Articles by "Κόσμος"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κόσμος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

του Πέπε Εσκομπάρ / reseauinternational.net 

Παγκόσμια πλειοψηφία, να χαίρεσαι! Και ανέβα στο τρένο υψηλής ταχύτητας της αποδολαριοποίησης.

Το Trump's Tariff Tizzy (TTT) του δήμαρχου του τσίρκου Τραμπ, που ονομάζεται «Ημέρα της Απελευθέρωσης», ερμηνεύεται ευρέως σε όλο τον κόσμο – στον παγκόσμιο Βορρά και Νότο – ως Ημέρα Σφαγής.

Αυτή η στρατηγική της de facto ανεξέλεγκτης οικονομικής κατεδάφισης βασίζεται στην εσφαλμένη αντίληψη ότι η έναρξη δασμολογικού πολέμου κατά της Κίνας είναι μια λαμπρή ιδέα. Τόσο λαμπρή όσο η είσπραξη μερικών ακόμη τρισεκατομμυρίων δολαρίων σε δασμούς με την υπόθεση ότι ο υπόλοιπος πλανήτης θα «ενθαρρυνθεί» κάπως να ξεπουλήσει στον Ηγεμόνα, ενώ ισχυρίζεται ότι αυτοί οι δασμοί θα οδηγήσουν στην εκβιομηχάνιση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η τραγικοκωμική μάσκα ενός αυτόκλητου μαέστρου του τσίρκο του τουρμποκαπιταλισμού είναι ίσως τόσο αξιολύπητη όσο η οργή των Ευρωπαίων τσιουάουα που αναζητούν «εκδίκηση» μέσω του Rearmament, με κεφάλαια που σχεδιάζουν να κλέψουν από τους λογαριασμούς ταμιευτηρίου ανυποψίαστων πολιτών.

Ο ουσιαστικός Μάικλ Χάντσον έβαλε το δάχτυλό του στο πρόβλημα. Επιτρέψτε μου να κάνω μια μικρή διευκρίνιση: « Οι κυρώσεις και οι απειλές είναι το μόνο χαρτί που έχουν απομείνει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν μπορούν πλέον να προσφέρουν σε άλλες χώρες μια κατάσταση win-win και ο Τραμπ έχει πει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να είναι ο μεγάλος νικητής σε οποιαδήποτε διεθνή συμφωνία, είτε πρόκειται για οικονομική είτε εμπορική συμφωνία .

Ο καθηγητής Χάντσον περιγράφει ξεκάθαρα τη διαπραγματευτική τακτική του Τραμπ: « Όταν δεν έχεις πολλά να προσφέρεις οικονομικά, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προσφερθείς να μην βλάψεις άλλες χώρες, να μην τις επιβάλεις κυρώσεις, να μην κάνεις κάτι που θα ήταν αντίθετο με τα συμφέροντά τους ». Ωστόσο, με το TTT, ο Τραμπ στην πραγματικότητα «προτείνει» να τους βλάψει όλους. Και σίγουρα θα επενδύσουν σε κάθε είδους αντι-τακτικές για να «ξεφύγουν» από αυτή τη «στρατηγική» της αμερικανικής «διπλωματίας».

Εμπορικός πόλεμος κατά της Ασίας

Το TTT επιτίθεται σε όλους, ειδικά στην ΕΕ («γεννήθηκε για να μας βλάψει», σύμφωνα με τον αρχηγό του τσίρκου. Λάθος, γιατί η ΕΕ επινοήθηκε από τους Αμερικανούς το 1957 για να κρατήσει την Ευρώπη υπό έλεγχο). Η ΕΕ εξάγει περίπου 503 δισ. ευρώ στις Ηνωμένες Πολιτείες ετησίως, ενώ εισάγει περίπου 347 δισ. ευρώ. Ο Τραμπ φωνάζει συνεχώς για αυτό το πλεόνασμα.

Μια βεντέτα αντιμέτρων θα είναι λοιπόν αναπόφευκτη, όπως έχει ήδη ανακοινώσει η τοξική Μέδουσα φον ντερ Λούγκεν στις Βρυξέλλες, η οποία είναι και ο χορηγός όλων των παραγωγών όπλων στην Ευρώπη.

Ωστόσο, το TTT είναι πάνω από όλα ένας εμπορικός πόλεμος ενάντια στην Ασία. «Αμοιβαίοι» – αλλά όχι πραγματικά αμοιβαίοι – δασμοί επιβλήθηκαν στην Κίνα (34%), το Βιετνάμ (46%), την Ινδία (26%), την Ινδονησία (32%), την Καμπότζη (49%), τη Μαλαισία (24%), τη Νότια Κορέα (25%), την Ταϊλάνδη (36%), τη σεισμόπληκτη Μιανμάρ (44%) και την Ιαπωνία (2%) (2%) και την Ταϊβάν (2%).

Λοιπόν, ακόμη και πριν από το TTT, επιτεύχθηκε το πρώτο: ο αρχηγός του τσίρκου πέτυχε μια μοναδική συναίνεση μεταξύ της Κίνας, της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας για συντονισμό της απάντησής τους.

Η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα θα εισάγουν πρώτες ύλες ημιαγωγών από την Κίνα, ενώ η Κίνα θα αγοράζει τσιπ από την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα. Μετάφραση: το TTT θα ενισχύσει τη «συνεργασία της εφοδιαστικής αλυσίδας» μεταξύ αυτής της τριάδας η οποία, μέχρι τώρα, δεν ήταν πραγματικά πολύ συνεργάσιμη.

Αυτό που πραγματικά θέλει ο αρχηγός του τσίρκου είναι ένας αλάνθαστος μηχανισμός –που ήδη αναπτύσσεται από την ομάδα του– που επιβάλλει μονομερώς όποιο επίπεδο δασμών μπορεί να φανταστεί ο Τραμπ, όποια και αν είναι η δικαιολογία: θα μπορούσε να είναι η παράκαμψη της «σημερινής χειραγώγησης», η αντιμετώπιση ενός φόρου προστιθέμενης αξίας, για «λόγους ασφαλείας», όποια κι αν είναι. Και στο διάολο το διεθνές δίκαιο. Για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, ο Τραμπ θάβει τον ΠΟΕ.

Ακόμη και οι φορολογούμενοι πιγκουίνοι του Heard Island στον Νότιο Ειρηνικό γνωρίζουν ότι οι πιστοποιημένες επιπτώσεις του TTT θα περιλαμβάνουν αύξηση του πληθωρισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες, σοβαρές δυσκολίες για τις υπεράκτιες εταιρείες τους και, κυρίως, την πλήρη κατάρρευση της αμερικανικής "αξιοπιστίας" ως αξιόπιστου και αξιόπιστου εμπορικού εταίρου, προσθέτοντας στην πιστοποιημένη φήμη του ως "δεν μπορεί να κάνει συμφωνία ο Νότος". > Ant: Μια ενοικιαζόμενη αυτοκρατορία FIRE (χρηματοδότηση, ασφάλιση, ακίνητη περιουσία), όπως αναλύθηκε αριστοτεχνικά από τον Michael Hudson), η οποία έχει αναθέσει σε εξωτερικούς συνεργάτες τις μεταποιητικές της βιομηχανίες και καταβροχθίστηκε από ένα σωρό υπερμοχλευμένων hedge funds, παράγωγα Wall Street και ολοκληρωτική επιτήρηση της Silicon Valley.

Ισχύει η ποιητική δικαιοσύνη. Κάψιμο του σπιτιού - από το εσωτερικό του σπιτιού. Όσο για την αναδυόμενη Κυρίαρχη Παγκόσμια Πλειοψηφία, χαρείτε: και ανεβείτε στο τρένο υψηλής ταχύτητας της αποδολαριοποίησης.

Πέπε Εσκομπάρ

πηγή: Strategic Culture Foundation

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Γιώργος Ι. Αλλαμανής

Ο πρώην κωμικός που εξελέγη πρόεδρος της Ουκρανίας το 2019 και έμελλε να διαχειριστεί την τριετή ρωσική εισβολή στη χώρα του φαίνεται πως είναι «ξοφλημένος» μετά την εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ, εκτός κι αν η Ε.Ε. κάνει ακόμα ένα «all-in» για να στηρίξει πάση θυσία τον Ζελένσκι.


Μια αόρατη ταμπέλα βλέπουν πολλοί στην είσοδο του Παλατιού Μαριίνσκι στο Κίεβο, στη δεξιά όχθη του ποταμού Δνείπερου, όπου βρίσκεται η έδρα του προέδρου της Ουκρανίας. Γράφει -λένε- «Τελευταίες παραστάσεις».

Αφορά τον 47χρονο κωμικό ηθοποιό Βολοντίμιρ Ζελένσκι, εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας από τον Απρίλιο του 2019 με ποσοστό 73% στον δεύτερο γύρο έναντι του ρωσόφιλου αντιπάλου του. Ο «ρόλος της ζωής του» τελειώνει, επιμένουν όσοι βλέπουν να τρίζει εκ θεμελίων η μεταπολεμική συμμαχία ΗΠΑ-Ευρώπης πίσω από τον (μη) ξαφνικό έρωτα Τραμπ-Πούτιν.

Τρία χρόνια μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, την αποφράδα 24η Φεβρουαρίου 2022, το 20% του ουκρανικού εδάφους τελεί υπό ρωσική κατοχή, η οικονομία και οι υποδομές έχουν γίνει σμπαράλια και το ηθικό των Ουκρανών δοκιμάζεται.
Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού


Παιδί μικρομεσαίας ρωσόφωνης εβραϊκής οικογένειας, με πατέρα καθηγητή υπολογιστών στο πανεπιστήμιο και μητέρα μηχανικό, ο Ζελένσκι γεννήθηκε στην γκρίζα βιομηχανική πόλη Κρισί Ροχ, κέντρο της ουκρανικής χαλυβουργίας. Το 1995, 17χρονος μαθητής Λυκείου, έκανε δύο πράγματα. Πρώτον, έστησε ερασιτεχνική ομάδα κωμωδίας που ξεκίνησε πετυχημένες εμφανίσεις στην τηλεόραση. Και, δεύτερον, ερωτεύτηκε τη συμμαθήτριά του και νυν σύζυγό του, Ολένα Κιγιάσκα, η οποία συμμετείχε στη συγγραφή των κειμένων. Είναι η ίδια που πολλά χρόνια αργότερα σε lifestyle εκπομπή θυμήθηκε ότι ο Βολοντίμιρ γύρισε και της είπε μια μέρα: «Θα ασχοληθώ με την πολιτική. Ο Ρίγκαν πώς το έκανε και πέτυχε; Ο Σβαρτσενέγκερ; Θα πετύχω κι εγώ». Από την τηλεόραση πληροφορήθηκε η Ολένα ότι ο σύζυγος σοβαρολογούσε και θα κατέβαινε για πρόεδρος.

Τα ουκρανικά του ήταν σχετικά φτωχά, γι’ αυτό όταν μπήκε στην πολιτική προσέλαβε δάσκαλο προφοράς και λεξιλογίου. Είχε περάσει ένα φεγγάρι απ’ τη Νομική αλλά τον κέρδισε η κωμωδία. Οι τσέπες του γέμισαν, έστησε προσωπική εταιρεία παραγωγής και εξακοντίστηκε στη διασημότητα κατά την πενταετία 2015-2019 με το σίριαλ «Υπηρέτης του λαού», στον ρόλο ενός «συνηθισμένου» καθηγητή Ιστορίας σε σχολείο, ο οποίος μέσα από ένα σερί παρεξηγήσεων εκλέγεται πρόεδρος της Ουκρανίας και διορθώνει τα κακώς κείμενα.

Προεκλογικά ο Ζελένσκι οδήγησε ένα φορτηγό, που λέει ο λόγος, με φαντεζί κοινοτοπίες και υποσχέσεις του τύπου «Θα πατάξω τη διαφθορά και τους ολιγάρχες», «Θα φέρω ξένες επενδύσεις και θα εκσυγχρονίσω το κράτος» - ένα είδος «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Λίγα πράγματα κατάφερε, όπως ότι δρομολόγησε την ψηφιακή διακυβέρνηση.

