Articles by "ΣΥΡΙΖΑ"
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΡΙΖΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0
Ένας κανονικός-ψεύτης άνθρωπος άλλα έχει κρυμμένα στο μυαλό του και άλλα λέει ("Ανήρ δ’ άλλα κέκευθεν ενί φρεσίν, άλλα δε βάζει" :  Φωκυλίδης). Τι συμβαίνει, ωστόσο, όταν δεν υπάρχουν τα "άλλα κρυμμένα στο μυαλό", απλώς ο άνδρας λέει διαρκώς "άλλα" με τη μορφή παιδαριωδών ψεμάτων, σύμφωνα με το διαρκώς αναθεωρούμενο σενάριο της πρωθυπουργίας του; 
Παύει να είναι κανονικός άνθρωπος, αναγνώστη μου, είναι αποκλειστικά ρόλος και υπάρχει μόνον για το σόου! Δεν είδα έναν κανονικό-ψεύτη χθες, απέναντι στον Νίκο - όπως είδαν μάλλον οι περισσότεροι - είδα κάτι ψεύτικο. Και δεν χάρηκα, ψυχοπλακώθηκα! Κρίμα στον άνθρωπο σκέφτηκα, που δεν θα μπορέσει πλέον να γίνει ξανά ένας κανονικός-ψεύτης. Διότι, στο βαθμό που περνάς σε αυτό το στάδιο στην παράστασή σου, δεν υπάρχει γυρισμός.
Δεν πρόκειται να σχολιάσω κάτι από τη συνέντευξη, καθώς τρόμαξα, παρατηρώντας τα όρια της γλώσσας σε αυτήν να βρίσκονται έξω από το μυαλό ενός ώριμου ανθρώπου. Να είναι ψεύτικα και όχι απλώς συμβατικά πλαίσια Ψεμάτων.
Είχε ασφαλώς δίκιο ο Ludwig Wittgenstein όταν παρατηρούσε πως οι σκέψεις πέφτουν καμιά φορά από το δέντρο πριν ωριμάσουν, μόνον που εγώ χθες είδα να πέφτει ολόκληρο το δέντρο πάνω στις σκέψεις ενός ανθρώπου πριν αυτός προλάβει να ωριμάσει. Το δένδρο μιας αφάνταστα ιδιόμορφης εξουσίας πλάκωσε έναν πρωθυπουργό, ο οποίος για να γλιτώσει ως άνθρωπος-πρωθυπουργός μεταβλήθηκε απολύτως σε ρόλο. Και οι ρόλοι δεν λένε ψέματα. Οι ρόλοι αναπτύσσονται στο πλαίσιο ενός μύθου. Και δυστυχώς στην περίπτωσή μας εξανεμίστηκε και ο μύθος!

Τι απέμεινε; Μια κουρελιασμένη, αδέσποτη αλήθεια που ζητεί απεγνωσμένα έναν ώριμο άνθρωπο για να εκφραστεί, έστω και σαν ένα ακόμη κανονικό-ψέμα για την επίλυση της ελληνικής κρίσης.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Είναι παθολογικώς ψεύτες όσοι μετά τις συζητήσεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης στο περιθώριο των εργασιών της εαρινής Συνόδου του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον, ανακοινώνουν το "τέλος της επιτήρησης".
Περί του αντιθέτου ακριβώς πρόκειται, όπως μαθαίνω από ευρωπαϊκή "πηγή", η οποία συμμετέχει στις συζητήσεις και ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει διαψευστεί από τα γεγονότα.
Αυτό που έχουν ήδη συμφωνήσει όλοι οι παράγοντες που εμπλέκονται στο ελληνικό πρόγραμμα, είναι μια σημαντική αλλαγή στο αφήγημα της συντεταγμένης χρεοκοπίας και ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Από το master point"μεγάλα και διαρκή πρωτογενή πλεονάσματα" περνούμε στο "βιώσιμοι προϋπολογισμοί".
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Σύμφωνα με αυτά στα οποία καταλήγουν σε επίπεδο (νέων) αρχών οι παράγοντες του προγράμματος, ένα Τέταρτο Μνημόνιο με την ελληνική πλευρά - και όχι αποκλειστικά με την ελληνική κυβέρνηση - δεκαετούς διάρκειας με συμμετοχή χωρίς επιπλέον κεφάλαια του ΔΝΤ και των υπολοίπων κρατών-δανειστών, διά του οποίου θα καθορίζονται οι παράμετροι αναμόρφωσης του επίσημου χρέους και των λεγόμενων μέτρων λιτότητας ως προς μια σειρά δομικών μεταρρυθμίσεων της διοίκησης και της αγοράς, στο νεοφιλελεύθερο πρότυπο ασφαλώς.
Δηλαδή, η νέα τάση στην τρόικα είναι η διαμόρφωση ενός νέου προγράμματος για την Ελλάδα - μετά το επίσημο τέλος του τρέχοντος - με την μορφή ενός δεκαετούς ατομικού μηχανισμού προσαρμογής, όπου τα περιοριστικά δημοσιονομικά μέτρα και η αναμόρφωση χρέους θα αναδιαμορφώνονται σταδιακώς στη βάση της αξιολόγησης προόδου δομικών μεταρρυθμίσεων που θα ορισθούν στο πλαίσιο χρονοδιαγράμματος. Μεταρρυθμίσεις ως αντιστάθμισμα (compensation) μέτρων λιτότητας, μεγέθυνσης εσωτερικής υποτίμησης, καθώς και ευνοϊκότερο καθεστώς αποπληρωμής του επίσημου χρέους (σημαντικά μικρότερη επιβάρυνση ώστε να είναι βιώσιμοι οι προϋπολογισμοί και όχι γενικά και συνολικά το χρέος) είναι τώρα το νέο concept της τρόικας (: κουαρτέτου), επί του οποίου συγκλίνουν αυτή την στιγμή όλοι οι παράγοντες που εμπλέκονται στην διαμόρφωση και την επιτήρηση των ελληνικών οικονομικών πολιτικών.

Ποια είναι η στάση της ελληνικής κυβέρνησης ενώπιον αυτής της κρίσιμης για τις ελληνικές πολιτικές, την κοινωνία και την αγορά μεταβολές στην προσέγγιση από την τρόικα, δεν γνωρίζω. Αυτό που παρατηρώ είναι το ζήτημα να αντιμετωπίζεται τόσο από την κυβέρνηση, όσο και από την αντιπολίτευση αποσπασματικά και άρα παραπλανητικά. Υπάρχει ασφαλώς ερμηνεία γι' αυτό, που δείχνει τη στάση και τις μικροπολιτικές προθέσεις του κάθε παράγοντα του ελληνικού πολιτικού συστήματος ξεχωριστά, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα αυτού του σημειώματος. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι πως συνολικά το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα, στον βαθμό που γνωρίζει τη νέα τάση της τρόικας, διαπράττει το ίδιο λάθος που έκανε όταν γνώριζε το πλαίσιο και την πραγματική σημασία του Πρώτου Μνημονίου και αντί να πει στον λαό την αλήθεια, τον τρομοκρατούσε και του έλεγε παραμύθια τα οποία αλλοίωναν ουσιωδώς την πολιτική σημασία της παρέμβασης της τρόικας, ενώ συσκότιζε τις συνέπειες από την εφαρμογή του.
Το Τέταρτο Μνημόνιο, που δεν είναι σε καμία περίπτωση μία απλή νομοθετική υπόθεση, είναι πολιτική χυδαιότητα αν επιχειρηθεί να εισαχθεί στις ελληνικές πολιτικές "κατατεμαχισμένο" και χωρίς την κρίσιμη πολιτική του διάσταση στο σύνολό του. Δεν πρόκειται για μια ουδέτερη, τεχνοκρατική και αντικειμενική συνέχιση και διόρθωση των τριών προηγουμένων Μνημονίων. Είναι ένα άλλο concept πολιτικής και μια διαφορετική ιδέα που στηρίζεται στην αρχή της διεθνούς οικονομικής και γεωπολιτικής σταθερότητας και όχι σε αυτήν της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ή οικονομικής και θεσμικής υποστήριξης υπό πτώχευση ή υπό κοινωνική καταστροφή, κρατών.

