Articles by "Media-blogs"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Media-blogs. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Την απαγόρευση εξόδου στον Σταύρο Ψυχάρη επέβαλαν ανακριτής και εισαγγελέας για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και φοροδιαφυγή. 
Ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης πέρασε την πόρτα του 13ου τακτικού ανακριτή νωρίς το πρωί προκειμένου να απολογηθεί για τις βαρύτατες κατηγορίες που του έχουν απαγγελθεί για "τρύπα" περίπου 48 εκατ. ευρώ που εντοπίστηκε στα εισοδήματά του,  από το 2000 και μετά, σύμφωνα με πόρισμα του Κέντρου Ελέγχου Φορολογουμένων Μεγάλου Πλούτου (ΚΕΦΟΜΕΠ).
Η απολογία του κατηγορούμενου εκδότη διήρκεσε μόλις λίγα λεπτά.
Με τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, ο κ. Ψυχάρης αφέθηκε ελεύθερος με τον περιοριστικό όρο της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα.
Ο Νόρμπερτ Χέρινγκ (Norbert Häring) είναι οικονομολόγος και δημοσιογράφος.  Από το 2002 συνεργάζεται με τη Handelsblatt. Έχει βραβευτεί με το βραβείο Keynes Prize for Economic Writing και είναι συνιδρυτής του WorldEconomics Association του μεγαλύτερου συνδέσμου οικονομολόγων  παγκοσμίως που αριθμεί 12.000 μέλη. Το ευπώλητο βιβλίο του «Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της» κυκλοφορεί από τις εκδ. Λιβάνη.



ΦM: Νόρμπερτ, θα ήθελα να σε ρωτήσω για την τρέχουσα κατάσταση της οικονομίας στην Ελλάδα. Για χρόνια, η κυρίαρχη άποψη στην Ελλάδα ήταν η παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα στην Ευρωζώνη. Εν τούτοις, οι Έλληνες δεν ρωτήθηκαν ούτε πληροφορήθηκαν εκτενώς για την ΕΕ και το Ευρώ και εξακολουθούν να μην είναι ενημερωμένοι.

ΝΧ: Στην πραγματικότητα κανένας δεν ρωτήθηκε. Εάν οι χώρες θα έκαναν δημοψηφίσματα για το Ευρώ και τις σχετικές συνθήκες, τότε η πλειοψηφία των λαών θα έλεγε Όχι. Τότε θα τους εξανάγκαζαν να ξαναψηφίσουν μέχρι να απαντήσουν καταφατικά ή θα αγνοούσαν τελείως την ψήφο τους όπως έγινε πρόσφατα με το Όχι των Ολλανδών για τη συνθήκη συνεργασίας της ΕΕ με την Ουκρανία.

ΦM: Στην Ελλάδα υπάρχει μία συζήτηση σχετικά με την εφαρμογή ενός διπλού/παράλληλου νομίσματος και σε κάτι σχετικό έχει αναφερθεί και ο κος Σόιμπλε. Σύμφωνα με αυτή την άποψη, η Ελλάδα θα μπορεί να παραμείνει στην Ευρωζώνη εν τούτοις τα χρέη της θα πρέπει να πληρώνονται σε σκληρό νόμισμα ενώ μισθοί και συντάξεις θα πληρώνονται σε αυτό το διπλό/παράλληλο νόμισμα. Ποια είναι η γνώμη σου γι’αυτό; Κάτι τέτοιο δεν είναι αντίθετο με τους κανόνες της ΕΕ οι οποίοι αναφέρουν ότι μόνο το Ευρώ μπορεί να κυκλοφορεί στην Ευρωζώνη;

ΝΧ: Οι κανόνες της Ευρωζώνης έχουν παρακαμφθεί πολλαπλώς και για πολλά θέματα, δεν νομίζω ότι θα ήταν πρόβλημα η παράκαμψή τους για μία ακόμη φορά. Ωστόσο για τους Έλληνες θα ήταν φοβερό εάν θα έπρεπε να εξακολουθούν να πληρώνουν το χρέος σε σκληρό νόμισμα και οι μισθοί και συντάξεις τους να είναι τόσο χαμηλοί. Δεν υπάρχει περίπτωση το χρέος αυτό να αποπληρωθεί εάν το ΑΕΠ σε όρους σκληρού νομίσματος είναι πολύ χαμηλότερο.


ΦM: Γιατί τότε να έχει κάποιος ένα τέτοιο νόμισμα και να μην έχει απευθείας ένα εθνικό νόμισμα με την αντίστοιχη κυριαρχία;

ΝΧ: Γιατί συμφέρει τους δανειστές.

ΦM: Αρκεί η αλλαγή του νομίσματος για την ώθηση μίας οικονομίας στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που ζούμε; Τι άλλο χρειάζεται; Πώς μπορεί μία κατεστραμμένη οικονομία από την ΕΕ όπως είναι η Ελληνική να ανακάμψει και να είναι ανταγωνιστική στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον;

ΝΧ:  Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο. Μία υποτίμηση δεν θα βοηθήσει στην ανάκαμψη του προγενέστερου βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Το μόνο που θα επιτύχει είναι η μείωση της ανεργίας. Χωρίς βοήθεια και ελάφρυνση του χρέους, οι μισθοί και το βιοτικό επίπεδο της Ελλάδας θα καταποντιστεί στα επίπεδα χωρών όπως είναι η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Η Ελλάδα δεν διαθέτει πλέον ένα σημαντικό παραγωγικό ιστό ο οποίος θα επωφελούνταν από την υποτίμηση. Το πρόβλημα της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας άρχισε όταν η ΕΕ άρχισε να διευρύνεται με τη μαζική εισαγωγή των ανατολικών χωρών οι οποίες έχουν πολύ χαμηλότερους μισθούς. Οι ανατολικές χώρες αποτελούν τον βασικό ανταγωνιστή των μεσογειακών χωρών.




ΦM: Όταν λες υποτίμηση εννοείς αυτή που εφαρμόζεται τώρα, την εσωτερική υποτίμηση εντός του Ευρώ ή την υποτίμηση που η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα μπορεί να προκαλέσει;

ΝΧ: Η εσωτερική υποτίμηση δεν είναι υποτίμηση. Ο όρος αυτός αποτελεί ευφημισμό για το πρόγραμμα περικοπής των μισθών. Οι περικοπές των μισθών μειώνουν την εγχώρια ζήτηση. Αυτό το πρόγραμμα είναι απαράδεκτοΜία υποτίμηση νομίσματος (σημ. εθνικού) δεν μειώνει την εγχώρια ζήτηση εν τούτοις δεν είναι σίγουρη η επιτυχία της και θα είναι αδύνατη εάν δεν συνοδευτεί από ελάφρυνση του χρέους.

ΦM: Στο βιβλίο σου (σημ. «Η κατάργηση των μετρητών και οι συνέπειές της») αναφέρεις ότι η Ελληνική κυβέρνηση υποχρεώθηκε από τους δανειστές να παρέχει κίνητρα στον λαό για πληρωμές χωρίς μετρητά (ηλεκτρονικές). Στην Ελλάδα, οι ηλεκτρονικές πληρωμές παρουσιάστηκαν ως ένας τρόπος πάταξης της φοροδιαφυγής. Από την άλλη, κάποιοι οικονομολόγοι προωθούν την έννοια των ηλεκτρονικών πληρωμών γιατί, κατ’αυτούς, αποτελεί τρόπο αύξησης της ρευστότητας της Ελληνικής οικονομίας δεδομένου ότι οι επιχειρήσεις χρειάζονται επειγόντως ρευστό.

ΝΧ: Πράγματι υπάρχουν πολλοί λόγοι για την Ελληνική κυβέρνηση για να μετακινηθεί από τα μετρητά στις ηλεκτρονικές πληρωμές γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) χρησιμοποιεί την ανάγκη που έχει η Ελλάδα για ρευστό εναντίον της γιατί ακόμα υπάρχει περιορισμός στα μετρητά και οι τράπεζες στην Ελλάδα έχουν σοβαρό πρόβλημα. Αυτός είναι και ο λόγος που η Ελλάδα αποτελεί καλό πεδίο δράσης για αυτούς που μάχονται τα μετρητά. Θέλουν να την κάνουν «παράδειγμα» για να εντυπωσιάσουν, φερ’ειπείν, τον Γερμανικό λαό. Λένε και αυτό δεν είναι κάτι που βγάζω από το μυαλό μου: « Δείτε όλες αυτές τις χώρες που θέσπισαν όλους αυτούς τους κανόνες εναντίον των μετρητών πως μπαίνουν μπροστά στον αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία και στη φοροδιαφυγή. Δεν μπορούμε εμείς να μείνουμε πίσω». Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο ή για μία Ελληνική κυβέρνηση που δεν θα πιέζεται, επιχειρήματα τέτοιου τύπου εναντίον των μετρητών δεν θα ίσχυαν.

