Articles by "Πολιτική άποψη"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πολιτική άποψη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0
του Rostislav Ishchenko, Zero Hedge, 10-1-2019

[ Συντάκτης του άρθρου είναι  ο πρόεδρος του  Ρωσικού Κέντρου Συστημάτων Ανάλυσης και Πρόγνωσης και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του  συνίσταται  στο ότι παρουσιάζει την εικόνα της «Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης» όπως ειδικό ρωσικό όργανο έρευνας , ανάλυσης και πρόγνωσης  την εκθέτει -προφανώς  και  στους υπεύθυνους κατάστρωσης της ρωσικής πολιτικής. Για το ιστορικό της γένεσης της ΕΕ  και την διάγνωση της  υπαρξιακής κρίσης που διέρχεται τώρα,  αδέκαστος  Δυτικός ιστορικός ερευνητής  θα δυσκολευτεί να διαφωνήσει. Η  πραγματικότητα , πίσω από το πανηγυρικό σκηνικό περί την κοσμογονία της «Ενωμένης Ευρώπης» είναι όπως εκτίθεται –  διπλωματικά καλλωπισμένη. ΄Οσο για την ρωσική άποψη, για την σωστή πορεία αποφυγής  της επερχόμενης «σύγκρουσης του σκάφους της ΕΕ στα βράχια», αυτή εκτίθεται βέβαια σε συζήτηση και στην κρίση  του αναγνώστη.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

H Ευρωπαϊκή ΄Ενωση μπαίνει στο 2019 με ένα πλήθος άλυτων προβλημάτων, και  επιπλέον σπαρασσόμενη από οξύτατες αντιφάσεις.
To πρώτο και κύριο πρόβλημα είναι ότι η ΕΕ δημιουργήθηκε ως ένας  από τους αμερικανικούς μηχανισμούς  ελέγχου της Δυτικής Ευρώπης. Χωρίς το αμερικανικό Σχέδιο Μάρσαλ χωρίς το άνοιγμα των αμερικανικών αγορών στα ευρωπαϊκά προϊόντα, χωρίς τα αμερικανικά στρατεύματα στην ευρωπαϊκή ήπειρο, χωρίς το ΝΑΤΟ τελικά, η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση δεν θα ήταν δυνατή.
 Είναι αλήθεια αυτό που λέγεται ότι το σχέδιο της ενωμένης Ευρώπης  ήταν, μεταξύ άλλων, στην σκέψη αυτών που το συνέλαβαν, ένας τρόπος  άρσης των γάλλο-γερμανικών αντιθέσεων , προκειμένου να αποτραπούν μελλοντικές συγκρούσεις, σαν αυτές που οδήγησαν στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Αλλά θα πρέπει να έχει κανείς στον νου του ότι η γάλλο-γερμανική ενότητα ήταν αναγκαία  και αποκλειστικά εξυπηρετική για τις ΗΠΑ. Η Βρετανία, αντίθετα, , σε όλη την ιστορία της αγωνιζόταν να κρατήσει την Ευρώπη διαιρεμένη και να αποτρέψει κατάσταση  όπου ένα κράτος ή μιας συμμαχία κρατών θα μπορούσε να κυριαρχήσει στην ήπειρο.
Τις ΗΠΑ χώριζε από την Ευρώπη ένας ωκεανός, όχι κάποια στενά. Επιπλέον αυτές ήταν πολύ ισχυρότερες από ότι ήταν η Βρετανία στην ακμή της ισχύος της. Μια ισχυρή και ενωμένη Ευρώπη ήταν αναγκαία στις ΗΠΑ σαν σύμμαχος στην αναμέτρηση με την Σοβιετική ΄Ενωση. Και αυτή η εκτίμηση εξασφάλιζε εμπορικές προτιμήσεις και στρατιωτική προστασία στην Ευρώπη. Με άλλα λόγια οι ΗΠΑ επέτρεψαν στην ΕΕ να κερδίζει χρήματα στην αγορά τους, μοιράζονταν τα οφέλη από την νεοαποικιακή της πολιτική και σε αντάλλαγμα επωμίζονταν το κύριο βάρος της ένοπλης προστασίας της, απαλλάσσοντας την Ευρώπη από σημαντικό μέρος των αμυντικών δαπανών της.              Από την άλλη πλευρά όμως, η Ευρώπη γινόταν ένα θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων στον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα που ετοιμαζόταν, επιτρέποντας στις ΗΠΑ να μείνουν άλλη μια φορά σε ασφαλή απόσταση.. Τουλάχιστον έτσι σκεφτόταν η Ουάσιγκτον.
Στον 21ο Αιώνα η κατάσταση άρχισε να αλλάζει σιγά-σιγά και το 2017, με την άνοδο του Τραμπ στην εξουσία στις ΗΠΑ, η κατάσταση άλλαξε άμεσα και δραματικά. Οι ΗΠΑ αντιμετώπιζαν ένα έλλειμμα πόρων, το οποίο αρχικά ενόμιζαν πως θα μπορούσε να καλυφτεί με την λεηλασία της Ρωσίας και της Κίνας. Αλλά όταν έγινε φανερό πως αυτό το σχέδιο δεν είναι  εφαρμόσιμο, οι περικοπές των αμερικανικών δαπανών στην Ευρώπη έγιναν ο μόνος τρόπος μείωσης του ελλείμματος. Επιπλέον, από την αρχή της δεκαετίας του 2010, η Ουάσιγκτον άρχισε να θεωρεί τους Ευρωπαίους συμμάχους σαν μιαν νόμιμη λεία. Η λεηλασία της ΕΕ θα μπορούσε επίσης να λύσει, προσωρινά και εν μέρει, το αμερικανικό πρόβλημα του ελλείμματος διαθέσιμων πόρων.
Υπό αυτές τις συνθήκες, άρχισε στην Ευρώπη η αναγέννηση των συντηρητικών δυνάμεων που αμφισβητούν την εξουσία των οπαδών της παγκοσμιοποίησης . Και καθώς αυτοί έκλιναν προς τις ΗΠΑ και ζητούσαν την υποστήριξη της Ουάσιγκτον, οι συντηρητικοί, τουλάχιστον ορισμένοι από αυτούς, άρχισαν να στρέφουν την κεφαλή τους προς την Ρωσία.
Η διάβρωση των θεμελίων της Ευρω-Αμερικανικής ΄Ενωσης, όπως και ο διχασμός των ευρωπαϊκών ηγετικών τάξεων («ελίτ») και ο αναπροσανατολισμός ορισμένων από αυτές προς την Ρωσία, οδήγησε στην (ολική ή μερική) απώλεια από την Ουάσιγκτον των μηχανισμών που της επέτρεπαν να ελέγχει την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Ο κίνδυνος της μεταστροφής της ΕΕ προς μιαν οικονομική και αργότερα στρατιωτικό-πολιτική ένωση με την Ρωσία  επικαιροποίησε για τις ΗΠΑ την παλιά βρετανική ιδέα μιας τεμαχισμένης Ευρώπης. Η Ουάσιγκτον δεν είχε ούτε έχει καμιάν επιθυμία να παραχωρήσει στην Μόσχα έναν τόσο αποτελεσματικό μηχανισμό διαχείρισης της Ευρώπης όσο η ΕΕ. Και με αυτή την οπτική η Ουάσιγκτον άρχισε την αποσυναρμολόγηση  της ΕΕ.
Η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ, η αναταραχή στην Γαλλία και  στην Ουγγαρία και οι απόπειρες να επεκταθεί αυτή η αναστάτωση στην Γερμανία (μέχρι τώρα ανεπιτυχείς), η ενεργοποίηση από την Βαρσοβία των πολωνό-γερμανικών αντιθέσεων, γενικά ή όρθωση της Ανατολικής Ευρώπης κατά της Δυτικής (Πολωνό-Βαλτικό-Ρουμανικό στρατόπεδο εναντίον γερμανό-γαλλικού). Και  σε αυτό το φόντο,  υπάρχουν και οι αντιθέσεις μεταξύ της ομάδας των πλουσίων του Βορρά και των πτωχών του Νότου, οι οποίες  κυριαρχούσαν μέχρι πρόσφατα στην ΕΕ, ξεθώριασαν προσωρινά στο περιθώριο, αλλά θα αναφλεγούν με νέα  ορμή, ανά πάσα στιγμή.
Μπορούμε να ισχυριστούμε με βεβαιότητα ότι οι  ενδο-ευρωπαϊκές αντινομίες είναι πάρα πολύ ισχυρές και ότι οι κεντρομόλες δυνάμεις δεν διαθέτουν αξιόλογη υπεροχή έναντι των κεντρόφυγων δυνάμεων. Και γι’ αυτό η διατηρήσιμη και σταθερή  ανάπτυξη της ΕΕ είναι δυνατή μόνο υπό συνθήκες όπου η ιδέα μιας Ενωμένης Ευρώπης και οι δυνάμεις εφαρμογής της διαθέτουν την πολιτική υποστήριξη ενός ισχυρού εξωτερικού συμμάχου, ενδιαφερόμενου για την ενότητα της Ευρώπης. Σήμερα μόνον η Ρωσία μπορεί να είναι ένας τέτοιος σύμμαχος, ιδιαίτερα όταν η Μόσχα βλέπει τα πλεονεκτήματα μιας συμμαχίας με την ΕΕ όχι στο να πληρώνει την Ευρώπη για μιαν αυτό-καταστρεπτική πολιτική, αλλά για την επίτευξη ενός σωρευτικού αποτελέσματος οικονομικής διαδραστικής συνύπαρξης.
Η Ρωσία άπλωσε το χέρι προς την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση επί περισσότερο της εικοσαετίας. Ωστόσο, παραδόσεις ευρωκεντρισμού, πολιτική αδράνεια, ιδεολογική μυωπία και επίσης μια αρχική έλλειψη εμπιστοσύνης προς την ικανότητα της Ρωσίας να ανακτήσει την θέση της ως παγκόσμιας δύναμης εμπόδισαν την ΕΕ να στραφεί προς την συνεργασία με την Ρωσία. Το αποτέλεσμα είναι ότι  η στιγμή  όπου η Ευρώπη θα μπορούσε μάλλον ανώδυνα, χωρίς  βιασύνη, και αθόρυβα να πραγματοποιήσει μια στρατηγική στροφή, χάθηκε αδέξια από τους ευρω-πολιτικούς και την ευρω-γραφειοκρατία.

