Articles by "Στυλιανού"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Στυλιανού. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

του Paul Kindlon, Réseau International, 24-10-2018
« Η Αμερική δεν είχε μια πολιτική κυβέρνηση από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου». Αυτό μου είπε, ως δημοσιογράφου, ένας άνδρας που είχε υπηρετήσει στην μυστική υπηρεσία στρατού, μετά από χρόνια εντατικής εκμάθησης της ρωσικής γλώσσας στο Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών του Μοντερέυ, στην Καλιφόρνια.
Γι΄αυτούς που δεν είναι ενήμεροι, το Μοντερέυ ήταν το εκπαιδευτικό κέντρο διάπλασης των μελών του προσωπικού των μυστικών υπηρεσιών με μια παιδαγωγική μέθοδο που είχε αναπτύξει ο στρατός των ΗΠΑ. Είχε χρησιμοποιηθεί για την εκπαίδευση μεταφραστών και διερμηνέων όχι μόνο του στρατού αλλά και της CIA.
Η CIA ήταν στην αρχή γνωστή υπό το όνομα Γραφείο Στρατηγικών Υπηρεσιών (OSS) και είχε συσταθεί ως όργανο των αρχηγών των Γενικών Επιτελείων Ενόπλων Δυνάμεων. Αποστολή της ήταν να συλλέγει πληροφορίες και να παράγει προπαγάνδα. Από την αρχή της ύπαρξής της η CIA λειτουργεί με έναν μαύρο (μυστικό και ανεξέλεγκτο) προϋπολογισμό.
Ένα μικρό ποσοστό του επίσημου προϋπολογισμού δαπανών της πηγάζει από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά πρόκειται κατά βάσιν για έναν ανεξάρτητο οργανισμό που δεν υπόκειται σε κανέναν έλεγχο των πραγματικών οικονομικών δοσοληψιών του. Είναι ερμητικά «απρόσιτος».
 Δεν είναι τυχαίο ότι η CIA ιδρύθηκε περίπου ταυτόχρονα με το Πεντάγωνο, όπου σχεδιάζεται και παίζεται η στρατιωτική στρατηγική. Οι δύο οργανισμοί συνδέονται στενά. Αλλά προτού εξετάσουμε  πως λειτουργεί αυτός ο δεσμός, ας επανέλθουμε στην εισαγωγικά παρατιθέμενη δήλωση.
Σύμφωνα με την δήλωση της  πηγής της πληροφορίας μου, στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω, έναν κ. L.G. Leighton, οι ανωτέρων βαθμών Αμερικανοί στρατιωτικοί του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σχεδίαζαν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα για να ανατρέψουν τον δημοκρατικά εκλεγμένο Πρόεδρο και να τον αντικαταστήσουν με μια μόνιμη κυβέρνηση, υπό στρατιωτικό έλεγχο. Ο λόγος που επικαλούντο ως κίνητρο του σχεδίου τους ήταν ότι η πολιτική κυβέρνηση αποτελούνταν από πρόσωπα που αγνοούσαν πως λειτουργεί ο πραγματικός κόσμος και ότι δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη παρά μόνο σε στρατιωτικούς,  που έχουν αποκτήσει στις μάχες τις γνώσεις και την πείρα για την καθοδήγηση και την προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Στο τέλος της γραφής –έλεγαν μεταξύ τους- oι πολιτικοί έμεναν ήσυχοι στα σπίτια τους ενώ εμείς παίζαμε την ζωή μας και κερδίζαμε αυτόν τον πόλεμο». «Το αξίζουμε».
΄Ετσι στήθηκε μια συνωμοσία που επρόκειτο να αλλάξει οριστικά την πορεία της αμερικανικής ιστορίας. Ονομάστηκε «Η Συνωμοσία του Πάλμερ Χάουζ» επειδή το ομώνυμο ξενοδοχείο ήταν ο τόπος των μυστικών συσκέψεων, όπου οι αξιωματικοί  των πιο ανωτέρων βαθμών συνέρχονταν για να σχεδιάσουν και να οργανώσουν την ακριβή εκτέλεση του στρατιωτικού πραξικοπήματος.
΄Εχοντας οσμιστεί αυτά τα παράτολμα και επικίνδυνα τεκταινόμενα, ο ένδοξης φήμης στρατηγός Ομάρ Μπράντλεϋ στάλθηκε από τους αρχηγούς των επιτελείων «για να αντιμετωπίσει αυτήν την κατάσταση». ΄Εφτασε στο Σικάγο και  πήρε ένα ταξί για να πάει κατευθείαν στο ξενοδοχείο Πάλμερ Χάουζ –την ιστορική εστία της συνωμοσίας.
Όταν έφτασε στο ξενοδοχείο, πήγε κατευθείαν  εκεί όπου βρίσκονταν οι συνωμότες και εισόρμησε στο δωμάτιο κραυγάζοντας « τι διάβολο πάτε να κάνετε;» Οι αξιωματικοί του απάντησαν ευθέως: «Να πάρουμε τον έλεγχο της κυβέρνησης, Κύριε.» Στο οποίο, ο στρατηγός Μπράντλεϋ απάντησε: « Είσαστε ένα μάτσο f… ηλιθίων, την κυβέρνηση την ελέγχουμε ήδη!»
Εάν αυτή η ιστορία αληθεύει – και δεν αμφιβάλλω ότι η πηγή μου ήταν 100%  έντιμη- αληθινά εξηγεί πολλά πράγματα για την πολιτική και τους Προέδρους της Αμερικής κατά τα τελευταία 70 χρόνια.
Αυτό σημαίνει ότι από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Πρόεδροι μπορούν να επηρεάσουν την εσωτερική πολιτική, αλλά δεν είναι υπεύθυνοι για τις εξωτερικές μας υποθέσεις. Αυτό ίσως εξηγεί γιατί δολοφονήθηκε ο Πρόεδρος Κένεντι, ένας  ηγέτης που ετοιμαζόταν να διαλύσει την CIA και να αποσύρει τον αμερικανικό στρατό από το Βιετνάμ.
Είναι ίσως επίσης ο λόγος για τον οποίο ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ εξεφώνησε αυτήν την ασυνήθιστη αποχαιρετιστήρια ομιλία του στο τέλος της προεδρικής του θητείας, προειδοποιώντας το έθνος για τους σοβαρούς κινδύνους που αντιπροσώπευε το συγκρότημα συμφερόντων Στρατού-Βιομηχανίας.
Εάν αυτά που μού είπε η πηγή μου ήταν η αλήθεια, αυτό επίσης σημαίνει ότι ο Πρόεδρος Τραμπ δεν ελέγχει την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Και εάν πράγματι συμβαίνει αυτό, οι δηλώσεις του για την αποδέσμευση από εξωτερικές στρατιωτικές υποχρεώσεις δεν σημαίνουν εντελώς τίποτα.
Αυτά σημαίνουν ότι έχουμε όλοι καταστεί όμηροι από μιαν ομάδα ανεξέλεγκτων στρατηγών του Πενταγώνου, οι οποίοι μυστικά σχεδιάζουν  τον προσεχή πόλεμο, περιφρονώντας τους θεσμούς και τις δημοκρατικές αξίες. Και είναι αυτοί πού ελέγχουν την CIA – μιαν άλλη ανέντιμη οργάνωση, που λειτουργεί έξω από κάθε κανόνα Δικαίου.
Πρόκειται για μια τρομακτική προοπτική.