ΦM: Η ΕΕ έχει καταστεί ένα πεδίο τεράστιων περιφερειακών ανισοτήτων όπου τα κράτη του Ευρωπαϊκού νότου και ειδικότερα η Ελλάδα έχουν γίνει σύγχρονες αποικίες. Το φαινόμενο αυτό αποτελεί μέρος ενός σχεδίου προκειμένου η ΕΕ να έχει φθηνό εργατικό δυναμικό για να ανταγωνιστεί τους Κινέζους; Μήπως έτσι εξηγείται και η αθρόα είσοδος μεταναστών;

ΝΧ: Δεν υπάρχει σχέδιο Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου υπάρχουν διαφορετικά εθνικά συμφέροντα. Δεν είμαι σίγουρος εάν κάποιος στη Γερμανία ακολουθεί ένα τέτοιο σχέδιο αλλά εν τούτοις φαίνεται να μην εναντιώνονται σε ένα σενάριο σύμφωνα με το οποίο, ο Ευρωπαϊκός νότος θα εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, θα προβεί σε υποτιμήσεις και θα παρέχει φθηνές πρώτες ύλες, εργασίες και εργαζόμενους μετανάστες σε μία βιομηχανική Ευρωζώνη του Βορρά.  Υπάρχει ένα βιβλίο του Αλμπερτ Χίρσμαν που γράφτηκε το 1940 και στο οποίο περιγράφει την εμπορική γερμανική πολιτική του 1930. Η περιγραφή μοιάζει με αυτά που βιώνουμε σήμερα εάν και δεν έχει ειπωθεί ξεκάθαρα ότι ακολουθείται μία πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση.

ΦM: Φαίνεται ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Τι πιστεύεις ότι θα ήταν το καλύτερο για την επαναδόμηση της οικονομίας; Είναι δυνατόν να επαναδομηθεί μία οικονομία εντός της ευρωζώνης; Μπορεί μία καταχρεωμένη χώρα να αποκτήσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον;

ΝΧ: Θεωρώ ότι η μόνη ελπίδα για τις χώρες που υποφέρουν από το Ευρώ είναι να φύγουν από την Ευρωζώνη. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι οι μεμονωμένες χώρες δεν θα κακοποιούνται από τις αγορές και από την ΕΕ γιατί η κάθε μία από αυτές θα εγκατέλειπε την Ευρωζώνη στον χρόνο που θα πίστευε ότι είναι καλύτερος για την ίδια. Φυσικά κάτι τέτοιο αποτελεί μία πολύ αβέβαιη εικασία. Χαίρομαι πραγματικά που δεν είμαι αυτός που θα έπαιρνε μία τέτοια απόφαση. Είναι πολύ δύσκολο για τις αδύναμες χώρες να συντονισθούν ενάντια στις γερμανικές επιταγές διότι εάν το προσπαθήσουν, θα τους ασκηθεί τεράστια πίεση. Όταν ο Μπερλουσκόνι και ο Παπανδρέου το προσπάθησαν απομακρύνθηκαν από την εξουσία εντός μερικών εβδομάδων.

Περισσότερα για τον Νόρμπερτ Χέριγνκ μπορείτε να διαβάσετε στο μπλογκ του:


Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος   *
Όταν κάποια στιγμή άρχισα να νοιώθω την είδηση στο στομάχι, καθάρισε επιτέλους το μυαλό μου. Το συμβάν απέκτησε οντότητα και μετατράπηκε σε γεγονός στο στομάχι, απελευθερώνοντας το μυαλό και αποδεσμεύοντας τη γλώσσα από τα πολιτισμικά της δεσμά. Από το ξεφτισμένο, ανιαρό γλωσσικό καθεστώς εκείνων που μιλούν χωρίς να καταλαβαίνουν στην πραγματικότητα τι λένε. Των «αθώων» που πάντα κάτι άλλο εννοούσαν!
Τίποτε δεν εννοούν, επειδή τίποτε δεν νοιώθουν, πέραν από την ψευδαίσθηση που προκαλείται από τον γλωσσικό αυτοματισμό ενός ρόλου, μιας αναφερόμενης ταυτότητας. Δεν υπάρχει αίσθηση της είδησης. Δεν μιλούν αυτοί, μιλά ο ρόλος στο πλαίσιο ενός δημοσιογραφικού σεναρίου ή στο πλαίσιο μιας προσωπικής στρατηγικής.
Μόνον αν καταστρέψεις τον ρόλο υπάρχει πιθανότητα να αναδυθεί ο εαυτός αφαιρώντας αυτό που τον ορίζει ως κοινωνικό (πρό)τύπο. Τότε είναι η στιγμή που παύεις να νοιώθεις τι κάνεις και πώς το κάνεις. Δεν κοιτάς το χέρι σου που γράφει, που κινείται στο πληκτρολόγιο, που σχεδιάζει ίσως, όπως  δεν σε ενδιαφέρει η φάτσα σου στο μόνιτορ: πώς «γράφεις». Δεν υπάρχεις, δεν κάνεις κάτι…. είσαι εσύ, που σημαίνεις κάθε φορά αυτό που σημαίνει η είδηση.
Δεν παριστάνεις κάτι και δεν αναπαριστάς τίποτε. Περιγράφεις αυτό που αισθάνεσαι, με τις λέξεις που αποκτούν σημασία μέσα στις προτάσεις σου. Δεν ψάχνεις τις λέξεις, νοιάζεσαι για το μήνυμα, αναγνωρίζοντας την εξουσία του αποδέκτη πάνω σε αυτό. Δεν υπάρχουν εκ των προτέρων κακές λέξεις. Οι λέξεις είναι κακές μόνον στο βαθμό που δεν τις νοιώθεις, δεν αισθάνεσαι να μάχονται και να ασφυκτιούν στο στομάχι σου.
Η είδηση είναι τελικά υπόθεση στομάχου. Αν δεν είναι, αποτελεί μια ψυχρή (δήθεν ουδέτερη ή αντικειμενική) πολιτική κατασκευή, η οποία συνήθως αποκρύβει έντεχνα το πολιτικό της ελατήριο, υπηρετώντας την δημιουργία ενός μύθου. Στη συνέχεια κανένα απολύτως συμβάν δεν θα μπορούσε να λάβει την διάσταση του γεγονότος και να αποτελέσει είδηση έξω από το (πολιτικό) πλαίσιο αυτού του συγκεκριμένου κοινωνικού μύθου.
Για παράδειγμα ο Σώρρας δεν θα αποτελούσε είδηση εάν δεν υπήρχε ο συγκεκριμένος κοινωνικός μύθος, εντός του οποίου να αποκτά σημασία και διάσταση μηνύματος. Και ο μύθος αυτός δεν θα αναπαραγόταν από τα ελληνικά ΜΜΕ, εάν δεν ήταν ο ίδιος που στηρίζει την ύπαρξή τους και ασφαλώς τις οικονομικές σχέσεις της ιδιοκτησίας τους. Το ίδιο συμβαίνει με τις «αποκαλύψεις» και τις «ανατροπές» τις «παντελιάδας» ή το κυπριακό και την περίφημη αξιολόγηση. Το ίδιο ακριβώς, αναγνώστη μου, συμβαίνει και με τις ειδήσεις που αφορούν στην ανεργία. Αν δεν υπήρχε ο γλωσσικός κώδικας του κοινωνικού μύθου της ανάπτυξης που αναπαριστά την ανεργία με όρους αναγκαίας προσαρμογής για «πάση θυσία στο ευρώ», θα καταλάβαινες πως είναι απάτη η εμφανιζόμενη από την κυβέρνηση πρόοδος στο ζήτημα.
Αν η είδηση αυτή έβγαινε από το στομάχι και όχι από το στόμα του δημοσιογράφου, θα έπρεπε να πληροφορηθείς πως η «πρόοδος»  που διαπιστούται στο ζήτημα, καθώς σύμφωνα με τα νέα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον Οκτώβριο το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα μας μειώθηκε κατά 1,5 μονάδα από τον Οκτώβριο του 2015 και οριακά από τον Σεπτέμβριο του 2016,  αποτελεί τέχνασμα που διαστρέφει την πραγματικότητα: Μείωση της διαρθρωτικής ανεργίας, ενώ συνεχίζει να αυξάνεται η κυκλική ανεργία, με τους 55+ να πετιούνται μαζικά εκτός της αγοράς εργασίας, ενώ προσλαμβάνονται νέοι πολύ χαμηλότερα αμειβόμενοι και συνήθως μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης. Ενώ κανένα στοιχείο δεν δείχνει τάσεις αύξησης της ενεργού ζητήσεως, είδηση είναι η βελτίωση του «δείκτη» του ποσοστού ανεργίας και όχι η σοβαρή επιδείνωση του επιπέδου ζωής των εργαζομένων και της ποιότητας της εργασίας και των εργασιακών σχέσεων, παράλληλα με τη γενική και μέση πτώση (εσωτερική υποτίμηση) των εισοδημάτων από εργασία στην Ελλάδα!
Αν η γλώσσα του δημοσιογράφου παραγόταν στο στομάχι του, όχι ασφαλώς ως σύμπλεγμα ή αντιδραστικότητα, θα εξέφραζε φυσιολογικά έναν κοινωνικά «εναντιωματικό ρεαλισμό». Τον όρο «Gegenrealismus» δανείζομαι από τον Ρόμπερτ Κούρτζ, ο οποίος στη μελέτη του «αντιστροφή προοπτικής», ήδη από το 2002, μας δίνει ένα εναλλακτικό σχέδιο δράσης για να αντιμετωπίσουμε τον γλωσσικό κώδικα της εξουσίας που ορίζει μια πραγματικότητα, η οποία διαστρέφει την ζώσα κοινωνική πραγματικότητα. Η κυρίαρχη εξουσία (ηγεμονία) προσφέρει μια ξύλινη ή ανούσια στην κυριολεξία, δήθεν ουδέτερη γλώσσα με τις λέξεις έξω από το γενεαλογικό και αρχαιολογικό τους πλαίσιο (Μισέλ Φουκώ). Μια γλώσσα για κούφια συνθήματα, μάρκετινγκ ή κουτσομπολιό και όχι ασφαλώς για μεταρρύθμιση ή επανάσταση. Μια υφολογικώς φτηνιάρικη και αηδιαστική γλώσσα ενός σημασιολογικού καρτέλ, το οποίο στην πραγματικότητα ηγεμονεύει. Αυτό είναι που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις στις μέρες μας όπως και προηγουμένως και όχι ο Σόιμπλε. Συμμετέχοντας σήμερα σε αυτό, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε ασφαλώς να εξηγήσει γιατί θα επιδιώξει εκλογές με λίστα, ενώ είναι εύκολο αν και ψευδές, να ρίξει την ευθύνη στον Σόιμπλε.  
Σε αυτό το σημασιολογικό καρτέλ έχει υποταχθεί και η αριστερά στην Ελλάδα, με τον ΣΥΡΙΖΑ από την μια πλευρά να παπαγαλίζει μία γλώσσα που προφανώς δεν καταλαβαίνει και από την άλλη το ΚΚΕ να αποδέχεται ένα περιθωριακό ρόλο εντός αυτού του καρτέλ με τον οποίο η δική του ξύλινη γλώσσα δεν συγκρούεται με εκείνη την τεχνοκρατικώς, εθνικιστικώς ή αντιδραστικώς υπερβατική των υπολοίπων. Βλέπουμε πρόσωπα να συγκρούονται στο πλαίσιο μίας τηλεοπτικής προστριβής χωρίς να συγκρούονται διαφορετικές αφηγήσεις που αναπαριστούν την πραγματικότητα. Και αυτό σε συνδυασμό με την είδηση που δεν αναβλύζει από το στομάχι του παρουσιαστή, παραλύει και αποκοιμίζει την ελληνική κοινωνία. Όλα κατατείνουν στο κουτσομπολιό και στην περιπτωσιολογία που αναπτύσσονται ακριβώς για να διασκεδάζουν την πραγματικότητα. Το πραγματικό βίωμα εντός του οποίου οι λέξεις θα αποκτούσαν ουσιαστικό περιεχόμενο, χαράσσοντας το πλαίσιο της δράσης, της αλληλόδρασης με τον Άλλον, του αλληλοσεβασμού και της αυτοεκτίμησης. Το πλαίσιο, δηλαδή, της υπευθυνότητας και εντιμότητας του κάθε πολίτη, κάθε διαφορετικής κοινωνικής ομάδας και τάξης. Το πλαίσιο εν τέλει του πολιτικού αγωνισμού, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο αγώνας για την κυριαρχία μιας αναπαράστασης της πραγματικότητας. Αυτός ο αγώνας δεν είναι πνευματικός, ιδεαλιστικός ή ψυχολογικός. Είναι υλικός, είναι βιωματικός και δονεί το στομάχι. Αν δεν είναι, είναι θεατρινισμός και ρόλος.

