσους. Κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο τότε διευθύνων την CIA Μάϊκλ Μόρελ έγραψε ένα άρθρο στους Τάϊμς της Νέας Υόρκης με τίτλο «Διηύθυνα την CIA: Τώρα στηρίζω την Χίλλαρυ Κλίντον.»
Ο Μόρελ υποστήριζε ότι ο Πούτιν, ένας θεληματικός εξ επαγγέλματος  αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών, « είναι εκπαιδευμένος να διαγιγνώσκει τα εύτρωτα σημεία ενός ατόμου και να τα εκμεταλλεύεται… Στον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών θα λέγαμε ότι ο Πούτιν στρατολόγησε τον κ. Τραμπ σαν έναν ανύποπτο πράκτορα της Ρωσικής Ομοσπονδίας.» Ο Μόρελ συνέχιζε εξηγώντας πως βάσιζε την κριτική του στην εκτίμηση ότι «ο κ. Τραμπ είχε υιοθετήσει πολιτικές θέσεις σύμφωνες με τα ρωσικά και όχι τα αμερικανικά συμφέροντα.»
΄Εχοντας πράγματι διατελέσει αξιωματικός χειριστής τέτοιων υποθέσεων και όχι σαν τους «ειδικούς» του είδους Κλάπερ και Μόρελ, δεν είμαι σίγουρος τι σημαίνουν αυτά τα «ανύποπτος πράκτορας» και «μεταφορικά». Αλλά θα συμφωνήσω με τον Μόρελ στον ορισμό του Μόρελ ότι ενεργώντας για μια ξένη δύναμη ταιριάζει στην ιδιότητα ενός «πράκτορα επιρροής». Και βάσει αυτής της αρχής νομίζω πράγματι πως υπάρχουν κάποια άτομα στην κυβέρνηση Τραμπ που είναι λίγο-πολύ κατευθυνόμενα από μια ξένη κυβέρνηση και την υπηρεσία κατασκοπίας της και ότι η κυβέρνηση αυτή θα πρέπει να είναι το Ισραήλ.
Θα ήθελα, λόγου χάριν, να πληροφορηθώ περισσότερα για τους δεσμούς που συνδέουν τον γαμπρό του προέδρου και την οικογένειά του με το Ισραήλ και την ηγεσία του. Οι Κούσνερ, όπως αναφέρεται, συνδέονται, πολύ στενά με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, Και εάν οι πληροφορίες των μέσων ενημέρωσης αληθεύουν, έχουν συμβληθεί στην οικονομική υποστήριξη του ισραηλινού εποικισμού στη Δυτική ΄Οχθη, την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες, όπως ο υπόλοιπος κόσμος χαρακτηρίζει παράνομη.
Και είναι επίσης ο Αμερικανός πρεσβευτής στο Ισραήλ, Ντέϊβιντ Φρίντμαν, που είναι γνωστός υποστηριχτής των εποίκων και ο Τζέϊζον Γκρήνμπλατ, ο επιλεγμένος περιφερειακός «διαπραγματευτής». Ποιες είναι ακριβώς οι σχέσεις τους με το Ισραήλ; ΄Εχει κανένας από αυτούς διπλή εθνικότητα; Δεν θα’πρεπε οι Αμερικανοί φορολογούμενοι, που πληρώνουν τους μισθούς και τα έξοδά τους, ενώ επίσης υφίστανται την ζημιά που αυτοί κάνουν στην φήμη της Αμερικής ταυτιζόμενοι μ’ ένα καθεστώς απαρτχάιντ, να γνωρίζουν σε ποιον  είναι πιστοί; ΄Ισως υπάρχει εδώ ανάγκη λίγης διαφάνειας.
Κατά το πρότυπο Μόρελ, οι Κούσνερ, Φρίντμαν και Γκρήνμπλατ θα μπορούσαν όλοι να χαρακτηριστούν πράκτορες επιρροής, εφ’ όσον τα καθήκοντά τους ως Αμερικανών αξιωματούχων φαίνεται να περιλαμβάνουν το να διατηρούν το Ισραήλ ευχαριστημένο αλλά τελώντας  υπό συνεχή εποπτεία για ότι κάνουν. Πόσο συχνά συναντώνται ιδιωτικά με Ισραηλινούς αξιωματούχους; Είναι στελέχη της μυστικής υπηρεσίας παρόντα στις συναντήσεις τους; Τι δεν αναφέρουν πίσω στην Ουάσιγκτον;
Αλλά, η δική μου κατ’ εξοχήν υποψήφια να είναι de facto πράκτορας επιρροής του Ισραήλ είναι η Πρέσβης της Αμερικής στα Ηνωμένα ΄Εθνη Νίκι Χάλι.
Αυτό το απίθανο βίντεο δείχνει την Χάλι να υποκλίνεται και να γλείφει σε μια τεράστια σύναξη του ισραηλινού λόμπι (AIPAC),τον Μάϊο του 2017. Είναι αξιοθέατο:
Η Χάλι το κατέστησε σαφές μιας εξ αρχής ότι είναι απόλυτα αφοσιωμένη στο Ισραήλ και δεν έκανε τίποτα έκτοτε για να αλλάξει αυτή την εντύπωση. Το αντίθετο μάλιστα και σε δραματικό τόνο την περασμένη εβδομάδα, όταν «κατέγραφε ονόματα» και απειλούσε με εκδίκηση οποιαδήποτε χώρα θα είχε την «απρέπεια» να τολμήσει να ψηφήσει εναντίον της καταστροφικής για την Ουάσιγκτον αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, στην οποία η ίδια συνέβαλε.
Η Χάλι είχε  πρωτοδιακριθεί ως  φανατική υποστηρίκτρια του Ισραήλ από τη θητεία της ως κυβερνήτη της Νότιας Καρολίνας. Μόλις ανέλαβε καθήκοντα στα Ηνωμένα ΄Εθνη, διαμαρτυρήθηκε ότι «Πουθενά η αποτυχία του ΟΗΕ δεν ήταν τόσο συστηματική και τόσο αποτρόπαια όσο στην προκατάληψη εναντίον του στενού συμμάχου μας Ισραήλ». Και υποσχέθηκε ότι « οι μέρες κακολογίας σε βάρος του Ισραήλ ετελείωσαν.» Σε πρόσφατη επίσκεψή της στο Ισραήλ χειροκροτήθηκε και τιμήθηκε από τον πρωθυπουργό Νετανιάχου.
Τον Φεβρουάριο, η Χάλι εμπόδισε την τοποθέτηση του Παλαιστίνιου πρώην πρωθυπουργού Σαλάμ Φαγιάντ σε διπλωματική θέση των Ηνωμένων Εθνών επειδή είναι Παλαιστίνιος. Σε ακρόαση στο Κογκρέσο την περασμένη εβδομάδα ρωτήθηκε γι’ αυτή την απόφαση: «Είναι η θέση της κυβέρνησης ότι η υποστήριξη στο Ισραήλ περιλαμβάνει τον  αποκλεισμό διορισμού στον ΟΗΕ ιδιώτη με υψηλά  προσόντα, παλαιστινιακής εθνικότητας;» Η Χάλι απάντησε ναι, ότι η κυβέρνηση «υποστηρίζει το Ισραήλ» αποκλείοντας κάθε Παλαιστίνιο.
Η Χάλι είναι φυσικά αδυσώπητη κατά της Συρίας και του Ιράν, εκφράζοντας την ισραηλινή προκατάληψη. ΄Εχει δηλώσει πως η αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνηση Τραμπ. Μια πρόσφατη εξόρμηση της ενέπλεκε την προειδοποίηση του Λευκού Οίκου ότι «είχε επισημάνει πιθανές προετοιμασίες για μια νέα επίθεση με χημικά από το καθεστώς ΄Ασαντ.» Η Χάλι την αυγάτισε σε ένα μήνυμα στο Τουίτερ: «… νέες επιθέσεις θα καταλογιστούν στον ΄Ασαντ αλλά επίσης στη Ρωσία και στο Ιράν που τον υποστηρίζουν στους σκοτωμούς του λαού του.» Σε κάποιο σημείο η Χάλι προειδοποίησε: « Θέλουμε να δούμε τη Ρωσία να διαλέγει την πλευρά του πολιτισμένου κόσμου απέναντι σε μια κυβέρνηση ΄Ασαντ που τρομοκρατεί κτηνωδώς τον λαό της.»

