Articles by "Στάμκος"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Στάμκος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΑΤΡΙΚΟ ΦΑΚΕΛΟ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΈΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ, ΚΥΡΙΩΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΑ, ΓΡΆΦΤΗΚΑΝ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΤΗΚΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ. ΚΥΡΙΑ ΠΗΓΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ, ΔΡ. THEODOR MORELL, ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΥΓΙΗ ΚΑΙ ΣΕ “ΦΟΡΜΑ” ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥ Γ’ ΡΑΪΧ. ΕΚΕΙΝΟ ΠΑΝΤΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΓΝΩΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ Ο ΧΙΤΛΕΡ, ΠΕΡΑΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ ΚΑΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΕΣ ΟΥΣΙΕΣ ΠΟΥ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ. ΗΤΑΝ ΤΑ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΞΕΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ, Η ΠΑΡΑΝΟΪΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΤΕΤΟΙΩΝ ΟΥΣΙΩΝ;
Hitler 1
Γράφει ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com)
Ήταν άραγε κι ο Αδόλφος Χίτλερ χρήστης ψυχοτρόπων ουσιών ή ακόμη ένας εξαρτημένος ναρκομανής; Για τις σχέσεις του αρχηγού του Γ’ Ράιχ με τις ψυχοτρόπες ουσίες έχουν γραφτεί πολλά. Το θέμα απασχόλησε μάλιστα και σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο “Ο Υπόγειος Κόσμος των Ναζί” του National Geographic, όπου παρουσιάστηκαν μια σειρά από μαρτυρίες και ντοκουμέντα πάνω στη σχέση του Φύρερ με τα ναρκωτικά.
Ως γνωστόν ο Χίτλερ ήταν ένας φανατικός αντικαπνιστής, αντιαλκοολικός, χορτοφάγος,αλλά αυτό, όπως φαίνεται, δεν τον εμπόδιζε αρχικά να δοκιμάζει και στη συνέχεια να κάνει συστηματική χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών. Ο Βρετανός συγγραφέας και ερευνητής Τρέβορ Ράβενσκροφτ στο βιβλίο του Spear of Destiny (Λόγχη του Πεπρωμένου) ισχυρίζεται πως ο Χίτλερ, όταν ήταν ακόμη νεαρός και επίδοξος ζωγράφος στη Βιέννη, είχε τα πρώτα οράματα του “πεπρωμένου” του με τη χρήση της μεσκαλίνης. Το ισχυρό αυτό παραισθησιογόνο (που προέρχεται από κάκτο) το είχε φέρει από το Μεξικό στη Βιέννη ο παλαιοβιβλιωπόλης Έρνστ Πρέζτκε και το χρησιμοποιούσε μαζί μ΄ ένα μικρό κύκλο αποκρυφιστών σε διάφορες τελετές μύησης. Σύμφωνα με τον ίδιο ο νεαρός Χίτλερ πρέπει να έκανε χρήση της μεσκαλίνης τουλάχιστον μία φορά σε δάσος γύρω από τη Βιέννη κι αυτό ήταν μία από τις εμπειρίες που του άλλαξε τη ζωή και την κοσμοθέαση.
Hitler 2
ΜΕ ΤΙ “ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΝ” Ο ΧΙΤΛΕΡ;
Όταν αργότερα ο Χίτλερ δημιούργησε το Ναζιστικό Κόμμα κι ασχολήθηκε με την πολιτική χρειαζόταν επιπλέον ενέργεια για να εξαπολύει τους πύρινους λόγους του και να ξεσηκώνει τα πλήθη των απογοητευμένων από την ήττα και την οικονομική κρίση Γερμανών. Ο τεμπέλης από τη φύση του Χίτλερ, έπρεπε λοιπόν να έχει συνεχώς τις “μπαταρίες του γεμάτες”, ειδικά όταν η Γερμανία είχε μπει στον πόλεμο. Δεν χρησιμοποιούσε γι’ αυτό μόνον βιταμίνες, “ενεργειακά ποτά”, και “σπέρμα ταύρου”, όπως ισχυρίζονταν ορισμένοι ερευνητές, αλλά και διάφορα κοκτέιλ από ψυχοτρόπες ουσίες. Συχνά μάλιστα λάμβανε δόσεις με περισσότερες από 80 διαφορετικές ουσίες ημερησίως! Εισέπνεε μάλιστα κάποιες φορές και σκόνη κοκαϊνης ή έβαζε οφθαλμικές σταγόνες εμποτισμένες κατά 10% με κοκαΐνη για να “ανακουφιστεί” από διάφορες ενοχλήσεις.
Από το 1942 ο προσωπικός γιατρός του Χίτλερ, Δρ. Theodor Morell, παραδέχθηκε πως χορηγούσε σε καθημερινή βάση στον αρχηγό του Γ’ Ράιχ δόσεις μεθαμφεταμίνης σε συνδυασμό με βιταμίνες κ.α. -ένα κοκτέιλ που το αποκαλούσε χαριτολογώντας ως “Vitasomething”, ώστε ο Φύρερ να μην κουράζεται και να έχει επάρκεια ενέργειας. Ανάμεσα στ’ άλλα ο Δρ. Morell χορηγούσε στον Χίτλερ κι ένα παρασκεύασμα που ονομάζεται “Testoviron”, δηλαδή ένα είδος τεστοστερόνης, που συνήθως ο Χίτλερ λάμβανε προτού περάσει μια νύχτα με την ερωμένη του Έβα Μπράουν.
Hitler 3
Ο Χίτλερ, ειδικά προς τα τελευταία χρόνια του πολέμου όταν η ήττα φαινόταν όλο και πιο αναπόφευκτη, προσπαθούσε να “ανεβάσει” την ψυχική του διάθεση -όντας “διπολικός”- και φυσικά την ενεργητικότητα του, με κοκτέιλ διεγερτικών που του χορηγούσε ο προσωπικός του γιατρός. Λέγεται μάλιστα πως πολλά από τα συμπτώματα της μυστηριώδους “ασθένειας του Χίτλερ”, που κάποιοι γιατροί υποστήριζαν πως έπασχε από Πάρκινσον, οφείλονταν στην ουσία από τις παρενέργειες και τις επιπλοκές της εξάρτησής του από τα ναρκωτικά, όπως π.χ. το τρέμουλο των χεριών, τα αλλοπρόσαλλα παραληρήματα του κ.α. Για κάποιους μάλιστα η μεταμόρφωση του Χίτλερ κατά τη δεκαετία του 1930 από έναν εξουσιοφρενή εγωμανή σε ψυχρό μαζικό δολοφόνο αλλά και των λανθασμένων στρατηγικών επιλογών του, οφείλονταν εν μέρει στην απώλεια της αίσθησης της πραγματικότητας λόγω της κατάχρησης των ψυχοτρόπων ουσιών.
6. Hitler Narkomanis
Ο “ΥΠΝΩΤΙΣΤΗΣ” ΧΙΤΛΕΡ
Μήπως όμως κι από την άλλη η “χαρισματική” προσωπικότητα του Χίτλερ και το γεγονός πως “μάγευε” τα πλήθη με τους φλογερούς του λόγους οφείλονταν στη διέγερση που είχε από τις ψυχοτρόπες ουσίες; Μιλώντας σ’ έναν ψυχολόγο των φυλακών, εν αναμονή της δίκης του στη Νυρεμβέργη, ο πρώην Γενικός Διοικητής της κατεχόμενης Πολωνίας Χανς Φρανκ (1900-1946) περιγράφει την “υπνωτιστική” επίδραση του Χίτλερ στις μάζες, λέγοντας: “Δυσκολεύομαι να με καταλάβω. Πρέπει να υπάρχει κάτι το θεμελιωδώς κακό σε μένα, σε όλους τους ανθρώπους. Μαζική ύπνωση; Ο Χίτλερ καλλιέργησε αυτό το κακό. Όταν τον είδα να μιλά σ’ αυτή την ταινία που έδειξε το δικαστήριο, για μια στιγμή ένιωσα το ίδιο. Φαίνεται αστείο. Κάθεται ο ένας στο δικαστήριο γεμάτος συναισθήματα ενοχής και ντροπής και τότε εμφανίζεται ο Χίτλερ στην οθόνη και νιώθει πως θέλει ν’ απλώσει το χέρι και να τον αγγίξει… Δεν είναι κάποιο διάβολος με κέρατα στο κεφάλι και διχαλωτή ουρά που έρχεται σ’ εμάς. Εμφανίζεται μ’ ένα μαγευτικό χαμόγελο, προκαλώντας ιδεαλιστικά συναισθήματα, κερδίζοντας έτσι την πίστη μας σ’ αυτόν. Δεν μπορούμε να πούμε πως ο Χίτλερ εκβίαζε τον γερμανικό λαό. Μας αποπλάνησε όλους”.
Σε τελική ανάλυση το γεγονός πως χάθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν οφείλονταν στο ότι ο Χίτλερ ήταν άρρωστος ή τοξικομανής, αλλά επειδή οι περισσότεροι Γερμανοί ακολούθησαν πιστά τις ανθρωποθυσιαστικές αποφάσεις του. Ο Χίτλερ πάντα ήξερε τι έκανε. Δεν μπορούμε όμως να πούμε το ίδιο και για τον γερμανικό λαό.
1. PERVITIN WWII
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
Fabienne Hurst, WWII Drug: The German Granddaddy of Crystal Meth, Der Spiegel, 30.5.2013 # Andreas Ulrich, The Nazi Death Machine: Hitler’s Drugged Soldiers, Der Spiegel,6.05.2005 # Steve Robson: Nazis on narcotics: How Hitler’s henchmen stayed alert during war by taking CRYSTAL METH, Dailymail, 1.06.2013 # Hitler the drug addict: How he used a cocktail of drugs including cocaine to make him a ‘Nazi superman’, Dailymail, 24.8.2013 # A Brief History of Methamphetamine: Methamphetamine Prevention in Vermont Government of Vermont. Retrieved 29.12012. # Colin A. Ross, Οι Γιατροί της CIA, Λιβάνης 2011
# Γιώργος Στάμκος, Mind Control: O Πόλεμος για τον Έλεγχο του Νου, Άγνωστο 2005 # Harry Shapiro, Drugs: Ένας Πλήρης Οδηγός για τις Νόμιμες και Παράνομες Ουσίες, ΚΕΘΕΑ 2009 # Ψυχεδέλεια και Ψυχότροπα (ειδική έκδοση), εκδ. Άγνωστο 2009 # Ravenscroft, Travor, Η Απόκρυφη Ιστορία του Ναζισμού, Αρχέτυπο 2001# Κάισλερ Άρθουρ, Ο Κομισάριος και ο Γιόγκι, Γαλαξίας, 1962 # Lee M. and Shlain B. Acid Dreams: The CIA, LSD and the Sixties Rebellion, Grove Press, 1986 # Gordon Thomas, Journey into Madness: Τhe True Story of Secret CIA Mind Control and Medical Abuse, Bantam Books, USA, 1989 # Stephen Snelders and Toine Pieters, Social History of Medicine, Oxford University Press, 19.02.2011
MIND CONTROL
“Ας σταματήσουμε να μιλάμε για καπιταλισμό και σοσιαλισμό. Ας μιλήσουμε απλώς για το πώς θα χρησιμοποιήσουμε τον απίστευτο πλούτο της γης προς όφελος των ανθρώπων. Δώστε στους ανθρώπους αυτά που χρειάζονται: φαγητό, φάρμακα, καθαρό αέρα, πόσιμο νερό, δένδρα και γρασίδι, ευχάριστα σπίτια να μένουν, μερικές ώρες δουλειάς, μερικές ώρες ελεύθερες. Μη ρωτάτε ποιος το αξίζει. Όλοι οι άνθρωποι το αξίζουν”.
Howard Zinn, Marx in Soho

