Articles by "Ρωσία"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ρωσία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Του Μιχαήλ Στυλιανού

O Γενικός στρατιωτικός Διοικητής των Κουρδικών Δυνάμεων (ΥΡG) της Συρίας δήλωσε προχτές ότι «η Ρωσία πρόδωσε τους Κούρδους, δίνοντας άδεια στους Τούρκους να εισβάλουν στο Αφρίν».

Kαταρχήν η δήλωση του Κούρδου Στρατιωτικού Διοικητή είναι άστοχη, όταν οι τουρκο-κουρδικές εχθροπραξίες στη Συρία διεξάγονται μεταξύ δύο συμμάχων των ΗΠΑ: Της Τουρκίας, συμμάχου των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ και των Κούρδων της Συρίας, που αποτελούν το κύριο σώμα των δυνάμεων «SDF» («Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων» ή «αμερικανικής πολιτοφυλακής» κατά το, Zero Hedge). Πρόκειται περί στρατιωτικού σώματος Κούρδων κυρίως με συμπλήρωμα Αράβων τέως Τζιχαντιστών, υπό την ασπίδα των ΗΠΑ και την επωνυμία «Δημοκρατική Αντιπολίτευση». Με την καθοδήγηση αυτών των δυνάμεων οι ΗΠΑ απέκτησαν τον έλεγχο της πλούσιας σε πετρέλαιο συριακής επαρχίας Ντέιρ εζ Ζορ στο Ευφράτη ποταμό, απωθώντας με βομβαρδισμούς τις προελαύνουσες εκεί δυνάμεις της Συρίας.

Την τουρκική επίθεση στο Αφρίν πυροδότησε η Αμερικανική εξαγγελία στρατιωτικής απόφασης βαρέως εξοπλισμού, εκπαίδευσης και ανάπτυξης σε στρατό 30.000 ανδρών αυτής της «συνοριακής δύναμης». Και την δήλωση του Αμερικανού υπουργού των Εξωτερικών ότι η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη Συρία θα συνεχιστεί επ΄αόριστον, με την διαφαινόμενη πρόθεση έμμεσης κατοχής ή κατάτμησης της Συρίας σε ζώνες «αντίστασης κατά του καθεστώτος ΄Ασαντ».

Ωστόσο την εκδοχή του Κούρδου διοικητή συμμερίζονται πολλοί στην Δύση και στην Ελλάδα, που έχουν για την κατάσταση στη Συρία την εικόνα που μεταδίδουν τα ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Ο Ρωσικός Αντίλογος

΄Ενας ρωσικός αντίλογος, που ενώ προέρχεται από μη επίσημη, αλλά αξιόπιστη πηγή, αποκτά έτσι ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μια και πέραν της συγκεκριμένης περίπτωσης εκτείνεται και καλύπτει γενικούς κανόνες αρχής που προκαθορίζουν τη ρωσική στάση ενώπιον και άλλων ανάλογων «διλημμάτων».

Τον διατυπώνει σχετικό άρθρο του « Σέϊκερ» (Αμερικανού μπλόγκερ, γόνου Ρώσων πολιτικών προσφύγων από τη Σοβιετική ΄Ενωση και πρώην αναλυτή της ελβετικής μυστικής υπηρεσίας, του οποίου τα άρθρα αναδημοσιεύονται σε σειρά ξένων ιστοσελίδων και συχνά επικαλείται και ο Πωλ Γκρεγκ Ρόμπερτς) με απάντηση σε ερώτημα:

«Γιατί ο Πούτιν επιτρέπει στο Ισραήλ να βομβαρδίζει την Συρία;» Από το μακροσκελές άρθρο του Σέϊκερ παραθέτουμε αποσπάσματα που αρκούν ως απάντηση στην κουρδική κατηγορία και αποτελούν και ελληνικής χρησιμότητας βοήθημα για την κατανόηση και πρόβλεψη της ρωσικής στάσης σε ανάλογες η παραπλήσιες καταστάσεις.

Καταρχήν ο αρθρογράφος αμφισβητεί τη λογική του συλλογισμού ότι η Ρωσία μπορεί να επέμβει και συγκρουσθεί με σύμμαχο των ΗΠΑ (στο ΝΑΤΟ, στην περίπτωση της Τουρκίας) για υπόθεση που δεν αφορά τα ζωτικά συμφέροντα ασφάλειας της.

Δεύτερον και κυριότερο κρίνει αυθαίρετο και μετέωρο τον συλλογισμό ότι η Ρωσία έχει ηθική υποχρέωση να επέμβει για να σταματήσει τις ισραηλινές επιθέσεις κατά της Συρίας (τουρκικές κατά των Κούρδων της Συρίας, στην παρούσα περίπτωση), που και σαν σκέψη του προκαλεί –λέει- κατάπληξη. Και εξηγεί, κατά τρόπο ευρύτερα διαφωτιστικό:

«Γιατί, παρακαλώ, οποιοσδήποτε, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι η Ρωσία οφείλει σε κάποιον, οπουδήποτε στον πλανήτη, προστασία οποιουδήποτε τύπου; Καταρχήν πότε ήταν για τελευταίας φορά που κάποιος ήρθε σε βοήθεια της Ρωσίας; Δεν θυμάμαι κάποιον από την Μέση Ανατολή να έρχεται να βοηθήσει τη Ρωσία στην Τσετσενία, στην Γεωργία ή και στην Ουκρανία! Πόσες χώρες αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της Νότιας Οσσετίας ή της Αμπχαζίας (και κάντε την σύγκριση με την περίπτωση του Κοσσόβου!) Που ήταν η μουσουλμανική ή αραβική «βοήθεια» ή «φιλία» για την Ρωσία όταν επιβάλλονταν οι κυρώσεις και κατέρρεε η τιμή του πετρελαίου; Θυμίστε μου πως ακριβώς οι «φίλοι» της Ρωσίας εκφράσανε την συμπάθειά τους για, ας πούμε, τον πληθυσμό του Ντόνμπας ή της Κριμαίας;…

Από πού αντλούν οι ΄Αραβες και Μουσουλμάνοι της Μέσης Ανατολής αυτό το αίσθημα δικαιώματος απέναντι μιας χώρας απόμακρης, που αγωνίζεται με πάμπολλα δικά της πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά προβλήματα, ότι πρέπει να κάνει περισσότερα από τους άμεσους γείτονες της Συρίας;

Ο Πούτιν είναι ο Πρόεδρος της Ρωσίας και κατά πρώτο και κύριο λόγο είναι υπόλογος στον ρωσικό λαό, στον οποίο οφείλει να εξηγεί κάθε ρωσική ανθρώπινη απώλεια και κάθε κίνδυνο που αναλαμβάνει. Και μου φαίνεται απόλυτα σωστό όταν ενεργεί πρώτα και κύρια για την προάσπιση του λαού που τον εξέλεξε και όχι για οποιονδήποτε άλλον.

Παρεμπιπτόντως, ο Πούτιν ήταν πολύ σαφής γιατί διέταξε μιαν (πολύ περιορισμένη) στρατιωτική επέμβαση στην Συρία: Για να προστατεύσει τα ρωσικά εθνικά συμφέροντα με –για παράδειγμα- την εξόντωση των παρανοϊκών τζιχαντιστών στη Συρία, ώστε να μην έχει να τους πολεμήσει στον Καύκασο και στην υπόλοιπη Ρωσία. Ποτέ και κατά κανένα τρόπο Ρώσος αξιωματούχος έκανε λόγο για υποχρέωση της Ρωσίας έναντι της Συρίας η οποιασδήποτε άλλης χώρας στην περιοχή.

Είναι γεγονός ότι η Ρωσία στάθηκε στο πλευρό του Προέδρου ΄Ασαντ, αλλά αυτό δεν ήταν από υποχρέωση προς αυτόν ή τη χώρα του, αλλά επειδή οι Ρώσοι πάντα επέμεναν ότι ήταν ο νόμιμος πρόεδρος της Συρίας και μόνο ο συριακός λαός είχε το δικαίωμα να τον αντικαταστήσει (ή να τον διατηρήσει). Και φυσικά το εθνικό συμφέρον της Ρωσίας υπαγορεύει να δείξει στον κόσμο πως, αντίθετα με τις ΗΠΑ, παραστέκεται στους συμμάχους της.»

To άρθρο του Σέϊκερ αποτελεί μια λογικά άτρωτη εξήγηση της στάσης της Ρωσίας. Η οποία Ρωσία, στην συγκεκριμένη περίπτωση της πολεμικής σύγκρουσης δύο συμμάχων των ΗΠΑ, στην επικράτεια μιας τρίτης κυρίαρχης χώρας, (χωρίς την πρόσκληση και την άδειά της και κατά παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου), περιορίζεται σε νουθεσίες στις δύο πλευρές για αυτοσυγκράτηση, σεβασμό της ζωής των αμάχων και προσπάθεια ειρηνικής συνεννόησης.

Tην επικέντρωση της προσοχής και των φροντίδων της ρωσικής ηγεσίας στην θωράκιση της άμυνας και ασφάλειας της χώρας φωτίζει αρκούντως η νέα Αμερικανική Εθνική Στρατηγική, που εξήγγειλε την Παρασκευή ο Αμερικανός υπουργός Αμύνης Τζέιμς Μάτις, στο Πανεπιστήμιο Τζων Χόπκινς του Μέρυλαντ, η οποία απερίφραστα αναγγέλλει την στρατηγική αναμέτρηση των ΗΠΑ με την Ρωσία και την Κίνα στην Ευρώπη, στην Μέση Ανατολή και στην Ασία, με σημαντική διόγκωση και ποιοτική αναβάθμιση του συμβατικού αλλά και του πυρηνικού οπλοστασίου.

Στην κατανόηση της ρωσικής στάσης συμβάλλει και το άρθρο του Ινδού διπλωμάτη και γεωπολιτικού αναλυτή Μ.Κ.Βhadrakumar, που επεσήμαινε την εκρηκτική προοπτική των εχθρικών ενεργειών εναντίον των Ρωσίας, μεταξύ άλλων με την αναμενόμενη αναζωπύρωση της εστίας πολέμου στην Ουκρανία.