Οταν όμως εισέβαλαν οι Ρώσοι επέδειξε αυταρχικότητα, στρίμωξε την αντιπολίτευση, φίμωσε τα ΜΜΕ, συνεργάστηκε με νεοναζιστικές ομάδες και άνοιξε τον δρόμο για ύποπτες μπίζνες με τη διεθνή βοήθεια, την ώρα που στα μέτωπα και στις βομβαρδισμένες πόλεις πέφταν κορμιά.

Ο Τραμπ τον έχει τον Ζελένσκι του κλότσου και του μπάτσου, υιοθετώντας την προπαγάνδα του Κρεμλίνου. Απαιτεί ξεδιάντροπα να εκμεταλλευτούν αμερικανικές εταιρείες τον φυσικό πλούτο της (εναπομείνασας) Ουκρανίας ως αμοιβή για να συνεχίσει να παίζει τον σερίφη στη χώρα. Το «τζάμπα» πέθανε κι ας πάει στον γερο-διάολο η γεωπολιτική ανάλυση...

Παραζαλισμένος ο Ζελένσκι ψέλλισε ότι είναι πρόθυμος για... απευθείας ντιλ με τον mr. president «για τις επενδύσεις και την ασφάλεια» παρακάμπτοντας Ε.Ε., ΝΑΤΟ, ΟΗΕ και άλλους άχρηστους ενδιάμεσους. Κίνηση απελπισίας με το πιστόλι στον κρόταφο.

Φυσικά γνωρίζει ότι οι ΗΠΑ παραμένουν η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο και ότι η πάνοπλη Ρωσία κέρδισε, αργά και αιματηρά, την εισβολή και κατοχή ουκρανικών εδαφών, δηλαδή αυτό που χυδαία ο Πούτιν βάφτισε «Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση».

Οι Ευρωπαίοι έχουν δώσει στην εμπόλεμη Ουκρανία περισσότερα χρήματα από τους Αμερικανούς κι ας τσαμπουνάει περί του αντιθέτου ο Τραμπ στο Truth Social. Αλλά η Ουάσινγκτον έχει όπλα και συστήματα αεράμυνας -όπως οι συστοιχίες πυραύλων Patriot που προστατεύουν το Κίεβο- που οι Βρυξέλλες απλά δεν μπορούν να παρέχουν.

Τώρα που τα κλισέ θέλουν τη ρώσικη αρκούδα να βρυχάται ικανοποιημένη και τον αμερικανικό αετό, υπό νέο management, να πετάει μακριά από τις (μετα)ψυχροπολεμικές βεβαιότητες, πολλοί θεωρούν τον Ζελένσκι τελειωμένο - ένα άθαφτο πτώμα. Μπορεί να ’ναι αλήθεια.

Μπορεί όμως και όχι. Αν η Γηραιά Ηπειρος αποφασίσει να στείλει ένα μήνυμα στον Τραμπ, το πιο ηχηρό θα ’ταν η υποστήριξή της στον «δικό της» Ουκρανό πρόεδρο.

Πώς; Με βαρύτατο κόστος. Με οδυνηρό de facto διαμελισμό της χώρας, χωρίς ουκρανικές υπογραφές, με «παγωμένα» σύνορα σαν τον 38ο παράλληλο στην Κορέα το 1953. Με ελαφρά οπλισμένη Βαβέλ ειρηνοφρουρών να κόβει βόλτες σε μη αναγνωρισμένη μεθόριο και με θολές υποσχέσεις -τζάμπα είναι- για μελλοντική ένταξη στην Ε.Ε.

Σε αυτό το σενάριο ο Ζελένσκι επιβιώνει πολιτικά ως ex war leader που λαβώθηκε αλλά δεν πρόδωσε. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η δημοφιλία του στο εσωτερικό της χώρας παραμένει ισχυρή, αποτέλεσμα του περιβόητου «συνδρόμου της σημαίας» (flag syndrome), της προσκόλλησης ενός δοκιμαζόμενου λαού στο πρόσωπο του ηγέτη.

Σε άλλη παραλλαγή, γίνεται μαύρο πρόβατο για την εθνική τραγωδία και οδηγείται στη σφαγή, ή, πιο πιθανό, αγκυροβολεί σε κάποιο απ’ τα πολυτελή ακίνητα που διαθέτει στο Λονδίνο όπως έδειξαν τα Pandora Papers τον Οκτώβριο του 2021. Παρεάκι με τους Ντεγκρές.

Αλλά πήγαμε πολύ μακριά.

Γιατί τoν επιλέξαμε


Διότι η τύχη του, μαζί και η τύχη της διχασμένης χώρας του, θα εξαρτηθεί από την απόφαση-«ζαριά» του Τραμπ να κάνει τα χατίρια του Πούτιν σε βάρος της Ευρώπης, ελπίζοντας ότι η Αμερική θα τορπιλίσει τη διεθνή σύμπλευση Μόσχας-Πεκίνου.


πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

από τον Thierry Meyssan

Η ειρήνη στην Ουκρανία μπορεί να μην λύσει τίποτα απολύτως. Αυτός ο πόλεμος δεν προκλήθηκε από μια επεκτατική βούληση της Ρωσίας, όπως μας διαβεβαιώνει η ατλαντική προπαγάνδα, αλλά από πραγματικά προβλήματα. Η απλή αναγνώριση μιας αλλαγής συνόρων δεν θα αντιμετωπίσει την ουσία του ζητήματος.

Αυτός ο πόλεμος είναι το αποτέλεσμα της επέκτασης του ΝΑΤΟ σε πείσμα του λόγου του. μια επέκταση που απειλεί άμεσα την ασφάλεια της Ρωσίας, της οποίας τα σύνορα είναι πολύ μεγάλα για να τα υπερασπιστούμε. Για να επεκταθεί στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ υποστήριξε νεοναζιστικές ομάδες που τοποθέτησε στην εξουσία και που καθιέρωσαν τους νόμους τους σε αυτή τη χώρα. Σε αυτό προστέθηκε η αναζωπύρωση μιας υποτιθέμενης σύγκρουσης πολιτισμών μεταξύ ευρωπαϊκών και ασιατικών αξιών.

Δεν θα υπάρξει πραγματική ειρήνη έως ότου η Δύση κρατήσει τον δικό της λόγο.
Οι Πρόεδροι Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντιμίρ Πούτιν (φωτογραφία το 2018).

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν ξεκίνησαν επίσημα τις διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Όποιες και αν είναι οι εδαφικές λύσεις, δεν θα επιλύσουν όλες τις διαφορές. Αυτό πιθανότατα θα επιμείνει πέρα ​​από την ειρήνη.

Τρία προβλήματα επικαλύπτονται:

1. Η επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή και το Δόγμα Brzeziński

Όταν οι ίδιοι οι Ανατολικογερμανοί γκρέμισαν το Τείχος του Βερολίνου (9 Νοεμβρίου 1989), η Δύση, αιφνιδιασμένη, διαπραγματεύτηκε το τέλος των δύο Γερμανιών. Καθ' όλη τη διάρκεια του 1990 τέθηκε το ερώτημα εάν η επανένωση της Γερμανίας θα σήμαινε ότι η Ανατολική Γερμανία, με την ένταξη στη Δυτική Γερμανία, θα έμπαινε στο ΝΑΤΟ ή όχι.

Όταν υπογράφηκε η Συνθήκη Ατλαντικής Συμμαχίας το 1949, δεν προστάτευε ορισμένα εδάφη ορισμένων υπογραφόντων. Για παράδειγμα, τα γαλλικά εδάφη του Ειρηνικού (Ρεϋνιόν, Μαγιότ, Γουόλις και Φουτούνα, Πολυνησία και Νέα Καληδονία) δεν επηρεάζονται. Θα ήταν επομένως πιθανό σε μια ενοποιημένη Γερμανία να μην είχε επιτραπεί στο ΝΑΤΟ να αναπτυχθεί στην Ανατολική Γερμανία.

Αυτό το θέμα είναι πολύ σημαντικό για τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που δέχθηκαν επίθεση από τη Γερμανία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στα μάτια των πληθυσμών τους, το να βλέπουν εξελιγμένα όπλα να εγκαθίστανται στα σύνορά τους ήταν ανησυχητικό. Ακόμη περισσότερο για τη Ρωσία, της οποίας τα τεράστια σύνορα (6.600 χιλιόμετρα) είναι ανυπεράσπιστα.

Στη Σύνοδο Κορυφής της Μάλτας (2-3 Δεκεμβρίου 1989) μεταξύ των προέδρων των ΗΠΑ και της Ρωσίας, Τζορτζ Μπους (ο πατέρας) και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστήριξαν ότι δεν είχαν παρέμβει για να ρίξουν το Τείχος του Βερολίνου και ότι δεν είχαν πρόθεση να παρέμβουν κατά της ΕΣΣΔ εκείνη την εποχή.1

Ο υπουργός Εξωτερικών της Δυτικής Γερμανίας Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ είπε ότι οι αλλαγές στην Ανατολική Ευρώπη και η διαδικασία της γερμανικής ενοποίησης δεν πρέπει να οδηγήσουν σε « επίθεση στα σοβιετικά συμφέροντα ασφαλείας ». Ως εκ τούτου, το ΝΑΤΟ θα πρέπει να αποκλείσει «μια επέκταση του εδάφους του προς τα ανατολικά, δηλαδή μια κίνηση πιο κοντά στα σοβιετικά σύνορα ».

Οι τρεις κατοχικές δυνάμεις της Γερμανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, πολλαπλασίασαν λοιπόν τις δεσμεύσεις τους να μην επεκτείνουν το ΝΑΤΟ προς την Ανατολή. Η Συνθήκη της Μόσχας (12 Σεπτεμβρίου 1990) υπέθεσε ότι μια επανενωμένη Γερμανία δεν θα διεκδικούσε εδάφη από την Πολωνία (γραμμή Oder-Neisse) και ότι δεν θα υπήρχαν βάσεις του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Γερμανία.2



Σε μια κοινή συνέντευξη Τύπου το 1995 στον Λευκό Οίκο,
ο Πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν χαρακτήρισε τη συνάντηση που μόλις είχαν «καταστροφική», προκαλώντας τα γέλια από τον Πρόεδρο Μπιλ Κλίντον. Είναι πράγματι καλύτερο να γελάς παρά να κλαίς.

Ωστόσο, οι Ρώσοι ενημερώθηκαν ότι ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ περιόδευε τις πρωτεύουσες για να προετοιμάσει τα πρώην κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου, ο Πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν παρενοχλούσε τον ομόλογό του, Μπιλ Κλίντον, στη σύνοδο κορυφής της Βουδαπέστης (5 Δεκεμβρίου 1994) της Διάσκεψης για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΔΑΣΕ). Είπε: « Η στάση μας απέναντι στα σχέδια διεύρυνσης του ΝΑΤΟ, και ειδικότερα η πιθανότητα να προχωρήσει η υποδομή προς τα ανατολικά, παραμένει και θα παραμείνει πάντα αρνητική. Επιχειρήματα όπως: η διεύρυνση δεν στρέφεται εναντίον κανενός κράτους και είναι ένα βήμα προς τη δημιουργία μιας ενωμένης Ευρώπης, μην αντέχετε κριτική. Πρόκειται για μια απόφαση της οποίας οι συνέπειες θα καθορίσουν την ευρωπαϊκή διαμόρφωση για τα επόμενα χρόνια. Θα μπορούσε να οδηγήσει σε διολίσθηση προς την επιδείνωση της εμπιστοσύνης μεταξύ της Ρωσίας και των δυτικών χωρών. (…) Το ΝΑΤΟ δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Σήμερα, όχι χωρίς δυσκολίες, αναζητά τη θέση της στη νέα Ευρώπη. Είναι σημαντικό αυτή η προσέγγιση να μην δημιουργεί δύο διαχωριστικές ζώνες, αλλά αντίθετα να εδραιώνει την ευρωπαϊκή ενότητα. Αυτός ο στόχος, για εμάς, είναι σε αντίθεση με τα σχέδια επέκτασης του ΝΑΤΟ. Γιατί να σπείρουμε τους σπόρους της δυσπιστίας; Τελικά, δεν είμαστε πλέον εχθροί. είμαστε όλοι συνεργάτες τώρα. Το έτος 1995 σηματοδοτεί την πενήντα επέτειο από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μισό αιώνα αργότερα, συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο την πραγματική σημασία της Μεγάλης Νίκης και την ανάγκη για ιστορική συμφιλίωση στην Ευρώπη. Δεν πρέπει να υπάρχουν άλλοι αντίπαλοι, νικητές και ηττημένοι. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η ήπειρός μας έχει μια πραγματική ευκαιρία να βρει ενότητα. Το να το χάνεις σημαίνει να ξεχνάς τα μαθήματα του παρελθόντος και να αμφισβητείς το ίδιο το μέλλον ». Ο Μπιλ Κλίντον απάντησε: « Το ΝΑΤΟ δεν θα αποκλείσει αυτόματα κανένα έθνος από την ένταξη. (…) Ταυτόχρονα, καμία εξωτερική χώρα δεν θα επιτραπεί να ασκήσει βέτο στην επέκταση .»3

Στη σύνοδο αυτή υπογράφηκαν τρία μνημόνια, μεταξύ των οποίων ένα με την ανεξάρτητη Ουκρανία. Σε αντάλλαγμα για την αποπυρηνικοποίησή της, η Ρωσία, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι Ηνωμένες Πολιτείες συμφώνησαν να απόσχουν από την απειλή ή τη χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των πολέμων της Γιουγκοσλαβίας, η Γερμανία παρενέβη, ως μέλος του ΝΑΤΟ. Εκπαίδευσε τους Κοσοβάρους μαχητές στη βάση της Συμμαχίας Ιντσιρλίκ (Τουρκία) και στη συνέχεια ανέπτυξε τους άντρες της εκεί.

