Articles by "Εθνικά θέματα"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εθνικά θέματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

Diplomat, (R) Ambassador
Hasan Göğüş, Yetkin Report, 23 OCTOBER 2021

΄Αξιο ανάγνωσης το κατωτέρω άρθρο Τούρκου Διπλωμάτη, πρώτα με κριτήριο τη διδαχή του μεγαλύτερου δασκάλου της τέχνης του πολέμου, του Κινέζου Σουν Τζου, ότι πρώτη φροντίδα για να αποφύγεις την ήττα είναι να ξέρεις πολύ καλά τον εχθρό σου και με δεύτερο κριτήριο το ότι το άρθρο του Hasan Göğüş εκθέτει αφ’ ενός την τουρκική πραγματιστική αποτίμηση της σημασίας της αμερικανικής συμφωνίας και επιστολής και αφετέρου την ασύγκριτη οθωμανική δεξιότητα στην διαστρέβλωση και την αντιστροφή των δεδομένων, σε βαθμό που το Κάζους Μπέλι να επιρρίπτεται στην ελληνική βουλή!

Μετάφραση / εισαγωγή Μιχαήλ Στυλιανού

Ο Έλληνας υπουργός των Εξωτερικών Δένδιας ζήτησε από τον Αμερικανό υπουργό των Εξωτερικών μια συμφωνία αμυντικής συνεργασίας παρόμοια με αυτήν που υπέγραψε η Ελλάδα με την Γαλλία αλλά επήρε μόνο μιαν ανανέωση της υφιστάμενης, παρά την παρουσίασή της στην ελληνική κοινή γνώμη ως νίκη εναντίον της Τουρκίας.

Η Ελλάδα πάντοτε επιχείρησε να φέρει τις διμερείς διαφορές της με την Τουρκία στο θεματολόγιο της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης από την πρώτη ημέρα. Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα τελευταία, δεν πρέπει να εκπλήσσει. Σε κάθε διεθνή οργανισμό εάν ένα μέλος του επιμένει να υποβάλλει τις προτάσεις του με το επιχείρημα των συμφερόντων ασφάλειάς του, αυτές δεν είναι εύκολο να απορριφθούν. Το περισσότερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να απαλύνει την σκληρή διατύπωση. Από αυτή την άποψη αριστοτέχνες είναι οι Βρετανοί διπλωμάτες. Μετά την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ η Τουρκία είναι σε πιο δύσκολη θέση απέναντι στην Ελλάδα στις συνόδους της ΕΕ.

Η Ελλάδα θα πρέπει να έχει καταλάβει πλέον ότι με τα συμπεράσματα της ΕΕ, γεμάτα με ρηματικά ευχολόγια, δεν μπορεί να φθάσει πουθενά. Προφανώς μετατόπισε τα βήματά της εναντίον της Τουρκίας σε διμερές πεδίο.

Πρώτα, στις 28 Σεπτεμβρίου, η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας με την Γαλλία για άμυνα και ασφάλεια. Την περασμένη εβδομάδα ανανέωσε την συμφωνία αμοιβαίας αμύνης και ασφαλείας με τις ΗΠΑ(MDCA). Στο μεταξύ ο Αμερικανός υπουργός των Εξωτερικών ΄Αντονι Μπλίνκεν έστειλε μιαν επιστολή στον ΄Ελληνα πρωθυπουργό. Ας δούμε λεπτομερέστερα την αμυντική συμφωνία και την επιστολή Μπλίνκεν.

Συμφωνία αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας

Απέκτησα την πρώτη μου εμπειρία με την πολυμερή διπλωματία στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών με τις διαπραγματεύσεις για την Συμφωνία Αμυντικής και Οικονομικής Συνεργασίας που υπέγραψε η Τουρκία με τις ΗΠΑ το 1980. Οι ΗΠΑ συνήψαν μια παρόμοια συμφωνία με την Ελλάδα υο 1990. Και οι δύο είναι συμφωνίες-πλαίσια και επικαιροποιούνται σε τακτές περιόδους με μικρές τροποποιήσεις εάν είναι απαραίτητο, είτε με ανταλλαγή επιστολών ή με πρόσθετα πρωτόκολλα. Φαίνεται ότι. επωφελούμενη από την αρνητική εξέλιξη των τούρκο-αμερικανικών σχέσεων, η Ελλάδα ζήτησε να συμπεριληφθεί πρόβλεψη εγγύησης ασφαλείας, όπως στην ελληνο-γαλλική συμφωνία. Αφού αυτό αποδείχτηκε αδύνατο, η Ελλάδα πρόσφερε στρατιωτικές βάσεις σε ορισμένα νησιά του Αιγαίου τα οποία έχουν καθεστώς αποστρατικοποίησης βάσει διεθνών συμφωνιών. Ευτυχώς, οι Αμερικανοί φίλοι μας αυτή την φορά έμειναν άκαμπτοι. Το τουρκικό υπουργείο των Εξωτερικών θα πρέπει επίσης να άσκησε ισχυρή πίεση στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.


Η επιστολή Μπλίνκεν στο Μητσοτάκη

Η Ελλάδα που δεν κατόρθωσε να πετύχει την ένταξη των προτάσεών της στην συμφωνία αμυντικής συνεργασίας θα πρέπει να πίεσε την αμερικανική πλευρά να της παράσχει διαβεβαιώσεις ασφάλειας σε ξεχωριστή επιστολή.

Η επιστολή του Μπλίνκεν της 12 Οκτωβρίου εκπληρώνει αυτόν τον σκοπό.

Δεν υπάρχει αναφορά σε αυτήν την επιστολή που να υποχρεώνει τις ΗΠΑ να βοηθήσουν την Ελλάδα σε περίπτωση επίθεσης. Παρόμοια, κάποιες αναφορές σε εδαφική ακεραιότητα, κυρίαρχα δικαιώματα, διεθνές δίκαιο θαλάσσης, και ειρηνική επίλυση διαφορών περιλαμβάνονται στην επιστολή για να ικανοποιήσουν την Ελλάδα. Αυτές οι φράσεις μπορούν επίσης να ερμηνευθούν ως ελάφρωση της διακήρυξης της τουρκικής Βουλής του 1995, ευρέως γνωστής ως casus belli. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι τόσο ο υπουργός των Εξωτερικών Νίκος Δένδιας όσο και ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης πρόβαλαν την επιστολή περισσότερο παρά την ίδια την συμφωνία. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να κατάλαβαν ότι ευνόησαν την Ελλάδα πέραν του δέοντος και ο εκπρόσωπος του υπουργείου των Εξωτερικών Ned Price υπογράμμισε προ ημερών ότι η θέση των ΗΠΑ να παραμείνουν ουδέτερες στις διαφορές για την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων δεν έχει αλλάξει.

Τι είναι το casus belli;

Στην απλούστερη ερμηνεία του λατινικού όρου σημαίνει αιτία πολέμου. Το Ελληνικό Κοινοβούλιο, επικυρώνοντας την Σύμβαση Δικαίου Θαλάσσης του ΟΗΕ, την 1η Ιουνίου 1955, εξουσιοδότησε την ελληνική κυβέρνηση να επεκτείνει τα ελληνικά χωρικά ύδατα στα 12 μίλια. Σε λιγότερο της εβδομάδας η τουρκική βουλή απάντησε με μια διακήρυξη. ΄Εντεχνα διατυπωμένη από τον πρώην πρέσβη Ντενίζ Μπολούκμπασι, έμπειρο σε νομικά θέματα, δεν περιλάμβανε ούτε τις λέξεις “casus belli” ούτε «πόλεμος».

Αυτή η διακήρυξη έλεγε στην ελληνική και στην διεθνή κοινή γνώμη «με φιλικά αισθήματα», ότι εάν η Ελλάδας επεξέτεινε τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια στο Αιγαίο, όπου η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα, θα ελάμβανε όλα τα μέτρα, των στρατιωτικών συμπεριλαμβανομένων. Το μήνυμα πρέπει να έγινε κατανοητό.


Τα σφάλματα της Ελλάδας.

Οι τούρκο-ελληνικές σχέσεις βρίθουν ελληνικών σφαλμάτων. Η απόφαση casus belli της ελληνικής βουλής το 1995 ήταν εξ ίσου λάθος με την καταστροφή της Μικράς Ασίας που άρχισε το 1919 με την κατοχή της Σμύρνης και τελείωσε με την ήττα της Ελλάδας το 1922. ΄Η η κρίση στο Καρντάκ/Ίμια το 1996. ΄Η το 1999με το άσυλο στον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, τον επικηρυγμένο αρχηγό του PKK.


Ο Tom Ellis, αρχισυντάκτης της αγγλικής έκδοσης της Καθημερινής, είχε δίκιο όταν έγραψε: «Κανείς δεν θα κάνει πόλεμο για εμάς». Αυτό είναι έλα λογικό σχόλιο ερχόμενο από τη ελληνική πλευρά.




Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Το να αγοράζει πανάκριβα οπλικά συστήματα δίχως τις υποδομές να τα υποστηρίξεις, είναι σαν να χτίζεις το ρετιρέ του σπιτιού χωρίς να έχεις χτίσει τα θεμέλια

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
4 Οκτωβρίου 2021

Σε προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην απαράδεκτη απουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ελληνογαλλική συμφωνία – απουσία που περιορίζει, αν δεν εκμηδενίζει, την αξία των εγγυήσεων αμυντικής συνδρομής της Γαλλίας προς την Ελλάδα σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης και καθιστά “ανάπηρη” τη συμφωνία αυτή.

Ελπίζουμε η κυβέρνηση της ΝΔ να αντιληφθεί το στρατηγικό σφάλμα που διέπραξε και να σπεύσει να ζητήσει τη συμπερίληψη της Κύπρου στη συμφωνία. Ελπίζουμε επίσης να θέσει το θέμα η αντιπολίτευση.

Η υπόθεση αυτή δεν αφορά άλλωστε μόνο το μάλλον περιορισμένο ενδεχόμενο πολέμου με την Τουρκία. Αφορά και την εκ νέου υπονόμευση από την ελληνική κυβέρνηση του θεμελιώδους άξονα αλληλεγγύης Ελλάδας και Κύπρου, δύο κρατών που είναι αδύνατο να επιβιώσει το ένα χωρίς το άλλο.

Υπονομεύοντας την αρχή της αλληλεγγύης των δύο κρατών, ευνοούμε όχι τόσο το απίθανο σενάριο της κατάληψης της ελεύθερης Κύπρου από την Τουρκία, αλλά της μετατροπής της Κύπρου σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ, της Βρετανίας και του Ισραήλ, όπως αυτή πήρε και επίσημη μορφή με το σχέδιο Ανάν μέσω ενός λαβύρινθου απίθανων νομικών διατάξεων και θεσμών (όπως οι τρεις ξένοι δικαστές που θα διοικούσαν το κράτος). Η μετατροπή της Κύπρου σε “προτεκτοράτο των τριών δυνάμεων”, που ναι μεν δεν πραγματοποιήθηκε θεσμικά, έχει κάνει όμως ατύπως τεράστια πρόοδο μετά το 2004, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη σταδιακή απίσχναση του ελληνισμού της Κύπρου και, τελικά, για μια “Κύπρο χωρίς Έλληνες”, όπως και για την ομηρία της Ελλάδας από τις δυνάμεις που θα ελέγξουν το νησί.

Τίποτα για την ελληνική βιομηχανία

Σήμερα θα αναφερθούμε όμως σε μια άλλη πολύ αρνητική και πολύ σοβαρή πτυχή της ελληνογαλλικής συμφωνίας η οποία επίσης χρήζει διόρθωσης, αν το κυβερνών κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και η κυβέρνηση Μητσοτάκη διαθέτουν πατριωτικά αντανακλαστικά και σοβαρότητα. Αυτά ισχύουν επίσης και για την υποτιθέμενη αντιπολίτευση (της κακιάς ώρας) που διαθέτουμε και που επίσης δεν έχει θέσει το θέμα, με την ένταση τουλάχιστο που απαιτείται, μέχρι τουλάχιστο τη στιγμή που γράφουμε αυτό το άρθρο.

Παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις των αρμοδίων ότι οι προς αγορά φρεγάτες θα ναυπηγηθούν εν όλω ή εν μέρει στην Ελλάδα, τίποτα τέτοιο δεν προβλέπεται από τη συμφωνία, μέσω της οποίας χρηματοδοτείται στην ουσία η γαλλική οικονομία, αλλά και χάνεται μια σπάνια ευκαιρία μεταφοράς υψηλής τεχνολογίας που χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε η Ελλάδα. Αλλά και η τελευταία επίσης ευκαιρία να διασωθεί η ελληνική αμυντική βιομηχανία (και η βιομηχανία “διπλής χρήσης”, όπως τα ναυπηγεία), χωρίς την οποία απλώς δεν υπάρχει εθνική άμυνα. (Σημειωτέον ότι το ίδιο συμβαίνει και με τα Raphale που αγοράσαμε και όπου πάλι δεν προβλέπεται κανένα κατασκευαστικό έργο στην Ελλάδα και καμιά μεταφορά τεχνολογίας).

Το να αγοράζεις πανάκριβα οπλικά συστήματα, που κάνουν όσο το βάρος τους σε χρυσάφι, χωρίς να έχεις την βιομηχανική και τεχνολογική υποδομή να τα υποστηρίξεις, είναι σαν να χτίζεις το ρετιρέ του σπιτιού χωρίς να έχεις χτίσει τα θεμέλιά του. Φαντάζεται κανείς εύκολα τι θα συμβεί στο τέλος στους ενοίκους αυτού του σπιτιού.

Πνίγοντας την Ελλάδα οικονομικά

Να σημειώσουμε ότι τα δέκα δισεκατομμύρια που ακούγονται για το σύνολο των νέων εξοπλισμών συνιστούν μια κολοσσιαία δαπάνη που θα αφαιρεθεί από τους πόρους που χρειάζεται κατεπειγόντως η Ελλάδα για να επενδύσει στην οικονομία της και να θεραπεύσει δραματικές κοινωνικές ανάγκες.

