Articles by "Τσίπρας"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Τσίπρας. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Του Αλέξη Τσίπρα

Η γέννηση, η διαδρομή και η κατάληξη του ΠΑΣΟΚ, όπως και ο ρόλος του Ανδρέα Παπανδρέου στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, προσφέρονται όχι μόνο για ιστορική έρευνα αλλά και για πολιτικά συμπεράσματα απολύτως χρήσιμα και στη σημερινή συγκυρία. Η αντιπαράθεση και οι διαμάχες για το χθες του ΠΑΣΟΚ μοιάζουν πολύ με τις διαμάχες για το σήμερα της χώρας.

Το πώς ένα μικρό πολιτικό κόμμα, με το στίγμα μάλιστα του εξτρεμιστή, του βομβιστή και του φίλου της τρομοκρατίας εκείνης της εποχής, σε ελάχιστα χρόνια μεταμορφώθηκε σε μεγάλο κόμμα εξουσίας που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση της Μεταπολίτευσης είναι θέμα που έχει προκαλέσει και εξακολουθεί να προκαλεί μεγάλες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις.

Οπως και πώς το ΠΑΣΟΚ της νίκης και της αλλαγής, από τη γεμάτη αυτοπεποίθηση -ακόμη και έπαρση- καλημέρα στον ήλιο, έφτασε στη σημερινή καληνύχτα στον ριζοσπαστικό εαυτό του. Βέβαια, από ιστορικής άποψης τα γεγονότα είναι πολύ πρόσφατα για να μην επηρεάζεται -και σε πολλές περιπτώσεις να μην αλλοιώνεται- η ιστορική ματιά από τις τρέχουσες πολιτικές και κομματικές βλέψεις.

Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι τα τελευταία χρόνια έχει επανέλθει, και μάλιστα με ένταση, η ρηχή και πολιτικά ιδιοτελής άποψη για τον λαϊκισμό και την εξαπάτηση του λαού, που δήθεν αποτέλεσαν τους βασικούς παράγοντες της εκτόξευσης του ΠΑΣΟΚ στις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80.

Οι ερμηνείες για την «αφύσικη» και εντέλει ζημιογόνα για την Ελλάδα «εισβολή» του στο πολιτικό σκηνικό, που ακόμη εξακολουθεί να θεωρείται από τη Δεξιά και τις συντηρητικές δυνάμεις ως διαταραχή της ομαλής, παραδοσιακής, διακομματικής εναλλαγής στην εξουσία, δίνουν και παίρνουν και στις μέρες μας.

Στο πλαίσιο αυτό προσπαθώ να αποφύγω τις εύκολες και σκόπιμες αναγωγές και συγκρίσεις, μπορώ με κάποια σιγουριά να επισημάνω μερικούς από τους βασικούς παράγοντες που οδήγησαν στη ραγδαία άνοδο του ΠΑΣΟΚ, από τη στιγμή που εμφάνισε το πολιτικό του πρόσωπο με τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη.

Πρώτος και σημαντικότερος παράγοντας, η συσσωρευμένη κρίση εκπροσώπησης των λαϊκών κοινωνικών δυνάμεων της μεταεμφυλιακής περιόδου, κρίση που επέτεινε περισσότερο η δικτατορία.

Δεύτερος παράγοντας, ο ριζοσπαστισμός των νέων εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων της εποχής, που αμφισβητούσαν βαθιά τις δομές του κράτους και της οικονομίας.

Τρίτος σημαντικός παράγοντας, η χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, ενός ανθρώπου που συμβόλιζε ήδη από την εποχή της προδικτατορικής περιόδου το αίτημα της Αλλαγής και της ρήξης με το τότε κατεστημένο.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου δέχτηκε τα σφοδρά πυρά του «κατεστημένου» της εποχής, όπως ο ίδιος το ονόμασε, ως «λαϊκιστής», «λαοπλάνος», «ψεύτης», «επενδυτής σε απάτες και αυταπάτες». Αλλά η βασική και κυρίαρχη αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί, όσες αντιρρήσεις κι αν έχει κανείς για τη μετέπειτα πορεία του, είναι μία: διέθετε ένα πολιτικό αισθητήριο να διαγνώσει την ιστορική στιγμή της Μεταπολίτευσης, τα ζητούμενα και τις μεγάλες δυνατότητες που αυτή άνοιγε.

Με τη δημοκρατία, ακόμη ευάλωτη, την Αριστερά διασπασμένη, ρημαγμένη από τους διωγμούς και καθηλωμένη σε σχήματα που αναφέρονταν σε μεγάλο βαθμό στο παρελθόν, το παλιό κέντρο απαξιωμένο από τις ίντριγκες των παραγόντων και παραγοντίσκων του την παραδοσιακή Δεξιά αμήχανη για το πώς να αντιμετωπίσει το τεράστιο λαϊκό κύμα που προέκυψε από τη χούντα και την αντίσταση σ’ αυτή, ο Ανδρέας κατάλαβε ότι μόνο με την ενέργεια αυτού ακριβώς του κύματος, που οι άλλοι έβλεπαν με επιφύλαξη ή και φόβο, ήταν δυνατό να κάνει η χώρα άλμα προς τα εμπρός.

Τρεις παράγοντες, τρεις ιστορικές προϋποθέσεις, τρεις δυναμικές συμπυκνώσεις που συμπληρώνοντας η μια την άλλη κατάφεραν να συσπειρώσουν, να πείσουν και να ενθουσιάσουν μεγάλα τμήματα της λαϊκής προοδευτική πλειοψηφίας. Το ενοποιητικό νήμα των τριών αυτών προϋποθέσεων, η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, δεν ήταν μόνο σωστή, δίκαιη και επαναστατική για την εποχή, αλλά και εφαρμόσιμη, εφικτή, καταλυτική (...). Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι το ΠΑΣΟΚ υπήρξε προϊόν και αποτέλεσμα μιας ιστορικής στιγμής, αλλά και ενός ηγέτη που τη διέγνωσε σωστά.

Η προσπάθεια να συνενωθούν οι τρεις γενιές, της Εθνικής Αντίστασης, του 1-1-4 και του Πολυτεχνείου, κάτω από τους μεγάλους στόχους μιας διακήρυξης και τη στέγη ενός ριζοσπαστικού κόμματος που είχαν σημαία τους την Εθνική Ανεξαρτησία, τη Λαϊκή Κυριαρχία και την Κοινωνική Απελευθέρωση μπορεί σήμερα να φαίνεται αυτονόητη. Δεν ήταν έτσι όμως. Αποτέλεσε τομή στην πολιτική και την κοινωνία (...).

Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘70, μικρό και σχεδόν στο περιθώριο, κατάφερε -ακριβώς αξιοποιώντας τον ηλεκτρισμό της εποχής του- να μετεξελιχθεί ραγδαία όχι μόνο σε μεγάλο κόμμα αλλά και σε παραγωγό προοδευτικής ενέργειας για πολλά χρόνια, εξηγείται, νομίζω, ακριβώς από το χιλιοειπωμένο ραντεβού με την Ιστορία.

Στο ραντεβού αυτό η ιδρυτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον Ανδρέα, ήταν παρούσα με τον δικό της εμφατικό τρόπο.

Δεν βολεύτηκαν στο πατρικό κόμμα της Ενωσης Κέντρου, αλλά επέλεξαν τον δύσκολο -και για πολλούς από τους παραδοσιακούς ακατανόητο- δρόμο της δημιουργίας νέου κόμματος, απαλλαγμένου από τις αμαρτίες του παλιού πολιτικού συστήματος, ανοιχτού σε νέα ρεύματα και αντιλήψεις (...).

