Ήταν περίπου 3 τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου του 1940, όταν ο Benito Mussolini απέστειλε στην Ελλάδα τελεσίγραφο με το οποίο και απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά στοιχεία της Ελλάδος , (λιμένες, αεροδρόμια κλπ.), για ανάγκες ανεφοδιασμού και άλλων διευκολύσεών του, στη μετέπειτα προώθησή του στην Αφρική.
Το τελεσίγραφο δόθηκε ιδιόχειρα στον Ιωάννη Μεταξά και μάλιστα στην οικία του στην Κηφισιά, από τον Ιταλό Πρέσβη στην Αθήνα, Emanuele Grazzi.
Μετά την ανάγνωση του κειμένου, ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά την ιστορική φράση: <<Alors, c’est la guerre>> (δηλαδη στα ελληνικά <<Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο>>), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.
Ο Grazzi στα απομνημονεύματα του, που κυκλοφόρησαν το 1945, περιγράφει τη σκηνή: <<Έχω εντολή κ.πρωθυπουργέ να σας κάνω μία ανακοίνωση και του έδωσα το έγγραφο. Παρακολούθησα την συγκίνηση εις τα χέρια και εις τα μάτια του. Με σταθερή φωνή και βλέποντάς με κατάματα ο Μεταξάς μου είπε: αυτό σημαίνει πόλεμο.
Του απάντησα οτί αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί. Μου απάντησε ΟΧΙ. Του πρόσθεσα ότι αν ο στρατηγός Παπάγος…, ο Μεταξάς με διέκοψε και μου είπε: ΟΧΙ! Έφυγα υποκλινόμενος με τον βαθύτερο σεβασμό, προ του γέροντος αυτού, που προτίμησε την θυσία αντί της υποδουλώσεως.>>
Ο Μεταξάς εκείνη τη στιγμή είχε εκφράσει το ελληνικό λαϊκό συναίσθημα, την άρνηση της υποταγής, και αυτή η άρνηση πέρασε στον τότε ελληνικό δημοσιογραφικό τύπο με την λέξη <<ΟΧΙ>>. Σημειώνεται πως αυτούσια η λέξη <<ΟΧΙ>> παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά ως τίτλος στο κύριο άρθρο της εφημερίδας <<Ελληνικό Μέλλον>> του Ν. Π. Ευστρατίου στις 30 Οκτωβρίου του 1940.
Συνέπεια της άρνησης αυτής ήταν η είσοδος της χώρας μας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940.
Ο Πόλεμος
Δύο ώρες μετά την παραπάνω επίδοση, ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος με εισβολή των ιταλικών στρατευμάτων στην Ήπειρο, οπότε η Ελλάδα αμυνόμενη ενεπλάκη στον πόλεμο.
Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940-41 ήταν η πολεμική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας, Ιταλίας και Αλβανίας, η οποία διήρκεσε από τις 28 Οκτωβρίου 1940 μέχρι τις 31 Μαϊου 1941, όταν και ολοκληρώθηκε η κατάληψη της χώρας από τις Γερμανικές δυνάμεις, οι οποίες επιτέθηκαν στην Ελλάδα στις 6 Απριλίου 1941.
Τη στιγμή της γερμανικής εισβολής, ο Ελληνικός στρατός είχε προελάσει στα Αλβανικά εδάφη, ως αποτέλεσμα της μέχρι τότε αποτελεσματικής αντιμετώπισης των Ιταλο-Αλβανικών δυνάμεων. Κατά την έναρξη του πολέμου, η Ιταλία ζήτησε από την Ελλάδα να επιτρέψει την εγκατάσταση Ιταλικών δυνάμεων στα εδάφη της.
Ο πόλεμος αυτός ήταν προϊον της επεκτατικής πολιτικής του φασιστικού καθεστώτος του Benito Mussolini, που είχε εγκαθιδρύσει στην Ιταλία και που άρχισε να εκδηλώνεται με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ειδικότερα μετά τη συνομολόγηση του Χαλύβδινου Συμφώνου. Στα μέσα του 1940, ο Benito Mussolini, έχοντας ως πρότυπο τις κατακτήσεις του Adolf Hitler, θέλησε να αποδείξει στους Γερμανούς συμμάχους του Άξονα ότι μπορεί και ο ίδιος να οδηγήσει την Ιταλία σε ανάλογες στρατιωτικές επιτυχίες.
Η Ιταλία είχε ήδη κατακτήσει την Αλβανία από την άνοιξη του 1939, καθώς και πολλές βρετανικές βάσεις στην Αφρική, όπως τη Somaliland, το καλοκαίρι του 1940, αλλά αυτές δεν ήταν επιτυχίες ανάλογες αυτών της ναζιστικής Γερμανίας.
Ταυτόχρονα, ο Mussolini επιθυμούσε να ισχυροποιήσει τα συμφέροντα της Ιταλίας στα Βαλκάνια, που ένοιωθε ότι απειλούνταν από τη γερμανική πολιτική από την στιγμή που η Ρουμανία είχε δεχθεί την γερμανική προστασία για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα.
Το λεγόμενο <<Έπος του Σαράντα>>, το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός στρατός κατέκτησε, εις βάρος των Ιταλών, καθιερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα τηε επίδοσης του ιταλικού τελεσιγράφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.
Η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε, το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με την αιτιολογία ότι η Παναγία βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας.
Το διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά
Η κίνηση αυτή του Μεταξά σηματοδότησε την είσοδο της, ουδέτερης μέχρι τότε, χώρας μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Την ίδια μέρα ο Πρωθυπουργός εξέδωσε το παρακάτω διάγγελμα.
«Προς τον ελληνικόν λαόν: Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.Έλληνες,τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών Ο Πρόεδρος της ΚυβερνήσεωςΙωάννης Μεταξάς»
Πότε ξεκίνησε να γιορτάζεται η 28η Οκτωβρίου
Το λεγόμενο «Έπος του Σαράντα», το οποίο ακολούθησε, και οι μεγάλες νίκες που ο ελληνικός στρατός κατήγαγε εις βάρος των Ιταλών, καθιερώθηκε να γιορτάζονται κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου, την ημέρα της επίδοσης του ιταλικού τελεσιγράφου και της άρνησης του Ιωάννη Μεταξά να συναινέσει.
Η Ελλάδα γιορτάζει με την 28η Οκτωβρίου την είσοδό της στον πόλεμο, ενώ οι περισσότερες άλλες χώρες γιορτάζουν την ημερομηνία λήξης του πολέμου.
Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα γίνεται στη Θεσσαλονίκη, η επίσημη εορτή με κάθε λαμπρότητα, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας και άλλων επισήμων, με μεγάλη στρατιωτική παρέλαση, η οποία συμπίπτει με τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πόλης κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο και τη μνήμη του πολιούχου της Αγίου Δημητρίου.
Στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις γίνονται μαθητικές παρελάσεις, ενώ δημόσια και ιδιωτικά κτίρια υψώνουν την ελληνική σημαία. Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής. Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασµός στις 28 Οκτωβρίου 1941.
Γίνονταν ομιλίες από τους φοιτητές, ενώ μίλησε για την επέτειο την παραμονή και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει µάθηµα την ηµέρα της επετείου με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο.
Στην δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγµατος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΕΠΟΝ και ΠΕΑΝ.
Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι όμως δεν παρενέβησαν.
Για πρώτη φορά η επέτειος γιορτάστηκε επίσημα στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.
Η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε, το 1952, η γιορτή της Αγίας Σκέπης από την 1η Οκτωβρίου να μεταφερθεί στις 28 Οκτωβρίου, με το αιτιολογικό ότι η Παναγία βοήθησε τον Ελληνικό Στρατό στον πόλεμο της Αλβανίας.
Δείτε το Video αφιέρωμα για την εθνική μας επέτειο:
Ο Παύλος Μελάς γεννήθηκε στις 29 Μαρτίου του 1870 στη Μασσαλία, όπου ο πατέρας του Μιχαήλ Μελάς (1833-1897) δραστηριοποιούταν ως έμπορος. Το 1886 εισήλθε στη Σχολή Ευελπίδων και εξήλθε ως ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού στις 8 Αυγούστου του 1891. Τον επόμενο χρόνο νυμφεύτηκε τη Ναταλία Δραγούμη (1872-1973), κόρη του τραπεζίτη και πολιτικού Στέφανου Δραγούμη, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον στρατιωτικό Μιχαήλ Μελά (1894-1950) και τη χημικό Ζωή Μελά - Ιωαννίδη (1898-1996).
Υπήρξε δραστήριο μέλος της Εθνικής Εταιρείας, μιας μυστικής οργάνωσης, που είχε ως σκοπό την αναζωπύρωση του εθνικού φρονήματος και την απελευθέρωση των υπόδουλων Ελλήνων με κάθε θυσία, και έπαιξε αρνητικό ρόλο στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897. Με την έκρηξη του πολέμου μάχεται στα μέτωπα της Θεσσαλίας, ως διοικητής ουλαμού της 2ης Πεδινής Πυροβολαρχίας. Είναι αισιόδοξος για την έκβασή του, ώστε γράφει στους γονείς του: «...Αν ο θεός μας βοηθήση ολίγον, σύντομα θα λάβετε γράμμα μου από την Θεσσαλονίκην. ΄Ώστε θάρρος, αγαπητοί μου γονείς, θάρρος και πεποίθησιν· διότι και αν φέρη ο διάβολος, να νικηθώμεν, θα νικηθώμεν παλικαρίσια...». Δέκα μέρες αργότερα, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τον απογοητεύει και τον αηδιάζει. «Οι ηλίθιοι που φωνάζουν εναντίον του (εννοεί τον διάδοχο Κωνσταντίνο) έπρεπε να είναι εις την Λάρισσαν την επαύριο, της ατίμου, ατίμου, ατίμου φυγής μας, δια να ιδούν την κατάστασιν του στρατού και ν’ αντιληφθούν αν ήτο δυνατόν να κάμη μαζί του ένα βήμα προς τα εμπρός...» γράφει εκ νέου στους γονείς του.
Στις αρχές του 20ου αιώνα τον απασχολεί έντονα η κατάσταση στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία και τον ανησυχεί η δράση των κομιτατζήδων, που επιδιώκουν την προσάρτηση της Μακεδονίας στη Βουλγαρία. Τον επηρεάζει έντονα ο Μακεδόνας πεθερός του Στέφανος Δραγούμης, ενώ έχει πληροφόρηση από πρώτο χέρι από τον αδελφό της γυναίκας του Ίωνα Δραγούμη, που υπηρετεί ως υποπρόξενος στο Μοναστήρι (σημερινή Μπίτολα ΠΓΔΜ).
Τον Φεβρουάριο του 1904, μαζί με άλλους τρεις αξιωματικούς, τους λογαχούς Αλέξανδρο Κοντούλη και Αναστάσιο Παπούλα και τον ανθυπολοχαγό Γεώργιο Κολοκοτρώνη, συμμετέχει σε μυστική αποστολή στη Μακεδονία με το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας (Μίκης, από το όνομα του γιου του Μιχαήλ, που τον φωνάζουν χαϊδευτικά Μίκη και Ζέζας, από το όνομα της κόρης του Ζωής, που τη φωνάζουν χαϊδευτικά Ζέζα), κατόπιν εντολής της κυβέρνησης Θεοτόκη. Η ομάδα των τεσσάρων αξιωματικών, συνοδευόμενη από μακεδόνες αγωνιστές, δραστηριοποιήθηκε στη δυτική Μακεδονία, αλλά οι κινήσεις της έγιναν αντιληπτές από τους Τούρκους, οι οποίοι ζήτησαν από την ελληνική κυβέρνηση την ανάκλησή τους. Έτσι, ο Μελάς μαζί με τους τρεις άλλους αξιωματικούς επέστρεψαν στην Αθήνα στις 29 Μαρτίου.
Τον Ιούλιο, ενώ υπηρετούσε στη Σχολή Ευελπίδων, ζήτησε 20ήμερη άδεια και έκανε ένα δεύτερο ταξίδι στη Μακεδονία. Στο πλαστό διαβατήριό του αναγραφόταν το όνομα Πέτρος Δέδες και ως επάγγελμα δήλωνε ζωέμπορος. Μόλις έφθασε στην Κοζάνη συναντήθηκε με το ντόπιο ελληνικό στοιχείο και αποφασίστηκε η συγκρότηση ενόπλων σωμάτων με τη στρατολόγηση ανδρών από τις γύρω περιοχές και η ανάληψη άμεσης δράσης στη Δυτική Μακεδονία. Επέστρεψε στην Αθήνα στις 3 Αυγούστου γεμάτος αισιοδοξία για την έκβαση του Αγώνα.