Σήμερα η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση υφίσταται τριπλή πίεση
Πρώτα, πρόκειται για την γενική πίεση των λαών, που δεν ανέχονται την αναπόφευκτη μείωση του επιπέδου διαβίωσης. Είχαν συνηθίσει να θεωρούν εαυτούς  ως το «άλας της γης» και είναι πεπεισμένοι ότι δικαιούνται υψηλά κοινωνικά αγαθά.
Δεύτερο, Είναι επίσης η πίεση των εθνικών κρατών, που τραβούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
΄Εχοντας χάσει την ευκαιρία να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση σε μιαν πολιτική παγκοσμιοποίησης με δαπάνες των ΗΠΑ, η ευρω-γραφειοκρατία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα για τις εθνικές κυβερνήσεις.  Αλλά βγάζει πολλά βελάσματα, αλλά δεν έχει αρκετό μαλλί. Αντίστοιχα, οι εθνικές αντινομίες, που στο παρελθόν μαλάκωναν με την πανευρωπαϊκή πολιτική, έρχονται ξανά σε  πρώτη γραμμή, σχίζοντας σε  λωρίδες την «Ενωμένη Ευρώπη».
Τρίτο, οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται πια για την διατήρηση ενός υψηλού βιοτικού επιπέδου στην ΕΕ,  της κλείνουν τις αγορές τους και προσπαθούν να στραγγαλίσουν την ευρωπαϊκή βιομηχανία ως ανταγωνιστική της δικής τους. Η Ουάσιγκτον σχεδιάζει επίσης την αναδιανομή υπέρ της ίδιας των πλουτοπαραγωγικών πηγών που ελέγχει η Ευρώπη. Και τέλος, βλέποντας τον κίνδυνο της εν κινήσει (έστω βραδείας) στροφής της ΕΕ προς την Ρωσία, οι ΗΠΑ δεν θέλουν να αφήσουν στην Μόσχα μιαν  ενιαία Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, η οποία μπορεί να ανορθωθεί μάλλον γρήγορα. Η πολιτική της Ουάσιγκτον τα δυο τελευταία χρόνια αποβλέπει στην καταστροφή της ΕΕ.
Το τι θα συμβεί στην συνέχεια εξαρτάται από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Η σωτηρία της βρίσκεται στην επιτάχυνση του αναπροσανατολισμού της προς την πολιτικο-οικονομική συνεργασία  της με την Ρωσία. Η αμερικανική πίεση δεν μπορεί να διεισδύσει σε ένα ευρω-ρωσικό δεσμό. Σήμερα αυτός ο αναπροσανατολισμός επιβραδύνεται αποφασιστικά από τις «Ευρω-Ατλαντικές δομές», οι οποίες δεν έχουν θέση στον νέο ευρωπαϊκό κόσμο. Και αυτές είναι οι χιλιάδες πολιτικοί  και στρατιωτικοί με επιρροή όπως και οι αντιπρόσωποι της γραφειοκρατίας της παγκοσμιοποίησης. Άτομα που έχτισαν την  καριέρα τους τα τελευταία 20-30 χρόνια στην άνευ όρων υποταγή της Ευρώπης τα συμφέροντα των ΗΠΑ δεν μπορούν να αλλάξουν την πολιτική τους. Αυτό  θα ήταν αντίθετο με το συμφέρον τους και επιπλέον έχουν περάσει από μιαν αρνητική επιλογή και  τα διανοητικά χαρακτηριστικά τους  απλά δεν τους επιτρέπουν να αντιληφθούν τον κίνδυνο που διατρέχει η Ευρώπη.
Η αντικατάσταση των υπερμάχων της παγκοσμιοποίησης από τους υπερασπιστές του έθνους-κράτους  επιταχύνεται στην Ευρώπη. Ακόμη και ο σημαιοφόρος της παγκοσμιοποίησης Μακρόν αναγκάζεται να  εφαρμόσει ιδέες συντηρητικών εθνικιστών. Αλλά δεν είναι ακόμη σαφές εάν η αντικατάσταση των  ελίτ (κατεστημένου) θα έχει τον χρόνο να εδραιωθεί και εάν η νέα πολιτική ηγεσία θα μπορέσει ή όχι να αλλάξει την πορεία του ευρωπαϊκού σκάφους, προτού τελικά συντριβεί στα βράχια.
Πολλά θα εξαρτηθούν από τις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 2019. Εάν οι εθνικιστές επιτύχουν να εξασφαλίσουν μια πλειοψηφία στην Ευρωπαϊκή Βουλή και στην συνέχεια να εξοστρακίσουν τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης από τα υψηλά αξιώματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και άλλες ηγετικές δομές της ΕΕ, τότε η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση μπορεί να έχει ελπίδα. Εάν η σημερινή κατάσταση πραγμάτων συνεχιστεί αμετάβλητη, τότε το πιθανότερο είναι ότι θα αναγκαστούμε να ξεχάσουμε για μιαν ενωμένη Ευρώπη για πολύ καιρό και να αρχίσουμε να οικοδομούμε ένα σύστημα ενώσεων ορισμένων κρατών –ειδικώτερα με την Γερμανία.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ambrose Evans-Pritchard,Sydney Morning Herald, Zero Hedge, 8-1-19

