Articles by "Γ.Χαραλαμπίδης"


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γ.Χαραλαμπίδης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων


Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι.
Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία. 
Ανδρέας Κάλβος.

του Γιώργου  Χαραλαμπίδη


Στην δύσκολη περίοδο που περνάμε, εν μέσω καραντίνας, το να στοχαστούμε οι υγιείς και πνευματικά ώριμοι τον λόγο του ποιητή, είναι αναγκαίο αλλά ίσως και ικανό να σηματοδοτήσει το επόμενο βήμα.

Η ελευθερία του ανθρώπου έχει δύο εχθρούς.
Τον εσωτερικό εχθρό και τον εξωτερικό εχθρό.

Ο εσωτερικός εχθρός της ελευθερίας του ανθρώπου είναι κυρίως η συνήθεια. Ο εθισμός σε ουσίες, σε χρονοτριβή, σε τρόπο ζωής και άλλα. “Αναγκαιότητες” αλλά και “Απολαύσεις” που αποκοιμίζουν το συναίσθημα, αδρανοποιούν τη λογική, νεκρώνουν τη συνείδηση.
Ο εσωτερικός εχθρός της ελευθερίας του ανθρώπου μπορεί να πολεμηθεί με την Αρετή.
Αρετή είναι να κρατάς ζωντανό μέσα σου το συναίσθημα, ακέραιη τη λογική, όσο και να πορεύεσαι με συνείδηση προς τον εαυτό σου, τον πλησίον, την ανθρωποκοινωνία.

Ο Σωκράτης της αρχαίας Αθήνας, ήταν απ' αυτούς που είχαν συνειδητοποιήσει ότι η ελευθερία του ανθρώπου ξεκινά από την εσωτερική ελευθερία. “Γνώθι σαυτόν”! Και στηλίτευε την υποκρισία των συμπολιτών του για να προστατεύσει την εσωτερική ελευθερία της Αθηναϊκής Πολιτείας.
Ο Χριστός επίσης. Πολλές οι αναφορές του για να αποφεύγουν οι άνθρωποι την αμαρτία κι ακόμη περισσότερες όταν υποπέσουν σ' αυτήν, να έχουν το θάρρος να το αναγνωρίσουν, να έχουν το θάρρος να μετανοιώσουν, ώστε να αξιωθούν της συγχώρεσης. Εαυτού και αλλήλων.
Γνώριζε ότι η υποκρισία της άρχουσας ομάδας της εβραϊκής κοινωνίας της εποχής του, ήταν μια από τις αιτίες της διαφθοράς. Γι αυτό και στηλιτεύει τους Γραμματείς, τους Φαρισαίους, και τους Τελώνες.
Αμέτρητα τα παραδείγματα στα δυο χιλιάδες χρόνια από τότε! Δυστυχώς ο άνθρωπος, η ανθρώπινη κοινωνία, δεν έμαθε!

Ο εξωτερικός εχθρός της ελευθερίας του ανθρώπου είναι οι ομάδες εξουσίας. Ανθρωποομάδες δηλαδή, που με την χρησιμοποίηση βίας, απάτης, αδιαφορίας για τον πλησίον και για την ανθρωποκοινωνία, προσπαθούν να καταστήσουν τους πολλούς, σκλάβους, υπηρέτες των επιθυμιών και των ορέξεων τους.
Οι ομάδες αυτές, από τη φύση τους είναι ολιγαρχικές. Δεν γίνεται να υπάρχουν πολλοί αφέντες και λίγοι σκλάβοι.
Οι ομάδες αυτές έχουν ιεραρχική δομή. Οι υψηλά ιστάμενοι δεν λερώνουν τα χέρια τους. Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει τη βρομοδουλειά...
Οι ομάδες αυτές διαφθείρουν τον άνθρωπο, ώστε να σκλαβωθεί εσωτερικά και να γίνει εύκολα διαχειρίσιμος. Ναρκωτικά, κακής ποιότητας τροφή, πολύωρη μονότονη εργασία, τηλεόραση, τζόγος, πορνεία και πολλά άλλα. Τα ξέρετε...

Ένα σημαντικό ζητούμενο της ανθρώπινης κοινωνίας είναι η κοινωνική οργάνωση. Ο επιμερισμός δηλαδή σε ομάδες που θα αναλαμβάνουν την επίτευξη συγκεκριμένου έργου, προς όφελος όλων.
Με την κοινωνική οργάνωση επιτυγχάνεται υπερκάλυψη αναγκών, γνώση, επιστήμη, τεχνολογία, τέχνη, πολιτισμός, ότι μας κάνει περήφανους για το ανθρώπινο είδος.
Το πώς μπορεί να γίνει μια κοινωνική οργάνωση είναι πολύ σημαντικό, αφού κάθε τέτοιος επιμερισμός απαιτεί θυσία μέρους προσωπικής ελευθερίας. Γενικά πάντως, σε μία σωστά δομημένη κοινωνική οργάνωση, αυτά που καταθέτει το άτομο προς εξυπηρέτηση της ομάδας σε σχέση με αυτά που απολαμβάνει είναι αρκετά λιγότερα και σε ποσότητα και σε ποιότητα και σε ποικιλία.


Το μέσον κοινωνικής οργάνωσης, αυτό που χρησιμοποίησαν ο Σωκράτης, ο Χριστός αλλά και πολλοί άλλοι στο πέρασμα των αιώνων, είναι ο Λόγος.
Ο λόγος που είναι κοινωνός πνεύματος και ελευθερώνει τον άνθρωπο από την άγνοια. Το “γνώθι σαυτόν” δεν μπορεί να καλυφθεί από ένα μόνο άτομο. Ο λόγος μπορεί να κοινωνήσει συναισθήματα, λογική, συνείδηση. Ο λόγος είναι το θεμέλιο συζήτησης, συνεννόησης, σοφίας, επιστήμης, τέχνης και τόσων άλλων. Ο αληθινός λόγος, δεν εκβιάζει, δεν εξαπατά, δεν αδιαφορεί. Ο λόγος απαιτεί καλλιέργεια μεταξύ των ανθρώπων αλλά και από γενιά σε γενιά. Χωρίς αυτή την καλλιέργεια είναι αδύναμος. Ο καλλιεργημένος άνθρωπος λέμε ότι είναι μορφωμένος. Η συστηματική καλλιέργεια μέσω του λόγου, ονομάζεται Παιδεία.
Ο λόγος μπορεί να είναι κτήμα όλων των ανθρώπων. Ο λόγος σαν μέσον κοινωνικής οργάνωσης, συμβάλλει στην εσωτερική ελευθερία του ανθρώπου όσο και στην εξωτερική. Η οργανωμένη με μέσον τον Λόγο κοινωνία δρα με συναίσθημα, λογική και συνείδηση.

Οι ομάδες εξουσίας, που θέλουν να διαιωνίσουν μια κοινωνική οργάνωση αφεντών – σκλάβων, χρησιμοποιούν τα μέσα, βία – υποκρισία – αδιαφορία.
Έτσι παλαιότερα, πόλεμοι, κλοπές, απάτες, σκλαβοποίηση πληθυσμών, γενοκτονίες, αλλά και φτώχεια και αμορφωσιά των πολλών, ήταν το σύνηθες. Φορολογίες έως εξοντώσεως, διαίρει και βασίλευε, διαφθορά της παιδικής αθωότητας των μη ημετέρων, αποκεφαλισμός όσων τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι.
Τον λόγο, τον θέλουν σκλάβο στα νενομισμένα συμφέροντα τους. Γιατί τα προϊόντα του λόγου, επιστήμη, τέχνη, τεχνολογία, είναι το μαγικό ραβδάκι που καθυποτάσσει τις μάζες.
Αυτός ο σκλάβος λόγος, έφτιαξε ένα κίβδηλο μέσον κοινωνικής οργάνωσης, το Νόμισμα.
Το νόμισμα μπήκε ενδιάμεσο σε κάθε ανθρώπινη συναλλαγή και σε μερικές εκατοντάδες χρόνια έγινε αφέντης του ανθρώπου. Έτσι ενώ φαινομενικά, μειώθηκε η βία της εξουσίας που επέφερε επαναστάσεις, αυξήθηκε η υποκρισία της εξουσίας που αλλοίωσε τις συνειδήσεις και κατασκεύασε το είδος του σκλάβου που λατρεύει τις αλυσίδες του.
Το νόμισμα δεν μπορεί να είναι εξ ίσου κτήμα όλων των ανθρώπων. Η εξουσιαστική φύση του, διαιρεί τους ανθρώπους σε πλούσιους και φτωχούς, σε αφέντες και σκλάβους.
Το μέσον “νόμισμα”, εδώ και πολλούς αιώνες, αλλά με έμφαση στον προηγούμενο αιώνα, είναι προνόμιο μιας υπερεθνικής “ελίτ” που το παράγει από το μηδέν και το διαχειρίζεται, με ομολογημένο στόχο την κοινωνική οργάνωση των ανθρώπινων ομάδων, είτε αυτές είναι έθνη – κράτη, είτε εταιρείες με κάποιο νομικό πρόσωπο. Νόμοι καθόρισαν το είδος του χρήματος (νόμισμα), αλλά στη συνέχεια το ίδιο αυτό χρήμα καθόρισε τους νόμους. Και ο Νόμος σε συνεργασία με το Χρήμα, εκπορευόμενα από την “ελίτ”, προσπαθούν να καθορίσουν, την παραγωγή, την κατανάλωση, την ιδιοκτησία, τους πόρους, την επικοινωνία, κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και τον θάνατο.
Η οργανωμένη με μέσον το νόμισμα κοινωνία, είναι ανώριμη και δρα με βάση τα συναισθήματα του φόβου, της απληστίας, του εγωισμού, ενώ η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο είναι ο κανόνας.
Η κίβδηλη λογική της κοινωνίας αυτής, υποδεικνύει ότι: Εμείς οι “ελίτ” είμαστε οι “εκλεκτοί” και η Γη είναι ιδιοκτησία μας. Αν θέλεις να ζήσεις, νοίκιασε σε μας τον εαυτό σου και την εργασία σου έναντι κάποιου τιμήματος που εμείς θα καθορίζουμε, αλλά το προϊόν του μόχθου σου, θα ανήκει αποκλειστικά σε μας.
Φυσικά με τέτοια συναισθήματα, παρόμοια λογική και διάφορα συστήματα παραπληροφόρησης, η ανθρωποκοινωνία εξελίχθηκε σε ασυνείδητο σύνολο με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Να σημειώσουμε, ότι το νόμισμα διαφημίζεται σαν κίνητρο εργασίας, αλλά δεν παύει να είναι κίνητρο κλοπής, δολοφονίας, απάτης, διαφθοράς. Περισσότερο από το μισό του “παγκόσμιου ΑΕΠ”, λένε οι γνωρίζοντες, βασίζεται σε τέτοιου είδους δραστηριότητες. Νομίζετε ότι οι “ελίτ” που διαφεντεύουν το νόμισμα θα διακινδύνευαν ποτέ να χάσουν αυτούς τους “πόρους”;
Αντίθετα ο Λόγος, ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι κτήμα διεφθαρμένων. Και επειδή η παραγωγή του είναι χρήσιμη αν όχι απαραίτητη, σπρώχνεται η νεολαία να παράξει κίβδηλο λόγο σε σχολεία και πανεπιστήμια, σε καλούπια πάντοτε της εξουσίας.

Το θέμα είναι, ότι ο άνθρωπος κατά ένα μέρος είναι κοινωνικό κατασκεύασμα. Άλλο να γεννηθείς σε φτωχογειτονιά της Βομβάης και άλλο σε πλουσιόσπιτο του Μανχάταν. Έτσι ο καθένας από μας στην ολιγαρχική κοινωνία που μας διαφεντεύει είναι χρεωμένος από τη γέννηση του. Έτσι ο επιστήμονας είναι αναγκασμένος να χαρίσει την καινοτομία που ανακάλυψε στην εξουσία, ο καλλιτέχνης το ταλέντο του επίσης, ο γονέας τα παιδιά που με τόσο μόχθο μεγάλωσε καλείται να τα εναποθέσει στην βρώμικη αγκαλιά της. Πόσο διαφορετικά θα ήταν αν η κοινωνία μας δεν ήταν ολιγαρχική, αλλά δημοκρατική! Τότε οι καινοτομίες, τα παιδιά, η τέχνη και όλα τα άλλα, θα ήταν προσφορά σε μια ανθρωποομάδα που τα σέβεται και τα στέργει, ποτέ όπλα σκλαβοποίησης και βασανισμού.

Η Δημοκρατία όμως είναι ένας τρόπος κοινωνικής οργάνωσης που βασίζεται στον Λόγο. Τον λόγο που είναι μεστός, συναισθήματος, λογικής, συνείδησης. Όπως γίνεται σαφές, ένα ακαλλιέργητο στον λόγο ανθρωποσύνολο, αδυνατεί να βαδίσει στον δρόμο της δημοκρατίας.

Αρετή λοιπόν είναι να επιλέξουμε συνειδητά, τον Λόγο, σαν μέσο εσωτερικής αλλά και κοινωνικής αλλαγής όσο και να καταστήσουμε το μέσον Νόμισμα υπηρέτη του Λόγου. Το να πραγματοποιήσουμε την συνειδητή μας αυτή επιλογή, θα χρειαστεί Τόλμη, αφού θα μας φέρει σε αντιπαράθεση με τους συνειδητούς αλλά και ασυνείδητους “βολεμένους”. Η καλλιέργεια του Λόγου στον εαυτό μας και τουλάχιστον στα πλησίον και στα αγαπητά μας πρόσωπα, είναι το πρώτο βήμα μιας τεράστιας αλλά όχι ανέφικτης αλλαγής.

Γιώργος  Χαραλαμπίδης



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
που στο πέρασμα των αιώνων έχει αλλοτριωθεί από την εξουσία...