Μετά από 15 ημέρες ζήτησε κι έλαβε τετράμηνη άδεια από το στράτευμα για να αναλάβει επίσημα την αρχηγία του Μακεδονικού Αγώνα στην περιοχή της Καστοριάς και του Μοναστηρίου, κατόπιν υπόδειξης του Μακεδονικού Κομιτάτου. Λίγο πριν από την αναχώρησή του εξομολογείτο στη γυναίκα του: «...Αισθάνομαι πολύ, ο δυστυχής, την ευτυχίαν που αφήνω· αισθάνομαι ότι μ’ όλον τον ανήσυχον και νευρικόν χαρακτήραν μου ο βίος ο οποίος μου αρμόζει περισσότερον είναι ο ήσυχος και ο οικογενειακός. Αλλ’ από τινος δεν ηξεύρω τι έπαθα· έγινα όργανον δυνάμεως πολύ μεγάλης, ως φαίνεται, αφού έχει την ισχύν να κατασιγάση όλα τ’ αλλα αισθήματά μου και να με ωθή διαρκώς προς την Μακεδονίαν». Και από τη Λάρισα συμπλήρωνε με νέο γράμμα προς την σύζυγό του, ωσάν να προαισθανόταν το τέλος του: «...Αναλαμβάνω αυτόν τον αγώνα με όλη μου την ψυχήν και με την ιδέαν, ότι είμαι υποχρεωμένος να τον αναλάβω. Είχα και εγώ την ακράδαντον πεποίθησιν, ότι δυνάμεθα να εργασθώμεν εν Μακεδονία και να σώσωμεν πολλά πράγματα. Έχων δε την πεποίθησιν ταύτην, έχω και υπέρτατον καθήκον να θυσιάσω το παν όπως πείσω την Κυβέρνησιν και την κοινήν γνώμην περί τούτου...».
Στις 28 Αυγούστου ο Καπετάν Μίκης Ζέζας διέβη τα σύνορα, συνοδευόμενος από αρκετούς Μακεδόνες, Λάκωνες και Κρήτες, και στα μέσα Σεπτεμβρίου στρατοπέδευσε στην περιοχή της Καστοριάς. Στις 13 Οκτωβρίου του 1904 εισήλθε στο χωριό Στάτιστα για να αναπαυτεί αυτός και οι άνδρες του. Όμως, ο Βούλγαρος αρχικομιτατζής Μήτρος Βλάχος, προκειμένου να τον βγάλει από τη μέση, ειδοποίησε τις οθωμανικές αρχές. Επί τόπου κατέφθασε ισχυρό στρατιωτικό απόσπασμα, αποτελούμενο από 150 άνδρες και στη συμπλοκή που ακολούθησε, ο Παύλος Μελάς τραυματίστηκε σοβαρά στην οσφυϊκή χώρα και μετά από μισή ώρα άφησε την τελευταία του πνοή.
Το κεφάλι του αποκόπηκε από τους συμπολεμιστές του και τάφηκε στο ναό της Αγίας Παρασκευής στο Πισοδέρι. Το σώμα του παραδόθηκε από τις οθωμανικές αρχές στον μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανό (Καραβαγγέλη) και τάφηκε στον βυζαντινό ναό των Ταξιαρχών στην Καστοριά, όπου αναπαύεται και η κάρά του από το 1950. Στον ίδιο ναό έχει ταφεί και η σύζυγός του Ναταλία, κατ’ επιθυμίαν της.
Ο θάνατος του Παύλου Μελά έγινε γνωστός στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου και συγκλόνισε την κοινή γνώμη, λόγω του ακέραιου και αγνού χαρακτήρα του ανδρός, αλλά και του γνωστού ονόματος της οικογένειάς του, που είχε μεγάλους δεσμούς με τη Μακεδονία και την κοινωνία των Αθηνών. Η θυσία του σηματοδότησε την ουσιαστική έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα, που κορυφώθηκε με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913.
Στη Μέση Ανατολή αλλάζει ο χάρτης , όπως αυτός είχε συμφωνηθεί από τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Αν δεν κάνουμε λάθος και τα δικά μας σύνορα προέκυψαν από την ίδια συνθήκη.
Η παραβίαση γίνεται με την ανοχή όλων. ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε., ΗΠΑ, Ισραήλ, Πούτιν.Έχουν λόγους, πάντα απληστίας , πάντα αυτοκρατορικούς.
(Ενώ τα δικά μας σύνορα τα εγγυώνται οι ίδιοι και το διεθνές "δίκαιο" - Εδώ , μπορείτε να γελάτε ή/και να κλαίτε , ελεύθερα). Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν πουληθεί από ΟΛΟ το πολιτικό φάσμα και ειδικά από εκείνους που παριστάνουν τους "πατριώτες" και ανησυχούν για τη "ροζάβα". ΌΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ κλαίνε για τους Κούρδους, γιατί δεν μπορούν να πουν τη λέξη "Συρία", που τόσο πολύ έχουν απαξιώσει όλα αυτά τα χρόνια. Τα σύνορα της Συρίας αλλάζουν τούτη την ώρα. --- Είμαστε πολίτες μιας χώρας, που θέλουν να λευτερωθούν από τις συνθήκες δουλείας. Μια ασήμαντη ομάδα με το όνομα "Συναδελφική Κομπανία". Ως ότου δημιουργηθούν εκκλησίες σε κάθε τόπο, θα παραμένουμε ασήμαντοι. Αλλά και τότε, θα είμαστε μονάδες ενός μεγάλου και σπουδαίου συνόλου.
Αν εμποδίζει κάτι αυτή τη σύναξη είναι το γεγονός ότι οι διανοούμενοι και το ολιγαρχικό κομματικό καθεστώς σιχαίνονται το λαό και τη δημοκρατία. --
Στην αρχή των μνημονίων, ο λαός τους ξέφυγε και βγήκε στους δρόμους και στις πλατείες και κονταροχτυπήθηκε με ΜΑΤ και ιδεολόγους πάσης φύσεως, ζητώντας (ΑΜΕΣΗ) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ.
Μετά οι τεχνικές χειραγώγησης μπήκαν σε εφαρμογή και κάθε απόπειρα μαζικής δημοκρατικής οργάνωσης, που απειλούσε την καθεστηκυία κομματική/πολιτική/πολιτειακή τάξη τέθηκε υπό τον έλεγχο του κράτους και των καλά χρηματοδοτημένων κομμάτων και ομάδων. Θυμίζουμε τη δια νόμου απαγόρευση του κινήματος "χωρίς μεσάζοντες", αλλά και την άρνηση των ηγετικών ομάδων να προχωρήσουν σε συνεταιρισμούς ελληνικών προϊόντων "χωρίς μεσάζοντες"
(Η κυρά Μαρία, που ήθελε δημοκρατία και φτηνά προϊόντα δεν ξέρει από συνεταιρισμούς και πολιτική. Ξέρει ό,τι δείχνει η τηλεόραση).
Έκτοτε "για όλα φταίει ο ραγιάς λαός". ---
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΕΣ.
Τα διεθνή ενδιαφέρουν εμάς τους ποικιλοτρόπως χρεοκοπημένους , γιατί η αναγκαία Ελληνική Επανάσταση δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα, αν δεν είναι παγκόσμια η Αλληλεγγύη προς αυτή. Αν δεν είναι παγκόσμια η Επανάσταση.
μετά την Βόρεια Συρία και την Βόρεια Κύπρο, να ετοιμαζόμαστε και για Νότια Μακεδονία;
ΝΑΙ. Γι' αυτό και για "Δυτική Θράκη", και για "συνεκμετάλλευση", δηλ. αποδοχή τετελεσμένης κατοχής, και για πολλά άλλα, αν συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με τα κόμματα και το κυνοβούλιο.
Για τώρα, Θα πούμε ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΒΑΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΚΙΝΗΘΟΥΜΕ, ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ. ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ, ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΝΤΟΥ.
Φυσικά, όσοι από μας δεν θέλουν να ζήσουν σαν φτωχοί ραγιάδες. Υπάρχουν πάρα πολλοί, σχεδόν όλοι οι ομιλούντες την πολιτική γλώσσα, που θέλουν να ζήσουν σαν ραγιάδες, γιατί έχουν το κάτι τις τους και θα είναι ραγιάδες, αλλά όχι φτωχοί.
Και "καλά είναι κι έτσι. Αν μη τι άλλο, μας αφήνουν να παριστάνουμε τους αντιστασιακούς". .
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη * "Θεωρία του Πολέμου" (Εκδόσεις Θεμέλιο 1997).
Στη συγκαιρινή μας Τουρκία δεν υπάρχει η παραμικρή ή σοβαρή ένδειξη ότι τμήματα του λαού αποδοκιμάζουν με οποιονδήποτε τρόπο την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεων του, και ιδιαίτερα στο Αιγαίο και την Κύπρο, όλες οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν του είναι γνωστή καμία ομαδική διαμαρτυρία για την εκδίωξη του ελληνικού στοιχείου από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο, την Τένεδο, ούτε για τον εποικισμό της βορείου Κύπρου. Αυτό διόλου δεν σημαίνει ότι κάθε Τούρκος μισεί κάθε Έλληνα, το ίδιο όπως και διόλου δεν μισεί προσωπικά κάθε Έλληνας τον κάθε Σκοπιανό όταν του αρνείται να ονομάζει το κράτος του «Μακεδονία».
Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, για αυτό και υποπίπτουν σε μια σοβαρή οφθαλμαπάτη όσοι μετά από μία εγκάρδια προσωπική επαφή ή μετά από μία κοινή μπουζουκοκατάνυξη με Τούρκους βγάζουν εσπευσμένα πολιτικά συμπεράσματα – χωρίς βέβαια να έχουν ποτέ αποσπάσει από τους συνομιλητές, συμπότες ή συμπαίκτες τους μία δεσμευτική δήλωση υπέρ μιας συγκεκριμένης ελληνικής και εναντίον μιας συγκεκριμένης τουρκικής θέσεως.
Η αρχή ότι «οι λαοί δεν έχουν να μοιράσουν τίποτε μεταξύ τους» αποτελεί εφεύρεση όχι των λαών, αλλά των διανοούμενων, γι’ αυτό άλλωστε δεν αποσύρεται ποτέ, όσο κι αν την διαψεύδει η εμπειρία. Αντίθετα, η εμπειρία μεθερμηνεύεται κατάλληλα, έτσι ώστε να παραμένει αλώβητη η αρχή. Η τιθάσευση της Τουρκίας μέσω της εντάξεως της στην «Ευρώπη» συνδέεται στενά με τις ελπίδες και τα σφάλματα της ελληνικής πολιτικής. Το πόσο φρούδες είναι οι ελπίδες το ομολογεί συνεχώς και άθελα της η ίδια η ελληνική πλευρά, όταν από τη μία μεριά ισχυρίζεται ότι η αποδοχή των «ευρωπαϊκών αξιών» θα κάνει την Τουρκία «πολιτισμένο» και φιλειρηνικό κράτος, ενώ συνάμα από την άλλη είναι υποχρεωμένη να διαπιστώνει στην πράξη ότι οι Ευρωπαίοι φορείς των «αξιών» τις μεταχειρίζονται πολύ επιλεκτικά και τις προσπερνούν με άνεση όποτε το κρίνουν συμφέρον, άρα η αποδοχή των «ευρωπαϊκών αξιών» δεν φαίνεται να βελτιώνει καθ’ εαυτήν τα ήθη. Τα σφάλματα, πάλι, προκύπτουν από μιαν κακή εκτίμηση της σημασίας της «Ευρώπης» για την ανερχόμενη Τουρκία. Επειδή η Ελλάδα, αδυνατώντας να σταθεί μοναχή στα πόδια της, περιμένει τα πλείστα ή τα πάντα από τους άλλους, τείνει εύλογα να προβάλλει τη δική της κατάσταση και διάθεση στην κατάσταση και διάθεση άλλων, νομίζοντας π.χ. ότι η «Ευρώπη» έχει για την Τουρκία την ίδια απόλυτη σημασία όσο για την Ελλάδα. Για την Ευρασιατική Τουρκία η Ευρώπη είναι μόνον ένα πεδίο δραστηριοτήτων ανάμεσα σε άλλα, ενώ για την Ελλάδα αποτελεί το μοναδικό, γιατί στα Βαλκάνια δεν μπορεί να παίξει ηγεμονικό ρόλο και αυτός βέβαια δεν επιτυγχάνεται επειδή δέκα μικρομεσαίοι κάνουν κέρδη στη Ρουμανία. Η Τουρκία θα προσπαθήσει να προσαρμόσει την Ε.Ε στις επιδιώξεις της, να κερδίσει τη μάζα.