Toυ Γιώργου Στάμκου (stamkos@post.com)
Ένας αλλιώτικος κόσμος έρχεται. Από τη μια έχουμε την καταστροφική επέλαση του τουρμποκαπιταλισμού, που λεηλατει τον πλανήτη μας, εξαντλεί φυσικούς πόρους, εξαθλιώνει λαούς, αποσταθεροποιεί ευαίσθητες οικολογικές ισορροπίες, επιβάλλει συγκεκριμένα καταναλωτικά πρότυπα συμπεριφοράς και μας οδηγούν σ’ έναν πλανήτη-κάτεργο. Μαζί με την επέλαση του τουρμποκαπιταλισμού μας επιτίθεται και το alter ego του, που δεν είναι άλλο από τη θεοκρατία, την τρομοκρατία και τον εθνικισμό, που μπροστά στην απειλή του ζοφερού παρόντος μας προτείνουν την οπισθοχώρηση προς ένα νέο σκοτεινό Μεσαίωνα.
Στον αντίποδα τους έχουμε τα μαζικά κινήματα της αντίστασης, που αγωνίζονται κατά της τουρμποκαπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, του θρησκευτικού φανατισμού και του μισαλλόδοξου εθνικισμού. Έχουμε τις διάφορες οικολογικές και αντικαταναλωτικές ομάδες, τις καλώς εννοούμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, τους πολιτικούς και κοινωνικούς ακτιβιστές, τα εναλλακτικά Media και τους εναλλακτικούς καλλιτέχνες, το internet και τους ανεξάρτητους bloggers, τους προωθημένους επιστήμονες, τους ανθρωπιστές φιλόσοφους και τους προοδευτικούς διανοούμενους. Όλοι αυτοί προσπαθούν να μας πείσουν πως υπάρχει και εναλλακτική λύση, πως ο κόσμος μας θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος αν, αντί για το κέρδος, τη θεοκρατία και τον φανατισμό, είχε υιοθετήσει ένα πιο ανθρωπιστικό και οικολογικό μοντέλο. Προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν πρέπει να μετατραπούμε σε αρπακτικά, να λεηλατούμε ότι ανήκει σε όλα τα ζωντανά πλάσματα του πλανήτη μας και να καταστρέφουμε τη Γη για το κέρδος των λίγων.
Για την ώρα αυτές οι δύο δυνάμεις συγκρούονται σε πλανητικό επίπεδο και η έκβαση της σύγκρουσης είναι ακόμη αμφίρροπη. Έτσι ο κόσμος μας παρουσιάζει προς το παρόν μια αντιφατική εικόνα σχετικά με το που βαδίζει. Κάποιοι πιστεύουν πως βαδίζει προς το Τέλος του, ενώ κάποιοι άλλοι διαβλέπουν μια πλανητική αναγέννηση που θα μας σώσει από την επαπειλούμενη καταστροφή και θα μας φέρει πιο κοντά προς την Ουτοπία. Προσωπικά ανήκω στη δεύτερη κατηγορία, ίσως επειδή περιλαμβάνω τον εαυτό μου στους μαχόμενους αισιόδοξους, που πιστεύουν πως το ανθρώπινο πνεύμα βρίσκει πάντα τρόπους για να ξεπερνά εμπόδια και «ανυπέρβλητα» προβλήματα. Σε κάθε κακό υπάρχει πάντα και μια θετική πλευρά, αρκεί να έχουμε τη στοιχειώδη νοημοσύνη να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.Το κλειδί σε κάθε περίπτωση είναι η αισιοδοξία, η οποία μετατρέπει την κάθε πρόκληση σε ευκαιρία, ενώ αντίθετα η απαισιοδοξία τη μετατρέπει σε παγίδα. Ας αισιοδοξούμε λοιπόν, ας αγωνιζόμαστε κι ας σκεφτόμαστε για λογαριασμό μας για να μην σκέφτονται οι άλλοι για μας.
Ας συμμετάσχουμε στον ακήρυχτο πόλεμο των ιδεών, που διεξάγεται σε πλανητικό επίπεδο, διασπείροντας ιδέες ανθρωπιστικές, ορθολογικές, οικολογικές και δημιουργικές. Ας εξαπολύσουμε τα δικά μας αντιστασιακά memes, που θα λειτουργήσουν αφυπνιστικά και θα βοηθήσουν τους συνανθρώπους μας να ξεφύγουν από την τοξική αγκαλιά του τουρμποκαπιταλισμού και από την Κουλτούρα των Ζωντανών Νεκρών, που μετατρέπει τους λαούς σε ανεγκέφαλους καταναλωτές… 