Θα έπρεπε να σημειώσω πως καμιά από τις πάρα πάνω θέσεις που προβάλλει η Χάλι δεν υπηρετούν το αμερικανικό συμφέρον, ενώ όλες εκφράζουν τις προτιμήσεις του Ισραήλ. Όπως στις περιπτώσεις Κούσνερ, Φρίντμαν και Γκρήνμπλατ, θα ήθελα να πληροφορηθώ πόσο συχνά συναντάται μόνη η Χάλι  με Ισραηλινούς αξιωματούχους και πολύ ειδικώτερα με πράκτορες της μυστικής υπηρεσίας. Παίρνει οδηγίες από την ισραηλινή κυβέρνηση; Είναι πράκτορας επιρροής του Ισραήλ ή απλά εύπιστη ελαφρόμυαλη; Το αμερικανικό κοινό που την πληρώνει και υποχρεώνεται να επωμίζεται τις συνέπειες των ενεργειών της είναι ανάγκη να γνωρίζει.


Όπως αρμοδίως και ασφαλώς εμπειρικώς κρίνει η κυρία Μπέτυ Μπαζιάνα «η εξουσία, ακόμα και η αριστερή, χτυπάει πολύ εσωτερικές χορδές του ανθρώπου, έχει να κάνει με την αυταρέσκειά του, ακόμα και με τη λίμπιντο του». Και ασφαλώς το όνομα της ΠΓΔΜ αποτελεί βασικό στοιχείο της αίσθησης της εξουσίας που επηρεάζει καθοριστικά την λειτουργία της λίμπιντο στην Ελλάδα και στην ΠΓΔΜ. 

Η πολιτική μεσολάβηση δεν βοήθησε στην επίλυση αυτού του προβλήματος, όπως ήταν φυσικό. Φοβάμαι μάλιστα - σε αντίθεση με την κυρία Μπαζιάνα -  πως δεν θα μπορούσε να βοηθήσει ούτε η ψυχανάλυση. Τι να σου πω, ίσως να δοκιμάζαμε τη γνωστική θεραπεία που είναι προσανατολισμένη στην επίλυση προβλημάτων αυτής ακριβώς της μορφής με έμφαση στην πρόληψη της υποτροπής. Μια μορφή ψυχοθεραπείας που θα βοηθούσε τους ασθενείς-μακεδονιστές στις δύο χώρες να αποφύγουν ή να μειώσουν τη συχνότητα και βαρύτητα μελλοντικών νοσηρών επεισοδίων, τα οποία καταλήγουν σε φάρσες εκλογών.

