Ακτιβιστής: ΗΠΑ

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΗΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πώς κυβερνήθηκε η Αμερική από το στρατιωτικό-βιομηχανικό της συγκρότημα;

Ακτιβιστής στις 27.6.22 0

ZERO HEDGE,JUN 22, 2022 -
Authored by Eric Zuesse,
Μετάφραση. Μ. Στυλιανού

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ δαπανά για τον στρατό της, ετησίως, όχι μόνο στο Υπουργείο Άμυνας, αλλά σε όλα τα τμήματα της συνολικά, περίπου 1,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. (Μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων είναι κρυμμένο στο Υπουργείο Οικονομικών και αλλού, προκειμένου να διαβιβαστεί στο κοινό η ψευδής ιδέα ότι «μόνο» περίπου 800 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως δαπανώνται τώρα για τον αμερικανικό στρατό.)

Στις 25 Απριλίου 2022, το Ίδρυμα Εσωτερικής Έρευνας για την Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI) με τίτλο "Οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες περνούν 2 τρισεκατομμύρια δολάρια για πρώτη φορά", και ανέφερε ότι, "οι στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ ανήλθαν σε 801 δισεκατομμύρια δολάρια το 2021, μια πτώση 1,4 τοις εκατό από το 2020. Το στρατιωτικό βάρος των ΗΠΑ μειώθηκε ελαφρώς από 3,7% του ΑΕΠ το 2020 σε 3,5% το 2021. Ωστόσο, δεν περιελάμβαναν το πλήρες ποσό των ΗΠΑ, αλλά μόνο τα τμήματα του που καταβάλλονται από το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ. Κατά συνέπεια, ένα πιο ρεαλιστικό παγκόσμιο σύνολο θα ήταν περίπου 2,8 τρισεκατομμύρια δολάρια, το οποίο είναι περίπου διπλάσιο από τις ετήσιες στρατιωτικές δαπάνες περίπου 1,5 T των ΗΠΑ. Όλες οι άλλες 172 υπολογιζόμενες χώρες του κόσμου, μαζί, είχαν δαπανήσει ένα ποσό περίπου ισοδύναμο με αυτό.

Πριν από τη δημιουργία από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Χάρι Σ. Τρούμαν του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ, στις 18 Σεπτεμβρίου 1947, αντικαθιστώντας το Υπουργείο Πολέμου των ΗΠΑ που είχε δημιουργηθεί στις 7 Αυγούστου 1789 από τους Ιδρυτές της Αμερικής (λίγο μετά το Σύνταγμα των ΗΠΑ είχε τεθεί σε ισχύ στις 4 Μαρτίου 1789), οι ΗΠΑ ήταν μια δημοκρατία — όσο ελαττωματική και αν ήταν, ήταν πραγματική, παρ' όλα αυτά.

Οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τη μετατροπή τους σε δικτατορία (υπηρετώντας τους ιδιοκτήτες των στρατιωτικών εταιρειών και των εξορυκτικών-εταιρικών εξαρτήσεών τους όπως η Chevron) όταν, στις 25 Ιουλίου 1945, ο Τρούμαν αποφάσισε ότι αν οι ΗΠΑ δεν κατακτούσαν τη Σοβιετική Ένωση, τότε η Σοβιετική Ένωση θα κατακτούσε τις ΗΠΑ, και έτσι ξεκίνησε τον Ψυχρό Πόλεμο, εκείνη την ημερομηνία, αποφασισμένος ότι η πρώτη του προτεραιότητα ως Πρόεδρος των ΗΠΑ, θα ήταν να θέσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ σε μια σχεδόν μόνιμη πολεμική βάση, παρόλο που ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς φασισμούς (τις δυνάμεις του «Άξονα») ήταν έτοιμος να τελειώσει εκείνη την εποχή, και θα ήταν σαφώς μια νίκη για τους συμμάχους των ΗΠΑ — κυρίως, τη Σοβιετική Ένωση, και την αυτοκρατορία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ο Τρούμαν, σε αντίθεση με τον άμεσο προκάτοχό του, τον FDR (Φραγκλίνο Ρούζβελτ), ο οποίος ήταν παθιασμένα αφοσιωμένος αντιιμπεριαλιστής, είχε προηγουμένως βρεθεί στο περιθώριο για τις αυτοκρατορίες, αλλά, πηγαίνοντας προς τα εμπρός μετά από αυτή την ημερομηνία, θα ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στο να κάνει ολόκληρο τον κόσμο στον πρώτο ενιαίο κόσμο- αυτοκρατορία, η οποία θα είχε τον έλεγχο ολόκληρου του πλανήτη από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και θα μοιράζονταν μόνο οι «σύμμαχοί» της (υποτελή έθνη). Αυτό ήταν το αμερικανικό όνειρο του Τρούμαν, και ήρθε σε πλήρη αντίθεση με το όνειρο της FDR για ένα μελλοντικό Ηνωμένο Έθνη που θα κατείχε ένα παγκόσμιο μονοπώλιο σε όλα τα στρατηγικά όπλα και θα χρησίμευε ως δημοκρατική παγκόσμια ομοσπονδιακή δημοκρατία όλων των εθνών, καθένα από τα οποία θα είχε το δικό του νομικό σύστημα για τις εσωτερικές υποθέσεις, αλλά όλα τα έθνη θα υπόκεινταν στη μοναδική εξουσία των Ηνωμένων Εθνών όσον αφορά όλες τα διεθνή Θέματα. Ο Τρούμαν περιφρονεί τον FDR και ξεφορτώθηκε ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο και τους στενούς συμβούλους του FDR, μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια.

Ο Τρούμαν θαύμαζε πάρα πολύ τον στρατηγό Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, η συμβουλή του οποίου είχε εδραιωθεί στο μυαλό του Τρούμαν στις 25 Ιουλίου 1945 ότι ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε δίκιο ότι αν οι ΗΠΑ δεν κατακτούσαν τη Σοβιετική Ένωση, τότε η Σοβιετική Ένωση θα κατακτούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες.

(Ο Αϊζενχάουερ, στο τέλος της προεδρίας του, προειδοποίησε τους Αμερικανούς ενάντια στο στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα που ο Τρούμαν και ο ίδιος είχαν δημιουργήσει από κοινού. Ήταν ένας από τους πιο επιδέξιους ψεύτες της ιστορίας, και ήθελε η ιστορία να τον θυμάται ως άνθρωπο της ειρήνης. Στην πραγματικότητα ήταν τόσο ιμπεριαλιστής όσο ήταν ο Τρούμαν.)

Και αυτή η απόφαση, από τον Τρούμαν, εκείνη την ημερομηνία, είναι αυτό που έβαλε την κυβέρνηση των ΗΠΑ αμετάκλητα στο δρόμο προς τη μελλοντική διακυβέρνηση από ένα στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα που θα βίαζε το Σύνταγμα των ΗΠΑ – για να αναιρέσει το πιο σημαντικό επίτευγμα των Ιδρυτών της Αμερικής.

Το Σύνταγμα των ΗΠΑ είχε γραφτεί από ανθρώπους που απεχθανοντο την ίδια την έννοια των «μόνιμων στρατών» – οποιαδήποτε μόνιμη πολεμική κυβέρνηση. Είχαν επαναστατήσει ενάντια σε μια αυτοκρατορία, και καταδίκασαν όλες τις αυτοκρατορίες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο έκαναν ό, τι ήταν στο χέρι τους να σχεδιάσουν μια κυβέρνηση που θα απαγόρευε κάτι τέτοιο εδώ. Και η κυβέρνησή τους, σχεδιασμένη με αυτόν τον τρόπο, υπηρέτησε καλά το έθνος όλα αυτά τα χρόνια από το 1789-1947, μετά το οποίο το Σύνταγμά τους σταδιακά εγκαταλείφθηκε.

Ένα έγγραφο με ημερομηνία 21 Ιανουαρίου 1946 από το Γενικό Επιτελείο Στρατού των ΗΠΑ, με τίτλο "ΔΗΛΩΣΗ ΕΠΙΔΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ", άρχιζε με ένα "Υπόμνημα του Αρχηγού Του Γενικού Επιτελείου Στρατού των ΗΠΑ", το οποίο άρχιζε το ίδιο:

Διαβάζοντας τη δήλωση της Μεικτής Επιτροπής Στρατηγικής Έρευνας για το παραπάνω θέμα (Κ.Κ.Σ. 1477/5), απέκτησα μια κάπως δυσμενή εντύπωση. Ενώ οι περισσότερες από τις συγκεκριμένες δηλώσεις που έγιναν φαίνονται λογικές, ο τόνος φαίνεται να υποτιμά τη σημασία της ανάπτυξης ατομικών όπλων και να επιμένει άσκοπα έντονα ότι οι συμβατικές ένοπλες δυνάμεις δεν θα εξαλειφθούν. Αν και συμφωνώ απολύτως, όσον αφορά το άμεσο μέλλον, με την τελευταία έννοια, δεν έχω αισθανθεί ότι υπάρχει έντονη δημόσια ζήτηση επί του παρόντος για την κατάργηση των υπηρεσιών. Συνεπώς, ο γενικός τόνος της δήλωσης μπορεί να παρερμηνευθεί από το Κογκρέσο και το κοινό και να θεωρηθεί ένδειξη αντίδρασης εκ μέρους του στρατού και απροθυμίας σε καμία περίπτωση να μειωθεί το μέγεθος του στρατιωτικού κατεστημένου.

Αυτό ήταν σε μια εποχή που η διαδεδομένη αμερικανική υπόθεση ήταν ότι δεν θα εξακολουθούσε να υπάρχει μόνιμος στρατός σε αυτή τη χώρα.

Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια από το θάνατο του FDR στις 12 Απριλίου 1945, μια τέτοια μόνιμη πολεμική κυβέρνηση των ΗΠΑ δημιουργήθηκε επίσημα. Το σχέδιο του FDR για έναν ΟΗΕ που θα απαγόρευε διεθνώς όλες τις αυτοκρατορίες αντικαταστάθηκε από το σχέδιο του Τρούμαν για μια Αμερική που θα γινόταν αυτό που ο ίδιος ο Χίτλερ φιλοδοξούσε να δημιουργήσει: Την πρώτη παγκόσμια αυτοκρατορία στον κόσμο. Το όνειρο του Τρούμαν είναι το σημερινό αμερικανικό όνειρο, στη σημερινή Ουάσιγκτον. και εδώ ήταν πώς ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα (ο άλλος από τους πιο επιδέξιους ψεύτες της ιστορίας), δήλωσε στούς αποφοίτους δοκίμους του West Point, στις 28 Μαΐου 2014:

«Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι και παραμένουν το ένα απαραίτητο έθνος. Αυτό ισχύει εδώ και έναν αιώνα και θα ισχύει για τον αιώνα που έρχεται. ... Η επιθετικότητα της Ρωσίας προς τα πρώην σοβιετικά κράτη εκνευρίζει τις πρωτεύουσες της Ευρώπης, ενώ η οικονομική άνοδος της Κίνας και η στρατιωτική της εμβέλεια ανησυχούν τους γείτονές της. Από τη Βραζιλία έως την Ινδία, οι αυξανόμενες μεσαίες τάξεις ανταγωνίζονται μαζί μας και οι κυβερνήσεις επιδιώκουν μεγαλύτερο λόγο στα παγκόσμια φόρουμ. ... Θα είναι καθήκον της γενιάς σας να ανταποκριθεί σε αυτόν τον νέο κόσμο.»

Είναι ατελείωτα προς τα εμπρός και προς τα πάνω, για τις ΗΠΑ. Όλα τα άλλα έθνη είναι "αναλώσιμα". Και αυτός ο στόχος υποστηρίζεται τώρα, από τις μισές στρατιωτικές δαπάνες του κόσμου.

Έτσι έγινε. Συνέβη με εξαπάτηση, σε κάθε βήμα της διαδρομής.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία ΗΠΑ Ουκρανία ΡΟΗ Ρωσία Στυλιανού

Όταν τα ψέματα γυρίζουν πίσω

Ακτιβιστής στις 19.6.22 0

ZERO HEDGE, JUN 19, 2022 - 06:30 AM
Authored by Douglas MacGregor via TheAmericanConservative.com,
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Αφού ψεύδονται για μήνες, τα ΜΜΕ προετοιμάζουν το κοινό για τη στρατιωτική κατάρρευση της Ουκρανίας...

Ο Διογένης, ένας από τους επιφανείς φιλοσόφους του αρχαίου κόσμου, πίστευε ότι τα ψέματα ήταν το νόμισμα της πολιτικής, και αυτά τα ψέματα ήταν αυτά που προσπάθησε να εκθέσει και να υποτιμήσει. Για να φωτίσει την άποψή του, ο Διογένης κουβαλούσε κατά καιρούς ένα αναμμένο φανάρι στους δρόμους της Αθήνας στο φως της ημέρας. Αν τον ρωτούσαν γιατί, ο Διογένης θα έλεγε ότι έψαχνε για έναν έντιμο άνθρωπο.