Όλοι συμφωνούν, ότι στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μιας εξουσίας που επιβλήθηκε με τη βία, εμφανίστηκε ένα κίνημα, ο Χριστιανισμός, που καταδιώχθηκε με όλους τους βάρβαρους τρόπους, αλλά στο τέλος επικράτησε, οπότε η εξουσία βλέποντας ότι κινδυνεύει, με περισσή υποκρισία το ενσωμάτωσε, το έκανε μέρος της, με αποτέλεσμα σήμερα η βασικότερη ανάμνηση της επανάστασης του Χριστιανισμού, τα Χριστούγεννα, να είναι μια γιορτή κατανάλωσης υλικών απολαύσεων, αδιάφορη εν πολλοίς, αναφορικά με το πνευματικό της κοινωνικό, πολιτικό και φιλοσοφικό μήνυμα.

Έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδων πάνω στο θέμα, αλλά η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης!

Πρώτα ο χώρος. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν η υπέρτατη εξουσία, με τον αυτοκράτορα και τη σύγκλητο να κυριαρχούν και να διαφεντεύουν μια τεράστια έκταση Ευρώπης και Ασίας με πολλούς πληθυσμούς και πολιτισμούς. Η κυριαρχία αυτή ήταν δυνατή με τους τοπάρχες, διεφθαρμένα πρόσωπα των τοπικών κοινωνιών, που είχαν την μέριμνα της τήρησης του “ρωμαϊκού νόμου”, δηλαδή του νόμου κάθε εξουσίας που προσπαθεί να επιβληθεί με τη βία.

Εξασφάλιση της υπέρμετρης εργασίας των υπόδουλων προς όφελος των αρχόντων και παράλληλα είσπραξη φόρων, δηλαδή υπεραξίας. Λεηλασία του χρόνου των σκλαβωμένων πληθυσμών καθώς και των παραγωγικών πηγών τους.

Διαφθορά της υπόδουλης νεολαίας, σε βαθμό που να μην είναι σε θέση να σκεφθεί, να ομαδοποιηθεί και να σηκώσει κεφάλι.

Διαίρεση των υπό κατοχή πληθυσμών σε αντιμαχόμενες ομάδες, ώστε να αλληλοσπαράσσονται μεταξύ τους και να απαιτείται η διαιτησία του ρωμαϊκού στρατού (σφαγή αδιακρίτως, κατά κανόνα).

Όπου και όποτε εμφανιζόταν κάποια χαρισματική προσωπικότητα με κοινωνική προβολή, αν δεν ενσωματωνόταν στην εξουσία ή δεν εξαγοραζόταν, τότε αποκεφαλιζόταν ή “σταυρωνόταν”.

Σημερινό αντίστοιχο, σε ένα πολύ πιο μεγάλο κόσμο, είναι η προσπάθεια επιβολής μιας παγκόσμιας εξουσίας, με κατάργηση των εθνών, αφαίρεση τοπικών δυνατοτήτων ανάπτυξης, όπως και η υπαγωγή των πληθυσμών σε ένα καθεστώς εργασίας που ελάχιστα διαφέρει από την δουλεία. Η γιγάντωση του παγκόσμιου χρέους, με οικονομικίστικα τεχνάσματα, “εξασφαλίζει” την κυριαρχία των ελαχίστων πάνω στα δισεκατομμύρια κατοίκων του πλανήτη. Ψυχοδραστικές ουσίες, τζόγος, πορνεία κάθε παραλλαγής, διάφορα παιχνίδια και θεάματα που αφαιρούν την ικανότητα κριτικής σκέψης, εξοντωτικά ωράρια εργασίας, παραπληροφόρηση, αναγκαστική μετανάστευση πληθυσμών, φτώχεια, ανασφάλεια, διαχέονται και διαφθείρουν τους πολλούς.

Τα επιχειρήματα τοπικών, εθνικών και υπερεθνικών ελίτ: “Θα σου κάνω πόλεμο” ή “Θα σε απολύσω” ή “Θα στείλω ομάδες καταστολής”, απαντώνται συνήθως με σκύψιμο του κεφαλιού από το ά-λογο, ασυνείδητο και ανοργάνωτο πόπολο. Όπως και τότε!..

Η “παιδεία” είναι προνόμιο των “εχόντων” και μόνο προς την κατεύθυνση που προσδιορίζεται από τις ελίτ.

Οι χαρισματικές προσωπικότητες, όταν δεν ενσωματώνονται στην εξουσία, λασπολογούνται, τους αφαιρείται ο δημόσιος λόγος, “αποκεφαλίζονται”.

Το κοινωνικό, πολιτικό και φιλοσοφικό μήνυμα του Χριστιανισμού, ήταν, ότι δεν είναι μοναδικός τρόπος οργάνωσης των ανθρώπων η Εξουσία. Δηλαδή η, με βία, υποκρισία και αδιαφορία χειραγώγηση των πολλών από λίγους, ώστε να παραχθεί κοινό έργο. Έργο που διαφημίζεται ότι είναι από όλους για όλους, πράγματι όμως, από τους πολλούς για τους ελάχιστους.

Υπάρχει και άλλος τρόπος. Ο Λόγος! Άλλωστε ο Χριστός ταυτίζεται με τον Λόγο!

Λόγος είναι κάτι που ενυπάρχει σαν δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο από τη γέννηση του, αλλά εναποτίθεται στους φυσικούς γονείς και στην γονική κοινωνία να το αναπτύξουν.

Λόγος είναι η ικανότητα – δυνατότητα του κάθε ανθρώπου να συναισθάνεται, να σκέπτεται με λογική, να συνειδητοποιεί εαυτόν, αλλήλους και το σύμπαν.

Νομίζετε ότι οι σημερινές ελίτ συναισθάνονται το πόπολο; ή ότι διαθέτουν ηθικούς φραγμούς;

Νομίζετε ότι το σημερινό πόπολο έχει λογική και συνειδητοποιεί τι συμβαίνει;


Κοινωνικό δίδαγμα: Η οργάνωση της κοινωνίας μπορεί να γίνει και με την διαπαιδαγώγηση του Λόγου, μακριά από εξουσίες, πόνο και εκμετάλλευση. Όπως οι κοινωνίες των πρώτων Χριστιανών.

Φιλοσοφικό δίδαγμα: Ο άνθρωπος χωρίς τον Λόγο λίγο απέχει από το ζώο, πάρα πολύ από τον Άνθρωπο. Η εξουσία θέλει τον Λόγο υποταγμένο σ' αυτήν. Ο Λόγος υποταγμένος στην εξουσία, είναι λόγος απονεκρωμένος σε ένα τουλάχιστον από τα συστατικά του. Το συναίσθημα, τη λογική, τη συνείδηση. Είναι θέμα χρόνου η σηψαιμία να απλωθεί και στα άλλα!

Πολιτικό δίδαγμα: Η διάδοση και στερέωση του Λόγου, σαν ελεύθερη επιλογή σε κάθε ανθρώπινο κεφάλι, είναι προϋπόθεση για κάθε κοινωνική αλλαγή που στοχεύει σε κάτι διαφορετικό από την εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς. Η διάδοση του Λόγου είναι κάτι που θα το κάνουν οι πολλοί, ενσυνείδητα, χωρίς καταναγκασμό, με ειλικρίνεια, χωρίς “πληρωμή”. Αν αδιαφορήσουν, η εξουσία τους περιμένει στη γωνία!..

Η διάδοση και στερέωση του Λόγου είναι το θεμέλιο για τη Δημοκρατία επίσης.

Και τα τρία αυτά διδάγματα φαίνεται ότι τα είχαν κατανοήσει οι πρώτοι Χριστιανοί.

Απόδειξη γι αυτό, είναι το ότι παρ' όλες τις διώξεις, χωρίς να στοχεύουν στη Δόξα ή στο Χρήμα, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και γέροντες, ανέλαβαν, καθένας το μερίδιο που του αναλογούσε, και με πίστη στο ότι ο Λόγος είναι το πεπρωμένο του Ανθρώπου, έφεραν την άνθιση του Λόγου πολύ μακρύτερα από τον τόπο της γέννησης του. Τόσο στον χώρο όσο και στον χρόνο. Η σύγχρονη Επιστήμη, η σύγχρονη Τέχνη και όχι μόνο, είναι παιδιά του Λόγου! Αλλά είναι, όπως όλα τα παιδιά, αλυσοδεμένα και υποταγμένα στη σύγχρονη εξουσία.

Φταίει μόνο η εξουσία;

Οι γονείς δεν φταίνε;

Είναι στο πνεύμα των Χριστουγέννων, ο πλούτος που ονειρευόμαστε για μας και τα παιδιά μας, να αποτελείται από υλικά και άυλα, αρπαγμένα με τη βία, αποσπασμένα με απάτες, αδιαφορώντας για τους καταπιεσμένους και τους εξαπατημένους;

Πόσο πιο μεγάλο πλούτο να ονειρεύεται ένας γονιός για τα παιδιά του, από το να γίνουν ώριμοι άνθρωποι, με συναίσθημα, λογική και συνείδηση;

Σε πόσα δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια ανθρώπους, μπορεί να μοιραστεί ο Λόγος χωρίς να μικρύνει κατ' ελάχιστο το μερίδιο του καθενός;

Στα πρώτα τριακόσια χρόνια, στα χρόνια των διωγμών, ο Χριστιανισμός κατέδειξε με πολλούς τρόπους τον ένοχο.

Την Εξουσία!

Αυτή με τη σειρά της όταν διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να τον εξαφανίσει, άλλαξε “πολιτική”! Του έδωσε εξουσία! Έβαλε ανθρώπους της μέσα στις τάξεις των χριστιανών, που εντόπισαν τα πιο δυναμικά έως φανατικά στελέχη, καθιέρωσαν ιεραρχία και άρχισε να διαφθείρεται το κίνημα!

Παράλληλα τους διαίρεσε σε παρατάξεις: Καθολικοί, Ορθόδοξοι... ξέρετε!

Τότε τους έδειξε και τον αντίπαλο! Ήταν οι ειδωλολάτρες που έφταιγαν! Και οι κακοπαθημένοι για τρεις αιώνες πρωτοχριστιανοί, άρχισαν τις σφαγές των “αντιπάλων” προς μεγάλη αγαλλίαση της εξουσίας.

Ύστερα με σημαία τον σταυρό και εντολές της εξουσίας έσφαξαν Αφρικανούς, Ινδούς, Κινέζους, Ινδιάνους σε Βόρεια και Νότια Αμερική. Λίγο πριν, στις σταυροφορίες, έσφαξαν και χριστιανούς στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Χριστιανισμός παντού “νικούσε” έλεγαν τα παπαγαλάκια της εξουσίας. Αλλά η εξουσία ήξερε! Και γελούσε χαιρέκακα, αφού ο χριστιανισμός που προς στιγμήν την φόβισε, έγινε δήμιος και τσαρλατάνος και λακές της.

Πού βρισκόμαστε σήμερα;

Η εξουσία ύψωσε το δικό της είδωλο και νομοθέτησε έτσι τις ανθρώπινες σχέσεις, ώστε και η ανάγκη και η ζωή και η ελπίδα των ανθρώπων να προϋποθέτει την λατρεία του.

Έτσι όλοι σήμερα από την αυγή έως το χάραμα, από τη γέννηση έως το θάνατο, περιστρέφονται γύρω από το είδωλο αυτό, το προσκυνούν, το λατρεύουν, σκοτώνουν γι αυτό και σκοτώνονται. Το απεχθέστερο; Προσφέρουν τα παιδιά τους σ' αυτό, διδάσκοντας τα έμπρακτα από την τρυφερή ηλικία, ότι ο ανταγωνισμός και ο πόλεμος είναι “ ο φυσικός” τρόπος ζωής και ότι το εγώ είναι πάνω από το εμείς!

Ποιο είναι το είδωλο;

Μα το χρήμα!

Με όποια μορφή κι αν παρουσιάζεται, δολάριο, ευρώ, μετοχές, ομόλογα και πολλά άλλα.


Εν κατακλείδι, τα Χριστούγεννα που γιορτάζουμε κάθε χρόνο με τον τρόπο που τα γιορτάζουμε, είναι ένας ύμνος στον δυνάστη μας. Στην Εξουσία!

Τα πραγματικά Χριστούγεννα είναι η γέννηση του Λόγου στο κεφάλι κάθε ανθρώπου κι αυτή η γέννηση δεν έχει συγκεκριμένη ημερομηνία. Μπορεί να συμβεί κάθε μέρα του χρόνου.

Αρκεί ο καθένας, με τη βοήθεια της ομάδας που τον γέννησε και τον στέργει, να δει την αλήθεια, να την αποδεχθεί και να αφήσει τον Λόγο να φέρει την μεγάλη αλλαγή στο συναίσθημα, τη λογική και τη συνείδηση του. Είθε!

Γιώργος Χαραλαμπίδης



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Άποψη
Η εικόνα ενός τοπίου όπως φαίνεται από ένα συγκεκριμένο σημείο, συνήθως κάπου ψηλά.
Η οπτική γωνία από την οποία βλέπει κάποιος ένα πράγμα, μια υπόθεση, ένα ζήτημα.
Η γνώμη που έχει κάποιος για κάτι.

Γνώμη
Η άποψη κάποιου για ένα ζήτημα.
Η κοινή γνώμη: η γενικότερη στάση της κοινωνίας, η ίδια η κοινωνία.
“Κατά την ταπεινή μου γνώμη”: Έκφραση που συνηθίζεται στο διαδίκτυο και σε άλλα κείμενα.

   Τι πραγματικά είναι η γνώμη – άποψη;
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι μια πνευματική διεργασία.
Κάθε πνευματική διεργασία γίνεται στον ανθρώπινο εγκέφαλο, με αναπτυγμένη σε κάποιο βαθμό τη νόηση.
Τα φυτά και τα ζώα στερούνται άποψης.
Για ευνόητους λόγους και τα μωρά. Και όχι μόνον!...