Aυτόν τον χρόνο το σύστημα της Δυτικής Συμμαχίας δέχεται ενισχυόμενο σφυροκόπημα και το οικοδόμημα της παγκόσμιας διακυβέρνησης απειλεί να επιφέρει την κατάρρευση του παλαιού διεθνούς καθεστώτος.

«Το γεωπολιτικό περιβάλλον είναι πιο επικίνδυνο από όσο ποτέ επί δεκαετίες», προειδοποιεί η Ευρασιατική Ομάδα συμβούλων πολιτικού κινδύνου των διεθνών «ελίτ» και φερέφωνο της ιδεολογίας τη παγκοσμιοποίησης.
 Η Pax Americana διαλύεται. Η διατλαντική συμφωνία που υποστύλωνε την Δύση από την δεκαετία του 1950 πνέει τα λοίσθια. Το ΝΑΤΟ, οι G7, οι G20, ο Οργανισμός Διεθνούς Εμπορίου και η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση,  βρίσκονται σε διάφορων βαθμών κρίση, η Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν έχει απροσδιόριστους στόχους. «Κάθε ένα από αυτά τα πεδία έχει αρνητική πορεία εξέλιξης». Και τα πλείστα, κατά τρόπο πρωτοφανή μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.», αναφέρει.
Αυταρχικοί  αντιφιλελεύθεροι ηγέτες τραβούν προς τα έξω από τις άκρες,  στην Τουρκία, στην Βραζιλία, στην Ουγγαρία. Ορισμένοι, στις ζώνες του λυκόφωτος του δημοκρατικού κόσμου, συμπαρασύρονται –προς το στρατόπεδο Πούτιν-Ξι Ζι Πινγκ.
«Οι συμμαχίες των ΗΠΑ εξασθενίζουν παντού. Η περιορισμένη εμπιστοσύνη που έμοιαζε να στηρίζει την σχέση ΗΠΑ-Κίνας έχει εξατμιστεί», λέει η Eurasia στην ετήσια πρόγνωσή της.
Η χαώδης  εικόνα είναι αρκετά σκοτεινή σε αυτό το  καταληκτικό στάδιο της διεθνούς οικονομικής ανάπτυξης, γεγονός που εγείρει το ερώτημα: τι θα μπορούσε να συμβεί σε μιαν βαθιά ύφεση, με μαζική ανεργία;
Η Eurasia Group προειδοποίησε ότι το 2019 μπορεί  « να αποδειχτεί ο χρόνος όπου ο κόσμος κομματιάζεται», αν και δεν είναι αυτή η κεντρική της πρόγνωση. Η κατάληξη μπορεί να πάρει λίγο περισσότερο χρόνο. Υπάρχουν πολλά ερείπια σε μια μεγάλης έκτασης γεωπολιτική τάξη, για να παραφράσουμε τον ΄Ανταμ Σμιθ.
Όταν ένα σύστημα αξιών και θεσμών  έχει εξελιχθεί επί δεκαετίες είναι κολλώδες.
«Εάν δεν συμβεί κακοτυχία (όπως στο Σαράγεβο το 1914), παίρνει χρόνια, ακόμη και δεκαετίες, η κατεδάφιση μιας γεωπολιτικής τάξης. Αυτή η διαδικασία διάβρωσης είναι σε ανάπτυξη γύρω στον κόσμο σήμερα», επισημαίνει η έκθεση.
Είναι ένας κόσμος όπου τα γάντια πετιούνται στον κυβερνοπόλεμο,  κινώντας ένα κύκλο « δράσης- αντίδρασης», που θα μπορούσε εύκολα να ξεφύγει του ελέγχου.
Η διοίκηση ηλεκτρονικού πολέμου του Πενταγώνου ετοιμάζεται για  «προληπτικά πλήγματα». Υπάρχουν διερευνητικά σχέδια να επιτρέψουν σε ιδιωτικές εταιρείες τα ηλεκτρονικά αντίποινα σε περίπτωση που υφίστανται εισβολές  χάκινκ (υποκλοπής στοιχείων).
Οι παγκόσμιες αγορές μετοχών τελούν σε νευρική αναμονή καθώς αρχίζει ο νέος χρόνος. Παράλληλα, πλησιάζει ένας   « παγκόσμιος τεχνολογικός ψυχρός πόλεμος». Τα κράτη περικόπτουν την εξάρτησή τους από ξένες εισαγωγές,  όπου διακυβεύεται η εθνική ασφάλεια. Η Δύση κλείνει την πόρτα σε Κινέζους παραγωγούς ηλεκτρονικού εξοπλισμού μεγάλης ταχύτητας 5G. Η ψηφιακή παγκοσμιοποίηση υποχωρεί.
Κατά την  γνώμη της  Eurasia, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο κεντρικός καταλύτης των όσων πηγαίνουν στραβά  σήμερα στον κόσμο.  Αφετηρία όλων είναι η Ουάσιγκτον.
«Προκαλείται ζημιά στην νομιμότητα των δημοκρατικών θεσμών στην μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου», αναφέρει.
Η Ευρασία προβλέπει ότι οι Δημοκρατικοί θα υποβάλουν προτάσεις παραπομπής του προέδρου για παρακώλυση λειτουργίας της Δικαιοσύνης. Αυτό δεν θα λύσει τίποτα. Η Γερουσία  θα αντισταθεί. Η μάχη δεν θα λήξει όπως στο Γουώτεργκέϊτ, με μιαν υπάκουη παραίτηση προς το συμφέρον του έθνους. Ο κ. Τραμπ δεν είναι Ρίτσαρντ Νίξον.  Θα πολεμήσει με τα νύχια και με τα δόντια, και θα προκαλέσει μια συνταγματική κρίση.
Η Ευρώπη δεν είναι σε θέση να καταλάβει το κενό ηγεσίας, καθώς η Αμερική στρέφει την ράχη της προς το σύστημα της φιλελεύθερης συμμαχίας και στον δεσμό των κοινών αξιών.
Οι μωρές ελπίδες ότι ο Εμμανουέλ Μακρόν θα μπορούσε να διαλύσει τις ορδές του εξεγερμένου λαϊκισμού στην Ευρώπη, μετά τον θρίαμβό του (!) το 2017, έχουν εξανεμιστεί. Το ποσοστό δημοτικότητάς του έχει πέσει στο 23 % ( λάθος :στο 18%). Αντιμετωπίζει μια κατάσταση εθνικής ανάγκης με τα κίτρινα γιλέκα. Οι μεταρρυθμίσεις που σχεδίαζε στο εσωτερικό και στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση είναι νεκρό γράμμα.
Η « Ευρασία» προβλέπει ότι οι ευρωσκεπτικιστικές/λαϊκιστικές δυνάμεις θα συγκεντρώσουν 37% των εδρών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Μάιο, έναντι του 28% το 2014.
Το νέο σώμα, που θα συγκροτηθεί αργότερα το 2019, θα βρεθεί σε κρίση, πριν ακόμη αρχίσει την λειτουργία του. Εφέτος θα είναι ο χρόνος  στον οποίο οι λαϊκιστές θα αποκτήσουν πραγματική εξουσία στην μεγαλύτερη  ευρωπαϊκή σκηνή, αναφέρει. Και αυτό προτού χτυπήσει η αναπόφευκτη νέα ύφεση. Όταν έρθει, οι πολιτικοί μηχανισμοί απορρόφησης του  συγκλονισμού θα είναι επικίνδυνα εξασθενημένοι. Η λιτότητα θα αποχαλινώσει  πολλούς αντιπληθωριστικούς δαίμονες.

