Articles by "Οι Bloggers σχολιάζουν"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οι Bloggers σχολιάζουν. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

του Jacques Henry / 14 Μαρτίου 2024

Οι αναγνώστες αυτού του ιστολογίου θα αρχίσουν να κουράζονται από άρθρα που αναφέρουν την ύπουλη εγκατάσταση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος στη Δυτική Ευρώπη. Από τότε που ο Τιερί Μπρετόν προήχθη σε «Υπουργό Αλήθειας» στις Βρυξέλλες, η κατάσταση που κατήγγειλα σε αυτό το ιστολόγιο έχει επιταχυνθεί. Ένα άρθρο της Francesca de Villasmundo με ημερομηνία 13 Μαρτίου 2024 αναφέρει την καταδίκη σε φυλάκιση ενός έτους ενός Βέλγου εθνικιστή βουλευτή για παρατηρήσεις που παραβίαζαν τον βελγικό νόμο για τον ρατσισμό και την άρνηση του Ολοκαυτώματος: https://www. medias-presse. info/depute-nationaliste-belge-1-an-de-prison-ferme/187489/ . Το συμπέρασμα του άρθρου έχει ως εξής:

«Μια τέτοια καταδίκη δημιουργείται για να παραδειγματίσει, να δημιουργήσει φόβο, να φιμώσει τις διαφωνούσες φωνές, να αναγκάσει τον πληθυσμό να αυτολογοκριθεί, να τηρήσει τους κανόνες, να είναι υπάκουος σε μια λεγόμενη δημοκρατική εξουσία που έχει γίνει παντοδύναμη. Μην κάνετε κανένα λάθος γι 'αυτό, η μετατόπιση προς ολοκληρωτικά καθεστώτα στην Ευρώπη αυξάνεται».


Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές αυτής της εξέλιξης; Καταρχάς, υπάρχει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με μια εκτεταμένη διοίκηση σχεδόν 10. 000 ατόμων, η οποία επεξεργάζεται οδηγίες για τις εθνικές κυβερνήσεις, οι οποίες κανονικά πρέπει να τις υποβάλουν στην εκπροσώπηση των πολιτών τους, η οποία αποτελείται από εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού. Καθώς αυτοί οι εκπρόσωποι γνωρίζουν εδώ και χρόνια ότι δεν έχουν πλέον καμία εξουσία, αφού όλα αποφασίζονται στις Βρυξέλλες, έχουν γίνει, λόγω των περιστάσεων, δουλοπρεπείς «yes-men», εντελώς αποκομμένοι από τους ανθρώπους που τους εξέλεξαν. Επομένως, η πόρτα είναι εκ των πραγμάτων ορθάνοιχτη για την ομαλή εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος.

Από πού προέρχονται οι παραγγελίες; Υπερεθνικές ομάδες πίεσης, όπως τα οικονομικά λόμπι, είναι στην πραγματικότητα επικεφαλής, και τα παραδείγματα έχουν πολλαπλασιαστεί στο παρελθόν. Πρόκειται για ένα σύστημα οικονομικών κυρώσεων, καθώς η Ουγγαρία πλήρωσε πρόσφατα το τίμημα στην περίπτωση της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ και των διατάξεων κατά των ΛΟΑΤ+. Τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή του το οικονομικό λόμπι είναι κάθε είδους, όπως η «Λέσχη του Νταβός», η «Ανοικτή Κοινωνία» και ένα πλήθος ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται γενναιόδωρα τόσο από αυτά τα οικονομικά λόμπι όσο και από την ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, και επομένως από τους ευρωπαίους φορολογούμενους στο σύνολό τους. Τέλος, οι τοπικοί παράγοντες, δηλαδή σε κάθε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είναι άμεσα οι κυβερνήσεις, όπως θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, αλλά οι διογκωμένες εθνικές διοικήσεις, δημόσιοι υπάλληλοι ξεπουλημένοι στις πιο επιζήμιες προοδευτικές ιδεολογίες που έχουν μεταμφιεστεί σε περιστάσεις: ένα "καφέ πουκάμισο". Ως εγγυητές της ορθής εφαρμογής των οδηγιών των Βρυξελλών σε τοπικό επίπεδο, αποστολή τους είναι η εφαρμογή αυτών των οδηγιών, από τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών έως την εγκατάσταση ανεμόμυλων, συμπεριλαμβανομένων των σουρεαλιστικών ελέγχων της γεωργικής δραστηριότητας ή της λειτουργίας νοσοκομείων, για να μην αναφέρουμε συγκεκριμένα θέματα όπως η ορθή διεξαγωγή του οπτικοακουστικού τομέα ή η εφαρμογή των ποινών. Μια ευθύνη που έχει υποβιβάσει τους δικαστές και το δικαστικό σώμα στο σύνολό του σε χυδαίους εκτελεστές.

Όλα πάνε εκεί και έτσι διαμορφώνεται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς και όλα είναι ήδη σε ισχύ σε χώρες όπως η Γαλλία ή το Βέλγιο, είναι μη αναστρέψιμα! Ήμουν έτοιμος να ξεχάσω έναν άλλο ιμάντα μετάδοσης: τα μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από τα κράτη ή, πιο πεζά, από το ίδιο οικονομικό λόμπι που αναφέρθηκε παραπάνω, για να μην αναφέρω τα κοινωνικά δίκτυα που έχουν γίνει πραγματικοί «ανοιχτοί υπόνομοι» (δεν θυμάμαι ποιος έκανε αυτή τη σύγκριση)....

Αλλά γιατί δεν αντιδρά ο λαός; Επειδή έχουν ήδη διαμορφωθεί για να υπακούουν από την επιτυχή επίδειξη του επεισοδίου του κορονοϊού, το οποίο αποκάλυψε ότι οι άνθρωποι ήταν πλέον ώριμοι να δεχτούν την εθελοντική τους δουλεία. Για να οδηγήσουν τα τελευταία καρφιά αυτού του ασφυκτικού κλοιού των δυνάμεων των οποίων μοναδικός στόχος είναι να κυριαρχήσουν στον κόσμο, κάθε είδους υπερεθνικοί θεσμοί όπως η IPCC ή ο ΠΟΥ (για να αναφέρουμε μόνο τους δύο πιο σημαντικούς) ενσταλάζουν φόβο σε όλα τα δελτία ειδήσεων. . . Ακόμη χειρότερα: ο ασφυκτικός έλεγχος των οικονομικών δυνάμεων στον τομέα των τροφίμων, δηλαδή της γεωργίας στο σύνολό της. Είναι ένα ασταμάτητο μέσο κυριαρχίας των λαών. Και οι περιβαλλοντολόγοι, οι οποίοι σίγουρα δεν καταλαβαίνουν τίποτα, έχουν επικροτήσει την παύση καλλιέργειας πλούσιας γεωργικής γης στο όνομα της διατήρησης της βιοποικιλότητας και, προκειμένου να εδραιώσει την εξουσία του πάνω στα τρόφιμα, το οικονομικό λόμπι ενθάρρυνε το ελεύθερο εμπόριο τροφίμων από χώρες που δεν σέβονται τα ευρωπαϊκά πρότυπα, τιμωρώντας τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους: ζητήστε από την BlackRock ή την Vanguard να σεβαστούν τα πρότυπα των Βρυξελλών, θα νομίζουν ότι είστε τρελοί.

Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα εμφανιστούν για να μειώσουν τους απείθαρχους στην κατάσταση των σκλάβων και τελικά να τους εξαλείψουν. Ευτυχώς, προς το παρόν, αυτό το φαινόμενο αφορά μόνο τη Δυτική Ευρώπη, το παράδειγμα δημοκρατίας που όλος ο κόσμος πρέπει να αντιγράψει! Η ιδεολογική μαφία στο τιμόνι της Ευρώπης έχει ωθήσει τα όρια του αδιανόητου. . . το χειρότερο που έχει εφεύρει η ανθρωπότητα τα τελευταία εκατό χρόνια, οι δικτατορίες που άνθισαν σε όλο τον κόσμο με τον Φράνκο, τον Χίτλερ, τον Σαλαζάρ, τον Μάο, τον Στάλιν, τον Παπαδόπουλο, τον Ρεζά Σαχ, . . . για να μην αναφέρουμε τη Νότια Αμερική με τον Ongania, τον Pinochet, τη στρατιωτική χούντα στη Βραζιλία. Υπάρχει ελπίδα για όλους τους Ευρωπαίους που μπορούν ακόμα να το κάνουν: να ξεφύγουν από αυτό το ευρωπαϊκό χάος, στη Μαλαισία, τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία, το Βιετνάμ, . . .και αν ήμουν 40 χρόνια νεότερος και η κατάσταση στην Ευρώπη ήταν τόσο σάπια όσο είναι σήμερα, θα μετακόμιζα στο Βλαδιβοστόκ, την πιο δυναμική πόλη της Ρωσίας σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς.


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Μια ολόκληρη χώρα εισήγαγε εντός δεκαπέντε ημερών μια νέα γλώσσα και γενίκευσε τη χρήση της.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
29 Ιανουαρίου 2024

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο 
από την ίση μεταχείριση των ανίσων»
Αριστοτέλης

Σύμφωνα με αποκλειστικές μας πληροφορίες δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ότι η Ελλάδα και ειδικότερα ο αξιότιμος Πρωθυπουργός μας, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης και ο σύμβουλός του επί της επικοινωνίας κ. Γκρίνμπεργκ κερδίσουν το φετινό βραβείο «Όργουελ-Νεογλώσσα» (Orwell-New Speak αγγλιστί).

Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας όλα τα μέλη της επιτροπής που αποδίδει τη διεθνή αυτή διάκριση έχουν μείνει κατάπληκτοι με τις επιδόσεις του Μητσοτάκη-Γκρίνμπεργκ στο θέμα της εισαγωγής επειγόντως των ρυθμίσεων για τον γάμο των ομοφυλοφίλων-ομοφύλων και την εκ μέρους τους υιοθεσία-τεκνοθεσία παιδιών. Όχι για αυτές καθ’ εαυτές τις ρυθμίσεις, αλλά για το ότι μια ολόκληρη χώρα εισήγαγε εντός δεκαπέντε ημερών μια νέα γλώσσα και γενίκευσε τη χρήση της.

Από τότε που υπάρχουν τα νεώτερα ελληνικά, χρησιμοποιούνται ευρέως οι λέξεις ομοφυλόφιλοι και ομοφυλοφιλία και υιοθεσία. Κανένας έως τώρα δεν χρησιμοποιούσε τις λέξεις ομόφυλοι και τεκνοθεσία. Εντός ελαχίστων ημερών όμως οι προηγούμενοι όροι εξαφανίσθηκαν από τη δημόσια επικοινωνιακή σφαίρα, το 99% των ΜΜΕ και των sites και αντικαταστάθηκαν από τις λέξεις ομόφυλοι, που σημαίνει άτομα της ίδιας φυλής ή του ιδίου φύλου, όχι κατ’ ανάγκην ομοφυλόφιλοι, και τεκνοθεσία που κατέλαβε τη θέση της λέξης υιοθεσία.

Στην πορεία οι γλωσσομηχανικοί κατασκεύασαν και τον άλλο όρο «γάμος ανεξαρτήτως φύλου», που θεωρήθηκε πιο καλός και από τον γάμο των ομοφύλων, που θυμίζει ακόμα σε μερικούς γάμο ομοφυλοφίλων. Ο σκοπός αυτής της νέας εφεύρεσης είναι να εστιάσει την προσοχή του αποδέκτη στο ανεξαρτήτως και να πάψει να δίνει οποιαδήποτε σημασία στα φύλα («ανεξαρτήτως φύλου»), δηλαδή στο ότι παντρεύουμε ομοφυλόφιλους και εν συνεχεία τους δίνουμε και παιδάκια να αναθρέψουν (ο μόνος λόγος για τον οποίο εισάγεται ο νέος θεσμός του γάμου για ομοφυλόφιλους, αφού υπάρχει ήδη το σύμφωνο συμβίωσης).

Τη σχετική απόφαση, για την αλλαγή δηλαδή της χρησιμοποιούμενης γλώσσας, έλαβε όπως μαθαίνω η Ανώτατη Επιτροπή Γλώσσας, Επικοινωνίας, Ηθών και Εθίμων της Γραικίας (που ορισμένοι περιπαικτικά ονομάζουν και Μπανανία). Στην Επιτροπή συμμετέχουν ο ίδιος ο Μητσοτάκης, ένας υπάλληλος του Γκρίνμπεργκ, ο αρμόδιος για τα δικαιώματα των LGBTQΙΑ+ της πρεσβείας των ΗΠΑ και εξουσιοδοτημένοι εκπρόσωποι των Ιδιοκτητών της χώρας (των καναλιών και των ποδοσφαιρικών ομίλων), των ιδίων δηλαδή που ορισμένοι κακεντρεχείς ονομάζουν «Χούντα της Ενημέρωσης». Επειδή τώρα αυτοί όλοι δεν ξέρουν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα έχουν και δύο τρεις φιλόλογους μαζί τους να τους προστατεύουν από κραυγαλέα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη.


Γιατί χρειάζεται η «Νεογλώσσα»;

Ο σκοπός της επιχείρησης Νεογλώσσα (όπως και όλων όσων ακούμε αυτό το διάστημα) είναι να απομακρύνει, όσο είναι δυνατό, το μυαλό των ανθρώπων και ιδίως το ασυνείδητό τους από το μοναδικό ερώτημα που θέτει η μεταρρύθμιση του κ. Μητσοτάκη:

Είναι σωστό και έχουμε δικαίωμα να αναθέτουμε σε ομοφυλόφιλους γονείς την ανατροφή παιδιών και, επομένως, να επηρεάζουμε δι’ αυτού του τρόπου αυθαιρέτως και πιθανότατα αρνητικά την ανάπτυξη του ψυχισμού και της σεξουαλικότητάς τους; Είναι σωστό να τους δίνουμε τη δυνατότητα να αποκτούν παιδιά μέσω παρένθετων μητέρων;

Το τελευταίο είναι αλήθεια ότι δεν το προβλέπει ο νόμος Μητσοτάκη, αλλά θα έρθει ως αναπόφευκτο επακόλουθό του. Από τη στιγμή που νομιμοποιείται ο γάμος των ομοφυλοφίλων και δεν απαγορεύεται η παρένθετη μητρότητα για τους ετεροφυλόφιλους, η απαγόρευση απόκτησης παιδιών με παρένθετες για τους ομοφυλόφιλους θα καταπέσει στα δικαστήρια ως αντιβαίνουσα την αρχή της ισότητας. Τα περί αντίθεσης στις παρένθετες που λέει ο Πρωθυπουργός συνιστούν μια ακόμα κυβερνητική απάτη. Γιατί άλλωστε να είναι κάποιος αντίθετος στις παρένθετες για τους ομοφυλόφιλους, αλλά να συμφωνεί για τους ετεροφυλόφιλους;

Κατά τα άλλα η κυβέρνηση και τα Μέσα που την υποστηρίζουν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια τεράστια σύγχυση στο κοινό με το να λένε ψέματα για το τι κάνουν – την ίδια πρακτική ακολουθούν άλλωστε σε όλα τα ζητήματα, έχει γίνει Δευτέρα φύσις για την παρούσα κυβέρνηση και για τα Μέσα. Το αποτέλεσμα είναι στις δημοσκοπήσεις η κοινωνία να βγαίνει διχασμένη ως προς τον γάμο των ομοφυλοφίλων και πολύ αρνητική στην υιοθεσία παιδιών. Αυτό συμβαίνει γιατί η πλειοψηφία των πολιτών αγνοεί ότι ο γάμος οδηγεί αναπόφευκτα στο δικαίωμα υιοθεσίας.


