Articles by "Εθνικά θέματα"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εθνικά θέματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0
Ο άνθρωπος που έφερε πίσω τον Μακάριο, διασώζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Έφυγε από τη ζωή τη Μεγάλη Δευτέρα, παραμονή μιας ακόμα απόπειρας Σταύρωσης του ελληνικού κυπριακού λαού, ο θρυλικός “Γιατρός” της Κύπρου, Βάσος Λυσσαρίδης, μια από τις σημαντικότερες μορφές των κοινωνικών και εθνικών αγώνων του ελληνισμού, αλλά και μια μεγάλη διεθνής προσωπικότητα, με μεγάλη εμπλοκή και ηγετικό ρόλο στον ξεσηκωμό των λαών των αποικιών και μισοαποικιών, που συγκλόνισε την ανθρωπότητα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρξε προσωπικός φίλος και συνεργάτης του ιστορικού ηγέτη των Αράβων, Γκαμάλ Αμπτνέλ Νάσερ και των Παλαιστινίων, Γιασέρ Αραφάτ, του Νέλσον Μαντέλα και του Μπασάρ Αλ Άσαντ, του Αγκολέζου Νέτο, από τους βαθύτερους ηγέτες της Μαύρης Αφρικής, αλλά και του καγκελλάριου της Ομοσπονδιακής Γερμανίας Βίλυ Μπραντ. Ενδεικτικά τους αναφέρουμε αυτούς, γιατί ο κατάλογος περιλαμβάνει και πολλούς άλλους ακόμα ηγέτες κρατών και κινημάτων της υφηλίου. Αυτόν έστειλε ο Μακάριος στον Χρουστσώφ να αποτρέψει την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1964.

Αν δεν υπήρχε ο Βάσος Λυσσαρίδης ή αν πετύχαινε η εναντίον του δολοφονική απόπειρα το 1974, είναι αμφίβολο το αν θα υπήρχε σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία, το κράτος του κυπριακού λαού.

Προσωπικός γιατρός και φίλος του πρώτου προέδρου της Κύπρου, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ιδρυτής του σοσιαλιστικού κόμματος ΕΔΕΚ, πρώτος και επί πολλά χρόνια πρόεδρος του Παγκύπριου Ιατρικού Συνδέσμου, Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής, ο Λυσσαρίδης έφερε για πρώτη φορά σε επαφή τον Μακάριο με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ηγήθηκε αργότερα του διεθνούς αγώνα εναντίον της απριλιανής δικτατορίας.

Από το ΕΑΜ στην ΕΟΚΑ

Ερχόμενος στην Αθήνα να σπουδάσει ιατρική μετά την απελευθέρωση, εντάχθηκε στις εθνικοτοπικές του ΕΑΜ. Είναι ο άνθρωπος που συνδέει τη γενιά του ΕΑΜ με αυτήν της ΕΟΚΑ, τις δύο γενιές Ελλήνων που συνέχισαν το ‘21 στον εικοστό αιώνα. Η μία, πραγματοποιώντας το θαύμα της ελληνικής Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών και των συνεργατών τους, τη μακράν σημαντικότερη, αναλογικά με το μέγεθος της χώρας, αντίσταση που συνάντησε ο Αδόλφος Χίτλερ σε όλη την Ευρώπη. Η άλλη, πραγματοποιώντας την κυπριακή αντιαποικιακή απανάσταση, που άφησε άφωνο όλο τον πλανήτη, καθώς είδε έναν ολιγάριθμο λαό, εμπνευσμένο από ένα εθνικό φρόνημα που καταπίεζε επί αιώνες, να μετασχηματίζει ξαφνικά όλη τη μαζεμένη έχθρα που τόσο καλά έκρυβε μέσα του, σε αδιανόητο θάρρος και σε τρόπους να γονατίσει τη Βρετανική Αυτοκρατορία, προτού του μισοκλέψουν τη νίκη με τις συμφωνίες του 1960, όπως έγινε άλλωστε πρωτύτερα και με την Εθνική Αντίσταση και με το ίδιο το ’21. Του την έκλεψαν, μόνο κατά το ήμισυ όμως, αφού, ακόμα και σήμερα, εξακολουθεί να υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία, το κράτος που παρήγαγε αυτή η επανάσταση.

Διεθνές κέντρο της αντιαποικιακής επανάστασης

Στο χωριό Ξυλοφάγου της Κύπρου παρήγοντο αρχικά τα όπλα των ανταρτών της ΕΟΚΑ και, στη συνέχεια, πολλά από τα όπλα των ανταρτών στη ξεσηκωμένη Μαύρη Αφρική και εκεί γινόταν και η εκπαίδευσή τους. Και στα παλαιστινιακά στρατόπεδα είχε στείλει ο Γιατρός τα πιο έμπιστα στελέχη του να εκπαιδευτούν στη χρήση των όπλων. Ο Βάσος διετέλεσε αντιπρόεδρος της Οργάνωσης Αλληλεγγύης των Αφροασιατικών Λαών (AAPSO), με παρουσία σε περισσότερες από ενενήντα χώρες της Ασίας και της Αφρικής, όπως και Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Επιτροπής ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις και για την απελευθέρωση του Μαντέλα.

Με τη διεθνή αυτή δράση του, ο Λυσσαρίδης υπήρξε και πολύ μεγάλος πρέσβης του ελληνισμού σε όλη την υφήλιο, πρωταγωνιστώντας, μεταξύ άλλων, στην ύφανση στενότατων σχέσεων της Κύπρου και της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο, σχέσεις που έπαιξαν με τη σειρά τους πολύ σπουδαίο ρόλο στην υπεράσπιση διεθνώς του κυπριακού κράτους και της Ελλάδας. Γιατί και Κύπρος και Ελλάδα, είναι “καταδικασμένες”, από την κληρονομιά του πολιτισμού που διεκδικούν, αλλά και τη γεωγραφία τους, να υφίστανται διαρκείς εξ ανατολών και εκ δυσμών απειλές, κάθε μορφής και τύπου. Μπορούν να τις αντιμετωπίσουν μόνο εμβαπτίζοντάς τον δικό τους αγώνα σε ευρύτερους διεθνείς αγώνες για ανάλογα ιδεώδη. Και μόνο παλεύοντας παράγουν πολιτισμό.

Το 1964 ο Μακάριος έστειλε τον Λυσσαρίδη στον σοβιετικό ηγέτη Νικήτα Χρουστσώφ για να αποτρέψει, όπως και απέτρεψε, την προετοιμαζόμενη τότε τουρκική εισβολή στην Κύπρο. “Τι μεγάλη δύναμη θα είμαστε αν δεν την αποτρέψουμε;” του είπε ο Χρουστσώφ, απαντώντας στα γεμάτα αγωνία ερωτήματα του “Γιατρού”. Ο Μακάριος τον έστειλε και στον Νάσσερ για να ζητήσει βοήθεια σε όπλα. Ο ιστορικός ηγέτης του έθνους των Αράβων τον οδήγησε στις αποθήκες του αιγυπτιακού στρατού και τούπε: “Πάρε ότι θες!” (*).

Στον Πενταδάκτυλο, υπερασπιζόμενοι τη Λευκωσία

Λίγους μήνες νωρίτερα, κατά τη διάρκεια των “διακοινοτικών ταραχών” (ή “τουρκανταρσίας”, όπως συχνά αναφέρεται στην Κύπρο), οι “Κοκκινοσκούφηδες”, ο “Λαϊκός Στρατός” του Γιατρού πήρε την πρωτοβουλία, με επικεφαλής τον Δώρο Ηλία, τον στρατιωτικό διοικητή του (πολιτικός ήταν ο ίδιος ο Λυσσαρίδης), είδος, τηρουμένων των αναλογιών, Κυπρίου στρατιωτικού “αρχηγού των Ατάκτων”, και με μια αιφνιδιαστική επιχείρηση, κατέλαβαν την κορφή του πανύψηλου, σχεδόν κατακόρυφου ορεινού όγκου του Πενταδάκτυλου, που δεσπόζει της Λευκωσίας, εξασφαλίζοντας την προστασία της κυπριακής πρωτεύουσας από την ΤΟΥΡΔΥΚ.


Βρέθηκαν έτσι πάνω από το φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα, που ελέγχει τον στρατηγικής σημασίας δρόμο από την Κερύνεια στη Λευκωσία, τον ίδιο που θα χρησιμοποιούσαν, δέκα χρόνια αργότερα, για να προελάσουν προς την κυπριακή πρωτεύουσα οι τουρκικές δυνάμεις. Οι Τούρκοι, που κατείχαν τον Άγιο Ιλαρίωνα, ύψωσαν λευκή σημαία. Ο διοικητής των “Κοκκινοσκούφηδων” έκανε το λάθος, προτού δεχτεί την παράδοση, να πάρει τηλέφωνο το στρατηγείο στο οποίο υπήγοντο οι δυνάμεις του. Προς κατάπληξη του παρόντος Καναδού αξιωματικού του ΟΗΕ, η παράδοση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η εντολή ήρθε το πιθανότερο από την Αθήνα, όπως μου είπε ο ίδιος ο Δώρος Ηλία και μάλλον έχει δίκιο, αφού η Ελλάδα και ιδιαίτερα οι στρατιωτικοί της, βρισκόντουσαν υπό τον ασφυκτικό αμερικανικό έλεγχο καθ’ όλη την περίοδο 1947-74.


Διαβάστε τη συνέχεια στο http://www.konstantakopoulos.gr/15221/%ce%b2%ce%ac%cf%83%ce%bf%cf%82-%ce%bb%cf%85%cf%83%cf%83%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b4%ce%b7%cf%82-1920-2021-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%80


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ο Τουρκύπριος ηγέτης Τατάρ παρουσίασε προτάσεις που εκφεύγουν παντελώς του πλαισίου των αποφάσεων του ΟΗΕ, χωρίς καμία αξιοσημείωτη διαμαρτυρία από τον Αντόνιο Γκουτιέρες και χωρίς φυσικά να σκεφθούν καν να αποχωρήσουν διαμαρτυρόμενοι ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Δένδιας και ο «εκπρόσωπος των Ελληνοκυπρίων» Νίκος Αναστασιάδης.

Κατόπιν αυτών η Διάσκεψη έληξε χωρίς συμφωνία, αλλά ανακοινώθηκε η σύγκλιση νέας εντός μερικών μηνών.

Οι εξελίξεις αυτές συνιστούν διπλωματικό θρίαμβο για την Τουρκία, τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, με μεγάλο κόστος για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Υπενθυμίζουμε ότι, Ελλάδα και Κύπρος, διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και από την εποχή της Ιεράς Συμμαχίας, δέχτηκαν να συμμετάσχουν σε μια διάσκεψη που, εκτός των άλλων, καλείται να διαπραγματευθεί, με τη συμμετοχή τριών ξένων κρατών και χωρίς την επίσημη συμμετοχή του ίδιου του κυπριακού κράτους, το σύνταγμα της Κύπρου! Μια διάσκεψη που έχει ως μόνη επιδίωξη την αφαίρεση από τον κυπριακό λαό του δικαιώματος να αποφασίσει για το μέλλον του.

Οι πολικές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου δεν ασκούν μια ορθή ή μια εσφαλμένη πολιτική. Ακολουθούν οδηγίες και ενεργούν σε πλήρη αντίθεση με τα πιο ζωτικά εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Θα επανέλθουμε όμως σύντομα στον αναλυτικό απολογισμό της Πενταμερούς

Δ.Κ.

https://www.dw.com/el/%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B5-%CE%BF-%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82/a-57374511



πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το κυπριακό, το κυπριακό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το ελληνικό

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
27 Απριλίου 2021

Όλη η ελληνική ιστορία, κατεξοχήν όμως η τελευταία δεκαετία, των Μνημονίων και των Δανειακών, απέδειξε πέραν αμφιβολίας ότι είναι αδύνατον να αγωνιστεί κάποιος για τα κοινωνικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, αν δεν αγωνιστεί και για τα θεμιτά και νόμιμα εθνικά του δικαιώματα και τα δικαιώματα του κράτους του. Όπως βέβαια ισχύει και το αντίστροφο, δεν μπορεί κάποιος να λέει ότι ενδιαφέρεται για το “έθνος”, όχι όμως για τον ελληνικό λαό που είναι ο φορέας του, ισοπεδώνοντας κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα.

Το Kυπριακό δεν είναι μόνο το σημαντικότερο ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και αυτό που αφορά τα πιο ζωτικά συμφέροντα του ελληνικού λαού στο σύνολό του. Το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το κυπριακό, το κυπριακό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το ελληνικό. Το Κυπριακό υπήρξε το θέμα που καθόρισε όσο κανένα άλλο την ελληνική πολιτική ιστορία (περιλαμβανομένης της επιβολής και κατάρρευσης της δικτατορίας), υπήρξε η βασική αιτία που πήγαμε σε ψυχρό πόλεμο με την Τουρκία για μισό αιώνα και μπορούμε να πάμε στο μέλλον σε θερμό πόλεμο με την Άγκυρα, πόλεμο που θα καταστρέψει και τις δύο χώρες.

