Articles by "Ρωσία"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ρωσία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ο Πρόεδρος της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Στάϊνμαγιερ βρίσκεται στη Ρωσία, σε μιαν «επίσκεψη εργασίας». Κατά το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο κ. Στάϊνμαγιερ επρόκειτο χθες να συναντηθεί με τον Πρόεδρο Πούτιν.

Είναι η πρώτη φορά από επταετίας που Γερμανός πρόεδρος επισκέπτεται τη Ρωσία. «Η επίσκεψη του κ. Στάϊνμαγιερ αποτελεί ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα», δήλωσε ο εκπρόσωπος της κοινοβουλευτικής ομάδας του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Νιλς Έντε. «Η αποκατάσταση των γερμανο-ρωσικών σχέσεων, σε στιγμή όπου η Ευρώπη αντιμετωπίζει πολλές κρίσεις, είναι πλέον μια από τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής του Βερολίνου», πρόσθεσε.

Την είδηση για την γερμανική προεδρική επίσκεψη είχε προλάβει (χωρίς να αναφέρεται σ’ αυτήν) ένα «προφητικό άρθρο», από αυτά που συνηθίζει να γράφει ο Τζωρτζ Φρίντμαν, γνωστός διευθυντής της Εταιρείας Πληροφοριών «ιντέλιτζενς», Στράτφορ, με τίτλο το ερώτημα «Η Γερμανία έγινε φιλορωσική;»

Ο Τομ Λουόνγκο, δημοσιολόγος, εκδότης της ηλεκτρονικής εφημερίδας Gold Goats’n Guns και συνεργάτης των Seeking Alpha, Newsmax Media και Russia Insider, με το πιο κάτω άρθρο του παρέχει οδηγό ανάγνωσης των άρθρων του Φρίντμαν και γνώσης των πραγματικών δεδομένων ως προς τις γερμανικές επιλογές, αλλά και ενδιαφέρουσα διάγνωση της υγείας και του μέλλοντος (εάν υπάρχει) της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.


Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Η Γερμανία Θα Πηδήξει Στη Ρωσία. 
 Το Αμερικανικό Βαθύ Κράτος Έχασε 

 Ο Τζωρτζ Φρίντμαν δεν μπορεί να σας πει τους πραγματικούς λόγους γιατί η Γερμανία δεν έχει άλλη επιλογή από τη Ρωσία

του Tom Luongo, Seeking Alpha, Russia Insider, 24-10-17

Δεν έγραψα αυτόν τον τίτλο για αναγνωστικό δόλωμα. Τον έγραψα επειδή είναι η αλήθεια. Αυτό το άρθρο θα είναι κατά το ένα μέρος γεωπολιτική ανάλυση και κατά ένα μέρος διδαχή για το πώς πρέπει να διαβάζεται αυτό που δεν λέγεται όσο και αυτό που λέγεται και το κυριότερο ποιος μιλά και κρύβει λόγια.

Αρχίζουμε με όχι άλλον από τον Κύριο φωνή-της-CIA Τζωρτζ Φρίντμαν, αυτοπροσώπως. Φρίντμαν είναι ο επικεφαλής του Stratfor, μιας από τις -με μεγαλύτερη επιρροή- οργάνωσης «μυστικών» πληροφοριών, με έδρα την Ουάσιγκτον. Είχα στο παρελθόν γραφτεί συνδρομητής του, απλά για να μαθαίνω ποιες ιστορίες η αμερικανική κυβέρνηση με θέλει να πιστεύω.

Ιντελιγκέντσια του Βαθέως Κράτους 

Οι μυστικές πληροφορίες του Στράτφορ είναι ένα αριστοτεχνικό μίγμα της αλήθειας καλοτυλιγμένο σ’ ένα παραπειστικό μπαλάκι/δόλωμα. Ο Φρίντμαν είναι ο Ντάμπλντορ (γενειοφόρος τύπος του παραμυθιού του Χάρι Πότερ), που μιλά κατά το ήμισυ με γρίφους. Αλλά ως άνθρωπος του σιναφιού, με πρόσβαση στην πραγματική ιστορία, μιλώντας τελείως φυσικά και δυσδιάκριτα και μη λέγοντάς σου τίποτα σημαντικό, σε ρυμουλκεί στην μια εκδοχή των γεγονότων.

Και πως ξέρω ότι το Βαθύ Κράτος χάνει; Το τελευταίο πόνημα του Φρίντμαν για το όργανο της Υπηρεσίας Επενδύσεων Τζων Μώλντιν, που αναδημοσιεύθηκε στο Zero Hedge σήμερα, γράφει για την αξιοθρήνητη κατάσταση των Αμερικανο-Γερμανικών σχέσεων. Άνθρωποι σαν τον Φρίντμαν πρέπει οπωσδήποτε να διαβάζονται. Αλλά να διαβάζονται με μεγάλο σκεπτικισμό. Η ευφυΐα συνίσταται στο να διακρίνεις που πρόκειται να στραφεί η διόπτρα στόχευσης. ΄Ετσι, το ότι γράφει ο Φρίντμαν πώς οι Γερμανοί πρόκειται να αποπλανηθούν από τους κακούς Ρώσους είναι σημαντικό.

Η διόπτρα στόχευσης του Βαθέως Κράτους θα στραφεί από την Συρία και ακόμη και από το Ιράν, για να εστιαστεί στην ενίσχυση της θέσης τους στην Γερμανία, που εξασθένισε μαζί με την πτώση της λαϊκής στήριξης στην ΄Αγκελα Μέρκελ.

Ο Φρίντμαν εκθέτει τις επιλογές της Γερμανίας: να βρει ένα τρόπο να διασώσει την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ή να στραφεί στη Ρωσία, για να βρει εκεί όσα έχει ανάγκη για την ανάπτυξή της. Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος της Γερμανίας. Αλλά ο Φρίντμαν το τοποθετεί κατά τον πιο ανέντιμο τρόπο που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.

Και πραγματοποιώντας αυτό το κατόρθωμα, κάνει τον αναγνώστη να αισθάνεται ευχάριστα πως είναι ευφυής. Αυτό είναι το ολέθριο δόλιο στοιχείο. Αυτή είναι η τεχνική του Μάστορα Προπαγανδιστή. Και αυτό το χαρακτηριστικό είναι που πρέπει να αναζητεί και να επισημαίνει ο αναγνώστης του Φρίντμαν.

Το Βαθύ Κράτος Ψεύδεται

Ο Φρίντμαν κάνει ταχυδακτυλουργία για να μας πει πως η Γερμανία χρειάζεται τη Ρωσία επειδή:

Η Γερμανία έχει ανάγκη τις ρωσικές πρώτες ύλες. Χρειάζεται τη ρωσική αγορά να είναι πιο ρωμαλέα γιατί έτσι θα μπορεί να αγοράζει περισσότερα γερμανικά προϊόντα.

Αλλά η Ρωσία είναι ανίκανη για ταχεία οικονομική ανάπτυξη χωρίς εξωτερική βοήθεια και με την κατάρρευση των τιμών πετρελαίου έχει ανάγκη ταχείας ανάπτυξης για να σταθεροποιήσει την οικονομία της. Η Γερμανία έχει ανάγκη της ρωσικής οικονομίας για να επιτύχει και αυτό που έχει να προσφέρει στη Ρωσία είναι κεφάλαια, τεχνολογία και διοίκηση επιχειρήσεων.

Σε αντάλλαγμα η Ρωσία μπορεί να προσφέρει πρώτες ύλες και εργατική δύναμη.

Μια ευθυγράμμιση με τη Ρωσία θα εγκαταστήσει την Ανατολική Ευρώπη στην τροχιά της Γερμανίας.

Όλα αυτά ακούγονται ωραία. Το συμπέρασμα είναι αλήθεια, αλλά φθάνοντας εκεί είναι το ψέμα που κολλάει στο αφήγημα. Η Γερμανία έχει ανάγκη από μεγάλες εξαγωγές για την ανάπτυξή της. Η Ρωσία δεν τις χρειάζεται. Η Γερμανία έχει ανάγκη από πρώτες ύλες. Η Ρωσία δεν έχει ανάγκη από τεχνολογία. ΄Εχει τεχνολογία που δεν την έχει αναπτύξει στον ιδιωτικό τομέα… Ακόμη.

Μέχρι τώρα η Γερμανία έχει χρησιμοποιήσει τη Νότια Ευρώπη σαν την περιοχή ξεφορτώματος (των πληθωρικών εξαγωγών της), ανταλλάσοντας το εθνικό χρέος της Ιταλίας και της Πορτογαλίας με (αυτοκίνητα) BMW.

Αλλά η μέθοδος εξάντλησε τα περιθώρια αντοχής και προκαλεί την διάρρηξη της Ευρώπης. Η Γερμανία δεν θέλει να σταματήσει αυτόν τον μηχανισμό, ούτε θέλει να πληρώσει το τίμημα που της αναλογεί για την λύση του προβλήματος, δηλαδή την ελάφρυνση του χρέους για τις χώρες που θεωρεί Κλαμπ Μεντιτερανέ (ελαφρότητας μεσογειακών διακοπών).

Οι Γερμανοί πολιτικοί όπως η Μέρκελ το εκμεταλλεύτηκαν αυτό με κυνισμό για πολιτικό κέρδος αλλά, τώρα που φθάσαμε στα όρια του χρέους η Μέρκελ έχει αποκαλυφτεί ως το φερέφωνο της πολιτικής του Στέητ Ντιπάρτμεντ και όχι η ηγέτιδα της Γερμανίας.

Οι ΗΠΑ θέλουν μιαν Ε.Ε. μέσω του ΝΑΤΟ να καταπολεμά την Ρωσία γεωπολιτικά, έτσι που όλα έχουν παγώσει σ’ αυτή την κατάσταση Ψυχρού Πολέμου, η οποία οδηγεί στην μεγάλη λαϊκή εξέγερση εναντίον της επιβολής του από την Μέρκελ. Το κόστος το πληρώνουν οι νέες γενιές που τώρα γεννιούνται μέσα στην ντε φάκτο δουλεία χρέους.

Η Ρωσία, από τη δική της πλευρά, δεν είναι η Ρωσία που ήταν ακόμη και πριν πέντε χρόνια. Εξακολουθεί να μοχλεύει τον εύρωστο ενεργειακό τομέα της για την χρηματοδότηση της ευρύτερης οικονομίας. Ο Πούτιν έκανε το 2015 στροφή από το να επιδοτεί την Ροσνέφτ και την Γκαζπρόμ, στη Γεωργία και στην βιομηχανική παραγωγή. Ο Ιγκόρ Σέτσιν ούρλιαζε. Ο Πούτιν τον αγνόησε.