«Το Νέο Έτος ξεκινά με ελπίδα, με ευκαιρίες, με τη βεβαιότητα για όμορφα πράγματα, καλές επιχειρηματικές εξελίξεις και μυαλά δίχως σκοτούρες, αν αξιοποιηθεί η ευκαιρία». 
New York Times, 1 Ιανουαρίου 1914


γράφει ο Γιώργος Στάμκος


Στις 28 Ιουνίου του 2014 συμπληρώθηκαν εκατό χρόνια από την ημέρα που ο διάδοχος του θρόνου της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας Φραγκίσκος Φερδινάρδος δολοφονήθηκε στο Σεράγεβο από το νεαρό Σερβοβόσνιο Γκαρβρίλο Πρίνσιπ, μέλους της οργάνωσης “Μλάντα Μπόσνα” (Νέα Βοσνία).
Ο πρίγκιπας διάδοχος της Αυστρίας είχε κάνει το λάθος να προκαλέσει τους Σερβοβόσνιους εθνικιστές με το να επισκεφθεί το κατεχόμενο Σεράγεβο (Η Βοσνία-Ερζεγοβίνη είχε προσαρτηθεί επίσημα στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία το 1908) στις 28 Ιουνίου, Ημέρα του Αγίου Βίτου (Βίντοβνταν), που θεωρείται “ιερή” για τους Σέρβους Ορθόδοξουςκαθώς συνέπιπτε και με τη θλιβερή επέτειο της Μάχης στο Κοσσυφοπέδιο (28 Ιουνίου 1389).
Ήδη το Κόσοβο, η λεγόμενη “Παλιά Σερβία”, είχε απελευθερωθεί από το Σερβικό Στρατό το 1912 κατά την πρώτη φάση των Βαλκανικών Πολέμων. Η Βοσνία όμως, όπου τότε πάνω από το 50% του πληθυσμού της ήταν Σερβοβόσνιοι, ήταν υπό αυστριακή κατοχή και ήταν ο επόμενος της Σερβίας, που παράπαιε ανάμεσα στην ιδέα μιας Μεγάλης Σερβίας ή ενός κοινού κράτους όλων των νοτιοσλαβικών λαών με τη Σερβία στο επίκεντρο (Γιουγκοσλαβία). 
Η δολοφονία στο Σεράγεβο έσυρε τα Βαλκάνια και την Ευρώπη σε μια Μεγάλη Νύχτα, τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στοιχειωμένη από τα φαντάσματα εκατομμυρίων νεκρών. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912-13), που είχαν προηγηθεί, δεν ήταν μόνον ο ανεξέλεγκτος εθνικισμός που εξερράγη σα σκουριασμένη βόμβα απ' την Κόλαση πάνω από τη βαλκανική χερσόνησο. Ήταν κι  ένα είδος περιφερειακών συγκρούσεων των Μεγάλων Δυνάμεων μέσω των “αντιπροσώπων” ή των “μαριονέτων” τους στα Βαλκάνια.
Σχεδόν κανείς όμως δεν περίμενε πως από μία δολοφονία στα Βαλκάνια θα ξεσπούσε ένας γενικευμένος Μεγάλος Πόλεμος στην Ευρώπη που στη συνέχεια θα εξελίσσονταν σε Παγκόσμιο και θα έμενε στην Ιστορία ως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (Α'Π.Π.) με 8,5 εκατομμύρια νεκρούς στα πεδία των μαχών και άλλα 13 εκατομμύρια νεκρούς από τις “παράπλευρες” επιπτώσεις του πολέμου. Αυτός ο πόλεμος ήταν ο πιο δολοφονικός, ο πιο βιομηχανικός, παράλογος, απροσδόκητος και παράδοξος που είχε συμβεί ως τότε και γι' αυτό, αρχικά, καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν ήθελε πραγματικά να τον κηρύξει, θεωρώντας πως δεν είναι αναπόφευκτος. Όταν όμως η αλυσιδωτή αντίδραση των γεγονότων εξώθησαν τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα (Αντάντ και Κεντρικές Δυνάμεις) να κηρύξουν επίσημα τον πόλεμο μεταξύ 1 και 4 Αυγούστου του 1914, οι περισσότεροι πίστευαν πως θα ήταν ένας σύντομος πόλεμος λίγων μηνών, που θα κρατούσε “το πολύ ως τα Χριστούγεννα” και οι επίστρατοι θα επέστρεφαν στη θαλπωρή των σπιτιών τους.
Για τους ανθρώπους της Βικτοριανής Εποχής και της Μπελ Επόκ, στους οποίους η ανάμνηση του τελευταίου Μεγάλου Πολέμου (δηλαδή των Ναπολεόντειων Πολέμων) είχε εξοστρακιστεί από τη μνήμη τους, η ειρήνη θεωρούνταν κατά κάποιο τρόπο δεδομένη, αν και “βαρετή”, ενώ συχνά εξυμνούσαν τον ρομαντισμό των “εκπολιτιστικών” πολεμικών εκστρατειών στις αποικίες. Γι' αυτούς ο Μεγάλος Πόλεμος ήταν κάτι το αδιανόητο και μάλιστα σε μια Ευρώπη όπου επικεφαλής των περισσότερων αυτοκρατοριών και βασιλείων ήταν μέλη και συγγενείς της ίδιας οικογενειακής δυναστείας, αυτής των Σαξ-Κοβούργων.  Για παράδειγμα από δυναστικής απόψεως στη Ρωσία η τσαρίνα ήταν Γερμανίδα και ο Τσάρος εξάδελφος του Κάιζερ. Πράγματι ο Γουλιέλμος Β' της Γερμανίας με τον Τσάρο Νικόλαο Β' ήταν όχι μόνον ξαδέλφια, αλλά είχαν και τακτική φιλική επικοινωνία μεταξύ τους, χρησιμοποιώντας στις επιστολές τους (στα Γερμανικά) οικείες εκφράσεις, υπογράφοντας ως “Βίλι” και “Νίκι”. Ποιος ο λόγος να πολεμήσουν εξοντωτικά ο ένας τον άλλον;
Υπήρχαν όμως κάποιοι νέοι παράγοντες που εισήλθαν στο σκηνικό για να ανατρέψουν τα ως τότε δεδομένα, καθώς πλέον η δύναμη περνούσε όλο και περισσότερο από την παραδοσιακή αριστοκρατία στους “εκπροσώπους του λαού”, πολιτικούς και φιλόδοξους στρατιωτικούς προερχόμενους από τη μεσαία τάξη, αλλά και στα έντυπα μέσα ενημέρωσης που χειραγωγούσαν εθνικιστικά τις μάζες. Υπήρχε και το μοντέλο της μαζικής υποχρεωτικής στρατολόγησης, το οποίο μετά τη Γαλλική Επανάσταση υιοθέτησαν η μία μετά την άλλη όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, που έδωσε τη δυνατότητα στις πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ της Ευρώπης να σχεδιάζουν μακροχρόνιους πολέμους. Υπήρχε και η πραγματικότητα της μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, που εφοδίαζε συνεχώς αυτούς τους τεράστιους στρατούς με πυρομαχικά και κάθε είδους εφόδια ώστε να πολεμούν υπομονετικά και ασταμάτητα. Γι' αυτό κι από τη στιγμή της έναρξής του ο πόλεμος, όχι μόνο δεν μπορούσε να τελειώσει σύντομα όπως αφελώς πίστευαν αρχικά, αλλά εξελίχθηκε σ' έναν τεράστιο τέλμα σε μια βιομηχανοποιημένη πολιορκία, που συνέβαινε για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία.