Πώς και γιατί αυτό το πανίσχυρο κόμμα (...) μεταμορφώθηκε από δύναμη αλλαγής σε δύναμη του καθεστώτος της συντήρησης και της διαπλοκής είναι ένα θέμα που οφείλει κανείς να προσεγγίζει χωρίς απλουστεύσεις και αναθέματα.

Το γεγονός πάντως είναι πως στον Θερμιδόρ του ΠΑΣΟΚ υπήρξαν φαινόμενα αποκέντρωσης της διαφθοράς, εκφυλισμού ιδεών και ανθρώπων, κυνισμού και καταδολίευσης των λαϊκών διαθέσεων.

Στην εποχή μάλιστα των επιγόνων, μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, τα φαινόμενα αυτά προσέλαβαν καθολικό χαρακτήρα, μέχρι να φτάσει το ΠΑΣΟΚ σε αυτό που είναι σήμερα. Και που καμιά σχέση δεν έχει με το τρίπτυχο της 3ης του Σεπτέμβρη και τον ιδρυτή του (...).

Οι πραγματικές δυσκολίες εξελίχθηκαν τελικά σε άλλοθι για μια σειρά στρατηγικών υποχωρήσεων που αλλοίωναν βαθμιαία το ριζοσπαστικό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ. Από το κόμμα της αλλαγής περάσαμε στην αλλαγή του κόμματος (...).

Σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα-συνέχεια του ΠΑΣΟΚ. Διατρέχοντας την ιστορία αυτού του κόμματος, που σφράγισε την πορεία της Μεταπολίτευσης, μπορεί κανείς βέβαια να διακρίνει δια γυμνού οφθαλμού τις διαφορές με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, αν καθαρίσει κανείς όλη την καμπάνια από τη γνωστή λάσπη περί λαϊκισμού, δημαγωγίας, ψέματος, που δήθεν αποτελούν κοινό τόπο μεταξύ του «παλιού» ΠΑΣΟΚ και της νέας Αριστεράς, θα καταλάβει ότι πίσω κρύβεται ο ίδιος μεγάλος φόβος. Ο φόβος του κατεστημένου, των επικυρίαρχων, της διαπλοκής και της επιτροπείας: ο φόβος μην τυχόν και επανέλθουν στο προσκήνιο και στην επικαιρότητα των λάικών αγώνων τα μεγάλα και διαρκή αιτήματα της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας εκείνης που θα επιτρέπει στον λαό πραγματικά να ασκεί εξουσία. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται σήμερα ως το κόμμα που έχει ξαναπιάσει το νήμα αυτών των στόχων, τότε η κατηγορία γίνεται δεκτή. Και με υπερηφάνεια.



Σχόλιο ακτιβιστή

Κυκλοφόρησε ωσάν επετειακή αρθρογραφία σήμερα 3 του Σπετέμβρη - μέρα ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ
Τώρα αν εγράφη για την αξιολόγηση των ομοιοτήτων και διαφορών σε κόμματα ή ηγέτες, αν αποτελεί πραγματεία πάνω στην ψευτιά ή είναι ένας ακόμη τρόπος προσέλκυσης ψηφοφόρων από την πάλαι ποτέ μεγάλη δεξαμενή της σοσιαλιστικής ή κατ' άλλους κλεπτοκρατικής αριστεράς αποτελεί ζητούμενο που πρέπει να απαντήσει οκαθένας ξεχωριστά.
Πάντως λανσάρει και νέες λέξεις ή εκφράσεις ο Αλέκσης, κατά την συνήθεια και πρακτική του Αντρέα. Αυτή που συγκρατήσαμε είναι η "Θερμιδόρ του ΠΑΣΟΚ ". Σε όλα θέλει να τον μοιάσει τελικά; Αν και λέγεται πως το κείμενο ενδεχόμενα απλά φέρει την υπογραφή του καθώς ο συντάκτης του είναι άλλος.
Μένεα πνέουν στο ΠΑΣΟΚ από τη νέα προσπάθεια διεμβολισμού του κινήματος (ποιού αλήθεια, αυτού που κάνει συγκεντρώσεις σε μεγάλα περίπτερα;). Και με την ευκαιρία ας μην επιχειρούν να εξαφανίσουν τις οφειλές άνω των 120 εκατομμυρίων  με την αλλαγή του ονόματος του κομματικού σχηματισμού. Το ίδιο ισχύει και την ΝΔ του Κούλη που χρωστάει άλλα τόσα και λίγα παραπάνω. Ας φροντίσουν να τα εξοφλήσουν τα μπατάκια ....

Ξέρεις τι είναι ακόμη και τα όνειρά σου να πλημμυρίζουν από χιούμορ, αλλά ακόμη και οι διαδικτυακοί σου σύντροφοι να το αποκλείουν ως μέσο της επικοινωνίας σας; Κανείς δεν θέλει το χιούμορ μου! Κανείς δεν το ήθελε ποτέ! Αλλού και από άλλους "ψωνίζουν" χιούμορ και αυτό είναι μεγάλη αδικία.
Μόνον αδικία; Πνευματικός ακρωτηριασμός είναι, ιδιαίτερα όταν αποφασίζω να σχολιάσω τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό υπό το πρίσμα της αναλυτικής μου γνώσης στις διεθνείς πολιτικές. Η γνώμη μου ήταν και είναι αποδεκτή στο ζήτημα, αλλά το φλέγμα, η ειρωνεία, η απελευθέρωσή μου από τις καταπιεσμένες, γνωστικώς σχηματισμένες αντιλήψεις στο ζήτημα "απαγορεύονται". Το θέμα είναι σοβαροφανές και με σοβαροφάνεια αντιμετωπίζεται! Το θέμα είναι ψυχαναγκαστικό και συμπλεγματικά προσεγγίζεται! Σε διαβεβαιώνω, από όλους και παντού, ακόμη και στον διεθνή - ας πούμε - ακαδημαϊκό χώρο. 
Κοίταξε, αν δεν αναπτύξεις έναν ώριμο και ασφαλώς χιουμοριστικό μηχανισμό ψυχολογικής άμυνας στην φαρσοειδώς καταπιεστική πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων γενικότερα, αποκλείεται να παραμείνεις σοβαρός στην υπόθεση.
Δες, για παράδειγμα, το καλαμπούρι "Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου" που αποτελεί τον φαντομά στο Κυπριακό: Εμφανίζεται από το πουθενά για να απαξιωθεί στη συνέχεια και να αναβιώσει στην επόμενη καμπή ή κρίση του Κυπριακού. Θέλεις να το αναλύσω στα σοβαρά χωρίς να ασκηθώ χιουμοριστικά; Γιατί; Για να διασκεδαστεί η πραγματικότητα που αγχώνει; Για να αντέξουμε το ψυχολογικό βάρος από την (αντικειμενικώς) έλλειψη αμυντικού βάρους και βάθους;
Να το σημερινό πρόβλημα του Αλέξη! Σκέφτεται ο πρωθυπουργός: Αν στον Δημήτρη μας απαγορεύεται μια φορά το χιούμορ στο ζήτημα, σε εμένα που είμαι κεφαλαιώδης θεσμικός παράγοντας, διαπραγματευόμενος αποκλειστικά με άλλους Θεσμούς και στο πλαίσιο άλλων θεσμών, απαγορεύεται εκατό. Και δεν έχει άδικο.
Πώς, λοιπόν, να ξεφύγει από αυτό το δραματικό δίλημμα, χωρίς να αποστεί εντελώς από την περίφημη θεωρία του Freud περί ψυχολογικής αποφόρτισης (relief theory), στην οποία - όπως έχεις φαντάζομαι ήδη αντιληφθεί - εξειδικεύεται, εξασκούμενος αόκνως και καθημερινά, ο πρωθυπουργός μας;
Μα, με την ανάπτυξη του νέου αμυντικού δόγματος που έρχεται ακριβώς την κατάλληλη στιγμή να αντικαταστήσει εκείνο το φθαρμένο και “διεφθαρμένο” του "Ενιαίου Αμυντικού Χώρου"! Πρόκειται για το "Δόγμα του Σκύλου". Όπως το όρισε συγκεκριμένα χθες και το ανακοίνωσε επίσημα ο Αλέξης Τσίπρας, σημειώνοντας: «στην εξωτερική πολιτική θυμάμαι μία ρήση, που την κρατάω πάντοτε στο μυαλό μου, η οποία λέει ότι αποτελεσματικότερος σκύλος δεν είναι αυτός που γαβγίζει. Αυτός που είναι καλός φύλακας δεν χρειάζεται να γαβγίζει. Εμείς, λοιπόν, δεν γαβγίζουμε πολύ, αλλά πιστεύω ότι προασπίζουμε αποτελεσματικά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας».
Και κάπως έτσι επιλύεται και το δικό μου πρόβλημα. Το "Δόγμα του Σκύλου" δεν απαιτεί χιούμορ για να προσεγγιστεί - ούτε μαύρο, ούτε από το άλλο! Αρκεί η μεταφορά των ελληνοτουρκικών σχέσεων και ασφαλώς η αμυντική διάσταση της εξωτερικής μας πολιτικής στον κόσμο των σκύλων. Ο δικός μας στο σπίτι μας είναι ένας τσαμπουκάς border collie, 3,5 ετών παρακαλώ πια, που γαβγίζει, μουγκρίζει και προκαλεί διαρκώς επεισόδια έξω από το σπίτι. Μέσα είναι παναγία, κύριος με τα όλα του. Να, γιατί νιώθω ανασφάλεια!