Ο Φρίντμαν αυτά τα γνωρίζει, αλλά εξακολουθεί να πουλάει τον ίδιο χαβά: «Η Ρωσία είναι ένα πρατήριο βενζίνης στον δρόμο για την Κίνα», που έχει πάντα πέραση στο Κογκρέσο. Ξέρει επίσης ότι το σχέδιο του Πούτιν πάντοτε ήταν πρώτα να σταθεροποιήσει τη Ρωσία και έπειτα να την ξαναφτιάξει.

Και αυτό είναι που τον τρομάζει, αυτόν και τους νεοσυντηρητικούς που αντιπροσωπεύει.

Ο Πούτιν χρησιμοποίησε τον ενεργειακό τομέα για να βελτιώσει τη ζωή εκατομμυρίων Ρώσων, ταυτόχρονα διεξάγοντας έναν αμυντικό πόλεμο οικονομικής και εδαφικής φθοράς εναντίον μιας επιθετικής Ουάσιγκτον. ΄Επειτα όρθωσε ανάστημα (Συρία) και ανέτρεψε τελείως την εικόνα, ενώ υπερασπιζόταν παράλληλα τις στρατηγικές θέσεις του ενεργειακού τομέα του.

Και ενώ αναπτυσσόταν αυτό το σχέδιο, μετέθετε τον προορισμό της κρατικής χρηματοδότησης, στην περίοδο της κρίσης του Ρουβλίου, από την ενέργεια –που τώρα μπορεί να σταθεί μόνη στα πόδια της- στην ευρύτερη οικονομία. Αυτό το μέρος του προγράμματος μόλις έχει αρχίσει.

Μόλις οι θεσμικοί επενδυτές αντιληφθούν ότι ο Φρίντμαν τους πουλάει φύκια, τα κεφάλαια θα εισρεύσουν στην Ρωσία από άπειρα νέα κανάλια, που θα βοηθήσουν την Γερμανία να κάνει την σωστή επιλογή.

Η πραγματική επιλογή της Γερμανίας δεν είναι το Βαθύ Κράτος.

Η πραγματική επιλογή της Γερμανίας είναι, όπως αναφέρει ο Φρίντμαν, να κάνει μια συμφωνία με την Ρωσία. Ναι, η Γερμανία χρειάζεται την πρόσβαση στην σφύζουσα ρωσική αγορά, αλλά αυτό θα συμβεί με ή χωρίς της Γερμανία, χάρις στην «Πρωτοβουλία Ζώνης και Δρόμου» της Κίνας και τις ρωσικές διπλωματικές και στρατιωτικές νίκες στην Κεντρική Ασία και στην Μέση Ανατολή.

Η Γερμανία δεν έχει επιλογή προς την Δύση. Η Βρετανία είναι ένα κέλυφος χώρας που κρέμεται από τα δόντια του χρηματιστηριακού τομέα της. Η Δυτική Ευρώπη έχει αποστραγγιστεί και έχει ανάγκη να βγει από το ευρώ, να υποτιμήσει, να κηρύξει χρεωκοπία και να αρχίσει από την αρχή και οι ΗΠΑ θα καταπιαστούν με τα ίδια προβλήματα όταν η Ευρώπη έχει ξεπεράσει τα χειρότερα από τα δικά της.

Η μόνη ορθολογική επιλογή είναι η Ρωσία, με τα

1.- Χρέος 17% του ΑΕΠ, έξυπνη

2.- Εκπαιδευμένη εργατική δύναμη

3.- Πρόσβαση σε αγορές που θα είναι κινητήρες ανάπτυξης το 2020

4.- Τους ενισχυόμενους δεσμούς της με τα ενδιάμεσα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, που πιθανώς να φύγουν από την Ε.Ε.

Αυτή ήταν η επιλογή που πραγματικά εκφράστηκε στα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών του περασμένου μήνα, όχι οι αντι-μεταναστευτικές θέσεις του κόμματος Εναλλακτική για την Γερμανία. Αυτές ασφαλώς έπαιξαν ένα ρόλο, αλλά τα προβλήματα της Μέρκελ στην Βαυαρία είναι το πραγματικό της πρόβλημα και η Βαυαρία θέλει την εξομάλυνση των σχέσεων με την Ρωσία. Και εάν δεν σχηματίσει μια κυβέρνηση που θα υποστηρίξει αυτό το πρόγραμμα, δεν θα είναι καγκελάριος για πολύ ακόμη.

Και αυτή είναι η πραγματική ιστορία που ο Φρίντμαν δεν θα σας πει, επειδή είναι ομολογία ήττας.

* * * * * *

Και το άρθρο του Φρίντμαν στο πρωτότυπο, για την πλήρη εικόνα:

Germanys Delegation To Russia Signals That Merkel Is Looking For New Allies

by Tyler Durden, Oct 24, 2017

By George Friedman of Mauldin Economics

A delegation of executives from major German corporations recently met with Russian President Vladimir Putin.

Such delegations are not unusual. Sometimes it is routine, sometimes a courtesy. But occasionally, it has significance. In the case of Russia-Germany relations, such meetings are always potentially significant.


Germany’s Unsteady Relations

Two relationships are critical to Germany.

One is with the European Union, the other is with the United States. Neither relationship is stable right now. Brexit, the Spanish crisis, Germany feuding with Poland and the unsolved economic problems of southern Europe are tearing the European Union apart.

The Germans and the EU apparatus claim that none of these threaten the bloc. In fact, almost a decade after 2008, Europe appears to be achieving very modest economic growth. But the Germans know the dangers that lie ahead, even if Brussels does not.

Many of the EU’s problems are political, not economic. (I wrote about the inherent weakness of Europe in my free e-book, The World Explained in Maps, which you can find here)

Poland and Germany have butted heads over the tension between the right to national self-determination and EU rules. This is also what Brexit was about.

Spain is locked in a dispute over the nature of a nation and the right of a region to secede, while the EU considers what role it should play in the domestic matters of a member state. And although southern Europe’s problems are economic, the fact that Europe has eked out minimal growth means neither that such growth is sustainable nor that the growth rate comes close to solving the Continent’s deep structural problems.

As the de facto leader of the EU, Germany has to appear confident while considering the implications of failure.

The German relationship with the United States is unsettled—and not just because of President Donald Trump’s personality.

The strategic and economic situation in Europe has changed dramatically since the early 1990s—when the Soviet Union fell, Germany reunified and the all-important Maastricht treaty was signed—but Germany’s structural relationship with the US has not.

Both are members of NATO, but they have radically different views of its mission and its economics. Germany has the world’s fourth-largest economy, but its financial contribution to NATO doesn’t reflect that.

Then there is Russia. The American policy toward Russia has hardened since the Democratic Party adopted an intense anti-Russia stance following the presidential election—more intense even than that of the Republican Party, which has always been uneasy with Russia.

The Ukraine crisis continues to fester while US troops are deployed in the Baltics, Poland, and Romania. This has widened rifts within the EU. Germany isn’t interested in a second Cold War; Eastern Europe believes it’s already in one.

The Eastern Europeans are increasingly alienated from the Germans on the issue and more closely aligned with the Americans. At a time when German relations with key Eastern European countries are being tested, the added strain of US policy in the region is a threat to German interests.

Germany wants the Russia problem to subside. The US and its Eastern European allies think the way to accomplish that is through confrontation.

An Alternative That Germany Doesn’t Want

Germany’s foreign policy has remained roughly the same since 1991, even as the international reality has changed dramatically. This is forcing Germany toward a decision it doesn’t want to make.

It must consider what happens if the EU continues to disintegrate and if European countries’ foreign policies and politics continue to diverge.

It must consider what happens if the US continues to shape the dynamics of Europe in a way that Germany will have to confront American enemies, or refuse to do so. This isn’t just about Russia—we can see the same issue over Iran.

Germany can’t exist without stable economic partners. It has never been self-sufficient since it reunified. It must explore alternatives.

The most obvious alternative for Germany has always been Russia, either through alliance or conquest.

Germany needs Russian raw materials. It also needs the Russian market to be far more robust than it is so that it can buy more German goods.

But Russia is incapable of rapid economic development without outside help, and with the collapse of oil prices, it needs rapid development to stabilize its economy. Germany needs Russia’s economy to succeed, and what it has to offer Russia is capital, technology, and management.

In exchange, Russia can offer raw materials and a workforce.

An alignment with Russia could settle Eastern Europe in Germany’s orbit. With the way things are going, and given Germany’s alternatives, the Russian option is expensive but potentially very profitable.

But Germany has a problem with Russia. Every previous attempt at alignment or conquest has failed. Building up the Russian economy to create a robust market for German goods would certainly benefit both countries, but it would also shift the balance of power in Europe.

Right now, Germany is militarily weak and economically strong. Russia is moderately powerful militarily and economically weak. An alignment with Germany could dramatically strengthen Russia’s economy, and with it, its military power.

Having moved away from the United States and de-emphasized military power in the rest of the European peninsula, Germany could find itself in its old position: vulnerable to Russian power, but without allies against Russia.

On a Lookout for New Allies

The corporate chiefs’ trip to Russia is not a groundbreaking event, nor does it mark a serious shift in German policy. But it is part of an ongoing process. As the international reality shifts from what Germany needs, Germany must find another path.

In the short term, the United States is vulnerable to a cyclical recession, and hostility toward Germany is increasing in Europe—particularly in Eastern Europe. China is facing internal challenges of its own. There are few other options than Russia, and Russia is historically a most dangerous option for Germany.