του M.K. Bhadrakumar, Indian Punchline, 20-1-18

[Το κατωτέρω άρθρο, πεπειραμένου Ινδού διπλωμάτη και οξυδερκούς γεωπολιτικού αναλυτή διεθνούς αναγνώρισης, που επισημαίνει και καταγράφει συγκλίνοντα στοιχεία μιας ραγδαίας ροπής προς άμεσες και εκρηκτικές συγκρουσιακές αντιπαραθέσεις μεγάλων δυνάμεων σε διάφορα μέτωπα -με την χρήση και πυρηνικών όπλων να περιλαμβάνεται στα ενδεχόμενα- θα μπορούσε να είχε γραφτεί ειδικά για ΄Ελληνες αναγνώστες. Επειδή έρχεται ως πύρινο βέλος προειδοποίησης σε εγκεφάλους που αυτήν ακριβώς την περίοδο παίζουν με εγκληματική ελαφρότητα τα προσωπικά τους ρέστα στην ρουλέτα της διεθνούς αναμέτρησης, με κίνδυνο να οριστικοποιήσουν και την Ελλάδα στον χάρτη ενός πυρηνικού ενδεχομένως Αρμαγεδδώνα.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Συμπληρώνεται χρόνος αφ’ ότου ο Ντόναλντ Τραμπ ανέλαβε την προεδρία των ΗΠΑ. Η δημοτικότητά του στο εσωτερικό έχει πέσει στο ναδίρ, κάπου στο 30%. Παράλληλα η διεθνής αποδοχή της αμερικανικής ηγεσίας κατρακύλησε στο χαμηλότερο επίπεδο της εικοσαετίας.

Η μέση έγκριση του Τραμπ στο 30% είναι πιο κάτω και από το 34% της δεύτερης θητείας του Τζωρτζ Μπους. Και η μέση απόρριψη της αμερικανικής ηγεσίας βρίσκεται στο 43%.

Η τελευταία δημοσκόπηση Γκάλοπ αποκαλύπτει πως χώρες παραδοσιακά θεωρούμενες ως σύμμαχοι και εταίροι των ΗΠΑ έχουν τώρα αρνητική γνώμη για την Αμερική. Η Ινδία είναι μεταξύ των χωρών όπου η εκτίμηση για την Αμερική έχει πέσει.

Περιέργως ωστόσο, η Ρωσία είναι μια από την χούφτα των χωρών –μαζί με το Ισραήλ και την Λευκορωσία- όπου η το ποσοστό έγκρισης των ΗΠΑ σημείωσε άνοδο με τον Τραμπ. Αυτό πρέπει να οφείλεται στην ανακούφιση πως οποιοσδήποτε είναι καλύτερος από την Χίλαρυ Κλίντον. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της περσινής χρονιάς οι Ρώσοι πίστευαν πως ο Τραμπ είναι καλός άνθρωπος για τις αμερικανο-ρωσικές σχέσεις, αν και ανήμπορος να εφαρμόσει την δική του ρωσική πολιτική.

Η ειρωνική πραγματικότητα είναι πως οι αμερικανο-ρωσικές σχέσεις χειροτέρεψαν περισσότερο στην προεδρία του Τραμπ. Το 2017 έληξε πράγματι με την Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας που εξήγγειλε ο Τραμπ να χαρακτηρίζει την Ρωσία ως στρατηγικό αντίπαλο και με την Ουάσιγκτον να περνά τον Ρουβίκωνα -με την αποστολή ισχυρών αντιαρματικών και αντιαεροπορικών πυραύλων στην Ουκρανία. (Επιπλέον, ο υπουργός των Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον, σε μια σκληρή ομιλία του στο πανεπιστήμιο Στάνφορντ την Τετάρτη, είπε ότι ο αμερικανικός στρατός θα παραμείνει στην Συρία επ’ αόριστον.) Μήπως η ρωσική οιωνοσκοπία έπεσε τραγικά έξω; Ναι και όχι, ίσως. Είναι πιθανό ότι τα θερμά λόγια του υποψήφιου Τραμπ στον Πρόεδρο Πούτιν να δημιούργησαν τόσο εσφαλμένες εντυπώσεις στην Μόσχα ώστε ακόμη και το γεγονός ότι το επιτελείο εθνικής ασφάλειας της νέας αμερικανικής κυβέρνησης γέμισε από σκληροπυρηνικούς έναντι της Ρωσίας –Ρεξ Τίλερσον, Τζέιμς Μάτις, Η. ΜακΜάστερ- παραβλέφτηκε από τους Ρώσους. Επίσης η Μόσχα έλπιζε απέλπιδα ότι η κατρακύλα στις σχέσεις των δύο χωρών δεν θα συνεχιζόταν επ’ άπειρο.

Όλα όμως δείχνουν ότι οι αμερικανο-ρωσικές σχέσεις μόνο περισσότερη χειροτέρευση θα έχουν το 2018. Σε λίγες μέρες μάλιστα, στις 29 του μηνός το αργότερο, η κυβέρνηση Τραμπ αναμένεται να παρουσιάσει στο Κογκρέσο ένα κατάλογο ισχυρών Ρώσων επιχειρηματιών με στενούς δεσμούς με το Κρεμλίνο ( την αποκαλούμενη Λίστα του Κρεμλίνου), που θα είναι μια νέα σειρά οικονομικών κυρώσεων. Αυτή τη φορά η Μόσχα μπορεί να απαντήσει με αντίποινα και ν’ ακολουθήσει νέος κύκλος κυρώσεων. Επιπλέον το 2018 είναι χρόνος εκλογών τόσο στη Ρωσία όσο και στις ΗΠΑ και οι έρευνες του Κογκρέσου για την ρωσική επέμβαση και η έκθεση της έρευνας για την λεγόμενη «συνέργεια του Τραμπ» με τη Ρωσία θα δηλητηριάσουν περισσότερο την ατμόσφαιρα.

Οι δυο χώρες κατολισθαίνουν σταθερά σε μια μόνιμη συγκρουσιακή σχέση για το ορατό μέλλον. Οι πρόσφατοι οξείς διαξιφισμοί τους στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών απηχούν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Η ρωσική πολιτική μπορεί επίσης να σκληρύνει, καθώς αρχίζει να προσαρμόζεται αναγκαστικά στην νέα συγκρουσιακή πραγματικότητα. (Η ετήσια πρες-κόνφερενς του υπουργού των Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ στις 15 Ιανουαρίου για την ρωσική εξωτερική πολιτική έδινε την εντύπωση πως η Μόσχα στήνει οχυρώσεις εν όψει μακρών εχθροπραξιών.)

Ένα απότοκο αυτής της εξέλιξης θα εκδηλωθεί με την πρωτοβουλία της Ρωσίας για την ενίσχυση της συμμαχίας της με την Κίνα και την αναβάθμισή της στο νέο ποιοτικό επίπεδο της κοινής στρατηγικής. Το πρακτορείο ΤΑΣΣ μετέδωσε την Πέμπτη ότι η Ρωσία άρχισε την παράδοση του πυραυλικού αντιαεροπορικού συστήματος S-400 στην Κίνα. Αυτό καθιστά την Κίνα πρώτη χώρα αποδέκτη των S-400. Η Ρωσία ήδη εφοδιάζει την Κίνα με τα προηγμένα καταδιωκτικά S-35. Οι Φινάνσιαλ Τάϊμς έγραψαν αυτή την εβδομάδα ότι η κινεζική εταιρεία διαστημικών εκτοξεύσεων διαπραγματεύεται συμφωνία με την κορυφαία ρωσική κατασκευάστρια πυραύλων NPO Energomash για την προμήθεια τεχνολογίας του κινητήρα –απόδειξη της αυξανόμενης αεροδιαστημικής συνεργασίας των δύο χωρών.

Κατά τους Φινάνσιαλ Τάιμς, ο κινητήρας RD-180 της Energomash απολαμβάνει τέτοιας φήμης ώστε χρησιμοποιείται από τις ΗΠΑ για τις δικές τους εκτοξεύσεις δορυφόρων, σε μια περίεργη εξαίρεση από της κυρώσεις της Ουάσιγκτον σε βάρος της Ρωσίας… Ενώ ο RD-180 προορίζεται για κοινούς πυραύλους, προφανώς προσφέρεται και για στρατιωτικές εφαρμογές, όταν η Κίνα αναπτύσσει μια νέα γενεά βαλλιστικών πυραύλων, μεταξύ των οποίων «εκτελεστές αεροπλανοφόρων», προορισμένων για την καταβύθιση πλοίων. Η μητρική εταιρεία της Great Wall Industry, η China Aerospace Science and Technology Company (CASC ) είναι η μεγαλύτερη κινεζική βιομηχανία παραγωγής Διηπειρωτικών Βαλλιστικών Πυραύλων… Ο κινητήρας RD-180 είναι τριπλάσιας ισχύος από τον πιο προηγμένο κινητήρα της Κίνας, τον YF-180 που χρησιμοποιείται στους πυραύλους «Μακράς Πορείας» της τελευταίας γενεάς. Ο RD-180 θα βοηθήσει την Κίνα στην επιτάχυνση της ανάπτυξης των δικών της συστημάτων εκτόξευσης.

Οι Φινάνσιαλ Τάϊμς δημοσίευσαν επίσης αυτή την εβδομάδα ρεπορτάζ με τίτλο «Οι ΗΠΑ θέτουν την Ρωσία και την Κίνα σε πρώτη προτεραιότητα της αμυντικής πολιτικής τους». Το δημοσίευμα ανέφερε ότι η νέα αμυντική στρατηγική που θα ανακοινώσει το Πεντάγωνο το Σαββατοκύριακο «θα υιοθετεί ως κορυφαία προτεραιότητα μια περισσότερο επιθετική στάση εναντίον της Κίνας και της Ρωσίας».