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Σημείωση: Ο μεταφραστής δεν συμμερίζεται την θέση ότι στρατιωτικοί (και όχι σκιώδεις υπέρτερες δυνάμεις) ελέγχουν  την αμερικανική εξωτερική πολιτική, (και o συντάκτης άλλωστε δεν φαίνεται πεπεισμένος), αλλά το αφήγημα περιέχει ενδιαφέροντα  και εν πολλοίς άγνωστα ιστορικά στοιχεία,.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
του Slawomir Sierakowski, Zero Hedge, 24-10-2018

[To ακόλουθο άρθρο φωτίζει την σημασία των σημερινών εκλογών στο γερμανικό κρατίδιο της ΄Εσσης, όπου αναμένεται -σε συνέχεια εκείνων της Βαυαρίας- νέα καταδίκη του κυβερνώντος συνασπισμού, ενίσχυση της δύναμης της αντιπολίτευσης και είσοδος του «λαϊκιστικού» AfD στην Βουλή της ΄Εσσης, την μόνη στην οποία δεν  εκπροσωπείτο μέχρι σήμερα. Το αποτέλεσμα αναμένεται να σφραγίσει το τέλος της βασιλείας  της Μέρκελ και της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη.]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού

Μετά τις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου φάνηκε ξεκάθαρα ότι το κάποτε σταθερό πολιτικό σύστημα της Γερμανίας έχει μπει σε κίνδυνο. Πιο σημαντικά, η κατάρρευση της βάσης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος εσήμαινε πως η Γερμανία –μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη- εβάδιζε προς μιαν νέα εποχή παράλυσης και αστάθειας.