Η παραδειγματική πειθαρχία της εκδοτικής και δημοσιογραφικής τάξης


Τις οδηγίες της «Ανώτατης Επιτροπής» ακολούθησαν με παραδειγματική πειθαρχία οι εκδότες και η συντριπτική πλειοψηφία της «δημοσιογραφικής τάξης» της χώρας σε χρόνο dt, όπως άλλωστε κάνουν σε όλα ανεξαιρέτως τα θέματα, με αποτέλεσμα οι ακροατές των ραδιοφώνων και των τηλεοράσεων να δέχονται σήμερα μια φιλοκυβερνητική προπαγάνδα που δεν έχει προηγούμενο μετά τη χούντα του Παπαδόπουλου για όλα τα ζητήματα, περιλαμβανομένης και της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους.

Θυμίζουμε, σε όποιον θέλει να το ξεχάσει, ότι οι εκδότες και η μεγάλη πλειοψηφία της «δημοσιογραφικής τάξης» έκανε τα ίδια και στο παρελθόν, όταν εξηγούσαν τον επωφελή χαρακτήρα των Μνημονίων και Δανειακών, υποστήριζαν την εις βάρος της ίδιας της Ελλάδας αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους (PSI), τους Δανειστές κατά της εκλεγμένης κυβέρνησης το πρώτο εξάμηνο του 2015, το Τρίτο Μνημόνιο των Τσίπρα και Καμμένου στη συνέχεια, την εκποίηση σε εξευτελιστικούς όρους της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, τη δημιουργία αμερικανικών βάσεων και στο τελευταίο χωριό της επικράτειας, την πολιτική του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ενώ τώρα έχουν επιβάλλει σιγή ασυρμάτου για την επανεμφάνιση του Ναζισμού στο Ισραήλ και τη γενοκτονία που πραγματοποιεί στην Παλαιστίνη.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που έγιναν πολύ πλούσιοι υποστηρίζοντας όλα τα παραπάνω, ξεσάλωσαν ξαφνικά όλοι μαζί εξηγώντας μας γιατί πρέπει επιτέλους να διορθωθεί η μεγάλη, η ιστορική αδικία της Φύσης που, μη γνωρίζοντας προφανώς τι κάνει, άφησε άκληρους τους ομοφυλόφιλους.

Γι’ αυτό και η περίφημη αυτή εκδοτική και δημοσιογραφική τάξη κατέφυγε πάλι στη δοκιμασμένη άποψη να μιλάνε μόνο οπαδοί της μίας και μοναδικής άποψης στα κανάλια και τα ραδιόφωνα, να εμφανίζεται η άποψη αυτή ως αυτονόητη και να λοιδορούνται όποιοι έχουν τυχόν αντιρρήσεις. Στο καθαρά ειδησεογραφικό κομμάτι, κάθε είδηση που αναφέρεται στο θέμα συνοδεύεται από ένα σχετικό επίθετο, συνήθως «οπισθοδρομικό» ή «αναχρονιστικό» και τα συνώνυμα για όποιον δεν συγκινείται από τη φαεινή ιδέα να διατίθενται σε δύο «μπαμπάδες» ή σε δύο «μαμάδες» παιδάκια για να μεγαλώσουν.

Το θηριώδες 60-70% του ελληνικού λαού που παραμένει, παρά την προπαγάνδα, σε όλες τις δημοσκοπήσεις, και με όλες τις επιφυλάξεις που πρέπει να έχει κανείς για τις δημοσκοπήσεις, αντίθετο προς την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους, όπως και κάθε ένας που τυχόν διαφωνεί, χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως οπισθοδρομικοί, ακροδεξιοί φασίστες, καθυστερημένοι ή θρησκόληπτοι, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να γίνει καμία συζήτηση.

Και βεβαίως διασπείρεται σειρά ψευδών ειδήσεων και δήθεν «μελετών» της κακιάς ώρας για να «αποδείξουν» ότι τα παιδιά που ανατρέφουν ομοφυλόφιλοι περνάνε ζωή και κότα, είναι αντικείμενα μεγάλης αγάπης, εν αντιθέσει με τα παιδιά των «νευρωτικών ετεροφυλόφιλων», ίσως μάλιστα να απολαμβάνουν εν τέλει και την καζούρα στο σχολείο. Μεγαλώνουν από δύο ομοφυλόφιλους γονείς τα παιδάκια αλλά ούτε που τους περνάει από το μυαλό η σκέψη να γίνουν και τα ίδια ομοφυλόφιλα. Θέλετε να μείνουν στο ίδρυμα; Μας ρωτάνε δίκη εισαγγελέως, οι έμποροι της ψευτοενημέρωσης, οι τάχα μου κοπτόμενοι για τα παιδιά, παραλείποντας βέβαια να εξηγήσουν στο κοινό ότι υπάρχει πολύ μεγάλη ζήτηση για υιοθεσία από ετεροφυλόφιλους, αλλά δεν μπορούν να υιοθετήσουν λόγω των αποτρεπτικών και ακραία γραφειοκρατικών διαδικασιών. Όλοι αυτοί οι πολιτικοί και τα Μέσα που τάχα μου ενδιαφέρονται σήμερα να μην μείνουν τα παιδιά στα ιδρύματα δεν έκαναν απολύτως τίποτα μέχρι τώρα για να διευκολύνουν την υιοθεσία τους και τώρα, εντελώς ξαφνικά, έχουν όλοι μαζί λυσσάξει να τα δώσουν σε ομοφυλόφιλους.


Και η «αριστερά»!

Δυστυχέστατα, σε αυτή την προσβλητική για την αξιοπρέπεια και τη νοημοσύνη των πολιτών κακοφωνία, συμμετέχει ενθουσιωδώς και φανατικά και μεγάλο μέρος της «αριστερής» δημοσιογραφικής τάξης, που έχει επιπλέον μπερδέψει κάπως την είδηση και το σχόλιο, τη δημοσιογραφία με την ελαφρώς σταλινικού τύπου καθοδήγηση.

Βγήκε ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και διαφώνησε με τη ρύθμιση, έσπευσε να τον χαρακτηρίσει «κατάπτυστο» δημοσιογράφος της «αριστεράς». Η Αυγή όχι μόνο προτρέπει τον Ανδρουλάκη να βάλει περίπου τάξη στο κόμμα του, αλλά και δεν ντράπηκε, στο φύλλο της περασμένης Κυριακής να προβάλλει υπερηφάνως στην πρώτη σελίδα συνέντευξη του Βαγγέλη Βενιζέλου, για να υποστηρίξει ότι οι Έλληνες δεν έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν με δημοψήφισμα αν θέλουν ή όχι τη μεταρρύθμιση Μητσοτάκη. Οι μόνοι αρμόδιοι για να λάβουν την απόφαση είναι οι 300 εντιμότατοι εκπρόσωποί τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προγραμματικά φανατικός οπαδός των δημοψηφισμάτων, φαίνεται όμως ότι του αρέσουν μόνο όταν η πλειοψηφία των πολιτών συμφωνεί μαζί του!

Όσο για τον Βαγγέλη Βενιζέλο τι να πούμε τώρα. Μέγας αστήρ του ΠΑΣΟΚ στην πιο διεφθαρμένη και παρακμιακή περίοδο της ιστορίας του, στήριξε την είσοδό μας στο μνημονιακό καθεστώς και επετέθη με δριμύτητα στον ΣΥΡΙΖΑ όταν αντιτασσόταν στα Μνημόνια. Η επιστημονική του δεινότητα ως συνταγματολόγου φάνηκε άλλωστε το 2004 όταν, στις παραμονές του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, δήλωσε ότι είναι θέμα ενός λεπτού να το ξετινάξει κανείς από πλευράς ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου και, εν συνεχεία, συνέστησε στους Κυπρίους να το ψηφίσουν!

Από το καλό στο καλύτερο, από το δημοκρατικό στο δημοκρατικότερο πάει η «Αριστερά» του Κασσελάκη. Δεν κάνει έτσι μόνο ένα ισόβιο πιθανό κακό στα προς «τεκνοθεσία» παιδάκια και στον εαυτό της, κάνει και ένα πολύ μεγάλο δώρο στην άκρα δεξιά και τον φασισμό, που τόσο λέει ότι θέλει τάχα μου να πολεμήσει, αλλά είναι τελικά η ίδια που συχνά τον τροφοδοτεί.

Πηγή: kosmodromio.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Ηλία Ποταμιάνου

Αυτό το κείμενο δεν είναι μια κινηματογραφική κριτική. Όχι γιατί δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις για τον κινηματογράφο και ούτε βλέπω ταινίες τόσο συχνά ώστε να μπορώ να γράψω μια τέτοια (αυτό δεν έχει εμποδίσει άλλους), αλλά γιατί δεν ενδιαφέρομαι εδώ να βαθμολογήσω μια ταινία με αστεράκια, να κρίνω τις ερμηνείες των ηθοποιών, τη σκηνοθεσία, το μοντάζ και τα σχετικά (μην το ψάχνετε, είναι καλή ταινία, πάντε δείτε την). Κάποιες ταινίες, καλές ή κακές, πιο συχνά καλές, σε οδηγούν να σκεφτείς και σου δημιουργούν την ανάγκη να συζητήσεις γι’ αυτές. Μια τέτοια ταινία είναι Η Τελευταία Παμπ, η πιο πρόσφατη και η τελευταία κατά δήλωσή του ταινία του Κεν Λόουτς, σε σενάριο του επί χρόνια συνεργάτη του Πολ Λάβερτυ, με θέμα το προσφυγικό.

Η πλοκή της ταινίας είναι απλή, απλοϊκή σχεδόν: το 2016, σε ένα χωριό της Αγγλίας που κάποτε ζούσε από τα ανθρακωρυχεία αλλά αφότου έκλεισαν παρακμάζει, έρχονται να εγκατασταθούν οικογένειες Σύρων προσφύγων. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι εχθρικοί στους νεοφερμένους, ενώ μερικοί καταφεύγουν ακόμα και στην σωματική βία εναντίον τους. Ο ιδιοκτήτης της μοναδικής, ετοιμόρροπης παμπ που έχει απομείνει στο χωριό, ο Τόμι Τζο Μπαλαντάιν, είναι πιο καταδεκτικός, συμπονάει τους πρόσφυγες, αλλά δεν θέλει να μπλεχτεί στην διαμάχη ντόπιων-ξένων και να αποξενώσει τους ρατσιστές φίλους και πελάτες του. Σταδιακά όμως πιάνει φιλίες με μια νεαρή κοπέλα απ’ την Συρία, τη Γιάρα, και γνωρίζει την οικογένειά της. Με παρότρυνση της Γιάρα αποφασίζει να παραχωρήσει τον χώρο της παμπ για την δημιουργία μιας κοινοτικής κουζίνας, όπου φτωχοί Άγγλοι και Σύροι θα τρώνε μαζί και θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλο. Το σχέδιο έχει επιτυχία ώσπου σαμποτάρεται από μερικούς ρατσιστές θαμώνες της παμπ. Όταν όμως ο πατέρας της Γιάρα, κρατούμενος στις φυλακές του Άσαντ, πεθαίνει, όλο το χωριό έρχεται σπίτι της για να εκφράσει τα συλλυπητήριά του.

Πρόκειται προφανώς για ένα κοινωνικό δράμα, που όμως είναι πολύ ευφυέστερο απ’ όσο η παραπάνω παρουσίαση αφήνει να διαφανεί. Ο Λάβερτυ και ο Λόουτς προσεγγίζουν το θέμα τους διαλεκτικά, σαν σε πλατωνικό διάλογο. Ξεκινάν από μια αρχική κατάσταση, την άφιξη των προσφύγων σε ένα παρηκμασμένο χωριό ανθρακωρύχων, και παρουσιάζουν την στάση και τα επιχειρήματα του καθενός. Καθώς όμως οι χαρακτήρες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους τα επιχειρήματα αυτά τίθενται σε κριτική, καταρρίπτονται ή εμπλουτίζονται ενώ οι ίδιοι οι χαρακτήρες εξελίσσονται με τελική κατάληξη την δημιουργία μιας νέας κοινότητας στο χωριό, όπου ξένοι και ντόπιοι ανήκουν εξίσου. Σε αυτό το πλαίσιο ο διάλογος παίζει μεγάλο ρόλο στην ταινία, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις οι ήρωες βγάζουν κανονικούς λόγους, όπου συνοψίζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους σε εκείνο το σημείο της πλοκής.

Αυτό δεν είναι λοιπόν ένα συνηθισμένο μελόδραμα για το προσφυγικό. Πρώτα απ’ όλα με το να εστιάζει στην αλληλεπίδραση ντόπιων-προσφύγων αρνείται να παρουσιάσει τους πρόσφυγες ως κάτι το ολοκληρωτικά ξένο. Αυτό είναι μια τολμηρή απόφαση και μια πολιτική πράξη. Ο κινηματογράφος είναι από τα ελάχιστα πεδία στην σύγχρονη Ευρώπη όπου δεν έχει επικρατήσει η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, αλλά αντίθετα κυριαρχεί ακόμα η συμπόνια για το δράμα των προσφύγων, όταν στην πολιτική ακόμα και κεντροαριστερά κόμματα υιοθετούν πλέον αντιμεταναστευτική ρητορική κα τα αριστερά συχνά προτιμούν να σιωπούν ή να κατεβάζουν τους τόνους για να μην χάσουν ψήφους. Οι περισσότερες ταινίες όμως εστιάζουν αποκλειστικά στους μετανάστες τοποθετώντας τους γηγενείς στο υπόβαθρο, είτε αντίθετα εστιάζουν στα ηθικά διλήμματα και τους ψυχολογικούς μηχανισμούς των γηγενών. Έτσι όμως, ενώ καταγγέλλουν την απανθρωποποίηση των προσφύγων, αναπαράγουν την εικόνα του ολοκληρωτικά ξένου προς εμάς που βρίσκεται στην βάση της ακροδεξιάς ρητορικής. Με το να τοποθετεί γηγενείς και πρόσφυγες δραματουργικά στο ίδιο επίπεδο, η Τελευταία Παμπ αρνείται να δεχτεί τους πρόσφυγες ως τον απόλυτο Ξένο. Μπορεί να είναι ξένοι, με την έννοια ότι είναι αλλοδαποί, αλλά αντικειμενικά είναι ήδη κομμάτι της τοπικής κοινωνίας.