Πολύ περισσότερο για μια χώρα που βρίσκεται στην τραγική οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα, παρά τις μπούρδες που λένε (και φαίνεται να τις πιστεύουν κιόλας!) η κυβέρνηση και τα μέσα “ενημέρωσης”. Το ξέρει αυτός όποιος άνθρωπος πληρώνει κοντά δύο ευρώ το κιλό τις ντομάτες στη λαϊκή και θα διαπιστώσει οσονούπω ότι δεν μπορεί να πληρώσει ούτε το ρεύμα του, όπως το ξέρει και ο επιχειρηματίας που δεν θα μπορεί να τα βγάλει πέρα σε μερικούς μήνες, όπως το ξέρει και αυτός που προσπαθεί να κάνει αξονική τομογραφία σε μεγάλα δημόσια νοσοκομεία και του λένε ότι ο τομογράφος δεν λειτουργεί όπως πρέπει. Το ξέρει επίσης όποιος μπορεί να διαβάσει το νούμερο του εξωτερικού και του εσωτερικού χρέους της χώρας συγκρίνοντάς το με το 2010 και όποιος δει τα ποιοτικά στοιχεία ακόμα και της τωρινής καχεκτικής “ανάπτυξης”, που, όπως και το “θαύμα” του Σημίτη, όχι μόνο στηρίζεται σε πήλινα πόδια, αλλά και εντείνει, αντί να θεραπεύει, τις κραυγαλέες ανισορροπίες που κατέστησαν μη βιώσιμη οικονομικά και κοινωνικά την Ελλάδα. (Την άλλη θεωρία ότι βγήκαμε από τα μνημόνια προτιμάμε να μη τη σχολιάσουμε, σεβόμενοι τη νοημοσύνη των αναγνωστών μας).

Είναι λοιπόν διπλά εγκληματικό ένα τμήμα τουλάχιστον αυτού του ποσού, εφόσον κρίνεται ότι πρέπει να ξοδευτεί για αμυντικούς σκοπούς, να μην γίνεται παραγωγική επένδυση στην Ελλάδα και μάλιστα σε έναν τομέα υψηλής τεχνολογίας με πολλαπλά οφέλη για τη χώρα. (Το αυτό είδαμε να συμβαίνει και με τα εμβόλια). Και λόγω της οικονομικής κατάστασης που βρισκόμαστε, αλλά και για λόγους εθνικούς. Η άμυνα εξάλλου είναι συνάρτηση σε τελική ανάλυση της οικονομίας.

Αμυντική Βιομηχανία

Βεβαίως, είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ελληνική αμυντική βιομηχανία, καθώς η μία μετά την άλλη οι εταιρείες εκχωρούνται στους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς. Και αυτό συνιστά βαρύ έγκλημα κατά της χώρας και, ανεξαρτήτως της ελληνογαλλικής συμφωνίας, η κυβέρνηση πρέπει να το επανορθώσει άμεσα και τα κόμματα της αντιπολίτευσης (αν είναι κόμματα και όχι προσωποπαγείς παρέες και δίκτυα συμφερόντων, επιδιδόμενες σε διαρκή άσκηση καιροσκοπισμού), να το ζητήσουν με τον πιο έντονο τρόπο. Η Ελλάδα χρειάζεται για λόγους ζωτικού εθνικού συμφέροντος δικές της αμυντικές βιομηχανίες.

Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι το καλοκαίρι του 1974, οι Ηνωμένες Πολιτείες διέκοψαν την παροχή ανταλλακτικών στην ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Για κάτι τέτοιους λόγους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε πει ότι θέλει η ΕΑΒ να είναι σε θέση να επισκευάζει όλα τα είδη πτητικών μέσων που χρησιμοποιεί η Αεροπορία.

Το ξανάπαμε και το ξαναλέμε. Δεν υφίσταται στοιχειωδώς ανεξάρτητο κράτος χωρίς δική του αμυντική βιομηχανία. Και όταν δεν είναι ανεξάρτητο ένα κράτος, η δυνατότητά του να αμυνθεί, εξαρτάται αναπόφευκτα από τη διάθεση των “προστατών” του τη στιγμή που θα απειληθεί.

Μια ιστορική υπενθύμιση

Επειδή ενδεχομένως πολλοί αναγνώστες δεν είναι επαρκώς εξοικειωμένοι με τα θέματα των εξοπλισμών και της αμυντικής βιομηχανίας και του πόσο κεντρικά είναι για την Ελλάδα, αξίζει νομίζουμε να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στο πως έχει το πρόβλημα αυτό τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Μετά το σοκ που υπέστη η Ελλάδα το 1974, όταν η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, κατέλαβε σχεδόν το μισό νησί και προχώρησε στην εθνοκάθαρση 200.000 Ελληνοκυπρίων, η Αθήνα δεν είχε άλλη επιλογή από το να προχωρήσει σε μια κούρσα εξοπλισμών με την Άγκυρα. Αυτή η κούρσα είχε σημαντική συμβολή στην ελληνική οικονομική χρεωκοπία, αλλά και ενίσχυσε τις τάσεις αποσύνθεσης και εξάρτησης του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας.

Δεν ήταν αναπόφευκτο να γίνει έτσι. Έγινε διότι στην Ελλάδα επικράτησε όχι ένα “στρατιωτικο-βιομηχανικό”, όπως στην Αμερική και την Τουρκία, αλλά ένα “στρατιωτικο-μεσιτικό” σύμπλεγμα, οι βαθύτερες ρίζες του οποίου ανάγονται, όπως τόσα άλλα, στους “επιχειρηματίες” που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς στην Κατοχή και μετά με τους Εγγλέζους και τους Αμερικανούς. Έχουμε κατά καιρούς σημειώσει τη κεντρική σημασία όλων αυτών των παραγόντων για την Ελλάδα, για παράδειγμα και μόνο ενδεικτικά σε ένα άρθρο μας του 2010 και σε ένα ακόμα του 2014 , δημοσιευμένα αμφότερα στο περιοδικό Επίκαιρα.


Πηγή: kosmodromio.gr


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Του Μιχαήλ Στυλιανού

Η Τουρκία επιτυγχάνει την αποκατάσταση των σχέσεών της με την Αίγυπτο, με δέσμευσή της να αποσύρει τις υπό τον έλεγχό της δυνάμεις από τα εδάφη της Συρίας, στο πλαίσιο ευρύτερου πλέγματος υποχωρήσεων και συμβιβασμών μεταξύ των χωρών και δυνάμεων που ενεπλάκησαν στην δεκαετή πολυαίμακτη αμερικανο-βρετανική επιχείρηση για τον έλεγχο της Συρίας.

Κατά τις πληροφορίες άρθρου που δημοσιεύεται στο κρατικό ρωσικό μέσο ενημέρωσης «Η Ρωσία Σήμερα», το εντυπωσιακό αυτό σύμπλεγμα διασταυρουμένων διμερών συμφωνιών επιτεύχθηκε μετά από πρόσφατες επισκέψεις και συνομιλίες κορυφής στην Μόσχα του Βασιλιά της Ιορδανίας και του Ισραηλινού υπουργού Εξωτερικών, στο Κάιρο του πρωθυπουργού του Ισραήλ και θετική παρέμβαση του Αμερικανού πρεσβευτή στον Λίβανο.

Κομβική αφετηρία αυτής την εξέλιξης εμφανίζεται η επιστροφή στην εδαφική κυριαρχία της Συρίας της επαρχίας Νταράα Αλ Μπαλάντ, η οποία υπήρξε στρατηγείο των Δυτικών μυστικών υπηρεσιών, ορμητήριο της «επανάστασης» κατά της Συριακής κοσμικής κυβέρνησης ΄Ασαντ και τελευταία κόμβος μεταφοράς του κλοπιμαίου συριακού πετρελαίου.

Το εν λόγω άρθρο, που προβάλλεται από την ρωσική ηλεκτρονική εφημερίδα, είναι της Βανέσα Μπίλλυ, ανεξάρτητης δημοσιογράφου και φωτογράφου, με μεγάλη εμπειρία στη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα στη Συρία, στην Αίγυπτο, στο Ιράκ και στην Παλαιστίνη, με παράλληλη κάλυψη της σύγκρουσης στην Υεμένη από το 2015. Ιδού το πλήρες κείμενό των πληροφοριών της.


Η εκστρατεία της Δύσης για την ανατροπή του Ασάντ έχει σχεδόν τελειώσει.
Το λεγόμενο λίκνο της επανάστασης κατά του Ασάντ απελευθερώθηκε.



Vanessa Beeley,RT, 18-9-21
Η συριακή σημαία στην Νταράα Αλ Μπαλάντ

Μετά από τρία χρόνια εύθραυστης κατάπαυσης του πυρός και εκστρατείας δολοφονιών «πιστών» της συριακής κυβέρνησης από ενσωματωμένες φονταμενταλιστικές ένοπλες ομάδες, η συριακή σημαία υψώθηκε για άλλη μια φορά στην Νταράα Αλ Μπαλάντ.

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης εξακολουθούν να παρουσιάζουν την εμφάνιση εξτρεμιστικών ένοπλων ομάδων στη Νταράα, νότια της Δαμασκού, ως το «λίκνο της επανάστασης» για την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης. Η πραγματικότητα είναι ότι η Νταράα ήταν το έναυσμα που άναψαν σκληροπυρηνικοί , οι Λίβυοι μισθοφόροι, οι οποίοι είχαν εισαχθεί στην πόλη πριν από το 2011.

Από την Νταράα, οι «επαναστατικές» φλόγες που άναψε ο συνασπισμός υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και του Ισραήλ με έδρα την Ιορδανία, ο οποίος χρηματοδοτείτο από χρήματα αίματος κράτους του Κόλπου, θα κατακλύζουν τη Συρία για δέκα ολόκληρα χρόνια. Στην Νταράα, οι εξτρεμιστικές συμμορίες των Αδελφών Μουσουλμάνων, υποστηριζόμενες από τις CIA/MI6 πρωτοστάτησαν στην ενορχηστρωμένη εξέγερση, με ισχύ πολλαπλασιαζόμενη με τα όπλα της Λιβύης και τις τρομοκρατικές φατρίες και προικοδοτούμενες με αξιοπιστία από το συγκρότημα αποικιακών μέσων ενημέρωσης με αιχμή του δόρατος το BBC, το CNN και το Al Jazeera.


Προσπάθεια απορρόφησης εξτρεμιστικών στρατιωτικών σε ένοπλες ταξιαρχίες που ελέγχονται από τη Ρωσία

Το 2018, μια ανήσυχη ανακωχή μεσολάβησε από τις ρωσικές ομάδες συμφιλίωσης και οι παράνομες ένοπλες ομάδες που παρέμειναν στην Νταράα Αλ Μπαλάντ, τον κόμβο της βίαιης εξέγερσης υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, πείστηκαν να παραδώσουν τα βαρέα όπλα τους, αλλά τους επετράπη να κρατήσουν τα ελαφρά όπλα ως μέρος της ειρηνευτικής συμφωνίας. Η Ρωσία προσπάθησε αποτελεσματικά να ελέγξει αυτές τις βάναυσες ένοπλες ομάδες απορροφώντας τις σε ρωσικές και ελεγχόμενες ένοπλες μεραρχίες. Σύμφωνα με μέσα μαζικής ενημέρωσης που ευθυγραμμίζονται με ένοπλες οργανώσεις, πρώην ηγέτης του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, ο Αχμέντ Αλ-Αούντα έλαβε τη διοίκηση της 8ης Ταξιαρχίας, "υποδιαίρεση του Ρωσικού Πέμπτου Σώματος".

Ωστόσο, αυτός ήταν ίσως ένας εσφαλμένος υπολογισμός από τη Ρωσία στην επιθυμία της να φέρει τις μάχες στο νότιο μέτωπο σε μια γρήγορη κατάληξη.. Μια βίαιη επίθεση εξαπολύθηκε από αυτές τις εξτρεμιστικές συμμορίες που προηγουμένως συνδέονταν με τρομοκρατικές φατρίες της Αλ Κάιντα και του ISIS στη νότια περιοχή.

Από τα μέσα του 2019, ακόμη και το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που χρηματοδοτείται από την ΕΕ ανέφερε περισσότερες από 1.136 επιθέσεις και δολοφονίες που στοίχισαν τη ζωή σε 774 Σύριους, συμπεριλαμβανομένων 12 γυναικών και 22 παιδιών. Τον Ιούλιο του 2021, έχοντας αναπληρώσει το οπλοστάσιό τους με βαριά όπλα βομβάρδισαν το Εθνικό Νοσοκομείο της Νταράα, σκοτώνοντας πολίτες, συμπεριλαμβανομένου ενός παιδιού. Η παρουσία βρετανικών Ειδικών Δυνάμεων στην περιοχή ήταν μια ένδειξη ότι οι ένοπλες ομάδες εξακολουθούσαν να εκπαιδεύονται από τους Βρετανούς στη χρήση IEDs για αντικυβερνητικές επιχειρήσεις– τον Μάρτιο του 2020, ελικόπτερα Chinook της RAF με έδρα την Κύπρο αγωνίστηκαν για να σώσουν έναν στρατιώτη των ειδικών δυνάμεων που τραυματίστηκε σε έκρηξη αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού «βαθιά μέσα στην εμπόλεμη ζώνη» στη νότια Συρία.

Συνάντησα τον Adham Alkarad,διοικητή του Τμήματος Μηχανικών και Πυραύλων , τον Σεπτέμβριο του 2018 μετά από μια επικίνδυνη επίσκεψη στην Daraa, ενώ το μελάνι δεν ήταν ακόμη στεγνό στη συμφωνία με τη μεσολάβηση της Ρωσίας. Ο Alkarad με εξέλαβε ως Βρετανό δημοσιογράφο, υποθέτοντας ότι συμμεριζόμαστε τον σκοπό, και με ενημέρωσε ότι δεν θα συνθηκολογούσαν ποτέ και ότι, ακόμη και με ελαφρά όπλα, θα συνεχίσουν τη βίαιη σταυροφορία τους που υποστηρίζεται από τον συνασπισμό των ΗΠΑ για να ανατρέψουν τη συριακή κυβέρνηση και να εξαλείψουν τους "νομιμόφρονες" που καταδίκασαν την παρουσία της ένοπλης οργάνωσης στην Νταράα.