Η υπαρξιακή κρίση των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών  (SPD) δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίζεται σαν μια κοινή κομματική κρίση. Το κόμμα απέσπασε μόλις το 9,7% των ψήφων στις περιφερειακές  εκλογές της Βαυαρίας αυτόν τον μήνα και βρίσκεται πίσω, τόσο από το κόμμα Εναλλακτική για την Γερμανία (A f D), όσο και από τους Πράσινους στις εθνικές δημοσκοπήσεις. Με μιαν άλλη σημαντική περιφερειακή εκλογή να επίκειται στην Έσση, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το SPD θα υποστεί μεγαλύτερες απώλειες, αν και όχι τόσο δραματικές όσο στην Βαυαρία.
Οι Σοσιαλδημοκράτες και η Χριστιανό-Δημοκρατική ΄Ενωση/ Χριστιανό-Κοινωνική ΄Ενωση (CDU/CSU) στάθηκαν ως δυο στύλοι της γερμανικής πολιτικής από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Αλλά με την καθίζηση του SPD, η Γερμανία μετατρέπεται από ένα ντε φάκτο δικομματικό, σε πολυκομματικό πολιτικό σύστημα, στο οποίο κανένα κόμμα δεν έχει τον αποφασιστικό λόγο.
Η γερμανική μεταπολεμική συναίνεση καταρρέει σε κρίσιμα κεφάλαια- Ιστορία (στάσεις απέναντι στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο), γεωπολιτική (στάσεις απέναντι στην Ρωσία), οικονομία ( στάσεις απέναντι στην βιομηχανία αυτοκινήτου) και ηθικά διλήμματα (στάσεις απέναντι στο προσφυγικό) και αυτό αντανακλάται στον κατατεμαχισμό της πολιτικής σκηνής. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι απέρριψαν τον καθιερωμένο « μεγάλο συνασπισμό» CDU/CSU- SPD. Και ενώ μικρότερα κόμματα λειτουργούσαν κάποτε ως απλά συμπληρώματα  είτε του SPD είτε του CDU/CSU, οι κομπάρσοι επισκιάζουν τώρα τους πρώην αστέρες.
Επιπλέον το κάποτε «Κόκκινο Μόναχο» έχει γίνει πράσινο τώρα. Πόλεις που άλλοτε ήταν καθιερωμένα σοσιαλδημοκρατικά οχυρά, περνούν τώρα στους πράσινους και σε άλλα μικρότερα κόμματα. Ακόμη χειρότερο για το SPD, το δημογραφικό προφίλ του πυρήνα των οπαδών του αναγγέλλει μιαν καταδίκη σε θάνατο. Μόνο το 8% των ψηφοφόρων του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος είναι νεότεροι των 30 ετών και ένα ανερχόμενο 54% είναι άνω των 60. Αντίθετα, μόλις το 24% των πρασίνων είναι άνω των 60. Και στο μεταξύ, το αριστερό Die Linke εξελίσσεται σε αυξανόμενα ελκυστικό πόλο τόσο για τους  νεώτερους αριστεριστές όσο και για τους ηλικιωμένους μετά-κομμουνιστές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.
Όπως το δικομματικό σύστημα εξασφάλιζε σταθερότητα και προβλεψιμότητα, έτσι και η κατάρρευσή του μπορεί να συμβάλει σε ριζική κοινωνική αλλαγή. Εξ ορισμού, η πτώση του κατεστημένου καθεστώτος συνεπιφέρει την άνοδο του αντί-κατεστημένου, συχνά υπό την μορφή του «λαϊκισμού». Από το 2005, το SPD συμμετείχε ως εταίρος μειοψηφίας σε τρείς κυβερνήσεις «μεγάλου συνασπισμού». Σε αποτέλεσμα έφθασε να ταυτίζεται με την καθεστηκυία τάξη, μολονότι δεν κατάφερε να διεκδικήσει αναγνώριση για τις επιτυχίες των προηγουμένων κυβερνήσεων.
Κάτι παρόμοιο συνέβη στην Αυστρία, όπου το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα κυβερνούσε, είτε μόνο, είτε μαζί με το Αυστριακό Λαϊκό Κόμμα, από το 1971 έως το 1999 (εκτός από το 1993-1996). Τέτοιες μακρές περίοδοι διακυβέρνησης  μεγάλου συνασπισμού επέτρεψαν στο δεξιό Κόμμα της Ελευθερίας να προβληθεί ως φορέας της αλλαγής.
Όταν ένας μεγάλος συνασπισμός απειλείται, τα μέλη του πανικοβάλλονται. Αυτοί που μένουν προσηλωμένοι στην κομματική γραμμή χάνουν την λαϊκή υποστήριξη, όπως η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ. ΄Αλλοι επιχειρούν να οικειοποιηθούν την λαϊκιστική γλώσσα, όπως ο ηγέτης του CSU Χορστ Σηχόφερ κατά τους τελευταίους μήνες. ΄Αλλοι πάλι προσπαθούν να συνδεθούν με διαφορετικές πολιτικές θέσεις, όπως ο Αλεξάντερ Ντομπρίντ του CSU, που υποσχόταν μιαν «συντηρητική επανάσταση», ενώ ο Μάρτιν Σουλτς, ο βραχύβιος ηγέτης του SPD (πρώην πρόεδρος της Ευρωβουλής) επαγγελόταν τη Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία.
Σε κάθε περίπτωση, όταν όλα τα συνιστώντα μέλη ενός συνασπισμού αρχίζουν να κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις, το σύστημα         σύντομα διαλύεται. Ωστόσο θα πρέπει να σημειωθεί πως μολονότι τα SPD και CDU χάνουν ψηφοφόρους, οι ιδέες τους μένουν δημοφιλείς. Το πρόβλημά τους έγκειται όχι στην έλλειψη ιδεών αλλά στην απώλεια της πολιτικής αξιοπιστίας τους.
Αυτό το έλλειμμα αξιοπιστίας δημιούργησε ένα κενό που προσφέρεται σε κάλυψη από άλλα κόμματα. ΄Ετσι οι Πράσινοι πραγματοποίησαν κέρδη στην Βαυαρία υποστηρίζοντας μια πολιτική ανοχής στο προσφυγικό, πολιτική που ακολουθούσε το CDU/CSU. Αντίστοιχα, το A f D αφαίρεσε τον τίτλο πολέμιου της εισβολής μεταναστών από το CSU του Σηχόφερ, ο οποίος είχε προχωρήσει τόσο μακριά ώστε να υπονομεύει εκ των έσω την κυβέρνηση Μέρκελ, της οποία ήταν υπουργός των Εσωτερικών. Το κοινό νήμα που συνδέει όλα τα κόμματα που πέτυχαν καλά αποτελέσματα στις εκλογές της Βαυαρίας είναι ότι έχουν ηγέτες οι οποίοι είναι τουλάχιστον συνεπείς με όσα επαγγέλλονται.
Δυστυχώς για την Γερμανία το πολυκομματικό σύστημα είναι γενικά ασταθές και λιγότερο προβλέψιμο. Γεγονός πού εξηγεί γιατί κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα πάντοτε αγωνίζεται για να συγκροτήσει έναν κυβερνητικό συνασπισμό. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο παράξενων συνοικεσίων, ακόμη και συνασπισμών άκρας δεξιάς και άκρας αριστεράς, όπως είδαμε στην Ελλάδα (!),στην Ιταλία και στην Σλοβακία.
Η καλύτερη ελπίδα της Γερμανίας είναι τώρα ότι το υπό γένεση πολυκομματικό σύστημα θα ανακόψει την άνοδο του A f D, αναιρώντας την αντισυστημική ελκυστικότητά του. Μια άλλη αποζημίωση του πολυκομματικού συστήματος είναι ότι μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση της συμμετοχής του κοινού στο πολιτικό γίγνεσθαι. Στην περίπτωση της Βαυαρίας η συμμετοχή στις εκλογές αυξήθηκε στο 72,4% από το 63,6% προ πενταετίας.
΄Οσο για το μέλλον, η Γερμανία μπορεί τώρα να καταλήξει με εναλλασσόμενες κυβερνήσεις συνασπισμού πολλών κομμάτων. Για παράδειγμα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς έναν συνασπισμό CDU/CSU, Ελευθέρων Δημοκρατών και Πρασίνων. Αλλά ένα τέτοιο σενάριο θα  οδηγούσε πιθανότατα σε πολιτική παράλυση, επειδή πολιτικοί από ανταγωνιστικά κόμματα εντός του συνασπισμού θα υπονόμευαν συνεχώς ο ένας τον άλλο, στο κυνήγι της δημοτικότητας. Επιπλέον ο ρόλος του Καγκελαρίου –παραδοσιακά πολύ σημαντικός στην Γερμανία- θα είναι πάντοτε ασθενέστερος σε μιαν ετερογενή κυβέρνηση.