«Παιχνιδιάρικα» τα γράφω για να μην προσβάλω τους νέους, αριστερούς αυτή τη φορά, καραγκιόζηδες που έρχονται με μια άθλια πολιτική αισθητική να προστεθούν στους δεξιούς καραγκιόζηδες που κατέστησαν μια απλή διαπραγμάτευση «κυπριακό»! Το κυπριακό ζήτημα είναι ένα σοβαρό και πλέον δύσκολο πρόβλημα για τη θεωρία και πρακτική επίλυσης διενέξεων στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και των διεθνών πολιτικών, ενώ το «σκοπιανό» ένα απλό ζήτημα που μεγεθύνεται για να εξυπηρετήσει μικροπολιτικές σκοπιμότητες και στις δύο χώρες. Πρόκειται για ένα θέμα που, σαν φάρσα πλέον, φαίνεται να επηρεάζει (σχεδιασμένες) διαδικασίες αναδιάρθρωσης της εσωτερικής πολιτικής σκηνής στην Αθήνα και τα Σκόπια, ρυθμίζοντας την λίμπιντο πολιτικών που βασανίζονται και βασανίζουν (τον λαό) με το οιδιπόδειό τους. 

Είναι, ωστόσο, αιτία ή αποτέλεσμα της προβληματικής λίμπιντο το ζήτημα της «οριστικής» ονομασίας της ΠΓΔΜ; Και αιτία, αν πας πίσω στον Απρίλιο του 1992 και στην απόφαση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, και αποτέλεσμα αν εξετάσεις την ανοησία να μην κλείσει το ζήτημα τον Μάϊο του 1993 στη βάση της προτάσεως Βανς-Όουενς για ονομασία «Nova Makedonija» και στο πλαίσιο του «πακέτου Πινέϊρο για Νέα Μακεδονία».   

Τι συζητάμε σήμερα (το 2018 παρακαλώ) αντικειμενικώς, αλλά τα «μασάμε» και συνεχίζουμε να εξαπατούμε τον λαό, διαμορφώνοντας συνθήκες εκλογών, για να διαφύγουμε από το τελικό, εξοντωτικό για την κυβέρνηση «σφίξιμο» του βρόγχου του «τρίτου μνημονίου», που θα επιφέρει και «πέμπτο μνημόνιο» στο ίδιο πνεύμα με το «τέταρτο», το οποίο ήδη αποτελεί νόμο του ελληνικού κράτους; Για συμφωνία Αθηνών-Σκοπίων στη βάση της προτάσεως Βανς-Όουενς, που θα αντικαταστήσει το «FYROM» εκεί όπου έχει θεσπισθεί να αναγράφεται (προσωρινώς) σήμερα, αλλά χωρίς να επηρεάζονται στην πραγματικότητα οι διμερείς αναγνωρίσεις με το όνομα «Μακεδονία» που έγιναν στο μεταξύ. Δηλαδή, η Ελλάδα, όπως ο ΟΗΕ και διεθνείς οργανισμοί θα σημειώνουν «Nova Makedonija» ή «Нова Македонија», εννοώντας το κράτος «Μακεδονία» το οποίο έχει αναγνωριστεί με αυτό το όνομα (Μακεδονία) από ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο.

Αυτό σημαίνει «σύνθετη ονομασία έναντι όλων» πλέον! Όλοι θα αναγνωρίζουν πως το «Nova Makedonija», για παράδειγμα, αντικαθιστά το «FYROM», εκεί όπου υπάρχει σήμερα, δίχως να αλλάζουν οι διμερείς αναγνωρίσεις ως «Μακεδονία» και να μεταβάλλεται το κεκτημένο της γείτονος ως προς την μακεδονική ταυτότητα (της) και τα εμπορικά σήματα (της) που φέρουν τον όρο Μακεδονία ή παράγωγά του. Ασφαλώς και η Ελλάδα θα διατηρήσει το ίδιο δικαίωμα ως προς τα εμπορικά (της) σήματα και ως προς την αναφορά στη σύνθεση της εθνικής της ταυτότητας και του πολιτικού-διοικητικού της χώρου. 

Άρα; Άρα, σήμερα η υπόθεση είναι μια ιστορική φάρσα, που πάνω της επιχειρείται να στηθεί ένα πανηγύρι καραγκιόζηδων για να καταλήξουμε σε εκλογές - και ασφαλώς άρση των εμποδίων από ελληνικής πλευράς στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ για τη γείτονα - με νέες κομματικές αναδιαρθρώσεις κυρίως στο χώρο της δεξιάς και κεντροδεξιάς της Ελλάδας. Αυτό φυσικά συμφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα προσωπικά, παρότι αισθητικώς αποτελεί μια ακόμη ασχήμια στο «πάνθεο» της σύγχρονης αριστεράς. Άλλωστε, αν πρόκειται για την άνοδο της προβληματικής λίμπιντο της αριστεράς και ταυτόχρονα της παραδοσιακής δεξιάς, την αισθητική θα κοιτάξουμε; ‘Έτσι δεν είναι κυρία Μπαζιάνα; Ποια αισθητική, αν πάσχουμε από διαταραχή του πρωτογενούς είτε με όρους ψυχανάλυσης, είτε με όρους ιδεολογίας και αριστερής οντολογίας! 