Αν, λοιπόν, η γλώσσα του δημοσιογράφου, όπως και η γλώσσα του πολιτικού, δεν παράγεται στο στομάχι του, υπάρχει απλώς για να ζαλίζει το μυαλό του αποδέκτη του, ο οποίος κουρασμένος κάποια στιγμή από τη γενική βαβούρα από την οποία δεν βγάζει νόημα, δραπετεύει εκφράζοντας την αηδία του προς τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους (το σύστημα). Αν είναι σοβαρός θα «απέχει». Αν δεν είναι θα αντιδράσει προσχωρώντας στον φασισμό. Ωστόσο, ούτε το ένα πρέπει να επιτρέψουμε να γίνει, ούτε το άλλο ασφαλώς. Και η λύση είναι μία: να δώσουμε στη γλώσσα το πραγματικό περιεχόμενο του βιώματος, να μιλήσουμε δηλαδή, νοιώθοντας την ουσία των πραγμάτων να αναβλύζει, να εκφράζεται ή να διατυπώνεται από βαθειά μέσα μας… Κάπου εκεί στο στομάχι μας.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Φίλε, δημοσιογράφε στην Ελλάδα, αν δεν είχες αναισθητοποιηθεί θα ένοιωθες πως βρίσκεσαι στα τελευταία σου. Όχι επειδή ξεχείλισε η καταπίεση από τη κυβέρνηση, τη τράπεζα, τον εισαγγελέα, τον δικαστή ή το αφεντικό σου, αλλά επειδή σε σκοτώνει πλέον η βιτριολική αναπαράσταση της κουλτούρας που υπερηφανεύεσαι πως καλλιέργησες, ανακηρύσσοντας τον εαυτό σου αυθεντικό της εκφραστή και μάρτυρα.  
Φίλε αναγνώστη, ψυχραιμία! Ούτε ο κόσμος θα χαθεί, ούτε η πατρίδα θα καταστραφεί, επειδή με οδύνες, απύθμενη χυδαιότητα και καθολική υποκρισία βιώνουμε το τέλος μιας εποχής σε ό, τι αφορά στην εθνική μας (γενική και τηλεοπτική) κουλτούρα. Μέσα σε αυτό το κλίμα είναι φυσιολογικό, σύμφωνα με τη θεωρία της εξουσίας (power inpolitics), ο αυτόχειρας να μιλά για το τέλος του κόσμου, της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας. Και ο αυτόχειρας στην περίπτωσή μας είναι ο δημοσιογράφος! Αυτός είναι που ευρισκόμενος σήμερα σε υπαρξιακό αδιέξοδο εμφανίζει το χέρι του πολιτικού σαν το χέρι που πιέζει τη σκανδάλη.
Υποκρισία μέχρι τη τελευταία στιγμή και έλλειψη χαρακτήρα, καλλιέργειας και ήθους / εντιμότητας και ευθύνης! Περί αυτοχειρίας του έλληνα δημοσιογράφου πρόκειται και αποτελεί θρασυδειλία η υστερία των ημερών που εμφανίζει (το) πολιτικό χέρι να είναι αυτό που επιφέρει το «τέλος» του «Τύπου».  
Με συμπάθεια το σημειώνω: Η επιχείρηση να εμφανίσεις το δικό σου χέρι σαν το χέρι του πολιτικού, που δήθεν σε καθιστά θύμα, δεν είναι απλώς γελοιότητα, αλλά σαφής ένδειξη της κουλτούρας που αναπαράγεις ως κοινή λογική και εθνική βάση καταστατικού χαρακτήρα. Αυτή η κουλτούρα έφαγε αντικειμενικά τα ψωμιά της, σε μια χώρα όπου υπάρχει πλέον ζήτημα ακόμη και για το «ψωμί». Όταν και εκεί όπου ο λαός φτάνει να λέει το ψωμί, ψωμάκι, η αναπαράσταση (: το life-style) μιας εθνικής κουλτούρας που αποτελεί οπτικοακουστική ή έντυπη, σκανδαλιστική φάρσα του συνθήματος «ψωμί-παιδεία-ελευθερία», αποτελεί προσβολή και όχι πρότυπο μίμησης. Έτσι, η ίδια η κουλτούρα που αναπαράγει ο δημοσιογράφος στρέφεται σήμερα εναντίον του. Γίνεται ένα όπλο στα χέρια του, με το οποίο πυροβολεί τελικά τον εαυτό του – αλλά δεν το καταλαβαίνει, ενώ ταυτόχρονα ο ζήτημα είναι ευρύτερο.  
Σε αυτό θέλω να σταθώ: Όταν μια εθνική κουλτούρα βρίσκεται στα τελευταία της, ο λαός δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από κανέναν παράγοντα για ματ στην πολιτική σκακιέρα- εσωτερική ή/και εξωτερική. Και αυτό ξεπερνά τη σημερινή, δραματική κατάσταση του έλληνα δημοσιογράφου. Αυτό είναι μείζον εθνικό ζήτημα του ελληνικού κράτους, της ελληνικής πολιτείας και της ελληνικής κοινωνίας ταυτόχρονα. Τα σύγχρονα προβλήματα που αναδεικνύονται και διαπραγματεύονται μέσα σε αυτή τη κουλτούρα που ξεψυχά, δεν έχουν πλέον κρίσιμη σημασία στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, η οποία έτσι χάνει καί τη συνεκτικότητα της ως λαός καί το βάρος της για την επίτευξη μιας εθνικά συμφέρουσας λύσης ως προς αυτά.   
Η συγκεκριμένη κουλτούρα που καλλιέργησες, ιδιαίτερα τις τελευταίες δύο δεκαετίες, «συνάδελφε» δημοσιογράφε, είναι η βαθύτερη αιτία της πολιτικής αποτελμάτωσης της χώρας και ο αιτιατός μηχανισμός που δεν επιτρέπει στις πολιτικές δυνάμεις να κάνουν ματ στο πλαίσιο της κρίσης, χρησιμοποιώντας τον ελληνικό λαό στη σκακιέρα της διαπραγμάτευσης.  Αν δεν υπήρχε αυτή η διάχυτη κουλτούρα να είσαι βέβαιος πως ο Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα, θα σκαφτόταν πολύ πριν προκηρύξει αυτό το φαιδρό και παραπλανητικό δημοψήφισμα του 2015 και ασφαλώς θα είχε τρομερή δυσκολία να μετατρέψει το ουσιώδες περιεχόμενο του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ», εξευτελίζοντας το διαπραγματευτικό παίγνιο - με κανόνες «σκάκι», όπως ο ίδιος το εμφάνιζε!
Όχι, δεν θεωρώ πως η έκδηλη αδυναμία δημοσιογράφων και πολιτικών να χρησιμοποιούν πλέον τον λαό για ματ στην πολιτική ή/και επιχειρηματική σκακιέρα είναι κάτι αρνητικό. Καλό είναι και όχι κακό! ! Και θα ήταν ακόμη καλύτερο αν το συνειδητοποιούσαν ταυτόχρονα δημοσιογράφοι/εκδότες και πολιτικοί. Αυτό θα ήταν η αρχή για πολιτισμική ανασυγκρότηση στη χώρα μας με εξοβελισμό της χυδαιότητας, του γελοιώδους, του εμετικά υποκριτικού, του ηλιθιωδώς παραπλανητικού και της βρώμας του υποκόσμου, που εμφανίζονται σαν πολύτιμα στοιχεία του φιλελευθερισμού και της δημοκρατίας.
Οι «θεματοφύλακες της ελευθεροτυπίας» στη Ελλάδα πρέπει πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσουν πως η περίφημη «ελευθερία του τύπου» δεν μπορεί να υπερισχύει όλων των άλλων ελευθεριών/θεμελιωδών δικαιωμάτων, αλλά πως είναι απαραίτητο να υπάρχει για να εμποδίζεται η οικονομική ή κυβερνητική ελευθερία να καταπνίγει ή παραμορφώνει όλες τις άλλες. Αν η δημοσιογραφία αντικαταστήσει το ρομαντικό της περιεχόμενο με παιχνίδια κυρίως παραεξουσίας, ορίζοντας μάλιστα σαν καλό δημοσιογράφο τον πλέον γλοιώδη τύπο που νομίζει πως μπορεί με άνεση να «δουλεύει» το κοινό του, εμφανιζόμενος σαν κιτς παρθένα που αναζητεί την αλήθεια του σεξ, θα έχει μεταμορφωθεί από νύφη της δημοκρατίας σε προνύμφη του χάους.  

Υπονοώ, πως αν δεν σοβαρευτούμε, όσοι τουλάχιστον μπορούμε, και δεν κάνουμε κάτι για να αντιστρέψουμε την πορεία εκχυδαϊσμού της σύγχρονης ελληνικής κουλτούρας και ασφαλώς δημοσιογραφίας, θα καταλήξουμε οι δημοσιογράφοι να υπερηφανεύονται που πέτυχαν να γίνουν «προνύμφες». Αντί να λένε - όπως σημείωνε ο Καρλ Κράους - πως «χωρίς εμάς δεν θα ‘χατε κουλτούρα»! Θα λένε, κομπάζοντας μάλιστα, «χωρίς εμάς δεν θα ‘χατε πτώμα»! Και με τα πτώματα, τότε, στη θέση του λαού, θα επιχειρούν τα ματ στην πολιτική/επιχειρηματική σκακιέρα. Κάποιοι δημοσιογράφοι είναι προχωρημένοι: το κάνουν ήδη, αλλά ακόμη δεν το διαλαλούν, απλώς το ψιθυρίζουν στους γύρω τους για να δείξουν τη δύναμή τους!

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
του ακτιβιστή

Γνωρίζαμε για τις έριδες που έχουν δημιουργηθεί στην δημοτική ομάδας της διοίκησης στον Δήμο Θερμαϊκού. Είχαμε γνώση των κακών σχέσεων επικοινωνίας (ή μη επικοινωνίας) του Δημάρχου με στελέχη της διοίκησης. Είχαμε καταγράψει τις αποχωρήσεις ή απομακρύνσεις στελεχών τους προηγούμενους μήνες. Είχαμε γίνει αποδέκτες των οξυμένων σχέσεων μεταξύ μελών των διοικήσεων σε δημοτικές εταιρείες και επιχειρήσεις που έφτασαν  ακόμα και σε επίπεδο έντονων προστριβών. Έχουμε πληροφορηθεί την πρόθεση αντιδημάρχων να παραιτηθούν λόγω της δυσχερούς συνεργασίας με συναδέλφους τους αλλά και με τον επικεφαλής δήμαρχο.
Αλλά ομολογούμε πως δεν διαπιστώσαμε πιθανότητα διάσπασης της παράταξης του Δημάρχου Γιάννη Μαυρομάτη.

Σύμφωνα όμως με δημοσίευμα της εβδομαδιαίας ηλεκτρονικής εφημερίδας της Θεσσαλονίκης «Karfitsa», προς διάσπαση οδηγείται η παράταξη «Θερμαϊκός Νέα Πορεία» του δημάρχου Γιάννη Μαυρομάτη, καθώς  πρόκειται να αποχωρήσει μία ομάδα στελεχών που σήμερα πρόσκεινται στη διοίκηση του Δήμου, για να δημιουργήσει νέα παράταξη.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το σημοσίευμα: «Ενδιαφέρον αναμένεται να παρουσιάσει τους επόμενους μήνες ο δήμος Θερμαϊκού, καθώς σύμφωνα με πληροφορίες το πρώτο τρίμηνο του 2017 θα ανακοινωθεί η δημιουργία νέας παράταξης που θα απαρτίζεται από νυν στελέχη της παράταξης του δημάρχου».

Εν αναμονή εξελίξεων λοιπόν ....