Ο Alkarad μου είπε τότε ότι οι διαμαρτυρίες θα συνεχιστούν και ότι θα επικοινωνήσει απευθείας με το BBC και το CNN για να αποσπάσει την κάλυψη και την υποστήριξή τους. Ο Αλκάραντ σχεδίασε τον πύραυλο Ομάρ 500 κιλών που προκάλεσε τρομακτικές ζημιές σε πολιτικές υποδομές και στρατιωτικούς στόχους κατά τη διάρκεια της βασιλείας του τρόμου στην Νταράα. Ο Αλκάραντ δολοφονήθηκε ο ίδιος από άγνωστους ένοπλους τον Οκτώβριο του 2020.


Η Δαμασκός χάνει την υπομονή της με τον ένοπλο εξτρεμισμό και ανακτά τον έλεγχο της Νταράα Αλ Μπαλάντ

Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων, πολιορκίας και στρατιωτικών συγκρούσεων μεταξύ της Δαμασκού και των ένοπλων ομάδων στην Νταράα, επιτεύχθηκε τελική κατάπαυση του πυρός στις 31 Αυγούστου, με τη Ρωσία να αναλαμβάνει λιγότερο εξέχοντα ρόλο στη διευθέτηση. Μια εβδομάδα πριν από την επίτευξη αυτής της συμφωνίας, ο βασιλιάς Αμπντουλάχ Β ́ της Ιορδανίας είχε συναντηθεί με τον Πρόεδρο Πούτιν στη Μόσχα για να δώσει προτεραιότητα στην επίλυση των ζητημάτων ασφάλειας της Νταράα.

Στις 9 Σεπτεμβρίου, ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ εξήγησε τη συμφωνία που μεσολάβησε για την επίλυση των εντάσεων στην επαρχία Νταράα. Είναι ενδιαφέρον το ότι η εξήγηση αυτή δόθηκε κατά τη διάρκεια κοινής συνέντευξης Τύπου με τον Ισραηλινό Υπουργό Εξωτερικών, Yair Lapid. Η αρχική ρωσική συμφωνία του 2018 με τις ένοπλες ομάδες είχε προσφέρει στο Ισραήλ εγγυήσεις ότι το Ιράν και η Χεζμπολάχ θα κρατηθούν σε ασφαλή απόσταση από τα ισραηλινά σύνορα με τη Συρία.

Ο Λαβρόφ ανακοίνωσε ουσιαστικά ότι η επαρχία θα παραδοθεί πίσω στις νόμιμες δυνάμεις του Συριακού Αραβικού Στρατού και ότι οι εξτρεμιστές μαχητές θα πρέπει να παραδώσουν και πάλι τα βαριά όπλα τους. Οι διαπραγματεύσεις ήταν σε εξέλιξη σχετικά με τον προορισμό αποχώρησης για τις ένοπλες ομάδες, καθώς η παραμονή τους στην Νταράα ήταν «απίθανη».

Αυτό είναι ένα πλήγμα για το Ισραήλ, του οποίου οι συνεχιζόμενες παραβιάσεις του εναέριου χώρου του Λιβάνου και η παράνομη επίθεση κατά της Συρίας έχουν σε μεγάλο βαθμό ανεμπόδιστη από αντίποινα ένοπλη αντίδραση και ελάχιστα αναφέρονται από τα ελεγχόμενα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Αυτό μπορεί να αλλάξει με τη Δαμασκό πίσω στο νότιο κάθισμα οδήγησης και τη μετατόπιση της εξουσίας που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ανοίξει την πόρτα σε μια στρατιωτική παρουσία του Ιράν και της Χεζμπολάχ πιο κοντά στα σύνορα Ισραήλ/Συρίας ως αποτρεπτικό μέσο κατά των ισραηλινών επιδρομών.
Στρατιώτες του Συριακού Αραβικού Στρατού, 15η Μεραρχία, στην Νταράα Αλ Μπαλάντ.


Βεβαίως, όταν μπήκα στο Daraa Al Balad στις 12 Σεπτεμβρίου, είδαμε ρωσικές και συριακές σημαίες να κυματίζουν δίπλα-δίπλα, αλλά στην ίδια την πλατεία ήταν η συριακή σημαία που υπερηφανευόταν για τη θέση της. Από τις συζητήσεις που είχα με τους πολίτες, ήταν σαφές ότι η «ειρήνη» ήταν ακόμα ωμή και ασταθής. Σύροι στρατιώτες της 15ης Μεραρχίας μου μίλησαν για τις προοπτικές διαρκούς επίλυσης και ήταν αισιόδοξοι. Μια αναζωπύρωση μεταξύ των μελών ένοπλων ομάδων και των Σύρων στρατιωτών εξουδετερώθηκε με σεβασμό όσο ήμασταν εκεί. Τα παιδιά που μίλησα μου είπαν ότι χάρηκαν που επιτέλους επέστρεψαν στο σχολείο. Είναι πολύ νωρίς για να προβλέψουμε την έκβαση αυτής της συμφωνίας, αλλά είναι σαφές ότι δεν θα υπάρξει συμβιβασμός σχετικά με την Νταράα και τη γύρω ύπαιθρο υπό τον έλεγχο της Δαμασκού και του συριακού στρατού μέχρι να αποκατασταθεί πλήρως η ειρήνη και να εξομαλυνθούν οι σχέσεις μεταξύ κράτους και πολιτών.


Τι σημαίνει αυτή η αλλαγή εξουσίας για τη Δαμασκό και τον Συνασπισμό των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ;


Είναι σημαντικό να επανεξετάσουμε τα γεγονότα της Νταράα στο πλαίσιο των αναδυόμενων γεωπολιτικών συμμαχιών και παραχωρήσεων, προκειμένου να κατανοήσουμε τη σημασία αυτού που μόλις συνέβη στη νότια Συρία.

Στις 13 Σεπτεμβρίου, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Naftali Bennet, επισκέφθηκε την Αίγυπτο για πρώτη φορά εδώ και μια δεκαετία, δήθεν για να συζητήσει τις σχέσεις Ισραήλ/Παλαιστίνης με τον Πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ Αλ-Σίσι. Η Αίγυπτος κινείται προς την εξομάλυνση των σχέσεων με την Τουρκία, τεταμένη από την ανατροπή του ανθρώπου των Αδελφών Μουσουλμάνων στο Κάιρο, προέδρου Μοχάμεντ Μούρσι, το 2013. Ο Γενικός Πρόξενος της Αιγύπτου στη Δαμασκό δήλωσε ότι προϋποθέσεις για πλήρη αποκατάσταση των διμερών σχέσεων Αιγύπτου-Τουρκίας είναι η αποχώρηση της Τουρκίας από το συριακό έδαφος.

Ίσως η πιο σημαντική παραχώρηση προς τη Δαμασκό μετά την Νταράα έγινε από τις ίδιες τις ΗΠΑ. Σε απεγνωσμένη προσπάθεια να αποφύγει την ανακήρυξη του Χεζμπολάχ ως προστάτη του λιβανέζικου λαού, αφού εξασφάλισε προμήθειες πετρελαίου από το Ιράν μέσω Συρίας, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Λίβανο παρενέβη για να άρει εν μέρει τις κυρώσεις κατά της Συρίας, προκειμένου να διευκολυνθεί η μεταφορά φυσικού αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας από την Αίγυπτο στο Λίβανο μέσω αγωγών μεταξύ Ιορδανίας και νότιας Συρίας. Τμήματα των αγωγών στη Συρία χρήζουν επισκευής καθώς διασχίζουν την Νταράα προς τη Χομς και στη συνέχεια προς την Τρίπολη του βόρειου Λιβάνου.

Αυτό όχι μόνο μας πληροφορεί γιατί η Νταράα ήταν ζωτικής σημασίας για τα σχέδια των ΗΠΑ για την ενέργεια και την κλοπή ενεργειακών πόρων στη Συρία, αλλά μας δείχνει επίσης τις πληροφορίες των κινήσεων της Δαμασκού για την ασφάλεια της Νταράα σε αυτό το κομβικό σημείο του περιφερειακού παιχνιδιού σκακιού. Οι ΗΠΑ εξαναγκάστηκαν από ένα έθνος που για δέκα χρόνια αντιστάθηκε στη στρατιωτική επέμβαση τους και από τους πιο σταθερούς συμμάχους της Συρίας στον Λίβανο.

Η Ιορδανία προσπαθεί εδώ και αρκετό καιρό να απελευθερωθεί από τις αποικιακές αλυσίδες της και να εξομαλύνει τις εμπορικές σχέσεις με τη γειτονική Συρία. Η ανακάλυψη πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2021, όταν η Συρία συμπεριλήφθηκε σε τετραμερή συνάντηση που διοργανώθηκε από την Ιορδανία, συμπεριλαμβανομένου του Λιβάνου και της Αιγύπτου, για να επικεντρωθεί στην υλικοτεχνική υποστήριξη του αιγυπτιακού εφοδιασμού φυσικού αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας στον στερημένο από ενέργεια Λίβανο. Αυτή ήταν η πρώτη επίσκεψη Σύρων αξιωματούχων στην Ιορδανία από το 2011- την έναρξη του βρώμικου πολέμου της CIA/MI6 κατά της Συρίας.

Το τελικό πλήγμα για τον Συνασπισμό των ΗΠΑ και τα νεαο-αποικιακά σχέδια Ισραήλ/Τουρκίας στη Συρία ήρθε με τον Πρόεδρο Ασάντ στη σύνοδο κορυφής με τον Πρόεδρο Πούτιν στις 16 Σεπτεμβρίου στη Μόσχα. Κατά τη διάρκεια κλειστής συνεδρίασης διάρκειας 90 λεπτών, οι δύο ηγέτες συζήτησαν στρατιωτικές, πολιτικές και οικονομικές προτεραιότητες που περιελάμβαναν την επιστροφή της επαρχίας Νταράα στον έλεγχο του συριακού κράτους και την πιθανή πλήρη και τελική απελευθέρωση του Ιντλίμπ στα βορειοδυτικά από την τουρκική άμεση και δι' αντιπροσώπων τρομοκρατική κατοχή.

Αυτή η σύνοδος κορυφής, καθώς και το συριακό/ρωσικό χτύπημα κατά τόσο της τουρκικής όσο και της αμερικανικής παράνομης κατοχής και προσάρτησης συριακού εδάφους, δεν αποτελεί καλό οιωνό για ένα σχέδιο κράτους μέλους του ΝΑΤΟ για αλλαγή αλλαγή ξένου καθεστώτος, το οποίο αποδείχθηκε, από την έναρξή του το 2011, μια δαπανηρή, εξευτελιστική αποτυχία. Οι συνέπειες της λύσης για την Ντάραα θα είναι εκτεταμένες για το Ισραήλ, την Τουρκία και το σχέδιο CIA/MI6 για τον έλεγχο του κεντρικού οικονομικού κόμβου της Συρίας στη Μέση Ανατολή. Η Δαμασκός, η Ρωσία, το Ιράν και το Εζμπολά έχουν ανατρέψει τα σχέδια των εχθρών τους, παρά τις πιέσεις που δέχεται η Συρία από τον πολυπλόκαμο πόλεμο που διεξάγεται εναντίον της εδώ και δέκα χρόνια. Και μένει να δούμε πώς ο Συνασπισμός των ΗΠΑ θα προσπαθήσει να οπισθοχωρήσει από αυτή την επαίσχυντη ήττα και να αποφύγει να παραδεχτεί ότι αναγκάστηκε να κάνει το πρώτο βήμα για την εξομάλυνση των σχέσεων με τον πρόεδρο Ασάντ.





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου






Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Το Πακιστάν και άλλα κράτη ετοιμάζονται να αναγνωρίσουν το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος. Αθήνα και Λευκωσία μπορούν να αποτρέψουν αναγνωρίσεις. Δεν ξέρουμε όμως αν θα το κάνουν!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
16 Ιουλίου 2021

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου, όπως της “Χουριέτ” και της “Γενί Σαφάκ”, το Πακιστάν και άλλα κράτη ετοιμάζονται να αναγνωρίσουν το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, προϊόν των δύο στρατιωτικών εισβολών της Τουρκίας στην Κύπρο, το 1974, που σχεδιάστηκαν από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ιδίως την πιο εξτρεμιστική πτέρυγα του δυτικού συστήματος υπό τον Χένρι Κίσινγκερ.

Δεν έχουμε δυνατότητα να εκτιμήσουμε πόσο κοντά είμαστε σε τέτοιο ενδεχόμενο, που μοιάζει πάντως να έχει εγγραφεί ως δυνατότητα για την αμέσως επόμενη περίοδο. Αυτό που μπορούμε αντίθετα να εκτιμήσουμε είναι, πρώτον, οι πολλαπλές καταστροφικές συνέπειες που θα έχει για την Κύπρο και την Ελλάδα οποιαδήποτε αναγνώριση του ψευδοκράτους, και δεύτερο, ότι είναι στις δυνατότητες Αθήνας και Λευκωσίας να αποτρέψουν αναγνωρίσεις. Μπορούν να τις αποτρέψουν, όπως θα εξηγήσουμε αναλυτικά στη συνέχεια, αλλά πρέπει να κινηθούν άμεσα. Δεν ξέρουμε όμως αν θα το κάνουν!

Αρχή “ξηλώματος” του κυπριακού κράτους

Καταστροφικές συνέπειες θα έχει οποιαδήποτε αναγνώριση γιατί θα σημάνει την αρχή του “ξηλώματος του πουλόβερ” του κυπριακού κράτους. Σήμερα το κυριότερο πολιτικό, διπλωματικό και νομικό όπλο της Κυπριακής Δημοκρατίας που της έχει απομείνει είναι η διεθνώς αναγνωρισμένη, με σειρά αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, νομική του υπόσταση. Την αναγνωρίζουν όλα τα κράτη – μέλη του ΟΗΕ πλην της Τουρκίας.

Ακόμα και ψυχολογικά όμως, αν βρεθεί ακόμα και ένα κράτος επιπλέον να αναγνωρίσει τη νομιμότητα του ψευδοκράτους, η Κύπρος αρχίζει να μετατρέπεται σε “αμφισβητούμενη περιοχή”, χάνει οριστικά τον χαρακτήρα χώρας που έχει υποστεί εισβολή, τμήμα της οποίας τελεί υπό κατοχή και ολόκληρη τελεί υπό απειλή από έναν πάνοπλο γίγαντα.