Δεν είναι μόνο ο κ. Δένδιας που εμφανίζεται τελευταία ως νεο-πατριώτης και νεο-εθνικόφρων. Παρόλο που τα “εθνικά” δεν είναι ασφαλώς η σπεσιαλιτέ του Πρωθυπουργού, δεν παρέλειψε και αυτός να τονίσει ότι πάμε στην Πενταμερή της Γενεύης για το Κυπριακό, ώστε να καταργήσουμε τις εγγυήσεις και τα ξένα στρατεύματα στην Κύπρο.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Με τη συμμετοχή της στην Πενταμερή της Γενεύης για το Κυπριακό, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, νομιμοποιεί και μονιμοποιεί και τις εγγυήσεις και την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Και το χειρότερο δεν είναι καν αυτό. Με τη συμμετοχή της στην παράνομη αυτή Διάσκεψη, η Αθήνα θέτει υπό αίρεση, ναι, καλά διαβάσατε, την ίδια τη νομιμότητα της ύπαρξης του κυπριακού κράτους! Ούτε βέβαια, κάνοντάς τα αυτά, δημιουργεί όρους για μια έστω, κάπως άδικη, εις βάρος των Ελληνοκυπρίων, κάπως υποφερτή όμως λύση του Κυπριακού. Δημιουργεί, αντίθετα, προϋποθέσεις μεγάλης αστάθειας και συνθήκες για νέες αιματηρές διαμάχες στο νησί, ενδεχομένως, στην πιο ακραία περίπτωση, αν συντρέξουν και άλλες συνθήκες, και για πόλεμο Ελλάδας και Τουρκίας.

Αν έχετε τώρα τυχόν αμφιβολίες για το πως γίνεται ο πρωθυπουργός της χώρας να δηλώνει κάτι ενώ κάνει το ακριβώς αντίθετο, σας παραπέμπουμε στο τι ακούσατε από τους πολιτικούς σας την τελευταία δεκαετία. Όλα όσα σας είπαν στα πιο σημαντικά ζητήματα ήταν το αντίθετο όσων έκαναν τελικά. Κορυφαία παραδείγματα το “λεφτά υπάρχουν” που σήμαινε “λεφτά δεν υπάρχουν, χρεωκοπήσαμε” και το “δεν θα κουρέψουμε ποτέ τις καταθέσεις στην Κύπρο” που σήμαινε “θα τις κουρέψουμε οπωσδήποτε”.

Πάμε όμως στο προκείμενο. Προειδοποιούμε προκαταβολικά τους αναγνώστες μας να μην κάνουν το λάθος να νομίσουν ότι αυτά είναι νομικές λεπτομέρειες. Οι νομικές “λεπτομέρειες” έχουν τεράστια σημασία στις διεθνείς σχέσεις, που είναι κατ’ εξοχήν ο τομέας που ισχύει το “πρόσεξε που βάζεις την υπογραφή σου”, γιατί είναι οι υπογραφές που νομιμοποιούν και διευκολύνουν μετά την ανάληψη στρατιωτικής δράσης και κάθε είδους διεκδικήσεις. Οι “λάθος υπογραφές” για το Κυπριακό το 1960 δεν οδήγησαν στην ειρήνη στην Κύπρο, αλλά στην έκρηξη της διαμάχης με τους Τουρκοκυπρίους και στην τουρκική εισβολή του 1974. Οι “λάθος υπογραφές” του Γέλτσιν στη συμφωνία διάλυσης της ΕΣΣΔ, το 1991, ακολουθώντας την εσωτερική υποδιαίρεση της ΕΣΣΔ, σε αντίθεση με το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση, προκάλεσαν δέκα πολέμους στην πρώην Σοβιετική Ένωση, περιλαμβανομένου του πολέμου στην Ουκρανία που απειλεί τώρα την παγκόσμια ειρήνη.
“Εκλείπει” το κυπριακό κράτος

Εδώ και καιρό, η Τουρκία υποστηρίζει επισήμως την εξωφρενική θέση ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν υφίσταται ως υποκείμενο του διεθνούς δικαίου και έχει εκλείψει. Και καλά να υποστηρίζει μια τέτοια θέση η Άγκυρα. Την ίδια θέση την αναγνωρίζουν όμως στην πράξη ο Αναστασιάδης και η ελληνική κυβέρνηση, αφού έχουν συμφωνήσει και αποδεχθεί ο Γ.Γ. να μην προσκαλέσει στη Γενεύη τον Αναστασιάδη ως πρόεδρο της Κύπρου, αλλά ως εκπρόσωπο μιας εθνικής κοινότητας. Και μάλιστα, αν και ξ κοινότητα αυτή συνιστά την συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού πληθυσμού (82%) εκπροσωπείται σε απόλυτη ισοτιμία με τη μειοψηφία του. (Σημειωτέον ότι ούτε καν αυτό δεν συμβαίνει. Ο κ. Τατάρ δεν θα είχε ασφαλώς εκλεγεί αν δεν τον ψήφιζαν οι εκ Τουρκίας έποικοι και αν δεν παρενέβαινε υπέρ αυτού η Τουρκία. Στην Κύπρο υπάρχουν επίσης τρεις ακόμα αναγνωρισμένες κοινότητες, οι Λατίνοι, οι Αρμένιοι και οι Μαρωνίτες. Δεν εκλήθησαν όμως στη Γενεύη, παρά τον “κοινοτικό” χαρακτήρα της κυπριακής εκπροσώπησης, γιατί αυτό δεν διευκόλυνε τον πραγματικό σκοπό της Διάσκεψης, δηλαδή την κατάργηση του κυπριακού κράτους).

Η ελληνική κυβέρνηση και ο Κύπριος Πρόεδρος έχουν επίσης αποδεχθεί να μην εκπροσωπηθεί ούτε η Ε.Ε., μέλη της οποίας είναι η Κυπριακή και η Ελληνική Δημοκρατία, ούτε και τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Κατά τρόπο μάλιστα εξευτελιστικό, απηγορεύθη, κατόπιν απαίτησης της Άγκυρας, στην παρατηρήτρια της Ε.Ε. να παρευρεθεί στις εργασίες της διάσκεψης. Θα έχει μόνο το δικαίωμα να μεταβεί στην πόλη της Γενεύης και να συναντηθεί με όποιον θέλει να τη δει. Πάλι καλά που επιτρέπεται δηλαδή σε ευρωπαίους αξιωματούχους να βρίσκονται στο καντόνιο της Γενεύης, όσο συνεχίζεται η Διάσκεψη. Ίσως, αν ξαναγίνει τέτοια πενταμερής, να μην επιτραπεί ούτε και αυτό.

Με άλλα λόγια, ο Αναστασιάδης και η ελληνική κυβέρνηση έχουν αποδεχθεί να επιστρέψει η Κύπρος σε νομικό καθεστώς μη κράτους, αποικίας δηλαδή, όπως ήταν πριν το 1960 και οι πολίτες της να μετατραπούν σε είδος ιθαγενών που διαπραγματεύονται τη νομική μορφή της ύπαρξής τους με τρία άλλα κράτη, των οποίων η Διάσκεψη αναγνωρίζει τον ρόλο επί της Κύπρου, δηλαδή την Βρετανία, την Τουρκία και την Ελλάδα.

Η νομική μορφή δεν σημαίνει και αυτόματη πρακτική υλοποίηση, την επιτρέπει όμως όταν εμφανισθούν οι αναγκαίες πολιτικές συνθήκες. Το 1955 έγινε η πρώτη Διάσκεψη για την Κύπρο με συμμετοχή της Τουρκίας και το 1960 υπεγράφησαν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Οι κάτοικοι της Κύπρου χρειάστηκε να περιμένουν ακόμα 14 χρόνια για να δουν στον ουρανό του νησιού το υλικό αποτέλεσμα των “λάθος διασκέψεων” και των “λάθος υπογραφών” με τη μορφή των Τούρκων αλεξιπτωτιστών και να ακούσουν τις σειρήνες του αντιαεροπορικού συναγερμού και τον ήχο από τις εκρήξεις των βομβών.

Φοβόμαστε ότι, υπό τις παρούσες διεθνείς συνθήκες και στην κατάσταση που βρίσκονται το ελληνικό και κυπριακό κράτος, μπορεί να μην χρειαστούν καν 14 χρόνια.
“Πάμε για να καταργήσουμε τις εγγυήσεις”

Πρόκειται για το δεύτερο μεγάλο ψέμα αναφορικά με τη Διάσκεψη της Γενεύης. Οι εγγυήσεις και τα εξ αυτών επεμβατικά δικαιώματα Βρετανίας και Τουρκίας δεν ισχύουν. Η Διάσκεψη της Γενεύης δεν τις καταργεί, τις αναβιώνει! Διότι η μόνη νομική βάση για την πρόσκληση Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας σε αυτή τη Διάσκεψη είναι το καθεστώς εγγυητριών δυνάμεων που απέδωσαν στα τρία κράτη οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου το 1960 και οι συνθήκες που υπεγράφησαν επί τη βάσει αυτών.

Οι συμφωνίες και οι συνθήκες όντως αναγνωρίζουν στη Βρετανία, την Ελλάδα και την Τουρκία το καθεστώς εγγυητριών δυνάμεων με δικαίωμα επέμβασης στην Κύπρο. Αυτές επικαλέστηκε η Άγκυρα για να πραγματοποιήσει την εισβολή το 1974. Θα εξηγήσουμε στη συνέχεια γιατί οι συμφωνίες και οι συνθήκες αυτές είναι πλήρως ανυπόστατες, στην ολότητά τους, με εξαίρεση τα δικαιώματα που δημιουργούν για την Κυπριακή Δημοκρατία. Προς το παρόν περιοριζόμαστε να επισημάνουμε ότι, μετά το 1964, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει δηλώσει επισήμως στον ΟΗΕ (έγγραφο Γενικού Εισαγγελέα Τορναρίτη) ότι δεν ισχύουν οι εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα των “εγγυητριών δυνάμεων”. Ανάλογες δηλώσεις έκανε τότε στον τύπο και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Παπανδρέου.

Η μόνιμη θέση Ελλάδας και Κύπρου όλες αυτές τις δεκαετίες μετά το 1964, πολύ περισσότερο μετά το 1974, το ίδιο το θεμέλιο της πολιτικής τους στο Κυπριακό ήταν ότι αυτά τα πράγματα δεν ισχύουν και είναι αδιανόητα. Είναι άλλωστε ηλίου φαεινότερο ότι είναι εντελώς ασύμβατες τέτοιες ρυθμίσεις με την Πράξη Προσχώρησης της Κύπρου στην Ε.Ε. και με τις συνθήκες που προσδιορίζουν τη σύσταση και λειτουργία της Ε.Ε.

Αποδεχόμενη τη σύγκληση της Πενταμερούς και συμμετέχοντας σε αυτή, η ελληνική κυβέρνηση, όπως και ο Πρόεδρος της Κύπρου, κάνουν κάτι αδιανόητο επί μισό και πλέον αιώνα για οποιονδήποτε Έλληνα και Κύπριο πολιτικό, αδιανόητο επίσης για οποιοδήποτε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης: νομιμοποιούν δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς, το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων και των εξ αυτών επεμβατικών δικαιωμάτων δήθεν για να τα καταργήσουν. (Επικαλούμενη αυτά τα δικαιώματα η Τουρκία επενέβη στην Κύπρο, συνέχισε την προέλασή της και όταν ακόμα είχε αποκατασταθεί η συνταγματική τάξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και δεν διέτρεχαν κίνδυνο οι Τουρκοκύπριοι, πραγματοποίησε εθνοκάθαρση εκατοντάδων χιλιάδων Ελληνοκυπρίων και παραμένει εκεί πάντα ως κατοχική δύναμη).

Ακόμα και έτσι όμως πόσες είναι οι πιθανότητες να καταργηθούν όντως αυτές οι εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα στη Γενεύη; Αν κρίνουμε από την πολιτική και τις δηλώσεις του Ερντογάν και της Τουρκίας, που, ό,τι κι αν της προσάψει κανείς, είναι σοβαρό κράτος, η πιθανότητα να δεχτεί η Άγκυρα τη κατάργηση των εγγυήσεων είναι όση περίπου και να πέσει μετεωρίτης στο Μέγαρο Μαξίμου ή να αγοράσουμε εμβόλια Σπούτνικ. Μακάρι να διαψευστούμε.
Νομιμοποιούν τα τουρκικά στρατεύματα για να τα διώξουν

Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έχει ζητήσει με ψήφισμά του την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων από την Κύπρο το ταχύτερο δυνατό χωρίς να εξαρτά την αποχώρηση αυτή από την επίλυση της διενέξεως Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Αυτό το ψήφισμα είναι το σημαντικότερο διεθνές νομικό όπλο της Κυπριακής και της Ελληνικής Δημοκρατίας, έστω και αν απέφυγαν να ζητήσουν την υλοποίησή του και να το χρησιμοποιήσουν κατά την έγκριση των διαφόρων φάσεων των τουρκικών ενταξιακών διαπραγματεύσεων.

Η καγκελάριος Μέρκελ, πριν ανέβει στην εξουσία, ανέφερε την παρουσία τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στην Κύπρο ως λόγο μη ένταξης της Τουρκίας, σε επιστολή της προς τα συντηρητικά κόμματα της Ευρώπης. (Ούτε η ΝΔ, ούτε ο ΔΗΣΥ ανταποκρίθηκαν, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, σε αυτή την επιστολή).