   Η ανθρώπινη νόηση, έχει τρεις κλάδους.
Το συναίσθημα, την λογική και τη συνείδηση.
Και οι τρεις ανωτέρω κλάδοι, αναπτύσσονται σε κάθε άτομο χωριστά, ανάλογα με την διαπαιδαγώγηση, ανάλογα με το υπάρχον νοητικό υπόβαθρο που έχει κατακτήσει η ομάδα που τα διαπαιδαγωγεί, όσο και του μέσου διαπαιδαγώγησης. 
Αλλά η νόηση είναι ώριμη στα άτομα, όταν τα άτομα αυτά μέσα από την θεωρητική ή στοχαστική τους προσπάθεια, σε συνδυασμό με την εμπειρική τους διατριβή όσο και με την συναναστροφή με τα άτομα της ομάδας, κατορθώνουν να συμβιβάζουν αρμονικά και τους τρεις κλάδους της νόησης. Δηλαδή τα, συναίσθημα, λογική και συνείδηση.  

   Θα μου πείτε ότι αυτό απαιτεί πολύ χρόνο για να επισυμβεί σε κάθε άτομο χωριστά!

   Και λοιπόν; Θα τρώγατε ένα άγουρο φρούτο; Θα πηγαίνατε εκδρομή με το αυτοκίνητο, βάζοντας οδηγό την δεκάχρονη κόρη σας; Θα δεχόσασταν να σας κάνει εγχείρηση αφαίρεσης χολής, ο γιος σας που είναι πρωτοετής φοιτητής ιατρικής;

   Κάθε γνώμη – άποψη, δεν απαιτεί το σύνολο της πνευματικής δυνατότητας στην πιο άριστη σύνθεση.
Γι αυτό υπάρχει και η συζήτηση.
Επί παραδείγματι:
“ - Θάνο είμαι έγκυος!  
   - Μα Μαίρη, τα δίδυμα δεν χρόνισαν ακόμη!..
   - Θάνο, καταλαβαίνω ότι θα είναι δύσκολα, αλλά θέλω να το κρατήσουμε!
   - Μαίρη, δεν ξέρω, τα έχω χαμένα...
   - Θάνο...
   - Μαίρη, ξέρεις την οικονομική μας κατάσταση...”
Στο παραπάνω παράδειγμα, η Μαίρη, χαρούμενη από τη νέα της εγκυμοσύνη, εκφράζει μια άποψη χρησιμοποιώντας μόνο το συναίσθημα. Ο Θάνος μη συμμεριζόμενος την χαρά της Μαίρης, αρχικά δείχνει την συναισθηματική του κατάσταση εκφράζοντας την δυσάρεστη έκπληξη του. Κατόπιν προσπαθεί να προσθέσει την “λογική” της οικονομικής δυσπραγίας...
Τι θα μπορούσε να προσθέσει η συνείδηση;
Η συνείδηση, θα μπορούσε να τους έχει κάνει να προλάβουν μια πρόωρη εγκυμοσύνη.
Η συνείδηση, αναγνωρίζοντας τη διάσταση του θέλω από το μπορώ, θα μπορούσε να βάλει στο τραπέζι της συζήτησης τους άμεσους συγγενείς.
Η συνείδηση της μεγάλης ομάδας, που γνωρίζει τα “ανθρώπινα”, θα μπορούσε να έχει λύσεις για κάθε τέτοια περίπτωση, εφ' όσον στέργει τα άτομα, την οικογένεια και χαίρεται που ένας νέος άνθρωπος θα πλουτίσει την ίδια.

   Πολλές φορές οι άνθρωποι, εκφράζουν γνώμη χρησιμοποιώντας μόνο το συναίσθημα ή μόνο τη λογική. Πολλές φορές εκφράζουν γνώμη ή άποψη με ελλιπή γνώση του αντικειμένου για το οποίο εκφράζονται.
Φυσικά η άποψη – γνώμη που εκφράζεται έτσι, δεν μπορεί να θεωρηθεί “βάσιμη”.
Η συζήτηση είναι ένα μέσον για να συμπληρωθεί το συναίσθημα με λογική, η λογική με συναίσθημα, η άγνοια με γνώση. Έτσι χτίζεται η ατομική συνείδηση, έτσι χτίζεται η κοινή συνείδηση που μπορεί να οδηγήσει σε “ασφαλή” απόφαση. Γιατί, ακόμη κι αν η ζωή διαψεύσει την ορθότητα της απόφασης, το ότι πάρθηκε “κοινή συναινέσει” επιμερίζει την ευθύνη του λάθους, όσο και δημιουργεί τις προϋποθέσεις συμμετοχής σε μια προσπάθεια αλλαγής πορείας.

   Το θέμα είναι, ότι και το εργαλείο συζήτηση, έχει πολλές προϋποθέσεις για να λειτουργήσει σωστά. Πρωτίστως η ανάλογη διαπαιδαγώγηση πρέπει να έχει εφοδιάσει τα άτομα με τις δυνατότητες και τις προϋποθέσεις του εργαλείου αυτού.
Δεν συζητάς μ' ένα βρέφος.
Δεν συζητάς μ' ένα μεθυσμένο ή επηρεασμένο από “ουσίες”.
Δεν συζητάς μ' ένα φανατισμένο σε ορισμένη άποψη, που βίαια προσπαθεί να την επιβάλλει.
Δεν συζητάς με κάποιον που διαπιστώνεις ότι η πρόθεση του είναι να σε εξαπατήσει.
Δεν συζητάς με κάποιον που αδιαφορεί για την δική σου άποψη.
Συζητάς με κάποιον ή κάποιους, με καλή πρόθεση να δεχθείς και να λάβεις γνώση και αλήθειες που η δική σου συνειδητότητα δεν μπόρεσε να συλλάβει, θεωρώντας για τους άλλους ότι δεν συντρέχει καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις αδυναμίας συζήτησης.
Η ίδια η συζήτηση θα δείξει αν ο άλλος, “σκέφτεται” σαν βρέφος, σαν μεθυσμένος, είναι υποκριτής, φανατικός, αδιάφορος.
Η συζήτηση “παιχνίδι”, δηλαδή η εκφορά λόγου, χωρίς συγκεκριμένο θέμα και στόχο, χωρίς “ισηγορία” και “παρρησία”, δεν είναι συζήτηση, είναι αερολογία. Φυσικά αυτού του είδους η συζήτηση, δεν δημιουργεί γνώμη ή άποψη.

   Στο ανθρωποσύνολο, εδώ και αιώνες, αλλά και στις υποομάδες του, κυριαρχούν δύο είδη συζήτησης.
Στο ένα, οι συζητώντες λαμβάνουν υπ' όψιν και τους μη μετέχοντες στη συζήτηση.
Επί παραδείγματι, όταν συζητούν οι περισσότεροι γονείς, λαμβάνουν υπ' όψιν και τα παιδιά. Τις πιο πολλές φορές πρώτα αυτά! Έτσι στήνεται και ζωοδοτείται η οικογένεια.
Στο άλλο, οι συζητώντες θεωρούν τους μη μετέχοντες στη συζήτηση αναλώσιμους.
Επί παραδείγματι,
“Χαμογελώντας και στα αγγλικά, ο κ. Τσακαλώτος είπε: «δεν υπάρχει κομψός τρόπος για να το διατυπώσω, αλλά αυτοί οι άνθρωποι -οι παλαιοί συνταξιούχοι- θα τεθούν εκτός συστήματος με φυσικό τρόπο.»”.
Ή,
“Κάποτε, ήταν ευκολότερο να ελέγξεις ένα εκατομμύριο ανθρώπους από το να τους σκοτώσεις. Σήμερα, είναι είναι ευκολότερο να σκοτώσεις ένα εκατομμύριο ανθρώπους από το να τους ελέγξεις.” Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι.

   Δεν θα διαφωνήσω μαζί σας ότι έχει επικρατήσει το δεύτερο είδος συζήτησης.
Οι ολιγαρχίες που επικράτησαν ανά τους αιώνες, κατέστησαν τους πολλούς σκλάβους. Σε διαφορετικό βαθμό ίσως, αλλά σκλάβους.
Ο σκλάβος δεν αναπτύσσει νόηση και κατά συνέπεια άποψη – γνώμη.
Ο σκλάβος υιοθετεί την άποψη που του σερβίρουν τα αφεντικά σαν δική του.
Γι αυτό οι πρόγονοι μας έθεταν σαν υπέρτατο αγαθό την Ελευθερία! 

   Τα τελευταία χρόνια, με το πέρασμα της πληροφόρησης σε “ιδιωτικές επιχειρήσεις”, όλη η πληροφορία είναι ελεγχόμενη. Μέγα μέρος του ανθρωποσυνόλου παπαγαλίζουν την “άποψη” της τηλεόρασης, χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Με το ψέμα και την ανοησία να έχουν κατακλύσει το μεγαλύτερο μέρος της διαδιδόμενης πληροφόρησης, πώς να υποπτευθεί ο καθένας το ύπουλο “παιχνίδι”;!!..
Πώς να εξηγήσεις σε άνθρωπο της προ Χριστού εποχής τα οφέλη του εξηλεκτρισμού;
Πώς να εξηγήσεις σε δούλους της εύκολης αλλά νοθευμένης πληροφόρησης, ότι η αληθινή άποψη για να κατακτηθεί απαιτείται προσπάθεια και στοχασμός; 
Έχετε ακούσει ή διαβάσει την παραβολή του “Σπηλαίου του Πλάτωνα”; Κάπως έτσι!

   Σε λίγο χρονικό διάστημα έχουμε εκλογές!
Εκλογές σημαίνει εκφράζω άποψη. Οι εκλογές δεν είναι σαν την επιλογή μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, που θα υποστηρίζεις! Οι εκλογές καθορίζουν την ζωή σου, την οικονομική σου επάρκεια, την πορεία της χώρας σου και πολλά άλλα.
Γνωρίζω ότι: “Αν με τις εκλογές μπορούσε να αλλάξει κάτι, το “σύστημα” θα καταργούσε τις εκλογές!”.
Τότε όμως, μήπως δέχεσαι το χρηματο-καζινο-καπιταλιστικό σύστημα σαν απόλυτο αφέντη; Σαν θεό στη θέση του πνευματικού Θεού; Γιατί να μην αλλάξουμε και το σύστημα;
Παλιότερα, αιτήματα του πολιτικού κόσμου ήταν: “Καθιέρωση οχτάωρης εργασίας”, “Δημόσιο δωρεάν σχολείο”, “Εθνική Ανεξαρτησία”, “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία!”, “114”. Και τα πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό, γιατί είχαν πολιτική άποψη!
Σήμερα το δίλημμα είναι Μητσοτάκης ή Τσίπρας. Τουλάχιστον αυτό προσπαθεί να πείσει η τηλεόραση! Είναι πολιτική άποψη το “θέλω έναν από τους δύο”;
Δηλαδή, η Ελευθερία των πολιτών είναι εξασφαλισμένη (πώς;), η κοινωνική Δικαιοσύνη παρούσα και ενεργή (αλήθεια;), η Οικονομική ευμάρεια προφανής (εδώ γελάμε;), η Συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις του κράτους κοινή πρακτική (τι λέτε;) και το μόνο που απομένει είναι η επιλογή ενός από τα δύο πρόσωπα;    

   Είναι Δημοκρατία αυτό;
   Στοχάσου και Αρκεί!     


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

   Ένα τσιτάτο που κυκλοφορεί τελευταία είναι το “Η Δημοκρατία είναι Ουτοπία!” και πολλοί, που τους αρέσει να παπαγαλίζουν, το επαναλαμβάνουν σαν ηχώ!
Βασικό επιχείρημα τους: “Δημοκρατία δεν υπήρξε πουθενά και ποτέ!”
Είναι όμως έτσι;

   Από την αρχή του ιστορικού χρόνου, δύο μέσα αντιπαλεύουν να αποκτήσουν την κυριότητα, στην προσπάθεια του ανθρώπου να οργανωθεί σε ομάδες, όσο και στην προσπάθεια του για παραγωγή γνώσης και καινοτομίας. Αυτά είναι ο Λόγος και η Εξουσία.

   Η Εξουσία, χρησιμοποιώντας βία και απάτη, διαιρεί τους ανθρώπους σε αντιμαχόμενες υποομάδες, τους αδυνατίζει με πολέμους, καθιστά απαραίτητη την “ειρηνευτική” παρουσία της για επιδιαιτησία και κατόπιν εγκαθιστά ένα πυραμιδοειδές σύστημα διακυβέρνησης. Στον χρόνο που ακολουθεί, απομυζά τους πολλούς με φορολογίες, ώστε να δυναμώσει την “δική της” ομάδα και ταυτόχρονα προετοιμάζεται για τον επόμενο πόλεμο. Η εξουσία αδιαφορεί για την μόρφωση των πολλών, για την υγεία τους σωματική και πνευματική αφού είναι αναλώσιμοι, αλλά της είναι απαραίτητο να καλλιεργεί σε κάποια έκταση στο ανθρωποσύνολο, την επιστήμη και την τέχνη, αφού αυτές της παρέχουν τα μέσα, ώστε να χειραγωγεί ευκολότερα και αποτελεσματικότερα τους πολλούς.  
   Έτσι προσπαθεί να ελέγχει τους παραγωγικούς πόρους, (1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου), οπότε οι πολλοί μοιράζονται την φτώχεια, την αμάθεια και την αναγκαστική μετανάστευση.
   Έτσι το σχολείο που η εξουσία παρέχει στους πολλούς, είναι προσανατολισμένο στην εύρεση μιας “δουλειάς” και εξασφάλιση ενός “μισθού” με όρους που αυτή θέτει, ώστε τα πιο τολμηρά όνειρα των πολλών, είναι, τα παιδιά τους να γίνουν λακέδες της εξουσίας. Αν γεννηθείς τυφλός, πώς να περιγράψεις τα χρώματα; Αν γεννηθείς σκλάβος, σκλάβων γονέων, σε περιβάλλον αφεντών – σκλάβων, πώς να συνειδητοποιήσεις τι σημαίνει “Ελευθερία”;
   Έτσι το σύγχρονο σχολείο, γίνεται φίλτρο διήθησης εξαιρετικών ταλέντων του πνεύματος, ώστε οι μη εξαιρετικοί να αποτελούν τους κομματικούς στρατούς και την πολυπληθή ομάδα των αδιάφορων, ενώ από τους εξαιρετικούς όσοι αποδέχονται τους όρους της, γίνονται παραγωγοί καινοτομίας προς όφελος της, μακριά από την ομάδα που τους γέννησε (700000 Έλληνες επιστήμονες μετανάστευσαν σε άλλες χώρες από το 2010 και μετά). Όσοι αντιδρούν, διώκονται! Από τον Σωκράτη, τον Χριστό και τον Γαλιλαίο, ως τους σύγχρονους Τζούλιαν Ασάνζ και Έντουαρντ Σνόουντεν.
   Έτσι με βασικό εργαλείο τη διαφθορά, που σκορπίζει απλόχερα στους πολλούς, την ναρκοεξάρτηση, τον αλκοολισμό, την σεξουαλική διαφθορά, τον τζόγο, την ανεργία, την φτώχεια, την αποπληροφόρηση, την παραπλάνηση, το μίσος μεταξύ αλλήλων, καταφέρνει και ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωποομάδας.
   Στον κατάλληλο χρόνο, ο προσεκτικά προετοιμασμένος επόμενος πόλεμος θα την απαλλάξει από “περιττά βαρίδια”.