Σε άλλο ρεπορτάζ, για την Επισκόπηση του Πυρηνικού Προγράμματος τους Πενταγώνου, το Νιούσγουηκ αποκάλυψε προ ημερών ότι οι ΗΠΑ αναπτύσσουν δυο νέα «χαμηλής-απόδοσης» πυρηνικά όπλα, τα οποία «θα αυξήσουν τις επιλογές προληπτικής χρήσεως αποτροπής, ενώ θα εισαγάγουν την αμφισημία ως πυρηνική στρατηγική».

Με απλά λόγια, μια ακούσια πυρηνική σύρραξη μπορεί να είναι στα ενδεχόμενα της αυξανόμενης έντασης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.
Μεταφέρω από το Russia Τoday:

"Ίσως θα πω κάτι που σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει, αλλά εγώ έτσι το βλέπω", δήλωσε ο Πούτιν σε μια συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ "Βαλαάμ"*, ένα απόσπασμα του οποίου μεταδόθηκε στο κανάλι Russia 1. «Πρώτα απ’ όλα, η πίστη πάντα μας συνόδευε, στο να γίνουμε ισχυροί κάθε φορά που η χώρα μας, ο λαός μας, περνούσε δύσκολες στιγμές.

"Υπήρχαν εκείνα τα χρόνια του μαχητικού αθεϊσμού, όταν οι ιερείς εξαλείφθηκαν, οι εκκλησίες καταστράφηκαν, αλλά ταυτόχρονα δημιουργήθηκε μια νέα θρησκεία. Η κομμουνιστική ιδεολογία είναι πολύ παρόμοια με τον Χριστιανισμό, στην πραγματικότητα: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, δικαιοσύνη - όλα βρίσκονται στην Αγία Γραφή, είναι όλα εκεί. Και ο κώδικας της οικοδόμησης του κομμουνισμού; Αυτό είναι μια μετουσίωση, είναι απλά ένα τόσο πρωτόγονο απόσπασμα από τη Βίβλο, τίποτα καινούργιο δεν επινοήθηκε».


Ο Πούτιν προχώρησε ακόμα πιο πολύ, συγκρίνοντας τη στάση των κομμουνιστών προς τον μπολσεβίκικο ηγέτη Λένιν με την προσκύνηση των αγίων στον Χριστιανισμό. "Κοίτα, ο Λένιν τέθηκε σε μαυσωλείο. Πόσο διαφορετικό είναι αυτό από τα λείψανα των αγίων για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς και μόνο για τους Χριστιανούς; Όταν λένε ότι δεν υπάρχει τέτοια παράδοση στο χριστιανισμό, λοιπόν, να πάτε στον Άθω και να ρίξετε μια ματιά, υπάρχουν λείψανα αγίων εκεί και έχουμε ιερά λείψανα εδώ", κατέληξε ο Πούτιν.
 

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας εξέφρασε την ικανοποίησή του για τις παρατηρήσεις του Πούτιν οι οποίες «εξομαλύνουν εύλογα τις αντιπαραθέσεις γύρω από τον τάφο του Λένιν», όπως ανέφερε ο επικεφαλής του κόμματος Ιβάν Μέλινκοφ (αριστερά στην φώτο) στο πρακτορείο ειδήσεων Interfax.

"Οι κομμουνιστές και όλοι οι άλλοι πατριώτες αριστεροί γνωρίζουν ότι ο κομμουνισμός είναι τόσο κοντά στον Χριστιανισμό όσο ο χριστιανισμός απέχει τόσο πολύ από τις μορφές καπιταλισμού που υπάρχουν σήμερα στη χώρα μας και στην οικονομία μας", δήλωσε.

Ο ρωσικός λαός είναι διχασμένος για το εάν πρέπει να φύγει το μαυσωλείο με την μούμια του Λένιν και γίνει κανονική ταφή. Ο Πούτιν έχει υποστηρίξει ότι δεν πρέπει να φύγει. Ο Γιέλτσιν ήθελε να το διώξει.

Με εξαίρεση τα περί λειψάνων, παρόμοιες δηλώσεις ο Πούτιν έχει ξανακάνει:

Το 2016, μεταξύ άλλων είχε πει:

Όταν εργαζόμουν στην KGB δεν ήμουν ένας από εκείνους που έγιναν μέλη του κόμματος γιατί έπρεπε, αλλά ούτε μπορώ να πω ότι ήμουν ιδεολογικό μέλος του κόμματος, η στάση μου απέναντι σε αυτό ήταν ότι ήμουν προσεκτικός (ή επιφυλακτικός). Σε αντίθεση με πολλούς δημόσιους υπαλλήλους δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος με κομματική άποψη. Αλλά σε αντίθεση με πολλούς από αυτούς δεν πέταξα την κάρτα του κόμματός μου, δεν την έκαψα. ... Είναι ακόμα κάπου εδώ γύρω.

Μου άρεσαν πολύ, και ακόμα μου αρέσουν οι κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές ιδέες. Εάν κοιτάξετε τον Κώδικα για την οικοδόμηση του κομμουνισμού, ο οποίος διανεμήθηκε ευρέως στη Σοβιετική Ένωση, μοιάζει έντονα με τη Βίβλο. Αυτό δεν είναι ένα αστείο, είναι σαν ένα απόσπασμα από τη Βίβλο. Οι ιδέες είναι καλές: η ισότητα, η αδελφοσύνη, η ευτυχία, αλλά η πρακτική ενσάρκωση αυτών των αξιοσημείωτων ιδεών απέχει πολύ από εκείνες που διατυπώνονται από σοσιαλιστές ουτοπιστές όπως οHenri de Saint Simon και ο Robert Owen. Η χώρα μας δεν μοιάζει με την Πόλη του Ήλιου. [Ο Γάλλος φιλόσοφος κόμης Ανρί Σαιν-Σιμόν (1760 – 1825) και ο Ουαλός κοινωνικός μεταρρυθμιστής Ρόμπερτ Όουεν (1771 – 1858) θεωρούνται ιδρυτές του ουτοπικού σοσιαλισμού].

Όλοι κατηγορούσαν το τσαρικό καθεστώς ότι ήταν καταπιεστικό. Αλλά με τι ξεκίνησε το καθεστώς της σοβιετικής εξουσίας; Με μαζικές καταστολές. Δεν θα μιλήσω για την κλίμακα, αλλά απλά για το πιο τρομακτικό παράδειγμα: την καταστροφή και την δολοφονία της αυτοκρατορικής οικογένειας μαζί με τα παιδιά τους. Ίσως υπήρχε κάποια ιδέα ότι ήταν απαραίτητο να εξαλειφθούν τυχόν κληρονόμοι. Αλλά γιατί να σκοτώσουν τον γιατρό Μπότκιν; Γιατί να σκοτώσουν  τους υπηρέτες, ανθρώπους γενικά προλεταριακής προέλευσης; Για ποιον σκοπό; Για να καλύψουν  το έγκλημα.

Εντάξει, πολέμησαν εναντίον ανθρώπων που αντιστάθηκαν στη σοβιετική εξουσία με όπλα στα χέρια τους, αλλά γιατί σκότωναν τους ιερείς; Μόνο το 1918 σκότωσαν 3.000 ιερείς και σε δέκα χρόνια 10.000. Στην περιοχή του Don, έριξαν εκατοντάδες κάτω από τον πάγο. Όταν αρχίζετε να το σκέφτεστε και λαμβάνετε νέες πληροφορίες, αξιολογείτε πολλά πράγματα διαφορετικά.

Ο Βλάντιμιρ Ίλιτς Λένιν, σε μια από τις επιστολές του προς τον Μολότοφ, νομίζω, έγραψε - δεν μπορώ να τον αναφέρω ακριβώς - ότι όσο πιο πολλούς αντιδραστικούς εκπροσώπους της μπουρζουαζίας και της ιεροσύνης σκοτώνουμε, τόσο το καλύτερο. Ξέρετε, αυτή η προσέγγιση δεν συμπίπτει με κάποιες από τις προηγούμενες ιδέες μας για την ουσία της εξουσίας.

Και ο ρόλος του κομμουνιστικού, μπολσεβίκικου κόμματος στην κατάρρευση του μετώπου στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι γνωστός. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Χάσαμε μια χώρα που χάθηκε, αφού αρκετοί μήνες αργότερα η Γερμανία παραδόθηκε και καταλήξαμε να χάνουμε από τους ηττημένους, ένα μοναδικό περιστατικό στην ιστορία. [προφανώς αναφέρεται στην Συνθήκη του Μπρεστ -Λιτόφσκ, όπου η μπολσεβίκικη Ρωσία έχασε το 1/4 των εδαφών της]. Και με ποιο σκοπό; Για χάρη της κατάκτησης της εξουσίας. Πώς μπορούμε να εκτιμούμε αυτήν την κατάσταση, γνωρίζοντας σήμερα, αυτή την κατάσταση, η οποία έφερε τεράστιες απλώς κολοσσιαίες απώλειες στη χώρα".


Zero Hedge, 13-1-18

Ρώσοι στρατιωτικοί εκπρόσωποι ανακοίνωσαν ότι εντόπισαν και εξάλειψαν μιαν ομάδα τρομοκρατών εμπλεκόμενων στις επιθέσεις κατά της κύριας ρωσικής βάσης στη Συρία, με κινητοποίηση «του προσωπικού και του εξοπλισμού του πολυεπίπεδου ρωσικού συστήματος πληροφοριών στη Συρία» και ειδικότερα τις επίλεκτες ειδικές δυνάμεις.

Η πρώτη επίθεση πραγματοποιήθηκε την παραμονή της πρωτοχρονιάς από μικρή ομάδα τρομοκρατών οπλισμένων με όλμους, που κατάφεραν να σκοτώσουν δύο Ρώσους οπλίτες και να προκαλέσουν ζημίες σε επτά αεροπλάνα στην αεροπορική βάση Χμεϊμίμ, έξω από την Λατάκια (Λαοδικεία) στη Συρία, γεγονός που αντιπροσωπεύει την μεγαλύτερη απώλεια ρωσικού στρατιωτικού εξοπλισμού στην όλη εκστρατεία της Συρίας.