Το πιθανότερο είναι ότι η πτώση της δυαρχίας CDU/CSU- SPD θα υποσκάψει την γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη, ακόμη και αν καμιά άλλη χώρα δεν μπορέσει να αντικαταστήσει την Γερμανία σε αυτόν τον ρόλο. Ταυτόχρονα, η εξασθένιση του SPD θα μειώσει την σοσιαλιστική παράταξη στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου θα προκύπτει μια παρόμοια έκλειψη της δικομματικής κυριαρχίας. Όμως, χωρίς τους δίδυμους κίονες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, το Ευρωκοινοβούλιο θα καταστεί ανίκανο να παίρνει έστω και ασήμαντες αποφάσεις. Και όπως πάει η Γερμανία και το SPD, έτσι πάει και η Ευρώπη.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Ζero Hedge, 25-10-2018
[ Η χθεσινή απρόοπτη εκρηκτική ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Αμύνης θα αναγνωστεί πιθανότατα, από τους μελετητές του πιεσομέτρου της ρωσικής πολιτικής, ως νέα αντίδραση της ρωσικής στρατιωτικής ηγεσίας στην μέχρις παρεξηγήσεως εγκαρτέρηση -στα όρια του ενδοτισμού- της διπλωματίας του Προέδρου Πούτιν, απέναντι στον καταιγισμό επιθετικών προκλήσεων από την Ουάσιγκτον και τα όργανα της ατλαντικής αυτοκρατορίας. 
Επειδή  συμπίπτει: α)Με την έναρξη των μαζικότερων στρατιωτικών γυμνασίων στη ιστορία του ΝΑΤΟ, με συμμετοχή και συνεργαζομένων «ουδετέρων» Σκανδιναβών,  σε ευρύτατη περίμετρο των ρωσικών συνόρων, με αναφορές επιτελών στον «ρωσικό κίνδυνο». β) Την αμερικανική ακύρωση της συνθήκης απαγόρευσης πυρηνικών όπλων μέσου βεληνεκούς (500-1500 χιλιομέτρων),  που -με  εκτοξευτές ΜΚ-41 εγκατεστημένους ήδη στην Ρουμανία και Πολωνία- μπορούν να πλήξουν την Πετρούπολη και την Μόσχα εντός 1,5 και 3,5 λεπτών, αφαιρώντας από την Ρωσία τον χρόνο ανταποδοτικού πλήγματος και καθιστώντας την αναλώσιμη. γ) Την ενίσχυση του -κυριαρχούμενου από ναζιστικό πυρήνα- ουκρανικού στρατού με τον πιο σύγχρονο αμερικανικό επιθετικό οπλισμό και την εξώθησή του σε προκλητική επιθετικότητα , εναντίον του εντόπιου  ρωσικού στοιχείου, με δολοφονίες και βομβαρδισμούς στο Ντόνμπας,  εναντίον της παραδοσιακής Ορθόδοξης Ουκρανικής Εκκλησίας, της οποίας αρπάζονται και κατάσχονται ναοί και ιστορικά μοναστήρια και εναντίον της ίδιας της Ρωσίας, με πειρατικές ενέργειες και προκλήσεις στην Αζοφική Θάλασσα. δ) Την συνεχιζόμενη επισώρευση νέων, πάντοτε αναπόδεικτων, κατηγοριών και νέων «κυρώσεων», από την Ουάσιγκτον και Ευρωπαίους, Καναδούς και Αυστραλούς συμμάχους, σε μιαν επιχείρηση δημιουργίας διεθνούς ψυχολογικού κλίματος δικαιολόγησης και αποδοχής σχεδιαζόμενου πολέμου –κατά τα προηγούμενα της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας και με κίνητρο πάντοτε την «άμυνα», την «προαγωγή της δημοκρατίας» και τον «ανθρωπισμό». 
Η χθεσινή «ωρολογιακή αποκάλυψη» του ρωσικού υπουργείου Αμύνης θυμίζει αναπόφευκτα την προηγούμενη, για τον ρόλο της ισραηλινής αεροπορίας στην κατάρριψη του ρωσικού αναγνωριστικού αεροπλάνου Ιλιούσιν στα παράλια της Συρίας και τον θάνατο 15 ανδρών του πληρώματος, που παρώθησε σε δραστικές προεδρικές αποφάσεις.]

Παρουσίαση  Μιχαήλ Στυλιανού

Κατά τον περασμένο χρόνο, η κύρια ρωσική αεροπορική βάση Χμεϊμίμ στην Συρία δέχθηκε σποραδικά κύματα επιθέσεων από μικρά εξοπλισμένα ιπτάμενα ρομπότ (drones), τα οποία παρουσίαζαν  συνεχή τεχνολογική τελειοποίηση.
Επικρατούσα τότε η εντύπωση ότι αυτές οι επιθέσεις ήταν έργο Τζιχαντιστών με έδρα το Ιντλίμπ, οι οποίοι εξαπέλυαν αυτά τα αυτοσχέδια βομβαρδιστικά άνευ πιλότου σε απόπειρες διάτρησης των ρωσικών μέσων προστασίας της βάσης, φθάνοντας μάλιστα στο να στοχοποιήσουν και την ναυτική ρωσική βάση στον συριακό λιμένα Ταρτούς.
Το Κρεμλίνο, στηριζόμενο σε στοιχεία έρευνας των υπηρεσιών του υπουργείου Αμύνης, ανακοίνωσε ότι μια μεγάλη επίθεση του περασμένου Ιανουαρίου κατά της βάσης Χμεϊμίμ συντονιζόταν από ένα αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο. Ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρυ Πεσκώφ παρουσίασε δηλώσεις που επιβεβαίωναν ότι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες υπέβαλαν «μιαν αναμφίβολα εξαιρετικά ανησυχητικήν  έκθεση», η οποία αναφέρει ότι ένα αμερικανικό αναγνωριστικό αεροπλάνο  Poseidon Ρ-8  υποκρύπτονταν της νυχτερινής επίθεσης της 8ης Ιανουαρίου από 13 ανεπάνδρωτα εναέρια οχήματα (UAV), τα 10 από τα οποία προσέγγισαν το  Χμεϊμίμ, ενώ 3 επιχείρησαν μιαν επίθεση στην ναυτική εγκατάσταση της Ταρτούς.