Ένα δημοσίευμα-καταπέλτη για την υποβάθμιση της δημόσιας υγείας στην Ελλάδα, φιλοξενεί η βρετανική εφημερίδα The Guardian, όπου τονίζεται ότι "ασθενείς που θα έπρεπε να ζουν, πεθαίνουν"...

"Τα ποσοστά θνησιμότητας που ανεβαίνουν, οι απειλητικές για τη ζωή νοσοκομειακές λοιμώξεις που αυξάνονται και η έλλειψη προσωπικού και ιατρικού εξοπλισμού αποδυναμώνουν το σύστημα υγείας στην Ελλάδα, καθώς η λιτότητα στη χώρα πλήττει τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες", γράφει στον πρόλογό του ο συντάκτης.

Σύμφωνα με τον Guardian, κανένας άλλος τομέας δεν έχει επηρεαστεί τόσο έντονα από την οικονομική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα, τονίζοντας ότι περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια Έλληνες έχουν μείνει χωρίς κάλυψη υγειονομικής περίθαλψης.

Όπως αναφέρεται, με βάση τα δεδομένα αλλά και τις μαρτυρίες γιατρών και εκπροσώπων εργαζομένων, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι χαοτική και η χώρα βρίσκεται στο μέσον μιας κατάρρευσης της δημόσιας υγείας.

"Στο όνομα των σκληρών δημοσιονομικών στόχων, οι άνθρωποι που θα μπορούσαν σε άλλη περίπτωση να επιβιώσουν, πεθαίνουν", δηλώνει στον Guardian ο Μιχάλης Γιαννάκος, ο οποίος ηγείται της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), συμπληρώνοντας ότι "τα νοσοκομεία μας έχουν γίνει επικίνδυνες ζώνες".

"Για κάθε 40 ασθενείς υπάρχει μόνο μία νοσοκόμα", λέει στην εφημερίδα, αναφέροντας την περίπτωση μιας γυναίκας που έχασε τη ζωή της τον περασμένο μήνα μετά από μια επέμβαση ρουτίνας στο πόδι σε νοσοκομείο της Ζακύνθου.

"Οι περικοπές είναι τέτοιες που ακόμα και στις μονάδες εντατικής θεραπείας έχουμε χάσει 150 κρεβάτια", τονίζει.

Και συνεχίζει: "Συχνά, οι ασθενείς τοποθετούνται σε κρεβάτια που δεν έχουν απολυμανθεί. Οι εργαζόμενοι είναι τόσο καταπονημένοι που δεν έχουν χρόνο για να πλένουν τα χέρια τους και συχνά δεν υπάρχει αντισηπτικό σαπούνι ούτως ή άλλως".

"Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη προσωπικού, γιατί όσοι συνταξιοδοτούνται δεν αντικαθίστανται", λέει στον Guardian ο γιατρός Γιάννης Παπαδάτος, υπεύθυνος μονάδας εντατικής θεραπείας σε ένα από τα παιδιατρικά νοσοκομεία της Αττικής.

Και προσθέτει: "Φυσικά, υπάρχει και το πρόβλημα του εξοπλισμού και, ανά διαστήματα, η έλλειψη σε πράγματα όπως γάντια και καθετήρες".

πηγή
ΕΥΧΕΣ από τον Γιώργο Πιπερόπουλο
          
Φίλοι Bloggers ΓΕΡΑ!
Καθώς αρχίζει ο Νέος Χρόνος εύχομαι από βάθος καρδιάς:
Προσωπική και οικογενειακή Υγεία!
Να έχει το 2017 πολλά γεγονότα ως υλικό για πολλές αναρτήσεις
Καθώς «ξευτελίστηκαν και απαξιώθηκαν» τα συστημικά ΜΜΕ δυνάμωσε ο ρόλος σας!
Να έχετε ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ ως υπηρέτες της ενημέρωσης, επιμόρφωσης και ψυχαγωγίας για να ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΣΕΤΕ ακόμα και τους «εχθρούς» σας εάν οι πράξεις τους είναι προς όφελος της Ελλάδας και τω ν Ελλήνων…
Να τους «θάβετε» εάν μας «βλάπτουν»
Να έχετε ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΨΥΧΗΣ για να ασκήσετε κριτική στους «φίλους» σας όταν οι πράξεις τους φαίνεται ότι θα βλάψουν την Ελλάδα και τους Έλληνες…
Να τους χειροκροτείτε αναδεικνύοντας τις σωστές πράξεις τους Χωρίς φόβο από τις «απειλές» της κάθε Εξουσίας…
Οι «καιροί ου μενετοί» και το 2017 θα είναι ακόμη πιο δύσκολο και δυσβάσταχτο για έναν κουρασμένο Λαό και μια τραυματισμένη Πατρίδα…