Στην πραγματικότητα, μέσω αυτής της νέας προσέγγισης έρχεται το ΔΝΤ να νομιμοποιήσει πολιτικά όχι απλώς την συμμετοχή του στη συνέχεια του ελληνικού προγράμματος, αλλά κυρίως το μεγάλο άνοιγμα που έχει ήδη κάνει σε αυτό και για το οποίο κατηγορείται από ορισμένους διεθνείς παράγοντες που έχουν μεγαλύτερη ή μικρότερη συμμετοχή σε αυτό. Η κυρία Λαγκάρντ ζήτησε την βοήθεια της κυρίας Μέρκελ και η τελευταία της την πρόσφερε μέσω της πρόνοιας που από δω και πέρα θα συσχετίζει άμεσα δομικές μεταρρυθμίσεις με ελάφρυνση βαρών από τον επίσημο δανεισμό της χώρας. Και ασφαλώς δεν πρόκειται για μεταρρυθμίσεις χωρίς σαφή πολιτική απόχρωση. Και έχει ενδιαφέρον πώς αυτές οι μεταρρυθμίσεις θα υποστηριχθούν στο εσωτερικό από πολιτικές δυνάμεις που έχτισαν το κομματικό τους προφίλ και διαμόρφωσαν την κομματική τους πελατεία σε απόλυτη αντίθεση με αυτές.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Υπ' ατμόν είναι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, όχι για αυτό που νομίζεις, αλλά για αυτό που δεν φανταζόσουν πως θα συμβεί. Χάνει τη μάχη της διαπλοκής.
Όχι επειδή η διαπλοκή νίκησε την κυβέρνηση, αλλά επειδή ο Αλέξης Τσίπρας δεν φαίνεται να μπορεί πλέον να προστατέψει την κορυφή της διαπλεκόμενης πυραμίδας στην Ελλάδα.
Η δικαιοσύνη ακουμπά πλέον τις "ιερές αγελάδες" της διαπλοκής και αυτό είναι επιλογή της τρόικας και όχι της κυβέρνησης, η οποία από την αρχή επέλεξε τη δημιουργική ώσμωση με αυτήν.
Είναι η τρόικα που θα "εξυγιάνει" το αστικό καθεστώς στην Ελλάδα και όχι η κυβέρνηση και η βουλή. Δηλαδή, είναι η τρόικα που θα αναδιαρθρώσει τη διαπλοκή. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, παρά τις κορώνες εναντίον της διαπλοκής, συνθηκολόγησε με ένα σημαντικό μέρος της, από το οποίο έλαβε έμμεση και σε πολλές περιπτώσεις άμεση υποστήριξη.
Θα την χάσει σε λίγο, στο βαθμό που φαίνεται ανήμπορη να προστατέψει τους ανθρώπους κλειδιά του καθεστώτος κορυφαίας διαπλοκής και διαφθοράς από διώξεις και πιθανές καταδίκες.
Στον βαθμό που η κυβέρνηση χάσει τον έλεγχο στην προστασία τουλάχιστον του πυρήνα της διαπλοκής θα πέσει επειδή θα κριθεί ανίκανη να προστατεύσει τον κεντρικό μύθο της διαπλοκής στην Ελλάδα και τους φορείς του. Θα πέσει καθώς δεν θα έχει πλέον έννοια η ανταλλαγή μεταξύ κυβέρνησης και κορυφαίων οικονομικών παραγόντων του εσωτερικού.
Οι σημαντικοί εσωτερικοί παράγοντες που λειτούργησαν ως ρυθμιστές και κόμβοι του πολιτικοοικονομικού καθεστώτος που πτώχευσε και στη συνέχεια εντάχθηκε - με γενική ανακούφιση της διαπλοκής - στον ατομικό μηχανισμό (πρόγραμμα της τρόικας) συντεταγμένης χρεοκοπίας με εσωτερική υποτίμηση, στον βαθμό που δεν πέτυχαν οι ίδιοι μια καλή συμφωνία με τους εξωτερικούς παράγοντες που προωθεί στην Ελλάδα η τρόικα, υφίστανται "κόφτη". Δηλαδή σταδιακό αποκλεισμό και "κούρεμα" βασικών παιχτών τους. Είδες ο "κόφτης" που δεν αφορά μόνον σε μισθούς, συντάξεις και ευρύτερα στο κοινωνικό κράτος και σε ανελαστικές πλέον δαπάνες του δημοσίου;
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν πέφτουν, λοιπόν, επειδή διαφωνεί ο Σόιμπλε με το ΔΝΤ. Ούτε επειδή αποδείχθηκαν "αριστερή φάρσα", αλλά επειδή χάνουν τον έλεγχο στην προστασία της διαπλοκής. Μιας, δηλαδή, κρίσιμης μεταρρύθμισης στο καθεστώς ηγεμονίας και αγοράς στην Ελλάδα.
Αυτό, συνειδητά προφανώς, άφησε η τρόικα για το τελικό στάδιο της εμπλοκής της στα ελληνικά πράγματα. Εάν το δοκίμαζε νωρίτερα θα είχε γίνει (εθνικό) πραξικόπημα ή και "επανάσταση" εναντίον των "επικυρίαρχων - δανειστών" μας. Βλέπεις, σπανίως γίνονται "επαναστάσεις" όταν θίγονται οι βάσεις της κοινωνικής και ατομικής ύπαρξης, του κοινωνικού κράτους, του πολιτεύματος και της λαϊκής κυριαρχίας, αλλά αυτές είναι κανόνας όταν θίγονται οι βάσεις οργάνωσης και λειτουργίας των διαπλεκομένων σχέσεων ηγεμονίας.

Λες να γίνει τώρα η "επανάσταση" που δεν έγινε στην Ελλάδα, όταν υπήρχαν "λαϊκοί λόγοι" και σοβαρά /κοινωνικά αίτια; Δεν νομίζω, αλλά κρατώ επιφυλάξεις στο ζήτημα, στον βαθμό που η φάρσα είναι το μοντέλο με το οποίο πραγματοποιείται η πολιτική διαδικασία στις μέρες μας και στην χώρα μας. 