Με τον τρόπο αυτό αναιρείται αυτομάτως και το πρόβλημα της ένταξης των μεταναστών, -πιπίλα στα χείλη όλων των πολιτικών-, δημοσιογράφων και δημοσιολογούντων, από τους πιο ρατσιστές μέχρι τους πιο καλοπροαίρετους. Δεν μπορείς να ενταχθείς σε μια κοινωνία στην οποία βρίσκεσαι ήδη. Φυσικά πρόβλημα υπάρχει, τόσο στην ταινία, αλλιώς δεν θα υπήρχε δράμα, όσο και στην πραγματική κοινωνία την οποία απεικονίζει, αλλά τίθεται διαφορετικά, ως πρόβλημα ειρηνικής συνύπαρξης ανθρώπων που μέχρι χθες δεν συνυπήρχαν ούτε έχουν επιλέξει να ζουν μαζί. Τοποθετημένο έτσι, το πρόβλημα παύει να ταυτίζεται με τους πρόσφυγες, οι οποίοι αυτοί μόνο οφείλουν να προσαρμοστούν σε ένα καλούπι κοινωνικό και πολιτισμικό που βρήκαν έτοιμο, ως ανταπόδοση για την κάθε άλλο παρά ευγενική και γενναιόδωρη φιλοξενία που τους προσφέρεται. Οι Λάβερτυ-Λόουτς μάλιστα πάνε ένα βήμα παραπέρα αντιστρέφοντας την καθιερωμένη ρητορική περί ένταξης. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα κοινωνικής ένταξης στην ταινία φαίνεται να το αντιμετωπίζουν οι μακροχρόνια άνεργοι του χωριού, που μεθοκοπάνε όλη μέρα στην παμπ κατηγορώντας τους πρόσφυγες για τα πάντα, και οι ανήλικοι με την παραβατική συμπεριφορά.

Σε μια έξοχα ειρωνική σκηνή η Γιάρα λογομαχεί με έναν ντόπιο νταή. Όταν εκείνη τον ρωτά σ’ ένα σημείο τί εννοεί, εκείνος απαντάει κοροϊδευτικά ότι αν δεν καταλαβαίνει αγγλικά να πάει πίσω από όπου ήρθε. Η ειρωνεία εδώ είναι ότι η Γιάρα μιλά αγγλικά με ξενική προφορά, αλλά ολόσωστα και πολύ καθαρά, ενώ ο ντόπιος μια δυσνόητη λαϊκή αργκό που θα αποτύγχανε να εντυπωσιάσει τον οποιοδήποτε δυνητικό εργοδότη, όπως σίγουρα δεν εντυπωσίασε κάποτε τους δασκάλους του.

Όπως λέει ο Μπαλαντάιν σε μια σκηνή τα προβλήματα του χωριού άρχισαν πολύ πριν τον ερχομό των προσφύγων, και συγκεκριμένα, μας δίνεται να καταλάβουμε, με τον θατσερισμό και την αποβιομηχανοποίηση, όταν πρώτα καταστάλθηκε η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων και μετά από λίγο έκλεισαν τα ίδια τα ανθρακωρυχεία. Όταν το 2016 καταφθάνουν οι πρόσφυγες οι κάτοικοι του χωριού ζούνε ήδη μέσα στην φτώχεια, την περιθωριοποίηση και μια γενική κατάσταση ηττοπάθειας, μια πεποίθηση ότι η ζωή μόνο χειρότερα μπορεί να γίνει. Γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον η συχνή χρήση που κάνουν της κτητικής αντωνυμίας. Όταν στην παμπ συζητούν για την απειλή που συνιστούν οι πρόσφυγες μιλάν για «τον δρόμο μας», «την παμπ μας», «το χωριό μας». Φυσικά τίποτε από αυτά δεν τους ανήκει, με ή χωρίς τους πρόσφυγες, ενώ και ακόμα και τα σπίτια τους, που είναι τυπικά ιδιοκτησία τους, αγοράζονται από ξένα κεφάλαια σε εξευτελιστικές τιμές. Όσο λιγότερη ιδιοκτησία έχουν τόσο περισσότερο πιάνονται από μια φανταστική κοινοτική ιδιοκτησία για να νιώσουν ασφαλείς και τόσο περισσότερη ανασφάλεια νιώθουν για την φανταστική ιδιοκτησία τους. Η ανώτερη όλων από αυτές τις φανταστικές κοινοτικές ιδιοκτησία είναι βέβαια, αν και δεν αναφέρεται στην ταινία, «η πατρίδα μας».

Η ανασφάλεια των ντόπιων δεν πηγάζει απλώς από την φτώχεια τους, αλλά από ένα βαθύτερο αίσθημα αποξένωσης από αυτήν την πατρίδα. Αισθάνονται, και όχι άδικα, ότι κανείς δεν τους υπολογίζει, αφού κανείς δεν τους ρώτησε αν θέλουν τους πρόσφυγες, όπως δεν τους ρώτησε αν θέλουν να πουληθεί το γειτονικό σπίτι σε μια κυπριακή εταιρεία ή αν ήθελαν να κλείσουν τα ορυχεία. Όταν ένας από αυτούς λέει στην παμπ ότι το χωριό τους έχει γίνει χωματερή εν μέρει εκφράζει μια ρατσιστική αντίληψη για τους πρόσφυγες ως «σκουπίδια», εν μέρει όμως την όχι αβάσιμη άποψη ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει και τους ίδιους ως σκουπίδια, και άρα δεν πειράζει να πετάξει μερικά ακόμα στο χωριό τους. Πράγματι, από την σκοπιά των κέντρων της εξουσίας και του πλούτου, που σαν ένας μοχθηρός Θεός παραμένουν αθέατοι στην ταινία, πρόσφυγες και ντόπιοι μοιάζουν εξίσου ασήμαντοι και αφήνονται να φαγωθούν μεταξύ τους χωρίς κανείς να παρεμβαίνει.

Ο φθόνος των ντόπιων για τους πρόσφυγες είναι μεγάλος. «Γιατί αυτοί παίρνουν τα πάντα;» ρωτάει μια παρέα φτωχόπαιδων τον Μπαλαντάιν όταν τον βλέπει να πηγαίνει πράγματα σε μια οικογένεια Σύρων. Εδώ αντηχεί με παιδική αθωότητα το ασταμάτητα διατυπωμένο και ουδέποτε αποδεικνυόμενο επιχείρημα ότι οι πρόσφυγες επιβαρύνουν ανεπανόρθωτα τα κοινωνικά κράτη στην Ευρώπη σε βάρος των γηγενών, και ταυτόχρονα καταρρίπτεται την στιγμή που τίθεται. Γιατί ο θεατής δεν έχει καμία αμφιβολία ότι οι δωρεές που πάνε στους πρόσφυγες, είτε προέρχονται από το κράτος είτε από ιδιώτες, δεν θα κατέληγαν ποτέ σ’ εκείνα τα φτωχά παιδιά ούτως ή άλλως. Όταν τελικά τα παιδιά λαμβάνουν βοήθεια δεν προέρχεται ούτε από το μεταθατσερικό κοινωνικό κράτος ούτε από φιλάνθρωπους μεσοαστούς, αλλά από τα δωρεάν γεύματα στα οποία συνεισφέρουν οι Σύροι πρόσφυγες και συγχωριανοί τους όπως ο Μπαλαντάιν. Το ερώτημα των παιδιών χάνει λοιπόν την φαινομενική ισχύ του και γίνεται μια ταπεινή έκφραση μνησικακίας. Ο Μπαλαντάιν, συνομιλώντας με έναν ρατσιστή φίλο του, συνοψίζει εξαιρετικά αυτήν την νοοτροπία, που περιγράφει την πολιτική συμπεριφορά σημαντικού μέρους των φτωχότερων στρωμάτων στην Ευρώπη σήμερα. Πάντα θέλετε να πατήσετε αυτούς που είναι από κάτω σας, λέει περίπου, ποτέ τους από πάνω. Όταν οι από πάνω σας τσαλαπατάνε το αποδέχεστε σαν κανονικότητα.

Η συμπεριφορά του Τόμι Τζο Μπαλαντάιν, του Τι Τζέι όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, είναι διαφορετική. Υπερασπίζεται τους πρόσφυγες και τους βοηθάει όπως μπορεί. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ο Τι Τζέι δεν έχει παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο συμπεριληπτικότητας και πολιτισμικής ευαισθησίας. Είναι ήπιος και ευγενικός σα χαρακτήρας, αλλά δεν είναι καλύτερος άνθρωπος απ’ τους υπόλοιπους. Κάποιοι από τους πιο θερμόαιμους ρατσιστές είναι λίγο μαλάκες (και ποιο χωριό δεν έχει τους μαλάκες του;), αλλά κανείς δεν είναι πραγματικά κακός και οι περισσότεροι είναι μια χαρά άνθρωποι. Όταν πρωτοβλέπουμε τον Τσάρλι, έναν απ’ αυτούς, σπρώχνει το αναπηρικό καροτσάκι της άρρωστης γυναίκας του και η εντύπωση που μας δίνει είναι ενός αξιοπρεπούς, καλόκαρδου ανθρώπου. Παρόλη την μετέπειτα συμπεριφορά του αυτή η εντύπωση δεν ήταν παραπλανητική.

Είναι όλο και περισσότερο διαδεδομένο μεταξύ της πολιτισμικής αριστεράς και της φιλελεύθερης μεσαίας τάξης ο ρατσισμός να αντιμετωπίζεται σαν μια ηθική ασθένεια, μια προσωπική αποτυχία στην οποία είναι ιδιαίτερα επιρρεπή άτομα χαμηλότερης τάξης και μορφωτικού επιπέδου. Ειδικά ο εργατικής καταγωγής λευκός άνδρας αντιμετωπίζεται σαν η πηγή όλων των δεινών, των δικών του και των άλλων, ιδίως των μειονοτήτων. Για την μεσοαστική φαντασία είναι ένα αξιομίσητο, μοχθηρό πνεύμα. Το μίσος όμως είναι μια αποτυχία της φαντασίας, όπως έλεγε ένας Άγγλος μυθιστοριογράφος, και η φαντασία του Λόουτς δεν αποτυγχάνει. Είναι υπερβολικά ταλαντούχος καλλιτέχνης για να απεικονίσει τους πολέμιους των προσφύγων σαν καρικατούρες και να αντικαταστήσει το μίσος για τους πρόσφυγες με το μίσος για τους ακροδεξιούς. Δεν υπάρχουν αξιομίσητοι άνθρωποι στην ταινία, μόνο άνθρωποι.

Γιατί όμως ο Τι Τζέι συμπεριφέρεται διαφορετικά απ’ τους άλλους; Επειδή νομίζω δεν ξέχασε ποτέ την μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων στην οποία συμμετείχε όταν ήταν νέος, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες που φυλάσσει στην παμπ. Εκεί έμαθε ότι οι φτωχοί βοηθούν ο ένας τον άλλον και αγωνίζονται μαζί, μάθημα που οι περισσότεροι συγχωριανοί του έχουν ξεχάσει. Εκείνοι είναι άνθρωποι ηττημένοι όχι μόνο πολιτικά και κοινωνικά αλλά και ηθικά, το μόνο που ξέρουν πια να κάνουν είναι να κλαίνε την μοίρα τους και να εχθρεύονται τον διπλανό τους. Ο Τι Τζέι όμως δεν ηττήθηκε και δεν συμπεριφέρεται σαν ηττημένος, παρά τις κρίσεις μελαγχολίας του. Γι’ αυτό βοηθάει τους πρόσφυγες, όχι για να συγχωρεθούν τα πεθαμένα των αποικιοκρατών προγόνων του ούτε για να πάρει μια τζούρα ηθικής ανωτερότητας του λευκού ανθρώπου ούτε επειδή δεν έχει κάτι άλλο να κάνει με τον ελεύθερο χρόνο που του προσφέρει η άνετη δουλειά και το υψηλό του εισόδημα. Στο πρόσωπο του επιβιώνει ένα ήθος αλληλεγγύης που πηγή του έχει το εργατικό κίνημα. Αυτό το ήθος αναγεννάται στο χωριό στο τέλος της ταινίας.

«Αυτό δεν είναι φιλανθρωπία, είναι αλληλεγγύη» λέει ο ίδιος ο Τι Τζέι σε μια σκηνή της ταινίας. Σε μία χώρα σαν την δικιά μας, όπου πριν όχι πολύ καιρό μια αυτοαποκαλούμενη Αριστερά κατασυκοφάντησε την έννοια της αλληλεγγύης, ταυτίζοντας την με τα επιδόματα με εισοδηματικά κριτήρια, τον κρατικό πατερναλισμό και την έκκληση προς τους ισχυρούς της Ευρώπης για έλεος και ανθρωπιστική βοήθεια, ώσπου μέχρι και η ίδια έπαψε να την χρησιμοποιεί, η φράση αυτή έχει μεγάλη σημασία. Αλληλεγγύη δεν είναι η βοήθεια του ισχυρού προς τον αδύναμο, αλλά του ίσο προς τον ίσο, αυτός που την δίνει κατεβάζει τον εαυτό του και ανυψώνει αυτόν που την δέχεται αναγνωρίζοντας, αναμένοντας ακόμα, ότι αύριο οι ρόλοι θ’ αντιστραφούν, εκεί που ο φιλάνθρωπος προσφέρει με καταδεκτικότητα, ο αλληλέγγυος προσφέρει με σεβασμό. Η φιλανθρωπία είναι μια πράξη αποκλειστικά ηθική, και πολύ συχνά πρόκειται για μια υποκριτική ηθική, ενώ η αλληλεγγύη είναι μια πράξη αναγκαστικά πολιτική, γιατί από την φύση της αναγνωρίζει και δημιουργεί έναν κοινωνικό δεσμό δημοκρατικής ισότητας.