Ωστόσο, στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη (8 και 9 Ιουλίου 1997), οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Συμμαχίας ανακοίνωσαν ότι προετοιμάζονται για την ένταξη της Τσεχικής Δημοκρατίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας. Επιπλέον, εξετάζουν επίσης τη Σλοβενία ​​και τη Ρουμανία.

Έχοντας επίγνωση ότι δεν μπορεί να εμποδίσει κυρίαρχα κράτη να συνάψουν συμμαχίες, αλλά ανησυχώντας για τις συνέπειες για τη δική της ασφάλεια από όσα προετοιμάζονται, η Ρωσία παρενέβη στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΔΑΣΕ) στη σύνοδο κορυφής της Κωνσταντινούπολης (18 και 19 Νοεμβρίου 1999). Ενέκρινε μια δήλωση που καθιερώνει την αρχή της ελεύθερης προσχώρησης οποιουδήποτε κυρίαρχου κράτους στη συμμαχία της επιλογής του και αυτή της μη λήψης μέτρων για την ασφάλειά του σε βάρος αυτής των γειτόνων του.

Ωστόσο, το 2014, οι Ηνωμένες Πολιτείες οργάνωσαν μια έγχρωμη επανάσταση στην Ουκρανία, ανατρέποντας τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο (που ήθελε να κρατήσει τη χώρα του στα μισά του δρόμου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας) και εγκαθιστώντας ένα νεοναζιστικό καθεστώς που ήταν δημόσια επιθετικό κατά της Ρωσίας.

Το 2004, η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Σλοβενία ​​εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ. Το 2009 ήταν η Αλβανία και η Κροατία. Το 2017, Μαυροβούνιο. Το 2020 Βόρεια Μακεδονία. Το 2023 η Φινλανδία και το 2024 η Σουηδία. Όλες οι υποσχέσεις έχουν αθετηθεί.

Για να κατανοήσουμε πλήρως πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο, πρέπει επίσης να γνωρίζουμε τι σκέφτονταν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Το 1997, ο πρώην σύμβουλος ασφαλείας του προέδρου Jimmy Carter, ο Πολωνοαμερικανός Zbigniew Brzeziński, δημοσίευσε τη Μεγάλη Σκακιέρα . Συζητά τη «γεωπολιτική» με την αρχική έννοια, δηλαδή όχι την επιρροή των γεωγραφικών δεδομένων στη διεθνή πολιτική, αλλά ένα σχέδιο παγκόσμιας κυριαρχίας.

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να παραμείνουν ηγετική δύναμη στον κόσμο συμμαχώντας με τους Ευρωπαίους και απομονώνοντας τη Ρωσία. Τώρα συνταξιούχος, αυτός ο δημοκράτης προσφέρει στους Στράους μια στρατηγική για να κρατήσουν τη Ρωσία υπό έλεγχο, χωρίς ωστόσο να τους αποδείξει ότι έχουν δίκιο. Υποστηρίζει μάλιστα τη συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ οι Στράους, αντίθετα, επιθυμούν να επιβραδύνουν την ανάπτυξή της (δόγμα Γουλφόβιτς). Σε κάθε περίπτωση, ο Brzeziński θα γίνει σύμβουλος του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.
Μνημείο στο Λβιβ προς τη δόξα του εγκληματία κατά
της ανθρωπότητας Στέπαν Μπαντέρα

2. Ναζισμός της Ουκρανίας

Κατά την έναρξη της ειδικής επιχείρησης του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είπε ότι ο πρώτος στόχος ήταν η αποναζοποίηση της χώρας. Η Δύση τότε προσποιήθηκε ότι αγνοούσε το πρόβλημα. Κατηγόρησαν τη Ρωσία ότι ανατίναξε ορισμένα περιθωριακά γεγονότα, παρόλο που είχαν παρατηρηθεί σε μεγάλη κλίμακα για μια δεκαετία.

Κι αυτό γιατί οι δύο αντίπαλοι γεωπολιτικοί των ΗΠΑ, ο Paul Wolfowitz και ο Zbigniew Brzeziński, είχαν συνάψει συμμαχία με τους «ολοκληρωμένους εθνικιστές» (δηλαδή με τους μαθητές του φιλοσόφου Dmytro Dontsov και του αρχηγού της πολιτοφυλακής Stepan Bandera).4 , σε ένα συνέδριο που διοργάνωσε ο τελευταίος στην Ουάσιγκτον το 2000. Σε αυτή τη συμμαχία είχε στοιχηματίσει το Υπουργείο Άμυνας, το 2001, όταν ανέθεσε την έρευνά του στον βιολογικό πόλεμο στην Ουκρανία, υπό την εξουσία του Antony Fauci, τότε συμβούλου υγείας του υπουργού Donald Rumsfeld. Ήταν ακόμη σε αυτή τη συμμαχία που το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε στοιχηματίσει, το 2014, με την έγχρωμη επανάσταση του Euromaidan.

Και οι δύο Εβραίοι πρόεδροι της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο και Βολοντίμιρ Ζελένσκι, επέτρεψαν την κατασκευή μνημείων για τους συνεργάτες των Ναζί σε ολόκληρη τη χώρα τους, ιδιαίτερα στη Γαλικία. Επέτρεψαν στην ιδεολογία του Dmytro Dontsov να γίνει η ιστορική αναφορά. Για παράδειγμα, σήμερα ο ουκρανικός πληθυσμός αποδίδει τη μεγάλη πείνα του 1932-1933, που προκάλεσε μεταξύ 2,5 και 5 εκατομμύρια θανάτους, σε μια φανταστική επιθυμία της Ρωσίας να εξοντώσει τους Ουκρανούς. ένας ιδρυτικός μύθος που δεν αντέχει στην ιστορική ανάλυση5 , στην πραγματικότητα, αυτός ο λιμός επηρέασε πολλές άλλες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Επιπλέον, με βάση αυτό το ψέμα το Κίεβο κατάφερε να κάνει τον πληθυσμό του να πιστέψει ότι ο ρωσικός στρατός ήθελε να εισβάλει στην Ουκρανία. Σήμερα πολλές δεκάδες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας6 και Γερμανία7 , έχουν υιοθετήσει, με συντριπτική πλειοψηφία, νόμους ή ψηφίσματα για την επικύρωση αυτής της προπαγάνδας.

Ο ναζισμός είναι πιο περίπλοκος από ό,τι θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί: με την ανάμειξη του ΝΑΤΟ σε αυτόν τον πόλεμο πληρεξουσίων, το Τάγμα Centuria, δηλαδή η μυστική κοινωνία των Ουκρανών ολοκληρωτικών εθνικιστών, έχει διεισδύσει στις δυνάμεις της Συμμαχίας. Στη Γαλλία είναι ήδη παρών στη Χωροφυλακή (η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν δημοσιοποίησε ποτέ την έκθεσή της για τη σφαγή της Μπούτσα).

Η σύγχρονη Δύση αντιλαμβάνεται λανθασμένα τους Ναζί ως εγκληματίες που κατά κύριο λόγο έσφαξαν Εβραίους. Αυτό είναι απολύτως ψευδές. Οι κύριοι εχθροί τους ήταν οι Σλάβοι. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, οι Ναζί δολοφόνησαν πολλούς ανθρώπους, πρώτα με πυροβολισμούς και στη συνέχεια, από το 1942, σε στρατόπεδα. Τα σλάβοι πολίτες θύματα της ναζιστικής φυλετικής ιδεολογίας ήταν περισσότερα από τα εβραϊκά θύματα (περίπου 6 εκατομμύρια αν προσθέσουμε αυτούς που σκοτώθηκαν από σφαίρες και αυτούς που σκοτώθηκαν στα στρατόπεδα). Επιπλέον, ορισμένα θύματα είναι και Σλάβοι και Εβραίοι, περιλαμβάνονται σε καθεμία από τις δύο αναφορές. Μετά τις σφαγές του 1940 και του 1941, περίπου 18 εκατομμύρια άνθρωποι από κάθε υπόβαθρο φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκ των οποίων 11 εκατομμύρια δολοφονήθηκαν συνολικά (1.100.000 μόνο στο στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπίρκεναου).8

Η Σοβιετική Ένωση, η οποία διαλύθηκε κατά τη διάρκεια της Μπολσεβίκικης Επανάστασης, επανενώθηκε μέχρι το 1941, όταν ο Ιωσήφ Στάλιν συνήψε συμμαχία με την Ορθόδοξη Εκκλησία και τερμάτισε τις μαζικές δολοφονίες και τους πολιτικούς εγκλεισμούς (τα «γκούλαγκ») για να πολεμήσει τη ναζιστική εισβολή. Η νίκη επί της φυλετικής ιδεολογίας ίδρυσε τη σημερινή Ρωσία. Ο ρωσικός λαός βλέπει τον εαυτό του ως τους δολοφόνους του ρατσισμού.


3. Η απόρριψη της Ρωσίας από την Ευρώπη

Το τρίτο οστό της έριδος μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας προέκυψε όχι πριν, αλλά κατά τη διάρκεια του ουκρανικού πολέμου. Η Δύση έχει λάβει διάφορα μέτρα εναντίον αυτού που συμβόλιζε τη Ρωσία. Φυσικά, έχουν ληφθεί μονομερή καταναγκαστικά μέτρα (λανθασμένα αποκαλούμενα «κυρώσεις») σε επίπεδο κυβερνήσεων, αλλά και σε επίπεδο πολιτών έχουν ληφθεί μέτρα διάκρισης. Πολλά εστιατόρια έχουν απαγορευτεί για τους Ρώσους στις Ηνωμένες Πολιτείες ή ρωσικές παραστάσεις έχουν ακυρωθεί στην Ευρώπη.

Συμβολικά, έχουμε αποδεχθεί την ιδέα ότι η Ρωσία δεν είναι ευρωπαϊκή, αλλά ασιατική (που είναι επίσης εν μέρει). Έχουμε ξανασκεφτεί τη διχοτόμηση του Ψυχρού Πολέμου του ελεύθερου κόσμου (καπιταλιστικός και θρησκευτικός) έναντι του ολοκληρωτικού φάσματος (σοσιαλιστής και άθεος), σε μια αντίθεση μεταξύ των δυτικών αξιών (ατομικιστική) και εκείνων της Ασίας (κοινοτική).

