του Colonel Jacques Hogard , Geo Strategy, R.Insider, 7-1-19
[Είναι ο τίτλος του βιβλίου του Διοικητή των Γαλλικών Ειδικών Δυνάμεων στην Γιουγκοσλαβία, κατά την εκστρατεία του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας το 1999. Την προσωπική μαρτυρία του για όσα συνέβησαν τότε εναντίον μιας παλαιάς συμμάχου της Γαλλίας συνώψισε σε πρόσφατη ομιλία του στα πλαίσια του Ευρωκοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, με πρόσκληση του Κέντρου Γεωστρατηγικών Μελετών του Βελιγραδίου, που δημοσιεύεται με τίτλο « Η Ευρώπη πέθανε όταν το ΝΑΤΟ παράνομα ξερίζωσε την καρδιά της Σερβίας». Υπενθυμίζουμε ότι και ο τότε αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της Γαλλίας, στρατηγός Γκαλουά, είχε προ του θανάτου του, προ τριετίας, προβεί σε αποκαλυπτική συνέντευξη/εξομολόγηση, στην οποία καταδίκαζε το «σφάλμα» της γαλλική συμμετοχής στο έγκλημα, που συνέβη επί προεδρίας του βραβευμένου από τον Πεταίν, «σοσιαλιστή» Φρανσουά Μιτεράν. Την θρυαλλίδα για το ολοκαύτωμα της Γιουγκοσλαβίας έθεσε βέβαια ο γερμανικός εγκέφαλος, με την υποκίνηση ανεξαρτητοποίησης της Κροατίας. Η μαρτυρία του συνταγματάρχη Ζακ Ογκάρντ παρουσιάζει επίκαιρο ενδιαφέρον με τα εξελισσόμενα μαγειρέματα μεταξύ ΝΑΤΟ-Ράμα-Χαραντινάϊ- Ζάεφ-Μέρκελ και Σία… Ιδού τι είπε:]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
«Ως ανώτερος Γάλλος αξιωματικός
υπηρέτησα στην «Μακεδονία» και έπειτα στο Κόσσοβο, το πρώτο εξάμηνο του 1999.
Όταν μετατέθηκα στην διοίκηση των ειδικών δυνάμεων, τοποθετήθηκα επικεφαλής της
ομάδας ειδικών δυνάμεων που επενέβη πριν την γαλλική ταξιαρχία της δύναμης ΚFOR
του ΝΑΤΟ.
Όταν μιλάμε για το Κοσσυφοπέδιο, το πλήρες
όνομα είναι Κόσσοβο-Μετόχια και δεν μπορείς να αγνοείς το παρελθόν αυτής της
περιοχής, το απώτερο παρελθόν, την πολιτισμική και θρησκευτική ιστορία, την
ιστορία της Σερβικής και Ορθόδοξης ταυτότητας, πάντοτε παρούσας σε αμέτρητα και
πολύ παλαιά μνημεία, εκκλησίες, σερβικά μοναστήρια, που συναντάς σε όλη την
επαρχία, αλλά επίσης και στο πρόσφατο παρελθόν της περιοχής και ιδιαίτερα στα γεγονότα της δεκαετίας 1990,
που αποκορυφώθηκαν το 1999, με τον πόλεμο που επιβλήθηκε στην Σερβία, με την
υποστήριξη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης στους Αλβανούς του Ου Τσε Κα . Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο ήταν
που βρέθηκα και εγώ στο Κόσσοβο, επικεφαλής γαλλικών ειδικών δυνάμεων, υπό
βρετανική διοίκηση.
Αυτό που με εντυπωσίασε στο Κόσσοβο το 1999
ήταν, πρώτα από όλα, η πολύ μεγάλη ψευδόλογη πληροφόρηση που προηγήθηκε και
δικαιολόγησε την επιδρομή του ΝΑΤΟ. ΄Ηταν πράγματι η λέξη «γενοκτονία», που
εξεστόμισε ο Αμερικανός πρόεδρος Κλίντον
και εξειδίκευσε η υπουργός του των Εξωτερικών Μαντλέν Ωλμπράϊτ – η οποία
ανήγγειλε και τον μοιραίο και ψεύτικο αριθμό «100 χιλιάδες νεκροί» στο Κόσσοβο-
που υποτίθεται κίνησε την επίθεση του ΝΑΤΟ στην Σερβία, τον Μάρτιο του 1999, μετά
τις απαράδεκτες απαιτήσεις που διατύπωσαν οι σύμμαχοι στους Σέρβους, στην
διάσκεψη στο Ραμπουγιέ, οι οποίες τους ανάγκασαν να απορρίψουν τους όρους
(υποδούλωσης) που τους έθεταν.