του Nauman Sadiq,* Zero Hedge, Oct.6.2017

Η Τουρκία, που έχει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ, συνεργάζεται από πέρυσι με την Ρωσία στην Συρία, εναντίον των συμφερόντων της Ουάσιγκτον και πρόσφατα υπέγραψε συμφωνία αγοράς του ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-400.
Παρόμοια, ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας Σαλμάν, που πραγματοποίησε μιαν ιστορική επίσκεψη στην Μόσχα, υπέγραψε σειρά συμφωνιών συνεργασίας με την Μόσχα και επίσης εξέφρασε την επιθυμία του να αγοράσει το σύστημα S-400.
΄Ενας άλλος παραδοσιακός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή, το Πακιστάν, συμφώνησε να κατασκευάσει ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ισχύος 600 μεγαβάτ με την βοήθεια της Ρωσίας, αγόρασε ρωσικά ελικόπτερα και αμυντικό εξοπλισμό και πραγματοποίησε κοινά στρατιωτικά γυμνάσια με τους Ρώσους.
Όλες οι τρεις χώρες υπήρξαν πιστοί σύμμαχοι των ΗΠΑ από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ή για να το θέσουμε ωμότερα, τα πολιτικά κατεστημένα των χωρών αυτών λειτουργούσαν ως ουσιαστικοί πληρεξούσιοι της Ουάσιγκτον στην περιοχή και είχαν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής ΄Ενωσης το 1991.
Για να γίνει αντιληπτή η σημασία των σχέσεων μεταξύ Ουάσιγκτον και Αγκύρας, που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, ας θυμηθούμε ότι οι ΗΠΑ  εκτελούσαν αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον στόχων στη Συρία από την αεροπορική βάση του Ινσιρλίκ και ότι περί τις πενήντα αμερικανικές βόμβες υδρογόνου Β-61 ήταν αποθηκευμένες εκεί. Η ασφάλειά τους έγινε μάλιστα θέμα ανησυχίας κατά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης Ερντογάν, όταν ο διοικητής της βάσης Ινσιρλίκ, στρατηγός Μπεκίρ Ερκάν Βαν, συνελήφθη με άλλους εννέα αξιωματικούς για υποστήριξη του πραξικοπήματος. Απαγορεύτηκε τότε η είσοδος και έξοδος από την βάση, η ηλεκτροδότησή της διακόπηκε και η απειλή ασφαλείας καθορίστηκε στον υψηλότερο βαθμό συναγερμού, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ΄Ερικ Σλόσσερ στον Νιου Υόρκερ.
Επίσης, για να εκτιμηθεί η φύση της σχέσης βασικού οργάνου μεταξύ των ΗΠΑ αφ’ ενός και της Σαουδικής Αραβίας και του Πακιστάν αφ’ ετέρου θα πρέπει να μη λησμονείται ότι η Ουάσιγκτον χρησιμοποιούσε τα πετροδολάρια των χωρών του Κόλπου και τις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν για να ανατρέφει τζιχαντιστές εναντίον της πρώην Σοβιετικής ΄Ενωσης  κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Είναι αδιαφιλονίκητο το γεγονός ότι οι ΗΠΑ συντηρούν ένοπλους αντικαθεστωτικούς, αλλά μόνο για μιαν ορισμένη χρονική περίοδο προκειμένου να πετύχουν συγκεκριμένες πολιτικές επιδιώξεις. Για παράδειγμα: Οι ΗΠΑ δημιούργησαν τους Αφγανούς τζιχαντιστές  εναντίον της Σοβιετικής ΄Ενωσης από το 1979 ως το1988, αλλά μετά την υπογραφή των συμφωνιών της Γενεύης και την μετέπειτα αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν οι ΗΠΑ απέσυραν την υποστήριξή τους στους Αφγανούς  τζιχαντιστές.
Επίσης οι ΗΠΑ υποστήριξαν τους αντάρτες κατά τον εμφύλιο πόλεμο στην Λιβύη και την Συρία, αλλά όταν πέτυχαν τον σκοπό τους να ανατρέψουν το εθνικιστικό καθεστώς Καντάφι στη Λιβύη και να εξασθενίσουν το αντι-ισραηλινό καθεστώς ΄Ασαντ στη Συρία οι ΗΠΑ σταμάτησαν την γενική υποστήριξη των ενόπλων αντιπάλων του καθεστώτος και τελικά κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον μιας μερίδας Σουνιτών, του «Ισλαμικού Κράτους», όταν αυτοί παραβίασαν την εξουσιοδότηση για την Συρία και τόλμησαν να καταλάβουν την Μοσούλη και το Ανμπάρ στο Ιράκ, στις αρχές του 2014.
Οι περιφερειακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή δεν είναι ωστόσο τόσο ραφιναρισμένοι και πεπειραμένοι στην μακιαβελική γεωπολιτική. Με την ψευδαίσθηση ότι οι συμμαχίες και οι εχθρότητες στην διεθνή πολιτική κρατούν για πάντα, οι αυταρχικοί ηγέτης της Μέσης Ανατολής συνεχίζουν να εφαρμόζουν απεριόριστα την ίδια πολιτική που οι ιέρακες της Ουάσιγκτον προγραμμάτισαν για τον χρόνο μέχρι επίτευξης των στρατηγικών τους επιδιώξεων.
Για παράδειγμα, το σύστημα ασφαλείας του Πακιστάν συνέχισε την πολιτική της εκπαίδευσης και του εξοπλισμού τζιχαντιστών του Αφγανιστάν και του Κασμίρ σε όλη την εικοσαετία ’80 και΄90 και μέχρι τον Σεπτέμβριο 2001, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είχαν αποσύρει την υποστήριξή τους σ’ αυτούς.
Παρόμοια, η υπό την ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κυβέρνηση της Τουρκίας διέπραξε το ίδια σφάλμα να παρέχει χωρίς διάκριση την υποστήριξή της στους αντικαθεστωτικούς στη Συρία ακόμη και μετά την μερική μεταστροφή της πολιτικής των ΗΠΑ και την κήρυξη πολέμου κατά του «Ισλαμικού Κράτους» τον Αύγουστο του 2014, με σκοπό να εξευμενίσει την διεθνή κοινή γνώμη, όταν οι εικόνες και τα βίντεο με τις αγριότητες των ισλαμιστών τζιχαντιστών πρόβαλαν στα κοινωνικά δίκτυα,
Η τήρηση των προφάσεων, για την συντήρηση της επίφασης Δικαιοσύνης και ηθικής, είναι απαραίτητη στην διεθνή πολιτική και οι Δυτικές Δυνάμεις φροντίζουν  να σέβονται αυτόν τον κανόνα.Τα μεσαιωνικά πελατειακά κράτη της Μέσης Ανατολής δεν διαθέτουν όμως την απαραίτητη πείρα και συχνά συνεχίζουν να εκπαιδεύουν και να εξοπλίζουν τους αντιπάλους των περιφερειακών ανταγωνιστών τους, τακτική που δεν είναι ανεκτή μακροπρόθεσμα σ’ ένα κόσμο όπου η ειρηνοφιλία έχει υιοθετηθεί ως ένα από τα θεμελιώδη αξιώματα της σύγχρονης κοσμοθεωρίας
Σχετικά με την πρόσφατη συνεργασία μεταξύ Μόσχας και Αγκύρας στον συριακό εμφύλιο πόλεμο, η εκπληκτική αυτή εξέλιξη φωτίζει επίσης τις βαθύτερες διαιρέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας στην πολιτική απέναντι της Συρίας.
Μετά την αμερικανική μεταστροφή από την πολιτική της «αλλαγής καθεστώτος» στη Συρία τον Αύγουστο του 2014, όταν το «Ισλαμικό Κράτος» κατέλαβε την Μοσούλη και το Ανμπάρ στο Ιράκ και απειλούσε την πρωτεύουσα Ερμπίλ ενός άλλου πιστού συμμάχου των ΗΠΑ, του Μασούντ Μπαρζανί, στο πλούσιο σε πετρέλαιο Ιρακινό Κουρδιστάν, η Ουάσιγκτον προήγαγε τους Κούρδους σε βασικό όργανο της πολιτικής της στη Συρία και στο Ιράκ.       
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο πόλεμος στη Συρία και στο Ιράκ είναι μια τριμερής σύρραξη μεταξύ Σουνιτών Αράβων, Σιιτών Αράβων και Σουνιτών Κούρδων. Μετά την κήρυξη του πολέμου εναντίον των Σουνιτών του «Ισλαμικού Κράτους», οι ΗΠΑ υποστήριξαν την υπό Σιϊτική ηγεσία κυβέρνηση του Ιράκ, αλλά οι Σιίτες ΄Αραβες του Ιράκ δεν κρίνονται  αξιόπιστοι σύμμαχοι των ΗΠΑ επειδή τελούν υπό την επιρροή του Ιράν.
Κατά συνέπεια στις ΗΠΑ δεν έμενε άλλη επιλογή από το να κάνουν τους Κούρδους το βασικό όργανο της πολιτικής τους στη Συρία και στο Ιράκ όταν οι Σουνίτες Τζιχαντιστές παρέβησαν την δικαιοδοσία τους στη Συρία και επιτέθηκαν σε περιοχές του Ιράκ, από όπου οι ΗΠΑ είχαν αποσύρει τα στρατεύματά τους το 2001.
Οι με αμερικανική υποστήριξη Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις, που είναι στα πρόθυρα απελευθέρωσης της Ράκας, πρωτεύουσας του «Ισλαμικού Κράτους», δεν είναι παρά Κούρδοι πολιτοφύλακες, με μια συμβολική παρουσία Αράβων μισθοφόρων για να τους δίνει την εμφάνιση αντιπροσωπευτικού σώματος.
΄Οσον αφορά τους περιφερειακούς παράγοντες στον συριακό εμφύλιο πόλεμο, η Σαουδική Αραβία, η Ιορδανία και τα λοιπά κράτη του Κόλπου μπορεί να μην έχουν σοβαρές επιφυλάξεις γι’ αυτήν την στενή συνεργασία μεταξύ των ΗΠΑ και των Κούρδων στη Συρία και στο Ιράκ, επειδή τα κράτη του Περσικού Κόλπου τείνουν να βλέπουν τις περιφερειακές συγκρούσεις με τον φακό της ιρανικής Σιϊτικής απειλής.
Η Τουρκία, από την άλλη πλευρά, ανησυχεί περισσότερο για τις κουρδικές χωριστικές τάσεις στις νότιο-ανατολικές επαρχίες της παρά για το Σιϊτικό  Ιράν. Και ιδιαίτερα τώρα που οι Κούρδοι πραγματοποίησαν ένα δημοψήφισμα στο Ιράκ, παρά την διεθνή πίεση εναντίον μιας τέτοιας αλόγιστης ενέργειας.
Τελικά, είναι εξαιρετικά απίθανη οποιαδήποτε ριζική  μεταβολή της  καθιερωμένης από την εποχή  του Μουσταφά Κεμάλ πολιτικής του τουρκικού πολιτικού κατεστημένου για  την παροχή ανεπιφύλακτης  υποστήριξης στην πολιτική της Ουάσιγκτον στην περιοχή. Αλλά μετά την απιστία της Ουάσιγκτον να δώσει την υποστήριξή της στους Κούρδους εναντίον των πληρεξουσίων της Τουρκίας στη Συρία είναι πολύ πιθανό ότι η υπό την ηγεσία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας κυβέρνηση της Τουρκίας μπορεί να προσπαθήσει να ισορροπήσει τις σχέσεις της μεταξύ των αντιπάλων της εποχής του Ψυχρού Πολέμου.
---------------
*Ο Nauman Sadiq είναι νομικός, γεωπολιτικός αναλυτής εστιασμένος στις περιοχές Αφγανιστάν-Πακιστάν και Μέση Ανατολή, στην νέο-αποικιοκρατία και τον πετρο-ιμπεριαλισμό.


Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

του Nicolas Bonnal, Dedefensa org, Reseau International, 7-10-17

H επίσκεψη του βασιλιά Σαλμάν της Αραβίας στη Ρωσία, που ανακοινώθηκε ως σημαντική, αποδεικνύεται  πως όντως ήταν σε υπερθετικό βαθμό, τόσο ως σύμβολο όσο και ως ουσιαστικός παράγων υπολογισμού των νέων σχέσεων επιρροής στην Μέση Ανατολή.
Προτιμούμε πράγματι την χρήση του όρου σχέσεις επιρροής αντί  του κλασσικού « σχέσεις  ισχύος», απλώς για να υπογραμμίσουμε το προφανές ότι η επιρροή σήμερα, όπως και η επικοινωνία, έχουν ένα ρόλο βασικό, στην ουσία αποφασιστικό. Δεν ζούμε πλέον σε μιαν εποχή της γεωπολιτικής αλλά σε μιαν εποχή που χαρακτηρίζουμε ως της «Ψυχοπολιτικής».
Στην περίπτωση της Ρωσίας, η ισχύς ( η ρωσική επέμβαση στη Συρία) δεν ήταν και δεν είναι ένας ευθύς παράγων πίεσης στους διάφορους δρώντες, για να τους κάνει να στραφούν προς την Μόσχα, αλλά ένας έμμεσος παράγων ενίσχυσης της επιρροής, της έλξης που ασκεί η Μόσχα επ’ αυτών. Η σχέση δεν είναι τόσο αυτή του καταναγκασμού, που μια δύναμη ασκεί σε μιαν άλλη (την ισχύ), όσο αυτή της επίδειξης της, στην οποία η άλλη πλευρά είναι ευαίσθητη, (επιρροή).
Από αυτή την άποψη ο Σαουδικός παράγων είναι ακόμη πιο σημαντικός και πιο πειστικός. Δεν είναι η ώρα ούτε ενδιαφέρει να πει κανείς ότι η Σαουδική Αραβία είναι πλέον «σύμμαχος της Μόσχας» και ακόμη λιγότερο  «φίλος της Μόσχας», ιδιαίτερα όταν αυτοί οι προσδιορισμοί έχουν πολύ σχετική αξία στην διπλωματία, πολύ περισσότερο όταν η επιρροή και η επικοινωνία κατέχουν την θέση που έχουν. Αντίθετα, στο επίπεδο του συμβόλου, το οποίο είναι ένα μέτρο εξαιρετικά σημαντικό της επιρροής, σημειώθηκε μια κίνηση θεμελιώδους σημασίας. Η απόδειξη παρουσιάστηκε με τον κατάλογο των συμφωνιών που αφορούν στους εξοπλισμούς. Πρόκειται για τον τομέα-κλειδί  σχέσεων αποκλειστικότητας από το 1945 με τους Αγγλοσάξονες ( ΗΠΑ κυρίως, Βρετανία πολύ λιγότερο - και την Γαλλία πρόσφατα και συμπληρωματικά- αποκλειστικών σχέσεων ασφάλειας της Αραβίας με το Δυτικό στρατόπεδο. Αυτή η αποκλειστικότητα μπήκε υπό αμφισβήτηση δομικά με την ρώσο-σαουδική συμφωνία, που αφορά σημαντικά και δομικής σημασίας συστήματα ( τους πυραύλους εδάφους-αέρος S-400) και τις προοπτικές συνεργασίας (ρωσική υπόσχεση βοήθειας στην ανάπτυξη τεχνολογιών που θα επιτρέψουν στην Σαουδική Αραβία να αποκτήσει μια βιομηχανία όπλων.)
Δεν θα αποδώσουμε ιδιαίτερη άμεση σημασία στα γεγονότα από την πρακτική άποψη, ακόμη και στις προοπτικές, δοθέντος ότι όλα αυτά πρέπει να συγκεκριμενοποιηθούν. Αλλά το σύμβολο είναι σημαντικό σε ότι αφορά το μήνυμα που οι Σαουδάραβες απευθύνουν στις ΗΠΑ και στο Δυτικό στρατόπεδο. Μήνυμα που έχει την σημασία μιας διαπίστωσης γεγονότος επιβεβαιωμένου, όχι απλά πρόβλεψης, ή μέσου πίεσης ή απειλής: «Τελείωσε, δεν είστε πια οι παιδαγωγοί της περιοχής και αυτό θα έχει καθοριστικές συνέπειες για τις σχέσεις μας.»
Φυσικά αυτός ο ίδιος τομέας των εξοπλισμών χρησιμοποιείται στο δημοσίευμα του Zero Hedge της 5ης Οκτωβρίου, που παρατίθεται πιο κάτω, για να καταδείξει τον θρίαμβο της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή στην συμβολική στιγμή της δεύτερης επετείου της ρωσικής επέμβασης στη Συρία, πειστικά εξ άλλου εξεικονιζόμενου από τις αποφασιστικές επιτυχίες στο μέτωπο. Περιέργως οι Ρώσοι επέδειξαν στην Συρία το αντίθετο αυτού που κηρύσσουν ακούραστα από πενταετίας, ότι η η δύναμη των όπλων δεν μπορεί να είναι το μέσο για την λύση της κρίσης. Βέβαια, η ρωσική επιτυχία που επέφερε την αποφασιστική ανανέωση της ισχύος του συριακού στρατού δεν τερματίζει την σύρραξη, αλλά ήταν το εργαλείο της ριζικής ανατροπής που επιτρέπει να πιστεύουμε στην δυνατότητα μιας ειρήνευσης, της οποίας οι Ρώσοι θα είναι οι απολύτως απαραίτητοι παιδαγωγοί. Το πρακτορείο Zero Hedge συνοψίζει λοιπόν αυτή την νέα πραγματικότητα με αυτή την ειρωνική παρατήρηση:
«Αυτό σημαίνει ότι μετά το Ιράν και την Τουρκία, η ρωσική πολεμική μηχανή επεκτάθηκε προς την Σαουδική Αραβία, η οποία ωστόσο είχε ακόμη παραγγείλει αμερικανικά οπλικά συστήματα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων αυτό το καλοκαίρι.
Θα είναι το Ισραήλ ο επόμενος στον κατάλογο των αγοραστών ρωσικών όπλων;»

Η παρατήρηση είναι ειρωνική αλλά το ερώτημα δεν είναι αβάσιμο. Κατά την γνώμη μας υπάρχει μια πραγματική δυνατότητα ανάπτυξης σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Ισραήλ και στο επίπεδο των εξοπλισμών,  με την δεδομένη πολύπλοκη υφή των σχέσεων των δύο χωρών και την πολιτική της Ρωσίας δυνάμενη να δημιουργήσει μιαν εντελώς νέα κατάσταση στην Μέση Ανατολή. Εξ άλλου, δεν είναι η στιγμή, πως θα το έλεγε κανείς –κατάλληλη;
Φυσικά, καθώς το ένα εξηγεί το άλλο, η διεύθυνση της αμερικανικής πολιτικής τελεί σε κατάσταση αδυναμίας και κατατεμαχισμού που δύσκολα θα μπορούσε να ανασυνταχθεί και να αντιδράσει. (Φαινόμενο «Ουάσιγκτον- η-τρελή», πίσω από ένα πρόεδρο παραγωγό αταξίας, ενός αστέρα τηλεθεάματος, με την παραστατική διαπίστωση της διευθύντριας του δικτύου Russia Today, Μαργαρίτας Σιμονιάν: «Δεν υπάρχει πλέον μια μοναδική Ουάσιγκτον (κέντρο της αμερικανικής εξουσίας). Υπάρχουν πολυάριθμες μικρές Ουάσιγκτον πού εργάζονται η μια εναντίον των άλλων.»
Είναι αρκετά πιθανό ότι οι ΗΠΑ θα αναγκασθούν να ακολουθήσουν μια περισσότερο αμυντική στάση, προσπαθώντας να διατηρήσουν ότι τους μένει από πιέσεις γραφειοκρατίας και διαφθοράς για να διασώσουν ότι θα τους περιερχόταν ως «μερίδιό τους στην αγορά» της Αραβίας (αντί της αποκλειστικής νομής της). Αλλά οι καιροί πέρασαν από τότε που μπορούσαν να επαναφέρουν έναν δύστροπο σύμμαχο στον «ίσιο δρόμο» της αποκλειστικής προμήθειας αμερικανικού οπλισμού. Το είδαμε αυτό με το τουρκικό πείσμα για την αγορά αυτών των ίδιων S-400, παρά τις τρομερές πιέσεις του ΝΑΤΟ εναντίον αυτής της προμήθειας.
΄Οπερ σημαίνει ότι η επιτυχία του Πούτιν είναι τέτοια ώστε να μπορούμε να μιλάμε για «θρίαμβο». Σε κάθε περίπτωση, η θέση των Ρώσων είναι πρωτότυπη: Δεν πρόκειται καθόλου για κυριαρχία, με μια στάση ενεργητική, αν όχι και επιθετική, με τις τακτικές του καταναγκασμού και την ηγεμονική συμπεριφορά. Η προσοχή εστιάζεται πρωτίστως στα ρωσικά συμφέροντα, με την μοναδική φροντίδα της συμμετοχής στον έλεγχο μιας καταστάσεως την οποία η Ρωσία κρίνει πολύ επικίνδυνη για την περιοχή και κάτ΄ επέκταση για την ίδια, εάν δεν ληφθούν μέτρα αντιμετώπισής της. Αυτή η στάση υπαγορεύει κατά συνέπεια μιαν επέμβαση, η οποία θα πρέπει να γίνει μέσα στα νόμιμα πλαίσια και να μη δημιουργεί την εντύπωση ηγεμονισμού.