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Η γενιά των ανώμαλων φαντασιώσεων είναι η γενιά των διεγερτικών αναπαραστάσεων της πραγματικότητας στη θέση αυτής καθ΄εαυτής της πραγματικότητας. Η γενιά που φτιάχνεται βλέποντας (συνήθως υπό το πρίσμα κάποιου Μέσου) αναπαραστάσεις ισχύος - όπως ακριβώς σεξουαλικές αναπαραστάσεις και σύμβολα - και κουτσομπολεύοντας και όχι κάνοντας, δρώντας. Η γενιά των "out there" θαυμάτων χωρίς προσωπική δημιουργία και φυσική επαφή ή άσκηση. Η γενιά των θεατών του “Survivor”.
Πρόκειται για τη γενιά της προέκτασης των αισθήσεων - που πλέον παίζουν διαρκώς με τον Θεό και τον λυτρωτικό μύθο - η οποία απομακρύνεται διαρκώς από την παιδεία (τον κόσμο) των αισθήσεων, τον φυσιολογικό, φυσικό άνθρωπο. Είναι η γενιά που ικανοποιεί την διαταραγμένη ψυχολογικώς φιληδονία της και την φιλοδοξία της με προεκτάσεις των αισθήσεων και όχι άμεσα με τις αισθήσεις της. Αυτό είναι μια διαδικασία αλλοτρίωσης και ουσιαστικής αδρανοποίησης που προδιαθέτει για την λατρεία κάποιου εξιδανικευμένου φανταστικού κόσμου και ενός μισάνθρωπου Θεού.
Αυτή ακριβώς η γενιά βρίσκεται δυστυχώς σε άνοδο αυτή την περίοδο στην Ελλάδα, ως αντίδραση στο θαύμα που δεν έγινε στην Ελλάδα και έχει να κάνει με τον σχηματισμό κυβέρνησης (για πρώτη φορά) από ένα κόμμα της αριστεράς, το οποίο επαγγέλθηκε μεταρρυθμίσεις αριστερού χαρακτήρα στη θέση νεοφιλελεύθερων πρακτικών και εκδημοκρατισμό είτε με όρους ριζοσπαστικοποίησης των αστικών θεσμών, είτε με όρους νεοκομμουνισμού.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε! Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκε μία φάρσα της αριστεράς με οποιαδήποτε έννοια και μια φάρσα αναγέννησης του ΠΑΣΟΚ στην πιο τραχεία και άξεστη μορφή του. Στην ανάσταση του πιο ωμού πασοκισμού θα έπρεπε λογικά να παραπέμπει η φετινή Πασχαλιά, αν θέλαμε να διατηρήσουμε την επαφή μας με την πραγματικότητα. Εάν επιτρέπαμε στις αισθήσεις μας να λειτουργήσουν απροκατάληπτα και όχι στις παραισθήσεις μας να κάνουν πολιτική.
Η πασίδηλη άνοδος της γενιάς των ανώμαλων φαντασιώσεων που έχει κατακλύσει πλέον ολόκληρο το σώμα των Νέων και Παλαιών Μέσων Επικοινωνίας στην Ελλάδα, δεν έρχεται απλώς να καλύψει την ελπίδα και το κενό πολιτικής που προκαλεί η απογοήτευση από την κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στα ελληνικά πράγματα, αλλά και στα ευρωπαϊκά και στα διεθνή με όρους εναλλακτικής εξουσίας από τη σύγχρονη μη-λενινιστική αριστερά, αλλά να νοηματοδοτήσει τόσο το περιεχόμενο της δεξιάς, όσο και εκείνο της αριστεράς σε μία Υποτελή Πολιτεία του σύγχρονου ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Αυτό ακριβώς είναι το δράμα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα, όπου δεν απέτυχε απλώς η πολιτική, αλλά γελοιοποιήθηκε εξευτελιζόμενη η έννοια της πολιτικής στο πρόσωπο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνθρωποι αυτοί παπαγάλισαν στην κυριολεξία ένα μεγάλο κομμάτι της σύγχρονης αριστερής αφήγησης σαν να επρόκειτο για μία κοινή ιδεοληψία ή μία φαντασιακή αναπαράσταση των ίδιων των αισθήσεων του σύγχρονου ανθρώπου στην Ευρώπη. Η φάρσα με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει να κάνει κυρίως με τον τρόπο που η ηγεσία του προσέγγισε και προσεγγίζει τον κόσμο, την πραγματικότητα. Το έκανε μέσω της προέκτασης των αισθήσεών της και διάφορων μυθικών αναπαραστάσεων των αριστερών κινημάτων και όχι με τις αισθήσεις της και το βίωμα. Εκτός εάν το βίωμα το περιορίσουμε στενά στο χώρο κομματικών παραστάσεων ή διαδηλώσεων. Ασφαλώς είναι και αυτά βίωμα! Δεν είναι όμως το δημιουργικό βίωμα που προκαλείται από τις αισθήσεις στον πραγματικό χώρο όπου αναπτύσσεται φυσιολογικά ο γνήσιος κοινωνικός ανταγωνισμός και οι ταξικές συγκρούσεις.
 Έτσι, και στην ουσία με την προέκταση των αισθήσεων και όχι με τις αισθήσεις ήρθε να κυβερνήσει και κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ, αναδομώντας το καθεστώς πολιτικού φαντασιασμού στην Ελλάδα. Εκεί που ο χώρος αυτός έτεινε να μειωθεί με την μακρόχρονη διαδικασία συντεταγμένης πτώχευσης εντός της ευρωζώνης, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ για να τον νομιμοποιήσει από αριστερά και να τον μεγεθύνει. Επέκτεινε, δηλαδή, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ένα χώρο τον οποίο εύκολα πλέον μπορεί να εκμεταλλευθεί ο κάθε πολιτικός απατεώνας μιας δεξιάς που σαν φάντασμα ξεπροβάλλει από τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας.
Ο κύριος Τσίπρας ορθώς κάποια στιγμή, μέσα στα πολλά που έλεγε είχε προειδοποιήσει πως η αποτυχία της "πρώτη φορά αριστερά" θα επιφέρει την άνοδο της ακροδεξιάς. Έχοντας, ωστόσο, υπόψιν τη σημερινή πραγματικότητα που διαμορφώνεται στην Ελλάδα, θα μπορούσα με ασφάλεια να ισχυριστώ πως ο τρόπος που πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ στη βάση της αναπαράστασης των αισθήσεων, είναι αυτός που ενισχύει έμμεσα το ακροδεξιό αφήγημα και τις ακροδεξιές αναπαραστάσεις του έθνους, της κοινωνίας, της θρησκείας και των διεθνών σχέσεων της χώρας. Αυτό ακριβώς είναι το πραγματικό "θαύμα" στη σημερινή Ελλάδα - αν τελικά συνεπαρμένος από τα πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου, ερμηνεύεις τον κόσμο μέσω θαυμάτων. Το "θαύμα" είναι πως η "θαυματουργία" του ΣΥΡΙΖΑ στην διαχείριση της ελληνικής κρίσης καλλιεργεί την ανάσταση ακροδεξιών στάσεων που επεκτείνονται πλέον και διαπερνούν ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα από την ΧΑ μέχρι και το ΚΚΕ.
Αντί για ανάσταση της ελληνικής κοινωνίας, της πολιτικής, της δημιουργίας, της εθνικής μας πολιτικής οντότητας και ταυτότητας και ασφαλώς της εθνικής μας οικονομίας, βιώνουμε μια κυριολεκτικώς φασιστική, θρησκόληπτη και υφολογικώς απερίγραπτη αναπαράσταση της πραγματικότητας. Η τάση απομυθοποίησης του ελληνικού κράτους, της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, έχει απολύτως αντιστραφεί. Και αυτό με ευθύνη της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και ασφαλώς όλων ανεξαιρέτως των προοδευτικών διαύλων ενημέρωσης και επικοινωνίας στην Ελλάδα.
Η ακροδεξιά κάθεται σήμερα αναπαυμένη στην αμμουδιά για να υποδεχθεί τα ψάρια που φέρνει στο καλάθι της το κύμα της ελπίδας που προκάλεσε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στα ελληνικά πράγματα και η σχεδόν μεσσιανική υποδοχή του Αλέξη Τσίπρα στο αριστερό κίνημα κυρίως της Ευρώπης και της Ν. Αμερικής. Η γενιά των ανώμαλων φαντασιώσεων τροφοδοτείται πλέον άμεσα από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας ξανά-μανά λιτανείες στον τουρισμό, στα θεάματα και στο υδροκέφαλο ελληνικό κράτος, αντί να εστιάσει στην παραγωγική αναδιάρθρωση και μεγέθυνση του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα της εθνικής μας οικονομίας.
Η χώρα επανιδρύεται στο πλαίσιο μιας φαντασιακής επένδυσης στα κοινωνικά και οικονομικά στοιχεία που αποτέλεσαν διαχρονικώς τις πληγές του ελληνικού κράτους από την ίδρυσή του. Και αυτό, αναγνώστη μου, είναι ένα μεγάλο κρίμα αν λάβεις υπόψιν την δραματική καταστροφή σε αυτή την μακρά περίοδο της πολυεπίπεδης κρίσης. Και όλα αυτά επειδή δεν μάθαμε ότι η πρόοδος και η ευημερία, όπως ασφαλώς και η δημοκρατία, είναι υπόθεση των αισθήσεων και όχι της αναπαράστασής τους. Αυτός θα ήταν ένας πραγματιστικός ρεαλισμός, ικανός να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα και εντιμότητα την κρίση και τα αίτιά της. Αντί γι' αυτόν αναπτύχθηκε καί από δεξιά καί από αριστερά ένας μηχανιστικός ρεαλισμός με δόσεις θεοκρατισμού και έξαλλου - αλλοπρόσαλλου εθνικισμού, ο οποίος αναπόδραστα πλέον θα καταλήξει στην ολοκλήρωση της εθνικής τραγωδίας. Και αυτό δεν θα είναι παιχνίδι “Survivor”, αλλά πραγματικότητα με τα ίδια χυδαία διλήμματα, τα οποία η γενιά των ανώμαλων φαντασιώσεων θα θεωρήσει πως αναπαριστούν αυθεντικά την πραγματική φύση του ανθρώπου. Και μέσα σε αυτό το κλίμα δύσκολα θα πείσουμε όσοι πιστεύουμε ότι αυτό δεν είναι η φύση του ανθρώπου ούτε "υψηλός" πολιτισμός, αλλά η φύση μίας ατομικής και κοινωνικής ανωμαλίας που αναπαρίσταται ως άνθρωπος και ελληνοχριστιανικός πολιτισμός.