Με αγάπη

Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος   

Αν κάποτε αποστολή του Τύπου ήταν να διαδίδει το πνεύμα και, ταυτόχρονα, να καταστρέφει την αντίληψη - όπως διατείνεται ο Karl Kraus - σήμερα στην Ελλάδα ο Τύπος πέτυχε να καρβουνιάζει το πνεύμα, έτσι ώστε να μη νοιώθεις την καταστροφή της αντίληψής σου!
Αυτό θεωρείται «ελευθεροτυπία», ακόμη και από τον Γιώργο Βέλτσο, ο οποίος προφανώς συγχέει ανέντιμα την ελευθεροτυπία με τη δική του ελευθερία έκφρασης δια του Τύπου (του).
Και όμως σήμερα στην Ελλάδα, η ελευθεροτυπία εμφανίζεται ως δικαίωμα που νομιμοποιεί πολιτικώς την υπερίσχυση της ελευθερίας της κυβέρνησης, του τραπεζίτη, του διαφημιστή και του κάθε αλήτη εκβιαστή ενώπιον κάθε άλλης ελευθερίας. Και κυρίως ενώπιον κάποιας συγκεκριμένης ιδέας περί ελευθερίας ή /και ισότητας. Η ελευθεροτυπία, έτσι όπως λαμβάνει γενική μορφή (gestalt) στο ελληνικό περίπτερο, είναι έκφραση του δικαιώματος στην έντονη και χυδαία προκατάληψη και στη συνειδητή στρέβλωση συμβάντων, έτσι ώστε να μετατραπούν σε γεγονότα (: ειδήσεις), εργαλεία για την υποστήριξη κάποιας προπαγάνδας (εμπορικής και μικροπολιτικής ταυτόχρονα).
Κάπως έτσι η έννοια της ελευθεροτυπίας στη σημερινή Ελλάδα έχει ξεφύγει σε τρομακτικό βαθμό από αυτήν της ελευθερίας, που συνδέεται με τη διάσταση της ερμηνείας. Δύσκολα πλέον θα μπορούσε κανείς να τη χαρακτηρίσει ως μία τυπική μορφή βίας της ερμηνείας δια του Τύπου. Πρόκειται για χαρακτηριστική παράσταση ψύχωσης με τη μορφή της ενδοβολής. Σύμφωνα με αυτήν κάθε συμβάν ερμηνεύεται ως απόδειξη της παρουσίας ενός άλλου συμβάντος, με τη μορφή ωστόσο του γεγονότος – της αναπόδραστης πραγματικότητας – που φυσιολογικά προκαλεί το πρώτο.
Η ελληνική ελευθεροτυπία δεν πασχίζει να ερμηνεύσει πλέον γεγονότα που αφορούν στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξέλιξη της χώρας εν τω μέσω μίας μακρόχρονης πολυδιάστατης κρίσης, έστω στο φάσμα μίας παραδοσιακής (αριστερής ή δεξιάς) ερμηνευτικής βίας, αλλά επιχειρεί να κατασκευάσει τα συμβάντα ως γεγονότα στη βάση όχι κάποιας ιδέας, αλλά κάποιου άλλου αόριστου ψυχογενούς «συμβάντος» που θεωρεί δεδομένο. Αυτό το «αόριστο συμβάν» το οποίο συνδέεται διαλεκτικώς με την είδηση, είναι σαφώς πλέον ψυχολογίστικου χαρακτήρα, όταν δεν πρόκειται για προφητεία ή καθαρή σπέκουλα με στόχο την διαστροφή της πραγματικότητας. Το τελευταίο, μάλιστα, έχει αναχθεί σε ύψιστη δημοσιογραφική τεχνική!  
Εδώ υπάρχει μάλλον μία σοβαρή παρεξήγηση από εκδότες και δημοσιογράφους:  Στον βαθμό που εκδότες και δημοσιογράφοι αντιμετωπίζουν το αναγνωστικό κοινό τους σαν να πρόκειται για τρόφιμους ενός συγκεκριμένου ψυχιατρείου (της εφημερίδας τους), δεν θα μπορούσαν να είναι θεραπευτές, αλλά η ίδια η τρέλα. Είναι οι κατασκευαστές της παραφροσύνης, οι οποίοι με την διαδικασία της ενδοβολής δομούν με ειδήσεις μία πραγματικότητα που έρχεται να ικανοποιήσει ή να προσβάλει τις επιθυμίες των «τροφίμων» - τους, τις οποίες προηγουμένως οι ίδιοι επιχείρησαν να διαμορφώσουν σαν κοινή λογική.
Εδώ είναι σαν ένα υποκείμενο του ασυνείδητου να αναδύεται στο ίδιο μέρος όπου γράφεται το ίχνος της απάντησης με την μορφή της είδησης. Δεν μας απασχολεί με άλλα λόγια και για παράδειγμα πώς θεμελιώνεται η λογική του Σόιμπλε ή του Τόμσεν για την άρθρωση μίας απαίτησης προς την ελληνική κυβέρνηση, αλλά ερμηνεύοντας αυτά που αυτοί ισχυρίζονται στο φάσμα της ψύχωσης, καταλήγουμε να δίνουμε σαν είδηση με συμμετρική διαλεκτοποίηση, μια σχιζοφρενική απάντηση.
Και από τη στιγμή που αυτό γενικεύεται ως καθεστώς στον ελληνικό Τύπο, τι πιο φυσιολογικό να έρχεται στη συνέχεια ένας λαϊκιστής πρωθυπουργός για να αποφανθεί «όσοι δεν είναι καλά στην ψυχή τους, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της χώρας τους, ούτε της Ευρώπης»! Είναι η σχιζοφρενική δομή των ελληνικών ειδήσεων που αφορούν στη κρίση, περιβαλλόμενων από άλλα πρωτοσέλιδα χυδαίου κουτσομπολιού, ακραίας θρησκοληψίας και ελάχιστα πλέον συγκαλυμμένης πορνογραφίας, που «διευκολύνει» τον κ. Τσίπρα να αποφαίνεται ως έμπειρος ψυχίατρος, ενώ, δυστυχώς γι’ αυτόν, είναι αντικειμενικά τρόφιμος ενός ψυχιατρείου που παράγει ειδήσεις, τουλάχιστον εξ ίσου με τον Σόιμπλε τον οποίο υπαινίσσεται.
Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία απολύτως καλοδομημένη σκέψη πίσω από την ελληνική δημοσιογραφία που αφορά στη κρίση. Μόνον δραματικά αντιφατική προκατάληψη που τοποθετείται στη θέση αντικειμενικών συμβάντων (αποφάσεων, νόμων, κειμένων). Είναι σαν να «δικαιώνεται» ο Kraus που έλεγε το «να μη διαθέτεις ούτε μια σκέψη και να μπορείς να την εκφράζεις – αυτό είναι που κάνει τον δημοσιογράφο». Για να καταλήξουμε -  ακολουθώντας αυτή τη φόρμα κουλτούρας στη σημερινή ελληνική πολιτική πραγματικότητα -  το να μην διαθέτεις ούτε μία πολιτική σκέψη και να μπορείς να την εκφράζεις, αυτό είναι που σε ορίζει ως πολιτικό!
Θαυμάσια, η ελληνική πολιτική σκηνή να κινείται πλέον στο φάσμα μεταξύ του φαντασιακού πολιτικού εικονογράμματος Σόιμπλε και εκείνου του Τόμσεν! Τη λύση, αναγνώστη μου, στο πρόβλημα δεν μπορεί να προσφέρει πλέον η πολιτική και το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα. Θα μπορούσε να βοηθήσει μία δημοσιογραφία που θα κινείτο εντελώς αντίθετα από τη σημερινή. Μια δημοσιογραφία που θα ξεχώριζε – δηλώνοντάς την – την προκατάληψή (της) από την προκατάληψη του Άλλου και θα πάσχιζε να ερευνήσει τα αντικειμενικά συμβάντα, σεβόμενη τη λογική και αντιλαμβανόμενη τη μεθοδολογία που τα κατασκευάζει σαν τέτοια.

Τώρα είναι που έχουμε όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη την ανάπτυξη μίας μορφής δημοσιογραφίας που θα δίνει στην ελευθεροτυπία γνήσιο δημοκρατικό και όχι χυδαίο λαϊκιστικό νόημα. Σε άλλη περίπτωση το δικαίωμα της ελευθεροτυπίας είναι το πρόσχημα για την προσβολή όλων των άλλων θεμελιωδών δικαιωμάτων.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Τουλάχιστον κατά το παρελθόν κάποιοι δημοσιογράφοι και εκδότες ντρέπονταν όταν αναπαριστούσαν το μαύρο σαν άσπρο ή έστω γκρίζο. Σήμερα η εξάρτηση του Τύπου από τη κυβέρνηση φαίνεται να είναι μεγαλύτερη και καθολική, ενώ το δημοσιογραφικό ήθος απολύτως εξαφανισμένο. Ούτε ήθος, ούτε στοιχειώδης αισθητική στο ύφος του πρωτοσέλιδου! Λες και ο ορισμός του χυδαίου όπως διατυπώνεται στην Οδύσσεια «ρ’ 347» (: η ντροπή δεν ταιριάζει σε αυτόν που τον δέρνει η ανάγκη) να αποτελεί τη σημερινή βαθύτερη «φιλοσοφία» του δημοσιογραφικού λειτουργήματος στην πατρίδα μας!
Τον μεγαλύτερο εξευτελισμό και την πιο αποκαρδιωτική ήττα «κυβέρνησης της κρίσης», που υπέστη χθες στο Eurogroup η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, ο ελληνικός Τύπος στολίζει σήμερα με χριστουγεννιάτικα στολίδια, παραμορφώνοντας αισχρά την εικόνα και άρα τη σημερινή κατάσταση. Το καμένο στο Eurogroup κυβερνητικό δένδρο, στολίζεται με λαμπιόνια από τη δημοσιογραφία που δεν έχει ενδώσει στην απόλυτη αλητεία και στη συγκαλυμμένη ή έκδηλη πορνογραφία και κλειδαρότρυπα των υπόλοιπων. Και αυτό σοκάρει! Σοκάρει επειδή έχει γενικευθεί το φαινόμενο, συμπεριλαμβάνοντας και κάποιες, ελάχιστες εφημερίδες που αγωνίζονταν να διατηρήσουν έστω κάποια ψήγματα κύρους.  
Κρίμα που χάσατε κάθε δημοσιογραφικό μέτρο και την αίσθηση της ντροπής! Αλήθεια, δεν νομίζω πως υπάρχει σήμερα κάτι πιο τρομακτικό στην Ελλάδα από έναν Τύπο που δεν ντρέπεται!  Εγώ, εδώ, ντρέπομαι ακόμη και να επαναλάβω τους τίτλους των σημερινών εφημερίδων που αφορούν στη χθεσινή (5.12.2016) απόφαση του Eurogroup. Είπαμε, «βία της ερμηνείας» υπάρχει παντού, αλλά εσείς περάσατε στη φάση του βιασμού της ερμηνείας ως προς το περιεχόμενο της απόφασης – και μάλιστα με έναν απολύτως «σιχαμένο», γελοίο και ταυτόχρονα γλοιώδη τρόπο. Χωρίς ντροπή και αυτό με ενοχλεί ιδιαίτερα! Αυτό δείχνει αφάνταστα χαμηλό επίπεδο δημοσιογραφικής κουλτούρας και είναι καταθλιπτικό για την ελληνική κοινωνία φαινόμενο.
Την χθεσινή απόφαση δεν μπορείς να την δεις σαν μισογεμάτο ή σαν μισοάδειο ποτήρι. Δεν υπάρχει ασφαλώς κάτι θετικό για την ελληνική κυβέρνηση σε αυτήν. Όλα αποτελούν διάψευση των προσδοκιών που η ίδια δημιούργησε και επί των οποίων κινήθηκε ο σχολιασμός της αντιπολίτευσης και οι αναλύσεις των ειδικών. Και όμως, η άμεση επιβάρυνση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους, αντί για απτή, σημαντική ελάφρυνση - στη θέση της μάλλον αφηρημένης για το 2060 - προσεγγίζεται σαν μείωση του χρέους! Η υπαναχώρηση από ευρωπαϊκής πλευράς σε μια σειρά από βραχυπρόθεσμες δεσμεύσεις σε ό, τι αφορά στην αναμόρφωση (reprofiling) του λεγόμενου επίσημου χρέους, που είχε αναλάβει για την πολιτική νομιμοποίηση του Τρίτου Μνημονίου, σαν σχετικό κέρδος, άρα και σχετική κυβερνητική επιτυχία! Ενώ η επιβεβαίωση της δέσμευσης της χώρας στην απόλυτη παραδοξότητα για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5 % του ΑΕΠ το 2018 και τα επόμενα χρόνια, με επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας και αυτόματο κόφτη δαπανών, στο πλαίσιο ενός Τέταρτου Μνημονίου, ασφαλώς, σαν σχετική διαπραγματευτική επιτυχία και «γέφυρα» για ένα ορθολογικότερο μνημόνιο στο μέλλον! Και δεν ντρέπεστε!
Προφανώς, το ότι δεν επαναλήφτηκε η υπόσχεση για μακροπρόθεσμα μέτρα σε ό, τι αφορά στο χρέος, ενώ τα μεσοπρόθεσμα πρόκειται να σταθμιστούν μετά από επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος, τον Ιούλιο του 2018, για να συμπεριληφθούν ασφαλώς στο Τέταρτο Μνημόνιο, είναι οι βάσεις της «γέφυρας», που εκφράζουν τη μεγάλη διπλωματική επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης, όπως και την ανατροπή σε επίπεδο συμμαχιών στην ευρωζώνη υπέρ αυτής, που πέτυχε ο πρωθυπουργός την αμέσως προηγούμενη, «μετα-Βαρουφάκη» περίοδο! Γιατί να ντρέπεστε; Καμιά δημοσιογραφία δεν είναι ντροπή!
Τουλάχιστον να καταλαβαίνατε πως αυτό το επίπεδο δημοσιογραφίας και το εμετικό γλείψιμο προς τη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με περισσότερο ή λιγότερο διασκέδαση της πραγματικότητας, ακόμη και από παραδοσιακές εφημερίδες της φιλελεύθερης δεξιάς, εκτός από αποκρουστικό είναι και καταστροφικό για εσάς τους ίδιους! Δεν είναι πως «μετριάζετε» τη κριτική σας ως προς τα αποτελέσματα της σχέσης κυβέρνησης-επίσημων δανειστών, φανερώνοντας την εξάρτησή σας από αυτήν και υποδηλώνοντας τις νέες σχέσεις συναλλαγής που έχετε οικοδομήσει μαζί της - είναι πως αλλοιώνετε με χυδαία επιτηδειότητα την πραγματικότητα. Εάν στην Ελλάδα υπήρχε σήμερα σοβαρός Τύπος η εικόνα από το Eurogroup θα ήταν κυριολεκτικά εφιαλτική όχι μόνον για την ελληνική κοινωνία, αλλά και για τις προοπτικές ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.