Είναι λοιπόν «με την αξία τους» που οι Ρώσοι οικοδόμησαν μέσα σε 3-4 χρόνια μια τεράστια βάση επιρροής, φέρνοντας με το μέρος τους εμπλεκόμενους εξαντλημένους από την αναταραχή που προκαλούν οι ΗΠΑ, το Δυτικό Μπλοκ και το Σύστημα. Ο θρίαμβος του Πούτιν του αξίζει, αλλά είναι κυρίως σύμφωνος με την λογική απέναντι στην κοινωνική προοδευτική  ανισορροπία του Δυτικού Στρατοπέδου.
 Ας ελπίσουμε μονάχα, για το καλό τους, ότι οι Ρώσοι δεν θ’ αλλάξουν στάση, ότι η επιτυχία δεν θα τους κάνει να χάσουν την αίσθηση του μέτρου και αυτό το είδος της φυσικής μετριοφροσύνης που χαρακτηρίζει την διπλωματία τους, κρατώντας την αυστηρά μέσα στο πλαίσιο των κανόνων ενός κόσμου πολυκεντρικού, παράλληλα με μια θαυμαστή σταθερότητα στη δράση.


Ο Νικολά Μπονάλ είναι γνωστός Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος, πτυχιούχος του περίφημου Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού και ανωτέρου πτυχίου φιλολογίας.


Mετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Tο ακόλουθο άρθρο, που δημοσίευσε χθες το αμερικανικό Δελτίο Zero Hedge, με την ευκαιρία της τριήμερης, από σήμερα, πρώτης επίσκεψης βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας στη Μόσχα, αναπαράγει δημοσίευμα του οικονομικού πρακτορείου Bloomberg, που μαζί με την Wall Street Journal και τους Financial Times συναποτελούν τα αυθεντικά φερέφωνα του Διεθνούς Καπιταλισμού. Οι διαπιστώσεις του δεν επιδέχονται επομένως αμφισβήτηση –τουλάχιστον από τους οπαδούς του συστήματος.
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ισραηλινοί και οι Τούρκοι, Αιγύπτιοι και οι Ιορδανοί, όλοι παίρνουν τον δρόμο για το  Κρεμλίνο, με την ελπίδα ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο νέος αυθέντης της Μέσης Ανατολής, μπορεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντά τους και να λύσει τα προβλήματά τους», γράφει το (οικονομικό πρακτορείο) Μπλούμπεργκ.

Και τώρα και αυτή η Σαουδική Αραβία έρχεται με φιλικά χαμόγελα προς το Κρεμλίνο, με την επίσκεψη του βασιλιά Σαλμάν, του πρώτου μονάρχη του πετρελαιοφόρου βασιλείου που επισκέπτεται την Μόσχα. Στην κορυφή των θεμάτων που θέλει να συζητήσει θα είναι ο έλεγχος του Ιράν, στενού συμμάχου της Ρωσίας, που αντιμετωπίζεται ως θανάσιμος εχθρός από τα αραβικά κράτη του Περσικού Κόλπου.
Μέχρι πρόσφατα -όπως παραδέχεται το Μπλούμπεργκ- η Ουάσιγκτον είχε την αποκλειστικότητα ως προορισμός των προσκυνημάτων τέτοιων ηγετών. Τώρα όμως «η αμερικανική ισχύς στην περιοχή τελεί σε αισθητή υποχώρηση» -φράση αναγνώρισης της επιτυχίας της ρωσικής επέμβασης στη Συρία, η οποία όχι μόνο κατόρθωσε να συντρίψει την τοπική απειλή του «Ισλαμικού Κράτους», αλλά διατήρησε τον πρόεδρο Μπάσερ Αλ ΄Ασαντ στην εξουσία μετά από χρόνια αμερικανικής επιμονής για την ανατροπή του.
«Μετέβαλε την πραγματικότητα, την ισορροπία δυνάμεων στον χώρο», δήλωσε ο Ντενίς Ρος, πρώην κύριος διαπραγματευτής ειρήνης των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και σύμβουλος προέδρων, από τον πατέρα Μπους ως τον Ομπάμα. « Ο Πούτιν κατόρθωσε να καταστήσει τη Ρωσία παράγοντα στην Μέση Ανατολή. Γι’ αυτό βλέπετε ένα συνεχές ρεύμα Μεσανατολικών επισκεπτών καθ’ οδόν προς την Μόσχα.»
Είναι επίσης και το χρήμα: Όπως μετέδωσε το ΡΤ, κατά την επίσκεψη του βασιλιά Σαλμάν στην Μόσχα θα ανακοινωθεί η σύσταση κοινού Ρώσο-Σαουδικού ταμείου επενδύσεων στον ενεργειακό τομέα, κατά την δήλωση του Ρώσου υπουργού Ενέργειας Αλεξάντερ Νόβακ στο τηλεοπτικό δίκτυο Ελ Αραμπίγια. Ο Νόβακ ανέφερε ότι η βασική συμφωνία για την δημιουργία αυτού του ταμείου ενός δις δολαρίων έχει ήδη ληφθεί. «Η Ρωσία-είπε- στοχεύει στην ανάπτυξη της συνεργασίας με την Σαουδική Αραβία όχι μόνο στο πλαίσιο του OPEC αλλά και πέραν του καρτέλ». Μεταξύ άλλων, στον ενεργειακό τομέα, στον τομέα του ηλεκτρισμού και στις πηγές ανανεώσιμης ενέργειας. Επιπλέον, Μόσχα και Ριάντ αναμένεται να ανακοινώσουν ένα νέο πρόγραμμα επενδύσεων και βιομηχανικά προγράμματα. Την περασμένη εβδομάδα  ο γενικός διευθυντής του ρωσικού Ταμείου Αμέσων Επενδύσεων (RDIF) Κυρίλ Ντιμιτρίεφ εξήρε την συνεργασία μεταξύ του(RDIF) με την Σαουδαραβική Γενική Αρχή Επενδύσεων (SAGIA) στην κοινή έρευνα επενδυτικών προγραμμάτων στη Ρωσία. Η SAGIA προβλέπεται να εισαγάγει ρωσικές εταιρείες στην Σαουδική αγορά.
Ωστόσο η επιτυχία του Πούτιν θα γεννήσει προβλήματα, αφού  καθώς σωρεύονται τα συγκρουόμενα αιτήματα δεν θα είναι εύκολο να επιστρέψουν όλοι οι επισκέπτες ικανοποιημένοι.» Όσο περισσότερο προσπαθείς να υιοθετήσεις μια πολιτική συνεργασίας με όλους, τόσο ανακαλύπτεις πόσο δύσκολο είναι αυτό το παιχνίδι,» είπε ο Ρος.
Η Μόσχα ήταν μια σημαντική δύναμη στη Μέση Ανατολή κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, εξοπλίζοντας αραβικά κράτη εναντίον του Ισραήλ, αλλά με την κατάρρευση του κομμουνισμού στα τέλη της δεκαετίας του ’80, έσβησε και η επιρροή της Ρωσίας. Όταν οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ, η Ρωσία ήταν θεατής, ανήμπορος να κάνει κάτι περισσότερο από διαμαρτυρίες. Η εικόνα άρχισε να αλλάζει το 2013, όταν ο Ομπάμα αποφάσισε να μην επιτεθεί στον ΄Ασαντ. Δυο χρόνια αργότερα, ο Πούτιν έστειλε στρατό και αεροπλάνα να τον υπερασπίσουν.
Οι περισσότεροι από τους συμμάχους της Αμερικής ήσαν σταθερά στο στρατόπεδο εναντίον του ΄Ασαντ. Απογοητεύτηκαν όταν η αμερικανική στρατιωτική ισχύς δεν χρησιμοποιήθηκε για την ανατροπή του. Η ισχύς και επιρροή της Ρωσίας στην περιοχή ενισχύθηκε «επειδή το επέτρεψε ο Ομπάμα», λέει ο Χαλέντ Μπαταρφί. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αλ Φαϊζάλ της Τζέντας, στη Σαουδική Αραβία. «Δυστυχώς αποσύρθηκαν σε μέγα βαθμό από την Μέση Ανατολή».
Την ίδια άποψη εξέφρασε τον περασμένο μήνα και ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν, που επί χρόνια συνιστούσε αμερικανική δράση εναντίον του ΄Ασαντ. Οι συνομιλίες με τους Αμερικανούς «δεν οδηγούσαν πουθενά», δήλωσε. Και έτσι η Τουρκία              συνεργάζεται τώρα με τη Ρωσία και το Ιράν σ’ ένα σχέδιο για την αποκλιμάκωση της σύγκρουσης. «Επιτυγχάνει αποτελέσματα», δήλωσε ο Ερντογάν
Πριν δυο χρόνια οι εντάσεις με τον Πούτιν απειλούσαν με έκρηξη, όταν οι Τούρκοι κατέρριψαν ρωσικό αεριωθούμενο στα σύνορα της Συρίας. Την περασμένη Παρασκευή, ο Ρώσος Πρόεδρος πέταξε στην ΄Αγκυρα για δείπνο με τον Τούρκο ομόλογο και «φίλο του», ο οποίος έχει συμφωνήσει να αγοράσει ρωσικά πυραυλικά συστήματα S-400, ερεθίζοντας τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ.
 Στο μεταξύ, σε μια παράδοξη μεταστροφή, οι Σαουδάραβες που χρηματοδοτούσαν τους αντάρτες εναντίον της  κυβέρνησης ΄Ασαντ, όπως και ακραίες ομάδες που είχαν αποσπασθεί από την Αλ Κάϊντα συνεργάζονται με την Ρωσία στο να καλοπιάσουν την αντιπολίτευση να ενωθεί για διαπραγματεύσεις ειρήνευσης, που πιθανότατα θα ισχυροποιήσουν το καθεστώς ΄Ασαντ –ενώ παράλληλα η Σαουδαραβία ήρθε σε ρήξη με το Κατάρ, παλαιότατο σύμμαχό της.
Οι σύμμαχοι της Αμερικής χαροποιήθηκαν με την αλλαγή του Αμερικανού Προέδρου και την σκληρή ρητορική του Τραμπ περί αντιμετώπισης του Ιράν. Μέχρι σήμερα ωστόσο και αυτός παρέμεινε κοντά στην πολιτική των προκατόχων του στη Συρία, επικεντρωμένος στην καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους.
΄Ετσι, καθώς απομακρύνεται ο στόχος της αλλαγής καθεστώτος στη Συρία, έχουν μεταβληθεί και οι προτεραιότητες. Οι Σαουδάραβες και άλλα αραβικά κράτη του Περσικού Κόλπου ζητούν από τη Ρωσία να περιορίσει τον ρόλο του Ιράν στη Συρία, όπου οι Εσμπολά και άλλες Σιιτικές πολιτοφυλακές, υποστηριζόμενες από την Τεχεράνη, διέθεσαν δυνάμεις κρούσεως για την επίθεση του ΄Ασαντ.
Ωστόσο γρήγορα θα διαψευσθούν οι όποιες προσδοκίες μπορεί να έχει ο μονάρχης της Σαουδικής Αραβίας, ότι μπορεί να βάλει μια σφήνα ανάμεσα στη Ρωσία και το Ιράν,. Ο Πούτιν δεν θα μεταβάλει την στάση του απέναντι στο Ιράν για να ικανοποιήσει τις σαουδικές επιθυμίες, σύμφωνα με πρόσωπο οικείο στο Κρεμλίνο, που επικαλείται το Μπλούμπεργκ. Και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Νετανιάχου, που επισκέφτηκε τη Ρωσία τέσσερεις φορές μέσα σε 18 μήνες, το βρήκε δύσκολο να μεταπείσει τον Ρώσο ηγέτη.
Τον Αύγουστο ο Νετανιάχου είπε στον Πούτιν ότι η αυξανόμενη παρουσία του Ιράν  στη Συρία είναι «απαράδεκτη». Τον Σεπτέμβριο δήλωσε στο CNN ότι ο Ιρανοί επιχειρούν να καταστήσουν τη Συρία αποικία τους, με σκοπό «να μας καταστρέψουν και να καταλάβουν όλη τη Μέση Ανατολή.»
Ωστόσο η Ρωσία απέρριψε το αίτημά του για μιαν ουδέτερη ζώνη ανάσχεσης εντός της Συρίας, που θα κρατούσε τις δυνάμεις του Ιράν και του Εσμπολά σε απόσταση τουλάχιστον 60 χιλιομέτρων από τα σύνορα του Ισραήλ. Ένα πρόσωπο στη Μόσχα, γνώστης του θέματος, είπε ότι η Ρωσία πρόσφερε στο Ισραήλ μια ζώνη αποκλεισμού μόνο πέντε χιλιομέτρων πλάτους.
Απολαμβάνοντας τον νέο ρόλο της ως ισχυρού διαιτητή, η Μόσχα απέρριψε επίσης την πρόταση των ΗΠΑ να γίνει ο ποταμός Ευφράτης η διαχωριστική γραμμή μεταξύ συριακών κυβερνητικών στρατευμάτων και δυνάμεων υποστηριζόμενων από τις ΗΠΑ στην Ανατολική Συρία. Αυτό οδήγησε σε αγώνα δρόμου για την κατάληψη της στρατηγικά σημαντικής και πλούσιας σε πετρέλαια  περιοχής των συνόρων κα τώρα εκδηλώνεται στον ανταγωνισμό για τον έλεγχο του Ντέϊρ Εζζόρ.
Παράλληλα η Ρωσία πέτυχε να διατηρήσει ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με όλες τις πλευρές, από το Ιράν στη Σαουδική Αραβία και από την Παλαιστινιακή ριζοσπαστική ισλαμική οργάνωση Χαμάς στο Ισραήλ, δήλωσε ο Αϊχάμ Καμέλ , διευθυντής Μέσης Ανατολής Και Βορείου Αφρικής του Eurasia Group.
Eνώ η Ρωσία δεν υποχώρησε στο θέμα της ζώνης ανάσχεσης, παρέχει μια σιωπηρή συγκατάβαση που επιτρέπει στο Ισραήλ να πραγματοποιεί βομβαρδισμούς του Εσμπολά στη Συρία, είπε ο Αντρέϊ  Κορτούνωφ, γενικός διευθυντής του ρωσικού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, μιας ομάδας ερευνών συσταθείσας από το Κρεμλίνο.
Η Ρωσία μεσολαβεί μαζί με την Αίγυπτο για τον τερματισμό της δεκαετούς ενδο-παλαιστινιακής ρήξης, μεταξύ της Φατάχ στην Δυτική ΄Οχθη και της Χαμάς στη Γάζα. Ο Πούτιν προσκάλεσε τις αντίπαλες κυβερνήσεις της Λιβύης στο Κρεμλίνο, όταν σειρά  ειρηνευτικών αποπειρών από άλλες χώρες είχαν μηδενικό αποτέλεσμα. Η Ρωσία εξελίχθηκε σε μείζονα επενδυτή στο πλούσιο σε πετρέλαια Κουρδιστάν του Ιράκ και ήταν από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο που απέφυγε να καταδικάσει το πρόσφατο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία.
Το εκπληκτικότερο είναι ότι, από την οικονομική άποψη, αυτός ο συναγωνισμός για επιρροή μοιάζει δραματικά άνισος. Το ΑΕΠ της Αμερικής είναι 13 φορές του ΑΕΠ της Ρωσίας. Εντούτοις, αυτός δεν είναι πάντοτε ο αποφασιστικός παράγοντας, είπε ο Αλεξάντερ Ζότωφ, Ρώσος πρεσβευτής στη Συρία από το 1989 ως το 1994.Και πρόσθεσε: «Πολλές φορές βλέπεις δυο πυγμάχους να ανεβαίνουν στο ριγκ, ο ένας να είναι γίγας, με φουσκωμένους μυς και ο άλλος να είναι πιο μικρόσωμος, αλλά ευλύγιστος, ταχύς και να έχει καλύτερη τεχνική».
Ενώ η οικονομία είναι περιοριστικός παράγοντας για τη Ρωσία. Ο Πούτιν έχει ένα άλλο πραγματικό πλεονέκτημα έναντι των Αμερικανών προέδρων, κατά τον Πωλ Σαλέμ, αντιπρόεδρο του Ινστιτούτου Μέσης Ανατολής στην Ουάσιγκτον. « Δεν έχει το Κογκρέσο να τον ανησυχεί και ούτε εκλογές που κινδυνεύει να χάσει. Ο Πούτιν είναι εκεί για σχεδόν δυο δεκαετίες. Πολύ χρόνο για την γεωπολιτική. Με «μια πολύ συνεπή ηγεσία και ένα συνεπές μήνυμα», είπε ο Σάλεμ. «Αυτός λέει ότι κάνει  και κάνει ότι λέει.»
Η άνοδος της Ρωσία σημειώθηκε καθώς η αμερικανική ηγεσία έγινε ανήσυχη για την Ασία και το αμερικανικό κοινό κουράστηκε από τους πολέμους της Μέσης Ανατολής –γεγονός που παραδέχθηκαν ο Τραμπ όσο και ο Ομπάμα.
Ασφαλώς, «η Ουάσιγκτον παραμένει η απαραίτητη δύναμη στην Μέση Ανατολή» είπε ο Αϊχάμ Καμέλ. Αλλά η δέσμευσή της στις παραδοσιακές συμμαχίες εξασθενίζει, και αυτό ωθεί τους περιφερειακούς ηγέτης να ποντάρουν σε δύο ταμπλό.