Αλλά,
όπως αποδείχτηκε μετά τον πόλεμο του 1999, ο αριθμός των θυμάτων κάθε
προέλευσης, όλων των εθνικών ομάδων, στρατιωτικών και αμάχων, ήταν μικρότερος
από 6.000. Που είναι μεγάλος φυσικά, αλλά που καμιά σχέση δεν έχει με
«γενοκτονία».
Το δεύτερο που με εντυπωσίασε ήταν η
δυσαναλογία των στρατιωτικών μέσων που χρησιμοποιήθηκαν από τον συμμαχικό
συνασπισμό εναντίον της μικρής Σερβίας. Ειδικότερα θυμάμαι τους μαζικούς και ατέλειωτους
αεροπορικούς βομβαρδισμούς, ο οποίοι προκάλεσαν πάρα πολλά θύματα, για να μην
αναφέρουμε τα φυσικά και ψυχικά τραύματα.
΄Ηταν φανερό ότι σκοπός ήταν η βίαιη αποκοπή της Σερβίας από την επαρχία της
του Κοσσόβου, θα μπορούσε να πει κανείς ο ακρωτηριασμός της χώρας από μια από
τις σημαντικότερες εδαφικές εκτάσεις της. Και όχι οποιασδήποτε, επειδή ενώ το
Κόσσοβο-Μετόχια κατοικείται σήμερα κυρίως από Αλβανούς, αυτό δεν ήταν πάντοτε έτσι. Η
επαρχία αυτή παραμένει πάντοτε για τους Σέρβους ο ιστορικός, πνευματικός και
πολιτιστικός πυρήνας της εθνικής τους ταυτότητας.
Η απόφαση 1244 των Ηνωμένων Εθνών του 1999, (
που δεν ανατράπηκε ποτέ και ισχύει πάντοτε) επέτρεψε μεν έναν «ντε φάκτο»
διαχωρισμό, μιαν ξεχωριστή διοίκηση για μιαν απροσδιόριστη περίοδο, αλλά σαφώς
θυμίζοντας την συμμετοχή του Κοσσόβου στην Σερβική Δημοκρατία. Παρά ταύτα, ο
στόχος είχε επιτευχθεί και μετά τους διωγμούς των Σέρβων του 2004, που
απέβλεπαν να συνεχίσουν και να επιταχύνουν την εθνοκάθαρση, το σενάριο που
εφαρμόστηκε το 2008 απέβλεπε στην πραγματοποίηση του στόχου που είχε θέσει η αλβανική εξέγερση
του Ου Τσε Κα με την συνενοχή του ΝΑΤΟ: Την μονομερή ανακήρυξη «ανεξαρτησίας»,
της λεγόμενης «Δημοκρατίας του Κοσσόβου».
Το νέο «κράτος» γεννήθηκε έτσι από έναν άδικο πόλεμο, που προκλήθηκε στην ευρωπαϊκή ήπειρο εναντίον ενός ευρωπαϊκού
κράτους από άλλα ευρωπαϊκά κράτη, ελεγχόμενα εξ
αποστάσεως από τις ΗΠΑ, για να «τιμωρήσουν» την Σερβία επειδή θέλησε να
διατηρήσει την κυριαρχία της και την εδαφική της ακεραιότητα, αγωνιζόμενη εναντίον
μιας ένοπλης εξέγερσης σε μιαν επαρχία της.
Τι θα λέγαμε αύριο στην Γαλλία εάν η
περιφέρεια του Seine Saint Denis, που τώρα κατοικείται από Βόρειο-Αφρικανούς, αποφάσιζε να ανακηρυχτεί σε
«ανεξάρτητη δημοκρατία»;
Αυτό είναι βασικά το πρόβλημα του Κοσσόβου.
Αυτή η επίθεση του ΝΑΤΟ εναντίον της
Σερβίας για το Κόσσοβο το 1999 αποτελεί μιαν παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου,
μια παραβίαση του σεβασμού της κυριαρχίας των κρατών, μια καταπάτηση του
απαραβίαστου των συνόρων.