Θέλω τον μουλωχτό σκύλο του κυρίου Τσίπρα για έξω από το σπίτι! Έτσι χτίζεται η γερή άμυνα... με καλούς φύλακες που δεν χρειάζεται να γαβγίζουν. Μόνον που τους αντικρίζεις από μακριά παγώνεις, τρέμεις και απομακρύνεσαι... και αμέσως μετά αναρωτιέσαι: λες να αλλάζει "ράτσα" ο κ. Καμμένος; Μήπως υπουργείο; Ή μήπως το "Δόγμα του Σκύλου" αναπτύσσεται προληπτικώς για παρηγοριά, ενώ ανατέλλει μια νέα εποχή πατριωτικής παρηγορίας, παράλληλα ασφαλώς με το εθνικοαπελευθερωτικό αφήγημα περί εξόδου στην χρηματαγορά;

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Ένας κανονικός-ψεύτης άνθρωπος άλλα έχει κρυμμένα στο μυαλό του και άλλα λέει ("Ανήρ δ’ άλλα κέκευθεν ενί φρεσίν, άλλα δε βάζει" :  Φωκυλίδης). Τι συμβαίνει, ωστόσο, όταν δεν υπάρχουν τα "άλλα κρυμμένα στο μυαλό", απλώς ο άνδρας λέει διαρκώς "άλλα" με τη μορφή παιδαριωδών ψεμάτων, σύμφωνα με το διαρκώς αναθεωρούμενο σενάριο της πρωθυπουργίας του; 
Παύει να είναι κανονικός άνθρωπος, αναγνώστη μου, είναι αποκλειστικά ρόλος και υπάρχει μόνον για το σόου! Δεν είδα έναν κανονικό-ψεύτη χθες, απέναντι στον Νίκο - όπως είδαν μάλλον οι περισσότεροι - είδα κάτι ψεύτικο. Και δεν χάρηκα, ψυχοπλακώθηκα! Κρίμα στον άνθρωπο σκέφτηκα, που δεν θα μπορέσει πλέον να γίνει ξανά ένας κανονικός-ψεύτης. Διότι, στο βαθμό που περνάς σε αυτό το στάδιο στην παράστασή σου, δεν υπάρχει γυρισμός.
Δεν πρόκειται να σχολιάσω κάτι από τη συνέντευξη, καθώς τρόμαξα, παρατηρώντας τα όρια της γλώσσας σε αυτήν να βρίσκονται έξω από το μυαλό ενός ώριμου ανθρώπου. Να είναι ψεύτικα και όχι απλώς συμβατικά πλαίσια Ψεμάτων.
Είχε ασφαλώς δίκιο ο Ludwig Wittgenstein όταν παρατηρούσε πως οι σκέψεις πέφτουν καμιά φορά από το δέντρο πριν ωριμάσουν, μόνον που εγώ χθες είδα να πέφτει ολόκληρο το δέντρο πάνω στις σκέψεις ενός ανθρώπου πριν αυτός προλάβει να ωριμάσει. Το δένδρο μιας αφάνταστα ιδιόμορφης εξουσίας πλάκωσε έναν πρωθυπουργό, ο οποίος για να γλιτώσει ως άνθρωπος-πρωθυπουργός μεταβλήθηκε απολύτως σε ρόλο. Και οι ρόλοι δεν λένε ψέματα. Οι ρόλοι αναπτύσσονται στο πλαίσιο ενός μύθου. Και δυστυχώς στην περίπτωσή μας εξανεμίστηκε και ο μύθος!

Τι απέμεινε; Μια κουρελιασμένη, αδέσποτη αλήθεια που ζητεί απεγνωσμένα έναν ώριμο άνθρωπο για να εκφραστεί, έστω και σαν ένα ακόμη κανονικό-ψέμα για την επίλυση της ελληνικής κρίσης.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Του Γ. Γ

Δεν είναι απλώς ότι σου δημιουργήθηκε η αίσθηση, παρακολουθώντας την συνέντευξη Τσίπρα, ότι ζεις σε διαφορετική χώρα απ’ αυτή στην οποία παριστάνει τον πρωθυπουργό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε, αξίζει να αναφερθείς στο ότι έβλεπες έναν συντηρητικό πολιτικάντη, απ’ αυτούς που «τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο», να σου μιλάει «για τις μεγάλες εποχές που θα’ ρθουν», που θα έγραφε και ο Μπρέχτ.

Ανούσιο θα είναι και να σχολιάσεις τις αυτοσυγκρίσεις που έκανε ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη.
Ούτε έχει νόημα να αναφερθείς αναλυτικά στα λεγόμενα ενός προσώπου το οποίο έχει αποφοιτήσει με άριστα στην τέχνη το να παρουσιάζει μια εικονική πραγματικότητα, λέγοντας τα μεγαλύτερα ψέματα με την απόλυτη φυσικότητα.

Όπως και να είναι όμως δεν μπορεί να μην θυμώνεις όταν βλέπεις χαμογελαστό έναν πολιτικό απατεώνα, έναν οικονομικό δολοφόνο του λαού μας να σου λέει ότι τα φτωχά λαϊκά μας στρώματα και ειδικά οι απόμαχοι της δουλειάς πρέπει να βρεθούν στην έσχατη ένδεια γιατί σύμφωνα με τον ίδιο είναι μονόδρομος … για να βγούμε απ’ τα μνημόνια, στα οποία μας έβαλε και ο ίδιος.

Πάνω απ’ όλα όμως δεν μπορεί να μην νιώσεις μια θλίψη, ένα σφίξιμο στο στομάχι για τις δικές μας ευθύνες για την κοινωνική αφασία που επικρατεί, κάνοντας τον πολιτικό τσόγλανο να πανηγυρίζει για την «Κατανόηση και ανοχή της κοινωνίας», απέναντι στην κυβέρνηση του.