Πίσω από αυτή τη στροφή, οι φυλετικές ιδεολογίες επανεμφανίζονται. Σημείωσα πριν από τρία χρόνια ότι το 1619 Project των New York Times και η ξύπνια ρητορική του Προέδρου Τζο Μπάιντεν ήταν στην πραγματικότητα, ίσως άθελά τους, μια αντίστροφη αναδιατύπωση του ρατσισμού.9 . Παρατηρώ ότι σήμερα ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ μοιράζεται την ίδια ανάλυση με εμένα και έχει ανακαλέσει συστηματικά όλες τιςξύπνιεςτου προκατόχου του. Αλλά η ζημιά έχει γίνει: τον περασμένο μήνα, οι Δυτικοί αντέδρασαν στην εμφάνιση του κινεζικού DeepSeek αρνούμενοι ότι οι Ασιάτες θα μπορούσαν να εφεύρουν ή να έχουν αντιγράψει τέτοιο λογισμικό. Ορισμένες κρατικές υπηρεσίες το έχουν απαγορεύσει ακόμη και στους υπαλλήλους τους, κάτι που δεν είναι άλλο από μια καταγγελία του «κίτρινου κινδύνου».



Πρέπει να λογοκριθεί ο Λέων Τολστόι (1828-1910), ο συγγραφέας του «Πόλεμος και Ειρήνη», όπως
κάνει η Ουκρανία, όπου καίγονται τα βιβλία του επειδή ήταν Ρώσος;

4. Συμπέρασμα

Οι τρέχουσες διαπραγματεύσεις επικεντρώνονται σε αυτό που είναι άμεσα χειροπιαστό από την κοινή γνώμη: τα σύνορα. Αλλά το πιο σημαντικό είναι αλλού. Για να ζήσουμε μαζί, χρειάζεται να μην απειλούμε την ασφάλεια των άλλων και να τους αναγνωρίζουμε ως ίσους μας. Είναι πολύ πιο δύσκολο και δεν αφορά μόνο τις κυβερνήσεις μας.

Από ρωσική σκοπιά, η πνευματική προέλευση των τριών προβλημάτων που εξετάστηκαν παραπάνω έγκειται στην αγγλοσαξονική απόρριψη του διεθνούς δικαίου.10 . Πράγματι, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Franklin D. Roosevelt και ο Βρετανός πρωθυπουργός Winston Churchill συμφώνησαν στη Σύνοδο Κορυφής του Ατλαντικού ότι μετά την κοινή τους νίκη, θα επέβαλαν τον νόμο τους στον υπόλοιπο κόσμο. Μόνο υπό την πίεση της ΕΣΣΔ και της Γαλλίας αποδέχθηκαν τα καταστατικά του ΟΗΕ, αλλά συνέχισαν να τα αψηφούν, αναγκάζοντας τη Ρωσία να μποϊκοτάρει την οργάνωση όταν αρνήθηκαν στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας το δικαίωμα να συμμετάσχει σε αυτήν. Το κραυγαλέο παράδειγμα της δυτικής διπροσωπίας δίνει το Κράτος του Ισραήλ, το οποίο καταπατά εκατό ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας, της Γενικής Συνέλευσης και γνωμοδοτήσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου. Γι' αυτό, στις 17 Δεκεμβρίου 2021, όταν ο πόλεμος στην Ουκρανία διαφαινόταν, η Μόσχα έκανε πρόταση γάμου στην Ουάσιγκτον11 για να το αποτρέψει υπογράφοντας διμερή συνθήκη που παρέχει εγγυήσεις για την ειρήνη.12

Η ιδέα αυτού του κειμένου ήταν, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αποκηρύσσουν τον «κόσμο που βασίζεται σε κανόνες» και ευθυγραμμίζονται με το διεθνές δίκαιο. Αυτό το δικαίωμα, που φαντάστηκαν οι Ρώσοι και οι Γάλλοι λίγο πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, συνίσταται αποκλειστικά στην τήρηση του λόγου του στα μάτια της κοινής γνώμης.

Τιερί Μεϊσάν

πηγή: Voltaire Network

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

USAID: Για όσους δεν τη γνωρίζουν, πρόκειται για την Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των ΗΠΑ, έναν κρατικό οργανισμό με ετήσιο προϋπολογισμό ύψους περίπου 60 δισ. δολαρίων. Υποτίθεται ότι αυτός ο θηριώδης προϋπολογισμός δαπανάται για ανθρωπιστικούς σκοπούς και για την ανάπτυξη φτωχών χωρών. Ως έναν βαθμό, σίγουρα ισχύει.

Από τη στιγμή, όμως, που το δίδυμο Τραμπ-Μασκ αποφάσισε να παγώσει όλα τα κονδύλιά της, με άμεση ισχύ, άρχισαν να αποκαλύπτονται επισήμως (τονίζουμε το «επισήμως») διάφορες άλλες δραστηριότητες στον χώρο των media, των ΜΚΟ και της καλλιέργειας πολιτικής και κοινωνικής «επιρροής».

Οπως προκύπτει, η USAID χρηματοδοτεί διάφορους ανεξάρτητους, υποτίθεται, δημοσιογραφικούς οργανισμούς, από το (γνωστό και στην Ευρώπη) Politico και το BBC (το οποίο επιβεβαίωσε ότι λαμβάνει χορηγίες για το BBC Μedia Action, που αντιστοιχούν στο 8% των σχετικών εσόδων του) έως και εκατοντάδες άλλα MME ανά τον κόσμο.

Για να πάρετε μια ιδέα, σύμφωνα με τη γνωστή διεθνή οργάνωση «Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα», 9 στα 10 «ανεξάρτητα» ΜΜΕ της Ουκρανίας στηρίζονταν στη χρηματοδότηση της USAID για να επιβιώσουν!

Αυτά δεν συμβαίνουν, όμως, μόνο στην Ουκρανία ή τη Γεωργία (όπου, όπως μαρτυρούν τα επίσημα στοιχεία, δαπανήθηκαν 41,7 εκατ. δολάρια κατά την πρόσφατη εκλογική διαδικασία!) ή τη Ρουμανία. Σύμφωνα και πάλι με τους Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα (που διαμαρτύρονται για τη διαφαινόμενη διάλυση της USAID), με βάση επίσημα στοιχεία τα οποία επικαλούνται:

«Η [αμερικανική] υπηρεσία χρηματοδότησε εκπαίδευση και υποστήριξη για 6.200 δημοσιογράφους, βοήθησε 707 μη κρατικές ειδησεογραφικές οντότητες και υποστήριξε 279 οργανισμούς κοινωνίας των πολιτών στον τομέα των μέσων ενημέρωσης, οι οποίοι αφιερώνονται στην ενίσχυση της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.

Ο προϋπολογισμός εξωτερικής βοήθειας για το 2025 περιλάμβανε 268,4 εκατ. δολάρια που διατέθηκαν από το Κογκρέσο για την υποστήριξη της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας και της ελεύθερης ροής της πληροφόρησης».

Τώρα το πόσο «ανεξάρτητο» είναι ένα ΜΜΕ, όταν η κύρια χρηματοδότησή του στηρίζεται σε κρατική υπηρεσία των ΗΠΑ και στα παρακλάδια της το αφήνουμε στην κρίση σας.

USAID II: Γιατί λέμε όμως για παρακλάδια; Διότι, σε πολλές περιπτώσεις, η υπηρεσία δεν χρηματοδοτεί απευθείας, αλλά χρηματοδοτεί άλλους φορείς: μη κυβερνητικές οργανώσεις, δεξαμενές σκέψεις (think tanks), φορείς της «κοινωνίας των πολιτών» και ιδρύματα όπως το «International Fund for Public Interest Media», προκειμένου να δοθούν χρήματα σε δραστηριότητες τρίτων.

Δεν θα μας κάνει καθόλου εντύπωση αν τέτοιες χρηματοδοτήσεις συνεχίζουν να γίνονται και στην «ανεπτυγμένη» Ελλάδα, με το χαώδες εκδοτικό και… μικροεκδοτικό τοπίο.

Επίσης, δεν μπορούμε να ξέρουμε τους λόγους για τους οποίους η διοίκηση Τραμπ αποφάσισε όχι απλώς να παγώσει έναν κύριο μηχανισμό «ήπιας ισχύος» και αναμφίβολης επιρροής ανά τον κόσμο (με μεγάλη δραστηριότητα σε «ευαίσθητες» χώρες, όπως στο πρώην ανατολικό μπλοκ), αλλά και να τον ξεμπροστιάσει διεθνώς με τέτοιο τρόπο.

Σίγουρα, πάντως, έχουν παίξει ρόλο οι υποψίες για διαφθορά, σπατάλη, αλλά και οργανωμένη προώθηση της… woke ιδεολογίας, που φανατίζει ιδιαίτερα τα στελέχη του Τραμπ. Μερικά «καυτά» παραδείγματα έδωσε η εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, η μόλις 27 ετών Καρολάιν Λέβιτ, απαντώντας στις επικρίσεις:Χορηγία 2 εκατ. δολαρίων για εγχειρήσεις αλλαγής φύλου στη Γουατεμάλα
20 εκατ. δολάρια για την προβολή νέας σειράς του τηλεοπτικού σόου «Sesame Street» στο Ιράκ
4,5 εκατ. για την καταπολέμηση της «παραπληροφόρησης» στο Καζακστάν
1,5 εκατ. δολάρια για την προώθηση της «διαφορετικότητας, ισότητας και συμπερίληψης» (DEI) στις επιχειρήσεις της Σερβίας.
70.000 δολάρια για ένα DEI μιούζικαλ στην Ιρλανδία, 47.000 δολάρια για τρανσεξουαλική όπερα στην Κολομβία και 32.000 δολάρια για έκδοση τρανσεξουαλικού κόμικ στο Περού.

Καταλάβατε;

Υ.Γ.: Σύμφωνα με έγγραφα της USAID που «ανέβηκαν» στο Χ (πρώην Τουίτερ), η υπηρεσία χρηματοδοτεί εδώ και χρόνια και το… World Economic Forum στο Νταβός με συνολικό ποσό ύψους… 68 εκατ. δολαρίων. Not bad at all, για τα… φτωχόπαιδα που το διοργανώνουν!


πηγή



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Σεργκέι Λαβρόφ

Πριν από 80 χρόνια, στις 4 Φεβρουαρίου 1945, άνοιξε η Διάσκεψη της Γιάλτας, στην οποία οι ηγέτες των νικητριών χωρών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή της ΕΣΣΔ, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας, καθόρισαν τα περιγράμματα του μεταπολεμικού κόσμου. Παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές, συμφώνησαν να εξαλείψουν οριστικά τον γερμανικό ναζισμό και τον ιαπωνικό μιλιταρισμό. Οι συμφωνίες που επετεύχθησαν στην Κριμαία επιβεβαιώθηκαν και αναπτύχθηκαν στη Διάσκεψη Ειρήνης του Πότσνταμ τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1945.

Ένα από τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων ήταν η δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και η υιοθέτηση του Χάρτη του ΟΗΕ, ο οποίος παραμένει μέχρι σήμερα η κύρια πηγή του διεθνούς δικαίου. Οι στόχοι και οι αρχές συμπεριφοράς των χωρών που κατοχυρώνονται στον Χάρτη αποσκοπούν στη διασφάλιση της ειρηνικής συνύπαρξης και της προοδευτικής ανάπτυξής τους. Η βάση του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ είναι η αρχή της κυρίαρχης ισότητας των κρατών: κανένα από αυτά δεν μπορεί να διεκδικήσει δεσπόζουσα θέση, όλα είναι τυπικά ίσα, ανεξάρτητα από το μέγεθος της επικράτειάς τους, τον πληθυσμό, τη στρατιωτική τους ισχύ ή άλλα συγκριτικά κριτήρια.

Το σύστημα Γιάλτα-Πότσνταμ, με τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες του, που συζητούνται ακόμη μεταξύ των ειδικών, έχει προσφέρει ένα κανονιστικό και νομικό πλαίσιο για τη λειτουργία του διεθνούς συστήματος εδώ και οκτώ δεκαετίες. Η παγκόσμια τάξη πραγμάτων με επίκεντρο τον ΟΗΕ εκπληρώνει τον πρωταρχικό της ρόλο, δηλαδή την αποτροπή ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Είναι δύσκολο να μην προσυπογράψουμε την άποψη ότι « τα Ηνωμένα Έθνη δεν μας οδήγησαν στον παράδεισο, αλλά μας έσωσαν από την κόλαση ».1 . Το δικαίωμα αρνησικυρίας, που κατοχυρώνεται στον Χάρτη, το οποίο δεν αποτελεί προνόμιο αλλά ειδική ευθύνη για τη διατήρηση της ειρήνης, χρησιμεύει ως ισχυρό προπύργιο κατά της λήψης μη ισορροπημένων αποφάσεων και δημιουργεί χώρο για την αναζήτηση συμβιβασμών που βασίζονται σε ισορροπία συμφερόντων. Ως πολιτικός «πυρήνας» του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ, τα Ηνωμένα Έθνη είναι η μόνη παγκόσμια πλατφόρμα για την ανάπτυξη συλλογικών απαντήσεων σε κοινές προκλήσεις, είτε για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας είτε για την προώθηση της κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης.

Στον ΟΗΕ, με βασικό ρόλο της ΕΣΣΔ, ελήφθησαν ιστορικές αποφάσεις, θέτοντας τα θεμέλια του πολυπολικού κόσμου που αναδύεται μπροστά στα μάτια μας. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στη διαδικασία αποαποικιοποίησης, η οποία εφαρμόστηκε νόμιμα με την υιοθέτηση, με πρωτοβουλία της Σοβιετικής Ένωσης το 1960, της Διακήρυξης για τη χορήγηση της ανεξαρτησίας σε χώρες και λαούς της αποικίας. Εκείνη την εποχή, δεκάδες λαοί, προηγουμένως κάτω από τον ζυγό των μητροπόλεων, απέκτησαν για πρώτη φορά την ανεξαρτησία τους και την ευκαιρία να οικοδομήσουν το δικό τους κράτος. Σήμερα, μερικές από αυτές τις πρώην αποικίες φιλοδοξούν να γίνουν κέντρα εξουσίας στον πολυπολικό κόσμο, ενώ άλλες αποτελούν μέρος ομάδων ολοκλήρωσης σε περιφερειακή ή ηπειρωτική κλίμακα.

Όπως σωστά γράφουν οι Ρώσοι ερευνητές, κάθε διεθνής θεσμός είναι, πρώτα απ 'όλα, ένα « μέσο περιορισμού του φυσικού εγωισμού των κρατών ».2 . Ο ΟΗΕ, με το περίπλοκο σύνολο κανόνων του με τη μορφή του Χάρτη, που συμφωνήθηκε και εγκρίθηκε με συναίνεση, δεν αποτελεί εξαίρεση. Αυτός είναι ο λόγος που η τάξη που βασίζεται στον ΟΗΕ ονομάζεται τάξη βασισμένη στο διεθνές δίκαιο, πραγματικά καθολική, και κάθε κράτος αναμένεται να σέβεται αυτόν τον νόμο. Η Ρωσία, όπως και τα περισσότερα μέλη της παγκόσμιας κοινότητας, δεν είχε ποτέ πρόβλημα με αυτό, αλλά η μορφή της διακρατικής αλληλεπίδρασης που βασίζεται στο σεβασμό του διεθνούς δικαίου δεν ήταν ποτέ γούστο της Δύσης, η οποία δεν έχει ανακάμψει από το σύνδρομο της εξαιρετικότητας και έχει συνηθίσει να ενεργεί σύμφωνα με τη νεοαποικιακή λογική, δηλαδή να ζει σε βάρος των άλλων.

Αυτό εξέφρασε ξεκάθαρα η πρώην αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Βικτόρια Νούλαντ, η οποία παραδέχτηκε σε συνέντευξή της, με χαρακτηριστική ειλικρίνεια, ότι « η Γιάλτα δεν ήταν καλή λύση για τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν έπρεπε να την αποδεχτούν ». Αυτή η ομολογία εξηγεί πολλά για τη συμπεριφορά των Ηνωμένων Πολιτειών στη διεθνή σκηνή. Σύμφωνα με τη Victoria Nuland, η Ουάσιγκτον αναγκάστηκε σχεδόν απρόθυμα να αποδεχθεί τη μεταπολεμική παγκόσμια τάξη πραγμάτων το 1945, και ακόμη και τότε θεωρήθηκε ως βάρος από τις αμερικανικές ελίτ. Αυτό το αίσθημα προκάλεσε την πολιτική της Δύσης για αναθεώρηση της τάξης Γιάλτα-Πότσνταμ. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε με την περιβόητη ομιλία Fulton του Winston Churchill το 1946, η οποία κήρυξε ουσιαστικά τον Ψυχρό Πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση. Θεωρώντας τις συμφωνίες Γιάλτα-Πότσνταμ ως τακτική παραχώρηση, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους δεν σεβάστηκαν ποτέ τη θεμελιώδη αρχή του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών για την κυριαρχική ισότητα των κρατών.

Η Δύση είχε την ευκαιρία να αλλάξει, να δείξει σοφία και προνοητικότητα σε μια κρίσιμη στιγμή, όταν η Σοβιετική Ένωση και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο κατέρρευσαν. Κυριάρχησαν όμως τα εγωιστικά ένστικτα. Μεθυσμένος από τη «νίκη στον Ψυχρό Πόλεμο», ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους διακήρυξε την 11η Σεπτεμβρίου 1990, σε μια ομιλία του και στα δύο σώματα του Κογκρέσου3 , η έλευση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, η οποία, σύμφωνα με τους Αμερικανούς στρατηγούς, σήμαινε την πλήρη κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών στη διεθνή σκηνή, ένα «αδιαίρετο παράθυρο ευκαιρίας» για την Ουάσιγκτον να ενεργήσει μονομερώς χωρίς να λαμβάνει υπόψη τους νομικούς περιορισμούς που κατοχυρώνονται στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ.

Μια εκδήλωση αυτής της «τάξης βασισμένης σε κανόνες» ήταν η πολιτική της Ουάσιγκτον να επεκτείνει τη γεωπολιτική της επιρροή στην Ανατολική Ευρώπη, τις εκρηκτικές συνέπειες της οποίας πρέπει να αντιμετωπίσουμε σήμερα στο πλαίσιο της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης.

Με την επιστροφή στην εξουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες της κυβέρνησης των Ρεπουμπλικανών υπό τον Ντόναλντ Τραμπ, η σκέψη της Ουάσιγκτον για τις διεθνείς διαδικασίες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έχει λάβει νέα διάσταση. Ο νέος υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο έκανε πολύ εύγλωττες δηλώσεις για αυτό το θέμα ενώπιον της Γερουσίας στις 15 Ιανουαρίου. Το νόημά τους είναι ότι η μεταπολεμική παγκόσμια τάξη δεν είναι μόνο ξεπερασμένη, αλλά έχει μετατραπεί σε όπλο που χρησιμοποιείται ενάντια στα συμφέροντα των ΗΠΑ.4 . Έτσι, όχι μόνο η τάξη Γιάλτα-Πότσνταμ, με κεντρικό ρόλο των Ηνωμένων Εθνών, είναι πλέον ανεπιθύμητη, αλλά και η «τάξη που βασίζεται σε κανόνες», η οποία φαινόταν να ενσαρκώνει τον εγωισμό και την αλαζονεία της Δύσης υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Η στροφή στην Αμερική Πρώτα αντηχεί δυσοίωνα με το σύνθημα της εποχής του Χίτλερ «Deutschland über alles» και η προσπάθεια για «εδραίωση της ειρήνης μέσω της δύναμης» θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της διπλωματίας. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι αυτές οι δηλώσεις και οι ιδεολογικές κατασκευές δεν δείχνουν κανένα σεβασμό στις διεθνείς νομικές υποχρεώσεις της Ουάσιγκτον βάσει του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Ωστόσο, δεν βρισκόμαστε πλέον στο 1991 ή στο 2017, όταν ο σημερινός ένοικος του Λευκού Οίκου ανέλαβε για πρώτη φορά τα καθήκοντά του. Οι Ρώσοι αναλυτές σωστά σημειώνουν ότι « δεν θα υπάρξει επιστροφή στην παλιά κατάσταση πραγμάτων, την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους υπερασπίζονταν μέχρι τώρα, επειδή οι δημογραφικές, οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές συνθήκες έχουν αλλάξει αμετάκλητα ». Νομίζω ότι η πρόβλεψη ότι « οι Ηνωμένες Πολιτείες θα καταλάβουν τελικά ότι δεν χρειάζεται να υπερεκτιμούν τον τομέα ευθύνης τους στις διεθνείς υποθέσεις και θα αισθάνονται αρμονικά ως ένα από τα κορυφαία κράτη αλλά όχι πλέον ως ηγεμόνας » είναι επίσης σωστή.

Η πολυπολικότητα ενισχύεται και, αντί να αντιταχθούν σε αυτήν την αντικειμενική διαδικασία, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν, σε μια προβλέψιμη ιστορική προοπτική, να γίνουν ένα από τα υπεύθυνα κέντρα ισχύος μαζί με τη Ρωσία, την Κίνα και άλλες δυνάμεις του παγκόσμιου Νότου, Ανατολής, Βορρά και Δύσης. Στο μεταξύ, φαίνεται ότι η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ θα δοκιμάσει τα όρια της ευελιξίας του τρέχοντος συστήματος με επίκεντρο τον ΟΗΕ για να το λυγίσει προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Είμαι βέβαιος, ωστόσο, ότι αυτή η κυβέρνηση θα συνειδητοποιήσει γρήγορα ότι η διεθνής πραγματικότητα είναι πολύ πιο πλούσια από τις ιδέες για τον κόσμο που μπορούν να χρησιμοποιηθούν χωρίς συνέπειες σε ομιλίες που προορίζονται για το αμερικανικό κοινό και τους υπάκουους γεωπολιτικούς συμμάχους του.

Εν αναμονή αυτής της επίγνωσης, συνεχίζουμε με τους ομοϊδεάτες μας συναδέλφους την επίπονη δουλειά με στόχο τη δημιουργία των συνθηκών για την προσαρμογή των μηχανισμών πρακτικής οικοδόμησης των διακρατικών σχέσεων στην πραγματικότητα της πολυπολικότητας, στη διεθνή νομική συναίνεση του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ που κατοχυρώνεται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Αξίζει να σημειωθεί η Διακήρυξη του Καζάν της Συνόδου Κορυφής των BRICS της 23ης Οκτωβρίου 2024, η οποία αντικατοπτρίζει την ενιαία θέση των κρατών της παγκόσμιας πλειοψηφίας σε αυτό το θέμα, επιβεβαιώνοντας ξεκάθαρα « τη δέσμευση για σεβασμό του διεθνούς δικαίου, συμπεριλαμβανομένων των σκοπών και αρχών που κατοχυρώνονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ως αναπαλλοτρίωτο και θεμελιώδες στοιχείο του ΟΗΕ στο διεθνές σύστημα ».5

Αυτή είναι μια προσέγγιση που διατυπώθηκε από τα κορυφαία κράτη που διαμορφώνουν την εικόνα του σύγχρονου κόσμου και αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία του πληθυσμού του.

Ναι, οι εταίροι μας στον Νότο και την Ανατολή έχουν απολύτως θεμιτές επιθυμίες σχετικά με τη συμμετοχή τους στην παγκόσμια διακυβέρνηση. Σε αντίθεση με τη Δύση, αυτοί, όπως και εμείς, είναι έτοιμοι για ειλικρινή και ανοιχτό διάλογο για όλα τα θέματα.

Η θέση μας για τη μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι γνωστή. Η Ρωσία υποστηρίζει τον εκδημοκρατισμό αυτού του οργάνου διευρύνοντας την εκπροσώπηση της παγκόσμιας πλειοψηφίας – Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής. Υποστηρίζουμε τα αιτήματα της Βραζιλίας και της Ινδίας για μόνιμη συμμετοχή στο Συμβούλιο, ενώ ταυτόχρονα διορθώνουμε τις ιστορικές αδικίες σε βάρος της αφρικανικής ηπείρου εντός των παραμέτρων που συμφωνήθηκαν από τους ίδιους τους Αφρικανούς. Η κατανομή πρόσθετων εδρών στις χώρες της συλλογικής Δύσης, που ήδη υπερεκπροσωπούνται στο Συμβούλιο Ασφαλείας, είναι αντιπαραγωγική. Σε αυτό το πλαίσιο, η Γερμανία ή η Ιαπωνία, που έχουν εκχωρήσει το μεγαλύτερο μέρος της κυριαρχίας τους σε έναν ξένο προστάτη και αναβιώνουν τα φαντάσματα του ναζισμού και του μιλιταρισμού στις χώρες τους, δεν μπορούν να φέρουν τίποτα νέο στις εργασίες του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Είμαστε σταθερά προσηλωμένοι στο απαραβίαστο των προνομίων των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας. Στο πλαίσιο της απρόβλεπτης πολιτικής της δυτικής μειονότητας, μόνο το δικαίωμα αρνησικυρίας μπορεί να διασφαλίσει ότι το Συμβούλιο θα λάβει αποφάσεις που λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα όλων των μερών.

Η κατάσταση του προσωπικού της γραμματείας του ΟΗΕ, όπου οι Δυτικοί εξακολουθούν να υπερεκπροσωπούνται σε όλες τις βασικές θέσεις, παραμένει προσβλητική για την παγκόσμια πλειοψηφία. Η προσαρμογή της γραφειοκρατίας του ΟΗΕ με τον γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου είναι ένα έργο που δεν μπορεί να περιμένει. Η Διακήρυξη του Καζάν BRICS, που αναφέρθηκε παραπάνω, περιέχει πολύ σαφή διατύπωση ως προς αυτό. Ας δούμε πόσο δεκτική θα είναι σε αυτό η ηγεσία του ΟΗΕ, που έχει συνηθίσει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιας στενής ομάδας δυτικών χωρών.

Όσον αφορά το κανονιστικό πλαίσιο που κατοχυρώνεται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, είμαι πεπεισμένος ότι ανταποκρίνεται καλύτερα και βέλτιστα στις απαιτήσεις της πολυπολικής εποχής. Μια εποχή στην οποία οι αρχές της κυρίαρχης ισότητας των κρατών, της μη ανάμειξης στις εσωτερικές τους υποθέσεις και άλλα θεμελιώδη αξιώματα πρέπει να γίνονται σεβαστά όχι με λόγια αλλά με πράξεις, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση στη συναινετική ερμηνεία που κατοχυρώνεται στη Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών του 1970 . Δεν χρειάζεται να αποδειχθεί ότι μετά το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014, το καθεστώς του Κιέβου δεν αντιπροσωπεύει τους λαούς της Κριμαίας, του Ντονμπάς και της Νοβορόσιας, όπως οι δυτικές μητροπόλεις δεν αντιπροσώπευαν τους λαούς των αποικιακών εδαφών που εκμεταλλεύτηκαν.

Οι προσπάθειες βάναυσης ανασυγκρότησης του κόσμου για τα δικά του συμφέροντα, κατά παράβαση των αρχών του ΟΗΕ, μπορούν να οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη αστάθεια και αντιπαράθεση, ακόμη και σε καταστροφικά σενάρια. Στο σημερινό επίπεδο αντιπαράθεσης στις διεθνείς υποθέσεις, μια αλόγιστη απόρριψη του συστήματος Γιάλτα-Πότσνταμ με πυρήνα τη μορφή του ΟΗΕ και του Χάρτη του θα οδηγήσει αναπόφευκτα στο χάος.

Λέγεται συχνά ότι δεν είναι σκόπιμο να μιλάμε για την επιθυμητή παγκόσμια τάξη πραγμάτων σε συνθήκες όπου συνεχίζονται οι μάχες για την καταστολή των ενόπλων δυνάμεων του ρατσιστικού καθεστώτος του Κιέβου, που υποστηρίζεται από τη συλλογική Δύση. Κατά τη γνώμη μας, μια τέτοια προσέγγιση είναι ύπουλη. Τα περιγράμματα της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, συζητήθηκαν από τους Συμμάχους εν μέσω του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ιδίως στη Διάσκεψη των Υπουργών Εξωτερικών της Μόσχας και στη Διάσκεψη των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Τεχεράνης το 1943, σε άλλες επαφές μεταξύ των μελλοντικών νικητριών δυνάμεων, μέχρι τη Διάσκεψη της Γιάλτας5 και του Ποτς91.

Από την άλλη πλευρά, οι σύμμαχοι είχαν ήδη μια μυστική ατζέντα, αλλά αυτό δεν μειώνει την αιώνια σημασία των υψηλών καταστατικών αρχών της ισότητας, της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις, της ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών, του σεβασμού των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπου «ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, γλώσσας και θρησκείας». Το γεγονός ότι η Δύση, όπως φαίνεται ξεκάθαρα σήμερα, υπέγραψε αυτά τα αξιώματα με απώτερα κίνητρα και τα παραβίασε κατάφωρα τα επόμενα χρόνια, είτε στη Γιουγκοσλαβία, είτε στο Ιράκ, στη Λιβύη είτε στην Ουκρανία, δεν σημαίνει ότι πρέπει να απαλλάξουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους δορυφόρους τους από ηθική και νομική ευθύνη και να αποκηρύξουμε τη μοναδική κληρονομιά των ιδρυτών του ΟΗΕ.

Ελπίζω ότι κανείς δεν θα προσπαθήσει να το ξαναγράψει τώρα (με το σύνθημα της απαλλαγής από το απαρχαιωμένο σύστημα Γιάλτα-Πότσνταμ). Ο κόσμος θα βρισκόταν χωρίς κανένα κοινό σημείο αναφοράς αξιών.

Η Ρωσία είναι έτοιμη για έντιμη κοινή εργασία για τον συμβιβασμό της ισορροπίας συμφερόντων και την ενίσχυση των νομικών θεμελίων των διεθνών σχέσεων. Πρωτοβουλία του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν το 2020 να πραγματοποιήσει συνάντηση των αρχηγών κρατών των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι οποίοι φέρουν " ειδική ευθύνη για τη διατήρηση του πολιτισμού "6 , με στόχο την καθιέρωση ισότιμου διαλόγου για όλα αυτά τα θέματα. Για γνωστούς λόγους πέρα ​​από τον έλεγχο της Ρωσίας, δεν ευοδώθηκε. Αλλά δεν χάνουμε την ελπίδα μας, ακόμα κι αν η σύνθεση των συμμετεχόντων και η μορφή αυτών των συναντήσεων μπορεί να είναι διαφορετική. Σύμφωνα με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, το κύριο πράγμα είναι «ναεπιστρέψουμε στην κατανόηση του γιατί δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ και να σεβαστούμε τις αρχές που ορίζονται στα καταστατικά έγγραφα».7 . Αυτή ακριβώς θα έπρεπε να είναι η κατευθυντήρια αρχή της ρύθμισης των διεθνών σχέσεων στη σημερινή εποχή της πολυπολικότητας.


  1. Τιμοφέι Μπορντάτσεφ. Ο ΟΗΕ δεν μας πήγε στον παράδεισο, αλλά μας έσωσε από την κόλαση - Στρογγυλό τραπέζι στο πλαίσιο του έργου Εργαστήριο Ιστορικής Μνήμης, τι δεν συνέβη σε εμάς; 26 Νοεμβρίου 2020.
  2. Τιμοφέι Μπορντάτσεφ. Οι θεσμοί (ειδικά ο ΟΗΕ) αποτελούν μέσο περιορισμού του φυσικού εγωισμού των κρατών – Στρογγυλή τράπεζα στο πλαίσιο του έργου Εργαστήριο Ιστορικής Μνήμης, τι δεν μας έχει συμβεί; 26 Νοεμβρίου 2020.
  3. Ομιλία του George H.W. 1990 για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη – https://bush41library.tamu.edu/archives/public-papers/2217.
  4. Ορισθέντος Γραμματέας Marco Rubio SFRC Επιβεβαίωση Ακρόασης Γνωμοδοτήσεις. 15 Ιανουαρίου 2025 – https://www.foreign.senate.gov/imo/media/doc/6df93f4b-a88c-89ac-0fac-9b586715afd8/011525_Rubio_Testomony.pdf
  5. 16η Σύνοδος Κορυφής BRICS. Δήλωση του Καζάν. Ενίσχυση της πολυμέρειας για δίκαιη παγκόσμια ανάπτυξη και ασφάλεια. Καζάν, Ρωσία, 23 Οκτωβρίου 2024 – https://brics-russia2024.ru/docs/Казанская_декларация.pdf
  6. Ομιλία του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στο διεθνές φόρουμ «Ας διατηρήσουμε τη μνήμη του Ολοκαυτώματος, ας πολεμήσουμε τον αντισημιτισμό». 23 Ιανουαρίου 2020.
  7. Συνέντευξη Τύπου μετά τις διαπραγματεύσεις Ρωσο-Ιρανικής Συνόδου Κορυφής. 17 Ιανουαρίου 2025.

πηγή: Ιστορία και Κοινωνία



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0


Οι εργασίες για το φράγμα των Τριών Φαραγγιών της Κίνας, τον μεγαλύτερο σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στον κόσμο, ολοκληρώθηκαν το 2006. Βρίσκεται στον ποταμό Yangtze, δυτικά της πόλης Yichang στην επαρχία Hubei, το έργο χρειάστηκε 17 χρόνια και κόστισε 37 δισεκατομμύρια δολάρια για να κατασκευαστεί.

Ο σκοπός του Φράγματος των Τριών Φαραγγιών

Το υδροηλεκτρικό φράγμα παράγει τώρα περίπου 0,54 Twh ηλεκτρικής ενέργειας την ημέρα, αρκετή για να τροφοδοτήσει 5,4 εκατομμύρια νοικοκυριά για ένα μήνα.

Όχι μόνο τροφοδοτεί τις κοινότητες, αλλά η κινεζική κυβέρνηση δήλωσε ότι τα Τρία Φαράγγια ήταν απαραίτητα για να σταματήσουν οι συνεχείς καταστροφικές πλημμύρες σε χαμηλότερα εδάφη.

Ωστόσο, περίπου 1,5 εκατομμύριο ντόπιοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, καθώς 13 πόλεις και 140 κωμοπόλεις της χώρας πλημμύρισαν για να γίνει πραγματικότητα το έργο. Και τώρα, η χώρα έχει προτείνει ένα ακόμη μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό φράγμα κατά μήκος του ποταμού Yarlung Zangbo, το οποίο θα μπορούσε να είναι τρεις φορές πιο ισχυρό από τα Τρία Φαράγγια.

Αυτό έχει ανησυχήσει τους εμπειρογνώμονες του περιβάλλοντος· ειδικά αν σκεφτεί κανείς τον αντίκτυπο που είχαν ήδη τα Τρία Φαράγγια στον πλανήτη μας...

Πώς το φράγμα επιβράδυνε την περιστροφή της Γης

Η αμερικανική διαστημική υπηρεσία ανησυχούσε για διάφορους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένων των ασθενειών, της ρύπανσης, των κατολισθήσεων και των θεμάτων σεισμικής δραστηριότητας.

Η NASA εξήγησε στην ιστοσελίδα του Παρατηρητηρίου της Γης: «Η επική κλίμακα του έργου του φράγματος ταιριάζει με το επίπεδο διαμάχης που συνεχίζει να δημιουργεί.

«Οι ανησυχίες για τις σημαντικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις, τη μετεγκατάσταση 1,2 εκατομμυρίων ανθρώπων και τις πλημμύρες 13 πόλεων, περισσότερων από 1300 χωριών, αρχαιολογικών τοποθεσιών και χωματερών επικίνδυνων αποβλήτων εκφράστηκαν καθ 'όλη τη διάρκεια του σχεδιασμού και της υλοποίησης.