Η ανάπτυξη δολοφονήθηκε χθες ως άμεση προοπτική μαζί με τον ρεαλισμό στα οικονομικά, που ορίζει τη θετική συσχέτιση μεταξύ ρυθμού ανάπτυξης και πρωτογενούς πλεονάσματος, αντίστροφα από τη συμφωνία κυβέρνησης με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της ευρωζώνης. Προφανώς η οικονομική αιτιότητα, δεν συμφωνεί με τη δημοσιογραφική «αιτιότητα» στην Ελλάδα, όπως αυτή διαμορφώνεται στα ΜΜΕ, μετά την όσμωση κυβέρνησης και εκδοτών κατά την περίοδο της «περιπέτειας» (τριβής και συγκόλλησης) με επίκεντρο τις τηλεοπτικές άδειες. Έκανε δουλειά ο Παππάς και έτσι σήμερα ο Τύπος παίζει χωρίς να ντρέπεται το «εδώ παπάς, εκεί παπάς, που’ ναι ο παπάς ;», στο ζήτημα του χρέους και των μέτρων εσωτερικής υποτίμησης, με απορρύθμιση θεσμών και εργασίας και γενικότερα του Κράτους Δικαίου και Ευημερίας…

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είναι διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.
Αρχειοθετούνται οι καταγγελίες του υπουργού Υποδομών και Δικτύων Χρήστου Σπίρτζη που περιλαμβάνονται στη μηνυτήρια αναφορά που είχε καταθέσει στην Εισαγγελία Πρωτοδικών της Αθήνας για το θέμα της DIGEA, καταλογίζοντας στα μέλη της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Δικτύων (ΕΕΤΤ), από το 2012 έως σήμερα, , σωρεία παρατυπιών και παράνομων ενεργειών στις διαδικασίες του διαγωνισμού για τη «χορήγηση δικαιωμάτων χρήσης ραδιοσυχνοτήτων επίγειας ψηφιακής ευρυεκομπής».
Σύμφωνα με το περιεχόμενο της αναφοράς του κ. Σπίρτζη, υπήρξε παράβαση της εθνικής αλλά και κοινοτικής νομοθεσίας καθώς δεν μπορούσε να συμπίπτει ο δικαιοπάροχος (δηλ. τα τηλεοπτικά κανάλια) με τον υπερθεματιστή.
Μετά την έρευνα ωστόσο που διενήργησε η εισαγγελέας Χριστιάνα Φραγκιά μαζί με τους συναδέλφους της Ελένη Τουλουπάκη και Γ. Καλούδη κρίθηκε, σε εφαρμογή πρόςφατης διάταξη του ν. 4070/2012, ότι αρκεί ο ανάδοχος να έχει « διαφορετική νομική προσωπικότητα».
Ως εκ τούτου, η εισαγγελική λειτουργός αποτιμώντας όσα ρητά προβλέπονται από τη συγκεκριμένη νομοθετική διάταξη έκρινε ότι δεν συντρέχει τυπικά κώλυμα στη DIGEA να ανακηρυχτεί υπερθεματίστρια του διαγωνισμού.

Σάλο έχει προκαλέσει το κύριο άρθρο των Financial Times με τίτλο: Το ιταλικό δημοψήφισμα και η αρχή του τέλους της ευρωζώνης.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα εάν ο Ρέντσι χάσει το Ιταλικό δημοψήφισμα για τις αλλαγές στο Σύνταγμα στις 4 Δεκεμβρίου και παραιτηθεί, τότε αρχίζει το ξήλωμα της ευρωζώνης, κάτι που είναι πιο πιθανό από ποτέ, λόγω του Brexit, της νίκης Τραμπ, της ανόδου της Λεπέν, αλλά κυρίως της λιτότητας από την Μέρκελ.

Το άρθρο υπογράφει ο Wolfgang Munchau.

«Το ιταλικό δημοψήφισμα και η αρχή του τέλους της ευρωζώνης»

Μετά το Brexit και τον Ντόναλντ Τραμπ ετοιμαστείτε για την επιστροφή της κρίσης στην ευρωζώνη. Αν ο Ματέο Ρέντζι, ο ιταλός πρωθυπουργός, χάσει το δημοψήφισμα για τις αλλαγές στο Σύνταγμα στις 4 Δεκεμβρίου περιμένω μια σειρά γεγονότων που θα θέσουν ερωτήματα για την συμμετοχή της Ιταλίας στην ευρωζώνη.

Τα βαθύτερα αίτια αυτής της εξαιρετικά ανησυχητικής πιθανότητας δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με το ίδιο το δημοψήφισμα. Το πιο σημαντικό είναι η απόδοση της ιταλικής οικονομίας από το 1999, οπότε υιοθέτησε το ευρώ. Η συνολική παραγωγικότητα των συντελεστών (total factor productivity), το κομμάτι βιομηχανική παραγωγή, το κομμάτι της οικονομικής παραγωγής που δεν εξηγείται από την εργασία και το κεφάλαιο υποχώρησε κατά περίπου 5% από τότε, όταν σε Γερμανία και Γαλλία αυξήθηκε κατά περίπου 10%.