 Poseidon Ρ-8 ,φωτο του Boeing Defence

 O Ρώσος υφυπουργός Αμύνης, αντιστράτηγος Αλεξάντερ Φόμιν ανακοίνωσε με λεπτομέρειες στην ολομέλεια της συνόδου του Xiangshan Forum στο Πεκίνο την Πέμπτη, ότι « Δεκατρία βομβαρδιστικά ρομπότ, ιπτάμενα σε κλασσική διάταξη μάχης, οδηγούντο από ένα και μοναδικό πλήρωμα. Σε όλη αυτήν την διάρκεια ένα αμερικανικό αναγνωριστικό αεροπλάνο Poseidon Ρ-8 περιπολούσε στην περιοχή της Μεσογείου επί 8 ώρες.»
Ανέφερε πως «μόλις η Ρωσία έθεσε σε λειτουργία τα ηλεκτρονικά αντίμετρα, τα ιπτάμενα ρομπότ πέρασαν σε χειροκίνητο χειρισμό, αλλά πάντα κινούμενα  με τρόπο  μεθοδικό και υψηλού συντονισμού.
Ο Ρώσος υφυπουργός τόνισε ότι «Η χειροκίνητη λειτουργία πτήσεως  γίνεται όχι από κάποιον χωριάτη (Τζιχαντιστή), αλλά από το Poseidon Ρ-8, το οποίο διαθέτει τον απαιτούμενο σύγχρονο εξοπλισμό. «Αυτό παρέλαβε τον χειροκίνητο έλεγχο», τόνισε.
«Όταν αυτά τα 13 ιπτάμενα ρομπότ αντιμετώπισαν την δική μας οθόνη ηλεκτρονικού πολέμου απομακρύνθηκαν σε κάποιαν απόσταση, έλαβαν τις προσαρμοσμένες οδηγίες  και άρχισαν να οδηγούνται εξ αποστάσεως, βοηθούμενα στο να βρουν τις λεγόμενες τρύπες διείσδυσης. Και τότε καταστράφηκαν», πρόσθεσε ο αντιστράτηγος Φόμιν.
Τα περισσότερα από τα ιπτάμενα ρομπότ της επίθεσης του Ιανουαρίου καταστράφηκαν από τα ρωσικά αντιαεροπορικά συστήματα, αλλά έξη από αυτά οδηγήθηκαν σε αναγκαστική προσγείωση, έχοντας  τεθεί υπό ρωσικό έλεγχο με την χρήση ηλεκτρονικών αντιμέτρων.
Οι Ρώσοι στρατιωτικοί  δημοσίευσαν τότε φωτογραφίες τους και δήλωσαν πως θα τα  μελετήσουν σε αναζήτηση της πηγής προέλευσής τους. Είχαν εκφράσει έκπληξη και αμφιβολίες ότι οι Τζιχαντιστές χρησιμοποιούσαν για πρώτη φορά στον πόλεμο της Συρίας κορυφαίας τεχνολογίας τηλεκατευθυνόμενα  όπλα. Το υπουργείο Αμύνης είχε τότε ανακοινώσει ότι ορισμένα στοιχεία ανεπτυγμένης τεχνολογίας εξοπλισμού των Τζιχαντιστών « δεν μπορούσαν παρά να έχουν προέλθει από χώρα διαθέτουσα τόσο ανεπτυγμένη τεχνολογία».
Το υπουργείο είχε αναφέρει επίσης ότι « πρώτη φορά οι τρομοκράτες παρουσίαζαν μιαν μαζική χρήση ανεπάνδρωτων εναέριων οχημάτων μάχης, ενός τύπου με δυνατότητες διάνυσης  αποστάσεων μεγαλύτερων των 50 χιλιομέτρων και που λειτουργούσαν χρησιμοποιώντας συντεταγμένες πλοήγησης  GPS μέσω δορυφόρου». Μια προηγούμενη επίθεση, προ του νέου έτους, είχε πετύχει να πλήξει και να θέσει εκτός μάχης ρωσικά αεριωθούμενα στην βάση.

Τα αυτοσχέδια ιπτάμενα ρομπότ  περιελάμβαναν περίτεχνες ηλεκτρικές και επικοινωνιακές συσκευές.

Το Πεντάγωνο είχε τότε αποκρούσει τους ισχυρισμούς, με δήλωση εκπροσώπου του ότι «τέτοιου είδους συσκευές και τεχνολογία είναι εύκολα προσιτές στην ελεύθερη αγορά».

Μια σειρά από παρόμοιες επιθέσεις – αν και μη συγκρίσιμες με την έκταση και την τεχνολογική ποιότητα εκείνων του Ιανουαρίου- σημειώθηκαν σε όλη την διάρκεια του καλοκαιριού. Μετά την εκρηκτική καταγγελία του ρωσικού υπουργείου την Πέμπτη, ότι οι ΗΠΑ ήσαν πίσω από την επίθεση, τα ρωσικά ΜΜΕ πιθανολόγησαν ότι ο Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν θα θέσει το ζήτημα στον Πρόεδρο Τραμπ.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
του Finian Cunningham, Strategic Culture, 18-10-2018
«Ασφαλώς και είναι μετριοπαθής ο διάδοχός μας. Επέτρεψε στις γυναίκες να οδηγούν»

[ Η επιλογή προβολής του πιο κάτω άρθρου, πεπειραμένου παρατηρητή και αναλυτή της τρέχουσας ανθρώπινης ιστορίας, οφείλεται στο ότι μόνος αυτός διέγνωσε την ανάγκη να προσφέρει μια πολύτιμη υπηρεσία αφύπνισης και συνειδητοποίησης ευρύτατου τμήματος του διεθνούς κοινού.  Κοινού το οποίο, σε κατάσταση πνιγμού αναγκών, εθισμού στον περιβάλλοντα εξωφρενισμό και  υπό συνεχή πλύση εγκεφάλου, ακούει και βλέπει εικονογραφημένο το ελεγχόμενο αφήγημα της εξουσίας, με ίσως κάποιον διαφεύγοντα αντίλογο, χωρίς να καταγράφει, να επεξεργάζεται και να διαμορφώνει προσωπική κρίση και στάση απέναντι σε διαφαινόμενα «τέρατα και σημεία». Όπως, από την μια πλευρά, η «ανθρωπιστική» ισοπέδωση της Σερβίας με καρκινογόνες βόμβες με στοιχεία Ουρανίου, οι εκατόμβες πειρατικών «ανθρωπιστικών» πολέμων σε Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Αφγανιστάν, η τριετής γενοκτονία στην Υεμένη, η εβδομαδιαία σφαγή Παλαιστινίων στην Γάζα, οι τηλεκατευθυνόμενες δολοφονίες με «drones” κ.ο.κ . Και από την άλλη, το δακρύβρεκτο προπαγανδιστικό θέατρο πληρωμένων δουλεμπορικών ΜΚΟ του συστήματος Σόρος και Σια, για «πνιγόμενους πρόσφυγες» η για τα  «θύματα χημικών βομβαρδισμών του Άσαντ στην Συρία», ή για την καταπίεση σεξουαλικών μειονοτήτων κ.λ.π. Σημεία και τέρατα προκλητικής εγκληματικότητας και υποκρισίας, που σε προηγούμενες εποχές θα επέφεραν συγκλονισμούς και ανατροπές.                                                                                               Η θεραπευτική προσφορά του άρθρου συνίσταται στην παραστατική ανάδειξη και εντύπωση στην συνείδηση του αναγνώστη της εξελισσόμενης πλήρους ανατροπής πανάρχαιων αξιών, αρχών δικαίου και ηθικής και κανόνων συνύπαρξης των εθνών και του κοινωνικού συμβολαίου συμβίωσης και την βίαιη υποκατάσταση τους, με την επιβολή, ως του αυτονόητου φυσιολογικού πλαισίου ανθρώπινης διαβίωσης, του ενός και μοναδικού κανόνα και νόμου, του  Δικαίου του Ισχυροτέρου, στον νέο κόσμο της Ζούγκλας. Εκ των πραγμάτων, το παρόν κείμενο προβάλλει στον αναγνώστη το προαιώνιο δίλημμα της θεμελιακής επιλογής.]