Τρένα μετέφεραν συνεχώς στρατευμένους άνδρες προς τη γραμμή του μετώπου σα να ήταν αλλαγή βάρδιας εργατών. Και αυτοί οι νεοφερμένοι στρατιώτες ζούσαν μέσα στα λασπωμένα ορύγματα μια μίζερη καθημερινότητα, όπως οι μεταλλωρύχοι, μόνον που μπορούσαν να σκοτωθούν ανά πάσα στιγμή. Ήταν ένας πόλεμος κατασκευών, καθώς τα χαρακώματα ήταν ένα είδος εξόρυξης -προέκταση της καταναγκαστικής εργασίας στρατιωτών, αρκετοί εκ των οποίων ήταν πρώην εξαθλιωμένοι εργάτες ορυχείων- με σκοπό την καταστροφή του εχθρού. Αλλά ήταν ο πρώτος εκβιομηχανοποιημένος πόλεμος καθώς στο επίκεντρό του βρισκόταν πλέον το πυροβολικό. Από το 1914 ως το 1918, μόνον στο Δυτικό Μέτωπο, έπεσαν 1,5 δισεκατομμύρια οβίδες! Περισσότερο κι από τις σφαίρες και τις ξιφολόγχες, το πυροβολικό επέφερε τους περισσότερους θανάτους στρατιωτών και μάλιστα “εξ αποστάσεως”.
Έτσι ο Μεγάλος Πόλεμος κατάντησε σύντομα μια αδιέξοδη πραγματικότητα γεμάτη φρίκη, αίμα, φόβο -άσκοπους ηρωϊσμούς- και θάνατο. Το τέλος του πολέμου και η ταπεινωτική για τη Γερμανία Συνθήκη των Βερσαλιών (28 Ιουνίου του 1919), η οποία ανάμεσα στ' άλλα θα έπρεπε να αποδίδει ετησίως επί 40 χρόνια το 7,5% του ΑΕΠ της ως πολεμική επανόρθωση, ήταν ένα Casus Beli από μόνη της. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι ενοχές και το βάρος της μνήμης των εκατομμυρίων νεκρών βάραινε ασήκωτα στη σκέψη των επιζησάντων Ευρωπαίων, πολύ εκ των οποίων ήταν σακατεμένοι, τυφλωμένοι και ψυχικά τραυματισμένοι από τις εμπειρίες τους στον πόλεμο. Η συνεχής αναφορά σ’ αυτούς τους νεκρούς στην περίοδο του Μεσοπολέμου τους κρατούσε κατά κάποιο τρόπο «ζωντανούς». Σα να ήταν παρόντες στο πολιτικό σκηνικό, ακυρώνοντας την απόλυτη αξία της πλειοψηφίας, η οποία αποτελεί και τη βάση της Δημοκρατίας. Αρκετοί  δημαγωγοί πολιτικοί, κυρίως εθνικιστές και Φασίστες, ισχυρίζονταν πως ερμήνευαν τη βούληση των νεκρών –αυτής της «ουράνιας» πλειοψηφίας– και διακήρυτταν πως είχαν τη νομιμοποίηση (από τους νεκρούς!) να προχωρήσουν σε υπέρβαση, ακόμη και ανατροπή των θεσμών, δηλαδή της Δημοκρατίας, πράγμα που οδήγησε στην εγκαθίδρυση των ολοκληρωτικών φασιστικών καθεστώτων.
Οι συνεχείς αναφορές στους πεσόντες νεκρούς έφερε λοιπόν τη μεταφυσική στις πολιτικές αντιλήψεις των Ευρωπαίων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι την ίδια περίοδο οι νεκροί του πολέμου –ανήσυχοι και επικριτικοί– έγιναν αγαπημένο θέμα στην τέχνη του Μεσοπολέμου. Οι τελετές για τους «υπέρ πατρίδος πεσόντες» και οι «Άγνωστοι Στρατιώτες» έγιναν σημεία αναφοράς, ως ένας τελετουργικός μηχανισμός ξεπλύματος των ενοχών για το γεγονός ότι τόσα εκατομμύρια άνθρωποι θυσιάστηκαν άσκοπα. Η ιδέα της απόδοσης τιμών στα λείψανα των πεσόντων νεκρών, σε συνδυασμό με μακάβριες τελετουργίες, βρήκε την έκφραση της στον ιδιάζοντα «μυστικισμό του αίματος» της ναζιστικής ιδεολογίας. Άλλωστε και ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ, που πριν ήταν ένας αποτυχημένος “Τίποτας της Βιέννης”, απέκτησε με την εθελοντική του στρατολόγηση στο Γερμανικό Στρατό και τη συμμετοχή του στο Δυτικό Μέτωπο μια αίσθηση ότι ανήκει κάπου, μια αίσθηση συντροφικότητας και “ανώτερου σκοπού”. Ο ίδιος επικαλούταν συχνά στους πολιτικούς του λόγους τόσο τις εμπειρίες του από τον πόλεμο, όσο και τους αδικοχαμένους πεσόντες νεκρούς στρατιώτες, που υποτίθεται πως “προδόθηκαν” εκ των έσω. Σύμφωνα με τον Βρετανό ιστορικό Ian Kershaw “τον Χίτλερ τον δημιούργησε ο πόλεμος και οι συνέπειες του”. Χωρίς τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο δε θα υπήρχε πολιτική καριέρα για δημαγωγούς τύπου Χίτλερ, ούτε και θα εμφανίζονταν τόσο μαζικά τα φασιστικά και τα ναζιστικά μορφώματα, που δημιουργήθηκαν μέσα από την οικονομική και κοινωνική αποσύνθεση της μεταπολεμικής περιόδου.
Ορισμένοι ιστορικοί τέλος υποστηρίζουν πως ο 20ος αιώνας στην Ευρώπη ξεκίνησε ουσιαστικά το 1914 με την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και τελείωσε το 1999 με τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία; κράτησε δηλαδή μόνον 85 χρόνια. Ουσιαστικά δεν υπήρξε Α' και Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά ένας Ανολοκλήρωτος Πόλεμος που εξελίχθηκε σε δύο φάσεις με μια ενδιάμεση “ανακωχή” διάρκειας 21 ετών (1918-1939). Ακόμη και ο λεγόμενος Ψυχρός Πόλεμος (1945-1991) ήταν ένα έμμεσο αποτέλεσμα των επιπτώσεων αυτού του Μεγάλου Ανολοκλήρωτου Πολέμου, ο οποίος και τελείωσε πάλι στα Βαλκάνια, απ' όπου ξεκίνησε το 1914, με τους Γιουγκοσλαβικούς Πολέμους της δεκαετίας του 1990 και τελικά τον παραδειγματικό -και πάλι- βομβαρδισμό της Σερβίας. Γι' αυτό θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου, από την ασφαλή χρονική απόσταση που πλέον βρισκόμαστε, να γραφτεί από μία ομάδα ανοικτόμυαλων ιστορικών ένα έργο με τίτλο “Ο Ανολοκλήρωτος Πόλεμος: Ευρώπη 1914-1999”, που θα περιγράφει τα ιστορικά γεγονότα αυτής της περιόδου ως εκφάνσεις του ίδιου γεγονότος, που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία στο Σεράγεβο στις 28 Ιουνίου του 1914.

Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com)

πηγή
«Πόσο υπέροχο είναι ότι χρειάζεται μια μόλις στιγμή 
για να ξεκινήσει κάποιος ν’ αλλάξει τον κόσμο». 
Άννα Φρανκ

Του Γιώργου Στάμκου (stamkos@post.com)
Ζούμε σ’ ένα Σύμπαν που αλλάζει διαρκώς. Η Φύση που μας περιβάλλει υπόκειται σε συνεχή αλλαγή. Η ζωή εμφανίστηκε και εξελίχθηκε μέσα σ’ ένα περιβάλλον συνεχόμενων αλλαγών. Το δώρο της νοημοσύνης, με το οποίο είμαστε προικισμένοι, δεν είναι παρά η απάντηση της εξέλιξης στο απρόβλεπτο, στις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες του περιβάλλοντος μας. Το ανθρώπινο είδος επιβίωσε κι εξελίχθηκε, επειδή μπορούσε να προσαρμόζεται συνεχώς και πετυχημένα στις κλιματολογικές μεταβολές. Η επιτυχία μας βασίζεται στην προσαρμογή στις αλλαγές.
 Γιατί παρ’ όλα αυτά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που απορρίπτουν τη φυσική αρχή της εξέλιξης και θέλουν να κλειστούν στη δήθεν ήσυχη «κοιλάδα των παραδόσεων», εθελοτυφλώντας μπροστά σ’ αυτό που έρχεται; Γιατί γίνονται συντηρητικοί, αρνούνται ν’ αλλάξουν κι επιμένουν σε πρακτικές και ιδέες που έχουν ήδη ξεπεραστεί από τις νέες συνθήκες; Υπόψιν ο συντηρητισμός δεν πρέπει να συγχέεται με την αυτοσυντήρηση, που είναι ένα ένστικτο το οποίο μοιράζονται όλες οι μορφές ζωής. Ο συντηρητισμός είναι μια στάση ζωής, που βασίζεται μεν στην αρχή της «εξοικονόμησης της ενέργειας», αλλά επεκτείνεται στις ανθρώπινες κοινωνίες, σε μια ιδεολογική και πνευματική αρτηριοσκλήρυνση, σε μια απώλεια της ελαστικότητας.
 Οι περισσότεροι γύρω μας φαίνεται πως έχουν συνθηκολογήσει με τη συντηρητική κοινωνία κι έχουν παραιτηθεί από την ιδέα της αλλαγής του εαυτού τους και του κόσμου. Γιατί όμως; Καταρχάς αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά. Η ανθρώπινη Ιστορία είναι γεμάτη με περιόδους, όπου ο συντηρητισμός κυριαρχούσε και οι κοινωνίες πάγωναν κι ακινητοποιούνταν. Μια τέτοια περίοδος ήταν ο Μεσαίωνας.Αντίθετα ήταν σπάνιες οι περίοδοι των μεγάλων αλλαγών, που οφείλονταν στην δυναμική ενεργοποίηση των «δημιουργικών μειονοτήτων» (φιλόσοφοι, καλλιτέχνες, επιστήμονες, ιδεολόγοι κ.α.), που προκαλούσαν μια αλυσιδωτή αντίδραση αλλαγών και κατ’ επέκταση στην κατάρρευση της παλαιάς τάξης πραγμάτων. Τέτοια περίοδος ήταν ο Διαφωτισμός και η Γαλλική Επανάσταση. Σήμερα, πιστεύω, πως διανύουμε το τελευταίο στάδιο μιας πολύχρονης περιόδου κυριαρχίας του λεγόμενου νεοσυντηρητισμού στις Δυτικές κοινωνίες και είμαστε στα πρόθυρα ενεργοποίησης μιας μεγάλης αλυσίδας αλλαγών που θα μεταμορφώσουν τον κόσμο μας. Είμαστε στα πρόθυρα ενός νέου πολιτισμικού Paradigm Shift.
Protogenes pleonasma
Παρ’ όλα αυτά ο συντηρητισμός επιμένει. Επιμένει γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι αδυνατούν από μόνοι τους να διαχειριστούν τους φόβους τους και ευχαρίστως παραχωρούν αυτή την άχαρη διαδικασία στους επιτήδειους του είδους (εθνολαϊκιστές πολιτικούς, φανατικούς ιεροκήρυκες, διαφημιστές, ψυχίατρους, σκοτεινούς ιδεολόγους κ.α.). Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως στον πυρήνα του συντηρητικού μυαλού βρίσκεται ο φόβος: «Ο φόβος του εγκλήματος. Ο φόβος των εχθρών. Ο φόβος της αλλαγής. Ο φόβος των ανθρώπων που δεν τους μοιάζουν. Και, φυσικά, ο φόβος μήπως χάσουν τα χρήματά τους…», όπως λέει και ο Αμερικανός σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ. Ο φόβος του συντηρητικού προέρχεται κυρίως από την άγνοια, μέσα στην οποία ζουν: «Δεν ξέρουν πολλά για τον κόσμο που υπάρχει έξω από τον δικό τους. Δεν έχουν ιδέα πως είναι να είσαι μαύρος ή απελπιστικά φτωχός ή να θέλεις να φιλήσεις κάποιον του φύλου σου. Αυτή η βασική άγνοια τους οδηγεί στην υπερβολική και μόνιμη κατάσταση φόβου που αισθάνονται. Ο φόβος γρήγορα εκδηλώνεται ως μίσος, το οποίο οδηγεί τελικά σ’ ένα πολύ σκοτεινό μέρος…» (Μάικλ Μουρ). Ο πιο ασφαλής τρόπος λοιπόν για να απαλλαγούν οι περισσότεροι άνθρωποι από την αφύσικη κατάσταση του συντηρητισμού είναι να καταπολεμηθεί η άγνοια, που αποτελεί και τον πυρήνα των φόβων τους, οι οποίοι και τους ακινητοποιούν. Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι μια από τις κύριες αποστολές των πνευματικών ανθρώπων –να καταπολεμούν την άγνοια, τις προκαταλήψεις και τον σκοταδισμό. Αν δεν το κάνουν, αν συμβιβαστούν με τη συντηρητική πραγματικότητα που τους περιβάλλει, τότε απλά θα πάψουν να είναι πνευματικοί άνθρωποι. Δεν νοείται διανοούμενος αυτός που είναι συμβιβασμένος και δεν ασκεί κριτική στο Σύστημα. Τόσο απλό είναι.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις αλλαγές. Απλά πρέπει να προσπαθούμε να προσαρμοζόμαστε πετυχημένα σ’ αυτές. Η αλλαγή είναι μέσα στη φύση του σύμπαντος, μέσα στην ουσία της ίδιας της ζωής. Η μη αλλαγή είναι μια κατάσταση που προσιδιάζει με το θάνατο –την τέλεια ακινησία.
Άλλωστε «ο μόνος ανθρώπινος θεσμός που απορρίπτει την αλλαγή είναι το νεκροταφείο…», Χάρολντ Ουίλσον, Βρετανός πρωθυπουργός.