   Το σύστημα διακυβέρνησης που επιβάλλει η εξουσία, ήταν, είναι και εφ' όσον η εξουσία δίνει το πρόσταγμα θα είναι, Ολιγαρχία. Με διάφορες μάσκες και παρδαλά ενδύματα, όπως αυτό της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Η εξουσία δεν έχει πρόβλημα να κοροϊδεύει τους πάντες. Ίσα ίσα που το απολαμβάνει!

   Ο Λόγος, είναι το μέσον που αγωνίζεται να εξανθρωπίσει τον άνθρωπο. Να τον προικίσει με νόηση, δηλαδή με καλλιέργεια των νοητικών του ικανοτήτων που είναι τα: συναίσθημα, λογική και συνείδηση. Ο λόγος, ο αληθινός λόγος που είναι φορέας νόησης, δεν χρησιμοποιεί, βία και υποκρισία. Δεν αδιαφορεί για τον άνθρωπο, αλλά και δεν θα του επιβληθεί όπως η εξουσία. Ο λόγος προσπαθεί να ομαδοποιήσει και να οργανώσει τους ανθρώπους απευθυνόμενος στη συνείδηση τους. Ο λόγος παράγει επιστήμη, τέχνη, καινοτομία, για να κάνει τη ζωή των ανθρώπων πιο εύκολη, πιο όμορφη, πιο πνευματική. Ο λόγος παράγει πολιτισμό.
   Ο πολιτισμός για να διαδοθεί χρειάζεται ελεύθερο χρόνο, για δημιουργικές και ψυχαγωγικές ενασχολήσεις.
   Ο λόγος για να διαδοθεί χρειάζεται ελεύθερη παιδεία. Μια παιδεία που δεν φέρνει σε ανταγωνισμό τους νέους, σε μια πολιτεία που δεν είναι διαφορετικός ο λόγος των γονέων, από αυτόν του σχολείου, από αυτόν των μέσων διάχυσης πληροφορίας, από αυτόν την κυβέρνησης.
   Η γνωριμία με τον λόγο χρειάζεται ανθρωποομάδες που σέβονται τον χρόνο των μελών τους, που αγαπούν τα παιδιά τους και τα παρακινούν μέσω της παιδείας, να λάβουν αληθινή μόρφωση.

   Το σύστημα διακυβέρνησης που προτείνει ο λόγος είναι η Δημοκρατία. Έτσι, παρακινεί τους ανθρώπους να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να ανεβάσουν το επίπεδο γνώσης και μόρφωσης τους όσο περισσότερο είναι δυνατόν, να γνωρίσουν τους συνανθρώπους τους, τον κόσμο που τους περιβάλλει, να αναλάβουν την ευθύνη της ζωής τους και κυρίως να μη φοβούνται την εξουσία.

   Η Φύση είναι Δημοκρατική! Αφήνει τους ανθρώπους να έχουν το πολίτευμα που η πλειοψηφία τους “ψηφίζει”, με τα λόγια τους και τα έργα τους.  

   Τι είναι Ουτοπία;
Πριν πολλά χρόνια ουτοπία ήταν, να πεις ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο. Μάλιστα ο Γαλιλαίος απειλήθηκε από την Ιερά Εξέταση με φυσική εξόντωση όταν το πρωτοδιατύπωσε.
Ουτοπία ήταν η ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο, αφού, ξεκίνησε για τις ανατολικές Ινδίες.
Ουτοπία θα ήταν, να διατυπώσεις στο μεσαίωνα την άποψη ότι ο άνθρωπος μια μέρα θα μπορεί να πετά από το ένα μέρος της Γης στο άλλο, πολύ περισσότερο, ότι μπορεί να πάει στο φεγγάρι!
Ουτοπία ήταν, ότι η λέπρα θεραπεύεται, ουτοπία ο σιδηρόδρομος, ουτοπία το αυτοκίνητο, ουτοπία το υποβρύχιο, το ίντερνετ, η ατομική ενέργεια και πόσα άλλα!

   Μήπως ουτοπία είναι, να πιστεύει κανείς ότι όλα τα παραπάνω τα έφτιαξαν οι βασιλιάδες με τα σκήπτρα τους; Ή οι πάπες με τις τιάρες τους; Ή οι στρατηγοί με τα παράσημα τους; Ή οι τραπεζίτες με τις πονηριές και τα πανωτόκια τους; Το ρεαλιστικό είναι, επτά δισεκατομμύρια γονατιστοί, μπροστά σε μισό δισεκατομμύριο το πολύ, από τους παραπάνω άχρηστους μαζί με τους κάθε φύσεως υπηρέτες και υποτακτικούς τους;

   Μήπως ουτοπία είναι να πιστεύεις, ότι το νομικό σύστημα (Δικαιοσύνη;), το σύστημα παραγωγής και διανομής πλούτου (Οικονομία;), το σύστημα διαπαιδαγώγησης (Παιδεία;), το σύστημα περίθαλψης και αρωγής των πολιτών (Υγεία και Πρόνοια;), το σύστημα διάχυσης και διάδοσης της πληροφορίας (αναρωτηθείτε, πόσο ψέμα διαχέουν τα σύγχρονα ΜΜΕ!) και τόσα άλλα “συστήματα”, λειτουργούν το ίδιο, σε κάθε πολίτευμα, είτε αυτό είναι Ολιγαρχία είτε αυτό είναι Δημοκρατία;

   Μήπως είναι ουτοπία να πιστεύεις στο θεό χρήμα; Να αγωνίζεσαι καθημερινά και σ' όλη σου τη ζωή να το αποκτήσεις, γιατί αυτό πιστεύεις ότι θα σου φέρει ευτυχία, παραμελώντας το μονάκριβο δώρο της φύσης σου, τη νόηση, αλλά και αδιαφορώντας για τη δυστυχία του 90% των συνανθρώπων σου;

   Μήπως είναι ουτοπία να πιστεύεις ότι αυτοί που παράγουν το νόμισμα από το τίποτε, κοροϊδεύοντας την μεγάλη ανθρωποομάδα χιλιάδες χρόνια τώρα, θα θελήσουν κάποια στιγμή, να απεμπολήσουν τα προνόμια τους, χάριν του κοινού καλού; Δεν είναι ευδιάκριτα ορατό, ότι η μεγάλη ανθρωπομάζα, κάτω από το πέλμα της επικυριαρχίας της Ολιγαρχίας του ιδιωτικού νομίσματος, μετατρέπονται κυριολεκτικά σε ζόμπι; 

   Ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι η Δημοκρατία είναι κάτι που χαρίζεται ή πωλείται ή αγοράζεται. Για να έχεις Δημοκρατία, οφείλεις, οφείλουμε όλοι μας κι ο καθένας χωριστά, να αναγνωρίσουμε το Κοινωνικό μας Χρέος.*
Και κατόπιν, όλοι μαζί ενωμένοι αποφασιστικά στο Δημοκρατικό ιδεώδες, να ελευθερώσουμε την επιστήμη, την τέχνη, τα παιδιά μας και τα παιδιά όλων των επόμενων γενεών από τα παράλογα χρέη της Ολιγαρχίας που μας κυβερνά, και που σαν άλλος Προκρούστης σ' άλλους κόβει τα “πόδια” και σ' άλλους το “κεφάλι”.
Ουτοπία είναι, να εμπιστεύεσαι το μέλλον της πατρίδας σου σε ξένους κι άγνωστους τραπεζίτες κι όχι στα παιδιά σου!
Ουτοπία είναι, στο κέλευσμα “Απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ” (ψάξε να βρεις ποιος το είπε), απλόχερα να χαρίζεις τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου στον Καίσαρα!!..

   Για να σταθείς πλάι στους αδύναμους κι απέναντι στην ισχύ της εξουσίας, πρέπει κι αυτοί να σε θέλουν πλάι τους.
Αλλά για να σε θελήσουν, πρέπει να δεχτούν να σε γνωρίσουν. 
Κι αυτό, απ' ότι φαίνεται, ισχύει και για το Θεό!

                                                        

* Το Κοινωνικό Χρέος: ( https://www.hereticalideas.gr/2019/05/to-koinoniko-chreos.html )





Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

του Γιώργου Χαραλαμπίδη

Ερωτήματα:
- Έχει νόημα η λέξη “Άνθρωπος” για ένα άτομο μόνον;
- Είμαστε, ο καθένας μας και όλοι μαζί, φορείς μνήμης που χάνεται πολύ πίσω στο χρόνο;
- Πώς και με ποια μέσα ο Άνθρωπος έφθασε ως το σήμερα; 
- Ποιος κατέχει και διαχειρίζεται τα μέσα αυτά;
- Ποιος θα έπρεπε;

Οι προσωπικές μου απαντήσεις στα παραπάνω είναι:
- Όχι!
- Ναι!
- Ο Άνθρωπος έφθασε ως το σήμερα με δύο βασικά εργαλεία – δυνατότητες που του έχουν χαριστεί.
Την δυνατότητα – ικανότητα παραγωγής Γνώσης.
Την δυνατότητα – ικανότητα να ομαδοποιείται με άλλους, με τους πολλούς, με όλους και να επιτελεί “ΜΑΖΙ” κοινά έργα (Κοινωνική Οργάνωση).

Παράδειγμα:
Μπορεί ο Προμηθέας να “έκλεψε” από τους “θεούς” τη φωτιά και την “έδωσε” στους ανθρώπους, αλλά είναι οι άνθρωποι, οι πολλοί άνθρωποι μαζί, που δέχτηκαν το “δώρο” και ξεκίνησαν αυτό που αρεσκόμαστε να ονομάζουμε “πολιτισμό”.
Αυτοί, οι πολλοί, χρησιμοποίησαν τη φωτιά σε τόσες ποικίλες δραστηριότητες, μαγείρεμα, θέρμανση, πόλεμο, μεταλλοτεχνία, κατασκευή αγγείων, κατασκευή των πρώτων μέσων πλεύσης, ατμομηχανή, παραγωγή ηλεκτρισμού και τόσες άλλες.
Αν είχαν φοβηθεί την μήνιν των θεών, και απέρριπταν το “δώρο” του Προμηθέα, ποιο το όφελος;

Βέβαια, μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι το παραμύθι είναι ανάποδα!
Ότι δηλαδή οι “θεοί” κλέβουν τη φωτιά από τους ανθρώπους!
Ποια φωτιά;
Την Νόηση!
Ο άνθρωπος είναι το μόνο γνωστό βιολογικό ον, που έχει αναπτύξει σε βαθμό πολύ μακράν των άλλων, την νόηση. Ήτοι την δυνατότητα συναισθήματος, λογικής και συνείδησης. Και επιπλέον, της έκφρασης αυτών μέσω του λόγου.
Πώς την κλέβουν;
Κλέβοντας, τον χρόνο μας και την ενέργεια μας μέσω της πολύωρης επίπονης εργασίας (σκλαβιά παλιότερα, μισθωτή εργασία σήμερα) που δεν μας αφήνει χρόνο για σκέψη, κοινωνικοποίηση και ανάπαυση.
Κλέβοντας, τον χρόνο μας και την ενέργεια μας μέσω ανόητων χρονοτριβών (παιχνίδια), που τα περισσότερα σχετίζονται με ανταγωνισμούς (ποδόσφαιρο, τζόγος, χρηματιστήριο), μέσω εθισμών σεξουαλικής φύσης (πορνοθέαμα, αντιπαράθεση φύλων, έμφυλες σχέσεις), μέσω του θεάματος (παλιότερα αρένες, σήμερα γήπεδα, πρωταθλητισμός, τηλεόραση, ίντερνετ), έως με διάφορες ψυχοτρόπες εξαρτησιογόνες ουσίες που τις διοχετεύουν έντεχνα και με άφθονο κέρδος.
Κλέβοντας, τον χώρο μας, αφού η οικογένεια στριμώχνεται σε όλο και πιο μικρό χώρο (διαμερίσματα, πλειστηριασμοί, εξώσεις, μετανάστευση), αλλά και δυσκολεύοντας την πρόσβαση στην φύση αλλά και σε πόρους, που εναλλακτικά, με την δικαιολογία του “ιδιωτικού” ή του “δημόσιου” εκμεταλλεύονται και καταχρώνται σε βάρος όλων μας. Τα σπίτια μας έγιναν οι φυλακές μας, οι τόποι εξορίας μας! Και σε πολλούς αρέσει!
Κλέβοντας, και το όποιο εισόδημα απομένει, μέσα από φορολογίες, δασμούς, πανωτόκια.
Ο πλούσιος ξέρει, ότι για να είναι αυτός πλούσιος, πρέπει οι φτωχοί να είναι όσο το δυνατόν περισσότεροι. Όσο το δυνατόν φτωχότεροι.