Η δεύτερη αιτία ήταν η αποτυχία της ΕΕ να χτίσει μια κανονική οικονομική και τραπεζική ένωση μετά την κρίση της ευρωζώνης το 2010-2012 και να υιοθετήσει αντ’ αυτής τη λιτότητα. Αν θέλεις να ξέρεις γιατί η Αγκελα Μέρκελ δεν μπορεί να είναι ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου, δεν χρειάζεται να κοιτάξεις παραπέρα. Η γερμανίδα καγκελάριος δεν μπόρεσε καν να ηγηθεί της Ευρώπης όταν χρειάζονταν.

Ο συνδυασμός αυτών των δυο παραγόντων είναι οι μεγαλύτερες αιτίες για την σταδιακή αύξηση του λαϊκισμού στην Ευρώπη. Η Ιταλία έχει τρία κόμματα στην αντιπολίτευση και όλα υποστηρίζουν την έξοδο από το ευρώ. Το μεγαλύτερο και περισσότερο σημαντικό είναι το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, ένα κόμμα που υπερβαίνει τον κλασσικό διαχωρισμό δεξιάς-αριστεράς. Το δεύτερο είναι το Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, που μετατράπηκε γρήγορα σε αντι-ευρωπαϊκό μετά την εκδίωξη του πρώην πρωθυπουργού από την εξουσία το 2011. Το τρίτο είναι η αποσχιστική Λίγκα του Βορρά. Σε δημοκρατικές χώρες είναι σύνηθες η αντιπολίτευση να αναλαμβάνει εν τέλει την εξουσία. Να περιμένετε αυτό να συμβεί και στην Ιταλία. Στις 5 Δεκεμβρίου ο κίνδυνος αποσύνθεσης της ευρωζώνης

Το δημοψήφισμα έχει σημασία γιατί θα μπορούσε να επιταχύνει την πορεία προς την έξοδο από το ευρώ. Αν ο Ματέο Ρέντσι χάσει, έχει πει πως θα παραιτηθεί, δημιουργώντας πολιτικό χάος. Οι επενδυτές ίσως θεωρήσουν ότι το παιχνίδι τελείωσε. Στις 5 Δεκεμβρίου η Ευρώπη μπορεί να ξυπνήσει με ένα άμεσο κίνδυνο αποσύνθεσης.

Στη Γαλλία, η πιθανότητα για νίκη της Μαρίν Λε Πέν δεν είναι πλέον ένα μακρινό ρίσκο. Από όλους όσους έχουν ως τώρα δηλώσει υποψήφιοι είναι η πλέον προετοιμασμένη. Υπάρχουν κάποιοι που θα μπορούσαν να τη νικήσουν, όπως ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο πρώην μεταρρυθμιστής υπουργός Οικονομίας που ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του την Τετάρτη. Ισως όμως δεν φτάσει στον τελικό γύρο των εκλογών καθώς στερείται κομματικού μηχανισμού.

Αν η Λε Πεν γίνει Πρόεδρος έχει υποσχεθεί να κάνει δημοψήφισμα για το μέλλον της Γαλλίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν το δημοψήφισμα αυτό οδηγήσει σε Frexit, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα τελειώσει το επόμενο πρωί. Το ίδιο και το ευρώ.

Μια έξοδος της Γαλλίας ή της Ιταλίας από το ευρώ θα επιφέρει το μεγαλύτερο default στην ιστορία. Οι ξένοι κάτοχοι ιταλικού ή γαλλικού χρέους σε ευρώ θα πληρωθούν με το ισόποσο της λίρας ή του φράγκου. Αμφότερα θα υποτιμηθούν. Αφού οι τράπεζες δεν υποχρεούνται να διακρατούν κεφάλαιο έναντι των τοποθετήσεών τους σε κρατικό χρέος οι απώλειες θα οδηγήσουν πολλές τράπεζες σε άμεση πτώχευση. Η Γερμανία τότε θα συνειδητοποιήσει ότι το τεράστιο πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών έχει τα μειονεκτήματά του. Υπάρχει πολύς γερμανικός πλούτος εν αναμονή πτώχευσης.

Μπορεί αυτό να αποτραπεί; Στη θεωρία ναι, αλλά θα απαιτήσει μια σειρά από αποφάσεις που θα παρθούν έγκαιρα και με τη σωστή σειρά. Αρχικά η Μέρκελ θα πρέπει να αποδεχτεί αυτό που αρνήθηκε το 2012, ένα οδικό χάρτη προς μια πλήρη δημοσιονομική και πολιτική ένωση. Η ΕΕ θα πρέπει να ενισχύσει τον ESM, το μηχανισμό διάσωσης, που δεν είναι σχεδιασμένος για να αντιμετωπίσει χώρες του μεγέθους της Ιταλίας ή της Γαλλίας.

Είναι αυτό έστω και λίγο πιθανό; Σκεφτείτε το ως εξής: αν ρωτήσετε την γερμανίδα καγκελάριο αν θέλει ευρωομόλογα θα σας απαντήσει όχι. Αλλά αν πρέπει να διαλέξει μεταξύ των ευρωομολόγων και της εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ η απάντησή της μπορεί να είναι διαφορετική. Η απάντηση εξαρτάται επίσης από το εάν η ερώτηση θα γίνει πριν ή μετά τις γερμανικές εκλογές του φθινοπώρου.

Η βασική μου προσδοκία, ωστόσο, παραμένει. Δεν θα καταρρεύσει η ΕΕ και το ευρώ αλλά θα υπάρξει αποχώρηση μιας ή περισσότερων χωρών, πιθανότατα η Ιταλία, αλλά όχι η Γαλλία. Υπό το πρίσμα των τελευταίων γεγονότων, το βασικό μου σενάριο είναι τώρα στην αισιόδοξη πλευρά των λογικών εξελίξεων.


Στερνό κατευόδιο στον πολύ καλό φίλο, εξαίρετο δημοσιογράφο και βετεράνο πολεμικό ανταποκριτή, Γιώργο Γεωργιάδη, που έχασε τη μάχη για τη ζωή, σήμερα, τις πρώτες πρωινές ώρες, σε ηλικία 62 ετών, δίνοντας την άνιση μάχη με την επάρατη νόσο.
Είχαμε τη χαρά και την τύχη να δουλέψουμε μαζί για ένα διάστημα, κι εκεί μας δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσουμε την αγάπη του για το ρεπορτάζ και την ερευνητική δημοσιογραφία, την επαγγελματική του πληρότητα, αλλά επίσης την ανθρωπιά που έκρυβε μέσα του, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και τη βαθειά πίστη του στις μεγάλες αξίες του ουμανισμού, της δημοκρατίας και της κοινωνικής προκοπής. Καλό σου ταξίδι Γιώργο.
Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1955 και υπήρξε για 30 χρόνια πολεμικός ανταποκριτής. Έκανε την πρώτη αποστολή του σε πόλεμο, το 1982, ως απεσταλμένος της Ελευθεροτυπίας στον Λίβανο. Στη συνέχεια κάλυψε τα γεγονότα της Μέσης Ανατολής και κυρίως το Παλαιστινιακό, με αποστολές στον Λίβανο, την Βόρειο Αφρική, την Υεμένη και αλλού. Από το 1987 μέχρι το 1989 εργάστηκε στην ΕΡΤ και το καλοκαίρι του 1989, με ομάδα συναδέλφων του, συμμετείχε στην δημιουργία τού MEGA.
Την ίδια χρονιά μετακινήθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Επίσης εργάστηκε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. Κάλυψε την εξέγερση στη Ρουμανία, την πτώση του τείχους στο Βερολίνο, τον διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, το Αλβανικό, τις αλλαγές στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στη συνέχεια τον πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τον πόλεμο του Ιράκ, τον Εμφύλιο της Ρουάντα κ.ά. Επίσης κάλυψε πολλές φυσικές καταστροφές, όπως σεισμοί σε Πακιστάν, Ανατολία, Κωνσταντινούπολη, Ινδία, Τσουνάμι στη Σρι Λάνκα. Τα τελευταία χρόνια ταξίδευε στην υποσαχάρια Αφρική και ασχολήθηκε με το προσφυγικό.

Ήταν από τους πλέον γνωστούς ρεπόρτερ, δημοσιογράφους και ανταποκριτές της σύγχρονης ελληνικής τηλεόρασης και τα τελευταία χρόνια συνεργαζόταν με το περιφερειακό κανάλι Ionian TV, και στο site ΗΜΕΡΑ Ζακύνθου, προσφέροντας την πολύτιμη εμπειρία του, την πείρα και τις γνώσεις που απέκτησε τόσες δεκαετίες, σε έναν από τους δυσκολότερους δημοσιογραφικά, χώρους.