Η εύρεση ενός έντιμου ανθρώπου σήμερα στην Ουάσιγκτον, D.C., είναι εξίσου προκλητική. Ο Διογένης θα χρειαζόταν έναν προβολέα Xenon σε κάθε χέρι.

Ωστόσο, υπάρχουν σύντομες στιγμές σαφήνειας μέσα στο κατεστημένο της Ουάσιγκτον. Έχοντας πει ψέματα παραγωγικά για μήνες στην αμερικανική κοινή γνώμη σχετικά με την προέλευση και τη διεξαγωγή του πολέμου στην Ουκρανία, τα μέσα ενημέρωσης προετοιμάζουν τώρα την αμερικανική, βρετανική και άλλη δυτική κοινή γνώμη για τη στρατιωτική κατάρρευση της Ουκρανίας. Έχει καθυστερήσει πολύ..

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης έκαναν ό,τι ήταν στο χέρι τους για να δώσουν στην ουκρανική άμυνα την εμφάνιση πολύ μεγαλύτερης δύναμης από ό,τι πραγματικά ήταν. Προσεκτικοί παρατηρητές σημείωσαν ότι τα ίδια βίντεο κλιπ ρωσικών τανκς που δέχονται επίθεση παρουσιάστηκαν επανειλημμένα. Οι τοπικές αντεπιθέσεις αναφέρθηκαν σαν να ήταν επιχειρησιακοί ελιγμοί.

Τα ρωσικά λάθη ήταν υπερβολικά δυσανάλογα με τη σημασία τους. Οι ρωσικές απώλειες και η πραγματική έκταση των απωλειών της Ίδιας της Ουκρανίας διαστρεβλώθηκαν, κατασκευάστηκαν ή απλώς αγνοήθηκαν. Αλλά οι συνθήκες στο πεδίο της μάχης άλλαξαν ελάχιστα με την πάροδο του χρόνου. Μόλις οι ουκρανικές δυνάμεις ακινητοποιήθηκαν σε στατικές αμυντικές θέσεις μέσα σε αστικές περιοχές και στο κεντρικό Ντονμπάς, η ουκρανική θέση ήταν απελπιστική. Αλλά αυτή η εξέλιξη παρουσιάστηκε ως αποτυχία των Ρώσων να κερδίσουν «τους στόχους τους».

Οι επίγειες δυνάμεις που ακινητοποιούν στρατιώτες σε προετοιμασμένες άμυνες θα εντοπιστούν, θα στοχοθετηθούν και θα καταστραφούν από απόσταση. Όταν τα επίμονα εναέρια μέσα πληροφοριών, επιτήρησης και αναγνώρισης, επανδρωμένα ή μη επανδρωμένα, συνδέονται με όπλα ακριβείας ή σύγχρονα συστήματα πυροβολικού που ενημερώνονται με ακριβή δεδομένα στόχευσης, το "έδαφος κράτησης" είναι θανατηφόρο για οποιαδήποτε επίγεια δύναμη. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στην Ουκρανία, διότι από την πρώτη ενέργεια προέκυψε ότι η Μόσχα επικεντρώθηκε στην καταστροφή των ουκρανικών δυνάμεων, όχι στην κατοχή πόλεων ή στην κατάληψη ουκρανικών εδαφών δυτικά του ποταμού Dnieper.

Το αποτέλεσμα ήταν η αποσπασματική εξόντωση των ουκρανικών δυνάμεων. Μόνο η επεισοδιακή έγχυση αμερικανικών και συμμαχικών όπλων κράτησε τις κακοποιημένες λεγεώνες του Κιέβου στο πεδίο. λεγεώνες που τώρα πεθαίνουν σε μεγάλους αριθμούς χάρη στον πόλεμο μεσολάβησης της Ουάσιγκτον.

Ο πόλεμος του Κιέβου με τη Μόσχα χάθηκε.

Οι ουκρανικές δυνάμεις αιμορραγούν.. Οι εκπαιδευμένοι αντικαταστάτες δεν υπάρχουν σε επαρκείς αριθμούς για να επηρεάσουν τη μάχη και η κατάσταση γίνεται πιο απελπιστική με την ώρα. Κανένα ποσό αμερικανικής και συμμαχικής στρατιωτικής βοήθειας ή βοήθειας εκτός από την άμεση στρατιωτική επέμβαση των χερσαίων δυνάμεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αλλάξει αυτή τη σκληρή πραγματικότητα.

Το πρόβλημα σήμερα δεν παραχωρεί έδαφος και πληθυσμό στη Μόσχα στην Ανατολική Ουκρανία που ήδη ελέγχει η Μόσχα. Αποφασίζεται το μέλλον των περιοχών Kherson και Zaporozhye μαζί με το Ντονμπάς. Η Μόσχα είναι επίσης πιθανό να εξασφαλίσει το Χάρκοβο και την Οδησσό, δυο πόλεις που είναι ιστορικά ρωσικές και ρωσόφωνες, καθώς επίσης τα εδάφη που τις συνορεύουν. Αυτές οι επιχειρήσεις θα παρατείνουν τη σύγκρουση κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Το πρόβλημα τώρα είναι πώς να σταματήσουμε τις μάχες.

Το αν οι μάχες σταματήσουν στις αρχές του φθινοπώρου θα εξαρτηθεί από δύο βασικούς παράγοντες.

Το πρώτο αφορά την ηγεσία στο Κίεβο. Θα συναινέσει η κυβέρνηση Ζελένσκι στο πρόγραμμα Μπάιντεν για διαρκή σύγκρουση με τη Ρωσία;

Εάν η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει τον τρόπο της, το Κίεβο θα συνεχίσει να λειτουργεί ως βάση για τη δημιουργία νέων δυνάμεων που είναι έτοιμες να απειλήσουν τη Μόσχα. Στην πράξη, αυτό σημαίνει ότι το Κίεβο πρέπει να αυτοκτονήσει εκθέτοντας την ουκρανική ενδοχώρα δυτικά του ποταμού Ντνίπερ σε μαζικά, καταστροφικά πλήγματα από τις ρωσικές δυνάμεις πυραύλων και πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς.

Φυσικά, αυτές οι εξελίξεις δεν είναι αναπόφευκτες. Το Βερολίνο, το Παρίσι, η Ρώμη, η Βουδαπέστη, το Βουκουρέστι, η Σόφια, το Βίλνιους, η Ρίγα, το Ταλίν και, ναι, ακόμη και η Βαρσοβία, δεν χρειάζεται να ακολουθήσουν τυφλά το παράδειγμα της Ουάσιγκτον. Οι Ευρωπαίοι, όπως και οι περισσότεροι Αμερικανοί, ήδη κοιτάζουν την άβυσσο μιας ολοκληρωμένης οικονομικής ύφεσης που δημιουργούν οι πολιτικές του Μπάιντεν στο εσωτερικό. Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς που πρέπει να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των κακώς εννοουμένων πολιτικών του Μπάιντεν, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μπορούν να εξαιρεθούν από το αέναο πολεμικό σχέδιο του Μπάιντεν για την Ουκρανία.

Ο δεύτερος παράγοντας αφορά την ίδια την Ουάσιγκτον. Έχοντας ρίξει περισσότερα από 60 δισεκατομμύρια δολάρια ή κάτι περισσότερο από 18 δισεκατομμύρια δολάρια το μήνα σε άμεσες ή έμμεσες μεταφορές σε ένα ουκρανικό κράτος που τώρα καταρρέει, το σημαντικό ερώτημα είναι, τι συμβαίνει σε εκατομμύρια Ουκρανούς στην υπόλοιπη χώρα που δεν το έσκασαν; Και από πού θα προέλθουν τα κονδύλια για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης κοινωνίας της Ουκρανίας σε μια αναπτυσσόμενη παγκόσμια οικονομική έκτακτη ανάγκη;

Όταν ο πληθωρισμός κοστίζει στο μέσο αμερικανικό νοικοκυριό επιπλέον 460 δολάρια το μήνα για να αγοράσει τα ίδια αγαθά και υπηρεσίες φέτος όπως πέρυσι, είναι πολύ πιθανό ότι η Ουκρανία θα μπορούσε να βυθιστεί ήσυχα κάτω από τα κύματα όπως ο Τιτανικός χωρίς να προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στο αμερικανικό εκλογικό σώμα. Οι έμπειροι πολιτικοί γνωρίζουν ότι το αμερικανικό εύρος προσοχής σε θέματα πέρα από τα σύνορα της Αμερικής είναι τόσο σύντομο που η παραδοχή ήττας στην Ουκρανία θα είχε πιθανώς ελάχιστες ή καθόλου άμεσες συνέπειες.

Ωστόσο, οι επιπτώσεις των επαναλαμβανόμενων στρατηγικών αποτυχιών στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία είναι σωρευτικές. Στη δεκαετία του 1980, η General Motors ήθελε να υπαγορεύσει το είδος των αυτοκινήτων που θα αγόραζαν οι Αμερικανοί, αλλά οι Αμερικανοί καταναλωτές είχαν διαφορετικές ιδέες. Γι' αυτό η Τζένεραλ Μότορς. , η οποία κυριάρχησε στην αγορά των ΗΠΑ για 77 χρόνια, έχασε την πρώτη θέση από την Toyota. Η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να υπαγορεύσει όλα τα αποτελέσματα, ούτε μπορεί η Ουάσιγκτον να αποφύγει τη λογοδοσία για τις άφθονες δαπάνες της και την καταστροφή της αμερικανικής ευημερίας.

Τον Νοέμβριο, οι Αμερικανοί θα κληθούν στις κάλπες. Οι ίδιες οι εκλογές θα κάνουν περισσότερα από το να δοκιμάσουν την ακεραιότητα της αμερικανικής εκλογικής διαδικασίας. Οι εκλογές είναι επίσης πιθανό να διασφαλίσουν ότι ο Μπάιντεν θα μείνει στην ιστορία για την αδιαλλαξία του. την άρνησή του να αλλάξει πορεία, όπως ο Χέρμπερτ Χούβερ το 1932. Οι Δημοκρατικοί θα θυμούνται ότι οι προκάτοχοί τους στο Δημοκρατικό Κόμμα ήταν ουσιαστικά εναντίον του Χούβερ για περισσότερο από μισό αιώνα. Οι Ρεπουμπλικάνοι μπορεί να καταλήξουν να είναι αντίπαλοι του Τζο Μπάιντεν για τα επόμενα 50 χρόνια.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Ευρώπη ΗΠΑ Ουκρανία Πολεμικές ειδήσεις ΡΟΗ Ρωσία

Ουκρανία - Η απάντηση της Δύσης καθώς συναντά την πραγματικότητα

Ακτιβιστής στις 19.6.22 0

Moon of Alabama 18/6/22

Μετάφραση: ακτιβιστής

Σήμερα το πρωί παρακολούθησα μια ώρα συζήτηση (video) από «ειδικούς» στο Κέντρο Στρατηγικών & Διεθνών Μελετών σχετικά με την αξιολόγηση του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία. Πρέπει να πω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικό. Φαίνεται ότι δεν έχουν ακούσει ποτέ για το ρητό του Sun Tsu «Γνώρισε τον εχθρό σου» :

Ο Σουν Τζου λέει, «Για να γνωρίσεις τον εχθρό σου, πρέπει να γίνεις εχθρός σου», αλλά πώς γίνεται να γίνεις εχθρός σου; Πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του εχθρού σου για να μπορείς να προβλέψεις τις ενέργειές του.

Ούτε μια φορά οι άνθρωποι του CSIS δεν εξέτασαν την άποψη της Ρωσίας ή την πραγματική της πρόθεση. Μιλούν για αυτή ή την άλλη επιλογή των ΗΠΑ, αλλά δεν σκέφτονται ούτε μια φορά πώς θα αντιδρούσε η άλλη πλευρά σε αυτήν.

Ένας από τους «ειδικούς» του CSIS λέει ότι η Ρωσία είχε σχεδιάσει να καταλάβει το Κίεβο αλλά απέτυχε. Να πάρει το Κίεβο με τι; Υπήρχαν περίπου 20-30.000 Ρώσοι στρατιώτες κοντά στο Κίεβο που έχει περίπου 3 εκατομμύρια κατοίκους. Ιστορικά χρειάζεται ένας στρατιώτης για κάθε 40 αμάχους για να καταλάβει μια πόλη ή μια χώρα μετά την ολοκλήρωση των μαχών ως επί το πλείστον. Η Ρωσία θα χρειαζόταν περισσότερο από δυόμισι φορές τον αριθμό των στρατευμάτων που είχε γύρω από το Κίεβο για να καταλάβει και να κρατήσει την πόλη.