Διαιρώντας, τους πολλούς σε αντιμαχόμενες ομάδες τάχα “συμφερόντων”, ώστε η μεταξύ τους διαπάλη, που σε ορισμένες περιπτώσεις φθάνει έως τον πολύνεκρο πόλεμο (1ος Παγκόσμιος, 2ος Παγκόσμιος, Οικονομικοί πόλεμοι “κραχ”, Ψυχολογικοί πόλεμοι), τους αφήνει αδύναμους στην διάθεση των λύσεων που αυτοί έχουν έτοιμες.
Μια πολύ αποτελεσματική διαίρεση που πέτυχε, είναι αυτή της πίστης, σε σχέση με τον λόγο και την πράξη. Ονόμασε την πρώτη “θρησκεία”, τις άλλες δύο “πολιτική” και έπεισε την συντριπτική πλειοψηφία ότι μπορείς να πιστεύεις σε όποιον θεό θέλεις, αρκεί ο λόγος και η πράξη σου να απευθύνονται στον “ημίθεο” χρήμα! Έτσι οι πολιτικοί μας “πιστοί στο ιδανικό της δημοκρατίας”, ξεπουλούν την Ελλάδα μας και τους Έλληνες σε τιμή ευκαιρίας! Έτσι η εκκλησία μας “πιστή στον Χριστό” παρακάμπτει το: “Ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ θεῷ (από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κβ':21)” και συντάσσεται με τους πολιτικούς αρμονικότατα! Έτσι οι δικαστές μας “πιστοί στη δικαιοσύνη” εφαρμόζουν τον νόμο των πολιτικών που απαιτεί την αφαίρεση της περιουσίας των Ελλήνων και κάνουν πως δεν βλέπουν την προδοσία του έθνους αφού η αμοιβή τους είναι συνδεδεμένη με αυτή των πολιτικών.

Εγκαθιστώντας “δίκτυα”, τάχα εξυπηρέτησης των πολλών, στην πραγματικότητα, έτσι οργανωμένα, ώστε να είναι αδύνατο να επιβιώσεις χωρίς αυτά! (ηλεκτρικό δίκτυο, δίκτυα πληροφόρησης, ΜΜΕ, δίκτυα διανομής νερού και αερίου, δίκτυα παραγωγής και διανομής τροφίμων, ενέργεια, υγεία, παιδεία, εμπόριο), όλα στην υπηρεσία της κίνησης του χρήματος, με αποτέλεσμα αυτοί να γίνονται δυνατότεροι και πλουσιότεροι, ενώ οι πολλοί απλώς να επιβιώνουν.

Εμποδίζοντας μέ κάθε μέσον, όσο ανόσιο κι αν είναι, να φύγουν από τα χέρια τους η Γνώση και η Κοινωνική Οργάνωση τις οποίες “εκπορεύονται και εμπορεύονται” με βασικό εργαλείο το νόμισμα. Το νόμισμα που αυτοί εισάγουν και αυτοί ελέγχουν. Βλέπετε άλλο ποιο ισχυρό κίνητρο για τους πολλούς από την απόκτηση ευρώ, δολαρίων, λιρών; Μ' αυτό δεν ελέγχονται οι πάντες;

Διαπαιδαγωγώντας τους νέους αλλά και τους μεγαλύτερους με ένα σύστημα διαπαιδαγώγησης που το λένε Εκπαίδευση και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά κινείται μεταξύ της διαφθοράς και της μεγάλης διαφθοράς.
Οι γόνοι των πολλών διαφθείρονται με κάθε τρόπο στο σώμα, στο πνεύμα αλλά και στη συνείδηση, αφού προορίζονται για πειθήνιοι σκλάβοι. Εδώ το σύστημα διαφθοράς, παρουσιάζει στους νέους το ανήθικο σαν κατόρθωμα, το παράλογο σαν μονόδρομο, την κοροϊδία του/της συντρόφου, “μαγκιά”. Η νόηση περιφρονείται.
Οι γόνοι των λίγων (της ελίτ), διαφθείρονται κι αυτοί αφού πρέπει να μάθουν να κρατούν τα ηνία των πολλών ώστε να διαιωνιστεί το Σύστημα (Matrix). Και εδώ η νόηση περιφρονείται, στο βαθμό που η ποδηγέτηση των πολλών είναι το κύριο ζητούμενο.
Κάποιοι λίγοι που καταφέρνουν να φθάσουν στην άλλη όχθη, (μέσω της γονικής μέριμνας, της προσωπικής προσπάθειας και της προσφοράς λίγων φωτισμένων δασκάλων που τολμούν να δείχνουν τον δρόμο της παιδείας) και καταφέρνουν να δουν το φως της νόησης μέσω του λόγου, είτε εκβιάζονται και εξαπατούνται ώστε να γίνουν όργανα της ελίτ, είτε λοιδoρούνται, εξορίζονται, περιθωριοποιούνται, εξοντώνονται.

Όπως εξοντώνεται καθένας που θα τολμήσει να τους αμφισβητήσει!

Ποιοι είναι οι “θεοί”;
Μα η εξουσία!
Τι είναι εξουσία;
Ο κοινωνικός χώρος που προσπαθεί να επιβληθεί στους πολλούς με μέσα τη βία, την υποκρισία, την αδιαφορία.
Καθένας από μας δυνητικά μπορεί να γίνει “εξουσία”, αφού όλοι μας έχουμε από τη φύση την ικανότητα να το κάνουμε.
Το κάνουμε;
Μα ναι! Κοιτάξτε την θάλασσα αδιαφορίας γύρω σας! Η αδιαφορία μας, δεν είναι,  που στηρίζει και γιγαντώνει τους Πύργους της Βαβέλ της Εξουσίας;
Τότε γιατί δεν είμαστε όπως οι ελίτ;
Γιατί η κατεστημένη εξουσία για να συνεχίσει να είναι εξουσία, χρειάζεται σκλάβους. Πολλούς σκλάβους με ποικίλες δεξιότητες. Άρα ελέγχει πολύ αυστηρά τους αριθμούς εξουσιαστών – σκλάβων.
Γιατί για να γίνει κανείς “ελίτ” προϋποθέτει την αδιάφορη ματιά και το άκαρδο τσαλαπάτημα της θάλασσας των ψυχών γύρω του, χωρίς λογική και συνείδηση.
Και γιατί κάποιοι, συνειδητά, δεν θέλουν να πουλήσουν την ψυχή τους στους “θεούς”.

Έτσι στην επόμενη ερώτηση: “Ποιος κατέχει και διαχειρίζεται τα μέσα αυτά;” δηλαδή την Γνώση και την Κοινωνική Οργάνωση, η απάντηση είναι η Εξουσία! Οι Ελίτ της Ολιγαρχίας!
Μας εξαπάτησαν; Μας τα άρπαξαν με τη βία; Τα παραχωρήσαμε αφελώς; Όλα μαζί;
Την απάντηση πρέπει να τη δώσει καθένας ατομικά, γιατί και ο καθένας μας μέσα σ' αυτό το “σύστημα” ζει και ενεργεί.
Αλλά, πού να εναποθέσει ο γονιός τα παιδιά του;
Αλλά, πού να εναποθέσει ο εργάτης και ο αγρότης τον μόχθο του;
Αλλά, πού να εναποθέσει ο επιστήμονας την καινοτομία του;
Αλλά, πού να εναποθέσει ο καλλιτέχνης το έργο του;

Αυτό που υπάρχει σήμερα γύρω τους, είναι η κοινωνία που έχει διαμορφώσει, αιώνες τώρα, η εξουσία. Μια κοινωνία που, όπως λέει ο Μάρξ και είναι απόλυτα σωστό, στηρίζεται στην καταστροφή ανά διαστήματα του κεφαλαίου, χρηματικού αλλά και ανθρώπινου.
Πώς; Μα με τον πόλεμο! Οικονομικό, Ψυχολογικό, αλλά και με όπλα! Δεν είναι τυχαίο γεγονός ο πόλεμος. Στημένος είναι, από την εξουσία. Η λύση στα αδιέξοδα που αυτή δημιούργησε, αφού μέσω του πολέμου, διαγράφει τις μνήμες και τις αποδείξεις της ενοχής της και συνεχίζει το εγκληματικό της “πρόγραμμα”.
Με την εφεύρεση νέων τεχνολογιών όπως η ρομποτική, η πληροφορική και η εκμετάλλευση νέων πηγών ενέργειας, η κοινωνία της εξουσίας σήμερα, ωθεί τα πράγματα στην καταστροφή μεγάλου μέρους του ανθρώπινου κεφαλαίου, πολύ πάνω από το 50% όπως έχει ομολογήσει ο Μπρεζίνσκι, υπερασπιζόμενη τα κεκτημένα της, μέσω μιας, όπως την ονομάζει, “Νέας Παγκόσμιας Τάξης”.

Για μας τους “πολλούς”, για καθέναν από μας, αλλά και για όλους μαζί, τίθεται το αμείλικτο ερώτημα:
“Τι είσαι διατεθειμένος να υπερασπιστείς;”
Τον άνθρωπο που έχεις μέσα σου;
Τον πολίτη που δεν μπόρεσες ποτέ να γίνεις;
Την πατρίδα και την ιστορία σου;
Το μέλλον των παιδιών σου;

Όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα, θα τα υπερασπιστείς ανακτώντας από τα γαμψά νύχια της εξουσίας αυτά που σου πήρε: Την Γνώση και την Κοινωνική Οργάνωση!
Για να φθάσουμε στην “Οικονομική Κρίση”, η εξουσία, αιώνες πριν, έσπειρε την Πνευματική νωθρότητα και την Κοινωνική αποσάθρωση.

«Γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» Χριστός (Ιω. Η΄ 32)

Έτσι φθάνοντας στο τελευταίο ερώτημα: “Ποιος θα έπρεπε να διαχειρίζεται τα μέσα, Γνώση και Κοινωνική Οργάνωση;”, η απάντηση νομίζω δίνεται φυσικά και αβίαστα!
- Όλοι εμείς μαζί!
Δεν είναι κάτι προς συζήτηση ή προς διαπραγμάτευση.
Τώρα όμως, είναι ο καιρός της ανάκτησης των μέσων αυτών.
Το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα θα είναι στο πνευματικό επίπεδο.
Θα πρέπει να ανακτήσει κάθε ανθρώπινη μονάδα την ικανότητα της ενσυναίσθησης του συνανθρώπου, της εκλογίκευσης της κατάστασης, της συνειδητοποίησης του τι διακυβεύεται.

Αν θέλουμε να ανακτήσουμε, τον Άνθρωπο, τον Πολίτη, το Μέλλον των Παιδιών μας, η λύση είναι αυτή που μας έδειξαν πολλά χρόνια πριν οι πρόγονοι μας.
Λέγεται Δημοκρατία!
Αλλά κι εδώ υπάρχουν διαστρεβλώσεις.
Δημοκρατία δεν είναι: “Μα αφού ψηφίζω!”.
Δημοκρατία είναι να μην υπάρχουν αδιάφοροι πολίτες.
Πολίτης σημαίνει γνωρίζω και μετέχω.
Με βάση τα δύο κριτήρια: “Γνωρίζω” και “Μετέχω”, πόσους πολίτες βλέπεις γύρω σου;
Κι αν το στενέψουμε κι άλλο, με βάση τα: “Γνωρίζω την Αλήθεια” και “Μετέχω στη Δημοκρατία”;
Βλέπεις;

Η Δημοκρατία, είναι το πολίτευμα του Λόγου!
Ο Λόγος απεχθάνεται τις βία, απάτη, αδιαφορία. Ο Λόγος σε καλεί να τον δεχθείς, αλλά δεν θα σε εκβιάσει να το κάνεις, αφού δεν είναι εξουσία.
Ο Λόγος που μας κληρονομήθηκε γενεές επί γενεών, είναι ο ικανός και αναγκαίος σπόρος που θα γεννήσει μέσα σου, το συναίσθημα, τη λογική, τη συνείδηση και μέσω της Παιδείας θα σε καταστήσει ικανό για τη Γνώση, την Αλήθεια, τη Δημοκρατία.
Μην δέχεσαι τον λόγο που είναι σκλάβος του χρήματος και της εξουσίας. Γιατί τότε θα είσαι κι εσύ σκλάβος!
Δέξου τα “δώρα” Χρόνος, Μνήμη, Νόηση. Κάνε χρήση τους με σεβασμό στον άνθρωπο. Χωρίς αυτά δεν θα βρεις ποτέ αληθινή Αγάπη. Δείξε στα παιδιά σου με λόγο και πράξη, πώς να κάνουν κι αυτά το ίδιο! Μη δέχεσαι να τα βάλεις στην υπηρεσία της εξουσίας. Έχοντας κατακτήσει τα “δώρα” αυτά, δείξτα άφοβα στους πολλούς, ώστε να κάνουν κι αυτοί την προσπάθεια που απαιτείται. Ύστερα, όλοι μαζί, να φτιάξουμε έναν απέραντο δημοκρατικό κοινωνικό χώρο, χωρίς ελίτ, χωρίς σκλάβους. Οι μόνοι που δεν έχουν ευθύνη στην προσπάθεια εκδημοκρατικοποίησης του κοινωνικού χώρου, είναι τα παιδιά, οι υπέργηροι και οι άρρωστοι.
Τότε θα βρίσκει ασφαλή χώρο ο γονιός να εναποθέσει τα παιδιά του.
Ο επιστήμονας την καινοτομία του.
Ο καλλιτέχνης το έργο του.
Και τότε θα ανακτηθούν η Γνώση και η Κοινωνική Οργάνωση.
Δεν έχεις κάτι να φοβηθείς! Αυτός είναι ο δρόμος του Ανθρώπου!
Αντίθετα αυτοί που με τον φόβο προσπαθούν να σε μαντρώσουν, αυτοί είναι εκόντες άκοντες, νεροκουβαλητές της Εξουσίας και της Ολιγαρχίας του Χρήματος.
Όλοι χωράμε κάτω από την “ομπρέλα”: “Άνθρωπος!”
Εκτός της αμετανόητης Εξουσίας!