Και αυτό το κράτος μαριονέτα -χωρίς φανερούς πόρους- μη βιώσιμο καθεαυτό-
είναι τώρα μια εστία ισχυρών εντάσεων στα Βαλκάνια. Το βλέπουμε κάθε μέρα, η
σχεδόν.
Τα Ηνωμένα Έθνη δεν αναγνωρίζουν την
λεγόμενη « Δημοκρατία του Κοσσόβου», η οποία δεν αναγνωρίζεται ακόμη από μεγάλο
αριθμό κρατών στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων ευρωπαϊκών κρατών, μελών της ΕΕ.
Και σχεδόν 10 κράτη που είχαν αναγνωρίσει την
λεγόμενη «Δημοκρατία του Κοσσόβου» τελικά ακύρωσαν την αναγνώρισή της.
Η
απόφαση 1244 των Ηνωμένων Εθνών, η οποία υπενθύμιζε τις βασικές
αρχές της αναπαλλοτρίωτης ιδιότητας του Κοσσόβου ως
εδάφους της Δημοκρατίας της Σερβίας, κληρονόμου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και της εντολής αφοπλισμού του Ου Τσε Κα,
βιάσθηκε έτσι δύο φορές:
Πρώτα με την μονομερή ανακήρυξη «ανεξαρτησίας»
των Αλβανών ανταρτών του Ου Τσε Κα. Και τώρα με την ενέργειά τους να
μετατρέψουν την τοπική αστυνομική δύναμή τους σε πραγματικό στρατό. Αυτό το
απαγορεύει αυστηρά η πάντοτε ισχύουσα απόφαση 1244 του ΟΗΕ.
Σήμερα οι αρχές του Κοσσόβου εφαρμόζουν
μιαν ύπουλη πολιτική διωγμού σε βάρος των μειονοτήτων, Σερβικής, Ρομά και
Γκοράνι, ιδιαίτερα εχθρική κατά της διατήρησης ορθοδόξων μοναστηριών και
θρησκευτικών κοινοτήτων. Σε καθημερινή βάση
είναι μαρτύριο να είσαι Σέρβος, Ρομά ή Γκοράνι στην επαρχία του Κοσμέτ
σήμερα. Κάθε είδους διωγμοί, ενοχλήσεις, αρπαγές και φυσική βία απειλούνται ανά
κάθε στιγμή.
Το είδαμε πολλές φορές τελευταία, όπως
κατά την επίσκεψη του Σέρβου επίσημου απεσταλμένου Μάρκο Τζούριτς, ο οποίος
συνελήφθη αυθαίρετα από την κοσοβάρικη αστυνομία, κατά την επίσκεψη του σε
σερβική κοινότητα, όπως και με την σύλληψη του Γάλλου Αρνώ Γκουγιόν, προέδρου της γαλλικής ΜΚΟ
«Αλληλεγγύη Κοσσόβου» και το ξαναείδαμε προ ημερών με την βίαιη επίθεση, ξημερώματα,
της ίδιας «αστυνομίας», εναντίον Σέρβων κατοίκων της Κόσσοβκα Μιτρόβιτσα, των
οποίων η τύχη αγνοείται μέχρι σήμερα. Και επιπλέον, οι αρχές του Κοσσόβου
εισήγαγαν τελευταία υψηλούς φόρους σε όλα τα εισαγόμενα από την κεντρική Σερβία
προϊόντα, ακόμη και φάρμακα και τρόφιμα, θέτοντας σε κίνδυνο την ζωή πολλών
Σέρβων στην επαρχία.
Είναι ολοφάνερο ότι η καλούμενη
«Δημοκρατία του Κοσσόβου» είναι κάθε άλλο παρά ένα κράτος δικαίου, η
δημοκρατικό κράτος, όπου τα δικαιώματα και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι
σεβαστά.
Το γεγονός ότι αυτό το
«κράτος-μαριονέτα» συντηρείται με μεγάλα ποσά δημοσίου χρήματος από την
Ευρωπαϊκή ΄Ενωση είναι για μένα αιτία ντροπής και αγανάκτησης. Και αληθινά,
βλέποντας τον «πρόεδρο» του Κοσσόβου να γίνεται αντικείμενο επίσημης υποδοχής
στο Παρίσι, στις τελετές της εκατονταετηρίδας της νίκης του 1918, ήταν λόγος
ντροπής για μένα, εγγονό δυο Γάλλων αξιωματικών βαριά πληγωμένων στον Μεγάλο
Πόλεμο και μικρανεψιό ενός νέου αξιωματικού που σκοτώθηκε το 1917 στα βόρεια τη
Μακεδονίας.