Η επιστροφή στον κόσμο των αισθήσεων είναι σήμερα όσο ποτέ άλλοτε η μοναδική οδός επιβίωσης για τους έλληνες. Αυτό θα μπορούσε να είναι το μήνυμα της φετινής Ανάστασης!

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αριστερά που δεν μοιάζει πλέον να έχει επαφή ούτε καν με τα κλασικά οικονομικά. Ανακοινώνει πως δήθεν βρίσκεται σε αντίθεση με την φιλοσοφία και στρατηγική Σόιμπλε ως προς την σχέση δημοσιονομικής - νομισματικής πολιτικής για την Ελλάδα, ενώ στην πραγματικότητα ακολουθεί πιστά το πρόγραμμά του. Προφανώς τα νέα περιοριστικά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής που θα προνομοθετηθούν, θα εφαρμοστούν αφού προηγουμένως εξειδικευτούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για την αναμόρφωση και όχι αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους προς τους λεγόμενους επίσημους δανειστές και το ΔΝΤ.
Αυτό λέει τόσο καιρό ο Σόιμπλε: Εξειδίκευση των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος - που έχουν ήδη γενικά περιγραφεί στο Τρίτο Μνημόνιο - μετά τη λήξη του προγράμματος (2018) και επιπλέον λιτότητα, με εσωτερική υποτίμηση μάλιστα, από το 2019, αφού ασφαλώς υπάρξει επιπρόσθετος δημοσιονομικός περιορισμός το 2017 και το 2018 εάν πέσουν έξω οι εκτιμήσεις για το πλεόνασμα. Τι κάνει η κυβέρνηση; Επιχειρεί κουτοπόνηρα, ως συνήθως, να σε μπερδέψει. Αναφέρεται στην εφαρμογή και όχι στη νομοθέτηση των νέων μέτρων που προδήλως θα προηγηθεί της μεσοπρόθεσμης αναμόρφωσης του χρέους. Πρώτα, λοιπόν, θα πάρει τα νέα μέτρα και μετά θα λάβει το νέο μεσοπρόθεσμο πλάνο εξυπηρέτησης του χρέους προς τον λεγόμενο επίσημο τομέα. Αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα.
Η άλλη (εναλλακτική) πραγματικότητα, εάν ο κύριος Σόιμπλε δεν ήθελε να σε οδηγήσει σε εθνικό νόμισμα και εσύ ακολουθούσες τον δρόμο του, θα ήταν να αναδιαρθρωθεί ουσιαστικά (ριζικά) το δημόσιο-επίσημο χρέος πριν την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος, έτσι ώστε αμέσως μετά να μπορεί να εφαρμοστεί επεκτατική δημοσιονομική πολιτική με μείωση στην φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων και μείωση της φορολογίας των κερδών επιχειρήσεων. Έτσι έρχονται επενδύσεις και η ανάκαμψη δρομολογείται σε σταθερή βάση και όχι έτσι όπως πράττει η κυβέρνηση, επιχειρώντας να εξαπατήσει τον ελληνικό λαό σαν να πρόκειται για μια μάζα ηλίθιων. Αυτό έκανε η κυβέρνηση Kennedy στις ΗΠΑ το 1964 και έβγαλε τη χώρα από την ύφεση. Αυτό έκαναν και άλλοι εφαρμόζοντας πρώτα επεκτατική δημοσιονομική πολιτική για να ακολουθήσει η επεκτατική νομισματική, αφού πρώτα έχει ενεργοποιηθεί από την πρώτη η αναπτυξιακή πορεία. Αυτό λέγεται αριστερή μεταρρύθμιση στην καπιταλιστική οικονομία, ενώ αυτό που κάνει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, λέγεται «αριστερό μπαλαμούτι» με τον δεξιό Σόιμπλε. 
Η κυβέρνηση αφού ουσιαστικά εγκατέλειψε το αφήγημα της αναδιάρθρωσης του χρέους ως βάση για την ανάπτυξη και την παραγωγική αναδιάρθρωση, παίζει με την ψυχολογία και την κουτοπονηριά των υπερχρεωμένων στην Ελλάδα. Και αυτό το βρίσκω μάλλον πολύ δεξιό έως φασιστικό πολιτικό κόλπο, το οποίο ωστόσο, προβάλλεται από τα ΜΜΕ σαν αριστερό.   
Κάποιοι, αγαπητέ αναγνώστη, μεγαλώσαμε με περίεργες ενοχές που δεν καταλάβαιναν συγγενείς και φίλοι. Θεωρούσαμε από μικρά παιδιά πως χρωστάμε στη κοινωνία. Ένα χρέος που μεγάλωνε όσο μεγαλώναμε και δυναμώναμε. Και κάθε φορά που κερδίζαμε μια παράσταση το άτιμο αυτό χρέος μεγεθυνόταν μαζί και η λεγόμενη κοινωνική ευθύνη και ατομική υπευθυνότητα.
Είμαστε αριστεροί; Δεν είχε σημασία. Αν είχε σημασία, τότε τα πράγματα άλλαζαν. Τότε αυτόματα έπαυες να νιώθεις πως χρωστάς στη κοινωνία και θεωρούσες πως σου χρωστάει ολόκληρος ο κόσμος. Γινόσουν ξαφνικά ο πλούτος του λαού, που για να αποδώσει παραγωγικά όφειλε να απαλλαγεί από το χρέος του. Το δικό του ασφαλώς χρέος - και το οικονομικό και το ηθικό!
Και πώς γίνεται αυτό; Με το να βάλεις τον Μαρξ στην τσέπη σου και να θεωρήσεις πως μιλά για το δικό σου προσωπικό ή επιχειρηματικό χρέος, όταν ορθώς ισχυρίζεται πως το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους.
Ο δόλιος ο Μαρξ μίλησε για το δημόσιο χρέος ως βασικό μοχλό της πρωταρχικής συσσώρευσης, το οποίο με έναν μαγικό, δηλαδή πολιτικό τρόπο προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο και όχι για το παραγωγικό χρήμα που εσύ μασκαρά ενθυλάκωσες, φοροδιαφεύγοντας και εισφοροδιαφεύγοντας επιπλέον!
Σήμερα η αριστεροσύνη στην Ελλάδα είναι συνάρτηση της παράστασης χρέους. Δεν χρωστάμε, μας χρωστάνε οι τοκογλύφοι και ασφαλώς το κράτος και η κοινωνία. Ποιος το λέει αυτό; Ο εργαζόμενος που δεν μπορεί να ξεφύγει - ούτε στην πραγματικότητα να διαπραγματευτεί - από την εφορία και την τράπεζα; Όχι, δεν το λέει αυτός που έχει κάθε λόγο να το ισχυριστεί. Το φωνάζουν αυτοί που σαν επιχειρηματίες-συνέταιροι του τραπεζικού συστήματος και άρα του κράτους, συνέβαλλαν στην κεφαλαιοποίηση του πλούτου του ελληνικού λαού και άρα στην απαλλοτρίωση των εργαζομένων, σημαντικό μέρος των οποίων (πλούτου και εργαζομένων) αφαίρεσαν από την παραγωγική διαδικασία. Έτσι προέκυψαν οι νεόπλουτοι, οι τρελές καταθέσεις και τοποθετήσεις στο εξωτερικό και το σημερινό δραματικό μέγεθος των ανέργων.