Και στις προηγούμενες ταινίες του ο Λόουτς κάνει μνεία στους αγώνες των ανθρακωρύχων ενάντια στην Θάτσερ. Είναι κάτι παραπάνω από μια προσωπική εμμονή ή μια αναπόληση των παλιών καλών ημέρων. Πέρα και από μορφή πάλης οι απεργίες δείχνουν έναν τρόπο ζωής, την τελευταία φορά που οι Βρετανοί εργάτες έχουν περηφάνεια και αυτοπεποίθηση, στηρίζονταν ο ένας στον άλλο και δρούσαν από κοινού, ανεξάρτητα από το Κράτος και την Αγορά και αν χρειαστεί εναντίον τους.

Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται η σχέση του Τι Τζέι με την Γιάρα. Η σχέση αυτή είναι αξιοσημείωτη γιατί δεν είναι ούτε ερωτική ούτε πατρική. Αυτό που αναπτύσσεται μεταξύ τους είναι καθαρή φιλία, κόντρα στα στερεότυπα του Χόλυγουντ αλλά και την νοοτροπία των πελατών της παμπ. Αυτοί συνεχώς υποψιάζονται ότι ο Τι Τζέι είναι καλός με την Γιάρα επειδή είναι κρυφά ερωμένη του. Εδώ ο Λάβερτυ κάνει επίσης ένα σχόλιο για τις σχέσεις των δύο φύλων: οι μεν θεωρούν ότι αυτές μπορούν να είναι μόνο σεξουαλικές, και μάλιστα μιας καθαρά συναλλακτικής μορφής που ελάχιστα διαφέρει απ’ την πορνεία, οι δε αποδεικνύουν έμπρακτα ότι μπορεί να υπάρχει φιλία, που συνδέεται με την ισότητα, ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες.

Η φιλία των δυο, φιλία ανάμεσα σ’ έναν μοναχικό μεσήλικα Άγγλο και μια νεαρή κοπέλα σ’ έναν ξένο τόπο που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός του ότι χρειάζονται έναν φίλο, ξεπερνά ωστόσο αυτό που συνήθως λέμε φιλία στην καθημερινή μας ζωή, δηλαδή δυο ή περισσότεροι άνθρωποι που συμπαθιούνται κάπως και περιστασιακά πηγαίνουν για καφέ ή μπύρα, κουτσομπολεύοντας ή συζητώντας για το ποδόσφαιρο. Πρόκειται για έναν στενό συναισθηματικό δεσμό μεταξύ ίσων που δεν είναι ούτε εραστές ούτε συγγενείς. Ή όπως λέει ο Τι Τζέι όταν εξηγεί τί σημαίνει το όνομα της σκυλίτσας του, της Μάρα: «Μάρα στην γλώσσα των ανθρακωρύχων σημαίνει φίλος, αλλά είναι πιο βαθύ από αυτό. Σημαίνει κάποιος που είναι ίσος με σένα. Κάποιος που σε προσέχει και τον προσέχεις».

Μέσα απ’ την φιλία και την αλληλεγγύη δημιουργείται σταδιακά μια νέα κοινότητα στο χωριό. Άγγλοι και Σύροι γνωρίζονται μεταξύ τους και μαθαίνονται να ζουν όχι απλά δίπλα, αλλά μαζί. Οι συντηρητικοί βλέπουν την κοινότητα, και μαζί το έθνος, την υψηλότερη γι’ αυτούς μορφή κοινότητας, σαν κάτι που υπήρχε από πάντα και το βρήκαμε έτοιμο, σαν την μαμά και τον μπαμπά απ’ την σκοπιά ενός μικρού παιδιού, κάτι προαιώνιο που μπορεί να καταστραφεί αλλά ποτέ να δημιουργηθεί. Ο Λάβερτυ με το σενάριό του και ο Λόουτς με την σκηνοθεσία του δείχνουν αντίθετα ότι η κοινότητα είναι δημιούργημα των ανθρώπων. Η κοινότητα των ανθρακωρύχων που διαλύθηκε απ’ την Θάτσερ την δεκαετία του ογδόντα αναπληρώνεται από μια καινούργια χάρη στις συνειδητές προσπάθειες των ανθρώπων να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να λύσουν από κοινού τα προβλήματά τους. Κατά ένα εξαίσια ειρωνικό τρόπο οι αριστεροί Λάβερτυ και Λόουτς κερδίζουν τους συντηρητικούς στο ίδιο τους το παιχνίδι. Γιατί κατ’ εφαρμογή του γνωστού συντηρητικού ρητού «όλα πρέπει ν’ αλλάξουν για να μείνουν τα ίδια» η σύμπραξη γηγενών και προσφύγων δίνει ξανά ζωή σε όλους τους μισοπεθαμένους θεσμούς της τοπικής κοινωνίας: το χωριό, την παμπ, το συνδικάτο, ακόμα και τον μεσαιωνικό καθεδρικό ναό.

Στην τελευταία τελευταία σκηνή της ταινίας οι κάτοικοι του χωριού παίρνουν μέρος όλοι μαζί, γηγενείς και πρόσφυγες, στην ετήσια παρέλαση των συνδικάτων. Είναι μια σκηνή τόσο συγκινητική όσο και συνειδητά φανταστική. Εδώ η τέχνη σταματά να περιγράφει την πραγματικότητα και αρχίζει να περιγράφει την ελπίδα. Η ελπίδα αυτή, ενσαρκωμένη στην ισχύ του εργατικού συνδικάτου μοιάζει για μια νεώτερη γενιά παλιομοδίτικη, αρχαϊκή σχεδόν. Τα συνδικάτα όμως εξακολουθούν να παραμένουν ο σημαντικότερος, ο αποτελεσματικότερος τρόπος αυτοοργάνωσης που έχουν οι εργαζόμενοι ώστε να ασκήσουν δημοκρατικό έλεγχο στις ζωές τους. Όποιος αμφιβάλλει αρκεί να δει το πρόσφατο απεργιακό κύμα στις ΗΠΑ και τα αποτελέσματά του.

Ο Κεν Λόουτς είναι 87 χρονών και κατά δήλωσή του αυτή είναι η τελευταία του ταινία. Σε όλη του την σταδιοδρομία γύριζε ταινίες για τους απλούς ανθρώπους, τα πάθη τους, τους αγώνες τους, τις αδικίες που υφίστανται από τους ισχυρότερους και ενίοτε απ’ τους ομοίους τους. Παρότι γεννήθηκε πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ποτέ δεν έπαψε να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του. Ένας άνθρωπος που θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο πρέπει να μπορεί να τον κοιτά κατάματα. Αντιστάθηκε στον πειρασμό να διαλέξει μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο που θα ταίριαζε καλύτερα στις εμπειρίες, τις ευαισθησίες και τις ιδέες του και να την μετατρέψει σε προσωπική εμμονή και ποιητικό θέμα αποϊστορικοποιώντας την. Πάντοτε όμως έμεινε πιστός από την άλλη πλευρά στις σοσιαλιστικές του ιδέες και στον δικό του τρόπο να γυρίζει ταινίες, δίχως να προσαρμόζεται σε τάσεις στην ιδεολογία και μόδες στην τέχνη. Δεν «εκσυγχρονίστηκε» σαν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ούτε νεάνισε σαν άλλους ηλικιωμένους σκηνοθέτες. Έμεινε σύγχρονος, χωρίς ποτέ να προσπαθήσει να είναι μοντέρνος.

Η Τελευταία Παμπ χωρίς να είναι η καλύτερη ταινία του αποτελεί από πολλές απόψεις την κινηματογραφική του διαθήκη. Όταν ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του, όταν οι πρόσφυγες έχουν γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος της Ευρώπης και τα όρια του πόσο σκληρά μπορούμε να τους συμπεριφερθούμε χαλαρώνουν μέρα με την μέρα, όταν κανείς δεν πιστεύει ότι υπάρχει εναλλακτική ή ότι τα πράγματα μπορούν να βελτιωθούν, ο Λόουτς μας αφήνει μια ταινία συγκινητική, τολμηρή, αισιόδοξη σαν μια υψωμένη γροθιά σ’ έναν κόσμο γεμάτο σκυμμένα κεφάλια.


*Η τελευταία παμπ, Κεν Λόουτς, 2023


πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
2 Ιανουαρίου 2024

Μείνετε άνθρωποι και βοηθήστε να κρατηθεί ζωντανή η Παλαιστίνη! Έτσι τελειώνουν τα μηνύματα του φίλου μου Παλαιστίνιου και Χριστιανού από τη Βηθλεέμ, Mazin Qumsiyeh. Ο Mazin, που υπογράφει ως «ένας Βεδουίνος στον κυβερνοχώρο», είναι ο ιδρυτής και διευθυντής του Παλαιστινιακού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας και του Παλαιστινιακού Ινστιτούτου Βιοποικιλότητας και Βιωσιμότητας του Πανεπιστημίου της Βηθλεέμ.

Στο τελευταίο από αυτά τα μηνύματα κάνει μεταξύ άλλων έναν πρώτο συνοπτικό απολογισμό των πρώτων 80 ημερών της ισραηλινής επιχείρησης κατά των Παλαιστινίων. Τον μεταφέρουμε εδώ προς ενημέρωση των αναγνωστών μας:1.745 σφαγές.
28.000 μάρτυρες και αγνοούμενοι (1,2% του πληθυσμού της Γάζας).
20.674 μάρτυρες που έφτασαν σε νοσοκομεία και εξεδόθησαν πιστοποιητικά θανάτου.
8.500 παιδιά μάρτυρες και 6.300 γυναίκες μάρτυρες.
54.536 τραυματίες, 2,4% του πληθυσμού της Γάζας από τους οποίους οι περισσότεροι δεν είναι δυνατόν να έχουν ιατρική φροντίδα.
311 μάρτυρες από το ιατρικό προσωπικό, 40 μάρτυρες από το προσωπικό πρώτης συνδρομής της Πολιτικής Άμυνας.
103 μάρτυρες δημοσιογράφοι.
Άνω των 5.000 απήχθησαν από το Ισραήλ, περιλαμβανομένων 101 υγειονομικών, 9 δημοσιογράφων και άνω των 40 καθηγητών.
Ουσιαστικά το σύνολο των 2,3 εκατομμυρίων κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας εκτοπισμένοι από τα σπίτια τους και λιμοκτονούντες.
475. 000 πάσχουν από μεταδοτικές ασθένειες ως αποτέλεσμα της μετακίνησής τους και της έλλειψης καθαρού νερού και υγιεινής.
Χρησιμοποιήθηκαν 58.000 τόνοι ισχυρών εκρηκτικών, το ισοδύναμο δύο πυρηνικών βομβών.
Καταστράφηκαν πλήρως 65.000 οικιστικές ενότητες.
Καταστράφηκαν 26 κυβερνητικά κτίρια.
Καταστράφηκαν πλήρως 92 σχολεία και πανεπιστήμια.
Καταστράφηκαν μερικώς 285 σχολεία και πανεπιστήμια.
Καταστράφηκαν πλήρως 115 και μερικώς 200 τεμένη.
Τρεις εκκλησίες στοχοποιήθηκαν και καταστράφηκαν.
290.000 οικιστικές ενότητες έχουν καταστραφεί μερικώς.
27 από τα 35 νοσοκομεία τέθηκαν εκτός λειτουργίας. Τα οκτώ που παραμένουν σε λειτουργία δεν διαθέτουν τα περισσότερα ιατρικά υλικά που χρειάζονται και περιορίζονται μόνο σε πρώτες βοήθειες.
53 άλλα Κέντρα Υγείας εκτός λειτουργίας και 140 υγειονομικοί οργανισμού με ζημιές.
102 ασθενοφόρα πλήρως κατεστραμμένα.

Το άθροισμα των νεκρών και τραυματιών των πρώτων 80 ημερών αντιπροσωπεύει το 3,6% του πληθυσμού της λωρίδας της Γάζας. Ως ποσοστό ένας τέτοιος αριθμός είναι ισοδύναμος με 12,6 εκατομμύρια Αμερικανούς πολίτες.

Για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά οι Ηνωμένες Πολιτείες έστειλαν στο διάστημα των πρώτων 80 ημερών 230 μεταφορικά αεροσκάφη και 20 πλοία φορτωμένα με όπλα, κατά την ισραηλινή «Yediot Aharonot».

Να σημειώσουμε από την πλευρά μας ότι οι βομβαρδισμοί στη Γάζα είναι ισοδύναμοι σε εκρηκτική ισχύ με τους μεγάλους βομβαρδισμούς των γερμανικών πόλεων από τους Αγγλοαμερικανούς στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μια αναλογία που ανέφεραν μάλιστα, απαντώντας σε δυτικές αιτιάσεις για το τι κάνουν, οι ίδιοι οι Ισραηλινοί. Οι βομβαρδισμοί εκείνοι, όπως και της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, δεν είχαν στρατιωτική σκοπιμότητα. Αποσκοπούσαν να εξοντώσουν φυσικά τη γερμανική εργατική τάξη και να αποτρέψουν προκαταβολικά τυχόν σοσιαλιστική επανάσταση καθώς πλησίαζε ο σοβιετικός στρατός στη χώρα.

Για να έχουμε μια ολοκληρωμένη ιδέα του τι έκανε το ισραηλινό κράτος και ο στρατός του στη Γάζα (και τη Δυτική Όχθη) ο αναγνώστης πρέπει να τα συνδυάσει με τα δύο προηγούμενα άρθρα μας που δίνουν τα «ποιοτικά χαρακτηριστικ» των ισραηλινών γενοκτονικών επιχειρήσεων (που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις επιχειρήσεις των Ναζί) εδώ και εδώ.

Φαίνεται απίστευτο, αν όμως τα πράγματα εξελιχθούν όπως συνεχίζουν να εξελίσσονται έως τώρα και αν κρίνουμε το τι συμβαίνει όχι με το τι θεωρούμε εμείς δυνατό ή πιθανό να συμβαίνει, αν το κρίνουμε όχι από το τι λένε αλλά από το τι κάνουν, οι Ισραηλινοί λύνουν αυτή τη στιγμή το πρόβλημα των Παλαιστινίων δια της εξοντώσεώς τους, με την ανθρωπότητα είτε σε ρόλο ενεργού συμπαραστάτη είτε Πόντιου Πιλάτου.