Το 2004 η Κυπριακή Δημοκρατία ενετάχθη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, είναι αδιανόητη η παραμονή τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στην επικράτεια της ΄Ενωσης. Μικρό παιδί, όχι όμως οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου.

Το 2005, ο Πρωθυπουργός της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν χαρακτήρισε αδιανόητη την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, αν δεν αναγνωρίσει προηγουμένως την Κυπριακή Δημοκρατία. Το Παρίσι, μετά από ένα μήνα διαβουλεύσεων, εγκατέλειψε την θέση αυτή, δηλώνοντας ότι δεν βρήκε απήχηση σε καμία άλλη πρωτεύουσα της Ε.Ε.

Όχι μόνο αυτό που ήταν αδιανόητο για τη Γαλλία, έγινε απολύτως “διανοητό” για την Αθήνα και τη Λευκωσία, αλλά πάμε τώρα σε μια διάσκεψη με την οποία αποαναγνωρίζουμε μόνοι μας την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία. Το καταπληκτικό μάλιστα είναι ότι Αθήνα και Λευκωσία, αν και ανασταίνουν τα πιο αρνητικά και επικίνδυνα σημεία τον βρυκόλακα των συμφωνιών του 1960, αποφεύγουν να το πράξουν τουλάχιστο ως προς ένα κύριο σημείο του, την ύπαρξη της υπό εγγύηση Κυπριακής Δημοκρατίας!

Ένα από τα κύρια αποτελέσματα της Πενταμερούς, είναι η εξουδετέρωση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ για τα ξένα στρατεύματα και η επανασύνδεση αυτού του ζητήματος με τη λύση του Κυπριακού.
Τι εννοούν Αθήνα και Λευκωσία όταν μιλάνε για αποχώρηση

Σαν να μην έφτανε το ότι αναγνωρίζουν από το παράθυρο την μαζική τουρκική στρατιωτική παρουσία στην Κύπρο, συνδέοντάς την ξανά με την επίλυση του Κυπριακού, από την οποία την είχε αποσυνδέσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, Αθήνα και Λευκωσία κάνουν και κάτι άλλο. Διαπραγματεύονται τη σταδιακή και όχι πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων μετά την εφαρμογή της λύσης.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα αυτοδιαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και οι ένοπλες δυνάμεις της, προτού φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα. Αν μάλιστα αλλάξουν γνώμη, με κάποιο πρόσχημα που δεν θα είναι δύσκολο να βρεθεί, δεν προβλέπεται, σε αυτά που διαπραγματεύονται Αθήνα και η Λευκωσία, κανένας μηχανισμός επίβλεψης της εφαρμογής και επιβολής της συμφωνίας, η τήρηση της οποίας επαφίεται στην… προσήλωση της Άγκυρας στις συμφωνίες και το διεθνές δίκαιο. Αν κάποιος πιστεύει ότι θα φύγουν από την Κύπρο τα τουρκικά στρατεύματα απλώς και μόνο επειδή θα το προβλέπει μια διεθνής συμφωνία, ας δοκιμάσει να διώξει τους Τούρκους από το Ιράκ και τη Συρία, όπου δεν βρίσκονται με κάποια συμφωνία.
Βρετανικές Βάσεις

Οι “κυρίαρχες” βρετανικές βάσεις στην Κύπρο έχουν τεράστια, παγκόσμια σημασία, για την υποστήριξη όλων των αγγλοαμερικανικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή και για την παρακολούθηση, λόγω των ειδικών συνθηκών στο γεωγραφικό σημείο της Κύπρου, μιας τεράστιας περιοχής, ιδίως των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας. Αν η Λευκωσία επιλέξει να τις διατηρήσει, συνιστούν τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στη Βρετανία και τις ΗΠΑ, για να πάρει ανταλλάγματα. Αν επιλέξει να τις καταργήσει, συνιστούν τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στους αντιπάλους τους.

Λόγω της σημασίας τους αυτής καθιστούν την Κύπρο και στόχο πρώτης τάξεως εκθέτοντας τον πληθυσμό του νησιού ακόμα και στον κίνδυνο του πλήρους αφανισμού, σε περίπτωση περιορισμένης, τακτικής πυρηνικής σύγκρουσης, όπως αίφνης αυτή που προβλέπουν τα διαρρεύσαντα σχέδια των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων σε περίπτωση πολέμου κατά του Ιράν. Καταλαμβάνουν μια πολύ μεγάλη έκταση του κυπριακού εδάφους και δημιουργούν πολύ μεγάλα προβλήματα στο περιβάλλον.

Αποδεχόμενες με την Πενταμερή τη νεκρανάσταση των συμφωνιών του ’60, Αθήνα και Λευκωσία αναγνωρίζουν από το παράθυρο πάλι την νομιμότητα της παρουσίας των βρετανικών βάσεων, με την Κύπρο να εκτίθεται σε όλους τους κινδύνους και να χάνει οποιαδήποτε οφέλη από μια διαπραγμάτευση παραμονής, αν την επέλεγε.

Αυτός είναι επίσης ένας βασικός λόγος που συνέρχεται αυτή η Πενταμερής, αναμφισβήτητα έργο του βρετανού αποικιακού “Μένγκελε”, που κρύβεται κάτω και από την πιο μικρή πέτρα στο νησί της Αφροδίτης.
Ισχύουν οι Συνθήκες Εγκαθίδρυσης, Εγγυήσεων και Συμμαχίας;

Η απάντηση είναι όχι, και για τις συμφωνίες και για τις συνθήκες που υπεγράφησαν επί τη βάσει αυτών, με την εξαίρεση της πρόβλεψης για ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων που αποδίδουν στην Κύπρο αυτές οι συμφωνίες.

Οι λόγοι που δεν ισχύουν είναι οι εξής:
Δεν ενεκρίθησαν ποτέ από τον λαό της πρώην αποικίας ή από τους δημοκρατικά εκλεγμένους αντιπροσώπους του. Οι αντιπρόσωποι του κυπριακού λαού που ήταν παρόντες στο Λονδίνο, δηλαδή οι εκπρόσωποι της ΕΟΚΑ Βάσος Λυσσαρίδης και Τάσσος Παπαδόπουλος και οι δήμαρχοι των κυπριακών πόλεων που εκπροσωπούσαν επίσης το ΑΚΕΛ, το άλλο μεγάλο κόμμα της Κύπρου, διαφώνησαν με τις συμφωνίες, που ουδέποτε υπεβλήθησαν, ως όφειλαν, στη δημοκρατική ετυμηγορία του ίδιου του κυπριακού λαού. Οι μόνες δημοκρατικές συντακτικές πράξεις στην ιστορία της Κύπρου ήταν το δημοψήφισμα του 1950, υπέρ της Ένωσης και το δημοψήφισμα του 2004, με το οποίο απερρίφθη το σχέδιο Ανάν.
Ο Μακάριος υπέγραψε αυτές τις συμφωνίες υπό το κράτος σκαιών απειλών και εκβιασμών που εδέχθη από τους Άγγλους και τους Αμερικανούς, όργανο των οποίων ήταν η τότε ελληνική κυβέρνηση. Ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας, κεντρικό πρόσωπο του ελληνικού κατεστημένου, κύριος εγγυητής της εξάρτησης της χώρας από τους Αγγλοαμερικανούς σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, αργότερα Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, μιλώντας στους Κυπρίους αντιπροσώπους στο Λονδίνο τους είπε ότι αν δεν συμφωνήσουν και δεν υπογράψουν το αίμα θα ρεύσει άφθονο “εφ’ υμών και επί των τέκνων σας”, χωρίς η Αθήνα να κάνει τίποτα.

Αυτό ακριβώς και συνέβη. Όχι γιατί δεν υπέγραψαν οι Κύπριοι, αλλά γιατί υπέγραψαν – ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος δηλαδή, γιατί οι άλλοι διαφώνησαν.
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, με αποφάσεις του, έχει χαρακτηρίσει άκυρες και ανυπόστατες τέτοιου είδους απαράδεκτες συμφωνίες που συνήφθησαν μεταξύ αποικιακών δυνάμεων και αποικιών, με εκβιασμούς και απειλές.
Κορυφαίοι Βρετανοί συνταγματολόγοι όπως ο καθηγητής S.A. de Smith έχουν χαρακτηρίσει ως το χειρότερο του κόσμου, εντελώς απαράδεκτο και προορισμένο να δημιουργήσει συγκρούσεις το σύνταγμα που επέβαλαν αυτές οι συμφωνίες στον Κύπρο.
Ο Βρετανός ιστορικός William Mallinson, που ερεύνησε τα αρχεία του Foreign Office, έφερε στο φως τις εκθέσεις της νομικής υπηρεσίας του ίδιου του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών που αμφισβητούν τη νομιμότητα των συμφωνιών.
Η κατάχρηση των επεμβατικών δικαιωμάτων από την Τουρκία το καλοκαίρι του 1974, αλλά και η παράβαση των συμφωνιών με την ανακήρυξη της “ΤΔΒΚ” και με τη μη αναγνώριση της Κύπρου.
Η προσχώρηση στην Ε.Ε. που προφανώς συμπαρασύρει τις συμφωνίες του 1960, αδιανόητες για κράτος-μέλος της Ε.Ε.

Να σημειώσουμε τέλος ότι τόσο οι συμφωνίες του 1960, όσο και η Πενταμερής που τώρα συγκαλείται, παραβιάζουν τη Συνθήκη της Λωζάννης, για την οποία λέμε τόσο ότι κοπτόμεθα, με την οποία η Τουρκία παραιτήθηκε από οποιαδήποτε αξίωση επί της Κύπρου.

Ισχύουν οι συμφωνίες του 1960 μόνο ως προς τα δικαιώματα που δημιουργούν για τη Λευκωσία, γιατί ελευθέρως υπεγράφη από τα τρία κράτη που την υπέγραψαν και όχι κατόπιν καταναγκασμού.

Η ίδρυση του κυπριακού κράτους δεν θεμελιώνεται, ούτε πολιτικά, ούτε νομικά επί των συμφωνιών του 1960.

Είναι το πολιτικό αποτέλεσμα μιας σπουδαίας, με παγκόσμια απήχηση αντιαποικιακής επανάστασης. Το κυπριακό κράτος συνιστά υλοποίηση της θεμελιώδους αρχής της Αυτοδιάθεσης των Εθνών, νομικά αναγνωρισμένη με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στον ΟΗΕ και εν συνεχεία με τα ψηφίσματα του Οργανισμού σχετικά με την τουρκική εισβολή και κατοπινότερα, αλλά και με την Πράξη Προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για όλους αυτούς τους λόγους η συμφωνία στη σύγκλιση και η συμμετοχή στην διάσκεψη των εγγυητριών δυνάμεων, που είναι στην πραγματικότητα η Πενταμερής, συνιστά πραξικόπημα με σκοπό την κατάλυση του κυπριακού κράτους, για λογαριασμό της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.



Πηγή: kosmodromio.gr


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Η απειλή που εγκυμονεί η σύγκληση της πενταμερούς για το Κυπριακό και γιατί πρόκειται για παράλογη και επικίνδυνη διαδικασία για την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Θανάσιμη απειλή για τον ελληνικό λαό, στην Κύπρο αλλά και την Ελλάδα, συνιστά, και μόνο με τη σύγκλησή της, η πενταμερής διάσκεψη για το Κυπριακό, στην οποία έχουν δεχθεί να συμμετάσχουν η ελληνική κυβέρνηση και ο Νίκος Αναστασιάδης. Ο τελευταίος μάλιστα, καθόλου τυχαία, όχι ως εκλεγμένος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά υπό τη νομικά και θεσμικά ανυπόστατη ιδιότητα του “εκπροσώπου των Ελληνοκυπρίων”.

Θυμίζουμε ότι όλες οι ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις μετά το 1974 απέρριψαν κατηγορηματικά ως αδιανόητη τη σύγκλιση παρόμοιας πενταμερούς. Ουδείς στην Αθήνα ή τη Λευκωσία μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει γιατί άλλαξε αυτή η πάγια πολιτική Ελλάδας και Κύπρου. Γιατί δεν μας εμφανίζουν μια τεκμηριωμένη εισήγηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ή οποιουδήποτε άλλου νομικού κρατικού θεσμού, από την οποία να τεκμηριώνεται η νομιμότητα της σύγκλισης αυτής της πενταμερούς; Φανταζόμαστε γιατί ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει.

Όπως θα επιχειρήσουμε να δείξουμε σε αυτό το άρθρο, η πενταμερής διάσκεψη είναι μια διαδικασία παράλογη, παράνομη, επιβλαβής και επικίνδυνη, και για την Κύπρο και για την Ελλάδα, εν τέλει και για την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο. Συνιστά στην πραγματικότητα πραξικόπημα εις βάρος του κυπριακού κράτους με σκοπό την κατάλυσή του. Η συμφωνία στη σύγκλησή της και η συμμετοχή σε αυτήν αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, βαρύ έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού, τόσο των Ελλήνων που ζουν στην Κύπρο, όσο και όσων ζουν μεν στην Ελλάδα, θα υποστούν όμως και αυτοί, αναπόφευκτα, τις συνέπειες από τη διάλυση του κυπριακού κράτους και τη συνακόλουθη επανεμφάνιση, υπό πλέον επικίνδυνη ενδεχομένως και αιματηρή μορφή, του “παγωμένου” μετά το 1974 κυπριακού ζητήματος, του ζητήματος δηλαδή που στο παρελθόν προκάλεσε τον ψυχρό και παρολίγον θερμό πόλεμο με την Τουρκία και καθόρισε την ελληνική πολιτική (μεταξύ άλλων προκαλώντας την ανατροπή του Γεωργίου Παπανδρέου, την Αποστασία και τη Δικτατορία).