Αντί να ξεσηκωθούμε και να πάρουμε φαλάγγι όλους αυτούς τους υπαλλήλους ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών, που ρουφάν με το μπουρί της σόμπας το αίμα του εργαζόμενου λαού, ξεπουλώντας ταυτόχρονα όποια δημόσια περιουσία έχει απομείνει και η οποία αποκτήθηκε με τον ιδρώτα των λαϊκών στρωμάτων, παρακολουθούμε απαθείς το υπηρετικό προσωπικό των καπιταλιστών να μας χλευάζει κατάμουτρα. Γιατί ρε γμτ;

Αντί για οποιοδήποτε δικό μας σχόλιο, που σίγουρα δεν θα ήταν κόσμιο, ας αφήσουμε τον δημοσιογράφο Νίκο Μπογιόπουλο να σχολιάσει την συνέντευξη του Τσίπρα:


πηγή
Όλη η συνέντευξη του Τσίπρα στον Χατζηνικολάου:

Η νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας κήρυξε ως ανεπιθύμητο τον Έλληνα πρωθυπουργό.

Το Μέτωπο της Ένωσης Κομμουνιστών της Ιταλίας, μια νεολαιίστικη οργάνωση, έφτιαξε μέχρι και αφίσα για να δηλώσει πως ο Αλέξης Τσίπρας, είναι ανεπιθύμητος στη Ρώμη και στο Πανεπιστήμιό της, όπου αναμένεται να μιλήσει σε ανοιχτή εκδήλωση που διοργανώνει το Δίκτυο “Transform Europe” με τίτλο: «Μία Ευρώπη για τον Λαό από τον Λαό».

Η αφίσα της Κομμουνιστικής Νεολαίας, με το πρόσωπο του Τσίπρα, αναφέρει χαρακτηριστικά: “Εξαπάτησε τους Έλληνες και συνέχισε την αντιλαϊκή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ με τον εκβιασμό του χρέους. Ο Τσίπρας πρέπει να πάρει ένα μάθημα:

Εκείνος που ξεπουλάει το λαό του, δεν είναι ευπρόσδεκτος.”

πηγή

του Γιάννη  Βλαστάρη 

Ο Αρτέμης Σώρρας μπορεί να είναι για την ώρα άφαντος, αλλά οι ποικιλώνυμοι οπαδοί του είναι σαφώς ορατοί ανάμεσά μας.
Οι γλωσσολόγοι υποστηρίζουν ότι όσοι γοητευτούν από την απατηλή "διπλή γλώσσα" της δημαγωγίας, οδηγούνται σταδιακά και στη "διπλή σκέψη". Ενώ οι ψυχολόγοι συμπληρώνουν πως ακολουθεί το φαινόμενο της "γνωσιακής ασυμφωνίας". Της τάσης, δηλαδή, να εμμένει κανείς στις πεποιθήσεις του παρά το ότι αυτές διαψεύδονται από την ίδια την πραγματικότητα.
Κατόπιν αυτών, οι αντιστοιχίες προκύπτουν ευλόγως:

Όποιοι πίστεψαν, το 2015, πως το "μνημόνιο καταργείται με ένα άρθρο σε έναν νόμο", λίγο μετά θεώρησαν ότι το τρέχον Γ΄ μνημόνιο είναι ένας καλός, "έντιμος συμβιβασμός". 
Και σήμερα, βεβαίως, επιμένουν πως "η ανάπτυξη έφτασε" και γύρω μας εξέλειπαν οι φτωχοί.
Συμπέρασμα: Σε κατάσταση "γνωσιακής ασυμφωνίας" δεν βρίσκονται μόνο όσοι εξακολουθούν να ορκίζονται στον Δία. Αλλά και εκείνοι που ενώ κάποτε ορκίστηκαν στη Σεισάχθεια και στην 13η σύνταξη και αργότερα πλήρωσαν περισσότερους φόρους και με μικρότερες αποδοχές, επιμένουν να πιστεύουν στον αποδεδειγμένα ανύπαρκτο "θεό".
Όσοι, δηλαδή, δεν έχουν τη δύναμη να κοιταχτούν στον καθρέφτη, να συμπεράνουν και να προχωρήσουν μπροστά. Αλλά που συμπλεγματικά επιμένουν να κλείνουν τα μάτια, αναλογιζόμενοι ένα είδωλο παραπλανητικό.
Εκτός του Σώρρα, λοιπόν, ας αναζητήσουμε γύρω μας και τις "συνιστώσες" του. Τους Αρτεμηδες της διπλανής πόρτας...

πηγή
Στην επενδυτική τράπεζα Rothschild ανατίθεται ο ρόλος του τεχνικού συμβούλου για την προετοιμασία της εξόδου της χώρας στις αγορές, όπως δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δημήτρης Τζανακόπουλος.

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είπε ότι, στις 25 Ιανουαρίου ο υπουργός Οικονομικών έστειλε επιστολή προς το Δ.Σ του ΟΔΔΗΧ, με την οποία ζητούσε την άμεση πρόσληψη τεχνικού συμβούλου, για την προετοιμασία της χώρας για την έξοδο στις αγορές.

Στις 27 Ιανουαρίου το Δ.Σ. του ΟΔΔΗΧ , με επιστολή του όρισε την επενδυτική τράπεζα Rothschild, και αναμένεται η έκδοση της σχετικής υπουργικής απόφασης, πρόσθεσε ο κ. Τζανακόπουλος.


Νέα Δημοκρατία

«Ο κ. Τζανακόπουλος ομολόγησε, σήμερα, ότι ως τη μυστική επίσκεψη του κ. Τσίπρα στο Παρίσι, καμία σύμβαση δεν υπήρχε μεταξύ του ΟΔΔΗΧ και της επενδυτικής τράπεζας Rothschild . Δεν βρήκε ούτε μία λέξη για να δικαιολογήσει γιατί ο κ. Τσίπρας πήγε στο Παρίσι με μυστικό τρόπο, ενώ χρησιμοποίησε το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και γιατί συνάντησε μόνος του τα στελέχη της επενδυτικής τράπεζας», απαντά η ΝΔ στον κυβερνητικό εκπρόσωπο.

«Την ίδια στιγμή, οι κ.κ. Τσακαλώτος και Καμμένος συνεχίζουν να σιωπούν. Για άλλη μία φορά, ο κ. Τσίπρας συλλαμβάνεται να κάνει κρυφές ιδιωτικές συναντήσεις και να ψεύδεται δημοσίως», προσθέτει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Κοτζιάς

Επίθεση σε όσους επέκριναν το ταξίδι του πρωθυπουργού στη Γαλλία και τις επαφές που είχε με εκπροσώπους επενδυτικής τράπεζας εξαπέλυσε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, τονίζοντας ότι δεν είναι υποχρεωτικό να ανακοινώνονται δημόσιες επαφές Ελλήνων πολιτικών παραγόντων και άτυπες συναντήσεις τους στο εξωτερικό, «που γίνονται στο πλαίσιο μιας προσπάθειας διαλόγου και διαπραγμάτευσης και όχι για να κάνουμε πρωτοσέλιδα».
«Είναι υποχρεωτικό να ανακοινώνονται και να δημοσιοποιούνται όλες οι επαφές που έχει η Ελλάδα και οι Έλληνες πολιτικοί παράγοντες στο εξωτερικό; Δεν υπάρχουν άτυπες συναντήσεις που γίνονται στο πλαίσιο μιας προσπάθειας διαλόγου και διαπραγμάτευσης και όχι για να κάνουμε πρωτοσέλιδα; Είναι υποχρεωτικό εγώ ως υπουργός Εξωτερικών να ανακοινώνω δημόσια όλες τις επαφές που κάνω; Η διπλωματία δεν είναι μέσα ενημέρωσης. Εγώ κάνω τόσα ταξίδια και δεν τα δημοσιοποιώ», ανέφερε ο κ. Κοτζιάς.