του Γιώργου Χαραλαμπίδη

Σύμφωνα με το μύθο της Πανδώρας, πριγκίπισσας της αρχαίας Ελλάδας, οι θεοί της έκαναν δώρο στο γάμο της, ένα μυστηριώδες κουτί από ζήλια για την ομορφιά της.
Την είχαν όμως προειδοποιήσει να μην ανοίξει ποτέ το κουτί.
Μια μέρα η Πανδώρα δεν άντεξε τον πειρασμό και νικημένη από την περιέργειά της να δει τι είχε μέσα το κουτί, έχασε τον αυτοέλεγχο της και άνοιξε το καπάκι του. Τότε ελευθερώθηκαν στον κόσμο, ανεξέλεγκτα πια, τα μεγάλα δεινά: λιμοί, αρρώστιες και τρέλα.
Η Πανδώρα τα έχασε, προσπάθησε να κλείσει το κουτί αλλά δεν τα κατάφερνε. Τέλος όμως, από το κουτί βγήκε ένα πανέμορφο πουλάκι. Τι είσαι εσύ; το ρώτησε. Η ελπίδα, της απάντησε το πουλάκι, εγώ θα σε βοηθήσω να ξανακάνεις τη ζωή σου όπως ήταν και ακόμη καλύτερη.

Η ελπίδα είναι μέρος ανεπτυγμένης συναισθηματικής νοημοσύνης.
Το να έχει κανείς ελπίδα, έχει την έννοια ότι δεν κάμπτεται από τα άγχη που τον συνθλίβουν, δεν υιοθετεί ηττοπαθή στάση και δε νικιέται από την κατάθλιψη μπροστά σε δύσκολες προκλήσεις ή εμπόδια. Τεχνικά, η ελπίδα είναι κάτι πιο πολύ από μια αφελή πεποίθηση πως όλα θα πάνε καλά. Είναι αυτή που οδήγησε παλιότερα τους Μαραθωνομάχους, τους αγωνιστές του 1821, τους ήρωες της Πίνδου αλλά και τους αγώνες του ΕΑΜ κι αργότερα το τιμημένο Πολυτεχνείο.

Κοινά χαρακτηριστικά ανθρώπων με υψηλά επίπεδα ελπίδας είναι:

η ικανότητα για εύρεση κινήτρων
η αίσθηση της επινοητικότητας που βοηθά κάποιον στην επίτευξη των στόχων του
η ικανότητα να δίνει κανείς κουράγιο στον εαυτό του
η ευελιξία προσέγγισης ενός στόχου με διαφορετικούς τρόπους
η αποσύμπλεξη από την αίσθηση της μη ικανότητας
η αντικατάσταση των απραγματοποίητων στόχων με άλλους
ο επιμερισμός των βαριών καθηκόντων σε μικρότερα και ευκολότερα
η διεπαφή με την νόηση μας και γενικά την ανθρώπινη νόηση προς ανεύρεση πρωτοτυπίας
η διεπαφή με τον συνάνθρωπο προς ανεύρεση αρωγής και συνευθύνης

Με βάση τα παραπάνω και αποδεχόμενοι ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουν περιέλθει σε μια κατάσταση που αν συνεχίσει έτσι, μας πάει σε αφανισμό, πώς πρέπει να οδηγήσουμε την ελπίδα μας; Αυτούς που λένε “δεν ελπίζω σε τίποτε”, απαξιώ να τους περιλάβω στη συζήτηση. Εκτός αν είναι ασθενείς, ή είναι υποκριτές ή παντελώς αδιάφοροι! Ημιάνθρωποι ή απάνθρωποι.

Α) Θα μπορούσαμε να ελπίζουμε, ότι θα έρθουν ο Σούπερμαν και η Σούπεργκερλ, (για να μην με πούνε ρατσιστή), ώστε να μας απαλλάξουν σαν σούπερ ήρωες από τα δεσμά που μας έχουν επιβάλλει, σε τελική ανάλυση συνάνθρωποι μας; Εγχώριοι και εξωχώριοι. Είναι ελπίδα αυτό;
Β) Θα μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι έχοντας φθάσει στο έσχατο όριο της ένδειας, οι δεσμώτες μας θα μας λυπηθούν και θα μας απαλλάξουν από τα δεσμά μας; Δείχνει να έχουν λυπηθεί ποτέ κανένα, το παράδειγμα της Αφρικής; Αυτό ήταν το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Να λυπούνται οι Βόρειοι Ευρωπαίοι τους Νότιους Ευρωπαίους και να τους πετάνε κάπου κάπου κανένα ψίχουλο; Είναι ελπίδα αυτό;
Γ) Θα μπορούσαμε να ελπίζουμε στην ικανότητα και την δυνατότητα την δική μας και των παιδιών μας; Ότι, δηλαδή, τα παιδιά των Ελλήνων και των Ελληνίδων θα είναι πιο άξια από τους πατεράδες και τις μανάδες τους, και μαζί, θα καταφέρουν να οδηγήσουν την Ελλάδα στον δρόμο του Ανθρώπου, της αξιοπρέπειας, του Λόγου.
Είναι ελπίδα αυτό;
Ναι αυτό είναι ελπίδα! Η μόνη ελπίδα! Και σ' αυτό πρέπει να επενδύσουμε όλο το χρόνο μας και όλη την ενεργητικότητα μας. Γιατί τα παιδιά μας χρειάζονται πολλά εφόδια. Και προπαντός να ξαναεφεύρουμε αυτό που με τόση ανοησία αφήσαμε να μας κλέψουν: Το όλοι εμείς μαζί!

Πώς θα μπορούσαμε να οδηγήσουμε την ελπίδα μας, ώστε να μην είναι η ελπίδα του ανέφικτου ή της ελεημοσύνης;

Πρώτα – πρώτα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ελπίδα του ανέφικτου είναι η ελπίδα του τρελού, ουσιαστικά, του σε έσχατο βαθμό απελπισμένου. Έπειτα η ελπίδα της ελεημοσύνης, είναι η ελπίδα του σκλάβου, εν ολίγοις, πάλι αυτού που έχει αποδεχθεί τη μοίρα του ή την μοίρα που άλλοι του επέβαλλαν σαν μοναδική λύση.
Θέλουμε εμείς τέτοια ελπίδα;
Έχουμε αποδεχθεί ότι είμαστε τρελοί ή σκλάβοι;

Γιατί αν αποφασίσεις ότι η ελπίδα σου είναι τα παιδιά σου, όλα τα Ελληνόπουλα, δεν μπορείς να τα πλησιάσεις σαν τρελός ή σαν σκλάβος. Η απώθηση που θα νιώσουν θα τα κάνει να σε απορρίψουν αμέσως.

Προϋπόθεση λοιπόν για να βάλεις σε εφαρμογή την εναπόθεση της ελπίδας σου στα παιδιά σου, είναι να συνειδητοποιήσεις ότι η ελπίδα του τρελού και η ελπίδα του ζητιάνου δεν ταιριάζουν σε Έλληνες και σε Ελληνόπουλα.
Και πρώτο βασικό που έχεις να κάνεις προς την κατεύθυνση αυτή, είναι να γίνεις εσύ, ο καθένας από μας, κουτί της Πανδώρας.
Κυριολεκτικά!
Πρέπει να βγάλουμε στο φως όλα αυτά τα ανεπιθύμητα που κρύβουμε στην ντουλάπα της μνήμης μας και σαπίζουν, σαπίζοντας και ότι υγιές υπάρχει δίπλα. Και να τα πετάξουμε μακριά.
Θα σου αναφέρω λίγα μόνο παραδείγματα, αλλά είμαι βέβαιος ότι αν αρχίσεις το σκάψιμο της μνήμης και το πέταμα των σκουπιδιών που ζέχνουν μέσα, θα βρεις πολλά περισσότερα.

1. Διαμαρτύρεσαι ότι οι πολιτικοί μας, μας κορόιδεψαν και μετέτρεψαν την Δημοκρατία μας σε Ολιγαρχία. Τι είναι η Δημοκρατία; Φαγητό που το μαγειρεύει κάποιος άλλος κι εσύ το απολαμβάνεις επειδή “πλερώνεις”; Από ποια υλικά φτιάχνεται η δημοκρατία; Μπορεί να νοθευτούν; Με πολίτες απόντες μπορείς να φτιάξεις δημοκρατία; Εσύ είσαι παρών;

2. Διαμαρτύρεσαι ότι σου λένε ψέματα και σε χειραγωγούν.
Ξεκόλλησες από την τηλεόραση και τα συστημικά μέσα που αυτό ακριβώς θέλουν; Έψαξες για την αλήθεια, για άλλους χώρους που προσπαθούν να σε ενημερώσουν σωστά; Ή αρκέστηκες στο όλοι ίδιοι είναι; Κι αν είναι όλοι ίδιοι, πού είναι η ελπίδα σου; Τρελός είσαι ή σκλάβος; Εσύ που νιώθεις ότι διαφέρεις από αυτούς ότι δεν θέλεις να υποκύψεις στο ψέμα τους τι είσαι διαθετημένος να κάνεις γι αυτό; Ζήτησες βοήθεια από άλλους; Ή έβαλες το κεφάλι μέσα στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο προσποιούμενος ότι δεν τρέχει τίποτε;
Ρώτησες να μάθεις τι είναι και τι πρεσβεύει το Ε.ΠΑ.Μ;

3. Οι πρόγονοι σου είπαν: “Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού”! Και “γυναικός” συμπληρώνω εγώ! Πόσες φορές θα ψηφίσεις ακόμη αυτούς που σε έχουν φέρει σ' αυτήν την κατάσταση; Πόσα μνημόνια ακόμη είσαι διατεθειμένος να ανεχτείς; Ήδη η δημόσια περιουσία δεσμεύτηκε για 99 χρόνια. Τι Ελλάδα θα κληρονομήσεις στα παιδιά σου; Κι αν τόσο πολύ πείστηκες ότι είσαι Ευρωπαίος και δεν χρειάζεσαι πια την Ελλάδα, γιατί δεν βλέπεις γύρω αν κι ο Γερμανός ή ο Εγγλέζος αισθάνονται το ίδιο με σένα; Αισθάνονται κι αυτοί ότι είμαστε ένα και το αυτό, αδέρφια πάνω - κάτω, και προσπαθούν να μας σταθούν αδερφικά; Ή προσπαθούν να ξεκοκαλίσουν την όμορφη πατρίδα μας;

Προσοχή!
δεν πρέπει να φοβηθείς από τα φίδια και τους σκορπιούς που θα δεις να βγαίνουν στην επιφάνεια όταν αρχίσεις την αυτοκάθαρση. Σκουπίδια είναι! Δεν πρέπει να σιχαθείς και μαζί να σιχαθείς και τον εαυτό σου, που άντεξες τόσα χρόνια να είσαι οστεοφυλάκιο βρωμερών και δυσωδών πράξεων, λόγων και σκέψεων, ή παράλειψης αυτών. Φυσική διεργασία είναι. Το στομάχι σου και το έντερο σου την κάνουν καθημερινά.
Τέλος δεν πρέπει να σταματήσεις την προσπάθεια στη μέση. Πρέπει να φθάσεις βαθιά μέσα σου. Μέσα στο κουτί της Πανδώρας.
Αφ' ενός γιατί το κάνεις για τα παιδιά σου.
Αφ' ετέρου γιατί η ελπίδα είναι στον πάτο του κουτιού της Πανδώρας.

Αφού τελειώσεις μ' αυτή τη διαδικασία, αφού δεις να βγαίνουν από το κουτί του μυαλού σου και της ψυχής σου η αλήθεια και η ελπίδα, ξεκίνα το πραγματικά δύσκολο έργο! Της προσέγγισης, της πραγματικής προσέγγισης των παιδιών σου, των παιδιών μας!

Θα προσπαθήσω να σε ενθαρρύνω!

Θυμάσαι τη φράση του Χριστού, “Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ”; Δηλαδή, δώστε στον Καίσαρα αυτά ανήκουν στον Καίσαρα και στον Θεό αυτά που ανήκουν στο Θεό.

Στη σημερινή εποχή, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ποιος φιλοδοξεί να γίνει;
Δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση;
Η Νέα Τάξη Πραγμάτων μέσα από το προσωπείο της Παγκοσμιοποίησης των Αγορών τι αποκρύπτει και πώς προσπαθεί να μας παραπλανήσει; Δεν αποκρύπτει ότι όταν μιλούν για “αγορά” εννοούν απακλειστικά την αγορά του χρήματος και των χρηματικών αξιών;
Ο Καίσαρας ποιος είναι σήμερα;
Τι αντιπροσωπεύει τον θεό Καίσαρα που απαιτεί την σκλαβοποίηση τη δική σου, της πατρίδας σου και των παιδιών σου για τουλάχιστον 99 χρόνια;
Είναι άλλος από το Ευρώ, το Δολάριο και το νομικοπολιτικό σύστημα που τα στηρίζει, εκπορευόμενο από αυτά;
Νομίζεις ότι θέλουν να σου κλέψουν μόνο τους κόπους σου και την πατρίδα, που σου κληρονόμησαν οι πρόγονοι σου;
Όχι! Αυτό που θέλουν περισσότερο είναι το μυαλό και την ψυχή των παιδιών σου.
Λοιπόν, τα παιδιά σου, του Καίσαρα είναι ή του Θεού; Σκέψου και πράξε!
Θεός και Πατέρας την κρίσιμη τούτη ώρα, θα είναι ο Νους σου!
Χριστός και Υιός θα είναι ο Λόγος σου!
Κι Άγιο Πνεύμα θα είναι η ελπίδα που θα εναποθέσεις στους γιους και τις κόρες σου!
Αν έχεις Νου κι αν καθάρισες καλά το μυαλό σου και την ψυχή σου, βούτα μέσα τους το εργαλείο Λόγος και κάντο γέφυρα ανάμεσα σε σένα και τα παιδιά σου.

Να σου το πω κι αλλιώς!

Δύο δυνάμεις κυβερνούν τον κόσμο:
Η επαφή του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο
και η επαφή του ανθρώπου με το πνεύμα. Με την νόηση.

Η επαφή αυτή μπορεί να γίνει με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους, τις λεγόμενες συμπεριφορές, ή με μίγμα αυτών. Και είναι:

η Βία – η Υποκρισία – η Αδιαφορία και ο Λόγος.