Το Πακιστάν μάλιστα, που αναφέρεται άλλωστε στα δημοσιεύματα, δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα. Είναι μια σημαντική μεσαία πυρηνική δύναμη, στρατηγικός εταίρος και των ΗΠΑ και της Κίνας, με πολύ μεγάλο ρόλο στις υποθέσεις και της Νότιας Ασίας και του μουσουλμανικού κόσμου ευρύτερα.

Έχουμε επανειλημμένως αναφερθεί στη σημασία της Κύπρου για την Ελλάδα και αντιστρόφως. Ούτε η Κύπρος, ούτε η Ελλάδα μπορούν να επιβιώσουν αν χαθεί η μία ή η άλλη. Όλες οι μεγάλες τραγωδίες του ελληνισμού κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, περιλαμβανομένης της Δικτατορίας στην Ελλάδα και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο προκλήθηκαν όταν έσπασε η αλληλεγγύη και η συναντίληψη Αθήνας και Λευκωσίας. Αν αύριο διαλυθεί το κυπριακό κράτος, αν δηλαδή οι Έλληνες της Κύπρου χάσουν την διεθνώς αναγνωρισμένη σήμερα κρατική υπόσταση υπό την οποία ζουν, και τεθούν υπό την εξουσία τρίτων δυνάμεων, αφενός θα ανοίξει ο δρόμος για να χαθεί οριστικά ο ελληνισμός της Κύπρου, αφετέρου θα καταστεί η Αθήνα ακόμα περισσότερο όμηρος των δυνάμεων που θα ελέγξουν το νησί, και στο χέρι των οποίων θα είναι η ασφάλεια των Ελληνοκυπρίων.

Δεν είναι δυνατόν να γίνουν τέτοιες αναγνωρίσεις του ψευδοκράτους τη στιγμή που υποτίθεται ότι υπάρχει άτυπο μορατόριουμ με την Τουρκία. Τίθεται άμεσα το ερώτημα, τι στο καλό έχουν συμφωνήσει οι κ.κ. Μητσοτάκης και Δένδιας με την Άγκυρα; Ειρήνη στο Αιγαίο και “πόλεμο” στην Κύπρο; (*)


“Διασπάστε τους Έλληνες”

Η επιδίωξη απόσπασης της Κύπρου από την Ελλάδα και της Ελλάδας από την Κύπρο, η καταστροφή όλων των δεσμών μεταξύ τους, αποτελεί κεντρικό στοιχείο της πάγιας πολιτικής του βρετανικού και στη συνέχεια του αμερικανικού Imperium και των συμμάχων του, που επεδιώχθη με κάθε δυνατό μέσο από την εποχή της κατάκτησης της Κύπρου από τους Βρετανούς, περιλαμβανομένων των πογκρόμ των Ελλήνων της Πόλης, πραξικοπημάτων και δικτατοριών.

Γιατί γνωρίζουν ότι είναι δύσκολο να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου, νήσου με κορυφαία, παγκόσμια στρατηγική σημασία (ιδίως για τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, το ΝΑΤΟ και, last but not least, το Ισραήλ), αν η Κύπρος διατηρήσει τους δεσμούς της με την Ελλάδα και τον εθνικό της χαρακτήρα (αλλά και γιατί η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο είναι έρμαιο των βουλήσεών τους).

Αναγνωρίσεις του ψευδοκράτους ή άλλες μείζονες ενέργειες ανατροπής των στρατηγικών δεδομένων στην Κύπρο θα θέσουν την Ελλάδα προ του διλήμματος είτε να διακόψει κακήν κακώς τα “μορατόριουμ” και να πάει σε κρίση, είτε να “κάνει τον χαζό” και να αφήσει χωρίς έμπρακτη, σοβαρή αλληλεγγύη την Κύπρο, διευρύνοντας ένα όλο και επικίνδυνο χάσμα μεταξύ των δύο χωρών.

Το σπάσιμο του άξονα Ελλάδας – Κύπρου, μπορεί να οδηγήσει, με τα σημερινά, αν και πολύ ρευστά δεδομένα, σε ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση της Ελλάδας από μία τάση του δυτικού συστήματος, αυτή που συσπειρώνεται γύρω από τον Μπάιντεν και σε μεγαλύτερη εξάρτηση της Κύπρου από την αντίπαλη τάση τύπου Νετανιάχου εντός πάλι του συστήματος. ‘Όπως συχνά συνέβη στην ιστορία μας, οι διαμάχες των πόλων διεθνούς και δυτικής ισχύος θα γίνουν συγκρούσεις στο εσωτερικό του ελληνισμού (συμβαίνει μονίμως, από τον εμφύλιο κατά την Επανάσταση του ’21, καθ’ όλο τον 19ο αιώνα, με τον Διχασμό στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τον εμφύλιο μετά το 1945, με τη διαρκή και ένοπλη σύγκρουση Αθήνας και Λευκωσίας κατά τη διάρκεια της επταετούς χούντας).

Για όλους τους παραπάνω λόγους δεν συνιστά μόνο μείζονα εθνική ανάγκη να αποτραπούν οι αναγνωρίσεις ΤΩΡΑ, που είναι ακόμα δυνατό, αλλά και ζωτική ανάγκη της ίδιας της κυβέρνησης. Αν δεν ενεργήσει τα δέοντα θα βρεθεί και η ίδια σε μια κρίση που είναι εξαιρετικά αμφίβολο να μπορέσει να την διαχειριστεί. Και δεν θα είναι η μόνη που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει.

Τους Έλληνες πολιτικούς τους απασχολεί πάρα πολύ ο ανταγωνισμός μεταξύ τους για την εξουσία επί της χώρας, όχι η πιθανότητα “πολτοποίησης” ενός πολιτικού και κρατικού συστήματος από την αδυναμία διαχείρισης των προβλημάτων, ή η πιθανότητα να μην υπάρχει η χώρα που θέλουν να κυβερνάνε.

Δεν γνωρίζουμε βέβαια, πρέπει να ομολογήσουμε, και τι ενδεχομένως έχει συζητηθεί στο παρασκήνιο μεταξύ Λευκωσίας, Αθήνας και Άγκυρας, αναφορικά με τα δύο κράτη στην Κύπρο και γιατί ο Ερντογάν κατηγόρησε πρόσφατα την Κύπρο ότι κοροϊδεύει.


Είναι ακόμα εφικτή η αποτροπή των αναγνωρίσεων!

Ενώπιον ενός τόσο σοβαρού κινδύνου όπως αυτός που περιγράψαμε, η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν όπλα που μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή.

Πρώτον, ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Δένδιας πρέπει να εξηγήσουν στην ‘Αγκυρα ότι το άτυπο μορατόριουμ πρέπει να περιλάβει και μείζονες επιθετικές κινήσεις στην Κύπρο, όπως οι αναγνωρίσεις, αλλιώς δεν έχει νόημα. Αν δεν το πράξουν ένα μόνο μπορεί να σημαίνει, ότι έχουν δώσει στην Άγκυρα “carte blanche”, “ελευθέρας” για την Κύπρο. Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε. Τέτοια πολιτική θα έχει όλες τις συνέπειες που προαναφέραμε και, επιπλέον, μπορεί να οδηγήσει πιθανώς στο τέλος και σε νέο, πιο επικίνδυνο γύρω ελληνοτουρκικής κρίσης.

Δεύτερο, Ελλάδα και Κύπρος πρέπει από κοινού, δεδομένου μάλιστα ότι η Ελλάδα είναι και εγγυήτρια δύναμη, έχει δηλαδή, εκτός από συμφέρον, και υποχρέωση να υπερασπίζεται την Κυπριακή Δημοκρατία, να εξηγήσουν προς τις τυχόν προβληματιζόμενες για αναγνώριση του ψευδοκράτους χώρες ότι, αν το πράξουν, με πολύ μεγάλη τους λύπη θα είναι υποχρεωμένες να διακόψουν τις διπλωματικές και άλλες σχέσεις Ελλάδας και Κύπρου με αυτά τα κράτη και, επιπλέον, οποιαδήποτε συνεργασία με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ θα συναντήσει το βέτο τους (της Ελλάδας στην περίπτωση του ΝΑΤΟ). Την ίδια ενημέρωση πρέπει να κάνουν από τώρα προς τα πέντε μόνιμα μέλη του ΣΑ του ΟΗΕ, τη Γερμανία και την ΕΕ.

Ειδικά προς το Πακιστάν, ο κ. Δένδιας καλό θα ήταν να εξηγήσει επίσης ότι η ανάπτυξη στενών σχέσεων με την Ινδία δεν συνιστά προσχώρηση της Ελλάδας σε αντι-ισλαμικό άξονα που στρέφεται ευθέως εναντίον του. Η Ινδία, όχι το Πακιστάν, άρχισε την επίθεση στη νότιο Ασία, καταργώντας το καθεστώς του Κασμίρ, βασικό στοιχείο σταθερότητας στη Νότιο Ασία. Είπαμε. Να κάνουμε τα χατήρια στους «φίλους» μας, όχι όμως να προκαλέσουμε και την εχθρότητα όλης της υπόλοιπης (και είναι πάρα πολλή) ανθρωπότητας εναντίον μας, για λόγους που δεν μας αφορούν και συχνά, όπως στις περιπτώσεις της Αρμενίας, του Κοσόβου και της Ουκρανίας πλήττουν ευθέως μείζονα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. (**)

Η δική μας εκτίμηση είναι ότι, αν εξηγήσουν τώρα με σαφήνεια και κατηγορηματικά το τι θα κάνουν, δεν θα υπάρξουν αναγνωρίσεις, γιατί τα υποψήφια προς αναγνώριση κράτη μπορεί να θέλουν να κάνουν το χατίρι της Άγκυρας, όχι όμως και να καταβάλουν σοβαρό κόστος. Ούτε οι σημερινές κυβερνήσεις ΗΠΑ και Γερμανίας θέλουν τέτοιες εξελίξεις. Αρκεί βέβαια να πείσουν οι ιθύνοντες Αθήνας και Λευκωσίας ότι αυτά δεν είναι λόγια του αέρα και ότι υπαγορεύονται από την ανάγκη υπεράσπισης ζωτικών εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας και της Κύπρου. Οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται πολύ καλά αυτό το επιχείρημα, αρκεί να τους το πει βέβαια κάποιος και με τρόπο που να τον πάρουν στα σοβαρά.

Όμως αν αυτές οι ενέργειες δεν γίνουν τώρα, άμεσα, μετά θα είναι πολύ δυσκολότερα όλα. Το ίδιο συνέβη και το 1992, με την αναγνώριση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας από τη Ρωσία. ‘Όταν έγινε σηκώθηκε τεράστια κατακραυγή στην Ελλάδα και έσπευσε να επισκεφθεί τη Μόσχα κατεπειγόντως ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Μιχάλης Παπακωνσταντίνου. Οι Ρώσοι τον ακούσανε με ενδιαφέρον, του είπαν όμως ότι πρώτη φορά η Αθήνα τους εξήγησε τη θέση της στο μακεδονικό και δεν μπορεί το κράτος τους, για λόγους αυτοσεβασμού πλέον, να αλλάξει την απόφασή που ήδη είχε πάρει.

Γι’ αυτό πρέπει να δράσουν άμεσα και αποφασιστικά οι κυβερνήσεις Αθηνών και Λευκωσίας.

Θεωρούμε εντελώς αδιανόητη την περίπτωση να υπάρχουν δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο, που, ενδόμυχα, να εκτιμούν ότι μια τέτοια εξέλιξη αναγνωρίσεων του ψευδοκράτους μπορεί να ευνοεί τυχόν δικά τους σχέδια.

(*) Ο γράφων είναι αντίθετος με την εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτική της κλιμάκωσης με την Τουρκία, που επέβαλε στην Ελλάδα και την Κύπρο ο εξτρεμιστικός πυρήνας του διεθνούς συστήματος μαζί με τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες. Δεν θεωρούμε ότι υπάρχει η παραμικρή δυνατότητα βελτίωσης της κατάστασης με την Τουρκία, ούτε συντρέχει σήμερα οποιαδήποτε δυνατότητα επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών, στο Αιγαίο και την Κύπρο, ενώ ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος μιας καταστροφικής και για τις δύο χώρες σύγκρουσης. Η καλύτερη λύση για την Ελλάδα, την Κύπρο, αλλά και την ίδια την Τουρκία, είναι μακράν η διατήρηση του στάτους κβο.

Γι’ αυτό και υποδεχτήκαμε μάλλον θετικά την άμβλυνση της έντασης και τη φιλολογία περί ήρεμου θέρους. Υπό δύο προϋποθέσεις όμως: πρώτον ότι οφείλει το όποιο “μορατόριουμ” να καλύπτει όλο το “μέτωπο” της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, από τον Έβρο έως την Αμμόχωστο. Διότι μπορεί ο Υπουργός Εξωτερικών να χρησιμοποίησε την έκφραση “για τη δική μου χώρα” σε μια πρόσφατη συνέντευξη, όμως για τη δική του χώρα το κυπριακό είναι απολύτως ζωτικό συμφέρον. Το αυτό σημειωτέον ισχύει και για το σημερινό κυπριακό πολιτικό προσωπικό που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τη σημασία του άξονα Αθήνα – Λευκωσία και Λευκωσία – Αθήνα ως συνθήκης εκ των ουκ άνευ για την επιβίωση της ίδιας της Κύπρου και ενίοτε δίνει την εντύπωση ότι ψάχνει διαρκώς τρόπο να «πουλήσει» το κυπριακό κράτος μαζί με τους κατοίκους του.