΄Ανδρες των ρωσικών ειδικών δυνάμεων στη Συρία. Φωτογραφία της Ουάσιγκτον Ποστ

Ακολούθησε στις 6 Ιανουαρίου η συντονισμένη επίθεση από 13 βαριά εξοπλισμένα ανεπάνδρωτα αερόπλοια, η οποία επέσυρε την διεθνή προσοχή καθώς Ρώσοι αξιωματούχοι και ο ίδιος ο Πρόεδρος Πούτιν δήλωσαν ότι οι δράστες θα πρέπει να διέθεταν έξωθεν κρατική κάλυψη, δεδομένου του επαγγελματικού στρατιωτικού χαρακτήρα της επιχείρησης και της παρουσίας δορυφόρου και εκρηκτικών προηγμένης τεχνολογίας στον εξοπλισμό των ιπταμένων ρομπότ.

Κατόπιν των δύο επιθέσεων οι ρωσικές ειδικές δυνάμεις κινητοποιήθηκαν και διεξήγαγαν στοχευμένες επιθέσεις, βασισμένες σε πληροφορίες που είχαν εντοπίσει τη βάση της πρώτης επίθεσης με όλμους.

Κατά τις πληροφορίες του ρωσικού πρακτορείου ΤΑSS, μια ομάδα των ειδικών δυνάμεων εντόπισε την θέση των τρομοκρατών κοντά στα δυτικά όρια της επαρχίας Ιντλίμπ.

« Όταν οι τρομοκράτες έφθασαν στη βάση τους όπου επρόκειτο να επιβιβασθούν σε ένα μικρό λεωφορείο, ολόκληρη η ομάδα τους εξοντώθηκε από ένα πύραυλο Krasnopol υψηλής ακρίβειας,” ανακοίνωσε το υπουργείο Αμύνης. Στην επιχείρηση έλαβε μέρος όλο το προσωπικό και ο τεχνικός εξοπλισμός του πολυεπίπεδου ρωσικού συστήματος μυστικών πληροφοριών, πρόσθετε η ανακοίνωση.

Το 2Κ25 Krasnopol ημικατευθυνόμενο από Λέιζερ εκρηκτικό βλήμα.

Ταυτόχρονα μ’ αυτήν επιχείρηση, είπαν οι Ρώσοι στρατιωτικοί αξιωματούχοι, το ρωσικό πυροβολικό στόχευσε και κατέστρεψε ένα εργοστάσιο συναρμολόγησης και αποθήκη ανεπάνδρωτων αεροπλάνων κοντά στην ελεγχόμενη από την Αλ Κάϊντα Ιντλίμπ, που πιστεύεται ότι πιθανώς εμπλεκόταν στην επίθεση της 6ης Ιανουαρίου, η οποία -μολονότι εξουδετερώθηκε, όπως ανακοίνωσαν- προκάλεσε σοβαρές ανησυχίες, όσον αφορά το ευπρόσβλητο και την ασφάλεια της πιο δραστήριας βάσης της Ρωσίας στο εξωτερικό.

«Οι ρωσικές υπηρεσίες αναγνώρισης ανακάλυψαν μιαν εγκατάσταση συναρμολόγησης και αποθήκευσης ιπταμένων ρομπότ με σταθερές πτέρυγες στην επαρχία Ιντλίμπ, η οποία καταστράφηκε με βλήματα υψηλής ακριβείας Krasnopol», ανακοίνωσε το υπουργείο Αμύνης.

Οι Ρώσοι στρατιωτικοί ανέφεραν ότι τα ιπτάμενα ρομπότ ήρθαν από το χωριό Μουβαζάρα στο Ιντλίμπ, απόσταση 50 περίπου χιλιομέτρων, γεγονός που υποδεικνύει ως άμεσο δράστη την τρομοκρατική οργάνωση Αχράρ Αλ Σαμ ή Χάι ατ Ταχρίρ Αλ Σαμ, (μετονομασίες της Αλ Κάϊντα). Οι οργανώσεις αυτές, μολονότι καταχωρημένες στον μαυροπίνακα του Πενταγώνου ως τρομοκρατικές, έχουν λάβει άμεσα ή έμμεσα βοήθεια από την CIA και συμμαχικές μυστικές υπηρεσίες σε διάφορες φάσεις του πολέμου στη Συρία, ιδιαίτερα στην εκστρατεία του 2015 για την απόσπαση της πόλης Ιντλίμπ από τον έλεγχο της συριακής κυβέρνησης. «Ξέρουμε ποιοι ήταν και πόσο πληρώθηκαν γι’ αυτήν την δόλια πρόκληση», είχε προηγουμένως προειδοποιήσει ο Πούτιν, ταυτόχρονα δηλώνοντας πως είχε αποδείξεις πως οι δράστες είχαν εξωτερική βοήθεια, προφανώς από ξένες μυστικές υπηρεσίες.

Μολονότι η Ρωσία δεν θέλησε να παρουσιάσει αποδείξεις για την ξένη πατρότητα των επιθέσεων, ο Πούτιν αναφέρεται πως τηλεφώνησε στον Ερντογάν (και αργότερα δήλωσε δημοσία) ότι ξέρει πως η Τουρκία δεν έχει ανάμιξη και ότι ξένοι προβοκάτορες επιχείρησαν να υπονομεύσουν την λεπτή συμφωνία Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν, που επιτεύχθηκε στο Σότσι τον Νοέμβριο, για την πολιτική λύση στη Συρία. Ο επόμενος κύκλος των συνομιλιών αναμένεται ν΄ αρχίσει στα τέλη του μηνός, γεγονός που ενίσχυσε τις ρωσικές υποψίες για την στόχευση των πρόσφατων επιθέσεων.

Την Παρασκευή η εκπρόσωπος του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα κατήγγειλε την Ουάσιγκτον ότι παρασκηνιακά υποκινεί οργανώσεις της συριακής αντιπολίτευσης συμμετέχουσες στις συνομιλίες του Σότσι να σαμποτάρουν τις ρωσικές προσπάθειες για συμφωνία ειρήνευσης και πολιτικό διακανονισμό στη Συρία.

Το Πεντάγωνο διέψευσε οποιαδήποτε ανάμιξη στις επιθέσεις εναντίον ρωσικών βάσεων ή προσωπικού στη Συρία.


Μετάφραση Μ. Στυλιανού
Russia Insider

«Αυτά τα αερόπλοια ήταν απλώς καμουφλαρισμένα για να μοιάζουν χειροποίητες κατασκευές. Αυτό θέλω να το τονίσω. Στην πραγματικότητα είναι απολύτως φανερό ότι ενσωμάτωναν στοιχεία υψηλής τεχνολογίας.»

Με τις παραπάνω φράσεις ο Πούτιν είπε ότι η αποτυχημένη επίθεση σμήνους αεροπλάνων άνευ πιλότου στη ρωσική βάση της Συρίας ήταν έργο των ΗΠΑ. Μιλώντας σε συνάντηση με αρχισυντάκτες ρωσικών εφημερίδων είπε:

«Επρόκειτο για δόλια πρόκληση (προβοκάτσια) που απέβλεπε πρώτα να ανατρέψει προηγούμενες συμφωνίες και στόχευε, δεύτερο, στις σχέσεις μας με την Τουρκία και το Ιράν. ΄Ηταν μιαν απόπειρα να καταστρέψει επίσης αυτές τις σχέσεις. ΄Εχουμε πλήρη συνείδηση αυτής της επιδίωξης και θα αντιδράσουμε αλληλέγγυοι.»

« Υπήρξαν σ’ αυτή την ενέργεια προβοκάτορες, αλλά δεν ήταν Τούρκοι. Ξέρουμε ποιοι ήταν. Ξέρουμε ποιόν και πόσο πλήρωσαν γι’ αυτή την δόλια πρόκληση.»

«Ξέρουμε πότε και που αυτά τα ανεπάνδρωτα εναέρια οχήματα παραδόθηκαν και πόσα ήταν»

«Αυτά τα οχήματα ήταν απλώς μεταμφιεσμένα για να μοιάζουν με αυτοσχέδιες κατασκευές. Ήταν εξόφθαλμο πως περιελάμβαναν στοιχεία υψηλού τεχνολογικού χαρακτήρα.»

Ο Πούτιν λέει πως κάποιος επιχειρεί να πλήξει τη Ρωσία στη Συρία και παρέδωσε τα -μεταμφιεσμένα σε χειροποίητα- ιπτάμενα ρομπότ στους δράστες της επίθεσης για να εκτελέσουν αυτή την αποστολή. Λέει επίσης ότι αυτός ο κάποιος δεν είναι η Τουρκία –υπονοώντας ότι δράστης είναι άλλο κράτος.

Εάν η επίθεση είχε κρατική υποστήριξη, η Τουρκία θα ήταν ο βασικός ύποπτος επειδή, όπως αναφέρθηκε προ ημερών, η επίθεση εξαπολύθηκε από χωριό κατεχόμενο από Ισλαμιστές συνδεόμενους με την Τουρκία. Αλλά αν δεν ήταν η Τουρκία ο ένοχος, ποιος μένει; Ο Πούτιν βασικά αποκαλύπτει εδώ ότι το Κρεμλίνο πιστεύει πως οργανωτής της επίθεσης ήταν οι ΗΠΑ,

Υπάρχουν δυο λόγοι που μπορεί να τον ώθησαν σ’ αυτήν την τοποθέτησή του: Είτε την επίθεση μεθόδευσε η Τουρκία και ο Πούτιν προσπαθεί να περισώσει τις ρώσο-τουρκικές σχέσεις, ή αλλιώς προειδοποιεί τους Αμερικανούς να μην κάνουν καμιά βλακεία.

Mετάφραση Μ.Σ.