Στο μελλοντικό πολυετές παζάρι – διελκυστίδα μεταξύ Ε.Ε – Τουρκίας, η Ευρώπη δεν θα μπορεί να ικανοποιεί τις απαιτήσεις της Τουρκίας Κατά πάσαν πιθανότητα τα σπασμένα του παζαριού θα τα πληρώσει η Ελλάδα. Γιατί τα ισχυρότερα μέλη της ΕΕ θα επιδιώκουν να κατευνάζουν την Τουρκία με ελληνικά έξοδα (Αιγαίο, Κύπρο, κλπ). Αν αυτό πράγματι συμβεί τότε θα δούμε μια ακόμη από τις τραγικές εκείνες ειρωνείες, τις οποίες τόσο συνηθίζει η Ιστορία. Ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίσθηκε ψυχή τε και σώματι στην «Ευρώπη» για να διασφαλισθεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της θα μεταβληθεί σε όργανο de facto μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας. Η τουρκική επιρροή θα ασκείται στην Ελλάδα «μετριασμένη» μέσω ευρωπαϊκών και αμερικανικών αγωγών και τότε η Ελλάδα θα υποχρεωθεί να θεωρεί τις «παραχωρήσεις» και την ενδοτική πολιτική ως αυτονόητο καθήκον του «εξευρωπαϊσμού» της (ποιος ασχολείται άλλωστε με ξεπερασμένους εθνικιστικούς απαβισμούς;).
Η λύση βέβαια για την εθνική βιωσιμότητα σε παραγωγική βάση αποτελεί προϋπόθεση για την άσκηση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής. Οι εθνικοί πόροι πρέπει να αντιμετωπίζονται με γεωπολιτικά και στρατηγικά κριτήρια. Το 1% του εθνικού εισοδήματος που προέρχεται από τον τουρισμό δεν είναι το ίδιο με το 1% που δίνει μια σύγχρονη εξοπλιστική βιομηχανία. Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, ενώ η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική.
Η πορεία δορυφοροποιήσεως της Ελλάδος προς της Τουρκία μέσω του «ευρωπαϊκού» δρόμου της Τουρκίας είναι το εύγλωττο επιφαινόμενο μιας βαθύτερης ιστορικής κοπώσεως, μιας προϊούσας, ηδονικής μάλιστα παραλύσεως. Η πορεία των πραγμάτων είναι αντικειμενικά τρομακτική και ψυχολογικά αφόρητη: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση. Δυστυχώς οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν προβλήματα τέτοιας εκτάσεως και τέτοιου βάθους.
* Ο Παναγιώτης Κονδύλης (Panagiotis ή Panajotis Kondylis), γεννήθηκε στην Αρχαία Ολυμπία το 1943 και πέθανε αιφνιδίως στην Αθήνα το 1998. Σπούδασε κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και φιλοσοφία, νεότερη ιστορία και πολιτικές επιστήμες στα Πανεπιστήμια Φρανκφούρτης και Χαϊλδεμβέργης. Στη Χαϊλδεμβέργη αναγορεύτηκε διδάκτωρ της φιλοσοφίας. Για το έργο του βραβεύτηκε με το μετάλλιο Γκαίτε και το βραβείο Χούμπολτ. Ήταν εταίρος του Ιδρύματος Ανωτάτων Σπουδών του Βερολίνου. Διηύθυνε τη "Φιλοσοφική και Πολιτική Βιβλιοθήκη" των εκδόσεων "Γνώση" και τη σειρά "Ο Νεώτερος Ευρωπαϊκός Πολιτισμός" των εκδόσεων "Νεφέλη". Βιβλία του στην ελληνική γλώσσα: "Η κριτική της μεταφυσικής στη νεότερη σκέψη" 1983, "Ο Μαρξ και η αρχαία Ελλάδα" 1984, "Ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός" Ι-ΙΙ 1987, "Ο νεοελληνικός διαφωτισμός" 1988, "Ισχύς και απόφαση" 1991, "Η παρακμή του αστικού πολιτισμού" 1991, "Πλανητική πολιτική μετά το ψυχρό πόλεμο 1992, "Η ηδονή, η ισχύς, η ουτοπία" 1992 κ.ά. Επιπλέον έχει γράψει πολλά βιβλία στη γερμανική γλώσσα. Βιβλία του στα γερμανικά: "Die Entstehung der Dialektik" (1979), "Die Aufklaerung" (1981, β΄ έκδ. 1986), "Macht und Entscheidung" (1984), "Konservativismus" (1986), "Marx und die griechische Antike" (1987), "Theorie des Krieges" (1988), "Die neuzeitliche Metaphysikkritik" (1990), "Der Niedergang der buergerlichen Denk- und Lebensform" (1991), "Planetarische Politik nach dem Kalten Krieg" (1992), "Montesquieu und der Geist der Gesetze" (1996), "Das Politische und der Mensch. Grundzuge der Sozialontologie" (1999), "Das Politische in 20. Jahrhundert" (2001).
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την αρχική τοποθέτηση του Μίκη Θεοδωράκη για το φλέγον ζήτημα των (ανύπαρκτων) ελληνοτουρκικών σχέσεων σε συνδυασμό με ενδεχόμενη απειλή υφαρπαγής των κοιτασμάτων των υδρογονανθράκων της Κυπριακής ΑΟΖ από τις επικυρίαρχες δυνάμεις ( ΕΕ & ΗΠΑ) και την προτροπή του για συμβιβασμό και εξέταση τρόπου συνεκμετάλευσης με την Τουρκοκυπριακή μειονότητα.
Στην δήλωση αυτή (που πιθανότατα εκφράζει και άλλους, όπως πρόσφατα έχουμε διαπιστώσει από ποικίλους πρόσφατους σχολιασμούς) υπήρξε άμεση απάντηση - όχι από πολιτικούς άνδρες σε Ελλάδα και Κύπρο αλλά από τον Κύπριο στην καταγωγή γνωστό δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου που τον ψέγει για την τοποθέτησή του και τον προκαλεί να πει ανοιχτά αν προτείνει την 50 - 50 συνεκμετάλλευση.
Ακολουθεί ανταπάντηση Θεοδωράκη που ουσιαστικά ξεκαθαρίζει πως "Το μερίδιο των δύο πλευρών πρέπει να είναι ανάλογο με τον πληθυσμό κάθε πλευράς".
Παραθέτουμε και τις τρεις τοποθετήσεις και αναρωτιόμαστε τί πραγματικά συνέπειες μπορεί να έχουν ανοιχτά δημόσιες παρόμοιες αντιπαραθέσεις και αντικειμενικά (χωρίς να θεωρούμε πως κρύβουν προθέσεις) ποιούς σκοπούς εξυπηρετούν.
Η αρχική δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη
Αν και λόγω της ηλικίας μου έχω απομακρυνθεί από τα κοινά, η προχθεσινή συνέντευξη του Τουρκοκύπριου Προέδρου, κ. Ακιντζί, στα «ΝΕΑ» με αναγκάζει να «στρατευτώ» και να μιλήσω ξανά. Στα 1986 πήρα την πρωτοβουλία μαζί με άλλους φίλους στην Ελλάδα και στην Τουρκία και δημιουργήσαμε στην Κωνσταντινούπολη την πρώτη Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας, που αμέσως βρήκε μεγάλη απήχηση στους λαούς των δύο χωρών. Όταν γύρισα στην Αθήνα, μετά την ίδρυση της Επιτροπής, το ΠΑΣΟΚ με υποδέχθηκε ως προδότη, μετά από λίγο όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε στο Καστρί για να μου πει «έχεις δίκιο, εσύ είδες, εγώ δεν είδα, γι’ αυτό έχω καλέσει τους δημοσιογράφους που μας περιμένουν, γιατί θέλω να γίνει γνωστή η παραδοχή μου αυτή». Αμέσως μετά τη συνάντηση με τους δημοσιογράφους, κάλεσε στο Καστρί ολόκληρη την Ελληνική Επιτροπή για να μας παρακαλέσει να μεταφέρουμε στην Τουρκία ένα δικό του μήνυμα φιλίας. Πήγαμε, λοιπόν, στην Κωνσταντινούπολη για να μεταφέρουμε το μήνυμα του Α. Παπανδρέου. Όλη την ώρα που διάβαζα το μήνυμα αυτό μπροστά στην κάμερα του μοναδικού τότε κρατικού τηλεοπτικού σταθμού της Τουρκίας, ο σταθμός έδειχνε για πρώτη φορά τη φωτογραφία του Έλληνα πρωθυπουργού. Την επομένη στην Άγκυρα είχαμε συναντήσεις με όλους τους αρχηγούς των κομμάτων και φυσικά με τον τότε πρωθυπουργό Οζάλ. Σε όλους μεταφέραμε τις απόψεις του Α. Παπανδρέου για την έναρξη μιας νέας εποχής στις σχέσεις των δύο χωρών και όλοι τις δέχθηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό. Μαζί με την Τουρκική Επιτροπή Ελληνοτουρκικής Φιλίας, που είχε επί κεφαλής τον καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αγκυρας, Εκρέμ Ακουργκάλ, περιοδεύσαμε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας και παντού μας υποδέχθηκαν με τον ίδιο ενθουσιασμό. Στην Ελλάδα είχαμε την ίδια απήχηση, κυρίως στην ελληνική επαρχία, όπου είχαν ξεκινήσει να γίνονται τοπικές επιτροπές αρχίζοντας από την Πρέβεζα και τα Γιάννενα. Αμέσως μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, έγινε πρωθυπουργός ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που μου ανέθεσε κι αυτός να μεταφέρω το δικό του μήνυμα φιλίας και συνεργασίας στον Οζάλ, που, στο μεταξύ, είχε γίνει Πρόεδρος της Τουρκίας. Μεταφέρω εδώ όσα μου είπαν οι δύο πολιτικοί ηγέτες: – Μητσοτάκης: «Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κεμάλ Ατατούρκ». – Οζάλ: «Είμαι πρόθυμος και ευχαριστώ τον Έλληνα πρωθυπουργό. Όσα λέγονται περί επεκτατικής μας πολιτικής είναι μύθοι. Σήμερα η αξία των λαών δεν μετριέται με την εδαφική έκταση της χώρας τους, αλλά με την κοινωνική τους ανάπτυξη. Αυτό κάνω εγώ αυτή τη στιγμή. Μείωση των στρατιωτικών μας δαπανών κατά 2%. Με τα κεφάλαια που θα εξοικονομηθούν, θα φτιάξουμε δεύτερη γέφυρα στην Ιστανμπούλ, αυτοκινητοδρόμους και στην Ανατολική Τουρκία ένα μεγάλο φράγμα, το φράγμα Ατατούρκ, που θα ανεβάσει κάθετα την εθνική μας οικονομία. Τέλος κάναμε κι αυτό...» και μου δείχνει το κινητό του τηλέφωνο, που τότε ήταν άγνωστο σε μας. Ακολούθως με ρώτησε ποιος είναι ο αριθμός τηλεφώνου του σπιτιού μου και ποια ξένη γλώσσα μιλά η γυναίκα μου. Του είπα «γαλλικά». Και τότε εκείνος πήρε τον αριθμό από το κινητό του, είπε γαλλιστί στη γυναίκα μου, που απάντησε «είμαι ο Πρόεδρος Οζάλ, χαίρομαι πολύ που σας μιλώ, σας δίνω τον σύζυγό σας», και μου έδωσε το τηλέφωνο. Παραθέτω όλες αυτές τις λεπτομέρειες για να καταλήξω και πάλι ύστερα από πολλές δεκαετίες που μεσολάβησαν, στις σκέψεις και πρωτοβουλίες σχετικά με την Τουρκία. Θα μου πείτε ότι σήμερα είναι ο Ερντογάν κ.