Αρκετοί από τους «ειδικούς» του CSIS κατείχαν στο παρελθόν υψηλές κυβερνητικές θέσεις στο κράτος ασφαλείας. Με ανθρώπους σαν αυτούς, δεν είναι περίεργο να δούμε πόσο άσχημα εξελίσσεται το σχέδιο των ΗΠΑ να σύρουν τη Ρωσία σε έναν μακρύ πόλεμο στην Ουκρανία.

Όπως σωστά γράφει ο Daniel Larson: Θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι οι κυρώσεις στη Ρωσία δεν θα λειτουργούσαν όπως έπρεπε

Η άλλη πλευρά του παιχνιδιού έχει πολύ μεγαλύτερη επίγνωση της πραγματικής κατάστασης και όντως εξετάζει και προβλέπει σωστά τις αντιδράσεις των ΗΠΑ.

Την Πέμπτη ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας Σεργκέι Λαβρόφ έδωσε τρεις συνεντεύξεις σε διαφορετικά ειδησεογραφικά μέσα.

Το πρώτο με το TASS ήταν αρκετά σύντομο.
Μεταγραφή: Συνέντευξη του Υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στο πρακτορείο ειδήσεων TASS, Αγία Πετρούπολη, 16 Ιουνίου 2022

Το δεύτερο με το BBC δείχνει έναν αιχμάλωτο Λαβρόφ που υπενθυμίζει πολλές φορές στον συνεντευκτή ότι είχαν συμβεί πολλά σκληρά πράγματα στην Ουκρανία πριν ξεκινήσει η «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση» στις 24 Φεβρουαρίου, ότι οι διαπραγματεύσεις είχαν αποτύχει και ότι οι ουκρανικές υποχρεώσεις βάσει των συμφωνιών του Μινσκ δεν εκτελέστηκαν. Ο ερευνητής προσπαθεί ξανά και ξανά να παραμελήσει αυτό το ιστορικό πλαίσιο και να ρίξει την ευθύνη για τον πόλεμο στη Ρωσία. Ο Λαβρόφ το αποκαλεί αυτό μια μορφή «κουλτούρας ευκαιρίας».
BBC : Βίντεο με αγγλικούς υπότιτλους
Μεταγραφή: Συνέντευξη του Υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στο τηλεοπτικό κανάλι BBC, Αγία Πετρούπολη, 16 Ιουνίου 2022

Ερώτηση: Αλλά η κατάσταση άλλαξε πριν από τέσσερις μήνες…
Σεργκέι Λαβρόφ: Η κατάσταση δεν έχει αλλάξει. Επιστρέφουμε σε αυτό για το οποίο συντονίστηκαν οι συμφωνίες του Μινσκ: προστασία των Ρώσων στο Ντονμπάς, οι οποίοι έχουν προδοθεί από τους Γάλλους και τους Γερμανούς. Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν και οι Βρετανοί . Όλοι οι δυτικοί συνάδελφοί μας έλεγαν συνεχώς ότι δεν ήταν σε θέση να κάνουν το Κίεβο να τηρήσει τις συμφωνίες του Μινσκ.
...
Ερώτηση: Στα μάτια της Δύσης, η Ρωσία είναι υπεύθυνη για αυτούς τους ανθρώπους. Πιστεύετε ότι η θανατική ποινή…
Σεργκέι Λαβρόφ: Δεν με ενδιαφέρουν καθόλου τα «μάτια της Δύσης». Με ενδιαφέρει μόνο το διεθνές δίκαιο, σύμφωνα με το οποίο οι μισθοφόροι δεν είναι μαχητές. Άρα τίποτα στα μάτια σου δεν έχει σημασία.

Η τελευταία συνέντευξη του Λαβρόφ είναι σε ρωσικό τηλεοπτικό σταθμό. Είναι το μακρύτερο αλλά και το καλύτερο. Εξηγεί τη θέση της Ρωσίας αρκετά καλά και είναι εύκολο να κατανοηθεί.
Μεταγραφή: Συνέντευξη του Υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στο δίκτυο NTV, Αγία Πετρούπολη, 16 Ιουνίου 2022

Μια μέρα μετά τις συνεντεύξεις του Λαβρόφ, ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν πραγματοποίησε ομιλία στο 25ο οικονομικό φόρουμ της Αγίας Πετρούπολης. Η μεταγραφή είναι εδώ:
Πλήρες κείμενο της ομιλίας του Βλαντιμίρ Πούτιν στο SPIEF, 17 Ιουνίου 2022

Η ομιλία είναι μεγάλη αλλά το δεύτερο μέρος αφορά τα εγχώρια οικονομικά μέτρα στη Ρωσία και δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σας συνιστώ να διαβάσετε ολόκληρο το πρώτο μέρος, αλλά εδώ είναι μερικά κομμάτια :

Άμεσο αποτέλεσμα των ενεργειών και των γεγονότων των Ευρωπαίων πολιτικών φέτος θα είναι η περαιτέρω αύξηση της ανισότητας σε αυτές τις χώρες, η οποία με τη σειρά της θα διχάσει ακόμη περισσότερο τις κοινωνίες τους και το επίμαχο σημείο δεν είναι μόνο η ευημερία αλλά και ο αξιακός προσανατολισμός διαφόρων ομάδων σε αυτές τις κοινωνίες.
Πράγματι, αυτές οι διαφορές καταστέλλονται και παρασύρονται κάτω από το χαλί. Ειλικρινά, οι δημοκρατικές διαδικασίες και οι εκλογές στην Ευρώπη και οι δυνάμεις που έρχονται στην εξουσία μοιάζουν με μέτωπο, γιατί σχεδόν πανομοιότυπα πολιτικά κόμματα έρχονται και φεύγουν, ενώ κατά βάθος τα πράγματα παραμένουν ίδια. Τα πραγματικά συμφέροντα των ανθρώπων και των εθνικών επιχειρήσεων ωθούνται όλο και περισσότερο στην περιφέρεια.
Μια τέτοια αποσύνδεση από την πραγματικότητα και τις απαιτήσεις της κοινωνίας θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε έξαρση του λαϊκισμού και των εξτρεμιστικών και ριζοσπαστικών κινημάτων, μεγάλες κοινωνικοοικονομικές αλλαγές, υποβάθμιση και αλλαγή των ελίτ βραχυπρόθεσμα. Όπως μπορείτε να δείτε, τα παραδοσιακά κόμματα χάνουν συνεχώς. Νέες οντότητες έρχονται στην επιφάνεια, αλλά έχουν ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης αν δεν διαφέρουν πολύ από τις υπάρχουσες.
...
Παρεμπιπτόντως, οι Αμερικανοί έχουν υιοθετήσει κυρώσεις στα λιπάσματα μας και οι Ευρωπαίοι ακολούθησαν το παράδειγμά τους. Αργότερα, οι Αμερικανοί έκαναν άρση του μέτρου αυτού, γιατί είδαν σε τι μπορεί να οδηγήσει αυτό. Όμως οι Ευρωπαίοι δεν έκαναν πίσω. Η γραφειοκρατία τους είναι τόσο αργή όσο ένας αλευρόμυλος τον 18ο αιώνα. Με άλλα λόγια, όλοι ξέρουν ότι έχουν κάνει μια βλακεία, αλλά δυσκολεύονται να επαναλάβουν τα βήματά τους για γραφειοκρατικούς λόγους.
...
Η ίδια η δομή των δυτικών κυρώσεων στηριζόταν στην ψευδή υπόθεση ότι οικονομικά η Ρωσία δεν είναι κυρίαρχη και είναι εξαιρετικά ευάλωτη. Παρασύρθηκαν τόσο πολύ διαδίδοντας τον μύθο της οπισθοδρόμησης της Ρωσίας και των αδύναμων θέσεων της στην παγκόσμια οικονομία και το εμπόριο που προφανώς άρχισαν να το πιστεύουν και οι ίδιοι.
Καθώς σχεδίαζαν το οικονομικό τους blitzkrieg (πόλεμο αστραπή), δεν το παρατήρησαν, απλώς αγνόησαν τα πραγματικά δεδομένα για το πόσο είχε αλλάξει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Ακριβώς.

---

Το περιοδικό National Defense Magazine είχε μια συνέντευξη με τον διοικητή διοικητικής μέριμνας των ουκρανικών χερσαίων δυνάμεων που περιλαμβάνει μερικές αποκαλυπτικές λεπτομέρειες.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Ουκρανία προς αμυντική βιομηχανία των ΗΠΑ: Χρειαζόμαστε όπλα ακριβείας μεγάλης εμβέλειας (ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ)

Αρχικά, πρέπει να καταλάβετε ότι η πρώτη γραμμή έχει μήκος 2.500 χιλιόμετρα. Η πρώτη γραμμή όπου υπάρχει ενεργός μάχη σε μήκος άνω των 1.000 χιλιομέτρων. Είναι σαν από το Κίεβο στο Βερολίνο.
...
Σκεφτείτε αυτό: μια ταξιαρχία καταλαμβάνει περίπου 40 χιλιόμετρα της γραμμής του φράχτη. Αυτό σημαίνει ότι για την κάλυψη της ενεργού μάχης χρειαζόμαστε 40 ταξιαρχίες. Κάθε ταξιαρχία αποτελείται από 100 οχήματα μάχης πεζικού, 30 άρματα μάχης, 54 συστήματα πυροβολικού — μόνο για μία ταξιαρχία, και έχουμε 40 από αυτά.
Δεν πρόκειται να μιλήσω για τους αντιαρματικούς κατευθυνόμενους πυραύλους ή τα κατευθυνόμενα αντιαρματικά όπλα προς το παρόν. Μιλάω μόνο για βαριά όπλα. Από σήμερα, έχουμε περίπου 30 με 40, μερικές φορές έως και 50 τοις εκατό των απωλειών εξοπλισμού ως αποτέλεσμα ενεργού μάχης . Έτσι, έχουμε χάσει περίπου το 50 τοις εκατό . … Έχουν χαθεί περίπου 1.300 οχήματα μάχης πεζικού, 400 άρματα μάχης, 700 συστήματα πυροβολικού.

Πιστεύω ότι αυτοί οι αριθμοί απωλειών είναι πολύ χαμηλοί. Η καθημερινή λίστα των Ρώσων (clobber list) μετράει περισσότερο από διπλάσιο από αυτούς τους αριθμούς ως κατεστραμμένους. Αν και αυτή η λίστα είναι πολύ πιθανό να είναι εκτός (όπως είναι αναπόφευκτα όλες αυτές οι λίστες), αμφιβάλλω ότι είναι τόσο μακριά.

Ο συνταγματάρχης Markus Reisner της στρατιωτικής ακαδημίας της Αυστρίας κάνει μια παρουσίαση (video) για το «heavy metal» που έχασε η Ουκρανία και για το οποίο έρχεται τώρα κάποια αντικατάσταση από τη «δύση».

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ουκρανία ξεκίνησε τον πόλεμο με 2416 άρματα μάχης και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα, 1509 πυροβολικό πεδίου και όλμους, 535 MRLS και ούτω καθεξής. (Η Ουκρανία είχε επιπρόσθετες αποθήκες με περισσότερα σκουριασμένα όπλα σε διάφορες καταστάσεις επισκευής.) Έχει λάβει επιπλέον 250 άρματα μάχης και άλλα τεθωρακισμένα οχήματα και περίπου 200 πυροβόλα και 50 MLRS.

Είχε συνολικά 21 ενεργές ταξιαρχίες με άλλες 14 σε εφεδρεία συν διάφορες μονάδες υποστήριξης. Αυτό είναι λιγότερο από τα 40 που ο Ουκρανός διοικητής λέει ότι χρειάζονται για την κάλυψη της πρώτης γραμμής και χωρίς εφεδρεία. Τα πρόσφατα παραδοθέντα υλικά θα μπορούσαν να προνοήσουν για μία ή δύο ακόμη ταξιαρχίες. Αλλά με ποσοστό απώλειας 50%, τουλάχιστον το μισό από όλα αυτά είναι πιθανό να έχει ήδη φύγει.

Η Ουκρανία δεν δημιουργεί εφεδρείες που θα μπορούσαν να εξαπολύσουν αντεπίθεση, αλλά φαίνεται να στέλνει οτιδήποτε προέρχεται από τη «δύση» απευθείας στην πρώτη γραμμή. Είναι συνολικά πολύ λίγο για να αντικαταστήσει τις καθημερινές απώλειες και σίγουρα δεν αρκεί για να δημιουργήσει δυνάμεις για αντεπιθέσεις.