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Το δικαίωμα στο άσυλο αποτελεί θεμελιώδη εγγύηση προστασίας της ανθρώπινης ύπαρξης κι αξιοπρέπειας. Εγγύηση που παρέχουν τα δημοκρατικά κράτη στους ανθρώπους που η ζωή τους, η σωματική ακεραιότητα, η υγεία, τα θεμελιώδη δικαιώματά τους κινδυνεύουν από ανελεύθερα, απολυταρχικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα.
Από καθεστώτα που τους διώκουν για την ταυτότητα ή τα φρονήματά τους.
Ή που επιζητούν την τιμωρία τους, χωρίς δίκαιη δίκη.
Το δικαίωμα στο άσυλο αποτελούσε τμήμα του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Και η απαγόρευση έκδοσης ή απέλασης σε χώρα που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα ή μπορεί να επιβάλει θανατική ποινή ήταν πλήρης. Και η πλήρης προστασία του δικαιώματος αυτού στη χώρα μας διαχρονικό αίτημα και σημείο αναφοράς της Αριστεράς και των δημοκρατικών ανθρώπων.
Το δικαίωμα στο άσυλο καταργήθηκε σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση τον Μάρτιο 2016, με τη συμφωνία Ε.Ε.- Τουρκίας και με φαρδιά-πλατιά την υπογραφή Τσίπρα. Που επισφράγισε το εξόφθαλμο γεγονός ότι η Κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι αριστερή Κυβέρνηση. Αλλά και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση παραβιάζει επίσημα το ίδιο το ευρωπαϊκό κεκτημένο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Άλλος ένας λόγος ρήξης με το έκτρωμα της σημερινής Ε.Ε.. Αυτή η συμφωνία της ντροπής δεν καταγγέλθηκε από πολλούς και πολλούς δήθεν αριστερούς, που πήραν και παίρνουν χρήματα, μέσω ΜΚΟ και άλλων μορφωμάτων, από τα διατιθέμενα κονδύλια για το προσφυγικό. Από αυτά τα κονδύλια που κλείνουν στόματα στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως στον τομέα του πολιτισμού.

Η Κυβέρνηση Τσίπρα Σάββατο βράδυ, προπαραμονή Πρωτοχρονιάς έτρεξε άρον-άρον στην …αστυνομία, για να προσβάλει εσπευσμένα την απόφαση χορήγησης ασύλου σε έναν από τους 8 τούρκους εκζητουμένους.
Και το ανακοίνωσε με δελτίο Τύπου. Του ίδιου του Πρωθυπουργού. Από το γραφείο του.
Ο κ. Τσίπρας έσπευσε να προσβάλει μια απόφαση χορήγησης ασύλου που είχε εκδοθεί μόλις μια μέρα νωρίτερα. Χωρίς να υπάρχει κανένα κατεπείγον. Χωρίς να λήγει καμμία προθεσμία. Και χωρίς να υπάρχει κανένας επίσημος λόγος να χρησιμοποιήσει την κατ’ εξαίρεση δυνατότητα του Αστυνομικού Τμήματος, ενώ υπήρχε η δυνατότητα άσκησης της αίτησης στο Δικαστήριο στις 2 Ιανουαρίου.
Η τελευταία κυβερνητική πράξη για το ‘17 ήταν η προσβολή της απόφασης ασύλου που εξέδωσε η αρμόδια Επιτροπή, σε σύμπνοια με τη Δικαιοσύνη. Τη Δικαιοσύνη που, στην περίπτωση αυτή, αντίθετα με άλλες, στάθηκε στο ύψος της κι απέρριψε την αίτηση έκδοσης των 8. Με μια απόφαση του Αρείου Πάγου, που ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε ότι η Κυβέρνηση «θα σεβαστεί όποια κι αν είναι», γιατί «η Δικαιοσύνη σε ένα κράτος Δικαίου είναι ανεξάρτητη.» Φυσικά πρόκειται για τον Πρωθυπουργό που διαβεβαίωσε τους Έλληνες ότι «θα σεβαστεί την ετυμηγορία τους στο δημοψήφισμα όποια κι αν είναι».
Η αίτηση ακύρωσης κατά της απόφασης χορήγησης ασύλου είναι τα διαπιστευτήρια Τσίπρα στον Ερντογάν. Που ζητήθηκαν και δόθηκαν.
Σε αυτόν που δήθεν ο Τσίπρας του απάντησε «όπως του έπρεπε», πριν λίγες μέρες.
Σε αυτόν με τον οποίο άλλα έχει συμφωνήσει κι άλλα λέει δημόσια μπροστά στις κάμερες.
Είναι μια ντροπιαστική και ακραία πράξη.
Που αμαυρώνει την ιστορία και την ηθική της Αριστεράς και του ανθρωπισμού, αποκαλύπτει το κυνικό πρόσωπο μιας κυβέρνησης που ντηλάρει ακόμη και τα πιο ιερά δικαιώματα και δημοκρατικά κεκτημένα, αυτά για τα οποία κάποιοι αγωνίστηκαν στη χώρα μας εναντίον της Χούντας.
Το γεγονός ότι οι εκζητούμενοι κατηγορούνται ως πραξικοπηματίες δεν είναι δικαιολογία.
Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή είναι απόλυτη ή δεν υπάρχει. Κι όταν δεν υπάρχει για κάποιους δεν υπάρχει για κανέναν. Κι όταν επινοούνται προσχήματα για την παραβίαση των δικαιωμάτων κάποιων, αυτά τα προσχήματα στοχεύουν στην παραβίαση των δικαιωμάτων όλων.
Βρισκόμαστε στο τελευταίο στάδιο της έκπτωσης και του τζόγου.
Μιας Κυβέρνησης που τα δίνει όλα και «κάνει παιχνίδι» σε όλα τα επίπεδα, επιζητώντας την επιβίωση και το κέρδος. Κι ενός Πρωθυπουργού που ζήλεψε τον Βενιζέλο και τον Πάγκαλο κι αποφάσισε να κάνει κάτι ανάλογο με τις ντροπιαστικές πράξεις παράδοσης του Χαμντάν/Ρασίντ και του Οτσαλάν.
Οφείλουμε να κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας ώστε αυτό το τελευταίο στάδιο να μη διαρκέσει άλλο.
Γιατί αν δεν τους σταματήσουμε εμείς, δεν θα σταματήσουν παρά μόνο αφού παραδώσουν τα πάντα, ακόμη κι αυτά που δεν τους ζητούν, σε μια προσπάθεια να παραμείνουν για λίγο ακόμη στην εξουσία.


ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
του Pepe Escobar, Asia Times, 13-1-2018

 Mια Ιρανή υψώνει την γροθιά της μέσα στους καπνούς των δακρυγόνων, 
στο πανεπιστήμιο της Τεχεράνης.

[Για την παρουσίαση μιας αδιαφιλονίκητα έγκυρης ξένης μαρτυρίας για την αλήθεια περί τα γεγονότα στο Ιράν, τα αίτια, την σημασία και τις πιθανές απολήξεις τους, ανέκυψε δίλημμα επιλογής ανάμεσα στον πολύπειρο Ινδό διπλωμάτη Μ.Κ. Bhadrakumar και στον δαιμόνιο, αεικίνητο Βραζιλιάνο ρεπόρτερ Pepe Escobar , μόνιμο συνεργάτη των Τάϊμς της Ασίας και περιζήτητη πηγή άρδευσης των σημαντικότερων διεθνών ιστοσελίδων ελεύθερης ενημέρωσης -για τον πλούτο των πηγών του και τις συνήθως αλάθητες διαγνώσεις του. Η επιλογή του άρθρου του Escobar για την ενημέρωση του ελλαδικού κοινού οφείλεται στην άμεση προσωπική επαφή του συντάκτη με την πραγματικότητα στο Ιράν.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ο Ιρανός Πρόεδρος Χασάν Ρουανί ενήργησε σωστά με το να πάει στην τηλεόραση και τουλάχιστον ν’ αναγνωρίσει την λαϊκή οργή για την δεινή οικονομική κατάσταση. Ο πληθωρισμός βρίσκεται στο 12%, αλλά κάτω από το 40% της πρώτης θητείας του Προέδρου. Και οι πρόσφατες ανατιμήσεις σε καύσιμα και τρόφιμα μέχρι και 40% ασφαλώς δεν βοήθησαν.

Αυτά αποτελούν μέρος του προϋπολογισμού του Ρουανί για το 2018, με περικοπές στις επιδοτήσεις για τους φτωχούς –που αποτελούσαν εξέχον χαρακτηριστικό της προηγούμενης κυβέρνησης Αχμαντινετζάντ.

΄Επειτα είναι και η ανεργία των νέων, που κυμαίνεται γύρω στο 30%. Παρόμοια ποσοστά παρουσίασε πρόσφατα και η Ισπανία, μέλος της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης. Φυσικά αυτό εξηγεί γιατί η πλειονότητα των διαδηλωτών είναι κάτω των 25 και από την εργατική τάξη.

Αυτό που όφειλε να εξηγήσει αναλυτικά ο Ρουανί στους Ιρανούς είναι η ευθεία σχέση της οικονομικής στενότητας με τις αμερικανικές κυρώσεις που πλήττουν την χώρα. Και αυτές συνοδεύτηκαν με οικονομικές απειλές κατά των δυτικών επιχειρήσεων που επανήλθαν σε λειτουργία ή σχεδιάζουν να επενδύσουν στο Ιράν.

Ο Ρουανί είχε πράγματι υποσχεθεί, μετά την υπογραφή της λεγόμενης ιρανικής πυρηνικής συμφωνίας, το 2015 στην Βιέννη, ότι αυτό θα οδηγούσε σε αύξηση των θέσεων απασχόλησης και θα τόνωνε την οικονομία. Ενώ αυτό δεν συνέβη, οι δικαιολογημένες διαμαρτυρίες ειδικά για τα οικονομικά προβλήματα ποτέ δεν σταμάτησαν. Στην πραγματικότητα υπήρξαν μόνιμο χαρακτηριστικό της εικόνας του Ιράν επί δεκαετίες.

Εάν εξετάσουμε το πείραμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας, ένα είδος «θεοκρατίας με δημοκρατικά χαρακτηριστικά», το ποιο εντυπωσιακό στοιχείο του είναι το πόσο βαθιά είναι ριζωμένο στη χώρα. Το διαπίστωσα στα πολλά ταξίδια μου στο Ιράν και έχει να κάνει, σε μεγάλο βαθμό, με την «Μπασίτζ», η εθελοντική πολιτοφυλακή. ΄Εχουν διαποτίσει όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, από τον συνδικαλισμό, τις σπουδαστικές οργανώσεις και τις ομάδες των δημοσίων υπαλλήλων. Από αυτή την άποψη παρουσιάζουν μια χτυπητή ομοιότητα με την Κίνα, όπου το κομμουνιστικό κόμμα είναι εγχαραγμένο μέσα σε αυτούσιο τον κοινωνικό ιστό.

Οι συνομιλίες με νέους σε μέρη όπως το Κασάν ή η Μασάντ μου έδειξαν πόσο ισχυρή είναι η λαϊκή βάση κάτω από το πείραμα της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Και ήταν μια εμπειρία που υποκινούσε σκέψεις πολύ περισσότερο από το να ακούς τους Αγιατολά στο Κουόμ.

Πάντως αυτό που τώρα συμβαίνει στο Ιράν είναι ότι δικαιολογημένες διαμαρτυρίες για οικονομικές δοκιμασίες έχουν απαχθεί από τους γνωστούς υπόπτους, σε μιαν απόπειρα επηρεασμού της μειοψηφίας. Στο κάτω-κάτω η κυβέρνηση Ρουανί είναι σχετικά φιλελεύθερη σε σύγκριση με την κυβέρνηση του δημαγωγού Αχμαντινετζάντ.