Η παράσταση του χρέους στη σημερινή Ελλάδα κατέληξε να είναι μια παράσταση του πλούτου εναντίον εκείνων που τον παράγουν στην κλασική του μορφή. Η αριστερά που κυβερνά ως παράσταση χρέους απευθύνεται στην πραγματικότητα στον χρεοκοπημένο επιχειρηματία για να ακούει με δέος ο εργαζόμενος και να ελπίζει ο άνεργος. Έτσι, σε λίγο και δίχως υπερβολή η «νέα αριστερά» μαζί με τη «νέα αναρχία» θα ορίζονται απολύτως παραμορφωτικά στον χώρο της επιχειρηματικότητας και όχι της εργασίας. Όλα εξαρτώνται από το μήνυμα της παράστασης του χρέους που περνά η σημερινή αριστερή κυβέρνηση δια του Τύπου που την υποστηρίζει. Και αυτό είναι ένα μήνυμα με ψυχωτικού χαρακτήρα ερμηνευτική βία.

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0



«Βρέθηκα» και στο συνέδριο της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ! Ακούγοντας τον αρχηγό να εξηγεί στους νεολαίους του κόμματος τα κατορθώματα της κυβέρνησής του, ένιωσα σαν να παρίσταμαι στην από μακρού κομματικώς ασκούμενη εξαπάτηση των νεολαίων, με μόνο σκοπό την άγρα ψήφων.

Ετούτη η ομιλία έμοιαζε με όλες εκείνες που -νέα- είχα ακούσει από τους πολιτικούς της γενιάς μου. Καμμια απολύτως διαφορά. Επωδός, η πρόσκληση για διεύρυνση του κόμματος.

Εκείνο που εμφατικά διακηρύχτηκε ήταν οι μεθοδεύσεις της πολιτικής της κυβέρνησης για την «απασχόληση των νέων».

Νέες θέσεις ερευνητών, μετα-διδακτορικών κλπ. Θέσεις απασχόλησης και εργασίας. Ως εάν η επιστημονική έρευνα είναι απασχόληση κι όχι τρόπος ζωής. Ως εάν η επιστημονική έρευνα, είναι κάτι που εμπίπτει και καλουπώνεται σε ωράρια, και συμβάσεις εξαμήνου, με ή χωρίς επιδόματα και άδεια διακοπών. Στιγμή δεν τους πέρασε από το μυαλό πως η επιστημονική έρευνα είναι τρόπος ζωής και ευδοκιμεί σε περιβάλλον όπου δεν παρεμποδίζεται η σκέψη, η γνώση, η επινόηση, ή η εφεύρεση.

Μα, αναρωτιέμαι, αυτό που χρειάζονται οι νέοι μας είναι «απασχόληση»; Όπως τα νήπια; Μα και τα νήπια ακόμη, τα κρατάμε απασχολημένα (για να μην κάνουνε ζημιές κα για να μην τραυματίζονται) αλλά, παράλληλα, διδάσκοντάς τα, πράγματα κατάλληλα για την ηλικία τους και για την ζωή τους! Να τρώνε, να πλένονται, να μιλάνε, να εκφράζονται, να επικοινωνούν, να κοινωνικοποιούνται κλπ.

Οι νέοι μας θέλουν τηναπασχόληση, σαν για να περνάνε την ώρα τους με ένα χαρτζηλίκι; Θέλουν να περνάνε την ώρα τους για να μην κοιμώνται από πλήξη ή για να μην κάθονται; Δεν θέλουν να αποκτήσουν εφόδια για να παλέψουν στη ζωή τους, με ό,τι η ψυχή τους θέλει να δοκιμασθεί; Δεν θέλουν να πετύχουν κάτι; Δεν θέλουν να δημιουργήσουν κάτι; Θέλουν απλώς ένα μηνιάτικο; Ποιός θα τους το δίνει και γιατί; Τί θα ξέρουν να κάνουν και να παράγουν, ώστε να πληρώνονται γι’ αυτό;

Ας αφήσουμε τα απίστευτα κυβερνητικά κατορθώματα που έχουνε να κάνουνε με την Παιδεία. Η σπουδή έχει, ασφαλώς, λόγο, την απόκτηση γνώσης. Η αμειβόμενη σπουδή έχει λόγο την προώθηση της αποκτημένης γνώσης, την δημιουργία νέας γνώσης, ή ακόμη και την διατύπωση και μορφοποίηση υπαρχόντων ή και την πρόγνωση-πρόβλεψη μελλοντικών προβλημάτων. Όλα αυτά, όμως, γίνονται σε συνθήκες κατάλληλες. Και δεν είναι κατάλληλες οι συνθήκες, όταν, εκεί που πρέπει να διεξάγονται όλες αυτές οι γνωστικές διεργασίες, οι χώροι είναι κατεστραμμένοι ή κλειστοί, πρόσφοροι μόνο στον κάθε άσχετο εισβολέα, που επιβάλλει τους νόμους του. «Νόμους» άσχετους με τον χώρο και την λειτουργία του, και «νόμους» που υπηρετούν συγκυριακές πολιτικές σκοπιμότητες.