Ο Ουκρανός διοικητής διοικητικής μέριμνας αναφέρει επίσης ότι τα οβιδοβόλα που παραδίδουν οι ΗΠΑ είναι πολύ ευάλωτα :

Δυστυχώς, σήμερα δεν έχουμε την ευκαιρία να στείλουμε εξοπλισμό που προμηθεύεται από το εξωτερικό σε μια εγκατάσταση αποκατάστασης απλώς και μόνο λόγω χρονικών περιορισμών. Γι' αυτό συζητάμε για ανταλλακτικά εδώ, ώστε να μπορούμε να συντηρήσουμε και να επισκευάσουμε αυτόν τον εξοπλισμό στο πεδίο.
Για παράδειγμα, τα συστήματα πυροβολικού M777 είναι πραγματικά επιρρεπή σε ζημιές από το εχθρικό πυροβολικό. Για κάθε μπαταρία του M777, υπάρχουν έξι τεμάχια.
Μετά από κάθε επαφή με το πυροβολικό, πρέπει να παίρνουμε δύο πυροβολικά και να τα φέρουμε πίσω για να τα συντηρήσουμε γιατί μερικά από τα υποσυστήματα έχουν καταστραφεί από σκάγια. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα.

Στοιχηματίζω ότι ο εξοπλισμός της σοβιετικής εποχής είναι πολύ λιγότερο επιρρεπής να σπάσει από πυρά.

---

Τέλος, επιτρέψτε μου να σας επισημάνω ένα ωραίο δοκίμιο του Aurelian σχετικά με το μέλλον της «δύσης» καθώς ξεκινά η νέα πραγματικότητα.

Τρίζουν οι μεντεσέδες της ιστορίας.

Το μέλλον θα εξελιχθεί όχι απαραίτητα προς όφελος της Δύσης

Ωστόσο, τα δυτικά έθνη συνεχίζουν να ενεργούν σαν να ήταν οικονομικά και στρατιωτικά ανώτερα, και να προσπαθούν να εξαναγκάσουν τα έθνη από τα οποία εξαρτώνται οικονομικά, καθώς και να διεξάγουν έναν πόλεμο αντιπροσώπων εναντίον ενός έθνους που έχει περισσότερες μαχητικές ικανότητες στην Ευρώπη από ό,τι έχουν.
...
Υπό αυτή την έννοια, η Ουκρανία είναι μια δοκιμασία για την καταστροφή τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της ΕΕ, καθώς και του ευρύτερου πολυμερούς συστήματος που κυριαρχείται από τη Δύση στο οποίο ανήκουν και οι δύο. Το ΝΑΤΟ, ειδικότερα, μόλις ήρθε αντιμέτωπο με ακριβώς το είδος της κατάστασης που περίμεναν οι ιδρυτές του—την άσκηση της ρωσικής στρατιωτικής ισχύος—και ουσιαστικά δεν έκανε τίποτα. Κανένας όγκος χειραψίας, καμία ποσότητα κυρώσεων ή παράδοσης όπλων δεν μπορεί να αλλάξει αυτό το γεγονός, το οποίο με τη σειρά του αλλάζει τα πάντα. Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ μπορούν να παρατείνουν τον πόλεμο, να προκαλέσουν περισσότερα δεινά και να καταστρέψουν πολλές οικονομίες, συμπεριλαμβανομένης και της δικής τους. Αλλά δεν μπορούν να επηρεάσουν θεμελιωδώς το αποτέλεσμα και τη φύση των αποκρίσεών τους, κάτω από την επιφανειακή στάση, που δείχνουν να το γνωρίζουν.
...
Υπάρχει και μια νομοτελειακή άποψη τώρα: μια Ευρώπη στην οποία η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη και όπου η Δύση στο σύνολό της εξαρτάται από τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία για την οικονομική της ευημερία. Αυτό δεν είναι καινούργιο, φυσικά, αλλά είναι κρίμα που κανείς δεν το είχε προσέξει πριν.

Και ο λόγος για αυτό είναι ότι η «δύση» με την αλαζονεία της άκουγε για πάρα πολύ καιρό ψεύτικους «ειδικούς» όπως εκείνους στο CSIS.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Ευρώπη ΗΠΑ Ουκρανία ΡΟΗ Ρωσία

Αν δεν τελειώσουμε τον πόλεμο, ο πόλεμος θα μας τελειώσει (HG Wells)

Ακτιβιστής στις 16.6.22 0

του Alastair Crooke - https://reseauinternational.net/

Μετάφραση: Ακτιβιστής

Η Ευρώπη έχει κολλήσει τώρα «μέχρι το λαιμό της» από εκτεταμένες οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες.

Ο Εμανουέλ Μακρόν εξόργισε πολύ κόσμο (όπως ακριβώς έκανε ο Κίσινγκερ στο WEF), όταν είπε «δεν πρέπει να ταπεινώσουμε τον Βλαντιμίρ Πούτιν», γιατί πρέπει να υπάρξει μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων. Αυτή ήταν η γαλλική πολιτική από την αρχή αυτού του έπος. Το πιο σημαντικό, είναι γαλλογερμανική πολιτική, και έτσι θα μπορούσε να καταλήξει να είναι και πολιτική της ΕΕ.

Το χαρακτηρισμό «θα μπορούσε» είναι σημαντικό: όπως και στην ουκρανική πολιτική, η ΕΕ είναι πιο διχασμένη από ό,τι κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ. Και σε ένα σύστημα (το ευρωπαϊκό σύστημα) που δομικά επιμένει στη συναίνεση (ακόμα και αν είναι τεχνητό), όταν οι πληγές είναι βαθιές, η συνέπεια είναι ότι μια ερώτηση μπορεί να μπλοκάρει ολόκληρο το σύστημα (όπως συνέβη κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ). Σήμερα, τα ρήγματα στην Ευρώπη είναι ευρύτερα και πιο σκληρά (δηλαδή επιδεινώνονται από την εφαρμογή του κράτους δικαίου).

Ενώ ο χαρακτηρισμός "ρεαλιστικός" έχει αποκτήσει (υπό τις παρούσες συνθήκες) μια χροιά "κατευνασμού", αυτό που λέει απλά ο Μακρόν είναι ότι η Δύση δεν μπορεί και δεν πρόκειται να διατηρήσει το τρέχον επίπεδο υποστήριξής προς την Ουκρανία επ' αόριστον. Η πολιτική παρεμβαίνει σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία επίσης, η κοινή γνώμη αντιτίθεται στη συνεχιζόμενη ανάμειξη στη σύγκρουση. Απλώς, το επερχόμενο οικονομικό κραχ γίνεται πολύ προφανές και απειλητικό.

Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε ο Μπόρις Τζόνσον κατά την πρόσφατη ψήφο εμπιστοσύνης στην Επιτροπή του 1922 μπορεί να μην συνδέονταν ρητά με την Ουκρανία, αλλά οι υποκείμενες κατηγορίες σχετικά με τις πολιτικές του Τζόνσον «Net Zero» (που θεωρούνται από τους συντηρητικούς ψηφοφόρους ως κρυφός σοσιαλισμός), η μετανάστευση και η αυξανόμενο κόστος ζωής, σίγουρα ήταν.

Φυσικά, «ένα κούκος δεν φέρνει την άνοιξη». Όμως η θεαματική κατάρρευση της δημοτικότητας του Τζόνσον, που προκύπτει από την οικονομική του εχθρότητα προς τη Ρωσία, προκαλεί ζάλη στους Ευρωπαίους ηγέτες. «Είμαστε μάρτυρες πανικού στην Ευρώπη εξαιτίας της Ουκρανίας», παρατήρησε ο Πρόεδρος Ερντογάν .

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι παρά το γεγονός ότι ο Μακρόν διεκδικεί «ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία» ζητώντας μια συμφωνία, μπορεί να είναι πιο κοντά στην Ουάσιγκτον από τα γεράκια του Λονδίνου. Ναι, στην αρχή η λέξη «συμφωνία» ήταν αόριστα παρούσα στον αμερικανικό λόγο, αλλά ακολούθησε μια μακρά παύση κατά την οποία, για περίπου δυόμισι μήνες, η αφήγηση έγινε μόνο: η ανάγκη να αιμορραγήσει η μύτη του Πούτιν.

Η αμερικανική διάθεση –η ρητορική– αλλάζει, φαινομενικά συμβιβάζεται με τις κακές στρατιωτικές ειδήσεις που προέρχονται από την Ουκρανία (με ακόμη και τον νεοσυντηρητή Έντουαρντ Λούτβακ να πετάει πετσέτα, λέγοντας ότι η Ρωσία θα κερδίσει και το Ντονμπάς θα πρέπει να έχει λόγο για τη μοίρα του).

Ακριβώς όπως η υποστήριξη του Τζόνσον στην Ουκρανία θεωρείται ως μια απέλπιδα προσπάθεια να ανακαλέσει την κληρονομιά του Πολέμου των Φώκλαντ της Μάργκαρετ Θάτσερ (η Θάτσερ αντιμετώπισε τον αυξανόμενο πληθωρισμό και την αυξανόμενη εσωτερική οργή ενάντια στην ατζέντα της, αλλά η νικηφόρα σύγκρουση εναντίον της Αργεντινής το 1982 την βοήθησε να επανεκλεγεί), «Το να μιλάμε για την κρίση στην Ουκρανία ως μια «στιγμή των Φώκλαντ» για τον Τζόνσον - ωστόσο - είναι απλώς χρυσός για τους απελπισμένους συντηρητικούς», έγραψε ο Στίβεν Φίλντινγκ, καθηγητής πολιτικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ. Αυτό θα μπορούσε να αποδειχθεί επιχρυσωμένο και για τις Βρυξέλλες.

Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να ειπωθεί σχετικά με την έκκληση του Μακρόν για συμφωνία, είναι ότι ακόμη και μια περιορισμένη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός –που μάλλον είναι αυτό που έχει στο μυαλό του ο Μακρόν– δεν θα ήταν εφικτή σε αυτή την τοξική και πολωμένη δυτική ατμόσφαιρα. Με λίγα λόγια, ο Μακρόν έχει χάσει το μυαλό του. Οι πάπιες (για να μπερδέψουμε τις μεταφορές) πρέπει να παραταχθούν πρώτα:

Η Αμερική πρέπει να εγκαταλείψει το μοχθηρό της «μίσος προς τον Πούτιν». Πρέπει να στρέψουν το μήνυμά τους σε κάποια εκδοχή της «νίκης» που μπορεί να είναι εγγενής σε μια συζήτηση με τον Πούτιν, διαφορετικά η ίδια η πράξη της συνομιλίας με τον «κακό Πούτιν» θα γίνει μπούμερανγκ σε μια πλημμύρα δημόσιας αγανάκτησης. Ο Μακρόν μόλις πήρε μια γεύση.

Κάποιες επαναφορές έχουν ήδη ξεκινήσει (είτε επίτηδες είτε από δημόσια ενόχληση). Οι ουκρανικές ειδήσεις δεν καλύπτονται σχεδόν καθόλου από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης σήμερα. Οι αναζητήσεις στο Google και οι σύνδεσμοι προς τον «πόλεμο» έχουν πέσει κατακόρυφα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το Δημοκρατικό Κόμμα πρέπει ξεκάθαρα να επικεντρωθεί στα εθνικά ζητήματα, τον πληθωρισμό, τα όπλα και τις αμβλώσεις - τα ζητήματα που θα κυριαρχήσουν στις ενδιάμεσες εκλογές.

Αυτό είναι. Η ΕΕ είναι ξεκάθαρα διασπασμένη, αλλά και οι ελίτ ασφαλείας των ΗΠΑ. Ίσως ένα παρατεταμένο αδιέξοδο, ένας πόλεμος φθοράς, που κρατά τη Ρωσία και τη Δυτική Ευρώπη δεσμευμένες μεταξύ τους προτιμάται (ιδίως από έναν συναισθηματικά εμπλεκόμενο Μπάιντεν) από μια «συμφωνία», αλλά ένας μακρύς πόλεμος μπορεί να μην είναι πλέον δυνατός (αν, όπως ο Luttwak προτείνει, η Ρωσία κερδίζει σύντομα).

Και ο Μπάιντεν, εάν επέλεγε να προσπαθήσει να κάνει μια «συμφωνία» με την Ουκρανία, θα μπορούσε να υποστηρίξει –πολιτικά– οτιδήποτε άλλο εκτός από μια συμφωνία που πλαισιώνεται ως ξεκάθαρη «νίκη» των ΗΠΑ; Είναι δυνατή αυτή η επιλογή σήμερα; Σχεδόν σίγουρα όχι. Η Μόσχα δεν έχει κέφια.