 
«Αναρωτιέται» ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

     Ομολογώ ότι με ενόχλησε η είδηση που «παίζει» στο ελληνικό διδίκτυο…
     Φυσικά και ΔΕΝ με αφορά προσωπικά, αλλά με ενόχλησε επειδή φρονώ ότι κατεβάζει τον πολιτικό μας πολιτισμό (ή, έστω, ότι μας έχει απομείνει στην εποχή της τρόικα και των… «θεσμών») ένα ακόμη σκαλοπάτι πιο κάτω…
    «Καρφιά» Χρυσόγονου:
     «Ο Τσίπρας ενημερώνεται από τον Καρανίκα!...»
     Και η χαρακτηριστική απάντηση από πλευράς Μαξίμου…
   «Ο πρωθυπουργός καταλαβαίνει την αγωνία του κ. Χρυσόγονου, αλλά δεν επιλέγει συνομιλητές από τα πάνελ των τηλεοπτικών σταθμών»…
     Είχα ενοχληθεί από την απίστευτη ανταλλαγή «υβριστικών» λέξεων μεταξύ του κ Πολάκη και του κ Γεωργιάδη και έγραψα το σχετικό «πιπεράτο» σχόλιό μου με τον τίτλο «έπονται ποτήρια και… καρέκλες;» που φιλοξενήθηκε στα blogs.
     http://piperopoulos.blogspot.com/2016/12/blog-post_19.html
    Ο κ Γεωργιάδης θα καταθέσει μήνυση κατά του κ Πολάκη…

    Αναρωτιέμαι, καλοπροαίρετα, πώς θα αντιδράσει ο Ευρωβουλευτής - Καθηγητής κ Χρυσόγονος;
Σφοδρή επίθεση εναντίον του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα εξαπολύει σήμερα μέσα από ένα αιχμηρό και γεμάτο ειρωνεία άρθρο του, ο Μίκης Θεοδωράκης.
Ο εμβληματικός μουσικοσυνθέτης σχολιάζει με σκληρά λόγια το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κούβα, τον επικήδειο για τον Φιντέλ Κάστρο, τα έξοδα για την μεταφορά, αλλά και τη στάση του πρωθυπουργού καταλήγοντας με την φράση «καλή αντάμωση στα γουναράδικα».

Το πλήρες κείμενο από την ιστοσελίδα του Μίκη Θεοδωράκη:

«Προδομένη Δημοκρατία»

Το πολίτευμά μας είναι Προεδρευομένη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

Οι Πυλώνες-Θεσμοί, είναι οι εξής:

Βουλή (νομοθετική εξουσία)
Κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία)
Δικαστική εξουσία
Πρόεδρος Δημοκρατίας- Ρυθμιστής του Πολιτεύματος.

Το Σύνταγμα είναι η βάση. Από αυτό πηγάζουν τα Δικαιώματα και οι Υποχρεώσεις των Πολιτών.

Ο Πρόεδρος πρέπει να είναι η ασφαλιστική δικλείδα. Να ελέγχει εάν ισχύει η Συνταγματική Αρχή ότι η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει.

Και έχει την υποχρέωση-δικαίωμα, σε περίπτωση που εκείνος θεωρεί ότι παραβιάζεται αυτός ο κανόνας, να διαλύει τη Βουλή και να προκηρύσσει εκλογές.

Όμως, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986, ο Ανδρέας Παπανδρέου αφαιρεί αυτό το κύριο και μοναδικό δικαίωμα από τον Πρόεδρο και το δίνει στον εαυτό του (στον Πρωθυπουργό).

Έτσι ο ελεγχόμενος ανακηρύσσεται σε ελέγχοντα. Το γεγονός αυτό παραμορφώνει το Σύνταγμα και από Προεδρευομένη Δημοκρατία την μεταβάλλει σε Παντοδυναμία της Εκτελεστικής Εξουσίας, δηλαδή του Πρωθυπουργού που αναδεικνύεται σε Απόλυτο Άρχοντα, εφ' όσον ο μόνος που μπορεί να τον ελέγξει είναι ο εαυτός του. Δηλαδή ουσιαστικά έχει δικτατορικά δικαιώματα, γιατί η ουσιαστική Δημοκρατία έχει καταντήσει ένα άδειο πουκάμισο.

Το επιχείρημα, ότι η πλειοψηφία στη Βουλή είναι η βάση της ουσιαστικής δημοκρατικής νομιμότητας είναι σκέτη κοροϊδία! Μιας και αυτή η πλειοψηφία ταυτίζεται με τον πρωθυπουργό! Δηλαδή, είναι όργανο στα χέρια αυτού που μετά την συνταγματική αναθεώρηση του '86, είναι όπως είπα ο απόλυτος Μονάρχης.

Από εκεί και πέρα, ο Τσίπρας με τις 153 έδρες και το 16% είναι ανεξέλεγκτος να κάνει ότι θέλει, έχοντας στο τσεπάκι την πλειοψηφία των εδρών, αδιαφορώντας αν έχει την Λαϊκή πλειοψηφία. Σχετικά, γράφει στα σημερινά ΝΕΑ, ο αρθρογράφος Ηλίας Κανέλλης (ΑΡΘΡΟ: Το τζάμπα πέθανε, στη στήλη Ενστάσεις).

Στην ίδια εφημερίδα, ο διαπρεπής δημοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστου αποστομώνει με ατράνταχτα στοιχεία το Γραφείο του πρωθυπουργού, που αναφέρει πως τάχα το ταξίδι στην Κούβα κόστισε μόνο 22,900 ευρώ!

Σαν απλός πολίτης, τους συγχαίρω και τους ευχαριστώ και τους δύο γι' αυτό.

Σε αυτήν την ανοικτή πρόκληση, η Βουλή σιωπά, διότι μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης του '86, είναι συνένοχη γι' αυτή την παραμόρφωση της Αρχής της ουσιαστικής Λαϊκής Κυριαρχίας (σ.σ.: βλ. καταγγελίες Μίκη Θεοδωράκη, στο άρθρο Είμαστε θύματα μιας τραγικής φαρσοκωμωδίας/21.05.2016).

Άλλωστε, όλοι είναι ίδιοι: Εξουσιαστές, Σκληροί, Άπονοι. Ενώ ο λαός σέρνεται πάνω στη λάσπη της λιτότητας, αυτοί αγοράζουν πανάκριβα αεροπλάνα (βλέπε Σαμαράς 2013). Τι να κάνουν; Να τα πουλήσουν και να ταξιδέψουν όπως οι βλάκες ψηφοφόροι τους. Για 300.000 δολάρια, μια οικογένεια με 1.000 το μήνα θα έπρεπε να δουλεύει 300 μήνες, με 300 το μήνα, 1000 μήνες... Πόσες ανθρώπινες κατοικίες για τους πρόσφυγες; Πόσα κρεβάτια νοσοκομείων;

Περικυκλωμένοι από εχθρούς. Σε κρίσιμη στιγμή. Απειλές. Κινδύνους. Γιατί το ταξίδι; Για να μιλήσει ένας προσκυνημένος, συμβιβασμένος από το βήμα ενός όρθιου, ασυμβίβαστου!

Ένας αληθινός Εθνικός Μάγκας. Γιατί, είναι μαγκιά να μπορείς να κοροϊδεύεις 10 εκατομμύρια υπηκόους για να κάνεις το κέφι σου. Πας και βρίζεις την Μέρκελ και μόλις ξαναγυρίσεις πίσω, της τηλεφωνείς και επαιτείς βοήθεια από τη Μέρκελ! Να ποια είναι η Μεγάλη, η Παγκόσμια Μαγκιά. Γιατί μπορείς και λες βλάκες τους έξυπνους Έλληνες κατάμουτρα, χωρίς ενδοιασμούς και ντροπές!