Το ζήτημα δεν αφορά μόνο τους Παλαιστίνιους. Μας αφορά όλους. Ένας κόσμος που επιτρέπει μπροστά στα μάτια του να γίνονται αυτά τα πράγματα πάει σχεδόν αναπόφευκτα στο χαμό του, εκτός αν εμφανισθούν ισχυρότατες αντίρροπες δυνάμεις, που δεν τις βλέπουμε προς το παρόν, εκτός αν ξυπνήσει και δράσει αποφασιστικά η ανθρωπότητα για να καταφέρει να σωθεί.

Ισχύει για τη Γάζα, ισχύει και για όλα τα άλλα προβλήματα, εθνικά, περιφερειακά και παγκόσμια.

ΥΓ. Διαβάσαμε μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία για τους λόγους που το δυτικό πολιτικό σύστημα «κάνει τουμπεκί» με τη συνεχιζόμενη σφαγή των Παλαιστινίων. Την παραθέτουμε «Λίστα Επστάιν με σεξουαλικά εγκλήματα Ελλήνων πολιτικών που καθορίζουν τις εξελίξεις έχει στα χέρια του το Ισραήλ;» χωρίς ούτε να την υιοθετούμε, ούτε να την αποκλείουμε. Δεν είναι άλλωστε μόνο τα σεξουαλικά εγκλήματα, αλλά και η εν γένει διαφθορά που χρησιμοποιείται για να κρατιούνται υπό έλεγχο και εκβιάσιμοι το πολιτικό σύστημα και όλη η ελίτ. Η γνώμη μας είναι ότι το φαινόμενο της ισραηλινής επιρροής στην παγκόσμια πολιτική είναι πολυπαραγοντικό. Στο κέντρο του όμως είναι οι στενότατες σχέσεις του Ισραήλ με τους ομόθρησκους ή ομοεθνείς τους (διαλέγετε και παίρνετε) που ελέγχουν σημαντικότατο τμήμα του παγκόσμιου Χρηματιστικού Κεφαλαίου.

Πάντως το Ισραήλ δεν είναι -όπως επιχειρούν να το εμφανίσουν- ένα σύνηθες «κράτος – πελάτης» των ΗΠΑ. Είναι μια «κρυμμένη αυτοκρατορία» και είναι συχνά σε θέση να επιβάλλει αυτό την πολιτική που θέλει στο αμερικανικό κράτος και όχι το αντίστροφο.

Πηγή: kosmodromio.gr


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του ακτιβιστή

Με την επικράτηση της Ρωσίας στην στρατιωτική επιχείρηση επί της Ουκρανίας να θεωρείται δεδομένη και την απροθυμία των υποστηρικτών του Κιέβου να συνεχίσουν την οικονομική και εξοπλιστική βοήθειά τους στον "χαμένο" πόλεμο όπως τον χαρακτηρίζουν, πλήθος προβλήματα φαίνεται πως ανακύπτουν στην πορεία για την αναπόφευκτη πλέον συνθηκολόγηση και αποδοχή των κατακτημένων εδαφών από τα ρωσικά στρατεύματα.
Δύο αμερικανικά δημοσιεύματα αυτής της εβδομάδας δίνουν τον τόνο και προκαθορίζουν την επόμενη μέρα:
Η πολυαναμενόμενη ουκρανική αντεπίθεση των τελευταίων έξι μηνών είχε τεράστιο κόστος σε απώλειες και υλικό. Μάλιστα ο ανώτατος στρατιωτικός διοικητής της Ουκρανίας Ζαλούσνυ δεν έκρυψε πως ο αγώνας βρίσκεται σε «αδιέξοδο» - και για να ισοφαρίσει την απαισιοδοξία του - που είναι αντικειμενική - μίλησε για ένα ουτοπική τεχνολογικό θαύμα που θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα (της ήττας). Η πτώση σημαντικού αμυντικού χωριού Μαρίνκα στην περιοχή του Ντονιέσκ δίνει τεράστια υπεροχή στις ρωσικές δυνάμεις που πλέον μπορούν να αυξήσουν κατακόρυφα την πίεσή τους σε πόλεις-κλειδιά όπως το Κίεβο, η Οδησσός και το Χάρκοβο. Με το δεδομένο πως οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρώπη δεν φαίνονται διατεθειμένες να ρίξουν άλλα χρήματα στο πηγάδι του Ζελένσκι, που δεν έχει πάτο, αναπόφευκτη προβάλλει η υιοθέτηση της ήττας με έναν συμβιβασμό αποδοχής και παραχώρησης των κατακτημένων από τους Ρώσους εδαφών.

Και ενώ υπάρχει πλέον τεράστια μείωση των στρατευσίμων, περισσότεροι των οποίων είναι μεγάλης ηλικίας, αφού υπάρχει άρνηση από το μεγαλύτερο κομάτι της Ουκρανικής νεολαίας να στρατευτεί για ένα χαμένο σκοπό και η σύγκρουση ακόμη και για την υποχρεωτική επιστράτευση 500.000 νέων στρατευσίμων, μεταξύ του Ζελένσκι και του Ζαλούσνυ επιδεινώνει το εσωτερικό ρήγμα στο Κίεβο, οι Αμερικανοί "σύμμαχοι" προετοιμάζουν την επόμενη μέρα.
Η αχνοπροβάλουσσα πρώην Πρόεδρος Γιούλα Τιμοσένκο (άλλη αχυράνθρωπος) με δεδομένη τη στήριξή της στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, μιλά ανοιχτά πλέον για αδιέξοδο και με ορατό το ενδεχόμενο της ήττας, μάλλον θα αποτελέσει την επόμενη επιλογή Μπάιντεν που έχει καταλήξει πως θα πρέπει να υπάρξει λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων.
Η θέση του Ζελένσκι πλέον είναι επισφαλής για τον ίδιο αλλά και για τις εξελίξεις, όπως τις σχεδιάζουν οι Αμερικάνοι. Θα αποδεχθεί τις υποδείξεις που θα του γίνουν; Αν όχι υπάρχει κίνδυνος για έκκρυθμη κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις;

Ίσως η απόσυρση του Ζελένσκι να είναι η μόνη διέξοδος για το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς για να προχωρήσουν σε μια συμφωνία με τους Ρώσους ώστε να μη διακινδυνεύσουν να εμπλακεί το ΝΑΤΟ σε ένα καταστροφικό πόλεμο με τη Ρωσία. Μάλλον και τον Πούτιν θα τον ικανοποιούσε να έκλεινε μια συμφωνία αφού κατοχύρωνε την κατοχή του περίπου 20 με 25% των εδαφών της Ουκρανίας.

Άρα τους επόμενους μήνες θα περιμέναμε μια διευθέτηση της ουκρανικής κρίσης με ηττημένους τους Ουκρανούς φυσικά και νικητές τους Ρώσους και τους Αμερικάνους. Τους πρώτους αφού θα έχουν επανεντάξει στη χώρα τους τα εδάφη που διεκδίκησαν και τους δεύτερους που θα έχουν έναν ακόμη δορυφόρο στο μαλακό υπογάστριο της αντιπάλου Ρωσίας, μικρότερο σε έκταση μεν αλλά ενταγμένο στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Chris Avramidis
@chris_avramidis

Όταν πέθανε η Θάτσερ νομίζαμε πως είδαμε ένα φαινόμενο. Εκατομμύρια απλοί άνθρωποι απ'την εργατική τάξη της Αγγλίας να πανηγυρίζουν και τα παιδιά των ανθρακωρύχων να οργανώνουν πάρτι. Λέω "νομίζαμε" ότι είδαμε φαινόμενο γιατί τίποτα δεν θα μπορεί να συγκριθεί με αυτό που θα γίνει τώρα που πέθανε ο #Κισινγκερ. Απ'την Καμπότζη, μέχρι την Κύπρο και την Γουατεμάλα, δισεκατομμύρια άνθρωποι θα σχηματίσουν ένα χαμόγελο που πέθανε ο χασάπης των λαών. Φυσικά το να πεθαίνει ένας στυγνός ιμπεριαλιστής σε μια υπερπολυτελή κλινική δεν αλλάζει σε κάτι τη ζωή των υποτελών. Αλλά όταν νιώθουν ανακούφιση τα θύματά του, ποιοι είμαστε εμείς για να το κρίνουμε; Σήμερα χαμογελούν οι βιασμένες γυναίκες της Χιλής που περιγράφει ο Σεπούλβεδα και τα εγγόνια των ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί απ'τις ναπάλμ του, στην Καμπότζη. Σήμερα χαμογελούν τα αδέρφια των αγνοουμενων στην Κύπρο και τα εγγόνια των Βιετναμέζων που πέθαναν απ'την πείνα γιατί η Αμερική του Κίσινγκερ πυρπόλησε το ρύζι. Σήμερα χαμογελούν όλοι όσοι βασανίστηκαν από τη χούντα στην Ελλάδα, η οποία χωρίς τις ΗΠΑ και τον Κίσινγκερ θα έπεφτε σε μια νύχτα. Σήμερα χαμογελούν τα θύματά του εγκληματία σε ολόκληρο τον κόσμο. Αν μπορούν ακόμα να χαμογελάσουν με αυτά που τους έκανε. 





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Πρώτη φορά που απάτησα τη Φωτεινή μου, ήταν η επομένη που η μοιχεία έπαυσε να είναι ποινικό αδίκημα. Ναι, τόσο παλιός είμαι. Όχι, δεν είναι σύμπτωση. Είμαι συνταξιούχος δικαστικός. Πώς θα μπορούσα να παραβώ τον νόμο που εφάρμοζα απαρέγκλιτα κι αμείλικτα;

Από τότε δεν το παράτησα το χούι. Μα την αγαπώ πολύ τη γυναίκα μου· κορώνα στο κεφάλι μου, ποτέ δεν θα την προσέβαλλα. Πάντα στα μουλωχτά φτερούγιζα να ζουζουνίζω και να τρυγώ τα φρέσκα νυχτολούλουδα.

Ουδέποτε θα την πλήγωνα, σ' ό,τι έχω ιερό ορκίζομαι, αλλά ο Διάολος έχει πολλά ποδάρια…

Μου βγήκε η ψυχή έτσι όπως είχα τη φρεσκοξυρισμένη μουσούδα μου βουτηγμένη στα τροφαντά οπίσθια της καλλίπυγης Σβιετλάνας, μιας Ουκρανής προσφυγοπούλας.

Η πουτανίτσα, αντί για το “166”, κάλεσε τα κανάλια!

από Αλέξανδρος Raskolnick

Πενήντα ιστορίες σε εικονογραφία του Στάθη, γραμμένες με 121 λέξεις ακριβώς, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις “Φερενίκη”


 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Αυτή η κυβέρνηση των υποτελών, αυτή η κυβέρνηση των διαπλεκόμενων, αυτή η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, αυτή η κυβέρνηση των ολίγιστων, αυτή η δουλική κυβέρνηση, αυτή η κυβέρνηση των πεταμένων που υιοθετούν oποιαδήποτε εντολή της "his master voice" αμερικανικής κυβέρνησης.
Αυτή η υποταγμένη κυβέρνηση έδωσε εντολή στους αντιπροσώπους της στον ΟΗΕ, κατά την χθεσινή ψηφοφορία να απέχουν. Να μην πάρουν θέση για την προτεινόμενη ανθρωπιστική εκεχειρία στη Μέση Ανατολή και την άνευ όρων απελευθέρωση όλων των ομήρων.
Ουσιαστικά λοιπόν η Μητσοτακική κυβέρνηση με την αποχή της συντάχθηκε με τους μακελάρηδες του Νετανιάχου που έχουν ισοπεδώσει τη Γάζα κατακρεουργώντας χιλιάδες Παλαιστίνιους και χιλιάδες παιδιά.

Έχει υποχρέωση η αντιπολίτευση να απαιτήσει την παραίτηση των δοτών κυβερνητών μας, που αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως είναι διεκπεραιωτές εντολών των υπερατλαντικών αφεντικών τους.
Έχει υποχρέωση η αντιπολίτευση να ζητήσει συζήτηση στη Βουλή για να καταδικαστεί η αιματοβαμμένη αποχή του Μητσοτάκη.
Έχει υποχρέωση η αντιπολίτευση να αποκαλύψει την πολιτικά, ανθρωπιστικά, αξιακά και ηθικά διαμελισμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, που χωρίς να έχει ενιαία στάση ουσιαστικά υποδαύλισε τις δολοφονίες αμάχων πολιτών, που προσυπέγραψε την κολοσιαία ανθρωπιστική καταστροφή ενός πληγωμένου και καταδιωκόμενου λαού.
ΝΤΡΟΠΗ για την Ελλάδα, την Κύπρο, την Ιταλία, την Σουηδία, Νορβηγία, Πολωνία, Ουκρανία, Φινλανδία, Σερβία, Βουλγαρία, Ολλανδία και στις άλλες 34 που απείχαν.

Εγκρίθηκε το ψήφισμα

Εγκρίθηκε το ψήφισμα που ζητά «ανθρωπιστική εκεχειρία» στη Λωρίδα της Γάζας.
Το διεθνές σώμα των 193 μελών υιοθέτησε το (μη δεσμευτικό πάντως) ψήφισμα με 120 υπερ, 14 κατά και 45 αποχές.



Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ: "Η ιστορία θα μας κρίνει όλους".

"Επαναλαμβάνω την έκκλησή μου για ανθρωπιστική εκεχειρία στη Μέση Ανατολή, την άνευ όρων απελευθέρωση όλων των ομήρων και την παράδοση των άκρως απαραιτήτων εφοδίων, στην κλίμακα που απαιτείται (σ.σ. στη Λωρίδα της Γάζας). Όλοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αυτή είναι η στιγμή της αλήθειας. Η ιστορία θα μας κρίνει όλους" ανέφερε σε ανάρτησή του στην πλατφόρμα X ο Γκουτέρες.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ευαγγελία Μ. Παναή

Βγήκε ο Μπάιντεν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ και προανήγγειλε νέες οπλικές ενισχύσεις προς το Ισραήλ και προς τον Ζελένσκι.

Ένα γελοίο υποχείριο και αχυράνθρωπος και ντίλερ της βιομηχανίας όπλων, - όπως όλοι οι πρόεδροι των ΗΠΑ -, αποφασίζει να μακελέψει και άλλες, ακόμη περισσότερες χιλιάδες αθώους Ανθρώπους, χιλιάδες αθώους νέους Ανθρώπους και παιδάκια...