Θα περιείχε μια προσφορά συνομιλιών από τον Μπάιντεν έστω και ένα κόκκο αξίας που θα μπορούσε να εξεταστεί από τη ρωσική σκοπιά; Σχεδόν σίγουρα όχι. Αν όχι, τότε τι υπάρχει να συζητήσουμε;

Η Μόσχα δηλώνει ανοιχτή σε συνομιλίες με το Κίεβο. Ωστόσο, το Κρεμλίνο δεν προσπαθεί να βρει μια «διέξοδο» (η κοινή γνώμη αντιτίθεται κατηγορηματικά σε αυτό). Ονομάστε το «συνομιλίες», αν θέλετε, αλλά θα ήταν πιο σωστό να πούμε ότι η Μόσχα είναι έτοιμη να δεχτεί το «έγγραφο παράδοσης» του Ζελένσκι στις «συνομιλίες» – όχι μια εύκολη «νίκη» για την ομάδα Μπάιντεν, η οποία θα μπορέσει να καυχηθεί για αυτό σε ένα δύσπιστο αμερικανικό εκλογικό σώμα!

Έτσι, κατά μία έννοια, αυτή η φόρμουλα του «μακροχρόνιου πολέμου φθοράς» έχει κάποια «αποτυχία» – γιατί δεν είναι στρατιωτική φθορά, αλλά οικονομικός πόλεμος που έχει διαμορφωθεί ως η ικανότητα «πρώτου χτυπήματος» της Δύσης. Το «ρούβλι» επρόκειτο να πάει χαμένο σχεδόν αμέσως, καθώς ο οικονομικός πόλεμος ευρέος φάσματος επρόκειτο να καταρρεύσει δομικά τη Ρωσία (υπονομεύοντας τη βούλησή της να πολεμήσει στην Ουκρανία). Η προειδοποίηση προς την Κίνα (και άλλες χώρες όπως η Ινδία) έπρεπε να είναι αυστηρή.

Τουλάχιστον αυτό ήταν το προπολεμικό σχέδιο. Η στρατιωτική δράση δεν προοριζόταν ποτέ να αποτελέσει το «βαρύ βάρος» στη συντριβή της Ρωσίας, αλλά μάλλον να χρησιμεύσει ως ενισχυτής της εσωτερικής δυσαρέσκειας, καθώς η ρωσική οικονομία θα κατέρρεε υπό τον αντίκτυπο των πρωτοφανών κυρώσεων. Η εξέγερση του Ντονμπάς, που σχεδιάστηκε και προετοιμάστηκε για οκτώ χρόνια, δεν έπρεπε να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο, ακριβώς επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες πάντα θεωρούσαν ότι ήταν πιθανό οι ρωσικές δυνάμεις να επικρατήσουν τελικά. Ωστόσο, έχει γίνει «το μόνο παιχνίδι στην πόλη».

Αλλά ο οικονομικός πόλεμος, στον οποίο στηριζόταν η ελπίδα μιας ταχείας κατάρρευσης της Ρωσίας, όχι μόνο απέτυχε, αλλά παραδόξως ανέκαμψε για να βλάψει την Ευρώπη πολύ, πολύ άσχημα. Αυτή η κατάσταση, μαζί με την κατάρρευση του ουκρανικού esprit de corps, έχει γίνει ένα άλμπατρος που κρέμεται στο λαιμό της ΕΕ. Δεν είναι δυνατόν να αποφευχθούν οι κυρώσεις, ούτε η επικείμενη έκρηξη του ουκρανικού στρατιωτικού, χωρίς η Ρωσία να αναδειχθεί ξεκάθαρα ως «νικητής».

Είναι χαμός (ακόμα κι αν οι «καλλιτέχνες της επικοινωνίας» ανατρέπουν ξανά και ξανά την κατάσταση). Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες αναζητούν διέξοδο για να ξεφύγουν από τις βλαβερές συνέπειες των πολιτικών που υιοθέτησαν –η ΕΕ– στο τέλος της δέσμευσής τους, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να προβούν σε «δέουσα επιμέλεια».

Αλλά το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο: Ακόμα κι αν επρόκειτο να γίνουν ευρύτερες συνομιλίες (ας πούμε) την επόμενη εβδομάδα, μπορεί η Δύση να συμφωνήσει έστω και θεωρητικά για το τι θα πει στον Πούτιν; Έκανε, τουλάχιστον, τη δέουσα επιμέλειά του για το πώς η Ρωσία, με τη σειρά της, θα διαμόρφωνε το όραμά της για το ευρασιατικό μέλλον; Και αν ναι, θα είχαν οι Ευρωπαίοι διαπραγματευτές την πολιτική εντολή να απαντήσουν, ή οι συνομιλίες θα αποτύχουν επειδή η Ευρώπη δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε καμία διαπραγματευτική εντολή, πέρα από μια εντολή που περιορίζεται αυστηρά σε ζητήματα σχετικά με τη μελλοντική σύνθεση της Ουκρανίας;

Η Ρωσία, μάλιστα, έχει δηλώσει ξεκάθαρα τους στρατηγικούς της στόχους. Τον Δεκέμβριο του 2021, η Ρωσία παρέδωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ δύο σχέδια συνθηκών που περιλαμβάνουν απαιτήσεις για μια αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη που θα εγγυάται αδιαίρετη ασφάλεια για όλους και μια αποχώρηση από το ΝΑΤΟ μέχρι τα πρώην ανατολικά του σύνορα από το 1997. Αυτά τα έγγραφα τονίζουν ότι η Ουκρανία είναι μόνο ένα μικρό μέρος των μεγαλύτερων στρατηγικών στόχων της Ρωσίας. Και τα δύο σχέδιαα αγνοήθηκαν από την Ουάσιγκτον.

Κατ' αρχήν, ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσε να τελειώσει με μια συμφωνία κατόπιν διαπραγματεύσεων που θα αντιμετώπιζε τις ευρύτερες ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια σε ολόκληρη την Ευρώπη, διατηρώντας παράλληλα την ανεξαρτησία της Ουκρανίας - ακόμα κι αν η βορειοανατολική, η ανατολική και η νότια Ουκρανία συνδέονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τη Ρωσία, ή εντάσσονταν άμεσα σ' αυτήν.

Υπάρχει όμως και το γεγονός ότι η ΕΕ έχει μεταφέρει την πολιτική της εντολή σχετικά με την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Και ο ξεκάθαρος στόχος του τελευταίου είναι να αποκλείσει τη Ρωσία από το παγκόσμιο πολιτικό φάσμα ως παίκτη και να ανατινάξει τη ρωσική οικονομία – με άλλα λόγια, να επαναφέρει τη Ρωσία στην εποχή του Γέλτσιν.

Ως εκ τούτου, οι στόχοι του ΝΑΤΟ δεν συνεπάγονται κανένα περιθώριο για διάλογο. Ο «μακροχρόνιος πόλεμος» της Μόσχας πρέπει επίσης να κατανοηθεί σωστά – δεν αφορά μόνο τις απειλές ασφαλείας που προέρχονται από την Ουκρανία, αλλά την απειλή για την ασφάλεια που πηγάζει από μια κουλτούρα, η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως ένας συγχωρεμένος δυτικός «πολιτισμός»:

Ο Christopher Dawson, στο «Religion and the Rise of Western Culture», έγραψε σχεδόν πριν από έναν αιώνα: «Πώς γίνεται η Ευρώπη, μόνη ανάμεσα στους πολιτισμούς του κόσμου, να κλονίζεται και να μεταμορφώνεται συνεχώς από μια ενέργεια πνευματικής ανησυχίας που αρνείται να αρκεστεί στον αμετάβλητο νόμο της κοινωνικής παράδοσης που διέπει τους ανατολικούς πολιτισμούς; Είναι επειδή το θρησκευτικό ιδανικό δεν ήταν η λατρεία της διαχρονικής και αμετάβλητης τελειότητας, αλλά ένα πνεύμα που αγωνίζεται να ενσωματωθεί στην ανθρωπότητα και να αλλάξει τον κόσμο»;

Καταλαβαίνουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες που σκέπτονται μια «συμφωνία» ότι, είτε συμφωνούν είτε όχι, αυτό το τελευταίο σημείο συνοψίζει τη δημοφιλή ρωσική αντίληψη; Και αυτή η νίκη στην Ουκρανία θεωρείται ως το καθαρτικό έναυσμα που απαιτείται για την αναβίωση του ρωσικού πολιτισμού και άλλων μη δυτικών πολιτισμών;

Το ερώτημα που τίθεται στη συνέχεια είναι το εξής: έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση ρόλο να παίξει σε ένα τέτοιο σενάριο, διαφορετικό από αυτό της Ουάσιγκτον; Βασικά, όχι ; δεν έχει τόπο.

Η ΕΕ δεν έχει τόπο – γιατί, όπως σημείωσε ο Wolfgang Streeck στο δοκίμιό του για «Η ΕΕ μετά την Ουκρανία», τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη, προφανώς αυτονόητα (δηλαδή χωρίς πολλή σκέψη), συμφώνησαν «να αφήσουν τον Μπάιντεν να αποφασίσει για λογαριασμό του – η μοίρα της Ευρώπης θα εξαρτηθεί από τη μοίρα του Μπάιντεν: δηλαδή αποφάσεις, ή μη, της αμερικανικής κυβέρνησης». Ως εκ τούτου, η ΕΕ είναι ουσιαστικά τοποθετημένη ως μια απομακρυσμένη επαρχία, εντός της αμερικανικής εσωτερικής πολιτικής.

Ορισμένες ευρωπαϊκές ελίτ θριάμβευσαν: η Ουκρανία είχε ορίσει ξεκάθαρα την ΕΕ ως «Βορειοατλαντική», περίοδος. Γιατί όμως αυτή η χαρά;

Είναι αλήθεια ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να εξουδετέρωσε (προσωρινά) τα διάφορα ρήγματα όπου η ΕΕ κατέρρεε. Εδώ και αρκετό καιρό, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προσπαθεί να καλύψει το δημοκρατικό κενό που προκύπτει από τον de facto συγκεντρωτισμό και την αποπολιτικοποίηση της πολιτικής οικονομίας της Ένωσης, γεμίζοντας αυτό το κενό με μια νεοφιλελεύθερη «πολιτική αξιών» που η ΕΕ πρέπει να επιβάλει αυστηρά – στα απείθαρχα κράτη μέλη – μέσω οικονομικών κυρώσεων.

Τα δικαιώματα ταυτότητας, σύμφωνα με αυτή την ερμηνεία, θα χρησιμεύουν ως υποκατάστατο των συζητήσεων για την πολιτική οικονομία, με συμμόρφωση με αξίες που πρέπει να επιβάλλονται στα κράτη μέλη μέσω οικονομικών κυρώσεων (κράτος δικαίου).

Δεν είναι δύσκολο να δει κανείς πώς η Ουκρανία θα μπορούσε να συμβιβαστεί με την αποφασιστικότητα της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν να υποστηρίξει τις αξίες της ΕΕ, όχι μόνο προς τον Όρμπαν, αλλά και ως εργαλείο για την εκρίζωση των παρατεταμένων φιλορωσικών αισθήσεων σε μια φατριακή ΕΕ και για να εδραιωθεί σταθερά Ο Βορειοατλαντισμός ως πρωταρχική ευρωπαϊκή αξία. Η επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία και των παραδοσιακών της αντιλήψεων ήταν σε απόλυτη αρμονία με την επιβολή κυρώσεων στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης για τον κοινωνικό τους παραδοσιακό χαρακτήρα.

Αυτό είχε ένα κόστος, ωστόσο, να εκτοξεύσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια θέση ανανεωμένης ηγεμονίας στη Δυτική Ευρώπη. Αυτό ανάγκασε την Ευρώπη να διατηρήσει εκτεταμένες, ακόμη και εξοντωτικές, οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, οι οποίες έχουν ως παράπλευρο αποτέλεσμα την ενίσχυση της δεσπόζουσας θέσης των Ηνωμένων Πολιτειών ως προμηθευτή ενέργειας και πρώτων υλών στην Ευρώπη.

Αυτό αποκλείει εντελώς τις ιδέες του Μακρόν ότι η ΕΕ χρειάζεται «ευρωπαϊκή στρατηγική κυριαρχία» που μπορεί να αμβλύνει τις νόμιμες ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια. Η Ευρώπη είναι πλέον καρφωμένη «μέχρι το λαιμό της» από εκτεταμένες οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις συνέπειες. Δεν υπάρχει κυριολεκτικά «καμία πιθανότητα» ότι ο επακόλουθος διαρθρωτικός πληθωρισμός ή οικονομική συρρίκνωση μπορεί να περιοριστεί ή θα περιοριστεί. Η ΕΕ παραιτήθηκε από τα μέσα για να τερματίσει τον πόλεμο. Το μόνο που έχει να κάνει τώρα είναι να μοιραστεί ένα τραπέζι ενώ ο Ζελένσκι υπογράφει το έγγραφο παράδοσης.

Δεν θα υπάρξει καμία σοβαρή προσπάθεια στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν από τον Νοέμβριο, ακόμη και να προσπαθήσουν να περιορίσουν τον πληθωρισμό. Η συνέπεια αυτής της συνθηκολόγησης της ΕΕ με την αμερικανική διοίκηση είναι ότι όσον αφορά τον πληθωρισμό, η ΕΕ θα εξαρτάται επίσης από έμμεσες αλλαγές στην εκλογική πολιτική των ΗΠΑ. Είναι το ίδιο πιθανό ότι ο Μπάιντεν θα διατάξει μια νέα έκδοση «επιταγών διέγερσης» για να αμβλύνει τις επιπτώσεις του πληθωρισμού στα πορτοφόλια των Αμερικανών (που θα επιταχύνει περαιτέρω τον πληθωρισμό), είναι πιθανό να επιτρέψει ποσοτική σύσφιξη (με στόχο τη μείωση του πληθωρισμού) ενόψει των ενδιάμεσων εκλογών.

Καθώς οι επιπτώσεις του πολέμου γίνονται αισθητές, θα προκαλέσουν σοβαρή αντίδραση κατά των Βρυξελλών.

πηγή: Strategic Culture Foundation

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Ελευθερίες-Ανθρώπινα δικαιώματα Ευρώπη ΗΠΑ Λογοκρισία ΡΟΗ Σλοβακία facebook

Το facebook έκλεισε λογαριασμό Σλοβάκου βουλευτή μετά από υπόδειξη Αμερικανών βουλευτών. Τον κατηγορούν για φιλορωσική προπαγάνδα

Ακτιβιστής στις 15.6.22 0

Η σελίδα του Σλοβάκου βουλευτή της αντιπολίτευσης Ľuboš Blaha (Smer-SD) ανεστάλη από το Facebook λόγω «επανειλημμένων παραβιάσεων των πολιτικών σχετικά με τη ρητορική μίσους», μετά από πιέσεις που άσκησε μια ομάδα βουλευτών των ΗΠΑ στην εταιρεία να δράσει κατά της ρητορικής μίσους στη Σλοβακία.

Να σημειωθεί πως η σελίδα του Blaha, μέχρι να ανασταλεί το απόγευμα της Τρίτης (14 Ιουνίου), είχε τους περισσότερους οπαδούς στο Facebook σε σύγκριση με άλλους Σλοβάκους πολιτικούς. Η σελίδα του είχε 174.000 ακόλουθους και οι αναρτήσεις του συγκέντρωσαν 11 εκατομμύρια likes το 2021.

Ο Blaha φέρεται ότι παραβιάζει τους κανόνες του κοινωνικού δικτύου εδώ και πολύ καιρό. Τον περασμένο Νοέμβριο, το Facebook αφαίρεσε ένα βίντεο στο οποίο φέρεται να διέδιδε ψέματα σχετικά με το εμβόλιο COVID-19. Τον Απρίλιο, του επιβλήθηκε απαγόρευση 30 ημερών για δημοσίευση φωτογραφιών και τη Δευτέρα (13 Ιουνίου), το Facebook δεν του επέτρεψε να δημοσιεύσει ένα βίντεο.

«Δυστυχώς, δεν μπορώ να δημοσιεύσω το βίντεο εδώ, επειδή οι Αμερικανοί με μπλοκάρουν ξανά», παραπονέθηκε το μέλος του Εθνικού Συμβουλίου σε δημοσίευσή του τη Δευτέρα.

«Από τότε που οι Αμερικανοί βουλευτές, κατόπιν αιτήματος του Naď (Σλοβάκος υπουργός Άμυνας), ζήτησαν από το Facebook να μπλοκάρει τους Σλοβάκους με διαφορετική άποψη, βρίσκομαι υπό σχεδόν συνεχή αποκλεισμό», έγραψε ο Blaha.

Ο Blaha αντιδρά σε μια επιστολή που συνέταξε ένα μέλος της Επιτροπής Πληροφοριών της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, στην οποία ζητούσαν από το Facebook να αντιμετωπίσει τη φιλορωσική παραπληροφόρηση στη Σλοβακία.

Η επιτροπή ανησυχεί βαθύτατα για τη συνεχιζόμενη παρουσία επιβλαβούς παραπληροφόρησης και φιλορωσικής προπαγάνδας στο σλοβακικό Facebook και καλεί το Facebook να διασφαλίσει αμέσως ότι όλη η φιλορωσική παραπληροφόρηση αξιολογείται γρήγορα, ελέγχεται από τα γεγονότα, χαρακτηρίζεται, υποβαθμίζεται ή αφαιρείται σύμφωνα με τις δημόσιες δεσμεύσεις και τις δηλωμένες πολιτικές του Facebook”, έγραψε ο πρόεδρος Adam Schiff (D).

Η επιστολή ακολούθησε την επίσκεψη αρκετών βουλευτών στη Μπρατισλάβα τον Απρίλιο, κατά την οποία ενημερώθηκαν για το θέμα από κυβερνητικούς αξιωματούχους και εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών.

πληροφορίες από euractiv

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Γεωπολιτικά ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΗΠΑ ΝΕΑ Νικαράγουα ΡΟΗ Ρωσία Στυλιανού

Ο ρωσικός στρατός θα αναπτυχθεί στη Νικαράγουα για «ανθρωπιστικές επιχειρήσεις»

Ακτιβιστής στις 14.6.22 0

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν με τον πρόεδρο της Νικαράγουας
Ντανιέλ Ορντέγκα σε πρόσφατη συνάντησή τους.

ZERO HEDGE,, JUN 13, 2022
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού

Η πρόσφατη ανακοίνωση του Ντάνιελ Ορτέγκα, προέδρου της Νικαράγουα, ότι θα επιτρέψει την είσοδο ρωσικών στρατευμάτων, πλοίων και αεροπλάνων στην περιοχή για ανθρωπιστικές επιχειρήσεις θα αναστατώσει σίγουρα το σημερινό κυρίαρχο αφήγημα ότι η Ρωσία έχει «απομονωθεί» από τον υπόλοιπο κόσμο με δυτικές κυρώσεις.

Αν και το Κρεμλίνο έχει απορρίψει ανησυχίες σχετικά με τη στρατιωτική ανάπτυξη στην Κεντρική Αμερική, λέγοντας ότι αποτελεί «ρουτίνα», δεν πρέπει να είναι φαίνεται έτσι μετά την εισβολή στην Ουκρανία. Η κρατική τηλεόραση της Νικαράγουας ανέφερε ότι:

"Εάν τα αμερικανικά πυραυλικά συστήματα μπορούν σχεδόν να φτάσουν στη Μόσχα από το ουκρανικό έδαφος, ήρθε η ώρα για τη Ρωσία να αναπτύξει κάτι ισχυρό πιο κοντά στις πόλεις των ΗΠΑ..."

Η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και η Νότια Αφρική, μεταξύ άλλων εθνών, συνέχισαν το σταθερό εμπόριο με τη Ρωσία παρά τις κυρώσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ. Τόσο η Κίνα όσο και η Ινδία έχουν αυξήσει τις αγορές ρωσικού πετρελαίου, ενώ αφαιρούν το δολάριο ως μηχανισμό κοινού νομίσματος. Η χώρα αντιμετωπίζει οικονομική αβεβαιότητα μετά την απομάκρυνσή της από το σύστημα συναλλαγών SWIFT και καθώς οι δυτικές εταιρείες σταματούν την επιχειρηματική δραστηριότητα. Ωστόσο, το νόμισμα της Ρωσίας παραμένει υγιές και άθικτο, αφού η ρωσική κεντρική τράπεζα συνέδεσε χαλαρά το ρούβλι με τις αγορές χρυσού και πετρελαίου για σύντομο χρονικό διάστημα, και αφού ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ δήλωσε ότι ο Πούτιν «συζητούσε» το ενδεχόμενο ενός χρυσού/ρουβλίου. Το διεθνές εμπόριο δεν φαίνεται να επιβραδύνεται και ορισμένοι τομείς της ρωσικής οικονομίας απολαμβάνουν πραγματικά μια έκρηξη, ενώ τα φορολογικά έσοδα αυξάνονται.

Συνολικά, φαίνεται ότι οι κυρώσεις του ΝΑΤΟ είναι αποτυχία. Βάζοντας αλάτι στην πληγή, η Νικαράγουα ανοίγει τώρα το έδαφός της σε ρωσικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Τα ρωσικά στρατεύματα στην Κεντρική Αμερική και το βαρύ εμπόριο με τη Βραζιλία υποδηλώνουν την πιθανότητα ότι περισσότερα έθνη εντός της Αμερικής θα επεκτείνουν τις σχέσεις τους με το Κρεμλίνο στο μέλλον, ειδικά καθώς συνεχίζεται η τρέχουσα πληθωριστική κρίση. Η παράξενη προσπάθεια για μια διεθνή εκδήλωση "ακύρωσης του πολιτισμού" ως απάντηση στον πόλεμο της Ουκρανίας έχει χτυπήσει ένα τείχος που ονομάζεται "πραγματικότητα" - Οι οικονομικές ανησυχίες πάντα υπερισχύουν της κοινωνικής πολιτικής.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

ΑΠΟΨΕΙΣ Αρθρογραφία Ευρώπη ΗΠΑ Ουκρανία Πολιτική άποψη ΡΟΗ Ρωσία Thierry Meyssan

Ουκρανία: παρεξηγήσεις και παρερμηνείες

Ακτιβιστής στις 14.6.22 0

από τον Thierry Meyssan

Ο πόλεμος στην Ουκρανία γίνεται μόνο λόγω της άγνοιας των Δυτικών για το τι συνέβαινε στην Ουκρανία και λόγω μιας σειράς παρεξηγήσεων και παρερμηνειών. Οι Δυτικοί, συγκεντρωμένοι στον εαυτό τους, μη μπορώντας να σκεφτούν όπως οι συνομιλητές τους, συνέχιζαν να κάνουν λάθη. Τέλος, όταν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις τελειώσουν και οι Ρώσοι έχουν επιτύχει τους δημοσίως δηλωμένους στόχους τους από την πρώτη μέρα, μπορούν ακόμη και να πείσουν τον εαυτό τους ότι κέρδισαν. Τελικά, το μόνο που έχει σημασία για τη Δύση δεν είναι να σώσουμε ανθρώπινες ζωές, αλλά να έχουμε την πεποίθηση ότι βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Οι στρατιώτες της ρωσικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία συνεχίζουν τον αγώνα των μεγαλύτερων τους ενάντια στους Ναζί. Οι μπαντεριστές δεν κρύβουν τη θέλησή τους να εξοντώσουν τους «Μοσχοβίτες», συμπεριλαμβανομένων των γυναικών και των παιδιών.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία ερμηνεύεται πολύ διαφορετικά ανάλογα με το αν κάποιος είναι Δυτικός ή Ρώσος. Η προηγούμενη εμπειρία κάθε ατόμου καθορίζει την ερμηνεία των λέξεων και των γεγονότων. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν αντιδρά στα ίδια πράγματα και δεν αναζητά τις ίδιες πληροφορίες με τους άλλους. Τελικά, τα δύο στρατόπεδα δεν έχουν πλέον την ίδια αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτή η διαδοχή παρεξηγήσεων και παρανοήσεων οδηγεί σε μια παρεξήγηση που μπορεί ακούσια να οδηγήσει σε μεγάλη σύγκρουση.

Σύμφωνα με τις βρετανικές υπηρεσίες επικοινωνίας, αυτά τα τατουάζ είναι μόνο διακοσμητικά. Οι Μπαντεριστές

ΟΙ ΜΠΑΝΤΕΡΙΣΤΕΣ

Οι δύο πλευρές, που πολέμησαν πλάι-πλάι κατά του ναζισμού, είχαν εντελώς διαφορετικές εμπειρίες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και ως εκ τούτου έχουν διαφορετικές αναμνήσεις από αυτό.

Ο ρωσικός Τύπος δεν κάνει διάκριση μεταξύ Μπαντεριστών και Ναζί. Είναι θέμα αφύπνισης της μνήμης του «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου» (γνωστός στη Δύση ως «Β' Παγκόσμιος Πόλεμος»). Όταν η Γερμανία επιτέθηκε στη Ρωσία τον Ιούνιο του 1941, η τελευταία δεν ήταν καθόλου έτοιμη. Το σοκ ήταν καταστροφικό. Ο Στάλιν κατάφερε να ενώσει τον λαό του μόνο συμμαχώντας με την Ορθόδοξη Εκκλησία, την οποία είχε πολεμήσει στο παρελθόν, και απελευθερώνοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους που είχαν καταδικαστεί στα Γκουλάγκ. Το να προκαλεί κανείς αυτήν την περίοδο σήμερα σημαίνει ότι δεσμεύεται να αναγνωρίσει τη θέση του καθενός εφόσον υπερασπίζεται το Έθνος.