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι βαρείς όροι που χρησιμοποιούμε μπορεί να ξενίζουν αρκετούς αναγνώστες μας. Τους διαβεβαιώνουμε ότι δεν τους χρησιμοποιούμε καθ’ υπερβολήν ή για λόγους εντυπωσιασμού, αλλά, δυστυχώς, με την ίδια κυριολεξία που απαιτεί ένα δικόγραφο ή ένα μαθηματικό θεώρημα. Το μόνο που ζητάμε από τους αναγνώστες είναι να διαβάσουν ως το τέλος τα επιχειρήματά μας, να τα σκεφθούν χωρίς προκατάληψη και να τα δεχτούν ή να τα απορρίψουν με το δικό τους μυαλό. Τους θυμίζουμε ότι μόνο θεωρούμενα ως αδιανόητα προτού συμβούν συμβαίνουν την τελευταία δεκαετία σε Ελλάδα και Κύπρο. Κορυφαία παραδείγματα η καταστροφή της Ελλάδας δια των μνημονίων και δανειακών που η ίδια συνομολόγησε και η κατάσχεση, με τη συγκατάθεση της Λευκωσίας, των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες, αλλά και των ίδιων των τραπεζών!
Μια παράλογη Διάσκεψη

Αν οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε μια ικανοποιητική και για τους δύο λύση του Κυπριακού, και εν συνεχεία να την εγκρίνουν σε δημοψήφισμα, είναι εντελώς παράλογο να βάλουμε τις δυνάμεις που δημιούργησαν το πρόβλημα, τη Βρετανία και την Τουρκία δηλαδή, να τους το λύσουν ή έστω να βοηθήσουν τη λύση του. Γι’ αυτό η πενταμερής διάσκεψη είναι παράλογη.

Παράλογη είναι όμως, αν σκοπός της είναι να λύσει το Κυπριακό με τρόπο δημοκρατικό και βιώσιμο. Καθόλου παράλογη δεν είναι πάντως, όπως θα δείξουμε, αν σκοπός της είναι να “λύσει” το Κυπριακό καταλύοντας το κυπριακό κράτος και επιβάλλοντας στον λαό του νησιού μια λύση με την οποία δεν συμφωνεί και που θα είναι αδύνατο να λειτουργήσει στην πράξη.

Αυτός είναι στην πραγματικότητα ο μοναδικός λόγος που συνέρχεται αυτή η πενταμερής.
Μια παράνομη διάσκεψη

Η πενταμερής δεν είναι μόνο παράλογη, είναι και παράνομη, αντίθετη όχι με κάποια δευτερεύουσα πρόνοια του δικαίου, αλλά με τις πιο βασικές και θεμελιώδεις αρχές του, όπως διαμορφώθηκαν παγκοσμίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μόνο οι ίδιοι οι κάτοικοι της Κύπρου και μόνο οι ίδιοι οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας έχουν το δικαίωμα να αποφασίσουν και να συμφωνήσουν (ή ακόμα και να διαφωνήσουν) για το μέλλον της χώρας τους και του κράτους τους.

Δεν είναι αποικία η Κύπρος, όπως την ξανακάνει, εμμέσως πλην σαφώς, ακόμα και μόνο με τη σύνθεσή της, η πενταμερής, με τη συμφωνία δυστυχώς της κυπριακής και της ελληνικής κυβέρνησης. Η τελευταία μάλιστα παραβιάζοντας και τις πιο βασικές υποχρεώσεις που η Ελλάδα ανέλαβε έναντι της Κύπρου με τις συμφωνίες που ίδρυσαν την Κυπριακή Δημοκρατία.

Είναι απολύτως εξωφρενικό και εντελώς παράνομο να ανατίθεται το καθήκον λύσης του Κυπριακού και να αναγνωρίζεται ρόλος σε οποιονδήποτε τρίτο, εκτός Κύπρου, πολύ περισσότερο σε μια διάσκεψη στην οποία έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν η Βρετανία, προαιώνιος εχθρός της Κύπρου και δημιουργός του προβλήματος με τη μορφή που το ξέρουμε, κράτος που πλέον δεν βρίσκεται καν στην Ε.Ε., και η Τουρκία, δύναμη εισβολής και κατοχής στην Κύπρο, υπεύθυνη για την εθνοκάθαρση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του νησιού.

Δεν έχουν καμμία δουλειά οι τρίτοι στο Κυπριακό. Αν όμως ήθελαν να φέρουν με το ζόρι τρίτους στο κυπριακό Λευκωσία και Αθήνα, γιατί δεν επέλεγαν έστω την Ευρωπαϊκή Ένωση ή τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας; Από που και ως που επέλεξαν τη Βρετανία και την Τουρκία;

Δεν υπάρχει φυσικά καμία απάντηση σε αυτό και στα άλλα ερωτήματα γύρω από την πενταμερή. Δεν υπάρχει γιατί ούτε η Αθήνα, ούτε η Λευκωσία, μπορούν να παραδεχτούν ότι ο λόγος που “ανέστησαν” και φώναξαν τις “εγγυήτριες δυνάμεις” του 1960, δεν είναι άλλος από το ότι οι αρχιτέκτονές της επιχειρούν να δώσουν μια επίφαση νομιμότητας, έστω της κακιάς ώρας, στο έγκλημα που θέλουν να κάνουν, δηλαδή την καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι Εγγλέζοι που τα σκέφτηκαν όλα αυτά δεν είναι Αμερικανοί. Είναι “μανούλες” και έχουν μανία να περιβάλλουν τα ανοσιουργήματά τους με νομικές μορφές και φόρμουλες. (Το αυτό συμβαίνει και με την τουρκική διπλωματία, εν αντιθέσει με την ελληνική, που ουδέποτε άλλωστε αναλαμβάνει η ίδια να συντάξει τις συμφωνίες που συνομολογεί).

Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό και στα άλλα ερωτήματα, γιατί δεν είναι η Αθήνα και η Λευκωσία που επέλεξαν να πάνε στην πενταμερή. Διετάχθησαν να το κάνουν και το κάνουν αδιαφορώντας, όπως και σε τόσα άλλα ζητήματα, για τα πιο ζωτικά συμφέροντα του ελληνικού λαού. Η Πενταμερής δεν είναι προϊόν ελληνικών επιλογών, είναι προϊόν διεθνούς συνωμοσίας, με τη συμμετοχή Ελλήνων και Κυπρίων πολιτικών.

Ούτε φυσικά συνιστά επιχείρημα υπέρ της συμμετοχής σε μια τέτοια διάσκεψη αυτό που μου λένε ορισμένοι Κύπριοι φίλοι, ότι είναι πιθανό να μην προκύψει τίποτα. Δεν βάζεις το κεφάλι σου κάτω από την καρμανιόλα, με την ελπίδα ότι δεν θα δουλέψει! Κάθε φορά που το κάνεις, ακόμα και αν δεν κοπεί το κεφαλάκι σου, αυτό-ϋπονομεύεις την κρατική σου υπόσταση, αυτοϋποβαθμίζεις τις κριτικές που διατυπώνεις στην τουρκική πολιτική, στη συνέχιση της κατοχής ή, π.χ., για τις τουρκικές γεωτρήσεις νοτίως της Κύπρου ή τα Βαρώσια και, κυρίως, συντηρείς ένα μηχανισμό που, αν και όταν οι συνθήκες του επιτρέψουν να λειτουργήσει, θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην κατάλυση, την “αυτοκτονία” του κυπριακού κράτους, με την υπογραφή των ηγετών του και της Ελλάδας. Δημιουργείς επίσης τις συνθήκες για να επιρρίπτεται μονίμως στα θύματα της τουρκικής εισβολής και εθνοκάθαρσης του 1974, η ευθύνη για τη μη λύση του Κυπριακού.

Μια ιδιαίτερη και πολύ σοβαρή νομική πλευρά της πενταμερούς είναι ότι, συνερχόμενη, αναβιώνει και αναγνωρίζει, εμμέσως πλην σαφώς, τα δικαιώματα εγγυήσεων και επέμβασης που απέδωσαν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου στη Βρετανία και την Τουρκία. Τα δικαιώματα αυτά αμφισβήτησαν διεθνώς οι ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις μετά το 1964, και πολύ περισσότερο μετά το 1974. Ολόκληρη η ελληνική και κυπριακή πολιτική για το Κυπριακό, μετά το 1974, θεμελιώθηκε στην κατηγορηματική απόρριψη της νομιμότητας αυτών των δικαιωμάτων, που αναβιώνει, εμμέσως πλην σαφώς, η πενταμερής.
Τι επιδιώκει πραγματικά και που αποβλέπει η πενταμερής

Η πενταμερής διάσκεψη μία επιδίωξη έχει και μόνο μία μπορεί να έχει, εξαιτίας της ίδιας της κατασκευής της. Να αφαιρέσει από τον κυπριακό λαό το δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του με δημοψήφισμα. Να ακυρώσει δηλαδή από το “παράθυρο” το “Όχι” των Κυπρίων στο δημοψήφισμα του 2004 και να επιτρέψει την κατάλυση του κυπριακού κράτους.

Πώς το κάνει όμως αυτό και ποιος είναι ο προβλεπόμενος ρόλος Αναστασιάδη και Μητσοτάκη-Δένδια;

Βάση των συζητήσεων στην πενταμερή είναι το έγγραφο Γκουτέρες, που ανανεώνει επί τα χείρω τις πρόνοιες του απορριφθέντος Σχεδίου Ανάν. Το σχέδιο αυτό όχι μόνο απερρίφθη από τον κυπριακό λαό το 2004, με τεράστια πλειοψηφία, παρά τις τρομερές πιέσεις και τους εκβιασμούς που δέχτηκε, αλλά και χαρακτηρίστηκε ως “έργο παράφρονος” από τον συνταγματολόγο Δημήτρη Τσάτσο και ως αντίθετο με τις πιο βασικές πρόνοιες του συνταγματικού, διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου από τον συνταγματολόγο Ευάγγελο Βενιζέλο, για να αναφέρουμε μόνο αυτούς τους δύο. Κύπριος υπουργός μας απεκάλυψε μάλιστα ότι ο ίδιος ο διευθυντής του Νομικού Γραφείου του πρωθυπουργού Σημίτη και λαμπρός κατά τα άλλα συνταγματολόγος Γιάννης Παπαδημητρίου, στη διάρκεια επίσκεψής του στην Κύπρο, ζήτησε συγνώμη από τους Κυπρίους για την υποστήριξη στο Σχέδιο Ανάν.

Ο Νίκος Αναστασιάδης δεν έχει από κανέναν εξουσιοδότηση να υπογράψει τέτοια συμφωνία ή προσυμφωνία ή οτιδήποτε παρόμοιο. Ούτε και μπορεί να έχει, γιατί έχει εκλεγεί ως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, η εντολή του δεν περιλαμβάνει ασφαλώς την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αυτό που μπορεί νομίμως να κάνει ο κ. Αναστασιάδης, και που είναι αυτό που επιβάλλει η δημοκρατική τάξη, είναι να διαπραγματευτεί με τους Τουρκοκυπρίους και, αν συμφωνήσουν, να θέσει ένα νέο σχέδιο λύσης σε δημοψήφισμα. Αλλά για να το κάνει αυτό δεν χρειάζεται ούτε να τρέχει (ή να τον τρέχουν) στη Γενεύη, ούτε να κουβαληθούν εκεί οι εκπρόσωποι της Βρετανίας και της Τουρκίας και κοτζάμ Γ.Γ. του ΟΗΕ.

Αυτοί όλοι δεν μαζεύονται στη Γενεύη, εν μέσω πανδημίας και πληθώρας σοβαρότατων διεθνών κρίσεων, για να πιούν το καφεδάκι τους στις όχθες της λίμνης Λεμάν συζητώντας για χιλιοστή φορά το Κυπριακό. Πηγαίνουν προσδοκώντας ότι θα υπάρξει μια συμφωνία. Το λιγότερο ισχύει αυτό για το Λονδίνο και για τον Γκουτέρες, που έχει θέσει, τουλάχιστο στο Κυπριακό, το κύρος του αξιώματός του στην υπηρεσία των αγγλοαμερικανικών συμφερόντων. Αλλά και όλοι οι συμμετέχοντες, ότι κι αν θέλουν “από μέσα τους”, αναγνωρίζουν, προσερχόμενοι στη διάσκεψη, το δικαίωμά της να καταλήξει σε συμφωνία, αλλιώς γιατί την κάνουν και γιατί δέχονται να συμμετάσχουν σε αυτή;

Τι θα συμβεί αν ο κ. Αναστασιάδης και ο κ. Δένδιας, έστω παρανομώντας, υπογράψουν μια συμφωνία στη Γενεύη, όπως τόσο συχνά υπέγραψαν στην ιστορία ηγεσίες της Ελλάδας και της Κύπρου χωρίς να δίνουν σημασία στις νομικές “λεπτομέρειες”, αυτές ακριβώς που έβαλαν τις βάσεις για τις μεγάλες τραγωδίες του Ελληνισμού που τις ακολούθησαν;

Νομικά και πολιτικά θα πρόκειται και πάντως θα αναγνωριστεί ως μία διεθνής συμφωνία, ντοκουμέντο πολύ μεγαλύτερης βαρύτητας από μια ενδοκυπριακή συμφωνία, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων υποκείμενη στην έγκριση σε δημοψήφισμα.