Επιπλέον, έμαθα προχθές ότι ο Αλβανός πρωθυπουργός ΄Εντι Ράμα παρουσίασε,
σε μια συγκέντρωση των κυβερνήσεων της Αλβανίας και του Κοσσόβου στο Πετς την
ιδέα ενός «εθνικού σχεδίου ενώσεως της Αλβανίας και του Κοσσόβου». Ο ΄Εντι Ράμα
προσκάλεσε τον πρωθυπουργό του Κοσσόβου Ραμούς Χαραντινάι να αρχίσει την κατάστρωση μιας «κοινής στρατηγικής για
την ενοποίηση των Αλβανών μέχρι το 2025». Πάμε για την πραγματοποίηση του
παλαιού ονείρου του Πρίζρεν;
Σε κάθε περίπτωση, εγώ προσωπικά ποτέ
δεν πίστεψα ότι η «Δημοκρατία του Κοσσόβου» θα έχει μέλλον. Το είπα και το έχω
γράψει: Αυτό το κράτος μαριονέτα δεν έχει άλλη διέξοδο, παρά να
επανενταχτεί στην Πατρίδα, Σερβία, ή να
συγχωνευτεί με την Αλβανία. Αλλά το δεύτερο θα αποτελούσε μια τόσο άνομη και απίστευτη -πραγματική γκανγκστερική αρπαγή (hold-up)-
που θα μπορούσε να γίνει, από τις
μαφιόζικες συμμορίες του Κοσσόβου, μόνο με τις ευλογίες των διεθνών οργανισμών.
Εάν συμβεί αυτό, τότε θα είναι η αρχή μιας περιόδου μεγάλης αναταραχής σε όλα
τα Βαλκάνια.
Εμείς οι Γάλλοι είδαμε τι έγινε το 1871
με την προσάρτηση της Αλσατίας-Λορένης από την Γερμανία. Χρειάστηκαν πενήντα
χρόνια, έπειτα ένας πόλεμος και εκατομμύρια νεκρών, για να επιστρέψουν τελικά
αυτές οι επαρχίες στην Γαλλία, την πατρίδα τους. Το ίδιο θα γίνει τελικά με το
Κόσσοβο. Γι’ αυτό, αν θέλουμε να αποφύγουμε μιαν νέα ανάφλεξη της περιοχής,
είναι απαραίτητο να επιστρέψουμε στα θεμελιώδη, που η απόφαση 1244 του ΟΗΕ
εκφράζει πολύ καλά με τον τρόπο της.
Το Κόσσοβο-Μετόχια αποτελεί αναπόσπαστο
τμήμα της Δημοκρατίας της Σερβίας. Το να έχει καθεστώς αυτονομίας είναι
απολύτως νοητό, αλλά με σεβασμό της κυριαρχίας του σερβικού κράτους. Το οποίο
πρέπει να αποκατασταθεί και η Ε.Ε. θα κερδίσει
σε ανάστημα, βοηθώντας το με όλη την επιρροή της. Αυτό είναι ο μόνος
πραγματικός τρόπος να εγγυηθεί μια δίκαιη και ανθεκτική ειρήνη στις μέλλουσες
γενεές αυτού του κομματιού της Ευρώπης.
Τέλος, πρέπει να προσθέσω ότι η
συμφιλίωση μεταξύ των διαφόρων κοινοτήτων που κατοικούν στο Κόσσοβο θα καταστεί
δυνατή μόνο εάν όλη η αλήθεια της ιστορίας αποκατασταθεί και οι ευθύνες του
καθενός καταμερισθούν ακριβοδίκαια. Γι’
αυτό πιστεύω ότι είναι αναγκαίο, η δικαστική έρευνα που άρχισε το 2013 μέσα
στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση για τα εγκλήματα πολέμου του Ου Τσε Κα και ειδικώτερα το
αποτρόπαιο εμπόριο οργάνων, που κατήγγειλε η Έκθεση Dick Marti -και η οποία δικαστική έρευνα
αναμενόταν να καταλήξει σε συμπεράσματα το
2015- θα πρέπει να αναδραστηριοποιηθεί και να ολοκληρωθεί.*
Επειδή διακυβεύεται η αξιοπιστία της
Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