Οι Ρώσοι αντιλαμβάνονται τους σύγχρονους Μπαντεριστές/Ναζί ως υπαρξιακούς κινδύνους για τον λαό τους. Κάνοντας αυτό, έχουν δίκιο γιατί οι Ουκρανοί εθνικιστές θεωρούν ότι είναι «γεννημένοι για να εξαφανίσουν τους Μοσχοβίτες».

Επομένως, όλες οι δυτικές επιθέσεις στο πρόσωπο του Βλαντιμίρ Πούτιν είναι άτοπες και αναποτελεσματικές. Για τους Ρώσους αντιπάλους, αυτό δεν είναι πλέον το ζήτημα. Είτε τον αρέσει είτε όχι, ο Πούτιν είναι ο ηγέτης τους, όπως ακριβώς ήταν ο Στάλιν από τον Ιούνιο του 1941.

Ο δυτικός Τύπος εξίσωσε επίσης τους Μπαντεριστές με τους Ναζί, αλλά αυτό έμελλε να φανεί πιο εύκολα η σημασία του. Στη μνήμη των λαών της Δυτικής Ευρώπης, ο ναζισμός απειλούσε μόνο τις μειονότητες. Πρώτα οι ψυχικά άρρωστοι, οι τελικώς άρρωστοι και οι ηλικιωμένοι, μετά οι Εβραίοι και οι τσιγγάνοι χωρίστηκαν από την αγέλη και εξαφανίστηκαν. Αντίθετα, οι Σλάβοι θυμούνται στρατούς να προχωρούν, γκρεμίζοντας ένα-ένα όλα τα χωριά που κατέλαβαν. Κανείς δεν μπορούσε να επιβιώσει. Όχι μόνο ο ναζισμός είναι λιγότερο τρομακτικός για τους Δυτικοευρωπαίους, αλλά και οι Αγγλοσάξονες καταπνίγουν αθόρυβα σύμβολα που θα μπορούσαν να αναβιώσουν αυτή τη μνήμη. Για παράδειγμα, Βρετανοί σύμβουλοι επικοινωνίας άλλαξαν το οικόσημο του συντάγματος του Αζόφ στα τέλη Μαΐου. Αντικατέστησαν το αγκίστρι του λύκου ( Wolfsangel ) που σχετίζεται με τους SS Das Reichδιαίρεση με τρία ξίφη τρίαινας που παραπέμπουν στην Εθνική Δημοκρατία της Ουκρανίας (1917-20). Με τον τρόπο αυτό, αφαίρεσαν ένα ναζιστικό διακριτικό και το αντικατέστησαν με ένα αντιμπολσεβίκικο διακριτικό. Στη δυτικοευρωπαϊκή φαντασία, ωστόσο, η Σοβιετική Ένωση ταυτίζεται με τη Ρωσία, αγνοώντας το γεγονός ότι η πλειοψηφία των σοβιετικών ηγετών δεν ήταν Ρώσοι.

Οι Βρετανοί σύμβουλοι επικοινωνίας διαβεβαιώνουν ότι οι Ουκρανοί Μπαντεριστές/Ναζί είναι συγκρίσιμοι με τους σημερινούς Δυτικούς Ναζί: περιθωριακές ομάδες λυσσασμένων ανθρώπων. Δεν αρνούνται την ύπαρξή τους, αλλά υποδηλώνουν ότι δεν είναι σημαντικοί. Έτσι εξαφανίζουν τόσο τα ίχνη της κοινοβουλευτικής και κυβερνητικής τους δράσης από την ανεξαρτησία το 1991 όσο και τις εικόνες των μνημείων τους που έκτοτε έχουν στηθεί σε όλη τη χώρα.

Από το 1991 έως το 2014, οι εφημερίδες του κόσμου αγνόησαν την αργή μεταρρύθμιση των Μπαντεριστών στην Ουκρανία. Ωστόσο, τον Φεβρουάριο του 2014, κατά την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς, όλοι οι δημοσιογράφοι που κάλυπταν την «Επανάσταση της Αξιοπρέπειας» χτυπήθηκαν από τον κεντρικό ρόλο των ακροδεξιών πολιτοφυλακών στις διαδηλώσεις. Τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης αναφέρθηκαν σε αυτούς τους περίεργους «εθνικιστές» με σβάστικες. Όμως ο δυτικός Τύπος σταμάτησε ξαφνικά να ερευνά ένα μήνα αργότερα, όταν η Κριμαία, αρνούμενη να επιτρέψει σε αυτούς τους εξτρεμιστές να πάρουν την εξουσία, κήρυξε την ανεξαρτησία της. Η συνέχιση της αναφοράς για τη μετατόπιση της Ουκρανίας θα ήταν να δώσει λόγο στη Ρωσική Ομοσπονδία, η οποία είχε αποδεχθεί την κατάσχεσή της. Από τότε και για 8 χρόνια, κανένα δυτικό μέσο δεν ερεύνησε, για παράδειγμα, τις κατηγορίες για απαγωγές και βασανιστήρια σε μεγάλη κλίμακα που διαδόθηκαν σε όλη τη χώρα. Επειδή αγνόησαν σκόπιμα τους Μπαντεριστές κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν είναι πλέον σε θέση να αξιολογήσουν τον πολιτικό και στρατιωτικό τους ρόλο σήμερα.

Αυτή η τύφλωση συνεχίζεται με την εξέλιξη της ουκρανικής ισχύος κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ο δυτικός Τύπος αγνοεί τα πάντα σχετικά με τη δικτατορία που επιβλήθηκε: δήμευση από το κράτος όλων των μέσων ενημέρωσης, σύλληψη προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης, δήμευση περιουσίας ανθρώπων που αναφέρουν τα ιστορικά εγκλήματα των Μπαντεριστών και των Ναζί κ.λπ. Αντίθετα, Ο ρωσικός Τύπος δεν χάνει τίποτα από αυτή την ξαφνική εξέλιξη και θρηνεί που έκλεισε τα μάτια του εδώ και χρόνια.

Από την πλευρά μας, έχουμε γράψει - καθυστερημένα - την ιστορία των Μπαντεριστών. ένα θέμα στο οποίο δεν έχει αφιερωθεί κανένα βιβλίο, σημάδι ότι η Ουκρανία από αυτή την οπτική γωνία δεν γοήτευσε κανέναν. Το έργο μας, μεταφρασμένο σε δώδεκα γλώσσες, έχει αγγίξει επιτέλους πολλούς δυτικούς στρατιωτικούς αξιωματούχους και διπλωμάτες. Τώρα ασκούν πίεση στις κυβερνήσεις τους να σταματήσουν να υποστηρίζουν αυτούς τους εχθρούς της ανθρωπότητας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είπαν ευθαρσώς ψέματα στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για να εισβάλουν στο Ιράκ. Δεν ζήτησαν ποτέ συγγνώμη.

Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΡΩΣΩΝ ΗΓΕΤΩΝ

Υπάρχουν δύο τρόποι αξιολόγησης της αξιοπιστίας ενός ηγέτη: ο ένας εξετάζει τις καλές του προθέσεις ή το ιστορικό του. Οι Δυτικοευρωπαίοι, που έχουν θέσει τους εαυτούς τους υπό την προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών, είναι πεπεισμένοι ότι δεν γράφουν πλέον ιστορία, αλλά μάλλον την υφίστανται. Επομένως, δεν χρειάζονται πλέον πολιτικούς ηγέτες όπως τον περασμένο αιώνα. Στην πραγματικότητα, εκλέγουν μόνο μάνατζερ που παρουσιάζουν ότι έχουν καλές προθέσεις. Αντίθετα, οι Ρώσοι, μετά την κατάρρευση της χώρας τους στα χρόνια του Γέλτσιν, ήθελαν να αποκαταστήσουν την ανεξαρτησία τους και τελικά να κόψουν τον φιλελευθερισμό των ΗΠΑ που πίστευαν εδώ και μια δεκαετία. Για να γίνει αυτό, εξέλεξαν και επανεξέλεξαν τον Βλαντιμίρ Πούτιν, του οποίου την αποτελεσματικότητα ελέγχουν. Η χώρα τους έχει ανοίξει στους ξένους ενώ έχει γίνει αυτάρκης σε πολλούς τομείς, συμπεριλαμβανομένου του φαγητού.

Ανεξάρτητα από τα πολιτικά καθεστώτα, οι πολιτικοί ηγέτες που επιδιώκουν να ενώσουν το λαό τους όσο το δυνατόν ευρύτερα αποφεύγουν να λένε ψέματα για να διατηρήσουν την εμπιστοσύνη των συμπολιτών τους, ενώ όσοι υπηρετούν μια μειοψηφία για να εκμεταλλεύονται την πλειοψηφία είναι υποχρεωμένοι να πουν ψέματα για να μην ανατραπούν. Από την άλλη πλευρά, οι στρατιωτικοί ηγέτες, εάν τείνουν να θεωρούν τα όνειρά τους πραγματικότητα, και επομένως να λένε ψέματα, σε περιόδους ειρήνης, είναι υποχρεωμένοι να μένουν όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πραγματικότητα σε περιόδους πολέμου για να νικήσουν.

Οι Δυτικοί χαρακτηρίζονται από ένα πολύ ισχυρό τραύμα που βίωσαν κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 και την εμφάνιση του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, στρατηγού Κόλιν Πάουελ, ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στις 5 Φεβρουαρίου 2003. Κούνησαν το κεφάλι τους κατά τη διάρκεια του Νέου Ο Γιορκ επιτίθεται, βλέποντας ανθρώπους να πηδούν από τα παράθυρα και στη συνέχεια πύργους να καταρρέουν, πριν συνειδητοποιήσουν ότι οι εξηγήσεις που τους δόθηκαν δεν κρατούσαν νερό. Δημιουργήθηκε δυσπιστία μεταξύ τους και των ηγετών που προσποιούνταν ότι πίστευαν σε αυτή την ανοησία [ 1 ]. Τότε πίστεψαν αυτό που τους είπε ένας στρατηγός γιατί ένας στρατιωτικός δεν μπορούσε να πει ψέματα για μια πολύ σοβαρή απειλή για την ασφάλεια. Τελικά, έπαθαν κατάθλιψη όταν συνειδητοποίησαν ότι όλη αυτή η σκηνοθεσία ήταν απλώς μια δικαιολογία για να ανατρέψουν μια κυβέρνηση που αντιστεκόταν στις ΗΠΑ και να αρπάξουν το πετρέλαιο και τον οικονομικό πλούτο της χώρας της. Η ομιλία του στρατηγού Πάουελ [ 2 ] γράφτηκε από πολίτες πολιτικούς, τους Στράους του Γραφείου Στρατηγικής Επιρροής (OSI), όπως παραδέχτηκε με ντροπή αργότερα. Αυτή η άστοχη εμπιστοσύνη στοίχισε τη ζωή σε περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανθρώπους [ 3 ] . Από το 2003, οι Δυτικοί δεν εμπιστεύονται πλέον τον λόγο των ηγετών τους. ένα φαινόμενο που είναι κάπως λιγότερο έντονο στη Γαλλία, η οποία ήταν η μόνη χώρα που αντέκρουσε δημόσια τον στρατηγό Πάουελ.

Αντίθετα, οι Ρώσοι κάνουν διάκριση μεταξύ εκείνων των ηγετών τους που μιλούν την ίδια γλώσσα με τους άλλους και εκείνων που υπερασπίζονται το συλλογικό συμφέρον. Στη δεκαετία του 2000, πίστευαν αρχικά στον δυτικό λόγο και ήλπιζαν ότι και αυτοί θα γνώριζαν ελευθερία και ευημερία. Όμως γνώρισαν μια τρομερή κατάρρευση ενώ έβλεπαν μερικούς τραμπούκους να καταλαμβάνουν τον συλλογικό τους πλούτο. Στη συνέχεια στράφηκαν σε ασφαλείς αξίες: συμπολίτες που ενδιαφέρονται για το γενικό συμφέρον και εκπαιδευμένοι από την KGB. Ζουν σήμερα ελπίζοντας να λυτρωθούν από ό,τι έχει απομείνει από αυτήν την περίοδο παραπλάνησης: ολιγάρχες εγκατεστημένους στο εξωτερικό και μια ορισμένη παγκοσμιοποιητική αστική τάξη στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη. Βλέπουν τους πρώτους ως κλέφτες και χαίρονται που τα περιουσιακά τους στοιχεία, ήδη χαμένα για τη χώρα, τα αρπάζουν οι Δυτικοί. Όσο για το τελευταίο, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν μόνο στη χώρα τους, αλλά παντού στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Βλέπουν κάποιους από αυτούς να φεύγουν χωρίς να μετανιώνουν. Για τους Ρώσους, ο Πρόεδρος Πούτιν και η ομάδα του κατάφεραν να λύσουν το πρόβλημα των τροφίμων και να τους ξαναβάλουν στη δουλειά. Έχουν αποκαταστήσει τον στρατό τους και τους προστατεύουν από την αναζωπύρωση του ναζισμού. Φυσικά, δεν είναι όλα ρόδινα, αλλά είναι πολύ καλύτερα αφού αυτοί είναι επικεφαλής.