του Eric Margolis, Unz Review,16-12-17

[ Ο Συντάκτης του άρθρου, παλαιός Αμερικανός δημοσιογράφος, συγγραφέας και ιδιοκτήτης καναδικής φαρμακοβιομηχανίας, ανάστημα τριών αμερικανικών και ελβετικών πανεπιστημίων, συντηρητικής πολιτικής τοποθέτησης, (ίδε βιογραφικό Wikipedia), σχολιάζει εδώ  γεγονός που συγκαλύφτηκε με ερμητική συνωμοσία σιωπής από το ελεγχόμενο σύστημα Δυτικής «Ενημέρωσης». Πρόκειται για τις αποκαλύψεις που αναδύονται από εσχάτως αποδεσμευμένα αμερικανικά έγγραφα, που επιβεβαιώνουν την εξαπάτηση της σοβιετικής ηγεσίας το 1990 με ψευδείς υποσχέσεις, που ανετράπησαν μετά την αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από την Ανατολικήν Ευρώπη. Αυτόπτης των γεγονότων, ως ανταποκριτής στη Μόσχα και στο Βερολίνο, ο συντάκτης εισάγει την προσωπική μαρτυρία του στην ανατροπή του επιβεβλημένου συμμαχικού αφηγήματος, της μετά-ψυχροπολεμικής ευρωπαϊκής ιστορίας.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Σε εποχή όπου οι ΗΠΑ έχουν σπασμούς αντιρωσικής υστερίας και δαιμονιοποίησης του Βλαδίμηρου Πούτιν, ένας θησαυρός από πρόσφατα αποδεσμευμένα έγγραφα του Ψυχρού Πολέμου αποκαλύπτει την εκπληκτική έκταση των ψευδών, της δολιότητας και της εξαπάτησης που μετήλθαν οι Δυτικές δυνάμεις στις σχέσεις τους με την καταρρέουσα Σοβιετική ΄Ενωση, το 1990.
΄Ημουν ανταποκριτής στη Μόσχα εκείνη της εποχή και συνάντησα μερικούς από τους κεντρικούς ήρωες σ’ αυτό το αισχρό δράμα. Από τότε, δεν έπαψα να γράφω πως ο σοβιετικός ηγέτης  Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και ο υπουργός των Εξωτερικών Εντουάρντ Σεβαρνατζέ  φορτώθηκαν ψέματα και εξαπατήθηκαν ξεδιάντροπα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Βρετανία και την απόφυσή τους, το ΝΑΤΟ.
΄Ολες οι Δυτικές δυνάμεις υποσχέθηκαν στον Γκορμπατσόφ και στον Σεβαρνατζέ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ανατολικά «ούτε μιαν ίντσα» εάν η Μόσχα αποσύρει τον Ερυθρό Στρατό από την Ανατολική Γερμανία και της επιτρέψει να επανενωθεί με την Δυτική. Αυτή ήταν μια τιτάνια παραχώρηση από τον Γκορμπατσόφ. Οδήγησε σε ένα αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του το 1991, από σκληρούς κομμουνιστές.
Τα έγγραφα που δόθηκαν στην δημοσιότητα από το Πανεπιστήμιο Τζωρτζ Ουάσιγκτον στην αμερικανική πρωτεύουσα, στο οποίο εφοίτησα ένα εξάμηνο, προκαλούν αηδία στην ανάγνωσή τους. (Δείτε τα στο Διαδίκτυο). Όλες οι Δυτικές δυνάμεις και οι ηγέτες τους διαβεβαίωναν τους Ρώσους ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επωφεληθεί της σοβιετικής υποχώρησης και ότι μια νέα εποχή φιλίας και συνεργασίας θα ρόδιζε στην μετά-ψυχροπολεμική Ευρώπη. Ο Αμερικανός υπουργός των Εξωτερικών  Τζιμ Μπέϊκερ έδινε «σιδερένιες εγγυήσεις» πως δεν θα υπάρξει επέκταση του ΝΑΤΟ. Ψέματα, όλα ψέματα.
Ο Γκορμπατσόφ ήταν ανθρωπιστής, ένας πολύ έντιμος, έξυπνος άνθρωπος, που πίστευε πως μπορούσε να τερματίσει τον ψυχρό πόλεμο και την κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών. Διέταξε την απόσυρση του Ερυθρού Στρατού από την Ανατολική Ευρώπη. Βρισκόμουν στο Βούνσντορφ, στην Ανατολική Γερμανία, Αρχηγείο της Ομάδας των Σοβιετικών Δυνάμεων Γερμανίας και στο Αρχηγείο της μυστικής υπηρεσίας ΣΤΑΣΙ στο Ανατολικό Βερολίνο, αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης για την απόσυρση των στρατευμάτων. Οι Σοβιετικοί απέσυραν τις 338.000 στρατιώτες τους και τα 4.200 τανκς και τα έστειλαν στη Ρωσία με ταχύτητα αστραπής.
Οι υποσχέσεις που δόθηκαν στους Σοβιετικούς ηγέτες από τον Πρόεδρο Τζωρτζ Μπους (τον πρεσβύτερο) και τον Τζιμ Μπέϊκερ γρήγορα αποδείχθηκαν άδειες. Ήσαν έντιμοι άνθρωποι αλλά οι διάδοχοί τους δεν ήταν. Οι πρόεδροι  Μπιλ Κλίντον και Τζωρτζ Μπους (ο νεότερος) άρχισαν γρήγορα να προωθούν το ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, παραβιάζοντας τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί στην Μόσχα. Οι Πολωνοί, οι Ούγγροι και οι Τσέχοι εισήχθησαν στο ΝΑΤΟ, έπειτα η Ρουμανία, η Βουλγαρία, οι Βαλτικές Χώρες. Η Ουάσιγκτον προσπάθησε να βάλει στο ΝΑΤΟ και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες  Γεωργία και Ουκρανία. Η ευθυγραμμισμένη με την Μόσχα κυβέρνηση της Ουκρανίας ανατράπηκε, με πραξικόπημα οργανωμένο από τις ΗΠΑ. Ο δρόμος προς την Μόσχα ήταν ανοιχτός.
Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι χρεοκοπημένοι και σε σύγχυση Ρώσοι ήταν να καταγγέλλουν αυτές τις προωθήσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Και η καλύτερη απάντηση που είχαν να παρουσιάσουν το ΝΑΤΟ και η Ουάσιγκτον ήταν: «Δεν υπάρχει  όμως καμιά γραπτή υπόσχεση». Αυτό είναι αντάξιο ενός λαθραίου στον δρόμο πωλητή κάλπικων ρολογιών Ρόλεξ. Οι ηγέτες των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου και της Ιταλίας, όλοι είπαν ψέματα. Η Γερμανία είχε να διαλέξει ανάμεσα στην τιμή και στην επανένωση. ΄Ετσι και ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ πήγε με τις στρεψοδικίες της Δύσης.
΄Εγραψα τότε πως η καλύτερη λύση θα ήταν η αποστρατικοποίηση της προηγουμένως ελεγχόμενης από τους Σοβιετικούς Ανατολικής Ευρώπης. Το ΝΑΤΟ δεν είχε ανάγκη ούτε καμιά δουλειά να επεκταθεί ανατολικά. Κάνοντάς το θα αποτελούσε μια συνεχή πρόκληση για την Ρωσία, η οποία θεωρούσε την Ανατολικήν Ευρώπη σαν μιαν αμυντικά απαραίτητη νεκρή ζώνη προστασίας της από δυτικές εισβολές.
Τώρα, με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ στα δυτικά της σύνορα, οι χειρότεροι φόβοι της Ρωσίας έχει γίνει πραγματικότητα.
Σήμερα, αμερικανικά πολεμικά αεροπλάνα, από βάσεις στις ακτές της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας, πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, δοκιμάζουν τον εναέριο χώρο στην Μαύρη Θάλασσα και στο ζωτικό στρατηγικό λιμάνι της Σεβαστούπολης. Η Ουάσιγκτον σχεδιάζει να εξοπλίσει με βαρέα όπλα την χαώδη Ουκρανία. Αμερικανικά και Νατοϊκά στρατεύματα βρίσκονται στην Βαλτική, στα βόρεια σύνορα της Ρωσίας. Πολωνοί δεξιοί χτυπούν τύμπανα πολέμου κατά της Ρωσίας.
Το 1990, KGB και CIA είχαν συμφωνήσει επί της αρχής «ούτε ίντσα» στα ανατολικά για το ΝΑΤΟ. Ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Μόσχα, Τζακ Μάτλοκ, επιβεβαιώνει αυτή την συμφωνία. Ο Γκορμπατσόφ, που  καταγγέλλεται σαν ανόητος ιδεαλιστής από πολλούς Ρώσους, εμπιστεύθηκε τις Δυτικές δυνάμεις. Θα έπρεπε να είχε ένα τάγμα δικηγόρων της Νέας Υόρκης να κατοχυρώσουν τη συμφωνία του 1990. Πίστευε πως είχε να κάνει με έντιμους ανθρώπους όπως ο ίδιος.
Είναι περίεργο, μετά από αυτή τη διπλωματία του τυριού και της φάκας, που η Ρωσία δεν έχει καμιάν εμπιστοσύνη στις Δυτικές Δυνάμεις; Η Μόσχα παρακολουθεί το  αμερικανοκίνητο ΝΑΤΟ να έρπει συνεχώς ανατολικότερα. Σήμερα οι Ρώσοι ηγέτες είναι πεπεισμένοι πως τελικός στόχος της Ουάσιγκτον είναι να επιτύχει την διάρρηξη της Ρωσίας και να την καταστήσει ένα ανήμπορο έθνος ζητιάνων. Δυο προηγούμενοι δυτικοί ηγέτες, ο Ναπολέων και ο Χίτλερ είχαν παρόμοια σχέδια.

Αντί να συνεχίζουμε να μιλάμε για την δολιότητα του Χίτλερ μετά τη συμφωνία του Μονάχου, καλύτερα να κοιτάμε την δική μας αδιάντροπή συμπεριφορά μετά το 1990.
Η ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή της Μεσογείου αλλάζει δραματικά, ακόμη και πριν συμφωνηθεί η λύση του Συριακού.