λπ. κ.λπ. Βεβαίως, η Τουρκία έχει αλλάξει. Όμως εκείνο που δεν πρόκειται να αλλάξει στους αιώνες των αιώνων είναι ότι η Τουρκία θα είναι στη θέση της, δηλαδή θα είναι το γειτονικό μας κράτος και θα αποτελεί πάντα στοιχειώδη ανάγκη και για τους δυο μας να συζήσουμε όσο γίνεται πιο ειρηνικά και –γιατί όχι;– φιλικά. Εξάλλου οι λαοί μας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Φτάνει οι ηγέτες να φέρονται με υπευθυνότητα και ρεαλισμό. Και τώρα έρχομαι στους υδρογονάνθρακες. Από το 2012 μαζί με τους συνεργάτες μου στη ΣΠΙΘΑ προβάλαμε πρώτοι εμείς τις μελέτες των Αντώνη Φώσκολου, Θεόδωρου Καρυώτη, Ηλία Κονοφάγου, Νίκου Λυγερού και άλλων για την ύπαρξη μεγάλου υποθαλάσσιου πλούτου που κρύβεται στην Ανατολική Μεσόγειο, και καλέσαμε την Κυβέρνηση να κηρύξει την ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), ώστε να διαφυλαχθούν τα κοιτάσματα που ανήκουν στην Ελλάδα και που η αξία τους υπολογίζεται σε πολλά τρισεκατομμύρια ευρώ. Και ερωτώ: Γιατί καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν τολμά να ανακηρύξει την ελληνική ΑΟΖ; Εγώ πιστεύω ότι δεν μας το επιτρέπουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη. Όπως έχει αναπτύξει επανειλημμένα ο καθηγητής κ. Γεώργιος Κασιμάτης, το πρώτο βήμα θα έπρεπε να είναι η κατάργηση των σχετικών παραγράφων των Μνημονίων, με βάση τις οποίες όποιο εισόδημα αποκτά η Ελλάδα πηγαίνει κατευθείαν στους δανειστές. Συμφωνώ όμως, ότι υπάρχει και η τουρκική απειλή ως εμπόδιο. Εμπόδιο που θα μπορούσε ίσως να αρθεί αν πριν κάνουμε αυτό το βήμα προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε με την Τουρκία. Γιατί δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια: Ότι η ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων είναι πολύπλοκη υπόθεση. Η δική μου άποψη είναι ότι η Τουρκία περιβάλλεται από τη θάλασσα και αισθάνεται ασφυξία όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο υπάρχουν ουσιαστικά εμπόδια όπως είναι τα νησιά μας, που ακυρώνουν τη συμμετοχή της στην εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, πράγμα που θα επιθυμούσε ως χώρα περιβαλλόμενη από θάλασσα. Θυμάμαι ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ήταν υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας, μου έλεγε ότι οι Τούρκοι αισθάνονται όπως θα αισθανόμασταν κι εμείς εάν η Σαλαμίνα και η Αίγινα ήταν τουρκικά νησιά. Θεωρώ λοιπόν, ότι θα πρέπει να κατανοήσουμε αυτή την ασφυξία της Τουρκίας και συζητώντας μαζί της να καταλήξουμε σε μια ρεαλιστική λύση, σε μια συμφωνία των δύο πλευρών που να ξεπερνά τους τύπους και να λαμβάνει υπ’ όψιν το γεγονός ότι η Τουρκία ασφυκτιά και απειλεί, με αποτέλεσμα να μένει ανεκμετάλλευτος ο υποθαλάσσιος πλούτος. Άλλωστε ο πλούτος αυτός είναι τόσο μεγάλος, ώστε αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να μεταβάλουμε την Τουρκία από ανταγωνιστή σε συνεταίρο. Όσο για τα ποσοστά του ενός και του άλλου, αυτά θα είναι το αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων που θα γίνουν με γνώμονα το διεθνές δίκαιο αλλά και την κοινή λογική που θα εμπνέεται τόσο από το αίσθημα δικαιοσύνης όσο και από τον ωμό ρεαλισμό. Αυτό το θεωρώ πολύ προτιμότερο για τα ελληνικά συμφέροντα από τη δημιουργία μετώπου εναντίον της Τουρκίας με κίνδυνο μια πολεμική σύρραξη που θα την πληρώσουν οι λαοί και από τις δυο όχθες του Αιγαίου. Όσον αφορά τον Πρόεδρο κ. Αναστασιάδη, απορώ γιατί, όταν ξεκίνησε την οριοθέτηση των ζωνών της Κυπριακής ΑΟΖ, πράγμα απολύτως σωστό, δεν θεώρησε πολύ θετικό στοιχείο τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων, που θα ήταν ένα μεγάλο βήμα προς την ουσιαστική ειρήνευση της Μεγαλονήσου. Στο κάτω-κάτω είναι κι αυτοί κάτοικοι της ίδιας χώρας και το γεγονός ότι είναι μειοψηφία κάνει ακόμα μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου την ευθύνη της πλειοψηφίας, όταν μάλιστα πρόκειται για την αναγκαία γαλήνη που χρειάζονται όλοι οι λαοί για να πάνε μπροστά. Η παρουσία των τουρκικών «ειδικών» πλοίων (που δείχνει τον βαθμό σύγχυσης της τουρκικής πλευράς) δεν αντιμετωπίζεται με την παρουσία των ξένων εταιρειών και του στόλου των ΗΠΑ. Όλα αυτά είναι εφήμερα, ενώ η γειτονία με την Τουρκία είναι γεγονός που δεν αλλάζει. Οι ιαχές για τη δήθεν πλεονεκτική θέση της χώρας μας στη συγκεκριμένη συγκυρία λόγω των μετώπων κατά της Τουρκίας και της υποστήριξης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη είναι επικίνδυνοι ακροβατισμοί. Σκεφτείτε μόνο τι θα γίνει αν ο Ερντογάν ή κάποιος μεταγενέστερος Πρόεδρος της Τουρκίας συμφωνήσει να ξαναγίνει η Τουρκία βάση των Αμερικανών. Τότε, εν ριπή οφθαλμού, όλα θα έχουν αναστραφεί αφήνοντας τον λαό και τη χώρα μας στο έλεος της μοίρας του. Υπολογίζω ότι αυτή η ώρα είναι η τελευταία μας ευκαιρία εάν θέλουμε να επωφεληθούμε από τον δικό μας πλούτο που θα αναδείξει τον ταλαίπωρο λαό μας και τη χώρα μας σ’ αυτό που της αξίζει, δηλαδή σε μια χώρα αυτάρκη και ανεξάρτητη, με οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη.
Ακολούθησε ο εξής σχολιασμός των δηλώσεων Θεοδωράκη από τον δημοσιογράφο Μιχάλη Ιγνατίου από την ιστοσελίδα του:
Οι δηλώσεις του μεγάλου μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη προκαλούν πάντα αντιδράσεις. Σε αντίθεση με το μουσικό έργο του, που αποδέχονται και τιμούν οι πάντες, οι θέσεις του για τα εθνικά θέματα, και ειδικά για την επιθετικότητα της Τουρκίας, φέρνουν απέναντι τους πρώην και νυν υποστηρικτές του με τους πρώην και νυν εχθρούς του.
Είναι ένας μύλος… Οι υποστηρικτές γίνονται εχθροί και οι εχθροί υποστηρικτές. Είναι και αυτό ένα από τα φαινόμενα που χαρακτηρίζουν την πολιτική ζωή του τόπου. Για το Σκοπιανό, ο κ. Θεοδωράκης τάχθηκε ανεπιφύλακτα εναντίον της Συμφωνίας των Σκοπίων και ταυτίστηκε με το «κίνημα» που μερικοί ισχυρίστηκαν ότι άγγιξε τα όρια του εθνικισμού. Ήταν και αυτό ένα από τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ όταν χαρακτήρισε εθνικιστές τις χιλιάδες των πολιτών που κατέβηκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι «για το ξεπούλημα της Μακεδονίας». Δεν ήταν εθνικιστές στην συντριπτική τους πλειοψηφία, και αυτό αποδείχθηκε στην πορεία. Διότι, αν οι διαμαρτυρόμενοι για τη Μακεδονία ήταν εθνικιστές, η ναζιστική Χρυσή Αυγή δεν θα καταποντιζόταν. Ο Μίκης Θεοδωράκης ταυτίστηκε μαζί τους και με πάθος εξέφρασε την αντίθεσή του στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που πήρε τη λάθος απόφαση, διότι βασικά σκεφτόταν «εθνομηδενιστικά», να κλείσει άρον-άρον το Σκοπιανό, χωρίς να διαβουλευθεί με την αντιπολίτευση, ως όφειλε. Την εποχή του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης αμφιταλαντεύθηκε στην αρχή, αλλά στη συνέχεια βγήκε δυναμικά μπροστά και βοήθησε τις δυνάμεις του «ΟΧΙ». Καλώς έπραξε, διότι εκείνο το σχέδιο ήταν ακραία ρατσιστικό και παρέδιδε την Κύπρο στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας. Κατά καιρούς υποστήριξε θέσεις που απογοήτευσαν όλους μας. Όπως στην αρχή της εβδομάδας, όταν η εφημερίδα «Τα ΝΕΑ» δημοσίευσε ένα κείμενό του με αφορμή τη συνέντευξη του κατοχικού ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, ο οποίος, ως συνήθως, είπε ένα σωρό ψέματα απευθυνόμενος σε ελληνικό ακροατήριο, επιχειρώντας, στην ουσία, να επιρρίψει τις ευθύνες της κατοχικής δύναμης στην Κύπρο και την Ελλάδα. Ο κ. Θεοδωράκης πίστεψε έναν γνωστό ψεύτη που προσφέρθηκε όλα αυτά τα χρόνια να γίνει ο διακινητής των θέσεων της ισλαμικής Τουρκίας, παριστάνοντας τον οπαδό της …ειρήνης, ενώ είναι και αυτός ένας κρυφός θιασώτης της κατοχής. Δεν έπρεπε ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης να γνωρίζει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει φροντίσει για τους Τουρκοκύπριους όταν και όποτε το φυσικό αέριο του νησιού φέρει κέρδη; Και τι ζητά για να καταλάβουμε και εμείς; Να δώσει η Κύπρος στους Τουρκοκύπριους και μέσω αυτών στην κατοχική δύναμη το 50% των κερδών; Αυτό ζητά ο κ. Θεοδωράκης; Να το πει στα ίσια και να μην παίζει με τις λέξεις.