Δεύτερο, ότι δεν συνεπάγεται τέτοιο μορατόριουμ απαράδεκτες αμφισβητήσεις της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο και του δικαιώματος άμυνας των νησιών. Δεν είναι δυνατόν Ελλάδα και Κύπρος να ταλαντεύονται διαρκώς μεταξύ του σεναρίου όσων θέλουν να τις χρησιμοποιήσουν – εις βάρος τους – εναντίον της Τουρκίας και του σεναρίου που θέλει ελληνικές παραχωρήσεις στο Αιγαίο, τη Θράκη και την Κύπρο, ως τμήμα ενός new deal Δύσης και Τουρκίας. Ενίοτε μάλιστα εφαρμόζοντας, κατά τρόπο εντελώς ασυνάρτητο, τμήματα και των δύο “σεναρίων”.

(**) Να προσθέσουμε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε επίσης πολύ καλά για ποιο λόγο έγιναν οι πρόσφατες ανακοινώσεις περί επιστροφής των δυτικών πολυεθνικών στην κυπριακή ΑΟΖ, τις οποίες ακολούθησε η εκχώρηση νέων οικοπέδων στην Αν. Μεσόγειο από την τουρκική εταιρεία πετρελαίων. Τόσο ευχαριστημένοι είναι οι ιθύνοντες στη Λευκωσία από τον έως τώρα απολογισμό των πετρελαϊκών τους περιπετειών, που χρειάζονται ακόμα ένα γύρο αντιπαραθέσεων;


Πηγή: kosmodromio.gr



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Σοβαρή τουρκική πρόκληση σημειώθηκε τα ξημερώματα στην Κύπρο. Τουρκική ακταιωρός άνοιξε πυρ για να αναγκάσει μικρό σκάφος του λιμενικού της Κύπρου, να αποσυρθεί από περιοχή στην οποία περιπολούσε.

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Τύπου της Αστυνομίας, Χρίστο Ανδρέου, το σκάφος του λιμενικού με έδρα το αλιευτικό καταφύγιο του Κάτω Πύργου και τριμελές πλήρωμα, γύρω στις 03:30 τα ξημερώματα βρισκόταν σε περιπολία για αντιμετώπιση του φαινομένου της παράνομης μετανάστευσης 11 ναυτικά μίλια ανοικτά της Τηλλυρίας.

Στη συνέχεια όμως, τουρκική ακταιωρός εμφανίσθηκε στην περιοχή με επιθετικές προθέσεις και άρχισε να καταδιώκει το μικρό σκάφος της λιμενικής, κάνοντας μάλιστα και χρήση πυρών για εκφοβισμό.

Η πρόκληση συνεχίστηκε, αφού η τουρκική ακταιωρός συνέχισε να καταδιώκει το πλοιάριο του λιμενικού, σχεδόν μέχρι την είσοδο του αλιευτικού καταφυγίου.

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Τύπου του Υπουργείου Άμυνας, Χρίστο Πιερή, δεν πρόκειται για ένα απλό περιστατικό. Μιλώντας στην Πρώτη Εκπομπή, σημείωσε ότι «το θέμα διερευνάται, με το κέντρο επιχειρήσεων της Εθνικής Φρουράς να συλλέγει πληροφορίες για να προχωρήσει το αρμόδιο Υπουργείο σε ενέργειες».


Πηγή: Sigmalive.com



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Πως η αναγνώριση του Κοσόβου ανοίγει τον δρόμο για ένα ιστορικό πλήγμα στα πιο ζωτικά εθνικά συμφέροντα Ελλάδας και Κύπρου.


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
5 Ιουλίου 2021

Η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει έτοιμη να αναγνωρίσει την απόσχιση του Κοσόβου (μαζί με τη σερβική επαρχία της Μιτρόβιτσα) από τη Σερβία, όπως της ζητάνε Ηνωμένες Πολιτείες, Ισραήλ και Αλβανοκοσοβάροι, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο να αναγνωρίσει σε αντίποινα η Σερβία το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, να διαταραχθούν βαθιά οι σχέσεις της Αθήνας με το Βελιγράδι, με τη Μόσχα και με τη Λευκωσία και να δημιουργηθεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο για τη Θράκη.

Ο Νίκος Δένδιας ελπίζει μάλιστα ότι, προσφέροντας το Κόσοβο σε ΗΠΑ και Ισραήλ θα διασωθεί ο ίδιος, ενώ το ακριβώς αντίθετο θα συμβεί. Mόλις “εκτελέσει” την “αποστολή” θα τον ευχαριστήσουν για τις υπηρεσίες του. (Μήπως το αυτό δεν συνέβη και με τον κ. Κοτζιά μόλις “έκλεισε” το Μακεδονικό;).

Εξηγήσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας γιατί, τυχόν αναγνώριση του Κοσόβου σημαίνει ένα πολύ μεγάλο, ιστορικό πλήγμα στα πιο ζωτικά εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα όλων των βαλκανικών λαών.

Δεν μιλάμε για τυχαίες σχέσεις, αλλά για αυτές που συνδέουν σε βάθος αιώνων τα ίδια τα εθνικά σχέδια διαφορετικών εθνών, εν προκειμένω Ελλήνων και Σέρβων, και προσδιορίζονται από την ίδια τη φύση αυτών των “σχεδίων”, που είναι εκ γενετής εχθρικά και προς τον ανατολικό δεσποτισμό και προς τον σταυροφορικό ιμπεριαλισμό. Για αυτό Ελλάδα και Σερβία βρέθηκαν στο ίδιο μετερίζι και στους Βαλκανικούς και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και για αυτό υπήρξαν, με διαφορετικό τρόπο κάθε μία, στόχοι της “νέας παγκόσμιας τάξης” που ανεδύθη από τα ερείπια της ΕΣΣΔ και του “διπολικού κόσμου”.

Και δεν μιλάμε μόνο για τις ελληνοσερβικές σχέσεις. Η αναγνώριση της μη μεταβολής των συνόρων είναι ταμπού για την Ελληνική και Κυπριακή Δημοκρατία μετά ιδίως το 1974 και ορθώς είναι ταμπού. Αν σπρώξουμε τη Σερβία, αύριο, γιατί όχι, και τη Ρωσία σε αναγνώριση των κατεχομένων κυπριακών εδαφών αντιλαμβάνεται κανείς στο Υπουργείο Εξωτερικών τι θα σημαίνουν όλα αυτά; Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να έχει ως μοναδικό της κίνητρο την εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων και ότι αδιαφορεί πλήρως για τις συνέπειες της πολιτικής της στη χώρα.


Η Πρεσβεία βαρέθηκε να περιμένει τον Δένδια

Φαίνεται ότι οι Αμερικανοί έχουν κουραστεί πια. Έχουν φτάσει στα όριά τους με τους “ζητιάνους”, όπως μας αποκαλούν πλέον επισήμως. Θέλουν να τελειώνουμε, να αναγνωρίσουμε χωρίς χρονοτριβή την ανεξαρτησία του Κοσόβου, αγαπημένου παιδιού των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας, καθώς και διεθνούς σημασίας κέντρου εγκληματικών δραστηριοτήτων. Το ίδιο, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, επιθυμεί και το Ισραήλ.

Και ο πρωθυπουργός βιάζεται να προχωρήσει ο κ. Δένδιας την αναγνώριση. Ο ίδιος βέβαια ο υπουργός Εξωτερικών μοιάζει να το έχει αποφασίσει, θέλει όμως να αποφύγει μεγάλες ζημιές, ώστε η αναγνώριση να τον βοηθήσει να παραμείνει στη θέση του και όχι να επιταχύνει την αποχώρησή του. Όπως προείπαμε όμως, το αντίθετο θα συμβεί. Αν προχωρήσει την αναγνώριση, δεν θα τον χρειάζονται περισσότερο.

Από το περιβάλλον του κ. Δένδια και διάφορους κύκλους, διαδίδεται ότι θέλει να τον “φάει” η Μέρκελ. Όμως η Μέρκελ ούτε τον δικό της υπουργό Εξωτερικών δεν μπορεί να διορίσει, όχι να “φάει” τον Δένδια. Στην τελευταία σύνοδο της Ε.Ε. η Γερμανίδα καγκελάριος είδε ακόμα και τη μικροσκοπική Λιθουανία να της βγάζει γλώσσα. Η εξουσία της περιορίζεται στα οικονομικά θέματα. Τα μεγάλα γεωπολιτικά και αμυντικά της Ε.Ε. και της Ελλάδος τα έχουν αναλάβει κατ’ αποκλειστικότητα οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Αν ο Δένδιας κινδυνεύει τώρα να φαγωθεί δεν φταίει ασφαλώς η Μέρκελ, αλλά μάλλον το ότι έχασε ο Νετανιάχου, πιθανώς και ο Ρότσιλντ, στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές. Όπως σημειώσαμε ήδη, η κυβερνητική αλλαγή στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ οδήγησε τάχιστα και αυτομάτως σε πλήρη αλλαγή πολιτικής στα ελληνοτουρκικά.

Χωρίς μάλιστα ουδείς σχεδόν από το πολιτικό σύστημα ή τον τύπο να διερωτηθεί πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, τη μια μέρα να είμαστε έτοιμοι να πάμε ακόμα και σε πόλεμο για τον EastMed και την επομένη να θέλουμε Χάγη και ήρεμα ύδατα, τη μια να έχουμε “εθναμύντορα” υπουργό Εξωτερικών και την άλλη να μας γίνεται “ειρηνιστής οικολόγος” και όλα αυτά άνευ οιωνδήποτε εξηγήσεων, χωρίς κανένας σχεδόν από τον πολιτικό κόσμο ή τον τύπο να του ζητάει κάποιες εξηγήσεις. Τι να πούμε τώρα εμείς; Ότι η χώρα (στο μέτρο που υπάρχει ακόμα) φαίνεται πιο εξαρτημένη ακόμα κι από όσο ήταν την περίοδο της αμερικανοκίνητης στρατιωτικής δικτατορίας του 1967-74;


Οι “δοκιμαστικές βολές” του υπουργού Εξωτερικών

Τώρα, ο κ. Διένδιας έχει αρχίσει τις δοκιμαστικές βολές να διαπιστώσει πώς αντιδρά η κοινή γνώμη στην αναγνώριση και να προετοιμάσει το έδαφος, μπας και την κάνει κατακαλόκαιρο και δεν την προσέξουν πολλοί, εν μέσω μπάνιων του λαού και κορονοϊού.

Την περασμένη εβδομάδα, από το υπουργείο Εξωτερικών διέρρευσε προς την “Καθημερινή” ένα πρώτο επιχείρημα υπέρ της αναγνώρισης του Κοσόβου. Η Σερβία, λένε, δεν κάνει ότι πρέπει για να ανακόψει την τουρκική επιρροή στα Βαλκάνια, άρα θα αναγνωρίσουμε το Κόσοβο ενισχύοντας τον στρατηγικό σύμμαχο της Τουρκίας που είναι οι Αλβανοί…

Ίσως, η ελληνική διπλωματία και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι, εκτελώντας επί πολλά χρόνια πράγματα που σκέπτονται άλλοι, απώλεσαν σταδιακά τη δυνατότητα να τα υπερασπίζονται πολιτικά. Ίσως να αποβλέπουν στην εξοικείωση του κοινού με την ανοησία. Ίσως κάνει πολύ ζέστη. Εν πάσει περιπτώσει αυτό βρήκαν να πουν για να εξηγήσουν ότι σκέπτονται την αναγνώριση του Κοσόβου.

Η “Καθημερινή” δεν μοιάζει σίγουρη για το πώς θα το πάρουν οι αναγνώστες της και έτσι παρουσιάζει ουδέτερα τον πραγματικό λόγο για τον οποίο σκέφτονται στην κυβέρνηση την αναγνώριση: “Είναι απολύτως σαφές ότι πιθανή αναγνώριση του Κοσόβου από την Ελλάδα αποτελεί και εναρμόνιση με πάγιες αμερικανικές απόψεις για τα Βαλκάνια, οι οποίες έχουν στόχο και την ανακοπή της ρωσικής επιρροής”. Ωραιότατα. Να μην καταστραφούν μόνο οι ελληνοσερβικές σχέσεις, να φάνε και άλλο ένα χτύπημα οι ελληνορωσικές, να πληγούν και οι ελλαδοκυπριακές. Με έναν σμπάρο τρία τριγόνια, να δούμε πόσο ακόμα μπορεί να επιβιώσει η χώρα όσων την κυβερνούν. Γιατί έτσι που πάει πεθαίνει, μένει ένας βράχος στη νοτιοανατολική Ευρώπη, με όλο και λιγότερους Έλληνες, βάση για τους πολέμους των Σταυροφόρων κατά των Ρώσων και κατά του Ισλάμ. Ωραίο τέλος για την Ελλάδα, συνοδευόμενο βέβαια από πολύ εθνικόφρονα “παπαρολογία”, στο DNA της ελληνικής δεξιάς και ακροδεξιάς. όπως και “πολυεθνική”, “ευρωπαϊστική” αρλουμπολογία, αμφότερες συγκλίνουσες εν τέλει όχι στο άστρο της Βηθλεέμ, ούτε καν των Βρυξελλών εν τέλει, αλλά μάλλον της Ουάσιγκτον και της Ιερουσαλήμ τουλάχιστον για τα γεωπολιτικά.

Ο κ. Δένδιας, υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας και νομικός είπε και κάτι άλλο για το Κόσοβο, στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει προκαταβολικά το έγκλημα, όχι κατά των Σέρβων, αλλά κατά των Ελλήνων που η κυβέρνηση και ο ίδιος προσωπικά ετοιμάζονται να διαπράξουν:

“Ως προς τη νομιμότητα μιας ενδεχόμενης αναγνώρισης, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης γνωμοδότησε, το 2010, ότι η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου δεν παραβίασε το Διεθνές Δίκαιο, καθώς δεν ήταν προϊόν παράνομης χρήσης βίας που καταδικάστηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας, όπως ακριβώς ήταν η ανακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983. Με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας δημιουργήθηκαν αρκετά νέα κράτη. Κανένα από αυτά, όμως, δεν ήταν το αποτέλεσμα εξωτερικής εισβολής”.