του M.K. Bhadrakumar, Asia Times, December 14, 2017

[Πληθώρα πληροφοριακών στοιχείων  υψίστης εθνικής σημασίας για την Ελλάδα, που πρόδηλα πέρασαν απαρατήρητα όχι μόνο από τους - γνωστόν πως- εκλεγμένους να διαχειρισθούν την τύχη της χώρας ,αλλά και τους διαχειριζόμενους την ενημέρωση της κοινής γνώμης, αναδύονται από τις επισημάνσεις αυτού του άρθρου, που αθροιστικά διαμορφώνουν μιαν πολύ σκοτεινή προοπτική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, εξηγούν σ’ ένα βαθμό την αλαζονική επέλαση του Ερντογάν σε Αθήνα και Θράκη και επιβεβαιώνουν την ελαφρότητα τον ερασιτεχνισμό, την ακρισία, την ιδιοτέλεια και την εθνική ανευθυνότητα του συνόλου της ελλαδικής «ελίτ». Δυστυχώς δεν προσφέρεται για ανάρτηση στο εορταστικό δέντρο του Δημάρχου Αθηναίων.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Την Δευτέρα ο Αμερικανός Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας H.R. McMaster αύξησε τις εντάσεις στην Μέση Ανατολή καταδικάζοντας την Τουρκία και το Κατάρ ως κύριους προαγωγούς της εξτρεμιστικής ισλαμικής ιδεολογίας.

Επιτέθηκε στην τουρκική ηγεσία, λέγοντας ότι τα αυξανόμενα προβλήματα της χώρας με την Δύση οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην άνοδο του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.

Πριν λίγες μέρες, ο ΜακΜάστερ είχε χαρακτηρίσει τη Ρωσία και την Κίνα ως «αναθεωρητικές δυνάμεις», που υπεισέρχονται σφετεριστικά σε συμμάχους των ΗΠΑ και υπονομεύουν την διεθνή τάξη. Και στιγμάτισε το Ιράν και την Βόρειο Κορέα ως καθεστώτα εκτός νόμου, που «υποστηρίζουν την τρομοκρατία και αναζητούν όπλα μαζικής καταστροφής».

Ο ΜακΜάστερ στρέφεται τώρα κατά της Τουρκίας και του Κατάρ για προαγωγή της εξτρεμιστικής ισλαμιστικής ιδεολογίας, που « σαφώς αποτελεί μια σοβαρή απειλή για όλους τους πολιτισμένους λαούς». Το άκρως εκπληκτικό στοιχείο είναι ότι η Τουρκία είναι σύμμαχος στο ΝΑΤΟ, ενώ το αρχηγείο της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης έχει την έδρα του στο Κατάρ.

Μπορεί να υποστηριχτεί πως η Τουρκία δεν έχει πια τα προσόντα μέλους του ΝΑΤΟ. Ο ΜακΜάστερ μιλούσε σε ένα δημόσιο βήμα, με τον Βρετανό ομόλογό του Μαρκ Σέντγουιλ, σε μιαν εκδήλωση του πολιτικού ομίλου Policy Exchange στην Ουάσιγκτον. Θα πρέπει να δούμε πως μεταφράζονται αυτά στην άγγλο-αμερικανική πολιτική. (Είναι ενδιαφέρον ότι σε μιαν επίσκεψη στην Ελλάδα, την περασμένη εβδομάδα, ο Ερντογάν ζήτησε δημόσια της αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923, που εκπονήθηκε υπό την αιγίδα της Βρετανίας και των ΗΠΑ και μεταξύ άλλων εκχώρησε όλες τις τουρκικές διεκδικήσεις επί των Δωδεκανήσων και της Κύπρου.)

Σημαίνον είναι ότι η έκρηξη του ΜακΜάστερ σημειώθηκε εντός ωρών μετά την συνάντηση στην ΄Αγκυρα του Ερντογάν με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, την όγδοη μέσα στον χρόνο, σε ένα ολοήμερο ταξίδι του Ρώσου προέδρου, με σταθμούς στην Τουρκία, στην αεροπορική βάση Χμεϊμίν της Συρίας και στην Αίγυπτο.

Κατά ειρωνική αναλογία, ήταν η υποτιθέμενη σοβιετική απειλή κατά της Τουρκίας, την οποία ο Χάρρυ Τρούμαν και ο Ντην ΄Ατσεσον παραφούσκωσαν για να στρώσουν τον δρόμο σε έναν ενθουσιώδη αμερικανόφιλο Τούρκο πρωθυπουργό , τον Αντνάν Μεντερές, να εισαγάγει την Τουρκία στους κόλπους του ΝΑΤΟ, το 1952. Πενήντα πέντε χρόνια αργότερα, η ανθούσα ρώσο-τουρκική συνεργασία κάνει την Ουάσιγκτον να αμφιβάλλει για τους τίτλους της Τουρκίας ως συμμάχου.

Ωστόσο, στο ΝΑΤΟ δεν υπάρχει προηγούμενο έξωσης μέλους του και οι αποφάσεις τους λαμβάνονται ομοφώνως. Και είναι βέβαιο πως ο Ερντογάν μόνο ουρλιάζοντας και κλωτσώντας θα εγκατέλειπε το αντίσκηνο του ΝΑΤΟ.

Στόχος του Ερντογάν είναι να αποτινάξει την αμερικανική ηγεμονία, κάτι που μπορεί να πετύχει καλύτερα όντας μέσα στη σκηνή του ΝΑΤΟ. ΄Ετσι χλευάζει, περιφρονεί, προκαλεί και –ακόμη χειρότερο- γελοιοποιεί τις αμερικανικές περιφερειακές στρατηγικές.

Οι συνομιλίες του Ερντογάν με τον Πούτιν την Δευτέρα υποδηλώνουν μια νέα φάση της συνεργασίας τους για την υπονόμευση των αμερικανικών συμφερόντων στην Μέση Ανατολή. Ο Πούτιν ανακοίνωσε μια δανειακή συμφωνία, που θα υπογραφεί «πολύ σύντομα» για την επιδίωξη «σημαντικών προοπτικών επέκτασης της στρατιωτικής και τεχνικής συνεργασίας μας».

Ο Ερντογάν πρόσθεσε ότι «οι αρμόδιες υπηρεσίες των δύο χωρών μας αναμένεται να ολοκληρώσουν αυτή την εβδομάδα την εκτίμηση των αναγκαίων ενεργειών» σχετικά με την αγορά του πυραυλικού συστήματος S-400. Πρόκειται για μια φοβερή επίδειξη περιφρόνησης στην Ουάσιγκτον και ορισμένους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ, ότι το ρωσικό σύστημα δεν μπορεί να ενταχτεί στην αμυντική οργάνωση της συμμαχίας.

Επιπλέον, ο Ερντογάν ανακοίνωσε πως Τουρκία και Ρωσία είναι «αποφασισμένες να περατώσουν το συντομότερο δυνατό» τον αγωγό Turkish Stream (που θα φέρνει περισσότερο αέριο στην Τουρκία και θα χρησιμοποιεί της Τουρκία ως προμηθευτικό κέντρο εφοδιασμού της Νότιας Ευρώπης) και το εργοστάσιο παραγωγής Πυρηνική Ενέργειας, αξίας 25 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στο Ακούγιου. Οι ΗΠΑ αντιτίθενται στον τουρκικό αγωγό Turkish Stream, που ανατρέπει τα σχέδιά τους να εξαγάγουν αμερικανικό υγραέριο στην Ευρώπη.

Ο Πούτιν συντάχθηκε με τον Ερντογάν στην επίκριση της αμερικανικής απόφασης για την Ιερουσαλήμ: «Αποσταθεροποιεί την περιοχή και εξαλείφει την προοπτική ειρήνης». Ο Ερντογάν δήλωσε ότι «ήταν ευχαριστημένος» από την στάση του Πούτιν. Είπε ότι η διάσκεψη κορυφής της Οργάνωσης Ισλαμικής Συνεργασίας στην Κωνσταντινούπολη τη Τετάρτη θα «σημείωνε καμπή» στην κρίση. Ο Πούτιν υποσχέθηκε να στείλει ένα εκπρόσωπο.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι το αναδυόμενο περίγραμμα ενός σε βάθος ρώσο-τουρκικού σχεδίου δράσης για τη Συρία. Αποδίδουν κεντρικό ρόλο στην ειρηνευτική διαδικασία της διάσκεψης της Αστάνα, που περιλαμβάνει το Ιράν αλλά αφήνει τις ΗΠΑ και τους περιφερειακούς συμμάχους τους εκτός του νυμφώνα. Μετά την συνομιλία Πούτιν-Ερντογάν ανακοινώθηκε η επόμενη σύνοδος της Αστάνα.

Επίσης, Ρωσία και Τουρκία συνεργάζονται στην οργάνωση ενός συνεδρίου Συριακού Εθνικού Διαλόγου στο Σότσι. Ο Υπουργός των Εξωτερικών Τσαβούσογλου υποδήλωσε την Τρίτη ότι η Τουρκία δεν έχει πια αντιρρήσεις για την συμμετοχή των Κούρδων. Είναι φανερό πως η Ρωσία ασκεί την επιρροή της στις κουρδικές οργανώσεις. Αυτό φέρνει σε δεινή απομόνωση τις ΗΠΑ, στην οποία απομένουν ολοένα αμελητέα υπολείμματα κουρδικών ομάδων, ως οι εναπομένοντες σύμμαχοι. Μια παρατεταμένη αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη Συρία καθίσταται έτσι άνευ νοήματος, αφού η ικανότητα επηρεασμού του συριακού διακανονισμού εγγίζει το μηδέν.


Μετά την επιστροφή του στη Μόσχα, ο Πούτιν υπέβαλε στη Ντούμα (προς επικύρωση) μια νέα συμφωνία για την επέκταση της ρωσικής ναυτικής βάσης στον συριακό λιμένα επίνειο της Ταρτούς. Η ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή της Μεσογείου μεταβάλλεται δραματικά, ακόμη και πριν να συμφωνηθεί η λύση του Συριακού.

Στο μεταξύ, ο Τσαβούσογλου υπαινίχθηκε ότι Ρωσία και Τουρκία σχεδιάζουν να δημιουργήσουν μια νέα πραγματικότητα επί του εδάφους στη Βόρεια Συρία. «Απειλές κατά την Τουρκίας προέρχονται από το Αφρίν. Μπορούμε να μπούμε στην περιοχή χωρίς προειδοποίηση. Εάν εκτελέσουμε αυτήν την επιχείρηση, θα συμφωνήσουμε για όλες τις πλευρές της με τους συμμάχους μας, περιλαμβανομένης της Ρωσίας.»