Η Βία, η Υποκρισία και η Αδιαφορία είναι συμπεριφορές του ανώριμου ανθρώπου.
Αυτές οι τρεις, εδώ και χιλιάδες χρόνια, έχουν συμπτύξει μια κοινωνική ομάδα την επονομαζόμενη ομάδα Ελίτ ή όπως έλεγε ο Αριστοτέλης τον χώρο των Ολιγαρχών, ή όπως είπε ο Μαρξ την τάξη των αφεντικών, που χρησιμοποιώντας τους πολλούς σαν σκλάβους προσπαθεί να οδηγήσει το άρμα του κόσμου με χαλινό την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι ο χώρος της Εξουσίας. Ο χώρος αυτός θέλει τον λόγο υπό περιορισμό, θέλει τον Λόγο και τα παιδιά του, την επιστήμη και την τέχνη, πειθήνιους δούλους. Μαγικό ραβδάκι της εξουσίας πάνω στις μεγάλες μάζες!

Ο Λόγος είναι η συμπεριφορά που θέλει τη βία την υποκρισία και την αδιαφορία υπό περιορισμό. Είναι η συμπεριφορά που αξιοποιεί τις πνευματικές δυνατότητες των ανθρώπων, όλων των ανθρώπων, δηλαδή το συναίσθημα, τη λογική και τη συνείδηση. Είναι η συμπεριφορά που γεννά την Παιδεία, συμπορεύεται και αναπτύσσεται στο ίδιο επίπεδο μ' αυτήν και μαζί φτιάχνουν τον κοινωνικό χώρο που αντιστρατεύεται στην Ολιγαρχία και που ονομάστηκε από τους αρχαίους ακόμη, Δημοκρατία.

Ο Πάνος Τζαβέλας στα τραγούδια της Κατοχής έγραψε και το πολύ γνωστό:
“Βρε γυναίκα τίνος είναι τα παιδιά; Το ένα λέει γιες το άλλο λέει για, βρε γυναίκα τινος είναι τα παιδιά;”

Λοιπόν Ελληνίδες και Έλληνες, αδήριτο τίθεται εμπρός σας το ερώτημα:
Τίνος είναι τα παιδιά;
Της Εξουσίας ή Του Λόγου;
Εσείς τίνος παιδιά είστε; Του Θεού ή του Καίσαρα;

Γονείς, ξέρετε και ξέρω, ότι η παρέμβαση σας στα παιδιά είναι άκρως σημαντική. Το παιδί πάντα μιμείται τον γονιό του. Μόνο όταν δεν βρίσκει γονιό κοντά, ψάχνει για άλλο πρότυπο.
Δάσκαλοι κάθε βαθμίδας είστε το επόμενο σκαλοπάτι που θα πατήσουν τα παιδιά, βρουν δε βρουν το πρώτο. Έχετε αναρωτηθεί τίνος είναι τα παιδιά που διδάσκετε; Εσείς τίνος παιδιά είστε;

Γονείς και δάσκαλοι που οι μεν στρέφετε τα παιδιά στην εξουσία και οι δε στον λόγο ή αντίστροφα, αντιλαμβάνεστε σε τι σύγχυση τα οδηγείτε;

Γονείς και δάσκαλοι που δεν στρέφετε τα παιδιά στον λόγο, αναλογιστήκατε ποτέ ότι τα παραδίνετε στην αγκαλιά της εξουσίας; Κι επειδή έχω ακούσει και την σοφιστεία: Εγώ τους τα δείχνω και τα δυό κι ας διαλέξουν αυτά! Εσείς στην ηλικία τους έτσι κάνατε; Διαλέξατε; Τι διαλέξατε; Με ποια εμπειρία; Γονείς και δάσκαλοι, τα παιδιά είναι παιδιά. Σε σας πέφτει το βαρύ καθήκον της επιλογής. Μιας επιλογής που οφείλει να γίνει με γνώμονα το συμφέρον των παιδιών.

Γονείς και δάσκαλοι, που δεν αγαπάτε τα παιδιά, δεν πάτε να βρείτε να παίξετε με τίποτε άλλο;
Γιατί αγαπώ άνθρωπο δεν σημαίνει ικανοποιώ κάθε καπρίτσιο του, κάθε βίτσιο των μικρών υποψήφιων ταγών της εξουσίας ή αντίστοιχα των υποψήφιων σκλάβων, μέχρι να τους αποδοθεί αντίστοιχα το σκήπτρο ή οι αλυσίδες.
Αγαπώ άνθρωπο, πρώτα σημαίνει, αγαπώ εμένα.
Κι αν αγαπάτε τον εαυτό σας πραγματικά, δεν τον στερήσατε από την αρμονική ανάπτυξη της νοητικής του δύναμης.
Τότε ξέρετε και πώς να την μεταδώσετε και σε άλλους.
Τότε αναγνωρίζετε ότι η πραγματική αγάπη του ανθρώπου δεν περιορίζεται στα λίγα πρόσωπα που τον περιβάλλουν.
Αν αγαπάτε λοιπόν σωστά τα παιδιά σας δεν μπορεί παρά να αγαπάτε και όλα τα παιδιά του κόσμου.

Κι εδώ θα θέσω το αμείλικτο ερώτημα:
Στον σημερινό κόσμο που ζούμε, έχουν όλα τα παιδιά την αγάπη που χρειάζονται;

Δεν είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς! Όχι και πάλι όχι! Χιλιάδες φορές όχι!

Σκλάβοι κι αφέντες κυριαρχούν στη γήινη επιφάνεια. Χιλιάδες χρόνια τώρα.
Σκλάβος γίνεσαι όταν συνηθίσεις τον χώρο της σκλαβιάς.
Σκλάβοι γίνονται και τα παιδιά σου γιατί τα γεννάς σε περιβάλλον σκλάβων και συνηθίζουν κι αυτά με τη σειρά τους στη σκλαβιά.
Σκλάβοι γίνονται τα παιδιά μας, γιατί αυτό διδάσκονται.
Οι σκλάβοι όμως χρόνο με το χρόνο, χάνουν την ικανότητα παραγωγικής σκέψης.
Είναι το σύνδρομο της φυλακής, που τόσο καλά έχει μελετήσει η εξουσία.
Οι σκλάβοι δεν γίνεται να απελευθερωθούν μόνο με την απλή παρέμβαση τρίτων. Γιατί η νοοτροπία του σκλάβου είναι βαθιά μέσα τους. Κάθε κύτταρο του οργανισμού του σκλάβου φωνάζει “είμαι σκλάβος!”.
Οι τρίτοι μπορούν να δείξουν στον σκλάβο ότι είναι σκλάβος.
Μπορούν και να τον βοηθήσουν να κάνει τα πρώτα του βήματα προς την ελευθερία.
Αλλά η προσπάθεια απέκδυσης της σκλαβιάς, χωρίς να οδηγηθείς απέναντι, στους εξουσιαστές δηλαδή, οπότε και πάλι σκλάβος θα είσαι, είναι θέμα ατομικής συνειδητοποίησης και πνευματικής απόδρασης. Απόδρασης από τη μη σκέψη, τη μη συναίσθηση, τη μη λογική, τη μη συνειδητοποίηση.

Ας ξαναθυμηθούμε αυτό που είπαμε πιο πριν:
Οι δύο δυνάμεις που κυβερνούν τον κόσμο είναι,
Η επαφή του ανθρώπου με τον συνάνθρωπο
και η επαφή του ανθρώπου με το πνεύμα. Με την νόηση.

Σε ποιον έχουμε αναθέσει να τις διαχειρίζεται;
Ποια είναι η μεταξύ σας επαφή συμπολίτες μου;
Έξι χρόνια τώρα, πάμε στο έβδομο, προσπαθούμε να σας δείξουμε το προφανές να σας οργανώσουμε σε ομάδα σοβαρής και ειλικρινούς συζήτησης και αποτυγχάνουμε.
Γιατί; Γιατί την δυνατότητα επαφής σας με τους άλλους ανθρώπους την επιτυγχάνετε εικονικά μέσω της τηλεόρασης. Δηλαδή την έχετε εναποθέσει στην εξουσία. Ή σας την έχει υφαρπάξει με την πονηριά που την διακρίνει.
Η επαφή σας με το πνεύμα;
Κι αυτή αλυσοδεμένη είναι σε πρόσωπα της τηλεόρασης. Τσίπρας – Μητσοτάκης – Ομπάμα – Μέρκελ και πολλοί άλλοι. Γιατί; Μη μου πείτε ότι τους έχετε γνωρίσει! Ότι έχετε διαπιστώσει πόσο καλοί άνθρωποι είναι! Γιατί τους εμπιστεύεστε τη ζωή και το μέλλον των παιδιών σας; Γιατί;

Σας ξαναρωτώ λοιπόν:
Τα παιδιά σας τίνος είναι; Του Θεού ή του Καίσαρα;
Της εξουσίας ή του λόγου;
Αν είναι του Θεού και του Λόγου, τότε αφυπνιστείτε, γιατί η δουλειά που σας περιμένει είναι σοβαρή και δύσκολη. Δηλαδή, το να δείξουμε στα παιδιά μας, πώς να μην είναι σκλάβοι, είναι κάτι για το οποίο οφείλουμε να αγωνιστούμε να μην συμβεί ποτέ πια και σε κανένα. Και να εναποθέσουμε σ' αυτά την ελπίδα μας ότι θα μας μιμηθούν.
Αν όχι, ψηφίζετε για πολλοστή φορά, τα παιδιά σας να είναι σκλάβοι του Καίσαρα και της Εξουσίας!

Συμπολίτες και Συνάνθρωποι, ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.
Τα παιδιά μας, μετά από χρόνια θα αποφασίσουν, αν ήμασταν άξιοι γονείς! Ή θα μας απορρίψουν!


                                                                   Γιώργος Χαραλαμπίδης

Το μήνυμα είναι, Εξουσία ή Λόγος.
Το αν δηλαδή:
Η ανθρώπινη κοινωνία θα συνεχίσει την πορεία της με ταγό την Εξουσία.
Ή αλλάζοντας πορεία, θα συνεχίσει με οδηγό τον Λόγο.

Συμπεριφορά, είναι στον κοινωνικό χώρο, ότι στον φυσικό, η δράση – αντίδραση.
Στον κοινωνικό χώρο πάντα, τέσσερα είναι τα είδη της συμπεριφοράς: βία, υποκρισία, αδιαφορία, λόγος. Οι τρεις πρώτες είναι συμπεριφορές ενστίκτου, αφού ενυπάρχουν σαν δυνατότητα και στα ζώα. Μόνο ο λόγος αναδεικνύει την ανθρώπινη νόηση. Οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούν μίγμα τυχαίο ή στοχευμένο των συμπεριφορών αυτών, προωθώντας την πραματοποίηση κάποιου θέλω τους ή αντιδρώντας στο θέλω κάποιου άλλου.

(Εξουσία, είναι ο κοινωνικός χώρος που επιβάλλει την άποψη και την θέληση του στους άλλους με τη βία, την υποκρισία, την αδιαφορία, ενώ ο κοινωνικός χώρος στον οποίο επιβάλλεται η εξουσία, σκλαβοποιείται, υποβαθμίζεται σε υλικό και πνευματικό επίπεδο, αντιδρά με φοβικά ένστικτα, οδηγείται στην παραίτηση και την κατάθλιψη. Ενυπάρχει σαν δυνατότητα μέσα στον καθένα μας. Η μακροχρόνια χρήση της σκοτώνει την συνείδηση και τότε επενεργεί σαν ισχυρό ναρκωτικό, αφού εθίζονται σε αυτήν εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι.).

(Λόγος, είναι η κοινωνική συμπεριφορά που θεωρεί ότι κάθε ανθρώπινο ον, έχει δικαίωμα κτήσης και χρήσης του υλικού και του πνευματικού περιβάλλοντος της ανθρώπινης κοινωνίας. Κύρια όμως, η κοινωνική ομάδα που στέργει και καλλιεργεί τον Λόγο, θεωρεί ότι έχει υποχρέωση να δίνει σε κάθε άτομο τη δυνατότητα να αναπτυχθεί συναισθηματικά, λογικά και με συνείδηση. Σε αρμονική συνύπαρξη και των τριών στον ψυχικό του κόσμο. Ο Λόγος αναγκαστικά περιλαμβάνει κάθε άνθρωπο, αφού σε αντίθετη περίπτωση, οι εξαιρούμενοι θα αποτελέσουν εστία ανα-γέννησης της εξουσίας.).

Τα κύρια μέσα που αντιπαλεύουν τη στιγμή αυτή, είναι:

Από την μεριά της Εξουσίας: Το χρήμα!
Μέσω αυτού η εξουσία προσπαθεί να οικειοποιηθεί κάθε υλική και πνευματική υποδομή, καθιστώντας τους “πιστούς” της αφεντικά με κάποια θέση στην ιεραρχία της, ενώ τους υπόλοιπους σκλάβους. Πολύ περισσότερο, μέσω του χρήματος, ο πόλεμος απέκτησε αποδεκτή μορφή (ανταγωνισμός), η απάτη έγινε εξυπνάδα (νόμοι των αγορών), η αδιαφορία για πνευματική αναζήτηση και συγχρόνως η φανατική προσκόλληση στο υλικό, παράλογη ειδωλολατρεία (ευρώ πάσει θυσία!).
και
Από την μεριά του Λόγου: Η δημόσια δημοκρατική συζήτηση!
Μια συζήτηση που επευθύνεται σε όλους, αφορά όλους και είναι σε θέση να αλλάξει την πορεία της κοινωνίας μας. Μια συζήτηση που φυσικό λίκνο της δεν μπορεί παρά να είναι η οικογένεια.Από το ξεκίνημα της “κρίσης”, το 2009, ποιο άλλο μέσον χρησιμοποιείται ώστε να καταδειχθεί το δόλιο παιχνίδι της εξουσίας; Υπάρχουν οι προϋποθέσεις ώστε το μέσον λόγος να αντιπαρατεθεί με πιθανότητες νίκης έναντι του μέσου χρήμα; Και αυτό δεν αφορά μόνον την δυνατότητα εκπομπής λόγου, αλλά και την θέληση και την ικανότητα λήψης του!