Ο Υπουργός Εξωτερικών και οι σύμβουλοί του δεν γνωρίζουν ότι η Ατλαντική Συμμαχία βομβάρδισε ανηλεώς τη Σερβία το 1999, κατά παράβαση των πιο θεμελιωδών διατάξεων του Καταστατικού Χάρτη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, προκειμένου να αποσπάσει το Κόσοβο από τη σερβική κυριαρχία; Και δεν γνωρίζουν ότι “η Ελλάς είναι πολύ μικρή χώρα για να κάνει τόσο μεγάλες ατιμίες”, όπως είχε πει κάποτε στη Βουλή, ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού;

Υ.Γ.: Υπάρχει αντιπολίτευση; Ή την ελέγχουν οι ίδιες δυνάμεις που ελέγχουν την κυβέρνηση; Τύπος πάντως δεν φαίνεται να υπάρχει εδώ και πολύ καιρό.





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ανακοίνωση της Π.Γ. του ΕΠΑΜ

Η επίσκεψη στη Θράκη του αντιπροέδρου της Ε.Ε., Μαργαρίτη Σχοινά,στις 3, 4 και 6 Ιουνίου,αμέσως μετά από την επίσκεψη Τσαβούσογλου στην ίδια περιοχή, επιβεβαιώνει ότι η άσκηση κυριαρχίας στη Θράκη δεν ανήκει πλέον στην Ελλάδα, αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι για να την «προφυλάξει» από τις βλέψεις και τις στοχεύσεις της Τουρκίας, αλλά για να την καταστήσει σε σύντομο χρόνο αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη από το Νέστο μέχρι τον Έβρο, χωρίς την παρουσία ελληνικού στρατού που θα τον αποσύρουν, αφήνοντας μόνο την Frontex υπό την εποπτεία της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ.

Στο όνομα και με «σημαία» το νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου, η Θράκη χάνεται από τα ελληνικά χέρια και μετατρέπεται σε περιφέρεια του ευρωενωσιακού μορφώματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αντιπρόεδρος της Ε.Ε., μίλησε μόλις χθες για πολυπολιτισμική Θράκη κατά το πρότυπο των ευρωπαϊκών περιφερειών που έχουν κατά νου, όπου η ελληνικότητά της χάνεται σ' αυτό που κατά τον κ. Σχοινά είναι «μια απόδειξη αυτού που λέμε ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, όπου συμμετέχουν πολιτισμοί, διάφορες παραδόσεις, μέσα σε ένα ευρωπαϊκό κλίμα με ισονομία και ίσες ευκαιρίες για όλους. Με χαρά προσβλέπω αυτήν την ευκαιρία, με αυτήν την επίσκεψη, να περάσω αυτά τα μηνύματα».

Οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες δεν αναγνωρίζουν λοιπόν τον ελληνικό χαρακτήρα και την ελληνική ταυτότητα της Θράκης, ως αναπόσπαστο μέρος της εθνικής μας επικράτειας, αλλά ως πανσπερμία πολιτισμών, παραδόσεων και μειονοτήτων υπό την αποικιοκρατική λογική του «κοινού ευρωπαϊκού τρόπου ζωής και κλίματος». Γνώριζε συνεπώς ο Τσαβούσογλουόταν κήρυττε περί «τουρκικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη» κατά την πρόσφατη επίσκεψή του, ότι η Ε.Ε. του αναγνωρίζει επίσημα πλέον να αναφέρεται σε τουρκικό πολιτισμό και σε τουρκική παράδοση στην ελληνική Θράκη, που αποτελούν το υπόβαθρο για να στηθούν προσχήματα περί «ιστορικών δικαιωμάτων» της Τουρκίας στην περιοχή.

Η Θράκη εάλω! Ένα μόλις έτος μετά την 100η επέτειο τηςαπελευθέρωσής της από τον Οθωμανικό ζυγό. Το παλιό όνειρο του Κάιζερ αφενός και αφετέρου του Λόρδου Κώρζον, να δουν τη Θράκη υπό καθεστώς «ουδετερότητας» προς όφελος της αποικιοκρατικής Ευρώπης, γίνεται επιτέλους πραγματικότητα διαμέσου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόξενος αυτού του μηνύματος προς τον ντόπιο πληθυσμό προκειμένου να επιτευχθεί ομαλά και δίχως αντιδράσεις ο εισοδισμός, επιλέχθηκε ένας ελληνόφωνος, σύγχρονος γενίτσαρος, γαλουχημένος στα σαλόνια των Βρυξελλών, ο κ. Σχοινάς.

Το μόνο που μένει είναι να δούμε υπό ποιο καθεστώς θα κληθούν ζήσουν οι Έλληνες πολίτες της Θράκης. Και κυρίως, αν θα αποδεχθεί ο ελληνικός λαός την επί της ουσίας απώλεια ελληνικής επικράτειας από τον εθνικό κορμό, προς χάριν των σχεδιασμών της ευρωένωσης και του ΝΑΤΟ.

Αθήνα, 4 Ιουνίου 2021
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0
Ο άνθρωπος που έφερε πίσω τον Μακάριο, διασώζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Έφυγε από τη ζωή τη Μεγάλη Δευτέρα, παραμονή μιας ακόμα απόπειρας Σταύρωσης του ελληνικού κυπριακού λαού, ο θρυλικός “Γιατρός” της Κύπρου, Βάσος Λυσσαρίδης, μια από τις σημαντικότερες μορφές των κοινωνικών και εθνικών αγώνων του ελληνισμού, αλλά και μια μεγάλη διεθνής προσωπικότητα, με μεγάλη εμπλοκή και ηγετικό ρόλο στον ξεσηκωμό των λαών των αποικιών και μισοαποικιών, που συγκλόνισε την ανθρωπότητα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρξε προσωπικός φίλος και συνεργάτης του ιστορικού ηγέτη των Αράβων, Γκαμάλ Αμπτνέλ Νάσερ και των Παλαιστινίων, Γιασέρ Αραφάτ, του Νέλσον Μαντέλα και του Μπασάρ Αλ Άσαντ, του Αγκολέζου Νέτο, από τους βαθύτερους ηγέτες της Μαύρης Αφρικής, αλλά και του καγκελλάριου της Ομοσπονδιακής Γερμανίας Βίλυ Μπραντ. Ενδεικτικά τους αναφέρουμε αυτούς, γιατί ο κατάλογος περιλαμβάνει και πολλούς άλλους ακόμα ηγέτες κρατών και κινημάτων της υφηλίου. Αυτόν έστειλε ο Μακάριος στον Χρουστσώφ να αποτρέψει την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1964.

Αν δεν υπήρχε ο Βάσος Λυσσαρίδης ή αν πετύχαινε η εναντίον του δολοφονική απόπειρα το 1974, είναι αμφίβολο το αν θα υπήρχε σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία, το κράτος του κυπριακού λαού.

Προσωπικός γιατρός και φίλος του πρώτου προέδρου της Κύπρου, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ιδρυτής του σοσιαλιστικού κόμματος ΕΔΕΚ, πρώτος και επί πολλά χρόνια πρόεδρος του Παγκύπριου Ιατρικού Συνδέσμου, Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής, ο Λυσσαρίδης έφερε για πρώτη φορά σε επαφή τον Μακάριο με τον Ανδρέα Παπανδρέου και ηγήθηκε αργότερα του διεθνούς αγώνα εναντίον της απριλιανής δικτατορίας.

Από το ΕΑΜ στην ΕΟΚΑ

Ερχόμενος στην Αθήνα να σπουδάσει ιατρική μετά την απελευθέρωση, εντάχθηκε στις εθνικοτοπικές του ΕΑΜ. Είναι ο άνθρωπος που συνδέει τη γενιά του ΕΑΜ με αυτήν της ΕΟΚΑ, τις δύο γενιές Ελλήνων που συνέχισαν το ‘21 στον εικοστό αιώνα. Η μία, πραγματοποιώντας το θαύμα της ελληνικής Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών και των συνεργατών τους, τη μακράν σημαντικότερη, αναλογικά με το μέγεθος της χώρας, αντίσταση που συνάντησε ο Αδόλφος Χίτλερ σε όλη την Ευρώπη. Η άλλη, πραγματοποιώντας την κυπριακή αντιαποικιακή απανάσταση, που άφησε άφωνο όλο τον πλανήτη, καθώς είδε έναν ολιγάριθμο λαό, εμπνευσμένο από ένα εθνικό φρόνημα που καταπίεζε επί αιώνες, να μετασχηματίζει ξαφνικά όλη τη μαζεμένη έχθρα που τόσο καλά έκρυβε μέσα του, σε αδιανόητο θάρρος και σε τρόπους να γονατίσει τη Βρετανική Αυτοκρατορία, προτού του μισοκλέψουν τη νίκη με τις συμφωνίες του 1960, όπως έγινε άλλωστε πρωτύτερα και με την Εθνική Αντίσταση και με το ίδιο το ’21. Του την έκλεψαν, μόνο κατά το ήμισυ όμως, αφού, ακόμα και σήμερα, εξακολουθεί να υπάρχει η Κυπριακή Δημοκρατία, το κράτος που παρήγαγε αυτή η επανάσταση.

Διεθνές κέντρο της αντιαποικιακής επανάστασης

Στο χωριό Ξυλοφάγου της Κύπρου παρήγοντο αρχικά τα όπλα των ανταρτών της ΕΟΚΑ και, στη συνέχεια, πολλά από τα όπλα των ανταρτών στη ξεσηκωμένη Μαύρη Αφρική και εκεί γινόταν και η εκπαίδευσή τους. Και στα παλαιστινιακά στρατόπεδα είχε στείλει ο Γιατρός τα πιο έμπιστα στελέχη του να εκπαιδευτούν στη χρήση των όπλων. Ο Βάσος διετέλεσε αντιπρόεδρος της Οργάνωσης Αλληλεγγύης των Αφροασιατικών Λαών (AAPSO), με παρουσία σε περισσότερες από ενενήντα χώρες της Ασίας και της Αφρικής, όπως και Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Επιτροπής ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις και για την απελευθέρωση του Μαντέλα.

Με τη διεθνή αυτή δράση του, ο Λυσσαρίδης υπήρξε και πολύ μεγάλος πρέσβης του ελληνισμού σε όλη την υφήλιο, πρωταγωνιστώντας, μεταξύ άλλων, στην ύφανση στενότατων σχέσεων της Κύπρου και της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο, σχέσεις που έπαιξαν με τη σειρά τους πολύ σπουδαίο ρόλο στην υπεράσπιση διεθνώς του κυπριακού κράτους και της Ελλάδας. Γιατί και Κύπρος και Ελλάδα, είναι “καταδικασμένες”, από την κληρονομιά του πολιτισμού που διεκδικούν, αλλά και τη γεωγραφία τους, να υφίστανται διαρκείς εξ ανατολών και εκ δυσμών απειλές, κάθε μορφής και τύπου. Μπορούν να τις αντιμετωπίσουν μόνο εμβαπτίζοντάς τον δικό τους αγώνα σε ευρύτερους διεθνείς αγώνες για ανάλογα ιδεώδη. Και μόνο παλεύοντας παράγουν πολιτισμό.

Το 1964 ο Μακάριος έστειλε τον Λυσσαρίδη στον σοβιετικό ηγέτη Νικήτα Χρουστσώφ για να αποτρέψει, όπως και απέτρεψε, την προετοιμαζόμενη τότε τουρκική εισβολή στην Κύπρο. “Τι μεγάλη δύναμη θα είμαστε αν δεν την αποτρέψουμε;” του είπε ο Χρουστσώφ, απαντώντας στα γεμάτα αγωνία ερωτήματα του “Γιατρού”. Ο Μακάριος τον έστειλε και στον Νάσσερ για να ζητήσει βοήθεια σε όπλα. Ο ιστορικός ηγέτης του έθνους των Αράβων τον οδήγησε στις αποθήκες του αιγυπτιακού στρατού και τούπε: “Πάρε ότι θες!” (*).

Στον Πενταδάκτυλο, υπερασπιζόμενοι τη Λευκωσία

Λίγους μήνες νωρίτερα, κατά τη διάρκεια των “διακοινοτικών ταραχών” (ή “τουρκανταρσίας”, όπως συχνά αναφέρεται στην Κύπρο), οι “Κοκκινοσκούφηδες”, ο “Λαϊκός Στρατός” του Γιατρού πήρε την πρωτοβουλία, με επικεφαλής τον Δώρο Ηλία, τον στρατιωτικό διοικητή του (πολιτικός ήταν ο ίδιος ο Λυσσαρίδης), είδος, τηρουμένων των αναλογιών, Κυπρίου στρατιωτικού “αρχηγού των Ατάκτων”, και με μια αιφνιδιαστική επιχείρηση, κατέλαβαν την κορφή του πανύψηλου, σχεδόν κατακόρυφου ορεινού όγκου του Πενταδάκτυλου, που δεσπόζει της Λευκωσίας, εξασφαλίζοντας την προστασία της κυπριακής πρωτεύουσας από την ΤΟΥΡΔΥΚ.


Βρέθηκαν έτσι πάνω από το φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα, που ελέγχει τον στρατηγικής σημασίας δρόμο από την Κερύνεια στη Λευκωσία, τον ίδιο που θα χρησιμοποιούσαν, δέκα χρόνια αργότερα, για να προελάσουν προς την κυπριακή πρωτεύουσα οι τουρκικές δυνάμεις. Οι Τούρκοι, που κατείχαν τον Άγιο Ιλαρίωνα, ύψωσαν λευκή σημαία. Ο διοικητής των “Κοκκινοσκούφηδων” έκανε το λάθος, προτού δεχτεί την παράδοση, να πάρει τηλέφωνο το στρατηγείο στο οποίο υπήγοντο οι δυνάμεις του. Προς κατάπληξη του παρόντος Καναδού αξιωματικού του ΟΗΕ, η παράδοση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Η εντολή ήρθε το πιθανότερο από την Αθήνα, όπως μου είπε ο ίδιος ο Δώρος Ηλία και μάλλον έχει δίκιο, αφού η Ελλάδα και ιδιαίτερα οι στρατιωτικοί της, βρισκόντουσαν υπό τον ασφυκτικό αμερικανικό έλεγχο καθ’ όλη την περίοδο 1947-74.