Παρουσίαση : Μιχαήλ Στυλιανού

Δυο εξαφανίσεις και δυο πολύ διαφορετικές αντιδράσεις από Δυτικές κυβερνήσεις, που εξεικονίζουν το μέτρο της υποκρισίας τους.
Όταν ο πρώην Ρώσος κατάσκοπος Σεργκέι Σκρίπαλ εξαφανίστηκε (μετά την θαυματουργή νοσηλεία του) στην Βρετανία, επιβλήθηκαν αμέσως ποινικά μέτρα σε βάρος της Ρωσίας από την βρετανική κυβέρνηση και τους συμμάχους της στο ΝΑΤΟ. Αντίθετα οι Δυτικές κυβερνήσεις εξαντλούνται σε αυτοσυγκράτηση έναντι της Σαουδικής Αραβίας για την αποτρόπαιη και τεκμηριωμένη υπόθεση της δολοφονίας του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι.
Η κατακραυγή των Δυτικών κυβερνήσεων και ΜΜΕ για την υπόθεση Σκρίπαλ ήταν εκκωφαντική και οδήγησε στην απέλαση πολλών δεκάδων Ρώσων διπλωματών από τις ΗΠΑ και 28 άλλες χώρες, στηριζόμενη σε αναπόδεικτους βρετανικούς ισχυρισμούς, ότι το Κρεμλίνο αποπειράθηκε να δηλητηριάσει έναν εξόριστο κατάσκοπο με  ένα θανατηφόρο χημικό παρασκεύασμα. Η κυβέρνηση Τραμπ επιδείνωσε τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας επικαλούμενη την υπόθεση Σκρίπαλ.
Οι κατηγορίες του Λονδίνου σε  βάρος της Μόσχας διακρίνονταν για την αχαλίνωτη εικοτολογία (« είναι υψηλά πιθανό ότι…») και τους τραβηγμένους υπαινιγμούς. Κανένα επαληθεύσιμο στοιχείο για το τι συνέβη στον Σεργκέι Σκρίπαλ και την θυγατέρα του  Τζούλια δεν παρουσιάστηκε από τις βρετανικές αρχές. Ο ισχυρισμός τους ότι ο Πρόεδρος Πούτιν ενέκρινε την αποστολή εκτελεστών, εφοδιασμένων με νευροτοξική ουσία, στηρίζεται σε απλή εικασία.
Το μόνο που ξέρουμε με βεβαιότητα είναι ότι οι βρετανικές αρχές εξαφάνισαν τους Σκρίπαλ από την κοινή θέα και επαφή, εδώ και επτά μήνες, μετά το επεισόδιο της υποτιθέμενης δηλητηρίασης στο Σώλσμπερυ στις 4 Μαΐου.
Οι ρωσικές αρχές και συγγενείς της οικογένειας συνάντησαν συστηματική άρνηση  για οποιαδήποτε επαφή στο Λονδίνο με τους Σκρίπαλ, πατέρα και κόρη, σε πείσμα περισσότερων από 60 διαβημάτων της Μόσχας, σύμφωνων με το Διεθνές Δίκαιο και του γεγονότος ότι η Τζούλια Σκρίπαλ είναι υπήκοος της Ρωσικής Ομοσπονδίας με προξενικά δικαιώματα.
Αποτελεί καταισχύνη ότι, στην βάση ενός τόσο ισχνού στρώματος πάγου «στοιχείων», οι Βρετανοί όρθωσαν ένα ποινικό οικοδόμημα  σε βάρος της Μόσχας, επαναπαυόμενοι σε μια διεθνή εκστρατεία κυρώσεων και διπλωματικών απελάσεων.
Συγκρίνετε τώρα αυτήν την βεβιασμένη αντίδραση, την βιαία   υπέρ-αντίδραση μάλιστα, με το πώς οι ΗΠΑ, η Γαλλία, ο Καναδάς και άλλες Δυτικές κυβερνήσεις βραδυπορούν και διστάζουν να αντιδράσουν έναντι της Σαουδικής Αραβίας για την υπόθεση Κασόγκι.
΄Υστερα από δύο σχεδόν εβδομάδες μετά την είσοδο του Τζαμάλ Κασόγκι στο Σαουδικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης, το Σαουδικό καθεστώς τελικά αυτήν την εβδομάδα ομολογεί ότι σκοτώθηκε μέσα στο οίκημα –αλλά, ισχυρίζονται, «σε μιαν ανάκριση που πήγε στραβά».
Τουρκικές και αμερικανικές υπηρεσίες είχαν υποστηρίξει νωρίτερα ότι ο Κασόγκι βασανίστηκε και δολοφονήθηκε μέσα στο Σαουδικό προξενείο από δεκαπενταμελή ομάδα εκτελεστών, σταλμένη από την Ριάντ.
Ακόμη πιο παραστατικά, υποστηρίζεται πως το σώμα του Κασόγκι κατακρεουργήθηκε από τους δολοφόνους με χασαποπρίονο και τα τεμάχια μεταφέρθηκαν, μέσα σε κιβώτια, από το προξενείο στην Σαουδική Αραβία, με δύο ιδιωτικά αεριωθούμενα της Σαουδικής  βασιλικής οικογένειας.
Και επιπλέον, Τούρκοι και Αμερικανοί υποστηρίζουν ότι το όλο βάρβαρο σχέδιο για την δολοφονία του Κασόγκι είχε καταστρωθεί με διαταγή των κορυφαίων Σαουδαράβων ιθυνόντων, εννοώντας τον Διάδοχο Μωχαμέντ Μπιν Σαλμάν. Η τελευταία επινόηση από την Ριάντ είναι να ενοχοποιήσουν «ανεξέλεγκτους δολοφόνους» και να απαλλάξουν το παλάτι από κάθε ενοχή.
Στο γεγονός ότι ο 59χρονος Κασόγκι ήταν νόμιμος κάτοικος ΗΠΑ και σχολιογράφος της Ουάσιγκτον Ποστ οφείλεται αναμφίβολα το γεγονός ότι η υπόθεσή του έτυχε τόσο ευρείας προβολής στα Δυτικά ΜΜΕ. Χιλιάδες άλλων θυμάτων της Σαουδικής εκδικητικότητας εξαφανίζονται στην ρουτίνα της Δυτικής αδιαφορίας.
Ωστόσο, παρά τη φρικιαστική και καταδικαστική της Σαουδικής Μοναρχίας υπόθεση Κασόγκι, η αντίδραση της αμερικανικής, της βρετανικής και άλλων κυβερνήσεων ήταν επαίσχυντη.
Ο Πρόεδρος Τραμπ εκραύγασε ότι «θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες» για το Σαουδικό καθεστώς εάν αποδειχτεί ένοχο για την δολοφονία του Κασόγκι. Αλλά γρήγορα κατέβασε τους τόνους, λέγοντας ότι τα συμβόλαια δισεκατομμυρίων (110 δις) δολαρίων για όπλα με το πετρελαιοφόρο βασίλειο δεν θα ακυρωθούν. Τώρα ο Τραμπ φαίνεται να πηγαίνει για συγκάλυψη, προβάλλοντας το μύθευμα ότι η δολοφονία του Κασόγκι ήταν έργο «ασύδοτων δολοφόνων».
Βρετανία, Γερμανία και Γαλλία εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση συνιστώντας «μιαν αξιόπιστη έρευνα» της εξαφάνισης Κασόγκι. Αλλά πέραν της σκληρά ηχούσας ρητορικής κανένα από τα ευρωπαϊκά κράτη δεν έκανε νύξη για οποιεσδήποτε συγκεκριμένες κυρώσεις, όπως ακυρώσεις συμβολαίων πώλησης όπλων, ή για απελάσεις διπλωματών.
Ο Καναδός πρωθυπουργός Τζάστιν Τρουντώ δήλωσε πως είναι «περίφροντις» για τους φρικτούς ισχυρισμούς  περί τον φόνο του Κασόγκι, αλλά επανέλαβε ότι η κυβέρνησή του δεν θα ακυρώσει το συμβόλαιο 15 δισεκατομμυρίων για την πώληση οχημάτων μάχης στην Ριάντ.
Οι κυβερνώντες στη Σαουδαραβία απείλησαν μάλιστα με  αντίποινα σε κυρώσεις των Δυτικών κυβερνήσεων.
Οι Σαουδικές διαψεύσεις της επίσημης ενοχής εμφανίζονται σαν θρασύτατη περιφρόνηση κάθε λογικής και αποχρωσών ενδείξεων ότι ο Κασόγκι πράγματι δολοφονήθηκε μέσα στο κτίριο του προξενείου με διαταγή κορυφαίων Σαουδαράβων ιθυνόντων.
Μια πολυτελής  διεθνής διάσκεψη επενδυτών στην Ριάντ αυτήν την εβδομάδα μποϋκοτάρεται από κορυφαίες επιχειρηματικές προσωπικότητες, από την Παγκόσμια Τράπεζα, την Τζ. Μπι. Μόργκαν, Βρετανικών Επενδύσεων και παγκόσμιες φίρμες, όπως η Φορντ και η Uber και μεγάλα αμερικανικά ΜΜΕ.
Παρ’ όλα αυτά, ο Τραμπ έχει αποκρούσει συστάσεις για μέτρα τιμωρίας. ΄Εχει δηλώσει πως αμερικανικές θέσεις εργασίας και κέρδη εξαρτώνται από την Σαουδική αγορά όπλων. Περί τα 20% όλων των αμερικανικών πωλήσεων όπλων υπολογίζεται πως πηγαίνουν στον Οίκο των Σαούδ. Τίτλος των Τάϊμς της Νέας Υόρκης διαλαλούσε αυτή την εβδομάδα : «Αυτό που προέχει περήφανα είναι το Σαουδικό παζάρι του Τραμπ».
Ο Λευκός Οίκος του Τραμπ θα εκπροσωπηθεί αυτή την εβδομάδα στην επενδυτική διάσκεψη της Σαουδαραβίας –που βαφτίστηκε «Το Νταβός της Ερήμου»- από τον υπουργό των Οικονομικών Στήβεν Μνούχιν. Εδήλωσε πως συμμετέχει παρά τους βαρείς ισχυρισμούς σε βάρος των ιθυνόντων.
Ασφαλώς το ζήτημα στην προκείμενη περίπτωση είναι η ανοχή των Δυτικών κυβερνήσεων απέναντι στην Σαουδική Αραβία και τον λεγόμενο «μεταρρυθμιστή» διάδοχο του θρόνου της. Είναι εντυπωσιακό πόση ανεξάντλητη ευπιστία η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι, η Οτάβα και άλλοι διαθέτουν για τους δεσπότες της Σαουδικής Αραβίας, που όπως φαίνεται έχουν συλληφθεί επ’ αυτοφώρω σε μιαν θηριώδη δολοφονία.
Όταν όμως πρόκειται για την Ρωσία και για σουρεαλιστικούς και αναπόδεικτους ισχυρισμούς ότι το Κρεμλίνο ενέχεται για μιαν αλλόκοτη συνωμοσία δολοφονίας με δηλητήριο, όλες οι ίδιες Δυτικές κυβερνήσεις παραμερίζουν κάθε λογική και ευπρέπεια και εξαπολύουν κυρώσεις κατά της Ρωσίας, βασιζόμενες σε φανταχτερές, κούφιες εικασίες. Η κραυγαλέα υποκρισία αυτής της συμπεριφοράς κατεδαφίζει κάθε προσποίηση ακεραιότητας η προσήλωσης σε αρχές.
Και εδώ έχουμε μιαν άλλη σχέση μεταξύ των υποθέσεων Σκρίπαλ και Κασόγκι: Οι Σαουδάραβες αναμφίβολα έλαβαν υπό σημείωση πως η κυβέρνηση της Βρετανίας έδειξε απόλυτη αδιαφορία και περιφρόνηση για το Διεθνές Δίκαιο  με την ντε φάκτο απαγωγή του Σεργκέι και της Τζούλιας Σκρίπαλ. Εάν οι Εγγλέζοι μπορούν να διαπράττουν ατιμωρητί μιαν τόσο βαριά παρανομία, τότε                              – προφανώς σκέφτηκαν οι Σαουδάραβες- κανείς δεν θα νοιαστεί ιδιαίτερα  εάν εξαφανίσουμε τον Κασόγκι.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Karine Bechet-Golovko , Comité Valmy, 18 octobre 2018,