΄Ετσι αυτό που βλέπουμε είναι μια συντονισμένη απόπειρα να μετατραπούν θεμιτές διαμαρτυρίες σε «επαναστατικό» κίνημα, με σκοπό την πραγματοποίηση αλλαγής καθεστώτος. Από κάθε πρακτική άποψη, αυτό θα σήμαινε εμφύλιο πόλεμο.

Ε, λοιπόν αυτό απλά δεν θα πετύχει. Οποιοσδήποτε εξοικειωμένος με την κατάσταση στο Ιράν γνωρίζει ότι η κοινωνία της χώρας είναι πολύ ευφυής και πεπειραμένη για να πέσει σε τέτοια χονδροειδή παγίδα. Για σαφέστερη αντίληψη της επίγνωσης για την ξένη επιρροή, θα έπρεπε να ακούσετε τον καθηγητή Μωχαμάντ Μαραντί, του πανεπιστημίου της Τεχεράνης, έναν ακαδημαϊκό απόλυτης ακεραιότητας, να διαλέγεται με έναν τέως υπάλληλο του BBC στο τηλεοπτικό δίκτυο του Κατάρ, Al Jazeera:

https://www.youtube.com/watch?v=dFn4O5xTkpE

Πράγματι, αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ξένα στοιχεία δρουν ως προβοκάτορες για να επηρεάσουν τους διαδηλωτές. Αυτό το σύνθημα «όλος ο κόσμος παρακολουθεί» στοχεύει να εκφοβίσει την Τεχεράνη στις αντιδράσεις της.

Ωστόσο πρέπει να υπάρξει καταστολή της βίας, όπως έντονα το υπαινίχθηκε ο Ρουανί. Φαντάζεστε την αντίδραση της Αστυνομίας εάν το επίπεδο βίας που εμφανίστηκε στους δρόμους του Ιράν συνέβαινε στην Γαλλία ή στην Γερμανία;

Αλλαγή καθεστώτος είναι απίθανη, αλλά αυτό που εκτυλίσσεται είναι η σκηνοθεσία για μιαν ακόμη ανανέωση των οικονομικών κυρώσεων εναντίον του Ιράν. Ενδεχομένως, σ’ αυτή την περίπτωση, από την Ε.Ε. Ας ελπίσουμε πως δεν θα πέσει σ’ αυτή την παγίδα.

Σε κάθε περίπτωση, η Τεχεράνη προετοιμάζεται ήδη για την επιχειρηματική της επέκταση σε όλη της Ευρασία, διαμέσου των κινεζικών νέων Δρόμων του Μεταξιού, της Πρωτοβουλίας Ζώνης και Δρόμου και της Ευρασιατικής Οικονομικής ΄Ενωσης.

Τελικά, στην ομάδα Ρουανί απόκειται να είναι δημιουργική στην ελάφρυνση των βαρών στο οικονομικό μέτωπο.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά, για άσχημο λόγο γίνεται γνωστή η περιοχή μας.
Αυτήν την φορά δεν ήταν ο Μπέος, ούτε κάποιο από τα εργοστάσια που μολύνουν τον ουρανό μας και την θάλασσα μας, αλλά ένα ζήτημα ανθρωπιάς.
Ένας συμπολίτης μας άνεργος πατέρας πρίν λίγες ημέρες έκλεψε ένα παιχνίδι απο μεγάλο πολυκατάστημα της περιοχής, συνελήφθη και αποδόθηκε ελεύθερος από τον Εισαγγελέα Βόλου λόγω φτώχειας και ψυχολογίας του ανθρώπου.
Ο ίδιος άνθρωπος " έκλεψε " και από γνωστή αλυσίδα ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ του Βόλου δύο κουτιά βρεφικό γάλα, συνελήφθη ξανά και μηνύθηκε από την δνση του καταστήματος.
Και οι δύο αλυσίδες πολυκαταστήματος προάγουν στην ελληνική κοινωνία με αμοιβή βεβαίως μέσω των ΜΜΕ η μεν τον παιδικό παράδεισο των παιχνιδιών και η άλλη( όπως φαίνεται μέχρι στιγμής) το κοινωνικό πρόσωπο μιας εταιρείας μάρκετ που καλούσε τον κόσμο να ψωνίσει γιατί θα έδινε μέρος των κερδών σε αδύναμες οικογένειες.
Το ερώτημα σαφές
Ποιός είναι ο "κλέφτης " ;
Είναι μια κλοπή "νόμιμη" ;
Η απάντηση είναι σε όλους μας προσωπική όταν πρόκειται για το παιδί μας και αναλόγως της παιδείας μας και του ηθικού μας κώδικα απαντάμε, αλλά αλήθεια τώρα, πόσοι βρεθήκαμε στην θέση του, πέραν της σκέψης και μόνο ;
Ποιός πραγματικά θα ήθελε να γίνει "κλέφτης" παιχνιδιού και βρεφικού γάλατος;
Μήπως πραγματικός κλέφτης είναι οι υπεύθυνοι που έφεραν και αυτόν τον άνθρωπο στην απελπισία;
Δεν έχουν μήπως όνομα ;
Δεν είναι ΑΥΤΟΙ που αναφέρουμε κάθε μέρα όλοι μας όταν δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα; Όταν απολυόμαστε ή παίρνουμε μισθό πείνας ; Οταν μας παίρνουν το σπίτι με υπογραφή τους;
Δεν είναι υπεύθυνοι και άμεσα για το εδώλιο του κατηγορουμένου οι Τσίπρας Καμμένος, Μητσοτάκης Σαμαράς Καραμανλής, Παπανδρέου Γεννηματά και πλείστοι άλλοι συνυπεύθυνοι ;
Όμως στην καλή μας κοινωνία όπως αυτοί την φτιάξανε στα μέτρα τους, κλέφτης είναι αυτός που κλέβει για το παιδί του, όχι αυτός που τον άφησε άνεργο, που έκλεισε ολα τα εργοστάσια της περιοχής, που διέλυσε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, που μας μολύνει το περιβάλλον και ξεπούλησε την πατρίδα μας στους ξένους, αλλά αυτός ο 24χρονος.
Είμαι και εγώ "κλέφτης" λοιπόν, γιατί σε αυτήν την κοινωνία τους κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των πραγματικών κλεφτών, δεν θέλω να είμαι ανάμεσα τους "έντιμος "!