Και όπως καταλήγει το Μπλούμπεργκ: « Το Κρεμλίνο είναι στην σκέψη όλου του κόσμου.»

του Mike Whitney, Unz Review, R.Insider 28-9-17

«Για περισσότερα από έξη χρόνια, οι Σύροι κατέβαλαν μεγάλες θυσίες για να υπερασπίσουν την χώρα τους απέναντι σ’ έναν τρομοκρατικό πόλεμο πρωτοφανούς αγριότητας. Ο συριακός λαός άνθεξε, σε πείσμα κάθε αντιξοότητας, γιατί ήξερε πως αυτός ήταν ένας πόλεμος που στόχευε να εξαφανίσει την χώρα του και μαζί της την δική του ύπαρξη. Αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση για κάθε λαό που μπορεί ν’ αντιμετωπίσει, τώρα ή στο μέλλον, παρόμοιες απόπειρες να τσακίσουν την θέλησή του και να τον στερήσουν την ελευθερία και κυριαρχία της χώρας του.»

Βαλίντ Αλ-Μουαλέμ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Συρίας. 
Δήλωση στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Η Ουάσιγκτον καθυστέρησε το σχέδιό της να ανυψώσει ένα σιδηρούν παραπέτασμα κατά μήκος της ανατολικής όχθης του Ευφράτη, προκειμένου να αναπτύξει τις κουρδικές της δυνάμεις εφόδου βαθιά στην επαρχία Ντέϊρ Εζόρ. Οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (ΣΔΔ) προήλαυναν ταχέως στα νότια επί σχεδόν μια βδομάδα για να προλάβουν την σταθερή προώθηση του Σύρο-Αραβικού Στρατού (ΣΑΣ)και τις επίλεκτες μονάδες του των «τίγρεων».

Ο εκπληκτικός θρίαμβος των κυβερνητικών δυνάμεων στο Ντέϊρ Εζόρ αποτέλεσε πλήγμα που θόλωσε την Ουάσιγκτον, προκαλώντας κάθε είδους επιπόλαιες αντιδράσεις, όπως επιθέσεις με όλμους και πυραύλους σε θέσεις των κυβερνητικών στρατευμάτων, μια συντονισμένη από τους Αμερικανούς αιφνιδιαστική επίθεση στην επαρχία του Ιντλίμπ και πλήθος άλλες προκλήσεις που απέβλεπαν να περισπάσουν την προσοχή από τον κύριο στρατηγικό στόχο, τις πλουτοφόρες πετρελαιοπηγές της κοιλάδας του Ευφράτη.

Επί του παρόντος οι ΣΔΔ είναι σε καλύτερη θέση να ελευθερώσουν τις πετρελαιοπηγές από τον έλεγχο των Τζιχαντιστών. Ωστόσο πρέπει να ερωτηθεί γιατί οι ΣΔΔ απέστρεψαν ξαφνικά την προσοχή τους από την πολιορκία της Ράκκα και έσπευσαν να στείλουν στρατεύματα στο νότο, στις πετρελαιοπηγές,εάν δεν είχαν την πρόθεση να διεκδικήσουν την ιδιοκτησία αυτών των πηγών ενέργειας και να εμποδίσουν τις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις να τις ανακτήσουν; Αυτή στην πραγματικότητα είναι η μόνη λογική εξήγηση της ενέργειάς τους. Και είναι προφανές ότι οι ΣΔΔ δεν ενεργούν για λογαριασμό τους, αλλά απλώς υπακούουν στις διαταγές της Ουάσιγκτον, εκτιθέμενοι σε μεγάλο κίνδυνο ( βομβαρδισμού από την ρωσική αεροπορία), απλώς για να ικανοποιήσουν την ασίγαστη δίψα της Ουάσιγκτον για πετρέλαιο.

Οι ενέργειες των ΣΔΔ επιβεβαιώνουν ότι η στηριζόμενη από τους Αμερικανούς πολιτοφυλακή δεν μπορεί πλέον να θεωρείται ως σύμμαχος της Συρίας που συμβάλλει στον αγώνα εναντίον των Ισλαμιστών τρομοκρατών. Οι ΣΔΔ είναι ένα ακόμη εχθρικό ανατρεπτικό σώμα, που εφαρμόζει τα αυτοκρατορικά σχέδια της Ουάσιγκτον.