Η δημοκρατική συζήτηση έχει δύο προϋποθέσεις:
Την Ισηγορία και την Παρρησία!
Δηλαδή να υποστηρίζονται όλες οι απόψεις το ίδιο και να μην διστάζεις αλλά ούτε και να εμποδίζεσαι να πεις την Αλήθεια.
Και τις δύο προϋποθέσεις τις έχει ναρκοθετήσει η εξουσία.
Τα ΜΜΕ, υποταγμένα στην εξουσία, επαναλαμβάνουν διαρκώς την άποψη της εξουσίας, αποκλείοντας τις άλλες απόψεις. Σπέρνουν συνεχώς ψέματα, ανακρίβειες, χρησιμοποιούν τόνο βίαιο, ακατάληπτο, κάνοντας τον ακροατή ή τον αναγνώστη, να νιώθει τουλάχιστον ηλίθιος. Άλλωστε δεν είναι η κατανόηση ο στόχος τους. Στόχος τους είναι η υποταγή!
Όποιος τολμά να πει την αλήθεια, λοιδορείται, αποκλείεται από τον δημόσιο λόγο, οδηγείται σε υλικό και πνευματικό αφανισμό.

Τα δύο αυτά μέσα αντιπαλεύουν ώστε να καταστήσει το καθένα από αυτά, υπηρέτη του το άλλο.
Το χρήμα θέλει υπηρέτη του τον λόγο. Πλήρως υποταγμένο, εντελώς στείρο.
Ο λόγος διεκδικεί φυσικώ δικαιώματι, το χρήμα να είναι υπηρέτης του.
Ο χώρος στον οποίο παίρνει μέρος ο πόλεμος αυτός, αναγκαστικά, είναι η ανθρώπινη νόηση.

Ο καθένας από μας θα πάρει θέση.
Η εξουσία, επιβάλλει να πάρεις θέση.
Αν είσαι με το μέρος της θα στηρίζεις τη βία της, θα επαναλαμβάνεις σε όλους τους τόνους και όλες τις αποχρώσεις τα ψέματα της σαν την μόνη “εφικτή” λύση, θα αδιαφορείς για τους συνανθρώπους σου αν πεινούν αν ασθενούν αν πεθαίνουν και ένας πακτωλός χρημάτων θα είναι στη διάθεση σου. Αν δεν είσαι ενεργός υποστηρικτής της, δεν πειράζει. Το σκλαβοπάζαρο πάντα θα μπορεί να σου βρει μια θέση “ημιαπασχόλησης” “ημιπληρωμής” “ημιασφάλισης” “ημιζωής”. Και βέβαια όπως διατυπώθηκε στο συνέδριο για την απασχόληση στο Σαν Φραντσίσκο (1995) από τον Μπρεζίνσκι, μόνο το ένα έβδομο των ανθρώπων είναι χρήσιμο στην εξουσία!...

Και ο Λόγος σε καλεί να πάρεις θέση.
Αν θέλεις να σκέπτεσαι, να συναισθάνεσαι, να συνειδητοποιείς και να γνωρίζεις, να εκφράζεσαι με γνώση και ελευθερία, τότε θα στηρίξεις τον Λόγο. Αλλά θα το κάνεις με ατομική απόφαση. Με αγώνα θα τον κατακτήσεις. Θα διαθέσεις πολύ από τον χρόνο σου για να συνειδητοποιήσεις τον εαυτό σου, τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά σου, την συμπαντική θέση του όντος άνθρωπος, όσο και να μεταδώσεις τη γνώση σου στους άλλους. Αυτός είναι ο δρόμος της Αρετής!

Αν βαριέσαι να μάθεις καινούργια πράγματα, αν παιδεία θεωρείς ότι είναι κάτι που αφορά τα παιδιά μόνον, αν θέλεις την ησυχία σου και κοιτάς μόνο τη δουλειά σου, αν δεν σε νοιάζει που σε τσαλαπατούν αφού μπορείς κι εσύ να κάνεις το ίδιο σε κάποιους άλλους, αν αδιαφορείς για ότι συμβαίνει γύρω σου που δεν σε αγγίζει, αν σου είναι αδιανόητο να ξεχωρίσεις από την μάζα και να υποστηρίξεις την αλήθεια ακόμη και ενάντια σε όλους, τότε το χρήμα θα είναι το μέσον που θα στηρίξεις. Και ο δρόμος σου θα είναι ο δρόμος της Κακίας!

Ο δρόμος του χρήματος και κατ' επέκτασιν της εξουσίας είναι ο εύκολος δρόμος. Ο δρόμος που προτιμούν όσοι θέλουν το άμεσο και το εύκολο. Ο λάθος δρόμος. Ο δρόμος που μετά από λίγο είτε είσαι ταγός της εξουσίας, είτε σκλάβος καταπιεζόμενος, θα σε καταστήσει δίποδο που αντιδρά μόνο με το ένστικτο, χωρίς νόηση.

Ο δρόμος του λόγου, της ανοικτής συζήτησης, ο δρόμος του ακούω την άλλη άποψη, και συγχρόνως κατακτώ δική μου άποψη, που την εκφράζω, θα μεταφέρει σε όλους μας τα συναισθήματα των άλλων, ώστε να γίνουμε αλληλέγγυοι, στη χαρά και στον πόνο. Θα μεταφέρει την λογική του αναγνωρίζω μια κατάσταση, αντιλαμβάνομαι το αδιέξοδο, αναλαμβάνω την ευθύνη να απαλλαγώ απ' αυτήν. Θα μεταφέρει την συνειδητοποίηση του ότι “όλοι εμείς μαζί μπορούμε”. Μόνο που είναι ο δύσκολος δρόμος. Θέλει καλλιέργεια, θέλει να τον διδάσκεις, αλλά και να τον κάνεις πράξη ώστε να γίνεσαι ο ίδιος παράδειγμα προς μίμησιν. Θέλει αρετή και τόλμη.

«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν......»
Έτσι ξεκινά το “κατά Ιωάννην ευαγγέλιο” και είναι ότι πιο όμορφο και ότι πιο μεστό υπάρχει από θρησκευτικής άποψης, αφού τοποθετεί τον θεό σαν δυνατότητα μέσα σε κάθε άνθρωπο και εναποθέτει την μεταξύ τους επικοινωνία (θεού – ανθρώπου, αλλά και των ανθρώπων μεταξύ τους), στην βούληση του καθενός να μετέχει του Λόγου, αλλά και στην βούληση της ανθρωποομάδας να μετεξελιχθεί σε κοινωνία Λόγου.

Εμείς, εσύ κι εγώ αναγνώστη μου ή ακροατή, ποιο μέσον χρησιμοποιούμε αυτή τη στιγμή; Σου ζήτησα χρήματα για να σου μιλήσω; Μου ζήτησες χρήματα για να με ακούσεις; Αν αντιστραφούν οι ρόλοι, χρειαζόμαστε χρήματα; Αντιλαμβάνεσαι όμως, όπως κι εγώ, ότι λόγος  χωρίς τα συστατικά κόπο και χρόνο είναι “κύμβαλον αλαλάζον”; Αντιλαμβάνεσαι ότι ο μόνος που έχει την αδιαπραγμάτευτη δύναμη να ξεχωρίσει και να πιστοποιήσει τον μεστό λόγο από τον παραπλανητικό, είσαι εσύ ο ίδιος; Γίνεται αυτό χωρίς καλλιέργεια;

Γιατί είναι δυστυχισμένος ο Έλληνας;
Γιατί πρόδωσε το λόγο!
Το μέσον που η Ελλάδα καλλιέργησε όσο καμμία άλλη εθνική πληθυσμιακή ομάδα. Όχι μόνον η αρχαία Ελλάδα. Και η σκλαβωμένη Ελλάδα των δύο περιόδων, της προβυζαντινής και της μεταβυζαντινής εποχής, και το “Βυζάντιο”, και η σύγχρονη Ελλάδα, έχουν να επιδείξουν θαυμαστά και ζωντανά κείμενα, ποιήματα, τραγούδια, θέατρο, πολιτισμό, παραδόσεις, φιλοσοφία.
Προς όφελος τίνος;
Προς όφελος του ευρώ.
Το ξέρει αυτό ο έλληνας; Υποσυνείδητα το γνωρίζει. Ξέρει ότι της προδοσίας των πολιτικών και των κρατικών θεσμών του, προηγήθηκε η προδοσία των πολλών στον Λόγο. Για πολλές γενιές πριν. Σε μας εναπόκειται να του το κάνουμε ολοφάνερο. Σ' αυτόν εναπόκειται να προσπαθήσει να εργαστεί προς την κατεύθυνση: “Το χρήμα οφείλει να είναι υπηρέτης του λόγου!”. Αυτό που οφείλουν να κάνουν οι πολλοί, δεν μπορούν να το αναλάβουν λίγοι!

Γιατί ο έλληνας πρόδωσε τον λόγο;
Γιατί ενέδωσε στην διαφθορά.
Τι είναι διαφθορά;
Η απομάκρυνση από τον Λόγο. Η υποτίμηση της ανάπτυξης της ανθρώπινης νόησης ατομικά και συλλογικά σαν ύψιστο σκοπό, και η κατανάλωση της προσπάθειας και του χρόνου μας σε κάλυψη υλικών αναγκών, όσο και η αναζήτηση υλικών απολαύσεων.
Τζόγος, πορνοσυμπεριφορές, αλκοολισμός, ναρκωεξάρτηση, ζύγισμα του άλλου ανάλογα με το πόσα χρήματα έχει, διαρκές κυνήγι του χρήματος, παραμέληση των νέων σε ξενικά πρότυπα. Και εκεί είναι που γίνεται το μπόλιασμα της διαφθοράς! Στους νέους!
Με την κοντόθωρη αυτή προοπτική η Ελλάδα ξεπούλησε ήδη χιλιάδες επιστήμονες, καλλιτέχνες, παιδαγωγούς.
Γιατί:
Η επιστήμη είναι παιδί του λόγου και της αλήθειας.
Η τέχνη είναι παιδί του λόγου και της αισθητικής.
Η παιδεία είναι παιδί του λόγου και της ανάγκης του ανθρώπου για πλατειά και βαθιά επικοινωνία.
Αφέθηκαν δηλαδή οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες και οι παιδαγωγοί να είναι έρμαια της εξουσίας. Όταν αυτό που παράγεις με την εργασία σου, δεν το θέλει ο λαός σου, αναγκάζεσαι να μεταναστεύσεις να βρεις αλλού τρόπους επιβίωσης.
Η εξουσία, θέλει την επιστήμη, την τέχνη, την εκπαίδευση, υπό τις διαταγές της, γιατί αυτές είναι το μαγικό ραβδάκι που θα χρησιμοποιήσει για να καθυποτάξει τις μάζες.
Ο αυτάρεσκα αυτοονομαζόμενος “απλός άνθρωπος”, δεν αντιλαμβάνεται ότι χωρίς επιστήμη, τέχνη, παιδεία, λόγο, θα είναι για πάντα σκλάβος;
Από την άλλη, ο επιστήμονας, ο καλλιτέχνης, ο παιδαγωγός, δεν αντιλαμβάνονται ότι η ικανότητα τους ξεπουλιέται αντίστοιχα στην εξουσία για διαφθορά και αφανισμό των πολλών; Σαν όπλο διατήρησης της κατεστημένης εξουσίας και μέσο σκλαβοποίησης δισεκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων; Ποια η ευθύνη τους; Μήπως η άνευ όρων υποταγή τους στο χρήμα, είναι ο ασφαλέστερος τρόπος να γίνουν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι του 21ου αιώνα;

Και κάποτε πρέπει να τελειώσουμε με την φόλα που η εξουσία ταΐζει στον κάθε ανόητο.
Απλός άνθρωπος δεν υπάρχει.  Ο Άνθρωπος είναι ένα πολύπλοκο βιοπνευματικό ον. Ή μαθαίνεις μέσω του λόγου να λειτουργείς σωστά, ή γίνεσαι σκυλάκι, γατάκι, προβατάκι, ποντικάκι, ανάλογα με την κλίση σου, και ανάλογα με το πού η εξουσία θέλει να σε  χρησιμοποιήσει.

Υπάρχει λύση;
Σαφώς και υπάρχει!
Ο Λόγος σαν κοινωνικός χώρος έχει κάτι που δεν το έχει και δεν μπορεί να το έχει η εξουσία.
Λέγεται Μετάνοια.
Όσοι από μας βρεθήκαμε στα γρανάζια της εξουσίας και, με κάποιον τρόπο, στο βαθμό που είναι δυνατό, βγάλαμε λίγο κεφάλι κι αναπνεύσαμε, ξέρουμε ότι ανά πάσα στιγμή, όταν δεις και αναγνωρίσεις το λάθος, στον χώρο του λόγου υπάρχει και μετάνοια και συγνώμη.
Οι πολλοί, που δεν έχουν δει ακόμη τον λόγο, που το μόνο που έχουν δει και βιώσει είναι η εξουσία, δεν μπορούν να αντιληφθούν την δυνατότητα αυτή. Και η εξουσία κάνει ότι μπορεί για να την κρύψει, καδραίνοντας τον πέλεκυ της τιμωρίας στο παραμικρό “παραστράτημα”.

Αλλά είναι πέρα για πέρα ανθρώπινο να μπορείς να πεις:
«Συγνώμη μετάνοιωσα, βλέπω το λάθος και θέλω να αλλάξω τρόπο σκέψης, τρόπο ζωής. Η ζωή χωρίς τον λόγο, η ζωή με “αφεντικό” το χρήμα δεν είναι ζωή. Ο δρόμος χωρίς τον Λόγο, είναι αδιέξοδος. Θα σταματήσω να έχω θεό το χρήμα τους και θα βάλω στη ζωή μου οδηγό, δρόμο και προορισμό, τον Λόγο. Την δημόσια και ειλικρινή συζήτηση. Την βάση για μια δημοκρατική κοινωνία.»