Άλλωστε, και άλλοι από τη μεριά της Αθήνας εισηγούνται το ίδιο. Είναι μια κακή, άθλια και φιλοτουρκική πρόταση και καλά κάνουν να την αποσύρουν. Ο διάσημος μουσικοσυνθέτης μηδένισε όλα όσα έλεγε προηγουμένως για την ΑΟΖ όταν είχε παρασυρθεί από τον ενθουσιασμό όλων στην Ελλάδα. Βέβαια, αν άκουγαν τον καθηγητή Θεόδωρο Καρυώτη, τον οποίο αναφέρει ο κ. Θεοδωράκης, η θέση της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική. Πολλοί το πιστεύουμε, αλλά οι αρμόδιες ελληνικές κυβερνήσεις έδειξαν δειλία. Ευτυχώς, ο μακαρίτης Τάσσος Παπαδόπουλος, χωρίς Ναυτικό και Αεροπορία, έδειξε γενναιότητα. Ακολούθησαν τα βήματά του και οι Πρόεδροι που τον διαδέχθηκαν: ο μακαρίτης Δημήτρης Χριστόφιας και ο Νίκος Αναστασιάδης. Τους αξίζουν συγχαρητήρια. Με όλο τον σεβασμό και την τιμή προς το μουσικό έργο του, οφείλουμε να τονίσουμε χωρίς φόβο και πάθος ότι ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης άφησε κάποιους «άγνωστους» να εκμεταλλευθούν την αγάπη του για την ειρήνη και να τον παρασύρουν στην υποστήριξη θέσεων που ανήκουν στον πιο φανατικό ισλαμοεθνικιστή, τον Ταγίπ Ερντογάν, έναν αυταρχικό ηγέτη που οδήγησε την Τουρκία σε μια δικτατορία με «δημοκρατικό μανδύα». Χιλιάδες Τούρκοι πολίτες βρίσκονται στις φυλακές, ανάμεσά τους και συνάδελφοί του καλλιτέχνες. Δεν έπρεπε ο κ. Θεοδωράκης να πει έστω και μία λέξη υποστήριξης για τους φυλακισμένους; Η μοναδική έγνοιά του είναι μόνο πώς θα μοιράσουμε το φυσικό αέριο με τους Τούρκους; Και το Διεθνές Δίκαιο; Γιατί το ξέχασε; Δυστυχώς, για τον κ. Θεοδωράκη, η πλειονότητα των πολιτών στην Ελλάδα, την Κύπρο και τον Απόδημο Ελληνισμό δεν συμφωνεί μαζί του. Και διάβασαν με απογοήτευση το κείμενό του. Η Αθήνα και η Λευκωσία δεν πρέπει να δεχθούν ποτέ να εισέλθουν σε συνομιλίες με την Τουρκία υπό τον εκβιασμό των κανονιοφόρων της. Και πρέπει να απορρίψουν περίεργες «εισηγήσεις» κάποιων τύπων με ελληνικά ονόματα με τις οποίες δεν συμφωνούν ούτε οι φυσικοί σύμμαχοι της Ελλάδας και της Κύπρου στην περιοχή. Οι εισηγήσεις αυτές είναι με ακρίβεια η τουρκική προπαγάνδα. Ο στόχος είναι ο εκφοβισμός των πολιτών και των κυβερνήσεων για να αποδεχθούν να παραδώσουν αμαχητί τις δύο χώρες στον ισλαμοεθνικιστή Ταγίπ Ερντογάν. Τα πράγματα είναι τόσο απλά… ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Μετά την άνανδρη τουρκική εισβολή, όταν όλες οι ελπίδες μας είχαν χαθεί, τόλμησε και ήρθε στην Κύπρο ο Μίκης Θεοδωράκης με τους τραγουδιστές και την ορχήστρα του και μας έδωσε δύναμη και κουράγιο. Θυμάμαι, παιδί 16 ετών, όταν φύγαμε από το ΓΣΖ της Λάρνακας με αναπτερωμένες ελπίδες ότι η μικρή μας Πατρίδα θα αντέξει και δεν θα παραδοθεί ποτέ την Τουρκία. Και αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας μας οφειλόταν αποκλειστικά στον Έλληνα μουσικοσυνθέτη, στους τραγουδιστές του και τους λοιπούς συνεργάτες του. Τα «ευχαριστώ» μας ήταν μέσα από την καρδιά μας…
Και η αναμενόμενη απάντηση του μουσικοσυνθέτη όπως δημοσιεύτηκε στο ΕΘΝΟΣ:
Διαβάζω σε άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου-απάντηση στο δικό μου άρθρο για τη σημερινή κατάσταση των σχέσεών μας με την Τουρκία, ότι «αθώωσα το καθεστώς Ερντογάν» και «πίστεψα τις ψευτιές του Ακιντζί»! Προς Θεού! Τι σχέση έχουν ο Ερντογάν και ο Ακιντζί με τη δική μου σκέψη, το ήθος και τον πατριωτισμό μου; Και από πού προκύπτει ότι προτείνω να μοιραστούν στην Κύπρο τα όποια έσοδα 50%-50%; Το μερίδιο των δύο πλευρών υποθέτω ότι πρέπει να είναι ανάλογο με τον πληθυσμό κάθε πλευράς. Νομίζω ακόμη ότι δεν είμαι απλώς πατριώτης μαχητής, αλλά ταυτόχρονα και προπαντός υπεύθυνος όταν πρόκειται για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και τουEλληνισμού. Η διαφορά μου με τους άλλους υπήρξε το γεγονός ότι ανιχνεύω καλύτερα και προβάλλω χωρίς φόβο τον ακριβή συσχετισμό δυνάμεων σε κάθε περίπτωση. Όχι για να υποταχθώ σ’ αυτόν, αλλά για να τον αντιμετωπίσω με τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη για τη χώρα μας. Όχι με λόγια, αλλά με έργα. Έτσι θεώρησα ότι η στάση μας ως προς τις σχέσεις μας με την Τουρκία θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη: Πρώτον: Ότι είναι και θα είναι πάντοτε γειτονική χώρα και γειτονικός λαός με τον οποίο πρέπει να συζήσουμε ειρηνικά, χωρίς εκπτώσεις στα εθνικά μας συμφέροντα. Δεύτερον: Στη γειτονική μας χώρα συμβαίνουν απρόβλεπτες εξελίξεις απέναντι στις οποίες οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί. Άλλωστε, χάσαμε τη Μικρά Ασία και την μισή Κύπρο, γιατί είτε αγνοήσαμε είτε υποτιμήσαμε αυτές τις εξελίξεις και δεν τις αντιμετωπίσαμε έγκαιρα και ωφέλιμα για τον λαό μας. Στην Ελλάδα και την Κύπρο. (Εκτός, βεβαίως, της ανεπάρκειας και των εγκληματικών ενεργειών μιας δικτατορικής κυβέρνησης στην δεύτερη περίπτωση…) Τρίτον: Και στις δύο περιπτώσεις προδοθήκαμε από τους μεγάλους μας «Συμμάχους». Τέταρτον: Πρέπει να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι είμαστε απολύτως μόνοι και με βάση αυτή την πραγματικότητα οφείλουμε να χαράσσουμε τη στρατηγική και την τακτική μας. Πέμπτον: Συμφωνούμε ότι θα θυσιάσουμε τη ζωή μας για την υπεράσπιση της ακεραιότητας της χώρας, έστω και αν αντιμετωπίσουμε μεγαλύτερες από μας δυνάμεις, όπως κάποτε η Ιταλία του Μουσολίνι, η Γερμανία του Χίτλερ και τώρα οι εθνικιστές της Τουρκίας. Με βάση αυτά τα πέντε σημεία, ας εξετάσουμε με ρεαλισμό τη σημερινή κατάσταση όπως την διαγράφει η ύπαρξη των υδρογονανθράκων. Το βασικό ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε είναι αν έχει ή όχι η Τουρκία τη δύναμη να εμποδίσει την Ελλάδα να εκμεταλλευθεί τον υποθαλάσσιο πλούτο της που οι ειδικοί τον υπολογίζουν σε δεκάδες τρισεκατομμύρια ευρώ! Ομολογώ ότι για την επίλυση των διαφορών που ανέκυψαν μεγάλο βάρος στη σκέψη μου είχε αυτός ο αμύθητος πλούτος. Φτάνει να τον εξασφαλίσουμε όχι μόνο από την Τουρκία, αλλά πρώτα-πρώτα από τις Μεγάλες Δυνάμεις που καραδοκούν να τον πάρουν όλο για τον εαυτό τους. Έχω ήδη επισημάνει ότι δεν μπορεί η Ευρώπη των Τραπεζών να επηρεάζεται από μια οικονομία που αντιπροσωπεύει το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας. Γι’ αυτό η τελευταία κρίση που μας γονάτισε, δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, μονάχα οικονομική. Οι όροι των μνημονίων (ειδικά και μόνο για την Ελλάδα) δεν ήσαν μόνο οικονομικοί, αλλά κυρίως στόχευαν στη διάλυσή μας, ως λαού και ως χώρας. Όπως, για παράδειγμα, η αναγκαστική παράδοση σ’ αυτούς της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, αλλά και του Εθνικού μας Πλούτου. Πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να αγνοεί αυτό τον τεράστιο εθνικό κίνδυνο. Δηλαδή την υποταγή και την μεταβολή του λαού μας σε φοβισμένο και πειθήνιο όργανό τους, ώστε να βάλουν στο χέρι τον υποθαλάσσιο εθνικό μας πλούτο στο σύνολό του! Ο πατριωτισμός δεν μπορεί να είναι αλά καρτ, αλλά οφείλει να βλέπει και να αντιμετωπίζει όλους τους κινδύνους. Και ιδιαίτερα αυτούς που προέρχονται από τους άσπονδους φίλους μας. Που είναι και οι πιο σοβαροί. Αθήνα, 15.8.2019 Μίκης Θεοδωράκης
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Η ορθολογική ανάλυση του θέματος της ΑΟΖ αναδεικνύει αντικειμενικά ότι αποτελεί ένα στρατηγικό πλεονέκτημα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτό είναι πλέον γεγονός. Μπορούμε βέβαια να το κρύψουμε από τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μπορούμε βέβαια να μην του δώσουμε την επαρκή σημασία, αλλά αυτό δεν θα ισχύει για τους αντιπάλους μας. Κατά κάποιο τρόπο πρέπει ν' αποδειχθούμε ότι η έννοια της ΑΟΖ έχει σημασία, ανεξάρτητα από το πολιτικό πλαίσιο, διότι δεν είμαστε ο μοναδικός παίκτης, κατά συνέπεια αυτή η ανεξαρτησία, αν δεν ενταχθεί σ' ένα συμμαχικό πεδίο δράσης, θα παραμείνει ένα πλαίσιο όπου θα παίξουν εις βάρος μας οι άλλοι παίκτες. Και ο λόγος είναι απλός: γεωστρατηγικά και τοποστρατηγικά, η ελληνική ΑΟΖ έχει τεράστια σημασία, όχι μόνο για μας, και κατ' επέκταση για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και για τους αντιπάλους μας που προτιμούν να μην τη θεσπίσουμε καν και να μην συμπράξουμε διακρατικές συμφωνίες, διότι αυτή η αδράνεια θα τους προσφέρει μεγάλες δυνατότητες κινήσεων σ' ένα πλαίσιο, το οποίο θα είναι ελεύθερο. Η μη συνειδητοποίηση αυτού του νοητικού σχήματος θα προκαλέσει εις βάρος μας μεγάλα προβλήματα με επιπτώσεις για το μέλλον που δύσκολα μπορούμε να προβλέψουμε με τα τωρινά δεδομένα, τόσο μεγάλη θα είναι η αλλαγή φάσης. Αν επιμείνουμε λοιπόν σε αυτήν την αδράνεια σκέψης και κατάλληλων αποφάσεων, θα έρθουν απλά να μας το υπενθυμίσουν οι αντίπαλοί μας δίχως κανένα δισταγμό, διότι γνωρίζουν πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες που προσφέρει η ελληνική ΑΟΖ. Η ιδιότητα της ΑΟΖ με τα 200 ΝΜ της, να προσφέρει τη δυνατότητα μετασχηματισμού ακριτικών νησιών σε ελκυστές με μεγάλη δεξαμενή έλξης, δεν είναι βέβαια άσχετη με το θέμα. Διότι αυτό που θεωρούμε συνήθως ως ένα αδύναμο στοιχείο, μετατρέπεται με αυτόν τον τρόπο σε μία σημαντική βάση ελέγχου μίας μεγάλης περιοχής, η οποία έχει την ικανότητα να επεκτείνει το χώρο δράσης μας, δίχως να έχει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η έννοια των 12 ΝΜ. Αυτή η μεγάλη αλλαγή φάσης της θεώρησης των δεδομένων του Αιγαίουσυμπεριλαμβάνοντας το Καστελλόριζο και τη Γαύδο, είναι σημαντικότατη. Το θέμα δεν είναι να εκμεταλλευτούμε απλώς μία ευκαιρία, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά πραγματικά να εδραιώσουμε τη θέση μας σε μία ανθεκτική βάση. Έτσι, το να δεχτούμε πιέσεις για αυτό το θέμα δεν είναι μόνο αναμενόμενο, αλλά απαραίτητο, διότι μόνο η έννοια της επικάλυψης οδηγεί στις διακρατικές συμφωνίες, οι οποίες αναδεικνύουν σταθερά σημεία, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τα σύνορα με τη συμβατική τους έννοια. Όλα αυτά δεν είναι μία ουτοπία, διότι η Κύπρος με το παράδειγμά της έχει αποδείξει ότι ευσταθούν κι είναι ορθολογικά, ακόμα και σε μία κατάσταση κρίσης. Ο πραγματικός μας εχθρός δεν είναι παρά μόνο μία μορφή ηττοπάθειας, η οποία μας οδηγεί να μην πιστεύουμε στις ικανότητες και δυνατότητές μας. Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Είναι λοιπόν σημαντικό να απελευθερωθούμε από τις φοβίες μας που μας παραλύουν τη σκέψη και δεν επιτρέπουν τη στρατηγική μας δράση...
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Με επιστολή προς τους πολιτικούς αρχηγούς των έξι κομμάτων της νέας βουλής η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων ζητά τις υπογραφές τουλάχιστον τριάντα βουλευτών για να συσταθεί εξεταστική επιτροπή η οποία αντικειμενικά, έγκυρα και επίσημα θα διερευνήσει τα αδικήματα που του προσάπτονται σχετικά με την «Συμφωνία των Πρεσπών».
Εάν στους τριακόσιους δεν βρεθούν τριάντα βουλευτές να υπογράψουν θα πλανάται μόνιμα η σκιά της συνενοχής και της συγκάλυψης σε όλο τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδος.
Το πλήρες κείμενο της επιστολής είναι το παρακάτω:
Προς: Πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων του Ελληνικού Κοινοβουλίου
Κοιν: Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων
Θέμα: Σύσταση εξεταστικής επιτροπής για κ. Νικόλαο Κοτζιά
Με την έναρξη λειτουργίας της νέας Βουλής θέλουμε να σας ενημερώσουμε ότι η Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων, έχει κάνει μήνυση κατά του πρώην υπουργού Εξωτερικών κ. Ν. Κοτζιά για ενέργειές του σχετικά με την προετοιμασία, την υπογραφή και το περιεχόμενο της «Συμφωνίας των Πρεσπών».
Ο αρμόδιος εισαγγελέας, κρίνοντάς την βάσιμη, παρέπεμψε την δικογραφία στην Βουλή των Ελλήνων, όπου απαιτείται η συναίνεση 30 βουλευτών για να συσταθεί εξεταστική επιτροπή διερεύνησης των αδικημάτων που του αποδίδονται.
Ζητούμε να συναινέσετε στην σύσταση αυτής της εξεταστικής επιτροπής και να επιτρέψετε σεόποιον από τους βουλευτές του κόμματός σας επιθυμεί, να προσυπογράψει την σύστασή της.
Η ενέργειά μας αυτή δεν έχει κανέναν πολιτικό ή κομματικό χαρακτήρα στείρας προσωπικής αντιπαράθεσης αλλά εντάσσεται, αποκλειστικά και μόνον, στην καταστατική υποχρέωσή μας ως Μακεδόνων Ελλήνων, μελών της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων και των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου, να προασπίσουμε την σημερινή Μακεδονική μας πολιτιστική ταυτότητα μέσα στα πλαίσια του Ελληνικού πολιτισμού.
Ο Πρόεδρος ......................................Ο Γραμματέας Δημήτριος Γιουματζίδης ..………….Γεώργιος Τσαμπούρης
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
20 Ιουλίου 1974. Είναι η μέρα που ο χρόνος για την Κύπρο σταματά. Είναι η μέρα που αλλάζει τον ρου της ιστορίας για «το ριγμένο στο πέλαγος χρυσοπράσινο φύλλο».
45 χρόνια μετά, ο εφιάλτης του πικρού εκείνου καλοκαιριού ζωντανεύει ξανά, τα βήματα της μπότας του Τούρκου κατακτητή ηχούν και πάλι στ’ αφτιά μας.
Ώρα 05:30 το πρωί. Οι σειρήνες πολέμου ηχούν σε ολόκληρο το νησί. Ήταν μόλις πέντε ημέρες μετά το πραξικόπημα που έγινε στην μεγαλόνησο και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις εισβάλουν για να φέρουν …την ειρήνη όπως είπαν! Βρήκαν δηλαδή την αφορμή που έψαχναν για χρόνια, προκειμένου να κάνουν σάρκα και οστά τα σχέδια και τις επιδιώξεις τους. Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, ξεριζώθηκαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους.
Σήμερα 45 χρόνια μετά, οι σειρήνες ήχησαν στις 05:30 το πρωί σε ολόκληρη την Κύπρο.
20 Ιουλίου του 1974
Η Τουρκία, ενδεδυμένη τον μανδύα του προστάτη των τουρκοκυπρίων ισχυρίστηκε ότι πραγματοποιεί «ειρηνική επέμβαση» με σκοπό την επαναφορά της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο, που είχε καταλυθεί από το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, πέντε μέρες νωρίτερα στις 15 Ιουλίου, του 1974.
Ισχυρισμός που καταρρίπτεται, καθώς η Τουρκία παραμένει μέχρι και σήμερα ως κατοχική δύναμη στο νησί, παρά την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης.
Το προδοτικό πραξικόπημα έδωσε την πολυπόθητη, για την Τουρκία αφορμή ώστε να υλοποιήσει τα σχέδια της.
Προσφυγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
Η Τουρκία συνεχίζει, 40 χρόνια μετά να στερεί από τους εκτοπισμένους Ελληνοκυπρίους το δικαίωμα να επιστρέψουν στα σπίτια και τις περιουσίες τους. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε προσφυγές ελληνοκυπρίων στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο έχει εκδώσει σημαντικές αποφάσεις για τις παραβιάσεις της Ευρωπαϊκής Σύμβασης από την πλευρά της Τουρκίας.
Οικονομική κατάρρευση και εποικισμός
Η τουρκική κατοχή επέφερε οικονομική κατάρρευση στο τμήμα εκείνο του νησιού, το οποίο πριν το 1974 ήταν το πλουσιότερο και το πιο αναπτυγμένο. Οι άσχημες οικονομικές συνθήκες που οφείλονταν στην κακοδιαχείριση της Τουρκίας και στον συστηματικό εποικισμό από την πλευρά της Τουρκίας των κατεχόμενων περιοχών με παράνομους εποίκους υποχρέωσε πολλούς Τουρκοκυπρίους να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη και αλλού.
Οι έποικοι σήμερα υπερτερούν αριθμητικά των γηγενών Τουρκοκυπρίων, σε αναλογία περίπου δύο προς ένα. Ανεξάρτητοι παρατηρητές έχουν τεκμηριώσει αυτό το θέμα για την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης το 1992 και το 2003 αντίστοιχα.
Τουρκικός στρατός
Περισσότεροι από 43.000 βαριά οπλισμένοι στρατιώτες από την Τουρκία παραμένουν ακόμη στις κατεχόμενες περιοχές.
Πάντως, το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, με σχετικό του ψήφισμα της 20ής Ιουλίου του 1974 έχει κάνει εκκλήσεις προς την Τουρκία για «άμεσο τερματισμό της ξένης στρατιωτικής επέμβασης στην Κυπριακή Δημοκρατία» και για «απομάκρυνση χωρίς καθυστέρηση από την Κυπριακή Δημοκρατία του ξένου στρατιωτικού προσωπικού που η παρουσία του δεν προβλέπεται από διεθνείς συμφωνίες».
Καταστροφή Πολιτιστικής Κληρονομιάς
Kατά παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, η Τουρκία και το τουρκοκυπριακό καθεστώς, επιχειρούν με συστηματικό τρόπο να εξαλείψουν την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά στις κατεχόμενες περιοχές. Σε πόλεις και χωριά έχουν δοθεί τουρκικά ονόματα, ενώ αρχαιολογικοί χώροι, εκκλησίες και κοιμητήρια έχουν βεβηλωθεί, καταστραφεί ή μετατραπεί.
Μονομερής ανακήρυξη ψευδοκράτους
Στην προσπάθεια της, η κατοχική δύναμη να εδραιωθεί, υποκίνησε και επιδοκίμασε τον Νοέμβριο του 1983 τη «μονομερή ανακήρυξη ανεξαρτησίας», στην κατεχόμενη περιοχή.
Η ούτω καλούμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» δεν έχει αναγνωριστεί από κανένα άλλο κράτος πλην της Τουρκίας, η οποία ασκεί τον ουσιαστικό έλεγχό της.
Τα ψηφίσματα 541 του 1983 και 550 του 1984 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ καταδίκασαν με κατηγορηματικό τόπο τη μονομερή αυτή ενέργεια, την κήρυξαν άκυρη, ζήτησαν την απόσυρσή της και κάλεσαν όλα τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ να μην αναγνωρίσουν την παράνομη αυτή οντότητα.
Τόσο η ΕΕ όσο και άλλοι διεθνείς και περιφερειακοί οργανισμοί έχουν υιοθετήσει παρόμοιες θέσεις.
Ως εκ τούτου, η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει μόνον την Κυπριακή Δημοκρατία που δημιουργήθηκε το 1960 και την κυβέρνησή της, ακόμη κι αν η κυβέρνηση δεν μπορεί προς το παρόν να ασκήσει εξουσία σε περιοχές που βρίσκονται υπό την στρατιωτική κατοχή της Τουρκίας.
Δικαστικές αποφάσεις από διεθνή και εθνικά δικαστήρια στη Δυτική Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ηνωμένο Βασίλειο προσφέρουν μία σημαντική ανεξάρτητη καταγραφή των συνεπειών της τουρκικής εισβολής του 1974 και της συνεχιζόμενης κατοχής τμήματος της Κύπρου από την Τουρκία. Επιβεβαιώνουν επίσης τη νομιμότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και της κυβέρνησής της. Πρόκειται για αποφάσεις οι οποίες αποτελούν μία σημαντική βάση για οποιαδήποτε μελλοντική συνολική διευθέτηση του κυπριακού προβλήματος.
Γνωμοδότηση επιτροπής του γερμανικού Κοινοβουλίου (Bundestag) αμφισβητεί την απόρριψη των ελληνικών απαιτήσεων για τις πολεμικές αποζημιώσεις του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου από τη γερμανική κυβέρνηση. «Η θέση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας είναι εύλογη κατά το Διεθνές Δίκαιο, αλλά σε καμία περίπτωση δεσμευτική» σύμφωνα με νέα γνωμοδότηση της επιστημονικής επιτροπής της Bundestag, η οποία εξεδόθη έπειτα από αίτημα του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) και περιήλθε στη γνώση του Γερμανικού Πρακτορείου Ειδησεων (dpa), σύμφωνα με την ελβετική εφημερίδα Neue Zuercher Zeitung.
Τι αναφέρει η γνωμοδότηση που κάνει λόγο για δίκαιο αίτημα της Ελλάδας
Η «Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εμπειρογνωμόνων» ενθαρρύνει την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ώστε να αρθεί η νομική αβεβαιότητα. Για να ξεκινήσει, όμως, μια τέτοια διαδικασία θα πρέπει η γερμανική κυβέρνηση να συμφωνήσει οικειοθελώς, διότι η αντιδικία ανάγεται σε 70 και πλέον χρόνια πριν. Η γερμανική Αριστερά (Die Linke) ζητά από τη γερμανική κυβέρνηση να εξετάσει το αίτημα της Ελλάδας: «Η εκτίμηση της "Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Εμπειρογνωμόνων" αποδεικνύει ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν μπορεί να απεκδυθεί πλέον την ιστορικής της ευθύνης», δήλωσε η βουλευτής της Χάικε Χένζελ στο dpa der Deutschen Presse-Agentur. «Η πολιτική της κυβέρνησης να διαγραφεί το αίτημα απέτυχε πλήρως μέχρι σήμερα, νομικά, πολιτικά αλλά πρωτίστως ηθικά», όπως είπε.
Το μόνο ελληνικό κόμμα που τολμά να πεί "οι υδρογονάνθρακες να μείνουν παντοτινά στα έγκατα της γης" είναι το ΜέΡΑ25, πληροφορούμαστε από σχετικό δελτίο Τύπου του νεοπαγούς κόμμματος.
Κι εμείς εδώ στην OKTANA συμφωνoύμε κι επαυξάνουμε! Παντοτινά ίσως όχι, αλλά τουλάχιστον μέχρι να υπάρχουν ασφαλείς για το περιβάλλον τεχνολογίες εξόρυξης!
Με επιστολή τους, έξι σημείων, που την απευθύνουν στη Βουλή των Ελλήνων και κοινοποιούν στα ΜΜΕ, οι Παμμακεδοκικές Ενώσεις όλης της Υφηλίου, απορρίπτουν την Συμφωνία των Πρεσπών και απαιτούν την ακύρωσή της από την επόμενη Βουλή ή την έκφραση της βούλησης του Ελληνικού λαού με δημοψήφισμα.
Η επιστολή τους:
Ιούνιος 2019 Οι Παμμακεδονικές Ενώσεις ανά την Υφήλιο, έχοντας υπ’ όψιν τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα της ονομασίας της γειτονικής χώρας των Σκοπίων και εν όψει των επερχόμενων εκλογών ομόφωνα αποφασίζουν τα ακόλουθα:
1. Η διμερής «Συμφωνία των Πρεσπών» η οποία υπεγράφη στις 17 Ιουνίου 2018, από τον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος κ. Νίκο Κοτζιά, χωρίς την συγκατάθεση του ελληνικού λαού, δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτή απ’ εμάς τουςΜακεδόνες Έλληνες.
2. Η συμφωνία προσβάλει τον ελληνισμό και ιδιαίτερα εμάς τους Μακεδόνες γιατί εγκληματικά δωρίζει γλώσσα, πολιτισμό, εθνότητα και ιστορία στο γειτονικό κράτος το οποίο είναι ένα συνονθύλευμα εθνοτήτων. Επιπλέον η χωρίς προηγούμενο στη διεθνή διπλωματία ανομία, η «Συμφωνία των Πρεσπών»,αποτελεί βανδαλισμό της επιστήμης της Ιστορίας, αφού επιχειρείται να εξαλειφθεί με πλαστογραφία ένα τεράστιο κεφάλαιό της: η ιστορία της μιας και μοναδικής Μακεδονίας. 3. Με την «Συμφωνία των Πρεσπών» διαγράφεται από την συλλογική μνήμη των λαών της γης τα άυλα στοιχεία του πολιτισμού και της ιστορίας της Μακεδονίας μας. Η επαίσχυντη αυτή συμφωνία αποτελεί πρωτοφανές παγκόσμιο έγκλημα, γιατί από το πουθενά δημιουργείται μία πλαστή χώρα, έναπλαστό έθνος και μία πλαστή γλώσσα, με κλεμμένα υλικά ενός άλλου λαού, του ελληνικού.
4. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια απαράδεκτη, επικίνδυνη και εθνικά επιζήμια συμφωνία. Είναι μια ήττα εθνική χωρίς να έχει προηγηθεί πόλεμος. Η επαχθής αυτή συμφωνία όχι μόνον δεν λύνει ζητήματα, αλλά δημιουργεί νέα, καθώς πέρα από την πυροδότηση του επεκτατισμού των Σκοπίων και τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης της περιοχής στο μέλλον, αποτελεί έναν πραγματικό οικονομικό και επιχειρηματικό εφιάλτη για τις τοπικές επιχειρήσεις της Μακεδονίας μας.
5. Συμφωνούμε με την απόφαση των πολιτικών αρχηγών του 1992, η οποία απέκλεισε τον όρο «Μακεδονία» και τα παράγωγά του από οποιαδήποτε μελλοντική επίσημη ονομασία της γείτονος χώρας.
6. Απαιτούμε από την επόμενη Βουλή των Ελλήνων να ακυρώσει την «Συμφωνία των Πρεσπών, ή να θέσει το σπουδαίο αυτό εθνικό θέμα στην βούληση του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα.
Με επιστολή του, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πομάκων Ξάνθης και η πρόεδρός του Εμινέ Μπορουτζή διαχωρίζουν την θέση του τονίζοντας ότι οι απόψεις του ΚΙΕΦ δεν εκφράζουν την πλειοψηφία των συνιστωσών της μειονότητας.
H πρόεδρος των Πομάκων της Ξάνθης Εμινέ Μπορουτζή «Δε μας προκάλεσαν έκπληξη οι δηλώσεις της προέδρου του Κόμματος Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας (K.I.E.Φ.) περί εξομοίωσης της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη με τουρκική εθνική μειονότητα.
Όπως είναι γνωστό, πέρα από τους τουρκογενείς μουσουλμάνους, η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης αποτελείται και από δύο άλλες συνιστώσες, τους Πομάκους και τους Ρομά, οι οποίοι έχουν ελληνική εθνική συνείδηση» επισημαίνει και προσθέτει:
Σαν Ελληνίδα Πομάκα νοιώθω ότι τέτοιες δηλώσεις είναι απαράδεκτες, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και προσβάλλουν τις άλλες συνιστώσες της μουσουλμανικής μειονότητας και το πατριωτικό τους αίσθημα. Είναι σαφές ότι το κόμμα αυτό δεν εκπροσωπεί το σύνολο της μειονότητας.
Καταλήγει η Εμινέ Μπορουτζή, με την ιδιότητα του προέδρου του Πολιτιστικού Συλλόγου Πομάκων Ξάνθης:
«Ως Σύλλογος Πομάκων του Νομού Ξάνθης, σε συνεργασία με τους υπόλοιπους συλλόγους Πομάκων της Θράκης, καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια ανάδειξης της ξεχωριστής μας ταυτότητας και κουλτούρας και αναχαίτισης της ποδηγέτησης της τουρκόφωνης συνιστώσας και των εκπροσώπων της»
Κλιμάκιο της Πλεύσης Ελευθερίας αποτελούμενο από την Πρόεδρο Ζωή Κωνσταντοπούλου, τους δύο υποψήφιους ευρωβουλευτές Λεωνίδα και Ηλία Παπαδόπουλο και μέλη του κόμματος, απότισε χθες το βράδυ τον δέοντα φόρο τιμή στους 200 εκτελεσθέντες την Πρωτομαγιά του '44 πατριώτες από τους γερμανούς κατακτητές, στο Σκοπευτήριο Καισαριανής.
75 χρόνια μετά, δεν ξεχνάμε τους 200 εκτελεσθέντες από τις ναζιστικές κατοχικές δυνάμεις, σε αντίποινα για την αντίσταση των ανταρτών.
Η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών δεν είναι σύνθημα: είναι εθνικό καθήκον και δέσμευσή μας.
Παρέμβαση Επιτίμων Αρχηγών από την Καθημερινή της Κυριακής, 7 Απριλίου 2019
Το αγαθό της εθνικής άμυνας και της ασφάλειας είναι βασική προϋπόθεση για την ευημερία της Χώρας, ωστόσο σπανίως μας απασχολεί ως κοινωνία. Θεωρείται ως βασικό κεκτημένο, χωρίς να αξιολογείται η ποιότητα αλλά και η επάρκειά του. Πάντοτε απασχολεί τις κοινωνίες αν οι επενδύσεις στον παράγοντα εθνική άμυνα και ασφάλεια και ειδικότερα η σχέση κόστους – οφέλους, είναι παραγωγικές και προσφέρουν το ανάλογο ανταποδοτικό όφελος. Λογικό και επιβεβλημένο είναι να απασχολεί και την ελληνική κοινωνία και ειδικά τη δεκαετή αυτή περίοδο της οικονομικής κρίσεως. Αν για άλλες κοινωνίες αυτό αποτελεί θέμα προβληματισμού, για την ελληνική συνιστά υπαρξιακό ζήτημα και αυτό γιατί έχει να αντιμετωπίσει την αναθεωρητική στρατηγική της Τουρκίας.
Η τουρκική επεκτατικότητα δεν είναι ένα θεωρητικό ή ιδεολογικό κατασκεύασμα, αλλά εδράζεται στην πρακτική της γείτονος και σε απτά γεγονότα. Δεν επέτρεψε στην Κύπρο να προσδιορίσει μόνη της την μετά-αποικιακή πορεία της, εκδίωξε το σύνολο των ελλήνων της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης από τις πατρογονικές εστίες τους, κατέλαβε το 37 % του κυπριακού εδάφους, άλλαξε την πληθυσμιακή σύνθεση της Κύπρου και αμφισβητεί το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να αξιοποιήσει τους πλουτοπαραγωγικούς της πόρους. Παρεμποδίζει συστηματικά την Ελλάδα να ενασκήσει τα δικαιώματά της που απορρέουν από τις διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο, ακόμη και με την απειλή πολέμου από τη δεκαετία του 1970 και ιδίως μετά τα Ίμια αμφισβητεί κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο και έχει θέσει επί τάπητος με τον πλέον εμφατικό τρόπο, από τον ίδιο τον πρόεδρο Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα το Δεκέμβριο 2017, την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης με ότι αυτό συνεπάγεται.
Σε αυτή την αντιπαράθεση η επίκληση από ελληνικής πλευράς διαρκώς του διεθνούς δικαίου δεν είναι επαρκής για την αντιμετώπιση της επιθετικότητας της Τουρκίας η οποία με τη στάση και τη συμπεριφορά της στην ευρύτερη περιοχή δείχνει να αντιλαμβάνεται μόνο τη γλώσσα της ισχύος.
Ο Θουκυδίδης, στον περίφημο διάλογο Αθηναίων - Μηλίων διατυπώνει μια μεγάλη αλήθεια: «Το επιχείρημα της δικαιοσύνης έχει αξία μόνο μεταξύ ίσων. Αλλιώς, ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του». Δυστυχώς οι δυνατότητες των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων την τελευταία δεκαπενταετία βρίσκονται σε συνεχή διολίσθηση, η οποία διαρκώς επιταχύνεται κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσεως. Αποτέλεσμα αυτού είναι η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας να μεταβάλλεται σταθερά υπέρ της δεύτερης. Η υποχώρηση της σχετικής μαχητικής ικανότητας των Ενόπλων Δυνάμεων μπορεί να οδηγήσει σε εθνικές απώλειες που μπορεί να φθάσουν μέχρι και το επίπεδο της εθνικής καταστροφής με τον πιο άμεσο και απόλυτο τρόπο, όπως έγινε το 1897.
Αποτελεί ευτύχημα ότι αντίθετα από το 1897, παρά τις αναλογίες σε ό,τι αφορά τη χρεωκοπία της ελληνικής οικονομίας, οι διεθνείς συγκυρίες συνδυαζόμενες και με κατάλληλες πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια, έχουν δημιουργήσει συνθήκες σύγκλισης των Εθνικών Συμφερόντων με εκείνα αρκετών χωρών της ευρύτερης περιοχής, καθώς και με Ζωτικά Συμφέροντα ισχυρών διεθνών παραγόντων. Αυτό όμως δυστυχώς από μόνο του δεν αρκεί, καθώς δεν υπάρχουν ακόμη αμυντικές συμμαχίες με συγκεκριμένες δεσμεύσεις και αμοιβαίες υποχρεώσεις. Κανείς δεν εξασφαλίζει απόλυτα την άμυνα του μέσα από διεθνείς συμμαχίες που συνάπτονται στην βάση κυρίως ή αποκλειστικά οικονομικών συμφερόντων. Επίσης οι εταίροι μας είναι αμφίβολο κατά πόσο μπορούν να συμπήξουν σταθερή και μακροχρόνια εταιρική και κυρίως αμυντική σχέση με μια χώρα που δεν μπορεί ή δεν επιθυμεί να συνεισφέρει θετικά στην κοινή υπόθεση. Πρέπει να είμαστε στρατιωτικά ισχυροί.
Απαιτείται ιδιαίτερα υψηλή ετοιμότητα και αποτελεσματικότητα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, καθώς η πρωτοβουλία της πρώτης ενέργειας αφήνεται στον αντίπαλο. Για την επιτυχία της αποτροπής, πρέπει εκείνος να έχει πεισθεί είτε ότι η όποια επιθετική του ενέργεια δεν έχει τύχη ή ότι ακόμη και σε περίπτωση που την αποτολμήσει, θα πληρώσει βαρύ τίμημα και θα τον οδηγήσει στην αποτυχία του τελικού του στόχου. Η παρατεταμένη οικονομική κρίση, το δημογραφικό πρόβλημα, μα πάνω από όλα οι πολιτικές αποφάσεις που έχουν ληφθεί από διαδοχικές κυβερνήσεις έχουν οδηγήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις σε υποστελέχωση, γήρανση του προσωπικού, υποχρηματοδοτήση και μείωση του επίπεδου κρισίμων εφοδίων και υλικών. Αποτέλεσμα αυτών είναι ο περιορισμός της λειτουργικότητας των μονάδων, της διαθεσιμότητας των μέσων, της επιχειρησιακής εκπαιδεύσεως, της προωθημένης εθνικής παρουσίας και της υποστηρίξεως των δυνάμεων και δραστηριοτήτων.
Η άμυνα χρηματοδοτείται για το 2019 μόλις με το 1,7% του ΑΕΠ έναντι του προβλεπομένου 2%. Τα αναφερόμενα για 2% του ΑΕΠ και πλέον, προβαλλόμενα ενίοτε με στόμφο και με υπερηφάνεια, είναι πλασματικά και γίνονται για να καλυφθεί η υποχρέωση προς το ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβάνοντας τις συντάξεις των αποστράτων στελεχών και συνταξιούχων πολιτικών υπάλληλων των Ενόπλων Δυνάμεων. Το δραματικότερο όμως είναι ότι και αυτό το ποσοστό είναι κατανεμημένο λόγω της οικονομικής κρίσεως με τρόπο ανορθολογικό. Το 70% περίπου καλύπτει αποδοχές του προσωπικού και μόλις από 15% καλύπτουν λειτουργικές και αναπτυξιακές ανάγκες. Η συνέχιση αυτού του μοντέλου χρηματοδότησης οδηγεί τις Ένοπλες Δυνάμεις επιταχυνόμενα στο χείλος του γκρεμού και στην ελεύθερη πτώση με ότι αυτό συνεπάγεται για την άμυνα της χώρας.