Τελειώνοντας, οφείλω να μιλήσω στον Αλέξη Τσίπρα στη γλώσσα που αποπνέουν οι πράξεις του. Δηλαδή στη γλώσσα του «μάγκα», για να με καταλάβουν όσοι φίλοι του απομείνανε, αλλά και όσοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι ορισμένοι -δεν φτάνει ότι μας σπρώχνουν προς την καταστροφή- αλλά μας κοροϊδεύουν κι από πάνω!

Λοιπόν...

Ανοιχτή Επιστολή προς τον κ. Τσίπρα

Σύντροφε Αλέξη, σε παραδέχομαι, γιατί είσαι μάγκας.
Ο πιο μεγάλος μάγκας στην Ελλάδα από το 450 π.Χ. έως σήμερα. Γιατί κάνεις ό,τι θέλεις χωρίς να λογαριάσεις κανένα. Παίρνεις το προσωπικό σου αεροπλάνο, το γεμίζεις με φίλους και φίλες και πας στην Κούβα και αφήνεις τον λογαριασμό, 300.000 δολλάρια να τον πληρώσουν τα κορόιδα με τα 300 ευρώ το μήνα στην καλλίτερη περίπτωση. Κάνεις το κέφι σου.

Μιλάς στην πλατεία της Επανάστασης όπου μιλούσε και ο Φιντέλ σαν ένας γνήσιος και σκληρός επαναστάτης.

Υψώνεις το πελώριο ανάστημά σου ενάντια στον Καπιταλισμό-Ιμπεριαλισμό. Τρως τον αγλέορα (600 ευρώ για ένα γεύμα πληρωμένο από το Υπουργείο των Εξωτερικών, δηλαδή τα τσιράκια σου).

Το διασκεδάζεις, το γλεντάς, την ώρα που τα κορόιδα οι Έλληνες κάθονται στις ουρές για σύνταξη, ΔΕΗ, τράπεζες, νοσοκομεία και προ παντός λιτότητα στη λιτότητα. Το παίζεις επαναστάτης κι όταν γυρίσεις, ξαναγίνεσαι αυτό που ήσουν, το παιδί που κάνει τα θελήματα της Μέρκελ, του Ομπάμα και του Γιούνγκερ που κατακεραύνωσες στην Αβάνα και πάλι σε βάρος του έξυπνου ελληνικού λαού, γιατί αυτός αποφάσισε να τον κυβερνούν άτομα χωρίς οπαδούς και φιλότιμο, που το παίζουν κυβέρνηση.

Καλή αντάμωση στα Γουναράδικα.

Μίκης
Δεκέμβρης του 2016

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος * 
Αλήθεια, τι ζήτησε ο έλληνας πρωθυπουργός από την κ. Μέρκελ, τον κ. Ολάντ και από τους επικεφαλείς των λεγόμενων Θεσμών; Να του επιτρέψει η τρόικα να παραμείνει στη κυβερνητική εξουσία, για να λάβει η «συμφωνία» τους σάρκα και οστά!
Πώς; Μα, με την πραγματοποίηση ενός μέρους τουλάχιστον εκ των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος , έτσι ώστε να μπορέσει η κυβέρνησή του να συνεχίσει να επικοινωνεί («πουλά») τα μέτρα εσωτερικής υποτίμησης, ιδιωτικοποιήσεων και αντιοικονομικής στην ουσία φορολογικής πολιτικής στον ελληνικό λαό ως άδικη μεν αλλά αναγκαία διαδικασία που θα καταλήξει στην βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας, με την μετατροπή του χρέους σε «βιώσιμο».
Δηλαδή, ο κ. Τσίπρας λέει: εγώ εφαρμόζω εξαναγκαστικά το μνημόνιο-λιτότητας που έχω συμφωνήσει, αλλά  για να συνεχίσω να το κάνω χωρίς μείζονες έως ανατρεπτικές αντιδράσεις στο εσωτερικό - από τον δικό μου τουλάχιστον πολιτικό χώρο - ζητώ την διαλογική (discursive) [δηλώσεις και εκδηλώσεις] υποστήριξη και κατά ένα ελάχιστο έστω βαθμό υλική βοήθεια (non-discursive) [: περαιτέρω εξομάλυνση των περιόδων αποπληρωμής, πρόγραμμα  προστασίας της Ελλάδας από μελλοντικές αυξήσεις των επιτοκίων, άμεσα μέτρα για την εξάλειψη μιας μεγάλης αύξησης των επιτοκίων το 2017 σε ένα μικρό μέρος του χρέους και μερική έστω, αλλά επίσημη, ένταξη στον Μηχανισμό Ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ].  
Με μια κουβέντα, ο κ Τσίπρας ζητεί να «αγοράσει» χρόνο ισορροπώντας την μεγέθυνση της λιτότητας με ένα σταδιακό έστω reprofiling του «επίσημου» ελληνικού χρέους, έτσι ώστε να μπορέσει να παραμείνει στα πράγμα στη βάση της πρόσβλεψης για αναχρηματοδότηση από πόρους της αγοράς και με την προβολή στο εσωτερικό της ικανοποίησης (: επιτυχίας) του βασικού του στόχου, που είναι η ελάφρυνση από το χρέος  - έστω, όχι ως πλήρες σχέδιο αναδιάρθρωσης (restructuring). 
Αυτό είναι ακριβώς που οι συνομιλητές του κ. Τσίπρα από την πλευρά του κουαρτέτου (τρόικας) δεν φαίνεται να του δίνουν. Γιατί, αφού θεωρητικά είναι αυτό που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει και τις δύο πλευρές; Διότι η τρόικα είναι πλέον βέβαιη πως τα περιθώρια υποχώρησης του κοινωνικού συμφέροντος στην Ελλάδα έχουν αμβλυνθεί σε τέτοιο βαθμό που η προοπτική και μόνον του reprofiling θα μπορούσε να νομιμοποιήσει πολιτικώς την διεύρυνση και εμβάθυνση των μέτρων λιτότητας. Όσο πλησιάζεις προς το reprofiling, τόσο πιστεύουν πως διευκολύνεται η πολιτική νομιμοποίηση των πρόσθετων μέτρων δημοσιονομικής και εμπορικής ασφυξίας, στο πλαίσιο αυτού που εννοούν ως «οικονομία της σωτηρίας της Ελλάδας εντός του Ευρώ». Και ως προς αυτό έχουν πλέον εταίρους την πλειονότητα του πολιτικού συστήματος, καθώς στους κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς προστέθηκαν (με την υπογραφή τους, αλλά με βαριά καρδία ) και οι πρώην «αντιμνημονιακοί» ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Με αυτή την έννοια ο κ. Τσίπρας δεν τους ενδιαφέρει πλέον, καθώς ο ίδιος διέπραξε το κεφαλαιώδες διαπραγματευτικό σφάλμα να πολιτεύεται ως προς την τρόικα στη βάση ενός υποκριτικού μείγματος εμπιστοσύνης και καλής θέλησης (goodwill) που απορρέουν από το κοινό συμφέρον της μη-διάλυσης της ευρωζώνης. Τραγικό σφάλμα, το οποίο θα είχε αποφύγει αν είχε έμπειρους συμβούλους στο ζήτημα της λεγόμενης «diplomacy of violence», μια και ο ίδιος ποτέ δεν αρνήθηκε πως υπάρχει σοβαρή εξωτερική «βία για την προσαρμογή» - από την πλευρά της τρόικας.  
Ένας τέτοιος σύμβουλος θα του παρουσίαζε εναλλακτικές στρατηγικές για την παραμονή της διαπραγμάτευσης στο επίπεδο της «αποφυγής κοινής πολιτικής και οικονομικής ζημίας» (avoidance of mutual damage). Αυτό πλέον «έχασε» ο κ. Τσίπρας και έτσι η διαπραγμάτευση δεν μπορεί να παραμείνει πλέον στο constructive πλαίσιο που όριζε θεωρητικά η συμφωνία για το Τρίτο Μνημόνιο. Τώρα ο κύριος Τσίπρας για να παραμείνει στο παιχνίδι της διαπραγμάτευσης, με ψευδοπολιτικά  έστω στοιχεία, δεν έχει άλλη επιλογή παρά να μετατρέψει το σχετικό αφήγημα της διαπραγμάτευσης από constructive σε aggressive, οδηγώντας έτσι τη χώρα ξανά σε εθνικές εκλογές.
Αν διαβάσεις τι γράφει σήμερα ο συμπολιτευόμενος Τύπου, αλλά και ένα σοβαρό μέρος εκ του «αντιπολιτευόμενου» θα δεις ανάγλυφα την αναγκαστική μεταστροφή στην ελληνική στάση κατά την διαπραγμάτευση. Αυτό σημαίνει πως ο κ. Τσίπρας απέτυχε πολιτικώς, καθώς απέτυχε παταγωδώς στη διαδικασία και το ύφος της διαπραγμάτευσης. Απέτυχε δηλαδή ως πολιτικός γενικώς και όχι ως αριστερός. Αυτό υποστηρίζω, αναγνώστη μου με απόλυτη ειλικρίνεια… και θέλω να πιστεύω απροκατάληπτα.  