Η «Ευρασία» λέει ότι η συνεχιζόμενη έριδα  ΗΠΑ-Κίνας 
είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος της διεθνούς οικονομίας.

« Ο λόγος για τον οποίο πολλοί στην Βρετανία ψήφισαν την αποχώρηση από την ΕΕ ήταν γιατί αναγνώρισαν πως δεν ήταν κατάλληλη για μακροπρόθεσμα σχέδια. Από αυτή την άποψη φαίνεται να έχουν δίκιο», αποφαίνεται η ομάδα συμβούλων.
Ο μεγαλύτερος τελικά κίνδυνος είναι μια σινο-αμερικανική ρήξη να απολήξει σε παγκόσμια οικονομική στασιμότητα, οξεία διαμάχη και έναν κύκλο κλιμάκωσης «στο πεδίο δράσης». Κατά την «Ευρασία», οι σχέσεις έχουν ήδη επιδεινωθεί σε σημείο μη επανόδου. Ούτε υφίσταται ένα λειτουργικό κοινό έδαφος για συμβιβασμό.. Αυτό που κρίνεται είναι η τεχνολογική κυριαρχία στον 21ο Αιώνα –όχι το εμπόριο. «Το ενισχυόμενο εθνικιστικό συναίσθημα καθιστά απίθανο ότι το Πεκίνο θα αγνοήσει τις αμερικανικές προκλήσεις.», προσθέτει.
Το ισοζύγιο των πιθανοτήτων είναι ότι ο κόσμος θα διασχίσει, τσάτρα-πάτρα το 2019, χωρίς να εκραγεί κάποια από αυτές τις νάρκες. Αλλά  η ροή των γεγονότων  είναι φανερή. Η Δυτική φιλελεύθερη τάξη, την οποία θεωρούσαμε δεδομένη στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αντιμετωπίζει υπαρξιακή απειλή.
«Πηγαίνουμε σε τρικυμίες, πιο κάτω στον δρόμο. Μεγάλες τρικυμίες», γράφει η έκθεση των προγνώσεων των συμβούλων της Διεθνούς του Κεφαλαίου.

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Το σημερινό άρθρο - παρέμβαση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας και τέως Προέδρου της Βουλής, στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, για τις τροπολογίες της νύχτας με αφορμή την τροπολογία Καμμένου για τα εξοπλιστικά.

Βουλή όπως την ξέρανε ή Βουλή που αξίζουμε;
Το Μάιο του 2014 είχα συντάξει τη «Μαύρη Βίβλο της Ντροπής». Ένα εγχειρίδιο αποκάλυψης των πρακτικών κοινοβουλευτικού ξεπλύματος που ακολουθούσε η τότε Κυβέρνηση.
Η τεχνική των τροπολογιών της νύχτας και της τελευταίας στιγμής, που τις κατέθεταν σε άσχετα νομοσχέδια Υπουργοί και Κυβερνητικοί βουλευτές , ποντάροντας στο ότι δεν θα τις πάρει είδηση η Αντιπολίτευση, ήταν ανάμεσα στις αγαπημένες πρακτικές των τότε Κυβερνητικών κομμάτων, Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ.
Ως Πρόεδρος της Βουλής, το 2015 ήδη από την εναρκτήρια ομιλία μου απαγόρευσα την κατάθεση άσχετων και εκπρόθεσμων τροπολογιών. Ανέπεμψα και αρνήθηκα να εισαγάγω άσχετες ρυθμίσεις της τότε Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των κυβερνητικών βουλευτών και, όταν η Κυβέρνηση τις εισήγαγε, χρησιμοποιώντας κάποιον Αντιπρόεδρο της Βουλής, αρνήθηκα να τις ψηφίσω.
Μετά την διάλυση της Βουλής και το σχηματισμό νέας υπό τον σημερινό της Πρόεδρο, η πρακτική των τροπολογιών επανήλθε δριμύτερη, με πάσης φύσεως εξυπηρετήσεις. Τόσες και τέτοιες ώστε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ευχαρίστησε τον κ. Βούτση που «ξαναέφτιαξε τη Βουλή όπως την ξέρανε»…
Οι τροπολογίες είναι έκτακτο μέσο νομοθέτησης, που επιτρέπεται υπό πολύ αυστηρές προϋποθέσεις σύμφωνα με το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής. Βασικός λόγος που δεν επιτρέπονται τροπολογίες παρά μόνον σε έκτακτες περιστάσεις και υπό την προϋπόθεση της απόλυτης συνάφειας με το συζητούμενο νομοσχέδιο είναι ότι, επειδή κατατίθενται λίγο πριν την Εισαγωγή Νομοσχεδίου στην Ολομέλεια, δεν έχουν τύχει επεξεργασίας και ελέγχου από τις αρμόδιες Επιτροπές της Βουλής, δεν είναι γνωστές στους πολίτες ούτε μέσω της δημόσιας διαβούλευσης και δεν συνοδεύονται από τις απαραίτητες εκθέσεις συνεπειών, αλλά και υπολογισμού του οικονομικού κόστους, με αποτέλεσμα να είναι αντικειμενικά αποδυναμωμένες οι προϋποθέσεις καλής νομοθέτησης. Και, βέβαια, να υποσκάπτεται σοβαρά η διαφάνεια στη νομοθέτηση και στην κοινοβουλευτική λειτουργία.
Δυστυχώς, επειδή τα Δικαστήρια αρνούνται μέχρι σήμερα να ελέγξουν την νομιμότητα και συνταγματικότητα της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, με μια εντελώς στρεβλή αντίληψη που αντιμετωπίζει την νομοθέτηση ως… «εσωτερική υπόθεση του σώματος της Βουλής» (interna corporis), ενώ στην πραγματικότητα, η νομοθέτηση είναι κορυφαία δημοκρατική λειτουργία, στην πράξη οι τροπολογίες δεν αποτελούν την εξαίρεση αλλά τον κανόνα. Στην Μνημονιακή περίοδο είναι συχνότατο το φαινόμενο να ψηφίζονται νομοσχέδια που έχουν λιγότερα άρθρα και περισσότερες τροπολογίες, ενώ ακόμη και η υπογραφή του 1ου Μνημονίου έγινε με τροπολογία…
Η τεχνική των ντροπολογιών, με τις οποίες ξεπλένονται ποινικές ευθύνες κυβερνητικών προσώπων, αλλά και εξασφαλίζονται ποικίλα αθέμιτα ή παράνομα ωφελήματα εξελίχθηκε σε αγαπημένη πρακτική της σημερινής Κυβέρνησης, που άλλωστε μιμήθηκε κάθε κακώς κείμενο των προηγούμενων, με την επωδό «Κι εσείς τα ίδια κάνατε».
Ο τομέας της Άμυνας και των εξοπλισμών, όπου έχουν γίνει οι μεγαλύτερες κοινοβουλευτικές κομπίνες, με τροπολογίες, βρήκε και εδώ την τιμητική του από την Κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου.
Η τροπολογία του κατά δήλωσή του απερχόμενου Καμμένου για τα F16 και πλήθος αορίστως αναφερομένων προγραμμάτων, σε εντελώς άσχετο νομοσχέδιο, χωρίς καμμία κοινοβουλευτική επεξεργασία, εντάσσεται αναμφίβολα στις ντροπιαστικές τροπολογίες διασπάθισης δημοσίου χρήματος, υπερχρέωσης της χώρας και εξόφλησης εξωθεσμικής «υποχρέωσης». Δεν εμπίπτει στην προστασία του Νόμου περί Ευθύνης Υπουργών ούτε στις διατάξεις περί βουλευτικής ασυλίας, αλλά αντίθετα συγκροτεί μέσο οικονομικά αξιόποινης συμπεριφοράς σε βάρος του Δημοσίου. Αν δεν αποσυρθεί, όπως συχνά γίνεται όταν η αποκάλυψη προηγείται της ψηφοφορίας, τότε οι Υπουργοί που την υπογράφουν κι οι βουλευτές που θα την ψηφίσουν θα πρέπει να ελεγχθούν και ποινικά.
Και θα πρέπει να απαντήσουν σε τι διαφέρουν από αυτούς που προηγουμένως κατηγορούσαν.
Η «Βουλή όπως την ξέρανε» δεν έχει καμμία σχέση με τη Δημοκρατία, τη Δικαιοσύνη, τη Διαφάνεια.
Η Πλεύση Ελευθερίας έχει δεσμευθεί για μια Βουλή όπως αρμόζει στη Δημοκρατία, Για μια Βουλή που αξίζουν οι πολίτες.
Και σε αυτή τη Βουλή, η πρακτική των ντροπολογιών θα λάβει οριστικά τέλος.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Νίκου Ιγγλέση * 
Η νέα χρονιά βρίσκει την Ελλάδα χωρίς μνημονιακό πρόγραμμα, ενώ παράλληλα συμπληρώνονται 17 χρόνια από τότε που εκχώρησε τη νομισματική ανεξαρτησία της  αποδεχόμενη να χρησιμοποιεί ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ. Τα τρία Μνημόνια μπορεί να ολοκληρώθηκαν, μετά οκτώ χρόνια, αφήνοντας πίσω τους οικονομικά και κοινωνικά ράκη, αλλά η ξένη κατοχή συνεχίζεται και εδραιώνεται.
Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι η ξενοκρατία βασίζεται στο νόμισμα και το συναλλαγματικό δημόσιο χρέος που δημιουργήθηκε από το ευρώ-μάρκο. Η κατοχή είναι αφανής για τους περισσότερους πολίτες. Δεν κυκλοφορούν γερμανοί στρατιώτες στους δρόμους, ούτε κυματίζει η σβάστικα στην Ακρόπολη, όπως την περίοδο 1941-44. Όσο όμως ο πραγματικός εχθρός δεν είναι ορατός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί και να νικηθεί.
Η λιτότητα, οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, η ανεργία και η υποαπασχόληση, η υπερφορολόγηση, οι χρεοκοπίες νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οι πλειστηριασμοί, η μετανάστευση των Ελλήνων, η δημογραφική αλλοίωση, οι εθνικές υποχωρήσεις και πολλά άλλα αποδίδονται στην εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ είναι αποφάσεις αυτών που κατέχουν τη χώρα, δηλαδή, αυτών που κατέχουν το χρέος της, των δανειστών.
Τα Μνημόνια επιβλήθηκαν για να συνεχιστεί η εξυπηρέτηση (όχι η αποπληρωμή) του δημόσιου χρέους και να διαφυλαχτεί η σταθερότητα και η αξιοπιστία της Ευρωζώνης από τον κίνδυνο στάσης πληρωμών μιας χώρας μέλους της. Όλες οι μειώσεις δαπανών και οι αυξήσεις των φόρων γίνονται για να επιτυγχάνεται κάθε χρόνο ένα πρωτογενές αποτέλεσμα (πλεόνασμα το λένε, για να νομίζουν οι πολίτες ότι κάτι περισσεύει) με το οποίο πληρώνονται οι τόκοι και μόνο αυτοί του δημόσιου χρέους. Το κεφάλαιο του χρέους δεν αποπληρώνεται, αλλά ανακυκλώνεται με νέο δανεισμό για την πληρωμή του παλαιότερου. Πρόκειται για φαύλο κύκλο μόνιμης εξάρτησης και δουλείας. Οι τόκοι του χρέους είναι ο φόρος υποτέλειας που πληρώνουν οι Έλληνες και με τον οποίο οι δανειστές απορροφούν κάθε οικονομική ικμάδα της χώρας μας.
Το σημερινό δημόσιο χρέος είναι δημιούργημα του ευρώ. Από το 2002 μέχρι το 2018 το χρέος υπερδιπλασιάστηκε, αυξήθηκε κατά 128% (από 155,8 σε 356 δις) μέσα σε μόνο 17 χρόνια. Από τα 356 δις του σημερινού χρέους τα 200 δις ή το 56% συσσωρεύτηκαν στα χρόνια του ευρώ, παρά το κούρεμα των ομολόγων (PSI) το 2012 και παρά την άγρια λιτότητα των μνημονιακών χρόνων. Αυτό έγινε επειδή το κράτος έχασε τη δυνατότητα να τυπώνει χρήμα, όπως κάνουν όλες οι χώρες που διαθέτουν νομισματικής ανεξαρτησία. Στο τέλος του 2001 το 75% του χρέους ήταν σε δραχμές και μόνο το 25% σε συνάλλαγμα. Μέσα σε μια νύχτα το σύνολο του χρέους σε δραχμές έγινε χρέος σε ευρώ, δηλαδή, σε συνάλλαγμα, το οποίο για να εξυπηρετείται πρέπει ή να αυξάνεται ο δανεισμός ή να αυξάνονται οι φόροι ή και τα δύο.
Μια χώρα δε χρεοκοπεί ποτέ όταν χρωστάει, όσα και να χρωστάει, στο εθνικό νόμισμά της, εκδίδει χρήμα και πληρώνει. Μια χώρα χρεοκοπεί όταν χρωστάει σε ξένο νόμισμα και δεν έχει το συνάλλαγμα για να πληρώσει. Αυτή είναι η περίπτωση της ελληνικής χρεοκοπίας το 2010. Το ευρώ διόγκωσε το συναλλαγματικό χρέος και αυτό στη συνέχεια υποδούλωσε την πατρίδα μας.
Καμιά ανεξάρτητη πολιτική ούτε οικονομική, ούτε δημοσιονομική, ούτε φορολογική, ούτε αναπτυξιακή, ούτε κοινωνική, ούτε αμυντική, ούτε γενικότερα εθνική, δεν μπορεί να υπάρξει όταν ένα εξωχώριο κέντρο, με έδρα τη Φρανκφούρτη, ελέγχει τη ροή του χρήματος. Η Ελλάδα έχει χάσει τον πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας της, δηλαδή, την ικανότητά της να επιβιώνει χωρίς να εξαρτάται από τις διαθέσεις ξένων δυνάμεων. Αυτοί που ελέγχουν το χρήμα μπορούν να εκβιάζουν, ανά πάσα στιγμή τη χώρα, όχι μόνο οικονομικά αλλά και γεωστρατηγικά.
Το «Ελληνικό Ζήτημα» είναι βασικά θέμα εθνικής κυριαρχίας, δηλαδή, της δυνατότητας της όποιας κυβέρνησης να μπορεί να εφαρμόζει τις πολιτικές για τις οποίες την ψήφισε ο ελληνικός λαός. Γι’ αυτό ο αγώνας να είναι πρωτίστως εθνικοαπελευθερωτικός. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης το εθνικό και το ταξικό συμφέρον είναι αλληλένδετα. Ο αγώνας μόνο για το ένα ή μόνο για το άλλο είναι απλά ο θόρυβος και η αναταραχή πριν την ολοκληρωτική ήττα.
Επί οκτώ χρόνια αναζητούμε λύσεις αλλά δε βρίσκουμε. Έχουμε εγκλωβιστεί μέσα σ’ ένα βάλτο από ιδεολογήματα και επί μέρους πολιτικές θεωρίες. Μέσα στο νέο χρόνο πρέπει επί τέλους, οι πιο συνειδητοποιημένοι και αποφασισμένοι πολίτες, να συσπειρωθούν  πίσω από ένα Στρατηγικό Σχέδιο Σωτηρίας της χώρας το οποίο να είναι ρεαλιστικό και αξιόπιστο για να το αγκαλιάσει η πλειοψηφία των Ελλήνων και να το υλοποιήσει. Πριν είναι πολύ αργά. Πριν σαπίσουμε ως κοινωνία. Πριν διαλυθούμε ως έθνος.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στις 4-1-19στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Ο Δρόμος της Αριστεράς»,στο πλαίσιο αφιερώματος με τίτλο «Τι φέρνει το 2019»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Του Rainer Mausfeld, Ζero Hedge