πηγή
"Η ανισορροπία μεταξύ πλούσιων και φτωχών είναι η παλιότερη 

και η πιο θανατηφόρα ασθένεια σε όλες τις δημοκρατίες"
Πλούταρχος

του Γιώργου Στάμκου *
Ανέκδοτο με δυο λέξεις κινδυνεύει να καταλήξει το λεγόμενο “πρωτογενές πλεόνασμα” των 2,6 δισεκατομμυρίων ευρώ που συνεχώς διαλαλεί ως “μεγάλη επιτυχία” της η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Πρέπει να τους θυμίζουμε όμως πως κάθε ευρώ που αυτή τη στιγμή υποτίθεται πως περισσεύει στα δημόσια ταμεία προέρχεται από τη φορολογική αποστράγγιση της πραγματικής οικονομίας, από αιματηρές περικοπές μισθών, συντάξεων και δημόσιων δαπανών, από τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, τη μαζική ανεργία, τη καταβαράθρωση της μεσαίας τάξης και τη φτωχοποίηση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού. Όλα αυτά βέβαια βαφτίζονται από το New Speak της κυβέρνησης και της Τρόικα ως “δημοσιονομική εξυγίανση”, “ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας”, “εξορθολογισμός”, “δομικές μεταρρυθμίσεις” κ.α. αδιαφορώντας πλήρως αν θυσιάζονται εκατομμύρια άνθρωποι και μια ολόκληρη κοινωνία στο βωμό της αναμενόμενης ευημερίας των αριθμών.


Ευελπιστώντας σε μια αναιμική έστω ανάπτυξη της τάξεως του +0,6% για το 2014 η κυβέρνηση σακατέβει διαρκώς την ελληνική κοινωνία εκτελώντας ως αυτόματο και χωρίς ουσιαστικές αντιρρήσεις τις εντολές της Τρόϊκας. Κι όλα αυτά χωρίς να έχει κάποιο σοβαρό εθνικό σχέδιο επανεκκίνησης της οικονομίας και ανάπτυξης, κινούμενη απλά με όρους Μνημονίων, προσμένοντας διαρκώς την επόμενη δόση σαν εξαρτημένος τοξικομανής. Όσο για την πολύκλαυστη ανάπτυξη αυτή σίγουρα δε θα έρθει καλλιεργώντας αυταπάτες και με αυθυποβολή. Ειδικά όχι προωθώντας συνθήκες μαζικής καταστροφής της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, που μπορεί να συνοψιστεί σε τρία Α: Ανισότητα, Ανασφάλεια, Ανέχεια.


O ελληνικός λαός βρίσκεται επί 3,5 χρόνια εγκλωβισμένος στο φέρετρο των Μνημονίων, ενώ η σημερινή συγκυβέρνηση του καρφώνει μεθοδικά το καπάκι ώστε να μην μπορέσει ούτε ν' αναπνεύσει. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Αργά ή γρήγορα θα έρθουμε όλοι, ακόμη και οι ολίγοι που είναι για την ώρα βολεμένοι ή αδιάφοροι, ενώπιον του αμείλικτου διλήμματος: επιβίωση του λαού ή επιθυμίες των δανειστών και των αγορών; Πραγματική Δημοκρατία ή νέα Μνημόνια;


Αμφισβήτηση της Δημοκρατίας


Η μακροχρόνια οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι γεγονός πως, εκτός των άλλων, δημιουργεί και μια μαζική αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος. Πολλοί Έλληνες πολίτες βλέποντας τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τους να αποτελούν στην ουσία μαριονέτες της Τρόικας, δηλαδή να είναι αναγκασμένες να εκτελούν τις εντολές των δανειστών της χώρας, αρχίζουν να αμφιβάλλουν ακόμη και για την ίδια την αξία της Δημοκρατίας, για την οποία αγωνίστηκε κι έχυσε αίμα η λεγόμενη “Γενιά του Πολυτεχνείου”. Τι νόημα έχει, υποστηρίζουν, να ψηφίζεις ένα πολιτικό κόμμα και να εκλέγεις μια κυβέρνηση, όταν αυτή δεν είναι πλέον ανεξάρτητη και, αντί να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού και των πολιτών που την εξέλεξαν, αυτή υπακούει πρωτίστως στις εντολές κι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων δανειστών; Τι νόημα έχει η Δημοκρατία, όταν αυτή είναι υποταγμένη στους δανειστές και στις αγορές και δεν παρέχει στους πολίτες το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή διαβίωση, ταπεινώνοντας κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας; Αυτού του είδους η αμφισβήτηση και αγανάκτηση ήταν που έστρεψε, ως αντίδραση, ένα τμήμα των ψηφοφόρων της παραδοσιακής Δεξιάς προς τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, η οποία ενισχύθηκε και οπλίστηκε με αυτοπεποίθηση ώστε να διαπράξει μια σειρά από ρατσιστικά και όχι μόνον εγκλήματα.


Από την άλλη, ένα ακόμη μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, δεν αμφισβητεί την αξία της ίδιας της Δημοκρατίας, αλλά περισσότερο τις ανεπάρκειες της και κατηγορεί το πολιτικό σύστημα για διαφθορά, διαπλοκή, για αδιαφορία προς τη στήριξη των αναξιοπαθούντων, για το γεγονός ότι αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων. Αυτό το, πλειοψηφικό για την ώρα, τμήμα του ελληνικού λαού που στρέφεται προς την Αριστερά και ειδικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί την κυβέρνηση για συρρίκνωση της δημοκρατίας, για νομοθετικές αποφάσεις που παραπέμπουν σε δικτατορία, όπως ήταν το ξαφνικό κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης ΕΡΤ τον περασμένο Ιούνιο, και για πολιτικές που απειλούν, εκτός από την ίδια την επιβίωση του λαού, τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών και των κοινωνικών κατακτήσεων του. Ταυτόχρονα κατηγορεί την Τρόικα ότι μετατρέπει την Ελλάδα σε “αποικία χρέους” και την συγκυβέρνηση Σαμαρά ότι έχει υποταχθεί στους δανειστές, στις αγορές, ενώ άνοιξε το δρόμο στους Νεοναζί. Το βασικό αίτημά τους είναι περισσότερη δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, προτάσσοντας την ανάγκη κατάργησης των Μνημονίων και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, τοποθετώντας με άλλα λόγια τους ανθρώπους και την κοινωνία πάνω από την ευημερία των αριθμών.


Δημοκρατική Χούντα;


Είναι γεγονός πως από τότε που οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι ξένοι εντολείς τους επέβαλαν τα Μνημόνια και την πολιτική της αυστηρής λιτότητας, η πολιτική ζωή της Ελλάδας είναι γεμάτη βία με προβοκάτσιες, συχνά δολοφονικές, τόσο της ακροδεξιάς όσο και της ακροαριστεράς, στις οποίες πιθανόν εμπλέκονται και παρακρατικοί μηχανισμοί που θυμίζουν τα χρόνια της εύθραυστης δημοκρατίας της Δεξιάς κατά την πρώτη μετα-εμφυλιακή περίοδο (1949-1967). Αυτό φυσικά δεν πρόκειται να οδηγήσει σ' ένα νέο εμφύλιο πόλεμο, όπως βλακωδώς υποστηρίζουν ορισμένοι ανιστόρητοι, γιατί η ελληνική δημοκρατία συνεχίζει να είναι βαθιά εδραιωμένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Μπορεί όμως να ωθήσει στη δημιουργία ενός πιο αυστηρού, επιθετικού και κατασταλτικού κράτους που, συμμαχώντας με την αστυνομία και το στρατό, θα έχει μεν μια επίφαση κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, αλλά στην ουσία θα αποτελεί μια “δημοκρατική” χούντα, που θα επιβάλει τη δική της “τάξη και νόμο”, θα συντρίβει τις διαδηλώσεις και τις κοινωνικές αντιδράσεις, θα επιβάλλει το φόβο αλλά και την ψευδαίσθηση της ασφάλειας στην ελληνική κοινωνία. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος της ελληνικής δημοκρατίας: Να εκφυλιστεί δηλαδή, με πρόφαση την κρίση και τις κοινωνικές αναταραχές, σε μια “βελούδινη δικτατορία” με κοινοβουλευτική κάλυψη.


Αναμφίβολα οι πολιτικές που ασκούνται στην Ελλάδα παράγουν συναισθήματα ταπείνωσης και απόγνωσης σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού. Η χώρα λειτούργησε τα τελευταία χρόνια ως “πειραματόζωο” της Ευρώπης, στο οποίο επιβλήθηκαν συνταγές ακραίας λιτότητας και νεοφιλελεύθερής πολιτικής, που οδήγησαν σε δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου που μόνον σε πολεμικές περιόδους έχουν καταγραφεί στην πρόσφατη ιστορία. “Η Ελλάδα ήταν το παιδί για το μαστίγωμα τα τελευταία τέσσερα χρόνια” αναφέρουν οι ΝΥ Times. Πόσο ακόμη θα συνεχίσει να υπομένει αυτό το μαστίγωμα;


Σ' αυτή τη μεσογειακή χώρα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, που ως το 2008 ήταν ανάμεσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, εκατομμύρια άνθρωποι θυσιάστηκαν για την ευημερία των αριθμών και μια κοινωνία έζησε μια τεκτονική υποβίβαση σε μια “low budget” ζωή, που πίστευε πως την είχε αφήσει προ πολλού πίσω της. Αυτή η κατάσταση δεν είναι αποδεκτή από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ειδικά σε σχέση με τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών του για χάρη των δανειστών του. Σαράντα χρόνια μετά την πτώση της Χούντας η Ελλάδα είναι έτοιμη να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της, την οποία οι περισσότεροι Έλληνες την αντιλαμβάνονται ως έναν διαρκή αγώνα για δημοκρατία και ελευθερία. O ελληνικός λαός θα πρέπει και πάλι να δώσει τη μάχη για τη χαμένη δημοκρατική ψυχή της Ευρώπης, αν όχι ολόκληρης της ανθρωπότητας, έχοντας ως σημαία του τα λόγια του μεγάλου Κρητικού συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη: “Δεν ελπίζω τίποτε, δεν φοβάμαι τίποτε, είμαι ελεύθερος”.
* Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ   
πηγή
Του Γ. Στάμκου *