Από την άλλη πλευρά, τον ακολουθεί πιστά μια ολόκληρη ΕΕ, υποχείριο και βαστάζος των ΗΠΑ, με μια ηγεσία ανδρείκελων - ακριβοπληρωμένων χαρτογιακάδων golden boys που μετακινούνται στις θέσεις εξουσίας με απέραντη ευκολία: από τις Goldman Sacks, στις κυβερνήσεις τους, στο ΔΝΤ και από εκεί στην ηγεσία της ΕΕ, μια ηγεσία που ξεκάθαρα πάρα πολλά χρόνια τώρα, αποφασίζει και δρα ενάντια στα συμφέροντα των ίδιων των Ευρωπαϊκών Λαών που υποτίθεται ότι υπηρετεί...

Και μια ολόκληρη ανθρωπότητα, που παρακολουθεί το μακελειό αποχαυνωμένη, συνένοχη στα εγκλήματα, γιατί εδώ και χρόνια κατάντησε απολίτικη, χωρίς κανένα στιβαρό ιδεολογικό και αξιακό υπόβαθρο, χωρίς αντανακλαστικά, ακόμη και αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται στην αριστερά, σαν ένα απονευρωμένο δόντι.

Όσο μεγαλώνω, τόσο μέσα μου εδραιώνεται η πεποίθηση πως, όλα χρειάζονται γκρέμισμα και όλα χτίσιμο από την αρχή!

Ειδάλλως, αυτός ο Κόσμος θα επιδεινώνεται διαρκώς και θα γίνεται όλο και πιο τερατώδης, απαθής στον πόνο του άλλου και απάνθρωπος....

Και δεν αντέχεται!



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Άγνωστος Φωτογράφος

Alexandros Raskolnick

Ήτανε μεγάλα μούτρα όλοι τους. Έφηβοι ακόμα, μα πρόωρα αντρωμένοι· εύκολα καταλάβαινες ότι είχανε περάσει τα πάνδεινα προτού τακιμιάσουνε. Αλκοολισμός, ξυλοδαρμοί, ναρκωτικά, ό,τι μπορείς να φανταστείς, στον κοινωνικό τους περίγυρο θα το βρεις. Δυαλυμένες οικογένειες, χαμένες ζωές.

Σπάγανε αυτοκίνητα, αρπάζανε τσάντες αβοήθητων γυναικών, τέτοια κάνανε. Μια δόση, μασκοφορεμένοι, με κατσαβίδια στα χέρια, μπουκάρανε στο ψιλικατζίδικο του Μπάμπη· τον γδύσανε, τον κακομοίρη. Λυμαίνονταν τους δρόμους, μα μήπως ήτανε οι μόνοι; Η ανομία βασιλεύει στη γειτονιά μας, χρόνια τώρα. Σήμερα, για να σπάσουνε πλάκα, πλακώσανε πολύ άσχημα έναν γυναικωτό. Έτσι, μάλλον τυχαία, τους μπαγλαρώσανε.

“Παιδιά είναι ακόμα”, λέγανε κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες την ώρα που τους δένανε. Το αιμόφυρτο θύμα, με την προχωρημένη αλωπεκίαση και την ξεμαλλιασμένη περούκα στο χέρι, τους καθότανε στο λαιμό.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου




Πολλά τηλεφωνήματα έλαβα από φίλους που αισθάνονταν για άλλη μια φορά απογοητευμένοι από τα χθεσινά εκλογικά αποτελέσματα.
Μάλιστα αρκετοί καταφέρονταν είτε σε όσους υπερψήφισαν τα γαλάζια ψηφοδέλτια είτε απείχαν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Τους μετέφερα πως για μένα δεν αποτέλεσαν έκπληξη. Θα μπορούσα να πω ότι ήταν αναμενόμενα ως ένα βαθμό. Και γι'αυτό δεν μπόρεσα να συμμεριστώ την θλίψη και την κατήφεια των φίλων.

Μα γιατί να είναι διαφορετικά;

Οι πολίτες είχαν μπροστά τους, μέσω των καλωδιωμένων με την κεντρική εξουσία και κατ' επέκταση με τα κόμματα, τους υποψηφίους δημάρχους είτε του κράτους είτε αυτούς που θέλουν να αντικαταστήσουν το κράτος με ένα κράτος κομματικό δικό τους.

Είχαν να επιλέξουν μεταξύ κομματικά καθοδηγούμενων συνδυασμών διαφόρων αποχρώσεων.

Είχαν να επιλέξουν μεταξύ υποψηφίων δημάρχων που έλεγαν τα ίδια λόγια, είχαν παρόμοιους σχεδιασμούς και το κυριότερο είχαν πανομοιότυπη μεθοδολογία επίτευξής των στόχων τους.

Είχαν να επιλέξουν μεταξύ των δημαρχοκεντρικών αποτυχημένων μοντέλων και της έλλειψης οποιασδήποτε έστω νεωτεριστικής και κυρίως ουσιαστικά αμεσοδημοκρατικής λειτουργίας των δήμων.

Δεν έτυχε να ακούσω από κανέναν υποψήφιο συνδυασμό την λέξη αμεσοδημοκρατία και πουθενά δεν έγινε σοβαρή αναφορά στον πολίτη με την συνεχή και διαρκή συμμετοχή του στην λήψη αποφάσεων - για τα μεγάλα ζητήματα - μέσω τοπικών καθολικών δημοψηφισμάτων.

Γιατί αλήθεια να επικροτήσει ο δημότης έναν τρόπο λειτουργίας και άρα και τους διαχειριστές του που απλά επιβεβαιώνει πως η τοπική αυτοδιοίκηση εξακολουθεί να είναι το μακρύ χέρι του κράτους, της κεντρικής κομματικής εξουσίας και ιμάντας μεταφοράς την διαπλοκής σε τοπικό επίπεδο;

Γιατί να επιχειρήσει να αλλάξει τα δεδομένα ο πολίτης που βλέπει ένα κράτος δυνάστη και μια τοπική αυτοδιοίκηση αδιάφορη για τα πραγματικά προβλήματά του, είτε αυτά αφορούν την επιβίωσή του, την υγεία του, την ασφάλειά του, τις αγωνίες του για την επόμενη μέρα της οικογένειάς του;

Γιατί ακόμα και ο πολιτικοποιημένος πολίτης να προσπαθήσει να αντισταθεί όταν βλέπει πως ακόμα και τα διαλυμένα αντιπολιτευτικά κόμματα το μόνο που φροντίζουν είναι να φυτέψουν υποψηφίους δημάρχους φίλα προσκείμενους στο τοπικό μοίρασμα της εξουσίας και πιθανότατα στην φημολογούμενη και ουδέποτε αποδεδειγμένη λαμογιά;

Και φυσικά για άλλη μια φορά μου προκαλεί θυμηδία η αγωνιώδης προσπάθεια που καταβάλλουν μέσω ανόητων κι παντελώς αστήρικτων αναλύσεων (τύπου μαθηματικών του Ζίκου) των κομμάτων της αντιπολίτευσης να μας αποδείξουν ότι είναι κερδισμένα κάποια γιατί κάποιος υποψήφιός τους βρίσκεται στο δεύτερο γύρο με αυξημένα ποσοστά, κάποια επειδή πήραν 2-3 μονάδες περισσότερες από τις περασμένες δημοτικές εκλογές και κάποια άλλα επειδή εκλέχθηκαν από την πρώτη Κυριακή μερικοί μαθουσάλες δήμαρχοι που εκλέγονται (έχουν βγάλει ρίζες η διαπλοκή τους) από τον καιρό του Ανδρέα Παπανδρέου.

Καταλάβετε πως τη Δεξιά την βολεύει αυτή η κατάσταση. Είναι ο πατριάρχης της διαπλοκής και της λαμογιάς. Οι αριστερές δυνάμεις αν δεν πετάξουν από πάνω τους τις δεξιάς πρακτικές και δεν αφήσουν ακηδεμόνευτες τις τοπικές κοινωνίες, τα κινήματα και τους ενεργούς πολίτες τότε θα θρηνήσουν και άλλες ήττες. Γιατί πραγματικά ήττα της αριστεράς συνολικά είναι το χθεσινό αποτέλεσμα.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


του Αλέξανδρου Raskolnick

Ξέπνοος, αισθάνθηκα το ποδάρια μου να λύνονται. Δεν μπορούσα να κρατιέμαι άλλο όρθιος. Γονατίζοντας, σε πρωταντίκρυσα· θυμάσαι; Παραδομένη στο θανατικό, είχες αρχίσει να λυγίζεις κι εσύ. Εκείνα τα πελώρια μάτια σου, αξέχαστα! Καθρέφτιζαν όλη του κόσμου την απόγνωση· μα είχα κι εγώ, θαρρώ, το ίδιο πυρετικό βλέμμα.

Κατά σμήνη πετάριζαν αυτόμολες οι ψυχές πάνω απ’ την εκατόμβη, ελεύθερα χελιδόνια στον ανοιξιάτικο ουρανό. Αξέχαστο θέαμα!

“Χωρίς τους ανθρώπους”, τιτίβιζαν αναμεταξύ τους, “θα επουλωθούν οι πληγές της μάνας Γης”. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου! Ήμουνα σίγουρος ότι κι εσύ, ψυχορραγώντας, καταλάβαινες τη γλώσσα τους. Απίστευτο πώς πανηγυρίζανε το ξεκλήρισμά μας!

Σε είδα που έφευγες να σμίξεις με το σμήνος, εκεί ψηλά. Μετά, τίποτα. Σκοτάδι και παγωνιά. Είμαι από εκείνους τους άτυχους, που επιβίωσαν…


Πενήντα ιστορίες σε εικονογραφία του Στάθη, γραμμένες με 121 λέξεις ακριβώς, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις “Φερενίκη”


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
του Κώστα Λυκεσά


Έχουμε να θυμόμαστε οι παλιότεροι το κλίμα που γεννούσε ο ερχομός των εκλογών γενικά αλλά και της αυτοδιοίκησης ειδικότερα.

Κινητικότητα, αντιπαραθέσεις στις παρέες, στα καφενεία, μεγάλη συμμετοχή, μια κοινωνική «αναστάτωση», με έντονα πολιτικά και κομματικά χαρακτηριστικά που αναδείκνυαν όμως τις διαφορετικές οπτικές και κατευθύνσεις των παρατάξεων.

Σήμερα, το κλίμα είναι εντελώς διαφορετικό. Ελάχιστη και παθητική συμμετοχή, ζορισμένες κουβέντες από τους επικεφαλής των παρατάξεων, μίζερη ατμόσφαιρα η αναφορά στις εκλογές, ενθουσιασμός για τους αγώνες μπάσκετ και ποδοσφαίρου. Αν ρωτήσει κανείς ποιό είναι το διακύβευμα των τωρινών δημοτικών εκλογών, δύσκολα θα πάρει μια απάντηση. Γιατί δεν ακούγεται κάτι καινούριο διαφορετικό και ελπιδοφόρο και το ενδιαφέρον των δημοτών είναι υποβαθμισμένο. Είναι τόσο χαμηλές οι προσδοκίες τους που θεωρείται επιτυχημένη μια δημοτική αρχή αρκεί και μόνο να μαζεύει τα σκουπίδια. Τόσο καλά…

Πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ. Οι λόγοι είναι αρκετοί:

  1. Πρώτα είναι οι ευθύνες της πολιτείας. Οι θεσμικές παρεμβάσεις στη διαμόρφωση των δήμων, (Καποδίστριας, Καλλικράτης, Κλεισθένης). Με την συγκεντροποίηση που επέβαλλαν μείωσαν την δημοκρατικότητα του θεσμού της ΤΑ (Τοπικής Αυτοδιοίκησης), αφού υποπολλαπλασιάστηκε η αντιπροσώπευση και απομακρύνθηκαν οι δημότες από την λήψη των αποφάσεων. Παρόμοια συρρίκνωση έγινε και στον δεύτερο βαθμό της ΤΑ, όπου οι 53 νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις αντικαταστάθηκαν από τις 13 περιφέρειες, ώστε η κεντρική εξουσία να ασκεί πιο ασφυκτικό έλεγχο, να είναι απρόσιτη στους πολίτες, αλλά και να υπάρχει μια διάχυση ευθυνών δήμων - περιφέρειας (βλ. πυρκαγιές). Υπάρχουν δήμοι που έχουν στην ευθύνη τους πάνω από 30 δημοτικές κοινότητες, σε μεγάλη απόσταση μεταξύ τους και είναι ζήτημα αν έχουν έστω και μια φορά δεχθεί επίσκεψη από την δημοτική αρχή κατά την διάρκεια της θητεία της. Πόσο μάλλον να έχει την ευχέρεια να σκύψει πάνω στα προβλήματά τους. ¨Εχει χαθεί η έννοια της τοπικής, όσο και της αυτοδιοίκησης.
  2. Οι νομοθετικές παρεμβάσεις, τελευταία ο νόμος Βορίδη. Ενισχύεται ακόμη περισσότερο το δημαρχοκεντρικό μοντέλο διοίκησης. Πενταετής θητεία, εισάγεται το όριο 3% για συμμετοχή παράταξης στο ΔΣ,(Δημοτικό Συμβούλιο)., δηλαδή αποκλείονται μικροί σε ψήφους συνδυασμοί, καταργείται η απλή αναλογική, κερδίζει όποιος συνδυασμός συγκεντρώσει το 43% των ψήφων και παίρνει μπόνους τα 3/5 των συμβούλων όχι μόνο στο κεντρικό ΔΣ, αλλά και στα συμβούλια των δημοτικών κοινοτήτων. Καταργείται δηλαδή η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας, προικοδοτείτε σκανδαλωδώς η παράταξη του δήμαρχου χάριν της δήθεν αδυναμίας κυβερνησιμότητας. Ανεξάρτητοι επιμέρους τοπικοί υποψήφιοι αποκλείονται, όπως και συνδυασμοί που δεν κατεβάζουν υποψηφίους στο 80% των δημοτικών κοινοτήτων.                                              Αποδυναμώνονται τα ΔΣ γιατί μεταφέρονται αρμοδιότητες από αυτά στις επιτροπές του δήμου και μετατρέπονται έτσι σε συμβουλευτικά όργανα. Αλλαγές τόσο απαράδεκτα αντιδημοκρατικές ώστε να αναγκαστεί το Συμβούλιο Επικρατείας να κηρύξει τις αλλαγές αυτές αντισυνταγματικές. Όπως καταλαβαίνουμε, ξεχειλίζει από δημοκρατία ο τόπος που τη γέννησε…
  3. Επίσης είναι και οι εφαρμοζόμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που συμπιέζουν οικονομικά τους περισσότερους και τους αναγκάζουν να βάλλουν σε δεύτερη μοίρα την συμμετοχή στα κοινά. Οι πολιτικές της ολιγόωρης απασχόλησης, (και όχι εργασίας), οι μειωμένες αμοιβές και η ανεπάρκειά τους να καλύψουν καθημερινά έξοδα, η ακρίβεια που συνεχώς αυξάνεται σε όλα, προϊόντα και υπηρεσίες, και οι ανάγκες που είναι αυξανόμενες στη σύγχρονη κοινωνία, εξαντλούν τον κόπο και τον χρόνο των πολιτών. Μετα τα μνημόνια ήρθε η πανδημία και τώρα η ακρίβεια για να τριτώσει το κακό και να οδηγήσει υπαλλήλους αγρότες και επαγγελματίες σε οικονομικό μαρασμό. Καταστροφικές πολιτικές για το λαό, αλλά και για τους θεσμούς και την όποια δημοκρατία. Όταν η γενικότερη πολιτική οδηγεί σε φτωχοποίηση μια κοινωνία, η αυτοδιοικητική δεν μπορεί να την ανατρέψει, να αλλάξει τον χαρακτήρα της, όσο καλή και να είναι.
  4. Αδυναμίες λειτουργίας των δήμων. Αυξημένες αρμοδιότητες μεν, υποχρηματοδότηση δε. Μια σειρά από οικονομικές υποχρεώσεις της δημοτικής αρχής σπρώχνονται στις πλάτες των δημοτών. Απαράδεκτες πολιτικές πρόσληψης (εξάμηνα, οκτάμηνα), υποστελέχωση υπηρεσιών, μεταβίβαση αρμοδιοτήτων σε ιδιώτες, ενώ έχουν υποβαθμισμένο έως μηδενικό ρόλο σε σημαντικές αποφάσεις του ζωτικού τους χώρου (πχ δεξαμενή φυσικού αερίου στον Θερμαϊκό, διαχείριση των κάμπινγκ, κλπ.). Ένα σύστημα διοίκησης υπερφορτωμένο, γιατί είναι διευρυμένο εκτατικά και πληθυσμιακά, με αρμοδιότητες που δεν είναι διακριτές και αποσαφηνισμένες, που δημιουργεί προβλήματα στους αυτοδιοικητικούς υπαλλήλους, με σοβαρές ελλείψεις στον έλεγχο, την διαφάνεια και τη λογοδοσία των δημοτικών αρχών. Η τάση είναι να φορτωθούν ακόμα περισσότερο οι δήμοι με αρμοδιότητες που τώρα έχει το κεντρικό κράτος, έτσι ώστε αυτό να γίνει πιο επιτελικό, (τρομάρα τους), και οι δήμοι να στριμωχτούν να τα βγάλουν πέρα με λιγότερους πόρους. Εν ολίγοις, όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις καταρράκωσαν οικονομικά και διοικητικά την αυτοτέλεια των δήμων και γενικώς αποδυνάμωσαν και απαξίωσαν τον θεσμό της ΤΑ, έναν από τους «πυλώνες της δημοκρατίας».
Αυτή η μιζέρια που αναφέραμε γενικώς είναι επαυξημένα αποτυπωμένη στον δήμο Θερμαϊκού. Όχι μόνο λόγω του γενικού πλαισίου, αλλά και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του. Η γενική αίσθηση είναι ότι τα τελευταία χρόνια το αποτύπωμα των δημοτικών διοικήσεων είναι αδικαιολόγητα μικρό, ανισομερώς κατανεμημένο στις δημοτικές κοινότητες, με την πρωτεύουσα να απορροφά την μερίδα του λέοντος από τα κονδύλια του προϋπολογισμού και τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Σκανδαλώδεις δημοπρατήσεις και αναθέσεις έργων, απαράδεκτα υψηλά δημοτικά τέλη, ελλείψεις και καθυστερήσεις στον σχεδιασμό και στις μελέτες, λάθη στις προτεραιότητες των έργων. Χωρίς καμιά τοπικιστική αντίληψη, δεν μπορεί να προκρίνονται έργα αναβάθμισης παραλιακού μετώπου στην Περαία και να υπολείπονται έργα που άπτονται θεμάτων υγείας όπως οι αμιαντοσωλήνες ύδρευσης στην Επανομή. Έργο, το οποίο πρέπει να προηγηθεί των «εκτεταμένων ασφαλτοστρώσεων» που προβλέπει το πρόγραμμα του νυν δημάρχου για την νέα θητεία , αν εκλεγεί, αφού οι αμιαντοσωλήνες ύδρευσης που θα αντικατασταθούν είναι κάτω από την άσφαλτο που θα στρώσει ο δήμαρχος.. Επίσης, εκτάσεις φιλέτα, όπως τα δυο κάμπινγκ, αντί να διεκδικηθούν από τον δήμο για μια ανθρώπινη και φιλοπεριβαλλοντική αξιοποίηση, προσφέρεται ήδη το ένα για ξεπούλημα για μια τσιμεντοποιημένη «ανάπτυξη» προς όφελος των εργολάβων, επίσης ενταγμένο στο όραμα του δημάρχου μας.

Έχουν εκπονηθεί μελέτες και μελέτες για την ανάπτυξη(?) του δήμου μας.

Έχουμε ακούσει για πανεπιστήμια, συνεδριακά κέντρα, μεγάλα ενυδρεία, εμπορικά κέντρα και πάει λέγοντας. Υποσχέσεις, μεγαλόπνοα έργα… και μηδέν εις το πηλίκο. Αμετροέπεια και αναξιοπιστία, είναι στολίδια της κάθε φορά απερχόμενης δημοτικής αρχής. Αλλά και αν υπάρχουν κάποιες αντίθετες προοδευτικές φωνές στην αντιπολίτευση, αυτές εξαντλούνται, κατά κανόνα, σε μια τοποθέτηση στα στενά όρια του ΔΣ.

Από την άλλη δεν είδαμε καμμιά παρέμβαση του δήμου για τους ανέργους, τη βελτίωση των υπηρεσιών του κέντρου υγείας και των περιφερειακών ιατρείων, τους παρατημένους παιδικούς σταθμούς, τα προβλήματα με το οδικό δίκτυο, την συγκοινωνία, τις μετακινήσεις μαθητών, τα συσσωρευμένα προβλήματά των αγροτών, την παρέμβαση σε θέματα ακρίβειας της τοπικής αγοράς, προστασίας από τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα, την κάλυψη του πολιτιστικού κενού στο δήμο, κλπ. Τα σημαντικά δηλαδή θέματα που άπτονται των βασικών αναγκών των δημοτών και καθορίζουν την ποιότητα της καθημερινότητάς μας, δεν φαίνεται να απασχολούν σοβαρά την δημοτική αρχή. Και είναι γελασμένοι αν πιστεύουν ότι μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες μας αλλά και την ανεπάρκειά τους με επικοινωνιακά κόλπα και αστραφτερές συναυλίες.

Έτσι, τελικά, αυτό που απομένει είναι μια εκλογική διαδικασία μίζερη, απωθητική, αποπολιτικοποιημένη, αδιάφορη για τους πολλούς, με χρηματικό ενδιαφέρον για τους λίγους, με επιτυχημένο τον καλύτερο κυνηγό και συλλέκτη ψήφων ανεξαρτήτως θέσεων.

Άραγε υπάρχει ελπίδα?.

Υπάρχει, πιστεύω, μέσα από την κίνηση των ίδιων των δημοτών, εκείνων που καταλαβαίνουν ότι πρέπει να αντιταχθούν στο αντιδημοκρατικό πλαίσιο που σερβίρεται από την κυβέρνηση, να αναδείξουν την πολιτική διάσταση όχι μόνο των δημοτικών εκλογών αλλά και των προβλημάτων μας. Ελπίδα υπάρχει στην κινηματική διάσταση του αγώνα, ενάντια στα προβλήματα και σ` εκείνους που τα προκαλούν. Ελπίδα επίσης υπάρχει στη συλλογική διεκδίκηση και στην αλληλεγγύη αναμεσά σ` αυτούς που παλεύουν για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Είναι καιρός κινήσεις, πρωτοβουλίες και συλλογικότητες πολιτών να διεκδικήσουμε δυναμικά και οργανωμένα, τη ζωή που μας αξίζει, γιατί τελικά φαίνεται ότι στο δρόμο κερδίζονται οι αγώνες και κτίζονται συνειδήσεις.

Δεν θέλω να υποβαθμίσω την όποια αντιπαράθεση στα πλαίσια του ΔΣ, αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες. Η αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας δεν είναι έργο κάποιας παράταξης στην οποία θα το αναθέσουμε και η οποία εργολαβικά θα το αναλάβει. Είναι υπόθεση όλων μας και του καθένα ξεχωριστά.

Αυτά έχοντας κατά νου, ας κάνει ο καθένας την επιλογή του.



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ολόκληρη η διαδρομή του ανθρώπινου είδους πάνω στη γη είναι ένας διαρκής αγώνας για την προστασία από τις καταστροφικές συνέπειες των φυσικών «φαινομένων» ή φυσικών κινδύνων, όπως λέγεται. Αυτό ορίζεται πλέον ως νομοτέλεια. Κάποιοι από αυτούς τους κινδύνους είναι οι σεισμοί, οι ηφαιστειακές εκρήξεις, οι τυφώνες και οι τροπικοί κυκλώνες, τα τσουνάμι, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες, οι χιονοθύελλες, οι χαλαζοπτώσεις. Μερικές φορές νιώθω εξοικειωμένος με τα έντονα καιρικά και φυσικά φαινόμενα, με την εμπειρία της ζωής αφού έζησα σεισμούς, πλημμύρες, χιονοθύελλες, πυρκαγιές, χαλαζοπτώσεις. Αλλά… υπάρχει το αλλά. Όλα αυτά μέχρι το σημείο της ήπιας απειλής και του κινδύνου.

Η καταστροφική κακοκαιρία DANIEL, μ’ αυτές τις ποσότητες νερού που έπεσαν στη Θεσσαλία, δεν έχει καμιά σχέση και σύγκριση. Ό,τι και να λέμε τώρα… Το μόνο που μπορώ να υποστηρίξω είναι ότι σήμερα, με την εξέλιξη της επιστήμης, πολλά πράγματα μπορούν να προβλεφθούν και να αντιμετωπιστούν έγκαιρα, πέρα από την γενικότερη πρόληψη, που πρέπει να είναι «στο πίσω μέρος του μυαλού μας» κάθε στιγμή και σε κάθε μας ενέργεια. Στην έγκαιρη πρόβλεψη, για παράδειγμα, οι μετεωρολόγοι, με τους δορυφόρους που περιστρέφονται συνεχώς σε τροχιές γύρω από τον πλανήτη, μπορούν να κάνουν ακριβείς προβλέψεις για την ένταση του φαινομένου και την έντονη βροχόπτωση σε μια περιοχή. Στην γενικότερη πρόληψη, η δασολογική επιστήμη ξέρει την συμπεριφορά των χειμάρρων και του εδάφους στα βουνά και μπορεί να μελετήσει και να σχεδιάσει έργα ορεινής υδρονομίας∙ και οι μηχανικοί να κατασκευάσουν έργα αντιδιαβρωτικής και αντιπλημμυρικής προστασίας. Έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ή να μετριαστούν οι συνέπειες ενός τέτοιου καιρικού φαινομένου. Εν κατακλείδι όμως, πολλά από αυτά είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης απληστίας και του κυνηγητού του κέρδους.

Επειδή μου αρέσει να αναφέρομαι στις εμπειρίες της ζωής στην ύπαιθρο, τότε που η Ελλάδα ανάσαινε κυρίως στην περιφέρεια, ορεινή και πεδινή, ειδικά στην μετεμφυλιακή περίοδο του ’50 - ‘60, θα μου επιτρέψετε να μεταφέρω κάποιες προσωπικές εμπειρίες από το χωριό μου, με μπόλικες συναισθηματικές «εκτροπές».

Κατ’ αρχήν η αίσθηση που είχα τότε ήταν ότι τα ρέματα είναι ιερά. Είχαν την κοίτη τους και την παραρεμάτια όχθη με τα πρανή, που κανείς δεν περιόριζε. Αν κάποιος το παραβίαζε αυτό, και υπήρχε καταγγελία ή διαμαρτυρία, συνερχόταν η Επιτροπή των γερόντων και αποφάσιζε ή πρότεινε και συμβούλευε. Εκτός από τον καθαρό ρόλο του, το ρέμα ήταν κοινόχρηστη έκταση είτε για να περνάνε είτε και να βόσκουν τα ζώα. Από το τέλος του Φθινοπώρου και μετά, έως τις αρχές της Άνοιξης, όλα τα ρέματα βούιζαν. Ήταν κατεβασμένα, όπως λέγαμε. Ιδιαίτερα όταν έλιωνε το χιόνι με νοτιάδες και βροχές. Ο Λυσσάρης -ρέμα που κατέβαινε από το χωριό μαζεύοντας τα μικρότερα ρέματα και κατέληγε στον Αγιατριαδίτη- βούιζε λυσσαλέος. Γι’ αυτό και το όνομά του «Λυσσάρης». Το ξύλινο γεφύρι το Κουμπουγιαννέικο στο ποτάμι, φτιαγμένο με κορμούς δέντρων και συρματόσχοινα, το έπαιρνε κάθε χρόνο το νερό. Ο Μυλαύλακας στον Μύλο του Βασίλη κάθε χρόνο καταστρεφόταν. Όλα τα μονοπάτια καταστρέφονταν τον χειμώνα και ξαναφτιάχνονταν την Άνοιξη με προσωπική εργασία, που συμμετείχαν υποχρεωτικά όλοι οι άνδρες του χωριού. Κατολισθήσεις είχαμε πολλές∙ κι εμείς, χειρότερα από όλους, είχαμε τα Κόμματα. Μια περιοχή που βούλιαζε κάθε χρόνο. Και από κει έπρεπε υποχρεωτικά να περνάμε για να πάμε στο χωριό – μέναμε στην εξοχή, μια ώρα σχεδόν μακριά από το χωριό, το έχουμε ξαναπεί…

Θυμάμαι μια χαρακτηριστική περίπτωση στο μεγάλο ρέμα, στον Γαύρο. Είχε κατεβάσει πολύ νερό με πέτρες και πεσμένα δέντρα. Μας έφερε τους τρεις μας -εγώ ήμουνα δεν ήμουνα 7 χρονών- η μάνα μέχρι εκεί για να πάμε σχολείο. Και περάσαμε πάνω από το πλημμυρισμένο ρέμα σε έναν κορμό δέντρου, σαν τις μαϊμούδες. Και η μάνα από την άλλη πλευρά να κλαίει.