Αν υπογραφεί μια τέτοια συμφωνία από τον Αναστασιάδη, την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Βρετανία, περιβαλλόμενη με το κύρος του Γ.Γ. του ΟΗΕ θα την εγκρίνει αμέσως η Ε.Ε. (Ανόητη και απρόσεκτη η Μοργκερίνι, ενημερωμένη όμως ασφαλώς για τα σχέδια των συνωμοτών που προέβλεπαν και τον ρόλο της Ε.Ε., άφησε να της ξεφύγει αυτό το 2017, λέγοντας ότι η Ένωση είναι έτοιμη να αναγνωρίσει αμέσως το νέο κράτος που θα προκύψει από την πενταμερή). Το CNN θα διακόψει αμέσως το πρόγραμμά του για να ανακοινώσει στο παγκόσμιο κοινό ότι λύθηκε επιτέλους το Κυπριακό. Στην ίδια την Κύπρο, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, η δήθεν “εθνικόφρων” και δήθεν “πατριωτική” (όντως πατριωτική αλλά της αμερικανικής πατρίδας) ηγεσία του δεξιού ΔΗΣΥ και η δήθεν “αριστερή” ηγεσία του ΑΚΕΛ, που ανέκαθεν είχε μια μεγάλη συμπάθεια στους Εγγλέζους, θα χαιρετίσουν τη συμφωνία και θα την εγκρίνουν στη Βουλή, με την πλειοψηφία που διαθέτουν.

Τι περιθώρια υπάρχουν για να αμφισβητηθεί μια παρόμοια συμφωνία σε κατοπινό δημοψήφισμα ακόμα και αν προβλεφθεί τέτοιο δημοψήφισμα; Με τι κουράγιο και με τι συνέπειες θα ψηφίσουν οι Κύπριοι εναντίον μιας συμφωνίας, πίσω από την οποία θα στοιχηθούν η πολιτική τους ηγεσία, η Ελλάδα, η Ε.Ε., οι ΗΠΑ και ο Γ.Γ. του ΟΗΕ κατ’ ελάχιστον;

Εκεί ακριβώς αποσκοπεί η πενταμερής. Να αφαιρέσει από τον κυπριακό λαό το δημοψήφισμα, να εξουδετερώσει το ύστατο όπλο που διαθέτει για να αποφύγει τον χαμό του, με δεδομένη την έκδηλη διάθεση της κυβερνώσας ολιγαρχίας να πουλήσει και το κράτος και τους πολίτες του στα αφεντικά της.
Ο ρόλος του Νίκου Αναστασιάδη

Ο Νίκος Αναστασιάδης είναι οπαδός του “Ναι”, αγωνίστηκε για το “Ναι” και το 2004 και αργότερα. Είναι άλλο όμως να αγωνίζεσαι για να περάσει το “Ναι” σε ένα δημοψήφισμα και άλλο να καρφώνεις το καρφί στο φέρετρο της Κύπρου.

Ξέρει τι θα γίνει μετά. Πολιτικός παλαιάς κοπής έχει ζήσει στο πετσί του, μάλλον στη λάθος πλευρά της ιστορίας, αλλά χωρίς προβεβλημένο ρόλο τα σκοτεινά και φοβερά χρόνια των δολοφονιών και των συνωμοσιών, της προδοσίας, του μίσους, του δόλου και του εμφυλίου στην Κύπρο (1963-74). Καταλαβαίνει τι μπορεί να γίνει στο νησί, από βίωμα που έγινε ένστικτο, δεν του χρειάζονται αυτουνού αναλύσεις, όταν θα έχει ανατιναχτεί η σημερινή ισορροπία που, ότι και αν αξίζει κατά τα άλλα, διατήρησε επί 46 χρόνια την ειρήνη στην Κύπρο, μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, αλλά και την ειρήνη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Ξέρει ότι την προδοσία πολλοί ηγάπησαν, τον προδότη ουδείς. Προαισθάνεται τις συνέπειες για τον ίδιο, που θα βρει, με άγνωστο και μη προβλέψιμο σήμερα τρόπο, τον τρόπο να του επιφυλάξει η τάξη των ανθρώπων, εκφραζόμενη μέσω της βαθύτερης οικονομίας της Ιστορίας.

Για αυτό και ελίσσεται (ίσως και ενθαρρυμένος, σε αυτή τη φάση από το Ισραήλ, αφού νοιώθει πιο κοντά σε αυτόν τον “προστάτη”, παρά στους υπόλοιπους της άτυπης τρόικας) προσπαθώντας να αποφύγει το ποτήριον τούτο, υποκείμενος Κύριος οίδε σε ποιους εκβιασμούς και απειλές, μη θέλοντας να κακοκαρδίσει τους προστάτες, αλλά μη θέλοντας να βάλει και το δικό του κεφάλι στον τορβά.

Μπορεί και αυτή τη φορά να μη βγει τίποτα από την πενταμερή. Αλλά τίποτα καλό δεν προμηνύει για το μέλλον το ότι η Κύπρος και η Ελλάδα δέχονται να παίζουν κάθε τόσο ρώσικη ρουλέτα με τα κράτη τους και με την ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο.



Πηγή: kosmodromio.gr


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Την ώρα που οι Τούρκοι γκριζάρουν περιοχές στο Αιγαίο για έρευνες Στο πρακτορείο ειδήσεων Arab News μίλησε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, μετά την εμφατική παρουσία του στην Άγκυρα και τις κοινές του δηλώσεις με τον Τούρκο ομόλογό του.

Σε μια συνέντευξη που ήδη προκαλεί αντιδράσεις, ο Έλληνας ΥΠΕΞ υπεραμύνεται μεν των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, αναφέροντας όμως πως η χώρα μας "δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου για να βρει αέριο και πετρέλαιο". Η δήλωση αυτή κρίνεται ως άκρως παρεξηγήσιμη την ώρα που οι Τούρκοι προχωρούν διαρκώς σε "γκριζάρισμα" περιοχών στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο στέλνοντας ερευνητικά τους πλοία και προκαλώντας Ελλάδα και Ευρώπη.

Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στο Arab News, ο υπουργός Εξωτερικών σημείωσε πως "η Ελλάδα πιστεύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου για να βρει αέριο και πετρέλαιο", ενώ αναφέρθηκε και στο Αιγαίο λέγοντας ότι "είναι ένας παράδεισος στη γη" και "δεν σκοπεύουμε να το μετατρέψουμε σε κόλπο του Μεξικού".


"Χρειαζόμαστε 10 ή 20 χρόνια για να το βρούμε και να το εκμεταλλευτούμε και θα ήταν πολύ πιο κοστοβόρο σχετικά με μια αντίστοιχη διαδικασία, όπως για παράδειγμα στη Σαουδική Αραβία. Έτσι, από οικονομικής σκοπιάς, δεν οραματίζομαι την Ελλάδα να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου".

"Η Ελλάδα επιθυμεί να έχει πολύ καλές σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία, αλλά δεν σχεδιάζει στο άμεσο μέλλον να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου" είπε ο ΥΠΕΞ, ξεδιπλώνοντας ένα αν μη τι άλλο στρατηγικό λάθος σε μια πολύ κακή χρονική συγκυρία. Εντύπωση πάντως προκαλεί η διαρροή - απάντηση κύκλων του ΥΠΕΞ το οποίο κάνει λόγο για "απόπειρα παρερμηνείας των δηλώσεων Δένδια για τα ενεργειακά", χωρίς να υπάρχει ακόμη επίσημη τοποθέτηση από την πλευρά της αντιπολίτευση μέχρι την ώρα που έγινε η απαντητική διευκρίνηση.
Κύκλοι ΥΠΕΞ: Απόπειρα παρερμηνείας

Για απόπειρα παρερμηνείας των δηλώσεων του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Δένδια, "κατά τη διάρκεια της άκρως επιτυχούς επίσκεψης για την Άμυνα και την Εθνική Οικονομία στη Σαουδική Αραβία", όπως επισημαίνουν, κάνουν λόγο κύκλοι του υπουργείου Εξωτερικών.

Ειδικότερα, διευκρινίζουν:

1) Είναι προφανές ότι τα λεχθέντα δεν αφορούν το υπάρχον ενεργειακό πρόγραμμα της χώρας.

2) Οι απόψεις του υπουργού Εξωτερικών για την πράσινη ενέργεια και την αειφόρο ανάπτυξη είναι γνωστές και διατυπωμένες κατ΄ επανάληψη.

3) Η παγκόσμια τάση τείνει προς την κατεύθυνση της προστασίας του περιβάλλοντος, της πράσινης ενέργειας και των ανανεώσιμων πηγών και υπηρετείται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως αποδεικνύεται από το μεγάλο βήμα της απολιγνιτοποίησης.


πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 16.04.2021

Αρκεί ένας, και μόνον ένας ΕΛΛΗΝΑΣ σε καίρια θέση, για να αλλάξει το κλίμα της εθνικής μιζέριας, να κάνει υπερήφανους όλους εκείνους, αναμεταξύ μας, που δεν μολύνθηκαν με το μίασμα του εθνομηδενισμού, και να διανοίξει μονοπάτια εθνικής κυριαρχίας. Ομολογώ ότι ήμουν αντίθετη με τη μετάβαση του κ. Δένδια στην Άγκυρα, με βάση τα όσα θλιβερά συνέβαιναν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όλο αυτό το μακρύ κρίσιμο διάστημα., γιατί δεν ήθελα να ζήσω έναν ακόμη εθνικό εξευτελισμό.

Εξυπακούεται ότι αισθάνομαι ευτυχής γιατί έκανα λάθος, και χαίρομαι χαρά μεγάλη γιατί, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ο κ. Δένδιας τον διέλυσε τον "παλιό του φίλο" τον Μεβλούτ, και μάλιστα με απόλυτη αυτοκυριαρχία, και μάλιστα φορώντας βελούδινα γαντάκια, και μάλιστα με σαρδώνιο χαμόγελο.

Αυτή η ώρα στην Αγκυρα, η τόσο πολύτιμη και τόσο ακριβή για τον απανταχού ελληνισμό, που μπόρεσε επιτέλους να σηκώσει κεφάλι, μαζί με τον κ. Δένδια, που ανέπνευσε ελεύθερα και που άρχισε δειλά βέβαια ακόμη, να πιστεύει ότι δεν είναι ένα κακόμοιρο έθνος, όπως πασκίζουν να το θεωρούν ορισμένοι, αλλά μια δύναμη που έρχεται από πολύ βαθιά μέσα στους αιώνες, και που μπορεί και ξέρει να αντιστέκεται στους δολιοφθορείς του.

Όχι, βέβαια! Δεν τελειώσαμε. Τώρα αρχίζουμε, από την άκρη ενός πολύ κακοτράχηλου δρόμου, αλλά όμως που πρέπει οπωσδήποτε να φθάσουμε στο τέρμα του, αν θέλουμε να επιβιώσει η Ελλάδα.

Το ενδιαφέρον τώρα συνίσταται πρώτον στο πως θα μπορέσουμε να φέρουμε επί εθνικής, αλλά και παγκόσμιας σκηνής, από κοινού με τα ελληνοτουρκικά, και τα δύο υπόλοιπα γαγγρενιασμένα ελληνικά αδιέξοδα: πρώτον, το οικονομικό (άθλια μνημόνια, γερμανικά χρέη) και δεύτερον το λαθρομεταναστευτικό.

Και στη συνέχεια, πως θα υποδεχτούν αυτή την καθαρή ελληνική νίκη:
  • αυτοί που δεν πιστεύουν στην Ελλάδα και στους Έλληνες,
  • αυτοί που θέλουν να δώσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε, φθάνει να μη δυσαρεστήσουμε εταίρους/συμμάχους/φίλους,
  • αυτοί που έχουν επιλέξει ως ιστορία μας την παραχάραξή της,
  • αυτοί που δεν έχουν εμπιστοσύνη στο λαό μας και πιστεύουν ότι "εμεις φταίμε για όλα",
  • αυτοί που οραματίζονται με αγαλίαση μια παγκόσμια διακυβέρνηση, κ.ο.κ., γιατί υπάρχουν πολλές ακόμη ανάλογες όσο και αποκρουστικές κατηγορίες.
Θέλω, ωστόσο, να ελπίζω ότι αυτοί που θα σηκώσουν τη σημαία της ελληνικής μας νίκης στην Άγκυρα, θα είναι απείρως περισσότεροι, εντός και εκτός Ελλάδας, από τους λοιπούς μεμψίμοιρους, ανθέλληνες και προδότες. 

Και να τονίσω ότι εμείς, στην ΤΙΜΗ ΣΤΟ 21, έχουμε ήδη και προ πολλού σηκώσει τη γαλανόλευκη με το σταυρό: με τα άρθρα μας, τα συνέδριά μας, τις εκπομπές μας, τις δηλώσεις μας, την απόδοση τιμών στους ήρωές μας, τις συμμαχίες μας, κλπ., κλπ., με όλες αυτές τις πολυπληθείς μας εκδηλώσεις, με τις οποίες έχουμε πολύ ενσυνείδητα επιλέξει τον τρόπο, εορτασμού της επετείου του 1821. 

Δεν έχουμε, βέβαια, τυπώσει νομίσματα εμείς, δεν έχουμε επιδοτήσεις βέβαια εμείς, δεν μας αναζητούν βέβαια εμάς τα κεντρικά ΜΜΕ, δεν διοργανώνουμε βέβαια μεγάλες φιέστες εμείς, αλλά ωστόσο πιστεύουμε ότι πασκίζουμε να αποδώσουμε το είδος των τιμών, που προσδοκούν από εμάς οι ήρωές μας. 

Δηλαδή, την αφύπνιση της εθνικής μας συνείδησης, έτσι ώστε να ηρεμήσει η ψυχή τους, όπου και να βρίσκεται. 

Να ξαναγεννηθεί η ελπίδα ότι ο τόπος αυτός δεν θα χαθεί. 

Να προσθέσω, ακόμη, ότι στην κρίση μου, η νίκη της Αγκυρας είναι καθαρά και μόνον ελληνική. 

Που σημαίνει, κατά την κρίση μου πάντοτε, ότι δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε κεντρώα, ούτε αριστερή. Είναι, αντιθέτως, νίκη όλων ημών, και έτσι πρέπει να την χαρούμε και κυρίως έτσι οφείλουμε να την αξιοποιήσουμε.  



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Οι ΥΠΕΞ Ελλάδας και Τουρκίας είχαν αντιπαράθεση σε ζωντανή σύνδεση μετά τη συνάντηση. Τι είπαν Δένδιας- Ερντογάν. Διάλογο εφ όλης της ύλης, αλλά με δικούς της όρους θέλει η Άγκυρα, τα όρια της Αθήνας.

Με την κατ' ιδίαν συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό του, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, και τις διευρυμένες συνομιλίες μεταξύ των δύο αντιπροσωπειών ολοκληρώθηκαν οι επαφές του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στην Άγκυρα. Μάλιστα κατά τη διάρκεια των κοινών δηλώσεων προέκυψε ένταση όταν ο Μ. Τσαβούσογλου έκανε λόγο για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων της "τουρκικής μειονότητας της Θράκης" και για "ελληνική προκλητικότητα στο Αιγαίο".

Η Τουρκία επιδίωξε διάλογο εφ όλης της ύλης και με τους δικούς της όρους, ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας όμως αντέδρασε με εμφανή εκνευρισμό στις σταθερές ελληνικές θέσεις και ακολούθησε ανταλλαγή διπλωματικών πυρών με ευγένειες μεταξύ των φίλων από παλιά όπως δήλωσαν “Νίκου” και “Μεβλούτ”, αλλά και με αιχμές.

Η επίσκεψη του Νίκου Δένδια στην Άγκυρα θα ολοκληρωθεί το βράδυ με την παράθεση προς τιμή του, από τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, δείπνου καταλύσεως της νηστείας «ιφτάρ», λόγω της έναρξης του ραμαζανιού.


Δένδιας: Εχουμε πολύ δρόμο μπροστά

Μεταξύ άλλων, ο Νίκος Δένδιας τόνισε: "Το γνωστό μνημόνιο Λιβύης και Τουρκίας είναι παράδειγμα μη συμμόρφωσης της Τουρκίας στο διεθνές δίκαιο και δεν συνάδει με το δίκαιο της Θάλασσας.

Το προσφυγικό από την άλλη πλευρά είναι ευρωτουρκικό ζήτημα. Απορρέει από την κοινή δήλωση ΕΕ-Τουρκίας το 2016. Ο κ. Τσαβούσουγλου μου εξέφρασε την επιθυμία για μία νέα συμφωνία. Υπάρχει όμως απόπειρα εργαλειοποίησης του μεταναστευτικού στον Εβρο το προηγούμενο διάστημα.

Στόχος είναι επίσης η αποκλιμάκωση και αποφυγή παραβατικών ενεργειών, οι οποίες εντάθηκαν το τελευταίο διάστημα.

Όσον αφορά την επικείμενη πενταμερή για το Κυπριακό τόνισε την ανάγκη "όλες οι πλευρές θα προσέλθουν σ' αυτή με εποικοδομητικό πνεύμα" ενώ επεσήμανε πως μόνη αποδεκτή λύση είναι η "διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, αυτή που στηρίζουν όλοι οι διεθνείς παράγοντες"

"Ελλάδα και Τουρκία" κατέληξε "είναι προορισμένες να ζουν μαζί σε μια περιοχή με πολλά σύνθετα προβλήματα", τόνισε. Είναι προς συμφέρον και των δύο χωρών να συνεργαστούμε στα πλαίσια της καλής γειτονίας για την ασφάλεια, την ευημερία και την ειρήνη. Δεν αγνοούμε την πραγματικότητα ξέρουμε ότι έχουμε πολύ δρόμο αλλά μπορούμε να κάνουμε ένα πρώτο βήμα σήμερα".


Πρέπει επίσης να αποφεύγονται fake news που δυναμιτίζουν το κλίμα όπως αυτά που διακινήθηκαν το τελευταίο διάστημα από συγκεκριμένους κύκλους.Εχουμε να κερδίσουμε πολλά από την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ τόνισε ακόμη και πρόσθεσε ότι η Ελλάδα διάκειται θετικά στο θέμα των ελεύθερων θεωρήσεων, αλλά υπό τον απαράβατο όρο του σεβασμού των ευρωπαϊκών κεκτημένων που περιλαμβάνουν το σεβασμό των συνόρων και της εδαφικής ακεραιότητας.

Απευθύνω πρόσκληση στον Μεβλούτ να επισκεφθεί επίσημα την Αθήνα.


Τσαβούσογλου: Κ. Υπουργέ, είστε προκλητικός!

Η ένταση άναψε μετά την πρωτολογία του Ελληνα Υπουργού. Παίρνοντας ξανά το λόγο ο κ. Τσαβούσογλου τόνισε: "Ο Ελληνας Υπουργός είπε ότι έκανα δηλώσεις προκλητικές. Αυτός όμως ήταν προκλητικός.

Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε τέτοιες δηλώσεις, η Τουρκική δημοκρατία παραβιάζει δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο. Δεν ισχύει αυτό. Αυτό το συζητούμε μεταξύ μας αλλά είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω.

Αποδέχομαι ως Ρωμιούς ορθόδοξους τους Ελληνες της πόλης αλλά εσείς δεν μπορείτε να μην αποδέχεστε ότι υπάρχουν Τούρκοι πολίτες στην Ελλάδα. Δηλώνουν ότι έχουν τουρκική ταυτότητα. Αυτό δεν μπορείτε να το αρνείστε ούτε να καταπατάτε αυτό το δικαίωμα.

Κάνατε 80.000 πους μπακς προσφύγων. Να μην προσφεύγουμε σε τρίτους για να επιλύουμε τα προβλήματά μας. Αν εκφράζετε όμως τέτοιου είδους προκλητικές κατηγορίες είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω".



Τα τετελεσμένα και οι προκλητικές δηλώσεις είναι πράγματα αποφευκτέα. Συζητήσαμε για προβλήματα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Υπάρχει διάσταση απόψεων στα ζητήματα του Αιγαίου. Μάλιστα, ο πρόεδρος προτείνει να πραγματοποιηθεί Σύνοδος για το θέμα της Ανατολικής Μεσογείου".


Οργισμένη απάντηση Δένδια

Ο κ. Δένδιας απάντησε από την πλευρά του: "Δεν είναι δυνατόν να μην απαντήσω. Κάνετε υπερπτήσεις πανω από το ελληνικό έδαφος. Δεν υπάρχει καμία διάταξη δικαίου που να επιτρέπει πτήση πάνω από το ίδιο το ελληνικό έδαφος".

Επίσης, η συνθήκη της Λωζάννης ισχύει και γίνεται λόγος για Μουσουλμανική μειονότητα. Από ότι θυμάμαι την έχει υπογράψει και η Τουρκία. Η Τουρκία για να γίνει μέλος της ΕΕ πρέπει να αποδεχτεί την UNCLOS. Την έχει υπογράψει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν ήταν σωστή η αναφορά σου, Μεβλούτ, στα push backs στο Αιγαίο".

Μιλάτε, επίσης, για αποστρατικοποίηση. Μα τα νησιά μας έχουν στρατό γιατί απειλούνται. Στρατό που στοιχίζει χρήματα. Και από ποιον απειλούνται; Ολοι το ξέρουμε. Για τον εναέριο χώρο το θέμα υπάρχει από τη δεκαετία του 30 και η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε για πρώτη φορά το 1975, μετά από 45 χρόνια. Υπάρχει κανείς να ισχυρίζεται ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει στρατιωτική απειλή και αποβατική δύναμη απέναντι από τα νησιά; Αν δεν υπάρχει, είναι καλό να μας το πουν, συμπλήρωσε.


Τι πρότεινε ο Ερντογάν

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρ.Τ. Ερντογάν πρότεινε τη διεξαγωγή συνόδου με θέμα την ανατολική Μεσόγειο, δήλωσε επίσης ο Μ.Τσαβούσογλου μετά τη συνάντηση με τον Ν.Δένδια. "Συζητήσαμε όλα τα θέματα στις μεταξύ μας σχέσεις και υφίσταται μια διαφορά απόψεων στο θέμα του Αιγαίου, είπε ο κ.Τσαβούσογλου υπογραμμίζοντας πως «πιστεύουμε ότι τα μεταξύ μας ζητήματα μπορούν να επιλυθούν με εποικοδομητικό διάλογο. Όσον αφορά τη διευθέτηση των διαφορών νομίζω ότι πρέπει να συνεχίσουμε τον διάλογο που ξεκινήσαμε σήμερα", είπε ο Μ. Τσαβούσογλου.


Διπλωματικές πηγές: Η ελληνική προσέγγιση βασίζεται στις ευρωπαϊκές αξίες και στο Διεθνές Δίκαιο

«Όταν συνομιλούμε διεθνώς και αυτό συμπεριλαμβάνει και τους Τούρκους, προβάλλουμε τις θέσεις μας και τα δίκαιά μας. Οι οποίες είναι γνωστές. Και βασίζονται στη διεθνή νομιμότητα.

Αυτές είναι οι θέσεις μας. Και αυτές είναι οι δικές τους θέσεις» αναφέρουν διπλωματικές πηγές για το πινγκ πονγκ δηλώσεων στην 'Αγκυρα μεταξύ του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια και του Τούρκου ομολόγου του, Μεβλούτ Τσαβούσογλου.

Επισημαίνουν πως με την Τουρκία έχουμε διαφορετική προσέγγιση όσον αφορά την επίλυση των διαφόρων ζητημάτων και προσθέτουν:

«Η δική μας βασίζεται στις ευρωπαϊκές αξίες. Και στο διεθνές δίκαιο.

Η ελληνική πλευρά έδωσε έμφαση στην θετική ατζέντα, γι΄αυτό και πρότεινε συνεργασία στον οικονομικό τομέα. Εμείς προσερχόμαστε πάντα με ειλικρίνεια και καλή διάθεση.

Αλλά θα υπερασπιστούμε τις θέσεις μας».

Σημειώνουν πως ο υπουργός Εξωτερικών είναι σε πλήρη συνεννόηση με τον πρωθυπουργό. «Είχαν εκτενή συνομιλία χτες και σήμερα μετά τη συνάντηση με τον Ταγίπ Ερντογάν και πριν την συνάντηση με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου.

Και ο ΥΠΕΞ είχε ρητή εντολή, αν προκληθεί, να απαντήσει αναλόγως» σημειώνουν οι ίδιες διπλωματικές πηγές.


πηγή: news247.gr

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

South Front 4-4-21 267ow

[Η συνέντευξη με τον Υποναύαρχο Cihat Yaycı,Αρχηγό Επιτελείου των Ναυτικών Δυνάμεων της Τουρκικής Δημοκρατίας μεταφρασμένη από την AlexD  για το SouthFront., αποτελεί πειστικό τεκμήριο της συντριπτικής υπεροχής όχι μόνο των εθνικών φιλοδοξιών και στοχεύσεων, των κινήτρων άσβεστου μίσους κατά του μικρού δυτικού γείτονα (που άρχισε το ξήλωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πριν 200 χρόνια), και την σταθερή συνέχεια και συνέπεια σε μια συγκροτημένη στρατηγική εκδίκησης και ανάκτησης της ηγεμονίας, αλλά και πειστήριο της ασύγκριτης δεξιότητας των διαχειριστών αυτής της στρατηγικής και στα πεδία της διπλωματίας και των δημοσίων σχέσεων με την αδίστακτη χρήση των επίκαιρων όπλων της εξαγοράς, του θράσους, του ψεύδους, της στρεψοδικίας, της απιστίας κα του εκβιασμού ενώπιον των οποίων η φιλάρετη, ευγενής, φιλειρηνική -και διαβρωμένη έως μυελού- ελληνική πολιτική, διπλωματική, ακαδημαϊκή(εν πολλοίς)  και οικονομική «ελίτ»,  φυσικά ανίκανη για αναμέτρηση, προσφεύγει περιδεής στην συμμαχική ελεημοσύνη και στο ναρκωτικό της εθνομηδενιστικής παγκοσμιοποίησης. ΄Ετσι η χρησιμότητα αυτού του κειμένου περιορίζεται στην αφύπνιση του ελληνισμού και στον εξοπλισμό κάποιων φοιτητών στην αντιμετώπιση του εθνομηδενιστικού κηρύγματος κάποιων μεταμοντέρνων καθηγητών εισαγωγής.]

Μετάφαση/ εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού

--Πώς βλέπετε τις απειλές για τη θαλάσσια ασφάλεια της Τουρκίας βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;

Η Τουρκία αντιμετωπίζει απειλές για τη θαλάσσια ασφάλειά της από τα πρώτα χρόνια της Δημοκρατίας. Αν και πολλά ζητήματα που σχετίζονται με το Adalar (Αιγαίο) Πέλαγος επιλύθηκαν από τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης του 1923, η Ελλάδα, από το 1936, έχει εκφύγει από τη συνθήκη. Έκτοτε, η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει παράνομα αιτήματα κατά της Τουρκίας, σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο. Ως εκ τούτου, η Ελλάδα έχει λάβει παράνομα μέτρα, διεκδικώντας το EGAYDAAK (νησιά, νησίδες και βράχια των οποίων η κυριαρχία δεν έχει μεταφερθεί στην Ελλάδα με συνθήκες), επεκτείνοντας τα χωρικά ύδατα πέρα από αυτά που θεσπίστηκαν από τη Συνθήκη της Λωζάνης και στρατιωτικοποιώντας νησιά που θα έπρεπε να βρίσκονται σε αποστρατικοποιημένο καθεστώς στο πλαίσιο της Διάσκεψης του Λονδίνου του 1912-1913, της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάνης του 1923 και της Συνθήκης ειρήνης του Παρισιού του 1947. Επιπλέον, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο της οποίας ο εναέριος χώρος εκτείνεται πέρα από τα όρια των χωρικών της υδάτων! Ας φανταστούμε μαζί αυτό που μόλις είπα. Το πλοίο σας μπορεί να πλεύσει σε διεθνή ύδατα 6 ναυτικά μίλια μακριά από ένα ελληνικό νησί, αλλά δεν μπορείτε να σηκώσετε ένα ελικόπτερο από το πλοίο επειδή ο ελληνικός εναέριος χώρος εκτείνεται πέρα από τα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων – 10 ναυτικά μίλια από την ακτογραμμή – ενάντια σε κάθε λογική...

Επιπλέον, πώς εξελίσσεται η κατάσταση γύρω από το Adalar (Αιγαίο). Η Ελλάδα και ο μακροχρόνιος συνεργάτης της, η Ελληνοκύπρια κυβέρνηση της Νότιας Κύπρου, επιχείρησαν να επιβάλουν το Χάρτη της Σεβίλλης στην Τουρκία. Ο χάρτης της Σεβίλλης καταρτίστηκε από το Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης στις αρχές της δεκαετίας του 2000 με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στόχος του είναι να δείξει τον θαλάσσιο χώρο υπό τη δικαιοδοσία των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένης της λεγόμενης Νότιας Κύπρου και του ελληνικού θαλάσσιου χώρου στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο χάρτης της Σεβίλλης δείχνει ότι η Ελλάδα και η Νότια Κύπρος θέλουν να παγιδεύσουν την Τουρκία, τη χώρα με τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Ανατολική Μεσόγειο στα 2.280 χιλιόμετρα, στον κόλπο της Αττάλειας, ο οποίος καλύπτει 41.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ο κύριος σκοπός τους είναι να διαβρώσουν, παραβιάζοντας όλες τις αρχές του διεθνούς και ναυτικού δικαίου, τα δικαιώματα άλλων παράκτιων κρατών, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, στον θαλάσσιο χώρο που υπάγεται στη δικαιοδοσία τους. Έχω γράψει πολλά άρθρα σχετικά με το πώς αυτός ο χάρτης της Σεβίλλης κατανέμει στην Ελλάδα και τη νότια Κύπρο τον θαλάσσιο χώρο άλλων παράκτιων κρατών, όπως η Λιβύη, η Αίγυπτος και το Ισραήλ, που ανήκουν νόμιμα σε αυτά.

Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει ακτογραμμή στην ανατολική Μεσόγειο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλα κράτη της περιοχής (μερικά από τα οποία εκτίθενται στις καταστροφικές πολιτικές της Νότιας Κύπρου και της Ελλάδας) δυστυχώς συνεχίζουν να στηρίζουν την παράνομη μαξιμαλιστική πορεία της Ελλάδας και της Νότιας Κύπρου στην ανατολική Μεσόγειο. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα δεν είναι ένα νησιωτικό κράτος (κράτος αρχιπέλαγος) αλλά ένα ηπειρωτικό κράτος με νησιά, τα οποία, όσον αφορά το διεθνές ναυτικό δίκαιο, είναι δύο πολύ διαφορετικές πραγματικότητες.

Έτσι, η Τουρκία αντιμετωπίζει θαλάσσια απειλή στο Adalar (Αιγαίο) Πέλαγος λόγω των ρεβιζιονιστικών και μαξιμαλιστικών ισχυρισμών της Ελλάδας. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την ανατολική Μεσόγειο, λόγω των κοινών μαξιμαλιστικών φιλοδοξιών της Νότιας Κύπρου και της Ελλάδας. Πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι η Τουρκία δεν θα είναι μια χώρα που θα παραιτηθεί από τη θαλάσσια δικαιοδοσία της και τα δικαιώματά της έχουν εδραιωθεί σταθερά σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.

--Ενόψει της επιδείνωσης των σχέσεων με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, πώς βλέπετε τις προοπτικές συνεργασίας της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ; Πρέπει η Τουρκία να παραμείνει μέλος του ΝΑΤΟ;

Πρώτον, η Τουρκία είναι αξιόπιστο μέλος του ΝΑΤΟ. Η Τουρκία δεν έχει μόνο το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ, αλλά έχει επίσης συμβάλει σημαντικά στους βασικούς στόχους της Συμμαχίας από την ένταξή της το 1952. Η Τουρκία έχει συμμετάσχει σε αμέτρητες επιχειρησιακές και μαχητικές εκπαιδευτικές δραστηριότητες στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ με στόχο την ενίσχυση της Συμμαχίας και της ταυτότητάς της ως οργανισμού. Όπως έχει τονίσει συχνά ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ, είμαστε ένα από τα σημαντικότερα μέλη της συμμαχίας. Υπό αυτή την έννοια, η συνεργασία της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Πιστεύω ότι η ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί καταρχήν. Τα κράτη μέλη μιας συμμαχίας μπορεί να έχουν διαφορετικές απόψεις και πολιτικές για διάφορα θέματα, αλλά στην ουσία κάθε διεθνής οργανισμός χαιρετίζει τη διαφωνία και τις ισορροπίες μεταξύ των πόλων της κοινής γνώμης, προκειμένου να καταλήξει στη θέση που είναι πιο ευχάριστη για όλα τα μέλη του.

Δεύτερον, η Ρωσία επωφελείται από την ύπαρξη ενός φίλου όπως η Τουρκία ως μέλος του ΝΑΤΟ. Έτσι, θα έλεγα ότι όχι μόνο η Τουρκία, αλλά και οι φίλοι της θα ωφεληθούν εάν η Τουρκία παραμείνει στο ΝΑΤΟ. Εξάλλου, η Τουρκία αποτελεί σταθεροποιητικό στοιχείο και συμβάλλει στη διατήρηση της ισορροπίας δυνάμεων στην περιοχή.

--Σχεδιάζει η Τουρκία να κατασκευάσει έναν ωκεάνιο στόλο «μεγάλης εμβέλειας» ή θα συνεχίσει το Τουρκικό Ναυτικό να περιορίζεται στις κοντινές θάλασσες;

 

Όπως κάθε ανεπτυγμένο κυρίαρχο κράτος, η Τουρκία επιδιώκει να ενισχύσει την ικανότητα των ναυτικών της δυνάμεων να είναι παρούσες σε λειτουργικά σημαντικές περιοχές των ωκεανών του κόσμου. Η Τουρκία λαμβάνει συγκεκριμένα μέτρα για την επίτευξη αυτού του στόχου. Έχουν ξεκινήσει ορισμένα προγράμματα ναυπήγησης, τα οποία περιλαμβάνουν το σχεδιασμό και την κατασκευή διαφόρων τύπων πολεμικών πλοίων από την τουρκική ναυπηγική βιομηχανία. Και δεν σταματά εκεί. Καταβάλλονται τεράστιες προσπάθειες για την ανάπτυξη της εθνικής επιστημονικής και τεχνολογικής βάσης. Η κατοχή ενός ωκεάνιου στόλου "μεγάλης εμβέλειας" θα είναι το κορυφαίο επίτευγμα αυτής της μακράς διαδικασίας, την οποία η Τουρκία καταβάλλει πρόθυμα κάθε δυνατή προσπάθεια για να υλοποιήσει. Χάρη στην εμπειρία που αποκτήθηκε στο σχεδιασμό και την κατασκευή εγχώριων κορβέτων, φρεγατών και πιο πρόσφατα του πρώτου ελαφρού αεροπλανοφόρου/καθολικού σκάφους προσγείωσης της Τουρκίας, Anadolu, η Τουρκία κάνει περισσότερα από πολλά υποσχόμενα βήματα προς έναν στόλο "μεγάλης εμβέλειας".

--Είναι προς το συμφέρον και το σχέδιο της Τουρκίας να κατασκευάσει μεγαλύτερα αεροπλανοφόρα μετά την κατασκευή του αντιτορπιλικού κλάσης Anadolu;

Η Τουρκία επιδιώκει να έχει ένα στόλο του οποίου οι δυνατότητες μπορούν να περιγραφούν ως "ένας μεσαίου μεγέθους στόλος από την άποψη της μάχης και της δύναμης, παρέχοντας παρουσία σε λειτουργικά σημαντικές περιοχές των ωκεανών του κόσμου" (Ναυτικό Προβολής Μεσαίων Παγκόσμιων Δυνάμεων). Ένας στόλος χρειάζεται ένα αεροπλανοφόρο για ένα τέτοιο επίπεδο μηχανισμού ναυτικού πολέμου· και δεδομένων των στόχων του τουρκικού κράτους, ένα αεροπλανοφόρο δεν είναι μόνο επιθυμητό, αλλά και υποχρεωτικό. Επιπλέον, εάν η Τουρκία είχε ένα αεροπλανοφόρο ως μέρος των ναυτικών της δυνάμεων, θα είχε πιο αποτελεσματικό σταθεροποιητικό αποτέλεσμα σε ολόκληρο τον κόσμο. Ανεξάρτητα από την πρόθεση της Τουρκίας να κατασκευάσει το δικό της αεροπλανοφόρο, θα μπορούσε να το κάνει χωρίς να αγοράσει ένα προς το παρόν.

Η Τουρκία σκοπεύει να κατασκευάσει το δικό της πλοίο προσγείωσης ή/και μεταφοράς αεροσκαφών [πολλαπλών χρήσεων] προκειμένου να συμβάλει στην ασφάλεια, την ειρήνη και τη σταθερότητα στις παγκόσμιες και περιφερειακές διαστάσεις. Η Τουρκία επιδιώκει να συμβάλει στην περιφερειακή και παγκόσμια ασφάλεια. Επιτρέψτε μου να τονίσω: οι φιλοδοξίες της Τουρκίας δεν έχουν επιθετικές προθέσεις ή απειλές. Τουρκία επιθυμεί ειλικρινά να συμβάλει στην ειρήνη, την ασφάλεια και τη σταθερότητα στην περιοχή μας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Όπως είπε ο Ατατούρκ, ιδρυτής της Δημοκρατίας της Τουρκίας, "Ειρήνη στην πατρίδα, ειρήνη στον κόσμο". Αυτό είναι το πιστεύω της πολιτείας μας.

--Η Τουρκία επιδιώκει να γίνει αυτάρκης στον τομέα των ναυτικών εξοπλισμών. Ποιες είναι οι μελλοντικές κατευθύνσεις αυτής της αυτοδυναμίας;

Οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνούν ότι η έναρξη του τουρκικού πολεμικού πλοίου που βασίζεται στην εθνική βάση επιστήμης και παραγωγής χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Οπότε η ιδέα δεν είναι καινούργια. Το πρόγραμμα MILGEM (εθνικό πλοίο) γεννήθηκε από αυτή την ιδέα. Στόχος της Τουρκίας ήταν να αναπτύξει τις εθνικές της δυνατότητες πολεμικών πλοίων παράλληλα με την ανάπτυξη ικανοτήτων. Το σημείο στο οποίο βρίσκεται σήμερα ο κλάδος φαίνεται πολύ ελπιδοφόρο, με την Τουρκία τώρα όχι μόνο να κατασκευάζει πλοία για τις δικές της ανάγκες αλλά και να τα εξάγει. Η γκάμα των προϊόντων δεν περιορίζεται στην καταπολέμηση των πλοίων επιφανείας· Περιλαμβάνει επίσης περιπολικά και πυραυλικά σκάφη, καθώς επίσης υποβρύχια τύπου Reis, τα οποία κατασκευάζονται στις εγχώριες ναυπηγικές εγκαταστάσεις.