του Caitlin Johnstone, Zero Hedge, 2-1-2018

[Αμερικανικά επίσημα στοιχεία και δηλώσεις, τελείως άγνωστα στην Ελλάδα, παρατάσσει το κατωτέρω άρθρο που προβάλλει το σημερινό δελτίο του ελεύθερου αμερικανικού οικονομικού πρακτορείου Zero Hedge. Η υιοθέτηση και προβολή του έκδηλα οφείλεται στην εκτίμηση πως προσφέρει τον κώδικα αποκρυπτογράφησης των γεγονότων στο Ιράν και όσων προδιαγράφονται ως συνέχεια στον ορίζοντα της Ουκρανίας ή της Β. Βορέας, μετά το πανόραμα των πυροτεχνημάτων και τις ευχές για ένα χρόνο ειρήνης και ευημερίας στον κόσμο.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Πριν δυο εβδομάδες, ένα υπόμνημα που διέρρευσε από τους κόλπους της κυβέρνησης Τραμπ αποκάλυπτε πως ο νεόφυτος στον ανθώνα της Ουάσιγκτον Υπουργός των Εξωτερικών Ρεξ Τίλλερσον δεχόταν καθοδήγηση για το πως η αυτοκρατορία χρησιμοποιεί τα ανθρώπινα δικαιώματα σαν πρόσχημα για να επιτεθεί η να υποσκάψει απείθαρχες κυβερνήσεις. Δημοσίευμα στο «Politico» ανέφερε:

Το υπόμνημα της 17 Μαΐου έχει τα χαρακτηριστικά βοηθήματος ταχείας εκμάθησης για έναν επιχειρηματία που γίνεται διπλωμάτης και το συμπέρασμα του προσφέρει μιαν ωμά ρεαλιστικήν εικόνα: ότι οι ΗΠΑ πρέπει να χρησιμοποιούν τα ανθρώπινα δικαιώματα ως ρόπαλο εναντίον των ανταγωνιστών τους, ενώ θα κλείνουν τα μάτια για συμμαχικά καταπιεστικά καθεστώτα, όπως οι Φιλιππίνες, η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος.

« Τους συμμάχους μεταχειριζόμαστε διαφορετικά –και καλύτερα- από τους αντιπάλους. Αλλιώς θα μείνουμε με περισσότερους αντιπάλους και λιγότερους συμμάχους,» εξηγεί το υπόμνημα, που έγραψε ο σημαντικής επιρροής πολιτικός βοηθός του Τίλλερσον, Μπράϊαν Χουκ.

Με αυτό που θα μπορούσε να είναι εύρημα συγχρονισμού σε κωμική παράσταση, αν δεν ήταν λόγος μεγάλης ανησυχίας, στο Ιράν ξέσπασαν ταραχές που συνεχίζονται επί ημέρες και η Δυτική Αυτοκρατορία ξαφνικά εκφράζει βαθιά δικομματική αγωνία για τα ανθρώπινα δικαιώματα αυτών των διαδηλωτών.

Μήνυμα Τραμπ στο Τουίτερ:

«Μεγάλες διαμαρτυρίες στο Ιράν. Ο λαός επιτέλους αντιλαμβάνεται πως τα λεφτά και ο πλούτος του κλέβεται και σπαταλιέται στην τρομοκρατία. Φαίνεται πως δεν θα το ανεχθούν περισσότερο. Οι ΗΠΑ παρακολουθούν προσεκτικά για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.»
3:03 ΜΜ- 31 Δεκ,2017

Μήνυμα Χίλλαρυ Κλίντον:

Ο Ιρανικός λαός, ιδίως οι νέοι, διαμαρτύρονται για ελευθερία και για το μέλλον που δικαιούνται. Ελπίζω πως η κυβέρνησή τους θα ανταποκριθεί ειρηνικά και θα υποστηρίξει τις ελπίδες τους.»
5:49 Π.Μ. 31 Δεκ.2017

Η Χέδερ Νώυερτ, εκπρόσωπος Στέητ Ντιπάρτμεντ:

«Ο Υπουργός Τίλλερσον επαναλαμβάνει τον βαθύ σεβασμό των ΗΠΑ για τον λαό του Ιράν. Καλούμε όλα τα έθνη να σταθούν στο πλευρό μας στην αξίωση να σεβαστεί το καθεστώς τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.»
4:27 Π.Μ. 31 Δεκ.2017

Μπόρις Τζόνσον, Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών:

«Παρακολουθώ τα γεγονότα στο Ιράν με ανησυχία. Ζωτικό να έχουν οι πολίτες το δικαίωμα στην ειρηνική διαδήλωση.»
3:24 Μ.Μ 31 Δεκ.2017

Ντάνιελ Μακάνταμς, Διευθυντής του «Ινστιτούτου Ρον Πωλ για Ειρήνη και Ευημερία»:

«Πανομοιότυπο αντίγραφο του σεναρίου για το Κίεβο (ουκρανικό πραξικόπημα), τη Λιβύη κλπ, ξεσκονισμένο άλλη μια φορά. Οι ίδιες λέξεις. Ιδιαίτερα απάνθρωπο το να υποκρίνεσαι πως νοιάζεσαι γι΄ αυτούς τους ανθρώπους όταν ετοιμάζεσαι να τους βομβαρδίσεις.»

Ώστε έχουμε γνώση για το τι αυτή η μουσική και το μπαλέτο σηματοδοτούν. Κάθε αιματηρό όργιο μπορεί να καλυφτεί με τη σημαία των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Τον Οκτώβριο πληροφορηθήκαμε από τον τέως πρωθυπουργό του Κατάρ ότι, από το ξεκίνημα των πρώτων διαδηλώσεων διαμαρτυρίας στη Συρία το 2011, εκδηλώθηκε μια μαζική πίεση από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης, σ’ εφαρμογή της αποκληθείσας Αραβικής ΄Ανοιξης.

Αυτή η αποκάλυψη έγινε την ίδια εβδομάδα που το Intercept τελικά έδωσε στη δημοσιότητα έγγραφα της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας (NSA) που επιβεβαιώνουν ότι ξένες κυβερνήσεις είχαν τον άμεσο έλεγχο των «ανταρτών», οι οποίοι άρχισαν τις επιθέσεις στη Συρία ύστερα από εκείνες τις διαδηλώσεις του 2011. Και η ταραχή για τα ανθρώπινα δικαιώματα συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια του πολέμου στη Συρία, ενώ οι κυβερνήσεις που δημόσια θρηνωδούσαν για την παραβίασή τους, μυστικά εξόπλιζαν και εκπαίδευαν οργανώσεις τρομοκρατών για να διατρέχουν την χώρα δολοφονώντας, βιάζοντας και λεηλατώντας.

Το έχουμε δει ξανά και ξανά. Στην Λιβύη, η Δυτική εισβολή δικαιολογήθηκε με το πρόσχημα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ ο στόχος ήταν η αλλαγή καθεστώτος. Στην Ουκρανία, οι πιστοί της Αυτοκρατορίας ζητωκραύγαζαν τους διαδηλωτές στο Κίεβο, όταν ο στόχος ήταν η αλλαγή του καθεστώτος. Και ποιος θα μπορούσε να λησμονήσει τους φτωχούς καταπιεσμένους πολίτες του Ιράκ που σίγουρα θα υποδέχονταν τους εισβολείς ως ελευθερωτές;

Το 2007, ο απόστρατος στρατηγός Ουέσλι Κλαρκ εμφανίστηκε στην εκπομπή «Δημοκρατία Τώρα» και δήλωσε ότι, περί τις δέκα μέρες μετά την επίθεση στους πύργους της Νέας Υόρκης, πληροφορήθηκε πως το Πεντάγωνο σχεδίαζε ήδη μιαν τελείως απρόκλητη επίθεση εναντίον του Ιράκ και πως του έδειξαν ένα υπόμνημα που εξέθετε σχέδιο για «επιθέσεις σε εφτά χώρες εντός πενταετίας, αρχίζοντας με το Ιράκ, κατόπιν την Συρία, τον Λίβανο, την Λιβύη, την Σομαλία, το Σουδάν και τελειώνοντας με το Ιράν.»

* η φωτο από διαδήλωση καταδίκης των ταραχών από Ιρανούς

«Η κυβερνητική αίτηση ακύρωσης της απόφασης της αρμόδιας Δευτεροβάθμιας Επιτροπής, η οποία χορήγησε άσυλο στον Τούρκο αξιωματικό, συνιστά μια πράξη βαθύτατα αντιδημοκρατική και ιδιαίτερα ταπεινωτική για την χώρα.
Πολύ περισσότερο όταν συνοδεύεται από αναρμόδιες κυβερνητικές δηλώσεις που φωτογραφίζουν αναπόδεικτα ως πραξικοπηματίες, περίπου, τους Τούρκους αξιωματικούς.
Δυστυχώς, η χώρα μας, ιδιαίτερα, εδώ και αρκετό καιρό, με ευθύνη των παραδομένων κυβερνήσεων της, δεν υπάρχει στοιχειωδώς έστω, ως ανεξάρτητο κράτος, αλλά ως αθλιέστατο προτεκτοράτο των κάθε λογής επικυρίαρχων της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ, ενώ συμπεριφέρεται ως άβουλος δορυφόρος εκείνων των χωρών της περιοχής μας, που διεκδικούν περιφερειακή ηγεμονία.
Η μη χορήγηση ασύλου στον Τούρκο αξιωματικό στην ουσία και εκ των πραγμάτων, κινδυνεύει να οδηγήσει αναπότρεπτα στην άμεση ή έμμεση παράδοση του στα χέρια του αυταρχικού καθεστώτος του Ερντογάν. Δυστυχώς, το σύνδρομο της προδοτικής παράδοσης του Οτσαλάν και σειράς Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών της δημοκρατίας στα «νύχια» της Άγκυρας, όπως έγινε και κατά την πρόσφατη φυλάκιση αγωνιστών πριν την επίσκεψη Ερντογάν και μετά από απαίτηση του, διακατέχει διαχρονικά το εθελόδουλοπολιτικό κατεστημένο.
Η Ελλάδα πρώτα από όλα πρέπει να καταστεί Κράτος Δικαίου και δημοκρατικών αρχών, τα οποία δεν θα μετατρέπονται σε κουρελόχαρτο είτε από την τρόικα, είτε από την εκάστοτε βούληση τρίτων «ηγεμόνων» έναντι πανικόβλητων και έμφοβων ελληνικών κυβερνήσεων».