Μια καλοκαιρινή καταιγίδα έφερε το νερό μέσα στο αλώνι και μας πήρε το σιτάρι από τα χέρια, μόλις είχαμε τελειώσει το αλώνισμα. Σε μια μεγάλη επίσης τέτοια καταιγίδα πλημμύρισαν τα ρέματα και μπήκε το νερό στο καλύτερο χωράφι μας, μεταξύ των άλλων, την Πανα(γ)ιά, το γέμισε με μεγάλες πέτρες και κροκάλες και έκανε πάνω από δέκα χρόνια να καθαριστεί, χάνοντας την γονιμότητα του.

Κάθε χρόνο σχεδόν το Αγιατριαδίτικο ποτάμι πλημμύριζε στις λογγιές, τα παραποτάμια ποτιστικά χωράφια, που είχαν καλές παραγωγές σε καλαμπόκια, φασόλια και κηπευτικά. Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος -το λέω καμιά φορά ως αστείο- μεταξύ της γιαγιάς της Νούλας και του παππού Χ(ου)λιαροΛία, όπου ο παππούς ο Ηλίας ήθελε να μεταφέρει την αγωνία του για το συμβάν της πλημμύρας. Τότε βλέποντας η Νούλα το παντελόνι του παππού ανοιχτό μπροστά, του λέει: “Του κουμπάκ’ς Λιάκου μ’”. Ο παππούς ντροπιασμένος και σε σύγχυση συνεχίζει “Πήδ’σι η Λουγγά μεσ’ στου πουτάμ’”, αντί να πει «πήδησε το ποτάμι μέσα στη Λογγά», πλημμύρισε δηλαδή η λογγά.

Κάποιες φορές μετά την πλημμύρα του Αγιατριαδίτη, ο πατέρας πήγαινε και μάζευε ψάρια, πέστροφες κυρίως, που έβγαιναν στις όχθες. Τυχερός δε στάθηκε ένας χωριανός μας, που προσπάθησε να περάσει με το αυτοκίνητο τον φουρτουνιασμένο Αγιατριαδίτη, κάτω από την Αγία Τριάδα. Παρασύρθηκε το αυτοκίνητο, αλλά ευτυχώς σφήνωσε πολύ σύντομα και κρατήθηκε στους κορμούς. Έφτιαξε ακριβώς δίπλα ένα εκκλησάκι σε ανάμνηση.

Μεγάλο ενδιαφέρον είχε η προστασία του δάσους πάνω από το χωριό, το μαξιλάρι, για την αντιπλημμυρική προστασία του χωριού. Δεν επιτρέπονταν η υλοτομία του. Λένε ότι μεγάλη ζημιά έγινε από βούλγαρους δασεργάτες, οι οποίοι, εκεί προς το τέλος του 19ου αιώνα, ήρθαν για να υλοτομήσουν το ελατόδασος, που είναι ψηλότερα. Σέρνοντας τα κούτσουρα για να τα ρίξουν στο Αγιατριαδίτικο ποτάμι -από κει στη Μέγδοβα για να καταλήξουν στον Αχελώο και στο Αιτωλικό- δημιούργησαν κατεβασιές, οι οποίες με το χρόνο μετατράπηκαν σε μεγάλες ρεματιές αριστερά και δεξιά από το χωριό, επικίνδυνες σήμερα.

Στη δεκαετία του ’60 επιδοτούνταν με το μέτρο οι πεζούλες και τα τοιχία, ως έργα ορεινής υδρονομίας συγκράτησης των χωραφιών και των καλλιεργειών, έργα αγροτεχνικά. Ακόμα και σήμερα παίζουν σημαντικό ρόλο στην συγκράτηση της δυναμικής των νερών και των φερτών.

Αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσε κανείς να αναφέρει ως εμπειρίες για τον αγώνα με τα στοιχεία της φύσης, και τις αγωνίες, των κατοίκων της ορεινής Ελλάδας. Εμπειρίες μιας άλλης εποχής. Αυτό που δεν έγινε είναι η ανάλογη μεταφορά, αυτής της αντίληψης και της ευαισθησίας, στις αστικές περιοχές και τις πόλεις, στα πεδινότερα, που μετακινήθηκε ο πληθυσμός με την αστυφιλία και την ερήμωση της υπαίθρου.

Λαμία, 14.9.2023



Στέφανος Σταμέλλος




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Δημήτρη Καραμήτσα

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ στην προσωπική και οικογενειακή μου σχέση με τα ποτάμια και στα αίτια που ο προσφιλής αδελφός μου αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα.

ΤΟ ΝΕΡΟ, ΤΑ ΠΟΤΑΜΙΑ και οι ΛΙΜΝΕΣ λειτουργούν με γνωστούς φυσικούς νόμους

Η υδραυλική μηχανική είναι αρχαία και από τα βασικά μαθήματα στα Πολυτεχνεία όλου του πλανήτη. Οι άνθρωποι ήξεραν πάντα καλά να διαχειρίζονται τα ρέοντα ύδατα και να φροντίζουν να μην πνίγονται από τα νερά της βροχής. Για τον λόγο αυτό στον τόπο ετούτο και σε πόλεις όπως η Αθήνα που ήταν παραποτάμια, η αρχαία ιστορία δεν έχει καταγράψει τραγωδίες όπως αυτή εδώ που μας έχει συγκλονίσει.

Στην πραγματικότητα, το να μπορείς να προβλέψεις πόσο νερό χωράει το ποτήρι σου, πόσο νερό χωράει ένα αυλάκι και τι θα κάνεις εάν έλθει περισσότερο είναι μια διαδικασία τόσο αρχαία που είναι αυτονόητη για τον άνθρωπο. Ομως στην σύγχρονη Ελλάδα που διακατέχεται από ιδεασμό και τα συμφέροντα που τον γεννούν, δεν υπάρχει καμία επιστημονικότητα, μέριμνα, προνοητικότητα αι σεβασμός της φύσης και των φυσικών μεγεθών και δυνατοτήτων. Δεν είναι τυχαίο, συμβαίνει παντού.

Η κοίτη ενός ποταμού, η κοίτη μίας λίμνης, όπως και η κοίτη τεχνητών φορέων ύδατος έχει πάντοτε συγκεκριμένη και μετρήσιμη χωρητικότητα. Μία απλή μαθηματική πράξη μπορεί να μας δώσει το αποτέλεσμα. Ομως στην σύγχρονη Ελλάδα έχει παραβιαστεί η επιστήμη και η λογική.

Τα ποτάμια οφείλουν την ύπαρξη, τον σχηματισμό τους, στην φυσική ροή του νερού. Το νερό της βροχής και των πηγών τα δημιούργησε μέσω της διάβρωσης του εδάφους. Αποτελούν οδούς παροχέτευσης του νερού αυτού στην θάλασσα. Μαζί με το νερό τα ποτάμια δέχονται στις κοίτες τους τα αποτελέσματα της φυσικής διάβρωσης από την ροή του νερού (χώμα και πέτρες κάθε μεγέθους). Είναι η φυσική διαδικασία διάβρωσης του εδάφους, την οποία πλέον αγνοούν οι άνθρωποι των πόλεων, οι αστοί και προφανώς την αγνοούν και οι ασκούντες κάθε εξουσία στον τόπο μας. Αυτοί οι ανίκανοι, άθλιοι τύποι ανθρώπου.

Τα υλικά που προέρχονται από την διάβρωση του εδάφους προστίθενται στις κοίτες των ποταμών και μόνο ένα μικρό μέρος τους φτάνει έως την θάλασσα. Αυτό έχει ως φυσικό αποτέλεσμα να μειώνεται το βάθος και το πλάτος της κοίτης, ήτοι η χωρητικότητα της σε νερό και η δυνατότητά της να το παροχετεύει. Είναι σαν να έχουμε ένα αυλάκι που ένα μέρος του έχει καλυφθεί από πέτρες και χώμα: χωράει λιγότερο νερό και θα υπερχειλίσει πιο εύκολα.
Το ίδιο ισχύει και για τις εκβολές των ποταμών, οι οποίες τείνουν να καλύπτονται από τα αντίστοιχα φερτά υλικά της διάβρωσης, με αποτέλεσμα να μειώνεται η δυνατότητα παροχέτευσης του νερού στην θάλασσα.
Ετσι σε έντονα καιρικά φαινόμενα με μεγάλα ύψη βροχής τα ποτάμια σταδιακά και αφού η κοίτη τους μειώνεται σε χωρητικότητα, αδυνατούν να ανταποκριθούν στο φυσικό τους “έργο”. Υπερχειλίζουν, καταπίνουν εδάφη, προκαλούν πλημμύρες και καταστροφές.

ΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ και κάποιες προτάσεις

Σχεδόν σε όλα τα ποτάμια και χειμάρρους της χώρας έχουν γίνει μακροχρόνιες μετρήσεις που αφορούν τις ποσότητες νερού που ρέουν σε αυτά, την ταχύτητά του νερού κλπ. . Ομως εδώ και πολλές δεκαετίες τα ποτάμια έχουν εγκαταλειφθεί στην φυσική τους κατάσταση, σωρεύοντας διαρκώς φερτά υλικά, κλείνοντας – αποφράσσοντας τις εκβολές τους και γεννώντας κινδύνους καταστροφών που αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσουν και αλλού. Η πολιτική απαγόρευσης των αμμοληψιών, δηλαδή της απόληψης των φερτών υλικών που θα διατηρήσει τις κοίτες και τις εκβολές σε κατάσταση ικανή να αποτρέψει καταστροφές ασκείται για σαράντα και πλέον έτη. Μπορεί να φαίνονται πολλά τα έτη στον άνθρωπο, όμως η φύση έχει τους δικούς της χρόνους και οι συνέπειες θα έλθουν όταν τα αίτια ωριμάσουν.
Ευνόητα λοιπόν, μία πραγματική πολιτική θα ήταν η απομάκρυνση από τις κοίτες των ποταμών και από τις εκβολές τους των φερτών υλικών της διάβρωσης, η εκβάθυνση των κοιτών, η διαπλάτυνση των εκβολών και η μέριμνα των αρχών κάθε τόπου ώστε να υπάρχει επαρκής δυνατότητα παροχέτευσης του ύδατος στην θάλασσα και μάλιστα και ενός σημαντικού ποσοστού πάνω από τα ήδη μετρημένα ανώτερα μεγέθη (ας πούμε 50% επιπλέον).
Τα ίδια τα υλικά αυτά, αποτελούν βάση για την πραγματική οικονομία κάθε τόπου, είναι πολύτιμα για την οικοδομική δραστηριότητα, για να χτίσουμε τα κτήρια μας, να φτιάξουμε πλατείες και δρόμους. Αποτελούν βάση για την λειτουργία και την καλώς εννοούμενη ανάπτυξη κάθε τόπου. Θα μπορούσε λοιπόν να οριστεί ότι εάν ένας Δήμος χρειάζεται τέτοια υλικά, αυτά θα παρέχονται δωρεάν από αυτόν που έχει αναλάβει την εργασία αυτή και ένα τέλος υπέρ των Δήμων στις λοιπές δραστηριότητες. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να συζητηθεί, όμως το κύριο είναι να φροντίσουμε για την ασφάλεια της ζωής, της υγείας και της δραστηριότητας των ανθρώπων.


ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Στο δράμα της Θεσσαλίας, που είναι και δράμα με συνέπειες για όλη την χώρα, παρά το μέγεθος του φυσικού φαινομένου, παραβιάστηκαν σειρά από κανόνες. Εκτός από τον αρχαίο κανόνα για το που κτίζουμε τις πόλεις και τα χωριά μας, αποδεικνύεται ότι δεν υπήρχε καμία πραγματική μέριμνα, πρόγνωση και επιστημονικός υπολογισμός για τα φυσικά μεγέθη και την διαχείρισή τους (όπως ανωτέρω).

Πρόκειται για μία λεκάνη που περικλείεται από μεγάλους ορεινούς όγκους και είναι ευνόητο ότι οι συγκεντρώσεις ύδατος θα καταλήγουν σε αυτή μέσω των ποταμών και της φυσικής ροής του ύδατος. Μετρήσιμα μεγέθη που θα έπρεπε να έχουν προβλεφθεί και αντιμετωπιστεί.
Ως να μην ήταν αυτό αρκετό, τις τελευταίες δεκαετίες, εξελίσσεται μία ακόμα εγκληματική πολιτική που θέλει τα νερά του Αχελώου ποταμού (εκβάλλει στο Ιόνιο, δυτικά του Μεσολογγίου διασχίζοντας την Αιτωλοακαρνανία) να αναστρέφονται προς τον Θεσσαλικό κάμπο. Παρά τις δικαστικές αποφάσεις, τα έργα γίνονται εδώ και χρόνια και συνεχίζονται (ευτυχώς με αργούς ρυθμούς). Δηλαδή σε μία περιοχή με τέτοια φυσικά προβλήματα, αυξάνουμε το υδατικό δυναμικό, αγνοώντας και αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Σε παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν είναι γνωστές και οι μέριμνες (τα περισσότερα έργα σε ποτάμια έγιναν από αδήριτη ανάγκη τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 αλλά και πρακτικές της τελευταίας στιγμής (π.χ. Πηνειός, Αλφειός) όπου οι επεμβάσεις στην κοίτη και στις εκβολές έσωσαν από αντίστοιχες καταστροφές. Στην περίπτωση της Θεσσαλίας τίποτα δεν ακούστηκε για αντίστοιχες κινήσεις και η περιοχή αφήνεται να ξαναγίνει λίμνη, όπως στην προϊστορία ... .

ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ και ΠΑΡΟΧΕΣ : Σοκ και δέος και η κρίση ευκαιρία για το κεφάλαιο.


Οι αποζημιώσεις και παροχές που εξαγγέλθηκαν από την κυβέρνηση, ενισχύουν και αποδεικνύουν την υποψία της σκοπιμότητας. Είναι ελλιπέστατες για να αντιμετωπίσουν το μέγεθος της καταστροφής, και μάλιστα της 2ης μέσα σε τρία χρόνια (“Ιανός”). Ακόμα μέχρι σήμερα δεν έχουν καταβληθεί όλες οι ελλειμματικές αποζημιώσεις από τον ΕΛΓΑ για τις καταστροφές του Ιανού και αναγγέλλονται αντίστοιχες.
Ο προφανής σχεδιασμός είναι η αναγέννηση των “τσιφλικάδων” στην περιοχή της Θεσσαλίας, καθώς πολλοί θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την γη τους και να πουλήσουν όσο – όσο σε κεφαλαιούχους και funds.


Εχω γράψει πολλά για την δεξιά (κάθε μορφής και έκφανσης). Οποιοι αρνούνται να καταλάβουν, τις ιστορικές και κοινωνικές αποδείξεις, είναι άξιοι της μοίρας τους.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου