Το Κίεβο είναι παγωμένο το σκοτεινό αυτό απομεσήμερο, αλλά το πολυτελώς επιπλωμένο γραφείο, θαλπερό.
Ο Πρόξενος σηκώθηκε από την δερμάτινη πολυθρόνα του· παίρνοντας μια αστεία πόζα, είπε γάργαρα: «Η Ελλάδα είναι υπέροχη, ομορφούλα μου…»
«…Αλλά οι διαδικασίες… χρονοβόρες», συμπλήρωσε, κατεβάζοντας τον τόνο της φωνής του. «…Καταλαβαίνεις…», πρόσθεσε, σχεδόν ψιθυριστά.
Ξέρω πως για την πολυπόθητη σφραγίδα, πρέπει να υπομείνω τα σαλιαρίσματα αυτού του γουρουνιού. Αδιάφορο! Έχω υποστεί και χειρότερα, κι ας μην είμαι ούτε δεκαεπτά. Σφίγγω τα χείλη. Ο πόλεμος πλησιάζει. Η βίζα είναι η μόνη μου διέξοδος. Κλείνω τα μάτια. Νιώθω τα βρωμόχερά του πάνω μου, μέσα μου, η σκορδίλα στην ανάσα του μου σπάει τα ρουθούνια. Μα η ψυχή μου έχει δραπετεύσει· αιωρούμενη, παρακολουθώ την συναλλαγή, σαν σκηνή κακόγουστου πορνοβίντεο.
Πενήντα ιστορίες σε εικονογραφία του Στάθη, γραμμένες με 121 λέξεις ακριβώς, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις “Φερενίκη”