[ Γραμμένο με το νυστέρι πεπειραμένου οξυδερκούς χειρούργου, αν και από καθηγητή άλλης ειδικότητας, το σπάνιας κοινωνικής σημασίας κατωτέρω άρθρο, η μυστική διεθνής σπείρα με το ψευδώνυμο «Ακεραιότητα» και άλλες ανάλογες μυστικές υπηρεσίες, δεν θα μπορέσουν –όσο και αν λαχταρούν- να το στιγματίσουν ως Fake Story, ψευδή είδηση, φτιαχτή από τους καταχθόνιους εχθρούς στον Βορρά. Ο συντάκτης του είναι καθηγητής Emeritus της Ψυχολογίας στο γερμανικό πανεπιστήμιο του Κιέλου και προβαίνει με αυτό σε μιαν εξονυχιστική ανατομική ανάλυση των πολιτικών μηχανισμών και των ψυχοτεχνικών μεθόδων παραγωγής του νεωτερικού ανθρωπίνου τύπου, τελείως στερημένου δυνατότητας επιλογής αλλά και προσωπικής κρίσης και βούλησης για  δημοκρατία και ελευθερία, του οποίου ο κοινωνικός βίος  απορροφάται πλήρως από τον ρόλο του πολιτικά αδιάφορου καταναλωτή. 
Τα αποτελέσματα, αυτής της μακράς και πεισματικής αναμορφωτικής διαδικασίας,  τα υφιστάμεθα και τα βλέπουμε καθημερινά, οι ευτυχείς πολίτες της  Δυτικής «δημοκρατίας», αλλά μόνον ως υποκείμενα, θεατές ή ανύποπτοι κομπάρσοι, αυτού του μακάβριου θεάτρου. Ο Rainer Mausfeld, με αυτό το άρθρο του,  μας εισάγει και μας ξεναγεί στις σκοτεινές στοές, με τα μεφιστοφελικά εργαστήρια, όπου εκπονούνται  οι  οργανωτικές μορφές εξουσίας και οι ψυχοτεχνικές χειραγώγησης της νοητικής λειτουργίας του πολίτη, για  την υποταγή της στην υπηρεσία  των στόχων του αθέατου σκηνοθέτη του Θεάτρου Δημοκρατίας. Προσφέρει έτσι γνώση πολύτιμη, « απαραίτητη για την ανάπτυξη μιας στρατηγικής αποτελεσματικής αντίστασης,σε μιαν ισχύουσα τάξη που στηρίζεται στην δύναμη και στην βία».]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Οι πολίτες έχουν απογυμνωθεί από τα πολιτικά δικαιώματά τους και έχουν υποβληθεί σε ψυχολογικό εθισμό  μείωσής τους σε υπόσταση απαθών καταναλωτών. Στις τελευταίες δεκαετίες η δημοκρατία έχει αντικατασταθεί από την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας. Νέες μορφές οργάνωσης της εξουσίας και ψυχολογικές μέθοδοι χειραγώγησης του υποσυνειδήτου μας προστατεύουν τους ισχυρούς από τους κινδύνους της δημοκρατικής ενδυνάμωσης και ενισχύουν την θέση τους.

Δημοκρατία και ελευθερία. Δυο λέξεις που είναι φορτισμένες με ανήκουστες κοινωνικές υποσχέσεις και που μπορούν να ελευθερώσουν τεράστιες δυνάμεις ενέργειας για την αλλαγή και την πραγματοποίηση τους. Τι συνέβη, όμως; Ποτέ στο παρελθόν δυο λέξεις,  που είχαν ταυτιστεί με τόσο φλογερές ελπίδες, δεν είχαν αδειαστεί από την αρχική τους έννοια  σε τόσο δραματική έκταση. ΄Εχουν παραποιηθεί, βιαστεί, διαστρεβλωθεί και έχουν αντιστραφεί εναντίον εκείνων των οποίων οι σκέψεις και οι πράξεις εμπνέονται από αυτές.
Η Δημοκρατία σήμερα σημαίνει στην πραγματικότητα μιαν εκλεγμένη  ολιγαρχία πολιτικών και οικονομικών  Ελίτ («επιλέκτων»), στην οποία κεντρικοί τομείς της κοινωνίας - και ιδιαίτερα η οικονομία- έχουν αφαιρεθεί από οποιονδήποτε δημοκρατικό έλεγχο και υποχρέωση λογοδοσίας. Ταυτόχρονα, μεγάλα μέρη της κοινωνικής οργάνωσης της ζωής μας βρίσκονται εκτός του χώρου της δημοκρατίας.                                                                             Και  ελευθερία σήμερα σημαίνει προπάντων την ελευθερία των οικονομικά ισχυρών.