Διαβάστε τη συνέχεια στο http://www.konstantakopoulos.gr/15221/%ce%b2%ce%ac%cf%83%ce%bf%cf%82-%ce%bb%cf%85%cf%83%cf%83%ce%b1%cf%81%ce%af%ce%b4%ce%b7%cf%82-1920-2021-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%80


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Ο Τουρκύπριος ηγέτης Τατάρ παρουσίασε προτάσεις που εκφεύγουν παντελώς του πλαισίου των αποφάσεων του ΟΗΕ, χωρίς καμία αξιοσημείωτη διαμαρτυρία από τον Αντόνιο Γκουτιέρες και χωρίς φυσικά να σκεφθούν καν να αποχωρήσουν διαμαρτυρόμενοι ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Δένδιας και ο «εκπρόσωπος των Ελληνοκυπρίων» Νίκος Αναστασιάδης.

Κατόπιν αυτών η Διάσκεψη έληξε χωρίς συμφωνία, αλλά ανακοινώθηκε η σύγκλιση νέας εντός μερικών μηνών.

Οι εξελίξεις αυτές συνιστούν διπλωματικό θρίαμβο για την Τουρκία, τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, με μεγάλο κόστος για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Υπενθυμίζουμε ότι, Ελλάδα και Κύπρος, διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του 1821 και από την εποχή της Ιεράς Συμμαχίας, δέχτηκαν να συμμετάσχουν σε μια διάσκεψη που, εκτός των άλλων, καλείται να διαπραγματευθεί, με τη συμμετοχή τριών ξένων κρατών και χωρίς την επίσημη συμμετοχή του ίδιου του κυπριακού κράτους, το σύνταγμα της Κύπρου! Μια διάσκεψη που έχει ως μόνη επιδίωξη την αφαίρεση από τον κυπριακό λαό του δικαιώματος να αποφασίσει για το μέλλον του.

Οι πολικές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου δεν ασκούν μια ορθή ή μια εσφαλμένη πολιτική. Ακολουθούν οδηγίες και ενεργούν σε πλήρη αντίθεση με τα πιο ζωτικά εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Θα επανέλθουμε όμως σύντομα στον αναλυτικό απολογισμό της Πενταμερούς

Δ.Κ.

https://www.dw.com/el/%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AE-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%AF%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B5-%CE%BF-%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82/a-57374511



πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το κυπριακό, το κυπριακό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το ελληνικό

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
27 Απριλίου 2021

Όλη η ελληνική ιστορία, κατεξοχήν όμως η τελευταία δεκαετία, των Μνημονίων και των Δανειακών, απέδειξε πέραν αμφιβολίας ότι είναι αδύνατον να αγωνιστεί κάποιος για τα κοινωνικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, αν δεν αγωνιστεί και για τα θεμιτά και νόμιμα εθνικά του δικαιώματα και τα δικαιώματα του κράτους του. Όπως βέβαια ισχύει και το αντίστροφο, δεν μπορεί κάποιος να λέει ότι ενδιαφέρεται για το “έθνος”, όχι όμως για τον ελληνικό λαό που είναι ο φορέας του, ισοπεδώνοντας κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα.

Το Kυπριακό δεν είναι μόνο το σημαντικότερο ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και αυτό που αφορά τα πιο ζωτικά συμφέροντα του ελληνικού λαού στο σύνολό του. Το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το κυπριακό, το κυπριακό δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το ελληνικό. Το Κυπριακό υπήρξε το θέμα που καθόρισε όσο κανένα άλλο την ελληνική πολιτική ιστορία (περιλαμβανομένης της επιβολής και κατάρρευσης της δικτατορίας), υπήρξε η βασική αιτία που πήγαμε σε ψυχρό πόλεμο με την Τουρκία για μισό αιώνα και μπορούμε να πάμε στο μέλλον σε θερμό πόλεμο με την Άγκυρα, πόλεμο που θα καταστρέψει και τις δύο χώρες.

Δεν είναι μόνο ο κ. Δένδιας που εμφανίζεται τελευταία ως νεο-πατριώτης και νεο-εθνικόφρων. Παρόλο που τα “εθνικά” δεν είναι ασφαλώς η σπεσιαλιτέ του Πρωθυπουργού, δεν παρέλειψε και αυτός να τονίσει ότι πάμε στην Πενταμερή της Γενεύης για το Κυπριακό, ώστε να καταργήσουμε τις εγγυήσεις και τα ξένα στρατεύματα στην Κύπρο.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Με τη συμμετοχή της στην Πενταμερή της Γενεύης για το Κυπριακό, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως θα εξηγήσουμε στη συνέχεια, νομιμοποιεί και μονιμοποιεί και τις εγγυήσεις και την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Και το χειρότερο δεν είναι καν αυτό. Με τη συμμετοχή της στην παράνομη αυτή Διάσκεψη, η Αθήνα θέτει υπό αίρεση, ναι, καλά διαβάσατε, την ίδια τη νομιμότητα της ύπαρξης του κυπριακού κράτους! Ούτε βέβαια, κάνοντάς τα αυτά, δημιουργεί όρους για μια έστω, κάπως άδικη, εις βάρος των Ελληνοκυπρίων, κάπως υποφερτή όμως λύση του Κυπριακού. Δημιουργεί, αντίθετα, προϋποθέσεις μεγάλης αστάθειας και συνθήκες για νέες αιματηρές διαμάχες στο νησί, ενδεχομένως, στην πιο ακραία περίπτωση, αν συντρέξουν και άλλες συνθήκες, και για πόλεμο Ελλάδας και Τουρκίας.

Αν έχετε τώρα τυχόν αμφιβολίες για το πως γίνεται ο πρωθυπουργός της χώρας να δηλώνει κάτι ενώ κάνει το ακριβώς αντίθετο, σας παραπέμπουμε στο τι ακούσατε από τους πολιτικούς σας την τελευταία δεκαετία. Όλα όσα σας είπαν στα πιο σημαντικά ζητήματα ήταν το αντίθετο όσων έκαναν τελικά. Κορυφαία παραδείγματα το “λεφτά υπάρχουν” που σήμαινε “λεφτά δεν υπάρχουν, χρεωκοπήσαμε” και το “δεν θα κουρέψουμε ποτέ τις καταθέσεις στην Κύπρο” που σήμαινε “θα τις κουρέψουμε οπωσδήποτε”.

Πάμε όμως στο προκείμενο. Προειδοποιούμε προκαταβολικά τους αναγνώστες μας να μην κάνουν το λάθος να νομίσουν ότι αυτά είναι νομικές λεπτομέρειες. Οι νομικές “λεπτομέρειες” έχουν τεράστια σημασία στις διεθνείς σχέσεις, που είναι κατ’ εξοχήν ο τομέας που ισχύει το “πρόσεξε που βάζεις την υπογραφή σου”, γιατί είναι οι υπογραφές που νομιμοποιούν και διευκολύνουν μετά την ανάληψη στρατιωτικής δράσης και κάθε είδους διεκδικήσεις. Οι “λάθος υπογραφές” για το Κυπριακό το 1960 δεν οδήγησαν στην ειρήνη στην Κύπρο, αλλά στην έκρηξη της διαμάχης με τους Τουρκοκυπρίους και στην τουρκική εισβολή του 1974. Οι “λάθος υπογραφές” του Γέλτσιν στη συμφωνία διάλυσης της ΕΣΣΔ, το 1991, ακολουθώντας την εσωτερική υποδιαίρεση της ΕΣΣΔ, σε αντίθεση με το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση, προκάλεσαν δέκα πολέμους στην πρώην Σοβιετική Ένωση, περιλαμβανομένου του πολέμου στην Ουκρανία που απειλεί τώρα την παγκόσμια ειρήνη.
“Εκλείπει” το κυπριακό κράτος

Εδώ και καιρό, η Τουρκία υποστηρίζει επισήμως την εξωφρενική θέση ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν υφίσταται ως υποκείμενο του διεθνούς δικαίου και έχει εκλείψει. Και καλά να υποστηρίζει μια τέτοια θέση η Άγκυρα. Την ίδια θέση την αναγνωρίζουν όμως στην πράξη ο Αναστασιάδης και η ελληνική κυβέρνηση, αφού έχουν συμφωνήσει και αποδεχθεί ο Γ.Γ. να μην προσκαλέσει στη Γενεύη τον Αναστασιάδη ως πρόεδρο της Κύπρου, αλλά ως εκπρόσωπο μιας εθνικής κοινότητας. Και μάλιστα, αν και ξ κοινότητα αυτή συνιστά την συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού πληθυσμού (82%) εκπροσωπείται σε απόλυτη ισοτιμία με τη μειοψηφία του. (Σημειωτέον ότι ούτε καν αυτό δεν συμβαίνει. Ο κ. Τατάρ δεν θα είχε ασφαλώς εκλεγεί αν δεν τον ψήφιζαν οι εκ Τουρκίας έποικοι και αν δεν παρενέβαινε υπέρ αυτού η Τουρκία. Στην Κύπρο υπάρχουν επίσης τρεις ακόμα αναγνωρισμένες κοινότητες, οι Λατίνοι, οι Αρμένιοι και οι Μαρωνίτες. Δεν εκλήθησαν όμως στη Γενεύη, παρά τον “κοινοτικό” χαρακτήρα της κυπριακής εκπροσώπησης, γιατί αυτό δεν διευκόλυνε τον πραγματικό σκοπό της Διάσκεψης, δηλαδή την κατάργηση του κυπριακού κράτους).

Η ελληνική κυβέρνηση και ο Κύπριος Πρόεδρος έχουν επίσης αποδεχθεί να μην εκπροσωπηθεί ούτε η Ε.Ε., μέλη της οποίας είναι η Κυπριακή και η Ελληνική Δημοκρατία, ούτε και τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Κατά τρόπο μάλιστα εξευτελιστικό, απηγορεύθη, κατόπιν απαίτησης της Άγκυρας, στην παρατηρήτρια της Ε.Ε. να παρευρεθεί στις εργασίες της διάσκεψης. Θα έχει μόνο το δικαίωμα να μεταβεί στην πόλη της Γενεύης και να συναντηθεί με όποιον θέλει να τη δει. Πάλι καλά που επιτρέπεται δηλαδή σε ευρωπαίους αξιωματούχους να βρίσκονται στο καντόνιο της Γενεύης, όσο συνεχίζεται η Διάσκεψη. Ίσως, αν ξαναγίνει τέτοια πενταμερής, να μην επιτραπεί ούτε και αυτό.

Με άλλα λόγια, ο Αναστασιάδης και η ελληνική κυβέρνηση έχουν αποδεχθεί να επιστρέψει η Κύπρος σε νομικό καθεστώς μη κράτους, αποικίας δηλαδή, όπως ήταν πριν το 1960 και οι πολίτες της να μετατραπούν σε είδος ιθαγενών που διαπραγματεύονται τη νομική μορφή της ύπαρξής τους με τρία άλλα κράτη, των οποίων η Διάσκεψη αναγνωρίζει τον ρόλο επί της Κύπρου, δηλαδή την Βρετανία, την Τουρκία και την Ελλάδα.

Η νομική μορφή δεν σημαίνει και αυτόματη πρακτική υλοποίηση, την επιτρέπει όμως όταν εμφανισθούν οι αναγκαίες πολιτικές συνθήκες. Το 1955 έγινε η πρώτη Διάσκεψη για την Κύπρο με συμμετοχή της Τουρκίας και το 1960 υπεγράφησαν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Οι κάτοικοι της Κύπρου χρειάστηκε να περιμένουν ακόμα 14 χρόνια για να δουν στον ουρανό του νησιού το υλικό αποτέλεσμα των “λάθος διασκέψεων” και των “λάθος υπογραφών” με τη μορφή των Τούρκων αλεξιπτωτιστών και να ακούσουν τις σειρήνες του αντιαεροπορικού συναγερμού και τον ήχο από τις εκρήξεις των βομβών.

Φοβόμαστε ότι, υπό τις παρούσες διεθνείς συνθήκες και στην κατάσταση που βρίσκονται το ελληνικό και κυπριακό κράτος, μπορεί να μην χρειαστούν καν 14 χρόνια.
“Πάμε για να καταργήσουμε τις εγγυήσεις”

Πρόκειται για το δεύτερο μεγάλο ψέμα αναφορικά με τη Διάσκεψη της Γενεύης. Οι εγγυήσεις και τα εξ αυτών επεμβατικά δικαιώματα Βρετανίας και Τουρκίας δεν ισχύουν. Η Διάσκεψη της Γενεύης δεν τις καταργεί, τις αναβιώνει! Διότι η μόνη νομική βάση για την πρόσκληση Βρετανίας, Ελλάδας και Τουρκίας σε αυτή τη Διάσκεψη είναι το καθεστώς εγγυητριών δυνάμεων που απέδωσαν στα τρία κράτη οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου το 1960 και οι συνθήκες που υπεγράφησαν επί τη βάσει αυτών.

Οι συμφωνίες και οι συνθήκες όντως αναγνωρίζουν στη Βρετανία, την Ελλάδα και την Τουρκία το καθεστώς εγγυητριών δυνάμεων με δικαίωμα επέμβασης στην Κύπρο. Αυτές επικαλέστηκε η Άγκυρα για να πραγματοποιήσει την εισβολή το 1974. Θα εξηγήσουμε στη συνέχεια γιατί οι συμφωνίες και οι συνθήκες αυτές είναι πλήρως ανυπόστατες, στην ολότητά τους, με εξαίρεση τα δικαιώματα που δημιουργούν για την Κυπριακή Δημοκρατία. Προς το παρόν περιοριζόμαστε να επισημάνουμε ότι, μετά το 1964, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει δηλώσει επισήμως στον ΟΗΕ (έγγραφο Γενικού Εισαγγελέα Τορναρίτη) ότι δεν ισχύουν οι εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα των “εγγυητριών δυνάμεων”. Ανάλογες δηλώσεις έκανε τότε στον τύπο και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Παπανδρέου.

Η μόνιμη θέση Ελλάδας και Κύπρου όλες αυτές τις δεκαετίες μετά το 1964, πολύ περισσότερο μετά το 1974, το ίδιο το θεμέλιο της πολιτικής τους στο Κυπριακό ήταν ότι αυτά τα πράγματα δεν ισχύουν και είναι αδιανόητα. Είναι άλλωστε ηλίου φαεινότερο ότι είναι εντελώς ασύμβατες τέτοιες ρυθμίσεις με την Πράξη Προσχώρησης της Κύπρου στην Ε.Ε. και με τις συνθήκες που προσδιορίζουν τη σύσταση και λειτουργία της Ε.Ε.