Ο πρωθυπουργός μας, στην ομιλία του, ζήτησε από τα παιδιά να γίνουν άνθρωποι χρήσιμοι στην κοινωνία. Μάλλον του διαφεύγει, πως, ο άνθρωπος αν δεν είναι χρήσιμος, πρωτίστως, στον εαυτό του, δεν μπορεί να είναι χρήσιμος σε κανέναν. Κι αν δεν έχει αποκτήσει στοιχειώδη γνώση και επίγνωση των δυνάμεων, των δυνατοτήτων και των εσωτερικών του κλήσεων (και κλίσεων) που απαιτούν έκφραση, τότε δεν είναι ούτε σε θέση να εκφράσει κάτι, το ο,τιδήποτε. Πολύ περισσότερο, δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει και να ολοκληρώσει -σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον- κάτι που νά δίνει απάντηση σε ένα βασικό και στοιχειώδες «αίτημα». Εκείνο της επιβίωσης, με μέσα αποκτώμενα με ίδιες ικανότητες και δυνάμεις. Κι αυτό, γιατί δεν θα υπάρχει πάντα ένας εργοδότης που απλώς θα μας πληρώνει για να ζούμε. Ο κάθε εργοδότης θα μας πληρώνει για κάτι, μόνο αν εμείς τον πείσουμε πως αξίζει τον κόπο να μας πληρώνει για την δημιουργία μας. Το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς ως εργοδότες!

Ήτανε τόσο φτωχή αυτή η ομιλία, και τόσο πεζή! Χωρίς κανένα όραμα για να συνεπάρει τους νέους και να τους ωθήσει στα άκρα της δημιουργικότητας και της ζωτικότητας της ηλικίας! Ήτανε σαν να άκουγα: «Τώρα είμαστε εμείς στην εξουσία. Βοηθείστε να γίνουμε πολλοί. Να μείνουμε. Κι εμείς θα σας βολέψουμε». Αρχή, άνδρα δείκνυσι, έλεγαν οι παλιοί.

Αυτή η ομιλία του πρωθυπουργού, ήτανε μια ομιλία-επιτομή της διακήρυξης της πελατοκρατείας. Και ντράπηκα πολύ. Για τα γερασμένα του νιάτα. Για την κενότητα της πολιτικής του. Και λυπήθηκα για όλους μας, και για το αύριο της πατρίδας και των παιδιών μας.

Τί κρίμα, τόσο νέοι οι πολιτικοί μας, να επιζητούν -με παλαιοπολιτικές, φθαρμένες και αποκηρυσσόμενες, πια, μεθόδους- την μουμιοποίησή τους στην εξουσία, και την εξαγορά του μέσου πολίτη. Και να μην παραβλέψουμε πως πρόκειται, κυρίως, περί του νέου και άπειρου, που τον κάνουνε (ψήφος στα 17) πολίτη, για να τον συγκαταριθμήσουν στον κόσμο τους, ως αύξηση στο ποσοστό τους!

Τί κρίμα, να αποδειχθεί τόσο γρήγορα, πως η αριστερά χάνει την φαντασία της, μόλις βρεθεί στο άντρο της εξουσίας!

πηγή
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Στενάχωρα χαρακτηρίζει τα νέα μέτρα που συμφώνησαν ελληνικό προτεκτοράτο και τοκογλύφοι δανειστές, ο επικεφαλής υπουργός των υποταγμένων Ευκλείδης Τσακαλώτος, μετά την επίτευξη κατ' αρχήν συμφωνίας στο άτυπο Eurogroup της Μάλτας.
Και είναι επιεικής στους χαρακτηρισμούς του ο υπουργός. Νέα χαράτσια περιμένουν τα νοικοκυριά, αφού τα 3,6  δισεκατομμύρια προβλέπεται να προέλθουν από πρόσθετους φόρους μέσω της μείωσης του αφορολόγητου( 1% του ΑΕΠ ή 1,8 δις από τα υποζύγια)  και για ένα ακόμη πακέτο μειώσεων των συντάξεων (άλλο 1% του ΑΕΠ ή 1,8 δις από τα περήφανα γηρατειά). Και για να μας καθησυχάσει ο επικεφαλής του Eurogroup τα μέτρα για τις συντάξεις θα ισχύσουν από το 2019 και οι αλλαγές στο αφορολόγητο από το 2020. Σάμπως και τότε θα τα πληρώσουν κάποιοι άλλοι. 
Στην πλήρη εξαθλίωση οδηγούμαστε φίλοι μου, αφού η κατηφόρα των προθύμων δήθεν κηβερνητών - σούργελων δεν έχει σταματημό. Δεν λένε σε τίποτα όχι (πόσο μάλλον να αρνηθούν τη συνολική υποταγή επιλέγοντας άλλους δρόμους με άρνηση πληρωμών κλπ) προκειμένου να κρατήσουν τις πολύτιμες και κερδοφόρες καρέκλες τους.
Το θράσος Τσακαλώτου με ένα τμήμα της δήλωσής του μετά την συμφωνία:  "είναι στη φύση κάθε συμφωνίας να έχει και συμβιβασμούς, να έχει και πράγματα που θα μας στεναχωρήσουν, όχι πρωτίστως τη διαπραγματευτική ομάδα, όσο τον ελληνικό λαό". 
ΕΥΓΕ γρεκύλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Δείξατε και πάλι το δρόμο.... στα τέσσερα όπως λέει και ο συνεταίρος σας ....
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
«Δε μου αρέσει να με δουλεύουν. Να στηρίζεις μία κυβέρνηση της Αριστεράς και να μην ακούς, ούτε ένα ευχαριστώ και να σου κουνάνε και το δάχτυλο».

Άννα Καραμανλή
__________________

Ως «Μια “πουτάνα” του Νότου» υπογράφει η πρώην υφυπουργός Παιδείας, Σία Αναγνωστοπούλου, την ανάρτησή της στο facebook, απαντώντας έτσι, στις δηλώσεις Ντάισελμπλουμ ότι οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου «έφαγαν τα λεφτά σε ποτά και γυναίκες»

 «...Καλώ τις “πουτάνες” του Νότου να αναδείξουμε το μάταιο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού (περί αυτού πρόκειται), να αναδείξουμε το αντιδημοκρατικό πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Το ζήτημα δεν είναι “γυναικεία” υπόθεση. Αλλά, όπως έλεγε η Σιμόν ντε Μποβουάρ, στις περιόδους κρίσης (πόλεμος, φτώχεια, κλπ) οι γυναίκες (όπως και οι αδύναμες κοινωνικά τάξεις) πληρώνουν πρώτες τη νύφη».

Δεν αμφισβητούμε στην κ . Αναγνωστοπούλου το δικαίωμα στον (έστω και κατ’ αλληγορία) αυτοπροσδιορισμό και την αυτογνωσία.

Το οξύμωρο, εν προκειμένω, είναι η προτροπή μιας –κατά δήλωσή της- «πουτάνας του Νότου» προς τις συναδέλφους της, έτερες «πουτάνες του Νότου».  Δεν τις προτρέπει να ξεσηκωθούν και να απελευθερωθούν από το  νταβατζιλίκι, αλλά, αλλά να αναδείξουν το μάταιο και αντιδημοκρατικό πρόσωπο του νταβατζή (δανειστή-κατακτητή)!

Τώρα, πως γίνεται μια «πουτάνα του Νότου», από τη μια να συναγελάζεται και να εξυπηρετεί άνευ αντιρρήσεων, τις επιθυμίες του νταβατζή της  (δανειστή-κατακτητή) κι απ’ την άλλη να καλεί τις συναδέλφους της, να αναδείξουν το μάταιο και αντιδημοκρατικό του πρόσωπο, μόνο η ΣΥΡΙΖΑιικη σχολή σκέψης το γνωρίζει.

Το πιο ενδιαφέρον είναι, ότι τα λαμόγια του ΣΥΡΙΖΑ, διατηρούν «αυταπάτες», ακόμα και για το ρόλο τους, ως πουτάνες.

Δεν είναι πουτάνες του Νότου.
Πουτάνες των κατακτητών είναι

Να κρατήσουμε καλά μέσα στην ψυχή μας, το πνεύμα του μετώπου!

askordoulakos

Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Αλγεινότατη εντύπωση στους διαδηλωτές και όχι μόνο, έκανε η παρουσία δύο γνωστών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, του Νίκου Παυλίδη και του Νίκου Γιάγκου, πίσω ακριβώς από τις ειδικές αστυνομικές δυνάμεις στην διάρκεια αγωνιστικής κινητοποίησης στις 6/3 πολιτών στην περιοχή Ευκαρπίας του Δήμου Παύλου Μελά, κατά την οποία διαμαρτύροντο για την εγκατάσταση σταθμού μεταφόρτωσης απορριμάτων, τον οποίον εγκαινίαζε ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Σωκράτης Φάμελλος.
Το γεγονός, που επιβεβαιώνεται αδιάψευστα και με φωτογραφικό υλικό, προκάλεσε όχι μόνο αγανάκτηση και οργή στους διαδηλωτές αλλά και μεγάλα ερωτηματικά για τον ρόλο αυτών των στελεχών σε σχέση με τις αστυνομικές δυνάμεις.
Η Δέσποινα Χαραλαμπίδου στέλεχος της ΛΑ.Ε, πρώην Βουλευτής και Αντιπρόεδρος της Βουλής με επιστολή της στον Υπουργό Δημόσιας Τάξης ζήτησε από το πρωί διευκρινίσεις και απαντήσεις σε εύλογα ερωτήματα.


ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ
Πρώην Βουλευτής και Γ΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής
Εγνατίας 75 ,4ος όροφος
Τηλ-Φαξ :2310271321
Θεσσαλονίκη 9/3/2017

Προς τον κύριο Υπουργό Δημόσιας Τάξης

Κύριε Υπουργέ

Προχθές 6 Μαρτίου 2017 και κατά την διάρκεια αγωνιστικής κινητοποίησης των κατοίκων της περιοχής Ευκαρπίας του Δήμου Παύλου Μελά, όλοι εμείς που ήμασταν στην κινητοποίηση, διαπιστώσαμε με έκπληξη, ότι πίσω ακριβώς από τις παρατεταγμένες αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονταν δύο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (οι κύριοι Νικόλαος Παυλίδης και Νικόλαος Γιάγκος) οι οποίοι παρακολουθούσαν την όλη διαδικασία.

Εύλογα λοιπόν θέλω να σας θέσω τα παρακάτω ερωτήματα:

Με ποια αρμοδιότητα θεσμικού χαρακτήρα τα παραπάνω στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονταν στο συγκεκριμένο χώρο ?

Επειδή κατά την αντίληψη των παρευρισκομένων διαδηλωτών, τα ως άνω στελέχη έδιναν οδηγίες στους αξιωματικούς της Αστυνομίας, ρωτάμε με ποια ακριβώς ιδιότητα προέβησαν σε αυτή την ενέργεια και για ποιον ακριβώς λόγο οι αξιωματικοί της Αστυνομίας δέχτηκαν κομματικά στελέχη πίσω από τις παρατεταγμένες δυνάμεις τους και πολλώ δε μάλλον ανέχτηκαν τη λήψη εντολών από πρόσωπα χωρίς καμία σχετική ιδιότητα και εξουσία.

Είναι δυνατόν η Ελληνική Αστυνομία να επιτρέπει τη δημιουργία εντυπώσεων κατά τις οποίες η ίδια δέχεται εντολές από κομματικά στελέχη;

Αληθεύουν οι φήμες κατά τις οποίες ,ο ένας εξ αυτών ( ο Νικόλαος Παυλίδης ) συνηθίζει να συμμετέχει σε συσκέψεις των αξιωματικών της Ασφαλείας Θεσσαλονίκης ή είναι ανυπόστατες; Κι αν αληθεύουν, με ποιον άραγε ρόλο και κυρίως βάσει ποιας ιδιότητάς του συμμετέχει εκεί;

Κύριε Υπουργέ, επειδή θεωρώ ότι εάν τα παραπάνω ερωτήματα στέκουν ,υπάρχει σοβαρή θεσμική εκτροπή, απαιτώ να διερευνήσετε τα παραπάνω και να απαντηθούν τα ερωτήματά μου .

Υ.Γ. Προς επιβεβαίωση των γραφέντων υπάρχει πλούσιο φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό που είναι στην διάθεσή σας εφ όσον ζητηθεί.

Με τιμή

Χαραλαμπίδου Δέσποινα πρώην Βουλευτής και Γ Αντιπρόεδρος της Βουλής.

Ο Ν. Παυλιδης ομολογεί τον απαράδεκτο ρόλο του

Και ενώ όλοι ανέμεναν μια απάντηση από τον Ν. Τόσκα για το ρόλο των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση ήρθε από τον Νίκο Παυλίδη με μια κυνική ομολογία που άφησε τους πάντες εμβρόντητους.
Ο Νίκος Παυλίδης αποκαλύπτει με δήλωσή του οτι είναι ειδικός σύμβουλος του Ν. Τόσκα για ζητήματα “διαχείρισης κρίσεων” (!!!) και ομολογει προκλητικά ότι με αυτήν την ιδιότητα βρισκόταν πίσω από τις ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας σε μια ειρηνική διαμαρτυρία κατοίκων της Ευκαρπίας!
Τα ζητήματα δημοκρατικής τάξης που ανακύπτουν από αυτήν την απάντηση είναι πελώρια.
Κατ’αρχάς ο Ν. Παυλιδης δεν μας εξηγεί την ιδιότητα που βρέθηκε εκεί ο Νίκος Γιάγκος. Καί αυτός σύμβουλος…;
Δεν μας λέει, επίσης, ο Ν. Παυλίδης πότε διορίσθηκε και με τί προσόντα επελέγη ως ειδικός σύμβουλος του Υπ. Δημόσιας Τάξης για “ζητήματα κρίσεων”.
Το κυριότερο, όμως, είναι: από πού και ως πού ο “ειδικός σύμβουλος” και κατ’επέκταση η προϊσταμένη του αρχή και η κυβέρνηση, έχουν αρχίσει να θεωρούν ως “ζήτημα κρίσης” το δημοκρατικό αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών να διαμαρτύρονται ειρηνικά, ώστε να χρήζουν ειδικής διαχείρισης με την παρουσία, επιτήρηση και “καθοδήγηση” συμβούλων;
Ώστε αυτό κάνει ο “ειδικός σύμβουλος” Ν. Παυλίδης μαζί με τον Νίκο Γιάγκο;
Σπεύδουν πίσω από τα ΜΑΤ στις κοινωνικές διαμαρτυρίες και “συμβουλεύουν” στην αντιμετώπιση των διαδηλωτών;
Γι’ αυτό και ο Ν. Παυλίδης συμμετέχει στις συσκέψεις της Αστυνομίας;
Για την επιτήρηση και καταστολή ειρηνικών διαδηλωτών;

Ολόκληρη η δήλωση του Ν. Παυλίδη έχει ως εξής:

«Είμαι ειδικός σύμβουλος του κ. Τόσκα επί των ζητημάτων διαχείρισης κρίσεων. Στα εγκαίνια του ΣΜΑ Ευκαρπίας βρέθηκα ακριβώς με αυτή την ιδιότητά μου, όπως και στις συσκέψεις στις οποίες αναφέρεται η κ. Χαραλαμπίδου. Αυτή η ιδιότητά μου είναι γνωστή στους υπεύθυνους της ΕΛΑΣ και στις αστυνομικές δυνάμεις. Αν η κ. Χαραλαμπίδου με ρωτούσε θα της απαντούσα και θα έληγε το ζήτημα. Δικαίωμά της να το κάνει με αυτό τον τρόπο…», είπε χαρακτηριστικά ο κ. Παυλίδης.
Σχόλιο Ακτιβιστή: Εμείς πλέον δεν έχουμε άλλο τι να ευχηθούμε στα κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μετά την κατρακύλα που έχουν πάρει: Και σε ανώτερα .....
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος   *
Το πολιτικό συμπέρασμα των επτά χρόνων συντεταγμένες πτώχευσης της Ελλάδας με εσωτερική υποτίμηση είναι σαφές: το decision-making πραγματοποιείται στο Βερολίνο, ενώ το opinion-making παραμένει υπόθεση των Αθηνών – με διεθνή ασφαλώς υποστήριξη.
Αυτό δεν άλλαξε επί κυβερνήσεων Αλέξη Τσίπρα, με δραματικές συνέπειες ως προς το πραγματικό, εναλλακτικό δυναμικό της αριστεράς και ασφαλώς τον σχηματισμό της πολιτικής νομιμοποίησης των αποφάσεων και των ελληνικών κυβερνήσεων από τον ελληνικό λαό (: εκλογικό σώμα).
Το κυνικό ερώτημα αφορά στη σημασία των εκλογών. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί καλούμαστε πρόωρα στη κάλπη; Για να εκλέξουμε δημοκρατικά αυτόν που θα καταλύσει ως κυβερνήτης τη θεμελιώδη συντακτική συνθήκη του ελληνικού κράτους, που αφορά ασφαλώς στις αποφάσεις και όχι στον σχηματισμό κοινής γνώμης (και εκλογικού σώματος) υπέρ των αποφάσεων του Βερολίνου ή υπέρ της ανοχής των αποφάσεων του Βερολίνου, με επίκληση της ανάγκης για «πάση θυσία στο ευρώ»;
Αν ψηφίζουμε για τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης υπέρ της αποδοχής, έστω με βαριά καρδιά ή ακόμη και αγανάκτηση, των αποφάσεων του Βερολίνου, σημαίνει όχι απλώς πως η «ελληνική δημοκρατία» είναι κολοβή, αλλά πως είναι απολύτως παραπλανητική: Δεν πρόκειται για δημοκρατικό πολίτευμα, αλλά για επικοινωνιακή φάρσα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.   
Γιατί το επισημαίνω; Για να μην έχουμε (πλέον) ψευδαισθήσεις ως προς τη ψήφο μας και τη σημασία της. Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρότι δεν είχε στη διάθεσή του το ισχυρότερο δυναμικό των ελληνικών ΜΜΕ, αποδεικνύεται ικανότερος opinionmaker υπέρ των αποφάσεων του Βερολίνου, σε σχέση με τους δεξιούς, κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς αντιπάλους του – για μα σειρά λόγους που θα αποτελέσουν το θέμα ενός άλλου σημειώματος.
Από τη στιγμή κατά την οποία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ανέκρουσε πρύμναν ως προς την πολιτική διαπραγμάτευση του ελληνικού ζητήματος της ευρωζώνης, αποδεχόμενη τη συνέχιση της ίδιας μεθοδολογίας της τρόικας που εξελίχθηκε σε κουαρτέτο (επί της οποίας μεθοδολογίας εργάστηκαν αόκνως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις των μνημονίων), ουσιαστικά ακύρωσε τον εαυτό της ως αποφασιστικό παράγοντα. Αυτό στη συνέχεια οδήγησε φυσιολογικά στον υπερτονισμό της επικοινωνιακής της διάστασης και στο αντίστοιχο ενδιαφέρον για έλεγχο των ΜΜΕ.
Κοίταξε αναγνώστη μου, αν δεν αποφασίζεις εσύ και επιθυμείς παρόλα αυτά διακαώς να παραμείνεις κυβερνήτης, δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να διαπρέψεις ως επικοινωνιακός παράγοντας. Δεν λέω δημαγωγός, επειδή θα ήμουν χυδαίος. Η επικοινωνία είναι πολύ ευρύτερη υπόθεση. Αν δεν πετύχεις στον ρόλο αυτό, είσαι χαμένος, καθώς δεν θα έχει σημασία για το λαό η ύπαρξή σου, υπό το συγκεκριμένο καθεστώς της τρόικας.
 Κατάλαβες τώρα την πολιτική ουσία της ιλαροτραγωδίας με το δημοψήφισμα του «ΟΧΙ», το οποίο με κουτοπόνηρο τρόπο και σχετικά απλοϊκά - και με τη συμμετοχή και των κομμάτων της αντιπολίτευσης στη φάρσα -  μετατράπηκε δια του τεχνάσματος του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών σε «ΝΑΙ»; Ήταν ένα επικοινωνιακό τεχνούργημα, το οποίο στην πραγματικότητα μετουσίωνε πλήρως τον ΣΥΡΙΖΑ από πολιτικό παράγοντα σε κεντρικό επικοινωνιακό (και μόνον) παράγοντα της ελληνικής κρίσης. Ορόσημο, λοιπόν, το δημοψήφισμα: μετουσίωσε πλήρως ένα κυβερνητικό και κυβερνών κόμμα, με εναλλακτικό-αριστερό μάλιστα προσωπείο, από αποφασιστικό παράγοντα σε αποκλειστικά επικοινωνιακό!  
Αυτό είναι το πολιτικό δράμα της Ελλάδας και θα συνεχιστεί όσο το Βερολίνο αποφασίζει και η Αθήνα απλώς σε…. ψήνει! Στο «ψηστήρι» στη βάση αυτής  της μείζονος ανωμαλίας, την οποία εντοπίζει ακόμη και η Süddeutsche Zeitung (: στο τέλος θα μείνει μια πικρή αλήθεια, ότι η Ελλάδα είναι χώρα που οι άλλοι αποφασίζουν για αυτήν…) εξειδικεύονται πλέον όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα εκτός από το ΚΚΕ και την ΧΑ. Αυτοί είτε υποβαθμίζουν τη σημασία των αποφάσεων στον καπιταλισμό (ΚΚΕ), είτε χυδαιολογούν ρατσιστικά περί γερμανικής κατοχής και μουσουλμανικής διείσδυσης (ΧΑ).    
Καμία κατοχή και καμία διείσδυση ή εισβολή δεν συμβαίνει, άλλο πράγμα γίνεται, πολύ χειρότερο: Το φοβικό και άκρως υποκριτικό ελληνικό πολιτικό σύστημα κατέληξε να πολιτεύεται σαν σπεκουλαδόρος δημοσιογράφος, ενώ ο δημοσιογράφος να λειτουργεί σαν σπεκουλαδόρος πολιτικός, σε μια πολιτική περιοχή όπου θεμέλιο του πολιτεύματος είναι πλέον η τρόικα και κυβερνήτης το Βερολίνο.

Νομίζω πως, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, το μόνον ουσιαστικό αίτημα από ελληνικής πλευράς θα ήταν να ψηφίζουμε καθολικώς οι έλληνες στις γερμανικές γενικές εκλογές. Αυτό το (πολιτικό) δικαίωμα δεν μπορεί κανείς πλέον να μας το αρνηθεί βάσιμα. Αυτό είναι ρεαλισμός -  ρεαλισμός οριεντάλ ασφαλώς, συναφής ως έννοια με τον χορό οριεντάλ (που κάποιοι άλλοι opinion makers του «ενδόσιμου» life-style αποκαλούν βαρβαριστί χορό της κοιλιάς)…  

* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

** το κολάζ είναι της OKTANA
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)