Η τρόικα εγκαταλείπει τον κ. Τσίπρα, επειδή ο ίδιος εγκατέλειψε την διπλωματία κατά την διαπραγμάτευση και παραδόθηκε σε μια μορφή (: στρατηγική της τρόικας) πολιτικής νομιμοποίησης ολόιδια με εκείνη που ταλαιπώρησε και στο τέλος «καθάρισε» άδοξα τους προηγούμενους από αυτόν πρωθυπουργούς της κρίσης. Την έπαθε, δηλαδή ακριβώς όπως οι προηγούμενοι. Γιατί;  Αυτό θα προσεγγίσω σε ένα άλλο σημείωμα, προσφέροντας μερικές ίσως ενδιαφέρουσες ιδέες, οι οποίες ουσιαστικά φέρνουν τη συζήτηση για τη κρίση από «την οικονομία της σωτηρίας της Ελλάδας» στο θεμελιώδες ζήτημα της «σωτηρίας της οικονομίας της Ελλάδας», μέσω της αντιμετώπισης του μείζονος κοινωνικού ζητήματος της χώρας…

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Δεν υπάρχει, εξ όσων γνωρίζουμε αντίστοιχη περίπτωση επιχείρησης και επίτευξης αλλαγής αποτελέσματος ψηφοφορίας σε κεντρική επιτροπή κόμματος που να προκλήθηκε τόσο ωμά και απροκάλυπτα από τον αρχηγό (;) - Πρόεδρο του κόμματος.

Μιλάμε για την απαράδεκτη παρέμβαση Τσίπρα μετά από ψηφοφορία που έβαζε όριο 25% εκπροσώπησης στην Κεντρική Επιτροπή σε υπουργούς, βουλευτές και κυβερνητικά στελέχη και με την οποία ήθελε να εξαιρεθούν από την συγκεκριμένη ποσόστωση του Υπουργούς.

Σας παρουσιάζουμε το βίντεο, που είναι τρανή απόδειξη ότι ο ηγέρπης κατά παράβαση κάθε καταστατικού βάζει θέμα που έκλεισε σε ψηφοφορία του Συνεδρίου, εκ νέου σε ψηφοφορία για να βάλει στην Κεντρική Επιτροπή υπουργούς, βουλευτές, κυβερνητικά στελέχη σε ποσοστό άνω του 50% υποθέτουμε ώστε να ελέγξει ολοκληρωτικά το κόμμα που δεν θα κάνει πλέον καμία κριτική στην μνημονιακή κυβέρνηση Τσίπρα!

Απαράδεκτη και με οσμή πρόκλησης αλλά και υποτίμησης των 2.500 συνέδρων όταν τους προειδοποιούσε (αφού είχε τελειώσει η ψηφοφορία): «δεν ξέρω αν έχετε καταλάβει τι ψηφίσατε, αλλά είστε ενάντια στην εισήγησή μου»......

Για την ουσία να πούμε πως αν παρέμενε η πρώτη απόφαση στη νέα κεντρική επιτροπή των 151 μελών, μόνο 38 μέλη θα προέρχονταν από την κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική ομάδα ενώ τώρα η συντριπτική πλειοψηφία της κεντρικής επιτροπής θα απαρτίζεται από προβεβλημένα στελέχη του περιβάλλοντος και της επιλογής του αρχηγού.


Στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώθηκε επίσημα η διαδικασία reprofiling του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα. Δηλαδή, η αναδιαμόρφωση της αναφερόμενης ταυτότητάς του στη βάση μιας ρεαλιστικής προσαρμογής της ελληνικής αριστεράς στη μεθοδολογία της ευρωπαϊκής «κυβερνησιμότητας», με την έννοια του governmentality του M. Foucault. Προσαρμογή, με άλλα λόγια, στη  μεθοδολογία επανίδρυσης του κράτους μέσω δραστικών παρεμβάσεων στην αγορά υπό την πολιτικοοικονομική τεχνολογία του ΔΝΤ και την επιτροπεία των κεντρικών θεσμών της ευρωζώνης.
 Έτσι, δεν είναι πλέον ο πολιτικός αγωνισμός για ριζοσπαστικοποίηση των δημοκρατικών θεσμών σε ένα πλουραλιστικό πλαίσιο (: ριζοσπαστική αριστερά) που ρυθμίζει τις κυβερνητικές συμπεριφορές /αποφάσεις, αλλά η ρύθμιση του οικονομικού ανταγωνισμού με τρόπο που θα ενισχύει την αποτελεσματικότητα, την αυθεντία και την αξιοπιστία κυρίως στο εξωτερικό της κρατικής μηχανής, στο πρόσωπο του πρωθυπουργού – καθώς το σύστημα της Ελλάδας δεν έπαψε να είναι πρωθυπουργοκεντρικό. Για παράδειγμα, την περιπέτεια με τις λεγόμενες  τηλεοπτικές άδειες, έτσι θα πρέπει να την δεις αναγνώστη μου.
Το reprofiling, λοιπόν, του Αλέξη Τσίπρα συνδέεται με την ενίσχυση του προφίλ του ως αποφασιστικού πρωθυπουργού, στο βαθμό που δεν χρησιμοποίει την επανίδρυση του κράτους για την ανάπτυξη της αγοράς, αλλά την επανίδρυση της αγοράς για την ενίσχυση του κράτους, το οποίο με τη σειρά του στη συνέχεια θα διασφαλίζει (θεωρητικώς) την σταθερότητα στο εσωτερικό. Εδώ έρχεται πλέον η οικονομία της αγοράς να ενισχύσει τον κρατισμό και αυτό προφανώς ούτε με την μοντέρνα αριστερά «συνάδει», ούτε ασφαλώς με τον νεοφιλελευθερισμό.
Τι είναι τότε; Η μεταμοντέρνα σοσιαλδημοκρατία, όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενα σημειώματά μου. Αυτή δανείζεται τις δομολειτουργικές αρχές της μεταπολεμικής Γερμανίας (: BRD), σε συνδυασμό - αλλά όχι αρμονία - με την οικονομική φιλοσοφία περί αποτελεσματικότητας και φερεγγυότητας του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Με τον κ. Τσίπρα να διαπραγματεύεται στη βάση των αντιφάσεων των πρώτων από τα δεύτερα. Το reprofiling Τσίπρα διαμορφώνεται στην ουσία στις αντιφάσεις που εμφανίζει η οικονομική διδακτική Σόιμπλε σε σχέση με τον λεγόμενο « ορντοφιλελευθερισμό», που αποτέλεσε τη θεωρητική βάση της οικοδόμησης του μεταπολεμικού γερμανικού κράτους, αλλά και το διαλογικό και θεσμικό σχήμα συγκρότησης της γραφειοκρατικής αρχιτεκτονικής της ΕΕ. Με μια κουβέντα, το reprofiling Τσίπρα κατατείνει στη δημιουργία μιας «mental picture» ενός «βιώσιμου πρωθυπουργού» σε μια «μη-βιώσιμη» οικονομία, η οποία εμφανίζεται να έχει προοπτικές στο βαθμό που επιλύσει το οξύ ζήτημα της υπερχρέωσής της.  
Από την άλλη μεριά, μιλώντας σήμερα διαρκώς για την «ελάφρυνση χρέους», ο κύριος Τσίπρας έχει πάψει να εννοεί την ονομαστική απομείωσή του. Δεν εννοεί  πλέον την αναδιάρθρωση του χρέους (debt restructuring), αλλά τον ανασχεδιασμό της κατανομής του (debt reprofiling). Στην πραγματικότητα έχει μεταβάλει ριζικά αφήγημα για το χρέος, σε μια προσπάθεια προσαρμογής στην οικονομική  παιδαγωγική Σόϊμπλε. Δηλαδή, εμφανίζει τον εαυτό του να αγωνίζεται εναντίον του κ. Σόϊμπλε, ενώ είναι έτοιμος να θριαμβολογήσει για την απόφαση Σόϊμπλε το επόμενο τρίμηνο να προχωρήσει το reprofiling του χρέους, με περαιτέρω εξομάλυνση των περιόδων αποπληρωμής και με την παρουσίαση από τον European Stability Mechanism (ESM) σε συνεργασία με την ΕΚΤ ενός προγράμματος προστασίας της Ελλάδας από μελλοντικές αυξήσεις των επιτοκίων, με ανακοίνωση μάλιστα άμεσων μέτρων για την εξάλειψη μιας μεγάλης αύξησης των επιτοκίων το 2017 σε ένα μικρό μέρος του χρέους.  
Σε αυτό το reprofiling του ελληνικού χρέους είχα αναφερθεί εκτενώς πριν  από αρκετούς μήνες, μόλις το σχέδιο έφτασε στο ΔΝΤ – από στέλεχος του οποίου δεν κρύβω πως άντλησα την πληροφορία.  Και ποιο είναι το πρόβλημα με το ΔΝΤ; Το Ταμείο δεν μπορεί να προβεί σε τεχνικά ορθή ανάλυση της λεγόμενης βιωσιμότητας του χρέους, χωρίς προηγουμένως να έχει μπροστά του ένα πλήρες σχέδιο αναδιάρθρωσης (restructuring).
 Ο κ. Σόϊμπλε δεν αντιλέγει, αλλά ζητεί πίστωση χρόνου μέχρι την λήξη της παράτασης του ελληνικού προγράμματος και μέχρι τότε ισχυρίζεται πως το reprofiling αρκεί για μια περιορισμένη στην δεκαετία «ανάλυση βιωσιμότητας». Πράγμα, ωστόσο, αντίθετο στη γενική μεθοδολογία του ΔΝΤ. Άρα, ο κ. Σόϊμπλε ζητεί από το ΔΝΤ να αντιμετωπίσει για άλλη μια φορά το ελληνικό ζήτημα ως εξαίρεση στους κανόνες του – όπως αντίστοιχα κάνουν τα κράτη της ευρωζώνης και όπως έγινε με τα PSI. Το ΔΝΤ θα δεχόταν να συναινέσει μόνον στο βαθμό που στο δρομολογημένο reprofiling, προστεθούν επιπλέον εγγυήσεις από τον ESM και την ΕΚΤ, και εδώ βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή.

Τότε γιατί τόση φασαρία; Επειδή ο κύριος Τσίπρας έχει αποφασίσει να κάνει εκλογές και δραματοποιεί την υπόθεση του χρέους, την ίδια στιγμή που την «αναδιάταξη» θα μπορούσε να εμφανίσει ως ελάφρυνση που ισοδυναμεί με «αναδιάρθρωση» και που αν επανεκλεγεί πρωθυπουργός θα μπορούσε να την μετουσιώσει σε «επίλυση του ζητήματος του χρέους» σε μακροπρόθεσμη διάσταση! Και επικοινωνιακά λειτουργεί μια χαρά, καθώς από την μια η κουβέντα ξεφεύγει από τα μνημόνια εσωτερικής υποτίμησης, ενώ από την άλλη είναι μόνον ο κ. Τσίπρας, από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου, που έχει συνδέσει το δικό του προφίλ με εκείνο του χρέους. Και ασφαλώς θα ήταν άδικος όποιος δεν παρατηρεί σήμερα αναλογίες μεταξύ της διαδικασίας reprofiling του χρέους και του reprofiling Τσίπρα!...

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Άρχισαν να «σκάνε» οι πρώτες αποκαλύψεις από τα Wikileaks για το καλοκαίρι του 2015 και λίγο πριν την υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου από την κυβέρνηση Τσίπρα. Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, ο Λευκός Οίκος ζήτησε από τον Μπιλ Κλίντον να παρέμβει ώστε να πειστεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας να συμφωνήσει στο νέο πρόγραμμα διάσωσης.

Ήταν λίγες ημέρες πριν από το δημοψήφισμα στην Ελλάδα, όταν ο προσωπάρχης του Λευκού Οίκου Τζον Ποντέστα επικοινώνησε με το γραφείο του πρώην προέδρου Μπιλ Κλίντον, ρωτώντας αν μπορεί να μεσολαβήσει προς την ελληνική κυβέρνηση για την επίτευξη συμφωνίας. Ο Κλίντον απάντησε ναι αλλά ζήτησε να του δώσουν "γραμμή".

Ζήτησε επίσης να μάθει αν αντίστοιχη πίεση θα ασκηθεί προς την πλευρά του Βερολίνου.

Γράφει το email που δημοσιεύει το Wikileaks:

«Είμαι στο τρένο και είναι δύσκολο να μιλήσω στο τηλέφωνο. Ο Λευκός Οίκος ρωτά να μάθει εάν ο Μπιλ Κλίντον έχει αρκετή άνεση με τον Ελληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ώστε να του τηλεφωνήσει και να του ζητήσει να πάει σε συμφωνία. Μπορείτε να τον ρωτήσετε εάν υπάρχει αυτή η πιθανότητα; Εάν ναι, μπορώ να του μιλήσω αφού αποβιβαστώ από το τρένο και να του εξηγήσω το σκεπτικό και τον στόχο. Ευχαριστώ», έγραφε στο email προς τον Μπιλ Κλίντον ο Ποντέστα.

Από το γραφείο του πρώην προέδρου Μπιλ Κλίντον η απάντηση ήταν: «Λέει ναι, αλλά χρειάζεται επιπλέον πληροφορίες από αυτές που έχει τώρα. Η πρώτη του ερώτηση είναι "Θα πιέσουμε και την Μέρκελ επίσης;" Τι ώρα θα είσαι διαθέσιμος να μιλήσεις;"

πηγή