Αποδεχόμενη τη σύγκληση της Πενταμερούς και συμμετέχοντας σε αυτή, η ελληνική κυβέρνηση, όπως και ο Πρόεδρος της Κύπρου, κάνουν κάτι αδιανόητο επί μισό και πλέον αιώνα για οποιονδήποτε Έλληνα και Κύπριο πολιτικό, αδιανόητο επίσης για οποιοδήποτε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης: νομιμοποιούν δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς, το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων και των εξ αυτών επεμβατικών δικαιωμάτων δήθεν για να τα καταργήσουν. (Επικαλούμενη αυτά τα δικαιώματα η Τουρκία επενέβη στην Κύπρο, συνέχισε την προέλασή της και όταν ακόμα είχε αποκατασταθεί η συνταγματική τάξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και δεν διέτρεχαν κίνδυνο οι Τουρκοκύπριοι, πραγματοποίησε εθνοκάθαρση εκατοντάδων χιλιάδων Ελληνοκυπρίων και παραμένει εκεί πάντα ως κατοχική δύναμη).

Ακόμα και έτσι όμως πόσες είναι οι πιθανότητες να καταργηθούν όντως αυτές οι εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα στη Γενεύη; Αν κρίνουμε από την πολιτική και τις δηλώσεις του Ερντογάν και της Τουρκίας, που, ό,τι κι αν της προσάψει κανείς, είναι σοβαρό κράτος, η πιθανότητα να δεχτεί η Άγκυρα τη κατάργηση των εγγυήσεων είναι όση περίπου και να πέσει μετεωρίτης στο Μέγαρο Μαξίμου ή να αγοράσουμε εμβόλια Σπούτνικ. Μακάρι να διαψευστούμε.
Νομιμοποιούν τα τουρκικά στρατεύματα για να τα διώξουν

Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών έχει ζητήσει με ψήφισμά του την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων από την Κύπρο το ταχύτερο δυνατό χωρίς να εξαρτά την αποχώρηση αυτή από την επίλυση της διενέξεως Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.

Αυτό το ψήφισμα είναι το σημαντικότερο διεθνές νομικό όπλο της Κυπριακής και της Ελληνικής Δημοκρατίας, έστω και αν απέφυγαν να ζητήσουν την υλοποίησή του και να το χρησιμοποιήσουν κατά την έγκριση των διαφόρων φάσεων των τουρκικών ενταξιακών διαπραγματεύσεων.

Η καγκελάριος Μέρκελ, πριν ανέβει στην εξουσία, ανέφερε την παρουσία τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στην Κύπρο ως λόγο μη ένταξης της Τουρκίας, σε επιστολή της προς τα συντηρητικά κόμματα της Ευρώπης. (Ούτε η ΝΔ, ούτε ο ΔΗΣΥ ανταποκρίθηκαν, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, σε αυτή την επιστολή).

Το 2004 η Κυπριακή Δημοκρατία ενετάχθη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι, υπό αυτές τις συνθήκες, είναι αδιανόητη η παραμονή τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στην επικράτεια της ΄Ενωσης. Μικρό παιδί, όχι όμως οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου.

Το 2005, ο Πρωθυπουργός της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν χαρακτήρισε αδιανόητη την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, αν δεν αναγνωρίσει προηγουμένως την Κυπριακή Δημοκρατία. Το Παρίσι, μετά από ένα μήνα διαβουλεύσεων, εγκατέλειψε την θέση αυτή, δηλώνοντας ότι δεν βρήκε απήχηση σε καμία άλλη πρωτεύουσα της Ε.Ε.

Όχι μόνο αυτό που ήταν αδιανόητο για τη Γαλλία, έγινε απολύτως “διανοητό” για την Αθήνα και τη Λευκωσία, αλλά πάμε τώρα σε μια διάσκεψη με την οποία αποαναγνωρίζουμε μόνοι μας την ίδια την Κυπριακή Δημοκρατία. Το καταπληκτικό μάλιστα είναι ότι Αθήνα και Λευκωσία, αν και ανασταίνουν τα πιο αρνητικά και επικίνδυνα σημεία τον βρυκόλακα των συμφωνιών του 1960, αποφεύγουν να το πράξουν τουλάχιστο ως προς ένα κύριο σημείο του, την ύπαρξη της υπό εγγύηση Κυπριακής Δημοκρατίας!

Ένα από τα κύρια αποτελέσματα της Πενταμερούς, είναι η εξουδετέρωση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ για τα ξένα στρατεύματα και η επανασύνδεση αυτού του ζητήματος με τη λύση του Κυπριακού.
Τι εννοούν Αθήνα και Λευκωσία όταν μιλάνε για αποχώρηση

Σαν να μην έφτανε το ότι αναγνωρίζουν από το παράθυρο την μαζική τουρκική στρατιωτική παρουσία στην Κύπρο, συνδέοντάς την ξανά με την επίλυση του Κυπριακού, από την οποία την είχε αποσυνδέσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, Αθήνα και Λευκωσία κάνουν και κάτι άλλο. Διαπραγματεύονται τη σταδιακή και όχι πλήρη αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων μετά την εφαρμογή της λύσης.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα αυτοδιαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και οι ένοπλες δυνάμεις της, προτού φύγουν τα τουρκικά στρατεύματα. Αν μάλιστα αλλάξουν γνώμη, με κάποιο πρόσχημα που δεν θα είναι δύσκολο να βρεθεί, δεν προβλέπεται, σε αυτά που διαπραγματεύονται Αθήνα και η Λευκωσία, κανένας μηχανισμός επίβλεψης της εφαρμογής και επιβολής της συμφωνίας, η τήρηση της οποίας επαφίεται στην… προσήλωση της Άγκυρας στις συμφωνίες και το διεθνές δίκαιο. Αν κάποιος πιστεύει ότι θα φύγουν από την Κύπρο τα τουρκικά στρατεύματα απλώς και μόνο επειδή θα το προβλέπει μια διεθνής συμφωνία, ας δοκιμάσει να διώξει τους Τούρκους από το Ιράκ και τη Συρία, όπου δεν βρίσκονται με κάποια συμφωνία.
Βρετανικές Βάσεις

Οι “κυρίαρχες” βρετανικές βάσεις στην Κύπρο έχουν τεράστια, παγκόσμια σημασία, για την υποστήριξη όλων των αγγλοαμερικανικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή και για την παρακολούθηση, λόγω των ειδικών συνθηκών στο γεωγραφικό σημείο της Κύπρου, μιας τεράστιας περιοχής, ιδίως των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών της Κεντρικής Ασίας. Αν η Λευκωσία επιλέξει να τις διατηρήσει, συνιστούν τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στη Βρετανία και τις ΗΠΑ, για να πάρει ανταλλάγματα. Αν επιλέξει να τις καταργήσει, συνιστούν τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στους αντιπάλους τους.

Λόγω της σημασίας τους αυτής καθιστούν την Κύπρο και στόχο πρώτης τάξεως εκθέτοντας τον πληθυσμό του νησιού ακόμα και στον κίνδυνο του πλήρους αφανισμού, σε περίπτωση περιορισμένης, τακτικής πυρηνικής σύγκρουσης, όπως αίφνης αυτή που προβλέπουν τα διαρρεύσαντα σχέδια των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων σε περίπτωση πολέμου κατά του Ιράν. Καταλαμβάνουν μια πολύ μεγάλη έκταση του κυπριακού εδάφους και δημιουργούν πολύ μεγάλα προβλήματα στο περιβάλλον.

Αποδεχόμενες με την Πενταμερή τη νεκρανάσταση των συμφωνιών του ’60, Αθήνα και Λευκωσία αναγνωρίζουν από το παράθυρο πάλι την νομιμότητα της παρουσίας των βρετανικών βάσεων, με την Κύπρο να εκτίθεται σε όλους τους κινδύνους και να χάνει οποιαδήποτε οφέλη από μια διαπραγμάτευση παραμονής, αν την επέλεγε.

Αυτός είναι επίσης ένας βασικός λόγος που συνέρχεται αυτή η Πενταμερής, αναμφισβήτητα έργο του βρετανού αποικιακού “Μένγκελε”, που κρύβεται κάτω και από την πιο μικρή πέτρα στο νησί της Αφροδίτης.
Ισχύουν οι Συνθήκες Εγκαθίδρυσης, Εγγυήσεων και Συμμαχίας;

Η απάντηση είναι όχι, και για τις συμφωνίες και για τις συνθήκες που υπεγράφησαν επί τη βάσει αυτών, με την εξαίρεση της πρόβλεψης για ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων που αποδίδουν στην Κύπρο αυτές οι συμφωνίες.

Οι λόγοι που δεν ισχύουν είναι οι εξής:
Δεν ενεκρίθησαν ποτέ από τον λαό της πρώην αποικίας ή από τους δημοκρατικά εκλεγμένους αντιπροσώπους του. Οι αντιπρόσωποι του κυπριακού λαού που ήταν παρόντες στο Λονδίνο, δηλαδή οι εκπρόσωποι της ΕΟΚΑ Βάσος Λυσσαρίδης και Τάσσος Παπαδόπουλος και οι δήμαρχοι των κυπριακών πόλεων που εκπροσωπούσαν επίσης το ΑΚΕΛ, το άλλο μεγάλο κόμμα της Κύπρου, διαφώνησαν με τις συμφωνίες, που ουδέποτε υπεβλήθησαν, ως όφειλαν, στη δημοκρατική ετυμηγορία του ίδιου του κυπριακού λαού. Οι μόνες δημοκρατικές συντακτικές πράξεις στην ιστορία της Κύπρου ήταν το δημοψήφισμα του 1950, υπέρ της Ένωσης και το δημοψήφισμα του 2004, με το οποίο απερρίφθη το σχέδιο Ανάν.
Ο Μακάριος υπέγραψε αυτές τις συμφωνίες υπό το κράτος σκαιών απειλών και εκβιασμών που εδέχθη από τους Άγγλους και τους Αμερικανούς, όργανο των οποίων ήταν η τότε ελληνική κυβέρνηση. Ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας, κεντρικό πρόσωπο του ελληνικού κατεστημένου, κύριος εγγυητής της εξάρτησης της χώρας από τους Αγγλοαμερικανούς σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο, αργότερα Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, μιλώντας στους Κυπρίους αντιπροσώπους στο Λονδίνο τους είπε ότι αν δεν συμφωνήσουν και δεν υπογράψουν το αίμα θα ρεύσει άφθονο “εφ’ υμών και επί των τέκνων σας”, χωρίς η Αθήνα να κάνει τίποτα.

Αυτό ακριβώς και συνέβη. Όχι γιατί δεν υπέγραψαν οι Κύπριοι, αλλά γιατί υπέγραψαν – ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος δηλαδή, γιατί οι άλλοι διαφώνησαν.
Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, με αποφάσεις του, έχει χαρακτηρίσει άκυρες και ανυπόστατες τέτοιου είδους απαράδεκτες συμφωνίες που συνήφθησαν μεταξύ αποικιακών δυνάμεων και αποικιών, με εκβιασμούς και απειλές.
Κορυφαίοι Βρετανοί συνταγματολόγοι όπως ο καθηγητής S.A. de Smith έχουν χαρακτηρίσει ως το χειρότερο του κόσμου, εντελώς απαράδεκτο και προορισμένο να δημιουργήσει συγκρούσεις το σύνταγμα που επέβαλαν αυτές οι συμφωνίες στον Κύπρο.
Ο Βρετανός ιστορικός William Mallinson, που ερεύνησε τα αρχεία του Foreign Office, έφερε στο φως τις εκθέσεις της νομικής υπηρεσίας του ίδιου του Βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών που αμφισβητούν τη νομιμότητα των συμφωνιών.
Η κατάχρηση των επεμβατικών δικαιωμάτων από την Τουρκία το καλοκαίρι του 1974, αλλά και η παράβαση των συμφωνιών με την ανακήρυξη της “ΤΔΒΚ” και με τη μη αναγνώριση της Κύπρου.
Η προσχώρηση στην Ε.Ε. που προφανώς συμπαρασύρει τις συμφωνίες του 1960, αδιανόητες για κράτος-μέλος της Ε.Ε.

Να σημειώσουμε τέλος ότι τόσο οι συμφωνίες του 1960, όσο και η Πενταμερής που τώρα συγκαλείται, παραβιάζουν τη Συνθήκη της Λωζάννης, για την οποία λέμε τόσο ότι κοπτόμεθα, με την οποία η Τουρκία παραιτήθηκε από οποιαδήποτε αξίωση επί της Κύπρου.

Ισχύουν οι συμφωνίες του 1960 μόνο ως προς τα δικαιώματα που δημιουργούν για τη Λευκωσία, γιατί ελευθέρως υπεγράφη από τα τρία κράτη που την υπέγραψαν και όχι κατόπιν καταναγκασμού.

Η ίδρυση του κυπριακού κράτους δεν θεμελιώνεται, ούτε πολιτικά, ούτε νομικά επί των συμφωνιών του 1960.

Είναι το πολιτικό αποτέλεσμα μιας σπουδαίας, με παγκόσμια απήχηση αντιαποικιακής επανάστασης. Το κυπριακό κράτος συνιστά υλοποίηση της θεμελιώδους αρχής της Αυτοδιάθεσης των Εθνών, νομικά αναγνωρισμένη με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στον ΟΗΕ και εν συνεχεία με τα ψηφίσματα του Οργανισμού σχετικά με την τουρκική εισβολή και κατοπινότερα, αλλά και με την Πράξη Προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Για όλους αυτούς τους λόγους η συμφωνία στη σύγκλιση και η συμμετοχή στην διάσκεψη των εγγυητριών δυνάμεων, που είναι στην πραγματικότητα η Πενταμερής, συνιστά πραξικόπημα με σκοπό την κατάλυση του κυπριακού κράτους, για λογαριασμό της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.



Πηγή: kosmodromio.gr


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)