Με αυτήν την Οργουελιανή  παρερμήνευση, οι δύο αυτές λέξεις έχουν  καταλάβει τώρα ξεχωριστή θέση στο απέραντο λεξικό των πλαστογραφημένων λέξεων στην διαδρομή της ιστορίας. Με την τοξίνωση αυτών των δύο λέξεων, οι ελπίδες μας για μιαν πιο ανθρώπινη κοινωνία και τον περιορισμό των μεθόδων βίας στην λύση προβλημάτων, περιπίπτουν σε σύγχυση, θολώνουν, θρυμματίζονται και έχουν σχεδόν σαρωθεί έξω από την συλλογική μνήμη μας. Η απώλεια των ονείρων πολιτισμού που συνδέονται με τις δυο αυτές έννοιες καθιστά δύσκολο για εμάς σήμερα να προτείνουμε ένα ελκυστικό, σωστό εναλλακτικό πολιτικό σύστημα, αντί του σημερινού των σχέσεων ισχύος -και ακόμη χειρότερο, έστω και να σκεφτούμε κάποιο.
Η Δημοκρατία, που αρχικά συνδεόταν με μεγάλες προσδοκίες για πολιτική αυτοδιάθεση και προστασία της εσωτερικής και της εξωτερικής ειρήνης, έχει μείνει μόνο σαν ένα εθιμοτυπικό κέλυφος στην πραγματική δομή της κοινωνίας.

 Η Δημοκρατία έχει υποβιβαστεί σε ένα σκηνοθετημένο θέατρο περιοδικών εκλογών, όπου ο πληθυσμός μπορεί να  διαλέξει από ένα  δειγματολόγιο εμπίστων της «ελίτ». Η πραγματική  Δημοκρατία έχει αντικατασταθεί από μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας και η ελεύθερη δημόσια συζήτηση αντικαταστάθηκε από την κατευθυνόμενη «γνώμη» και την σκηνοθετημένη               «εκρηκτική αγανάκτηση». Η καθοδηγούσα αρχή συνείδησης του υπεύθυνου πολίτη αντικαταστάθηκε από το νεοφιλελεύθερο ιδεώδες του  πολιτικά απαθούς καταναλωτή.
Από τις ελπίδες που συνδέονται με τις έννοιες της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, μόνο οι άδειες λέξεις των ψεύτικων υποσχέσεων έχουν διατηρηθεί από τους ολιγάρχες. Με αυτές τις λέξεις είναι δυνατό να χειραγωγήσεις τις συνειδήσεις της υποταγμένης πλειονότητας.
 Το Διεθνές Δίκαιο έχει σήμερα επίσης σε μεγάλο βαθμό εξελιχτεί  σε ένα  όργανο απροσποίητης  πολιτικής της ισχύος. Η  αυτόκλητη «Δυτική Κοινότητα των Αξιών» έχει απροκάλυπτα επιστρέψει στην σχεδόν θρησκευτική πίστη της στην αποτελεσματικότητα της βίας, την ωφελιμότητα των βομβών και της καταστροφής, των σκοτωμών με ιπτάμενα ρομπότ και των βασανιστηρίων, την υποστήριξη τρομοκρατικών οργανώσεων, τον οικονομικό στραγγαλισμό και άλλες μορφές βίας που εξυπηρετούν τους σκοπούς της. Αυτή είναι η πολιτική αγιοποίηση της βίας, της οποίας τα αποτελέσματα είναι εμφανή οπουδήποτε στον κόσμο.

Σχεδόν τίποτα,  εκτός από μιαν ιστορική ανάμνηση, δεν μένει από τις μεγάλες ελπίδες που κάποτε συνδέονταν με την δημοκρατία και το διεθνές δίκαιο, και συγκεκριμένα τις ελπίδες ότι ο πολιτισμός θα μπορούσε να περιορίσει την δύναμη και την βία. Τα λαϊκά πλήθη  πειθαναγκάζονται να δεχτούν την πολιτική ρητορεία περί δημοκρατίας και διεθνούς δικαίου, με την οποία οι οικονομικά ή στρατιωτικά ισχυροί επιζητούν να εξασφαλίσουν την ανοχή του πληθυσμού για την πραγματική επίδοσή τους στην ρεάλ-πολιτίκ της βίας. Στην «πραγματιστική πολιτική» της εποχής μας, έχει προ πολλού γίνει αποδεκτό το «Δίκαιο του Ισχυροτέρου».

Διακόσια χρόνια μετά τον Διαφωτισμό, τον οποίο τόσο εξυμνούμε στην πολιτική ρητορεία μας, ζούμε σε μια περίοδο                                αντί-διαφωτισμού. Ταυτόχρονα όμως,, όταν εξυπηρετεί τα συμφέροντα ισχύος τους, οι κρατούντες αρέσκονται να αναφέρονται στον διαφωτισμό , προκειμένου να πείσουν για την πνευματική υπεροχή τους έναντι εκείνων που θεωρούν εχθρούς τους.

Μια (ελιτιστική) Δημοκρατία των Επιλέκτων είναι ένα σχήμα οξύμωρο. Ενώ περιλαμβάνει εθιμοτυπικά αναμνηστικά δημοκρατίας, αυτά  περιορίζονται διαθρωτικά στο ελάχιστο.  Αλλά παρά την ελαχιστοποιημένη αυτή δημοκρατία, τα εναπομένοντα  ακόμη στοιχεία της δεν είναι -κατά την άποψη των οικονομικών και πολιτικών κέντρων εξουσίας-  τόσο ακίνδυνα όσο θα ήθελαν.
Έτσι, οι σημερινές ισχυρές ομάδες «επιλέκτων», για να θωρακίσουν την εξουσιαστική θέση τους,  φροντίζουν να εξασφαλιστούν από την απειλή των δημοκρατικών διεκδικήσεων.

Το αδύνατο σημείο είναι πλέον ο χώρος της δημόσιας συζήτησης, που –ειδικώτερα στις περιοδικές εκλογές- μπορεί να καταστεί επικίνδυνος για την σταθερότητα. Πως μπορεί  να ελεγχθεί αυτό σε μιαν δημοκρατία των επιλέκτων; Πως μπορεί ο κίνδυνος που δυνητικά εγείρει η δημοκρατία να κρατηθεί στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο; Εάν τα εναπομένοντα  δείγματα στοιχείων δημοκρατίας αφαιρούνταν δεν θα ήταν πια δυνατό να συνεχιστεί η  χρήσιμη για την αποφυγή επανάστασης δημοκρατική ρητορική, αφού η δημόσια συζήτηση και οι περιοδικές εκλογές είναι απαραίτητες  ακόμη και για την απλή ψευδαίσθηση της δημοκρατίας. ΄Ετσι, τα πραγματικά κέντρα εξουσίας θέλουν να διατηρήσουν αυτούς τους τύπους, αλλά  χρειάζονται  περίτεχνους τρόπους εξασφάλισης της σταθερότητας ,που να καθιστούν την δημοκρατία ακίνδυνη γι’ αυτούς.

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες , οι ολιγάρχες κατέβαλαν μεγάλες προσπάθειες για να αναπτύξουν νέους τρόπους εξασφάλισης αυτής της σταθερότητας, προκειμένου να προστατεύσουν τα εναπομένοντα κατάλοιπα στοιχεία στην ελιτιστική «δημοκρατία των προκρίτων» , από τους κινδύνους της δημοκρατικής χειραφέτησης.
Αυτοί ειδικώτερα περιλαμβάνουν νέες δομικές μορφές οργάνωσης της εξουσίας, όσο και ψυχολογικές μεθόδους χειραγώγησης της συνείδησής μας. Φυσικά οι ρίζες αυτών των εξελίξεων πηγαίνουν πολύ πίσω, αλλά αυτές οι τελειοποιήσεις έχουν πολύ επιταχυνθεί και στερεωθεί θεσμικά στις τελευταίες δεκαετίες. Η διαδικασία της κοινωνικής μεταμόρφωσης που συνδέεται με αυτά έχει παρόμοια αποτελέσματα με «μιας επανάστασης εκ των άνω», δηλαδή μιας επανάστασης που αντιπροσωπεύει  ένα σχέδιο των οικονομικών μεγιστάνων (ελίτ) και αποβλέπει στην επέκταση και στερέωση των συμφερόντων τους.