Άλλα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ κάνουν ακριβώς αυτό που συζητάμε εδώ: η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλα κράτη μέλη έχουν μια εθνική βάση επιστήμης και τεχνολογίας για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες και ξένες παραγγελίες. Υπό αυτή την έννοια, τα επιτεύγματα της αμυντικής βιομηχανίας της Τουρκίας σίγουρα δεν είναι επιζήμια για τις σχέσεις της με το ΝΑΤΟ. Αυτή η δραστηριότητα καθοδηγείται όχι μόνο από την επιθυμία να κάνουμε ένα άλμα προς τα εμπρός στην ενίσχυση της εθνικής ασφάλειας της Τουρκίας, αλλά και από την ανάγκη εκπλήρωσης των προτύπων του ΝΑΤΟ. Η Τουρκία είναι ένα ισχυρό και κυρίαρχο κράτος και έχει τα ίδια δικαιώματα με οποιοδήποτε άλλο κράτος μέλος του ΝΑΤΟ που παράγει τα δικά του όπλα. Και πάλι, αυτή είναι μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα.

Ωστόσο, η Τουρκία χαιρετίζει σθεναρά μια κοινή προσέγγιση για την ανάπτυξη πλατφορμών όπλων που θα εκτοξεύονται από τη θάλασσα και τον αέρα.

--Ποια είναι η θαλάσσια στρατηγική της Τουρκίας;

Ο βασικός στόχος της Τουρκίας στη θαλάσσια στρατηγική της είναι η προστασία των θαλάσσιων συνόρων της πατρίδας. Τα θαλάσσια σύνορα της πατρίδας είναι ένας όρος που καλύπτει τα χωρικά και εσωτερικά ύδατα της Τουρκίας καθώς και τον θαλάσσιο χώρο υπό τη δικαιοδοσία της – την αποκλειστική οικονομική ζώνη και την ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα. Όπως προανέγραψα, η Τουρκία αντιμετωπίζει μια παράλογη προσέγγιση στο ζήτημα από την Ελλάδα στο Adalar (Αιγαίο) Πέλαγος, από τη Νότια Κύπρο και την Ελλάδα, καθώς και από αρκετά άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Γαλλία, στην Ανατολική Μεσόγειο. Σε αντίθεση με αυτήν την παράλογη προσέγγιση, η Τουρκία υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της στις γειτονικές θάλασσες μέσω ενός συνόλου μέτρων στο πλαίσιο του δόγματος της υπεράσπισης των θαλάσσιων συνόρων της πατρίδας, το οποίο είναι σταθερά ριζωμένο στο διεθνές δίκαιο. Αυτό που προσπαθούν να επιβάλουν στην Τουρκία στο Adalar (Αιγαίο) Πέλαγος και στην Ανατολική Μεσόγειο είναι μια προσπάθεια οριοθέτησης που παραβιάζει τις βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου που διέπουν την ίδια τη διαδικασία οριοθέτησης θαλάσσιων περιοχών εθνικής δικαιοδοσίας. Οι αρχές αυτές ονομάζονται μόνο αναλογίες, αναλογικότητα, μη καταπάτηση και αρχή της υπεροχής της ξηράς πάνω από τη θάλασσα. Η Τουρκία έχει μακρύ κατάλογο υποθέσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου Δικαιοσύνης (ICJ) και του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου στο Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο (ICA) που στηρίζουν τη θέση της. Έτσι, γνωρίζοντας ότι ο νόμος είναι με το μέρος της, η Τουρκία αντιτίθεται αποφασιστικά σε οποιαδήποτε προσπάθεια να στερήσει από τους πολίτες της και τις επόμενες γενιές τους τα δικαιώματα που απορρέουν από το νόμο και τη γεωγραφία.

Η Τουρκία σκοπεύει επίσης να αυξήσει τις δυνατότητες της ναυτικής παρουσίας της σε λειτουργικά σημαντικές περιοχές των ωκεανών του κόσμου μετατοπίζοντας από την έννοια του Ναυτικού Προβολής Μεσαίων Περιφερειακών Δυνάμεων στην έννοια του Ναυτικού Προβολής Μεσαίων Παγκόσμιων Δυνάμεων. Από αυτή την άποψη, η Τουρκία θα επιδιώξει να συμβάλει στην παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια με έναν πλήρη στόλο "μεγάλης εμβέλειας".

--Έχετε ασχοληθεί με θέματα θαλάσσιας οριοθέτησης. Πιστεύετε ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα για ειρηνική οριοθέτηση της Μεσογείου μεταξύ Τουρκίας και Κύπρου και άλλων χωρών της περιοχής;

 

Στην Ανατολική Μεσόγειο, οι κύριοι παράγοντες είναι τώρα η ελληνοκυπριακή κυβέρνηση της Νότιας Κύπρου και τα τρία παράκτια κράτη της Λιβύης, του Ισραήλ και της Αιγύπτου. Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την ελληνοκυπριακή κυβέρνηση στη Νότια Κύπρο και, ως εκ τούτου, η τελευταία δεν είναι ο διαπραγματευτής εταίρος μας. Τούτο, εάν επιλυθούν τα προβλήματα μεταξύ της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου και της Ελληνοκυπριακής κυβέρνησης στη Νότια Κύπρο, η Τουρκία μπορεί να αναγνωρίσει την τελευταία και να ξεκινήσει διαδικασία διαπραγματεύσεων μαζί της. Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, δεν είναι εταίρος της Τουρκίας.

Αρκετοί εξωτερικοί παράγοντες δραστηριοποιούνται επίσης στην ανατολική Μεσόγειο – Ελλάδα, Γαλλία, Ιορδανία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τα οποία έχουν σχηματίσει διπλωματική συμμαχία κατά της Τουρκίας. Οι κύριοι στόχοι αυτής της συμμαχίας είναι: (1) να κλειδώσει την Τουρκία εντός του κόλπου της Αττάλειας, 41.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων· (2) να καταβάλει διπλωματικές προσπάθειες για να εμποδίσει την Τουρκία να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της.

Για το σκοπό αυτό, ορισμένα περιφερειακά κράτη και ορισμένοι διεθνείς οργανισμοί έχουν καθιερώσει συνεργασία με στόχο την απομόνωση της Τουρκίας στην περιοχή. Πρόκειται για παράλογη και παράνομη συνεργασία, η οποία προκύπτει από την υπόθεση ότι η Τουρκία, το κράτος με τη μεγαλύτερη ακτογραμμή της Ανατολικής Μεσογείου, θα πρέπει να περιοριστεί στη δικαιοδοσία της επί του θαλάσσιου χώρου σε μια έκταση 41.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων λόγω ενός ελληνικού νησιού με έκταση 10 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το οποίο δεν μπορεί καν να εντοπιστεί με ακρίβεια σε χάρτη. Είναι παράλογο στην καλύτερη περίπτωση και κακοήθης στη χειρότερη περίπτωση. Αυτή η παράξενη οντότητα ακολουθεί αντιτουρκική πολιτική και ρητορική όπου είναι κατάλληλη και ακατάλληλη. Θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει ως ανεπαρκή αντιτουρκική εμμονή, η οποία αναπόφευκτα θα βλάψει αυτούς που την εφαρμόζουν.

Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα μιας προσπάθειας απομόνωσης της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο είναι η ίδρυση του Φόρουμ Φυσικού Αερίου της Ανατολικής Μεσογείου στο Κάιρο με μέλη και παρατηρητές. Ακούγεται φυσιολογικό, έτσι δεν είναι; Ωστόσο, η Τουρκία, η οποία έχει τις μεγαλύτερες ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, δεν προσκλήθηκε καν σε αυτό το φόρουμ. Πρέπει να σημειωθεί ότι κανένα έργο, καμία πρωτοβουλία που δεν υλοποιείται χωρίς τη συμμετοχή της Τουρκικής Δημοκρατίας ή της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου δεν θα έχει ποτέ καμία πιθανότητα επιτυχίας σε αυτήν την περιοχή Αυτό δεν αποτελεί απειλή, αλλά δήλωση γεγονότων βασισμένη στην πραγματικότητα.

--Πώς μπορείτε να αξιολογήσετε τις δυνατότητες του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας; Ειδικά σε σύγκριση με το Τουρκικό Ναυτικό;

Το Πολεμικό Ναυτικό της Δημοκρατίας της Τουρκίας και το Ναυτικό της Ρωσικής Ομοσπονδίας έχουν φιλικές και εταιρικές σχέσεις στον Εύξεινο Πόντο, επομένως δεν θέλω να τις συγκρίνω μεταξύ τους. Η αυξημένη συνεργασία και διαλειτουργικότητα μεταξύ των ναυτικών των κρατών μας είναι αμοιβαία επωφελής. Και δεδομένου ότι δεν είναι αντίπαλοι, δεν έχει νόημα να τους συγκρίνουμε.


Βιογραφικό:. Ο Cihat Yaycı είναι Τούρκος επιστήμονας, συγγραφέας, συνταξιούχος Υποναύαρχος (Tümamiral) και πρωτοπόρος της τουρκικής ναυτικής άμυνας. Γεννημένος στην Ελαζίγ της Ανατολικής Ανατολίας το 1966, αποφοίτησε από το Ναυτικό Λύκειο (Heybeliada Deniz Lisesi) το 1984 και την Ανώτατη Ναυτική Σχολή (Deniz Harp Okulu) το 1988. Υπηρέτησε σε διάφορα πολεμικά πλοία επιφανείας του Τουρκικού Ναυτικού, διαδοχικά ως διοικητής ομάδας, τάγματος και μονάδας μάχης, ανώτερος βοηθός διοικητή (φρεγάτα πυραύλων Yvuz MEKO 200TN Track I) και διοικητής πλοίου (φρεγάτα πυραύλων Kemalreis MEKO 200TN Track II). Από το 2005 έως το 2006, διετέλεσε Αξιωματικός Προσωπικού της Μεραρχίας Φρεγάτας, περιστασιακά πηγαίνοντας στη θάλασσα ως ανώτερος αξιωματικός της εκστρατείας, και από το 2011-2012 ήταν επικεφαλής της Μεραρχίας Φρεγάτας 5.

Αποφοίτησε από τη Ναυτική Ακαδημία (Deniz Harp Akademisi) το 2000 και την Ακαδημία Ενόπλων Δυνάμεων (Silahlı Kuvvetler Akademisi) το 2003, η οποία αποτελεί μέρος της Κοινής Στρατιωτικής Ακαδημίας των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (Türk Harp Akademileri). Στη συνέχεια υπηρέτησε στο Αρχηγείο Διοίκησης Στόλου (Donanma Komutanlığı) ως Επικεφαλής Επιχειρήσεων Μάχης, στο Γενικό Αρχηγείο του Ναυτικού (Deniz Kuvvetleri Komutanlığı) ως Επικεφαλής Επιθεώρησης και Βεβαίωσης, Επικεφαλής Στρατηγικής και Ναυτικής Εκπαίδευσης και Επικεφαλής Στρατηγικής και Νομικών Υποθέσεων της Συνθήκης.

Υπερασπίστηκε τη διατριβή του για το πτυχίο του Διδάκτορα Επιστημών (PhD) στις Διεθνείς Σχέσεις από το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης

Την 2012-2014 υπηρέτησε ως στρατιωτικός, αεροπορικός και ναυτικός ακόλουθος στην Πρεσβεία της Τουρκικής Δημοκρατίας στη Ρωσική Ομοσπονδία. Στη συνέχεια, κατείχε τις ακόλουθες θέσεις: την περίοδο 2014-2015 – Διοικητής της Νότιας Ναυτικής Ζώνης (Güney Deniz Saha Komutanlığı) και ταυτόχρονα επικεφαλής του Κοινού Κέντρου Επανεκπαίδευσης Θαλάσσιας Ασφάλειας. Την 2015-2016 διετέλεσε επικεφαλής του Κοινού Κέντρου Ανάπτυξης Μαχητικών Εννοιών των Ενόπλων Δυνάμεων και την 2016-2017, επικεφαλής του Τμήματος Προσωπικού του Ναυτικού Επιτελείου.

Από τις 20 Αυγούστου 2017 έως τις 18 Μαΐου, Το 2020 διετέλεσε Αρχηγός ΓΕΣ των Ναυτικών Δυνάμεων της Δημοκρατίας της Τουρκίας (Deniz Kuvvetleri Komutanlığı Kurmay Başkanı), διαδραμάτισε καίριο ρόλο στη διαδικασία οριοθέτησης των συνόρων του θαλάσσιου χώρου μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης το 2019, καθώς και στην εκκαθάριση των ναυτικών δυνάμεων από 4 χιλιάδες πράκτορες επιρροής του κινήματος Gülen (Hizmet Hareketi).

Από τις 24 Ιουλίου 2020, είναι διευθυντής του Κέντρου Ναυτικής και Παγκόσμιας Στρατηγικής στο Πανεπιστήμιο του Bahçeşehir (Bahçeşehir Üniversitesi Denizcilik ve Global Stratejiler Merkezi, BAU DEGS), το οποίο ίδρυσε και ταυτόχρονα δίνει μια σειρά διαλέξεων στο Πανεπιστήμιο της  Άγκυρας.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)