Προφανώς ο Πούτιν ενωτίστηκε τις ανησυχίες του Ερντογάν ότι η Αφρίν είναι μια κρίσιμη περιοχή για την ασφάλεια της Τουρκίας. Εδώ έχουμε μιαν μεταβολή εικόνας. Εάν η Τουρκία εκτοπίσει την κουρδική πολιτοφυλακή από την Αφρίν σε συντονισμό με την Ρωσία, αυτό είναι ένα ράπισμα στο πρόσωπο της Αμερικής. Μια εστία ανάφλεξης μπορεί να προκύψει.

Αυτό που προκύπτει πάντως είναι πως η άρνηση στις ΗΠΑ κάθε χερσαίας προσέγγισης στις μεσογειακές ακτές της Συρίας και ο περιορισμός των αμερικανικών βάσεων στη Συρία ως απόμακρων και μεμονωμένων θυλάκων θα ήταν μια κοινή ρώσο-τουρκική επιχείρηση. Η εξαγρίωση του ΜακΜάστερ είναι ευνόητη.

του M.K.Bhadrakumar, Indian Punchline, 12-12-17

Το αυτό-γκολ των ΗΠΑ με την Ιερουσαλήμ ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας στη Ρωσία για να ενισχύσει το κύρος της ως του ποιο θετικού και δημιουργικού παίκτη στην πολιτική της Μέσης Ανατολής. Μέσα σε τέσσερεις μέρες μετά την ανακοίνωση Τραμπ για την Ιερουσαλήμ, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πραγματοποίησε απρογραμμάτιστες «επισκέψεις εργασίας» στην Αίγυπτο και στην Τουρκία.

Την περασμένη Πέμπτη το ρωσικό υπουργείο των Εξωτερικών εξέδωσε μια μακροσκελή ανακοίνωση επικρίνοντας την αμερικανική απόφαση για την Ιερουσαλήμ και τονίζοντας:
«Πιστεύουμε ότι μια δίκαιη και ανθεκτική λύση της χρονίζουσας ισραελο-παλαιστινιακής διαμάχης θα πρέπει να βασίζεται στο διεθνές δίκαιο, περιλαμβανομένων των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών που προβλέπουν τη διευθέτηση όλων των πλευρών του τελικού καθεστώτος των Παλαιστινιακών εδαφών, περιλαμβανομένου του ιδιαιτέρως λεπτού ζητήματος της Ιερουσαλήμ, μέσω απευθείας ισραελο-παλαιστινιακών συνομιλιών. Η νέα θέση των Ηνωμένων Πολιτειών για την Ιερουσαλήμ μπορεί να περιπλέξει περαιτέρω τις ισραελο-παλαιστινιακές σχέσεις και την κατάσταση στην περιοχή. Η Ρωσία βλέπει την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως την πρωτεύουσα του μελλοντικού Παλαιστινιακού κράτους και την Δυτική Ιερουσαλήμ ως την πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ.

Η Ρωσία υιοθέτησε την σωστή θέση απέναντι στην αραβική κοινή γνώμη. Αλλά δεν είναι το θέμα της Ιερουσαλήμ που έφερε τον Πούτιν στο Κάιρο. Η ανάγνωση του Κρεμλίνου προβάλλει την ανάγκη «εξασφάλισης σταθερότητας και ασφάλειας στη Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική». Που σημαίνει Λιβύη, Σινά και Συρία και σ’ ένα βαθμό Υεμένη –σ’ αυτή τη σειρά πιθανώς.
Η ουσία είναι πως ο «Λιβυκός Φάκελος» ξανάνοιξε. Το «Ισλαμικό Κράτος» μετακομίζει στη Λιβύη, μετά την συντριπτική ήττα του στο Ιράκ και στη Συρία. Η Ρωσία και η Αίγυπτος αισθάνονται την επιτακτική ανάγκη να κινητοποιηθούν τάχιστα για ν’ αντιμετωπίσουν τις εξτρεμιστικές ομάδες στη Λιβύη. Και οι δύο κυβερνήσεις υποστηρίζουν τον διοικητή του Λιβυκού Εθνικού Στρατού, Χαλίφα Χαφτάρ, που είναι εγκατεστημένος στην Βεγγάζη και τον οποίο θεωρούν (σωστά) ως το οχυρό εναντίον του βίαιου εξτρεμισμού στη Λιβύη.
Το κενό ισχύος στη Λιβύη και η αυξανόμενη ανασφάλεια στην δυτική Αίγυπτο απειλούν την σταθερότητα της Αιγύπτου και το γόητρο του προέδρου Σίσι. Από την άλλη πλευρά η παρέμβαση της Αιγύπτου στη Λιβύη επηρεάζει την ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Είναι ενδιαφέρον ότι και οι μοναρχίες του Περσικού Κόλπου εμπλέκονται επίσης στη Λιβυκή κρίση.

Είσοδος Τραμπ. Ο Λίβυος πρωθυπουργός Φαγιέζ αλ-Σαράτζ επισκέφτηκε τον Λευκό Οίκο την 1η Δεκεμβρίου και ο Τραμπ συζήτησε μαζί του « ευκαιρίες για μελλοντικούς συνεταιρισμούς», παράλληλα τονίζοντας «την συνεχιζόμενη αμερικανική δέσμευση για την κατανίκηση του «Ισλαμικού Κράτους» και άλλων Τζιχαντιστών τρομοκρατών στην Λιβύη» και για «την κοινή συνεργασία στην προαγωγή της λιβυκής σταθερότητας και ενότητας».
Σε μια παράλληλη κατεύθυνση, ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν υποδέχτηκε επίσης τον Σαράτζ στο Παρίσι (Ο Σαράτζ έχει τη φήμη του «Ασράφ Γκανί» της Βόρειας Αφρικής, δηλαδή πολιτικού εγκαθέτου των Δυτικών Δυνάμεων). Η διατήρηση της Ρωσίας σε απόσταση από τη Λιβύη είναι κυρίαρχος στόχος της Δυτικής στρατηγικής (το ίδιο όπως στο Αφγανιστάν).
Αλλά η Ρωσία και η Αίγυπτος έχουν ειδικά συμφέροντα επίσης. Η Λιβύη ήταν  σύμμαχος της Σοβιετικής Ρωσίας και  κατέχει στρατηγική θέση στη Μεσόγειο, απέναντι στη νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ. ΄Οσο για την Αίγυπτο, η αστάθεια στην Λιβύη εκχύνεται στην Χερσόνησο του Σινά, όπως βλέπουμε ήδη. Η φιλοδοξία του Σίσι πρέπει να αποβλέπει στη δημιουργία ενός είδους αιγυπτιακού προτεκτοράτου στην Κυρηναϊκή, εναντίον των εξτρεμιστικών ομάδων. Με σύνορα 1200 χιλιομέτρων με την Λιβύη, οι ανησυχίες για την ασφάλεια της Αιγύπτου είναι αναμφίβολα δικαιολογημένες.

Η Αίγυπτος έχει επίσης ανάγκη εισαγωγών ενέργειας. Ο Χαφτάρ ελέγχει την λεγόμενη πετρελαϊκή ημισέληνο της Λιβύης και ο ρωσικός πετρελαϊκός γίγαντας Ροσνέφτ έχει επιστρέψει εκεί. Σαφώς και η βάση της ενέργειας προσφέρει μια δυνητικά πλουτοφόρα προοπτική τριμερούς συνεργασίας Ρωσίας, Χαφτάρ και Αιγύπτου – αν και δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με την στρατιωτική και ασφάλειας.

Η Μόσχα στα βασικά θέματα κατ’ αρχήν αναφέρεται στα Ηνωμένα ΄Εθνη και συζητεί με την κυβέρνηση Φάρατζ στην Τρίπολη. Που υποδεικνύει ότι η Μόσχα μπορεί να υπεισέρχεται σε θέση μεσολαβητού μεταξύ των εταίρων/ανταγωνιστών στη Λιβύη –κυρίως των Χαφτάρ και Φάρατζ- και μελλοντικά μπορεί να ελιχθεί σε θέση να ανακτήσει τις οικονομικές απώλειες που υπέστη το 2011, μετά την αλλαγή του καθεστώτος, οι οποίες υπολογίζονται σε άνω των 10 δις δολαρίων σε συμβόλαια για σιδηροδρόμους, προγράμματα έργων υποδομής, ενεργειακές συμφωνίες και πωλήσεις όπλων.
Αλλά η Δύση θα ανησυχεί μήπως ο Πούτιν τους τουμπάρει πάλι όπως στη Συρία και τους κάνει ματ στην Λιβύη επίσης. Η κατάσταση στη Λιβύη έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, αλλά ο ανταγωνισμός των δυνάμεων επιταχύνεται. Η Ουάσιγκτον μπορεί να φαίνεται σε καλύτερη θέση στη Λιβύη, δοθέντος ότι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ είναι ήδη μέτοχοι. Αλλά τα στοιχήματα σταματούν όταν ο Πούτιν εμφανίζεται στο κέντρο της σκηνής.

Για έναν αποτελεσματικό ρωσικό ρόλο στη στρατιωτική σφαίρα και στο πεδίο ασφάλειας για την σταθεροποίηση της Λιβύης η Μόσχα χρειάζεται ένα περιφερειακό εταίρο. Ο Πούτιν έχει μια εξαιρετική σχέση με τον Σίσι. Η Ουάσιγκτον θα παρακολουθούσε άγρυπνα τις συνομιλίες τους στο Κάιρο.


Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
«Το ρωσικό κανάλι R.T. κρατάει απλώς έναν καθρέφτη στο πρόσωπο της αμερικανικής κοινωνίας… Το σκοτεινό μήνυμα διαπερνά σε βάθος.»