Όταν ο Νορβηγός ακροδεξιός τρομοκράτης Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ, υπεύθυνος για τη δολοφονία δεκάδων αθώων συμπατριωτών του, ανέβασε στο διαδίκτυο το περιβόητο “μανιφέστο” του με τίτλο “2083 – Μία Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας”, ελάχιστοι παρατήρησαν πως ένα από τα ελληνικά κόμματα, τη δράση του οποίου εκθείαζε, ήταν και η “Χρυσή Αυγή”. Τότε, τον Ιούλιο του 2011, η Χρυσή Αυγή ήταν ένα ασήμαντο περιθωριακό κόμμα της ακροδεξιάς που συγκέντρωνε μόλις το 0,3% των ψήφων στην Ελλάδα. Όμως η οικονομική κρίση, η μαζική ανεργία, η φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού και η απαξίωση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος, οδήγησε στην εκλογική εκτίναξη της Χρυσής Αυγής, που έφτασε στο 6,9% στις εκλογές του Ιουνίου του 2012. Το γεγονός αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τα υπόλοιπα ακροδεξιά και νεοναζιστικά κόμματα της Ευρώπης, που είδαν στο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής ένα πετυχημένο παράδειγμα, τη στρατηγική και τις τακτικές του οποίου θα ήθελαν να μιμηθούν στις χώρες τους.

Αντιπροσωπείες με στελέχη νεοναζιστικών κομμάτων της Γερμανίας και ειδικά τηςΒαυαρίας επισκέφτηκαν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο ελληνικό κοινοβούλιο, καλύπτοντας την παρουσία τους λέγοντας πως είναι “ακτιβιστές”. Πριν ένα σχεδόν χρόνο στην Τεργέστη της Ιταλίας ένας 44χρονος ακροδεξιός, ο Αλεσάντρο Γκαρντόσι, ίδρυσε την “Alba Dorata”, που σημαίνει “Χρυσή Αυγή” στα Ιταλικά, ως“ένα παρακλάδι του εξτρεμιστικού ελληνικού κόμματος, που διακρίνεται από ρατσιστική και ομοφοβική ιδεολογία”, σύμφωνα με τον Ιταλό δημοσιογράφο Μάρκο Πάσκουα.

Η αλήθεια είναι πως η Χρυσή Αυγή δεν έχει και μεγάλες ομοιότητες με άλλα ακροδεξιά και εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης, εκτός ίσως από το Ουγγρικό νεοφασιστικό κόμμα Jobbik Magyarországért Mozgalom (Κίνημα για μια Καλύτερη Ουγγαρία) που, εκμεταλλευόμενο κι αυτό την οικονομική κρίση της Ουγγαρίας (που κυριολεκτικά ισοπέδωσε το εκεί σοσιαλιστικό κόμμα) από 2,2% που είχε το 2006, απέσπασε στη συνέχεια το 16,7% των ψήφων και την τρίτη θέση στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές της χώρας (2010). Η στρατηγική, η προπαγάνδα, οι ρατσιστικές επιθέσεις σε Ρομά και μειονότητες, η βία, ο αντισημιτισμός, ο φιλοναζισμός, τα ναζιστικά σύμβολα και η στρατιωτικού τύπου εκπαίδευση των μελών του Jobbik, προσιδιάζουν αρκετά μ' εκείνα της Χρυσής Αυγής, αλλά με τίποτε δε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “αδελφά κόμματα”. Το Jobbik έχει ως όραμα του τη “Μεγάλη Ουγγαρία” πριν από τη Συνθήκη του Τριανόν (1920), όταν απώλεσε το 1/3 των εδαφών της και σχεδόν τρία εκατομμύρια Ούγγροι έγιναν μειονοτικοί πολίτες γειτονικών χωρών. Γι' αυτό και ο εθνικισμός και ο αλυτρωτισμός είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του (βασικό του αίτημα είναι ο αναθεωρητισμός, δηλαδή η αλλαγή των συνόρων), που επισκιάζουν συχνά το φασισμό και το νεοναζισμό του.

Μέλη της Χρυσής Αυγής φέρονται να έχουν στενές σχέσεις με ακροδεξιά κόμματα της Σερβίας, όπως το Obraz, το οποίο τον Ιούνιο του 2012 τέθηκε εκτός νόμου από το συνταγματικό δικαστήριο της Σερβίας με την κατηγορία πως “με τη δράση του παραβιάζει βασικές αρχές του σερβικού συντάγματος που εγγυώνται τα ανθρώπινα και μειονοτικά δικαιώματα, ενώ τα στελέχη του, με τη συμπεριφορά τους, διασπείρουν εθνοτικό και θρησκευτικό μίσος”.(Το 2011 το συνταγματικό δικαστήριο της Σερβίας απαγόρευσε επίσης τη δράση και λειτουργία της ακροδεξιάς, νέοναζιστικής οργάνωσης «Εθνική Φάλαγγα».

Αντίθετα φαίνεται πως δεν υπάρχουν ιδιαίτερες σχέσεις της Χρυσής Αυγής με το βουλγαρικό ακροδεξιό κόμμα ATAKA, που εκτινάχθηκε στις τελευταίες εκλογές στο 7.4%. Θα έλεγε κανείς πως τα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα της Ευρώπης έχουν καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους όσο πιο μακριά βρίσκονται οι χώρες τους ή τουλάχιστον δεν γειτνιάζουν.

Σε ολόκληρη την Ευρώπη τα ακροδεξιά, νεοναζιστικά και ευρωσκεπτικιστικά κόμματα (π.χ η Εναλλακτική για τη Γερμανία/Alternative für Deutschland, που απέσπασε το 4,7% στις τελευταίες γερμανικές εκλογές) γνωρίζουν τα τελευταία χρόνια μια πρωτοφανή εκλογική επιτυχία, εκμεταλλευόμενα την οικονομική κρίση αλλά κι από το γεγονός πως τα περισσότερα φιλοευρωπαϊκά δημοκρατικά κόμματα (κυρίως τα Αριστερά), εμφανίζονται μουδιασμένα από τις εξελίξεις και δεν προσφέρουν άμεσες λύσεις αλλά και ξεκάθαρα οράματα προόδου και ευημερίας στους ευρωπαϊκούς λαούς.

Ο κίνδυνος είναι στις επόμενες ευρωεκλογές αυτά τα αντιευρωπαϊκά κόμματα, αφού ενισχυθούν ακόμη περισσότερο, να συμπτύξουν ένα ανίερο μέτωπο μέσα στην ίδια την Ευρωβουλή (είτε στα πλαίσια της Alliance of European National Movements είτε σε κάποιο άλλο εξτρεμιστικό σχήμα) και να λειτουργήσουν συντονισμένα και διαλυτικά σε κάθε προσπάθεια για περισσότερη ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Η απάντηση σε όλα αυτά είναι φυσικά περισσότερη Δημοκρατία και περισσότερη Ευρώπη. Οι λαοί της Ευρώπης δε χρειάζεται να αλλάξουν αιματοκυλισμένα σύνορα, απλά χρειάζεται να αλλάξουν συμπεριφορές, αποκλείοντας κάθε μορφής βαρβαρότητα από την πολιτική και κοινωνική τους σφαίρα.

* O Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com)