Τώρα πώς ένας ντροπαλός, αν και με πολύ χιούμορ, σκηνοθέτης όπως ο Δανός Λαρς φον Τρίερ μπόρεσε να «προσβάλει» το φεστιβάλ των Κανών και να χαρακτηριστεί persona non grata είναι σίγουρα κάτι το αφάνταστο.
«Καταλαβαίνω τον Χίτλερ» είχε πει χιουμοριστικά στη συνέντευξη Τύπου μετά την προβολή της εφιαλτικής, αριστουργηματικής ταινίας του «Μελαγχολία». «Είμαι ηλίθιος που είπα τέτοιο πράμα», μας εκμυστηρεύτηκε αργότερα ο σκηνοθέτης, «μια και οι Γάλλοι φαίνεται να μην καταλαβαίνουν το χιούμορ μου και έπρεπε έτσι να προσέχω. Πάντως λυπάμαι που δεν θα μπορέσω να ξανάρθω στις Κάννες με ταινία μου."
Κατά τη σημερινή μέρα είχαμε την προβολή δύο ταινιών στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ: της ισπανικής «Το δέρμα στο οποίο ζω» του Πέδρο Αλμοδόβαρ και της ιαπωνικής «Χαρακίρι» του Τακάσι Μίικε.
Στην πρώτη ο Αλμοδόβαρ ("Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», «Μίλα μου") στράφηκε τη φορά αυτή σε μια ιστορία φαντασίας/τρόμου για να φτιάξει μια ταινία νουάρ, στο στιλ των μαυρόασπρων ταινιών της γερμανικής περιόδου του Φριτς Λανγκ, όπως ανάφερε ο ίδιος στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την προβολή της ταινίας του. Ο πρωταγωνιστής του, που τον ερμηνεύει έξοχα ο Αντόνιο Μπαντέρας, είναι ένας πλαστικός χειρούργος που, για να εκδικηθεί το βιασμό και στη συνέχεια θάνατο, της άρρωστης κόρης του, απαγάγει τον βιαστή της και τον υποβάλλει σε εγχείρηση αλλαγής φύλου. Ο Αλμοδόβαρ αντλεί και από άλλες ταινίες (ανάμεσά τους και την ποιητική «Μάτια χωρίς πρόσωπο» του Ζορζ Φρανζί) για να φτιάξει την ιστορία ενός μοντέρνου Δρ. Φρανκενστάιν/Προμηθέα.
Η προσεγμένη, χωρίς υπερβολές σκηνοθεσία, τα ωραία πλάνα και οι σωστές ερμηνείες, μας παρουσιάζουν ένα Αλμοδόβαρ κύριο των μέσων του, αν και η ταινία του αυτή δεν φτάνει στο επίπεδο παλιότερων ταινιών του όπως το «Δέσε με» και «Μίλα μου».
πηγή
Προσθέσετε το σχόλιό σας:
0 comments:
Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας. Προσπαθήστε να σχολιάζετε χωρίς προσβλητικούς και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς. Σχόλια που θα θεωρηθούν συκοφαντικά ή θα περιέχουν βωμολοχίες θα απορρίπτονται.