του M.K. Bhadrakumar, Asia Times,3-12-17

[Για την έμμεση φίμωση του ρωσικού καναλιού R.T.στις ΗΠΑ, με το στίγμα του «οργάνου ξένης δύναμης», κρίνει σημαντικό να τοποθετηθεί ο διακεκριμένος συνεργάτης των «Τάϊμς της Ασίας», πρώην στέλεχος του Υπουργείου Εξωτερικών της Ινδίας και κατ’ επανάληψιν πρεσβευτής, τα άρθρα του οποίου αποτυπώνουν αλάνθαστη αξιολόγηση γεγονότων, οξεία παρατηρητικότητα των αποκαλυπτικών στοιχείων τους για αίτια, συνέπειες και εξελίξεις, μιαν ινδουιστική φιλοσοφημένη αυτοσυγκράτηση στις κρίσεις, που, σε συνδυασμό με την υψηλή καλλιέργεια του ανδρός, κάνουν την ανάγνωση των κειμένων του -πέραν της πολύτιμης ενημέρωσης- μιαν δυσεύρετη πνευματική εκδρομή από την επικράτεια της σκουπιδολογίας.]

Παρουσίαση Μιχαήλ Στυλιανού

Ο «πόλεμος των ΜΜΕ» μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας, που εκτυλίσσεται εδώ και ένα μήνα, μπορεί να μην κοπάσει σύντομα.
Όλα άρχισαν όταν το αμερικανικό υπουργείο  Δικαιοσύνης ανακοίνωσε τον Σεπτέμβριο ότι το ρωσικό τηλεοπτικό κανάλι R.T. θα πρέπει να καταγραφεί σύμφωνα με τον Νόμο περί Καταγραφής Ξένων Πρακτόρων (του 1939).

΄Οχημα-συνεργείο της  ρωσικής τηλεόρασης RT, στην Μόσχα.

Αυτός ο νόμος ορίζει ότι εκπρόσωποι συμφερόντων ξένων δυνάμεων «υπό πολιτική η ημι-πολιτική ιδιότητα,» οφείλουν να αποκαλύψουν την σχέση τους με την ξένη κυβέρνηση και πληροφορίες για την δράση τους και τους οικονομικούς τους πόρους. Η νομοθεσία αποβλέπει να διευκολύνει την «αποτίμηση από την κυβέρνηση και τον αμερικανικό λαό των δηλώσεων και δραστηριοτήτων αυτών των προσώπων».
Ο Νόμος ψηφίστηκε αρχικά σαν φραγμός κατά της ναζιστικής προπαγάνδας, αλλά στράφηκε επιλεκτικά εναντίον χωρών τις οποίες οι ΗΠΑ θεωρούσαν ως αντιπάλους (όπως η πρώην Σοβιετική ΄Ενωση).
Στις τελευταίες δεκαετίες ο νόμος εξειδικεύτηκε στο να θέσει υπό έλεγχο προαγωγούς συμφερόντων ξένων χωρών («λομπίστες»)         – ένα είδος χημειοθεραπείας για το κυνήγι υποβοσκόντων καρκινικών κυττάρων. Η μετά-Σοβιετική Ρωσία στοχοποιείται για πρώτη φορά, ενδεικτικά της αντιπαλότητας των δύο εθνών.
Η Μόσχα προειδοποίησε για την λήψη αντιποίνων, αλλά η Ουάσιγκτον επέμεινε και τελικά η RT, η οποία πράγματι αντλεί κρατική χρηματοδότηση, καταγράφηκε ως ξένο όργανο , εντός της ορισμένης προθεσμίας 13 Νοεμβρίου.
Η Μόσχα αντέδρασε αμέσως, περνώντας έναν νόμο αντίστοιχο με τον 80χρονο αμερικανικό και κάλεσε την «Φωνή της Αμερικής» και τους σταθμούς «Radio Free Europe και Radio Liberty» να συμμορφωθούν. Αμέσως η χορωδία των Δυτικών ΜΜΕ κατήγγειλε πως το Κρεμλίνο επιβάλλει λογοκρισία της ενημέρωσης στη Ρωσία.
Η στάση της Αμερικής αντικατοπτρίζει περισσότερο ένα αυξανόμενο συναίσθημα ανασφάλειας και άγχους στην σημερινή της κατάσταση εμφυλίου πολέμου.
Το αμερικανικό Κογκρέσο προχώρησε ένα βήμα περισσότερο την περασμένη εβδομάδα, αφαιρώντας από τους ρεπόρτερ της RT την άδεια εισόδου και παρακολούθησης των συνεδριάσεων των σωμάτων. Η RT δεν θα μπορεί πια να καλύπτει απ’ ευθείας τα καμώματα των Αμερικανών νομοθετών.
Το Κρεμλίνο δήλωσε πως είναι «εξαιρετικά απογοητευμένο» και πρόβλεψε πως θα προκύψει μια «συναισθηματική αντίδραση» από τους Ρώσους βουλευτές. Ο Πρόεδρος της ρωσικής Ντούμα (Βουλής), Βιατσεσλάβ Βολόντιν, δήλωσε πως μελετά «αντίστοιχα μέτρα».
Σε επίσκεψή του στη Ρώμη, ο Ρώσος υπουργός των Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ, έδωσε ωστόσο μιαν πιο αμφίλογη απάντηση: 
«Μελετούμε την κατάσταση… Είμαι πεπεισμένος πως (η ενέργεια) είναι απολύτως απαράδεκτη για μια λίγο-πολύ σοβαρή, πολιτισμένη χώρα. Δεν μπορώ να πω τώρα ποια θα είναι η απάντησή μας, αλλά δεν θα ήθελα να μπούμε στην κούρσα των απαγορεύσεων, που θα βλάψουν τα μέσα ενημέρωσης όσο και τον κόσμο που περιμένει να μάθει από τα ΜΜΕ τι συμβαίνει στον κόσμο».
Ο Λαβρώφ είναι ένα γέρικο άλογο του πολέμου. ΄Εχοντας ζήσει και υπηρετήσει επί δεκαετίες  τόσο ως Σοβιετικός όσο και ως μετά-Σοβιετικός διπλωμάτης στις ΗΠΑ, αντιλαμβάνεται προφανώς ότι αυτός ο πόλεμος δεν είναι σαν της Συρίας ή του Αφγανιστάν. Η Ουάσιγκτον εσκεμμένα προκαλεί την Μόσχα, σπρώχνοντας ολοένα περισσότερο την RT να αποσυρθεί στην Ευρασία.
Είναι ένας άνισος πόλεμος. Ακόμη και αν οι Ρώσοι ρίξουν τα αμερικανικά κανάλια στις παγωμένες θάλασσες, δεν πρόκειται να βλάψουν τα αμερικανικά συμφέροντα.
Επιπλέον, οι Ρώσοι δεν εξαρτώνται πια από την Φωνή της Αμερικής και τα Radio Liberty- Radio Free Europe για εναλλακτικές ειδήσεις. Τέτοια αμερικανική προπαγάνδα σκοντάφτει σε σφαλισμένα ακουστικά τύμπανα. Η δημοτικότητα του Προέδρου Πούτιν ξεχειλίζει τα 80%. Του φτάνει να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του στις εκλογές του Μαρτίου και είναι τελειωμένη υπόθεση.
Αντίθετα η R.T. χτυπά το αμερικανικό Κατεστημένο εκεί που πραγματικά πονάει. Το εκπληκτικό με την R.T. είναι ότι δεν  χρησιμοποιεί μόνο αμερικανικών πηγών πληροφορίες αλλά και την τεχνική των αμερικανικών ΜΜΕ στην σοβιετική περίοδο.                     
Η R.T. απλώς κρατάει έναν καθρέφτη στο πρόσωπο της αμερικανικής κοινωνίας –στην οικονομία της, στην πολιτική, στον πολιτισμό και στον αθλητισμό. Και η εικόνα που οι Αμερικανοί βλέπουν να αντικατοπτρίζεται είναι και πνευματικά ερεθιστική και συναισθηματικά βαρύνουσα. Το σκοτεινό μήνυμα διαπερνά σε βάθος.
 Η R.T. προβάλλει ζωντανά την βία στην αμερικανική κοινωνία, τις ρατσιστικές διακρίσεις και την σκληρότητα απέναντι στην φτώχεια και στους «αποτυχημένους», μαζί με το αργυρώνητο και τον εκφυλισμό του αμερικανικού δημόσιο βίου. Αντίθετα με την Σοβιετική εποχή, όταν το Κρεμλίνο έπνιγε την ελευθερία και την δημιουργικότητα των ΜΜΕ και ξεφούρνιζε προπαγάνδα πρωτόγονη στα όρια του κωμικού , η R.T. έχει εκπομπές κλασικής τάξεως.
΄Εχει εξαιρετικά επαγγελματικό προσωπικό, που συγκρίνεται με οποιοδήποτε πρώτης κατηγορίας Δυτικό Τηλεοπτικό Οργανισμό από την άποψη του διανοητικού επιπέδου, της ευρυμάθειας και του λεπτού πνεύματος. Και δεν νοιάζεται το παράπαν για τις εισπράξεις. Δεν είναι επομένως εκπληκτικό ότι στα δώδεκα χρόνια από την ίδρυσή της ανεβαίνει συνεχώς στην κλίμακα δύναμης, κερδίζοντας την συμπάθεια και εμπιστοσύνη παγκόσμιων ακροατηρίων και ειδικότερα Δυτικών. Αρκετά για να κατανοηθεί το στρατηγικό συμφέρον της Μόσχας για την παρουσία και άνθηση της  R.T. στο γόνιμο έδαφος της Αμερικής!
Σε μιαν φιλοσοφική υποσημείωση, δεν είναι θλιβερό ότι τα πράγματα έφθασαν έτσι ώστε μια χώρα που καυχάται για το ΄Αγαλμα της Ελευθερίας να είναι στην πραγματικότητα τόσο μισαλλόδοξη;
Η στάση της Αμερικής εκφράζει περισσότερο ένα αίσθημα ανασφάλειας και άγχους στην σημερινή της κατάσταση εμφυλίου πολέμου, με τις ηγετικές ελίτ να αλληλοσπαράσσονται και την υπερδύναμη να υποχωρεί ανελέητα από την παγκόσμια σκηνή. Βασικά η R.T. απειλεί το ηθικό και την αυτοεκτίμηση των ΗΠΑ.