Πρέπει κατ’ ελάχιστο το επόμενο οικονομικό έτος η χρηματοδότηση να ανέλθει στο 2% του ΑΕΠ σε πραγματικούς αριθμούς και να εκπονηθεί ένα βραχυπρόθεσμο πρόγραμμα που θα οδηγήσει τη χρηματοδότηση σε 50% αποδοχές και από 25% σε λειτουργικό και αναπτυξιακό προϋπολογισμό. Επειδή οι αρνητικές επιπτώσεις της οικονομικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια στην άμυνα είναι μεγάλες, καλό θα ήταν την προσεχή τετραετία να διατεθεί εκτός του προϋπολογισμού των ΕΔ ένα σημαντικό ποσό ετησίως από τα πρωτογενή πλεονάσματα, αποκλειστικά για τη συντήρηση των οπλικών συστημάτων και τη συμπλήρωση εφοδίων και υλικών υπό αυστηρό διακομματικό έλεγχο και προτεραιότητα και με ταχείες διαδικασίες προμηθειών. Εκείνο που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι ότι δεν υπάρχουν περιθώρια περαιτέρω περικοπής των αποδοχών του προσωπικού το οποίο έχει πληρώσει βαρύτατο τίμημα και έχει οδηγήσει σημαντικό μέρος αυτού στα όρια της επιβίωσης με τις οποίες συνέπειες στην προσήλωση στο επιχειρησιακό του έργο.
Σε ότι αφορά στη στελέχωση των Ενόπλων Δυνάμεων και τα θέματα που σχετίζονται με αυτήν, αποτελεί ευθύνη των Κυβερνήσεων όπως και η άμυνα συνολικά, οι οποίες έχουν αναλάβει την υποχρέωση να διαθέσουν στις Ένοπλες Δυνάμεις συγκεκριμένο αριθμό προσωπικού, με την έγκριση από το ΚΥΣΕΑ της Δομής Δυνάμεων σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο. Δυστυχώς στο πλέγμα των πελατειακών σχέσεων λαμβάνονται από τις Κυβερνήσεις αποφάσεις μειώσεως του προσωπικού χωρίς αυτές να αντισταθμίζονται ή να αναπροσαρμόζονται τα έργα, οι αποστολές και η δομή των Ενόπλων Δυνάμεων. Βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια των ΕΔ αποτελούν σειρά διοικητικών αποφάσεων, που ελήφθησαν ειδικά στην περίοδο της οικονομικής κρίσεως, οι οποίες αποδυναμώνουν τη λειτουργικότητα και δημιουργούν κλίμα και αίσθημα αδικίας, ανισότητας αλλά και αντίληψης στελεχών πολλαπλών ταχυτήτων.
Πέραν αυτών πρέπει να τεθούν επί τάπητος θέματα Εθνικής Στρατηγικής, οργάνων (Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας) και διαδικασιών διαχειρίσεως αυτής, δόγματος, δομής και καταλληλότητας των δυνάμεων, διαδικασιών προμηθειών, διαχειρίσεως του δημοσίου χρήματος, διαφάνειας και λογοδοσίας και να γίνουν ευρείες μεταρρυθμίσεις.
Θεμελιώδης παράγοντας για την άμυνα είναι η λειτουργία της αμυντικής βιομηχανικής και ερευνητικής βάσεως της Χώρας. Χρειάζεται χάραξη στρατηγικής με όραμα για την ανάπτυξη σε βάθος χρόνου τεχνογνωσίας με την συνεπή υποστήριξη των πανεπιστημίων, της εγχώριας βιομηχανικής, ναυπηγικής και αεροναυπηγικής, ιδιωτικής και δημόσιας επιχειρηματικότητας, με όρους πραγματικής και όχι πλασματικής βιωσιμότητας, με διεθνείς συνεργασίες στη βάση διακρατικών συμφωνών και με τη συνδρομή μη κρατικών φορέων όπως η εμπορική ναυτιλία και η βιομηχανική καινοτομία που αποτελούν αδιαμφισβήτητους πολλαπλασιαστές ισχύος.
Μέχρι σήμερα, δυστυχώς, δεν έχει γίνει ποτέ τέτοια ευρεία προσπάθεια. Οι αποφάσεις σχετίζονται με όρους μυωπικής κομματικής και μικροπολιτικής σκοπιμότητας και όχι με όρους στρατηγικής ανάπτυξης, βιωσιμότητας και ανταγωνιστικού αποτελέσματος. Τα θέματα αυτά, λόγω έλλειψης θάρρους ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν σε μια ενιαία στρατηγική μετεξέλιξης με στόχο την βελτίωση της αποτελεσματικότητας σε σχέση με το κόστος στην Εθνική Άμυνα.
Επείγουν θαρραλέες αποφάσεις. Τα θέματα εθνικής άμυνας και ασφάλειας απαιτούν ευρύτατη κοινωνική αποδοχή και συνεκτική-συλλογική προσπάθεια όλων των κρατικών φορέων και κοινωνικών δυνάμεων. Η εμπειρία έχει δείξει ότι οι κυβερνήσεις χωρίς ευρεία συναίνεση από την εκάστοτε αντιπολίτευση δεν είναι ικανές να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το ζήτημα. Κατανοούμε ότι η παρούσα χρονική συγκυρία δεν επιτρέπει συγκλίσεις και συναινέσεις για αντιμετώπιση μεγάλων θεμάτων, όμως η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις επόμενες εθνικές εκλογές απαιτείται να θέσει ως εθνικό ζήτημα πρώτης προτεραιότητας την άμυνα και ασφάλεια της πατρίδας και να εφαρμόσει άμεσες λύσεις με εποικοδομητική συμβολή και ευθύνη από το σύνολο του πολιτικού συστήματος, της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων, της ακαδημαϊκής κοινότητας και της κοινωνίας ευρύτερα. Η ελληνική κοινωνία και εν προκειμένω η μεταπολιτευτική, πρέπει να αποφασίσει αν θα προχωρήσει προς ένα καλύτερο μέλλον με ορμητικότητα και ζωντάνια ή θα περιέλθει στην ύφεση τη συρρίκνωση και την παρακμή. Αν θέλουμε μια Ελλάδα η οποία να εξασφαλίζει ειρήνη και συνθήκες σταθερότητας, ασφάλειας, οικονομικής προκοπής και ευημερίας στους πολίτες της, πρέπει αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της άμυνας της Χώρας. Ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις κάνουν τη Χώρα ευυπόληπτη στους φίλους και σεβαστή στους αντιπάλους.
Η συνειδητή επιμονή στην αντιμετώπιση του ζητήματος της Εθνικής Άμυνας και Ασφάλειας με τους σημερινούς όρους, σημαίνει ένα εκ των δύο: Είτε έχουμε αποφασίσει υποχώρηση σε αυτά που αποκαλούνται «Ζωτικά Συμφέροντα» της χώρας, ή παίζουμε με τη φωτιά, ελπίζοντας ότι, όπως άλλα προβλήματα και αυτό θα «σκάσει» στα χέρια των επομένων. «(Αἴσχιον δὲ ἔχοντας ἀφαιρεθῆναι ἢ κτωμένους ἀτυχῆσαι» (Θουκυδίδης Β’62) «Είναι πολύ μεγαλύτερη ντροπή να χάσει κανείς κάτι που έχει στην κατοχή του παρά ν’ ατυχήσει ενώ αγωνίζεται να το κατακτήσει» Υπογράφοντες: Επίτιμοι Αρχηγοί ΓΕΣ:
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ομόνοιας Χιμάρας κ. Φρέντη Μπελέρη, υπάρχει μια σημαντική εξέλιξη στο θέμα των περιουσιών των Χιμαραίων. Όπως ανέφερε πριν λίγα λεπτά στην ομιλία του σε κατοίκους της Χιμάρας στο κέντρο της πόλης, η αλβανική κυβέρνηση θα πραγματοποιήσει μια αρκετά σημαντική αλλαγή στην υπουργική απόφαση 708. Προτού λοιπόν η γη περάσει στην ιδιοκτησία του Υπουργείου Τουρισμού, όπως αρχικά προέβλεπε η ΥΑ708, με νέα υπουργική απόφαση που θα διορθώνει την 708 θα δοθεί το δικαίωμα πρώτα οι κάτοικοι να εγγράψουν την γη τους στο υποθηκοφυλακείο και ύστερα ότι απομείνει χωρίς ιδιοκτήτη περνά στο Υπουργείο Τουρισμού.
Όπως ανέφερε ο κ. Μπελέρης το σημαντικό σκέλος της εξέλιξης αυτής είναι η εφαρμογή της διαδικασίας εγγραφής της περιουσίας λαμβάνοντας υπόψιν πως θα δοθεί συγκεκριμένο χρονικό διάστημα όπου οι Χιμαραίοι μπορούν να καταθέσουν τους φακέλους τους.
Ακολουθεί η ομιλία του Προέδρου Ομόνοιας Χιμάρας κ. Φρέντη Μπελέρη:
«Με την ενότητα και τον αγώνα μας καταφέραμε να αποτρέψουμε την τελευταία απόπειρα να μας πάρουν τη γη μας. Η απόφαση 172 φαίνεται ότι αποσύρθηκε.
Και χάρη στο ενδιαφέρον των ανθρώπων που στέκονται δίπλα μας στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, φαίνεται ότι στο αμέσως επόμενο διάστημα θα υιοθετηθούν τροπολογίες που θα μας δώσουν τη δυνατότητα να εγγράψουμε τις περιουσίες μας που βρίσκονται στην παραθαλάσσια περιοχή της Απόφασης 708.
Έτσι, όσοι έχουν τίτλους σε αυτή την περιοχή, θα έχουν την ευκαιρία, να τους γράψουν ενώ όσοι δεν είχαν πάρει τίτλο, αλλά είχαν ξεκινήσει τη διαδικασία, θα μπορέσουν να την ολοκληρώσουν.
Εφόσον τα πράγματα εξελιχθούν όπως περιμένουμε, οι προσφυγές που είχαμε ετοιμάσει δεν θα χρειαστεί να κατατεθούν. Σε διαφορετική περίπτωση θα προχωρήσουμε νομικά άμεσα. Όμως, τα χαρτιά που συγκεντρώσαμε για το Δικαστήριο θα τα χρησιμοποιήσουμε τώρα για την εγγραφή της γης μας. Και θα έχουμε τους δικηγόρους μας να παρακολουθούν κάθε βήμα.
Βέβαια αυτό δε λύνει το γενικότερο πρόβλημα. Απλά μας πάει εκεί που ήμασταν πριν το Δεκέμβριο και πριν την 708.
Το πιο σημαντικό είναι η εφαρμογή. Και για αυτό θα χρειαστεί να μείνουμε ενωμένοι. Θα δοθούν λίγοι μήνες για να κάνουμε τις εγγραφές. Αυτό σημαίνει ότι όλοι θα πρέπει να συγκεντρώσουμε τα χαρτιά μας και να κινηθούμε γρήγορα. Η Ομόνοια θα έχει στη διάθεσή σας τους δικηγόρους για να σας βοηθήσουν και να παρακολουθούν την εξέλιξη της διαδικασίας, ώστε να προλάβουμε εντός των προθεσμιών να γίνει η πρώτη εγγραφή.
Διότι, ό,τι δεν γραφτεί τώρα, το κράτος θα πει ότι είναι δικό του. Για αυτό πρέπει να ειδοποιήσετε και τους συγγενείς σας να κάνουν τις διαδικασίες, για όσες περιοχές έπιανε η 708.
Ο αγώνας που κάνουμε όμως δεν τελειώνει εδώ. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι κάθε Χειμαρριώτης να μπορέσει να πάρει τίτλο για το σπίτι ή το χωράφι των παππούδων του και να το γράψει στο υποθηκοφυλακείο.
Τα τελευταία χρόνια υιοθετήθηκαν πολλοί νόμοι που σκοπό έχουν να πάρουν τη γη μας. Και πρέπει είτε πολιτικά να αλλάξουν ή δικαστικά να τους ακυρώσουμε.
Εύχομαι να έχουμε καλές εξελίξεις. Εάν συμβεί αυτό, όπως και με το σχέδιο ανάπλασης και τις κατεδαφίσεις που αποτρέψαμε, θα είναι απόδειξη ότι, όταν είμαστε ενωμένοι, μπορούμε να προστατεύσουμε καλύτερα τα δικαιώματά μας.»
Μετά την ανάγνωση του κειμένου, ο Μεταξάς έστρεψε το βλέμμα του στον Ιταλό Πρέσβη και του απάντησε στα γαλλικά την ιστορική φράση: <<Alors, c’est la guerre>> (δηλαδη στα ελληνικά <<Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο>>), εκδηλώνοντας έτσι την αρνητική θέση επί των ιταμών ιταλικών αιτημάτων.
Τη στιγμή της γερμανικής εισβολής, ο Ελληνικός στρατός είχε προελάσει στα Αλβανικά εδάφη, ως αποτέλεσμα της μέχρι τότε αποτελεσματικής αντιμετώπισης των Ιταλο-Αλβανικών δυνάμεων. Κατά την έναρξη του πολέμου, η Ιταλία ζήτησε από την Ελλάδα να επιτρέψει την εγκατάσταση Ιταλικών δυνάμεων στα εδάφη της.