"Οι περιβαλλοντικές ανησυχίες περιλαμβάνουν αυξημένη σεισμικότητα από τη φόρτωση του νερού, κατολισθήσεις, αλλαγμένα οικοσυστήματα, συσσωρευμένη ρύπανση, αυξημένες πιθανότητες για ασθένειες που μεταδίδονται από το νερό και αλλαγές αλατότητας στις εκβολές του Yangtze".

Σαν να μην έφτανε αυτό, το φράγμα έχει επίσης επηρεάσει την περιστροφή της Γης καθώς ταξιδεύει μέσα στο σύμπαν.

Η NASA εξήγησε ότι οι μεγάλες αλλαγές στο πού βρίσκεται η μάζα στη Γη μπορούν να έχουν μικρές επιρροές στο πώς περιστρέφεται ο πλανήτης μας - γνωστή ως αδράνεια του.

Ο Δρ Benjamin Fong Chao, γεωφυσικός στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA, εξήγησε ότι το γιγαντιαίο φράγμα έχει χωρητικότητα 40 κυβικών χιλιομέτρων.

Αυτό ισοδυναμεί με 10 τρισεκατομμύρια γαλόνια νερού - παρόμοια με την ποσότητα μάζας που μετατοπίστηκε στοn σεισμό και το τσουνάμι του Ινδικού Ωκεανού το 2004, το οποίο καταγράφηκε στα 9,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ.

Η NASA δήλωσε ότι ο σεισμός μείωσε τη διάρκεια της ημέρας κατά 2,68 μικροδευτερόλεπτα.

Σε αντίθεση με αυτό, η διαστημική υπηρεσία δηλώνει ότι όταν το φράγμα των Τριών Φαραγγιών βρίσκεται στο πληρέστερο σημείο του, δημιουργεί στην πραγματικότητα μια πολύ μικρή αντίσταση στην περιστροφή της Γης - κάνοντας την ημέρα μεγαλύτερη.

Οι υπολογισμοί του ίδιου του Δρ Chao λένε ότι θα αυξήσει τη διάρκεια μιας ημέρας κατά 0,06 μικροδευτερόλεπτα καθώς και θα μετακινήσει τη θέση του πόλου της Γης κατά περίπου δύο εκατοστά.

Ενώ αυτές οι αλλαγές μπορεί να είναι οριακές - και μπορούν να προκληθούν από φυσικές καταστροφές - σίγουρα χρησιμεύει ως προειδοποίηση...


πηγή

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου


Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Ulrik K. Lykke

Είμαι Δανός. Είμαι σθεναρά υπέρ της επίτευξης συμφωνίας με τον Τραμπ σχετικά με τη Γροιλανδία. Σήμερα, το κράτος της Γροιλανδίας είναι ένα χάος, οικονομικά και κοινωνιολογικά. 
Ακολουθούν οι λόγοι που πιστεύω πως μια συμφωνία με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι win-win-win.

Πρώτα απ 'όλα, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πόσο τεράστια είναι η Γροιλανδία. 
Στα 836.300 τετραγωνικά μίλια: 
• Μπορούσε να χωρέσει τη Γερμανία μέσα 6 φορές 
• Είναι μεγαλύτερη από την Αλάσκα και το Τέξας μαζί. 
• Από βορρά προς νότο, εκτείνεται σε πάνω από 2.670 km 
Τεράστιες ανεκμετάλευτες δυνατότητες.

Η Γροιλανδία είναι μια μικρή οικονομία και αυτή τη στιγμή εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη Δανία. Το ΑΕΠ της Γροιλανδίας είναι περίπου 3 δισεκατομμύρια δολάρια. Η Γροιλανδία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη Δανία και λαμβάνει ετήσια επιδότηση ~ 600 εκατομμυρίων δολαρίων. Η Δανία παρέχει επίσης υποστήριξη υποδομών και είναι υπεύθυνη για την άμυνα της Γροιλανδίας.


Η Γροιλανδία έχει περίπου 55.000 κατοίκους και συνολικό εργατικό δυναμικό περίπου 27.000. Το ποσοστό ανεργίας είναι 3,7%, το χαμηλότερο των τελευταίων ετών. Αυτό είναι καλό για την οικονομία, αλλά δυσκολεύει επίσης τις εταιρείες να προσελκύσουν εξειδικευμένα άτομα.



Η ραχοκοκαλιά της οικονομίας της Γροιλανδίας είναι η αλιευτική βιομηχανία της, η οποία αποτελεί το 98% των εξαγωγών της. Οι γαρίδες και η ιππόγλωσσα είναι οι δύο πιο σημαντικές εξαγωγές, με τις γαρίδες να είναι τα κυρίαρχα αλιεύματα.


Δυστυχώς, το νησί αντιμετωπίζει σοβαρά κοινωνικά προβλήματα: 
  • Τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών στον κόσμο 
  • Υψηλό ποσοστό δολοφονιών και θέματα ενδοοικογενειακής βίας 
  •  Η υψηλότερη κατά κεφαλήν κατανάλωση αλκοόλ παγκοσμίως 
Ένα σταθερό μέλλον απαιτεί την αντιμετώπιση των βαθύτερων αιτιών αυτών των θλιβερών γεγονότων.



Η χώρα έχει επίσης μεγάλη στεγαστική κρίση: Η πρωτεύουσα Nuuk έχει έλλειψη 1.000+ κατοικιών, με 2.000+ άτομα σε λίστες αναμονής για δημόσια στέγαση. Το υψηλό κόστος στέγασης είναι βασικό ζήτημα, καθώς η κατασκευή στην Αρκτική είναι 30% πιο ακριβή.


Η τεράστια επικράτεια της Γροιλανδίας είναι ένα σεντούκι θησαυρού αναξιοποίητων πόρων. Η Γροιλανδία έχει: 
• 38,5 εκατομμύρια τόνοι οξειδίων σπάνιων γαιών 
• Τεράστια κοιτάσματα ουρανίου 
• Τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου 
• Πολύτιμα μέταλλα 
• Μερικά από τα μεγαλύτερα αποθέματα γλυκού νερού στον κόσμο
Και όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν διαθέσιμα με τις σωστές συνεργασίες.


Ωστόσο, η διερεύνηση τέτοιων εταιρικών σχέσεων δεν εξαρτάται μόνο από τη Γροιλανδία. Για σχεδόν 200 χρόνια, η Δανία είχε τον πλήρη έλεγχο του νησιού. Μόλις το 2009, η Γροιλανδία απέκτησε αυτοδιοίκηση, αναλαμβάνοντας τις περισσότερες εσωτερικές υποθέσεις. Σήμερα, ένα κίνημα ανεξαρτησίας στη Γροιλανδία αμφισβητεί την αξίωση της Δανίας στην περιοχή.


Στο πλαίσιο αυτό, η Δανία είναι μια μικρή χώρα με μόλις 6 εκατομμύρια κατοίκους. Παρά το γεγονός ότι είναι μια πλούσια χώρα, η χώρα είναι οικονομικά περιορισμένη στην ικανότητά της να υποστηρίξει την ανάπτυξη της Γροιλανδίας. Η χώρα μας έχει παραμελήσει τις ευκαιρίες και είναι πλέον πολύ λογικό να διερευνήσει τις επιλογές συνεργασίας.


Ο Τραμπ δεν παίζει παιχνίδια:
Ο Τραμπ έχει ήδη εκδηλώσει ενδιαφέρον για την απόκτηση της Γροιλανδίας το 2019.
Εκείνη την εποχή, οι προσπάθειές του γρήγορα ξεθώριασαν λόγω της πανδημίας του κορονοϊού.
Ωστόσο, αυτή τη φορά γύρω από την επιθετικότητα του σχετικά με το θέμα δεν μπορεί να γίνει λάθος.
Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Ρεπουμπλικάνοι της Βουλής ετοιμάζουν ήδη νομοθεσία για να δώσουν το πράσινο φως στις διαπραγματεύσεις της Γροιλανδίας.

Γιατί ο Τραμπ ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τη Γροιλανδία; Υπάρχουν αρκετοί μεγάλοι λόγοι. Ένα από αυτά είναι οι αναξιοποίητοι φυσικοί πόροι στη χώρα. 
Αλλά το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη Γροιλανδία είναι επίσης στρατηγικό: 
• Έλεγχος των πόρων της Αρκτικής και των εμπορικών οδών. 
• Γεωπολιτική επιρροή στην Αρκτική 
• Στρατιωτική παρουσία σε κομβική περιοχή 

Όλα τα παραπάνω γίνονται πιο επίκαιρα στο μέλλον.

Ωστόσο, οι άνθρωποι της Γροιλανδίας πρέπει να είναι στο σκάφος.
Πριν από λίγες ημέρες, οι πρωθυπουργοί της Δανίας και της Γροιλανδίας δήλωσαν σε κοινή συνέντευξη Τύπου ότι η Γροιλανδία είναι έτοιμη να διερευνήσει την ανεξαρτησία.

Επιπλέον, μια δημοσκόπηση έδειξε ότι ο λαός της Γροιλανδίας υποστηρίζει αυτή την απόφαση:
Ανεξαρτησία από τη Δανία  68%
Να μείνουμε στη Δανία 32%

Ο λαός της Γροιλανδίας θέλει ανεξαρτησία.

Η πορεία της Γροιλανδίας προς την ανεξαρτησία θα μπορούσε να ευδοκιμήσει με μια ελεύθερη σύνδεση με τις ΗΠΑ 
Να γιατί: 
• Πρόσβαση σε επενδύσεις για υποδομές και βιομηχανία 
• Στρατηγική εταιρική σχέση στην Αρκτική 
• Κυριαρχία ενώ επωφελείται από την οικονομική και αμυντική υποστήριξη των ΗΠΑ 

Η Γροιλανδία δεν μπορεί να επιτύχει ανεξαρτησία χωρίς νέες συνεργασίες ή ευεργέτες(;).

Αυτό θέτει το ερώτημα ποιο θα είναι το τίμημα μιας τέτοιας διευθέτησης; 
Η Wall Street Journal έκανε μερικά μαθηματικά χαρτοπετσέτας για την ύλη και καταλήγει περίπου 50 δισεκατομμύρια δολάρια. 

Κατά τη γνώμη μου, αυτός ο αριθμός αποτελεί καλή βάση για μια προκαταβολή για τη συνεργασία. 

Ωστόσο, για να διευθετηθεί μια δίκαιη συμφωνία, πρέπει επίσης να συμπεριληφθεί ένα βαρύ «ενοίκιο» για στρατιωτικές βάσεις και δικαιώματα εκμετάλλευσης ορυκτών.


Μια συμφωνία θα μπορούσε να ωφελήσει τόσο τη Δανία, τη Γροιλανδία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. 

• Οι Ηνωμένες Πολιτείες κερδίζουν κυριαρχία σε μια βασική περιοχή. 
• Η Δανία απαλλάσσεται από μεγάλο οικονομικό βάρος. 
• Η Γροιλανδία θα επωφεληθεί από τεράστιες επενδύσεις για ένα καλύτερο μέλλον. 

Και οι τρεις χώρες θα πρέπει να ωφεληθούν σε μεγάλο βαθμό από την εκμετάλλευση των πόρων.