Ο πρώτος πυλώνας αυτής της διαδικασίας μεταμόρφωσης  συνίσταται στο ότι οι οργανωτικές μορφές εξουσίας είναι σχεδιασμένες περισσότερο αφηρημένα και με μιαν εσκεμμένη διάχυση της κοινωνικής ευθύνης, έτσι ώστε η δυσφορία, η οργή και η αγανάκτηση των κυβερνωμένων να μη μπορεί να εντοπίσει συγκεκριμένους, δηλαδή πολιτικά αποτελεσματικούς στόχους. ΄Ετσι η βούληση για αλλαγή του πληθυσμού δεν μπορεί πια να  εστιασθεί μεταξύ αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις.
Αυτή η διαδικασία μεταμόρφωσης αποτελείται από μιαν υφέρπουσα –και όσο το δυνατόν αθέατη από τον λαό- δημιουργία κατάλληλων θεσμικών και συνταγματικών δομών. Με αυτές τις δομές οι σχέσεις ισχύος μπορούν να σταθεροποιηθούν και οι διαδικασίες ανακατανομής να αφαιρεθούν μόνιμα από την δημοκρατική πρόσβαση και να καταστούν έτσι πρακτικά μη ανατρέψιμες. Γι’ αυτό, οι δημοκρατικές δομές, που ιστορικά κερδήθηκαν μετά από σκληρούς αγώνες, πρέπει να εξαλειφθούν ή να διαβρωθούν, έτσι που να εξουδετερωθεί η αποτελεσματικότητά τους.
Επιπλέον το εσωτερικό και το διεθνές δίκαιο πρέπει να «εξελιχθεί» κατά τέτοιον τρόπο ώστε τα κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας να μπορούν νόμιμα να επιβάλλουν αξιωματικά τα συμφέροντά τους στο έτσι δημιουργημένο νομικό πλαίσιο. Ειδικώτερα, πρέπει να δημιουργηθεί ένα νομικό πλαίσιο που να καθιστά δυνατή την μεταμόρφωση της οικονομικής εξουσίας σε πολιτική εξουσία και να προσφέρει ένα νομικό πλαίσιο για τους επιθυμητούς ή εγκατεστημένους ήδη μηχανισμούς ανακατανομής προς τα  άνω, ώστε οι ελάχιστες εναπομένουσες δημοκρατικές δυνατότητες να μη μπορούν να τους ανατρέψουν.
Το οργανωμένο έγκλημα της τάξης των μεγάλων περιουσιών δεν προστατεύεται απλώς από μια τέτοια νομοθεσία, αλλά εξασφαλίζεται και για το μέλλον και σφραγίζεται εναντίον πιθανών δημοκρατικών επεμβάσεων.

O δεύτερος πυλώνας είναι η ανάπτυξη επιτηδευμένων και υψηλής αποτελεσματικότητας τεχνικών που μπορούν στοχευμένα να χειραγωγούν τις συνειδήσεις των κυβερνωμένων. Ιδανικά οι πολίτες δεν θα πρέπει ούτε να υποπτεύονται ότι υπάρχουν κέντρα υπερεξουσίας, πίσω από την πολιτική πρόσοψη της δήθεν δημοκρατικά ελεγχόμενης εξουσίας που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ. Ο σημαντικότερος στόχος είναι η εξουδετέρωση κάθε επιθυμίας του πληθυσμού για αλλαγή, ή η στροφή της προσοχής του σε πολιτικά ασήμαντες επιδιώξεις.
Για να επιτύχουν αυτόν τον στόχο, κατά τον πιο αποφασιστικό και σταθερό τρόπο, οι τεχνικές της χειραγώγησης αποβλέπουν σε πολύ περισσότερα από τον έλεγχο της πολιτικής γνώμης. Στοχεύουν, μπορούμε να πούμε, στην δημιουργία ενός «νέου ανθρώπινου όντος», του οποίου ο κοινωνικός βίος  απορροφάται  πλήρως από τον ρόλο του πολιτικά αδιάφορου καταναλωτή.

Υπό αυτή την έννοια (τα αθέατα αυτά κέντρα πραγματικής εξουσίας) είναι ολοκληρωτικά και ο μεγάλος θεωρητικός της Δημοκρατίας Sheldon Wolin έχει δίκιο όταν μιλά για έναν «διεστραμμένο ολοκληρωτισμό», μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού που δεν εμφανίζεται στον πληθυσμό ως τοιούτος. Οι τεχνικές γι’ αυτό άρχισαν και  εξελίσσονται  εδώ και εκατό χρόνια, με μεγάλο κόστος και ουσιαστική ανάμειξη των κοινωνικών επιστημών, των οποίων η κοινωνική σημασία συνδέεται στενά με την προσφορά  μεθόδων κοινωνικού ελέγχου.

΄Ένα κεντρικό στοιχείο αυτών των τεχνικών για τον έλεγχο της συνειδήσεως των λαών είναι η δημιουργία των κατάλληλων ιδεολογιών, που είναι σε μεγάλο βαθμό αθέατες από τον κόσμο ως ιδεολογίες και έτσι παράγουν ένα μη αμφισβητήσιμο πλαίσιο που προσδίδει νόημα σε όλες τις κοινωνικές εμπειρίες του ατόμου.

Ο πυρήνας αυτών των ιδεολογιών, που κορυφώθηκε στην νέο-φιλελεύθερη ιδεολογία κατά τις τελευταίες δεκαετίες, είναι η ιδεολογία μιας «δημοκρατίας της εμπειροκρατικής καπιταλιστικής ελίτ», στην οποία ικανές και αφοσιωμένες ελίτ θα πρέπει να διαχειρίζονται την μοίρα της κοινωνίας κατά τον πιο αποτελεσματικό κατά το δυνατόν τρόπο.
Και οι δυο εξελίξεις χρησιμεύουν στο να καταστήσουν την εξουσία απροσδιόριστη και επομένως αθέατη, προκειμένου να υπονομεύσουν τους φυσικούς μας πνευματικούς αμυντικούς μηχανισμούς εναντίον της υποτέλειας σε άλλους. Και οι δυο αποτελούν χαρακτηριστικά των νεωτερικών μορφών σύγχρονων «δημοκρατιών» της καπιταλιστικής εμπειροκρατικής «ελίτ».

Θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε αποτελεσματικές στρατηγικές αντίστασης στην ισχύουσα τάξη, που στηρίζεται στην δύναμη και στην βία, μόνο αν κατανοήσουμε πλήρως αυτές τις νέες οργανωτικές μορφές της εξουσίας. Το ίδιο ισχύει για τις τεχνικές της χειραγώγησης, με τις οποίες ορισμένες ιδιότητες του εγκεφάλου μας  μπορούν να υποταχθούν στην εξυπηρέτηση  πολιτικών σχεδίων.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)