[Η Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη άρχισε να εισπράττει τα επίχειρα της  εξόρμησης του Πατριάρχη Βαρθολομαίου  στην αρένα των αιματηρών συγκρούσεων του Ψυχρού Πολέμου, με μεγαλεπήβολες αυτοκρατορικές επιχειρήσεις Παπικού χαρακτήρα, πολύ περασμένων αιώνων -όταν οι πόλεμοι διεξάγονταν με ξίφη, ακόντια και αρκεμπούζια. Από σοβαρές πηγές τίθεται το ερώτημα εάν ο κ. Βαρθολομαίος παρωθήθηκε στις καταστροφικές αποφάσεις του από την  γνωστή έλλειψη συνετούς  αυτοσυγκράτησης και ταπεινοφροσύνης,  ή εκβιαζόμενος λόγω ημαρτημένων -όπως διασταυρούμενα καταγγέλλεται. Όπως και νάχει, η ενέργειά του να αναγνωρίσει Αυτοκέφαλην και ως Εκκλησία της Ουκρανίας μιαν εκκλησία που προηγουμένως είχε κηρύξει σχισματική, θέτει τώρα υπό απειλή και την παρουσία του Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη - μεταξύ άλλων  βαρύτατων πληγμάτων που συνεπάγεται στην  πληττόμενη πολλαχόθεν και από πολλούς αιώνες Ορθοδοξία (και άγνωστης ακόμη έκτασης πληγών στο βιασμένο σώμα της Ελλάδας) -όπως  δείχνει το κατωτέρω σειράς σχετικών άρθρων Γαλλίδας καθηγήτριας. Το οποίο θυμίζει την ελληνική παροιμία . . .  για την γκλίτσα του Τσομπάνου.]

Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού

Μια  εντυπωσιακή αντίδραση σημειώθηκε χθες, ενώ ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος προχωρεί στην διαδικασία της αναγνώρισης του Αυτοκεφάλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας, αφού της το είχε μονόπλευρα  αφαιρέσει από το Πατριαρχείο της Μόσχας, στην κανονική δικαιοδοσία του οποίου ανήκε από τον 17ο Αιώνα.
Σε αυτήν την σύγκρουση, που είναι περισσότερο πολιτική παρά θρησκευτική, εισέρχεται τώρα επί σκηνής και η ( αυτόκλητη) Ορθόδοξη Εκκλησία της Τουρκίας, προσφεύγοντας  στην τουρκική δικαιοσύνη εναντίον των ενεργειών του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης, οι οποίες υπερβαίνουν τις αρμοδιότητές του και τα σαφώς καθορισμένα όρια μέσα στα οποία η παρουσία του στην Τουρκία μόλις γίνεται ανεκτή. Οι ΗΠΑ φαίνεται να ξέχασαν τον παράγοντα «Κωνσταντινούπολη», που καθόλου δεν χωρεί στα συμφέροντα της σύγχρονης Τουρκίας.

 Όπως το έχουμε γράψει, ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης έχει μπει σε ένα παιγνίδι που διεξάγουν οι ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας. Είναι γεγονός ότι ο Αμερικανός πρεσβευτής Τζέφρι Πάϊατ, αφού διεκπεραίωσε το Μεϊντάν (ανατροπή του καθεστώτος) στην Ουκρανία, στάλθηκε στην Ελλάδα και καταλαβαίνει κανείς γιατί.

Και ποια σχέση έχουν αυτά με την Ελλάδα; Πολύ απλή και πολύ άμεση. Στην Τουρκία, από το 1923, μόνη μία, μη Κανονική, Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζεται από τις τουρκικές αρχές, ενώ ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης είναι προπάντων συνδεόμενος με την Ελλάδα. Στην Τουρκία υπάρχου λιγότεροι από 9.000 χιλιάδες πιστοί, ενώ στην Ελλάδα εκατομμύρια. Από την Ελλάδα προέρχεται άλλωστε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος (γράφει λανθασμένα η Γαλλίδα αρθρογράφος).

Μολονότι η Τουρκία ανέχεται τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, τον περιστοιχίζει στενά, επειδή είναι γι’ αυτήν ανεπίδεκτη η επιστροφή του όρου «Κωνσταντινουπόλεως». Η Κωνσταντινούπολη δεν υπάρχει, την αντικατέστησε η Ιστανπούλ, είναι η νίκη της και η νέα ιστορία της. Το να αφήσει να δημιουργηθεί στους κόλπους της ένα νέου είδους Βατικανό σε μουσουλμανική χώρα, αποκλείεται εντελώς. Για παράδειγμα των  περιορισμένων  περιθωρίων κινήσεων των ιερωμένων αυτής της Εκκλησίας στην Τουρκία, φτάνει να σημειωθεί ότι οι ιερείς του Πατριαρχείου είναι υποχρεωμένοι να κυκλοφορούν με πολιτικά έξω από τον μικρό θύλακα των οικημάτων τους (του Φαναρίου). Η μόνη Ορθόδοξη Εκκλησία που αναγνωρίζεται είναι αυτή η μικροσκοπική της Τουρκίας.

Αυτή ακριβώς η Εκκλησία προσέφυγε επίσημα στην τουρκική δικαιοσύνη εναντίον του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως γενικά και του Βαρθολομαίου ειδικώτερα. Επειδή, κατά τις προβλέψεις  της τουρκικής νομοθεσίας  σε σχέση  με το Πατριαρχείο και με την συνθήκη ειρήνης στην Λωζάννη του 1923, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν έχει το δικαίωμα να αποστέλλει Εξάρχους στο εξωτερικό, ούτε να αναγνωρίζει Αυτοκέφαλες Εκκλησίες. Δεν έχει, εκτός από τον τιμητικό τίτλο του, παρά μόνο την εξουσία  του θρησκευτικού ποιμένα των Ελλήνων που διαβιούν στην Τουρκία. Τελεία.

Κατά δήλωση του εκπροσώπου της  μη Κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Τουρκίας, Ο Βαρθολομαίος, έχοντας παραβιάσει τους κανόνες και υπερβεί τις αρμοδιότητές του, δεν μπορεί πλέον να παραμείνει στην Τουρκία. Κατά μιαν ειρωνεία της Τύχης, ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης κινδυνεύει να  βρεθεί στην εξορία, επειδή θέλησε να μπει σε ένα παιχνίδι που τον ξεπερνά.

Αυτό το απρόοπτο είναι πολύ βαρυσήμαντο. Θα πρέπει να θυμηθούμε πως η Ρωσία είχε προειδοποιήσει για τις επιπτώσεις . Φαίνεται πως υπήρξαν διπλωματικές παρεμβάσεις και ελειτούργησαν.  Ρωσία και Τουρκία έχουν εδώ συγκλίνοντα συμφέροντα. Σε ποιο βαθμό θα μπορέσει η Τουρκία να αντισταθεί στην προφανώς ισχυρή πίεση των ΗΠΑ; Αυτό θα εξαρτηθεί από τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει γι΄αυτήν  η αναγέννηση μιας Κωνσταντινουπόλεως, που δεν της είναι καθόλου αναγκαία.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου