Οι τηλεφωνήτριες απέξω μου έκαναν έντονα νοήματα. «Τι συμβαίνει», ρώτησα, εκείνο το Σάββατο στο ραδιόφωνο, όταν υποστήριζα σε μια αναλυτική προσέγγιση με προσκεκλημένους έλληνες διπλωμάτες πως το «Νόβα Μακεντόνια» των Βανς και Οουεν ήταν μια καλή λύση για να συμφωνήσουν στον ΟΗΕ η ελληνική κυβέρνηση με εκείνη του Γκλιγκόροφ, η οποία τόσο ανάγκη φαινόταν να έχει εκείνη τη στιγμή να κλείσει γρήγορα το ζήτημα του ονόματος και να δομήσει στενές σχέσεις με την Ελλάδα.
«Αν δεν σταματήσεις αυτή την εκπομπή, απειλούν πως θα έρθουν να μας τα σπάσουν… ορίστε διάβασε τα μηνύματα, έχουν σπάσει τα τηλέφωνα από αγανακτισμένους ακροατές», μου είπε θορυβημένη μια από τις δύο συναδέλφους στο τηλεφωνικό κέντρο. Δεν σταμάτησα, ούτε εγώ, ούτε οι Άλλοι, όλοι εκείνοι που στο πλαίσιο μιας διεστραμμένης - σύμφωνα με το κριτήριό μου – πολιτικάντικης και εθνοψυχωτικής στάσης, παρακινούσαν τον ελληνικό λαό σε ένα εθνικιστικό παραλήρημα δίχως πολιτικό έρμα και εθνική στρατηγική, ως προς τη νέα περίοδο που ανέτειλε στα Βαλκάνια.
Κάποιοι φιλελεύθεροι και μερικοί αριστεροί πολιτικοί μού έλεγαν πως έχω δίκιο και πως πρέπει να υποστηρίξουμε αυτή την προσπάθεια, αλλά δημοσίως τα «μάσαγαν». Φίλος δημοσιογράφος, ο οποίος χθες τα έβαλε από τηλεοράσεως με τον Μουζάλα για το γλωσσικό του ολίσθημα, αποκαλώντας τη FYROM με το όνομα που την αποκαλεί πλέον όλος ο κόσμος, «Μακεδονία», μού έλεγε τότε: «Τι σε έχει πιάσει με το όνομα, μη λες ονόματα που προσβάλουν το λαϊκό αίσθημα. Κοίτα τι γίνεται στη Θεσσαλονίκη»! «Μα, είναι υποκρισία και μεγάλο πολιτικό σφάλμα», αντέτασσα. «Σύντομα, με αυτή τη λογική θα μπλέξουμε στη βαλκανική σαλάτα και τότε του “Αλεξάνδρου η χώρα” θα καταντήσει πόρνη στα μάτια της οικουμένης. Για άλλη μια φορά στην περιοχή όπου, όπως ευφυώς έλεγε ο Τσόρτσιλ, παράγεται ιστορία που δεν μπορεί να καταναλωθεί από τους ίδιους τους παραγωγούς της, η Ελλάδα θα εγκλωβιστεί από τα γεγονότα, αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία να ορίσει αυτή το νέο μεταδιπολικό, ευρωπαϊκό γίγνεσθαι στην περιοχή», υποστήριζα.
Έτσι σκεφτόμουν και τα έλεγα, πιστεύοντας πως άλλο πράγμα είναι να λες πως «η Μακεδονία είναι η ψυχή» της πολιτικής κοινότητας του ελληνικού κράτους και άλλο πως «η Μακεδονία είναι ελληνική». Το πρώτο δομεί εθνική ταυτότητα, ενώ το δεύτερο αποδομεί αυτή την ίδια τη ταυτότητα, μια και η ταυτότητα δεν είναι αυτό που εσύ εμφανίζεις, αλλά αυτό που σχηματίζεται από την αλληλόδραση /αλληλεπίδραση με τον Άλλον. Και η ελληνική ταυτότητα αποδομήθηκε διεθνώς, εξαιτίας αυτής της προβληματικής, άκρως υποκριτικής στάσης της ηγεσίας της σε ό, τι αφορά στην ονομασία του νέου, όμορου κράτους στα βόρεια σύνορά της. Η Ελλάδα εμφανιζόταν με ένα εθνικιστικό Υπερεγώ, το οποίο κανείς δεν είχε λόγο να σεβαστεί, αλλά όλοι είχαν κάποιο λόγο να το χρησιμοποιήσουν για να δρομολογήσουν εξελίξεις, μιας νέας πολιτικοοικονομικής διείσδυσης και επιρροής στη Βαλκανική. Η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ με κατέλαβε, διότι ήθελε να καταλάβει, πολλοί άλλοι, ωστόσο, που χρησιμοποιούν την «ιστορία» αποκλειστικά για να παράγουν λαϊκισμό, δεν κατάλαβαν τί διέπραξαν τότε, όπως δεν καταλαβαίνουν σήμερα τί μαλακία διαπράττουν, «σηκώνοντας» και δίνοντας έκταση στην μη-πολιτικώς ορθή αναφορά του Μουζάλα στην FYROM!
Άκου, ΠΓΔΜ , FYROM!!! Πώς είναι δυνατόν η αυταπάτη να έχει τη μορφή της απόλυτης παραδοξότητας; Αυτό μας εξοβέλισε από τον πυρήνα των ευρωπαϊκών εξελίξεων, αυτό ως γενική κουλτούρα μας κάνει άνοστο στοιχείο της βαλκανικής σαλάτας… το αυταπατώμενο - απολιτικό στην ουσία - έως ψυχώσεως εθνικιστικό Υπερεγώ! Θα μας καταναλώσει η νέα ιστορία των Βαλκανίων με αυτά τα μυαλά, αλλά πού μυαλό, πού στρατηγική στην πολιτική μας, πού αξιοπρέπεια!
Στην Ειδομένη ξεκίνησε να γράφεται ένα νέο κεφάλαιο στη μεταμοντέρνα Ευρώπη, αλλά Εσύ κοιτάζεις την πολιτικώς εσφαλμένη γλώσσα του υπουργού Μουζάλα! Μάλλον θα χρειαστεί τελικά ο στρατός, όπως πάμε! Για άλλο λόγο από αυτόν που ο επικίνδυνος πλέον Π. Καμμένος εμφανίζεται έτοιμος να εμπλέξει τον στρατό - λαμβάνοντας την εξωφρενική πρωτοβουλία να καλέσει τους αρχηγούς των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων για να τους ενημερώσει για τις πολιτικές εξελίξεις! Δεν είναι καλά ο άνθρωπος, δεν μπορεί να στέκει καλά! Στην Ειδομένη, παράλληλα με το Α. Αιγαίο έχει διαμορφωθεί ένα «συγκρουσιακό θέατρο» με επίκεντρο ασφαλώς τους πρόσφυγες, το οποίο αν δεν εκτονωθεί αμέσως, είναι πιθανόν να οδηγήσει σε στρατιωτικού χαρακτήρα εμπλοκή της Ελλάδας με γειτονικές χώρες. Αιφνίδια, αλλά όχι αιφνιδιαστικά, για όσους ασχολούνται επαγγελματικά με τις διενέξεις στην περιοχή. Ως προς αυτό θέλω να είμαι σαφής.
Μέχρι και ο φιλόδοξος Πούτιν, φρόντισε να απεγκλωβιστεί από την επερχόμενη διεθνή κρίση με πρόσχημα το προσφυγικό, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα - αντικειμενικά πλέον - δεν μπορεί, με τον Αλέξη Τσίπρα να «έχει χάσει πλέον καί τα αυγά καί τα καλάθια»! Το είδε λάθος, από την αρχή! Όλα τα είδε λάθος και πλέον ας ετοιμαστούμε για μάχη σε πολλά μέτωπα, με ή χωρίς τον Τσίπρα στη θέση του πρωθυπουργού! Από σήμερα θα περιορίσω τη κριτική μου, μια και όταν η πατρίδα σου κινδυνεύει πραγματικά ως διεθνής πολιτική οντότητα, δεν έχει σημασία πού βρίσκεται το δίκιο και πού το άδικο! Τότε, δυστυχώς, από πολίτης και κοσμοπολίτης μετατρέπεσαι σε απλό στρατιώτη, ο οποίος δεν είναι σε θέση να εξετάσει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο … αν διακρίνεσαι από συναισθηματική ευφυΐα και διατηρείς ακέραιο το πατριωτικό σου φιλότιμο. Δεν είναι κακά πράγματα αυτά και δεν τα βρίσκω καθόλου συντηρητικά, όπως δεν τα έβρισκαν οι Καρλ Κράους και Τζορτζ Όργουελ!
Θα μπω, λοιπόν, από σήμερα στον πόλεμο, επιμένοντας, ωστόσο, να λέω ονόματα, επειδή δεν άφησαν οι «απ’-έξω» και οι «από-μέσα» κανένα περιθώριο στην ειρήνη. Σχηματίζοντας αριθμούς δεν θα αποφύγεις τα ονόματα, μια και είναι τα ονόματα και όχι οι αριθμοί που κατασκευάζουν τις τάξεις των πραγμάτων τόσο στη καθημερινή ζωή, όσο και στη διεθνή και στην εσωτερική πολιτική σκηνή…
* Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