Το μόνο ερώτημα είναι εάν ο Συριακός Στρατός και οι σύμμαχοί του θα μεταχειρισθούν αυτό το σώμα με την ίδια σκληρότητα που επιφυλάσσουν στους Τζιχαντιστές τρομοκράτες Αλλά φυσικά δεν έχει την δυνατότητα επιλογής, από την στιγμή που οι ΣΔΔ προσπαθούν να αρπάξουν ζωτικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, απαραίτητες για την επιβίωση της Συρίας.

Κοντολογίς, πληρεξούσιες των ΗΠΑ δυνάμεις και μέλη του συνασπισμού που υποστηρίζουν οι Ρώσοι οδεύουν προς στρατιωτική σύρραξη επειδή η Ουάσιγκτον εξάλειψε κάθε άλλη επιλογή.

Την Δευτέρα, η (κυρίως Κουρδική) πτέρυγα πληροφοριών των ΣΔΔ κατηγόρησε τις ρωσικές αεροδιαστημικές δυνάμεις ότι βομβάρδισαν της θέσεις τους πλησίον του εργοστασίου αερίου Κόνικο. Η Διοίκηση των ΣΣΔ εξέδωσε ανακοίνωση κατηγορώντας τη Ρωσία ότι ενισχύει τους Τζιχαντιστές εναντίον τους. Ανέφερε ότι ο βομβαρδισμός προκάλεσε τον θάνατο και τραυματισμό αριθμού μαχητών τους…ενώ προελαύνουν σε συντονισμό με τις δυνάμεις του Σφαιρικού Συνασπισμού.

«Σθεναρά καταδικάζουμε τις επιθέσεις των Ρώσων και των συμμάχων τους που υπηρετούν την τρομοκρατία και διαβεβαιώνουμε ότι δεν πρόκειται να μείνουμε αδρανείς αλλά θα χρησιμοποιήσουμε το δικαίωμά μας σε νόμιμη άμυνα», κατέληγε η ανακοίνωση.

Οι αυτό-αποκαλούμενες «Δυνάμεις του Σφαιρικού Συνασπισμού» είναι εφεύρεση της Ουάσιγκτον, η οποία ουδέποτε προσκλήθηκε να πολεμήσει στην Συρία και η οποία παραβιάζει την εθνική κυριαρχία της Συρίας. Επίσης ο ισχυρισμός ότι οι ΣΔΔ «θα αμυνθούν νομίμως» εναντίον των δυνάμεων της κυρίαρχης κυβέρνησης δεν είναι άξιος σχολιασμού. Οι ΣΣΔ δεν έχουν νόμιμο δικαίωμα να διεξάγουν στρατιωτικές επιχειρήσεις στην συριακή επικράτεια.

Επίσης κατά την δική του ομολογία, οι ΣΔΔ επιχειρούν να καταλάβουν το Εργοστάσιο Αερίου Κόνικο. Και την Δευτέρα προχωρούσαν νότια καταλαμβάνοντας τις πετρελαιοπηγές ΄Ιμπσα και Τάϊφα και κινούνταν νοτιότερα προς τις πετρελαιοπηγές της Τζάφρα.

Νομίζει η Ουάσιγκτον ότι ο Πούτιν είναι τυφλός, για να μην βλέπει τι συμβαίνει;

Φυσικά όχι. Η Ουάσιγκτον έχει στον νου της το πετρέλαιο και οι εντολοδόχοι της εκτελούν εντολές. Είναι απλό και ολοφάνερο. Αλλά υπάρχει ένα τεχνικό προβληματάκι: ΄Αν η Ουάσιγκτον θέλει το πετρέλαιο της Συρίας, θα πρέπει να πολεμήσει γι’ αυτό.


*Ο τίτλος του άρθρου στο αμερικανικό Unz Review ήταν « Αμερικανικό Σιδηρούν Παραπέτασμα στον Ευφράτη». Η αλλαγή του τίτλου στην ρωσική ιστοσελίδα αποτελεί καθ’ εαυτήν μήνυμα…


Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
Κλιμάκωση εναλλασσομένων βομβαρδισμών και απειλών με κίνδυνο απ’ ευθείας σύρραξης στις ενεργειακές πηγές της Συρίας. Διπλωματική δήλωση του ΥΠΕΘΑ Στρατηγού Μάτις


του Μιχαήλ Στυλιανού

O τριετής υποβρύχιος αμερικανο-ρωσικός πόλεμος δι-αντιπροσώπων στην Συρία αναδύεται τώρα στην επιφάνεια, με διασταύρωση ολοένα σαφέστερων απειλών, μετά τις τελευταίες εχθροπραξίες στις όχθες του Ευφράτη, όπου σκοτώθηκε σε βομβαρδισμό Τζιχαντιστών ο Ρώσος Αντιστράτηγος Βαλέρι Οσάπωφ, όπως με καθυστέρηση ανακοίνωσε χθες το ρωσικό Υπουργείο Αμύνης και μετέδωσε το διεθνές δίκτυο RT(Russia Today).

H ανακοίνωση του υπουργείου ανέφερε ότι ο Οσάπωφ, από τους επικεφαλής στρατιωτικών συμβούλων στη Συρία, βρισκόταν σε προκεχωρημένο διοικητήριο των συριακών δυνάμεων, που απελευθέρωσαν την πόλη Ντέϊρ εζ Ζορ. Τραυματίστηκε θανάσιμα από έκρηξη βλήματος σε αιφνίδιο βομβαρδισμό Τζιχαντιστών με όλμους. Ο θάνατός του ανεβάζει τον αριθμό των Ρώσων πεσόντων στον πόλεμο της Συρίας σε 37.

Την είδηση μετέδωσε και η Φωνή της Αμερικής.

Το Ρωσικό υπουργείο Αμύνης εξέδωσε επίσης ανακοίνωση και κοινοποίησε δορυφορικές φωτογραφίες βίντεο, μεταδιδόμενες από την ρωσική τηλεόραση, που αποδεικνύουν, όπως υποστηρίζεται, την συνεργασία των αμερικανικών στρατευμάτων με τους Τζιχαντιστές τρομοκράτες.


Η απομαγνητοφώνηση της περιγραφής των εικονιζομένων στο βίντεο του υπουργείο Αμύνης στην τηλεοπτική μετάδοση αναφέρει:

«Το ρωσικό υπουργείο Αμύνης μόλις έδωσε στη δημοσιότητα σειρά δορυφορικών εικόνων από περιοχές υπό την κατοχή Ισλαμιστών τρομοκρατών που αποδεικνύουν συντονισμένες ενέργειες Αμερικανών στρατιωτικών και δυνάμεων του «Ισλαμικού Κράτους», σε περιοχές κατεχόμενες από τους Ισλαμιστές στον Νομό του Ντέϊρ εζ Ζορ, από την 8η ως την12η Σεπτεμβρίου.
Χωρίς αντίσταση από τους μαχητές του «Ισλαμικού Κράτους», αμερικανικές δυνάμεις είναι παρούσες και κινούνται προς την πόλη του Ντέϊ εζ Ζορ.

Σε περιοχή ελεγχόμενη από τους Τζιχαντιστές εικονίζεται μεγάλος αριθμός οχημάτων Hummer που χρησιμοποιούν οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις.

Oι φωτογραφίες δείχνουν καθαρά τις αμερικανικές μονάδες Ειδικών Επιχειρήσεων να σταθμεύουν σε οχυρές θέσεις εγκατεστημένες από Τζιχαντιστές τρομοκράτες, ενώ δεν υπάρχουν ίχνη επίθεσης, μάχης ή οιουδήποτε αεροπορικού βομβαρδισμού από τον συμμαχικό συνασπισμό των Αμερικανών για την εκτόπιση των τρομοκρατών.

Επιπλέον οι Αμερικανοί στρατιώτες δείχνουν ασφαλείς σε περιοχή κατεχόμενη από τους Τζιχαντιστές. Παρά το γεγονός ότι τα αμερικανικά οχυρωμένα στρατόπεδα βρίσκονται σε περιοχές κατεχόμενες από το «Ισλαμικό Κράτος», δεν υπάρχει σ’ αυτά φρουρά ελέγχου και προστασίας.

Ταυτόχρονα, στρατός των ΣΣΔ κινείται στην ανατολική όχθη του Ευφράτη προς τα σύνορα του Ιράκ. Σφοδρός βομβαρδισμός πυροβολικού στρέφεται κατά του συριακού στρατού από περιοχές όπου σταθμεύουν αμερικανικές ειδικές δυνάμεις και Τζιχαντιστές του ΙΚ.»

Καταγγελτικός Αντίλογος

΄Αρθρο του Μarco Marjanovic επίσης στο R.Insider, αναφέρει χθεσινές καταγγελίες κουρδικών δυνάμεων ΣΔΔ συνεργαζόμενων με Αμερικανούς ότι υπέστησαν ρώσο-συριακή επίθεση από αέρος και ξηράς πλησίον μεγάλης πηγής φυσικού αερίου που είχαν καταλάβει από τους Ισλαμιστές στην επαρχία Ντέϊρ εζ Ζορ. Η καταγγελία αναφέρει ότι πρόκειται για την δεύτερη επίθεση εντός δεκαημέρου και ότι σ’ αυτήν υπήρξαν νεκροί και τραυματίες.

Σχετική ανακοίνωση των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων, μιας συμμαχίας Κούρδων και Αράβων υπό αμερικανική προστασία, που καταγγέλλει το γεγονός προσθέτει: « Δεν πρόκειται να μείνουμε αδρανείς, με το όπλο παρά πόδα, αλλά θαχρησιμοποιήσουμε τα νόμιμα δικαιώματά μας σε αυτοάμυνα.»

Ο αρθρογράφος ανακεφαλαιώνει ως εξής τον διαξιφισμό καταγγελιών από τις αρχές του μηνός:

  • ΄Αραβας διοικητής ΣΔΔ δηλώνει ότι δεσμεύεται να εμποδίσει τον συριακό στρατό να διαβεί τον Ευφράτη. 
  • Αμερικανοί καταγγέλλουν ότι ρωσικά αεριωθούμενα εσκεμμένα βομβάρδισαν θέσεις ΣΔΔ, με Αμερικανούς στρατιώτες σε μικρή απόσταση. 
  • Η Ρωσία καταγγέλλει τις ΣΔΔ ότι πλημμύρισαν τον Ευφράτη για να εμποδίσουν την διάβαση του συριακού στρατού. –Η Ρωσία καταγγέλλει τις ΣΔΔ και τις ΗΠΑ ότι βομβαρδίζουν θέσεις του συριακού στρατού με παριστάμενους Ρώσους στρατιώτες. 
  • Η Ρωσία καταγγέλλει τους Αμερικανούς για συνεργασία με τους Τζιχαντιστές.
Επόμενο άρθρο του ίδιου συντάκτη με την ίδια ημερομηνία στο Russia Insider φέρει τον τίτλο:

Σε Διαφανή Απειλή, Οι ΗΠΑ Δηλώνουν Πως Ενίσχυσαν την Εποπτεία της Ρωσικής Στρατιωτικής Παρουσίας στη Συρία.