Οι τριάντα αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων του ΝΑΤΟ. Ισχυρίζονται ότι αποφασίζουν για την ανθρωπότητα.

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Ή ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΡΩΣΙΑ

Για τους Δυτικοευρωπαίους, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε μια περιοχή υπό το προτεκτοράτο των ΗΠΑ, η μονοπολική οργάνωση του κόσμου φαινόταν να είναι αυτονόητη. Αφού δεν έχουν βιώσει ποτέ πόλεμο στη χώρα τους τα τελευταία εξήντα χρόνια (οι Γάλλοι έχουν ξεχάσει τις επιθέσεις στο Παρίσι κατά τη διάρκεια του πολέμου της Αλγερίας), δεν καταλαβαίνουν γιατί ο υπόλοιπος κόσμος δεν θέλει πλέον την Pax Americana .

Αντίθετα, οι Ρώσοι γνώρισαν μια βάναυση 20ετή πτώση στο προσδόκιμο ζωής τους όταν εξέλεξαν τον Μπόρις Γέλτσιν και τους συμβούλους του στις ΗΠΑ. Επιπλέον, βίωσαν δύο πολέμους στην επαρχία τους, την Τσετσενία, με συνοδευτικές επιθέσεις ισλαμιστών από το Μπεσλάν στη Μόσχα. Οι Ουκρανοί Μπαντεριστές είχαν έρθει για να βοηθήσουν τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Εμιράτου της Ιτσκερίας.

Για τους Δυτικοευρωπαίους, δεν έχει σημασία ότι το ΝΑΤΟ προσπάθησε να εξαλείψει τον Σαρλ Ντε Γκωλ στη Γαλλία, είχε δολοφονήσει τον Άλντο Μόρο στην Ιταλία ή οργάνωσε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα [ 4 ] . Αυτά τα γεγονότα είναι γνωστά μόνο σε ειδικούς και δεν διδάσκονται στα σχολικά βιβλία. Το ΝΑΤΟ είναι η μεγαλύτερη στρατιωτική συμμαχία στην ιστορία και το μέγεθός του εγγυάται θεωρητικά τη νίκη.

Ωστόσο, το ΝΑΤΟ αρνήθηκε την ένταξη της Ρωσίας τη δεκαετία του 1990. Επαναπροσδιορίστηκε όχι ως μια δύναμη που σταθεροποιεί την ήπειρο, αλλά ως μια αντιρωσική οργάνωση, με κίνδυνο να προκαλέσει πόλεμο στην Ευρώπη. Η Δύση ξαναγράφει την ιστορία υποστηρίζοντας ότι ποτέ δεν πήρε την απόφαση να μην επεκτείνει τη συμμαχία της στην Ανατολή. Ωστόσο, τη στιγμή της επανένωσης της Γερμανίας, ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν και ο Γερμανός Καγκελάριος Χέλμουτ Κολ είχαν γράψει στη Συνθήκη για μια Τελική Διακανονισμό σχετικά με τη Γερμανία (13 Οκτωβρίου 1990) ότι οι τέσσερις νικήτριες δυνάμεις του ναζισμού θα θεσπίσουν μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης στην τομέα των εξοπλισμών και του αφοπλισμού προκειμένου να διασφαλιστεί η ειρήνη στην ήπειρο σύμφωνα με τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι(1 Αυγούστου 1975). Αυτές οι αρχές επιβεβαιώθηκαν στις Δηλώσεις της Κωνσταντινούπολης ( Χάρτης για την Ευρωπαϊκή Ασφάλεια , 19 Νοεμβρίου 1990) και της Αστάνα (2 Δεκεμβρίου 2010). Καθιερώνουν:
το δικαίωμα κάθε κράτους να συνάπτει τις στρατιωτικές συμμαχίες της επιλογής του
και, ως συνέπεια, το καθήκον κάθε κράτους να μην λαμβάνει μέτρα ασφαλείας που απειλούν τους γείτονές του.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία δεν αμφισβήτησε ποτέ την ένταξη των κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στη Συνθήκη του Βορείου Ατλαντικού, αλλά πάντα κατήγγειλε την εγκατάσταση αμερικανικών δυνάμεων στο έδαφός τους. Με άλλα λόγια, δεν αμφισβητεί την ύπαρξη του ΝΑΤΟ, αλλά τη λειτουργία του εντός της Ολοκληρωμένης Διοίκησης. Ας είμαστε ακριβείς: σήμερα, δεν έχει καμία αντίρρηση να σχηματίσουν συμμαχία η Ουκρανία, η Φινλανδία ή η Σουηδία με τις Ηνωμένες Πολιτείες και να προστατεύονται από το άρθρο 5 της Συνθήκης του Βορείου Ατλαντικού, αλλά αρνείται ότι αυτό συνεπάγεται την εγκατάσταση αμερικανικών στρατευμάτων και όπλων στο έδαφος.

Δεν είναι θέμα αποτροπής εκτοξεύσεων πυραύλων από τα χερσαία σύνορά της, καθώς τα υποβρύχια θα μπορούσαν ακόμη να πλησιάσουν τα θαλάσσια σύνορά της. Η ανησυχία της Μόσχας βρίσκεται αλλού. Σε αντίθεση με τα περισσότερα κράτη, η Ρωσική Ομοσπονδία έχει μικρό πληθυσμό σε σχέση με το μέγεθός της. Επομένως, δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα σύνορά της. Από την εισβολή του από τον Ναπολέοντα το 1812, έμαθε να προστατεύεται βασιζόμενος στην απεραντοσύνη του: κόβοντας τις γραμμές ανεφοδιασμού του εισβολέα και αφήνοντάς τον να παγώσει μέχρι θανάτου το χειμώνα. Αυτή είναι η «στρατηγική της καμένης γης» που οδήγησε στην εγκατάλειψη της Μόσχας και τον εκτοπισμό ολόκληρου του πληθυσμού της προς την Ανατολή. Ωστόσο, αυτή η στρατηγική προϋποθέτει ότι ο εισβολέας δεν μπορεί να επωφεληθεί από τις πίσω βάσεις σε μια κοντινή χώρα.

Αυτή η στρατηγική είναι επίσης πηγή παρεξηγήσεων. Η Ρωσία δεν επιδιώκει να έχει ζώνη επιρροής στην Ευρώπη όπως έκανε η Σοβιετική Ένωση του Ουκρανού Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Ούτε έχει ιμπεριαλιστικούς στόχους όπως η τσαρική Ρωσία. Επιδιώκει μόνο να μην πλησιάζει μεγάλος στρατός. Μια στάση που κακώς οι καλύτερα ενημερωμένοι Κρεμλινολόγοι χαρακτηρίζουν «παρανοϊκή», ενώ είναι καλά μελετημένη.

Αποδεικνύοντας ότι οι οπαδοί της «σύγκρουσης των πολιτισμών» έκαναν λάθος, οι Τσετσένοι στρατιώτες συνέτριψαν τους Ουκρανούς Ναζί με την κραυγή «Αλλάχ Ακμπάρ!».

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΤΕΧΝΗ

Ενώ οι πολεμικές ταινίες του Χόλιγουντ παρουσιάζουν ηρωικές πρωτοβουλίες λίγων ανδρών που αλλάζουν το ρεύμα μιας μάχης, οι ρωσικές πολεμικές ταινίες αφορούν ήρωες που θυσιάζονται για να καθυστερήσουν την προέλαση του εχθρού και να επιτρέψουν στον πληθυσμό να υποχωρήσει. Οι Ρώσοι δεν ντρέπονται να φύγουν αν αποφύγει ένα λουτρό αίματος.

Αυτή η διαφορά οδήγησε τους Σλάβους στρατιωτικούς να φανταστούν την «επιχειρησιακή τέχνη», στα μισά του δρόμου μεταξύ στρατηγικής και τακτικής. Δεν πρόκειται για σκέψη για την ανάπτυξη στρατών, ούτε για τη διεξαγωγή μιας μάχης, αλλά για το τι θα μπορούσε να γίνει για να καθυστερήσει ο εχθρικός στρατός και να αποτραπεί η μάχη. Οι δυτικοί στρατοί προσπάθησαν επίσης να φανταστούν μια «επιχειρησιακή τέχνη», αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί δεν τη χρειάζονται.

Σε στρατιωτικούς όρους, ο πόλεμος στην Ουκρανία μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: ο στόχος, που δηλώθηκε δημόσια από τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ήταν «να αφοπλιστεί και να αποναζοποιηθεί» η Ουκρανία. Η εφαρμογή του από το επιτελείο του συνίστατο πρώτα στη σύγχυση των αντιπάλων και μετά στην επίτευξη του στόχου όταν ο ουκρανικός στρατός αποδιοργανώθηκε.

Το ρωσικό γενικό επιτελείο επιτέθηκε από όλα τα πιθανά σύνορα. από την Κριμαία, από το Ροστόφ, από το Μπέλγκοροντ, από το Κουρσκ και από τη Λευκορωσία. Με αυτόν τον τρόπο, οι ουκρανικοί στρατοί δεν ήξεραν πού έπρεπε να συγκεντρωθούν. Σε αυτή τη φαινομενική διαταραχή, οι ρωσικοί στρατοί κατέστρεψαν την ουκρανική αεράμυνα και εισέβαλαν στον πυρηνικό σταθμό ηλεκτροπαραγωγής της Ζαπορίζια, από τον οποίο ανέκτησαν τα παράνομα αποθέματα ουρανίου και πλουτωνίου, και πολλά στρατιωτικά εργαστήρια όπου κατέστρεψαν δοχεία με ιούς και άλλα βιολογικά όπλα [ 5 ]. Κατέστρεψαν τους σιδηροδρόμους όταν οι Δυτικοί προσφέρθηκαν να στείλουν όπλα στο μέτωπο. Στη συνέχεια πολέμησαν ενάντια στο σύνταγμα Μπανταριστών Αζόφ στο προπύργιο του τη Μαριούπολη. Τέλος, καθαρίζουν τα τμήματα των περιφερειών Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ που είχαν καταλάβει οι Ουκρανοί.

Εν τω μεταξύ, η Δύση πίστευε ότι οι Ρώσοι ήθελαν να πάρουν το Κίεβο και να συλλάβουν τον πρόεδρο Volodymyr Zelensky, ο οποίος δεν ήταν ποτέ μεταξύ των στόχων τους, και μετά ότι επρόκειτο να καταλάβουν ολόκληρη τη χώρα, κάτι που σίγουρα δεν θέλουν. Υπήρξε λοιπόν μια παρεξήγηση για το Blitzkieg. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πίστευαν ότι έπρεπε να αποτρέψουν μια ραγδαία πτώση του καθεστώτος, ενώ θα έπρεπε να είχαν υπερασπιστεί τις εφεδρείες στη Ζαπορίτζια. Τότε σκέφτηκαν ότι έπρεπε να προστατεύσουν την Οδησσό και το Λβιβ, ενώ η Μαριούπολη έπεσε. Η «επιχειρησιακή τέχνη» των Ρώσων ασκήθηκε με την επίτευξη των ανακοινωθέντων στόχων σε χρόνο ρεκόρ, ενώ οι Δυτικοί συνεχάρησαν τους εαυτούς τους που απέτρεψαν την κατάληψη φανταστικών στόχων.

Οι Δυτικοί γενικά είναι τόσο ομφαλοειδής που δεν μπόρεσαν να σκεφτούν όπως οι αντίπαλοί τους. Το Πεντάγωνο εξαπατήθηκε ακόμη πιο εύκολα, επειδή οι περισσότεροι από τους αξιωματικούς αγνοούσαν το έργο των Straussians: τη δομή των Μπαντεριστών, τους δεσμούς τους με τα ακροδεξιά στοιχεία πολλών δυτικών στρατών (το μυστικό τάγμα Centuria [ 6 ] ) και τα μυστικά οπλικά τους προγράμματα [ 7 ] .

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση

Roger Lagassé