Η συμφωνία αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Ο Τραμπ το επιδιώκει επιθετικά. Η Γροιλανδία φαίνεται ανοιχτή σε συζητήσεις και η Δανία το παίζει επί του παρόντος ήσυχα μέσω διπλωματικών σχέσεων. Ας ελπίσουμε ότι ένα win-win-win είναι στα χαρτιά.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

από reseauinternational.net

Ενώ τα δυτικά ΜΜΕ χαρακτήρισαν τον εκλεγμένο πρόεδρο των Ρεπουμπλικάνων Ντόναλντ Τραμπ «τρελό» επειδή πρότεινε να αγοράσει ή να «εισβάλει» στη Γροιλανδία, η Κίνα με τη βοήθεια της Ρωσίας κατασκεύασε ένα νέο θαλάσσιο δρόμο στον Αρκτικό Ωκεανό. Εμείς είμαστε πίσω στο χρόνο – αλλά δεν τους αφήσαμε ποτέ εκτός από τον θολό εγκέφαλο των ιδεολόγων της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του «τέλους της ιστορίας» – του καπιταλιστικού μακιαβελισμού... Οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τα εμπορεύματα, όπως οι άλλοι, και ο σινο-ρωσικός ανταγωνιστής μας τσιμπάει την παγκόσμια αγορά...
Danielle Beitrach


από τον Yong Jian

Ο Δρόμος του Μεταξιού του Πάγου, γνωστός και ως η Βόρεια Θαλάσσια Διαδρομή, μετριάζει τον κίνδυνο αποκλεισμού του στενού στενού της Μαλάκα από τις ΗΠΑ από την Κίνα σε ένα σενάριο πολέμου.
Το 2023, η New Shipping Line of China ολοκλήρωσε επτά ταξίδια πλοίων μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων μεταξύ Ασίας και Ευρώπης μέσω του Αρκτικού Ωκεανού. Φωτογραφία: Rosatom

Ενώ τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αποκαλούν τον εκλεγμένο Ρεπουμπλικανό Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ « τρελό » επειδή πρότεινε ότι θα αγόραζε ή θα «εισέβαλε» στη Γροιλανδία, η Κίνα χτίζει αθόρυβα έναν νέο θαλάσσιο δρόμο του μεταξιού στον Αρκτικό Ωκεανό με τη βοήθεια της Ρωσίας.

Στις 22 Δεκεμβρίου 2024, ο Τραμπ έγραψε σε ένα X-post ότι « για λόγους εθνικής ασφάλειας και ελευθερίας σε όλο τον κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής πιστεύουν ότι η ιδιοκτησία και ο έλεγχος της Γροιλανδίας είναι απόλυτη αναγκαιότητα ».

Στις 7 Ιανουαρίου, είπε στα μέσα ενημέρωσης ότι δεν απέκλειε το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήσει στρατιωτική ή οικονομική βία για την κατάληψη της αυτόνομης δανικής επικράτειας.

Τον Αύγουστο του 2019, όταν ο Τραμπ ήταν στην πρώτη του προεδρική θητεία, είπε ότι εξέταζε μια προσπάθεια να αγοράσει τη Γροιλανδία για στρατηγικούς λόγους. Τότε, η πρωθυπουργός της Δανίας Mette Frederiksen είπε ότι η Γροιλανδία δεν ήταν προς πώληση και ότι η πρόταση του Τραμπ ήταν « παράλογη ». Ο Τραμπ χαρακτήρισε τα σχόλια της Φρέντερικσεν « αποκρουστικά ».

Εκείνη την εποχή, ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος του 2022 δεν είχε ακόμη ξεσπάσει και οι σχέσεις μεταξύ Κίνας και Ευρωπαϊκής Ένωσης εξακολουθούσαν να είναι σχετικά σταθερές.

Τον Ιανουάριο του 2018, η κινεζική κυβέρνηση κυκλοφόρησε την " Πολιτική της Αρκτικής της Κίνας ", περιγράφοντας το σχέδιό της να " χρησιμοποιήσει τους πόρους της Αρκτικής νόμιμα και ορθολογικά ".

Αυτές οι πολιτικές περιλαμβάνουν:
  1. Συμμετοχή της Κίνας στην ανάπτυξη θαλάσσιων διαδρομών της Αρκτικής
  2. Συμμετοχή στην εξερεύνηση και εκμετάλλευση πετρελαίου, φυσικού αερίου, ορυκτών και άλλων μη ζωντανών πόρων
  3. Συμμετοχή στη διατήρηση και χρήση αλιευτικών και άλλων βιολογικών πόρων
  4. Συμμετοχή στην ανάπτυξη τουριστικών πόρων

« Η Κίνα είναι ένας σημαντικός παίκτης στις υποθέσεις της Αρκτικής. Γεωγραφικά, η Κίνα είναι «κοντά στην Αρκτική πολιτεία», ένα από τα ηπειρωτικά κράτη που βρίσκονται πιο κοντά στον Αρκτικό Κύκλο », ανέφερε η κινεζική κυβέρνηση στην πολιτική δήλωση.

« Η Κίνα εμπλέκεται εδώ και πολύ καιρό στις υποθέσεις της Αρκτικής. Το 1925, η Κίνα προσχώρησε στη Συνθήκη Spitsbergen (Svalbard) και άρχισε να συμμετέχει στην επίλυση των υποθέσεων της Αρκτικής », πρόσθεσε.

« Από τότε, η Κίνα έχει κάνει περισσότερες προσπάθειες στην εξερεύνηση της Αρκτικής, επεκτείνοντας το εύρος των δραστηριοτήτων, αποκτώντας περισσότερη εμπειρία και εμβαθύνοντας τη συνεργασία με άλλους συμμετέχοντες ».
Ένα παγοθραυστικό στον Αρκτικό Ωκεανό Φωτογραφία: Baidu.com


Τα τελευταία επτά χρόνια, η Κίνα έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο στην εφαρμογή των πολιτικών της στην Αρκτική.

Για παράδειγμα, το δεύτερο εξάμηνο του 2023, η New Shipping Line, μια κινεζική εταιρεία που έχει συνεργαστεί με τη Ρωσία, ολοκλήρωσε επτά ταξίδια πλοίων μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων μεταξύ Ασίας και Ευρώπης μέσω του Αρκτικού Ωκεανού. Τον περασμένο Ιούλιο, ξεκίνησε μια νέα αρκτική διαδρομή που συνδέει τη Σαγκάη με την Αγία Πετρούπολη.

Ένας αρθρογράφος με έδρα το Shanxi είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνώρισαν επιτέλους ότι η Κίνα και η Ρωσία ένωσαν τις δυνάμεις τους για να ξεκινήσουν τη διαδρομή της Βόρειας Θάλασσας ή τον Δρόμο του Πάγου του Μεταξιού, που, μεταξύ άλλων, θα διευκολύνει το δίλημμα του κινεζικού στενού της Μαλάκα, αλλά είναι πάρα πολύ αργά τώρα.

« Η διαδρομή της Βόρειας Θάλασσας έχει αγνοηθεί από πολλούς ανθρώπους, αλλά τώρα προσελκύει την προσοχή της Κίνας με τα μοναδικά γεωγραφικά της πλεονεκτήματα », είπε ο συγγραφέας.

« Αυτή η διαδρομή εκτυλίσσεται κατά μήκος της ρωσικής αρκτικής ακτής από την Ανατολική Ασία προς την Ευρώπη, γεγονός που μπορεί να συντομεύσει την παραδοσιακή διαδρομή μέσω του στενού της Μαλάκας και της διώρυγας του Σουέζ κατά ένα τρίτο », προσθέτει. " Αυτό είναι αναμφίβολα ένα μεγάλο πλεονέκτημα για την Κίνα, επειδή ένα μικρότερο ταξίδι σημαίνει χαμηλότερο κόστος ."

« Αν μια μέρα οι Ηνωμένες Πολιτείες επιχειρήσουν να μπλοκάρουν τα στενά της Μαλάκας με στρατιωτικά μέσα, η προμήθεια πετρελαίου της Κίνας θα αντιμετωπίσει αμέσως μια σοβαρή πρόκληση. Ως εκ τούτου, η ανάπτυξη της Βόρειας Θαλάσσιας Διαδρομής δεν στοχεύει μόνο στην εξοικονόμηση χρόνου και χρημάτων, αλλά το πιο σημαντικό είναι να ανοίξει μια άλλη σανίδα σωτηρίας για την ενεργειακή ασφάλεια της Κίνας .
Η Βόρεια Αμερική, η Ρωσία και η Ευρώπη περιβάλλουν τον Βόρειο Πόλο.
Φωτογραφία: Google Earth

Ένας συγγραφέας με έδρα τη Σαντόνγκ είπε ότι η Κίνα απέτυχε να ξεκινήσει επιστημονική έρευνα στον Βόρειο και Νότιο Πόλο για πολλά χρόνια έως ότου ο Κινέζος εξερευνητής Γκάο Ντενγκί διάβασε τη Συνθήκη του Σβάλμπαρντ σε ένα βιβλίο σε μια επίσκεψη του πανεπιστημίου στη Νορβηγία το 1991.

« Στο παρελθόν, οι δυτικές καπιταλιστικές χώρες με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν εμποδίσει την έρευνά μας στον Βόρειο και τον Νότιο Πόλο με διαφορετικές δικαιολογίες », εξηγεί ο συγγραφέας. « Ζητήσαμε να δανειστούμε γη από τις γειτονικές μας χώρες και ζητήσαμε βοήθεια από διεθνείς οργανισμούς. Αλλά αυτό το πρόβλημα θα μπορούσε να επιλυθεί μόνο μετά το ταξίδι του Γκάο στη Νορβηγία .

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Συνθήκη του Σβάλμπαρντ παρείχε μια νομική βάση για την Κίνα να ξεκινήσει επιστημονική έρευνα στον Βόρειο Πόλο, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση του πρώτου ερευνητικού σταθμού της Κίνας - του σταθμού Κίτρινος Ποταμός - στο Σβάλμπαρντ, στη Νορβηγία, το 2004.

Η Συνθήκη του Σβάλμπαρντ υπογράφηκε για πρώτη φορά από 14 χώρες το 1920. Αναφέρει ότι το Σβάλμπαρντ είναι μέρος της Νορβηγίας και ότι άλλες χώρες έχουν το δικαίωμα να διεξάγουν επιστημονική έρευνα στον Βόρειο Πόλο.

Το 1925, ο Duan Qirui, επικεφαλής της κυβέρνησης Beiyang που κυριαρχείται από πολέμαρχους στη βόρεια Κίνα, αναγκάστηκε από τη Δύση να υπογράψει τη συνθήκη. Δεν θα είχε αφιερώσει τον απαραίτητο χρόνο για να κατανοήσει πλήρως τι είχε υπογράψει, καθώς η Κίνα βρισκόταν στη μέση ενός εμφυλίου πολέμου εκείνη την εποχή.

Όπως ο Τραμπ, έτσι και η Κίνα ενδιαφέρεται για τη στρατηγική σημασία της Γροιλανδίας στην Αρκτική. Το 2018, η κινεζική κρατική China Communications Construction Company (CCCC) υπέβαλε αίτηση για την κατασκευή αεροδρομίων στη Γροιλανδία, αλλά απέσυρε την προσφορά της το 2019.

Ορισμένοι Κινέζοι αγοραστές είχαν επίσης επιδιώξει να αποκτήσουν ιδιωτική γη στο Σβάλμπαρντ, αλλά η πώληση μπλόκαρε από τη νορβηγική κυβέρνηση τον περασμένο Ιούλιο για λόγους εθνικής ασφάλειας.

Στις 25 Νοεμβρίου του περασμένου έτους, ο Γενικός Διευθυντής της Ρωσικής Κρατικής Εταιρείας Ατομικής Ενέργειας (Rosatom), Alexei Likhachev, και ο κινέζος υπουργός Μεταφορών, Liu Wei, πραγματοποίησαν την πρώτη συνεδρίαση της υποεπιτροπής για τις θαλάσσιες διαδρομές της Αρκτικής στην Αγία Πετρούπολη. .

Οι δύο πλευρές συμφώνησαν να συζητήσουν περαιτέρω την ανάπτυξη των θαλάσσιων μεταφορών, την ασφάλεια της ναυσιπλοΐας και την τεχνολογία και κατασκευή πολικών πλοίων.

Σε επιστολή που εστάλη στο Πεντάγωνο τον περασμένο Οκτώβριο, η Επίλεκτη Επιτροπή του Κογκρέσου των ΗΠΑ για το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (CCP) εξέφρασε ανησυχίες για την αυξανόμενη παρουσία της Κίνας στην Αρκτική.

Η Elizabeth Buchanan, ανώτερος συνεργάτης στο Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής της Αυστραλίας και εμπειρογνώμονας για την πολική γεωπολιτική, είπε στο Nikkei Asia ότι εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες ελέγχουν τη Γροιλανδία, η Κίνα θα πρέπει να αλλάξει στρατηγική στην Αρκτική, καθώς ένας αγώνας εξοπλισμών θα αυξήσει τα ασφάλιστρα ναυτιλίας στην περιφέρεια.

πηγή: Asia Times via History and Society



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)