Το άρθρο καταγράφει και σχολιάζει χθεσινή δήλωση αμερικανικής στρατιωτικής πηγής στο δίκτυο CNN ότι «έχει ενταθεί η παρακολούθηση των στρατιωτικών θέσεων των Ρώσων στη Συρία». Κατά τον αρθρογράφο πρόκειται για διαρροή του αμερικανικού Πενταγώνου, που θέλει να γνωρίζουν οι Ρώσοι στρατιωτικοί ότι οι ΗΠΑ τους παρακολουθούν άγρυπνα στη Συρία, «μετά τις ρωσικές απειλές».

«Αμερικανικές δυνάμεις στην Συρία αύξησαν την επιτήρηση των θέσεων του ρωσικού στρατού στη Συρία μετά την προειδοποίηση της Μόσχας ότι Αμερικανοί στρατιώτες μπορούν να βρεθούν στο πεδίο ρωσικών επιχειρήσεων, σύμφωνα με αξιωματούχο αμέσως συνδεόμενο με την κατάστρωση των αμερικανικών στρατιωτικών σχεδίων», μετέδωσε το CNN. «Πάντοτε ξέρουμε που βρίσκονται», πρόσθεσε ο αξιωματούχος.

Ο αρθρογράφος υπενθυμίζει πως οι Ρώσοι είχαν καταγγείλει αμερικανικές και συμμαχικές τους δυνάμεις για βομβαρδισμούς εναντίον του συριακού στρατού, με Ρώσους παρόντες στο πεδίο και είχαν προειδοποιήσει πως θα αντιδράσουν με αντίποινα. Στους Αμερικανούς, που είχαν διατυπώσει αντίστοιχη κατηγορία, αυτό αποτελεί ρωσική απειλή. Τώρα στους Ρώσους, η δήλωση περί ενισχυμένης επιτήρησής τους θα ακουστεί ως νέα αμερικανική απειλή ότι ίσως χτυπήσουν κατ’ ευθείαν τους Ρώσους την επόμενη φορά. Όπως κι’ αν το δεις -γράφει ο συντάκτης- περισσότερη συνεχώς βενζίνη χύνεται στην φωτιά του συναγωνισμού για τον Ευφράτη και της σύγκρουσης που απειλείται να εκραγεί.

Καταλήγει όμως σε τόνο αισιόδοξης ύφεσης, με την ακόλουθη δήλωση του Αμερικανού υπουργού Αμύνης (του αποκαλούμενου από αρκετούς ως «Υπερπροέδρου») στρατηγού Μάτις:

«Δεν ανησυχώ. Εξακολουθούμε να διαλεγόμαστε με τους Ρώσους σε πνεύμα συνεργασίας. Θα τα βρούμε»

Συνεντεύξεις Ρώσων στρατιωτικών που ενεπλάκησαν στην σύγκρουση αποκαλύπτουν πως ήταν μια σφοδρή και επικίνδυνη αναμέτρηση. Επενέβη επίσης ρωσικό υποβρύχιο εξαπολύοντας φραγμό πυραύλων Κρουζ.



του Μιchael Bateman, Russia Insider,24-0-2017

Για μια εξαιρετικήν ανάλυση του ερχομένου κινδύνου μιας σοβαρής αμερικανο-ρωσικής σύγκρουσης στη Συρία, διαβάστε το άρθρο του Mike Whitney Μπάρμπα Σαμ κατά Ρωσίας στη Συρία που δημοσιεύουμε σήμερα.*
Πως είναι δυνατόν η κυρίαρχη είδηση σε όλα τα καθιερωμένα ρωσικά ΜΜΕ, για την απόπειρα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών να αιχμαλωτίσουν 29 άνδρες της ρωσικής στρατιωτικής αστυνομίας, η οποία οδήγησε σε επτάωρη σφοδρή μάχη, με την ανάμειξη –όπως τώρα αποκαλύπτεται- και ρωσικού υποβρυχίου με πυραυλικό βομβαρδισμό, να καλύπτεται από πλήρη αποσιώπηση στα Δυτικά ΜΜΕ;
Η απόπειρα κατέληξε σε συντριβή των Τζιχαντιστών και των Αμερικανών καθοδηγητών τους με εξουθενωτικές απώλειες.
Γράφαμε γι’ αυτό από την πρώτη  κυκλοφορία της είδησης την Τετάρτη το βράδυ, την Παρασκευή, με την επιβεβαίωση της επιτυχίας μας και τίτλο «Τεράστια ρωσική νίκη κατά «Αμερικανικών Μυστικών Υπηρεσιών στη Συρία» και το Σάββατο με σχετικές δηλώσεις του ρωσικού Γενικού Επιτελείου, δημοσιεύματα που είχαν πολλές χιλιάδες αναγνώστες.
Σχετικά βίντεο στον YouTube δίαυλό μας είχαν περισσότερους από 200.000 θεατές. Οι παραπάνω αριθμοί αποδεικνύουν πως πολύς κόσμος προσέχει τι συμβαίνει.
Όπως έδειξαν αυτές οι πληροφορίες τα ρωσικά ΜΜΕ και το ρωσικό Υπουργείο Αμύνης καταγγέλλουν ηχηρά και οργισμένα « τους Αμερικανούς», «αμερικανικές ειδικές δυνάμεις», «αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες» κλπ, ότι, ουσιαστικά, άνοιξαν μάχη εναντίον τους. Αυτό σε μας φαίνεται σαν άξιο ειδησεογραφικής καταγραφής.
Ιδού δυο ακόμη ρεπορτάζ στη ρωσική τηλεόραση, στο βασικό μάλιστα βραδινό δελτίο ειδήσεων που παρακολουθεί όλη η χώρα, γι’ αυτή τη μάχη –με τους Ρώσους να μιλούν για «πρόκληση των αμερικανικών ειδικών δυνάμεων» και για οργισμένες «προειδοποιήσεις» «στην Αμερική» από Ρώσους στρατιωτικούς ότι θα αντεπιτεθούν «αποφασιστικά» εναντίον τους, όπως το έκαναν και αυτή τη φορά.
Σε αυτό το πρώτο βίντεο υπάρχουν σκηνές με Ρώσους, κάτω από πυρά να παρέχουν βοήθεια σε τραυματισμένο Σύρο, συνεντεύξεις Ρώσων στρατιωτών που έλαβαν μέρος στη μάχη, να λένε πως «ήταν θαύμα» πως δεν υπήρξαν θύματα Ρώσοι, εικόνες ρωσικών φορτηγών διάτρητων από βλήματα και μια χαίνουσα τρύπα από πλήγμα πυραύλου. Ο δημοσιογράφος στην περιγραφή του χρησιμοποιεί την έκφραση «πιπερωμένο με μολύβι».
Παρουσιάζονται συνεντεύξεις με Ρώσους των ειδικών δυνάμεων (πρόσωπα αποστραμμένα απόν τον φακό)που περιγράφουν την μάχη. (Δεν είχαμε τον χρόνο να απομαγνητοφωνήσουμε την αφήγησή τους, όπως κάνουμε συνήθως.)
Και εδώ είναι ένα άλλα χθεσινοβραδινό τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, που περιγράφει με λεπτομέρειες πως ρωσικά υποβρύχια αναμείχθηκαν στην μάχη εκτοξεύοντας από απόσταση 300 χιλιομέτρων πυραύλους που κατέστρεψαν στρατόπεδα βάσεων, κρύπτες όπλων, εξοπλισμό και υποδομές υποστήριξης.
Μια ερώτηση που έρχεται στον νου είναι: Εάν «με θαύμα» οι Ρώσοι δεν είχαν θύματα τι θα γινόταν αν είχαν χάσει πολλούς άνδρες;,
Τι θα συνέβαινε εάν οι στρατονόμοι τους είχαν αιχμαλωτιστεί, όπως είχε σχεδιαστεί, όπως λένε, «από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες»;
Πόσο κοντά είχε φτάσει ο κόσμος την περασμένη βδομάδα σε μια μεγάλη κλιμάκωση στην Μέση Ανατολή;
Αναρωτιόμαστε πότε τα καθιερωμένα ΜΜΕ της Δύσης θα ενδιαφερθούν.

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
*To άρθρο του Μike Whitney, «Μπάρμπα Σαμ κατά Ρωσίας στη Συρία» δημοσιεύθηκε εδώ χθες, ταυτόχρονα με τη ρωσική ιστοσελίδα.

Nέες Ρωσικές Καταγγελίες                                            

Οι καταγγελίες του ρωσικού γενικού επιτελείου για τις αμερικανικές ενέργειες στην περιοχή των πετρελαιοπηγών της Συρίας, ανατολικά του Ευφράτη, συνεχίζονται σήμερα Δευτέρα, με την κατηγορία εξοπλισμού των Τζιχαντιστών με βαρέα όπλα αμερικανικής κατασκευής.
Το θέμα καταλαμβάνει την δεύτερη θέση, μετά τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών, στα δελτία ειδήσεων του διεθνούς εμβέλειας ρωσικού καναλιού ΡΤ (Russia Today) –το οποίο απειλείται με φίμωση στις ΗΠΑ.

Τα δελτία του σταθμού μεταδίδουν ανακοίνωση του ρωσικού Γενικού Επιτελείου ότι επισημάνθηκε αμερικανικός βαρύς εξοπλισμός υπό τον έλεγχο Τζιχαντιστών τρομοκρατών, και παρουσιάζουν ως τεκμήριο τελευταίες  αεροφωτογραφίες  αμερικανικών στρατιωτικών οχημάτων Ηumvies, εξοπλισμένων με τετράκαννα πυροβόλα  και επανδρωμένων από Τζιχαντιστές. Οι στρατιωτικές ανακοινώσεις συμπληρώνονται με την καταγγελία ότι στον τομέα ελέγχου των Τζιχαντιστών στην περιοχή Nτέϊρ-ες-ζορ δεν σημειώνεται οποιαδήποτε αμερικανική στρατιωτική δράση εναντίον τους.